-
KU LEUVEN FACULTEIT LETTEREN
BLIJDE INKOMSTSTRAAT 21 BUS 3301 3000 LEUVEN, BELGIË
Convergentie en divergentie
in de Nederlandse
woordenschat
anno 2012
Een onderzoek naar kledingtermen
Tine De Cnodder
Masterproef aangeboden binnen de opleiding Master in de
taalkunde
Promotor: prof. dr. Dirk Geeraerts
Academiejaar 2012-2013
94.127 tekens
-
2
DANKWOORD Het dankwoord is misschien wel het moeilijkste
gedeelte van heel de masterproef. Er zijn zoveel
mensen te bedanken en er worden vaak bijna even veel mensen
vergeten. Toch wil ik de
uitdaging aangaan om voor de totstandkoming van deze masterproef
aan enkele mensen mijn
dank te betuigen.
Als eerste wil ik graag mijn promotor, prof. dr. Dirk Geeraerts,
bedanken om mij gemotiveerd te
houden tijdens de lange zoektocht naar het juiste materiaal,
maar ook voor de goede verdere
begeleiding en het kritisch nalezen van mijn masterproef. Hij is
er bovendien in geslaagd zijn
interesse in de lexicologie en variatielinguïstiek voor een deel
op mij over te dragen. Het
onderwerp van mijn masterthesis is me dan ook blijven boeien
doorheen het jaar.
Ook zou ik Jocelyne Daems van de onderzoekseenheid Kwantitatieve
lexicologie en
Variatielinguïstiek aan de KU Leuven, uitvoerig willen bedanken
om mij wegwijs te maken in de
talloze berekeningen die nodig waren om tot de resultaten van
het onderzoek te komen. Ook wil
ik haar bedanken om mijn masterproef van commentaar te voorzien
en mij steeds te helpen
waar nodig.
Verder zou ik graag mijn Leuvense vriendinnen en lesgenoten
willen bedanken om mij af en toe
eens uit de Letterenbibliotheek te halen voor de nodige
ontspanning. Voor ontspanning in het
weekend kon ik steevast rekenen op mijn vriendinnen thuis, mijn
ploeggenoten van de HBBC
Dames A en natuurlijk Chiro Noorderwijk, die er mee voor zorgden
dat ik niet heel de tijd met
mijn neus in modemagazines zat.
Ten slotte, maar vooral, wil ik mijn ouders en broer bedanken om
steeds in mij te blijven
geloven, om mij door dik en dun te steunen, om mee met mij
bibliotheken af te schuimen en om
mijn taalkundige prietpraat te aanhoren, die waarschijnlijk vaak
niet even verstaanbaar was. Het
resultaat kunnen jullie hieronder nalezen en wie weet wordt
jullie taalkundige interesse nog wat
aangewakkerd .
Bedankt allemaal!
Tine De Cnodder
-
3
INHOUDSOPGAVE Dankwoord
...........................................................................................................................................................................
2
Abstract
..................................................................................................................................................................................
4
1. Inleiding
............................................................................................................................................................................
5
2. Materiaal
...........................................................................................................................................................................
6
3. Methode
.............................................................................................................................................................................
7
4. Onderzoeksresultaten
..............................................................................................................................................
10
4.0 Inleiding
..................................................................................................................................................................
10
4.1 Het externe diachrone perspectief
..............................................................................................................
10
4.1.1 Inleiding
.......................................................................................................................................................
10
4.1.2 Hypotheses
.................................................................................................................................................
10
4.1.3 Resultaten
...................................................................................................................................................
11
4.1.4 Conclusies
...................................................................................................................................................
14
4.2 Het interne diachrone perspectief
...............................................................................................................
15
4.2.1 Inleiding
.......................................................................................................................................................
15
4.2.2 Hypotheses
.................................................................................................................................................
15
4.2.3 Resultaten
...................................................................................................................................................
15
4.2.4 Conclusies
...................................................................................................................................................
21
4.3 Het synchrone perspectief
..............................................................................................................................
21
4.3.1 Inleiding
.......................................................................................................................................................
21
4.3.2 Hypotheses
.................................................................................................................................................
22
4.3.3 Resultaten
...................................................................................................................................................
22
4.3.4 Conclusies
...................................................................................................................................................
36
5. Conclusies
......................................................................................................................................................................
37
6. Bibliografie
....................................................................................................................................................................
39
7. Bijlage
..............................................................................................................................................................................
40
7.1 Appendix 1: Overzicht van het materiaal
.................................................................................................
40
7.2 Appendix 2: Overzicht van de bronnen
.....................................................................................................
42
-
4
ABSTRACT This article reports on a corpus-based investigation
into the diachronic and synchronic
developments of Belgian and Netherlandic Dutch. These two
variants of Dutch are characterised
by a completely different linguistic history, which caused them
to become the variants they are
today. The main difference is the standardisation of the Belgian
variant, which was delayed, as it
was torn off politically from its Netherlandic neighbour in the
16th and 17th century. Placed
under changing governments for centuries, the Dutch speaking
part of Belgium was never able
to develop its own standard language. The standardisation of
Belgian Dutch was only to begin
well into the 19th century, as it was reunited with the
Netherlands for some decades. Starting
from the 1960s and under the influence of an integration policy,
Belgian Dutch was cleaned up
linguistically so as to conform to the already established
Netherlandic standard.
Building on their own developed measure of linguistic overlap
and a large corpus of
synonymous expressions of fifteen clothing concepts and another
fifteen soccer concepts,
Geeraerts, Grondelaers & Speelman (1999) were able to
confirm a diachronic convergence
pattern between Belgian and Netherlandic Dutch over a period of
forty years. The core of their
clothing and soccer terms material dates back to 1990, as they
recorded material from fashion
magazines and newspapers. That database was expanded to similar
material from 1950 and
1970, but also to records (price tags and labels) from shop
windows in 1990. The shop window
material was representative of substandard language, whereas the
magazine and newspaper
material represented the standard language. The investigators
collected the same material for
Belgian Dutch and Netherlandic Dutch, so that they could examine
whether Belgian Dutch was
indeed conforming to the Netherlandic Dutch standard. Taking the
shop window material into
account, they were also able to investigate whether the assumed
distance between standard and
substandard language in Belgium, which is a major indication of
its delayed standardisation
process, could indeed be determined. These and other hypotheses
were gathered in the book by
Geeraerts et al. (1999).
The purpose of the present article was to repeat the work of
1999, though only for the clothing
concepts, for the next period of twenty years (1990-2012).
Highly comparative material, from
fashion magazines as well as shop windows, was collected for the
new period and added to the
original database. The hypotheses and calculations were redone
as well, which allowed us to
record that the convergence pattern found in 1999, has basically
come to a standstill in 2012
and is gradually developing into a divergence pattern.
-
5
1. INLEIDING Dit artikel gaat verder in op het onderzoek naar
lexicale convergentie- en divergentietendensen
tussen het Belgische en het Nederlandse Nederlands. We doen dat
in navolging van het boek van
Geeraerts, Grondelaers & Speelman (1999) (hierna: Geeraerts
e.a. (1999)), dat die tendensen
onderzocht met betrekking tot kleding- en voetbaltermen voor de
periode 1950-1970-1990. Het
werk van Geeraerts e.a. (1999) werd reeds uitgebreid naar andere
lexicale velden (zie:
Grondelaers, Van Aken, Speelman & Geeraerts 2001; Zenner,
Speelman & Geeraerts 2012) en
ook de gebruikte methode werd verder uitgewerkt (zie onder meer:
Speelman, Grondelaers &
Geeraerts 2003; Speelman, Grondelaers & Geeraerts 2006). Het
huidige artikel is hoofdzakelijk
een herhaling van het oorspronkelijke werk van Geeraerts e.a.
(1999) voor de volgende
tijdsperiode van twintig jaar, met name 1990-2012.
Het oorspronkelijke en het huidige onderzoek moeten gezien
worden in het licht van de
taalpolitieke geschiedenis van de Lage Landen, die het bredere
uitgangspunt vormt van het
lexicale variatieonderzoek voor Vlaanderen en Nederland. Het
relevante startpunt daarvan
bevindt zich in de Renaissance, de tijd die in de meeste
Europese landen gekenmerkt wordt door
de opkomst van standaardtalen. Dat was echter niet het geval
voor Vlaanderen, dat door
ontwikkelingen in de Tachtigjarige Oorlog verplicht was politiek
afstand te nemen van
Nederland. Onder het Spaanse bewind vluchtte de Vlaamse
intellectuele elite naar het
onafhankelijke Nederland en zou daar mee de basis leggen voor de
Nederlandse standaardtaal
van vandaag. Vlaanderen, dat onder wisselend bewind kwam te
staan, had vrijwel geen contact
met de noorderburen en kon zo niet deelnemen aan het
standaardiseringsproces. Daar kwam
nog bij dat de Franse tijd in Vlaanderen gepaard ging met een
verfransing van de supraregionale
communicatie en het openbare leven. Het Nederlands werd pas als
officiële Vlaamse taal erkend
en vastgelegd vanaf de hereniging van de Nederlanden in de
periode 1814-1830. Het is echter
vooral vanaf 1930 dat de standaardisering van het Belgische
Nederlands hervatte, maar tegen
die tijd had Vlaanderen al een grote achterstand opgelopen
tegenover Nederland.
Die feiten leidden tot een taalpolitieke verdeling in
Vlaanderen, waarbij twee visies tot stand
kwamen. De ene visie wou van de opgelopen achterstand gebruik
maken om een eigen Belgische
variant te ontwikkelen. Die opvatting wordt de
particularistische visie genoemd. De andere visie
wou ervoor zorgen dat de achterstand zo snel mogelijk ingehaald
werd. De Vlaamse
taalgebruiker moest zich daarbij zoveel mogelijk conformeren aan
de ideale Nederlandse
standaardtaal. Deze integrationistische visie bepaalde al snel
de officiële taalpolitieke agenda,
waardoor de belangrijkste media (kranten, televisie) vanaf de
jaren ’60 aan expliciete taalzorg
gingen doen om de Vlaamse taalgebruiker vertrouwd te maken met
de Nederlandse norm
(Geeraerts e.a. 1999: 17-18).
Het is dan ook vanuit dat integrationistische perspectief dat
Geeraerts e.a. (1999) hun
hypothesen opstelden. Die hypothesen zouden onvermijdelijk
convergerende resultaten laten
zien tussen het Belgische en het Nederlandse Nederlands. Net als
het oorspronkelijke
onderzoek, zal ook het huidige onderzoek deze visie aanhouden
bij de herberekeningen van de
resultaten voor het tijdspunt 2012. Of de convergerende tendens
nog doorzet, is echter maar de
vraag.
Alvorens we evenwel bij de nieuwe resultaten komen, zal in
sectie 2 weergegeven worden hoe
de materiaalverzameling tot stand kwam voor het onderzoek van
1999 en voor het huidige
onderzoek. Daarna wordt de methode uiteengezet (sectie 3), die
gebruikt werd om tot de
-
6
resultaten in sectie 4 te komen. De onderzoeksresultaten in
sectie 4 worden onderverdeeld in
drie perspectieven, respectievelijk het externe diachrone
perspectief (sectie 4.1), het interne
diachrone perspectief (sectie 4.2) en het synchrone perspectief
(sectie 4.3). Die perspectieven
worden telkens kort ingeleid, waarna de hypotheses en resultaten
worden weergegeven. Elke
subsectie in 4 wordt afgesloten met conclusies. Ten slotte
volgen de algemene conclusies voor de
drie perspectieven (sectie 5), de lijst van geraadpleegde werken
(sectie 6) en de bijlage (sectie
7), met een overzicht van het materiaal en de bronnen.
