-
OPENBARE ORDE EN DWINGEND RECHT:
NOG EEN NUTTIG ONDERSCHEID?
Aantal woorden: 54.961
Elise Dauw Studentennummer: 01405151
Promotor: Prof. dr. Ignace Claeys
Commissaris: Mevrouw Floortje Buyssens
Masterproef voorgelegd voor het behalen van de graad master in
de rechten
Academiejaar: 2018 – 2019
-
2
SAMENVATTING
Deze thesis verricht een onderzoek naar de vraag of er nog een
nuttig onderscheid bestaat
tussen openbare orde en dwingend recht. Deze onderzoeksvraag
wordt beantwoord door na te
gaan in welke mate de vijf rechtsgevolgen voor de beide soorten
rechtsregels verschillen. De
louter procesrechtelijke gevolgen zijn de taak van de rechter
met betrekking tot het ambtshalve
optreden en de daarmee gepaard gaande nieuwheid van het
cassatiemiddel. De rechtsgevolgen
die van materieelrechtelijke aard zijn, zijn de bevestiging, de
verjaring en de kring der
aanspraakgerechtigden.
Het onderzoek wijst uit dat de onderzoeksvraag positief moet
worden beantwoord. Bij alle
rechtsgevolgen worden nog nuttige verschilpunten aangetoond.
-
3
-
4
INHOUDSTAFEL
SAMENVATTING
.......................................................................................................................................................
2
DANKWOORD
..........................................................................................................................................................
8
STRUCTUUR EN METHODOLOGIE
...........................................................................................................................
10
DEEL I. INLEIDING
...................................................................................................................................................
12
HOOFDSTUK 1. SITUERING IN HET BURGERLIJK WETBOEK
........................................................................................................
14 HOOFDSTUK 2. ONTSTAAN VAN DE CATEGORIEËN OPENBARE ORDE EN
DWINGEND RECHT
............................................................. 16
HOOFDSTUK 3. BEGRIPSOMSCHRIJVING: HET BELGISCHE, FRANSE EN
NEDERLANDSE RECHT
........................................................... 18
HOOFDSTUK 4. RECHTSGEVOLGEN BIJ OVERTREDING
..............................................................................................................
21
Afdeling 1. Gevolgen op procesrechtelijk vlak
........................................................................................................
21 Afdeling 2. Gevolgen op materieelrechtelijk vlak
...................................................................................................
22
DEEL II. TAAK VAN DE RECHTER
..............................................................................................................................
24
HOOFDSTUK 1. ALGEMENE PRINCIPES
.................................................................................................................................
26 HOOFDSTUK 2. TRADITIONELE ONDERSCHEID
........................................................................................................................
27 HOOFDSTUK 3. HET HOF VAN CASSATIE : TAAK VAN DE RECHTER OP
TEGENSPRAAK
......................................................................
28
Afdeling 1. Onderscheid tussen “moeten” en “mogen”
.........................................................................................
28 §1. Praetoriaans recht
..........................................................................................................................................................
28 §2. Het arrest van 14 april 2015 van het Hof van Cassatie: de
oorzaak krijgt een feitelijke invulling
................................... 28
A. De beslissing van de appelrechters
..............................................................................................................................
28 B. De oorzaak valt uiteen in twee categorieën van feiten
................................................................................................
29
Afdeling 2. Wat mag de rechter ambtshalve doen?
...............................................................................................
30 §1. Taakformule
....................................................................................................................................................................
30 §2. Voorwaarden en begrenzingen
.......................................................................................................................................
31
A. De rechter mag geen betwisting opwerpen waarvan de partijen
bij conclusie het bestaan hebben uitgesloten ....... 31 B. De
rechter mag zich enkel steunen op elementen die hem regelmatig zijn
voorgelegd .............................................. 34 C. De
rechter mag het voorwerp van de vordering niet wijzigen
.....................................................................................
36 D. De rechter moet de rechten van verdediging eerbiedigen
..........................................................................................
37
§3. Uitzondering: de verjaring
..............................................................................................................................................
39 §4. Tussenbesluit: openbare orde versus dwingend recht
...................................................................................................
39
Afdeling 3. Wat moet de rechter ambtshalve doen?
..............................................................................................
40 §1. Taakformule
....................................................................................................................................................................
40 §2. Algemene verplichting: de verplichting om het recht toe te
passen op de in het bijzonder aangevoerde feiten .......... 40 §3.
Bijzonder plicht voor rechtsregels van openbare orde?
.................................................................................................
43
A. Het arrest van het Hof van Cassatie van 17 maart 2016 heeft
de discussie beslecht
.................................................. 44 B. Nuancering
van de uitspraak: twee functies van openbare orde
.................................................................................
45
§4. Tussenbesluit: openbare orde versus dwingend recht
...................................................................................................
47 Afdeling 4. Taak van de rechter en (absolute en relatieve)
nietigheden
................................................................
48
HOOFDSTUK 4. HET HOF VAN JUSTITIE VAN DE EUROPESE UNIE
...............................................................................................
50 Afdeling 1. Evolutie van de rechtspraak van het Hof van Justitie
...........................................................................
50
§1. De rechter mag ambtshalve toetsen: Océano Grupo als
startpunt
.................................................................................
50 §2. Wanneer moet de rechter ambtshalve toetsen?
............................................................................................................
53
A. Het arrest Pannon van 4 juni 2009
...............................................................................................................................
53 B. Het arrest Pénzügyi van 9 november 2010: twee stadia in de
rechterlijke tussenkomst
............................................. 54 C. Het arrest
Faber van 4 juni 2018
..................................................................................................................................
55
-
5
Afdeling 2. Gevolgen voor het Belgische recht: drie gradaties
van dwingend recht ..............................................
56 §1. Procedure op tegenspraak
..............................................................................................................................................
56 §2. Verstek (art. 806 Ger.W.)
................................................................................................................................................
57
HOOFDSTUK 5. BESLUIT: OPWERPEN VERSUS SIGNALEREN
.......................................................................................................
58
DEEL III. NIEUWHEID VAN HET CASSATIEMIDDEL
...................................................................................................
62
HOOFDSTUK 1. TEGENSTRIJDIGHEID
....................................................................................................................................
64 HOOFDSTUK 2. NIEUWHEID VAN HET CASSATIEMIDDEL ANNO
2019..........................................................................................
65 HOOFDSTUK 3. BESLUIT: FORMULES AFGESTEMD
...................................................................................................................
66
DEEL IV. BEVESTIGING
............................................................................................................................................
68
HOOFDSTUK 1. ALGEMEENHEDEN IN VERBAND MET DE NIETIGHEDEN
........................................................................................
70 Afdeling 1. Het Belgische recht: verplichte rechterlijke
tussenkomst
.....................................................................
70 Afdeling 2. Het Franse recht: gelijkaardig aan het Belgische
recht
........................................................................
72 Afdeling 3. Het Nederlandse recht: vernietigbaarheid versus
nietigheid van rechtswege .....................................
73
HOOFDSTUK 2. BEGRIPSOMSCHRIJVING
...............................................................................................................................
75 Afdeling 1. Definitie
................................................................................................................................................
75 Afdeling 2. Vorm van afstand van een recht
..........................................................................................................
76 Afdeling 3. Onderscheid met andere rechtsfiguren
................................................................................................
77
§1. Bekrachtiging
..................................................................................................................................................................
77 §2.
Rechtsverwerking............................................................................................................................................................
78 §3. Regularisatie
...................................................................................................................................................................
79
HOOFDSTUK 3. TRADITIONEEL CRITERIUM VAN ONDERSCHEID
..................................................................................................
80 Afdeling 1. Enkel mogelijk voor relatieve nietigheid
..............................................................................................
80 Afdeling 2. Absolute en relatieve nietigheid: beide
hypothetisch...........................................................................
81 Afdeling 3. Nuanceringen op het klassieke onderscheid
........................................................................................
82
§1. Onbevestigbare relatieve nietigheid
...............................................................................................................................
82 §2. Absolute nietigheid toch voor bevestiging vatbaar?
.......................................................................................................
82
A. Algemeen: verdwijnen van het algemeen belang
........................................................................................................
82 B. Het specifieke geval van de artikelen 1339 en 1340 BW
..............................................................................................
83 C. Kanttekeningen
............................................................................................................................................................
84
HOOFDSTUK 4. VOORWAARDEN VAN BEVESTIGING
................................................................................................................
84 Afdeling 1. Plaats in het Burgerlijk Wetboek
..........................................................................................................
84 Afdeling 2. Voorwaarden
........................................................................................................................................
85
§1. Algemene geldigheidsvoorwaarden van gemeen recht
..................................................................................................
85 §2. Voorwaarden eigen aan bevestiging
...............................................................................................................................
85
A. Uitgaan van de titularis van het recht om de nietigheid in te
roepen
..........................................................................
85 B. Vanaf wanneer is bevestiging mogelijk?
......................................................................................................................
85 C. Cumulatieve voorwaarden: kennis van zaken en intentie te
bevestigen
.....................................................................
86 D. Vrij, gaaf en spontaan
..................................................................................................................................................
92
HOOFDSTUK 5. WIJZE VAN BEVESTIGING
..............................................................................................................................
95 Afdeling 1. Uitdrukkelijke bevestiging
....................................................................................................................
95 Afdeling 2. Stilzwijgende bevestiging
.....................................................................................................................
95
§1. Algemeen
........................................................................................................................................................................
95 §2. Stilzwijgende bevestiging door middel van vrijwillige
uitvoering
...................................................................................
96 §3. Stilzwijgende bevestiging niet door middel van vrijwillige
uitvoering
............................................................................
97
A. Toepassingsgeval: het niet in limine litis opwerpen van de
vordering tot relatieve nietigheid
................................... 97 B. Het Nederlandse en Franse
recht: extra grond tot verval van de mogelijkheid de nietigheid in
te roepen ................. 98
HOOFDSTUK 6. VANAF WANNEER IS BEVESTIGING MOGELIJK?
................................................................................................
100 Afdeling 1. Van dwingend recht naar aanvullend recht?
.....................................................................................
100
-
6
§1. Het arrest van het Hof van Cassatie van 16 november 1990
........................................................................................
100 §2. Het arrest van het Hof van Cassatie van 13 oktober 1997
............................................................................................
