ure OTAN A 30/04/02 40 - nato.int · Bashkimit Evropian. Po bëhen marrëveshje kohët e fundit midis NATO-s dhe Bashkimit Evropian për ta bërë këtë të mundur. Përforcimi i

Brochure_OTAN_Albanian 30/04/02 16:40 Page 1

Hyrje

3

Faqe 4

Faqe 6

Faqe 9

Faqe 11

Faqe 13

3

Faqe 15

Përmbajtja

��

��

��

Origjina e NATO-s

Sigurim Nëpëmjet Partneritetit

Zgjerimi i NATO-s

Drejt të Ardhmes

Si Funksionon NATO

Ristrukturimi i Aleancës

NATO gjatë pjesës më të madhe të dekadës së fundit ka punuar

me një numër të madh të vendeve të reja Partnere në

Evropë dhe në Azinë Qendrore, për zhvillimin e marrëdhënieve

të sigurisë si mes saj dhe këtyre vendeve ashtu dhe të këtyre

vendeve njëri me tjetrin. Sot, Aleanca është dinamoja e qendrës së

marrëdhënieve krejtësisht të reja të sigurisë në mbarë zonën. Dyzet

e gjashtë vende – anëtarët e NATO-s, ish vendet e Traktatit të

Varshavës, bile edhe vende neutrale – tani ushtrohen sëbashku,

diskutojnë çështjet e sigurisë sëbashku dhe ndërmarrin, gjithashtu,

operacione paqeruajtëse sëbashku.

Vlera e kësaj strukture inkluzive është a qartë. Të gjitha vendet kanë

një strukturë nëpërmjet të cilës mund të rrisin interesat e sigurisë së

tyre. Nuk është nevoja për aleanca rajonale të ngurta dhe të vogla.

Nuk kërkohen zgjidhje të njëanshme. Nëpërmjet Partneritetit për

Paqe dhe të Këshillit të Partneritetit Euro-Atlantik, marrëdhëniet e reja

të sigurisë janë strukturuar drejt inkluzionit dhe bashkëpunimit.

Vetëm kjo, sipas mendimit tim, është një ndyshim thelbësor nga e

kaluara, dhe një kontribut i madh ndaj sigurisë së brezave të

ardhshëm.

Lord Robertson

Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s


i pasojë e Luftës së Dytë Botërore, Evropa

Lindore dhe ajo Perëndimore u gjendën të

ndara nga divergjencat ideologjike dhe politike të

Luftës së Ftohtë. Evropa Lindore ra nën ndikimin

e Bashkimit Sovjetik. Në vitin 1949, 12 vende nga

të dyja anët e Atlantikut, krijuan Organizatën e

Traktatit të Atlantikut Verior (NATO) për t’i bërë

ballë rrezikut që Bashkimi Sovjetik mund të

shtrinte kontrollin, që kishte në Evropën Lindore,

edhe në pjesët e tjera të kontinentit.

Gjatë viteve 1947 dhe 1952, Plani Marshall

mundësoi stabilizimin e ekonomive të vendeve të

Evropës Perëndimore. Roli i NATO-s si një

aleancë politike dhe ushtarake ishte sigurimi i

mbrojtjes kolektive kundër çdo lloj agresioni dhe

ruajtja e një mjedisi të sigurt për zhvillimin e

demokracisë dhe të ekonomisë. Sipas Presidentit

të atëhershëm të SHBA-së Harry S Truman, Plani

Marshall dhe NATO ishin “dy pjesët e një

bërthame”.

Anëtarët themelues të NATO-s – Belgjika,

Danimarka, Franca, Holanda, Islanda, Italia,

Kanadaja, Luksemburgu, Mbretëria e Bashkuar,

Norvegjia, Portugalia dhe Shtetet e Bashkuara të

Amerikës – u përkushtuan për t’i ardhur në

mbrojtje njëri-tjetrit në rast agresioni ushtarak

kundër ndonjërit prej tyre. Në fillim të viteve 50,

S

4

Selia e parë e NATO-snë Londër.