2. MATERIAAL Zoals eerder vermeld, is deze studie gebaseerd op
het werk van Geeraerts, Grondelaers &
Speelman (1999). Het oorspronkelijke onderzoek maakte gebruik
van ongeveer veertigduizend
observaties van reëel taalgedrag. Die empirische basis werd
samengesteld uit verschillende
types materiaal, zoals kranten en magazines, maar ook
prijskaartjes en labels uit etalages.
Daarbij werd specifiek gezocht naar de benamingen voor vijftien
verschillende kleding- en
voetbalconcepten. Het huidige onderzoek laat de categorie van de
voetbaltermen echter
achterwege en richt zijn aandacht volledig op de eerste
categorie. Voor deze studie werden aan
het oorspronkelijke materiaal nog meer dan negenduizend
observaties toegevoegd.1
Met behulp van de vijftien kledingconcepten is het mogelijk om
de kwantitatieve verhouding te
bepalen in Belgische en Nederlandse publicaties, tussen
bijvoorbeeld de term jeans en zijn
synoniem spijkerbroek voor het concept JEANS. De onderzochte
kledingbenamingen werden
overigens niet uitgezocht op basis van hun gevoeligheid voor
variatie. Een concept als ROK kende
lange tijd slechts een gelexicaliseerde term rok, die pas in het
huidige materiaal werd aangevuld
met de term skirt. Naast JEANS(m/v) en ROK(v) zullen we rekening
houden met de concepten:
OVERHEMD(m), BLOES(v), TRUI(m/v), T-SHIRT(m/v), VEST (m/v),
BROEK(m/v), LEGGING(v), JURK(v),
COLBERT(m), COLBERT(v), JACK(m/v), KOSTUUM(m) en MANTELPAKJE(v).
De aanduiding tussen
haakjes geeft aan of het gaat om vrouwelijke of mannelijke
kledingstukken, dan wel beide
sekses.
Het oorspronkelijk geobserveerde materiaal stamde uit magazines
van 1990.2 Analoog daarmee
werd gezocht naar magazines voor twee eerdere tijdspunten,
respectievelijk 1950 en 1970. Op
die manier kon aan real-time-onderzoek gedaan worden om
eventuele convergentie- en
divergentieprocessen op het spoor te komen. Daarnaast werd de
database uitgebreid met
observaties komende van prijskaartjes en labels uit etalages in
vier verschillende steden.
Daarmee werd aan twee zaken voldaan.
Eerst en vooral konden Geeraerts e.a. (1999) op die manier de
stilistische stratificatie van het
taalgebruik in rekening brengen. Het taalgebruik in etalages
bevindt zich immers typisch in het
middelste gedeelte van een schaalverdeling tussen de dialecten
en de standaardtaal. De
prijskaartjes en labels hebben aan de ene kant een regionale
commerciële functie, maar zijn aan
de andere kant ook niet te informeel. Het gaat namelijk steeds
om geschreven taal in een
semiformele situatie.
1 Zie appendix 1 voor een overzicht van het materiaal.
2 Daarmee worden de magazines voor het tijdspunt 1990 bedoeld.
Het oorspronkelijke materiaal betreft
magazines uit 1991.
-
7
Ten tweede werd dit gedeelte van het materiaal verzameld in vier
verschillende steden. Voor
België waren dat Leuven en Kortrijk. Voor Nederland werd
gebruikt gemaakt van materiaal uit
Leiden en Maastricht. Die steden zijn op twee manieren
interessant. Allereerst zijn het alle vier
universiteitssteden. Bovendien zijn er twee die gesitueerd zijn
in wat men noemt het
linguïstische centrum voor elk land. Meerbepaald gaat het
daarbij om De Randstad in Nederland,
gerepresenteerd door Leiden, en Brabant in België, voorgesteld
door Leuven. De andere twee
steden zijn gelegen in grotere economische centra die zich
daarenboven in de periferie van de
linguïstische groep bevinden (Geeraerts & Grondelaers 2000:
56).
Enkele aanpassingen waren noodzakelijk in het huidige onderzoek
ten aanzien van het
oorspronkelijke onderzoek. Zoals vermeld hebben ook wij
materiaal gezocht in Belgische en
Nederlandse magazines.3 Toch waren we gedwongen de eerste twee
maanden van 2012 weg te
laten uit de database, omdat een deel van dat materiaal niet
geraadpleegd kon worden.4
Daarnaast waren sommige van de oorspronkelijk gebruikte
magazines niet meer in de handel
verkrijgbaar, waardoor ook die niet konden worden opgenomen in
de database. Naast het
magazinemateriaal werd ook materiaal gezocht in de etalages van
de eerder genoemde
universiteitssteden. Dat verliep ook niet zonder problemen: er
werden immers geen
mantelpakjes gevonden. Daarom zullen we enkel in sectie 4.3, dat
het synchrone perspectief
behandelt, werken zonder het concept MANTELPAKJE. De resultaten
uit het oorspronkelijke
onderzoek werden voor die sectie dan ook herberekend voor het
nieuwe totaal van veertien
concepten.
In de volgende secties zal het materiaal en de methodologische
concepten waar nodig verder
worden toegelicht. Eerst is een globale schets van die tweede
groep aan de orde.
3. METHODE In deze sectie zullen we de belangrijkste formules
weergeven die gebruikt werden om tot
onderstaande resultaten te komen. Een meer uitgebreide weergave
met aanvullende
voorbeelden is te vinden in het oorspronkelijke werk (Geeraerts
e.a. 1999: 41 e.v.).
De hypotheses in volgende hoofdstukken zijn opgesteld volgens
twee overkoepelende
perspectieven. Enerzijds nemen we een diachroon perspectief aan,
waarin we de lexicale
verhoudingen tussen België en Nederland volgen in reële tijd. We
onderzoeken daarmee naar
convergentie- en divergentieontwikkelingen in de twee gebieden
in de periode 1950-1970-
1990-2012. Anderzijds bekijken we het materiaal vanuit een
synchroon perspectief, waarmee
we de exogene en endogene oriëntatie van het Belgische
Nederlands nagaan voor het laatste
tijdspunt.
Bij de bespreking van beide perspectieven hebben we aandacht
voor zowel een externe als een
interne benadering. Die benaderingen “draai[en] rond de vraag of
we de geanalyseerde
taalvariëteiten als een geheel in het onderzoek betrekken, dan
wel of we binnen die variëteiten
kijken naar specifieke linguïstische variabelen” (Geeraerts e.a.
1999: 10). Een voorbeeld van
zulke linguïstische variabelen is de aanwezigheid en invloed van
het Frans of het Engels in de
onomasiologische profielen van de concepten. 3 Zie appendix 2
voor een overzicht van de bronnen.
4 Weekblad Flair voor januari en februari en maandblad Feeling
voor januari, waren nog niet voorhanden in de
Koninklijke Bibliotheek van België.
-
8
In de vorige paragraaf kwam reeds ter sprake dat we zullen
werken met onomasiologische
profielen van concepten. Die profielen hebben we nodig om onder
meer de uniformiteit te meten
tussen concepten in het Belgische en Nederlandse Nederlands.
Zo’n onomasiologisch profiel van
een bepaald concept bevat alle alternatieve benamingen voor dat
concept die te vinden zijn in de
gebruikte bron. Daarbij worden de verschillende benamingen
telkens vergezeld van een
specifieke frequentieverhouding voor de gebruikte
deelverzameling. Tabel 1 hieronder bevat het
onomasiologische profiel voor het concept JEANS in de
materiaalverzameling voor het Belgisch
(B12) en het Nederlands (N12) Nederlands van 2012:
JEANS B12 N12
jeans 97% 73% spijkerbroek 0% 26% jeansbroek 3% 1% Tabel 1:
onomasiologisch profiel voor JEANS.
Met zulke profielen kunnen we, zoals vermeld, onder meer de
uniformiteit meten tussen
concepten van verschillende deelverzamelingen. Het begrip
uniformiteit wordt gedefinieerd als
vertrekkende vanuit
“het idee dat een gemeenschappelijke linguïstische norm
gemeenschappelijk taalgedrag
genereert. Maximale uniformiteit bij de benoeming van een begrip
komt slechts voor
wanneer twee taalvariëteiten dezelfde naam voor dat begrip
gebruiken, of verschillende
namen die identiek gedistribueerd zijn, i.e. dezelfde relatieve
frequentie hebben”
(Grondelaers, Van Aken, Speelman & Geeraerts 2001: 182).
Vaker dan een maximale uniformiteit, hebben we te maken met
gedeeltelijke overlappingen,
zoals dat geïllustreerd wordt door de cijfers in Tabel 1. Daar
heeft het concept JEANS drie
alternatieve termen (respectievelijk jeans, spijkerbroek en
jeansbroek ) in de deelverzamelingen
B12 en N12. De uniformiteit U van een concept z, zoals JEANS,
tussen beide deelverzamelingen
(Y1,Y2) wordt berekend met deze formule:
Om de uniformiteit te berekenen voor een bepaald concept, neemt
men dus de som van de
minimale relatieve frequenties (xi) voor elke term. Dat betekent
dat er voor het concept JEANS
een overlap zal zijn van 73+0+1=74%. Die berekening wordt
gemaakt voor alle concepten in de
verzameling. Vervolgens nemen we het gemiddelde van de
uniformiteit van elk concept om de
uiteindelijke uniformiteitsmaat voor de verzameling te
bekomen.
Op die manier bekomen we een niet-gewogen resultaat. Aan elk
concept wordt hetzelfde gewicht
toegekend: minder frequente concepten worden even goed naar
waarde meegeteld als meer
frequente concepten. Daarnaast gaan we ook telkens op zoek naar
gewogen resultaten. Met
behulp van een wegingsfactor G zorgen we ervoor dat de meest
frequente concepten meer
gewicht krijgen in de uiteindelijke uniformiteitsmaat U’. De
gedachtegang die daarbij wordt
gevolgd is dat “een gebrek aan uniformiteit bij een laagfrequent
concept, juist vanwege deze lage
frequentie, minder vaak tot communicatieve misverstanden [zal]
leiden dan een verschil in de
onomasiologische profielen van hoogfrequente concepten”
(Geeraerts e.a. 1999: 44). U’
berekenen we aan de hand van volgende formule, waarbij de
wegingsfactor G de relatieve
-
9
frequentie is van het onderzochte concept in het geheel van het
materiaal voor de twee
deelverzamelingen:
Naast die (externe) uniformiteit zullen we voor het externe
perspectief ook de interne
uniformiteit berekenen. Daarbij wordt “de situatie in een
bepaald deel van het materiaal op
zichzelf beschouwd” (Geeraerts e.a. 1999: 42). Bij de interne
uniformiteitsberekening is de
uniformiteit maximaal wanneer de taalgebruikers per concept
slechts een benaming hanteren.
Maar ook bij deze berekening is dat nauwelijks het geval. De
interne berekening van uniformiteit
neemt de vorm aan van de som van de kwadraten van de relatieve
frequenties (xi) van de
individuele termen voor het concept z. We geven hieronder de
formule weer voor de niet-
gewogen resultaten:
De interne uniformiteit voor de gehele verzameling Y wordt
opnieuw berekend door het
gemiddelde te nemen van de aparte resultaten. Om vervolgens tot
de gewogen resultaten te
komen, voegen we opnieuw een wegingsfactor toe aan de
berekening. Een som van die
resultaten brengt ons tot de totale gewogen interne uniformiteit
van de verzameling.
