Off-piste met Team Salomon van St. Anton naar Zürs tekst: irene bauer foto’s: edoart.nl /Snow XX poederknallen in “ schneeloch ” arlberg
Off -piste met Team Salomon van St. Anton naar Zürstekst: irene bauerfoto’s: edoart.nl
/SnowXX
poederknallen in “schneeloch” arlberg
Ken je dat gevoel van vroeger, toen je met je vriendjes op pad ging om
spannende avonturen te beleven? Het gaat er niet zo zeer om wat je toen
uitspookte, maar om de energie die eromheen hing. Een soort aanstekelijke
drang om door te blijven gaan en steeds verder te gaan tot je helemaal kapot
was. We hebben het er al vaak over gehad, we moeten echt eens met het team
een paar dagen de sneeuw in om fl ink los te gaan. Hoog tijd om de plannen
in werkelijkheid om te zetten dus. Een paar weken na de internationale
wintersportbeurs in München is het dan zover. We gaan een paar dagen skiën
op het allernieuwste Salomon-materiaal. Frits Kuper van Salomon Benelux
heeft zijn bus volgeladen met vette freeride- en freestyleski’s en de teamriders
Maarten ten Broeke, Wilko Mostert en Joost de Greef. De trip gaat naar
Arlberg, homebase van Salomon-rider Timo Hermeler en mijzelf. Fotograaf
Edo Jungerius gaat mee om plaatjes te schieten en snowboarder Henrik
‘Henkie’ Helman zal het hele feest vastleggen op video.
de toon is gezetNa een dag in de auto komen de mannen aan in Pettneu, een dorpje op zo’n vijf
kilometer afstand van St. Anton am Arlberg. Timo, Edo en ik komen ook naar
het appartement en van daaruit gaan we samen een pizzaatje eten. De volgende
ochtend ontmoeten we elkaar in St. Anton. De skipassen worden opgehaald en
we kunnen naar boven. Het is een beetje een grijze dag, maar de sneeuw is mooi.
Het is een goed seizoen, er ligt een fl inke hoeveelheid sneeuw en er is hier en daar
zelfs nog wat verse poeder te vinden. Een mooie dag om even in te komen dus.
We beginnen op de Galzig, de centrale berg in het skigebied van St. Anton. We
komen op een mooi stukje terrein dat tussen de pistes in ligt. Met goede sneeuw,
mooie rotspartijen en kleine bosjes is dit terrein precies wat we zoeken. Een soort
speeltuin voor grote jongens op ski’s. Gids Timo laat zien waar de beste sneeuw
te vinden is en van welke rotsen je allemaal af kan springen. Na een fl inke drop
van een paar meter hoge rotspartij, doet Wilko er nog een schepje bovenop en
gooit er gelijk een stijlvolle 180 uit. De toon is gezet voor de rest van de trip en
ook de andere mannen storten zich naar beneden. Als het licht een beetje diff uus
wordt, blijkt het moeilijker om de afstanden juist in te schatten. We besluiten
naar Kapall te gaan, een andere berg van het gebied waar wat meer bomen staan
en het zicht dus wat beter is. Aan de zijkant van Kapall gaan we door Schöngraben
naar beneden, een mooie off -piste afdaling die helemaal door de bossen naar het
dal toe gaat. Uiteraard wordt geen enkele rotspartij of natuurlijk schansje onbenut
gelaten. Joost heeft vanwege een knieblessure een tijd niet mogen skiën, en is
tegen doktersadvies in toch meegegaan op de trip. Hij is niet meer te houden en
stort zich zonder na te denken overal naar beneden. Even later heeft hij dan ook de
eerste grote crash van de dag op zijn naam staan. Als Joost z’n spullen weer terug-
gevonden heeft, is het tijd om door te gaan naar het dal om wat te eten. Tijdens het
eten trekt de lucht nog verder dicht en het heeft weinig zin om weer naar boven te
gaan om foto’s te maken. In plaats daarvan vertrekken de mannen richting de pas
van St. Christoph om daar een begin te maken met het bouwen van een schans. Er
wordt even fl ink doorgewerkt en aan het eind van de middag staat er een aardige
basis voor een mooie backcountry kicker. Ons werk voor vandaag zit erop!
Snow/XX
Linkerpagina: Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Het Neder-landse Salomon-team pakt de freeride-afdaling naar Zürs in z’n achteruit.Rechtsboven: Wilko Mostert, backside 180 van een cliff tussen de pistes.Rechtsonder: Timo Hermeler doet wat snoeiwerk in zijn achtertuin.Linksonder: Maarten ten Broeke en Frits Kuper kijken uit over het Arlbergdal met op de achtergrond St. Anton.