Në vitet 1950 dhe1960 qendra eNATO-s ndodhejnë Paris.

Selia aktuale eNATO-s në Bruksel.

�

�

�

Origjina eNATO-s

ngjarjet ndërkombëtare, që arritën kulmin me

fillimin e luftës në Kore, konfirmuan dyshimet e

Perëndimit ndaj ambicieve të drejtpërdrejta dhe të

tërthorta të Bashkimit Sovjetik për një ekspansion

të mëtejshëm. Në të njëjtën kohë, shtetet anëtare

të NATO-s rritën përpjekjet e tyre për zhvillimin e

strukturave ushtarake të nevojshme për

përmbushjen e zotimit të mbrojtjes së përbashkët.

Megjithatë, NATO vazhdoi të mbetej një

organizatë politike që mbronte interesat e të gjithë

anëtarëve të saj, ndryshe nga Traktati i Varshavës,

i formuar në vitin 1955, që ishte kryesisht një vegël

e sundimit politik dhe ushtarak Sovjetik në

Evropën Lindore.

Duke lidhur Amerikën e Veriut me mbrojtjen e

Evropës Perëndimore, Aleanca do tregonte se çdo

përpjekje për një ndërhyrje politike dhe ushtarake

kundër Evropës Perëndimore do të dështonte. Në

të njëjtën kohë, kjo krijoi një rrjet sigurie për

parandalimin e ringjalljes së nacionalizmit

militantist në Evropë.

Në të gjitha këto aspekte, Aleanca i shërbeu më së

miri qëllimeve të saja. Prania e forcave të Amerikës

së Veriut në truallin evropian, me kërkesën e

qeverive evropiane, ndihmoi në shkurajimin e

Bashkimit Sovjetik përsa i përket mendimit se

agresioni mund të kishte sukses. Për më tepër, me

kalimin e kohës, disa vende ish-kundërshtarë u

bënë aleatë. Në vitin 1952 Greqia dhe Turqia u

bashkuan me Aleancën, të ndjekura tre vjet më pas

nga Republika Federale Gjermane dhe, në 1982,

nga Spanja.

Nëpërmjet Aleancës, Evropa Perëndimore dhe

Amerika e Veriut jo vetëm që mbrojtën së bashku

pavarësinë, por edhe arritën një nivel stabiliteti të

paparë deri atëherë. Në të vërtetë, siguria që solli

NATO u përshkrua si “oksigjeni i prosperitetit”, që

shtroi bazat për bashkëpunimin dhe integrimin

ekonomik evropian. Kjo siguri, gjithashtu, përgatiti

kushtet për dhënien fund të Luftës së Ftohtë dhe

ndarjes së Evropës në fillim të viteve 90.

5

Për rreth 30 vjet, Muri i Berlinit ishte simboli i ndarjes së Evropës.�


Bashkëpunimit të Atlantikut Verior, që u riemërua

si Këshilli i Partneritetit Euro-Atlantik dhe, më

vonë, me Partneritetin për Paqe. Hapa të

mëtejshëm u bënë përpara me pranimin e tre

anëtarëve të rinj të NATO-s – Republikës Çeke,

Hungarisë dhe Polonisë – dhe me zhvillimin e

bashkëpunimit me Rusinë dhe Ukrainën.

NATO ndërmori gjithashtu një proces ndryshimi të

brendshëm rrënjësor për t’iu përgjigjur situatës së

re të sigurisë së Evropës. Në veçanti, ajo filloi të

ndryshonte strukturat dhe forcat ushtarake për t’i

bërë të afta të marrin përsipër administrimin e

krizave, detyrat e ruajtjes dhe mbështetjes së

paqes në bashkëpunim me vendet e reja partnere.

