WłaściwieWładysław - nazwa.pl

Właściwie Władysław Jan Stefczyk, przed II wojną światową Jan Sterling.

Urodził się 14 listopada w Warszawie, w rodzinie żydowskiej i był najmłodszy

spośród pięciorga rodzeństwa. Uczył się w gimnazjum realno-filozoficznym im.

Michała Kreczmara w Warszawie. Studiował anglistykę na Uniwersytecie

Warszawskim, ale przerwał naukę, aby pomóc ojcu w prowadzeniu drukarni.

W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie, zdecydował się nie iść

do getta, był żołnierzem organizacji PLAN (Polska Ludowa Akcja

Niepodległościowa). Od końca 1944 do kwietnia 1959 pracował jako

zastępca dyrektora programowego do spraw artystycznych Polskiego Radia

w Lublinie. W latach 40. i 50. XX wieku był autorem audycji radiowych

„Odpowiedzi z różnych szuflad”. W latach 1949–1954 znalazł

zatrudnienie jako redaktor naczelny, a później prezes Spółdzielni

Wydawniczej „Czytelnik” . W latach 1954–1974 pracował jako publicysta

„Życia Warszawy” . W latach 1956–1970 był członkiem komitetu

redakcyjnego „Pism” Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Był także korespondentem

PAP (Polska Agencja Prasowa) w Waszyngtonie (1958–1960).

Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”Siedziba Polskiego RadiaSiedziba PAPU

• Baśka. Sztuka w 3 aktach (Czytelnik 1954)

• Warszawska niedziela (Czytelnik 1965)

• Słownik wyrazów obcych i zwrotów (1967 – 2007)

• Kot w worku, czyli Z dziejów pojęć i rzeczy (1975, 1977)

• Słownik mitów i tradycji kultury (1985 – 2006)

• Słownik symboli (1990 – 2006)

• Słownik wydarzeń, pojęć i legend XX wieku (1999, 2000, 2002 2006)

• 125 baśni do opowiadania dzieciom (2004)

Zasługi

Wyróżnienia i nagrody:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - 1954

• Laureat Nagrody kulturalnej „Solidarności” - 1985

• Laureat Nagrody Warszawskiej Premiery Literackiej - Książka Roku - 1985

• Laureat Nagrody Nike Warszawska; za Słownik mitów i tradycji kultury - 1986

• Laureat Nagrody Międzynarodowego Kuratorium Książki Dziecięcej IBBY - 1988

• Laureat włoskiej nagrody European Prize „Pier Paolo Vergerio”;

za Opowieści o rzeczach powszednich - 1988

• Laureat Nagrody Edytorskiej Polskiego PEN Clubu - za całokształt twórczości -1991

• Laureat Nagrody Ikara - 1996

Członkostwo:

• Członek Polskiej Partii Robotniczej - 1946 – 1948

• Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej -1948 – 1981

• Należał do Związku Literatów Polskich - 1949 – 1983

• Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich - 1989 – 2007

Urodzony 23 maja 1947 roku w Ciechanowie. Jest topolski językoznawca i gramatyk normatywny, profesor naukhumanistycznych, specjalista w zakresie języka mediów, reklami polityki. Jeden z popularnych autorytetów normatywnychw dziedzinie języka polskiego. Jerzy Bralczyk doktoryzował sięw 1973, habilitował w 1986, a tytuł profesorski uzyskał w 2000roku. Od 1999 wykłada na Uniwersytecie SWPS w Warszawieoraz w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.Jest członkiem Rady Języka Polskiego od 1996, czyli od początkujej istnienia, a od 2003 zasiada w jej prezydium (od 2007 jakowiceprzewodniczący). Jest także członkiem Polskiego TowarzystwaJęzykoznawczego, Komitetu Językoznawstwa PAN, Rady Etykii Ładu Informacyjnego.

Uniwersytet SWPS w Warszawie Brama Główna Uniwersytetu Warszawskiego Pałac Staszica, siedziba Rady Języka

Polskiego

• Język na sprzedaż, (Warszawa 1996)

• Leksykon zdań polskich, (Warszawa 2004)

• Mój język prywatny, (Warszawa 2004)

• 444 zdania polskie, (Warszawa 2007)

• Nowe słowa, (Warszawa 2007)

• O języku propagandy i polityki, (Warszawa 2007)

• Porzekadła na każdy dzień, (Warszawa 2008)

• 500 zdań polskich, (Warszawa 2015)

• 1000 słów, (Warszawa 2017)

• Zwierzyniec, (Warszawa 2019)

• Profesor Bralczyk odznaczony został Złotym Krzyżem

Zasługi (1988r.) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia

Polski (1998r.).

