Postmodernizm przekonał nas już o tym, że nie ma jednej ... · psychologia socjologia psychiatria neurologia pedagogika prawo psychoterapia opieka społeczna edukacja . ... wsparcie

„Problemy bez tytułu”

Postmodernizm przekonał nas już o tym, że nie ma jednej słusznej prawdy. Prof. Maria Orwid

Lidia Popek

W Polskich gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych

wiedzę zdobywa ok. 2 200 000 uczniów

W Polsce jeden nauczyciel na 10,5 ucznia

W gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych

Ponad 200 000 nauczycieli

Jesteśmy w czołówce Europy

Dane epidemiologiczne dotyczące zaburzeń psychicznych w populacji dzieci i młodzieży

w Polsce ok. 200 psychiatrów dzieci i młodzieży 2 200 000 uczniów szkół gimnazjalnych i ponad gimnazjalnych przyjmując, że 22% ma problemy ze zdrowiem psychicznym

na jednego lekarza przypada 2 420 pacjentów

w wieku 13 do 19 lat Jesteśmy w ogonie Europy

Ostry dyżur oddział psychiatryczny dla młodzieży

3 doby przyjęć do szpitala 15 pacjentów wieku od 14 do 18 lat

13 osób po próbie samobójczej 11 osób trafia do szpitala dzięki

interwencji nauczyciela, pedagoga szkolnego.

psychologa szkolnego, wychowawcy placówki opiekuńczej

środowisko

terapeuci

nauczyciele

rodzina

pacjent

narracja pacjenta

narracja

nauczycieli

narracja terapeutów

narracja rodziny

wspólna narracja

medyczne

biologiczne psychoterapeutyczne

opiekuńcze

wychowawcze rehabilitacyjne edukacyjne

Psychiatria okresu rozwojowego Interdyscyplinarna wiedza kliniczna

pediatria

psychologia

socjologia psychiatria

neurologia

pedagogika prawo

psychoterapia

opieka społeczna

edukacja

Rozwój opieki psychologicznej w Polsce

1915 „Patronat nad Polską Młodzieżą Rzemieśliniczą i Przemysłową”

1921 Laboratorium Psychopedagogiczne – selekcja do szkół specjalnych

1928 pierwszy etat psychologa szkolnego 1931 Koła Psychologów Szkolnych, różne instytucje

1939 – 1956 zamieranie psychologii

1958 reaktywacja poradnictwa psychologicznego powiązanego ze szkołami różnego szczebla w oparciu o TPD

1968 Poradnie Wychowawczo-Zawodowe MOiSW

1993 Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne

Wczesna interwencja stanowi wsparcie zarówno dla dziecka,

jak i dla jego rodziców

Wczesna interwencja Może uratować życie

Diagnoza kliniczna dzieci i adolescentów

a kryzys rozwojowy

1. Liczba zakresów, w których dziecko/adolescent

przestaje sobie radzić ze zwykłymi zadaniami

życiowymi. Im jest ich więcej, tym wnikliwiej trzeba

diagnozować, aby nie przeoczyć patologii.

2. Stopień nasilenia lęku, smutku, autoagresji, agresji.

3. Jakość reakcji osób dorosłych z otoczenia (szkoły,

rodziny, przyjaciół) na funkcjonowanie

dziecka/adolescenta.

świadomość rozumienie napęd psychoruchowy lęk nastrój/afekt myślenie urojenia koncentracja uwagi spostrzeganie omamy autoagresja agresja myśli o śmierci

Lęk

Lęk to stan emocjonalny o przykrym dla jednostki zabarwieniu, charakteryzujący się odczuwaniem: • nieuzasadnionych obaw • uczucia zagrożenia, • z różnym nasileniem i czasem trwania. Jeżeli stopień jego nasilenia mieści się w granicach dopuszczających możliwości adaptacyjne można mówić o lęku fizjologicznym. Może on pełnić funkcje pozytywne - sygnalizujące, mobilizujące. .

• wymaga odróżnienia od normatywnego strachu czy lęku odpowiadającego fazie rozwojowej • występuje bardzo często w różnych chorobach psychicznych i somatycznych, a głównie w zaburzeniach lękowych

lęk jako objaw 6-20% dzieci

CO NALEŻY ROBIĆ KIEDY DZIECKO SIĘ BOI: • starać się zrozumieć jego lęk • określić czy jest on rozwojowy, jeśli tak – pamiętać, iż prawie wszystkie dzieci wyrastają z lęków typowych dla wieku • być przy dziecku w trudnych sytuacjach, wspierać go • pozwolić przez jakiś czas na unikanie sytuacji budzącej lęk a następnie powoli pomagać oswajać się z nią • odwołać się do własnych doświadczeń opowiedzieć dziecku bajkę o osobie, która miała podobny problem i poradziła sobie z nim • jeśli uznamy, iż lęk jest bardzo silny, dezorganizuje dziecku czas lub coś nas w nim niepokoi, należy udać się po poradę specjalistyczną

