-
Paleografische en orthografische kenmerken
van de Bdinski Sbornik
(Codex Gandavensis Slavicus 408)
Een studie van de Slovo Avramia (f. 1-17v)
Lise Goussey
Master in de Oost-Europese Talen en Culturen
Faculteit Letteren en Wijsbegeerte, Universiteit Gent
Masterproef mei 2012
Promotor: Dr. Lara Sels
-
Woord vooraf
Tijdens het schrijven van deze masterproef heb ik heel wat
clichés aan den lijve mogen
ondervinden. “De tijd gaat snel, gebruik haar wel”, “Het heeft
me bloed, zweet en tranen
gekost”, “de laatste loodjes wegen het zwaarst” zijn slechts
enkele voorbeelden. Gelukkig
werd ik door voldoende mensen omringd en gesteund om deze
laatste grote opdracht van m’n
universitaire carrière toch tot een goed einde te brengen.
In de eerste plaats denk ik daarbij aan mijn promotor Dr. Lara
Sels die met haar oneindige en
vooral aanstekelijke enthousiasme een grote motivatie voor mij
geweest is. Ook de wekelijkse
leesgroepsessies, samen met Prof. Dr. Dieter Stern en Dr. Michel
De Dobbeleer, waren vaak
verrijkend en inspirerend. Ook mijn kennis van de Nederlandse
taal werd zowaar weer wat
bijgeschaafd.
Ook mijn vrienden die mij op tijd en stond uit mijn kot lokten
en op die manier voor de
nodige ontspanning en afleiding zorgden, mogen hier niet
ontbreken.
En natuurlijk, niet in de laatste plaats, mijn familie. En dan
in het bijzonder m’n ouders, die er
de afgelopen vier jaar in slaagden een ruimte te creëren waarin
ik mij volledig kon
concentreren op mijn studies. De kleine verwennerijen tijdens de
examens en de nodige steun
op de belangrijke momenten hebben mij gebracht tot waar ik nu
ben.
-
Inhoudsopgave
Woord vooraf
Lijst met afkortingen
1. Inleiding
......................................................................................................................
1
1.1.Voorwerp, onderwerp, status quaestionis en doelstelling
................................. 1
1.2.Methodologie
.....................................................................................................
2
1.3.Paleografie vs. orthografie
................................................................................
3
1.4.Structuur
............................................................................................................
3
2. Bdinski Sbornik
..........................................................................................................
5
3. Paleografie
..................................................................................................................
8
3.1. Algemene typering
............................................................................................
8
3.2. Studie van de afzonderlijke letters
....................................................................
9
3.2.1. а
.........................................................................................................
10 3.2.2. б
..........................................................................................................
11 3.2.3. в
..........................................................................................................
12 3.2.4. г
..........................................................................................................
13 3.2.5. д
.........................................................................................................
14 3.2.6. е
..........................................................................................................
15 3.2.7. є en ѥ
.................................................................................................
15 3.2.8. ж
.........................................................................................................
17 3.2.9. з
..........................................................................................................
18 3.2.10. и en ї
.................................................................................................
19 3.2.11. к
........................................................................................................
21 3.2.12. л
........................................................................................................
22 3.2.13. м
.......................................................................................................
22 3.2.14. н
........................................................................................................
23 3.2.15. о
........................................................................................................
23 3.2.16. п
........................................................................................................
27 3.2.17. р
........................................................................................................
28 3.2.18. с
.........................................................................................................
28 3.2.19.
т........................................................................................................
30 3.2.20. ѹ
......................................................................................................
31
-
3.2.21. ф
......................................................................................................
34 3.2.22. х
.......................................................................................................
34 3.2.23. ц
.......................................................................................................
35 3.2.24.
.......................................................................................................
36
3.2.25. ш en щ
.............................................................................................
36 3.2.26. ь of ъ?
.............................................................................................
37 3.2.27. ы
......................................................................................................
38 3.2.28. ѣ
.......................................................................................................
39 3.2.29. ю en ꙗ
..............................................................................................
39 3.2.30. ѯ, ѱ en
.........................................................................................
40
3.3. Afkortingen
.....................................................................................................
40
3.3.1.Contracties
..........................................................................................
41
3.3.2.Supralineaire letters
............................................................................
44
3.3.3.Ligaturen
.............................................................................................
46
4.
Orthografie...............................................................................................................
48
4.1.De Bdinski Sbornik, een Servische redactie
.................................................... 48
4.2.Orthografische kenmerken in de “Slovo Avramia”
........................................ 48
4.2.1.De Bdinski Sbornik, een Servische redactie
....................................... 48
4.2.2.De Bdinski Sbornik, een Servische redactie?
..................................... 52
4.2.2.1.Bulgaarse sporen?
..................................................................
52
4.2.2.2.Russische sporen?
..................................................................
53
4.2.3.Wat met de gedupliceerde vocalen?
................................................... 55
5. Besluit
.......................................................................................................................
56
6. Bibliografie
...............................................................................................................
59
6.1.Hulpmiddelen
..................................................................................................
59
6.2.Primaire bronnen
............................................................................................
59
6.3.Secundaire bronnen
........................................................................................
59
Appendix: Normalisatie
-
Lijst met afkortingen
f. x, y x verwijst naar de folio (recto), y naar de regel
f. xv, y x
v verwijst naar de folio (verso), y naar de regel
| duidt het einde van een regel aan
bv. bijvoorbeeld
ind. indicatief
act. actief
part. participium
praet. praeteritum
praes. praesens
gen. genitief
dat. datief
acc. accusatief
instr. instrumentalis
loc. locatief
man. mannelijk
vr. vrouwelijk
onz. onzijdig
enk. enkelvoud
mv. meervoud
1 p. eerste persoon
nom. nominatief
-
1
1. Inleiding
1.1. Voorwerp, onderwerp, status quaestionis en doelstelling
Op elf november 1881 schreef Martynov het volgende over de
Bdinski Sbornik: "Первымъ
деломъ моимъ по прїѣздѣ въ Брюссель было побывать въ Гентской
библіотекѣ,
познакомиться тамъ съ одною славянскою рукописью, о которой
разсказывали дивныя
вещи."1 (Martynov 1882) Dit wonderlijke handschrift trok ook
mijn aandacht en dan
(aanvankelijk) vooral omwille van zijn bijzondere inhoud:
vrouwelijke heiligenlevens. Al snel
besloot ik om dit handschrift tot het onderwerp, of misschien
beter, het voorwerp van mijn
masterproef te maken. Na een korte brainstorm met Dr. Sels en
Prof. Dr. Stern werd beslist
dat ik mij het komende jaar, om het heel simpel te verwoorden,
zou toeleggen op het schrift
en de spelling van de Bdinski Sbornik. Dit moet echter al meteen
genuanceerd worden, want
een studie van het volledige manuscript (b)leek wat te ruim te
zijn voor een masterproef,
zowel qua tijd als qua te schrijven pagina’s. Het is om deze
reden dat de te onderzoeken folia
gereduceerd werden tot het eerste verhaal van de Bdinski
Sbornik. De volledige titel luidt als
volgt: “Слово блаженааго Аврамиꙗ како приобрѣте дъштере брата
своѥго отъ пѫти лѫкавааго”2, oftewel “Het woord van de gelukzalige
Abraham, hoe hij de dochter van zijn broer van het slechte pad
terugbracht”, en beslaat f. 1-17
v. Verder in deze
masterproef zal deze titel afgekort worden tot de “Slovo
Avramia” en ter afwisseling
aangeduid worden als het “Abrahamverhaal”.
Tijdens het onderzoek zelf is echter gebleken dat deze strikte
afbakening van het
onderzoeksdomein ook vaak een handicap was. Onderzoeksresultaten
waren niet altijd
representatief voor het volledige handschrift en ook een aantal
paleografische rariteiten waren
niet terug te vinden op de eerste 17 folia. Zodoende was het op
bepaalde punten toch
noodzakelijk om het te onderzoeken corpus uit te breiden om een
beter en vooral correcter
inzicht te krijgen in het algemene schriftbeeld.
Het doel is voornamelijk om een eerste stap te zetten in de
richting van een
diepgaande paleografische en orthografische analyse van het
handschrift. Het is natuurlijk zo
dat de Bdinski Sbornik al eerder het voorwerp van studie is
geweest. Daarbij denk ik in de
eerste plaats aan E. Voordeckers en M. Petrova-Taneva. Als het
al eerder bestudeerd werd,
wat valt er dan nu nog te onderzoeken? Het probleem bij deze
studies is tweevoudig.
Enerzijds is men bij vroeger onderzoek heel erg op de
oppervlakte gebleven. Een ‘ontleding’
van de orthografie en de paleografie beperkt zich meestal tot
een vrij summiere opsomming
1 Het eerste wat ik deed na mijn aankomst in Brussel was het
bezoeken van de Gentse bibliotheek, daar kennis te
maken met een handschrift, waarover ze mij wonderlijke dingen
verteld hebben. 2 Dit is de naar het standaard Oudslavisch
genormaliseerde versie van de titel.
-
2
van de algemene kenmerken. Anderzijds, wanneer er wel dieper
onderzoek gevoerd werd, lag
de klemtoon voornamelijk op het inhoudelijke aspect, namelijk de
vrouwelijke heiligenlevens,
of een onderzoek van het materiaal (in functie van een eventuele
datering), wat behoort tot het
domein van de codicologie.
Een belangrijk aandachtspunt hierbij is dat zowel de orthografie
als de paleografie
hulpdisciplines zijn. Dit betekent dat op basis van de analyses
geen definitieve uitspraken
zullen kunnen gedaan worden in verband met de datering van het
handschrift of de antigraaf.
Wel zullen ze ter ondersteuning kunnen dienen van een theorie of
net het omgekeerde,
bepaalde beweringen in twijfel kunnen trekken.
1.2. Methodologie
Deze masterproef is opgebouwd uit twee grote luiken, die twee
aspecten van de
Bdinski Sbornik bestuderen. Dit betekent ook dat er twee
benaderingen aangewend moesten
worden. Van wezenlijk belang voor het hoofdstuk paleografie was
het primaire
bronnenmateriaal. Enerzijds is er de facsimile-editie van de
Bdinski Sbornik die in 1972 door
I. Dujčev gepubliceerd en ingeleid werd. Als aanvulling hierop
zijn er de kleurenscans in
hoge resolutie van het originele handschrift. Deze werden
gemaakt door de Gentse
Universiteitsbibliotheek met het oog op het project rond de
Bdinski Sbornik. Op basis hiervan
heb ik exhaustieve letterlijsten gemaakt. Dit houdt concreet in
dat per letter alle samples
samengebracht werden in één document. Dit monnikenwerk zorgde
ervoor dat een duidelijk
overzicht gecreëerd werd van alle varianten van een letter en de
verschillen tussen de
realisaties. Van deze soms ellenlange letterlijsten zijn slechts
een zeer beperkt aantal
representatieve samples uiteindelijk in deze masterproef
opgenomen. Aanvullend zijn er een
aantal belangrijke basiswerken over de paleografie, die
voornamelijk werden gebruikt om
eigen bevindingen theoretisch te onderbouwen. In de eerste
plaats is dit het zeer uitvoerige
Slavjanskaja Kirillovskaja paleografija van Karskij (1979).
Daarnaast hebben ook Azbuka.
Versuch einer Einführung in das Studium der slavischen
Paläographie van Eckhardt (1975),
Fullertons Paleographic methods used in dating Cyrillic and
Glagolitic Slavic manuscripts
(1975) en, in iets mindere mate, Ein praktisches Lehrbuch des
kirchenslavischen in 30
Lektionen van Trunte (1998) vaak hun nut bewezen.