Voor de berekeningen vanuit het interne perspectief maken we
gebruik van aparte, weliswaar
gelijkaardige formules. Die formules werken volgens het volgende
principe. We nemen telkens
de som van de relatieve frequenties van een verzameling,
vermenigvuldigd met een specifieke
wegingsfactor (K), die aangepast wordt aan wat we juist willen
berekenen:
De wegingsfactor (K) wordt voor elk te berekenen aandeel K
(respectievelijk UNI, ENDO,
EXO, FRANS, ENGELS, TZ) op een eigen manier verkregen en op een
schaal geplaatst met
waarden van nul tot een (zie verder: Geeraerts e.a. 1999: 49
e.v.). De gewogen en totale
resultaten worden vervolgens op een manier berekend gelijkaardig
aan die van de externe en
interne uniformiteit.
De aandelen die gebruikt worden in het onderzoek zijn de
volgende. Ten eerste berekenen we
het UNI-aandeel, dat de verbindende waarde van de termen
aangeeft. Verder worden de
endogene (ENDO) en exogene (EXO) waarden van de termen berekend.
Zij geven de
geografische distributie aan van de woorden, meer bepaald in
welke mate ze typisch zijn voor
het Belgische, dan wel het Nederlandse Nederlands. Transparant
zijn de afkortingen van de
aandelen FRANS en ENGELS, die aangeven of en in welke mate de
begrippen een Franse,
respectievelijk Engelse invloed vertonen. Ten slotte houden we
rekening met het aandeel TZ, dat
staat voor taalzuivering. Dat aandeel vervangt het PRO- en
ANTI-aandeel uit het onderzoek van
1999 om de invloed van expliciete taalzuiveringswerken te
berekenen.
-
10
Ten slotte hoort het nog te vermelden dat we bij het vergelijken
van de resultaten een 5%-marge
zullen hanteren. Dat wil zeggen dat een verschil van minder dan
5% tussen twee cijfers binnen
een statistische foutenmarge valt. We nemen dan aan dat de
resultaten ongeveer gelijk ( ) zijn.5
4. ONDERZOEKSRESULTATEN
4.0 INLEIDING In wat volgt, worden de onderzoeksresultaten
aangereikt van het huidige onderzoek. Daarbij
wordt eenzelfde structuur aangenomen als in Geeraerts,
Grondelaers & Speelman (1999), met
een uiteenzetting over respectievelijk het externe diachrone
perspectief (sectie 4.1), het interne
diachrone perspectief (sectie 4.2) en het synchrone perspectief
(sectie 4.3). Bij de bespreking van
de verschillende perspectieven zullen we ook voornamelijk
dezelfde hypotheses aannemen als
Geeraerts e.a. (1999), die we steeds toetsen aan het nieuwe
materiaal. De resultaten voor 2012
worden telkens duidelijk in het vet aangegeven. In de laatste
sectie (4.3 Het synchrone
perspectief) worden wel extra hypotheses opgesteld, doordat we
voor het huidige onderzoek een
nieuwe dimensie onderscheiden. We kunnen immers nu het
etalagemateriaal van 1990
vergelijken met gelijkaardig materiaal uit 2012, een
mogelijkheid die voor het oorspronkelijke
onderzoek niet bestond.
4.1 HET EXTERNE DIACHRONE PERSPECTIEF
4.1.1 INLEIDING Geeraerts, Grondelaers & Speelman (1999)
zochten in het tijdschriftenmateriaal onder meer
naar verschuivingen in de onderlinge verhouding tussen het
Belgische en het Nederlandse
Nederlands. Dat noemden zij het externe perspectief van hun
onderzoek. In deze sectie zullen
ook wij kijken naar zulke ontwikkelingen met betrekking tot het
nieuwe materiaal.
Achtereenvolgens zullen we de hypotheses van Geeraerts e.a.
(1999) aanreiken, gevolgd door
een korte verwijzing naar de resultaten van dat onderzoek,
telkens aangevuld met onze eigen
resultaten voor de tijdsperiode ‘90-‘12. Daarbij werd telkens
rekening gehouden met de
significantiegrens van 5%. We sluiten dit gedeelte af met de
conclusies voor 2012.
4.1.2 HYPOTHESES De hypotheses die Geeraerts e.a. (1999)
aannamen in het voorgaande onderzoek waren de
volgende. Ten eerste veronderstelden ze dat er tussen 1950 en
1990 een convergentie
plaatsvond tussen het Belgische en het Nederlandse Nederlands.
Ten tweede werd gedacht dat
die convergentie tot stand zou gekomen zijn door verschuivingen
langs Belgische kant. Die
verschuivingen zouden België dichter bij Nederland brengen, maar
de andere richting zou niet
het geval zijn. Ten derde en ten slotte meenden de onderzoekers
dat het convergerende proces
gepaard ging met een toenemende interne uniformiteit van het
Belgische Nederlands.
5 Opgemerkt zij dat de foutenmarge van 5% hier gebruikt wordt
omdat het onderzoek van Geeraerts e.a. (1999)
ook gebruik maakte van deze marge. Die marge is echter niet meer
gebruikelijk sinds men in 2003 een significantiefilter invoerde om
de relevante verschillen van de irrelevante te scheiden (zie
daarvoor: Speelman et al. 2003: 321).
-
11
4.1.3 RESULTATEN De eerste hypothese kon op bevestiging rekenen
in het onderzoek van 1999. Er werd inderdaad
een convergentie geconstateerd en dat vooral bij het gewogen
materiaal. De nieuwe resultaten,
aangegeven in vetgedrukte letters, laten echter een nieuw beeld
zien:
1. U(B50,N50) < U(B70,N70) < U(B90,N90) <
U(B12,N12)
71,30 67,81 72,41 > 65,21
U’(B50,N50) < U’(B70,N70) < U’(B90,N90) <
U’(B12,N12)
69,84 74,59 < 81,70 77,77
Bij het niet-gewogen materiaal lijkt zich eerder een
divergerende tendens te manifesteren. Het
gewogen materiaal laat echter een stagnatie zien. Dat kan
betekenen dat de meest frequente
concepten, wat betreft lexicale uniformiteit, in beide landen
reeds overeenkomen, terwijl er nog
redelijk wat variatie te zien is bij minder frequente
begrippen.
De tweede hypothese werd opgedeeld in twee subhypotheses.
Allereerst vroegen
Geeraerts e.a. (1999) zich af of de ontwikkelingen aan Belgische
kant sneller zouden gaan dan
aan Nederlandse kant. Dat kunnen we bevestigen als de
uniformiteitsmaat in België lager ligt
dan die in Nederland. Dat betekent immers dat er dan meer
veranderingen zijn gebeurd in
België dan in Nederland, waardoor de U-waarde minder bedraagt.
Die hypothese kon vervolgens
voorzichtig bevestigd worden aan de hand van volgende
berekeningen:
2. U(B50,B90) < U(N50,N90)
48,93 < 57,32
U’(B50,B90) < U’(N50,N90)
56,95 < 63,54
Wanneer we die berekeningen echter herdoen voor de nieuwe
periode ’50-‘12, komt ook daar de
vastgestelde beginnende divergentie tot uiting:
3. U(B50,B12) < U(N50,N12)
30,61 33,80
U’(B50,B12) < U’(N50,N12)
45,06 48,57
We zien dat er een stagnatie optreedt: er is geen significant
verschil meer tussen beide landen.
Als we evenwel geen rekening zouden houden met de
significantiegrens, zou de uniformiteit in
het Nederlandse materiaal toch nog iets hoger liggen dan in het
Belgische. Maar we zien
algemeen dat beide talen over heel de tijdsperiode ongeveer
hetzelfde aantal veranderingen
hebben doorgemaakt. Dat is een geheel ander beeld dan dat uit
het onderzoek van 1999.
Wanneer we vervolgens de berekeningen opsplitsen, zien we dat
het verschil met het resultaat
uit 1999 gesitueerd is in de recentste
uniformiteitsberekening:
-
12
4. U(B50,B70) < U(N50,N70)
60,03 60,05
U(B70,B90) < U(N70,N90)
75,99 > 70,28
U(B90,B12) < U(N90,N12)
65,98 < 76,95
U’(B50,B70) < U’(N50,N70)
55,66 < 65,25
U’(B70,B90) < U’(N70,N90)
78,80 > 71,22
U’(B90,B12) < U’(N90,N12)
78,58 < 85,54
De beginnende divergentie waarover we spraken in de eerste
hypothese, zien we terugkomen in
U(B90,B12) < U(N90,N12). We stellen vast dat er in de periode
’90-’12 meer verschuivingen zijn
gebeurd in het Belgische materiaal dan in het Nederlandse,
waardoor de uniformiteitsmaat lager
is. Het omgekeerde was het geval in de periode ’70-’90, maar een
gelijkaardig beeld werd
geschetst in de periode ’50-‘70. Op de reden van die uitkomst
zullen we terugkomen in sectie
4.3, wanneer we de huidige synchrone resultaten vergelijken met
die van de jaren ’90. Daarbij
gaan we na of er sprake is van een zekere
informaliseringstendens.
De resultaten van vorige hypotheses gaven in 1999 aanleiding tot
een reeks aanvullende
hypotheses. Er werd immers voorzichtig vastgesteld dat Nederland
en België een convergerende
ontwikkeling vertoonden en dat die ontwikkelingen bovendien
sneller gebeurden in
Nederlandstalig België dan in Nederland (Geeraerts e.a. 1999:
73). Daarbij vroegen de
onderzoekers zich terecht af of de Vlaamse normatieve oriëntatie
op Nederland geen retardatie-
effecten te zien gaf. Daarmee wordt het volgende bedoeld:
“als het Belgische Nederlands zich richt naar het Nederlandse,
maar dit laatste zelf interne
ontwikkelingen ondergaat, dan kan het Belgische Nederlands
a.h.w. te laat komen: voor de
Nederlandse situatie waaraan België zich wil conformeren goed en
wel doorgedrongen is, is
de situatie in Nederland zelf al weer gewijzigd.” (Geeraerts
e.a. 1999: 74).
Die hypothese werd getoetst met behulp van volgende
berekeningen, aangevuld met
berekeningen voor 2012:
5. U(B50,N50) < U(B70,N50) > U(B70,N70)
71,30 > 57,90 < 67,81
U(B70,N70) < U(B90,N70) > U(B90,N90)
67,81 64,67 < 72,41
U(B90,N90) < U(B12,N90) > U(B12,N12)
72,41 > 61,03 65,21
U’(B50,N50) < U’(B70,N70) > U’(B70,N70)
69,84 > 56,72 < 74,59
U’(B70,N70) < U’(B90,N70) > U’(B90,N90)
74,59 > 69,14 < 81,70
U’(B90,N90) < U’(B12,N90) > U’(B12,N12)
81,70 > 71,81 < 77,77
-
13
Uit deze resultaten kunnen we zonder meer vaststellen dat de
tendens die in het vorige
onderzoek opgemerkt werd, zich doorzet in het huidige materiaal:
er zijn, althans voor deze
tijdsintervallen, geen retardatie-effecten vast te stellen.
