1 Ćwiczenie 5 Ocena jakości wód mineralnych i kosmetycznych z wykorzystaniem metod analizy miareczkowej. Literatura 1. Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna. T.2. Chemiczne metody analizy ilościowej. Wyd. 10. PWN, Warszawa 2011. 2. Szmal Z.S., Lipiec T., Chemia analityczna z elementami analizy instrumentalnej, Wyd. VII poprawione i unowocześnione, PZWL, Warszawa 1996. 3. Skrypt do ćwiczeń z chemii ogólnej, nieorganicznej i analitycznej, pod redakcją E. Skrzydlewskiej, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Białystok 2010. 4. Molski M., Chemia piękna, Wyd. PWN, Warszawa 2009. 5. Peters I.B., Kosmetyka, Podręcznik do nauki zawodu, Poradnik, REA, Warszawa 2002. 6. Galus Z., Ćwiczenia rachunkowe z chemii analitycznej. Wyd. 9. WNT, Warszawa 2007 I. Część wprowadzająca KOMPLEKSOMETRIA Kompleksometria to dział analizy miareczkowej, której zasadę pomiarową stanowi tworzenie trwałych, słabo zdysocjowanych, rozpuszczalnych w wodzie związków kompleksowych. W zależności od rodzaju tworzącego się kompleksu, miareczkowania kompleksometryczne można podzielić na takie, w których tworzą się: kompleksy utworzone przez ligandy jednofunkcyjne, kompleksy utworzone przez ligandy wielofunkcyjne (tzw. chelatowe). Główna grupa metod analitycznych wykorzystujących tworzenie kompleksów opiera się na tworzeniu kompleksów chelatowych. Wśród tych metod najbardziej znana i najczęściej stosowna jest kompleksonometria, której nazwa pochodzi od nazwy grupy ligandów najczęściej stosowanych w tych oznaczeniach – kompleksonów. 1. Kompleksonometria Nazwa kompleksonometria pochodzi od kwasu etylenodiaminotetraoctowego zwanego kompleksonem II. Jest to czteroprotonowy kwas, oznaczany skrótem H 4 Y, nazywany również kwasem wersenowym. Sam kwas jest trudno rozpuszczalny w wodzie. Zatem do oznaczeń jako titrant najczęściej stosuje się wersenian sodu (Na 2 H 2 Y), zwany kompleksonem III (EDTA). Miareczkowanie za pomocą EDTA, jest bardzo rozpowszechnione i ma duże znaczenie praktyczne ze względu na trwałość chelatu, łatwość użycia i dużą uniwersalność. Podobnie, jak w innych działach analizy objętościowej, stosuje się tutaj różne sposoby przeprowadzania miareczkowania.
18
Embed
Ćwiczenie 5 - umb.edu.pl · kompleksy utworzone przez ligandy jednofunkcyjne, ... składniki podstawowe o najwyższym stężeniu: Na+, Ca2+, Mg2+, Cl–, SO 4 2 ...
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
1
Ćwiczenie 5
Ocena jakości wód mineralnych i kosmetycznych z wykorzystaniem metod
analizy miareczkowej.
Literatura
1. Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna. T.2. Chemiczne metody analizy ilościowej. Wyd.
10. PWN, Warszawa 2011.
2. Szmal Z.S., Lipiec T., Chemia analityczna z elementami analizy instrumentalnej, Wyd. VII
poprawione i unowocześnione, PZWL, Warszawa 1996.
3. Skrypt do ćwiczeń z chemii ogólnej, nieorganicznej i analitycznej, pod redakcją E. Skrzydlewskiej,
Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Białystok 2010.
4. Molski M., Chemia piękna, Wyd. PWN, Warszawa 2009.
5. Peters I.B., Kosmetyka, Podręcznik do nauki zawodu, Poradnik, REA, Warszawa 2002.
6. Galus Z., Ćwiczenia rachunkowe z chemii analitycznej. Wyd. 9. WNT, Warszawa 2007
I. Część wprowadzająca
KOMPLEKSOMETRIA
1.