Ook bij het tweede luik over de orthografie was het primaire
bronnenmateriaal de
uitvalsbasis, en dan in het bijzonder de kritische editie van de
Bdinski Sbornik, in 1973
uitgegeven door Scharpé en Vyncke en van een inleiding voorzien
door Voordeckers. Met een
Oudslavisch woordenboek (Staroslavjanskij slovar’ po rukopisjam
X-XI vekov, 1994) en
grammatica (de syllabus Oudslavisch I-II van Dr. Lara Sels,
2008) bij de hand heb ik dan de
volledige “Slovo Avramia” omgezet naar gestandaardiseerd
Oudslavisch. Door beide versies,
de originele en de gecorrigeerde, uiteindelijk in één document
naast elkaar te plaatsen, was
-
3
het enkel nog een kwestie om de orthografische kenmerken te
analyseren en te interpreteren.
Het resultaat van de normalisatie is terug te vinden in de
appendix. De belangrijkste
theoretische werken voor dit onderdeel zijn die van de eerder
vernoemde Karskij en Trunte en
daarnaast ook nog Istorija na Bălgarskija ezik van Mladenov
(1979).
1.3. Paleografie vs. orthografie
Een belangrijke opmerking die eigenlijk aansluit bij de
methodologie betreft de grens tussen
de paleografie en de orthografie. Wat behoort tot het domein van
de paleografie en wat
behoort tot het domein van de orthografie? Fullerton definieert
de taak van de paleografie, een
term afgeleid van de Griekse woorden palaios (oud) en grapho (ik
schrijf), heel kort als “[…]
the study of ancient writings […]”. Dit houdt in dat het
geschreven symbool centraal staat.
Binnen deze discipline wordt bestudeerd hoe deze door de tijd
heen verandert en al dan niet
verdwijnt of vervangen wordt, waardoor ook een eventuele
datering mogelijk gemaakt wordt
(Fullerton 1975: 1-2). Het is echter zo, dat ik me bij de studie
van de afzonderlijke letters niet
beperkt heb tot een pure externe beschrijving. Ook onder meer de
distributie van de
lettervarianten, waarbij nagegaan wordt of er al dan niet
bepaalde regels te ontdekken zijn, of
het gebruik van bepaalde varianten in slechts een beperkt aantal
woorden horen hierbij. Ik ben
er mij bewust van dat het voor discussie vatbaar is of ook dit
al dan niet behoort tot het
domein van de paleografie. Het is vooral omwille van praktische
of ‘organisatorische’
redenen dat besloten werd het hoofdstuk paleografie zo te
structureren.
Anderzijds is er de orthografie, wat in het Grieks zoveel
betekent als ‘correct schrijven’,
een discipline die niet volledig kan afgescheiden worden van de
paleografie. Illustratief
hiervoor is het probleem van het harde en zachte teken.
Vooraleer dit in het hoofdstuk
orthografie kan besproken worden, moet eerst in de
paleografische studie aangetoond worden
of er al dan niet sprake is van een hard teken.
1.4. Structuur
Deze masterproef is opgebouwd uit twee belangrijke delen, die
allebei uitgaan van een
bepaalde stelling: de Bdinski Sbornik is geschreven in het laat
Zuid-Slavische poluustav en is
een Servische redactie. Om alle misverstanden te vermijden, moet
hier benadrukt worden dat
deze stellingen, die weliswaar algemeen aanvaard worden, hier
enkel en alleen als een
uitgangspunt gediend hebben en geen waarheden zijn die a priori
vastliggen. Pas op het einde
zal duidelijk worden in hoeverre deze stellingen ook inderdaad
correct zijn en daadwerkelijk
van toepassing zijn op de Bdinski Sbornik.
-
4
Na een algemeen en voornamelijk inleidend hoofdstuk over het
wie, wat, waar en
wanneer van de Bdinski Sbornik komt het eerste grote luik aan
bod, namelijk een studie van
de paleografie. Dit hoofdstuk wordt op zijn beurt ingeleid door
een algemene beschrijving van
het laat Zuid-Slavische poluustav. Vervolgens wordt iedere
letter afzonderlijk onder de loep
genomen. Hierbij stonden in principe twee belangrijke vragen
centraal. Eerst en vooral, of en
hoe de letter binnen het algemene schriftbeeld past. In de
tweede plaats ging de aandacht uit
naar bijzondere varianten, die al dan niet een afwijkend
karakter vertonen ten opzichte van de
andere letters. Vervolgens worden de verschillende
afkortingssystemen, namelijk de
contracties, de supralineaire letters en de ligaturen, van
naderbij bekeken. Hoe dit allemaal
concreet wordt aangepakt, wordt verder uitgelegd bij aanvang van
het desbetreffende
hoofdstuk.
In het tweede grote luik ligt de focus op de orthografische
eigenschappen van de
“Slovo Avramia”. Het opzet was oorspronkelijk om van beide
luiken twee gelijkwaardige
delen te maken. Tijdens het schrijven werd echter duidelijk dat
dit binnen het concept van de
masterproef onmogelijk zou zijn doordat het hoofdstuk
paleografie veel meer plaats innam
dan voorzien. Naar analogie met dat vorige hoofdstuk, wordt ook
hier aangevangen met een
kort inleidend stukje over de Servische redactie. Daarna volgen
drie onderdelen. Het eerste
bevat een opsomming van de typische kenmerken van zo’n Servische
orthografie. Deze
eigenschappen worden één voor één getoetst aan de “Slovo
Avramia” en aangevuld met
voorbeelden. In het tweede onderdeel staan orthografische
bijzonderheden centraal die niet
eigen zijn aan een Servische, maar wel veeleer aan een
Bulgaarse, Russische of Macedonische
redactie, eveneens geïllustreerd aan de hand van fragmenten uit
de “Slovo Avramia”.
Afsluitend wordt nog kort iets gezegd over het raadsel van de
gedupliceerde vocalen in de
Bdinski Sbornik.
-
5
2. Bdinski Sbornik
De Codex Gandavensis Slavicus 408, beter bekend onder de naam
Bdinski Sbornik, kan
beschouwd worden als de trots der Gentse slavisten, een eer die
weliswaar vrij gemakkelijk
verworven werd, getuige volgend citaat uit een bondige
bespreking van de Bdinski Sbornik
door Voordeckers: “Het enige, -uitzonderlijk belangrijke,-
Slavische handschrift van de
Gentse Universiteitsbibliotheek is in ons land omzeggens
onbekend gebleven. Het betreft de
Cod. 408 […]”. Het lijkt misschien wat tegenstrijdig, een
handschrift, dat ondanks z’n toch
wel unieke karakter, bij ons tot voor kort nauwelijks
wetenschappelijke aandacht genoten
heeft (Voordeckers 1965: 63 en 67).
Over hoe de pelgrimstocht, zoals Voordeckers het noemt, van het
handschrift eruit ziet
is weinig bekend. De vroegste sporen gaan vermoedelijk terug tot
de Trierse antiquaar J. M.
Clotten, die het dan, net als een aantal andere manuscripten,
aan de Belgische bibliofiel
Pierre-Philippe-Constant Lammens verkocht heeft. Via deze
laatste is de Bdinski Sbornik
uiteindelijk in 1818 in de Gentse Universiteitsbibliotheek
terechtgekomen. Welke weg het
manuscript heeft afgelegd vooraleer het in handen kwam van J.M.
Clotten is in duisternis
gehuld. Wat enige duidelijkheid had kunnen scheppen, is de tekst
die zich op de rug van het
handschrift bevindt en luidt als volgt: “Fl[orilg]e d[e]
Sai[n]ts ex […] Sul[…] Nov[…]”3.
Helaas bevat dit fragmentje te veel hiaten om ook daar enige
conclusie wat betreft de
herkomst uit te trekken (Voordeckers 1965: 67 en Trunte 1998:
148).
Pas in 1852 werd het manuscript voor het eerst beschreven,
namelijk door de Belg J.
de Saint-Genois in zijn Catalogue méthodique et raisonné des
manuscrits de la bibliothèque
de la ville et de l’université de Gand. Daarna zou de Bdinski
een tijdje in de vergetelheid
raken, althans wat België betreft. In het buitenland daarentegen
genoot het handschrift meer
belangstelling. In de jaren tachtig van de negentiende eeuw
publiceerde de Russische
onderzoeker I. Martynov voor het eerst een uitvoerige
beschrijving van de Bdinski en een
vertaling van de “Beschrijving der heilige plaatsen te
Jeruzalem”, het laatste hoofdstuk in de
Bdinski Sbornik (f. 234 - f. 241v). Vervolgens nam P. A. Syrku
in 1898 het manuscript op in
z’n geschiedenis over de veertiende-eeuwse Bulgaarse literatuur
en in 1947 beklemtoonde de
Roemeense filoloog E. Turdeanu nogmaals het belang van het
manuscript. Verder is de
facsimile-editie, gepubliceerd in 1972 door de Bulgaarse
professor Ivan Dujčev, belangrijk,
zeker als aanvulling van de kritische editie van Scharpé en
Vyncke gepubliceerd in 1973,
ingeleid door een andere belangrijke figuur binnen het kader van
de studie van de Bdinski
Sbornik, de Belg (!) Edmond Voordeckers. Als laatste mag zeker
ook het werk van de
Bulgaarse Maja Petrova-Taneva niet onvermeld blijven, en dan
vooral wat betreft de datering
3 De eerste drie woorden wijzen op de inhoud van het manuscript.
Een florilegium, afgeleid van het Latijnse
woord ‘flos’ (bloem), is namelijk een bloemlezing.
(Petrova-Taneva 2001: 124).
-
6
van het handschrift (cf. infra) (Trunte 1998: 148, Voordeckers
1965: 63 en Voordeckers 1973:
13-14).
Ook enkele technische gegevens van het handschrift zijn hier op
hun plaats. Het
Gentse manuscript is om te beginnen niet zo groot (130 x 200 mm)
en is volgens Karskij één
van de oudste manuscripten op papier4 bij de Zuid-Slaven. Het
handschrift omvat 242 folio’s
in octavo, die recto verso beschreven zijn en per zijde
doorgaans5 achttien regels tellen.
Ondanks het feit dat van de 31 katernen een aantal bladen
ontbreken en van één blad de rand
is afgescheurd, is het manuscript al bij al vrij goed bewaard
gebleven. Interessant is het woord
аминь, het enige woord dat op een resterende snipper van de twee
laatste uitgescheurde bladen toch nog te lezen is en bovendien met
zekerheid geschreven werd door dezelfde hand
als de rest van het manuscript. Dit zou er kunnen op wijzen dat
de verdwenen pagina een ex-
libris (letterlijk ‘uit de boeken van’) was. In Griekse en
Slavische manuscripten werd zo’n ex-
libris namelijk vaak in de vorm van een gebed geschreven en werd
daarom ook afgesloten met
het woord ‘amen’. Dit had eventueel meer informatie kunnen
opleveren over de
oorspronkelijke bezitter of de persoon aan wie het manuscript
gericht was. Misschien was net
dit de reden om deze pagina te doen verdwijnen (Karskij 1979: 95
en Voordeckers 1973: 14-
15 en 19-20).
Het (eerste) colofon is daarentegen wel bewaard gebleven (f.