Ook de derde hypothese werd opgesplitst in twee subhypothesen.
Eerst werd bekeken of
er in de evolutie van het Belgische Nederlands een toenemende
interne homogeniteit kon
worden vastgesteld. Daarna werd onderzocht of de interne
uniformiteitsmaat van België, zoals
verwacht, lager zou liggen dan in Nederland.
De eerste subhypothese werd opgesteld met de veronderstelling
dat de “interne uniformiteit een
indicatie is van linguïstische gestandaardiseerdheid.
Standaardisering wordt immers opgevat als
een proces dat de interne variatie reduceert” (Geeraerts e.a.
1999: 74-75). Aan de hand van
volgende berekeningen werd vastgesteld dat het Belgische
Nederlands een grotere interne
uniformiteit ontwikkelde in de onderzochte periodes. De
voornaamste ontwikkeling gebeurde
echter reeds tijdens de eerste periode (tussen 1950 en 1970). In
de periode daarna viel de
toename stil. Voor Nederland, dat gezien werd als referentiepunt
voor het Standaardnederlands,
werden voor elke periode gelijkaardige resultaten
verondersteld.
6. I(B50) < I(B70) < I(B90) < I(B12)
51,31 < 61,22 62,59 < 70,11
I’(B50) < I’(B70) < I’(B90) < I’(B12)
54,45 < 71,94 70,20 < 75,26
I(N50) I(N70) I(N90) I(N12)
56,97 61,02 63,85 66,22
I’(N50) I’(N70) I’(N90) I’(N12)
64,87 63,82 < 73,53 70,62
Uit de cijfers voor 2012 kunnen we opnieuw een toename afleiden
voor de interne uniformiteit
van het Belgische Nederlands en dat vooral voor de niet-gewogen
resultaten. De situatie in
Nederland blijft ongeveer gelijk aan wat vastgesteld werd in de
jaren ’90. Toch willen we bij deze
resultaten graag nog het volgende opmerken. De Nederlandse
resultaten laten zien dat ook de
interne uniformiteit van het Nederlandse Nederlands onderhevig
is aan schommelingen. Dat
suggereert volgens de onderzoekers van 1999 “dat we een
constante interne-uniformiteitsmaat
niet zonder meer als indicatie van gestandaardiseerdheid mogen
beschouwen” (Geeraerts e.a.
1999: 75). De logica die daarachter schuilt, is dat ook het
Nederlandse Nederlands als standaard
een levende taal is, die veranderingen kan ondergaan. “Een
constante interne-uniformiteitsgraad
zou immers betekenen dat in een gestandaardiseerde taalsituatie
geen onomasiologische
verschuivingen meer kunnen optreden” (Geeraerts e.a. 1999:
75).
De tweede subhypothese stelt dan de vraag of de interne
uniformiteitmaat van België nog steeds
lager ligt dan die van Nederland. Dat kon immers vastgesteld
worden in de jaren ’50 en ’70.
Vanaf de jaren ’90 kwamen er echter vergelijkbare cijfers
tevoorschijn tussen de twee. Toch had
-
14
het Nederlands in België nooit een hogere interne
uniformiteitmaat. Die resultaten gelden ook
voor de nieuwe onderzochte periode6:
7. I(B50) < I(N50) 51,31 < 56,97
I’(B50) < I’(N50) 54,45 < 64,87
I(B70) < I(N70) 61,22 61,02
I’(B70) < I’(N70) 51,94 < 63,82
I(B90) < I(N90) 62,59 63,85
I’(B90) < I’(N90) 70,20 73,53
I(B12) < I(N12) 70,11 66,22
I’(B12) < I’(N12) 75,26 70,62
Toch zouden we hier voorzichtig kunnen opmerken dat de gewogen
interne uniformiteit tussen
België en Nederland van 2012 die laatste opmerking zou kunnen
tenietdoen. De resultaten
vallen nog net onder de significantiegrens van 5% (er is een
verschil van 4,64%), maar het
Belgische Nederlands is dus goed op weg om een grotere interne
uniformiteit te bekomen dan
het Nederlandse Nederlands.
4.1.4 CONCLUSIES De conclusies die we uit het voorgaande hebben
kunnen trekken, zetten we hieronder nog eens
kort uiteen.
Ten eerste lijkt de lexicale toenadering die geconstateerd werd
in het materiaal dat
gebruikt werd in 1999, stilaan een divergerende weg op te gaan.
Ditmaal zijn het echter niet de
gewogen cijfers die ons dat besluit doen nemen, aangezien die
wel uniformiteit vertonen tussen
België en Nederland. Het zijn de niet-gewogen cijfers, waarbij
even veel gewicht gegeven wordt
aan minder frequente concepten, die laten zien dat de
uniformiteit aan het afnemen is.
Ten tweede kunnen we ook een spoor van een eventuele divergentie
opmerken als we de
interne ontwikkelingen in beide landen bekijken. De uniformiteit
in België was groter dan die
van Nederland als we de jaren ’70 vergelijken met de jaren ’90.
Toch werd voor het globale beeld
in 1999 onder voorbehoud geconcludeerd dat de ontwikkelingen in
het Belgische Nederlands
sneller zouden gaan dan in het Nederlandse Nederlands. In de
hedendaagse cijfers zien we
echter iets anders: er zijn opnieuw meer verschuivingen gebeurd
in België dan in Nederland.
Ten derde zien we dat het Belgische Nederlands opnieuw, zoals in
de jaren ’50 tot ’70,
een grotere interne uniformiteit ontwikkelt, terwijl het
Nederlandse Nederlands stabiel blijft. Of
België zich met die ontwikkelingen distantieert van Nederland,
lijkt aannemelijk als de
vastgestelde beginnende divergentie doorzet. België zou dan een
eigen interne uniformiteit
ontwikkelen, die ongeveer gelijk is aan wat we kunnen
vaststellen over de interne uniformiteit
in Nederland.
6 Geeraerts e.a. (1999) vermeldt bij de berekening I’(B70) <
I’(N70) de cijfers 71,94 < 63,82. Het foutieve cijfer
werd in overleg met Prof. Dr. Dirk Geeraerts aangepast.
-
15
4.2 HET INTERNE DIACHRONE PERSPECTIEF
4.2.1 INLEIDING De interne diachrone analyse onderzoekt welke
taalinterne factoren een invloed uitoefenen op
de evolutie van de twee onderzochte taalvariëteiten. We kijken
dus niet meer naar de
taalvariëteiten als geheel, maar gaan meer specifiek in op drie
groepen van woordkenmerken of
linguïstische variabelen. We gaan na of de evolutie van het
Belgische en het Nederlandse
Nederlands beïnvloed wordt door endogene of exogene factoren
(met de aandeelmaten ENDO
en EXO), door de Franse of Engelse herkomst van woorden (met
aandelen FRANS en ENGELS)
en/of door het gebruik van expliciete taalpropaganda (met
aandeel TZ).
4.2.2 HYPOTHESES De hypotheses die geformuleerd werden in
Geeraerts e.a. (1999), luiden als volgt: ten eerste
werd verondersteld dat het Belgische Nederlands een
convergerende oriëntatie heeft op
Nederland, maar dat het omgekeerde nauwelijks het geval zou
zijn. Daardoor zou het relatieve
aandeel van gemeenschappelijke woorden tussen beide landen
toenemen. Dat vertaalt zich voor
het Belgische Nederlands in a) een toename van de keuze voor
binationale, unificerende termen,
b) een afname van de keuze voor endogene termen en c) een
toename van de keuze voor termen
met een exogeen kenmerk. Ten tweede werd aangenomen dat de
ontwikkeling van het Belgische
Nederlands gekenmerkt werd door een reactie tegen Franse
invloed. In Nederland zou die
oorspronkelijke Franse invloed niet bestaan hebben, waardoor de
waarden voor het FRANS-
aandeel ongeveer gelijk zouden blijven. Ten derde zouden zowel
het Belgische als het
Nederlandse Nederlands een groeiende invloed van het Engels
laten zien. En ten vierde zou het
Belgische Nederlands een grote invloed van expliciete
taalpropaganda vertonen. Het aandeel
van de woorden die in de expliciete taalzorg gepropageerd
werden, zou toegenomen zijn, terwijl
het aandeel afgewezen woorden een afname te zien zou geven.
4.2.3 RESULTATEN De eerste hypothese splitst zich nogmaals op in
twee grote subhypotheses, waarbij de tweede
nog enkele onderverdelingen krijgt. Eerst stelden de
onderzoekers zich de vraag of het UNI-
aandeel, dat staat voor de gemeenschappelijke woordenschat, een
toename kende in België. Het
was vervolgens niet verbazend, gezien de eerder vastgestelde
convergentie, dat het UNI-aandeel
op een duidelijke manier toenam in het tijdsinterval ’50-’90.
Het is daarom eveneens niet
verwonderlijk dat we voor het nieuwe tijdsinterval een afname
kunnen constateren van
datzelfde aandeel:
8. AUNI B50,N50(B50) < AUNI B70,N70(B70) < AUNI
B90,N90(B90) < AUNI B12,N12(B12)
66,94 67,54 < 73,40 > 68,17
A’UNI B50,N50(B50) < A’UNI B70,N70(B70) < A’UNI
B90,N90(B90) < A’UNI B12,N12(B12)
64,00 < 75,23 < 82,12 > 73,49
Die afname is heel duidelijk bij het gewogen materiaal (82,12 in
1990 tegenover 73,49 in 2012),
maar ook bij het niet-gewogen materiaal is de daling net hoger
dan de significantiegrens. Die
vaststellingen komen overeen met de beginnende divergentie die
we waarnamen in sectie 4.1.
De tweede subhypothese behelst de toenaderingskwestie: Geeraerts
e.a. 1999 wilden nagaan of
de vastgestelde convergerende ontwikkeling inderdaad
voornamelijk langs Belgische kant tot
stand kwam. Ze maten dan niet, zoals bij de eerste subhypothese,
het aandeel
-
16
gemeenschappelijke woorden in het Belgische Nederlands van
hetzelfde tijdspunt, maar
rekenden met de gemeenschappelijke woordenschat uit het
voorgaande stadium. Zo ziet men
wat “in [een bepaalde tijdsperiode] in het Belgische materiaal
het aandeel is van de woorden die
in [de vorige tijdsperiode] bijdroegen tot de uniformiteit met
het Nederlandse materiaal”
(Geeraerts e.a. 1999: 78). De reden daarvoor was dat de
mogelijkheid bestaat dat het aandeel
van de woordenschat uit het vorige tijdspunt vergroot in het
Belgische Nederlands, maar niet
meer voorkomt in het Nederlandse Nederlands. We zouden op die
manier ook een
convergerende intentie kunnen vaststellen van het Belgische
Nederlands met een verschillende
oorzaak.
Bij de analyse van de resultaten hielden de onderzoekers
rekening met drie aanwijzingen. Zowel
een toename van het UNI-aandeel, als een toename van het
EXO-aandeel geeft een toenadering
aan. Het ENDO-aandeel moet echter dalen om een toenadering aan
te duiden. Vooraleer we
echter overgaan naar een voorstelling van de nieuwe resultaten,
past het de resultaten uit het
vorige onderzoek uiteen te zetten. Zo zagen Geeraerts e.a.
