Katedra Biotechnologii Środków Leczniczych i Kosmetyków
Laboratorium podstaw syntezy i technologii
związków biologicznie czynnych
KOSMETYKI
Ćwiczenia wspierane przez dział Care Chemicals
firmy BASF Polska
Warszawa 2018
Wybrane zagadnienia z technologii kosmetyków.
Cel ćwiczenia
Celem ćwiczenia jest nabycie umiejętności otrzymywania różnych form kosmetycznych, w
tym toników, żeli, szamponów oraz przede wszystkim emulsji typu O/W i W/O i poznanie
ich podstawowych właściwości.
Wstęp teoretyczny
Większość preparatów kosmetycznych ma formę ciekłych układów heterofazowych
(roztwory koloidalne, układy micelarne, ciekłokrystaliczne, emulsje), które zawierają dużą
liczbę składników. Rzadko są to roztwory rzeczywiste. Znajomość chemii fizycznej
(zwłaszcza działów dotyczących roztworów, układów dyspersyjnych, reologii) ułatwia
projektowanie i wytwarzanie stabilnych form kosmetycznych.
Roztwory 1
Roztwór jest jednorodnym materiałem, który nie ma określonego składu, w
przeciwieństwie do substancji, która jest jednorodnym materiałem o określonym składzie
chemicznym. Słowem „roztwór” określa się najczęściej ciecze, ale definicja obejmuje też
roztwory gazowe i roztwory stałe. Sól kuchenna, cukier, woda, tlen, żelazo są substancjami.
Roztwór soli kuchennej lub cukru w wodzie są nadal materiałami jednorodnymi, ale ich skład
może zmieniać się w szerokich granicach zależnie od ilości soli lub cukru rozpuszczonych w
określonej ilości wody. Nielotna substancja rozpuszczona w czystym rozpuszczalniku,
wprowadza elementy „nieporządku”, wywołuje zmianę entropii układu co powoduje
powszechnie znane (kurs chemii ogólnej i chemii fizycznej) zmiany właściwości
rozpuszczalnika :
obniżenie ciśnienia pary nasyconej
podwyższenie temperatury wrzenia
obniżenie temperatury krzepnięcia
pojawienie się ciśnienia osmotycznego.
Układy koloidalne (dyspersyjne) 1,2
Układ koloidalny składa się z małych cząstek jednej substancji rozproszonych w ciągłej fazie
molekularnej drugiej substancji. Ponieważ grubość powierzchni międzyfazowej wynosi ok.
0,5-2nm, mała cząstka będzie postrzegana jako osobna faza, jeżeli będzie miała średnicę
równą co najmniej podwójnej grubości powierzchni międzyfazowej, czyli 1 nm. Górną
granicę wymiaru cząstki koloidalnej przyjmuje się (zależnie od źródła) na 100nm , poniżej
500nm, lub nawet 1000nm 1,2,3
Cząstek o wymiarach poniżej 500nm nie jesteśmy w stanie obserwować pod zwykłym
mikroskopem optycznym. Lepkość układów koloidalnych jest znacznie większa niż
roztworów rzeczywistych ponieważ układ koloidalny zawiera znacznie większe cząstki. O
lepkości decyduje ponadto kształt tych cząstek (mogą być trójwymiarowe, jeżeli wszystkie
trzy wymiary są rzędu rozdrobnienia koloidalnego, dwuwymiarowe w postaci płytek lub
blaszek, gdy dwa wymiary są rzędu koloidalnego lub jednowymiarowe w postaci nitek, gdy
jeden wymiar spełnia powyższy warunek) Układy koloidalne pozornie jednorodne rozpraszają
padające światło, jeżeli długość fali światła jest większa od wymiarów cząstek koloidu(efekt
Tyndalla).
Ze względu na różne oddziaływania między substancjami rozproszonymi a ośrodkiem
ciągłym układy koloidalne możemy podzielić na:
koloidy fazowe (liofobowe)
koloidy cząsteczkowe (liofilowe)
koloidy asocjacyjne (micelarne)2 (Dutkiewicz rozdział 8)
Micele, solubilizacja
Koloidy asocjacyjne powstają w wyniku rozpuszczenia w ciekłym układzie cząsteczek lub
jonów o stosunkowo małych wymiarach, które ulegają samoasocjacji w większe skupiska –
micele. Proces ten dotyczy cząsteczek lub jonów o właściwościach amfifilowych czyli
związków powierzchniowo czynnych. Wodne roztwory związków powierzchniowo czynnych
mają zdolność całkowitego rozpuszczenia substancji trudno rozpuszczalnych w wodzie.
Zjawisko to nazywamy solubilizacją. Solubilazacja nie zachodzi przy stężeniu związku
powierzchniowo czynnego mniejszym niż jego cmc(krytyczne stężenie micelizacji).
Rozpuszczenie nierozpuszczalnego w czystej wodzie hydrofobowego związku organicznego
następuje poprzez włączenie jego cząsteczek do wnętrza miceli.
Reologia opisuje odkształcenia ciał pod wpływem naprężenia. Odkształceniom mogą ulegać
ciała stałe, ciecze i gazy. Najprostszymi pojęciami reologicznymi są lepkość i sprężystość.
Idealne ciała stałe odkształcają się w sposób sprężysty i powracają do stanu wyjściowego po
usunięciu naprężenia. Idealne ośrodki płynne: ciecze i gazy odkształcają się w sposób
nieodwracalny – płyną. Wśród cieczy rzeczywistych tylko nieliczne zachowują się w sposób
zbliżony do cieczy idealnych. Ze względu na właściwości reologiczne większość cieczy
rzeczywistych należałoby zaklasyfikować pośrodku pomiędzy cieczami a ciałami stałymi; są
one w różnym stopniu lepkie, ale i sprężyste. Można je nazwać cieczami lepkosprężystymi.
Ośrodki płynne mogą być poddawane jedynie naprężeniom ścinającym.
Definicje podstawowych wielkości występujących w reologii
Pomiar lepkości cieczy wymaga zdefiniowania wszystkich parametrów opisujących przepływ.
Prawo lepkości Newtona opisuje zachowanie się cieczy idealnej
τ = η . γ
naprężenie ścinające = lepkość . szybkość ścinania
Przepływ między dwiema równoległymi płytami: 1 – ścinana ciecz, 2 – ruchoma płyta z
powierzchnią ścinania A, stykająca się z cieczą znajdującą się poniżej, 3 – płyta nieruchoma
Naprężenie ścinające
Siła F przyłożona do powierzchni A(powierzchnia styku między górną płytą i cieczą)
wywołuje przepływ w warstwie cieczy. Prędkość przepływu zależy od wewnętrznego oporu
cieczy tzn. od jej lepkości
Szybkość ścinania
Naprężenie ścinające τ powoduje, że przepływ cieczy zachodzi w specyficzny sposób:
Największa prędkość przepływu vmax występuje tuż przy poruszającej się powierzchni płyty.
