Wydawnictwo Helion ul. Koœciuszki 1c 44-100 Gliwice tel. 032 230 98 63 e-mail: [email protected]PRZYK£ADOWY ROZDZIA£ PRZYK£ADOWY ROZDZIA£ IDZ DO IDZ DO ZAMÓW DRUKOWANY KATALOG ZAMÓW DRUKOWANY KATALOG KATALOG KSI¥¯EK KATALOG KSI¥¯EK TWÓJ KOSZYK TWÓJ KOSZYK CENNIK I INFORMACJE CENNIK I INFORMACJE ZAMÓW INFORMACJE O NOWOœCIACH ZAMÓW INFORMACJE O NOWOœCIACH ZAMÓW CENNIK ZAMÓW CENNIK CZYTELNIA CZYTELNIA FRAGMENTY KSI¥¯EK ONLINE FRAGMENTY KSI¥¯EK ONLINE SPIS TREœCI SPIS TREœCI DODAJ DO KOSZYKA DODAJ DO KOSZYKA KATALOG ONLINE KATALOG ONLINE Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska Poznaj profesjonalne techniki projektowania publikacji • Zdefiniuj format publikacji • Wykorzystaj narzêdzia edycji i formatowania tekstu • Umieœæ w publikacji elementy graficzne • Przygotuj publikacjê do druku Adobe InDesign CS2 to jeden z najpopularniejszych i najbardziej rozbudowanych programów s³u¿¹cych do projektowania i sk³adu publikacji. Za jego pomoc¹ mo¿na przygotowaæ prost¹ ulotkê, tysi¹cstronicow¹ ksi¹¿kê, dokument w formacie PDF oraz elementy witryny WWW. Do ka¿dego z tych zastosowañ InDesign oferuje doskonale dopracowane narzêdzia i funkcje przyspieszaj¹ce i u³atwiaj¹ce pracê projektantów. Do jego niezaprzeczalnych atutów nale¿y zaliczyæ niesamowit¹ precyzjê, ogromn¹ kontrolê nad wygl¹dem projektowanej publikacji oraz pe³n¹ integracjê z innymi produktami firmy Adobe. InDesign otwiera przed projektantami zupe³nie nowe horyzonty. W ksi¹¿ce „Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska” znajdziesz szczegó³owe omówienie tej znakomitej aplikacji. Poznasz stosowane przez profesjonalistów techniki, dziêki którym Twoja praca bêdzie przebiega³a szybciej i efektywniej. Nauczysz siê korzystaæ z narzêdzi InDesigna i okreœlaæ w³aœciwoœci projektowanej publikacji. Dowiesz siê równie¿, w jaki sposób umieszczaæ w niej tekst i odpowiednio go formatowaæ. Przeczytasz o wstawianiu do projektu elementów graficznych tworzonych za pomoc¹ narzêdzi rysunkowych oraz importowanych z plików zewnêtrznych. Dobierzesz odpowiedni model barw, przygotujesz pracê do naœwietlania i druku oraz wyeksportujesz j¹ do formatu PDF. • Korzystanie z interfejsu u¿ytkownika, menu i palet • Konfigurowanie programu • Definiowanie parametrów nowej publikacji • Projektowanie stron wzorcowych • Korzystanie z warstw • Importowanie tekstu do publikacji • Formatowanie tekstu • Definiowanie stylów • Tworzenie i importowanie elementów graficznych • Eksport do formatu PDF • Tworzenie spisów treœci i skorowidzów • Praca z kolorami • Drukowanie publikacji • Automatyzacja zadañ za pomoc¹ skryptów Poznaj ju¿ dziœ narzêdzia przysz³oœci. Autorzy: Olav Martin Kvern, David Blatner T³umaczenie: Marcin Karbowski ISBN: 83-246-0617-3 Tytu³ orygina³u: Real World Adobe InDesign CS2 Format: B5, stron: 968
Poznaj profesjonalne techniki projektowania publikacji
* Zdefiniuj format publikacji * Wykorzystaj narzędzia edycji i formatowania tekstu * Umieść w publikacji elementy graficzne * Przygotuj publikację do druku
Adobe InDesign CS2 to jeden z najpopularniejszych i najbardziej rozbudowanych programów służących do projektowania i składu publikacji. Za jego pomocą można przygotować prostą ulotkę, tysiącstronicową książkę, dokument w formacie PDF oraz elementy witryny WWW. Do każdego z tych zastosowań InDesign oferuje doskonale dopracowane narzędzia i funkcje przyspieszające i ułatwiające pracę projektantów. Do jego niezaprzeczalnych atutów należy zaliczyć niesamowitą precyzję, ogromną kontrolę nad wyglądem projektowanej publikacji oraz pełną integrację z innymi produktami firmy Adobe. InDesign otwiera przed projektantami zupełnie nowe horyzonty.
W książce "Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska" znajdziesz szczegółowe omówienie tej znakomitej aplikacji. Poznasz stosowane przez profesjonalistów techniki, dzięki którym Twoja praca będzie przebiegała szybciej i efektywniej. Nauczysz się korzystać z narzędzi InDesigna i określać właściwości projektowanej publikacji. Dowiesz się również, w jaki sposób umieszczać w niej tekst i odpowiednio go formatować. Przeczytasz o wstawianiu do projektu elementów graficznych tworzonych za pomocą narzędzi rysunkowych oraz importowanych z plików zewnętrznych. Dobierzesz odpowiedni model barw, przygotujesz pracę do naświetlania i druku oraz wyeksportujesz ją do formatu PDF.
* Korzystanie z interfejsu użytkownika, menu i palet * Konfigurowanie programu * Definiowanie parametrów nowej publikacji * Projektowanie stron wzorcowych * Korzystanie z warstw * Importowanie tekstu do publikacji * Formatowanie tekstu * Definiowanie stylów * Tworzenie i importowanie elementów graficznych * Eksport do formatu PDF * Tworzenie spisów treści i skorowidzów * Praca z kolorami * Drukowanie publikacji * Automatyzacja zadań za pomocą skryptów
Poznaj już dziś narzędzia przyszłości.
Welcome message from author
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Poznaj profesjonalne techniki projektowania publikacji
• Zdefiniuj format publikacji• Wykorzystaj narzêdzia edycji i formatowania tekstu• Umieœæ w publikacji elementy graficzne• Przygotuj publikacjê do druku
Adobe InDesign CS2 to jeden z najpopularniejszych i najbardziej rozbudowanych programów s³u¿¹cych do projektowania i sk³adu publikacji. Za jego pomoc¹ mo¿na przygotowaæ prost¹ ulotkê, tysi¹cstronicow¹ ksi¹¿kê, dokument w formacie PDF oraz elementy witryny WWW. Do ka¿dego z tych zastosowañ InDesign oferuje doskonale dopracowane narzêdzia i funkcje przyspieszaj¹ce i u³atwiaj¹ce pracê projektantów.Do jego niezaprzeczalnych atutów nale¿y zaliczyæ niesamowit¹ precyzjê, ogromn¹ kontrolê nad wygl¹dem projektowanej publikacji oraz pe³n¹ integracjê z innymi produktami firmy Adobe. InDesign otwiera przed projektantami zupe³nie nowe horyzonty.
W ksi¹¿ce „Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska” znajdziesz szczegó³owe omówienie tej znakomitej aplikacji. Poznasz stosowane przez profesjonalistów techniki, dziêki którym Twoja praca bêdzie przebiega³a szybciej i efektywniej. Nauczysz siê korzystaæ z narzêdzi InDesigna i okreœlaæ w³aœciwoœci projektowanej publikacji. Dowiesz siê równie¿, w jaki sposób umieszczaæ w niej tekst i odpowiednio go formatowaæ. Przeczytasz o wstawianiu do projektu elementów graficznych tworzonych za pomoc¹ narzêdzi rysunkowych oraz importowanych z plików zewnêtrznych. Dobierzesz odpowiedni model barw, przygotujesz pracê do naœwietlania i druku oraz wyeksportujesz j¹ do formatu PDF.
• Korzystanie z interfejsu u¿ytkownika, menu i palet• Konfigurowanie programu• Definiowanie parametrów nowej publikacji• Projektowanie stron wzorcowych• Korzystanie z warstw• Importowanie tekstu do publikacji• Formatowanie tekstu• Definiowanie stylów• Tworzenie i importowanie elementów graficznych• Eksport do formatu PDF• Tworzenie spisów treœci i skorowidzów• Praca z kolorami• Drukowanie publikacji• Automatyzacja zadañ za pomoc¹ skryptów
Poznaj ju¿ dziœ narzêdzia przysz³oœci.
Autorzy: Olav Martin Kvern, David BlatnerT³umaczenie: Marcin KarbowskiISBN: 83-246-0617-3Tytu³ orygina³u: Real World Adobe InDesign CS2Format: B5, stron: 968
Za pomocą narzędzi dostępnych w programie InDesign narysować można niemal wszystko — od prostych linii i figur po niezwykle skomplikowane kształty.
Wspomniane narzędzia podzielić można na trzy kategorie. Narzędzia Rectangle (Prostokąt), Polygon (Wielokąt), Ellipse (Elipsa) oraz Line (Linia) umożliwiają tworze�nie podstawowych kształtów, natomiast Pencil (Ołówek), Smooth (Wygładzanie), Era-ser (Gumka), Pen (Pióro), Add Point (Dodaj punkt kontrolny), Delete Point (Usuń punkt kontrolny) oraz Convert Point (Konwersja punktów kierunkowych) służą do tworzenia i edycji bardziej złożonych ścieżek (patrz rysunek 5.1). Narzędzie Scissors (Nożycz-ki) pozwala na wycinanie ścieżek.
Niektóre spośród wymienionych narzędzi (na przykład Rectangle (Prostokąt), Polygon (Wielokąt) i Ellipse (Elipsa)) posiadają odpowiedniki przeznaczone do ryso�wania ramek (Rectangular Frame (Ramka prostokątna), Ellipse Frame (Ramka owalna) oraz Polygonal frame (Ramka wielokątna)). Jedyna różnica polega na tym, że zawar�tość utworzonych za ich pomocą ścieżek zdefiniowana jest jako graficzna (w przy�padku „zwykłych” ścieżek jest ona nieokreślona). I to wszystko.
W niniejszej książce posługiwać się będziemy podstawową nazwą narzędzia w odniesieniu do jego obu wersji — nazwa Rectangle (Prostokąt) odnosi się zatem zarówno do narzędzia Rectangle (Prostokąt), jak i Rectangular Frame (Ramka prosto-kątna).
Których narzędzi do rysowania ścieżek najlepiej używać? Tym nie należy się zbytnio przejmować — podstawowe kształty przekonwertować można na bardziej skomplikowane, a narzędzia do rysowania kształtów swobodnych wykorzystać do tworzenia prostych elementów.
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska376
Rysowane w programie InDesign ścieżki składają się z punktów połączonych liniami (patrz rysunek 5.2). Przypomina to trochę zabawę w „połącz kropki”. Po�łączenie ich w odpowiedniej kolejności daje w rezultacie obraz lub jego część. Punkty ścieżki mają określoną kolejność i kierunek, można je więc porównać do słupków milowych umieszczanych obok dróg lub do drogowskazów wskazują�cych dalszy ciąg trasy.
Narzędzia do rysowania kształtów swobodnych:
Narzędzie Pen (Pióro)
Narzędzie Pencil (Ołówek)
Narzędzia do edycji ścieżek:
Narzędzia do tworzenia podstawowych kształtów:
Narzędzie Add Point (Dodaj punkt kontrolny)
Narzędzie Delete Point (Usuń punkt kontrolny)
Narzędzie Convert Point (Konwersja punktów kierunkowych)
Narzędzie Scissors (Nożyczki)
Narzędzie Smooth (Wygładzanie)
Narzędzie Eraser (Gumka)
Narzędzie Rectangle (Prostokąt)
Narzędzie Ellipse (Elipsa)
Narzędzie Polygon (Wielokąt)
Narzędzie Rectangular Frame (Ramka prostokątna)
Narzędzie Ellipse Frame (Ramka owalna)
Narzędzie Polygonal frame (Ramka wielokątna)
Narzędzie Line (Linia)
Rysunek 5.1.Narzędzia
do rysowania
Punkt
Pierwszy punkt na ścieżce
Segment ścieżki
Segment ścieżki
Uchwyt kontrolny
Uchwyt kontrolny
Ostatni punkt na ścieżce
Rysunek 5.2. Elementy ścieżki
Rozdział 5. Rysowanie 377
Kilka słów odnośnie terminologiiW terminologii Adobe punkty ścieżek określane są jako „punkty kontrolne”, a uchwyty kontrolne jako „linie kierunkowe”. My nie będziemy stosować tej ter�minologii.
Rysowanie podstawowych kształtówWszystkie kształty tworzone za pomocą narzędzi Rectangle ( (Prostokąt), Polygon (Wielokąt) i Ellipse (Elipsa) oraz Line (Linia) (a także ich odpowiedników służą�cych do rysowania ramek) można również utworzyć za pomocą narzędzia Pen (Pióro) (omawianego w dalszej części rozdziału) lub nawet Pencil (Ołówek). Pierw�sze z wymienionych narzędzi stanowią po prostu skróty ułatwiające narysowanie często wykorzystywanych kształtów.
Tworzenie podstawowych kształtów jest bardzo proste: przeciągamy narzę�dziem w obrębie strony i uzyskujemy ścieżkę o określonym wyglądzie. Ramki generować można za pomocą przeznaczonych do tego narzędzi lub rysując odpo�wiednie ścieżki i dokonując konwersji.
Prostokąt, owal, wielokąt i linię rysujemy, wykonując poniższe operacje (patrz rysunek 5.3).
1. Zaznaczamy odpowiednie narzędzie na palecie narzędzi.Rodzaj tworzonego wielokąta wybrać można klikając dwukrotnie narzędzie Polygon (Wielokąt) i określając parametry kształtu w oknie dialogowym Polygon Settings (Ustawienia wielokąta).
2. Umieszczamy kursor w punkcie, w którym ma się znaleźć jeden z rogów kształtu i przeciągamy. InDesign tworzy ścieżkę rozpoczynającą się we wska�zanym punkcie.
Kwadraty rysować można przytrzymując klawisz Shift w trakcie przecią�gania narzędziem Rectangle (Prostokąt). Wykonując tę samą operację w trakcie przeciągania narzędziem Ellipse (Elipsa), uzyskać możemy okrąg, a w przy�padku narzędzia Polygon (Wielokąt) — wielokąt równoboczny. Przytrzymując klawisz Shift podczas przeciągania narzędziem Line (Linia) ograniczamy do�stępne kąty nachylenia do wielokrotności 45 stopni.
Aby narysować kształt w oparciu o jego geometryczny punkt środkowy, przytrzymać należy klawisz Option/Alt.
3. Kiedy rysowany obiekt przybierze odpowiadający nam kształt, przerywamy przeciąganie.
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska378
Wielokąty tworzyć również można definiując ich szerokość i wysokość (patrz rysunek 5.4).
1. Zaznaczamy narzędzie Rectangle (Prostokąt) lub Ellipse (Elipsa).2. Umieszczamy kursor w punkcie, w którym umieścić chcemy jeden z rogów
kształtu, lub przytrzymujemy klawisz Option/Alt i wskazujemy kursorem punkt środkowy rysowanej figury.
3. Klikamy. Wyświetlone zostanie okno dialogowe Rectangle (Prostokąt) lub Ellipse (Elipsa) (w zależności od wybranego narzędzia).
