Welcome message from author
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
บทนำ
“วนิดา” เป็นบทประพันธ์ของ วรรณสิริ
บทโทรทัศน์โดย ปณธี
กำกับการแสดงโดย ป้าแจ๋ว ยุทธนา
ลอพันธ์ไพบูลย์ ดำเนินงานสร้างโดย
บริษัท ละครไท จำกัด และ
ควบคุมการผลิตโดย พี่ ดา หทัยรัตน์
ผู้จัดคนเก่ง เรื่องราวของ วนิดา
เป็นละครพีเรียด ที่เคยอกอากาศมาแล้ว แ
ละครั้งก็เป็นการนำกลับมาเคาะสนิมใหม่
จะเป็นเวอร์ชั่นของ ติ๊ก เจษฎาภรณ์
และแอฟ ทักษอร นอกจากนี้ยังได้นักแสด
งร่วมงานอีกคับคั่ง เรียกได้ว่างานนี้มีนักแ
สดงมากฝีมือกันเลยทีเดียว
เรื่องย่อละคร
พันตรี ประจักษ์ มหศักดิ์ ถูกเชื้อเชิญจากเ
สด็จในวังให้ลงแข่งกีฬาขี้มาโปโล
เพื่อให้ราชนิกูลชั้นสูง
ได้มาลงแข่งขันเพื่อประลองกำลัง
ฝีมืในการขี่ม้าโปโลของประจักษ์
เป็นที่โจษจันไปทั่วว่าเก่งกาจ เพราะเขาเป็
นถึงหัวหน้าทหารม้ารักษา พระองค์ ซ้ำยังเ
ป็นนักปราบม้าพยศตัวยงที่น่าจับตามอง
พิสมัย ว่าที่คู่มั่นของประจักษ์และเป็นขุนข้
าหลวงของสมเด็จ พิสมัย
ภูมิใจในตัวประจักษ์ยิ่งนัก
ซ้ำยังชอบโอ้อวดว่าเธอกับประ
จักษ์ จะแต่งงานกันในเร็ววันนี้
อีกด้านหนึ่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนั้น วนิดา
กำลัง หัดขับรถเป็นครั้งแรก
เธอชวนเพื่อนซี้อย่าง สุมาลีและ กัลยา
มานั่งเป็นเพื่อน ทั้งสองสาวก็กลัวกันสุดขี
ดกรี๊ดกร๊าดไปตลอดทางทำเอา วนิดา
สะดุ้งเป็นระยะๆ พาจะเฉี่ยวชนหลายรอบ
ทันใดนั้นมีรถสวนออกมา วนิดา
ไม่เห็นเลยชนเข้าให้อย่างจัง
และเจ้าของรถที่วนิดาขับชนก็คือ ประจักษ์
มหศักดิ์
เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรนั้นที่ วนิดา
ไปขับรถชนของประจักษ์
ติดตามชมได้ช่อง 3
บทประพันธ์ของ วรรณสิร ิ
บทโทรทัศน์โดย ปณธ ี
กำกับการแสดงโดย ป้าแจ๋ว ยุทธนา
ลอพันธ์ไพบูลย ์
ดำเนินงานสร้างโดย บริษัท ละครไท
จำกัด
ควบคุมการผลิตโดย พี่ ดา หทัยรัตน ์
ออกอากาศทาง ไทยทีวีสีช่อง 3
รายชื่อนักแสดง
ติ๊ก-เจษฎาภรณ์ ผลดี
แอฟ-ทักษอร
ป้าจิ อัจฉราพรรณ
ตุ๊ก ดวงตา
อาปุ๊ มนตรี เจนอักษร
จอย-รินลณี
บอย- พิษณุ
เมจิ – พิมพ์อักษิพร
จ๊ะจ๋า – พริมรตา
หมอก้อง – สรวิชญ์
แป้ง – พรรษชล
1
บทละครวนิดา
ตอนที่1
เสียงเชียร์อึกทึกกึกก้องที่ดังอยู่รอบสนาม
บ่งบอกถึงความดุเด็ดเผ็ดมันของการแข่งขั
นในสนาม...
เป็น การแข่งขันกีฬาขี่ม้าโปโลที่มีกองเชียร์
มากที่สุดครั้งหนึ่ง เพราะเป็นคู่แข่งที่มีฝีมือ
ทัดเทียมกัน เป้าหมายของทั้งสองฝ่ายคือ
ถ้วยรางวัล
ขณะที่ฝ่ายเสื้อดำกำลังทำแต้มได้อย่า
งงดงามได้ลูกไว้ ครอบครองนั้น เบอร์
3 ของอีกฝ่ายก็ควบม้าเข้าไปอย่างเท่
ใช้ไม้โปโลแย่งลูกไปได้ หลบหลีกคู่ต่อสู้ไ
ปอย่างคล่องแคล่ว พริบตานั้นก็หวดลูก
เต็มแรงเข้าประตูฝ่ายตรงข้ามอย่างแรง
แม่นฉมัง!
ผู้ กำกับประตูยกธงโบกไปมา
เสียงฮือฮาปรบมือดังลั่น
สนามจนแทบกลบเสียงนกหวีดหมดเวลา
นักกีฬาเบอร์ 3 หันมาถอดหมวก
เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลา เขายิ้ม กำ
หมัดแน่นกระทุ้งแขนแสดงความดีใจในชั
ยชนะครั้งนี้ เขามองไปที่ คู่หมั้นสาวที่ลุก
ขึ้นยืนปรบมือและส่งยิ้มให้ด้วยความชื่น
ชมยินดี
เขาคือ พันตรีประจักษ์ มหศักดิ์ นั่นเอง
ooooooo
ประจักษ์ ถือถ้วยรางวัลเดินผ่านกองเชียร์
โดยเฉพาะ พวกสาวๆที่พากันแสดงควา
มชื่นชมจนออกนอกหน้า เขายิ้มให้ทุกคน
ยื่นมือไปสัมผัสเพื่อนๆที่แสดงความยินดี
เอ่ยขอบคุณไม่ขาดปาก
เมื่อ เดินไปจนถึงที่หมาย
เห็นพิสมัยยืนรออยู่ ชายหนุ่ม เดินผ่านพว
กสาวๆที่ทำเขินเอียงอายไปอย่างไม่สนใจ
ตรงไปส่งถ้วยรางวัลให้พิสมัย ทำเอาสาวๆ
เหล่านั้นอิจฉาตาร้อนไปตามกัน
“คุณพี่ทำเอาน้องใจหายใจคว่ำ
นึกว่าปีนี้จะไม่ชนะซะแล้ว” พิสมัยยิ้มหว
านรับถ้วยรางวัลที่ผู้ชนะมอบให้แก่ยอดด
วงใจ
“มียอดรักมานั่งให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง
จะให้ฉันแพ้ได ้
ยังไง” ประจักษ์พูดหวานทำตาเยิ้ม
“หวาน เลี่ยนซะจนมดแมลงแถวนี้พากั
นอิจฉาแล้ว” เสียงวิชิตคู่แข่งฝ่ายเสื้อด
ำกระเซ้า พิสมัยหันมองยิ้มเขิน ส่วนปร
ะจักษ์หันไปทำทีต่อว่าวิชิตว่าพูดอะไร
พิสมัยของตนเขินแย่แล้ว พลางโอบพิสมัย
ไว้ด้วยความภาคภูมิใจ
“นายนี่ยอดจริงๆ ฉันไม่เคยเอาชนะนายได้
เลยประจักษ์” วิชิตเอ่ย
ประจักษ์ พูดอย่างถ่อมตัวว่าก็มีแต่เรื่องม้า
เรื่องเดียวที่ตนชนะเขา วิชิตแย้งว่าเรื่องอื่น
ตนก็กวดเขาไม่ทันเหมือนกัน แล้วหันไปถ
ามพิสมัยว่าเมื่อไรจะมีข่าวด ี
“เสด็จท่านกำลังหาฤกษ์ให้อยู่ค่ะ”
พิสมัยยังไม่หายเขิน
“ความ จริง เสด็จท่านคงอยากถ่วงเว
ลาเก็บคุณข้าหลวงคนโปรดไว้ใช้งาน
มากกว่า เพราะจะหาข้าหลวงคนไห
นเป็นกุลสตรีอย่างพิสมัยไม่มีอีกแล้ว
จริงไหมจ๊ะ” ประจักษ์หันไปถามคนรัก
ทำเอาพิสมัยเขินจนแก้มเรื่อ
2
ooooooo
ที่บ้านนายดาว วงศ์วิบูลย์
คหบดีผู้มีลูกสาวแสนสวยสุดซน คือ วนิดา
วงศ์วิบูลย ์
จวง สาวใช้วัยกำดัดกำลังล้างรถไปยักย้
ายส่ายสะโพกไปตามเสียงเพลงที่ตัวเอง
ร้อง พลันก็สะดุ้ง เมื่อมีอะไรปามาถูกตัว
มองไปเห็นเป็นมะยมลูกเขื่อง
จวงมองๆแล้วเช็ดรถ
ต่ออย่างไม่สนใจ
จนกระทั่งมะยมลูกที่สองปามาอีก เลยเดิน
ไปทางพุ่มไม้ทิศทางที่ปามะยมมา
ที่ หลังพุ่มไม้ วนิดาที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทย
าลัยมาหมาดๆซุ่มดูอยู่ พอเห็นจวงเดินมา
ก็ย่องกริบไปอย่างเร็ว ตรงไปที่รถเปิดประ
ตูขึ้นนั่งที่คนขับ สตาร์ตเครื่องทันท ี
จวงหันขวับรู้เลยว่าเสียรู้แล้ว
วิ่งอ้าวกลับมาร้องลั่น
“เฮ้ย!! คุณนิด...คุณนิดเจ้าคะ
คุณนิดเจ้าขา หยุดนะคะ คุณนิด...
คุณนิด...”
วนิดาไม่สนใจเคลื่อนรถออกไป
พอจวงวิ่งไล่ตาม ก็จอดรถหน้าบ้าน ลดก
ระจกโผล่หน้าหวานออกยิ้มบอกจวงอย่า
งเอาใจว่า
“ไปก่อนนะจวง แล้วจะซื้อขนมมาฝาก”
ทีแรกจวงก็เคลิ้มที่จะได้กินขนม แต่พอนึก
ได้ก็โวยวายเสียงดังกว่าเก่า
“เฮ้ย...ไม่นะ จวงไม่อยากได้ขนมค่ะ
คุณนิดกลับมา... คุณนี้ดดดดด...”
วนิดาขับไปไม่สนใจเสียงครวญ
ของจวง “ทำไมทำอย่างนี้กับจวง
ถ้าคุณดาวรู้เข้าจวงตายแน่...”
ooooooo
วนิดา แวะไปรับเพื่อนรักสองคนคือ
สุมาลีกับกัลยานั่งรถไปด้วย สองเพื่
อนสาวดีใจได้นั่งรถเที่ยวด้วยกัน แต่
เพียงอึดใจเดียวก็ใจหายใจคว่ำกับก
ารขับรถส่ายไปส่ายมาเหมือนคนหั
ดขับ ถามเพื่อนว่าขับรถมากี่วันแล้ว
พอวนิดาบอกว่าวันแรกเท่านั้น
สองสาวก็ร้องพร้อมกัน
“ฮ้า!!”
วนิดาขำๆกับอาการตกใจของ เพื่อนบอก
เพื่อนว่ากลัวอะไรกล้าๆหน่อย พูดแล้วยิ้
มเจ้าเล่ห์ยิ่งอยากแกล้ง เหยียบคันเร่งพุ่ง
ไปอย่างแรงจนสุมาลีหน้าชนคอนโซลแล
ะกัลยาหน้ากระแทกพนักที่ นั่งของสุมาลี
ร้องกันลั่นรถ แต่วนิดากลับหัวเราะชอบใจ
ที่ได้แกล้งเพื่อน
ไม่ มีใครเห็นว่า
3
ขนมของกัลยากลิ้งไปที่ใต้ที่นั่งวนิดา กลิ้ง
ไปกลิ้งมาอยู่ตรงนั้นตามแรงเหวี่ยงแรงกร
ะชากของรถ
ขณะที่วนิดา กำลังแกล้งเพื่อนอย่า
งสนุกอยู่คนเดียวนั้น มีรถจักรยาน
คันหนึ่งออกมาจากทางแยก คนขี่จั
กรยานผิวปากอย่างสบายอกสบา
ยใจ รถของวนิดาขับตามมาห่างๆ
อย่างไม่น่าห่วง
สุมาลีกับกัลยาทนไม่ไหวขอ
ร้องเพื่อนว่าให้จอดรถตนจะลง วนิด
าตอบขำๆว่าตกลงจอดก็ได้แต่พอเธ
อเหยียบเบรกปรากฏว่าเหยียบไม่ลง
ขณะกำลังพยายามนั้น เพื่อนสองคนก็ร้อง
โวยวายว่าไม่ไหวแล้วเลิกเล่นได้แล้ว
“ฉันไม่ได้เล่น แต่ฉันเหยียบเบรกไม่ได้
มันเบรกไม่ได้จริงๆ”
สุมาลี กับกัลยายิ่งตกใจ ส่วน
คนขี่จักรยานได้ยินเสียงรถต
ามหลังเสียงผิดปกติก็หันมอ
งแล้วรีบปั่น จักรยานหนี ปรา
กฏว่ายิ่งหนีรถยิ่งไล่ตามซ้ำยั
งส่ายไปมาตามที่เขาหลบหลี
กอีกด้วย
วนิดา เอะใจก้มมองเห็นกระป๋องขนมขัด
อยู่ใต้คันเบรก เธอพยายามเขี่ยมันออก
ระหว่างนั้นรถพุ่งเข้าเกือบชนจักรยาน
เธอหักหลบได้เฉียดฉิว กัลยากับสุมาลีร้อง
กันเสียงหลงหน้า ซีดเผือด
พริบตานั้น มีรถแล่นมาตัดหน้า สามสาวร้
องกันสุดเสียงพร้อมๆกับเสียงชน โครม!!
ooooooo
พอรถหยุดนิ่ง
วนิดาก็ก้าวลงจากรถเดินอาดๆ เข้าไปถาม
รถคันที่ถูกชนที่เจ้าของรถเดินลงมาดูรถเช่
นกัน เขาคือประจักษ์นั่นเอง
สุมาลีกับกัลยาหายตกใจเป็นปลิดทิ้งมอง
ประจักษ์ ตะลึงงัน สองสาวรีบสะกิดวนิดา
บอกว่าเราเป็นคนผิดนะ วนิดาไม่ฟังเสียง
โวยลั่น
“ไม่ผิด ฉันขับของฉันมาดีๆ
เขามาตัดหน้าฉันเอง
คุณจะรับผิดชอบยังไง”
“เธอต่างหากจะรับผิดชอบยังไง
ชนท้ายยังไงก็ผิด!”