Shumë kohë para se ky proces të përfundonte,

Aleanca, në fakt, kishte ndërmarrë tashmë

operacione ushtarake për të ndjekur nga afër dhe

për të zbatuar rezolutat e Kombeve të Bashkuara

në lidhje me ish-Jugosllavinë. Me nënshkrimin e

Marrëveshjes së Deitonit që përfundoi luftën në

Bosnje dhe Hercegovinë në vitin 1995, NATO më

pas luajti një rol të rëndësishëm në krijimin e

Forcës së Zbatimit (IFOR) dhe më vonë Forcën e

Stabilitetit (SFOR), për të siguruar zbatimin e

marrëveshjes dhe për përgatitjen e bazave të

paqes në të ardhmen. Disa vite më pas, në 1999,

Aleanca ndërhyri në Kosovë duke ndërmarrë një

fushatë bombardimi ajror kundër Republikës

Federative të Jugosllavisë, me qëllim që të

6

Aleatët dhe Partnerët e NATO-s janë angazhuar në shumë forma të bashkëpunimit, duke përfshirë misionet e ruajtjes së paqes në Ballkan.

jatë Luftës së Ftohtë, roli dhe qëllimi i

NATO-s u përcaktuan qartë nga ekzistenca

e kërcënimit nga Bashkimi Sovjetik. Në fillim të

viteve 90, Traktati i Varshavës u shpërbë me

ngulmimin e vendeve të Evropës Lindore që fituan

lirinë, për më tepër Bashkimi Sovjetik kishte rënë.

Me zhdukjen e kundërshtarëve tradicional disa

analistë besuan se nuk ishte më nevoja e

ekzistencës së NATO-s dhe se shpenzimet dhe

investimet në fushën e mbrojtjes në të ardhmen

për forcat e armatosura duhej të pakësoheshin në

mënyrë drastike.

Me gjithë shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik,

shpresat për paqe ishin të parakohshme. Shumë

shpejt u bë e qartë se megjithëqë fundi i Luftës së

Ftohtë mund të kishte mënjanuar kërcënimet

ushtarake të drejtpërdrejta, paqëndrueshmëria në

disa pjesë të Evropës ishte rritur. Një sërë

konfliktesh rajonale, shpesh të nxitura nga

tensionet etnike dhe të besimit fetar, u shfaqen në

ish-Jugosllavi dhe në vendet e ish-Bashkimit

Sovjetik dhe paraqitën rrezikun e përhapjes.

Vendet e NATO-s arritën në konkluzionin se

përkushtimi i tyre në mbrojtjen kolektive si dhe

bashkëpunimi i arritur nga NATO vazhdonte të

siguronte garancinë më të mirë për sigurinë e tyre.

Për më tepër, megjithëse mundësitë e një sulmi

ushtarak ishin të pakta, forma të reja të

bashkëpunimit politik dhe ushtarak ishin të

nevojshme për t’i bërë ballë sfidave të reja siç janë

konfliktet etnike si dhe për të rritur sigurinë e

stabilitetin në mbarë Evropën.

Duke pasur këtë qëllim, NATO, gjatë dekadës së

kaluar, evoluoi nga një aleancë e lidhur ngushtë

vetëm ndërmjet anëtarëve të saj dhe me ndjenjë

përgjegjësie për mbrojtjen kolektive, në një qendër

partneriteti për kombet e ndryshme me

bashkëpunim në një fushë më të gjerë të sigurisë.

Që nga viti 1990 e më pas, u vendosën kontakte

të rregullta me ish-vendet e Traktatit të Varshavës

dhe republikat e reja të pavarura të ish-Bashkimit

Sovjetik, së pari me krijimin e Këshillit të

G

Ristrukturimii Aleancës

Me mbarimin e Luftës së Ftohtë ndodhi diçka epaimagjinuar përpara. Ish Sekretari i Përgjithshëm iNATO-s Manfred Woerner vizitoi Moskën në vitin 1990në fillim të marrëdhënieve të reja midis Lindjes dhePerëndimit.�

7

�

� � �


jë nga çelësat e suksesit të NATO-s është

procesi i saj i marrjes së vendimeve, që

bazohet në konsensus. Nuk ka sistem votimi dhe

të gjitha vendimet duhet të merren unanimisht.

