Welcome! [suffocatinglovestories.weebly.com] · 2018. 9. 7. · LOVING YOU FROM AFAR Written by: suffocatinglove [Miryl M.] All Rights Reserved. 2015 PROLOGUE “...Let’s all welcome,

LOVING YOU FROM AFAR Written by: suffocatinglove [Miryl M.]

All Rights Reserved. 2015

PROLOGUE

“...Let’s all welcome, Ms. Zaree Ysabelle Salameda!”

Tiningnan ko naman ang mga taong nasa paligid ko pagkatapos sabihin ng host ang pangalan ko.

Umakyat ako sa stage at umupo sa high stool na nakalagay sa gitna.

“Good evening, everyone. I hope you like this song.” Isinukbit ko sa aking katawan ang gitara na

hawak hawak ko kanina pa at sinimulan ko na itong i-strum.

I don’t know why

But when I look in your eyes

I feel something that feels so right

You’ve got yours

I’ve got mine

I think I’m losing my mind

‘Cause I shouldn’t feel this way

Naramdaman ko ang pagtahimik ng paligid ko, lahat sila ay tutok na tutok sa panunuod at pakikinig

sa akin. Ipinikit ko pa ang mga mata ko para mas lalong ma-feel ang pagkanta.

Catch me, I’m fallin’ for you

And I don’t know what to do

How can something so wrong

Feels so right all along

Catch me, I’m fallin’ for you

How can time be so wrong

For love to come along

Catch me, I’m fallin’ for you

Idinilat ko ang mga mata ko at tiningnan ang pag-strum ko ng gitara. Humarap naman ako sa mga

nanunuod at kitang-kita ko ang pagngiti nila kahit na nasisilaw ako sa spotlight na nakatutok sa

akin.

How can love let it grow

When it has no place to go

And I can’t go along pretending

That love isn’t here to stay

Catch me, I’m fallin for you

Napalingon ako sa may pintuan ng may pumasok na isang pamilyar na lalaki. Nandito na naman

siya kasama ang bago niyang babae.

Kahit na hindi ako makakita ng maayos dahil sa spotlight na nakatutok sa akin ay naaninag ko pa

din silang dalawa na umupo sa may gilid. Tinulungan niya pang makaupo ang babae at pagkatapos

noon ay siya naman ang umupo. Tumungo naman ako saglit at binaling sa mga tao ang tingin ko.

If I could just walk away

Without you from day to day

I would die just of thinking of you

I know we can’t ever be

More than friends

You and me

But why do I feel this way

Ipinikit ko ulit ang mata ko para pigilan ang mga luhang gusto nang lumabas kanina pa. Ang sakit

kasi.

Catch me, I’m fallin’ for you

And I don’t know what to do

How can something so wrong

Feels so right all along

Catch me, I’m fallin’ for you

How can time be so wrong

For love to come along

Catch me, I’m fallin’ for you

Dinilat ko ang mga mata ko at sakto naman akong napatingin sa gawi nilang dalawa. Nakita ko pa

ang pagkurot niya sa pisngi ng babae at pagyakap naman ng babae sa kanya. He mouthed the words

‘I love you’ at sumagot din ang babae ng ‘I love you too.’

Masaya na sila, Zaree. Hayaan mo na, kumanta ka na lang.

Maybe someday I’ll see

Why love did this to me

‘Cause I can’t go along pretending

That love isn’t here to stay

Catch me, I’m fallin’ for you

Nagpalakpakan naman ang mga tao ng tumaas ang boses ko. Tumingin naman ako sa bandang

unahan kung saan nandoon ang dalawa kong kaibigan. Nginitian naman nila ako at nag-thumbs up.

Mabuti pa sila, napansin ako. Siya kaya?

Catch me, I’m fallin’ for you

And it’s wrong for me to feel this way

‘Cause I don’t know what to do

Without you

I’m fallin’ for you

Tumingin ulit ako sa gawi nila at nagtama ang mga tingin namin. Parang may dumaloy na kuryente

sa buong katawan ko kahit nagkatitigan lang kami. Hay, tinamaan na naman ako sayo. Bakit ka ba

ganyan?

Catch me, I’m fallin’ for you

How can something so wrong

Feels so right all along

Catch me, I’m fallin’ for you

Nag-strum pa ako ng kaunti sa gitara ko at narinig ko ang palakpakan at hiyawan ng maraming tao

na nanunuod sa akin. Hinayaan ko lang na nakasukbit sa aking katawan ang gitara na ginamit ko at

ginantihan ko silang lahat ng isang matamis na ngiti.

Lumabas naman ang host mula sa backstage at nilapitan ako, “Wow, wala ka talagang kupas, Ms.

Salameda! Ang galing-galing mo talaga!”

“Thank you po.” Tumayo naman ako mula sa kinauupuan ko at nag-bow.

“Pwede mo bang sabihin sa amin kung kanino mo idine-dedicate ang kinanta mo ngayong

gabi?”

Para akong na-istatwa sa tinanong sa akin ng host. Kailangan ko ba talagang sabihin? Kailangan pa

ba? Eh mukhang wala naman siyang pakialam eh.

Binaling ko ang tingin ko sa kanilang dalawa pero napansin kong busing-busy naman sila sa

paghaharutan. Parang may kung anong naka-bara sa lalamunan ko at hirap akong magsalita.

Feeling ko nga ay konting-konti na lang at magbabagsakan na ang mga luha kong kanina pang

gustong kumawala.

Zaree, tama na. Sinasaktan mo na naman ang sarili mo.

“Ms. Zaree Salameda?” tawag ulit sa akin ng host kaya naman ay nabalik na ako sa wisyo ko.

“A-ah, I dedicate this song to...”

“To?”

Bumuntong-hininga ako bago sumagot, “Uhm, pwedeng secret na lang?”

Narinig ko namang nagtawanan ang mga taong nanunuod sa akin pati na ang host. Hindi ko naman

kasi pwedeng sabihin ngayon, lalo na’t nandito siya kasama ang girlfriend niya.

Tumango na lang ang host, “Okay, palakpakan po natin ulit si Ms. Zaree Ysabelle Salameda!”

Nag-bow ulit ako at dumeretso na sa backstage.

Pagpunta ko sa backstage ay saktong walang tao. Doon na nagsimulang magsibagsakan ang mga

luha ko. Napahawak ako sa bibig ko ng napalakas ang paghikbi ko. Bwiset na luha ‘to, hindi man lang

nagpapaalam.

Kailan kaya darating yung araw na ako naman yung mamahalin at hindi yung palaging ako na lang

ang naghahabol?

Kailan?

{ONE}

“Zaree, anak? Bumangon ka na dyan, may klase ka pa.” Napabangon ako ng marinig ko ang

boses ng nanay ko mula sa labas ng kwarto ko.

Napatingin naman ako sa wall clock at laking gulat ko ng makita ko na 7:00 AM na. 7:30 AM ang

klase ko ngayong umaga, patay tayo niyan!

Kinuha ko naman agad ang tuwalya na nakasabit sa hanger at dali-daling lumabas ng kwarto ko.

Hindi naman kasi kami mayaman para magkaroon ng CR sa loob ng kwarto.

“Oh, anak? 30 minutes na lang, male-late ka na naman sa klase mo! Dalian mo na kumilos!”

“Opo, Ma! Eto na po!” Dali-dali naman akong pumasok sa CR at ni-lock ito.

Ako nga pala si Zaree Ysabelle Salameda. 16 years old pa lang ako—ibig sabihin, 4th Year HS pa lang

ako this school year. Scholar ako sa pinapasukan kong school. Matataas naman kasi ang mga grado

na nakukuha ko every school year kaya nagpasya ang principal ng school na bigyan ako ng

scholarship. Paminsan-minsan din akong nagi-gig sa mga bars. Hindi ako prosti ah! Nakanta lang

ako dun dahil sabi nila maganda naman daw ang boses ko. Naks. Tapos yung pera na nakukuha ko,

pinandadagdag ko sa gastusin namin sa bahay araw-araw.

Si Mama ay isang call center agent. Sakto lang ang nagiging sweldo niya sa aming magkakapatid. 3

kasi kami at ako ang bunso. Yung naiipon ni Mama, yun yung pinangti-tuition nila Kuya Zeke—4th

Year College at Kuya Zed—2nd Year College. Wala na akong tatay—sumakabilang bahay, naghanap

ng panibagong matitirhan at asawa. Wala eh, that’s life.

Nang matapos na akong maligo ay pinulupot ko sa katawan ko ang twalya at dumeretso na ulit

papasok ng kwarto ko. Tumunog naman ang cellphone ko—hudyat na may nag-text. Kinuha ko

naman ito at tumambad sa akin ang pangalan ni Audrey.

From: Audrey

Girl! Where are you? Don’t tell me late ka na naman ha? Maaga naman natapos ang gig mo kagabi ah!

Ohh, congrats nga pala!

To: Audrey

Nagbibihis na ako, sorry! Kanina pa ba kayo dyan? Pasok na kayo sa room, wag niyo na ako hintayin

sa may garden, okay? Congrats? Bakit, para saan?

Inilapag ko na lang ulit ang cellphone ko sa kama at nagsimula nang magbihis. Hindi din pang-

sosyal ‘tong cellphone ko. Touchscreen din siya pero hindi iPhone. Sus, wala akong pambili ‘non.

Isinukbit ko naman sa balikat ko ang backpack ko at lumabas na ng kwarto ko. Nakita ko naman si

Mama na sinusuot pa lang ang cardigan niya at mukhang aalis pa lang papunta sa trabaho niya.

“Anak, kumain ka muna bago ka umalis.”

“Mama, hindi na po. Male-late na po ako eh.” Sagot ko habang sinusuklay ang mahaba kong

buhok.

“Ganon? Oh sige, eto na ang baon mo.” Inabutan niya naman ako ng 100 pesos.

“Ma, masyado ng malaki ang halaga ng pera na ‘to. Pwede naman pong 50 pesos na lang.”

Umiling-iling naman siya at tinapik ako sa balikat, “Tanggapin mo na, anak. Paniguradong

kulang yung 50 pesos dahil mahal ang bilihin sa canteen ng school niyo. Okay lang naman sa

akin eh.”

Ngumiti naman ako sa kanya at hinalikan siya sa pisngi, “Salamat po, Mama. Nasaan po sila

Kuya?”

“Ay tulog pa din. Mamaya pa daw ang klase nila. Sasabay ka na ba sa akin, anak?”

“Hindi na po, Ma. Magco-commute na lang po ako.”

Nag-cross arms naman siya at ngumiti, “Keri?”

“Kering-keri!” tumalon pa ako at niyakap siya ng mahigpit.

**

Pagkadating ko sa school ay mabuti na lang at hindi pa ako late. Kumaripas na ako ng takbo paakyat

sa classroom ko.

“Zaree! Dito!” napalingon naman ako ng may tumawag sa akin. Nakita ko sila Audrey at Sandy na

kumakaway sa akin.

Nilapitan ko sila at umupo sa tabi nila, “Audrey, bakit mo nga pala ako cinongrats kanina?”

Nagkatinginan naman silang dalawa at hinarap ulit ako, “Gaga! Top 1 ka na naman this grading

period! Hindi mo pa ba alam?”

Nanlaki naman ang mga mata ko tapos niyakap silang dalawa. Sila Audrey Castro at Sandy

Bartolome—sila ang naging kaibigan ko simula nang lumipat ako dito sa Westville High.

Mayayaman sila pero hindi nila ako minaliit kahit na hindi ko sila ka-level. Mababait yang mga yan,

hindi lang halata, haha.

“We’re so proud of you, Zaree Ysabelle!”

Humiwalay naman kami sa pagkakayakap, “Thank you, girls!”

“At dahil dyan... sumama ka sa amin mamayang gabi!” pumapalakpak pa si Sandy habang

sinasabi niya yon.

“Ha? Anong meron mamayang gabi? May gig ako nun mga ‘te!”

“Hindi ba pwedeng mag-pass ka muna dyan, Zaree? Ite-treat ka lang naman namin!” nag-pout

naman si Audrey at nag-cross arms.

“Hay nako kayo ha. Masyado niyo akong inii-spoil. Ayoko ng ganyan, baka masanay ako na

palagi niyo akong nililibre! Nakakahiya naman.”

“Ngayon ka pa ba mahihiya sa amin, Zaree? Para naman kaming others niyan!” lumungkot

naman bigla ang mukha ni Sandy.

Matatanggihan ko pa ang mga ‘to? Tsk, hirap sa kanila kapag ganyan eh.

“Oh sige na nga, sige na. Payag na ako.”

“Yeheeey! Mamaya ah! 6 PM!”

“Sure.”

**

RECESS TIME na namin at nandito nga kami ngayon sa cafeteria. Si Sandy na ang um-order ng

pagkain namin at binigyan na lang namin siya ng pera ni Audrey.

Pumwesto kami sa gilid kung saan kitang-kita ang school grounds. Madaming estudyante ang

pagala-gala dahil kasabay din namin sila mag-recess.

“Mukhang may inii-spot ka na naman dyan girl ah.” Nilapag naman ni Sandy ang tray na may

lamang pagkain at inabot sa amin ni Audrey ang sukli ng pera namin.

“W-wala ah!” pagtanggi ko at uminom sa orange juice ko.

“Talaga lang ah? Sus, If I know, hinahanap mo lang si Hunter.” Pang-aasar pa ni Audrey at nag-

apir pa silang dalawa ni Sandy.

“Ha? Ano bang pinagsasabi niyo dyan! Manahimik nga kayo!”

“Wag ka na mag-deny dyan, girl! Alam naman namin!”

Oh, alam naman pala nila eh. Tss.

“Hunter Grae!” napalingon ako ng may tumawag sa pangalan niya.

Nakita ko siyang naglalakad papasok sa cafeteria at nakipag-bro fist naman siya doon sa lalaking

tumawag sa kanya kanina—si Travis Lacuesta, bestfriend niya.

Ang gwapo gwapo talaga ni Hunter, walang kupas.

“Sinasabi na nga ba.” Napalingon ako kay Sandy ng magsalita siya.

“Ano?”

“Hunter ka pa din, ‘te? May girlfriend na yan!” tinakpan ko naman ang bibig ni Sandy dahil

napalakas ang pagkakasabi niya.

“Isa pa, Sandy. Malilintikan ka talaga sa akin.” I warned her kaya naman kumain na lang siya ulit.

“Speaking of girlfriend, nandyan na siya oh.” Ngumuso naman si Audrey at itinuro ang babaeng

papasok sa cafeteria.

Dahil nakatalikod si Hunter sa kanya ay ginulat niya ito kaya napaharap ito sa kanya. Hindi naman

kalayuan ang table nila Hunter sa amin kaya naririnig ko pa din ang pag-uusap nila.

“Oh, Cassy, nandyan ka pala.”

“Hi babe.” Humalik ang babae sa pisngi ni Hunter kaya napangiti naman ito.

Ayoko na, hindi ko na kaya.

“Sinasabi naman namin sayo, girl eh. Wag mo nang tingnan, masasaktan ka lang.”

{TWO}

Same day...

Uwian na namin at mabuti na lang at walang binigay sa amin na assignments ang mga teachers

namin.

“Yes! Walang assignments!” sumigaw si Audrey at itinaas pa ang dalawa niyang kamay.

“Shh! Ingay!” binatukan naman ni Audrey si Sandy ng magreklamo ito.

“Wag ka nga magreklamo dyan!”

“Psh, tara na nga!”

Isinukbit ko naman sa balikat ko ang backpack ko at tuluyan na kaming lumabas ng classroom.

Nagulat naman ako ng makita ko si Hunter na naka-akbay sa girlfriend niya. Mukha ngang may

pinag-uusapan pa sila eh.

“Where do you want to go, babe?” narinig ko pang sinabi ni Hunter sa girlfriend niya at tinitigan

ito.

“No, uuwi na ako.” Inirapan niya si Hunter at akmang aalis na sana pero niyakap siya ni Hunter.

Wow naman, ang sweet nila.

“Sorry na kasi, babe. Hindi ko naman sinasadya eh—”

Hindi ko na tuluyan narinig ang sinasabi ni Hunter dahil tinakpan na ni Audrey ang magkabila kong

tenga. Si Sandy naman ay kinaladkad na ako pababa ng hagdan.

“Aray ko! Aray ko! Tigilan niyo nga akong dalawa!”

Bumitaw naman silang dalawa sa akin at sinamaan ko lang sila ng tingin.

“Ano bang trip niyo ha?!”

“Tinakpan ko lang naman yung tenga mo dahil ayaw kong marinig mo yung mga sinasabi ni

Hunter sa girlfriend niya! Baka umiyak ka na naman eh! Please lang, girl, ako na naaawa

sayo.”

“Oo nga, tara! Umuwi na lang tayo! Basta mamaya ah,sunduin ka namin sa bahay niyo.”

Tumango na lang ako sa sinabi ni Sandy at naghiwa-hiwalay na kami ng landas pauwi.

Pumunta ako sa may hintayan ng jeep at doon ako naghintay ng sakayan pauwi sa amin.

“Isa... dalawa... tatlo...” nagbilang pa ako dahil kanina pa ako nakatayo at wala pa akong nakikitang

pwedeng sakyan. Punuan na naman!

Nagpasya akong umupo muna sa may waiting shed. Jusko, nakaka-15 minutes na akong naghihintay

dito pero wala pa din!

“Ah, Miss?” napalingon ako ng may tumawag sa akin. Teka, si Travis Lacuesta ‘to ah!

Napatayo naman ako mula sa kinauupuan ko tapos inayos ang uniform ko.

“H-hi!” then I waved at him.

“Bakit mag-isa ka lang?”

Umupo naman ako at ganun din ang ginawa niya. Umurong naman siya ng konti para makatabi pa

sa akin.

“A-ah, naghihintay kasi ako ng jeep pauwi sa amin eh.”

Anong ginagawa niya dito? Tsaka bakit kaya niya ako kinakausap? First time ‘to ah!

“Gusto mo bang sumabay na lang sa akin?” napalingon naman ako ng sabihin niya yun.

“H-ha? Ah eh...”

“Okay lang naman sa akin kung tanggihan mo yung alok ko. Ano kasi...” napahawak pa siya sa

batok niya at kumamot doon, “Kung gusto mo lang naman diba?”

Wala naman sigurong masama kung sasabay ako sa kanya diba?

“Sige na nga.”

Parang umaliwalas ang mukha niya ng sabihin ko ‘yon sa kanya, “Talaga?”

Tumango ako at bahagyang natawa. Weird ni Travis pero ang cute niya, seryoso.

**

Tinigil naman niya ang sasakyan niya ng makarating na kami sa bahay. Lumabas siya at

pinagbuksan naman ako ng pinto.

“Thank you, Travis.”

“You’re always welcome, Zaree. Eto na ba ang bahay niyo?”

Tumango ako, “Ah oo. Pasensya ka na ah. Maliit lang talaga ang bahay namin.”

“Sus, wala yon! Cute nga eh.”

“Cute? Anong cute don?”

Lumapit naman siya ng konti sa akin at itinuro ako, “Eto oh, cute.”

Natawa ako ng bahagya at hinampas ng mahina yung kamay niya, “Oh paano, see you tomorrow,

Travis! Bye!”

“Ah, Zaree...”

“Oh?”

“Susunduin kita bukas ah?”

“Travis, kaya ko naman mag-commute.”

“Basta, susunduin kita sa ayaw at sa gusto mo, okay? Bye!” kumaripas naman siya ng takbo

papasok sa kotse niya at umalis na.

Hay nako, Travis. Kung hindi ka lang kaibigan ni Hunter eh. Tsk.

**

Binuksan ko ang cellphone ko para makita ang oras. 5 PM na pala at maya-maya lang ay nandito na

din sila Audrey at Sandy para sunduin ako. Tinext ko naman si Mama na magdi-dinner ako sa labas

kasama ang dalawa kong kaibigan at agad niya naman akong pinayagan.

Pumunta na ako sa kwarto ko para magbihis, paglabas ko naman ay nakasalubong ko si Kuya Zeke

at mukhang may hinahanap yata.

“Kuya Zeke, anong hinahanap mo dyan?”

Pabalik-balik siya sa paglalakad at mukhang hindi alam kung saan pupunta, “Yung flash drive ko

kasi, Zaree!”

“Anong meron sa flash drive mo?”

“Nawawala! Nandoon lahat ng kailangan kong ipa-print para bukas! Activity namin yon!

Nakita mo ba?”

Umiling-iling naman ako at tinapik siya sa balikat, “Kalma ka lang kasi, okay? Nasaan ba si Kuya

Zed?”

“Nasa eskwelahan pa din yata.”

Tumango-tango naman ako, “Aalis ako, Kuya Zeke.”

Napatigil naman siya sa paglalakad at hinarap ako, “Ano?! Gabi na! Saan ka naman pupunta,

Zaree?”

“Magdi-dinner lang kami sa labas ng mga kaibigan ko, okay? Nagpaalam na ako kay Mama.”

“Oh sige, mag-iingat ka ha!”

“Opo, Kuya. Paki-sabi na lang din kay Kuya Zed ah?” tinap niya naman ang ulo ko at tumango.

Lumabas na ako ng bahay at sinarado ang gate namin. Sakto naman ang pagdating nila Audrey at

Sandy. Binuksan nila ang pinto ng sasakyan para makaupo ako sa likod kasama nila.

Pagkatapos lang ng ilang minuto ay huminto ang sasakyan sa isang restaurant, “Tara na, girls!”

Ginuide naman kami ng isang waiter nang makapasok kami at dito naman namin napili na puwesto

na lang sa may gilid. Binigyan naman kami ng tig-iisang menu at hinayaang pumili doon.

“Sure ba kayo dito, Sandy at Audrey?”

“Saan?” nilapag naman ni Sandy ang menu na hawak-hawak niya.

“Ang mahal naman kasi ng mga pagkain dito eh.”

“Treat nga diba, Zaree?”

“Sabi ko nga.”

Napalingon naman kaming tatlo ng biglang may sumigaw na babae dito sa loob ng restaurant. Teka,

parang pamilyar sa akin yung babaeng yun ah.

“Ughhh! Tingnan mo ginawa mo sa dress ko!” napansin kong natapunan ng softdrink yung suot-

suot niyang dress.

“Look, girls. Hindi ba siya yung bagong girlfriend ni Hunter?” tanong sa amin ni Audrey.

“Siya nga. The famous Cassandra Devera.” Sagot naman ni Sandy at nag-cross arms. Oh, si Cassy

pala ‘to. Kaya pala familiar sa akin.

“Mag-isa lang siya? Nasaan si Hunter?” napalingon naman silang dalawa sa akin ng tanungin ko

yon.

“Seriously, Zaree? Hunter pa din hanggang dito?”

Inikot ko naman ang mga mata ko at nag-cross arms din, “Syempre, nakakapagtaka lang.

Girlfriend niya yan eh.”

Tumango-tango naman sila at pinanuod si Cassy na nakikipag-away doon sa waiter na nakatapon

ng softdrink sa dress niya. Napansin kong nilabas niya ang cellphone niya mula sa bag at may

mukhang may tinawagan. Paniguradong si Hunter yon.

Pero teka, hindi sila magkasama? Mag-isa lang si Cassy?

Bumukas ang main entrance ng restaurant at pumasok doon si Hunter. Wow, ang bilis! Pag talaga

para sa girlfriend ay gagawin ang lahat para lang makapunta siya dito ‘no?

“Are you okay?” narinig kong tanong niya kay Cassy at inakbayan ito.

“Mukha ba akong okay, Hunter? Syempre hindi! Sisihin mo yang walang kwentang waiter na

yan! Tara na nga!” nauna nang lumabas si Cassy pero naiwan sa loob ng restaurant si Hunter.

Nilabas ni Hunter ang wallet niya mula sa bulsa niya at binigyan ang waiter ng pera, “Take this.

Pasensya ka na sa ginawa ng girlfriend ko, bro.” Tinapik niya ito sa balikat at sinundan na si

Cassy.

“Wow, parang nanuod lang ako ng teleserye, girl!” pumapalakpak pa si Audrey habang sinasabi

niya yon.

“Infairness dyan kay Hunter ah, ang bilis kumilos. Kakatawag pa lang sa kanya ng girlfriend

niya ay mabilis na lang siyang sumulpot. Bilib din ako dyan sa crush mo, ‘teh!” hinampas pa

ako ni Sandy sa balikat.

“Hindi ko siya crush ‘no!”

“Eh ano lang?”

“Mahal ko siya.”

Ngumiti naman ako ng pagkalaki-laki pero inikot lang nila ang mga mata nila at itinuon ang pansin

sa menu.

“Grabe, supportive niyo talaga.”

{THREE}

“Teh, tulungan mo naman ako i-solve ‘tong number one! Ang hirap!” hinarap naman sa akin ni

Sandy yung papel niya.

“Ganito lang yan oh.” Kinuha ko naman yon at pinakita ko sa kanya kung paano i-solve yung

equation sa number one.

Math time kasi namin ngayon at kasalukyan kaming gumagawa ng activity. Sanay kasi si Sir na after

niyang mag-discuss ay magbibigay siya ng activity para malaman kung may natutunan ba kami sa

kanya or wala.

Binalik ko naman kay Sandy ang papel niya at hinayaan na siyang sagutan ang iba pang numbers.

*tok.tok.tok.*

Napalingon naman kaming lahat sa teacher namin ng may kumatok sa pintuan. Agad naman siyang

tumayo at pumunta doon.

“Ms. Salameda?” napalingon naman ako sa teacher ko ng tawagin niya ako.

“Yes po?”

“The principal wants to talk to you.”

Nakaramdam ako ng kaba mula sa dibdib ko. Bakit kaya niya ako gustong makausap? Tatanggalin

niya na ba ang scholarship ko? Huhuhu, wag naman sana.

“Sir, paano po itong seatwork ko?”

“Tapos ka na ba dyan?”

“Malapit na ho.”

“Pwede mo naman ituloy yan mamaya pagkabalik mo. Sige na, kailangan ka na makausap ng

principal.”

Tumango naman ako at inayos ang gamit ko. Napalingon naman sa akin yung dalawa kong kaibigan.

“Zaree, kami na bahalang magbantay sa gamit mo.” Sabi ni Audrey sa akin at ngumiti pa.

“Za, pa-kopya ng number two ah? Di ko pa rin ma-gets eh.” Kumamot naman si Sandy sa ulo

niya tapos kinuha ang notebook ko sa math.

“Kopyahin mo na lahat yan, nahiya ka pa eh.”

“Yehey! The best ka talaga, Zaree! Thank you!” pabulong niyang sigaw tapos naglakad na ako

papunta sa principal’s office.

**

“English – 77, Social Studies – 78, Filipino – 83, Physics – 75, Math – 76...” napangiwi ang bibig

ko ng marinig ko ang mga grado na ito mula sa principal.

Imposible namang grades ko ito ‘no. Hindi naman ako mabibigyan ng scholarship at magiging Top 1

kung ganito ang grades ko sa bawat klaseng pinapasukan ko.

“Oh tingnan mo, Ms. Salameda.” Inabot naman sa akin ng principal ang report card na kanina niya

pa hawak-hawak.

Oo nga, lahat ng grades na nakasulat dito ay puro line of 7. Well, may isang line of 8 pero isa lang

yun ‘no!

“Eh Mrs. Damian, kanino po ba itong report card na ito?”

“The one and only... Hunter Grae Salazar.”

Napanganga ako dahil sa sinabi ni Mrs. Damian—ang aming school principal. Seryoso? Eto lahat ang

grades ni Hunter?

“Seryoso po ba kayo dyan, Mrs. Damian?”

“Oo naman. Hindi siya nagpapasa ng projects, hindi gumagawa ng assignments, hindi nagpa-

participate sa class discussions, tatlo lang yan sa mga naire-reklamo sa akin ng mga nagiging

teachers ni Mr. Salazar.”

Nasa kabilang section kasi si Hunter—oo, hindi ko siya kaklase dahil nasa section B siya at nasa

section A naman ako kaya ganito na lang ang naging reaksyon ko ng makita ko ang mga grades niya.

“Pwede niya pang mahabol ang grades niya dahil kakasimula pa lang naman ng 2nd grading

ngayong araw.”

“Pero paano po?”

“I want you to be Mr. Salazar’s private tutor, Ms. Salameda.”

Teka...

Private tutor? W-what?

**

“Eh ano? Tinanggap mo yung alok ni Mrs. Damian?” tanong sa akin ni Audrey habang kumakain

siya ng spaghetti.

Lunch time kasi namin ngayon at kasalukuyang nandito kaming tatlo sa loob ng cafeteria.

“Tinatanong pa ba yan, Audrey?” sumingit naman si Sandy sa pag-uusap namin kaya sinamaan ko

lang siya ng tingin.

“Syempre kawawa naman kung hindi ko siya tutulungan, diba?”

Tumigil naman sa pagkain si Sandy at hinarap ako, “Yung totoo? Siya ba talaga yung nahihirapan

o ikaw?”

Natahimik naman ako sa tinanong niya. Para kasing may hugot eh, alam niyo yon? Tss.

Nag-peke naman ng ubo si Audrey at nagsalita, “Yung totoo? Tutorial pa ba ang pinag-uusapan

natin dito or iba na?”

“Sabi ko nga tutorial eh.” Kumain na lang ulit si Sandy at umiling-iling naman ako.

**

Uwian na namin ngayon at nandito kaming tatlo sa may lockers area. May mga assignment kasing

iniwan sa amin ang iba naming teachers kaya kinuha namin yung iba naming libro.

“Oo nga pala, Zaree. Hindi ba’t sabay kayo uuwi ni Travis ngayon?” tanong sa akin ni Sandy

habang sinasarado ang locker niya.

Nai-kwento ko na din kasi sa kanilang dalawa yung paghatid at pagsundo sa akin ni Travis kahapon

at kaninang umaga. Kinilig pa nga sila eh. Sus, eh wala naman akong gusto dun kay Travis. Forever

Hunter kaya ‘to!

“Oo nga, eh sabi niya ite-text niya na lang daw ako kapag tapos na ang klase nila.” Nilabas ko

naman ang cellphone ko sa bulsa at tiningnan kung nag-text na si Travis, kaso wala pa din eh.

“Paano yan? Mauuna na akong umuwi sa inyong dalawa. May family dinner kasi kami eh.”

Paalam sa amin ni Audrey at nauna na siyang naglakad palabas ng campus.

“Eh ikaw, Sandy? Hindi ka pa ba uuwi?”

“Hmm, boring naman kasi sa bahay! Tsaka tinatamad pa akong gumawa ng assignments eh.”

“Sus, kelan ka ba sinipag?” pagbibiro ko sa kanya.

“Tse! Kainis ‘to! Tara! Tambay muna tayo sa garden!”

**

Nagke-kwentuhan lang kami ni Sandy ng mga bagay-bagay ng biglang tumunog ang cellphone niya.

Binasa niya naman ito at pagkatapos ay humarap sa akin.

“Zaree, uuwi na ako ah? Nag-text na sa akin si Mommy eh, maggo-grocery daw kami.”

So paano na ako neto? Wala pa rin kasi si Travis at 5:30 PM na!

“Sige, una ka na.”

“Sure ka, Zaree? Ayaw mo pa bang umuwi? Mukhang matatagalan pa yata sila Travis oh.”

“Hayaan mo na, kaya ko naman eh.”

“Sige ha. Ingat ka! Bye!” nakipag-beso beso naman siya sa akin at umalis na.

Lumingon-lingon ako sa paligid ko at napansin kong kumokonti na ang tao dito sa school graden.

Oras na din kasi ng uwian at wala pa din si Travis! Huhu, Travis nasaan ka na ba?

Ilang minuto na ang nakakalipas pero wala pa din siya kaya naman tumayo na ako at sinukbit na

ang backpack ko sa balikat ko. Ite-text ko na lang si Travis na umuwi na ako dahil ang tagal-tagal

niya. Tss.

“Hey!”

Napalingon ako ng may tumawag sa may likuran ko.

“HUNTER?!”

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko si Hunter sa may di kalayuan. Anong ginagawa niya dito?

“Hi Zaree.”

{FOUR}

“A-anong ginagawa mo dito?”

Lumapit naman siya sa akin tapos nginitian ako. Wag kang ganyan, Hunter. Ayoko pang mamatay.

“Pinatawag kasi ako ng principal kanina at ang sabi niya may magiging private tutor daw

ako at nalaman kong ikaw pala yon.”

“So, kilala mo pala ako?”

Ay ang bobo mo talaga magtanong, Zaree! Malamang kilala ka niya! Nahanap ka nga niya, diba?

“Oo naman, you’re Zaree Ysabelle Salameda, right? Sinabi sa akin ng principal, syempre.”

nilahad niya naman ang kamay niya at tumango ako.

Kinuha ko naman ang kamay niya at nakipag-shake hands sa kanya, “Yes, it’s me. I’m your private

tutor.”

“Well, I’m Hunter Grae Salazar. You can call me Hun for short.” Ngumiti naman siya ng

nakakaloko.

“Hun?”

“Hun short for Honey.”

Feeling ko lahat ng dugo ko sa katawan ay napunta sa mukha ko. Hunter naman kasi!

“Joke lang, Zaree. Just call me, Hunter or Grae. Basta, kung anong trip mo.”

Tumango-tango naman ako at nginitian din siya. Pwede niyo ba akong kurutin? Baka nananaginip

lang kasi ako eh!

“So, kelan mo gustong mag-start?” nakapameywang siya at hinihintay ang pagsagot ko.

“Hindi ba dapat ako ang nagtatanong sa iyo niyan?”

Natawa siya ng konti tapos kumamot sa batok niya, “Ay sorry, hehe.”

Hunter, mahal pa rin kita kahit corny ka.

“Bukas na lang? Padilim na din kasi eh.”

“Ah, sige ba! Wala ba kayong assignment ngayon?”

“Hmm...” tinapat niya naman ang index finger niya sa baba niya at kunwaring nag-isip, “Wala

naman.”

“Okay.”

Bakit sila walang assignment tapos kami meron?! Grabe, unfair!

Tumalikod naman siya at maglalakad na sana paalis pero huminto siya at humarap ulit sa akin,

“Teka, bakit nga pala nandito ka pa? Gabi na ah?”

“Ah, hinihintay ko kasi si Travis eh.”

“S-si Travis?” Oo, Hunter! Bakit ba ang tagal-tagal ng bestfriend mo?

“Oo eh, sabi niya kasi sabay daw kaming uuwi ngayon.”

Napansin ko ang pag-iba ng aura niya. Teka, nag-iba ng ba or nagi-imagine lang ako? Weh, Zaree.

Assuming ka talaga, forever.

“Hindi ba siya nagtext sayo?”

“Hindi pa nga eh.”

“A-ah, gusto mo sabay ka na lang sa akin?”

Ano daw? Sabay na kami? Tama ba ako ng pagkakarinig?

“K-kung ayaw mo, okay lang naman.” ngumiti naman siya ng pilit.

“Diba ihahatid mo pa ang girlfriend mo pauwi?”

Nanlaki naman ang mga mata niya tapos lumapit sa akin, “A-ah ano kasi, may practice pa sila ng

cheerdance sa gym.”

Ay oo nga pala. Cheerleader nga pala si Cassy.

“Okay lang ba sa kanya? Baka magalit sa akin si Cassy ha.”

“Hindi yun ‘no! Kaibigan naman kita eh.”

Wow, mag-kaibigan na kami? Agad-agad?

“Sige na nga—”

“Zaree Ysabelle!”

Napalingon naman ako sa may gate ng campus namin. Nakita ko doon si Kuya Zed na prenteng-

prenteng naghihintay sa may gilid at nakapamulsa pa siya. Ano namang ginagawa niya dito?

Nilapitan ko naman si Kuya at napansin kong sumunod din sa akin si Hunter sa paglalakad.

“Anong ginagawa mo dito, Kuya Zed?”

“Sinusundo ka.”

“Ha? Bakit naman? Kaya ko na ang sarili ko, Kuya!”

Lumapit naman siya sa akin at bumulong, “Pakilala mo naman ako dyan sa kasama mo.

Boyfriend mo ba yan?”

Ngumiti naman siya ng nakakaloko at lumayo ng konti sa akin. Nagulat naman ako ng tapikin niya si

Hunter sa balikat nito at inakbayan pa. Wow ha, feeling close.

“Ingatan mo ‘tong kapatid ko ha? Ano nga palang pangalan mo, pare?”

Siya naman ang umakbay kay Kuya Zed, “Hunter Grae Salazar, pare.”

Wow ‘pare’, close na yata talaga. Tss.

“Halika na, Kuya Zed! Umuwi na tayo!” hinila ko naman si Kuya palayo kay Hunter.

Pinigilan naman ako ni Hunter at hinawakan niya pa ako sa braso, “O-oy, teka! Akala ko ba ako

ang maghahatid sayo?”

“Mukhang nakakasira yata ako dito ah.” Hinampas ko naman ng mahina si Kuya sa braso niya ng

sabihin niya yon.

“Ah hindi na muna, Hunter. Salamat na lang ha? Nakakahiya naman kasi kung isasabay pa

natin si Kuya diba? Next time na lang.”

“Anong nakakahiya don, Zaree? Gusto ko din makasakay sa sasakyan— AW! BRUTAL!”

sinuntok ko ng mahina si Kuya sa tyan niya at nginitian naman ng pilit si Hunter.

Lumapit naman ako at bumulong sa kanya, “Kuya, tara na! Nakakahiya ka talaga.”

“Okay lang naman sa akin, Zaree. Ano, hatid ko na kayong dalawa ng Kuya mo?”

“Tara na nga, Hunter! Matatagalan pa yan sa pag-iisip si Zaree eh! Mauna na tayo sa kotse

mo!”

Hay, Kuya Zed. Panira ka talaga ng moment!

**

Habang nasa daan kami pauwi ay panay lang ang kwentuhan ni Kuya Zed at Hunter. Biruin mo yon,

ngayon lang sila nagkakilala ni Hunter, close na agad sila? Eh, mas nauna naman ako ng ilang

minuto na makilala si Hunter kaysa kay Kuya Zed ‘no. Tss.

“Alam mo, pareng Hunter, try mo minsan bumisita sa bahay para matikman mo si Zaree.”

Ano kamo?!

“Ha?” napansin kong kumunot ang noo ni Hunter dahil sa sinabi ni Kuya.

“Ang ibig kong sabihin, minsan try mong bumisita sa bahay para matikman mo yung

specialty ni Zaree na adobong manok! Aba, the best yan magluto non, diba kapatid?” ginulo

naman niya ang buhok ko pero sinamaan ko lang siya ng tingin.

Nasa likod kasi siya naka-upo at nandito naman ako sa shotgun seat, bale magkatabi kami ngayon ni

Hunter dahil malamang—siya ang nagda-drive.

“Ah, yun naman pala.” Halatang pinipigilan pa ni Hunter yung pagtawa niya.

Hay nako, Kuya! Patay ka talaga sa akin pag-uwi natin sa bahay!

“Dito na lang, pare.” Tinapik naman ni Kuya Zed sa balikat si Hunter kaya hininto niya na ang

sasakyan.

“Paano? Mauuna na akong pumasok sa loob ah? Baka kasi maglabing-labing pa kayo dyan eh.

Ingat, kapatid!” tinap ako sa ulo ni Kuya tapos maya-maya pa ay may binulong siya kay Hunter na

siya namang ikinatawa nito.

“Pumasok ka na nga sa bahay niyo, pare!” tinapik naman ni Hunter si Kuya sa balikat niya at

tuluyan na nga itong lumabas ng sasakyan.

“Pagpasensyahan mo na si Kuya ah? Anong sinabi niya sayo? Bakit ka natatawa dyan?” nag-

cross arms naman ako at hinintay ang pag-sagot niya.

Napa-lipbite naman siya para pigilan ang pagtawa, “Wala yon, wag mo nang intindihin ang Kuya

Zed mo. Teka, eto na ba ang bahay niyo?”

Itinuro niya yung bahay namin at tumango naman ako, “Pasensya ka na ah. Maliit lang talaga ang

bahay namin dahil hindi naman kami mayaman.”

“Shh.” Tinapat niya naman ang index finger niya sa labi ko, “Wala akong pakialam kung hindi

kayo mayaman, okay? Wala lang yon sa akin, Zaree.”

Ngumiti naman ako at nagpaalam na sa kanya, “Oh paano? See you na lang tomorrow, okay?

Bye!”

“Opps. Wag ka munang lalabas.”

“Huh? Bakit?”

Hindi niya naman ako sinagot at lumabas na lang siya ng sasakyan para makaikot sa may pwesto ko,

“Oh ayan, pwede ka nang bumaba, Zaree.”

“Thanks, Hunter.”

“You’re welcome.”

Kung ganito lang kami ni Hunter araw-araw, pwede nang sumabog ang puso ko sa sobrang saya.

Kaso hindi pwede eh.

{FIVE}

“Seryoso ka ba dyan, Zaree? Baka nananaginip ka na naman ha?”

“Totoo nga kasi, Audrey! Totoo ‘tong sinasabi ko sa inyo!”

“Well, hindi lang talaga kasi namin makalimutan ni Audrey yung kwinento mo sa amin nung

nakaraang buwan.”

“Anong kwinento ko sa inyong dalawa? Alin don?” pinatong ko naman ang kamay ko sa desk.

“Yung sinabi mo sa amin na hinalikan ka sa cheeks ni Hunter sabay harurot ng panaginip

lang pala! Nakakaloka ka, girl!” kunwaring nagpaypay naman si Sandy sa sarili niya gamit ang

mga kamay niya.

Inirapan ko na lang sila at sakto namang dumating din ang English teacher namin.

Bakit ba ayaw maniwala ng mga ‘to? Hay nako, Audrey at Sandy!

Nagka-usap na din pala kami kaninang umaga ni Travis dahil sinundo niya ako sa bahay. Nag-sorry

siya sa akin dahil nga hindi niya na daw ako naihatid pauwi kagabi. Sabi ko nga okay lang sa akin eh

pero nagpumilit siya na hayaan ko na lang daw siya na bumawi sa akin araw-araw. Edi go.

Katulad nga ngayon, kakatapos lang ng klase namin at nakita ko siyang hinihintay ako sa labas ng

classroom namin.

“Oh, tapos na din klase niyo?”

“Oo, kakatapos lang din. Tara na?” akmang kukunin niya na sana yung bag ko nang pigilan siya ni

Audrey at Sandy.

“Hep hep, saan mo dadalhin itong kaibigan namin ha?” nag-cross arms naman si Sandy.

“Oo nga! Baka mamaya rape-in mo si Zaree ah! Nako, kapag nangyari talaga yon ipapa-pulis

ka namin kahit gwapo ka!” tinaas naman ni Audrey ang isa niyang kilay at nag-cross arms din.

“Chillax lang kayo, girls. Yayayain ko lang sana manuod si Zaree ng basketball game namin

today.”

“Ha?! Ngayon na ba yon? OMG, Sandy!” nakipag-apir naman si Audrey kay Sandy at tumalon-

talon pa silang dalawa.

“Hoy kayong dalawa dyan, bakit naman kayo biglang na-excite sa sinabi ni Travis?” nilagay ko

naman ang dalawa kong kamay sa bewang ko at tinaasan sila ng kilay.

“Eh kasi naman, girl! Kasali yung crush ko dun sa team na makakalaban nila Travis ngayon!”

pumalakpak pa si Audrey dahil sa tuwa.

“Oo nga! Pati din yung akin!” tumalon-talon pa si Sandy na ikinatawa naman naming dalawa ni

Travis.

“Oh, yun naman pala eh! Manuod na din kayo pero kami pa din ang iche-cheer niyo ah!”

tuluyan namang kinuha ni Travis sa akin yung bag ko at siya na ang nagdala.

“Sige na nga! Pero ngayon lang ah!”

“Sus! Mas magaling pa kami don sa kabilang team!”

“Mas gwapo naman sila!”

“Anong mas gwapo sila? Wala namang gwapo don. Tingnan mo nga sa team namin, nandun

ako, si Gerald, si Carlos, si Dante, lalong-lalo na ang bestfriend kong si Hunter! Oh, diba?”

Oo nga, Travis, tama ka din dyan. Pero sorry, si Hunter lang talaga ang pinaka-pogi para sa akin.

Hihihi.

**

“GO TRAVIIIIIIIIS!”

“OMG! NANDYAN NA SI HUNTER!”

“GO HUNTER SALAZAR!”

Lumakas na ang sigawan sa gym lalo na nung dumating na ang mga kalaban. Napansin ko namang

kanina pa naghahampasan yung dalawang magkaibigan dito sa tabi ko. Hindi ko sila kilala eh pero

sure akong ka-batchmates ko din sila.

“Omg, girl! Tingnan mo yun isang lalaki dun oh! Nakatingin sa akin!” narinig kong sabi nung

isang babae sa kaibigan niya.

Tiningnan ko naman ito at tinignan mabuti ang mukha. Well, maputi lang naman siya pero di naman

siya ka-gwapuhan eh. Tsk. Walang-wala yan kay Hunter ‘no.

Si Hunter—gwapo, magaling mag-basketball, malakas ang sex appeal, matangkad, matangos ang

ilong, mabango, at moreno.

Oh, saan ka pa diba?

Tumunog na ang buzzer at hudyat ito na magsisimula na ang basketball game. Unang nakakuha ng

bola ang basketball team ng school namin. Sinundan ko naman ng tingin si Hunter dahil siya ang

may hawak ng bola.

Hay grabe, ang hot niya talagang tingnan.

“Zaree, laway mo.” Siniko naman ako ni Sandy at tinikom ang bibig ko.

“Ha? Meron ba?”

“Kanina nga meron! Wag masyadong magpapahalata, girl! Nandyan kaya yung girlfriend

niya.” Nginuso niya naman si Cassy na tutok na tutok sa paglalaro ni Hunter.

Ay oo nga, nakalimutan ko.

“Salazar for three!”

And... shoot!

Isang malakas na sigawan ang ibinigay ng mga nanunuod dito sa gym ng maka-3 points si Hunter.

Napansin kong napatayo si Cassy at sabay na sumigaw nang, “Go Hunter! I love you, babe!”

Napalingon naman si Hunter sa kanya ng sandali at nag-flying kiss pa ito kay Cassy. Syempre, ano

pa nga bang naging reaksyon ni Cassy? Edi kinilig. Yun lang naman yun eh, tss.

**

“Congrats babe! Sabi sayo eh, panalo pa din kayo.” Sabi ni Cassy paglapit ni Hunter sa kanya.

“Thanks babe.”

“Halika, punasan ko na yang pawis mo.” Naglabas naman si Cassy ng towel at pinunasan ang

pawis ni Hunter.

Natigil lang ako sa pagtitig sa kanilang dalawa ng biglang may nag-snap na mga daliri malapit sa

mukha ko.

“Zaree, okay ka lang?” napalingon ako at nagulat nang makita ko si Travis na nasa harap ko.

“A-ah, okay lang ako.”

“Are you sure? Bakit mukhang tulala ka yata dyan?”

“H-hindi ah!”

Napalingon naman si Travis sa tinitingnan ko kanina. Napansin kong kumunot ang noo niya at

napalingon ulit sa akin.

“Sila ba yung tinitingnan mo?” tinuro niya naman yung dalawa at napaiwas ako ng tingin.

“Hindi ah!”

“Weh?”

“Oo nga, Travis. Tara na!” hinila ko ang braso niya pero hindi pa din siya umaalis sa pwesto niya.

“Sabihin mo sa akin ang totoo, Zaree. May gusto ka ba kay Hunter?” hinawakan niya ang

magkabila kong pisngi dahilan para magtama ang mga tingin namin.

T-teka, ano daw?

“Wala ‘no. Hindi ko gusto si Hunter.” Hindi ko siya gusto, gustong-gusto lang.

Parang umaliwalas ang mukha niya nang sabihin ko ‘yon. Yung totoo, Travis? Ano bang meron

sayo?

“Yun naman pala eh. Tara na!” inalis niya ang mga kamay niya sa pisngi ko at hinawakan naman

ang kanang kamay ko.

“Saan tayo pupunta?”

“Dinner. Ayaw mo ba kumain sa labas? Treat ko.”

“Ha? Eh may pupuntahan kasi ako Travis eh.” Oo, itu-tutor ko si Hunter ngayon!

“Ganon ba?” lumungkot naman ang mukha niya, “Eh bukas? Free ka?”

Umiling-iling naman ako bilang sagot, “Saturday at Sunday, pwede ako.”

“Hmm...” nilagay niya naman ang mga kamay niya sa baba niya at kunwaring nag-isip, “Oh sige,

tamang-tama, nagpa-plano sila Mom at Dad na magkaroon kami ng family dinner.”

“Hala! Family dinner? Nakakahiya naman sa mom at dad mo kung ganon.”

“Hindi yan! Akong bahala.” Kumindat pa siya at bahagyang natawa.

“Oh sige na nga.”

“Yun! Oh, paano? Sasabay ka na ba sa akin pauwi?”

“Hindi na, Travis. May hihintayin pa kasi ako eh.”

Napalingon-lingon naman ako para hanapin yung dalawa kong kaibigan. Nasaan na ba yung mga

yon? Hindi ko kasi namalayan na umalis na pala sila kanina eh. Hindi man lang nagpapaalam!

“Sige, bye! Ingat ka pauwi ha? See you tomorrow, Zaree. Just text me kapag nakauwi ka na so

I’ll know that you got home safe.” Tumango na lang ako at nag-wave na siya paalis.

“Zaree Ysabelle!” napalingon ako ng marinig ko ang boses ng dalawa kong kaibigan.

“Oh?! Saan ba kayo pumunta?! Iniwan niyo na lang ako bigla!” nag-cross arms naman ako at

sumimangot.

“Sorry na, girl! Kasama mo naman si Travis kanina eh. Nagpa-picture lang kami sa mga crush

namin bago sila umalis ng school.” Mukhang kilig na kilig pa ‘tong si Sandy habang nagke-

kwento.

“Hay nako, kayo talaga!”

Lumapit naman sa akin si Audrey at bumulong, “Oo nga pala, Zaree. Nakasalubong namin ni

Sandy kanina si Hunter. Sabi niya, puntahan mo na lang daw siya sa may parking lot ng

school.”

Tumango naman ako at kinuha na ang mga gamit ko, “Bye, girls! See you tomorrow!”

“Grabe talaga ‘to! Pagdating kay Hunter mabilis talagang kumilos!”

Dumila naman ako sa kanila at tuluyan na akong lumabas ng gym.

**

Pagkadating ko naman sa parking lot ay agad kong nakita ang sasakyan ni Hunter. Syempre alam ko

ang gamit niyang sasakyan, madalas ko kasi siyang abangan dati sa parking lot tuwing papasok siya

or kaya naman pauwi na. Hehe, stalker na kung stalker ang peg ko ‘no.

Kinatok ko naman ang bintana ng sasakyan niya sa may shotgun seat dahil napansin kong naka-

headphones siya at hindi niya naman maririnig ang boses ko mula sa labas ng sasakyan niya kapag

ganon. Nang makita niya naman ako ay napangiti siya at lumabas ng sasakyan niya.

Sinabit niya muna ang headphones sa may leeg niya at kinausap ako, “Pasok ka na, Zaree.”

Binuksan niya ang pintuan sa may shotgun seat at inalalayan akong umupo, “Thanks.”

Sinarado niya yon at umikot na ulit para makaupo siya sa driver’s seat. Habang nasa daan kami ay

tahimik lang kaming dalawa. Uhm, ako ba dapat yung unang magsalita dito? Hehe, nakakahiya

naman ‘to, pakshet.

“Zaree.” Finally!

“Hmm?”

“Can I call you Ysabelle? Parang mas comfortable kasi ako dun eh.”

“Ah sure, Hunter.”

Napatingin naman siya sa akin at ngumiti. Maya-maya ay binalik niya na din ang tingin niya sa daan.

“Mabuti pinapayagan ka ng parents mo na mag-drive?”

“Ah oo, pinayagan naman ako ni Mama.” tumango-tango naman siya, “Tinuruan ako nung tito

ko mag-drive nung 13 years old pa lang ako.”

“13?! Seryoso ka ba dyan?”

