POLITECHNIKA WARSZAWSKA Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych Instytut Radioelektroniki PRACA DYPLOMOWA – INŻYNIERSKA Piotr Marek Mazur MODUŁ WSPÓŁPRACY DETEKTORA UPADKU Z TELEFONEM KOMÓRKOWYM Kierownik pracy Dr inż. Marian Kazubek Ocena ........................................... ........................................... Podpis Przewodniczącego Komisji Egzaminu Dyplomowego
50
Embed
POLITECHNIKA WARSZAWSKA Wydział Elektroniki i Technik ...
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
POLITECHNIKA WARSZAWSKAWydział Elektroniki i Technik Informacyjnych
Instytut Radioelektroniki
PRACA DYPLOMOWA – INŻYNIERSKA
Piotr Marek Mazur
MODUŁ WSPÓŁPRACY DETEKTORA UPADKU Z TELEFONEM KOMÓRKOWYM
Kierownik pracy
Dr inż. Marian Kazubek
Ocena ...........................................
...........................................
Podpis Przewodniczącego
Komisji Egzaminu Dyplomowego
WARSZAWA 2008
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
Serdecznie podziękowania składam
Panu dr. inż. Marianowi Kazubkowi
za cierpliwość, przychylność oraz pomoc przy
realizacji niniejszej pracy.
2
Piotr Mazur
Specjalność: Elektronika i Informatyka w
Medycynie
Data urodzenia: 30 marzec 1985
Data rozpoczęcia studiów: październik 2004 r.
ŻYCIORYS
Urodziłem się 30 marca 1985 roku w Gdyni. W 1992 roku rozpocząłem naukę w Szkole
Podstawowej nr 18 w Gdyni. W 2000 roku przeprowadziłem się do Warszawy, gdzie
dostałem się do II Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Batorego – klasa o profilu
matematyczno – fizycznym. W 2004 roku zdałem egzamin maturalny, oraz rozpocząłem
studia na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej.
Kształcę się na specjalności Elektronika i Informatyka w Medycynie.
..............................................
Piotr Mazur
EGZAMIN DYPLOMOWY
Złożył egzamin dyplomowy w dniu.............................
z wynikiem ....................................................................
Ogólny wynik studiów..................................................
Dodatkowe uwagi i wnioski Komisji.............................
………………………………………………………….
3
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
Streszczenie
Praca niniejsza zawiera projekt oprogramowania telefonu komórkowego umożliwiającego
odbiór komunikatów alarmowych z detektora upadku lub innych urządzeń monitorujących.
Aplikacja ma za zadanie nawiązać połączenie bezprzewodowe pomiędzy wymienionym
urządzeniem a telefonem komórkowym. W ramach pracy stworzyłem program na telefon
komórkowy napisany w języku programowania Java 2 Micro Edition. Do zakresu pracy
należało zapoznanie się z technologią Bluetooth oraz stworzenie aplikacji działającej na
telefonie komórkowym.
Module connecting man down detection
device with mobile phone
Summary
The goal of the project was to create a complementary software for the man down
detection module created by Jarosław Leksinski. The implemented application is supposed to
create a connection between this module and a mobile phone. I have created a midlet working
on a mobile phone using Java 2 MicroEdition. The work included gathering knowledge about
Bluetooth technology and creation of an application capable of working on a mobile phone.