Shpesh kërkohen konsultime dhe diskutime të

gjera para se të merret një vendim i

rëndësishëm. Megjithëse ky sistem mund të

duket i ngadaltë dhe jo praktik për një vëzhgues

të jashtëm, ai ka dy avantazhe të mëdha; së pari,

respektohet sovraniteti dhe pavarësia e çdo

vendi dhe, së dyti, kur merret një vendim, ai

mbështetet plotësisht nga të gjithë vendet

anëtare, të cilat i përkushtohen realizimit të tij.

Organi më i rëndësishëm i marrjes së vendimeve

për NATO-n është Këshilli i Atlantikut Verior, ku

çdo vend anëtar përfaqësohet nga një

përfaqësues i përhershëm në nivelin e

ambasadorit, që mbështetet nga një delegacion

kombëtar i përbërë nga personel diplomatik dhe

nga këshilltarë. Këshilli takohet në nivel

ambasadorësh të paktën një herë në javë.

Takime të rregullta të Këshillit bëhen, gjithashtu,

në nivelin e Ministrave të Jashtëm, Ministrave të

Mbrojtjes, dhe herë pas here, të krerëve të

shteteve dhe të qeverive.

Këshilli i Atlantikut Verior ka krijuar shumë

komitete dhe grupe të planifikimit për të

mbështetur punën e tij. Këto organe mblidhen

gjithashtu në nivele të ndryshme, tek selia

N

9

Si funksiononNATO

Ristrukturimi i Aleancës� � �

ndaloheshin shkeljet masive të të drejtave të

njeriut ndaj shqiptarëve të Kosovës dhe të

parandalohej përhapja e konfliktit në rajon.

NATO, gjithashtu, ka ndërmarrë një sërë nismash

të tjera për t’i bërë ballë sfidave të sigurisë në të

ardhmen. Ndër më të rëndësishmet janë Nisma e

Aftësive Mbrojtëse (DCI); Zhvillimi i Identitetit të

Mbrojtjes e të Sigurimit Evropian brenda Aleancës

(ESDI); dhe krijimi i Qendrës së Armëve të

Dëmtimit në Masë, e cila ka për qëllim të rrisë

aftësitë e Aleancës për t’ju përgjigjur kërcënimeve

nga këto armë dhe për të parandaluar përhapjen e

tyre.

Nisma e Aftësive Mbrojtëse synon të sigurojë që

të gjithë aleatët, jo vetëm të mbeten të

ndërveprueshëm, por edhe të përmirësojnë dhe

modernizojnë aftësitë e tyre për të përballuar

sfidat e reja të sigurisë. Nëpërmjet DCI-së aleatët

janë përqendruar në fusha të tilla si lëvizshmëria e

forcave; mbështetja logjistike; komandimi dhe

drejtimi i tyre, fusha të cilat janë tepër të

rëndësishme për operacionet e tashme dhe ato të

ardhshme.

Qëllimi i përforcimit të anës evropiane të Aleancës

nëpërmjet ESDI-së është aftësimi i aleatëve

evropianë për të marrë përsipër përgjegjësi më të

mëdha në fushat e sigurisë dhe të mbrojtjes. Duke

përfituar nga aftësitë e NATO-s, aleatët evropianë

do të jenë në gjendje të ndërmarrin operacione në

të cilat Aleanca, si një e tërë, nuk është angazhuar

ushtarakisht. Operacione të tilla mund të

drejtohen, për shembull, nën udhëheqjen e

Bashkimit Evropian. Po bëhen marrëveshje kohët

e fundit midis NATO-s dhe Bashkimit Evropian për

ta bërë këtë të mundur. Përforcimi i rolit të

vendeve evropiane do të ndikojë në ndarjen më të

barabartë të peshës dhe përgjegjësive të sigurisë

ndërmjet dy anëve të Atlantikut, duke krijuar një

marrëdhënie ndëratlantike më të drejtpeshuar dhe

që i përshtatet nevojave të shekullit XXI.