“Yup. Nung una, syempre ayaw niya eh sa mapilit ako.” Natawa naman siya ng konti sa sinabi

niya, “Gustong-gusto ko na kasi talaga matuto mag-drive ‘non, astig kasing tingnan diba?”

“Oo, astig nga pero pag na-aksidente ka, ay aba, ibang usapan na yan.” Natawa naman siya sa

sinabi ko.

“Ikaw, Ysabelle? Gusto mo din ‘bang matuto mag-drive?”

“Oo naman kaso wala kaming sasakyan eh. Paano ako matututo?”

“Edi driving school.”

“Wow, mahal kaya ang bayad sa mga driving school! Wag na ‘no, gagastusin ko na lang yun sa

pag-aaral ko.”

“Sabagay. Ano nga palang trabaho ng mama at papa mo?”

“Si Mama, isang call center agent. Si Papa naman, ayun, sumakabilang-bahay eh.”

“Sumakabilang-bahay or sumakabilang-buhay?”

“Yung una, hehe.” Ngumiti ako ng tipid, “Ewan ko ba kay Papa kung bakit pinagpalit niya pa si

Mama sa ibang babae. Eh hamak naman na mas maganda si Mama doon sa bago niyang

babae.”

“Ganun talaga ang buhay, Ysabelle. Malay mo, hindi lang naibigay ng Mama mo ang sapat na

pagmamahal sa Papa mo kaya nagkaganyan sila.”

“Hindi pa ba sapat yung pagmamahal na binibigay ni Mama kay Papa araw-araw? Baka

naman sadyang malandi lang si Papa kaya ganon.”

“Ysabelle, tatay mo pa din siya.”

“Kahit na, alam mo bang sobrang sakit para sa akin na makita ang nanay ko na umiiyak at

nasasaktan? Kung siya nasasaktan, mas doble pa yung nararamdaman ko kasi anak niya ako

eh.”

Nagkibit-balikat na lang siya, “Some people are meant to fall in love with each other but not

meant to be together.”

Napa-nganga naman ako dahil sa sinabi niya, “Ha?”

“Wala yun, hehe. Naalala ko lang yung line na yon sa isang movie na napanuod ko.” umiling-

iling naman siya at hininto na ang sasakyan sa loob ng bahay nila. Nandito na pala kami sa kanila,

hindi ko man lang namalayan.

Pero infairness ha, grabe maka-hugot ‘tong si Hunter. May pinagdadaanan ba?

{SIX}

Pagkapasok namin sa bahay nila Hunter ay agad naman siyang sinalubong ng ibang maids. Kinuha

nila ang mga gamit ni Hunter na dala-dala niya at inakyat na ito sa taas.

“Yaya Fely!” tinawag naman ni Hunter ang isang yaya at lumapit ito sa kanya.

“Yes po, Sir Hunter?”

Kinuha naman sa akin ni Hunter ang backpack ko at binigay ito kay Yaya Fely, “Pakidala po nitong

gamit ni Ysabelle sa library. Salamat po.” Tumango naman yung yaya at agad na umakyat ito sa

taas.

“Finally! You’re home, anak!” Lumapit naman sa kanya ang isang babaeng—kung hindi ako

nagkakamali ay nanay niya—at agad siyang niyakap nito.

Kumalas naman sa yakap si Hunter at agad akong nilingon, “Ma, I want you to meet, Zaree

Ysabelle Salameda.”

Napalingon naman sa akin yung mama niya at nginitian ako, “Hello, hija. So you must be my son’s

new girlfriend? Anak, wala na agad kayo ni Cassy? Parang nung nakaraan lang ay pinakilala

mo pa lang siya sa akin ah.”

“No, she’s not my girlfriend, Ma. She’s my private tutor.”

“Ohh...” ngumiti ulit ito sa akin at nakipag-beso beso, “I’m Tita Krish, Hunter’s mom.”

“Hi po, Tita.”

“So kailan ang start ng tutorial niyo ng anak kong si Hunter?”

Nag-peke naman ng ubo si Hunter at sinenyasan niya kaming dalawa ni Tita Krish na aakyat muna

siya sa kwarto niya para magpalit ng damit.

“Halika, hija. Maupo ka muna.”

Sinamahan niya naman akong maupo sa isang couch dito sa sala nila. Sumenyas naman siya sa isang

maid na paghandaan ako ng makakain.

“Uhm, hija, what’s your name again?”

“Zaree Ysabelle Salameda po.”

“Oh, sorry,” bumuntong-hininga naman siya, “Anong gusto mong itawag ko sayo? Zaree or

Ysabelle?”

“Zaree na lang po.”

“Ngayon lang ba kayo naging magkaklase ni Hunter?”

Umiling-iling naman ako, “Ay hindi ko pa po siya nagiging kaklase, Tita.”

“Oh, so palagi kang nasa section one kung hindi ako nagkakamali?”

“Yes po.”

Mukha namang namangha siya sa narinig niya, “Nako, pagpasensyahan mo na kung ikaw ang

naging tutor ni Hunter ah? Kasi naman yung batang yon, ewan ko ba at walang hilig sa pag-

aaral!”

“Okay lang po, Tita.” Nginitian ko naman siya.

Saktong dumating ang hinihinging meryenda ni Tita Krish sa isang maid nila at iniabot niya naman

ito sa akin.

“Ay salamat po.”

“Walang anuman.” Nag-bow naman ang maid sa akin at tsaka umalis.

“Matagal ka na bang nag-aaral sa Westville High?”

“Ay hindi po, nag-transfer po ako dun nung 2nd year highschool pa lang po ako. Wala naman

po kasi kaming sapat na pera para mai-enroll ako dun ni Mama. Dati po ay sa public school

lang ako.”

“Ano bang trabaho ng mama mo?”

“Call center agent po. Tsaka may mga kapatid pa po kasi akong nag-aaral sa college kaya

tinitipid din kami ni Mama.”

“Nasaan ang tatay mo?”

“Ah, wala na po akong tatay. Iniwan niya na po kami nila Mama noong maliit pa lang po ako.

Wala eh, nag-asawa po ng iba.”

“Hay nako, ganyan talaga ang ibang lalaki, hija. Hindi nakukuntento sa kung anong meron

sila, pero hayaan mo na. Dapat sa mga ganyan, binabaon na sa limot.”

“Oo nga po eh,” nginitian ko naman siya ng tipid, “Eh nasaan po ba ang tatay ni Hunter?”

Napansin kong nag-iba ang aura niya ng tanungin ko sa kanya iyon. Hay nako, Zaree! Masyado ka

talagang madaldal!

“Ah sorry po, Tita. Pasensya na po kung masyado na akong—”

“Iniwan niya din kami ni Hunter, Zaree.” Tumahimik ako saglit at hinintay ang susunod niya

pang sasabihin.

“Bata pa lang si Hunter noon siguro nag-aaral pa lang siya sa elementarya. Masyado akong

busy sa trabaho. Pati nga kay Hunter eh nawawalan na din ako ng oras. Kung si Hunter nga,

hinahanap-hanap ako parati eh, yung tatay niya pa kaya?” isang mapait na ngiti ang inilabas

niya, “Dahil don, nalaman ko na lang na tuwing busy ako sa pagta-trabaho, busy din siya sa

paghahanap ng pagmamahal ng iba.” Lumapit ako kay Tita Krish at hinagod ang likod niya.

“Simula noon, parati na kaming nag-aaway. Palagi din kaming inaawat ni Hunter. Biro mo

yon? Bata pa lang si Hunter pero nakakakita na siya ng mga ganong away? Edi ang

kinalabasan, naghiwalay kami ng Papa niya.”

“Hayaan niyo na po siya, Tita. Diba nga po ang sabi niyo sa akin, dapat lang sa mga katulad

nila ay binabaon na sa limot?”

Tumango-tango naman siya at tumayo na, “Oh sige na, hija. Akyatin mo na si Hunter, okay? Next

time na lang ulit tayo mag-chikahan tsaka bonding na rin, hehe.”

“Sige po, Tita. Sure po!”

Nginitian ko naman siya bago ako umakyat papunta sa kwarto ni Hunter.

“Uhm, excuse me po.” tawag ko sa isang maid at agad naman itong napalingon sa akin.

“Ano yun, hija?”

“Nasaan po ba ang kwarto dito ni Hunter?”

“Ah, dyan yung kwarto niya oh.” Tinuro niya naman yung isang pintuan na may nakalagay na ‘Do

not disturb, batman is sleeping.’ Wow, batman talaga?

“Sige po, thank you!”

Naglakad naman ako papunta don at kakatok na sana kaso bigla siyang lumabas, “Oh nandyan ka

na pala eh. Tara na sa library?”

“Kakatok pa lang sana ako eh,” natawa naman ako ng bahagya, “Tara na!”

**

“Alam mo bang madali naman talaga para sa akin ang math.” Napakamot pa si Hunter sa ulo

niya habang sino-solve ang problems na binigay ko sa kanya.

“Oh, madali naman pala eh. Bakit hindi mo masagutan ang mga yan?”

“I mean, madali pa yung math para sa akin nung hindi pa hinahaluan ng alphabet.” Tumingin

naman siya sa akin saglit at ngumiti ng nakakaloko.

“Hay nako, Hunter. Ganyan talaga!”

“Sorry na, okay?” tinap niya naman ang ulo ko ng mahina, “Joke lang yun. Chillax ka lang.”

“Anong chillax ka dyan? Sagutan mo na lang yan! Nako, Hunter ha.”

“Sus, sisiw lang ‘to sa akin eh. Pikit ka muna.”

“Hunter, hindi ito ang oras para maglaro.” I warned him pero umiling-iling lang siya.

“Basta! Pikit ka lang tapos bilang ka ng 10 seconds. After nun, buksan mo mga mata mo,

okay?”

“Hmm... okay!”

Pinikit ko naman ang mga mata ko at nagbilang ng 10 seconds.

“Walang dayaan ah! Baka sumisilip ka!”

“Hindi nga! Oh, takpan mo pa eh!”

“Oo na! Oo na!” tumawa naman siya tapos naramdaman ko na lang na biglang tumahimik.

“Buksan mo na mga mata mo, tapos na kaya 10 seconds. Masyado ka namang nasarapan sa

pagpikit.” Aba’t!—

“Oh, check mo na! Tapos na ako!” hinarap niya naman sa mukha ko yung papel na sinagutan niya.

“Sure ka na ba dito sa mga sagot mo?”

Nilapag niya naman yung ballpen niya at tumayo, “Ysabelle, i-check mo na. Excited na akong

malaman kung perfect ako o hindi, okay? Wait lang, kukuha lang ako ng makakain natin.”

Lumisan na siya ng library at naiwan naman akong nakaupo doon. Tinitigan ko naman ang papel

niya at kinuha ang red ballpen ko.

Okay, na-perfect talaga ni Hunter yung pinapasagutan ko sa kanya. Aba, magaling na bata.

“Nandito na ako!” sumigaw naman siya pagpasok niya ng library at tumabi ulit sa akin. Oo, may

sariling library sila Hunter sa bahay nila.

“Oh ayan, tingnan mo na score mo.”

Kinuha niya naman agad sa akin yung papel at nung makita niya yung score niya ay nanlaki ang

mga mata niya, “Perfect talaga ako, Ysabelle? Walang halong joke ‘to?!”

“Oo nga!” natawa naman ako ng konti, “Gusto mo bang bawiin ko?”

“The best ka talaga, Ysabelle! Thank you!”

Nagulat naman ako ng yakapin niya ako bigla. Wag ka namang ganyan, Hunter. Mas lalo tuloy akong

nafa-fall sayo.

{SEVEN}

Kakatapos lang ng tutorial namin ni Hunter at nag-aayos na nga ako ng gamit ko dahil may gig pa

ako mamaya sa isang bar.

“Oh basta ha, yung mga tinuro ko sayo wag mong kakalimutan, Hunter. Tsaka galingan mo

pala sa long quiz niyo sa trigonometry bukas, okay?”

“Yes boss.” Sumaludo pa siya at ngumiti sa akin.

“Sige, mauuna na ako. May—”

Hindi ko naman natapos ang pagsasalita ko dahil bigla siyang nagsalita, “May gig ka mamaya?”

“Oo. Yun pa nga lang ang sasabihin ko eh.” Sinukbit ko naman sa balikat ko yung backpack ko at

humarap sa kanya, “Bakit mo nga pala natanong?”

“Balak kasing manuod ulit ni Cassy eh. Idol ka kaya non.”

Ah, kaya pala.

“Sure! Daan na lang kayo mamayang 9PM, okay?”

“Sige ba.” Napakamot naman siya sa batok niya, “Uhm, hatid na kita?”

“Hindi na siguro, Hunter. Kaya ko naman mag-commute mag-isa.”

“Gabi na, Ysabelle. Sige na, hahatid na kita.”

“Sige na nga.”

**

Pagkauwi ko sa bahay ay nasalubong ko naman si Mama sa sala na mukhang kakadating pa lang.

“Hi Ma! Good evening!”

“Hello anak! Oh, kakauwi mo lang? Saan ka galing?”

“Ah, may tinu-tutor pa po ako diba?”

“Ay oo nga pala. Pagpasensyahan mo na si Mama ha? Marami lang talaga akong iniisip sa

trabaho kaya ako nagkakaganito.” Napahawak pa siya sa sentido niya at agad na umupo sa sofa

naming de kahoy.

“Oh, ayos ka lang ba, Mama?”

“Oo, wag mo na akong alalahanin, anak. Masyado lang talaga akong napagod ngayong araw.

Sige na, mag-asikaso ka na. May gig ka pa diba?”

“Opo. Sure ka, Mama ah?”

“Oo, kaya ko na, anak. Nandito din naman ang mga Kuya mo eh.”

Tumango naman ako, “Keri?”

Ngumiti naman si Mama at tumayo para mayakap ako, “Kering-keri, anak.”

**

Saktong 8:30 PM ako dumating sa bar kung saan madalas akong mag-gig. Dumeretso naman ako sa

backstage at doon ko nakasalubong si Ms. Sarah—ang may-ari ng bar na ito.

“Oh, Zaree! Bakit ngayon ka lang ulit? Madaming naghahanap sayo nung nawala ka!” nakipag-

beso beso naman siya sa akin.

“Pasensya na po, Ms. Sarah. Naging busy lang po talaga ako sa school. Don’t worry po, I

prepared two songs para sa kanilang lahat ngayong gabi.”

“Really? Sige ba! Exciting yan ha! At dahil dyan, dadagdagan ko din ang bayad ko sayo!”

Agad naman akong napayakap sa kanya, “Thank you po, Ms. Sarah. Thank you po talaga.”

“Nako, wala yun ‘no. Parang anak na din ang turing ko sayo.” Kumalas naman siya sa yakap at

hinarap ako, “Oh, mag-ayos ka na. Ilang minuto na lang ay magsa-start ka na.”

**

{9:30 PM}

Kakatapos ko lang kantahin ang una kong kanta. Nagsipalakpakan naman silang lahat at ang iba ay

tumili pa. Lumingon-lingon ako sa paligid. Baka sakaling makita ko siya eh.

Sabi niya manunuod sila ni Cassy diba?

Bumukas naman ang pintuan ng bar at nakita ko silang dalawa na papasok—magka-holding hands

pa. Syempre, ano pa bang aasahan ko?

Nang makaupo silang dalawa ay napansin kong napatingin siya sa akin. Binigyan niya ako ng isang

matamis na ngiti at nag-thumbs up pa. Ginantihan ko din siya ng isang tipid na ngiti at napatingin sa

girlfriend niya na kasalukuyang inaayos ang kwelyo ng polo niya. Naks, girlfriend duties.

Inayos ko naman ang pagkakasabit ng gitara ko sa katawan at nagsimula na ulit i-strum ang gitara.

What is this I’m feelin’

I just can’t explain

When you’re near

I’m just not the same

I’m tryin’ to hide it

Try not to show it

It’s crazy

How could it be

Ipinikit ko ang mga mata ko at fineel ang pagkanta.

I’ve fallen for you

Finally, my heart gave in

And I’m fallen in love

I finally know how it feels

Dumilat ako at nilibot ang paningin ko—na dapat ay hindi ko na lang pala ginawa.

When you said hello

I looked in your eyes

Suddenly, I felt good inside

Is this really happenin’

Or am I just dreaming

I guess, it’s true

I can’t believe

Nakita kong nilagay ni Cassy ang dalawang kamay niya sa mga pisngi ni Hunter at nilapit ito sa

kanya para mahalikan siya sa labi. Napansin ko din ang pagkagulat ni Hunter dahil nanlaki pa ang

mga mata nito. Bakit dito pa?

I’ve fallen for you

Finally, my heart gave in

And I’m fallen in love

I finally know how it feels

So this is love

Pinikit ko ang mga mata ko ng mariin—kinakalimutan na kunwari ay wala akong nakita. Kunwari

wala lang yon.

Kumanta ka na lang, Zaree. Yan ka na naman eh.

Doesn’t matter where I am

Thoughts of you still linger in my mind

No matter what time of day

I’ve really, really

Fallen for you

Pagkadilat ko ng mga mata ko ay napansin kong wala na silang dalawa doon. Bakit bigla na lang sila

nawala?

Baka naman lumabas na at pinagpatuloy na sa pribadong lugar—napangiti ako ng mapait ng maisip

ko ‘yon. Bakit ko nga ba sila iniisip? Ano bang pake ko sa relasyon nilang dalawa?

I’ve fallen for you

Finally, my heart gave in

And I’m fallen in love

I finally know how it feels

I’ve fallen for you

Finally, my heart gave in

And I’m fallen in love

I finally know how it feels

So this is love

“Whoo! The best ka talaga, Ms. Zaree Salameda!” tumayo pa ang isa sa mga audiences at

pumalakpak ito ng malakas. Nagsitawanan naman ang iba at pumalakpak na lang din.

**

10 PM natapos ang gig ko at nandito nga ako ngayon sa labas. Naghihintay ng masasakyan. Punuan

na din ang jeep pauwi sa amin, kaya no choice—magta-taxi ako ngayon.

Isinabit ko sa kanang balikat ang gitarang dala-dala ko tapos ang maliit ko naman na bag ay hawak

ko gamit ang kaliwang kamay ko.

Naramdaman ko naman na biglang kumulo ang tiyan ko at agad naman akong napahawak dito.

Hindi pa nga pala ako kumakain ng dinner. Hay, makadaan na nga lang muna sa isang convenience

store.

“Ate, pahingi naman po kahit konting barya lang. Hindi pa po kasi ako kumakain eh.”

Napalingon naman ako sa batang kanina pa ako kinakalabit.

Madungis siya at mapayat—typical look ng mga batang kalye na nakikita mo sa mga gilid-gilid ng

daan.

“Nasaan ang mga magulang mo?”

“Wala na po akong mga magulang, ate.”

“Ha? Eh saan ka tumutuloy?”

“Sa tabi-tabi lang po. Wala naman po akong bahay na matutuluyan eh.”

Hindi ko alam pero nanlambot ang puso ko ng makita ko siya. Mabilis talaga akong maawa sa mga

ganitong bata. Imagine? Sobrang bata pa sila tapos mag-isa lang silang pagala-gala sa kalye at wala

pang makain.

“Ilang taon ka na at anong pangalan mo?”

“Ako po si Earl, 6 years old pa lang po ako.”

“Tara! Samahan mo ako!”

Kumunot naman ang noo niya, “Ha? Saan po, ate?”

Ginulo ko naman ang buhok niya at sabay na kaming pumasok sa isang convenience store. Nung

una nga ay ayaw pang papasukin ng guard yung bata na kasama ko pero sa huli, napilit ko din

naman.

“Upo ka muna dyan ha? Bibili lang ako ng makakain natin.”

“Sige po, ate.”

Iniwan ko siya na nakaupo sa isang upuan at naglibot-libot muna ako sa loob para bumili ng

makakain. Kumuha ako ng dalawang rice meal at binayaran ito sa cashier.

Nang makabalik naman ako sa table naming dalawa ay nakita ko siyang nilalaro ang isang straw na

nakapatong sa table namin.

“Oh, kumain ka muna ha?”

Tumango siya at nagsimula nang kumain. Magkaharap kaming dalawa ngayon. Binuksan ko na din

ang binili ko at kumain na din.

Tiningnan ko naman ang bata habang kumakain siya. Halatang sarap na sarap siya sa kinakain niya.

Naisip ko lang—swerte pa din pala ako sa lagay na ‘to. Kahit na wala akong tatay at mahirap lang

kami, atleast may nakakain pa din ako, diba? Hindi katulad niya, wala na ngang magulang, wala

pang makain.

“Ysabelle?”

Napalingon ako sa taong nagsalita.

Ysabelle. Isa lang naman ang tumatawag sa akin nun.

{EIGHT}

“Ysabelle?”

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko siya, “H-hunter? Anong ginagawa mo dito?”

Akala ko pa naman ay umuwi na sila ni Cassy kaya sila nawala kaninang dalawa sa bar?

“A-ah, napadaan lang.”

Napadaan? Seryoso ba ‘tong si Hunter?

“Sino yang kasama mo?” lumapit siya sa bata at tinapik-tapik ito sa balikat.

“Ah, si Earl.” Sagot ko naman at kumain na lang.

“Hi po, Kuya!” binati naman siya ng bata at ngumiti pa ito sa kanya.

“Hello.” Ngumiti siya at lumapit sa akin para bumulong.

“Ka-ano ano mo ‘tong bata?”

Humarap ako sa kanya at nginitian na lang siya. Umusog ako ng konti para makaupo siya sa tabi ko

at nagsimula na akong mag-kwento.

“Nakita ko siya sa labas kanina habang naghihintay ako ng taxi pauwi sa amin. Nanghihingi

siya ng barya kasi wala siyang makain eh.” Tumingin ako sa bata at halata namang wala itong

pakialam sa amin dahil busy siya sa pagkain.

“Ysabelle, hindi mo ba alam na delikado yang ginagawa mo?”

“Anong delikado doon? Tinulungan ko lang naman siya dahil hindi pa nga siya kumakain.

Kawawa nga eh.”

“Ysabelle, kahit na. Hindi mo sigurado kung anong pwede niyang gawin sayo. Nako, kahit

bata pa yan eh galing sa kalye yan.”

Napailing-iling na lang ako at pinihit ang ulo niya para makita niya ang batang kumakain pa rin.

“Tingnan mo ang bata, mukha bang may gagawing masama yan sa akin ha, Hunter?”

“Ysabelle, kahit na.”

Ngumiti na lang ako sa kanya at nagpatuloy na lang sa pagkain, “Ikaw? Kumain ka na ba ng

dinner mo?”

“Oo, kakatapos lang namin mag-dinner ni Cassy.”

Ah, kaya pala bigla silang nawala kanina.

“By the way, ang ganda ng boses mo, Ysabelle. Walang pinagbago.”

Napaharap naman ako sa kanya ng sabihin niya yon, “W-walang pinagbago?”

“Oo, hindi mo ba alam na matagal na akong nanunuod sayo kapag may gig ka sa bar na yon?”

Alam ko, Hunter. Alam na alam ko.

“A-ah, syempre alam ko.”

“Yun naman pala eh. Oo nga pala, pwede ka bang mayaya—”

Wait, eto na ba yon? Eto na ba yung araw na pinaka-hinihintay ko na yayayain ako ni Hunter na

makipag-date sa kanya?

Ay, wag ganyan Zaree. Patapusin mo muna si Hunter magsalita.

“...okay lang ba sayo, Zaree Ysabelle?” nabalik naman ako sa wisyo ng bigla niyang banggitin ang

pangalan ko.

“H-ha? Ano ulit yon?”

“Tss.” Ginulo niya naman ang buhok ko, “Ang sabi ko, kung pwede bang ikaw na lang ang

tumugtog sa first monthsary namin ni Cassy? Okay lang ba yun sayo, Ysabelle?”

Parang namang may sumaksak na kung ano dito sa puso ko ng marinig ko yun. Hay, masyado na

naman kasi akong umasa eh.

Tandaan: Masakit umasa, nakamamatay.

**

Nandito na kaming tatlo ngayon sa labas ng convenience store dahil kakatapos lang namin

kumain—ay mali, kaming dalawa lang pala ni Earl ang kumain dahil si Hunter ay binantayan lang

kaming dalawa.

“Ate, maraming salamat po sa pag-libre sa akin ha?” niyakap naman ako ng bata sa bewang ko

dahil yun lang naman ang abot niya.

“Wala yon, Earl. Oh sige na, mauuna na ako. Wag magiging pasaway para hindi mapahamak

sa daan ha? Delikado, wala ka pa namang mga magulang na magbabantay sayo.” Tinapik-

tapik ko naman siya sa balikat niya at kumalas naman siya sa yakap.

“Kuya, thank you din po.” Nagulat naman si Hunter ng yakapin din siya ng bata at agad naman na

kumalas ito.

Natawa ako sa naging reaksyon niya. Ano, ngayon lang ba siya nayakap ng isang bata?

“Mauuna na po ako, ate at kuya.”

“Sige, ingat ka!” nag-wave naman ako pabalik sa kanya at tuluyan na siyang nakalayo.

Nag-cross arms ako at hinagod-hagod ang magkabilang braso dahil sa lamig ng hangin na tumatama

sa akin. Gabi na kasi eh kaya malamig na talaga sa labas.

“Ysabelle, hatid na kita.”

“Ha? Hindi na, Hunter. Kaya ko naman mag-commute eh.”

“Dali na, hahatid na kita.”

“Hunter.” I warned him kaya naman tinikom niya na lang ang bibig niya.

Napansin ko naman na hindi pa siya umaalis kaya humarap na ako sa kanya, “Hindi ka pa ba

uuwi? Sinong hinihintay mo?”

“Ikaw.”

“Hunter, kaya ko naman kasing umuwi ng mag-isa eh. Malaki na ako.”

“Ysabelle, wag mo ngang nira-rason yan. Oo, malaki ka na, pero sa tingin mo ba mapo-

protektahan mo ang sarili mo kapag may nanamantala sayo?”

“Hunter...”

“Tara na.” Nagulat ako ng bigla niya akong buhatin ng pa-bridal style at pinasok sa loob ng

sasakyan niya—sa shotgun seat.

Agad niya naman itong ni-lock at umikot para makaupo sa driver’s seat.

“Oh, ayan. Edi nakuha din kita. Kulit kulit mo talaga, Ysabelle.” Pinisil niya pa ang magkabila

kong pisngi bago paandarin ang kanyang sasakyan.

Matagal mo nang nakuha ang loob ko, Hunter. Matagal na matagal na.

**

“Anak! Anak!” nagising ako ng maramdaman kong may yumuyugyog sa buong katawan ko.

Kinusot-kusot ko ang mga mata ko tapos umupo sa aking kama. Nakita ko naman doon si Mama na

naka-ngiti sa akin ng wagas. Anong meron?

“Bakit ba, Mama? Late na po ba ako?”

Napatingin naman siya sa orasan dito sa loob ng kwarto ko, “Hindi pa naman, anak. Marami ka

pang oras para mag-asikaso.”

“Oh? Eh bakit niyo na po ako ginising? Matutulog pa ako.” Hihiga na sana ulit ako ng bigla niya

akong pigilan, “Ano ba kasi yun, Ma?”

“Bumangon ka na dyan at mag-ayos ng sarili mo. May naghihintay na sayo sa labas ng bahay

natin!”

“Ano po? Sino daw po siya?”

“Eh basta! Mag-ayos ka na lang dyan, anak!” tumayo naman siya at lumapit sa may pintuan,

“Infairness, anak ha. Gwapo ng boyfriend mo!” tuluyan naman siyang lumabas na ng kwarto ko

at isinarado na ang pinto.

Ano daw? Boyfriend? Sa pagkakaalam ko wala pa namang nanliligaw sa akin ah?—Napa-iling na

lang ako ng maisip ko ‘yon. Tsk, Mama talaga oh.

Bumangon na ako at lumabas ng kwarto para dumeretso sa pagligo. Syempre, nakakahiya naman

kung lalabasin ko agad yung bisita ko kahit hindi pa ako naliligo diba?

“May tao ba?” kumatok ulit ako sa pintuan ng CR at narinig ko ang boses ni Kuya Zeke.

“Oo, meron! Saglit lang! Matatapos na ako.” Narinig ko pa ang pagbuhos niya ng tubig tapos

maya-maya pa ay lumabas na din siya ng CR ng nakatapis lang.

“Oh, dalian mo na maligo, Zaree. May bisita ka.” Sabi ni Kuya Zeke sa akin pagkalabas niya ng CR.

“Opo, alam ko naman yun. Kakasabi lang sa akin ni Mama.”

Tumango-tango naman siya at pumasok na ako sa CR. Nilock ko ito at nagsimula na akong maligo.

Pagkatapos nun ay bumalik ako sa kwarto ko para suotin na ang school uniform ko.

“Anak, napaka-tagal mo talagang kumilos. Nakakahiya sa boyfriend mo.” Narinig kong singhal

sa akin ni Mama habang sinusuklay ko ang mahaba kong buhok sa harap ng salamin.

“Ma, wala nga po akong boyfriend.”

“Anong wala? Eh kakasabi niya pa nga lang sa akin na girlfriend ka daw niya, anak! Hay

nako, kelan ka pa natutong magsinungaling sa akin, Zaree Ysabelle—”

Hindi ko na pinatapos sa pagsasalita si Mama dahil dali-dali na akong lumabas ng bahay para

makita kung sino ang tinutukoy nilang dalawa ni Kuya Zeke.

“Travis? Anong ginagawa mo dito?”

Lumapit naman siya sa akin at inakbayan ako, “Hi girlfriend!”

Ano k-kamo?! Girlfriend?!

Hinampas ko naman ng malakas ang braso niya—dahilan para mapa-‘aray’ siya, “Hoy, Travis.

Sinong may sabing girlfriend mo na ako?”

“Bakit, hindi ba?”

“Hindi!”

“Aray ko naman!” humawak pa siya sa kaliwa niyang dibdib at umarteng parang nasasaktan.

Hinampas ko naman ulit siya ng gawin niya yon.

“Tigil-tigilan mo nga ako, Travis Lacuesta!”

“Alam mo ikaw, ang aga-aga highblood ka. Jino-joke lang naman kita eh!”

“Anong joke?! Napaniwala mo sila Mama na boyfriend kita kahit hindi naman!”

“Oh, sorry na,” umakbay ulit siya sa akin pero tinabig ko lang ulit ang kamay niya, “Tara, pasok

tayo sa inyo. Ako na mismo magsasabi kay Tita na hindi mo ako boyfriend.”

Inirapan ko lang siya at nauna nang pumasok sa bahay.

“Good morning po ulit, Tita.” Bati ni Travis kay Mama at hinalikan niya pa ito sa pisngi.

“Oh, good morning din sayo, hijo.”

“Mama, may sasabihin si Travis sa inyo.” Nag-cross arms naman ako at hinintay ko lang siyang

magsalita.

“Ano yun, Travis? Na kayo na ng anak ko? Diba kakasabi mo pa lang sa akin kanina? Hayaan

mo, tanggap naman kita, hijo. Basta aalagaan mo lang ng maigi itong anak ko.”

Natawa naman ng mahina si Travis pero natigil yon dahil hinampas ko na naman siya sa braso niya.

“Sabihin mo na kasi!”

“Oo na, eto na!” hinarap niya naman si Mama, “Tita, hindi po totoo yung sinabi ko sa inyo

kanina na kaming dalawa na po ng anak ninyong si Zaree. Joke lang po yun.”

Kumunot naman ang noo ni Mama pero maya-maya ay ngumiti na din, “Ay sayang! Akala ko pa

naman ay totoo na!”

“Mama!”

**

Nasa daan kami papasok sa school ni Travis dahil sinabay niya ako sa sasakyan niya. Tahimik lang

ako pero kanina pa siya daldal ng daldal. Hinahayaan ko na nga lang eh. Haha, sarap niya pag-

tripan.

“Zaree sa saturday wag kang mawawala ah?”

Napalingon naman ako sa kanya, “Ha? Bakit?”

Sumulyap siya sa akin ng kaunti tapos tinuon ulit ang tingin sa daan, “Eh may family dinner kami

diba?”

“Family dinner naman pala yon eh, hindi naman ako kasama sa family ninyo.”

Napansin ko ang pag-ngisi niya, “Tss. Basta, sumama ka na lang sa akin, okay?”

“Sige na nga.”

Pinark niya naman sa parking lot ng school ang kotse niya at sabay na kaming bumaba.

“Bakit bumaba ka agad? Dapat hinintay mo muna akong pagbuksan ka ng pintuan bago ka

bumaba, Zaree. Parang hindi naman ako lumalabas na gentleman niyan dahil sa ginagawa

mo eh.” Pagmamaktol niya pa habang naglalakad kami papasok sa campus.

“Kaya ko naman, Travis. Napaka-arte talaga neto.”

“Aba’y sorry na!”

Umiling-iling na lang ako at dumeretso na sa classroom. Nakita ko agad ang dalawa kong kaibigan

na busing-busy sa pagsusulat ng kung ano-ano sa papel.

“Aba, busing-busy kayo dyan ah.”

Napaharap naman sa akin yung dalawa at halata pa sa mga mukha nila ang pagkagulat.

“Grabe ka, girl! Aatakihin naman kami sa puso ng dahil dyan sa ginagawa mo!” napahawak pa

si Sandy sa kaliwang dibdib niya.

“OA mo, Sandy.” Natawa pa ako ng mahina at umupo na sa upuan ko.

“Ah, Zaree, nakapag-locker ka na ba?” lumingon sa akin si Audrey at tinaas pa ang isa niyang

kilay.

Oo nga pala! Nakalimutan ko mag-locker kanina nung pagpasok ko! Huhu, napaka-kulit naman kasi

ni Travis eh!

“Buti pinaalala mo, Audrey! Samahan mo ako, please?”

“Ayun! Tara na! Ayaw kasi ako samahan netong si Sandy eh!” Tumayo naman siya at inayos ang

uniform niya.

Lumabas naman kaming dalawa ni Audrey at dumeretso sa locker area. Oo nga pala, may

nakakalimutan pa akong i-kwento sa kanya.

“Audrey...”

“Hmm?”

“May sinabi sa akin si Hunter kagabi.”

Kumunot naman ang noo niya at napalingon pa siya sa akin, “Ano kamo? Kagabi? Magkasama

kayo?”

“Oo, nanuod sila ng gig ko kagabi eh.”

“Kasama niya si Cassy?” pinagpatuloy niya naman ang pagkuha ng gamit sa locker.

“Malamang.”

“Oh, eh ano ngang sinabi niya sayo kagabi? Na nakaka-inlove kang kumanta tapos nahulog

ka lang lalo sa kanya dahil sa sinabihan ka lang niya ng ganon? Hay nako, Zaree.”

“Hindi ganon, Audrey!”

“Eh ano?”

“Sinabihan niya ako na kung pwede daw ba na ako yung tumugtog sa first monthsary nila.”

“Pumayag ka naman?”

Tumango-tango naman ako bilang sagot tapos nasapo niya ang noo niya.

“Alam mo, Zaree, hindi na namin alam ni Sandy kung anong ipapalaklak namin sayo para

magising ka sa realidad.”

“Ha?”

Tinapik-tapik niya naman ako sa balikat, “Zaree, kaibigan ka namin ni Sandy. Iisa lang ang ibig

sabihin non, mahal ka namin at ayaw ka namin nakikitang nasasaktan. Pero sa ginagawa mo,

mas lalo mo lang sinasaktan yung sarili mo eh.”

Natahimik naman ako sa sinabi niya at hinayaan na lang siya magsalita, “Tingnan mo ah, nilalayo

ka namin kay Hunter pero ikaw ‘tong nagpupumilit na mapalapit sa kanya. Ikaw din ‘tong

nananakit sa sarili mo eh. Pero eto ha, may tanong ako...”

“Ano yun?”

“Kaya mo bang kumanta para sa first monthsary nila kahit may sakit kang nararamdaman

dito?” itinuro niya pa ang kaliwa kong dibdib.

Kaya ko ba?

“Siguro?”

“Oo at hindi lang ang pwede mong isagot, Zaree.”

Napa-iling iling naman ako, “Pwede bang ‘o’ na lang yung isagot ko?”

Sinara niya naman ang locker niya pagkatapos niyang kumuha ng gamit at tumitig sa akin, “Alam

mo, Zaree, isa kang malaking tanga.”

{NINE}

Sabado ngayon at dahil wala naman kaming tutorial ni Hunter ay sasama ako kay Travis para sa

family dinner nila. Nag-suot lang ako ng isang simple dress na binili sa akin ni Mama sa divisoria at

tinernuhan ko ito ng flat shoes. Kinuha ko na ang pouch ko at lumabas na ng kwarto.

Doon ko naabutan ang dalawa kong kapatid na busing-busy sa panonood ng basketball.

“Mga Kuya, nasaan si Mama?”

Napalingon naman silang dalawa sa akin pero maya-maya ay tinuon lang ulit nila ang tingin nila sa

panunuod ng basketball.

“Maaga umalis, Zaree. May pasok siya, nakalimutan mo na ba?” sagot ni Kuya Zeke kaya naman

nasapo ko agad ang noo ko.

Oo nga pala, nakalimutan ko.

“Kuya Zeke at Kuya Zed, aalis po muna ako ah?”

“Saan ka pupunta, Zaree? Gabi na ah? May gig ka ba ngayon?” tanong sa akin ni Kuya Zeke at

humarap pa siya sa akin para makita ang reaksyon ko.

“Wala po akong gig ngayon. Niyaya kasi ako ni Travis na sumama sa kanya eh—”

“Ano kamo?! Sasama ka sa kanya?! Sino ba yang Travis na yan? Yung sumundo sayo nung

isang araw dito sa bahay?” napatayo naman si Kuya Zed at nag-cross arms.

Tumango-tango naman ako at sasagot pa sana pero inunahan na naman ako ni Kuya Zed.

“Zaree, lalaki yon! Baka mamaya kung anong gawin nun sayo eh!” napakamot pa siya sa ulo

niya, “Akala ko ba si Hunter lang ang mahal mo?!”

Nanlaki naman ang mga mata ko dahil sa sinabi ni Kuya Zed, “Ano bang sinasabi mo dyan,

Kuya?!”

“Joke lang! Eto naman! Wag kang masyadong highblood, sis! Nakaka-panget yan eh, maawa

ka naman sa sarili mo.” Napa-iling iling pa siya.

Sumingit naman si Kuya Zeke sa usapan namin, “Zaree, pakisabi naman kay Travis na gumamit

siya ng proteksyon para safe.”

“Ano yun, Kuya Zeke?!”

“A-ah, ang ibig kong sabihin ano, proteksyon! Syempre, baka mamaya eh maaksidente kayo

sa daan! Mas maganda nang safe!”

Hay nako, Kuya Zeke. Kahit anong gawin mong palusot ay bukong-buko ka na.

“Ewan ko sa inyong dalawa! Magsama nga kayo ni Kuya Zed!” padabog naman akong lumabas

ng bahay at iniwan ko silang dalawa doon na nagtatawanan.

Jusko Lord, ano po bang nangyayari sa mga Kuya ko?!

**

“Travis, nakakahiya naman. Pwede ba mag-back out?” napakapit pa ako sa braso niya ng

makarating kami sa isang restaurant.

Natawa naman siya ng bahagya at hinawakan lang ang kamay kong nakakapit sa braso niya, “Wag

ka nang kabahan, nandito naman ako eh. Promise, mababait sila. Just be yourself, okay?”

Tumango na lamang ako at binigyan siya ng isang tipid na ngiti.

“Good evening Mom and Dad.” Napahiwalay ako kay Travis ng batiin niya ang mga magulang niya.

Tumayo ang dalawa at hinalikan silang dalawa ni Travis sa pisngi.

“Ah, mom and dad, I want you to meet Zaree Ysabelle Salameda.”

Napatingin naman sa akin ang mga magulang niya at binigyan nila ako ng isang malaking ngiti,

“Hello, hija. Nice to meet you.”

“Good evening po, Tita and Tito. Nice to meet you too.” Nag-bow ako tapos nginitian sila.

“Oh have a seat, hija.” Sabi ng tatay sa akin ni Travis.

Inalalayan naman akong maupo ni Travis sa isang upuan. Bale, katapat ko ngayon ang mama niya at

si Travis naman ang katabi ko.

“So, girlfriend ka ba ni Travis?”

Para naman akong nabilaukan sa tinanong ng Mama niya kahit wala pa akong kinakain. Kailangan

ba talagang yun ang itanong?

“A-ah, hindi po. We’re just friends.”

“Actually, my son likes you, hija. Hindi mo ba napapansin?” natawa naman ng bahagya ang

Papa ni Travis ng sabihin niya ito sa akin.

“Dad!”

“Oh, sorry naman, anak. Akala ko naman eh nasabi mo na sa kanya.”

Nanlaki ang mga mata ko at napatingin naman ako kay Travis, “T-travis...”

Lumapit naman siya sa akin at bumulong, “Don’t mind him. Ganyan lang talaga si Daddy.”

Tumango-tango naman ako at maya-maya pa ay hinanda na sa amin ng isang waiter ang in-order ng

pamilya nila.

“Where’s Ate Fritzie, mom?” tanong ni Travis sa mama niya.

Fritzie? May kapatid pa si Travis?

“Oh, nakalimutan kong sabihin sayo na she can’t join us for our dinner tonight. Busy siya sa

school works niya eh.”

“Ah, okay.”

Habang kumakain ako ay nararamdaman kong parang nakatingin sa akin si Travis kaya naman

napalingon ako sa kanya.

“Bakit? May problema ba sa mukha ko?”

Tumawa naman siya ng bahagya at kumuha ng tissue sa may table. Lumapit siya sa akin at

pinunasan ako sa may bandang labi.

“A-ah, Travis...”

Napalingon naman kaming apat ng makarinig kami ng tunog ng basong nabasag. Medyo may

kalayuan sa amin ang taong nakabasag kaya hindi ko din masyadong makita ang mukha nito.

Naka-cap siya at naka-shades. Napansin kong all-black din ang outfit nito. Feeling ko ay tumaas ang

mga balahibo ko sa katawan.

Eh kasi naman, nakakatakot talaga siya! Malay ko ba kung magnanakaw pala yan or holdaper diba.

Tapos bigla na lang siyang sumigaw sa loob ng restaurant ng—“Holdap ‘to! Itaas niyo ang mga

kamay niyo at ibigay niyo sa akin ang lahat ng pera niyo! Walang gagalaw kundi ipuputok ko ‘tong

baril na hawak ko!”

Hay nako, Zaree. Tama na sa kaka-imagine. Nasosobrahan ka na yata sa panonood ng mga movies,

tsk.

“Hey, Zaree. Are you okay?” napalingon naman ako kay Travis ng bigla siyang magsalita.

“Y-yes, I’m fine.”

Tumango-tango naman siya at nagpatuloy na sa pagkain. Nang lingunin ko naman ang lalaking

kanina ko pang tinitingnan ay nagulat ako ng bigla na lang siyang nawala na parang bula.

**

“Oh, tapos? Ano pa? Dali! Mag-kwento ka pa, girl!” hinahampas-hampas naman ako ni Audrey sa

braso habang nagke-kwento ako sa kanilang dalawa ni Sandy.

“Ano ba, teh! Masakit kaya!” hinimas ko pa ang braso kong hinahampas-hampas niya.

Mabilis na lumipas ang araw at Monday na ulit ngayon. Nandito kami sa cafeteria dahil oras ng

recess namin. Eh kine-kwento ko lang naman sa kanila yung dinner namin ni Travis with his family

tapos grabe naman sila kung kiligin. Yung totoo, nasaan yung nakakakilig doon?

“Hay nako! Team TraBelle na ako!” sigaw pa ni Sandy at winagayway pa ang dalawa niyang

kamay.

“OMG! Ako din ‘no!” nakipag-apir naman si Audrey kay Sandy at umirit pa silang dalawa.

Seriously, nakakahiya na talaga. Kanina pa kaya kami pinagtitinginan dito sa loob ng cafeteria.

“TraBelle?”

“TraBelle! Short for Travis and Ysabelle! Nakakakilig diba?” sagot naman ni Sandy sa tanong

ko.

TraBelle? Seriously?

“Tumigil nga kayong dalawa dyan. Kayo lang naman ang kinikilig eh.”

“Anong kami lang?! Hindi ka ba kinikilig sa mga ginagawa sayo ni Travis?” napahampas pa si

Audrey sa table pero inirapan ko lang siya.

“Nah, we’re just friends!”

“Para sayo, friends lang kayo pero para sa kanya hanggang friends nga lang ba talaga?”

nagpangalumbaba naman si Sandy pagkatapos niyang sabihin iyon.

Friends lang naman talaga kami ni Travis ah? Wala naman siyang sinasabi na gusto niya ako. Ano

namang kaso don?

**

Physics class namin ngayon at kasalukuyang may pinapagawa sa amin ang teacher namin na isang

experiment. Eto namang si Sandy kanina pa nagpa-panic dahil may timer ang bawat experiment na

gagawin pero hindi siya umaabot sa time, kaya ayon, naze-zero tuloy siya. Hahaha!

“Ugh! Ayoko na, Miss! Hindi ko na kaya!” nilapag niya naman yung latang hawak-hawak niya at

umupo na ulit sa upuan niya.

“Ms. Bartolome, anong problema mo dyan?”

“Kanina ko pa po kasi hindi naba-balance itong lata, Miss!” pinukpok-pukpok niya naman yung

lata sa desk niya at sumigaw, “Ugh! Ang sakit sakit mo sa bangs! Napaka-kulit ng lata na ito!”

“Kailangan mong magawa yang experiment na yan dahil wala ka pang nagiging score sa mga

naunang experiments, Ms. Bartolome. Pag hindi mo nagawa yan, iba-bagsak kita sa

experiment na ‘to.”

“Miss, pwede po bang iba na lang yung gawin ko? Pasmado po kasi talaga ako at hindi ko

talaga mapatayo ng pa-slant ang lata na ‘to!”

“Sandy!” inawat naman namin siya ni Audrey pero patuloy pa din siya sa pagmumukmok.

“No, that’s unfair, Ms. Bartolome.” Umiling-iling ang teacher namin at hindi na lang siya pinansin,

“Okay class, you have 20 seconds left.”

Agad naman na nag-panic si Sandy at triny ulit ang experiment. Lumingon-lingon ako at nakita kong

hindi naman nakatingin sa amin ang teacher namin kaya lumapit ako sa kanya.

“Alis nga dyan, ako na gagawa.” Tinulak ko siya ng konti at ako na ang gumawa ng experiment

niya.

Ilang saglit pa ay nagawa ko na ito at dali-daling bumalik sa pwesto ko. Baka makita pa kasi kami ng

teacher namin eh, hahaha!

Tumingin naman ako ng saglit kay Sandy at nagpasalamat naman siya kaagad. That’s what friends

are for.

{TEN}

Pagkatapos ng klase ay tumakbo na ako papunta sa parking lot at doon ko na lang napagpasyahan

na hintayin si Hunter. Lumingon-lingon pa ako sa gilid dahil baka mamaya ay may makakita pa sa

akin. Pero teka, bakit ko nga ba nililihim na private tutor ako ni Hunter?

Malamang Zaree, kaya nga private eh.

“Boo!”

“AHHHHHHH!” napatalon ako ng may sumigaw sa may bandang tenga ko.

Hahampasin ko na sana kung sino yon pero bigla niya akong inawat gamit ang mga kamay niya,

“Oh, sorry na, Zaree.” Natatawa pa si Hunter habang sinasabi niya yon.

Aish! Kahit crush kita hindi ko pa din maiwasan na mainis dahil sa pangti-trip mo!

“Nakakagulat ka naman kasi, Hunter! Kainis!”

Natawa na lang siya ulit tapos pinagbuksan ako ng pinto sa may shotgun seat, “Sakay na.”

Wala na akong ibang ginawa kundi ang sumakay. Nilagay niya muna ang ibang gamit namin sa

compartment at dere-deretso na din siyang umupo sa driver’s seat.

“Oh, bakit tulala ka dyan? May problema ba?”

“Wala.”

Narinig ko siyang bumuntong-hininga tapos hinawakan ang dalawa kong kamay. Ano bang

ginagawa niya? Hindi niya ba alam na pinakikilig niya ako sa mga ginagawa niya? Hunter naman.

“Kung nagagalit ka man dahil sa pag-gulat ko sayo kanina, sorry na, okay?”

Pinikit ko ang mga mata ko at pilit kong kinuha ang mga kamay ko na hawak niya, “Hindi yon.”

“Eh anong minumukmok mo dyan? May nagawa ba akong mali, Ysabelle?”

Dumilat ako at tumingin sa labas, “Wala yon. Wag mo na akong intindihin.”

“Sure ka?”

Nag-thumbs up naman ako at sinimulan niya nang i-start ang engine ng sasakyan. Habang nasa

daan kami, napansin ko naman na nag-iba yung daan namin papunta sa bahay nila. Saan naman ako

neto dadalhin?

“A-ah, Hunter...”

“Hmm?”

“Saan tayo pupunta? Bakit nag-iba na yata yung daan pauwi sa bahay ninyo?”

Ngumisi naman siya at nagsalita, “Sikretong malupet.” Tinaas baba niya pa ang kilay niya at

nanlaki naman ang mga mata ko.

“Hunter, bata pa ako! Maawa ka naman!”

Natawa naman siya ng pagkalakas-lakas sa sinabi ko. Anong nakakatawa don? Siya na nga ‘tong

may balak na rape-in ako tapos tatawa-tawa pa siya dyan!

Ay tama nga ba? Rarape-in nga ba ako ni Hunter?

Itinigil niya naman yung kotse niya sa tapat ng isang convenience store, “Wala naman akong

balak na galawin ka, Ysabelle. Malaki ang respeto ko sa babaeng katulad mo.”

Whoo, medyo napahiya ako dun ah.

“A-anong ginagawa natin dito?”

“Gusto ko kumain ng ice cream, bili tayo, Ysabelle!” masiglang-masigla pa siya habang sinasabi

niya yon at tinaas pa ang isa kong kamay.

“Hunter naman eh.”

“Ano? Tara na!”

Bumaba na ako ng kotse niya. Dali-dali pa nga siyang pumunta sa akin para pagbuksan ako ng

pintuan pero nagulat na lang siya ng makita akong nakababa na.

“Ysabelle naman eh. Dapat ako ang magbubukas ng pintuan para sayo.”

“Kaya ko naman, Hunter.”

“Kahit na!”

“Alam mo, parehong-pareho talaga kayo ng bestfriend mong si Travis.” Nag-cross arms naman

ako at tinitigan lang siya, “Kaya ko naman bumaba mag-isa.”

Umiwas naman siya ng tingin tapos nilagay niya ang dalawa niyang kamay sa bewang niya, “Anong

kinalaman ni Travis dito?”

“Pareho kayong gentleman ni Travis. Ganyan na ganyan din siya sa akin eh.”

Ngumiti ako ng maalala ko yon. Mabait si Travis sa akin at hindi ko naman maikakaila yon. Swerte

siguro ng magiging girlfriend ni Travis. Bukod sa mabait na siya, gwapo pa. Parang si Hunter lang,

kaso aminin na nating mas lamang si Hunter para sa akin. Hihihi.

“Hoy, anong nangyare sayo?” tinapik ko siya sa balikat tapos napaharap siya sa akin,

“Tumahimik ka yata? May problema ba kayo ni Travis?”

“A-ah, wala naman. Tara na nga!” hinila niya na ako papasok ng convenience store.

Dere-deretso lang kami hanggang sa makapunta kami sa isang ref na punong-puno ng ice cream.

Woooow! Ang sarap!

Kumuha naman siya ng isa doon—vanilla flavor. Pagkatapos niyang kumuha ay tiningnan niya lang

ako.

“Ikaw, Ysabelle? Anong gusto mo?”

Gusto ko rin sanang bumili kaso lang naisip kong wala nga pala akong pera ngayon. Hehe, naubos

na kaka-chibog namin kanina nila Audrey at Sandy.

“A-ah, hindi busog pa ako.”

“Weh?” pinitik niya naman ako sa noo kaya napahawak ako doon sa parteng pinitik niya.