Prędkość przepływu w kolejnych warstwach cieczy jest coraz mniejsza. Spadek prędkości
wzdłuż szerokości szczeliny między płytą ruchomą i nieruchomą y, nazywamy szybkością
ścinania i matematycznie określamy jako pochodną:
γ = dv/dy [s-1]
Można zapoznać się z następującymi pojęciami:
lepkość dynamiczna, lepkość kinematyczna, jednostki, krzywe płynięcia i krzywe lepkości,
klasyfikacja cieczy. 4
Przykłady substancji stosowanych jako zagęstniki (substancje konsystencjotwórcze,
dodatki reologiczne) oraz polimery filmotwórcze
Wodę lub olej – ciecze występujące w większości form kosmetycznych możemy zasadniczo
zaliczyć do cieczy newtonowskich spełniających prawo Newtona. Natomiast układy
koloidalne, emulsje, zawiesiny wykazują najczęściej własności reologiczne charakterystyczne
dla cieczy lepkosprężystych, nienewtonowskich. Substancje zagęszczające, które w dużej
mierze odpowiadają za właściwości cieczy nienewtonowskich, umożliwiają otrzymywanie
względnie trwałych zawiesin, nie ulegających sedymentacji, układów tiksotropowych, żeli.
Pomiary reologiczne są bardzo użyteczne przy ustalaniu wewnętrznej struktury oraz trwałości
kosmetyku. Są też niezbędne przy projektowaniu aparatury. Ponadto substancje zagęszczające
mogą pełnić w recepturze dodatkowe role związane z ich właściwościami fizykochemicznymi
lub działaniem biologicznym. Większość substancji zagęszczających umieszczono w tabeli
pt.: Classification of water soluble polymers 5
Toniki, lotiony
Są to zazwyczaj przezroczyste, ciekłe produkty kosmetyczne stosowane do zmywania
powierzchni skóry w celu oczyszczenia i rozprowadzenia substancji biologicznie czynnych o
korzystnym działaniu na skórę (np. związki o lekko kwaśnym pH, nawilżające, ściagające).
Ułatwiają one utrzymanie skóry w dobrej kondycji.
Podstawowe informacje na temat w/w form zawiera rozdział z podręcznika New Cosmetic
Science 3
Żele
Zgodnie z definicją żele powstają z liofilowego zolu, gdy cząsteczki zolu wiążą całą fazę
ciągłą w półsztywną galaretę. Ze względu na własności reologiczne możemy podzielić żele na
dwie grupy mocne (strong) i słabe (weak). Mocne żele zachowują się jak ciała lepkosprężyste,
przypominające bardziej ciała stałe niż ciecze i pod wpływem przyłożonego naprężenia
ulegają odkształceniu, a po przekroczeniu pewnej wartości naprężenia – mechanicznej
destrukcji. Słabe żele pod wpływem przyłożonego naprężenia zaczynają płynąć jak typowe
ciecze.
Zdecydowanie najpopularniejszą formą kosmetyków są jednak emulsje, czyli
wieloskładnikowe układy heterofazowe.
Emulsja składa się z co najmniej dwóch nie mieszających się ze sobą faz ciekłych, z
których jedna jest rozproszona w drugiej w postaci kropel i/lub ciekłych kryształów.
W nie mieszających się ze sobą cieczach cząsteczki, ze względu na różnice w budowie, nie
mogą ze sobą oddziaływać. Między takimi cieczami istnieje napięcie międzyfazowe – jest to
obszar o podwyższonej energii wewnętrznej. Z punktu widzenia termodynamiki: im większa
powierzchnia styku tych cieczy, tym większe napięcie międzyfazowe i tym większa energia
swobodna układu i entropia. ( G = H + TS, gdzie G – energia wewnętrzna układu, H – energia
swobodna układu, S – entropia układu). Czyste nie mieszające się ciecze nie mogą wytworzyć
stabilnej emulsji, ponieważ jest to układ z punktu widzenia termodynamiki wysoce
niestabilny o bardzo dużej powierzchni międzyfazowej ( rzędu wielu metrów kwadratowych
na gram układu). Po zmieszaniu takich cieczy następuje spontaniczny proces rozdziału – jest
on następstwem obniżenia entalpii swobodnej cieczy nie zmieszanych w stosunku do entalpii
swobodnej cieczy zdyspergowanych.
Stosunkowo stabilna emulsja powstanie dopiero po obniżeniu napięcia międzyfazowego, po
zaadsorbowaniu na granicy faz cząsteczek środka powierzchniowo czynnego - emulgatora.
Emulsje kosmetyczne prawie zawsze złożone z fazy wodnej i olejowej dzielimy na układy
typu olej w wodzie O/W – faza olejowa rozproszona lub wewnętrzna, faza wodna ciągła lub
zewnętrzna oraz woda w oleju W/O – faza wodna rozproszona (wewnętrzna), faza olejowa
ciągła (zewnętrzna). Określenie „olej” oznacza fazę organiczną nierozpuszczalną w wodzie
Można też wytworzyć emulsje wielokrotne W/O/W lub O/W/O i znajdują one od czasu do
czasu zastosowanie w kosmetyce. Emulgator to spc o budowie amfifilowej rozpuszczalny w
specyficzny sposób w obu nie mieszających się fazach. Część hydrofilowa cząsteczki
emulgatora ma powinowactwo do fazy wodnej a część lipofilowa – do fazy olejowej. Dzięki
temu cząsteczki emulgatora ustawiają się na granicy faz i powodują zmniejszenie napięcia
międzyfazowego. Oczywiście nie można obniżyć napięcia międzyfazowego do zera i emulsja
zawsze będzie układem termodynamicznie niestabilnym. Emulsje otrzymuje się przede
wszystkimi poprzez rozproszenie jednej cieczy w drugiej ( fazy wewnętrznej w zewnętrznej)
– wymaga to dość dużego nakładu energii.
Różnice we właściwościach fizykochemicznych emulsji typu o/w i w/o są przede wszystkim
wynikiem odmiennej polarności fazy zewnętrznej (ciągłej) i jej oddziaływań z otoczeniem.
Dzięki temu można stosunkowo łatwo określić rodzaj emulsji.