4
Piotr Mazur
Spis treści
1. Wstęp
2. Cel pracy
3. Założenia funkcjonalne
4. Przegląd dostępnych na rynku rozwiązań monitoringu pacjenta
5. Łączność bezprzewodowa
5.1 Dostępne rozwiązania
5.2 Transmisja poprzez Bluetooth
5.3 Architektura system
5.4 Warstwy protokołu
5.5 Struktura pakietu
6. Telefon komórkowy jako nośnik oprogramowania
6.1 Charakterystyka
6.2 Systemy operacyjne
6.3 Wybór języka programowania
6.4 Java 2 Micro Edition
7. Projekt modułu oprogramowania telefonu komórkowego
7.1 Założenia projektowe
7.2 Detektor upadku
7.3 Algorytm
7.4 Środowisko programistyczne
7.5 Implementacja
8. Realizacja
9. Podsumowanie
9.1 Spełnienie założeń
9.2 Możliwości rozwoju pracy
10. Bibliografia
5
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
1. Wstęp
Realizacja pracy dyplomowej zawiera projekt oprogramowania telefonu komórkowego
umożliwiającego odbiór komunikatów alarmowych z detektora upadku lub innych urządzeń
monitorujących.
Stały monitoring pacjenta jest dzisiaj niezmiernie ważną dziedziną medycyny. Związane
jest to z wieloma czynnikami. Hospitalizowanie osoby tylko częściowo niesprawnej wiąże się
z równie wysokimi kosztami, jak osoby ciężko chorej. Pomijając aspekt czysto ekonomiczny
należy pamiętać, iż przebywanie w szpitalu czy klinice nie należy do najprzyjemniejszych. W
związku z powyższym racjonalne jest umożliwienie pacjentowi jak najszybszego powrotu do
jego codziennego stylu życia. Z pomocą przychodzą nowe technologie, które umożliwiają
monitorowanie pacjenta na odległość. Telemedycyna jest połączeniem szerokiego wachlarza
dziedzin nauki, jak: radiokomunikacja, telekomunikacja, elektronika czy informatyka. Istnieją
na rynku produkty, które stale przesyłają do ośrodków monitorujących poprzez Internet czy z
wykorzystaniem telefonii komórkowej informacje z urządzeń bezpośrednio przyczepionych
do badanych pacjentów. Niniejsza praca inżynierska jest kolejnym tego typu przykładem
urządzenia.
Jeden z wariantów stałego monitoringu polega na wyposażeniu pacjenta w niewielkie
urządzenie, które zbiera wybrane informacje, a następnie łączy się z terminalem
odpowiadającym za przesyłanie danych. Terminalem może być telefon komórkowy bądź
komputer stacjonarny z połączeniem do Internetu. W kwestii samego połączenia pomiędzy
urządzeniem monitorującym a terminalem możliwe są warianty: przewodowe bądź
bezprzewodowe. Biorąc pod uwagę wygodę pacjenta oraz ogólną użyteczność najlepiej
wybrać coraz bardziej rozpowszechniony wariant bezprzewodowy. Przy założeniu, że
monitor jest urządzeniem lekkim i posiada niewielki rozmiar, oraz że łączy się
bezprzewodowo z terminalem odpowiadającym za przesyłanie danych, otrzymujemy
rozwiązanie bardzo wygodne z punktu widzenia pacjenta oraz skuteczne w działaniu z punktu
widzenia zespołu monitorującego.
6
Piotr Mazur
2. Cel pracy
Celem pracy jest napisanie oprogramowania na telefon komórkowy, które umożliwi stały
monitoring pacjenta z wykorzystaniem istniejącego detektora upadku lub innego urządzenia.
Telefon komórkowy ma za zadanie nawiązać połączenie bezprzewodowe z urządzeniem
monitorującym pacjenta. Cały zestaw ma za zadanie zidentyfikować ewentualny upadek
monitorowanej osoby. W momencie, kiedy dojdzie do sytuacji niebezpiecznej dla osoby
monitorowanej, telefon komórkowy wyśle wiadomość informującą o zdarzeniu osobę z listy
kontaktowej.