(1999) hun hypotheses grotendeels
bevestigd:
“de evolutie van het ENDO-aandeel [in België] komt sterker naar
voren dan de evolutie
van het EXO-en het UNI-aandeel, en de verschillen blijken ook
duidelijker bij de A’-cijfers
dan bij de A-getallen. […] Zoals verwacht is er minder beweging
in het Nederlandse
materiaal dan in het Belgische. […] De algemene conclusie is dan
ook dat de globale
toenadering tussen het Belgisch Nederlands en het Nederlands
Nederlands die we van
1950 tot 1970 vaststellen, voornamelijk op het conto van de
Belgische ontwikkelingen
kan worden geschreven. […] Voeren we dezelfde analyse uit voor
de stap van 1970 naar
1990, dan blijkt d[i]e convergerende intentie nog steeds
aanwezig te zijn. […]. De
ontwikkelingen aan Nederlandse kant maken weer duidelijk dat
hier geen sprake is van
een toenaderingstendens” (Geeraerts e.a. 1999: 92-93).
Met die achtergrond kunnen we overgaan naar de resultaten voor
het nieuwe tijdspunt:
9. AUNI B90,N90(B90) < AUNI B90,N90(B12)
73,40 > 68,37
A’UNI B90,N90(B90) < A’UNI B90,N90(B12)
82,12 80,41
Het UNI-aandeel in het Belgische materiaal laat een lichte
daling zien bij de niet-gewogen cijfers
en een stagnatie bij de gewogen cijfers. Aangezien een toename
van het UNI-aandeel wijst op een
toenadering, lijkt ook deze lichte afname weer de eerder
voorgestelde divergentietendens te
ondersteunen.
10. AEXO B90,N90(B90) < AEXO B90,N90(B12)
5,55 9,66
A’EXO B90,N90(B90) < A’EXO B90,N90(B12)
4,71 4,25
Het aantal woorden met een EXO-kenmerk is dan weer ongeveer
gelijk voor beide tijdspunten.
Dat was ook zo in de vorige periodes, wat ons doet concluderen
dat exogene woorden nog steeds
in dezelfde mate worden overgenomen.
-
17
11. AENDO B90,N90(B90) > AENDO B90,N90(B12)
21,05 > 15,71
A’ENDO B90,N90(B90) > A’ENDO B90,N90(B12)
13,17 9,82
Het ENDO-aandeel in België is eveneens vergelijkbaar met de
vorige periodes. De voorkeur voor
endogene woorden daalt bij de niet-gewogen cijfers en laat een
stagnatie zien bij de gewogen
cijfers. Dat was precies zo in de periode ’70-’90. Daarom geven
bovenstaande cijfers misschien
aan dat de meest frequente termen reeds hun plaats veroverd
hebben in het Belgische
kledinglexicon, aangezien de cijfers daar constant blijven.
Ook voor Nederland blijven de resultaten grotendeels
vergelijkbaar met de vorige tijdspunten.
Enkel het ENDO-aandeel geeft andere cijfers weer: het daalt ten
opzichte van de jaren ’90. Dat
kan hoofdzakelijk geconstateerd worden bij de gewogen cijfers.
Het is dus vooral bij meer
frequente termen dat Nederlanders geneigd zijn endogene woorden
op te geven. In de resultaten
zien we dan vooral een invloed van jeans tegenover spijkerbroek
voor het concept JEANS, of het
colbert dat concurrentie krijgt van de blazer voor het concept
COLBERT(v). Eventueel kan dit
wijzen op een toenadering tot het Belgische Nederlands, maar
zulk een conclusie zou misschien
wat voorbarig zijn.
12. AUNI N90,B90(N90) AUNI N90,B90(N12)
58,08 57,83
AEXO N90,B90(N90) AEXO N90,B90(N12)
7,23 6,39
AENDO N90,B90(N90) AENDO N90,B90(N12)
34,68 > 28,59
A’UNI N90,B90(N90) A’UNI N90,B90(N12)
67,64 < 72,12
A’EXO N90,B90(N90) A’EXO N90,B90(N12)
2,06 2,47
A’ENDO N90,B90(N90) A’ENDO N90,B90(N12)
30,30 > 21,40
We kunnen uit voorbeelden (9) tot en met (12) dus concluderen
dat ook als we de aparte UNI-,
EXO- en ENDO-aandelen vergelijken, er niet langer sprake is van
een convergerende beweging
tussen België en Nederland. Enkele waarnemingen ondersteunen ook
de beginnende
divergentietendens.
De tweede hoofdhypothese poneert de stelling dat de ontwikkeling
van het Nederlands
in Vlaanderen gekenmerkt wordt door een reactie tegen Franse
invloed. Dat zou niet het geval
zijn voor het Nederlands in Nederland. Ook deze hypothese valt
uiteen in twee verschillende
hypotheses. Eerst en vooral werd onderzocht of de invloed van
het Frans werkelijk verminderde
in het Belgische Nederlands en of diezelfde invloed afwezig was
in het Nederlandse Nederlands.
Bijgevolg zou die laatste variant telkens ongeveer gelijke
waarden te zien geven. Vervolgens
werd met een tweede subhypothese nagegaan of de invloed van het
Frans in België initieel
groter was dan in Nederland.
De resultaten van de eerste subhypothese waren, voor het
Belgische Nederlands althans, reeds
bevredigend voor de onderzoekers in 1999 en blijken ook nu nog
stand te houden:
-
18
13. AFRANS(B50) > AFRANS(B70) > AFRANS(B90) >
AFRANS(B12)
36,64 > 27,81 > 18,71 > 10,31
A’FRANS(B50) > A’FRANS(B70) > A’FRANS(B90) >
A’FRANS(B12)
35,61 > 22,27 > 18,14 > 10,34
AFRANS(N50) AFRANS(N70) AFRANS(N90) AFRANS(N12)
39,65 > 24,54 23,03 > 12,18
A’FRANS(N50) A’FRANS(N70) A’FRANS(N90) A’FRANS(N12)
44,01 > 21,94 < 29,90 > 16,96
Het aandeel Franse termen vermindert dus nog steeds gestaag in
het Belgische materiaal. Het is
echter opvallend dat die tendens zich heeft uitgebreid naar
Nederland, waar ook een markante
daling te zien is. Dat is mogelijk te wijten aan verschillende
zaken, die mogelijk ook niet meer
enkel voor Nederland gelden. In het werk uit 1999 en in
Geeraerts & Grondelaers 2000 werd het
grillige patroon in Nederland, dat de oorspronkelijke
verwachting weerlegt, als volgt verklaard.
Vanuit de traditionele, integrationistische visie is het
duidelijk dat de constante daling in België
overeenkomt met een historisch bepaalde afwijzing van het Frans.
De Franse invloed in
Nederland heeft echter niet zulk een normbeladenheid. De
zogenaamde erratische evolutie in
Nederland zou dan ook eerder het gevolg zijn van een cultureel
bepaalde stilistische
ontwikkeling (Geeraerts & Grondelaers 2000: 62). Die
stilistische ontwikkeling kan bijvoorbeeld
de vorm aannemen van een veranderende mode en tijdgeest,
bovendien is de kledij in de
hedendaagse modebladen vaker alledaags dan chic (zie verder:
Geeraerts e.a. 1999: 95-96;
Geeraerts & Grondelaers 2000: 62-63). Maar ook de invloed
van het Engels speelt een duidelijke
rol. Daar komen we uitgebreid op terug in de derde
hoofdhypothese van deze sectie.
Geeraerts e.a. (1999) stelden in een tweede subhypothese dat de
invloed van het Frans in België
althans initieel groter was dan in Nederland. Die hypothese werd
in 1999 al weerlegd als gevolg
van de resultaten van de eerste subhypothese (supra): “De
specifieke factoren die de evolutie
van het FRANS-aandeel in het Nederlandse Nederlands bepalen,
impliceren niet dat dat aandeel
kleiner is dan in het Belgische Nederlands” (Geeraerts e.a.
1999: 96). Bijgevolg is het niet
noodzakelijk deze hypothese te herdoen voor het materiaal van
2012.
We raakten net al kort aan het feit dat de invloed van het
Engels een rol speelt in zowel
het oude als het nieuwe materiaal. De derde hypothese gaat hier
verder op in met opnieuw twee
subhypothesen. We vragen ons enerzijds af of we inderdaad kunnen
spreken van een toename
van Engelse invloed in het Nederlands van België en Nederland.
Anderzijds stellen we ons de
vraag of die invloed op gelijkaardige wijze geldt in beide
landen.
Eerst en vooral kunnen we, als we kijken naar het
tijdschriftenmateriaal van de jaren ’50 tot nu,
concluderen dat het aandeel termen van Engelse afkomst inderdaad
toegenomen is.
-
19
14. AENGELS(B50) < AENGELS(B70) < AENGELS(B90) <
AENGELS(B12)
9,30 < 19,54 23,43 < 38,98
A’ENGELS(B50) < A’ENGELS(B70) < A’ENGELS(B90) <
A’ENGELS(B12)
2,60 3,14 < 14,41 < 23,43
AENGELS(N50) < AENGELS(N70) < AENGELS(N90) <
AENGELS(N12)
11,25 < 22,12 < 27,39 28,68
A’ENGELS(N50) < A’ENGELS(N70) < A’ENGELS(N90) <
A’ENGELS(N12)
1,72 2,93 < 14,79 17,63
In het Belgische materiaal is vast en zeker een verdere stijging
op te merken. Het Nederlandse
materiaal blijkt evenwel een evenwicht te hebben gevonden ten
opzichte van de jaren ’90. We
zien verder ook dat de cijfers voor het niet-gewogen materiaal
bij beide landen hoger liggen dan
die voor het gewogen materiaal. Daaruit blijkt dat meer
frequente termen minder vatbaar zijn
voor Engelse invloeden. Bij minder frequente concepten zal dat
meer het geval zijn. We zien
daarbij voorbeelden als sweater en sweatshirt (bij het concept
TRUI), pant(s) (bij het concept
BROEK) of skirt en dress (respectievelijk bij de concepten ROK
en JURK).
Met het tweede onderdeel van de derde hypothese wilden Geeraerts
e.a. (1999) te weten komen
of Vlaanderen en Nederland in ongeveer dezelfde mate beïnvloed
werden door het Engels. En
die hypothese bleek te kloppen: de cijfers voor elk tijdspunt
verschilden nauwelijks voor België
en Nederland. Die conclusie kunnen we echter niet afleiden uit
volgende cijfers:
15. AENGELS(B12) AENGELS(N12)
38,98 > 28,68
A’ENGELS(B12) A’ENGELS(N12)
23,43 > 17,63
We kunnen met de cijfers van 2012 immers vaststellen dat het
aandeel Engelse termen in België
groter is voor zowel de gewogen als de niet-gewogen cijfers.
Hier blijkt het Nederland te zijn dat
zich probeert te wapenen tegen buitenlandse invloeden, net zoals
Vlaanderen dat deed
tegenover het Frans. De Nederlandse blijk van chauvinisme toont
zich duidelijk in de oprichting
van organisaties als De Stichting Nederlands, De Stichting
Taalverdediging en het Ampzing
Genootschap. Die drie verenigingen nemen een helder standpunt in
tegen de Engelse invloed op
de Nederlandse taal.7 België daarentegen is misschien minder
gehecht aan een eigen taal, wat
niet verwonderlijk zou zijn in het licht van de
taalgeschiedenis.