“Aray ko naman!”

“Sorry!” hinimas-himas niya naman iyon tapos ngumiti ng nakakaloko, “Hindi kasi ako

naniniwalang busog ka eh. Sige na, kumuha ka na dyan ng kahit ano. Treat ko.” Tinaas baba

niya naman ang kilay niya.

“Sure ka ha?”

“Oo nga! Napaka-kulit!” napakamot pa siya sa ulo niya.

“Oo na! Eto na!”

Kumuha din ako ng isa—strawberry flavor. Eh sa favorite ko ang strawberry eh! Hihihi.

“Yuck, strawberry?!” mukhang nandidiri pa si Hunter ng makita niya yung hawak-hawak kong

strawberry ice cream.

“Anong yuck don?! Favorite ko kaya ‘tong strawberry!” tuwang-tuwa ko pang sabi pero

bumuntong-hininga lang siya.

“Kadiri kaya yan! I hate strawberries!”

“Alam mo bang napaka-arte mo?” natawa ako ng bahagya tapos hinila na siya papunta sa cashier,

“Hindi naman ikaw ang kakain neto eh.”

“Sabi ko nga!”

**

Nang makarating kami sa bahay nila Hunter ay agad naman kaming pumasok doon. Halos

mabitawan na nga ni Hunter yung plastic na dala-dala niya ng dahil sa nakita niya. Mabuti na nga

lang at nahawakan ko yon eh. Kundi sayang naman yung ice cream, huhuhu.

“H-hunter, anak...” lalapit na sana ang Mama niya sa kanya pero umiwas siya dito.

“Anong ibig sabihin nito?” wala siyang karea-reaksyon habang sinasabi niya yon. Anong

nangyayare?

Napansin ko namang tumayo ang isang lalaki na nakaupo sa sofa nila kanina pa. Nakayuko ito

habang papalapit kay Hunter.

“Hunter...”

“P-papa...”

Halos malaglag ang panga ko ng sabihin ni Hunter iyon. P-papa niya itong nasa harap namin

ngayon? Siya ba yung kine-kwento sa akin ni Tita Krish?

Ay, ang gwapo din niya. May pinagmanahan nga talaga si Hunter.

“A-anong ginagawa niyo dito?” halos pumiyok na si Hunter sa mga nasasabi niya.

Ramdam kong paiyak na siya kaya naman gumilid ako ng konti at umiwas muna sa kanila. Syempre,

usapang pamilya yan eh. Eh ano lang naman ako? Kaibigan ni Hunter! Tss.

“Anak, I can explain...”

“Explain what, Papa?” humikbi siya ng kaunti, “Na nambabae ka dati dahil wala nang oras sayo

si Mama? Malinaw na po sa aming dalawa yon. Wala na kayong dapat ipaliwanag.”

“Anak, please... Hunter.”

“Hindi na ako galit sa inyo, Papa eh. Matagal na kasing nag-sink in sa utak ko na ‘Ah, wala na

akong tatay. Iniwan niya na kasi kami ni Mama para sa ibang babae.’ at naiintindihan ko na

po ang lahat ng yon. Pero bakit nung nakita ko ulit kayo, parang...” humikbi ulit siya at

pinunasan ang luha na umagos mula sa mga mata niya, “Bakit parang bumalik lahat ng sakit?

Lahat ng sakit na naidulot niyo sa aming dalawa ni Mama?”

Yumuko ulit ang tatay niya at nakita ko itong lumuha, “Hunter, natukso ako. Pasensya na.”

“Hindi niyo po kailangang mag-sorry sa akin.” Yumuko siya at tumigil na sa pag-iyak, “Kay

Mama po. Sa kanya po dapat kayo mag-paliwanag at mag-sorry dahil siya ang mas nasaktan

dahil sa kagaguhang ginawa ninyo.”

“May mga naging pagkukulang din ako sayo, Hunter Grae.”

“Alam ko yon, Papa. Marami kang naging pagkukulang sa akin. Araw-araw iniisip ko, bakit

kaya? Bakit kaya kung kelan nagkaroon ng asawa at anak ang tatay ko ay doon niya pa

nagawang magloko?”

“P-pasensya na, a-anak.”

“Nung umalis ka, walang ibang ginawa si Mama kundi ang umiyak. Depressed na depressed

si Mama ng mga panahon na yon. Ako ang naging sandalan niya, nasaktan din ako eh.

Nasasaktan din ako sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Sino ba naman kasing anak ang

gustong makita na umiiyak ang nanay niya?” bumuntong-hininga siya at agad na nagsilabasan

ulit ang mga luha niya, “Pero alam niyo kung anong sinabi ko sa kanya? ‘Kalimutan mo na si

Papa, Ma. Masaya na siya sa iba.’ Kaso sabi niya, ‘Hindi, anak. Sobrang mahal ko ang Papa mo

kaya sobrang hirap din na kalimutan siya.’ See?”

Nagulat naman ako pati na si Tita Krish ng lumuhod ang Papa niya sa harap ni Hunter.

“Anak, alam kong gago ako. Kahit ulit-ulitin mo yan sa harapan ko tatanggapin ko kasi totoo.

Ang gusto ko lang naman ngayon ay humingi ng tawad sa inyong dalawa ng Mama mo at

tanggapin niyo ulit ako. Maaring nakusot ang pagsasamahan nating tatlo pero pwede pa

namang maayos ito diba?”

“Nakusot nga, pero wag niyong aasahan na babalik na ang lahat sa dati ng ganun kadali,

Papa.” Pinatayo niya ang Papa niya, “Kausapin niyo si Mama. Balitaan mo agad ako kapag

tinanggap ka na ulit niya, dahil pag nangyari yon, tatanggapin na din ulit kita ng buong-buo.

Papayag ako sa kagustuhan mo na bumalik sa amin pero ayoko lang ulit na makikitang

nasasaktan si Mama dahil parang pinapatay ko na din ang sarili ko kapag nakikita ko siyang

nagkakaganon.”

“Maraming salamat, anak.” Niyakap siya ng Papa niya ng mahigpit. Niyakap niya din ito pabalik

pero saglit lang, “Pangako, gagawin ko ang lahat para lang maibalik ko ang tiwala ninyo sa

akin.”

“Aakyat na ho ako.” Isang tipid na ngiti ang pinakita niya dito at pinuntahan naman ako ni Hunter

sa gilid.

“Ayos ka lang ba?” tanong ko sa kanya at ngumiti ako ng pilit.

“Siguro.” Kumunot naman ang noo niya, “Eh ikaw? Ayos ka lang ba? Bakit umiiyak ka din

dyan?”

Napa-punas naman ako sa magkabila kong pisngi ng sabihin niya yon. Agad akong nakaramdam ng

basa mula sa pinunasan ko. Oo nga, umiyak nga ako.

Siguro ay natutuwa lang ako para kay Hunter dahil bumalik na ang Papa niya sa kanila. Ako kaya?

Kailan ko kaya ulit makakasama ang tatay ko?

{ELEVEN}

“Sige na kasi, Ysabelle. Sabihin mo na kasi sa akin yung dahilan kung bakit ka naiyak

kanina.” Tinusok-tusok niya pa ako sa tagiliran pero umiiwas lang ako sa kanya.

“Hunter naman, wag ka ngang makulit dyan! Oh eto, sagutan mo na lang ‘to.” Binigay ko sa

kanya ang isang papel na punong-puno ng problem solvings.

“Eh! Sige ka, hindi ko sasagutan yan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang dahilan.” Nag-

cross arms naman siya at nagkunwaring nagtatampo.

“Hindi bagay sayo, Hunter.” Bagay na bagay lang.

“Dali na kasi, Zaree Ysabelle!”

“Ang kulit naman ng bungo mo, Hunter eh! Ayaw nga sabi! Bahala ka, isusumbong kita kay

Mrs. Damian na hindi ka nakikinig sa akin. Ikaw din, baka palitan ako bilang private tutor

mo.”

“Sinong tinakot mo?” Oo nga naman. Wala nga pala siyang pake kung mawala ako sa kanya, ha-ha.

“Sige na nga, sasagutan ko na ‘to. Basta pag na-perfect ko yan, ike-kwento mo sa akin yung

dahilan ha?”

“Wow ha. Sino ‘ding tinakot mo? Sa tingin mo mape-perfect mo yan?”

“Yabang neto! Porket top 1 ka lang sa klase niyo!” umirap naman siya na siyang ikinatawa ko,

“Makikita mo, mape-perfect ko ‘tong pinapasagutan mo.” Nag-angas look pa siya pero umiling-

iling na lang ako.

“Puro ka na lang salita! Gawin mo!” inangasan ko din siya at tinapik pa ng malakas ang balikat

niya.

“Angas mo ah!” natawa siya tapos kinurot yung magkabila kong pisngi, “Pero cute ka pa din.”

“Tse! Sagutan mo na lang yan!” nag-cross arms naman ako at inirapan siya.

Wag kang ganyan, Hunter. Baka mahalikan na lang kita bigla, sige ka.

“Yes, madame!”

**

“Ysabelle naman eh!” nagulat ako ng bigla siyang sumigaw habang sinasagutan niya yung mga

problems na sinulat ko.

“Aba, anong ginawa ko sayo?” napatayo ako mula sa kinauupuan ko at tiningnan ang sinasagutan

niya.

Tahimik lang naman akong nakaupo kanina at kinakalikot ang cellphone ko tapos bigla na lang

siyang sisigaw. Baliw ba ‘to?

“Nakakainis! Ang dami-dami naman netong problems na sinulat mo! Daig mo pa teacher

natin sa trigonometry eh. Five questions nga lang binibigay sa amin ‘non tapos ikaw

sampu?!”

Natawa naman ako dahil sa ka-cute-an niya. Oo, ang cute niya kasing mag-reklamo eh.

“Hay nako, Hunter. Challenge yan sayo! Hindi pwedeng lahat madali! Ang ibang bagay dapat

pinaghihirapan din.”

Umiling-iling naman siya at sinagutan na lang yung papel, “Don’t tell me hindi mo na kayang

sagutan yan?”

“Wag ka ngang mang-asar dyan. Tss.” Nakita ko namang seryoso niyang sinasagutan yung nasa

papel. Wow, kinareer talaga. Hahaha!

“Cute mo.” Napatakip naman kagad ako sa bibig ko ng masabi ko bigla yon.

Aish, Zaree! Dahan-dahan ka naman!

Dinahan-dahan niya pa ang pag-lingon sa akin tapos ngumiti siya ng nakakaloko. Hawak niya pa din

ang ballpen niya at mukhang inaasar niya pa ako dahil sa mga titig niya.

“Joke lang yon, wag kang ano dyan.” Inirapan ko siya pero wa-epek eh.

“Sus, kunwari ka pa dyan.” Tinuon niya na lang ulit ang pansin niya sa pagsasagot, “Aminin mo

na kasi na may gusto ka sa akin.”

Tangina neto ni Hunter. Binabastos niya ba yung feelings ko sa kanya? Huhuhu.

“W-wala ah! Kwela mo din eh ‘no?”

“Sus, deny pa more!”

**

“Oh diba? Sabi sayo mape-perfect ko ‘to eh! Galing ko talaga!” inalog-alog niya pa ko tapos

maya-maya tumalon siya ng tumalon.

“Hunter, maghunos-dili ka nga!” nag-cross arms ako pero hindi pa din siya tumitigil, “Hunter,

isa!”

Bigla naman siyang tumigil at tahimik na umupo, “Eto na, Madame. Oh paano ba yan? Kwento ka

na!”

“Hindi pwede! Marami ka pang aaralin.”

Sumimangot naman siya at hindi na ako pinansin, “Magpo-promise promise ka dyan tapos hindi

mo naman pala tutuparin.”

“Aba! Hindi naman ako nag-promise sayo ah!”

“Pero pumusta ka pa din!”

Hay nako, ang kulit talaga!

“Oh sige na nga!”

“Yon!” humarap naman ulit siya sa akin, “Kwento mo na.”

Bumuntong-hininga ako bago magsalita, “Ang swerte mo ‘no?”

Kumunot naman ang noo niya ng marinig iyon, “Ha? Anong swerte sinasabi mo dyan?”

“Ikaw, swerte ka pati si Tita Krish.” Nagpangalumbaba ako tapos nagsalita ulit, “Swerte kayo

kasi binalikan niya kayo.”

“Ni Papa?”

“Eh sino pa ba?” sarkastiko kong sabi pero umirap lang siya. Napaka-taray talaga ng isang ‘to. Hmp.

“Swerte na ba ang matatawag doon, Ysabelle?”

“Oo naman, Hunter. Kasi kayo, binalikan eh. Kami kaya? May balak pa kayang bumalik si

Papa sa amin? Alam mo bang sa tuwing lumalabas ako ng bahay at may nakikitang buong

pamilya—kasama ang nanay at tatay tapos yung mga anak nila ay masaya, natutuwa ako

para sa kanila? Pinagdarasal ko na sana hindi magkawatak-watak ang pamilya nila kahit

hirap sila sa buhay.”

“Bakit mo naman ginagawa yon? Pinagdadasal mo sila?”

“Oo. Kasi ayokong matulad ang pamilya nila sa pamilya namin. Hirap na nga kami sa buhay,

iniwanan pa kami ng tatay namin. Paano na lang diba?”

“Nandyan naman ang Mama mo ah. Yung dalawa mong Kuya. Hindi pa ba sila sapat?”

“Sa tingin mo sapat na para mabuo ang pamilya kung walang ama?”

Napansin ko naman ang pagtahimik niya dahil sa sinabi ko, “Oh diba, swerte ka, Hunter? Kaya

kung ako sayo, kapag may napatunayan na ulit ang Papa mo sa inyo ng Mama mo, tanggapin

mo na ulit siya ng buong-buo. Ayoko ng magagaya kayo sa pamilya namin. Mahirap na nga,

sira pa.”

Naramdaman ko ang pagpatak ng luha ko, kainis. Wala naman ‘to sa script ah, hehe.

“Tss. Sabi ko mag-kwento ka lang hindi yung may kasama pang iyak.” Napansin kong inikot

niya pa ang mga mata niya tapos ay lumapit siya sa akin para punasan ang luha ko, “Wag ka ng

umiyak, hindi bagay sayo.”

Kumunot naman ang noo ko, “Bakit? Dahil pumapanget ako lalo?”

“Oy! Ikaw ang nagsabi niyan ah!” natawa siya ng konti pero sumeryoso ulit, “Wag ka na iiyak,

ayokong nakikitang nagkakaganyan ka, Ysabelle. Sanay ako na masaya ka eh, kapag ganon,

gumaganda ka lalo.”

“Sus, bola!” Pero deep inside, kilig na kilig na talaga ako mga ‘teh!

“Anong bola? Totoo yon, Zaree.” Wow, tinawag niya ulit ako sa una kong pangalan, “Wala ka

ngang tatay, nandyan naman ang mga Kuya mo, pati ako.”

“Wow ah.”

“Bakit? Magkaibigan naman tayo diba?”

Oo nga pala, magkaibigan nga pala tayo. Magkaibigan lang.

**

Napagpasyahan na akong ihatid ni Hunter pauwi sa amin. Sabi ko nga okay lang naman sa akin

mag-commute pero nagpumilit eh.

“Akin na yang bag mo.”

“Ha? Kaya ko ng bitbitin ‘to. Tara na!”

“Hindi, akin na.” Kinuha niya naman sa akin yon at siya na ang nagbuhat, “Tara!”

Pagbaba naman namin ay naabutan namin si Tita Krish na nakaupo sa sofa at tahimik na nanunuod

ng TV. Halata sa mukha niya ang saya dahil kanina pa ito nakangiti.

“Ma, okay ka lang? Bakit nakangiti ka dyan mag-isa?” hinalikan naman siya ni Hunter sa pisngi

kaya napalingon siya sa akin.

“Oh nandyan na pala kayo. Uuwi ka na ba, hija?”

Tumango-tango ako tapos ngumiti naman siya, “Why don’t you join us for dinner?”

“P-po? Dinner?”

Tiningnan ko naman si Hunter at nakita kong lumawak ang mga ngiti niya.

“What a great idea, Ma. Tara na, Ysabelle?”

“Tara!”

**

“You know what, hija? Favorite food ‘to ni Hunter.” Tinuro naman sa akin ni Tita Krish yung

niluto niyang sinigang na baboy.

Humarap naman ako kay Hunter at tinanong siya, “Eh sinigang na hipon, ayaw mo?”

Umiling-iling lang siya at nagpatuloy sa pagkain. Si Tita Krish naman ang sumagot sa tanong ko,

“No. Hindi siya kumakain non. Allergic si Hunter sa seafoods hija, lalong-lalo na ang hipon.”

Wow, allergic pala ‘tong si Hunter sa hipon pero bakit nagka-girlfriend siya ng ganon? Ay sorry,

hehe.

Nandito kami ngayong tatlo sa dining room at kumakain ng dinner. Magkatabi kaming dalawa ni

Hunter ngayon at nasa harap naman namin si Tita Krish. Yung papa ni Hunter ay umuwi muna sa

sarili niyang condo.

“Mahilig siya sa maasim eh.”

“Talaga?” napatingin naman ako kay Hunter na wala na yatang pakialam sa pinag-uusapan namin

ng Mama niya.

“Ha? Ano yon?”

“See, Zaree? Hindi niya na tayo napapansin dahil sa sarap niyang kumain.” Napailing-iling

naman si Tita Krish tapos natawa ako ng mahina, “Gusto niya sa sinigang yung mapapapikit ka

na lang sa sobrang asim.”

“Ikaw, Ysabelle? Ano bang favorite mong food?” nilingon naman ko naman si Hunter ng

tanungin niya ako non.

“Favorite ko yung kare-kare. Yung luto ni Mama, the best!”

“Talaga, hija?” mukhang kuminang pa ang mga mata ni Tita Krish ng marinig iyon.

Tinuro naman ni Hunter ang Mama niya gamit ang tinidor na hawak niya at kinausap ako, “Nako,

yan si Mama? Favorite niyan yung kare-kare tapos may partner na—”

“Maraming bagoong!” sabay pa kaming nagsalita ni Tita Krish at natawa.

“Hayaan niyo po, Tita. Dadalhan ko po kayo minsan ng kare-kare na luto ni Mama.”

Pinagpatuloy ko naman ang pagkain ko.

“Really? Oh my! Thanks ha!”

“No problem, Tita.”

“Ma, alam mo bang magaling ‘tong kumanta si Ysabelle?”

Sinapak ko naman ng mahina sa braso si Hunter ng sabihin niya yon. Anong kinalaman ng pagkanta

ko sa usapang pagkain? Aish! Nakakahiya kay Tita Krish!

“Hunter, nakakahiya!” bulong ko sa kanya pero natawa lang din siya.

“I want to hear you sing, Zaree! Please?”

“Nako, Tita. Nakakahiya naman po.”

“Kahit konti lang, please?”

I guess, wala na talaga akong magagawa. Tinigil ko naman ang pagkain ko at uminom muna ng

tubig. Napansin kong napatigil din sila sa pagkain at ang mga maids na nakapalibot sa amin dito sa

dining room ay hinihintay na din ang pagkanta ko.

“Go Ysabelle. Wag ka nang mahiya.”

“Sige na nga.” I cleared my throat tapos nagsimula nang kumanta, “Kung ako na lang sana ang

iyong minahal, di ka na muling mag-iisa. Kung ako na lang sana ang iyong minahal, di ka na

muling luluha pa. Di ka na mangangailangan pang humanap ng iba. Narito ang puso ko,

naghihintay lamang sayo... kung ako na lang sana.”

“W-wow.” Nauutal pang sabi ni Tita Krish tapos dahan dahan siyang pumalakpak.

Napansin kong nagtinginan ang ibang maids sa isa’t-isa tapos dahan dahan din silang pumalakpak.

“Galing mo talaga, Ysabelle.” Nginitian ko naman si Hunter ng sabihin niya yon.

“Thanks.” Kumain na lang ulit ako at hinayaan nang mag-usap si Tita Krish at Hunter.

Muntik pa nga akong mabilaukan dahil sa sinabi ni Hunter eh. Dapat pala hindi ko na lang sila

pinakinggan habang nag-uusap, dapat pala kumain na lang ako ng kumain, kasi...

“Anong masasabi niyo sa pagkanta ni Ysabelle, Ma? Diba she’s great? That’s why siya ang

sinabihan ko na kumanta sa first monthsary namin ni Cassy.”

“Yeah, Zaree’s really great! Oo nga pala ‘no, bakit naisipan mong may kumanta pa sa

monthsary niyo ni Cassy kung marunong ka naman kumanta at tumugtog ng gitara, anak?”

“No, Ma. Idol kasi ni Cassy si Ysabelle eh, pero hindi niya pa alam na kakanta si Ysabelle sa

first monthsary namin. Akala niya may simpleng dinner date lang kami.”

“Wow, sweet!”

“Syempre, Ma!”

Nagpatuloy na lang sila sa pagkain at natahimik naman ako dahil sa pag-uusap nila. Bigla tuloy nag-

pop up sa utak ko yung ibang lines ng kantang kinanta ko kanina sa harap nila.

At ewan ko nga sayo

Parang balewala ang puso ko

Ano nga bang meron siya

Na sa akin ay di mo makita

Hay Hunter, kung ako na lang sana...

{TWELVE}

Isang linggo na ang nakakalipas at wala pa din namang pinagbago ang takbo ng buhay ko. After

class, tinu-tutor ko pa din si Hunter at pagkatapos non ay ihahatid niya ako sa bahay. Si Travis nga

ay hindi na masyadong nagpaparamdam sa akin. Bakit kaya?

“Hoy, ‘teh! Pila na daw! Tulala ka pa dyan!” kinalabit ako ni Audrey kaya naman bumalik ako sa

katinuan ko.

Nandito kami ngayon sa gym ng school. P.E kasi namin at maglalaro kami ngayon ng volleyball.

“Okay, class! Yung Group 1 muna ang maglalaro, okay? Group 1 laban sa Group 2!” sigaw ng

mapeh teacher namin at tumango naman kaming lahat.

At dahil kasama ako sa group 1, pumwesto naman ako kung saan ako pwinesto ng teacher namin.

Nako, hindi pa naman ako masyadong marunong maglaro ng volleyball. Oo, nakapaglaro na ako ng

ganito pero isang beses lang at dati pa yon.

Pumito naman ang teacher namin at hudyat ito na magsisimula na ang laro. Nakita kong may

pumasok na mga estudyante na taga-kabilang section dito sa gym. Siguro vacant ng mga ‘to.

“Go Zaree!” napalingon naman ako sa dalawa kong kaibigan ng sumigaw sila.

Nag-thumbs up lang ako sa kanila tapos tinuon na ang pansin ko sa laro. Ang daya naman kasi eh,

hindi ko sila ka-group! Paano na ako neto?

“Zaree, yung bola papunta na sayo!”

“Ha? Saan?”

Nung mapalingon naman ako kung nasaan ang bola ay hindi ko ito na-spike kasi dere-deretso na

itong tumama sa mukha ko. Natumba naman ako at nakita ko pa ang paglapit sa akin ng mga

kaklase ko. Pati nga ang mga taga-kabilang section ay tila napa-sigaw din dahil sa pagkatumba ko.

“Ysabelle, okay ka lang?”

Medyo nahihilo na ako kaya hindi ko na masyadong maidilat ang mga mata ko, pero clear na clear

pa rin sa akin kung sino yung tumawag sa akin.

Si Hunter yon at hindi ako pwedeng magkamali. Nandito siya.

...And everything went black.

**

“Okay na siya, kailangan niya lang magpahinga.”

Naidilat ko naman ang mga mata ko ng marinig ko ang boses na yon. Nilibot ko ang paningin ko at

hindi talaga ako nagkakamali—nandito ako sa clinic. Ibig sabihin... dinala ako ni Hunter dito?

“Oh, gising ka na pala eh. Ayos ka na?”

Nanlaki ang mga mata ko ng madatnan ko siya—hindi si Hunter kundi si... Travis.

“T-travis?”

“A-ah oo, ako yung nagdala sayo papunta dito sa clinic.”

Ay, akala ko si Hunter. Pero hindi ba’t si Hunter lang naman talaga ang tumatawag sa akin ng

Ysabelle?

“Ayos ka na ba talaga, Zaree?”

Tumango-tango naman ako at tinaklob sa mukha ko ang kumot—ayokong ipakita sa kanya na hindi

siya yung ine-expect ko na nandito sa loob ng clinic.

Tinanggal ko naman ang nakatakip sa akin na kumot at hinarap ulit si Travis, “Nasaan sila Audrey

at Sandy?”

“Bumili lang ng pagkain nila sa cafeteria. Nagugutom na daw sila eh. Ikaw? Hindi ka pa ba

nagugutom? Gusto mo bilhan kita ng makakain mo?”

Umupo naman ako ng dahan-dahan sa kama at inalalayan niya ako, “A-ah, hindi na siguro, Travis.

Busog pa ako eh.”

“Sige, sabihin mo lang sa akin kung may kailangan ka.” Dahan-dahan naman siyang umupo sa

isang couch at tiningnan ang mga paa niya.

“Travis...”

Inangat niya naman ang ulo niya tapos nilingon ako, “Bakit? May masakit ba?”

“Wala naman. A-ano kasi...”

“Ano?”

“May gusto lang sana akong itanong sayo.”

“Go, spill it.”

“B-bakit hindi ka nagpaparamdam sa akin noong mga nakaraang araw? May p-problema

ba?” kinagat-kagat ko naman ang pinky finger ko para maiwasan ang kaba.

Napansin kong napangiti siya dahil sa tinanong ko. Hala, baliw ba ‘to?

“Bakit? Namiss mo ako ‘no?” tinaas-baba niya pa ang kilay niya at ngumiti ulit ng pagkalaki-laki.

“Asa!” inirapan ko naman siya at nag-cross arms.

“Sungit naman neto!” natawa naman siya saglit pero tumigil din, “May ano lang... ano—”

“Ano nga?! Puro ka ano dyan eh!”

“Oh, chill!” bumuntong-hininga naman siya, “M-may inasikaso lang.”

“Isang linggo?! Napaka-tagal naman!”

“Matagal na pala ang isang linggo para sayo, Zaree? Aminin mo na kasing namiss mo lang

ako. Ganon lang ka-simple.”

“Kapal talaga ng mukha neto—”

“OMG! Gising na siya!” nagulat naman kaming dalawa ni Travis ng may sumigaw na isang babae.

Sino pa nga ba?

“Sandy! Ang ingay mo!” binatukan naman siya ni Audrey at lumapit silang dalawa sa akin.

“Ano bang nangyari sayo, girl?” kinapa-kapa naman nila yung noo ko.

“Pwede ba, natamaan lang ako ng bola.” Tinapik ko naman yung kamay nila tapos umupo sila sa

couch.

Napalingon naman sila sa katabi nilang si Travis, “Oh, nandito ka pala Travis! Hi!”

“Hello Sandy!” kumaway naman siya dito at ganon din ang ginawa niya kay Audrey, “Hello

Audrey!”

“Hi! Anong ginagawa mo dito? May klase na kayo diba?”

“Binabantayan si Zaree.”

Napansin ko namang nagtulakan pa si Audrey at Sandy ng dahil sa naging sagot ni Travis. Mga

baliw.

“Anong oras na?”

Tiningnan naman ni Travis ang relo niya at sumagot, “2 PM pa lang, bakit? Gusto mo na ba

umuwi?”

“Oo eh.”

“Ha? May klase pa kaya tayo, girl!” hinampas naman ako ni Sandy sa braso pero inirapan ko lang

siya.

“Aray ko naman, girl! Brutal mo talaga!” hinimas-himas ko naman yung parte na pinalo niya.

“Paano yan, teh? Pasok na kami, may klase pa eh. Hindi naman kami excused netong si

Sandy, ikaw lang.” Tumayo naman si Audrey at dinala na ang shoulder bag niya.

“Ay oo nga ‘no! Dapat pala nagpatama na lang din ako sa bola para excused din ako!”

binatukan naman ni Audrey si Sandy ng sabihin niya yon.

“Tara na kasi, Sandy!” pinatayo niya naman si Sandy at hinarap ako, “Oh paano, Zaree? Mag-

iingat ka pauwi ha. Magpahatid ka na lang dito kay Travis para safe.”

“Kaya ko na, mga teh. Sige na, pasok na kayo sa klase niyo, baka mapagalitan pa kayo ng

dahil sa akin eh.”

Bumeso naman silang dalawa sa akin at nag-wave paalis kay Travis.

“Oh, ano? Hatid na kita, Zaree?”

Tumango naman ako at dahan-dahang umalis sa kama, “Sure kang okay ka na ha?”

“Oo naman, ako pa ba?”

Napangiti naman siya ng bahagya at inakbayan ako, “Papaalam muna tayo sa nurse na uuwi ka

na.”

**

“Gusto mo na ba talaga umuwi?” ini-start niya naman ang engine ng sasakyan niya.

Nandito ako nakaupo sa shotgun seat at malamang—nasa driver’s seat siya nakaupo dahil siya ang

driver. Wahaha, funny ko talaga. Tss.

“Ha? Bakit ba paulit-ulit mo na lang sa akin tinatanong yan, Travis?” natawa ako ng bahagya

pero napansin kong seryoso lang ang mukha niya.

“Pwede bang umalis muna tayo?”

Nagulat naman ako sa sinabi niya, “Saan naman tayo pupunta?”

“Basta.”

Hinayaan ko na lang siya mag-drive at binuksan ko na lang ang radyo ng sasakyan niya. Wow

naman ‘tong kantang pambungad. Hindi naman siguro nananadya ito, ano po?

Matagal ko nang itinatago

Mga ngiti sa munti kong puso

Batid kong alam mo nang umiibig sayo

Napatingin naman ako kay Travis ng bigla siyang sumabay sa pagkanta. Busy lang siya sa pagda-

drive at nakatuon pa din ang tingin niya sa daan.

“Bakit di mo pansin itong aking pagtingin? Ba’t di mo ramdam ang tibok nitong dibdib?

Kaibigan lang pala, ang tingin mo sa akin...”

Tiningnan ko lang siya hanggang sa matapos siya sa pagkanta. Hindi niya na nga sinabayan yung

radyo dahil tumahimik na lang siya bigla. Anong nangyayare dito?

Kung ako ba siya

Mapapansin mo

Kung ako ba siya

Mamahalin mo

Ano bang meron siya

Na wala ako?

Kung ako ba siya

Iibigin mo...

“Okay ka lang?” tinapik ko siya sa balikat at ngumiti naman siya ng tipid.

“Bakit mo naman natanong yan?”

“Wala naman. Para kasing may pinagdadaanan ka eh.” Tumingin siya sa akin ng saglit tapos

nagpatuloy na sa pagda-drive.

Masakit ko mang isipin

Mahirap mang tanggapin sa damdamin

Pag-ibig mo pala’y hindi sa akin

Ngunit anong gagawin ng puso

Sa’yo lang ibinigay ang pangako

Patuloy na namang

Aasa sa’yo sinta

Umayos ako ng upo at tinuon ang tingin sa may bintana. Maganda ang tanawin ng mga nadadaanan

namin. Hindi ko nga lang alam kung saan kami papunta ni Travis ngayon pero sa tingin ko ay wala

naman akong dapat ikakaba. Malaki naman ang tiwala ko kay Travis dahil kahit papaano ay

kaibigan na din ang turing ko sa kanya.

Kung ako ba siya

Mapapansin mo?

Kung ako ba siya

Mamahalin mo?

Ano bang meron siya

Na wala ako?

Kung ako ba siya

Iibigin mo...

Sinulyapan ko si Travis at napansin ko ang pag ngiti niya, “Wag mo naman akong tunawin sa mga

titig mo, Zaree.”

Napalihis naman ako ng tingin ng sabihin niya yon, “Sira!”

Narinig kong tumawa siya ng konti at ganun din naman ako. Bakit kaya hindi na lang si Travis ang

mahalin ko? Dahil kung tutuusin naman ay gwapo din siya, matangkad, magaling mag-basketball,

matangos ang ilong, pero maputi nga lang itong si Travis kesa kay Hunter.

Ikaw lamang

Ang inibig ng ganito

Sabihin mo

Kung paano

Lalayo sa’yo

Ano bang ginawa mo sa akin, Hunter?

Kung ako ba siya

Mapapansin mo?

Kung ako ba siya

Mamahalin mo?

Ano bang meron siya

Na wala ako?

Hininto naman ni Travis ang kanyang sasakyan sa gilid at sabay kaming bumaba ng kotse. Nagulat

na lang ako ng makita ko ang magandang tanawin na nasa harap ko.

“Wow, Travis...”

“Nagustuhan mo ba?” hinarap ko siya at tumango-tango ako.

“Nasaan tayo?”

“Antipolo.”

“Bakit tayo nandito?”

“Wala, tara na!” hinila niya naman ako at sabay kaming tumakbo papunta sa kung saan.

Kung ako ba siya

Kung ako ba siya

Oooohhh...

Iibigin mo...

{THIRTEEN}

“Ang ganda naman dito, Travis.”

Napaka-perfect ng view—nakaka-relax talaga ang tanawin dito. Umakyat kami sa isang burol tapos

umupo kaming dalawa sa duyan na nakasabit sa dalawang puno. Hapon na din kasi kami nakarating

dito at papalubog na din ang araw.

“Mas maganda yung nasa tabi ko.”

Tiningnan ko naman siya at mahinang sinapak sa braso, “Corny mo!”

“Crush mo naman.”

“Ano?! Hindi kaya!” binatukan ko naman siya at nag-cross arms.

“Joke lang! Napaka-brutal mo naman, Ms. Salameda.” Tumawa siya ng konti tapos pa-simpleng

umusog ng konti para mas lalo akong makatabi.

Hoo, damoves talaga netong si Travis.

“Matanong ko lang, bakit nga dinala mo ako dito?”

Napansin kong napalunok siya at bumuntong-hininga, “Wala lang. Gusto ko lang na makaiwas ka

muna sa stress.”

Natawa naman ako ng konti dahil sa sinabi niya, “Ha? Hindi naman ako ganun ka-stress!”

“Hindi ba nakaka-stress turuan ang bestfriend ko?” tiningnan niya ako at napalaki naman ang

mata ko don.

Alam niya pala? So sinabi na sa kanya ni Travis? Ay malamang, Zaree. Bestfriend niya yun eh.

“Hindi naman, medyo lang.”

Hindi naman nakaka-stress turuan si Hunter eh. Nakaka-stress siyang mahalin, hay.

“Swerte ng bestfriend ko.”

“Ha?”

“Ganda ng tutor niya eh. Pa-tutor din ako, Zaree!”

Nag-make face lang ako tapos tiningnan ang papalubog na araw, “Alam mo bang gumagaan ang

pakiramdam ko tuwing nakikita ko ang paglubog ng araw.”

“Bakit naman?”

“Wala lang. Para sa akin kasi, achievement na yon sa isang buhay ng tao. Imagine, natapos

na naman ang isang araw mo at makikipagbakbakan ka na naman kinabukasan.”

Napansin kong natahimik si Travis dahil sa sinabi ko tapos maya-maya ay ngumiti din ng tipid.

“May problema ka ba, Travis? Napansin ko kasing mukhang problemado ka.”

“H-hindi, wala yon. Wag mo na pansinin.”

Tumango-tango naman ako tapos hinayaan ko na lang siyang ganon—tahimik. Baka naman kasi

may problema talaga siya at ayaw niya lang sabihin sa akin. Pero okay lang din, naiintindihan ko

naman siya.

“Alam mo bang wala pa akong dinadalang ibang babae dito?”

Napalingon naman ako sa kanya, “Kahit Mama at Ate mo?”

“Oo. Hindi nga nila alam na may tambayan ako dito eh.” Tumawa siya at humarap sa akin.

“So ibig sabihin, ako pa lang ang dinadala mo dito?”

“Oo.” Tumungo siya at nilaro-laro ang daliri niya, “Ibig sabihin, kapag may dinala akong babae

dito, special siya sa akin kasi hinayaan ko siyang makapasok sa mundo ko eh.”

“S-special?”

“Zaree, dinala kita dito kasi special ka sa akin.” Tumingin ulit siya sa akin pero umiwas din,

“Wag mo nga akong titigan, Ms. Salameda. Naiilang ako.” Tinakpan niya pa ang mukha niya

gamit ang dalawa niyang kamay pero tinanggal ko din yon.

“Parang tanga ‘tong si Travis!” tumatawa pa ako pero binalik niya din yung pagkakatakip niya sa

mukha niya.

“Wag!”

“Travis!” kiniliti ko naman siya sa tagiliran kaya napaharap siya sa akin na tawa pa din ng tawa.

“Zaree!” iniiwas niya ang sarili niya sa akin pero mas lalo lang akong lumalapit sa kanya.

“Napaka-kulit mo talaga, Mr. Lacuesta.” Umiling-iling ako at tinigilan ko na ang pagkikiliti sa

kanya, “Ano nga ulit yung sinasabi mo?”

Umiling-iling siya tapos tumahimik ulit.

“Yun ba ang dahilan kung bakit dinala mo ako dito?”

“Isa na din yon sa napaka-raming dahilan.” Ngumiti siya sa akin at yumuko ulit, “Kapag ba

sinabi kong mahal kita, mamahalin mo din ako pabalik?”

“T-travis...”

“Alam kong matagal mo ng gusto ang kaibigan kong si Hunter.” Tumawa siya pero alam kong

peke yon.

“P-paano...”

“Nakikita ko sa mga mata mo, Zaree. Nakikita ko sa mga mata mo ang saya sa tuwing

nakikita mo si Hunter—at dumodoble pa ang saya na yon kapag binabanggit niya ang

pangalan mo.”

Napayuko ako dahil sa hiya. So all this time, may lihim palang nagmamahal sa akin kaso lang hindi

ko napapansin. Masyado pala akong abala sa pagmamahal ng iba—na hindi naman kayang suklian

ang lahat ng pagmamahal na binibigay ko sa kanya.

“Alam mo bang masakit yon para sa akin, Zaree? Kaso lang wala naman akong magagawa eh.

Sino ba naman ako para pigilan yang feelings mo para sa bestfriend ko? Ako lang naman si

Travis Lacuesta na tangang nagmamahal sa isang Zaree Ysabelle Salameda.”

“Travis naman...”

“Hindi ako nage-expect na mamahalin mo din ako, Zaree. Kasi mas dodoble yung sakit eh,

kaya hinahayaan ko na lang. Hayaan mo na lang ako na magsabi sayo ng mga ganitong bagay,

Zaree.”

Tumango-tango naman ako at hinayaan ko na lang siyang magsalita. Tumingin siya sa langit at

pinigilan ang pagpatak ng luha niya. Hindi ako sanay na ganito si Travis.

“Gusto kitang habulin at sabihing ‘pwede bang tumigil ka sa pagtakbo para mahabol kita?’

ang kaso lang, hindi mo nga pala ako maririnig kasi abala ka sa paghahabol ng iba.”

Pinunasan niya ang luhang pumatak tapos ngumiti—isang mapait na ngiti.

“Kailan kaya yung ako naman yung mamahalin, Zaree? Kailan kaya darating yung oras na

hindi na bestfriend ko ang kalaban ko sa pagmamahal ng ibang babae?”

Tinapik ko siya sa balikat at nginitian ko siya ng tipid, “Travis, pwede naman natin klaruhin yang

nararamdaman mo para sa akin eh.”

“Hindi na kailangan, Zaree.” Nagulat naman ako sa sinagot niya, “Klarong-klaro na sa akin na

mahal kita. Ang tanong, mahal mo ba ako?”

Kahit papaano naman ay naging mahalaga na din sa akin si Travis. Palagi siyang nandyan para sa

akin, pinapasaya niya ako kahit hindi naman kailangan. Pero ang tanong, mahal ko na nga ba siya or

si Hunter pa din?

“Sorbetes! Sorbetes kayo dyan!” napalingon ako sa isang matandang lalaki na sumisigaw at

pinapatunog ang isang bell.

Hinawakan ko naman si Travis sa kamay at dinala siya papunta sa lalaking nagtitinda ng sorbetes,

“Manong, dalawa nga po.”

“Anong flavor ang gusto niyo, hija?”

“Strawberry na lang po ang akin.” Nilingon ko naman si Travis, “Ikaw? Ano bang gusto mo?”

“Strawberry na lang din.”

“Oh heto na, dalawang strawberry ice cream para sa inyong dalawa.” Binigay naman sa amin

ng matandang lalaki yung sorbetes at binigay ko na din ang bayad ko, “Teka nga, eh mag-dyowa

ba kayong dalawa?”

Umiling-iling naman ako, “Nako, hindi ho. Magkaibigan lang po kami.”

“Ay ganon ba? Sayang naman kung ganon. Bagay sana kayo eh.” Napalingon naman siya kay

Travis, “Hijo, bakit hindi mo ligawan itong kaibigan mo? Try lang naman!”

“Hindi pa nga po ako nanliligaw ay naunahan na po ako.”

Napangiti naman ako ng peke kay Manong at sinabing mauuna na kami ni Travis. Nang makabalik

naman kami sa pwesto namin ay agad ko siyang sinapak sa braso niya.

“Aray naman, Zaree! Kanina mo pa ako sinasaktan.”

“Nakakainis naman kasi! Bakit ganon ang sinagot mo kay Manong?”

Dumila naman siya sa ice cream niya bago sumagot, “Bakit? Hindi ba’t totoo naman?”

“Ang alin?”

“Na wala talaga akong chance sayo.”

“Bakit? Tinanong mo na ba ako?”

**

Iniwan ako saglit ni Travis para kumuha ng isang blanket sa compartment ng kotse niya. Pagkabalik

niya naman ay nilatag niya iyon sa lapag at sabay kaming humiga doon. Wala, trip lang talaga namin

mag-star gazing.

“Zaree...”

“Hmm?”

“Thank you.” Then he gave me his sweetest smile.

“Para saan?” tanong ko ng naka-deretso lang ang tingin sa langit.

“Dahil binigyan mo ako ng chance na iparamdam sayo kung gaano kita kamahal.”

“Wala yon, Travis. Ang dapat mo na lang gawin ay panindigan ang nararamdaman mo para

sa akin.”

Oo, pinayagan ko siyang manligaw sa akin. Wala naman sigurong masama doon, diba? Tsaka malay

mo, ma-inlove din naman ako sa kanya habang nililigawan niya ako. Pwede namang matutunan na

mahalin ang isang tao eh, kalimutan ang hindi.

Naramdaman ko namang nag-vibrate ang cellphone ko. Malamang, may nag-text. Kinuha ko naman

agad iyon at tiningnan.

From: +63915*******

Ysabelle! Nasaan ka ba? Galing ako sa bahay niyo at nakausap ko ang mga Kuya mo. Wala ka pa din

pala sa bahay niyo. Hindi mo ba ako tuturuan ngayon? May quiz kasi kami bukas sa physics eh. Reply

ka naman oh?

Napawi naman ang mga ngiti ko sa labi ng mabasa ko yon. Si Hunter ito panigurado. Nakalimutan

kong may tutorial pala kami ngayon.

Tiningnan ko naman si Travis na busing-busy sa kakatingin sa langit at mukhang walang pakialam

kung sino ang tinetext ko. Ang bastos ko naman kung ngayong nasasayahan na siya ay iiwan ko siya

bigla?

To: +63915*******

Sorry, Hunter. Bukas na lang ng umaga, pwede? Thanks! :)

Sinend ko naman yon at pagkatapos ay pinatay ko na ang cellphone ko. Tinago ko ulit ito sa bulsa ng

jogging pants ko at tiningnan si Travis.

“Hoy, ngingiti-ngiti ka dyan. Saya mo ah?”

Napalingon naman siya sa akin at ngumiti ng nakakaloko, “Sino ba namang hindi matutuwa

ngayon?”

Umupo naman ako at ganun din ang ginawa niya, “Gutom na ako, Travis.”

“Gusto mo na ba kumain?”

“Syempre.”

“Tara!” tinulungan niya akong tumayo at inayos na ulit yung blanket.

**

Nag-drive lang ng nag-drive si Travis at agad niya naman itong hininto ng makita niya ang isang

carinderia.

“Okay lang ba na dito muna tayo kumain?”

“Oo naman, hindi naman ako maarte sa pagkain.” Nginitian ko naman siya at inalalayan niya na

akong makababa ng kotse niya.

“Anong gusto mong kainin?” tinanong niya ako ng makahanap kami ng table.

“Meron ba silang kare-kare?”

“Itatanong ko na lang, ako na bahala, okay? Dyan ka lang, hintayin mo ako.”

Tumango-tango naman ako at nginitian siya. Nung makalayo-layo naman siya ay bigla kong naalala

si Hunter. Nag-text na kaya ulit yon? Ano na kayang ginagawa niya ngayon?

Agad ko namang kinuha sa bulsa ang cellphone ko at binuksan ito. Hindi nga ako nagkakamali—

may 26 missed calls at 4 new messages. Lahat galing kay Hunter. Ibig sabihin hindi man lang ako

naaalala ng mga kapatid ko?! Mga walangya talaga.

From: +63915*******

Ysabelle, gabi na. Nasaan ka ba?! Sinong kasama mo?!

From: +63915*******

Zaree Ysabelle Salameda! Uso mag-reply ano po?

From: +63915*******

Tangina, oo na, nag-aalala na ako sayo. Kahit sila Sandy at Audrey ay tinext ko na pero hindi din alam

kung nasaan ka.

From: +63915*******

Zaree, please.

Pinatay ko naman ulit ang cellphone ko ng makita kong papalapit na si Travis sa akin.

“Oh, okay ka lang ba? Bakit ganyan ang itsura mo?” nilapag niya naman yung tray na may laman

na order namin.

“Sinigang na baboy?” tinuro ko naman ang binili niyang pagkain para sa kanya.

“Oo, favorite ko ‘to eh.”

Naalala ko tuloy bigla si Hunter. Favorite niya din kasi ang sinigang na baboy, diba?

{FOURTEEN}

“Thank you so much for this day, Zaree.”

“No problem, Travis.”

Nginitian ko siya bago ako bumaba ng kotse niya, “Opps. Ako na magbubukas ng pintuan para

sayo.”

Natigil naman ako sa pagbukas ng pintuan ng sasakyan niya at hinayaan na lang siya. Nakita kong

umikot siya papalapit sa akin at inalalayan akong bumaba ng sasakyan niya.

“Thank you.”

“Oh, matulog ka na agad ah? Wag ka na magpupuyat, may pasok pa bukas.”

“Opo, master.” Kunwari pa akong nag-bow pero tinawanan niya lang ako.

“Zaree Ysabelle? Ikaw na ba yan?” napalingon naman ako ng may nagsalita mula sa likod ko.

Tumabi ako kay Travis at sabay naming hinarap si Kuya Zeke na kakalabas pa lang ng bahay at

mukhang hinihintay ang pag-uwi ko.

“Hi Kuya Zeke.” Hahalik sana ako sa pisngi niya pero umiwas lang siya.

“Bakit ginabi ka na ha? Alam niyo ba kung anong oras na?” tinaas niya pa ang isa niyang kilay at

nilagay ang dalawa niyang kamay sa bewang niya.

Nag-peke naman ng ubo si Travis at siya na ang nagsalita, “Ah Kuya Zeke, wala naman po akong

ginawang masama sa kapatid niyo. May pinuntahan lang po kaming dalawa ni Zaree.”

“Saan naman kayo pumunta ha?”

“Kuya naman eh! Ang mahalaga wala siyang ginawa sa aking masama!” nginitian ko na lang si

Travis at ganon din ang ginawa niya sa akin.

“Teka nga lang...” tinuro-turo pa kaming dalawa ni Kuya Zeke at kunwaring nag-isip, “Travis,

nililigawan mo ba itong si Zaree?”

Nagkatinginan naman kaming dalawa ni Travis at sabay na ngumiti. Tumango-tango naman siya

bilang sagot kay Kuya, “Hayaan niyo po, Kuya Zeke. Bukas na bukas ay pupunta ulit ako dito sa

bahay niyo para ipaalam sa inyong lahat na manliligaw ako ni Zaree.”

Tumango-tango naman si Kuya at nilagay ang isa niyang kamay sa baba niya, “Tama yan. Pero

matanong lang kita, saan mo naman nakukuha yang lakas ng loob mo, aber?”

“A-ah, Travis, uwi ka na! Gabi na oh, baka hinahanap ka na din sa inyo. See you tomorrow!”

tinulak-tulak ko naman si Travis papasok sa kotse niya.

“Teka lang, Zaree! May tinatanong pa ako—” tinakpan ko naman ang bibig ni Kuya Zeke at

hinayaan na lang na makaalis na si Travis.

Noong makalayo-layo na ang sasakyan ni Travis ay tinanggal ko na ang kamay ko na nakatakip sa

bibig ni Kuya Zeke.

“Zaree naman! May itatanong pa nga ako doon sa manliligaw mo eh!”

“Kuya naman! Pumasok na lang tayo sa loob! Maaga pa kaya ang pasok ko bukas!”

Dire-deretso naman akong pumasok sa loob ng bahay at iniwan na si Kuya na nakatayo doon sa

may gate namin. Naabutan ko naman si Kuya Zed na busing-busy sa paggawa ng homeworks niya.

Wow naman, bago ‘to ah!

“Nice one, Kuya Zed. Anong nakain mo at sinipag ka yata?” tinatawanan ko siya pero tinapunan

niya lang ako ng isang masamang tingin.

“Nice one, Zaree Ysabelle. Anong ginawa mo at ginabi ka na yata ng uwi?” ginaya niya naman

ang tono ng pananalita ko kanina, “Saan ka galing?”

“Secret.”

“Sus, pa-secret secret ka pa dyan! Dami mong alam!” tinuon niya naman ulit ang pansin niya sa

pagsusulat. Papunta na sana ako sa kwarto ko ng bigla niya ulit akong tawagin kaya napalingon

naman ako sa kanya.

“Hep hep!”

“Hooray?”

“Ha-ha, funny.” Umirap naman ako ng dahil sa naging sagot ni Kuya Zed. Hay nako, napaka talaga

neto!

“Ano yon, Kuya Zed? Inaantok na ako! Sabihin mo na kasi.”

“Pumunta dito si Hunter kanina at hinahanap ka niya.”

Napalaki naman ang mata ko ng maalala ko yon. Oo nga pala, kumusta na kaya si Hunter?

“Anong sinabi niyong dalawa ni Kuya Zeke?”

“Syempre wala! Eh hindi naman namin alam kung nasaan ka eh! Dapat kasi tinext mo man

lang kami.” Umiling-iling siya at hindi na ako pinansin, “Hooray ka pa ah.” Narinig kong bulong

niya kaya dumeretso na lang ako papasok sa kwarto ko.

**

Maaga akong pumasok ngayon dahil ayoko munang makita o makasalubong si Hunter sa loob ng

school. Baka kasi ay magalit siya sa akin dahil hindi ko nga siya sinipot kahapon.

“Hoy girl! Sinong tinataguan mo dyan?” napalingon naman ako ng may kumalabit sa akin.

“Wag ka ngang sumigaw dyan, Sandy!”

“Eh sino munang tinataguan mo? Alam mo bang nagmumukha kang tanga dyan?”

Nandito kasi ako sa malaking bintana ng classroom namin at kitang-kita ang mga naglalakad na

mga estudyante na nandito din sa floor namin. Dahil magkatabi lang ang classroom namin at nila

Hunter, mabilis ko lang siyang makikita kung dadating na siya.

“Sinong tinitingnan mo dyan?”

Bumilis naman ang tibok ng puso ko ng marinig ko ang pamilyar na boses na yon. Hindi ako

pwedeng magkamali, siya na nga ito.

Dahan-dahan naman akong lumingon sa kanya at ngumiti ng peke, “A-ah, hehe, Hi! Good

morning!”

“Sinong hinahanap mo?” nilagay niya naman ang dalawa niyang kamay sa bewang niya at tinaas

ang dalawa niyang kilay.

“W-wala! Hehe, tara na! Tuturuan na kita sa physics! Diba sabi mo may quiz kayo dyan

ngayon?” Hindi ko na ulit siya tiningnan at hinila ko na lang siya papunta sa may upuan ko.