Aplikacja na telefon komórkowy musi spełniać kilka kryteriów. Pierwszym z nich jest
możliwość instalacji na jak największej ilości dostępnych na rynku aparatów, aby gotowe
rozwiązanie było dostępne dla jak największej grupy ludzi. Wiążą się z tym niskie
wymagania sprzętowe, oraz wybór odpowiedniego środowiska programistycznego,
umożliwiającego napisanie oraz uruchomienie aplikacji na aparatach telefonicznych licznych,
dostępnych na rynku producentów. Ponadto niezmiernie istotna jest prostota interfejsu, aby
mogły z niej korzystać osoby nieznające się na zaawansowanych programach.
7
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
3. Założenia funkcjonalne
Projekt pracy zakłada stworzenie systemu do monitoringu pacjenta. Osoba monitorowana
będzie miała stale przy sobie urządzenie, które sprawdzać będzie, czy nastąpił upadek badanej
osoby. W sytuacji, gdy zajdzie takie zdarzenie, dochodzi do wygenerowania sygnału
alarmowego. Wówczas nastąpić musi przesłanie sygnału do terminala, który będzie w stanie
automatycznie przesłać daną informację do odpowiednich osób, zespołu monitorującego
pacjenta albo do najbliższej rodziny, w celu powiadomienia ich o zajściu zdarzenia.
Urządzeniem, które najlepiej nadaje się na pełnienie funkcji terminala, jest telefon
komórkowy. W ostatnich latach to urządzenie stało się na tyle powszechnie, że korzysta z
niego niemal każdy. W kwestii połączenia telefonu komórkowego z monitorem można
wybrać pomiędzy połączeniem bezprzewodowym, a połączeniem przewodowym. Ze względu
na wygodę pacjenta zdecydowałem się na połączenie bezprzewodowe. Z pośród dostępnych
na rynku, i możliwych do zaimplementowania na telefon komórkowy, istnieje połączenie z
wykorzystaniem modułu Bluetooth oraz IrDA, lub połączenie sieciowe WLAN.
W kwestii samego oprogramowania telefonu, należy wybrać taki model, który umożliwi
uruchomienie aplikacji na możliwie jak największej ilości aparatów dostępnych na rynku.
Ponadto niezmiernie istotną kwestią jest umożliwienie współpracy danej aplikacji z wieloma
detektorami, nie tylko upadku. Można to uzyskać poprzez zoptymalizowanie kodu, który
pozwoli na określenie, z którymi urządzeniami poprzez Bluetootha nasz telefon ma się
połączyć, oraz określanie w aplikacji sposobu interpretacji dochodzących sygnałów. Istotny
jest tutaj wybór języka programowania, który w przyszłości umożliwi łatwy rozwój aplikacji i
dodawanie kolejnych funkcjonalności rozbudowujących moduł wysyłania informacji
alarmowych.
Ostatnim kryterium jest prostota działania. Aplikacja powinna być prosta w obsłudze,
przejrzysta, czytelna, zawierać jedynie te opcje, które są niezbędne do poprawnego działania.
8
Piotr Mazur
4. Przegląd dostępnych na rynku rozwiązań monitoringu pacjenta
Telemedycyna jest bardzo silnie rozwijającą się w ostatnich latach dziedziną medycyny.
Istnieje na rynku sporo nowoczesnych systemów monitoringu pacjenta, zarówno offline
(wykonujemy pomiar, a następnie przesyłamy wyniki do centrum diagnostycznego ) jak i
online (jesteśmy stale podłączeni do urządzenia badającego, a nasze wyniki są na bieżąco
wysyłane do centrum diagnostycznego). Krajami najsilniej rozwijającym tę gałąź wiedzy są
Stany Zjednoczone oraz Niemcy.
Do najnowocześniejszych rozwiązań z tej dziedziny należy Vitaphone, który powstał w
niemieckiej firmie Vitaphone GmbH. Projekt skierowany jest do osób powyżej 60 roku życia.
Rysunek 1 Vitaphone Tele-Care-Monitor 3370
Zintegrowany system Vitaphone Tele-Care-Monitor 3370 na bieżąco kontroluje takie
krytyczne dla naszego zdrowia miary jak: EKG, ciśnienie, poziom cukru, saturację krwi.
