New moon

"New Moon" by Stephenie Meyer

Агуулга:

1. Party/ Үдэшлэг

2.. Stitches/ Оёо

3. The End/ Төгсгөл

4. Waking Up/ Сэрэх

5. Cheater/ Булхайцагч

6. Friends/ Найзууд

7. Repetition/ Давталт

8. Adrenaline/ Адреналин

9. Third Wheel/ Шаврын хаалт

10. The Meadow/ Нуга

11. Cult/ Бүлэглэл

12. Intruder/ Гийчин?

13. Killer/ Алуурчин

14. Family/ Гэр бүл

15. Pressure/ Дарамт

16. Paris/ Парис

17. Visitor/ Зочин

18. The Funeral/ Оршуулгын ёслол

]19. Race/ Уралдаан

20. Volterra/ Волтерра

21. Verdict/ Шийдвэр

22. Flight/ Нислэг

23. The Truth/ Үнэн

24. Vote/ Санал хураалт

Epilogue.

Өмнөх үг

Аймшигтай хар дарсан зүүднээс болж надад занганд орсон юм шиг санагдав, уушгиа

дэлбэртэл гүйх хэрэгтэй байсан ч бие минь хүссэнээр хөдөлж өгөхгүй байлаа. Тэр

хүйтэн хөндий хүмүүсийн дундуур гүйж байхад хөл минь улам бүр удааширч байв,

харин аварга цамхагийн цагийн зүү огт удаашраагүй юм. Тэр хүмүүс хэрцгий ба хайр

найргүй хүчээр юуг ч хайрлалгүй төгсгөлийг зорьж байв - бүх зүйлийн төгсөлийг.

Гэвч энэ бүхэн хар дарсан зүүдтэй адилгүй байсан юм. Би өөрийн амьдралын төлөө

гүйж байсангүй; би өөр хэмжээлшгүй үнэтэй ямар нэг зүйлийн төлөө хурдалж байлаа.

Миний амьдрал өнөөдөр надад өчүүхэн мэт санагдаж байв.

Энэ бидний хамтдаа үхэж болох сайхан боломж байсан гэж Алис хэлсэн юм. Магадгүй,

хэрэв Алис нарны гэрэлд хавчигдадгүй байсан бол үр дүн нь өөр байх байсан байх;

ганц би л тэр тод нартай, олон хүнтэй талбайгаар гүйх боломжтой нь байлаа.

Харин би хангалттай хурдан гүйж чадахгүй байв.

Бид өөрсдийн онцгой аюултай дайснуудаараа хүрээлэгдсэн байгаа нь миний санааг

зовоосонгүй. Цагны хонх цохилон миний болхи хөлийн улан доор чичиргээ

мэдрэгдлээ. Би хэтэрхий оройтсноо ойлгосон ч цангасан хэн нэгэн намайг хүлээж

байгаад баяртай байв. Энд бүтэлгүйтэх нь надад амьдрах хүсэл байхгүй болгож байсан

юм.

Хонх дахин цохилж, нар тэнгэрийн яг төв хэсгээс доош тусав.

1.Үдэшлэг

Би унтаж байгаа гэдэгтээ ерэн есөн хувь итгэлтэй байлаа.

Үүний нэг баталгаа нь би нүд гялбам нарны гэрэл туссан өрөөнд байв - Форкс-т бол

ийм тод нар хэзээ ч гарахгүй. Мөн дараагийн баталгаа бол би Мэри эмээрүү харан

зогсож байв. Эмээ маань 6 жилийн өмнө нас барсан учраас би зүүдэлж байна гэдэгтээ

бүрэн дүүрэн итгэлтэй боллоо.

Эмээ маань нэг их өөрчлөгдөөгүй байв; түүний царай миний санаж байгаатай л

адилхан байлаа. Арьс нь зөөлөн бас гундсан, мөн жижиг үрчлээнүүдээр дүүрэн. Царай

нь яг л хатаасан чангааз шиг, гэхдээ бөөгнөрсөн цагаан өтгөн үстэй.

Түүний хатсан уруул бага зэрэг гайхсан янзтай байсан ч тэр инээмсэглэж байлаа. Эмээ

маань намайг харна гэж бодоогүй байсан мэт харагдаж байсан юм.

Би аль хэдийн түүнд асуулт тавихаар бэлдсэн байв; надад маш олон асуулт байлаа -

Миний зүүдэнд юу хийж байгаа юм бэ? Сүүлийн 6 жил түүнд юу тохиолдсон? Поп

зүгээр үү, мөн тэд бие биеээ олсон уу? гээд л. Гэвч намайг амаа нээхэд тэр ч бас нээв,

тэгэхэд нь би түүнд эхлэж ярих боломжийг өгөн зогслоо. Тэр ч бас үг хэлэлгүй зогсон,

дараа нь бид бие биерүүгээ харан инээмсгэлцгээв.

“Белла!”

Миний нэрийг дуудсан хүн эмээ биш байв, бид хоёул хэн бидэн дээр ирж явааг

мэдэхийн тулд эргэн харлаа. Би энэ хэн байснийг мэдэхийн тулд заавал харах

шаардлагагүй байв, энэ хоолой бол миний унтаж байхдаа ч, сэрүүн байхдаа эсвэл бүр

үхсэн байхдаа ч таниж чадах хоолой байсан юм. Энэ хоолойг сонсохын тулд би гал

түймэр эсвэл үүрдийн хүйтэн бороон дундуур ч явж чадна.

Эдвард.

Би түүнийг харахаараа үргэлж баярладаг ч гэсэн, бас би зүүдэлж байна гэдэгтээ бараг

итгэлтэй байсан ч хурц наранд бидэнрүү алхаж яваа Эдвардыг хараад сандарлаа.

Би эмээг намайг вампирт дурласан гэдгийг мэдээгүй байгаад тэвдэж байв. Түүний

вампир гэдгийг батлах наранд түм буман шигтгээ мэт гялалзах арьсыг би юу гэж

тайлбарах юм бэ?

“Тэгэхээр, эмээ, та миний найз залууг гялалзаж байгааг харсан байх. Энэ зүгээр л... тэр

наранд ингэдэг юм. Үүнийг анхаарах хэрэггүй ээ.”

Гэвч тэр энд юугаа хийж байдаг билээ? Түүнийг Форкст амьдрах болсон шалтгаан бол

- Форкс хамгийн их бороо ордог газар учраас тэр гэр бүлийхээ нууцыг мэдэгдэлгүй

зугаалж болох явдал байсан. Гэвч тэр энд байлаа, яг л бурхан шиг нүүрэндээ дур

булаам инээмсэглэлээ тодруулан гайхалтайгаар надруу алхаж байв.

Урьд нь би түүнийг миний бодлыг сонсож чаддаггүйд баярладаг байсан бол яг тэр

мөчид харамсаж байлаа. Би бодолдоо хашгиран хэлж байсан анхааруулгаа түүнд

сонсуулaхыг хүсэж байв.

Би эмээрүү сандарсан харцаар хартал аль хэдийн оройтсон гэдгийг ойлгов. Тэр надруу

гайхсан харцаар ширтэж байлаа, түүний нүд нь яг л минийх шиг түгшсэн байсан юм.

Эдвард гайхалтай инээмсэглэлээ тодруулан над дээр ирэхэд миний зүрх зогсох шиг л

болов. Тэр миний мөрнөөс тэврээд эмээрүү харлаа.

Эмээгийн царианы хувирал намайг гайхшруулж орхив. Айсан харцаар харахын оронд

тэр надруу ичсэн харцаар ширтэж байлаа, яг л загнуулахаа хүлээж байгаа мэт. Тэр маш

сонин байрлалтай зогсож байв - биенээсээ эв хавгүйхэн өргөгдсөн нэг гар нь агаарт

мушгиралдав . Тэр миний харж чадахгүй хэн нэгнийг тэвэрч байгаа мэт харагдлаа, хэн

гэдэг нь мэдэгдэхгүй.

Тэр л үед би эмээг хүрээлж буй тэр алтлаг хүрээ болох том зургийг олж харсан юм. Юу

гэдгийг ойлголгүйгээр гараа өргөн зурганд хүрэх гэж оролдов. Эмээ ч бас надтай

адилхан оролдлого хийв. Бидний хуруу шүргэлцэхийн оронд би хүйтэн шил мэдрэсэн

юм.

Гэнэтийн толгой эргэлтээр миний зүүд аймшиг болж хувирсан юм.

Ямар ч эмээ байсангүй.

Энэ би байлаа. Толинд туссан миний дүрс. Хөгшин, гундсан, үрчлээтсэн би.

Эдвард миний хажууд зогсож байв, толинд харагдахгүй, гайхмаар үзэсгэлэнтэй мөн

үүрдийн арван долоон настай.

Тэр өөрийхөө хүйтэн уруулыг миний хөгширсөн хацарт хүргэв.

"Төрсөн өдрийн мэнд," гэж тэр шивнэлээ.

Аймшигт зүүднээс болж миний нүд том нээгдэж би aмьсгаадсан байв. Гунигтай саарал,

бүрхэг өдрийн танил өнгө зүүдэнд үзэгдсэн тод нарны гэрлийг бодлоос минь авч одов.

Энэ зүгээр л зүүд байсан гэж өөртөө хэллээ. Би гүн санаа алдаад боссон ч миний

түгшүүр арилаагүй байcaн юм. Цагны өнцөг дахь жижиг календарь өнөөдөр есөн

сарын арван гурван гэдгийг надад хэлж өгч байв.

Зүгээр л зүүд байсан ч нэг зүйлийг зөгнөсөн байлаа. Өнөөдөр миний төрсөн өдөр. Би

албан ёсоор арван найм хүрэх өдөр юм.

Би энэ өдрөөс олон сарын турш айж ирсэн.

Миний хамгийн аз жаргалтай өнгөрүүлсэн, мөн Олимпик Пенинсулагийн хамгийн

бороотой зуны турш энэ аймшигт өдөр над руу гэтсээр одоо ирсэн байлаа.

Энэ бүхэн үнэхээр аймшигтай байв. Би хөгширч байгаагаа хүртэл мэдэрч байсан юм.

Өдөр болгон би бага багаар хөгширнө, гэхдээ одоо бол энэ хэмжээлшгүй аймар байв.

Би арван найм хүрсэн.

Харин Эдвард хэзээ ч хүрэхгүй.

Би шүдээ угаах гэж очихдоо царай минь өөрчлөгдөөгүй байхыг хараад бараг гайхшрав.

Би өөрлүүгээ ширтэн цагаан арьсан дээрээсээ үрчлээ хайлаа. Харин үрчлээ миний

духан дээр л харагдав, би тайвширч чадвал түүнийг арилна гэдгийг мэдэж байсан ч

одоохондоо тайвширч чадахгүй байв. Миний хөмсөг хүртэл зангиран долгиолсон

зураас мэт харагдана.

Энэ зүгээр л зүүд байсан гэж өөртөө дахин сануулав. Зүгээр л зүүд... гэхдээ миний

хамгийн аймшигт хар дарсан зүүд.

Би өглөөний хоолоо идэлгүй хамaг хурдаараа гэрээс гарлаа. Aаваас зайлcxийх

боломжгүй байсан учраас хэдэн минутын турш хөгжилтэй царай гаргах хэрэгтэй болов.

Би түүний надад авсан бэлэгсэлтийг хараад баярласан харагдахыг хичээж байсан ч яг

үнэндээ уйлах шахаж байсан юм.

Би сургууль руугаа явах зуур өөрийгөө хянах гэж оролдлоо. Урьд шөнийн зүүд маань

толгойноос огт гарч өгөхгүй байсан юм. Форкс ахлах сургуулийн хойд талын танил

зогсоолд машинаа тавихдаа гялтгар Волвогоо налсан Эдвардыг харах хүртлээ би

цөхөрлөөс өөр юуг ч мэдрэхгүй байв. Тэр өдөр болгон л намайг хүлээдэг шигээ

хүлээгээд зогсож байлаа.

Цөхрөлийг маань гэнэт гайхшрал орлосон юм. Түүнтэй хагас жил хамт байгаа ч би

өөрийгөө ямар их азтай гэдэгтэй эвлэрч чадаагүй юм.

Алис ч бас түүний хажууд намайг хүлээгээд зогсож байв.

Мэдээж Эдвард Алис хоёр цусан холбоогүй ч (Доктор Каллен ба түүний эхнэр дэндүү

залуу тул хүүхдүүдээ өргөж авсан гэж хэлэхээс өөр аргагүй байсан юм) тэдний арьс яг

адилхан цoнxигop цагаан, нүд нь адилхан алтлаг өнгөтэй бас нүднийхээ доор адилхан

хөхөpcөн туяaтай байлаа. Алисийн царай яг л тэрнийх шиг гайхалтай үзэсгэлэнтэй

байсан юм. Тэднийг мэддэг хэн нэгэнд - над шиг хэн нэгэнд тэдний энэ төстэй байдал

нь тэднийг юу гэдгийг нь хэлж өгч байв.

Намайг хүлээх Алисийн баяртай харц, мөн түүний гартаа барьсан мөнгөлөг өнгийн

цаастай хайрцаг намайг ярвайхад хүргэв. Би Алист надад ямар ч бэлэг хэрэггүй, ер нь

миний төрсөн өдөрт анхаарлаа хандуулах хэрэггүй гэж хэлсэн ч тэр миний хүсэлтийг

үл ойшоосон бололтой.

Би машиныхаа хаалгыг хаахад будаг нь халцран чийгтэй газарлуу унав. Харин би

тэдний зүг удаан алхаагaap алхлаа. Алис намайг угтахаар урагш хариахад түүний

дагина мэт царай нь хурц хар үснийх нь доороос гэрэлтэж байв.

"Төрсөн өдрийн мэнд, Белла!" гэж тэр хэллээ.

"Чшш," гэж би исгэрээд, хэн нэгэн сонсоогүй байгаа хэмээн айн эргэн тойрноо харав.

Энэ аймшигт өдрийг тэмдэглэх л дутаж гэнэ.

Тэр намайг үл тоомсорлов. "Чи бэлэгээ одоо задлах уу, дараа нь задлах уу?" гэж байж

ядан хэлэх үед бид Эдвардын дэргэд ирлээ.

"Бэлэг хэрэггүй ээ," би амандаа бувтнав.

Тэр миний байдлыг ойлгосон бололтой. "За, тэгвэл дараа болъё. Чамд ээжийн чинь

явуулсан зургийн альбом таалагдсан уу? Бас Чарлигийн зургийн аппарат?"

Би санаа алдлаа. Мэдээж тэр миний төрсөн өдрийн бэлэгнүүдийг мэдэж байгаа. Эдвард

гэр бүлээсээ ганцаараа онцгой авьяастай нь биш. Алис миний эцэг эхийн ямар бэлэг

авсныг өөрсдөө шийдсэн даруйд нь “харсан” байж таараа.

"Тиймээ, гоё бэлгүүд байсан."

"Маш гоё сэтгэсэн байна лээ шүү. Хүн амьдралдаа нэг л удаа төгсөх ангид ордог ш дээ.

Зураг авч хадгалвал хичнээн гоё гээч."

"Чи төгсөх ангид хэдэн удаа орж байсан гэж?"

"Мэдээж би бол өөр шүү дээ."

Бид Эдвард дээр очтол тэр миний гараас атгахаар гараа сунгасан юм. Би түүний гараас

дуртайяа барин хэсэг хугацаанд өөрийн дүнсгэр байдлаа мартав. Түүний арьс нь хэзээд

байдаг шигээ цонхигор, хатуу бас хүйтэн байлаа. Тэр миний хуруунуудыг зөөлнөөр

базав. Би түүний тунгалаг нүдрүү харахад зүрх минь жирийнээсээ хурдан цохилохыг

сонссон тэр инээмсэглэлээ.

Тэр ярьж эхлэх зуураа нэг хүйтэн хуруугаа миний уруулыг дагуулан явууллаа. "Бидний

тохирсноор бол би чамд төрсөн өдрийн мэнд хүргэх эрхгүй, зөв үү?"

"Тиймээ, зөв." Би түүний энэ гайхалтай ярианы ур чадварыг хэзээ ч дуурайж чадахгүй.

Түүний энэ яриаг зуун жилийн өмнө амьдарч байсан хүн л дуурайж чадах байсан байх.

"За за." Тэр эмх замбраагүй үснийхээ дундуур гараа явуулаад "Чамайг санаагаа

өөрчилсөн байж магадгүй гэж бодоод. Ихэнх хүмүүс төрсөн өдөр болон бэлэгсэлтэд

дуртай байдаг ш дээ."

Энэ үед Алис инээхэд түүний дуу яг л хонхны дуу шиг сонсогдов. "Мэдээж чамд

таалагдаж л таараа. Бүгд чамтай гоё харьцаж чиний үгэнд орно. Ямар муу зүйл

тохиолдоно гэж сүр болоод байгаа юм бэ?" Тэр намайг асуултыг нь хариулахгүй гэж

бодож байсан байх.

"Хөгшрөх муухай ш дээ," гэж хэлэхэд миний хоолой хүссэнээр минь итгэлтэй байж

чадсангүй.

Хажууд зогсож байсан Эдвардын инээмсэглэл хатуурав.

"Арван найман нас гэдэг чинь тийм ч их биш шүүдээ" гэж Алис хэллээ. "Эмэгтэйчүүд

хорин ес хүрэхээрээ айж эхэлдэг биш билүү?"

"Тэхдээ л би Эдвардаас хөгшин болчихлоо," би бувтналаа.

Эдвард санаа алдав.

"Нэг талаар бодож үзвэл ч тийм л дээ," гэж Алис xэлээд цоглог дуугаар "Зөвхөн ганц л

насаар шүү дээ.”

Тэгээд би бодож үзлээ... хэрэв миний ирээдүй миний бодож байсанчлан болж, би үүрд

Эдвард, Алис бас үлдсэн Калленyyдтaй хамт байж чадвал (гэхдээ үрчлээтсэн жижигхэн

хатагтай болсноор биш) ганц хоёр насны зөрөө надад тийм ч их санагдсангүй. Гэвч

Эдвард намайг хувиргахгүй гэж зөрүүдлэсээр байсан юм. Тэр намайг өөр шигээ мөнх

настай болгох талаар огт бодоогүй нь мэдээж.

Бид хоёрын энэ байдлыг тэр мухардалт гэж тодорхойлдог байв.

Үнэндээ би Эдвардийн яагаад зөрүүдлээд байгааг нь ойлгохгүй байгаа. Үхэх

боломжтой байх юу нь тийм сайн гэж? Калленийхнийг хараад байхад вампир байх ч

бас тийм муухай зүйл биш дэг.

"Чи хэзээ манайд ирэх вэ?" Алис сэдвийг булзайруулан үргэлжлүүллээ. Түүний

царайны хувиралаас харахад тэр миний ганц хүсэхгүй байгаа юмыг хийх гэж байгаа

бололтой.

"Би танайд очно гэж төлөвлөөгүй л байгаа юмсан."

"Бидэнд битгий ингэж шударга бус ханд л даа, Белла!" тэр гомдоллов. "Чи бидний баяр

баяслыг сүйтгэхийг хүсээгүй биздээ?"

"Миний төрсөн өдөр миний хүссэнээр болох байх гэх бодож байлаа."

"Хичээл тарахад би түүнийг Чарлигаас очоод авчихнаа," гэж Эдвард намайг үл ойшоон

хэллээ.

"Надад хийх юм байгаа," би эсэргүүцэв.

"Чамд хийх зүйл байхгүй ээ," гэж Алис маадгар хэллээ. "Би аль хэдийн хатагтай

Ньютонтой ярьчихсан. Тэр хувиарыг чинь өөрчлөөд чамд төрсөн өдрийн мэнд

хүргэхийг дамжуулсан."

"Би..би тэгсэн ч очиж чадахгүй ээ," гэж түгдрэн хэлээд шалтаг хайлаа. “Би англи

хэлний хичээлд зориулж Ромео Жульетийн киног үзэх хэрэгтэй."

Алис тургин "Чи Ромео Жульетийг цээжилчихсэн шдээ."

"Гэхдээ ноён Бэрти хэлэхдээ бид энэ зохиолыг уншиж биш харж байж мэдэрч чадна

гэсэн. Шекспир жүжиг болгох гэж үүнийг бүтээсэн тул."

Эдвард нүдээ эргэлдүүлэв.

"Чи аль хэдийн киног нь үзчихсэн ш дээ," гэж Алис зэмлэнгүй хэллээ.

"Гэхдээ мянга есөн зуун жараад оны хувилбарыг биш ээ, ноён Бэрти хэлэхдээ энэ

хувилбар нь хамгийн сайн нь гэсэн."

Эцэст нь Алис маадгар инээмсгэлэлээ гээж надруу муухай харав. "Энэ амархан ч байж

болно, хэцүү ч байж болно, Белла, гэхдээ аль нэгийг нь сонго."

Эдвард түүнийг таслан "Тайвшир, Алис. Хэрэв Белла киногоо үзмээр байгаа бол

хүссэнээ л хийг. Энэ тэрний төрсөн өдөр."

"Ийм л байна," гэж би нэмлээ.

"Би тэрнийг долоон цаг хавьцаа аваад очъё," Эдвард үргэлжлүүлээд "Ингэвэл чамд

бэлтгэхэд илүү цаг гарна."

Алис хонх шиг инээдгээрээ дахин инээлээ. "Сайхан сонсогдож байна, өнөө орой

уулзья, Белла!" Хөгжилтэй байх болно оо." Тэр инээд алдлаа - түүний том инээд нь

төгс байдлыг нь улам тодотгож өгч байв, тэр миний хацар дээр үнсээд намайг хариу

үйлдэл хийж амжихаас өмнө бүжиглэн алга боллоо.

"Эдвард, гуйя." би гуйж эхлэхэд тэр хүйтэн хуруугаараа миний уруулыг дарав.

"Үүнийг дараа шийдэцгээе. Бид явахгүй бол хичээлдээ хоцрох нь байна."

Бид ангийн хойд хэсэгт байраа эзлэн суухад хэн ч биднийг анхаарсангүй (бид одоо

бараг өдөр бүр хамт нэг ангид байдаг болсон юм - тэрний гайхалтай ач тусаар эмэгтэй

багш нар түүний хувиарыг хүссэнээр нь өөрчилж өгсөн юм). Бид маш удаан хамт

байгаа болохоор олны хов живийн бай болохоо больсон байлаа. Мөн Майк Ньютон

надруу намайг буруутгасан баргар харцаар ширтэхээ болисон байв. Үүний оронд тэр

надруу инээмсэглэж байлаа, би ч түүнтэй зүгээр л найзууд болсондоо баяртай байв.

Зуны туршид тэр их өөрчлөгджээ - дугуй нүүр нь байхгүй болж шанаагаа ил гарган,

мөн цайвар үсээ засуулсан байлаа. Өрөвгөр байхын оронд үс нь арай урт бас эмх

замбраагүй байдлаар гельдсэн харагдав. Түүний энэ оролдлого нь хэнийг дуурайх гэж

оролдсныг нь шууд л бариж өгсөн юм. Гэхдээ Эдвардын үс бөгөөд гадаад байдал нь

дуурайхын аргагүй зүйл.

Өдөр үргэлжилж, би Калленыхруу явахгүй байх арга чарга хайж эхлэв. Би гашуудлын

байдалтай байхад баяр тэмдэглэх нь надад маш муухай санагдлаа. Гэвч энэнээс муу нь

анхаарлын төвд байж бэлэг авах явдал байв.

Анхаарал хэзээ ч сайн зүйл дагуулдаггүй. Нүүрэн дээрээ унах гэж байгаа хэн ч

анхаарлын төвд байхыг хүсэхгүй байх.

Би онцгойлон хэлсэн юм - хэн ч ямар ч бэлэг надад өгөөд хэрэггүй гэж би тушаасан.

Гэхдээ энэ удаад Чарли болон Реней хоёроос бусад нь ч бас миний үгэнд орохгүй

байхыг шийдсэн бололтой.

Надад хэзээ ч их мөнгө байгаагүй, гэхдээ би үүний талаар огт санаа зовдоггүй байсан

юм. Рэнээ намайг цэцэрлэгийн багшийн цалингаар өсгөсөн. Харин Чарлигийн ажил

хэзээ ч их мөнгө олж чаддаггүй - тэр Форкс хэмээх жижигхэн хотод цагдаагийн дарга

хийдэг байв. Харин би долоо хоногийн гуравт нь спорт хувцасны дэлгүүрт ажиллан

хувийн орлогоо олдог байлаа. Гэхдээ ийм жижиг хотод ажилтай байна гэдэг азтай

хэрэг шүү. Миний цуглуулсан мөнгө миний их сургуулийн төлбөрийн мөнгө болох

өчүүхэн хадгаламжинд ордог байв. (Коллеж бол Төлөвлөгөө Б. байсан юм, гэвч би

Төлөвлөгөө А.-д найдсаар байлаа)

Эдвард маш их мөнгөтэй - би хэр их гэдгийг нь бодохыг ч хүсдэггүй.

Эдвард болон Калленуудад мөнгө бараг юу ч биш байлаа. Энэ зүгээр л хязгааргүй

хугацааны турш тэдний гарт хуримтлагддаг зүйл бөгөөд ер бусын авьястай эгч нь

хувьцааны зах зээлийн чиг хандлагыг урьдчлан хардаг байсан юм. Эдвардыг миний

төлөө мөнгө үрэх нь яагаад надад таалагддаггүйг тэр ойлгодоггүй байв - яагаад намайг

Сийтл дахь үнэтэй ресторанд оруулвал надад тавгүй байх, яагаад би тэрэнд надад

үнэтэй, цагт 55 миль-с дээш хурдлах чадвартай машин авч өгөхийг зөвшөөрдөггүйг,

эсвэл яагаад би тэрэнд миний коллежийн төлбөрийг хийж өгөхийг зөвшөөрдөггүй (тэр

Төлөвлөгөө Б.-ийн тухайд баяртай байсан юм) гээд л. Эдвард намайг маш хэцүү хүн

гэж боддог байв.

Гэхдээ би яаж дүйцэх зүйл түүнд хийж өгч чадахгүй байж түүнээс ийм зүйлүүдийг

авах юм бэ? Тэр ямар нэгэн мэдэгдэхгүй шалтгааны улмаас надтай хамт байхыг хүсдэг.

Би аз жаргалын оргил дээр байхад тэр надад ямар нэг зүйл өгвөл бид хоёр тэнцвэрээ

улам бүр алдахаар байсан юм.

Өдөр үргэлжилж Эдвард ч тэр Алис ч тэр миний төрсөн өдрийн тухай юуг ч сөхсөнгүй,

ингээд би арай л тайвширч эхлэв.

Бид хоолны цагaap суудаг суудалдаа сууцгааж байлаа.

Ширээнд маш сонин эвлэрэл бий боллоо. Эдвард, Алис, би - бид гурвуулаа ширээний

урд хязгаарт сууцгаасан байв. Одоо тэр арай ахмад бөгөөд “аймаар” Калленүүд төгсөөд

явчихсан тул, Алис Эдвард хоёр ч бас тийм аймар харагдахаа болисон байсан юм.

Миний бусад найзууд болох Майк Жессика хоёр (дөнгөж салалтын дараах эвгүй үе

шатандаа очсон), Анжела Бен хоёр (хайр нь зуныг тэсэж гарж чадсан юм), Эрик,

Коннер, Тайлер, бас Лорен (энэ сүүлийх нь миний найз нарын тоонд ордоггүй байв)

бүгд нэг ширээнд сууцгаaж байлаа. Бид нар яг ч наалдан хамтдаа суугаагүй байсан ч

энэхүү хязгаарлалт Алис Эдвард хоёрын хичээл тасладаг нартай өдрүүдэд алга болдог

байсан бөгөөд дараа нь намайг ярианд оролцуулахын тулд хүүхдүүдийн яриа арай

чангардаг байв.

Надаас ялгаатай нь Эдвард Алис 2 ад үзэгддэг байдлаа золгүй явдал эсвэл сэтгэлээр

унаад байх зүйл гэж боддоггүй байсан юм. Анзаардаг ч үгүй байсан байх. Хүмүүс

тэдэнтэй хамт байхдаа үргэлж эвгүйрхдэг бөгөөд тэднээс бараг айдаг байв. Мэдээж

миний хувьд бол өөр байсан. Эдвард заримдаа намайг өөртэй нь хэт их эвтэй дотно

харьцаад байна гэж гайхдаг байсан юм. Тэр өөрийгөө надад аюултай гэж боддог бөгөөд

үүний тухай ярьж эхлэх бүрт нь би эрс няцаадаг байв.

Өдөр хурдан өнгөрлөө. Хичээл тарж, Эдвард намайг өдөр болгоны л адил миний

ачааны машинруу хүргэж өгөв. Гэвч энэ удаад тэр намайг суулгах гэж зорчигчийн

талын суудлын хаалгыг онгойлгож өглөө. Алис түүний машиныг гэрлүүгээ унаж явах

ёстой байсан учир би эсэргүүцэж чадсангүй.

Би гараа эвхэн, бороонд хөдөлгөөнгүй зогсов. "Өнөөдөр миний төрсөн өдөр болохоор

би машин барихгүй юмуу?"

"Би чиний хүссэнээр төрсөн өдөр чинь биш юм шиг жүжиглэж байна."

"Тэгээд миний төрсөн өдөр биш юм чинь танайхруу явах шаардлага надад байхгүй."

"За, яахав." Тэр зорчигчийн суудлын хаалгыг хаан жолоочийхийг онгойлгоод "Төрсөн

өдрийн мэнд." гэв.

"Чшш," гэж би түүнийг дуугүй болохыг шаардлаа. Би онгорхой хаалгаруу орон

түүнийг санаагаа өөрчилсөн байгаасай гэж хүсэв.

Намайг машин барьж явах хугацаанд Эдвард хөгжимтэй ноцолдон толгойгоо сэгсрэв.

"Чиний хөгжим аймшигтай дугаралттай юм."

Би ярвайв. Тэрнийг миний машинд суухад нь би дургүй байдаг байв. Миний машин

харин ч бусад машинуудыг бодвол өөрийн гэсэн төрхтэй шүү.

"Чи гоё дугаралттай хөгжим сонсохыг хүсээд байгаа юм бол өөрийнхөө машиныг уна,"

би хэллээ. Миний бараантсан байдал дээр нэмж намайг тавгүйтүүлсэн Алисийн

төлөвлөгөөнөөс болж миний хэлэх үгнүүд бодож байгаагаас минь илүү ууртай гарч

байлаа. Би хэзээ ч Эдвардад ингэж уурлаж байгаагүй, мөн миний ярианы өнгө түүнийг

инээмсэглэхгүйн тулд амаа жимийхэд хүргэлээ.

Намайг Чарлигийн байшингийн урд машинаа тавихад тэр миний нүүрэнд хүрэхийн

тулд гараа сунгалаа. Тэр надад маш болгоомжтой хүрж байсан бөгөөд зөвхөн

хурууныхаа үзүүрээр шанааг минь зөөлөн дарлаа. Яг л би дорхноо хэмхэрчих хэврэг

зүйл мэт. Мэдээж түүнтэй харьцуулах юм бол энэ үнэн л байх.

"Чи өнөөдөр сайхан ааштай байх хэрэгтэй," тэр шивнэв. Түүний анхилуун амьсгал нь

миний нүүрийг илбэлээ.

"Хэрэв би сайхан ааштай байхыг хүсэхгүй байвал яахуу?" би жигд бус амьсгалаар

асуув.

Түүний алтлаг нүд нь шатаж,"Тэгвэл одоо яахав дээ," тэр хэлэв.

Түүнийг өөрийн мөс шиг хүйтэн уруулаа минийхд хүргэхэд толгой минь аль хэдийн

эргэж эхэлсэн байлаа. Түүний хүссэнээр би ямар ч эргэлзээгүй өөрийн санаа зовоосон

асуудлуудаа мартав, тэгээд амьсгалахаа мартчихгүйг хичээлээ.

Түүний уруул минийхд зөөлнөөр хүрж байв, хүйтэн, гөлгөр бас зөөлөн. Би гараараа

түүний хүзүүг тэврэхдээ үнсэлтэндээ автан урам зориг орлоо. Гэнэт түүний уруул дээш

мурийж миний нүүрнээс холдохыг мэдрэгдэж тэрээр миний гарыг хүзүүнээсээ

салгахаар хойшоо наллаа.

Эдвард намайг амьд байлгахын тулд бидний биеийн харилцаан дунд болгоомжтой

хязгаар тогтоож байсан юм. Би түүнийг надаас хурц, хортой шүдээ хол байлгадагт

баярладаг ч яагаад ч юм иймэрхүү юмыг амархан мартчихдаг байв.

"Сайн байгаарай, гуйя," тэр миний хацарлуу амьсгалав. Тэр дахин өөрийхөө уруулыг

минийхд зөөлөн хүргээд дараа нь татан авлаа.

Зүрхний минь цохилт чихэнд лугхийв. Би нэг гараа зүрхэн дээрээ тавилаа. Зүрх минь

алган доор маш хүчтэй цохилж байв.

"Чи намайг хэзээ нэгэн цагт ингэхээ болино гэж бодож байна уу?" би өөртөө гайхан

"Чамайг надад хүрэхэд зүрх минь биен дотроос үсэрч гарах гэхээ болих болов уу?"

"Битгий болиосой гэж найдаж байгаа шүү," гэж тэр маадгар хариулав.

Би нүдээ эргэлдүүллээ. "Явж Капулет Монтег нарын тулааныг үзэцгээе, тэхүү?"

"Чиний хүсэл бол миний тушаал л гэсэн үг."

Намайг киногоо эхлүүлэхэд Эдвард эхлэлийн нэрнүүдийг гүйлгэж харангаа буйдан

дээр тухлан хэвтлээ.

Би түүний өмнө буйдангийн ирмэг дээр өндийн суухад тэр гараараа миний бүсэлхийг

тэврэн намайг цээжэндээ наав. Энэ буйдангийн дэр шиг тухтай байгаагүй ч түүний

цээж маш хатуу бас хүйтэн - бас төгс - яг л мөсөн хөшөө шиг байв, гэхдээ энэ надад

таатай санагдсан юм. Тэр буйдангийн ар талаас хуучин хучлага гаргаж ирэн намайг

түүний биенээс болж дааруулахгүйн тулд хучив.

"Намайг Ромеог үзэж тэвчдэггүйг чи мэдэх үү?" гэж кино эхлэхэд тэр хэлэв.

"Ромеогийн юу нь болохгүй байгаа гэж?" би зөрөн асуулаа. Ромео миний хамгийн

дуртай баатруудын нэг. Эдвардтай учирхаасаа өмнө би түүний тухай мөрөөддөг

байлаа.

"Тэгэхээр, нэгт, тэр Розалин-д дурладаг, энэ нь түүнийг хувирамтгай юм шиг

санагдуулахгүй байна уу? Хоёрт, тэр хуримлаад удаагүй байж Жулиетийн үеэлийг

хөнөөдөг. Энэ тийм сайхан зүйл биш. Алдааны дараа дахиад л алдаа. Тэр өөрийнхөө

жаргалыг өөрөө бүхэлд нь үгүй хийдэг."

Би санаа алдаад хэллээ, "Чи намайг киногоо ганцаараа үзээсэй гэж хүсээд байгаа юм

уу?"

"Үгүй, ямар ч байсан би чамруу хараад байж байя." гэж тэр хэлээд хуруугаараа миний

гарын арьсан дээр дүрс зурхад гараар минь тог гүйх шиг л болов. "Чи уйлах уу?"

"Магадгүй," гэж би хүлээн зөвшөөрөөд "Хэрэв би кинонд анхаарлаа хандуулвал." гэв.

"Би чиний анхаарлыг сарниулахгүй ээ." гэж тэр хэлсэн боловч би тэрний уруулыг

үсэндээ мэдэрсэн бөгөөд энэ нь миний анхаарлыг маш ихээр сарниулж байлаа.

Эдвард Ромеогийн үгсийг чихэнд минь шивнэхэд түүний давшгүй, тансаг хоолой нь

кинон дээрх Ромеогийн хоолойг сул дорой, түүхий санагдуулж байлаа. Жульетийг

сэрээд нөхрөө үхсэн гэж бодох үед би уйлж эхлэв.

"Би Ромеод атаархаж байгаагаа хүлээн зөвшөөрөх хэрэгтэй байх,” тэр нулимсийг минь

арчингаа хэллээ.

"Тиймээ, Жүльет их үзэсгэлэнтэй." гэхэд тэр жигшсэн хоолойгоор "Би Жульетээс болж

түүнд атаархаагүй, зөвхөн амиа хорлолтонд нь атаархаж байна," гэж хэлээд дооголсон

хоолойгоор тодруулав "Хүмүүс та нарын хувьд хэт амархан хэрэг ш дээ! Та нар хуруун

чинээ шилтэй хор уухад л болно..."

"Юу гэнээ?" гэж би уулга алдлаа.

"Энэ зүйлийг би нэг удаа бодож үзэж байсан, тэгээд Карлаилын туршлагаас энэ бид

нарын хувьд тийм амар хэрэг биш гэдгийг олж мэдсэн. Карлайл анх өөрийгөө

өөрчлөгдсөнийг мэдээд амиа хорлох гэж хэдэн удаа оролдсоныг би мэдэхгүй. Тэхдээ

тэр одоо цоо эрүүл." гэж түүний чухал хоолой буцаад гэгээлэг болж хувирав.

Би түүний нүүрний хувиралыг уншихын тулд эргэн харлаа. "Чи чинь юугаа яриад

байгаа юм бэ?" гэж би шаардлаа. "Чи энийгээ өөрийхөө бодож үзсэн зүйл гэж байгаа

юмуу?"

"Түрүү хавар, чамайг бараг амиа алдах үед..." гэж тэр гүнзгий амьсгаа авахын тулд

завсарлалаа, дараа нь тухтай байрлал аван дооголсон хоолойгоор ярихыг хичээв.

"Мэдээж, чамайг би амьд байлгахыг хүссэн ч миний санаа бодлын нэг хэсэг санаандгүй

төлөвлөгөө зохиож байсан юм. Би хэлсэн дээ, энэ та нарт амархан байдаг шиг бидэнд

амархан биш гэж."

Нэг секундын турш миний сүүлийн Фениксрүү хийсэн аялал ой ухаанд минь урсаж

миний толгой эргэв. Би энэ бүгдийг маш сайн санаж байлаа - нүд гялбам нар,

намилзсан халуунд би цөхөрсөн хурдаар намайг тамлахыг хүсэж байсан яргачин

вампирийг хайн гүйж байлаа. Жеймс толиор дүүрэн өрөөнд өөрийн барьцааны хүн

болох миний ээжтэй (би тэгж бодсон) намайг хүлээж байсан юм. Би үүнийг заль мэх

гэдгийг мэдээгүй байсан юм. Жеймс Эдвардыг намайг авархаар ирж явааг мэдээгүй ч

Эдвард яг цагаа олж ирсэн. Гаран дээр минь үлдсэн хагас саран хэлбэртэй сорви

үргэлж гарны үлдсэн хэсгээс хэдэн хэмээр хүйтэн байдаг болсон юм.

Би толгойгоо яг л энэ муу бодлуудыг сэгсрээд гаргаж болох юм шиг сэгсэрч Эдвардын

ярьсан зүйлийг ойлгох гэж оролдов. Миний ходоодруу ямар нэг зүйл шумбах шиг болж

байлаа. "Санаандгүй төлөвлөгөө гэнээ?" би давтлаа.

"Тэр өдөр чамайг үхсэн байх магадлал байсан тул би энэ хорвоо дээр чамгүйгээр

амьдрахгүй байх байсан," гэж тэр нүдээ эргэлдүүлэх нь яг л хүүхэд шиг харагдав.

"Гэхдээ яахаа мэдэхгүй байсан юм - Эммэтт Жаспер хоёр мэдээж намайг алж өгч

туслахгүйг би мэдэж байсан... Тэгээд би Италируу явж Волтурийг өдөөж болох юм

байна гэж бодсон."

Тэрнийг жинхнээсээ ярьж байгаад би итгэхийг хүссэнгүй, гэхдээ түүний алтлаг нүд нь

бодлогоширон, амиа золиослох аргуудыг төсөөлж байсан юм. Гэнэт миний уур маш

ихээр хүрлээ.

"Волтури гэж юу юм бэ?" гэж би асуув.

"Волтури бол нэгэн гэр бүл," тэр тайлбарлав, түүний нүд нь хөндий хэвээрээ байлаа.

"Бидний төрлийн маш эртний, маш хүчирхэг гэр бүл. Бидний хувьд тэд нар

язгууртнууд л гэсэн үг. Карлайл тэдэнтэй эртний жилүүдэд, Америкт сууршихаасаа

өмнө, Италид, маш богино хугацаанд хамт амьдарсан юм, чи нөгөө түүхийг санаж

байгаа биздээ?"

"Мэдээж, санаж байна."

Би тэдний гэрт анх ирж байснаа хэзээ ч мартхааргүй байсан юм, ойн гүнд, голын хажуу

дахь аварга орд харш, эсвэл Эдвардын аав Карлайлын өөрийхөө түүхийг илэрхийлсэн

зургуудаар дүүрэн өрөө гээд л. Хамгийн тод, хамгийн ширүүн өнгөтэй, хамгийн том нь

Карлайлын Итали дахь үеийн зураг байсан юм. Би мэдээж тэр гоёмсог, сахиусан

тэнгэрийх шиг амар амгалан царайтай эрэгтэй хөгжмийн дөрвөлийн гайхалтай өнгөөр

дүрслэгдсэн, мөн хамгийн өндөр тагтан дээр байрласан зургийг санаж байсан юм. Тэр

зураг эртнийх байсан ч, цайвар үстэй сахиусан тэнгэр - Карлайл огт өөрчлөгдөөгүй

үлдсэн байв. Би мөн Карлайлын эртний танил болох нөгөө гурвыг нь ч санаж байлаа.

Эдвард гайхалтай гурвал болох хар үстэй хоёр ба нэг цасан цагааны талаар ярихдаа

хэзээ ч Волтури гэсэн нэр дурьдаж байгаагүй юм. Тэр тэднийг Аро, Кайус бас Маркус

буюу шөнийн цагаар урлагийг ивээгчид гэж нэрлэж байв.

"Ямар ч байсан Волтуриг уурлуулах хэрэггүй," гэж Эдвард миний мөрөөдлийг таслан

хэлэв. "Үхэхийг л хүсээгүй бол тэгэх хэрэг байхгүй." гэхэд түүний хоолой их тайван,

бараг л шаналсан мэт сонсогдов.

Миний уур хилэн айдас болж хувирлаа. Би түүний гантиг шиг нүүрийг гартаа аван,

чанга тэврэв.

"Чи хэзээ ч, хэзээ ч, хэзээ ч дахиж үүнтэй адилхан зүйл бодож болохгүй!" гэж би

хэллээ. "Надад юу ч тохиолдсон бай чи өөрийгөө хохироож болохгүй!"

"Би чамайг дахиж аюулд оруулахгүй ээ." гэж тэр хэлэв.

"Намайг аюулд оруулах ий?! Болж өнгөрсөн бүх муу явдлууд миний буруугаас болсон

гэж бид тохирсон шдээ." Би уурлаж эхлэв. "Чи яаж ингэж бодож чадаж байнаа?"

Эдвардыг байхгүй байна гэсэн бодол, би үхлээ ч гэсэн надад хэмжээлшгүй бэрх

санагдаж байлаа.

"Чи миний оронд байсан бол яах байсан бэ?" гэж тэр асуув.

"Энэ ижил зүйл биш."

Тэр ялгааг үнэхээр олж харахгүй байлаа. Тэр инээд алдав.

"Чамд ямар нэг зүйл тохиолдсон бол яана гэж?" гэж би хэлээд бодлоосоо болж

цонхийв. "Чи намайг өөрийгөө үгүй хийхийг хүсэх байсан гэж үү?" гэж би хэлэв.

Түүний төгс царайнд шаналалын ул мөр харагдав.

"Би чамайг бага зэрэг ойлгож эхлэж байх шиг байна... бага зэрэг," тэр зөвшөөрлөө.

"Гэвч чамгүйгээр би яах юм бэ?"

"Намайг ирж амьдралыг чинь бүтэлгүйтүүлэхээс өмнө яадаг байсан тэрүүгээрээ бай."

Тэр санаа алдав. "Чи тэгэх хэт амархан гэж бодоод байх шиг байна.”

"Тийм л байх ёстой. Би үнэхээр тийм чухал хүн биш."

Тэр маргахыг хүссэн ч үүнийг хойш тавилаа. "Маргаантай асуудал," гэж тэр надад

сануулав. Гэнэт тэр биеээ тэгшлэн зогсоод намайг өөр тийш шилжүүлж бид бие биедээ

хүрэхгүй боллоо.

"Чарли?" гэж би таамаглав.

Эдвард инээмсэглэлээ. Хоромын дараа би цагдаагийн машины дууг сонсов. Би түүнийг

өөрлүүгээ татан гарыг нь чанга атгалаа. Аав маань үүнтэй эвлэрч эхлэсэн нь дээр байх.

Чарли гартаа Пицца барьсан байлаа.

"Сайнуу, хүүхдүүдээ" гэж тэр хэлээд надруу инээв. "Та нарыг хоол хийж сав суулга

угаахаас залхсан гэж бодлоо, өлсөж байна уу?" гэж тэр хэлэв.

"Тиймээ. Баярлалаа, ааваа."

Эдвардын хоолны дуршилгүйд Чарли анхаарлаа хандуулдаггүй байсан юм. Тэр

Эдвардийн хоол алгасдаг зуршилд дассан байлаа.

"Орой би Беллаг авч явж болох уу?" гэж Эдвард биднийг идэж дуусахад хэллээ.

Би Чарлируу горьдсон харцаар харав. Магадгүй тэр төрсөн өдрийг гэр бүлтэйгээ

тэмдэглэдэг баяр гэсэн ойлголттой ч байж болно - тэгээд ч энэ миний Рэнээгийн

шинээр гэрлээд Флоридад амьдрах болсноос хойш түүнтэй тэмдэглэж болох анхны

төрсөн өдөр, иймд би түүнийг юу тооцолсон байсныг мэдэхгүй байлаа.

"Сайхан санаа байна - өнөөдөр Mariners Sox-той тоглоно," гэж Чарлиг тайлбарлахад

миний горьдлого тасрав. "Би тэр тоглолтыг үзэх учраас хүн амьтантай уулзаж

чадахгүй." гээд тэр Рэнээгийн санал болгосноор надад авч өгсөн зургийн аппаратыг

(яагаад гэвэл би Рэнээгийн бэлгэлсэн зургийн альбомыг дүүргэх хэрэгтэй байсан юм)

аван надруу шидлээ.

Тэр миний бүтэлгүйг мартсан бололтой. Аппарат хурууны үзүүрээс мултарч газар унах

гэж байлаа. Эдвард харин линолеум шалан дээр унаж эвдэрхээс өмнө барьж авлаа.

"Сайн барьж авлаа шүү," Чарли хэлэв. "Хэрвээ өнөөдөр Каллен-ыхд хөгжилдхөөр бол,

Белла, хэдэн зураг дараарай. Чи ээжийгээ яахыг мэдэж байгаа - тэр чамайг зураг авч

амжаагүй байхад чинь л зургууда нэхнэ шүү дээ."

"Сайхан санаа байна, Чарли," гэж Эдвард хэлээд гарт минь аппаратыг өгөв.

Би аппаратыг Эдвардлүү чиглүүлэн эхний зургийг аваад "Ажиллаж байна" гэж хэллээ.

"Сайн байна. Нээрээ миний өмнөөс Алис-т мэнд хүргээрэй. Тэр энүүгээр удаан

харагдсангүй." гэж хэлэхдээ Чарлигийн уруул нь доош жимийгдсэн байв.

"Гурван л өдөр болсон шдээ, ааваа," гэж би түүнд санууллаа. Чарли Алис-т их сайн

байсан юм. Түрүүчийн хавар миний болхи эдгэрэлтийн үед Алисийг надад тусалж

байсанд тэр баярлаж байсан юм; бас түүнийг аймшигаас аварсанд - усанд орохдоо

тусламж авах хэрэгтэй байсан бараг насанд хүрсэн охинд нь тусалж байсанд бүүр их

талахраж байлаа. "Би хэлчихье."

"За, хүүхдүүдээ өнөө орой сайхан хөгжилдөөрэй." гэж хэлэх нь биднийг хөөж

байгаагийх байлаа. Чарли аль хэдийн зочдын өрөө ба зурагтруугаа чиглэсэн байв.

Эдвард хөгжилтэйгөөр инээмсэглээд намайг галын өрөөнөөс гаргахаар миний гараар

барив.

Биднийг ачааны машинд хүрэхэд тэр дахиад л надад зорчигчийн суудлын хаалгыг

онгойлгож өгөв, харин энэ удаад би маргаагүй юм. Харанхуйруу орон түүний гэрлүү

явж байхад надад хэцүү хэвээр байлаа.

Эдвард Форксын хойд зүгрүү явж байв, тэр харваас миний балар эртний Chevy-гийн

хязгаарлагдмал хурднаас болж уцаарласан байв. Эдвард хурдыг тавь хүргэхэд

хөдөлгүүр нь байдгаасаа илүү чихрав.

"Тайвшир," гэж би түүнд санууллаа.

"Чамд юу таалагдана гээч? Гоё жижигхэн Audi coupe. Маш чимээгүй, бас маш их

хүчин чадалтай..."

"Миний ачааны машин зүгээр ээ. Бас ач холбогдолгүй үнэтэй зүйлс ярихаа боль, чамд

юу тустай гэдгийг мэдэж байгаа бол миний төрсөн өдрийн бэлэг гэж мөнгө үрэх

хэрэггүй."

"Ганц ч зоос үрээгүй ээ," гэж тэр ёс суртахуунтайгаар хариулав.

"Сайн байна."

"Чи надад тус хүргэж чадах уу?"

"Юу гэдгээс л шалтгаална."

Тэр санаа алдав, түүний дур булаам царай чухал болсон байлаа. "Белла, бидний дунд

хамгийн сүүлд жинхэнэ төрсөн өдрөө хийсэн нь Эммэтт, 1935 онд. Чи бидэнтэй

чөлөөтөй байж битгий зөрүүдлээрэй. Тэд их хөөрсөн байгаа."

Тэр иймэрхүү зүйлс ярихад би үргэлж цочдог байлаа. "За, би сайхан аашилнаа."

"Магадгүй би чамд урьдчилан сануулах хэрэгтэй байх..."

"Гуйя, хэлээч."

"Би чамд тэд их хөөрсөн байгаа гэж хэлсэн дээ... Би бүгдийх нь тухайд ярьж байсан

шүү."

"Бүгд ээ?" гэж би давчдав. "Би Эммэтт Розали хоёрыг Африкт байгаа гэж бодсон."

Форксын бусад иргэд Эммэттийг Dartmouth-руу коллежид сурахаар явсан гэж

бодоцгоож байлаа, харин би үнэнийг мэдэж байсан юм.

"Эммэтт энд байхыг хүссэн юмаа."

"Гэвч... Розали?"

"Мэдэж байнаа, Белла. Битгий санаа зов, тэр сайхан ааштай байх болно."

Би хариу хэлсэнгүй. Надад тайвширхад их хэцүү байлаа. Алисаас тэс ондоо, Эдвардын

өөр нэгэн "өргөмөл" эгч, алтлаг цайвар үстэй ба бүрэн төгс Розали надад тийм ч дуртай

биш байв. Үнэндээ тэрний хандлага надад дургүй гэхээс ч илүү байв. Намайг тэдний

гэр бүлийн нууц амьдралд ирсэн урилгагүй зочин хэмээн Розали уурладаг байсан юм.

Би одоогийн байдалд аймшигтай гэмшиж байлаа, Эммэт Розали хоёрыг удаан

хугацаагаар эзгүй байх нь миний буруугаас болсон гэдгийг мэдэж байсан ч дотроо

тэдэнтэй уулзахгүй гэхээс баярлаж байсан юм, гэвч би бурууджээ. Эммэттийг бол ихэд

санаж байлаа. Тэр дүүтэйгээ олон талаараа адилхан ч үзэмжийн хувьд илүү аймаар нь.

Эдвард сэдвийг өөрчлөхийг оролдов. "Тэгэхээр, чи намайг чамд Audi авч өгөхийг

зөвшөөрөхгүй байгаан бол төрсөн өдрөө тохиолдуулж хүсэх зүйл байхгүй юу?"

Би шивнэж эхлэлээ. "Чи миний юу хүсч байгааг мэдэж байгаа."

Түүний гантиг мэт духан дээр гүн үрчлээ тодорлоо. Тэр Розалигийн тухай сэдвийг

өөрчилсөндөө гэмшиж байгаа нь илт байв.

Энэ нь биднийг өнөөдөржингөө ийм маргаантай байсан мэт санагдуулав.

"Өнөө орой л биш шүү, Белла. Гуйя."

"Тэгэхээр, магадгүй Алис миний юу хүссэнийг өгөх ч юм билүү."

Эдвард заналтай хоолойгоор хүчтэй архирлаа. "Энэ чиний сүүлийн төрсөн өдөр биш,

Белла," гэж тэр хэлэв.

"Энэ чинь шударга биш байна!"

Би түүнийг шүдээ зуухыг сонсов.

Бид байшинд ойртож байлаа. Тод гэрэл эхний хоёр давхарын бүх цонхноос гэрэлтэж

байв. Үүдний саравчин дахь япон дэнлүүнээс гэрийг хүрээлсэн аврага хуш моднуудыг

гэрэлтүүлэх зөөлөн туяа бүхий урт гэрэл тусаж байлаа. Ягаан сарнайнуудаар дүүрэн

цэцэгний том савнууд өргөн шатыг хүрээлсэн байв.

Би ёолов.

Эдвард өөрийгөө тайвшруулахын тулд хэдэн гүнзгий амьсгаа авав. "Энэ бол үдэшлэг,"

гэж тэр надад санууллаад "Цагийг сайхан өнрүүлэхийг хичээгээрэй." гэв.

"Мэдээж," гэж би бувтнав.

Тэр миний хаалганы хажууд ирж онгойлгоод надад гараа өглөө.

"Надад асуулт байна."

Би болгоомжтой хүлээв.

"Хэрэв би энэ хальсыг угаалгуулвал," гэж би хэлээд гаран дахь аппаратаараа тоглоод

"Чи зурган дээр гарах уу?" гэлээ.

Эдвард инээж эхлэв. Тэр надад машинаас гарахад туслаад, шатаар өгсөөд хаалга

онгойлгох хүртлээ инээхээ болиогүй юм.

Тэд бүгд аварга том, цагаан, зочдын өрөөнд хүлээж байлаа; намайг хаалгаар ороход тэд

чангаар дуулж мэндчилэв "Төрсөн өдрийн мэнд, Белла!", энэ үед би улайн доошоо

харлаа. Тэгшхэн гадаргуу дээр тавьсан ягаан лаанууд ба сарнайгаар дүүрэн маш олон

болор ваарнуудыгАлисийн санаа байсан гэж би таамаглав. Эдвардын төгөлдөр хуурны

цаад талд цагаан даавуугаар бүтээсэн, дээр нь төрсөн өдрийн ягаан бялуу, олон

сарнайнууд, шилэн тавагнуудын цуглуулга мөн мөнгөлөг өнгөөр бүрсэн бэлэгнүүдийг

овоолсон ширээ байв.

Энэ миний төсөөлж байснаас зуу дахин дор байлаа.

Эдвард миний зовлонг ойлгон надад урам өгөхөөр миний бэлхүүсээр тэврээд толгойны

орой дээр үнсэв.

Эдвардын эцэг эх болох байж болмооргүй залуухан бас дур булаам Карлайл Эзмэ хоёр

хаалганы дэргэд зогсож байлаа. Эзмэ намайг болгоомжтой тэвэрээд үнсэхэд тэрний

зөөлөн, ирисэн өнгөтэй үс нь миний хацрыг шүргэв, харин дараа нь Карлайл миний

мөрөөр тэврэв.

"Энэ бүхэнд уучлаарай, Белла," гэж тэр шивнээд "Бид Алисийг захирж чадсангүй."

Розали Эммэтт хоёр тэдний хойно зогссон байв. Розали инээмсэглээгүй ч муухай

хараагүй юм. Эммэттийн царай том инээдээр дүүрсэн байлаа. Тэднийг хамгийн сүүлд

харснаас хойш сар өнгөрсөн байв; би Розалиг ямар гайхалтай үзэсгэлэнтэй болохыг

мартсан байлаа - тэрэнлүү харахад л хэцүү санагдаж байлаа. Бас Эммэтт үргэлж ийм...

том байсан билүү?

"Чи огт өөрчлөгдөөгүй байна шүү," гэж Эммэтт хуурамчаар хэллээ. "Би мэдэгдэхүйц

өөрчлөлтийг олж харна гэж бодож байсан юм, гэхдээ чи энд яг хэвээрээ улайчхаад

байж байна."

"Баярлалаа, Эммэтт," гэж би улам улайн хэллээ.

Тэр инээв, "Би хэдхэн хором гарах хэрэгтэй байна" - гээд Алисруу улаан цайн нүдээ

ирмээд "Намайг байхгүй хооронд битгий ямар нэг хөгжилтэй зүйл хийчхээрэй." гээд

гарч одов.

"Хичээе."

Алис Жаспер-ийн гарыг тавиад урагш харайв, тэрний шүднүүд тод гэрэлд гялалзаж

байлаа. Жаспер ч бас инээмсэглэсэн ч зайгаа барьсан хэвээр үлдэв. Тэр хөлрүүгээ

тонгойв. Биднийг Феникст хамтдаа нуугдаж байх ёстой байх тэр үед тэрнийг намайг

жигшиж байгаа байх гэж би бодож байсан. Гэвч тэр урьд нь надтай яаж харьцаж

байсан яг тэр хэвэндээ орсон байв - байгаа боломжоороо л надаас зугтаж - намайг

хамгаалах ёстой байсан тэр түр зуурын байдлаасаа өөрчлөгдсөн байлаа. Би энийг

хувийн хэрэг биш гэдгийг мэдэж байв, иймээс ч би үүний тухайд хэт эмзэг байхыг

хичээсэнгүй. Калленыхны хоолны нарийн дэглэм Жасперт тун хэцүү байдаг байв;

хүний цусны үнэрийг тэвчихэд түүнд бусдаас илүү хэцүү байдаг байсан юм - тэр маш

удаан хүний цусыг уугаагүй байлаа.

"Бэлэгээ задлах цаг боллоо," гэж Алис зарлав. Тэр хүйтэн гараараа миний тохойноос

татан намайг бялуу ба гялтгар боодлоор дүүрэн ширээрүү авчирлаа.

Би зовсон царай гарган хэллээ. "Алис, би чамд юу ч хүсэхгүй байна гэж хэлсэн шдээ."

"Гэвч би сонсоогүй ээ," гэж тэр таслан маадгар царайлав. "Энийг онгойлго." гэж хэлээд

тэр миний гараас аппаратыг аван оронд нь том мөнгөлөг хайрцаг өглөө.

Хайрцаг маш гэгээлэг байсан нь яг л дотор нь хоосон мэт мэдрэмж төрүүлэв. Дээр нь

байсан шошго энийг Эммэтт, Розали бас Жасперийн зүгээс гэдгийг илтгэж байлаа. Би

цаасыг уран хайрцганд нуугдсан бэлэгрүү ширтэв.

Энэ ямар нэг цахилгааны зүйл байсан бөгөөд нэрэнд нь маш олон тоо оролцсон байв.

Би гэрэлтүүлэгт бүх зүйл харагдана гэдэгт найдан хайрцгийг нээлээ. Хайрцаг хоосон

байв.

"Ммм, баярлалаа."

Розали даапалан инээмсэглэв. Жаспер хөхрөв. "Энэ чиний машинд зориулсан стерео,"

гэж тэр тайлбарлалаа. "Эммэтт үүнийг машинд чинь яг одоо суулгаж байгаа болохоор

буцаах боломжгүй."

Алис үргэлж надаас нэг алхамын өмнө байдаг байв. "Баярлалаа, Жаспер, Розали," гэж

би тэдэнд хэлээд, өдрийн Эдвардын миний радионы тухай хэлж байсныг санан инээлээ.

"Баярлалаа, Эммэтт!" гэж би чангаар хэлэв.

Миний машинаас сонсогдох түүний нүргээнтэй инээдийг сонсоод би ч бас инээдээ

барьж чадсангүй.

"Минийхийг онгойлгооч, харин дараа нь Эдвардыхыг," гэж Алис хэлэхэд тэр их

хөөрсөн байсан учраас хоолой нь маш чанга байв. Тэр гартаа жижигхэн, шалчгар

хайрцаг барьсан байлаа.

Би эргэн Эдвардрүү заналхийлсэн харцаар харлаа. "Чи амалсан."

Түүнийг хариу хэлж амжихаас өмнө Эммэтт хаалгаар орж ирэв. "Цагаа олжээ!" гэж тэр

хашгирав. Тэр Жасперийг түлхэлээ.

"Би ганц ч зоос үрээгүй ээ," гэж Эдвард намайг тайвшруулав. Тэр нүүрнээс минь туг

үсийг хойшлуулан, надад хүрэхэд арьс минь чичирч байлаа.

Би гүнзгий амьсгаа аваад Алисруу эрэглээ. "Надад өгөөч," гэж би санаа алдав.

Эммэтт баярлан инээж байлаа.

Би жижигхэн боодлыг аваад Эдвардруу нүдээ эргэлдүүлэхдээ цаасны ирмэгт хуруугаа

хүргээд туузанд нь огцом татчихав.

Цаас хурууг минь зүсэхэд би "Зургаа ав," гэж бувтналаа; би хэр их гүн зүссэнээ харах

гэж гараа татав. Жижигхэн шархнаас нэг дусал цус дуссан байлаа.

Дараа нь бүх зүйл маш хурдан өнгөрсөн юм.

"Үгүй ээ!" гэж Эдвард архирав.

Тэр надруу үсрэн ирж намайг ширээрүү унагав. Би бялуу, бэлэгнүүд, цэцэгнүүд,

тавагнуудыг тарааж хаян болор хэлтэрхийнүүд дээр унав.

Жаспер Эдвардыг цохиход дуу нь яг л бул чулуунууд хаднаас унаж ирж байгаа мэт

сонсогдов.

Тэнд бас нэгэн өөр дуу сонсогдож байлаа, аймшигтай архираан Жасперийн цээжнээс

сонсогдох шиг болов. Жаспер Эдвардыг түлхэхийг оролдож байв, түүний шүд нь

Эдвардын нүүрнээс инчийн зайнд тас няс хийж байсан юм.

Эммэтт Жасперыг шүүрэн авч, өөрийн том хэрцгий атгалтаараа түүнийг барьж байв,

гэвч Жаспер тэмцсээр л байлаа, түүний догшин хоосон харц ганцхан надруу чиглэсэн

байсан юм.

Надад цочирдолтоос гадна өвдөлт мэдрэгдэж байлаа. Би доош шилний хэлтэрхийнүүд

дээр унахдаа уналтаа барихын тулд гараа зөнгөөр нь хаясан байв. Одоо л би миний

бугуйнаас тохой хүртэл гүйх тэр төөнөлт, шархирах өвдөлтийг мэдэрч байлаа.

Гайхсаар бас цочирдсоор би гарнаас минь урсах тод улаан цуснаас авхуулаад

шунахайрсан зургаан вампирын чичрэх нүдрүү харлаа.

2. Оёонууд

Энэ үед Карлаил л тайван байж чадсан юм. Түргэний өрөөн дөх хэдэн зуун жилийн

туршлага түүний хоолойны өнгөнд мэдэгдэж байлаа.

“Эммэтт, Роз хоёр Жасперийг гаргаад аль.”

Инээмсэглэл нь алга болсон Эммэтт толгойгоо дохив. “Жаспер, гаръя.”

Жаспер тайвшрах хаа ч болоогүй харцтай, ахынхаа гарнаас суллагдахыг оролдон бараг

л түүнийг хазахыг оролдож байлаа.

Миний хажууд ирэн суусан Эдвардийн царай цааснаас ч цагаан болсон харагдав.

Түүний шүдний завсраар аяархан архирах чимээ сонсдоно. Тэр амьсгалахгүй байгаа нь

илт байлаа.

Розалигийн үзэсгэлэнтэй царай нь гэнэт бардам болон хувирч тэрээр Жасперийн

шүднээс зайгаа барин Эммэттд туслан Жасперийг гарган алхав.

Эзмэгийн зүрхэн хэлбэртэй царай маш их ичсэн харагдав. “Намайг үнэхээр

уучилаарай, Белла,” тэр бусдыг даган гарах замдаа орлин хэлсэн юм.

“Намайг нэвтрүүл, Эдвард,” Карлаил удирдав.

Бүтэн нэг секунд өнгөрсний дараа Эдвард толгойгоо дохин суултаасаа босов.

Карлаил миний хажууд явган суун гарыг минь шинжиж эхлэлээ. Би царайн дээрх

цочирдлоо удирдахыг оролдон суув.

“Энийг хэрэглэ, Карлаил,” Алис түүнд алчуур сунганггаа хэлэв.

Тэр толгойгоо сэгсрэн татгалзлаа. “Шарханд нь дэндүү их шил орсон байна.” Тэр

ширээний бүтээлгэ рүү гараа сунган нарийхан урж аваад миний тохойны дээхэн ороон

өгөв. Өөрийн минь цусны үнэр надад нөлөөгөө үзүүлж чих минь дүнгэнэж эхлэж

байлаа.

“Белла,” Карлаил аяар хэлэв. “Чи эмнэлэг явах уу, эндээ янзалчих юм уу?”

“Эндээ,” би буцаан шивнэлээ. Хэрэв тэр намайг эмнэлэг дээр аваачвал энэ хэргийг

Чарлигаас нуух ямар ч арга үгүй болно.

“Би цүнхийг чинь аваар ирье,” Алис хэллээ.

“Беллаг гал тогооны ширээн дээр аваачъя,” Карлаил Эдвардад хандан хэлэв.

Карлаилийг миний гаран дээрх шархан дээр бага зэрэг даралт өгөн барьж байх зуур

Эдвард намайг тэврэн гал тогоо руу орууллаа.

“Яаж байна, Белла?” Карлаил асуулаа.

“Би зүгээрээ.” Хоолой минь чичрээгүй нь яамай даа.

Эдвардийн царай нь чулуу шиг хөшсөн харагдана.

Алис гэнэт гарч ирэхэд Карлаилийн хар цүнх аль хэдийн ширээн дээр тавигдсан

харагдлаа. Эдвард намайг зөөлхнөөр сандал дээр суулган Карлаил өөртөө сандал татан

суув. Тэр шууд л ажилдаа орсон юм.

Эдвард амьсгаагаа барьсан хэвээр намайг манан зогсож байлаа.

“Эдвард, чи явж болно оо,” би санаа алдан түүнд хэлэв.

“Би тэвчиж чадна аа,” тэр зөрөн хэлсэн ч тэрээр эрүүгээ байдгаар нь чангалан

цангаагаа удирдахыг оролдож байсан юм. Бусдаасаа ч илүү түүнд нөлөөлж байсан

миний цусны үнэр түүний нүдийг харлан шатахад хүргэж байлаа.

“Чи баатар болох гээд хэрэггүй ээ,” би хэллээ. “Карлаил чамгүйгээр намайг боогоод

янзалчихна. Чи гарж цэвэр агаар амьсгалсан нь дээр.”

Миний гар Карлаилийн хийж байгаа юманд хорсон өвдөхөд би навтасхийлээ.

“Би явахгүй ээ,” тэр мөн л дахин зөрөв.

“Ийм мазохист байгаад хэрэг байна уу?” би бувтналаа.

Карлаил үг дуугүй суусангүй. “Эдвард, чи Жасперийг хэт хол явахаас нь өмнө

зогсоосон нь дээр байх. Тэр өөртөө уурласан нь мэдээж. Чамаас өөр хүний үгэнд

орохгүй л болов уу.”

“Тийм шүү,” би түүнтэй санаа нийллээ. “Явж Жасперийг ол.”

Бид хоёрыг нийлэн түүнийг хөөхөд Эдвардийн нүд нь нарийссан ч тэр үг дуугүй

толгойгоо дохин арын хаалгаар гүйн гарав. Намайг хуруугаа зүссэнээс хойш түүнийг

ширхэг амьсгаа аваагүй гэдэгт би итгэлтэй байлаа.

Миний гар хуруунаасаа авхуулан мэдрэмжээ алдаж эхлэж байлаа. Хатган өвдөхийг нь

болиулсан ч энэ нь надад миний зүсэлтийг сануулсан юм. Би Карлаилийн гарынх нь

хийж байгаа юманд анхаарлаа төвлөрүүлэхгүйн тулд түүний царай луу харан суув. Тэр

миний гарыг янзлан суух зуур түүний шаргал үс нь гал тогооны гэрэлд гялтганан

харагдана. Цусны үнэрээс болж гэдэс маань эвгүй болж байсан ч би энэ удаад ухаан

санаагаа алдахаас татагалзаж байлаа. Нялх хүүхэд шиг өвдвөл хэнд ч хэрэггүй.

Удалгүй Алисийн бууж өгөн өрөөнөөс гүйн гарах харагдлаа. Тэрээр над руу уучилалт

хүссэн харцаар харан бага зэрэг инээмсэглээд гал тогооны хаалгаар алга болсон юм.

“Ингээд л бүгд гарчихлаа,” би санаа алдан хэллээ. “Би ч өрөөг яаж хоослохоо сайн

мэддэг бололтой.”

“Чиний буруу биш ээ,” Карлаил инээд алдан хэлэв. “Хэнд ч тохиолдож болох хэрэг

шүү дээ.”

“Болно л доо,” би давтав. “Гэхдээ ихэвчлэн надад л болдог юм.”

Тэр дахин инээд алдлаа.

Түүний гайхалтайгаар тайван байх чадвар нь бусдын гаргасан үйлдлүүдтэй

харьцуулашгүй тэс өөр байсан юм. Түүний царайн дээр ганц ч эвгүйрхсний баталгаа

харагдсангүй. Тэрээр хурдан бөгөөд эвлэгхэн хөдөлгөөнөөр ажлаа хийж байлаа.

Өрөөнд бид хоёрын амьсгалах чимээнээс өөр зөвхөн миний шархан дахь шилний унах

чимээ сонсдож байв. Плинк, плинк, плинк...

“Та яаж ингэж чаддаг юм бэ?” би шаардав. “Алис, Эзмэ хоёр хүртэл...” би дуусгаж

чадалгүй толгойгоо сэгсрэн суув. Бусад нь ч гэсэн Карлаилийн адил хүний цусаар

хооллохоо больсон ч Карлаил л ганцаараа хүний цусны үнэрийг тэсвэрлэж гарч чаддаг

байлаа. Энэ бүхэн түүний харуулж байгаагаас илүү хэцүү гэдэг илт байсан юм.

“Олон жилийн дадлага туршлага,” тэр надад хэллээ. “Би бодоо бараг үнэрийг нь ч

анзаардаггүй.”

“Хэрвээ та эмнэлгээс удаан хугацаагаар амралт аваад буцаад очвол илүү хэцүү байх

болов уу? Юу гэж бодож байна?”

“Магадгүй л юм.” Тэр мөрөө хавчсан ч гар нь хийж байгаа юмаа үргэлжлүүлсээр байв.

“Гэвч би хэзээ ч амралт авах талаар бодож байгаагүй юм байна.” Тэр над руу

гайхалтайгаар инээмсэглэлээ. “Хийдэг ажилдаа дэндүү дуртай гэх үү дээ.”

Плинк, плинк, плинк. Миний шарханд ийм их шил байгаад би өөрөө ч гайхширч байсан

юм. Би хэмжээг шалгахын тулд бөөгнөрч буй шил рүү харахыг хүсэж байсан ч харвал

бөөлжиж магадгүй гэдгээ сайн мэдэж байлаа.

“Та яг юунд нь дуртай юм бэ?” би гайхан асуув. Надад энэ бүхэн их сонин санагдаж

байсан юм. Одоо байгаа энэ зэрэгтээ хүрэхийн тулд түүний туулан гарсан тэр их

зовлон зүдгүүр гээд л...Тэгээд ч би түүнийг яриулахыг хүсэж байлаа. Түүнтэй ярилцах

нь миний анхаарлыг цуснаас сарниулж байсан юм.

Түүний бараан нүд нь тайван мөн бодлогоширсон харагдав. “Хмм. Юунд нь дуртай вэ

гэвэл...миний илүү чадварууд байгаагүй бол үхэх байсан хүнийг аврахад их гоё

санагддаг. Миний хийж чаддаг зүйлүүдээс болж зарим хүмүүс сайхан амьдарч байгааг

мэдэх сайхан санагддаг гэх үү дээ. Миний үнэртэх чадвар хүртэл заримдаа хүмүүсийг

оношлоход их тус болдог шүү,” тэр хагас инээмсэглэн хэллээ.

Тэр миний шарханд дахин шил хайж эхлэхэд би түүний хэлснийг эргэцүүлж эхлэв.

Дараа нь тэр цүнхээ уудлан өөр багаж хайж эхлэхэд би толгойндоо зүү, утас

төсөөлөхгүй байхыг оролдлоо.

“Та өөрийнхөө буруугүй юманд гэмээ цайруулах гэж их хичээдэг юм шиг ээ,” би

гарныхаа арьсанд нэгэн чангаах шинэ мэдрэмж мэдргэдэж эхлэхэд хэлэв. “Юу гэхгээд

байна вэ гэвэл та энэ бүхнийг хүсээгүй шүү дээ. Та ийм амьдрал сонгоогүй учир таны

ингэж сайн байхын төлөө хичээх шударга биш юм шиг санагдаж байна.”

“Би яг ч гэмээ цайруулахыг оролдож байгаа гэж хэлж болохгүй,” тэр бага зэрэг зөрөн

хэллээ. “Амьдралд тохиолддог бусад зүйлстэй л адил би өөрт өгөгдсөн зүйлтэйгээ

эвлэрэх хэрэг гарсан.”

“Та их амархан сонсогдуулах юм аа.”

Тэр миний гарыг дахин нэг харав. “Болчихлоо,” гэж тэр хэлэнгээ илүү гарсан утсыг

хайчлан авлаа. Дараа нь тэр сиропны өнгөтэй шингэнд дүрсэн хөвөнгөөр миний

шархыг арчиж өгөв. Сиропны үнэр ч мөн адил толгой сонин болгож байлаа.

“Анхандаа, гэхдээ,” би түүнийг миний гаран дээр лент наан өгөх зуур үргэлжлүүлээ.

“Та яагаад мэдээжийн замаас өөр замыг сонгосон юм бэ?”

Тэр бага зэрэг инээмсэглэлээ. “Чамд Эдвард хэлээгүй юм уу?”

“Хэлсэн. Гэхдээ би танийг тэр үед юу бодож байсныг мэдмээр байна....”

Түүний царай нь гэнэт нухацтай болон тэрээр бодвол надтай адил юмны талаар бодож

байсан байх. Би өөрийгөө хувирсныхаа дараа юу гэж бодохоо төсөөлөх гэж оролдож

байсан юм.

“Чи манай эцгийг номлогч байсныг мэднэ, тийм үү?” тэр ширээг цэвэрлэн бүгдийг

нойтон алчуураар дахин дахин арчингаа хэллээ. Спиртний үнэр миний толгойг бага

зэрэг эдгээж өгсөн юм. “Түүний ертөнцийн талаарх хатуу үзэл бодолд би хувирахаасаа

ч өмнө эргэлзэж эхлэсэн байсан юм.” Карлаил бүх шил болон нойтон даавуунуудаа

тусад нь нэг кристал саван хийж тавив. Би түүнийг шүдэнз гарган ирж зурахад хүртэл

юу хийгээд байгааг нь ойлгохгүй байлаа. Дараа нь тэр шүдэнзийг спирттэй даавуунууд

дээр шидэн хийхэд гэнэт бүрэлзэн ассан гал намайг цочроож орхисон юм.

“Уучилаарай,” тэр гуйн хэлэв. “Ингээд болчих байх...Тэгэхээр би эцгийнхээ шүтлэгт

итгэдэггүй байсан гэх үү дээ. Гэвч төрснөөсөө хойших бараг дөрвөн зуугаад жилдээ би

хэзээ ч Бурханг байдаг эсэх талаар эргэлзэж байгаагүй. Толинд буух өөрийн минь төрх

хүртэл.”

Би гэнэтийн сэдвийн өөрчлөлтөнд цочирдсоноо нуухын тулд гарныхаа боолтыг ажиж

буй мэт жүжиглэлээ. Би түүний өгөх шалтгаанууд дунд шашин шүтлэг байна гэж хэзээ

ч бодоогүй юм. Миний өөрийн амьдрал нилэнхүүдээ шашин шүтлэгээс холуур байдаг.

Чарли эцэг эхээсээ болж өөрийгөө Лүтеран хэмээн бодох дуртай ч тэрээр бүтэнсайн

өдөр голын хажууд загасчилж шүтдэг. Реней заримдаа сүмд очиж туршдаг ч түүний

бусад сонирхлууд болох теннис, баримал, ёога, Франц хэл зэрэгтэй адилхан тэр уйдан

хаядаг юм.

“Цус сорогчийн ийнхүү хэлж байгаа их сонин сонсогдож байгаа байх.” Би тэдний энэ

үгийг хэт энгийнээр хэлэх болгонд цочирддогийг мэдэн тэр инээмсэглэлээ. “Гэвч би

бидний амьдралд хүртэл утга учир байгаа гэж итгэх дуртай. Мэдээж хэт мөрөөдсөн

хэрэг болох л байх,” тэр үргэлжлүүлэв. “Бид хэдийнээ энэ амьдралд хараагдсан ч би

сайн үйл хийхийг оролдсондоо ядаж жоохон ч гэсэн магтаал сонсох болов уу гэж

найддаг юм.”

“Наадах чинь хэт мөрөөдсөн сонсогдохгүй л байна,” би бувтналаа. Би Карлаилийн

түүхийг сонсоод түүнийг гайхшран бишрэхгүй хүн юм уу Бурхан байна гэдэгт

итгэхгүй байв. Харин миний хувьд бол диваажин гэдэг заавал Эдвардийг хамруулсан

байх ёстой. “Бусад нь ч гэсэн надтай санал нийлнэ гэж бодож байна.”

“Үнэнийг хэлэхэд, чи надтай санаа нийлсэн анхных нь шүү.”

“Тэд нар таньд итгэдэггүй гэж үү?” би нэг хүний талаар тусгайлан бодонгоо асуулаа.

Карлаил бас л миний бодож байгаа юмыг тааж орхив. “Эдвард надтай зарим тал дээр л

санаа нийлдэг. Бурхан, диваажин гэж байдаг...бас там ч гэж байдаг. Гэвч тэр бидний

төрөлд дараах амьдрал байдаг гэдэгт итгэдэггүй.” Карлаилийн аяархнаар хэлэн гадаах

харанхуй руу ширтэн зогсов. “Юу гэхээр, тэр биднийг зүрх сэтгэлээ алдсан гэж

боддог.”

Би гэнэт Эдвардийн өнөөдөр надад хэлсэн үгийн талаар бодож эхлэлээ: үхэхийг

хүсээгүй бол – үхдэг ч юм уу үгүй ч юм уу. Миний толгойнд яг л гэрэл асаж буй мэт

болов.

“Наадах чинь асуудал байх нь,” би таамаглав. “Түүний намайг хувиргахгүй гээд байгаа

шалтгаан.”

Карлаил аяархнаар ярьж эхлэлээ. “Би өөрийнхөө...хүү рүү харан, түүний хүч, түүний

сайхан сэтгэл, түүнээс цацрах гэрлийг харан улам ч их найдлага төрдөг. Яаж Эдвард

шиг хүнд дараагийн амьдрал гэж байхгүй байх юм бэ?”

Би санаа нийлэн нухацтайгаар толгойгоо дохилоо.

“Гэвч хэрвээ чи түүнтэй адил бодолтой байсан бол...” Тэр над руу чухал харав. “Чи

хэрэв түүнтэй санал нийлж байсан бол...чи түүний зүрх сэтгэлийг нь булааж чадна гэж

үү?”

Түүний ийнхүү асуусан нь намайг хэлэх үггүй болгон орхисон юм. Хэрвээ тэр надаас

Эдвардийн төлөө сэтгэл зүрхээ өгч чадах уу гэж хэлсэн бол миний хариулт мэдээж

байх байсан. Харин би Эдвардийн зүрх сэтгэлийг булааж чадна гэж үү? Би уруулаа

чангалан суув. Шударга биш юм.

“Одоо ойлгосон уу?”

Би зөрүүдлэн толгойгоо сэгсэрлээ.

Карлаил санаа алдав.

“Миний сонголт ш дээ,” би бууж өгөлгүй зөрлөө.

“Түүнийх ч бас мөн.” Тэр намайг үг хэлэх гэж байгааг харан зогсоохоор нэг гараа

өргөв. “Тэр чамд тийм юм хийх хариуцлагыг үүрэх болно шүү дээ.”

“Тэр ганцаараа чаддаг нь биш ш дээ.” Би Карлаил руу харав.

Тэр уур амьсгалыг хөнгөлөн инээд алдлаа. “Үгүй шүү! Чи наадхаа түүнтэй л шийдэх

болж дээ.” Гэвч тэр гэнэт санаа алдав. “Энэ миний эргэлздэг зүйлүүдийн нэг. Би

заримдаа өөрийнхөө хийж чадах бүгдийг хийсэн гэж бодох дуртай ч заримдаа би

тэднийг энэ амьдралд хүчээр авчирчихсан юм шиг санагддаг юм. Ийм амьдралд

тэднийг хараах зөв байсан уу? Би хэзээ ч шийдэж чадахгүй.”

Би үг дуугаралгүй хэрвээ Карлаил ганцаардлаасаа болж Эдвардийг хувиргаагүй байсан

бол хэмээн бодон...шууд л дотор зарсхийв.

“Эдвардийн эх миний шийдвэрийг гаргаж өгсөн юм.” Карлаилийн хоолой бараг л

шивнээ мэт аяар байлаа. Тэр харлан харагдах цонхоор ширтэн зогсов.