“Oh, dyan ka muna umupo habang wala pa si Audrey.” Tinapik-tapik ko naman ang upuan ni

Audrey na nasa tabi ko at kusa naman siyang umupo.

Paano siya nakapasok dito sa loob ng classroom kung kanina pa ako nakabantay sa may bintana?

Bakit hindi ko man lang siya napansin?

“Nakakainis na, Ysabelle. Ako ‘tong kasama mo pero iba ang iniisip mo.” Nabalik ako sa wisyo

ng biglang magsalita si Hunter at nakita ko pa siyang umirap.

Umupo naman ako sa upuan ko at hinarap siya, “Hindi ka galit?”

“Galit nga ako!” nag-cross arms naman siya at nagkunwaring nagtatampo.

“Hala! Sorry na, Hunter!” hinawakan ko pa ang dalawa niyang kamay pero umirap lang ulit siya,

“Napaka-taray naman neto! Ano bang gusto mong gawin ko para mapatawad mo na ako?

Lahat gagawin ko, promise!”

Humarap naman siya sa akin at ngumiti ng nakakaloko, “Talaga? Lahat gagawin mo?”

Napalunok naman ako dahil sa sinabi niya, “U-uh...”

“Wala na, sinabi mo na eh. Wala ng bawian.” Umiling-iling pa siya at hinarap sa akin ang right

cheek niya.

“Oh, anong gagawin ko dyan?”

“Kiss mo.” Pumikit naman siya pero nilayo ko lang ang mukha niya sa akin.

“Hunter naman eh! Bahala ka dyan, hindi kita tuturuan.” Hay nako, hindi na pwede, Hunter. Pa-

fall ka naman eh!

“Ay joke lang.” Umayos naman siya ng upo at binuklat agad ang libro niya sa physics, “Oo nga pala,

bago tayo magsimula...”

“Ano?” tinaas ko naman ang isa kong kilay at hinintay siyang magsalita.

“Magkasama pala kayo ni Travis kagabi kaya hindi ka nagre-reply sa akin.” Napansin ko

naman ang pag-ngiti niya.

“Ah, oo magkasama nga kami. Paano mo nalaman?”

“Syempre sinabi niya, Ysabelle talaga oh.” Ginulo-gulo niya naman yung buhok ko, “Nag-enjoy

ka ba?”

Hay nako, Hunter! Hindi ka man lang ba nagseselos sa aming dalawa ni Travis?

Tumango-tango na lang ako at tinuon ang pansin sa libro niya, “Ano bang iqui-quiz niyo mamaya?

Dali na, tuturuan na kita.”

Tinuro niya naman sa akin yon, “Tapos na kami dito last week ah. Kahapon lang ba ‘to tinuro sa

inyo?”

“Oo eh.” Napakamot pa siya sa batok at nilabas ang notebook niya, “Eto pa, marami kasing

computations kaya hindi ko maintindihan.”

“Ah, ganito lang yan—”

“ZAREE! ZAREE!” napalingon naman ako ng may tumawag sa akin at nakita ko si Franco—ang

bakla naming kaklase—na tumatakbo papalapit sa akin at may hawak hawak na bouquet ng

flowers.

“Oh, para sa iyo yan. Kaloka!” Inabot niya naman sa akin yon habang hinahabol ang hininga niya.

“Huh?” kunot-noo ko naman itong tinanggap at napatingin kay Hunter. Halatang naguguluhan din

siya sa mga nangyayari.

“Hoo, hoo...” napatingin ulit ako kay Franco at tinaasan siya ng kilay, “Galing yan sa manliligaw

mo. Sabi niya ay ibigay ko na lang daw sayo kasi may gagawin pa daw siya.”

Umalis na siya at tsaka naman nag-sink in sa utak ko na galing pala ang mga ito kay Travis. Nakita

kong may nakatiklop na maliit na papel sa gitna ng mga bulaklak kaya naman kinuha ko ito.

Ms. Salameda,

Good morning, beautiful! This one is for you, hope you like it! Have a great day ahead!

- Travis L.

Napangiti naman ako ng mabasa ko yon. Tiniklop ko naman ulit ito at tinago na ang papel sa bulsa

ng bag ko.

Nagpeke naman ng ubo si Hunter kaya napatingin ako sa kanya, “Ay, sorry. Oh start na, tuturuan

na kita—”

“Kanino galing yang flowers?”

“Galing kay Travis yan.”

“Ah.” Umiling-iling naman siya, “Ang panget talaga mamili ng flowers nung hinayupak na yon.

Roses? Diba tulips ang gusto mo? Tss.” Napa-irap naman siya at tumawa ng mahina.

“Hoy grabe ka! Atleast may binigay siya kahit hindi tulips!”

Humarap naman siya sa akin at inirapan ulit ako, “Seriously?”

“Ano bang problema mo, Hunter?”

“Wala! Eh ang panget naman nyan!”

“Grabe ka! Isusumbong kita kay Travis! Mag-bestfriend pa naman kayo non!” nag-cross arms

naman ako pero parang wala pa din siyang pakialam.

“Sus, sabihin mo! Alam niya naman yon. Mabuti pa ako, magaling mamili ng flowers. Tss.”

Kumunot naman ulit ang noo niya at sumandal siya sa upuan niya.

“Syempre, sa dinami-dami ba naman ng binibigyan mo ng flowers—”

“Hoy, wala pa akong binibigyan ng bouquet of flowers ‘no! Tsaka kung gusto ng mahal ko ng

ganon, hindi lang bouquet ang ibibigay ko sa kanya, garden pa.” Umiling-iling naman siya at

sinarado niya na ang libro at notebook niya.

“Oh saan ka pupunta? Tuturuan pa kita diba?”

“Hindi na kailangan, nawalan na ako ng gana.” Dere-deretso naman siyang umalis ng classroom

namin at hindi na ako pinansin kahit tinatawag ko pa siya.

Ano bang problema ‘non? May nasabi ba akong mali?

**

“...Ay oo, tapos ilalagay natin sa inidoro si Zaree para mabalik na siya sa wisyo niya.”

Napalingon naman agad ako kay Sandy ng sabihin niya yon kay Audrey.

“Sira.” Inirapan ko siya at uminom na ulit ako ng juice ko.

Nandito kami sa cafeteria ngayon dahil wala ang english teacher namin. Eto naman kasing si

Audrey, dinalaw ng gutom kaya heto, nakain na naman siya pero kaming dalawa ni Sandy ay bumili

lang ng maiinom.

“Sino ba kasi ‘yang iniisip mo at kanina ka pa tulala, Zaree? Kanina ka pa kaya namin

kinakausap!” kukuha na sana si Sandy sa chips na kinakain ni Audrey pero pinitik lang nito ang

kamay niya.

“Pahingi lang eh! Napaka-damot talaga netong babaeng ‘to.” Umirap naman si Sandy sa kanya.

“Bumili ka kasi ng iyo! Hindi mo gayahin si Zaree? Tahimik lang!”

“Gaga, may iniisip kasi yan.”

“Sandy!” pinalo ko naman siya ng mahina sa braso niya at inirapan siya.

“Nako, kung sino man yang iniisip mo, malamang lunod na lunod na yan.” Napa-irap naman si

Audrey at kinalikot na lang ang cellphone niya.

“Pwede mo naman kasing i-share sa amin ni Audrey yan, teh! Ano ba yun?”

“Eh kasi si Travis...”

“Oh anong meron kay Travis? Kayo na?!” sigaw ni Sandy kaya naman tinapik ko ng mahina yung

bibig niya. Napaka-daldal talaga ng isang ‘to!

“Nililigawan niya na ako.”

Nabitawan naman ni Audrey ang cellphone niya ng sabihin ko yon, “Hala yung cellphone ko!!”

“Oh, kasalanan namin ni Zaree? Ha?”

Umirap naman si Audrey kay Sandy tapos hinarap ako, “Pero seryoso, nanliligaw na talaga siya?

Paano?!”

“Eh sabi niya mahal niya ako eh.”

“Mahal mo din ba?”

{FIFTEEN}

Nandito ako kela Hunter ngayon dahil oras na ng tutorial namin. Para ngang wala ako dito kung

umasta siya eh. Pag tinatanong ko siya, tatango lang siya or kaya iiling. Ano bang problema netong

si Hunter?

“Hunter...”

Napalingon naman siya sa akin at tinaas ang dalawa niyang kilay, “A-ah, yung sinasabi mo pala sa

akin na ako yung napili mo para kumanta sa first monthsary niyo ni Cassy—”

“Kalimutan mo na yon.”

“Ha?”

“Kalimutan mo na. Nagbago na din isip ko, babaguhin ko na lang yung plano.”

“Sayang, ang ganda pa naman nung plano mo.”

Hindi na siya nagsalita pagkatapos non at tinuon na lang ulit ang pansin niya sa notebook na hawak

niya, “Ano? Gets mo na?”

Umiling naman siya kaya kinuha ko sa kanya ang notebook na hawak niya at sinara ito. Napansin

kong nagulat pa nga siya dahil sa ginawa ko eh, pero gusto ko lang talaga malaman kung bakit ang

tahimik niya ngayon. Hay nako, nakakapanibago kaya!

“Akin na, nag-aaral ako eh!”

“Naiintindihan mo ba?” umiling naman siya bilang sagot, “Ano ba kasing problema mo? Okay

ka lang ba?”

“Oh,” ngumiti naman siya na kita ang mga ngipin niya, “Okay lang ako! Akin na yang notebook!”

“Hunter.” Sinamaan ko siya ng tingin kaya naman yumuko na lang siya, “Hoy, ano ba kasing

problema?—Teka, mainit ka ah?” kinapa-kapa ko naman ang noo niya at oo, mainit nga siya.

“Hot ko kasi.”

“Che! May lagnat ka lang kaya ka nagkakaganyan!” niligpit ko naman agad yung mga gamit niya

at nilapitan siya ulit, “Tara, samahan muna kita sa kwarto mo. Magpahinga ka na muna.”

“Wag mo akong rerape-in, Ysabelle!”

“Feeling mo naman!”

Nang makarating naman kami sa kwarto niya ay agad siyang humiga sa kama niya at pinikit ang

mga mata niya.

“Dyan ka muna ah. Kukuha lang ako ng gamot mo sa baba.”

“Ha?” napabangon naman siya at agad na hinawakan ang mga kamay ko, “Wag na, Ysabelle. Dito

ka na lang, please?”

“Hunter, hindi pwede. Gusto mo ba may sakit ka na lang forever?”

“Pwede ba naman yon?” napakamot naman siya sa ulo niya ng tanungin niya yon.

“Kaya nga kukuha muna ako ng gamot mo, okay? Babalik agad ako. Tsaka kailangan pag

balik ko, nakapag-palit ka na ng damit mo ah?”

“Sige na nga.” Binitawan niya na ako at dumeretso na sa harap ng cabinet niya.

**

Nang makababa naman ako ay hindi ko nakita ang Mama ni Hunter doon. Si Yaya Fely lang ang

nakita kong nag-aasikaso sa may kusina kaya siya na ang nilapitan ko.

“Ah, Yaya Fely...”

Napalingon naman siya sa akin at ngumiti, “Oh hija? Anong kailangan mo?”

“Si Hunter po kasi nilalagnat eh. May gamot po ba siya dito?”

“Ay nako, ganon ba? Meron, saglit lang at kukunin ko.” Umalis siya saglit at pagbalik niya ay

dala-dala niya na ang isang lalagyan na may laman na gamot, “Kumuha ka na lang dyan, hija.

Tsaka teka, hintayin mo na din itong pagkain na ihahanda ko para sa kanya.”

Tumango na lang ako at hinanda na yung face towel at maliit na planggana na may lamang

maligamgam na tubig.

“Nasaan nga po pala ang Mama ni Hunter?”

“Nako, may pinuntahan kasama ang papa niya eh. Siguro mamaya ay babalik na din yun.”

Umupo naman ako sa isang high stool at pinanuod ko na lang na magluto si Yaya Fely.

“Nobyo mo ba si Hunter?”

Napa-ubo naman ako ng tanungin sa akin yon ni Yaya Fely, “N-nako hindi po! Magkaibigan lang

po kami, hehe.”

“Ganon ba? May nobyo ka na ba, hija?”

“Wala pa po.”

“Manliligaw?”

“M-meron po.”

Napatango-tango naman siya at ngumiti, “Kaya siguro hindi mo pa nobyo si Hunter dahil siya

ang manliligaw mo, ano?”

“Nako, hindi po!” natawa naman ako ng bahagya.

“Mabait naman yang batang yan, maloko lang talaga.” Hinalo-halo niya naman yung soup na

niluluto niya habang nagke-kwento sa akin, “Napaka-sweet ng batang yan hindi lang talaga

halata dahil sa bad boy image niya. Kaya naisip ko, ma-swerte ang magiging nobya ng batang

ito dahil sigurado akong hindi pababayaan ni Hunter yon.”

Nako Yaya Fely, sinabi mo pa.

“Kaya nga po eh, swerte nga po ni Cassy.”

“Cassy?” napaharap siya sa akin ng nakakunot ang noo, “Yun ba yung babaeng maputi at

matangkad?”

“Opo, si Cassy nga po yon. Girlfriend po siya ni Hunter.”

“Ganun ba? Akala ko naman eh kaibigan lang yun ni Hunter. Mas napagkamalan ko pa nga

kayong mag-nobyo at mag-nobya ni Hunter eh!” pinatay niya naman ang kalan at sinalin na ang

soup sa isang maliit na bowl.

“Bakit niyo naman po nasabi yan?”

“Siguro dahil sa mga ngiti ni Hunter tuwing nakatingin siya sayo, hija.”

“Paanong tingin po?”

“Basta iba yung tingin sayo ni Hunter eh.” Inayos niya naman ang mga dadalhin ko sa isang tray,

“Ewan ko ba o sadyang kinikilig lang talaga ako sa inyong dalawa.” Natawa naman siya ng

konti.

“Yaya Fely talaga!”

“Oh sige na, ikaw na muna ang bahala doon kay Hunter. Malamang hinahanap ka na non.”

**

“Hunter! Paki-buksan naman ng pintuan, please?” sigaw ko mula sa labas ng kwarto niya dahil

hindi ko kayang buksan ang pintuan niya. May dala-dala kasi akong tray.

Maya-maya pa ay binuksan niya na ito at tutulungan niya na sana akong dalhin yung tray kaso

nilayo ko ito sa kanya, “Hep hep! Ako na magdadala neto. Pinabuksan ko lang sayo yung

pintuan.”

Pumasok naman ako at sumunod naman siya sa akin, “Oh, nakapagpalit ka na ba ng damit?”

“Yes boss!” sumaludo naman siya sa akin at ngumiti. Nilapag ko naman ang tray sa side table at

dali-dali din siyang humiga sa kama niya.

“Oh, kumain ka muna bago ka uminom ng gamot.” Inabot ko naman sa kanya yung soup kaso

lang hindi niya naman tinanggap yon.

“Ayoko busog pa ako.”

“Hunter naman eh, hindi ka makakainom ng gamot hangga’t hindi ka pa kumakain.”

“Ayoko ngaaa!” nag-cross arms naman siya kaya nilapag ko na lang ulit yung bowl sa tray, “Bahala

ka dyan, kapag di ka kumain, iiwan kita dito.”

Napaharap naman siya sa akin at hinawakan ang mga kamay ko, “Alam mo bang nagugutom na

ako, Ysabelle? Pakainin mo na kasi ako!”

“Ano kamo? Bakit papakainin pa kita? Kaya mo na yan, may kamay ka naman eh!”

“Napaka-sama mo naman! May sakit kaya ako!” lumungkot naman ang mga mukha niya at

tumalikod sa akin.

Ang cute magtampo ni Hunter, sarap suntukin. Hahaha joke lang!

“Oh eto na nga! Susubuan na kita.”

“Labag naman sa loob mo eh. Sige, magpapahinga na lang ako.”

“Hunter! Ang arte arte mo! Dali na, kailangan ko na din umuwi maya-maya.”

Humarap naman siya sa akin ng ganon pa din ang mukha, “Aalis ka talaga? Iiwan mo ako?”

“Eh malamang! Hindi naman dito ang bahay namin!”

Napakamot naman siya sa ulo niya at tumalikod ulit sa akin. Aba, ano bang gusto neto?

“Hay nako, Hunter naman! Wag ka na kasing magtampo dyaaan!” tinapik ko naman siya sa

balikat pero wa-epek eh.

Paano ko ba aamuhin ‘tong isang ‘to? Ang arte arte ah!

{SIXTEEN}

Sa ilang beses na pangungulit ko sa kanya para kumain at uminom ng gamot, mabuti naman at

napapayag ko na din si Hunter. Heto nga at ayaw pang magpahinga, gusto niya kumanta daw muna

ako bago niya akong payagan makauwi sa amin.

“Hunter naman eh! Magpahinga ka na kasi!”

“Ayoko nga! Kanta ka muna.”

“Ayoko din!”

“Sus, parang di naman tayo magkaibigan niyan oh!”

Napa-irap na lang ako, “Hay nako, eto na nga!”

I cleared my throat at pagkatapos ay nakita ko siyang nakatitig lang sa akin—hinihintay niya talaga

akong kumanta sa harap niya.

Kung sa habang buhay

Isa lang ang sasabihin

Ang pangalan mo ang sasambitin

Maya-maya pa ay napansin kong tahimik lang siya at hindi inaalis ang tingin sa akin.

Kung sa habang buhay

Isa lang ang matatanaw

Ang ‘yong mukha ang pagmamasdan

Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at tinuloy ko ang aking pagkanta.

Kung iisa lang ang aking pangarap

Ang mahalin mo ako ang nais kong matupad

At kung sa habang buhay ikaw ang kapiling

Wala nang kahit na ano pang nanaisin

Ikaw ang panaginip ang laging nasa isip

Kung sa habang buhay

Isa lang ang tatanganan

Kamay mo lang ang aking hahawakan

Kung sa habang buhay

Isa lang ang hahalikan—

Hindi ko naman naituloy ang pagkanta ko dahil narinig kong tumunog ang cellphone ko mula sa

bulsa ko. Tumayo naman ako para sagutin ang tawag at nilingon ko naman saglit si Hunter—

ngumiti siya ng tipid at nag-thumbs up.

“Hello?”

[Ehem.]

“Oh, Travis? Napatawag ka?”

Narinig ko namang may tumikhim sa may likod ko at paglingon ko naman ay nakita ko si Hunter na

nahiga na ng padapa at nagtalukbong ng kumot niya.

[Wala, namimiss lang kita.]

“Sus, nagkikita naman tayo araw-araw ah?”

[Hindi nga tayo nagkita kanina eh. By the way, natanggap mo ba yung mga bulaklak kanina?]

“Yup, thank you, Travis!”

[You’re welcome. Teka, nasaan ka ba? Parang ang tahimik yata dyan sa inyo ah?]

“A-ah e-eh...”

[Hmm?]

“Nandito ako kela Hunter.”

[Ay oo nga pala. Anong oras matatapos yung tutorial mo? Gabi na ah?]

“Pauwi na din ako.”

[Ganon ba? Sunduin na kita dyan sa kanila, gabi na eh.]

“Hindi na kailangan, Travis. Magco-commute na lang ako.”

[Hindi pwede. Gabi na kaya! Hintayin mo ako dyan. Bye!]

“Teka lang, Travis—”

Bago ko pa matapos yung sasabihin ko ay binabaan niya na ako. Hindi ko alam kung maiinis ako o

matutuwa eh. Hay nako, Travis talaga.

Tinago ko naman yung cellphone ko sa bulsa ko at nilapitan si Hunter na for sure, nagtutulog-

tulugan lang.

“Hunter...” tinapik-tapik ko siya pero hindi naman siya kumikibo, “Uy, tulog ka na ba?”

Wa-epek pa din!

“Ah Hunter, uuwi na ako ah? Tinawagan na ako ni Travis at—”

Gumulong naman siya sa kama para makaharap sa akin at bigla siyang napa-upo sa kama niya,

“Bakit? Tatay mo ba si Travis?”

Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi niya, parang sira ‘tong si Hunter oh!

“Joke lang.” Ngumiti siya pero nagseryoso din siya agad, “Ano? Hatid na kita sa inyo! Baka

magalit na sa akin yang manliligaw mo eh.”

“Hindi na kailangan. Susunduin niya daw ako dito, doon na lang ako sa labas maghihintay.”

“Oh sige, samahan na kita.”

“Wag na, Hunter. Mabibinat ka pa niyan eh, may lagnat ka pa kaya.”

“Kaya ko na!”

“Maniwala ka sa akin na hindi mo pa kaya. Sasapakin kita eh, magpahinga ka na para

makapasok ka bukas, okay?”

“Ysabelle, maglalakad lang naman ako ng konti!”

“Hay nako, bahala ka nga dyan! Di hamak na naging mag-bestfriend nga kayo ni Travis.”

Umiling-iling pa ako habang inaayos ang mga gamit ko.

“Oo nga pala, Ysabelle.”

“Hmm?”

“Kailan pa?”

Napatigil naman ako sa pag-aayos ng gamit at hinarap siya, “Anong kailan pa?”

“A-ah, kailan pa nagsimulang m-manligaw sayo yung bestfriend ko?”

“Kahapon lang.” Bumalik naman ako sa pag-aayos ng gamit ko, “Bakit?”

“Wala naman. Masaya lang ako para sa kanya.”

“Masaya?”

“Oo, hindi na torpe eh.”

**

“Ang tagal tagal naman niyang sundo mo, Ysabelle!” natawa naman ako ng magreklamo ulit si

Hunter na nasa tabi ko.

Pang-apat niya nang reklamo yan, kanina pa kasi kami naghihintay dito kay Travis sa labas ng

bahay nila kaso hanggang ngayon ay wala pa din.

“Alam mo kung napapagod ka na, pumasok ka na sa inyo. Magpahinga ka na kasi don!”

“Ayoko nga! Tapos iiwan kita dito?! Hah, baka mamaya may manamantala sayo ‘no. Di ko

mapapatawad sarili ko kapag nangyari yon.”

“Ang drama mo.”

“Bakit? Totoo naman ah?”

Napa-iling iling na lang ako at hinagod-hagod ang magkabila kong braso. Malamig kasi ang simoy ng

hangin at naka-school uniform pa din kasi ako.

“Oh, gamitin mo muna ‘to.”

Inabot niya naman sa akin yung hoodie na suot-suot niya kanina pero hindi ko tinanggap yon.

“Oh, tatanggi ka na naman sa alok ko eh. Suotin mo na yan, di naman talaga ako nilalamig.”

No choice, edi sinuot ko na kesa naman makipag-talo pa ako sa lalaking ‘to.

“Alam mo, kung ako yang manliligaw mo, hindi kita papahintayin ng matagal—”

Natigil naman siya sa pagdakdak ng marinig naming dalawa ang pag-busina ng isang sasakyan na

hindi kalayuan sa amin. Maya-maya pa ay nakita ko na lang si Travis na nasa tapat naming dalawa

ni Hunter at naglalakad na papunta sa akin.

“Hi Zaree.”

“Hello.”

“Uy pareng Hunter! Kumusta?” nakipag-bro fist naman siya kay Hunter pero tumango lang ito.

“Ayos naman, pare. Sige, mauna na ako sa loob. Ingat kayo ah!”

“Sige pare, salamat.”

“Walang anuman.”

Nilingon naman ako saglit ni Hunter at tinaas baba niya lang ang kilay niya at tinapik ako sa balikat,

“Magpapahinga na din ako, Ysabelle. Salamat pala.”

“Wala yun.”

Nang makita naming dalawa ni Travis na nakapasok na si Hunter sa loob ng bahay nila ay

tinulungan niya naman akong magbitbit ng mga gamit ko.

“Tara na?”

Tumango na lang ako at pinagbuksan niya na ako ng pintuan sa shotgun seat. Umikot naman siya

papunta sa driver’s seat at nagdere-deretso na din siyang mag-drive pabalik sa bahay namin.

Napansin kong hindi umiimik si Travis habang nasa byahe kami kaya naman ako na ang unang

nagsalita, “Travis, okay ka lang ba?”

Lumingon siya saglit sa akin at tumango, “Okay naman. Ikaw? Nagustuhan mo ba yung mga

bulaklak na binigay ko sayo kanina?”

“Ah oo naman.”

Teka, yung bulaklak pala! Saan ko nga ba nailagay yon?!

“Oh, bakit parang may hinahanap ka yata?”

“A-ah, wala yon, hehe.”

Hindi pwedeng sabihin ko kay Travis na nawawala ko yung binigay niyang bulaklak sa akin!

Nakakahiya talaga!

“Zaree...”

“Hmm?”

Napansin kong huminto na ang sasakyan sa harap ng bahay namin. Akmang bababa na sana ako

pero pinigilan niya ako.

“Teka lang, may sasabihin ako.”

“Ano yun?”

“Okay lang ba sayo na mawala muna ako ng ilang buwan?”

Parang na-istatwa naman ako nang marinig ko yun mula sa kanya. Anong meron?

“Bakit?”

“May kailangan lang akong asikasuhin sa New York kasama ang parents ko.”

“Ganon ba? Paano na yung pag-aaral mo dito?”

“Hindi ko alam sa parents ko pero pasensya na, Zaree. Babawi talaga ako pagbalik ko—”

“Okay lang yun, naiintindihan ko. Kelan ba ang alis mo?”

“Mamaya na.”

“A-ah, sige.” Pinaglaruan ko naman ang mga daliri ko at iniwas ko ang tingin ko sa kanya, “Ingat ka

dun ah.”

“Mamimiss kita, Zaree. Sana pag-uwi ko, alam mo na yung sagot mo sa tanong ko sayo

kahapon, pero kung hindi pa, okay lang, maghihintay ako hanggang sa maging pwede na.”

Nginitian ko siya ng tipid at tuluyan na akong bumaba ng sasakyan niya.

Bakit feeling ko may tinatago sa akin si Travis?

{SEVENTEEN}

Mabilis na lumipas ang araw at sabado na nga ngayon. Naisipan ko namang lumabas mag-isa dahil

gusto ko lang magpahangin. Wala si Audrey at Sandy dahil may bonding sila kasama ang sarili

nilang mga pamilya. Si Mama naman may trabaho tapos yung dalawa kong Kuya may mga

schoolworks pang gagawin. Si Travis naman wala na dito sa Pilipinas. Edi no choice, solo flight

talaga ako ngayon.

“Ano bang pwedeng gawin dito sa mall?” inikot-ikot ko naman ang paningin ko sa mga stalls.

Tinitingnan ko pa lang ang mga presyo ng magagandang damit dito ay naiiyak na ako. Bakit ba kasi

ang mahal ng bilihin ngayon?!

Pumasok naman ako sa isang boutique at tumingin ng mga dress. May isa namang nakapukaw ng

atensyon ko, isang yellow dress na sa tingin ko ay bagay na bagay sa akin. Nung tiningnan ko naman

yung presyo... parang gusto ko na lang umuwi.

“Hi Miss! Isusukat niyo po ba?” tanong sa akin ng saleslady pero umiling ako at nginitian na lang

siya.

Naisipan ko na lang lumabas ng boutique na yon bago pa ako umiyak. Kakain na nga lang ako,

whoo! Kaya mo ‘to, Zaree. Single ka kaya panindigan mo ‘tong ginagawa mo.

“Pst! Panget!”

Hindi ko alam pero nung may nagsabi non ay bigla akong napalingon. Shet, Zaree. Nakakahiya na

yang ginagawa mo! Aminadong-aminado ka talagang panget ka?!

Napalingon naman ako sa lalaking tumatawa sa gilid. Hindi ko alam kung maiinis ba ako eh, leche

ha.

“Hoy Hunter!” Oo, si Hunter nga yung lalaking tumatawa sa gilid at mukhang trip pa ako.

“Hi panget!” ngumiti naman siya sabay akbay sa akin.

Tinanggal ko naman yung pagkakaakbay niya sa akin dahil baka may makakita pa sa amin. Hay

nako, baka ma-issue pa kami ‘no!

“Che!” inirapan ko naman siya at nauna nang maglakad.

“Uy saglit lang! Saan ka ba pupunta, Ysabelle?”

“Sa lugar kung saan wala ka.”

“Ay grabe, ayaw mo na sa akin?”

Napaharap naman ako sa kanya at nakita kong nagpu-puppy eyes pa siya, yuck.

“Bakit? Gusto ba kita?”

Natawa naman siya tapos tumabi sa akin, “Grabe, ang sungit mo ngayon! Anong meron?”

“Wala.”

“Sus,” kiniliti niya naman ako sa bewang na siya namang ikinalayo ko sa kanya, “May namimiss ka

‘no?”

“Sino naman?”

“Si Travis siguro?” itinapat niya pa ang index finger niya sa baba niya at inasar-asar pa ko, “Pero

seryoso, bakit mag-isa ka lang? Nasaan na yung dalawa mong kaibigan?”

“Wala, busy sila eh. Tsaka trip ko lang lumabas nang mag-isa.”

“Eh kung ganon, pwede ba kitang samahan?”

Napa-isip naman ako sa sinabi niya. Wala namang masama kung sasamahan niya ako diba? Tsaka

kailangan ko din ng kasama, baka ikamatay ko na din ang ka-boring-an.

“Ikaw ba? Bakit hindi mo kasama si Cassy ngayon?”

“Ah, kasama siya ngayon ng mga kaibigan niya.”

“Hindi ba siya magagalit kung...”

“Kung?”

“Eto.” Tinuro ko naman siya, “Hindi ba siya magagalit kung magkasama tayong dalawa?”

Umiling lang siya at inakbayan ako, “Eto ba? May magagalit ba kung inakbayan kita?”

Napatingin naman ako sa kamay niyang naka-akbay na sa akin at agad akong napangiti, “Siguro si

Travis?”

“Wala naman si Pareng Travis dito eh. Tsaka hayaan mo, wala namang malisya ‘to.”

**

“Ang panget naman ng mga palabas ngayon! Tss.” Nag-cross arms naman si Hunter habang

pumipili kami ng pwedeng panuorin sa sinehan.

Niyaya niya kasi akong manuod ng sine pagkatapos naming kumain kanina. Tapos ngayon namang

nandito na kami, wala naman daw siyang mapiling maganda. Gulo din ng bungo neto eh.

“Labas na lang kaya tayo?”

“Ha?”

“Tara!”

“Saan?”

“Sa heaven.” Itinaas baba niya pa ang kilay niya kaya naman pinalo ko siya sa braso, “Joke lang,

basta, akong bahala.”

“Baka naman may masama kang balak sa akin ah!”

“Ysabelle, ilang beses ko bang uulit-ulitin sayo na malaki ang respeto ko sa babaeng katulad

mo?”

“Oo na, sige na. Dami pang satsat eh.”

“Psh, ikaw kasi, para namang wala kang tiwala sa akin.” Kunwari namang nagtampo pa siya

habang naglalakad kami sa may parking lot ng mall.

“Ang drama naman neto oh! Hindi mo ba nagets na joke lang yung kanina?” umirap naman

ako at nag-cross arms.

“Ang gulo niyo talagang mga babae ‘no? Dapat ako yung nagtatampo dito eh tapos

magtatampo ka din.”

“Grabe siya oh! Alam mo, mas magulo kayong mga lalaki!”

“At bakit?”

“Kahit sa sarili niyo, hindi niyo alam kung sino yung babaeng mahal niyo kaya kadalasan

pinagsasabay-sabay niyo kami!”

“Mas magulo ang mga babae, Ysabelle. Sasabihin niyong mahal niyo kami tapos sa huli hindi

naman pala.”

“Mas magulo kayong mga lalaki—”

“Hep hep! Paano ba napunta ‘tong usapan natin dito?”

“Ewan ko sayo, Hunter. Ikaw nagsimula eh!”

“Anong ako? Ikaw!”

“Ikaw kaya!”

“Sige na, talo na ako.”

**

Hininto naman ni Hunter ang sasakyan sa tabi ng dagat. Bakit niya naman kaya naisipan na dalhin

ako dito? Pero infairness ah, nakaka-relax yung paligid.

“Bakit nandito tayo?”

“Wala lang. Ayaw mo bang ma-relax sa masarap na simoy ng hangin sa may dalampasigan?”

Nilibot ko ang paningin ko at kokonti lang naman ang tao dito. Hindi naman kasi siya resort.

Talagang madadaanan mo lang siya sa gilid at kung gusto mong pumunta dito ay wala namang

bayad.

Umupo ako sa may dalampasigan at ganon din naman ang ginawa ni Hunter. Malapit na din

lumubog ang araw kaya maganda din pagmasdan ang kalangitan.

“Grabe, ang ganda dito.”

“Syempre naman. Dito ako madalas tumambay kapag wala akong ginagawa o kaya naman

gusto kong mapag-isa.”

“Wow,” napatingin naman ako sa kanya, “Hindi ko alam na ume-emote ka din pala minsan.”

“Ysabelle naman, tao din ako. Malamang alam kong maging malungkot.”

Natawa naman ako sa sinabi niya, “Nakakailang girlfriends ka na?”

Napalingon naman siya sa akin at maya-maya pa ay natawa siya, “Talagang tinatanong mo yan

ah?”

Hay nako, Zaree! Bakit kasi yun ang tinanong mo sa kanya?!

“W-wala lang. M-madalas na kasi kitang makita sa school dati na may kasamang mga babae.”

“Actually hindi ko naman talaga sila pinagsasabay-sabay,” iniwas niya ang tingin niya sa akin at

tumitig sa kalangitan, “Madali lang talaga akong makipag-hiwalay sa kanila kasi hindi ko

nahahanap sa kanila yung katangian ng babaeng gusto ko eh.”

“Sus, palusot mo.”

“Hala, oo nga, promise.” Tumitig pa siya sa akin at nag-cross ng heart, “Talagang wala eh, nafe-

feel kong hindi siya yung para sa akin eh.”

“Ano bang ideal girl mo?”

“Katulad ni mama.”

Para namang lumambot ang puso ko dahil sa narinig ko mula sa kanya, maya-maya ay nagkwento

ulit siya with matching actions pa.

“Gusto ko yung hindi lang maganda sa panlabas, pati panloob din. Gusto ko yung mabait,

maalalahanin, sweet, hindi ako iiwan, at kaya akong tanggapin kung sino man ako. Basta,

katulad na katulad ni Mama, yung simple lang pero ang lakas ng dating para sa akin.”

Tumango-tango naman ako at pinaglaruan ang buhangin. Napansin kong natahimik din siya at

maya-maya pa ay tinanong niya din ako, “Ikaw ba, Ysabelle? Anong ideal guy mo?”

“Simple lang yung ideal guy ko.” Nginitian ko siya at nahiga naman ako sa buhanginan. Nakatitig

lang naman siya sa akin na nakaupo pa din sa gilid ko at hinihintay ang pagsagot ko.

“Katulad ng?”

“Yung lalaking kayang panindigan yung mga salitang sinabi niya na mahal niya ako.”

{EIGHTEEN}

Pareho kaming nakahiga ni Hunter sa buhanginan at pareho lang kaming tahimik. Ako? Iniisip ko na

sana ganito lang kadali yung buhay. Sana ganito katahimik yung buhay ko pero hindi pala pwede,

dahil nasa realidad ako at normal na magulo ang buhay ng isang tao.

Talaga bang makakahanap ka lang ng kapayapaan kapag sumakabilang-buhay ka na?

Eto kayang katabi ko? Ano kayang iniisip neto?

“Ayos ka lang ba, Hunter?”

“Oo naman, may naisip lang ako.”

“Ano naman yun?”

“Bakit kaya ang hirap hanapin ng taong para sayo? Bakit kaya kung sino pa talaga ‘tong

tinadhana sa isa’t-isa, kailangan pa nilang hanapin ang bawat isa at kailangan pa nilang

mahirapan?”

“Hindi ko din alam eh. Challenge, siguro? Diba ganon naman, kapag may gusto kang makuha,

kailangan paghirapan mo muna?”

Maya-maya pa ay may narinig kaming nagpatugtog sa isang di kalayuan na tindahan. Malakas ang

volume ng radyo nila kaya umabot hanggang dito sa pwesto namin ni Hunter.

Napansin ko namang tumayo siya kaya napaupo naman ako. Nilahad niya ang kamay niya sa

harapan ko at tinulungan akong tumayo.

Kung sa habang buhay

Isa lang ang sasabihin

Ang pangalan mo ang sasambitin

“Oh bakit mo ako pinatayo?” tanong ko sa kanya habang pinapagpag ang damit ko.

“Pwede ba tayong sumayaw?”

“Ha? Magmu-mukha naman tayong tanga dito, Hunter eh.”

“Hindi yan,” natawa siya ng konti, “Oh ano, pwede ba kitang isayaw?”

Kung sa habang buhay

Isa lang ang matatanaw

Ang ‘yong mukha ang pagmamasdan

Wala pang anu-ano’y tumango ako at nilapat ko naman ang mga kamay ko sa magkabila niyang

balikat. Pinulupot niya naman ang dalawa niyang kamay sa bewang ko tsaka hinila niya ako palapit

sa kanya.

Kung iisa lang ang aking pangarap

Ang mahalin mo ako ang nais kong matupad

At kung sa habambuhay ikaw ang kapiling

Wala nang kahit na ano pang nanaisin

Ikaw ang panaginip ang laging nasa isip

“Hindi ba’t eto yung kinanta mo sa akin nung isang araw?” tanong niya habang nagsasayaw

kami.

“Ha? Hindi ko matandaan.”

“Naalala mo nung nagkasakit ako?” tumango naman ako, “Noong ayaw kitang pauwiin

hangga’t hindi mo pa ako kinakantahan?”

Napa-ngiti naman ako ng maalala ko yon, “Oh, ano namang meron?”

Kung sa habang buhay

Isa lang ang tatanganan

Kamay mo lang ang aking hahawakan

Binigyan niya naman ako ng isang matamis na ngiti at tingin na nakakaloko, “Hindi mo pa natapos

ang pagkanta mo ‘non.”

“So?”

“Pwede bang sabayan mo yung tugtog?”

“Ayoko nga.”

“Sige na, please?”

Hindi naman ako makakatanggi kay Hunter at paniguradong alam niya yon kaya naman sinabayan

ko na ang kanta. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at tumingin sa may dagat.

Kung sa habang buhay

Isa lang ang hahalikan

Labi mo lamang ang tanging asam

“Humarap ka naman sa akin. Hindi ko ma-feel yung pagkanta mo, Ysabelle.” Hinarap niya

naman ang mukha ko sa kanya kaya napatigil ako sa pagkanta.

“Ayoko nga.”

“Bakit ba? Ang galing mo kayang kumanta. Sa akin ka pa ba mahihiya?”

Hindi pwede, Hunter. Hindi kita pwedeng titigan ng matagal dahil pinipilit ko nang kalimutan ang

nararamdaman ko sayo.

“Ayoko nga kasi.”

“Naiilang ka?”

Tumango ako at natawa naman siya, “Sige na nga, okay lang. Enjoy na lang natin ‘tong

pagsasayaw natin, wag ka na kumanta.”

Kung iisa lang ang aking pangarap

Ang mahalin mo ako ang nais kong matupad

At kung sa habambuhay ikaw ang kapiling

Wala na kahit na ano pang nanaisin

Ikaw ang panaginip at laging nasa isip

Nag-iisa lang

Ang hirap din palang kalimutan ang nararamdaman mo sa isang tao ‘no? Feeling mo mawawasak

yung puso mo anytime, lalo na kung ganito kayo kalapit sa isa’t-isa.

Oohh... oohh...

Bakit ba kasi sayo ako na-inlove, Hunter?

Ikaw ang panaginip at laging nasa isip

Oh...

Nagulat naman ako ng bigla niyang sabayan ang kanta. Hindi ko alam na magaling pala siyang

kumanta, nagkulang yata ako ng information noong mga panahon na inii-stalk ko siya, hehe.

Kung iisa lang ang aking pangarap

Ang mahalin mo ako ang nais kong matupad

At kung sa habambuhay ikaw ang kapiling

Wala nang kahit na ano pang nanaisin

Ikaw ang panaginip at laging nasa isip

Nag-iisa lang

Tumigil naman siya at nagsalita naman ako, “Magaling ka naman pala kumanta eh. Bakit hindi

mo sinabi sa akin?”

“Hindi na kailangan, nahihiya din ako sa ganda ng boses mo ‘no.”

Ikaw ang panaginip at laging nasa isip

Nag-iisa lang...

Pagkatapos ng kanta ay bumitaw na kami sa isa’t-isa. Sana ‘tong nararamdaman ko kay Hunter ay

yun na lang din ang nararamdaman ko kay Travis.

Kay Travis na kayang gawin ang lahat... mapunta lang ako sa kanya.

“Sinong iniisip mo?”

“A-ah, wala.”

“Sus, ide-deny pa.”

Bumuntong-hininga ako bago magsalita, “Naalala ko lang si Travis. Alam mo ba kung anong

aasikasuhin niya sa ibang bansa?”

“Hindi ko din alam eh, nagpaalam lang siya sa akin na aalis lang siya. Ganon din naman ang

sinabi niya sayo, hindi ba?”

Tumango ako at yumuko. Feeling ko mali ‘tong ginagawa ko... na napapalapit ako masyado kay

Hunter. Ano na lang iisipin ni Travis neto?

Sabagay, sabi nga ni Hunter kanina, wag ko na lang daw haluan ng malisya. Magkaibigan naman

daw kami eh.

“Gusto mo na bang magpahinga? Iu-uwi na kita sa inyo.”

“Pwedeng dito muna tayo? Ayoko pang umuwi eh.”

“Dahil gusto mo pa ako makasama?”

“In your dreams!” Natawa na lang kami pareho at naglakad-lakad na lang ulit.

{NINETEEN}

Nasa daan na kami pauwi ni Hunter ng may bigla akong maalala. Baka kasi naiwan ko sa bahay nila

yung bouquet ng flowers na binigay sa akin ni Travis noong nakaraang araw. Diba yun din yung

araw na binigyan ako ni Travis ng mga bulaklak at dumeretso ako kela Hunter para sa tutorial

namin?

“A-ah, Hunter...”

“Hmm?” sumilip siya saglit sa akin at tinuon na lang ulit ang tingin sa daan.

“May ano ba, ah—”

“Ano?”

“May naiwan ba ako sa bahay niyo noong nakaraang araw? May nakita ka bang bouquet ng

flowers doon sa library niyo?”

Agad naman siyang napa-iling at nagtanong, “Bakit? Anong meron?”

“Nawawala ko kasi yung flowers na binigay sa akin ni Travis nung isang araw eh. Akala ko

lang naman naiwan ko sa inyo—”

“Mahalaga ba sayo yun?”

Ako lang ba o sadyang nanlamig ang mga boses ni Hunter nung tinanong niya ako? Hay nako, Zaree.

Ano na naman ba yang nasa isip mo!

“S-syempre naman, Hunter. Bigay kasi ni Travis yun sa akin tsaka baka magalit siya kapag

nalaman niyang nawala ko yun, diba?”

“Edi palitan na lang natin.”

“Hindi na, Hunter. Okay lang.”

Saglit namang natahimik yung loob ng sasakyan niya. Wala kasing nagsasalita sa amin, ewan ko ba,

pagkatapos kong i-open yung topic na yun, wala na ulit umimik sa aming dalawa.

“Kumusta na pala kayo ni Cassy?”

Tumango-tango naman siya pero nakatuon pa din ang tingin niya sa daan, “Ayos lang, ganon pa

din.”

“Ano na nga palang plano mo sa monthsary niyo? May matutulong ba ako?”

“Hindi ko din alam eh.”

Napakunot naman ang noo ko dahil sa sagot niya. Parang dati lang excited na excited pa siya na ako

daw ang kakanta para sa monthsary nila tapos ngayon parang wala na siyang gana. Tss.

“Oo nga pala, hindi ba kayo nagde-date ni Cassy tuwing weekends? Kasi diba ganon yung

mga couples, usually nagde-date sila kapag free time nilang dalawa? Kayo ba?”

“Hindi ako mahilig makipag-date tsaka kung may free time man ako, mas pipiliin ko lang din

na sa bahay na lang.”

“Eh bakit nasa mall ka kanina?”

Napahinto naman siya sa pagda-drive dahil naka-red yung ilaw sa stoplight. Lumingon-lingon

naman siya sa paligid na parang may hinahanap at pagkatapos ay tiningnan niya naman ako.

“Alam mo ikaw napaka-dami mong tanong ‘no? Panigurado gutom lang yan.”

Inirapan ko naman siya kaya natawa siya bigla, “Saan mo gusto kumain ng dinner?” tanong niya

ulit.

“Sa bahay na lang ako magdi-dinner, Hunter.”

“Sure ka? Ako namang bahala sayo eh. Sige na, Ysabelle.” Pamimilit niya pa pero umiling lang

ako.

“Hindi na, okay lang ako, promise.” Itinaas ko pa ang kanan kong kamay.

“Okay, ikaw bahala.” At nagsimula na ulit siyang mag-drive.

Aba’t parang ako pa yata yung natalo dito ah?

**

Huminto naman siya sa tapat ng bahay namin at nauna na siyang bumaba para pagbuksan ako ng

pintuan ng sasakyan.

“Thank you.”

Napakamot siya sa batok niya at inalalayan pa akong makapasok sa bahay namin, “Okay na,

Hunter. Siguro naman safe na ako dito ‘no? Nasa loob na ako ng sarili kong bahay.” Dagdag ko

pa.

Natawa naman siya ng mahina at pagkatapos ay nilibot ang paningin niya sa bahay namin.

“Bakit parang walang tao sa loob ng bahay niyo?” Napatingin naman siya sa relo niya, “Alas

syete pa lang ng gabi ah? Nasaan ang mama at mga kuya mo, Ysabelle?”

“Ah, nandyan lang sila sa loob. Gusto mo bang pumasok muna?”

Tumango naman siya at sabay na kaming pumasok doon. Madilim lang ang paligid pero alam kong

nandito sila, sus, saan pa ba pupunta yung mga yon?

“Kuya Zeke? Kuya Zed?”

Teka, masyado ngang madilim dito. Ano na naman kayang trip ng mga kuya ko?

“Mga kuya, nasaan ba kayo?—”

Halos mapatalon naman ako sa gulat ng biglang may lumabas na nakaputing t-shirt sa loob ng isang

kwarto. Buti na lang at nasa likod ko si Hunter at naalalayan niya ako bago ako bumagsak sa sahig.

“Zaree? Ikaw na ba yan?” tinutukan naman ako ng flashlight ni Kuya Zed na siyang ikinatakip

namin ni Hunter sa mukha namin.

“Kuya Zed naman! Ang sakit sa mata nung flashlight!”

Imbis na patayin niya pa ay pinaglaruan niya pa yun at inikot-ikot sa may bandang mukha ko.

Narinig ko namang tumatawa lang si Hunter at mukhang nagugustuhan pa ang trip sa akin ng

kapatid ko.

“Kuya Zed naman eh! Sasapakin na kita!”

“Sorry, haha.” Binaba niya naman ang flashlight na nakabukas pa din at umupo sa sofa naming de

kahoy.

“Ano bang meron at ayaw niyong buksan ang ilaw?” inabot ko naman ang switch pero kahit

anong gawin ko ay hindi naman nagbubukas ang ilaw.

“Sige, buksan mo lang ng buksan, Zaree.” Napabuntong-hininga naman si Kuya Zed, “Naputulan

tayo ng ilaw. Nakalimutan magbayad ni Mama.”

Sinasabi ko na nga ba. Hindi na bago sa amin ‘to ‘no. Madalas na din kaming maputulan ng kuryente

dahil walang sapat na pambayad si Mama, wala eh.

“Nasaan si Mama?” napansin ko namang tahimik lang si Hunter na nasa gilid ko.

“Eh ayun, lumabas para manghiram ng pera. Si Kuya Zeke naman, nasa school pa din,

paniguradong madami pang ginagawa yun don.”

“Bakit hindi na lang siya nanghiram sa akin?”

Si Mama talaga oh. Dapat tinext niya na lang ako na kailangan niya ng pera pambayad sa bill namin

sa kuryente. May ipon naman ako dahil may gig ako tuwing gabi diba?

“A-ah, Ysabelle—”

“Teka, pareng Hunter, nandyan ka nga pala! Kumusta na?” lumapit naman si Kuya Zed sa kanya

at inakbayan pa ‘to, “Nako, pare. Bakit ngayon ka lang bumisita dito sa bahay? Tsk, sa sobrang

tagal mo, naunahan ka na. Etong si Zaree, ay aba, may manliligaw na! Akala ko ba—”

“Kuya Zed naman!”

“Bakit totoo naman diba? Kwinento kaya sa akin ni Kuya Zeke, yung Travis ba yon?”

Inirapan ko na lang siya at hinablot sa kanya yung flashlight. Dumeretso naman ako sa kusina para

maghanap ng kandila at posporo, nang makahanap naman ako ay bumalik ako sa pwesto nila at

nagpa-ilaw ng kandila sa ibabaw ng center table.

Naabutan ko naman silang nagtatawan doon at mukhang hindi pa ako napansin kaya naman

dumeretso na muna ako sa kwarto ko para magpalit ng damit.

Kung magkakaroon nga naman ako ng Kuya, bakit yung kasing daldal pa ni Kuya Zed? Hay nako,

kaasar talaga!

“Oh, nandyan na ulit si Zaree. Kumain na ba kayong dalawa?”

“Hindi pa nga eh. Niyaya ko kasi kanina si Ysabelle na kumain muna ng dinner bago kami

umuwi kaso lang tumanggi eh.”

“Zaree naman?!” napatayo pa si Kuya Zed at nilapitan ako, “Hindi mo dapat tinatanggihan ang

libre!”

“Kuya Zed naman! Pwede bang tumahimik ka muna kahit saglit lang?!” ginaya ko pa yung tono

ng boses niya kaya naman natawa si Hunter na nakikinig lang sa amin.

“Oh chill ka lang, kapatid.” Tinaas niya pa ang dalawa niyang kamay, “Labas muna ako saglit ah?

Ang init dito eh. Oh kayong dalawa dyan, baka mamaya kung anong gawin niyo dito—”

“Kuya!!” sa pagsigaw ko naman na yon ay tuluyan na siyang lumabas kaya naiwan kaming dalawa

ni Hunter dito sa loob ng bahay.

“Uhm, Hunter...”

“Hmm?”

“Pasensya ka na kay Kuya Zed ah? Tsaka pasensya ka na rin dito sa bahay namin kung wala

kaming kuryente, hindi kasi nakapag-bayad si Mama eh. Kung gusto mo samahan na lang

muna kita sa labas? Wala din kasing nahandang pagkain dito.”

Tumayo naman siya at nakita ko pa siyang ngumiti, “Wala lang ‘to, Ysabelle. Okay lang sa akin

ang lahat ng ‘to.”

“Salamat.”

“Kain tayo sa labas?”

“Wag na, Hunter. Okay lang ako.”

“Sus, tatanggi ka na naman eh. Tara na!”

{TWENTY}

Monday na naman ngayon at maaga akong nagising dahil may pasok na ulit. Lumabas ako ng

kwarto na dala-dala ang towel ko para maligo pero nang makalabas naman ako ay muntik pa akong

mahagip ni Kuya Zed na nagmamadaling pumasok sa banyo.

“Kuya Zed naman eh! Napakadaya mo!” kinatok-katok ko pa yung pintuan ng banyo pero wala na

akong nagawa, naunahan na naman ako ng napaka-gentleman kong Kuya.

“Maghintay ka na lang dyan, Zaree! Kailangan ko lang talagang mauna kasi maaga akong

papasok ngayon!”

Hindi ko na lang siya pinansin at umupo na muna sa sofa namin. Doon ko naabutan si Mama na

nanunuod ng balita sa tv at inaayos ang gamit niya para sa trabaho.

“Oh ano, naunahan ka na naman ng Kuya Zed mo?” natawa pa si Mama habang sinasabi niya

yon.

“Good morning, Ma. Opo eh, minsan nga po ay turuan niyo yong maging gentleman! Kainis

talaga.”

“Hayaan mo na ang Kuya mo, Zaree. Ganon na talaga yon simula noong bata pa siya.” Tinapik

niya naman ako sa balikat at nung matapos niyang ayusin ang gamit niya ay umupo na din siya.