Zestaw na bieżąco jest podłączony poprzez Bluetooth lub IrDA z telefonem komórkowym, co
w sytuacji zagrożenia stanu zdrowia umożliwia bezpośrednie przesłanie na ten temat
informacji do centrum monitorującego.
W naszym kraju istnieje również sporo gotowych rozwiązań dla pacjentów. Niestety nie
są dotychczas dostępne systemy typu online. Wśród rozwiązań offline zdecydowanie
najbardziej rozpowszechnione są tzw. kardiofony. Program KARDIOFON został
uruchomiony w 1996 roku. Pacjent biorący w nim udział otrzymuje z Centrum Nadzoru
Kardiologicznego rejestrator sygnału EKG. W każdej niepewnej sytuacji może z niego
9
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
skorzystać, przesyłając sygnał z rejestratora do CNK, zarówno poprzez telefon analogowy
bądź cyfrowy. W centrum znajduje się centralna baza danych pacjentów, w związku z
powyższym można od razu po otrzymaniu badań prześledzić dotychczasową historię choroby.
Rysunek 2 Kardiofon
Równolegle do tego systemu działa również system TeleEKG firmy PRO-PLUS. Idea jest
dokładne taka sama, co systemu Kardiofon. Ten system również umożliwia przesyłanie
danych poprzez telefon analogowy bądź cyfrowy, dodatkowo możliwe jest przesyłanie
badania z wykorzystaniem portu podczerwieni w telefonie komórkowym.
Rysunek 3 TeleEKG firmy PRO-PLUS
Istnieją na rynku systemy podobne w funkcjonalności do projektowanego przeze mnie,
niemniej jednak nie zdążyły jeszcze na stałe wpisać się do praktyki lekarskiej w naszym
kraju. Wraz z biegiem czasu muszą zyskać na popularności, gdyż systemu zdalnego
monitoringu zdrowia pacjenta są tańsze, dużo bardziej efektywne i wygodne z punktu
widzenia zarówno osoby monitorowanej jak i monitorującej. Przyszłość należy do
telemedycyny.
10
Piotr Mazur
5. Łączność bezprzewodowa
5.1 Dostępne rozwiązania
Istnieje na rynku kilka godnych uwagi sposobów przesyłania sygnałów bezprzewodowo
pomiędzy telefonem komórkowym a innym urządzeniem. Podczas rozwiązywania tej kwestii
szczególnie trzy typy połączeń wymagały dokładniejszego przyjrzenia się. Należą do nich
połączenia poprzez: IrDA, Bluetooth oraz WLAN.
IrDA (Infrared Data Asociation) – standard transmisji danych z wykorzystaniem
podczerwieni. Implementowany jest w większości dostępnych na rynku telefonów
komórkowych oraz komputerów. Ponadto istnieją oddzielne adaptery, które można instalować
przy innych urządzeniach, które mają również brać udział w wymianie danych.
Połączenie pomiędzy dwoma przyrządami jest typu punkt-punkt. Szybkość transmisji
zależy oczywiście od obu adapterów IrDA biorących udział w przepływie danych, niemniej
jednak minimalna szybkość to 9,6 kb/s, co w zupełności wystarczyłoby do monitorowania
pacjenta w projekcie modułu współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym.
Istotnym ograniczeniem podczerwieni jest 1 metr zasięgu adapterów, oraz 30° kąt widzenia
pomiędzy dwoma urządzeniami.
Dane przesyłane są w kilku warstwach Jedną z dostępnych opcji przy tej transmisji
danych jest emulacja portu szeregowego lub równoległego (IrCOMM).