Kompleksometria to dział analizy miareczkowej, której zasadę pomiarową stanowi tworzenie
trwałych, słabo zdysocjowanych, rozpuszczalnych w wodzie związków kompleksowych. W
zależności od rodzaju tworzącego się kompleksu, miareczkowania kompleksometryczne można
podzielić na takie, w których tworzą się:
kompleksy utworzone przez ligandy jednofunkcyjne,
kompleksy utworzone przez ligandy wielofunkcyjne (tzw. chelatowe).
Główna grupa metod analitycznych wykorzystujących tworzenie kompleksów opiera się na
tworzeniu kompleksów chelatowych. Wśród tych metod najbardziej znana i najczęściej stosowna
jest kompleksonometria, której nazwa pochodzi od nazwy grupy ligandów najczęściej stosowanych
w tych oznaczeniach – kompleksonów.
1. Kompleksonometria
Nazwa kompleksonometria pochodzi od kwasu etylenodiaminotetraoctowego zwanego
kompleksonem II. Jest to czteroprotonowy kwas, oznaczany skrótem H4Y, nazywany również
kwasem wersenowym. Sam kwas jest trudno rozpuszczalny w wodzie. Zatem do oznaczeń jako
titrant najczęściej stosuje się wersenian sodu (Na2H2Y), zwany kompleksonem III (EDTA).
Miareczkowanie za pomocą EDTA, jest bardzo rozpowszechnione i ma duże znaczenie praktyczne
ze względu na trwałość chelatu, łatwość użycia i dużą uniwersalność.
Podobnie, jak w innych działach analizy objętościowej, stosuje się tutaj różne sposoby
przeprowadzania miareczkowania.
2
Miareczkowanie bezpośrednie – polegające na bezpośrednim miareczkowaniu jonów
oznaczanego metalu mianowanym roztworem kompleksonu w odpowiednim roztworze i wobec
odpowiednio dobranego wskaźnika.
Miareczkowanie odwrotne – polegające na dodaniu do roztworu oznaczanego jonu nadmiaru
mianowanego roztworu ligandu, a następnie odmiareczkowaniu nadmiaru ligandu mianowanym
roztworem jonu innego metalu.
Miareczkowanie przez podstawienie – polega na dodaniu do roztworu oznaczanego metalu
nadmiaru mianowanego roztworu kompleksonianu. Uwolniony w wyniku reakcji wymiany
kation, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem EDTA.
Do oznaczania PK w miareczkowaniu kompleksonometrycznym najczęściej używane są
metalowskaźniki. W niektórych miareczkowaniach kompleksometrycznych stosowane mogą być
także wskaźniki redoks.
Metalowskaźniki są to związki organiczne, które podczas miareczkowania tworzą z
oznaczanym kationem metalu barwny kompleks o warunkowej stałej trwałości wyraźnie niższej od
stałej trwałości oznaczanego kationu z titrantem. Po dodaniu do miareczkowanego roztworu
wskaźnika tworzy on z oznaczanym kationem metalu barwny kompleks. Wprowadzany podczas
miareczkowania roztwór titranta, w PK wypiera całkowicie kationy metalu z mniej trwałego
kompleksu metal – wskaźnik tworząc trwalszy kompleks metal – titrant, a roztwór przyjmuje
zabarwienie wolnego wskaźnika. Reakcję tą przedstawia schemat, gdzie L – komplekson zawarty w
titrancie.
Me – Ind + L Me – L + Ind
barwa I barwa II
Do wskaźników metaloorganicznych należą na przykład mureksyd i czerń eriochromowa T,
używane przy oznaczaniu twardości wody.
Zasada działania wskaźników redoks stosowanych w miareczkowaniu kompleksometrycznym
sprowadza się do zmiany stężenia formy utlenionej bądź zredukowanej danego układu redoks,
obecnego w miareczkowanym roztworze, w wyniku związania jednej z tych form w trwały
kompleks.