“Kumusta ka na nga pala, anak?”

“Po?”

“Kinakamusta lang kita. Matagal na din kasi tayong hindi nakakapag-usap tungkol sa buhay

mo.”

“Ayos naman po, Mama.” Nginitian ko naman siya pero binigyan niya lang ako ng isang matamis

na ngiti.

“Hmm, ang baby ko may manliligaw na! Dala-dalawa pa!” napa-iling iling pa siya sa sinabi niya

na siyang ikinalaki ng mga mata ko.

“Ano po?! Paano pong naging dalawa?!”

“Diba yung si Travis pati yung sino nga ba yun?” nilagay niya pa yung index finger niya sa baba

niya at mukhang nag-iisip pa, “Hunter ba yon?”

“Nako Ma, hindi ko po manliligaw si Hunter!”

“Eh bakit parang may something? Alam mo na, hehe. Talaga ba?”

“Opo, Mama. Yun pong si Travis, yun talaga ang manliligaw ko pero si Hunter po?” umiling-

iling naman ako, “May girlfriend na yun, Ma tsaka magkaibigan lang kami ‘nun.”

Narinig ko naman ang pagbuntong hininga niya at nilapitan ako, “Basta, kung sasagutin mo man

yang manliligaw mo na si Travis ay wag kayong magpapadalos-dalos ng desisyon ah? Wag ka

nang tumulad sa akin, anak. Mahirap ang buhay kapag hindi pinagplanuhan at pinag-isipan

ng mabuti.”

“Alam ko naman po yun.” Hinawakan ko naman ang kamay niya na nakapatong sa kamay ko,

“Tsaka wala pa naman po akong balak sagutin si Travis, masyado pa pong maaga.”

**

10 minutes before 7 am nang makarating ako sa school. Naabutan ko naman ang mga kaklase ko na

maingay sa loob ng classroom. Yung iba, tumutugtog ng gitara. Yung iba, nagliligawan. Yung iba,

nagdadaldalan. Wala namang bago dun. Sanay na ako sa ganitong eksena sa loob ng classroom

tuwing umaga.

“Oopsie! Nandyan na ang babaeng sobrang haba ng hair!” napalingon naman ako sa babaeng

nagsalita sa loob ng classroom at panigurado akong si Sandy yon.

Pumunta naman ako sa side kung saan nakaupo kaming tatlong magkakaibigan at sinamaan ng

tingin si Sandy.

“Ay bakit? Totoo namang mahaba ang hair mo, girl!” hinawi-hawi niya pa yung buhok ko at

tumawa-tawa pa.

“Ewan ko sayo, Sandy! Nasaan nga pala si Audrey—” natigil naman ako sa pagsasalita nang may

mapansin akong isang box ng cupcake na nakapatong sa table ko, “Kanino galing ‘to?”

“Hay nako, tingnan mo kaya!” inikot-ikot pa ni Sandy ang dulo ng buhok niya at mukhang kilig na

kilig pa sa nakikita niya. Parang baliw lang eh.

May nakita naman akong note sa ibabaw ng box kaya naman kinuha ko ito at binasa. Hmm, si Travis

kaya ang nagbigay neto?

Ysabelle,

My mom baked some cupcakes kaya I want you to taste some of it. Good morning, by the way! Ehem,

sabihan mo ako mamaya kung masarap ha? Ako naglagay nung icing, hehe.

- Hunter Grae

“Oh, alam mo na kung sinong nagbigay?” umupo naman si Sandy ng maayos sa upuan niya,

“Tama na ngiti, girl! Hay nako, panigurado kung nandito si Travis ay malamang nagsapakan

na yung dalawang mag-bestfriend.”

“Sandy!”

“Ay sorry, hehe. Sabi ko nga joke lang eh. Ano bang nakalagay sa note?”

Inabot ko naman sa kanya yung note at siya na ang bahalang nagbasa, “OMG! PATIKIM NAMAN

AKO NUNG CUPCAKES!” Bago niya pa maabot yung cupcakes ay nilayo ko na agad yun sa kanya.

“Hep hep! Mamayang break, bibigyan kita.”

“Sabi mo yan ah! Akin yung red velvet!”

“Aba namili ka pa?”

“Syempre naman, ganon talaga kapag maganda.”

Umirap naman ako at sabay kaming natawa, “Teka, nasaan ba si Audrey?”

“Ewan ko nga din eh. Kanina ko pa tinetext pero hindi naman nagrereply, hindi naman nale-

late yun diba?”

Oo nga, hindi naman talaga nale-late sa klase yung si Audrey. Sa aming tatlo, ako lang talaga yung

nakakaranas ng pagka-late pero first time yata netong si Audrey ah.

“Hindi kaya absent yun ngayon—”

“Mga teh!” napalingon naman kaming dalawa ni Sandy ng biglang may sumigaw sa may likod

namin.

“Oh Audrey! Akala namin absent ka na eh.”

“Hindi ‘no, na-late lang talaga ako ng gising pero Zaree...”

“Hmm?”

“May kailangan kang malaman.”

“Ano yun?”

**

“Hindi nga? Break na si Cassy at Hunter?”

“Sus, hindi ka pa ba nasanay? Malamang may bago na namang ipapalit si Hunter dun sa

babaeng yon.”

“Wala pa nga silang isang buwan eh!”

“Gaga ka ba? Si Cassy nga lang ang tumagal dyan kay Hunter eh.”

Narinig ko naman ang ibang usap-usapan ng mga estudyante dito sa loob ng cafeteria. Actually,

kanina ko pa alam. Kwinento sa amin ni Audrey kaninang umaga dahil nakita niya pa daw itong

nagtatalo sa may garden at nagmamakaawa pa daw si Cassy na wag silang maghiwalay.

“Seryoso mga teh, nakakaawa tingnan si Cassy kanina. Biro mo yun? Isang babae ang

nagmamakaawa para lang hindi siya iwan ng taong mahal niya?”

“Oh eh anong masama don?” tanong ni Sandy kay Audrey sabay kain sa sandwich niya.

“Hello Sandy? Kung ako si Cassy, hindi ako luluhod sa harap ni Hunter para lang hindi siya

makipaghiwalay sa akin ‘no! Tsaka ang daming nanunuod kanina sa pagtatalo nila tapos yun

pa? Ew, nakakababa ng level yun mga teh!”

“Ang sama ng ugali mo, Audrey. Ganon talaga, eh paniguradong mahal na mahal ni Cassy si

Hunter kaya siya nagkaganon.”

Hindi ko na lang pinansin yung dalawa at napagpasyahan kong i-text muna si Hunter.

To: Hunter Salazar

Nasaan ka?

Wala pang ilang minuto ay nagreply na agad siya.

From: Hunter Salazar

Somewhere. Alam mo naman siguro kung saan ako pumupunta kapag may problema ako diba?

Natigil naman ako sa pagtetext ng mag-peke ng ubo si Audrey at Sandy sa harapan ko. Tiningnan ko

naman sila pero wala akong nakuhang sagot.

“Sino yang ka-text mo, girl?” tanong sa akin ni Audrey.

“A-ah...”

“Don’t tell me si H yang ka-text mo?” tinaasan naman ako ng kilay ni Audrey kaya natago ko bigla

ang cellphone ko.

“Sino si H?”

“Oh my gosh, girl! Alam mo na kung sino si H!” inikot niya pa yung mata niya, “Anong meron sa

inyong dalawa?”

“Wala! Kinumusta ko lang siya. Alam niyo namang—”

“Zaree naman, hanggang kailan ko ba sasabihin sayo na tigilan mo na yang lalaking yan?

Wala kang mapapala dyan!”

“Audrey, kaibigan ko lang si Hunter, okay?”

“Siguraduhin mo lang, Zaree ah. May Travis na naghihintay ng matamis mong oo, wag mo

sanang paaasahin yung tao at sa huli sasabihin mo sa amin na mahal mo talaga si Hunter.”

“Ano naman kasing masama, Audrey kung piliin man ni Zaree si Hunter kay Travis? Malay

mo, sila naman talaga ang para sa isa’t-isa diba? Tsaka hindi natin pwede ipilit si Zaree sa

taong hindi niya naman gusto o naguguluhan siya para sa nararamdaman niya dito, hindi

ba?”

“Kasi alam ko kung ano ang pwedeng gawin ni Hunter kay Zaree. Hindi niyo ba nakikita?

Playboy yang si Hunter, hindi siya pwede kay Zaree dahil mahina siya pagdating sa mga

ganyan.”

“Kung makapag-usap kayo parang wala ako dito ah.” Malumanay kong sabi pero nakayuko lang

ako.

Naramdaman ko naman ang pagtahimik nila kaya nagsalita ulit ako, “Pwede bang wag muna

nating pangunahan ang lahat? Si Travis, nanliligaw yun sa akin. Si Hunter, kaibigan ang

turing namin sa isa’t-isa kaya pwede? Tigil muna?”

{TWENTY-ONE}

Hindi muna kami masyadong nagdaldalan pagkatapos non. Bumalik kami sa classroom na wala

lang, parang hangin lang ang turingan namin sa isa’t-isa pero paminsan-minsan naman ay

naglilingunan kami.

Naramdaman ko naman na nag-vibrate ang cellphone ko kaya naman binasa ko kung sino ang

nagtext.

From: Hunter Salazar

May klase pa ba kayo?

To: Hunter Salazar

Meron, bakit?

From: Hunter Salazar

Pwede ba kitang sunduin mamayang uwian? May pupuntahan lang tayo.

Inisip ko naman kung may gagawin ba ako mamaya. Hmm, wala naman bukod sa itu-tutor ko siya

pero parang iba yata ang mangyayari ngayon. Wala yatang tutorial na magaganap.

To: Hunter Salazar

Oh sige ba.

From: Hunter Salazar

Thank you, Ysabelle.

Hindi na ako nagreply pagkatapos non. Alam kong nalulungkot siya dahil sa nangyari kanina pero

nalulungkot nga ba? Nalulungkot din ba ang isang playboy kapag nakikipag-break sila sa babaeng

panandalian lang nilang nakasama?

“Okay class, get ¼ sheet of pad paper.”

“Hala, Miss? Para saan po?”

“Surprise quiz!”

Oh sht. Hindi ako nakapag-advance man lang ng aaralin. Hay nako, pauso talaga ‘tong teacher namin

sa History.

Nilingon ko naman ang dalawa kong kaibigan na walang ka-ekspre ekspresyon ang mukha.

Mukhang nafe-feel ko din ang nafe-feel nila, pare-pareho lang kaming hindi nag-advance reading.

Goodluck na lang talaga.

After 15 minutes...

“Hindi na ako nagulat sa score ko, sinasabi ko na nga ba.” Patuloy pa ni Gerald habang umiling-

iling nang makita ang result ng quiz niya.

“5/10, not bad.” Sabat naman ni Kean na siyang ikinatawa ng iba naming mga kaklase.

“If I call your name, please let me know your score, okay?” paalala pa ng teacher namin kaya

napayuko na lang kaming lahat.

“Oh no! Recorded pa!”

“Malas talaga ng araw na ‘to.”

“Hay nako, sana hindi na lang ako pumasok.”

Hindi ko din alam kung anong meron sa petsa ngayon. Ang daming nangyayari hindi pa man tapos

yung araw, paano pa kaya mamaya?

**

Uwian na namin at nauna nang umuwi yung dalawa kong kaibigan. Agad ko namang tinext si

Hunter na nandito na ako sa may parking lot ng school at maya-maya pa ay nakita ko na ang kotse

niyang nakahinto sa tapat ko.

Bumaba naman siya doon at pinagbuksan ako ng pintuan para makapasok sa shotgun seat, “Thank

you.”

Hindi na siya nagsalita at umikot na para makasakay sa driver’s seat, “Hindi ka pumasok kanina?

Nag-cut ka?”

Ngumiti naman siya ng tipid at tumango, “Nakakawalang gana pumasok puro na lang tsismisan

ang maririnig ko don.”

“Eh saan ka pumunta?”

“Sa lugar kung saan ako pumupunta kapag gusto kong mapag-isa.”

Pagkatapos ng ilang oras na byahe ay nakarating kami sa pupuntahan namin. Dito niya ulit ako

dinala katulad noong sabado. Pinagmasdan ko ang mukha niya pero wala namang bahid ng lungkot

dito, oh hindi ko lang talaga halata?

“Wag mo naman akong titigan ng ganyan, matutunaw ako eh.” Tumawa pa siya pero hindi ko

yon pinansin.

“Ayos lang naman sa akin kung ilalabas mo yang sama ng loob mo, Hunter. Wag mo nang i-

peke yang nararamdaman mo.”

Sabay kaming naglakad papunta sa may dalampasigan at doon naupo, “Hindi naman talaga ako

malungkot. Ewan ko, gusto ko lang talaga mapag-isa kanina pagkatapos ng nangyare.”

Nakatitig lang siya sa papalubog na araw habang pinagmamasdan ko ang mga mata niya. Kanina pa

ako naghihintay ng luhang papatak mula sa mga mata niya pero wala.

“Ano bang nangyare?”

Nagkibit-balikat siya, “Hindi ko alam.”

“Pero may nakapagsabi sa akin na nagmamakaawa daw si Cassy sayo na wag mo siyang

hiwalayan, hindi ba? Bakit iniwan mo pa din siya?”

“Oo, nagmamakaawa nga siya sa akin.”

Nang marinig ko ang sagot niya ay gusto kong paniwalaan si Audrey na kapag patuloy kong minahal

si Hunter ay wala akong mapapala sa kanya. Kaso lang hindi eh, feeling ko may kailangan pa akong

marinig mula kay Hunter kaya tumahimik muna ako.

“...Pero binalewala ko lang siya.” Tumingin siya saglit sa akin pero umiwas din, “Hindi ko alam.

Hindi ko ramdam.”

“Ang alin?”

“Hindi ko ramdam sa sarili ko na siya yung para sa akin. Feeling ko mali ‘tong mga ginagawa

ko eh. Mali ‘tong nagmamahal ako.”

“Hindi kailanman maling magmahal, Hunter.”

“Nagawa ko na, Ysabelle. Alam ko, pinaglalaruan ko lang yung ibang babae, binabalewala ko

lang yung feelings nila pero wala eh, ayoko na.”

“Ayaw mo nang magmahal?”

“Gusto kong magmahal, Zaree.” Wow, ngayon niya lang ulit ako tinawag sa una kong pangalan,

“Kaso hindi pwede.”

“Ano bang pumipigil sayo?”

“Sarili ko.” Bumuntong-hininga siya, “Kasalanan ko kaya buwan buwan kayong may nakikita

na babaeng umiiyak sa loob ng campus. Tanungin mo sila kung bakit sila umiiyak ang

isasagot nila, ‘Nag-break na kasi kami ni Hunter’ o kaya naman ‘Pinagpalit na ako ni Hunter.’

Oh diba?”

Hindi ko ma-gets yung point niya. Sinasabi niya ba ‘to dahil gusto niya nang magtino pagdating sa

pagmamahal o may iba siyang gusto pero hindi niya lang masabi sa akin?

“May oras pa para magbago.”

Tumango naman siya, “Oo, alam ko pero... may oras pa din kayang mahalin ako ng taong

mahal ko kahit ganito ako ka-gago?”

T-teka, totoo ba ‘tong naririnig ko?

“A-ano?”

“Deh, wala.” Ngumiti naman siya pagkatapos niyang sabihin ang lahat ng yon. Hala, abnormal ba

‘to?

“Abnormal ka ba?”

“Ano kamo? Abnormal? Tss.” Nag-smirk naman siya, “Ang gwapo ko namang abnormal kung

ganon.”

“Eh kasi pagkatapos mong mag-drama ng sobra ngingiti ka dyan tapos sasabihin mong wala

lang yung lahat ng yun?!”

“Eto naman oh, masyado mong inii-stress yung sarili mo. Chillax ka lang, pwede?”

naramdaman kong pinitik niya pa yung noo kong kanina pa nakakunot.

“Aray ha!”

“Ay sorry, hehe.” Nag-peace sign naman siya tapos ngumiti ng kita lahat ng ngipin.

“Ew, ang panget mo.” Joke lang, syempre.

“Kung panget ako, ano ka pa?”

“Maganda siguro?”

Inikot niya naman ang mata niya na siyang ikinatawa ko, “Ang sungit mo, Hunter pero bagay ah!”

“Ewan ko sayo, Ysabelle. Tara na nga! Kumain muna tayo!”

“Bakit ba pag palagi kitang kasama eh hindi mawawala yung salitang ‘kumain muna tayo?’”

“Kasi Ysabelle, kapag kasama mo ako, hinding-hindi ka magugutom.”

“So tatay kita ganon? Ayaw mo akong magutom eh.”

“Ang corny mo, Ysabelle.”

“Mas corny ka.”

“Che!”

**

Pagkatapos naming kumain ay nagpasya kaming maglibot-libot muna. Ngayon ko lang din nalaman

na nasa Tagaytay na pala kami. Maya-maya pa ay nag-park siya sa gilid ng simbahan. Hindi ko alam

na nagsisimba din pala ‘tong si Hunter.

“Nagsisimba ka pala?” tanong ko sa kanya pero tumawa lang siya ng bahagya.

“Syempre, tao din naman ako kahit ganito ako, Ysabelle.” Naramdaman ko naman ang

paghawak niya sa kamay ko at sabay na kaming pumasok sa loob ng simbahan.

Walang misa pero nakita kong may ibang nagdadasal, “Upo na tayo.” Naupo naman ako at ganon

din ang ginawa niya.

Napansin ko namang tahimik lang si Hunter sa tabi ko kaya naman tiningnan ko siya ng saglit.

Nakita ko siyang nakatitig lang sa harap ng altar at ngumingiti ngiti pa.

“Uy, bakit nangiti ka dyan? Ayos ka lang ba?”

Napaharap naman siya sa akin tapos lumingon ulit sa altar, “Ang sarap siguro sa feeling nang

naghihintay ako doon sa tapat ng altar.”

“Hunter, masyado pang maaga para mag-imagine ka ng ganyan.”

“Hindi naman masamang mangarap na balang araw, ako yung nakatayo dyan sa harap ng

altar at hinihintay ko yung babaeng papakasalan ko. Diba masayang mag-imagine ng ganon,

Ysabelle?”

Tumango naman ako at hindi ko maiwasan na isipin ang mga magulang ko. Yung mga magulang ko

na hindi natupad ang mga pangarap nila noong bata pa sila na makasal sa simbahan. Yung nanay ko

na maliit pa lang, pangarap nang maiharap sa altar ng lalaking mahal siya.

Ganon kapag minamadali ang pag-ibig. Pinapangunahan mo lahat ng bagay kaya hindi mo alam na

may nakakaligtaan ka na palang parte na dapat mo pang pagdaanan.

“Ayos ka lang ba, Ysabelle?”

Nabalik naman ako sa katinuan ng maramdaman ko ang paghawak ni Hunter sa kamay ko.

Napatingin naman ako doon at agad na binawi yon.

“A-ah, oo. Wala lang ‘to.”

Hindi ko na lang siya pinansin at lumuhod ako para magdasal. Naramdaman ko namang ganon din

ang ginawa ni Hunter kaya tiningnan ko siya saglit at napansin kong nakatingin din siya sa akin.

“B-bakit? May dumi ba ako sa mukha?”

Ngumiti lang siya at umiling. Maya maya pa ay yumuko siya at nagdasal na lang. Ganon lang din ang

ginawa ko. Ngayon lang ulit ako nagkaroon ng oras para pumunta sa simbahan at makausap ng

maayos ang Diyos.

Lord, ako po ito, si Zaree Ysabelle Salameda. Gusto ko lang po sanang sabihin sa inyo na

nagpapasalamat po ako sa lahat ng binigay niyong biyaya sa akin at sa pamilya ko. Kahit po na hindi

kami kompleto, nararamdaman ko pa din pong kuntento na kami sa kung anong meron kami. May isa

lang po sana akong hihilingin sa inyo, sana po kapag nandito na yung lalaking para sa akin, bigyan

niyo po ako ng isang sign na nandito na siya. Gabayan niyo po ako palagi kapag nakilala ko na siya

para maging maayos ang buhay ko dahil alam ko pong nandyan kayo para sa akin kahit anong

mangyari. Alam ko pong masyado pang maaga para hilingin ko ito sa inyo pero maghihintay po ako

na maging maayos ang lahat bago niyo siya ibigay sa akin. Maraming salamat po. Amen.

Dumilat naman ako pagkatapos kong sabihin ang prayer ko. Pansin ko namang kanina pa pala tapos

‘tong katabi ko pero nakaluhod pa rin at mukhang hinihintay pa ang pag-upo ko.

“Anong tinitingnan mo? Bakit ayaw mo pang maupo?”

“Hinihintay lang kitang matapos magdasal.”

Ngumiti naman siya sa akin pagkatapos niyang sabihin yon pero hindi ko alam... may iba talaga

akong naramdaman nung nagtama ulit yung tingin naming dalawa.

{TWENTY-TWO}

Tatlong buwan na ang nakakalipas at madami din ang nagbago sa buhay ko. Wala na akong balita

kay Travis simula noong umalis siya papuntang New York kasama ang mga magulang niya. Ano na

kayang nangyari doon?

“Ysabelle naman, sino na naman ba yang iniisip mo? Nakakainis na.” Napalingon naman ako sa

katabi kong si Hunter na kanina pa nakakunot ang noo.

“Ano ba kasi yon?”

“Tayong dalawa yung magkasama tapos iba yung iniisip mo?” sumimangot naman siya at

nagbasa na lang ulit.

Nandito kasi kaming dalawa ngayon sa library dahil vacant namin pareho. Yung dalawa kong

kaibigan, nandoon sa canteen at kumakain. Dapat nga eh sasama ako sa kanila kaso lang paglabas

ko ng room, naabutan ko si Hunter na naghihintay sa tapat ng room namin at agad na kinaladkad

ako papuntang library. Turuan ko daw siya sa Physics, may quiz daw sila eh.

“Eh bakit ka ba kasi nagagalit dyan?”

Tiningnan niya ako saglit at pagkatapos ay inirapan lang ako. Aba’t, ano bang nangyayare dito sa

lalaking ‘to?!

“Hunter...” kinalabit ko naman siya pero wa-epek na naman.

Kahit kelan talaga, napakahirap suyuin ng isang ‘to. Pasalamat siya at natitiis ko pa siya kung hindi

talaga—

“May nagtetext oh.” Sabi niya at tinuro ang cellphone kong kanina pa pala umiilaw.

“Ay.” Kinuha ko naman yon sa lamesa at tiningnan kung sino ang nagtext.

From: Sandy Bartolome

Girl! Tapos na kami kumain ni Audrey, ikaw ba? Kumusta ka naman dyan pati si Hunter? Hay nako,

etong si Audrey, napaka-sungit! Wala naman akong ginagawa, sinusungitan ako, girl! HELP!!!

Napa-iling at natawa na lang ako nang mabasa ko ang text ni Sandy. Napansin ko namang

napaharap sa akin si Hunter dahil narinig niya akong tumawa habang binabasa ang text.

“Sinong kausap mo?”

Tinaasan ko lang siya ng kilay at hindi na pinansin—hanggang sa hablutin niya ang cellphone ko at

nakibasa din ng text ni Sandy sa akin.

“Ano ba! Akin na yan, Hunter!” pilit ko namang kinukuha yon sa kanya at sa wakas—nakuha ko

na din.

Napailing naman siya tapos nagpangalumbaba. Teka nga, ano bang nangyayare sa isang ‘to? Kanina

pa siya ganyan, ang weird talaga.

“Hunter, ano ba kasing problema mo?”

“Wala.”

“Wala? Kanina ka pa nga ganyan oh.”

“Anong ganyan?”

“Tingnan mo yang mukha mo, kanina ka pa nakasimangot! Ano bang ginawa ko?”

“Wala.”

Umirap na lang ako at tinuruan na lang ulit siya. Gusto ko na matapos ‘to—nagugutom na ako.

“Mauuna na ako, susundan ko lang yung mga kaibigan ko sa canteen.” Sabi ko sa kanya

pagkatapos ko siyang turuan at ayusin ang gamit ko.

“H-ha? Sasama ako sayo.”

“Bakit? Time niyo na diba?” napatingin naman ako sa orasan sa loob ng library at ganon din ang

ginawa niya.

“Hindi pa kasi ako naglu-lunch.”

“Baka pagalitan ka ng next teacher niyo.”

“Hindi na ako papasok sa kanya, boring niya naman mag-turo.”

Napailing na lang ako at naramdaman ko na lang na sumunod na siya sa akin papuntang canteen.

Baliw talaga ‘tong lalaking ‘to.

**

“Girl!” napalingon naman ako sa tumawag sa akin mula sa loob ng canteen. Oo, si Sandy nga yon at

katabi niya si Audrey na kanina pa nakasimangot.

“Tara.” Sabi ko kay Hunter at hinila siya papunta sa table namin.

“Ha? Okay lang ba sa mga kaibigan mo?” tanong niya habang kinakamot pa ang batok niya.

“Okay lang yan.”

Nang makarating naman kami don ay tinapunan naman kami ni Audrey ng isang makahulugang

tingin at maya-maya pa ay tumayo na siya.

“Oy Audrey! Saan ka pupunta?” tanong sa kanya ni Sandy na napatayo na din.

“Babalik na ako ng classroom, masama ang pakiramdam ko.” Pagkatapos nun ay umalis na siya

at naiwan kaming tatlo dito na nakatayo.

“Ugh—pasensya na sa inasta ni Audrey, Hunter.” Ngumiti naman ng kaunti si Sandy at pinaupo

kaming dalawa.

“Okay lang yun, naiintindihan ko. Baka masama lang talaga ang pakiramdam niya.” Ngumiti

naman ng bahagya si Hunter at muli akong tiningnan, “Anong gusto mong kainin?”

“A-ah, ako na bibili ng kakainin ko—”

“Hindi na, ako na bahala.” Napatingin naman siya kay Sandy na kasalukuyang tahimik lang at

pinagmamasdan kaming dalawa, “Ikaw Sandy? Kumain ka na ba?”

“Oo, actually kanina pa, kasabay ko si Audrey. Sige na, si Zaree na lang ang ilibre mo.”

“Oh sige.” Tumayo naman siya at tinap ako sa balikat, “Saglit lang ‘to. Dyan ka lang ah?”

“Hindi naman ako mawawala.” Sinapak ko naman siya ng mahina sa braso at pareho kaming

natawa.

Nang mapansin ko namang nandoon na si Hunter at kasalukuyang nakikipagsiksikan sa pila ay agad

naman akong napatingin kay Sandy na kanina pa ngumingiti ng mag-isa.

“Hoy Sandy! Okay ka lang ba?”

“Hindi ko alam na sobrang gwapo pala ni Hunter sa malapitan, Zaree.” Sus, ngayon lang kasi

niya yan nakausap ng sobrang lapit.

“Oh tapos?”

“Ay wag ka magselos, girl! Sadyang gwapo lang pala talaga si Hunter kaya siguro minahal mo

‘no?!” hinampas ko naman siya sa braso nang sabihin niya yon, “Aray naman!”

“Anong mahal ka dyan?! Hindi ‘no!”

“Sus, if I know, siya pa din ang mahal mo at hindi si Travis. Wag mo naman ako lokohin, girl!

Halata kaya!”

Napairap na lang ako, “Sandy, magkaiba si Hunter at Travis, okay? Si Hunter, kaibigan ko lang

talaga siya. Si Travis, yun yung nanliligaw sa akin.”

“Pero ang usapan natin dito ay hindi kung sino ang kaibigan mo o ang nanliligaw sayo. Oh

sige nga, sabihin na nating si Travis ang nanliligaw sayo, pero sino ang mas mahal mo sa

kanilang dalawa?”

Sino nga ba?

“Maiba tayo, bakit sumama bigla yung pakiramdam ni Audrey? Kanina lang ayos pa yun ah?”

“Hindi naman talaga masama ang pakiramdam nun! Sus, maniwala ka sa akin.”

“Eh ano?”

“Hindi mo na ba natatandaan na ayaw niyang nakikita ka na kasama si Hunter?”

Totoo naman kasi yung sinasabi ni Sandy na sa tuwing kasama ko si Hunter, hindi ako pinapansin

masyado ni Audrey. Kakausapin niya lang ako kapag may tatanungin siya about acads pero yung

kwentuhan na katulad ng dati? Hindi.

Sa tatlong buwan na naging mas malapit kami ni Hunter sa isa’t-isa, yun naman ang ikinalayo ng

loob ni Audrey sa akin at hindi ko alam kung bakit. Gusto ko sana siyang tanungin pero... wag na

lang.

“Here’s your order!” halos matumba naman ako sa ikinauupuan ko ng biglang sumulpot si Hunter

mula sa likuran ko.

“Nice, waiter ang lang peg?” Inilapag niya naman ang tray sa lamesa at nakita ko namang punong-

puno yun ng pagkain.

“Wow naman! Hinding-hindi talaga magugutom sayo ‘tong kaibigan ko, Hunter!”

“Syempre naman, hindi ko hahayaan na magutom si Ysabelle.” Tinaas baba naman ni Hunter

ang kilay niya sa akin kaya napairap na lang ako.

Hindi ko na din mabilang kung naka-ilang irap ako ngayong araw—paniguradong madadagdagan

pa ‘to mamaya dahil kay Hunter, tss.

“Ay ang sweet, gusto ko na din tuloy magka-boyfriend!” nasambit naman bigla ni Sandy kaya

nabulunan ako.

Ano bang pinagsasabi netong isang ‘to?

“Oh tubig, dahan-dahan lang kasi, Ysabelle! Wala namang aagaw sayo nyan.”

“Eh kasi etong si Sandy eh.”

“Oh? Bakit ako?” pa-inosenteng tanong ni Sandy.

“Anong boyfriend ba ang sinasabi mo dyan?”

“Nakakainggit kasi kayo eh!”

Natawa naman si Hunter dahil sa sinabi niya, “Anong nakakainggit sa amin ni Ysabelle?”

“Yung ka-sweetan niyo, kainis talaga!”

“Tapos?”

“Parang relationship goals!”

“Baka friendship goals?” natatawa pang sabi ni Hunter at kumain na lang din.

Oo nga, friends lang kasi kami kaya friendship goals lang, hay.

{TWENTY-THREE}

Wednesday ngayon at busy ang lahat ng mga kaklase ko sa pagbabasa. Wow, first time talagang

makita silang ganito pero nakakatuwa din—ngayon lang sila nag-effort magbasa ng libro dahil may

long quizz mamaya sa tatlo naming subjects.

“Sure kayong page 95 to 150 yung coverage ng long quiz natin kay Ms. Uy?” tanong ni Reggie

sa aming lahat.

“Oo nga, pare! Ayaw pang maniwala eh!” tinapik naman siya sa likod ni Louie na kanina pa

nagpapatugtog ng gitara. Siya lang yata yung walang pake sa long quizzes namin mamaya dahil pa-

chill chill lang siya.

“Ikaw pareng Louie? Wala kang balak mag-aral?”

“Sus! Sisiw lang yan!” mayabang niya pang sagot kaya napailing na lang ako.

Maya-maya pa ay napatingin kaming lahat sa likod nang bumukas ang pintuan ng classroom. Akala

namin yung first teacher na namin pero hindi—si Hunter ang pumasok at ngiting-ngiti pa siya.

“Ay trespassing! Bawal ang gwapo dito!” malanding saad ni Franco at pumalakpak pa.

“Franco, manahimik ka nga! Kahiya ‘tong baklitang ‘to!” pinaupo naman siya ng kaibigan

niyang si Edna at natahimik naman ito.

Lumapit naman ang kaklase kong si makulit na si Via kay Hunter at kinausap niya ito, “Sinong

hanap mo? Si Zaree? Wala siya dito, nagbakasyon sa States.”

Muntik na akong matawa sa reaksyon niya pero pinigilan ko yon. Sumunod naman si Louie na

natigil sa paggi-gitara dahil kay Hunter.

“Nice one, Hunter! Nandito ka na naman? Wala dito si Zaree!”

Baliw ‘tong mga kaklase ko, pinagti-tripan na naman si Hunter. Ganyan yang mga yan eh,

napapadalas kasi ang bisita dito ni Hunter sa classroom namin kapag maaga pa siyang nakakapasok

o wala pa silang teacher—katulad ngayon.

“Hala! Manliligaw na naman ‘to oh!” tinapik naman ni Andre si Hunter na nasa may pintuan at

pinapasok siya, “Ayun si Zaree! Kakadating lang galing States!”

Nagsitawanan naman ang mga kaklase ko except kay Audrey na tahimik lang na nagbabasa at

mukhang hindi napansin ang pagpasok ni Hunter sa loob ng classroom.

“Hi, good morning.” Napangiti naman ako ng batiin ako ni Hunter ng makalapit siya sa akin.

Umupo naman siya sa bakanteng upuan na nasa gilid ko.

Nilibot ko naman ang paningin ko at napansin kong may kanya-kanya nang mundo ang mga kaklase

ko, “Good morning din.”

“Nag-breakafast ka na ba?”

“Oo bago umalis papuntang school, ikaw ba? Bakit nandito ka? Magpapaturo ka ba or

something?”

“A-ah no, this isn’t about acads kasi, Ysabelle.”

Napaayos naman ako ng upo ng marinig ko yon. Kung hindi tungkol sa acads, eh ano?

“Ysabelle, can I ask you something?”

“What is it?”

“Uhm,” may inabot naman siya sa aking isang envelope at kinuha ko yon, “Will you be my date?”

Halos malaglag naman ang puso ko dahil sa sinabi niya. A-ano daw? D-date?

“H-ha?”

“I’m sorry, nabigla yata kita pero wala na kasi akong maisip na ibang ka-date kundi ikaw

lang eh.” Tinuro niya naman yung envelope na binigay niya sa akin, “It’s my mom’s birthday on

Friday and you’re invited.”

“Required ba talaga na may date?”

“Y-yes?” medyo naguluhan naman ako sa sagot niya, “I don’t know pero sabi kasi ni Mama, it is

better kung may date daw eh so I asked you kung pwede ka pero kung hindi, okay lang din

naman.”

“Kailan ba ‘to gaganapin?”

“Sa Friday pa gaganapin yung party sa Zambales pero she said na gusto niyang nandoon na

yung guests by tomorrow para sa preparation. Is it okay kung hindi na tayo papasok bukas

at babalik na lang tayo sa Saturday?”

“Okay.” Hindi naman siguro masama kung mawala ako sa school ng 2 days, diba?

“S-so, it’s okay sayo na maging ka-date ko this coming Friday?”

Tumango na lang ako at agad naman siyang napahawak sa kamay ko, “Yes! Thank you so much,

Ysabelle.”

“No problem.”

“So I’ll fetch you tomorrow at exactly 8 am, ha?” tumayo naman siya at akmang aalis na.

“Sige ba pero teka, paano ko ipapaalam ‘to kay Mama at sa mga Kuya ko?”

“Hmm,” napaisip naman siya, “Ihahatid kita mamaya pauwi sa inyo, ako mismo kakausap sa

kanila. Okay ba yon?”

“Hmm, okay!”

**

“...Ano yung pinag-usapan niyong dalawa ni Hunter?” tanong ni Sandy sa akin habang nandito

kaming tatlong magkakaibigan sa loob ng canteen.

“Gusto niya akong maging date for his mom’s birthday party on Friday pero aalis na din kami

bukas.”

“Oh my gosh, really?!” hindi makapaniwalang tanong ni Sandy na halos hindi na nagagalaw ang

pagkain niya dahil sa kakatanong sa akin.

Tumango naman ako at nagtanong ulit siya, “Sooo, saan naman magaganap yang birthday party

na yan?”

“Somewhere in Zambales. Hindi ko alam kung saan yung mismong place eh.”

Napansin ko namang nabilaukan si Audrey dahil sa sinabi ko kaya agad ko siyang inabutan ng tubig.

“Okay ka lang, Audrey? Hala!” hinagod-hagod naman ni Sandy ang likod niya at nang

maramdaman kong okay na siya ay bigla siyang nagsalita.

“Are you going with him?” seryoso niyang tanong na ikinatahimik naming dalawa ni Sandy.

“Y-yes.”

“What the actual fuck.” Parehas naman kaming nagulat ni Sandy ng sabihin ni Audrey yon, ano

bang problema niya?

“Audrey, kung may problema, pwede mo naman kasing sabihin—”

“What if I told you that Hunter is really my problem?”

Napa-buntong hininga naman ako, “If this is about our friendship ni Hunter, please Audrey,

naka-ilang ulit na ako sayo na hanggang friends lang talaga kami—”

“This is about your friendship with Hunter and my sister, Athena!”

Halos matahimik naman ang buong canteen dahil sa lakas ng sigaw ni Audrey, “I’m sorry.” Huli

niyang sabi at tumakbo na papalabas ng canteen.

Tumayo naman ako at ganun din ang ginawa ni Sandy, “Saan naman pupunta si Audrey?” tanong

ko sa kanya at isa lang ang sinagot niya.

“Garden.”

Iniwan na namin ang hindi namin naubos na pagkain doon sa canteen at kumaripas na kami ng

takbo papunta sa garden. Hindi nga nagkamali si Sandy, nakita namin si Audrey doon sa swing na

mag-isa. Hindi siya umiiyak pero ramdam ko na malungkot siya.

“Audrey...”

Tiningnan niya ako saglit, “Bakit niyo ako sinundan?”

Huminga ako ng malalim bago magsalita, “Gusto ko lang malaman yung tungkol sa kapatid mo.”

“Ah, si Ate Athena?” napangiti siya ng mapait at umiwas ng tingin sa aming dalawa ni Sandy,

“Okay lang ba na pag-usapan pa rin natin ang patay na?”

Nagulat naman ako ng marinig ko yon. Hindi ko alam na may mas matandang kapatid pa pala si

Audrey. May kinalaman kaya si Hunter dito kaya galit siya dito ngayon?

Noong mapatingin naman ako kay Sandy ay umiwas din siya ng tingin. So alam na niya ang tungkol

dito? Ako na lang ang walang ka-alam alam sa mga nangyayari?

Imbis na magtampo ako sa kanilang dalawa, umupo ako sa damuhan at ganon din ang ginawa ni

Sandy. Tahimik lang kami at hinintay na magsalita si Audrey.

“February 13, 2011, that was the day when my older sister Athena met Hunter. First year pa

lang kami noon ni Sandy, third year high school na si ate. Doon ko nakita na parang may

kakaiba sa kanya, na kung dati, hindi siya palaayos, hindi siya nagsusuklay, wala siyang

pakialam sa kung anong itsura ang meron siya, tapos bigla siyang nagbago. Syempre, we’re

sisters so I asked her kung inlove ba siya, sabi niya hindi daw.” Natawa siya ng bahagya at

itinuloy ang kwento, “Alam ko sa sarili ko na inlove siya kahit hindi niya sabihin sa akin kung

sino ang lalaking yon. I really love ate so much to the point na ayaw ko siyang nakikitang

malungkot or nasasaktan. Until one day...”

Natigil naman siya sa pagsasalita ng biglang tumulo ang luha niya. Agad niya namang pinunasan

‘yon at itinuloy ang kwento, “I saw her crying at the bathroom. Ramdam ko yung sakit na

nararamdaman niya that day pero hindi ko siya tinanong because I am too afraid to know na

baka yung lalaking nagustuhan niya yung ininiyakan niya. I walked closer sa pintuan ng

bathroom at narinig ko siyang may kinakausap pero tumakbo din ako papuntang kwarto

after kong marinig ang usapan nila.”

“Then one night, hindi pa dumadating si ate galing sa school, pumasok ako sa loob ng kwarto

niya. I searched on her drawer kasi doon siya madalas nagtatago ng mga gamit niya, only to

find out pictures of our classmate ni Sandy noong first year high school na si Hunter Salazar

na siyang kinakaibigan mo ngayon. Nalaman kong siya yung iniiyakan ni ate every night. I

also saw their pictures together sa laptop ni ate. I could say na they’re both happy pero sa

tingin ko si ate lang ang inlove, knowing Hunter na playboy at wala namang sineseryosong

babae sa buhay niya.”

Halos malaglag ang panga ko dahil sa narinig ko at hindi ko nagawa ang magsalita.

“That night, umuwi siya na para bang pagod na pagod at namumugto ang mga mata.

Panigurado akong dahil sinaktan na naman siya ni Hunter. I tried asking her pero hindi niya

ako sinagot at nagkulong lang siya sa kwarto niya. Until the next morning, nang magising

ako ng maaga para pumasok sa school, chineck ko si ate sa kwarto niya. Kumakatok ako

pero walang sumasagot kaya kinuha ko ang duplicate ng susi ng pintuan niya sa drawer ko

at binuksan ‘to.”

“I found her lying at her bed, holding a blade. Nakita ko din na nagdudugo yung kanang wrist

niya at hindi ko na mapigilan na umiyak. My sister commited suicide because of Hunter. She

loved him very much and it came to the point na magpakamatay siya just to prove her love

for him. That day, I asked my sister’s friends kung bakit nagpakamatay si ate, ang sabi nila,

Hunter broke up with her at inamin niya na nakikipaglaro lang siya kay ate. Their

relationship wasn’t real, Zaree.”

Alam kong masakit nga yung nagawa ni Hunter sa ate ni Audrey pero sa tagal na ng panahon na

nangyari yon, naaalala pa din kaya ni Hunter yon? O kaya naman... alam kaya ni Hunter na ang

babaeng sinaktan niya noon ang kapatid ni Audrey?

“Alam ba ni Hunter ‘to?”

“Y-yes at ang masaklap pa don, tuwing nakikita niya ako, akala niya okay na sa akin ang

lahat nang nangyari. He thought everything was okay between me and him pero hindi. Triny

kong maging okay, na kalimutan ang lahat tuwing nakikita ko siya, pero hindi ko talaga

kaya. Masyadong masakit, Zaree. Hindi talaga pwedeng maging okay yung nararamdaman

ko para kay Hunter. Yung parents namin ni Ate, hindi alam na siya yung dahilan nang

pagpapakamatay ni Ate. Mas gugustuhin ko na itago na lang ‘to sa kanila dahil baka si

Hunter naman ang patayin ng mga magulang ko.”

“Noong nakilala ka namin ni Sandy noong lumapit ka dito sa school, second year high school

tayo noon, nalaman kong patay na patay ka kay Hunter, paulit-ulit naming sinasabi sayo ni

Sandy na iba na lang ang gustuhin mo pero wala eh, hulog na hulog ka sa kanya.”

“Kaya please, Zaree, nakikiusap ako, alam kong si Hunter pa din ang mahal mo. Kaibigan kita

at ayoko umabot sa puntong sasaktan o paglalaruan ka din niya kapag nalaman niyang

mahal mo siya. Kaya ngayon pa lang, please, iwasan mo na siya.”

“Audrey...”

“Zaree, alam kong masyadong mahirap ‘tong pinapagawa ko sayo pero hangga’t kaya mo

pang pigilin, iwasan mo na siya.”

Pero teka, kaya ko ba?

{TWENTY-FOUR}

The next day...

Tahimik lang akong naghihintay kay Hunter sa labas ng bahay namin. Maya-maya pa ay nakita kong

may papalapit na isang itim na sasakyan sa akin at panigurado akong si Hunter ‘to. Huminto siya sa

may tapat ko at agad na bumaba ng sasakyan.

“Good morning, Ysabelle!”

Nang makita ko siya ay naalala ko na naman ang kwinento ni Audrey kahapon sa akin. Feeling ko

gusto ko na ulit pumasok sa loob ng bahay namin at wag nang sumama sa kanya kaso hindi pwede.

Kaya mo yan, Zaree. Hindi ka dapat nagpapahalata na may alam ka.

“Good morning.” Nginitian ko siya at napansin kong hindi niya inaalis ang tingin niya sa akin.

Nako, nahahalata niya na ba na may alam ako? Jusko po!

“Nag-breakfast ka na ba? Mukhang wala ka pang gana ngayong umaga ah.”

“A-ah, hindi pa eh.”

“Gusto mo mag-breakfast muna tayo bago tayo tumuloy ng Zambales?” tanong niya habang

nilalagay ang gamit ko sa compartment ng kotse niya.

“Ikaw bahala.” Dahil kapag sinabi kong hindi, paniguradong pipilitin niya din naman akong mag-

breakfast.

“Sakay na.” Pinagbuksan niya ako ng pintuan sa shotgun seat at umupo na ako.

Habang nasa byahe kaming dalawa ay pareho lang kaming tahimik. Hindi ko din kasi alam ang

sasabihin ko ngayon, feeling ko madudulas ako sa lahat ng sasabihin ko anytime.

“Kumusta ka naman?” nilingon niya ako saglit at nginitian ko naman siya.

“A-ayos naman, hehe.”

“Ayos ka lang ba talaga? Bakit parang nauutal ka dyan?”

“Wala, gutom lang siguro ‘to.”

Natawa naman siya at akmang ipa-park niya na sana ang sasakyan niya sa isang fast food chain na

nakita namin pero pinigilan ko siya.

“Oh, bakit? Akala ko ba nagugutom ka na?”

“Pwede bang mag-drive thru na lang tayo? Panigurado kasing matagal pa ang iba-byahe

natin papuntang Zambales kaya naman ayoko nang masayang pa yung oras natin dito.”

“Okay lang naman sa akin kung ma-late tayo ng konti—”

“Drive thru na nga lang!” nagulat naman kami pareho dahil napasigaw ako.

Opps, ano ba naman yan, Zaree! Nakakahiya na talaga!

“A-ah, I’m sorry.” Napayuko naman ako dahil sa kahihiyan pero narinig ko lang siyang tumawa.

“Okay lang, naiintindihan kita.” And with that, tinap niya lang ako sa balikat ko at dumeretso na

sa drive-thru.

**

“Is it okay na magpatugtog ako?” tanong ni Hunter sa akin ng maramdaman niyang wala namang

may balak na magsalita sa aming dalawa.

Tumango lang ako at binuksan niya na yung radyo.

I know that I’m no longer considered young

But with this feeling it’s like teenage just began

I’ve gone through tough times

And I can say that I have grown

So I should be able to control what’s going on

Ilang oras na din kaming na-byahe at sa tingin ko ay konting oras na lang din ay makakarating na

din kami sa dapat naming puntahan.

“Marami bang bisita ang mama mo mamaya?”

Napalingon naman siya sa akin nang huminto ang sasakyan dahil naka-red ang ilaw sa stoplight,

“Syempre naman, nandoon yung mga relatives namin pati friends ni Mama. Si Papa, nandoon

din.”

“Nagkaayos na sila?”

Tumango siya, “Last month.”

“Wow, I’m so happy for you, Hunter.”

Ngumiti naman siya at napansin kong may tumulo na luha sa mga mata niya, “Masaya na ako sa

ganon. Masaya na akong nakikita silang masaya.”

But no, this was not my intention

Oh no, just erase this connection cause I

Hindi ko alam pero bigla akong napalapit sa kanya at ako na ang nagpunas ng luha sa mga pisngi

niya, “Wag ka na umiyak, masaya ka nga eh.”

“Sabi ko nga eh.”

I don’t want to fall for you

I’m scared that you just might fall for me too

I don’t want to feel for you

I’m scared that you just might feel for me too

Feel for me too, ohh

“Masaya din ako para sayo, Zaree.” Sambit niya habang nagda-drive siya at nakatuon lang ang

tingin niya sa daan.

“Ha?”

“Masaya ako dahil nakakayanan mo lahat ng sakit kahit na wala ang papa mo sa inyo.”

Tumango na lang ako at hinayaan na lang siya na mag-drive. Maya-maya pa ay hindi ko maiwasan

na hindi mapalingon sa may bintana dahil sa magandang tanawin na aming nadadaanan. Wow,

napaka-ganda ng Zambales!

“Ang ganda naman dito, Hunter.”

Lumingon lang siya sa akin at ngumiti. Nginitian ko lang din siya at tinuon ko na lang ulit ang tingin

ko sa magagandang tanawin sa labas.

You try too hard to hide the spark in your eyes

And I ignore it even if it excites me deep inside

Cause I’m strong and I know it’s wrong

And to each other we simply don’t belong

So I should be able to control what’s going on

“Feeling ko nasa heaven na ako.” Pabiro kong sabi na ikinatawa niya naman.

“Heaven? Ganon ka-OA, Ysabelle?”

“Che, di ‘no! Ang ganda kaya dito!”

But no, this was not my intention, oh no

Oh no, let’s just erase this connection cause I

“Pero mas maganda yung nasa tabi ko.”

“Ha?” napalingon naman ako sa kanya, “Sus, nambola pa eh.”

“Totoo nga.” Napansin ko ang pag-ngisi niya, “Maganda ka naman talaga, Ysabelle.”

I don’t want to fall for you

I’m scared that you just might fall for me too

I don’t want to feel for you

I’m scared that you just might feel for me too

I don’t want to fall, fall for you

I’m scared that you just might fall for me too

And I don’t want to feel for you

I’m scared that you just might feel for me too

Feel for me too, ohh

“Hayaan mo, pag nagka-pera ako, ililibre kita.”

“Para saan?”

“Wala kasi akong barya ngayon para mabayaran kita sa pagsabi mo sa akin ng maganda.”

Ooooh, this is dangerous

Let’s not be adventurous

This could change our lives for the better

But what if for the worse?

I don’t want to fall for you

Napa-iling iling naman siya at agad na tinigil ang kanyang sasakyan sa isang beach resort.

“Oh, wala ka pa bang balak bumaba?” hindi ko napansin na nakaikot na pala si Hunter sa may

pwesto ko at pinagbubuksan na ako ng pintuan ng kotse.

Kinabahan kasi ako ng bigla kong makita ang mga taong nasa labas. Paniguradong mga bisita ito ng

mama ni Hunter. Hay, Zaree kaya mo yan!

“A-ay, sorry.” Inalalayan niya naman akong bumaba at binaba niya na din ang mga gamit namin

galing sa compartment ng kotse niya.

Nilibot ko naman ang paningin ko at maganda nga ang napiling beach resort ng mama ni Hunter

para sa party na gaganapin bukas.

“Zaree, hija!” napalingon naman ako ng may tumawag sa akin.

“Hello po Tita Krish.” Nakipag-beso beso naman ako sa kanya at nakita ko din ang papa ni Hunter

na nasa gilid niya.

Nginitian ako nito at ganon din ang ginawa ko, “So you must be my son’s new girlfriend?” natawa

naman siya.

“Nako, hindi po.” Napailing naman ako, “Kaibigan ko lang po si Hunter.”

Ngumisi naman siya at napansin kong kinurot siya ni Tita Krish sa tagiliran niya, “Oh okay. By the

way, I’m Alexander. Just call me Tito Alex. I’m Hunter’s dad.”

“Hello po, Tito Alex. I’m Zaree Ysabelle Salameda po. Zaree na lang po for short, hehe.”

“You look familiar...” mukhang nag-isip pa siya at nang matandaan niya ay nagsalita na siyang

muli, “If I’m not mistaken, you’re my son’s private tutor?”

“Yes po, ako nga po yun.”

“So Zaree, thank you sa pagtuturo sa anak naming si Hunter. Salamat din sa pagtitiis sa

kakulitan ng batang yon ha?”

“Wala po yun, Tito Alex. Sanay na po ako.” Natawa naman silang dalawa ni Tita Krish dahil sa

naging sagot ko.

“Ehem.” Napalingon naman kaming tatlo ng biglang may nag-peke ng ubo sa likod ko, “Mukhang

nagkakasiyahan na yata tayo dito ah?”

Naramdaman ko naman ang pa-simpleng akbay ni Hunter sa akin pero hindi ko tinanggal yon. Wag

lagyan ng malisya, okay?

“Bilis mo, anak ah.” Tinuro naman ni Tito Alex yung kamay ni Hunter na naka-akbay sa akin.

Namula naman ako sa sobrang hiya kaya naman agad kong tinanggal ang pagkakaakbay sa akin ni

Hunter. Hay jusko po!

“Papa naman eh, kita mo nang sumimple na ako! Panira talaga ng trip!”

Ha ha ha, funny mo talaga Hunter.