“Түүний эх ий?” Би Эдвардаас түүний эцэг эхийн талаар асуух болгонд тэр тэднийг их

дээр үед нас барсан тул сайн санахгүй байгаа хэмээн хэлдэг байсан. Карлаил тэдэнтэй

удаан харьцаагүй ч мэдээж түүний ой санамж маш хурц байх нь ойлгомжтой.

“Тийм ээ. Түүний нэр нь Элизабет байсан. Элизабет Мейсин. Түүний эцэг болох том

Эдвард эмнэлэгт ирээд дахиж сэрээгүй. Тэр инфлүензагийн эхний дайралтанд

өртөгдөж нас барсан юм. Гэвч Элизабет бол бараг төгсгөл хүртэл сэрүүн байсан.

Эдвард түүнтэй маш адилхан – түүний үс нь бас яг адил бронз туяатай байснаас гадна

тэдний нүд яг адил өнгийн ногоон байж билээ.”

“Түүний нүд нь ногоон байсан хэрэг үү?” би төсөөлөхийг оролдон асуулаа.

“Тийм ээ...” Карлаилийн харц нь зуун жилийн өмнөх тэр мөчид очсон харагдав.

“Элизабет хүүгийнхээ төлөө ихэд санаа зовдог байсан. Тэр өөрийгөө өвтгөн байж

хүүгээ асарч эмчилдэг байсан. Би Эдвардийг түрүүлж явна гэж бодож байсан юм. Гэвч

эцэст нь түүний эх маш түргэн муудсан. Дөнгөж нар жаргаад байсан тул би бусад эмч

нарыг гэрт нь хариулахын тулд эмнэлэг дээр ирээд байсан юм. Тэр үед жүжиглэх их

хэцүү байдаг байж билээ – хийх юм зөндөө байснаас гадна надад амрах ямар ч

шаардлага байгаагүй. Би гэрлүүгээ харин харанхуйд нуугдаж, унтаж буй мэт жүжиглэх

хичнээн их дургүй байсан гээч.

“Би хамгийн түрүүнд Элизабет тэр хоёр дээр очсон. Дотноссон байсан гэх үү дээ – энэ

нь цус сорогчдын хувьд бол маш буруу юм гэдгийг чи ойлгох хэрэгтэй. Би түүнийг

гэнэт муудсныг шууд олж харсан юм. Тэрээр айхтар халуурч байснаас гадна бие нь

өвчнийг сөрөх чадвагүй болсон байсан.

“Гэвч тэр орноосоо над руу дээш муухай харан хэвтэхдээ тийм ч хэврэг харагдаагүй

шүү.

“‘Түүнийг авар,’ тэр надад сөөнгө хоолойгоор удирдан хэлсэн юм.

“‘Би чадах бүхнээ хийх болно оо,’ би түүний гарыг барин хэлсэн. Тэр хэт халуурч

байсан тул миний гарыг хичнээн хүйтэн байсныг мэдрээ ч үгүй байх. Түүнд бүх юм

хүйтэн санагдсан байлгүй.

“‘Заавал шүү,’ тэр миний гарнаас ер бусын хүчтэйгээр чангайн хэлсэн юм. Түүний нүд

нь хатуу, яг л емералд чулуу шиг. ‘Чи өөрийнхөө хийж чадах бүхнээ хийх хэрэгтэй.

Бусдын хийж чаддаггүй юмыг чи хийж хүүг минь аврах хэрэгтэй.’

“Түүний тэгж хэлсэн нь намайг айлгаж орхисон юм. Түүнийг над руу тэрхүү хурц

нүдээрээ харахад би тэр мөчид түүнийг миний нууцыг олж мэдсэн гэдэгт бүрэн итгэж

байсан. Тэр үед түүний бие нь бүр их муудан тэр ахиж сэрээгүй юм. Тэр надад хүсэлт

гаргасныхаа дараах цагийн дотор өөд болсон.

“Би арваад жил өөртөө хамтрагч бүтээх талаар бодож байсан. Миний жинхэнэ төрхийг

мэдэх ганц л амьтан. Гэвч би өөрийгөө ятгаж чадаагүй байсан юм. Надад хийсэнтэй

адил би өөр хүнд тийм юм хийхийг хүсэхгүй байсан.

“Эдвард тэр орон дээр үхэхийн даваан дээр хэвтсээр...Түүнд дахин хэдхэн цаг дутуу

байсан нь илт байсан юм. Түүний хажууд хэвтэж байсан эх нь өөд болсон хэдий ч бас

амар амгалан харагдаагүй.”

Карлаил зуун жил өнгөрсөн ч мартагдаагүй тэр мөчийг бодон зогсож байлаа. Түүнийг

ярих зуур, надад ч бас тэр эмнэлгийн үхэлтэй уур амьсгал, шаналал гээд л тэр бүхэн

мэдрэгдэж эхлэв. Эдвардийн халууран үхэлтэй хором тутам ойртох...миний дотор

арзайгаад явчихав.

“Элизабетийн хэлсэн үг миний толгойн дотор цуурайтаж байсан юм. Тэр намайг юу

хийж чаддагийг яаж мэдсэн юм болоо? Хэн нэгэн үнэхээр хүүгийнхээ төлөө тийм юм

хүснэ гэж үү?

“Би Эдвард луу хараад түүний бүх өвчин зовлонгийн цаанаас түүний үзэсгэлэнг олж

харсан юм. Түүний царайг хараад л шууд сайхан, ариун сэтгэлийг нь тааж болохоор.

Би өөрийн хүүгээ л тийм царайтай байлгахыг хүсэх байсан байх.

“Би тэр үед гэнэтийн шийдвэр гаргасан юм. Би эхлээд түүний эхийг моорг рүү түрэн

авч явж ирчихээд дараа нь түүнийг авч явсан. Хэн ч түүнийг амьсгалж байгааг

анзаараагүй. Өвчтөн болгоныг анхаарах завтай эмч байгаагүй юм. Би түүнийг арын

хаалгаар аван гарч байшингуудын дээврүүдээр өргөн гэртээ аваачсан юм.

“Би яг юу хийх ёстойгоо мэдэхгүй байсан учир би өөрт үлдсэн соривнуудаа түүний

биен дээр гаргахыг хичээсэн юм. Би дараа нь ингэсэндээ харамссан шүү. Хэрэгтэйгээс

илүү их хазсан байсан байна лээ.

“Гэвч би хэзээ ч түүнийг хувиргасандаа харамсаагүй.” Тэр одоо цагт иргэн ирээд

толгойгоо сэгсрэн над руу инээмсэглэлээ. “Би чамайг гэрт чинь хүргэсэн нь дээр байх.”

“Би хүргээд өгчихье,” Эдвард гэнэт хэлэв. Тэр харанхуй зочны өрөөнөөс алхан ирж

байлаа. Түүний царайг уншихын аргагүй байсан ч тэр нэг юм нуух гэж оролдож байгаа

нь илт байсан юм. Миний дотор гэнэт эвгүйрхэж эхлэлээ.

“Карлаил намайг аваад явчихна аа,” би хэлэв. Би доошоо хуучин цэнхэр өнгөтэй

байсан цус болсон даавуун цамц руугаа харав. Миний баруун мөр ягаан өнгөөр

бүрхэгдсэн харагдана.

“Би зүгээр ээ.” Эдвардийн хоолойны өнгөнд ямар ч сэтгэл хөдлөл мэдрэгдсэнгүй. “Чи

угаасаа хувцсаа солих хэрэгтэй байх. Чарли чамайг ийм байдалтай харвал харваж

магадгүй шүү. Би Алисд хувцас аваад ир гээд хэлчихье.” Тэр дахин гал тогооноос гарч

одов.

Би Карлаил руу санаа зовон харлаа. “Тэр их ууртай байгаа бололтой.”

“Тийм байна,” Карлаил санал нийлэв. “Өнөөдрийн болсон явдал бол яг түүний хамгийн

их айдаг зүйлсийн нэг. Бид нарын юу гэдгээс болж чи аюулд өртөх.”

“Түүний буруу биш ш дээ.”

“Чинийх ч бас биш.”

Би түүний гайхалтай, ухаан суусан харцнаас бултлаа. Би энэнтэй санаа нийлж

чадахгүй.

Карлаил надад гараа өгөн намайг татан босголоо. Би түүнийг зочны өрөө рүү даган

алхав. Эзмэ ирчихсэн миний унасан хэсгийг хлорминоор арчиж байсан юм.

“Эзмэ, би хийчихье.” Миний нүүр улайх өөрт минь мэдрэгдлээ.

“Би аль хэдийн дуусчихлаа.” Тэр над руу инээмсэглэн харав. “Бие чинь яаж байна?”

“Би зүгээр ээ,” би түүнд хэлэв. “Карлаил миний мэдэх бүх эмч нараас хамгийн хурдан

оёо тавьдаг нь байлаа.”

Тэд хоёулаа хэсэг инээв.

Алис, Эдвард хоёр арын хаалгаар дахин орж ирлээ. Алис над дээр яаран ирж, харин

Эдвард хүйтэн царайлан хойно үлдэв.

“Явъя,” Алис надад хандан хэллээ. “Би чамд аймшгийн кинон дээр гардаггүй хувцас

олж өгье.”

Тэр миний өмсөж байсан цамцтай төстэй цамц Эзмэгийн хувцаснуудаас олж өглөө. Би

Чарлиг анзаарахгүй гэдэгт итгэлтэй байсан юм. Цамцаа солиод үзэхэд миний гарны

цагаан боолт тийм ч сүртэй харагдахаа болив. Чарли намайг боолттой байхыг хараад

хэзээ ч гайхдаггүй.

“Алис,” би бид хоёрыг хаалгаар гарах зуур шивнэлээ.

“За?” тэр ч мөн адил аяар хоолойгоор хариулан над руу гайхсан шинжтэй харав.

“Тэр дажгүй юу?” Би шивнэх хэрэгтэй эсэхээ бодлоо. Бид хоёр дээд давхарт байсан ч

гэсэн магадгүй тэр бид хоёрыг сонсож байгаа ч юм бил үү.

Түүний нүүр нь хөшлөө. “Сайн мэдэхгүй юм.”

“Жаспер яаж байна?”

Тэр санаа алдав. “Тэр өөртөө их уурласан байгаа. Түүний хувьд энэ бүхэн маш хэцүү

байгаа бас тэр өөрийгөө сул дорой гэж харагдуулах дургүй.”

“Түүний буруу биш ээ. Чи түүнд намайг уурлаагүй гээд дамжуулж өгнө биз?”

“Мэдээж.”

Эдвард намайг үүдний дэргэд хүлээн зогсож байлаа. Намайг буун очиход тэр үг дуугүй

хаалгыг онгойлгон барив.

“Юмаа мартваа!” намайг Эдвард луу болгоомжлон алхах зуур Алис хойноос орлив. Тэр

хоёр хайрцагтай бэлэг болон төгөлдөр хуур доор орсон байсан миний камерийг надад

авчран өглөө. “Онгойлгож үзчихээд дараа нь баярлалаа гэж хэлээрэй.”

Эзмэ Карлаил хоёр хоёулаа аяархнаар салах ёс гүйцэтгэв. Би тэднийг надтай адил

сонин авирлаж байсан хүү рүүгээ олон дахин шагайхыг анзаарлаа.

Гадаа гарах сайхан байлаа. Эдвард миний хажууд үг дуугүй даган надад машиныхаа

урд талын хаалгыг онгойлгож өгөхөд би ч үг дуугүй сууж орхив.

Шинээр нэмэгдсэн радио дээр маш том улаан бантик зүүсэн байсныг нь би татан авч

газар шидлээ. Эдвард суудал дээрээ суухад би өнөөх бантикыг хөлөөрөө суудалныхаа

бүр доогуур өшиглөв.

Тэр радио руу ч харалгүй, над руу ч харалгүй машинаа асаалаа. Бид хоёрын хэн нь ч

радиогоо асаахыг оролдоогүй бөгөөд анир чимээгүй байдал улам эвгүй болж эхлэв. Тэр

харанхуй замаар хэт хурдан давхиж байлаа.

Түүний үг дуугүй байдал намайг галзууруулах шахаж байсан юм.

“Ямар нэгэн юм хэлээч,” би эцэст нь түүнээс гуйв.

“Чи намайг юу хэлүүлмээр байна?” тэр хөндий хоолойгоор хариуллаа.

Би түүний хоолойны өнгөнд навтасхийв. “Намайг уучилсан гээд хэлчих.”

Энэ нь түүний царайг амьлуулсан юм – бүр уурлуулж орхисон юм. “Чамайг өршөөх

ий? Юу хийсэн гэж?”

“Хэрвээ би болгоомжтой байсан бол ийм юм болохгүй байх байсан ш дээ.”

“Белла, чи өөрийгөө цаасанд урсан – ингэлээ гээд үхэх ял авах албагүй ш дээ.”

“Тэгсэн ч гэсэн миний буруу.”

Миний энэ үг түүнийг бүр их уурлуулж орхив. Түүний амнаас үгс урсаж эхлэлээ.

“Чиний буруу гэсэн үү? Белла, чи өөрийгөө Маик Нютонгийн гэрт Анжела, Жэсс

хоёрын дэргэд зүссэн бол, болж болох хамгийн муу зүйл юу байх байсан гэж?

Магадгүй тэд чамд лент олж өгч чадахгүй байх байсан. Хэрвээ чи өөрөө шилэн

тавагнууд дээр унасан бол юу болох байсан гэж? Түргэний өрөө лүү явж байхдаа

машиныхаа суудлыг л цус болгох байсан байх. Чамайг оёогоо хийлгэж байх зуур Маик

Нютон чиний гарыг бариад л сууж байх байсан. Мөн тэнд байх зуураа чамайг алчихгүй

юмсан гэж лав бодохгүй байх байсан. Битгий энэ бүхнийг өөрийнхөө буруу болгох

гээд бай. Тэгээд байвал би өөртөө л илүү уурлах болно.”

“Хүүе ээ, Маик Нютон яаж байгаад энэ ярианд ороод ирэв,” би түүнээс шаардлаа.

“Маик Нютон яагаад гэнэт ороод ирэвээ гэвэл Маик Нютон надаас илүү чамтай

зохицно. Ядаж л чамд аюул тулгаруулахгүй байх,” тэр архиран хэлэв.

“Би Маик Нютонтэй байснаас үхсэн нь дээр,” би зөрлөө. “Би чамаас өөр хүнтэй

баймааргүй байна.”

“Битгий сонин юм яриад бай, гуйя.”

“Тэгвэл чи ч гэсэн битгий сонин юм яриад бай.”

Тэр үг дуугүй цонхоор муухай харан суув.

Би энэ үдшийн уур амьсгалийг аврах юм хэлэхийг оролдон суулаа. Бид хоёрыг

байшингийн урд ирэн зогсоход хүртэл би юм бодож олоогүй л байсан юм.

Тэр машинаа унтраасан ч рульнээсээ гараа салгасангүй.

“Чи өнөөдөр үлдэхгүй юм уу?” би асуулаа.

“Би гэртээ харьсан нь дээр байх.”

Түүнийг ганцаараа яван хаа нэгэн газар уйтгарлан суух миний хүсэж байсан сүүлийн

юм байсан юм.

“Миний төрсөн өдөр ш дээ,” би гуйв.

“Чи аль нэгийг нь сонгох хэрэгтэй – нэг бол чи хүмүүсийг чиний төрсөн өдрийг

мартахыг хүсэж байгаа, аль эсрэгийг нь хүсэж байгаа. Нэгийг нь л сонго.” Тэр

нухацтайгаар хэлсэн ч өмнөх шигээ ширүүн биш байсан тул би бага зэрэг сэтгэл амран

санаа алдлаа.

“За за. Би чамайг миний төрсөн өдөр гэдгийг битгий мартаасай гэж хүсэж байна. Дээр

уулзая.”

Би үсрэн буугаад бэлэгнүүд рүүгээ гараа сунгатал тэр хөмсгөө зангидлаа.

“Чи наадуулаа аваад хэрэггүй ээ.”

“Би авмаар байна ш дээ,” би автоматаар хариулав.

“Үгүй, чи хүсэхгүй байгаа. Карлаил, Эзмэ хоёр мөнгөөр худалдаж авсан ш дээ.”

“Би гайгүй ээ.” Би эв хавгүй гэхч нь бэлэгнүүдийг гэмтээгүй гарынхаа доогуур хийн

барив. Нэг секунд ч хүрэхгүй хугацаанд тэр миний хажууд зогсож байлаа.

“Би бариад явчихъя,” тэр надаас авангаа хэлэв. “Өрөөнд чинь уулзая.”

Би инээмсэглэлээ. “Баярлалаа.”

“Төрсөн өдрийн мэнд хүргэе,” тэр санаа алдан хэлж намайг түрхэн зуур үнсэхээр

тонгойв.

Би үнсэлтийг уртасгахыг хүсэн өлмий дээрээ зогстол тэр над руу өнөөх гайхалтай

муруй инээмсэглэлээрээ инээмсэглэн харанхуй руу алга боллоо.

Би урд хаалгаар оруутаа зурагтаар гарах тоглолтын дууг сонссон юм. Одоо хүртэл

дуусаагүй бололтой.

“Белл?” Чарли дуудав.

“Сайн уу, аав,” би булангаар тойрох зуураа хэлэв. Би гараа нуухын тулд биендээ наан

явахад тэр хэмжээний даралт хүртэл гарыг минь хорсогож байлаа. Мэдээ алдуулагчийн

үйлчилгээ гарч байгаа бололтой.

“Ямар байв даа?” Чарли буйдан дээр бүтэн биеэрээ хэвтэн үзэж байлаа. Түүний үснээс

үлдсэн хэдэн ширхэг нь нэг талдаа налчийсан харагдана.

“Алис арай л хэтрүүлсэн байна лээ. Цэцэг, бялуу, лаа, бэлэг гээд л...”

“Чамд юу өгч байна?”

“Машинд маань шинэ радио суулгаж өгсөн.” Мөн задлаагүй хэдэн бэлэг, би дотроо

бодов.

“Хөөх.”

“Харин тх,” би санаа нийллээ. “За за, унтлаа шүү.”

“Өглөө уулзая.”

Би түүн рүү гараа даллав. “Тэгье. Сайхан амраарай.”

“Гар чинь яачихаа вэ?”

Би улайн өөрийгөө дотроо хараан зүхлээ. “Би тээглээд уначихсан юм аа. Зүгээр

зүгээр.”

“Белла минь дээ,” тэр толгойгоо сэгсрэн санаа алдав.

“Сайхан амраарай, аав.”

Би угаалгын өрөө лүү яаран очиж саяхан шинээр авсан унтлаганы хувцсаа олон

өмслөө. Хосолсон майк, даавуун өмд хоёрыг би иймэрхүү өдрүүдэд зориулан авсан

байсан юм. Хуучин нүхтэй биеийн тамирын өмдөө сольсон нь яамай даа. Өмсөх зуур

өмд маань оёоноос минь бага зэрэг татахад би зовиурласандаа навтасхийлээ. Дараа нь

би нүүрээ нэг гараараа угааж, шүдэээ угаачихаад өрөө рүүгээ гүйв.

Тэр миний орны голд суун нэг бэлгийг маань хуруугаараа оролдож байлаа.

“Сайн уу,” тэр хэлэв. Түүний уйтгарлаж байгаа нь илт байсан юм.

Би ор луугаа очин бэлгүүдээ холдуулаад түүний өвөр дээр нь суув.

“Сайн уу.” Би түүний чулуун цээжийг улам ихээр налан суулаа. “Одоо бэлгүүдээ

онгойлгож болох уу?”

“Яагаад гэнэт ингэж аашлах болов?” тэр гайхав.

“Сониуч зан хөдлөөд л.”

Би Карлаил Эзмэ хоёрын өгсөн бэлэг болох урт улааныг нь сонгон авлаа.

“Би,” тэр санал болгов. Тэр бэлгийг миний гарнаас аван нэг хурдан хөдөлгөөнөөр

задлаж орхив. Дараа нь тэр надад цагаан дөрвөлжин хайрцгыг буцаан өглөө.

“Би тагийг нь өөрөө авж чадна гэдэгт итгэлтэй байна уу?” би түүнээс ёжлон асуухад

тэр сонсоогүй царайлав.

Саван дотор дээрээ маш их бичигтэй зузаан цаас байв. Надад юу гэдгийг нь таахад

хэдэн хором хэрэг болсон юм.

“Хоёулаа Жэйксонвилл руу явж байгаа юм уу?” Би Эдвард бид хоёрт зориулсан

онгоцны тасалбарыг харан гэнэт баясаж эхлэлээ.

“Тхх.”

“Ямар гоё юм бэ? Реней ч баярлана даа. Чи гэхдээ дургүйцахгүй биз? Нартай болохоор

өдөржин гэрт байх шаардлага гарах байх.”

“Зүгээрээ, би дургүйцахгүй,” тэр хэлэн хөмсгөө зангидлаа. “Чамайг бэлэг авчихаад

ингэж баярлана гэдгийг мэдэж байсан бол, энэ бэлгийг Карлаил Эзмэ хоёрын өмнө

чамаар онгойлгуулдаг байж. Чамайг ч дургүйцна гэж бодож байсан шүү.”

“Мэдээж хэт том бэлэг ч гэсэн чамтай хамт явах болохоор гоё байна.”

Тэр инээд алдлаа. “Би чиний бэлгийг мөнгөөр авдаг байж. Чамайг ийм зан авир гаргах

чадвартай гэж ёстой мэдсэнгүй.”

Би тасалбаруудыг хажуудаа тавин түүний бэлэг рүү гараа сунгалаа. Тэр дахин надаас

авч онгойлгож өгсөн юм.

Тэр надад өнгөгүй саванд хийсэн хар өнгийн СД өглөө.

“Юу юм?” би асуув.

Тэр юу ч хэлэлгүй СДг орны хажуудах СД тоглуулагчинд хийж товчлуурыг нь дарав.

Өрөөнд хөгжим дүүрч эхлэлээ.

Би гайхширсандаа болоод үг ч хэлж чадсангүй. Түүнийг намайг юм хэлэхийг хүлээж

байгааг мэдэж байсан ч юу ч хийж чадахгүй байлаа. Нүднээс нулимс унаж эхлэхэд би

нэг ханцуйгаараа арчиж орхив.

“Гар чинь өвдөж байна уу?” тэр санаа зовон асуув.

“Үгүй, гар өвдөөгүй. Үнэхээр гайхалтай, Эдвард. Чи надад энэнээс гоё бэлэг өгч

чадахгүй байх байсан байх. Итгэж ч чадахгүй байна.” Би үргэлжлүүлэн сонсохын тулд

амаа хамхилаа.

Тэр өөрийнхөө зохиосон аянуудаа СДнд хийсэн байсан юм. Хамгийн эхний ая түүний

надад зориулан бичсэн бүүвэйн ая байв.

“Би уул нь чамд тоглож өгье гэж бодоод төгөлдөр хуур авах гэж байснаа чамайг

дургүйцах байх гээд больчихсон.”

“Зөв юм хийж.”

“Гар нь яаж байна?”

“Зүгээр ээ.” Яг үнэндээ бол боолтны доогуур халж эхлэж байлаа. Надад мөс хэрэгтэй

байв. Би түүний гарыг ашиглаж болох байсан ч энэ нь намайг бариад өгөх байсан юм.

“Чамд Таиленол олоод өгье.”

“Надад юу ч хэрэггүй ээ,” би зөрөн хэлсэн ч тэр намайг өврөөсөө буулган хаалга руу

зүглэж эхлэлээ.

“Чарли байгаа ш дээ,” би түүний хойноос шивнэв. Чарли Эдвардийн энд бараг байнга

ирж хонодогийг одоо хүртэл мэдээгүй байгаа. Үнэнийг хэлэхэд тэр мэдвэл шууд

харваж магадгүй байх. Гэвч би түүнийг хуурч байгаадаа тэгэж ч их гэмшихгүй байсан

юм. Бид хоёр ямар болох болохгүй юм хийдэг биш. Эдвардийн бөөн дүрэмнүүд....

“Тэр намайг барихгүй ээ,” Эдвард амлан хаалгаар чимээгүй гарч одон...хаалга

хаагдахаас өмнө буцан орж ирэв. Тэр надад угаалгын өрөөн дэх шилэн стакан, мөн

савтай эмийг авчирсан байлаа.

Би дургүйцалгүй түүний өгсөн эмийг ууж орхив. Гар минь ч өвдөж эхлэж байлаа.

Миний бүүвэйн ая хойно аяархан сонсогдоно.

“Оройтчихлоо,” Эдвард хэлэн намайг нэг гараараа өргөн орон дээр хэвтүүлээд нөгөө

гараараа хөнжил татаж надад нөмрүүлэв. Дараа нь тэр миний хөнжлийг надад бэхлэн

доогуур чихээд өөрөө намайг дааруулахгүйн тулд хөнжил дээр гаран хэвтсэн юм. Тэр

намайг тэврэн хэвтэж байлаа.

Би түүний мөрийг налан баяр баясгалантайгаар санаа алдав.

“Дахиад баярлалаа,” би шивнэв.

“Зүгээр ээ.”

Эхний ая маань дуусаж шинэ ая эхлэхэд би Эзмэгийн дуртай аяыг танилаа. Бид хоёр

хэсэг чимээгүй хэвтэв.

“Чи юу бодож байна?” би шивнэлээ.

Тэр хариулах гэж бага зэрэг удав. “Би зөв буруун талаар бодож байлаа.”

Яагаад ч юм гэнэт эвгүй оргиод явчихав.

“Би өнөөдөр төрсөн өдрөө тэмдэглэнэ гэж шийдсэнийг санаж байна уу?” би түүнийг

саатуулахыг оролдож байгаа минь хэт илт биш байгаа гэж найдан асуулаа.

“Тийн,” тэр болгоомжлон хариулав.

“Тэгээд өнөөдөр миний төрсөн өдөр болохоор би чамд үнсүүлмээр байна.”

“Чи өнөөдөр их шуналтай байх чинь.”

“Тэр ч тийм шүү. Гэхдээ, гуйя, өөрийнхөө хүсээгүй юмыг битгий хийгээрэй, “ би

түүнийг ёжлон нэмлээ.

Тэр инээж байснаа гэнэт санаа алдлаа. “Би хүсэхгүй байгаа юмаа хийхгүй байхыг

бодно оо,” гэж тэр их сонин хоолойгоор хэлэн миний эрүүн доогуур нэг хуруугаа хийж

өөрийнхөө уруулыг минийхд хүргэлээ.

Энэ үнсэлт маань өмнөх үнсэлтүүдтэй л адилхан эхлэсэн юм – Эдвард намайг

өвтгөхгүйн тулд өөрийгөө чангалан харин миний зүрхний цохилт хурдассаар. Гэвч

гэнэт бүх юм өөрчлөгдсөн юм. Түүний уруул гэнэт яарч эхлэн тэрээр сул гараараа

миний үсийг барьж намайг улан ойртуулав. Миний ч мөн гар түүний үсэнд орооцолдон

би түүний хийлгэдэггүй юмнуудыг хийж байсан ч тэр намайг зогсоохыг оролдохгүй

байлаа. Эцэст нь түүний бие нь хөшин чулуу болоход би зогсож чадалгүй өөрийгөө

түүнд наан хэвтсэн юм.

Тэр намайг гараараа бага зэрэг түлхэн холдууллаа.

Би дэрэн дээрээ унаж, амьсгаагаа олохыг оролдов. Түүний саяны үнсэлт надад нэг

юмыг санагдуулж байсан ч би яг юу гэдгийг нь санахгүй байсан юм.

“Уучилаарай,” тэр мөн амьсгаадан хэлэв. “Сая арай л хэтрүүлчихлээ.”

“Би бол дургүйцахүй,” би хэллээ.

Тэр харанхуйд над руу ууртайгаар санаа алдлаа. “Унт даа, Белла.”

“Үгүй ээ, би ахиад үнсүүлмээр байна.”

“Чи миний өөрийгөө удирдах чадварыг их л сайн гэж бодоод байгаа юм шиг байна.”

“Алийг нь чи илүү хүсээд байгаа юм бэ? Миний цус уу, аль эсвэл бие үү?” би түүнээс

хариулт шаарлдлаа.

“Хоёулаа тэнцүү.” Тэр өөрийгөө зогсоож чадалгүй түр зуур инээмсэглэсэн ч

инээмсэглэл нь хурдан алга болсон юм. “Чи өөрийнхөө азыг хэт сориод хэрэггүй шүү.

Одоо унт.”

“За за,” би санаа нийлэн түүнд ойртон хэвтлээ. Өнөөдөр маш урт өдөр байсан тул би

өөрийгөө их ядарсныг мэдрэв. Энэ өдөр маш олон юм болон өнгөрсөн ч яагаад ч юм

сэтгэл минь амрахгүй байлаа. Маргааш өнөөдрөөс ч илүү муухай байх юм шиг. Гэвч би

өөрийгөө тэнэг юм бодож байгааг мэдэж байсан юм. Өнөөдрөөс илүү муухай өдөр

байна гэж үү? Би зүгээр л шоконд орсон байх.

Би түүнд мэдэгдүүлэхгүй байхыг оролдон боолттой гараа түүний мөрөнд наан барихад

түүний минь хүйтэн арьс шууд л өвчнийг нь багасгаж өгөв.

Би түүний үнсэлтийг надад юуг санагдуулж байсныг бараг хагас унтаа байдалтай

байхдаа санасан юм. Тэр намайг түрүү хавар Жэймсийг хөөхөөр явахдаа яг ийм

эрчимтэй үнссэн. Тэр үед бид хоёр хэзээ дахиж уулзах, мөн ер нь уулзах эсэхээ ч

мэдэхгүй байсан шүү дээ. Түүний үнсэлт яагаад ч юм яг тэр үнсэлт шиг шаналалтай

мэдрэгдсэн юм. Би аль хэдийн хар дарж эхлэсэн байсан тул бага зэрэг чичвэсхийн

нойрсож эхлэлээ.

3. Төгсгөл

Өглөө босоход миний бие хачин муухай оргиж байлаа. Олигтой амарч чадсангүй. Гар

шатчих гээд бас дээр нь толгой даагдахгүй болчиж. Эдвардын тайвширсан царай,

духан дээр минь ёс болгож үнсчээд цонхоор шунган одох нь намайг улам дордуулав.

Учир нь намайг нойрсох үеэр харж суухдаа ахиад өнөө зөв буруугийнхаа талаар бодсон

болов уу гэхээс цагийг ухаан мэдрэлгүй өнгөрөөчихсөндөө харамсч байв. Ингэж

түгшин бодох нь толгойд цутгах лугшилтын хэмнэл нэмэгдүүлэх шиг болов.

Эдвард сургууль дээр ердийнхөөрөө хүлээж байсан ч царай нь нэг л бишээ. Ямар нэг

юм харцныхаа гүнд нуугаад байсныг би тааж мэдэж чадаагүй ч намайг түгшээж байв.

Би өнгөрсөн шөнийг сөхөхийг хүссэнгүй, гэхдээ хэрэв зайлсхийвэл улам дордож мэдэх

байв.

Тэр миний машины хаалгыг нээж өглөө.

- Ямаршуу байна даа?

- Дажгүй ээ хэмээн худал хэлээд хаалга хаагдах чимээ толгойд цуурайтан сонсогдоход

дайвалзав.

Бид дуугүйхэн алхалж, тэр надтай зэрэгцэх гэж алхаагаа жижигсгэж байв. Надад асуух

маш их асуулт байсан ч ихэнх нь хүлээгдэх хэрэгтэй болов, учир нь Алис л хариулж

чадахаар: Жаспир өнөө өглөө хэр байв? Намайг явахад юу гэж ярив? Росали юу гэв?

Хамгийн чухал нь одоо түүний ер бусын бүрхэг зөн билэг ирээдүйг юу гэж харж байгаа

бол? Эдвардын бодлыг, яагаад уруу царайлсаныг тааварлаж байгаа болов уу? Дотроос

өөрийн эрхгүй үл мэдэг айдас төрөвч би айхаа мартсан юм биш байгаа?

Энэ өглөө цаг явж өгөхгүй. Тэвчээртэйгээр Алисыг хүлээв ч Эдвардтай хамт байхад

асууж зүрхлэхгүй л дээ. Тэр хүйтэн хөндий хэвээрээ л. Үе үе гар асууж би худал

хариулаад л. Алис ихэвчлэн үдийн цайн дээр бидэнтэй таарах бөгөөд надтай ижил

хойрголон холхих шаардлагагүй л дээ. Гэвч ширээ хоосон, амсаагүй хоол нь хөрч байв.

Эдвард өнөөдөр түүний эзгүйг дурдаж сануулсангүй. Би дотроо бодохдоо сая Коннэр

Бэн хоёртой таарсан юм чинь хичээл нь бол орж байгаа, тэгвэл дөрөвдүгээр цагийн

Франц хэлний анги дээр хаана байж таарах уу.

- Алис ирсэн юм уу? гэж асуухад Эдвард самгардаж.

Жимсны хатаамлын цуглуулгаруу ширтээд хуруугаараа имэрч оролдонгоо “Жаспиртай

цуг байгаа” гэв.

- Тэр зүгээр үү?

- Эндээс түр хугацаанд явж байгаа.

- Юу? Хаашаа?

Эдвард мөрөө хавчин “Хандсан зүгтээ л”

- Тэгвэл Алис бас хэмээн үл мэдэг харуусан дуу алдав. Жаспирт хэрэг болбол хамт явах

нь ойлгомжтой.

- Тийм ээ. Тэр ч бас явж байгаа. Денальтай уулз гэж ятгах юм.

Деналь бол Каллен шиг амьдардаг цөөвтөр цус сорогчдын бас нэгэн гэр бүл. Таньяа

болон гэрийнхэнтэйгээ амьдардаг. Тэдний талаар хоёрдахиа сонсч байна. Намайг

өнгөрсөн өвөл анх Форкст ирэхэд Эдвард хэцүүдэж тэдэнрүү бас явсан юм. Жемисын

багавтар бүлгэмийн хамгийн суурьшмал гишүүн Лаурент мөн Каллены эсрэг

Жемистай хавсайдахаас тийшээ зүглэхийг илүүд үзсэн билээ. Энэ нь ч Алисыг

зоригжуулж Жаспирыг тийш нь дагуулж явах болжээ.

Хоолойд бөөн юм тээглээд цааш нь оруулах гэж шүлсээ хүчтэй залгив. Гэмшил зүхэл

миний толгойг унжуулж мөр сулбайлгав. Би тэдний гэрийн гадаа гүйж очмоор

санагдлаа, яг л Росали Эммэт хоёр шиг. Би гэдэг зовлонгийн үүр уурхай юм.

- Гар чинь зовоогоод байна уу? хэмээн сэтгэл түвдэн асуув.

- Энэ тэнэг гарыг яасан ч яадаг юм? өөртөө гутаж амандаа бувтнав.

Тэр нэмж юм хэлсэнгүй, би тонгойн ширээ мөргөв.

Өдөр дуусах дөхөж, чимээгүй байх нь утгагүй санагдаж эхэллээ. Түрүүлж ам ангайхыг

хүсээгүй ч түүнийг ахиж өөртэйгөө яриалмаар байвал энэ л надад үлдсэн ганц боломж

байв.

- Өнөө орой оройхон шиг ирээрэй? хэмээн миний тэрэглүү чимээгүйхэн алхаж ирэхэд

нь асуув. Тэр байнга ирдэг байв.

- Оройхон?

Түүний гайхах нь аргагүй. “Нэг ажил бий. Хатагтай Ньютонд өчигдөр алга болчихсноо

тайлагная”

- Өө, дургүйлхсэн янзтай.

- Тэгээд намайг гэртээ ирэхэд хүрээд ирнэ биз дээ? Гэнэт ирэхгүй ч юм шиг мэдрэмж

төрөв.

- Хэрэв чамайг хүсвэл.

- Би үргэлж чамайг хүсдэг гээд хэлчихэв. Хэрэгцээнээс нь бага зэрэг хэтрүүлчихсэн

байх.

Ингэлээ гээд түүнийг инээх ч юм уу эсвэл инээмсэглэх, миний үгэнд ямар нэг хувирал

үзүүлнэ байх гэж бодлоо.

- За тэгье ээ, хэмээн өөр хүн шиг хариулав

Духан дээр минь үнсчихээд намайг харсаар байтал хаалга хаачихаад эргэж хараад

өөрийнхөө машинруу юу ч болоогүй юм шиг түргэн алхав.

Би гомдож унтууцхаасаа урьдаар машины зогсоолоос гарч, түргэн түргэн гүнзгий

амьсгаа авч байлаа. Одоо Ньютонтой уулзана шүү дээ.

Тэрэнд жоохон цаг л хэрэгтэй байгаа юм, би өөртэйгээ ярьж эхлэв. Давж гарч чадна аа.

Гэр бүл нь тарсан болохоор хэцүү байж болох юм. Алис Жаспир удахгүй хүрээд ирнэ,

Росали Эммэт ч бас. Хэрэв энэ тус болдог л юм бол би голын тэртээх аварга цагаан

харшаас хол байж босгыг нь хэзээ ч давахгүй. Тэгсэн ч яадаг юм. Тэртээ тэргүй

Алистай сургууль дээр уулзчихна. Хичээл сургуулиа бодоод хүрч ирэх байлгүй дээ,

тийм ээ. Ер нь манайд байсан ч болно доо. Ирэхгүй зугтаад Чарлиг тэгэж гомдоож

болохгүй шүү дээ.

Карлаилтай байнга таарах нь эргэлзээгүй. Урьдынх шигээ эмнэлгийн яаралтай тасагт

тогтмол очих юм чинь.

Ингэвэл, өчигдөр орой болсон бүхнийг мартаж болно. Юу ч болоогүй. Ийм амьдралтай

болж байгаадаа гэнэт гутрав. Өнгөрсөн хавартай жишиж бодоход өөдгүй амьдрал.

Жэмис хөл хугалаж дээр нь цус алдаад үхэхийн даваан дээр байснаа, Эдвард сахиж

хоносон мөнхрөх долоо хоногууд хамаагүй сайхан санагдав. Бас, энэ удаа, тэр намайг

дайснаас хамгаалахгүй? Энэ удаа төрсөн ах нь шүү дээ.

Магадгүй намайг хаа нэгтээ аваад явчихвал гэр бүл нь салж сарниж байснаас дээр ч юм

билүү. Ийн саатуулах юмгүй ганцаар бодлогоширч суухад минь сэтгэлийн дарамт

аажим хөнгөрч байв. Түүнийг энэ жилээ алгасчихсан ч Чарли юман чинээ тоохгүй.

Тэгвэл бид хоёр коллеж яваад өгнө, эсвэл Росали Эммэт хоёр шиг жүжиглэж болно.

Мэдээж Эдвард жил хүлээж чадна. Мөнх насны дэргэд жил юу юм бэ? Надад ч гэсэн

тийм ихгүй л санагдаж байна.

Өөртэйгөө ярьсаар машинаас гарч дэлгүүр орж чадахаар тайвширсан байлаа. Майк

Ньютон өнөөдөр надтай анх удаа энд таарч, инээмсэглээд гараа даллав. Би цамцаа

засаад түүний зүг үл ялиг толгой дохив. Эдвардтай зугтах болбол тохиромжтой энд

тэндхийн гоёмсог газар усыг ургуулан бодож аль тааламжтай сайхнаар төсөөлсөөр л

байв.

Майк миний уран зөгнөлийг тасалдуулчихлаа. “Төрсөн өдөр чинь ямар байна?”

- Ёох би бувтнаад. “Дууссанд нь баярлаж байна”

- Булангаас намайг галзуу хүн харж байгаа аятай Майкын нүд ширтэв.

Ажил сунжирч байлаа. Эдвардыг харахаас тэсч ядан, юу ч болж байсан түүнийг харах

цаг ирэхэд хэцүү муу бүхнээ ардаа орхисон байгаасай гэж залбирч байв. Юу ч

болоогүй хэмээн өөртөө ахин дахин хэлж байв. Бүх зүйл эргээд хэвийн болно.

Гэрийнхээ гудамжаар эргэхэд би бүрэн тайвширсан байв. Гэрийн урд зогсоосон

Эдвардын мөнгөлөг машин шавхай хогийн ургамал болчихсон байв. Ийм байхыг

үзээгүй тул эвгүй юм бодогдлоо.

Урд хаалгаар яаран орж очихоосоо өмнө хүрч ирснээ мэдэгдлээ.

- Аав? Эдвард?

Энэ үеэр ESPN –ын Спортын тоймын эхлэлийн ая том өрөөнөөс гарах сонсогдов.

- Энд байна, Чарли дуудлаа.

Борооны цуваа өлгөчихөөд хурдлан булан тойров.

Эдвард түшлэгтэй сандалд, аав буйдан дээр налайжээ. Хоёулаа TV үзсээр нүд нь

эрээлжилсэн. Фокус аавд тохирсон. Эдвардын хувьд хэцүүхэн л харагдаж байв.

- Сайн уу, сулхан мэндлэв.

- Сайн уу Бэлла, аав хариулав, ингэж хэлэхдээ нүд нь огт хөдөлдөггүй байв. “Бид хоёр

хөлдүү пицца идчихээд л байж байна. Ширээн дээр жоохон байгаа байх аа.”

- За за.

- Би үүдэнд хүлээгээд байв. Ашгүй Эдвард хараа салгаж надруу харан эелдэг

инээмсэглээд “За одоохон очлоо” гээд түүний нүд буцаад зурагтанд тэнүүчлэв.

Пицца миний сонирхлыг татсангүй. Би өөрийн сандал дээрээ хөлөө өргөөд, өвдгөө

тэврэн суув. Ямар нэг юм буруу байсан ба магадгүй миний төсөөлж байгаагаас ч муу

байж болно. Зурагтаас эрэгтэй хүний хошин яриа сонсогдож байлаа. Би өөрийгөө

хянаж, ухаалгаар бодож сэтгэхийг хичээв.

Хамгийн муудаа юу болж болох вэ? гээд би хойшоо гэдийлээ. Энэ үнэхээр өөрөөсөө

асуух хамгийн буруу асуулт байсан юм. Энэ үед зохистой амьсгалах надад хэцүү байв.

За яахав, гэж би дахин бодоод, хэр зэрэг таагүй зүйлийг би даван туулж чадах бол? Энэ

асуулт ч гэсэн надад тийм их таалагдсангүй. Гэсэн ч өнөөдөр өөрийнхөө бодсон

боломжуудын тухай дахин нэг бодлоо.

Эдвардын гэр бүлээс хол байх. Мэдээж Алисийг надаас хол байна гэж бодолтгүй л дээ.

Гэхдээ Жаспер надад ойртож болохгүй учраас Алисын надтай өнгөрүүлэх хугацаа

багасч магад. Би өөрөө өөртөө толгой дохив-тиймээ, би үүнийг тэсвэрлэнэ.

Эсвэл яваад өгөх ч юм уу. Магадгүй бид хичээлийн жилийн төгсгөл хүртэл хүлээлгүй

одоо явж болно. Миний өмнө, ширээн дээр Рене Чарли 2ын бэлэг байж байлаа. Зургийн

цомогны хажууд хэвтэх тэр фото аппаратыг Калленийхантай хамт байхдаа би хэрэглэж

чадаагүй.

Би Ренегийн талаар бодоод санаа алдангаа гоёмсог хоосон цомгонд хүрэв. Одоог

хүртэл яаж ийгээд хүссэнийхээ хэрээр ээжээсээ хол амьдарсан нь энэ салалтыг хялбар

болгочихгүй шүү дээ. Тэгээд бас Чарли энд ганцаарахнаа, хаягдаад үлдэнэ. Ээж аав 2

маань хоёулаа л шаналах болно...

Тэгсэн ч бид буцаж ирнэ биз дээ, тийм үү? Бид тэднийг эргээд байна. Гэвч би энэ

асуултуудынхаа хариултад итгэлгүй байлаа. Хацраараа өвдгөө тулахдаа бие махбодийн

хувьд ээж аав 2-ын минь хайрын бэлгэдэл болсон зүйл рүү харав.

Би, миний сонгосон зам хэцүү байна гэдгийг мэдэж байсан. Эцсийн эцэст би өөрийн

туулж чадах хамгийн хэцүү зүйлийн талаар бодож байлаа.

Би дахиад л цомгийг барьж аваад онгойлголоо. Жижигхэн металл өнцөгнүүд аль

хэдийн анхны зургаа наалгахад бэлэн болсон байв. Нэг талаараа эндэх амьдралынхаа

талаар тэмдэглэл хийх нь муугүй санаа шүү. Би эхлэхдээ сонин хүслийг мэдрэв.

Магадгүй надад Форкст өнгөрөөх бага хугацаа үлдсэн байх. Би бугуйнд минь байх

аппаратны оосроор тоглонгоо хальсан дээрх анхны зурагны талаар бодлоо. Өчигдрийн

түүний санаа зовох юмгүй инээдийг нь бодоод би дотроо инээв. Гэнэт би инээхээ

зогсоолоо. Одоо бол маш олон зүйл өөрчлөгдчихсөн шүү дээ. Энэ нь намайг маш

өндөр ангалын ирмэг дээр ирээд байгаа юм шиг бага зэрэг толгойг минь эргүүлэв.

Би үүний талаар илүү их бодохыг хүссэнгүй. Би аппаратаа бариад шатаар дээш өгслөө.

Миний өрөө, 17 жилийн өмнө ээжийн минь амьдарч байсан төрхөөс нэг их

өөрчлөгдөөгүй. Хананууд одоо ч цайвар хөх өнгөөрөө, нөгөө л шар торон хөшиг

цонхны урдуур унжаад л. Хүүхдийн орны оронд том хүний ор байх болсон ч бөс

даавуугаар хайш яйш өнгөлсөн, индиан эмээгийн бэлэг- хөвөн хөнжлийг лав ээж

танина.

Ямар ч байсан эхлээд өрөөнийхөө зургийг авлаа. Энэ орой надад өөр хйиж чадах зүйл

байсангүй, гадаа дэндүү харанхуй, бас доторх мэдрэмж маань улам хүчтэй болж байсан

юм, яг л ямар нэг юм хйихийг шаардаж байгаа мэт.

Би Форксоос явахаасаа өмнө Форксын тухай бүгдийг тэмдэглэж авмаар санагдав.

Өөрчлөлт дөхөн ирж байсан ба би үүнийг мэдэрч байлаа. Амьдралын бүх зүйлс төгс

болох дөхөж байхад ийм юм болно гэдэг тийм ч таатай зүйл биш аж.

Би шатаар аппаратаа барьсан чигээр доошоо бууж ирэнгээ дотор минь мэдрэгдэх хачин

зүйлийг үл тоомсорлов. Би Эдвардын нүүрнээс тэр хүйтэн хөндий байдлыг мэдрэхийг

хүсэхгүй байсан юм. Магадгүй түүнийг надаас эндээс явахыг асуухад намайг

дурамжхан байна гэж тэр айж байгаа байх. Түүнийг өөрөө үүнийг надад хэлэхэд нь

дэмжээд өгөх хэрэгтэй. Тэгээд надаас асуухад нь би бэлтгэлтэй байна.

Би аппаратаа бэлдээд гэтэнгээ, булангаар шагайн харав. Би Эдвардыг цочоох ямар ч

боломж байхгүй гэдэгт итгэлтэй байсан ч тэр дээш харсангүй. Жихүүдэс хүрч, ямар нэг

хүйтэн зүйл гэдсэн дотор минь мушгирах шиг болсон ч би үл тоон зураг авлаа.

Тэгтэл тэр 2 хоёулаа над руу харав. Чарли дургүйцлээ. Харин Эдвардын царай намйаг

тоосон шинжгүй, хувиралгүй байсан юм.

“Чи чинь юу хйигээд байна аа, Бэлла?” Чарли гомдоллов.

“За алив ээ, “ би инээхийг хичээнгээ, Чарлигийн сууж байсан буйдангийн хажууд,

шалан дээр очиж суухдаа хэллээ. “Та ээжийг удахгүй бэлэглэсэн зүйлийг нь хэрэглэж

байгаа эсэхийг асуугаад залгаад унана гэдгийг нь мэджаагаа ш дээ. Түүнийг

гомдчихоос нь өмнө ямар нэг юм хийх хэрэгтэй”

“Тэглээ ч гэсэн яагаад миний зургийг аваад байгаа юм бэ?” гэж тэр үглэлээ.

“Та маш царайлаг залуу учраас.”гэж чи чөлөөтэй хэлэхийг оролдов. “Бас нэгэнт та

камерийг худалдаж авсан учраас миний нэг зургийг нь авах хүн болох ёстой биз

дээ?”гэхэд тэр ямар нэг ойлгомжгүй юм бувтналаа. “Хөөе, Эдвард.”гэж би түүнийг

тоосон шинжгүй хэлээд “Аав бид 2-ын зургийг нэг аваадах даа.” Гэв.

Би түүний харцнаас болгоомжтон, камераа шидээд, Чарлигийн сууж байгаа

буйдангийн хажууд өвдөглөнгөө царайгаа ойртууллаа. Чарли санаа алдав.

“Чи инээмсэглэх хэрэгтэй шд, Бэлла.”гэж Эдвард бувтналаа.

Би чадах ядахаараа инээмсэглэхэд камерийн гэрэл гялсхийв.

“Хүүхдүүд ээ, одоо би та нарын зургийг авъя.”гэж Чарли санал болгоход би түүнийг

камерын дуранг өөрөөсөө холдуулах гэж ингэж байгааг мэдэж байлаа. Эдвард зогсоод,

камерыг алгуур түүнд шилжүүлэв.

Би Эдвардын хажууд очиж зогсоход, нэгэн хэвийн, хачин мэдрэмж төрлөө. Тэр нэг

гараа миний мөрөн дээр хөнгөхөн тавьж, харин би бүсэлхйигээр нь чанга тэвэрсэн юм.

Би түүний нүд рүү харахыг хүсч байсан ч харж зүрхэлсэнгүй.

“Инээмсэглэ, Бэлла.”гэж бас Чарли надад санууллаа. Би гүнзгий амьсгал аваад

инээмсэглэв. Хурц гэрэл гялбуулав.

“Өнөө оройдоо хангалттай байх.”гэж Чарли хэлэнгээ буйдангийн завсар, дэрнүүдийн

дундуур камерийг шургуулаад дээгүүр нь бүтээж орхилоо.

“Чи одоо хамаг хальсаа үрэх шаардлагагүй ш дээ.” Эдвард гараа миний мөрөн дээрээс

авч, миний гарнаас хайнгадуухан мултрав. Тэгээд буцаад түшлэгтэй сандал дээрээ

суучихлаа.

Би эргэлзээд, буйдангийн эсрэг талд суухаар явав. Гэнэтхэн би, миний гар чичирч

байгаад үнэхээр айлаа. Би гараа гэдсэндээ дарж, нуугаад, өвдгөн дээрээ эрүүгээ тавьж,

юу ч анхааралгүй урд байгаа зурагтын дэлгэц рүү ширтэв. Нэвтрүүлэг дуусахад, би

ганц инч ч хөдөлсөнгүй. Нүднийхээ булангаар би Эдвардыг босч байхыг нь харлаа.

“Би одоо гэртээ харьсан нь дээр байх.”гэж тэр хэлэв.

Чарли зар сурталчилгаанаас хараагаа салгалгүй, “Дараа уулзая.”гэлээ.

Хөдөлгөөнгүй удаан сууснаас бие минь хөшсөн байсан ч би болхидуухан хөл дээрээ

зогсоод, урд хаалга руу Эдвардыг даган явав.

Тэр шууд машин руугаа явлаа. “Чи үлдэх үү?”гэж асуусан ч хоолойд минь ямар ч итгэл

найдвар сонсогдохгүй байв. Би хариултыг нь бараг гадарлаж байсан тул нэг их

гомдсонгүй.

“Өнөө орой чадахгүй нь.” Би шалтгааныг нь ч асуусангүй. Намайг хөдөлгөөнгүй зогсох

зуур машиндаа суугаад явчихлаа. Тэгэхэд л би бороо орж байгааг мэдрэв. Ард минь

хаалга онгойх хүртэл би юу хүлээж байгаагаа мэдэхгүй тэнд зогсоод л байсан юм.

“Бэлла, чи юу хийгээд байна?”гэж Чарли намайг ганцаараа, бороонд нороод зогсож

байхад минь гайхаж асуулаа. “Юу ч хийгээгүй ээ.” Би гэр лүүгээ эргээд сажлан явав.

Энэ шөнө нь урт, бас би маш бага унтсан шөнө байсан юм.

Бүдэгхэн нарны туяа цонхны гаднаас тусангуут би бослоо. Үүл сарнихыг хүлээнгээ би

бодох юмгүй хувцсаа өмсөв. Би аяга эрдэнэ шиш идэнгүүтээ , өнөөдөр зураг авахад

тохиромжтой нартай өдөр байна гэж үзлээ.

Би гарч, байшингийнхаа урд талын болон ачааны машиныхаа зургийг авав. Мөн буцаж

эргээд Чарлигийн байшингйин ойролцоох ойн зургийг дарлаа. Нэг сонин зүйл нь, ой

өмнө нь санагддаг байсан шигээ муу ёрын санагдсангүй. Би ногоон, цаг хугацааг үл

огоорогч, нууцлаг энэ ой зэрэг энд байгаа бүгдийг үгүйлэх болно гэдгээ мэдрэв.

Явахдаа би сургуулийн цүнхэндээ камераа хйилээ. Өнгөрсөн шөнийн турш Эдвард

ямар нэг юм төлөвлөчихөөгүй байгаа даа гэж бодохгүйг хичээн би өөрийнхөө шинэ

төлөвлөгөөнд анхаарлаа хандуулав. Айдаст автаж эхлэхийн хажуугаар тэвчээр минь

алдарч эхэллээ.

Энэ бүхэн хэр удаан үргэлжлэх юм бол?

Энэ бүхэн өглөөжингөө үргэлжлэв. Тэр яг над руу тогтож харахгүй байгаа мэт

харагдаж, хажууд минь чимээгүйхэн алхалж байсан юм. Би хичээлдээ анхаарлаа

хандуулахыг хичээсэн ч Англи хэл ч миний анхаарлыг татаж чадсангүй.

Хатагтай Бэрти Лэди Капутетын талаар асуусан асуултаа 2 дахиа давтаж хэлсэний

дараагаар би нэг юм надаас асуугаад байгааг нь ойлголоо. Эдвард зөв хариултыг

чимээгүйхэн хэлж өгөнгүүтээ буцаад намайг үл тоов.

Өдрийн хоолон дээр ч нам гүм байдал хэвээрээ байсан юм. гэнэтхэн хашгирчих гээд

байсан тул би өөрийгөө сатааруулахын тулд ширээний үл харагдах шугамыг даван

өнгийж Жэссикатай ярилаа.

“Сайн уу, Жэсс?”

“Юу байна даа, Бэлла?”

“Чи надад нэг тус хүргэж чадах уу?”гэж асуух зуураа цүнхээ ухав. Ээж маань намайг

зургийн цомогондоо найзуудынхаа зургийг хйигээрэй гэсэн юм л даа, тийм учраас чи

бүгдийнх нь зургийг аваад өг тэхүү?” би түүнд камераа өглөө. “Бололгүй яахав.”гэж

хэлээд инээмсэглэн, эргээд Майкийг амаараа дүүрэн хоолтой байхад нь зургийг нь

авчихав.

Миний бараг төсөөлж байснаар болж, тэд ширээгээр камерийг дамжуулан, хөхрөлдөж,

зурган дээр ямар гарсанаа ярилцаж байсан юм. Ингэж байгаа нь яг л жаахан хүүхдүүд

шиг харагдлаа. Магадгүй би л өнөөдөр жирийн хүн шиг аашлахгүй байгаа байх.

“Өө,”гэж Жэссика надад камерийг буцаан өгөхдөө уучлал гуйсан байртай хэллээ. “Бид

чиний хамаг хальсыг чинь дуусгачих шиг боллоо.”

“Зүгээр, зүгээр. Би бараг хэрэгтэй гэсэн бүх хүмүүсийнхээ зургийг авчихлаа.”

Хичээл тарсаны дараа Эдвард намайг дуугүйхэн машины зогсоол руу хүргэж өгөв. Би

дахиад л ажилдаа явах хэрэгтэй болсон ба нэг талаараа баяртай байлаа. Надтай байгаа

нь түүнийг тайвшруулахгүй байгаа бололтой. Магадгүй ганцаараа байвал түүнд дээр

байх. Нютоных руу явж байхдаа Трифтвэйд хальсаа өгчихөөд ажлынхаа дараа эргэж

ирэхдээ угаасан зургуудаа авлаа.

Гэртээ очоод Чарлитай мэндэлчихээд нэг шоколад аваад гартаа зургаа хийсэн дугтуйг

барьсан чигээр яаран дээш гарав. Би орныхоо дунд суугаад сониучирхан, дугтуйг

задлалаа. Би бараг л эхнийх нь хоосон байна байх гэж таамаглаж байсан юм. тэгээд

гаргаж ирж, хараад уулга алдлаа.

Эдвард жинхэнэ амьдрал дээр харагддаг шигээ үзэсгэлэнтэй харагдаж, над руу

өнгөрсөн өдрүүдэд үгүйлэгдэж байсан тэр дулаахан харцаар ширтэж байсан юм. Хэн

нэгэн ийм.. ийм...үгээр илэрхийлэхийн аргагүй харагдана гэдэг ер бусын зүйл мэт

санагдав. Ямар ч сайхан 1000 үг энэ зургийг илэрхийлж чадахааргүй юм. Би бүгдийг нь

нэг удаа гүйлгэж хараад дараалуулан 3 зургийг сонгож авч, зэрэгцүүлэн тавив.

Эхний зураг бол Эдвардын гал зууханд, нүд нь багахан баясал тээсэн зогсож байгаа

байдал байв.

Дараачийнх бол Эдвард Чарли 2-ын ESPN үзэж байгаа нь байлаа. Эдвардын нүүрний

хувиралын өөрчлөлт нь нухацтай харагдаж байсан юм. Энэ зурган дээр бол түүний нүд

болгоомжтой, биеэ барьсан байлаа. Дэндүү сайхан хэвээр харагдаж байсан ч, нүүр нь

нас барсан хүншиг ч юм уу, эсвэл хөшөө шиг хүйтэн харагдав.

Сүүлийнх нь эв дүйгүйхэн зэрэгцэн зогссон Эдвард бид 2-ын зураг байсан юм.

Эдвардын царай нь өмнөх зурагны адил хөшөө шиг хүйтэн хөндий байлаа. Гэхдээ энэ

бол хамгийн таагүй зүйл нь биш байв. Бид 2-ын хоорондох ялгаа хэцүүхэн харагдаж

байсан юм. Тэр бурхан шиг харагдаж байхад би дэндүү дундаж, хүн гэж бодсон ч гэсэн

ичмээр энгийн харагдаж байлаа. Дургүй хүрээд зургаа цааш нь харуулаад тавьчихав.

Даалгавраа хийхийн оронд зурагнуудаа цомгондоо хийхээр суулаа. Зурагнуудын доор

тосон балаар нэрс болон он сар өдрүүдийг сарайлган бичиж эхлэв.

Би Эдвард бид 2-ын зургийг аваад нэг их удаан харалгүй дундуур нь нугалж, Эдвардын

талыг дээш харуулан наалаа. Дуусангуутаа би шинэхэн дугтуйн дээр хоёр дахь хэсэг

зургаа хийж, Ренед талархлын захидал бичихээр суув.

Эдвард ирэхгүй л байлаа.

Би унталгүй ийм орой хүртэл суусан минь түүнээс болоогүй гэж бодмоор байсан ч

үнэндээ гол шалтгаан нь тэр байсан юм. Хамгийн сүүлд тэр хэзээ онцын шалтгаангүй,

залгах ч үгүй ингэж надаас хол байсныг санахыг оролдов...Ер нь тэр хэзээ ч ингэж

байгаагүй юм байна.

Энэ шөнө бас л би сайн унтаж чадсангүй.

Хичээлийн чимээгүй, гонсгор, айдас хүрэм 2 өдөр өнгөрлөө.

Эдвард машины зогсоол дээр намайг хүлээж байхад нь би жаахан тайвширсан ч буцаад

л сэтгэл хачин болчихов. Тэр ямар ч дээрдсэн шинжгүй, магадгүй бүүр холын холд

байгаа мэт байсан юм.

Энэ бүх дүнсгэр байдал юунаас үүдсэнийг ч санахад хэцүү байв. Миний төрсөн өдөр ч

дээр үед болсон мэт санагдаж байлаа. Хэрвээ удалгүй, энэ бүгд бүр дордохоос өмнө

Алис эргээд ирчихвэл ч.....

Гэвч би үүнд найдаж чадахгүй байсан юм. Хэрвээ би өнөөдөр л түүнтэй уулзаж,

жинхэнээсээ ярилцаж чадахгүй юм бол маргааш Карлайлтай уулзахаар шийдлээ. Би

ямар нэг юм хийх хэрэгтэй шүү дээ.

Хичээл тарсаны дараа Эдвард бид 2 илэн далангүй ярилцана, гэж би өөртөө амлав. Би

ямар ч шалтаг хүлэж авахгүй. Бид 2 миний ачааны машин руу алхаж ирэхэд, би

өөрийнхөө шаардлагыг тавихаар зориглолоо. “Өнөөдөр би танайд очвол дургүйцэхгүй

биз?”хэмээн биднийг машинд хүрээгүй байхад надаас түрүүлээд асуучихав.

“Мэдээж дургүйцэхгүй.”

Тэгээд миний хаалгыг надад онгойлгож өгөхдөө

“Одоо очиж болох уу?” гэлээ.

“Тэг л дээ.” гэж хэлэхдээ би хоолойгоо тайван байлгахыг оролсон ч түүний дууны

өнгөн дахь яарсан байдал надад таалагдсангүй.

“Би замаараа шудангийн хайрцганд Ренед явуулах захиагаа хийх гэж байсан юм.

Тэгвэл 2-уулаа тэнд уулзая.” Тэр арын суудалд байгаа зузаан дугтуй руу харав. Гэнэт,

миний ардаас дугтуйг шүүрээд авчихлаа.

“Би хийчихье.”гэж тэр аяар хэлэв.

“Тэгээд л хоёулаа гэрт чинь уулзая.” Тэр миний дуртай инээмсэглэлээр инээсэн ч нэг л

юм буруу байсан юм. Тэр нүдээрээ инээмсэглэсэнгүй.

“За за.”гэж хариулсан ч би эргүүлээд инэмсэглэж чадаагүй юм. Тэгээд тэр хаалга

хаагаад, машин руугаа чиглэн явав.

Тэр гэрт ирэх нь ирсэн байлаа. Би гэрийн үүдэнд ирээд харахад тэр Чарлигийн

машинаа тавьдаг газар машинаа тавьсан байв. Энэ нь муугиийн дохио байсан юм.

Ингэснийг нь харахад тэр өнөө орой үлдэхгүй нь. Би толгойгоо сэгсрээд зориг орохын

тулд гүнзгий амьсгаа авлаа.

Намайг машинаасаа гарахад тэр бас машинаасаа гарч, намайг тосч ирэв. Надад ойртоод

цүнхийг минь авлаа. Энэ нь ч энгийн зүйл л дээ. Тэгээд цүнхийг минь арын суудал руу

шидчихэв. Харин энэ бол энгийн зүйл биш байсан юм.

“Надтай жаахан алхаач.”гэж гарыг минь барингаа сэтгэл хөдлөлгүйгээр санал

болголоо. Би хариулсангүй. Би эсэргүүцэхийг бодоогүй ч энэ чинь миний хүсээд

байсан зүйл шүү дээ гэж бодогдлоо. Гэвч энэ нь надад таалагдсангүй. Толгой дотор

минь Энэ ч муу шүү, маш муу. гэх хоолой сонсогдов.

Гэвч тэр хариултыг минь хүлээсэнгүй. Тэр намайг хашааны зүүн зүг, ой байгаа зүг рүү

татлаа. Хүссэн хүсээгүй дагаж явахдаа би сандралаа үл тоохыг хичээж байсан юм. Энэ

миний хүссэн зүйл, гэж би өөртөө сануулж байв. Бүгдийг ярилцах боломж.

Гэтэл яагаад сандрал амьсгааг минь давчдуулаад байна? Ой дотор хэдхэн алхаад бид

зогслоо. Бид дөнгөж зам дээр зогсож байсан ба гэр харагдаж байсан юм. Дахиад хэд

алхав. Мод түшээд над руу ширтэхдээ түүний царайнаас нь юм тааж хэлэх аргагүй

байлаа.

“За яахав, ярилцая л даа.”гэж би хэлэв. Миний хоолой мэдрэгдэж байгаагаасаа

зоригтой сонсогдлоо. Тэр гүнзгий амьсгаа аваад, “Бэлла, бид явах гэж байгаа.” гэхэд нь

би ч гэсэн гүнзгий амьсгаа авав. Энэ нь хүлээж зөвшөөрч болохоор сонголт байлаа. Би

өөрийгөө бэлэн гэж бодож байсан юмсан. Гэсэн ч би асууж лавлах хэрэгтэй байв.

“Яагаад одоо гэж? Дахиад нэг жил-“

"Бэлла, цаг нь болсон. Ингэхэд бид хэр удаан Форкст амьдрах болж байна? Карлайл 30-

тай юм шиг л харагддаг, тэгээд одоохондоо өөрийгөө 33-тай гэж итгүүлдэг. Яасан ч

байсан бид хэд, бүгдийг дахиад шинээр эхлэх хэрэгтэй байна шүү дээ.” Түүний

хариулт намайг будилуулж орхив. Би тэдний явах гэж байгаа шалтгаан нь түүний гэр

бүлийг тайван газар байлгахын тулд гэдгийг ойлголоо.

Гэвч тэд явах гэж байхад яагаад бас бид явах хэрэгтэй болчихдог байна? Би ойлгохыг

хичээн, түүн рүү ширтэж байв. Тэр над руу хүйтэн харцаар ширтэнэ.

Өөрийгөө буруу ойлгосныг ухаарахын хажуугаар дотор минь муухайрав.

“Чи сая бид гэж хэлэхдээ-“гэж би шивнэлээ.

“Би өөрийн гэр бүл болон өөрийгөө хэлсэн.” Үг бүр салангид, тод хэлэгдсэн юм.

Ухаантайхан шиг байхын тулд би толгойгоо сэгсрэв. Тэр ямар ч тэвчээр алдсан

шинжгүй хүлээнэ. Би дахиад ярьж чадахаар болох хүртэл хэдэн минут шаардагдлаа.

“За яахав.”гэж би хэлэв. “Би чамтай хамт явна аа.”

“Чи болохгүй ээ, Бэлла. Бидний очих гэж байгаа газар чамд тохирохгүй.”

“Чиний байгаа ямар ч газар надад тохирно.”

“Би чамд тохирохгүй ээ, Бэлла.”

“Битгий инээдтэй зан гаргаад бай.”гэж хэлэхдээ би хоолойгоо ууртай сонсогдуулахыг

хичээсэн ч бараг гуйж байгаа юм шиг сонсогдсон юм.

“Чи миний амьдралын хамгийн сайхан хэсэг ш дээ.”

“Миний ертөнц чамд зориулагдаагүй.”гэж тэр ширүүнээр хэллээ.

“Жасперт тохиолдсон зүйл бол юу ч биш ш дээ, Эдвард! Юу ч биш!”

“Тийм ээ,” гэж тэр хүлээн зөвшөөрөөд, “Тэр чинь болох нь тодорхой байсан зүйл.”

“Чи амлаа биз дээ! Финикст байхдаа хэзээ хүртэл байна гэлээ-“

“Чамд надтай байх нь тус болж л байвал гэж хэлсэн.”гэж тэр миний хэлснийг засахын

тулд яриаг минь тасалдууллаа.

“Үгүй ээ! Энд миний амь насны талаар ярьж байгаа байх аа?”гэж би уурлан хашгичиж,

үгнүүд амнаас минь чангаар гарч байсан ч гуйж байгаа өнгө аяс мэдрэгдсээр байлаа.

“Карлайл надад үүний талаар хэлсэн, гэвч би тоохгүй ээ, Эдвард. Би үнэхээр тоохгүй.

Чи миний амьдралыг авч болно. Би чамгүйгээр үүнийг туулмааргүй байна-миний амь

аль хэдийн чинийх болчихсон ш дээ.”

Тэр гүнзгий амьсгал аваад нэг хэсэгтээ над руу харалгүй газар ширтэж байсан юм.

Түүний ам бага зэрэг муруйв. Эцэст нь тэр дээш харахад түүний нүд шал өөр, шингэн

алт хөлдөөд хатуурчихсан мэт заналтай харагдлаа.

“Бэлла, чамайг надтай хамт яваасай гэж би хүсэхгүй байна.” Тэр үгнүүдээ удаан бөгөөд

тодорхой хэлэхдээ түүний хүйтэн нүд нүүрэн дээр минь төвлөрч, намайг түүний хэлж

байгаа зүйлийг хэрхэн ойлгож байгааг ажиглаж байсан юм.

Би түр зогсож, түүний хэлсэнийг хэд хэдэн удаа толгойдоо давтан хэлсэн ба жинхэнэ

утгыг нь ойлгох гэж үг нэг бүрийг шинжилллээ.

“Би...чамд...хэрэггүй гэж үү?” би үгнүүдийг зөв дараалалтай хэлэх гэж оролдонгоо

сонсогдож байгаа байдалд нь өөрөө ч гайхав.

“Тийм ээ.” Би юу ч ойлголгүй, түүний нүд рүү нь гөлөрч байлаа. Харин тэр мяар ч

гэмшсэн шинжгүй над руу ширтэнэ. Түүний нүд яг л молор шиг байлаа-хатуу, ариухан

бөгөөд маш гүн гүнзгий утгыг агуулсан.

Тэр гүн гүнзгий утга агуулга руу нь хичнээн удаан харсан ч түүний үгнээс эргэлзээ,

өөртэйгөө зөрчилдсөн байдлыг олж харж чадахгүй байх шиг.

“За яахав, тэгвэл өөр хэрэг л дээ.”

Миний хоолой хичнээн тайван, ул суурьтай сонсогдсонд би гайхлаа. Энэ нь магадгүй

би мэдрэлгүй шахам болсон байсанаас үүдсэн байх. Тэр яг юу хэлээд байгааг нь би

ойлгохгүй байсан юм. Өч төчнөөн үг хэлж байхад би юу ч ухаарахгүй байлаа.

Тэр моддын зүг хараад дахиад ярьж эхлэв. “Мэдээж, би үүрд чамайг хайрлах

болно...яасан ч байсан шүү. Гэвч тэр шөнө болсон явдал, бүх зүйлд өөрчлөлт хийх цаг

нь ирсэн гэдгийг надад ухааруулсан юм. Яагаад гэвэл би худал дүр эсгэхээс залхаж

байна, Бэлла. Би чинь хүн биш шүү дээ.”

Тэр эргэж харахад түүний төгс хэлбэртэй нүүрний мөс шиг хүйтэн гадарга нь хүнийх

шиг харагдахгүй байсан юм.

“Би энэ бүхнийг дэндүү удаан үргэлжлүүлчихсэндээ үнэхээр их харамсч байна.”

“Битгий л дээ.” Одоо бол миний хоолой бараг шивнэж байлаа. Мөн болж байгаа үйл

явцыг ойлгож эхлэхэд, миний судсаар хүчил урсаж байгаа мэт сэтгэгдэл төрөв.

“Битгий ингэ л дээ.”

Тэр зүгээр л над руу ширтэж байх зуур, би түүний нүднээс миний үг түүнд ямар ч

нөлөө үзүүлэхгүй байгааг анзаарав. Тэр аль хэдийн шийдчихэж.

“Чи надад сайн тохирохгүй ээ, Бэлла.”гэж тэр өөрийн өмнө хэлж байсан үгээ хэлэхэд

би огтхон ч маргасангүй. Би түүнд хангалттай сайн найз охин нь байж чадахгүйгээ

хичнээн сайн мэдэх билээ дээ.

Би амаа ангайн ямар нэг юм хэлэх гэснээ буцаагаад жимийв. Тэр ямар ч сэтгэлийн

хөдөлгөөнгүйгээр тэвчээртэй хүлээнэ. Би дахиад амаа ангайж, юм хэлэхийг оролдов.

“Яахав... үнэхээр чи хүсээд байгаа юм бол.”

Тэр толгой дохив. Хамаг бие минь юм мэдрэхээ болилоо.

Хүзүүнээс доош биеэ би огт мэдрэхгүй байв.

“Бас, хэрэв боломжтой бол чамаас нэг юм гуйх гэсэн юм.”гэж тэр хэллээ.

Би түүнийг миний царайнаас ямар юм олж харсаныг нь мэдэхгүй ч, үүнийг хэлсэний

дараа түүний царайнд ямар нэг өөрчлөлт гялс хйиж өнгөрсөн юм. Гэхдээ яг юу гэдгийг

нь намайг олж мэдэхээс өмнө түүний царай буцаад л амирлахгуй төрхөндөө орчихов.

“Юу ч байсан биелүүлнэ ээ.”гэж би сулхан хоолойгоор амлалаа.

Намайг харсаар байтал түүний мөс шиг харц нь зөөлрөв. Нөгөө хөлдсөн алт чинь

буцаад шингэн болж, хайлаад, их хүчээр дотоод сэтгэлийн минь шатаан, үнсэн товорго

болгочих мэт санагдлаа.

“Болчимгүй, ухаангүй зүйл хийж болохгүй шүү,” гэж тэр тушаах шахам нүүрний

хувиралгүй хэлэв. Бас, “Миний юу гэх гээд байгааг ойлгож байгаа биз дээ?”гэлээ.

Би хүчгүйхэн толгой дохисон юм. Тэгээд нүд нь хүйт дааж, бидний хооронд том ангал

үүсчих шиг болов.

“Би бас Чарлийг бодоод байна л даа. Чи түүнд хэрэгтэй шүү дээ. Түүний төлөө биеэ

гамнаж байгаарай.”

Би дахиад л толгой дохиод “Тэгье ээ.”гэж шивнэлээ. Тэр бага зэрэг тайвшрах шиг

санагдав.

“Би ч гэсэн чамд хариуд нь нэг юм амлая.”хэмээн хэлээд, “Энэ чиний намайг харах

сүүлийн удаа гэдгийг амлая. Би буцаж ирэхгүй. Бас дахиж чамайг иймэрхүү зүйлд

орооцолдуулахгүй. Чи өөрийн амьдралаар, миний оролцоогүй амьдарч болно. Яг л би

хэзээ ч чиний амьдралд байгаагүй юм шиг.”

Миний өвдөг чичирч эхэлсэнээс модод дайвагнах шиг санагдлаа. Чихний минь хойдох

судсаар цус ердийнхөөс илүү хурдан булгилах шиг. Түүний хоолой холын холд байгаа

мэт санагдав.

Тэгээд тэр дөлгөөхөн инээмсэглэж, “Битгий сана зов. Чи бол хүн- чиний ой санамж яг л

шүүлтүүр шиг байгаа шүү дээ. Чиний төрлийнхний хувьд цаг хугацаа бүхнийг

анагаана.” Гэсэн юм.

“Харин чиний ой санамж?”гэж би асуулаа. Миний хоолойд ямар нэг юм гацчихсан,

тэгээд би хахаж байгаа мэт сонсогдов.

“Наа чинь бол,”-тэр секунд орчим эргэлзээд,-“Би мартахгүй л дээ. Гэхдээ миний

төрлийнхөн...Бид чинь амархан сарнидаг амьтад.”гээд тэр тогтуунаар инээмсэглэсэн ч

нүдэнд нь баясал төрсөнгүй. Тэр надаас нэг алхам холдов.

“Ингээд болох шив. Бид дахиж чамд саад хийхгүй ээ.”

Олон тоон дээр хэлсэн нь миний анхаарлыг татлаа. Өөрийгөө юу ч ойлгох сөхөөгүй

болсон байх гэж бодтол анхаарал минь үүнд татагдахад би гайхсан юм.

“Алис эргэж ирэхгүй юм байна ш д.”гэж би ухаарав. Би үүнийг бараг сонсогдохооргүй

хэлэхэд яаж сонссоныг нь мэдэхгүй ч тэр ойлгох шиг боллоо.

Тэр миний царайг харангаа удаанаар толгойгоо сэгсрэв.

“Тийм ээ, тэд бүгдээрээ явчихсан. Би л, чамтай салах ёс гүйцэтгэх гэж үлдсэн.”

“Алис явчихлаа гэж үү?” миний хоолой итгэж ядсан байртай байлаа.

“Тэр чамтай салах ёс гүйцэтгэхийг хүссэн ч би цэвэрхэн салсан нь чамд тустай гэж

түүнийг ятгасан юм.”

Өөрийгөө төвлөрүүлэхэд хэцүү байсан ба толгой минь эргэж байв. Түүний хэлсэн үгс

толгой дотор минь эргэлдэж, хажуугаар нь өнгөрсөн хавар Финиксийн эмнэлэгт

рентгений эмч миний рентгений зургийг харуулж байсан нь бодогдлоо.

Чи эндээс энэ нь цэвэрхэн хугарсан байгааг харж болно. Түүний гар миний хугарсан

ясны зурагны дээгүүр явж, энэ нь сайн хэрэг. Дорхноо ядах юмгүй эдгэчихнэ ээ.

Би хэвийн амьсгалахыг оролдов. Энэ хар дарсан зүүднээс өөрийгөө татаж гаргахын

тулд төвлөрөх хэрэгтэй байсан юм.

“Үүрд баяртай, Бэлла.”гэж тэр нөгөө л аяархан, тайван хоолойгоор хэллээ.

“Хүлээ!”

Миний хоолойноос энэ үг хэцүүхэн гарсан ба түүнд ойртохын тулд гараа сунгаж,

мэдрэлгүй болсон хөлөө урагш татав.

Би түүнийг надтай ижилхэн дөхөж ирж байна гэж бодлоо. Гэвч түүний хүйтэн гар

бугйнаас минь барьж, гарыг минь доошлуулав. Тэр доош тонгойж, хэсэг зуур уруулаа

зөөлхөнөөр миний духанд хүргэлээ. Би нүдээ анив.

“Биеэ бодож яваарай,”гэж тэр хүйтнээр миний арьс руу амьсгаллаа.

Тэгэхэд гэнэт сэвшээ салхи гарах шиг болов. Би тэр дороо нүдээ нээсэн юм. Түүний

хөдөлгөөнөөс үүссэн зөөлөн салхинд, жижигхэн агч модны ороонги ургамалны

навчнууд үл мэдэгдэм хөдөллөө. Тэгээд тэр явчихсан байсан юм.

Ямар ч нэмэргүй гэдийг мэдсээр байсан ч чичирсэн хөлөөр би түүнийг ой руу даган

явав.

Түүний явсан мөр нь тэр дороо алга болж байлаа. Моддын навчис буцаад хөдөлгөөнгүй

болж, хөлийн мөр ч харагдахаа болиход би юм бодолгүй урагш алхсаар байсан юм. Би

өөр юу ч хийж чадахааргүй байлаа.

Би алхаад л байх хэрэгтэй мэт санагдав. Хэрэв би түүнийг хайхаа больчих юм бол бүх

юм дуусна.

Хайр, Амьдрал, Утга учир...гээд бүгд.

Би алхаад л байлаа, алхаад л байлаа. Зузаан бутны дундуур гарч ирэхдээ би цаг

хугацааг анзаарах сөхөөгүй байсан юм. Хэдэн цаг өнгөрсөн ч надад хэдхэн секунд

өнгөрсөн юм шиг санагдаж байв. Магадгүй хичнээн явсан ч миний эргэн тойронд

харагдах зүйлс өөрчлөгдөхгүй байсан учраас надад цаг хугацаа зогсчихсон юм шиг

мэдрэмж төрсөн байх л даа.

Би маш жижигхэн тойрог замаар яваад, нэг газраа эргэлдээд байгаа юм биш байгаа гэж

санаа зовж эхлэхдээ ч алхсаар л байсан юм. Би бүдчээд байсан ба гадаа харанхуй болох

тусам бүдэрч унах минь ихсэж байв.

Эцэст нь би юу нь мэдэгдэхгүй ямар нэг хар юманд бүдрээд газар уначихлаа. Би биеэ

эвхэн, өөрийгөө амьсгалах боломжоор хангаж, нойтон оймон дээр мушгиралдан хэвтэж

байсан юм.

Тэнд хэвтэж байхад надад, миний ухамсарлаж байгаагаас илүү их хугацаа өнгөрчихсөн

юм шиг санагдав. Бүрэнхий болсоноос хойш хэр удсаныг би санаж чадахгүй байлаа.

Шөнөдөө энд ийм хүйтэн байдаг юм байх даа?

Мэдээж, бага зэрэг сарны гэрлийн хэсэг, үүл ба моддын оройн дундаас газар дээр тусч

байх шиг байсан юм.

Энэ шөнө л биш шүү. Өнөөдрийн шөнийн тэнгэр бүхэлдээ хар өнгөтэй биш байсан юм.

Мөн сар гараагүйг бодвол сар баригдсан буюу сар хиртсэн байсан юм.

Сар хиртэлт. Би арай хөлдчихөөгүй байсан ч дагжин чичрэв.

Хүн дуугарах сонсогдох хүртэл нэлээн удаан хугацаагаар бүх юм харахуйлж байлаа.

Хэн нэгэн миний нэрийг дуудаж байсан юм. Тэр дуу, намайг тойрсон нойтон зулзаган

моддын цаанаас бүдэгхэн сонсогдсон ч яах аргагүй миний нэр байв.

Харин би дуудаж буй хоолойг таньсангүй. Би хариулах талаар бодож үзсэн ч гайхаж

цочирдсон байсан тул хариулах ёстой гэж шийдэх хүртэл надад их хугацаа шаардагдав.

Тэгтэл гэнэт нөгөө хоолой чимээгүй болчихлоо.

Хэсэг хугацааны дараа бороо намайг сэрээсэн юм. Би өөрийгөө жинхэнээсээ унтчихсан

гэж бодохгүй байсан ба миний мэдэхийг хүсэхгүй үнэнийг ойлгохоос минь сатааруулж

байсан нам гүм байдлыг хадгалахад хамаг хүч чадлаа зориулж, санаандгүй мэдээ

алдчихсан байсан байх гэж бодож байв.