WLAN (Wireless Local Area Network) – kolejnym ciekawym i skutecznym
rozwiązaniem byłoby połączenie typu adhoc (bezpośrednie) telefonu komórkowego z
detektorem monitorującym z wbudowaną bezprzewodową kartą sieciową zgodną ze
standardem IEEE802.11. W zależności od standardu, który spełniają obie karty, szybkość
transmisji wacha się w granicach 1MB/s do nawet 540 MB/s. Rozwiązanie tego typu wymaga
11
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
jednak dość drogiego sprzętu, zarówno telefonu komórkowego z kartą sieciową WLAN, jak i
wbudowanej karty sieciowej z możliwością konfigurowania ustawień połączeń po stronie
urządzenia monitorującego.
Bluetooth – standard opisujący bezprzewodową komunikację
pomiędzy dowolną ilością urządzeń krótkiego zasięgu. W zależności od wersji standardu
zasięg wynosi od kilku do kilkudziesięciu metrów. Ponieważ transmisja danych odbywa się
poprzez fale radiowe o częstotliwości 2,4GHz, nie stanowi problemu fakt, że np. dwa
urządzenia znajdują się w oddzielnych pomieszczeniach. Szybkość transmisji danych również
zależna jest od standardu modułu Bluetooth wbudowanego w urządzenie, minimalna wartość
to 721 kb/s, maksymalnie do 3Mb/s. Architektura systemu zakłada łączenie się
poszczególnych urządzeń z wykorzystaniem łącza szeregowego
Spośród trzech najbardziej pasujących do spełnienia założeń projektu form komunikacji
bezprzewodowej najbardziej odpowiadające założeniom o wygodzie pacjenta są komunikacja
z wykorzystaniem technologii Bluetooth oraz WLAN. Co do szybkości transmisji danych
WLAN zdecydowanie przewyższa IrDA oraz Bluetooth. Pozostaje jeszcze kwestia
dostępności. Po analizie dostępnych na rynku telefonów komórkowych nie tylko najnowszej
generacji okazało się, iż zdecydowanie najwięcej aparatów wyposażonych jest w Bluetooth.
W związku z powyższym zdecydowałem, że telefon komórkowy będzie łączył się z
urządzeniem monitorującym poprzez tę technologię.
5.2 Transmisja przez Bluetooth
Bezprzewodowa transmisja danych z wykorzystaniem protokołu Bluetooth odbywa się
poprzez fale radiowe w paśmie ISM ( Industrial, Scientific, Medical ) o częstotliwości w
granicach 2,4 GHz. W celu wyeliminowania problemów z połączeniami wynikającymi z
faktu, iż z częstotliwości ISM korzysta wiele innych urządzeń, protokół Bluetooth dzieli
przedział częstotliwości 2.402 GHz – 2.480 GHz na 79 kanałów, każdy o dzerokości 1 MHz.
Podczas transmisji protokół zmienia kanały z częstotliwością 1600 razy na sekundę, co
12
Piotr Mazur
praktycznie wyklucza zakłócenia związane z nadawaniem sygnałów przez inne urządzenia na
częstotliwości 2.45 GHz.
W zależności od mocy adaptera Bluetooth urządzenia są w stanie komunikować się na
odległości od 1 metra do nawet 100 metrów. Ponieważ mamy do czynienia z radiową
transmisją danych, nie jest konieczne, aby oba urządzenia znajdywały się w tym samym
pomieszczeniu, ważne, żeby pozostawały w swoim zasięgu. Odległość pomiędzy
urządzeniami zależy od mocy nadajnika, a ta zależy wprost od klasy mocy. W standardzie
Bluetooth występują 3 klasy mocy:
Klasa mocy Zasięg [m]
Klasa 1 100
Klasa 2 10
Klasa 3 1
Szybkość transmisji zależy od zaimplementowanej w urządzenie wersji Bluetooth.