242) en daaruit blijkt, of
misschien beter, daar staat geschreven dat dit manuscript in
1360 te Vidin tot stand gekomen
is, vandaag een stad gelegen in het noordwesten van Bulgarije.
Dit in opdracht van de ‘vrome
heiliggeborene tsaritsa Anna’6, de echtgenote van tsaar Joan
Sracimir (1352/1353 – 1396).
Voordeckers stelde zich weinig vragen bij de
waarheidsgetrouwheid van dit colofon: “Door
deze tekst is ons handschrift precies gedateerd.” Ook Dujčev
twijfelde niet: “We are
concerned with one of the few manuscripts of the period about
which, by good fortune, a fair
amount is known concerning provenance, scriptorium and
chronology.” Maja Petrova
daarentegen was, nadat ze voor het eerst het originele
handschrift gezien had, iets kritischer
ingesteld. Hoewel zowel de verluchting als de paleografie7 en
orthografie van het handschrift
deze datering lijken te bevestigen, laat een studie van de
watermerken toch iets anders
vermoeden. Daaruit blijkt namelijk dat het papier eerder
gedateerd kan worden tussen 1400 en
4 Vanaf midden veertiende eeuw moest in Rusland het perkament
stilaan plaats maken voor het papier, wat
natuurlijk niet automatisch uitsluit dat daarna geen enkel
handschrift meer op perkament geschreven werd. Bij de
Zuid-Slaven werd perkament zelfs al iets vroeger, ongeveer vanaf
de dertiende eeuw, ingeruild voor papier
(Karskij 1979: 94-95). 5 Wanneer een nieuw verhaal begonnen
wordt, wordt de titel in grotere letters geschreven, wat meer
ruimte
inneemt en waardoor logischerwijs minder regels geschreven
kunnen worden op één pagina, bijvoorbeeld f. 1 of
f. 17v.
6 […] бл(а)говѣрнаа и с(ве)тоороднаа ц(ѣса)р(и)ца Анна […]
(Bdinski Sbornik, f. 242, 8-9).
7 Hier worden de woorden van Maja Petrova weergegeven. Of deze
inderdaad kloppen, moet natuurlijk nog
blijken uit de grondige paleografische beschrijving en
bespreking van de “Slovo Avramia” in het derde
hoofdstuk van deze masterproef.
-
7
1410, en dat het Gentse handschrift dus vermoedelijk veeleer een
vroeg vijftiende-eeuws
afschrift is, en niet het originele boek van de tsaritsa Anna,
geschreven in de vroege eerste
helft van de veertiende eeuw (Dujčev 1972: ii, Petrova-Taneva
2001: 118-123 en Voordeckers
1965: 66).
Verder heeft de Bdinski Sbornik ook op inhoudelijk vlak een
uniek karakter. Het
handschrift bevat namelijk, behalve een colofon en een
beschrijving van de heilige plaatsen in
Jeruzalem, ook dertien vitae die gewijd zijn aan vrouwelijke
heiligen. Zo’n menologium van
vrouwelijke heiligenlevens is een unicum in de middeleeuwse
Slavische literatuur en was
waarschijnlijk bedoeld als pedagogische literatuur voor vrouwen.
Zoals reeds vermeld in de
inleiding vormde de “Slovo Avramia”, het eerste verhaal van de
Bdinski Sbornik, het
uitgangspunt van deze masterproef. Kort samengevat beschrijft
deze vita hoe Maria, die
dankzij het onderricht van haar oom Abraham in haar jeugd een
leven van deugd en spirituele
toewijding gekend heeft, in de prostitutie terechtgekomen is, en
uiteindelijk door diezelfde
oom uit het oord des verderfs gered wordt. Dit verhaal, dat
overigens net als alle andere vitae
vertaald werd uit het Grieks, is eigenlijk een excerpt uit de
vita van de heremiet Abraham van
Kidun en wordt gewoonlijk, en dan voornamelijk in de Slavische
traditie, toegeschreven aan
Efrem de Syriër. Aangezien in de tekst verschillende keren naar
hem verwezen wordt, lijkt dit
echter eerder onwaarschijnlijk te zijn8 (Petrova 1997/1998:
273-276 en Voordeckers 1965:
68).
8 f. 4, 18 Гдѣ наказаниѥ дроугаго єфрема? (Waar [is] het
voorschrift van de andere Efrem), f. 11v, 12
(Waarom, wanneer je zondigde, heb je mij het niet verteld zodat
ik samen met de geliefde Efrem voor jou zou
boete doen) en f. 12v, 9 Єфремь за те молить (Efrem bidt voor
jou tot God).
-
8
3. Paleografie
3.1. Algemene typering
Vooraleer er grondig ingegaan wordt op een individuele
beschrijving en karakterisering van
de letters, is het interessant om eerst het ‘profiel’ van het
schriftbeeld van de Bdinski Sbornik
in het algemeen van dichterbij te bekijken. Zoals reeds eerder
aangehaald, omvat dit
manuscript verschillende vitae. De eerste regel van iedere vita
is geschreven in vjaz’. Vjaz’9 is
een decoratieve stijl van het cyrillische schrift, die getypeerd
wordt door afkortingen en
versieringen. Op die manier worden meteen twee voordelen
gecreëerd: het is plaatsbesparend
enerzijds en attractief voor de lezer anderzijds. De rest van de
tekst zou geschreven zijn in het
laat Zuid-Slavische poluustav of half-unciaal. Het
halfunciaalschrift is, naast het ustav of
unciaal en het skoropis’ (letterlijk ‘snelschrift’) of
cursiefschrift, één van de drie cyrillische
schrifttypes10
en is dominant van de tweede helft van de veertiende eeuw tot de
zeventiende
eeuw (Dujčev 1972: 16 en Fullerton 1975: 56).
Bij het poluustavschrift zijn er twee varianten te
onderscheiden: het Zuid-Slavische en
het Russische poluustav. De eerste ontwikkelde zich uit de
veranderingen van het ustav in het
zuiden in de veertiende eeuw. Het Russische poluustav
daarentegen ontwikkelde zich
onafhankelijk van het vroeg veertiende-eeuwse unciaalschrift
(Fullerton 1975: 50). Bij de
Russische variant is er verder nog een onderscheid te maken
tussen het West- en Zuid-
Russische poluustav, maar dat is hier van weinig belang en er
zal dus ook niet verder op
ingegaan worden (Karskij 1979: 173).
Wat de typering van het Zuid-Slavische poluustav betreft, wordt
dit schrift enerzijds
gekenmerkt door een ‘tendens naar onder’, zoals Eckhardt het
noemt. Zo wordt bijvoorbeeld
behalve de gewone t (met slechts twee kleine haakjes aan de
linker- en rechterkant)
geleidelijk aan ook een driebenige t ( ) gebruikt. Een
gelijkaardige tendens is onder meer
merkbaar bij de letters ě, a, d en c. Anderzijds zijn er een
aantal letters, zoals de z en het zachte teken, die de neiging
hebben om boven de lijn uit te steken. Zo komt het dat het
9 Afgeleid van het Russische werkwoord (с)вязать wat letterlijk
(vast)binden betekent.
10 Hierbij moet rekening gehouden worden met het feit, dat dit
een zeer schematische voorstelling is van de
verschillende schrifttypes. Het is niet zo dat ze elkaar netjes
in de tijd opvolgden, maar wel dat ze gelijktijdig
naast elkaar bestonden. Zo bleef bijvoorbeeld het poluustav in
gebruik toen het skoropis’ in gebruik kwam.
Bovendien bleek één bepaald schrift verschillende honderden
jaren in gebruik en dus zijn deze begrippen
eigenlijk veel te algemeen om handschriften exact te kunnen
dateren. Zelfs een studie van de aparte letters brengt
soms weinig uitsluitsel, aangezien veel kopiisten er een erezaak
van maakten om het voorbeeldhandschrift zo
exact mogelijk te kopiëren. Zo komt het dat bijvoorbeeld het
Zuid-Slavische poluustav in Bulgarije heel lang
onveranderd is gebleven en het dateren van zulke handschriften
bijzonder moeilijk is. Vaak is een analyse van
orthografische fenomenen als aanvullend onderzoek noodzakelijk
(Eckhardt 1989: 72-76 en Karskij 1979: 174).
-
9
tweelijnenschrift stilaan vervangen wordt door een
vierlijnenschrift11
. Bovendien zijn de
letters minder geometrisch, wat betekent dat de rechte lijnen
vaak een lichte kromming
krijgen (Eckhardt 1989: 64 en 73, Fullerton 1975: 49 en Trunte
1998: 84).
Deze ‘verticale neiging’, de hasten zowel boven als onder de
lijnen, in combinatie met
cursieve elementen zorgen voor een eerder nonchalant
schriftbeeld, zeker in vergelijking met
het eerder statische (Russische) unciaalschrift. Waarschijnlijk
is dit ontstaan uit de behoefte
binnen de diplomatie en kanselarij om een eenvoudiger, in de zin
van minder statisch, en
sneller schrift te ontwikkelen (Eckhardt 1989: 64 en Fullerton
1975: 49).
Een tweede belangrijk kenmerk van het laat Zuid-Slavische
poluustav, opnieuw in
vergelijking met het ustavschrift, is het toenemend gebruik van
afkortingen. Er zijn drie
belangrijke afkortingsmethodes: de contractie van nomina sacra
onder een titlo, supralineaire
letters, al dan niet onder een pokrytie en de ligaturen.
(Fullerton 1975: 49-50 en Trunte 1998:
86-87).
Als laatste nog een kort woordje over de decoratie van het
handschrift. De verluchting
is in feite zeer sober en is vrijwel beperkt tot het eerste
folio. Het is een boog, versierd met
florale ornamenten, karakteristiek voor een neo-Byzantijnse
stijl. De arabesken zijn in het
rood, blauw en groen gekleurd. Verder zijn er op f. 114v en f.
225
v nog twee eerder kleine
decoratieve elementen terug te vinden. Een tweede element van de
decoratie zijn de initialen,
die door Petrova-Taneva als volgt beschreven worden: “[…] large
neo-Byzantine initials of
geometrical-floral type (where the hastae are adorned with dots,
triangles, and twigs curved at
their ends) […]”.12
Deze initialen zijn doorgaans in de marge geschreven. Algemeen
kan
gesteld worden dat de decoratie kan gedateerd worden in de
veertiende eeuw (Petrova-Taneva
2001: 117-118 en Voordeckers 1972: xii).
3.2. Studie van de afzonderlijke letters
In dit onderdeel worden alle letters van het alfabet
afzonderlijk besproken en beschreven.
Deze beschrijving is telkens volgens een zelfde structuur
opgebouwd. Om te beginnen worden
van iedere letter een aantal representatieve samples, geknipt
uit de scans van het originele
handschrift, gepresenteerd, op basis waarvan er vervolgens wordt
nagegaan of de letter al dan
niet de typische kenmerken van het poluustav vertegenwoordigd en
of er eventueel nog
11
Ook met deze structurele indeling moet voorzichtig worden
omgesprongen. Trunte wijst erop dat zelfs het
ustav strikt genomen geen tweelijnenschrift is, aangezien
minstens een paar letters onder de lijn duiken, zoals de
z, u, f of ch en soms zelfs de r. Vaak probeert men echter de
indruk te wekken van een tweelijnenschrift, doordat de lijnen die
onder de lijn komen, gereduceerd worden tot bijna haarfijne
pennentrekken. Bovendien is deze
tweedeling overgenomen uit de Latijnse paleografie, wat de vraag
doet rijzen of ditzelfde systeem zomaar kan
worden toegepast op de cyrillische paleografie (Eckhardt 1979:
73 en Trunte 1998: 84). 12
Voorbeelden van dergelijke gedecoreerde initialen zijn terug te
vinden op f. 1, f. 14v, f. 17
v, f. 39, f. 106
v of f.