2. Woda i jej znaczenie
2.1. Woda w przyrodzie
Człowiek wykorzystuje wody różnego pochodzenia:
wody podziemne: termalne i oligoceńskie
W wodzie podziemnej występują:
makroskładniki: Na+, K
+, Ca
2+, Mg
2+, Cl
–, SO4
2–, HCO3
–,
związki azotu, żelaza, glinu, substancje organiczne,
pierwiastki rzadkie, śladowe i promieniotwórcze,
gazy, które można podzielić na trzy grupy:
występujące powszechnie: N2, O2, CO2, CH4,
występujące w małych ilościach H2, H2S, He, Ar, węglowodory,
występujące lokalnie: NH3 , SO2, HCl, HF.
wody powierzchniowe to wody morskie, mineralne zawierające:
składniki podstawowe o najwyższym stężeniu: Na+, Ca
2+, Mg
2+, Cl
–, SO4
2–, HCO3
–,
makroskładniki: Fe3+
, Mn2+
, K+, związki krzemu,
mikroskładniki: NH4+,
związki azotu, związki fosforu, metale ciężkie, substancje organiczne
wody morskie – zawierają następujące mikroelementy: Na+, K
+, Ca
2+, Mg
2+, Cl
–, SO4
2–,
3
HCO3–
wody mineralne – zawierają mikroelementy (Na+, K
+, Ca
2+, Mg
2+, Cl
–, SO4
2–, HCO3
–)
i makroelementy, a ich skład chemiczny determinuje właściwości
lecznicze oraz nazwę:
szczawy – zawierają CO2 oraz wodorowęglany metali alkalicznych (sodu, potasu – NaHCO3,
KHCO3, które nadają wodzie charakterystyczny kwaśny smak,
wody gorzkie – zawierają tzw. sól gorzką – siarczan (VI) magnezu – MgSO4,
wody żelaziste – zawierają wodorowęglan żelaza (II) – Fe(HCO3)2, nadający wodzie
charakterystyczny metaliczny posmak i rdzawoczerwony kolor,
wody siarczkowe – zawierają siarkowodór – H2S, który ma korzystny wpływ na schorzenia
skóry,
wody jodowo-bromowe - zawierają brom i jod, głównie w postaci bromku sodu – NaBr i
jodku potasu – KI,
solanki – zawierają chlorek sodu oraz mikro- i makroelementy towarzyszące NaCl.
2.1.Twardość wody
Woda nie występuje w przyrodzie w postaci czystej chemicznie. Oprócz rozpuszczonych
gazów, tj. ditlenku węgla (CO2) i tlenu (O2) zawiera też rozpuszczalne sole, głównie wapnia i
magnezu, których obecność jest przyczyną twardości wody. Twardość jest utożsamiana z
zawartością w wodzie jonów wapnia i magnezu, chociaż może być wywołana obecnością takich
kationów jak: Fe2+
, Mn2+
, Ba2+
, Sr2+
, Zn2+
, Al3+
, Fe3+
i anionów jak: Cl–, SO4
2–, HCO3
–.
W zależności od rodzaju soli wapnia i magnezu zawartych w wodzie rozróżnia się trzy rodzaje
twardości wody:
twardość całkowita – wynika z całkowitej ilości jonów wapnia i magnezu zawartych w wodzie
(w postaci wodorowęglanów - twardość węglanowa, jak i innych soli -
twardość niewęglanowa),
twardość węglanowa – wynika z zawartych w wodzie jonów wapnia i magnezu występujących
w postaci wodorowęglanów – Ca(HCO3)2 i Mg(HCO3)2. Twardość
węglanowa nazywana jest twardością przemijającą, ponieważ w czasie
gotowania wody następuje rozkład wodorowęglanów i strącanie osadów
trudno rozpuszczalnych węglanów,
Ca(HCO3)2 CaCO3 + H2O + CO2
Mg(HCO3)2 MgCO3 + H2O + CO2
Twardość węglanową można oznaczyć miareczkując odpowiednią ilość wody roztworem
kwasu solnego wobec oranżu metylowego jako wskaźnika.
twardość niewęglanowa – związana jest z zawartymi w wodzie jonami wapnia i magnezu
występującymi głównie w postaci chlorków i siarczanów. Można
obliczyć ją z różnicy pomiędzy twardością całkowitą i twardością
węglanową.