De vierde en laatste hypothese van deze sectie stelde in het
voorgaande onderzoek dat
de ontwikkeling van het Belgische Nederlands een invloed zal
ondervonden hebben van
taalpolitieke propaganda en expliciete
taalzuiveringsinspanningen. De reden van die
inspanningen was om het Vlaamse volk de Nederlandse standaard te
doen beheersen en het
Vlaams zoveel mogelijk weg te werken. Geeraerts e.a. (1999)
maakten voor dit onderdeel
gebruik van de werken aangegeven in Wegwijzer, cumulatief
register op taalzuiverings- en
7 Zie verder: dossier verengelsing van Onze Taal op:
http://onzetaal.nl/dossiers/dossiers/verengelsing/ of ook
Taalschrift, een tijdschrift over taal en taalbeleid:
http://taalschrift.org/reportage/001581.html.
http://onzetaal.nl/dossiers/dossiers/verengelsing/http://taalschrift.org/reportage/001581.html
-
20
taalbeheersingsuitgaven (Geerts & Smedts 1986). Zij
onderzochten zowel afgekeurde als
goedgekeurde woorden en deden dat op twee verschillende
manieren. Aan de ene kant gingen
ze uit van een continue wegingsfactor, waarbij zowel positieve
als negatieve adviezen
onderverdeeld werden in drie categorieën, afhankelijk van de
sterkte van het oordeel
(respectievelijk expliciete afkeuring/aanprijzing, impliciete
afkeuring/aanprijzing of een neutrale
vermelding). Die manier werd nog opgesplitst in twee soorten
berekeningen: een met en een
zonder uitzuivering van niet-vermelde concepten. Aan de andere
kant gingen de onderzoekers
uit van een binaire wegingsfactor, waarbij de drie negatieve en
positieve categorieën
gereduceerd werden tot een ANTI- of PRO-score. Bij deze
berekeningswijze werd eveneens
rekening gehouden met niet-vermelde concepten. Aan de hand van
die vier verschillende
manieren konden Geeraerts e.a. (1999) het volgende concluderen:
“de basishypotheses die we
geformuleerd hebben i.v.m. de correlatie tussen het taalgebruik
en de taalzuiveringliteratuur
worden door de cijfers bevestigd” (Geeraerts e.a. 1999:
101).
De oorspronkelijk gebruikte wegingsfactoren waren niet meteen
voorhanden, waardoor we
genoodzaakt waren ons te baseren op ander naslagwerk. Bovendien
is de populariteit van zulke
taalzuiveringswerken beduidend afgenomen in het laatste
decennium. We hebben er dan ook
voor gekozen om voor deze laatste hypothese uit te gaan van twee
recente normatieve werken.
Een opmerking hierbij is dat de door ons gebruikte werken enkel
expliciete afkeuringen bevat,
terwijl het vorige onderzoek ook positieve adviezen omvatte.
Met behulp van het Woordenboek voor correct taalgebruik
(Theissen & Debrabandere 2004) en
2400x liever Nederlands: Woordenlijst onnodig Engels (Koops et
al. 2005) formuleren we
vervolgens een nieuwe onderzoeksvraag. We vragen ons namelijk af
of er in de laatste fase van
de evolutie (’90-’12) een effect te merken is van de
taalzuiveringswerken die in deze periode
gepubliceerd werden. Idealiter zou het taaladvies namelijk nog
altijd een effect hebben en zou
het aandeel afgekeurde woorden afnemen. We toetsen de hypothese
aan de hand van volgende
berekeningen (waarbij TZ staat voor taalzuivering).
16. ATZ(B90) > ATZ(B12)
14,85 < 20,69
A’TZ(B90) > A’TZ(B12)
10,55 9,88
De onderzoekers uit 1999 konden duidelijk het effect opmerken
van de inspanningen op
normatief vlak die jaren voordien geleverd werden. Daarom moeten
ook wij verwachten dat de
invloed van de taalzuivering groter is op het
tijdschriftenmateriaal van 2012 dan op dat van de
jaren ‘90. Die verwachting wordt duidelijk niet ingelost. Bij de
niet-gewogen cijfers is een stijging
te zien: er komen namelijk meer afgekeurde termen voor in het
materiaal van 2012 dan in dat
van 1990. Bij de gewogen cijfers zien we resultaten die
overeenkomen voor beide periodes.
Minder frequente begrippen kunnen dus meer hun eigen weg gaan in
het taalgebruik van
Vlamingen, terwijl men voor meer frequente begrippen eerder de
normatief goedgekeurde
woorden gebruikt.
Een verklaring daarvoor is dat de normatief correcte benamingen
voor de meer frequente
begrippen al goed ingeburgerd zijn in de woordenschat van de
Belgische taalgebruikers door de
taalzuiveringsinspanningen van weleer. Minder frequente
begrippen waren daar misschien
-
21
minder vatbaar voor. Bovendien zagen we in de vorige hypothese
een toename van Engelse
invloed op de woordenschat, die voornamelijk de minder frequente
termen beïnvloedde.
4.2.4 CONCLUSIES De conclusies uit voorgaande hypotheses kunnen
we als volgt samenvatten.
Ten eerste konden we weer vaststellen dat de toenadering tussen
het taalgebruik van
beide gebieden gestopt is. Het relatieve aandeel van woorden die
in het Belgische Nederlands tot
de gemeenschappelijke woordenschat behoren, neemt niet langer
toe, maar eerder af. Tevens is
er niet langer zonder meer sprake van een convergerende beweging
tussen België en Nederland
als we de afzonderlijke UNI-, EXO- en ENDO-waarden bekijken. Aan
de ene kant geven Belgische
taalgebruikers nog steeds, in lichte mate weliswaar, endogene
woorden op. Aan de andere kant
zijn ze niet zozeer geneigd exogene woorden over te nemen van
hun noorderburen. Daar komt
nog bij dat er in 2012 ook een lichte afname op te merken is van
de UNI-waarden uit het
voorgaande taalstadium. In Nederland zelf lijkt de attitude van
de taalgebruikers nauwelijks
veranderd te zijn tegenover de vorige periodes. Enkel bij de
ENDO-waarden kunnen we een vrij
opvallende daling constateren. Vooral bij frequente concepten
zijn Nederlanders geneigd hun
endogene woorden op te geven.
Ten tweede neemt de Franse invloed op het Belgische Nederlands
steeds verder af. Ook
in Nederland, waar de Franse invloed door de jaren heen een
aantal schommelingen onderging,
is een vrij grote afname op te merken. De specifieke stijlwaarde
van het Frans, die als verklaring
werd gegeven in het onderzoek van 1999, lijkt dan ook
aannemelijk, eventueel zelfs voor beide
landen.
Ten derde lijkt de Franse invloed plaats te maken voor Engelse
invloeden. In 1999 kon
reeds een opmerkelijke toename worden vastgesteld van het
ENGELS-aandeel tegenover de
jaren ’50 voor zowel België als Nederland. In 2012 zien we dat
het Belgische materiaal nog
steeds aan een verengelsing bezig is, terwijl Nederland een
evenwicht gevonden lijkt te hebben,
of een chauvinistische attitude aanneemt.
Ten vierde wordt, zoals verwacht, steeds minder rekening
gehouden met de norm die
gepropageerd wordt in taalzuiveringswerken. Dat is echter vooral
het geval bij minder frequente
concepten. Voor frequentere begrippen worden toch eerder
goedgekeurde termen gebruikt.
4.3 HET SYNCHRONE PERSPECTIEF
4.3.1 INLEIDING Naast het tijdschriftenmateriaal maakten
Geeraerts e.a. (1999) ook gebruik van materiaal uit
etalages van twee Vlaamse universiteitssteden, Leuven en
Kortrijk, alsook twee Nederlandse,
Leiden en Maastricht. In de voorgaande berekeningen diende het
tijdschriftenmateriaal als
equivalent voor supraregionale taalgebruik. In deze sectie
zullen we dat soort taalgebruik
vergelijken met het regionale taalgebruik uit de etalages.
Bovendien maken we vergelijkingen
tussen het regionale taalgebruik onderling.
Ook in deze sectie zullen we ons beroepen op de hypotheses en
resultaten uit Geeraerts e.a.
(1999). Zij worden voorgesteld in sectie 4.3.2. Maar daarenboven
biedt het nieuwe materiaal ons
-
22
extra mogelijkheden, die in het voorgaande onderzoek niet
onderzocht konden worden. We
beschikken namelijk voor het eerst over regionaal taalmateriaal
uit twee verschillende
tijdsperiodes en dat voor zowel België als Nederland. In de
laatste paragrafen van sectie 4.3.3
zullen de onderzoeksvragen daaromtrent besproken worden.
4.3.2 HYPOTHESES Het synchrone perspectief uit het onderzoek van
1999, dat ook wij aannemen in sectie 4.3,
omvat heel wat hypotheses. Op het regionale materiaal werden
immers achtereenvolgens het
externe en het interne perspectief toegepast.
Allereerst werd het synchrone perspectief op een externe manier
onderzocht. Geeraerts e.a.
(1999) onderscheidden daarvoor twee grote hypotheses. In een
eerste stap vroegen de
onderzoekers zich af of de taalsituatie in België minder
gestandaardiseerd was dan in
Nederland. Daarvoor werd onder meer de afstand tussen het
supraregionale en het regionale
taalgebruik gemeten voor beide landen, alsook de afstand tussen
de regionale meetpunten
onderling. Met een tweede stap wilden Geeraerts e.a. (1999) iets
te weten komen over de
normatieve oriëntatie van het Belgische Nederlands. Daarvoor
gingen ze na of het
supraregionale taalgebruik in Vlaanderen exogeen georiënteerd
was en concentreerden ze zich
verder op het regionale taalcentrum van Vlaanderen,
gerepresenteerd door Leuven.
Ten tweede werden enkele hypotheses uit de vorige sectie
toegepast op het uitgebreide
materiaal. Zo keken de onderzoekers vanuit een taalintern
perspectief naar de verhouding
tussen het tijdschriften- en etalagemateriaal. Verder werd ook
de invloed van het Frans en het
Engels op het regionale materiaal onderzocht voor beide landen.
Voor het Belgische Nederlands
werd bovendien de invloed van expliciete taalpropaganda
nagegaan.
Naast de oorspronkelijke hypotheses kunnen we met het eigen
verzamelde materiaal enkele
nieuwe vragen stellen. Zo willen we nagaan of de verschuivingen
op standaardtaalniveau groter
of net kleiner zijn dan verschuivingen op het informele niveau.
Bovendien onderzoeken we aan
de hand van de twee laatste tijdspunten of er in België en
Nederland sprake kan zijn van
informalisering. Dat is immers een tendens die in de literatuur
van het laatste decennium, voor
het Nederlands in Vlaanderen al zeker, een heikel punt vormt.
Het gaat daarbij over de
zogenaamde tussentaal, een Vlaamse variant gesitueerd tussen de
standaardtaal en de lokale
dialecten (Geeraerts 2011; De Caluwe 2009).