CZEGO NIE WOLNO ROBIĆ GDY DZIECKO SIĘ BOI: • wyśmiewać się z jego lęków • zawstydzać go przed innymi • zmuszać do stawiania czoła sytuacji lękotwórczej gdy nie jest jeszcze na to gotowe • niecierpliwić się • karać dziecko za to, że się boi • zakładać, że dziecko boi się z własnej lub naszej winy

2% dzieci w wieku 6 – 12 lat 3 - 8% w okresie adolescencji

Wzrasta rozpowszechnienie zaburzeń depresyjnych w kolejnych pokoleniach dzieci, a początek zaburzenia pojawia się w coraz młodszym wieku.

Depresja

Objawy depresji u dzieci :

- poczucie braku szczęścia,

- smutny nastrój

- anhedonia,

- negatywna samoocena,

- trudności z koncentracją uwagi,

- niezdecydowanie,

- zmęczenie,

- zaburzenia psychosomatyczne.

- wtórnie dochodzi do:

obniżenia możliwości poznawczych

globalnych zaburzeń rozwoju

Obraz kliniczny w zależności od wieku

do 12 roku życia

dominacja objawów psychosomatycznych bóle brzucha, głowy

odmowa jedzenia bóle mięśni

w tle obniżony nastrój

powyżej 15 roku życia

obraz depresji zbliżony do dorosłych

dysforia rozdrażnienie

labilność afektu

Depresja atypowa

15% dzieci w wieku od 6 do 18 lat

• Bóle i zawroty głowy

• Zaburzenia łaknienia (nadmierny apetyt na słodycze

związane z zaburzeniami układu serotoninergicznego

• Zaburzenia snu

• Zaburzenia kontroli impulsów

• Bóle kręgosłupa i kończyn

Połowa dzieci i nastolatków nie zastanawia się nad próbą samobójczą

dłużej niż 15 minut!!!

Samobójstwa trzecia przyczyna śmierci!!!

• Od początku drugiej połowy XX wieku częstość zjawiska śmierci samobójczej wśród młodzieży wyraźnie wzrasta.

• Współczynnik zgonów z powodu samobójstwa dla grupy wiekowej 5 – 14 lat wynosi mniej niż 1/100 tys.

• Liczba samobójstw wśród dziewcząt utrzymuje się na stałym poziomie, wśród chłopców wzrasta.

• Mężczyźni i chłopcy podejmują próby samobójcze z użyciem bardziej drastycznych środków (takich jak powieszenie, strzał z broni palnej, porażenie prądem).

• Kobiety używają głownie w celach samobójczych środków farmakologicznych

Okoliczności wskazujące na poważne skłonności samobójcze

1. Podjęcie próby w odosobnieniu

2. Wybranie czasu tak, by wyeliminować możliwość interwencji z zewnątrz

3. Podjęcie środków zabezpieczających przed wykryciem

4. Wcześniejsze przygotowania z myślą o śmierci, np. testament

5. Wcześniejsze poinformowanie o zamiarach innych osób

6. Dokładne wcześniejsze przygotowanie samobójstwa

7. Napisanie listu pożegnalnego

8. Zatajenie przed otoczeniem próby, która nie zakończyła się śmiercią

Czynniki ryzyka samobójstwa

• Wielokrotne ponawianie próby samobójczej • Impulsywny temperament • Niska samoocena • Trudne przeżycia z okresu dzieciństwa ( doświadczenie przemocy lub śmierci

jednego z rodziców) • Wywiad rodzinny wskazujący na występowanie samobójstw i prób

samobójczych wśród najbliższych krewnych • Przewlekłe problemy interpersonalne • Uczucie osamotnienia • Konflikty w rodzinie • Trudności szkolne • Nadużywanie środków psychoaktywnych

Ryzyko zachowań samobójczych wzrasta wraz ze wzrostem liczby czynników ryzyka, niektóre z nich (np. zaburzenia nastroju, przewlekłe psychozy schizofreniczne, uzależnienia) stanowią większe ryzyko niż inne.

Postępowanie w przypadku próby samobójczej

• Ocenić stopień ryzyka powtórzenia próby samobójczej jeszcze w placówce medycznej.

• Rozpoznać czynniki, które przyczyniły się do podjęcia próby

• Konsultacja specjalistyczna, gdy stan somatyczny pozwala na nawiązanie kontaktu z dzieckiem. Obejmuje wywiad przeprowadzony oddzielnie z dzieckiem i rodzicami.