114v.
-
10
andere bijzonderheden op te merken zijn. Als er van één letter
verschillende schrijfvarianten
zijn, worden deze samen behandeld en wordt nagegaan hoe de
(eventuele) distributie, zowel
kwantitatief als ook kwalitatief, van de verschillende varianten
er precies uitziet. Een laatste
item dat telkens besproken wordt, is het eventuele gebruik van
de letter in supralineair schrift.
In het hoofdstuk 2.3.2 over de supralineaire letters zal hier
grondiger op worden ingegaan. In
dit hoofdstuk beperkt de beschrijving zich tot het puur
paleografische aspect.
3.2.1. а
f. 1, 6 f. 14, 5 f. 5, 10 f. 156, 13 f. 156, 18
f. 11, 2 f. 14, 4 f. 202, 9
De a is opgebouwd uit een schuine rug en een langwerpige lus aan
de linkerkant. Behalve het
feit dat de hellingsgraad van de rug van de ene tot de andere a
wat kan verschillen en ook de
linker helft al eens langwerpiger of kleiner is, is het vooral
de lengte van de rug die sterk kan
variëren. Deze eerste letter van het alfabet is dus al meteen
een illustratie van zowel de
opwaartse als de neerwaartse tendens, die karakteristiek is voor
het halfunciaalschrift. Zoals
blijkt uit de samples uit de “Slovo Avramia” hebben voornamelijk
de a’s die op het einde van
een regel voorkomen een naar onder uitgerekte rug, waardoor ze
duidelijk onder de schrijflijn
terechtkomen. Deze rug gaat meestal (min of meer) recht naar
beneden (bv. f. 11, 2), soms is
hij duidelijk schuin naar rechts afgebogen (bv. f. 202, 9).
Andere voorbeelden in de rest van
de Bdinski Sbornik bevestigen dit, bv. f. 175, 2 , f. 178, 8
иѡдраⷩ of 237v, 13 иѡдра|нѹ. Daarnaast vertonen een aantal a’s net
de omgekeerde tendens en steken boven de schrijflijn uit.
Voorbeelden hiervan zijn niet terug te vinden in de “Slovo
Avramia”, maar
wel verder in het handschrift. In tegenstelling tot de a’s met
een tendens naar onder, worden
deze a’s gewoon in het midden van de regel gebruikt, meestal op
het einde van een woord.
Andere voorbeelden dan die gegeven in de samples bevinden zich
op f. 48v, 10 града, f. 88v,
18 оо , f. 136v, 17 en 18 народа en вѣрова и en f. 148v, 1
дїавола. Slechts sporadisch wordt de a op het einde van een regel
supralineair gebruikt, zowel met als zonder
pokrytie13
, bijvoorbeeld f. 105, 12 , f. 171, 18 моимⷶ of f. 202v, 17
сирⷶ. Bij het laatste voorbeeld vertoont de a bovendien een
neerwaartse tendens (Karskij 1979: 181-182 en Trunte
1998: 84).
13
Een pokrytie wordt in het Russisch ook wel буквенное титло
genoemd en is een boogvormig tekentje dat
(meestal) boven supralineaire letters geschreven wordt (Karskij
1979: 230 en 232). In hoofdstuk 2.3.2. over de
supralineaire letters wordt hier meer over verteld.
-
11
In sommige handschriften krijgt de a de vorm van een Griekse
alfa (α). Dit heeft te
maken met het feit dat er in Bulgarije een meer ronde
stijl14
ontstond, waar, net als bij de
Grieks-Byzantijnse minuskels, niet het verticale, maar wel het
horizontale benadrukt werd.
Dit vormde de basis voor het Bulgaarse cursiefschrift. In de
Bdinski Sbornik zijn hier echter
geen voorbeelden van terug te vinden (Trunte 1989: 84-85).
3.2.2. б
b, intralineair15
en supralineair
f. 1v, 12 f. 2, 11 f. 4
v, 3 f. 201, 18 f. 155, 5 f. 216
v, 7
In tegenstelling tot het skoropis’, waar de b zeer veel variatie
kent, is dit bij het
poluustavschrift helemaal niet het geval. Natuurlijk zijn er wel
een aantal variaties vast te
stellen tussen de verschillende realisaties. De b bevindt zich
doorgaans volledig binnen de
schrijflijnen en heeft altijd een druppelvormig verdikking op
het einde van de horizontale lijn.
In de “Slovo Avramia” is er slechts één voorbeeld waar de
verticale lijn wat langer is,
waardoor deze net boven de schrijflijn uitsteekt, namelijk f. 2,
11 бѣ. Dit is echter eerder een zeldzaamheid. Het is vooral de
horizontale lijn bovenaan die meer variatie kent en vaak
verlengd wordt aan de rechterkant (Karskij 1979: 182).
Heel bijzonder echter is de liggende variant van de b op f. 201,
18 ѿбѣштала16. Ook in supralineair schrift zijn twee exemplaren van
deze variant terug te vinden, namelijk op f.
155, 5 en f. 216v, 7, twee keer in hetzelfde woord тоⷠю.
Petrova-Taneva17 beschouwt deze
bijzonderheid als anachronistisch voor het midden van de
veertiende eeuw, omdat het
systematisch gebruik van de liggende b pas een eeuw later
gangbaar is, namelijk vanaf het
midden van de vijftiende eeuw. Het lijkt me echter wel te kort
door de bocht om de Bdinski
Sbornik nu meteen pas halfweg vijftiende eeuw te dateren,
aangezien het hier slechts om twee
‘occasionele’ exemplaren gaat. Bovendien dateert één van de
oudste attestaties van een
liggende b uit 1435, namelijk in het colofon van MS 122 dat zich
in Sofia bevindt (Petrova-
Taneva 2001: 126).
Een schrifttype waar deze liggende variant van de b gebruikt
wordt, is de Bosančica.
Dit is een lokale Bosnische variant van het westcyrillische
schrift, die zich ontwikkeld heeft in
14
Bij de letter v wordt hier dieper op ingegaan. 15
Met de term ‘intralineair’ wordt altijd ‘niet supralineair’
bedoeld. 16
Deze werkwoordsvorm heb ik overigens niet in het woordenboek
teruggevonden. Vermoedelijk gaat het hier
om een contaminatie van twee woorden, namelijk обѣштати (сѧ)
‘beloven’ en отъвѣштати ‘antwoorden’. 17
Petrova-Taneva verwijst hiervoor naar een dissertatie uit 1997
Beležkite na bălgarskite knižovnici ot XV-XVII
v. i tjaxnoto značenie za bălgarskata istoričeska leksikologija
van ene E. Uzunova, maar deze is helaas niet
beschikbaar (Petrova-Taneva 2001: 26).
-
12
de twaalfde en dertiende eeuw en uitlopers tot zelfs in de
negentiende eeuw. Andere
kenmerken van de Bosančica zijn onder meer de stervormige ž, de
driebenige t, de
vierhoekige v en de g die onder de schrijflijn komt (Karskij
1979: 177, Eckhardt 1989: 92 en
101 en Trunte 1998: 56-57).
Verder komt de gewone b slechts sporadisch supralineair voor,
wel altijd, net als de
liggende variant overigens, onder een pokrytie. Over de vorm
valt weinig bijzonders op te
merken, daar deze nauwelijks tot niet verschilt van die in
gewoon schrift. Voorbeelden zijn
terug te vinden op f. 186v, 5 теⷠ en f. 172, 17 соⷠю. Vanaf de
zestiende eeuw wordt deze letter
ook zonder pokrytie supralineair gebruikt (Karskij 1979:
232).
3.2.3. в
Gewone v
f. 1, 7 f. 2v, 16 f. 3, 10 f. 6
v, 2 f. 17, 12
Afgeronde v
f. 143, 14 f. 242, 18
Vierkante v, intralineair en supralineair
f. 166, 18 f. 175, 11 f. 233, 3 f. 172v, 16
In de oudste manuscripten zijn beide helften van de v
aanvankelijk ongeveer even groot. In
latere handschriften, geschreven in het ustavschrift, komt de
bovenste helft van de b minder
laag, waardoor deze kleiner wordt dan de onderste helft.
Typerend voor het poluustav is de
driehoekige structuur van de bovenste helft, wat inderdaad ook
hier, in de “Slovo Avramia”,
en bij uitbreiding ook in de rest van de Bdinski Sbornik het
geval is. Deze driehoek heeft meer
en meer de neiging om, zoals bijvoorbeeld reeds duidelijk
merkbaar is bij de sample op f. 17,
12, steeds lager te komen, tot zelfs bijna helemaal in de linker
benedenhoek. Bovendien heeft
de rechter lijn van het onderste deel meer en meer de neiging om
parallel te worden met de
linker zijde van de b. Op die manier krijgt de b in sommige
gevallen bijna de vorm van een
rechthoek (Karskij 1979: 182-183).
In de “Slovo Avramia” blijft de v beperkt tot deze ene variant.
In het volledige corpus
van de Bdinski Sbornik zijn er echter nog twee, hoewel zeer
zeldzame, varianten die de moeite
waard zijn om even op in te zoomen. De eerste is de (afge)ronde
variant. Zoals reeds eerder
aangehaald naar aanleiding van de alfa-a, kende het late
poluustav, naast het voortbestaan van
-
13
de verticale tendens bij de Serven, Bosniërs en
Donauvorstendommen, in Bulgarije ook een
rondere tendens, waar de nadruk eerder op het horizontale
ligt.18
In de Bdinski Sbornik is deze
variant, die slechts twee maal opduikt, eerder een curiosum. De
ronde v op folio 143 staat in
initiële positie (zowel aan het begin van het woord als aan het
begin van de regel) van het
woord вь, de v in de voorlaatste regel op folio 242 staat
eveneens in initiële positie (enkel aan het begin van het woord),
eveneens in het woord вь. In beide gevallen komt de v onder de
schrijflijn. In sommige handschriften geschreven in skoropis’ is
dit de dominante variant
(Karskij 1979: 182-183, Petrova & Valka 1968: 9 en Trunte
1998: 84-85).
De tweede variant is de vierkante v. Deze komt in de Bdinski
Sbornik slechts een
drietal keer voor, telkens in andere woorden en in een andere
positie: ьплю (f. 166, 18), црконѣм (f. 175, 11) en епраѯїи (f.
233, 3). Deze bijzondere variant wordt net als de liggende variant
van de b in de Bosančica gebruikt, een bijzondere vorm van het
westcyrillische schrift. Anderzijds maakt Eckhardt, in samenhang
met het feit dat het
poluustav steeds vaker verschillende varianten kent voor één
letter, ook vermelding van deze
vierkante v. Deze duikt op in de handschriften vanaf het einde
van de veertiende eeuw.
Daarnaast blijven ook de gewone v en de afgeronde v in gebruik.
De regels omtrent hun
gebruik zijn zeer soepel. Meestal staat de vierkante v midden in
een woord en de afgeronde v
in initiële positie. De voorbeelden uit de Bdinski Sbornik tonen
al meteen aan dat die regels
inderdaad niet zo strikt worden nageleefd. (Eckhardt 1989: 76,
94 en 104 en Karskij 1979:
177).
