Lone Elisabeth Olesen O outo peludo
2
© Texto: Lone Elisabeth Olesen, 2011.
© Tradución: Xavier Frías Conde
© Lastura, 2011. www.lastura.blogspot.com
Creative Commons
Alcálima by Xavier Frias Conde is licensed under a Crea-
tive Commons Reconhecemento-Não comercial-Sem
obras derivadas. 3.0 Espanha License.
All rights reserved worldwide.
5
Preto de Roskilde, en Dinamarca, existe
un lugar chamado O Outo Peludo. Cóntase
que a aldea recibira ese nome por mor dun
monstro estraño que veu xacando habitar
nalquel lugar. Non se trataba nin dun xigan-
te nin dun oso. Algúns afirmaron que era un
orco xigante, mais na verdade ninguén nun-
ca non vira cousa parella.
Unha certa mañá chegou aquel ser xigan-
te camiñando de lonxe e botouse a durmir
nunha campa. Os habitantes da aldea máis
achegada estaban no inicio moi asustados,
mais ao cabo parecía que aquel ser non
acordaba. Após un par de días, a xente
achegouse até alí para ver como alentaba.
Xa de lonxe víase como o seu bandullo de
xigante se erguía cada vez que respiraba.
A meiga da zona, de quen se dicía que
era experta en asuntos de troles, foi a única
que ousou aproximarse até o mesmo trol.
Cando volveu dixo:
6
– Évos un balixofax. Son unha especie
estraña de máis. Primeiro comen, logo van
durmir durante cen anos. Mais ninguén sabe
o que fan cando acordan.
Convocouse a concello os habitantes da
aldea e dos arredores. Concordouse que non
se podía incomodar o balixofax. Non querí-
an correr o risco de o ser espertar antes da
hora.
Todo o que se dixo na reunión foi anota-
do pormenorizadamente e rexistrado no li-
bro das actas.
Mais aconteceu o que adoita suceder cos
acordos deste xénero. Axiña os rapaces do
lugar comezaron a facer apostas sobre quen
tiña o valor de chegar máis preto do gran
monstro. Aos poucos, xa todos alcanzaron o
lugar e, como non acontecía nada, pararon
de apostar. Os rapaces máis ousados mesmo
tocaron o balixofax, descubrindo, para a súa
sorpresa, que a súa pelella era ben fofiña ao
tacto.
7
Un certo día apareceu unha rapaciña pe-
quena que estaba moi triste porque o seu
irmán botara no pozo o seu osiño de pelu-
xe.
Xurou que marcharía da casa para sem-
pre, mais da que chegou ao compo onde
durmía o balixofax, lembrou o que os rapa-
ces maiores dixeran del: que era moi suave
e agradábel ao tacto! Como ela xa ía cansa e
coidaba que non podería camiñar máis,
achegouse até o ser. O seu bandullo xigante
subía e baixaba amodiño. A cada seu alento
xurdía un sopro coma unha fraga de piñei-
ros en movemento.
Primeiro a rapaza puxo a man con coida-
do na perna dianteira, ou seica era o brazo,
porque non estaba moi claro. O ser era moi
fofiño e moi suave. Despois acubillouse en-
tre a pelella do balixofax. Era aínda moito
máis fofiño que o seu osiño de peluxe que,
infelizmente, acabara no pozo. A nena con-
toulle ao balixofax como o seu irmán se
8
comportara tan cruelmente con ela e logo
adormeceu.
Montouse un rebumbio tremendo cando
os seus proxenitores volveron do campo e
non a atoparon. Mais a cousa aínda peorou
cando o ferreiro a achou no campo, ao carón
do balixofax. A todos os demais rapaces
pareceulles que a nena fora moi valente. Por
iso, desde aquela, comezaron a ir onda o
ser, que sempre durmía; por iso, déronse
avezado á súa presenza.
Aos maiores, no inicio, non lles prestaba
que os rapaces andasen por alí, mais cando
á fin descubriron o mestre da escola a ron-
car coa cabeza apoiada na perna do balixo-
fax, tornouse imposíbel prohibirlles aos fi-
llos que fosen alí tamén eles. Foi daquela
cando a xente comezou a chamar o lugar O
Outo Peludo. No principio referíanse ao te-
rritorio, mais axiña pasoulle o nome tamén
ao bolixofax.
9
– Tes que ir a O Outo Peludo –adoitaba
aconsellar a xente cando alguén tiña facha
de estar canso e precisaba repouso.
Mesmo non se sabe exactamente cando a
aldea tomou o nome d'O Outo Peludo, mais
debeu acontecer cando xa o balixofax leva-
ba algúns anos naquela campa, se atende-
mos para o que din os arquivos locais.