Twardość wody wyraża się w stopniach twardości. Aby za pomocą jednej liczby wykazać
łączną zawartość soli wapnia i magnezu, przelicza się ich zawartość na równoważną ilość tlenku
wapnia CaO lub CaCO3.
Twardość wody najczęściej wyraża się w dwóch różnych skalach:
stopniach niemieckich (°n lub °d)
Jeden stopień twardości niemiecki (1°n) oznacza ilość jonów wapnia i magnezu równoważną
zawartości 10 mg CaO w 1 dm3 wody lub 17,86mg CaCO3 w 1 litrze wody.
1°n = 10,00 mg CaO/ 1l wody
4
1on = 17,86 mg CaCO3 /1l wody
W literaturze niemieckojęzycznej stopień niemiecki oznaczany jest jako °dH (niem. Grad
deutscher Härte), w literaturze angielskojęzycznej również oznaczany jako dGH (ang.
degrees of General Hardness – stopnie twardości ogólnej).
stopniach francuskich (°f)
Jeden stopień twardości francuski (1°f) odpowiada ilości jonów wapnia i magnezu równoważnej
zawartości 10 mg CaCO3 w 1 litrze wody.
TABELA 1. Wartości współczynników przeliczeniowych twardości wody dla poszczególnych
jednostek
mmol/l 0n 0
ang 0franc mg CaCO3/l
mmol/l 1 5.61 7.02 10 100 0n 0.178 1 1.25 1.78 17
0ang 0.143 0.8 1 1.43 14
0franc 0.1 0.56 0.7 1 10
mg CaCO3/l 0.01 0.056 0.07 0.1 1
Typowa twardość wody użytkowej (kranowej) wynosi ok. 10°n. Woda poniżej 10°n jest traktowana
jako miękka, zaś powyżej 20°n jest traktowana jako twarda.
TABELA 2. Skala twardości wody w zależności od stopnia twardości
Stopień twardości (°n) Stopień twardości (°f) Skala twardości
0 – 5 0 – 9 bardzo miękka
5 – 10 9 – 18 miękka
10 – 15 18 – 27 średnio twarda
16 – 20 27 – 36 znacząco twarda
20 – 30 36 – 53 twarda
>30 > 53 bardzo twarda
Twardość wody ma bardzo znaczący wpływ na jej napięcie powierzchniowe. Im twardsza
woda, tym większe jest jej napięcie powierzchniowe a co za tym idzie tym trudniej zwilża ona
wszelkie powierzchnie. W związku z tym trudno jest przy wykorzystaniu twardej wody usuwać
zabrudzenia. Dodatek detergentów powoduje zmniejszenie napięcia powierzchniowego
(zmniejszenie twardości wody). Detergenty (sole sodowe i potasowe wyższych kwasów
Poddając wodę procesowi uzdatniania, polegającemu na usunięciu określonych lub wszystkich
składników mineralnych, można otrzymać:
wodę destylowaną – otrzymywaną przez odparowanie, a następnie skroplenie pary wodnej.
Wielokrotne powtórzenie tej operacji prowadzi do otrzymania wody redestylowanej. Woda
destylowana nie zawiera rozpuszczonych gazów (powietrza, CO2), ani substancji
mineralnych – jest to tzw. woda miękka.
wodę demineralizowaną (dejonizowaną) – otrzymaną w wyniku usunięcia
rozpuszczonych w niej kationów oraz anionów (poprzez destylację, wymianę jonową).