101 §3. Evaluatie
.......................................................................................................................................................................
101
Afdeling 2. Mogelijke vertrekpunten
....................................................................................................................
102 §1. Nietigheidsgrond heeft opgehouden te bestaan
..........................................................................................................
102 §2. Ontstaan van een geschil of betwisting
........................................................................................................................
105 §3. De beoogde bescherming heeft uitwerking kunnen hebben
........................................................................................
106
A.
Rechtsleer...................................................................................................................................................................
106 B. Toepassingen in de rechtspraak
.................................................................................................................................
107
§4. Verworven rechten
.......................................................................................................................................................
109 HOOFDSTUK 7. GEVOLGEN VAN BEVESTIGING
.....................................................................................................................
110
Afdeling 1. Retroactieve werking?
........................................................................................................................
110 Afdeling 2. Relatieve werking – rechten van derden niet schaden
.......................................................................
111
HOOFDSTUK 8. BEWIJS VAN BEVESTIGING
..........................................................................................................................
112 Afdeling 1. Bewijslast
...........................................................................................................................................
112 Afdeling 2. Bewijsmiddelen
..................................................................................................................................
112
HOOFDSTUK 9. CONSUMENTENRECHT
...............................................................................................................................
113 Afdeling 1. De rechtspraak van het Hof van Justitie
.............................................................................................
113
§1. Gerechtelijke bevestiging
..............................................................................................................................................
114 §2. “Buitengerechtelijke bevestiging” mogelijk?
................................................................................................................
116
Afdeling 2. Het Belgische recht
.............................................................................................................................
117 §1. Buiten de verkoopruimte gesloten overeenkomst: het
verzakingsbeding
...................................................................
117
A. Het arrest van het Hof van Cassatie van 5 oktober 2018
...........................................................................................
117 B. Twee arresten van het hof van beroep te Gent
.........................................................................................................
119
§2. Onrechtmatige bedingen: artikel VI. 84, §1 WER
..........................................................................................................
121 HOOFDSTUK 10. BESLUIT: VERSTERKTE BESCHERMING
.........................................................................................................
122
DEEL V. VERJARING
..............................................................................................................................................
124
HOOFDSTUK 1. OPENBARE ORDE OF DWINGEND
RECHT?.......................................................................................................
126 HOOFDSTUK 2. ARTIKEL 1304 BW EN ARTIKEL 2262BIS, §1, EERSTE LID
BW
..........................................................................
127 HOOFDSTUK 3. ABSOLUTE EN RELATIEVE NIETIGHEID VERJAREN BEIDE NA
TIEN JAAR
...................................................................
128
Afdeling 1. Gelijkschakeling van de termijn sinds de Wet van 10
juni 1998 .........................................................
128 Afdeling 2. Het Franse en Nederlandse recht
.......................................................................................................
128
HOOFDSTUK 4. VERSCHILLEND VERTREKPUNT IN BEPAALDE GEVALLEN
.....................................................................................
130 Afdeling 1. Verschillend vertrekpunt kan tot een ongewenst
resultaat leiden
..................................................... 130 Afdeling
2. Correctie 1: de onverjaarbare exceptie van nietigheid
.......................................................................
133 Afdeling 3. Correctie 2: de rechter kan ambtshalve de exceptie
van nietigheid inroepen.................................... 135
HOOFDSTUK 5. BESLUIT: OGENSCHIJNLIJKE GELIJKHEID
.........................................................................................................
136
DEEL VI. KRING DER
AANSPRAAKGERECHTIGDEN.................................................................................................
138
HOOFDSTUK 1. CRITERIUM VAN ONDERSCHEID: VAN ERNST NAAR BELANG
................................................................................
140 HOOFDSTUK 2. SCHENDING VAN DE OPENBARE ORDE KAN WORDEN
INGEROEPEN DOOR IEDERE BELANGHEBBENDE ..........................
141
Afdeling 1. Elke contractspartij
............................................................................................................................
141 Afdeling 2. Elke derde voor zover deze een belang heeft in de
zin van artikel 17 en 18 Ger.W. .......................... 142
§1. Vereisten met betrekking tot het belang
......................................................................................................................
142 A. Algemeen
...................................................................................................................................................................
142 B. Dadelijk en verkregen
.................................................................................................................................................
142 C. Rechtstreeks en persoonlijk
.......................................................................................................................................
143 D. Legitiem of rechtmatig
...............................................................................................................................................
143 E. Beoordeling
................................................................................................................................................................
144
-
7
§2. Voorbeelden van belanghebbende derden
..................................................................................................................
144 §3. Het nieuwe tweede lid van artikel 17 Ger.W.: collectief
belang
...................................................................................
145
A. Reeds voor de wet van 21 december 2018 waren
rechtsvorderingen die de belangen van collectieve aard veilig
stellen mogelijk
..............................................................................................................................................................
145 B. Artikel 17, tweede lid Ger.W.: rechtsvorderingen ter
verdediging van het collectief belang
.................................... 145
Afdeling 3. Het Openbaar Ministerie (art. 138bis, eerste lid
Ger.W.)
...................................................................
148 Afdeling 4. De rechter moet ambtshalve optreden
..............................................................................................
149
HOOFDSTUK 3. SCHENDING VAN DWINGEND RECHT KAN ENKEL WORDEN
INGEROEPEN DOOR DE BESCHERMDE PARTIJ ....................... 149
Afdeling 1. Traditioneel enkel de beschermde partij
............................................................................................
149 Afdeling 2. Nuancering
.........................................................................................................................................
151
§1. Rechtsopvolgers onder algemene titel en rechtverkrijgenden
onder bijzondere titel
................................................. 151 §2. Beide
partijen in bepaalde gevallen
..............................................................................................................................
151 §3. Schuldeisers via de zijdelingse vordering (art. 1166 BW)
..............................................................................................
153 §4. Class action in consumentenzaken
...............................................................................................................................
153
A. Ontstaan en doel
........................................................................................................................................................
153 B. Wat is een rechtsvordering tot collectief herstel?
.....................................................................................................
154
HOOFDSTUK 4. BESLUIT: DE BRUG VAN HET BELANG
.............................................................................................................
154
DEEL VII. BESLUIT
.................................................................................................................................................
156
BIBLIOGRAFIE
.......................................................................................................................................................
160
BELGISCHE RECHTSLEER
..................................................................................................................................................
162 FRANSE RECHTSLEER
......................................................................................................................................................
170 NEDERLANDSE RECHTSLEER
.............................................................................................................................................
171
-
8
DANKWOORD
“Chercher à déclarer l’ordre public, c’est s’aventurer sur les
sables mouvants” (P. MALAURIE)
Een student door dit drijfzand leiden in een zoektocht naar het
nuttig onderscheid tussen
openbare orde en dwingend recht is geen sinecure. Ik wens Prof.
dr. I. Claeys van harte te
danken voor de enthousiaste en inspirerende begeleiding bij de
realisatie van deze thesis.
Heel graag wil ik mijn ouders bedanken. Ze zijn de architecten
van de opvoeding (Titus Maccius
Plautus).
Elise Dauw
11 mei 2019
-
9
-
10
STRUCTUUR EN METHODOLOGIE
De onderzoeksvraag van deze thesis is of er nog een nuttig
onderscheid kan gemaakt worden
tussen openbare orde en dwingend recht. Zowel op vlak van het
concept als op vlak van de
rechtsgevolgen is er immers een tendens tot vervaging van het
onderscheid tussen beide
begrippen. De onderzoeksvraag wordt beantwoord door na te gaan
in welke mate de
rechtsgevolgen tussen openbare orde en dwingend recht nog
verschillen.
In de inleiding (deel I) wordt kort ingegaan op de situering,
ontstaansgeschiedenis en definiëring
van de begrippen openbare orde en dwingend recht. Zo wordt het
onderwerp van deze thesis in
het verbintenissenrecht gesitueerd.
In elk volgend deel komt een rechtsgevolg aan bod en wordt
nagegaan of het rechtsgevolg nog
steeds een criterium van onderscheid is tussen openbare orde en
dwingend recht. In het laatste
hoofdstuk van elk deel worden de krachtlijnen gesynthetiseerd en
geëvalueerd. In het laatste
deel (deel VII) wordt een gemeenschappelijke verklaring voor
deze gelijkenissen en verschillen
geboden en wordt aangetoond hoe deze wordt gelegitimeerd.
Dit onderzoek wordt verricht aan de hand van een studie van de
rechtsleer en van de
rechtspraak van het Hof van Cassatie. Deze rechtspraak komt
sterk aan bod bij de
procesrechtelijke rechtsgevolgen. Ook wordt de rechtspraak van
het Hof van Justitie inzake
consumentenrecht doorheen de thesis aangehaald, zonder deze
extensief te bespreken. Wat de
materieelrechtelijke gevolgen betreft, worden bepaalde aspecten
van het Franse en Nederlandse
recht weergegeven. Er wordt tevens gewezen op de relevante
bepalingen van het wetsvoorstel
tot invoeging van boek 5 “Verbintenissen” in het nieuw
Burgerlijk Wetboek (hierna “Wetsvoorstel
Boek 5 Verbintenissen” genoemd)1.
1 Wetsvoorstel tot invoeging van boek 5 “Verbintenissen” in het
nieuw Burgerlijk Wetboek, Parl.St. Kamer 2018-19, nr.
3709.
-
11
-
12
DEEL I. INLEIDING
-
13
-
14
HOOFDSTUK 1. SITUERING IN HET BURGERLIJK WETBOEK
1. Hoewel verschillende artikelen daarop betrekking hebben,
definieert of omschrijft het
Burgerlijk Wetboek nergens de begrippen openbare orde of
dwingend recht2. Het Wetsvoorstel
Boek 5 Verbintenissen brengt hier verandering in3.
Artikel 2 BW4 bepaalt dat aan de wetten die de openbare orde en
de goede zeden betreffen geen
afbreuk kan worden gedaan door bijzondere overeenkomsten. Deze
bepaling gaat terug naar het
Romeinse recht: “privatorum pactio iuri publico non derogat”5.