Niestabilność emulsji [1]
Śmietanowanie
Sedymentacja
Flokulacja
Złamanie emulsji
Mechanizmy fizykochemiczne odpowiedzialne za niestabilność emulsji [1,2]
Prawo Stokesa
Siły Van der Waalsa
Ruchy Browna
Zjawisko Ostwalda
Stabilizacja emulsji
Podstawową metoda zwiększenia stabilności emulsji i ułatwienia jej wytworzenia jest
wprowadzenie do układu emulgatora. Efektywność emulgatorów zależy od ich zdolności
obniżania napięcia międzyfazowego, a także możliwości uczestniczenia w innych zjawiskach
stabilizujących emulsje: tworzeniu kompleksowego filmu na powierzchni kropli fazy
rozproszonej, tworzeniu warstw elektrycznych wokół kropel emulsji, powstawaniu
ciekłokrystalicznych lub żelowych struktur w fazie ciągłej i in. Metody stabililizacji emulsji
opisano dokładnie w odnośnikach literaturowych [1,2]
Rys. Schemat budowy emulgatora.
Konsystencja i właściwości reologiczne
Jednym z czynników, które wpływają na właściwości aplikacyjne kosmetyków jest
konsystencja emulsji. Lepkość emulsji zwykle decyduje o zaklasyfikowaniu kosmetyku do
odpowiedniej grupy produktów rynkowych: mleczka, balsamu czy kremu.
Właściwości reologiczne emulsji i jej konsystencja zależą od:
ilości fazy olejowej
rodzaju składników fazy olejowej
obecności składników konsystencjotwórczych w fazie olejowej i w fazie wodnej.
Odpowiednią konsystencję emulsji o/w uzyskuje się zwykle poprzez:
Dodatek tzw. „stałych wosków” – czyli substancji tłuszczowych, które w temperaturze
pokojowej są ciałami stałymi. (Mogą to być estry kwasów tłuszczowych i alkoholi
tłuszczowych o długich łańcuchach węglowodorowych czyli prawdziwe woski ale także
związki o stosunkowo dużej masie cząsteczkowej, zawierające w swojej strukturze długie
łańcuchy węglowodorowe np. kwasy i alkohole tłuszczowe, mono- i diglicerydy
kwasów tłuszczowych, woski mineralne).
Dodatek hydrofilowych polimerów, które po wprowadzeniu do emulsji zwiększają lepkość
fazy wodnej.
Substancje te, powodując wzrost lepkości fazy wodnej działania konsystencjotwórczego,
wpływają również na stabilność emulsji. Polimery, poprzez zwiększenie lepkości fazy
ciągłej zapobiegają śmietanowaniu i dodatkowo utrudniają przemieszczanie się kropel fazy
wewnętrznej, co w pewnym stopniu przeciwdziała koalescencji. Z kolei alkohole
tłuszczowe, jako związki posiadające w strukturze hydrofilowe grupy funkcyjne, mogą
lokować się na granicy faz, wpływając na stabilność kropel fazy rozproszonej w układzie.
Rys. Schemat emulsji typu o/w
Substancje wchodzące w skład emulsji kosmetycznych:
Woda
Emulgatory
Emolienty – składniki fazy olejowej odpowiedzialne za takie właściwości użykowe
emulsji jak: wygładzenie i zmiękczenie naskórka, łatwość rozprowadzenia emulsji,
wytworzenie filmu okluzyjnego na powierzchni skóry
Substancje nawilżające ( o budowie hydrofilowej) jak gliceryna, glikole, aminokwasy,
mocznik i inne
Substancje zwiększające lepkość fazy zewnętrznej – poprawiają stabilność emulsji ,
nadają jej pożądaną formę użytkową np. karbomery, pochodne celulozy itp.
Substancje czynne np. filtry UV, witaminy, antyutleniacze
Konserwanty zapobiegające rozwojowi bakterii zwłaszcza w emulsjach O/W
Kompozycje zapachowe, barwniki nadające produktom miłe dla potencjalnych
konsumentów właściwości użytkowe
Emulsje w/o obok emulsji typu o/w są najczęściej spotykanymi formami preparatów
do pielęgnacji skóry. Emulsje te czasem kojarzą się z „ ciężkimi”, tłustymi, lepkimi kremami.
Ale nie jest to nieodłączna cecha emulsji typu w/o – przy umiejętnym doborze bazy
emulgującej i składników fazy olejowej można wytworzyć emulsję w/o o bardzo dobrych
właściwościach użytkowych. Działanie emulsji w/o polega przede wszystkim na tworzeniu
warstwy okluzyjnej hamującej TEWL i poprawiającej nawilżenie skóry. Emulsje takie są
podstawą odpornych na zmywanie wodą kosmetyków chroniących przed słońcem, kremów na
noc, kremów ochronnych na dzień i kremów dla dzieci .
Cechy emulsji w/o
Powinowactwo do naturalnej warstwy lipidowej naskórka
Efektywna ochrona skóry przed działaniem czynników zewnętrznych związana z
utworzeniem warstewki lipidowej na powierzchni skóry po zastosowaniu emulsji
Efekt nawilżający związany z bardzo wydajnym obniżeniem transepidermalnej
utraty wody (TEWL)
Poprawa przenikania substancji lipofilowych a także hydrofilowych
Mniejsze prawdopodobieństwo rozwoju mikroorganizmów w preparacie
Odporność na niskie temperatury (nie zestalają się)
Otrzymanie stabilnej emulsji w/o jest technologicznie trudniejsze niż otrzymanie stabilnej
emulsji o/w. Do wytworzenia stabilnych emulsji w/o niezbędne są emulgatory różniące się
budową chemiczną i właściwościami od emulgatorów używanych do stabilizacji emulsji o/w.
Są to najczęściej pochodne lanoliny, oksyetylenowanego oleju rycynowego, polialkoholi i
sorbitanu. Właściwości emulgatorów mają również sole wapniowe, magnezowe i cynkowe
kwasów tłuszczowych. Stosowane są one zazwyczaj jako składniki stabilizujące emulsje w/o
oraz konsystencjotwórcze. Stabilność emulsji w/o poprawia dodatek uwodnionego siarczanu
magnezu w ilości 0.5 – 1%[1,2,3].
Emulsje wielokrotne
Emulsje wielokrotne to układy, w których emulsja typu W/O jest rozproszona w fazie wodnej
lub emulsja typu O/W jest rozproszona w fazie olejowej. Oznaczamy je odpowiednio W/O/W
i O/W/O. Pierwsze doniesienia literaturowe na temat emulsji wielokrotnych mówią o
otrzymywaniu tych układów przypadkowo. Pierwszym etapem otrzymywania emulsji typu
W/O/W jest powstanie układu W/O w obecności emulgatora hydrofobowego o niskim HLB.