4. Wpisujemy wartości w polach Width (Szerokość) i Height (Wysokość), po czym klikamy przycisk OK.
Wybieramy jednoz narzędzi do rysowaniapodstawowych kształtów(w tym przykładzie jest tonarzędzie Rectangle(Prostokąt))
Przeciągamy nimw obrębie strony
Utworzony zostajekształt o wyznaczonychw ten sposób wymiarach
Rysunek 5.3. Rysowanie
podstawowego kształtu
Klikamy w obrębiestrony lub obszaruroboczego
Zaznaczamynarzędzie
Sposób rysowania kształtukontrolować możemy
zaznaczając wybrany punktodniesienia na palecie
Transform (Przekształć)
Utworzony zostajekształt o podanychwymiarach
Wyświetlone zostaje oknodialogowe Rectangle(Prostokąt), Polygon(Wielokąt) lub Ellipse (Elipsa).Wpisujemy wymiarytworzonej figury i klikamyprzycisk OK
Punkty i ścieżkiNajważniejszych rzeczy w życiu najtrudniej się nauczyć. Rysowanie i przekształ�canie krzywych Béziera — konstrukcji geometrycznych wykorzystywanych do re�prezentowania kształtów ścieżek w większości obecnie stosowanych programów do
Rysunek 5.4. Tworzenie podstawowego kształtu w oparciu o jego wymiary
Rozdział 5. Rysowanie 379
rysowania — to jedna z nich. Kiedy po raz pierwszy zetknęliśmy się z programami FreeHand oraz Illustrator, proces tworzenia kształtów przez rozmieszczanie punk�tów i manipulowanie uchwytami był dla nas czymś kompletnie obcym i w ogóle nie kojarzył się z rysowaniem. Dopiero potem załapaliśmy, w czym rzecz.
Bardzo często tworzyliśmy ilustracje, patrząc na nie z każdego punktu widze�nia z wyjątkiem perspektywy samej linii. Tymczasem w programach wykorzy�stujących krzywe Béziera (takich jak InDesign) jest to najlepsze podejście. Taka technika rysowania nie jest ani lepsza, ani gorsza — jest po prostu inna i trzeba się do niej przyzwyczaić. Jeśli właśnie z zakłopotaniem zerknęliście na narzędzie Pen (Pióro), nalegamy, byście mimo wszystko nadal z niego korzystali. Zacznijcie myśleć jak linia.
Myśleć jak liniaWyobraźcie sobie, że na skutek wypicia magicznego eliksiru lub działania tajem�niczego promieniowania kosmicznego skurczyliście się do rozmiarów mniejszych niż punkty w zabawie „połącz kropki”. Aby dodać całej historii nieco kolory�tu, niech to będą kropki w rysunkach zamieszczanych w czasopiśmie dla dzie�ci „Świerszczyk”, którego egzemplarze często znaleźć można w poczekalniach u dentystów.
Jedynym rozwiązaniem jest ukończenie rysunku. Kiedy idziecie przed siebie, linia ciągnie się za Wami. Przy każdym punkcie znajduje się znak wskazujący aktualną pozycję i dalszą drogę.
Rozumiecie już? Kropki to punkty. Łącząca je trasa to linia. Seria połączonych kropek to ścieżka. Maszerując od punktu do punktu, myślicie jak linia.
Każdy punkt — od pierwszego do ostatniego — zawiera pewne informacje na temat segmentów łączących go z sąsiednimi punktami.
Ścieżki i ich atrybuty formatowania (wypełnienie i obrys) to dwie różne rze�czy. Ścieżka będzie istnieć, nawet jeśli określimy wypełnienie i obrys jako None (Brak) lub ustalimy zerową grubość tego drugiego.
Zaznaczenie punktu powoduje jego wypełnienie (patrz rysunek 5.5). W taki sam sposób wybrany punkt oznaczany jest w programie Illustrator, natomiast w aplikacji FreeHand stosowane jest odwrotne rozwiązanie.
Zaznaczonysegment
Ten punkt niejest zaznaczony
Ten punkt jestzaznaczony
Te punkty niesą zaznaczone
Rysunek 5.5. Zaznaczone
i niezaznaczone punkty
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska380
Rodzaje punktówW programie InDesign wyróżniamy dwa rodzaje punktów: punkty narożne oraz punkty gładkie. Każdy typ ma osobne właściwości.
þ Punkt gładki łączony jest z sąsiednimi punktami linią krzywą i dysponuje dwoma uchwytami kontrolnymi. Jeden z nich kontroluje zakrzywienie seg�mentu występującego po punkcie, natomiast drugi — segmentu występującego wcześniej. Dodatkowo poruszanie jednym z uchwytów wpływa na pozycję drugiego. Punkty gładkie zwykle wykorzystuje się do rysowania gładkich, za�krzywionych linii (patrz rysunek 5.6).
Punkty gładkie zakrzywiająpołączone z nimi segmenty.W przedstawionym przykładziewykorzystano wyłącznie punktytego rodzaju
Rysunek 5.6. Punkty gładkie
þ Punkt narożny tworzy prosty segment, prowadzący do poprzedniego punktu na rysunku (patrz rysunek 5.7). Punkty tego typu wykorzystuje się do tworze�nia kształtów opartych na liniach prostych.
Punkty narożne domyślnienie wprowadzają zakrzywieniado połączonych z nimi segmentów.W przedstawionym przykładziewykorzystano wyłącznie tegotypu punkty
Rysunek 5.7.Punkty narożne
Z jakich punktów najlepiej korzystać? Każdy typ punktu można przekonwer�tować na inny, a efekty osiągnięte za pomocą jednego ich rodzaju można również uzyskać wykorzystując drugi. Można zatem korzystać z najwygodniejszych dla nas punktów oraz narzędzi i osiągnąć zamierzony rezultat. Innymi słowy, nie ma „najlepszego sposobu” rysowania z użyciem narzędzia Pen (Pióro), warto jednak wiedzieć, na czym polegają poszczególne dostępne metody.
Rozdział 5. Rysowanie 381
Kierunek ścieżkiKierunek ścieżki określany jest przez kolejność rozmieszczania jej punktów (patrz rysunek 5.8). W naszej zabawie w „połącz kropki” kierunek ścieżki infor�muje o kolejności łączenia poszczególnych kropek.
Kolejność tworzenia punktówwyznacza kierunek ścieżki
1 2 3 4 5
Rysunek 5.8.Kierunek ścieżki
Przesunięcie jednegoz uchwytów kontrolnychpunktu gładkiego wpływana pozycję drugiego
Aby zmienić krzywiznęjednego segmentu, niewpływając jednocześniena kształt kolejnego,wykorzystać należypunkt narożny
Aby odwrócić kierunek ścieżki, zaznaczamy ją i wybieramy polecenie Reverse Path (Odwróć ścieżkę) z menu Object (Obiekt)/Paths (Ścieżki). Kierunek ścieżki zostaje odwró�cony. Ten sam efekt uzyskać można za pomocą operacji Reverse Path (Odwróć ścieżkę) omówionej w podrozdziale „Operacje na ścieżkach” (w dalszej części tego rozdziału).
Uchwyty kontrolneKrzywiznę segmentów ścieżki umieszczonych przed i po danym punkcie zmieniać można za pomocą jego uchwytów kontrolnych. Każdy punkt może mieć maksymalnie dwa takie uchwyty. Domyślnie nowo utworzone punkty gładkie dysponują dwoma, a punkty narożne nie mają ich wcale. Pojedynczemu segmentowi przypisane są zatem najwyżej dwa uchwyty — po jednym dla jego początkowego i końcowego punktu.
Uchwyt kontrolny można schować (przeciągając go do wnętrza punktu), likwi�dując jego wpływ na krzywiznę sąsiednich segmentów. Niekoniecznie jednak uzy�skamy wtedy linie proste — należy pamiętać, że na kształt segmentów mają jeszcze wpływ uchwyty kontrolne punktów znajdujących się na ich drugim końcu.
Najważniejsza różnica między punktami narożnymi a gładkimi polega na tym, że uchwyty tych pierwszych przemieszczać można niezależnie, natomiast w przypadku tych drugich zmiana położenia jednego uchwytu wpływa na pozycję drugiego (patrz rysunek 5.9). W rezultacie punkty narożne są bardziej przydatne (przynajmniej naszym zdaniem) — za ich pomocą uzyskać można wszystkie efek�ty możliwe do uzyskania z wykorzystaniem punktów gładkich lub mieszanych.
Rysunek 5.9. Punkty gładkie kontra punkty
narożne
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska382
Jeden rodzaj punktu na inny przekonwertować można klikając go narzędziem Convert Point (Konwersja punktów kierunkowych). Kliknięcie punktu gładkiego po�woduje schowanie obu jego uchwytów kontrolnych. Aby przekonwertować punkt gładki na narożny, zachowując jeden z jego uchwytów, należy przeciągnąć drugi za pomocą wspomnianego narzędzia (patrz rysunek 5.10).
… i klikamy. Punktprzekonwertowanyzostaje na punkt narożny
Aby przekonwertowaćpunkt narożny na gładki,przeciągamy nad nimnarzędziem Convert Point(Konwersja punktówkierunkowych)
Punkt gładkiprzekształcony zostajew punkt narożny.W trakcie przeciąganiauchwytu kontrolnego…
Punkt gładki zmienićmożna w narożny,przeciągając omawianymnarzędziem jeden z jegouchwytów kontrolnych
… InDesign dopasowujezakrzywienieodpowiadającego musegmentu. Drugi z połączonychz danym punktem segmentówpozostaje niezmieniony
Rysunek 5.10. Konwertowanie
punktów
Rysowanie ścieżek narzędziem Pencil (Ołówek)Najszybszym sposobem tworzenia ścieżek swobodnych jest wykorzystanie na�rzędzia Pencil (Ołówek). Klikamy jego ikonę na pasku narzędzi (lub naciskamy klawisz N) i przeciągamy nim w obrębie strony. W trakcie przeciągania InDesign tworzy podążającą za kursorem ścieżkę, automatycznie dodając punkty narożne i gładkie (patrz rysunek 5.11).
Rozdział 5. Rysowanie 383
Rysunek 5.11. Rysowanie ścieżek narzędziem Pencil
(Ołówek)
Zaznaczamy narzędzie Pencil (Ołówek)i umieszczamy je w punkcie, w którymma się rozpocząć ścieżka
Przeciągamy narzędziem w obrębiestrony lub obszaru roboczego
Kiedy ścieżka osiągnie pożądanykształt, przerywamy przeciąganie
W trakcie przeciągania InDesignautomatycznie dodaje kolejnepunkty gładkie i narożne
Rysowanie ścieżek narzędziem Pen (Pióro)Narzędzie Pen (Pióro) oraz jego warianty: Add Point (Dodaj punkt kontrolny), Delete Point (Usuń punkt kontrolny) oraz Convert Point (Konwersja punktów kierunkowych) wy�korzystać można do tworzenia i edycji ścieżek.
Po kliknięciu nim na stronie utworzony zostanie punkt narożny. Przeciąg-nięcie powoduje umieszczenie punktu gładkiego w miejscu, w którym zostało rozpoczęte. W trakcie przeciągania określić możemy długość uchwytów kontrol�nych (i tym samym kształt krzywej) (patrz rysunek 5.12).
Przeciągamy narzędziem Pen (Pióro)… … a InDesign tworzy punkt gładki
Geometryczny środekobwiedni ścieżki
Klikając tym samym narzędziem… … utworzyć możemy punkt narożny
Rysunek 5.12.Umieszczanie
punktów gładkich i narożnych
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska384
Aby zakrzywić segment następujący po punkcie narożnym, należy wstawić wspomniany punkt, umieścić nad nim narzędzie Pen (Pióro) — zostaje ono zamie�nione na narzędzie Convert Point (Konwersja punktów kierunkowych) — i przeciągnąć. W trakcie przeciągania z punktu wysunięty zostanie uchwyt kontrolny (patrz rysunek 5.13).
Umieszczamy nadpunktem narzędzie Pen(Pióro) (zostaje onozamienione na narzędzieConvert Point(Konwersja punktówkierunkowych))
Przeciągając, wysuwamyuchwyt kontrolny
Klikamy narzędziem, dodającpunkt. Segment łączący obapunkty zostaje zakrzywiony
Największy problem związany z opisaną techniką polega na tym, że krzywiznę tworzonej linii ocenić możemy dopiero po umieszczeniu drugiego punktu. Lo�gicznie rzecz biorąc, faktycznie nie potrzebujemy uchwytu kontrolnego dla seg�mentu, który jeszcze nie istnieje, nie zmienia to jednak faktu, że opisana metoda bywa męcząca.
Aby przekonwertować umieszczony punkt gładki na narożny, umieszczamy nad nim narzędzie Pen (Pióro) (zostanie ono zamienione w narzędzie Convert Point (Konwersja punktów kierunkowych)) i klikamy. Punkt zostaje zamieniony na narożny, a jego uchwyty zostają wsunięte.
Położenie punktów zmieniać można zaznaczając je narzędziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie) i przeciągając je na nowe pozycje.
Techniki rysowaniaTeraz, kiedy znamy już wszystkie elementy tworzące ścieżki, przejdziemy do ich praktycznego wykorzystywania.
Porady dotyczące rysowania ścieżekW trakcie rysowania ścieżki należy pamiętać, że zawsze można ją jeszcze póź�niej dopracować. Widzieliśmy już przypadki kasowania całej ścieżki z powodu źle umieszczonego punktu końcowego. Początkowe rozmieszczenie punktów nie ma większego znaczenia, ponieważ na dalszym etapie pracy można je swobodnie przesuwać. Poza tym warto wspomnieć, że:
Rysunek 5.13. Wyciąganie
uchwytu kontrolnego
z punktu narożnego
Rozdział 5. Rysowanie 385
þ InDesign daje możliwość dodawania i usuwania umieszczonych na ścieżkach punktów.
þ W trakcie rysowania ścieżki można zmieniać narzędzia.
þ Za pomocą narzędzia Scissors (Nożyczki) możemy dzielić ścieżki.
Tworząc ścieżki, najlepiej używać jak najmniejszej ilości punktów, nie jest to jednak wymagane. Zauważyliśmy, że użytkownicy stawiający pierwsze kroki w obsłudze narzędzie Béziera zwykle wykorzystują więcej punktów, niż wyma�gają tworzone przez nich ścieżki. Z czasem opanowują podstawową zasadę ryso�wania wektorowego: Każdą krzywą opisać można za pomocą dwóch punktów i ich uchwytów kontrolnych.
Uchwyty kontrolneObsługa uchwytów kontrolnych to najtrudniejszy aspekt rysowania w programie InDesign. Są one niezbędne podczas tworzenia krzywych, lepiej więc nauczyć się je odpowiednio wykorzystywać.
Krzywiznę segmentu dopasowujemy, zaznaczając narzędziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie) jeden z tworzących go punktów. Pojawiają się uchwy�ty kontrolne wskazanego punktu oraz punkty sąsiadujące z nim na ścieżce. Brak uchwytów oznacza, że krzywizna kontrolowana jest przez punkt umieszczony po drugiej stronie linii. Umieszczamy kursor nad jednym z uchwytów i przeciągamy, zmieniając krzywiznę segmentu. Kiedy osiągnie ona pożądany kształt, przerywa�my przeciąganie (patrz rysunek 5.14).
Przeciągamy uchwyt kontrolny punktuna nową pozycję
Segment zostajezakrzywiony
Aby wsunąć (usunąć) uchwyt kontrolny, należy go przeciągnąć do wnętrza punktu.
Krzywiznę segmentu można również zmienić klikając go narzędziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie) i przeciągając w wybranym kierunku. W trakcie przeciągania krzywizna linii będzie się zmieniać (patrz rysunek 5.15).