Хүйтэн бороо надад бага зэрэг төвөгтэй санагдлаа. Гараараа өвдгөө тэвэрч, нүүрээ

нуув.

Энэ үед би намайг дуудах хоолойг дахин сонссон юм. Харин өмнө дуудаж байгаагаас

ялгаатай нь арай хол сонсогдож, заримдаа хэд хэдэн хүн нэгэн зэрэг дуудаж байх шиг

сонсогдож байлаа.

Би гүнзгий амьсгаа авахыг хичээв. Би хариулах ёстой гэдгээ санаж байсан ч, тэд миний

хоолойг сонсож чадна гэж бодохгүй байсан юм. Би хангалттай чанга хашгирч чадах

болов уу?

Гэнэт өөр нэг, надаас маш ойрхон зайд би өөр зүйл сонслоо. Амьтны шуухитнах дуу

шиг байв. Том амьтан бололтой. Би айх ёстой эсэхдээ эргэлзэв. Гэвч би айсангүй,

хөшсөн чигээр байсан юм. Юу байх нь хамаагүй санагдлаа. Шуухитнах дуу ч алга

болов.

Бороо үргэлжлэн орсоор байсан ба миний хацраар борооны ус урсаж байгааг би мэдэрч

байсан юм.

Би гэрэл олж хараад толгойгоо эргүүлэхийн тулд хүч гаргахыг оролдлоо.

Эхэндээ энэ нь зөвхөн алс байгаа бутан дээр тусах бүдэг гэрэл байв. Дараа нь аажим

аажмаар улам тод болж, тэр хавийг бүхэлд нь гэрэлтүүлж байсан нь гар чийдэнгийн

гэрлээс ялгаатай байсан юм.

Нөгөө гэрэл надад хамгийн ойр бутыг гэрэлтүүлэхэд би пропан дэнлүү гэдгийг нь

харлаа. Тэр гэрэл миний нүдийг гялбуулснаас би нэг хэсэгтээ юу ч харахгүй байв.

“Бэлла.”

Энэ хоолой тогтуун, танил бус хоолой байсан ч намайг таньсан шинжтэй сонсогдсон

юм. Тэр намайг олох гэж дуудаагүй, харин намайг олсоноо мэдэгдэж хашгирч байсан

байв.

Дэндүү өндөрт харагдах бараан царай нь одоо л нэг юм тод харагдаж байсан ба би

дээшээ гөлрөөд л байлаа. Миний толгой газар байгаа учраас тэр тийм өндөр харагдаж

байгаа байх гэж би таамаглав.

“Чи гэмтсэн байсан юм биш биз?” Түүний үгс ямар нэг утга агуулж байгааг мэдэж

байсан ч, будилсандаа би зөвхөн гөлөрч л чадаж байсан юм. Тэр хэлээд байгаа нь тийм

чухал зүйл гэж үү?

“Бэлла, миний нэрийг Сэм Юлей гэдэг.” Энэ нэрийг сонсоод ч тэр хүнийг таньсангүй.

“Чарли чамайг хайлгахаар намайг явуулсан юм.”

Чарли гэнэ ээ? Харин энэ үг надад нэг юм ойлгуулах шиг болоход, би түүний хэлж

байгаад анхаарлаа илүү төвлөрүүлэхийг хичээв.

Бусад бүх зүйл чухал биш байсан ч Чарли бол чухал шүү дээ.

Өндөр хүн над руу гараа сунгалаа. Би юу хийхээ мэдэхгүй гар луу нь ширтэж байсан

юм. Тэр хар нүдээрээ секунд хэртэй намайг ажиглаад, мөрөө хавчив. Тэгээд дорхноо,

зөөлхөнөөр намайг газраас өргөж, гар дээрээ авлаа.

Нойтон ойн дундуур тэр хүн үсрэх шахам хурдлан явахад би гэж нэг үлбэгэр амьтан

өлгөгдчихсөн юм шиг л тэврүүлээд явж байсан юм. Сэтгэлийн минь нэг хэсэг танихгүй

хүний гар дээр явж байгаадаа гонсойно гэдгийг би мэдэж байлаа. Гэхдээ надад

гонсойгоод байхаар сэтгэл үлдээгүй байв.

Гэрэл гарч, баахан эрэгтэй хүний баргиа хоолой сонсогдох хүртэл нэг их удсангүй. Сэм

Юлей хүмүүс рүү дөхөөд ирэнгүүтээ алхаагаа удаашрууллаа.

“Би түүнийг олсон.”гэж тэр хүнгэнэсэн хоолойгоор хэлэв.

Нэгэнтээ хүмүүсийн шулганах дуу намдсан ч, буцаад л бүүр хүчтэй сонсогдож эхэлсэн

юм. Миний өмнүүр толгой эргэм баахан царай эргэлдлээ. Би Сэмийн цээжинд чихээ

наачихсан байснаас ч тэр үү, баахан яриан дундаас түүний яриа л ойлгогдохоор нь

байв.

“Үгүй ээ, би түүнийг гэмтсэн гэж бодохгй байна.”гэж тэр хэн нэгэнд хэллээ. “Тэр

зүгээр л ‘Тэр явчихсан’ гээд л дахин дахин хэлээд байна.”

Би үүнийг аман дээрээ гаргаж хэлсэн юм байх даа? Уруулаа хазлаа.

“Бэлла, миний охин, чи минь зүгээр үү?”

Санаа нь зоволтоор дүүрэн учраас, өөр сонсогдож байсан ч, энэ хоолойг бол би хаана ч

таних билээ.

“Чарли?” Миний хоолой сул, хачин жигтэй сонсдов.

“Би энд байна аа, хонгор минь,”

Би аавын минь цагдаагийн дүрэмт хувцасны хүрэмний үнэртэй тэвэрт шилжлээ. Чарли

өөрийн эрхгүй гуйвав.

“Би түүнийг барьж байсан нь дээр байх.”гэж Сэм Юлей санал болголоо.

“Би өөрөө түүнийг аваад явъя.”гэж Чарли бага зэрэг амьсгаадангаа хэлсэн юм.

Тэр удаан, чадал гарган алхаж байв. Би түүнд намайг газар буулгаад, өөрөөр минь

алхуулаач гэж хэлэхийг хүссэн ч хоолой гарахгүй байлаа.

Хаа сайгүй гэрэл барьсан хүмүүсийн хажууд алхаж байгаа нь харагдаж байсан тул

надад баярын жагсаал ч юм уу, оршуулга болж байгаа юм шиг сэтгэгдэл төрсөн юм. Би

нүдээ аньлаа.

“Бид бараг гэртээ ирчихлээ, охин минь.”гэж Чарли тасралтгүй бувтнаад л байсан юм.

Гадаах хаалгаа онгойлгож байхад би нүдээ нээлээ. Бид гэрийнхээ довжоон дээр байсан

ба Сэм гэх тэр өндөр бараан царайтай хүн, гараа бидний зүг сунгасан хэвээр хаалга

барьж байсан юм. Чарли намайг дийлэхээ больж, газар унагах шахвал намайг барьж

авах гэж байсан бололтой.

Гэвч Чарли яаж ийгээд хаалгаар оруулж, зочны өрөөний буйдан дээр хэвтүүлэв.

“Аав аа, би шал нойтон хувцастай байна ш дээ,”гэж би сулхан эсэргүүцлээ.

“Хамаагүй ээ.” Түүний хоолой уур уцаартай сонсогдож байсан юм. Тэгээд тэр өөр хэн

нэгэнтэй ярьж эхлэв.

“Ноосон хөнжил шатны дээд талын аяганы шүүгээн дээр байгаа.”

“Бэлла?”гэх өөр хэн нэгний хоолой сонсогдлоо. Над руу өнгийж харах буурал үстэй

хүнийг хараад, нэлээн удсаны дараа би танив.

“Жэранди эмч үү дээ?”гэж би аман дотроо хэллээ.

Тэр, “Тийм байна аа,” гээд, “Чи гэмтсэн үү, Бэлла?”

Үүнийг бодоход надад минут хэртэй хугацаа шаардагдав. Ойд Сэм Юлей яг иймэрхүү

асуулт асуусныг санаад би гайхлаа. Гэхдээ Сэм арай өөр зүйл, ингэж асуусан. “Чи арай

гэмтсэн байсан юм биш биз?” Тэгсэн ч энэ 2 асуулт өөр сонсогдож байсан юм.

Жэранди эмч хариултаа хүлээгээд л байлаа. Тэр гайхаж, өрөөсөн буурал хөмсөгөө

өргөж, духан дахь үрчлээс нь улам тодров.

“Би гэмтээгүй ээ.”гэж би худал хэллээ.

Гэвч энэ үгс түүний асуусан зүйлийн хүрээнд бол үнэн байсан юм. Тэр өөрийн дулаан

гараар миний духанд хүрч, хуруунуудаараа бугуйны минь дотор тал дээр зөөлөн дарав.

Түүнийг цагаа харангаа аман дотроо миний цохилтыг тоолж байх зуур би уруулыг нь

ажиглаж байсан юм.

“Чамд юу тохиолдсон юм?”гэж тэр хайнгадуухан асуулаа. Тэгэхэд би хоолойндоо

цочролыг мэдэрч, бие минь хөшиж орхив.

“Чи ойд төөрчихөө юу?”хэмээн тэр шамдууллаа. Би дахиад хэдэн хүн бидний яриаг

сонсож байгааг мэдэж байсан юм.

Ла пуш гэх далайн эргийн захын Күлют Индиан аймагт амьдардаг, Сэмийн хамт ирсэн

байж болох гурван бараан царайтай өндөр залуус хоорондоо их ойрхон зогсоод над руу

ширтэж байлаа. Майк аавтайгаа, Анжелагийн аавтай нийлээд над руу танихгүй

хүмүүсээс ч илүү нууцлагаар харж байсан юм.

Өөр бас аяархан ярилцах дуунууд хаалганы гадаанаас болон гал зуухнаас сонсогдож

байлаа. Хотын тал хувь нь намайг хайсан байх нь.

Чарли илүү ойр байв. Тэр миний хариултыг сонсох гэж өнгийлөө.

“Тийм ээ,”гэж би шивнээд, “Би төөрчихсөн юм.” гэв.

Эмч толгой дохиод, бодож байснаа эрүүний минь доорх булчирхайг хуруугаараа

зөөлхөн тэмтэрлээ.

Чарлигийн царай барайв.

“Чи ядарч байна уу?”гэж Жэранди эмч асуулаа.

Би толгой дохиод нүдээ дуулгавартайгаар анив.

“Би түүнд ямар нэг муу зүйл болсон гэж бодохгүй байна.”гэж дараа нь эмч Чарлид

бувтнан хэлж байгааг сонслоо. “Зүгээр л ядарсан байна. Одоо түүнийг тайван

унтуулчих, тэгээд би маргааш ирж шалгая.” Гээд тэр түр зогсоод, “Ямар ч байсан хүрч

ирж сайн байгаа эсэхийг нь шалгах хэрэгтэй байх.”хэмээн нэмж хэлэв.

Тэр 2 буйдан дээрээс хөл дээрээ босоход хяхатнах дуу гарлаа.

“ Энэ үнэн үү?”гэж Чарли шивнэв. Тэдний хоолой бүүр холдож байсан юм. би

сонсохын тулд их хүч гаргалаа.

“Тэд явчихсан юм уу?”

“Каллен эмч биднийг юу ч битгий хэлээрэй гэж хүссэн юм.”гэж Жэранди эмч

хариулав.

“Тэдэнд гэнэтийн санал ирээд, хурдан шийдвэрээ гаргах хэрэгтэй байсан юм шиг байна

лээ. Тэгээд ч Карлайл явах гэж байгаагаа нийтэд зарлаж шуугиан дэгдээхийг хүсээгүй

байх.”

“Ядаж цухуйлгаж ч болов хэлсэн бол зүгээр байсан сан.”гэж Чарли гоморхлоо.

Жэранди эмчийн хоолой нь жаахан эвгүйрхэх өнгө аяс ороод-“Харин тийм ээ, ийм

нөхцөл байдалд цухуйлгаж ч болов хэлсэн бол тийм ч муу зүйл болохгүй л байсан

байх.”

Би цааш нь сонсохыг хүссэнгүй. Хэн нэгэн миний хөнжлийн үзүүрээс татаж, чихний

минь дээгүүр нөмөргөж байгааг би мэдэрлээ.

Ухаан минь орж гараад байх шиг санагдаж байв. Нэг мэдэхэд Чарлигийн намайг

хайхад тусалсан хүмүүст нэг нэгээр нь талархсанаа илэрхийлж байхыг нь сонслоо.

Дараа нь би түүнийг миний духан дээр гараа тавиад , хөнжлөөр хучихыг мэдрэв. Утас

хэд хэдэн удаа дуугарахад намайг сэрээчихгүйн тулд, тэр яарч очиж хариулахдаа

цаадах хүнтэйгээ аяарханаар ярьж байсан юм.

“Тийм ээ, бид түүнийг олсон. Тэр зүгээр байна аа. Төөрчихсөн байсан байна. Одоо

зүгээр байх.”гэж тэр дахин дахин хэлээд л байлаа.

Би түүнийг өөрийгөө амраахаар түшлэгтэй сандал дээр пүрш дуугарган суухыг нь

сонсов.

Гэвч, хэдэн минутын дараа утас дахин дуугарсан юм. Чарли ёолоод, арайхийн хөл

дээрээ босч, бүдэчсээр яаран гал зух руу явлаа. Би дахиад л нөгөө яриаг сонсохыг

хүсэхгүй байсан тул хөнжилдөө улам гүн шигдэв.

“Тийм ээ,” гээд тэр эвшээнгээ хэллээ.

Гэнэт түүний хоолойны өнгө өөрчлөгдөж, түгшсэн янзтай болсон юм.

“Хаана гэнээ?” Тэр хэсэг зуур чимээгүй сонсов.

“Тосгонд гэдэгт нь итгэлтэй байна уу?” Дахиад л нам гүм.

“Гэхдээ тэнд юу шатаж байж болох вэ?” Түүний хоолой гайхсан хэрнээ санаа зовсон

сонсогдож байлаа.

“За тэгвэл би тийшээ залгаад тодруулаадхая.”

Тэр утсаа тавиад дугаараа цуглуулж эхлэхэд миний сонирхол төрөв.

“Сайн уу, Билли. Чарли байна аа. Ийм орой залгаж байгаад уучлаарай...Үгүй ээ, тэр

зүгээр. Одоо унтаж байна...Асуусанд баярлалаа, гэхдээ би өөр хэргээр залгаж байна л

даа. Над руу саяхан Хатагтай Стэнли залгасан юм. Тэгээд тэр хоёр давхрынхаа цонхоор

далайн эргийн хадан цохионы ойролцоо гал гарч байгааг харж байна гэнээ. Гэхдээ би

үнэхэр...Оо.”

Гэнэт түүний хоолойноос уур хилэн, бухимдал мэдрэгдлээ.

“Тэгээд тэд яагаад ингээд байгаа юм? Аахан. Тийм үү?”

Харин дараачийн өгүүлбэрийг тэр өөр өнгөөр хэлэв.

“За, чи надаас уучлал гуйгаад хэрэгггүй дээ. Тийм ээ, тийм. Зүгээр л гал их тархаахгүй

байх талаас нь харж байгаарай...Мэдэж байнаа,Би зүгээр ийм цаг агаартай байхад гал

гаргаж байгаад нь гайхсан юм.”

Чарли жаахан эргэлзээд, утсаа тавихын өмнө дуртай дургүй, “Сэм болон бусад

залуусыг явуулсанд баярлалаа. Чиний зөв байсан юм байна лээ, тэд ойг биднээс илүү

сайн мэддэг юм билээ. Сэм түүнийг олсон л доо. Тиймээс би чамд өртэй боллоо...за, би

чамтай дараа ярья.” гэж бага зэрэг уцаартай хэлэв.

Чарли зочны өрөө рүү буцаж ирэхдээ ямар нэг ойлгомжгүй юм бувналаа.

“Юу болсон юм бэ?” гэж би асуулаа. Тэр над руу яаран ирэв.

“Уучлаарай, би чамайгаа сэрээчихлээ.”

Түүний хоолой ууртай сонсогдов.

Хичнээн хүч чадал минь барагдсан байсан ч миний толгойд ганц л мэдээ орж ирлээ.

”Каленийхан явчихсан гээд .”гэж би шивнэв. “Ла Пушд байдаг хүмүүс Калленийханд

дургүй. Би үүнийг мартчихаж.”

Күлютийнхан их үер болон хүн-чоно өвөг дээдсийнхээ талаар мухар сүсэгтэй байдаг

шигээ “хүйтэнүүд” гэх цус уугчдыг өөрсдийн дайсан гэж итгэж явдаг шүү дээ. Гэхдээ

ихэнх нь үүнийг зөвхөн үлгэр домог гэж боддог л доо. Итгэдэг хэдхэн хүн л байдаг юм.

Чарлигийн сайн анд Билли Блэйк итгэдэг ч , түүний хүү Жэйкоб итгэдэггүй, тэнэг

мухар сүсэг гэж бодож явдаг билээ. Тэгээд нэгэнтээ Билли надад Калленийхнаас хол

явахыг сануулж байсан...

Тэдний нэрийг хэлтэл дотор үймрэх мэт, миний мэдэхийг ч хүсэхээргүй ямар нэг

зүйлийн гадаргууг зурах мэт болсон юм.

“Энэ чинь утгагүй зүйл.” гэж тэр бувтналаа.

Бид нэг хэсэгтээ чимээгүй сууцгаав. Шөнийн харанхуй шингэрч байлаа. Борооны

цаанаас, нар гарч эхэлж байсан юм.

“Бэлла?”гэж Чарли дуудлаа.

Би түүн рүү ядруухан харав.

“Тэр чамайг ганцааранг чинь ойд орхиод явчихаа юу?”

Би түүний асуултыг ч тоосонгүй. “Та намайг хаана хайхаа яаж мэдсэн юм бэ?”

Би ухаарч эхлээд байсан тэр зүйлээ бодохыг ч хүсэхгүй байсан юм.

Чарли жаахан гайхаад, “Чиний зурвас,”гэж хариуллаа. Тэгээд өмднийхөө арын

халааснаас үрчийсэн цаасны хэлтэрхий гаргаж ирэв. Тэр цаас олон удаа нугалагдсан

бололтой, үрчийж, хуниастай болсон байсан юм. Тэр буцааж дэлгээд, баримт үзүүлж

байгаа мэт надад харууллаа. Хааш яйш бичсэн бичиг нь миний бичигтэй ижил байв.

Эдвардтай хамт ойн замаар алхахаар явлаа. Удахгүй эргэж ирнэ. Б.

“Чамайг ирэхгүй болохоор чинь би Калленийх руу залгасан чинь хэн ч утсаа авахгүй

байсан.”гэж Чарли аяархан хэлэв.

“Тэгээд би эмнэлэг рүү залгатал Жэранди эмч Карлайлыг явчихсан гэж хэлсэн”

“Тэд хаашаа явсан юм?”хэмээн би бувтналаа.

Тэр гайхсан янзаар ширтээд, “Эдвард чамд хэлээгүй юм уу?”

Би толгойгоо сэгсрээд дургүй хүрсэндээ огло үсэрчихэв.

Түүний нэр, намайг дотроос минь самардах шиг өвтгөж байсан дэндүү их шаналалыг

улам ихэсгэчих шиг санагдлаа.

Чарли миний хэлсэнд итгэсэн бололтой хараад,

“Карлайл Лос Анжелесийн том эмнэлэгт ажиллах урилга хүлээж авсан гэнэ лээ. Тэд ч

түүнд их мөнгө амласан байх даа.” гэлээ .

Нартай Л.А. Тэдний очиж амьдрах сүүлийн газар. Би тольтой хар дарсан зүүдээ

саналаа...нарны гэрэлд түүний арьсны гялалзаж байгааг-

Түүний царайг санатал бүхэл сэтгэл минь урагдах шахам тарчлах шиг.

“Ойн гүнд Эдвард чамайг ганцааранг чинь орхиод явсан эсэхийг би мэдмээр

байна.”гэж Чарли шалгаав.

Түүний нэр дахиад л миний сэтгэлийг шархлууллаа. Би шаналалаа багасгах гэж

хүчтэйгээр толгойгоо сэгсрэв.

“Миний буруу. Тэр намайг гэр харагдах газарт, зам дээр орхисон юм...Гэтэл би түүнийг

дагаад явсан чинь.”

Чарли ямар нэг юм хэлэх гээд эхэлтэл би жаахан хүүхэд шиг чихээ тагласан ба, “Би

дахиж үүний талаар ярьж чадахгүй нь ээ, ааваа. Би өрөөндөө ормоор байна.” Гэнгүүтээ

түүнийг хариулахаас нь өмнө арайхийж буйдангаас буугаад гуйвангаа шатаар өгслөө.

Хэн нэг нь миний өрөөнд Чарлид зурвас үлдээхээр орж ирж, намайг олж болох газрыг

зааж өгсөн байв. Би үүнийг ойлгонгуут миний толгойд эвгүй сэжиг төрлөө. Тэгээд би

өрөө рүүгээ яаран орж, хаалгаа түгжингүүтээ орны хажуу дахь CD тоглуулагч руу

ухасхийв.

Бүх зүйл миний орхисон хэвээр байлаа. Би тоглуулагчийн дээр дарж, түгжээг нь

мулталтал таг нь аяархан онгойв. Түний өгсөн CD байхгүй байсан юм.

Ренегийн өгсөн зургийн цомог орны дэргэд, миний үлдээсэн газар байж байлаа. Би

чичирсэн гараар хавтасыг нь нээв.

Гэвч эхний хуудаснаас цааш эргүүлэх шаардлагагүй байсан юм. Жижигхэн металл

өнцөгнүүд хов хоосон байв.

Эдвард Каллен, Чарлигийн Гал зуух, 9 сарын 13

гэж доор нь миний сарайлган бичсэн зүйлээс өөр юу ч байхгүй байлаа.

Би тэнд хүрээд зогсов. Би түүнийг бүгдийг бүрэн гүйцэд хийсэн гэдгийг нь мэдсэн юм.

Яг л би хэзээ ч чиний амьдралд байгаагүй юм шиг

гэж тэр надад амласан шүү дээ.

Би модон шалан дээр өвдөглөж, гарын алгаараа хацар дээрээ дарлаа.

Би өөрийгөө ухаан алдаж байгаа байх гэж бодсон ч, харамсалтай нь би тэгсэнгүй.

Зовлон шаналалын давалгаа намайг нөмөрч, доош унагах шиг боллоо.

Би босох гэж тэмцсэнгүй.

10 сар

11 сар

12 сар

1 сар

4. Сэрэх

Цаг хугацаа өнгөрсөөр байх юм. Боломжгүй гэж бодож байхад хүртэл. Минутны зүүн

хөдөлгөөн бүр яг л дахин нэг шарх авж байгаатай адил өвдөж байхад хүртэл. Заримдаа

гэнэт гэнэт өнгөрч заримдаа явж өгдөггүй ч өнгөрсөөр л байх юм. Миний хувьд

хүртэл...

Чарли атгасан гараараа ширээг чанга гэгч нь зохилоо. “Болсоон, Белла! Би чамайг гэр

лүү чинь явуулна.”

Би идэж буй мэт жүжиглэж байсан өглөөний цайнаасаа цочирдон дээш харлаа.

Түүнийг яриаг сонсоогүй – биш ээ, түүнийг юм яриж байгааг нь ч мэдээгүй байсан тул

юу яриад байгааг нь ойлгосонгүй.

“Би гэртээ л байна ш дээ,” би гайхан шивнэлээ.

“Би чамайг Жэйксонвилл руу явуулахаар болсон. Реней дээр,” тэр тодруулж өгөв.

Намайг түүний хэлсэн үгийг шингээж байх зуур тэр надруу санаа зовсон харцаар харан

суулаа.

“Би юу хийсэн гэж?” Түүний надад ийнхүү шударга бус хандаж байгаад гоморхож

байсан юм. Сүүлийн дөрвөн сард би чадахаараа л хичээсэн ш дээ. Бид хоёрын

хоёулангынх нь бодох дургүй тэр долоо хоногийн дараа би хичээл болон ажлаа нэг ч

хоног таслаагүй. Миний дүн ч төгс байгаа. Би гэрээсээ өөр хаашаа ч явдаггүй тул

оройтож ирнэ ч гэсэн ойлголт байхгүй. Яахав түүнд хааяа хааяа хоносон хоол өгдөг л

дөө.

Чарли над руу муухай харж байлаа.

“Чи юу ч хийгээгүй. Тэгээд л асуудал тулгараад байна. Чи хэзээ ч юу ч хийдэггүй.”

“Та намайг болохгүй юм хий гээд байгаа юм уу?” би хөмсгөө зангидан асуулаа. Түүний

ярьж байгаа юманд анхаарлаа төвлөрүүлэхийг оролдож байсан ч маш их хичээл зүтгэл

шаардагдаж байсан юм. Бүгдийг байхгүй юм шиг жүжиглэсээр байгаад бүүр сурчихаж.

“Буруу юм хийх нь энэ байгаа байдлаас чинь л хамаагүй дээр...уйтгарлаад л яваад байх

юм.”

Түүнийг ингэж хэлэхэд сэтгэл бага зэрэг өвдлөө. Уул нь түүний хажууд уйтгарлахгүй

байхыг их хичээж байгаа юмсан.

“Би уйтгарлаж яваагүй ш дээ.”

“Буруу үг хэрэглэчихлээ,” тэр эцэст нь хэлэв. “Уйтгарлах нь дээр юм байна. Чиний

одоо ингээд юу ч хийхгүй байгаа байдлаас чинь л дээр дэг. Чи зүгээр л...үхчихэж,

Белла. Чамайг ингэж л тайлбарлах байх.”

Түүний ийнхүү хэлсэн нь яг оноод хэлчих шиг болсон юм. Би санаа алдан хариугаа

хэлэхдээ бага зэрэг сэтгэл хөдөлгөөн оруулахыг хичээв.

“Намайг уучилаарай, аав аа.” Миний өөрийн чихэнд хүртэл энэ үг маань хоосон

сонсдож байсан юм. Би түүнийг хуурч байгаа гэдэгтээ итгэлтэй байсан юмсан. Чарлиг

ингэж шаналахгүй байгаасай л гэж би ингэж их хичээж байгаа шүү дээ. Тэр миний

жинхэнэ байдлыг мэдэж байсан нь миний бүх хичээл зүтгэлийг инээдтэй санагдуулж

байсан юм.

“Би чамайг уучилалт гуйгаад аль гэж хэлээгүй.”

Би санаа алдлаа. “Тэгвэл надаар яалгуулах гээд байгаагаа хэлээд өгөөч.”

“Белла,” тэр түр эргэлзэн дараагийнхаа үгсийг эвтэйхнээр сонгон үргэлжлүүлэв.

“Хонгор минь, чи иймэрхүү юмыг даван туулах анхны хүн биш гэдгээ мартаагүй биз?”

“Би мэднэ ээ.” Би түүн рүү уйтгарлан харахыг оролдсон ч оронд нь бас л өнөөх хоосон

царай.

“Сонсооч, охин минь, чамд тусламж хэрэгтэй юм шиг байна.”

“Тусламж ий?”

Тэр дахин завсарлан үгээ хайж эхэллээ. “Ээж чинь намайг орхиж явахад,” тэр хөмсгөө

зангидан эхлэв, “бас чамайг авч явахад...надад үнэхээр хэцүү байсан.”

“Би мэднэ ээ, аав аа,” би бувтнав.

“Гэхдээ би зохицуулсан ш дээ,” тэр надад санууллаа. “Хонгор минь, чи бас зохицох

хэрэгтэй. Би чамайг гайгүй болох болов уу гэж зөндөө хүлээлээ.” Тэр намайг доошоо

харан суух зуур над руу ширтэн суув. “Гайгүй болохгүй гэдгийг чинь бид хоёр хоёулаа

мэдэж байгаа байх.”

“Би зүгээр ээ.”

Тэр намайг үл тоомсорлолоо. “Чи мэргэжлийн хүнтэй яриад үзвэл ямар вэ?”

“Та намайг сэтгэл зүйч дээр оч гэх гээ юу?” Би түүний юу хэлэх гээд байгааг ойлгон

бага зэрэг хоолойгоо чангаллаа.

“Магадгүй чамд тус болно ш дээ.”

“Магадгүй тус болохгүй ч байж магад.”

Би сэтгэл зүйн судлал талаар сайн мэдэхгүй ч эмчлүүлэхийн тулд үнэнээ хэлэх ёстой

гэдгийг бол сайн мэдэж байсан юм. Галзуугийн эмнэлэгт хүргэгдэхийг хүсэж байсан

бол үнэнээ хэлж болох л юм.

Тэр миний царайг шинжин өөр арга хэрэгжүүлж эхэллээ.

“Белла, би чадахгүй юм шиг байна. Магадгүй ээж чинь – ”

“Аав,” би хэллээ. “Та хүсээд байгаа юм бол би өнөөдөр гаръя. Жесс, Анжела хоёрын

аль нэг рүү нь утасдчихъя.”

“Наадах чинь миний хүсэж байгаа юм биш,” тэр уурлан хэллээ. “Би чамайг ингэж их

хичээгээсэй гэж хүсэхгүй байна. Чам шиг ингэж их хичээж байгаа хүн мэдэхгүй юм

байна. Зүгээр л харахад сэтгэл өвдөх юм.”

Би ширээ рүүгээ харан суув. “Би сайн ойлгосонгүй. Эхлээд та надад юу ч хийхгүй

байна гэж уурлаад дараа нь намайг юм хийх гэсэн чинь уурлаад байх юм.”

“Би чамайг баяр баясгалантай байлгуулмаар байна – үгүй ээ, ер нь ингээд шаналахаа л

больчихвол их зүгээр байна. Хэрвээ чи Форксоос гарвал амархан мартаж чадна шүү

дээ.”

Би түүний энэ үгэнд өөртөө үлдсэн ганц сэтгэл хөдлөлөө үзүүллээ.

“Би явахгүй,” би хэлэв.

“Яагаад?” тэр шаардлаа.

“Би сургуулийнхаа сүүлийн улиралд явж байгаа ш дээ – одоо яввал бүгдийг

бусниулаад хаячихна.”

“Чи сайн сурдаг юм чинь гайгүй ээ.”

“Би ээж, Фил хоёрт төвөг удмааргүй байна.”

“Ээж чинь чамайг очно гэж их баярлаж байгаа.”

“Флорида хэт халуун ш дээ.”

Тэр дахиад л ширээг цохиод авав. “Бид хоёр хоёулаа энд юу болоод байгааг сайн

мэдэж байгаа, Белла. Энэ бүхэн чамд эрүүл биш, охин минь.” Тэр гүнзгий амьсгаа

авлаа. “Хэдэн сар өнгөрлөө. Хэн ч залгасангүй, хэн ч захиа бичсэнгүй, хэн ч холбоо

барьсангүй. Чи түүнийг хүлээгээд байж болохгүй.”

Би түүн рүү муухай харлаа. Гэвч миний тэр уур нүүрэн дээр минь харагдаагүй юм. Би

ичсэнээсээ болж улайгаагүй маш их удаж байснаас гадна зүгээр л ямар ч сэтгэл

хөдлөлгүй хөлдүү амьтан болон хувирсан юм.

Энэ бүхний талаар ярих хориотой гэдгийг тэр сайн мэдсээр байж, хэмээн би дотроо

гоморхон бодов.

“Би юу ч хүлээгээгүй. Би юу ч горьдоогүй,” би аяархнаар шивнэлээ.

“Белла – ” Чарли эхлэв.

“Би сургуульдаа явах хэрэгтэй байна,” би түүнийг тасалдуулан ганц ч хүрээгүй

өглөөний цайгаа хураан угаалтуур дотор тавив. Түүнтэй ахиж юм ярьмааргүй байсан

тул угаахыг ч оролдсонгүй.

“Би Жесстэй өнөөдөр ярьна аа,” би цүнхээ үүрэнгээ түүн рүү дуудлаа. “Оройн хоол

идэхгүй байж магадгүй шүү. Бид хоёр Порт Анжелес орж кино үзэх байх.”

Түүнийг юм хэлж амжихаас өмнө би хаалгаар гарсан байв.

Чарлигаас зугтах гэж яарсандаа би сургууль дээр бараг хамгийн түрүүнд ирсэн юм.

Машинаа тавих аятайхан зай олж чадсан ч надад хичээл эхлэтэл дэндүү их хоосон цаг

зай байв. Би иймэрхүү үед хамгийн дургүй.

Чарлигийн хэлсэн юмнуудын талаар бодохгүйн тулд Калкүлүсийнхаа номыг гарган

ирж өнөөдөр үзэх ёстой хичээлээ харан суулаа. Тоог номноос унших гэж оролдох нь

багшийн амнаас ч сонсохоос ядаргаатай байсан ч би сүүлийн үед харин ч сайжирж

байсан юм.

Сүүлийн хэдэн сар би Калкүлүсаа өмнөхөөсөө арав дахин урт хугацаан турш хийж

суудаг болсон байв. Эцэст нь миний дүн хүртэл онц болтлоо дээшлэсэн юм. Ноён

Варнер бодвол миний ийнхүү сайжралтыг өөрийнхөө ер бусын багшлалтын үр дүн гэж

бодож байгаа байх. Хэрэв ингэж бодох нь түүнийг баярлуулж байвал би хэлж

гомдоогоод ч яахав дээ.

Машины зогсоолыг дүүрч эхлэх хүртэл өөрийгөө үргэлжлүүлэхийг албадсан учраас

эцэст нь Англи хэлнийхээ хичээл рүү гүйх хэрэг гарав. Бид Англи хэлнийхээ анги дээр

Амьтдын фирм үзэж байгаа нь надад таалагдаж байсан юм. Романтик юм уншиж

өөрийгөө шаналгаж байснаас коммунизмын талаар уншсан нь хамаагүй дээр. Би ноён

Бертигийн лекцэнд анхаарлаа төвлөрүүлэхээр суудалдаа суулаа.

Сургууль дээр байхад цаг хичнээн сайхан хурдан өнгөрдөг гээч. Хонх ч юу ч болоогүй

байтал дугарч орхив. Би цүнхээ баглаж эхлэлээ.

“Белла?”

Би Маикийн хоолойг таниж түүний юу асуух гэж байгааг дугарахаас нь өмнө

таамагласан юм.

“Чи маргааш ажилдаа ирэх юм уу?”

Дээшээ хартал тэр над руу санаа нь зовнисон харцтай налан зогсож байлаа. Тэр тав

дахь өдөр болгон надаас энэ асуултыг асуудаг. Би хэзээ ч ажлаа таслаж байгаагүй.

Мэдээж хэдэн сарын өмнөх тэр өдрийг эс тооцвол шүү дээ. Гэхдээ тэр над руу ийм

харцаар харах эрх байхгүй. Би бол маш сайн ажилтан.

“Маргааш хагассайн өдөр мөн биз дээ?” би хэлэв. Чарлиг надад хэлсэнээс хойш би

өөрийн хоолойны өнгөө ямар үхээнц сонсогдож байгааг анзаарч эхлэсэн юм.

“Тийм ээ, мөн,” тэр санал нийлэв. “Спани хэлний ангид уулзая.” Тэр гарж одохоосоо

өмнө эргэн нэг харж гараа даллаа. Тэр өмнөх шигээ намайг ангид минь хүргэж өгөхөө

ч больсон байсан юм.

Би баргар царайлан Калкүлүсийн анги руугаа алхаж эхлэлээ. Би энэ анги дээр

Жесикагийн хажууд суудаг.

Түүнтэй дугараагүй хэдэн долоо хоног, бараг хэдэн сар болсон ч байж магадгүй. Бид

хоёр коридорт тааралдахдаа ч үг хэлэхээ больсон. Тэр миний гаргасан аашинд уурлаж

гомдсон гэдгийг би сайн мэдэж байлаа. Одоо ч түүнтэй яриа өрнүүлэх хэцүүхэн л байх

байх даа. Би ангийн гадаа зогсон өөрт буй сонголтуудаа бодон үзлээ.

Чарлитай дахиж уулзахаас өмнө би энэ байдлынхаа талаар заавал нэг юм хийсэн байх

ёстой байв. Мэдээж худлаа хэлж болохгүй. Ганцаараа Порт Анжелес руу машинтайгаа

явж ирээд түүнд мил-ийнхээ зүүг харуулах надад их л сайхан санаа мэт санагдлаа.

Гэхдээ Жесикагийн ээж энэ хотын хамгийн том амтай хүүхнүүдийн нэг – Чарли энэ

жижиг хотод түүнтэй тааралдаж л таараа. Тааралдвал мэдээж намайг асуух нь

ойлгомжтой. Худлаа ярих ч боломжгүй бололтой.

Эцэст нь би санаа алдан хаалгыг татан онгойлгоо.

Ноён Варнер хичээлээ аль хэдийн эхлэсэн байсан тул над руу муухай гэгч нь харав. Би

суудал руугаа яаран алхахад Жесика над руу нэг ч харсангүй. Надад өөрийгөө бэлтгэх

тавин минут үлдсэн нь намайг бага ч болов уу тайвшруулж байлаа.

Ноён Варнерийг ангийг таван минут эрт тараахад би байдгаараа барайсан юм. Тэр

өөрийгөө их л сайхан зүйл хийсэн гэж бодож буй бололтой маадгар инээмсэглэнэ.

“Жесс?” би бага зэрэг чичвэсхийн түүний над руу харахыг хүлээв.

Тэр над руу эргэн харлаа. “Чи надтай яриад байгаа юм уу, Белла?”

“Мэдээж.” Би гэмгүй царайлахыг оролдон нүдээ томсгов.

“Яасан? Калкүлүс дээр чинь тусламж хэрэг болсон уу?” тэр гашиурхан асуув.

“Үгүй ээ,” би толгойгоо сэгрэн хариуллаа. “Би зүгээр л чамайг өнөөдөр надтай кино

үзэх үү гэж асуух гээд л...Надад охидуудтай хамт байж ярилцах хэрэг байна л даа.”

Миний амнаас гарсан үг яг л юмнаас уншиж буй мэт хөшингө сонсогдоход тэр над руу

сэжигтэйгээр харж эхлэв.

“Чи яагаад надаас асуугаад байгаан?” тэр найрсаг бусаар асуулаа.

“Би охидуудтай хамт цагийг өнгрүүлэх талаар бодохоор яагаад ч юм хамгийн түрүүнд

чиний талаар боддог.” Би инээмсэглэн, худлаа харагдаагүй гэж найдаж байлаа. Бараг л

үнэн юм чинь. Чарлигаас зугтах талаар бодохоор хамгийн түрүүнд Жессийн нэр бууж

ирдэгтэй бараг л адил шүү дээ.

Тэр над руу гайхшран харлаа. “Сайн мэдэхгүй юм аа.”

“Чамд өөр төлөвлөгөө байгаа юм уу?”

“Үгүй л дээ...за за, гарч чадах юм шиг байна. Чи ямар кино үзмээр байгаан?”

“Би яг ямар ямар кино гарч байгааг мэдэхгүй л явна,” би хүлээн зөвшөөрлөө. Би

асуудалтай тулгарснаа мэдрэн тархиа ухаж эхлэв. Кино – ямар нэгэн юм сонсогдол уу?

Ядаж рекламны зураг ч болтугай харагдаагүй бил үү? “Тэр эмэгтэй ерөнхийлөгчтэй

кино ямар вэ?”

Тэр над руу хачин гэгч нь харав. “Белла, тэр кино чинь аль дээр гараад дуусчихсан ш

дээ.”

“Ан,” би хөмсгөө зангидлаа. “Чамд үзмээр байгаа кино байна уу?”

Жесикагийн байгалиас заяагдсан баяр баясгалантай зан нь түүний чангаар бодох зуур

илэрч эхлэсэн юм. “Нэг шинээр романтик инээдмийн кино гарсан байсан, харсан уу?

Шүүмжлэгчид сайн оноо өгсөн байна лээ. Тэрийг үзмээр байна. Бас аав сүүлд Дэйд

Энд гэдэг кино үзээд их магтаж байна лээ шүү.”

Би ганц гайгүй сонсогдож байсан нэр лүү нь сарвайлаа. “Тэр нь яадаг кино юм?”

“Зомби момбитой л кино байх. Үзсэн хамгийн аймар кино нь гээд л байсан ш д.”

“Наадах чинь гоё юм байна.” Надад хайр дурлалтай кино үзэж байснаас аймшгийн

кино үзсэн нь хамаагүй дээр санагдав.

“За за.” Тэр миний сонголтыг бага зэрэг гайхсан харагдаж байв. Би өөрийнхөө

аймшгийн кинонд дуртай эсэхээ санахыг оролдтол толгойд юу ч бууж ирэхгүй байлаа.

“Би чамайг хичээлийн дараа очоод авах уу?” тэр санал болгов.

“Тэгээч.”

Жесика босохоосоо өмнө над руу нөхөрсөгөөр инээмсэглээд гарж одов. Миний хариу

инээмсэглэл бага зэрэг оройтсон ч би түүнийг харсан гэдэгт бараг л итгэлтэй байсан

юм.

Өдрийн үлдэгдэл ч мөн адил хурдан өнгөрсөн юм. Би өнөө орой юу хийхээ

төлөвлөсөөр л. Хувийн туршлагаасаа Жесикаг нэг чалчихыг нь эхлүүлэх юм бол би

өөрөө бараг дугарахгүй байсан ч болно гэдгийг сайн мэдэж байлаа. Хааяа ганц хоёр үг

хэлэхэд л хангалттай.

Миний амьдралыг бүрхэж байсан зузаан манан хааяадаа намайг ч гайхшруулж орхидог

байв. Гэнэт л өрөөндөө орж ирснээ анзааран гэртээ яаж ч харьснаа санахгүй үеүүд их

байдаг юм. Гэвч энэ бүхэн надад хамаагүй. Цагийн баримжаа алдах, мөн цагийг хурдан

өнгрүүлэх бол миний гол зорилгууд болсон байсан юм.

Би хувцасныхаа шүүгээ рүүгээ зүглэх зуураа тэрхүү мананг нэг их эсэргүүцсэнгүй. Яг

л бүх мэдрэмжээ алдсан хүн шиг. Би өөрийнхөө юу хийж байгааг ч анзааралгүй

шүүгээний зүүн доод буланд байсан хэзээ ч өмсдөггүй хувцаснууд руугаа харлаа.

Албаар хар хогийн уутанд хийн тавьсан байсан төрсөн өдрийн бэлгүүд рүүгээ хүртэл

хараагүй юм. Хэдхэн сарын өмнө хуруугаа зүсэж цусаа гарган байж машинаасаа

хумслан гаргасан радио тоглуулагч руугаа ч харсангүй.

Бараг зүүдэггүй цэнхэр цүнхээ өлгүүрнээс сугалан шүүгээнийхээ хаалгыг хааж орхив.

Яг тэр үед гадаа машины дохио соносдож би хичээлийнхээ цүнхнээс хэрэгтэй

юмнуудаа цэнхэр цүнх рүүгээ юүлэн хийлээ. Яг л яарснаар энэ оройг хурдан өнгрөөж

чадах юм шиг аашлан хурдан хөдөлж байлаа.

Би хаалгаа онгойлгохын өмнө өөрийгөө коридорын толинд хальт гүйлгэн харж нүүрэн

дээрээ инээмсэглэл наан алдахгүй байхыг хичээв.

“Өнөөдөр надтай хамт явж байгаад баярлалаа,” би урд талын суудал дээр суунгаа

Жесикад хэллээ. Хүнтэй жинхэнэ ёсоор ярилцсан сүүлийн удаагаа ч сайн санахгүй

байв. Жесстэй харьцах мэдээж Чарлитай харьцахаас хамаагүй хэцүү. Би ямар

сэтгэлийн хөдлөл гаргах ёстойгоо бүр мэдэхээ байсан байлаа.

“Зүгээр зүгээр, тэгэхээр яагаад гэнэт ингэхээр болов?” тэр манайхаас хөдлөнгөө гайхан

асуув.

“Яасан гэж?”

“Чи яагаад гэнэт ...гэрээсээ гарахаар шийдсэн юм бэ гэх гээд л...” Тэр асуух гэж байсан

асуултаа яагаад ч юм гэнэт өөрчилсөн мэт сонсдов.

Би мөрөө хавчлаа. “Зүгээр л.”

Түүний хөгжмөөр танил ая явж эхлэхэд би юм хэлэхгүй байж чадсангүй. “Болох уу?”

би асуув.

“Тэг тэг.”

Би радиогийн бараг бүх сувгуудыг солбин үзэж эцэст нь хамгийн аюулгүйг нь

сонголоо. Шинэ хөгжим машинд сонсдож эхлэхэд би Жесикагийн царай руу харлаа.

Тэр нүдээ нарийсгав. “Чи хэзээнээс реп сонсдог болчоо вэ?”

“Мэдэхгүй,” би хэллээ. “Удаж байгаа байх.”

“Чамд энэ таалагдаж байгаа юм уу?” тэр үл итгэн асуув.

“Мэдээж.”

Би хөгжмийг сонсонгоо толгойгоо дохин, хэмнэлтэй зохицож байгаа хэмээн найдлаа.

“За за....” Тэр нүдээ томсгон цонхоор ширтэв.

“Маик та хоёр юу болоод байгаа билээ?” би хурдхан асууж орхив.

“Тэр надаас илүү чамтай их уулздаг байх өө.”

Миний найдаж байснаар энэ асуулт түүний чалчихыг эхлүүлээгүй юм.

“Ажил дээр ярих хэцүү байдаг юм аа,” би бувтнан өөр ярих юм хайж эхлэв. “Чи өөр

хэн нэгэнтэй уулзаж байгаа юу?”

“Яг ч тийм биш ээ. Хааяа Коннортой гараад л. Хоёр долоо хоногийн өмнө Эриктэй нэг

болзсон юм байна.” Түүнийг нүдээ эргэлдүүлэхэд түүнийг урт түүх ярьж өгөх гэж

байгаа нь мэдрэгдлээ. Би ч боломж алдсангүй.

“Эрик Ёорки юу даа? Хэн нь хэнийгээ асуугаа вэ?”

Тэр ёолон, царай нь амьлаж эхлэв. “Мэдээж тэр л асуусан. Би яаж гоёор үгүй гэж

хэлэхээ мэдэхгүй зөвшөөрчихсөн.”

“Чамайг хаашаа дагуулсан?” би сониучирхаж буй мэт асуулаа. “Надад бүгдийг ярьж

өг.”

Түүнийг урт түүхээ ярьж эхлэхэд би хойшоо эвтэйхнээр налан суулаа. Түүний түүхэнд

анхаарлаа сайн хандуулж түүний хийсэн үйлдлүүдийг нь дэмжиж мөн аймшигтай юм

хэлэхэд ёолж суусан юм. Тэр Эрикийн талаар ярьж дуусаад ямар ч асуулт

шаардалгүйгээр шууд Коннорийн талаар ярьж эхлэв.

Кино эрт эхлэх байсан тул Жесс биднийг эхлээд киногоо үзчихээд дараа нь хоолоо

идье хэмээн санал болгоход нь дургүйцсангүй. Би түүний юу хүсэж байгааг нь хийхэд

бэлэн байлаа. Миний гол зорилго бол Чарлиг баярлуулах.

Би киноны эхэн дэх рекламнуудад анхаарлаа төвлөрүүлэхгүйн тулд Жессийг яриулсаар

байлаа. Гэвч кино эхлэхэд бага зэрэг сандарч эхлэсэн юм. Залуухан хос далайн эргээр

гараа хөтлөлцөн дотноор алхаж байв. Шууд л нүдээ аниж чихээ таглаад амандаа дуу

аялаж эхлэмээр санагдсан ч өөрийгөө зогсоож чадлаа. Романтик кино үзнэ гэж

бодоогүй байсан юмсан.

“Хоёулаа зомбитойг нь үзэхээр болоогүй бил үү?” би Жесс рүү исгэрэв.

“Энэ мөн ш дээ.”

“Тэгвэл яагаад хэн ч хэндээ идүүлэхгүй байгаа юм бэ?” би эргүүлэн асуулаа.

Тэр над руу цочирдон харав. “Удахгүй наад хэсэг чинь гарах байх,” тэр шивнэлээ.

“Би попкорн авлаа. Чи авах уу?”

“Үгүй ээ, баярлалаа.”

Хойноос хэн нэгэн нь дуугай бол хэмээн загних сонсдов.

Би тооцоо хийхдээ албаар удан ерин минут киноны хэдэн хувь нь романтик үйл явдалд

зориулагдсан байж болохыг таахыг оролдов. Арван минут хангалттай хэмээн шийдсэн

ч заалны гадаа шалгахаар хальт чагнан зогслоо. Спикерүүдээс хүмүүсийн аймшигтай

чарлаан сонсдоход би хангалттай хүлээснээ мэдсэн юм.

“Чи бараг бүгдийг алгасчлаа,” Жесс намайг хажууд нь очин суухад мэдээллэв. “Бараг

бүгд зомби болчихлоо ш дээ.”

“Нилээн удаан оочирлоод.” Би түүнд попкорноосоо санал болгоход тэр дургүйцалгүй

атга дүүрнийг базаад авав.

Киноны үлдсэн хэсэг нь ерөнхийдөө зомби нарын дайралтууд мөн амьд үлдсэн хэдийх

нь орлилдох чимээнээс бүрдсэн байсан юм. Энэ кинонд надад сонин санагдах юм юу ч

байхгүй гэж бодож байсан ч яагаад ч юм сүүл хэсэг рүүгээ эвгүйрхэж эхлэж байлаа.

Хамгийн төгсгөлийн хэсэг дээр л би нэг юм анзаарсан юм. Хамгийн сүүлийн амьд

үлдсэн хүн орлин гүйхэд хойноос нь дагаж буй зомбигийн дүрс байлаа. Энэ үзэгдэл

дээр найруулагч айсан охины нүүр болон зомбигийн үхээнц нүүр хоёрын хооронд

ээлжлэн харуулсан байсан юм.

Би тэгээд л өөрийгөө алинтай нь илүү төстэй харагдаж байгаагаа олж харсан юм.

Би шууд босон зогслоо.

“Хаачих нь вэ? Хоёрхон минут дутуу байна ш дээ,” Жесс исгэрэв.

“Надад уух юм хэрэгтэй байнааа,” би бувтнан гарах хаалга руу гүйв.

Би заалны гадаах сандал дээр суун саяны зомбины талаар бодохгүй байхыг ихэд

хичээлээ. Би өөрийгөө ингээд зомби болчихно гэж хэзээ ч бодож байгаагүй.

Мэдээж эрт нэгэн цагт домогт л гардаг ид шидийн ертөнцийн мангас болохыг

мөрөөдөж байсан. Гэвч хөдөлдөг цогцос болно гэж бодож байгаагүй юмсан. Би

толгойгоо сэгсрэн бодлоо өөр тийшээ чиглүүлэхийг оролдлоо. Үгүй ээ, би юу болохыг

мөрөөдөж байснаа ч бодож эхлэж болохгүй.

Би өөрийн зохиолын гол баатар нь биш болсноо мэдэх яагаад ч юм хүлээж авахад

хэцүү байлаа.

Жесс заалны хаалгаар гарч ирэн эргэлзэн зогсов. Бодвол намайг хаашаа явж хайхаа

бодож байсан байх. Намайг сууж байхыг хараад тэр сэтгэл нь тайвширсан харагдсан

гэнэт царай нь хувиран уурласан янзтай харагдав.

“Саяны кино хэт аймар байсан уу?” тэр гайхан асуулаа.

“Харин тиймээ,” би санал нийлэв. “Би ч их хулчгар бололтой.”

“Инээдтэй л юм,” тэр хөмсгөө зангидангаа хэлэв. “Би чамайг айсан гэж ерөөсөө

бодоогүй шүү. Би л ганцаараа орлиод байх шиг байсан ш д. Айснаасаа болоод явсан

гэдгийг чинь ер мэдсэнгүй.”

Би мөрөө хавчлаа. “Зүгээр л айсан юм.”

Тэр бага зэрэг санаа амрав. “Саяных бол миний үзсэн хамгийн аймар кино байлаа.

Хоёулаа ч өнөөдөр хар дарах байх даа.”

“Мэдээж,” би хэлэн хоолойныхоо өнгийг хэвийн байлгахыг оролдов. Би өнөөдөр хар

дарахаа сайн мэдэж байсан ч зүүдэнд минь зомби байхгүй байх л болов уу. Тэр над руу

харцаа гүйлгээд бурууллаа. Миний хоолой тийм ч энгийн сонсогдоогүй бололтой.

“Чи юу идмээр байна?”

“Юу ч яах уу.”

“Тэгвэл явцгаая.”

Жесс киноны гол эрэгтэй дүрийн талаар ярьсаар хажууд явна. Түүний тэр залуун царай

зүс, гоё бие хааг нь магтан шохоорхох зуур би дэмий л толгойгоо дохин кинонд тийм

залуу байсан эсэхийг санахыг оролдлоо.

Би түүнийг намайг хааш нь дагуулж байгааг огт анзаараагүй байсан юм. Гэвч гэнэт бүх

юм арай харанхуйран, мөн чимээрэхийг бол анзаарав. Яагаад гэнэт анир чимээгүй

болсныг бодож олоход бас хэсэг хугацаа шаардлагдлаа. Жесс чалчихаа больсон байсан

юм. Би түүнийг гомдоочоогүй байгаа хэмээн сэжиглэн түүн рүү уучилалт гуйсан

харцаар харлаа.

Харин тэр над руу харалгүй урагшаа хурдан хурдан алхаагаар чухал харцтай алхаж

байсан юм. Намайг харах зуур тэрээр замын нөгөө тал руу нүдээ гүйлгэж байлаа.

Би ч адил түүнийг даган замын зах руу харлаа.

Бид хоёр замын яг гэрэлгүй хэсэг дээр явж байсан юм. Замыг даган байрласан жижиг

хэмжээний дэлгүүрүүд бүгд л үүдээ хаасан байв. Урагшаа хартал цаахан талд

МкДоналдын алтан шаргал өнгөтэй лого харагдахад л би түүнийг намайг хаашаа

дагуулж байгааг мэдсэн юм.

Замын нөгөө талд нэг л газар онгорхой харагдана. Цонх бүр нь дотроосоо харлуулах

зориулалттай будагтай, мөн тод өнгийн гэрлээр пиво, архины рекламуудаар дүүрэн

байв. Цонхон дээрх хамгийн том тэмдэг маань баарны нэрийг илтгэж байлаа – Нэг

Нүдэт Пийтийнх. Миний толгойнд шууд л далайн дээрэмчдын дүрс харагдаж эхлэсэн

юм. Төмрөн хаалганы онгорхойгоор доторх нь гэрэлтэн харагдаж шилэн аягануудын

тулгах дуу, мөсөн кубуудын мөргөлдөх дуу зэрэг сонсодогдож байлаа. Хаалганы

хажууд дөрвөн залуу ханыг налан зогсож харагдана.

Би Жесс руу хартал тэр эгц урагшаа харан хурдан хурдан алхалж байлаа. Тэр яг ч айсан

харагдаагүй ч болгоомжилсон янзтай өөр лүгээ анхаарал татахгүйг оролдож байсан

юм.

Би юу ч бодолгүй өнөөх дөрвөн залуу руу харан алхахаа болилоо. Яагаад ч юм өмнө нь

надад иймэрхүү юм тохиолдож байсан юм шиг мэдрэгдэж эхлэв. Өөр зам дээр, өөр

өдөр байсан ч гэсэн дэндүү танил санагдаж эхлэлээ. Тэр дөрвийн нэг нь яг л нөгөө

дөрвийн нэгэнтэй адил намхан, хар царайтай байсан юм. Намайг зогсон тэдэн рүү

харах зуур тэдний намхан нь над руу сонирхон харлаа.

Би зүгээр л хөлтэйгээ хамт хөшин түүн рүү эргүүлэн ширтсэн юм.

“Белла?” Жесс шивнэж эхлэв. “Юу хийгээд байгаа юм бэ?”

Би өөртөө ч итгэж чадалгүй толгойгоо сэгсэрлээ. “Би тэднийг таних юм шиг байна....”

Би чинь юу хийгээд байна аа? Би энэ ой дурсамжаас чадахаараа хурдан гүйж байх

ёстой биш бил үү? Би хана налан зогсох дөрвөн залууг бодлоосоо гаргаж өнөөх

манангаа уриалан дуудлаа. Би яагаад тэдэн рүү алхаад байна аа?

Миний харанхуй гудамжинд Жесстэй хамт Порт Анжелесд ийнхүү дахин тэдэнтэй

тааралдах арай л хэтэрхий боломгүй зүйл мэт санагдав. Би нүдээ намхан залуу дээр нь

төвлөрүүлэн санаж байсан тэр залуугийнхаа нүүртэй харьцуулахыг оролдлоо. Мөн

байсан ч таниж чадах эсэхдээ эргэлзэж байсан юм. Миний бие махбодь тархинаас илүү

хурдан ажиллаж байлаа. Зугтах эсэхээ бодолцоход хөлний минь янгинах мэдрэмж,

орлиход бэлдтэл мэдрэгдсэн тэр хуурай хоолой, чангалсан гарын атга, тэр залуун

намайг “хонгор минь” хэмээн дуудахад мэдрэгдсэн тэр нуруу хүзүүний арьсны арзайх

мэдрэмж гээд л дурсамжууд бага багаар орж ирэх боллоо.

Энэ залуус ч бас яагаад ч юм айдас төрүүлэм харагдах болов. Мэдээж тэднийг

танихгүй хүмүүс гэхээс гадна бид хоёрыг бодвол тоо ихтэй байгаатай холбоотой байх.

Энэ бүхэн Жессийг сандран дуудахад хургэсэн юм.

“Белла, юу хийгээд байгаа юм бэ?”

Би түүний үл тоомсорлон алхая ч гэж бодоогүй байсан ч хөл минь өөрийн эрхгүй

урагш алхалж эхлэлээ. Би өөрөө ч ойлгож чадахгүй байсан ч яагаад ч юм энэ залуусын

айдас төрүүлэм төрх намайг тэдэн рүү татаж байсан юм. Ойрд ямар ч сэтгэлийн

хөдөлгөөнгүй байсан амьдралд минь гэнэт ийм мэдрэмж орж ирэхэд би дагахаар

шийдлээ.

Удаан мартагдсан зүйлс надад мэдрэгдэн цусаар минь адреналин гүйх мэдрэгдэв. Ямар

ч айдас байхгүй байхад яагаад адреналин мэдрэгдэх билээ? Бараг л сүүлийн удаа

намайг Порт Анжелест байхад мэдрэгдсэн тэр мэдрэмжүүд давтагдаж байсан юм.

Надад айх ямар ч шалтгаан харагдсангүй. Энэ дэлхий дээр надад одоо айгаад байх юм

байхгүй. Бүх юмаа алдсан хүнийг иймэрхүү юм айлгахгүй шүү дээ.

Бараг замын талыг туулсан хойно Жессийн намайг хойноос татан чангаах мэдрэгдэв.

“Белла! Чи баар орж болохгүй ш дээ!” тэр исгэрэв.

“Би орох гээгүй ээ,” би манарсан байдалтай хэлэн түүнээс гараа чангайлаа. “Зүгээр л

нэг юм харах гээд...”

“Чи галзуураа юу?” тэр шивнэв. “Чи амиа хорлох гээд байгаа юм уу?”

Түүний энэ асуулт миний анхаарлыг татахад би түүн рүү харцаа чиглүүллээ.

“Үгүй ээ, би тэгэх гээгүй.” Миний хоолой хэт ууртай сонсогдож байсан ч би түүнд

амиа хорлох гээгүй гэдгээ сайн ойлгуулах хэрэгтэй байсан юм. Эхэндээ үхэл намайг

энэ амьдралаас дэндүү амархан салгах гарц мэт санагдаж байсан ч би хийе гэж ганц ч

удаа бодоогүй. Би Чарлид дэндүү их өртэй хүн. Бас Ренейг би ганцааранг нь орхиж

болохгүй. Тэднийг бодох хэрэгтэй шүү дээ.

Мөн би ямар ч тэнэг алхам хийхгүй гэж амласан шүү дээ. Энэ бүх шалтгаанаас болж би

одоо хүртэл амьсгалсаар яваа хүн.

Би өгсөн амлалтаа санан гэнэт одоо хийх гэж байгаа юмаа бодон гэм үйлдэх гэж байгаа

мэт мэдрэмж төрсөн ч би урагшаа тэмүүлсээр л байсан юм. Ямар бугуйгаа зүсэх гэж

байгаа биш дээ.

Жессийн нүд нь улам тодрон, ам нь ангайсаар. Түүний надаас тэрхүү амиа хорлолтын

талаар асууж байсан нь зүгээр л сандарсандаа болоод асуусан асуулт байж. Жинхнээсээ

асуугаагүй байхад нь би жинхнээсээ хариулчихлаа. Балай юм, би дотроо өөрийгөө

хараан зүхлээ.

“Яваад юмаа идэж бай,” би түүнд санал болголоо. Түүний над руу харж байгаа байдал

нь надад огт таалагдахгүй байв. “Би хойноос чинь очъё.”

Дараа нь би түүнээс нүдээ салган бид хоёрыг сонирхон харж байсан дөрвөн залуу руу

харлаа.

“Белла, ингэж болохгүй ээ!”

Миний бүх булчин чангаран, хөл минь газартайгаа хөшин зогсоно. Яагаад гэвэл саяны

хоолой яавч Жессийн хоолой биш байсан юм. Өөр нэгэн уур уцаар дүүрэн, танил, мөн

гайхалтай сайхан хоолой – ууртай хэрнээ торго шиг зөөлөн хоолой.

Түүний минь хоолой байлаа – би түүний нэрийг нь бодохгүй байхыг хичээн – түүний

хоолойг ийнхүү сонсох нь миний хөлийг бууж өгөхөд хүргэж намайг өвдгөө тэврэн

газар хэвтэхэд хүргэхгүй байгааг гайхширч байсан юм. Ямар ч өвчин зовлон

мэдрэгдсэнгүй. Ямар ч.

Түүний хоолойг сонсмогц бүх юм гэрэлтэй, тод болчихов. Яг л толгой, оюун санаа

минь нэгэн харанхуй нүхэн дотроос гарч ирж буй мэт. Миний мэдрэмжүүд хүртэл

эргэн ирсэн юм – хараа, эргэн тойрноос сонсдох дуу, нүүр лүү минь хүчтэй үлээх

хүйтэн салхи, мөн онгорхой баарны хаалгаас гарах тэрхүү үнэрүүд гээд л.

Би цочирдсондоо эргэн тойрноо гүйлгэн харлаа.

“Жесс дээр иргэн оч,” өнөөх хэтэрхий гоё хоолой уурласан хэвээр удирдав. “Чи

амласан ш дээ – тэнэг юм хийхгүй гэж.”

Хаашаа ч харсан хэн ч харагдсангүй. Жесс надаас хэдэн фийтийн зайтай над руу айсан

янзтай харан зогсож байсан юм. Хана налан зогсож байсан залуус над руу бас гайхан

харж байлаа. Бодвол намайг замыг голд яагаад хөдөлгөөнгүй зогсоод байгааг гайхсан

байх.

Би толгойгоо сэгсрэн болоод байгаа юмыг ойлгохыг оролдов. Түүнийг энд байхгүй

гэдгийг мэдэж байсан ч тэр яагаад ч юм хэт ойрхон буй мэт сонсдож байсан юм. Тэр

“төгсгөл” ийн өдрөөс хойш хамгийн анхны удаа тэр надад ийнхүү ойр мэдрэгдэж

байлаа. Түүний хоолойны өнгөнд сонсогдох тэрхүү уур уцаар, мөн санаа зовнилт гээд л

тэр бүхнийг сонсоогүй яг л хэдэн жил өнгөрсөн юм шиг санагдана.

“Амлалтаа битгий зөрч.” Түүний хоолой холдож эхлэв: яг л радионы дууг багасгаж

байгаатай адил.

Би өөрийгөө ямар нэгэн хий юм сонсоод байгаа эсэхдээ эргэлзэж эхлэлээ. Мэдээж

энэхүү мөчийн, тэр оройн явдалтай хэт төстэй байснаас болж би тэр дурсамжаасаа

түүний хоолойг түр зүр зээлдсэн байх.

Би байж болох асуудлуудыг эргэцүүлэн бодож эхлэлээ.

Нэг дүгээр магадлал: Би галзуурчихаж. Толгойндоо хий юм сонсдог хүмүүсийг ингэж л

тодорхойлно шүү дээ.

Байж болох л юм.

Хоёр дугаар магадлал: Миний далд ухамсар надад миний хүсээд байгаа юмыг өгч

байна. Намайг үхэх юм уу надад муу юм тохиолдвол түүнд хамаатай байж болох тэр

хүслийг минь биелүүлж өгч байж болзошгүй. Үнэн бодит байдал биш ч гэсэн.

Магадгүй хэрэв түүнийг а)энд байсан бол, мөн б)түүнийг надад санаа зовдог хэвээрээ

байсан бол хэлэх байсан үгсийг надад далд ухамсар минь бэлэглэж байгаа байх.

Бас магадгүй л юм.

Надад гурав дугаар магадлал гэж харагдахгүй байсан тул би хоёр дугаар таамаглал

минь зөв байх хэмээн найдлаа. Галзуугийн эмнэлэгт хэвтэж эмчлүүлэхээс л дээр.

Гэвч миний хариу яавч эрүүл биш байсан юм – би далд ухамсардаа талархаж байлаа.

Түүний хоолойг би ойрд мартаад байх шиг айдас төрж байсан учраас юунаас ч илүү би

далд ухамсрыгаа надад сануулж өгсөнд маш ихээр талархаж байв.

Би түүний талаар бодож болохгүй. Энэ дүрмийнхаа талаар би өөртэйгээ маш хатуу

байхыг оролддог юм. Гэхдээ мэдээж хааяа өөрийн эрхгүй бодож эхлэнэ – би чинь

зөвхөн л хүн шүү дээ. Харин ойрын үед бага багаар сайжирч түүний талаар бодохлээр

мэдрэгдэг тэр агуу их шаналал болон өвдөлтийг заримдаа хэдэн өдрөөр алгасаж чаддаг

болсон байсан юм. Би нэг бол шаналаж, өвдөж нэг бол өнөөх манаралтын байдалтай

юуг ч мэдэрдэггүй зоомби болон хувирдаг. Өвдөлт манан хоёроос би мананг нь

сонгосон юм.

Би өнөөх өвдөлтийн хүлээн зогслоо. Өнөөх манаралтын байдлаасаа бүрэн гарсан мэт

бүх мэдрэмжүүд минь сүүлийн хэдэн сард байгаагүйгээрээ хүчтэй байв. Гэвч өнөөх

өвдөлт ирсэнгүй. Надад мэдрэгдэх ганц юм бол түүний хоолойг холдож байгаад

мэдрэгдэх шаналал болон урам хугаралт байсан юм.

Надад өөр сонголт бий бололтой.

Ухаантай алхам бол мэдээж энэ тэнэг бөгөөд аюултай шинэ мэдрэмжээсээ зугтах. Хий

юм сонсож байж тэрийгээ үргэлжлүүлэхийг хүсэх нь яавч сайн санаа биш.

Гэвч түүний минь хоолой холдоод байна шүү дээ.

Би шалгахаар шийдэн урагшаа дахин нэг алхалаа.

“Белла, буцаад яв,” тэр ууртайгаар архирав.

Би тайвшран санаа алдлаа. Түүний уур уцаарыг би сонсохыг хүсэж байлаа – худлаа ч

гэсэн түүнийг миний талаар бодож санаа зовдог гэсэн баталгаа хэрэгтэй байсан юм.

Миний дотоод ухамсраас өгч байгаа бэлэг.

Би энэ бүхнийг зохицуулахыг оролдоход дахиад хэдэн секунд өнгөрсөн юм. Өнөөх

залуус болон Жесс намайг харан зогссоор л. Тэд намайг тэдэн дээр очоод юу хэлэх

талаар бодож байгаа хэмээн бодож байгаа байх. Намайг энд ингээд галзуурлын эхний

шинж тэмдэгтээ баярлан зогсож байгааг яаж таах билээ дээ?

“Сайн уу?” залуусын нэг нь над руу өөртэй итгэлтэйгээр дуудав. Тэрээр цагаан царай,

цайвар үстэй байсан бөгөөд өөрийгөө царайлаг гэж боддог залуустай адил зогсолттой

байлаа. Би түүнийг царайлаг мөн эсэх дээр шийдэж чадахгүй байсан юм.

Миний толгойн дахь хоолой түүний хариуд маш чангаар архирахад би инээмсэглэлээ.

Гэвч тэр залуу миний ийнхүү үйлдлийг өөрт нь дуртай байна хэмээн ойлгосон

бололтой байв.

“Чамд юугаар туслах уу? Чи төөрсөн юм шиг харагдаж байх чинь.” Тэр инээмсэглээд

нэг нүдээ ирмэлээ.

Би бохир усны нүхээс урсаж байсан усан дээгүүр болгоомжтойгоор алхан түүн рүү

дахин нэг алхам ойртов.

“Үгүй ээ, би төөрөөгүй гэдэгтээ итгэлтэй байна.”

Би ойртож очоод тэр залуугийн царайг нь сайтар хартал ямар ч танил юм харагдсангүй.

Жилийн өмнө над руу дайрах гэж оролдсон тэрхүү залуу биш байна гэдгийг мэдээд

миний яагаад ч юм урам хугарах болов.

Миний толгойн дахь түүний хоолой улам аяар болсон юм.

Намхан залуу миний ширтэлтийг анзаарлаа. “Чамд уух юм авч өгөх үү?” тэр бага зэрэг

сандран асуусан ч намайг ганцхан түүн рүү харж байгаад баярласан янзтай байв.

“Би хэт жоохон ш дээ,” би автоматаар хариулж орхив.

Тэр над руу гайхан харж байлаа. Бодвол намайг тийм байсан юм бол яах гэж ирснийг

гайхаж байсан байх. Түүнд тайлбарлаж өгсөн нь дээр юм шиг санагдлаа.

“Замын нөгөө талаас та яг л миний таньдаг хүн шиг харагдлаа л даа. Уучилаарай, буруу

харчихаж.”

Намайг замын нөгөө талаас татан ирсэн тэрхүү аюул мэт мэдрэмж шууд л алга болсон

юм. Миний санаж байсан айдас төрүүлэм залуус биш байна шүү дээ. Магадгүй сайн

залуус байх. Шууд л сонирхол буурч орхив.

“Зүгээр дээ,” өнөөх бардам цайвар үст хэлэв. “Үлдээд бид нартай юм яриач.”

“Баярлалаа, гэхдээ би чадахгүй нь.” Жесс замын голд над руу эргэлзэн харж байсан

юм. Түүний нүд нь гайхшралт мөн гомдолтоор дүүрэн харагдана.

“Хэдхээн минут байхад болно оо.”

Би толгойгоо сэгсрэн Жесс дээр эргэн очив.

“Явж хоолоо идэцгээе.”

Түр зуур өнөөх зоомби байдлаасаа аврагдсан мэт байсан ч миний бодол мөн л адил хол

байсан юм.

Оюун ухаан минь өөр газар явна. Өнөөх мэдрэмж алдагдуулдаг манан мэт мэдрэмж

алга болсон байсан тул би минут өнгөрөх тусам буцан ирэхгүй байгаад нь сандарч

эхлэж байлаа.

“Чи сая яаваа?” Жесс уурлан асуув. “Чи тэднийг танихгүй ш дээ- магадгүй өвчтэй

амьтад ч байсан юм билүү!!”

Би түүнийг энэ сэдвийг хаагаасай гэж хүсэн мөрөө хавчлаа. “Би тэр залууг нь таньдаг

юм шиг санагдаад л.”

“Чи их сонин юм аа, Белла Сван. Хааяа чамайг ямар хүн гэдгийг таах ч хэцүү юм.”

“Уучилаарай.” Би түүний ийнхүү хэлсэнд нь өөр хариу олж чадсангүй.

Бид хоёр хоолны газар луу үг дуугүй алхлахад түүнийг алхахын оронд машинаа авчран

цонхоор нь хурдхан захиалсан нь дээр байсан байх талаар бодож байгаа нь илт байлаа.

Тэр яг л надтай адил энэ үдшийг хурдан дуусгахыг хүсэж байв.

Бид хоёрыг хоол идэх зуур би олон дахин сэдэв нээхийг оролдсон ч түүний өнөөх баяр

баясгалан ор мөргүй алга болсон байсан юм. Би ч түүнийг ихэд гомдоосон бололтой.

Бид хоёрыг машиндаа орон суухад тэр өөрийнхөө дуртай дууг тавиан чангалсан тул

яриа эхлүүлэх ямар ч боломж гараагүй юм.

Би хөгжимнөөс болж жирийн үед зовдог шигээ ч зовоогүй юм. Миний оюун санаа

байдгаасаа хамаагүй сэрүүн болсон байсан ч гэсэн надад дууны үг сонсож өөрийгөө

зовоохоос өөр бодох юм зөндөө байлаа.

Би өвдөлт, манан хоёрын аль нэгийг нь хүлээлээ. Яагаад гэвэл өвдөлт бол яах аргагүй

ирэх гэж байгаа. Би өөрийнхөө дүрмүүдийг өнөөдөр зөрчсөн шүү дээ. Ой

дурсамжуудаасаа зугтахын оронд би өнөөдөр харин ч угтаж өөдөөс нь алхсан. Би

түүний хоолойг толгойн дотроо сонссон. Ядаж энэ сүүлийн шалтаг ч болтугай удахгүй

үр дүнгээ өгнө гэдэгт би итгэлтэй байв. Ялангуяа хэрвээ манан буцаж ирэхгүй бол.

Миний хэт сэрүүн байгаа байдал намайг айлгаж байсан юм.

Гэвч миний биеэн дэх хамгийн хүчтэй мэдрэмж минь – санаа амралт байлаа.

Би түүний талаар бодохгүй байхыг ихэд хичээдэг ч би хэзээ ч түүнийг мартахыг

хичээж байгаагүй. Шөнө унтахдаа нойрноос болж иймэрхүү бодлууд хааяа орж ирэхэд

би түүнийг бага багаар мартаж буй мэдрэмж төрөн намайг айлгаж орхидог байлаа. Яг л

хэзээ нэгэн цагт би түүний нүдний өнгө, хүйтэн арьсанд нь хүрэхэд төрдөг мэдрэмж,

мөн хоолойг нь бүр мөсөн мартах юм шиг. Би энэ бүхний талаар бодож болохгүй ч

яавч мартаж болохгүй.

Яагаад гэвэл намайг урагш нь тэмүүлүүлж, амьдруулсаар ирсэн бодол бол – түүний

амьд байгаа явдал юм. Тэгээд л болоо. Би бусдыг бүгдийг нь даван туулж чадна.

Түүнийг хаа нэгэн газар амьд сэрүүн яваа цагт.

Ийм л учраас би Форксоос явахгүй байгаа. Чарлиг намайг нүү гэж хэлэхэд нь миний

яагаад уурласан ийм л учиртай. Үнэндээ бол би энд байлаа гээд хэн ч иргэж ирэхгүй ч

гэсэн.

Гэхдээ би Жэйксонвилл юм уу өөр хаа нэгэн нартай, танил бус газар луу нүүчихвэл,

түүнийг жинхнээсээ байсан гэдэгт яаж итгэх болж байна аа? Түүний хэзээ ч очихгүй

тийм газар би түүнийг бага багаар мартахгүй гэж үү? Би тийм явдлаас амьд гарч

чадахгүй байх.

Санах эрхгүй ч, мартахаас үхтлээ айна: энийг биелүүлэх үнэхээр хэцүү юм.

Жессийг машинаа манай гэрийн гадаа зогсооход би цочирдон дээшээ харлаа. Сая

үнэхээр хурдан явж ирсэн бололтой: би Жессийг ийм удаан юм хэлэхгүй явж чаддаг

гэж бодож байсангүй.

“Надтай уулзсанд баярлалаа, Жесс,” би хаалгаа онгойлгонгоо түүнд хэлэв.

“Саяных...хөгжилтэй байлаа шүү.” Би “хөгжилтэй” гэж хэлэх нь зөв гэж найдлаа.

“Зүгээр зүгээр,” тэр бувтнав.

“Тэр киноны дараа болсон явдалд...уучилаарай.”

“Тэр яах вэ, Белла.” Тэр над руу харалгүй цонхоороо муухай харан сууна. Тэр минут

өнгөрөх тусан улам л уурлаж байх шиг байсан юм.

“Нэг дэхэд уулзая.”

“Тэгье. Бока.”

Би бууж өгөн хаалгаа хаан тэр ч над руу дахиж харалгүй яваад өгөв.

Чарли намайг үүдний өрөөн голд зогсон хүлээж байлаа. Тэр атгасан гараа урдаа эвхэн

зогсож байв.

“Сайн уу, аав аа,” би түүний хажуугаар өнгөрөн шат өөд зүглэлээ. Би түүний талаар хэт

их бодсон тул, өвдөлтийг эхлэхээс өмнө өрөөндөө орох хэрэгтэй байсан юм.

“Чи хаана байсан юм?”

Би аав руугаа гайхан харлаа. “Би Порт Анжелес руу Жесстэй хамт явсан ш дээ. Өнөө

өглөө таньд хэлээгүй бил үү?”

“Хмф,” тэр мөрөө хавчив.

“Явж болох байсан биз дээ?”

Тэр миний нүүрийг ажиж байснаа гэнэт харъя гэж бодоогүй байсан юмаа харсан юм

шиг нүдээ томсгов. “Тийм ээ, зүгээр. Хөгжилтэй байсан уу?”

“Анхан,” би хэллээ. “Бид хоёр зоомбинууд хүн алахыг үзсэн. Гайхалтай байсан шүү.”

Тэр нүдээ нарийсгалаа.

“Сайхан амраарай, аав аа.”

Би түүн руу нуруугаа харуулан өрөө лүүгээ гүйсэн юм.

Хэдхэн минутын дараа намайг орон дээрээ хэвтэж байх зуур өнөөх танил өвдөлт ирлээ.

Үнэхээр тэвчихийн аргагүй их өвдөлт: цээжинд минь агуу том нүх цоолоод хоосон

үлдээсэн юм шиг...амьсгалахад хэрэгтэй эрхтнүүд минь хүртэл байхгүй болсон юм

шиг. Шархны гадна талуудаар хорсон өвдөж, цаг хугацаа хичнээн өнгөрсөн ч цус

урсаж буй мэт. Үнэндээ би уушгаа зөв зүгээр ажилж байгаад итгэлтэй байсан ч би

амьсгаагаа авах гэж оролдоход ямар ч агаар орж ирэхгүй мөн толгой минь лугшин

өвддөг байлаа. Миний зүрх бас цохилж байсан нь мэдээжийн хэрэг ч гэсэн чихэнд

минь ямар ч пүльс сонсогдохгүй мөн гар минь хөхөрч мөс шиг хүйтэн болон хувирна.

Би жоохон хүүхэд шиг өвдгөө тэврэн хэвтлээ. Өнөөх манаралтын байдлаа уриалан

дуудсан ч юу ч ирсэнгүй.

Гэвч яагаад ч юм би амьд үлдэж чадсан юм. Дэндүү сэргэг байсан тулдаа цээжин дэх

нүхнийхээ лугшин өвдөх цохилт болгоныг мэдэрч байсан ч бүгд л тэсвэрлэж чадахаар

болсон байлаа. Би амьд үлдсэн юм. Өвдөлт нь цаг хугацаа өнгөрөх тусам багассандаа

биш, харин би цаг хугацаа өнгөрөх тусам илүү тэсвэрлэх хүчтэй болсон мэт.

Өнөөдөр орой юу ч болсон байсан – зоомби, адреналин, аль эсвэл миний хий юм

сонссоноос болсон уу ямар ч л байсан би сүүлийн хэдэн сард анх удаа сэрсэн юм.

Энэ бүхэнтэй адил сүүлийн хэдэн сард бодож байгаагүйгээрээ би маргааш гэдэг өдөр

юу болох талаар гайхаж эхлэлээ.

5. Булхайцагч

“Бэлла, чи одоо ажлаасаа буух уу даа?”гэж Майк санал болгохдоо над руу биш, өөр

тийш харж байсан юм. Намайг анзаараагүй байх зуур тэр хэр удаан ингэж зогссон бол?

Үдээс хойш Нютоны дэлгүүрт цаг удаан өнгөрч байлаа. Яг тэр үед дэлгүүрт хоёрхон

үйлчлүүлэгч байсан ба ярианаас нь сонсоход туршлагатай аялагчид бололтой. Сүүлийн

нэг цагийг Майк, тэдэнд 2 төрлийн хөнгөн үүргэвчний сул болон давуу талыг

тайлбарлаж өгч өнгөрөөсөн юм. Харин тэд эцэст нь барааг үнэлж цэгнэхээ түр

зогсоогоод өөрсдийн туулсан бэрхшээлээр бие биенээсээ дээр гарах гэж маргалдаж

эхэллээ. Энэ нь Майкд тэндээс түр холдох чөлөө өгсөн хэрэг.

“Би байж байсан ч болно оо.”гэж би хэлэв. Би буцаад л нөгөө таагүйхэн нам гүм

байдлын бамбайндаа орохыг хүсэхгүй байсан юм.

Яг л чихэн доторх бөглөөгөө авчихсан юм шиг, өнөөдөр хамаг юм ер бусын ойр, чанга

сонсогдоод байлаа. Уулчидын инээлдэх дууг сонсохгүй байхыг хичээсэн ч чадсангүй.

“Би чамд хэлээд байна ш дээ,”гэж нөгөө 2 хүний, бараан бор үсэнд нь зохиогүй улбар

шар сахалтай тагдгар нь хэлэв.

“Би Иэлловстоны ойролцоо хэд хэдэн Гризли баавгай харсан. Гэхдээ тэр бол энэ

араатны хажууд юу ч биш.”