วนิดา เถียงคอเป็นเอ็นว่าตนไม่
ผิดแล้วก้าวฉับๆไปดูที่ท้ายรถปร
ะจักษ์ปรากฏว่าไม่มี รอยถูกชน
เลยได้ทีขี่แพะไล่ ยืนกรานว่าตนไม่ผิด
รถเขาไม่เป็นอะไรแต่รถตนเป็นรอย
พูดย้ำใส่หน้าชายหนุ่มว่า
“ทำรถคน อื่นเป็นรอย ยังไงก็ผิด!
สรุปคุณผิด ฉันถูก คุณจะรับผิดชอบยังไง”
วนิดาลอยหน้าหวานๆ แต่ปากร้ายเผ็ดร้อ
นพูดๆๆจนประจักษ์อ้าปากค้าง พอได้จังห
วะเขาตัดบทว่าในเมื่อรถตนไม่เป็นอะไรก็ไ
ม่อยากคุยด้วยแล้ว พลางเดินไปขึ้นรถตัวเ
4
องจะขับออกไป
“ชนแล้วคิดจะหนีเรอะ!”
วนิดาตามไปทุบท้ายรถปัง!
เกิดเสียงโครม!! วนิดาตกใจมองที่พื้น ปรา
กฏว่ากันชนท้ายรถประจักษ์หล่นที่พื้น ชา
ยหนุ่มก้าวลงจากรถเดินมาอย่างเอาเรื่อง
ทำนองว่าในที่สุดเธอก็ผิด!
หลักฐานเห็นกับตาเช่นนี้
ประจักษ์ทวงถามความรับผิดชอบ วนิดาเ
ถียงไม่ออกทำเป็นตัดรำคาญว่า
“เอา อย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันว่าคุณน่าจะต้อง
การเงินมากกว่าคำขอโทษ จะเอาไปจัดกา
รกับรถของคุณยังไงก็เชิญ” เธอควักเงินยัด
ใส่มือเขาแล้วเดินอ้าวไปขึ้นรถ
“หยุดเดี๋ยวนี้! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน
อย่านึกว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้”
ประจักษ์ตามไปติดๆ แต่หยุดเธอไม่ได้
วนิดาขึ้นรถสตาร์ตแล้วขับพุ่งเฉี่ยว
จนประจักษ์กระโดดหลบแทบไม่ทัน
สุดท้าย ประจักษ์ก็แบมือดูเงินในมือ มองกั
นชนที่หล่นอยู่กับพื้นแล้วถอนใจเฮือกใหญ ่
ooooooo
วนิดา ขับรถพาสุมาลีกับกัลยาไปถึงสโมสร
สามสาวเดินตามกันเข้าไปในสโมสร
ความสวยและกลิ่นหอมของเนื้อสาว
ทำเอาหนุ่มๆในสโมสรมองกันตาค้าง ไม่ว่
าวนิดาเดินผ่านไปทางไหนก็มีแต่หนุ่มๆมอ
งเหลียวตามกันเป็นตาเดียว บ้างถึงกับสะ
กิดถามกันว่าเธอเป็นใคร
หนึ่งในหนุ่มๆที่มองวนิดาตาค้าง คือ
มนตรี เพื่อนสนิทของประจักษ์นั่นเอง เขา
ถึงกับแหวกบรรดาเพื่อนๆที่มองวนิดาตาค้
างออกไป พึมพำเหมือนเพ้อ
“สาวสวยคนนั้นคือใครกัน”
มนตรีมองตามวนิดาไปราวกับต้องมนตร ์
วนิดา ตั้งหน้าตั้งตาเดินหานายดาวผู้เป็นพ่
อที่นัดพบกันที่นี่ สุมาลีกับกัลยาเดินตามว
นิดาแต่ตาชำเลืองมองหนุ่มๆที่บ้างเดินตา
มบ้างมอง ตะลึง จนวนิดาถามว่าเป็นอะไร
สุมาลีจึงชี้ให้ดู พอวนิดาหันไปเห็นหนุ่มๆม
องกันหน้าสลอน ก็ถึงกับเหวอ
ในกลุ่มหนุ่มๆ ที่ยืนกันอยู่นั้น
มีมนตรีอยู่ด้วย จู่ๆเขาก็ถูกเพื่อ
นเอาเท้ายันจนถลาไปเกือบชนว
นิดา เขาหันไปมองเพื่อนเคืองๆ
แต่พอหันหน้ามาทางวนิดาก็เก๊กเท่
ทำเสียงหล่อแนะนำตัวเองว่า
5
“สวัสดีครับ ผม ร้อยเอกมนตรี
พูนทวีเกียรติ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงชื่ออะ
ไรครับ”
“วนิดา ค่ะ” สุมาลีชิงตอบ
วนิดาตกใจหันไปปรามเพื่อน แต่สุมาลีกลั
บเด้งไปยืนตรงหน้ามนตรีแนะนำตัวเองว่า
“ส่วนดิฉันชื่อสุมาลีค่ะ” พอสิ้นเสียงสุมาลี
กัลยาก็เอาบ้างแนะนำตัวเองต่อ
แต่ทั้งสองชื่อเหมือนลมพัดผ่านหู
เพราะเสียงหนุ่มๆ ที่อุทานออกมาพร้อมกั
นมีเพียงชื่อเดียวคือ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณวนิดา...”
วนิดา หันไปบอกเพื่อนทั้งสองว่าเรารีบ
ไปกันดีกว่า มนตรี ถามว่าจะรีบไปไหน
พอเธอชักสีหน้าใส่ก็รีบแก้ตัวว่า
ที่ถามเพราะเป็นห่วง ไม่เคยเ
ห็นเธอมาที่นี่เกรงจะหลงทาง
ถ้าอยากไปไหนจะพาไป ตนเต็มใจช่วย
วนิดาไม่ตอบ กัลยาเลยตอบแทนว่า
“นิดเขามาหาคุณพ่อค่ะ”
วนิดาหงุดหงิดมากที่เพื่อนพูดแทนตนอยู่เรื่
อย แต่พอมนตรีได้ยินก็อุทานอย่างตื่นเต้น
“คุณนิด...
ชื่อเล่นยังน่ารักเลยนะคร้าบบบบ” พูดแล้
วทำตาปิ๊งๆส่งยิ้มหวานให้จนวนิดาทำหน้
าไม่ถูก
ooooooo
นาย ดาวมาถึงก่อนแล้ว
แต่ติดคิดบัญชีกับลูกหนี้ อยู่อีกมุมหนึ่ง ลูก
หนี้คนนั้นถูกนายดาวแจกแจงหนี้ให้ฟังแล้
วบอกลูกหนี้ว่าทางเดียวที่จะแก้ ปัญหาได้
คือเอาที่นาแถวอยุธยามาให้ตน
ลูกหนี้คนนั้นตกใจเพราะที่นานั้นเป็นของ
แม่ยาย
นาย ดาวลำดับญาติให้ฟังว่า แม่ยายเขาเ
ป็นแม่ภรรยาและภรรยาเขาใช้นามสกุลเดี
ยวกับเขาซึ่งเสมือนเป็นคนคน เดียวกัน ถ้า
สามีเป็นหนี้ภรรยาก็ต้องร่วมใช้หนี้ด้วย
นายดาวรุกไล่ บี้พูดเร็วเสียงดัง จ
นลูกหนี้คนนั้นทั้งอายทั้งคิดไม่ทัน
ตอบรับอยู่คำเดียวขอรับ...ขอรับ จนสุดท้า
ยนายดาวสั่งให้เอาโฉนดที่นามาให้เสียจะ
ได้สิ้นเรื่องกันเสียที ลูกหนี้คนนั้นทำหน้าเห
มือนจะร้องไห้ แต่ปากก็ยังตอบ “ขอรับ...”
นั่นแหละนายดาวจึงเดินหัวเราะร่าผ่านไป
นายดาวเดินผ่านไปทางไหน ผู้คนแถวนั้น
ก็จะพากันหลบหน้าหลบตากันหมด เพรา
ะทุกคนเป็นลูกหนี้นายดาวกันถ้วนหน้า...
ooooooo
ขณะ มนตรีพยายามที่จะยัดเยี
ยดตัวเองให้ความช่วยเหลือวนิ
ดา ถามว่าคุณพ่อเธอชื่ออะไร
ถ้าตนรู้จักจะได้ช่วยตามหา แต่ยังไม่ทัน
ที่สุมาลีกับกัลยาจะชิงกันเสนอหน้าตอบ
เสียงหนึ่งก็ดังก้องขึ้น
“ยัยนิด...”
“คุณพ่อ...”
6
ทุก คนหันขวับมอง มนตรีที่หน้าเป็นทำเ
ท่อยู่หยกๆพอเห็นนายดาวเท่านั้นหน้าเห
ลือสองนิ้วทันที ส่วนเพื่อนๆที่ยืนหลีวนิดา
กันอยู่ ก็พากันอุทานพร้อมกันโดยไม่ได้นั
ดหมาย
“ดาว วงศ์วิบูลย์!!”
ชาย หนุ่มกลุ่มนั้นต่างหน้าเสีย แต่น
ายดาวหน้ายิ้มแป้นเพราะเจอลูกหนี้
ทีเดียวเป็นแผงไม่ต้องเที่ยวตามหาที
ละ คน แต่พอนายดาวเดินเข้าไปหา
พวกนั้นก็วงแตก เหลือแต่มนตรีที่ยืนอยู่ต
รงนั้นคนเดียว ไม่ใช่ไม่มีหนี้หรือกล้าเผชิ
ญเจ้าหนี้ แต่เพราะขาแข็งจนก้าวไม่ออก
สุดท้ายทำใจดีสู้เสือยกมือไหว้
สวัสดีนายดาว
พอนายดาวถามว่าเขาเกิน กำหนดช
ำระหนี้มาสามวันแล้วจะคืนวันนี้เลย
ไหม มนตรีก็อึกอักติดอ่างขึ้นมาทันที
อ้างว่าตนมีธุระด่วนยกมือไ
หว้ลาเลย แต่ยังอาลัยวนิดา
ปั้นยิ้มทำตาปริบๆพูดเบาๆ
“หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเราคงได้ไปทานข้าวด้
วยกันสักครั้งนะครับคุณวนิดา”
ส่วนนายดาวก็กระซิบมนตรีอีกต่อหนึ่
งว่า “หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณคงใช้หนี้
ผมได้โดยเร็วนะคุณมนตรี”เท่านั้นเอง
มนตรีก็เปิดแน่บ
พอ พวกหนุ่มๆไปกันหมดแล้ว
นายดาวบอกลูกสาวว่า
“ลูกอย่าไปสนใจไอ้คนพวกนั้นเลยนะ
พวกมันไม่ได้เรื่องเลยสักคนเดียว
ลูกไม่ต้องไปเสียใจอาลัยอาวรณ์ พ่อจะหา
ผู้ชายที่ดีกว่านี้มาให้ลูกให้ได้ คอยดูสิ”
สุมาลีฟังแล้วแอบกระซิบกัลยาว่า “เห็นคว
ามโชคร้ายของยัยนิดรึยังล่ะ”
“ไม่มีใครอยากเป็นลูกเขยนายดาว
วงศ์วิบูลย์ จอมหน้าเลือดหรอก” พูดแล้วส
องสาวทำหน้าสยองกับความหน้าเลือดข
องพ่อเพื่อน
ooooooo
พอก ลับถึงบ้าน
นายดาวปรารภกับสมหมายคนขับรถว่า
วนิดาอายุ 22 แล้ว แต่ยังทำตัวเป็นเด็กไม่
รู้จักโตแบบนี้ เมื่อไรจะมีคนมาขอสักที สม
หมายพูดเอาใจว่ามีคนเข้าแถวยาวเหยียด
จนวนิดาเลือกไม่ถูกต่างหาก
“ใช่ ลูกสาวฉันทั้งสวยทั้งเก่ง แต่พอใครๆรู้
ว่ายัยนิดเป็นลูกของนายดาว วงศ์วิบูลย์ ไ
อ้ผู้ชายพวกนั้นก็พากันเผ่นแน่บ”
คุย กันแล้ว นายดาวบ่นสงสารลูกที่เกิดม
ามีตนเป็นพ่อ คิดแล้วตัดสินใจ “เห็นทีฉัน
ต้องหาลูกเขยที่ดีที่สุดให้ยัยนิดด้วยตัวเอง
บางที...” พูดพลางนายดาวหยิบสมุดรายชื่
อลูกหนี้ขึ้นมาพลิก บอกสมหมายว่า “อาจ
เป็นใครสักคนที่มีชื่ออยู่ในนี้ก็ได้ หึๆๆ”
7
วัน นี้ ประจักษ์กับประจวบผู้เป็นน้องชาย
ชวนกันไปตีเทนนิสที่สนาม โดยมีพิสมัยแล
ะปราณีคนรักของทั้งสองไปนั่งดูคุยกันอย่า
งถูกคอ สองสาววางแผนว่าจะแต่งงานวันเ
ดียวกัน แค่วางแผนก็พากันตื่นเต้นว่าพวก
สาวๆ ทั่วพระนครคงพากันอิจฉาเราสองค
นทั้งเมืองทีเดียว
ออกกำลังกันเสร็จ ประจวบบ่นว่า
เมื่อไหร่ตนถึงจะชนะพี่ชายได้สักที
ประจักษ์แนะแกมสอนว่า
“แกต้องใจเย็น ใช้สติมากกว่าใช้อารมณ์
ไม่ใช่เฉพาะแต่ การเล่นกีฬา แต่แกต้องหัด
ใช้กับการทำงานแล้วก็การใช้ชีวิตด้วย”
ประจวบ ได้ฟังพี่ชายอบรมอยู่บ่อยๆ
เลยแซวว่าบ่นเหมือนคนแก่จ
นบางครั้งตนนึกว่ามีพ่ออีกคน
ประจักษ์เลยอบรมแถมไปอีกว่า เพราะเข
าทำตัวเป็นเด็กอยู่อย่างนี้จะไม่ให้ตนห่วง
ได้ยังไง
“ผมรู้ครับว่าพี่ชายของผมคนนี้รักและห
วังดีกับผมมากที่สุด ถ้าผมเดือดร้อน ผ
มรู้ว่าพี่ใหญ่ต้องช่วยผมเป็นคนแรก”
ประจวบอ้อนพี่ชาย
“เพราะฉะนั้น คุณเล็กก็ควรจะรักคุณใหญ่
มากๆเหมือนกันนะคะ” พิสมัยทีเล่นทีจริง
ทั้ง หมด เลยหยอกกันอย่างร่าเริงประส
าคนรัก จนประจักษ์ถามขึ้นว่าเที่ยงนี้เรา
จะไปทานอะไรกันดีตนชักหิวแล้ว ประจ
วบเสนอไปที่ภัตตาคารจีนเปิดใหม่ดีไหม
แต่มื้อนี้คนชนะต้องเป็นเจ้ามือ
ประจักษ์ ตกลงด้วยความเต็มใจ แต่พ
ริบตานั้นเองประจวบก็หน้าเสียเมื่อเห
ลือบเห็นนายดาวยืนโบกมือและส่งยิ้ม
ให้อยู่อีกมุมหนึ่งของสนามเทนนิส เขาเลย
ปดพี่กับสองสาวว่าพอดีเจอเพื่อนให้พวกเ
ขาไปกันก่อนเดี๋ยวตนตามไป
ooooooo
ประจวบ กังวลใจมากที่เจอนายดา
วเพราะเป็นหนี้อยู่และยังไม่มีเงินใ
ช้คืน พอเจอนายดาวก็รีบบอกว่าเสี
ยใจที่ตนยังไม่มีเงินมาชำระหนี้ให้
นายดาวพูดอย่างอารมณ์ดีว่าตนรู้ ที่มานี่เ
8
พราะมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ
สองเรื่อง เรื่องหนึ่งเป็นข่าวดี
และอีกเรื่องเป็นข่าวร้าย
ถามหยอกว่าอยากฟังข่าวไหนก่อน
ประจวบขอฟัง ข่าวร้ายก่อน นายดาว
เลยแจ้งยอดหนี้ค้างชำระทั้งหมดว่าเข
าติดอยู่ห้าหมื่นบาท ทำเอาประจวบเ
ส้นกระตุกลุกพรวดขึ้นยืนถามว่าเป็นไ
ปได้อย่างไร นายดาวแจกแจงว่าเขาค้
างชำระทั้งต้นทั้งดอกมาสามสิบเดือน
ดอกทบต้นทบดอกทบไปทบมาเลยยอดสูง
ทั้งเขาก็ไม่มีของการันตีไม่มีผู้ ค้ำประกันด้
วยพูดแล้วเปรียบให้ฟังว่า
“คุณน่าจะเอาอย่างพี่ชายคุณ เงินเดือนมา
กกว่าคุณไม่กี่มากน้อยแต่หนี้สินไม่มี”
ประจวบหัวเสียแต่จำต้องรับสภาพถามว่า
แล้วข่าวดีที่นายดาวจะบอกหวังว่าคงเป็น
เรื่องดีจริงๆ
“เป็นเรื่องที่น่ายินดีแน่ๆ” นายดาวพูดพลา
งจ้องหน้าประจวบอย่างมีเลศนัย เจ้าเล่ห ์
ประจักษ์ พิสมัย
และปราณีสั่งอาหารทานกันจนจะอิ่ม
แล้วประจวบยังไม่มา ประจักษ์บ่นว่าเจ้านี่
เจอเพื่อนทีไรคุยติดลมทุกที ขอโทษปราณี
แทนบอกว่าตนจะสั่งสอนให้เอง
“คุณใหญ่อย่าไปเอ็ดคุณเล็กเล
ยนะคะ ดิฉันเข้าใจคุณเล็กค่ะ”
ปราณีรีบขอกลัวประจวบโดนด ุ
ooooooo
วัน นี้ วนิดากับเพื่อนรักทั้งสองช
วนกันมาที่ภัตตาคารจีนเช่นกัน
พอจะเข้าร้านก็เจอมนตรีเข้าพอดี มนตรีดีใ
จมากบอกว่าวันนี้โชคดีจริงๆ กัลยากับสุม
าลีเลยหยอกว่าพวกตนก็ถือว่าโชคดีเหมือ
นกัน มื้อนี้เขาจะเลี้ยงข้าวพวกตนใช่ไหม
มนตรีสะอึกในอก กลั้นใจตอบ “เอ่อ...