Rysunek 5.14.Dopasowywanie
punktów gładkich
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska386
Dodawanie punktów do ścieżkiDo utworzonej ścieżki dodawać można kolejne punkty. W tym celu zaznaczamy ją, aktywujemy narzędzie Pen (Pióro) i klikamy nim wybrany segment. We wska�zanym miejscu dodany zostanie nowy punkt (patrz rysunek 5.16).
Zaznaczamy segment, klikając go lubprzeciągając nad nim prostokąt zaznaczenianarzędziem Direct Selection (Zaznaczaniebezpośrednie)
Przeciągamy, zmieniając krzywiznęwskazanego odcinka ścieżki
Rysunek 5.15.Inny sposób na
zmianę krzywizny segmentu
Umieszczamy narzędzie Pen (Pióro)nad ścieżką. Zostaje ono zmienionew narzędzie Add Point (Dodajpunkt kontrolny)
Klikamy, dodając nowy punkt
Nie ma potrzeby zaznaczania narzędzia Add Point (Dodaj punkt kontrolny) — zo�stanie ono automatycznie aktywowane, kiedy kursor znajdzie się nad dowolnym z segmentów ścieżki.
Usuwanie punktówPo zaznaczeniu ścieżki możemy usuwać znajdujące się na niej punkty, klikając je narzędziem Pen (Pióro) (patrz rysunek 5.17).
Rysunek 5.16. Dodawanie punktu
do ścieżki
Umieszczamy narzędzie (Pen)Pióro nad punktem. Zostaje onozamienione na narzędzie DeletePoint (Usuń punkt kontrolny)
Klikamy, usuwając punkt ze ścieżki
Rysunek 5.17. Usuwanie punktu
ze ścieżki
Rozdział 5. Rysowanie 387
Zaznaczanie i przesuwanie punktówSkoro dotarliście tak daleko, to wiecie już pewnie, jak zaznaczać punkty. Tutaj chcemy jeszcze wspomnieć o kilku pożytecznych zasadach.
þ Punkt zaznaczamy, klikając go lub przeciągając wokół niego prostokąt zazna�czenia narzędziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie).
þ Aby zaznaczyć większą ilość punktów, należy klikać je kolejno z wciśniętym klawiszem Shift lub przeciągnąć wokół całej grupy prostokąt zaznaczenia (tu również korzystamy z narzędzia Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie)).
þ Punkty znajdujące się wewnątrz grup lub na ścieżkach złożonych zaznaczać można narzędziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie).
þ Podczas przesuwania punktu jego uchwyty kontrolne przemieszczane są razem z nim, zachowując swoje położenie względem punktu. W rezultacie operacja ta powoduje więc zmianę krzywizny połączonych z nim segmentów (chyba że przesuniemy równocześnie punkty umieszczone na ich przeciwle�głych końcach).
þ Segment prosty (oraz przypisane do niego punkty) przesuwamy, zaznaczając go i przeciągając narzędziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie).
Otwieranie i zamykanie ścieżekŚcieżki mogą być otwarte i zamknięte (patrz rysunek 5.18). Otwarta ścieżka nie posiada segmentu łączącego jej początkowy i końcowy punkt. Nie ma konieczno�ści zamykania ścieżki w celu dodania do niej zawartości (tekstowej lub graficznej) lub wypełnienia.
Zamknięta ścieżka Otwarta ścieżka Ścieżka nie musi być zamkniętaprzed nadaniem jej wypełnienia
Rysunek 5.18. Otwarte
i zamknięte ścieżki
Aby zamknąć ścieżkę, należy ją zaznaczyć, wybrać narzędzie Pen (Pióro) i klik�nąć jej punkt początkowy lub końcowy (nie ma znaczenia który). Następnie klikamy drugi z wymienionych punktów. Ścieżka zostaje zamknięta (patrz rysunek 5.19).
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska388
Innym sposobem jest wykorzystanie operacji Close Path (Zamknij ścieżkę) oma�wianej w podrozdziale „Operacje na ścieżkach” w dalszej części rozdziału.
Ścieżkę zamkniętą można otworzyć, zaznaczając jeden z jej segmentów narzę�dziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie) i naciskając przycisk Delete. InDe�sign usunie wskazany segment, powodując otwarcie ścieżki (patrz rysunek 5.20).
Umieszczamy narzędziePen (Pióro) nad punktemkońcowym otwartej ścieżki
Klikamy i przesuwamy jenad punkt wyznaczającydrugi koniec ścieżki
Klikamy, zamykając ścieżkę
Rysunek 5.19. Zamykanie
otwartej ścieżki
Wybieramy narzędzie Direct Selection (Zaznaczaniebezpośrednie) i przeciągamy prostokąt zaznaczenianad jednym z segmentów ścieżki
Usuwamy segment,naciskając klawisz Delete
Aby otworzyć ścieżkę bez usuwania jej segmentu, należy kliknąć ją narzę�dziem Scissors (Nożyczki). Kliknąć można zarówno punkt, jak i segment ścieżki (patrz rysunek 5.21).
Ścieżka zostaje otwarta. W razie konieczności możemyzmienić położenie jej punktów końcowych
Rysunek 5.21.Otwieranie
zamkniętej ścieżki
Punkt najbliższy początkowi ścieżki (zgodnie z jej kierunkiem) umieszczany jest na jej końcu, a jego pozycję zajmuje punkt do tej pory traktowany jako ostatni.
Innym sposobem jest wykorzystanie operacji Open Path (Otwórz ścieżkę) oma�wianej w podrozdziale „Operacje na ścieżkach” w dalszej części rozdziału.
Rozdział 5. Rysowanie 389
Łączenie otwartych ścieżekDwie otwarte ścieżki połączyć można w ścieżkę pojedynczą, a dwie zamknięte — w ścieżkę złożoną. W tym podrozdziale zajmiemy się łączeniem otwartych ścieżek. Łączenie ścieżek zamkniętych omówimy w kolejnym podrozdziale, „Ścieżki złożone”.
Aby połączyć dwie otwarte ścieżki, wykonujemy następujące operacje (patrz rysunek 5.22).
1. Zaznaczamy narzędzie Pen (Pióro).2. Umieszczamy kursor nad punktem początkowym lub końcowym jednej ze
ścieżek (nie ma konieczności jej zaznaczania). Ikona narzędzia zmienia się, wskazując na możliwość dodania nowego punktu.
3. Klikamy, a następnie umieszczamy kursor nad punktem początkowym lub końcowym drugiej ścieżki. Wygląd kursora zmieni się ponownie, wskazując możliwość połączenia punktu ze ścieżką.
4. Klikamy, łącząc obie ścieżki.5. Operację powtarzamy dla pozostałych dwóch punktów końcowych łączonych
ścieżek.
Umieszczamy narzędziePen (Pióro) nad punktemkońcowym jednej ze ścieżek
Klikamy i przesuwamynarzędzie nad punktkońcowy drugiej ścieżki
Ponownie klikamy,łącząc obie ścieżkinowym segmentem
Operację powtarzamy dla pozostałych dwóch punktów końcowych
Rysunek 5.22.Łączenie
otwartych ścieżek
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska390
Ścieżki złożoneW dawnych czasach Ole musiał nie tylko z trudem maszerować do szkoły wiele mil, znosząc zimno i niepogodę, ale także wykonywać serie niesłychanie skomplikowa�nych operacji, aby utworzyć dziurę wewnątrz zamkniętej ścieżki. Sam proces był w pewnym sensie fascynujący, nie poprawiał jednak ponurego usposobienia Olego.
Obecnie tworzenie dziur w ścieżkach jest znacznie łatwiejsze — wystarczy połączyć je w ścieżkę złożoną. Składa się ona z dwóch lub więcej ścieżek (które muszą być odblokowane, rozgrupowane i zamknięte) połączonych za pomocą po�lecenia Make (Utwórz) z podmenu Compound Paths (Ścieżki złożone) w menu Object (Obiekt). Obszary między ścieżkami lub te, w których ścieżki się nakładają, są przezroczyste. Poniższa procedura pozwala utworzyć torusa, znanego również jako kształt „pączka z dziurką” (patrz rysunek 5.23).
1. Na palecie Tools (Narzędzia) zaznaczamy narzędzie Ellipse (Elipsa).2. Rysujemy dwa owale, umieszczone jeden na drugim.3. Wypełniamy je podstawowym kolorem wypełnienia.4. Zaznaczamy oba utworzone kształty.5. Tworzymy ścieżkę złożoną, naciskając skrót klawiszowy Command+8/Ctrl+8.
Zaznaczamy ścieżki, któremają zostać połączone
Ścieżki złożone niekonieczniemuszą być puste w środku –na tym przykładzie widaćścieżkę zawierającą obraz
InDesign tworzyścieżkę złożoną ze
wskazanych obiektów
Wybieramy polecenieMake (Utwórz) z podmenuCompound Path(Ścieżki złożone) w menuObject (Obiekt)
Rysunek 5.23. Tworzenie ścieżki
złożonej
Ścieżki wchodzące w skład ścieżki złożonej można od niej na powrót oddzie�lić. W tym celu zaznaczamy ścieżkę złożoną i wybieramy polecenie Release (Zwol-nij) z podmenu Compound Paths (Ścieżki złożone) w menu Object (Obiekt).
W trakcie łączenia ścieżek z innymi liniami i wypełnieniami ścieżka złożona przejmuje atrybuty obrysu i wypełnienia ścieżki położonej najniżej.
Ścieżki powstałe w wyniku konwersji tekstu na krzywe są zawsze złożone.
Rozdział 5. Rysowanie 391
Edycja ścieżek złożonychPunkty wchodzące w skład ścieżki złożonej zaznaczać można w taki sam sposób, jak obiekty stanowiące część grupy — klikając je narzędziem Direct Selection (Za-znaczanie bezpośrednie). Po zaznaczeniu punktu można zmieniać jego pozycję (patrz rysunek 5.24).
Zaznaczamy punktynarzędziem Direct Selection(Zaznaczanie bezpośrednie)
Przekształcamy (przesuwamy, skalujemy, pochylamylub obracamy) punkty. W tym przykładzie punktyzostały przesunięte w inne miejsce
Dzielenie ścieżek złożonychŚcieżkę złożoną można przekonwertować z powrotem na dwie lub więcej normal�nych ścieżek, zaznaczając ją i wybierając polecenie Release (Zwolnij) z podmenu Compound Paths (Ścieżki złożone) w menu Object (Obiekt) (lub naciskając klawisze Command+Option+8/Ctrl+Alt+8). Ścieżka złożona zostaje podzielona na swoje ścieżki składowe, ale ich formatowanie pozostaje bez zmian.
Wypełnianie ścieżek złożonychJeśli mieliście wcześniej do czynienia z programami Illustrator, Freehand czy innymi aplikacjami do rysowania, prawdopodobnie jesteście przyzwyczajeni do dwóch wariantów wypełniania. W zależności od aplikacji mają one różne nazwy, zwykle jednak określane są jako zasada Even Odd Fill (Parzyste-nieparzy-ste) oraz zasada Zero Winding Fill (Niezerowe wypełnienie). Określa�ją one stosowany w danym programie sposób wypełniania ścieżki przecinającej samą siebie oraz wewnętrznych obszarów ścieżki złożonej.
Jeśli rysowaliście ścieżki samoprzecinające się lub wklejaliście dowolne ścież�ki z wymienionych aplikacji do programu InDesign, wiecie już, że obsługuje on jedynie zasadę Zero Winding Fill (Niezerowe wypełnienie).
O czym my w ogóle mówimy? Najłatwiej będzie to pokazać na przykładzie (patrz rysunek 5.25).
W jaki sposób uzyskać drugi rodzaj wypełniania w programie InDesign? Czy trzeba najpierw opracować ilustrację w innym programie i dopiero potem zaim�portować ją do publikacji?
Pytanie to doprowadzało Olego do szaleństwa, aż w końcu odkrył, że może symulować efekt stosowania zasady Even Odd Fill (Parzyste-nieparzyste) za pomocą ścieżek złożonych i operacji Add (Dodaj) (operacje na ścieżkach omówimy w dal�szej części rozdziału) (patrz rysunek 5.26).
Rysunek 5.24. Edycja ścieżki
złożonej
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska392
1. Zaznaczamy samoprzecinającą się ścieżkę.2. Kopiujemy ją i następnie wklejamy w miejscu (skrót klawiszowy Command
+Option+Shift+V/Ctrl+Alt+Shift+V), tworząc duplikat obiektu umieszczony do�kładnie nad oryginałem.
3. Zaznaczamy oba elementy i klikamy przycisk Add (Dodaj) na palecie Pathfin-der (Filtry ścieżek) — można również skorzystać z polecenia Intersect (Przecięcie). Utworzona zostaje ścieżka złożona, wypełniona zgodnie z zasadą Even Odd Fill (Parzyste-nieparzyste).
Wygładzanie ścieżekLubicie używać narzędzia Pencil (Ołówek). Czasem jednak zadrży Wam ręka albo dowcipniś, z którym pracujecie, nie może się powstrzymać, aby nie trącać Was w trakcie rysowania. W obu przypadkach konieczne jest wygładzenie utworzonej ścieżki. Czy oznacza to, że jesteście skazani na godziny dodatkowej pracy? Nie, jeśli wykorzystacie narzędzie Smooth (Wygładzanie). Dzięki niemu wygładzanie nierównych ścieżek staje się dziecinnie proste.
Samoprzecinająca się ścieżkawypełniona z wykorzystaniemzasady Zero Winding Fill(Niezerowe wypełnienie) (InDesign)
Samoprzecinająca się ścieżkawypełniona z wykorzystaniemzasady Even Odd Fill (Parzyste-nieparzyste) (Illustrator)
Zaznaczamy ścieżkę,a następnie tworzymy jej
duplikat, wykorzystującpolecenie Paste in Place
(Wklej w miejscu)
Klikamy przycisk Add(Dodaj) na palecie
Pathfinder (Filtry ścieżek)
Utworzona zostaje ścieżkazłożona, wypełniona zgodnie
z zasadą Even Odd Fill ()
Rysunek 5.26. Symulowanie efektu zastosowania zasady Even Odd Fill (Parzyste-nieparzyste)
Rysunek 5.25. Zasady wypełniania
ścieżek
Rozdział 5. Rysowanie 393
Aby wykorzystać omawiane narzędzie, należy je najpierw zaznaczyć na palecie Tools (Narzędzia) (zwykle jest ono ukryte pod narzędziem Pencil (Ołówek)). Można również nacisnąć klawisz Option/Alt w trakcie korzystania z narzędzia Pencil (Ołówek) — powoduje to tymczasowe zmienienie go na narzędzie do wygładzania. Następnie przeciągamy narzędziem nad ścieżką, którą chcemy wygładzić (patrz rysunek 5.27). InDesign wygładza ścieżkę, przesuwając (a czasem również usuwając) znajdujące się na niej punkty, a także zmieniając ustawienie ich uchwytów kontrolnych.
Zaznaczamy ścieżkę
Przeciągamynarzędziemnad ścieżką
Na palecie narzędzizaznaczamy narzędzieSmooth (Wygładzanie)
InDesign wygładza ścieżkę,zmieniając ustawienie uchwytówkontrolnych, a także przesuwając
i usuwając jej punkty
Lepszą kontrolę nad działaniem narzędzia uzyskać można klikając dwukrot�nie jego ikonę na pasku narzędzi. Wyświetlone zostanie okno dialogowe Smooth Tool Preferences (Preferencje narzędzia Wygładzanie) (patrz rysunek 5.28). Suwak Fide-lity (Dokładność) wyznacza odległość (w pikselach), o jaką „wygładzona” ścieżka może się różnić od ścieżki narzędzia (wyższe wartości odpowiadają większym zmianom i w rezultacie większej różnicy między obiema wersjami ścieżki). Skalę zmian określamy za pomocą suwaka Smoothness (Gładkość) (wyższe wartości od�powiadają większemu wygładzaniu).