/SnowXX
“ Het eerste stuk is behoorlijk stijl. Oppassen dus!”
’s Avonds eten we in het appartement in Pettneu, terwijl het zachtjes begint te
sneeuwen. Henkie speelt voor keukenprins en zet een mooie ovenschotel op tafel.
Na het eten is het tijd voor een potje poker, dat Maarten tot grote frustratie van
Henkie op ‘onverklaarbare wijze’ weet te winnen door met Wilko onder de tafel
fi ches door te geven. Ondertussen heeft het Duitse buurmeisje in het gebouw ook
de weg gevonden naar het Salomon appartement en is vervolgens niet meer weg
te slaan bij mijn mannen. Als ik later op de avond naar mij eigen huis ga, sneeuwt
het hevig buiten. Dat belooft wat voor de volgende dag!
verse poederDe volgende ochtend ziet er inderdaad veelbelovend uit. Timo trekt vastbesloten
een paar Czars uit de bus van Frits. Hij heeft zijn huiswerk goed gedaan en weet
precies welke ski hij mee moet nemen. Er is in de nacht ruim een halve meter
sneeuw gevallen en omdat de Czar breed is en vanaf de binding een opstaande
neus heeft kan je met deze ski perfect door de diepe sneeuw surfen. We beginnen
weer op de Galzig en pakken een paar mooie tussendoorstukjes en proberen weer
wat sprongetjes uit die door de sneeuw van de afgelopen nacht een mooie zachte
landing hebben gekregen. Vanuit de gondel hebben we die ochtend al gezien dat
Jungbruntobel, een steile groeve die vol staat met een soort taaie dennenachtige
bosjes, er erg mooi bij ligt. De bosjes zijn helemaal ondergesneeuwd en er is nog
niemand naar beneden geweest. Frits staat bovenaan de rand van de groeve te
popelen om naar beneden te stormen en trekt even later enorme sprays door de
verse poeder. ‘Skiërs fi rst’ deze week, dus ik zie lijdzaam toe hoe de ene na de
ander teamgenoot mijn blanco poederhelling volkrast. Als het poedergordijn
is opgetrokken, vind ik gelukkig nog een mooie route naar beneden door de
overgebleven poeder. De afdaling gaat verder door de bossen om vervolgens
helemaal beneden in het dal uit te komen.
Boven aangekomen neemt Timo ons mee naar de welbekende Valluga, de hoogste
berg in het skigebied van St. Anton. Alleen onder begeleiding van een skigids mag
je met het kleine gondeltje naar de top van de Valluga om naar beneden skiën,
want er zijn geen geprepareerde pistes en het is een vrij gevaarlijke afdaling. Het
eerste stuk van de route is behoorlijk stijl dus het is oppassen geblazen. Er steken
namelijk hier en daar wat rotspunten door het sneeuwdek en er staat inmiddels
ook nog eens behoorlijk wat wind. Maar Timo weet wat hij doet en we gaan aan de
noordkant van de Valluga naar beneden door het Pazieldal in de richting van Zürs
en Lech. We zijn buiten het bereik van liften dus we zijn helemaal alleen, op een
enkele skigids met groep na. Wat een rust. De onverspoorde poedervelden liggen
nog voor het oprapen want we zijn een van de eerste groepen die deze route kiezen
na de sneeuwval van afgelopen nacht. Ik sta even stil als Maarten me achteruit
skiënd inhaalt. Even later volgen ook Joost, Wilko en Timo. Allemaal achteruit. Tja,
zo nu en dan heb je als freeskier nu eenmaal behoefte aan afwisseling, ook al is
achteruit skiën in de poeder nog niet zo makkelijk. Zelfs niet op twintips.
Snow/XX
Linkerpagina: “Follow the guide please”. Timo Hermeler wijst de weg en de rijstijl.Rechtsboven: Frits Kuper - country manager Salomon Nederland - laat aan zijn teamrijders zien dat hij zelf ook over de nodige ervaring beschikt.Rechtsonder: Even lachen naar de doodskop. De backcountry van St. Anton is niet geheel zonder gevaar...Linksonder: Auteur en snowboarddiva Irene Bauer geniet van de voordelen die een plank in de poedersneeuw biedt.