• W 2013 roku otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze

Gloria Artis”

• Jego hobby to zbieranie wydań Pana Tadeusza oraz

podręczników dobrego zachowania i mówienia

• Wystąpił jako gość specjalny na płycie ”100 dni do matury” -

Maty (2020 rok), w utworze ”Konkubinat”.

Polski językoznawca, urodzony w 1964 roku, profesor nauk humanistycznych, członek Komitetu

Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk. W 1968 roku rozpoczął naukę na Uniwersytecie Wrocławskim.

Od 1968 obecny na łamach warszawskiego dziennika ,,Słowo Polskie’’, gdzie prowadzi rubrykę Rzecz

o języku. Od maja 1989 roku do sierpnia 2016 roku był dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej

Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1995 odebrał tytuł profesorski z rąk Lecha Wałęsy.

Od 2015 roku współtworzy cykl programów Polska z Miodkiem, w których w ciągu kilku minut wyjaśnia

pochodzenie nazw polskich miast, regionów, jezior itp.

• 1976 – Syntetyczne konstrukcje leksykalne

w języku polskim

• 1983 – Kultura języka we teorii i praktyce

• 1990 – Ojczyzna polszczyzna dla uczniów

• 1991 – Przez lata ze słowem polskim

• 1992 – O języku do kamery

• 1993 – Miodek drąży skałę

• 1996 – Jaka jesteś, polszczyzno?

• 2002 – Słownik ojczyzny polszczyzny

• 2002 – Rozmyślajcie nad mową !

• 2004 – ABC polszczyzny

• 2007 – Słowo jest w człowieku

• Mężczyzna w latach młodości marzył o zawodzie dziennikarza.

• Jan Miodek został dwukrotnie wybrany najpopularniejszym mieszkańcem Wrocławia, jest również honorowym obywatelem Tarnowskich Gór Kalet.

• W roku 2000 Jan Miodek zajął czwarte miejsce w zorganizowanym przez pismo ,,Polityka’’ plebiscycie na najwybitniejsze postaci telewizji XX wieku.

• Profesor został laureatem nagrody Zasłużony dla polszczyzny w 2014 roku. Wręczyła mu ją małżonka ówczesnego prezydenta Anna Komorowska w warszawskim Teatrze Polskim, w Międzynarodowym Dniu Języka Ojczystego.

Witold Doroszewski(ur. 1 maja 1899 w Moskwie, zm. 26 stycznia 1976

w Warszawie) – polski językoznawca, teoretyk języka,

od 1930 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, od 1930

członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego,

od 1947 członek Polskiej Akademii Umiejętności,

następnie Polskiej Akademii Nauk; redaktor naczelny

Słownika języka polskiego (1958–1969) i Słownika

poprawnej polszczyzny (1973); popularyzator nauki

o języku polskim, w latach 1932–1976 redaktor naczelny

miesięcznika „Poradnik Językowy”; stworzył teorię języka,

w której za przedmiot językoznawstwa uważał „człowieka

mówiącego”, a nie relacje zachodzące wewnątrz języka.

Twórczość• Myśli i uwagi o języku polskim (1937)

• Rozmowy o języku (1948–1954, 4 serie)

• Kryteria poprawności językowej (1950)

• Wśród słów, wrażeń i myśli. Refleksje o języku polskim (1966)

• O kulturę słowa (1962–1979, 3 tomy; zbiór artykułów o języku polskim)

• Elementy leksykologii i semiotyki (1970)

• Jan Baudouin de Courtenay na tle swej epoki i jako prekursor nowych prądów

w językoznawstwie (1955)

Członkostwo

• Był członkiem czołowych polskich akademii i towarzystw naukowych:

• Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930 członek-korespondent, 1936 członek

rzeczywisty)

• Członek Polskiej Akademii Umiejętności (1947 członek-korespondent)

• Członek Polskiej Akademii Nauk (1952 członek-korespondent, 1957 członek rzeczywisty)

• Był m.in. zastępcą przewodniczącego Komitetu Językoznawstwa PAN (w latach 1954–1966

i 1969–1974, w latach 1960–1961 pod nazwą Komitet Językoznawstwa

i Słowianoznawstwa).

• W 1925 był w gronie członków założycieli Polskiego Towarzystwa Językoznawczego

• Był prezesem Towarzystwa Kultury Języka.

Nagrody• Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej (1954)

• Laureat nagrody państwowej II stopnia (1955)

• Laureat Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1969)

• odebrał doktoraty honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego (1960),

uniwersytetu w Berlinie (1960) i uniwersytetu w Pradze (1968)

Magdalena Machniewska

Zuzanna Bukowska

Iga Dogiel

Weronika Wiszniewska