Rysunek 5.27.Wygładzanie
ścieżki
Rysunek 5.28. Okno dialogowe
Smooth Tool Preferences (Pre-ferencje narzędzia
Wygładzanie)
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska394
Usuwanie ścieżekZałóżmy, że chcemy usunąć fragment ścieżki, którego początek i koniec nie po�krywają się z istniejącymi na niej punktami. W wersji 1.0 programu InDesign wy�magałoby to przecięcia ścieżki narzędziem Scissors (Nożyczki) (na jednym z koń�ców wybranego do usunięcia odcinka), a następnie skasowania odcinka między dwoma powstałymi punktami.
Obecnie jest to znacznie łatwiejsze. Na palecie Tools (Narzędzia) wybieramy narzędzie Erase (Gumka) i przeciągamy nim nad obszarem ścieżki przeznaczonym do usunięcia (patrz rysunek 5.29).
Przeciągamy narzędziemErase (Gumka) po fragmentach ścieżki,które chcemy usunąć
powoduje jej otwarcie. Usunięcie odcinkaścieżki otwartej dzieli ją na dwie części
Rysunek 5.29. Usuwanie
fragmentu ścieżki
Operacje na ścieżkachOperacje na ścieżkach — jak określamy polecenia reprezentowane przez przyciski zgromadzone na palecie Pathfinder (Filtry ścieżek) — umożliwiają tworzenie jednych ścieżek na podstawie innych, a także zmienianie ich kształtu w określony sposób. Pierwszy rząd przycisków widocznych na wspomnianej palecie pozwala tworzyć skomplikowane kształty z wykorzystaniem podstawowych figur geometrycznych oraz opracowywać kształty trudne do narysowania z użyciem narzędzia Pen (Pióro).
Operacje Convert Shape (Konwersja kształtu) to zbiór „użytkowych” funkcji prze�znaczonych do pracy ze ścieżkami. Czemu umieszczono je na palecie Pathfinder (Fil-try ścieżek) wraz z innymi operacjami, z którymi nie mają wiele wspólnego? Pomyśl�cie dobrze, zanim odpowiecie. Czy naprawdę potrzebna Wam kolejna paleta?
Polecenia dostępne na omawianej palecie działają w oparciu o obszar(y) prze�cięcia między dwoma lub więcej obiektami. Możemy dzięki nim łączyć i tworzyć nowe obiekty, a także pomniejszać jeden obiekt o obszar zajmowany przez drugi.
Rozdział 5. Rysowanie 395
Wiele osób żyje w przekonaniu, że operacje na ścieżkach (na przykład w pro�gramach Illustrator, FreeHand czy QuarkXPress) to „zaawansowane” techniki rysowania. Często słyszymy: „Nie umiem rysować, więc nie korzystam z tych poleceń. Mam wystarczająco kłopotu z obsługiwaniem Ołówka”.
Trudno bardziej minąć się z prawdą. Jeśli umiecie rysować, przyciski widoczne na palecie Pathfinder (Filtry ścieżek) stanowią miły dodatek. W przeciwnym jednak wypadku mogą one szybko stać się Waszymi najlepszymi przyjaciółmi. Pomyślcie o tym — nawet David umie narysować niemal wszystko, korzystając wyłącznie z prostokątów, elips oraz, okazjonalnie, wielokątów. Wykorzystując operacje na ścieżkach, możecie uzyskać takie same efekty, nie ryzykując zapełnienia doku�mentu stosami nakładających się kształtów.
Korzystanie z palety Pathfinder (Filtry ścieżek)Aby wykonać dowolną z operacji na ścieżkach, należy zaznaczyć przynajmniej dwa obiekty, wyświetlić paletę Pathfinder (Filtry ścieżek) i kliknąć przycisk odpowia�dający wybranej operacji (patrz rysunek 5.30).
Operacja zostaje wykonanana wskazanych obiektach
Klikamy jeden z przyciskówwidocznych na palecie (w tymprzykładzie kliknięty zostałprzycisk Substract (Odjęcie))
Zaznaczamy dwalub więcej obiektów
Omówimy je wszystkie po kolei, ale najpierw kilka podstawowych zasad:
þ Oryginalne kształty są usuwane. Operacje na ścieżkach często usuwają pierwotne kształty, wstawiając w ich miejsce nowo utworzony. W wielu przy�padkach stanowi on ścieżkę złożoną. Aby zachować oryginalne kształty, nale�ży wykonać ich kopie przed wykonaniem którejkolwiek operacji.
þ Kolejność w stosie ma znaczenie. Większość operacji na ścieżkach wpływa w określony sposób na obiekty umieszczone u góry lub u dołu. Jeśli dana operacja nie przyniosła zamierzonego efektu, cofnijcie ją, zmieńcie wzajemne położenie obiektów za pomocą komend Bring to Front (Przesuń na wierzch), Send to Back (Prze-suń na spód), Bring Forward (Przesuń do przodu) oraz Send Backward (Przesuń do tyłu) z podmenu Arrange (Ułóż) w menu Object (Obiekt) i spróbujcie ponownie.
Rysunek 5.30. Wykonywanie
operacji na ścieżce
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska396
þ Zmiany formatowania. Generalnie wypełnienie, obrys, warstwa oraz po�zostałe atrybuty formatowania obiektu położonego u góry definiują wygląd nowo utworzonego kształtu. Wyjątkiem jest operacja Substract (Odejmij), która opiera wygląd tworzonej ścieżki na formatowaniu obiektu położonego u dołu.
þ Operacje na ścieżkach i ramki tekstowe. Wykonanie jednej z oma�wianych operacji na ramce tekstowej wpływa na kształt samej ramki, a nie zawartego w niej tekstu.
þ Alternatywa dla ścieżek przycinania. Operacjami na ścieżkach można się czasem posłużyć, zamiast tworzyć ścieżki odcinania i zagnieżdżone obiek�ty, co poprawi szybkość wydruku.
þ Uwaga na zawartość ścieżek. Przeprowadzanie operacji na ścieżkach posiadających zawartość — na przykład zaimportowaną grafikę — może spo�wodować jej usunięcie.
Add (Dodaj)Operacja Add (Dodaj) tworzy nowy obiekt, którego linia zewnętrzna odpowiada obwodowi zaznaczonych kształtów. Obszary przecięcia oraz wszelkie wewnętrz�ne ścieżki są usuwane (patrz rysunek 5.31). Jeśli oryginalne figury oparte są na ścieżkach złożonych, wewnętrzne ścieżki zostaną zachowane, chyba że przecinają się wzajemnie lub znajdują w obszarze przecięcia dodawanych obiektów.
Zaznaczamy obiekty
Klikamy przyciskAdd (Dodaj)
Na podstawie linii zewnętrznych wskazanychobiektów utworzony zostaje nowy kształt
Gwiazda znajduje się z przodu
Rysunek 5.31.Operacja Add
(Dodaj)
Substract (Odjęcie)Operacją Substract (Odjęcie) posłużyć się można w celu wycięcia w ścieżce otworu o kształcie innej ścieżki. Całość działa na zasadzie foremki do ciastek — obiekt znaj�dujący się u góry wycina swój kształt w obiekcie umieszczonym u dołu (patrz rysu�nek 5.32). Powstała w rezultacie figura ma wypełnienie i obrys drugiego z nich.
Rozdział 5. Rysowanie 397
Intersect (Przecięcie)Ta operacja powoduje utworzenie kształtu odpowiadającego obszarowi przecięcia (części wspólnej) zaznaczonych ścieżek (patrz rysunek 5.33). Jeśli nie mają one wspólnej części, wyświetlony zostanie komunikat o błędzie.
Zaznaczamy obiekty
Klikamy przyciskSubstract (Odjęcie)
Operacja powoduje usunięcie obszaru przecięciaz obiektu znajdującego się u dołu
Gwiazda znajduje się z przodu
Rysunek 5.32. Operacja Substract
(Odjęcie)
Zaznaczamy obiekty
Klikamy przyciskIntersect (Przecięcie)
Utworzona zostaje nowa ścieżka odpowiadającakształtem obszarowi przecięcia wskazanych obiektów
Gwiazda znajduje się z przodu
Jak już wcześniej wspomnieliśmy, operacje na ścieżkach powodują usunięcie zaznaczonych obiektów. Są różne sposoby na ich zachowanie, najlepiej jednak za�stosować efekt ścieżki, skopiować wynik, wydać polecenie Undo (Cofnij) przywra�cające oryginalne ścieżki i nacisnąć skrót klawiszowy Command+Option+Shift+V/Ctrl+Alt+Shift+V (odpowiada on poleceniu Paste in Place (Wklej w miejscu)). Metoda ta jest szczególnie przydatna w przypadku polecenia Intersect (Przecięcie).
Exclude Overlap (Wyłączenie nakładki)Przycisk Exclude Overlap (Wyłączenie nakładki) służy do tworzenia ścieżek złożo�nych z zaznaczonych obiektów. W tym przypadku obszar przecięcia wskazanych kształtów pozostaje niewypełniony (patrz rysunek 5.34).
Rysunek 5.33. Operacja Intersect
(Przecięcie)
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska398
Minus Back (Odjęcie spodu)Operacja Minus Back (Odjęcie spodu) jest przeciwna do polecenia Substract (Odjęcie) — powoduje odjęcie ścieżki położonej z tyłu od tej położonej z przodu (patrz rysunek 5.35). Powstały w jej wyniku kształt posiada formatowanie drugiego z wymienionych obiektów.
Zaznaczamy obiekty
Klikamy przyciskExclude Overlap
(Wyłączenie nakładki)
Nowa ścieżka utworzona zostaje przez dodanie wybranychobiektów i usunięcie ich obszaru wspólnego
Gwiazda znajduje się z przodu
Rysunek 5.34. Operacja Exclude
Overlap (Wyłącze-nie nakładki)
Zaznaczamy obiekty
Klikamy przyciskMinus Back
(Odjęcie spodu)
Nowy kształt powstaje przez odjęcie obiektupołożonego niżej od umieszczonego z przodu
Gwiazda znajduje się z przodu
Operacje Convert Shape (Konwersja kształtu)Operacje Convert Shape (Konwersja kształtu) wykonujemy, zaznaczając obiekt i kli�kając wybrany przycisk na palecie PathFinder (Filtry ścieżek).
þ Convert to Rectangle (Konwersja na prostokąt). Kliknięcie tego przycisku po�woduje przekonwertowanie wskazanej ścieżki na prostokąt.
þ Convert to Rounded-Corner Rectangle (Konwersja na prostokąt zaokrąglony). W tym przypadku po przekonwertowaniu kształtu na prostokąt następuje dodat�kowe zaokrąglenie jego rogów na podstawie bieżącej wielkości promienia efek�tów narożnych (określonej w oknie dialogowym Corner Effects (Efekty narożne)).
Rysunek 5.35.Operacja Minus
Back (Odjęcie spodu)
Rozdział 5. Rysowanie 399
þ Convert to Beveled-Corner Rectangle (Konwersja na prostokąt z fazą). To pole�To pole�cenie powoduje przekonwertowanie wskazanej ścieżki na prostokąt i nadanie mu fazy na podstawie bieżącej wielkości promienia efektów narożnych (okre�ślonej w oknie dialogowym Corner Effects (Efekty narożne)).
þ Convert to Inverse-Rounded-Corner Rectangle (Konwersja na prostokąt odwrot-nie zaokrąglony). Ten przycisk umożliwia konwersję kształtu na prostokąt od�Ten przycisk umożliwia konwersję kształtu na prostokąt od�wrotnie zaokrąglony. Ten typ zaokrąglenia również tworzony jest na podstawie bieżącej wielkości promienia efektów narożnych (określonej w oknie dialogo�wym Corner Effects (Efekty narożne)).
þ Convert to Ellipse (Konwersja na elipsę). Przekształca wskazaną ścieżkę na elipsę. Zastosowanie tej operacji w stosunku do kwadratu spowoduje utworze�nie okręgu.
þ Convert to Triangle (Konwersja na trójkąt). Konwertuje wybrany obiekt na trójkąt.
þ Convert to Polygon (Konwersja na wielokąt). To polecenie tworzy na podstawie zaznaczonej ścieżki wielokąt, wykorzystując do tego ustawienia zdefiniowane w oknie dialogowym Polygon Settings (Ustawienia wielokąta).
þ Convert to Line (Konwersja na linię). Konwertuje wybrany obiekt na linię.
þ Convert to Vertical or Horizontal Line (Konwersja na linię pionową lub po-ziomą). To polecenie konwertuje wskazaną ścieżkę na linię pionową lub poziomą.
þ Open Path (Otwórz ścieżkę). Za pomocą tego przycisku otworzyć można za�mkniętą ścieżkę. Operacja ta nie usuwa ostatniego segmentu ścieżki, a jedynie otwiera ją w miejscu, gdzie znajduje się jej pierwszy/ostatni punkt (patrz rysunek 5.36).
þ Close Path (Zamknij ścieżkę). To polecenie zamyka otwartą ścieżkę.
þ Reverse Path (Odwróć ścieżkę). Klikając ten przycisk, odwrócić możemy kieru�Klikając ten przycisk, odwrócić możemy kieru�nek zaznaczonej ścieżki.
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska400
Efekty narożneNarożniki tworzonych ścieżek zniekształcać możemy na wiele różnych sposobów. Zniekształcenia nazywamy efektami narożnymi, a ich parametry określić można w oknie dialogowym Corner Effects (Efekty narożne). Ich najpopularniejszym zastosowaniem jest zaokrąglanie rogów kwadratów i prostokątów.
Efekt narożny nadajemy, zaznaczając ścieżkę i wybierając polecenie Corner Effects (Efekty narożne) z menu Object (Obiekt). Wyświetlone zostanie wspomniane wcześniej okno dialogowe. Wybieramy jeden z efektów dostępnych w menu Effect (Efekt), wpisujemy wartość w polu Size (Rozmiar) i naciskamy przycisk Return/En-ter. InDesign nadaje efekt narożny wskazanej figurze (patrz rysunek 5.37).
ObrysyPo utworzeniu ścieżki zwykle chcemy nadać jej określoną grubość, kolor i inne atrybuty formatowania. Proces ten nazywany jest czasem obrysowywaniem ścieżki, natomiast mówiąc o jej ogólnym wyglądzie, używamy terminu obrys. Obrys określa wygląd linii zewnętrznej ścieżki.
Obrys ścieżki definiujemy, zaznaczając ją i otwierając paletę Stroke (Obrys) za pomocą skrótu klawiszowego F10 (patrz rysunek 5.38). W rozwijanym menu Type (Typ) wybieramy typ obrysu — jednolity, kreskowany lub dowolny inny (na przykład wieloobrysowy).
Dodatkowo tworzyć możemy własne obrysy złożone z kresek, pasków lub kropek. Tematem tym zajmiemy się w dalszej części rozdziału.
Ścieżka zostaje otworzona
… co można sprawdzićlokalizując i przesuwającjeden z jej punktówkońcowych
Jej wygląd się nie zmieni,niemniej jest ona teraz
traktowana jako ścieżkaotwarta…
Zaznaczamy ścieżkę i klikamy przycisk Open Path (Otwórz ścieżkę)
Rysunek 5.36. Otwieranie ścieżki
Rozdział 5. Rysowanie 401
Rysunek 5.37. Efekty narożne
Zaznaczamy ścieżkęi wybieramy polecenieCorner Effects (Efektynarożne) z menuObject (Obiekt)
Wybieramy jeden z efektów zapomocą menu Effect (Efekt)
Rozmiar efektu narożnegookreślamy w polu Size (Rozmiar)
Fancy(Fantazyjny)
Inset(Margines
wewnętrzny)
Inverse Rounded(Odwrócone
zaokrąglenie)
Rounded(Zaokrąglone)
Bevel(Faza)
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska402
Weight (Grubość)W polu Weight (Grubość) wpisać możemy grubość obrysu wybranej ścieżki. Jedną ze standardowych wartości można również wybrać za pomocą rozwijanego menu przypisanego do omawianego pola. Wpisanie liczby 0 powoduje usunięcie obrysu.