Wat het supralineair gebruik betreft, zijn voornamelijk
voorbeelden terug te vinden
van de gewone v onder een pokrytie, bijvoorbeeld f. 56v, 18 , f.
109
v, 18 of f. 115, 6
ц р . Ook heel uitzonderlijk wordt de vierkante v supralineair
gebruikt, eveneens met een pokrytie: f. 172
v, 16 ѡскⷡ . Allebei zijn ze veeleer typerend voor het
cursiefschrift (Ɖorđić 1971: 186).
3.2.4. г
f. 1v, 16 f. 6, 3 f. 16, 16 f. 17
v, 7
18
Deze ronde Griekse schriftvariant is kenmerkend voor de tweede
helft van de veertiende eeuw, maar was ten
tijde van het einde van het tweede Bulgaarse rijk niet de enige.
De eerste schriftvariant is het eerste type van
Trnovo, dat zeer gericht is op het verticale, de tweede variant
is het tweede type van Trnovo, dat schuiner is en
zeer regelmatig. De derde variant is de Griekse ronde variant,
die uiteindelijk zou overwaaien naar Rusland en
daar met het oudere ustav zou samensmelten. Het resultaat
daarvan wordt het Moskou-poluustav genoemd
(Eckhardt 1989: 67-68 en Trunte 1998: 85).
-
14
De g is weinig interessant. Er is slechts één variant en zelfs
de verschillende realisaties
verschillen nauwelijks van elkaar. Net als bij de b is er een
druppelvormige verdikking aan
het einde van de horizontale lijn. De g wordt ook heel af en toe
supralineair gebruikt,
voornamelijk op het einde van de regel en altijd onder een
pokrytie, voorbeelden zijn terug te
vinden op f. 130, 1 , f. 155v, 7 , 196, 15 of f. 222v, 12 . Een
g zonder
pokrytie duikt, net als de b, pas op vanaf de zestiende eeuw
(Karskij 1979: 232).
3.2.5. д
d, intralineair en
supralineair
f. 1, 6 f. 6v, 13 f. 9, 10 f. 229, 8 f. 5
v, 12 f. 13
v, 2
Net als de g, kent ook de d slechts één variant, maar er valt
wel wat op te merken rond de
verschillende realisaties. Zo kan de grootte van de driehoek of
de lengte van de horizontale
lijn sterk variëren, maar vooral de ongelijke lengte van de
voetjes onderaan de d, die in de
“Slovo Avramia” sowieso altijd onder de schrijflijn uitsteken,
valt op (Karskij 1979: 183-
184). Een snelle blik in het volledige corpus van de Bdinski
Sbornik bevestigt dan ook al
gauw de opmerking van Trunte: “Im älteren Poluustav nun werden
vom 11. bis zum 14.
Jahrhundert Ober- und Unterlängen19
verstärkt, so deutlich bei der Verlängerung der Füßchen
des д […].“ (Trunte: 1998: 84). Slechts enkele van de vele
voorbeelden hiervan zijn terug te vinden op f. 84
v, 6 тогда, f. 168, 10 ради of f. 235v, 14 дворѣ.
Enigszins uitzonderlijk is de vorm van de d’s die onder meer
terug te vinden zijn op f.
228v, 15 ради en f. 229, 8 греди. Deze hebben namelijk bovenaan,
aan het topje van de
driehoek, een vrij lang ‘verlengstuk’ gekregen. Waar dit precies
vandaan komt is niet
helemaal duidelijk. Noch Karskij, noch Fullerton, noch Eckhardt
maken hier vermelding van
en ook nergens zijn illustraties van terug te vinden.
Waarschijnlijk is dit gewoon een
toevallige decoratieve pennentrek.
De d is gebruikelijkerwijs dé letter bij uitstek die vanaf de
vijftiende eeuw supralineair
gebruikt wordt zonder pokrytie, zo ook in de “Slovo Avramia”: 44
keer wordt de d
supralineair gebruikt, oftewel ongeveer één vierde van het
totaal aantal supralineaire letters.
In tegenstelling tot wat tot nu toe niet het geval was bij de a,
b, v en g in supralineair schrift,
hebben gesuspendeerde letters doorgaans een ietwat andere vorm,
meer bepaald, een ietwat
vlakkere vorm dan hun intralineaire tegenhangers. Dit is
inderdaad duidelijk het geval bij de
d. De voetjes zijn heel miniem geworden, de horizontale lijn
onderaan wordt soms heel lang
19
Kan in het Nederlands vertaald worden als’ hasten’.
-
15
uitgerekt en ook het ‘hoedje’ van de d is vlakker en vaak ook
langwerpiger. Voorbeelden zijn
terug te vinden op f. 6v, 7 тѹжⷣе, f. 8, 11 вьзрⷣь|жаниꙗ of f.
13v, 15 вьзрⷣьжаниѥ . Soms
zijn de voetjes zelfs volledig verdwenen en is de rechter helft
van het driehoekje verlengd,
zoals geïllustreerd wordt door de sample op f. 13v, 2. Andere
voorbeelden hiervan zijn terug
te vinden op f. 16v, 10 проважⷣаю, f. 17, 7 срцⷣе of f. 17, 18
влкооⷣ. Een curieuze variant
bevindt zich op f. 8, 15 гжⷭеⷣ (afkorting van госпожде), waar de
d de functie lijkt te vervullen van een pokrytie boven de
supralineaire s (Ɖorđić 1971: 186, Karskij 1979: 232 en Trunte
1998: 87).
3.2.6. е
Ondiepe e
f. 1, 5 f. 14v, 6 f. 7, 8 f. 6, 6 f. 13, 11
De meest voorkomende e in het eerste verhaal van de Bdinski
Sbornik is de smalle of ondiepe
variant met een licht gebogen rug en een kort streepje in het
midden (747 keer). De rug is in
sommige gevallen wat hoekiger of wat rechter en het streepje in
het midden is ook soms wat
langer. Wat haar positie betreft, komt deze e voornamelijk voor
na consonanten, zowel in het
midden als op het einde van een woord, bijvoorbeeld f. 1v, 14
дверца, f. 5, 10 блажены of
f. 14, 14 аще. De initiële positie is verwaarloosbaar, aangezien
dit, althans in de “Slovo Avramia”, slechts drie keer voorkomt: f.
1
v, 10 еи en f. 16, 10 en 14, twee keer ее. Hetzelfde
kan van deze variant gezegd worden, wanneer ze voorafgegaan
wordt door een vocaal.
Slechts drie voorbeelden zijn hiervan aanwezig in de “Slovo
Avramia”: f. 1v, 7 ѥе, f. 6, 10
коегожⷣо, f. 17,18 твое.
3.2.7. є en ѥ
Brede e (86 keer of 27%)
f. 1, 7 f. 2v, 7 f. 2
v, 7 15
v, 10
Gejoteerde e (231 keer of 73%)
f. 1v, 5 f. 2
v, 8 f. 3
v, 12 17
v, 2
-
16
Behalve de ondiepe e wordt in de Bdinski Sbornik ook een brede e
gebruikt, een variant die
eigenlijk van Servische oorsprong is. In handschriften uit de
twaalfde en de dertiende eeuw,
en dan voornamelijk in de Zuid-Slavische handschriften, wordt de
gejoteerde e (ѥ), die logischerwijs ontstaan is uit de
samenstelling van een і en een е, reeds af en toe vervangen door
een brede e. Tegen het einde van de dertiende eeuw gaat het gebruik
ervan verder in
stijgende lijn. In sommige manuscripten wordt vanaf de dertiende
eeuw de middelste streep
uitgerekt en verwordt soms tot een heuse ornamentatie of is de
bovenste helft meer
ontwikkeld dan de onderste helft. In de Bdinski Sbornik beperkt
deze verandering zich tot een
eerder occasionele verlenging van het streepje in het midden,
zoals bijvoorbeeld f. 2v, 7
дороє of f. 3v, 6 ѥє en vooral f. 177, 16 молѥнїє (Karskij 1979:
168 en 185 en Trunte 1998: 86).
In de veertiende eeuw verdrijft de brede e, in het ustav- en
vooral in het
poluustavschrift, meer en meer de gejoteerde e en neemt het
gebruik ervan toe. Het is echter
wel zo, dat handschriften waarin uitsluitend de brede e gebruikt
wordt, uiterst zeldzaam zijn.
Beide varianten blijven, zoals ook in de Bdinski Sbornik het
geval is, naast elkaar bestaan. Uit
tellingen van beide varianten in de “Slovo Avramia” blijkt
bovendien duidelijk dat hier de
gejoteerde e wel nog vaker gebruikt wordt dan de brede variant:
respectievelijk 73%
tegenover 27%. Pas tegen het einde van de vijftiende eeuw zal de
ѥ volledig verdwenen zijn in Russische handschriften en zelfs pas
in de achttiende eeuw in Zuid-Slavische handschriften
(Karskij 1979: 184-188 en Trunte 1998: 86).
Uit de 86 voorbeelden van de “Slovo Avramia” wordt het gebruik
van de brede e vrij
snel duidelijk. Enerzijds komt deze variant voor in initiële
positie, meer bepaald 62 van de 86
keer. Voorbeelden zijn onder meer f. 1v, 4 єдино едю, f. 6, 1
ємоу of f. 13v, 4 єгда.
Anderzijds wordt de brede e na een vocaal, aan het begin van een
woorddeel gebruikt,
namelijk de overige 24 keer. Voorbeelden daarvan zijn f. 8, 16
марїє, f. 11, 13-14 зна|єши of f. 12
v, 18 твоєм ⷹ. In deze posities krijgt de brede e dus dezelfde
klankwaarde als de
gejoteerde e, namelijk /je/. Het is omwille van dit min of meer
complementaire gebruik dat
deze twee varianten in één hoofdstuk behandeld worden, ook al
lijkt deze brede e op het
eerste zicht een variant te zijn van de smalle e.
Min of meer, want dit alles staat echter niet in de weg dat ook
de ondiepe e, hoewel
slechts in een handvol gevallen, en vooral de gejoteerde e
eveneens in initiële positie
voorkomen, bijvoorbeeld f. 3, 14 ѥго, f. 4, ѥсть of f. 8v, 9
ѥгда. Een bijzonder illustratief voorbeeld hiervoor is het
persoonlijk voornaamwoord ѥѩ (gen. vr. enk. van ꙗ). Deze wordt
namelijk met de drie verschillende varianten geschreven: f. 1
v, 5 ѥе, f.16, 10 ее en f. 16, 13
єє. Dezelfde vaststelling geldt voor de positie binnen een woord
na een vocaal: f. 16, 10 ее en f. 1
v, 7 знаѥми, f. 3, 8 тьщаниѥмь of f. 15, 11-12 д ховь|ниѥ.
Hieruit kan worden
afgeleid dat de hier zonet geformuleerde regeltjes niet altijd
even consequent toegepast
werden door de kopiist, waardoor één woord soms zelfs op één
folio op verschillende
-
17
manieren geschreven wordt. Dit zal ook bij de distributie van de
verschillende varianten van
andere letters nog het geval blijken te zijn.
Daarnaast zijn nog er twee varianten van de e die soms gebruikt
worden in het Zuid-
Slavische poluustav, maar waarvan geen voorbeelden terug te
vinden zijn in de Bdinski
Sbornik. De eerste is de omgekeerde of gespiegelde variant die
af en toe voorkomt in Zuid-
Slavische handschriften die dateren uit de dertiende en
veertiende eeuw. De tweede variant is
de liggende e en wordt in het Russisch ook wel ‘опрокинутый’
ofwel ‘omvergegooid’
genoemd. Deze duikt op vanaf de vijftiende eeuw (Karskij 1979:
186 en Tichomirov &
Murav’ev 1966: 31).
