Willem Vermandere

Willem Vermandere

niet scrollen

Even luisteren, kijken en wegdromen

D’r staat in mijnen hof nen lelijken boomal veel te lange zo nen aap van nen boom

hij moet uit mijn ogen met al zijn vernijn

en ‘t moeste maar zulk gene lelijkaard zijn.

D’happ in mijn handen en ‘k had goed gemikt

God laat het groeienmaar ‘t is de mens die ‘t schikt

ne zwaai in de lucht, direct is ‘t voorbijkrijg ik daar zelve gene slag in mijn zij

Lijk Isaac gered in ‘t oud testamentdeur ‘n engel van God,

juist op ‘t laatste moment

Den hemelse machtsmeet mijn happ’in de gronden ‘t boomtje bleef staandaar waar dat ‘t stond

Vanaf dien dag heb ik het goed gesoigneerdhaast blaadje per blaadje gevisenteerdbij ‘t minste windje, sneeuwtje of vorstklopte mijn herte van vrees in mijn borst

En iedere lente heb ik diepe gezuchtals ik ‘t boompje zag groeienscheef weg in de luchten ‘k leefde gelukkig en ie was content‘k en mijn eigen kinders alzonooit verwend

En als ik ga doodgaanplant nevens mijn kruistwee takken van ‘t boompjevan achter mijn huisdat ‘k d’eeuwigheid langkan slapen en dromendiep aan de wortelsvan mijn bloedeigen bomen.