Түүний үс нь ширэлдсэн байсан ба хувцсаа олон хоног солиогүй мэт харагдаж байсан

юм. Цэвэр байгалийн үнэр.

“Тийм биш байж болно шүү дээ. Хүрэн баавгай тийм том болно гэж байхгүй. Чиний

харсан Гриззлинүүд аяагүй бол бэлтрэгнүүд л байсан байх.”

Хоёрдахь хүн нь өндөр туранхай хүн байсан ба нүүр нь нар салхинд элэгдсэн байртай

харагдав.

“Нээрээ Бэлла, энэ 2 гарангуут би дэлгүүрээ хаалаа.”гэж Майк шивнэлээ.

“Хэрвээ намайг яв гэж байгаа юм бол ч...”гээд би мөрөө хавчив.

Намайг юмаа хурааж байх зуур , “Чамаас лав 4 фут өндөр байсан шүү.”хэмээн сахалтай

хүн нь баталлаа.

“Байшин шиг том, давирхай шиг хав хар. Би эндэхийн байгаль хамгаалагчид мэдээлнэ

ээ. Хүмүүсийг анхааруулах нь зүйтэй. Бод л доо, би ямар уулын орой дээр харсан биш,

замаас хэдхэн миль зайтай газар л харсан ш дээ.”

Өндөр нь инээгээд нүдээ эргэлдүүлэв. “Би таах уу? Чи лав өөрийн ухаангүй байна. Бас

7 хоног нойтон газар унтаж, олигтой хоол идээгүй юм биш байна, тийм үү?”

Сахалтай хүн нааш хараад, “Хөөе, мм, чи Майк тэ?”гээд дуудлаа.

“За, Даваа гаригт уулзъя.” Гэж би шивнэв.

“Тийм ээ, эрхэм ээ.”гэж хариулангаа Майк эргэж харлаа.

“Ойрд энүүгээр хүрэн баавгайны тухай сэрэмжлүүлэг тараагдсан уу?”

“Үгүй ээ, эрхэм ээ. Гэхдээ ямагт баавгайнаас зайгаа барьж, хоол хүнсээ зөв авч явах

хэрэгтэй л дээ. Та шинээр гарсан баавгайнд үнэртдэггүй төмөр сав үзсэн үү? Хэдхэн

паундын жинтэй ш дээ...”

Хаалга гулсаж онгойгоод намайг бороонд гаргачихлаа. Би хүрмэндээ бөгтийн

нугдайгаад, машин руугаа гүйв. Юүдэн дээр минь дуслах бороо бас дэндүү чанга

сонсогдож байсан ч, удалгүй хөдөлгүүрийн нүргээн бүх дуу чимээг дарж орхисон юм.

Би Чарлигийн хоосон байшин руу явахыг хүссэнгүй. Ялангуяа өнгөрсөн шөнө жинхэнэ

харгислал байсан ба дахиад тэр шаналалыг мэдрэх хүсэл байгаагүй юм. Хэдийгээр

унтахад тэр мэдрэмж намдсан ч бүрмөсөн алга болчихоогүй байв. Жэссикад киноны

дараа хэлсэн шиг, би хар дарсан зүүд зүүдлэнэ гэдэгт эргэлзэх зүйлгүй байлаа.

Одоо бол би шөнө бүр хар дарсан зүүднүүд зүүдэлж байгаа. Яг ч “зүүднүүд” биш, нэг л

төрлийн хар дарсан зүүд. Ийм олон сар зүүдэлсээр байгаад дассан баймаар юм. Гэтэл

тэр зүүд намайг үргэлж айлгадаг ба өглөө хашгирч сэрэх тэр агшинд сарнидаг билээ.

Чарли дасаад, сүүлдээ миний өрөөнд гадны хүн орж ирсэн юм болов уу, ямар нэг юм

болоо юу гэж шалгахаар орж ирэхээ ч больсон юм.

Магадгүй миний тэр зүүднээс надаас өөр хэн ч айхгүй байх. Үсэрч гарч ирээд, намайг

“Аааа!”гэж айлгачмаар ямар ч зомби, үхдэл, гаж донтон байгаагүй.

Үнэндээ юу ч байхгүй. Зөвхөн хий хоосон.

Төөрдөг байшин мэт эцэс төгсгөлгүй хөвдөөр бүрхэгдсэн модод, чихний хэнгэргэнд

минь мэдрэгдэх, эвгүйцмээр тийм анир чимээгүй байдал. Тэнд бүрхэг өдрийн үдшийн

бүрэнхий харанхуйд, огт байхгүй зүйлийг гэрэлтүүлэх гэрэл гарна. Зам ч байхгүй түнэр

харахуйгаар би хурдлан гүйх ба зогсолтгүй хайгаад л, хайгаад л, хайгаад л. Цаг

өнгөрөх тусам улам яарч, илүү хурдан гүйхийн тулд хурдлах ч, би хурдлах тусмаа

будилна...

Дараа нь миний зүүдний гол хэсэг эхэлнэ. Би ойртоод байгааг нь мэдрэх ч, тас хийж,

би юу хайж байгаагаа мартчихсан гэдгээ мэдэхээсээ өмнө өөрийгөө сэрээж чаддаггүй

юм. Тэгэхэд би хайгаад байх зүйл байхгүй, олдох ч зүйл байхгүй гэдгийг ухаарна. Мөн

энд нам гүм, хоосон ойгоос өөр, миний хувьд чухал юу ч алга, юу ч, бүр юу ч байхгүй

байна ш дээ.

Тэгээд л би хашгираад сэрнэ дээ.

Би хаашаа жолоодож байгаагаа ч анхаарсангүй. Нойтон,өөр машингүй замаар, өөр очих

газар байхгүй тул гэр лүүгээ л оччихгүйн тулд тэнүүчилж байлаа. Би дахиад л

мэдрэлгүй юм шиг болохыг хүссэн ч, өмнө нь яаж тэгдэг байснаа санахгүй байв.

Хар дарж толгойг минь эргүүлж, намайг шаналгадаг зүйлсийн талаар бодуулах гээд

байлаа.

Би ойг санахыг хүссэнгүй. Би дүр зургуудыг дотроосоо замхруулж байсан ч, нүд минь

нулимсаар дүүрч, цээжин дэх нүхний минь ирмэгээр өвдөлт мэдрэгдэх шиг боллоо.

Би нэг гараа жолооноосоо авч, биеэ тэврээд, нэг гараараа жолоо барив.

Яг л би хэзээ ч чиний амьдралд байгаагүй юм шиг

Энэ үгнүүд миний толгойд орж ирсэн ч, өчигдрийн миний хий сонссон хоолойноос

арай бүдэг сонсогдлоо.

Гэхдээ эдгээр үгнүүд бол сонсогдох зүйлгүй, цаасан дээр биччихсэн юм шиг зүгээр л

үгнүүд шүү дээ.

Тэглээ ч гэсэн энэ нь цээжин дэх нүхийг минь улам томруулж байсан ба ийм байдалтай

жолоо барьж чадахгүйгээ ойлгоод, тормосон дээрээ дарав. Биеэ эвхээд, жолоо руугаа

нүүрээ нааж, гүн амьсгалахыг хичээлээ.

Надад энэ бүхэн хэр удаан үргэлжлэх нь сонин байсан юм.

Магадгүй хэдэн жилийн дараа, сэтгэлийн шарх минь тэвчиж болохоор болж, жаахан

анихад, үргэлж миний амьдралын хамгийн сайхан үе байсаар байх,тэр хэдхэн сарыг би

эргэн дурсаж чадахаар болох байх. Хэрэв энэ шарх гайгүй болдог л юм бол би түүнд

тийм сайхан цаг хугацааг надад бэлэглэсэнд нь баярлах байх даа. Яагаад гэвэл энэ бол

миний хүссэнээс ч илүү, миний хүртэх ёстой зүйлээс ч илүү зүйл.

Тэгээд хэзээ нэгэн өдөр би ингэж бодож чадахаар болох болов уу.

Гэхдээ хэрэв энэ том нүх огт багасахгүй бол яана? Сэтгэлийн шарх минь эдгэхгүй бол

яах вэ? Энэ бүхэн төгсөшгүй үргэлжилж, мөн би хэвэндээ орохгүй бол яах бол?

Би биеэ чангалсан байлаа.

Аргаа барсандаа , би

Яг л түүнийг миний амьдралд байгаагүй юм шиг

гэж бодов. Ямар биелэхээргүй, тэнэг амлалт вэ? Тэр миний зурагнуудыг хулгайлж,

бэлэгнүүдээ буцаан авлаа ч, бүх зүйл түүний надтай уулзахаас өмнөх байдалд орчихгүй

шүү дээ.

Түүнийг миний амьдралд оршин байсан гэдгийн баримтуудаас, биет зүйлс бол өчүүхэн

нь. Миний дотоод ертөнц танигдахааргүй болтлоо өөрчлөгдсөн байсан юм. Тэр бүү хэл

миний гадаад төрх ч өөрчлөгдсөн байлаа. Миний нүд хар дарсанаас болоод доогуураа

чэрнилэн ягаан хүрээтэй болсон ба нүүр минь улам цонхигор харагдах болсон юм.

Зэвхий цагаан царайтай, бараан нүдтэй би холоос үзэсгэлэнтэй харагдах ба магадгүй

цус сорогч шиг харагдаж байгаа байх. Гэхдээ би үзэсгэлэнтэй биш учир зомбитой л

төстэй байгаа болов уу.

Яг л түүнийг миний амьдралд байгаагүй юм шиг

Гэнэ шүү. Энэ бол жинхэнэ галзуурал. Энэ бол түүний хэзээ ч биелүүлж чадахааргүй,

амлангуутаа эвдсэн амлалт байсан юм.

Илүү ихээр мэдрэгдэх гээд байсан шаналалыг сарниах гэж би жолоондоо толгойгоо

цохилоо.

Харин би өөрийн амлалтаа биелүүлэх гэж хичээх нь тэнэг зүйл шиг санагдсан юм. Аль

аль тал нь амлалтаа эвдчихээд байхад тэр амлалтаа биелүүлэх гээд зүтгэх нь утгагүй

зүйл биз дээ?

Би болчимгүй, ухаангүй зүйл хийлээ ч хэнд хамаатай юм? Надад болчимгүй зүйл

хийхгүй байх, тэнэг зан гаргахгүй байх ямар ч шалтаг байсангүй.

Бага зэрэг амьсгаадангаа би чимэгүйхэн инээлээ. Форкст болчимгүй зүйл хийх- Их

хүчин чармайлт шаардана даа. Инээд хүрч, шал өөр зүйлс бодогдоход, энэ нь миний

сэтгэлийн шархыг түр мартуулсан юм. Амьсгаа минь арай л тогтворжиход би

суудалдаа буцаад шигдлээ. Хэдийгээр өнөөдөр хүйтэн байсан ч, миний духан дээр хөлс

бурзайж байсан юм.

Би их хүчин чармайлт шаардсан ажил дээрээ анхаарлаа төвлөрүүлж, сэтгэл өвтгөсөн

дурсамжуудаасаа ангид байхыг хичээж байв.

Форкст болчимгүй зүйл хйихийн тулд ихээхэн оролдлого хийх хэрэгтэй, бүүр нэлээн

их оролдох хэрэгтэй. Гэхдээ л би ямар нэг арга олох ёстой. Эвдсэн амлалтаа цаашид

биелүүлэхгүй байвал миний дотор жаахан ч гэсэн онгойх байх. Тэр амлалтаа

биелүүлээгүй шиг би ч гэсэн амлалтаа биелүүлэхгүй байвал...

Мушгиралдаж, ийш тийш эргэсэн, нойтон, урт, хурдны замууд дээр тийм зүйл

болохгүй гэх баталгаа байхгүй л дээ. Хүнд ачааны машин тийм замаар хэцүүхэн явдаг

ч, хүмүүс яаж ийгээд яваад л байдаг.

Гэвч мотоцикл ийм зам дээр осол гаргах нь их байж, Чарли маш олон хүүхдүүдийг зам

дээр осолд орчихоод хэвтэж байхад нь хардаг байсан юм.

Тэгээд тэр намайг арван настай байхад, хэзээ ч мотоцикл дээр суухгүй гэж амлахад

хүргэсэн билээ. Тэр насан дээр амлахаасаа өмнө боддоггүй байж.

Одоо энд хэн мотоцикл унахыг хүснэ гэж?

Энэ нь яг л 60 милийн хурдтай угаалгын онгоцонд сууж байгаа юм шиг байна байх даа.

Би тийм их амлалт өгсөн байтал...

Тэр амлалтууд бүгд ялгаагүй санагдав.

Би ухаангүй, болчимгүй зан гаргаж, амлалтаа зөрчихийг хүсч байсан юм.

Яагаад нэг зүйл дээр зогсоно гэж?

Би бороонд алхалж, Марксийнхны урд хаалганы өмнө очингуутаа хонхыг нь дарлаа.

Энэ жил их сургуульд орсон, Марксийнхны бага хүү нь хаалга тайлж өглөө. Би түүний

нэрийг санасангүй.

Түүний шаргал үс нь миний мөрний хавьцаа л байсан юм. Харин тэр миний нэрийг

сайн санаж байлаа.

“Бэлла Свон?”гэж тэр гайхсан байртай асуув.

“Мотоциклоо хэдээр зарж байаа юм?”хэмээн би амьсгаадангаа зарна гэсэн бичигний

зүгт эрхий хуруугаараа заалаа.

“Нээрэнгээсээ яриад байна уу?”гэж тэр асуув.

“Мэдээж, тэгэлгүй яах вэ.”

“Тэд ажилладаггүй шүү дээ.”

Тэсвэр алдаад би санаа алдлаа, би зарлалаас л үүнийг тааварлачихсан байсан юм.

“Хэд вэ?”

“Хэрвээ чи үнэхээр хүсч байгаа юм бол, зүгээр ав. Ээж маань аавд эдгээр

мотоциклуудыг хог дээр гаргаж хая гээд байсан юм.”

Би мотоциклнууд руу нэг хараад, тэдгээр нь тайрдаснууд болон хатсан мөчирнүүд дээр

тавиастай байгааг анзаарав.

“Чи итгэлтэй байна уу?”

“Тэгэлгүй яах вэ, чи ээжээс асуух уу?-

Чарлид мэдэгдчихгүйн тулд томчуулыг оролцуулаад хэрэггүй дээ.

“Үгүй дээ, би чамд итгэж байна”

“Би чамд туслах уу?гэж тэр санал болгов.”Тэд тийм ч хөнгөхөн биш шүү.”

“За, баярлалаа. Гэхдээ надад ганц хэрэгтэй л дээ”

“Хоёулангий нь авсан нь дээр байх” гэж хүү хэлэв. "Зарим хэсгийг нь ашиглахгүй юу."

Тэр бороон дундуур надад хүнд мотоциклийг түрэн явахад тусалж машинд ачилцаж

өгөв. Тэр тэднээс ангижрахыг тэсгэлгүй хүсч байсан болохоор би маргасангүй.

- Чи тэднээр юу хийх гэж байгаа юм бэ? Жилийн турш хэн ч тэднийг унаагүй.

- Би зүгээр л төсөвлөсөн юм гэж хэлээд би мөрөө хавчив. Миний төлөвлөгөө нууц

байлаа. Би тэднийг Доулингт хүргэж өгч болох юм.

- Тэр тургилав. Тэднийг Доулингт засуулахад их мөнгө хэрэгтэй.

Би энэ талаар маргахыг хүссэнгүй. Жон Доулинг онцгүй нэр алдартай байсан юм. Хэн

ч түүн рүү аюултай байдалд ороогүй үедээ очдоггүй байлаа. Ихэнх хүмүүс зэргэлдээх

хот руу очдог байсан юм. Энэ төлөвлөгөөний хувьд миний аз болоход би төдийлөн

санаа зовсонгүй. Чарли надад машин бэлэглэх үеэр миний цуглуулсан мөнгө хэвээр

үлдсэн тул би түүнийг засуулж чадах байлаа. Гэхдээ миний машинд ямар ч гэмтэл

байгаагүй ганц асуудал гэвэл цагт тавин милийн дээд хурдаар явах үед хэтэрхий чанга

чимээ үүсдэг байсан юм.

Надад агшин зуур нэг санаа төрөв.

- Зүгээр ээ, ямар ч аймаар зүйл алга. Би машин сайн засдаг нэг хүнийг мэднэ.

- Өө, тэгвэл сайн байна. Тэр санаа амран инээмсэглэв.

Намайг явах үед тэр гараа даллан инээмсэглэн үлдэв. Хөөрхөн ааштай хүү юм.

Би хурдалж эхлэв надад Чарлигаас өмнө харихын тулд багахан хугацаа үлдсэн байлаа.

Хэрвээ тэр гэнэт эрт харьдаггүй юм л бол. Би гэр лүүгээ гүйн орж түлхүүрээ барьсан

хэвээр утас шүүрч авав.

- Шерифээ, Би Белла байна гэж Чарлигийн орлогчийг утсаа авах үед хэллээ.

- Өө, Сайн уу Белла, Стив нөхөрсгөөр мэндлэв. Би одоохон түүнийг дуудаадахъя.

Би хүлээж эхлэв.

- Белла, юу болоо вэ? Чарли утас авуут шаардангуй асуув.

- Би ажил руу чинь зүгээр л залгаж болохгүй юу?

Тэр хэсэг зуур дуугай болов.

- Чи над руу хэзээ ч залгаж байгаагүй. Чамд ямар нэгэн юм тохиолдоо юу?

- Үгүй ээ би зүгээр л юм асуух гээд л. Би Жейкоб дээр очих гэсэн юм. Гэхдээ би замаа

санаж байгаа гэдэгт тийм ч итгэлтэй биш байна л даа. Түүнтэй удаан хугацааны турш

уулзсангүй.

Чарлиг дахин ярьж эхлэх үед хоолой хамаагүй дээрдэж эхлэв.

- Сайхан санаа байна би чамд одоохон тайлбарлаад өгье. Чамд үзэг байна уу?

Заавар маш энгийн ойлгомжтой байлаа. Би түүнд үдийн хоолноос өмнө эргэж ирнэ гэж

амлав. Чарли өнөөдөр надтай цуг хооллохыг хүсч байлаа.

Би үдийн хоолноос өмнө эргэж ирэхийн тулд аадар бороон дундуур маш түргэн хотоор

давхих хэрэгтэй байв. Би Жейкобийг гэртээ байгаа гэдэгт найдаж байсан юм. Билл

мэдээж надад Чарлигийн хэлснийг л хэлэх байх.

Би хөдлөхөөсөө өмнө Билли намайг хараад яах бол гэж бага зэрэг санаа зовлоо. Тэр

сэтгэл хангалуун л байх байх. Биллигийн бодлоор бүх юм дээр болох нь эргэлзээгүй.

Үгүй ээ, өнөөдөр л биш шүү би гэж би өөрөөсөө гуйлаа.

Жейкобийн байшин уйтгартай улаан будгаар будсан давчуухан цонхтой жижигхэн

саравчирхуу байшин ажээ. Намайг машинаас гарахаас урьтаж Жейкобийн толгой

цонхоор цухуйв. Миний машины дуу хэтэрхий чанга сонсогдсон нь эргэлзээгүй.

Жейкоб Чарлиг машиныг нь худалдан авах үеэр их баяртай байсан юм. Би өөрийнхөө

машинд их дуртай хэдий ч Жейкобт бол хангалттай хурдтай биш гэж санагддаг юм.

Тэр намайг замын хагаст угтан ирэв.

- Белла! Түүний хөөрөнгүй инээмсэглэл нүүрэнд нь тодрон цасан цагаан шүд нь хүрэн

улаан өнгийн арьсан дээр гялсхийв. Би өмнө нь түүнийг үсээ боогоогүй байхыг харж

байгаагүй юм байна. Түүний үс нь нүүрийг нь тойрон хар хөшиг шиг асгарчээ.

Жейкоб өнгөрсөн найман сарын турш их өсчээ. Тэр өсвөр насных гэхэд өндөр

булчинлаг биетэй харагдаж гарын арьсан дээгүүр нь судас ялгаран гүрдийнэ. Түүний

царайд миний санаж байсан үеийнх шиг бага зэрэг хүүхдийн төрх үлдсэн ч шанаа нь

өндөрсөөд эрүүгээ чангалахад хүүхдийн төрх даруй нүүрнээс нь арилав.

- Сайн уу, Жейкоб! Би түүний инээмсэглэлийг хараад урам орж эхлэв. Би түүнийг

хараад их баярлаж байгаагаа мэдрэв. Энэ нь намайг гайхшируулсан юм.

Би инээмсэглэн хариу хүлээв. Би түүнтэй найзлах дуртай байснаа бүр мартаж орхиж.

Тэр надаас хэдэн алхмын зайд зогсоод намайг гайхан ширтэх үед бороо миний нүүрээр

урсаж эхлэв.

- Чи ахиад л өсчээ, би гайхширан хэлэв.

Тэр бүр ихээр инээмсэглэв.

- Зургаан фунт гэж сэтгэл хангалуун хэллээ.

- Чи хэзээ зогсох юм бэ? Би итгэлгүйхэн толгой сэгсэрлээ. Чи аль хэдийн аварга том

болчихож.

- Дотогшоо орцгооё. Чи бүр норчихлоо.

Жейкоб урд ороод том гараараа үсээ сэгсэрлээ. Тэгээд халааснаасаа резин гаргаж ирээд

үсээ боов.

- Хөөе, ааваа гэж тэрээр хаалгаар оруут хашгирав. Бидэн дээр хэн ирснийг хараач.

Билли жижигхэн зочны өрөөнд гартаа ном барин сууж байв. Тэр номоо өвдөг дээрээ

тавиад намайг харахын тулд урагшаа харлаа.

- Чи ирсэн нь ямар сайн хэрэг вэ. Би чамайг харсандаа их баяртай байна.

Бид гар барилцах үед түүний том алган дотор миний гар алга боллоо.

- Чамайг юу ийшээ ирэхэд хүргэв. Чарли зүгээр үү?

- Тиймээ, зүгээр. Би зүгээр л Жейкобтой уулзах гэсэн юм. Түүнийг удтал харсангүй.

Жейкобийн нүд туяаран гялалзав. Тэр нүүр дүүрэн инээмсэглэлээ.

- Чи бидэнтэй хооллох уу?, Билли асуув.

- Үгүй ээ, би Чарлиг хооллох хэрэгтэйг та мэднэ биз дээ.

- Би түүнийг урья гэж Билли санал болгов. Тэр зөвшөөрөх нь мэдээж.

- Үгүй ээ, тэгэх хэрэггүй. Би удахгүй ирнэ. Тэр ч байтугай намайг санаж амжихаас

өмнө чинь ирнэ гэж амалж байна. Эцсийн эцэст хэрвээ Жейкоб мотциклийг засчих юм

бол хэн надад жолоодохыг заах нь ойлгомжтой.

- Билли хариулахын оронд инээлээ. Сайн байна дараагийн удаа болохоос.

- Тэгэхээр Белла, чи юу хүсээ вэ? гэж Жейкоб асуулаа.

- Зүгээр нэг их чухал биш дээ. Миний үгүйд ямар нэгэн шинэ юм болсон уу? Надад энд

тухтай санагдаж эхлэв. Бүх юм танил дотно санагдана. Ямар ч сэтгэл өвтгөсөн дурсамж

орж ирсэнгүй.

- Жейкоб гуйвлаа. Би чамд шинэ машинаа үзүүлмээр л байна гэхдээ бид үүнийг дараа...

- Үгүй ээ сайхан санаа байна, би түүнийг дэмжив. Би чиний машиныг хармаар байна.

- За яахав гэж тэр хэлсэн хэдий ч итгэлтэй биш байв. Гараж руу явцгаая.

Надад энэ нь дээр байсан юм. Би эргэн Билли руу баяртай хэмээн даллав.

Мододын завсраар ургасан бутнууд зузаан хана болж түүний гаражийг байшингаас

нуужээ. Гараж томгүй агаад саравчаар босгожээ. Би торон дээр байсан тэмдэгийг

танилаа.

- Энэ Фольксваген уу? би асуулаа.

- 1986 оны хуучин сонгодог загварын Рэббит.

- Түүний засвар хэр явж байна?

- Бараг дуусч байгаа гэж тэр урамшингуй хэлэв. Дараа нь хоолойгоо аяархан болгов.

Миний аав өнгөрсөн хаврын амлалтаа биелүүлсэн хэвээр шүү.

- Аан.

Тэр энэ сэдвийг сөхсөндөө харамсаж байх шиг байв. Би өнгөрсөн жилийн сургуулийн

төгсөх үдэшлэгийг санахыг хүссэнгүй. Жейкоб надад мэдээлэл дамжуулсны төлөө

эцгээсээ машины сэлбэг авах мөнгө авсан юм. Билли намайг илүү аюулгүй газар

үлдээхийг хүсч байсан. Түүний санаа зовнил нь надад хэрэггүй санагдаж байлаа.

Тэгэхээр би одоо хэтэрхий аюулгүй болж.

Гэхдээ би үүнийг өөрчлөхийг хүсч байлаа.

- Жейкоб чи мотоциклийн талаар мэдэх үү?

- Тэр мөрөө хавчив. Би бага зэрэг л мэднэ. Миний найз Эмбрид мотцикль байдаг юм.

Заримдаа бид түүгээр давхицгаадаг. Чи яагаад ингэж асуугаа вэ?

- Ойлголоо... би уруулаа хөдөлгөөд бүх боломжийг бодож үзэв. Түүнийг амаа хамхиж

байна гэдэгт би тийм ч итгэлтэй биш байсан юм гэхдээ өөр гарц байсангүй. Би саяхан

хоёр мотцикль худалдан аваад тэд эвдэрхий юм л даа. Чи тэднийг засч чадах уу?

- Оролдоод үзье. Түүний нүүр гийв.

Би сэрэмжлэн хуруугаа ширтлээ.

- Сонсооч, би тайлбарлав. Чарли мотоцикльд дургүй. Үнэнийг хэлэхэд тэр үүнийг

мэдэх юм бол толгойгоо авах байх. Чи Биллид хэлэхгүй байж болох уу?

- Мэдээж үүнд эргэлзэх хэрэггүй, Жейкоб инээмсэглэв. Би бүхнийг сайн ойлгож байна.

- Би мөнгийг нь чамд төлөх болно оо.

- Энэ нь түүнийг гомдоолоо. Үгүй ээ, би чамд туслахыг хүссэн юм. Чи надад үүний

төлөө мөнгө төлөх ёсгүй.

- Ойлголоо... жижигхэн гэрээ хийвэл ямар вэ? Надад энэ нь илүү ухаалаг санагдлаа.

Надад зөвхөн нэг л мотоцикль хэрэгтэй. Бас жолоодох хичээл. Ингэвэл ямар вэ? Би

чамд хоёр дахь мотоциклийг өгөөд чи надад хичээл заавал.

- Чихх хэр, гэж тэр сунжруулав.

- Хүлээгээрэй чи мотцикль жолоодох дүрмийн талаар мэдэх үү? Чиний төрсөн өдөр

хэзээ болох юм б?

- Чи яаж мартаж чадав аа, тэр даажигнав. Би арван зургаатай.

- Чамайг насанд хүрэхээс өмнө хэн нэг нь зогсоогоосой, би бувтнав. Чиний төрсөн

өдөрт байгаагүй минь харамсалтай.

- Чи санаа зовох хэрэггүй ээ. Би чинийх дээр ч байгаагүй.

- Би тургилав. Юуны ойр гэнээ.

- Бид хот руу цуг орж хооллож болох юм.

Түүний нүд нь гялалзав.

- Болох л юм мотциклоо дуусах үеэр. Чиний төрсөн өдрийн бэлэг болог гэж би

нэмэрлэв.

- Ажилдаа орьё. Чи тэднийг хэзээ авчрах юм бэ?

- Би уруулаа хазлав. Тэд одоо миний машин дээр байгаа.

- Ашгүй дээ. Тэр үүнийг тааварласан юм шиг санагдлаа.

- Хэрвээ биднийг Билли харчих юм бол ухаан алдаж унах байх шүү.

- Тэр над руу нүдээ ирмэв. Бид тийм ч хулчгар биш шүү.

Бид байшингийн урд тал руу модон дундуур алхалж зугаалж буй дүр үзүүлэв. Жейкоб

мотоциклуудыг түргэн буулгаж ганцаараа бут руу аваачлаа. Тэр мотоциклийг жирийн

дугуй аятай өргөж явсан юм.

- Онцгүй л юм, гэж тэднийг модон дунд авчрах үед Жейкоб хэлэв. Энэ хуучны Харлей

Спринт байна. Би түүнийг засахын тулд сэлбэг худалдаж авах хэрэгтэй.

- Тэр чинийх.

- Чи итгэлтэй байна уу?

- Мэдээж.

- Тэднийг засахын тулд багагүй эд анги хэрэгтэй дээ гэж тэр баргар царайлан хэлээд

металл эд анги руу харлаа. Бид хэсэг хэсгээр нь цуглуулж болох юм.

- Үгүй ээ, бид ингэх хэрэггүй. Хэрвээ чи бүх эд ангийг нь олчих юм бол би мөнгийг нь

төлье.

- Би мэдэхгүй байна хэмээн тэр бувтнав.

- Надад бага зэрэг хураасан мөнгө бий. Коллежед орох гэж цуглуулж байсан юм.

Коллеж ч шмоллеж болж дээ гэж би бодлоо. Би Форксыг орхиж явах ямар ч хүсэлгүй

юм чинь эцсийн дүндээ ямар ялгаа байна.

Жейкоб толгой дохив. Түүнд нэг бодол орж ирсэн бололтой.

Бид гаражын өмнө талд гарахад надад аз таарсныг би ойлгов. Тэр эцэг эхээ хуурч

аюултай тээврийн хэрэгслийг засаж миний коллежийн мөнгийг үрэхийг зөвшөөрч

байна. Түүний хувьд энэ нь ер бусын зүйл байсан нь мэдээж. Жейкоб миний хувьд

үнэгүй баялаг байлаа.

6. Найзууд

Жэйкобын гараашинд моторт дугуйнуудыг энгийн ил байрлуулсан учир нуух ямар ч

хэрэг байсангүй. Биллигийн тэргэнцэрт маневрын шаардлага байсангүй учир нь

тэднийг байшингаас хотгор газар тусгаарлаж байлаа.

Жакобын татаж гаргаж ирсэн хамгийн анхны улаан дугуй нь надад зориулагдсан байв.

Тэр гэнэт Rabbit-ын зорчигчийн хаалгыг онгойлгов. Би тэнд суугаад орчин тойрноо

ажиглаж байлаа. Жэйкоб ажиллаж байх үедээ хөгжилтэйгээр ярьж, надаас ямар нэг

зүйл сонсож яриандаа оролцуулахын тулд нудрав. Тэр 2 курсын хичээлийн жилийн үйл

ажиллагаа, ангийнхаа болон хоёр сайн найзынхаа тухай ярьж байв.

Би түүний яриаг тасалдуулан Куел, Эмбри ? ховор нэрс байна.

Жакоб инээн Куел бол “хуучин хувцас” гэсэн үг, харин миний бодлоор Эмбригийн

нэрийг олон ангит цувралын одоор нэрлэсэн байх. Хэрвээ чи нэг баг болоод тэдний

нэрийг дуудах юм бол тэд бохироор өрсөлдөнө гэлээ.

-Сайн найзууд уу? гэж би хөмсгөө өргөн хэлэв.

-Үгүй ээ, тэд биш. Зөвхөн тэдний нэр л асуудал. Яг энэ үед нилээн холоос Жэйкоб? гэж

хэн нэгэн чангаар дуудав.

-Энэ Билл үү? гэж би асуув.

-Үгүй ээ гэж Жэйкоб толгойгоо тонгойлгон нүүр нь улаан хэлэв. Чөтгөр дуудаж байна.

Чөтгөр гарч ирэх гэж байна гэж тэр амандаа үглэв.

-Жэйк? Чи наашаа ирж байна ? хашгирах дуу одоо ойртсон байв.

-Тиймээ гэж Жэйкоб орилон санаа алдав. Бид хоёр дээр өндөр гүн бор арьстай хөвгүүд

гараашны булан тойрон гарч иртэл хэсэг хугацааны турш чимээгүй хүлээв. Нэг нь

жигд гоолиг биетэй, Жэйкобоос бараг өндөр. Түүний хар үс нь эрүүгээ хүрсэн урт ба

дундуур нь хуваан нэг талыг нь зүүн чихнийхээ ардуур хавчуулсан бол баруун хэсэг нь

сул намирсан байв. Намхан хөвгүүн нь арай бадриун. Цагаан богино цамц нь түүний

сайн хөгжсөн цээжийг илүү тодруулж байсан ба тэр илүү жөгжилтэй санагдаж байлаа.

Тэд намайг хараад түр зуур зогсов. Туранхай хөвгүүн Жэйкоб болон намайг маш

хурднаар гүйлгэн харж байсан ба түүний нүүрэнд аажмаар инээмсэглэж тодорч байлаа.

-Сайн уу залуусаа гэж Жэйкоб тоомжиргүйгээр мэндлэв.

-Сайн уу Жэйк гэж намхан нь надаас харцаа салгалгүйгээр хэлэв. Би хариуд нь

инээмсэглэв. Түүний инээх нь үнэхээр дүрсгүй байв. Тэр нүдээ ирмэхэд нь би Сайн уу

гэв.

-Куел, Эмбри, энэ бол миний найз Бэлла.

-Куел, Эмбри. Би бас л тэдний хэн нь хэн болохыг мэдэхгүй харсан зүгээ өөрчлөв.

-Чарлигийн хүүхэд үү? гээд булчинлаг залуу гараа сунгав.

-Тиймээ гээд би түүний гарыг барив. Түүний атгах нь хүчтэй байв. Энэ нь яг тэр

тохойгоо нугалж байгаа юм шиг санагдав.

-Намайг Куел Атейра гэдэг гээд миний гарыг тавихаасаа өмнө ихэмсэгээр хэлэв.

-Танилцахад таатай байна Куел.

-Сайн уу Белла. Намайг Эмбри Колл. Чи магадгүй аль хэдийн ойлгосон байх гээд

Эмбри нэг гараа даллан ичин инээгээд гараа өмднийхөө халаасанд шургуулав.

-Танилцахад таатай байна гээд би толгой дохив.

-За тэгээд юу хийж байна залуусаа? гэж над руу харсан чигтээ Куел асуув.

-Белла бид хоёр энэ дугуйнуудыг засаж байна гэж Жэйкоб тоомжиргүй тайлбарлав.

Гэхдээ “дугуйнууд” гэсэн нь ид шидтэй үг шиг сонсогдов.

Тэр хоёр Жэйкобын боловсруулсан өрөмдөлтийн талаарх төслийг үзэхээр явав. Тэд

миний мэдэхгүй маш олон үгсийг хэрэглэж байсан ба би У хромсомын тухай арай илүү

ойлгож байсан юм.

Тэд ярианыхаа хэсэгт автагдсан үед би Чарлиг энд ирэхээс өмнө гэр лүүгээ буцах

хэрэгтэй гэдгээ шийдэн санаа алдан Rabbit-аас гарав.

-Би чамайг уйдаагаагүй биз дээ гээд Жэйкоб уучлал хүсэв.

-Үгүй ээ. Энэ худлаа биш байв. Би ер бусын хөгжилтэй байсан. Би одоо Чарлид оройн

хоол хийж өгөх хэрэгтэй.

-За. Би өнөө орой энэ сэлбэгийг авч дуусгаад,бид тэдгээрийг эхэлж засаж, ахиж сэлбэг

хэрэг болохыг мэдэх хэрэгтэй. Чи хэзээ тэдэнтэй ажиллахыг хүсэж байна?

-Би маргааш ирж болох уу? Ням гариг миний хувьд үхэл шиг байдаг байв. Энд хэзээ ч

намайг завгүй байлгахаар даалгавар хангалттай байдаггүй байв.

-Куел Эмбригийн гарыг нударч инээлдэв.

-Гайхалтай гээд Жэйкоб баярлан инээв.

-Хэрвээ чи жагсаалтаа хийчихвэл бид цуг дэлгүүр явж сэлбэгийг авч болох юм гэж би

санал болгов.

-Би итгэлгүй байна. Би чамд бүх зүйлийг төлөх болно гэж Жэйкобын нүүр бага зэрэг

доошлон хэлэв.

-Би толгойгоо сэгсрэн Ямарч байсан би үүнийг санхүүжүүлнэ. Чи зөвхөн чадварлаг

ажилчид ол гэж хэлэв.

Куел Эмбри рүү нүдээ ирмэв.

-Би ингэж бодохгүй байна гэж Жэйкоб толгойгоо сэгсрэв.

-Жэйк, хэрвээ би зүгээр механикийг авбал чи надад хэдийг төлөх юм бэ? гэж би заав.

-Тэгье, чинийх гэж инээмсэглэн унаж сурах хичээлүүдийн талаар дурсахгүй гэж нэмж

хэлэв. Куел Эмбри рүү жуумалзан ямар нэг зүйлийн талаар шивнэлдэхэд би

сонссонгүй. Жэйкобын гар Куелийн толгойны арыг тас хийтэл алгадав. Одоо болно.

Гар гэж тэр бувтнав.

-Үгүй ээ үнэхээр би явах хэрэгтэй гээл зөрөн хаалга руу чиглэлээ. Маргааш уулзая

Жэйкоб.

Удалгүй би тэдэнд харагдахгүй боллоо. Би Куел Эмбригийн “Үүүү” гэж орилохыг

сонсов. Энэ чимээг даган “ Хөөе”, “ Ёооё” гэх зодолдох чимээ гаран сарнив. Хэрвээ чи

маргааш манай газарт нэг хуруугаа л тавибал ... гэх Жэйкобын сүрдүүлэхийг сонсов.

Би ойгоор алхаж байсан учир түүний дуу алга болж байв.

Би чимээгүйхэн инээд алдав. Энэ чимээ миний нүдийг гайхалтай сэргээж байв. Би

инээсээр, үнэхээр инээсээр л байв. Тэнд ямар ч хүн намайг харахгүй байсан. Инээж

байхдаа үнэхээр жингүйдэн унаж байсан ба зөвхөн сүүлийн сайхан мэдрэмжийг мэдэрч

байсан.

Чарли гэртээ ирж байв. Түүнийг орж ирж байхад би хайруулын тавганаас шарсан

тахиагаагаа гарган овоолсон цаасан алчуурууд дээр үелэн тавьж байв.

-Сайн уу аав? Гээд ёс төдий инээв. Түүний царайнд гайхсан байдал илэрсэн байв.

-Сайн уу хонгор минь? гэж хэлэхэд түүний хоолой сэжигтэй байв. Жэйкобтой

хөгжилтэй байсан уу?

Би ширээн дээрх хоолыг хараад сэтгэл хөдөлж эхлэв.

-Тиймээ, тэгсэн.

-Сайн байна. Тэр болгоомжилсон хэвээр байв. Та хоёр юу хийв?

Одоо миний болгоомжлох ээлж болсон байв.

- Би түүний гараашинд түүний ажлыг үзсэн. Та мэдэх үү? Тэр волксвагенийг ахиж

янзалж байгаа.

-Тиймээ Билл хэлж байсан санагдаж байна.

Чарли хоолоо идэж эхэлснээр байцаалт зогсов. Гэвч тэр идэж болсон учраас миний

сурлагын талаар үргэлжлүүлэв. Орой хоолны дараа би эргэн тойрондоо санаа зовниж

байсан ба галын өрөөгөө хоёр удаа цэвэрлэж, Чарлиг хоккей үзэж байхад урд талын

өрөөнд даалгавраа аажуу уужуу хийв. Би хүлээж байсан боловч Чарли цаг орой

болсныг сануулав.

Би хариу өгөөгүй учраас тэр босож, суниагаад зүүн тийш эргэж миний хажуу талын

гэрлийг асаалаа. Би мөрдүүлж байх дургүй.

Би шатаар өгсөж байхад миний бие махбодиос өдрийн сайхан мэдрэмж алга болж хууч

нэг л хэвийн амьдралаар солигдсон байв.

Би одоо хөшүүн болж байна. Энэ орой тодорхойгүй айдас төрүүлж байсан юм. Би орон

дээрээ доош харан бөмбөг шиг цагираглан хэвтэв. Би нүдээ даран анив... Дараагийн

зүйлсийг би мэдэрсэн.

Энэ өглөө байлаа. Миний өрөөний цонхоор тусах сүүмгэр гэрлийг би ширтэн хэвтэж

байв. Гайхалтай. Би зүүдлэхгүйгээр анх удаа дөрвөн сараас илүү унтаж байна.

Зүүд эсвэл инээд. Би аль сэтгэл хөдлөл нь хүчтэйг хэлж чадахгүй. Тайтгарал эсвэл

цочрол. Би энэ мэдрэмжээ буцаж ирэхийг хүлээн хэдэн минут хэвтэв. Учир нь зарим нь

заавал ирдэг. Хэрвээ хичээхгүй бол тэр мэдрэмж алддаг. Би хүлээсээр гэвч юу ч

болсонгүй. Би урт хугацааны дараа илүү их амрах хэрэгтэйг ойлгосон юм.

Би сүүлдээ үүнд итгэсэнгүй. Энэ бол боломжгүй, тодорхой бус тэнцвэртэй, намайг

ухрахад хүчтэй цохилт амсахгүй. Зөвхөн гэнэт өрөөг хальт тойруулан ажиглан Ямар

хачин юм бэ? Маш цэвэрхэн, энд өмнө нь амьдарч байгаагүй юм шиг бас аюултай.

Өнөөдөр ахиад Жэйкобтой уулзахаар явахдаа өмсөх хувцасандаа хамаг ухаан бодлоо

төвлөрүүлэхийг оролдож байв. Оюун ухаан минь намайг ойлгов. Бараг ...итгэлтэй.

Магадгүй энэ өчигдөрийн мэдрэмжтэй ижил байв. Магадгүй би өөр хэн нэгэнтэй байх

үедээ сайхан харагдахын тулд бөхийж эсвэл инээмсэглэхийн аль нэгнийг хийхийг

өөртөө сануулах хэрэггүй.

Магадгүй ....гэвч би энийг сүүлийнх байсан гэж итгэхгүй. Аль альнийг нь ч. Өчигдөр

шиг амар байна гэдэгт итгэхгүй. Би таагүй байдалд өөрийгөө оруулахгүй.

Өглөөний цайн дээр Чарли маш анхаарал халамжтай байв. Тэр сонжсон харцаа нуухыг

оролдож байсан ч намайг харах хүртэл түүний нүд гүйсээр байв.

-Өнөөдөр юу хийх вэ? гэж тэр миний хариултанд нэг их ач холбогдол өгөхгүй байгаа

юм шиг ханцуйгаа оролдон хайш яиш асуув.

-Би ахиад Жейкобтай хамт байна.

-Аан гэж тэр доош харсан чигтээ толгой дохив.

-Та зүгээр үү? Би үлдэх ... гэж би санаа зовсон дүр үзүүлэв.

-Зүгээр зүгээр. Чи түрүүлээд яв. Харри бид хоёр хаа нэг тийшээ явж тоглолт үзэхээр

тохирсон гэж толгойгоо сэгсрэн сандарсан нүдээр хариулав.

-Магадгүй Харри та хоёр Биллиг авч явж болно шүү дээ гэж би санал болгосон нь илүү

үнэмшилтэй байв.

-Сайхан санаа байна.

-Тэр тоглолт үзэх гэж намайг явуулж байна гэхэд би үнэмшихгүй байв. Гэвч тэр

баяртай харагдаж байв.

Намайг борооны хүрмээ өмсөж байхад тэр утас руу зүглэж байв. Хүрэмнийхээ

халаасан чекийн дэвтрээ хийхдээ санаа зовов. Энийг би ямар нэг зүйлд хэзээ ч

ашигладаггүй.

Гадаа бороо хувингаар цутгах мэт орж байв. Би ачааны машинаараа ямар нэг юм хайх

мэт удаан явж байгаа ойлгов. Гэвч би эцэст нь Жэйкобын байшингийн шавар болсон

нарийн гудманд ирэв. Өмнө нь зогсоод дөнгөж хөдөлгүүрээ унтраахад хаалга онгойн

Жэйкоб том хар шүхэртэй хүрч ирэв.

Намайг хаалгаа нээхэд тэр туслав.

-Чамайг замдаа гарсан гэж Чарли ярьсан гэж тэр инээн тайлбарлав. Миний уруулын

эргэн тойрон дахь булчингууд ухамсартайгаар тушаал авсан мэт миний нүүрэнд

инээмсэглэл тодров. Миний амнаас хачин дулаан агаар гарч байвч бороо хацар дээгүүр

орж байв.

-Сайн уу Жэйкоб?

-Сайхан харагдаж байна Билли? Тэр гараа өргөв. Би түүний гарыг чанга алгадахад тэр

инээв.

Хэдэн минутын дараа Харри түүнийг авч явахаар ирэв. Биднийг хүлээж байх зуур

Жэйкоб түүний бяцхан аялалд хэрэгтэй зүйлсийг унтлагын өрөөнөөс авчирч өгөв.

-Тэгээд хаашаа явах гэж байна? Ноён Гүүдвренч? гэж би түүнийг Биллигийн хаалгыг

хааж байхад асуув.

Жэйкоб халааснаасаа эвхсэн цаас гарган тэнийлгэв.

- Бид эхлээд хогийн цэгээс эхэлнэ. Хэрвээ бид азтай байвал... энэ бага зэрэг үнэтэй гэж

тэр надад сануулав. Эдгээр дугуйнууд ахиад босгоход маш их хэрэгтэй.

Миний нүүрэнд санаа зовсон шинж илэрсэнгүй.

-Би магадгүй бидэнд 100 доллар илүү хэрэг болох тухай ярьж байна гээд тэр

үргэлжлүүлэв.

-Бид төлнө өө гээд чекийн дэвтрээ санаа зовон түүн лүү сунгав.

Энэ маш хачин өдрүүдийн нэг байлаа. Би хөгжилтэй байв. Хогийн цэг хүртэл бороо

орсоор шавар шавхайгаар дүүрэн байлаа. Хэрвээ энэ мэдрэмжээ алдвал алдсаны дараах

үр дүнг хамгийн эхэнд мэдэхийг хүсэж байсан ч би тайлбарыг хангалттай байна гэж

бодохгүй байв.

Ихэнхдээ Жэйкобыг бодож эхэлж байлаа. Шударга биш байхад тэр үргэлж намайг

харах бүрдээ үнэхээр баярлаж эсвэл тэр намайг нүднийхээ булангаар харж, зарим

зүйлсийг хийхэд, сэтгэлээр унахад надад анхаарал тавьж намайг галзууруулж байв.

Энэ бол Жэйкоб. Жэйкоб бол энгийн бас хөгжилтэй байдаг хүн, тэр салхи шиг аз

жаргал авчирч, түүний ойр орчин дахь ямар хүнтэй үүнийгээ хуваалцдаг. Дэлхийн

татах хүч шиг тэр хэдийд ч хэн нэгнийг татаж, нар шиг дулаацуулдаг. Энэ бол түүний

байгалиас заяасан нэг хэсэг. Би түүн рүү үнэхээр тэмүүлж байв.

Тэр миний сэтгэлд гайхширсан гүн бодол үлдээж байсан ч тэрэн шиг намайг

алмайруулж чадаагүй.

-Стерео эвдэрч үү? гэж тэр гайхав.

-Тиймээ гэж би худлаа хэлэв.

-Хэн авсан бол? Энэ их эвдрэл гэж тэр хөндийг ёвров.

-Би гэж үнэнээ хэлэв.

-Магадгүй чи моторт дугуйнд олон хүрэхгүй байх гээд инээв.

-Асуудалгүй

Жэйкобын хэлсний дагуу бид азтай байв. Тэр хэд хэдэн мушгий төмөр материал олж

үнэхээр баяртай байв. Би тэднийг юу төсөөлж байгааг хэлж гайхуулж байв.

Хоккюамын доор байрлах Чекерын авто хэсгээс бид явлаа. Миний ачааны машин 2 цаг

гаруй хурдны замаар давхив. Гэхдээ Жэйкобтой байхад цаг хурдан өнгөрч байв. Тэр

сургууль болон найзуудынхаа тухай ярьж, миний асуулт хариултаас өөрийнхөө тухай

ядахдаа сонин зүйл сонсохыг оролдон дүр үзүүлж байв.

-Би л бүгдийг яриад байна гэж тэр Куелийн болон түүний төгсөх ангийн айхтар найз

охиныг хэрхэн өдөж байсан тухай урт түүхийн дараа үглэв.

-Яагаад чи өөрчлөгдөөгүй юм бэ? Форкст юу болсон юм бэ? Ла Пушийн юу илүү

сонирхолыг чинь татсан юм бэ?

-Шударга биш гэж би санаа алдав. Тэнд үнэхээр юу ч болоогүй. Чиний найзууд илүү

сонирхолтой байна. Надад найзууд чинь таалагдсан. Куелийн хөгжилтэй зан.

-Миний бодлоор чи бас Куелд таалагдсан гээд тэр хөмсөг зангидав.

-Тэр надаас жоохон дүү гээд би инээв.

-Тэр чамаас тийм ч их дүү биш. Зөвхөн нэг жил хэдэн сар гээд Жэйкоб бүр илүү

муухай царайлан хэлэв.

-Би Куелийн тухай илүү их яриад дэмий гэж бодов.

-Тэгэлгүй яахав. Гэвч охид хөвгүүдийн насанд хүрсэн ялгааг авч үзэж байна. Чи

нохойны насыг тоолдоггүй гэж үү? 12 насаар ах бол юу болох вэ? гэж би шоолсон

төрхөө хэвээр үлдээн хэлэв.

-Тиймээ. Гэвч чи хөөрхөн бас дундаж биетэй. Чи үнэхээр жаахан. Чи 10 насаар залуу

гээд нүд нь эргэлдэн инээв.

-5”4 бол дундаж хэмжээ гээд би шуухинав. Энэ миний буруу биш чиний гаж зуршил.

Бид Хоккюамаас наашаа ирэх хүртлээ хошигнож байлаа. Нас тодорхойлох томъёоны

талаар - би хоёр жил гаруй алдав. Учир нь би яаж дугуйн бүрээс солихыг мэдэхгүй

байв. Гэвч манай байшингийн бүртгэлийн хураамжаас нэгийг олж авсан - Чекер хүртэл

маргалдсаар байв. Жэйкоб төвлөрч эхлэв. Бид түүний жагсаалтаас бүгдийн хайн олж ,

хасаж байв. Жэйкоб итгэлтэйгээр бидний тээвэрлэлтийн үе шатыг хийхийг оролдож

байв. Бид Ла Пуш руу буцахад би 23, тэр 30 авав. Тэр мэдээж өөрийн жингийн

чадвараар илүү байсан нь эргэлзээгүй.

Би яагаад хийж байгаа шалтгаанаа санахгүй байв. Гэвч би бодож байснаасаа илүү

хөгжилтэй байлаа. Би худал хуурмагийг хүссээр байв. Энэ бол ухаангүй явдал, би үүнд

санаа зовохгүй. Ухаангүй юм шиг байж байж Форкст байх боломжтой. Би зөвхөн

хоосон үүрэг хүлээгч биш. Би илүү их идэвхитэй байна гэж бодож Жэйкобтой цагийг

өнгөрөөж байлаа.

Билли хараахан ирээгүй байв. Бид өдрийн олзуудаа буулгасангүй. Тэр ажлаа хийхээр

очсон ч миний өмнөх төмрийг хуруугаараа мэргэжлийн юм шиг янзлах зуураа ярьсаар

бас инээсээр л байв. Жэйкобын гар сэтгэл татам сайхан харагдаж байв. Түүний түүний

том хөл болон биеийн өндөр нь тэрэнд аюултай юм шиг санагдаж байсан ч тийм биш

байв.

Куел , Эмбри нар ирсэнгүй. Магадгүй өчигдөр түүний заналхийллээс болсон байх.

Өдөр маш хурдан өнгөрөв. Би гараашны үүдэнд гадаа харанхуй болохыг хүлээж

байхдаа Билли биднийг дуудахыг сонсов.

Би Жэйкоб дээр очин юмаа хураахад нь туслахад тэр татгалзав. Учир нь би юунд

хүрэхээ мэдэхгүй байсан юм.

-Зүгээр орхичих. Би үүний дараа өнөө орой ажиллана.

-Сургууль болон зарим зүйлсээ битгий мартаарай гэж би түүнд гэмтэй юм шиг хэлэв.

Би түүнд төвөг учруулахыг хүсээгүй юм. Энэ төлөвлөгөө зөвхөн минийх.

-Белла гэх Чарлигийн танил дуу модон дундуур тасхийн байшингийн ойролцооноос

дуугарав.

-Новш гэж би үглэв. Очлоо гэж байшин руу ориллоо.

-Явцгаая гээд Жэйкоб тааламжтай нь аргагүй инээв. Тэр гэрлээ тасхийтэл дарж

унтраахад би хэсэг зуур юу ч харахааргүй болов. Жэйкоб миний гарнаас шүүрэн авч

гараашнаас гаран модон дундуур чирэхэд түүний хөл танил замыг амархан олж байлаа.

Түүний гар хүчтэй бас дулаахан байв.

Замыг үл харгалзан бид 2 түнэр харанхуйд хурдан алхаж байв. Тэгээд бид хоёр

байшингийн урд ирээд инээлээ. Инээд хүчтэй биш байв. Энэ өнгөцхөн мэдрэмж байсан

ч сайхан байв. Би түүнийг чанга инээхэд аяархан гэж сануулахгүйд итгэлтэй байв. Би

инээх хэрэггүй тэр хугацааг маш буруу гэж ойлгож байлаа.

Чарли үүдний довжоон дээр зогсож, харин Билли байшинд орох хаалганы хажууд сууж

байв.

-Сайн уу аав? Бид зэрэг хэлээд ахиад инээлдэв.

Чарли Жэйкобын гар намайг хөтөлснийг хараад нүдээ доошлуулан гайхан харж байлаа.

-Билли биднийг оройн хоолонд урьсан гэж Чарли будлиу өнгөөр хэлэв.

-Миний гайхалтай нууц жортой шпагетти. Удам дамжсан гэж Билли сүржин хэлэв.

-Би үнэндээ рагуг ч удахгүй гэж бодож байсан шүү гээл Жэйкоб пирхийтэл инээв.

Байшин пиг дүүрэв. Харри Клирватор бас түүний гэр бүл болох түүний эхнэр Суй,

түүнийг би хүүхэд байхдаа Форст ирдэг байхдаа бага зэрэг мэддэг болсон юм. Бас

түүний хоёр хүүхэд. Лия надаас ахмад, гэхдээ нэг насаар л эгч. Тэр этгээд өө сэвгүй зэс

шиг өнгийн арьс, гялалзсан хар үс, өтгөн өд шиг сормуустай анхаарал татахуйц

хөөрхөн охин. Тэр Биллигийн утаснаас биднийг энд байх үед ерөөсөө холдсонгүй. Сед

14 настай, тэр Жэйкобын үг бүрийг өлгөн авч, түүнийг шүтсэн нүдээр харж байв.

Галын өрөөнд бид олуулаа байсан учраас Чарли Харри хоёр сандлууд авч ирснээр бид

Биллигийн онгорхой хаалганы бүдэг гэрэлд шпагеттигаа идэв. Эрчүүд тоглоомын

тухай ярилцаж, Чарли, Харри хоёр загасчилах төлөвлөгөө зохиож байв. Суй

нөхрийнхөө таргалалтандаа үнэнчийг дооглон, түүнд зарим нэг ногоон навчит хүнс

идүүлэх гэсэн нь амжилтгүй болсон тухай ярьж байв. Жэйкоб яриаг нь таслан ярианд

оролцох боловч ихэвчлэн Сед бид хоёртой ярьж байлаа. Чарли миний нүдэнд

өртөхгүйг оролдон хянамгай нүдээр намайг харж байлаа.

Энд их чимээтэй, зарим үед хүн болгон бие биетэйгээ ярьж, нэг нь инээхэд бусдын

яриаг тасалж байв. Би их ярьсангүй. Гэвч маш их инээсэн. Энэ нь надад сайхан байсан

учраас тэр. Би явахыг хүссэнгүй.

Энэ бол Вашингтон, хэдийгээр байнгын бороо орж байсан ч Биллигийн зочны өрөөнд

үдэшлэгийг үргэлжлүүлэх боломжтой байсан ч эцэст нь үдэшлэг дууслаа. Харри

Чарлитай бууж, бид цуг миний машинаар гэр лүүгээ буцан явав. Тэр өнөөдрийн тухай

асууж, би Жэйкобтой хамт сэлбэг авахаар явсан бас дараа нь түүний гараашин дахь

ажлыг нь үзсэн тухай үнэнээ ярьлаа.

-Чи дахиад энд ирнэ гэж бодож байна уу? Гэж мэдэхийг оролдон хайш яиш асуув.

-Маргааш хичээлийн дараа гэж би зөвшөөрөн хэлэв. Би гэрийн даалгавраа авна. Санаа

зоволтгүй.

-Чи итгэлтэй байна уу? Гээд сэтгэл хангалуун байгаагаа нуухыг оролдон цэгцтэй хэлэв.

Гэрт ирээд би догдолж байв. Би дээшээ гарахыг хүссэнгүй. Жэйкобын халуун дулаан

төрх, түүний хүч чадал мэдрэгдэхгүй алга болж байлаа.

Шөнийн энэ чимээнд амар тайван унтаж чадахгүй гэдэгтээ итгэлтэй байлаа. Би унтахаа

хойшлуулж, мэйлээ шалгахад Ренегээс захиа ирсэн байв.

Тэр өөрийнхөө тухай шинэ номын клубт явж, бясалгалын ангиасаа гарсан, хоёрдугаар

ангиа сольсон, мөн цэцэрлэгийн хүүхдүүдээ санаж байгаа бичсэн байв. Мөн тэр Филд

шинэ дасгалжуулагчийн ажил нь таалагдаж, удахгүй хоёр дахь бал сараа Dysney World

руу аялахаар төлөвлөж байгаагаа бичсэн байв.

Би бүх зүйлийг эхэлсэн яг л сэтгүүлийн нийтлэл уншиж байгаа юм шиг, үнэндээ би хэн

нэгэнд захиа бичих байсан юм. Гэмших сэтгэл надаар дүүрэн халин урсаж, миний

сэтгэл тавгүй байлаа.

Би түүний захианы хэсэг бүрт нь хариу бичиж, Биллигийн шпагеттиний үдэшлэг,

Жэйкобыг яаж төмрийн хэсэг ашиглан хэрэгтэй зүйл хийж байгааг үзэж байгаа болон

бас бага зэрэг атаархаж байгаагаа сайн дураараа бичив. Тэр сүүлийн хэдэн саруудад

энэ захиаг хүлээн авахаас нааш би ямар нэг хариу тайлбар хийхгүй. Би зөвхөн сүүлийн

долоо хоногийн санаж байгаа үйл явдлаа л бичсэн. Гэхдээ би түүнд тийм ч таатай биш

байна гэдэгт итгэлтэй байлаа. Би түүнд санаа зовж, түүний өмнө буруутай юм шиг

санагдаж, үнэхээр түүнд санаа зовж байв.

Орой унтахгүй байхын тулд гэрийн даалгавраа илүү сайн хийж дуусгах хэрэгтэй байв.

Гэвч нойрон дундаа Жэйкобтой хоосон мэт замаар шөнийн зүүдэндээ сэлгүүцэн цагийг

өнгөрөөж байлаа.

Би цочин сэрж, чанга дуу чимээг дэрээрээ халхлахыг оролдлоо. Бүүдгэр өглөөний

гэрэл гадаах манантай цонхоор нэвт тусаж байв. Би зүүднээсээ салахыг оролдон

орондоо хэвтсээр.

Өнгөрсөн шөнө би ойд ганцаараа биш байв. Сэм Валэе гэх эрэгтэй тэнд шөнө намайг

ойгоос чирэхэд би ухамсартайгаар сэтгэн өөрийгөө авч явж чадахгүй байлаа. Энэ ер

бусын өөрчлөлтийг таамаглахын аргагүй байв. Тэр эрэгтэйн нүд маш тааламжгүй

байсан ба тэр зарим нууцаа хуваалцах сонирхолгүй байв. Би түүний байнгын догшин

ширүүнийг зөвшөөрөхөөс өөр аргагүй байв. Энэ нь намайг тухгүй болгож, айлгаж

байв. Магадгүй ийм байсан учраас би түүнийг шууд харж чадаагүй, түүний дүр төрх

жихүүдэс хүргэн миний зөн зовинг өөрчлөх юм шиг санагдсан. Түүнээс гадна тэр юу ч

биш гэвч хөл дээрээ зогсож бас хардаг. Миний бодит байдалд уулзсан хугацаанаас

ялгаатай нь тэр өөрт нь туслахыг надад санал болгож чадахгүй.

Чарли өглөөний цайны турш намайг ширтэж байлаа. Би түүнийг тоохгүйг оролдон,

үүнийг зохих ёсоор үнэлнэ гэж таамаглаж байв. Би түүнийг санаа зовохгүй байна

гэдэгт итгэж чадахгүй. Энэ нь магадгүй долоо хоногийн өмнө ер бусын зүйл буцаж

ирснийг үзэхийг хориглосон байсан ба би зөвхөн энийг надад саад болгохгүйг оролдож

байсан. Эцэст нь би үзсээр л байв. Хоёр намайг албан хүчээр дуудан байж эмчилсэн.

Сургуулийн эсрэг талд байсан. Одоо хэн нэгэн харахаас санаа зовж тодорхой анхаарал

тавьж байлаа.

Форксын дунд сургуульд ирсэн эхний өдөр би том хэмжээний хамелеон шиг нойтон

бетонон замтай ижил алга болон саарал болохыг хүсэж байснаа санаж байна. Энэ

миний жилийн сүүлд авах хариулт шиг санагдаж байсан.

Тийм ч найдвартай биш байлаа. Багш нарын нүд миний суудлаас холдоход байхгүй юм

шиг гулган орлоо.

Бүхэл өглөөний турш сонссон эргэн тойрон дахь хүмүүсийн яриаг ахиад нэг удаа

анхааралтайгаар сонсч байв. Би юу болсныг мэдэхийг оролдовч, харилцан ярианууд

үнэхээр давхцахгүй үед л би барьж авч байв.

Тооны хичээл дээр Жессикагийн дараагийн сандалд суухад тэр дээшээ харсангүй.

-Сайн уу Жесс? Амралтын өдрүүдээ яаж өнгөрөөв? гэж хайхрамжгүйгээр хэлэв.

Түүний нүд над руу сэжигтэй харав. “ Тэр уурласаар л байна уу? Эсвэл тэр тэвчээргүй

галзуу хүн үү? “

-Гайхалтай гэв. Түүнд номыг нь эргүүлж өгөв.

-Сайн байна гэж би амандаа үглэв.

Үнэндээ яриаг тоохгүй байхыг би бодож байлаа. Агааржуулагчаас салхилах дулаан

агаарыг мэдрэрч байсан ч би даарч байлаа. Би хүрмээ сандлын араас авч өмслөө.

Би дөрөв дэх цагийн хичээлдээ хоцорч байв. Үдийн цайнаар би үргэлж ширээ дүүрсэн

үед цайны газарт орж ирдэг. Майк, Жессика, Анжела, Коннер, Тайлер, Эрик, Лаурен ,

Кети Маршал хоёр шаргал үстэй бага сургуулийн сурагч, манайхаас булан тойроод

амьдардаг. Тэр Эрикийн хажууд сууж , хажууд нь түүний ах болох мотоциклтэй залуу

болох Остен Маркс сууж байлаа. Би тэднийг энд хэр удаан суусныг гайхав. Хэрвээ энэ

анхны өдөр эсвэл зуршил болсон энгийн зүйлс байсан бол би санах шаардлагагүй

байлаа.

Сүүлийн улирлын турш Styrofoam газрын самрыг нөөцлөх нь илүү дээр байж гэж би

өөртөө уурлаж эхлэв.

Майкын дараагийн сандлын доод талд суухдаа сандлаа татахад сандлын хулдаасанд

хүрч чанга дуу гаргасан боловч хэн ч намайг харсангүй.

Би ярианд оролцохыг оролдож байв. Майк, Коннер хоёр спортын талаар ярилцаж

байсан учраас би энэ удаа болив.

-Бен өнөөдөр хаачсан бэ? Гэж Лаурен Анжелагаас асуув.. Би Бен Анжела хоёр одоо

хүртэл цуг байгаа гэж санаж байсан учраас гайхан баярлан сонирхов.

Би Лауренийг арай гэж танив. Тэр зөөлөн торгомсог шаргал дагина шиг үсээ эрэгтэй вм

шиг үнэхээр богино тайрсан байв. Түүнд юу тохиолдоод үүнийг хийв. Би шалтгааныг

нь мэдэхийг хүсэж байв. Тэр үсэндээ наалдамхай зүйл наасан юм болов уу? Тэр

худалдсан юм болов уу? Бүх хүмүүс түүний сурсан занг муухайгаар шүүмжилсэн үү?

Үүнийг миний бодлоор шударга биш гэж шийдэв.

Тэр буцаад сайн хүн болно гэж би мэдэж байв.

-Бен гэдэсний томуу туссан. Магадгүй энэ 24 цагийн зүйл байх тэр өнгөрсөн шөнө

өвдсөн гэж Анжела тайван нам гүм хоолойгоор хэлэв.

Анжела бас үсээ өөрчилсөн байв. Түүний үс урт ургасан байв.

-Та хоёр амралтын өдрүүдээр юу хийв? Гэж Жессика хариултанд санаа тавиагүй юм

шиг дуу султай асуув. Би түүнийг эхлээд зөвхөн түүнд өөрийн түүхээ хэлнэ гэхэд

мөрийцөх байсан. Хэрвээ хоёр суудлын цаана надтай сууж Порт Анжелесийн тухай

ярих уу ? гэвэл би гайхах байсан. Намайг харахгүй байхад хэн нэгэнд намайг энд

байхад надтай ярилцах нь эвгүй санагдсан байх?

-Бид бямба гаригт зугаална гэсэн боловч бодлоо өөрчилсөн гэж Анжела хэлэв. Түүний

ярианы өнгө миний сонирхолыг татав. Жесс хэмжээгүйгээр “ Маш муу” гэж түүний

ярианй тухай хэлэв. Гэвч би анхаарал хандуулахгүй байв.

-Юу болсон юм бэ? Гэж Лаурен сониучирхан асуув. За гээд энгийнээр эргэлзэж буй юм

шиг байсан боловч тэр байнга биеэ барьсан хэвээр Бид хойд зүг рүү явсан. Бараг л

халуун хавар шиг тэнд сайхан газар байсан. Яг миль гаруй газар дэлгэрч байгаа мөчир

нахиатай газар. Гэвч бид замын дунд тэнд...зарим зүйлийг харсан.

-Юу ? Юу харсан гэж? Лаурены хөмсөг зангирч, царай нь цонхийн асуув. Жесс одоо л

сонсож байгаа юм шиг санагдав.

-Би мэдэхгүй ээ гэж Анжела хэлэв. Бид баавгай гэж бодсон. Ямар ч байсан тэр хар,

гэхдээ маш том юм шиг санагдсан.

-Өө чи бас биш гэж Лаурен хамраа дуугарган хэлэв. Түүний нүд шоолонгуй эргэлдэж,

миний таамагт тус болохгүй гэж шийдсэн байлаа. Харваас түүний зан чанар үс шиг

өөрчлөгдөөгүй байв.

-Тайлор өнгөрсөн долоо хоногт надад итгүүлэхийг оролдсон. Чи өөр ойрхон өөр

баавгай харах боломжгүй байсан уу? Гэж Жессика Лауренд хэлэв.

-Тиймээ. Бид тэрнийг л харсан гэж Анжела гомдол эрсэн дуугаар ширээ ширтэн хэлэв.

Лаурен шоолон хөхөрч, Майк Коннертэй ярилцсаар охидод анхаарал хандуулахгүй

байлаа.

-Үгүй ээ. Түүний зөв гэж би тэсэлгүй ухасхийлээ. Бид бас явган аялалаар бямба гаригт

явахдаа баавгай харсан. Анжела. Тэр хүчтэй, хар бөгөөд яг хотын гадна байсан. Майк

биш гэж үү? Тэд хэсэг зуур чимээгүй болов. Бүх хос нүд ширээ лүү эргэж намайг

гайхан ширтэж байв. Шинэ охин Кети, түүний ам яг түүний уур хүрч дэлбэрэх гэж

байгаа юм шиг унжин онгойсон байлаа. Хэн ч хөдөлсөнгүй.

-Майк? Гэж би шоолон үглэв. Тэр залуугийн баавгайн түүхийг санаж байна уу?

-Т- Тиймээ гэж Майк хэдэн секунд ээрэв. Яагаад тэр надаас биеэ барьж хянасныг би

мэдэхгүй. Би түүнтэй ажил дээр нь ярилцаж байсан, би байгаагүй гэж үү? Би байсан

уу? Би бодлогоширон ....

-Тиймээ гэж Майк хэвэндээ орон хэлэв. Тэнд байсан залуу тэр том хар баавгайн мөрийг

харсан. Маш том хойд Америкийн баавгай гэж хэлсэн гэж тэр зөвшөөрөв.

-Хм гэж Лаурен Жессика руу эргэн түүний мөрөнд хүрч сэдвийг өөрчлөв.

-Чи USC ирснийг сонссон уу? Гэж тэр асуув. Майк Анжелагаас бусад бүх хүн эргэн

харав. Анжела над руу эргэлзэн инээхэд нь би хариу хурдан инээв.

-Тэгээд Белла чи амралтаар юу хийв? Майк сонирхон хачин хянуур асуув. Гэхдээ

Лаурен эргэн харсан боловч бүх хүмүүс миний хариултыг хүлээж байв.

-Баасан гаригийн орой Жессика бид хоёр Порт Анжелас руу кинонд явсан. Дараа нь би

Бямба гаригийн өдөр, ням гаригийн ихэнх цагийн Ла Пушт өнгөрөөсөн.

Жессика нүдээ анивчин над руу харав. Жесс уурласан харагдав. Би түүнийг хэн нэгэнд

надтай гадагш явснаа мэдэгдэхийг хүсээгүй эсвэл тэр нэгийг нь яриулахыг хүссэн байх

гэж гайхаж байлаа.

-Ямар кино үзсэн бэ? Гэж Майк инээн асуув.

-Үхлийн төгсгөл гээд ер бусын хүчний тухай гэж би зоригжин жуумалзав. Зарим

алдаагаа би тэдгээр ер бусын саруудад засч чадсан юм.

-Би үүний тухай аймар яриа сонссон. Чи юу гэж бодож байна? Гэж Майк яриаг

идэвхитэй үргэлжлүүлэв.

-Белла төгсгөлд нь гараад явчихсан, тэр үнэхээр айсан гээд Жессика зальтай инээн

яриан дундуур оров.

Би ичсэн харагдахыг оролдон толгой дохив. Энэ үнэхээр аймар байсан.

Майк үдийн хоолны цаг дуустал надаас асуулт асуухаа зогсоосонгүй. Бага багаар бусад

нь өөр өөрсдийн яриайгаа ахин эхлүүлж байсан боловч тэд намайг одоо хүртэл илүү их

харсаар байв.

Анжела ихэнхдээ Майк бид хоёртой ярьж байв. би тавиур дээрх хогоо барин босоход

тэр дагав.

-Баярлалаа гэж тэр биднийг ширээнээс холдоход аажуухан хэлэв.

-Юунд?

-Намайг өмөөрсөнд

-Асуудалгүй

Тэр сэтгэл зовсон харцаар намайг харж байвч эвгүй биш байв. Магадгүй тэр ичсэн

байх. ---Чи зүгээр үү? гэв.

Би яагаад Анжелагаас илүү Жессикаг сонгосон юм бол охидын оройн кинонд. Би

үргэлж Анжелад илүү сайн байдаг. Анжела бол маш авхаалжтай охин.

-Тийм ч сайн биш гэж би хүлээн зөвшөөрөв. Гэхдээ би арай дээр байна.

-Би баяртай байна. Би чамайг санасан гэж Анжела хэлэв.

-Лаурен Жессика хоёр бидний ойролцоо явж байв. Би Лаурены чангаар:

-Өө Белла эргээд ирлээ гэж баярлан шивнэхийг сонсов. Анжелагийн нүд тэдэн рүү

эргэн хараад руу тааламжтай инээв.

Би бүр зүйл ахин эхэлсэн юм шиг гүнзгий амьсгаа авав.

-Өнөөдөр хэдэн билээ? Гэж би гэнэт гайхан асуув.

-1сарын 19.

-Хм.

-Яасан бэ? Гэж Анжела асуув.

-Өчигдөр яг жилийн өмнө энд ирсэн миний анхны өдөр байсан гэж би бодлогоширон

хэлэв.

-Юу ч үгүй маш их өөрчлөгдсөн гэж Анжела үглэн Лаурен Жессика нар луу харав.

-Би мэднээ. Би яг ижил зүйл байсныг хүлээн зөвшөөрөв.

7. ДАВТАЛТ

БИ ЭНД ЯМАР НОВШОО ХИЙЖ БАЙСНАА МЭДЭХГҮЙ БАЙЛАА.

Өөрийгөө тэр зомбигийн сандарч мэгдсэн байдалруу түлхэх гэж оролдож байснуу? Хэн

нэгнийг тамлахыг хүсдэг мазохист болж хувирсан уу? Надад илүү дээр санагдаж

байснаар би Ла Пуш-руу явах хэрэгтэй байв, Жэкобын дэргэд илүү эрүүл юм шиг

санагдаж байлаа. Энэ нь хийхэд тийм ч эрүүл зүйл биш байсан юм.

Гэвч би энэ тахиралдсан, ногоон бас амьд юм шиг модон хонгил дундуур, ургамлаар

дүүрсэн замаар машинтайгаа удаан гэгч нь явж байв. Гар минь чичирч байсан учраас

би жолоогоо чанга атгалаа.

Үүнийг хийж байгаа шалтгаануудын маань нэг хар дарсан зүүд гэдгийг би мэдэж байв,

харин одоо би сэрүүн байсан ч зүүдэнд үзэгдсэн тэр дэмий зүйл миний сэтгэлийг

зовоосоор л байлаа, яг л нохой ясныхаа төлөө санаа зовж байгаа мэт.

Тэнд миний хайж олох ёстой ямар нэг зүйл байсан. Хүршгүй бас боломжгүй,

хайхраагүй бас тарчилсан... гэвч тэр тэнд хаа нэгтээ байсан юм. Харин би үүнд итгэх

ёстой байлаа.

Өөр нэг зүйл гэвэл би сургууль дээр давталтын сонин мэдрэмжийг мэдэрсэн, тэр нь он

сар өдрийн давхцалт байв. Энэ бүхнийг мэдрэхдээ - магадгүй тэр өдөр би цайны газарт

үнэхээр хамгийн ер бусын хүн байсан бол миний сургууль дээр ирсэн анхны өдөр ямар

байх байсныг төсөөлөв.

Бүдэг бадаг үгс миний толгойруу цутгаж байлаа, яг л сонсохоос илүү уншиж байгаа

мэт:

Энэ бүхэн би хэзээ ч оршиж байгаагүй мэт болох болно.

Би энд ирэх болсон шалтгаануудаа хоёр хуваан өөрийгөө хуурч байлаа. Би хамгийн

хүчтэй өдөөлтийг хүлээн зөвшөөрч чадахгүй байв. Яагаад гэвэл энэ үнэхээр утгагүй

зүйл байсан юм.

Үнэн нь гэвэл би тавдах өдөр хий юм сонссон шигээ түүний хоолойг дахин сонсохыг

хүсэж байлаа. Яг энэ мөчид, миний эрүүл бус ухаан түүний хоолойг сонсож эхлэхэд

түний хоолой миний санадаг шиг бүдэг цуурай гэхээсээ илүү төгс, бал шиг зөөлөн

байв. Энэ нь удаан үргэлжлээгүй юм; миний мэдэж байснаар энэ тэнэг үйлдэл маань

зовлон шаналалыг дагуулж байв. Гэвч түүний хоолойг сонсох энэ үнэт хоромууд

миний сэтгэлийг маш ихээр татаж байсан юм. Би ямар нэг байдлаар тэр туршилтыг

давтах хэрэгтэй байв, эсвэл магадгүй тохиолдол гэвэл илүү тохирох байх.

Би dйjа vu-г түлхүүр байсан гэдэгт найдаж байв. Тиймээс ч би түүний гэрлүү явж

байлаа, миний золгүй төрсөн өдрөөсөө хойш олон сарын турш очоогүй тэр газарлуу.

Өтгөн, бараг л ширэнгэн ой шиг ургаж мушгиралдсан моднууд удаанаар цонхны

хажуугаар өнгөрч байв. Зам үргэлжилсээр л байлаа. Би цухалдсаар хурдан явж эхлэв.

Хэр удаан би жолоо барьж байнаа? Би байшинд хүрсэн байх ёстой биш билүү? Зам

ургамлаар дүүрэн байсан учраас зам байгаа үгүй нь ч танигдсангүй.

Би байшинг олохгүй бол яанаа? Би чичрэв. Хэрэв тэнд огт ямар ч баримтат нотолгоо

байхгүй бол яанаа?

Модон дунд миний хайж байсан гэрэл харагдлаа, гэхдээ энэ удаад урьд нь байдаг

шигээ тод биш байсан юм. Байгаль эзгүй үлдээсэн газрыг сэргээхийн тулд удаан

хүлээгээгүй бололтой. Өндөр оймууд байшингийн эргэн тойрондох хадланг нэвчиж,

хуш моднуудын мөчир, бас байшингийн өргөн үүдийг хүртэл бүрхжээ. Энэ хадланд яг

л бэлхүүс хүртэл гүнтэй ногоон давалгаагаар үерлэсэн юм шиг л байлаа.

Байшин ч байрандаа байв, гэвч хуучинтайгаа адилгүй байсан юм. Гаднах байдалд нь

өөрчлөгдсөн зүйл алга байсан ч харанхуй хөндий цонхнуудаас хоосон байдал хашгирч

байлаа. Энэ нь надад эвгүй санагдав. Хамгийн анх энэ үзэсгэлэнтэй байшинг харахад яг

л вампируудад тохирсон оромж мэт санагдаж байсан юм.

Би өөр тийш харан тоормозлов. Цааш явах нь надад аймар байлаа.

Гэвч юу ч болсонгүй. Миний толгойд юу ч сонсогдсонгүй.

Ингээд би машинаа асаалттай орхиод оймон тэнгисрүү орлоо. Магадгүй, би урагш

явбал өнөөх тав дахийн орой шиг...

Би эзэнгүй байшинруу дөхөв, миний ард ачааний машин маань намайг тайвшруулан

нүжигнэнэ. Би үүдний шатны дэргэд ирээд зогслоо, яагаад гэвэл тэнд юу ч байгаагүй

юм. Тэднийг... тэрнийг байгаа гэсэн ямар ч ул мөр байсангүй. Байшин энд бүхлээрээ

байсан ч маш бага утгыг агуулж байлаа. Байшин үнэндээ миний хар дарсан зүүдийг

няцааж чадахгүй байв.

Би илүү ойртсонгүй. Цонхруу харахыг хүсээгүй юм. Өөр юуг харвал илүү хэцүү

байхыг би мэдэхгүй байлаа. Хэрэв өрөөнүүд хоосон, шалнаасаа тааз хүртлээ цуурайтаж

байвал энэ нь үнэхээр миний сэтгэлийг зүсэх байсан. Яг л эмээг оршуулах үеээр ээж

маань намайг гадаа үлдэхийг шаардсан шиг. Тэр хэлэхдээ би эмээг ийм байдалтай

харах, ийм байдалтайгаар нь санах хэрэггүй, амьдаар нь л санаж явах хэрэгтэй гэсэн

юм.

Гэвч энд юу ч өөрчлөгдөөгүй байсан бол бүр ч муу биш гэж үү? Буйдангууд миний

хамгийн сүүлд харсан шиг тэр л байрандаа, зурагнууд ханандаа, төгөлдөр хуур намхан

тавцан дээрээ гээд л. Энэхүү хоосон байдал нь тэднийг энд бодитоор суурьшиж

байгаагүй гэж хэлж өгөх хоёр дахь зүйл болж байв. Бүх зүйл нь тэдэнд хаягдсан, хэн ч

оролдоогүй бас мартагдсан.

Яг л над шиг.

Би энэ хоосон байдлаас нүүр бууруулан машинруугаа яарлаа. Би бараг л гүйж байв. Би

эндээс явахыг хүсэж хүмүүсрүү тэмүүлж байлаа. Би өөрийгөө хоосноор мэдэрч байв,

иймээс би Жэкобыг харахыг хүссэн юм. Магадгүй би шинэ төрлийн өвчинг өөртөө бий

болгож байсан ч байж магад, өөр нэг муу зуршилыг, яг л урьд нь хөшдөг байсан шигээ.

Гэвч би тоосонгүй. Би машинаа өөрийнхөө явах зүг руу эцсийн хурдаар нь түлхэв.

Жэкоб намайг хүлээж байлаа. Түүнийг хармагц би тайвширч амьсгалахад ч илүү

амархан болов.

"Сайнуу, Белла," тэр дуудав.

Би инээмсгэллээ. "Сайнуу, Жэкоб," гээд цонхны цаанаас харж байсан Биллирүү даллав.

"Явж ажлаа эхлэе," гэж Жэкоб аяархан ч идэвхитэйгээр хэлэв.

Би яагаад ч юм инээчих гээд байлаа. "Чи одоохондоо надаас залхаагүй л байна уу?" би

гайхав. Тэр надтай хамтарч ажиллах нь ямар найдваргүй зүйл болох талаар асууж

эхлэх ёстой байлаа.

Жэкоб байшинг тойроод гаражруугаа зүглэв.

"Үгүй ээ, одоохондоо үгүй."

"Гуйя, би чиний тэвчээрийг барж эхлэх үед хэлж байгаарай. Би чиний толгойны өвчин

баймааргүй байна."