Zapisek historyczny W dawnych czasach niektóre aplikacje tworzyły linie przerywane za pomocą wyrażenia PostScript 0 setline-width, które tworzyło obrys o grubości jednego piksela na drukarkach PostScript. Podczas drukowania na laserowej drukarce
W razie potrzebymożemy również określićzakończenie linii,wykorzystując rozwijanemenu Start (Początek) lubEnd (Koniec)
Aby rozwinąć „minimalistyczną”wersję palety, wybieramy polecenieShow Options (Pokaż opcje)z menu palety lub dwukrotnieklikamy jej zakładkę
Wybieramy typobrysu za pomocąrozwijanego menuType (Typ)
Rysunek 5.38. Paleta Stroke
(Obrys)
Rozdział 5. Rysowanie 403
300 o rozdzielczości 300�dpi działało to nieźle — tworzony obrys miał roz�miar odpowiadający grubości linii przerywanej (pomiędzy ,2 a ,25 punktu). Po pojawieniu się naświetlarek opisana metoda powodowała tworzenie obry�sów o grubości 1/1200 cala lub nawet mniejszych — zbyt cienkich, by możliwe było wydrukowanie ich na większości pras drukarskich. Posłuchajcie więc rady starych i doświadczonych składaczy i nie ustawiajcie zerowej grubości obrysu. W programie InDesign przynajmniej nie powoduje to żadnych negatywnych konsekwencji — wpisanie wartości 0 w polu Weight (Grubość) nie skutkuje zde�finiowaniem obrysu 0 setline-width.
Wyrównanie obrysuPołożenie obrysu względem ścieżki kontrolujemy za pomocą trzech przycisków umieszczonych w sekcji Align Stroke (Wyrównaj obrys) palety Stroke (Obrys). Do�stępne opcje to: Align Stroke to Center (Wyrównaj obrys do środka), Align Stroke to Inside (Wyrównaj obrys do wewnątrz) oraz Align Stroke to Outside (Wyrównaj obrys na zewnątrz). Ich nazwy mówią same za siebie (patrz rysunek 5.39).
Ścieżka
Kliknięcie przycisku Align Stroke to Outside(Wyrównaj obrys na zewnątrz) powoduje
umieszczenie obrysu po zewnętrznejstronie ścieżki
Naciśnięcie przycisku Align Stroketo Center (Wyrównaj obrys do środka)
powoduje równomierne rozmieszczenieobrysu wokół ścieżki
Opcja Align Stroke to Inside(Wyrównaj obrys do wewnątrz)
umożliwia dodanie obrysupo wewnętrznej stronie ścieżki
Rysunek 5.39. Opcje wyrównania
obrysu
Jeśli po zaznaczeniu opcji Align Stroke to Inside (Wyrównaj obrys do wewnątrz) zwiększymy grubość ramki ogłoszenia w czasopiśmie, InDesign dopasuje obrys do obszaru opłaconego przez ogłoszeniodawcę.
Przycisk Align Stroke to Outside (Wyrównaj obrys na zewnątrz) dodaje obrys po zewnętrznej stronie ścieżki.
Naciśnięcie przycisku Align Stroke to Center (Wyrównaj obrys do środka) powodu�je równomierne rozmieszczenie obrysu wokół ścieżki.
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska404
Cap (Koniec)Zaznaczając jedną z opcji w sekcji Cap (Koniec), określić możemy zakończenie obrysu (patrz rysunek 5.40). Wybrany wariant nie ma wpływu na wygląd samej ścieżki.
Butt cap(Koniec na styk)
Round Cap(Koniec zaokrąglony)
Projecting cap(Koniec wystający)
Join (Złączenie)Opcje zgromadzone w tej sekcji definiują sposób tworzenia rogów, czyli połączeń segmentów w punktach narożnych (patrz rysunek 5.41).
Rysunek 5.40.Sekcja Cap
(Koniec)
Miter Join(Złączenie ostre)
Round Join(Złączeniezaokrąglone)
Beveled Join(Złączenie ukośne)
Rysunek 5.41. Sekcja Join
(Złączenie)
Miter Limit (Próg ścięcia)W punktach narożnych ścieżek z obrysem dzieją się czasem dziwne rzeczy. W przypadku bardzo ostrych kątów wymyka się on czasem spod kontroli, tworząc szpice znacznie przekraczające zdefiniowaną dla niego grubość. Wartość wpisana
Rozdział 5. Rysowanie 405
w polu Miter Limit (Próg ścięcia) określa limit (wyznaczany jako wielokrotność gru�bości obrysu), o jaki obrys w punkcie narożnym może przekroczyć dopuszczalną odległość od punktu narożnego, zanim zostanie przekształcony w złączenie ukoś�ne (patrz rysunek 5.42). Przykładowo, wpisanie wartości 2 oznacza, że róg zosta�nie spłaszczony, jeśli grubość obrysu będzie przynajmniej dwukrotnie większa od swej zdefiniowanej wartości.
Dla małych kątów rogi obrysuwymykają się spod kontroli.
W tym przypadku efektemjest wystający „łokieć”
Zwiększenie wartości w poluMiter Limit (Próg ścięcia)powoduje nadawanie tegotypu rogom złączenia ukośnego
Omawiane pole jest dostępne tylko po zaznaczeniu opcji Miter Join (Złączenie ostre), a zdefiniowana w nim wartość odnosi się wyłącznie do punktów narożnych.
Obrysy kreskowaneObrys kreskowany tworzymy wybierając opcję Dashed (Kreskowany) z rozwijanego menu Type (Typ) i określając jego wygląd za pomocą wyświetlonych u dołu palety pól Dash (Kreska) oraz Gap (Odstęp) (patrz rysunek 5.43).
Rysunek 5.42. Menu Miter Limit
(Próg ścięcia)
Utworzony zostajedomyślny obryskreskowany
Wybieramy opcjęDashed (Kreskowany)
z rozwijanegomenu Type (Typ)
Wzór obrysu zmienićmożna za pomocą pól Dash(Kreska) oraz Gap (Odstęp)(wykorzystywane w nich sąaktualne jednostki miary)
Rysunek 5.43. Tworzenie obrysu
kreskowanego
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska406
Tworzenie obrysów warstwowychWiele osób narzeka, że program InDesign nie zawiera ich ulubionych, „wymyśl�nych” poleceń. Jeśli nie możecie znaleźć tego, czego szukacie, w menu Type (Tekst) lub na palecie Stroke (Obrys) i nie jesteście w stanie utworzyć odpowiadającego Wam obrysu za pomocą stylów (style obrysów omawiamy w dalszej części tego rozdzia�łu), możecie opracować go własnoręcznie. Prosty efekt wykorzystujący kilka obry�sów utworzyć można za pomocą poniższej procedury (patrz rysunek 5.44).
1. Zaznaczamy ścieżkę.2. Klonujemy ścieżkę. W tym celu naciskamy klawisze Command+C/Ctrl+C, aby
ją skopiować, a następnie posługujemy się skrótem Command+Option+Shift+V/Ctrl+Alt+Shift+V. Kopia ścieżki zostanie wklejona dokładnie nad oryginałem.
3. Zmieniamy grubość, typ lub kolor kopii ścieżki.4. Zaznaczamy oryginalną ścieżkę oraz jej duplikat i grupujemy je (nie możemy
ich połączyć w ścieżkę złożoną, ponieważ wtedy jeden z obrysów zostałby nadany im obu, co usunęłoby opracowany właśnie efekt).
Ten skomplikowany obrysutworzony został przezpołączenie obrysówtrzech ścieżek
Rysunek 5.44. Tworzenie złożo-
nego obrysu przez powielanie ścieżek
StrzałkiZakończenia otwartych ścieżek wybierać możemy za pomocą rozwijanych menu Start (Początek) oraz End (Koniec) umieszczonych na palecie Stroke (Obrys). Pierw�sze z nich zmienia wygląd punktu początkowego ścieżki (zgodnie z jej kierun�kiem), a drugie — ostatniego. Nie ma konieczności definiowania zakończeń w obu wymienionych menu (patrz rysunek 5.45).
Zakończenia ścieżki można zamienić miejscami, zaznaczając ją narzędziem Direct Selection (Zaznaczanie bezpośrednie) i wybierając polecenie Reverse Path (Odwróć ścieżkę) z podmenu Paths (Ścieżki) w menu Object (Obiekt) (patrz rysunek 5.46).
W razie potrzebypowtarzamy procedurę dladrugiego końca ścieżki
Wybieramy zakończenieścieżki za pomocą rozwijanego
menu Start (Początek) lubEnd (Koniec) umieszczonych
na palecie Stroke (Obrys)
Zaznaczamy ścieżkęnarzędziem Direct Selection(Zaznaczanie bezpośrednie)
Wybieramy polecenieReverse Path (Odwróć ścieżkę)
z podmenu Paths (Ścieżki)w menu Object (Obiekt)
Kierunek ścieżkizostaje odwrócony
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska408
NadrukNie znajdziecie tej podstawowej opcji związanej z obrysem w palecie Stroke (Obrys), więc nawet nie szukajcie. Umieszczono ją w palecie Attributes (Atrybuty) (otworzyć ją można, wybierając jej nazwę z menu Window (Okno)). Zaznaczenie pola Overprint Stroke (Nadruk obrysu) powoduje nadrukowywanie obrysu nad umieszczonymi pod nim obiektami (zamiast ich wycinania). Może się wydawać, że to niewiele, jeśli jed�nak tworzycie kolorowe publikacje, z pewnością szybko uznacie tę opcję za jedną z najważniejszych w całym programie (patrz rozdział 10. „Kolor”).
Kolor i tinta odstępuPo wybraniu jednego z przerywanych obrysów u dołu palety Stroke (Obrys) wy�świetlone zostają menu Gap Color (Kolor odstępu) oraz Gap Tint (Tinta odstępu) (patrz rysunek 5.47). Za ich pomocą określić można kolor i tintę „pustych” ob�szarów obrysu.
Obrys kropkowany z koloremodstępu określonym jako tinta
koloru czarnego o wartości 50%
Rysunek 5.47. Określanie koloru
i tinty odstępów obrysu
Dopasowywanie narożnikówPo wybraniu jednego z przerywanych obrysów u dołu palety Stroke (Obrys) wyświet�lone zostaje rozwijane menu Corners (Narożniki). Zawarte w nim opcje kontrolują sposób rysowania obrysu na kolejnych narożnikach ścieżki (patrz rysunek 5.48).
Opcja Adjust Dashes (Dopasuj kreski) zmienia długość kresek, wyśrodkowując je na poszczególnych punktach ścieżki. Wybranie opcji Adjust Gaps (Dopasuj odstępy) powoduje zmianę długości odstępów w tym samym celu. Jak łatwo się domyślić, opcja Ajdust Dashes and Gaps (Dopasuj kreski i odstępy) wpływa na długość obu ele�mentów obrysu, natomiast opcja None (Brak) pozostawia go bez zmian.
Po co właściwie zmieniać długość kresek i odstępów obrysu? Otóż w przeciw�nym wypadku odstępy mogą „wypaść” w narożnikach ścieżki. Jest to szczególnie widoczne w przypadku prostokątów.
Rozdział 5. Rysowanie 409
Edycja obrysuObrys nadany ścieżce zmieniać można za pomocą poniżej opisanych metod. Nie ma jednego, „właściwego” sposobu edycji obrysu — wszystko zależy od przyjęte�go stylu pracy oraz dostępnych w danej chwili palet.
þ Wyświetlamy paletę Stroke (Obrys) i wprowadzamy zmiany za jej pomocą.
þ Zaznaczamy pole Stroke (Obrys) na palecie Color (Kolor) i wybieramy jeden z dostępnych na niej kolorów (więcej na temat wykorzystywania tej palety powiemy w rozdziale 10. „Kolor”).
þ Wykorzystujemy przycisk Stroke (Obrys) umieszczony u dołu palety Tools (Na-rzędzia) w celu nadania lub usunięcia koloru albo gradientu nadanego ścieżce.
þ Zaznaczamy ścieżkę, a następnie wybieramy nową grubość jej obrysu z menu Stroke Weight (Grubość obrysu) w menu rozwijanym.
þ Za pomocą narzędzia Eyedropper (Kroplomierz) pobieramy atrybuty formatowa�nia wybranej ścieżki, po czym nadajemy je innej.
Jeśli nie dopasujemywyglądu obrysu
kreskowanego,na rogach kształtu
mogą się pojawićodstępy, powodując
niezbyt atrakcyjnywizualnie efekt
Dopasowujemy kreski i/lubodstępy, wyśrodkowując
kreski na punktach ścieżki
Rysunek 5.48.Dopasowywanie
narożników
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska410
Usuwanie obrysuZa pomocą jednej z poniższych technik można szybko usunąć obrys ścieżki.
þ Zaznaczamy ścieżkę, klikamy pole Stroke (Obrys) (umieszczone u dołu paska narzędzi) i wybieramy opcję None (Brak).
þ Zaznaczamy ścieżkę, wyświetlamy paletę Swatches (Próbki), klikamy umiesz�czone w jej górnej części pole Stroke (Obrys) i wybieramy próbkę None (Brak).
þ Wpisujemy wartość 0 w polu Weight (Grubość) na palecie Stroke (Obrys).
Style obrysuJeśli żaden ze standardowych obrysów dostępnych na palecie Stroke (Obrys) Wam nie odpowiada, możecie utworzyć własny, wykorzystując style obrysów (pod wa�runkiem że nowy styl będzie również jednolity, kropkowany lub kreskowany). In�Design nie obsługuje jeszcze obrysów utworzonych na bazie własnoręcznie wybra�nych przez użytkownika kształtów. Jeśli do Waszego pirackiego, gotyckiego lub me�talowego biuletynu potrzebujecie obrysu wykorzystującego czaszki i skrzyżowane piszczele, będziecie musieli opracować go samodzielnie za pomocą ścieżek.
Styl obrysu tworzymy w następujący sposób (patrz rysunek 5.49).
1. Wybieramy polecenie Stroke Styles (Style obrysu) z menu palety Stroke (Obrys). Wyświetlone zostanie okno dialogowe Stroke Styles (Style obrysu).
2. Tworzymy nowy styl, klikając przycisk New (Nowy). Tworzony styl można oprzeć na już istniejącym, zaznaczając jego nazwę na umieszczonej w oknie liście przed kliknięciem przycisku. Wyświetlone zostaje okno dialogowe New Stroke Style (Nowy styl obrysu).
3. Wpisujemy nazwę stylu i wybieramy typ obrysu z rozwijanego menu Type (Typ). Do wyboru mamy opcje Dash (Kreskowany), Dotted (Kropkowany) oraz Stripe (Pasek).
4. Konfigurujemy pozostałe atrybuty stylu. Dostępne opcje zależą od wybranego typu obrysu.
W oknie dialogowym New Stroke Style (Nowy styl obrysu) wyświetlony jest pod�gląd stylu obrysu oraz pole Preview Weight (Podgląd grubości). Wartość wpisana w tym polu wpływa wyłącznie na podgląd — sam styl nie zawiera definicji gru�bości obrysu. Mamy nadzieję, że to drobne niedociągnięcie zostanie poprawione w kolejnej wersji programu.