De wetgever gaat uit van het
principe van contractsvrijheid. Deze gedachte ligt aan de basis
van artikel 2 BW, dat precies een
inperking vormt van die vrijheid. Deze bepaling wordt als
dermate essentieel beschouwd dat ze is
opgenomen in de inleidende titel van het Burgerlijk Wetboek6,
waardoor ze een ruimer
toepassingsgebied heeft dan de totstandkoming van overeenkomsten
alleen. Ook in de
uitvoeringsfase en bij de uitdoving kan de overeenkomst geen
rechtsgevolgen teweegbrengen
die tegen de openbare orde ingaan7. Artikel 2 BW vindt echter
geen plaats of minstens geen
prominente plaats meer in het Wetsvoorstel Boek 5
Verbintenissen.
De regels van openbare orde en dwingend recht komen in het
contractenrecht voornamelijk aan
de orde doordat het voorwerp en de oorzaak van de verbintenissen
die uit een overeenkomst
voortvloeien geoorloofd moeten zijn.
De vereiste van het geoorloofd voorwerp heeft geen
uitdrukkelijke wettelijke grondslag. Noch in
het algemene artikel 2 BW noch in de in artikel 1108 BW
opgesomde geldigheidsvereisten wordt
hiervan uitdrukkelijk melding gemaakt. Deze vereiste wordt
traditioneel wel in verband gebracht
met artikel 1128 BW, dat bepaalt dat alleen zaken die in de
handel zijn het voorwerp kunnen
2 A. VAN OEVELEN, B. CATTOIR, A. COLPAERT, M. VAN LOON, R.
VINCKX en L. VAN VALKENBORGH, “De nietigheid van
overeenkomsten wegens strijdigheid met de openbare orde of de
goede zeden: algemene beginselen en een grondslagenonderzoek”, TPR
2013, (1355) 1359-1360. 3 Zie infra nr. 8.
4 Met artikel 2 van de wet van 18 juni 2018 werd artikel 6 BW
vernummerd tot artikel 2 BW (Wet van 18 juni 2018
houdende diverse bepalingen inzake burgerlijk recht en
bepalingen met het oog op de bevordering van alternatieve vormen
van geschillenoplossing, BS 2 juli 2018, 53455). Inhoudelijk is er
niets aan deze bepaling gewijzigd. 5 F. LAURENT, Principes de droit
civil, I, Brussel, Bruylant, 1869, 84, nr. 48.
6 G. BAUDRY-LACANTINERIE en M. HOUQUES-FOURCADE, Traité
théorique et pratique de droit civil, I, Parijs, Sirey, 1907,
240, nr. 267. 7 J. BAECK, "Deugenieten en nietigheden. Over
ongeoorloofde overeenkomsten, nemo auditur, in pari causa en
artikel 6
van het Burgerlijk Wetboek" in X., Liber amicorum Hubert Bocken.
Dare la luce, Brugge, die Keure, 2009, (149) 160; L. CORNELIS,
“Onbekend is onbemind (het weinig benijdenswaardige lot van het
gebiedende en verbiedende recht)” (noot onder Cass. 30 januari
2015), Bank Fin.R. 2015, (264) 269, nr. 14.
-
15
uitmaken van overeenkomsten8. Artikel 5.31 van het Wetsvoorstel
Boek 5 Verbintenissen somt
de geldigheidsvereisten op. Dit artikel bepaalt uitdrukkelijk –
in tegenstelling tot artikel 1108 BW –
dat het voorwerp bepaald en geoorloofd moet zijn. Artikel 5.55
van het Wetsvoorstel Boek 5
Verbintenissen definieert het ongeoorloofd voorwerp. Krachtens
die bepaling is de prestatie
ongeoorloofd wanneer zij een toestand doet ontstaan of in stand
houdt die in strijd is met de
openbare orde of met dwingende wetsbepalingen.
De vereiste van een geoorloofde oorzaak heeft een wettelijke
grondslag. Naar luid van artikel
1131 BW kan een verbintenis aangegaan met een ongeoorloofde
oorzaak geen gevolg hebben.
Overeenkomstig artikel 1133 BW is de oorzaak ongeoorloofd,
wanneer zij door de wet verboden
is of wanneer zij strijdig is met de goede zeden of met de
openbare orde. Artikel 5.59 van het
Wetsvoorstel Boek 5 Verbintenissen omschrijft een ongeoorloofde
oorzaak op dezelfde wijze.
Ook definieert het wetsvoorstel het begrip oorzaak.
Overeenkomstig artikel 5.56 van het
Wetsvoorstel Boek 5 Verbintenissen bestaat de oorzaak uit de
determinerende beweegredenen
die elke partij ertoe hebben bewogen om het contract te sluiten
voor zover die gekend waren of
behoorden te zijn door de andere partij.
Het Hof van Cassatie oordeelde in een arrest van 30 januari
20159 dat, behoudens
andersluidende wettelijke bepalingen, de overtreding bij de
totstandkoming van de overeenkomst
van een regel die de openbare orde aanbelangt, in beginsel
slechts de nietigheid van de
overeenkomst tot gevolg heeft wanneer deze overtreding tot
gevolg heeft dat het voorwerp van
de overeenkomst ongeoorloofd is. Dit arrest is sterk
bekritiseerd in de rechtsleer10. Volgens de
letterlijke lezing van deze beslissing zou er immers slechts
ruimte zijn voor één hypothese van
nietigverklaring. Zo gelezen zou het Hof andere rechtsregels
over het hoofd hebben gezien, zoals
bijvoorbeeld ongeoorloofde oorzaak.
8 J. DE CONINCK, “Toetsing van de geoorloofdheid van een
overeenkomst: de openbare orde herbekeken”, TBBR 2004,
(301) 308-315, nrs. 26-55. 9 Cass. 30 januari 2015, Arr.Cass.
2015, 276.
10 L. CORNELIS, “Mal aimé, mal armé : l’ordre public en droit
privé”, RCJB 2017, afl. 2, 190-226; L. CORNELIS, “Onbekend
is onbemind (het weinig benijdenswaardige lot van het gebiedende
en verbiedende recht)” (noot onder Cass. 30 januari 2015), Bank
Fin.R. 2015, 264-270.
-
16
HOOFDSTUK 2. ONTSTAAN VAN DE CATEGORIEËN OPENBARE
ORDE EN DWINGEND RECHT
2. Traditioneel wordt aanvaard dat het dwingend recht sensu lato
uiteenvalt in regels van
openbare orde en regels van dwingend recht sensu stricto11.
Dwingend recht is, naast de
openbare orde, een bijkomende inperking van de
contractvrijheid12. Daartegenover staat
aanvullend recht waarbij de wetgever niet gebiedend optreedt,
maar slechts een mogelijke
oplossing voorstelt. De contractvrijheid wordt daardoor niet
ingeperkt13. Regels van aanvullend
recht kunnen dus ter zijde geschoven worden of gewijzigd worden
door contractuele clausules14.
3. Terwijl het concept openbare orde al in 1804 in het
Burgerlijk Wetboek werd opgenomen,
werd de categorie van dwingend recht pas in het midden van de
vorige eeuw door het Hof van
Cassatie erkend. In eerdere rechtsleer kan evenwel reeds de
eerste (voor)tekenen van een
ontluikend onderscheid worden ontwaard15.
4. In de rechtsleer is het betwist welk arrest de categorie van
dwingend recht voor het eerst
erkende16. Er kunnen drie arresten naar voren worden gebracht in
deze discussie.
Volgens MEEUS werd reeds voor het eerst melding gemaakt van het
begrip dwingend recht in de
huidige betekenis van het woord in een arrest van 2 mei 194617.
In dit arrest besliste het Hof van
Cassatie dat een middel wegens de schending van een bepaling van
dwingend recht voor het
eerst voor het Hof van Cassatie mag worden opgeworpen.
In het hierna uitvoeriger besproken arrest van 9 december 1948
wordt het begrip openbare orde
in volgende bewoordingen geformuleerd: “Attendu que n’est
d’ordre public proprement dit que la
11
Deze terminologie wordt onder andere gehanteerd door PEERAER (F.
PEERAER, “De verhouding tussen openbare orde en dwingend recht
sensu stricto in het Belgische verbintenissenrecht”, TPR 2013,
(2705) 2710, nr. 6). Deze terminologie wordt in deze thesis niet
gehanteerd. Hierna zal met dwingend recht steeds dwingend recht
sensu stricto bedoeld worden. 12
H. DE PAGE en P. VAN OMMESLAGHE, Traité élémentaire de droit
civil belge, II, Les obligations, Brussel, Bruylant, 2013, 357-358,
nr. 215. 13
H. DE PAGE, Traité élémentaire de droit civil belge, I, Brussel,
Bruylant, 1962, 111, nr. 91. 14
M. COIPEL, Eléments de théorie générale des contrats, Brussel,
Story-Scientia, 1999, 65-66, nr. 78. 15
Voor een grondiger bespreking wordt verwezen naar de werken van
LAURENT (1869), BAUDRY-LACANTINERIE & HOUQUES-FOURCADE (1907)
en AUBRY & RAU (1897). De volledige verwijzing is in de
bibliografie opgenomen. 16
Een grondige analyse van deze arresten valt buiten het bestek en
doel van deze thesis. Zeer summier komen hier de voornaamste
arresten aan bod. De rechtsleer schuift deze als startpunt naar
voren. 17
Cass. 2 mei 1946, Pas. 1946, 168; A. MEEUS, “La notion de la loi
impérative et son incidence sur la procédure en cassation et sur
l’office du juge” (noot onder Cass. 17 maart 1986), RCJB 1988,
(498) 505-506, nr. 8; A. MICHEL, "Un office du juge (encore plus)
étendu: l’hypthèse du consommateur défaillant", DCCR 2018, (118)
119.
-
17
loi qui touche aux intérêts essentiels de l’Etat ou de la
collectivité ou qui fixe dans le droit privé,
les bases juridiques sur lesquelles repose l’ordre public
économique ou moral de la société"18. DE
HARVEN leest in dit arrest een erkenning van verschillende
graden in de openbare orde. Hij maakt
een onderscheid tussen de eigenlijke openbare orde (ordre public
proprement dit) en de
oneigenlijke openbare orde (ordre public pas proprement
dit)19.
