Crédito dImaxe
Crédito dImaxe
As torres no ar
Chamo á porta do amor na noite escura
e está o teu corazón coa luz prendida
a túa man socórreme a ferida
e cúrame o teu labio a desventura
A auga que me das tan fresca e pura
é da fonte limpísima da vida
mel da túa roseira florescida
entre as coxas, a seda, a espesura…
E xa por sempre irei de ti cativa
pois dasme a vida e dasme a sepultura
dun amor imposibel e furtivo
Como me doe a túa fermosura
da que devezo e ando furtivo
pois sei que o mal que teño non ten cura.
Antón Avilés de Taramancos
Crédito Imaxe
Carta á miña muller
Querida, non o esquezas, hai palabras
que é pecado decilas niste tempo.
Palabras que non debes pronuncialas,
nin xiquera pensalas, cavilalas,
tatexalas, gabalas, escribilas ...
Moito menos berralas.
Esposa, toma nota e non esquezas:
non digas libertá palabra triste
con perigo de morte e calivera.
Si é certo que me queres nunca digas
esta palabra estúpida
que ten dentes e morde coma un lobo.
Non digas tan xiquera
as verbas derivadas,
por moi lonxano e vago
que sexa o parentesco etimolóxico,
como son, verbigratia, libertino,
liborio, liberata, libre cambio.
En troques di cadea, viva, viva,
si señor, moitas gracias, Dios llo pague.
¡Xa verás que felices imos sere! Lorenzo Varela
“Lonxe”
Raimundo Madrazo
La luna nos buscó desde la almena....
La luna nos buscó desde la almena,
cantó la acequia, palpitó el olvido.
Mi corazón, intrépido y cautivo,
tendió las manos, fiel a tu cadena.
Qué sábanas de yerba y luna llena
envolvieron el acto decisivo.
Qué mediodía sudoroso y vivo
enjalbegó la noche de azucena.
Por las esquinas verdes del encuentro
las caricias, ansiosas, se perdían
como en una espesura, cuerpo adentro.
Dios y sus cosas nos reconocían.
De nuevo giró el mundo, y en su centro
dos bocas, una a una, se bebían.
Antonio Gala
Crédito Imaxe
Besos sin balas I
Balas en vuelo,
besos sin alas.
Alas en duelo,
besos con balas.
II
Besos dormidos,
besos sin alas.
Besos traidores,
besos con balas.
III
Besos que vuelan,
besos con alas.
Besos que brillan,
besos sin balas.
IV
Besos que viven,
besos con alas.
Besos con alas,
Besos sin balas.
Sobre un tema de Luis Eduardo Aute
Antonio G. Teijeiro
Crédito Imaxe
Nas leves tardes de Outono tan serenas,
ateigadas de silencio e dozura
eu vou sentindo, amor, a túa tenrura
igual que lume queimándome nas veas.
O son das aves, o vento e as sereas,
a voz solemne do mar, rouca e escura,
é a voz do amor coa súa fondura,
co seu incansábel ritmo de mareas.
Eu quero vivir o outono na ribeira
para amistar coas gaivotas e embarcar
nunha dorna xentil, ben mariñeira.
O meu desexo máis fondo é naufragar,
¡ouh miña boa e sinxela compañeira!
no teu mar de tenrura. Só no teu mar Manuel María
Crédito Imaxe
Amor de tarde
Es una lástima que no estés conmigo
cuando miro el reloj y son las cuatro
y acabo la planilla y pienso diez minutos
y estiro las piernas como todas las tardes
y hago así con los hombros para aflojar la espalda
y me doblo los dedos y les saco mentiras.
Es una lástima que no estés conmigo
cuando miro el reloj y son las cinco
y soy una manija que calcula intereses
o dos manos que saltan sobre cuarenta teclas
o un oído que escucha como ladra el teléfono
o un tipo que hace números y les saca verdades.
Es una lástima que no estés conmigo
cuando miro el reloj y son las seis.
Podrías acercarte de sorpresa
y decirme "¿Qué tal?" y quedaríamos
yo con la mancha roja de tus labios
tú con el tizne azul de mi carbónico.
Mario Benedetti
Crédito Imaxe
Canción de amor
Amor, deja que me vaya,
déjame morir, amor.
Tú eres el mar y la playa.
Amor.
Amor, déjame la vida,
no dejes que muera, amor.
Tú eres mi luz escondida.
Amor.
Amor, déjame quererte.
Abre las fuentes, amor.
Mis labios quieren beberte.
Amor.
Amor, está anocheciendo.
Duermen las flores, amor,
y tú estás amaneciendo.
Amor.
Rafael Alberti
Crédito Imaxe
Agosto Pasa a choiva devorando horizontes.
esfiáñase a tarde nos carreiros.
Chove. Batalla o sol coa auga
sen ganas.
O meu cuarto, no que dorme o silencio.
Sombras, corvos, un libro nunca esquina.
Agardo.
Os bruídos da aldea tecen a súa nostálxia
no solpor extrañado.