5
Proces uzdatniania wody obejmuje szereg elementarnych procesów oczyszczania stosowanych
do momentu osiągnięcia przez wodę pożądanej klasy czystości. Woda uzdatniana jest m.in. dla
potrzeb komunalnych i przemysłu, ale największy stopień czystości wymagany jest dla wody
stosowanej w medycynie, farmacji oraz kosmetologii.
Metody uzdatniania wody stosowanej w medycynie, farmacji oraz kosmetologii:
1. filtracja – głównym celem tego procesu jest usunięcie z wody różnego rodzaju zawiesin –
cząsteczek o średnicy > 0,1 μm- związków żelaza, manganu i amonu,
2. adsorbcja – zadaniem tego procesu jest usunięcie z oczyszczanej wody rozpuszczonych
związków organicznych, odpowiedzialnych za barwę wody oraz zapach. Proces ten stosuje się
do uzdatniania wód powierzchniowych jak również zanieczyszczonych wód podziemnych, 3. wymiana jonowa – wodę poddaje się procesowi wymiany jonowej w celu usunięcia z niej
substancji rozpuszczonych. Proces wymiany jonowej stosuje się w celu:
zmiękczenia wody – zmniejszenia twardości zarówno węglanowej jak i niewęglanowej,
demineralizacji (usunięcia wszystkich jonów) i odsalania (usunięcia części jonów),
usuwania fosforanów i azotanów
usuwania jonu amonowego, metali i radionuklidów,
usuwania zanieczyszczeń organicznych.
4. odkwaszanie wody – polega na usuwaniu z niej dwutlenku węgla.
8. proces dezynfekcji – pasteryzacja, gotowanie, zastosowanie promieni UV.
II. Część doświadczalna
1. Ocena twardości wody użytkowej
1.1. Kompleksonometryczne oznaczenie zawartości jonów wapnia i magnezu.
Twardość całkowita.
Zasada oznaczenia
Jony wapnia i magnezu oznacza się przeprowadzając miareczkowanie za pomocą
mianowanego roztworu EDTA w obecności czerni eriochromowej T (jako wskaźnika) przy pH =
10 (środowisko buforu amonowego). Wskaźnik ten tworzy fioletowe kompleksy zarówno z jonami
wapnia jak i magnezu.
EDTA reaguje zarówno z jonami wapnia jak i magnezu w stosunku molowym 1:1 tworząc
trwałe kompleksy. W PK miareczkowania wskaźnik zostaje całkowicie wyparty z kompleksu z
metalem i przyjmuje zabarwienie niebieskie (forma wolna).
Ca2+ —czerń eriochromowa T + EDTA → Ca
2+—EDTA + czerń eriochromowa T
Mg2+—czerń eriochromowa T + EDTA → Mg
2+—EDTA + czerń eriochromowa T
barwa fioletowa barwa niebieska
Aby uzyskać wyraźniejszy punkt końcowy miareczkowania, należy usunąć jony węglanowe
zawarte w wodzie poprzez wygotowanie zakwaszonej wody [CO2↑]. Żelazo, glin i ewentualnie inne
obecne metale usuwa się w postaci wodorotlenków po strąceniu amoniakiem.
6
Wykonanie oznaczenia
z otrzymanej próbki wody do analizy, zawierającej jony wapnia i magnezu, należy odmierzyć 50
ml próbki i przenieść ilościowo do kolby stożkowej o pojemności 100 ml,
dodać 2 ml HCl o stężeniu 0,01 mol/l i ogrzać do wrzenia,
po ostudzeniu roztwór przesączyć i dodać 2 ml buforu amonowego o pH=10, do kolby stożkowej dodać szczyptę czerni eriochromowej T i miareczkować roztwór za pomocą
roztworu EDTA o stężeniu 0,01mol/l do zmiany barwy z fioletowej na niebieską;
miareczkowanie powtórzyć jeszcze dwukrotnie,
obliczyć średnią objętość zużytego do miareczkowania EDTA i wykorzystać ją do obliczenia
całkowitej zawartości jonów wapnia i magnezu w analizowanym roztworze.