Volgens anderen werd het begrip dwingend recht voor het eerst in
alle duidelijkheid aanvaard in
een arrest van het Hof van Cassatie van 6 december 195620. De
nationale crisisbelasting die
verschuldigd was uit hoofde van onroerende eigendommen mocht
niet ten laste van de huurder
worden gelegd21. Naar het oordeel van het Hof is dit een
gebiedende bepaling die enkel de
private belangen van de huurder beschermt, niettegenstaande ze
is opgenomen in een
belastingwet. Hieruit volgt dat de verbintenis van de huurder om
deze belasting ieder jaar te
betalen nietig is. Het Hof oordeelde dat de huurder kan afzien
om zich op de nietigheid van deze
verbintenis te beroepen. Deze afstand kan voortspruiten uit de
vrijwillige uitvoering van de
verbintenis met kennis van zaken van de nietigheid. In zijn noot
bij dit arrest maakt BAETEMAN
een onderscheid tussen “des lois impératives d’ordre public” en
“des lois impératives de
protection d’intérêts privés”22.
Welk arrest ook als de primeur van het onderscheid mag worden
genoemd, de afzonderlijke
categorie van dwingend recht is een recenter fenomeen dan het
begrip openbare orde.
18
Cass. 9 december 1948, Arr.Cass. 1948, 615. Zie infra nr. 5.
19
P. DE HARVEN, “Contribution à l’étude de la notion d’ordre
public” (noot onder Cass. 9 december 1948), RCJB 1954, (259)
262-264, nrs. 4-5. Volgens PEERAER is dit arrest de erkenning door
het Hof van de categorie van dwingend recht (F. PEERAER, “De
verhouding tussen openbare orde en dwingend recht sensu stricto in
het Belgisch verbintenissenrecht”, TPR 2013, (2705) 2722, nr. 21).
20
Cass. 6 december 1956, Arr.Cass. 1957, 240; S. STIJNS, Leerboek
Verbintenissenrecht. Boek 1, Brugge, die Keure, 2005, 37, nr. 47.
21
Artikel 4, §1, laatste lid van het besluit van de Regent van 16
januari 1948. 22
G. BAETEMAN, “Les effets des dispositions légales impératives
protégeant des intérêts privés”(noot onder Cass. 6 december 1956)",
RCJB 1960, (158) 163-168, nrs. 4-8.
-
18
HOOFDSTUK 3. BEGRIPSOMSCHRIJVING: HET BELGISCHE,
FRANSE EN NEDERLANDSE RECHT
5. “Ces choses se sentent plus qu’on ne les définit”23 of “il
s’agit d’une notion aussi vague
que fondamentale”24. In de zoektocht naar een definitie van
openbare orde wordt vaak op deze
uitspraken gebotst. Openbare orde wordt als een vaag en
fluctuerend begrip benoemd. Het Hof
van Cassatie heeft het voor het eerst in een arrest van 9
december 1948 omschreven. Het Hof
verstaat onder een wet van openbare orde de wet die de
essentiële belangen van de Staat of de
gemeenschap raakt, of die in het privaatrecht de juridische
grondslagen vastlegt waarop de
economische of morele orde van de maatschappij rust25. Dit is
een letterlijke weergave van de
omschrijving die DE PAGE geeft aan het begrip26. Deze definitie
is echter niet vrij van kritiek27.
6. De aard van het beschermde belang vormt het traditionele
onderscheidingscriterium
tussen openbare orde en dwingend recht. Rechtsregels van
openbare orde beogen het
algemeen belang te beschermen, terwijl deze van dwingend recht
particuliere belangen beogen
te beschermen28. Dit onderscheidingscriterium wordt meer en meer
bekritiseerd. Het is moeilijk
een strikt onderscheid te maken tussen beide. Particuliere
belangen maken altijd deel uit van het
algemeen belang en omgekeerd is de bescherming van zwakkere
partijen evenzeer door
redenen van algemeen belang ingegeven29. Rechtsregels van
dwingend recht worden dan regels
genoemd die voornamelijk – en dus niet enkel – de particuliere
belangen beschermen30.
23
F. MOURLON en C. DEMANGEAT, Répétitions écrites sur le code
civil : contenant l’exposé des principes généraux, leurs motifs et
la solution des questions théoriques, Parijs, A. Maresq, 1877, 67,
nr. 95. 24
H. DE PAGE, Traité élémentaire de droit civil belge, I, Brussel,
Bruylant, 1962, 110, nr. 91. 25
H. DE PAGE, Traité élémentaire de droit civil belge, I, Brussel,
Bruylant, 1933, 87. 26
De omschrijving van DE PAGE toont aan dat er ook in het
privaatrecht wetten van openbare orde kunnen zijn. Bij eerdere
definities van het Hof van Cassatie lag de focus eerder op wetten
die direct raken aan de organisatie van de staat of het algemeen
belang van de gemeenschap (H. DE PAGE, Traité élémentaire de droit
civil belge, I, Brussel,
Bruylant, 1962, 110). 27
L. CORNELIS, “Public Order and Other Vermin” in L. CORNELIS
(ed.), Finance and Law: Twins in Trouble, Antwerpen, Intersentia,
2015, 25-27; F. PEERAER, Nietigheden en aanverwante rechtsfiguren
in het vermogensrecht, doctoraatsthesis, Rechten KULeuven 2018,
164-165, nr. 243. 28
P. LEFEBVRE en M. SERVAIS, “Vers une conception large de l’ordre
public à l’instar de la portée qui lui est conférée dans le cadre
de l’annulation de sentences arbitrales”, b-Arbitra 2014, (297)
301, nr. 2. 29
A. MEEUS, “La notion de la loi impérative et son incidence sur
la procédure en cassation et sur l’office du juge” (noot onder
Cass. 17 maart 1986), RCJB 1988, (498) 510-511, nr. 15. 30
G. BAETEMAN, “Les effets des dispositions légales impératives
protégeant des intérêts privés”(noot onder Cass. 6 december 1956),
RCJB 1960, (158) 166-167, nr. 7; F. PEERAER, “De verhouding tussen
openbare orde en dwingend recht sensu stricto in het Belgisch
verbintenissenrecht”, TPR 2013, (2705) 2722-2723, nr. 21; S.
STIJNS, Leerboek Verbintenissenrecht. Boek 1, Brugge, die Keure,
2005, 38-39, nr. 49; P. WERY, Droit des obligations. Théorie
générale du contrat, Brussel, Larcier, 2011, 304-305, nr.312.
-
19
Dit onderscheidingscriterium is echter niet altijd even
duidelijk. Het is niet omdat een bepaalde
materie in het algemeen als van openbare orde wordt beschouwd
dat alle regels binnen deze
materie dit ipso facto ook zijn. Een arrest van het Hof van
Cassatie van 10 november 197831
illustreert dit. Volgens het Hof is een tijdelijke huurwet in
het algemeen bestemd om een
zwakkere groep te beschermen, maar dit belet niet dat sommige
bepalingen ervan de openbare
orde kunnen raken omdat zij door een stabilisering van de
huurprijzen de bestrijding van inflatie
op het oog hebben32.
7. De rechter kan zich – naast de door het Hof van Cassatie
gehanteerde omschrijving – ook
laten leiden door indicaties in de wettekst (sanctie van
absolute nietigheid, onmogelijkheid om
afstand te doen van de bescherming, strafrechtelijk
gesanctioneerd …), door de ratio legis of
door de voorbereidende werken33. Zo bepaalt artikel 5.37, tweede
lid van het Wetsvoorstel Boek
5 Verbintenissen uitdrukkelijk dat een contract aangetast door
een wilsgebrek relatief nietig is,
tenzij de wet anders bepaalt. De beoordeling van het karakter
(openbare orde of dwingend recht)
van een rechtsregel is een rechtskwestie die bijgevolg
onderworpen is aan de controle van het
Hof van Cassatie. Daartegenover is de vraag of een bepaalde
overeenkomst de openbare orde
schendt een feitenkwestie34.
8. Beide begrippen werden tot voor kort ingevuld door de
rechtspraak en door de rechtsleer
en niet door de wetgever. Het Wetsvoorstel Boek 5 Verbintenissen
brengt hierin verandering en
definieert beide begrippen35. Overeenkomstig artikel 5.61,
eerste lid van het Wetsvoorstel Boek 5
Verbintenissen is de nietigheid absoluut wanneer de geschonden
regel van openbare orde is en
dus in hoofdzaak de bescherming van het algemeen belang beoogt.
Iedere belanghebbende kan
zich erop beroepen. Naar luid van het tweede lid is de
nietigheid relatief wanneer de geschonden
regel van dwingend recht is en dus hoofdzakelijk de bescherming
van een particulier belang
beoogt. Enkel de beschermde partij kan zich op een schending
ervan beroepen. De verwijzing “in
hoofdzaak” is gebruikt om te onderstrepen dat een norm van
openbare orde onrechtstreeks de
bescherming van particulieren kan beogen en omgekeerd dat de
wetgever door de zwakke
partijen te beschermen, onrechtstreeks een economisch beleid van
algemeen belang kan
31
Cass. 10 november 1978, Arr.Cass. 1978-79, 299. 32
A. VAN OEVELEN, “Zijn de recente huurwetten van openbare orde?”
(noot onder Cass. 10 november 1978), RW 1979-
1980, (1487) 1487-1490, nrs. 1-5. 33
L. CORNELIS, Algemene theorie van de verbintenis, Antwerpen,
Intersentia, 2000, 131, nr. 108. 34
J. DE CONINCK, “Toetsing van de geoorloofdheid van een
overeenkomst: de openbare orde herbekeken”, TBBR 2004, (301) 308,
nr. 25. 35
Artikel 5.61 Indeling van de nietigheden.
-
20
nastreven36. De inspiratiebron voor dit artikel is 1179 Franse
Code civil (hierna “C.civ.”
genoemd)37.
9. Artikel 6 C.civ. is identiek aan artikel 2 van ons Burgerlijk
Wetboek. Het Franse recht
hanteert niet de Belgische begrippen “openbare orde” en
“dwingend recht”. Toch treft men er
begrippen aan die vergelijkbaar zijn met de Belgische begrippen.