"За." Тэр сөөнгө хоолойгоор хөхрөв. "Чиний энэ тухай ярьж амьсгаадаж эхлэхийг чинь

би лав тэвчихгүй байхаа."

Гаражруу ороод би барзгар төмөрийн овооны оронд улаан мотоциклыг хараад

цочирдлоо.

"Жэйк, чи үнэхээр гайхалтай юмаа," би амьсгаадав.

Тэр дахиад л хөхрөв. "Надад ямар нэг ажил байхаар би үүнийхээ төлөө улайрчихдаг

юм." Тэр мөрөө хавчив. "Хэрэв тархи маань илүү ажиллаж байсан бол би үүнийг бага

зэрэг л засварлах байсан."

"Яагаад?"

Тэр доошоо хараад хэт удаан дуугүй байсан нь намайг гайxшруулж байв, тэр миний

хэлэх үгийг сонсох болов уу? Сүүлд нь тэр асуув, "Белла, хэрэв би чамд энэ

мотоциклуудыг засварлаж чадахгүй гэж хэлсэн бол чи юу гэх байсан бэ?"

Би шууд л хариулчихсангүй, харин тэр миний царианы илэрлээс юу бодож байгааг

минь харах гэж оролдож байлаа.

"Би... Маш харамсалтай юмаа гэж хэлэх байсан, гэвч бид ямар нэг өөр юм сэтгэх

байсан гэдэгт мөрийцхэд ч бэлэн байна. Хэрэв бид үнэхээр аргаа барвал хамтдаа

гэрийн даалгавараа хийж болно шдээ "

Жекоб инээмсэглэхэд түүний мөр нь сулрав. Тэр мотоциклын хажууд суугаад

түлхүүрийг авлаа. "Тэгэхээр чи намайг дуусахад ч бас энд ирнэ гэсэн бодолтой байгаа

хэрэг үү?"

"Энэ чиний бодож байгаа зүйл юмуу?" би толгойгоо сэгсрэв. "Чиний үнэлэшгүй их

механикийн чадвар давуу тал ихтэй гэж би таамаглаж байна. Гэхдээ чамайг намайг энд

ирхийг зөвшөөрч байгаа үед би энд байх болно."

"Дахин Күил-ийг харна гэж найдаад уу?" тэр дооглов.

"Чи намайг барьчихлаа."

Тэр инээд алдав. "Чи үнэхээр цагийг надтай өнгрөөхийг хүсээд байгаа юмуу?" тэр

гайхан асуулаа.

"Маш их, тэгээд ч би үүнийгээ нотлоно. Би маргааш ажилтай, гэхдээ гуравдахь өдөр

хоюулаа механикийн биш ямар нэг зүйл хийнээ."

"Жишээлбэл?"

"Надад бодсон зүйл алга. Магадгүй бид манайд очиж болох юм, тэнд чи механикт

автахгүй байх болов уу. Чи хичээлээ аваад ирж болно шдээ, чи сурлагаа дээшлүүлэх

хэрэгтэй, би туслаж болно."

"Гэрийн даалгавар сайхан санаа байж болох л юм." Тэр нүүрээ үрчийлгэв, харин би тэр

надтай хамт байхын тулд хэр их даалгавар хийхгүй орхидог бол гэж гайхлаа.

"Тийм шүү." Би зөвшөөрөв. "Бид хааяа хариуцлагатай байх хэрэгтэй, тэгэхгүй бол

Билли Чарли хоёр үүний тухайд тайван байхгүй л болов уу." Би биднийг нэгэн бүхэл

гэдгийг харуулсан дохио үзүүлэв. Харин энэ нь түүнд таалагдсан юм - тэр гэрэлтээд л

явчихав.

"Гэрийн даалгавар долоо хоногт нэг удаа юу?" тэр санал болголоо.

"Магадгүй хоёр удаа байвал дээр байх," би санал болгоод өнөөдөр өөртөө оноосон

бөөн ажлаа бодлоо.

Тэр хүндээр санаа алдав. Дараа нь тэр багажны хайрцгийн дээрээс хүнсний уутыг татан

авлаа. Тэр хоёр ширхэг соодтой лааз гаргаж ирээд нэгийг нь онгойлгоод надад өгөв.

Хоёрдахийг нь бас задлаад өөрөө ёсорхуу барив.

"Хариуцлагын төлөө," тэр ерөөлөө. "Долоо хоногт хоёр удаа."

"Мөн бусад үеийн хариуцлагагүй байдлын төлөө," би тодотгов.

Тэр инээн өөрийхөө лаазаа минийхд хүргэн тулгалаа.

Би гэртээ төлөвлөж байснаасаа оройтож ирсэн юм, харин Чарли намайг хүлээж

тэсэлгүй пицца захиалсан байлаа. Тэр надаар уучлалт гуйлгасангүй.

"Би уурлаагүй ээ," тэр намайг тайвшруулав. "Чи үргэлж хоол хийхээс ганц ч удаа болов

чөлөөлөгдөх эрхтэй."

Тэр намайг жирийн хүн шиг жүжиглэж байгаад санаа нь амарсан байсан бөгөөд тайван

байдлыг алдагдуулахыг хүсээгүй гэдгийг нь би мэдэж байлаа.

Би гэрийн даалгавраа хийхээс өмнө и-мэйлээ шалгав, харин Рэнэй-гээс маш урт мэйл

ирсэн байлаа. Тэр миний түрүүний явуулсан мэйлийн тухай нарийвчилж шалгаасан

байсан юм, ингээд би өнөөдрийнхөө тухай тоочлоо. Бүх зүйлийг бичсэн ч мотоциклийг

орхив. Рэнэй хэдий хайнга ч гэсэн үүнд санаа нь зовох байсан.

Сургуулийн хоёрдах өдөр өөрийн сайн муутай байлаа. Миний хэдэн сарын турш

хэвийн бус авирласныг үл харгалзан Анжела Маик хоёр намайг гараа дэлгэн хүлээж

авхад бэлэн байсан юм. Жесс харин эсэргүүцэж байлаа. Тэр Порт Анжелес дахь

явдлаас болж надаар албан ёсоор уучлалт гуйлгахыг хүсэж байсан юм болов уу гэж би

гайхав.

Майк хөгжилтэй бас чалчаа байсан юм. Яг л тэрний өнгөрсөн семестрийн турш надтай

ярих байсан бүх зүйл нь цуглараад, одоо тэднийгээ асгаж байгаа мэт. Би түүнтэй хамт

инээмсэглэж, инээж байлаа, гэхдээ энэ нь Жекобтай байдаг шиг тийм амархан

байгаагүй юм. Бидний яриа дуусан дуустлаа тайван өнгөрөв.

Намайг ажлын хувцасаа эвхэн лангуун доор тавих үеэр Маик цонхон дээр "Хаалттай"

гэсэн гарчигийг өлгөлөө.

"Өнөөдөр хөгжилтэй байлаа шүү," Майк жаргалтай гэгч нь хэллээ.

"Тиймээ," би хүлээн зөвшөөрөв, гэвч энэ өдрийг гаражид өнгрүүлсэн бол надад дээр

байх байлаа.

"Түрүүчийн долоо хоногт чи киноноос эрт явах нь их харамсалтай зүйл болсон

байналээ шүү."

Би түүнийг сэдэвээс гэнэт хазайхад бага зэрэг гайхшран мөрөө хавчив. "Магадгүй би

аймхай хулчгар амьтан байх л даа."

"Би чамайг өөр илүү дээр, чамд таалагдах кино үзэх хэрэгтэй байсан боловуу гэж

бодож байна," тэр тайлбарлав.

"О," би гайхсан хэвээр бувтналаа.

"Энэ тавдахд ч юмуу. Надтай хамт. Бид ямар нэгэн аймшиггүй кино үзэхээр явж болно

шдээ."

Би уруулаа хазав.

Би Майктай харилцаагаа бусниулахыг хүсээгүй юм, учир нь тэр намайг галзуу мэт

авирласныг уучилж байгаа цөөн хүмүүсийн нэг. Гэвч энэ, дахиад л, дассанаас хэт өөр

санагдаж байлаа. Яг л өнгөрсөн жил юу ч болоогүй мэт. Би Жессээр шалтаглахыг маш

ихээр хүсэж байв.

"Болзоо шиг уу?" би асуулаа. Шудрага байдал нь энэ асуудалд шилдэг бодлого болж

байв. Үүнийг дуусгахын тулд шүүдээ.

Тэр миний дууны өнгөнд анхаарлаа хандуулан "Хэрэв чи хүсвэл. Гэвч энэ нь болзоо

шиг байх албагүй ээ."

"Би болзохгүй ээ," би удаанаар, үүнийг ямар үнэн болохыг бодон хэллээ. Бүхэл ертөнц

надад хэмжээлшгүй хол санагдаж байв.

"Найзын хувиар уу?" тэр санал болголоо. Түүний тунгалаг цэнхэр нүд нь одоо тийм ч

эрч хүчтэй биш болсон байв. Маикийг бид зүгээр л найзууд байх хэрэгтэйг ойлгосон

гэж би найдаж байлаа.

"Хөгжилтэй байх байх л даа. Гэхдээ би энэ тавдах өдөр хийх зүйлээ төлөвлөчихсөн,

тэгэхээр магадгүй дараа долоо хоногт?"

"Юу хийнэ гэж?" тэр асуув, миний бодлоор тэр хүсэж байснаараа хайнга хэлж

чадсангүй.

"Гэрийн даалгавар. Би... найзтайгаа хамт хичээллэнэ гээд төлөвлөчихсөн."

"За за. Дараа долоо хоногт болох л юм."

Тэр намайг машинруу хүргэж өгөхдөө урьд нь байдаг шигээ хангалуун байсангүй. Энэ

нь миний Форкст ирсэн анхны саруудыг маш тодоор санагдуулж байлаа. Би бүтэн

тойрог явчихсан, харин одоо бүх юм яг л цуурай шиг санагдаж байв - сонирхолгүй

болсон хоосон цуурай.

Дараагийн орой Чарли Жакоб бид хоёрыг зочны өрөөний шалан дээр тэрийн унаад

номнуудаа тараан хаясан байхыг хараад бага ч гэсэн гайхсангүй, тэгээд би Билли тэр

хоёрыг бидний аруур ярилцсан гэж бодлоо.

"Сайнуу хүүхдүүдээ," тэр хэлэхэд түүний нүд нь гал тогооруу тэнүүчилсэн байв. Хийх

гэж бүтэн өдрийг зарцуулсан лазанягийн үнэр (Жакоб ажиглаж мөн амсаж үзэж

байсан) өрөөгөөр нэг ханхалж байлаа; би пиццаны тухайд гэмээ цайруулах гэж хичээж

байсан юм.

Жакоб оройн хоолон дээр үлдэв, мөн Биллид аваачиж өгөх гэж нэг тавгийг авав. Тэр

намайг сайн тогооч учраас миний гэрээнд дуртай дургүй нэг жилийг нэмлээ.

Тавдахд гаражид өнжлөө, харин хагассайнд Ньютоныд байх ээлжээ тараад дахиад л

даалгавар хийв. Чарли миний эрүүл ухааныг аюулгүй гэж үзэн өдрийг Харритай

загасчилхаар өнгрөөв. Түүнийг эргэж ирэхэд бид бүх юмаа хийж дууссан байлаа - бид

өөрсдийгөө их ухаантай бас боловсорсон гэсэн бодолтой байв - тэгээд Discovery

сувгаар Monster Garage үзэж байлаа.

"Би явах хэрэгтэй байх." Жакоб санаа алдав. "Бодсноос минь илүү орой болчихож."

"За," би дургүйцэв. "Би чамайг гэрт чинь хүргээд өгье."

Тэр миний дургүйцсэн царайнаас болж инээв - энэ нь түүнд таалагдсан бололтой.

"Маргааш ажилдаа эргээд орно шүү," гэж би биднийг машинд ирж аюулгүй болоход

хэлэв. "Хэдэн цагт ирж авбал болох вэ?"

Түүний хариу инээмсэглэлд тайлбарлахааргүй сэтгэл хөдлөл харагдаж байлаа. "Би

эхлээд залгая, за юу?"

"За." Би түүнийг юу сэдээд байгаад гайхан ярвайв. Жэкоб томоор инээмсэглэлээ.

Дараагийн өглөө би Жэкобыг залгахыг хүлээнгээ гэрээ цэвэрлэж байлаа - мөн өнгөрсөн

шөнийн хар дарсан зүүдээ мартахыг хичээж байсан юм. Зүүдний үйл явдал

өөрчлөгдсөн байлаа. Өнгөрсөн шөнө би аврага хорт ургамлуудтай тарсан оймон тэнгис

дотуур тэнүүчилж байв. Тэнд өөр юу ч байгаагүй, мөн би төөрсөн байлаа, ямар ч

зорилгогүй бас ганцаараа тэнүүчилж байв, би юуны ч төлөө яваагүй байсан юм. Би

түрүү долоо хоногийн тэр хоосон байшинруу явсан аялалдаа харамсаж байв. Би

мөрөөдлөө өөрийн эрүүл ухаанаасаа авч хаян, энэ нь өөр нэг газар нуугдан түгжигдээд

дахин гарч ирэхгүй гэж найдсаар байлаа.

Утас дугарахад Чарли машинаа угааж байсан юм, би шалны модоо хаян утсаа авах гээд

доош яаран гүйв.

"Байна уу?" би амьсгаадан асуулаа.

"Белла," гэж Жакоб сонин ёсорхуу хоолойгоор хэлэв.

"Сайн уу, Жэйк."

"Бид болзоотой гэж... би бодож байна л даа." түүний хоолой нь сөөнгө бас далд утга

агуулж байлаа.

Үүнийг ойлгоход надад хором хэрэг болсон юм. "Тэднийг дуусгачихсан гэж үү? Итгэж

чадахгүйнээ!" Гайхалтай цагаа олжээ. Надад хар дарсан зүүд ба дэмий бодлоос

сатааруулж өгөх ямар нэгэн зүйл хэрэгтэй байсан юм.

"Тиймээ тэд давхиад л байна."

"Жекоб, чи бол үнэхээр, ямар ч эргэлзээгүйгээр, миний мэдэх хамгийн чадвартай бас

гайхалтай хүн. Чи үүний төлөө арван жил авлаа."

"Янзтай, би одоо дундаж насных болчихлоо."

Би хөхрөв. "Би замдаа гарчихлаа, очиж явна."

Би угаах хэрэгслүүдээ ванны доорх шүүгээрүү шидээд хүрэмээ шүүрэн авав.

"Жейкийг харах гэж яарч байна уу," гэж Чарлигийн хажугаар гүйхэд тэр хэлэв. Энэ нь

үнэндээ асуулт биш байсан юм.

"Тийм ээ," гэж би машинруугаа үсэрч орохдоо хариуллаа.

"Оройхон би станц дээр байна шүү," Чарли хойноос минь орилов.

"За," гэж би түлхүүрээ эргүүлэнгээ ориллоо.

Чарли өөр зүйл бас хэлсэн юм, гэвч хөдөлгүүрийн дуунаас болж би юу гэснийг нь сайн

сонсож чадсангүй. Энэ яг "Гал хаана байна?" гэж сонсогдов.

Мотоциклуудыг зөөхөд амар байлгах гэж би машинаа Блекс-ийн байшингийн ард,

моднуудтай ойр тавив. Тэднийг харах үед өнгөний цацраг нүдрүү тусав - хоёр гялтгар

мотоцикл, нэг улаан, нэг хар гацуур модны доор байшингаас харагдхааргүй газар

нуугдсан байлаа. Жекоб бэлэн байсан юм.

Тэдний жолоонд жижигхэн цэнхэр туузыг зангидсан байлаа. Би үүнийг шоолон инээг

байтал Жекоб байшингаасаа гүйн гарж ирэв.

"Бэлэн үү?" тэр аяархан дуугаар асуухад түүний нүдэнд нь оч үcэрч байсан юм.

Би түүний мөрний ардуур харахад Биллиг байгаа гэсэн шинж байхгүй байв.

"Тиймээ," гэж хариулахад урьд нь байдаг шигээ миний сэтгэл хөдөлсөнгүй; би

өөрийгөө мотоцикл дээр сууж байгаагаар төсөөлөхийг оролдож байв.

Жекоб мотоциклуудыг ачааны машины ард хялбархан ачив, тэр тэднийг байранд нь

болгоомжтойгоор тавихад тэд харагдахгүй болов.

"Явцгаая," гэж хэлэхэд түүний хоолой нь байдгаасаа илүү чанга бас хөөрсөн байлаа.

"Би нэгэн сайхан газар мэднэ - тэнд хэн ч биднийг олохгүй."

Бид хотоос өмнө зүгрүү явж байлаа. Шороон зам ой дотор ба гадна сүлжилдсээр байв -

заримдаа модноос өөр зүйл харагдахгүй байсан юм, харин гэнэт тэнгэрийн хаяанд

хүрсэн, бараан саарал өнгөтэй Номхон далай үүлэн доор амьсгаа давчдуулан хальт

үзэгдэв. Бид хязгааргүй мэт хадан цохиогоор хүрээлэгдсэн далайн эргээр явж байлаа.

Зам далайн цохионд ойрхон байсан учраас би далайг харж явахын тулд машинаа

удаанаар жолоодож байсан юм. Жекоб мотоциклуудаа дуусгасан талаараа ярьж байв,

гэвч түүний яриа техникийн тухай байсан учраас би анхаарлаа нэг их хандуулсангүй.

Энэ үед би хадны ирмэг дээр, ангалруу хэт ойрхон зогсох дөрвөн хүний дүрсийг олж

харлаа. Хэт хол байсан учраас би тэднийг хэд орчим насных байсныг харж чадсангүй,

гэвч тэднийг эрэгтэй хүмүүс байсан гэдгийг би баттай мэдэж байсан юм. Өнөөдөр

хүйтэн өдөр байсан ч тэд зөвхөн шорт л өмссөн байв.

Намайг харж байх үед хамгийн өндөр нэг нь ирмэгрүү улам дөхлөө. Би автоматаар

удаашрав, хөл минь тормозны гишгүүр дээр дарах үгүйдээ эргэлзсээр байлаа.

Харин дараа нь тэр ирмэг дээрээс уначихав.

"Үгүй ээ!" гэж би тоормозон дээр огцом гишгэн хашгирлаа.

"Юу болсон бэ?" Жекоб сандран эргүүлээд хашгирав.

"Тэр хүн - тэр хадан цохионоос үсэрчихлээ! Яагаад тэд тэрнийг зогсоосонгүй вэ? Бид

түргэн тусламж дуудах хэрэгтэй!" Утгагүй ч гэсэн би хаалгыг онгойлгон машинаас

бууж эхлэв. Утас олох хамгийн хурдан арга бол буцаад Биллигийхруу явах байлаа.

Гэвч би саяхан харсан зүйлдээ итгэж чадахгүй байв. Дотоод ухамсраараа, магадгүй

машины өмнөх шилэнд асуудал байсан гэж найдлаа.

Жекоб хөхрөв, харин би түүнрүү догшиноор харлаа. Яаж тэр ийм энэрэлгүй байж

чадаж байнаа, ийм хүйтэн сэтгэлтэй?

"Тэд зүгээр л усанд шумбаж байна, Белла. Зугаацаж байгаа юм. Чи мэднэ дээ, Ла Пүш-

д цэцэрлэгийн зам байдаггүй." Тэр намайг дооглож байв, гэвч түүний хоолойд хачин

уур хилэн мэдрэгдэж байсан юм.

"Хадан цохионоос усанд шумбах ий?" би цочирдон давтлаа. Би үл итгэсээр ирмэгрүү

дөхөх хоёрдахь дүрсрүү харлаа, тэр завсарлаад хоосон орон зайруу маш урнаар үсрэв.

Түүний үсрэлт надад үүрдийх юм шиг санагдлаа, эцэст нь тэр бараан саарал

давалгааруу тайвнаар оров.

"Хөөх. Их өндөр юм гээч." Би нүдээ томоор нээн үлдсэн хоёр шумбагчидруу харсаар

машинруугаа шурган оров. "Энэ 100 фут байхаа."

"Тиймээ, бидний ихэнх нь арай намханаас нь үсэрдэг, цохионы дундуур харагдах

хаднаас." Тэр цонхноосоо заав. Түүний заасан газар үсэрхэд арай боломжийн харагдаж

байлаа. "Тэр залуус бол солиотой амьтад. Магадгүй өөрсдийгөө тэвчээртэй гэж

гайхуулж байгаа байх. Би өнөөдөр хүйтэн байна гэж хэлэх гээд байна л даа. Энэ усанд

орох нь тийм ч таатай байхгүй болов уу." Энэ үзүүлбэр нь тэрнийг доромжилсон юм

шиг л тэр ууртай царайлав. Энэ нь намайг бага зэрэг гайхшруулсан юм. Жекобыг ялах

бараг боломжгүй зүйл гэж би бодов.

"Чи хадан цохионоос үсэрдэг үү?" Би "бид" гэж хэлснийг нь алгассангүй.

"Мэдээж." Тэр мөрөө хавчаад инээв. "Хөгжилтэй байдаг юм. Гэхдээ бага зэрэг аймар,

хэрэггүй зүйл дээ."

Гуравдахь дүрс ирмэгрүү алхаж байхад би хадан цохиоруу дахин харлаа. Би

амьдралынхаа турш ийм санаанд оромгүй зүйлийн гэрч болж байсангүй. Нүд минь

томоор нээгдэж би инээмсгэллээ. "Жейк, чи хадан цохионоос усанд шумбахдаа намайг

авч явах хэрэгтэй."

Тэр надруу ярвайв, түүний царай нь үүнийг сайшаагаагүй харагдлаа. "Белла, чи саяхан

л Сэмийн төлөө түргэн тусламж дуудах гээд байсан биздээ," тэр надад сануулав. Би

түүнийг ийм хол зайнаас хэн байсныг нь танисанд гайхширсан юм.

"Би оролдож үзмээр байна шдээ," гэж би машинаас буух гэж дахин зүтгэв.

Жекоб миний бугуйнаас шүүрэн авлаа. "Өнөөдөр л биш, тэгэх үү? Бид ядаж дулаахан

өдөр болохыг хүлээж болно биздээ?"

"За, тэгье," би зөвшөөрөв. Хаалга онгорхой байсан учраас жихүүн салхи салхилж гар

минь барзайв. "Гэхдээ би удахгүй явмаар байна."

"Удахгүй ээ." Тэр нүдээ эргэлдүүлэв. "Заримдаа чи бага зэрэг сонин болчих юм, Белла.

Чи үүнийгээ мэдэх үү?"

Би санаа алдав. "Тийм ээ."

"Бас бид орой дээрээс үсрэхгүй."

Гуравдахь бандийг гүйж эхлээд хоосон орон зайруу нөгөө хоёроос илүү хол үсэрхэд би

түүнийг харан биширч байлаа. Тэр агаарт яг л шүхрээр үсэрч байгаа мэт мушгиралдан

эргэлдэж байв. Тэр үнэхээр чөлөөтэй харагдаж байсан юм - мөн бодлогогүй ба маш

хариуцлагагүй.

"За," би зөвшөөрлөө. "Ямар ч байсан эхний удаад бол үгүй."

Харин одоо Жекоб санаа алдав.

"Бид мотоциклуудыг турших юмуу гүй юмуу?" тэр шаардлаа.

"За, за," Би цохион дээр зогсох сүүлийн хүнээс нүдээ салгаж ядан хэлэв. Би суудлыхаа

бүсийг хийгээд хаалгаа хаав. Хөдөлгүүр дэмий нүргэлсээр асаалттай байсан юм. Бид

ахиад л зам уруудан явж эхэллээ.

"Тэгэхээр тэд хэн байсан юм бэ - тэр солиотой амьтад?" би гайхав.

Түүний хоолойнд зэвүүцэл бий боллоо. "Ла Пүшийн бүлгэм."

"Та нар бас бүлгэмтэй юмуу?" би асуулаа. Би их гайхширсан янзтай дугарснаа

анзаарав.

Тэр миний үйлдлийг шоолж инээв. "Тийм утгаараа бишээ. Амлая, тэд замбраагаа

алдсан жижүүр анги л гэсэн үг. Тэд нар зодоон нүдээн хийдэггүй, тэд эв эеийг

сахидаг." Тэр амьсгаадав. "Тэр том бас аймар залуу хаа нэгтээ Маках рез-ээс ирсэн. Тэр

насанд хүрээгүй хүүхдүүдэд хар тамхи зарж байсан юм, тэгээд Сэм Юлей ба тэрний

дагалдагч нар түүнийг бидний газраас хөөсөн. Тэд манай нутгийн төлөө бүгдийг

хийдэг, үүгээр нь манай овог бахархадаг юм... энэ нь ч сүүлдээ инээдтэй хэрэг болж

байгаа л даа. Хамгийн муу нь гэвэл зөвлөл тэдэнд хатуу ханддаг. Эмбри хэлэхдээ

зөвлөл үнэндээ Сэмтэй зөвлөлдөж байгаа гэсэн." Тэр толгойгоо сэгсрэв, түүний царай

дургүйцлээр дүүрэн байлаа. "Эмбри бас Ли Клирвотероос тэд өөрсдийгөө

'хамгаалагчид' эсвэл нэг тиймэрхүү маягаар нэрлэдэг гэж сонссон гэсэн."

Жекобын гар ямар нэг зүйлийг цохих гэж байгаа мэт нударга зангидсан байлаа. Би

түүнийг хэзээ ч ийм байгаагаар нь харж байсангүй.

Би Сэм Юлей-ийн нэрийг сонсоод гайхшрав. Би хар дарсан зүүдний үзэгдлүүдийг

буцааж авчрахийг хүсээгүй учраас хурдхан анхаарлаа өөр тийш хандуулах сануулга

өөртөө өглөө. "Чи тэдэнд их дургүй юмаа."

"Мэдэгдэж байна уу?" тэр ёжтой асуув.

"Тэгэхээр... Энэ чинь тэднийг ямар нэг муу зүйл хийдэггүй гэхээргүй л байна даа." Би

түүнийг тайвшруулж буцааж хөгжилтэй болгохыг оролдож байлаа. "Зүгээр л

хүмүүсийн дургүйг хүргээд явж байдаг амьтад гэвэл таарна."

"Тиймээ, дургүй хүргэх гэдэг чинь зөв үг байна. Тэд үргэлж хадан цохионоос үсэрдэг

шигээ зүйлс хийж явдаг юм. Тэд яг л... яг л, мэдэхгүй юмаа нэг тэгж аашилдаг. Танхай

залуус шиг. Өнгөрсөн семестрийн үеээр би Эмбри Күил хоёртой дэлгүүрээр явж цагаа

нөхцөөж байхад Сэм дагалдагч нартайгаа ороод ирсэн, Жейрэд Пол хоёртой. Тэгэхэд

Күил нэг зүйл хэлчихсэн юм, түүний ямар олон үгтэй болохыг чи мэднэ дээ, харин энэ

нь Полын уурыг хүргэж орхисон. Түүний нүд нь бүхэлдээ бараантаад л явчихсан,

тэгээд тэр инээмсэглэх маягтай болсон ч - үгүй ээ, тэр шүднүүдээ ил гаргачихсан

байсан ч инээмсэглээгүй байсан юм - харин энэ нь түүнийг галзуурсан мэт

харагдуулсан ба тэр чичирснүү эсвэл нэг тиймэрхүү янзтай л болоод явчихсан. Гэвч

Сэм гараа Полын цээжинд наагаад толгойгоо сэгсэрсэн. Пол хэсэг хугацааны турш

түүнрүү харж байгаад тайвширсан. Үнэндээ энэ нь Сэм түүнийг хориглосон юм шиг

харагдсан - хэрэв Сэм тэрнийг зогсоогоогүй бол тэр биднийг тасдаж хаях байсан

байхаа." Тэр ёолов. "Яг л муу ковбой шиг. Чи мэднэ дээ, Сэм бол том залуу, тэр

хорьтой. Харин Пол бол зөвхөн арван зургаатай, надаас намхан бөгөөд Күил шиг

булчинлаг биш. Бидний хэн нэг нь түүнийг дөнгөчих байх гэж би бодож байна."

"Танхай залуус байна шүү." би хүлээн зөвшөөрөв. Түүний тодорхойлсноор би үүнийг

толгойдоо төсөөлж чадаж байсан юм, харин энэ нь надад ямар нэг зүйлийг сануулав...

гурван өндөр бараан залуус маш чимээгүй бас бие биедээ ойрхноор аавын маань зочны

өрөөнд зогсож байлаа. Энэ зураглал хажуу талаараа харагдаж байв, яагаад гэвэл доктор

Жеранди Чарли хоёрыг надруу тонгойход би буйдан дээр хэвтэж байсан юм... Энэ

Сэмийн бүлгэм байсан гэж үү?

Би хоосон дурсамжуудаас анхаарлаа сарниулахын тулд дахиад л хурдан хурдан ярьж

эхлэв. "Сэм иймэрхүү зүйлсд ахдахгүй гэж үү?"

"Тиймээ. Тэр коллежид явах ёстой байсан ч үлдчихсэн. Тэгээд үүнийх нь төлөө хэн ч

түүнд үг хэлээгүй. Бүхэл зөвлөл манай эгчийг хагас тэтгэлэгт сургуулиа хаяад хуримаа

хийхэд цохилтонд орсон. Гэвч, үгүй ээ, Сэм Юлей буруу зүйл хийж чадахгүй."

Түүний царайнд танигдахгүй хувирал бий болов - доромжлол ба миний анхандаа

таниагүй өөр нэгэн зүйл.

"Энэ бүгд үнэхээр муухай... бас сонин сонсогдож байна л даа. Гэвч чи яагаад үүнийг

ингэж хүндээр хүлээж аваад байгааг чинь би ойлгохгүй байна." Би түүний царайруу

сэмхэн харан тэрнийг гомдоогоогүй гэдэгтээ найдлаа. Тэр гэнэтхэн тайвшраад цонхоор

ширтэж эхлэв.

"Чи нэг эргэлт алгасчихлаа," тэр тайван хоолойгоор хэллээ.

Би замын голоос буцаж маш том эргэхэд бараг л моднуудыг мөргөв.

"Сануулсанд баярлалаа," гэж би хажуугийн зам дээр гарахдаа бувтналаа.

"Уучлаарай, би анхаарахгүй явж байж."

Хэдхэн хоромын бид турш чимээгүй байцгаав.

"Чи энэ хавьд хаа нэгтээ зогсчиж болноо." тэр зөөлнөөр хэлэв.

Би машинаа зогсоогоод хөдөлгүүрээ унтраалаа. Чихэнд минь анир чимээгүй л

сонсогдож байв. Бид хоюулаа буугаад Жекоб мотоциклуудаа гаргах гэж машиний ард

талруу түрүүлээд алхав. Би энэ царайны хувирлыг ойлгохыг хичээлээ. Түүний санааг

ямар нэг зүйл зовоож байсан юм. Би түүний тэвчээрийг барчихаж.

Тэр улаан мотоциклуудыг надруу түлхэхдээ хуурамчаар инээмсэглэв. "Өнгөрсөн

төрсөн өдрийн мэнд. Чи үүнд бэлэн байна уу?"

"Тийм гэж бодож байна." Би удахгүй үүнийг унана гэж төсөөлөхөд мотоцикл гэнэт

аймар харагдах боллоо.

"Бид удаан явах болноо," тэр амлав. Түүнийг өөрийхийгөө авхаар явах үед би

мотоциклоо халхавчны хажууд болгоомжтой хазайлгав.

"Жейк..." түүнийг машинийг тойрон ирэхэд би эргэлзлээ.

"За?"

"Чамайг яг юу зовоогоод байгаа юм бэ? Би Сэмийн тухай ярьж байна л даа. Энд өөр

ямар нэг зүйл байгаамуу?" Би түүний нүүрлүү харлаа. Тэр ярвайв, гэвч уурлаагүй

харагдсан юм. Тэр газарлуу харан мотоциклын урд талын дугуйг гутлаараа дахин

дахин өшгилсөөр байлаа, цаг үрж байгаа бололтой.

Тэр санаа алдав. "Энэ зүгээр л... тэдний надад ханддаг хадлагаас болсон. Энэ нь миний

тэвчээрийг бардаг." Одоо түүний үгнүүд урсаж эхэллээ. "Чи мэдэх үү, зөвлөлийхэн

бүгд эрх тэгш байдаг, харин үүнд толгойлогч байсан бол, энэ нь миний аав байх байсан

юм. Би хүмүүсийг яагаад түүнд ингэж ханддагийг огт ойлгодоггүй байсан. Яагаад

түүний үзэл бодол хамгийн үнэтэйд тооцогддог байсныг. Мөн түүний аавын, бас

аавынх нь аавын үзэл бодол ч адилхан. Миний элэнц өвөө Эфрейм Блэк хамгийн

сүүлийн толгойлогч байсан юм, магадгүй үүнээс болж тэд Биллигийн үгийг сонсдог

байх."

"Гэвч би бол бусадтай л адилхан. Хэн ч надад тэгж онцгойлон ханддаггүй... одоог

хүртэл."

Энэ нь намайг сониучрахад хүргэв. "Сэм чамд онцгойлж ханддаг юмуу?"

"Тийм." гэж тэр зөвшөөрөхдөө надруу төвөгшөөсөн харцаар харж байв. "Тэр надаас

ямар нэг зүйлийг хүлээж байгаа юм шиг л намайг хардаг... яг хэзээ нэгэн цагт би

тэрний тэнэг бүлгэмд нэгдэх юм шиг. Тэр бусад залуусаас илүү надад анхаарлаа

хандуулдаг. Харин би үүнийг нь үзэн яддаг."

"Чи юунд ч нэгдэх хэрэггүй ээ." Миний хоолой ууртай байлаа. Энэ нь үнэхээр

Жекобыг хямрааж байсан юм, харин үүнээс нь болж миний уур хүрнэ. Өөрсдийгөө

"хамгаалагч" гэж боддог тэд нар юу юм бэ?

"Тиймээ." Түүний хөл дугуйг өшиглөх хэмнэлээ хадгалсаар байв.

"Юу?" Би өөр ямар нэгэн зүйлийн тухай түүнтэй ярьж болох л байсан.

Тэр ярвайв, түүний хөмсөг нь түүнийг уурласан гэхээсээ илүү гунигласан бас санаа

зовсон харагдуулж байлаа. "Энэ бүхэн Эмбригээс болсон юм. Тэр сүүлийн үед надаас

зугтах болсон."

Энэ бодлууд хоорондоо холбоогүй мэт санагдаж байлаа, гэвч түүний найзтайгаа

асуудалтай байгаад нь би өөрийгөө буруутай гэж бодов. "Чи надтай хэт их цагийг

өнгрүүлсэн," гэж өөрийгөө амиа хичээсэн мэт бодон би санууллаа. Би түүнийг захирч

байв.

"Үгүй ээ, хэрэг энэнд байгаан биш. Энэ зөвхөн би ч биш - Күил, бас бусад бүх хүнтэй

холбоотой. Эмбри долоо хоног хичээлдээ ирээгүй, бид түүнтэй уулзах гэтэл тэр гэртээ

ч байгаагүй. Харин тэр иргэж ирэхэд... тэр маш хачин болчихсон байсан. Тэр айсан

байсан. Күил бид хоёр хоюулаа түүнээс юу болсон талаар асуухад тэр хэнтэй нь ч

ярихыг хүсээгүй."

Би түгшүүртэйгээр уруулаа хазан түүнрүү ширтлээ - тэр үнэхээр айсан байв. Гэвч тэр

надруу харсангүй. Тэр дугуйруу өшиглөх хөлрүүгээ яг л өөрийх нь хөл биш юм шиг

харж байв. Өшиглөх хэмнэл нь нэмэгдэв.

"Дараа нь энэ долоо хоногоос яагаад ч юм Эмбри Сэм болон түүний дагалдагч нартай

нийлдэг болчихсон. Тэр өнөөдөр хадан цохион дээр ч байсан." Түүний хоолой нь

аяархан бас түгшсэн байлаа.

Сүүлд нь тэр надруу харав. "Белла, тэд намайг залхаадгаасаа ч илүү түүнд наалдах

болсон. Харин тэр тэдэнтэй ямар нэг зүйл хийхийг хүсэхгүй байгаа. Эмбри одоо

тэдний бүлэгт нэгдчихсэн юм шиг л үргэлж Сэмийг дагадаг."

"Энэ зүйл Полд ч бас тохиолдсон. Яг л адилхан. Тэр Сэмтэй найзууд байгаагүй. Дараа

нь хэдэн долоо хоногийн турш тэр хичээлдээ ирээгүй, харин иргэж ирэхэд гэнэт л Сэм

түүнийг өөрийн болгочихсон байсан. Энэ юу гэдгийг би мэдэхгүй. Би үүнийг

ойлгохгүй байна, гэхдээ ойлгох ёстой гэж бодож байна, яагаад гэвэл Эмбри бол миний

найз бас... Сэм надруу дооглон хардаг... бас..." Тэр нам гүм болов.

"Чи үүний талаар Биллитэй ярилцаж үзснүү?" би асуулаа. Түүний айдас надад халдав.

Хүзүүний минь араар жихүүдэс төрж байлаа.

Одоо түүний нүүрэнд уур хилэн бий болов. "Тиймээ," тэр тургив. "Их тус болсон шүү."

"Тэр юу гэж хэлсэн?"

Жекобын царайны хувирал нь ёжтой байв, тэгээд ярихад нь түүний хоолой аавийхаа

гүнзгий хоолойг элэглэн дуурайж байлаа. "Энэнд чи одоо санаа зовох хэрэггүй, Жекоб.

Хэдэн жилийн дараа, хэрэв чи тэгэхгүй... ямар ч байсан, би хожим нь тайлбарлаж

өгнөө." Харин дараа нь тэр өөрийхөө хоолойгоор ярив. "Би үүнээс юуг хүртнэ гэж

таамгалсан юм бэ? Тэр үүнийг нас бие гүйцэхэд илэрдэг ямар нэг тэнэг бэлгийн

бойжилт гэж тайлбарлах гээд байгаа юмуу? Энэ нэг өөр зүйл байна. Өөр нэг буруу

зүйл."

Тэр доод уруулаа хазан гараа зангидсан байлаа. Тэр уйлах гэж байгаа юм шиг харагдаж

байв.

Би өөрийн эрхгүй хоёр гараа түүнрүү явуулав, түүний бэлхүүсээр гараа ороон нүүрээ

цээжинд нь наалаа. Тэр маш том байсан нь яг л хүүхэд том хүнийг тэвэрч байгаа мэт

санагдуулав.

"О, Жейк, энэ бүгд зүгээр болноо!" би амлав. "Хэрвээ хэрэг муугаар эрэгвэл чи манайд

ирж Чарли бид хоёртой амьдарч болно шдээ. Битгий ай, бид ямар нэг зүйл бодож

олноо."

Тэр хоромын турш хөшсөн байв, харин дараа нь түүний урт гар эргэлзээтэйгээр намайг

ороов. "Баярлалаа, Белла." Түүний хоолой байдгаасаа сөөнгө байв.

Бид ийм байдалтай хэсэг хугацаанд зогсов, харин энэ нь намайг хямраагаагүй юм;

үнэндээ, бид бие биедээ хүрэх нь надад таатай санагдав. Би энэ мэдрэмжийг мэдрээгүй

удсан, сүүлийн үед намайг ингэж тэвэрсэн хүн байхгүй. Энэ нөхөрлөл байсан юм. Бас

Жекоб маш дулаан байлаа.

Энэ надад сонин санагдаж байв, бодит байдлаас илүү сэтгэл хөдлөлөөр хэн нэгэнтэй

ийм ойрхон байх нь, гэвч бодит байдал нь ч бас надад сонин санагдсан юм, өөр хүнтэй

байна гэдэг. Энэ миний жирийн хэв маяг биш байсан юм. Би хүнд ингэж амархан хүрж

байгаагүй, бүр ийм гол шатанд хүртлээ шүү.

Хүнд ч биш л дээ.

"Хэрвээ чи дандаа ингээд байвал би инэнх үед сэтгэлээр унах болно." Жекобын хоолой

буцаад хөнгөн бас жирийн болов, тэгээд түүний инээд чихэнд минь нүжигнэв. Түүний

хуруунууд миний үсэнд зөөлнөөр бас болгоомжтойгоор хүрэв.

Тэгэхээр, энэ миний хувьд нөхөрлөл байсан юм.

Би түүнээс хурдхан чөлөөлөгдөөд хамт инээв, гэвч зүйлсийг буцааж байранд нь

оруулахаар шийдлээ.

"Би чамаас хоёроор эгч гэдэгт итгэхэд хэцүү шүү," би эгч гэдэг үгийг тодотгон хэлэв.

"Чи намайг өөрийгөө одой хүн гэж бодоход хүргэх юм." Түүний хажууд зогсохдоо

түүний царайг харахын тулд би хүзүүгээ өргөх шаардлагатай байв.

"Би дөч хүрсэн гэдгийг чи мартаад л байна даа."

"О, тийм л дээ."

Тэр миний толгойг илэв. "Чи яг л жижигхэн хүүхэлдэй шиг юм," тэр шоолов. "Шаазан

хүүхэлдэй шиг."

Би нүдээ эргэлдүүлэн дахин нэг алхам холдов. "Альбиносын тухай яриа эхлэхгүй

байвал яасан юм."

"Би үнэнээсээ ярьж байнаа, Белла, чи өөрийгөө тийм биш гэдэгт итгэлтэй байна уу?"

Тэр өөрийн улаан хүрэн гараа минийхрүү сунгав. Ялгаа маш их байлаа. "Би чамаас

илүү цайвар хүн харж байгаагүй... мэдээж, тэднээс... гадна л даа." Тэр яриагаа

зогсооход би түүний хэлснийг ойлгохгүй байхыг хичээн өөр тийшээ харав.

"Тэгэхээр бид мотоцикл унах юмуу гүй юмуу?"

"За, уная л даа," гэж би хагас минутын өмнөх байдлаасаа илүү урамтайгаар

зөвшөөрлөө. Түүний хэлж дуусгаагүй өгүүлбэр намайг яагаад энд байгааг санууллаа.

8. Адреналин

“За, конс чинь аль нь билээ? Санаж байна уу?”

Би зүүн талын бариул руугаа заахын тулд нөгөө гараа салгасан тул мотоцикл тэнцвэрээ

алдан миний доор бага зэрэг чичвэлзэх мэдрэгдэв. Шууд л бариулаа буцаан барьж

дугуйгаа тэнцвэлжүүлэхийг оролдлоо.

“Жэйкоб, энэ чинь тэгш тогтохгүй байна ш дээ,” би гомдоллов.

“Хөдлөхгүй байхдаа тэгдэг юм. Зүгээрээ,” тэр амлав. “Тоормос чинь аль нь бил ээ?”

“Миний баруун хөлний хойд талд.”

“Үгүй.”

Тэр миний баруун гарнаас барин бариул дээр доош нь даруулав.

“Гэхдээ чи түрүүн-“

“Чи энэ тоормосыг хэрэглэсэн нь дээр байх. Тэр хойд талын тоормосыг дараа нь сайн

унадаг болчоод хэрэглээрэй.”

“Наадах чинь нэг л эвгүй сонсдоод байх чинь,” би сэжиглэн асуулаа. “Хоёр тоормос

хоёулаа чухал биш бил үү?”

“Одоохондоо тэр тоормосын талаар мартчих, тэгэх үү? Алив –“ Тэр дахиад л миний

гарыг аван бариулыг доош даруулав. “Ингэж тоормослоно шүү. Битгий мартчихаарай.”

Дахиад л гар базлаа.

“Ойлголоо,” би эцэст нь хэлэв.

“Хааз чинь хаана байна?”

Би баруун бариулаа базав.

“Араа солих хөшүүрэг чинь?”

Би зүүн хөлөөрөө заалаа.

“Маш сайн байна. Чи бүгдийг нь цээжлэчихсэн юм шиг байна. Одоо зүгээр л хөдөлгөх

хэрэгтэй боллоо.”

“Яана аа?” би бувтнан өөр юм хэлсэнгүй. Миний гэдэс эвгүй болж байснаас гадна

хоолой минь хугарах шахаж байсан юм. Айх ямар ч хэрэггүй гэдгээ санахыг оролдлоо.

Би амьдралд тохиолдож болох хамгийн аймшигтай явдлыг аль хэдийн амсчихсан шүү

дээ. Тэрэнтэй харьцуулахад би яагаад ийм өчүүхэн юмнаас айна гэж? Үхэлтэй нүүр

тулчихаад хүртэл чангаар инээх дайнд очоогүй гэж үү?

Гэвч миний гэдэс намайг сонсохгүй байлаа.

Би урдах өргөн шороон зам руугаа харан зам дээрх чийгтэй элс, шороог нүдлэлээ.

Мэдээж шавран замаар явсанаас л дээр байх.

“Консоо доош нь дар,” Жэйкоб заан хэллээ.

Би консоо доош нь базлаа.

“За, одоо хамгийн чухал хэсэг нь шүү, Белла,” Жэйкоб нухацтайгаар хэлэв.

“Наадахнаасаа гараа салгаж болохгүй шүү за? Намайг чамд жинхэнэ гренад

бариулчихсан гээд л төсөөлчих. Чи өөрийнхөө амь амьдралыг барьж байгаа мэт төсөөл,

окэй?”

Би илүү чанга базлаа.

“Сайн байна. Чи өөрөө хөлөөрөө хөдөлгөж чадах уу?”

“Би одоо хөлөө хөдөлгөх юм бол унана гэдэгтэй маш итгэлтэй байна,” би шүдээ зуун

түүнд хэлээд өнөөх гренадаа улам чанга базав.

“Заза, би хөдлөгөөд өгье. Наадхаа тавьж болохгүй шүү.”

Тэр хойш нэг алхан гэнэт л маш хүчтэйгээр нэг юм руу өшиглөж орхив. Түүний

цохилтонд мотоцикл хажуу тийш савлан унах шахахад Жэйкоб нэг гараараа дахин

тэнцвэржүүлж өглөө.

“Битгий уначихаарай,” тэр хэллээ. “Нөгөөдхөө барьсаар байгаа биз?”

“Аанхан,” би амьсгаадан хэллээ.

“Хөлөө байранд нь тавь. Би дахиад нэг оролдоод үзье.” Тэр энэ удаад нэг гараараа

мотоциклийн хойд талд тулсан юм.

Мотоциклийн мотор эцэст нь асахад Жэйкоб аль хэдийн гурав, дөрвөн удаа оролдсон

байсан юм. Миний доор мотоцикл маань ууртай араатан шиг архиран, чичирж эхлэхэд

би зүүн гараа өвдтөл гренадаа чанга гэгч нь базлаа.

“Хөшүүрэгээ туршаад үз дээ,” тэр санал болгов. “Маш зөөлхөн хөдөлгөөрэй. Бас

консоо тавьж болохгүйгээ мартав аа.”

Эргэлзсээр, би баруун бариулаа эргүүллээ. Хичнээн зөөлхөн хөдөлгөөн байсан ч

мотоцикл улам чанга архирсан юм. Одоо өлсөж байгаагаас гадна ууртай мэт сонсдож

эхлэж байлаа. Жэйкоб, өөртөө сэтгэл хангалуун, инээмсэглэв.

“Эхний араандаа яаж оруулахаа санаж байна уу?” тэр асуулаа.

“Анхан.”

“За, тэгвэл, солиод аль.”

“За.”

Тэр намайг зүгээр суухыг хэдэн секунд хүлээн зогсов.

“Зүүн хөл чинь ш дээ,” тэр яаруулав.

“Би мэднэ ээ,” би хэлэн гүн амьсгаа авлаа.

“Чи энийг хиймээр байгаадаа итгэлтэй байна уу?” Жэйкоб асуув. “Их айсан харагдаж

байх чинь.”

“Би зүгээр ээ,” би түүнд уурлан хариулж дараа нь хөлөөрөө хөшүүрэгээ ганц өшиглөн

тохирох араандаа орууллаа.

“Маш сайн байна,” тэр намайг магтав. “Одоо маш зөөлхнөөр консоо тавьж эхэл.”

Тэр надаас нэг алхам холдон зогслоо.

“Чи намайг гренадаа тавь гээд байгаа юм уу?” би түүнээс үл итгэн асууж орхилоо.

Тэгээд л надаас холдож зогсоод байгаа байх нь.

“Чи тэгж байж л хөдлөнө шүү дээ, Белла. Зүгээр л бага багаар тавихад болно.”

Базсан гараа бага багаар суллаж эхлэхэд миний хажууд зогсож буй хөвгүүний бус

нэгэн хоолой намайг цочирдуулсан юм.

“Энэ бол үнэхээр тэнэг бөгөөд аюултай алхам, Белла,” түүний ууртай хоолой сонсдов.

“Хүүе!” би дуу алдан цочирдсондоо гренадаа бүрэн сул тавьж орхисон юм.

Мотоцикл маань хүчтэйгээр урагш дайрж, би хойшоо унан, хэдэн секундын дараа би

мотоциклийнхоо доор нь хэвтэж байсан юм. Мотор ч мөн адил архирахаа болив.

“Белла?” Жэйкоб хүнд дугуйг ямар ч хүндрэлгүйгээр өргөн авав. “Чи зүгээр үү?”

Гэвч би түүний юу гэж хэлснийг ч сонсох сөхөөгүй байсан юм.

“Би чамд хэлээ биз дээ,” өнөөх төгс хоолой, тов тодорхойгоор бувтнав.

“Белла?” Жэйкоб намайг мөрөөр минь сэгсэрч эхлэлээ.

“Би зүгээр ээ,” би манарсан байдалтай бувтнав.

Би зүгээрээс ч илүү байсан юм. Миний толгойн дахь тэрхүү хоолой эргэн ирчихлээ.

Торго шиг зөөлөн, хөгжим шиг уянгалаг хоолой одоо хүртэл миний чихэнд сонсдож

буй мэт байлаа.

Би дахиад л байж болох зүйлсүүдийн талаар таамаглаж эхлэв. Энэ зам дээр надад

танил зүйл ч юм уу надад энэ зам дээр өмнө нь юм болж байгаагүй гэдэгт би итгэлтэй

байлаа. Тийм болохоор энэхүү хий юмнууд өөр юмнаас болж үүсдэг байх нь...Би

судсан дундуураа гүйх адреналинаа мэдрэн асуултынхаа хариултыг олох шиг болсон

юм. Аюул, адреналин хоёрын хольц бий болгодог байх...аль эсвэл зүгээр л тэнэг алхам.

Жэйкоб намайг хөл дээр минь босгож байлаа.

“Чи толгойгоо цохичихсон уу?”

“Үгүй байх аа.” Би толгойгоо ийш тийш нь хөдөлгөн шалган үзлээ. “Би мотоциклийг

өвтөгчихөөгүй биз?” Энэ л миний санааг зовоож байсан юм. Би дахиж туршин үзэхэд

хэт яарч байлаа. Тэнэг алхам хийх нь миний бодож байснаас ч сайхан болж таарж

байсан юм. Булхайцах талаар мартаж болохоор болов. Би яахаараа тэрхүү хоолойг

сонсдогоо олоод мэдчихлээ шүү дээ. Энэ бүхэн надад хамаагүй чухал санагдав.

“Үгүй ээ. Чи зүгээр л моторыг гацаачихсан,” Жэйкоб миний бодлыг тасалдуулан

хэллээ. “Консоо хэт хурдан тавьсан болохоор.”

Би толгойгоо дохилоо. “Дахиад нэг оролдоод үзье.”

“Нээрээ юу?” Жэйкоб асуув.

“Нээрээ.”

Энэ удаад би өөрөө мотороо эхлүүлэхийг оролдлоо. Асаахын тулд гишгүүрэн дээрээ

маш хүчтэй цохих хэрэгтэй байсан тул тийм ч амар биш байсан юм. Өшиглөх гэж

оролдох тоолонд мотоцикл маань хажуу тийш унахыг завдав. Жэйкоб хэрэгтэй үед

барьж авахаар гараа хэдэн сентиметрийн цаана бэлэн байлгаж байлаа.

Хэд хэдэн удаа сайтар өшиглөж байж, мөн маш олон удаа муувтар өшиглөж байж

эцэст нь ассан юм. Гренадаа чанга базахаа марталгүй би хаазаа туршиж үзлээ.

Мотоцикл маань өмнөх шигээ ууртайгаар архирахад Жэйкоб бид хоёрын аль аль нь

инээмсэглэсэн юм.

“Консоо зөөлхөн тавьна шүү,” тэр надад санууллаа.

“Чи өөрийгөө алах гээд байгаа юм уу? Тэгээд ийм тэнэг болхи хэрэг хийгээд байгаа

хэрэг үү?” өнөөх ууртай хоолой дахин сонсдов.

Би инээмсэглэлээ нүүрэн дээрээ барин асуултыг сонсоогүй царайллаа. Мэдээж

Жэйкобтай хамт байхад тийм айхтар хүнд гэмтэл авна гэж айлтгүй.

“Чарли дээр оч. Гэртээ харь,” өнөөх хоолой удирдав. Энэхүү хоолойн үзэсгэлэн намайг

гайхшруулж байлаа. Би яаж ч байсан энэ хоолойг мартаж болохгүй. Оронд нь юу ч

өгөх хэрэгтэй байсан хамаагүй. Хэзээ ч мартаж болохгүй.

“За, зөөлхөн эхлүүлье,” Жэйкоб санал болголоо.

“За за,” би хэлэв. Намайг ийнхүү хэлэхэд миний тэр хоёрт хоёуланд нь хариу өгж

байгаа нь жоохон эвгүй санагдлаа.

Мотоциклийн архирах чимээ чангарч эхлэхэд өнөөх хоолой мөн адил архирч эхлэсэн

юм.

Түүний хоолойн дуунд дахиж цочирдохгүйн тулд би өөрийнхөө анхаарлыг сайтар

төвлөрүүлэхийг оролдон консоо зөөлхөн тавьж эхлэлээ. Мотоцикл гэнэт асан намайг

урагш авч явав.

Тэгээд л би нисэж байсан юм.

Өмнө нь мэдрэгдээгүй их салхи миний үсийг хойш нь татан үлээж байлаа. Би

өөрийнхөө гэдсийг хойноо үлдээсэн мэт мэдрэмж, бас судсан дундуур минь адреналин

улам хурдтай урсана. Замын хажуугийн моднууд зүгээр л ногоон өнгийн хана болон

харагдаж байлаа.

Гэвч энэ чинь зөвхөн л эхний араа шүү дээ. Би хөшүүрэг рүүгээ араагаа солихын тулд

хөлөө явуулж эхлэлээ.

“Үгүй ээ, Белла!” өнөөх ууртай зөгийн бал мэт хоолой миний чихэнд хилэгнэв.

“Урдхаа хар!”

Урагшаа хартал зам маань баруун тийш мушгирч байсан юм. Жэйкоб надад эргэх

талаар хэлээгүй ш дээ.

“Тоормос, тоормос,” би өөртөө бувтнан зуршлаараа баруун хөлөө доош нь гишгэв. Яг л

машиндаа байгаа мэт.

Дугуй маань тэнцвэрээ улам алдан аль аль тийшээ чичирж намайг ногоон хана руу

чирж эхлэлээ. Бариулнаасаа барин дугуйг эргүүлэхийг оролдсон ч миний гэнэтийн

жингийн өөрчлөлт дугуйг эцэст нь хэвтүүлж орхисон юм.

Мотоцикл дахин миний дээр унан намайг хамтдаа чирсээр удалгүй юм мөргөсөн

бололтой, зогсоно. Надад юу ч харагдахгүй байлаа. Нүүр маань ногоон өнгийн өвс

ногоон дотор. Толгойгоо өргөхийг оролдсон ч ямар нэгэн юм намайг байранд минь

барьж байлаа.

Толгой минь эргэж байв. Гурван зүйл зэрэг архирч буй мэт – миний дугуй, тэрхүү

ууртай хоолой, мөн бас нэг юм....

“Белла!” хэмээн Жэйкобийн орлих дуу, мөн гурав дахь архирагчийн эзэн болох түүний

мотоциклийн унтрах дуу сонсдлоо.

Өнөөх мотоцикл маань миний дээрээс өргөгдөхөд би амьсагалахын тулд эргэн нуруун

дээрээ хэвтэв. Бүх архирах чимээ алга болсон байлаа.

“Хөөх,” би бувтналаа. Би үнэхээр их баярлаж байлаа. Тэрхүү хоолойг сонсох жорыг

олчихлоо: аюул, адреналин нэмэх нь тэнэглэлт.

“Белла!” Жэйкоб санаа зовсон байдалтай миний дээрээс харна. “Чи амьд уу?”

“Гайхалтай!” би хэллээ. Гар хөлөө шалган хөдөлгөтөл бүх юм хэвийн ажилж байв.

“Ахиад нэг туршцгаая.”

“Би тэгж бодохгүй л байна шүү.” Жэйкобын санаа нь зовсоор байлаа. “Чамайг эхлээд

эмнэлэгт аваачсан нь дээр байх.”

“Би зүгээр ээ.”

“Өм, Белла? Духан дээрх шархнаас маш их хэмжээний цус гарч байгааг мэдэрч байна

уу?” тэр асуулаа.

Би духан руугаа гараа явуултал нойтон юм мэдрэгдэв. Нүүрэн дээрх ногоо, өвснүүд

үнэрийг нь дарж байсан бололтой.

“Намайг уучилаарай, Жэйкоб.” Би шархан дээрээ яг л цусыг буцаагаад чихэж чадах мэт

чанга дарж эхлэлээ.

“Чи юунд уучилалт гуйгаад байгаа юм бэ? Өөрөөсөө цус гаргасныхаа төлөө юу?” тэр

гайхан асууж намайг нэг гараараа тэврэн босгов.

“Явцгаая. Би машинаа барьчихъя.” Тэр надаас түлхүүр нэхэн зогслоо.

“Дугуйнуудаа яах уу?” би түүнд түлхүүрээ өгөнгөө асуув.

Тэр хэсэг зуур бодон зогслоо. “Энд түр хүлээж бай. Бас энийг ав.” Тэр аль хэдийн цус

болсон цамцаа надад тайлан өгөхөд би түүнийг нь базан духан дээрээ тавилаа. Цусны

үнэр үнэртэж эхлэж байсан тул би амаараа амьсгалан өөр юмны талаар бодохыг

оролдов.

Жэйкоб хар мотоциклон дээрээ үсрэн сууж ганц өшиглөлтөөр асаагаад замаар буцан

давхихад хойно нь элс шороо цацран харагдав. Тэрээр толгойгоо доошлуулан, урагшаа

налан сууж, урт хар үс нь хойно нь хаялахад яг л мэргэжлийн хүн шиг харагдаж байсан

юм. Би атаархасандаа болоод нүдээ нарийсгалаа. Би ингэж харагдаагүй нь ойлгомжтой.

Өөрийнхөө хэр хол явсныг хараад би өөрөө ч бага зэрэг цочирдсон юм. Жэйкобыг

машин дээрээ очин дугуйгаа хойно нь хийхэд би түүнийг арай гэж нэг юм харж байлаа.

Түүнийг миний машиныг яарсандаа болоод аймшигтай чангаар архируулахад ч би нэг

их уурласангүй. Толгойн дээрх шарх минь хорсож, гэдэс эвхүйрхэж байсан ч шархны

хувьд хүнд биш байлаа. Толгойны шарх учраас л цус нь их харагдаж байгаа. Тэр шал

хэрэггүй юманд яарч байв.

Жэйкоб над руу уралдан ирж бэлхүүсээр минь тэврэн өргөлөө.

“За, машинд чинь оруулаад өгье.”

“Би зүгээрээ,” би түүнийг намайг суулгах зуур хэлэв. “Битгий сандар. Зүгээр л бага

зэргийн цус байна ш дээ.”

“Маш их цус байна,” тэр миний мотоциклийг авахаар явангаа бувтнав.

“Хоёулаа эхлээд бодох хэрэгтэй,” би түүнийг суудалдаа суумагц эхлэлээ. “Хэрэв чи

намайг ийм байдалтай түргэний өрөө лүү авч явах юм бол Чарли мэднэ шүү дээ.” Би

жийнс, цамцан дээрх шороо, шавар луу харлаа.

“Белла, чамд оёдол хэрэгтэй байхаа. Хэт их цус алдсан гээд чамайг алдчихмааргүй л

байна шүү.”

“Би тэгэхгүй ээ,” би амлав. “Эхлээд дугуйнуудаа буцааж аваачиж тавиад манайхаар

дайрч гэрчлэх зүйлсүүдийг устгаад дараа нь чи намайг эмнэлэгт хүргээд өгчих.”

“Чарли байхгүй юмуу?”

“Тэр өнөөдөр ажилж байгаа.”

“Зүгээр гэдэгтээ итгэлтэй байна уу?”

“Надад итгэ ээ. Би угаасаа амархан шарх авдаг хүн. Харагдаж байгаа шигээ аймар шарх

биш.”

Жэйкоб миний энэ төлөвлөгөөнд их дургүйцаж байсан ч намайг аавтай минь асуудалд

оруулмааргүй байлаа. Би замын үлдсэнийг түүний цамцыг духандаа наасан чигээр

цонхоор ширтэж өнгрүүлсэн юм.

Мотоцикл санасанаас ч сайхан байсан. Миний зорилгыг биелүүлж өглөө – би

булхайцсан – амлалтаа зөрчлөө шүү дээ. Үнэхээр тэнэг алхамууд хийж амлалтаа

зөрчсөн. Амлалтууд маань хоёр талдаа зөрчигдсөн тул өөрийгөө үнэлэх сэтгэл минь

арай л дээшлэсэн юм.

Бас хий юм сонсоход хүргэдэг тэр түлхүүрийг олох гэж! Ядаж л олчихсон гэж найдаж

байлаа. Өөрийн гаргасан таамаглалаа туршиж үзэх гэж яарч байсан юм. Эмнэлэг дээр

гялс оёогоо тавиулчаад өнөө шөнөдөө амжаад туршчихмаар байх юм.

Машин замаар уралдан давхих үнэхээр сайхан байсан. Нүүрэн дээрх салхи, хурд бас

эрх чөлөө гээд л...надад миний өмнөх амьдралыг санагдуулсан юм. Түүнийг гүйх явцад

түүнд үүрүүлээд тэр салхийг нүүрэндээрээ мэдрэх шиг....би тэр даруйдаа гэнэтийн

цохилт мэт шаналалаасаа болж энэ бодлоо зогсоолоо. Шууд л навтасхийв.

“Чи зүгээр үү?” Жэйкоб шалгаав.

“Аанхан.” Би чадахаараа үнэмшилтэй сонсогдохыг хичээлээ.

“Нээрээ,” тэр нэмлээ. “Би өнөөдөр чиний хөлний тоормосыг салгана аа.”

Гэртээ хүрээд хамгийн түрүүнд толинд хартал аймшигтай байлаа. Шавхай болсон

үснээс минь гадна хүзүү, хацраар минь цус хатсан байв. Ухаан алдаад уначихгүйн тулд

амаараа амьсгалах хэрэг гарсан юм.

Би чадлаараа өөрийгөө цэвэрлэж, хиртэй хувцсаа нэг тийш нь чихэн хийж орхив. Дараа

нь өөртөө шинээр жийнс, бас товчтой цамц олон өмсөхдөө хоёуланд нь цус

хүргэхгүйгээр гүйцэтгэж чадлаа.

“Хурдлаарай,” Жэйкоб дуудав.

“За одоохон,” би буцаан дуудан өөрийгөө дахин нэг толинд хараад доошоо гүйв.

“Би ямар харагдаж байна?” би түүнээс асуулаа.

“Арай л дээр,” тэр хүлээн зөвшөөрөв.

“Чиний гражинд унаад алхан дээр духаа цохичихсон юм шиг харагдаж байна уу?”

“Магадгүй л юм.”

“Тэгвэл явцгаая.”

Жэйкоб намайг яаруулан гаргаад дахиад л машин барина хэмээн зөрүүдлэв. Эмнэлэг

рүү явж байх замдаа л би түүнийг цамцгүй байгааг нь анзаарч харсан юм.

Би өөртөө уурлан хөмсгөө зангидлаа. “Чамд хүрэм авдаг байж.”

“Тэгэхээр чинь хоёулаа баригдчихна ш дээ,” тэр инээмсэглэн хэлэв. “Тэгээд ч хүйтэн

биш банйа.”

“Чи тоглоод байна уу?” Би даарсандаа чичирж байсан тул паар асаах товчлуурыг

дарлаа.

Жэйкобийг миний санааг зовоохгүйн тулд ингэж аашлаад байгаа эсэхийг нь шалгахаар

түүнийг хэсэг ажин хартал түүнд ямар ч эвгүйрхсэн шинж харагдсангүй. Би

дуулаацахын тулд өөрийгөө хумин сууж байсан бол тэр нэг гараа миний суудалны

хойно тавьсан байлаа.

Жэйкоб үнэхээр арван зургаатай гэхээргүй харагдах юм – яг ч дөчтэй харагддаггүй ч

надаас лав хөгшин харагдаж байлаа. Жэйкоб өөрийгөө туранхай гэж хэлэх дуртай ч яг

үнэндээ булчин, шүрмэсийн хувьд Квилээс нэг их дутахгүй. Арьсных нь цаана яалт ч

үгүй булчин байв – одоохондоо тодроогүй л байгаа болохоос биш. Түүний арьсных нь

гоё, жигд өнгө миний атаархлыг төрүүлж байлаа.

Жэйкоб миний нүдийг анзаарав.

“Яасан?” тэр гэнэт сандран асуулаа.

“Зүгээр л. Би өмнө нь анзаарч байгаагүй юм байна. Чи зарим үед бараг “үзэсгэлэн”-тэй

гэмээр харагддагаа мэдэх үү?”

Миний амнаас энэ үгс гармагц би түүнийг миний ажилтыг буруугаар ойлгочих вий

хэмээн айж эхлэлээ.

Гэвч Жэйкоб нүдээ эргэлдүүлэхээс өөр юм хийсэнгүй. “Чи ч толгойгоо их чанга

цохисон бололтой, тэй?”

“Нээрэнгээсээ хэлж байна ш дээ.”

“Тийм бол баярлалаа л гэж хэлэхээс.”

Би инээмсэглэлээ. “Чамд тэгвэл зүгээрээ л гээд хэлчихье.”

Надад духан дээрээ долоон ширхэг оёо тавиулах хэрэг гарсан юм. Мэдээ алдуулагч

тариа байсан тул ямар ч өвчин мэдрэгдээгүй. Доктор Сноү-г оёог хийх зуур Жэйкоб

миний гарыг барьж байсан тул би дээр үед нэг хүний зөгнөж байсан үйл явдал яг одоо

болж байгаа үйл явдалтай их төстэй болох талаар бодохгүй байхыг хичээв.

Эмнэлгээс гарах үед би Жэйкоб-г гэрт нь хүргэж өгөөд гэрлүүгээ яарч Чарлид хоол

хийж өгөх хэрэгтэй болсон юм. Чарли миний Жэйкоб-н гражинд унасан хэмээх

түүхэнд итгэх шиг боллоо. Миний урд өмнө нь өөрийнхөө бүтэлгүй зангаас болж

түргэний өрөө явж байсан дурсамжууд мундах биш.

Энэ шөнө тэрхүү төгс хоолойг Порт Анжелест анх сонссон шөнөөс арай л гайгүй

байлаа. Жэйкобоос хол байх болгонд ирдэг шигээ өнөөх цээжин дэх нүх маань эргэн

ирсэн ч өмнөх шигээ ирмэгээрээ хорсон өвдөх нь арай л багассан байв. Би аль хэдийн

өөр тэнэг зүйлс төлөвлөн, онолоо туршиж үзэх талаар бодож байсан тул магадгүй

намайг өвчнөөс саатуулсан байж болох юм. Маргааш Жэйкобтэй уулзмагц өвчин,

шаналал алга болно гэдэгт би итгэлтэй байлаа. Энэ бүхэн лугшин өвдөх тэр

мэдрэмжийг маань багасгаж өглөө – энэхүү өвдөлт маргааш алга болно гэдэг бодолтой

хамт дагалдах тэрхүү санаа амралт. Бас шөнө болгон зовоодог зүүд маань хүртэл арай

л дээр. Мэдээж би тэр юу ч байхгүй мэт мэдрэмжээс үхтлээ айдаг байсан ч энэ удаад би

өөрийгөө зүүднээсээ орлин сэрэхийг тэсэн ядан хүлээж байгааг анзаарсан юм. Яг л хар

дар маань хэзээ нэгэн цагт дуусахыг мэдэж байгаа мэт.

Дараагийн гурав дахь өдөр намайг түргэний өрөөнөөс зугтаж амжихаас өмнө Доктор

Геранди Чарли руу утасдаж намайг толгой, тархиа хөдөлгөсөн байж магадгүй учир

шөнийн турш хоёр цаг тутамд сэрээ хэмээн зөвлөсөн юм. Чарли дахин миний гражинд

унасан хэмээх тайлбарыг сонсонгоо нүд нь сэжигтэйгээр нарийслаа.

“Белла, чи ер нь гражнаас хол байвал яасан юм бэ?” Чарли тэр орой, хоол идэх зуураа

санал болгов.

Би Чарлиг намайг дараагийн удаа Ла Пүш руу явуулахгүй байх вий хэмээн сандарч

эхлэлээ. Надад мотоцикл маань хэрэгтэй. Би өнөөдөр хий юмаа байж болох хамгийн

удаанаараа сонссон шүү дээ. Тэрхүү торго шиг хоолой өнөөдөр над руу бүхэл бүтэн

таван минутын турш орлисны эцэст би үгэнд нь орж тоормосоо дарахдаа хэт хүчтэй

дарсан тул мод мөргөн унасан юм. Өнөө шөнө надад ямар ч өвдөлт мэдрэгдсэн бай би

гомдоллохгүй.

“Энэ удаад гражинд унаагүй ээ,” би Чарлид хурдхан хэлэв. “Бид хоёр хаданд авирч

байсан юм. Тэгээд л би чулуун дээр тээгэлдээд уначихсан.”

“Чи хэзээнээс ууланд авирдаг болчихоо вэ?” Чарли үл итгэн асуулаа.

“Нютонгийн дэлгүүрт ажилласаар байгаад сүүл рүүгээ иймэрхүү юманд сонирхолтой

болчих юм байна ш д,” би худлаа хэлэв. “Өдөр болгон гадаах байгальд зориулагдсан

бүтээгдэхүүнүүд зараад... сониуч зан хөдлөөд...”

Чарли надад үл итгэн муухай харлаа.

“Би илүү болгоомжтой байна аа,” би амлан ширээн доогуур хуруунуудаа

орооцолдуулав.

“Ла Пүшийн тэр хавиар бол болно оо, гэхдээ хотоос нэг их битгий холдоорой, за?”

“Яагаад?”

“Зэрлэг амьтдын талаар сүүлийн үед их мэдээлэл орж ирээд байгаа. Ойн модны салбар

удахгүй очиж шалгах гэж байгаа, гэхдээ одоохондоо бол...”

“Аан, өнөөх том баавгай.,” би гэнэт ойлгон хэллээ. “Нютонгээр орж ирж байгаа зарим

хүмүүс бас хэлж байна лээ. Та үнэхээр манай ой модонд тийм айхтар том баавгай

байгаа гэдэгт итгэлтэй байна уу?”

Тэр духаа үрчийлгэлээ. “Ямар ч байсан нэг юм байгаа. Хотдоо ойр бай, ойлгосон уу?”

“Тэгье, тэгье,” би хурдхан хэлэв. Тэр ч нэг их итгэсэн харагдахгүй байв.

"Чарли ойрд миний юу хийгээд байгааг их сонирхоод байгаа,” би Жэйкобыг тав дахь

өдөр сургуулиас нь авчихаад гомдоллов.

“Хоёулаа мотоциклуудаа амраавал яасан юм бэ?” Тэр миний царайны хувиралыг

хараад нэмэв, “Ядаж нэг долоо хоног ч юм уу. Чи эмнэлгээс нэг долоо хоногийн турш

хол байж чадна биз дээ?”

“Өөр юу хийнэ гэж?”

Тэр цоглогоор инээмсэглэв. “Чиний юу хүссэнийг чинь л.”

Би бодож эхлэлээ – юу хүсэж байгаа талаараа.

Өөрсдөө ирдэг ой дурсамжуудаасаа бага ч болов хугацаагаар салах үнэхээр муухай

сонсдож байсан юм. Хэрвээ би мотоциклоо хэрэглэж болохгүй юм бол аюул болон

адреналиныг дуудах дахин нэг арга бодож олох хэрэгтэй. Иймэрхүү үед л уран сэтгэмж

хэрэг болно доо. Нэг юм бодож олтлоо юу ч хийхгүй байна гэдэг нэг л сонин санагдав.

Магадгүй хуучин байдалдаа эргэн орчихвол яана? Жэйкоб байсан байгаагүй? Өөрийгөө

саатуулах хэрэгтэй.

Өөр хийж болох юм баймаар юм...өөр газар ч юм уу.

Байшин дээр очих үнэхээр буруу шийдвэр байсныг би хүлээн зөвшөөрлөө. Гэвч

түүнийг байсан гэдгийг батлах нэг юм хаа нэгэн газар байх ёсгүй гэж үү? Түүнийг

үнэхээр байсан гэдэгт итгэж болохоор тийм газар хаана байж болох уу?

Надад тийм газар нэг л бодогдож эхэлсэн юм. Ганцхан түүнд зориулагдсан нэг л газар.

Гэрлээр дүүрсэн, ид шидтэй гэмээр газар. Миний өмнө нь амьдралдаа ганц удаа харж

байсан тэрхүү нуга – түүний гялтганах арьс, бас нарны гайхамшигтай цацрагууд гээд л.

Миний энэхүү төлөвлөгөө маш буруугаар ч эргэж болох юм – хэт их ой дурсамж

сэргээж магадгүй. Зүгээр л бодоход цээж минь хорсож эхлэлээ. Өөрийгөө өвдөж

байгааг мэдэгдүүлэхгүйн тулд тэгшхэн суух үнэхээр хэцүү байв. Гэвч би тэр газрыг

олоод оччихвол түүний хоолойг сонсох нь мэдээж биш гэж үү? Бас би Чарлид аль

хэдийнээ өөрийгөө ууланд авирна гээд хэлчихсэн ш дээ...

“Чи юуны талаар ингэтлээ бодоод байгаа юм бэ?” Жэйкоб хажуунаас асуув.

“Юу гэхээр...,” би эхлэлээ. “Би нэг удаа явж байгаад ой дотор нэг газар олсон юмаа-

ууланд авирч байхдаа олсон гэх үүдээ. Жижигхээн нуга, үнэхээр гоё газар байсан. Би

ганцаараа дахиж олно гэдэгтээ итгэлгүй л байна. Оролдож үздэг ч юм уу...”

“Хоёулаа луужин, газрын зураг хэрэглэж болно ш дээ,” Жэйкоб өөртөө итгэлтэйгээр

хэлэв. “Чи хаанаас эхлэж алхснаа санаж байгаа юмуу?”

“Аанхан, зуун нэг дүгээр хурдны замын төгсгөл дээр зогсоод алхаж эхлэсэн. Ихэвчлэн

урагшаа явж байсан байхаа.”

“Давгүй шүү. Хоёулаа олно байхаа.” Жэйкоб намайг л хийхийг хүсэж байвал хийе

гэдэг байсан юм. Хичнээн сонин байсан ч хамаагүй.

Тэгээд л хагассайн өдөр би шинээр авсан ууланд авирдаг гутлаа углан, Олимпик

Пенинсүлагийн газрын зургаа өвөртлөөд Ла Пүш рүү давхилаа.

Бид хоёр шууд гараад давхичаагүй юм – Жэйкоб зочны өрөөнийхөө шалан дээр хэвтэн

газрын зураг дээр тэмдэг тавих зуур би гал тогоонд Биллитэй чалчин зогсов. Жэйкобыг

аавдаа хаашаа явах гэж байгааг хэлснийг мэдээд ихэд гайхсан ч түүний аав нь огтхон ч

санаа зовнисон шинжгүй байлаа. Ла Пүшийнхэн ч аварга баавгайнуудаас айхгүй байгаа

бололтой. Би Биллид Чарлид хэлэхгүй байх талаар цухуйлгах гэж оролдсон энэ нь

түүнийг харин ч хэлэхэд хүргэж магадгүй хэмээн айж байсан юм.

“Магадгүй бид хоёр тэр супер баавгайг нь харна даа,” Жэйкоб зурагнаасаа нүдээ

салгалгүй тоглон хэллээ.

Би Биллиг Чарли шиг аашлаж магадгүй хэмээн айн түүн рүү хартал тэр зүгээр л инээн

сууж байв.

“Та хоёр ямар ч байсан зөгийн бал аваад яваарай.”

Жэйк бас даган инээлээ. “Белла, чиний шинэ гутлыг чинь хурдан гэж найдъя. Нэг

ширхэн савтай зөгийн бал тэр баавгайг удаан саатуулахгүй л болов уу.”

“Чамаас л хурдан байхад хангалттай байх өө.”

“За тэгвэл амжилт хүсье!” Жэйк нүдээ эргэлдүүлэнгээ газрын зургаа эвхэв.

“Амжилт,” Биллий өөрийгөө хөргөгч рүү түрэнгээ хэлэв.

Чарли хамт амьдрахад хэцүү биш ч гэсэн надад яагаад ч юм Жэйкт аавтайгаа харьцах

бүүр ч амар байдаг юм шиг санагдлаа.

Би шороон замыг дуустал яваад өнөөх жижиг салаа замын эхлэл дээр зоосон тэмдгийн

хажууд зогслоо. Эрт дээр үед ирж байсан мэдрэмж төрөн гэдэс минь эвгүйрхэв. Энэ

үнэхээр буруугаар эргэж болзошгүй. Гэхдээ хамаагүй. Түүнтэй ойрхон байхын тулд юу

ч өгөхөд бэлэн.

Би машинаасаа гаран зогсоод ногоон хана руу хэсэг ширтэн зогсов.

“Би энэ зүг рүү явсан,” би бувтнан тэгш урагшаанаа заав.

“Хмм,” Жэйк бувтналаа.

“Яасан?”

Тэр миний заасан зүг рүү нэг хараад дараа нь тэмдэгтэй жижиг зам руу харав.

“Би чамайг ганцхан замаар явдаг охидын нэг гэж төсөөлж байсан шүү.”

“Үгүй ээ.” Би худлаа инээмсэглэв. “Би бүхнийг сөрж амьдрах дуртай.”

Тэр инээгээд газрын зургаа гарган ирлээ.

“Түр хүлээгээрэй.” Тэр луужинг мэргэжлийн хүн шиг барин газрын зургаа зөв тийш нь

хартал нь жаал эргүүлэв.

“За, хамгийн эхний зураас шүү. Явцгаая.”

Би өөрийгөө Жэйкд чирэгдэж байгааг мэдэрсэн ч тэр ер гомдоллосонгүй. Би өмнө нь

энд хэнтэй ирж байсан талаараа бодохгүй байхыг хичээлээ. Энгийн дурсамжууд бүр ч

их аюултай. Өөрийгөө хяналтнаас ганцхан секунд л алдаж доош суун цээжээ тэврээд

амьсгаадаж эхлэвэл Жэйк намайг юу гэж бодох юм бэ?

Гэвч одоо цаг дээр анхаарлаа төвлөрүүлэх тийм ч хэцүү байсангүй. Ой мод маань

Форкс дахь ой моднуудаас ямар ч ялгаагүй харагдаж байснаас гадна Жэйкийн миний

хажууд байгаа байдал шал өөр мэдрэмж төрүүлж байсан юм.

Тэр хөгжилтэйгөөр шүгэлдэн, гараа хайш яаш нь савлаж, ой модон дундуур ямар ч

хүндрэлгүй алхаж байлаа. Эргэн тойрон минь байдгаасаа илүү баяр хөөртэй, гэрэлтэй

харагдаж эхлэсэн юм. Би чинь өөрийн гэсэн нартай яваа хүн шүү дээ.

Жэйк луужингаа дахин дахин шалгаж, бид хоёрыг тэгш зурааснаасаа ер холдуулаагүй

юм.Тэр юу хийж байгаагаа мэдэж байгаа мэт харагдаж байлаа. Би түүнийг магтаж гэж

байснаа хэлээ хазсан юм. Магадгүй аль хэдийн нэмсэн хий насан дээр дахиад хэдэн

жил нэмчихнэ байх.

Алхах тусам, миний бодол санаа өөр өөр газруудаар тэнэж, эцэст нь миний сониуч зан

хөдлөлөө. Түүний бид хоёрыг хавцлууд дээр байхад хэлж байсан юмыг санасан юм.

Жэйкийг дахин тэр талаар ярихыг хүлээж байсан ч би л асуухгүй бол тэр эхлүүлэхгүй

байх бололтой байлаа.

“Жэйк...?” би эргэлзэн асуув.

“За?”

“Эмбри...дажгүй юу? Тэр жирийн байдалдаа орсон уу?”

Жэйкоб хэсэг хугацаан зуур үг дуугүй урагшаа алхлав. Тэр арван футын цаана

оччихоод намайг хүлээхээр зогслоо.

“Үгүй ээ, тэр жирийн байдалдаа эргэж ороогүй,” тэр намайг түүн дээр хүрэхэд хэлэн,

уруулых нь хоёр үзүүр нь доош эргэлээ. Тэр дахиж алхахыг оролдсонгүй. Би шууд л

түүнд сануулсандаа харамсаж эхлэв.

“Семтэй байгаа хэрэг үү?”

“Тийм.”

Тэр нэг гараа миний мөрөн дээр тавихадаа маш хэцүүдсэн харагдаж байсан тул би нэг

их дургүйцсангүй.

“Тэд нээрээ чам руу сонин сонин харсаар байна уу?” би бараг л шивнэв.

Жэйк харанхуй ой мод руу ширтэж байлаа. “Хааяа л.”

“Билли яаж байна?”

“Тийм ч их тус болохгүй байгаа,” тэр өөрт нь огт тохироогүй гашуудсан хоолойгоор

хэлэв.

“Манай буудин нээлттэй шүү,” би санал болголоо.