Bez względu na wybrany typ obrysu pole Pattern Lenght (Długość wzorka) okre�śla długość wzoru zastosowanego w tworzonym stylu.
Rozdział 5. Rysowanie 411
Wybieramy polecenieStroke Styles (Style obrysu)z menu palety Stroke (Obrys)
Wyświetlone zostaje oknodialogowe New Stroke Style
(Nowy styl obrysu)
Aby oprzeć tworzony styl najuż istniejącym, zaznaczajmy
jego nazwę stylu wzorcowegona umieszczonej w oknie liście
przed kliknięciem przycisku New(Nowy)Aby oprzeć tworzony stylna już istniejącym, zaznaczajmy
jego nazwę stylu wzorcowego naumieszczonej w oknie liście przed
kliknięciem przycisku New (Nowy) Po zdefiniowaniu wszystkichatrybutów stylu klikamyprzycisk OK
Wybranie w rozwijanym menuType (Typ) opcji Dash (Kreskowany)lub Stripe (Pasek) powoduje wyświetlenienieco innych elementów sterujących,ale ogólna zasada pozostaje ta sama –wygląd obrysu określamy, przeciągająckursorem w oknie miarki lub wpisującwartości w odpowiednich polach
Styl zostaje również dodany do listywyświetlanej na palecie Stroke (Obrys).Aby go zastosować, wystarczy wybraćjego nazwę ze wspomnianej listy
Utworzony styl zostaje dodany do listy dostępnychstylów obrysów. Zamykamy okno dialogoweStroke Styles (Style obrysu), klikając przycisk OK
Klikając i przeciągając kursorw obszarze widocznym pod miarką,
określamy położenie kropek,kresek lub pasków obrysu…
… lub wpisujemy wybranewartości w odpowiednich
polach okna dialogowego
Rysunek 5.49.Tworzenie stylu
obrysu
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska412
Obrys kreskowanyDługość kresek określać można przeciągając kursorem w obszarze znajdującym się pod miarką lub wpisując odpowiednie wartości w polach Start (Początek) lub Lenght (Długość). Aby umieścić we wzorze więcej niż jedną kreskę, należy kliknąć biały obszar i przeciągnąć kursor. Kreski usuwać można klikając je i przeciągając poza miarkę.
Możemy również zdefiniować zakończenia ścieżki oraz obsługę narożników. Służące do tego opcje działają identycznie jak ich odpowiedniki na palecie Stroke (Obrys), omówione w poprzednim podrozdziale.
Obrys kropkowanyPo wybraniu kropkowanego typu obrysu kolejne kropki dodawać możemy klika�jąc biały obszar umieszczony pod miarką lub wpisując wartości w polu Center (Środek). W obu przypadkach określamy położenie środka kropki w stosunku do długości wzoru. Kropek nie można skalować — są to zawsze okręgi o wymiarach zależnych od grubości obrysu. Owalne kropki tworzyć można wybierając kresko�wany typ obrysu i nadając mu zaokrąglone zakończenie.
Opcje dostępne w menu Corners (Narożniki) określają sposób rozmieszczenia kropek wokół narożników wybranej ścieżki. Po wybraniu opcji None (Brak) InDe�sign nie będzie dopasowywał ich położenia. Opcja Adjust Gaps (Dopasuj odstępy) powoduje zwiększenie lub zmniejszenie odstępów, tak aby na każdym punkcie ścieżki umieszczona została kropka. W rezultacie kropki będą rozmieszczone nierównomiernie, eliminujemy jednak ryzyko umieszczenia odstępu w narożniku ścieżki (co wygląda znacznie gorzej, zwłaszcza w przypadku prostokątów).
Kropki usuwać można przeciągając je poza obszar miarki.
Obrys paskowySposób wypełniania ścieżki paskami określamy, przeciągając kursorem w polu umieszczonym na prawo od miarki lub wpisując odpowiadające nam wartości w polach Start (Początek) oraz Width (Długość). Nowy pasek dodać można przez przeciągnięcie kursorem w obrębie białego obszaru. Aby usunąć jeden z pasków, należy go przeciągnąć poza okno miarki.
Styl obrysu definiowany jest na poziomie dokumentu. Utworzenie go w jednej publikacji nie powoduje automatycznego dodania go do pozostałych dokumentów. Style można kopiować między publikacjami, zapisywać, wczytywać i dodawać do wszystkich nowych dokumentów. Ostatni z wymienionych efektów uzyskać można tworząc lub wczytując styl w pustym oknie publikacji.
Rozdział 5. Rysowanie 413
Stosowanie stylów obrysuStyle nadajemy zawsze w ten sam sposób: zaznaczamy obiekt i wybieramy nazwę stylu z rozwijanego menu Type (Typ) umieszczonego na palecie Stroke (Obrys).
Edytowanie stylów obrysuW celu przeprowadzenia edycji stylu należy najpierw wybrać polecenie Stroke Sty-les (Style obrysu) z rozwijanego menu palety Stroke (Obrys). Następnie zaznaczamy wybrany styl na liście widocznej w oknie dialogowym Stroke Styles (Style obrysu) i klikamy przycisk Edit (Edycja). Wyświetlone zostaje okno dialogowe Edit Stroke Style (Zmień styl obrysu).
Wprowadzamy poprawki i zamykamy okno dialogowe. InDesign uaktualni wy�gląd wszystkich obiektów, którym nadano zmieniony styl (patrz rysunek 5.50).
Te ścieżki zostały sformatowaneza pomocą obrysu „CustomDash”
Zmieniamy formatowanie stylu
Wyglądścieżek zostajeautomatycznieuaktualniony
Rysunek 5.50. Edycja stylu obrysu
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska414
Usuwanie stylów obrysuW celu usunięcia stylu należy najpierw wybrać polecenie Stroke Styles (Style ob-rysu) z rozwijanego menu palety Stroke (Obrys). Następnie zaznaczamy wybrany styl na liście widocznej w oknie dialogowym Stroke Styles (Style obrysu) i klikamy przycisk Delete (Usuń).
Wyświetlone zostanie okno dialogowe umożliwiające zastąpienie usuwane�go stylu innym (patrz rysunek 5.51). Wybieramy jeden z dostępnych w menu stylów i klikamy przycisk OK. Wszystkie wystąpienia usuniętego stylu zostają zastąpione.
Rysunek 5.51.Usuwanie
stylu obrysu
Zapisywanie stylów obrysuStyl zapisać można również w postaci pliku. W tym celu należy najpierw wybrać polecenie Stroke Styles (Style obrysu) z rozwijanego menu palety Stroke (Obrys). Następ�nie zaznaczamy wybrany styl na liście widocznej w oknie dialogowym Stroke Styles (Style obrysu) i klikamy przycisk Save (Zapisz). Wyświetlone zostanie standardowe okno dialogowe, umożliwiające wybranie lokalizacji pliku i nadanie mu nazwy. Pliki zawierające definicje stylów obrysu programu InDesign mają rozszerzenie .Inst.
Wczytywanie stylów obrysuAby wczytać styl obrysu, należy wybrać polecenie Stroke Styles (Style obrysu) z rozwijanego menu palety Stroke (Obrys). W wyświetlonym oknie dialogowym klikamy przycisk Load (Wczytaj). Wyświetlone zostanie okno dialogowe Open File (Otwórz plik). Wyszukujemy plik zawierający odpowiednie style, zaznaczamy go i klikamy przycisk OK.
Pojedynczy styl obrysu można skopiować do innego dokumentu, zaznaczając sformatowany nim obiekt, kopiując go i wklejając w dokumencie docelowym. Styl zostanie przeniesiony wraz z obiektem, który można następnie usunąć.
WypełnieniaObrys określa formatowanie zewnętrznej części ścieżki, natomiast wypełnie�nie definiuje wygląd jej wnętrza. Dowolną (również otwartą) ścieżkę wypełnić można jednolitym kolorem, gradientem liniowym lub gradientem promienistym.
Wypełnienie nadajemy, zaznaczając ścieżkę i wykonując jedną z poniższych operacji.
Rozdział 5. Rysowanie 415
þ Klikamy pole Fill (Wypełnienie) umieszczone w górnej części palety Swatches (Próbki), a następnie klikamy jedną z dostępnych próbek (patrz rysunek 5.52).
Klikamy pole Fill (Wypełnienie)(o ile nie jest jeszcze zaznaczone)…
Zaznaczamyobiekt
Próbka zostaje wykorzystanado wypełnienia obiektu
… a następnie jednąz dostępnych próbek
þ Klikamy pole Fill (Wypełnienie) umieszczone w dolnej części palety Tools (Na-rzędzia), a następnie klikamy przycisk Apply Color (Zastosuj kolor) (lub naciska�my przecinek). Powoduje to zastosowanie w charakterze wypełnienia ostatnio wykorzystanego koloru lub próbki (patrz rysunek 5.53).
Klikamy przyciskApply Color
(Zastosuj kolor)
Ostatnio zaznaczona próbka zostajewykorzystana do wypełnienia obiektu
Klikamy poleFill (Wypełnienie)
(o ile nie jestjeszcze zaznaczone)
Rysunek 5.53. Nadawanie wypełnienia — metoda wykorzystująca paletę Tools (Narzędzia)
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska416
þ Przeciągamy próbkę z palety Swatches (Próbki) lub Color (Kolor) i upuszczamy ją nad ścieżką (patrz rysunek 5.54). Ścieżka nie musi być zaznaczona.
Przeciągamy próbkęz palety Swatches (Próbki)lub Color (Kolor)…
… i upuszczamy jąnad wnętrzem ścieżki
Stosując tę metodę,nie musimy zaznaczać
wypełnianej ścieżki
Rysunek 5.54.Nadawanie wypełnienia przez przeciąganie i upuszczanie
þ Klikamy pole Fill (Wypełnienie) na palecie Color (Kolor), a następnie definiuje�my kolor (patrz rysunek 5.55).
Klikamy pole Fill (Wypełnienie)na palecie Color (Kolor)(o ile nie jest jeszcze zaznaczone)
Zaznaczamyobiekt
Definiujemy kolor. Możemy zmieniaćmodele kolorów, posługiwać sięsuwakami, wpisywać wartości kolorówskładowych lub kliknąć kroplomierzemCMYK widmo/rampa tinty.W przedstawionym przykładziewykorzystaliśmy ostatniąz wymienionych możliwości
Wskazany obiekt zostaje wypełniony wybranym kolorem
Rysunek 5.55. Nadawanie wypełnienia — metoda wykorzystująca paletę Color (Kolor)
Rozdział 5. Rysowanie 417
þ Wybieramy narzędzie Eyedropper (Kroplomierz) i klikamy obiekt sformato�wany odpowiadającym nam wypełnieniem. Następnie tym samym narzę�dziem klikamy ścieżkę, której chcemy nadać wybrane wypełnienie (patrz rysunek 5.56).
Usuwanie wypełnieniaWypełnienie ścieżki można łatwo usunąć, wykonując jedną z następujących ope�racji.
þ Klikamy pole Fill (Wypełnienie) umieszczone w dolnej części palety Tools (Na-rzędzia), a następnie klikamy przycisk None (Brak) (lub naciskamy klawisz X, a następnie /).
þ Zaznaczamy pole Fill (Wypełnienie) na palecie Color (Kolor), a następnie kli�kamy próbkę None (Brak). Jeśli jest ona niewidoczna, należy wyświetlić opcje palety, wybierając polecenie Show Options (Pokaż opcje) z jej menu.
þ Klikamy pole Fill (Wypełnienie) umieszczone w dolnej części palety Tools (Na-rzędzia), po czym wybieramy próbkę None (Brak) na palecie Swatches (Próbki).
GradientyGradient to typ wypełnienia lub obrysu, który tworzy stopniowe przejście z jed�nego koloru w inny. W programie InDesign do dyspozycji mamy dwa rodzaje gradientów: Linear (Liniowy) oraz Radial (Promienisty). W obu przypadkach określić możemy wykorzystywane w gradiencie kolory (może on zawierać dwa lub więcej kolorów) oraz stopień, w jakim są one ze sobą zmieszane. Dla gradientu liniowego zdefiniować możemy dodatkowo kąt, pod którym jeden kolor przechodził będzie w drugi.
Rysunek 5.56.Nadawanie wypeł-
nienia — metoda wykorzystująca na-
rzędzie Eyedropper (Kroplomierz)
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska418
Gradient liniowy tworzy gładkie przejście (lub przejścia) między kolejnymi ko�lorami widocznymi na ścieżce, zgodnie z jej kierunkiem. W gradiencie promieni�stym efekt ten nadawany jest, począwszy od środka ścieżki i przechodzi w kierunku jej punktów końcowych. W obu przypadkach obliczenia opierają się na geometrycz�nych ograniczeniach ścieżki. Gradienty nadane znakom tekstu wykorzystują geo�metryczną obwiednię ramki zawierającej tekst (a nie poszczególne znaki).
Nadawanie gradientówAby nadać gradient ścieżce, postępujemy zgodnie z następującą procedurą (patrz rysunek 5.57).
1. Zaznaczamy ścieżkę za pomocą narzędzia Selection (Zaznaczanie) lub Direct Se-lection (Zaznaczanie bezpośrednie). Jeśli konieczne jest zaznaczenie tekstu, wyko�rzystujemy do tego narzędzie Type (Tekst) lub Path Type (Tekst na ścieżce).
2. Wykonujemy jedną z poniższych czynności.
þ Klikamy pole Fill (Wypełnienie) lub Stroke (Obrys) na palecie Tools (Narzę-dzia) (w zależności od tego, której części ścieżki gradient ma zostać nada�ny). Następnie klikamy przycisk Apply Gradient (Zastosuj gradient) umiesz�czony u dołu tej samej palety.
þ Wyświetlamy paletę Gradient (wybierając jej nazwę z menu Window (Okno)) i klikamy pasek gradientu.
þ Klikamy jedną z próbek gradientu na palecie Swatches (Próbki) (wyświet�lić ją można, naciskając klawisz F5). Próbkę można również przeciągnąć z palety i upuścić nad wybraną ścieżką (nie musi ona być zaznaczona).
þ Zaznaczamy narzędzie Eyedropper (Kroplomierz), klikamy obiekt sformato�wany za pomocą odpowiadającego nam gradientu, po czym tym samym narzędziem klikamy ścieżkę.
þ Zaznaczamy narzędzie Gradient i przeciągamy nim wewnątrz ścieżki.
Elementy sterujące gradientówW trakcie tworzenia i edycji gradientów posługujemy się następującymi elemen�tami sterującymi: paskiem gradientu, ikonami stopu oraz ikonami punktów środ�kowych. Nie wiecie, o czym mówimy? Spójrzcie na rysunek 5.58.
Rozdział 5. Rysowanie 419
Klikamy pole Fill (Wypełnienie)lub Stroke (Obrys)…
… a następnieklikamy przyciskApply Gradient(Zastosuj gradient)…
… lub zaznaczamy obiekti klikamy jedną z próbekgradientu na palecieSwatches (Próbki)…
… lub przeciągamypróbkę gradientu z paletySwatches (Próbki)…
… i upuszczamy ją nad ścieżką(ścieżka nie musi być w tym
przypadku zaznaczona)
… lub wyświetlamypaletę Gradient i klikamypasek gradientu…
Rysunek 5.57. Nadawanie
gradientu
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska420
Tworzenie próbki gradientuNaszym zdaniem najlepszym sposobem nadawania gradientów jest wykorzy�stanie palety Swatches (Próbki). Podobnie jak w przypadku kolorów zastosowanie próbki gradientu tworzy łącze między nią a sformatowanym w ten sposób obiek�tem. Oznacza to, że w razie jej późniejszej edycji wszelkie zmiany zostaną auto�matycznie wprowadzone do sformatowanych nią elementów.