Het begrip openbare orde wordt
er opgedeeld in “l’ordre public politique et morale” en “l’ordre
public économique et social”. Het
eerste aspect wordt door GHESTIN als volgt omschreven: “il tend
essentiellement à faire respecter
l’organisation de l’Etat et des pouvoirs publics, le statut de
la famille et les bonnes moeurs”38. Het
heeft dus betrekking op bepaalde instituten. Het tweede aspect
wordt daarentegen door dezelfde
auteur omschreven als : “l’échange des biens et des services
considéré en lui-même”. Deze
tweede categorie kan verder onderverdeeld worden in “ordre
public économique de protection”
en “ordre public économique de direction”39.
De regels die tot de “ordre public politique et morale” worden
gerekend, vormen samen met de
regels van “ordre public économique de direction” het Franse
equivalent voor de Belgische
openbare orde en worden gesanctioneerd met de absolute
nietigheid. De “ordre public
économique de protection” vormt daarentegen het Franse
equivalent voor het Belgische
dwingend recht en wordt gesanctioneerd met de relatieve
nietigheid40.
Kort gesteld, net als het Belgische recht bepaalt de aard van
het (voornamelijk) beschermde
belang de kwalificatie van de rechtsregel.
10. Ook in het Nederlandse recht is niet al het dwingend
wettelijk recht van openbare orde.
Dat laatste begrip is enger dan het eerste41. Openbare orde
omvat het geheel van normen en
beginselen waarvan de inachtneming noodzakelijk is voor de
instandhouding en het functioneren
36
Artikelsgewijze toelichting, Parl.st. Kamer 2018-19, nr.
54K3709/001, 60-61. 37
Dit artikel komt later nog aan bod. Zie infra nr. 91. 38
J. GHESTIN, Traité de droit civil: Les obligations. Le contrat:
formation, Parijs, LGDJ, 1993, 100-101, nr. 120. 39
J. GHESTIN, Traité de droit civil: Les obligations. Le contrat:
formation, Parijs, LDGJ, 1993, 109-123, nrs. 131-146. 40
P. LECLERCQ, “Ordre public et bonnes moeurs dans le droit des
contrats”, Jurisclasseur Civil Code, art. 6, Fasc. 10 februari
2011, nr. 80; F. PEERAER, “De verhouding tussen openbare orde en
dwingend recht sensu stricto in het Belgische verbintenissenrecht”,
TPR 2013, (2705) 2724-2725, nr. 23. 41
A. HARTKAMP en C. SIEBURGH, Verbintenissenrecht – Algemeen
overeenkomstenrecht in Mr. C. Asser’s Handleiding tot de beoefening
van het Nederlands Burgerlijk Recht, 6-III, Deventer, Kluwer, 2010,
261, nr. 312.
-
21
van de Nederlandse samenleving. Deze regels hebben dus
betrekking op de fundamentele
beginselen van de Nederlandse maatschappelijke organisatie42
43.
HOOFDSTUK 4. RECHTSGEVOLGEN BIJ OVERTREDING
11. De rechtsgevolgen die gekoppeld zijn aan de overtreding van
een regel van openbare
orde dan wel van een regel van dwingend recht verschillen
traditioneel op vijf punten. Twee zijn
procesrechtelijk van aard (taak van de rechter en nieuwheid van
het cassatiemiddel) en drie zijn
materieelrechtelijk van aard (bevestiging, verjaring44 en kring
der aanspraakgerechtigden).
Binnen deze laatste groep hebben er twee betrekking op de
uitdoving van de nietigheidssanctie
(bevestiging en verjaring). Schematisch kan dit als volgt worden
weergegeven:
* Procesrecht
- Taak van de rechter
- Nieuwheid van het cassatiemiddel
* Materieel recht
- Uitdoving nietigheidssanctie
° Bevestiging
° Verjaring
- Kring der aanspraakgerechtigden
Afdeling 1. Gevolgen op procesrechtelijk vlak
12. De taak van de rechter krijgt traditioneel een verschillende
invulling naargelang de
geschonden regel van openbare orde dan wel van dwingend recht
is. Met respect voor de
rechten van verdediging moet de rechter ambtshalve optreden bij
de overtreding van een regel
die de openbare orde raakt45. Traditioneel wordt geleerd dat dit
niet mogelijk is bij de overtreding
42
H. VAN KOOTEN, “Burgerlijk Wetboek Boek 3, Artikel 40 – [Strijd
met de goede zeden, openbare orde of de wet]”, Groene serie
vermogensrecht 2012, 33, aant. 7.2. 43
Bij de overtreding van een dwingendrechtelijke regel maakt het
Nederlandse recht een onderscheid tussen nietigheid van rechtswege
en vernietigbaarheid. Dit onderscheid wordt hierna besproken, zie
infra nrs. 94-97. 44
Hoewel de verjaring tot de onontvankelijkheid van de vordering
leidt, betekent dit niet dat zij louter processueel van aard zou
zijn, vermits zij een materiële wijziging in de rechtspositie van
de schuldeiser met zich brengt (I. CLAEYS, “Overzicht van
rechtspraak. Bevrijdende verjaring (1992-2017)”, TPR 2018, (605)
835, nr. 119). 45
Onder nrs. 53-58 wordt aangetoond dat dit moet worden
genuanceerd. Soms mag de rechter ambtshalve optreden, maar moet hij
dit niet doen.
-
22
van een regel van dwingend recht. Dit onderscheid moet zeer
sterk worden genuanceerd in het
licht van de hierna besproken rechtspraak van het Hof van
Justitie en het Hof van Cassatie.
Vervolgens kan het middel dat de overtreding aanvoert van een
bepaling van openbare orde voor
het eerst op ontvankelijke wijze worden aangevoerd voor het Hof
van Cassatie. Vroeger werd
gesteld dat de mogelijkheid om een overtreding van een regel van
dwingend recht voor het eerst
aan te voeren voor de cassatierechter, niet bestond wanneer de
partij dit niet had gedaan voor de
bodemrechter46.
Afdeling 2. Gevolgen op materieelrechtelijk vlak
13. De overtreding van een regel van openbare orde wordt
gesanctioneerd met absolute
nietigheid, terwijl relatieve nietigheid de sanctie is bij
overtreding van een regel van dwingend
recht.
Het is niet mogelijk om afstand te doen van regels van openbare
orde, terwijl dit wel kan bij regels
van dwingend recht. Bijgevolg kan een relatief nietige
overeenkomst bevestigd worden, terwijl dit
niet kan bij een absoluut nietige overeenkomst.
De verjaringstermijn voor vorderingen tot nietigheid van
overeenkomsten, behept met een
relatieve nietigheid en behept met een absolute nietigheid, is
gelijkgesteld. Wel kan er onder het
huidige recht nog een verschillend vertrekpunt van die
verjaringstermijnen bestaan.
De kring van personen die zich op de nietigheid kan beroepen, is
ruimer bij absolute nietigheid
dan bij relatieve nietigheid. In het eerste geval kan elke
belanghebbende zich beroepen op de
nietigheid, terwijl in het tweede geval traditioneel aangenomen
wordt dat dit enkel mogelijk is voor
de beschermde partij.
46
P. LEFEBVRE en M. SERVAIS, “Vers une conception large de l’ordre
public à l’instar de la portée qui lui est conférée dans le cadre
de l’annulation de sentences arbitrales”, b-Arbitra 2014, (297)
302, nr. 5.
-
23
-
24
DEEL II. TAAK VAN DE RECHTER
-
25
-
26
14. Dit deel omvat vijf hoofdstukken47. Eerst worden de
principes die centraal staan bij het
vraagstuk van de taak van de rechter toegelicht (hoofdstuk 1).
Daarna wordt gewezen op het
traditionele onderscheid tussen openbare orde en dwingend recht
in deze materie (hoofdstuk 2).
In het volgende hoofdstuk wordt stilgestaan bij de invulling van
de taak van de rechter door het
Hof van Cassatie (hoofdstuk 3). Dit hoofdstuk verduidelijkt
eerst vanwaar het onderscheid tussen
de mogelijkheid en de verplichting tot ambtshalve optreden komt
(afdeling 1). Vervolgens wordt in
aparte afdelingen stilgestaan bij deze mogelijkheid (afdeling 2)
en deze verplichting (afdeling 3).
De uiteenzettingen in deze afdelingen worden vervolgens
toegepast op de nietigheden (afdeling
4). In een apart hoofdstuk wordt stilgestaan bij de rechtspraak
van het Hof van Justitie in deze
materie (hoofdstuk 4). Dit deel wordt afgesloten met een besluit
(hoofdstuk 5).
HOOFDSTUK 1. ALGEMENE PRINCIPES
15. Drie algemene rechtsbeginselen staan centraal bij het
vraagstuk van de taak van de
rechter48.
Het eerste is het algemeen rechtsbeginsel dat de rechter
gehouden is het geschil te beslechten
overeenkomstig de daarop van toepassing zijnde rechtsregels49.
Dit is beter gekend onder de
adagia “da mihi factum, dabo tibi ius” (geef mij de feiten en ik
zal u het recht geven), “iura novit
curia” (de rechtbank kent het recht), “iudex secundum allegata
et probata partium iudicare debet”
(de rechter moet oordelen overeenkomstig hetgeen door de
partijen werd aangevoerd en
bewezen) en “avocats passez aux faits, le juge connaît le
droit”. Dit houdt in dat alleen de partijen
feiten aanvoeren en dat zij vrij kiezen welke feiten zij
aanvoeren50.
Het beschikkingsbeginsel is het tweede algemeen rechtsbeginsel.
Alleen de partijen kunnen het
initiatief nemen om een vordering in te stellen en enkel zij
kunnen beslissen een derde in het
geding te betrekken. Ook komt het uitsluitend toe aan de
partijen om het voorwerp van de
47
In dit deel komen enkel de ambtshalve toepassing van
rechtsregels van intern materieel recht aan bod, omwille van de
eigen finaliteit van proceduremiddelen. 48
Het is geenszins de bedoeling hierop uitgebreid in te gaan, maar
enkel een kader te schetsen van de principes. 49
De erkenning als algemeen rechtsbeginsel gebeurde voor de eerste
keer door het Hof van Cassatie in een arrest van 4 maart 2013
(Cass. 4 maart 2013, Arr.Cass. 2015, 569). 50
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 177-179, nrs. 55-57.
-
27
vordering te bepalen51. Het beschikkingsbeginsel beperkt de
rechter in zijn waarheidsvinding.