**

Pinatuloy naman kami ni Tita Krish at Tito Alex sa beach house na pagma-may ari nila. Si Hunter

naman ay inakyat na ang mga gamit namin sa sari-sarili naming kwarto. Ehem, magkaiba po kami

ng kwarto ni Hunter, okay?

“Tita Krish, nasaan po ba yung iba niyo pong mga bisita?”

“Pinatuloy ko muna sila doon sa hotel. Kayo lang talaga ng anak kong si Hunter ang

pinatuloy ko dito sa beach house. Ayos lang ba sayo ‘tong beach house, Zaree?”

“Nako, sobra pa po sa sobra, Tita! Ang ganda nga po dito eh.”

“Mabuti naman kung ganon.” Ngumiti naman siya at hinaplos ang buhok ko, “Hihintayin lang

natin saglit si Hunter para maipakilala ka namin sa mga bisita ko.”

Tumango naman ako pero hindi ko pa din maiwasan na kabahan, whoo!

Nakarinig naman ako ng yapak ng paa mula sa hagdan at paniguradong si Hunter yon. Nang

makalapit naman siya sa amin ni Tita Krish ay agad niya akong inakbayan.

“Hunter, samahan mo kami ng papa mo na ipakilala si Zaree sa mga bisita natin. Pati na din

sa lola mo, paniguradong hinihintay na nila tayo sa restaurant.”

“Sige po, Mama.” Nilingon naman ako ni Hunter, “Ano? Okay ka lang ba, Ysabelle?”

“A-ah, oo, medyo kinakabahan lang.”

“Akong bahala sayo, okay? Tsaka bakit ka naman kakabahan? Mababait sila, promise. Lalo

na si Lola! Paniguradong makakasundo mo agad yun.”

Ngumiti na lang ako sa kanya at doon ko na lang naramdaman na hinawakan niya ng mahigpit ang

kamay ko sabay sabi nang, “Para hindi ka kabahan.”

Aminin ko man o hindi, iba pa din talaga yung pakiramdam kapag nahahawakan ni Hunter yung

kamay ko.

{TWENTY-FIVE}

Things went so fast. Agad ko din namang nakasundo ang relatives nila Hunter lalo na ang lola niya.

Kahit matanda na ito, ready pa din siya maki-party sa mga katulad namin. Kakatapos lang namin

ngayon kumain ng late lunch at niyaya naman ako ni Hunter na lumabas muna ng restaurant.

Bago pa nga kami makalabas ng resto ay inasar pa kaming dalawa ni Hunter ng mga pinsan niya.

Kesyo daw saan ba ako dadalhin ni Hunter, ganito, ganyan. Hay nako, hindi na ako magtataka kung

bakit magpi-pinsan sila nila Hunter.

“Ysabelle...”

“Hmm?” nakatuon lang ang tingin ko sa mala-crystal na tubig sa dagat pero nararamdaman kong

kanina pa nakatingin sa akin si Hunter.

“Gusto mo mag-swimming?”

Napalingon naman ako sa kanya at nakita ko siyang ngumiti, “Eh kaso nakalimutan ko palang

magdala ng pang-swimming attire, Hunter. Wag na lang siguro?”

“Sus, problema ba yon? Tara samahan mo ako.”

“Saan?”

“Bibilhan kita ng damit mo.”

Hindi na ako tumanggi sa alok niya dahil baka pagtalunan na naman naming dalawa ‘to. Tss,

nakakapagod lang din kung “oo” din naman ang sagot ko sa huli.

Nang makarating naman kami sa isang shop ay kukuha na sana ako ng bikini pero pinigilan niya

ako.

“At sinong may sabi sayo na mag-suot ka ng bikini ha?!” iritable niyang tanong na siya namang

ikinakunot ng noo ko.

“Eh hindi ba’t eto naman talaga ang sinusuot ng mga babae sa beach?”

“Sila oo, pero ikaw...” nilibot niya naman ang tingin niya at kumuha ng isang rash guard at

swimming shorts na medyo mahaba, “Eto ang susuotin mo, okay?”

At dahil nga ayaw ko nang magtalo pa kami, tumango na lang ako at hinayaan ko na lang siya na

bayaran ito sa cashier kasama nung swimming trunks na binili niya.

“Okay lang ba sayo na ikaw ang magbayad ng lahat ng yan, Hunter? Pasensya ka na ah,

naiwan ko wallet ko sa beach house eh. Ikaw naman kasi, kinaladkad mo agad ako papunta

dito, yan tuloy.”

“Aba nasisi pa ako ah? Tsaka hayaan mo na nga, ako ngang bahala sayo diba?”

**

Bumalik naman kami sa beach house at nakita namin sila Tita Krish at Tito Alex na naghahanda

dahil mukhang may balak din silang mag-swimming.

“Hmm, saan naman kayo nanggaling love birds?” nanlaki naman ang mga mata ko ng itanong

yon ni Tito Alex.

“Papa naman, nakakahiya kay Ysabelle.” Napakamot naman si Hunter sa batok niya at nahiya pa

sa akin.

“Oh Zaree, tamang-tama, may balak din ba kayong mag-swimming ni Hunter ngayong

hapon?”

“Ay opo, Tita Krish. Actually kakabili lang din po namin ni Hunter ng mga damit namin na

gagamitin.”

“Anak, binilhan mo na si Zaree ng damit pang-swimming?” nilingon naman ni Tita Krish si

Hunter at tumango lang ito, “Nako, Zaree! Bumili din ako ng damit mo! Eto na lang ang suotin

mo.”

Kinalikot naman ni Tita Krish ang bag niya sa may sala at nilabas ang isang two-piece na yellow

bikini.

“What the fuck?!” halos malaglag naman ang panga ni Hunter sa nakita niya at muntik na din

akong mabingi dahil sa lakas ng sigaw niya.

“Eto na lang suotin mo, Zaree para pareho tayo, diba? Yung sa akin kasi, pink so binilhan din

kita ng yellow para pareho tayo. Ang cute diba?” akmang ibibigay na sana sa akin ito ni Tita kaso

lang inagaw naman agad ni Hunter yon.

“Hindi siya magsusuot niyan.” Matigas niyang sabi kaya natahimik naman kaming dalawa ni Tita.

Si Tito Alex naman, ayun kanina pa pinipigilan yung pagtawa niya.

“Hunter, anak...” nilapitan naman ni Tito si Hunter na nakabusangot ang mukha kanina pa,

“Masyado mo namang pinipigilan si Zaree magsuot ng mga ganyan. Panigurado namang

gusto niya din suotin yan, diba Zaree?”

Nilingon ko naman silang dalawa at tiningnan ko si Hunter na masama ang tingin sa akin. Ano bang

problema kung magto-two piece ako?

“O-opo.”

**

Nandito na kaming lahat sa may dalampasigan at niyayaya naman akong mag-swimming na nung

mga pinsan ni Hunter na babae. Yung mga lalaki kasi, ayun, naghaharutan na sa gitna ng dagat.

“Ate Zaree, tara na! Ang sarap na mag-swimming oh!” hinila-hila pa ako ni Ria pero hindi naman

ako makaalis dahil sa higpit ng hawak ni Hunter sa bewang ko.

“Hindi magsi-swimming si Ysabelle.”

“Hunter...”

“Ano?” tiningnan niya lang ako saglit tapos inirapan agad.

“Kuya Hunter naman eh! Hindi naman mawawala si Ate Zaree dito!” reklamo pa ni Blaire pero

hindi lang siya pinansin ni Hunter.

“Hunter, sige na, magsi-swimming lang kami ng mga pinsan mo, okay? Hindi naman po kami

lalayo.” Paalam ko sa kanya pero hindi niya pa rin ako pinapansin at mahigpit pa din ang hawak

niya sa akin.

“Hunter...” tawag ko ulit sa kanya kaya napalingon naman siya sa akin, “Please? Mag-swimming

ka na din kasama ng mga pinsan mo dun oh. Tingnan mo, nagkukulitan na sila. Hindi ka ba

naiinggit?”

“Hindi. Di bale nang hindi ako magswimming basta mabantayan lang kita.”

“Hindi naman yata pwedeng ganon, Hunter. Kaya ko naman sarili ko eh. Wala namang

mambabastos dito sa akin tsaka kasama ko yung mga pinsan mong babae, wala ka bang

tiwala sa kanila?”

“Wala.”

“Aray naman, Kuya Hunter!/Grabe siya oh!” sabay na reklamo pa ng kambal na si Braze at Draze

at napahawak pa sila sa may bandang dibdib nila.

“Hunter...”

“Papayagan kita mag-swimming sa isang kundisyon.”

“Ano?”

“Palitan mo lang yang suot mo. Ayoko nyan, Ysabelle.”

“Pero Hunter, nakakahiya naman sa Mama mo kung hindi ko susuotin ‘tong binili niya sa

akin diba? Tsaka isa pa...”

“Bakit? Binilihan din naman kita ah? Mas maganda yun kesa dyan sa bikini na yan.”

“Hunter...”

Bumuntong-hininga naman siya at napa-irap ulit. Opps, I guess I won the argument, “Oh sige na

nga! Basta pag may problema tawagin mo lang ako ah? Dito lang ako, babantayan lang kita.”

“Ayoko, gusto ko magsaya ka din kasama yung mga pinsan mo.”

“Ysabelle naman—”

“Bye Kuya Hunter!” hindi ko na narinig ang mga sasabihin pa ni Hunter dahil kinaladkad na din

ako ng mga pinsan niyang babae papunta sa dagat para lumangoy.

“HOY! INGATAN NIYO YAN AH! PATAY KAYO SA AKIN KAPAG MAY NANGYARING MASAMA

KAY YSABELLE!” huling sigaw niya at sumama na din sa mga pinsan niyang lalaki.

“Ate Ysabelle, are you sure na hindi kayo ni Kuya Hunter?” tanong sa akin ni Braze.

“Hoy Braze, don’t call her Ysabelle! Diba sabi sa atin ni Kuya Hunter, siya lang ang may

karapatan na tumawag kay Ate Zaree ng Ysabelle?” saway sa kanya ni Draze na siya namang

ikinatawa ko.

“Kailan sinabi sa inyo ni Hunter yon?”

“Kanina po sa restaurant, nung nag-CR ka, trip ka din po kasi naming tawagin sa second

name mo kaso bigla kaming sinaway ni Kuya Hunter eh.” Napatango na lang ako sa sagot ni

Draze.

“Pero balik tayo sa main topic, sure ka bang wala kayong relasyon ni Kuya Hunter?”

Napa-iling naman ako at narinig ko naman ang reklamo ni Blaire, “Ay grabe! Napaka-bagal

naman kumilos ni Kuya Hunter!”

“Oo nga eh, sus napaka-torpe pala ‘non. Di ko akalain na nato-torpe din pala si Kuya Hunter.”

Sabi ni Ria at natawa pa.

“Kayo ha, pinagti-tripan niyo ang Kuya Hunter niyo.”

“Eh Ate Ysabelle este Ate Zaree, totoo naman po kasi. Hindi pa po ba siya umaamin sayo?”

tanong ni Draze.

“Ano namang aaminin? Walang gusto sa akin yung pinsan niyo. Friends lang kami, okay?”

“Ate, alam mo bang dyan naman talaga nagsisimula ang lahat.”

“Saan?”

“Sa pagiging friends.”

**

“Wooow! Ang sarap naman neto, Tita Krish! The best talaga ang luto mo!” niyakap naman ng

pinsan ni Hunter na si Blue si Tita Krish at hinalikan pa ito sa pisngi.

“Hala ka, Kuya Blue! Lagot ka kay Mama pag narinig niya yan!” pagbabanta naman sa kanya ng

kapatid niyang kambal na sila Braze at Draze.

“Sus, totoo naman eh. Mabuti na nga lang at kahit papaano eh may chef tayo sa bahay.”

Natawa naman kaming lahat na nasa loob ng isang malaking cottage.

Kakatapos lang namin mag-swimming at naghanda na nga si Tita Krish at Tito Alex ng makakain

namin for dinner. Si Hunter nga ay hindi ko na nakita pagkatapos naming umahon mula sa dagat.

Saan kaya nagpunta yung lalaking yon?

“Teka lang ha, parang may naririnig na naman akong nagrereklamo dito.” Sumulpot naman

bigla ang mama nila Blue, Braze, at Draze at agad na pinanlakihan ng mata si Blue na ngayon ay

umaastang parang walang nangyari.

“Nako, Mama wala ‘no!” palusot pa ni Blue na busy na sa kakakain ng hinandang carbonara ni Tita

Krish.

“Sus, Tita Krane! Kanina pa po nagrereklamo yang si Blue tungkol sa luto niyo.” Sabat naman

ni Dean at agad naman siyang binatukan ni Blue ng ibuko siya nito.

“Anong meron sa luto ko?”

“Sabi po ni Kuya Blue, mabuti na lang daw po at may chef tayo sa bahay.” Sumbong pa ni Draze

sa Mama nila at panigurado namang alam na ni Tita Krane ang ibig sabihin noon.

“Walang hiya talaga ‘tong batang ‘to. So ganon, kung wala tayong chef sa bahay ay

paniguradong patay ka na ngayon dahil hindi ka na makakakain dahil hindi ako masarap

magluto?!”

“Mama naman, wala naman po akong sinabing ganyan! Basta ang sabi ko, mabuti na lang at

may chef tayo, atleast yun, masarap ang luto diba? Hehe.”

Binatukan naman ni Tita Krane si Blue na siyang ikinatawa ng lahat. Ang saya-saya ng pamilya nila,

grabe. Sumasakit na din ang tyan ko kakatawa kanina pa.

Kinuha ko naman sa bulsa ng shorts ko ang cellphone ko ng maramdaman kong nag-vibrate ito.

Napansin kong nagtext pala si Hunter. Teka, nasaan na nga ba ‘tong lalaking to?

From: Hunter Grae

Puntahan mo ako sa tapat ng shop na binilhan natin ng damit kanina, ASAP.

Hindi ko alam pero parang kinilabutan ako sa text message sa akin ni Hunter. Ano bang nangyayare

dito?

{TWENTY-SIX}

Habang nagkakasiyahan ang lahat, naisipan kong umalis muna at puntahan si Hunter. Hindi ko din

alam pero nakakaramdam ako ng kakaunting kaba pero konti lang naman, hehe.

Ano na naman ba kasing trip neto ni Hunter?

Habang nasa daan ako ay hindi ko rin maiwasan na kabahan para sa sarili ko. Madilim na din kasi

ang paligid papunta sa shop na binilhan namin kanina ng mga swimming attire tapos napapansin

kong napapalingon yung mga lalaking nadadaanan ko.

Nako Hunter, pag may nangyaring masama talaga sa akin dito eh hindi na kita papansinin kahit

kailan!

“Miss, are you lost?” halos matumba naman ako ng may biglang sumulpot na lalaki sa gilid ko at

agad ko ding naamoy ang hininga niya. Amoy alak, pwe.

“No, I’m not.”

“Are you sure? Gusto mo bang...” kinilabutan naman ako lalo nung mas nilapit niya pa ang mukha

niya sa may tenga ko, “Samahan na kita ngayong gabi?”

“Thanks but no thanks.” And with that, kumaripas naman ako ng takbo papunta sa shop kung

saan pinapapunta ako ni Hunter.

Hay, buti na lang at mabilis ako tumakbo kung hindi, ugh!

“Ms. Zaree Salameda?” napalingon naman ako sa isang babae sa shop ng tawagin niya ang

pangalan ko.

“Bakit po?”

“May nagpapabigay po.” Inabot niya naman sa akin yung isang paper rose at tinanggap ko naman

yon.

“Ah, thank you.” Inikot ko naman ang rose na yun dahil nagbabakasakali ako na baka may nag-

iwan ng note sa loob nito pero wala eh, “Sino pong nagpapabigay neto?”

Nang lingunin ko naman ang babae ay wala na ito sa pwesto niya kanina. Wow, the flash lang ang

peg niya? Bilis mawala ah!

“Ate...” napatingin naman ako sa batang kanina pa kumakalabit sa may bewang ko. Nasa edad 6 pa

lang ito kung hindi ako nagkakamali pero bakit mag-isa lang siya?

“Hello baby, bakit mag-isa ka lang?”

“Ay hindi po, ate. Ayun po mga kasama ko oh.” Tinuro niya naman sa may di kalayuan ang isang

babae at isang lalake—at paniguradong magulang niya ang mga ito, “Eto po oh, rose para sa inyo.”

Inabot ko naman yun at agad na tinanong bago pa siya umalis, “Sinong nagpapabigay neto?”

“Basta po matangkad na lalaki, hindi ko po nakita mukha niya kasi madilim na din po eh.”

Pagkatapos niyang sabihin yon, tumakbo na din siya papunta sa mga magulang niya.

Okay, dalawa na yung paper roses na hawak ko, anong meron?

“Uy Zaree!” napa-ngiti naman ako ng bigla akong tawagin ng isa sa mga pinsan ni Hunter na si

Troy.

“Oh Troy? Bakit pagala-gala ka pa? Nagkakasiyahan na sila doon sa loob ng cottage ah?”

“Ah hindi, bumili lang ako ng regalo para kay Tita Krish sa birthday niya bukas. Nakalimutan

ko kasi siyang bilhan eh.” Napakamot pa siya sa batok niya at mukhang nahiya pa.

Kung hindi ko lang siguro nakilala si Hunter ay ito ang naging crush ko, huhu. Grabe lang, wala

yatang panget sa pamilya nila.

“Bago ko pala makalimutan, eto. May nagpapabigay...” inabot niya naman sa akin ang isa pang

paper rose, “Grabe sayo lang na-torpe yung pinsan ko, Zaree.”

Agad naman na nanlaki ang mga mata niya dahil sa gulat ng sinabi niya ito. Talaga naman, ano na

naman kayang trip ‘to ni Hunter?

“Opps, di ko na mababawi pero oo, si Hunter nagpapabigay niyan. Punyeta yon, ang daming

alam.” Natawa pa kaming dalawa dahil sa sinabi niya, “Oh sige na, mauuna na ako ah? Goodluck

sa inyo, Zaree.”

“Thank you, Troy. Ingat ka!”

Habang naglalakad-lakad naman ako sa may dalampasigan hawak ang tatlong paper roses ay may

biglang sumagi sa isip ko.

Bakit ginagawa ‘to ni Hunter? Para saan ‘to?

Ayoko sana mag-assume na gusto niya ako pero... totoo nga ba? Gusto niya din ba ako?

“Hi.” Nilingon ko naman ang isang babaeng nasa-13 ang edad. Nakangiti siya sa akin pero nakikita

ko sa mga mata niya na malungkot siya.

“Hello, ayos ka lang ba?”

Umiling siya at yumuko, “Akala ko po kasi nandito kami para magsaya eh.”

“Ha? Sino bang kasama mo dito?”

“Yung parents ko po. Sabi po kasi nila, magsasaya kami ngayong araw kasi birthday ko eh

pero hindi ko naman po ramdam na masaya sila. Nag-away po kasi sila bago kami pumunta

dito.”

Nalungkot naman ako ng marinig ko ang sinabi niya. Ramdam na ramdam ko yung lungkot niya

dahil ganito din naman ang nararamdaman ko sa tuwing naaalala ko na hindi kumpleto ang pamilya

namin. Pero wala eh, sa mga ganoong sitwasyon, wala ka nang dapat pang gawin kundi tanggapin

na lang kung anong susunod na mangyayari.

Hindi ko alam pero agad ko siyang niyakap at naramdaman kong nabasa na ang t-shirt na suot ko,

“Iiyak mo lang yan, okay lang. Atleast sa pag-iyak mo, nararamdaman mong unti-unting

nawawala yung bigat ng nararamdaman mo diba?”

“Thank you po, ate.” Kumalas naman siya sa yakap ko, “Pasensya na po kung nag-drama pa ako

sa inyo ah? Hehe.” Pinunasan niya naman ang mata niya at pagkatapos noon ay ngumiti siya sa

akin.

“Okay lang, ramdam din kita. Ang dapat mo na lang gawin, tanggapin mo na lang kung anong

susunod na mangyayari sa pamilya niyo. Alam kong masakit, pero kung ang paghihiwalay na

lang nilang dalawa ang tanging solusyon, bilang anak, kailangan mong intindihin yon, diba?

Pero kung kaya pang ayusin, aayusin.”

Tumango naman siya at inabot sa akin ang isang paper rose, “Sorry po sa pagda-drama, hehe.

Masyado lang po akong nadala sa mga pangyayari. Kanina naiyak din po ako sa lalaking

nagbigay sa akin nyan, akala ko para sa akin, yun pala para sayo, ate.”

Natawa naman ako sa sinabi niya. Kahit na malungkot siya, nagagawa niya pa din magpatawa. Ilan

din kaya sa mundo ang mga katulad niya? Nagagawa pang tumawa kahit may malaking problemang

dinadala.

“Ang swerte mo po sa boyfriend mo, ate. Nararamdaman ko pong mahal na mahal ka niya

kaya nagagawa niya pang mag-effort ng ganito.” Nanlaki naman ang mga mata ko dahil sa sinabi

niya, “Sige po, mauuna na ako. Ingat ka, ate! Goodluck!”

Tumango na lang ako at hinayaan ko na lang siya na maglakad-lakad sa may dalampasigan.

Nakakalungkot isipin na madami-dami din pala ang bilang ng may mga problema sa pamilya. Buti

na lang ako, kahit hindi kami kumpleto, atleast nandyan pa rin kami para sa isa’t-isa.

I’ll hold the door

Please come in

And just sit here for a while

This is my way of telling you

I need you in my life

Agad ko namang hinanap kung saan nanggagaling ang boses na yon. Panigurado akong si Hunter

yon pero hindi ko pa din siya mahagilap.

“Nandito ako, Ysabelle.”

Napalingon naman ako sa may tapat ng shop kung saan bumili kami ng swimming attire kanina.

Nakita kong may nakasabit na lapel sa may likod niya kaya naman agad ko siyang nahanap. Ngumiti

naman ako ng makita ko siyang papalapit sa akin.

It’s so cold

Without your touch

I’ve been dreaming way too much

Can we just turn this into reality?

Tumutugtog siya ng gitara habang kumakanta. Ang gandang pagmasdan ni Hunter kapag ganyan

siya. Mas lalong nakakainlove.

‘Cause I’ve been thinking about you lately

Maybe you could save me

From this crazy world we live in

And I know we could happen

‘Cause you know that I’ve been feeling you

Nang tuluyan naman siyang makalapit sa akin ay may sinenyasan siya na isang lalaki at inabutan

naman ako nito ng isang bouquet of paper roses. Oo, paper lahat.

Storms they will come

But I know

That the sun will shine again

He’s my friend,

And he says that we belong together

I’ll sing a song to break the ice

Just a smile from you would suffice

It’s not me, being nice

But this is real tonight

“Wow ang sweet nung guy.”

“Ang cute nila tingnan.”

“Videohan mo dali!”

Ilan lang yan sa mga naririnig ko sa paligid. So tama nga ‘tong ina-assume ko? Gusto din ako ni

Hunter?

‘Cause I’ve been thinking about you lately

Maybe you can save me

From this crazy world we live in

And I know we could happen

‘Cause I know that I’ve been feeling you

I know you want me

Napalingon naman ako kay Hunter na hindi inaalis ang tingin sa akin at tuloy pa din siya sa

pagkanta. Napangiti naman siya nang tiningnan ko siya. Kaso lang feeling ko mali ‘to eh.

There’s no other

There’s no other love

That I’d rather have, you know

There ain’t no one

There ain’t no one else

I want you for myself

Kung mangyayari mang ligawan niya ako, hindi pwede. Gusto ako ng bestfriend niyang si Travis,

yun yung nanliligaw sa akin ngayon. Paano na lang kapag nalaman ni Travis ang lahat ng ‘to?

I’ve been thinking about you lately

Maybe you can save me

From this crazy world we live in

And I know we could happen

‘Cause you know that I’ve been feeling for you

I know you want me

Napawi naman ang mga ngiti sa labi ko ng maalala ko yun. Kung kailan dumating na ang pangarap

kong mahalin pabalik ng taong mahal ko din, bakit doon pa naging komplikado ang lahat?

“Zaree, alam kong masyadong mahirap ‘tong pinapagawa ko sayo pero hangga’t kaya mo

pang pigilin, iwasan mo na siya.”

Sumagi naman sa isip ko ang sinabi sa akin ni Audrey kahapon. Si Audrey. Malaki ang naging

kasalanan ni Hunter sa pamilya ni Audrey. Sinabihan niya na din ako na iwasan ko si Hunter habang

maaga pa. Paano na ‘to?

I’ve been thinking about you lately

Maybe you can save me

From this crazy world we live in

And I know we could happen

‘Cause you know that I’ve been feeling you

I know you want me too

I know you want me too

Pagkatapos niyang kumanta ay tinanggal niya sa katawan niya ang pagkakasabit ng gitara at

hinayaan lang ang lapel na nakasabit sa kanya.

“Ysabelle...” nabalik naman ako sa wisyo ko ng banggitin niya ang pangalan ko, “Okay ka lang ba?”

“A-ah, oo.” Pinagmasdan ko namang muli ang mga paper roses na hawak-hawak ko at binaling ko

ulit ang tingin ko sa kanya.

“Nagustuhan mo?”

“Etong paper roses? Uhm, oo naman.” Tumango-tango pa ako, “Para saan pala ‘to? Tsaka bakit

apat na paper roses ang binigay mo?”

“I love you, Ysabelle.”

Ano daw?

“Ha?”

“Gumamit ako ng papel para makagawa ng roses kasi yan, hindi agad-agad malalanta and

that 4 paper roses stands for... I love you, Ysabelle.”

{TWENTY-SEVEN}

“Gumamit ako ng papel para makagawa ng roses kasi yan, hindi agad-agad malalanta and

that 4 paper roses stands for... I love you, Ysabelle.”

Para naman akong na-istatwa sa narinig ko. Mahal ako ni Hunter. Eto na yung pinaka-matagal ko

nang hinihintay na sabihin niya sa akin. Eto yung mga katagang pinapangarap kong sabihin sa akin

ng taong matagal ko nang mahal pero bakit ganon? Pakiramdam ko, kapag sinabi ko sa kanyang

mahal ko din siya, hindi magiging maayos ang lahat katulad ng pinapangarap ko dati?

Bakit ngayon parang mali?

“Mahal kita, Ysabelle. Hindi mo na kailangan malaman kung kailan, paano, at saan, basta ang

mahalaga dito ay masabi ko sayo yung totoo kong nararamdaman. Ngayon ko lang na-realize

na yung babaeng matagal ko nang hinahanap ay nasa tabi ko lang pala. Mahal kita, kahit

anong kahit na at kahit anong kahit pa.”

Narinig ko namang naghiyawan ang mga taong nakapaligid sa amin at doon ko lang din napansin na

nanonood din sa amin ang magulang ni Hunter at ang mga kamag-anak nila. Parang kanina lang

iniwan ko lang silang lahat doon sa cottage ah?

Naramdaman ko naman ang paghawak ni Hunter sa magkabila kong braso at tinitigan niya naman

ako, “Wala akong pakialam sa sasabihin ng iba. Wala akong pakialam kung ano mang

magiging tingin nila sa ating dalawa. Alam ko, hindi lang naman ako ang nag-iisa dyan sa

puso mo pero sana pagbigyan mo ako. Bigyan mo ako ng chance na ipakita sayo kung paano

magmahal ang isang Hunter Salazar. Ngayon, wala nang halong biro, wala nang halong

panloloko, dahil alam kong ang isang katulad mo ay sineseryoso.”

Hindi naman ako makapagsalita agad. Hindi ko alam ang sasabihin ko. I am torn between saying “I

love you too” and “Wag na lang ako.”

Ayoko masaktan ang kaibigan kong si Audrey kapag sinagot ko si Hunter. Ayokong masaktan si

Travis dahil baka isipin niyang pinaasa ko lang siya sa wala. Ayoko din namang masaktan si Hunter

kung tatanggihan ko siya.

Jusko Lord, paano na ito?

Mahal ko si Hunter pero paano si Audrey? Paano si Travis?

“Zaree Ysabelle Salameda...”

“Hunter...” halos ma-iyak na ako sa mga sinasabi niya pero wala eh, hindi ko talaga mapigilan.

“Ysabelle. Gusto ko ako lang ang tumatawag sa pangalawa mong pangalan para

maramdaman kong akin ka lang. Nangangako ako sayo na hindi kita sasaktan, habang

nandito ako ay hindi kita papabayaan. Kapag nandito ako, hinding-hindi ka malulungkot.

Gusto ko masaya ka lang palagi kahit wag na ako. Habang nandito ako, walang dadaloy na

mga luha sa pisngi mo. Mas gugustuhin ko pang sundin ang mga utos mo kaysa magalit ka sa

akin. Ikaw ang nagpabago sa takbo ng buhay ko. Ikaw ang nagturo sa akin kung paano

magmahal ng totoo. Ikaw ang nagturo sa akin na ang tamang pagmamahal dumadating sa

tamang panahon at tamang tao. Hindi ako nagkamali dahil dumating ang puntong yon at

sayo pa ako napunta.”

Naglabas naman siya ng isang maliit na red box at nang buksan niya ito ay nakita ko ang isang

kwintas na may heart-shaped na pendant. Simple lang siya pero maganda.

“Kapag pinayagan mo na akong isuot ‘to sayo, ibig sabihin hahayaan mo akong ligawan kita

hanggang sa makuha ko ang matamis mong oo. Hihintayin kita, Ysabelle. Hihintayin kita

kahit na matagal pa bago ko makuha ang sagot mo. Hihintayin kita kasi alam kong lahat ng

paghihirap ko ay magiging maganda ang kakalabasan hanggang sa dulo. Mahal na mahal

kita, Ysabelle at kadugtong na dun ang mga katagang hihintayin kita hanggang sa maumay

ka na sa akin.”

Natawa naman ang ibang nanunuod pati na din si Hunter at dahil doon, hindi ko na napigilan ang

mapaiyak.

“Zaree Ysabelle Salameda, mahal na mahal kita. Papayagan mo ba akong ipakita sayo kung

paano magmahal ang isang Hunter Grae Salazar?” tanong niya sa akin habang pinupunasan ang

mga luha na dumadaloy sa pisngi ko.

Yung araw na mamahalin ako ng taong mahal ko rin, dumating na. Kaso lang hindi pwede eh. Ayoko

sanang tanggihan si Hunter. Masyado ko siyang mahal para lang gawin ko ‘yon kaso lang feeling ko

mas maganda na ‘tong mga susunod kong gagawin eh.

Hinalikan ko naman siya sa pisngi at pagkatapos noon, binulong ko naman sa kanya ang mga

katagang alam kong makakapagpa-basag ng puso niya.

“I’m sorry, Hunter. I love you too.” At pagkatapos noon, tumakbo na ako paalis.

Nakita ko pa ang pagkagulat ng mga tao at bulung-bulungan nila noong iniwan ko si Hunter sa gitna.

Sa pagtakbo ko, nabitawan ko na din pati ang mga paper roses at ang isang bouquet ng paper roses

na bigay niya kanina sa akin at hindi ko na din nagawang pulutin pa ‘yon.

“YSABELLE, SAGLIT LANG!”

Narinig ko pa ang pagtawag niya pero hindi ko na lang siya nilingon. Gusto ko nang umalis dito,

ayoko na... masyado nang masakit.

“Ysabelle naman...” naramdaman ko naman ang pagpulupot ng dalawa niyang kamay sa akin at

doon ako natigil sa pagtakbo.

Naabutan niya ako kahit na ano pang bilis ng takbo ko.

Nabasa na din ang likod ng t-shirt na suot ko, “Ysabelle, diba sabi mo kanina mahal mo din ako?

Bakit mo ako iniwan doon? May nasabi ba akong mali, ha?”

“W-wala, Hunter, wala.”

“Oh, eh bakit mo ako iniwan doon?” hinarap niya naman ako sa kanya pero yumuko lang ako.

Eto yung mga panahong gustong-gusto ko sana siyang tingnan, mata sa mata, kaso parang ayoko na

lang.

“Ysabelle, kailangan ko ng sagot mo! Akala ko ba mahal mo ako?! Diba sinabi mo kanina ‘I

love you too?’, diba? Panigurado naman akong hindi ako nagkamali sa narinig ko eh.

Ysabelle naman.”

Ano pa bang pwedeng palusot ang pwede kong gawin para bitawan niya na ako? Ayoko na, kung

siya nasasaktan sa mga nangyayari, mas lalo naman ako. Hirap na hirap na ako sa ganitong

sitwasyon. Kung para sa kaibigan ko lang naman ay gagawin ko na din.

“Hindi ko kayang mahalin ang katulad mo, Hunter.”

Napakalas naman siya sa yakap at tinitigan niya ako ng maiigi, “A-ano?”

“Hindi kita kayang mahalin kasi alam kong paglalaruan mo lang din ako katulad ng ginawa

mo sa mga nauna mong babae—”

“Pero Ysabelle, hindi. Iba ‘tong nararamdaman ko sayo, totoo ‘to. Paniwalaan mo naman ako

oh?”

Napapikit naman ako bago ko sabihin ang mga salitang ayoko sana sabihin. I’m so sorry, Hunter.

Sana mapatawad mo pa ako pagdating ng panahon.

“Paano kita papaniwalaan kung sa umpisa pa lang hindi ka na kapani-paniwala?” natahimik

naman siya sa sinabi ko pero hindi niya pa din inaalis ang tingin niya sa akin, “Hindi kitang

mahalin kasi gago ka sa umpisa pa lang! Hindi kita kayang mahalin kasi manloloko ka!

Ayoko sa mga lalaking katulad mo! Sa umpisa pa lang, alam ko nang wala kang balak na mag-

seryoso pagdating sa pagmamahal!”

“Ysabelle, tama na.”

“Gusto mo malaman ang dahilan diba? Kaya mo ako hinabol kasi gusto mo malaman ang

dahilan kung bakit kita iniwan kanina diba?” bumuntong-hininga ako bago magsalita ulit,

“Ayoko sayo, Hunter. Pinakisamahan lang kita noon dahil tutor mo ako, tinuruan kita kung

paano magbago pero ayokong malunod sa pagmamahal mo.”

“Tama na, masyado nang masakit.”

“Kung magmamahal ka, wag na lang ako, Hunter. Iba na lang.”

Napaluhod naman siya at umiyak lang. Ngayon ko lang nakita si Hunter na ganito. I’m so sorry,

Hunter. Ayoko talagang saktan ka pero sa mga panahong ‘to... kailangan eh. Basta ang nasa isip ko

ngayon, mas mahalaga na ang kaligayahan ng ibang tao kesa sa akin.

Diba sabi mo kanina, basta masaya ako at kahit ikaw hindi na? Ako naman, gusto kong mas sumaya

pa ang kaibigan ko kesa sa akin.

Mahal na mahal kita, Hunter pero ang sakit sakit na.

**

Pagkatapos kong ayusin ang mga gamit ko, umalis na ako ng beach house. Walang tao dito dahil

alam kong nandoon silang lahat sa cottage. Si Hunter kaya? Nasaan?

“Psst, Zaree.” Napalingon naman ako sa sumitsit at nagulat naman ako ng makita ko si Blue—ang

pinsan ni Hunter.

“Blue...”

“Alam ko na yung nangyari.” Napayuko naman ako ng sabihin niya yon sa akin, “Okay lang kahit

wag ka nang magpaliwanag sa akin. Hindi naman ako ang may kailangan niyan eh.”

“Nasaan siya?”

“Si Hunter?” tumango naman ako bilang sagot, “Ayun, nasa kwarto ko sa hotel. Ako yung

pinuntahan niya pagkatapos nung nangyari eh.”

“Bakit mo iniwan?” tanong ko sa kanya pero kumunot lang ang noo niya.

“Hindi ba dapat ako ang nagtatanong sayo niyan?” natawa naman siya ng konti, “Deh, biro lang

yun, Zaree. Pero eto ha, panigurado naman akong seryoso sayo yung pinsan kong si Hunter.

Hindi ko na din kailangan malaman yung dahilan kung bakit hindi mo siya binigyan ng

chance pero okay lang, iintindihin kita.”

“Salamat, Blue.”

“Grabe makapag-laro yung tadhana ‘no?”

“Ha?” napalingon naman ako sa sinabi niya, “Bakit mo naman nasabi?”

“Kasi kung kailan handa namang mag-seryoso si Hunter pagdating sa pag-ibig, siya naman

‘tong napaglaruan ng tadhana. Wag kang mag-alala, Zaree, kami nang bahala dun sa kumag

na yon. Kung aalis ka na ngayon, magpaalam ka na lang muna kela Tito Alex at Tita Krish.”

“Pwede mo ba akong samahan, Blue?”

“Oo naman.”

Nang makarating naman kami sa cottage ay si Blue muna ang pumasok at maya-maya pa ay

lumabas na din si Tita Krish at Tito Alex mula doon. Nang makita nila ako ay binigyan lang nila ako

ng isang malungkot na ngiti.

“Zaree...” agad naman akong niyakap ni Tita Krish at Tito Alex.

Ramdam ko yung pagkalungkot nila dahil sa nangyari, “I’m sorry po, Tita and Tito.”

“Shh, you don’t need to say sorry, Zaree. After all, naging mabuti ka din namang kaibigan kay

Hunter diba? Okay lang yon, kami nang bahala kay Hunter.”

“Thank you po ng sobra sa inyong dalawa. Pasensya na din po sa inyo, Tita kung hindi na din

po ako makakaabot sa birthday party niyo bukas, sa tingin ko po, hindi ko na din po kayang

magpaabot pa hanggang bukas pa dito eh. Ayoko lang pong makita si Hunter na nasasaktan

ng dahil sa akin. Pasensya na po talaga.”

“It’s okay, Zaree. If you want to go home, then go, okay? Trust me, everything’s going to be

alright between the two of you, someday.” Hinalikan naman ako ni Tito Alex sa noo at nagpaalam

na din ako sa kanila.

“Teka, magco-commute ka?” sabat naman ni Blue na nasa likod lang ni Tita Krish at Tito Alex.

“Oo, bakit?”

“Seryoso ka ba dyan, Zaree? It’s 12AM for pete’s sake! Tara na nga at ihahatid na kita! Baka

magalit pa sa akin si Hunter kapag may nangyari sayong masama ‘no.”

“S-si Hunter?”

“Oo, kahit anong mangyari mag-aalala pa din yun sayo.”

**

Pinahiram na muna sa aming dalawa ni Blue yung kotse ni Tito Alex pabalik sa Manila. Alas-dos na

nga ng madaling araw at medyo malayo pa kami sa bahay pero okay lang, enjoy din naman ‘tong

kasama si Blue. Madaldal nga lang, hindi katulad ni Hunter na tahimik lang kapag nasa byahe. Opps,

Zaree. Tama na yang kakabanggit ng pangalan niya.

“Alam mo bang hinintay pa kita sa labas ng beach house dahil sabi ni Hunter, kung sakali

mang aalis ka ngayong gabi ay gusto niyang makasiguro na safe ka pa din dahil ako ang

kasama mo?”

“Ha?”

“Ay opps, nadulas na naman ako.”

Kanina pa siya ganyan. Nagke-kwento ng kung ano-ano tapos kapag may nasabi siyang hindi dapat

sabihin, yan ang mga katagang sasabihin niya. Baliw eh.

“Yan ka na naman eh, ang corny na.”

Natawa naman siya at tinigil ang sasakyan ng mag-red ang ilaw sa stoplight, “Deh biro lang ulit.

Pero seryoso talaga ako sa sinabi ko, binilin ka niya sa akin.”

“Tapos?”

“Hindi ba ang sweet ng pinsan ko?”

Nag-make face naman ako at natawa ulit siya, “Grabe kaya pala na-inlove si Hunter sayo kasi

kahit papangitin mo yang mukha mo, maganda ka pa din.”

“Tigilan mo nga ako, Blue.”

“Seryoso nga! Oy, don’t get me wrong ah, may girlfriend ako ‘no.”

“Pake ko?”

“Sungit mo! Gusto ko lang naman ipagmalaki yung girlfriend ko na sobrang mahal ko.”

“Sus, may girlfriend ka talaga? Weh?”

“Ay grabe siya oh! Oo nga! Bakit ayaw mo maniwala? Kunin mo yung wallet ko sa bulsa ko.”

Sambit niya at nagpatuloy na ulit siya sa pagda-drive.

“Ayoko nga! Ikaw na kumuha.”

“Sus, ang arte pa eh.” Kinuha niya naman ito saglit at inabot sa akin, “Oh yan, tingnan mo yung

picture dyan sa loob.”

Halos matawa naman ako ng makita ko ang picture ni Cristine Reyes sa wallet niya, “Eto yung

girlfriend mo? Grabe ha, nangarap ka pa.”

“Hindi kasi yan! Yung nasa likod nyan, sus, si Cristine crush ko lang yan. Iba pa din yung

mahal ko.” Nilingon niya naman ako saglit at tinaas baba niya pa ang kilay niya.

“Panget mo.” Natawa naman ako saglit at kinuha ang picture na nasa likod ng picture ni Cristine

Reyes.

Wow, ang ganda niya nga. Paano napasagot ‘to ni Blue?

“Paano mo napasagot ‘to, Blue? Ang ganda niya ah.” Idinikit ko naman ito sa tabi ng mukha niya,

“Sana pag nagka-anak kayo, mamana lahat ng katangian nung bata sa nanay niya.”

“Grabe ka magsalita ha! Gwapo naman ako ah?”

“Wow ah, ang hangin.”

“Ang lakas kasi ng aircon, try mo hinaan, kaya mo naman eh.” Inirapan ko na lang siya at

nagtawanan ulit kami.

“Ilang years na kayo, Blue?”

“3 years and counting.” Proud na proud niyang sagot at ang laki pa ng mga ngiti niya sa labi ng

sabihin niya yon.

“Wow, ang lakas niya! Sa loob ng 3 years, kinaya ka niyang tiisin! Proud ako sa kanya,

infairness.”

“Ang yabang mo! Di ah, mabait ako pagdating sa kanya, syempre mahal ko yan eh.”

“Whatever.”

“Ikaw ah.” Napalingon naman ako sa kanya ng sabihin niya yon, “Kaya pala tinanggihan mo si

Hunter kasi may boyfriend ka na!”

“Ano kamo?” napalingon naman ako sa may bintana at nakita kong nandito pala kami sa tapat ng

bahay namin. Saktong 3 AM na din nang makarating kami, whoo nakakapagod.

“Yan oh, may naghihintay sayo sa labas ng bahay niyo.” Tinuro niya naman ang isang mapayat

na lalaki.

Noong una ay hindi ko pa siya nakilala pero nung bumaba na ako at mapalapit ako sa lalaking iyon,

doon ko lang napagtanto na si Travis pala ‘yon.

He’s back.

“Zaree.” Agad niya naman akong niyakap at ganon din naman ang ginawa ko, “I missed you.”

“Namiss din kita, Travis.” Hindi ko naman napigilan ang pag-iyak nang mayakap ko ulit si Travis.

“Ysabelle ni Hunter.” Kung may mas babastos pa talaga dito kay Blue ay ewan ko na lang talaga.

“Blue.” I warned him kaya naman nginitian niya lang ako.

“Gusto ko lang ibigay sayo ‘tong mga gamit mo kasi babalik na din ako kaagad sa Zambales.”

Inabot niya naman sa akin ang mga gamit ko at bumulong pa, “Boyfriend mo ba yan? Ang payat,

mas bagay pa kayo ni Hunter, may muscles at abs yung pinsan ko, konti nga lang.”

Hinampas ko naman siya sa braso at inirapan, “Hindi ko siya boyfriend, okay?”

“Okay sabi mo eh, sige na mauuna na ako.” Niyakap niya naman ako at pagkatapos non,

bumaling naman siya kay Travis, “Pare, iwan ko na si Zaree sayo, ingatan mo ah?”

“Oo naman. Sige, ingat ka.”

Nang makalayo naman sa amin si Blue ay agad ko namang nilingon si Travis. Kahit na madilim ay

napansin ko pa din ang pagbabago sa katawan niya. Pumayat siya at namumutla ang mga labi niya.

Anong problema ni Travis?

“Travis, okay ka lang ba? Bakit nawala ka ng ilang buwan?”

“Zaree, I’m sorry kung hindi ko nasabi sayo kaagad.”

“Ang alin?”

“Brain cancer. Stage 4.”

{TWENTY-EIGHT}

Hindi ako kaagad nakapag-salita ng sabihin ni Travis ‘yon. Alas-tres na ng umaga pero mas lalong

nagising ang diwa ko nang malaman ko ang tungkol sa kalagayan niya. Bakit nilihim sa akin ‘to ni

Travis ng napaka-tagal?

“Pasensya na kung hindi ko sayo sinabi kaagad, Zaree.” Kitang-kita ko ang sincerity sa mga

mata niya nang sabihin niya ito, “Natakot lang ako.”

“N-natakot saan?”

“Natakot ako dahil baka dumating yung puntong iwanan mo ako dahil lang sa sakit ko.”

Yumuko naman siya saglit at pinunasan ang luhang dumaloy sa pisngi niya, “Hindi ko din agad

sinabi sayo dahil ayokong kaawaan mo ako. Mas pinili kong maging malakas pag nasa harap

mo kasi ayaw kong nakikita kang nag-aalala sa akin.”

“Travis naman eh.”

“I’m so sorry because I left you ng hindi mo alam ang totoong dahilan. Ang totoo niyan, I went

to New York with my parents kasi doon nila ako gustong ipa-gamot. Pagpunta namin doon,

walang araw na hindi kita inalala, Zaree. Walang araw na hindi ka pumasok sa isip ko dahil

sa ilang buwan na namalagi ako sa New York eh ang tanging pinupuntahan lang namin ay

iba’t-ibang ospital.” Tumahimik siya saglit at bumuntong-hininga.

“Hinihiling ko na sa bawat tusok ng karayom sa katawan ko, nandoon ka lang sa tabi ko.

Yung tipo bang hawak mo ang kamay ko, sinasabi mong ‘Okay lang yan, Travis. Magiging

maayos din ang lahat.’ kaso hindi eh, masyado akong naging duwag para sabihin sayo yung

totoong nangyayari sa buhay ko.” Hinawakan niya naman ako sa magkabilang balikat at tinitigan

ako, “Zaree, alam ko namang hindi na ako magtatagal sa mundong ‘to eh.”

Hindi ko na napigilan ang mapaiyak ng sabihin niya sa akin yon, “Bakit mo ba sinasabi yan,

Travis? Pwede ka pang mabuhay!”

“Hindi na, Zaree. Etong buhay ko, panandalian na lang at hindi na kailanman tatagal pa

katulad ng hinihiling mo.” Bumitaw naman siya sa pagkakahawak sa akin, “And I think this is

the right time to tell you something about Hunter.”

Napapunas naman ako sa luhang dumadaloy sa pisngi ko nang banggitin niya ang pangalan ni

Hunter, “Anong meron kay Hunter? Bakit napasama siya sa usapan nating dalawa—”

“Mahal ka na niya simula noong 2nd year highschool pa lang tayo.” Doon siya ngumiti sa akin

pero alam kong malungkot na ngiti lang ‘yon.

A-ano d-daw?

“Yes, totoo ‘tong naririnig mo, Zaree.”

“P-pero p-paano?”

“Naalala mo noong transferee ka pa lang? Magkasama kaming dalawa noon sa may entrance

gate ng school, hinihintay namin yung iba pa naming kaibigan. After ilang minutes siguro,

wala pa din yung mga kaibigan namin nun, nagke-kwentuhan kami nang biglang matigil siya

sa pagsa-salita habang may kine-kwento siya sa akin.” Napa-ngisi naman siya ng sabihin niya

yon, “Ang gago ng mukha niya non, promise. Pero nung sinundan ko yung tingin niya, aba,

ikaw pala yung tinititigan nung kupal na yon.”

“Tapos yun nga, nasanay na siya na everyday, hihintayin ka namin sa may entrance gate ng

school kaso lang sinabi ko sa kanya na wag siyang masyadong papahalata kaya nag-iba kami

ng place. Simula noon, kapag alam niyang recess niyo na, magpapaalam siya tapos

magpapasama siya sa akin papuntang cafeteria. Biruin mo yon ah, may klase kami ‘non pero

nagagawa niyang mag-cutting para sayo.” Napa-iling iling pa siya, “Natapos yung sophomore

years natin at ganon pa din ang ginagawa niya. Madalas ka naming nakikita kasama yung

dalawa mong kaibigan na si Audrey at Sandy.”

“T-teka, hindi ba’t madaming naging babae si Hunter noong 2nd year pa lang tayo? Tsaka

hanggang ngayong 4th year, diba?”

“Oo nga’t marami siyang babaeng ine-entertain pero ikaw lang ang laman ng puso niya.

Gagong tunay yung bestfriend ko ‘no?”

Napa-tango naman ako at natawa ng konti. Hindi ko alam pero sa lahat ng nangyari simula kagabi,

nagawa ko pa din maging masaya dahil sa mga nalaman ko. Jusko Lord, akala ko talo na ako sa

laban! Thank you po!

“Yung mga babaeng ine-entertain niya, ginagamit niya lang yun para mapa-selos ka.” Natawa

din si Travis sa sinabi niya, “Dahil nga palagi ka naming sinusundan ni Hunter, hindi ko na lang

din namalayan na pati ako nahulog na din sayo, Zaree.”

“Bago ka pa man din namin makilala, may usapan na kaming hindi dapat kami mai-inlove sa

iisang babae lang kaso wala eh, nangyaring na-inlove kami pareho sayo.” Bumuntong-hininga

siya, “Kung iisipin, ako ang dahilan kung bakit hindi pa din kayo ni Hunter ngayon dahil

panigurado kung wala ako? Masaya na sana kayong dalawa ngayon.”

“Hindi mo kasalanan yun, Travis. Sadyang mapaglaro lang yung tadhana, diba?”

Tumango lang siya at pinagpatuloy ang kwento niya, “Noong 3rd year highschool tayo, gusto ka

na niya sanang ligawan kaso pinigilan ko siya. Sinabi ko sa kanya yung totoo na mahal din

kita kaya nagparaya siya. Hinayaan niya akong mahalin kita at pumorma sayo. Doon niya din

hinayaan ang sarili niya na maghanap na lang ng iba. Simula nung naging 4th year

highschool tayo, doon lang ako naglakas-loob na kausapin ka. Naalala mo noong naghihintay

ka ng jeep pauwi sa inyo sa may waiting shed?”

Napatango-tango naman ako, “Doon ako unang dumiskarte sayo. Sa mga panahon na yon,

nakikita ko pa din ang lungkot sa mga mata ni Hunter tuwing nakikita niya akong sumasama

sayo. Meron nga siyang ibang babae noon pero maniwala ka, paniguradong walang araw na

hindi siya sumulyap sayo, Zaree.”

“Noong nalaman ko na magiging private tutor ka niya, hinayaan ko lang siya kasi may tiwala

ako sa bestfriend ko eh. Hanggang sa dumating yung puntong niyaya kita na sumama sa

family dinner namin. Naalala mo yung lalaking naka-all black outfit sa loob ng restaurant na

nakabasag ng baso?”

Napakunot naman ang noo ko nang sabihin niya yon, “Don’t tell me—”

“Yes, si Hunter yon. Tinext ko siya nung gabing yon dahil nahagilap siya ng mga mata ko sa

may di kalayuan sa table natin. Nag-reply siya at umamin siya sa akin na sinundan niya

talaga tayo papunta sa restaurant na yon. Wala eh, masyado kang mahal ng bestfriend ko.”

Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko ngayon. Akala ko pa naman holdaper yon! Huhu,

sabagay holdaper nga naman si Hunter. Hinold-up niya yung puso ko eh, ay joke.

“Pagkatapos kitang ihatid noon sa bahay niyo, dumeretso ako sa kanila. Nagkasagutan

kaming dalawa at hindi ko napigilan na suntukin siya. Hindi niya ako ginantihan pero

sinabihan niya ako na ipaglalaban niya daw yung pagmamahal niya sayo kahit na mawala

man yung pagkakaibigan naming dalawa. Mas pinili ka niya kesa sa walong taon na

pagkakaibigan naming dalawa, Zaree.”