Wat wel voorkomt in dit handschrift, hoewel het een rariteit is,
is de e in supralineair
schrift. De twee (enige) voorbeelden bevinden zich op f. 143v,
12 нѣкоⷷю en f. 211, 17 ооⷷ, en
lijken eerder de vorm te hebben van een brede e, dan van een
ondiepe e.
3.2.8. ж
Gewone ž
f. 1, 5 f. 1v, 18 f. 10, 11 f. 15, 13
Vloeiende ž, intralineair en
supralineair
f. 163v, 11 f. 182
v, 11 f. 120, 10 f. 10, 3 f. 217.
v, 18
De alleroudste attestaties van de ž hebben zijlijnen die
volledig recht zijn, terwijl deze bij de
variant in de Bdinski Sbornik eerder gebogen zijn. Ook deze
variant wordt reeds in de oudste
handschriften aangetroffen. Bij de oudste vormen van de ž waren
bovendien het bovenste en
het onderste deel van de letter ongeveer van dezelfde grootte.
In de dertiende eeuw (en zelfs
nog in de veertiende eeuw) kwam daar geleidelijk aan verandering
in en werd het bovenste
gedeelte steeds kleiner en kleiner, zodat het in sommige
gevallen zelfs volledig verdween. Zo
extreem is het in de Bdinski Sbornik niet, maar de bovenste
helft is wel duidelijk veel kleiner
dan de onderste. In de “Slovo Avramia” vertoont de ž, hoewel
typerend voor het Zuid-
Slavische poluustav, geen verlenging van de middelste lijn, noch
naar boven, noch naar onder
(Karskij 1979: 188-189 en Trunte 1998: 84).
Hoewel er in het corpus van de “Slovo Avramia” slechts één
variant van de ž gebruikt
wordt en er bovendien weinig variatie lijkt te zijn tussen de
verschillende realisaties ervan,
zijn er in de rest van de Bdinski Sbornik wel nog een aantal
interessante gevallen terug te
vinden. Het is overigens opvallend dat deze exemplaren zich, op
twee uitzonderingen na,
-
18
allemaal in de tweede helft van het manuscript bevinden. Er
lijken twee varianten
onderscheiden te kunnen worden.
De eerste lijkt op een zesarmige ster en is duidelijk in drie
vloeiende pennentrekken
geschreven. Voorbeelden hiervan zijn terug te vinden op f. 22v,
17 послѹ| , f. 175, 14
en f. 223v, 10 жезль. De tweede variant is in dit manuscript
uniek in z’n
soort en bevindt zich op f. 120, 10 же. Deze lijkt eveneens in
twee vloeiende bewegingen geschreven te zijn: een in de breedte
uitgerekte alfa in spiegelbeeld met een verticale streep
erdoor. Wat hun gebruik betreft komen ze allebei telkens voor
aan het begin van de regel en
overschrijden de schrijflijnen, zowel bovenaan als onderaan.
Deze beantwoorden dus wel aan
het kenmerk ‘tendens tot verticaliteit’ van het
poluustavschrift. Deze vereenvoudigde, mijns
inziens ietwat nonchalantere, varianten wijken eerder af van het
algemene schriftbeeld.
Eckhardt plaats de eerste variant in het rijtje van de alfa-a en
de afgeronde v, getuigen van het
Griekse, rondere schrifttype, waarvan reeds eerder sprake was.
De tweede variant is dan weer
duidelijk een exemplaar dat thuishoort in het cursiefschrift
(Eckhardt 1989: 68 en 94, Karskij
1979: 188-189, Tichomirov & Murav’ev 1966: 33 en Trunte
1998: 84).
De ž wordt regelmatig supralineair gebruikt, waarbij hij altijd
de vorm aanneemt van
de twee laatstgenoemde varianten. De verhouding blijft dezelfde:
de zesarmige variant komt
veel vaker voor. Voorbeelden van deze laatste zijn te vinden op
16, 7 ꙗкоⷤ, f. 159, 5 , f. 174
v, 1 en 17 ꙗ en приблиⷤх. Deze voorbeelden tonen bovendien dat
de gesuspendeerde ž
soms wel, andere keren dan weer niet onder een pokrytie
geschreven, wat gangbaar is vanaf
de tweede helft van de vijftiende eeuw. Een illustratie van de
tweede variant bevindt zich op f.
217v, 18 ꙗ .
3.2.9. з
z, intralineair en supralineair
f. 2v, 1 f. 3
v, 1 f. 6
v, 1 f. 59
v, 18 f. 173, 7
De z in de oudste Zuid-Slavische en Russische manuscripten lijkt
met zijn klein staartje naar rechts erg op de Griekse z (ζ) uit de
negende en tiende eeuw. Kenmerkend voor de z in de
“Slovo Avramia”, en bij uitbreiding in de Bdinski Sbornik, is
dat deze staart vrij laag onder de
schrijflijn komt en in sommige gevallen ook nog sterk naar
rechts uitgerekt wordt. Onder
invloed van het westcyrillische schrift wordt in het poluustav
vaak ook de bovenkant van de z
verlengd, of wordt zelfs zowel het bovenste als het onderste
deel van de z voorzien van
hasten. Het is deze laatste variant die de basis zou vormen voor
de moderne cyrillische z (з).
-
19
Voorbeelden hiervan, onder meer terug te vinden op f. 173, 7 аз
of f. 199v, 18 из, zijn uitermate schaars en moeten veeleer
beschouwd worden als een uitzondering of een
toevalligheid (Karskij 1979: 191-192 en Trunte 1998: 84 en
86).
Interessant is de sample van de z op f. 6v, 1 die een verticaal
streepje aan de rechter
zijde heeft. Deze variant van de z wordt gebruikt in het woord
ꙃѣлоо in plaats van een ѕ. Dit voorbeeld is typerend voor
Zuid-Slavische, en dan in het bijzonder voor Middelbulgaarse
handschriften, en kwam zo ook terecht in Servische
handschriften. Toch wordt deze z eerder
sporadisch gebruikt. In de “Slovo Avramia” is hij inderdaad ook
slechts één keer terug te
vinden, hoewel het woord ѕѣлоо (in het handschrift geschreven
met een з) vier keer gebruikt wordt. Een ander voorbeeld in de
Bdinski Sbornik is terug te vinden op f. 38
v, 1 eveneens in
datzelfde woord. Op f. 160, 5 bevindt er zich mogelijk een derde
voorbeeld. Mogelijk, want
het zijstreepje is noch in de facsimile-editie noch op de scans
duidelijk te zien. Daarnaast
wordt er in sommige Zuid-Slavische handschriften ook nog een
andere variant van de z,
namelijk één met een volledige dwarsstreep gebruikt, maar
daarvan zijn geen voorbeelden
terug te vinden in de Bdinski Sbornik (Karskij 1979: 190-191 en
Ɖorđić 1971: 36).
De z wordt slechts uiterst zelden supralineair gebruikt, met
pokrytie. Eén van de
weinige voorbeelden hiervan is terug te vinden op f. 159v, 18
.
3.2.10. en ї
Gestipte i
f. 4, 13 f. 7, 2 f. 13v, 2 f. 16
v, 9
Brede i
f. 1, 5 f. 1, 10 f. 11v, 13 f. 17, 4
De i, die gewoon een verticale streep is, komt in de Russische
en Zuid-Slavische handschriften zowel voor met diakritische tekens
(twee puntjes of twee streepjes boven de
letter), als ook zonder. In de “Slovo Avramia”, en vermoedelijk
ook in de rest van de Bdinski
Sbornik, duikt enkel de eerste ‘mogelijkheid’ op. Heel soms
heeft deze gestipte i ook een
klein dwarsstreepje.
Wat het kwantitatieve gebruik betreft, doet deze gestipte i zich
doorgaans veel minder
voor dan de brede i die lijkt op de Latijnse drukletter H. Dit
blijkt ook duidelijk het geval te
zijn in de “Slovo Avramia”: de gestipte i komt slechts 52 keer
voor, terwijl de brede i een duizendtal keer gebruikt wordt, en dat
alleen nog maar in het eerste verhaal van de Bdinski
-
20
Sbornik. Het gebruik van de gestipte i is vaak afhankelijk van
het handschrift. Zo wordt ze
bijvoorbeeld in Russische handschriften op het einde van een
regel gebruikt ter vervanging
van de brede i, wegens plaatstekort. Dit is mogelijk ook het
geval bij f. 1v, 8 соущї en f. 6, 13
прї|нести (na het prefix прї wordt dit woord afgebroken en
verder geschreven op de volgende regel).
Over het kwalitatieve gebruik van deze gestipte i in
Zuid-Slavische handschriften, is er
wat onduidelijkheid of zelfs tegenstrijdigheid. Volgens Karskij
wordt deze gestipte i in Zuid-
Slavische handschriften, net zoals in Russische handschriften
het geval is, meestal
voorafgegaan door een vocaal. Anderzijds worden ze in
manuscripten van de twaalfde tot de
veertiende eeuw ook vaak gebruikt na een consonant. Ščepkin
daarentegen beweert dat net het
tegenovergestelde waar is: “В XIII в. у южных славян
проявляется, а в XIV в.
господствует обязательная постановка десятеричного перед всеми
гласными: пѣнїє, пѣнїа, пѣнїю, въ пѣнїи и т.д […].”20 Het is
inderdaad deze laatste bewering die in de “Slovo Avramia” bevestigd
lijkt te worden. In bijna alle gevallen (50 van de 52 keer om
precies te zijn) wordt de gestipte i gevolgd door een vocaal en
bovendien voorafgegaan door
een consonant, bv. f. 9, 17 пїаше, f. 4, 3 дїаволоу, f. 11v, 5
бдѣнїє of f. 7v, 6 марїа. Uit deze voorbeelden blijkt ook dat de
jotatie van de klinkers die volgen op de gestipte i
verdwenen is. In gestandaardiseerd Oudslavisch zouden deze
voorbeelden er namelijk als
volgt uit moeten zien: пиꙗше, диꙗволоу, бъдѣниѥ en мариꙗ. Het
lijkt wel alsof deze jotatie inherent is aan de i en daarom
verdwijnt bij de daaropvolgende vocaal. Deze
vaststelling moet echter wel meteen genuanceerd worden. De
voorbeelden zorgen eigenlijk
voor een vertekend beeld. De jotatie is namelijk niet bij alle
vocalen verdwenen, getuige het
voorbeeld op f. 4, 13 ськрїю en dus niet ськрїѹ, zoals, naar
analogie met de andere voorbeelden, misschien zou verwacht worden.
Als deze voorbeelden echter vergeleken
worden met die van Ščepkin, dan blijkt dat ook daar enkel de a
en de e hun jotatie verliezen
na de i. Er moet echter wel rekening gehouden worden met het
feit dat wanneer de gestipte i
gevolgd wordt door een e, telkens de brede variant gebruikt
wordt. Zoals reeds eerder
besproken heeft, deze variant in initiële positie en aan het
begin van een woorddeel, zoals hier
het geval is, de waarde van een gejoteerde e. Strikt genomen
verliest deze letter dus ook, zij
het dan niet visueel zichtbaar (door het verdwijnen van het
‘jotatiestreepje’ ), haar jotatie
niet. Deze regel beperkt zich dus tot de a. Verder wordt deze
gestipte i vaak gevolgd door de
brede variant van de i, zoals dat ook een aantal keer het geval
is in de “Slovo Avramia”: f. 7, 2
втоорїи, f. 9, 5-6 прїидохь, f. 9v, 4 прїидѣте of f. 12v, 17
прїиметь (Eckhardt 1998: 87, Karskij 1979: 193-194 en Ščepkin 1967:
127).