ครับ”
สุมาลี จัดแจงชวนว่า
“เห็นเขาว่าร้านนี้หูฉลาม เป็ดปักกิ่ง หมูหัน
เป๋าฮื้อ อร่อยมาก พวกเราจะทานอะไรดี”
กลัยาบอกวา่เอาทกุอยา่งทีพ่ดูมานัน่แหละ
มนตรี กำลังยกน้ำดื่มถึงกับสำลักพรวด รี
บเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากขอโทษพวกสาวๆ
เชิญสั่งกันตามสบายแล้วขอตัวไปห้องน้ำ
สักครู่ พอมนตรีลุกไปวนิดาติงเพื่อนว่าแก
ล้งเขาแบบนี้จะดีหรือ กัลยากับสุมาลีพูดป
ระสานเสียงกันว่า จะจีบลูกสาวนายดาวมั
นต้องกระเป๋าหนัก ถ้าแค่นี้ไม่มีเงินจ่ายก็ตั
ดออกไปจากรายชื่อได้เลย
วนิดาเลยนิ่งไป พนักงานเอาน้ำมาเสิร์ฟ
ทำน้ำหกใส่วนิดาเธอไม่โกรธ
9
บอกเพื่อนว่าขอไปห้องน้ำก่อน กั
ลยาขอตามไปด้วยเพราะสงสัยม
ะขามที่ทานเมื่อเช้าทำพิษเข้าแล้ว
ลุกกุมท้องเดินตามวนิดาไป
ooooooo
มนตรีแอบไปเปิดดูกระเป๋าสตางค์เทียบกั
บอาหารที่สุมาลีกับกัลยาสั่งแล้วหน้าซีดใ
จสั่น พึมพำ
“ซวยจริง ไม่พอค่าอาหารที่แม่คุณสั่งกันแ
น่ ทำยังไงดี”
แล้ว เขาก็ดีใจเหมือนฟ้ามาโปรด
เมื่อเห็นประจักษ์เดินมาพอดี
เขาวิ่งเข้าไปทัก เอ่ยปากยืมเงินบอกว่าจ
ะเอาไปเลี้ยงข้าวสาว ทำเอาประจักษ์งง
มนตรีรีบชี้แจงว่า
“ไม่ใช่สาวธรรมดานะ แต่เป็นสาวคนพิเศษ
เธอคนนี้คือรักแรกพบของฉัน หน้าหวาน
ขนตางอน ผิวขาวดั่งแม่แตง ร่มใบ กลิ่นก็
หอมยวนใจเหมือนนางสีดาไม่มีผิด”
ประจักษ์ฟังแล้วมึนถามว่าผู้
หญิงที่ไหนจะสวยได้ขนาดนั้น มนตรีกลั
วเพื่อนไม่เชื่อรีบแนะนำอีกว่าเธอชื่อวนิด
าเป็นลูกสาวนายดาว ประจักษ์ชะงักกึก
ถามว่าดาวไหน พอมนตรีบอกว่านายดาว
วงศ์วิบูลย์ไง ประจักษ์นึกๆ
“นายดาว วงศ์วิบูลย์ ฮะ! ไอ้เจ้าหนี้หน้าเลื
อดนั่นน่ะเหรอ...”
มนตรี พยักหน้าหงึกดีใจที่เพื่อนรู้จัก แต่ตก
ใจที่เพื่อนพูดเสียงดังรีบเอามือปิดปากประ
จักษ์กลัวคนอื่นได้ยิน แต่ ประจักษ์ไม่กลัว
พูดเสียงดังกว่าเก่าว่าใครได้ยินก็ไม่กลัว
ถามว่านึกยังไงไปชอบยัยนั่น
ขณะนั้นเอง วนิดาออกจากห้องน้ำนัดกับกั
ลยาว่าจะมารอที่ข้างนอกเดินผ่านพอด ี
มนตรี ไม่ชอบใจที่เพื่อนรักมาเ
รียกผู้หญิงในดวงใจของตนอย่
างนั้น บอกว่าเธอชื่อคุณวนิดา
พอดีวนิดาได้ยินชื่อ ตัวเองเลยชะงักฟัง เ
ธอเห็นแต่มนตรีเพราะประจักษ์ยืนหันหลั
งให้
ประจักษ์สวดยับว่าแค่รู้
ว่าเธอเป็นลูกสาวนายดาวก็เดาได้
แล้วว่านิสัยเป็นอย่างไร
วนิดาขยับไปอีกนิด เห็นประจักษ์ด้านข้าง
แต่ก็จำได้แม่นยำว่า “นายคนนั้น!”
10
แค้นเก่าคุกรุ่นทันท ี
มนตรีเถียงเพื่อนว่าพ่อกับลูกมันคนละ
คนกัน เผลอๆถ้าวนิดารับรักตนนายดา
วอาจจะยกหนี้ให้ฟรีๆก็ได้ เข้าทำนอง
“เรือล่มในหนองทองจะไปไหน”
ประจักษ์ฉุนกึกด่าเพื่อนว่าทุเรศ เป็นทหาร
ไปทำอย่างนั้นก็ไม่ต่างกับการขายตัวคิดจ
ะใช้ตัวเองปลดหนี้ฟังแล้วสมเพช
เลย กลายเป็นเพื่อนรักมาโต้เถียงกัน
มนตรีถามว่าตกลงจะให้ตนยืมเงินรึ
เปล่า ประจักษ์บอกว่าทีแรกก็จะให้
แต่ตอนนี้ถึงมีก็ไม่ให้ ว่าแล้วเดินไปเลย
“อ้าว...เฮ้ย...แล้วจะทำยังไงล่ะเนี่ย”
มนตรีมึน นอกจากยืมเงินไม่ได้แล้วยังโด
นด่าอีก
ส่วนวนิดาค่อยๆโผล่หน้ามองตามประจัก
ษ์ไปอยา่งมีแผนการจะแกเ้ผ็ดเสียให้สะใจ!
ooooooo
ตอนที่2
แผนการที่วนิดาคิดว่าสะใจที่สุดแล้วคื
อ แกล้งถือแก้วน้ำหกใส่ประจักษ์ พอเ
ห็นหน้าคนทำประจักษ์ก็พูดอย่างระอา
“เธออีกแล้วเหรอ”
ทั้ง คู่ต่อล้อต่อเถียงกันอีกตามเคย เถี
ยงและแอบด่าพอได้สะใจวนิดาก็แล
บลิ้นปลิ้นตาหลอกก่อนเดินหนีไปดื้อ
ๆ ประจักษ์มองตามสบถอย่างหัวเสีย
“เด็กบ้า!”
กลับไปถึงโต๊ะ พิสมัยถามว่าทำไมเสื้
อเปื้อนอย่างนี้เขาตัดบทว่าตนซุ่มซ่า
มทำน้ำหกเองแล้ว จ่ายค่าอาหาร ต
าเหลือบมองไปอีกโต๊ะเห็นมนตรีกำลั
งนั่งอยู่กับสุมาลีก็นึกในใจว่าไม่เห็น
สวยอย่างที่มนตรีบอกซักนิดเดียว
แต่ที่แท้คือพอประจักษ์คล้อยหลัง
ไป วนิดากับกัลยาก็กลับมาที่โต๊ะ
เลยเข้าใจผิดไป
คืน นี้ ที่บ้านมหศักดิ์ตึงเครียดมากเ
มื่อจนดึกแล้วประจวบยังไม่กลับบ้า
น คุณนายน้อมผู้เป็นแม่นั่งไม่ติดให้ป้
าทองกับประจักษ์โทร.เช็กไปตามบ้าน
เพื่อนหรือคนรู้จักก็ไม่มีใครรู้ คุณนายเสนอ
ให้แจ้งความแต่ประจักษ์เห็นว่าน้องไม่ใช่เ
ด็กแล้ว เลยถูกแม่บอกให้ออกไปตามหาน้
องด้วยแม่เป็นห่วง
ไม่ทันไร ไปล่ก็หิ้วปีกประจวบเข้ามาบอกว่
าเขาเดินมาหมดสติที่หน้าบ้าน คุณนายผ
วาเข้าไปถามว่าใครทำอะไรลูก ประจวบค่
อยๆลืมตาร้องไห้ฟูมฟายขอให้พี่ชายและแ
ม่ช่วยตนด้วย ครู่เดียวก็หลับไป ประจักษ์ไ
ด้แต่มองหน้าน้องคิดเดาไปต่างๆนานาว่า
เกิดอะไรขึ้น
11
จน กระทั่งเช้า เมื่อประจักษ์ถามว่าเมื่
อคืนไปไหนมาถึงได้เมาหัวราน้ำแบบ
นั้น ประจวบปดเพื่อให้พี่ชายสบายใจ
ว่าเพื่อนชวนไปดื่มและไม่ยอมให้กลับ
ครั้นถูกซักว่าแล้วร้องไห้ทำไม ประจวบหน้
าเสียแต่ก็ตอบเลี่ยงไปว่า
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ
คนเมาก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
ooooooo
เมื่อ ประจวบไปที่กรมทหารม้าตามปกติ
เขาถูกนายดาวพรวดออกมาขวาง
ทวงคำตอบที่ค้างไว้ตั้งแต่ เมื่อวาน
เมื่อเห็นประจวบอึกอักลังเล
นายดาวหว่านล้อมว่า
“ผมไม่เห็นว่าคุณจะต้องคิดอะไรมาก
คุณได้ลูกสาวผมไปเป็นภรรยา ก็เหมือนไ
ด้เพชรเม็ดงามไปครอบครองจะต้องคิดอ
ะไรอีก”
ประจวบ ย้อนถามว่าตนมีคนรักอยู่แล้วจะ
ให้แต่งงานกับลูกสาวเขาได้ยังไง นายดาว
บอกให้ไปบอกเลิกกับคนรักเสีย ประจวบด่
าสวนไปทันทีอย่างรับไม่ได้ว่า
“เห็น แก่ตัว...ผมจะไม่มีวันยอมให้ลูกสาว
คุณมาใช้สกุลมหศักดิ์ที่ผมเคารพบูชา ถึง
คุณจะยื่นฟ้องศาลหรือทำกับผมยังไง คุณ
ก็ไม่สามารถซื้อผมไปเป็นผัวลูกสาวคุณไ
ด้หรอก”
นายดาวคุยโวว่ามีหลายค
นที่ต้องการเป็นลูกเขยตน
ประจวบถามว่าแล้วทำไมต้องเป็นตน
“เพราะ คุณเป็นมหศักดิ์ยังไงล่ะ
คิดให้ดี ตอนนี้ผมเป็นฝ่ายได้เปรียบ
คุณจะยอมขึ้นศาล ยอมถูกถอดจาก
ตำแหน่งหน้าที่การงานจริงน่ะเหรอ
คุณจะให้มหศักดิ์ สกุลที่เต็มไปด้วยเกียรติ
ยศต้องพังพินาศเพียงเพราะคุณคนเดียวเ
หรอ...เฮ้อ... น่าเสียดาย...น่าเสียดาย”
นายดาวเข้าไปบีบไหล่ประจวบแน่น ยื่นค
ำขาดว่าถ้าเขาไม่ยอมแต่งงานกับลูกสาว
ตนจริงๆก็ให้ใช้หนี้ให้ครบภายใน สามวัน
ประจวบตกใจต่อรองเป็น 6 เดือนได้ไหม
นายดาวไม่ยอมหัวเด็ดตีนขาดก็ให้แค่สาม
วัน ว่าแล้วเดินไปอย่างผยอง
“ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานกับลูกสาวของแก
12
เด็ดขาด!!” ประจวบพึมพำกำมือแน่น
ooooooo
เหมือน พรหมลิขิตให้ชีวิตต้องเจอกัน วัน
นี้วนิดาไปขี่ม้าที่สนามม้าตามลำพัง ควา
มสวยสง่าบนหลังม้าของเธอทำให้ชายห
นุ่มข้างสนามพากันฮือฮาปรบมือเป่าปาก
ชื่นชมให้กำลังใจกันอึกทึก
ประจักษ์จูงม้าออกมาเอะใจหันไปมอง แล้
วก็ต้องอุทานอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นเป็
นวนิดาว่า “ยัยเด็กนี่อีกแล้วเหรอ” แล้วเบ้
หน้าเมื่อเห็นพวกหนุ่มๆพากันคลั่งไคล้พึม
พำว่า “ไม่เห็นน่าชื่นชม”
ทัน ใด วนิดาตกใจร้องสุดเสียง “ว้าย!!” เมื่
อม้าสีดาที่เธอขี่เกิดพยศยกขาหน้าขึ้นจนเ
ธอต้องกอดคอม้าไว้แน่น พวกหนุ่มๆขี้หลี
ที่ทำท่าหลงใหลเมื่อครู่พากันมองเหวอทำ
อะไรไม่ถูก
“ทำไมไม่มีใครเข้าไปช่วยฮะ!!”
ประจักษ์ตะโกน
พวก หนุ่มคะนองเหล่านั้นพากันส่ายหน้
า ประจักษ์จึงกระโดดขึ้นควบม้าไปช่วยดึ
งวนิดามานั่งม้าของตัวเองแล้วเขาก็ขี่ เจ้า
สีดาปราบพยศจนสำเร็จด้วยความอ่อนโ
ยนเมตตา
วนิดาชื่นชมเขาเอ่ย ขอบใจที่ช่วย แต่พอ
ถูกประจักษ์พูดอย่างเย็นชาว่าตนทำตาม
หน้าที่ไม่ได้หลงเสน่ห์เธอเหมือน คนอื่น ค
วามรู้สึกดีๆของวนิดาก็เลยกลายเป็นฉุน
ต่อปากต่อคำกันตามเคย สุดท้ายแม้แต่คำ
ขอบคุณที่ให้ไปเธอยังทวงคืน จนประจักษ์
ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ บ่นงึมงำ
“ลูกเต้าเหล่าใคร ขออย่าให้เจออีกเลย”
ooooooo
ประจวบ อึดอัดกลัดกลุ้มเรื่องหนี้สินแต่
ไม่ปริปาก บอกใคร จนตัดสินใจบางอย่
างแล้วจึงพูดเปรยๆกับปราณีว่า ถ้าตน
ต้องไปที่ไหนสักที่ที่ไกลๆเธอจะรอไหวไ
หม ปราณีหน้าเสียถามว่าเขาจะไปไหน
เมื่อประจวบกลบเกลื่อนไปว่าก็แค่อ
ยากรู้ว่าเธอรักตนมากแค่ไหนเท่านั้น
เธอตอบอย่างหนักแน่นมั่นคงว่า
“น้องรักคุณพี่มากกว่าสิ่งใดๆในโลก และไ
ม่ว่าคุณพี่จะต้องไปไหนที่ไกลแสนไกลหรือ
นานแค่ไหนน้องก็จะรอคุณพี่ค่ะ”
“ขอบใจนะจ๊ะยอดรักของฉัน”
ประจวบกอดปราณีไว้ ด้วยความรัก
แต่แอบถอนใจอย่างครุ่นคิด
จน เย็น เมื่อประจักษ์กลับถึงบ้าน
จึงรู้เรื่องหนี้สินของประจวบ เมื่อไปนั่งปรึก
ษากันพร้อมหน้าทั้งสามคน คุณนายน้อม
บอกประจักษ์ต้องช่วยน้อง ให้หาเงินไปคืน
นายดาวเสียเรื่องจะได้ จบๆไป
ประจักษ์ยอมรับตรงๆว่า
ตนไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น แล้วบ่นน้อ
งชายว่าเคยเตือนแล้วว่ามีอะไรให้บอกทำ
ไมถึงปล่อยให้เรื่องบาน ปลายขนาดนี้ กลั
บถูกผู้เป็นแม่ดุว่าอย่าไปว่าน้องเพราะกำ
ลังขวัญเสีย
13
“ก็เพราะคุณแม่ให้ท้ายน้องอย่างนี้น่ะสิครั
บ ตาเล็ก ถึงไม่โตสักที” ประจักษ์บ่นแม ่
“อ้าว...แล้ว นี่อะไรมาว่าแม่ด้วยอีกคน
ถ้าจะต้องโทษกันละก็ ต้องโทษอีนังมณฑา
นังนี่มันผูกใจเจ็บโกรธแค้นมหศักดิ์ ถึงคิด
จองล้างจองผลาญให้เราล่มจม!”
ประจักษ์แย้งว่าป้ามณฑาคงไม่ได้เกี่ยวข้อ
งรู้เรื่องอะไรกับนายดาวหรอก
“แม่ว่าป้ากับหลานมันต้องรู้กัน
พ่อใหญ่...พ่อใหญ่ต้องช่วยน้องนะลูก”
คุณนายหันมาฟูมฟายต่อ
ประจักษ์ สงสารน้อง รับปากว่าจะ
ไปเจรจาผัดผ่อนกับนายดาวให้เอ
ง ประจวบจึงยอมเผยเงื่อนไขของ
นายดาวว่า “เขาจะปลดหนี้ให้ผม
ถ้าผมแต่งงานกับลูกสาวเขา”
พอรู้ ข้อแม้นี้เท่านั้น
คุณนายน้อมก็เป็นลมไปเลย
ooooooo
คุณนายน้อมมีความแค้นฝังใจ
กับมณฑาย่าของวนิดามาเนิ่นนาน
ทั้งสองเป็นคู่สะใภ้ โดยมณฑาเป็นสะใภ้ใ
หญ่และคุณนายน้อมเป็นสะใภ้เล็ก แต่เพร
าะมณฑาเป็นกุลสตรีมีเมตตาโอบอ้อมอา
รีจึงเป็นที่รักใคร่ ของพระยามหศักดิ์ดำรง
สามี ซึ่งเป็นพี่ชายของสามี คุณนายน้อม
ความ ริษยาทำให้คุณนายน้อมเวลานั้นใส่
ร้ายป้ายสีมณฑา เป่าหูพระยามหศักดิ์ธำ
รงว่ามณฑาคบชู้สู่ชายขโมยเครื่องเพชรไป
ปรนเปรอชายชู้ พระยามหศักดิ์ธำรงหูเบาโ
กรธเกลียดมณฑาจนไล่ออกจากบ้าน
แต่นั้นมา มณฑาก็ไปอยู่กับนายดวง
วงศ์วิบูลย์ผู้เป็น หลานชาย
ได้รับการดูแลจากวนิดาอย่างดี
จนย่าหลานคู่นี้สนิทสนม กันมาก
จากนั้น คุณนายน้อมก็กระหยิ่มยิ้มย่องว่า
ถ้าไม่มีสะใภ้ คนโต ต่อไปทรัพย์สมบัติทุก
อย่างก็ต้องตกเป็นของตน
จน วันนี้ เมื่อนายดาวมีข้อแม้ให้ประจ
วบแต่งงานกับวนิดาเพื่อยกหนี้ให้แลก
กับการถูก ฟ้องล้มละลายเสียชื่อเสียง
วงศ์ตระกูล คุณนายน้อมจึงรับไม่ได้ เ
คี่ยวเข็ญให้ประจักษ์ต้องช่วยน้อง
ย้ำเป็นเรื่องคอขาดบาดตายว่า
“ลูกจะให้น้องแต่งงานกับลูกสาวไอ้หน้าเลื
อดนั่นไม่ได้เด็ดขาด”
คุณนายน้อมตีโพยตีพายจนประจักษ์ขอใ
ห้ใจเย็นๆ เรามาช่วยกันหาทางช่วยประจ
วบกันดีกว่า
“จะช่วยได้ยังไง ตอนนี้มหศักดิ์เหลือแต่ชื่อ
เท่านั้น...”
14
ประจวบ ได้แต่มองหน้าแม่กับพี่ช
ายด้วยความรู้สึกผิด ไม่สบายใจ
พลันก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมา
นั่นคือหนีไปหาเงินมาใช้หนี้ โดยเขียนจ
ดหมายลาทิ้งไว้ที่บ้านฉบับหนึ่ง และไป
ให้ปราณีคนรักฉบับหนึ่ง
รุ่ง เช้า ปราณีถือจดหมายมาหาคุณนายน้
อมที่บ้านแต่เช้า ตาบวมเหมือนผ่านการร้
องไห้มาทั้งคืน เมื่อเจอกับคุณนายน้อม ต่
างมองจดหมายในมือของอีกฝ่ายอย่างเด
าเรื่องออก พอดีประจักษ์มาพบถามว่าเกิ
ดอะไรขึ้น จากนั้นทั้งสามจึงพากันไปนั่งที่
ห้องรับแขก
ooooooo
ประจักษ์ เป็นคนอ่านจดหมายให้ฟัง ประ
จวบเขียนกราบเท้าแม่และขอโทษพี่ชายที่
ไปโดยไม่บอกกล่าว เขียนบอกว่าเขาได้ลา
ออกจากราชการทหารเรียบร้อยแล้ว และ
จะรีบหางานทำหาเงินมาใช้หนี้นายดาวให้
เร็วที่สุด ฝากแม่กับพี่ชายดูแลปราณีสุดที่
รักของตนด้วย สัญญาว่าจะรีบกลับมา
คุณนายน้อมร้องไห้โฮตีโพยตีพายสงสารลู
ก ส่วนประจักษ์นิ่งครุ่นคิดที่จะต้องทำอะไ
รสักอย่าง
ไว เท่าความคิด บ่ายนี้เขาไปที่
บ้านนายดาวแต่นายดาวไม่อยู่
คนใช้บอกว่าอยู่แต่วนิดา เขาจึงตัดสินใจคุ
ยกับวนิดาแทนก็ได้ คนใช้บอกว่าไม่ทราบ
ว่าวนิดาไปไหนขอให้รอสักครู ่
ที่แท้นายดาวไปหาคุณ หญิงน้อม
ที่บ้านบอกว่าจะมาคุยเรื่องงานแ
ต่งงานของประจวบกับลูกสาวตน
คุณหญิงโกรธจนพูดแทบเป็นตะโกน ประ
กาศไม่ยอมให้ตระกูลผู้ดีอย่างมหศักดิ์ต้อง
ไปคลุกกับตระกูลไพร่อย่างเขา เด็ดขาด ด่
านายดาวว่าอยากหาผัวให้ลูกจนตัวสั่นระ
ริก ต้องใช้เงินซื้อผัวให้ลูกสาวตัวเอง
“ผมไม่ต้องการซื้อสามีให้ลูกสาว ตัวเอง
ผมต้องการให้ ลูกสาวมีสามีที่ดี และลูกชา
ยของคุณนายก็คือผู้ชายคนนั้น คุณนายจ
ะไม่เสียใจเลยที่ได้วนิดาลูกสาวของผมเป็
นศรีสะใภ้” นายดาวยังใจเย็น
คุณ นายบอกนายดาวอย่างสะใจว่าตอน
นี้ประจวบหนีไปแล้ว คิดว่านี่เป็นไม้ตายที่
ฟาดหน้าแงนายดาวได้ฉมัง แต่ที่ไหนได้ น
ายดาวกลับพูดหน้าตาเฉยอย่างเป็นต่อเ
ต็มที่ว่า
“ในเมื่อจำเลยหนีไป แล้วแบบนี้ ถ้าเรื่องถึง
ศาลไม่มีจำเลยมาแก้ตัวผมก็ได้เปรียบชน
ะใสๆ มหศักดิ์ล้มละลาย บ้านและทรัพย์ส
มบัติทั้งหมดก็จะตกเป็นของผม”
คุณนายโกรธตัวสั่นจนขู่จะฆ่า นายดาวก็ขู่
ว่าถ้าฆ่าตนคุณนายก็ติดคุก คุณนายเลยถ
15
ามว่าแล้วจะให้ทำอย่างไร
นายดาวพูดอย่างกระหยิ่มว่า
“ผมทราบว่าคุณประจวบมีพี่ชายชื่อพันตรี
ประจักษ์ มหศักดิ์ และยังเป็นโสดอยู่ด้วยใ
ช่ไหมครับ”
คุณนายน้อมอึ้ง อ่านใจนายดาวออกว่าหม
ายความว่าอย่างไร
ooooooo
ฝ่าย ประจักษ์รอวนิดาอยู่เป็นชั่วโมง
ปรากฏว่าวนิดากับจวงไปตลาด
วนิดาเป็นคนขี่จักรยานมีจวงซ้อน เธ
อขี่โลดโผนจนจวงพลัดตกลงในปลัก
โคลน ตัวเองก็ล้มไปกับจักรยานจมป
ลักโคลนเช่นกัน เลยหน้าตามอมแมม
หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
รีบกลับมาเอาสายยางฉีดน้ำล้างออก ยังเ
ล่นกันต่อด้วยการฉีดน้ำใส่กันวิ่งไล่กันจนไ
ปหลบอยู่หลังรถของประจักษ ์
ประจักษ์ คอยอยู่จนเบื่อออกมาได้ยินเสีย
งสาวๆหัวเราะกันคิกคักสนุกสนาน มองไป
เห็นกำลังไล่ฉีดน้ำและหลบกันอยู่หลังรถต
น ตะโกนถามอย่างไม่พอใจว่า
“นั่นใครมาเล่นอะไรที่รถฉัน”
สองสาวเงียบกริบรีบหลบ เขายิ่งโมโห
“ใครหลบอยู่ตรงนั้นออกมานะ!!”
สอง สาวหัวหดอยู่หลังรถ ถูกเขาขู่หนักเข้า
จวงเลยออกมายิ้มแหยๆ แต่พอเห็นหน้าห
ล่อของประจักษ์ก็ตาวาวกลายเป็นดี๊ด๊า พ
อถูกว่าก็แก้ตัวเอาความดีว่าตนเห็นรถมันเ
ลอะ เลยทำความสะอาดให ้
ประจักษ์ไม่เชื่อทั้งยังจะให้เอาอีกคนหนึ่งอ
อกมาด้วย แต่ปรากฏว่าสาวคนนั้นหายแว
บไปแล้ว ประจักษ์เลยขับรถพรืดออกไปอ
ย่างโมโหฉุนเฉียว
ooooooo
พอกลับ ถึงบ้าน
คุณนายถามว่าไปไหนมาหรือ เอาน้ำส้มคั้
นสดๆมาให้ดื่มให้ชื่นใจ ยิ้มแย้มอารมณ์ดี
ฟังลูกชายเล่าว่าไปหานายดาวมาแต่ไม่เจ
อ เสนอแม่ว่าให้นายดาวยึดสมบัติของเราไ
ปเถอะ อย่าไปเสียดายเลย แต่ตนจะไม่มี
วันยอมลดเกียรติและศักดิ์ศรีของเราด้วยก
ารไปเกี่ยวดองกับนายดาว เด็ดขาด
คุณนายฟังแล้วกระอักกระอ่วนใจ สุดท้าย
ทำใจกล้าบอกลูกชายว่าแม่ไปหาฤกษ์แต่ง
งานมาแล้ว ประจักษ์ดีใจถามว่าแล้วพิสมั
ยรู้แล้วหรือยัง
“ไม่ต้องพิสมัยหรอกลูก
เพราะเจ้าสาวของลูกคือ วนิดา วงศ์วิบูลย์”
“นังเด็กนั่นหรือครับคุณแม่!!”
16
ประจักษ์แทบช็อก
ส่วน นายดาวก็กลับไปบอกวนิด
าว่าจะให้ลูกแต่งงานกับพันตรีปร
ะจักษ์ มหศักดิ์ วนิดาตกใจเพรา
ะไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ ปฏิเสธว่า
“ลูกไม่แต่งค่ะ” ซึ่งก็เป็นเวลาที่ประจักษ์
ปฏิเสธแม่ไปอย่างเด็ดเดี่ยวเช่นกันว่า
“ผมก็ไม่แต่งครับคุณแม่...”
ปรากฏว่า ทั้งวนิดาและประจักษ์ต่างปฏิเส
ธพ่อและแม่ของตนอย่างเด็ดเดี่ยวว่าไม่ยอ
มแต่งงานกับคนที่พ่อและแม่หามาให ้
ooooooo
วนิดา หงุดหงิดว้าวุ่นใจมาก เมื่อเล่าให้
มณฑาฟังว่าพ่อจะให้แต่งงาน ทีแรกม
ณฑาก็สนับสนุนเพราะหลานสาวอายุย่
าง 22 แล้ว แต่พอรู้ว่าผู้ชายที่นายดาว
เลือกให้ชื่อพันตรีประจักษ์ มหศักดิ์ เท่านั้น
มณฑาก็ตัวสั่นขึ้นมาและหมดสติไปในที่
สุด
เมื่อตามหมอมาดู หมอฉีดยาให้และย้ำกับ
ญาติว่าอย่าให้คนไข้เครียดเพราะท่านเป็น
โรคหัวใจ นายดาวบอกให้วนิดาไปส่งหมอ
เมื่ออยู่กันตามลำพัง
มณฑาบอกนายดาวว่า อย่าหา
ว่าตนยุ่งเรื่องครอบครัวของเขา
เลย เรื่องที่นายดาวจะให้วนิดา
แต่งงานกับประจักษ์...
พูดแค่นั้นมณฑาก็เงียบไป
นายดาวแก้ต่างว่าตน ทราบว่าในอดี
ตมณฑามีความเจ็บปวดกับตระกูลม
หศักดิ์ แต่ประจักษ์เป็นคนดี กระนั้น
มณฑา ก็ยังไม่วางใจกลัววนิดาจะรั
บมือกับคุณนายน้อมไม่ไหว ไม่อยาก
ให้หลานไปทรมานเหมือนตนในอดีตอีก
“ผมมั่นใจว่าความดีของยัยนิดต้อง
เอาชนะใจคนบ้านนั้น และผมก็ยังเชื่
ออีกด้วยว่าพันตรีประจักษ์ มหศักดิ์
จะต้องรักวนิดาจนหมดหัวใจ เมื่อถึงวันนั้น
ความรักที่แท้จริงของคนสองคนจะเอาชนะ
ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ที่สำคัญก็คือ ยัยนิดจะ
เป็นคนเดียวที่ล้างมลทินให้กับป้าได้”
มณฑาได้แต่ภาวนาขอให้เป็นอย่างที่นาย
ดาวพูดเถอะ ซึ่งนายดาวก็รับรองว่าเป็นอ
ย่างนั้นแน่ๆ
ooooooo
วัน ต่อมา ประจักษ์กับวนิดาได้เจอกันอี
กที่สนามม้า วนิดาขอให้เขาช่วยดูเจ้าสี
ดาให้ทีเพราะไม่ยอมให้ตนจับมาหลายวั
นแล้ว ประจักษ์ซึ่งแม้จะกำลังกลัดกลุ้ม
เรื่องถูกบังคับให้แต่งงานแต่ก็มีแก่ใจไป
สอนให้ เขาขอโทษวนิดาก่อนจับมือเธอไป
ลูบที่หัวเจ้าสีดาเบาๆทั้งยังย้ำกับเธอว่าเรา
ต้องให้ความรักกับเขาด้วย ปรากฏว่าเจ้าสี
ดาละพยศได้อย่างง่ายดาย
วนิดาลูบหัวเจ้าสีดาอย่างพอใจ แต่พอหัน
17
มาอีกทีประจักษ์ก็หายไปจากตรงนั้นแล้ว
วัน เดียวกัน พิสมัยได้รับฤกษ์ดีจากเสด็จ
ท่านแจ้งว่า เธอมีเวลาตรียมตัว 6 เดือน ส่
วนเรื่องข้าวปลาอาหารที่จะใช้จัดเลี้ยงในง
านแต่ง ท่านจะเป็นธุระให้เอง
“ขอบพระทัยเพคะเสด็จ”
พิสมัยก้มกราบแทบเท้า ก็พอดี
คนรับใช้เข้ามาบอกเธอว่าประจั
กษ์มาหา เธอจึงขอตัวกับเสด็จ
ก้มกราบแล้วคลานออกไป
ooooooo
ประจักษ์ ตั้งใจจะมาบอกเธอเรื่องจำต้อ
งแต่งงานกับวนิดาตามคำขอร้องของแม่
แต่แล้วก็พูดไม่ออก เมื่อพิสมัยเอาฤกษ์ที่เ
สด็จหามาได้ให้เขาดู เขาถึงกับอึ้งสนิท
พอกลับถึงบ้าน
ประจักษ์บอกแม่ว่าตนแต่งงานกับ
เด็กนั่นไม่ได้ เพราะวันนี้พิสมัยบอก
ว่าเสด็จท่านหาฤกษ์แต่งงานให้แล้ว
บอกแม่อย่างเจ็บปวดว่า
“ผม เลยตัดสินใจแล้วว่าเราจะยอมล้มละ
ลาย คุณแม่ ย้ายไปอยู่ที่บ้านพักในกรม ผ
มกับตาเล็กจะช่วยกันทำงานหาเงินให้เร็ว
ที่สุดเพื่อมาใช้หนี้ให้นายดาว”
คุณ นายน้อมไม่ยอมเพราะอยู่
สบายมาหลายปีจะทนได้อย่างไ
ร ประจักษ์เงียบไปอย่างอัดอั้น คุณ
นายเลยเสนอว่าเรื่องพิสมัยตนจะไ
ปจัดการเอง เชื่อว่าพิสมัยต้องเข้าใจ
แล้วกล่อมประจักษ์ว่า
“ส่วนลูกก็แต่งงานซะ แต่งกันแต่ในนาม
ลูกเป็นผู้ชายยังไงก็ไม่เสียหาย แต่เ
ราต้องไปตกลงกับไอ้ดาวว่าถ้าตาเ
ล็กหาเงินมาใช้หนี้ครบเมื่อไหร่ก็ให้
หย่าขาดจากกันเมื่อนั้น”
ประจักษ์นิ่งอั้นอึดอัด
คุณนายมองด้วยสายตาวิงวอน ขอให้เขาเ
อาเงินมาให้แม่เก็บไว้รวมกับของประจวบ
คิดว่าอีกสักปีสองปีเราต้องใช้หนี้ให้ได้หม
ด แล้วรีบสรุปรวบรัดว่า
“แต่งงานกับวนิดา ทำเพื่อแม่ ทำเพื่อน้อง
ทำเพื่อมหศักดิ์นะลูกนะ”
แค่นั้นประจักษ์ก็อึ้งสนิท
ooooooo
วัน รุ่งขึ้นประจักษ์นัดพบกับนายดาวที่สว
นลุม เพื่อเจรจาเงื่อนไขการแต่งงานกัน โ
ดยประจักษ์พูดตามข้อเสนอของคุณนาย
น้อม นายดาวแย้งว่าทำแบบนั้นลูกสาวต
นเสียหาย
18
“ผมให้สัญญา สาบานด้วยเกียรติยศว่าผม
จะไม่ล่วงเกินหรือแตะต้องลูกสาวของคุณ
เด็ดขาด และลูกสาวของคุณก็มีสิทธิ์ จะใช้
นามสกุลมหศักดิ์ได้โดยชอบธรรม”
“แล้ว ถ้าหากว่าคุณประจวบไม่กลับมาล่ะ”
นายดาวถาม ประจักษ์กลั้นใจตอบว่าตน
ก็จะอยู่กินกับลูกสาวของเขาตลอดไป นา
ยดาวนิ่งไปนิดหนึ่งแล้วถามประจักษ์ว่าแ
น่ใจนะ พอเขาพยักหน้านายดาวเตือนว่า
“แต่ถ้าระหว่างที่คุณสองคนอยู่ด้วยกัน เ
กิดมีการหย่าร้างโดยที่ผมยังไม่ได้รับก
ารชำระหนี้ ผมจะยื่นฟ้องต่อศาลทันที
ตกลงไหมคุณประจักษ์”
เมื่อประจักษ์ตกลง
นายดาวบอกว่าตนจะไปหาฤกษ์
ให้เร็วที่สุด ประจักษ์นึกได้รีบเสนอว่าจะไ
ม่มีการจัดงานแต่งใหญ่โต จะมีแต่คนใน
ครอบครัวของเราเท่านั้น หลังแต่งงานลูก
สาวเขาก็กลับไปอยู่บ้าน ตนก็จะกลับมาอ
ยู่บ้านตัวเองเหมือนกัน พูดให้สบายใจว่า
รับรองเรื่องนี้จะไม่มีใครรู้และห้ามเขาบอ
กใครด้วย
หลังจากคิดครู่หนึ่ง
นายดาวยอมตกลงตามนั้น
ooooooo
พอ วนิดาเล่าให้เพื่อนสนิททั้งสองฟั
ง ทั้งสุมาลีและกัลยาต่างดี๊ด๊าที่เพื่อนจ
ะได้แต่งงานกับนายทหารที่ทั้งหล่อ ทั้
งเท่ขี่ม้าเก่งแถมมาจากตระกูลผู้ดีเก่า
ด้วย แต่พอวนิดาถามว่าเคยรู้จักหรือ
สองสาวก็พูดหน้าตาเฉยว่าเปล่า
เคยได้ยินเขาพูดๆกันเท่านั้น ทำให้วนิดาเริ่
มลังเลว่าจะแต่งหรือไม่แต่งด ี
แต่ พอปรึกษาคุณย่า มณฑาสนับสนุนให้เ
ชื่อนายดาวเพราะคุณพ่อเธอคงเห็นว่าถึงแ
ก่เวลาแล้วและคงมอง คนไม่ผิด ลูบหัวปล
อบใจหลานสาวอย่างเอ็นดูว่า
“ประจักษ์เป็นคนดี เขาดูแลลูกได้ ย่
ามั่นใจว่าเขาจะไม่ทำให้ลูกเสียใจ
เชื่อย่านะลูกนะ”
แม้จะให้กำลังใจปลอบหลานสาวไปอย่าง
นั้น แต่แววตา ของมณฑานั้นเป็นกังวลอย่
างเห็นได้ชัด
ooooooo
เมื่อ เจรจาตกลงเงื่อนไขกันเรียบร้อยแล้ว
นายดาวจัดแจงเตรียมจับวนิดามาขัดสีฉ
วีวรรณด้วยยาสมุนไพรทั้งทาทั้งอาบทั้งอ
บ วนิดาวิ่งหนีไม่ยอมให้ทำ ก็ถูกนายดาว
วางกำลังดักไว้หมดทุกทาง ใช้ทั้งสาวใช้ใ
นบ้านกระทั่งสุมาลีกับกัลยาก็ยังพลอยไป
กับเขาด้วย
สุด ท้ายวนิดาก็ถูกจับนุ่งผ้าถุงเปลือยช่วง
หัวไหล่ มีสุมาลีกับกัลยาช่วยกันจับล็อกไว้
ให้จวงเอาขมิ้นทาตัวจนเหลืองอ๋อยไปหมด
19
เมื่อวนิดาโวยวายว่าทาตัวตนเหลืองเหมื
อนคนเป็นดีซ่าน จวงก็พูดเอาใจว่ารับรอ
งว่าเธอจะต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโ
ลกเลย
นอก จากจับวนิดามาขัดสีฉวีวรรณแล้ว
นายดาวยังไปหาประจักษ์ที่สโมสร ตรงเข้
าไปที่โต๊ะเขาเอาฤกษ์วันแต่งงานไปให้ บอ
กว่าอาทิตย์หน้าถือว่าเป็นวันดีให้เตรียมตั
วไว้ให้พร้อม
ประจักษ์อึดอัดอับอายมากที่นายดาวไปพู
ดเสียงดังในสโมสร พยายามให้ลดเสียงแต่
นายดาวอยากอวดพูดดังจนคน
ใน ร้านได้ยินกันหมด พอนายดาวพู
ดจบประจักษ์ก็บอกให้รีบกลับไปเสีย
แต่นายดาวลีลามาก ขอดื่มอะไรสักหน่อยเ
พราะคอแห้งมาก ทำให้ประจักษ์หงุดหงิดเ
สียงดังใส่ว่า “ไม่ได้”
ขณะนั้นเองมนตรีเข้า
มาเจอนายดาวเลยเข้าไปทัก
ถามประจักษ์ว่ารู้จักกันด้วยหรือ กระซิ
บแซวว่าหรือประจักษ์ยืมเงินนายดาว
ประจักษ์รีบปัดว่าไม่ใช่ แค่ทักทายกันนิดห
น่อยแล้วหันไปบอกนายดาวว่าหมดธุระแ
ล้วก็กลับไปเสีย ปรากฏว่านายดาวปากเป
ราะเชิญมนตรีไปงานแต่งงานของลูกสาวต
นในวันอาทิตย์หน้า นี้ด้วย
ประจักษ์อึดอัดใจอกแทบระเบิด
เพราะมนตรีสนใจจี๋ขึ้นมาทันที
ถามว่านายดาวมีลูกสาวอีกคนหรือ แต่พอ
นึกได้ก็ตกใจถามว่าหรือวนิดาจะแต่งงาน
แต่งกับใคร?
ระหว่างนั้นประจักษ์พยายามขัดเปลี่ยนเรื่
อง แต่สุดท้ายมนตรีก็ถามจนนายดาวซึ่งอ
ยากจะบอกอยู่แล้ว บอกอย่างภูมิใจว่า
“เจ้าบ่าวของวนิดาคือคุณประจักษ์ยังไงล่
ะครับ”
มนตรีหันขวับจ้องหน้าประจักษ์ตะลึง ส่ว
นประจักษ์ตีหน้าไม่ถูกพูดไม่ออกได้แต่เซ็
งสุดๆ
ooooooo
ตอนที่3
มนตรีโกรธเพื่อนรักโวยวายต่อว่าอย่างรุ
นแรงว่าเป็นพวกเกลียดตัวกินไข่เกลียด
ปลาไหลกินน้ำแกง แต่งงานกับวนิดาทั้งๆ
ที่รู้ว่าคือผู้หญิงที่ตนรัก ซ้ำเธอยังเป็นลูกส
าวของคนที่ประจักษ์เรียกว่านายเงินหน้า
เลือดด้วย
ประจักษ์ขอให้ใจเย็นๆ
บอกเหตุผลความจำเป็นต้อง แต่งงานเพร
าะประจวบเป็นหนี้นายดาว เลยเข้าทางม
นตรีอีกเอะอะเสียงลั่นว่า
“นั่นยิ่งแล้วใหญ่ ไหนนายเคยบอกว่าเราเ
ป็นชายชาติทหาร ไม่ควรขายตัวแลกเงิน
เพราะมันเสียศักดิ์ศรี แต่นาย
กลับ...” มนตรีพูดไม่ออกเพราะจุกไปทั้งอก
“นาย ต้องฟังฉันให้จบนะมนตรี
ที่ฉันทำลงไป ฉันทำเพื่อน้องชาย เพราะไม่
ว่าชาตินี้หรือชาติไหนฉันก็ไม่มีวันรักผู้หญิ
งคนนี้เด็ดขาด ผู้หญิงที่ฉันรักมีเพียงคนเดี
ยวคือพิสมัย”
20
มนตรีชะงักถามย้ำว่าจริง หรือ
เมื่อประจักษ์สาบาน มนตรีเสียงอ่อนลงเป
รยๆว่าถ้าอย่างนั้นก็น่าสงสารวนิดา ประจั
กษ์อ้าปากค้างก่อนจะพูดออกมาว่าตนต่า
งหาก น่าสงสารที่ต้องแต่งงานกับแม่นั่น
ooooooo
หลังจากถูกจับเอา
ขมิ้นทาจนตัวเหลืองไปหมดแล้ว วนิด
าไปนั่งดูตัวเองในกระจกเซ็งๆแล้วก็ต้
องตกใจสุดขีดเมื่อจวงวิ่งมาบอกว่า คุ
ณย่าอาการไม่ดีเพ้อเรียกหาแต่คุณนิด
เธอวิ่งตามจวงไปทันท ี
ปรากฏ ว่ามณฑากึ่งเพ้อกึ่งมีสติ พู
ดย้ำกับวนิดาว่าประจักษ์เป็น
คนดี แต่ลูกต้องระวังอันตราย
ย้ำให้ต้องเอาชนะใจเขาให้ได้
พูดไปอย่างเหน็ดเหนื่อย
หอบเป็นพักๆแล้วบอกวนิดาว่า ท่านมารับ
แล้วเบิกตาโพลงร้องอย่างตระหนก
“แม่นิดช่วยย่า กู้เกียรติของย่า
บอกให้ใครๆรู้...เขาจะมารับย่าแล้ว
เขามาเอาย่าไปแล้ว วิหาร...วิหาร...
พระกลาง...สระ...นิด สัญญากับย่า
สัญญาว่า...จะช่วยย่า...”
“ค่ะ...นิดสัญญา...นิดสัญญาค่ะคุณย่า”
สิ้นเสียงสัญญาของวนิดา คุณย่าก็สิ้นใจ...
วนิดาช็อกโผเข้ากอดคุณย่าร้องไห้โฮ...
อาทิตย์ ต่อมาหลังงานศพและเก็บกระดูก
มณฑาแล้ว วนิดาเสนอนายดาวว่าให้เลื่อ
นงานแต่งงานไปก่อนได้ไหม นายดาวเข้า
มาจับไหล่ลูกพูดอย่างเข้าใจแต่ไม่เลื่อนว่า
“เลื่อนไม่ได้ลูก คุณป้าท่านอยากเห็นลูกเป็
นฝั่งเป็นฝา ถ้าลูกอยากให้คุณย่านอนตาย
21
ตาหลับก็ทำเพื่อคุณย่านะลูก”
วนิดาเงียบไปอย่างสุดที่จะหาเหตุผลมาอ้
างได้ หันมองที่เก็บกระดูกของย่าอย่างอ
าลัย...
ooooooo
ก่อนวันแต่งงานหนึ่งวัน ประจัก
ษ์นัดพบกับพิสมัยที่สวนหย่อม
รำพึงรำพันด้วยความเจ็บปวด
“พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันต้องแต่งงาน...
ใบหน้างามๆของเธอ...ฉันจะได้สัมผัสอีกเ
มื่อไหร่กัน...”
“คุณ พี่...” พิสมัยโผเข้ากอดประจั
กษ์น้ำตาร่วง “คุณพี่ ต้องสัญญากั
บน้องนะคะว่าคุณพี่จะรักน้องคนเ
ดียว คุณพี่จะต้องไม่ยุ่งกับแม่คนนั้
น คุณพี่ต้องอยู่ห่างเขาเอาไว้ให้ไกลที่
สุดนะคะคุณพี่ คุณพี่รับปากน้องนะคะ
สัญญากับน้องนะคะ”
“จ้ะ...” ประจักษ์คลายกอดเชยคางพิสมัย
มองตาบอกย้ำ “จำคำพูดของฉันไว้ให้ดีน
ะพิสมัยว่าฉันจะรักและจะแต่งงานกับเธอเ
พียงคนเดียว”
พิสมัยรับคำด้วยความซาบซึ้ง ประจักษ์ดึง
ร่างเธอเข้าไปกอดไว้อีกอย่างแสนรัก...
ที่บ้านนายดาว...
เย็น วันเดียวกัน นายดาวเรียกทนายมาท
ำสัญญาหลายฉบับ เสร็จแล้วย้ำถามว่าแ
น่ใจว่าเป็นสัญญาที่ถูกต้องตามกฎหมา
ย ใช่ไหม ทนายยืนยันว่าถูกต้องทุกอย่าง
เพียงแต่เจ้าบ่าวเซ็นชื่อ ลงไปเท่านั้นก็มีผล
บังคับได้ทันที ถามทิ้งไว้ว่า “แต่เจ้าบ่าวเขา
จะยอมเซ็นหรือครับ สัญญามันออกจะ...”
“ยอมสิ ต้องยอมเซ็นอยู่แล้ว”
นายดาวยิ้มเจ้าเล่ห ์
ooooooo
เช้าวันงาน
ฝ่ายประจักษ์มีมนตรีมาคนเดียว
ขบวนแห่ขันหมากก็ไม่มี
สองหนุ่มไปกันแต่ตัว
แต่ พอไปถึงใกล้บ้านนายดาว ปรากฏว่าเ
จอขบวนยาวเหยียดขวางถนนอยู่ เป็นขบว
นขันหมากแต่ประจักษ์คิดว่าคงเป็นของรา
ยอื่น จนกระทั่งนายดาวมาเคาะกระจกรถ
จึงรู้ว่า ที่แท้เป็นขบวนขันหมากที่นายดา
วจัดมา
ประจักษ์ตกใจ หงุดหงิดขึ้นมาทันที ท้ว
งติงว่าไหนตกลงกันว่าจะไม่จัดงานให
ญ่โต นายดาวก็พูดหน้าตาเฉยว่านี่เป็น
การจัดตามธรรมเนียมเท่านั้น ปร
ะจักษ์ท้วงติงว่าเขาทำผิดข้อตกลง
นายดาวตะแบงใส่ทันทีว่า
“งั้นคุณ ก็ทำผิดข้อตกลงเหมือนกัน
ผมไม่เห็นว่าจะมี
ครอบครัวของคุณมาสักคน
นอกจากคุณมนตรี แล้วที่คุณ
เห็นนั่นก็ญาติสนิทผมทั้งนั้น”
ว่าแล้วชี้เรียงตัวไปทีละคน จนประจักษ์
ต้องขอให้พอ
22
สุดท้าย ประจักษ์ก็ถูกนายดาวพาเข้าขบว
นขันหมากกันตรงนั้นเลย
ระหว่างอยู่ในขบวนแห่นั่นเอง นายดา
วก็ควักสัญญาออกมาให้ประจักษ์เซ็น
แจกแจงทีละใบว่า
“สัญญา ที่คุณกับผมเคยคุยกันไว้
จำได้ไหม ผมทำมาเป็นลายลักษณ์อักษรจ
ะได้ไม่ลืมกัน ฉบับที่หนึ่งระบุว่าคุณยินยอ
มให้ลูกสาวผมใช้สกุลมหศักดิ์, ฉบับที่สอง
ระบุว่าคุณจะไม่แตะต้องล่วงเกินลูกสาวผ
ม, ฉบับที่สามถ้าคุณประจวบใช้หนี้หมดคุ
ณกับลูกสาวผมจะหย่าขาดจากกัน”
นาย ดาวส่งให้ประจักษ์เซ็นทีละฉบับ
พอดีมีคนมากระซิบบอกอะไร นา
ยดาวเร่งประจักษ์ว่าได้ฤกษ์โห่แล้
ว แต่พอประจักษ์จะเดินไปนายดา
วก็ทำเป็นนึกได้บอกว่ายังมีอีกฉบับ
หนึ่งที่เขา ต้องเซ็นแล้วควักออกมา
ประจักษ์ถามว่าฉบับนี้ว่าอะไร นายดาวทำ
เป็นตะโกนท่ามกลางเสียงแตรวงที่ดังกลบ
หมด พอประจักษ์บอกว่าไม่ได้ยิน นายดา
วก็เร่งให้รีบเซ็นเสียเดี๋ยวจะเสียฤกษ ์
ประจักษ์จำต้องเซ็น
นายดาวรีบพับเก็บใส่กระเป๋า กางเกงทันที
พร้อมๆกับเสียงโห่ดังขึ้น
ooooooo
ประจักษ์ เข้าร่วมขบวนแห่ขันหมาก
จนเข้าบ้านเจ้าสาวด้วยสีหน้าเย็นชา
จนเมื่อวนิดาในชุด เจ้าสาวแสนสวยลงมา
พอเห็นหน้ากันเต็มตาต่างตกใจแทบช็อ
กเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวกลายเป็นคู่กรณีกัน
มาตลอด
ทั้งวนิดาและประจักษ์ต่างยืน
กระต่ายขาเดียวว่า “ไม่แต่ง”
นายดาวเลยขอไปคุยกับลูกสาวก่อน แต่ว
นิดาก็ยังยืนกรานไม่แต่งกับผู้ชายคนนี้เพร
าะเจอกันทีไรไม่เคยเจอดีๆสัก ครั้ง ไม่เชื่อ
ว่าเขารักตนและอยากแต่งงานด้วย
นายดาวจึงไปกล่อม ประจักษ์ ทั้งขู่ทั้งป
ลอบว่าพิธีแต่งงานยังต้องมีอยู่ต่อไปแล
ะเขาก็ต้องทำให้มัน ดำเนินไปตามนั้น
เมื่อประจักษ์ยืนกรานไม่แต่ง
นายดาวก็ยกเอา
ข้อต่อท้ายสัญญาที่ว่าถ้าไม่แต่งห
รือยกเลิกการแต่งงานเขาต้องหาเ
งินมาใช้หนี้ให้หมดภายใน 3 วัน
หรือไม่ก็ต้องถูกฟ้องล้มละลาย
ประจักษ์ถูกนายดาวมัดมือชกจนดิ้นไม่หลุ
ด สุดท้ายต้องกลั้นใจไปบอกรักวนิดาและ
ขอแต่งงานเธอจึงยอมเข้าพิธ ี
23
พิธี รดน้ำผ่านไปกร่อยๆเพราะเจ้าบ่าวห
น้านิ่งเย็นชาจนไปถ่ายรูปคู่กับเจ้าสาว ถู
กคะยั้นคะยอให้ยิ้มก็ฉีกยิ้มจนดูล้นๆ ว
นิดาแปลกใจกับท่าทีเหมือนหุ่นของเขา
ได้แต่เฝ้าดูเงียบๆ
หลังพิธี แต่งงาน ประจักษ์บอกนายดาวว่า
หมดหน้าที่ของตนแล้วจะขอกลับไปย้ำว่า
ขอให้ทุกอย่างเป็น ไปตามที่ตกลงกัน นาย
ดาวยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ย้ำเตือนว่า
“สองทุ่ม เจอกันที่บ้านมหศักดิ์” พอประจัก
ษ์ถามงงๆว่าสองทุ่มมีอะไร นายดาวยิ้มกริ่
มถามว่าเขาไม่ได้อ่านสัญญาให้ครบถ้วนห
รือ พลางควักสัญญาฉบับที่พับเก็บไว้ในก
ระเป๋ากางเกงออกมาอ่านให้ฟัง “ฉบับที่สี่
ฤกษ์ส่งตัวคือสองทุ่มที่ห้องหอบ้านมห
ศักดิ์ หลังจากนั้นนายพันตรีประจักษ์
มหศักดิ์ ต้องเลี้ยงดูนางสาววนิดา มหศักดิ์
โดยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน”
ประจักษ์ โวยวายว่าถูกนายดาวโกง เ
พราะรู้อยู่แก่ใจว่าตนแต่งงานกับ
วนิดาไม่ใช่แต่งกันเพราะความรัก
เกิดวันไหนตนเกรี้ยวกราดใส่วนิดา
แล้วยังมีแม่ตนอีก
ลูกสาวเขาจะทนไหวหรือ
“เรื่อง นั้นผมคงห้ามไม่ได้ แต่ถ้าจะรังแกกั
นจนลูกสาวผมทนไม่ได้จริงๆ ในท้ายสัญ
ญาก็ระบุชัดเจนแล้วว่าผมจะฟ้องร้องต่อศ
าลให้ถึงขั้นล้มละลายกันเลย ทีเดียว!”
ประจักษ์ได้แต่กัดฟันแค้นจนพูดไม่ออก ใ
นที่สุดก็ต้องยอมตามที่นายดาววางแผนไว ้
ooooooo
เมื่อ คุณนายน้อมรู้ว่าลูกสาวของนายดาว
จะมาอยู่ที่บ้านมหศักดิ์ ก็ตำหนิลูกชายว่
าเสียรู้นายดาวจนได้ ประจักษ์แย้งว่าเสีย
รู้ตั้งแต่ตอนที่แม่ตกลงจะให้ตนแต่งงานกับ
วนิดาแล้ว ตนต้องกล้ำกลืนทำทุกอย่างเพื่
อมหศักดิ์เท่านั้น
ในที่สุดคุณนายน้อมย้ายออกไปอยู่ที่บ้าน
พักบางปะอิน โดยให้ป้าทองกับนายไปล่อ
ยู่ที่นี่ กำชับป้าทองอย่างเข้มงวดว่า
“ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ที่นี่
แกต้องเป็นตัวแทนฉัน ทำวิธีไหนก็ได้ให้
นังวนิดามันเจ็บปวด ทุกข์ทรมานที่สุด
เข้าใจไหม”
ป้าทองรับคำทำหน้าแบบว่ามือชั้นนี้แล้วเชื่
อขนมกินได้เลย
oooooo
ฝ่ายนายดาว ก่อนถึงเวลาส่งตัวก็เฝ้าปลอ
บประโลมลูกสาว วนิดาปรารภว่าท่าทางป
ระจักษ์ไม่พอใจตนอยู่ตลอดเวลา นายดา
วก็แก้ให้ว่าเป็นเพราะเขาตื่นเต้นเลยตึงเค
รียด จากนั้นบรรยายความรักและความตั้ง
24
ใจทำทุกอย่างเพื่อลูกของตนบอกวนิดาว่า
พ่ออดทนได้ทุกอย่างเพื่อลูก
วนิดาฟังแล้วกอดพ่อบอกว่า “ลูกภูมิใจมา
กที่ได้เกิดมาเป็นลูกของคุณพ่อ”
จนถึงเวลาส่งตัว
พอนายดาวพาวนิดาไปถึงบ้าน
มหศักดิ์ ไปล่เห็นวนิดาถึงกับตะลึงพรึ
งเพริดอุทานเหมือนเพ้อ “แม่เจ้าโว้ย...
เจ้าสาวของคุณใหญ่งามจริงๆ
เนอะป้าทอง สวยเหลือเกิน”
ป้า ทองถลึงตาใส่ หันไปเห็นสมหมายคน
ขับรถของนายดาวหิ้วกระเป๋าน้อยใหญ่หล
ายใบเข้ามาก็บ่นว่า ไม่รู้ขนสมบัติบ้าบออะ
ไรมาเป็นกระบุงๆ ไม่มีที่จะให้เก็บหรอก
ไม่เพียงเท่านั้น ยังปรามไปล่ห้ามเรียกวนิด
าว่าคุณนายเป็นอันขาด เพราะคุณนายบ้า
นนี้มีคนเดียวคือคุณนายน้อมไม่งั้นจะโดน
แพ่นกบาล!
วนิดารู้สึกถึงสายตาท่าทางที่ไม่เป็นมิตร
ของป้าทอง รู้สึกอึดอัดตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้
ามาที่นี ่
หลัง จากนายดาวส่งตัวลูกสาว
ฝากฝังประจักษ์ให้ดูแลให้ดี
ยํ้ากับประจักษ์ว่า “ผมจะคอยดู”
แล้วก็ขอตัวกลับ วนิดารู้สึกใจหายว้าเหว่ขึ้
นในทันทีที่พ่อกลับไป
ooooooo
วนิดา รู้สึกโดดเดี่ยวในที่แปลกใหม่ แล้วยิ่ง
ตกใจเมื่อประจักษ์เดินเข้ามาบอกเธอว่า ใ
ห้เธอนอนห้องนี้ส่วนเขาจะไปนอนห้องขอ
งตัวเอง พูดแล้วเดินไปเลย
“นี่ มันอะไรกัน?”
วนิดาถามตัวเองอย่างมึนงง สับสน
กับการแต่งงานที่แปลกประหลาดนี้ เธอตั
ดสินใจไปเคาะประตูเรียกประจักษ์ ก็ถูก
ป้าทองที่คอยจ้องอยู่แล้วมาเอ็ดว่านี่เป็น
เวลานอนถ้าจะคุยอะไรก็ให้คุย ตอนเช้า
วนิดาจึงกลับไปที่ห้องตัวเองงงๆ เริ่มรู้สึกก
ลัวๆกับบรรยากาศที่นี่ขึ้นมา
อดทนรอจนกระทั่งเช้า วนิดาไปเคาะประตู
เรียกประจักษ์อีก ถูกป้าทองมาขัดอีกตามเ
คยบอกว่าเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว พอว
นิดาบอกว่าอยากคุยกับประจักษ์ก่อน ป้า
ทองก็พูดหน้าตาเฉยว่ามีอะไรไว้คุยคืนนี้
25
ก็แล้วกัน
“ป้าจะเอายังไง เมื่อคืนฉันจะคุยป้าก็บอกใ
ห้คุยตอนเช้า พอฉันจะคุยตอนเช้าป้ากลับ
บอกให้คุยคืนนี้” วนิดาเริ่มไม่พอใจ
“ก็ คุณใหญ่ออกไปทำงานแล้วนี่คะ”
ป้าทองเสียงดังแล้วบ่น “ใครเ
ขาจะนอนกินบ้านกินเมืองเห
มือนคุณ” พูดแล้วเดินเชิดไป
วนิดายืนมึนที่โดนแต่เช้าเลย
พอไปที่โต๊ะอาหารเห็นอาหารจัดใส่
จานสวย งามมีกับข้าวหลายอย่าง
เธอมองมึนๆ บอกป้าทองว่าวันหลังไม่
ต้องทำเยอะขนาดนี้ก็ได้เพราะตอนเช้า
ตนไม่ค่อยทานอะไร ก็ถูกแขวะทันทีว่า
ไม่ค่อยทานหรือทานไม่เป็นกันแน่
ลอยหน้าพูดโดยไม่มองวนิดาว่า
“ดิฉันลืมไปว่าคุณคงไม่ถนัดอาหารแบบ
ที่ ผู้ดีเขาทานกัน ยังไงพรุ่งนี้ดิฉันจะทำข้
าวต้มกุ๊ยให้ทาน หวังว่าคงถูกใจนะคะ”
ว่าแล้วเรียกไปล่ให้มาเก็บโต๊ะ
วนิดารู้ว่าถูก แอบด่าแต่ก็เก็บกดอดกลั้นไว้
จนไปล่มาเก็บโต๊ะบอกว่าอย่าไปถือสาป้า
ทองเลย ทำให้เธอรู้สึกดีกับไปล่ เลยแอบถ
ามว่าปกติประจักษ์กลับบ้านกี่โมง ไม่ทันที่
ไปล่จะตอบก็ถูกเสียงป้าทองแจ๋เข้ามาเร่งใ
ห้รีบเก็บโต๊ะ แถมด่าไปล่ แขวะวนิดาว่า
“งานการมีให้ทำตั้งเยอะตั้งแยะไม่ใช่พว
กนั่งๆนอนๆวันๆ ไม่ต้องทำอะไรนะเว้ย
ขี้เกียจสันหลังยาวนะเอ็ง” แล้วเดินไปบอก
วนิดาว่าอยากรู้อะไรให้ถามตนแล้วสะบัด
พรืดไปเลย
กระนั้น วนิดาก็ยังอดกลั้น เดินไปหา
ป้าทองที่ครัวบอกว่ามีอะไรจะให้ช่ว
ยก็บอกได้ เพราะตนถือสุภาษิตที่ว่า
“อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย
ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น”
ป้าทองรู้ว่าถูกด่าคืนเลยหันไปด่า ไปล่
กระทบวนิดาไล่ให้รีบไปทำงานเห็นห
น้าแล้วหงุดหงิด พอวนิดาเดินออกไป
ป้าทองก็ยิ้มสะใจพูดเบาๆ
“ไม่รู้จักนังทองคนนี้ซะแล้ว ฮึ!”
26
ooooooo
รุ่ง ขึ้น ประจักษ์ไปทำงานตามปกติ ป
รากฏว่าถูกเพื่อนๆมาห้อมล้อมแสดง
ความยินดี บ้างก็พูดแซวว่าเขาเหมือน
“หนูตกถังข้าวสาร” บ้างก็ดีใจที่จะได้ให้เข
าช่วยยืมเงินดอกเบี้ยต่ำจากนายดาวผู้เป็น
พ่อตา เขางงมากว่าเพื่อนๆเหล่านั้นรู้ได้อย่
างไรว่าเขาแต่งงาน
จนกระทั่ง เจ้ากรมแสดงความยินดีด้วยเมื่
อพบกัน เขาจึงรู้จากมนตรีว่า ทุกคนรู้จาก
ข่าวหนังสือพิมพ์ที่ลงรูปเขาเป็นเจ้าบ่าวถ่า
ยคู่กับเจ้าสาวเมื่อ วานนี ้
ประจักษ์คาดได้ว่าเป็นฝีมือนายดา
ว ตกกลางวันจึงนัดพบกันที่สวนลุมพินี
ต่อว่านายดาวที่ไม่ทำตามสัญญา นายด
าวตะแบงไปตามเคยว่าตนไม่ได้ไปป่าว
ร้องที่ไหนนั่นก็เพียงแค่การลงรูปเท่า นั้น
ใครๆก็อยากมีรูปลงหนังสือพิมพ์ ที่สำคัญ
คือเขาลงให้ฟรีด้วยเพราะนักข่าวที่นี่ติดห
นี้ตนอยู ่
สุดท้ายประจักษ์ก็แพ้ความกะล่อนเจ้าเล่ห์
ของนายดาวกลับไปอย่างหัวเสีย
ปราณีเห็นใจพิสมัยมาก นั่งดูรูปกัน
แล้วปราณีเตือนพิสมัยว่าต้องระวัง
ให้ดี เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา
ย้ำขณะตาดูรูปวนิดาว่า
“สวยออกอย่างนี้
ฉันล่ะหวั่นใจแทนเธอจริงๆ
เหมือนทิ้งแมวไว้กับปลาย่าง เธอต้องระวัง
คุณพี่จะปันใจไปให้นังนี่นะพิสมัย”
พิสมัยไม่พูดแต่สีหน้าแววตาเธอกังวลอย่า
งเห็นได้ชัด
ooooooo
วนิดา นั่งดูนาฬิการอการกลับมาของ
ประจักษ์ จน 6 โมงเย็นเขาก็ยังไม่กลับมา
พอถามไปล่ก็ถูกป้าทองจอมแสบมาขวาง
ด่าไปล่ประชดวนิดาจนเธอทนไม่ได้ลุกขึ้น
ข้างบน บอกไปล่ว่าถ้าประจักษ์กลับมาให้
ขึ้นไปตามด้วย
พอวนิดาเดินขึ้นข้างบน ป้าทองก็ด่าตาม
หลังแล้วสั่งไปล่ว่าไม่ต้องเสนอหน้าไปตา
ม ว่าแล้วเดินเข้าบ้านไป ไปล่งงเป็นไก่ตา
แตกที่ถูกป้าทองเอาเป็นตัวด่ากระทบวนิด
าอยู่เรื่อย
จน กระทั่งกลางคืนพอประจักษ์กลับมา
ไปล่ก็รีบไปบอกว่าวนิดาต้องการพ
27
บเขา แต่เพียงครู่เดียวไปล่ก็ไปบอก
วนิดาว่า “คุณใหญ่กลับมาแล้วครับ
แต่บอกว่าไม่ว่างจะคุยกับคุณ”
เมื่อซักถามจากไปล่ได้รับคำตอบว่า ประจั
กษ์บอกว่าไม่ว่างอย่างไม่มีกำหนด วนิดาแ
ค้นนักปักใจต้องหาทางเจอเขาให้ได ้
เช้า วันรุ่งขึ้นเธอตื่นแต่ไก่โห่ไปดักที่รถ
คาดว่าต้องเจอแน่ๆ แต่ปรากฏว่าประ
จักษ์มาเห็นเสียก่อน ถอยไปเจอป้าท
องเลยขอความช่วยเหลือ ฝีมือป้าทอ
งเชื่อขนมกินได้อยู่แล้ว ครู่เดียวป้าทอ
งก็มาขอแรงวนิดาให้ไปช่วยยกของให้
พอวนิดาเดินไปจากรถเท่านั้น ประจักษ์ก็ย่
องไปสตาร์ตรถขับออกไป วนิดาแค้นใจมา
กที่เสียรู้ป้าทองจนได ้
ตกกลางวัน ประจักษ์นัดพบกับพิสมัยที่สว
นหย่อมที่เดิม เธอเล่าถึงความทุกข์ใจที่ใคร
ๆก็มาถามเรื่องที่เขาแต่งงานเมื่อวานนี้ ที่ร้
ายกว่านั้นคือพอเสด็จท่านทราบเรื่องก็ทรง
กริ้วมาก เธอขอร้องเขาอย่าได้เข้าใกล้วนิด
ามากตนรู้สึกหวั่นใจ
ประจักษ์เห็นถึงความทุกข์ใจของพิสมัย เข
าโอบเธอปลอบให้กำลังใจให้ความมั่นใจว่
าตนจะไม่มีวันเป็นอื่นแน่นอน
ขณะ นั้นเองมีหญิงสาวสองคนผ่าน
มาเห็นประจักษ์กำลังโอบปลอบพิสมั
ยก็ซุบซิบกันว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เจ้า
สาวในรูปที่ เขาแต่งงานด้วยเมื่อวาน
พูดให้เข้าหูทั้งสองว่า ทำอะไรน่าบัดสี ท
ำให้พิสมัยรับไม่ได้ที่ถูกมองว่าเป็นคนแ
ย่งสามีคนอื่นทั้งที่ตัวเองถูกแย่ง คนรัก
เธอร้องไห้เสียใจจะกลับ ประจักษ์ขอไปส่ง
เธอปฏิเสธว่า
“อย่าเลยค่ะ น้องมาเองก็กลับเองได้ คุณพี่
รีบกลับไปพะเน้าพะนอภรรยาเถอะค่ะ”
พูดอย่างน้อยใจ หึงหวง
แล้วเรียกสามล้อกลับ ประจักษ์
ได้แต่ยืนมองเซ็งจนบอกไม่ถูก
ooooooo
ส่วน วนิดาก็ถูกป้าทองคอยจ้องกลั่นแกล้ง
จับผิดทุกลมหายใจ ทีแรกเธอก็ยอมๆแต่ห
นักเข้าทนไม่ได้ พอตั้งหลักได้เธอก็เอาคืน
จากป้าทองได้ทุกเม็ดแก้เผ็ดได้แสบกว่าที่
โดนเสีย อีก
นายดาวไม่ไว้ใจกลัวลูกจะถู
กแกล้งจึงมาแอบดูที่ประตูรั้ว
เจอป้าทองกำลังแกล้งวนิดาจริงๆ แม้จะเห็
นว่าลูกสาวไม่ยอมก้มหัวให้ แต่นายดาวก็
หาทางช่วยลูกด้วยการกลับไปบ้านหาคน
มาอยู่เป็นเพื่อนลูก
ด้วย ความมุ่งมั่นจะเอาชนะประจั
กษ์ให้ได้ เมื่อเช้าถูกป้าทองหลอก
จนประจักษ์รอดตัวไป คืนนี้วนิดาจึ
งมาปักหลักดักคอยเขาที่หน้าห้อง
ปรากฏว่าตกดึกหลับผล็อยไป ประจักษ์
กลับมาหลังเที่ยงคืนเห็นเธอนั่งคอพับค
ออ่อนอยู่ เลยแอบปีนหน้าต่างเข้าห้อง
พูดอย่างสะใจ “รอได้ก็รอไป”
จนกระทั่งเช้า ไปล่มาเจอวนิดานอนตะแ
คงอยู่หน้าห้องประจักษ์ถามว่าทำไมมาน
อนตรงนี ้
“ฉัน มารอเจ้านายไปล่น่ะสิ
เฮ้ย! เช้าแล้วนี่ เจ้านายไปล่ล่ะ”
เธอลุกขึ้นมองเลิ่กลั่ก
รีบวิ่งไปดูหน้าบ้าน เห็นแต่
ท้ายรถของประจักษ์กำลังขับออกไป
เธอบ่นตัวเอง “ไม่น่าหลับเลยเรา”
28
ยังไม่หายโมโหตัวเองก็มาได้ยิน
ป้าทองพูดประชดประชันอีกว่า
เจ้านายตนถูกมารผจญให้เจ็บใจอีก
ooooooo
วัน ต่อมา จวงก็มาพร้อมกับรถบรร
ทุกที่ขนของมาราวกับย้ายบ้าน ป้า
ทองไม่รู้จักจวงแต่จวงรู้กิตติศัพท์ป้า
ทองเลยปะทะคารมกันตั้งแต่เจอกัน
ที่ประตู ป้าทองไม่ยอมให้จวงเข้าบ้าน
จวงอ้างว่าตนเป็นคนสนิทของวนิดา
มหศักดิ์
แล้วสั่งสมหมายให้ขนของเข้าบ้าน
โชคดีที่ไปล่ถูกชะตากับสาวๆ
จวงเลยได้พวก
ป้าทองขวางเต็มที่
แต่วนิดาลงมาพอดีรับจวงเข้าบ้าน
ป้าทองเลยได้แต่แค้นใจ คอยจนประจักษ์
กลับมาตอนกลางคืนจึงไปฟ้องฉอดๆ บอ
กประจักษ์ว่าต้องสั่งสอนขืนปล่อยไว้จะยิ่
งได้ใจ
oooooo
“ช่างเขาเถอะป้า” ประจักษ์เหนื่อยหน่าย
พอป้าทองท้วงติงเขาบอกว่า
“พอได้แล้วป้า ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
ป้าทองลุกไปเซ็งๆ ก็ถูกจวงวิ่งพรวดเข้าม
าชนโครมจนล้มไปด้วยกัน จวงไม่สนใจป้
าทองรีบบอกประจักษ์ว่าวนิดามีธุระจะคุ
ยด้วย
“ฉันไม่ว่าง”
ประจักษ์สวนไปทันทีแล้วเดินเลยไป
จวง ไม่ยอมร้องเรียกแล้วจะตามไปถู
กป้าทองมาดักทาง จวงล่อหลบซ้ายห
ลีกขวาจนป้าทองเวียนหัวแล้วรีบตาม
ประจักษ์ไป บอกว่าวนิดามีเรื่องจะคุ
ยกับเขาจริงๆ ก็ถูกป้าทองตามมาด่า
ดึงตัวออกไป ทั้งคู่เหมือนพังพอนกับงูเห่า
ด่ากันไม่กี่คำก็จะตบกัน ดีที่วนิดาได้ยินเสี
ยงออกมาห้ามไว้ พอหย่าศึกเสร็จ เธอมอง
ที่ประตูห้องประจักษ์อย่างมุ่งมั่น
29
ครู่เดียวเธอก็ปีนหน้าต่าง
เข้าไปในห้องประจักษ์จนได้ ถามเพื่อเอา
คำตอบให้ได้ว่าเขาแต่งงานกับตนทำไม
ประจักษ์ ไม่ยอมบอก แต่สุดท้ายทนไม่ไห
วเลยลากวนิดาไปทิ้งไว้หน้าห้อง
วนิดา ไม่ยอมแพ้ไปเอาบันไดมาพาดที่
ระเบียงปีนขึ้นไปอีกจนได้ เป็นเวลาที่ป
ระจักษ์กำลังเอารูปพิสมัยมาดูด้วยควา
มรักคิดถึง พอหันมาเห็นวนิดาก็ตกใจ ว
นิดาเองก็ตกใจเสียงร้องของเขาหงาย
หลังเกือบตกลงไป ดีที่เขาคว้าไว้ทัน ก
ระชากสุดแรงจนเธอเข้าไปอยู่ในอกเขา
ต่างฝ่ายก็ชะงักแล้วรีบผละออก
ประจักษ์ไล่วนิดาให้ออกไปเสียถ้าเธอ
ไม่ออกเขาจะออกไปเอง ทำท่าจะลุกไป
วนิดาเห็นรูปพิสมัยหยิบขึ้นมาดูถาม
ว่านี่รูปใคร ประจักษ์จะแย่งรูปคืน ว
นิดามีข้อแม้ว่าถ้าเขาไม่ตอบคำถาม
ก็จะไม่คืนรูป เลยยื้อแย่งกันนัวเนีย
จนรูปหลุดจากมือวนิดาตกกระจกแตก
“พิสมัย!!” ประจักษ์ตกใจ
จ้องวนิดาหน้าแดงก่ำ พูดอย่างโกรธจัดว่า
“เขาชื่อพิสมัย ชื่อเพราะกว่าเธอ
สวยกว่าเธอเรียบร้อยกว่าเธอ
และเขาเป็นที่รักของฉัน”
วนิดาอึ้งถามว่าเมื่อเขามีคนรักอยู่แล้วมา
แต่งงานกับตนทำไม ความลับเลยแตก
“พ่อ เธอบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ เ
พื่อชดใช้หนี้แทนน้องชายฉันยังไงล่
ะ” วนิดาสะอึกอึ้งขว้างแหวนแต่งงาน
คืนเขา แล้วก็ยิ่งช้ำใจเมื่อเขาบอกว่า
“มันไม่ใช่แหวนของฉัน
แต่เป็นแหวนของพ่อเธอ!”
วนิดาสุดที่จะทนอยู่ตรงนั้นได้แล้ว เ
ธอวิ่งจะปีนหน้าต่างออกไปทางเดิม
ประจักษ์คว้าไว ้
“ออกทางประตูสิ จะออกไปทางนั้นทำไม
เดี๋ยวก็ตกไปตายจริงๆหรอก”
“ถ้าฉันตาย คุณน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ”
วนิดาจ้องเขม็ง เสียงสะท้าน
ทำเอาประจักษ์ผงะอึ้ง
เมื่อ ปีนลงมาและเดินอ้าวกลับห้องตัว
เอง ไปคิดทบทวนคำพูดของประจักษ์ว่
าเขาแต่งงานเพื่อชดใช้หนี้แทนน้องชา
ยตามที่นาย ดาวพ่อของเธอบังคับแล้ว
วนิดาก็ยิ่งโกรธแค้น เจ็บใจ เสียใจ เ
ฝ้าครุ่นคิดถามตัวเองอย่างสับสนว่า
จะทำยังไงดี?
ooooooo
ตอนที่4
เมื่อได้ยินจากปากของประจักษ์เอ
งว่าพ่อบังคับให้เขาพูด บังคับให้เ
ขาแต่งงานกับเธอเพื่อใช้หนี้แทน
น้องชาย วนิดาคิดอย่างเจ็บปวด
แค้นใจว่าจะทำอย่างไรดี รุ่งขึ้นเธอ
จึงกลับไปหานายดาวผู้เป็นพ่อที่บ้า
น แต่ สมหมายบอกว่านายดาวไม่อยู่
ไปสิงคโปร์จะกลับเมื่อไรก็ไม่รู้
30
แต่พอ วนิดานั่งสามล้อออกไป นายด
าวก็โผล่จากที่ซ่อนบอกสมหมายว่าถ้
าวนิดามาอีกให้บอกว่าตนยังไม่กลับ
และ ต้องจำให้แม่นว่าตนไปสิงคโปร์
อย่าบอกผิดประเทศเป็นอันขาด
เมื่อ วนิดากลับมาถึงบ้านมหศั
กดิ์ก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่าง
หงุดหงิด จวงถามว่าจะไปไหน
เธอบอกว่าจะกลับบ้าน จวงทักท้วงว่า “คุ
ณนิดเพิ่งบอกจวงว่าคุณท่านไม่อยู่”
“ถึงคุณพ่อไม่อยู่ฉันก็จะกลับ บ้าน ฉั
นทนไม่ได้ที่ต้องอยู่กับคนที่เขาไม่เห็น
คุณค่าในตัวฉัน” พูดแล้วเห็นจวงงงๆ
เหวอๆ วนิดาเลยพาลว่า
“ถ้าจวงไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ”
“ว้าย!! กลับสิคะ ต้องกลับค่ะ”
จวงรีบช่วยเก็บเสื้อผ้า
คอยชำเลืองมองวนิดาอย่างสงสัย
พอทั้งสองหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาถึงห้องรั
บแขก ป้าทองลอยหน้าเข้ามาถามว่าจะข
นของไปไหน วนิดาตอบเชิดๆว่า
“ฝากบอกเจ้านายป้าด้วยว่าฉันขอหย่า...”
พูดแล้วเดินนำออกไปเลย
แทน ที่ จะตกใจ ป้าทองกลับหัวเราะชอบ
ใจคิดไม่ถึงว่า เรื่องมันจะง่ายดายอย่างนี้
จากนั้นก็โทร.บอกประจักษ์อย่างสะใจ
แต่ประจักษ์กลับตกใจ เพราะถ้าว
นิดาขอหย่าเขาต้องถูกนายดาวฟ้อ
งแน่ๆ เพราะเซ็นสัญญากันไว้แล้ว
บอกป้าทองว่า
“ป้า รีบห้ามเขาเดี๋ยวนี้...
บอกเขาให้รอฉันกลับมาก่อน”
ป้าทองถามว่าห้ามทำไม
ประจักษ์ตอบอย่างร้อนใจว่า “ไม่ต้องถาม
ทำตามที่ฉันสั่ง!” พอวางสายจากป้าทองเ
ขาก็รีบเดินออกไปทันท ี
ooooooo
วนิดา กับจวงหิ้วกระเป๋ามาวางหน้าบ้า
นยืนรอสามล้อท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ย
ง ครู่เดียวป้าทองก็จ้ำอ้าวมาบอกว่า “คุ
ณใหญ่เธอสั่งให้คุณรอจนกว่าคุณใหญ่
จะกลับมา”
“ฉันไม่รอ จวง...เดิน”
วนิดาสั่งจวงแล้วเดินนำไป
ป้า ทองเดินไปขวางดุว่าทำไมพูดไม่รู้ฟั
ง บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป วนิดาไม่ฟังเสียง
ป้าทองเลยเรียกไปล่ให้มาช่วย ทั้งสองช่วย
กันแย่งของจากจวงและวนิดา ไปล่ฉวยโอ
กาสแย่งของจากจวงทำเผลอกอดหมับ พ
อจวงเอะอะก็ทำหน้าเลิ่กลั่กหันมาแย่งกร
ะเป๋าแทน
ข้าวของถูกยื้อยุด
กันจนหกหล่นเกลื่อนกระจายไปหมด
จวงรีบก้มเก็บ วนิดาบอกจวงไม่ต้องสนใจ
ไปกันเดี๋ยวนี้เลย จวงยังห่วงของแต่ก็ต้องรี
บวิ่งตามวนิดาไป
31
ป้าทองทำท่าจะตามแต่หมดแรงเสียก่อนท
รุดนั่งกับพื้น ไปล่หันมาดูแลบ่นปลงๆว่า
“โธ่ป้า...สังขารไม่ได้แล้วยังฝืนอีก เฮ้อ...”
ooooooo
วนิดากับจวงเดินฝ่าเปลวแดดแผดเป
รี้ยงไปจน เหงื่อแตกพลั่ก จนจวงขอร้
องว่าให้รอประจักษ์กลับมาก่อนดีไหม
มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน
“ฉันคุยกับเขา แล้วก็เข้าใจทุกอย่าง
ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรอีก” วนิดาแข็งกร้าวเ
ด็ดเดี่ยวจนจวงไม่กล้าพูดอะไรอีก
ขณะ กำลังตั้งหน้าตั้งตาเดินกันนั้นเอง
ประจักษ์กลับมาเจอ เขาขับรถเข้ามาเทียบ
วนิดาไม่สนใจเดินไปเรื่อยๆ จนเขาขับ
รถขนาบโผล่หน้าไปบอกให้ขึ้นรถเดี๋ย
วนี้ แต่วนิดาก็ ยังทำเหมือนไม่รับรู้เดิน
อ้าวต่อไป สุดท้ายประจักษ์ทนไม่ไหว
ขับรถไปขวางหน้าลงไปสั่ง
“ขึ้นรถ!”
วนิดาสวนไปทันทีว่าอย่ามา
ออกคำสั่งกับตน ประจักษ์ สวนไปทันควั
นเหมือนกันว่าทำไมตนจะออกคำสั่งกับ
ภรรยาไม่ได้ ทั้งสองโต้เถียงเล่นแง่กันอยู่
ตรงนั้น จนวนิดาบอกว่าตนไม่มีอะไรจะ
คุยกับเขาแล้ว ประจักษ์หงุดหงิดถามว่า
“ทำไมเธอถึงได้ดื้ออย่างนี้
มีอะไรไปคุยกันที่บ้าน”
“นั่นบ้านคุณไม่ใช่บ้านฉัน ฉันไม่คุย!!”
ประจักษ์ เลยฉุดขึ้นรถแล้วสั่งจวงขึ้นรถด้
วย พอจวงขึ้นนั่งเบาะหลัง เขาสั่งจวงให้
จับวนิดาไว้อย่าให้ลงจากรถ จวงไม่กล้า
แต่พอประจักษ์จ้องถลึงตาใส่ จวงเลยจำต้
องขอโทษวนิดาแล้วเอามือโอบวนิดาจากข้
างหลังไว้แน่น แล้วประจักษ์ก็รีบอ้อมมาขึ้
นรถขับออกไปทันท ี
เมื่อเข้ามาในบ้าน ประจักษ์คิ
ดว่าวนิดาไม่มีทางพยศได้อีก
แต่หารู้ไม่ว่าเธอวางแผนไว้แล้ว พอเขาลง
จากรถอ้อมจะมาเปิดประตูให้เธอลง วนิด
าก็เอื้อมมือกดล็อกประตูไว้ทั้งสองด้าน ปี
นข้ามไปนั่งที่คนขับสตาร์ตรถทันท ี
ooooooo
อ่านต่อฉบับหน้า
อ้างอิง
http://www.thaitv3.com
http://www.baanseries.com/thai/detail.
asp?param_id=857
32
Related Documents