Hinawakan niya naman ang mga kamay ko at hinalikan yon, “Eto na yung huling halik ko sa

magaganda mong mga kamay, Zaree. Alam kong mahal mo si Hunter noon pa. Alam kong

mahal na mahal niyo ang isa’t-isa kaya hahayaan na kita. Gusto kong maging masaya ka pati

na din ang kaibigan ko.”

“S-seryoso ka ba dyan, Travis?”

“Mukha ba akong nagbibiro, Zaree?” tinuro niya pa ang mukha niya at tumawa, “Okay lang sa

akin yon. Sabi nga nila diba, kung mahal mo, hahayaan mo siya maging masaya kahit sa

piling man ito ng iba. Salamat sa pagmamahal kung minahal mo ako ng kahit konti. Alagaan

mo yung kaibigan ko ah? Panigurado naman akong aalagaan ka din nun.” Doon niya binitawan

ang mga kamay ko at ngumiti.

Hindi ko maiwasan na malungkot nang maalala ko ang nangyari kagabi. Paano ko aayusin ang

problema na idinulot ko kay Hunter at sa pamilya niya? Sa totoo lang, wala na talaga akong

mukhang maipakita sa mga kamag-anak niya kaya napili ko na lang din na umalis kagabi.

“May problema ba, Zaree?”

Tumango ako, “P-pero nasabi ko na sa kanya na hindi ko siya mahal.”

“Bakit hindi na ba pwedeng bawiin?”

**

At dahil umuwi ako kagabi mula sa Zambales, naisipan ko na pumasok na lang ngayon dahil wala

din naman akong gagawin sa bahay. Sayang naman yung araw na ‘to ‘no, kahit na medyo bangag pa

ako dahil wala akong maayos na tulog. Alas-quatro na din kasi ng madaling araw umalis si Travis sa

bahay kaya isang oras lang talaga ang naging pahinga ko.

“Oh, Zaree? Akala ko ba nasa Zambales ka ngayon kasama si Hunter?” tanong sa akin ni Kuya

Zed na kakalabas pa lang mula sa kwarto niya.

“Eh mahabang storya, Kuya! Kumain ka na lang ng almusal, okay?” sagot ko habang inaayos

ang buhok ko.

“Anong oras ka ba umuwi? Mukhang wala ka pang matinong tulog ah. Para kang eyebags na

tinubuan ng mukha.” Sinapak ko naman siya sa braso ng sabihin niya yon, “Tsaka yang mga mata

mo, namamaga oh! Umiyak ka ba kagabi? Aba, sasapakin ko talaga yang nagpa-iyak sayo!

Sino, si Hunter ba?”

“Kuya, chill ka lang, okay? 3 AM na ako nakauwi kanina tapos si Mama yung nagbukas ng

pintuan para sa akin. Wag ka na ngang tsismoso dyan! Male-late ka na’t lahat-lahat dami mo

pang satsat!”

“Wow, pang-fliptop yun ah! ‘Male-late ka na’t lahat-lahat dami mo pang satsat’, wow Zaree!

Wow talaga!”

Natawa naman ako ng gayahin niya ang boses ko at hinayaan ko na lang siya na pumasok ng CR.

Napaka-daldal talaga ni Kuya Zed.

“Anak.” Napalingon naman ako ng makita ko si Mama na nasa tabi ko.

“Bakit po, Mama? May problema po ba?”

“Hindi ba dapat ikaw ang tinatanong ko niyan?” ngumisi lang siya at humarap sa salamin para

ayusin ang buhok niya, “Marami-rami ka na yatang hindi naike-kwento sa akin, ‘nak.”

“Pasensya na po, Mama.”

“Ano bang nangyari sa Zambales? Akala ko ba sa Sabado pa ang uwi mo?” nilapag niya naman

ang suklay na hawak niya at hinarap ako, “Anong nangyari sa inyo ni Hunter?”

“Hindi po kami magkaayos ngayon ni Hunter.”

“Bakit?”

“Inamin niya po sa akin na mahal niya ako pero tinanggihan ko siya.”

“Gusto ka din ni Hunter?”

Tumango naman ako bilang sagot, “Sa mga oras po na yun, inalala ko yung kaibigan kong si

Audrey na may ayaw sa kanya. Inisip ko din po si Travis na matagal nang nanliligaw sa akin.

Baka sabihin niya pinaasa ko lang siya kaya tinanggihan ko si Hunter.”

“Nako, ang bunso ko talaga.” Hinaplos-haplos niya naman ang buhok ko pagkatapos niyang

marinig ang explanation ko at agad akong niyakap, “Nakalimutan mo na bang ikaw ang

magmamahal at hindi sila? Minsan ba sumagi din sa isip mo na ‘Kapag ba binigyan ko ng

chance si Hunter na ipakita o iparamdam yung pagmamahal niya sa akin, magiging okay ba

ang lahat?’, alam mo anak, hindi naman mahirap gumawa ng desisyon para sa sarili mo eh.

Ikaw lang talaga yung nagpapa-komplikado ng lahat. Pagdating sa buhay o pag-ibig man yan,

kailangan mo din mag-take ng risks. Paano mo malalaman kung hindi mo susubukan, diba?”

**

Nakarating ako sa school ng medyo magaan ang pakiramdam ko. Medyo lang dahil hindi ko pa din

nakakausap si Audrey hanggang ngayon. Gusto ko malaman niya na kahit anong mangyari, hinding-

hindi magbabago ang pagmamahal ko kay Hunter. Tama si Mama, kailangan sa buhay, dapat matuto

din tayong mag-take ng risks.

“Zaree?” napalingon naman ako ng marinig ko ang pamilyar na boses na yon, “Ikaw nga!”

Natawa naman ako ng yakapin ako ni Sandy, “Ano, miss na miss mo lang ako, Sandy?”

Kumalas naman siya sa yakap, “Hindi ‘no, echusera ‘to! Nagtataka lang ako bakit nandito ka eh

diba sabi ni Hunter sa sabado pa ang uwi niyo?”

“Mahabang storya pero ike-kwento ko na lang kapag nandito na si Audrey. Nasaan ba siya?”

“Ah eh nandun na sa classroom.” Mahinahon niyang sabi, “Simula noong umalis ka kahapon

kasama si Hunter, hindi ako masyadong kinakausap ni Audrey. Kinakausap niya lang ako

pag may itatanong siya or kaya naman may kailangan. Tahimik lang talaga siya, as in, girl!”

“Tara na nga, pasok na muna tayo sa room. Male-late na tayo eh.”

Pagkapasok naman naming dalawa ni Sandy sa classroom ay nandoon na ang adviser namin.

Paniguradong may ia-announce ito sa klase kaya siya ang pumasok na teacher sa first subject

namin.

Pagkaupo naming dalawa sa tabi ni Audrey ay napansin kong napatingin pa sa akin si Audrey pero

maya-maya lang ay umiwas din siya ng tingin. Totoo nga, tahimik lang si Audrey at mukhang wala

namang pakialam kung papasok ako ngayon o hindi.

“So I guess, kumpleto na tayong lahat ‘no?” tumango naman ang mga kaklase ko sa adviser

namin, “Good morning, everyone. Alam niyo naman sigurong lahat na malapit na mag-

December diba? Kaya naman katulad ng kinagawian magkakaroon tayo ng Christmas Eve’s

party sa darating na December 24. Hindi na bago sa inyo yun kaya eto na yung letter for

parents. Kailangan may pirma ng parents niyo ang letter na ‘to bago kayo makapunta sa

party, okay?”

“Okay po, Miss.”

Pagkatapos niya namang ipamigay ang letter na yon, sinabihan niya kami na absent ang teacher

namin sa first subject at umalis na din siya agad.

“Wow, buti naman at hindi required ang date sa party na ‘to.” Banggit ni Sandy at napatingin

naman ako sa letter na binigay ni Miss.

Last year kasi, may naganap na din na ganitong party kaso lang required ang lahat na magdala ng

date. Hindi nga kami pumuntang tatlo nila Audrey at Sandy noon dahil wala naman kaming

magiging date eh.

“Zaree...” halos malaglag naman ang puso ko ng banggitin ni Audrey ang pangalan ko, “Pwede ba

tayong mag-usap? Tayong dalawa lang.”

Napatingin naman ako kay Sandy at tumango lang siya at ngumiti. Sabay kaming lumabas ni Audrey

at dumeretso kami sa garden ng school.

Naupo kaming dalawa sa may swing at pareho lang kaming nanahimik doon. Hindi ko alam kung

sino ang mauunang magsalita kaya naman napili ko na lang na tumahimik muna.

“I’m sorry, Zaree.” Napalingon naman ako sa kanya ng mag-crack ang boses niya sa dulo.

“Umiiyak ka ba?” tanong ko sa kanya pero ngumiti lang siya.

“Sorry kung nasaktan kita. Sorry kung nasaktan ko kayong dalawa ni Hunter. Sorry kung

hindi kita binigyan ng chance na mahalin si Hunter. Sorry kung naging hadlang ako sa

inyong dalawa. Sorry kung—”

Tumayo naman ako at pinunasan ang luha niya, “Okay lang yun, Audrey. Naiintindihan ko na

gusto mo lang ako protektahan sa kahit sino man. Naiintindihan ko na naging mahigpit ka

lang dahil alam mong mahina ako pagdating sa pag-ibig at nagpapasalamat pa din ako sayo

dahil doon.”

Tumingala naman siya at nagsalita, “Alam ko yung nangyari sa inyo kagabi. Kinausap ko si

Hunter sa facebook at kwinento niya sa akin ang lahat. Kasalanan ko talaga ang lahat ng ‘to,

Zaree. Kasalanan ko kung bakit malungkot kayong dalawa ni Hunter ngayon.”

“Audrey, hindi mo dapat sinisisi ang sarili mo sa mga nangyari, okay? Nangyari na yon. Ang

gusto ko lang malaman mo ngayon, mahal na mahal ko si Hunter at ganon din ang

nararamdaman niya sa akin. Sinabi na sa akin ni Travis ang lahat.”

“Anong lahat?”

“Mahal ako ni Hunter noon pa, Audrey. Matagal niya na din pala akong mahal.”

Tumayo naman siya at niyakap ako, “Uuwi na siya bukas galing ng Zambales diba? Sabihin mo

na sa kanya ang lahat. Wala nang pipigil sa inyo. Basta sabihin mo lang sa akin kung may

problema ah? Nandito lang kami palagi ni Sandy para sayo, ‘teh.”

“Thank you, Audrey.”

“Tsaka yung tungkol kay Ate, napag-usapan na din namin ni Hunter yun kagabi. Pinatawad

ko na din siya sa mga nangyari dahil nangyari na din yun at kahit magalit pa ako sa kanya ay

hindi na maibabalik sa amin si Ate Athena.” Kumalas na siya sa yakap naming dalawa, “Basta

ha, kapag kinasal kayo in the future, bridesmaid kaming dalawa ni Sandy!”

“Ang advance mo naman masyado, ‘teh!”

“Sus, hindi ‘no! Naninigurado lang!”

Natahimik naman kaming dalawa saglit at nagsalita ulit siya, “Oo nga pala, nabanggit mo si Travis

kanina. Paano niya nasabi sayo ang lahat eh diba wala naman siya dito sa Pilipinas? Tsaka

paano na din yung panliligaw niya sayo, Zaree?”

“Sinabi niya na hahayaan niya na lang daw kaming dalawa ni Hunter. Tanggap niya na ang

lahat at tsaka...” nalungkot naman ako bigla ng maalala ko ang kalagayan ni Travis ngayon.

“Tsaka ano?” tumingin naman siya sa akin tapos hinawakan ako sa magkabilang-balikat, “Ayos ka

lang? Anong meron kay Travis?”

“May sakit siya, Audrey. Stage 4, brain cancer.”

Noong una ay hindi pa siya makapagsalita dahil sa gulat pero sa huli ay nalungkot din siya sa

narinig niya mula sa akin, “Sabi nga nila, ‘You know it’s love when all you want is that person

to be happy, even if you’re not part of their happiness.’ Sa kaso ni Travis, mas pinili niyang

maging mas masaya ka sa piling ni Hunter kesa sa kanya. Love is all about sacrifice and

selflessness, Zaree and... Life is also unfair when it comes to love.”

{TWENTY-NINE} – HUNTER SALAZAR’S POV

“Kung magmamahal ka, wag na lang ako, Hunter. Iba na lang.”

“Hoy.” Nabalik naman ako sa katinuan ko nang biglang may tumapik sa balikat ko, “Nahatid ko na

si Zaree sa kanila.”

Napalingon naman ako kay Blue at tinanguan lang siya, “Salamat.”

“Sigurado ka bang hindi mo susundan yun?”

“Hindi na muna.” Bumuntong-hininga naman ako, “Baka kapag pinagsiksikan ko lalo ang sarili

ko sa kanya, eh itaboy niya lang ulit ako.”

“Sus, para naman ‘tong hindi tunay na lalake! Kaya ka nauunahan ng iba eh.”

“Ha?”

Napakamot naman siya sa ulo niya bago magsalita, “Ayoko sanang basagin yang puso mo sa

pangalawang pagkakataon pero nung hinatid ko siya sa kanila, may isang lalaki na

naghihintay sa kanya sa may tapat ng bahay nila. Boyfriend niya ba yun? Hindi ko naman

masasabing kapatid niya yon kasi hindi niya naman kamukha.”

Napakunot naman ang noo ko dahil sa binanggit ni Blue, “Anong itsura nung lalaki?”

“Moreno tapos medyo makapal yung kilay.” Lumapit naman siya sa akin tapos tinapik ako sa

balikat, “Wag kang mag-alala, paps. Mas gwapo ka pa din dun.”

Wow, nakabalik na pala ulit si Travis mula sa New York. Napaka-ganda ng timing.

“Gago. Si Travis yun, bestfriend ko na manliligaw niya.”

“Anak ng tokwa! Seryoso ka ba dyan?!”

“Oo nga.”

“Oh kay sakit nga naman ng pag-ibig.” Napa-iling iling naman siya at bumalik sa kama niya,

“Pasensya na kung hindi kita madadamayan ngayon. Antok na ako eh, wag ka iiyak ah? Nako,

susumbong kita kay Tito Alex at Tita Krish!”

Napa-iling naman ako at tumayo na mula sa kinahihigaan ko kanina, “Siraulo! Sige na, balik na

ako sa beach house.”

“Okay paps.”

Pagkalabas ko naman ng kwarto nila ay napagpasyahan kong wag na munang bumalik sa beach

house. Syempre hindi ko sinabi kay Blue kung saan ako pupunta pero gusto ko lang talaga mapag-

isa sa mga oras na ‘to.

5 AM. Umaga na pero wala pa din akong tulog. Kumusta na kaya siya? Nakatulog kaya siya agad

pagkauwi niya? Magkasama pa kaya sila ni Travis hanggang ngayon?

Sa mga naiisip ko, feeling ko anytime babagsak ang katawan ko dahil sa sobrang lungkot at

kahinaan. Eto na ba yung karma na sinasabi nila?

Tangina mo kasi, Hunter eh.

Nang makahanap naman ako ng pwedeng upuan ay umupo ako dito. Maganda ang tanawin dahil

malapit na din sumikat ang araw. Nilabas ko ang cellphone ko mula sa bulsa at binuksan ang gallery

na punong-puno ng mga litrato ni Zaree.

Sinimulan ko itong tingnan mula sa pinaka-una kong kinuhang litrato mula sa kanya.

JUNE 2012

Pangatlong araw simula ng mag-umpisa ang pasukan sa eskwelahan namin, naging gawain ko na

ang hintayin siya mula sa gate ng school. Unang kita ko pa lang sa kanya, iba eh. Grabe pagkahulog

ko nung mga araw na yun at tanging ang bestfriend ko lang na si Travis ang nakakaalam tungkol sa

nararamdaman ko para kay Zaree.

---

“Tangina, pare! Hulog na hulog ah! Ligawan mo na kaya!” sigaw ni Travis sa akin pero siniko ko

lang siya.

Kita niya nang busy ako titigan si Zaree habang papasok ng campus eh, istorbo talaga kahit kailan,

tsk.

“Wag ka ngang maingay, pare tsaka baka mahalata tayo ‘no!”Napa-iling pa ako pero natawa

lang siya.

“Sus, ang corny mo! Hindi ka naman ganyan dati ah!” nag-cross arms siya at hindi pa din

nanahimik sa tabi ko, “Gusto mo kausapin ko para sayo?”

“Wag na ‘no baka agawin mo pa sa akin.”

Bumuntong-hininga naman siya, “Hindi ko naman makakalimutan yung usapan natin ‘no.”

“Bawal ma-inlove sa iisang babae, okay na? Tumahimik ka na nga, daldal mo eh.”

Nang makita ko namang papalapit na sa gate ng school si Zaree ay kunwaring tumingin ako sa may

di kalayuan. Napansin ko din kasing napatingin siya sa akin kaya umiwas muna ako ng tingin. Ganon

lang yan mga erps. Astig ‘no?

“Lakas mo!” sigaw ni Travis nang mapansin namin na nakalad na si Zaree paakyat sa hagdan.

Napangiti na lang ako ng wagas at sinundan siyang umakyat sa hagdan. Sumunod naman agad sa

akin si Travis at nang makarating kami sa 4th floor ay nakita namin siyang sinalubong ng dalawa

niyang kaibigan—si Audrey at Sandy.

“Tara na, pasok na tayo sa room natin!” yaya sa akin ni Travis at sumunod naman ako sa kanya.

Mahirap na, baka mahuli agad ako eh.

---

Ini-slide ko naman muli ang gallery at nakita ko ang litrato niyang umiinom ng orange juice na

bigay sa kanya ng kaibigan niyang si Sandy.

OCTOBER 2012

Ang cute niyang tingnan dito kasi pinapatawa siya nila Audrey at Sandy habang umiinom siya ng

juice. Muntik niya na ngang mabuga yung iniinom niya eh.

---

Nandito kaming dalawa ni Travis sa sulok. Si Travis busy sa pagkain ng sandwich niya at ako naman

ay busy pagmasdan si Zaree na pinagti-tripan ng dalawa niyang kaibigan.

“Kayong dalawa talaga! Hindi ako makainom ng maayos ng dahil sa inyo!” reklamo niya pa at

pinunasan ang may bandang ilong niya.

Natawa pa si Sandy bago magsalita, “Eh totoo namang nakakatawa yung kinekwento namin

kanina diba? As in, girl! Kung nandon ka, hahagalpak ka din sa kakatawa.”

Napa-iling iling naman siya at kumain na ulit. Tinapik naman ako ni Travis at napatingin naman ako

sa kanya ng masama.

“Oh bakit ang sama ng tingin mo sa akin?” hindi ko siya sinagot kaya naman nagpatuloy lang siya

sa pagsasalita, “Yung pagkain mo nilalangaw na, siya naman daw pansinin mo. Matutunaw na

si Zaree sa ginagawa mo eh.”

Binugaw ko naman ang langaw na nakadapo sa pagkain ko at tinabi na lang yon. Sino bang kakain

nun eh hindi ko din alam kung nakailang dapo na yung langaw dun sa pagkain ko? Tangina.

---

Napa-ngiti naman ako ng wala sa oras ng maalala ko ang panahong yun. Minsan, nakikita ko na din

siyang sumusulyap-sulyap sa akin pero umiiwas lang din ako ng tingin. Iwasan kami ng tingin,

ganon. Hanggang sa malaman kong gusto niya din pala ako. Paano?

DECEMBER 2012

Isa sa mga pinaka-masaya kong araw dahil nalaman kong gusto niya din ako. Gusto ko nang

tumalon noon sa tuwa pero sabi ng isip ko, wag muna. Wala eh, dinalaw ako ng ka-torpehan.

Oo, sa kanya lang ako naging torpe. Ewan ko ba, siguro dahil totoo talaga yung nararamdaman ko

para kay Zaree noon pa.

---

“Pare, minsan feeling ko may gusto din sa akin ‘tong si Zaree.” Sabi ko kay Travis habang nagpa-

practice kami ng basketball sa court ng school.

Napatigil naman siya sa paglalaro at ini-dribble na lang ang bolang hawak niya, “Assuming ka din

minsan, ‘no?”

“Tanga, hindi! Minsan kaya nahuhuli ko din siyang nakatingin sa akin!”

Lumapit naman siya sa akin at binatukan ako, “Ganon ba yun? Kapag nahuli mo din siyang

nakatingin sayo, ibig sabihin gusto ka din niya? Gago lang, pare.”

Napakamot naman ako sa batok ko, “Eh feeling ko eh. Sa tingin mo?”

“Sa tingin ko?” bumalik naman siya sa pagbabasketball at nag-shoot muna ng bola sa ring bago ako

kausapin ulit, “Pinapaasa mo lang yung sarili mo.”

“Yung seryoso, Travis.”

Natawa naman siya at nagpunas na lang ng pawis sa katawan niya, “Paano niya naman

magugustuhan ang isang katulad mo eh paiba-iba babae mo?”

“Kasalanan ko bang habulin lang talaga ako ng mga babae?”

“Ine-entertain mo din naman sila. Tangina mo, dami mong palusot. Tara na nga!”

Kinuha ko naman ang bag ko at nauna nang lumabas ng court. Doon ko naabutan si Zaree at ang

dalawa niyang kaibigan na saktong papunta din sa court kaya nagtago muna ako sa gilid.

“Oh Hunter? Anong ginagawa mo dyan?”

“Shh!” hinila ko naman si Travis sa tabi ko at tinakpan ang bibig niya, “Wag kang maingay.”

“Bakit ba?!”

“Basta!” sumilip naman ako saglit at nakita ko silang napahinto sa paglalakad.

“Hay nako, girl! Aminin mo na kasi sa amin! Hindi mo ba kami pinagkakatiwalaan?” rinig kong

tanong sa kanya ni Audrey.

“Oo nga! Sus, crush lang naman eh tsaka wala naman kaming pagsasabihan pang iba dyan,

promise.” Sabat naman ni Sandy.

“Promise?”

“Promise!” itinaas pa nung mga kaibigan niya ang dalawa nilang kamay. Nakikita ko sa mga mata ni

Zaree na kinakabahan siya sa mga sasabihin niya pero…

“Si Hunter Salazar. Siya yung crush ko.”

Pakiramdam ko ako pa yung kinabahan dahil sa naging sagot niya. Kahit lalaki ako hindi ko din

naman maiiwasan na kiligin ‘no! Whoo!

Napalingon naman ako kay Travis na walang karea-reaksyon ang mukha ng dahil sa narinig niya,

“Oh narinig mo, pare? Gusto din ako ni Zaree!”

“Oh anong gagawin ko ngayon?”

“Gusto ko na siyang ligawan.”

“Ganon kabilis, pare?! Wag ganon! Di niyo pa nga kilala isa’t-isa eh.”

“Sabagay.”

---

Hay. Ang sarap balikan noong mga araw na yun kaso lang hindi pwede eh. Bakit kasi hindi nauso

yung time machine para pwede akong bumalik sa nakaraan?

Ini-slide ko ulit ang gallery ko at hindi ko inaasahan na makikita ko ang picture naming dalawa ni

Athena. Binura ko na lahat ng picture namin sa gallery ko ah? May natira pa pala?

FEBRUARY 2011

Doon ko unang nakilala ang kapatid ni Audrey na si Athena. 3rd Year Highschool na siya at 1st Year

Highschool naman kami noon. Dati pa lang, hindi ko na talaga maiwasan ang pambababae. Hindi ko

alam pero hindi natatapos ang isang araw na wala akong napaglalaruan kahit na isa.

Kaso si Athena, iba siya eh. Nalaman ko sa iba ko pang mga kaibigan na gusto daw ako ni Athena

kahit na mas bata ako sa kanya.

---

“Hunter, nakikita mo ba yung babaeng yun?” tanong sa akin ni Gerald—na kaibigan din namin ni

Travis—at sabay na itinuro pa ang babaeng naglalakad kasama ang mga kaibigan niya na papasok

din ng cafeteria.

“Oh ano namang meron dyan?”

“Hindi ka ba nagagandahan sa kanya?” tanong niya sa akin pero umiling lang ako, “Seryoso ka ba

dyan? May tatanggihan kang babae ngayong araw?”

“Bakit? Gusto ba ako niyan?” uminom naman ako sa softdrinks ko bago magsalita, “Hindi ako

naghahabol sa babae ‘no. Ako ang dapat na hinahabol nila.”

“Yabang naman!” pabiro niyang sambit kaya natawa kami pareho, “Pero maniwala ka sa akin

pare, gustong-gusto ka daw niyan. Ayaw ka nga lang lapitan.”

“Edi okay. Wala naman akong pakialam sa kanya.”

“Tanginang yan. Ikaw naman kaya lumapit? Try mo lang!” tinulak-tulak niya naman ako at sa

hindi ko inaasahan, may nasagi akong isang babae na nasa gilid ko.

“Sorry, Miss. Parang gago kasi ‘tong kaibigan ko, tinulak-tulak pa ako eh.” sabat ko nang hindi

tinitingnan ang babaeng nasanggi ko.

“Okay lang.”

Tinapik naman ako ni Gerald at agad akong napaharap sa babaeng nasanggi ko kanina. Eto yung

babaeng tinuturo ni Gerald kanina, yung gustong-gusto daw ako? Tss.

“Hello Hunter.” Nakita ko namang bumulong ang mga kaibigan niya sa kanya at iniwan na lang

siyang mag-isa sa harap ko.

“Hi.”

“I’m Athena Castro.” Inilahad niya naman ang kamay niya sa harap ko kaya kinuha ko yon, “You’re

Hunter Salazar, right?”

“Yup, ako nga yon. Anong problema?”

“W-wala. Gusto ko lang magpakilala, hehe.” Binitawan ko naman ang kamay niya na kanina ko pa

pala hawak, “Sige, sundan ko na muna yung mga kaibigan ko. Nice to meet you, Hunter.”

Tumango na lang ako at hinayaan ko na lang siya na umalis sa harapan ko. Liningon ko naman si

Gerald na kanina pa tinitigil ang pagtawa kaya naman sinuntok ko lang siya sa braso niya.

“Anong tinatawa-tawa mo dyan?”

“Sus, bibigay ka din pala, kunwari ka pa eh.”

“Tigilan mo nga ako, pakyu.”

---

Oo, alam kong maling-mali yung ginawa ko pero wala eh. Hindi din naman tumagal at naging kami

ni Athena. Hindi ko din alam kung paano at ganon ang nangyari pero ang alam ko sa sarili ko… hindi

ko talaga siya mahal.

Naramdaman ko naman noong mga panahon na yon na gusto niyang sumaya kaya pinagbigyan ko

siya. I treated her na parang mahal ko talaga siya pero sa totoo lang, pinakisamahan ko lang talaga

siya. Anong magagawa ko? Eh wala naman talaga akong nararamdaman para sa kanya.

Alam kong nasasaktan din siya araw-araw dahil kung may gusto man siya, hindi ko kayang

maibigay sa kanya. Katulad ng pagmamahal ko na matagal niya nang hinahangad, yun yung hindi ko

maibibigay sa kanya kailanman. Umabot din kami ng isang buwan pero siya lang ang masaya.

---

“Babe…” sabi sa akin ni Athena habang nandito kaming dalawa sa may seaside. Niyaya niya akong

pumunta dito dahil gusto niya daw muna makapag-relax sa mga bagay-bagay.

“Hmm?”

“Picture tayo, please?” itinapat niya naman sa aming dalawa yung camera niya pero kinuha ko lang

yun sa kanya.

“Picture na naman? Tama na, Athena. Ang dami-dami na nating pictures oh.” Binalik ko naman

sa kanya yung camera niya at inutusan na ibalik na lang ulit yun sa bag niya.

Sa bawat kita yata namin araw-araw, hindi nawawalan ng pictures. As in palagi niyang hawak yung

camera niya or kaya yung cellphone niya. Hindi ba siya nagsasawa?

“Bakit ayaw mo? Eh gusto ko eh, pinapa-print ko kaya ‘to tapos tinatago ko sa drawer ko.”

Hindi naman ako nagsalita pagkatapos niyang sabihin yon. Sabay naming pinagmamasdan ang

papalubog na araw at hindi ko na din napigilan ang sarili ko na sabihin sa kanya ang totoo.

Ayoko na siyang mahirapan ng dahil sa akin. Gusto ko na din matapos ‘to dahil hindi naman ako

masaya sa relasyon namin eh.

“Maghiwalay na tayo, Athena.”

Napaharap naman siya sa akin ng sabihin ko yon, “Ha?”

“Sabi ko maghiwalay na tayo.”

“B-bakit?” kahit na hindi ko siya tinitingnan, ramdam ko pa din na konti na lang at iiyak na siya.

“Hindi naman ako masaya eh. Sa tingin mo ba masaya ako sa kung anong meron sa atin? Ikaw

lang, Athena.” Bumuntong-hininga naman ako bago magsalita ulit, “Hayaan mo na ako, pwede ba

yun? Pwede bang maghanap ka na lang ng ibang lalaking mamahalin mo?”

Hindi niya na ako sinagot pagkatapos kong sabihin yun at nakita ko na lang siya na tumatakbo

papalayo. Hindi ko din naman kasi pwedeng ipilit ang sarili ko sa bagay na hindi ko gusto, diba?

---

Kinabukasan ng araw na yun, usap-usapan sa school na nagpakamatay na nga daw si Athena. Ako

ang tinuturong dahilan ng pagkamatay niya. Tinanggap ko lahat ng sabi-sabi ng iba hanggang sa

makalimutan nilang lahat ang nangyaring yun.

Isang araw nakasalubong ko pa nga si Audrey noon at pakiramdam ko, gusto niya na din akong

patayin sa nangyari kaso lang hindi. Isang masamang tingin lang ang ginanti niya sa akin at inirapan

pa ako.

Pagkatapos ng naging relasyon namin ni Athena, may mga nakarelasyon pa ako pero hindi din

naman naging seryoso yun. Niyayaya lang naman ako ng ibang babae sa campus na makipag-date

ako sa kanila tapos malalaman ko na lang na kami na pala. Hindi din naman natatapos ang araw at

nakikipag-break din ako agad sa kanila. Tss, ano bang pakialam ko sa mga yun?

Dahan-dahan ko namang binura sa gallery ko ang picture namin ni Athena. Nagsisi din naman ako

dahil sa nangyari eh. Kaya Athena, kung nasaan ka man, sana mapatawad mo ako dahil nakipag-

hiwalay ako sayo. Gusto ko lang din maging totoo sa sarili ko kahit papaano nung mga panahong yun.

Pagkabura ko sa litratong yon ay agad naman na tumambad sa akin ang picture ni Zaree na

kumakanta sa isang bar. Nalaman ko na nagsimula na pala siyang mag-gig ngayong 4th Year

Highschool na kami. Scholar siya sa eskwelahan namin at gusto niya pang makatulong sa mama

niya na mag-isang tumataguyod sa kanila ngayon.

JUNE 2014

Isang gabi noong malaman kong magkakaroon siya ng gig ay dali-dali akong pumunta sa bar kung

saan doon siya madalas kumanta. Syempre, nagsuot ako ng damit na hindi niya agad ako makikilala,

mahirap na, masisira agad ang plano ko kapag nagkataon.

---

The closer I get to you

The more you’ll make me see

By giving me all you got

Your love has captured me

Pagkapasok ko sa bar ay naabutan kong kumakanta na siya sa harapan. Hindi ko din maikakaila na

mala-anghel ang boses niya. Napili kong umupo sa pinaka-dulong upuan at sinuot ang itim kong cap.

Madalas siyang napapatingin sa may banda kung saan ako nakaupo at nakikita kong napapakunot

ang noo niya pero patuloy pa din naman siya sa pagkanta.

Over and over again

I try to tell myself that we

Could never be more than friends

And all the while inside

I knew it was real

The way you make me feel

Naramdaman ko naman ang pag-vibrate ng cellphone ko mula sa bulsa ko kaya naman kinuha ko

agad yon.

From: +63935*******

Hunter, please help me. Cassy Devera ‘to, remember me?

To: +63935*******

No.

Hindi ko pa natatago ulit ang cellphone ko sa bulsa ko pero nag-reply na agad siya.

From: +63935*******

Please, nasa tapat ako ng bahay niyo. I need help. Hinahabol ako ng ex-boyfriend ko baka saktan niya

ako.

Hindi ko alam pero napatayo ako mula sa kinauupuan ako at lumabas na ng bar. Badtrip, hindi ko

tuloy natapos yung performance ni Zaree.

Dali-dali naman akong umuwi sa bahay namin at naabutan ko siya doon sa tapat ng gate na nakaupo

at umiiyak. Si Cassy, kung hindi ako nagkakamali, isa din siya sa mga babaeng may gusto sa akin.

Hindi ko alam kung paano niya nakuha ang number ko pero bahala na.

“Cassy, right?” tanong ko sa kanya at agad naman siyang napatayo at niyakap ako nung nakita niya

ako.

“Help me, please. Kailangan ko lang makaiwas doon sa ex-boyfriend ko.”

“Paano? Bakit ako pa?”

“I don’t have any time to explain basta just be my boyfriend hangga’t sa hindi niya pa ako

tinitigilan.”

---

Noong mga araw na yun, awa ang unang pumasok sa isip ko kaya tinanggap ko ang gusto niyang

mangyari. Kinabukasan, sabay kaming pumasok ni Cassy sa school dahil sinundo ko pa siya mula sa

bahay nila. Natatakot daw kasi siyang baka yung ex-boyfriend niya pa ang sumundo sa kanya sa

bahay nila at kung saan-saan pa daw siya dalhin neto.

Una naming nakasalubong nung araw na yun si Travis. Ngumisi lang siya sa akin at nag-thumbs up.

Noong 3rd year kasi kami, inamin niya sa akin na may gusto siya kay Zaree at gusto niyang tigilan

ko na ‘to pero hindi niya alam, palihim ko pa ding binabantayan si Zaree. Oo nagparaya ako para sa

bestfriend ko.

---

Hapon noon, kaming dalawa na lang ni Travis ang naiwan sa loob ng classroom dahil si Cassy ay may

practice pa para sa cheerdance sa gym ng school, nilapitan ko siya at kinausap.

“Travis…”

“Uy, Hunter.” Tinapik niya naman ako sa balikat, “Mabuti naman at nakahanap ka na ng

makakapalit kay Zaree dyan sa puso mo.”

Masakit man pero napili ko pa din na magsinungaling sa kanya, “A-ah oo naman. Ano, naka-porma

ka na ba kay Zaree?”

“Hindi pa nga, pare eh.” Napakamot naman siya sa batok niya, “Hayaan mo, ngayon na nalaman

kong may bago ka na palang mahal eh kampante na din akong sa akin na si Zaree. Salamat,

Hunter.”

“Wala yun.”

---

AUGUST 2014

Buwan na naging kami ni Cassy at doon naman ako nabawasan ng oras para bantayan si Zaree.

Paminsan-minsan ay nanunuod pa din ako ng gig niya at nakakasama ko pa si Cassy. Idol niya daw

kasi si Zaree lalo na sa pagkanta kaya sinasama ko na lang siya, tsaka isa pa, atleast hindi siya

kontra sa mga gagawin ko, diba?

---

Pagpasok namin ni Cassy sa bar ay kumakanta na siya sa stage. Bilang isang lalaki, inalalayan ko

namang umupo si Cassy at tsaka na ako umupo.

If I could just walk away

Without you from day to day

I would die just of thinking of you

I know we can’t ever be

More than friends

You and me

But why do I feel this way

Noong pinagmamasdan ko siyang kumanta, pakiramdam ko may mali sa kanya. Naiiyak ba siya o

sadyang mali lang talaga ‘tong iniisip ko?

“Babe, ang galing talagang kumanta ni Zaree ‘no?”

“Oo naman, magaling talaga siya.”

Catch me, I’m fallin’ for you

And I don’t know what to do

How can something so wrong

Feels so right all along

Catch me, I’m fallin’ for you

How can time be so wrong

For love to come along

Catch me, I’m fallin’ for you

“Hay,” napabuntong hininga naman siya, “Sana kasing galing ko din siya kumanta ‘no?”

“Sus, nainggit ka pa.” kinurot ko naman siya sa pisngi pagkatapos niyang sabihin yon, “I love you.”

Napalaki naman ang mga mata niya dahil sa sinabi ko. Hindi ko alam pero doon ko lang din na-

realize ang mga sinabi ko sa kanya, “I love you too.” Sagot niya at ngumiti pa.

Nang lumingon naman ako kay Zaree ay napansin kong nakatitig din siya sa akin. Sa mga titig na yon,

alam kong nalungkot din siya sa nakita niya. Sorry, Zaree. Sorry.

Pagkatapos niyang kumanta ay tinanong siya ng host kung kanino niya daw ba idine-dedicate yung

kantang kinanta niya at napansin kong na-istatwa siya bigla sa tanong na yun.

“Sa tingin mo, babe? Kanino niya kaya dine-dedicate yung kantang yan?”

“Hmm, hindi ko alam eh.” Natawa naman siya sa sinagot ko at kiniliti ako sa tagiliran.

“Uhm, pwedeng secret na lang?” narinig ko naman ang tawanan ng mga audience sa loob ng bar at

pagkatapos noon ay dali-dali din siyang bumalik sa backstage.

---

Same month. Pagkatapos ng gig niya na yun, kinabukasan naman ang naging umpisa ng 2nd Grading

namin. Noong malaman ko ang mga grades na nakuha ko, sinabi sa akin ng principal na ikukuha

niya daw ako ng private tutor dahil kung hindi, may posibilidad na hindi ako grumaduate ngayong

taon.

---

“Sino po ba yung magiging private tutor ko?”

“Si Ms. Salameda. Kilala mo naman siguro siya, diba?” Opo, kilalang-kilala ko siya.

“A-ah opo.”

“Kung ganon ay hindi naman na pala ako mahihirapan sa inyong dalawa. Nakausap ko na din

siya kanina at pumayag naman siya. Pwede na kayong mag-start kung kailan niyo gusto,

okay? Magbabalita din sa akin si Zaree buwan-buwan tungkol sa nagiging tutorial niyo.”

“Sige po, Miss. Thank you po.”

Nang makalabas ako ng principal’s office ay hindi ko mapigilan ang mapangiti ng wagas. Sa wakas!

Eto na yung moment na matagal ko nang hinihintay!

Hapon noon, nakita ko siya sa garden na mag-isa kaya naman agad ko siyang nilapitan at tinawag.

Kung hindi ako nagkakamali, pauwi na din siya non kaso lang tinawag ko siya. Nagulat pa nga siya

nun eh pero hindi na din ako nagpahalata na kilala ko siya matagal na.

“Hey!”

Napalingon naman siya sa akin at halata ko sa mukha niya ang pagkagulat, “Hunter?!”

“Hi Zaree.”

“Anong ginagawa mo dito?” lumapit naman ako sa kanya lalo at nginitian siya.

“Pinatawag kasi ako ng principal kanina at ang sabi niya may magiging private tutor daw ako

at nalaman kong ikaw pala yon.”

“So, kilala mo pala ako?”

Tangina, Hunter. Nahahalata ka na! Dahan-dahan naman sa pagsasalita oh! Isip na agad ng palusot,

dali!

“Oo naman, you’re Zaree Ysabelle Salameda, right? Sinabi sa akin ng principal, syempre.”

nilahad ko naman ang kamay ko at tumango lang siya. Agad niya ding kinuha yon at nakipag-shake

hands sa akin.

“Yes, it’s me. I’m your private tutor.”

“Well, I’m Hunter Grae Salazar. You can call me Hun for short.” Ngumiti naman ako ng

nakakaloko at nakita ko pa ang pagkunot ng noo niya.

“Hun?”

“Hun short for Honey.”

“Joke lang, Zaree. Just call me, Hunter or Grae. Basta, kung anong trip mo.”

---

Sa mga oras na nakita ko ang pag-ngiti niya sa akin, pakiramdam ko pwede na akong mamatay ng

tahimik. Syempre joke lang yun ‘no. Pero seryoso, mas lalo lang akong nahulog sa kanya... hindi ko

nga lang pwedeng ipahalata.

Noong araw din na yun, nagkaroon din ako ng chance na ihatid siya sa bahay nila kasama ang Kuya

niya. Sinabi niya din sa akin na ihahatid daw sana siya ni Travis nung araw na yun kaso sa

pagkakaalam ko, may kailangan pang tapusin si Travis na project kasama ang groupmates niya at

nakalimutan niya na siguro ang pinangako niya kay Zaree noon. Syempre hindi ko sinabi kay Zaree

ang dahilan kung bakit hindi siya mahahatid ni Travis. Ano ako, tanga?

---

“Teka, bakit nga pala nandito ka pa? Gabi na ah?”

“Ah, hinihintay ko kasi si Travis eh.”

“S-si Travis?” Hindi ko alam pero kahit alam ko naman na pumo-porma na si Travis kay Zaree ay

hindi ko pa din mapigilan na malungkot. Punyeta naman oh.

“Oo eh, sabi niya kasi sabay daw kaming uuwi ngayon.”

“Hindi ba siya nagtext sayo?”

“Hindi pa nga eh.”

“A-ah, gusto mo sabay ka na lang sa akin?” Whoo, kaya mo ‘to, Hunter!

“K-kung ayaw mo, okay lang naman.” Nagkunwari pa akong hindi ko siya pinipilit pero sa totoo

lang gustong-gusto ko talagang ako ang maghahatid sa kanya pauwi sa kanila.

Tangina, Hunter. Ano bang nangyayari sayo?!

“Diba ihahatid mo pa ang girlfriend mo pauwi?”

Napalaki naman ang mata ko ng maalala ko si Cassy. Oo nga pala, mukhang mabibisto ako ng wala sa

oras ah?! Isip ng palusot dali! “A-ah ano kasi, may practice pa sila ng cheerdance sa gym.” Whoo!

“Okay lang ba sa kanya? Baka magalit sa akin si Cassy ha.”

“Hindi yun ‘no! Kaibigan naman kita eh.”

---

At tangina, yun yung pinakamali na sinabi ko sa kanya. Seryoso ba talaga yung sinabi ko sa kanya

noon?! Kaibigan?!

Pagka-swipe ko naman ng litratong yun ay tumambad naman sa akin ang isa niya pang litrato na

palihim kong kinuha noong kumakanta din siya sa isang bar. Hindi ko siya nakuhanan ng maayos

dahil magkasama kaming dalawa ni Cassy noong gabi na yun.

---

Pumasok kaming dalawa ni Cassy ng bar na yun ng magkahawak ang kamay. Siya ang unang

humawak sa kamay ko kaya nakisama na lang din ako.

Nang makaupo kaming dalawa, sinulyapan ko agad si Zaree na nasa unahan at binigyan ko siya ng

isang matamis na ngiti at nag-thumbs up pa ako. Ginantihan niya lang ako ng isang tipid na ngiti at

inayos niya na lang ulit ang pagkakasabit ng gitara sa katawan niya.

“Babe, ano ba naman yang polo mo oh! Hindi mo inayos yung pagkaka-butones kanina.”

Napaharap naman ako kay Cassy ng sabihin niya yon at sabay niyang inayos ang butones ng polo ko.

What is this I’m feelin’

I just can’t explain

When you’re near

I’m just not the same

I’m tryin’ to hide it

Try not to show it

It’s crazy

How could it be

I’ve fallen for you

Finally, my heart gave in

And I’m fallen in love

I finally know how it feels

Hindi ko inaalis ang tingin ko sa kumakantang si Zaree. Ang ganda ganda niya tingnan lalo na kapag

kumakanta siya. Pakiramdam ko wala na akong magiging problema sa mga oras na yun.

“Babe...” tawag sa akin ni Cassy pero hindi ko pa din siya nilingon.

When you said hello

I looked in your eyes

Suddenly, I felt good inside

Is this really happenin’

Or am I just dreaming

I guess, it’s true

I can’t believe

Nang hindi ko pa din siya lingunin ay hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at agad na

hinalikan ako sa labi. Gulat din ang una kong naramdaman noon dahil hindi ko inaasahan na

gagawin ni Cassy yun. Sa harap pa talaga ni Zaree ha?

Agad ko siyang nilayo sa akin at siya naman ang nagulat dahil sa ginawa ko, “Cassy, ano bang

ginawa mo?”

“Ano bang problema doon? Tayo naman diba?”

“Kahit na!” Dahil sa inis ko, nauna na akong lumabas ng bar at dumeretso na sa sasakyan ko.

Napansin ko ding sumunod sa akin si Cassy at sumakay na din siya sa shotgun seat.

“About what happened awhile ago...”

“Ihahatid na kita sa inyo.” Malamig kong pagkakasabi sa kanya at in-on na ang engine ng sasakyan.

“I’m sorry, Hunter. Hindi ko naman alam na ayaw mo pala ng ganon.”

Hindi ko na lang siya kinausap at nag-drive na lang. Nang maihatid ko siya sa kanila ay

napagpasyahan kong bumalik sana sa bar kaso nakaramdam ako ng gutom kaya dumaan muna ako

sa isang convenience store. Hindi ko din inaasahan na doon ko matatagpuan si Zaree kasama ang

isang madungis na batang lalaki.

“Ysabelle?”

“H-hunter? Anong ginagawa mo dito?”

“A-ah, napadaan lang. Sino yang kasama mo?” nilapitan ko pa ang bata at tinapik-tapik ko pa ito

sa balikat.

“Ah, si Earl.”

“Hi po, Kuya!” binati naman ako ng bata at ngumiti pa ito sa akin.

“Hello.” Humarap naman ako kay Zaree at siya naman ang tinanong ko, “Ka-ano ano mo ‘tong

bata?”

“Nakita ko siya sa labas kanina habang naghihintay ako ng taxi pauwi sa amin. Nanghihingi

siya ng barya kasi wala siyang makain eh.”

---

Noong araw na yun, mas lalo akong humanga sa kabaitan ni Zaree. Napaka-swerte lang talaga ng

mga kaibigan niya lalong-lalo na ng pamilya niya dahil sa sobrang kabaitan niya. At siguro ako, oo,

matatawag na din akong swerte dahil nakilala ko ang isang tulad niya.

1ST DAY OF SEPTEMBER 2014

Sabado noon at nalaman kong niyaya pala siya ni Travis na sumama sa family dinner nila. At dahil

gusto ko pa din makasigurado na safe si Zaree kay Travis ay pinili kong sundan sila. Nag-suot ako

ng all-black outfit dahil yun ang unang pumasok sa isip ko na hindi niya agad ako makikilala dahil sa

suot ko pero dahil sa katangahan ko, muntik pa akong mabisto.

---

Pinauna ko silang pumasok sa restaurant at maya-maya pa ay sumunod na din ako. Napili kong

umupo sa hindi kalayuan na table at um-order din ako ng makakain ko. Naririnig ko pa nga ang

usapan nilang lahat eh. Hanggang sa makita kong balak nang tunawin ni Travis sa mga titig niya si

Zaree kaya natigil ako sa pagkain.

“Bakit? May problema ba sa mukha ko?”

Tumawa naman siya ng bahagya at kumuha ng tissue sa may table. Lumapit siya kay Zaree at

pinunasan siya sa may bandang labi.

Nang dahil sa gulat ko sa ginawa ni Travis, hindi ko namalayan na nabitawan ko na pala ang hawak-

hawak kong baso kaya nabasag ito. Napalingon ang lahat ng tao sa akin at ganon din sila.

“I’m sorry.” Tumayo ako mula sa kinauupuan ko at tinulungan ko ang janitor na pulutin din ang

basag-basag na baso.

“Nako, okay lang ho, ser. Ako na pong bahala dito, kumain na po ulit kayo.”

“Hindi na.” Nilabas ko naman ang wallet ko at inabutan siya ng pera, “Take this.”

Noong una ay hindi niya pa tinatanggap yon pero sapilitan ko na lang itong nilagay sa mga palad

niya. Tumayo ako at nilagay ang bayad ko sa pagkain na in-order ko sa ibabaw ng table at dali-daling

umalis sa loob ng restaurant na yon bago pa nila ako mahuli.

11 PM. Hatinggabi na non pero nakarinig pa din ako ng katok mula sa kwarto ko. Nang buksan ko ito

ay bumungad sa akin si Mama at sinabi niya na hinihintay daw ako ni Travis sa garden kaya bumaba

ako agad.

“Anong kailangan mo, Travis? Gabi na ah—” hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil agad-

agad niya akong kwinelyuhan.

“Balak mo pa din bang agawin sa akin si Zaree ha, Hunter?!” Galit na galit siya at namumula na

ang mukha niya.

“Chill ka lang, pare—”

“Paano ako kakalma, ha?! May girlfriend ka na, diba?! Ano yun, Hunter? Akala ko ba maayos

na nating napag-usapan ‘to?!”

Tinanggal ko naman ang pagkakahawak niya sa akin gamit ang buo kong pwersa at dinuro-duro siya,

“Ano bang pakialam mo kung hanggang ngayon eh gusto ko pa din si Zaree?!”

“May pakialam ako kasi gustong-gusto ko si Zaree! Hindi ba’t napag-usapan na natin yun?!

Maghahanap ka na ng bago mong mamahalin at sa akin na si Zaree? Ang unfair mo!”

“Hindi ba’t ikaw ang unfair sa ating dalawa, Travis? Ako ang unang nagmahal kay Zaree kaya

sa ayaw at sa gusto mo, ipaglalaban ko pa din yung pagmamahal ko sa kanya!” bumuntong

hininga naman ako bago ulit magsalita, “At yung tungkol kay Cassy, hindi totoong merong kami.”

“Anong ibig mong sabihin sa hindi totoong may relasyon kayo ni Cassy? Gagawin mo ulit yung

ginawa mo dati kay Athena at kay Cassy naman ngayon, ha?! Gago ka ba?!”

“Wala kang alam, pare.”

“Edi sabihin mo sa akin! Tangina, kung gaganyan ka lang naman pala eh hindi mo talaga

deserve ang pagmamahal ni Zaree!”

“Bakit? Sino ba talaga ang mahal niya sa ating dalawa? Hindi ba’t ako?” natahimik naman siya

dahil sa sinabi ko, “Bestfriend kita at ayokong nahihirapan ka pero mali yata ‘tong naging

desisyon ko na iparaya na lang agad-agad ang pagmamahal ko kay Zaree.”

Lumapit ako sa kanya at tinapik siya sa magkabila niyang balikat, “Sana intindihin mo ‘to. Unang-

una, hindi ko gagawin kay Cassy ang ginawa ko noon kay Athena. Pangalawa, pilit ko pa ‘ding

aagawin sayo si Zaree dahil mahal ko siya.”

Napa-iling naman siya pero tumango na lang, “May the best man win.”

---

“Good morning wooorld!” napalingon naman ako sa babaeng sumigaw, di kalayuan sa may

pwesto ko.

Sus, akala ko naman kung sino—yung pinsan ko lang pala na si Braze. Napaka-ingay ng babaeng ‘to,

mana talaga sa Kuya Blue niya. Ganon din yung kakambal niyang si Draze. Hay nako, ewan ko ba!

“Hoy Braze! Ang aga-aga ang ingay mo!” saway ko sa kanya at napalapit naman siya sa akin.

“Uy Kuya Hunter nandyan ka pala!” tumabi naman siya sa akin at tiningnan ang litratong nasa

cellphone ko, “Si Ate Zaree yan, diba?”

Pinatay ko naman ang cellphone ko at tinago ko na muli ito sa bulsa ko, “Alam mo ikaw napaka-

chismosa mo talaga.”

“Hay nako, Kuya! Hindi ko naman sinasadya na makikita ko yung picture ni Ate Zaree dyan

sa cellphone mo ‘no!” inirapan niya naman ako na siyang ikinatawa ko ng bahagya, “Mukhang

wala ka pang tulog ah. Masakit?”

Napaiwas naman ako ng tingin ng tanungin niya sa akin yon, “Oo.”

“Okay lang yan, Kuya. Magiging maayos din ang lahat.”

“Sa tingin mo?”

“Oo naman po. Wala namang nagtatagal na problema unless tatakasan mo siya.”

