SUCESIÓNS ECOLÓXICAS
As sucesións ecolóxicas son unha tendencia
dun ecosistema cara un equilibrio ou unha
estabilidade entre os compoñentes do
ecosistema, ademais pódense producir durante
períodos longos ou curtos de tempo. Así, o
ecosistema que sofre a sucesión vaise
transformando, ata chegar a un período
completamente estable para finalmente
conseguir o estado de CLÍMAX.
SUCESION PRIMARIA
As sucesións primarias son aquelas que ocorrendentro dun ecosistema pero este debe estar nunestado de solos NON DESENROLADO. Este sepresenta principalmente en rochas e é o comezoda sucesión.
CLIMAXO clímax é o estado final e completamenteestable dun ecosistema que foi vítima ou sufriuunha serie de sucesións. Para chegar a acadareste estado é completamente necesario que oecosistema non este sufrindo ningún tipo decambio e que se encontre en boas condicións. Écase un estado perfecto.
SUCESIÓNS SECUNDARIAS
• Unha sucesión secundaria preséntase despois
dunha perturbación que se lle fai a calquera
ecosistema e faise principalmente en solos
desenrolados.
SUCESIÓNS REGRESIVAS “DISCLIMAX”
Estas sucesións prodúcense en sentidocontrario ás sucesións normais, isto queredicir que se producen non coa idea deencontrar un clímax para o ecosistema,senón que ocasionan un mal desenrolodos ecosistemas.
SUCESIÓNS DE AUGAS ESTANCADAS
Dícese que hai unha sucesión enaugas estancadas cando os terreosonde durante algún tempo véñensedesenrolando diversas labores, echegan a un estado no calpermanecen nunha fase denominadabarbeito continuado, isto quere dicircas actividades de explotaciónagrícola ou gandería do ecosistematerminaron.
HORIZONTE A
HORIZONTE B
HORIZONTE C
ROCHA NAI
1.- Modificacións causadas polos Seres Vivos.
2.- Modificacións causadas polo Ser Humano:
a) O Cambio Climático.
b) Aumento da Poboación.
c) Esgotamento dos Recursos.
d) Perda da Biodiversidade.
EXEMPLO de perda de solo Fértil
Consecuencias ambientais, sociais, económicas e territoriais do TAV
RISCO DE DESERTIFICACIÓN POR PROVINCIAS
DEFORESTACIÓN
Greenpeace pon rostro aos 8 maiores responsables de incendios forestais en España:1º.- O Agricultor irresponsable, que coas súas periódicas queimas de rastroxos ocasiona máis do 31% dos incendios e o 13,9% da superficie queimada.
2º.- O gandeiro inconsciente, que coas súas queimas para a rexeneración de pastos ocasiona o 21,5% dos incendios e produce o 26,5% da superficie queimada.
3º.- O mal cazador, que provoca lumes para favorecer a determinadas especies , ocasionando o 2,1% dos lumes e o 4,37% da superficie queimada.
4º.- O imprudente, que coas súas fogueiras e colillas mal apagadas ocasiona o 6,7% dos incendios e o 7,8% da superficie queimada.
5º.- O pirómano, persoa trastornada sen intención de facer dano pero que provoca o 7,5% dos incendios e o 4,9% da superficie queimada.
6º.- O asocial conflictivo, persoa altamente conflictiva, con problemas de integración social e de drogodependencias que provoca o 3% dos incendios e o 4,6% da superficie queimada.
7º.- O interesado, cidadán que busca aproveitarse dos efectos dos incendios forestais por diversos motivos e que xeran o 0,6% dos incendios, 0,3% da superficie queimada
8º.- Don Importante, desde o seu despacho e coas súas decisións provocou o 2,6% dos incendios que orixinaron o 6,7% da superficie queimada.
OS
SERES
VIVOS
ADÁPTANSE
ADAPTACIÓNS MORFOLÓXICAS: A dentición
ADAPTACIÓNS DOS ANIMAIS: Adaptación á Salinidade
Organismo EURIHALINO, capaz de adaptarse a cambios de salinidade. Ex: Salmón
Organismo ESTENOHALINO, incapazde adaptarse a cambios de salinidade. Ex: Atún
ADAPTACIÓNS DOS ANIMAIS: Outras adaptacións
Branquias, que permiten captar o osíxeno disolto na auga.
Vexiga Natatoria, que permite adaptarse ós cambios de presión
ADAPTACIÓNS DAS PLANTAS ACUÁTICAS
Planta Acuática
OS
SERES
VIVOS
ADÁPTANSE
(medio terrestre
e aéreo)
Medio Terrestre
A cuncha das tartaguras, é unha adptación de protección
As ancas das rás, é unha adptación de transporte
Medio Aéreo
As ás das bolboretas son membranosas o que lle confire a capacidade de voar
As ás dos paxaros, son unha adaptación anatómica que lles permite voar. O
albatros é a ave coas ás mais
longas, poden chegar a medir 3,6 m
de extremo a extremo.
3,6 m
Adaptacións nas Plantas (I)
1.- Sistemas de Transporte: Vasos condutores
2.- Sistemas de Fixación: Raíces
3.- Talos que lles permiten captar mais luz
4.- Estructura que os fan reistentes: Tronco das árbores
5.- Estomas: que lles permiten realizar o intercambio gasoso
Adaptacións nas Plantas (II)A Espinescencia é unha adaptación das plantas de rexións desérticas, que consiste na transformación de follas en espiñas para así, reducir a evaporación e protexerse dos animais.
Castiñeiro, árbore de folla caduca, co que
cesa a fotosíntesis para protexerse do frío.
Bulbo do Gladiolo, que lle
serve como reserva
alimenticia en épocas
frías.
Abeto, árbore de
folla perenne, para
que as follas o
protexan en épocas
frías.