Obliczenie zawartości jonów wapnia i magnezu
Z kompleksonometrycznego oznaczania jonów wapnia i magnezu wynika, że 1 mol EDTA
reaguje z 1 molem jonów wapnia lub magnezu, a liczbę moli EDTA, która wzięła udział w reakcji,
można obliczyć ze wzoru EDTAmEDTAEDTA C•V=n . Sumaryczną ilość wapnia i magnezu można
Do oznaczania jonów wodorowęglanowych stosuje się metodę miareczkowania
acydymetrycznego. Metoda ta polega na miareczkowaniu próbki wody kwasem solnym wobec
oranżu metylowego (jako wskaźnika). W czasie miareczkowania zachodzą następujące reakcje:
Ca(HCO3)2 + 2HCl CaCl2 + 2CO2 + 2H2O (1)
Mg(HCO3)2 + 2HCl MgCl2 + 2CO2 + 2H2O (2)
sumarycznie: HCO3– + HCl Cl
– + CO2 + H2O (3)
8
Wykonanie oznaczenia
z otrzymanej próbki wody do analizy, zawierającej jony wodorowęglanowe, należy odmierzyć
50ml próbki i przenieść ilościowo do kolby stożkowej o pojemności 100 ml,
dodać 2–3 krople oranżu metylowego i miareczkować kwasem solnym o stężeniu 0,01 mol/l do
zmiany zabarwienia z żółtej na pomarańczową (barwa pośrednia); miareczkowanie powtórzyć
jeszcze dwukrotnie,
obliczyć średnią objętość zużytego do miareczkowania kwasu solnego i wykorzystać ją do
obliczenia zawartości jonów wapnia i magnezu w postaci wodorowęglanów w analizowanym
roztworze,
Obliczenie zawartości jonów wodorowęglanowych
Z reakcji (3) wynika, że 1 mol HCl reaguje z 1 molem jonów wodorowęglanowych. Liczbę
moli kwasu solnego, który był użyty podczas miareczkowania oblicza się ze wzoru: n = V . Cm,
natomiast zawartość jonów chlorkowych można obliczyć z następującej proporcji:
1 mol HCl reaguje 1 ∙ 61 000 mg HCO3–
HClmHCl C•V odpowiada x mg HCO3
– (w 50 ml)
1
61000•C•V=x
HClmHCl
1∙mol−1∙mg
mol= [mg]
Otrzymaną wartość należy przeliczyć na objętość 1 l wody:
x mg ∙ 1000ml
50ml = m
HCO3– [mg/l]
1.3. Twardość węglanowa
Z alkacymetrycznego oznaczania jonów węglanowych wynika, że 2 mole kwasu solnego
reagują z 1 molem jonów wapniowych i magnezowych w postaci wodorowęglanów, którym
odpowiada 1 mol CaCO3. Liczbę moli kwasu solnego, która wzięła udział w reakcji oblicza się ze
wzoru HClmHClHCl C•V=n , a ilość mg CaCO3 odpowiadającą twardości wody można obliczyć
na podstawie następującej proporcji:
2 mole HCl reagują z 100 000 mg CaCO3
HClmHCl C•V reaguje z x mg CaCO3 (w 100 ml)
2
100000•C•V=x
HClmHCl
1∙mol-1
∙mg
mol=[mg]
Otrzymaną wartość należy przeliczyć na objętość 1 l wody:
x mg · 1000ml
50ml = y mg CaCO3 w 1 l wody
Ponieważ 1on odpowiada 17,86 mg CaCO3 w 1 l to liczba stopni niemieckich węglanowej
twardości wody (Z1) wynosi:
Z = mg86,17
mgY'
= …..... on
9
1.4. Twardość niewęglanowa
Na twardość niewęglanową składają się głównie jony wapnia i magnezu, występujące
zazwyczaj w postaci chlorków i siarczanów, czasami azotanów i krzemianów.