W drugim etapie tworzy się emulsja typu O/W z zastosowaniem emulgatora o wysokim HLB.
Emulsje wielokrotne umożliwiają zamknięcie w jednej formie kosmetycznej kilku substancji
aktywnych, które nie powinny się ze sobą stykać ze względu na niestabilność lub możliwość
reagowania. Z punktu widzenia efektu kosmetycznego emulsje te umożliwiają przedłużone
działanie kosmetyku na skutek kontrolowanej szybkości uwalniania związku (związków)
aktywnych z wewnętrznej fazy wodnej ( w przypadku W/O/W). Ze względu na
skomplikowany sposób otrzymywania i kłopoty ze stabilnością preparatów w dłuższym
przedziale czasu emulsje te nie są zbyt popularne.
Mikroemulsje
Mikroemulsje odróżnia się od zwykłych emulsji na podstawie rozmiarów rozproszonych
cząstek. Rozmiar cząstek fazy rozproszonej waha się od kilku do kilkudziesięciu nanometrów
– ze względu na tak małe rozmiary nie rozpraszają one światła z zakresu widzialnego i układ
jest dla oka ludzkiego idealnie przezroczysty. Mikroemulsje tworzą się spontanicznie po
zmieszaniu ze sobą odpowiednio dobranych składników; są układami stabilnymi.[4]
Emolienty, sensoryczna ocena emulsji
Emolienty
Emolienty to składniki, zmiękczające, wygładzające naskórek poprawiające jego kondycję.
Do substancji o takim działaniu zaliczamy przede wszystkim składniki o charakterze
lipidowym, które po aplikacji preparatu tworzą warstwę okluzyjną. Odpowiedni dobór
emolientów może mieć decydujący wpływ na własności aplikacyjne formulacji, takie jak
lepkość, łatwość rozprowadzania, odczucia na skórze po aplikacji – szybkość „wchłaniania”,
„tłuszczenie”, itp. Z reguły wśród emolientów możemy wyróżnić dwie główne grupy: tzw.
„dry emolliens” (np. lotne silikony, niskocząsteczkowe ciekłe woski) oraz „rich emollients”
(np. triglicerydy, węglowodory) różniące się skrajnie własnościami sensorycznymi
Sensoryczna ocena preparatów kosmetycznych
W procesie opracowania receptury preparatu kosmetycznego możemy wyróżnić dwa etapy:
- optymalizacja skuteczności działania kosmetycznego,
- optymalizacja właściwości użytkowych.
Pisząc o właściwościach uzytkowych preparatu najczęściej mamy na myśli:
sposób i wygodę aplikacji,
łatwość rozprowadzania,
wrażenia organoleptyczne po aplikacji.
Optymalizacja formy preparatu kosmeycznego po tym kątem jest ważnym elementem
przygotowania produktu do wprowadzenia na rynek. O powodzeniu danego produktu, oraz
jego wyborze przez konsumentów decyduje w dużym stopniu „przyjemność” stosowania.
Optymalizacja właściwości aplikacyjnych nie jest zagadnieniem łatwym. Nie opracowano
dotychczas metodyki oceny sensorycznej z wykorzystaniem metod instrumentalnych, w
zasadzie jedyne znane metody oceny sensorycznej to badania panelowe z udziałem
probantów.
Badania sensoryczne – ocena jakościowa i hedonistyczna
Każdy parametr jest oceniany w skali liczbowej od 1 do 5 (1 – wartość „najgorsza”, 5 –
wartość – „najlepsza”). Przykładowo: przyczepność 1 = kosmetyk nie przylega do palca,
szybko spływa, przyczepność 5 = kosmetyk dobrze przylega do palca tworzy duży stożek.
parametr definicja opis procedury badawczej
przyczepność
określa możliwość nabrania
preparatu opuszkiem palca, krem o
dobrej przyczepności łatwo jest
nabrać ze słoiczka palcem
Na stole postawić 50-ml zlewkę z
ok. 20 ml emulsji, swobodnie pobrać
opuszkiem palca emulsję; emulsja o
dobrej przyczepności łatwo się
nabiera, nie spływa i tworzy na
opuszce palca charakterystyczny
stożek (nie rozlewa się)
konsystencja określa gęstość oraz spójność
emulsji
Na stole postawić 50-ml zlewkę z
ok. 20 ml emulsji, swobodnie
zanurzyć palec w emulsji pod kątem
ok. 60 o i szybko wyciągnąć
jednolitość
określa jakość emulsji, dobra
emulsja powinna być jednorodna, o
gładkiej powierzchni bez
widocznych pęcherzyków powietrza
Ocenić gładkość i jednolitość
powierzchni emulsji w zlewce,
następnie na oczyszczoną skórę
przedramienia nanieść 0,5 ml
emulsji i rozsmarować ruchem
kolistym oceniając obecność grudek,
pęcherzyków powietrza itp.
efekt poduszki
określa ilość kremu odczuwaną
pomiędzy palcami podczas
pocierania palców o siebie. Im
więcej produktu odczuwa się
pomiędzy palcami tym silniejszy
efekt poduszki
0,5 ml emulsji umieścić pomiędzy
kciukiem a palcem wskazującym,
pocierając palcami o siebie określić
wyczuwaną ilość kremu
rozprowadzanie określa łatwość rozprowadzania
emulsji na powierzchni skóry
Na oczyszczoną skórę lewego
przedramienia nanieść 0,5 ml
badanej emulsji, rozprowadzić na
skórze palcami prawej ręki, ocenić
opór jaki stawia emulsja przy
rozprowadzaniu
wchłanianie określa szybkość wchłaniania się
emulsji w naskórek
Na oczyszczoną skórę lewego
przedramienia nanieść 0,5ml
badanej emulsji, rozprowadzić na
skórze palcami prawej ręki, po
chwili ocenić czy preparat
całkowicie wniknął w naskórek
tłustość
określa na ile emulsja pozostawia na
powierzchni skóry tłusty film
bezpośrednio po aplikacji
na oczyszczoną skórę lewego
przedramienia nanieść 0,5ml
badanej emulsji, rozprowadzić na
skórze palcami prawej ręki, zaraz
potem palcami prawej ręki ocenić
czy na skórze pozostał tłusty film
natłuszczanie określa czy po upływie 1/2 godziny na oczyszczoną skórę lewego
(tłuszczenie) od chwili aplikacji emulsja
pozostawia na skórze wyczuwalny
tłusty depozyt
przedramienia nanieść 0,5ml
badanej emulsji, rozprowadzić na
skórze palcami prawej ręki, po
godzinie palcami prawej ręki ocenić
czy na skórze pozostał tłusty film
wygładzanie określa stopień wygładzenia skóry
po zastosowaniu emulsji
na oczyszczoną skórę lewego
przedramienia nanieść 0,5ml
badanej emulsji, rozprowadzić na
skórze palcami prawej ręki, po
godzinie palcami prawej ręki ocenić
gładkość skóry porównując ją z
obszarem nie smarowanym emulsją.