4.3.3 RESULTATEN Vooraleer we overgaan tot een voorstelling van
de onderzoeksresultaten voor het synchrone
perspectief, is het wenselijk om de gebruikte codes in deze
paragraaf even kort toe te lichten. In
voorgaande secties spraken we telkens over B50, B70, B90 en B12
om het tijdschriftenmateriaal
uit de verschillende periodes aan te geven (de Nederlandse
equivalenten werden steevast
aangeduid met een N). In deze sectie zullen we daarnaast ook
spreken over Leu90, Kor90, Lei90,
Maa90, LeuKor90 en LeiMaa90 voor het etalagemateriaal (hun
equivalenten uit 2012 worden
aangeduid met een 12). Het eerste viertal staat respectievelijk
voor Leuven, Kortrijk, Leiden en
Maastricht. De gecombineerde codes duiden de som aan van het
materiaal uit Leuven en
Kortrijk, respectievelijk Leiden en Maastricht. Daarnaast willen
we nog even herhalen dat er in
deze sectie gewerkt wordt met veertien concepten in plaats van
vijftien. De herberekende
-
23
resultaten van het vorige tijdspunt zijn aangegeven in cursief.8
Met die informatie als
achtergrond, kunnen we verdergaan met de resultaten van het
onderzoek.
De eerste subhypothese voor het externe perspectief behandelde
het verschil tussen het
standaardtaalniveau van Vlaanderen en dat van Nederland. In een
eerste stap werd traditioneel
verwacht dat de standaardtaal in hogere mate aanwezig zou zijn
in Nederland. Die verwachting
werd ingelost voor het materiaal dat gebruikt werd in 1999. Ook
nu nog blijkt de afstand tussen
het taalgebruik in de supraregionale tijdschriften en dat in het
etalagemateriaal groter te zijn in
Nederlandstalig België dan in Nederland:
17. U(B90,LeuKor90) < U(N90,LeiMaa90) 50,09 < 69,07
U’(B90,LeuKor90) < U’(N90,LeiMaa90) 46,44 < 67,72
U(B12,LeuKor12) < U(N12,LeiMaa12)
66,26 < 70,65
U’(B12,LeuKor12) < U’(N12,LeiMaa12) 62,96 < 78,98
U(B90,Leu90) < U(N90,Lei90)
48,66 < 68,71
U’(B90,Leu90) < U’(N90,Lei90) 46,00 < 67,45
U(B12,Leu12) < U(N12,Lei12)
64,52 < 64,86
U’(B12,Leu12) < U’(N12,Lei12) 60,48 < 74,54
U(B90,Kor90) < U(N90,Maa90)
49,96 < 68,40
U’(B90,Kor90) < U’(N90,Maa90) 46,24 < 67,70
U(B12,Kor12) < U(N12,Maa12)
66,30 < 68,49
U’(B12,Kor12) < U’(N12,Maa12) 61,82 < 79,81
Deze uitkomsten impliceren volgens Geeraerts e.a. (1999) echter
niet “dat de onderlinge variatie
tussen de Belgische meetpunten groter is dan die tussen de
Nederlandse meetpunten”
(Geeraerts e.a. 1999: 120). Dat bleek te kloppen voor het
materiaal van 1999 en de nieuwe
gegevens geven gelijkaardige resultaten:
18. U(Leu90,Kor90) < U(Lei90,Maa90)
88,50 89,13
U(Leu12,Kor12) 85,34
U’(Leu12,Kor12) < U’(Lei12,Maa12)
84,23 > 74,79
8 De keuze om het concept MANTELPAKJE niet weg te laten uit de
diachrone berekeningen, werd gemaakt op
basis van de al minieme aanwezigheid van het concept in de
eerdere tijdspunten. De herberekende cijfers voor 1990 verschilden
dan ook nauwelijks van de oorspronkelijke. De cijfers werden dan
ook enkel aangepast om een zo reëel mogelijk beeld te kunnen
blijven behouden.
-
24
Ten slotte opperde men in een derde stap dat het Belgische
Nederlands intern minder uniform
zou zijn dan het Nederlandse. Die verwachting werd geenszins
bevestigd in 1999 en ook dat
resultaat houdt aan in 2012.
19. I(B90) < I(N90)
69,21 68,48
I (B12) < I(N12)
70,11 66,22
I(Leu90) < I(Lei90)
83,41 81,88
I(Leu12) < I(Lei12)
72,11 > 66,36
I(Kor90) < I(Maa90)
81,08 82,89
I(Kor12) < I(Maa12)
80,32 76,15
I(LeuKor90) < I(LeiMaa90)
80,78 80,50
I(LeuKor12) < I(LeiMaa12)
72,45 67,76
I’(B90) < I’(N90)
72,10 73,69
I’(B12) < I’(N12)
75,26 70,62
I’(Leu90) < I’(Lei90)
86,33 > 76,77
I’(Leu12) < I’(Lei12)
78,55 > 70,23
I’(Kor90) < I’(Maa90)
87,59 > 74,61
I’(Kor12) < I’(Maa12)
73,90 72,38
I’(LeuKor90) < I’(LeiMaa90)
86,25 > 73,20
I’(LeuKor12) < I’(LeiMaa12)
74,47 > 66,55
Niettemin merken we in deze resultaten enkele uitschieters op.
Dat wordt als volgt beschreven
in Geeraerts e.a. (1999): “in de meeste gevallen zijn de
verschillen kleiner dan de
veiligheidmarge van 5% die we aanhouden, en waar dat niet het
geval is, blijkt het Belgische
Nederlands juist een grotere I-waarde te bezitten dan het
Nederlandse” (Geeraerts e.a. 1999:
121). Bij de hedendaagse resultaten is dat bijvoorbeeld het
geval als we de interne uniformiteit
van Leuven vergelijken met die van Leiden.
De tweede subhypothese van het externe perspectief peilt
hoofdzakelijk naar de normatieve
oriëntatie van het Belgische Nederlands. De onderzoekers vroegen
zich daarbij ten eerste bij af
of er sprake was van een exogene oriëntatie die sterker is dan
de endogene solidariteit. Dat zou
zich vertalen in een kleinere afstand tussen het
tijdschriftenmateriaal en het Nederlandse
Nederlands enerzijds en het supraregionale materiaal en het
eigen regionale taalgebruik
anderzijds.
-
25
20. U(B90,N90) > U(B90,LeuKor90)
72,22 > 50,09
U (B12,N12) > U(B12,LeuKor12)
65,70 66,26
U(B90,N90) > U(B90,Leu90)
72,22 > 48,66
U(B12,N12) > U(B12,Leu12)
65,70 64,52
U(B90,N90) > U(B90,Kor90)
72,22 > 49,96
U(B12,N12) > U(B12,Kor12)
65,70 66,30
U’(B90,N90) > U’(B90,LeuKor90)
81,83 > 46,44
U’(B12,N12) > U’(LeuKor12)
77,80 > 62,96
U’(B90,N90) > U’(B90,Leu90)
81,83 > 46,00
U’(B12,N12) > U’(B12,Leu12)
77,80 > 60,48
U’(B90,N90) > U’(B90,Kor90)
81,83 > 46,24
U’(B12,N12) > U’(B12,Kor12)
77,80 > 61,82
Met deze cijfers zien we de eerste afwijking ten aanzien van de
vaststellingen uit 1999. De niet-
gewogen cijfers voor 2012 vertonen immers uitkomsten die onder
de significantiegrens vallen.
De uniformiteit tussen het bovengewestelijke materiaal van de
twee onderzochte landen komt
dus voor het recentste materiaal ongeveer overeen met de
uniformiteit tussen het Belgische
tijdschriften- en etalagemateriaal. Dat is echter niet zo voor
het gewogen materiaal, wat doet
concluderen dat bij frequentere concepten de exogene tendensen
nog wel sterker blijken te zijn
dan de endogene.
Dezelfde hypothese, ditmaal opgesteld voor Nederland, geeft
enigszins andere resultaten weer.
Waar de gewogen concepten in de resultaten van 1999 nog een
hogere uniformiteitsmaat
hadden voor de internationale, bovengewestelijke vergelijking,
blijken ook die nu een min of
meer gelijke uniformiteit te vertonen met de intranationale
vergelijking, dat is de vergelijking
tussen het supraregionale en regionale taalgebruik:
21. U(B90,N90) < U(N90,LeiMaa90)
72,22 69,07
U(B12,N12) < U(N12,LeiMaa12)
65,70 70,65
U(B90,N90) < U(N90,Lei90)
72,22 68,71
U(B12,N12) < U(N12,Lei12)
65,70 64,86
U(B90,N90) < U(N90,Maa90)
72,22 68,38
U(B12,N12) < U(N12,Maa12)
65,70 68,49
U’(B90,N90) < U’(N90,LeiMaa90)
81,83 > 67,72
U’(B12,N12) < U’(N12,LeiMaa12)
77,80 78,98
U’(B90,N90) < U’(N90,Lei90)
81,83 > 67,45
U’(B12,N12) < U’(N12,Lei12)
77,80 74,54
U’(B90,N90) < U’(N90,Maa90)
81,83 > 67,70
U’(B12,N12) < U’(N12,Maa12)
77,80 79,81
-
26
Wat blijkt uit de resultaten van (20) en (21), is dat het
Belgische Nederlands nu beschikt over
een gelijkaardig beeld als dat van Nederland bij de resultaten
van 1999. De evolutie die het
Nederlandse Nederlands heeft meegemaakt, leidt daarentegen tot
een overeenkomst tussen de
internationale en intranationale uniformiteit.
De normatieve oriëntatie van het Belgische Nederlands werd ook
bekeken “met het oog op de
aanwezigheid van leidinggevende regionale centra in de twee
onderdelen van het taalgebied”
(Geeraerts e.a. 1999: 122). De onderzoekers vroegen zich af of
de Randstad, gerepresenteerd
door Leiden, inderdaad het Nederlandse standaardtaalcentrum is.
Dezelfde vraag stelde zich
voor Brabant, gerepresenteerd door Leuven, in Vlaanderen.
22. U(N90, Lei90) > U(N90,Maa90) 68,71 68,38
U’ (N90,Lei90) > U’(N90,Maa90) 67,45 67,70
U(N12,Lei12) > U(N12,Maa12)
64,86 68,49
U’(N12,Lei12) > U’(N12,Maa12) 74,54 < 79,81
I(Lei90) > I(Maa90)
81,88 82,89
I’(Lei90) > I’(Maa90) 76,77 74,61
I(Lei12) > I(Maa12)
66,36 < 76,15
I’(Lei12) > I’(Maa12) 70,23 72,38
De traditioneel erkende leidende positie van het Randstedelijke
Nederlands blijkt niet uit het
materiaal dat gebruikt werd voor het onderzoek in 1999. In het
huidige onderzoek kunnen we
zelfs tendensen opmerken die de andere richting op gaan, zoals
uit bovenstaande cijfers blijkt.
Ook voor België golden de hypotheses van 1999 niet. Die trend
wordt voortgezet bij de huidige
cijfers. Enerzijds staat de Brabantse variant van de
standaardtaal nog steeds niet dichter bij de
bovengewestelijke taal dan het materiaal uit het perifere
gebied. Anderzijds was de interne
homogeniteit van het Leuvense materiaal niet hoger dan die van
het Kortrijkse in 1999. We
stellen bovendien vast dat die interne homogeniteit in 2012
zelfs lager ligt in Leuven als we de
frequentste concepten meer gewicht geven:
23. U(B90,Leu90) > U(B90,Kor90)
48,66 49,96
U(B12,Leu12) > U(B12,Kor12)
64,52 66,30
U’(B90,Leu90) > U’(B90,Kor90)
46,00 46,24
U’(B12,Leu12) > U’(B12,Kor12)
60,48 61,82
I(Leu90) > I(Kor90)
83,41 81,08
I(Leu12) > I(Kor12)
72,11 < 80,32
I’(Leu90) > I’(Kor90)
86,33 87,59
I’(Leu12) > I’(Kor12)
78,55 73,90
Doordat ze in 1999 al niet konden bepalen dat Brabant een
leidende rol speelde in de
ontwikkeling van het Nederlands in Vlaanderen, meenden Geeraerts
e.a. (1999) dat de twee
bovenstaande resultaten ((22) en (23)) de volgende hypothese
minder relevant maakten. Toch
stellen wij ons, in het licht van de afwijkende resultaten, nog
volgende twee vragen. Is het
taalgebruik in Leuven sterker georiënteerd op het Nederlandse
tijdschriftenmateriaal dan dat
-
27
het overeenkomt met het etalagemateriaal uit Kortrijk? En
vertoont het Leuvense materiaal
tevens meer verwantschap met die bovengewestelijke cijfers dan
met de Kortrijkse
materiaalverzameling?