Próbkę gradientu tworzymy w następujący sposób (patrz rysunek 5.59).
1. Zaznaczamy obiekt sformatowany odpowiadającym nam gradientem (opcjonalnie).2. Wyświetlamy paletę Swatches (Próbki) (o ile nie jest jeszcze widoczna) i wy�
bieramy polecenie New Gradient Swatch (Nowa próbka gradientu) z jej menu. Wy�świetlone zostanie okno dialogowe New Gradient Swatch (Nowa próbka gradientu). Jeśli wykonaliśmy pierwszy krok, w oknie tym wyświetlone zostaną atrybuty gradientu nadanego wskazanemu obiektowi. W przeciwnym wypadku pokaza�ne zostaną ustawienia gradientu domyślnego.
3. Tworząc gradient na podstawie formatowania innego obiektu, należy wpisać na�zwę tworzonej próbki (opcjonalnie) i kliknąć przycisk OK, zapisując ją. Jeśli opra�cowujemy gradient od zera, musimy określić jego kolory oraz pozycje stopów na pasku. Po osiągnięciu zamierzonego efektu klikamy przycisk OK, zapisując próbkę. Zostaje ona dodana do listy widocznej na palecie Swatches (Próbki).
Niezaznaczony stop gradientuAby zmienić pozycję punktuśrodkowego, zaznaczamy go…
… i przeciągamy wzdłuż paskagradientu
Aby zmienić pozycję stopu,zaznaczamy go…
… i przeciągamy wzdłuż paskagradientu
W celu dodania nowego stopu,umieszczamy kursor pod paskiem…
… i klikamy
Stop gradientu można usunąćzaznaczając go…
… i przeciągając poza pasek
Zaznaczony stop gradientu
Stop gradientu
Pasek gradientu Punkt środkowy
Stop gradientu
Rysunek 5.58. Elementy sterujące
gradientów
Rozdział 5. Rysowanie 421
Paleta GradientGradienty można również tworzyć i edytować za pośrednictwem palety Gradient (patrz rysunek 5.60). Podobnie jak okna dialogowe New Gradient Swatch (Nowa próbka gradien-tu) oraz Gradient Options (Opcje gradientu) zawiera ona pasek gradientu z umieszczony�mi nad nim punktami środkowymi oraz położonymi pod nim stopami gradientu.
W celu nadania gradientu ścieżce należy ją zaznaczyć, wyświetlić omawia�ną paletę i kliknąć pasek gradientu. Tak zdefiniowany gradient zostanie nadany wskazanemu obiektowi.
Wybieramy polecenieNew Gradient Swatch(Nowa próbkagradientu) z menupalety Swatches (Próbki)
Klikamyprzycisk OK…
Próbka zostaje dodana do listy widocznejna palecie Swatches (Próbki)
Jedyny element dostępny na palecie Gradientto przycisk Reverse (Odwrotny). Naciśnięcie go
powoduje odwrócenie kierunku gradientu
Paletą Gradientposługujemy się,
przeprowadzającedycję gradientów
nadanych elementompublikacji. Możemy, jak
w niniejszym przykładzie,zmienić położenie
punktu środkowego,znajdującego się między
stopami gradientu
Rysunek 5.60. Wykorzystywanie
palety Gradient
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska422
Edycję gradientu przeprowadzić można zaznaczając wykorzystującą go ścież�kę i wyświetlając paletę Gradient (jeśli jeszcze nie jest widoczna). Ustawienia gradientu nadanego ścieżce zostaną wyświetlone na palecie. Następnie możemy dodać nowe stopy gradientu lub zmienić położenie już istniejących, a także prze�sunąć punkt środkowy i zdefiniować nowe kolory. Wszystkie zmiany wprowadzo�ne zostaną do gradientu wskazanej ścieżki.
Edycja gradientuAby zmienić kolor, typ gradientu lub jego kąt, należy zaznaczyć obiekt, któremu nadaliśmy gradient, a następnie wyświetlić paletę Gradient. Gradient zmienić można na jeden z poniższych sposobów.
þ Przeciągamy stop gradientu na nową pozycję na pasku.
þ Zaznaczamy stop i wpisujemy nową wartość w polu Location (Położenie).
þ Dodajemy nowy stop, klikając pod paskiem gradientu.
þ Zmieniamy położenie punktu środkowego, przeciągając go nad paskiem gra�dientu. Można również zaznaczyć punkt i wpisać nową wartość w polu Loca-tion (Położenie).
þ Usuwamy stop, przeciągając go poza pasek gradientu.
þ Zmieniamy kąt gradientu liniowego, wpisując nową wartość w polu Angle (Kąt).
þ Wybieramy nowy kolor stopu gradientu za pomocą palety Swatches (Próbki). W tym celu należy zaznaczyć stop i kliknąć wybraną próbkę, przytrzymując jednocześnie klawisz Option/Alt (patrz rysunek 5.61).
þ Nadajemy nienazwany kolor stopowi gradientu, zaznaczając go i określając nowy kolor za pomocą palety Color (Kolor). Kolor stopu jest na bieżąco aktualizowany w oparciu o parametry koloru wprowadzane we wspomnianej palecie.
þ Zmieniamy typ gradientu za pomocą rozwijanego menu Type (Typ).
Rozdział 5. Rysowanie 423
Zaznaczamy stop gradientu
Przytrzymujemyklawisz Option/Alti klikamy próbkękoloru na palecieSwatches (Próbki).Kolor zostajeprzypisany do stopu
Każdy użytkownikprogramu InDesign
musi przez toprzejść przynajmniej
raz – zaznaczamystop gradientu,
a następnie klikamypróbkę na palecie
Swatches (Próbki),chcąc przypisać
jej kolor do stopu.Zamiast tego
InDesign wypełnia(lub nadaje obrys)
ścieżkę wskazanymkolorem. Jakim więc
sposobem zmienićmożna kolor stopu?
Rysunek 5.61. Zmienianie koloru stopu za pomocą palety Swatches (Próbki)
Nadawanie gradientu wielu ścieżkomAby nadać gradient wielu ścieżkom, należy je zaznaczyć (nie muszą one posiadać obrysów lub wypełnień sformatowanych z użyciem gradientu), a następnie prze�ciągnąć nad nimi narzędziem Gradient. Punkt, w którym rozpoczniemy przeciąga�nie, określa początek gradientu (patrz rysunek 5.62).
Zaznaczamy kilka ścieżek. W tym przykładziekażda z nich wypełniona jest gradientempromienistym. Umieszczamy narzędzieGradient w punkcie wyznaczającym środek(dla typu promienistego) lub początek(dla typu liniowego) gradientu i przeciągamy
Wszystkim ścieżkom nadanyzostaje ten sam gradient
Rysunek 5.62. Nadawanie gradien-
tu wielu obiektom
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska424
PrzezroczystośćGdyby niniejsza publikacja była podręcznikiem do logiki, a nie momentami nielo�giczną książką o programie komputerowym, moglibyśmy przytoczyć następujący sylogizm: Model rysowania PostScript nie dopuszcza stosowania przezroczysto�ści; InDesign jest programem do tworzenia publikacji opartym na języku PostS�cript. Wynika z tego, że w programie InDesign nie można tworzyć przezroczy�stych obiektów. Zgadza się?
No… nie do końca.Język PostScript nie dopuszcza przezroczystości, jej obsługa jest jednak wbu�
dowana w model rysowania programu InDesign — część aplikacji jest odpowie�dzialna za rysowanie elementów na ekranie. W jaki zatem sposób aplikacja ta przeprowadza drukowanie przezroczystych obiektów na drukarkach PostScript? To proste: oszukując. W trakcie drukowania InDesign posługuje się metodą znaną od lat użytkownikom programów Illustrator oraz Freehand (i być może również CorelDRAW, ale co do tego nie mamy pewności) — tworzy iluzję przezroczysto�ści za pomocą ścieżek odcinania i (lub) przekształca przezroczyste obiekty na grafiki rastrowe i przesyła je osobno do drukarki. Wszystkie wymienione operacje przeprowadzane są w tle — wygląd dokumentu pozostaje bez zmian. Zmianie ulega jedynie sposób przesyłania obiektów do drukarki.
Sposób przesyłania umieszczonych na danej rozkładówce przezroczystych obiektów do drukarki zależy od ustawień zdefiniowanych w oknie dialogowym Transparency Flattener Settings (Ustawienia spłaszczania przezroczystości). Więcej infor�macji na ten temat znaleźć można w rozdziale 11. „Drukowanie”. Generalnie jed�nak przezroczyste obiekty utrudniają nieco drukowanie dokumentów, a umiesz�czenie jednego przezroczystego elementu nad innym wyjątkowo komplikuje ten proces.
Co doprowadza nas do jednego z naszych ulubionych przemówień, zatytuło�wanego „Władza rodzi odpowiedzialność”. Łatwo jest opracować połączenie prze�zroczystych obiektów i ustawień spłaszczania uniemożliwiających wydrukowanie dokumentu na drukarce PostScript. Łatwo jest również stworzyć publikacje, które powalą taką drukarkę na kolana, a także pliki zajmujące nieprawdopodobną ilość miejsca na dysku twardym.
Nie oznacza to, że należy unikać przezroczystości. Byłoby to niezbyt mądre, zwłaszcza że pewnych efektów wizualnych nie da się osiągnąć bez jej wykorzy�stania. Warto jednak pamiętać, iż stosowanie tego narzędzia niesie ze sobą pewne koszty. Warto więc porównać potencjalne ryzyko (drukowanie powolne lub w ogó�le niemożliwe do przeprowadzenia) oraz zysk (atrakcyjność wizualna publikacji).
Obsługa przezroczystości w programie InDesign różni się nieco od stoso�wanej w aplikacji Photoshop. W drugim z wymienionych programów jest ona atrybutem przypisywanym warstwom, w pierwszym natomiast nadajemy ją po�
Rozdział 5. Rysowanie 425
szczególnym elementom na stronach. Przezroczystość wypełnienia i obrysu da�nego obiektu zawsze jest taka sama — nie można nadać wymienionym elementom różnych jej wartości.
Nadawanie przezroczystościPrzezroczystość nadać można wybranemu elementowi strony za pomocą następu�jącej procedury (patrz rysunek 5.63).
1. Zaznaczamy element.2. Wyświetlamy paletę Transparency (Przezroczystość), wybierając jej nazwę z me�
nu Window (Okno).3. Wybieramy tryb mieszania z rozwijanego menu Bledning Mode (Tryb mieszania).4. Przeciągamy suwak przezroczystości lub wpisujemy odpowiednią wartość
Tryby mieszaniaTryby mieszania określają sposób, w jaki kolory przezroczystych obiektów mie�szane są z kolorami elementów umieszczonych pod nimi (patrz rysunek 10.10 w rozdziale „Kolor”).
Po nadaniu obiektowi przezroczystości uzyskany w rezultacie kolor opraco�wywany jest na podstawie wszystkich składowych kolorów — zarówno samego obiektu, jak i elementów umieszczonych pod nim. Przykładowo, jeśli nałożymy na siebie dwa kolory podstawowe, efekt zastosowanego trybu mieszania będzie niemal zawsze inny dla każdej z czterech farb. Kiedy mówimy, że dany tryb
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska426
mieszania daje pewien efekt dla określonej wartości procentowej koloru szarego, mamy na myśli procentową zawartość składowej koloru.
Efekt wykorzystania trybu mieszania zależy od aktualnych ustawień zarzą�dzania kolorem. Przykładowo, wartości farb kolorów wykorzystanych w stosie przezroczystych obiektów nigdy nie przekroczą limitu pokrycia zdefiniowanego w bieżącym profilu zarządzania kolorami (nie próbujcie udowodnić, że nie mamy racji, jeśli zależy Wam na zdrowiu psychicznym Waszego drukarza).
Poniżej przedstawiamy opisy najczęściej wykorzystywanych trybów miesza�nia. Termin kolor mieszania odnosi się do koloru nadanego obiektowi umiesz�czonemu najbardziej z przodu. Kolor bazowy oznacza kolor elementu umiesz�czonego pod przezroczystym obiektem, a kolor wynikowy — barwę powstałą w wyniku nałożenia obu wymienionych kolorów.
Normal (Zwykłe)Zwykły tryb mieszania dodaje kolor mieszania do koloru bazowego. Jeśli pierwszy z nich jest czarny, a wartość krycia wynosi 10%, kolor wynikowy powstaje w wy�niku dodania 10% czerni do koloru bazowego. Wybranie tego trybu oraz wartości krycia równej 100% jest równoważne z wyłączeniem przezroczystości.
Multiply (Mnożenie)Zaznaczenie tego trybu zawsze daje w rezultacie ciemniejszy kolor. Jedynym wyjątkiem jest sytuacja, kiedy kolorem mieszanym jest biały lub Paper (Papier). Wtedy jednak zastosowanie omawianego trybu nie powoduje żadnego efektu. Mnożenie jest bardzo podobne do nadrukowywania jednego obiektu nad drugim (więcej na ten temat powiemy w rozdziale 10. „Kolor”) lub rysowania mazakami nakładających się linii. Naszym zdaniem tryb ten znakomicie sprawdza się pod�czas tworzenia cieni (patrz poniżej).
Screen (Mnożenie odwrotności) Ten tryb daje w efekcie kolor nieco jaśniejszy niż kolor bazowy (chyba że obiekt z przodu ma kolor czarny — wtedy jego zastosowanie nie daje żadnego efektu). Najlepszą, praktyczną definicję tego trybu przytoczył pracownik firmy Adobe, Russel Brown: Mnożenie odwrotności przypomina wyświetlanie dwóch slajdów na tym samym ekranie. Rezultat jest zawsze jaśniejszy od każdego z kolorów składowych. Jeśli tło jest białe lub czarne, jego kolor pozostaje bez zmian.
Overlay (Nałożenie)Po wybraniu tego trybu InDesign porównuje oba kolory składowe, podkreśla�jąc występujące w nich obszary świateł i cieni poprzez rozjaśnianie pierwszych i przyciemnianie drugich. Jeśli którykolwiek z obiektów nadany ma kolor za�
Rozdział 5. Rysowanie 427
wierający 50% szarości, omawiany tryb nie powoduje żadnej zmiany. Nałożenie znacznie zwiększa kontrast i łatwo może wymknąć się spod kontroli — efekt ten można zniwelować zmniejszając wartość suwaka Opacity (Krycie).
Soft Light (Łagodne światło)Większość ludzi porównuje rezultat zastosowania tego trybu do oświetlenia tła delikatnym światłem punktowym. Delikatne światło nie zmienia wyglądu obiek�tów, jeśli którykolwiek z nich jest czarny lub biały. W pozostałych przypadkach subtelnie wzmacnia występujące barwy, rozjaśniając obszary świateł i przyciem�niając obszary cieni.
Hard Light (Ostre światło)Tutaj otrzymujemy dwa tryby mieszania w cenie jednego: jeśli kolor mieszany jest jaśniejszy niż 50% szarości, grafika jest rozjaśniana, tak jak przy mieszaniu typu Screen (Mnożenie odwrotności). W przeciwnym wypadku obraz jest przyciemniany tak samo jak w trybie Multiply (Mnożenie).
Darken (Ściemnianie)Jako kolor wynikowy przedstawiany jest ciemniejszy z kolorów składowych.
Lighten (Rozjaśnianie)Jako kolor wynikowy przedstawiany jest jaśniejszy z kolorów składowych.
Hue (Barwa)Ten tryb tworzy kolor o jasności i nasyceniu koloru bazowego, a barwie koloru mieszania. Umieszczenie czarnego obiektu nad kolorowym powoduje zmniejsze�nie nasycenia kolorów tła.