¡Ouh señardade,
soidade que atravesas o tempo e asulagas,
agosto de invernia, ouh puñal de tristeza,
corazón meu ferido!
Pilar Pallarés
Crédito Imaxe
Velas de amor
Velas de amor en golfos de ternura
vuela mi pobre corazón al viento
y encuentra, en lo que alcanza, su tormento,
y espera, en lo que no halla, su ventura,
viviendo en esta humana sepultura
engañar el pesar es mi contento,
y este cilicio atroz del pensamiento
no halla un linde entre el genio y la locura.
¡Ay!, en la vida ruin que al loco embarga,
y que al cuerdo infeliz de horror consterna,
dulce en el nombre, en realidad amarga,
sólo el dolor con el dolor alterna,
y si al contarla a días es muy larga,
midiéndola por horas es eterna.
Ramón de Campoamor
Crédito Imaxe
Despedida
Entre mi amor y yo han de levantarse
trescientas noches como trescientas paredes
y el mar será una magia entre nosotros.
No habrá sino recuerdos.
¡Oh tardes merecidas por la pena!
Noches esperanzadas de mirarte,
campos de mi camino, firmamento
que estoy viendo y perdiendo....
Definitiva como un mármol
entristecerá tu ausencia otras tardes.
Jorge Luis Borges
Crédito da Imaxe
¿Cómo hei vivir mañá sen a luz túa? Case morto vivín sen coñecerte
aló na chaira seca por absurdas rúas
onde ninguén me soubo dar mornura.
Foi soidade desconforme adentro
e a semente a caer en terra dura.
¿Cómo hei vivir mañá sen a luz túa?
Erguinme e vinte ao regresar á terra
como se fora todo aquilo un soño
pesado e ti xa foras sempre miña.
Foi outra vez materno en aloumiño
o bico teu na lingua.
E foi de novo corazón adentro
comprender a existencia e a dozura.
¿Cómo hei vivir mañá sen a luz túa?
Pero hoxe mesmo o día abriu en medo
entrou na fiestra un sol estraño inmenso
e deixáchesme o leito en mantas frías.
Está a volver agora corazón adentro
a soidade o podre a agonía
a me pinchar as cousas en millóns de pugas
cada minuto en séculos de agullas. Bernardino Graña
Crédito Imaxe
Apasionadamente
¡Y tanto, y tanto te amo
que mis palabras mueren
en un rumor de besos sin descanso!
¡Y tanto todavía que mis manos
no te hallan al tocarte!
¡Tanto y tan sin descanso,
que fluyo, y fluyo, y fluyo,
y es solamente llanto!
Gabriel Celaya
Crédito Imaxe
Una música oscura, temblorosa...
A María Zambrano
Una música oscura, temblorosa,
cruzada de relámpagos y trinos,
de maléficos hálitos, divinos,
del negro lirio y de la ebúrnea rosa.
Una página helada, que no osa
copiar la faz de inconciliables sinos.
Un nudo de silencios vespertinos
y una duda en su órbita espinosa.
Sé que se llamó amor. No he olvidado,
tampoco, que seráficas legiones,
hacen pasar las hojas de la historia.
Teje tu tela en el laurel dorado,
mientras oyes zumbar los corazones,
y bebe el néctar fiel de tu memoria.
Rosa Chacel
Crédito
Un poema de amor
Repite
Vale, máis bótate a un lado
Como
Que te botes a un lado
Xa
Que me deixes so,
Que quero escribir,
Que vaias dar unha volta
Que estás moi pesadiña
E marchou
Kiko Neves
Crédito Imaxe
Ausencia del amante
He vuelto por el camino sin hierba.
Voy al río en busca de mi sombra.
Qué soledad sellada de luna fría.
Qué soledad de agua sin sirenas rojas.
Qué soledad de pinos ácidos errantes...
Voy a recoger mis ojos
abandonados en la orilla.
Carmen Conde
Crédito Imaxe
Cristales de tu ausencia acribillan mi voz…
Cristales de tu ausencia acribillan mi voz,
que se esparce en la noche
por el glacial desierto de mi alcoba.
-Yo quisiera ser ángel y soy loba-.
Yo quisiera ser luminosamente tuya
y soy oscuramente mía.
Gloria Fuertes
Crédito Imaxe
Eu en ti Eu xa te busquei
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando as cousas buscaban os seus nomes,
eu xa te buscaba.
Eu xa te procurei
no comezo dos mares e das chairas.
Cando Dios procuraba compañía
eu xa te procuraba.
Eu xa te chamei
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.
Eu xa te namorei
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.
Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu, na túa ialma. Celso Emilio Ferreiro “O Sono Sulagado”
Crédito Imaxe
Fusión
Mi alma en torno a tu alma se ha hecho
un nudo apretado y sombrío.
Cada vuelta del lazo sobre humano
se hace raíz, para afianzarse hondo,
y es un abrazo inacabable y largo
que ni la muerte romperá. ¿No sientes
cómo me nutro de tu misma sombra?