Kent een rechter meer toe dan hetgeen gevorderd is, dan oordeelt
hij ultra petita52.
Het recht van verdediging moet steeds worden in acht genomen.
Dit is het derde algemeen
rechtsbeginsel53.
HOOFDSTUK 2. TRADITIONELE ONDERSCHEID
16. Volgens de traditionele leer verschilt de taak van de
rechter naargelang de overtreden
regel van openbare orde dan wel van dwingend recht is. De
rechter mag (en moet) een
rechtsregel van openbare orde ambtshalve inroepen. Als de regel
daarentegen van dwingend of
aanvullend recht is, mag enkel de beschermde partij deze
aanbrengen. De kwestie van het
ambtshalve opwerpen gebeurt veelal vanuit de burgerlijke
nietigheidsleer: nietigheden ontleend
aan recht van openbare orde (absolute nietigheden) mag de
rechter ambtshalve opwerpen,
terwijl enkel de beschermde partij nietigheden ontleend aan
dwingend recht (relatieve
nietigheden) kan inroepen54.
17. Die traditionele benadering is vandaag grotendeels
achterhaald en moet sterk
genuanceerd worden in het licht van factoren van Belgisch intern
recht en van Europese
factoren55.
Het Hof van Cassatie heeft duidelijk gekozen voor een actievere,
maar niet onbegrensde rol van
de rechter (hoofdstuk 3). De taak van de rechter heeft twee
componenten: de mogelijkheid tot
ambtshalve optreden (hoofdstuk 3, afdeling 2) en de verplichting
daartoe (hoofdstuk 3, afdeling
3). Deze algemene bespreking van de taak van de rechter is nodig
om de principes en
beperkingen ervan toe te passen op de nietigheden (hoofdstuk 3,
afdeling 4).
Ook de rechtspraak van het Hof van Justitie inzake het
consumentenrecht heeft een grote
invloed gehad op de taak van de nationale rechter (hoofdstuk
4).
51
P. DAUW, Burgerlijk procesrecht. Basis met schema’s. Vierde
editie, Antwerpen, Intersentia, 2018, 30-32. 52
Artikel 1138, enig lid, 2° Ger.W. 53
Zie infra nrs. 41-44. 54
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 180, nr. 61; H. DE PAGE en P. VAN
OMMESLAGHE, Traité élémentaire de droit civil belge, II, Les
obligations, Brussel, Bruylant, 2013, 371, nr. 26 en 389, nr. 233;
P. WERY, Droit des obligations. Théorie générale du contrat,
Brussel, Larcier, 2011, 319-320, nr. 327. 55
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 180-181, nr. 61.
-
28
HOOFDSTUK 3. HET HOF VAN CASSATIE : TAAK VAN DE
RECHTER OP TEGENSPRAAK
Afdeling 1. Onderscheid tussen “moeten” en “mogen”
§1. Praetoriaans recht
18. Een rechter kan slechts ten volle recht spreken als hij de
door de partijen voorgelegde
gegevens vanuit juridisch oogpunt op een andere manier mag
belichten dan die waarop de
partijen dat hebben gedaan56.
19. Een onderscheid dringt zich op tussen de situatie waarin de
rechter ambtshalve mag
optreden en de situatie waarin hij daartoe verplicht is. In het
tweede geval moet er ook een
onderscheid gemaakt worden tussen de algemene verplichting tot
ambtshalve interveniëren en
de verplichting met betrekking tot rechtsregels van openbare
orde.
Zoals uit de titel van dit hoofdstuk kan worden afgeleid, zal de
bespreking van de taak van de
rechter in hoofdzaak gebeuren aan de hand van een analyse van de
meest relevante door het
Hof van Cassatie uitgesproken arresten. Nergens is er een
wettelijke bepaling omtrent de taak
van de rechter. In het Franse57 en Nederlandse58 recht is dit
wel het geval. Naar Belgisch recht is
deze materie dus praetoriaans recht bij uitstek. Het is
rechtersrecht.
§2. Het arrest van 14 april 2015 van het Hof van Cassatie59: de
oorzaak krijgt
een feitelijke invulling
20. De taak van de rechter werd voor het eerst geformuleerd in
een arrest van 14 april 200560.
Die taakformule evolueerde door de jaren heen en werd in een
aantal latere arresten verfijnd.
A. De beslissing van de appelrechters
21. De zaak had betrekking op een overeenkomst tussen een
bouwheer en een
hoofdaannemer tot het bouwen van een loods. De hoofdaannemer
deed voor de uitvoering van
de overeenkomst een beroep op twee onderaannemers. Tijdens de
uitvoering ervan deed zich
56
Concl. A. HENKES bij Cass. 28 mei 2009, Arr. Cass. 2009, (1465)
1474, nr. 21. 57
De taak van de rechter in verband met de feiten is opgenomen in
de artikelen 6-8 Code de procédure civile (hierna “C.proc.civ.”
genoemd) en in verband met het recht in de artikelen 12-13
C.proc.civ. 58
Zie artikelen 23, 24 en 25 Burgerlijke rechtsvordering (hierna
“Rv.” genoemd). 59
Cass. 14 april 2005, Arr.Cass. 2005, 868. 60
W. VAN EECKHOUTTE, “Schuifelen op de rechterstoel” in
Preadviezen 2015, Den Haag, BJU, 2015, (251) 256.
-
29
een ongeval voor. Teneinde vergoeding te verkrijgen, beriep de
bouwheer zich uitsluitend op de
buitencontractuele aansprakelijkheid van de hoofdaannemer. Het
bestreden arrest besliste dat de
hoofdaannemer in haar hoedanigheid van medecontractant en
hoofdaannemer contractueel
aansprakelijk kan worden gesteld voor de eventuele fout van bij
de bouw betrokken personen. De
appelrechters oordeelden evenwel dat niet kan worden nagegaan of
de hoofdaannemer
contractueel aansprakelijk is aangezien de bouwheer zich enkel
beriep op de quasi-delictuele
aansprakelijkheid van de hoofdaannemer. Omwille van de hierna
besproken regel was het Hof
van Cassatie van oordeel dat de rechter zijn beslissing niet
naar recht verantwoordde.
B. De oorzaak valt uiteen in twee categorieën van feiten
22. Het Hof van Cassatie overwoog in dit principearrest61 dat
“de rechter (…) de plicht [heeft]
ambtshalve de rechtsmiddelen op te werpen waarvan de toepassing
geboden is door de feiten,
die door de partijen in het bijzonder worden aangevoerd tot
staving van hun eisen”. Zo maakte
het Hof een einde aan een lange discussie omtrent de invulling
van het begrip oorzaak van de
vordering. De kernvraag was of dit begrip feitelijk dan wel
juridisch moest ingevuld worden62.
In het concrete geval had de rechter moeten onderzoeken of de
hoofdaannemer contractueel
aansprakelijk was op basis van de feiten die de bouwheer
aanbracht ter ondersteuning van zijn
vordering63. Het hof van beroep had dit niet gedaan en het
bestreden arrest werd om die reden
vernietigd.
Het Hof van Cassatie koos dus voor de feitelijke invulling van
het oorzaakbegrip. Het jaarverslag
van het Hof van 2005 bevestigt dit uitdrukkelijk64. De oorzaak
wordt gevormd “door de ruwe en
blote feiten, zonder enige juridische aankleding”65. Er zijn
twee categorieën van feiten, namelijk
deze die de partijen uitdrukkelijk aanvoeren tot staving van hun
eisen (“faits générateurs de la
demande”) en de bijkomstige feiten (“faits adventices”). Uit het
jaarverslag van het Hof bij dit
61
Of zoals VAN COMPERNOLLE schreef “un arrêt qui mérite, à tous
égards de figurer parmi les grands arrêts de la Cour de cassation
en matière civile” (J. VAN COMPERNOLLE, “La cause de la demande:
une clarification décisive” (noot onder Cass. 14 april 2005), JT
2005, (661) 661, nr. 1). 62
Indien de oorzaak een feitelijke invulling krijgt, dan kan de
rechter ongehinderd rechtsgronden aanbrengen. In het andere geval
is de mogelijkheid tot ambtshalve aanvullen van de rechtsgronden
veel beperkter, zo niet onbestaande (B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling
in het burgerlijk proces, Antwerpen, Intersentia, 2007, 201, nr.
87). 63
R. VERBEKE, “De oorzaak van de vordering en het ambtshalve
aanvullen van rechtsgronden” (noot onder Cass. 14 april 2005), RABG
2005, (1667) 1667, nr. 2. 64
Jaarverslag Hof van Cassatie 2005, 90-91: “In dit arrest
bekrachtigt het Hof het feitelijk oorzaakbegrip in het gerechtelijk
recht, aldus eerdere rechtspraak bevestigend die deze richting
aangaf”. 65
Concl. A. HENKES bij Cass. 28 mei 2009, Arr. Cass. 2009, (1465)
1476, nr. 22.
-
30
arrest blijkt dat het Hof voor dit onderscheid zijn mosterd is
gaan halen bij de zuiderburen66.
Hierbij kan niet worden voorbijgegaan aan de Franse
rechtsgeleerde Henri Motulsky, grondlegger
van de moderne visie op de respectieve rol van de rechter en de
partijen in het burgerlijk
proces67.
23. Het in het vorige randnummer gemaakte onderscheid heeft een
weerslag op de grenzen
waarbinnen de rechter moet dan wel mag ambtshalve optreden68.
Met betrekking tot de
uitdrukkelijk aangevoerde feiten heeft de rechter de plicht – en
dus niet enkel de mogelijkheid –
om ambtshalve middelen op te werpen. Dit zijn middelen van
zuiver recht (“moyens de pur
droit”69). Met betrekking tot de bijkomstige feiten heeft de
rechter de mogelijkheid, maar niet de
verplichting om ambtshalve middelen op te werpen70. Deze
middelen vermengen feit en recht
(“moyens mélangés de fait et de droit”71). Het onderscheid
tussen de mogelijkheid en de
verplichting voor de rechter om ambtshalve op te treden kan het
best verduidelijkt worden aan de
hand van de door het Hof van Cassatie gehanteerde taakformules.
Deze worden hierna
besproken.
Afdeling 2. Wat mag de rechter ambtshalve doen?