Napalingon naman ako sa kanya at pilit na pinipigilan ang pagtawa, “Wow ha. Totoo ba talaga

‘tong naririnig ko, Braze?”

“Kuya naman eh, mang-aasar pa! Ikaw na nga ‘tong dinadamayan dyan.”

Natawa naman ako ulit at hinalikan sa tuktok ng ulo niya, “Oh joke lang yun, pero salamat pa din.

Kahit na pasaway ka eh may matutulong ka din pala sa akin lalo na ngayon.”

“Ay grabe siya!” napahiwalay naman siya sa akin at deretsong tumingin sa dagat, “Wag ka nang

malungkot, Kuya. Hindi ako sanay na ganyan ka eh. Grabe, si Ate Zaree lang pala ang

makakapagpa-ganyan sayo!”

“Oo siya lang talaga at wala nang iba.”

“Cornyyy!”

Aba, pasaway talaga ‘tong si Braze. Hindi man lang ako sinuportahan?!

{THIRTY}

Still Hunter’s POV.

“...Napakasakit na marinig na ayaw mo na sa akiiin! Hapdi at kirot ang dulot sa’king

damdamin, di ko kayang mabuhay sa mundo kung mawawala ka sa piling kooo!”

Pinilit kong buksan ang mga mata ko nang marinig ko ang ingay dito sa loob ng kwarto ko. Umupo

ako mula sa kinahihigaan ko at doon ko nakita si Blue na kumakanta with matching actions pa.

Kupal na lalaking ‘to, alam niya nang puyat ako eh!

“Hoy lumabas ka nga dito sa kwarto ko!” saway ko sa kanya pero hindi pa din siya nagpaawat,

“Blue, isa! Isusumbong kita sa girlfriend mo at nang makipag-break na sayo yun!”

Tumigil naman siya at parang baklang inikot ang mga mata sa akin, “Sus, bitter mo, paps.”

“Anong bitter? Hindi ‘no.”

“De-deny pa eh.” Lumapit naman siya sa akin at inakbayan ako, “Alam mo paps, ikain mo na lang

yan. Tsaka maligo ka muna bago ka lumabas ng kwarto mo ah? Hindi ko alam kung saang

kanal ka lumusot kagabi eh.”

“Tarantado!” hinampas ko siya sa braso niya at pareho kaming natawa, “Anong oras na ba?”

“Oras na para balikan mo si Zaree doon sa Manila.” Kinotongan ko naman siya kaya umayos na

siya ng sagot, “Deh, ala-dos na ng hapon at ilang oras na lang ay magsisimula na ang birthday

celebration ni Tita Krish kaya mag-ayos ka na ng sarili mo.”

Napabangon naman ako agad ng sabihin niya yon at agad na dumeretso sa banyo. Ganon ba ako

katagal natulog? Hay.

**

“Happy birthday, Tita Krish!” bati ni Troy kay Mama sabay abot ng regalo neto sa kanya.

“Thank you, Troy!” kinuha naman nito ang paper bag na inabot sa kanya kanina, “Teka lang,

mukhang alam ko na kung ano ‘to ah!”

Natawa naman si Troy at napakamot sa ulo niya, “Sorry kung yan lang yung mabibigay ko sa

inyo ngayon Tita Krish. Wala kasi akong time para maghanap ng magandang regalo eh.”

“Okay lang yun! Sus, ang pamangkin ko talaga!” niyakap naman siya ni Mama at umalis na din

ito agad.

Nandito kaming lahat sa may dalampasigan dahil dito gaganapin ang birthday celebration ni Mama.

Ala-sais na ng hapon at medyo madilim na nga, masarap na din ang simoy ng hangin at nakaka-relax

na talaga ang buong paligid.

Maganda ang pagkaka-set up ng place para sa birthday celebration ni Mama. Sayang lang dahil kung

nandito si Ysabelle ay paniguradong magugustuhan niya ang makikita niya ngayon.

“Hunter.”

Napalingon naman ako kay Mama ng tawagin niya ako, “Uy Ma! Happy birthday po.” Hinalikan ko

naman siya sa pisngi at niyakap siya.

“Thank you, anak.” Humiwalay naman kaming dalawa sa yakap, “Kumusta na? Ayos ka na ba?”

Ngumiti lang ako at tumango. Napansin ko namang inikot ni Mama ang mga mata niya na siyang

ikinatawa ko, “Ang tanga ko mag-tanong, hay nako. Alam ko namang hindi ka pa din okay eh

pero magiging maayos din ang lahat, anak.”

“Sana nga.”

“Kung ano mang mangyare, nandito lang kami ng Papa mo ah?” hinaplos niya naman ang

buhok ko at ngumiti, “Wag ka nang mag-drama, birthday ko eh dapat happy lang tayo, okay ba

yun?”

“Yes, Ma.” Kinuha ko naman mula sa bulsa ko ang isang red velvet box na naglalaman ng isang

charm bracelet, “Happy birthday po. Sana magustuhan niyo ‘tong regalo ko sa inyo.”

“Wow,” kinuha niya naman yon at tiningnan ako, “Pwede ko na bang buksan?”

“Syempre naman, Ma!”

Natawa siya ng bahagya at nang makita niya kung anong nasa loob ng box ay agad na nanlaki ang

mga mata niya, “Anak... paano...”

“Alam ko pong matagal niyo nang gustong bilhin yan. Hindi ko nga din po alam kung bakit

hindi niyo pa binibili eh may pambili naman kayo?” I laughed, “Kaya ayan, naisipan ko na

lang na bilhin yan para sa inyo. Sana nagustuhan mo, Ma.”

“Of course, anak. Well, hindi ko siya binibili dati dahil ang mahal eh.” Natawa naman siya at

tinapik ako sa balikat. Umaatake na naman ang pagka-kuripot ni Mama, “Hindi ko akalain na ikaw

pa ang bibili neto sakin, Hunter. Jusko anak, saan ka nakakuha ng pera pambili nito?”

“Mama naman, nagjo-joke pa.”

Ginulo niya naman ang buhok ko pero inayos ko ulit ‘to, “Basta anak, thank you. Dinaan mo na

naman ako sa materyal na bagay eh, alam mo namang makita lang kitang masaya ay okay na

din ako.”

“Magda-dramahan pa ba tayo dito, Mama? Sige na, mag-enjoy ka na dun kasama yung mga

kaibigan mo.”

“Saglit lang anak, bago ang lahat, may gusto munang kumausap sayo.” Napakunot naman ang

noo ko ng sabihin ni Mama yun.

“Sino po?”

May sinenyasan naman siya na nasa likod ko kaya napaharap ako dito, “T-travis?”

“Oh paano? Iwan ko muna kayong dalawa ah? Ayusin na ang dapat ayusin!” nagpaalam naman

si Mama sa aming dalawa ni Travis bago pumunta sa mga kaibigan niya.

“H-hunter...”

“Travis? Ikaw ba talaga yan?” tiningnan ko naman siya mula ulo hanggang paa. Ang daming

nagbago kay Travis—nangayayat siya ng husto—hindi kaya may sakit siya?

“Pwede ba tayong mag-usap?”

**

Dumeretso kaming dalawa ni Travis sa isang lugar kung saan walang masyadong tao. Pareho

naming pinagmamasdan ang dagat, walang nagsasalita sa aming dalawa pero sa tingin ko kailangan

ko munang manahimik at pakinggan siya.

“Bago ko simulan ang lahat, gusto na kitang i-congrats.” Napalingon naman ako ng magsalita

siya, “Congrats, bro. Masasabi kong nagbago ka na talaga dahil kay Zaree.”

“Travis, kung mag-aaway lang tayo—”

Natawa naman siya at nilingon ako, “Bakit naman kita aawayin? Edi nalintikan ako kay Zaree?”

lumapit pa siya sa akin at tinapik ako sa balikat, “Nakausap ko na si Zaree kagabi. Actually,

kaninang umaga pala at nalaman kong umamin ka na pala sa kanya. Umiyak siya? Oo.”

Napakunot naman ang noo ko sa sinabi niya pero hinayaan ko lang siyang magsalita, “Umiyak siya

kasi sabi niya ni-reject ka daw niya. At bro, gusto kong humingi ng pasensya sayo dahil ako

ang may kagagawan ng lahat ng ‘to. Ako yung dahilan kung bakit pareho kayong nasasaktan

ngayon.”

“Wala namang may kasalanan, pare.”

“Kasalanan ko,” pinagmasdan niya ulit ang mga alon sa dagat habang kinakausap ako, “Kung hindi

sana ako nagkagusto sa kanya, kung hindi ko sana pinigilan yang nararamdaman mo para

kay Zaree, kung hindi ko lang sana siya pinilit na mahalin ako, edi sana masaya na kayong

dalawa ngayon. Pasensya ka na kung naging hadlang ako sa pagmamahalan niyong dalawa—

”

Pinutol ko naman ang sasabihin niya, “Alam mo hindi ko alam kung saan ako maiinis eh. Kung

sa pagiging hadlang mo ba sa pagmamahalan naming dalawa ni Zaree o dahil pilit mong

sinisisi ang sarili mo sa mga nangyari? Travis, walang sinuman ang may naging kasalanan.

Kung meron man, paniguradong ako na yun dahil una palang, dapat hindi ko na agad sinuko

ang pagmamahal ko kay Zaree at hindi na ako naghanap ng iba pa. Pangalawa, hindi ba

dapat hindi ako nagpatalo sayo sa simula pa lang?” natawa naman kami pareho ng sabihin ko

yon.

“Tama ka nga pero...” Niyakap niya naman ako ng pagkahigpit-higpit at nagsalita ulit, “Tangina,

bro! Sobrang namiss kita!”

“Eww, gay!” humiwalay naman ako sa kanya at agad niya akong sinuntok sa braso, “Joke lang! Ang

gago mo!”

“Masama bang mamiss ang bestfriend ko?” Ew, gay talaga ni Travis, “Pero eto seryoso na ulit,

pasensya na talaga sa lahat, bro.”

“Wala yun ‘no! So ibig bang sabihin niyan, akin na talaga si Ysabelle ah? Wala nang aagaw sa

kanya mula sa akin?”

“Hmm, oo sayo na si Zaree pero depende na din yun sayo kung hahayaan mong maagaw pa

siya ng iba. Basta ako, out na ako dyan ah! Friends na lang talaga kami kaya don’t worry.”

Tinapik niya pa ako sa balikat na parang nang-aasar.

“Tss, bakit ko naman hahayaan na maagaw yun sa akin ng iba? Subukan lang nila. Hindi nila

gugustuhin na maramdaman ‘tong kamao ko sa mukha nila, hindi ba?”

“Angas!”

Naupo naman kaming dalawa sa buhanginan at naisipan ko din na itanong sa kanya ang tungkol sa

kalagayan niya, “Nangangayayat ka.”

“Ha?” nilingon niya naman ako at nag-kunwaring walang narinig, “Anong sabi mo?”

“Sabi ko nangangayayat ka. Anong nangyayari sayo, Travis? Tandaan mo, hindi mo kayang

magtago sa akin.”

“Tss.” Umiwas siya ng tingin at tsaka niya sinabi ang kalagayan niya, “Brain cancer. Stage 4. I’m

hopeless, bro.”

Hindi ko alam pero nanghina ako ng marinig ko yon. Seryoso ba siya dito? Kaya ba siya pumunta ng

ibang bansa at hindi nagpakita ng ilang buwan para lang magpagamot siya sa magagaling na

doctor?

“Ang tagal ko sa ibang bansa. Kung sa ordinaryong tao, kapag nagtagal ka sa ibang bansa, ang

sarap na sa feeling nun diba? Ang dami mo nang nagawa nun kapag nagkataon pero sa lagay

ko hindi eh. Imbis na magsaya ako dahil nasa ibang bansa ako, yun, naglilibot ako para

makahanap ng ospital na kung saan magagamot ako ng magagaling na doctor. Wala na, pare.

Hindi ko na kaya.”

“Hindi mo na kaya? Sa tingin mo ba gagaling ka kapag patuloy mong pinaniniwala ang sarili

mo na hindi mo na kaya? Kaya mo yan, bro! Nandito kami oh, para namang tanga ‘to eh!”

“Kahit ano pang gawin natin, bro, wala na talaga. Wala nang pag-asa ‘to.” Nakita ko naman na

nagpunas siya ng luha pero nagpatuloy pa din siya sa pagkekwento, “Oo, swerte ako dahil

nandyan pa rin kayo sa tabi ko kahit na ganito na yung kalagayan ko pero isa talaga ‘to sa

mga bagay na madadala ko sa langit at maipagmamalaki ko sa mga kapwa ko namayapa na.”

“Wag ka ngang magsalita ng ganyan.”

“Bakit? Actually hindi naman masama magsalita ng ganito. Lahat tayo darating sa punto na

mauubos na ang lakas at hindi na kayang igalaw ang lahat ng parte sa katawan. Yun na yung

panahon na kailangan mo nang magpaalam sa mga mahal mo sa buhay kahit mahirap. Kaya

ako? Tanggap ko nang ilang araw na lang din at magpapaalam na ako sa inyong lahat. Sana

tanggapin niyo na lang din. Gusto ko na din kasi magpahinga eh, sobrang pagod na ako.”

Hindi ko na maiwasan ang maiyak dahil sa sinabi niya. Kahit naman na nagkaroon kami ng mga

problema ni Travis, hindi ko pa din maikakaila na napakabuti niyang tao. Ang hirap ng ganito.

Sobrang hirap.

“Kaya ikaw, habang may oras pa, gawin mo na lahat ng gusto mong gawin, Hunter. Paalala

lang naman.” Tumayo naman siya at ganun din ang ginawa ko, “Salamat, bro. Sige na, mauuna na

ako. Maaga pa ako bukas sa ospital eh. Napadaan lang talaga ako dito para batiin si Tita

Krish at kausapin ka.”

“Salamat din, Travis... sa lahat-lahat.”

“Wala yun.”

**

Pagkatapos ng naging usapan namin ni Travis ay agad na bumalik ako sa birthday celebration ni

Mama. Nakita ko namang busy ang lahat pero agad kong natanaw si Blue na mukhang may

hinahanap.

“Hoy panget!” Nang tawagin ko naman siya ay agad siyang napalingon kaya natawa ako ng pagka-

lakas lakas.

“Tangina mo! Sinong panget ha?” pag-aangas niya pa sa akin nang makalapit siya.

“Ikaw, syempre! Grabe, aminadong-aminado lang? Wag ganon!”

“Sige, asarin mo lang ako, paps. Hindi mo talaga malalaman yung nalaman ko tungkol kay

Zaree.”

“Edi okay—Ano?! Anong nangyari kay Ysabelle?” sinapak ko naman siya sa braso niya at

nagkunwari pa siyang nasaktan.

“Awch! That hurts, paps! Napaka-brutal mo naman!”

“Tigil-tigilan mo nga ako sa pag-babakla baklaan mo, baka mamaya matuluyan ka niyan eh!

Ano nga kasing nalaman mo tungkol kay Zaree?”

“Secret.”

“SKY BLUE NATIVIDAD!”

“Paps naman, wag mo naman isigaw yung buo kong pangalan! Eto na nga sasabihin ko na

eh.” nilabas niya naman ang cellphone niya at may pinakita sa aking picture ni Zaree na papunta sa

kung saan.

Si Sandy ang nag-upload ng picture na yon sa facebook account niya. Hindi ko alam kung saan

papunta si Ysabelle pero nagulat naman ako ng makita ko ang caption ng litratong ito.

Sandy Bartolome

Have a safe flight, Zaree Ysabelle! Mamimiss ka namin ni Audrey, huhu. Pasalubong ha? Mwa! :*

*insert picture ni Zaree na dala-dala ang isang maliit na maleta*

“What the fuck! Saan pupunta yung mahal ko?!” iritable kong tanong pero binatukan lang ako ni

Blue.

“Wow, mahal mo? Bakit, mahal ka din ba?”

“Tumigil ka nga dyan! Pahiram ako ng kotse mo, dali!” tinapik-tapik ko pa si Blue sa braso niya.

“Kotse lang hihiramin mo? Paano mo mapapaandar yun kung walang susi?”

“SKY BLUE NATI—”

“Oh, punyeta eto na! Hindi makapag-hintay, paps? Taeng-tae lang?” agad niya namang binigay

sa akin yung susi ng kotse niya kaya tumakbo na ako kung saan nakaparada yon.

Pagkabukas ko naman ng makina ng kotse ay nagulat naman ako ng biglang sumakay si Blue sa

shotgun seat. Nung tiningnan ko naman siya ay ngumiti lang siya na parang aso sa akin.

“Anong ginagawa mo dito?! Bumalik ka na dun! Baka hanapin ka nila Mama!”

“Ano naman? Hindi ba uso text sayo, paps? Tetext ko na lang sila! Tsaka nandito ako para

siguraduhin na maayos yung pagkakagamit mo sa sasakyan ko! Baka mamaya gasgasan mo

pa ‘to eh.”

“Yun lang?!”

“Hindi lang yun. Gusto ko din ipaalala sayo na may kotse ka din na dala-dala kaya nagtataka

ako sayo kung bakit kailangan mo pang hiramin yung akin, tss.”

“Panget ng rason mo.”

Pinaandar ko naman ang kotse at hinayaan na lang siya magdaldal ng magdaldal, “Tsaka isa pa,

gusto ko ma-witness yung naudlot na pagmamahalan nung isang gabi.”

“Ano kamo?!”

“Baka may part two kasi, paps. Alam mo na.”

“Siraulo!”

Agad-agad ko namang pinaharurot ang sasakyan at napabagal naman ang takbo ko ng may sumagi

na tanong sa isip ko.

“Teka, anong oras pala flight ni Ysabelle?”

“Oh bakit ako tinatanong mo, paps? Kanina ko lang din nakita yung picture ni Zaree ‘no.”

Walang gana niyang sagot at pinagmasdan lang ang mga sasakyan na nasa unahan namin, “Dalian

mo na lang kaya mag-drive ‘no? Baka sakaling maabutan mo pa.”

“Pakitawagan nga si Sandy.”

“Ha?” gulong-gulo niya namang tanong, “Sino yon? Chix ba yun, paps? Wag mo na-ireto sa akin,

may girlfriend na ako.”

Napasapo naman ako sa noo ko at binato sa kanya ang cellphone ko, “Ang dami mong tanong. Oh,

hanapin mo sa contacts ko yung Sandy Bartolome, tawagan mo na agad.”

“Yes boss.”

Nagpatuloy lang ako sa pagdadrive hanggang sa napansin ko na iniiwas na ni Blue yung tenga niya

mula sa cellphone ko, “Oh anong nangyayare sayo?”

“Ikaw na kumausap dito, paps. Napaka-ingay neto!”

Kinuha ko naman mula sa kanya yung cellphone ko at kinausap si Sandy, “Hello Sandy? Hunter

‘to.”

[Hunter? Oh my gee! Akala ko nanakaw yung cellphone mo kaya nasigawan ko yung lalaki kanina.

Sino ba yon?]

“Pinsan ko yon pero hayaan mo na.” Nilingon ko naman saglit si Blue at napansin kong iritable pa

din siya, “Nasaan si Ysabelle?”

[Ha? Sino si Ysabe—ah, si Zaree? Nasa NAIA na baka ma-late daw kasi siya sa flight niya eh—]

“Anong oras flight niya tsaka saan siya pupunta? Sa tingin mo ba maaabutan ko pa siya?”

[Hala bakit? Balak mo bang sundan si Zaree? Oo, kayang-kaya mo pa! Nasa NAIA Terminal 3 na siya,

sabi niya sa amin ni Audrey, pupunta daw siya sa—toot toot toot—]

“Hello Sandy?” tiningnan ko naman ang screen ng phone ko at nakita kong namatay na ang tawag.

Jusko, bakit ngayon pa?!

Agad ko namang binulsa ang cellphone ko at nagpatuloy sa pagdadrive, “Blue, may load ka ba?”

“Wala, paps. Bakit?”

“Bullshit!”

Ilang minuto pa ang nakalipas at agad naman kaming nakarating sa NAIA Terminal 3. Bukod sa

hahanapin ko pa si Ysabelle sa buong Terminal 3, may dumagdag pa talaga na problema—puno ang

parking lot. Tangina, sobrang ganda ng timing neto!

“Paps, bumaba ka na. Ako na bahalang maghanap ng parking space.” Napalingon naman ako

kay Blue at nakita kong tumango-tango pa siya.

“Salamat Blue! Maraming salamat!” tinapik ko naman siya sa balikat at agad na akong bumaba

mula sa sasakyan.

Pinagmamasdan ko pa lang mula sa labas ang buong airport ay parang nawawalan na ako ng pag-

asa na mahanap si Ysabelle. Jusko, napaka-challenging neto pero sige, para kay Ysabelle at sa

naudlot naming pagmamahalan, gagawin ko ang lahat. Lol, ang corny.

Nagpumilit akong pumasok sa loob pero pinipigilan ako ng guard, “Kuya naman, pati ba naman

ikaw hadlang sa love story namin?”

“Anong love story ba sinasabi mo dyan? Bata ka pa, hijo. Madami ka pang makikitang iba

dyan, okay? Mag-aral ka muna ng mabuti.” Pilit niya akong nilalayo mula sa pasukan pero

nagpupumilit pa din ako.

“Kuya, nag-aaral po ako ng mabuti, maniwala man kayo o hindi! Papasukin niyo na lang ako,

please? Promise mabilis lang ‘to.”

“Bawal talaga, hijo. Umuwi ka na, walang forever.”

“Kuya, please? Bibigyan kita ng kahit anong halaga kailangan ko lang talaga mapigilan ang

pag-alis ng mahal ko!”

Napa-iling iling naman siya at tinapik ako sa balikat, “Bawal talaga, hijo. Hindi mo ako madadaan

sa mga ganyan-ganyan mo. Napanood ko na sa mga teleserye yan eh! Wala bang bago?”

“Kuya, hindi naman teleserye ‘to eh! Totoong love story ‘to kaya sige na, payagan mo na

ako!”

“Hintayin mo na lang siya makabalik ulit, hijo. Diba ganon naman? Kapag mahal ka,

babalikan ka—HOY, SINABI KO NANG BAWAL PUMASOK EH!”

Yan, huhugot ka pa ah? Natakasan tuloy kita, bwahaha.

Nagpalibot-libot naman ako sa loob at pakiramdam ko sasabog na ang puso ko. Napaka-daming tao,

paano ko mahahanap si Ysabelle dito?

Tama, tatawagan ko siya gamit ang cellphone ko. Bakit ba ngayon ko lang naisip ‘to? Tsk. Sinimulan

ko nang i-dial yung number niya pero naalala kong wala na pala akong load, putangina.

“ZAREE YSABELLE SALAMEDA, MAHAL NA MAHAL KITA!”

Halos napalingon naman ang lahat ng tao dito sa loob ng sumigaw ako. Tss, tinitingin-tingin nila?

Sus, akala siguro nila may taping ng isang teleserye.

“Huli ka.” Napalingon naman ako ng biglang may humawak sa dalawa kong kamay at pilit na

pinalalabas ako. Nang mapalabas niya naman ako ay tinitigan niya lang ako ng masama.

“Kuya naman eh, hindi man lang nakisama—”

“H-hunter?”

Parang na-istatwa naman ako ng marinig ko ang boses na yon mula sa likuran ko. Hindi ako

pwedeng magkamali—si Ysabelle nga ito.

Naramdaman ko naman na hinawakan niya ang balikat ko kaya napaharap ako sa kanya. Laking

gulat ko naman nang makita ko siya. Oo, siya nga.

“Ysabelle...”

Napakunot naman siya ng noo at tila gulong-gulo sa mga nangyayari, “A-anong ginagawa mo dito?

S-sinong hinahanap mo?”

“Ah... eh...”

“Ha?”

Hindi na ako nagsalita at niyakap ko na lang siya ng mahigpit, “Hindi ba obvious na ikaw ang

hinahanap ko?”

“B-bakit mo ako hinahanap?”

Napakalas naman ako sa yakap at hinarap siya, “Eh bakit mo nga ba hinahanap ang isang tao?”

“Hmm,” nagkunwari naman siyang nag-isip, “Kasi may utang siya sayo?”

“Tss, ang corny mo, Ysabelle.” Kinurot ko naman ang ilong niya at napangiwi naman siya dahil sa

ginawa ko, “Aalis ka nang wala man lang pasabi?” malungkot kong tanong.

“Ha?”

“Sorry na sa lahat-lahat kung yun man yung dahilan kaya ka aalis at iiwan mo na ako,

Ysabelle.” Napayuko naman ako at hindi ko maiwasan na mapaluha, “Diba sinabi ko naman sayo

na magbabago ako para sayo? Gagawin ko yun para sayo, Ysabelle. Wag ka lang umalis,

please naman. Mahal na mahal kita.”

Napalingon naman ako sa kanya ng marinig ko siyang tumawa ng mahina. Napakunot naman ang

noo ko ng makita ko siyang pinipigilan na ang pagtawa niya.

“Anong nakakatawa don? Mukha ba akong nagjo-joke, Ysabelle?”

“Ikaw naman kasi.” Nilapitan niya naman ako at ginulo ang buhok ko, “Ang O.A. mo eh may gig

lang naman akong pupuntahan sa Cebu. Naimbitahan kasi ako ng isang customer sa bar—

kung saan ako madalas mag-perform—na magsilbing wedding singer sa kasal nila ng

mapapang-asawa niya. Malaki yung bayad eh kaya kinuha ko na din, sayang naman kung

tatanggihan ko pa diba? Laking tulong na din yun sa pamilya namin.”

T-teka, gig lang sa Cebu?! Akala ko ba—

“Oh ano? Iiyak ka pa dyan?” napa-iling iling naman siya at pinunasan ang luha ko, “Wag ka na

ngang ma-drama, babalik naman ako after two days eh.”

“Ganon lang kabilis?!”

“Oo. Bakit? Gusto mo bang tagalan ko pa ang stay ko dun sa Cebu?”

“Hindi sa ganon pero...” Hinawakan ko naman ang dalawa niyang kamay bago ako nagsalita ulit,

“Akala ko kasi aalis ka na ng bansa eh.”

“Paano mo naman nasabi?”

“Eh kasi yung in-upload na picture ni Sandy sa facebook, akala ko—”

“Pwede naman kasing magtanong muna bago mag-conclude agad ng mga bagay-bagay diba?

Tsaka hindi mo pa ba kilala si Sandy? O.A. lang din talaga yun pagdating sa mga ganong

bagay, parang ikaw lang.”

“Ah ganon?”

“Joke lang syempre.” Napabitaw naman siya ng marinig niya na tinatawag na ang flight nila, “Oh

paano? Mauuna na ako babalik din ako after two days kaya wag ka na umiyak dyan.” Natawa

pa siya at pabirong hinampas ako sa dibdib.

“Ouch.” Hinawakan ko naman agad yung kamay niya na nakalagay sa dibdib ko at diniin pa ang

pagkakadampi nito dito, “Nararamdaman mo?”

“Ang alin?”

“Tibok ng puso ko na para lang sayo.”

“Sus, ang corny mo!” binawi niya na ang kamay niya at nakipag-titigan sa akin.

“Balak mo ba akong tunawin sa mga titig mo, Zaree Ysabelle?” Ngumisi naman siya at napaiwas

na lang ng tingin, “May itatanong pala ako sayo.”

“Ano yun? Dalian mo na, baka maiwan ako ng eroplano.”

“Zaree Ysabelle Salameda...” lumuhod naman ako habang hawak-hawak pa din ang kaliwang

kamay niya, “Pwede ko na bang ituloy ang panliligaw ko sayo?”

“Hunter naman eh, tumayo ka na dyan, pinagtitinginan na tayo.” Inikot niya pa ang paningin

niya sa mga taong nakapalibot sa amin. Tiningnan ko naman si Manong Guard na kanina pa

nakangisi sa aming dalawa ni Ysabelle.

“Hindi ako tatayo hangga’t hindi mo pa sinasagot yung tanong ko—”

“Oo na, sige na.” Inalalayan niya naman akong tumayo at agad niya akong niyakap, “Sige na, ituloy

mo na yung panliligaw mo. Basta yung mga promise mo sa akin ah? Wag mong ibe-break

yon!”

“Yes, madame!” hinawakan ko naman ang magkabila niyang pisngi at agad na hinalikan siya sa

noo, “I love you, Zaree Ysabelle Salameda.”

Nginitian niya lang ako at niyakap ulit. Napahiwalay na lang kaming dalawa sa isa’t-isa nang may

narinig kaming nagpeke ng ubo sa gilid namin.

“Ehem, hija, baka maiwan ka na ng eroplano.” Nilingon naman ako ni Manong Guard pagkatapos

niyang sabihin yun kay Zaree, “Sige na, hijo. Babalik din naman yan eh.”

Humiwalay naman ako sa kanya at hinayaan na siyang pumasok sa loob. Tiningnan ko naman si

Manong Guard at nginitian siya, “Sabi naman sayo Kuya, may forever eh!”

{EPILOGUE}

DECEMBER 2014

Masaya. Eto lang yung nag-iisang salita na makakapag-larawan sa akin sa ngayon.

Hindi ba’t sobrang saya kapag nakuha mo na yung gusto mo? Yung mga bagay na gustong-gusto

mong makamit noon pa? Yung mga bagay na dati tinitingnan mo lang, ngayon nasayo na?

“Hoy Zaree, tulaley ka na naman dyan!” pagsisita sa akin ni Franco na kanina pa paikot-ikot sa

loob ng classroom namin.

“Ay sorry.” Nginitian ko naman siya at umupo lang siya sa tabi ko.

“Uy Zaree, sinagot mo na ba si fafa Hunter?”

“Bakit?”

“Wala naman, nagtatanong lang. Tagal na din niyang nanliligaw sayo ah!”

Hindi naman ako nakasagot dahil bigla namang sumabat si Audrey na sumulpot na lang bigla sa

may likuran naming dalawa, “Bakla ka! Ilang months pa lang nanliligaw si Hunter dito kay

Zaree ‘no! Mas maganda nang matagal para sure! Diba, Zaree?”

“Tama—”

Bago ko pa matapos ang sasabihin ko ay sumabat ulit ‘tong si Franco, “Ano ba kayo! Ang

pinapatagal ang relasyon! Hindi yung panliligaw!”

“Hay nako, wag mo na ngang guluhin pa si Zaree! Hayaan mo na siya mag-decide! Kung gusto

niyang patagalin pa yung panliligaw ni Hunter sa kanya, hayaan mo na! Siya kaya yung

nililigawan at hindi ikaw!”

Tumayo naman siya at pabirong hinampas si Audrey sa braso nito, “Gaga ka! Sige lang, ipamukha

mo pa na walang nanliligaw sa akin!”

“Bakit? Wala naman talaga ah!”

“Bakla ka! Huhuhu,” nagkunwari pa siyang umiiyak na ikinatawa ng mga kaklase namin,

“Makikita niyo! May mahuhulog din sa patibong ko!”

“As if naman!” Pabiro pang umirap sa kanya si Franco at nilabas pa ang pamaypay nito.

“Hoy Audrey, tama na nga yan. Hayaan mo na yang si Franco mag-drama dyan.” Pinaupo ko

naman si Audrey sa tabi ko at natawa naman kaming dalawa.

“Oh em gee!” napalingon naman kaming lahat kay Franco ng bigla itong sumigaw.

Imbis na si Franco ang pagtuunan ko ng pansin, mas napansin ko pa ang lalaking nasa gilid niya na

may dala-dalang isang bouquet ng flowers.

“Uhm, hi fafa Hunter!” bati ni Franco kay Hunter na siya namang ikinatawa nito.

“Hello.”

“Para sa akin ba yan?” akmang hahawakan niya na sana ang mga bulaklak pero nilayo ito ni

Hunter sa kanya, “Oo na! Alam ko namang hindi para sa akin yan! Gusto ko lang hawakan!”

“Ayoko nga.” Asar sa kanya ni Hunter kaya naman sumimangot pa ito.

“Hoy bakla, wag ka ngang manira ng moment ng iba! Tara na, samahan mo na lang ako sa

cafeteria, kumain na lang tayo, tutal wala namang nagmamahal satin eh. ”pagdadrama pa sa

kanya ng kaibigan niyang si Drizz at hinila siya palabas ng room.

“Siraulo talaga yung mga yon.” Napa-iling iling naman si Audrey at tumayo, “Oh paano?

Hihintayin ko na lang muna si Sandy sa baba, hindi pa naman nagsa-start yung klase eh.

Iwan ko na muna kayo ni Hunter.”

Tumango naman ako at bago siya umalis ay binati muna nila ni Hunter ang isa’t-isa. Natutuwa

naman akong ayos na silang dalawa at natuto na din patawarin ni Audrey si Hunter mula sa mga

nagawa niya noon.

Na-realize niya din kasi na wala namang mangyayari kung puro sama lang ng loob ang kikimkimin

niya. Siya lang din yung mahihirapan at tsaka, ganon din eh, hindi na din nila maibabalik ang buhay

ni Ate Athena. Sa tingin ko, kung nasaan man si Ate Athena ngayon, tanggap niya na din yung

nangyari sa kanila noon ni Hunter.

“Good morning!” bati sa akin ni Hunter at tsaka inabot ang isang bouquet ng mga bulaklak.

“Wow, ang ganda neto ah. Thank you!”

“You’re always welcome.” Tsaka niya ibinigay sa akin ang matamis niyang ngiti, “Ah, Ysabelle.”

“Hmm?”

“May ka-date ka na ba sa darating na Christmas Eve party?”

Teka lang, lokohin ko kaya ‘to? Ha-ha-ha.

“Ah, ganon ba? Ano kasi eh...”

“Ano?” Base sa mga nakikita ko, mukhang kinakabahan na siya sa magiging sagot ko.

“Sorry, Hunter. Meron na kasi akong ka-partner—”

“Tangina, sino yang hinayupak na yan?! Nakakainit ng ulo—”

“Hoy tigil-tigilan mo nga yang pagmumura mo!”

“Sorry nadala lang.” Napayuko naman siya pero maya-maya lang ay tiningnan ulit ako ng masama,

“Sino ba kasi yang magiging date mo sa Christmas Eve party? Nakakainis. Makita-kita ko lang

talaga yang mukha ng lalaking yan, ay nako! Sinasabi ko sayo, Ysabelle.”

“Anong gagawin mo sa kanya?” hindi ko na din mapigilan ang mapangiti. Malandi mang

pakinggan pero oo, ang cute niyang maasar.

“Oh bakit ngumi-ngiti ngiti ka pa dyan? Anong nakakatuwa dun sa mga sinabi ko? Kapag

nakita ko talaga yung lalaking yun sasapakin ko talaga siya.” Bumuntong-hininga naman siya at

sinamaan ulit ako ng tingin ng marinig niya akong tumatawa ng mahina, “Ysabelle naman! Hindi

naman ako nagpapatawa!”

“Sorry, hindi ko lang talaga mapigilan na matawa eh.” Pinisil ko naman siya sa magkabilang

pisngi, “Ang cute cute mo talaga! Nakakainis ka!”

“Hindi ako cute, pogi ako.”

Umiling naman ako, “Hindi ka pogi, cute ka. Mukha ka kayang aso.” Nang marinig naman ito ng

iba kong kaklase ay narinig ko silang naghagikhikan.

“Ikaw nga mukhang siopao eh.”

“Ah ganon? Oh sige, bahala ka sa buhay mo. Umalis ka na, dalhin mo na din ‘tong mga

bulaklak na binigay mo sakin. Hindi ko gusto yan, ang panget. Ibigay mo na lang yan sa ibang

babaeng magugustuhan mo.” Umayos na lang ako ng upo at hindi na siya pinansin.

“Uy grabe naman oh! Joke lang kasi yun! Ikaw nga kanina mo pa ako inaasar eh!”

“...”

“Ysabelle naman eh.”

“...”

“Mamamansin ka o hahalikan kita?”

“...”

“Ah ganon ah.” Naramdaman ko naman na unti-unti niyang nilalapit ang mukha niya sa akin pero

napatigil siya ng may sumigaw na isa kong kaklase.

“Uy PDA oh! Bawal kaya yan sa loob ng campus!”

***

Natapos na ang buong klase namin at simula pa kaninang umaga ay hindi ko pa rin pinansin si

Hunter hanggang sa pagbalik niya ng classroom nila.

“Uy ‘teh, hindi mo pa rin ba kakausapin si Hunter?” tanong sa akin ni Sandy.

“Papansinin naman pero dapat suyuin niya muna ako.”

Nag-kunwari naman silang dalawa ni Audrey na parang nasusuka sa narinig nila kaya napatawa na

lang ako, “Joke lang yun, syempre!”

“Nako girl ha, masyado nang pagpa-pabebe ang ginagawa mo!” saway sa akin ni Sandy habang

inaayos ang mga gamit niya.

“Anong pabebe? Hindi ah! Tama lang yun sa kanya! Asarin ba naman akong siopao!”

“Ay sinabi niya yun sayo, girl?” natatawang tanong sa akin ni Audrey.

“Oo! Hindi naman ako mukhang siopao, diba?”

“Ah... Eh...” hindi na nila ako pinansin at nagpatuloy na lang sa pag-aayos ng gamit nila.

“Bwiset naman! Mga kaibigan ko ba talaga kayo?!”

Narinig ko pa silang nagtawanan bago ako lumabas ng classroom namin. Nang mapadaan naman

ako sa room nila Hunter ay pasimple akong sumilip sa may bintana nila.

“Pst! Hinahanap mo ba ako?” napalingon naman ako ng may biglang sumulpot sa likuran ko.

Eh sino pa nga ba?

“Wag mo nga akong kausapin.” Tinalikuran ko ulit siya at hindi na nagsalita ulit.

“Sorry na kasi, Ysabelle. Joke lang naman yung kanina eh.” Kinakalabit niya ako at nang

maramdaman niyang hindi ko siya lilingunin ay hinawakan niya na lang ang kaliwa kong kamay.

“U-uy a-ano bang g-ginagawa mo?”

“Hinahawakan kamay mo.” Oo nga naman kasi, Zaree. Obvious naman, tatanong ka pa.

“Alam ko, pero bawal yan dito! Baka may makakita sa atin!”

Maya-maya pa ay narinig ko naman ang dalawa kong kaibigan na sila Audrey at Sandy na dumaan

sa gilid namin at kunwaring hindi kami kilalang dalawa ni Hunter.

“Uy grabe sila oh! Diba bawal PDA dito sa loob ng campus?”

“Oo nga eh. Tara sumbong natin sa principal!”

“Wag na! Hayaan mo na sila!”

“Sige na nga. Sa totoo niyan, nakakainggit nga sila eh. Hay nako, Audrey! Gusto ko na din

magka-lovelife!”

“Jusko, tara na’t umuwi na lang tayo, Sandy! Baka mamaya maiyak ka pa dyan eh!

Nakakahiya!”

Natawa naman ako sa kalokohan ng dalawa kong kaibigan at pati si Hunter ay napailing na lang.

Mga may sira na talaga ‘to. Kinain na ng sistema.

“Uy ate at kuya! Hinay-hinay lang po ah!” sigaw sa amin ni Sandy at tumango na lang kaming

dalawa ni Hunter para makasabay sa trip nila.

“Oo nga! Kuya, alagaan mo yang kaibigan namin ah! Kapag may nangyaring masama dyan,

sasapakin ka namin!”

“Masusunod po mga madame!” sumaludo pa siya sa dalawa kong kaibigan at nagpaalam na nga

din sila sa aming dalawa ni Hunter.

“Ayan, wala nang tao, pwede ko na siguro hawakan kamay mo, Ysabelle?”

“Hindi pwede. Uuwi na ako.”

“Ysabelle naman eh. Hanggang ngayon galit ka pa rin? Hindi ba dapat ako ‘tong nagagalit

sayo dahil pumayag kang makipag-date sa iba para sa dadating na Christmas Eve party?”

Napalingon naman ako sa kanya at napangiti ng bahagya, “Grabe, hanggang ngayon iniisip mo pa

din yan? Hindi mo ba nahahalata kanina pa na binibiro lang kita? Jusko naman, Hunter.”

Natahimik naman siya bigla na siyang ikinatawa ko, “Baliw ka talaga, Ysabelle. Halika na nga!

Iuuwi na kita sa inyo!”

“Ano kamo? Baliw ako?”

“Oo, baliw na baliw sa akin.”

“Di ah! Kadiri!”

“Grabe, hanggang ngayon dine-deny mo pa din na baliw na baliw ka sa akin?”

“Leche!”

***

FAST FORWARD TO THE 24TH OF DECEMBER 2014

Eto na yung araw na pinaka-hihintay ng mga estudyanteng katulad ko every school year. Syempre

bukod sa graduation, kailangan muna namin magsaya tuwing 24th of December. Naka-ugalian na

ito ng school namin na magkaroon ng Christmas Eve party taon-taon.

Inilibot ko ang paningin ko sa mga kaklase kong naggagandahan ang mga suot. Ako? Simple lang

ang ayos ko. Sinuot ko ang isang dress na binigay sa akin ni Mama na binili niya pa sa isang mall at

sandals na babagay sa dress na suot ko. Sila Audrey at Sandy lang din ang nag-make up sa akin, light

make up lang dahil hindi naman ako sanay na maglagay ng kung ano-anong kolorete sa mukha.

Sabay-sabay kaming pumunta dito sa venue ng mga kaibigan ko. Maganda ang pagkaka-ayos sa

venue, akala mo nasa movies ka pero hindi. May mga christmas lights sa buong paligid at maganda

din ang pagkaka-set up ng stage.

Napagpasyahan ko na din na mag-perform ngayong gabi dahil pinilit ako ng mga kaklase ko pati na

rin si Hunter. Pero teka nga, nasaan na nga ba ang isang yon? Kanina ko pa siya tinetext pero hindi

naman nagrereply. Ni hindi nga niya ako sinundo sa bahay eh.

Oo, siya ang date ko ngayong gabi. Sino pa nga ba?

“Hoy girl, nasaan na ba yang date mo? Aba, hindi ka na nga sinundo, late pa!” pagrereklamo ni

Audrey sa akin.

“Ewan ko nga eh. Hindi rin naman siya nagre-reply sa mga texts ko.”

“Tawagan mo kaya?”

“Tinawagan ko na din kanina pero hindi pa nasagot.”

“Uy Audrey, bakit ba parang ikaw pa ‘tong affected dyan eh hindi mo naman date yon?”

tanong sa kanya ni Sandy.

“Eh baka mamaya hindi sumulpot ‘tong si Hunter! Kawawa naman ‘tong bestfriend natin.”

“Sus, hayaan mo na! Tara, papicture muna tayo sa photobooth bago mag-start yung

program!” tumayo naman ako at hinila silang dalawa papunta sa photobooth.

Pagkatapos naming magpa-picture ay bumalik na kami sa table namin. Tiningnan din namin ang

mukha namin sa picture at maya-maya pa ay napahagalpak na lang si Audrey sa kakatawa.

“Hala girl! Grabe naman pagka-wacky mo dito? Galit na galit lang sa camera?” pang-aasar niya

kay Sandy at sinamaan lang siya nito ng tingin.

“Ang sama mo talagang babae ka! Maganda naman ako dyan, diba Zaree?”

“Uhm, no comment.”

Natawa naman kaming dalawa ni Audrey pero maya maya lang ay napansin kong nag-dadramahan

na pala kaming tatlo dito.

“Grabe, 3 months na lang tayong magkakasama.” Oo, si Audrey po talaga ang nagsimula ng

kadramahan na nangyayari ngayon.

“Oo nga eh. Parang kelan lang first day of school pa lang tapos nagkakahiyaan pa tayo sa

isa’t-isa. Tingnan mo naman ngayon? Malapit na tayo grumaduate ng high school!” sabat pa ni

Sandy na muntik ko nang ikatawa.

“Girls, may 3 months pa oh! Tsaka hindi naman ibig sabihin na kapag nag-college na tayo,

makakalimutan na natin ang isa’t-isa, hindi ba?” sabi ko at tumango naman silang dalawa.

“Tama nga naman. Bakit ba kasi tayo napunta sa ganitong usapan?” tanong ni Sandy at

tiningnan pa ako.

“Oh? Bakit parang ako pa yung may kasalanan? Si Audrey kaya unang nagdrama dyan!”

“Oy anong ako?”

“Ikaw kaya! Sus drama mo, ‘teh!”

***

Ilang minuto na ang nakalipas nang mag-start ang party at wala pa din si Hunter. Nasaan na kaya

yung lalaking yon? Nakakailang text na ako ah!

“At syempre, pwede ba namang hindi tayo handugan ng isang napaka-gandang kanta ng

kapwa niyo estudyante?” narinig kong sinabi ng emcee.

“From IV-A, let’s all welcome, the beautiful Ms. Zaree Ysabelle Salameda!”

Narinig ko ang palakpakan ng mga tao sa paligid ko at ang suporta ng mga kaibigan ko. Umakyat na

ako sa stage at sinukbit na ang gitara ko na iniwan ko kanina sa backstage.

Umupo ako sa high stool na nakalagay sa gitna at nang tumahimik na ang paligid ay sinimulan ko

nang i-strum ang gitara.

This could have been just another day

But instead we’re standing here

No need for words, it’s all been said

In the way you hold me near

I was alone in this journey

You came along to comfort me

Everything I want in life is right here

Nagsimula nang umilaw ang disco lights at ang iba naman ay sinayaw na ang mga ka-date nila

habang ako ay kumakanta. Nagpe-perform na ako dito sa unahan at lahat-lahat, wala pa din si

Hunter?

‘Cause this is not your ordinary

No ordinary love

I was not prepared enough

To fall so deep in love

This is not your ordinary

No ordinary love

You were the first to touch my heart

Made everything right again

With your extraordinary love

Napatigil naman ako sa pagkanta ng may sasabay na sana sa pagkanta ko. Napalingon naman ako sa

likod ko dahil panigurado akong si Hunter yun. Hindi ako pwedeng magkamali. At nang tuluyan na

nga siyang lumabas mula sa backstage...

I get so weak

When you look at me

I get lost inside your eyes

Sometimes the magic is hard to believe

But you’re here before my weary eyes

You brought joy to my world

Set me so free

I want you to understand

You are every breath that I breathe

Tila nagulat din ang mga nagsasayaw at napatigil sila. Ganon na din ako na nakalimutan na din ang

pag-strum ko sa gitarang hawak-hawak ko.

“Ysabelle...”

“Hunter?”

Binaba niya saglit ang mic niya para kausapin ako, “Pwede bang ituloy na lang natin ang

pagkanta? Ipapaliwanag ko sayo lahat mamaya.”

Tumango na lang ako at tinuloy ang pagkanta. Wala nang sumayaw sa gitna dahil bumalik na sila sa

kanilang mga upuan. Mas ginusto na lang nilang panuorin ang duet namin ni Hunter kesa magsayaw

at napansin ko din ang dalawa kong kaibigan na kanina pa nagtutulakan na parang mga baliw.

‘Cause this is not your ordinary

No ordinary love

I was not prepared enough

To fall so deep in love

This is not your ordinary

No ordinary love

You were the first to touch my heart

Made everything right again

With your extraordinary love

Napatingin naman ako kay Hunter habang pareho kaming kumakanta. Hindi ko alam kung kikiligin

ba ako sa ginagawa niya o hindi eh. Ano bang meron?

From the very first time that we kissed

I knew that I just couldn’t let you go at all

From this day on, remember this

That you’re the only one that I adore

Can’t we make this last forever

This can’t be a dream

‘Cause it feels so good to me

Nang magtama ang aming mga mata, naramdaman ko ulit yung naramdaman ko noong una kaming

magkita sa bar kung saan ako nagg-gig. Kakaiba talaga yung feeling, hindi ko ma-explain ng maayos.

Ewan ko ba pero feeling ko nagkaroon na ng kung ano-anong hayop na gumagalaw dito sa tyan ko.

Kilig ba ‘to?

‘Cause this is not your ordinary

No ordinary love

I was not prepared enough

To fall so deep in love

This is not your ordinary

No ordinary love

You were the first to touch my heart

Made everything right again

With your extraordinary love

Nang matapos namin ang kanta ay inalalayan niya akong tumayo mula sa kinauupuan ko. Siya na

din ang nagtanggal ng gitara na nakasukbit sa katawan ko at doon ko na naman narinig ang

hiyawan ng mga tao.

Binigay niya naman ang gitara sa isang lalaki at doon niya hinawakan ang kamay ko, “Zaree

Ysabelle...”

Binaba ko ang mic ko at ganon din ang ginawa niya, “Hunter, anong ginagawa mo? Tara na’t

bumaba na tayo. Tapos na din performance natin eh.”

“Kung sayo tapos na, yung sa akin hindi pa.” Bigla-bigla naman siyang sumenyas sa isang lalaki

na nasa may backstage at maya-maya pa ay naglabasan ang mga kaibigan niya na may dala-dalang

tag-iisang lobo na may nafo-form na sentence.

“Anong nangyayari?”

Kinuha niya ulit yung mic niya at nagsalita gamit ito, “Ysabelle, hindi naman ako nagmamadali

pero ngayon nagbabakasakali lang naman ako na makuha ko na yung matagal ko nang

hinihiling sayo.”

Tumahimik naman ako at hinayaan siyang magsalita, “When I first saw you, alam ko na sa sarili

ko na ikaw na talaga yung sinisigaw ng puso ko. Walang araw na hindi kita ninanakawan ng

tingin. Masyado akong naging duwag noon. Hinayaan kong kainin ako ng ka-torpehan ko.

Naguguluhan pa ako noon kung aamin ba ako sayo o hahayaan ko na lang ang sarili ko na

mahalin kita kahit na hindi mo pansin. And then you became my private tutor, we became

close at hindi ko na rin napigilan ang sarili ko na mahulog sayo ng paulit-ulit.”

Bumuntong hininga siya bago nagsalita ulit, “I was too afraid to say that I love you knowing na

may nanliligaw din sayo noon. But then I realized, I need to fight for my feelings for you kasi

kung patuloy lang akong magpapatalo sa iba, walang mangyayari, hindi ba? Aaminin kong

sumasaya ako lalo na’t ngayon na nililigawan na kita pero hindi ba mas maganda yung may

commitment? Yung may assurance talaga tayo sa isa’t-isa. Yun bang, sayo ako tapos akin ka

lang.”

Tiningnan ko naman siya at inasar, “Ano kamo? Commitment?”

Tumango naman siya, “Oo, alam mo na yun, Ysabelle. Nang-aasar ka na naman eh.” Napatigil

naman siya ng marinig namin na nagtawanan ang mga tao sa paligid, “Kung hindi ko man

makukuha ang matamis mong oo sa ngayon, okay lang, maghihintay pa din ako sayo. Basta

lagi mong tatandaan na sayong-sayo lang ako.”

“Hindi mo pa naman kasi ako tinatanong eh.”

Natulala siya saglit pero maya-maya lang ay lumaki na ang kanyang mga ngiti, “S-so, p-pwede?”

“Hmm...” napatingin naman ako sa mga kaibigan niya at nabasa ang nabuo na sentence sa mga lobo

na hawak nila.

‘Will you be my girlfriend?’

Lumayo naman sa akin si Hunter at may kinuhang bouquet of flowers mula sa backstage. Nung

lumabas naman siya ay pumwesto siya sa pinakadulo na may hawak na lobo.

“Will you be my girlfriend, Zaree Ysabelle?”

“Hmm, teka lang pag-iisipan ko.”

“Ysabelle naman eh.”

“Oh sige na, oo yung sagot ko sa tanong mo.”

“Oh fck, YEEEEES!”

Lumapit naman agad siya sa akin para yakapin ako ng mahigpit. Maya-maya pa ay bumitaw siya sa

pagkakayakap sa akin tsaka siya nagsalita.

“Thank you for making me the happiest man alive. I love you so much, my Zaree Ysabelle.”

“I love you too, my Hunter Grae.”

Dati lang, hinihiling ko pa na mangyari ‘to.

Akala ko kasi imposibleng maiinlove sa akin ang tulad ni Hunter Salazar.

Hindi ko alam kung paano ang nangyari at umabot kami sa puntong ‘to pero isa lang talaga ang

masasabi ko, wala na talaga akong mahihiling pang iba.

THE END.