Tampouco é para estrañar que a xente
non viñese de lonxe para ver aquel ser es-
traño, mais é que nun certo momento os ha-
bitantes da zona decidiran manter a historia
en segredo. O labrego propietario da campa
onde durmía o ser comezou xa a labrar a
pouca distancia, mais arredor do balixofax
deixou medrar a herba. Á fin, o único que se
lograba ver era o bandullo que salientaba
por riba da herba alta e das espigas.
E entrementres, o balixofax durmía e
durmía. Ás veces roncaba, de xeito que o
ruxido semellaba as augas dun río a bate-
ren.
10
Durante o inverno tornouse aínda máis
peludo e non parecía sentir para nada a fria-
xe. Ao contrario, a xente acudía onda el pa-
ra aquecer cando a neve cubría todo, pois
sabían que alí atoparía calor.
E así as cousas, decorreron moitos anos.
De facto, decorreron case cen anos.
Cando a xente abandonaba O Outo Pelu-
do e os arredores, adoptaban grandes cans
peludos, e caso non puidesen ter un na casa,
facían doazóns a favor dos osos en perigo
de extinción e ían moi decote ao zoo.
Mais un día, un político do Concello ato-
pou un documento e vello e esquecido men-
tres procuraba un índice no arquivo d'O Ou-
to Peludo. Era o decreto que indicaba como
se comportar perante o balixofax que se
achaba no campo do Hans Jensen – con da-
ta.
Mais ningún non sabía, segundo as decla-
racións da Sørine Caroline Olufsen (nome á
11
antiga) O QUE FAN OS BALIXOFAXES
CANDO ACORDAN.
Producíronse confusión e inquedanza xe-
rais n'O Outo Pelludo. Se un ser coma aquel
durmía durante cerca de cen anos, tocaríalle
xa acordar de seguida. E despois o que aca-
ecería? De que se alimentaría un balixofax?
Foron convocadas asembleas para tratar o
asunto. Debían desenvolverse coa máxima
discreción. Se os medios de comunicación o
descubrían, a xente acudiría a O Outo Pelu-
do en masa para ver de preto o ser, de xeito
que as zonas de lecer e mais as ca-
sas declaradas como patrimonio cultural
arruinarían, coa consecuencia lóxica de que
a xente abandonaría o lugar e o valor das
propiedades ficaría reducido á décima parte
do actual, ademais de que a actividade co-
mercial normal sería substituída por vende-
dores de suvenires e por moteis. Si, a todo
custo era preciso que a noticia non ultrapa-
sase os concellos.
12
Mais os cidadáns non daban concordado.
Era preciso emitir un plan de emerxencias
ou era preciso agardar ao desenvolvemento
dos acontecementos porque aínda non deco-
rreran os cen anos?
Durante as intervencións cheas de paixón
había sempre alguén que se recordaba co-
mo, cando cativo, se confiara ao balixofax
cando toda a xente o rexeitaba e que mesmo
durmira ao lado do balixofax.
Á final os cidadáns d'O Outo Peludo con-
cordaron que os bombeiros debían elaborar
un plano de evacuación que se podería exe-
cutar no mesmo momento en que o ser
acordase. Loxicamente isto só acontecería
caso existise risco contra a integridade das
persoas.
Foron publicadas nos xornais algunhas
noticias acerca de osos fuxidos do zoo, mais
remataron axiña e a vida n'O Outo Peludo
volveu pouco a pouco á normalidade.
13
Decorreu un ano, dous anos e logo...
ACORDOU O BALIXOFAX!
Dous rapaciños estaban daquela sentados
alí, cando o balixofax, de repente, interrom-
peu a súa respiración normal e largou un
gruñido que ninguén tiña sentido antes. Os
rapaciños espantáronse, mais cando o bali-
xofax se moveu, liscaron o máis rápido po-
síbel até a árbore máis próxima.
O balixofax ruxía e gruñía. Soaba como
unha gaiola de leóns á hora da comida. Es-
preguizouse tanto que se sentiron as súas
articulacións. Soaba como a madeira seca
nunha fogueira xigantesca na noite de San
Xoán.
Os dous rapaciños eran testemuñas de to-
do aquilo desde a árbore e case que esque-
ceron ter medo durante media hora, que foi
o tempo que o balixofax empregou para se
espreguizar de todo. Na súa vida nin viran
nin ouviran nada tan interesante.
14
Ao cabo, o ser ergueuse. Era alto coma
unha árbore e feo coma un trol. E fitou os
rapaces como se tivese sabido todo o tempo
que estaban alí.
Despois o monstro largou algo nunha lin-
gua descoñecida e virándose de costas á ár-
bore, foi embora. Os rapaciños decatáronse
entón que tiña un longo rabo.
A xente que moraba nas granxas dos
arredores non puideron deixar de notar que
o balixofax acordara. O barullo era incríbel
en atravesando os campos ás alancadas. Pa-
recía ir cara a O Outo Peludo!
Onde os bombeiros hoube un aluvión de
telefonadas. Habían decidir se era o mo-
mento de activar o plano de evacuación ur-
xente ou non.