Twardość niewęglanową (Z2) obliczamy, odejmując liczbę stopni niemieckich otrzymanych w
wyniku oznaczania twardości węglanowej (Z1) od liczby stopni niemieckich otrzymanych przy
oznaczaniu twardości całkowitej (Z): Z2 = Z - Z1
2. Ocena jakości wód mineralnych i kosmetycznych
W części doświadczalnej student otrzymuje do analizy próbkę wody mineralnej, w której należy
dokonać:
oceny pH badanej wody
analizy jakościowej zawartych w niej jonów
analizy ilościowej wybranych jonów
SKŁAD*
* wyróżnione jony należy oznaczyć
ilościowo
ZNACZENIE
Ca2+
, Mg2+
, Na+, K
+, HCO3
–, Cl
–
• lecznicza w przypadku choroby wrzodowej, przewlekłych
nieżytach żołądka i dwunastnicy • polecana osobom odchudzającym się • polecana osobom cierpiącym na niedobór jodu w organizmie • łagodzi skutki nadużycia alkoholu
Ca2+
, Mg2+
, Na+, HCO3
–, Cl
–, SO4
2–
• działa moczopędnie, idealna w leczeniu kamicy nerkowej • stosowana w leczeniu schorzeń nerek i dróg moczowych
oraz miażdżycy i cukrzycy • obniża wydatnie poziom cholesterolu i cukru we krwi
Ca2+
, Mg2+
, Na+, K
+, HCO3
–, Cl
– • zalecana w przypadku stanów zapalnych dróg moczowych,
kamicy nerkowej, dny moczanowej
Ca2+
, Mg2+
, Na+, HCO3
–, Cl
–, SO4
2–
• działa przeciwalergicznie, pomaga usuwać metale • zalecana w celach profilaktyczno-zdrowotnych • łagodzi stany stresowe i nadmierną pobudliwość • działa przeciwzapalnie i przeciw uczuleniowo
Ca2+
, Mg2+
, Na+, HCO3
–, Cl
–, SO4
2– • uzupełnia niedobór minerałów
Ca2+
, Mg2+
, Na+, K
+, HCO3
–, Cl
–,
SO42–
• niezastąpiona w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i
dwunastnicy • zwalcza nadkwasotę • leczy wątrobę i drogi żółciowe
• skutecznie obniża podwyższony poziom cukru i cholesterolu
we krwi (cukrzyca i miażdżyca) • łagodzi przykre objawy nadużycia alkoholu
Ca2+
, Mg2+
, Na+, K
+, HCO3
–, Cl
–
• wskazana jest przy w przypadku chorób dwunastnicy,
wrzodów żołądka i zaburzeń przemiany materii • zalecana dla chorych na cukrzycę
Ca2+
, Mg2+
, Na+, K
+, S
2–, HCO3
–, Cl
–,
SO42–
• zalecana do użycia w kąpielach w przypadku chorób układu
ruchu o charakterze zwyrodnieniowym, reumatoidalnego
zapalenia • zalecana do sporządzania kąpieli w przypadku chorób skóry
10
• wykorzystywana w rehabilitacji przy rwie kulszowej,
chorobach układu nerwowego
Ca2+
, Mg2+
, Na+, K
+, HCO3
–, Cl
–,
SO42-
• wykorzystywana w życiu codziennym (woda wodociągowa)
Na+, Mg
2+,Ca
2+, Cl
–, NH4
+, HCO3
–,
SO42–
• wykorzystywana w życiu codziennym (woda deszczowa)
Mg2+
, Ca2+
,Na+, K
+, Al
3+, HCO3
–, Cl
–
SO42–
• woda morska • nawilża i regeneruje śluzówkę nosa i gardła, • stosowana w kąpielach ma działanie relaksacyjne, • leczy stany zapalne skóry, w tym trądzik.
2.1.Badanie odczynu pH wody
Do badanej próby zanurzyć papierek wskaźnikowy. Poprzez porównanie ze skalą odczytać pH
analizowanej wody.
2.2.Jakościowa ocena składu wody
Z badanej próby wody przenieść po 0,5 ml do 10 probówek i wykonać poniższe reakcje: