TLCTL - Chapter 5

"Nu heb ik er genoeg van!  Jake!  Jacob Lautner!!!  Kan het daar wat zachter in die garage?!"

Jacob

"Jacob!  Stiller!  Nu!!!"

"Life is a highwayI want to ride it all night longIf you're going my wayI want to drive it all night long""JAKE!!!  Stoppen, nu!!!""Ow, hé, paps. Vijf minuten pauze, jongens."

"Zou je ALSJEBLIEFT niet meer om acht uur 's morgens willen oefenen met de band?" vroeg m'n vader. Raaaaaaar... Dit doen we altijd. Waarom moeten we er nu dan mee stoppen?

"Euh... Paps, dat doen we toch bijna elke dag?""Ja, maar niet op een ZONDAG!!!  Is dat één van je nieuwe gewoontes of zo?""Neenee, ik stuur ze wel naar huis. Kruip jij maar terug in bed." plaagde ik hem wat."Trouwens..." begon hij terug. "Charlie heeft me uitgenodigd. We gaan zo rond zeven uur naar daar."

"Jongens, jullie moeten weg. We mogen op zondagen niet zo vroeg meer repeteren, zegt m'n vader." zei ik in de hoop dat ze meteen zouden rechtstaan.

Sam stond als eerste recht."Oké, kom jongens!  Dag, Jacob. 'k zie je later nog wel." zei hij toen hij afscheid nam."Jah, tuurlijk." lachte ik.

"Oh, mijn hoofd!" riep ik toen ik wakker werd. Ik zette me recht op m'n bed. "Ow..." zei ik toen ik zag dat ik m'n kleren nog aanhad. Ik nam mijn diadeem van m'n nachtkastje en zette hem op m'n kop.

Faith

Ik keek naar de stoel naast m'n bed, de stoel waar gisteren Jacob had gezeten. Leeg. Hij was naar huis gegaan.

Ik liep m'n kamer uit, een beetje stijf. M'n benen voelde zwaar aan. Hoe lang zou ik geslapen hebben?

Ik liep de trap af."Wo-ow!" riep ik plots. Tja, ik struikelde bijna.

"Hey, schat." zei paps toen ik de keuken binnenkwam. "Wat was dat geschreeuw?" Oei, had ik dan zo hard geroepen? "Oh, dat... Ik viel gewoon bijna van de trap das alles."

Ik zette mezelf op een stoel aan onze keukentafel. "Wat maak je pap?" vroeg ik nieuwsgierig."Tostis." zei hij. "Niet erg geschikt als ontbijt, maar toch. Ik moet zo meteen gaan werken.""Op een zondag...""Ja, ik weet het. Maar jij moet vandaag maar even op Hope passen dan."

Pap zette de borden met de tostis op de tafel."Ik heb de schaal daar in de ijskast gezet, dan wordt het neit slecht als Hope er straks eentje wil.""Oké, ik zeg het haar wel."

"Bart vroeg of hij nog eens mocht langskomen." zei hij plots. Yey..."Hij zei dat Jake vandaag veel te vroeg met de band oefende en hij wakker werd. Das toch geschift, om acht uur 's morgens oefenen."

"Ja, das wel waar. Maar... Komt Jacob ook mee?" vroeg ik. Wow... Waarom vroeg ik dat nu weer?

"Ho, ho!  Waarom wil je dat nu weer weten? Ben je misschien verliefd op hem?" plaagde pap me. "Of verveel je je anders als je alleen bent met Hope?"

"Pap!  Hoe kom je daar nu weer bij!" riep ik uit. Ja, hoe kwam hij daar nu bij? Was ik misschien verliefd op Jake, zonder het zelf echt te weten?

"Haha, ik vroeg het maar, hoor." lachte hij. Hij nam nog een hap van zijn tosti. "Maar als dat zo is, mag je dat zeggen. Ik zou er niets op tegen hebben." zei hij.

"Maar, enfin, ik heb genoeg. Ik zet dit ook even in de ijskast. Dan kan ik het vanmiddag misschien nog verder opeten." zei ik vrolijk.

Ik legde mijn tosti bij de andere op de schaal die al in de ijskast stond en zocht nog even het sinaasappelsap.

Het was zondagochtend, dus dan was er altijd een film op tv. Ik zette de tv aan en begon te zappen.

Even later...

Uiteindelijk kwam ik op een film over wolven. Nou ja, eerder een documentaire. Wolfjes, zo schattig. Kan je je voorstellen dat onze kleine Tom ergens heel, maar dan ook wel heel ver weg wolvenbloed in zich heeft?

"Hé, zus!" riep iemand van naast me."Heej, Hope." zei ik."Hé, het was de bedoeling dat je je rot schrok!" zei ze een beetje kwaad."Niet gelukt!" lachte ik.

Net toen ik rechtstond, ging zei op mijn plaats zitten."Die van jou is al warm." lachte ze."Haha, oké, dan." lachte ik terug. Ik besloot boven mijn huiswerk maar te gaan maken. Die documentaire was uiteindelijk wel saai.

"Hoe kon je dat nu laten gebeuren?! Waarom waren die drie hier gisteren terwijl ik en je moeder alles aan het klaarmaken waren? En wààrom heb je Faith met hen mee laten gaan?!" riep vader kwaad.

Jonas

"Pap, ik kon er toch ook niets aan doen dat ze hier waren. Ze hadden Sam bij. En je weet wat er de vorige keer gebeurt was dat hij hier was. Als ik me had verzet, wie weet wat er dan was gebeurt!" antwoordde ik.

"Och, papa, we weten ondertussen al dat Jonas het niet aankan. Laat het gewoon over aan mij en Kevin, wij zijn ouder dus wij zullen het wel kunnen." zei Amelie.

"Amelie, je helpt niet echt zo. Trouwens, jullie zijn een drieling. Jullie schelen allemaal maar twee minuutjes." zei moeder. Hmm, das waar. Trouwens, Kevin was twee minuutjes jonger dan ik.

"Papa, ik zweer dat het me wel zal lukken, wacht maar af. Morgen is het maandag, dan hebben we school en zitten we bij haar in de klas. Het komt echt wel goed, vertrouw me nu maar." zei ik wanhopig.

"Goed nieuws!" riep Amelie toen ze aan tafel kwam zitten. "Ik heb een paar vrienden van me gebeld en ik heb wat zaakjes geregeld. We moeten ons geen zorgen meer maken om Faith. Alles wordt geregeld."

‘s Avonds...

"Euhm... Wat voor zaakjes, Amelie?" vroeg paps. "Ik bedoel... Het is goed dat je wat hebt kunnen regelen, maar ik zou natuurlijk wel graag weten waarover het gaat." zei hij.

"Ik denk dat ik al wel weet waarover het gaat..." zei ik. "Maar vertel het toch maar, Amelie, aangezien de rest het nog niet doorheeft.""Wel, luister maar even goed, want het is goed nieuws..."

"Hallo, Hope!  Je bent dan toch nog uit je bed gekomen. Waar is Faith eigenlijk? Die is toch niet terug in haar bed gaan liggen, hé?"

‘s Avonds bij Faith...

"Ze is boven haar huiswerk gaan maken. Ik heb hier nog even wat tv gekeken, maar ze zit daar nu toch al zeker twee uur, hoor."

Ik was net klaar met m'n huiswerk en stond recht van m'n stoel, toen ik me dood schrok."Boe!" riep Jake uit toen ik me omdraaide."Wil je me niet meer zo doen schrikken?!  Ik kreeg bijna een hartaanval!" riep ik uit.

"Ik moet je iets laten zien. Maar hoe kom je hier binnen?" vroeg ik toen we naar het terras liepen."We mochten mee binnen toen je vader thuis kwam. We waren wat vroeger dan gepland." zei hij.

"Ik had hem gisteren al klaar gezet. Over een maand is het een eclips, maar je kan het begin al zien nu." zei ik toen ik naar de hemel staarde.

Op het terras...

Hij kwam naar me toe en keek door de telescoop. Ik ging een beetje opzij."En? Zie je iets?" vroeg ik."Ja, ik zie wel wat. Maar het wordt geen eclips. Dit is het jaar dat de planeten weer op één lijn gaan staan. Dat komt maar om de vijf jaar voor!" zei hij opgewonden."Laat me eens kijken!" riep ik opgewekt.

Hij ging wat opzij en zette zichzelf op de grond."Zo kan je het ook een beetje zien." zei Jacob toen hij wat achteruit leunde."Wow, dit is prachtig. Wat leuk dat we het van hieraf zo goed kunnen zien." zei ik vrolijk."Gaan we eens kijken of we het van beneden ook kunnen zien?" vroeg ik."Ja, is goed hoor!" zei Jacob.

"Ik zie niet veel hier." zei ik teleurgesteld."Nee, ik ook niet. Jullie hebben wel een mooie tuin." grapte hij."Bedankt, hij is net wat vernieuwd en we hebben een vijver laten leggen." zei ik lachend.

PLots nam hij me bij m'n handen en draaide me om met m'n gezicht naar hem gericht."Euhm... Faith? Er is wat dat ik je moet vertellen. Ik denk dat ik... Dat ik misschien wel een beetje verliefd op jou ben." zei hij bevend.

"Wel, euhm... Ik ben misschien ook wel een beetje verliefd op jou, hoor." gaf ik toe. Ik wist het eindelijk dat het ook zo was. Geen twijfels meer: ik was verliefd op Jacob.

"Wel, dan... Wil je misschien verkering met me?""Ja, tuurlijk!" riep ik uit."Kunnen we dan onze eerste kus nog eens over doen zodat we opnieuw en goed kunnen beginnen deze keer?" stelde hij voor.

Hij nam me vast en kwam naar me toe. Zijn handen trokken me naar hem en zijn lippen raakten de mijne aan. Hij was nog altijd zo warm als de vorige keer, maar dat vergat ik helemaal toen ik hem kuste. Het leek te blijven duren, maar toen liet hij me terug los.

"Hé, wat is er?" vroeg hij toen ik m'n hoofd naar beneden liet zakken. "Deed ik iets fout of zo? Wat is er mis?" bleef hij vragen.

"Nee, dat is het niet." zei ik. "Het is gewoon... Nou, ja... Je moet waarschijnlijk weer gaan nu?" zei ik een beetje droevig.

"Dat weet je precies al. Geen zorgen, je ziet me morgen op school. Ik beloof het." zei hij. "Ik zal heus niet spijbelen, hoor. Tenzij het een hoger belang heeft."

"Ja, dat weet ik. Je kwam vorige keer je belofte ook na. En ik doe wel alsof ik dat laatste niet gehoord heb." lachte ik. "Nou, ga dan maar snel. Ik zie je morgen weer."

"Tot morgen!" riep hij nog toen hij naar het poortje van de tuin liep.