Тэр энэ сонин байдлаасаа ангижирч чангаар инээсэн юм. “Гэхдээ Чарли юу гэж бодох

болж байнаа – Намайг алга болчихлоо хэмээн Билли цагдаа дуудвал.”

Би түүнийг энгийн байдалдаа эргэн орсонд нь баярлаад даган инээлээ.

Зургаан мил явсны эцэст бид хоёр түр зүүр баруун зүг яваад дахин түүний зурсан тэгш

зураасаар урагшаа явж эхлэсэн юм. Өнгөрсөн ой мод бүгд л яг адилхан харагдаж

эхлэхэд би өөрийнхөө тэнэг төлөвлөгөөг ийнхүү үгүй болж байгааг мэдэрсэн юм.

Харанхуй болох тусам би өөрийнхөө тэнэгийг хүлээн зөвшөөрсөн ч, Жэйк өөртөө

итгэлтэй байлаа.

“Хоёулаа зөв газраас эхлэсэнд ч итгэлтэй л байгаа бол....” Тэр над руу доошоо харав.

“Тийм ээ, итгэлтэй байна.”

“Тэгвэл олно оо,” тэр амлан миний гарнаас барьж намайг орооцолдсон мөчрүүдээс

татан гаргалаа. Гарч ирмэгч миний ачааны тэрэг харагдлаа. Тэр өөртөө бахархсан

байдалтай машин руу заав. “Надад итгэ.”

“Чи ч их сайн юмаа,” би хүлээн зөвшөөрлөө. “Дараагийн удаа гар чийдэнгээ мартаж

болохгүй л юм байна.”

“Хоёулаа иймэрхүү ууланд авирах төлөвлөгөөнүүдээ бүтэн сайн өдөр биелүүлж байя.

Чамайг ийм аймар удаан гэж мэдсэнгүй.”

Би түүнээс ууртайгаар гараа татан жолооны суудал руу том том алхалхад тэр инээн

зогслоо.

“Маргааш дахиад оролдоод үзэх үү?” тэр хажуугийн суудалд суунгаа хэлэв.

“Болох л юм. Аль эсвэл чи ганцаараа явмаар байна уу? Би чамайг аймар удаашруулж

байгаа байх.”

“Би зүгээр ээ,” тэр хэллээ. “Гэхдээ дахиж ууланд авирахаар бол хоёулаа жоохон хөвөн

даавуу авах хэрэгтэй байх. Хөл чинь их өвдөж байгаа байхдаа.”

“Жоохон л,” би хүлээн зөвшөөрөв. Хөлөөр минь дүүрэн цэврүү мэдрэгдэж байлаа.

“Маргааш тэр баавгайг харна гэж найдацгаая. Өнөөдөр ч их урам хугарлаа шүү.”

“Тийм ээ, миний ч гэсэн,” би ёжлон хэлэв. “Магадгүй маргааш аз таарж бид аймшигтай

баавгайнд идүүлэх ч юм билүү!”

“Баавгай хүн идэхгүй байхаа. Бид тийм сайхан амттай биш ш дээ.” Тэр харанхуйд над

руу инээмсэглэлээ. “Мэдээж зарим хүмүүс бол өөр байж болох л юм. Жишээ нь чи. Чи

ч их гоё амттай байхдаа.”

“Баярлалаа,” би хэлэн өөр тийшээ харлаа. Тэр надад ингэж хэлэх анхных нь биш шүү

дээ.

9. Шаврын хаалт

Энэ бол аялах цаг, өмнөхөөсөө хамаагүй хурдан. Сургууль, ажил, Жакоб – гэхдээ

эрэмбэд оруулах хэрэг байхгүй ч хялбархаан эрэмбэ үүсчихсэн юм. Би тийм ч

хөөрхийлөлтэй байгаагүй нь Чарлигийн хүсэж байсан зүйл. Мэдээж өөрийгөө бүрэн

хуурч чадахгүй л байлаа. Намайг байн байн амьдралаа тунгаан бодохоо болих гэж

оролдох үед би өөрийнхөө байдлын үр дагаварыг тоохгүй байж чадахгүй л байлаа.

Би яг л өөрийнхөө гаригийн сарыг алдчихсан юм шиг, харуусал цөхрөл дүүрэн

гаригийн минь хөдөлгөөнд нь асуудал гарсан хэдий таталцлын хүчийг эс тооцон

үлдсэн жаахан зайндаа бачуухан жижиг тойргоор эргэлдсээр байсан юм.

Би дугуйтайгаа байхдаа арай дээр байдаг байлаа, мэдээж энэ нь Чарлигийн санааг

зовоох нэлээд хэдэн боолт гэсэн үг л дээ. Гэхдээ энэ нь бас толгой доторх дуу хоолой

сонсогдохгүй болтлоо гундана гэсэн үг. Би маш хурдан садарчина. Өөрийгөө үл ялиг

улайран эрчимжсэн нугыг хайхаар хүчиллээ. Арай өөр адриналин-үйлвэрлэх зорилгоор

ухаан санаагаа түр хойш нь тавилаа.

Ямар ч шалтгаангүйгээр энэ өдрүүдэд тогтсон замаа дагаагүй юм, одоо байгаа

чинээгээрээ л амьдрахыг чармайж байсийм, ямар гунигт муу өнгөрсөн үегүй, мөн ямар

ч тосон ирж буй ирээгүй. Тиймээс би Жакобыг гэрийн даалгаварын өдрүүдийг

сануулах үед нь үнэхээр гайширлаа. Түүний байшингийн хаалгыг татах үед тэр намайг

хүлээж байлаа.

“Валентиний баярын мэнд” гэж Жакоб инээмсэглэн толгой тохин мэндлэлээ.

Тэр жижиг яагаан харцаг алган тавьсан байлаа. Зүрхэн хэлбэртэй.

“Би яг мангар амьтан шиг санагдчихлаа” гэж амандаа бувтнаад “Өнөөдөр Валентиний

баярын өдөр юм уу? ”

Жакоб хуурамжаар уйтгарлан толгойгоо сэгсрээд “Чи заримдаа энэнээс гадуур байж

болно л доо. Тиймээ, хоёрдугаар сарын 14. Тэгэхээр чи миний Валентин болмоор байна

уу? Одоо болтол чи миний тавин центийн чихрийн хайрцагийг аваагүй л байна шүү

дээ, ядаж энийг бол хийж чадна ш дээ”

Надад нэг л таагүй болоод ирлээ. Энэ үгнүүд шоглож байсан ч зөвхөн өнгөн дээрээ л

тийм байв.

“Яг ямар утгатай юм бэ?” би зайлсхийв.

“Ихэнхдээ амьдралын боол, энэ тэр гэсэн утгатай”

“Оо, хэрэв энэ бүгд юм бол... ” гээд чихрийг авлаа. Гэвч би ахиад л зах хязгаарыг

тодорхой болгох арга замын тухай бодох гэж оролдож байлаа. Дахиад л. Эд нар бүгд л

Жакобтой хамт нэгээд олон зүйлийг баллуурдчих юм шиг.

“За, маргааш юу хийх гэж байна даа? Явган алхах уу эсвэл ER?”

“Алхана” гэж шийдлээ. “Чи ч ганцаараа айдас төрүүлдэг (сэтгэл татах) нь биш. Би тэр

газрыг төсөөлөн бодож эхэлж байна л даа...” би нүүрээ үрчийлгэлээ.

“Бид тэрийг олноо ” тэр намайг итгүүллээ. “Баасан гаригийн дугуйтай зугаалга?” –ыг

тэр санал болголоо.

Би ч цаг алдалгүйгээр нэг тийш нь болгох боломж олж харлаа.

“Би баасан гаригт кинонд явнаа. Цайны газарт олон хүн овоороод гадагшаа үүрд

гармаар байхдаа амлаад байсын. ” Майк гуйсан юмаа.

Гэвч Жакобын царай барайгаад ирлээ. Түүний хар нүдийг доошоо газар ширтэхээс нь

өмнө үүнийг олоод харчихлаа.

“Чи ч гэсэн явна биз дээ?” гээд бушуухан нэмлээ. “Эсвэл хэдэн уйтгартай хэдэн

оюутнуудын цуглуулга болчих болов уу?” Хоорондоо жаахан зай гаргах боломж

байсан юм. Би Жакобыг шаналгаад зогсоож байж чадсангүй; бид нэг сонин маягаар

холбогдоод байх шиг, түүний өвдөлт нь надад ч мэдрэгдэж байлаа...

“Чи надтай найзууд дээр чинь очих уу?”

“Тэгнээ” би үнэнээсээ зөвшөөрлөө....

“Хэрэв чи тэнд байх юм бол надад илүү хөгжилтэй байх болно. Куйлынд очоод

үзэшлэг зохионоо.”

“Куйл нэг их сонин биш ш дээ. Төгсөх ангийн охидууд”. Тэр нүдээ эргэлдүүлэн

бахдалтай инээв. Бидний хэн нь ч Эмбриг дурьдаагүй.

Би ч бас инээлээ. “Би сайн сонголт хийхийг бодноо.”

Би англи хэлэн дээр Майкийг үд өдлөө.

Хичээл дуусах үеэр би түүнд “Сайн уу, Майк, Чи баасан гаригийн үдэш завтай юу? ”.

Тэр толгойгоо өргөхөд түүний цэнхэр нүд нь тэр даруй найдлагаар гэрэлтлээ. “Тиймээ,

чи гадагшаа гармаар байгаа юм уу?”

Би үг үгээр нь болгоомжтой давтлаа. “Би бүгдээрээ хамт явах тухай бодож байлаа л

даа” “бүгдээрээ Crosshair-г үзэхээр явна” гэдгээ тодруулан хэллээ. Энэ үеэр гэрийн

даалгавараа хиймээр байлаа, ялангуяа харуул хамгаалалтанд нь баригдалгүйгээр киног

бичиж авмаар байдаг. Энэ кино ч эхнээсээ төгсгөл хүртлээ аллагаар дүүрэн байх болов

уу төсөөлөгдөж байсан юм. Хайр дурлалын романсын турш тэгэж чадахгүй нь

тодорхой.

“Дажгүй сонсогдож байгаа биз дээ?”

“Мэдээж” тэр зөвшөөрөхдөө нэг л дурамчхан байлаа.

“Дажгүй шүү.”

Ганц секунтын дараа тэр урьдын адил хөгжилтэйгээр толгойгоо өргөн “Анжела, Бен

хоёрыг авч явбал ямар байна? Эсвэл Эрик Кети хоёр ч юм уу?”

Тэр мэдээж хосуудын өдрийг тодорхойлж байлаа.

“Хоюуланг гэвэл яаж байна? Мэдээж Жессика, Тайлор бас Соннер” нарыг санал болгон

төгсгөлд нь Лореныг дуртай дүргүй нэмлээ. Би мөн Куйлын талаар олон зүйл амалсан

байсан.

“За за” Майк бувтналаа.

“Бас” би үргэлжлүүлэн “Би Ла Фушээс хоёр найзыгаа урина. Энэ нь хэрэв бүгд ирвэл

бидэнд чиний Субурбан (машин л юм шиг байна) хэрэг болно гэсэн үг л дээ.”

Майкийн нүд нь сэжиглэнгүйгээр онийлоо.

“Тэд нар чинь одоо чиний үргэлж хамтдаа хичээлээ хийж байгаа найзууд нь мөн үү?”

“Тиймээ, нэг нь” би хөгжилтэй хариуллаа. “Тэд нар чинь дөнгөж хоёрдугаар курсын

оюутнууд болохоор яг давтлага өгдөг юм шиг харагддагийн.”

“Аан” Майк гайхан хэллээ. Секундын дараа л тэр инээмсэглэсэн юм.

9. ШАВРЫН ХААЛТ

Өмнөхийг бодвол цаг хамаагүй түргэн өнгөрч байлаа. Сургууль, ажил бас Жейкоб гээд

л дараалан үргэлжилж эрэмбэнд оруулах хэрэг ч гарсангүй. Би Чарлигийн хүслийг

биелүүлж аз жаргалгүй дүр эсгэхээ болов. Мэдээж өөрийгөө бүрэн хуурч чадаагүй юм.

Би өөрийн амьдралаа байн байн тунгаан бодохоо болих гэж оролдох үед гарсан үр

дагаварыг тоохгүй байж чадахгүй л байлаа.

Би яг л өөрийнхөө сарыг алдчихсан гаригт адил харуусал цөхрөлөөр дүүрэн гаригийн

минь хөдөлгөөнд асуудал гарсан хэдий ч таталцлын хүчийг тоолгүй хоосон газрыг

тойрон өөрийн жижиг тойрогоор эргэлдсээр байсан юм.

Би Чарлигийн санааг зовоолгүйгээр бага зэргийн боолттой мотоциклоороо сайн явдаг

боллоо. Би түүний хоолойг сонсохгүй л байв. Би сандралд орлоо. Миний тархинд

адреналин хэрэглэх үйл явдлууд эргэлдэж эхлэв.

Би өнгөрсөн өдрүүдийн талаар саналгүй жинхэнэ одоо байгаа чинээгээрээ л амьдрахыг

чармайж байсан юм. Ямар ч гунигтай муу өнгөрсөн үе ирж буй ирээдүйгүйгээр. Тийм ч

учраас би Жейкобтой гэрийн даалгавар хийхээр очих үеэр нэг өдрийг санагдуулахад

гайхлаа. Тэр намайг гэрийнхээ хажууд зогсохыг хүлээж байв.

- Валентины баярын мэнд хүргэе гэж Жейкоб инээмсэглэн хэлээд толгойгоо түргэн

унжууллаа.

Тэр гартаа жижигхэн ягаан зүрхэн хэлбэртэй хайрцаг барьжээ.

- Би ямар тэнэг юм бэ, би бувтналаа. Өнөөдөр чинь гэгээн Валентины баяр билүү?

Жейкоб толгойгоо сэгсрэн гашуудсан дүр эсгэв.

- Чи заримдаа надад бодит бус санагдах юм. Өнөөдөр чинь хоёр сарын арван дөрвөн.

Чи миний Валентин болох уу? Гэхдээ чи тавин центийн үнэтэй мөсөн чихэр өгч

болохгүй үүнээс илүүг хийх хэрэгтэй.

Тэр хэдийгээр даажигнасан төрхтэй хэлсэн ч гэсэн би таагүй байдал мэдрэв.

- Энэ чинь яг ямар утгатай юм бэ?

- Ерөнхийдөө бол боолын амьдралаар эзэгтэйнхээ хүслийг биелүүлэхээр үйлчилнэ

гэсэн үг.

- Энэ бүх зүйл чинь… би чихэр авлаа. Би бидний харилцааны зах хязгаарыг тогтоох

арга бодож олохоор хичээв. Дахиад л. Намайг Жейкобтой байх үед тэд зүгээр л

арилчих шиг санагдлаа.

- Ингэхэд бид маргааш юу хийх вэ? Зугаалах уу аль эсвэл түргэн тусламж руу явах уу?

- Зугаалга гэж би шийдлээ. Би тэр газрын тухай бодож эхлээд… газар луу баргар

царайлан харлаа.

- Бид түүнийг олох болноо, тэр намайг итгүүлэв. Тав дахад явах уу?

Надад цаг алдахгүй түүнийг шүүрч авах боломж тохиосон юм.

- Би тав дахад кинонд явна. Би сургуулийнхаа найзад амалчихсан юм.

Жейкобын царай ууртай болов. Би түүний харц нь хэрхэн газар луу ширтэхийг харлаа.

- Чи ч бас явж болно шүү дээ? Би түргэн нэмж хэлэв. Эсвэл ахлах ангийхантай

хэтэрхий уйтгартай санагдаж байна уу? Би Жейкобийн сэтгэлийг зовоохыг хүсэхгүй

байсан юм. Бид хачирхалтайгаар холбоотой юм шиг түүний өвдөлт нь надад мэдрэгдэж

байв.

- Чи намайг найзуудтайгаа цуг яваасай гэж хүсээд байгаа юм уу?

- Тийм ээ. Хэрвээ чи тэнд байвал би хөгжилтэй байх болно. Куилийг ч бас авчирч

болох юм.

- Куил баярлах байх даа. Ахлах ангийн охид гээд л. Тэр тургилан нүдээ эргэлдүүллээ.

Бидний хэн ч Эмбригийн талаар ярьсангүй. Би зүгээр л инээмсэглэв.

- Түүнийг сайн сонголт хийлгэхийг хичээх болно оо.

Би энэ тухай Майктай англи хэлний хичээл дээр ярилаа.

- Хөөе, Майк гэж би анги хоосрох үеэр хэллээ. Чи тав дах өдөр завтай юу?

Тэр над луу харахад түүний цэнхэр нүдэнд нь найдлага дүүрэн байв.

- Тиймээ, завтай. Чи хаа нэг тийшээ явахыг хүсч байна уу?

- Би хариултаа сайтар бодлоо. Би бүлгээрээ явбал дээр юмуу гэж бодлоо. Цөмөөрөө

цугтаа кино үзье. Би түүнтэй гэрийн даалгавар хамт хийж байхдаа киноны тайлбарыг

уншсан юм. Энэ кино эхлэлээсээ төгсгөл хүртэл цус гардаг. Тийм ч хөгжилтэй

сонсогдохгүй байгаа биз?

- Мэдээж, тэр дурамжхан зөвшөөрөв.

- Дажгүй шүү.

Секунтын дараа тэр урьдын адил хөгжилтэй байдалдаа эргэн оров.

- Тэднийг бүгдийг нь дуудах уу? Бас Жессикаг ч гэсэн. Тайлер, Коннер, Лорен ч бас

болох юм би ууртайгаар нэмлээ. Би Куилд янз бүрийн хүмүүсийг амалсан.

- Тэгье гэж Майк сэтгэлээр унасан байртай бувтнав.

- Бас миний хоёр найз Ла Пушаас ирнэ. Би тэднийг урьсан юм. Хэрвээ бүгд ирвэл

чиний шевролед багтах болов уу.

Майкийн нүд сэжигтэйгээр нарийслаа.

- Энэ чиний чөлөөт цагаа өнгөрүүлээд байгаа найзууд чинь мөн үү?

- Тийм ээ, би товчхон хэлэв. Гэхдээ чи зовох хэрэггүй дээ тэд ердөө л хоёр дугаар

курсийнх.

- Өө, Майк гайхан хэллээ. Тэр хэсэг зуур бодлогошироод инээмсэглэв.

- Бидэнд шевроле хэрэггүй байх.

Жессика Лорен хоёр хичээлээ хийхээр болжээ. Эрик Кэйти хоёр аль хэдийн өөр

төлөвлөгөөтэй болчихсон байлаа. Лорен Майк, Тайлер, Коннер нараас нэгийг нь

сонгож болох юм. Тэр ч байтугай Куил хүртэл сургууль дээрээ тэмцээнд орохоор

болсон байлаа. Эцэст нь зөвхөн Анжела, Бен, Жекоб нар явахаар зөвшөөрлөө.

Тоо хэдийгээр багассан ч гэлээ би Майкад найдлага тавьсангүй. Тэр энэ тухай баасан

гаригт ярьж байсан юм..

- Чи үнэхээр “маргааш үүрд мөнх”-ийг үзэхийг хүсэхгүй байгаа гэдэгтээ итгэлтэй

байна уу? гэж тэр үдийн хоолны үеэр кино жагсаалтанд нилээн дээгүүр яваа инээдмийн

романтик киноны талаар асуулаа.

- Би киног л үзмээр байна гэж хайхрамжгүй хэллээ. Би адал явдалтай кинонд дуртай.

Бага зэрэг цус гараад л.

- За за, Майк эргэхэд би түүний харцыг ажиглаж амжлаа.

Намайг сургуулиасаа гэртээ ирэхэд танил машин манай гэрийн өмнө зогсч байв.

Жейкоб бүхээг тулан зогсоод нүүр дүүрэн инээмсэглэнэ.

- Байж боломгүй юм!, би хашгираад машинаасаа үсрэн буув. Чи хийчихэж. Би итгэж ч

чадахгүйнээ. Чи өөрийнхөө Рэббитийг дуусгачихаж.

Тэр баясан инээмсэглэв.

- Дөнгөж өчигдөр шөнө л. Энэ анх удаагийн явалт нь.

- Итгэмээргүй гайхалтай юм. Би гараа сунгалаа.

- Тэр миний гарыг зөөлөн цохиод миний алгыг барилаа. Би өнөө орой жолоодож болно

биз дээ?

- Эргэлзээгүй, би хэлээд санаа алдлаа.

- Юу болоо вэ?

- Би энийг даван гарч чадахгүй нь. Чи яллаа. Чи ахмад нь юм байна.

- Тэр мөрөө хавчаад миний үйлдэлд гайхсангүй. Мэдээж би хамгийн ахмад нь.

Булан тойроод бөглүү чимээ гаран Майкийн шевроле гарч ирэв. Би Жейкобийн гарыг

тавихад тэр ойлгохын аргагүй царай гаргав.

- Би энэ залууг санаж байна, гэж тэр Майкийг гудамжны эсрэг талд зогсоход аяархан

хэлэв. Чамайг өөрийнхөө найз охин гэж бодоод байсан залуу байна. Тэр төөрөөгүй биз

дээ?

- Би хөмсгөө өргөв. Зарим хүмүүсийн итгэл тийм хурдан алдардаггүй юм.

- Түүнийг одоо уурлуулах хэрэггүй.

Майк машинаас гараад замаар ирлээ.

- Сайн уу Белла, тэр мэндлэхэд түүний нүд Жейкобийг хараад болгоомжтой болов. Би

бас Жейкоб руу харахад тэр үнэндээ хоёр дугаар курсын оюутан шиг харагдахгүй

байлаа. Тэр Майкаас хамаагүй том биетэй харагдах агаад Майкийн толгой зөвхөн

мөрөнд нь л хүрч байв. Би тэднийг харьцуулан харж бодохыг хүссэнгүй.

- Сайн уу, Майк. Жейкоб Блэкийг санаж байна уу?

- Бараг л үгүй, Майк гараа сунгалаа.

- Гэр бүлийн хуучин найз гэж Жейкоб танилцуулаад гар барив. Тэд хүчтэйгээр гараа

атгалцлаа. Гар барилт дууссаны дараа Майк гараа сэгсэрч эхлэв.

- Би гал тогоонд утас дуугарахыг сонсов. Би авахаас энэ Чарли байх гэж хэлээд

дотогшоо орлоо.

Энэ Бен байлаа. Анжелагийн гэдэс нь өвдөөд түүнгүйгээр ирэх эсэхээ шийдээгүй

байсан юм. Тэр бидний урмыг хугалсандаа уучлалт хүслээ.

Би толгойгоо сэгсрээд удаанаар эргэж явлаа. Би дотроо чин сэтгэлээсээ Анжелаг

эдгэрэхийг хүссэн юм. Зөвхөн бид гурав л үлджээ. Майк, Жейкоб тэгээд би хамтдаа энэ

үдшийг өнгөрүүлэх болжээ.

Тэд сэтгэлээр унасан байртай бие бие рүүгээ нуруугаа харуулан зайтай зогсоод намайг

хүлээж байв. Майк уруу царайлан харахад харин Жейкоб хөгжилтэй хэвээр байлаа.

- Анжела өвдчихөж би баргар царайлан хэллээ. Бен тэр хоёр ирэхгүй нь.

- Би гэдэсний өвчин тархаж байна гэж бодож байна. Остин, Коннер хоёр өнөөдөр бас

өвдсөн. Магадгүй дараагийн удаа бид байх гэж Майк хэллээ.

- Хэрвээ чи тэгж бодож байгаа бол энд үлд, Майк...

- Үгүй ээ, би явна гэж тэр эсэргүүцэв. Би зүгээр л Анжела Бен хоёрын тухай бодсон

юм.

- Харин чи Жейкобийг жолоодвол татгалзахгүй биз дээ? Би асуулаа. Тэр саяхан

машинаа дуусгасан юм. Тэр өөрөө хийсэн гээд боддоо.

- Сайхан юмаа, Майк ууртай байлаа.

- Тэгвэл бүх юм хэвийн шив дээ, Жейкоб аль хэдийн шийдчихсэн юм шиг хэллээ. Тэр

илүү тайван байсан юм.

Майк арын суудалд суухад нүүрэнд нь жигшсэн өнгө тодорно.

Жейкоб ердийнхөөрөө хөгжилтэйгээр ярьж байсан хэдий ч би түүнийг сонссонгүй.

Харин Майк арын суудалд чимээгүй сууж байлаа.

Дараа нь Майк тактикаа өөрчиллөө. Тэр урагшаа тонгойгоод эрүүгээрээ миний

суудлын арыг туллаа. Түүний хацар минийхэд арай хүрсэнгүй. Би нуруугаа цонх руу

харуулан суув.

- Энэ радио чинь ажилладаг уу? Майк бүдүүлгээр Жекобийн яриаг таслав.

- Тиймээ. Гэхдээ Беллад хөгжим таалагддаггүй юм.

Би гайхан Жейкоб руу харлаа. Би хэзээ ч энэ тухай түүнд хэлж байгаагүй.

- Белла? Майк эгдүүцэн асуулаа.

- Түүний зөв, би бувтнаад Жейкоб руу харав.

- Чи хөгжимд дургүй байж яаж болдог байна аа? Майк эсэргүүцлээ.

- Би мөрөө хавчив. Мэдэхгүй зүгээр л уур хүрээд байдаг юм.

- Хм. Майк хойшоо налав.

Биднийг театрт очих үед Жейкоб надад арван доллар сарвайлаа.

- Энэ юу вэ? Би уурлан асуув.

- Би хангалттай том болоогүй болохоор тийшээ орж болохгүй гэж тэр надад сануулав.

- Би чимээгүйхэн инээлээ. Насанд хүрсэн гэдгээ нуух аа. Хэрэв би чамайг тийш нь

оруулвал Билли намайг алах уу?

- Үгүй. Би түүнд чи намайг уруу татсан гэж хэлнэ.

Намайг хөхрөхөд Майк хөдөллөө. Би Майкийг буцаасай гэж хүсч эхлэв. Тэр хэтэрхий

ууртай байсан нь оройн зугаалганд сайн юм авчирхааргүй байлаа. Гэхдээ би өдрийг

Жейкобтой дуусгахгүй хүссэнгүй. Энэ юугаар ч туслахгүй байсан юм.

Кино маань яг миний хүсэж байсан шиг байж чадлаа. Эхний хэсэг дээр гэхэд л дөрвөн

хүн дэлбэрч, нэг хүн толгойгоо алдсан юм. Миний урд сууж байсан охин нүдээ даран

хамт сууж байсан залуугийнхаа цээжийг налахад өнөөх нь нурууг нь зөөлхнөөр элэн

өөрөө ч байн байн навтасхийв. Маик үзэж байгаа мэт харагдсангүй. Тэр дэлгэцийн дээр

байрлах хөшиг рүү муухай харан сууж байлаа.

Би хоёр цаг яаж тэвчихээ бодон дэлгэцэн дээрх байшин, машин зэргийг харалгүй

зөвхөн хөдлөн солигдох өнгөнүүдийг харан суулаа. Гэнэт Жэйкоб хажуунаас инээд

алдав.

“Яасан?” би шивнэлээ.

“Арай л биш юмаа,” тэр эргүүлэн шивнэв. “Тэр залуугаас цус нь бараг хорин фут

цацагдлаа ш дээ.”

Дэлгэцэн дээр дахин нэг залуу урт төмрөнд зоогдон үхэхэд Жэйкоб мөн дахин инээд

алдлаа.

Түүнийг ингэж хэлсний дараа би киног жинхнээсээ үзэж эхлэн хэтрүүлэгтэй хэсгүүд

дээр нь даган инээж эхлэсэн юм. Түүнтэй хамт байх ийм гоё байхад би яаж түүнийг

эсэргүүцэх юм бэ?

Жэйкоб, Маик хоёр хоёулаа миний хоёр талын түшлэгийг эзэлсэн байлаа. Гэвч хоёулаа

гарынхаа алгыг дээш нь харуулан, их л сонин байдалтай тавьсан харагдана. Яг л миний

гарыг санаандгүй дээрээс нь тавигдахыг хүлээж буй мэт. Жэйкоб бол миний гарыг

хэзээд барихад бэлэн байдаг. Гэвч харанхуй театрт, мөн Маикийн хажууд бол болохгүй

гэдгээ мэдэж байгаа нь илт байлаа. Маикийн юу бодож байгаа нь таамаглашгүй байсан

ч тэрээр яг Жэйкобийнхтой адилхнаар гараа байрлуулсан байв.

Би гараа урдаа эвхэн, хоёулангынх нь гарыг удаан тийм байрлалтай барьснаас болж

мэдээ алдаасай гэж хүслээ.

Маик эхлэж бууж өгсөн юм. Кино талдаа орж байх явцад тэр гараа татан урагшаа налж

нүүрээ барин суув. Түүнийг кинон дээрх үйл явдлаас болж тэгж байна гэж бодож

байтал тэр гэнэт ёолж эхлэлээ.

“Маик, чи зүгээр үү?” би шивнэв.

Урд сууж байсан хос маань түүн рүү эргэн харлаа.

“Үгүй ээ,” тэр дуу алдлаа. “Би өвдчихсөн юм шиг байна.”

Дэлгэцээс цацрах гэрэлд түүний духан дээрх гялтганах хөлсний дуслууд харагдаж

байсан юм.

Маик дахин ёолоод заалнаас гүйн гарав. Түүний хойноос дагах гэтэл Жэйкоб мөн адил

боссон юм.

“Үгүй ээ, чи үлд,” би түүнд шивнэлээ. “Би зүгээр байгаа эсэхийг нь шалгаад хүрээд

ирье.”

Тэр намайг сонсоогүй царайлав.

“Чи хамт очоод хэрэггүй ээ. Чи аль хэдийн мөнгөө төлчихсөн ш дээ,” би заалны хаалга

руу алхангаа хэлэв.

“Чи киног их сайн сонгох юмаа, Белла. Саяны кино бол арай л биш юм.” Тэр шивнэж

байснаа бид хоёрыг заалнаас гаруут жирийн хоолойгоор ярьж эхлэв.

Коридорт Маик хаана ч харагдсангүй. Жэйкийг хамт гарч ирсэнд баярлан би түүнийг

эрэгтэйчүүдийн жорлон руу орууллаа.

Тэр хэдэн секундийн дараа гарч ирэв.

“Тэр байж л байна,” Жэйк нүдээ эргэлдүүлэн хэллээ. “Ямар ч сул дорой юм. Чи арай

эрүүл гэдэс гүзээтэй хүн сонгосон нь дээр байх. Илүү сул дорой залуусыг бөөлжихөд

хүргэдэг юмыг шоолж инээдэг залуус ч юмуу.”

“Би тийм хүн хайж л байя.”

Бид хоёр хоёулахнаа зогсож байлаа. Хоёр заал маань хоёулаа киноныхоо талд орсон

байсан тул хаана ч ямар ч хүн харагдсангүй.

Жэйкоб сандал дээр очин суун намайг суу хэмээн гараараа даллаа.

“Тэр удах юм шиг сонсдож байсан шүү,” тэр хэлэн, урт хөлөө урдаа жийв.

Би санаа алдан түүний хажууд сууж орхив. Тэр бид хоёрын харьцаан дундах

зурааснуудыг арилгахыг завдаж байгаа мэт харагдаж байлаа. Тиймээс ч тэр намайг

суунгуут нэг гараараа тэврэн авсан байх.

“Жэйк,” би дургүйцан нөгөө тал руугаа наллаа. Тэр миний ийнхүү эсэргүүцсэнд ер

гомдсонгүй. Харин дараа нь шууд миний гарыг базан, дургүйцсан нөгөө гарыг минь

бас барьж орхив. Тэр яагаад өөртөө ийм их итгэлтэй болчихоо вэ?

“Байзаарай, Белла,” тэр тайван хэлэв. “Надад нэг юм хэлээд өгөөч.”

Би хөмсгөө зангидан баргар царайлаа. Би ийм юм хийхийг хүсэхгүй байна. Одоогор

амьдралд минь Жэйкоб Блек шиг чухал хүн байхгүй. Тэгтэл тэр бүхнийг сүйтгэх гэж

яараад байх юм.

“Яав?” би ууртайгаар асуулаа.

“Чи надад дуртай, тийм үү?”

“Чи мэдэж байгаа ш дээ.”

“Энэ онигоотой юмнаас илүү дуртай тийм ээ?” Тэр жорлон руу заалаа.

“Тийм,” би санаа алдан хэлэв.

“Мэддэг бүх залуусаасаа илүү дуртай, тэй?” Тэр яг л миний хариултыг юу гэдгийг нь

мэдэж буй мэт, аль эсвэл хамаагүй мэт жүжиглэж байлаа.

“Охидуудаас нь ч илүү,” би хэллээ.

“Тэгээд л болоо.” Энэ нь асуулт байсангүй.

Хариултаа хэлэх үнэхээр хэцүү байсан юм. Тэр надад гомдоод надтай уулзахаа

больчихвол яах юм бэ?

“Тийм ээ,” би шивнэв.

Тэр зүгээр л над руу инээмсэглэв. “Зүгээрээ, санаа зоволтгүй. Чи надад бусдаас илүү

дуртай байвал л болоо. Мэдээж бас намайг царайлаг гэж боддог чинь бас хангалттай л

даа. Ийм үед би тэвчээртэй хандаж чаднаа. Хааяа нервийг чинь хөдөлгөж магад шүү.”

“Би санаагаа өөрчлөхгүй ээ,” би хэлэн хоолойгоо энгийн байлгахыг хичээсэн ч цаанаас

нь миний уйтгарлах сонсдож байсан юм.

Тэр гэнэт бодлогошрон, өнөөх өдөж буй мэт царай нь алга болов. “Чи нөгөөхийн

талаар бодсоор байна уу?”

Би навтасхийлээ. Тэр яаж нэрийг нь хэлж болохгүйгээ мэдсэн юм болоо? Бас түрүүн

машин дотор хөгжим асааж болохгүйг? Тэр миний хэзээ ч хэлж байгаагүй юмнуудыг

хүртэл ажиглачихсан байх юм.

“Чи заавал юм хэлээд хэрэггүй ээ,” тэр надад хэлэв.

Би талархан толгойгоо дохилоо.

“Гэхдээ намайг эргэлдээд байвал битгий уурлаарай за?” Тэр миний гарыг зөөлөн

базлаа. “Яагаад гэвэл би бууж өгөхгүй. Надад цаг хугацаанаас их юм алга.”

Би санаа алдлаа. “Над дээр цагаа үрээд хэрэггүй ээ,” би түүнтэй хамт байхыг хүсэж

байсан хэдий ч хэлж орхив. Ялангуяа хэрвээ тэр намайг энэ байгаагаар минь хүлээж

авахад бэлэн байгаа бол. Элэгдсэн бараатай л адилхан шүү дээ, би чинь.

“Би өөрөө хүсэж байгаа болохоор хамаагүй ээ. Надтай хамт байхад чамд гоё байдаг л

бол хангалттай.”

“Чамтай хамт байхаас хэзээ ч уйдахгүй байх,” би үнэнгээсээ хариулав.

Тэр шууд л баярлан гэрэлтэв. “Наадах чинь л байхад хангалттай.”

“Гэхдээ илүү ихийг битгий хүсээрэй,” би түүнд анхааруулан гараа татан авахыг

оролдов. Тэр тавьсангүй.

“Үнэндээ энэ чамд тийм муухай биш байгаа, тийм үү?” тэр миний гарыг базан хэлэв.

“Үгүй л дээ,” би санаа алдлаа. Үнэндээ бол түүнд гараа бариулах маш гоё мэдрэгдэж

байсан юм. Түүний гар нь үргэлж минийхээс халуун байдаг. Ойрын үед надад байнга л

даарч буй мэт мэдрэмж төрдөг болсон юм.

“Чамд бас тэр залуугийн юу гэж бодох хамаагүй тийм үү?” Жэйк эрхий хуруугаараа

жорлон руу заалаа.

“Хамаагүй гэж хэлж болох л юм.”

“Тэгээд асуудал хаанаа байна?”

“Асуудал нь,” би эхлэлээ, “чамд миний гарыг барих нь надад чамд гараа бариулахаас

тэс ондоо мэдрэмж төрүүлж байгаа учраас тэр.”

“Тийм байж.” Тэр миний гарыг улам чанга базлаа. “Тэгвэл наадах чинь миний асуудал

юм биш үү? Чи санаа зовоод хэрэггүй.”

“Өөрөө л мэд,” би баргар хэлэв. “Гэхдээ миний хэлснийг битгий мартаарай.”

“Мартахгүй ээ. Гэхдээ л овоо юм амжуулчлаа шүү,” тэр намайг өдөн хавирга руу

хатгалаа.

Би нүдээ эргэлдүүлэв. Тогломоор байгааа бол тоглож л байг.

Тэр аяархнаар инээд алдан, чигчий хуруугаараа алгыг минь элж байлаа.

“Эндээ их сонин соривтой юм гээч,” тэр гэнэт хэлэн миний гарыг эргүүлэн харав. “Яаж

ийм соривтой болоо вэ?”

Түүний долоовор хуруу нь бараг үл үзэгдэх сорвин дээр зөөлөн дарж байв.

Би муухай харлаа. “Чи намайг бүх соривныхоо үүсвэрийг санадаг гэж бодоогүй биз

дээ?”

Би өнөөх дурсамжуудаа ирэхийг нь хүлээн, цээжин дэх нүхээ өвдөхийг нь хүлээлээ.

Гэвч Жэйкоб миний хажууд байсан тул ямар ч өвчин мэдрэгдээгүй юм.

“Хүйтэн байна ш дээ,” тэр бувтнан эрт дээр цагт Жэймсийн намайг хазсан газар

дээгүүр хуруугаа зөөлхнөөр гүйлгэв.

Энэ үед Маик жорлонгоос гуйван гарч ирсэн юм. Тэр үнэхээр өвдсөн харагдаж байлаа.

“Хүүе, Маик,” би дуу алдлаа.

“Эрт явъя гэвэл дургүйцахгүй биз?” тэр шивнэв.

“Үгүй, юу гэж дээ,” би гараа сугалан авч Маикт тусалхаар очив. Тэр яг унах гэж буй

мэт харагдаж байлаа.

“Саяны кино тийм аймар байна уу?” Жэйкоб асуув.

Маик ч мөн адил түүн рүү муухай харлаа. “Би саяны киног ер үзээгүй. Гэрэл унтрахаас

ч өмнө дотор муухай оргиж эхлэсэн.”

“Чи юм хэлэхгүй яасан юм бэ?” би түүнийг түшингээ загнив.

“Зүгээр болчихно гэж найдаад,” тэр хэлэв.

“Түр хүлээгээрэй,” Жэйкоб биднийг хаалга дээр хүрмэгч хэлэн попкорны цэг рүү

зүглэлээ.

“Нэг ширхэг хоосон уут өгөөч,” тэр худалдагч охинд хэлэхэд өнөөх нь Маик руу ганц

хараад л Жэйк руу хурдхан шиг попкорны сав шидэж орхив.

“Наадхаа хурдан гаргаарай,” тэр гуйлаа. Бодвол шалаа арчдаг хүн нь энэ охин байх.

Би Маикийг хүйтэн агаар луу чирэн гаргалаа. Тэр гүн амьсгалж эхлэв. Жэйк намайг

хойно даган алхаж бид хоёр хамтдаа Маикийг машины хойд сандал дээр суулгав.

Дараа нь Жэйк түүнд попкорны савыг өглөө.

“Урдаа барь,” Жэйк хэлэв.

Бид цонхнуудаа онгойлгон хүйтэн агаар Маикт туслана гэж найдлаа. Би гар хөлөө

эвхэн дулаацахыг оролдов.

“Дахиад л даараа юу?” Жэйк асуун намайг хариулахаас өмнө нэг гараараа тэвэрч

орхив.

“Чи даарахгүй байгаа юм уу?”

Тэр толгойгоо сэгсэрлээ.

“Чи халуурч байгаа байхаа,” би баргар хэлэв: Гадаа үнэхээр айхтар хүйтэрсэн байсан

юм. Түүний духанд гараа хүргэтэл маш халуун байв.

“Хүүе ээ, Жэйк – чи шатаж байна ш дээ!”

“Би зүгээр ээ.” Тэр мөрөө хавчив. “Эв эрүүл.”

Би хөмсгөө зангидан дахин түүний духыг барьлаа. Түүний арьс нь миний хуруун доор

яг л шатаж буй мэт мэдрэгдэв.

“Чиний гар чинь яг мөс шиг хүйтэн юмаа,” тэр гомдоллоо.

“Надад тэгж мэдрэгдээд байгаа юм болов уу?” би гайхав.

Маик хойно ёолон саван дотроо бөөлжиж орхив. Би муухай царайлан үнэр, дуу хоёрыг

нь тэвчиж чадна гэж найдлаа. Жэйк хойшоо санаа зовсон байдалтай харан машинаа

муухай болсон эсэхийг шалгав.

Буцах зам маань илүү удаан санагдана.

Жэйкоб бодлогоширон бараг юм дугараагүй юм. Түүний гар нь намайг тэвэрсэн хэвээр

байлаа. Маш дулаахан байсан тул цонхоор орж ирэх хүйтэн агаар сүүл рүүгээ гоё

мэдрэгдэж эхлэсэн юм.

Би цонхоор ширтэн өөрийгөө зэмлэж байлаа.

Жэйкобийг ингэхийг нь зөвшөөрөх буруу л юмсан. Би яагаад хувиа хичээгээд байгаа

юм болоо? Өөрийгөө түүнд тайлбарлах ч нэмэр болсонгүй. Тэр бид хоёрын харьцааг

найзуудын нөхөрлөлөөс илүү юм болно гэж найдсаар байгаа бол би өөрийгөө зөв

ойлгуулаагүй бололтой.

Би түүнд ойлгуулахаар яаж тайлбарлах вэ? Би хоосон, хөндий сав байсан. Яг л хүнгүй

байшин шиг – хэдэн сарын турш хүн аймар юм л явсан шүү дээ. Одоо харин би маш их

өөрчлөгдчихөөд байна. Байшингийн маань зочны өөрөө засварлагдсан. Гэхдээ тэгээд л

болоо. Тэр надад гоёдоно. Би зүгээр л бага зэрэг засвар орсон нэг жижигхэн өрөө мэт,

бусад нь хуучин, элэгдсэн хэвээр байгаа. Тэр намайг хичнээн нэмж зассан ч

байшингийн бусад хэсгийг хэвэнд нь оруулж чадахгүй. Миний шархнууд үүрд үлдэх

болно.

Гэвч би түүнийг явуулж чадахгүй, явуулахгүй гэдгээ мэдэж байлаа. Тэр надад дэндүү

их хэрэгтэй. Би их хувиа хичээсэн хүн юмаа. Аль эсвэл би түүнтэй дахиж ярилцаад

үздэг юм уу? Тэгвэл намайг хаяж явах болов уу? Энэ бодол маань намайг чичрэхэд

хүргэхэд Жэйк миний мөрийг базан тайвшруулав.

Би Маикийг өөрийнх нь машинд хүргэж өгөн, Жэйк намайг машинтайгаа даган явсан

юм. Тэр намайг буцаан гэрт минь хүргэж өгөхдөө бараг юу ч дугараагүй тул би

түүнийг надтай адилхан юм бодож байгаа эсэхийг нь таахыг оролдлоо. Магадгүй тэр

бодлоо өөрчилж байгаа ч юм уу.

“Хоёулаа эрт ирсэн болохоор би өөрийгөө дотогшоо уримаар л байна,” тэр манай

гэрийн гадаа зогсонгоо хэлэв. “Гэхдээ чи намайг халуурчихсан гэж зөв таасан

бололтой. Нэг л эвгүй болоод явчихлаа.”

“Үгүй ээ, чи бас өвдөж болохгүй шүү! Би чамайг гэрт чинь хүргээд өгөх үү?”

“Үгүй ээ.” Тэр хөмсгөө зангидан толгойгоо сэгсрэв. “Би одоохондоо өвдөж эхлээгүй

байна. Зүгээр л нэг л эвгүй оргиод явчихлаа. Хэрэг гарвал би машинаа зогсооноо.”

“Чи оронгуутаа над руу залгана биз?” би санаа зовон асуув.

“Тэгнээ.” Тэр уруулаа хазан харанхуй руу ширтэж байлаа.

Би хаалгаа онгойлгон гарах гэтэл тэр миний гарнаас чангааж орхив. Дахиад л түүний

арьсны халуу дүүгэх мэдрэгдлээ.

“Яасан бэ, Жэйк?” би асуув.

“Чамд хэлэх юм байна аа...гэхдээ тэнэг сонсогдож магадгүй шүү.”

Би түүнийг театр дахь яриагаа үргэлжлүүлэх гэж байгааг мэдэн санаа алдлаа. “Ярь

ярь.”

“Юу гэхээр, би чиний их уйтгарладагийг мэднэ л дээ. Тэгээд магадгүй чамд тус

болохгүй ч гэсэн ямартай ч би энд байнга байж байх болно шүү. Би чамайг хэзээ ч

орхихгүй – надад хэзээд найдаж болно – би амлаж байна. Хөөх, нээрээ тэнэг сонсдож

байна шүү. Гэхдээ чи мэдэж байсан биз дээ? Би хэзээ ч чамд шарх өгөхгүй гэдгийг?”

“Тийм ээ, Жэйк, би мэднэ. Тэгээд ч би чамд маш их найддаг шүү дээ. Бараг чиний

бодож байгаагаас ч илүү.”

Яг л нар үүлэн дээр тусдаг шиг түүний инээмсэглэл нь гэрэлтэж эхлэхэд би хэлээ

тасдчихмаар санагдав. Би түүнд худал үг ганц ч хэлээгүй, гэхдээ үнэнээ хэлэх ёсгүй

байсан юм. Үнэн байдал маш буруугаар эргэж байна, түүнийг би гомдоож ч мэднэ. Тэр

намайг хэзээ ч гомдоохгүй ээ. Харин би гомдоож магад.

Тэр гэнэт сонин царайллаа. “Би гэртээ харих хэрэгтэй юм шиг байна.”

Би хурдхан гарч хаалгаа хаав.

“Залгахаа мартав аа!” түүнийг хөдөлмөгц хойноос нь орлилоо.

Түүнийг явахыг харан зогстол тэр ядаж л машинаа жолоодож буй мэт харагдаж байлаа.

Явсан хойно нь хүртэл би зам руу жаал ширтсэн юм. Би өөрөө ч бага зэрэг эвгүйрхэж

эхэлж байв. Гэвч энэ бол өвчин биш.

Жэйкоб Блек миний цусны дүү байсан бол ямар сайхан бэ. Би Жэйкобыг ашиглаж

зүрхлэхгүйг хэн ч мэднэ, гэхдээ яагаад ч юм надад гэм хийсэн юм шиг мэдрэмж төрж

байлаа.

Дээрээс нь би түүнийг хайрлах талаар ер бодож байгаагүй. Би бүх л биеэрээ мэдэрсэн

зүйл гэвэл, энэ дэлхийн хамгийн үнэг үг мэт мэдэж байсан зүйл гэвэл хайр дурлал

аливаа хүнд чамайг шархлуулах хүчийг өгнө.

Би ямар ч засваргүйгээр шархалсан хүн.

Гэвч надад Жэйк хэрэгтэй – яг л хар тамхи шиг. Би түүнийг тулга түшүүрэг болгон

дэндүү удаан ашигласан, харин одоо би бодож байснаасаа ч илүү түүнд сайн болсон

байлаа. Би түүнийг шархлуулж чадахгүй, гэвч өөрөө түүнийг шархлуулахаас зогсоож

бас чадахгүй. Тэр цаг хугацаа, болон тэвчээр хоёрт найдан намайг бодлоо өөрчлөхийг

хүлээж байгаа, гэвч тэр юу ч мэдэхгүй байна. Би бодлоо өөрчлөхгүй. Гэвч түүнийг

татгалзаж бас чадахгүй нь.

Тэр миний хамгийн сайн найз. Би түүнийг үүрд хайрлах болно, гэвч миний түүнд өгөх

хайр хэзээ ч хангалттай байж чадахгүй.

Би дотогш орон утасны хажууд суугаад хумсаа мэрж эхлэв.

“Кино чинь дуусчихсан юм уу?” Чарли гайхан асуув. Тэр зурагтаас ердөө нэг футын

зайтай газар сууж байлаа. Их л сонирхолтой тоглолт болж байгаа бололтой.

“Маик өвдөөд,” би тайлбарлав. “Нөгөөх гэдэсний ханиад л юм шиг байна.”

“Чи зүгээр үү?”

“Би одоохондоо зүгээр л байна,” би итгэлгүйгээр хэллээ. Би халдсан ч байж магад ш

дээ.

Би гал тогооныхоо тавиурыг налан утасруугаа бага багаар ойртож эхэллээ. Тэвчээртэй

хүлээхийг оролдов. Түүнийг яг хөдлөн явахдаа над руу харсан тэр харц нь санаанаас

гарахгүй байлаа. Би түүнийг хүргэж өгнө гэж зөрүүдлэдэг байж.

Минутын зүүны хөдөлгөөн бүрийг ажин цаг руугаа ширтэв. Арав. Арван тав. Намайг

машинаа барьж байхад арван таван минут хангалттай байдаг шдээ, тэгэхэд Жэйк

надаас хамаагүй хурдан давхидаг. Арван найман минут. Би утсаа трубнээс нь аван

түүний дугаарыг хийж орхив.

Дуудсаар л байлаа. Билли унтчихсан юм болов уу? Аль эсвэл би буруу залгачиж. Утсаа

таслан дахин залгалаа.

Найм дахь дугаралтан дээр Билли утсаа авсан юм.

“Байна уу?” тэр асуув. Түүний хоолой нь яг л муу мэдээ сонсоход бэлэн байгаа юм шиг

сонсдож байлаа.

“Билли, би байна аа, Белла – Жэйк гэртээ очсон уу? Тэр хориод минутын өмнө явсан.”

“Тэр ирчихсээн,” Билли ямар ч сэтгэл хөдлөлгүйгээр хариулав.

“Тэр над руу залгах ёстой байсан даа.” Би уурлаж эхлэлээ. “Тэр халуураад байсан

юмаа. Тэгээд л санаа зовоод залгаж байна.”

“Тэр...залгахыг оролдсоон, гэхдээ одоохондоо дэндүү өвчтэй байна.” Билли яг л Жэйк

руу яарч байгаа юм шиг сонсдож байв.

“Тусламж хэрэгтэй бол залгаарай,” би санал болголоо. “Би очиж болно ш дээ.” Би

Биллиг тэргэнцэртэйгээ Жэйкийг арчлаж, халамжлах гэж оролдож байгааг төсөөлөхийг

оролдов.

“Үгүй, гүй,” Билли хурдхан эсэргүүцлээ. “Бид зүгээр ээ. Гэртээ байж бай.”

Тэр надаас салахын түүс байгаа нь илт байлаа.

“За за,” би хэлэв.

“Баяртай, Белла.”

Тэр шууд л тасалж орхив.

“Баяртай,” би өөртөө бувтналаа.

Тэр гэртээ харьсан нь яамай даа. Гэвч миний санаа зовнилт ер буураагүй юм. Би дээш

өгсөн ийш тийш холхиж эхлэлээ. Маргааш ажилдаа явахынхаа өмнө очиж хардаг юм

уу. Шөл хийгээд очиж болох л юм.

Би өглөө эрт сэрэхэд миний цаг 4.30 минутыг зааж байв. Миний өнөөдрийн бүх

төлөвлөгөө бүтэхээ больжээ. Чарли хагас цагийн дараа намайг угаалгын өрөөний

хүйтэн шалан дээр хацраа наан хэвтэж байхад олж ирэв.

Тэр над руу удаан гэгч нь харав.

- Гэдэсний өвчин үү, тэр хэллээ.

- Тийм, би ёолов.

- Чамд ямар нэгэн юм хэрэгтэй юу?

- Ньютоныхан руу утасдаж өгөөч гэж би сөөнгөтөн хэлэв. Намайг Майкийн адил

ажиллаж чадахгүй гэж хэлээрэй. Бас миний харамсаж байгааг дамжуулаарай.

- Ямар ч асуудалгүй ээ, тэр батлав.

Би өдрийн үлдэгдлийг угаалгын өрөөний шалан дээр өнгөрүүлэв. Чарли ажилдаа явах

эсэхэд эргэлзэхэд би түүнийг зөвхөн угаалгын өрөөгөө аврах гэсэн байх хэмээн

сэжиглэв. Тэр надад аягатай ус авчирч өглөө.

Намайг сэрэх үед тэр аль хэдийн гэртээ ирсэн байв. Өрөөнд харанхуй болсныг үзэхэд

хэдийн орой болсон бололтой. Тэр шатаар өгсөн намайг шалгахаар ирэв.

- Амьд л байна уу?

- Тиймээ.

- Ямар нэгэн юм хэрэгтэй юу?

- Үгүй ээ, баярлалаа.

- Тэр хэсэг азнав. Тэгвэл сайн байна, гал тогооны өрөө лүү буулаа.

Хэдэн минутын дараа утас дуугарах сонсогдов. Чарли хэн нэгэнтэй аяархан яриад

харилцуураа тавилаа.

- Майкийн бие дээрдэж, тэр над руу хашгирав.

Тэр зөвхөн үүнд л баярласан хэрэг үү. Ахиад найман цаг. Энэ бодол миний гэдэсийг

өвдөхөд хүргэхэд би суултуур луу тонгойлоо.

Би нүүр гарын алчуур дээр ахин унтаад сэрэх үед орон дээр хэвтэж байв. Цонхны цаана

гэрэлтэй харагдана. Би юу болсныг ойлгосонгүй. Чарли намайг өрөөнд оруулсан юм

болов уу. Тэр аягатай ус миний ширээн дээр тавьжээ. Миний ам хатан хуурайшина. Би

шөнийн турш миний хажууд байсан усыг авч амтархан залгив.

Тэгээд удаанаар босоход дотор муухайрсангүй. Миний бие сулраад ам гашуу оргиж

байсан ч гэдэс сайн байлаа. Би цаг руугаа харлаа.

Миний хорин дөрвөн цаг эхэлчихэж.

Намайг өглөөний цайгаа уух үед Чарли халамжлангуй ажиглаж байв.

Би өөртөө ахин бүтэн өдрийг угаалгын өрөөнд өнгөрүүлэхгүй хэмээн итгүүлээд

Жейкоб руу утасдлаа.

Жейкоб утсыг авахад би түүний хоолойг сонсоод бүх юм хэвийн болохыг ойлгов.

- Байна уу? Түүний хоолой тааруухан сонсогдов.

- Өө, Жейк би дуу алдлаа. Чиний хоолой аймшигтай байна.

- Миний бие муу байна, тэр шивнэлээ.

- Чамайг надтай явсанд би их харамсаж байна.

- Би явсандаа баяртай байгаа. Өөрийгөө зовоох хэрэггүй ээ. Энэ чиний буруу биш.

- Чи удахгүй зүгээр болно оо, би амлав. Би өнөө өглөө сэрэхэд хамаагүй дээрдсэн

байсан.

- Чи өвдөө юу?

- Тиймээ, би бас өвдсөн. Гэхдээ одоо зүгээр.

- Энэ чинь сайн хэрэг, тэр үхээнц дуугарлаа.

- Хэдэн цагийн дараа чи дээрдэх байх.

- Би түүнийг хариултыг арайхийн сонслоо. Чинийхтэй төстэй өвчин биш гэж бодож

байна.

- Гэдэс чинь өвдөөгүй юмуу?

- Үгүй ээ. Өөр юм.

- Юу чинь өвдөөд байгаа юм бэ?

- Бүх юм, тэр шивнэлээ. Бүх бие өвдөөд байна.

Өвдөлт түүний хоолойны өнгөнөөс л мэдрэгдэж байсан юм.

- Би чиний төлөө юм хийж чадах уу? Жейк. Чам дээр очих уу?

- Зүгээр дээ. Чи ийшээ ирэх хэрэггүй, тэр огцом хэлэв. Энэ нь Биллигийн өнгөрсөн

шөнө хэлсэн үгийг санагдууллаа.

- Хэрвээ чамтай цуг байвал надад юу ч аймаар биш гэж би түүнд сануулав.

- Тэр тоосонгүй. Би чам руу ярина аа. Хэзээ ирж болохыг чинь хэлэмз.

- Жейкоб…

- Би явах хэрэгтэй байна. Тэр гэнэтхэн хайхрамжгүй болов.

- Дээрдэхээрээ над руу залгаарай.

- За, тэр ширүүн хэллээ.

Тэр хэсэг зуур дуугүй болов. Би түүнийг салах ёс гүйцэтгэхийг хүлээтэл харин тэр

намайг хүлээж байв.

- Удахгүй уулзая, би эцэст нь хэллээ.

- Миний ярихыг хүлээгээрэй.

- Ойлголоо… Баяртай, Жейкоб.

- Белла, тэр миний нэрийг шивнээд харилцуураа тавилаа.

10. Нуга

Жэйкоб залгасангүй.

Намайг эхний удаад залгахад Билли утсаа авч, Жэйкобыг босоогүй байна гэж хэлсэн

юм. Надад сонин санагдаж, Биллигээс түүнийг эмчид үзүүлсэн эсэхийг асуулаа. Билли

үзүүлсэн гэж хэлсэн ч би түүнд зарим талаараа итгэхгүй, санаа минь амрахгүй байв.

Би дараачийн 2 өдөрт хэд хэдэн удаа дахин дахин залгасан боловч хэн ч хариулсангүй.

Хагас сайн өдөр би ямар ч урилга хамааралгүй тэдний гэрт очсон ч тэдний амьдардаг

жижигхэн улаан байшин хоосон байсан юм. Энэ нь намайг айлгалаа.

Арай Жэйкоб эмнэлэг явахаас өөр аргагүй байдалд ортлоо хүнд өвдсөн байсан юм биш

биз дээ? Би гэртээ харих замдаа эмнэлгээр орсон ч үүдний өрөөний сувилагч Жэйкоб,

Билли 2-ын хэн нь ч ирээгүй гэж хэлсэн.

Чарлиг ажлаасаа ирэнгүүт нь би Харри Клеарватер луу залгууллаа. Би Чарлиг хуучны

андтайгаа ярьж байхад нь ямар нэг юм олоод мэдчих санаатай хүлээж байсан ч

Жэйкобын талаар дурсах ч үгүй тэдний яриа дуусах юм шиг санагдаж байв.

Ярианаас нь үзэхэд Харри эмнэлэгт зүрхээ үзүүлж, зарим нэг шинжилгээ өгсөн

бололтой. Харри тоглож байгаагаа хэлж, инээлгэхээс өмнө санаа зовсондоо Чарлигийн

дух нь нэг хэсэгтээ үрчийсэн юм. Тэгэхэд л нэг юм Чарли Жэйкобын талаар асуусан ч

түүний ярианд аан, тиймээ гэх зэргээс өөр юм сонсогдсонгүй. Би хуруугаараа тавиурыг

тогшиж эхлэхэд Чарли миний гар дээр өөрийнхийгөө тавьж намайг болиуллаа. Эцэст

нь Чарли утсаа тавьж, над руу эргэв.

“Харри хэлэхдээ утасны шугамтай холбоотой ямар нэгэн асуудал үүсч чи холбогдож

чадаагүй байх. Билли Жэйкийг эмчид үзүүлэхэд түүнийг mono туссан байж магадгүй

гэсэн гэнээ. Жэйкоб маш их ядарсан учраас ямар ч зочин хүлээж авахгүй гэж Билли

хэлсэн байна.” Гэж тэр хэлэв.

“Ямар ч зочин уу?” Гэж би итгэж ядан хэллээ.

Чарли гайхасхийж нэг хөмсгөө өргөв. ”Бэлла одоо чи битгий байж ядаад бай. Билли

Жэйкэд юу тустайг мэднэ шүү дээ.Тэр удахгүй босоод хүрээд ирнэ. Тэвчээртэй бай.”

Би эсэргүүцсэнгүй. Чарли Харригийн л төлөө дэндүү их санаа зовсон байлаа. Мэдээж

энэ нь миний бага ач холбогдолтойгоор Жэйкэд санаа тавьж байгаагаас илүү чухал

зүйл байв. Тэгээд би шатаар дээш гарч компютерээ асаасан юм.

Би анагаахын онлайн вэб сайт руу орж хайлтан дээр нь mononucleosis гэж бичлээ. Энэ

өвчний талаар миний мэдэх зүйл бол амьсгалын замаар халддагүй боловч энэ нь

Жэйкэд хамааралгүй байлаа. Би шинж тэмдгүүдийг маш хурдан уншив. Жэйкоб

халуунтай байсан нь үнэн боловч бусад шинж тэмдгүүд яах болж байнаа?

Хамгийн сүүлд киноноос тараад гэрлүү явах замд түүний хоолой нь өвдөөгүй, толгой

нь ч өвдөөгүй, их ядраагүй байсан шүү дээ. Тэр өөрийгөө морь шиг л эрүүл байна гэж

хэлсэн.Тэр өвчин тийм хурдан үүсчихнэ гэж байх уу даа? Нийтлэлийг уншихад

хамгийн эхэнд хооолой нь өвдөж эхэлнэ гэж байсан.

Би компютерлүү ширтээд яг яагаад үүнийг хийгээд байгаадаа гайхлаа. Яагаад би

Биллид итгэхгүй бас надад сэжигтэй санагдаад байгаа юм бол? Билли яах гэж Харрид

худлаа хэлнэ гэж? Магадгүй би тэнэг зан гаргаж байгаа байх. Би санаа зовж байсан

бөгөөд яг үнэндээ бол түүнтэй уулзаж чадахгүй байх вий гэдэг айдас намайг

цухалдуулж байв.

Би илүү ихийг мэдэхийн тулд бичлэгийн үлдсэн хэсгийг гүйлгэж харлаа. Би тэр өвчин

нь нэг сараас илүү хугацааны дараа эдгэдэг гэсэн хэсэг дээр очоод зогсов.

Нэг сар аа?

Өөрийн эрхгүй ам минь ангайлаа. Билли тийм удаан түүнийг хүнтэй уулзуулахгүй

байлгаж чадахгүй. Мэдээж шүү дээ. Жэйк хэнтэй ч ярилгүй тийм удаан орондоо

хэвтвэл галзуурна биз дээ? Ингэхэд билли юунаас айгаад байгаа юм болоо?

Бас тэнд mono туссан хүн биеийн хүчний ажил хийж болохгүй гэсэн байсан боловч

зочин хүлээж авах тухай юу ч байсангүй. Өвчин халдвартай биш гэсэн байв. Би

өөрийнхөөрөө зүтгэхээсээ өмнө Биллид нэг долоо хоногийн хугацаа өгөхөөр шийдлээ.

Нэг долоо хоног гэдэг өгөөмөр зан гаргаж байгаа хэрэг.

Гэсэн ч тэр долоо хоног урт хугацаа байв. Лхагва гариг гэхэд би бямба гариг хүртэл

тэсэж чадахгүйгээ мэдэрлээ. Би анхандаа Билли Жэйкоб 2-т долоо хоног өгөхдөө

Жэйкобыг Биллигийн үгэнд орж, гэртээ байна гэж бодоогүй юм.

Өдөр бүр би сургуулиасаа гэртээ ирэхдээ утсандаа мэссэж ирсэн эсэхийг шалгахаар

ухасхийдэг байлаа. Гэвч ганц ч мэссэж ирээгүй байдаг байв.

Би дүрмээ зөрчиж түүнтэй ярихын тулд 3 удаа гэр лүү нь залгасан ч утасны шугам

ажиллахгүй л байлаа.

Би гэртээ дэндүү их шигдэж, маш ихээр ганцаардаж байлаа. Жэйкобыг байхгүй байхад

миний адреналин, миний өөрийгөө саатуулах гэсэн санаа гээд намайг тогтоон барьж

байсан бүх зүйлс алга болж байх шиг санагдаж байв. Нөгөө зүүднүүд буцаад л сэтгэлд

тавгүй болж эхэлсэн юм.

Би төгсгөлийг нь харж чадахгүй байлаа. Зүгээр л аймшигтай хий хоосон байдал. Тал

хэсэг нь ойд, тал хэсэг нь хөвдөөр хучигдсан, нөгөө цагаан байшин оршин байсан орон

зайд. Зарим үед тэнд Сэм Юлей бас л намайг харж байдаг байлаа.

Би түүнд анхаарлаа хандуулахгүй байсан ба түүний байгаа нь надад ямар ч тав тухтай

байдлыг мэдрүүлэхгүй, миний ганцаардлыг багасгахгүй байсан юм. Мөн энэ нь шөнө

бүр намайг хашгирч сэрэхээс хамгаалж чадахгүй байлаа.

Миний цээжний гүн дэх хоосон орон зай хэзээ хэзээнээс ч илүү намайг шаналгаж байв.

Би бүгдийг хяналтад байлгаж байна гэж боддог байсан ч өдрөөс өдөрт орондоо

мушгиралдаж, хамаг биеэ хумьж, амьсгаа нь давчадчихсан амьтан хэвтэж байгаагаа

мэдэрдэг байлаа. Би ганцаараа сайн тэсч чадахгүй байсан юм.

Урьдын адил хашгирч сэрэхдээ би ашгүй нэг юм өглөө болсонд тайтгарахын сацуу

өнөөдөр Бямба гариг гэдгийг саналаа. Өнөөдөр би Жэйкоб руу залгаж болох юм байна.

Тэгээд хэрэв утасны шугам бас л ажиллахгүй бол би Ла Пуш руу явна.

Юу ч болсон байсан энэ өдөр урт удаан, ганцаардлаар дүүрсэн 7 хоногоос л дээр

өнгөрөх байх. Би нэг их найдлага тавилгүй залгаж эхлэв.

Утас 2 дахь удаагаа дуудах үед Билли хариулсан ба би бараг цочих шиг боллоо.

“Байна уу?”

“Өө, утас буцаад ажилд орчихож! Сайн уу, Билли. Бэлла байна аа. Би зүгээр Жэйкобыг

яаж байгаа бол гээд л залгаж байна. Тэр одоо хүнтэй уулзаж болохоор болсон уу? Би

наагуур чинь очдог юм уу гэж бодоод-“

“Уучлаарай, Бэлла.” гэж Билли яриаг минь таслахад би түүнийг хажуугаар нь зурагт

үзэж байна гэж бодов. Түүний анхаарал нь сарнисан байртай сонсогдож байлаа. “Тэр

одоохондоо гэртээ алга.”

“Өө.” Би жаахан байж байгаад “Тэгвэл түүний бие нь сайжирчээ?” гэв.

“Тийм ээ.” Билли жаахан эргэлзсэн байртай хэсэг хугацааны дараа хариуллаа. “mono

биш байсан юм байна лээ. Зүгээр л өөр нэг вирус байсан гэсэн.”

“Өө, тийм үү, одоо тэр хаана байгаа юм бэ?”

“Тэр найзуудтайгаа машинаар Порт-Анжелес явсан. Тэд нэгэн зэрэг 2 кино үзэх юм

ярьж байсан байх аа. Тэгээд бүтэн өдрөөр явсан.”

“Аан, ашгүй дээ. Би үнэхээр санаа зовж байлаа шүү. Би түүнийг гадагшаа гарч

болохоор болтлоо бие нь сайжирсанд баяртай байна.”

Намайг амандаа хурдан гэгч нь бувтнахад миний хоолой аймшигтай хуурамч

сонсогдож байсан юм. Жэйкоб дээрдсэн ч над руу залгаж болохоор болтлоо дээрдээгүй

байв. Тэр гадагшаа найзуудтайгаа гарчээ. Гэтэл би цаг өнгөрөх тусам түүнийг улам

ихээр санан, гэртээ сууж байна.

Би ганцаардаж, санаа зовж, уйтгарлаж, сатгэл минь хоосроод л сууж байна. Одоо бүүр

тустусдаа байсан 7 хоног гэдэг надад хэцүү байсан шиг түүнд хэцүү байгаагүй гэдгийг

ойлгоод гуниг төрлөө.

“Чамд өөр ямар нэг мэдэхийг хүсч байгаа зүйл байна уу?” гэж Билли эелдэгээр асуув.

“Үгүй ээ. Алга.”

“За. Тэгвэл би түүнд чамайг залгасан гээд хэлчихье.” гэж амлаад “Баяртай Бэлла.” гэв.

“Баяртай.” Гэж би хариулсан ч тэр аль хэдийн утсаа тавьчихсан байлаа.

Би утсаа гартаа барьсан чигээрээ хэсэг зогсов.

Миний айж байснаар Жэйкоб санаагаа өөрчилсөн байх л даа. Тэр миний зөвлөгөөг

дагаж, өөрийнх нь хүнд хандаж байгаа шиг сэтгэлээр өөрт нь хандаж чадахгүй хүнтэй

цагаа дэмий үрэхгүйгээр шийдсэн байлгүй.

Би хамаг нүүр минь хувхай цайхыг мэдэрлээ.

“Ямар нэг муу зүйл болоо юу?” гэж шатаар бууж ирэнгээ Чарли хэллээ.

“Үгүй ээ.” Гэж би утсаа тавингаа худлаа хэлэв. “Билли Жэйкобыг дээрдэж байгаа гэнэ

ээ. Mono биш байсан гэнэ. Тэгэхээр сайн зүйл болж.”

“Тэр чам дээр ирэх юм уу, чи түүн дээр очих юм уу?” Чарли нэг их анхаарсан шинжгүй

хөргөгч доторхыг уудлангаа хэлэв.

“Аль нь ч биш ээ.” Гэж би хэллээ. “Тэр өөр нэг найзуудтайгаа гадуур гарсан гэнэ.”

Миний хоолойны өнгө тэгэхэд л нэг Чарлигийн анхаарлыг татав.

Тэр жаахан гайхсан янзтай хэрчим бяслагнуудтай уут барьсан чигээрээ над руу харав.

“Өдрийн хоол идэх болоогүй юм биш үү?” гэж би түүний анхаарлыг сарниулах гэж

энгийнээр асуулаа.

“Үгүй дээ. Би зүгээр гол руу авч явах юмнуудаа савлах гээд л.”

“Өө, өнөөдөр загасчлах юм уу?”

“Аан. Харри залгасан юм. Тэгээд ч бороо ороогүй байна...” Тэр тавиур дээр хоол өрж

тавьж байлаа. Гэнэт тэр ямар нэг юм санасан бололтой, над руу харав.

“Нэгэнт Жэйк гадуур гарсанаас хойш чи надтай хамт үлдмээр байна уу? Хэл л дээ.”

“Зүгээр ээ. Ааваа.” Гэж би хоолойгоо өөрчлөлтгүй сонсогдуулах гэж хичээж хэлэв.

“Цаг агаар сайхан байвал загас сайн баригдана ш дээ.”

Тэр над руу ширтэж байсан ба царайнд нь шийдэж ядсан байдал илэрхий байв.

Түүнийг намайг буцаад л мэдрэлгүй амьтан болчих вий гэдгээс айж, надад санаа зовж

байгааг нь би мэдэж байлаа.

“Нээрээ шүү, аав аа. Би Жэссика руу залгадаг юм уу гэж бодож байна.” Гэж би худал

хэлэв.

Намайг харж өдөржингөө суухыг нь харсанаас ганцаараа байсан нь дээр байх.

“Бид Физикийн хичээл дээр тест хийх ёстой. Би түүнээр туслуулах гэсэн юм.” Харин

энэ хэсэг үнэн байлаа. Гэхдээ би тэрнийг ганцаараа хийчихэж чадна.

“Наадах чинь сайхан санаа байна. Чи Жэйкобтой дэндүү их цаг өнгөрөөгөөд байгаа ш

дээ, аягүй бол бусад найзууд чинь чамайг өөрсдийг нь мартсан гэж бодож эхэлж байгаа

байх.” Надад бусад найзууд минь юу гэж бодох чухал юм шиг би инээмсэглэж, толгой

дохив.

Тэр цаашаа харсан боловч санаа нь зовсон байртай эргэж харлаа. “Чи Жэссикагийн

гэрт хичээлээ хийнэ биз дээ? Тээ?” “Мэдээж, өөр хаана хийнэ гэж?”

“Аан, би зүгээр чамд өмнө хэлж байсан шиг болгоомжтой байж, ой моднноос холуур

яв л гэх гэсэн юм.” Анхаарал минь өөр зүйлд төвлөрсөн байсан тул ойлгохын тулд

минут хэртэй хугацаа шаардагдав.

“Дахиад л баавгай гарч ирээ юу?”

Чарли хөмсгөө зангидангаа тологой дохилоо. “Нэг уулчин алга болсон. Өнөө өглөө

эрэл хайгуулынхан түүний барьж явсан гар чийдэнгий нь олсон ч түүний ямар ч мөр

алга байсан гэнэ.

Гэхдээ маш том амьтны хөлийн мөр л олдсон, мэдээж хоолны үнэрээр л ирсэн байх.

Ямар ч байсан бид тэдэнд урхи, занга бэлдэж байгаа.”

“Өө” би нэг их тоосон шижгүй хариулав. Би түүний анхааруулгыг нэг их анхаарсангүй.

Баавгайнд идүүлэх боломжийн талаар бодохоос илүү би Жэйкобын байдалд гомдох

сэтгэл төрж байв.

Чали яарч байсанд би баярлалаа. Тэр Жэссика руу залгахыг минь хүлээхгүй учир би ч

жүжиг тавих хэрэггүй болсон юм. Би шууд хичээлийнхээ номнуудыг гал тогооны

өрөөний ширээн дээрээс авч цүнхэндээ хийлээ.

Энэ нь жаахан хэтрүүлэгтэй байсан тул хэрвээ Чарли загас барихаар тэгтлээ яараагүй

байсан бол сэжиг авахаар байсан юм.

Түүнийг машинаа унаад явахыг нь хараад хоцрох хүртэл юмаа бэлдээд завгүй байгаа

юм шиг царайлж байхдаа би өнөөдөр хэмээх бас нэг аймшигтай ганцаардлын өдрийн

тухай бараг мартсан байлаа.

Гэвч гал тогооны утас руу хоёрхон минут ширтээд л энэ өдөр би гэртээ байхгүй гэдэг

шийдэлд хүрэв. Би сонголтуудаа тооцооллоо.

Би Жэссика руу залгахгүй. Миний мэдэж байгаагаар лав Жэссика надаас хол, тэр

харанхуй хэсгийн цаана байсан юм.

Би Ла Пуш руу явж мотоциклоо авч ирж болно – аятайхан бодол ч нэг гол асуудал

байв. Хэрэв дараа нь би эмнэлэг явах хэрэгтэй болвол хэн намайг түргэн тусламжийн

төвд хүргэж өгөх вэ?

Эсвэл... би аль хэдийн луужин болон газрын зургаа ачааны машиндаа хийчихсэн. Би

ямар ч байсан төөрөлгүйхэн шиг явахаа мэднэ гэдэгтээ өөртөө нилээн итгэлтэй басан

юм.

Магадгүй би өнөөдөр газрын зураг дээрх 2 шугамыг алгасаад, төлөвлөснөөсөө хурдан

эргэж ирж чадах юм бол Жэйкоб надад гэгээн дүрээ харуулж баярлуулах цаг хугацаа

урагшлах байх. Гэхдээ би тэр үе хэзээ ирэхийг бодохоос цааргаллаа. Магадгүй хэзээ ч

ирэхгүй байх.

Үүнийг мэдэх юм бол Чарли яах бол гэдгийн санаад надад жаахан гэмшил төрсөн ч би

үл тоомсорлов. Би өнөөдөр бас л өдөржингөө ганцаараа гэртээ байж чадахгүй ээ.

Хэдэн минутын дараа би танил авто замаараа тодорхой чиглэсэн газаргүй явж байлаа.

Би цонхоо доошлуулж, өөдөөс салхи миний нүүрийг сэрүүцүүлэхийг мэдрэхийн тулд

ачааны машины минь хувьд явж болох их хурдаар явж байв. Өнөөдөр үүлэрхэг, гэхдээ

бараг хуурай агаартай, Форкс гэхэд дажгүй сайхан өдөр байлаа.

Хайлтаа эхлэхэд надад Жэйкобт шаардагдах хугацаанаас илүү их хугацаа шаардав. Би

жирийн нэгэн газар машинаа тавьсаны дараа 15 минут хэртэй луужин дээрх жижиг зүү,

газрын зураг дээрх тэмдэглэгээнүүдийг ажиглаж зогслоо.

Би өөрийгөө газрын зурагны баруун гар талын шугамыг барьж явах ёстой гэдгээ

мэдээд шууд ойн гүн рүү орсон юм.

Хэсэг зуурын ч гэсэн хуурай цаг агаарыг мэдрэх гэсэн шиг ойн жижиг амьтад дуугарч,

ой үнэхээр дуу чимээ ихтэй байв.

Шувууд жиргэж, шавжнуудын шуугиантайгаар дүнгэнэх дуу миний эргэн тойронд

эргэлдэж, өвсөн дунд үлийн цагаан оготноны дуу гарч байсан ч ой надад айдас

төрүүлэм санагдлаа.

Энэ нь надад миний хамгийн сүүлд зүүдэлсэн хар дарсан зүүдийг бодогдуулав. Энэ нь

би Жэйкобын санаа амар шүгэлдэх дууг үгүйлэнгээ ганцаараа явж байсан, мөн чийггүй

шахам хөрсөн дээрх өөр хэн нэгний хөлний чимээг сонссоноос болсон гэдгийг би

мэдэж байлаа.

Намайг ойн гүн рүү ойртох бүр энэ тавгүй байдал миний дотор улам хүчтэй болж байв.

Надад амьсгалахад улам хэцүү болж байлаа. Гэхдээ энэ нь хөл минь ядарсанаас бус,

цээжин дэх тэр хоосон орон зай дахин намайг зовоосноос болж буйг би мэдэж байсан

юм.

Би элгээ чанга гэгч нь тэвэрч, бодлоос гарч ирж буй тэр шаналалыг алга болгохыг

хичээв. Шаналал минь бага багаар алга болж байсан ч ер нь би үнэхээр иймэрхүү

оролдлогонуудаа үзэн яддаг байлаа.

Би алхаагаа тогтворжуулахад миний алхааны хэмнэл бодол санааг минь амирлуулж,

сэтгэлийн шархыг минь намжаав. Амьсгаа минь ч давчдахаа больж, би өөртөө итгэлтэй

гэгч нь улам хурдан урагшлах боллоо.

Би зөв явж байгаа эсэхээ ч анзаарсангүй. Хэдийгээр бараг 4 миль явчихаад байсан ч

нуга хаа байгааг би хайж эхлээгүй байлаа.

Гэнэт нэг зүйл намайг балмагдуулсан нь, 2 агч модны завсраар гараад аварга том

оймны навчийг холдуулсны дараагаар би нугыг олж харсан юм. Энэ нөгөө газар гэдэгт

би бүрэн итгэлтэй байлаа.

Ийм тэгш хэмтэй гэмээр газрыг би өөр хаана ч харж байгаагүй. Энд захын моднуудыг

нь хэргээр ямар ч өө сэвгүй тайраад хэлбэр гаргасан юм шиг дугуй газар байсан юм.

Баруун зүгт би чимээгүйхэн жижиг горхи урсаж байгааг сонслоо.

Нарны туяа тусаагүйгээр энэ газар тийм ч гайхалтай харагдаагүй ч тайван амгалан,

маш үзэсгэлэнтэй газар хэвээрээ байв. Хээрийн цэцгүүд цэцгээ гөвсөн байсан ба

хөрсийг харагдуулахгүй болтол нь өндөр ургасан өвснүүд , зөөлөн салхинд найгаж

байсан нь усны мандал мэт харагдаж байлаа.

Энэ нөгөө л газар байсан ч миний хайж, хүсч буй зүйлийг агуулаагүй байв. Нөгөө газар

мөн байгааг мэдрэхийн сацуу би жаахан сэтгэлээр уналаа. Амьсгаа минь давчдаад

ирэхэд би нугын захад доошоо, өвдгөн дээрээ суув.

Одоо тэгээд юу хийх билээ? Хүссэн үедээ санаанд минь орж, тэсэхийн аргагүй сэтгэл

өвтгөдөг, одоо ч сэтгэлийг минь өвтгөж буй тэр дурсамжуудаас өөр юу ч намайг энд

барьж тогтоогоогүй байлаа.

Түүнгүйгээр энэ газар ямар ч онцгой зүйлгүй санагдав. Би энд ирж юу мэдрэхийг

хүссэнээ өөрөө ч мэдэхгүй байсан ч энэ нуга бусад газар шиг хов хоосон орон зай л

байсан юм. Миний хар дарсан зүүднүүдтэй л ижил.

Толгой минь эргэж эхлэв. Ядаж би энд ганцаараа ирлээ. Би ингэж бодоод сэтгэл минь

нилээн уужирсан юм. Хэрвээ би нугад Жэйкобтой цуг ирсэн бол...яг одоо өөрийнхөө

мэдэрч буй сэтгэлийн шаналалыг би түүнээс нууж чадахааргүй байх байлаа.

Сэтгэл минь хэсэг хэсгээр бутарч, цээжин дэх хоосон орон зайнаас болж шаналсандаа

бие минь эвхэрч, бөмбөг шиг хэлбэртэй болох дөхөж байгаагаа би түүнд юу гэж

тайлбарлах вэ?

Хажууд минь миний энэ байдлыг харах хүн байхгүй байгаа нь яамай даа. Тэгээд бас би

хэнд ч яагаад буцаж явахаар ингэтлээ яарч байгаагаа тайлбарлах шаардлага байсангүй.

Жэйкоб намайг нэг тэнэг газрыг олохын тулд баахан зовчихоод дараа нь тэндээ хэдхэн

секунд суухыг хүсвэл гайхах байлгүй дээ. Гэхдээ би аль хэдийн хөл дээрээ босч,биеэ

суллан эндээс зугтаахын тулд өөрийгөө хүчилж эхэлсэн байлаа.

Энд надад мэдрэхийг хүсэхээргүй дэндүү их сэтгэлийн шаналал мэдрэгдэж байсан

учир хэрвээ болохгүй бол мөлхөөд ч болов явахаар байв. Би ганцаараа байсан нь ямар

азтай хэрэг вэ?

Ганцаараа. Энэ үгийг би өөртөө давтаад шаналалаа тэвчин хөл дээрээ босохоор завдав.

