WK: Normal, but so different Hoofdstuk 13
WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 13
Iris zit intussen in het laatste semester van haar
studententijd, en ze vindt het hoog tijd om eens
een bezoekje te brengen aan Anke en Kelsy.
Wanneer ze de tuin komt ingelopen, komt het
kleine meisje al nieuwsgierig op haar
afgekropen.
“Hé, kleine meid!”,
roept Iris vrolijk uit,
“Kom jij je tante Iris even begroeten?”
“Tante Ris?”,
vraagt Kelsy nieuwsgierig, terwijl ze Iris bekijkt.
Dan slaat ze haar armpjes om Iris’ hals.
“Tante Ris lief!”
Iris smelt bij het horen van het hoge
kinderstemmetje.
Dan trekt ze verbaasd haar hand terug.
“Maar Kelsy’tje, hoe komt het dat je kleertjes zo
nat zijn?”
“Heeft ze nu weer in dat badje zitten spelen?”,
klinkt dan opeens de verveelde stem van Anke,
“Ik had haar nog zo gezegd dat ze binnen moest
blijven!”
“Maar dat rare kind wil gewoon niet luisteren!
Nu niet, nooit niet! Het enige wat ze doet is
krijsen, luiers vullen,… En het ergste van al is:
ze eist de hele dag mijn aandacht op! Ik kan niet
eens meer een avondje uitgaan!”
Iris zucht eens, en gaat met Kelsy naar boven
om haar zwemkleertjes aan te trekken.
“Mama boos?”,
vraagt het meisje met een trillend stemmetje,
terwijl ze haar hoofdje tegen Iris’ schouder vleit.
Iris drukt haar nichtje steviger tegen zich aan.
“Mama moet het gewoon nog leren, meisje…”,
is het enige wat ze fluistert.
En ze hoopt van harte dat het waar is wat ze
zegt.
De rest van de middag brengt Iris in de tuin
door, met Kelsy vrolijk spetterend in het
peuterbadje naast haar.
Anke kijkt niet meer op of om. Af en toe zucht ze
eens, waarschijnlijk is ze een romantisch
verhaal aan het lezen.
Na een tijdje geeft Iris de kleine Kelsy nog een
knuffel.
“Tante Iris moet maar eens naar huis, liefje.
Maar ik kom heel snel weer terug.”
“Da-da tante Ris!”,
hoort ze Kelsy nog roepen, vlak voordat ze de
hoek omdraait.
“Ik kan het niet geloven,”
zegt Iris, wanneer ze een paar dagen later samen
met Lex aan tafel zit,
“Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we hier
voor het eerst zaten. En nu is het al ons laatste
avondmaal hier!”
“En het eindexamen… ik heb al gehoord dat het
verschrikkelijk moeilijk moet zijn, veel erger dan
al onze vorige examens samen! Als ik nu maar
slaag…”
“Laat die zenuwen maar achterwege, liefje!”,
stelt Lex haar gerust,
“Voor je het weet, sta je hier met je diploma op
zak!”
Maar Iris weet met haar zenuwen echt geen blijf.
“Sta je hier nu weer je eigen lichaam in de
knoop te draaien?”,
vraagt Lex spottend, de ochtend voor het
examen.
“Je mag je dan wel zo stoer voordoen,”
zucht Iris, terwijl ze moeite doet om uit haar
moeilijke pose te komen,
“Maar als je het zelf ook eens zou proberen, zal
je merken dat het echt rustgevend is.”
“Echte liefde is…”,
grinnikt Lex een paar minuten later,
“… samen met je verloofde yoga-oefeningen
doen voor het examen! Maar je hebt gelijk, het
werkt wel!”
Vlak voor ze naar hun examen moeten
vertrekken, neemt het jonge koppel elkaar nog
eens goed vast:
“We can do it!”
En dan is het lopen geblazen, want je hebt niks
aan ontspannende oefeningen en
bemoedigende woorden als je niet op tijd komt!
Een paar uur later springt een haast hysterische
Iris in Lex’ armen;
“We hebben het gewoon gedaan! En we hebben
het gewoon gekund! Summa cum laude
afgestudeerd, niet te geloven!”
Lex neem haar nog wat steviger in zijn armen,
en draagt haar richting slaapkamer:
“En dat moet gevierd worden…”
Nog tot diep in de nacht vieren Lex en Iris hun
persoonlijke afstudeerfeestje. En wees maar
zeker dat het heel gezellig is!
De volgende dag voelt echt vreemd aan.
De gedachte dat het de laatste keer was dat ze in
dit bed geslapen hebben…
… dat deze omeletten hun laatste ontbijtje aan
deze tafel zullen zijn…
… en dat Iris hier hun afstudeerfeest aan het
regelen is…
Dit voelt echt zo vreemd aan…
Maar dat vreemde gevoel is al snel vergeten,
wanneer de gasten arriveren.
Uitgelaten omhelst Yasmine haar oudste
dochter:
“Proficiat, mijn meisje! Je hebt het geweldig
gedaan, we hadden het niet beter kunnen
wensen!”
Ook Lex gaat ze feliciteren:
“En zorg goed voor onze dochter, nu jullie gaan
samenwonen.”
“Daar kan je van op aan, Yasmine.”,
antwoordt Lex meteen,
“Iris is het mooiste wat me ooit is overkomen!”
De jongeren hangen al snel aan de waterpijp.
“Als die hier altijd staat, wil ik hier zeker komen
wonen!”,
lacht Staf.
“Die tijd zal sneller komen dan je zou denken,
liefje!”,
antwoordt Marit,
“Als alles een beetje meezit, kunnen we hier
binnen een paar weken al intrekken!”
“Reken maar niet te erg op die waterpijp, Staf!”,
plaagt Iris,
“Die nemen Lex en ik gewoon mee naar huis!”
En zo maken ze de rest van de namiddag nog
veel plezier. De grapjes vliegen over en weer, en
Iris en Lex kunnen echt wel zeggen dat dit een
geweldig afstudeerfeest is!
Later die avond steken Iris en Lex samen het
kampvuur aan.
“Op ons, liefje. En op een geweldige nieuwe
levensfase samen…”
Dan begint er bij Iris opeens vanalles te
tintelen…
… en voor ze het weet, is ze volwassen!
“Durf eens te lachen, jij!”,
roept ze, wanneer ze Lex’ ogen naar haar nogal
vreemde kledij ziet gaan.
Ze neemt snel afscheid van haar familie, want de
taxi staat haar al op te wachten.
“Tot straks, schat!”,
wuift ze Lex toe, vlak voordat ze de autodeur
dichtslaat.
Lex blijft nog even om alles op te ruimen, maar
dan belt hij toch ook een taxi. Hij wil zo snel
mogelijk bij Iris zijn!
En gelukkig heeft hij qua opgroei outfit iets meer
geluk dan zijn verloofde!
“Iris, ik kom eraan!”,
fluistert hij, terwijl hij nog een laatste blik op hun
huisje werpt.