Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου ΑΕΦΦ 010 Σονισμός -Μουσικός τόνος (ένταση) – δυναμικός τόνος (ύψος). --Η θέση του τόνου: ελεύθερη – προσδιορισμένη. -Αρχαία ελληνική: μουσικός τονισμός (μέχρι τον 5 ο αι. μ.Φ.). Προσωδία (accentus). -Οι τόνοι : οξεία (λόγος), βαρεία (αὐτὸς ἔφη), περισπωμένη ή οξυβαρεία (τοῦτο). Σα τονικά σημεία επινοήθηκαν από τον Αριστοφάνη τον Βυζάντιο (200 π.Φ.) λόγος, νέος / Ὁμήρου, ἀνθρώπου/ λέγομεν,ἄνθρωπος/ κῆπος, σῶμα. πόλεως, Μενέλεως, ἵλεως, εἴτε, οὗτινος Άτονα (προκλιτικά): ὁ, ἡ, οἱ, αἱ, ἐν, εἰς, ἐκ, εἰ, ὡς, οὐ. Έγκλισις τόνου: μου, μοι, με, σου, σοι, σε, ου, οι, ε, τις, τι, που, ποι, ποθεν, πως, πη, ποτε, γε, τε, τοι, περ,πω,νυν, εἰμι, φημι. Η έγλιση του τόνου καθορίζεται από τη λέξη που προηγείται της εγκλιτικής. -προπαροξύτονη ή προπερισπώμενη: ἄνθρωπός τις, οὗτός ἐστιν, δεῖξόν μοι. -παροξύτονη: λόγος τις, λόγοι τινές. -οξύτονη ή περισπώμενη: τιμῶν γε, σοφοί τινες. Πνεύματα. Κάθε φωνήεν ή δίφθογγος στην αρχή μιας λέξης έχει είτε ένα δασύ πνεύμα (δασεία, ὁρῶν) είτε ένα ψιλό (ψιλή, ἀνήρ). -ῥήτωρ (rhetor), ὑπέρ (hyper). Ενίοτε ἄῤῥητος, Πύῤῥος (Pyrrhus). ΥΩΝΗΕΝΣΙΚΑ ΠΑΘΗ. Φασμωδία (hiatus) Α) εσωτερική χασμωδία : τιμάετε. Β) εξωτερική χασμωδία : τὸ ὄνομα, ἀλλὰ ἐγώ, μὴ εἰδέναι.Η αποφυγή της δεν ήταν πάντοτε υποχρωτική. υστηματικά την αποφεύγει ο Ισοκράτης.