Яг энэ үед баруун зүгт 30 алхмын цаана моддоос нэгэн сүүдэр үзэгдэх шиг боллоо.

Нэгэн зэрэг надад хэд хэдэн зүйл мэдрэгдэв. Эхнийх нь гайхсан явдал байлаа. Би явган

замаас хол явж байсан болохоор хэн нэгнийг ирнэ гэж бодсонгүй. Тэгээд би тэр дүрс

тогтворжиход надад харагдсан, түүний ер бусын тайван байдал, цав цагаан царай надад

найдлага төрүүлэв.

Би энэ найдлагаа бий болсон даруйд нь үгүй хийж, өөрийн шаналалтайгаа тэмцлээ.

Цааш нь би түүний хар үсийг харахад тэр миний харахыг хүсч байсан царай биш

байсан юм. Дараа нь надад айдас мэдрэгдэв.

Энэ миний харахыг мөрөөсч байсан царай биш байсан ч надад маш их ойрхон байсан

нь зүгээр нэг төөрсөн уулчин биш гэдгийг илтгэж байлаа.

Тэгээд эцэст нь би тэр царайг танив.

“Лорент!” гэж би баярлаж гайхсандаа хашгирлаа.

Ингэж хэлдэг маань бодлогогүй зүйл байсан юм. Хэрвээ надаас өөр хүн байсан бол

айсандаа хөшчих байсан байх.

Бид анх уулзахад Лорент Жэймсийн сүргийн гишүүдийн нэг байсан билээ. Миний

өгөөш болох гэж байсан анд тэр оролцоогүй. Яагаад гэвэл би түүнйихээс том цус

сорогчдын сүргээр хамгаалагдсан байсан учраас тэр айсан.

Хэрэв нөхцөл байдал тийм байгаагүй байсан бол Лорент өөр шийдвэр гаргах байсан

байх, яг тэр үед намайг хоол болгохын эсрэг тэр ямар ч оролдлого хйигээгүй шүү дээ.

Мэдээж тэр өөрчлөгдсөн байж магад, учир нь тэр Аляскад амьдардаг, ёс зүйн үүднээс

хүний цус уухаасаа татгалздаг иргэншсэн нэгэн сүрэгтэй амьдрахаар явсан юм. Яг л

тэр.... сүрэгтэй адил. Би өөрийгөө энэ нэрийг бодоход хүргэсэнгүй.

Тийм ээ, айдас арай хүчтэй мэдрэмж төрүүлэхээр байсан ч миний мэдэрч буй зүйл бол

зөвхөн хэмжээлшгүй сэтгэл ханамж байлаа. Нуга буцаад л ид шидийн газар болж

хувирав.

Миний хүсэн хүлээж байснаас арай бараандуу ид шид ч үнэндээ бол ид шид бол ид

шид шүү дээ. Энд миний харсан нэг холбоо хамаарал байсан юм. Миний амьдарч буй

энэ л хорвоод, хаа нэгтээ, холын холд ч болтугай тэр минь оршин байгаагийн баталгаа

энэ боллоо.

Лорент энэ хугацаанд бараг л өөрчлөгдөөгүй байв. Нэгхэн жилийн дараа гэхэд ямар

нэгэн юм өөрчлөгдсөн байх гэж ажих нь тэнэг хэрэг гэдгийг би мэдэж байлаа. Гэхдээ

надад тэр гэж хэлэхээргүй ямар нэг өөрчлөлт мэдрэгдэв.

“Бэлла юу даа?” гэж тэр хэлэхдээ надаас ч илүү гайхсан харагдлаа.

“Чи намайг санаж байна шүү” гээд би мишээв. Цус сорогч миний нэрийг мэдэж

байгаад тэгтлээ их баярлах нь жаахан хачин жигтэй хэрэг байсан юм.

Тэр инээмсэглээд, “Чамтай энд тааралдана гэж бодсонгүй.” Гэв. Тэр жаахан гайхсан

байртай над руу алхлаа.

“Аргагүй шүү дээ. Би энд амьдардаг. Би чамайг Аляска руу явсан юм байх гэж бодсон.”

Тэр 10 алхмын газар ирж зогсоод толгойгоо хажуу тийш налуулав. Түүний царай

миний дахиж хэзээ ч харж чадахгүй байх гэж бодож байсан тэр төрлийн гоо үзэсгэлэнг

агуулж байлаа.

Би түүний нүүрний хэсгүүдийг өөрийн эрхгүй ширтэж байсан юм. Миний өөрийн минь

мэддэг боловч, хэзээ ч аман дээр ил гаргаж хэлж чадахааргүй зүйлсийг мэддэг, хажууд

нь байхдаа хуурамч дүр эсгэх шаардлагагүй тэр төрлийн хүмүүсийн нэг байлаа.

“Чиний зөв өө.” Гэж тэр хүлээн зөвшөөрөөд, “Би Аляска руу явах нь ч явсан л даа.

Гэхдээ би чамтай энд тааралдана гэж үнэхээр бодсонгүй. Калленийхний хоосон

байшинг хараад тэднийг нүүчихэж гэж бодлоо.”

“Өө” энэ нэрийг сонсоод сэтгэлийн шарх минь гэнэт сэдрэхэд би уруулаа хазав.

Өөрийгөө хариулт хэлэхээр хүчтэй болгоход надад хэдэн секунд шаардагдлаа. Лаурент

сониуч нүдээр миний хариултыг хүлээнэ.

“Тэд нүүчихсэн л дээ.” Гэж эцэст нь би хэлж чадав.

“Хмм.” Гэж тэр бувтнав. “Би тэднийг чамайг орхиод явчихсанд гайхаж байна. Чи

тэдний нэгэн төрлийн тэжээмэл амьтан нь байсан юм биш үү?” Түүний нүд рүү нь

харахад ямар ч санаатайгаар хүн гомдоох гэсэн шинжгүй байв.

“Нэг тиймэрхүү л байсан байх.”

“Хмм.” Гэж хэлээд бодолд дарагдав.

Яг энэ үед би түүний царай яагаад огтхон ч өөрчлөгдөөгүйг ойлголоо. Карлайл

Лорентийг Танягийн гэр бүлтэй амьдрахаар явсан гэдгийг хэлэхэд би түүнийг

Калленийхантай (би энэ нэрийг хүч гарган бодов) ижил алтан шаргал өнгийн

нүдтэйгээр төсөөлж байсан. Бүх сайхан сэтгэлтэй цус сорогч нар шиг л.

Би гэнэт арагш нэг алхахад түүний бараан, сониуч нүд намайг дагуулж харав. Тэгээд

“Тэд байнга чам дээр ирдэг үү?” гэж асуухдаа тэр тайван байсан ч биеийн жингээ над

руу төвлөрүүлж байлаа.

“Түүнийг хуур.” Гэж миний ой санаанаас гайхалтай сайхан уянгалаг хоолой

түгшүүртэйгээр шивнэх сонсогдов. Би түүний хоолойг сонсоод өөрийн эрхгүй цочсон

ч нэг их гайхсангүй.

Би өмнө нь үүнээс ч илүү аюултай зүйлийг хийж байгаагүй гэж үү? Мотоцикл бол

үүний хажууд юу ч биш шүү дээ. Би тэр хоолойны үгэнд орлоо.

“Үргэлж шахуу.” Би өөрийн хоолойг тайван сонсогдуулахыг хичээв. Надад бол цаг

хугацаа удаан өнгөрөөд байх шиг санагддаг. Тэд эндхийн хүмүүсийг яаж хүнд байдалд

оруулдагийг чи бараг мэдэх байх...” гэж би эцэс төгсгөлгүй бувтнаж эхэлсэн тул

өөрийгөө чимээгүй болгох шаардлага гарав.

“Хмм.” Гэж тэр дахиад л хэллээ. “Байшин яг л нэг хэсэгтээ эзэнгүй байсан мэт үнэртэж

байсан даа...”

“Чи үүнээс ч илүү сайн худал хэлэх хэрэгтэй, Бэлла.” Гэж нөгөө хоолой шамдуулсан

тул би хэлснээр нь хийх гэж хичээлээ. “Чамайг ирсэн гэдгийг би заавал Карлайлд хэлнэ

ээ.

Тэр чамтай уулзаж чадаагүйдээ үнэхээр их харамсах байх.” Би секунд хэртэй юм

бодож байгаа мэт царайлав. “Гэхдээ би....Эдвардад хэлээгүй нь дээр болов уу гэж

бодож байна. Тэр ...”

Би түүний нэрийг арайхийн хэлж чадсан ба үнэмшилтэй болгохын тулд жаахан

ярвайгаад “ нэг тиймэрхүү зантай шүү дээ, чи санаж л байгаа байлгүй. Тэр одоог

хүртэл Жэймстэй холбоотой зүйлсийн талаар сонсоод дургүйцдэг.” Би энэ бүхэн

эртний явдал шүү дээ гэсэн шиг нүдээ том болгоод гараараа дохив.

Гэхдээ л миний хоолойны өнгөнд өөрчлөлт мэдрэгдэж байлаа. Тэр өөрчлөлт түүнд

мэдрэгдэж байгаа эсэхэд би эргэлзэв.

“Тэр үнэхээр тэгдэг гэж үү?” гэж Лорент эгдүүцсэн байртай хэллээ.

Би товчхон хариулахаар шийдсэн ба энэ нь миний цочролыг ил гаргахгүй сайн талтай

байв.”Мм. Хмм.”

Лорент жижиг нугыг ширтэнгээ урагш нэг алхлаа. Түүний алхаа нь түүнийг надад улам

ойртуулж байгааг би мэдэж байв. Миний доторх дуу хоолой хариуд нь намуухнаар

архирч байсан юм.

“Тэгээд Деналид ямаршуу байна даа? Карлайл чамайг Танятай хамт байгаа гэж

хэлсэн?” Би дэндүү чанга хэлчих шиг болов.

Тэр амьсгаа авлаа. “Надад Таня маш их таалагддаг.” гээд тэр бодлогошров. “Түүний

эгч Ирина надад бүүр ч их таалагддаг. Би өмнө нь хэзээ ч нэг газар тийм удаан

байгаагүй болохоор зарим талаараа шинэлэг сайхан зүйлүүд байгаа. Гэхдээ тэднийхний

дүрэм нь хэцүү.

Би тэд бүгдээрээ тийм удаан тэсэж байгаад гайхсан шүү.” Тэр над руу илэн далангүй

ярьж байгаа байдалтай инээмсэглээд, “Заримдаа ч би дүрмийг нь зөрччихдөг л юм.”

гэв.

Би шүлсээ залгиж чадсангүй. Миний хөл арагш тэмүүлж эхэлсэн ч түүний улаан нүд

миний хөдөлгөөнийг ажиж байсан тул би хөшиж орхив.

“Өө.” гэж би чимээгүйхэн хэлээд, “Жаспер ч гэсэн наад тал дээр чинь асуудалтай

байгаа.” гэлээ. “Битгий хөдөл.” гэж нөгөө хоолой шивнэв. Би хэлснээр нь байх гэж

хичээлээ.

Гэсэн ч энэ нь маш хүнд байв, яагаад гэвэл миний зөн совин надаас хамаг хурдаараа

зугтаахыг шаардаж байсан юм.

“Нээрээ юу?” Лорент сонирхсон байртай харагдлаа. “Тэгээд л тэд явчихаа юу?”

“Үгүй ээ” гэж би үнэнээсээ хариулав. “Жаспер гэртээ байхдаа илүү болгоомжтой

байдаг.”

“Тийм шүү,” гэж Лорент хүлээн зөвшөөрөөд, “Би ч гэсэн.” Тэр бараг анзаарагдалгүй

дахиад урагш алхав. “Ер нь Викториа чамайг олж уулзсан уу?” Би түүний анхаарлыг нь

сарниулахын тулд амьсгаа давчдан байж хэллээ.

Энэ нь миний толгойд орж ирсэн анхны асуулт байсан ба гаргаж хэлэнгүүтээ би шууд

харамссан юм.

Яг одоо бол Викториа гэдэг, Жэймстэй хамт намайг агнахаар явж байгаад алга болсон

тэр эмэгтэйгийн талаар бодохыг хүсмээр нөхцөл байдал биш байв. Гэвч энэ асуулт

үнэхээр түүнийг зогсоосон юм.

“Тийм ээ.” Дараачийн алхамаа хийх эсэхдээ тэр эргэлзэв. “Үнэндээ бол би түүний

гуйлтаар энд ирсээн.” Тэр нүүрээ хувиргаад, “Гэхдээ тэр ч үүнийг мэдвэл баярлахгүй л

байх.”

“Юуг тэр вэ?” гэж би түүнийг үргэлжлүүлж яриулахын тулд хэлэв. Тэр модод руу,

надаас алсад ширтэж байлаа. Би нөхцөл байдлыг ашиглаад, мэдэгдэлгүй хойш нэг

алхав.

Тэр над руу эргэж хараад инээхдээ яг л хар үстэй сахиусан тэнгэр шиг харагдлаа.

“Чамайг алах гэж байгааг минь.”гэж намайг өөр лүүгээ татсан байртай хүржигнэв. Би

өөртөө итгэлгүй нэг алхам арагш алхлаа.

Толгой доторх аймшигтай архираан намайг бараг л дүлийрүүлэх шахаж байсан юм.

“Тэр чамайг өөрөө алахыг хүссэн юм аа.” Гэж тэр хайхрамжгүй хэлээд, “Тэр чамаас

өшөө авах гээд байгаа, Бэлла.”

“Надаас уу?” гэж би бараг гонгинов.

Тэр толгойгоо сэгсрээд инээд алдлаа. “Мэдээж, энэ нь надад ч гэсэн жахан утгагүй

санагдаж байна л даа. Гэхдээ Жэймс түүний хос нь байсан, харин чиний Эдвард

түүнийг алчихссан.” Бүүр энд, үхлийн ирмэг дэр ирэхэд хүртэл түүний нэр надад

эдгэшгүй шарх үүсгэж байлаа.

Лорент миний хариу үйлдэлд анхаарал хандуулсангүй. “Тэр Эдвардыг алсанаас чамайг

алсан нь тохиромжтой гэж үзсэн юм. Эдвард түүний хосыг хөнөөсөн шиг тэр

Эдвардын хосыг хөнөөх нь шударга зүйл гэж. Тэр намайг чамд занга бэлдээдэх гэж

явуулсан юм.

Харин чамайг олох йим амархан байна чинээ даанч санасангүй. Ингээд магадгүй

түүний төлөвлөгөө нурах шиг боллоо. Чамайг энд хамгаалах хүнгүй орхисоныг бодвол

түүний хүсээд байсан өшөө авалт болохгүй нь ээ.” Дахиад цээж минь зүсэгдэж, шарх

үүсэх шиг болов.

Лорент хөнгөхөн байраа сольж над руу ойртоход би дахиад арагш нэг алхлаа. Тэр

зогсов. “Ямар ч байсан тэр уурлах л юм байна.”

“Тэгвэл яагаад түүнийг хүлээж болохгүй гэж?” хэмээн би амьсгаадан байж хэлэв. Тэр

томоогүй инээмсэглээд нүүрээ хувиргалаа. ”Бэлла, чи надтай буруу цагтаа л

тааралдсан хэрэг.

Үнэндээ бол би энд Викториагийн гуйлтаар ирсэн юм биш, ан хийж явж байлаа. Би

одоо нэлээн цангаж байна, дээрээс нь чиний үнэр хорхой хөдөлгөм юм.” Лорент над

руу баясгалантай нь аргагүй харж, надад магтаал хэлчихсэн аятай байв.

“Түүнийг сүрдүүл.” Гайхалтай сайхан хий хоосон зүйл надад тушаахад, түүний

хоолойны өнгөнөөс аюул мэдрэгдэж байлаа.

“Тэр чамайг үүнийг хийсэн гэдгийг мэднэ дээ.” гэж би шууд л шивнэв. “Чи тэгээд яаж

ч бултаж чадахгүй.”

“Яагаад чадахгүй гэж?” Түүний инээмсэглэл илүү тодров. Тэр жижиг ойн чөлөө рүү

ширтлээ. “Дараачийн бороо бүх үнэрийг арилгачихна. Хэн ч чиний цогцосыг олохгүй.

Чи өмнө нь сураггүй алга болж байсан олон хүмүүсиййн адил зүгээр л алга болчихно.

Эдвардад тэгж мөрдлөгө явуулахаар чи чухал байсан ч түүнд намайг сэжиглэх ямар ч

үндэс байхгүй. Гэхдээ хэлэхийг минь сонс л доо, Бэлла. Энд хувийн чанартай ямар ч

зүйл байхгүй. Зүгээр л цангаа”

“Гуй.” Миний төсөөлөл надаас гуйх шахам хэлэв.

“Гуйж байна.” Гэж би амьсгаадлаа. Лорент эелдэгээр толгойгоо сэгсрэв. “Чи энэ талаас

нь хар л даа, Бэлла. Би чамайг олсон нь чиний хувьд азтай хэрэг.”

“Тийм гэж үү?” гэж би чимээгүйхэн шивнэнгээ арагш нэг алхав.

Лаурен над руу алхахдаа гайхалтай харагдаж байлаа.

“Тийм ээ.” хэмээн тэр надад итгүүлэх гэж оролдов. “Би бүгдийг маш хурдан хийнэ. Чи

бүр юу ч мэдрэхгүй, би амлая. Өө нээрээ би дараа Викториад уурыг нь дарахаар худлаа

хэлчихнэ ээ. Бэлла, хэрвээ тэр чамд юу бэлдсэнийг чи мэдвэл ч...” гэж тэр бараг л

дургүйлхсэн байртай удаанаар толгойгоо сэгсэрлээ.

“Чамайг үүний төлөө надад талархана гэдэгт итгэлтэй байна.” Би түүн рүү айсан

харцаар харав. Салхи гарч, түүний зүгт миний үс хийсэхэд тэр үнэрлээд, “Хорхой

хүргэм.” гэж давтангаа гүнзгий амьсгал авлаа. Би өөрийгөө бэлдэн, хойшоо болж,

нүдээ хагас аньлаа.

Эдвардын аймшигтай архирах дуу толгой дотор, холын холд цуурайтав. Түүний нэр

миний өөртөө босгосон бүх ханыг нураалаа. Эдвард, Эдвард, Эдвард. Би үхэх гэж

байгаа тул түүний талаар одоо бодсон ч хамаагүй.

Эдвард, би чамд хайртай шүү.

Нүдээ хагас аниастай чигээр би түүнийг над руу амьсгалахаа зогсоож, гэнэт зүүн тийш

толгойгоо эргүүлэхийг харлаа. Түүнд миний анхаарлыг сарниулах ямар ч хэрэг

байгаагүй бөгөөд би түүний харж байгаа зүгт түүнийг дагаж харахаас айсан юм.

Тэр надаас холдон арагш алхахад би үнэхээр тайвширч, баярлав. “Би үүнд итгэж ч

чадахгүй нь.” гэж тэр дэндүү аяархан хэлэхийг би арайхийн сонслоо. Би тэгээд тэр зүгт

харав. Миний амьдрах хугацааг хэдэн секундээр ч болов уртасгаж, түүнд саад болсон

зүйлийг олж харахаар би нугыг ажлаа.

Эхлээд би юу ч харалгүй буцаад Лорент руу харцаа шилжүүлэв. Энэ удаад тэр илүү

хурдтайгаар ухарч байсан ба түүний харц ой руу чилэсэн байсан юм. Тэгээд би тэр

зүйлийг олж харлаа. Аварга том, яг л сүүдэр шиг дүрс ойгоос гарч ирэн, цус сорогчийн

зүг хандан ирж байв.

Тэр зүйл маш том байсан ба морь шиг өндөр боловч илүү зузаан биетэй, хамаагүй

булчинлаг байлаа. Тэр мэс заслын хутга адил хурц эгнэсэн соёонуудаа ил гарган

ярзайж байсан юм.

Соёонуудынх нь завсраар айдас хүрмээр архирах дуу гарч байсан нь тэнгэр нижигнэх

адил сонсогдож байлаа. Баавгай. Гэвч, яг ч баавгай биш байв. Хотоор нэг шуугиан

тариад байсан аварга том араатан энэ байх нь ээ.

Холоос харвал, хэн ч гэсэн баавгай гэж хэлэхээр байв. Өөр ямар амьтан ийм том,

хүчирхэг байх вэ? Би өмнө нь энэ амьтныг холоос ч болов харахыг хүсч байсан бол

одоо тэр миний зогсож байгаа газарт 10 фут хэртэй чимээгүйхэн дөхөж ирлээ.

”Огтхон ч хөдөлж болохгүй шүү.” гэж Эдвардын хоолой шивнэв. Тэр мангас шиг

амьтан руу ширтэж байхдаа, ухаан санаа минь түүнийг ямар амьтан болохыг нь бодож

олох гэж тогтворгүйтэж байлаа.

Тэр амьтан яг нохой шиг хөдөлж байсан юм. Айдаст автаад, би зөвхөн нэг л

боломжийн талаар бодов. Би өмнө нь чоно ийм том байна гэж төсөөлж ч байсангүй.

Тэр амьтан дахиад архирахад би цочсондоо огло үсрэв.

Лорент моддын зүг буцаж байсан ба би айж байсан ч гэсэн нэг зүйлд гайхлаа. Яагаад

Лорент ухраад байна? Хэдийгээр чоно аварга том хэмжээтэй байсан ч зүгээр л амьтан

шүү дээ.

Ямар учраас цус сорогч амьтнаас айдаг билээ? Мөн Лорент айсан байв. Түүний нүд яг

минийх шиг айдасаар дүүрэн байлаа. Миний асуултад хариулах шиг тэр аварга чоно

ганцаараа биш байв.

Түүний хоёр талаас ээлжлэн 2 аварга том чоно нугад гарч ирлээ. Нэг нь гүн цайвар,

нөгөө нь хүрэн бор өнгөтэй байсан ч аль аль нь өмнөх нэг чоно шигээ том байсангүй.

Саарал чоно моддын дундаас хүрч ирээд надад хэдхэн фут ойртсон ч түүний нүд

Лорент дээр төвлөрсөн байв. Намайг хариу үйлдэл үзүүлж амжаа ч үгүй байхад дахиад

2 чоно гарч ирж, тэд хойд зүгийг зорин нисэх галуу шиг V хэлбэр үүсгэн эгнэн зогслоо.

Өвсний дундаас сүүлд гарч ирсэн саарал араатан надад хамгийн ойр ирэв. Би өөрийн

эрхгүй амьсгаадан, арагш огло үсэрсэн ба энэ нь миний хийж чадах хамгийн тэнэг зүйл

байсан юм.

Би дахиад хөшихдөө дайрахад боложтой хамгийн хүчгүй идэш болох над руу дайрахыг

нь хүлээлээ. Би Лорентийг чонын сүрэг рүү дайраад устгачаасай гэж хүсэв. Түүнд энэ

нь маш хялбар зүйл мэт надад санагдсан юм.

Миний бодлоор бол би вампирт идүүлэхээс чононд идүүлэх нь мэдээж илүү муу зүйл

байлаа. Амьсгаадахыг минь сонсоод надад ойр байсан улаан бор чоно зугуухан над руу

толгойгоо эргүүлэв.

Тэр чононы нүд бараан, бараг л хар аж. Чоно миний зүг хэдэн секунд харахад, түүний

нүд надад зэрлэг араатан гэхэд дэндүү ухаалаг санагдсан юм. Түүнийг над руу харж

байх зуур би нэг талаараа баярлаж дахин Жэйкобын талаар бодлоо.

Би энэ шөнийн араатнуудаар дүүрсэн нугад ганцаараа ирсэн нь сайн хэрэг. Ядаж

Жэйкоб бас над шиг үхэх аюулд орсонгүй. Түүний үхэл надаас шалтгаалахааргүй

байсан нь яамай даа.

Удирдагч аварга чоно дахин нэг архирахад улаан бор чоно буцаад Лорент руу харцаа

чиглүүллээ. Сүрэг чонын зүг гөлрөх Лорентийн нүүрэнд цочирдсон, айсан байдал

илэрхий байсан юм. Эхэндээ би ойлгосонгүй.

Түүнийг эргээд үг дуу ч үгүй моддын дунд орж алга болоход би үнэхээр гайхав. Тэр

зугтаачихлаа. Хэдхэн секундын дараа гэхэд чононууд архирч, их дуу чимээ гарган

өвсөн дээгүүр араас нь хурдтайгаар хөөхөд би өөрийн эрхгүй чихээ гараараа тагласан

юм.

Тэднийг алга болоод удалгүй ойн гүнд дуу чимээ нь бүдэгрэн алга боллоо. Ийнхүү би

эргээд ганцаараа үлдэв. Өвдөг минь сулран нугарахад би гараараа газар тулж, хоолойд

минь мэгших дуу гарч байлаа. Би эндээс яг одоо, хурдан явах хэрэгтэй гэдгээ мэдэж

байв.

Тэр чононууд над руу буцаж дайрахаасаа өмнө Лорентийг хэр удаан хөөх бол? Эсвэл

Лорент буцаад ирвэл яах вэ? Тэр ер нь буцаж ирэх болов уу? Эхэндээ миний гар хөл

чичирч байсан тул хөдөлж ч чадахгүй, яаж хөл дээрээ босохоо ч мэдэхгүй байв.

Гайхаж, айсан байсан болохоор ухаан санаа минь амиа аврах талаар бодохгүй байлаа.

Би сая яг юу харсанаа ойлгосонгүй. Дөнгөж өсөж буй тэдэн шиг чононуудаас цус

сорогч зугтаана гэж байхгүй дээ. Түүний чулуу шиг арьс тэдний шүдэнд яав л гэж.

Гэсэн ч Лорент үнэхээр тэднээс зайлсхийж байгаа болотой харагдсан юм. Тэдний

аварга том хэмжээ нь тэдэнд юунаас ч айхгүй чанарыг бий болгосон байлаа ч түүнийг

хөөх ямар ч учир алга байв. Түүний мөсөн хатуу арьс чононуудад хоол шиг үнэртсэн

байх уу?

Яагаад тэд Лорентийг хөөхийн тулд над шиг халуун цустай, хүчгүй хүний хажуугаар

зүгээр өнгөрнө гэж? Би юу ч ойлгож чадсангүй. Хүйтэн сэвшээ салхи нугад гарахдаа

өвснүүдийг, дундуур нь юм явж өнгөрч байгаа юм шиг найгуулав.

Гэмгүй зөөлөн салхи миний эсрэг зүгт салхилсан ч би хөл дээрээ тогтлоо. Цочролд

орсон би юу ч бодолгүй буцаад модод руу гүйсэн юм. Дараачийн хэдэн цаг зовлонтой

өнгөрөв. Би энд ирсэн хугацаанаасаа даруй 3 дахин их хугацааг зугтаах гэж

зарцууллаа.

Анхандаа би хаашаа явж байгаагаа ч анхаарсангүй, би зөвхөн зугтаахдаа л снаагаа

төвлөрүүлж байв. Нэг мэдэхэд би луужингаа авч ирсэнээ санаж чадахаар хэвийн

байдалдаа орохдоо танил бус, айдас хүйдэс төрүүлэм ойд явж байсан юм.

Миний гар дэндүү их чичрсэнээс болоод би зүг чигээ олохын тулд луужингаа шавартай

газар тавьж харах хэрэгтэй боллоо. Хэдэн минут болоод л зогсож, луужингаа доош

тавьж зуун урагш явж байгаа эсэхээ шалгаж байсан юм.

Тэгтэл айж, шал пал хийн гүйх миний хөлийн чимээнд ч үл дарагдах, навчны цаагуур

нуугдсан ямар нэг зүйлийн исгэрээн сонсогдов. Шаазгайны дуунаар би хойшоо үсрэн,

залуухан гацуурны зузаан бут руу орж, гараа урж, үсээ орооцолдуулчихлаа.

Гэнэт би модны мөчир дээгүүр гүйх хэрэмнээс болж өөрийнхөө чихийг ч өвтгөм

чангаар орилж орхив. Эцэст нь нэг юм ойн цоорхой харагдлаа. Хүнгүй шахам зам дээр,

би өөрийнхөө машиныг орхисон газраас 3 миль орчин зайтай газар гарч ирсэн юм.

Хичнээн ядарсан ч гэлээ, би замаар машин руугаа гүйж очив. Тэгээд бүхээгэндээ ороод

би дахиад мэгшин уйлж эхэллээ. Би ширүүнээр хаалгаа цоожлоод халааснаасаа

түлхүүрээ ухаж гаргаж ирэв. Хөдөлгүүрийн дуу надад тав тухтай, энгийн санагдаж, гол

замаар давхиж болох дээд хурдаар яваж байх үед минь нулимсаа барихад тусалсан юм.

Гэртээ хүрч очихдоо би арай тайвширсан байсан ч хэвийн бус хэвээр байлаа. Зам дээр

Чарлигийн эргүүлийн машин зогсож байсан нь хичнээн орой болчихсоныг илтгэв.

Гадаа аль хэдийн бүрэнхий болжээ.

Намайг үүдний хаалгаа саваад яаруу сандруу хаалгаа цоожлоход Чарли “Бэлла?” гэж

дуудлаа.

“Тийм ээ, би байна.” Миний хоолой тогтворгүй сонсогдож байв.

“Чи хаана байж байгаад ирэв?” гэж тэр уурласан байртай гал зуухны өрөөний хаалганы

цаанаас гарч ирэхдээ чангаар хэлэв.

Би эргэлзлээ. Тэр бараг Жэссикагийн гэрийнхэн буюу Стэнлигийнхэн рүү залгачихсан

байх. Би үнэнээ хэлсэн нь дээр байв.

“Явган аялсан юм аа.” Гэж би өчлөө.

Тэр нүдээ чангалаад, “Жэссикагийнх руу явах юу болсон?” гэв.

“Би өнөөдөр тоо бодмооргүй санагдаад.”

Чарли гараа цээжиндээ эвхэв. “Би чамд ойгоос хол бай гэж хэлсэн шиг санагдах юм.”

“Тийм ээ, би мэдэж байна. Битгий санаа зов. Би дахиж ингэхгүй.” Гэж би чичрэх шахам

хэлэв.

Чарли над руу тэгэхэд л нэг юм сайн харах шиг санагдав. Харин би өөрийгөө ойн

шавартай газар дэрэ нэг хэсэг сууснаа саналаа. Би заваан харагдаж байгаа байх.

“Юу болоо вэ?” гэж Чарли шаардангүй асуув. Болсон явдлын нэг хэсгийг ч болов

хэлсэн нь сайн сонголт болох байх гэж би шийдсэн юм. Би сайхан ан амьтан,

ургамалтай жирийн нэг өдрийг өнгөрүүлсэн дүр үзүүлж чадахааргүй салаганаж байлаа.

“Би баавгай харсан.” гэж би тайвнаар хэлэхийг оролдсон ч чангаар, бас чичирч хэлэв.

“Гэхдээ яг ч баавгай байгаагүй л дээ, нэг төрлийн чоно байх шиг байсан. Бас тэд нар

5уулаа байна лээ. Том хар, саарал, улаан хүрэн...” Чарлигийн нүд цочирдсондоо томоор

эргэлдэв. Тэр над руу хурдан алхаж ирээд, миний мөрийг атгалаа.

“Чи зүгээр үү?”

Би хүчгүйгээр толгой дохив.

“Надад юу болсоныг хэл дээ.”

“Тэд над руу анхаарлаа хандуулаагүй ээ. Гэхдээ тэднийг явсаны дараа би наашаа гүйж

яваад олон удаа бүдэрч унасан юм.”

Тэр мөрийг минь тавиад намайг тэврэв. Нэг хэсэгтээ тэр юу ч хэлсэнгүй.

“Чононууд.” Гэж тэр бувтнав.

“Юу?”

“Ойн цагдаа нар тэр мөрнүүд баавгайнх биш байсан гэсэн, гэвч чоно тийм том болно

гэж байхгүй...”

“Тэд нар аварга том юм байна лээ.”

“Чи хэдийг харсан гэнэ ээ?”

“Тавыг.”

Чарли түгшүүртэйгээр хөмсгөө зангидан толгойгоо сэгсрэв. Тэгээд эцэст нь ямар ч

маргахын аргагүй байдлаар “Дахиж ямар ч явган зугаалга байхгүй шүү.” гэхэд

“Асуудалгүй ээ.” гэж би шууд л амлалаа.

Чарли хэсэг рүүгээ залган, миний юу харсаныг мэдээлэв. Гэхдээ би яг хаана чоно

харсанаа үнэнээр нь хэлээгүй юм. Зүгээр л хойд рүү явах зам дээр байсан гэж хэлсэн.

Би аавыг, намайг түүний үгэнд оролгүй ямар хол явсаныг бүү мэдээсэй гэсэндээ, мөн

түүнээс илүүтэйгээр Лорент намайг хайж байгаа зам дээр өөр хэн нэгнийг чоно хайж

битгий яваасай гэсэндээ хэлээгүй. Ингээд бодтол бие өвдөх шиг боллоо.

“Чи өлсөж байна уу?” гэж тэр утсаа тавиад надад хэлэв. Хэдийгээр би өлсөж байх

ёстой ч толгойгоо сэгсэрлээ. Би өдөржингөө юу ч идээгүй шүү дээ.

“Зүгээр л ядарч байна.” гэж хэлээд шат руу эргэлээ. Гэнэт дахиад сэжиглэнгүй дуугаар

Чарли намайг

“Хөөе,” гэж дуудаад,

“Чи Жэйкобыг бүтэн өдрөөр явсан гэж хэлээгүй билүү?” хэмээн асуув.

“Билли л тэгж хэлсэн шүү дээ.” гэж би түүний асуултанд гайхан хариуллаа. Тэр миний

байдлыг нэг минут хэртэй ажаад өөрийн харсан зүйлдээ сэтгэл ханамжтай байгаа

бололтой,

“Аан.” гэв.

“Яасан?” гэж би асуулаа. Энэ нь намайг түүнд Жэссикагийнд хичээл хийнэ гэдгээс өөр

зүйл дээр бас худлаа хэлчихсэн юм биш үү гэж тэр битүү үг цухуйлгаж байх шиг

санагдав.

“Харин би Харриг машинаараа авах гээд очтол дэлгүүрийн урд Жэйкобыг

найзуудтайгаа байж байхыг нь харсан юм л даа. Би сайн уу гэж дохисон ч, түүнийг

намайг харсан эсэхийг нь мэдэхгүй юм.

Би түүнийг найзуудтайгаа маргаж байж магадгүй гэж бодсон шүү. Тэр нэг л тийм

хачин харагдсан ... ямар нэг юманд гонсгор байгаа ч юм уу. Бас нэг өөр зүйл нь..

Түүний тэр хурдан том болж байгааг ээ! Намайг түүнийг харах болгонд том болчихсон

байх юм.”

“Билли хэлэхдээ Жэйкоб хэдэн найзуудтайгаа Порт-Анжелест кино үзэхээр явна гэсэн.

Тэд, тэдэнтэй хамт явах нэгнийгээ хүлээж байсан байх аа даа.”

“Өө.” Чарли толгой дохиод гал зуух руу чиглэн явав. Би үүдний өрөөнд зогсонгоо

Жэйкоб найзуудтайгаа маргасан тухай бодлоо.

Би түүнийг Сэм Эмбри 2ыг нүүрэлдүүлж байгаа болов уу, тэгээд л өнөөдөр надтай

уулзахаас цааргалсан байх гэж бодов.

Хэрэв тэр Эмбригийн асуудлыг шийдсэн бол би баяртай байхсан. Би өрөө рүүгээ

орохоос өмнө цоожоо шалгахаар түр зогсов. Энэ нь тэнэг зүйл байсан юм.

Миний өдөр харсан араатнуудад ямар ч цоож нөлөө үзүүлэхгүй нь мэдээж. Чоно хаалга

онгойлгож чадахгүй болохоор бариул тэдэнд саад болно гэж бодов. Харин Лорент энд

ирсэн бол ч...эсвэл Викториа.

Би орондоо хэвтэж байхдаа унтах гэж байгаа хүн гэхэд дэндүү ихээр чичирч байсан

юм. Би биеэ хавчин хөнжил доороо орж бөмбөг хэлбэртэй болоод, аймшигт үнэн бодит

байдлуудаа эргэцүүлэв.

Миний хийж чадах зүйл юу ч алга. Энэ бүгдээс урьдчилан сэргийлье гэсэн ч авах арга

хэмжээ байхгүй. Надад нуугдах газар ч алга. Бас надад тусалж чадах хэн ч байхгүй.

Гэдэс эвгүй болох шиг болоход би нөхцөл байдал үүнээс ч дор байгааг ухаарлаа.

Яагаад гэвэл энэ бүх зүйл Чарлид ч бас хамаатай. Надаас нэг өрөөний цаанаа унтаж

буй аав минь, би гэдэг онилогдож буй гол байны хажуу дахь өчүүхэн зай байсан юм.

Намайг байсан байгаагүй миний үнэрээр тэд гэрт ирнэ. Чичирсэнээс болоод шүд минь

таг таг дуугарав.

Өөрийгөө тайвшруулахын тулд байж боломгүй зүйлсийг санаанаасаа ургуулан бодлоо.

Би том чононууд, жирийн хүнийг барьдаг шигээ дийлдэшгүй хүчтэй, мөнх настай

Лорентийг хөнөөж байна гэж төсөөлөв.

Иим дүр зураг хичнээн тэнэг байсан ч, үүнээс би тав тухыг мэдэрсэн юм. Хэрэв

чононууд түүнийг барьчихвал тэр эргэж очиж, Викториад намайг ганцаараа байгааг

хэлэхгүй.

Тэгээд Лорент эргэж ирэхгүй бол тэрээр, Калленийхан намайг одоог хүртэл

хамгаалсаар байна гэж бодох болно. Гэхдээ чононууд тийм тулаанд ялсан бол шүү дээ.

Миний сайхан сэтгэлт цус сорогч нар хэзээ ч эргэж ирэхээргүй байсан ба бусад нь ч

гэсэн алга болж болно гэдгийг бодоход тайвширмаар байв.

Би нүдээ чанга гэгч нь аниад нөгөө л хар дарсан зүүдээ эхлэхийг хүлээж байсан юм.

Энэ ч одоо намайг нүдээ анихад над руу инээж буй цав цагаан, үзэсгэлэнтэй царайг

харахаас дээр санагдлаа.

Тэгээд надад цангасандаа болоод нүднийх нь өнгө хар болсон ч гэсэн сэтгэл

хөдлөлөөсөө болж гялалзаж, баярласандаа шүд нь гялалзаж байгаа нь төсөөлөгдөв.

Түүний үс гал шиг гайхамшигтай өнгөтэй харагдаж, түүний зэрлэгдүү царай руу хамаа

замбараагүй орж байсан юм. Лорентийн хэлсэн үгс толгойнд орж ирэв. Хэрвээ тэр

чамд юу бэлдсэнийг чи мэдвэл ч... Би хашгирчихгүйн тулд гараараа амаа таглалаа.

11. НУУЦ БҮЛЭГ

Би өглөө нүдээ нээгээд харахдаа бас нэгэн шөнийг даван туулж чадсандаа гайхсан юм.

Гайхшрал арилан одох үед миний зүрх галзуурсан юм шиг цохилж алга хөлөрчээ. Би

тайван амьсгалж чадахгүй байв. Би орноосоо босч, Чарли миний хашгирч сэрэх

шөнийг даван туулсан эсэхийг нягтлах хүртлээ олигтой амьсгалж чадсангүй.

Би түүнийг санаа зовж байгаа гэдгийг сайн мэдэж байсан юм. Тэр миний царай ямар ч

шалтгаангүй хувхай цайж, бас хашгирч сэрээд байгааг хараад санаа зовох нь аргагүй.

Түүний асуултуудаас үзвэл тэр Жейкобийн огт үзэгдэхгүй байгаад дургүйлхээд байх

шиг.

Хэдийн долоо хоног өнгөрсөн ч гэсэн Жейкоб над руу утасдахгүй байсан учир миний

толгойд айдас төрлөө. Би хэвийн амьдралдаа орж чадахгүй байлаа. Гэвч хэвийн

амьдралдаа орох цаг мөчид би түүнийг харахгүй байгаадаа сэтгэлээр унаж байсан юм.

Би түүнийг их санаж байв.

эгж айснаасаа хойш ганцаараа байна гэдэг үнэхээр тавгүй зүйл байсан юм. Одоо би

юунаас ч илүү түүний санаа амар хөгжөөнтэй инээдийг сонсохыг мөрөөсч байлаа.

Надад түүний аюулгүй гаражад миний хүйтэн хурууг барьж байсан дулаахан гар

хэрэгтэй байв.

Даваа гаригт би түүнийг утасдана гэдэгт 50 хувийн найдлагатай байлаа. Хэрвээ тэр

Эмбритэй учраа ололцсон бол байдлаа надад хэлэх болов уу. Би түүнийг надтай хамт

байхгүйг хүссэндээ биш, найздаа туслах хэрэгтэй учраас аргагүйн эрхэнд ирж чадахгүй

байгаа гэж итгэхийг хүсч байсан юм.

Би түүн рүү хоёр дахь өдөр залгахад надад хэн ч хариулсангүй. Утасны шугам нь ахиад

ажиллахаа больчихсон юм болов уу. Эсвэл Билли орж ирэх дугаарыг хардаг үйлчилгээ

авсан байх.

Гурав дахь өдөр би оройн арван нэг хүртэл Жейкобийн дулаахан хоолойг сонсох гэж

хагас цаг тутам тэднийх рүү залгасан юм,.

Дөрөв дэх өдөр би жолооны ард суугаад гэрээсээ гарлаа. Би хаалгаа цоожлон түлхүүрээ

авлаа. Тэгээд Ла Пуш руу явах эсэхээ шийдэж ядан байсан юм.

Би Лорант, Виктория дээр буцаж очсон гэж бодож байна. Хэрвээ би Ла Пуш руу явах

юм бол тэднийг нэгтэй нь тааралдах магадлал өндөр. Хэрвээ тэд намайг Жейктэй

байхад тааралдах юм бол. Энэ нь миний сэтгэлийг хүчтэйгээр өвтгөхөд би Жейкоб

надаас зугтсан хэвээр байх нь дээр юм гэж бодлоо. Түүний л сайн сайхны төлөө шүү

дээ.

Харамсалтай нь би Чарлиг хамгаалах арга бодож олж чадсангүй. Шөнийн цагаар тэд

намайг хайн ангуучлах нь тохиромжтой. Би яаж шөнийн цагаар Чарлиг гэрээс гаргах

вэ? Хэрвээ би түүнд үнэнийг хэлэх юм бол тэр намайг галзуугийн эмнэлэгт хэвтүүлэх

байлгүй. Хэрвээ энэ нь түүний амийг авардаг юм бол би үүнд баяртай байхсан. Гэхдээ

Виктория юуны урьд намайг хайж түүний байшинд л ирнэ. Хэрвээ тэр намайг хайж

ирээд, олчихвол тэгээд л болоо. Тэр намайг алчихаад Чарлиг тайван орхих байх.

Би зугтаж зүрхлэхгүй байв. Хэдийгээр би хүссэн ч зугтах газаргүй байлаа. Рене рүү юу

явах гэж үү. Би түүний нарлаг аюулгүй ертөнцөд үхлийн сүүдэр тусахыг чичирэн

төсөөллөө. Би түүнийг хэзээ ч аюултай байдалд оруулж чадахгүй.

Миний санаа зовнилоос болж гэдсэнд нүх үүсгэх шиг санагдлаа. Удалгүй шархалж

эхлэх нь.

Орой Чарли надад тус болж Харри руу дахиж залган, Блэкийнхан хотоос гадуур байгаа

эсэхийг асуулаа. Билли өчигдөр зөвлөлийн хуралд дээр ирсэн ч, явах талаар юм

хэлээгүй гэх юм. Чарли намайг тайвшруулан өөрийгөө зовоох хэрэггүй Жейкоб заавал

утасдана гэж хэллээ.

Тав дахь өдөр хоолны дараа би гэр лүүгээ явах замд надад нэг санаа төрлөө.

Би сурснаараа жолоо барих үед хөдөлгүүрийн танил чимээ намайг бүүвэйлэн санаа

зовнилыг даран тайвшрууллаа. Тэр үед л миний тархинд удаан хугацаанд болсон үйл

явдлын тайлбар орж ирсэн юм.

Би өмнө нь энэ тухай бодоогүй хичнээн тэнэг болохоо гайхлаа. За яахав. Миний оюун

ухаанд цус сорогчид, аварга том чоно, цээжинд өвдөх шарх гээд янз бүрийн зүйлс

дүүрэн байсан болохоор эцэст нь ийм санаа орж ирж.

Жейкоб надаас зугтаад байна. Чарли түүнийг сүүлийн удаа сонин байдалтай байхад нь

харсан гэсэн... дараа нь Билли ойлгомжгүй тодорхойгүй хариултууд өгч эхэлсэн...

Би Жейкобт юу болоод байгааг мэдэх шиг боллоо.

Энэ бол Сэм Улей байсан юм. Тэр ч байтугай миний шөнийн зүүдүүд ч надад хэлж өгч

байсан байна. Сэм Жейкобт хүрчихэж. Миний найзад бусад хүүхдүүдэд тохиолдсоны

адил зүйл болж. Сэм түүнийг өөрийн бүлэгтээ авчихсан бололтой.

Би машинаа гэрийнхээ ойролцоо зогсоогоод бодлогоширч эхлэв. Одоо юу хийдэг хэрэг

вэ. Би ямар аюул байж болох талаар бодолцож үзэв.

Хэрвээ би Жейкобтой уулзахаар явах юм бол Лоран юмуу Викториятай тааралдах

аюултай.

Хэрвээ явахгүй юм бол Сэм түүнийг аймшигтай бүлэгтээ элсүүлэх болно. Хэтэрхий

хожимдсон байж болох ч одоо л эхлэх хэрэгтэй.

Өдрийн цагаар цус сорогчид нэг их гарахгүй байлгүй дээ. Тэд над руу шөнө л ирэх

байх. Жэйкобыг Сэмд алдах магадлалаас цус сорогчид миний араас Ла Пуш руу

мөрдөх магадлал тун бага байлаа.

Хамгийн том аюул гэвэл ойн зам байв. Би юу болохийг сайн мэдэж байсан юм. Энэ бол

түргэн аврах ажиллагаа. Би Жейкобтой ярилцан шаардлага гарвал түүнийг хулгайлан

авчирхаар шийдэв. Би саяхан зурагтаар улсын тархи угаах програм үзсэн. Тэд нэг тийм

төрлийн л баг байх.

Би эхлээд Чарли руу ярихаар шийдэв. Магадгүй цагдаагийхан Ла Пушд болж байгаа

зүйлд оролцсон нь дээр байх. Би яаран гэр лүүгээ гүйлээ.

Чарли харилцуураа өөрөө авав.

- Дарга Свон байна.

- Аав аа, Белла байна.

- Юу болоо вэ?

Одоо түүний аймшигт төсөөлөлтэй маргах хэрэггүй мөч байлаа. Миний хоолой

чичирлээ.

- Би Жейкобийн талаар санаа зовоод.

- Яагаад? Тэр гайхан асуулаа.

- Би бодохдоо.... би бодохдоо тэнд сонин зүйлс болж байна гэх гээд. Жейкоб надад

хэлэхдээ насанд хүрсэн хөвгүүдэд хачирхалтай явдал тохиолдож байна гэсэн. Тэдэнд

ямар нэг таагүй юм болоод би айгаад байна.

- Юу болсон гэж? тэр албархуу цагдаагийн хоолойгоор хэлэв.

- Эхлээд тэр айгаад байсан дараа нь надаас зугтаад харин одоо... би түүнийг Сэмийн

бүлэгт элссэн болов уу гэж айж байна. Сэм Улейгийн дээрэмчдийн бүлэгт.

- Сэм Улей? Чарли ахиад гайхан асуулаа.

- Тиймээ.

- Чарлигийн хоолой зөөлрөв. Би чамайг алдаж байна гэж бодож байна, Беллс. Сэм Улей

бол сайн залуу. Тэр одоо аль хэдийн насанд хүрсэн. Сайн хүү байгаа юм. Чи түүний

тухай Билли ярьж байхыг дуулсан биз дээ. Тэр бол залуус дундаасаа жинхэнэ

гайхамшиг нь. Тэр ганцаараа хэн... Чарли чимээгүй болоход би түүнийг миний ойд

төөрсөн шөнийг санасан болов уу гэж бодлоо. Би яриаг түргэн үргэлжлүүлэв.

- Аав аа, энэ тухай бишээ. Жейкоб түүнээс айж байсан.

- Чи энэ тухай Биллитэй ярьсан уу? тэр ахиад л намайг тайвшруулахыг хичээв.

- Билли огт санаа зовохгүй байсан.

- Сайн байна, Белла. Тэгэхээр би бүх юм хэвийн байгаа гэдэгт итгэлтэй боллоо.

Жейкоб бол ердөө л хүүхэд. Тэр одоо хаа нэгтээ хийх ажилгүй ажилгүй хэсч байгаа

биз. Тэр чамд чөлөөт цагаа зарцуулах боломжгүй байх.

- Энэ миний тухай бишээ гэж би шаардангуй хэллээ.

- Үүнд чамайг санаа зовох хэрэггүй гэж бодож байна шүү. Билли л Жейкобийн төлөө

анхаарал тавина биз.

- Чарли, миний хоолой чичирлээ.

- Беллс, надад хийх ажил хоолойгоор татсан их байна. Хоёр жуулчин нуурын

хажуугийн зам дээрээс алга болсон байна. Түүний хоолойд түгшүүр мэдрэгдэв. Энэ

асуудал чонотой холбоотой байж магадгүй.

Энэ мэдээ намайг цочирдууллаа. Ямар ч чоныг Лорантай харьцуулах аргагүй...

- Энэ үнэхээр чононууд гэдэгт та итгэлтэй байна уу?

- Тийм гэж айж байна, хонгор минь. Тэнд... тэр үгээ завсарлав. Тэнд мөрнүүд... бас цус

байсан.

- Өх, одоо надад ямар ч баталгаа хэрэггүй боллоо. Лоран чононуудаас зугтчихаж.

Гэхдээ яагаад? Би түүнийг ойн цоорхойд харсан шүү дээ. Тэр өдөр болсон явдал надад

нууцлаг ойлгомжгүй хэвээр байсан юм.

- Сонсооч, би явах хэрэгтэй байна. Жейкийн төлөө санаа зовох хэрэггүй, Белла. Түүнд

ямар ч аймаар зүйл болоогүй гэдэгт би итгэлтэй байна.

- За, би урам хугаран хэллээ. Түүний үг надад илүү чухал ажлыг минь сануулсан юм.

- Баяртай, би харилцуураа тавилаа.

Би хэсэг зуур утасны аппаратыг ширтэв. Чөтгөр гэж эцэст нь шийдвэр гаргалаа.

Билли хоёр дуудлагын дараа харилцуурыг авлаа.

- Байна уу?

- Сайн уу, Билли. Би аль болох нөхөрсөг өнгөөр ярихыг хичээв. Би Жейкобтой ярьж

болох уу?

- Тэр гэртээ алга байна.

- Энэ чинь шинэ зүйл байна. Тэр хаана байгааг та мэдэх үү?

- Тэр найзуудтайгаа явсан, Билли болгоомжтой хэллээ.

- Үнэн үү? Би тэднийг таних болов уу? Жишээ нь Куил биш биз дээ?

- Үгүй ээ гэж Билли удаан хэллээ. Тэр өнөөдөр Куилтэй уулзахгүй байх.

Би тааварлаж байгаа ч гэлээ Сэмийн нэрийг дурьдах хэрэггүй байсан юм.

- Эмбри юу?

- Билли баярлах шиг болов. Тиймээ, тэр Эмбритэй байгаа.

Энэ л надад хангалттай байлаа. Эмбри тэдний нэг байсан юм.

- Ойлголоо хэрвээ тэр эргэж ирвэл над руу утасд гэж хэлж өгөөч?

- Мэдээж тэгэлгүй яахав. Ямар ч асуудалгүй, би харилцуур тавих чимээ сонслоо.

- Удахгүй уулзая, Билли гэж би чимээгүй харилцуурт хэлээ.

Би Ла Пуш руу явахаар шийдэв. Хэрвээ хэрэг болоход хүрвэл би түүний гэрийн гадаа

шөнөжингөө суух болно. Сургуулиар нь ч орж болох юм. Хөвгүүд хэзээ нэг цагт гэртээ

заавал харих нь мэдээж. Хэрвээ тэр буцаж ирвэл заавал надтай ярилцах болно.

Замд бодлогоширон явах зуур хэтэрхий түргэн ойртоод байгаа юм шиг санагдаж айдас

төрөв. Мод сийрэгшиж эхлээд удахгүй эхний байшин харагдах байх даа.

Би гэнэтхэн замын зүүн талд явж байгаа бейсболийн малгайтай өндөр залууг харлаа.

Би амьсгаа аваад над руу эргэж харахад нь Жейкоб байна гэж найдав. Тэр бага зэрэг

махлаг биетэй бөгөөд малгайн дороос нь богинохон үс цухуйж байлаа. Би түүний

нурууг хараад Куилийг танилаа. Би түүнийг сүүлийн удаа харснаас хойш тэр их том

болжээ. Квилетийн хөвгүүдэд юу болоод байна аа. Тэд туршилтын өсөлтийн

гормонтой юмуу.

Би түүний дэргэд зогслоо. Намайг хажуугаар нь өнгөрөх үед тэр харцаа дээш өргөв.

Куилийн царайд гайхсанаас илүү айсан өнгө тодров. Түүний царай барайж дух нь

түгшин үрчийлээ.

- Өө, Сайн уу Белла гэж тэр сулхан мэндлэв.

- Сайн уу, Куил... чи зүгээр үү?

- Тэр уруу царайлан над руу харлаа. Зүгээр ээ.

- Би чамайг хаа нэг тийш хүргэж өгөх үү?

- Тэгээч, тэр бувтнав. Тэр миний машиныг тойрон ирээд нөгөө талын хаалгаар суув.

- Хаачих вэ?

- Манай гэр хойд зүгт дэлгүүрийн хажууд байдаг.

- Чи өнөөдөр Жейкобийг харав уу? Би түүнийг дуугүй болуут асуув.

Би хүчлэн Куил руу хараад хариулт хүлээв. Тэр цонх руу хараад хэлэв.

- Холгүй байсан.

- Холгүй гэнээ? би давтлаа.

- Намайг тэднийг гүйцэх үеэр тэр Эмбритэй байсан. Түүний хоолой аяархан байсан

учир хөдөлгүүрийн чимээнд бараг сонсогдохгүй байлаа. Би түүн рүү ойртон бөхийв.

- Би тэднийг намайг анзаарсан гэж мэдсэн л дээ. Гэхдээ тэд мод руу ороод алга

болчихсон. Зөвхөн тэд байгаагүй байх. Сэм бүлэгтэйгээ хамт байсан биз.

- Би ой руу орж тэднийг араас нь дуудсан. Тэгээд чамайг олохоос өмнө замдаа эргэж

орсон юм.

- Тэгэхээр Сэм түүнтэй хамт яваа хэрэг үү. Би шүдээ зуулаа.

- Куил над руу харав. Чи энэ тухай мэддэг юмуу?

- Би толгойгоо сэгсрэв. Жейкоб надад... өмнө нь энэ тухай ярьж байсан.

- Энэ тухай гэнээ, тэр давтаад санаа алдлаа.

- Жейкобт одоо бусдын адил муу зүйл тохиолдсон уу?

- Тэр Сэмээс нэг ч алхам холдохоо байсан. Куил онгорхой цонх руу эргэн харав.

- Тэгээд л тэр бүгдээс зугтаад байгаа юмуу? Сэтгэлээр унаж уу.

- Бусдын адил удаагүй. Магадгүй нэг өдрийн өмнө байх. Сэм түүнийг хурдан авчихсан.

- Чиний бодлоор энэ нь юу юм бол? Хар тамхи юмуу эсвэл өөр юм?

- Би Жейкоб Эмбри хоёрыг тиймэрхүү юм хэрэглэж байхыг хараагүй... би хаанаас

мэдэх вэ?

- Өөр юу байж болох вэ? Яагаад ахмадууд санаа зовохгүй байгаа юм бэ? Тэр толгойгоо

сэгсэрхэд нүд нь айдас хурав.

- Жейкоб энэ бүлэгтэй нийлэхийг хүсээгүй. Тэр яагаад өөрчлөгдсөнийг мэдэхгүй юм.

Тэгээд над руу айдас дүүрэн харцаар харлаа. Би дараагийх нь байхыг хүсэхгүй байна.

Надад түүний айдас илт байсан юм. Би энэ бүлгийн тухай хоёр дахь удаагаа сонсож

байна. Миний нуруугаар шоргоолж гүйх шиг болов.

- Чиний эцэг эх чинь тусалж болох юм?

- Тэр үрчийлээ. Тиймээ. Миний өвөө Жейкобийн өвөөтэй нөхөрлөж байсан юм. Тэр

үргэлж л Сэм Улей хамгийн сайн нь гэж ярьдаг байсан.

Бид хэсэг зуур бие бие рүүгээ ширтлээ. Нэг мэдэхэд аль хэдийн Ла Пушд ирчихсэн

байлаа. Урд тосгоны цорын ганц дэлгүүр харагдана.

- Би энд бууя, Куил хэллээ. Энэ манай гэр. Тэр дэлгүүрийн ард талын жижигхэн

байшин руу заалаа. Намайг замын хажуу руу зогсоход тэр буув.

- Би Жейкобтой уулзахаар түүнийг хүлээх гэж байгаа, би түүнд хашгирлаа.

- Амжилт хүсье, тэр хаалга хаагаад зам руу гарлаа. Тэгээд ахин толгойгоо унжуулаад

явав.

Куилийн царай намайг тайвшруулсангүйд би Блэкийн гэр лүү эргэлээ. Тэр дараагийх

нь гэдэгтээ айж байна. Энд одоо юу болоод байна аа.

Би Жейкобийн гэрийн гадаа зогсон мотороо унтрааж цонх онгойлголоо. Өнөөдөр

салхигүй дулаахан өдөр байлаа. Би хөлөө жийн суугаад хүлээж эхлэв.

Нүдний үзүүрт ямар нэг юм зэрвэсхийн хөдлөхөд Билли миний зүг цонхоор харж байв.

Би түүн рүү гараа даллан инээмсэглэсэн ч суусан хэвээр үлдэв.

Тэр нүдээ анивчаад хөшгөө хаалаа.

Би хэдий болтол ч хүлээхэд бэлэн байсан учир ямар нэгэн юм хийхээр шийдэв.

Үүргэвчээ ухан үзэг ноорог цаас гаргалаа. Тэгээд цаасан дээр дүрс зурж эхлэв.

Би дөнгөж нэг эгнээ алмаз зураад байтал хэн нэгэн хаалга чанга цохив.

Би огт санаандгүй байсандаа цочин Биллиг харахаар харцаа өргөлөө.

- Чи энд юу хийж байгаа юм бэ, Белла? Жейкоб асуув.

Би түүн рүү ширтлээ.

Түүнийг сүүлийн удаа харснаас хойш ердөө долоо хоног өнгөрсөн хэдий ч тэр их

өөрчлөгджээ. Түүний урт сайхан үс нь алга болж богинохон тайрчээ. Толгой нь хар

бэхээр юмуу сатинаар будсан юм шиг санагдана. Царайд нь хүчирхэг өнгө тодорч тэр

харваас... ахмад харагдаж байлаа. Хүзүү мөр нь ч гэсэн бас өөрчлөгдөн том болсон

байв. Тэр аварга том гараараа миний цонхноос барихад түүний хүрэл өнгийн гар дээрх

судас шөрмөс нь гүрэлзэв. Бусад зүйлс нь урьдын адил байсан юм.

Түүний царай ойлгохын аргагүй байлаа. Нээлттэй нөхөрсөг инээмсэглэл үстэй нь хамт

арилан одож дулаахан хар нүд нь айдас төрүүлэм харагдана. Тэр одоо хар талд орсон

бололтой. Миний нар бөхлөө.

- Жейкоб? би шивнэлээ.

Тэр над руу бөхийн ууртай харцаар ажиглав.

Зөвхөн бид байгаа биш гэдгийг би ойлголоо. Түүний ард өндөр хар үстэй түүний адил

богинохон тайрсан үстэй дөрвөн залуу зогсч байв. Тэд яг л ах дүүс шиг харагдаж

байсан учир би Эмбриг шууд ялган таньж чадсангүй.

Нэг нь л өөр байсан юм. Хэдэн насаар ах харагдана. Сэм тэдний ард тайван амирлангуй

харцаар харан зогсч байлаа. Миний хоолойд юм тээглэв. Би түүнийг цохихийг хүслээ.

Үгүй ээ би түүнийг цохихоос илүү их юм хүссэн юм. Би одоо юунаас ч илүү энэрэлгүй

догшин болоосой гэж хүсч эхлэв. Хэнийг ч хөнгөхөн айлгачихаар тэр ч байтугай Сэм

Улейг хүртэл.

Би вампир болохыг хүсч байсан юм.

Энэ догшин хүсэл намайг эзэмдэн авахад би амьсгаа авлаа. Би биеэ барихыг хичээхэд

миний цээжний шарх янгинаж эхэллээ.

- Чи юу хүсээ вэ? Жейкоб ширүүн асуулаа. Тэр миний царайны хувирлыг хараад

эгдүүцсэн бололтой.

- Би чамтай ярилцах гэсэн юм, би аяархан хэлэв. Би бодлоо анхааран цуглуулахыг

хичээсэн ч хориотой хүслээ больж чадсангүй.

- За алив, тэр шүдээ зуун шивнэлээ. Тэр намайг ууртайгаар харна. Би түүнийг хэзээ ч

ийм байхыг нь харж байсангүй. Энэ нь надад таатай байсангүй толгой хүчтэй өвдөх

шиг боллоо.

- Хүнгүйгээр, би хариу шивнэлээ.

Тэр эргэж харахад хэнийг харсныг би мэдэж байсан юм. Бүгд Сэмийн зүг харж түүний

хариуг хүлээв.

Сэм толгойгоо дохилоо. Тэр миний мэдэхгүй хэлээр ямар нэгэн юм түргэн хэллээ.

Франц ч биш, испани ч биш бодвол квилетийн хэл байсан байх. Тэгээд эргээд

Жейкобийн гэр лүү орчихлоо. Пол, Жаред, Эмбри нар араас нь дагалдав.

- Сайн байна. Тэднийг явмагц Жейкобийн уур хилэн багасч эхэллээ. Түүний царай

тайван харагдах хэдий ч шаналсан төрхтэй байсан юм.

- Би гүнзгий амьсгал авав. Би юу мэдэхийг хүсч байгааг чи мэдэж байгаа.

Тэр хариулсангүй. Зүгээр л над руу цоргин ширтэв.

Би түүн харахад бид хүйтэн харцаар ширтэлцэв. Миний хоолойд бөөн юм тээглэлээ.

- Жаахан зугаалах уу? би яриаг эхлэхийн тулд асуув.

Тэр ахин юу ч хэлсэнгүй нүүр нь урьдын адил болон хувирав.

Би машинаас гарч мододын зүг хэд алхтал араас ширтэх харцнуудыг мэдрэв. Миний

хөл дор чийгтэй өвс шавар шалчигнах чимээ гарна. Өөр юу ч сонсогдохгүй байсан

учир би түүнийг ирэхгүй нь гэж бодлоо. Би түүний зүг эргэн харахад тэр чимээгүйхэн

ирж байв.

Би модны зах руу ороод Сэм биднийг харахаа больсоныг мэдрэв. Цаашаа явах зуур

ямар нэгэн ухаантай үг бодож олохыг хичээсэн ч юу ч орж ирсэнгүй. Би Жейкобийг

энэ түүхэнд хутгалдсанд... Билли түүнд хэлсэнд... Сэм өөртөө итгэлтэй тайван зогсч

байгаад улам ихээр уур хүрч байсан юм.

Жейкоб гэнэтхэн намайг гүйцээд эргэж харан зогсов.

Би түүний гуалиг чөлөөтэй хөдөлгөөнийг гайхан бишрэв. Тэр үргэлж болхи удаан

хөдөлгөөнтэй байсан. Тэр хэдийдээ ингэж өөрчлөгддөг байна аа.

Гэхдээ тэр надад энэ тухай бодох боломж өгсөнгүй.

- Алив бүхнийг энд дуусгацгаая, тэр сөөнгө хоолойгоор хатуу хэлэв.

Би хүлээв. Тэр миний юу хүсч байгааг мэдэж байгаа.

- Энэ чиний бодож байгаа зүйл биш. Бас миний бодож байсан зүйл ч биш. Би их том

алдсан байна лээ.

- Тэгээд юу байсан юм?

Тэр хэсэг зуур миний царай лүү харан үгээ бодлоо. Түүний харцнаас уур хилэн

арилаагүй л байв.

- Би чамд хэлж болохгүй.

- Би эрүүгээ чангалан шүдээ зуулаа. Бид найзууд байсан гэж бодсон юмсан.

- Байсан гэнээ, тэр цочирдсон байдалтай хэлэв.

- Тэгэхээр одоо чамд найз хэрэггүй болж би гашуунаар хэллээ. Чамд Сэм байна. Энэ

чинь сайн хэрэг чи түүнд их хэрэгтэй.

- Би үүнийг чинь ойлгохгүй байна.

- Одоо тэгэхээр чи гийгүүлэх л үлдэж. Аллилуйя.

- Энэ миний бодож байсан зүйл бишээ. Сэм буруугүй. Тэр надад харин ч тусалж

байгаа. Түүний хоолой зальжин болов. Тэр миний толгой дээгүүр ширтэхэд нүдэнд нь

уур хилэн гялалзаж байлаа.

- Тэр чамд тусалдаг гэнээ, би итгэлгүйхэн давтлаа. Гэвч үнэндээ...

Жейкоб намайг сонсохгүй байгаа бололтой. Тэр хүндээр амьсгаадан биеэ барихыг

хичээж байв. Тэрбээр нударга зангиджээ.

- Жейкоб гуйя, би шивнэлээ. Чи надад юу болоод байгааг хэлэхгүй юм уу? Магадгүй

би чамд тусалж болох юм?

- Одоо надад хэн ч тусалж чадахгүй, тэр дуу алдав.

- Тэр чамайг яачихаа вэ? би огцом хэлэхэд нүдэнд нулимс мэлтэрлээ. Би түүн рүү

ойртон гараа сунгалаа.

- Надад бүү хүр тэр шивнээд миний гарыг түлхэв.

- Сэм чамд зааж өгөө юу. Минй нулимс хацар даган урслаа. Би нулимсаа арчаад гараа

цээжиндээ зөрүүлэв.

- Сэмийг буруутгаж боллоо, тэр бараг автоматаар түргэн хэлэв.

- Тэгээд хэн буруутай юм?

- Чи энэ тухай сонсохыг хүсэхгүй. Тэр гашуунаар инээмсэглэлээ.

- Хүсэхгүй гэнэ ээ, би хашгирлаа. Би яг одоо энэ тухай мэдмээр байна.

- Чи алдаж байна, тэр эргүүлэн хашгирлаа.

- Миний ярихыг битгий заагаад бай. Миний ухаан эрүүл байна. Хэрвээ чиний Сэм

буруугүй юм бол хэн буруутай юм?

- Хэрвээ чи хэн нэгнийг буруутгах хэрэгтэй юм бол яагаад чиний хайртай заваан өмхий

үнэртэй залууг буруутгаж болохгүй гэж.

Би гайхсандаа амаа ангайн түүний аймшигт үгэнд мэгдэн сандарлаа. Миний цээжний

нөгөө талд шарх үүсч эхэлэв. Би ийм үг түүнээс сонссондоо итгэж чадахгүй

байв.Түүний царай шийдэмгий бус биш байсан юм. Зөвхөн уур хилэн л илрэн гарч

байв.

Би амаа ангайн зогссон хэвээр байв.

- Би чамайг энэ тухай сонсохыг хүсэхгүй гэж хэлээ биз дээ.

- Чи хэнийг хэлснийг би ойлгохгүй байна, би бараг шивнэлээ.

- Тэр итгэлгүйхэн нэг хөмсгөө өргөв. Харин би чамайг хэнийг хэлснийг мэдэж байгаа

гэж бодож байна. Чи надад тэднийг надад нэрлэж чадахгүй тийм үү? Би чамайг

өвтгөхийг хүсэхгүй байна.

- Чи хэнийг хэлснийг би ойлгохгүй байна, би ахиад л бувтналаа.

- Калленыхан, тэр удаанаар хэллээ. Тэр үүнийг хэлүүт миний царайг анхааралтай

харав. Би чиний нүдэнд тэдний нэрийг харж байна.

Би биеэ барихын тулд толгойгоо сэгсрэв. Тэр хаанаас мэдсэн юм бол. Энэ нь Сэмийн

бүлэгт ямар хамаатай юм бол. Вампирийг үзэж чаддаггүй байж болох уу. Тэгвэл яагаад

Форкст вампирууд амьдардаг юм бэ. Жейкоб яагаад тэднийг яваад эргэж ирэхээ

больсон үед л Каллены тухай яриад итгэж байгаа юм бол.

Би хэсэг зуур азнасны эцэст арайхийн дуугарав.

- Надад Биллигээс сонссон дэмий зүйлсээ хэлэх хэрэггүй. Би сулхан инээмсэглэхийг

хичээлээ.

- Тэр миний бодсоноос ч илүү ихийг мэдэж байгаа.

- Тоглож боллоо, Жейкоб.

Тэр таагүйхэн над руу харлаа.

- Мухар сүсэг чинь хангалттай. Чи хэнийг буруутгаад байгааг би ойлгохгүй байна...

Калленыхан. Би өөрийнхөө хоолойг сонсоод бараг цочирдлоо. Тэд бараг хагас жилийн

өмнө явсан. Чи яаж тэднийг Сэмийн хийж буй зүйлд буруутгаж чадаж байна аа.

- Сэм юу ч хийгээгүй, Белла. Гэхдээ үргэлж... зарим юмыг залруулахад оройтсон

байдаг юм.

- Ямар юмнууд? Яагаад хожимдсон гэж? Чи юунд тэднийг буруутгаад байгаа юм?

Тэр гэнэтхэн над руу эргэж харахад нүдэнд нь уур хилэн гялалзан дүрсхийв.

- Тэдний амьдралын хэвшил гэж тэр шивнэлээ.

Би гайхширхад миний толгойд Эдвардын анхааруулсан хоолой сонсогдов.

- Белла, чимээгүй. Түүнд боломж битгий олго хэмээн тэр намайг болгоомжлуулав.

Эдвардын хоолой бүх саадыг эвдэлж надад түүнийг эсэргүүцэх хангалттай их хүч

олголоо. Одоо дурсамжууд тийм ч их өвтгөхөө больсон энэ үнэт агшинд би түүнийг

сонссон юм.

Жейкоб миний урд эгдүүцсэн байртай зогсч байлаа.

Би Эдвардын хоолой гэнэтхэн сонсогдсон учрыг ойлгосонгүй. Жейкоб уурласан хэвээр

байсан ч тэр ердөө л Жейкоб шүү дээ. Ямар ч адреналин ямар ч аюул байсангүй.

- Түүнд үзүүлээд өг, Эдвард шаардав.

- Би сандрангүй толгойгоо сэгсэрлээ. Чи инээдтэй харагдаж байна.

- Сайн байна, тэр дахин хүндээр амьсгалж эхэллээ. Би чамтай маргахыг хүсэхгүй

байна. Гэхдээ одоо аюул алга болсон болохоор энэ чухал биш.

- Бас ямар аюул?

Би түүний нүүр лүү хашгирсан ч тэр ухархааргүй байлаа.

- Алив энэ бүхнийг дуусгацгаая. Бид өөр юуны талаар ярих хэрэгтэй гэж.

- Би гайхсандаа амаа ангав. Үгүй, бид ярих хэрэгтэй байна. Чи надад бараг юу ч

хэлсэнгүй.

Тэр миний дэргэдүүр өнгөрөн гэр лүүгээ алхлаа.

- Би өнөөдөр Куилийг харсан, би түүний араас хашгирлаа.

Тэр зогссон хэдий ч эргэж харсангүй.

- Чи өөрийнхөө найз Куилийг санаж байна уу? Тиймээ, тэр их айсан байсан.

- Тэр огцом эргэн харлаа. Түүний царайд шаналангуй өнгө тодрон “Куил” гэж хэллээ.

- Тэр ч гэсэн чиний төлөө санаа зовж байгаа.

Жейкоб цөхрөн над руу харлаа.

- Би дараагийн дайралтаа хийв. Тэр дараагийнх гэдэгтээ айж байна лээ.

Жейкоб модны мөчир шүүрэн авахад түүний хүрэн царай цонхигор ногоон өнгөтэй

болон хувирав.

- Тэр дараагийх нь биш гэж хамар дороо бувтнав. Тэр болохгүй. Бүгд ойлгомжтой юу.

Болох ч ёсгүй байсан юм. Яагаад? Ер нь яагаад? Тэр цөхрөн мод руу цохилоо.

Залуухан мод Жейкобоос ердөө хэдхэн фунтээр л өндөр байсан юм. Түүнийг цохих үед

бөглүү чимээ гаран мөчир хугарахад би их гайхлаа.

Тэр хугарсан мод руу цочирдон харснаа айдаст автлаа.

- Би буцах хэрэгтэй. Тэр намайг цочтол огцом эргэн явлаа.

- Өөрийнхөө Сэмд мэнд хүргээрэй.

- Чи үнэхээр шүүх гээд байгаа юмуу. Тэр хамар дороо юм үглэсээр эргээд явлаа.

- Би түүнийг машины дэргэд гүйцэв. Хүлээгээч гэж түүнийг гэр лүүгээ явахад нь

дуудлаа.

Тэр эргэж харахад ахиад л гар нь чичирч эхлэв.

- Белла, гэртээ харь. Би чамтай орооцолдоод байж чадахгүй.

- Байж боломгүй хүчтэй өвдөлт мэдрэгдлээ. Нүдэнд ахиад л нулимс цийлэгнэв. Чи

намайг хаяж байгаа юмуу? Биднийг холбож байсан романтик зүйлээс юу ч байхгүй

болжээ. Өвдөлт илүү ихэслээ.

- Тэр гэнэтхэн чангаар инээд алдав. Энэ бүхэн чамаас л болсон. Чи л жирийн найзууд

хэвээрээ үлдэе гээ бие дээ.

- Жейкоб... яагаад? Сэм гадны хүнтэй найзлахыг зөвшөөрөхгүй байгаа юмуу? Гуйя

Жейк. Чи надад амалсан. Чи надад хэрэгтэй байна. Миний амьдрал ахин хоосорч

эхэллээ.

- Надад их харамсалтай байна Белла, тэр хүйтнээр хэлэв.

Би Жейкобийг ингэж хэлсэнд итгэсэнгүй. Түүний нүдэнд ямар нэг хэлээгүй үг байх

шиг санагдсан ч би юу гэдгийг нь ойлгосонгүй.

Магадгүй тэр Сэмийг харсан байх. Магадгүй энэ бүхэн Калленийхантай холбоогүй

байх. Тэр зүгээр л найдлагагүй харилцаагаа таслах гэж оролдож байж болох юм. Түүнд

үүнийг хийхэд боломж хэрэгтэй. Би үүнийг хийх болно.

Би өөрийнхөө хоолойгоо хэрхэн шивнэхийг сонслоо.

- Уучлаарай... эрт... хэрвээ би эртхэн чамтай харьцах харьцаагаа өөрчилсөн бол

Жейкоб. Магадгүй би өөрчлөгдөх хэрэгтэй байх л даа. Чи надад бага зэрэг хугацаа л

өгчих. Зөвхөн одоо л намайг битгий хая, Жейк. Би түүнийг тэсч гарч чадахгүй.

Түүний ууртай царай зовж шаналангуй болон өөрчлөгдөв. Тэр чичирсэн гараа над руу

сунгав.

- Үгүй. Тэгж бодох хэрэггүй, Белла. Өөрийгөө буруутгах хэрэггүй энэ чиний буруу

биш. Бүх юм надаас л болсон. Би чамд тангараглаж байна.

- Надаас болсон чамаас биш, би шивнэлээ. Гэхдээ үнэндээ өөр.

- Түүний нүдэнд гуниг илрэв. Би чамаас илүү найзыг олохгүй. Би аль хэдийн урьдын

адил байхаа больсон. Чамд сайн байж чадахгүй.

- Юу? би айдаст автан түүн рүү харлаа. Чи юу хэлчихвээ? Чи надаас хамаагүй илүү,

Жейк. Чи бол сайн залуу. Хэн нэгэн чиний толгой руу цохичихсон юмуу? Энэ чинь бас

худал уу, Жейкоб. Түүнд ийм зүйл хэлэхийг нь битгий зөвшөөр.

Жейкобийн царай ахин баг зүүсэн юм шиг боллоо.

- Хэн ч надад ингэж хэлээгүй. Би өөрөө мэдэж байна.

- Чи миний найз. Жейк, гуйя чамаас. Хэрэггүй!

Тэр надаас холдлоо.

- Уучлаарай, Белла тэр давтлаа. Тэгээд эргэн гэр лүүгээ бараг гүйлээ.

Би байрнаасаа хөдөлж чадсангүй. Би түүний жижигхэн байшин руу харлаа. Тэр

хэтэрхий жижигхэн ч гэлээ дөрвөн хүү хоёр том эр хүнийг багтааж байсан юм. Дотор

ямар ч чимээ сонсогдож хөдөлгөөн мэдрэгдэхгүй байлаа. Тэр хоосон юм шиг л байсан

юм.

Бороо орж эхэллээ. Би түүний гэрээс харцаа салгаж чадсангүй. Жейкоб ирнэ. Тэр

заавал ирэх болно.

Бороо удалгүй хүчтэй салхилж эхлэв. Миний үс нүүр лүү хийсэн ирж нойтон хацар

дээр наалдлаа. Би хүлээсээр байв.

Эцэст нь хаалга онгойход би санаа амран урагш алхлаа.

Билли өөрийнхөө тэргэнцэр дээр гарч иржээ. Би түүнийг хараад гайхсангүй.

- Белла, Чарли утасдсан. Би түүнд чамайг хэдийн гэр лүүгээ явсан гэж хэлсэн. Түүний

нүд харууслаар дүүрэн байв.

Би юу ч хэлсэнгүй. Зүгээр л машиндаа орж суулаа. Би цонхоо онгорхой орхисон учир

суудал бүхэлдээ норжээ. Энэ чухал биш байсан юм. Би хэдийн норсон байв.

Бүх юм тийм ч муу болчихоогүй байна! Бүх юм тийм ч муу болчихоогүй байна! Би

өөрийгөө тайвшруулахыг хичээлээ. Энэ бол гэрлийн төгсгөл биш байсан юм. Тэгээд л

тэр.

Бүх юм тийм ч муу бишээ би зөвшөөрөөд гэхдээ муу болох байх гэж нэмлээ.

Би Жейкобийг миний цээжний шархыг ангаана гэж бодож байсан ч одоо бүр илүү

өвдөж байв. Би алджээ. Тэр зүгээр л нэг нүхийг огтлоод авчихаж. Надад одоо хэтэрхий

олон нүх байлаа. Би швейцар бяслагтай адилхан болчихож.

Чарли намайг довжоон дээрээ хүлээж байв. Намайг гаднаа очин зогсоход тэр намайг

угтан бууж ирэв.

- Билли над руу утасдсан. Тэр чамайг Жейкобтой ширүүхэн яриад сэтгэлээр унасан гэж

хэлсэн гэж тайлбарлаад хаалга онгойлгож өгөв.

Дараа нь миний нүүр лүү харлаа. Түүний нүүр нь аймшигтай боллоо. Би өөрийнхөө

царайг төсөөлөн бодоод тэр юунд гайхсаныг ойлгов. Миний хүйтэн хөдөлгөөнгүй

царай түүнд хэнийг санагдуулсан болдоо.

- Гэхдээ энэ тийм биш, би бувтнав.

Тэр намайг тэврэн машинаас гарахад туслав. Тэгээд миний нойтон хувцсыг хараад юу

ч хэлсэнгүй.

- Юу болсон юм бэ? Биднийг байшин руу явах үед тэр асуулаа.

- Миний хоолой үхээнц сонсогдов. Сэм Улей Жейкобт биднийг найз байх боломжгүй

гэж хэлсэн байсан.

- Чарли хачирхан над руу харав. Хэн чамд тэгж хэлээ вэ?

- Жейкоб, би хэлээд тэр үнэндээ хэлээгүй ч гэсэн энэ үнэн байсан юм.

- Чи үнэхээр Улейг тиймэрхүү гэж бодож байна уу.

- Би бодоогүй тийм гэж мэдэж байна. Хэдийгээр Жейкоб хэлээгүй ч гэсэн илэрхий

байсан. Миний хувцаснаас шалан дээр ус дусалж эхлэв. Би хувцсаа солих хэрэгтэй

байна.

- Тэг дээ, тэр хайхрамжгүй хэллээ.

Би их даарсан байсан учир шүршүүрт орохоор шийдлээ. Гэхдээ халуун ус миний

арьсанд нөлөөлсөнгүй. Би чичирсэн хэвээр уснаас гарлаа. Нам гүм оргиж Чарли доор

хэн нэгэнтэй ярих нь сонсогдоно. Би алчуураар ороогоод угаалгын өрөөний цоожоор

шагайв.

Чарлигийн хоолой ууртай байв.

- Би мэдэхгүй байна. Гэхдээ үүнийг бодохын ч хэрэггүй.

Дараа нь нам гүм болоход тэр утсаар ярьж байгааг би ойлгов. Минут хэртэй азналаа.

- Бүх юмыг Белла руу битгий чихээд бай, тэр гэнэт орлив.

Би цочилоо. Тэр ахин ярьж эхлэхэд хоолой нь илүү болгоомжтой болсон байлаа.