Przedstawia się ona w następujący sposób:
Wersja Bluetooth Transmisja
1.0 orz 1.0B 721 KB/s
1.1 721 KB/s
1.2 1MB/s
2.0 2.1 MB/s
2.1 2.1 MB/s
3.0 3.0 MB/s
13
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
Dwa urządzenia z zaimplementowanymi różnymi wersjami mogą się ze sobą
komunikować, niemniej jednak transmisja danych pomiędzy nimi nie może być szybsza niż
ta, która wynika z wersji Bluetooth zaimplementowanej na urządzeniu ze starszą wersją.
Aby dwa urządzenia mogły się porozumiewać, muszą spełniać te same wymagania
odnośnie profili. Każdy adapter Bluetooth ma wbudowaną obsługę poszczególnych
protokołów:
5.3 Architektura systemu
W kwestii połączeń pomiędzy poszczególnymi urządzeniami, protokół Bluetooth dzieli je
na dwa główne typy: master oraz slave. Każde urządzenie posiada swój własny, 48-bitowy
adres zwany BD_ADDR. Urządzenie typu master jest głównym urządzeniem decydującym o
kolejności obsługi poszczególnych urządzeń typu slave znajdujących się we wspólnej sieci,
zwanej w tym wypadku pikosiecią, i podłączonych właśnie do tego urządzenia typu master.
Jedno urządzenie typu master pozwala na podłączenie się do niego 7 urządzeń typu slave.
Ponadto w pikosieci mogą się również znajdować 255 urządzenia w stanie synchronizacji z
urządzeniem master. W sytuacji, gdy któreś z 7 urządzeń slave przestaje być członkiem
pikosieci, momentalnie jego miejsce może zająć jedno z urządzeń w stanie synchronizacji.
Istotna jest kwestia, iż urządzenie typu slave może się komunikować z urządzeniem typu
master, urządzenie typu master z urządzeniem typu slave. Zabroniona jest komunikacja
pomiędzy dwoma urządzeniami typu slave. Poniżej przedstawiam schemat architektury sieci
Bluetooth.
Rysunek 4 Architektura sieci Bluetooth z pojedynczym połaczeniem master-slave, potrójnym, oraz scatternet
14
Piotr Mazur
Jak widać możliwe jest połączenie dwóch pikosieci poprzez urządzenie slave lub też
master. Stanowi ono wówczas most, zwany też bridge, a tak rozbudowana pikosieć nosi
nazwę scatternet.
5.4 Warstwy protokołu
Standard Bluetooth zawiera inną, nowatorską strukturę warstw, którą widać na poniższym
schemacie.
Najniższa warstwa, fizyczna warstwa radiowa (Radio Layer), jest odpowiedzialna za
odbieranie oraz wysyłanie pakietów informacji. Kolejna warstwa, przepustowa (Baseband
Layer) określa, w jaki sposób urządzenie master kontroluje przedziały czasowe i w jaki
15
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
sposób te przedziały są grupowane w ramki. Warstwa zarządzania połaczeniam (Link
Manager Layer) odpowiada za stworzenie, modyfikowanie oraz uwalnianie logicznego
połączenia pomiędzy urządzeniami, oraz aktualizację parametrów danego połączenia.
Wspomniane pierwsze trzy warstwy taktuje się całościowo jako tzw. kontroler Bluetooth.
Stanowi całościowe połączenie fizyczne pomiędzy warstwą odpowiadającą za łączność oraz
wymianę danych z resztą systemu Bluetooth.
Kolejna warstwa, L2CAP (Logical Link Control and Adaptation Protocol) jest warstą
wyższego poziomu. Odpowiada za wysyłanie oraz odbieranie pakietów, czyli danych
wyższego poziomu. Pakiet nie może przekroczyć wielkości 64 kb.