8

�

Pas Luftës së Ftohtë filluan konsultimet ndërmjetvendeve ish kundërshtare. Sot, anëtarët edhe Partnerëte NATO-s diskutojnë rregullisht çështjet e sigurisë.

Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s Lord Robertson drejtonnjë takim të Këshillit të Atlantikut Verior�

� � �

politike e NATO-s në Bruksel ose në vende të

ndryshme anëtare.


jë qëllim i rëndësishëm i shndërrimit të

NATO-s ka qenë përforcimi i sigurisë dhe i

stabilitetit duke krijuar mirëbesim dhe mirëkuptim

me ish-kundërshtarët e saj nëpërmjet dialogut

dhe bashkëpunimit. Një nga hapat e parë që u bë

në këtë drejtim ishte krijimi i Këshillit të

N

1110

SigurimnëpërmjetPartneritetit

� � �

NATO drejtohet nga Sekretari i Përgjithshëm, i

cili emërohet përafërsisht për katër vjet. Ai duhet

të jetë një burrë shteti që merret me

marrëdhëniet ndërkombëtare të njërit prej

vendeve anëtare. Sekretari i Përgjithshëm

kryeson takimet me kryetarët e Këshillit të

Atlantikut Verior dhe të organeve të tjera të

rëndësishme të NATO-s dhe ndihmon në arritjen

e konsensusit ndërmjet vendeve anëtare. Ai

ndihmohet nga një shtab ndërkombëtar në

administrimin e aktiviteteve të përditshme të

Aleancës.

Si funksionon NATO� � �

NATO nuk ka forca të armatosura të pavarura të

saja. Shumica e forcave në dispozicion të NATO-

s janë nën komandën dhe kontrollin e plotë

kombëtar derisa të caktohen nga vendet anëtare

të ndërmarrin detyra të ndryshme, që nga

mbrojtja kolektive deri tek misionet e reja, siç

është ruajtja dhe mbështetja e paqes. Roli i

strukturave politike dhe ushtarake të NATO-s

është sigurimi i autoritetit politik dhe i planëzimit

të përbashkët ushtarak që kërkohet për të

aftësuar forcat kombëtare të përmbushin këto

detyra, si dhe marrëveshjet administrative të

nevojshme për komandimin, drejtimin,

përgatitjen dhe stërvitjet e tyre të përbashkëta. Bashkëpunimit të Atlantikut Verior në vitin 1991.

Qysh prej riemërtimit si Këshilli i Partneritetit

Euro-Atlantik, ky është bërë forumi kryesor për

konsultim dhe bashkëpunim ndëmjet NATO-s

dhe vendeve jo-anëtare. Solidariteti praktik

ndërmjet të gjitha vendeve të Këshillit të

Partneritetit Euro-Atlantik është shprehur

gjithashtu në faktin e qëndrimit të bashkuar

kundër terrorizmit. Duke dënuar sulmet terroriste

kundër Shteteve të Bashkuara të 11 Shtatorit

2001, anëtarët e EAPC-s u zotuan të ndërmarrin

të gjitha përpjekjet për të luftuar murtajën e

terrorizmit dhe konfirmuan besimin e tyre se të

gjitha idealet e partneritetit dhe bashkëpunimit

do të triumfojnë.

Në vitin 1994 NATO krijoi Partneritetin për Paqe.

Ky është një program themelor i paracaktuar për

të ndihmuar vendet pjesëmarrëse në

ristrukturimin e forcave të tyre të armatosura për

t’i bërë ato të afta të luajnë rolin e tyre në një

shoqëri demokratike. Duke iu përshtatur

nevojave individuale të çdo vendi, ky program

�

Forcat Multinacionale punojnë në restaurimin e një urenë Bosjnje

Duke trajtuar sëbashku sfidat e reja të sigurisë: ushtrimin e zbarkimit nga uji duke përfshirë ushtarët Portugez, Francez dhe Rumun.�

� Një ushtar Ukrainas merr pjesë në njëushtrim në terren.