Entrementres, o balixofax chegar á peri-
feria d'O Outo Peludo. Viu un par de perso-
as e emeteu uns sons inintilixíbeis. A xente
liscou ás carreiras. Para eles, aqueles sons
15
mal podían ter un significado: que o balixo-
fax os quería COMER!
O balixofax entrou na aldea sen que o in-
comodasen, mentres cadanseu paso facía
tremer as casas como sacudidas por un te-
rremoto. Había unha anciá que estaba a
durmir unha soneca despois da xanta. Acor-
dou cando as potas das flores da xanela cae-
ron ao chan. Aquela muller era das máis
anciás da aldea e, co tempo, tornárase un
bocadiño xorda. Primeiro pensou que fi-
nalmente permitiran aos tráileres pasar por
baixo da súa casa e decidiu que se aquilo se
repetía, iría ao Concello para protestar, mais
cando quitou a cabeza pola xanela, o único
que viu foron AS PERNAS DO BALIXO-
FAX.
Ollou para riba, pois que non estaba se-
gura de ter visto ben. Algures no alto viu os
grandes ollos do Balixofax. Pensou que lle
recordaban os ollos dun oso de peluxe.
16
– Benquerido Balixofax!! –exclamou
ela–. Á fin acordaches!
O balixofax ruxiu algo coa súa voz e fi-
tou para ela, mais a anciá non daba com-
prendido o que el dicía. Aínda que ela era
algo xurda, podía sentir un grupo de xente
berrar de medo, contemplando o espectácu-
lo na distancia.
– Groarr-raaah-hummmm –rosmou o ba-
lixofax e ficou á porta da casa.
De lonxe sentiuse a chegada dos bombei-
ros. O balixofax asustouse, nunca tal sentira
na súa vida. Ergueuse para fuxir e, en fa-
céndoo, bateu en dous farois da rúa co seu
rabo que caeron ao chan.
A anciá non sabía daquel plano de emer-
xencia secreto, mas sentiu mágoa polo bali-
xofax. Berroulle que tiña que saír da aldea.
O balixofax detívose cunha ollada de
confusión.
Como llo explicar? Viu as luces das du-
cias de autos dos bombeiros, da policía e
17
das ambulancias. Alí non cabía xa nin a ca-
beza dun alfinete. A vellota nunca vira tanto
enguedello por tan pouca cousa. Camiñou
cara ao balixofax e enganchouse á súa per-
na, tan alto como alcanzou. O ser ruxiu e
logo inclinouse para ver o que estaba a facer
alí a anciá.
– Balixofax –berroulle outra vez a anciá–,
marcha da aldea –probou a lle indicar a di-
rección ela mentres o agarraba.
Parecía imposíbel que o ser puidese com-
prendela.
Mais de súpeto o balixofax agarrouna con
coidado, coa súa pouta –ou que fose aquela
cousa enorme– e ALZOU A VELLA.
A xente que viu aquilo chiou de medo.
– Que vergoña! –berraba a anciá, que por
norma non dicía cousas así, porque era unha
paisana moi paciente–. Que vergoña para
todos vós!
18
Ao cabo, o balixofax comezou a camiñar.
Todo choutaba e tremía alí onde puña o pé.
Ben alta nos seus ombreiros ía a anciá.
Moitos autos dos bombeiros, da policía e
ambulancias ían detrás amodiño. Era todo
un espectáculo ver todos aqueles autos se-
guiren o ser en fila india a algúns metros
por detras até que saiu d'O Outo Peludo.
Un grupo de bombeiros quixeron salvar a
anciá e empezaron a subir unha autoescala
para chegar á altura dos ombreiros do bali-
xofax, mais a anciá fíxolles acenos, xestos
de ameaza, axudada con algúns ruxidos do
balixofax. Ao final, desistiron: se a anciá
non quería, non podían obrigala a baixar.
Os habitantes d'O Outo Peludo non deron
nunca sabido que é o que fan o balixofaxes
após acordaren. Agás a vellota. A viaxe pa-
receu tornábase longa, mais ela estaba a go-
zalo.
Certamente o balixofax non se lembraba
dunha rapariguiña que adoitaba ir onda el
19
mentres durmía, mais rosmou algo sobre
tela visto antes. Recordouse dos seus ollos.
Marabillouse da rapidez con que envellecen
os seres humanos.
A vella comprendeu isto só máis tarde,
cando finalmente aprendeu a lingua dos ba-
lixofaxes. E estaba moi leda de ter vivido
tanto tempo, chegando a velo desperto. De-
vecía por saber quen era e que cousas sabía.
E resultou que os balixofaxes son vexeta-
rianos!
Disque que xuntos descubriron cidades e
países no Extremo Oriente, cuxo nome tra-
ducido significa Outo Peludo. Mais talvez
isto non sexa máis ca unha coincidencia.