20
In de XIII eeuw duikt de desjateričnoe i bij de Zuid-Slaven op,
en in de XIV eeuw domineert de verplichte
positie voor alle vocalen: пѣнїє, пѣнїа, пѣнїю, въ пѣнїи etc.
[…]. (десятеричноe is de Russische benaming voor deze ‘verticale’ i
en kan moeilijk vertaald worden)
-
21
Wanneer nagegaan wordt in welke woorden de gestipte i gebruikt
wordt, is het
bovendien opvallend dat deze variant vaak in dezelfde woorden
terugkeert. De voornaamste zijn дїавола (twee keer), марїа (vijf
keer), substantieven die in de nominatief eindigen op -їѥ en
werkwoorden met het prefix прї (tien keer). Deze vaststellingen, en
dan in het bijzonder de laatste twee, lijken bevestigd te worden in
het tweede verhaal van de Bdinski Sbornik.
Voorbeelden van дїавола zijn onder meer terug te vinden op f.
30, 14, f. 33, 18 en f. 35v, 13, van марїа op f. 20, 18, van
substantieven op -їѥ op f. 21, 1 of f. 26, 18 en van het prefix прї
op f. 20
v, 2, f. 32, 11 of f. 38, 5. Het voorbeeld op f. 11, 16 мариѥ
toont dat ook de brede
variant in deze woorden wordt gebruikt. Deze vaststellingen
moeten dus veeleer beschouwd
worden als algemene tendensen dan als strikte regels.
De brede i heeft in de Bdinski Sbornik, een horizontale
dwarsstreep, ongeveer in het
midden van de twee verticale lijnen. Dit is een variant die al
heel vroeg terug te vinden is in
handschriften en bovendien lang in gebruik is gebleven, tot soms
zelfs in de zestiende eeuw.
In sommige handschriften wordt van dit model afgeweken en komt
de horizontale streep veel
hoger, wat hier echter niet het geval is. Door de tijd heen zou
deze horizontale dwarsstreep
zich bovendien ontwikkelen tot een schuine streep, waarbij de
rechterkant steeds hoger en
hoger komt (van links onder naar rechts boven dus). Deze
variant, die vaak naast een
gebruikt wordt, is gebruikelijkerwijs karakteristiek voor het
poluustav- en cursiefschrift, maar
in de “Slovo Avramia” is daar geen enkel voorbeeld van terug te
vinden. Het is misschien
interessant om ook hier nog even te verwijzen naar de Bosančica,
waar precies deze variant
van de i (met een horizontale dwarsstreep) gebruikelijk is
(Eckhardt 1998: 57-86 en Karskij
1979: 192-193).
Enkel deze brede variant van de i komt uiterst zelden voor in
supralineair schrift,
bijvoorbeeld f. 184v, 18 .
3.2.11. к
f. 1v, 1 f. 3, 16 f. 6, 14 f. 13, 13
Bij de k valt weinig variatie op te merken, wat typisch is voor
deze letter in het ustav- en het
poluustavschrift. Opmerkelijk is wel dat deze letter duidelijk
uit twee componenten is
opgebouwd, die niet met elkaar verbonden zijn. De rechter kant
staat al eens verder wat
verder of dichter van de schacht en de ene is wat hoekiger dan
de andere. Hij valt altijd
volledig binnen de schrijflijnen. Zo een ‘open k’, zoals Trunte
het noemt, is ook één van de
eigenschappen van het schriftbeeld van de Bosančica (Karskij
1979: 194 en Trunte 1998: 57).
-
22
De k wordt af en toe supralineair gebruikt, altijd onder een
pokrytie. Voorbeelden zijn
onder meer terug te vinden op f. 73, 4 , f. 160, 2 ѡ of f. 219v,
1 ѡ . De vorm van de supralineaire k verschilt niet van de
intralineaire.
3.2.12. л
f. 1v, 15 f. 4, 6 f. 10, 10 f. 17
v, 7
Net als de k bevindt de l zich volledig tussen de twee
schrijflijnen. Er is weinig tot geen
verandering op te merken tussen de verschillende realisaties. In
sommige Middelbulgaarse
handschriften is de rechter lijn van de l langer dan de linker,
waardoor deze boven de
schrijflijn uitsteekt. Dit is opnieuw, net zoals eerder
aangehaald bij de letters a en v, een
gevolg van de invloed van het (rondere) Griekse schrift (λ)
(Karskij 1979: 194-195 en Trunte
1998: 85). Voorbeelden van de l in supralineair schrift, altijd
met een pokrytie, bevinden zich
op f. 40v, 16 , f. 118, 7 ѡс of f. 222, 14 . Ook hier is er
nauwelijks tot geen
verschil op te merken tussen de verschillende supralineaire
realisaties onderling of met de l in
gewoon schrift.
3.2.13. м
m, intralineair en
supralineair
f. 1, 5 f. 2, 6 f. 15v, 5 f. 16
v, 13 f. 68, 17 f. 89
v, 7
In de oudste handschriften werd de m geschreven met een rond
midden, maar vanaf de elfde
eeuw, en dan voornamelijk in Zuid-Slavische manuscripten uit de
twaalfde eeuw en later, is
dat midden scherp geworden. Het is deze variant van de m die in
het poluustav in het
algemeen en ook in de “Slovo Avramia” overheersend is. Verder is
het opvallend dat het
middelste gedeelte altijd heel laag komt en zelfs onder de
schrijflijn duikt. Zo voldoet ook
deze letter aan het criterium ‘neerwaartse tendens’ van het
Zuid-Slavische poluustav (Karskij
1979: 195).
Van de m in supralineair schrift zijn er een paar interessante
gevallen te vermelden, die
wat meer aandacht en uitleg behoeven. In vergelijking met de
intralineaire m is de
supralineaire m langer en is het middelste stukje niet meer
scherp maar eerder lichtjes
gebogen. De m wordt dus, zoals ook het geval is bij de d, in
supralineair schrift afgevlakt, wat
-
23
typisch is voor gesuspendeerde letters. Meestal wordt hij nog
onder een pokrytie geschreven,
maar er zijn ook uitzonderingen, bijvoorbeeld f. 15v, 5 всѣⷨ of
f. 86v, 12 тооⷨ. Een supralineaire
m zonder pokrytie komt voor vanaf de tweede helft van de
vijftiende eeuw. Curieus is de
sample op f. 68, 17 ⷹⷹ, waar de m en de u allebei in
supralineair schrift geschreven zijn, niet naast elkaar, maar wel
boven elkaar. Bij de laatste sample op f. f. 89
v, 7 is de kopiist nog
een stapje verder gegaan. Bij dit voorbeeld heeft hij namelijk
de twee letters niet boven
elkaar, maar wel aan elkaar geschreven. Het aaneenschrijven van
letters is eigenlijk iets wat
pas in de zeventiende eeuw frequent voorkomt, en wel op drie
manieren. Ofwel worden twee
intralineaire letters verbonden, ofwel worden een intralineaire
letter en een supralineaire letter
aaneengeschreven, ofwel worden, zoals hier het geval is, twee
supralineaire letters met elkaar
verbonden. Meer exemplaren hiervan bevinden zich op f. 146, 4
свое ⷨ of f. 170v, 11 нѥⷨ (Fullerton 1975: 54-55 en 94, Karskij
1979: 232 en Trunte 1998: 87) .
3.2.14. н
f. 1, 6 f. 6v, 5 f. 10, 3 17, 2
Oorspronkelijk, in de oudste handschriften, verbond de
dwarsstreep de bovenkant van de
linkerkant met de onderkant van de rechterkant. Later zou deze
dwarsstreep steeds hoger
komen, waarvan het resultaat te zien is in de “Slovo Avramia”.
Deze ontwikkeling ging steeds
verder waardoor de i en de n uiteindelijk bijna dezelfde tekens
werden. Er is weinig variatie
op te merken in de verschillende realisaties. De n wordt ook
supralineair gebruikt, altijd onder
een pokrytie, bv. f. 136, 17 , f. 171, 5 of f. (Karskij 1979:
195).
3.2.15. о
Gewone o, intralineair en supralineair
(75,3%)
f. 1v, 3 f. 1, 8 f. 2, 9 f. 7, 1 f. 118
v, 18
Ronde o (twee keer)
f. 8v, 8 f. 15
v, 16 f. 101
v, 17 f. 144, 2
-
24
De o is waarschijnlijk de meest fascinerende letter, daar deze
de enige in het hele alfabet is
met zo’n groot gamma aan mogelijke varianten. In de “Slovo
Avramia” alleen al zijn maar
liefst zes, toch wel zeer uiteenlopende, varianten van deze
letter terug te vinden. De
standaard-о, die eveneens in de oudste geschriften aangetroffen
wordt, is eerder smal en
langwerpig (in verticale richting) (Karskij 1979: 195). Ook in
de “Slovo Avramia” is dit
inderdaad de meest frequent gebruikte variant, in 75,3% van de
gevallen om precies te zijn.
Het is dan ook bijna overbodig om te vermelden dat, wat de
distributie betreft, deze variant in
alle mogelijke posities voorkomt (initieel, in het midden en op
het einde), zowel op het niveau
van het woord als op het niveau van de regel.
De tweede variant is de brede, eerder bolle о die slechts twee
keer in het corpus van de
“Slovo Avramia” voorkomt, namelijk f. 8v, 8 ѻстромь en f. 15v,
16 ѻбитѣли. Deze variant
komt al in de oudste manuscripten voor, gebruikelijkerwijs in
initiële positie, en is een eerder
sporadisch verschijnsel (Karskij 1979: 195-196). Aangezien twee
samples heel beperkt zijn
om een algemeen en correct beeld te scheppen van het gebruik van
een letter, was ook een
blik in de rest van de Bdinski Sbornik interessant. Uit dit
onderzoek blijkt dat de ‘initiële-
positie-regel’ ook daar inderdaad van kracht is. Voorbeelden
verspreid over het ganse
handschrift zijn onder meer f. 29v, 8 ѻ мнѣ, f. 31v, 17 ѻна, f.
34v, 18 ѻтро , f. 35v, 10 ѻ
нихь, f. 61v, 6 ѻ , f. 84v, 2 ѻ , f. 86, 9 ѻ , f. 101v, 17 ѻ
мнѣ, f. 115v, 11 ѻтроковицю, f. 122v, 17 ѻ , f. 144, 2 ѻтроковица,
f. 192, 4 ѻтроковица. Bovendien tonen deze voorbeelden, die bewust
gekozen werden en dus representatief zijn voor de
volledige Bdinski Sbornik, aan dat de omvang van het
vocabularium waarin deze brede
variant gebruikt wordt, vrij beperkt is en dat
отрокъ/отроковица, око en de o in een aanroeping, duidelijk de
kroon spannen.
Een ander curiosum is de о met een puntje in het midden en, in
de “Slovo Avramia”
althans, met een verticaal streepje boven- en onderaan de
letter. Een tweede voorbeeld bevindt
zich op f. 39v, 16 ꙩбразѡⷨ, maar dan wel zonder verticale
streepjes. Deze variant van de о
komt voor bij de Zuid-Slaven, naar het voorbeeld van de Grieken.