Wywiad z dzieckiem i rodzicami powinien obejmować :

• charakterystykę próby samobójczej,

• aktualne i przeszłe zachowania samobójcze,

• ocenę stanu psychicznego,

• portret psychologiczny dziecka,

• ocenę funkcjonowania rodziny,

• określenie, czy środowisko dziecka nie jest dla niego zagrożeniem (słaby nadzór, choroby psychiczne i uzależnienia rodziców, dostępność leków.

Przemoc Co 10 uczeń miał doświadczenia

z przemocą rówieśniczą

Bullying

Co trzeci nastolatek w roku szkolnym

2013/2014 był sprawcą lub ofiarą dręczenia w szkole przynajmniej raz w ostatnich dwóch miesiącach.

Co dziesiąty nastolatek miał w tym okresie

doświadczenia z przemocą rówieśniczą. Częstość bycia sprawcą dręczenia rośnie z wiekiem. Uczestnictwo w dręczeniu zależy od płci na niekorzyść chłopców. Predyktorem bycia ofiarą dręczenia są płeć, wiek, struktura rodziny. Na ryzyko bycia sprawcą dręczenia oprócz płci, wieku, struktury rodziny, wpływa miejsce zamieszkania na niekorzyść mniejszych miejscowości

Wyniki Międzynarodowych Badań nad zachowaniem zdrowotnym młodzieży szkolnej 2010-2014 IMiDz

Przemoc to wykorzystanie swojej przewagi nad drugim człowiekiem (fizycznej, emocjonalnej, społecznej, duchowej). Mamy z nią do czynienia wówczas, gdy osoba słabsza (ofiara) poddana jest przez dłuższy czas negatywnym działaniom osoby lub grupy osób silniejszych (sprawcy przemocy).

• Bezpośrednia przemoc fizyczna bicie, kopanie, plucie popychanie, szarpanie, wymuszanie pieniędzy, zabieranie przedmiotów, niszczenie własności, przezywanie, wyśmiewanie Bezpośrednia przemoc słowna i niewerbalna dokuczanie, przezywanie, wyśmiewanie, wyszydzanie, obrażanie, ośmieszanie, grożenie, rozpowszechnianie plotek i oszczerstw (również poprzez sms i internet), pokazywanie nieprzyzwoitych gestów Pośrednie formy przemocy namawianie innych do ataków fizycznych lub słownych, naznaczanie, wykluczanie i izolowanie z grupy

Formy przemocy szkolnej

Czynniki ryzyka wystąpienia przemocy w szkole

1. Niewłaściwy system norm m.in.: sprzeczność koncepcji wychowania i postępowania normy preferujące użycie siły nieprzestrzeganie norm przez osoby znaczące 2. Brak reakcji na zachowania agresywne m.in.: brak reakcji na drobne wykroczenia typu wagary, spóźnienia, graffiti brak reakcji ze strony nauczycieli na zachowania agresywne uczniów, bagatelizowanie ich konflikty długo pozostają nierozwiązane, brak skutecznej mediacji bierność świadków 3. Czynniki związane z organizacją nauczania m. in.: nuda, brak zagospodarowania czasu ograniczenie przestrzeni, zagęszczenie, hałas brak możliwości relaksu i odprężenia (dla uczniów i nauczycieli) mała ilość zajęć pozalekcyjnych zajęć pozalekcyjnych. 4. Czynniki związane z relacjami uczeń - nauczyciel - rodzic m. in.: brak autentycznego kontaktu i dialogu miedzy uczniami, nauczycielami i rodzicami wysoki poziom frustracji wśród nauczycieli

cyberprzemoc cyberbullying

Przemoc z użyciem technologii

informacyjnych i komunikacyjnych

Najczęściej przemoc rówieśnicza z użyciem

telefonu komórkowego lub internetu

Wyniki Międzynarodowych Badań nad zachowaniem zdrowotnym młodzieży szkolnej 2010-2014 IMiDz

Co szósty nastolatek (16,1%) Doświadczył w swoim życiu cyberprzemocy

4,3% nastolatków doświadczyło częstego

Cyberbullingu, przynajmniej 2-3 razy w miesiącu

Częściej cyberbullingu doświadczają

Dziewczęta

Częściej nastolatki mieszkające

w rodzinach zrekonstruowanych lub z samotnymi rodzicami

„Problemy bez tytułu”

Czy można postawić psychiatryczną diagnozę w sytuacji współczesnej świata i kraju, która pomogłaby zarówno populacji dzieci i młodzieży oraz ich rodzicom, jak i psychiatrom, psychologom, pedagogom? …….głównym wspólnym mianownikiem naszych czasów i naszej cywilizacji jest niepewność oraz wolność. Oba te zjawiska mogą stanowić zarówno zagrożenie, jak i wyzwanie. W takim kontekście wszystko zależy od sposobu, w jaki rozwiążemy międzygeneracyjny przekaz wartości i wytworzymy nasz własny. Prof. Maria Orwid