24. U(N90,Leu90) > U(N90,Kor90)
37,86 40,46
U(N12,Leu12) > U(N12,Kor12)
37,36 < 42,37
U(N90,Leu90) > U(Leu90,Kor90)
37,86 < 88,50
U(N12,Leu12) > U(Leu12,Kor12)
37,36 < 80,98
U’(N90,Leu90) > U’(N90,Kor90)
39,85 41,06
U’(N12,Leu12) > U’(N12,Kor12)
44,10 46,54
U’(N90,Leu90) > U’(Leu90,Kor90)
39,85 < 92,57
U’(N12,Leu12) > U’(Leu12,Kor12)
44,10 < 84,04
Hoewel de resultaten van de vorige hypotheses lichtelijk
verschilden, kunnen we net zoals in
1999 “geen bevestiging [vinden] van de hypotheses die uitgaan
van een sterke exogene
oriëntatie van het Brabantse taalgebruik” (Geeraerts e.a. 1999:
123).
Vervolgens gaan we vanuit het interne perspectief over naar een
taalinterne analyse van
het etalagemateriaal. Daarmee bekeken Geeraerts e.a. (1999) of
het etalagemateriaal inderdaad
minder standaardtalig is dan de tijdschriften. Volgende
resultaten werden bekomen door het
aandeel unificerende termen in het Belgische en Nederlandse
tijdschriftenmateriaal te
gebruiken om het taalgebruik in de Belgische etalages te
vergelijken met het
tijdschriftenmateriaal.
25. AUNI B90,N90(Leu90) < AUNI B90,N90(B90)
44,21 < 68,21
AUNI B12,N12(Leu12) < AUNI B12,N12(B12)
56,26 < 68,17
AUNI B90,N90(Kor90) < AUNI B90,N90(B90)
48,02 < 68,21
AUNI B12,N12(Kor12) < AUNI B12,N12(B12)
62,14 < 68,17
A’UNI B90,N90(Leu90) < A’UNI B90,N90 (B90)
41,41< 81,51
A’UNI B12,N12(Leu12) < A’UNI B12,N12(B12)
53,83 < 73,56
A’UNI B90,N90 (Kor90) < A’UNI B90,N90 (B90)
44,90 < 81,51
A’UNI B12,N12(Kor12) < A’UNI B12,N12(B12)
56,52 < 73,56
Uit de vetgedrukte cijfers blijkt dat er ten opzichte van 1999
in verhouding niet veel veranderd
is. Het etalagemateriaal uit België lijkt nog steeds minder
standaardtalig dan het
tijdschriftenmateriaal.
Verder stelden de onderzoekers in dit verband ook volgende
hypothese op: “het aandeel van de
termen die voor de uniformiteit zorgen tussen het Belgische en
het Nederlandse
tijdschriftenmateriaal is kleiner in het Belgische
etalagemateriaal dan in het vergelijkbare
Nederlandse etalagemateriaal” (Geeraerts e.a. 1999: 124). Die
stelling bleek destijds te kloppen,
maar het hedendaagse etalagemateriaal geeft een andere invulling
aan de feiten.
-
28
26. AUNI B90,N90(Leu90) < AUNI B90,N90(Lei90)
44,21 < 60,18
AUNI B12,N12(Leu12) < AUNI B12,N12(Lei12)
56,26 > 47,36
AUNI B90,N90(Kor90) < AUNI B90,N90(Maa90)
48,02 < 62,83
AUNI B12,N12(Kor12)AUNI B12,N12(Kor12)
56,62 < 62,14
AUNI B90,N90(Lei90) > AUNI B90,N90(Maa90)
60,18 62,83
AUNI B12,N12(Lei12) > AUNI B12,N12(Maa12)
47,36 < 60,40
A’UNI B90,N90(Leu90) > A’UNI B90,N90(Kor90)
41,41 44,90
A’UNI B12,N12(Leu12)>A’UNI B12,N12(Kor12)
53,83 56,52
A’UNI B90,N90(Lei90) > A’UNI B90,N90(Maa90)
60,02 61,12
A’UNI B12,N12(Lei12)>A’UNI B12,N12(Maa12)
48,03 < 63,27
In 1999 stelden de onderzoekers in verband met deze hypotheses
vast dat er geen aanwijzingen
zijn om het regionale materiaal op te delen in een leidend
gewest en een perifeer gebied. Nu
blijkt echter uit bovenstaande cijfers dat die rollen zelfs aan
het omkeren zijn, en dat vooral in
Nederland.
Ook als we kijken naar het verschil in variatie tussen de
Belgische regionale meetpunten en de
Nederlandse referentiepunten, kunnen we eveneens stellen dat er
een andere wending is
genomen. De variatie blijkt nu groter tussen de Nederlandse
meetpunten.
28. |AUNI B90,N90(Leu90) – AUNI B90,N90(Kor90)| > |AUNI
B90,N90(Lei90) – AUNI B90,N90(Maa90)|
3,81 2,65
|AUNI B12,N12(Leu12) – AUNI B12,N12(Kor12)| > |AUNI
B12,N12(Lei12) – AUNI B12,N12(Maa12)|
5,52 < 13,04
-
29
|A’UNI B90,N90(Leu90) – A’UNI B90,N90(Kor90)| > |A’UNI
B90,N90(Lei90) – A’UNI B90,N90(Maa90)|
3,49 1,10
|A’UNI B12,N12(Leu12) – A’UNI B12,N12(Kor12)| > |A’UNI
B12,N12(Lei12) – A’UNI B12,N12(Maa12)|
2,69 < 15,24
Hieromtrent formuleerden Geeraerts e.a. (1999) hun laatste
hypothese: “de [vorige] hypothese
kan ook getoetst worden door het aandeel te vergelijken van de
uitdrukkingen die voor de
uniformiteit zorgen tussen Leuven en Kortrijk, resp. tussen
Leiden en Maastricht” (Geeraerts e.a.
1999: 117). Zij gingen ervan uit dat het aandeel
gemeenschappelijke woorden daarvan lager lag
aan Belgische kant.
29. AUNI Leu90,Kor90(Leu90) < AUNI Lei90,Maa90(Lei90)
88,72 89,35
AUNI Leu12,Kor12(Leu12) < AUNI Lei12,Maa12(Lei12)
79,72 > 72,81
AUNI Leu90,Kor90(Kor90) < AUNI Lei90,Maa90(Maa90)
88,28 88,90
AUNI Leu12,Kor12(Kor12) < AUNI Lei12,Maa12(Maa12)
82,25 > 74,20
A’UNI Leu90,Kor90(Leu90) < A’UNI Lei90,Maa90(Lei90)
92,08 > 86,39
A’UNI Leu12,Kor12(Leu12) < A’UNI Lei12,Maa12(Lei12)
85,35 > 76,16
A’UNI Leu90,Kor90(Kor90) < A’UNI Lei90,Maa90(Maa90)
92,97 > 84,11
A’UNI Leu12,Kor12(Kor12) < A’UNI Lei12,Maa12(Maa12)
82,97 > 73,96
Uit de resultaten van (29) volgt zonder meer dat ook deze
hypothese niet meer klopt voor 2012.
Tevens kunnen we opnieuw vaststellen dat de resultaten een
andere richting uitgaan dan
oorspronkelijk verwacht werd in het werk van Geeraerts e.a.
(1999).
De tweede reeks hypothesen vanuit het interne perspectief gaat
de invloed na van het
Frans, het Engels en (voor Vlaanderen althans) van expliciete
taalpropaganda. Te beginnen met
het Frans, kon men uit de bevindingen van 1999 afleiden dat de
invloed van die taal in België
hoger lag in het etalagemateriaal dan in de supraregionale
schriftelijke bronnen. Die resultaten
strookten met de vooraf opgestelde verwachtingen. Maar het
verschil bleek uitsluitend bij de
niet-gewogen telling van het FRANS-aandeel voor te komen. Dat
zou er dan op gewezen hebben
dat de invloed van het Frans in het etalagemateriaal sterker is
bij de minder frequent
geattesteerde concepten. Onderstaande gegevens uit 2012 schetsen
een gelijkaardig beeld, met
het enige verschil dat de hedendaagse cijfers beduidend lager
liggen dan de oorspronkelijke:
-
30
30. AFRANS(LeuKor90) > AFRANS(B90)
33,05 > 17,93
AFRANS(LeuKor12) > AFRANS(B12)
17,78 > 8,67
AFRANS(Leu90) > AFRANS(B90)
35,21 > 17,93
AFRANS(Leu12) > AFRANS(B12)
16,75 > 8,67
AFRANS(Kor90) > AFRANS(B90)
31,14 > 17,93
AFRANS(Kor12) > AFRANS(B12)
18,92 > 8,67
A’FRANS(LeuKor) > A’FRANS(B90)
19,29 17,64
A’FRANS(LeuKor12) > A’FRANS(B12)
10,66 10,32
A’FRANS (Leu90) > A’FRANS (B90)
20,79 17,64
A’FRANS(Leu12) > A’FRANS(B12)
8,56 10,32
A’FRANS (Kor90) > A’FRANS (B90)
17,79 17,64
A’FRANS(Kor12) > A’FRANS(B12)
13,25 10,32
Ook weer tegen de geformuleerde verwachtingen in, bleek
bovendien in het Nederlandse
materiaal van 1999 het aandeel Frans termen hoger te liggen in
de etalages dan in de
tijdschriften. Tevens was daar het effect duidelijker bij de
niet-gewogen telling dan bij de
gewogen berekeningswijze. Hierbij kunnen we terugverwijzen naar
gelijkaardige berekeningen
en verklaringen in sectie 4.2.
31. AFRANS(LeiMaa90) AFRANS(N90)
32,89 > 23,25
AFRANS(LeiMaa12) AFRANS(N12)
18,47 > 13,05
AFRANS(Lei90) AFRANS(N90)
33,35 > 23,25
AFRANS(Lei12) AFRANS(N12)
20,48 > 13,05
AFRANS(Maa90) AFRANS(N90)
32,53 > 23,25
AFRANS(Maa12) AFRANS(N12)
15,55 13,05
A’FRANS(LeiMaa90) A’FRANS(N90)
33,78 28,94
A’FRANS(LeiMaa12) A’FRANS(N12)
19,83 16,99
A’FRANS(Lei90) A’FRANS(N90)
34,53 > 28,94
A’FRANS(Lei12) A’FRANS(N12)
24,31 > 16,99
A’FRANS (Maa90) A’FRANS(N90)
33,26 28,94
A’FRANS(Maa12) A’FRANS(N12)
16,85 16,99
Zelfs de laatste hypothese in verband met de Franse invloed werd
niet systematisch bevestigd in
1999. De veronderstelling was da