§1. Taakformule
24. De meest volledige en precieze72 taakformule is terug te
vinden in een arrest van 14
december 201273:
“De rechter is gehouden het geschil te beslechten overeenkomstig
de daarop van toepassing
zijnde rechtsregels. Hij moet de juridische aard van de door de
partijen aangevoerde feiten en
66
Jaarverslag Hof van Cassatie 2015, 91. 67
B. WYLLEMAN, “De verplichting van de burgerlijke rechter om
ambtshalve rechtsgronden op te werpen” in Jaarverslag Hof van
Cassatie 2017, (172) 183, nr. 12. 68
VAN DROOGHENBROEK stelt dit zeer duidelijk: “Cette distinction
entre moyens de pur droit et moyens mêlés (ou mélangés) de fait et
de droit est incontestablement admise et pratiquée par notre Cour
de cassation, qui en fait du rest la pierre angulaire de sa
définition de l’office du juge actif" (eigen onderlijning) (J. VAN
DROOGHENBROECK, “Chronique de l’office du juge”, JLMB 2013, (1307)
1310, nr. 5). 69
Bij deze middelen worden geen andere feiten onderzocht en
beoordeeld dan de feiten die de partijen in het bijzonder hebben
aangevoerd ter ondersteuning van hun eisen (B. WYLLEMAN, “De
verplichting van de burgerlijke rechter om ambtshalve rechtsgronden
op te werpen” in Jaarverslag Hof van Cassatie 2017, (172) 186-187,
nr. 14). 70
Concl. A. HENKES bij Cass. 28 mei 2009, Arr. Cass. 2009, (1465)
1475-1476, nr. 22. 71
De toepassing van deze middelen veronderstelt het in overweging
nemen van feiten die de partijen niet in het bijzonder hebben
aangevoerd ter ondersteuning van hun eis of verweer (B. WYLLEMAN,
“De verplichting van de burgerlijke rechter om ambtshalve
rechtsgronden op te werpen” in Jaarverslag Hof van Cassatie 2017,
(172) 186-187, nr. 14). 72
W. VAN EECKHOUTTE, “Schuifelen op de rechterstoel” in
Preadviezen 2015, Den Haag, BJU, 2015, (251) 256-257. 73
Cass. 14 december 2012, Arr.Cass. 2012, 2847.
-
31
handelingen onderzoeken en mag, ongeacht de juridische
omschrijving die de partijen daaraan
hebben gegeven, de door hen aangevoerde redenen ambtshalve
aanvullen op voorwaarde (1)
dat hij geen betwisting opwerpt waarvan de partijen bij
conclusie het bestaan hebben uitgesloten,
(2) dat hij enkel steunt op elementen die hem regelmatig werden
voorgelegd, (3) dat hij het
voorwerp van de vordering niet wijzigt en (4) dat hij daarbij
het recht van verdediging van de
partijen niet miskent. Het feit dat de partijen de toepassing
van een bepaalde wetsbepaling niet
hebben opgeworpen, betekent niet dat zij die mogelijkheid bij
conclusie hebben uitgesloten.74”
25. De rechter mag de door de partijen aanvoerde redenen
ambtshalve aanvullen. Dit
betekent dat de rechter vrij is om ambtshalve tussen te komen in
het debat en het debat aan te
vullen of een nieuwe oriëntatie te geven. Hij kan dit doen door
andere middelen, andere feitelijke
of juridische argumenten aan te voeren, door andere
rechtsgronden aan te reiken, door andere
juridische kwalificaties of de toepassing van andere wettelijke
bepalingen voor te staan, …75
26. Uit de hierboven weergegeven taakformule volgt duidelijk dat
de rechter hier niet over een
onbegrensde vrijheid beschikt. De rechter dient zich te houden
aan de vier hierna besproken
voorwaarden en beperkingen. Deze voorwaarden gelden ook wanneer
de rechter verplicht is
ambtshalve op te treden. Al deze voorwaarden vloeien allemaal
voort uit het
beschikkingsbeginsel76.
§2. Voorwaarden en begrenzingen
A. De rechter mag geen betwisting opwerpen waarvan de partijen
bij conclusie het
bestaan hebben uitgesloten
(1) Gradaties en juridische aard
27. De mogelijkheid om procedureakkoorden te sluiten is een
gevolg van het
beschikkingsbeginsel. Partijen beschikken over de mogelijkheid
om over bepaalde aspecten elke
betwisting uit te sluiten77. Met een procedureakkoord sluiten de
partijen een punt in rechte of in
74
Eigen onderlijning en nummering. 75
P. DAUW, Burgerlijk procesrecht. Basis met schema’s. Vierde
editie, Antwerpen, Intersentia, 2018, 31. 76
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 297, nr. 178. 77
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 295-306, nrs. 176-188.
-
32
feite uit het debat uit. De rechter is gebonden door dit
akkoord. Dit geldt echter niet voor materies
die de openbare orde raken78.
28. De uitsluiting van betwisting kan in verschillende gradaties
voorkomen. De meest
verregaande – tevens zeer uitzonderlijke – is deze waarbij één
van de partijen zich volledig
neerlegt bij het standpunt van de tegenstrever. De rechter mag
in dat geval de zaak niet meer
afwijzen. Vaker voorkomend is dat partijen een betwisting
uitsluiten over een bepaald element.
Enerzijds kunnen partijen elke betwisting over een feitelijk
element uitsluiten, wat impliceert dat
de rechter de waarachtigheid van dat feit niet meer in vraag mag
stellen. Anderzijds kan de
uitsluiting betrekking hebben op een juridisch gegeven zoals een
bepaalde rechtsgrond, een
bepaald middel of een bepaalde kwalificatie. In dat geval moet
de rechter zich ervan onthouden
alsnog die rechtsgrond, dat middel of die kwalificatie op te
werpen. Tot slot kan een partij
beslissen enkel de grond van de zaak te betwisten en niet de
omvang van de vordering. Deze
uitsluiting situeert zich op het niveau van het voorwerp van de
vordering79.
29. Over de juridische aard van het concept bestaan twee
benaderingen. De ene benadering
beschouwt de uitsluiting van betwisting als een soort
processuele afspraak, een “accord
procédural”. Deze zienswijze beschouwt de uitsluiting van
betwisting als een meerzijdige
rechtshandeling. De andere benadering ziet het procedureakkoord
als een vorm van een daad
van afstand. De uitsluiting van betwisting is een eenzijdige
rechtshandeling waar geen akkoord
aan te pas komt. De tegenpartij dient een dergelijke afstand
niet te aanvaarden om de rechter te
binden80.
(2) Uitdrukkelijk procedureakkoord
30. Het Hof van Cassatie verduidelijkt voor het eerst in een
arrest van 9 mei 2008 dat het
moet gaan om een uitdrukkelijk procedureakkoord81. Voorheen was
het onduidelijk of het
voldoende was om te kunnen spreken van een procedureakkoord
wanneer de keuze van een
wettelijke grondslag of van een omschrijving door een partij
niet stuit op verzet vanwege de
78
Zie infra nrs. 33-34. 79
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 295-296, nr. 177. 80
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 297, nr. 179. 81
Cass. 9 mei 2008, Arr.Cass. 2008, 1157.
-
33
andere partij. Dit arrest maakte een einde aan die controverse
82. Afstand van de bescherming
wordt immers nooit vermoed, zodat dit niet kan worden afgeleid
uit een stilzwijgen van de
partijen83. Dat het procedureakkoord uitdrukkelijk moet zijn,
betekent evenwel niet dat ze in
plechtige bewoordingen moet worden geformuleerd.
De zaak die leidde tot het cassatiearrest van 9 mei 2008 had
betrekking op een contract ter
uitvoering waarvan een reservepijpenbundel werd geleverd. De
vraag betrof of dit contract als
een verkoopovereenkomst kon worden gekwalificeerd. Het bestreden
arrest deed volgende
vaststellingen: (1) de eiseres heeft in haar
proceduregeschriften nooit uitdrukkelijk het contract
van aanneming als grondslag van de vordering verworpen, (2) de
partijen hebben de vraag naar
de benaming van het contract niet aan de orde gesteld en (3) de
eiseres bevestigde mondeling
dat de partijen het geschil altijd beschouwd hebben als een
geschil over een koopcontract toen
het hof van beroep haar op de terechtzitting vroeg of het
geschil vanuit het oogpunt van een
contract van aanneming moest beschouwd worden. Het Hof van
Cassatie was van oordeel dat
de appelrechter uit deze vaststellingen onterecht afleidde dat
de partijen een procedureakkoord
hadden gesloten waarbij zij de kwalificatie van het contract als
een contract van aanneming
uitsloten.
31. Het Hof van Cassatie preciseerde de vereiste van
uitdrukkelijk procedureakkoord in een
arrest van 24 december 200984. Volgens het Hof betekent het
enkele feit dat de partijen de
toepassing van een bepaalde wetsbepaling niet hebben opgeworpen
niet dat zij die mogelijkheid
bij conclusie hebben uitgesloten. Anders hierover oordelen zou
tot gevolg hebben dat de rechter
elke mogelijkheid ontnomen wordt om ambtshalve een andere
rechtsgrond voor te stellen85.
32. Afstand van bepaalde juridische gevolgen van de aangevoerde
feiten en handelingen kan
enkel met kennis van zaken86. Dit zal niet het geval zijn als de
partijen door vergetelheid of
onwetendheid een bepaalde rechtsgrond over het hoofd zien. De
voorwaarde van
uitdrukkelijkheid biedt een garantie dat de uitsluiting van
betwisting met deze kennis gebeurde.
82
Jaarverslag Hof van Cassatie 2008, 130; B. ALLEMEERSCH,
Taakverdeling in het burgerlijk proces, Antwerpen,
Intersentia, 2007, 295-302, nr. 176-186. 83
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 304-306, nr. 188; A. MEEUS, “La
notion de la loi impérative et son incidence sur la procédure en
cassation et sur l’office du juge” (noot onder Cass. 17 maart
1986), RCJB 1988, (498) 516, nr. 19. 84
Cass. 24 december 2009, Arr.Cass. 2009, 3233. 85
B. WYLLEMAN, “De verplichting van de burgerlijke rechter om
ambtshalve rechtsgronden op te werpen” in Jaarverslag Hof van
Cassatie 2017, (172) 174, nr. 1. 86
S. MOSSELMANS, “Enkel een duidelijk akkoord kan het debat in
rechte beperken” (noot onder Cass. 9 mei 2008), RW
2008-09, (1765) 1766.
