Վահան Տերյան

ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ

1885-1920

ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ Վահան Տերյանը ծնվել է

1885թ. Ջավախքի Գանձա գյուղում : Նախնական կրթությունը ստացել է իր ծննդավայրի ծխական դպրոցում, ապա Ախլքալաքի քաղաքային դպրոցում: Սովորել է Թիֆլիսի պետական գիմնազիայում: 1899թ. ընդունվել է Մոսկվայի Լազարյան ճեմարանում: 1906թ. ավարտելուց հետո ուսումը շարունակել է Մոսկվայի համալսարանի պատմաբանասիրական ֆակուլտետում : 1917թ. սովորել է Պետերբուրգի համալսարանի արևելագիտության ֆակուլտետում: Նա մահացել է 1920թ. Օրենբուրգ քաղաքում:

ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ

ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆ 1908թ. լույս

տեսավ Տերյանի << Մթնշաղի անուրջներ >> բանաստեղծությունների ժողովածուն : Նա ունի 400-ից ավելի բանաստեղծություններ, երեք տասնյակի հասնող հրապարակախոսական հոդվածներ , թարգմանական գործեր:

ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆ…

ՔՈ ԱՉՔԵՐԸ

Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր,Գիշերի պես խորհրդավոր.Քո մեղավոր, խորհրդավոր աչքերը մութ,Որպես թովիչ իրիկնամուտ։Քո աչքերի անծայր ծովում մեղքն է դողում,Որպես գարնան մթնշաղում։Քո աչքերում կա մի քնքուշ բախտի վերհուշ,Արբեցումի ոսկե մշուշ։Մոլորվածին անխոս կանչող փարոսի շող,Քո աչքերը հոգի տանջող։Ես սիրում եմ գգվող-անգութ աչքերըդ մութ,Որպես գարնան իրիկնամուտ։

ՍԻՐՈՒՄ ԵՄՍիրում եմ աչքերիդ տխրությունը

խորին,Անաղմուկ խոսքերիդ դաշնակներըհիվանդ,Կուսական ամոթխած

փայփայանքըդ,որ իմՍև օրերն է օրրում խնդությամբ

հնազանդ։Խոսքերըդ կարկաչող, որպես նուրբ

մի զգեստ,Ստվերում են սրտիդ գաղտնիքները

սիրուն,—Քո հոգին չի սիրում մերկություն

անհամեստ,—Դու այնպես ես սիրում, կարծես թե

չես սիրում։Հեռավոր երկրի պես հմայող է

հոգիդ,Անուշ են խոսքերըդ, ժպիտներդ

աղջկա,—Մանկական անպաճույճ երգի պես

միամիտ,

Դյութական, որպես այն, որ չըկա, որ չըկա

ԵՐԿԻՐ ՆԱԻՐԻ

ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ ԻՄ ԱՐՆԱՆԵՐԿ ԳԻՇԵՐՆ ԻՋԱՎ ԱՆԼՈՒՅՍ ՈՒ ԼՈՒՌ ԱՅՆՏԵՂ ՈՒՐ ԿԱՐ ԱՅՔԱՆ ՍԻՐԵՐԳ և ՎԱՐԴԻ ԲՈՒՅՐ և ՍՐՏԻ ՀՈՒՐ ԱՄԵՆ ՄԻ ՄԻՏՔ ՀԻՄԱ ՄԻ ՎԵՐՔ ԱՄԵՆ ՀԱՅԱՑՔ ՀԱՏՈՒ ՄԻ ՍՈՒՐ ԱՐՆՈՏ ԴԻԵՐՆ ՀԱՄՐ ՈՒ ՄԵՐԿ ՆԱՅՈՒՄ ԵՐԿԻՆՔ ԱՆԶՈՐ ՈՒ ԶՈՒՐ ՄԻ ՕՐ ԻՆՉ ՎԱՌ Ծ ԱՂԿԵՑ ՄՈԳՎԱԾ

ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԳԱԶԵԼ ԱՄԵՆ

ՎԱՅՐԿՅԱՆ ՍԻՐՈՎ ՏՐՏՈՒՄ ԱՍՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ՄՆԱՍ ԲԱՐՈՎ ԲՈՐԲ ԱՐևԻՆ ԻՄ ԲՈՑ ՍՐՏՈՒՄ ԱՍՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ՄՆԱՍ ԲԱՐՈՎ…

ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆԻ ԲՆԱԿԱՆ ՆԿԱՐ

ԿԱՐԾԵՍ ԹԵ ԴԱՐՁԵԼ ԵՄ ԿԱՐԾԵՍ ԹԵ

ԴԱՐՁԵԼ ԵՄ ԵՍ ՏՈՒՆ ԲՈԼՈՐՆ ԱՌԱՋՎԱՆՆ ԵՆ ԿՐԿԻՆ ՆՈՐԻՑ ԴՈՒ ՀԻՆ ՏԵՂԸ ՆՍՏՈՒՄ ՇԱՐԺՈՒՄ ԵՍ ԻԼԻԿԸ ՄԵՐ ՀԻՆ……………

ԱՇՈՒՆ

Աշուն է, անձրև… Ստվերներն անձև Դողում են դանդաղ… Պաղ,

միապաղաղԱնձրև՜ ու անձրև՜…Սիրտըս տանջում է ինչ-որ անուրախԱնհանգստություն…Սպասի՛ր, լսի՛ր. ես չեմ կամենումԱնցած լույսերից, անցած հույզերիցՏառապել կրկին.Նայի՛ր, ա՜խ, նայի՜ր՝ ցավում է նորիցԻմ հիվանդ հոգին…

Անձրև է, աշուն… Ինչու՞ ես հիշում, Հեռացա՛ծ ընկեր, մոռացա՛ծ ընկեր,Ինչու՞ ես հիշում.Դու այնտեղ էիր՝ այն աղմկահար Կյանքի մշուշում…Դու կյա՛նք ես տեսել, դու կյա՛նք ես

հիիշում-Ոսկե տեսիլնե՜ր, անուրջների լու՜յս…Իմ հոգու համար չըկա արշալույս.Անձրև՜ է, աշու՜ն…