Saturation (Nasycenie)W tym trybie kolor wynikowy ma jasność oraz barwę koloru bazowego i nasycenie koloru mieszania.
Color (Kolor)Ten tryb różni się nieco od trybu Hue (Barwa). Łączy on jasność koloru bazowego z barwą i nasyceniem koloru mieszania. Jest to wygodna metoda kolorowania ry�sunków monochromatycznych oraz podbarwiania rysunków kolorowych.
Luminosity (Jasność)W tym przypadku jasność koloru mieszania łączona jest z barwą i nasyceniem koloru bazowego.
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska428
Opcje przezroczystościA co z polami dołu palety Transparency (Przezroczystość)? Określenia Isolate Blending (Izoluj mieszanie) oraz Knockout Group (Grupa wycinania) raczej nie mówią same za siebie. Obie opcje dotyczą wyłącznie grup obiektów.
Isolate Blending (Izoluj mieszanie)Opcja ta dotyczy grup obiektów wykorzystujących tryb mieszania inny niż Nor-mal (Zwykłe). Włączenie jej zmienia sposób ich interakcji z obiektami umiesz�czonymi w tle. Bez względu na wybrany tryb mieszania są one traktowane jakby przypisano im tryb Normal (Zwykłe). Wewnątrz grupy zachowywane są pierwotne ustawienia (patrz rysunek 5.64).
Włączenie omawianej opcji zmieniasposób, w jaki kolor tła wpływa naprzezroczyste obiekty
Kiedy opcja Isolate Blending (Izolujmieszanie) jest wyłączona, koloryokręgów w grupie mieszane sąz kolorem bazowym zgodniez przypisanymi im trybami
Półokrąg zajmujeprzestrzeń za grupą
i obok niej
Zaznaczona grupazawiera trzy okręgi.
Każdy z nich wypełnionokolorem czarnym.
Następnie całej grupienadano przezroczystość
o kryciu równym 50%i trybie mieszania
Multiply (Mnożenie)
Knockout Group (Grupa wycinania)Po wskazaniu grupy przezroczystych obiektów i zaznaczeniu tego pola poszcze�gólne obiekty w grupie staną się dla siebie nawzajem nieprzezroczyste (patrz rysunek 5.65). Innymi słowy, opcja ta powinna się raczej nazywać „Wycinanie obiektów wewnątrz grupy”, ale wtedy jej nazwa nie zmieściłaby się na palecie. Obiekty spoza grupy traktowane są zgodnie ze zdefiniowanym trybem mieszania (patrz powyżej). Możliwe jest włączenie jednocześnie opcji Knockout Group (Gru-pa wycinania) i Isolate Blending (Izoluj mieszanie) (patrz rysunek 5.66).
Nadawanie przezroczystości grupomNadawanie przezroczystości całej grupie różni się nieco od nadawania jej poje�dynczym obiektom wchodzącym w skład tej grupy (patrz rysunek 5.67). W pierw�szym z wymienionych przypadków InDesign przesłania ustawienia przezroczy�stości nieprzezroczystych elementów grupy, pozostawiając przezroczyste obiekty bez zmian.
Po jej włączeniu obiekty w grupie stają sięnieprzezroczyste dla siebie, ale pozostająprzezroczyste dla obiektów spoza grupy
Kiedy opcja Knockout Group(Grupa wycinania) jest wyłączona,obiekty w grupie wpływają nasiebie nawzajem
Półokrąg zajmujeprzestrzeń za grupą
i obok niej
Zaznaczona grupazawiera trzy okręgi.
Każdy z nich wypełnionokolorem czarnym.
Następnie całej grupienadano przezroczystość
o kryciu równym 50%i trybie mieszania
Multiply (Mnożenie)
Rysunek 5.66.Połączenie opcji Isolate Blending (Izoluj mieszanie) oraz Knockout Group (Grupa wycinania)
Rysunek 5.67. Nadawanie przezroczystości grupom
Rysunek 5.65. Polecenie Knockout Group (Grupa wycinania)
Obiekty w grupie kryją się wzajemnie,a całej grupie nadany zostaje tryb mieszaniaNormal (Zwykły), stosowany względemelementów nie wchodzących w jej skład
Obie opcje są wyłączone
Tutaj przezroczystość równą 50% nadanogrupie jako całości, a nie jej poszczególnymelementom
Ta grupa zawiera trzy okręgi. Każdyz nich wypełniono tintą koloru czarnego.Następnie całej grupie przypisano trybmieszania Multiply (Mnożenie)
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska430
CienieCo takiego jest w cieniach? Czy wszyscy chcą, aby elementy ich publikacji wy�glądały niczym wysoce mobilny pancernik Nadesico, unoszący się wyzywająco ponad stronami? Nie jesteśmy pewni, ale wiemy, że te wszechobecne, dwuwymia�rowe iluzje przestrzeni trójwymiarowej to coś, bez czego żaden grafik nie będzie w stanie zakończyć projektowania dokumentu — chyba że klient nagle przestanie się ich domagać.
Cień nadać można każdemu elementowi dokumentu, określając dodatkowo jego przesunięcie, kolor, przezroczystość, szum oraz ostrość lub rozmycie. Efek�tu tego (ani żadnego innego związanego z przezroczystością) nie można nadać tekstowi, a jedynie zawierającej go ramce tekstowej. Jeśli cień rzucać ma ramka, należy ją wypełnić kolorem Paper (Papier), a jeśli rzucać go mają same znaki — wy�pełnić ją trzeba kolorem None (Brak).
Ograniczenia i ostrzeżenia związane z przezroczystością dotyczą także cieni. Ich przesadne stosowanie może utrudnić wydruk dokumentu. Nie będziemy tutaj powtarzać naszego kazania z poprzedniego podrozdziału — jeśli nie pamiętacie, o czym mówimy, przeczytajcie jeszcze raz fragment podrozdziału „Przezroczy�stość” dotyczący jej wad i zalet. W skrócie: cienie można stosować, byle ostrożnie.
1. Zaznaczamy obiekt.2. Wybieramy polecenie Drop Shadow (Cień) z menu rozwijanego lub menu Object
(Obiekt). Wyświetlone zostanie okno dialogowe Drop Shadow (Cień).3. Włączamy opcję Drop Shadow (Cień) (w końcu po to otworzyliśmy to okno),
a następnie określamy wygląd cienia za pomocą widocznych poniżej elemen�tów sterujących. Warto również zaznaczyć pole Preview (Podgląd) — dzięki temu możemy oceniać efekty wprowadzanych zmian bez konieczności zamy�kania okna.
4. Po skonfigurowaniu wszystkich ustawień klikamy przycisk OK.
Elementy sterujące cieniPole Opacity (Krycie) oraz połączone z nim rozwijane menu kontrolują krycie lub przezroczystość cienia (patrz rysunek 5.69).
Rozwijane menu Mode (Tryb) umożliwia wybranie trybu mieszania przypi�sanego do cienia (dostępne tryby opisaliśmy w podrozdziale „Przezroczystość”). W przypadku cieni bardzo dobrze sprawdza się tryb Multiply (Mnożenie). Z drugiej strony, utworzenie cienia o jasnej barwie, zerowym przesunięciu i trybie Screen (Mnożenie odwrotności) pozwala uzyskać ładnie wyglądający efekt poświaty ota�czającej obiekt. Kolorowa prezentacja różnych trybów mieszania znajduje się na rysunku 10.10 w rozdziale 10. „Kolor”.
Rozdział 5. Rysowanie 431
Normalne wyświetlanie
Zaznaczamyobiekt
Wyświetlanie w wysokiej jakości
Ustawienia wyświetlania mająogromny wpływ na sposóbprezentowania cienia w publikacji,ale nie na jego wydruk – tenaspekt zależy od ustawieńspłaszczania przezroczystości
Wybieramy polecenie Drop Shadow (Cień)z menu kontekstowego lub menu Object (Obiekt)
Włączamy opcję Drop Shadow (Cień)
Określamywartość krycia
Wybieramytryb mieszania
Możemy również zdefiniowaćtryb koloru. Do wyboru mamy
opcje CMYK, RGB, LAB lub Próbki
Klikamy przycisk OK. Cień zostajedodany do wybranego obiektu
Rysunek 5.68. Tworzenie cienia
Pola X Offset (Odległość X) oraz Y Offset (Odległość Y) pozwalają na zdefiniowa�nie odległości (odpowiednio w poziomych i pionowych jednostkach miary), o jaką cień jest oddalony od zaznaczonego obiektu (patrz rysunek 5.70).
Najprawdopodobniej nie chcecie, aby Wasz cień miał ostre krawędzie, ich roz�mycie nadaje mu bowiem bardziej naturalny wygląd. Efekt ten osiągnąć moż�na dzięki polu Blur (Rozmycie) (patrz rysunek 5.71). Realizmu dodaje również zwiększenie szumu — zaledwie 4 lub 5% powoduje ogromną różnicę (patrz rysunek 5.72). Szum przekraczający 30 lub 40% należy stosować tylko wtedy, gdy chcemy uzyskać efekt „brudu” na stronie.
Kolor cienia określić można za pomocą próbek lub tworząc go z użyciem mo�delu RGB, CMYK lub LAB —wybór modelu umożliwia rozwijane menu Color (Kolor).
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska432
W tym przykładzie cień w ogólenie jest przezroczysty
Tryb mieszaniaoraz wartość wpisana
w polu Opacity(Krycie) kontrolują
przezroczystość cienia
Do dyspozycji mamy wszystkie tryby mieszaniadostępne w programie InDesign
Zwiększenieprzezroczystości
uwidacznia obiektyumieszczone w tle
Rozmycie na krawędziachcienia jest zawsze
częściowo przezroczyste
Pola X Offset (Odległość X) orazY Offset (Odległość Y) wykorzystaćmożna do określenia położeniacienia względem obiektu
Wpisanie wartości ujemnej w polu X Offset(Odległość X) powoduje przesunięcie cieniaw lewo, a w polu Y Offset (Odległość Y) –przesunięcie go w górę
Pole Spread (Zasięg) pozwala kontrolować intensywność cienia. Wpisana w nim wartość określa, jaki obszar (licząc od środka cienia) wypełniony zostanie naj�ciemniejszym odcieniem stosowanego koloru. Wpisanie liczby 50 oznacza, że ob�szar ten równy będzie połowie rozmiaru cienia (powierzchnię cienia wyznaczamy za pomocą pola Blur (Rozmycie)).
Rysunek 5.69.Przezroczystość
cienia
Rysunek 5.70. Przesunięcie cienia
Rozdział 5. Rysowanie 433
Za pomocą pola Blur (Rozmycie)kontrolować możemy rozmycie cienia.Wpisanie wartości zero powodujeutworzenie cienia o ostrych krawędziach,wykonanego techniką rastrową
Zwiększanie rozmycia powodujestopniowe zanikanie cienia. W tymprzykładzie w charakterze obiekturzucającego cień wykorzystaliśmytekst o rozmiarze czcionki równym 24 pkt.
Rysunek 5.72. Szum cienia
Rysunek 5.71. Rozmycie
i zasięg cienia
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska434
WtapianieNajczęściej stosowana definicja wtapiania brzmi mniej więcej tak: „Wtapia�nie zmniejsza ostrość krawędzi obiektów”. To nie do końca prawda. Wtapianie zmniejsza ostrość wnętrza — wypełnienia lub zawartości — elementu strony wokół jego krawędzi. Różnicę najlepiej widać po zastosowaniu tego efektu wzglę�dem tekstu. Może się wydawać, iż spowoduje to jego rozmycie (podobnie jak w przypadku nadania mu cienia), ale tak się nie dzieje. Niemniej narzędzie to jest bardzo przydatne podczas formatowania obiektów umieszczonych na stronach dokumentu.
Wtapianie zastosować można za pomocą następującej procedury (patrz rysu�nek 5.73).
1. Zaznaczamy obiekt.2. Wybieramy polecenie Feather (Wtapianie) z menu rozwijanego lub menu Object
(Obiekt).3. Zaznaczamy pole Feather (Wtapianie).4. Określamy szerokość wtapiania. Określa ona odległość (licząc od krawędzi
obiektu), na jakiej zastosowany będzie efekt wtapiania. Wybieramy jedną z opcji w menu Corner (Narożniki) (patrz poniżej). Zaznaczenie pola Preview (Podgląd) umożliwia ocenę efektów wprowadzanych zmian bez konieczności zamykania okna.
5. Aby zastosować wtapianie, klikamy przycisk OK.
W tym przykładzie posługujemysię zaimportowanym obrazem,wtapianie można jednak zastosowaćwobec dowolnego elementu strony
Wybieramy polecenie Feather(Wtapianie) z menu kontekstowegolub menu Object (Obiekt)
Wtapianie rozmywakrawędzie zawartości
(lub wypełnienia) obiektu
Wybieramy jednąz opcji w menu
Corner (Narożniki)
Zaznaczamypole Feather(Wtapianie)
Zaznaczamyobiekt
Określamyszerokość
wtapiania
Rysunek 5.73.Wtapianie
Rozdział 5. Rysowanie 435
Menu Corner (Narożniki)Opcje dostępne w menu Corner (Narożniki) pozwalają określić wygląd wtapiania w obszarze narożników wybranego obiektu (patrz rysunek 5.74).
Wybranie opcji Diffused(Dyfuzja) powoduje stopniowe
przejście krawędzi obiektuod krycia do przezroczystości
Opcja Rounded (Zaokrąglone)niezbyt pasuje do przedstawionejna przykładzie gwiazdy, świetnienatomiast sprawdza się przytworzeniu zaokrąglonychprzycisków
Rysunek 5.74.Menu Corner
(Narożniki)
Sharp (Ostre)Po wybraniu tej opcji efekt wtapiania zastosowany zostanie równomiernie wzdłuż całej linii zewnętrznej zaznaczonej ścieżki.
Rounded (Zaokrąglone)Ta opcja powoduje zaokrąglenie krawędzi wtapiania w rogach obiektu.
Real World Adobe InDesign CS2. Edycja polska436
Diffused (Dyfuzja)Zaznaczenie tej opcji generuje stopniowe przejście od krycia do przezroczysto�ści, oparte na geometrycznym środku obiektu, zamiast na kształcie ścieżki (jak w przypadku poprzednich dwóch opcji). Przypomina to efekt wtapiania wykorzy�stywany w programie Illustrator.
Noise (Szum)Zwiększenie wartości szumu (do 4 lub 5%) dodaje realizmu efektowi wtapiania, zwłaszcza jeśli jest on tworzony na fotograficznym tle (nie należy jednak przesa�dzać z wartością tego atrybutu).
PodsumowującWe wcześniejszej części rozdziału wspomnieliśmy, że na początku rysowanie krzywych Béziera było dla nas dość skomplikowane. Kiedy jednak nabraliśmy doświadczenia w wykorzystywaniu dostępnych w programie InDesign narzędzi, obszary naszych mózgów do tej pory przywykłe do wykorzystywania rapidogra�fów (przestarzałych piór stosowanych przez starożytnych Greków), trójkątów, krzywych oraz miarek szybko dostosowały się do nowych warunków. W końcu doszliśmy do wniosku, że nowy sposób rysowania jest w istocie łatwiejszy.
Potem, po lekturze związanego z tematem artykułu w brukowcu zakupionym w supermarkecie, zdaliśmy sobie sprawę, że stosowane przez nas wcześniej archa�iczne metody rysowania były niczym innym jak kosmicznym spiskiem, który źli kosmiczni bogowie wymierzyli w nas jeszcze w czasach antycznych. Jego celu jak dotąd nie udało nam się odkryć.