Omdat deze о voornamelijk
gebruikt wordt in het woord око, wordt deze variant ook wel de
očnoj21 о genoemd. In de “Slovo Avramia” zijn hiervan geen
voorbeelden terug te vinden, maar wel in het volledige
21
Adjectief, afgeleid van het Russische woord voor ‘oog’: око
o met één of twee puntjes in het midden
(allebei één keer)
f. 6v, 16 f. 5, 12 f. 125, 15 f. 215, 14
f. 2, 3 f. 3v, 2 f. 17, 12 f. 3, 9 f. 7, 7 f. 11
v, 14
Twee omegavarianten
(respectievelijk 122 en 87
keer)
-
25
corpus van de Bdinski Sbornik, bijvoorbeeld f. 125, 15 ꙩкомь of
f. 215, 14 ꙩко. Deze voorbeelden staan allebei in het enkelvoud,
meer bepaald in de instr. en nom. enk. Wanneer
het woord echter in het meervoud, of zoals hier het geval is, in
de dualis gebruikt wordt,
worden er ofwel twee puntjes in het midden van de о geschreven
ofwel wordt de o
verdubbeld, met dan een puntje in ofwel een van beide ofwel in
allebei de o’s, bijvoorbeeld f.
66, 7 ꙭ of f. 236v, 5 ꙭ . De o met twee puntjes in het midden
duikt in de handschriften op vanaf de veertiende eeuw. Op die
manier wordt de betekenis van een woord
verbeeldt in de letter. In andere woorden dan око staat dit
’varkensneusje’ doorgaans middenin een woord na een vocaal ofwel,
zoals hier het geval is, in initiële positie f. 5, 12
ꙫбразоомь. Ook wordt de o soms verdubbeld zonder puntjes: f.
65v, 17 оо (Karskij 1979: 196-197 en Ščepkin 1967: 128).
De ѡ heeft drie gelijke, in de zin van even lange, benen en
lijkt heel sterk op de
Griekse omega ω. Wat het gebruik ervan betreft, komt deze
variant reeds in de oudste
handschriften heel vaak voor in combinatie met de t in
supralineair schrift: ѿ (= отъ). Ook in de “Slovo Avramia” is dit
inderdaad het geval: 35 van de 122 keer werd deze variant in de
afkorting voor отъ (zowel als voorzetsel, als als voorvoegsel in
werkwoorden) gebruikt. De omegavariant lijkt in deze positie zelfs
exclusiviteit te genieten, want geen enkele andere
variant van de o wordt in deze combinatie gebruikt. Daarnaast
komt deze omega-o ook
frequent voor in aanroepingen, zoals bijvoorbeeld f. 4, 5-6: Ѡ
лютѣ мнѣ! то сьтворихь? Ѡ лютѣ мнѣ! Вь ?22
Verder vermeldt Karskij dat deze omegavariant opduikt in vreemde
woorden, en dan
in het bijzonder in eigennamen, terwijl het daarentegen eerder
een zeldzaamheid is in
Slavische woorden. In de Bdinski Sbornik zijn hiervan onder meer
volgende voorbeelden
terug te vinden: f. 33v, 13 , een naam van Griekse oorsprong of
f. 78, 7 ,
vandaag een stad in het noorden van Turkije (Karskij 1979:
200-201). Twee keer wordt er in
de Bdinski Sbornik midden in de regel een opvallend grote
omegavariant gebruikt aan het
begin van het woord, namelijk f. 111, 1 ѡ велика en f. 160v, 6
ѡслабити. In latere handschriften probeerde men het gebruik van de
omega-o en de gewone o
scherper te omlijnen. Wanneer een willekeurige folio gelezen
wordt, wordt meteen duidelijk
wat deze ‘scherpere omlijning’ precies inhoudt, bv. f. 6: ѡнь,
ѡроужиѥ, ѡбльк, ѡбразь. De ѡ komt hier telkens voor in initiële
positie. Dit is geen toevalligheid, maar wel een bevestiging van de
regel. Deze voorbeelden zijn namelijk, op drie uitzonderingen
na,
representatief voor de rest van het corpus van de “Slovo
Avramia” en de Bdinski Sbornik.
Deze uitzonderingen bevinden zich op het einde van het verhaal
op f. 16v, 13: грѣхѡⷨ, f. 17v,
8: оуповахѡⷨ en f. 17v, 10 д хѡмь (Karskij 1979: 201). De vraag
is natuurlijk of deze laatste voorbeelden inderdaad echt wel
uitzonderingen
zijn of eerder een bevestiging van voorlopig nog onzichtbare
regels, want opnieuw, slechts
22
O wee mij! Wat heb ik gedaan? O wee mij! Waarin ben ik
gevallen?
-
26
drie voorbeelden zijn onvoldoende om een afdoende conclusie te
trekken. Daarom was een
analyse van het gebruik van de omegavariant, die niet in
initiële positie staat, in de rest van de
Bdinski Sbornik, noodzakelijk. Uit die analyse blijkt dat er
toch een paar algemene tendensen
vast te stellen zijn. Om te beginnen is er de categorie waartoe
ook оуповахѡⷨ hoort, namelijk die van de werkwoorden die in de
aorist en meer bepaald in de 1 p. enk. of 1 p. mv. staan.
Deze krijgen een omega-o in plaats van een gewone o in de
uitgang. Hierbij gaat het
overigens voornamelijk om werkwoorden uit de athematische klasse
en werkwoorden met een
e als thematische vocaal. Voorbeelden zijn onder meer f. 38v, 11
сподобихѡм, f. 97, 4
быхѡм, f. 164v, 1 придѡх, f. 173v, 8 en f. 178, 18 изѣдѡх. Eén
enkele keer wordt het ook in de uitgang van een imperfectum
gebruikt, namelijk f. 97
v, 9 бѣхѡм.
Vervolgens komt de omega-o ook vaak voor in
substantiefuitgangen, een drietal keer ook in
adverbiale uitgangen. Het gaat hier in de meeste gevallen om de
instr. man. enk., zoals ook
het geval is bij д хѡмь, en, weliswaar veel minder vaak, de dat.
man. enk. en mv., zoals грѣхѡм in de “Slovo Avramia”. Voorbeelden
van de instrumentalis zijn onder andere terug te vinden op f. 86, 7
страхѡм, f. 173, 13 образѡм, f. 214v, 13 платѡм власѣнѡм en van de
datief op f. 70, 14 бѹдѹштѡмȣ, f. 76v, 15 вѣкѡмь en христїанѡм. In
de overige gevallen wordt de omega-o midden in het woord gebruikt,
zonder verklaarbare regelmaat. Het
enige wat hierbij nog opvalt is dat het herhaaldelijk in het
woord нарѡдь wordt gebruikt. Als laatste is er dan nog een tweede
omegavariant, samengesteld uit twee smalle o’s,
waarvan ook Karskij vermelding maakt. Sporadisch wordt de o
verdubbeld als het over twee voorwerpen gaat. Slechts één keer is
dit inderdaad het geval in de “Slovo Avramia”: f. 17, 18
ообоѥ. Zoals reeds eerder aangehaald werd, is vaak hetzelfde
principe van toepassing bij het woord ‘oko’ in de dualis of
meervoud. Voor de vele overige gevallen kunnen slechts een paar
vrij algemene tendensen vastgesteld worden. In ongeveer de helft
van de gevallen (42 van de
87 keer) wordt deze dubbele o gebruikt in korte woordjes,
voornamelijk in voornaamwoorden
(meestal in de nom. en in de gen. man. en onz. enk.) en een paar
keer in bijwoorden of
voegwoorden: f. 6v, 6 ктоо, f. 7, 16 ѥгоо, f. 7v, 10 зѣлоо en f.
14, 6 боо. Daarnaast wordt het
in de dat., evenals in de instr. en gen.23
man. en onz. enk. gebruikt, respectievelijk vijf, zeven
en twee keer op 87 keer. Voorbeelden hiervan zijn f. 3, 6-7
блаженоомоу, f. 14v, 7 великоомь en f. 14v, 1 добронравнагоо
(Karskij 1979: 197).
Als er al enige wetmatigheden in de distributie van de
verschillende varianten te
ontdekken is, worden deze allesbehalve consequent toegepast. Zo
heeft de kopiist ongeveer
even vaak gebruik gemaakt van een gewone o in het voornaamwoord
ѥго als van een dubbele o (respectievelijk elf tegenover veertien
keer). Evenmin lijken regeltjes (consequent) toegepast te zijn als
er een blik geworpen wordt op de overige gevallen,waar het gebruik
van
de оо al helemaal lukraak lijkt te zijn: f. 7, 7 мѣстоо, f. 17,
2 на елоо, f. 11v, 8 роовь, f. 7v, 14
23
Hierbij horen voornamelijk voornaamwoorden in de gen. enk., dus
deze twee ‘categorieën’ overlappen
gedeeltelijk.
-
27
красоотѣ. Tot slot zijn er een viertal gevallen, waar eerder in
de “Slovo Avramia” een ѡ aangetroffen werd en waar dus een ѡ
verwacht zou worden en geen dubbele o, namelijk bij substantieven
in de dat. mv. en bij werkwoorden in de 1 p. mv. in de imperfectum:
f. 4
v, 8
л вкоомь, f. 17v, 11 вѣкооⷨ, f. 15v, 4 писахоомь, f. 15v, 10
оуписахооⷨ. Een eerder beperkt aantal voorbeelden zijn hiervan ook
terug te vinden in de rest van de Bdinski Sbornik,
bijvoorbeeld f.60, 1 градоом , f. 64v, 15 богоомь, f. 27, 5
изидоо ⷯ of f. 174v, 9 рекооⷯ. Opnieuw wordt dus bevestigd dat de
‘regels’ niet echt consequent worden toegepast.
In sommige handschriften van de veertiende en vijftiende eeuw
wordt de o geschreven
in de vorm van een driehoek, maar dat is niet het geval in de
Bdinski Sbornik. De o wordt ook
supralineair gebruikt. Daarbij worden twee varianten gebruikt.
De smalle o wordt hiervoor het
vaakst gebruikt, altijd onder een pokrytie en krijgt daarbij een
heel ronde vorm, bv. f. 88, 7-8
, f. 122, 9 of f. 154v, 6 . Daarnaast wordt ook de omegavariant
een enkele
keer supralineair geschreven, namelijk f. 134, 10 пррⷪкь.
3.2.16. п
f. 1v, 17 f. 2
v, 18 f. 11,11 f. 16, 3
De p bevindt zich volledig binnen de schrijflijnen en er zijn,
althans wat de “Slovo Avramia”
betreft, weinig verschillen op te merken tussen de realisaties.
Er zijn echter twee curieuze
gevallen verder in de Bdinski Sbornik die wel het vermelden
waard zijn, omdat ze, net zoals
ook een paar keer het geval was bij de letter v, de vorm hebben
van een vierkant. De eerste
bevindt zich op f. 127v, 3-4 рѣмѹдрости. Vermoedelijk gaat het
hier wel veeleer om een
‘niet doelbewuste pennentrek’, daar het horizontale lijntje
onderaan veel fijner is dan
gebruikelijk en, als je heel goed kijkt, is het vierkantje zelfs
niet helemaal dicht aan de rechter
benedenhoek. Het tweede voorbeeld bevindt zich slechts enkele
folia verderop, namelijk op f.
130v, 4-5 обѣжⷣаѥ. Hier is het onderste lijntje niet meer zo
fijn en is het vierkantje wel
volledig gesloten. Op die manier b