-
34
Het Hof van Cassatie is hier strenger dan normaal in verband met
de afstand van recht. Het Hof
aanvaardt immers dat afstand van recht – waarvan de bevestiging
een toepassing is87 – ook kan
voortkomen uit een stilzwijgende wilsuiting voor zover de
omstandigheden en gedragingen voor
geen enkele andere interpretatie vatbaar zijn88.
(3) Procedureakkoorden kunnen niet gesloten worden voor materies
van openbare
orde
33. Het sluiten van procedureakkoorden is niet onbegrensd.
Partijen hebben deze
mogelijkheid niet voor materies die de openbare orde raken89. De
rechter kan dus nog steeds een
juridisch middel opwerpen van zodra dit de openbare orde raakt,
zelfs al hebben de partijen
uitdrukkelijk verklaard zich daarop niet te willen beroepen. Dit
is vaststaande rechtspraak van het
Hof van Cassatie90.
34. Partijen kunnen wel een procedureakkoord sluiten omtrent een
regel van dwingend recht.
Dit is logisch, aangezien partijen vrij zijn om afstand te doen
van de bescherming van dergelijke
regels91. Het Hof van Cassatie oordeelt dat de rechter het
beschikkingsbeginsel miskent wanneer
hij ambtshalve een geschil opwerpt dat niet de openbare orde
raakt en waarvan partijen in hun
conclusies het bestaan hebben uitgesloten92.
B. De rechter mag zich enkel steunen op elementen die hem
regelmatig zijn voorgelegd
35. De rechter mag alleen oordelen op basis van regelmatig door
de partijen aan hem
voorgelegde feiten. Hij moet binnen de feiten van het dossier
blijven en het is hem verboden zich
te steunen op feiten die niet “in het debat zijn geweest”93. Het
Franse recht94 en het Nederlandse
recht95 – in tegenstelling tot het Belgische – leggen dat in een
expliciete wetsbepaling vast. De
87
Zie infra nrs. 100-102. 88
S. JANSEN, “Afstand van recht: een eenzijdige rechtshandeling”
(noot onder Cass. 24 december 2009), TBBR 2011, (333) 338, nr. 10.
89
Of beter gezegd: deze uitsluiting van betwisting dringt zich
niet op aan de rechter (B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het
burgerlijk proces, Antwerpen, Intersentia, 2007, 303, nr. 187).
90
Cass. 17 september 1999, Arr. Cass. 1999, 1119; Cass. 17 oktober
1968, Arr. Cass. 1968, 188; Cass. 11 maart 1960, Pas. 1960, I, 808.
Dit wordt ook nog eens bevestigd in het arrest van 28 september
2012 (zie infra nr. 62). 91
Zie deel IV. 92
Cass. 17 september 1999, Arr. Cass. 1999, 1119. 93
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 284-284, nr. 165. 94
Artikel 7, eerste lid C.proc.civ. luidt: “Le juge ne peut fonder
sa décision sur des faits qui ne sont pas dans le débat". 95
Artikel 149, eerste lid Rv.
-
35
rechter kan zich dus steunen op gegevens die de partijen hebben
aangebracht en de gegevens
die het resultaat zijn van bevolen onderzoeksmaatregelen96.
Het feit dat de rechter zelf geen feiten mag aanvoeren, betekent
niet dat het de rechter verboden
is om te steunen op bijkomstige feiten (“faits adventices”)97.
Dit is ook voorzien in artikel 7,
tweede lid C.proc.civ.
Op algemeen bekende feiten en ervaringsregels mag de rechter
zich ook baseren98. Dit vormt
een uitzondering op het elementair principe dat enkel de
partijen de feiten aanvoeren. Het
Belgische recht – in tegenstelling tot het Nederlandse recht99 –
voorziet niet in een wettelijke
bepaling die de rechter toelaat zich op dergelijke feiten te
baseren. Artikel 8.2, tweede lid van het
wetsontwerp houdende invoeging van Boek 8 “Bewijs” in het nieuw
Burgerlijk Wetboek100 bepaalt
dat algemeen bekende feiten of ervaringsregels niet moeten
bewezen worden. De artikelsgewijze
toelichting bij deze bepaling definieert beide begrippen101.
Algemeen bekende feiten zijn feiten
die ieder ontwikkeld mens kent of uit algemeen toegankelijke
bronnen moet kennen.
Ervaringsregels zijn feiten die iedereen in zijn dagdagelijks
leven kan ondervinden.
36. In de vroegere taakformule vermeldde het Hof van Cassatie
een verbod om de oorzaak
van de vordering te wijzigen. Zoals hiervoor uiteengezet, wordt
de oorzaak van de vordering
voortaan feitelijk ingevuld, wat impliceert dat het verbod de
oorzaak van de vordering te wijzigen
neerkomt op de verplichting voor de rechter om zich enkel te
steunen op hem regelmatig
voorgelegde elementen. Het verbod de oorzaak van de vordering te
wijzigen, is voortaan niet
meer opgenomen in de taakformule. Dit houdt immers een dubbel
gebruik in met de voorwaarde
dat de rechter zich enkel mag steunen op elementen die hem
regelmatig zijn voorgelegd102.
96
B. WYLLEMAN, “De verplichting van de burgerlijke rechter om
ambtshalve rechtsgronden op te werpen” in Jaarverslag Hof van
Cassatie 2017, (172) 187, nr. 14. 97
Zie supra nr. 22 voor het gemaakte onderscheid tussen “faits
adventices” en “faits générateurs”. 98
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 289, nr. 172. 99
Artikel 149, tweede lid Rv. 100
Wetsontwerp houdende invoeging van Boek 8 “Bewijs” in het nieuw
Burgerlijk Wetboek, Parl.st. Kamer 2018-19, nr. 3349. 101
Artikelsgewijze toelichting, Parl.st. Kamer 2018-19, nr.
54K3349/001. 102
B. WYLLEMAN, “De verplichting van de burgerlijke rechter om
ambtshalve rechtsgronden op te werpen” in Jaarverslag Hof van
Cassatie 2017, (172) 173, nr. 1.
-
36
C. De rechter mag het voorwerp van de vordering niet
wijzigen
37. Dit verbod houdt in dat de rechter niet meer en ook niet
iets anders mag toekennen dan
het gevorderde103. Dit vormt de harde kern van het
beschikkingsbeginsel: de rechter moet zich
houden aan de vordering van de partijen.
Deze voorwaarde heeft, in tegenstelling tot de andere, wel een
wettelijke grondslag. Artikel 1138,
enig lid, 2° Ger.W. bepaalt dat er tegen beslissingen in laatste
aanleg voorziening in cassatie
openstaat wegens overtreding van de wet indien er uitspraak
gedaan is over niet gevorderde
zaken of indien er meer werd toegekend dan er gevraagd was.
38. Het verbod om het voorwerp van de vordering te wijzigen
geldt evenzeer in zaken die de
openbare orde raken104. Dit wordt geduid aan de hand van een
arrest van 14 februari 2011 en
een arrest van 28 september 2012 van het Hof van Cassatie105. In
zijn arrest van 14 februari
2011106 stelt het Hof een schending vast van artikel 1138, enig
lid, 2° Ger.W. Het bestreden
arrest had immers een voordeel toegekend zonder beperking in de
tijd omdat de aangelegenheid
de openbare orde raakt, terwijl de vordering beperkt was tot een
periode van vier maanden.
39. Er bestaan evenwel wettelijke uitzonderingen op het verbod
het voorwerp van de
vordering te wijzigen. Deze zijn eerder schaars. Hier wordt een
niet-limitatieve opsomming
gegeven. Het bekendste voorbeeld is artikel 1017 Ger.W. naar
luid waarvan de rechter in elke
zaak de in het ongelijk gestelde partij in de kosten verwijst,
“zelfs ambtshalve”. Zo ook kan de
rechter ambtshalve onderzoeksmaatregelen, zoals een
deskundigenonderzoek (art. 962 Ger.W.)
en een getuigenverhoor (art. 916 Ger.W.), bevelen107. De
resultaten die hieruit voortvloeien
behoren dan tot de elementen die hem regelmatig zijn voorgelegd.
De rechter heeft ook de
mogelijkheid een hogere dwangsom toe te kennen dan gevorderd
(art. 1385bis Ger.W.). De
rechter kan verder de partij die de rechtspleging aanwendt voor
kennelijk vertragende of
onrechtmatige doeleinden ambtshalve veroordelen tot een
geldboete (art. 780bis Ger.W.).
103
F. PEERAER, Nietigheden en aanverwante rechtsfiguren in het
vermogensrecht, doctoraatsthesis KULeuven, 2018, 289, nr. 419.
104
F. PEERAER, Nietigheden en aanverwante rechtsfiguren in het
vermogensrecht, doctoraatsthesis KULeuven, 2018, 289, nr. 419.
105
Het arrest van 28 september 2012 komt verder in dit hoofdstuk
(afdeling 4) aan bod, zie infra nr. 62. 106
Cass. 14 februari 2011, Arr.Cass. 2011, 492. 107
B. ALLEMEERSCH, Taakverdeling in het burgerlijk proces,
Antwerpen, Intersentia, 2007, 241-242, nr. 120.
-
37
40. Bij een in voltallige zitting gewezen arrest van 14 december
2017 heeft het Hof van
Cassatie gekozen voor een feitelijke invulling van het voorwerp
van de vordering. Het voorwerp
van de vordering is “het feitelijk resultaat dat de eiser met
zijn vordering beoogt”. In casu
oordeelde het Hof dat wanneer een rechter een vergoeding toekent
voor het verlies van een
kans, terwijl hij gevat was voor een vordering tot vergoeding
van de schade als gevolg van een
niet gekregen voordeel of een geleden nadeel108, het voorwerp
van de vordering niet wijzigt109.
Het is de taak van de rechter om aan de vordering de juiste
juridische kwalificatie te geven. Het
Hof geeft zo een sterke impuls aan een meer actieve rol van de
rechter als meedenkende en niet
meeprocederende rechter110.
D. De rechter moet de rechten van verdediging eerbiedigen