Uzyskane średnie wartości liczbowe parametrów sensorycznych przedstawia się zwykle na
wykresach – tzw.profilach sensorycznych. Przykładowy profil sensoryczny przedstawia
poniższy wykres (dla rozszerzonej skali – 1-10).
Literatura uzupełniająca
1. Atkins P.W., Podstawy chemii fizycznej, WN PWN, Warszawa 1999
2. Dutkiewicz E.T., Fizykochemia powierzchni, WNT, Warszawa 1998
3. New Cosmetic Science ed. by Takeo Mitsui, Elsevier 1997
4. Schramm,G. Reologia. Podstawy i zastosowania, Ośrodek Wydawnictw Naukowych
Poznań 1998, str.18-28
5. New Cosmetic Science, ed. by Takeo Mitsui, Elsevier 1997. p.139 - 142
6. Majeti N.V. Ravi Kumar, Reactive & Functional Polymers 46 (2000), 1-27
7. Fabianowski W.,Wiadomości PTK, 4, nr3/4 listopad 2001, 46-47
8. J. Arct, K. Pytkowska, „Emulsje kosmetyczne”, Wiadomości PTK, Vol.3 (2/3),
listopad 2000, s. 9-17
9. J. Knowlton, S. Pearce “Handbook of Cosmetic Science and Technology”, Elsevier
1993
10. K.F. De Polo „A short textbook of cosmetology” str.184-185, 269-277
11. M. Gronwald „Emulgatory w produktach kosmetycznych”, Wiadomości PTK, Vol.3
(2/3), listopad 2000, s. 17-22
12. M. Kowalski, I.Panek „Produkcja stabilnych emulsji na skalę przemysłową”
ibid.s.22-26
13. C.Schutz, „Mikroemulsja: niezwykłe połączenie idealnej przejrzystości oraz
maksymalnej efektywności”, Wiadomości PTK, Vol.6 Nr 2, wrzesień 2003, s. 15-18
14. Wiadomości PTK, nr specjalny –Listopad 2004, str. 6-12.
Wykonanie ćwiczenia:
1. Wykonanie szeregu form kosmetycznych na podstawie przykładowych receptur.
2. Ocena otrzymanych produktów.
3. Ocena jednorodności otrzymanych emulsji.
4. Ocena sensoryczna otrzymanych emulsji.
5. Obserwacja emulsji pod mikroskopem
MATERIAŁY DO ĆWICZEŃ
Przykładowe receptury kosmetyków
Ćwiczenie 1.
Tonik alkoholowy do cery tłustej
Nazwa INCI Ilość [%]
Allantoin 0,1
PEG-40 hydrogenated castor oil lub
PEG-60 hydrogenated castor oil 2,0
Wyciąg roślinny (and) propylene
glycol* 1,0
Alcohol 20,0
Aqua Do 100
Konserwant, barwnik, kompozycja
zapachowa q.s.
Wykonanie:
1. Rozpuścić w wodzie solubilzator
2. Dodać wyciąg roślinny
3. Dodać pozostałe składniki
4. Mieszać do uzyskania jednorodnego roztworu
*dowolny glikolowy wyciąg roślinny, odpowiedni dla cery tłustej.
Tonik bezalkoholowy do cery suchej
Nazwa INCI Ilość [%]
PEG-7 Glyceryl Cocoate 0,2
[hydrolizat protein] 0,2
Glycerin 1,0
Panthenol 0,1
[solubilizator] q.s.
[wyciąg roślinny] 1,0
Aqua Do 100
Konserwant, barwnik, kompozycja
zapachowa
q.s.
Wykonanie:
1. Rozpuścić w wodzie solubilzator
2. Dodać wyciąg roślinny
3. Dodać pozostałe składniki
4. Mieszać do uzyskania jednorodnego roztworu
Preparat wzmacniający końcówki włosów
Faza Nazwa INCI Ilość (% wag.)
I
Chitosan 0.4
Glycolic Acid 0.2
Aqua 9.5
II Hydroxyethylcellulose 0.4
Aqua 20
III
Hydrolized Rice
Protein, Hydrolized
Vegetables Protein
4
Panthenol 0.5
Glycerine 55
IV Ethanol 10
V Parfum, Preservative q.s.
Wykonanie:
1. Składniki fazy pierwszej mieszać w temperaturze pokojowej do uzyskania jednolitej
konsystencji.
2. Oddzielnie zawiesić pochodną celulozy w wodzie, doprowadzić pH do 8 i mieszać
do uzyskania jednorodnego roztworu; po czym ustalić pH = 5,5.
3. Do fazy pierwszej dodać po kolei składniki fazy trzeciej ciągle mieszając, pH< 6.
4. Następnie wprowadzić fazę drugą a po uzyskaniu jednolitej konsystencji dodać etanol.
5. Dodać konserwant i zapach.
6. Doprowadzić pH do wartości 4.5.
Dezodorant typu roll-on
Faza Nazwa INCI Ilość (% wag.)
I Hydroxypropylcellulose 1,2
Woda 86,8
II
Chitosan 0,1
Kwas glikolowy 0,05
Woda 9,85
Gliceryna 2,0
Wykonanie:
1. Mieszać składniki fazy I do uzyskania jednolitej konsystencji (aby poprawić
rozprowadzenie hydroksypropylocelulozy dodać niewielką ilość roztworu TEA a po
uzyskaniu jednolitej konsystencji zakwasić do pH ok. 4)
2. Mieszać składniki fazy II do uzyskania jednolitej konsystencji.
3. Połączyć obydwie fazy i mieszać do uzyskania jednolitej konsystencji
Hydrożel
Nazwa INCI Ilość (% wag.)
Carbomer 0.3
Hamamelis virginiana 5
PEG-7 Glyceryl Cocoate 0.5
Polysorbate-20 0.5
Hydrolyzed Almond Protein 0.5
Aqua Do 100
Triethanolamine 0.3
Wykonanie:
1.Rozproszyć Carbomer w wodzie (dodawać małymi porcjami, aby nie powstał zgęstki),
mieszać aż do uzyskania jednolitej konsystencji.