13

Sigurim nëpërmjet Partneritetit� � �

ofron mundësinë për një bashkëpunim praktik në

shumë fusha të ndryshme, duke i lejuar

pjesëmarrësit të zgjedhin aq sa kanë nevojë nga

programi, në përputhje me kërkesat e tyre për

sigurimin. Aktivitetet radhiten që nga stërvitjet

ushtarake dhe uorkshopet deri tek seminaret dhe

kurset e përgatitjes. Vëmendje e veçantë i është

kushtuar transparencës së forcave ushtarake

dhe përgjegjësisë se tyre ndaj elektoratit.

Përvoja e fituar nëpërmjet Partneritetit për Paqe

ka kontribuar fuqimisht në bashkëpunimin

ndërmjet vendeve që marrin pjesë në forcat

paqeruajtëse, siç është Forca e Stabilitetit

(SFOR) në Bosnje dhe Hercegovinë dhe Forca e

Kosovës (KFOR).

Në vitin 1997, NATO dhe Rusia si dhe NATO dhe

Ukraina vendosën gjithashtu bashkëpunimin e tyre

dypalësh mbi baza më zyrtare. Këshilli i

Përhershëm i Përbashkët NATO-Rusi dhe

Komisioni NATO-Ukrainë u krijuan si mjete

12

për lehtësimin e konsultimeve të rregullta

dhe diskutimeve rreth çështjeve të sigurisë.

U diskutuan shumë tema në këto takime, që nga

ruajtja e paqes në Ballkan, administrimi i krizave

dhe mospërhapja e armëve të dëmtimit në masë,

deri tek transformimi i mbrojtjes, mbrojtja e mjedisit

dhe planëzimi i masave për popullsinë civile në

rast gjendjeje të jashtëzakonshme. Të dy vendet,

bashkë me vende të tjera partnere, kanë marrë

pjesë në përpjekjet e NATO-s për ruajtjen e paqes

në Bosnje dhe Hercegovinë. Në vitin 1999, si

pasojë e mosmarrëveshjeve të thella në lidhje me

vendimin e NATO-s për të vepruar ushtarakisht me

qëllim që të parandalonte një katastrofë njerëzore

në Kosovë, Federata Ruse pezulloi pjesëmarrjen

në Këshillin e Përhershëm të Përbashkët NATO-

Rusi. Megjithatë, pas përfundimit të krizës, Rusia

pranoi të ndihmonte me forca në KFOR. Forcat

ukrainase kanë dhënë gjithashtu ndihmesën e tyre

në KFOR. Bashkëpunimi dhe konsultimi ndërmjet

NATO-s dhe Rusisë në kuadrin e Këshillit të

Përhershëm të Përbashkët rifilloi në vitin 2000.

ga fillimi i viteve 90, një sërë vendesh të

Evropës Lindore arritën në përfundimin se

interesat e sigurisë së tyre në të ardhmen mund

të përmbushen duke u bashkuar me Aleancën e

Atlantikut Verior dhe shprehën dëshirën për të

kërkuar anëtarësinë. Tre ish-vende anëtare të

Partneritetit për Paqe – Republika Çeke,

Hungaria dhe Polonia – u ftuan të fillonin

bisedimet për pranim dhe në mars të vitit 1999 u

bënë anëtarë, duke ngritur numrin e vendeve

anëtare në nëntëmbëdhjetë. Zgjerimi i NATO-s

është paracaktuar për ta bërë Evropën në tërësi

më të sigurt dhe të qëndrueshme dhe nuk

paraqet ndonjë kërcënim për asnjë vend. Kjo

është bërë e qartë nëpërmjet zotimit të Aleancës

për të mos vendosur trupa ushtarake ose armë

bërthamore në territoret e anëtarëve të rinj.