Mi raíz se ha trenzado a tus raíces
y cuando quieras desatar el nudo,
sentirás que te duele en carne viva
y que en mi herida brota sangre tuya.!
Y con tus manos curarás la llaga
¡y ceñirás más apretado el nudo!
Juana de Ibarbourou
Crédito Imaxe
Deseo
Que la vida no vaya más allá de tus brazos.
Que yo pueda caber con mi verso en tus brazos,
que tus brazos me ciñan entera y temblorosa
sin que afuera se queden ni mi sol ni mi sombra.
Que me sean tus brazos horizonte y camino,
camino breve, y único horizonte de carne;
que la vida no vaya más allá... ¡Que la muerte
se parezca a esta muerte caliente de tus brazos!...
Dulce María Loynaz
Crédito Imaxe
Muller Esta frol derradeira, brando sono
das miñas outas noites, qué donaire
de leda campaniña de domingo.
Qué anada farturenta
os meus vellos amores sempre novos,
sempre distintos, sempre unha solpresa,
no fío do amencer entre bruídos
de tranvías que espertan a cidade.
Muller, irmá e nai, nada no aramio
dun lonxano teléfono do vento.
Voz querendosa de azas que acariña
os meus camiños tristes.
Esposa e filla, meus segredos
a cachón sobre a canle do meu peito,
dos meus ollos de terra
que o mesmo Dios labrou en mármol quente.
Eiquí estou i estarei por toda a vida
agora un home, mañá cinza de estrela,
sempre fidel á frol dos meus amores,
muller, irmá e nai, esposa e filla,
catro voces nun beixo, catro patrias
nunha soia bandeira estremecida. Celso Emilio Ferreiro
“Longa Noite de Pedra”
Crédito Imaxe
Amor desgarrado
Bajo el ala de la noche
que deja
su huella imprecisa
bajo la sombra
del corazón repudiado
rumores de vidrio
rozan el sueño esquivo.
En esa hora que rezuma olvida,
en esa hora secreta y desgarrada,
la piel que me contiene
se llena de nostalgia y latidos.
Desarraigado
el amor
acaricia
la entreabierta herida
que sangra.
Carmen Matute
Crédito Imaxe
Era mi corazón un ala viva y turbia...
Era mi corazón un ala viva y turbia...
un ala pavorosa llena de luz y anhelo.
Era la primavera sobre los campos verdes.
Azul era la altura y era esmeralda el suelo.
Ella -la que me amaba- se murió en primavera.
Recuerdo aún sus ojos de paloma en desvelo.
Ella -la que me amaba- cerro sus ojos... tarde.
Tarde de campo, azul. Tarde de alas y vuelos.
Ella -la que me amaba- se murió en primavera...
y se llevó la primavera al cielo.
Pablo Neruda
Crédito Imaxe
Manuela Sánchez 1
Pomba, ponla, mai, señora,
guía, vara, mai de nós:
Hoxe non quero saber como te chamas
nin perguntar que foi da túa mocidade.
Hoxe non quero máis que te lembrar de novo
no cume máis antergo das mámoas protectoras,
ergueita, xurdia, forte, lanzal coma ninguén.
E fose como fose, ti chamaraste ponla,
a máis verde do verde carballo que se vira.
Aguia mortal na guerra, na paz señora pomba,
mai e guía de nós, da nosa vida enteira.
Ti chamaraste ponla, ti chamaraste a vara
máis alta do pombal.
Non chegan a ti as balas dende que pomba es,
verde no zume verde da figueira e da vide,
verde ponla,
prós labregos de Lugo e prós granxeiros
dos verdes cómaros do mundo.
Pomba branca e máis branca
prós broncos mariñeiros de Vigo sempre branco
ou prós dourados mariñeiros de Siam.
Pomba, ponla, mai, señora,
guía vara, mai de nós.
Crédito Imaxe
1 Muller de Cesures. A súa casa era centro de reunión e enlace de guerrilleiros antifranquistas. Morreu defen-dendo a unha partida deles. O seu esposo e mais os seus dous fillos foron executados en vinganza.
Rosalía «Quixente tanto, meniña
Tívenche tan grande amor,
Que para min eras lua,
Branca aurora e craro sol;
Augua limpa en fresca fonte,
Rosa do xardin de Dios,
Alentiño do meu peito,
Vida do meu corazon.»
Asi che falin un dia
Camiñiño de S. Lois,
Tod' oprimido d' angustia,
Todo ardente de pasion;
Mentras que ti m' escoitabas,
Depinicando un-ha frol,
Por qu' eu non vise os teus ollos
Que refrexaban traiciós.
Dempois que si me dixeches,
En proba de teu amor,
Decheme un carabeliño,
Que gardin no corazon.
Negro carabel maldito
Que me fireu de dolor!
Mais á pasar pó lo rio
O carabel afondou!...
«Tan bó camiño ti leves Com' ó carabel levou.»
“Cantares Gallegos”