2.Dodać pozostałe składniki.
3.Następnie dodać trietanoloaminę w ilości niezbędnej do uzyskania pożądanej konsystencji
żelu. (Karbomer optymalną lepkość i klarowność uzyskuje w pH ok. 6,5)
Żel do mycia twarzy
Nazwa INCI Ilość [%]
Aqua Do 100
Xanthan gum 1,5
Glycerin 3,0
[wyciąg ziołowy glikolowy] 1,0
Polyquaternium-39 2,0
TEA Lauryl Sulfate 7,50
Polysorbate 20 lub
PEG-40 Hydrogenated Castor
Oil
1,0
Lactic acid Do pH 5,5
Konserwant itp. q.s.
Wykonanie:
1. W części wody uwodnić gumę ksantanową.
2. Oddzielnie zsolubilizować wyciąg ziołowy
3. Do pozostałej części wody dodać resztę składników receptury, a następnie połączyć z
solubilizowanym wyciągiem.
4. Dodać do uwodnionej gumy ksantanowej i wymieszać do uzyskania jednolitej
konsystencji.
Klarowny płyn do mycia
INCI ilość
Sodium Myreth Sulfate 15,0
Decyl Glucoside 10,0
Laureth-2 1,5
Aqua do 100
konserwant, barwnik q.s
Wykonanie:
1. Roztworzyć w wodzie Sodium Myreth Sulfate
2.Dodać pozostałe składniki. Mieszać do uzyskania jednorodnego, klarownego roztworu.
Renatłuszczający żel pod prysznic
INCI ilość
Sodium Laureth Sulfate (35%)* 15,0
Cocamidopropyl Betaine 4,5
Coco Glucoside and Glyceryl Oleate 5,0
Sodium Chloride 1,1
Aqua do 100
Perfume q.s
konserwant, barwnik q.s. *Uwaga! SLES handlowy jest 70%, należy najpierw przygotować rozcieńczony roztwór surowca
Wykonanie:
1. Roztworzyć w wodzie SLS
2. Dodać pozostałe składniki. Mieszać do uzyskania jednorodnego, klarownego roztworu.
Szampon kondycjonujący
Wykonanie:
1. Roztworzyć w wodzie Sodium Myreth Sulfate
2. Dodać pozostałe składniki. Mieszać do uzyskania jednorodnego, klarownego roztworu.
INCI ilość
PEG-7 Glyceryl Cocoate 0,5
Sodium Myreth Sulfate 40
Potassium Cocoyl Hydrolyzed Collagen 10
Guar Hydroxypropyl Trimonium Chloride 0,5
Glycol Distearate, Laureth-4,
Cocamidopropyl Betaine
1,0
Glycerin 2
Hydrolyzed Collagen 5
Laureth-2 2,5
Aqua do 100
konserwant, barwnik q.s
Krystaliczny szampon do włosów
INCI ilość
Sodium Laureth Sulfate* 25,0
Decyl Glucoside 5,0
Cocamidopropyl Betaine 10,0
PPG-5 Laureth-5 1,0
Laureth-2 3,5
Aqua do 100
Parfume q.s
konserwant, barwnik q.s *Uwaga! SLES handlowy jest 70%, należy najpierw przygotować rozcieńczony roztwór surowca
Wykonanie:
1. Roztworzyć w wodzie SLS
2. Dodać pozostałe składniki. Mieszać do uzyskania jednorodnego, klarownego roztworu.
Klarowny szampon z proteinami
INCI ilość
Lauryl Glucoside 13,0
Ammonium Lauryl Sulfate 11,0
Hydrolyzed Keratin 3,0
Sodium chloride q.s
Aqua do 100
Perfume q.s
konserwant, barwnik q.s
Wykonanie:
1. Roztworzyć w wodzie pierwsze 3 składniki do uzyskania klarownego
2. Dodać chlorek sodu do uzyskania odpowiedniej konsystencji
3. Dodać pozostałe składniki
Ćwiczenie 2.
Krem promieniochronny
Nazwa INCI Ilość [%]
Glyceryl Stearate, Ceteareth-20,
Ceteareth-12 Cetearyl Alcohol, Cetyl
Palmitate
6,0
Coco-Caprylate/Caprate 3,0
Catearyl Isononaoate 3,0
Butyrospermum parkii 2,0
Tocopheryl Acetate 1,0
Ethylhexyl Methoxycinnamate 4,0
Benzophenone-3 1,0
Glycerin 3,0
Aqua do 100
Carbomer 0,3
Potassium Hydroxide 0,04
Bisabolol 0,2
preservative, parfum q.s.
Wykonanie:
1. Faza wodna: Karbomer zawiesić w wodzie, uzyskując jednolitą konsystencję. Dodać
glicerynę. Podgrzać do temperatury ok.80oC
2. Fazę olejową podgrzać do temperatury ok.80oC i dodać do fazy wodnej stale mieszając.
3. Mieszając schłodzić do temperatury 40oC
4. Dodać wodorotlenek potasu doprowadzając do pH ok.6,5
5. Dodać bisabolol i pozostałe składniki, przy temperaturze 30oC zakończyć mieszanie.
Nawilżający balsam do ciała
Nazwa INCI Ilość [%]
Cetearyl Glucoside, Cetearyl
Alcohol 1,0
Disodium Cetearyl Sulfosuccinate 0,2
Glyceryl Stearate 1,0
Pentaerythrityl Distearate 0,5
Myristyl Myristate 0,75
Butyrospermum Parkii Butter 0,75
Dicaprylyl Ether 2,0
Ethylhexyl Stearate 2,0
Olus Oil [EU], Vegetable Oil
[CTFA] 2,0
Carbomer 0,2
Glycerin 5,0
Aqua Do 100
Potassium Hydroxide (10%) 1,0
Parfum qs.
Preservative qs.
Wykonanie:
1. Podgrzać fazę olejową do 80oC, mieszać
2. Zawiesić w fazie wodnej karbomer, dodać glicerynę i podgrzać do 80oC.
3. Do fazy olejowej dodać fazę wodną mieszając
4. Schłodzić emulsję mieszając do 40oC
5. Doprowadzić pH do max. 6,5
6. Dodać zapach, konserwant
7. Zakończyć mieszanie przy 30 oC
Mleczko do demakijażu o/w
Nazwa INCI Ilość [%]
Glyceryl Stearate, PEG-100
Stearate 5,00
Cetearyl alcohol 0,50
Sorbitan stearate 0,50
Polysorbate-60 0,90
Petrolatum 3,00
Dimethicone 1,00
Triticum vulgare 5,00
Aqua Do 100
Mineral oil 8,00
Glycerin 5,00
Xantan gum 0,10
Konserwant, barwnik,
kompozycja zapachowa q.s.