/SnowXX
Het laatste stuk van de route bestaat uit een lang pad dat ons het Pazieldal
uitleidt naar het skigebied van Zürs. Op ski’s is het even ontspannen, maar voor
snowboarders is de lange traverse een stuk lastiger. Henkie en ik kunnen steeds
net genoeg snelheid maken om niet te hoeven lopen, maar Edo kan met zijn zware
fototas de hulp van zijn skivrienden goed gebruiken en is blij dat ’ie af en toe een
slinger krijgt. Als we het dal eenmaal uit zijn hangen er al weer dikke wolken voor
de zon. We maken nog een paar mooie afdalingen in het speelse landschap van het
skigebied van Zürs. Ook hier zijn mooie rotspartijen en grote poederkussens waar
de mannen wel raad mee weten. Op weg naar het dal wordt de slalom van de lokale
skischool nog even meegepakt om uit te maken wie er het snelst achteruit kan
skiën. Een wedstrijd die Wilko glansrijk wint. Na een welverdiend biertje onderaan
de piste is het alweer tijd om terug te gaan richting St. Anton.
zon, verse sneeuw en perfect gezelschapTijdens het eten begint het weer zachtjes te sneeuwen. De sneeuwval wordt met
het uur heviger en de volgende ochtend blijkt dat we alweer getrakteerd zijn op
een halve meter verse sneeuw. We duiken eerst Maiwasen in, een mooie beboste
off -piste afdaling die na een goede dump altijd garant staat voor de eerste, relatief
veilige, poedermeters. Beneden aangekomen is de zon door de wolken heen
gebroken. Beter dan dit bestaat niet, wat een topdag! Een voor een verdwijnen mijn
teamgenoten in grote sneeuwwolken, om er als witte sneeuwmannetjes weer uit
te komen. Joost en Wilko hebben al een paar dagen geen funpark gezien en staan
te popelen om de schans uit te proberen die ze een paar dagen geleden gebouwd
hebben. Zij vertrekken naar de pas van St. Christoph om de poederkicker af te
maken, die door de sneeuw van de afgelopen dagen helemaal ondergesneeuwd is.
Frits, Timo, Henkie en ik hebben wat meer moeite om de mooie sneeuw te negeren
en maken nog een paar cliff drops voor we het bouwwerk van Joost en Wilko
bewonderen.
De jongens hebben hun werk goed gedaan, op de pas prijkt een grote schans met
poederlanding. Wilko bijt het spits af, hij mag de schans testen. Timo en Frits
volgen even later. Voor Joost blijft het deze keer bij kijken. Hij is voor één keer
verstandig en realiseert zich dat hij zijn knie beter wat rust kan geven. Beter laat
dan nooit, zullen we maar zeggen. De sneeuw is zo zacht dat het moeilijk is om
goed af te zetten. Ook de landing is niet makkelijk, omdat je bijna een meter
wegzakt in de sneeuw voordat je verder kunt skiën. Toch wordt de trukendoos al
snel opengetrokken en de meest stijlvolle tricks vliegen me om de oren. Er is geen
houden meer aan. De sprongen gaan verder en worden hoger en stijlvoller tot
Maarten met zijn kin op zijn stok landt. Terwijl we de schade bekijken trekt de zon
langzaam achter de bergen. Het is tijd om naar huis te gaan en een bezoekje aan
de dokter te brengen om de kin van Maarten te laten hechten. We sluiten de trip
af met een gezellig diner in het appartement in Pettneu. Het Duitse buurmeisje
schuift weer aan en we bekijken Edo’s foto’s van de afgelopen dagen. Wat een
supermooie trip met ons leuke team. Ja, dit moeten we zeker nog eens over doen.
“ Verse poedervelden en de zon die doorbreekt. Beter bestaat niet. Wat ’n topdag!”
Snow/XX
Linkerpagina: Maarten ten Broeke spint metershoog over de zelfgebouwde schans in de backcountry van St. Christoph.Rechtsboven: De kleine lift naar de top van de Valluga is alleen toegankelijk als je een skigids bij je hebt. Vanaf dit hoogste punt van St. Anton zijn er namelijk tal van freerides mogelijk.
st. anton am arlberg
Logistiek:
De afstand vanaf Utrecht is ± 880 km. Het dichtstbijzijnde
vliegvelden zijn Innsbruck (100 km) en Zürich (200 km). Vanaf
beide vliegvelden vertrekken bus- en taxipendels.
Skigebied:
Het skigebied Arlberg omvat zo’n vijftig vierkante kilometer
- inclusief de off -piste runs - en biedt maximaal 1.500 meter
verticaal, gemeten vanaf het hoogste punt, de top van de
Valluga (2.811 meter). Het gebied wordt door zo’n 280 kilometer
aan pistes ontsloten. De langste pisteafdaling, vanaf de Valluga,
is 8,5 kilometer lang en biedt 1.350 meter verticaal! En voor wie
dat wil biedt het gebeid ook ruim 180 kilometers aan off -piste runs. Het hele gebied is met een enkele skipas toegankelijk.
Een zesdaagse liftpas voor volwassenen kost € 204.-.
Informatie:
www.stantonamarlberg.com