Në mbledhjen e Uashingtonit të prillit 1999,

udhëheqësit e NATO-s theksuan se tre anëtarët

e rinj nuk do të jenë të fundit. Vendime për ftesa

anëtarësie të mëtejshme priten në mbledhjen e

Këshillit të Atlantikut Verior në 2002.

N

Zgjerimi iNATO-s

�

Në 1999, tri demokraci të Evropës Qendrore ubashkuan me NATO-n.

� � �

Qeveritë e NATO-s kanë bërë të qartë se zgjerimi

i Aleancës nuk është një qëllim në vetvete, por

një mjet për të rritur sigurinë edhe më shumë.

Kështu, anëtarët e rinj jo vetëm që do të gëzojnë

privilegjet e anëtarësisë por ata duhet të jenë në

gjendje të japin ndihmesë në sigurinë e

përgjithshme të të gjithë vendeve anëtare.

Në vitin 1999, NATO ndërmori një Plan Veprimi

për Anëtarësim për të ndihmuar vendet partnere

të interesuara në përgatitjen e tyre për

anëtarësim. Plani u bazua në përvojën e

përgatitjes për bashkim me Aleancën të tre

anëtarëve të rinj. Ai i ofron vendeve aspiruese

këshilla praktike dhe mbështetje nëpërmjet

programeve të tyre individuale të Partneritetit për

�

Specialistët Francez të minave mësojnëUshtarët Gjeorgjian dhe Amerikan. �

Një spital ambulant Rus gjatë një ushtrimi në Islandë.


Shndërrimi i NATO-s nuk ka përfunduar.

Ai është një proces në vazhdimësi

përshtatjeje dhe reformimi, që ka për

qëllim të aftësojë NATO-n t’i bëjë ballë në

mënyrë të efektshme sfidave të reja të

sigurisë në zonën e Euro-Atlantikut.

Megjithë këto ndryshime të

vazhdueshme, parimet themelore të

NATO-s do të mbesin të njëjta; parimi se

kombet mund ta ruajnë sigurinë e tyre

vetëm duke punuar së bashku dhe, mbi të

gjitha, parimi se Evropa dhe Amerika

Veriore janë një komunitet unik me vlera

dhe interesa të përbashkëta. E bazuar në

këto parime kryesore, NATO do të

vazhdojë të luajë një rol kyç si një

administruese efektive e krizave dhe si

një sistem i qëndrueshëm për

bashkëpunimin në problemet e sigurimit

të zonës Euro-Atlantike.

Drejt tëArdhmes

14

Zgjerimi i NATO-s� � �

Paqe dhe përqendrohet në çështjet që lidhen me

anëtarësinë. Nga ana tjetër, pritet që vendet

aspiruese të arrijnë disa qëllime politike, duke

përfshirë zgjidhjen paqësore të çështjeve

territoriale, respektimin e procedurave demokratike

dhe mbizotërimin e ligjit si dhe kontrollin demokratik

�

të forcave të tyre të armatosura. Plani nuk ofron

asnjë garanci për antarësim në të ardhmen, por ai

ndihmon vendet në përshtatjen e forcave të tyre të

armatosura dhe në përgatitjen ndaj detyrave dhe

përgjegjësive që do të sillte një anëtarësim në

Aleancë.

Vendet partnere

19 anëtarët e NATO-s

Vendet mesdhetare të dialogut


NATO Office of Information and Press /Bureau de l’information et de la presse de l’OTAN

1110 Brussels / BruxellesBelgium / Belgique

Website: www.nato.intSite web: www.otan.nato.int

E-mail: [email protected]

Kjo broshurë është përpiluar për të prezantuar NATO-n dhe politikën e saj tek lexuesit e vendeve partnere. Për këtë qëllim ajo ështëvënë në dispozicion në një numër të madh gjuhësh të vendeve partnere. U

ND

NA

TO

ALB

0601


ure OTAN A 30/04/02 40 - nato.int · Bashkimit Evropian. Po bëhen marrëveshje kohët e fundit midis NATO-s dhe Bashkimit Evropian për ta bërë këtë të mundur. Përforcimi i

Documents