Wykonanie:
1. Faza wodna: Gumę ksantanową uwodnić, dodać glicerynę. Podgrzać do 80oC
2. Podgrzać fazę olejową do 80oC
3. Do fazy wodnej dodać fazę olejową mieszając
4. Mieszając schłodzić do 30oC
5. Dodać pozostałe składniki
Krem z hydroksykwasami
Nazwa INCI %
Cetearyl alcohol lub cetyl alcohol 2,0
Glyceryl stearate, Ceteareth-20,
Ceteareth-12 , Cetearyl alcohol, Cetyl
palmitate
8,0
Paraffinum liquidum 3,0
Dimethicone 0,5
Octyldodecanol 3,0
Tocopheryl acetate 2,0
Isostearyl Neopentanoate 3,0
Malic acid 0,15
Lactic acid 0,8
Tartaric acid 0,15
Citric acid 0,1
Glycerin 3,0
Aqua do 100
Sodium hydroxide 20% 1,0
Konserwant, barwnik, kompozycja
zapachowa
q.s.
Wykonanie:
1. Fazę olejową i wodną podgrzać do 80oC
2. Do fazy wodnej dodać fazę olejową mieszając
3. Mieszając schłodzić emulsję do 40oC
4. Dodać wodorotlenek sodu doprowadzając do pH ok. 5,5
5. Dodać pozostałe składniki
Nawilżający krem na dzień
Faza Nazwa INCI %
A
Sodium Stearoyl Glutamate 0,5
Cetearyl Alcohol 2,5
Dicaprylyl Carbonate 5,0
Coco-Caprylate/Caprate 2,0
Olus Oil [EU], Vegetable Oil
[CTFA] 5,0
Sodium Polyacrylate 0,4
B Glycerin 3
Aqua Do 100
C Parfum qs.
Preservative qs.
Wykonanie:
1. Podgrzać fazę A do temperatury 80-85oC, mieszać
2. Podgrzać fazę B do temperatury 80-85oC
3. Fazę B dodać do fazy A mieszając
4. Mieszając schłodzić emulsję do 40oC
5. Dodać składniki fazy C
6. Mieszać do schłodzenia do temparatury 30oC
Young Care Cream
Faza INCI ilość [%]
A
Polyquaternium-37, Dicaprylyl
Carbonate, Lauryl Glucoside
1,8
Glycerin 3,0
Aqua Do 100
B
Distearoylethyl Hydroxyethylmonium
Methosulfate, Cetearyl Alcohol
0,5
Cetearyl Alcohol 1,0
Gyceryl Stearate 1,0
Dicaprylyl Carbonate 3,0
Ethylhexyl Stearate 3,0
Cetearyl Isononanoate 1,0
Tocopherol 0,5
C Parfum qs.
Preservative qs.
Wykonanie:
1. Rozproszyć Polyquaternium-37, Dicaprylyl Carbonate, Lauryl Glucoside w
mieszaninie wody i gliceryny w temperaturze 85oC, mieszać do uzyskania jednorodnego żelu.
2. Składniki fazy B podgrzać do 85oC i dodać do fazy stale mieszając.
3. Schłodzić emulsję mieszając do 40oC
4. Dodać fazę C sprawdzając pH, które powinno być w granicach 4,5-5
Krem nawilżający
INCI ilość [%]
Glyceryl Stearate 4,0
Ceteareth-12 1,5
Ceteareth-20 1,5
Vitis vinifera 3,0
Octyldodecanol 3,0
Cetyl alcohol 4,0
Tocopheryl Acetate 2,0
Panthenol 1,0
Propylene Glycol 2,0
Aqua Do 100
Wykonanie:
1. Fazę wodną i fazę olejową podgrzać max. Do 80oC
2. Fazę olejową dodać powoli do fazy wodnej, mieszając cały czas
3. Schłodzić mieszając do 30 oC
Emulsja do demakijażu wodoodpornego
Faza INCI ilość [%]
A Aqua Do 100
B
Lauryl Glucoside (and) Polyglyceryl-2
Dipolyhydroxystearate (and) Glycerin
2,0
Ethylhexyl Stearate 3,0
Vegetable Oil 1,0
Hexyldecanol (and) Hexyldecyl Laurate 3,0
Sodium Polyarcylate 0,6
C Parfum qs.
Presarvative qs.
Wykonanie:
1. Podgrzać fazę A i B do 75oC
2. Dodać fazę A do B mieszając do schłodzenia do 40oC
3.Dodać fazę C i schłodzić do 30oC
Krem promieniochronny na dzień SPF 15
Faza INCI ilość [%]
A
Ceteareth-25 0,2
Isopropyl Myristate 5,0
Ethylhexyl Methoxycinnamate, Diethylamino
Hydroxybenzoyl Hexyl Benzoate
10,0
B
Aqua Do 100
Propylene Glycol 5,0
Glycerin 2,0
Xanthan Gum 0,2
C Caprylic/Capric Triglyceride, Sodium
Acrylates Copolymer
2,0
D
Parfum qs.
Panthenol 1,0
Preservative qs.
Wykonanie:
1. Fazę A podgrzać do 60oC aż do rozpuszczania Ceteareth-25. Następnie schłodzić ją do
temperatury pokojowej.
2. Wymieszać składniki fazy B
3. Dodać fazę A do fazy B mieszając, zhomogenizować
4. Dodać fazę C, zhomogenizować
5. Dodać składniki fazy D w kolejności podanej w tabelce.
6. Mieszać
Krem promieniochronny SPF 10 na zimno
Faza INCI ilość [%]
A
Ethylhexyl Methoxycinnamate, Diethylamino
Hydroxybenzoyl Hexyl Benzoate
5,0
Dibutyl Adipate 3,5
Hydrogenated Dimer
Dilinoleyl/Dimethylcarbonate Copolymer
1,0
B Aqua Do 100
Disodium EDTA 0,2
C Coco-Caprylate 2,0
D Sodium Acrylates Copolymer, Hydrogenated
Polydecene, PPG-1 Trideceth-6
1,4
E
Methylene Bis-Benzotriazolyl
Tetramethylbutylphenol (nano), Aqua, Decyl
Glucoside, Propylene Glycol, Xanthan Gum
2,0
F Preservative qs.