5.5 Struktura pakietu
Komunikacja poprzez Bluetooth polega na wysyłaniu pakietów z danymi pomiędzy
poszczególnymi urządzeniami biorącymi udział w transmisji. Kształt ramki jest ściśle zależny
od wersji Bluetooth’a. Standardowa ramka w wersji 1.1, która jest rozpoznawalna przez
wszystkie kolejne wersje protokołu, przedstawia się następująco:
Wpierw występuje kod dostępu, długi na 72 bity. Zawarte są tutaj informacje, które
identyfikują urządzenie typu master, aby slave wiedział, z którym urządzeniem się
komunikuje. Kod dostępu pozwala na rozróżnienie mastera aż do dwóch połączeń typu bridge
poprzez scatternet.
Nagłówek składa się z kolejnych 54 bitów, 3 razy powtórzona jest informacja zawarta w
18 bitach. Znajdują się tutaj informacje dotyczące urządzenia adresującego (3 bity), typ
transmisji (kolejne 4 bity), po jednym bicie flow (ustawianym przez slave, gdy nie może już
przyjąć więcej danych) acknowledgement (potwierdzenie transmisji) oraz sequence
(ustawiany w celu wykrycia retransmisji). Ostatnie 8 bitów to checksum (suma kontrolna).
Urządzenie odbierające ramkę sprawdza 3 razy zawarte informacje na 18 bitach, jeśli się
16
Piotr Mazur
zgadzają, następuje akceptacja ramki, jeśli nie, w zależności od sumy kontrolnej wystawiane
jest 1 lub 0 i prośba o retransmisję.
Payload przechowuje dane, które zostały wysłane. Może pomieścić do 5 slotów o łącznej
długości 2744 bitów, przy czym jeden slot to minimum 240 bitów pola danych.
5.6 Podsumowanie
Po dokładniejszej analizie technologii Bluetooth zauważam, iż spełnia wymagania
stawiane kwestii rozwiązania komunikacji bezprzewodowej w projekcie pracy inżynierskiej.
Przejrzystość technologii, prosta architektura, łatwość implementacji oraz bezproblemowa
analiza przesyłanych informacji pozwalają na proste wdrożenie tej technologii w projekcie.
Szczególnie na plus tej technologii można zaliczyć transfer odbywający się drogą radiową na
określony w klasie produktu dystans. Ponadto przy założeniu, że terminal będzie spełniać
funkcję master, technologia Bluetooth daje możliwość rozwoju zaimplementowanej aplikacji
do obsługi aż do 7 różnych urządzeń monitorujących pacjenta. W kwestii samego transferu,
który jest niższy niż oferowany przez pozostałe rozwiązania dostępne na rynku, nie stanowi to
większej bariery, gdyż z założenia komunikacja pomiędzy terminalem a monitorem
sprowadza się do wysłania krótkiego komunikatu, jednego pakietu danych, co przy transferze
w pesymistycznym wariancie 721 KB/s, a wielkości najmniejszego pakietu rzędu 64 KB w
zupełności wystarczy.
17
Moduł współpracy detektora upadku z telefonem komórkowym
6. Telefon komórkowy jako nośnik oprogramowania
6.1 Charakterystyka
Od kilku lat na rynku telefonów komórkowych panuje niesamowicie duży wybór
producentów. Do największych z nich należą: Nokia, Siemens, Sony Ericsson, Samsung,
Motorola, Sagem, Apple. To tylko niektórzy z niezliczonej ilości producentów. Ponadto
każdy z nich posiada wiele różnorakich modeli. Najlepszym tego przykładem może być firma
Nokia, która w swojej bieżącej ofercie telefonów pracujących w standardzie GSM (Global
System for Mobile Communications) posiada prawie 100 różnych modeli, a na przestrzeni
ostatnich 10 lat wydała ich na rynek w sumie grubo ponad 200 (dane z www.nokia.com).
Wprawdzie żaden inny producent nie posiada w swojej ofercie aż tak znaczącej liczby
telefonów, niemniej jednak ogólna liczba dostępnych obecnie telefonów komórkowych
szacuje się na poziomie kilku tysięcy.
W zależności od okresu powstania telefonu zmieniają się jego parametry, do jakich