Parfum qs.
Wykonianie:
1. Zmieszać składniki fazy A i B oddzielnie
2. Dodać fazę A do fazy B mieszając
3. Dodać fazę C, mieszać
4. Dodać fazę D, mieszać
5. Dodać fazę E i F.
Ćwiczenie 3.
Emulsja W/O – Krem półtłusty w/o
INCI Ilość
Aqua do 100
Glycerin 3,0
Carbomer 0,3
Xanthan Gum 0,1
Sodium Lauryl Glucose Carboxylate (and)
Lauryl Glucoside
1,5
Polyglyceryl-2 Dipolyhydroxystearate 4,0
Glyceryl Stearate 3,0
Coco-Caprylate 1,0
Ethylhexyl Stearate 4,5
Caprylic/Capric Triglyceride 4,5
Potassium Hydroxide (10%) 1,5
Preservatives, Parfum q.s.
Wykonanie:
1. Składniki fazy olejowej podgrzać do 75-80oC i dobrze wymieszać
2. Zawiesić karbomer i gumę ksantanową w wodzie, podgrzać do 75-80oC, mieszać do
uzyskania formy żelowej, następnie dodać Sodium Lauryl Glucose Carboxylate (and)
Lauryl Glucoside 3. Zlewkę z fazą wodną ustawić pod mieszadłem
4. Bardzo wolno dodawać fazę olejową do wodnej cały czas mieszając.
5. Mieszać w tej temperaturze przez 5 minut
6. Przy ciągłym mieszaniu schłodzić emulsję do 40oC
7. Dodać pozostałe składniki.
8. Ustalić pH 6,0-6,5
9. Przy 30 oC przestać mieszać
Balsam na zimno w/o
Nazwa INCI Ilość
PEG-7 Hydrogenated Castor Oil 7.0
Paraffinum Liquidum 10.0
Decyl Oleate 10.0
Tocopherol 5.0
Glycerin 5.0
Magnesium Sulphate 0.5
Aqua do 100
Preservatives, Parfum q.s.
Wykonanie:
1. Zmieszać składniki fazy olejowej do uzyskania jednorodnego układu.
2. Zmieszać składniki fazy wodnej
3. Do fazy olejowej dodać fazę wodną mieszając
4. Zhomogenizować
Krem na noc
Nazwa INCI Ilość [%]
Polyglyceryl-2
Dipolyhydroxystearate
3,0
Polyglyceryl-3 Diisostearate 2,0
Beeswax/ Cera alba 1,5
Magnesium Stearate 1,5
Dicaprylyl Carbonate 8,0
Coco-Caprylate/Caprate 7,0
Olej roślinny 2,5
Tocopheryl Acetate 1,5
Aqua Do 100
Glycerin 5,0
Magnesium Sulfate 1,0
Hydrolyzed Soy Protein 2,4
Preservatives, Parfum qs.
Wykonanie:
1. Składniki fazy olejowej podgrzać do 80-85oC.
2. Składniki fazy wodnej podgrzać do 80-85oC.
3. Zlewkę z fazą olejową ustawić pod mieszadłem
4. Bardzo wolno dodawać fazę wodną do olejowej cały czas mieszając.
5. Mieszać w tej temperaturze aż do utworzenia emulsji
6. Przy ciągłym mieszaniu schłodzić emulsję do 30oC
7. Dodać hydrolizat protein i pozostałych składników
Naturcare - W/O krem na noc – na zimno
Nazwa INCI Ilość [%]
Polyglyceryl-2
Dipolyhydroxystearate
3,0
Polyglyceryl-3 Diisostearate 1,5
Magnesium Stearate 1,0
Coco-Caprylate/Caprate 20,0
Tocopherol 0,5
Olej roślinny 1,0
Glycerin 7,0
Magnesium Sulfate 1,0
Aqua Do 100
Alcohol 7,0
Parfum qs.
Wykonanie:
1. Wymieszać dokładnie składniki fazy olejowej aż do uzyskania jednorodnego roztworu
2. Wymieszać składniki fazy wodnej
3. Dodać bardzo powoli fazę wodną do fazy olejowej cały czas mieszając
4. Po utworzeniu emulsji dodać alkohol i dalej mieszać delikatnie
5. Dodać zapach cały czas mieszając
Lekki krem nawilżający
Nazwa INCI Ilość [%]
PEG-30
Dipolyhydroxystearate
2,5
Butyrospermum parkii 1,0
Dicaprylyl Ether 1,5
Coco-caprylate 1,5
Hydrogenated Polyiso butene 6,0
Dimethicone 2,0
Dicaprylyl Carbonate (and)
Stearalkonium Hectorite (and)
Propylene (and) Carbonate
2,0
Aqua Do 100
Magnesium Sulfate
Heptahydrate
1,0
Xantham Gum 0,3
Preservative qs.
Wykonanie:
1. Składniki fazy olejowej podgrzać do 80-85oC.
2. Składniki fazy wodnej podgrzać do 80-85oC.
3. Zlewkę z fazą olejową ustawić pod mieszadłem
4. Bardzo wolno dodawać fazę wodną do olejowej cały czas mieszając.
5. Mieszać przez 5 minut w tej temperaturze.
6. Przy ciągłym mieszaniu schłodzić emulsję do 30 oC.
Light Cooling Fluid
Nazwa INCI Ilość [%]
Polyglyceryl-2
Dipolyhydroxystearate
2,0
PEG-30
Dipolyhydroxystearate
2,0
Dicaprylyl Ether 6,0
Hexyl Laurate 6,0
Cetearyl Isononanoate 7,0
Hexyldecanol 3,0
Aqua Do 100
Glycerin 5,0
Magnesium Sulfate 1,0
Alcohol 4,0
Preservative qs.
Preservative qs.
Wykonanie:
1. Składniki fazy olejowej podgrzać do 80-85oC.
2. Składniki fazy wodnej podgrzać do 80-85oC.
3. Zlewkę z fazą olejową ustawić pod mieszadłem
4. Bardzo wolno dodawać fazę wodną do olejowej cały czas mieszając.
5. Mieszać przez 5 minut w tej temperaturze.
6. Przy ciągłym mieszaniu schłodzić emulsję do 30 oC.
Ćwiczenie 4.
Arkusz oceny dla analizy sensorycznej – jakościowej
parametr 1 2 3 4 5
przyczepność
konsystencja
jednolitość
efekt poduszki
rozprowadzanie
wchłanianie
kleistość
tłustość
natłuszczanie
wygładzanie