- Белла үүнийг маш сайн ойлгож байгаа. Тэр Жейкобтой энгийн л найзууд... гэхдээ

тийм байсан юм бол чи яагаад надад эхлэхээс нь өмнө хэлсэнгүй вэ? Үгүй ээ, Билли

түүний зөв гэж би бодож байна... Яагаад гэвэл би өөрийн охиноо сайн мэднэ. Тэр

хэлэхдээ Жейкоб айсан байна гэсэн... тэр дуугүй болсноо ахиад л хашгирав.

- Чи намайг охиноо мэддэггүй гэж хэлэх гээ юу? Тэр хэсэг зуур харилцуураа сонсоод

чангаар ярьж эхэллээ. Хэрвээ чи тэгж бодож байгаа бол би түүнд энэ тухай сануулах

хэрэгтэй. Гэхдээ ярихаасаа өмнө ахин бодож үзэх хэрэгтэй. Хэрвээ тэр ахин сэтгэлээр

унах юм бол Сэм надтай уулзах хэрэг гарах байх шүү. Чи миний найз, Билли гэхдээ энэ

бүхэн чинь миний гэр бүлд хүндээр тусч байна.

Тэр ахин Биллигийн хариултыг сонслоо.

- Чиний зөв. Энэ хүү хилийг зөрчсөн. Би үүний учрыг олох болно. Бид энэ явдлыг

мөрдөж байгаа. Тэр одоо зүгээр л Чарли биш цагдаагийн дарга Свон болжээ.

- Сайхан хэрэг. Баяртай, тэр харилцуураа чанга тавилаа.

Би өлмий дээрээ гэтэн явж өрөө лүүгээ түргэн гүйлээ. Чарли гал тогоонд ямар нэгэн

юм ууртай бувтнана.

Тэгэхээр, Билли бүх юманд намайг буруутгаж байгаа байх нь.

Хачирхалтай нь би ч гэсэн тэгж бодож байв. Өнөөдрийн Жейкобийн хэлсэн үгний

дараа би түүнд итгэхгүй байлаа. Үүнд ямар нэгэн учир байна. Тэд ямар нэгэн нууц

нуугаад байгаа юм гэсэн бодол төрөв. Эцсийн эцэст Чарли миний талд байсан юм.

Би халатаа өмсөөд ор луугаа явлаа. Миний шарх хэдийн янгинаад эхэлчихжээ. Би олон

сэтгэл өвтгөсөн дурсамжтай жинхэнэ ой ухаанаа эрж оллоо. Харин Эдвардын хоолой

сонсогддог жинхэнэ бус ой дурсамж өнөөдөр хоолны дараа сонсогдсон юм.

Шөнө би шинэ зүүд зүүдлэв. Бороо орж байлаа. Жейкоб чимээгүйхэн надтай зэрэгцэн

алхахад хөл дор хайрга шажигнана. Гэхдээ энэ бол миний Жейкоб биш байлаа. Энэ

зүдэрсэн хэдий ч гуалиг сайхан хөдөлгөөнтэй шинэ Жейкоб байсан юм. Түүнийг

хөдөлгөөн надад хэн нэгнийг санагдуулахад би түүн рүү харав. Түүний арьсны хүрэн

өнгө нь алга болж илүү цайвар болжээ. Бас нүд нь алтлаг өнгөөр гялалзсанаа цусан

улаан болж ахин алтлаг боллоо. Нүүр нь гайхамшигтай үзэсгэлэнтэй харагдахад миний

зүрх галзуурсан юм шиг цохилов. Би түүн рүү гараа сунгахад тэр урагшаа алхаад

миний гарыг холдууллаа. Харин дараа нь Эдвард алга болчихлоо.

Би юу ч ойлголгүй харанхуй сэрээд уйлж эхэллээ. Би зүүдэндээ уйлж эхэлсэн болохоор

үргэлжлүүлэн нулимс дуслуулж эхлэв. Тэгээд дээшээ харанхуй адар руу харлаа. Би

ядрангуй нүдээ аниад ахин бөх унтахыг хичээв.

Тэгтэл намайг нэг чимээ сэрээчихлээ. Ямар нэгэн хурц зүйл миний цонхыг маажлах

чимээ гарав.

12. Урилгагүй зочин

Би айдаст автсанаасаа болоод нүдээ томоор нээсэн байсан ч хэт их ядарснаас бас

самуурснаасаа болоод унтаж байгаа эсвэл сэрсэн эсэхдээ баттай биш байлаа.

Ямар нэгэн юм цонхыг маань нарийн чихарсан чимээ гарган маажиж байв.

Нойрондоо манарч эргэлзсэн чигээрээ орноосоо гуйван цонх алхахад нүднээс минь

нулимс удаанаар зам гарган урсаж байв.

Шилний нөгөө талд том бараан сүүдэр дайвалзан намайг яг бяцлах гэж байгаа юм шиг

ирж байлаа. Би айсандаа цочин ухарч орилохоор зэхэж байв.

Викториа.

Тэр над дээр ирсэн байлаа.

Би үхсэн байсан юм.

Чарли л битгий, тэр ч бас!

Би хашгирах гэж байсан ч хоолой зангиран болилоо. Иймэрхүү үед би чимээгүй байх

хэрэгтэй, ямар ч хамаагүй аргаар. Чарлиг ирж шалгаахыг болиулах гэж.

Тэгтэл нэгэн бараан дүрснээс танил сөөнгө дуу шүдээ зуун, - Ёоёо! Хараал ид, цонхоо

онгойлгооч Бэлла!

Надад айдсаа арилгаж хөдөлхийн тулд хоёр хором хэрэг болон, цонх руугаа яаран

очлоо. Үүлнүүд цонхны цаанаас сүүмийн тэр дүрс чухам юу болохыг харуулахад

хангалттай гэрэлтэж байлаа.

- чи энд юу хийж яваа юм? Би амьсгалаа гаргалаа.

Жэйкоб Чарлигийн талбайн дунд хэсэгт ургасан шилмүүст модны оройгоос муухан

зуурсан байлаа. Түүний жин нь модыг байшин луу хөдөлгөн найгаж байлаа, хөл нь

газраас хорин фийт орчим өндөрт надаас бол яардаас илүү зайтай байлаа. Нарийхан

мөчирнүүд байшинд ойртохдоо хяхтнасан чийртэй дуу гаргаж байв.

- би хадгалахыг хичээж... тэр ундууцан модон дээр займчиж биеийн жингээ тогтоож

байв, - байна амлалтаа!

Би нойтон халтардсан нүдээ анин, гэнэт зүүдэлж байсан гэдэгтээ итгэлээ.

- чи хэзээ Чарлигийн модноос унаж үхнэ гэж амласан бэ?

Тэр амьсгаадан, тогтохын тулд хөлөө савлангаа – замаас холд гэж тушаалаа.

- Юу?

Тэр хөдөлгөөнөө ихэсгэн урагшаа хойшоо хөлөө дахин савлаа. Би түүнийг юу хийх гэж

байгааг ойлгосон юм.

- үгүй шүү Жэйк!

Би хажуу тийшээ зайлан холдов, учир хэтэрхий оройтсон байлаа. Жэйк амандаа

бувтнан цонхны урдхан хэсэгт буув.

Би түүнийг үхтлээ унаж эсвэл ядаж л модон хэсэгт өөрийгөө гэмтээхийг нь хүлээж

байсан юм шиг өөр нэг хашгираан хоолой өөд өгслөө. Тэр өрөө лүү шаламгай гулсан

орж тавхайнхаа урд хэсгээр нам битүү чимээ гарган газардсан нь намайг шоконд

оруулав.

Бид хоёр хоюулаа амьсгалаа барин чимээ Чарлиг сэрээсэн эсэхийг хүлээж автоматаар

хаалга руу харлаа. Хэсэг хугацааны нам гүм өнгөрсний дараа түүний нам дуугаар

хурхирч байгаа чимээг сонслоо. Жэйкобийн нүүрэн дээр өргөн малийсан инээд

удаанаар тодорч өөртөө маш сэтгэл хангалуун харагдав.Энэ миний мэддэг дуртай

инээмсэглэл биш, шинэ инээмсэглэл, түүний хуучин шулуун шударга инээмсэглэл дээр

огцом тохуурхсан янзтай Сэмд байдаг инээмсэглэл, шинэ царай байлаа.

Энэ ч арай надад хэтэрнээ.

Би энэ хөвгүүнээс болж шөнөдөө унтан унтатлаа уйлж хонож байсан. Түүний

ширүүнээр татгалзсан нь миний цээжнээс алга болсон тэр газарт дахин нэг шинэ

хөндүүр нүхийг бий болгосон юм. Тэр шинээр хар дарсан зүүдний ард гарсан юм шиг

өвчин халдварлаж байгаа шиг, доромжлолынхоо дараа гэмтсэн мэт байсан юм. Гэтэл

одоо тэр энд миний өрөөнд, өөдөөс минь ёжлон инээж түүнд юу ч болоогүй юм шиг

зогсож байна. Үүнээс долоон дор юм гэвэл тэр ирэхдээ янз бүрийн чимээ гаргасан ч

энэ нь Эдвардын цонхоор гэтэн орж ирдэгийг санагдуулан миний эдгээгүй сэтгэлийн

шархыг хорсолтойгоор хөдөлгөж байлаа. Энэ бүхэнд миний туйлгүй ядарсан дараалж

болсон явдлуудаас болж миний нөхөрсөг зөнг хөдөлгөхөөргүй болгосон юм.

Шүдээ зуун аль болох ууртайгаар түүнд – Гар гэж шивнэв.

Тэр нүдээ анивчин царай нь гэнэт өөр болж – үгүй гэж эсэргүүцэв. – би энд уучлал

гуйхаар ирлээ.

- би хүлээж авахгүй!

Би түүнийг цонхоор буцааж гаргах гэж оролсон ч хэрэв энэ зүүд л биш л бол би огтхон

ч өвтгөхгүй байгаа юм шиг байв. Дэмий л ингэсэн юм. Өчүүхэн ч хөдөлгөж чадсангүй.

Би гараа хурдан доошлуулан түүнээс холдлоо. Цонхноос хангалттай жихүүн салхи

үлээж байсан ч тэр цамц өмсөөгүй дээрээс нь түүний нүцгэн цээж лүү гараараа түлхэх

нь эвгүй байлаа. Арьс нь шатаж байгаа юм шиг халуун хамгийн сүүлд духанд нь

хүрсэн шиг байв. Яг л өвчнөөс болоод халуурч байгаа юм шиг.

Тэр өвчтэй харагдсангүй. Тэр том харагдсан юм. Тэр үнэхээр том бараг л цонх таглан

над руу налан миний уурласнаас болоод хэлээ хазсан байв.

Гэнэт энэ миний хийж чадахаас илүү, олон шөнө нойргүй хоносноос над руу чиглэн

доошоо унаж байгаа юм шиг. Би аймшигтай ядарсан байсан болохоор тогтворгүй

гуйвж нүдээ нээлттэй байлгах гэж хичээн шууд ингээд шалан дээр унах нь дээ гэж

бодлоо.

-Бэлла, Жэйкоб түгшин шивнэв. Намайг дахиж гуйвангуут тэр тохойноос барин ор луу

чиглүүллээ. Орны өнцөгт хүрэнгүүт хөл маань нугарч мотраасан пад хийн уналаа.

- хөөе, чи зүгээр үү? Жэйкоб духаа үрчийлгэн асуув.

Миний хацран дээр хатаж амжаагүй нулимстай байгаа чигээрээ дээшээ түүн лүү харан

– би яагаад зүгээр байх ёстой гэж Жэйкоб? Түүний гунигласан царай нь шаналалаар

солигдон хүлээн зөвшөөрөн – тиймээ, зөв гэж уртаар амьсгаа авлаа.

- тэгэхээр...на...намайг уучлаарай, Бэлла. Тэр чин сэтгэлээсээ гуйж байв, үүнд эргэлзэх

зүйлгүй ч түүний царайнаас ууртай төрх арилаагүй байлаа.

- чи энд яах гэж ирсэн юм? Би чамаас уучлалт хүсээгүй Жэйк.

-би мэднэ ээ, тэр шивнэв. Гэхдээ би үдээс хойш хийсэн юмаа тэгээд орхиж чадахгүй,

аймшигтай байсан, намайг уучлаарай.

Би толгойгоо ядрангуйгааар сэгсрэн – би юу ч ойлгохгүй байна.

- би мэднэ ээ. Би тайлбарлахыг хүсэж...тэр гэнэт үгээ таслаж бараг агааргүй болсон юм

шиг амаа ангайлаа. Тэр гүнзгий амьсгаа аван ууртайгаар – гэхдээ би чадахгүй нь,

чаддаг байсан ч болоосой. Би толгойгоо гар луугаа доошлуулан аяархнаар – яагаад?

Тэр хэсэг чимээгүй байв. Би толгойгоо гараараа түшихэд хэтэрхий ядарсан байсан тул

хажуу тийшээ болгон түүний юу хэлэхийг хүлээж байлаа. Тэр нүдээ онийлгон, шүдээ

хавирч, духаа үрчийлгэсэн нь намайг гайхшруулав.

- яасан? Би асуулаа.

Түүнийг хүндээр амьсгаагаа гаргахад нь би амьсгаагаа барьж байсныг нь ойлгов. – би

хийж чадахгүйнээ гэж бүвтнав.

- юу хийж? Би асуув.

Тэр миний асуултыг үл ойшоон – аан гээч Бэлла, чамд хэн нэгэнд хэлж болохгүй нууц

гэж байдаг биз дээ? Миний бодолд шууд Күллэнийхэн орж ирэхэд тэр мэдсэн юм шиг

над руу харав.Би гэм хийсэн юм шиг харагдаагүй гэж найдлаа.

- Чарлигаас, ээжээсээ нуудаг ямар нэгэн юм? Надтай хүртэл ярьдаггүй юмаа, одоо

хүртэл, тэр тулгаж байв.

Би нүдээ онийлгон асуултанд хариулаагүй ч тэр үүнийг баталгаа болгон авч байсныг

мэдлээ.

- би нэг тийм адилхан...нөхцөлд байгааг чи ойлгож чадах уу? Тэр зөв үгээ олох гэж

байгаа юм шиг дахин хичээж байв. - Заримдаа үнэн байдал чиний юу хийхийг хүсэж

байгаа зам руу оруулдаг, заримдаа энэ чинийх биш ч хэлж болохгүй нууц байдаг.

Иймээс би түүнтэй маргалдсангүй, гарцаагүй зөв байсан юм. Надад минийх биш ч

хэлж болохгүй нууц байдаг,миний хамгаалах ёстой нууц. Тэр нууц, гэнэт тэр бүх

нууцыг мэдэж байгаа юм шиг санагдлаа.

Гэхдээ л би түүнд, Сэмд эсвэл Биллид яаж туссаныг ойлгохгүй байлаа. Күллэнийхэн

явсан байхад энэ тэдэнд юу гэсэн үг болж таарах вэ?

- Жэйкоб, чамайг энд яах гэж ирсэнийг чинь мэдэхгүй юм хэрвээ чи хариуны оронд

учир битүүлэг юм ярих гэж байгаа бол.

-намайг уучлаарай, гэхдээ энэ үнэхээр сэтгэл зовоосон, тэр шивнэв.

Бид харанхуй өрөөнд итгэлгүй царайлан удаан бие биен рүүгээ харлаа.

Тэр гэнэт - яг ямар хэсэг нь намайг алж байна вэ гэхээр...чи аль хэдийн мэдэж байгаа

хэсэг. Би чамд бүгдийг хэлсэн.

- чи юу яриад байнаа?

Тэр амьсгаадан, царай нь хоромын дотор түгшүүрээр дүүрж над руу ойртлоо.

Миний нүд рүү тэр ширүүнээр харж, дуу нь хурдан бас тэвчээрээ алдсан маягтай нүүр

тулан үгээ хэлж байлаа. Амьсгал нь арьс шигээ халуун байлаа.

- би чамд ойлгуулах учраа олох шиг боллоо, яагаад гэвэл чи мэдэж байгаа. Бэлла! Би

чамд хэлж чадахгүй гэхдээ чи таавал, намайг дэгээнээс суллаж чадах юм байна.

- чи намайг таа гэсэн үү? Юуг таах гэж?

- миний нууцыг. Чи чаднаа, хариуг нь мэдэж байгаа шүү дээ.

Би нүдээ хоёр ч цавчлан, толгойгоо цэвэрлэхийг оролдлоо. Би хэт ядарсан түүний юу

гэх гээд байгааг ойлгохгүй байсан юм.

Тэр царай руу минь хараад дахин ойлгуулах гэж оролдон – хүлээгээрэй, би чамд бага

зэрэг туслая гэж хэлэв. Түүний хэлэх гээд байгаа юм нь хэцүү байгаа бололтой шүүрс

алдлаа.

-тиймээ, тэр хүндээр амьсгалан - яг түлхүүрийг нь

Жэйк миний нүүрийг том, хэт халуун хоёр гараараа өөрөөсөө хэдхэн инчийн зайтай

барьлаа. Тэр нүд рүү минь ширтэж байхдаа үгээр хэлж болохгүй зүйлтэй холбогдож

байгаа юм шиг. – бидний анх уулзаж байсан өдрийг санаж байна уу? Ла Пүшийн эрэг

дээр? Тэр шивнэлээ.

- тэгэлгүй яахав, санаж байна.

- надад хэл дээ.

Би уртаар амьсгаа аван төвлөрөхийг оролдлоо. – чи миний машины тухай асуусан?

Тэр толгойгоо дохин намайг яаруулав.

- Бид Раббидийн талаар ярилцсан.

- үргэлжлүүлээд байгаарай.

- бид далайн эргийн дагуу алхсан... Жэйкийн арьс нь маш халуун байсан учраас алганд

нь байгаа миний хацар халуу дүүгүүлж байхыг тэр анзаарсангүй. Би түүнийг өөртэйгээ

хамт алхахыг асууж, бүтэлтэй сээтэгнээгүй ч амжилттай болсныг, илүү мэдээлэл

авахын тулд асууж шалгааснаа...

Толгойгоо дохин илүү ихийг сонирхож байлаа.

Миний дуу бараг л гарахаа болисон байлаа. – чи надад аймшигтай түүх ярьсан,

Хүлиетүүдийн домог.

Жэйк нүдээ анин дахин нээлээ. – тиймээ. Энэ үг сэтгэл хөдөлгөсөн, шавдуулсан яг л

нэг чухал юмны ирмэг дээр ирсэн юм шиг байлаа. Тэр үг болгоныг удаан

ойлгомжтойгоор – чи миний юу гэж хэлснийг санаж байна уу?

Харанхуй байсан ч Жэйк миний царайны өнгө өөрчлагдахийг харж байв. Би яаж

үүнийг мартаж чадах вэ? Жэйкоб өөрийнхөө юу хийж байгаагаа ч ухааралгүйгээр тэр

өдөр миний мэдэх хэрэгтэй зүйлийг хэлж өгсөн шүү дээ, Эдвардийг цус сорогч гэж.

Тэр над руу миний мэдэх харцаар харан – сайн боддоо гэж хэллээ.

- тиймээ би санаж байна. Би амьсгаа авав.

Жэйк гүнзгий амьсгаа аван хичээнгүйлэн – чи бүгдийг нь санаж байна уу түү... тэр

асуултаа дуусгасангүй хоолойнд нь нэг зүйл наалдсан юм шиг амаа ангайлгав.

- бүгдээрэнг нь үү? Би асуулаа.

Чимээгүй толгой дохив.

Миний толгой эргэж байв. Зөвхөн нэг л түүх хамаатай. Тэр өөр түүхээс эхэлсэн ч би

дэс дараагүй оршилыг нь санаж чадахгүй, ялангуяа тархи ядарснаасаа болоод бүрхэг

байлаа. Би толгойгоо сэгсэрч эхлэв.

Жэйкоб ёолон орноос үсрэн буулаа. Алгаа духандаа нааж түргэн ууртайгаар амьсгалан,

- чи мэднэ, чи мэднэ хэмээн өөртөө шивнэж байлаа.

- Жэйк Жэйк гуйя, би ядарсан байна. Би сайн санахгүй байна, магадгүй өглөө...

Тэр сайн амьсгаа аваад толгой дохив.

- магадгүй чи санах байх л даа, би чамайг яагаад ганцханыг нь санаж байгааг гадарлаж

байна гэж ёжилсон өндөр хоолойгоор хэллээ. Тэр мотрасан дээр миний хажууд буцаж

суулаа.

ёжилсон хэвээрээ – хэрэв болвол би чамаас тэр тухай чинь асууж болохуу? Би мэдэх

юмсан гэхээс тэсч ядаж байна шүү.

- юуны тухай асуух гэж? би болгоомжлон асуулаа.

Миний цус сорогчийн тухай чамд ярьсан түүх.

Би өөрийгөө хамгаалсан маягтай түүн рүү ширтлээ. Хариулах боломжгүй. Тэртээ

тэргүй асуултаа асуусан.

- чи үнэнгээсээ мэдэхгүй байна гэж үү?тэр асуулаа, хоолой нь сөөнгө болсон байв. Би

чамд түүний юу болохыг хэлж өгсөн биз дээ?

Тэр үүнийг яаж мэдсэн юм бол оо? Тэр яагаад итгэх болов? Яагаад одоо? Би шүдээ

зуулаа. Түүнрүү ярих шинжгүй эргүүлэн ширтлээ, тэр ч үүнийг мэдэж байсан юм.

- үнэнч байдлын тухай гэж миний юу гэх гэж байсныг ойлгов уу? Илүү сөөнгө

хоолойгоор шивнэв.- Би ч бас ижилхэн, гэхдээ бүр дор, чи намайг ямар хатуу амлалт

өгсөнийг төсөөлөх ч гүй.

Түүнийг амлалтын тухай ярихдаа зовиурлаж байгаа юм шиг нүдээ аниж байгаа нь

надад таалагдсангүй. Таалагдахгүйгээсээ илүү түүнийг юу ингэж шаналгаж байгааг би

үзэн ядаж байв. Аймшигтайгаар үзэн ядаж байна. Сэмийн царай бодолд орж ирэв.

Миний хувьд зайлшгүй сайн дурынх байлаа. Би хайраасаа гадна Күллэнийхнийг хариу

нэхэлгүй хамгаалж байсан юм. Жэйкобын хувьд бол энэ тэгж харагдахгүй байгаа.

Чамайг чөлөөтэй үед чинь барих арга байна уу? Түүний тайрсан үсний үзүүрт хүрж

байхдаа шивнэв.

Жэйкийн гар нь чичирч эхэлсэн ч нүдээ нээсэнгүй. – үгүй дээ, би үүнд амьдралаараа

орсон. Амьдралын шийтгэл гэх үү дээ. Хүйтнээр инээн – удаан ч байж магадгүй

- үгүй ээ Жэйк би гомдоллов. – хэрэв бид зугтвал яах вэ? Зөвхөн чи бид хоёр. Гэрээ бас

Сэмийг ардаа орхивол?

- энэ бол миний зугтаж чадах юм биш Бэлла тэр шивнэлээ. – хэрэв чаддагсан бол би

чамтай хамт зугтах байсан. Одоо түүний мөр нь чичирч байв. Уртаар амьсгаа аван –

аан гээч би явах хэрэгтэй боллоо.

- яагаад?

- нэг юманд. Чи яг хэзээ мөдгүй талийх гэж байгаа юм шиг харагдаж байна. Чи унтах

хэрэгтэй. Чи голыг нь онох нь хэрэгтэй, чи учрыг нь олох хэрэгтэй. Заавал.

- тэгээд яагаад?

Тэр барайв. - Би сэмээрхэн гарах хэрэгтэй байсан. Би чамайг харах ёсгүй. Тэд нар одоо

намайг хаа яваа бол гэж гайхаж байгаа. Ам нь муруйв. Би тэдэнд байгаа гэдгээ

мэдэгдэх хэрэгтэй байх.

- чи тэдэнд юу ч хэлэх албагүй ш дээ. Би исгэрэв.

- бүгд л ижилхэн шүү дээ. Би хэлэх болно.

Уур миний дотроос уугин гарч ирлээ. – би тэд нарыг чинь үзэн ядаж байна.

Жэйкоб над руу гайхсан янзтай нүдээ дүрлийлгэн ширтлээ.- үгүй ээ Бэлла. залуусыг

үзэн ядах хэрэггүй. Энэ Сэм ч юмуу эсвэл хэн нэгний буруу биш. Би чамд хэлсэн шүү

дээ энэ би гэж. Үнэндээ Сэм бол...үнэхээр гайхалтай. Жарэд Паул хоёр ч бас дажгүй,

гэхдээ Паул нэг тиймэрхүү. Эмбри бол угаасаа миний найз байсан. Юу ч

өөрчлөгдөөгүй. Ганц өөрчлагдөөгүй зүйлсийн нэг нь. Би Сэмийг урьд нь юу гэж боддог

байснаа бодохоор эвгүй байдаг...

Би түүнлүү итгээгүй харцаар харан - Сэм үнэхээр гайхалтай. Гэсэн ч болилоо.

- тэгвэл чи яагаад намайг харах ёсгүй байдаг юм. Би шаардлаа.

- энэ чинь аюулгүй биш тэр бувтнан доошоо харлаа.

Түүний үгнүүд нь намайг тавгүйтүүлэн айдасд автууллаа.

Тэр ч бас үүнийг мэдэж байгаа гэж үү? Надаас өөр хэн ч мэдээгүй байсан юмсан.

Гэхдээ түүний зөв байлаа. Одоо шөнө дунд болж байна, агнахад төгс цаг. Жэйкоб

өрөөнд минь байх хэрэггүй. Хэрэв хэн нэгэн над дээр ирвэл...би ганцаараа байх

хэрэгтэй.

- хэрэв би үүнийг хэтэрхий..эрсдэлтэй гэж бодсон бол хийхгүй байх байсан. Тэр

шивнэлээ. – гэхдээ Бэлла тэр над руу дахин харан – би чамд амалсан…амласнаа

биелүүлэхэд ийм хэцүү байх юм гэж санасангүй, гэхдээ энэ нь хичээхгүй байна аа

гэсэн үг биш.

тэр царайнаас минь ойлгоогүйг маань хараад надад сануулан – тэр тэнэг киноны дараа,

би чамайг хэзээ ч гомдоохгүй гэж амласан…гэхдээ би өнөөдөр хэтрүүлсэн, тийм үү?

- би чамайг ингэхийг хүсээгүйг чинь мэднэ ээ. Жэйк, зүгээрдээ.

- Баярлалаа Бэлла. Тэр гарыг минь атган – би чиний төлөө чадах бүхнээ хийх болно

амласан шиг ээ.

- Тэр гэнэт инээмсэглэлээ. Миний мэддэг ч биш Сэмийнх ч биш гэхдээ тэр хоёрыг

нийлүүлсэн шиг хачин инээмсэглэл. – хэрэв чи өөрөө учрыг нь олж ойлговол чамд

үнэхээр туслах болно.Бэлла. үнэнээсээ хичээгээд үзээрэй.

Би муухан мушийлаа. – би хичээнээ.

- удахгүй уулзахыг бодноо. Санаа алдан –тэд ч надтай ярих гэж оролдох байхдаа.

- Тэд нарыг битгий сонс

- Тэгнээ. Толгойгоо сэгсэрч байгаа нь чадах эсэхдээ эргэлзэж байгаа юм шиг байлаа. –

олчихвол аль болох над дээр хурдан ирээрэй. Нэг юм болсон бололтой гэр нь чичрэв.-

хэрвээ … хүсвэл шүү дээ.

- Би чамайг яагаад харахыг хүсэхгүй байна гэж?

- Царай нь үл ялиг хатууран огцом өнгөөр нөгөө Сэмд байдаг царай 100% гарж ирэн –

өө би шалтгаан бодож олж чадна шүү. – аан гэдээ би үнэхээр явах хэрэгтэй байна. Чи

надад нэг юм хийж өгч чадах уу?

Би түүний өөрчлөлтөөс нь эмээн зүгээр л толгойгоо дохилоо.

- ядаж л утасдаарай. Хэрэв харахыг хүсэхгүй бол. Би мэдэх хэрэгтэй.

- Тийм юм боло ….

Тэр нэг гараа өргөн яриаг минь таслав. – надад мэдэгдээрэй.

Тэр босон цонх руу дөхөв.

- битгий тэнэгтээд бай Жэйк би гомдоллов.- хөлөө хугална шүү дээ. Хаалгаар гараач.

Чарли чамайг барихгүй.

- Би бэртэхгүй дээ. Тэр бутнасан ч хаалга руу зүглэлээ. Тэр намайг өнгөрөхдөө

нэрэлхсэн маягтай нэг юм өөрт нь зоогдчихсон юм шиг над руу ширтэж байв. Нэг

гараа над руу сарвайлаа.

- Би гарыг нь атгатал намайг өөр лүү гээ чангаар орноос бостол угз татсанд цээжийг нь

түсхийтэл мөргөв.

- юмыг яаж мэдэхэв. үсэнд минь наалдан ингэж хэлэхдээ хавирга хугалах нь уу гэмээр

чангаар тэврэв

- амьсгалж ……….чадахгүй нээ

тэр намайг алдсан ч гар нь бэлхүүсээр тэвэрсэн байсан учир би унасангүй. Тэр намайг

арай зөөлрнөөр ор луу түлхэв.

- унтдаа Бэллс, толгой чинь ажиллаж байх хэрэгтэй. Чадна гэдгийг чинь мэдэж байна.

Чи надад хэрэгтэй…ойлгохын тулд, чамайг алдмааргүй байна. Ийм зүйлээс болж.

Тэр хаалга руу очиж аяархан онгойлгон алга боллоо. Би түүнийг шат хяхтнуулахыг нь

сонсохыг хүлээсэн ч чимээ гарсангүй.

Би орон дээрээ буцаад хэвтлээ. Толгой эргэж байна. Би хэт эргэлзэж байлаа. Нүдээ

анин ойлгохыг оролдсон ч манарснаасаа болоод бодол орооцолдон тээнэгэлзэж байлаа.

Би хүлээж байсан шигээ тайван унтахыг хүссэн ч мэдээж тэгсэнгүй. Би дахиад л ойд,

гайхшран байж байв үргэлж зүүдэлдгээрээ.

Энэ урьд нь зүүдэлдэг байсан шиг ижил зүүд биш юм гэдгийг хурдан ойлгов. Юу вэ

гэвэл маш их гайхаж эсвэл хайж байгаа юм шиг мэдрэхгүй байлаа. Бараг л юу болоод

байгааг гайхахгүй учир нь зүүдэндээ би ихэвчлэн иймэрхүү мэдрэмж хүлээдэг.

Үнэндээ ой нь ч ижил ой байгаагүй юм. Үнэр нь өөр, гэрэл нь ч бас. Үнэр үнэртэж

байсан ч чийгтэй шорооны үнэр биш далай шорвог үнэр байв. Би тэнгэр харж чадахгүй

байлаа нар тусч байгаа ч гэсэн дээр байгаа навчнууд тод ногооноор гэрэлтэж байлаа.

Энэ бол Ла Пүшийн ойролцоо далайн эргийн тэнд байдаг ой, би итгэлтэй байна. Би

эргийг олно гэдэгтээ итгэлтэй байлаа нарыг ч бас харна гэдэгтээ. Тиймээс яаран

давалгаан чимээг даган хурдаллаа.

Жэйкоб тэнд байв. Гарыг минь атган ойн харанхуй руу татаж байв.

- яасан Жэйкоб? Би асуулаа. Царай нь айсан байртай, үс урьдынх шигээ сайхан, хүзүүг

нь даган ардаа боосон байлаа. Тэр байдгаар нь намайг татах ч би эсэргүүцнэ. Би

харанхуй руу явахыг хүсэхгүй байлаа.

- Гүй Бэлла чи зугтах хэрэгтэй. Тэр шивнэлээ. Айдастайгаар

Энэ Дэ Жа Вүгийн үзэгдэл маш хүчтэй байсан нь бараг л намайг сэрээх дөхсөн юм.

Одоо би энэ газрыг таньж байлаа. Би энд өөр нэг зүүдэндээ байсан. Сая жилийн өмнө,

шал өөр амьдралын хэсэг,,, энэ зүүд Жэйкобтой далайн эргээр хамт алхсан өдрийн

шөнө анх зүүдлэгдсэн. Эдвардийг цус сорогч гэж мэдсэн анхны шөнө.Жэйкоб тэр

өдрийг надад сануулсан нь дурсамжнаас минь гарч зүүдэнд минь ирсэн байлаа.

Зүүдний байдлаас би юу болохыг хүлээж байв. Далайн эргээс гэрэл над руу тусч байв.

Хормын төдийд Эдвард модон дундаас гарч ирэх бөйсан, арьс нь гялалзан нүд нь хар

аюултай харагдаж байх байсан.

Тэр намайг дуудан над руу харж инээмсэглэх байсан. Шүд нь хурц үзэсгэлэнт сахиусан

тэнгэрийнхээ дүрээрээ, гэхдээ цаашаа явлаа, ямар нэгэн юм эхлээд болох ёстой байв.

Жэйкоб гарыг минь тавьж өвдсөнөөсөө болж хашгирав. Чичирч тийчэгнэн газар

уналаа.

Жэйкоб ...би орилсон ч тэр алга болсон байсан юм. Түүний оронд том, улаан бор,

ухаалаг нүдтэй чоно байлаа.

Зүүд гэнэт өөрчлөгдлөө. Галт тэрэг өнгөрч байгаа юм шиг.

Энэ бол миний урьд насандаа ч зүүдлэж байгаагүй чоно байсан юм. Энэ бол яг долоо

хоногийн өмнө нугад таарсан надаас тал фоот өндөртэй хүрэн. чоно байсан юм.

Үнэхээр аварга, мангас шиг баавгайнаас ч том байлаа. Чоно над руу анхааралтайгаар,

ухаалаг нүдээрээ ямар нэгэн чухал зүйлийг ойлгуулах гэж оролдож байгаа юм ширтэж

байлаа. Хар бор яг л Жэйкобийн нүд шиг.

Би уушигныхаа багтаамжаар хашгиран сэрлээ. Энэ удаад Чарли орж ирнэ гэж би бараг

л мэдэж байлаа. Би байнга ингэж хашгирдаггүй. Толгойгоо дэр лүү наан байшингаар

нэг орилохгүй байх гэж хичээлээ.

Хөвөн даавууг нүүрээндээ чангаар нааж, амьсгалаа боогдуулсан ч гайхахааргүйгээр.

Гэхдээ Чарли орж ирсэнгүй, хоолойноос минь сонин чарласан дуу өгслөө.

Би одоо бүгдийг нь санаж байв. Далайн эрэг дээр Жэйкобийн хэлсэн үг бүрийг, бүр цус

сорогчийн тухай ярихаас өмнө, хүйтэн биетний талаар, эхний хэсгээс нь:

- чи бидний хуучин домгуудын талаар мэдах үү? Хүлиетүүд юунаас үүссэн талаар? Тэр

асуулаа.

- Үнэндээ бол үгүй , би хүлээн зөвшөөрлөө.

- Маш олон домог байдаг л даа. Эртний Хүлиетүүд үер болохоор завиа хамгийн өндөр

моднуудаас уяж амьд гардаг байсан тухай, Ноагийн хоргодох байр шиг. Тэр

инээмсэглэн ярьж байгаа түүхдээ нэг их анхаарал хандуудахгүй байгаа юм шиг байв.

- өөр нэг домог гэвэл биднийг чононоос үүсэлтэй, одоог хүртэл бидний ах дүүс гэж,

чоно алах нь омгийн хуулийн дагуу хориотой байдаг.

- Бас хүйтэн биетүүдийн тухай ч домог бас байдаг. Дуугаа бага зэрэг намсгалаа.

- Хүйтэн биетүүд ээ?

- Тиймээ. Хүйтэн биетүүд бас домог байдаг, бидний өвөг дээдэс чоно байсан гэдэг

домог шиг хуучин домог. Бас саяхны домог хүртэл байдаг. Домогт өгүүлснээр, миний

өвгийн өвөг эцэг тэднийг мэддэг байсан гэсэн. Тэр анх тэднийг өөрсдийн газар нутагт

ойртохгүй байх гэрээг хийсэн байдаг. Жэйкоб нүдээ эргүүллээ.

- Чиний өвөг өвөг эцэг үү?

- Тэр омгийн настайчуудын нэг байсан, манай аав шиг, хүйтэн биетүүд бол чоноуудын

дайсан юм. Яг ч чононуудын ч биш л дээ, гэхдээ тэр чоно хүн болон хувирдаг, бидний

өвөг дээдэс шиг. Бид тэднийг хүн чоно гэдэг.

- Хүн чононуудад дайсан байдаг юм уу?

- Зөвхөн нэг л

Хоолойнд минь ямар нэг юм тээглэх шиг болов. Би залгих гэсэн ч хөдлөхгүй байсаар

байв. Би гаргах гэж оролдов.

- хүн чоно, би амьсгаадлаа.

Тиймээ, энэ үг л миний хоолойд байж. Дэлхий бүхлээрээ хазайж, тэнхлэгийнхээ эсрэг

зүг эргэх шиг санагдлаа.

- юу гээч хорвоо вэ? Дэлхий дээрх ийм жижиг хотод нууцлаг мангастай нүүрэлдсэн,

эртний домгуудтай газар байдаг болов уу? Одоо тэгэхээр итгэж ч боломгүй үлгэрүүд

бас өөр нэг газар жинхнээсээ байдаг юм биш биз дээ. Энгийн эсвэл эрүүл зүйл байхгүй

, эсвэл бүр бүх юм ид шид сүнсний түүх юм болов уу?

Би толгойгоо зад үсрэх вий гэхээс хамгаалж гараараа барьж байлаа.

Толгойд минь өнөөх хуурай хоолой эргэн ирж юу болсон талаар асуулаа. Цус сорогч

байдаг эсэх талаар би аль хэдийн мэдээгүй бил үү? Тэр үедээ уйлалгүйгээр

Яг тийм, би тэр хоолой эргүүлээд хашгирмаар байлаа. Ер бусын зүйлс хүний амьдралд

ганцхан тохиолдвол болоо биш үү?

Түүнээс гадна би Эдвард Күллэнийг жирийнээс илүү эсвэл дор гэдгийг бүрэн мэдэрч

байгаагүй. Түүнийг юу байв гэдгийг мэдэхэд надад огтхон ч гэнэтийн байгаагүй.

Яагаад гэвэл тэр гарцаагүй нэг зүйл байсан юм.

Гэхдээ Жэйкоб? Жэйкоб бол зүгээр л Жэйкоб түүнээс илүү байгаагүй, миний найз

Жэйкоб уу? Тэр бол миний холбоотой байж болох цорын ганц хүн байсан.

Гэтэл тэр бүр хүн биш байжээ. Би хашгирах гэж байгаад яаран болилоо. Энэ чинь юу

гэсэн үг вэ?

Би үүний хариултыг нь мэдэж байсан юм. Надад ямар нэгэн юм бүр болохоо байгаад

байна гэж тэр хэллээ. Миний амьдрал яагаад заавал аймшгийн киноны баатруудаар

дүүрэх ёстой гэж? Тэд надаас миний цээжин хэсгээс томоохон хэсгийг маань авчихаад

үл мэдэгдэх байдлаар яваад өгдөгт би анхаарах ёстой гэж?

Толгой доторх бүх юмс эргэлдэж зөөгдөж дэс дараалалдаа орж байлаа, иймээс урьд нь

байсан зүйлс нэг зүйлийг хэлдэг байсан бол одоо өөр нэг зүйлийг хэлж байна.

Ямар ч бүлэг гэж байгаагүй. Хэзээ ч бүлэг эсвэл хулигаанууд гэж байгаагүй. Үгүй ээ,

энэнээс дор байсан юм. Энэ сүрэг байсан байна.

Байж боломгүй сүрэг таван хүн чононууд Эдвардийн нугад намайг мөшгөж байсан

байна.

Гэнэт би ухаангүй хурдаллаа. Цаг руу хальт харвал их эрт байсан ч надад хамаагүй

байв.

Би Ла Пүш рүү явах хэрэгтэй байв. ОДОО. Жэйкобтэй уулзвал тэр намайг ухаанаа

алдаагүйг хэлээд өгч магадгүй юм. Хамгийн түрүүнд олсон цэвэр хувцасаа хэр

хоорондоо зохицсон эсэхийг нь хамаарахгүйгээр углангаа шатаар буулаа. Би хаалга руу

гүйж байхдаа хонгилд Чарлиг харан тормозлов.

- чи хаашаа явах гэж байна? Тэр асуулаа. Би түүнийг хараад гайхсан шиг тэр ч бас. – чи

цаг хэд болж байгааг мэдэж байна уу?

- тиймээ, би Жэйкобтой уулзах хэрэгтэй байна.

- би Сэмийн талаар бодоод...

- энэ хамаагүй, би түүнтэй яг одоо ярих хэрэгтэй байна.

- нэлээн эрт байна шүү дээ. Тэр намайг харснаа хөмсгөө атируулан -өглөөний цай

уухгүй юм уу?

- өлсөөгүй байна. Энэ үгнүүд зүгээр л амнаас гулгаад гарчихлаа. Тэр гарах замыг хаан

зогсож байлаа. Би түүнийг тойрч гараад зугтах талаар бодож байсан ч, дараа нь

тайлбар хийнэ гэдгээ мэдэж байв. – би удахгүй хүрээд ирнэ за юу.

Дахиад л хөмсгөө зангидав. – шууд Жэйкобын гэр лүү юу? Замдаа зогсохгүйгээр,

- мэдээж үгүй, би хаана зогсоно гэж? Яарснаасаа болоод хурдан ярьж байв.

- би мэдэхгүй байна. Тэр хүлээн зөвшөөрөв. – зүгээр л ... дахиад нэг дайралт болсон

байна...чононууд. халуун рашаантай ойролцоо, харсан хүн байна гэнэ. Хохирогч нь

замаас 12хон яардын хол байж байгаад гэнэт алга болсон гэнэ. Хэдэн хормын дараа

эхнэр нь түүнийг хайж байгаад том саарал чоно хараад зугтаасан байна лээ.

Миний гэдэс эргэлдсэн пүрш унаж байгаа юм шиг болов. – чоно дайрсан гэнээ?

- түүнээс юу ч үлдээгүй байсан. Жаахан цус л үлдсэн. Чарлигийн царай нь зовиуртай

харагдав.

- ойн цагдаа нар зэвсэглэж, сайн дурынхныг ч бас зэвсэглэсэн. Олон анчид дуртайяа

оролцож байгаа, чонын биенд шагнал санал болгосон байна лээ. Ойд ч их буун дуу

гарах нь дээ. Энэ намайг зовоож байна. Толгойгоо сэгсрэн – хүмүүс хэт хөөрхөөрөө,

нэг юм болдог юм даа...

- чоныг буудна гэж үү? Миний дуу гурван өнгө дээшлэв.

- бид өөр яана гэж? Юу нь буруу байгаа юм? тэр асуун, түгшсэн нүд нь царайг минь

шинжэж байв. Би ухаан алдах гэж байгаа юм шиг байлаа, царай маань байдгаасаа илүү

цайсан байгаадаа. – чи байгальд ээлтэй нэгэн болчихоогүй биз, тиймүү?

Би хариулж чадсангүй, хэрэв тэр намайг хараагүй байсан бол би толгойгоо өвдөгөндөө

наах байлаа. Би алга болж байгаа уулчдын талаар, цустай сарвууны мөрний талаар

мартсан байлаа....би тэр болсон явдлуудтай анх ойлгосноосоо л холбогдоогүй юм.

- аан гээч, хонгор минь, үүнээс айх хэрэггүй, зүгээр л хотод эсвэл машин зам дээр

битгий зогс, за?

- за, би сулхан дуугаар давтав. Чарли– явах хэрэгтэй байна.

Би түүн лүү сайн харвал тэр буугаа бүсэлхийндээ зүүсэн, уулын гутлаа өмссөн байв.

- та чононуудын араас явахгүй биз дээ, ааваа?

- би туслах хэрэгтэй Бэллс, хүмүүс алга болж байна.

Би ахиад л дуугаа хураан уйлах гэж байгаа юм шиг болов. – үгүй ээ үгүй, битгий яв л

даа, хэтэрхий аюултай ш дээ.

- би ажлаа хийх хэрэгтэй, хүү минь, битгий ийм гутранги үзэлтэй бай л даа, би зүгээр

байх болно. Тэр хаалга руу эргэн, онгойлгоод -чи явах гэж байна уу?

Би түгдчилээ, гэдэс маань тааламжгүй байдлаас болоод эргэлдэж байв. Чарлиг

зогсоохын тулд юу хэлэх хэрэгтэй вэ? Арга бодож олоход хэт манарсан байв.

- Бэллс?

- Ла Пүш явахад хэтэрхий эрт ч байж болох юм, би шивнэлээ.

- зөвшөөрч байна, тэр ингэж хэлэн бороонд гаран ард нь байгаа хаалгаа хаалаа.

Түүний бараа харагдхаа болимогц, доошоо унан өвдгөн завсраа толгойгоо хийв.

Би Чарлигийн араас явах уу? Түүнд юу гэж хэлэх вэ?

Тэгээд Жэйкоб яах болж байна?, би анхааруулах хэрэгтэй. Хэрэв тэр үнэхээр.....би энэ

үгийг бодохоосоо эмээсэн ч хүчилж, хүн чоно байвал. /үнэн гэдгийг нь мэдэж, мэдэрч

байсан юм,/ хүмүүс түүн рүү буудах болно. Би Жэйкоб бас найзуудад нь хэлэхгүй бол

энэ тэрүүгээр гүйж яваад хүмүүс буудах гэвэл яана? Тэдэнд хэлж зогсоох хэрэгтэй.

Тэд зогсох хэрэгтэй. Чарли модон дунд явж байгаа. Тэд анхаарах болов уу? Би

гайхлаа....одоог хүртэл үл таних хүмүүс алга болоод байгаа. Энэ юу ч биш гэсэн үг үү

эсвэл тохиолдол юм болов уу? Би ядаж л Жэйкоб үүнийг анхаарах хэрэгтэй гэж

бодлоо.

Аль ч бай би анхааруулах хэрэгтэй.

Тэр миний хамгийн сайн найз, гэхдээ тэр ч бас мангас гэж үү? Жинхэнэ, муу чоно?

Хэрэв найзууд нь .....алуурчид байвал....би түүнд анхааруулах хэрэгтэй юу? Хэрэв тэд

гэмгүй уулчидыг хядахын оронд хүйтэн биетнүүдийг? Хэрэв энэ үнэхээр аймшгийн

кинон дээрх зүйлс мөн юм бол, тэднийг хамгаалах нь буруу байх болов уу?

Жэйкоб болон түүний найз нарыг Күллэнийхтэй харьцуулашгүй байсан юм. Би

гараараа цээжээ ороон, ингэж бодож байхдаа цээжин дэх нүхтэйгээ тэмцэж байв.

Би хүн чононуудын тухай үнэндээ юу ч мэдэхгүй. Би тэднийг кинон дээр гардагтай

төстэй, том үслэг хагас хүнэрхүү нэг тийм гэж хэрвээ бодсон бол ингэж бодох байлаа.

Тиймээс би яах гэж ангуучилдгийг, өлсгөлөн, цангаа, эсвэл зүгээр л алах хүсэлтэйг нь

мэдэхгүй. Тэрийг мэдэхгүй байж шүүх нь хэцүү байв.

Гэхдээ энэ нь Күллэнийхэний тэсвэр хатуужлын дэргэд муугүй байх. Би Эсмэгийн

тухай, зөөлөн дур булаам царайг эхийн хайрыг нь бодож эхлэнгүүт нулимс гарч

эхэллээ. Намайг цус алдаж байхад тэр хамраа чимхэн санаа нь зовсноосоо холдон

явсан. Карлайл , зуунаас зуун дамжин өөртэйгөө цусыг үл тоон тэмцэж явсны хүчинд

тэр эмч болоод хүний амийг авардаг. Үүнээс хэцүү зүйл гэж үгүй.

Хүн чононууд өөр замыг сонгосон.

Одоо,,,би алийг нь сонгох вэ?

13. Алуурчин

Хэрэв энэ хэн ч биш гэхдээ Жэйкоб байвал? Би ингэж бодон Ла Пүшийн ой дагуух

замаар уруудаад явж байлаа. Би зөв зүйл хийж байгаа эсэхдээ эргэлзэж байсан ч,

өөртөө буулт хийж байлаа. Би Жэйкоб болон түүний найзууд, түүний сүрэг юу хийж

байгааг зөвтгөж чадахгүй. Би түүний урьд шөнө юу гэж хэлж байсныг одоо ойлголоо,

би түүнийг дахиад харахгүй байж магадгүй, түүний санал болгосноор би залгаж болох

байсан, гэхдээ ингэх нь айж байгаа юм шиг байх байсан. Үгүй дээ л гэхэд би түүнд

нүүр нүүрээ харсан ярилцлагын өртэй. Би түүнд нь юу болоод байгааг зүгээр нэг

ажиглаагүй гэдгээ хэлнэ. Би үргэлжлүүлсэн аллага хийж үүнийхээ тухай юу ч хэлэхгүй

байгаа хүнтэй найз байж таарахгүй. Энэ нь намайг бас мангас болгох болно.

Гэхдээ би бас түүнд анхааруулж чадахгүй. түүнийг хамгаалж чадах зүйлийг хийх

хэрэгтэй.

Би Блэкийн гэр лүү уруулаа тас жимийсэн чигээрээ явлаа. Миний сайн найз хүн чоно

байна гэдэг хангалттай муу, тэр ч бас мангас байх хэрэгтэй гэж үү?

Байшин харанхуй, цонх нь гэрэлгүй байсан ч тэднийг сэрээх нь надад хамаагүй байв.

Би урд талын хаалгыг нударгаараа ууртайгаар, хүчтэй, чимээ нь хана цуурайтуулан

сонсогдхоор цохилоо.

Хормын дараа гэрэл асч Биллигийн – орооч гэх дуу сонсогдлоо.

Би бариулыг эргүүлсэн ч цоожлогдоогүй байв. Онгорхой хаалганы ард жижиг галын

өрөөнөөс Билли банны алчуур мөрөндаа тохоостой, сандал дээрээ сууж амжаагүй

байлаа. Хэн байсныг харангуут Биллигийн нүд нь томорч тэвчээртэй царайлав.

- за өглөөний мэнд Бэлла? ийм эрт юу хийж яваа юм?

- сайн уу? Билли би Жэйкобтой уулзах хэрэгтэй байна, тэр хаа байна?

- хммм, би үнэндээ мэдэхгүй байна, шулуун царай гарган худлаа хэлж байв.

- чи Чарлиг энэ өглөөгүүр юу хийж явааг мэдэх үү? Би шаардлаа, ярианаас булзаж

байгаагаас нь залхаж байв.

- мэдэх ёстой юм уу?

- тэр хотын тэн хагас залуучуудтай ойгоор буутай, аварга чононуудыг агнахаар явж

байгаа.

Биллигийн царай нь чичрэн тэгснээ дуугуй болов.

- би Жэйкобтой энэ талаар ярилцмаар байна. Хэрэв та татгалзахгүй бол , би

үргэлжлүүлэв.

Билли зузаан уруулаа удаанаар жимийлээ. – би түүнийг унтаж байгаа гэж мөрийцье,

эцэст нь ингэж хэлэн тэр толгойгоо дохингоо урд талын өрөө лүү явав. – сүүлйин

өдрүүдэд тэр оройтдог болоод байгаа, түүнд амралт хэрэгтэй, хэрвээ чи сэрээчихгүй

бол.

- одоо миний ээлж, би амьсгалангаа шивнэн хонгил руу зүглэлээ. Билли санаа алдав.

Жэйкобийн ханын шүүгээ шиг өрөөний хаалга нь хонгилоос яардын зайтай. Би

тогшсонгүй. Би хаалгыг онгойлготол ханатай тас савав.

Жэйкоб урьд шөнө өмссөн байсан хайчилсан хар цамцтайгаа, хаалганаас орны өнцөг

жаахан зайтай өрөөг нь бараг бүхлээр нь эзэлсэн хоёр орыг хөндөлсөн хэвтэж байлаа.

Ташуулдан хэвтсэн байсан ч орноос хөл нь бас толгой нь унжиж байв. Амаа ангайлган

хөнгөн хурхиран унтаж байв. Хаалга савах чимээ түүнийг огтхон ч хөдөлгөсөнгүй.

Царай нь тайван гүн нойрондоо автан уурласан царай ор мөргүй байлаа. Нүдэн доогуур

урьд миний анзаарч байгаагүй нь бөөрөнхий татсан байв. Түүний инээдтэй том биеийг

нь эс тооцвол тэр тэр одоо маш залуу, баяртай харагдав. Түүнийг өрөвдлөө.

Би арагшаагаа алхан хаалгаа аяархан хаалаа.

Урд талын өрөө рүү ороход Билли сонирхсон, хамгаалсан аястай ширтэж байлаа.

- би түүнийг амрах хэрэгтэй гэж бодож байна.

Билли толгой дохин бид бие биенлүүгээ хэсэг ширтэв.

Тэр хүүгээ юу болсон талаар бодсон болов уу? Гэхдээ би түүнийг Сэмийг анхнаасаа

дэмжиж байсныг нь мэдэж байсан учир алуурчид түүнийг хоргоогоогүй гэж бодлоо.

Тэр өөрийгөө яаж зөвтгөснийг би төсөөлж ч чадахгүй.

Би түүний бараан нүднээс олон асуулт харж байсан ч тэр дуугарсангүй.

- аан гээч, би чимээгүйг эвдэн чанга хэллээ. – би далайн эрэг дээр байж байя. Түүнийг

сэрэхээр намайг хүлээж байгаа гэж хэлээрэй за юу?

- тэгнэ, тэгнэ. Билли зөвшөөрлөө.

Тэгэх эсэхэд нь гайхаж байв, хэлэхгүй ч ядаж би оролдсон тийм үү?

Би эхний далайн эрэг рүү очин машинаа тавив. Одоо болтол харанхуй байлаа, үүр

хаяарахын өмнөх бүүдгэр, үүлтэй, би харах гэсэн ч хэцүү байв. Өндөр хогын

ургамлуудын дундуурх замыг олж харахын тулд өшөө ажиглав. Хар уснаас салхи

салхилан, энд илүү хүйтэн байсанд өвлийнхөө жакетны хармаанд гараа чадахаараа гүн

хийлээ. Бороо зогссон нь яамайдаа.

Би хойшоо далан руу зүглэн далайн эргийн дагуу алхлаа. Жэймсийн гудамж эсвэл

бусад арлууд харагдахгүй, далайн эрэг бүдэг харагдаж байв. Би болгоомжлон

чулуунуудыг сүлжиж модонд халтирахгүйг хичээн явж байв. Би юу хайж байгаагаа

мэдэхээсээ өмнө юу хайж байгаагаа мэдэв. Хэдэн фийтийн цаанаас юу болох нь бүдэг

бадаг харагдав. Урт ясан цагаан гулгамтгай мод эрэг хавийн чулуун дээр байв. Үндэс

нь далайн эрэгт төгссөн, зуун хүйтэн тэмтрүүл шиг харагдав. Би Жэйкобтой анх

ярилцаж байхдаа харсан мод гэдэгтээ итгэлгүй байв. Маш олон өөр замбараагүй

сүлжилдсэн амьдралыг минь эхлүүлсэн яриа, урьд сууж байсан шиг би суун

харагдахгүй байгаа далайг ширтлээ.

Жэйкобийг унтаж байхад нь эмзэг гэнэн хонгор харагдсан нь миний огцом уурыг алга

болгосон юм. Би Билли шиг юу болж байгааг мэдэхгүй, сохор нүдээр харж чадахгүй

байсан юм. Гэхдээ би Жэйкобыг бас үгүйсгэж чадахгүй байлаа. Хайр иймэрхүү

байдаггүй юм.

Хэрвээ чи хүнд хайртай болсон бол түүнийг шүүх хэрэггүй. Жейкоб миний найз байсан

болохоор хүмүүсийг алсан үгүй эсэх нь хамааралгүй зүйл биш байлаа. Би одоо юу

хийхээ мэдсэнгүй.

Би түүний амирлангүй царайг төсөөлж үзээд түүнийг хамгаалах гэсэн тогтоож

баримгүй хүслээ мэдрэв. Утгагүй юм.

Би түүний царайд илэрдэг тайван өнгийг эрэгцүүлэн бодоод түүнийг хамгаалах арга

олохоор шийдэв. Энэ нь ухаалаг эсэх нь чухал биш байсан юм. Би суусаар гэгээ

ороогүй л байв.

- Сайн уу, Белла. Жейкобийн хоолой харанхуйгаас цуурайтахад би огт санаандгүй

байсандаа цочлоо. Тэр аяархан бараг ичингүйрсэн өнгөөр хэлсэн ч миний хүлээж

байснаас илүү ширүүн дуугарлаа. Би түүний дүрс мандаж буй нарны гэрэлд

гайхамшигтай сайхнаар тусахыг харав.

- Жейк?

Тэр над руу хэд алхаад болгоомжтой хөлөө зөөн гишгэлэв.

- Билли надад чамайг энд байгаа гэж хэлсэн. Би чамайг нэг их удаан хүлээлгээгүй тийм

биз? Би чамайг таасан гэж бодлоо.

- Тиймээ, би түүхийг саначихсан гэж шивнэлээ.

Эргэн тойрон чимээгүй болон бага зэрэг бүүдгэр болоход миний нуруугаар шоргоолж

гүйх шиг болов. Тэр миний царай луу харлаа. Миний царайны хувирлыг ойлгоход

хангалттай гэрэл байгаагүй бололтой. Учир ахин ярьж эхэлхэд хоолойны өнгө нь ёжтой

болсон байв.

- Чи утасдахад л хангалттай байсан юм, тэр бүдүүлгээр хэлэв.

- Би толгой дохив. Би мэднэ ээ.

Жейкоб хад даган явж эхэллээ. Хэрвээ би сайтар сонсох юм бол түүний хөл дор чулуу

хөнгөхөн шажигнах чимээг сонсож болохоор байв. Харин миний хөл дор чулуу аймаар

шажигнаж байсан юм.

- Чи яах гэж ирсэн юм? тэр алхах зуураа ууртайгаар хэлэв.

- Бидэнд нүүр нүүрээ харж ярилцвал илүү дээр гэж бодоод.

- Аан, ер нь бол дээр л дээ, тэр тургилав.

- Жейкоб надад чамд анхааруулах зүйл байна...

- Ойн цагдаа болон анчдын тухай юу? Энэ тухай санаа зовох хэрэггүй ээ. Бид хэдийн

мэднэ.

- Санаа зовох хэрэггүй гэнээ? Би чихэндээ итгэхгүй шахам асуулаа. Жейк, тэд чинь

зэвсэгтэй. Тэд хавх тавьж барих юм бол шагнал амалж байгаа бас...

- Бид өөртөө санаа тавьчихаж дөнгөнө, тэр хэлээд алхсаар байв. Тэднийг хэн ч

барихгүй. Тэд маш түргэн алга болох учир барихад хэцүү байх болов уу.

- Жейк, би шивнэлээ.

- Яасан? Энэ чинь үнэн.

- Миний хоолойд жигшил төрлөө. Чи яаж... чи яаж тэгж ярьж чадаж байна аа? Чи

эдгээр хүмүүсийг мэднэ. Чарли тэдний дунд байгаа. Энэ бодлоос болж миний гэдэс

өвдөх шиг болов.

- Тэр хадсан юм шиг л зогслоо. Бид тэгээд яах болж байна?, тэр эсэргүүцэв.

Нар үүлний цаанаас цухуйн биднийг мөнгөлөг ягаан гэрлээр гийгүүллээ. Би одоо

түүний царайг ойлгохыг оролдож байв. Түүний царай ууртай урам хугаран мэхлэгдсэн

төрхтэй харагдаж байв.

- Чи чадах... оролдоогүй биз дээ... хүн чоно? би үргэлжлүүлэн шивнэлээ.

- Тэр гараа дээш нь өргөлөө. Надад ямар сонголт байгаа юм, тэр хашгирав. Хэрвээ чи

үнэхээр алга болсон хүмүүсийн төлөө санаа зовж байгаа юм бол энэ юугаар туслах юм?

- Би чамайг ойлгохгүй байна.

- Тэр над руу харахад нүд нь нарийсан бараг архирлаа. Чи намайг жинхэнээсээ

галзуурсныг мэдэх үү?

Би түүний дайсагнасан царай хараад цочирдлоо. Тэр надаас хариулт хүлээж байх шиг

санагдсан тул би үгүйсгэн толгойгоо сэгсрэв.

- Чи хоёр нүүртэй юм байна, Белла. Чи энд сууж байгаа ч гэсэн дотроо бол жигшүүртэй

аймаар. Энэ үнэн биз дээ? Тэр гараа сэгсрэв.

- Хоёр нүүртэн гэнээ? Миний өмнө зогсч байгаа аймшигт мангас намайг хоёр нүүртэн

гэж байгаа юм уу?

- Ах, тэр дуу алдаад чичирсэн гараараа зовхио даран нүдээ анилаа. Чи өөрийгөө сонсож

үзсэн үү?

- Юу?

- Тэр над руу хоёр алхам ойртож бөхийн суугаад ууртайгаар ширтэв. Надад их

харамсалтай байна. Би чиний хувьд мангас байхыг хүсэхгүй байна, Белла. Би муу хүн

байх тийм үү?

- Би хөл дээрээ үсрэн босоод урагш харав. Үгүй, хэзээ ч болохгүй, би хашгирлаа. Тэгж

хэлэх хэрэггүй, тэнэг амьтан.

- Чи юу тааварласан юм? Тэр архиран асуухад бүх бие нь уурандаа чичирлээ.

- Гэнэтхэн Эдвардын хоолой надад сонсогдлоо. Болгоомжтой бай, Белла, түүний дур

булаам хоолой намайг анхааруулав. Түүнийг уурлуулах хэрэггүй. Чи одоо

тайвшруулсан нь дээр.

Хоолой бодол дунд биш толгойд сонсогдлоо.

Гэхдээ би түүнийг сонссон юм. Энэ хоолойг сонсохын төлөө би бүхнийг хийхэд бэлэн

байв.

- Жэйкоб, би илүү зөөлөн өнгөөр гуйлаа. – хүмүүсийг үнэхээр хороох хэрэгтэй

гэж үү? Жэйкоб, өөр зам байхгүй гэж үү? Цус сорогчид хүмүүсийг алахгүйгээр

амьдрах аргаа олсон шиг, чи ч бас оролдож үзэхгүй юм уу? Миний үг түүнийг

тогонд цохиулж байгаа юм шиг, тэр над руу муухайгаар хөмсгөө өргөж нүдээ

бүлтийлгэн харлаа.

- хүмүүсийг алах гэнээ? Тэр шаардав.

- биднийг юуны тухай яриад байна гэж бодсон юм бэ?

Тэр чичирхээ болисон байлаа.над руу үл итгэсэн найдаж ядсан харцаар харж

байлаа. – би чамайг хүн чононуудыг жигшдэг талаар ярилцаж байна гэж бодсон.

- үгүй ээ Жэйк, энэ чиний...чоно эсэх талаар биш. Энэ зүгээр, би түүнд амаллаа,

би түүнд юу гэж хэлэх гээд байснаа мэдлээ. Түүнийг том чоно болон хувирах нь

надад үнэндээ хамаагүй Жэйкоб хэвээрээ л байх болно. – хэрэв чи хүмүүсийг

өвтгөхгүй байх арга олбол.....энэ л миний уурыг хүргэж байна. Тэд чинь гэмгүй

хүмүүс Жэйк, Чарли шиг, чамайг тэгээд явж байхад би зүгээр л хараад сууж

байж чадахгүй....

- ингээд л болоо гэж үү? Үнэхээр үү? Яриаг минь таслан нүүрэнд нь мишээл

тодров. – чи намайг алуурчин болохоор л айсан хэрэг үү? Энэ л учир нь байсан

юм уу?

- энэ хангалтай шалтгаан биш байна уу?

Тэр инээж эхэллээ.

- Жэйкоб Блэк энэ чинь инээдтэй биш байна.

- аанхаан, тэр зөвшөөрөв, инээд алдсаар л байлаа.

Тэр нэг том алхсанаа намайг баавгайн чанга тэврэлтээрээ тэвэрлээ.

- чамд үнэхээр миний аварга чоно болох нь хамаагүй юм байна тийм үү? Чихэнд

минь баяртайгаар шивнэн асуулаа.

- үгүй, би амьсгаадлаа, амьсгалж чадахгүй байна Жэйк,

Намайг тавьсан ч гарнаас минь барьж – би алуурчин биш ээ Бэлла. би царайг нь

шинжин, үнэнээ хэлж байгааг нь мэдэн тайвшрал миний дотор мэдрэгдлээ.

- үнэхээр үү?

- үнэхээр, чухал царай гарган амаллаа.

Би гараа алдлан түүнийг тэврэхэд мотоцикл унадаг анхны өдрийг санагдлаа. Тэр

илүү том харин би хүүхэд шиг.

Өнгөрсөн удаагынх шиг үсээр минь гараа явуулав.

- чамайг хоёр нүүртэн гэсэнд уучлаарай.

- чамайг алуурчин гэсэнд уучлаарай.

Тэр инээлээ. Би гэнэт нэг юмыг санан, түүнийг түлхлээ, царайг нь харахын тулд,

хөмсгөө атируулан – Сэм, бас бусдынхаа талаар?

Толгойшоо сэгсрэн мөрөн дээрээс нь хүнд ачаа авсан юм шиг инээлээ. – мэдээж

үгүй, бид өөрсдийгөө юу гэж дууддагыг чи мартчихсан уу?

Сайн санаж байлаа , би үүнийг бараг өдөржингөө бодсон, - Хамгаалагчид уу?

- яг тийм

- гэхдээ би ойлгохгүй байна. Ойд юу болоод байгаа юм бэ? Сураггүй уулчид,

цус гээд л

Царай нь чухал санаа зовсон байртай болов. Бид ажлаа хийх гэж оролдож байна.

Бэлла бид тэднийг хамгаалахыг оролдож байгаа. Гэвч үл ялиг хоцроод байх юм.

- юунаас хамгаална гэж? Тэнд жинхнээсээ тийм ,,, баавгай байгаа юм уу?

- Бэлла хонгор минь, бид хүмүүсийг нэг л зүйлээ хамгаалдаг, бидний ганц

дайсан. Тэд байгаа учраас бид байгаа юм.

Би ойлгохоосоо өмнө гайхсан байдалтай байлаа.цус нүүрнээс минь юүлэгдэн

хоолой аймшигтай хэлэх аргагагүй нарийхан өнгөөр чийхарлаа.

Тэр толгой дохин- би чамайг, бүх хүмүүсийг бодсон. Юу болоод байгааг ойлгох

гэж.

-Лорэнт, би шивнэлээ, тэр одоо болтол энд байгаа.

Тэр нүдээ анивчин толгойгоо далийлган – Лорэнт гэж хэн юм?

Толгойн доторх замбараагүй байдлаасаа ялгаж байж би хариулав. – чи

мэднэ...түүнийг нугад харсан шүү дээ. Чи тэнд....үгнүүд гайхсан өнгөөр гарсан ч

суларлаа. Чи намайг түүнд алуулахаас аварсан.

- өөө, тэр хар үст цус сорогч уу? Тэр мушийлаа, хорлонтой мушийлт – нэрийг нь

хэн гэнээ?

Би чичирлээ. – чи юу бодож байсан юм? Би шивнэлээ. – тэр чамайг алж болох

байсан. Жэйкоб чи тэрийг ямар аюултай гэдгийг...

Тэр дахин инээн яриаг минь тасаллаа.- Бэлла, ганц цус сорогч бидэн шиг

сүргийн дэргэд бол асуудал биш. Маш амархан байсан, хөгжилтэй ч юм уу?

- юу амархан байсан гэж?

- чамайг алах гэж байсан цус сорогчийг алах. Би одоо түүнийг алсанд тооцохгүй

байгаа, араас нь хурдан – цус сорогчийг хүнд тоцдоггүй юм.

Би ганцхан л үгийг хэлж чадах байлаа.

- чи Лорэнтийг алсан юм уу?

Тэр толгой дохив. – яахав сүрэг тусалсан л даа тэр нэмлээ.

- Лорэнт үхсэн гэнээ? Би шивнэлээ.

Тэрний царай нь өөрчлөгдөв – чи үүнд уурлаагүй юм байгаа биз дээ? Чамайг

алах гэж байсан шд.тэр алах байсан.Бэлла, бид дайрахаасаа өмнө мэдэж байсан.

Чи мэдэж байгаа шүү дээ тийм үү?

- би мэднэ ээ. Үгүй ээ би дургүйцээгүй.....би.....би суух хэрэгтэй байлаа. Би

ухарч алхахдаа халтираад доошоо суулаа,- Лорэнт үхсэн , тэр над руу ирэхгүй.

- чи уурлаагүй биз? Тэр чиний найз ч юмуу нэг тийм байсан юм биш биз?

- миний найзаа? Түүнлүү гайхаж манарсан байдлаар ширтлээ.би өмөлзөн, нүд

норлоо.

- үгүй дээ Жэйк....би үнэхээр....санаа амарч байна. Тэр намайг олно гэж бодож

байсан, шөнө болгон хүлээдэг байсан. Тэр надаар дуусан Чарлиг тайван орхино

гэж найддаг байсан. Би маш их айсан, Жэйкоб...гэхдээ яаж? Тэр чинь цус

сорогч, яаж алсан юм? Хүчтэй, хатуу яг л гантиг шиг...

Тэр миний хажууд гараараа намайг эвтэйхнээр тэврээд – бид үүнд л

зориулагдсан Бэллс, бид ч бас хүчтэй. Чамайг тэгж их айж байснаа хэлээсэй гэж

хүсч байсан. Чи айх хэрэггүй.

Чи ойр хавьд байгаагүй. Би бодолдоо төөрөн шулганав.

- өө тйимээ.

- байз Жэйк, би чамайг мэдэж байсан гэж бодож байна. Өнгөрсөн шөнө чи

миний өрөөнд байх аюултай гэж хэлсэн. Чи цус сорогч ирнэ гэж мэдэж байсан

тийм үү? Чи энэ тухай яриад байсан биз дээ?

Тэр хэсэг эргэлзсэнээ тонгойлоо. – үгүй тэр талаар биш.

Тэгвэл чи яагаад тэнд байх нь аюулгүй гэж бодсон юм?

Тэр над руу гэмтэй юм шиг харлаа. – би тэнд байх нь надад аюулгүй гэж

хэлээгүй. Чиний тухай байсан юм.

- юу гэсэн үг юм?

Тэр доошоо харан чулуу өшиглөлөө. – би чамтай ойр байж болохгүй өөр

шалтгаанууд байгаа. Бэлла, нэгд би чамд өөрсдийнхөө нууцыг хэлэх ёсгүй,

гэхдээ бусад талаараа бас чамд аюулгүй биш. Хэрэв би ...хэт уурлах.....хэт

хямарсан байвал...чи гэмтэж магадгүй.

Би энэ талаар анхааралтай бодлоо...- урьд нь чи уурлаад,....чам руу хашгичиж

байхад......чи чичирж байсан.

- тиймээ, царайгаа бүүр доошлуулав. – би шал тэнэг байсан л даа. Би өөрийгөө

барих хэрэгтэй байсан юм. Чи надад юу ч гэж хэлсэн би уурлахгүй гэж амалсан,

гэхдээ би чамайг алдахвий гэснээс болоод их уурласан

байсан....намайг.........гэдэгт эвлэрэхгүй байх гэж бодоод.

- хэрэв чи...галзууртлаа уурлавал яахуу? Би шивнэлээ.

Би чоно болон хувирна, тэр буцаад шивнэлээ.

- чамд бүтэн сар хэрэггүй юу?

Тэр нүдээ эргүүллээ. – холливуудын хувилбар яг ч зөв биш л дээ. Санаа

алдсанаа дахин чухал царайлав.

- чи санаа зовох хэрэггүй Бэлла, бид санаа тавих болно. Бас Чарли, бусдад нь ч

анхаарлаа хандуулна. Ямар нэгэн юм болохгүй. Энэ тал дээр надад итгэрэй.

Би нэг юман дээр гарцаагүй итгэлтэй байсан ч Жэйкоб болон түүний найзууд

яаж Лорэнттэй тулалдсан талаар, Жэйкоб одоо цаг дээр яриад эхлэхэд нь, би

тухайн үед их олон юмийг мэдэлгүй өнгөрөөжээ гэж мэдлээ.

- бид энэ тал дээр анхаарах болно.

Дуусаагүй юм байна.

- Лорэнт үхсэн, би бачимдан хамаг бие мөс шиг хүйтэн болох шиг боллоо.

- Бэлла? тэр гайхан миний цонхигор хацранд хүрэв.

- хэрэв Лорэнт.......долоо хоногийн өмнө үхсэн юм бол....өөр хэн нэг нь хүн

алаад яваад байгаа юм байна.

Жэйкоб толгойгоо дохин, шүдээ хавирангаа – тэд хоюулаа байсан, тэдний нэг нь

бидэнтэй тулалдах байх гэж бодсон ч бидний түүхэнд бол эрэгчинг нь алахад

үнэхээр уурладаг, гэвч эмэгтэй нь зугтаагаад л байсан, тэгээд буцаж ирээд л,

түүний юуны ардаас яваад байгааг нь мэдчихвэл ч, буулгахад хялбар байх

болно. Гэхдээ тэр их ойлгомжгүй, энд тэнд очиж бүжиглэж байгаа юм шиг,

бидний хамгаалалт хэр байгааг шалгаад байгаа юм шиг, нэвтрэх зам хайж

байгаа ч хаашаа чиглэсэн зам гэдгийг нь, тэр хаашаа явахыг хүсээд байгаа юм

бол? Сэм бодохдоо биднийг салгах гэж оролдож байгаа гэсэн, тэгвэл түүнд илүү

боломж....

Түүний хоолой нь надад яг л удаан түннэлээр явж байгаа юм шиг, би үг бүрийг

нь сонсож чадахгүй уусан алга болж байлаа. Духан дээгүүр маань хөлс бурзайн

гэдэс мушгиран, гэдэсний халдвар шиг, яг л гэдэсний халдвар шиг байлаа.

Би түүнээс нүүрээ буруулан, мод наллаа. Бие минь хүнд доргиж, гаргах юмгүй

хоосон ходоод маань агшин бөөлжис цутгах шиг болж байлаа.

Викториа энд байна. Намайг хайж байгаа юм байна. Ойд үл таних хүмүүсийг

алж, Чарли тэр ойд хайж байгаа....

Миний толгой аймшигтайгаар эргэлдэж байлаа. Жэйкобийн гар мөрнөөс минь

чулуунууд уу гулсан унахаас сэргийлэн барьж байлаа. Би түүний халууныг

мэдэрч байв. Хацран дээр амьсгалан –Бэлла? яасан?

- Викториа, би амьсгаадан огиудас хүрэхээс биеэ барьж байлаа.

Нэрийг нь хэлсэн даруйд Эдвардийн хоолой ууртайгаар орж ирлээ.

Жэйкоб намайг өргөж байгааг мэдэрч байв. Намайг эвгүй тэвэрсэн байлаа, би

толгойгоороо мөрийг нь дэрлэсэн байв. Тэр намайг гулзайн унахаас

болгоомжлон тэвэрч, хөлстэй үсээ хойш нь болголоо.

- хэн гэнээ? Жэйк асуулаа. – намайг сонсож байна уу? Бэлла Бэлла?

- тэр Лорэнтийн хос бишээ, мөр лүү нь ёоллоо. – зүгээр л хуучин найзууд

байсан юм....

- чамд ус хэрэгтэй юу? Эмч? Юу хийхийг минь хэл дээ, ухаангүйгээр шаардлаа.

- би өвдөөгүй ээ, би айж байна.шивнэн тайлбарлалаа. Айсан гэдэг үг тийм ч

оновчтой биш байв.

Жэйкоб нуруунаас зөөлөн алгадан – чи тэр Викториагаас айгаад байгаа юм уу?

Би толгой дохин, дагжин чичирлээ. – Викториа гэж улаан үстэй эмэгтэй юу? Би

дахин чичирлээ. – тиймээ

- тэрний хос нь биш гэдгийг чи яаж мэдэж байгаа юм?

- Жэймс түүний хос байсан гэж Лорэнт надад хэлсэн. Би тайлбарангаа гар

автоматаар сорви луу явж байв.

Тэр гараараа нүүрийг минь хөдөлгөөнгүйгээр барилаа. Нүд рүү минь

анхааралтай ширтэж байв.

- тэр чамд өөр юу гэж хэлсэн Бэлла?энэ чухал шүү. Тэр юу хүсээд байгаа юм?

- мэдээж....би шивнэн....намайг хүсэж байгаа. Нүд нь удаанаар томрон дараа нь

зураас шиг нарийсан – яагаад? Тэр шаардаж байв.

- Эдвард Жэймсийг алсан. Би шивнэлээ. Жэйкоб намайг өөрийхөө нэг хэсэг шиг

чанга тэвэрсэн байлаа. – тэр дараа нь ....алга болсон. Гэхдээ Лорэнт хэлэхдээ

Эдварлдйг алснаас намайг алах нь шударга гэж бодсон гэж хэлсэн. Хосыг

хосоор нь. Тэр мэдээгүй байгаа, одоо хүртэл.......би би би.....бодохдоо.....шүлсээ

залгилаа. Ихэнхдээ тэд бидэн шиг биш байдаг болохоор, Эдвардад л лав биш.

Жэйкоб энэ хэсэгт түгшүүрт автан, царай нь өөр зүйлсийг илэрхийлж байлаа.-

Күллэнийхэн үүнээс болоод явцгаасан юм уу?

- би хүн шүү дээ, өөр юу ч биш, онцгой биш, би мөрөө сул хавчин тайлбарлалаа.

Нэг тийм архирч байгаа юм шиг, яг ч жинхэнэ биш, гэхдээ ойролцоо чимээ

Жэйкобийн цээжнээс ундран чихэнд хүрч байлаа. – хэрэв тэр хөгийн цус сорогч

үнэндээ тийм тэнэг юм....

- гуйя, хэрэггүй би гиншлээ.

Тэр түгдэрснээ, толгой дохив.

- энэ их чухал, царайн албаны болон дахин хэлэв. – яг бидний мэдэх хэрэгтэй

байсан зүйл. Би бусаддаа даруй хэлэх хэрэгтэй.

Тэр босоод намайг татав. Намайг унахгүй гэдэгт итгэтлээ бэлхүүсээр минь

тэвэрсээр байв.

- би зүгээрээ, худлаа хэлэв.

Тэр нэг гараараа бүсэлхийнээс тэвэрсэн чигээрээ – явцгаая.

Тэр намайг татан машин луу явав.

- бид хаачих гэж байгаа юм? Би асуулаа.

- би итгэлтэй биш байна. Тэр хүлээн зөвшөөрөв. – би тэд нарыг дуудна,

уулзахаар. Хөөе, намайг түр хүлээж бай за? Тэр намайг машинд налуулан

гарнаас минь тавьлаа.

-чи хаачих гэж байгаа юм?

- би одоо хүрээд ирнээ. Тэр амаллаа.машины зогсоолоос холдон зам хөндлөн

гарч, ой руу орлоо. Модон дундуур яван буга шиг гялс алга боллоо.

- Жэйкоб,,,би ардаас нь сөөнгө хоолойгоор орилсон ч тэр аль хэдийн алга

болсон байв.

Би ганцаараа байхад зохимжгүй үе байв. Жэйкоб харагдахаа болимогц би гүн

амьсгаа авлаа. Би машины кабин луу орж, товчнуудыг доош нь дарж түгжлээ.

Энэ ч намайг дээрдүүлсэнгүй.

Викториа аль хэдийн намайг мөшгөөд эхэлчихэж. Намайг арай олоогүй байгаа

нь аз, зүгээр л аз бас таван өсвөр насны хүн чоно. Би хүчтэй амьсгаагаа гаргалаа.

Жэйкоб юу ч гэж хэлсэн ч тэр хаа нэг газар ойрхон байгаа Викториагаас

төвөгшөөж байсан. Түүний уурлахаараа юу болон хувирдаг нь хамаагүй. Би

түүний гал шиг үс, зэрлэг царай, эвдрэшгүй...гээд толгойдоо төсөөлж байлаа.

Гэхдээ Лорэнт одоо байхгүй Жэйкобоос болоод. Энэ байж болно гэж

үү?Эдвард...би автоматаар цээжээ дарлаа. Надад хэлэхдээ цус сорогчийг алах их

хэцүү гэж...зөвхөн өөр нэгэн цус сорогч л үүнийг хийж чадна. Жэйкоб хүн

чононуудыг үүнд зориулж бүтээгдсэн гэж хэлсэн.

Тэр бас Чарлиг анхааралдаа авна гэж хэлсэн. Би аавыгаа хамгаалахын тулд хүн

чононуудад итгэх хэрэгтэй юу? Би яаж итгэх вэ?бидний хэн ч

хамгаалагдаагүй.ядаж л Жэйкоб....хэрэв тэр өөрийгөө Викториа Чарли хоёрын

дунд, Викториа бид хоёрын дунд.....

Дахиад бөөлжих гэж байгаа юм шиг санагдаж эхлэв.

Цонх хурдан тогших чимээ намайг үхтэл нь орилуулж орхив. Жэйкоб аль

хэдийн буцаад ирчихэж.

Би чичирсэн гараараа хаалгыг онгойлголоо

- чи үнэхээр айсан тийм үү? Асууж байхдаа орж ирлээ.

Би толгой дохив.

- тэгэх хэрэггүй, бид чамд санаа тавих болно. Бас Чарлид тэр амлав.

- чиний Викториаг олох санаа чинь түүний намайг олохоос илүү аймшигтай

байгаа даа...би шивнэлээ.

Тэр инээн – чи бидэнд жаахан ч атугай итгэх хэрэгтэй, доромжилж байгаа ч юм

шиг.

Би толгойгоо сэгсрэв. Би олон цус сорогчдыг тулалдаж байхыг харсан.

- чи хаашаа яваад ирэв?

Тэр уруулаа жимийн юу ч хэлсэнгүй.

- юу, нууц юм уу?

Тэр амьсгаадан – үгүй л дээ. Энэ жаахан хачин, би чамайг айлгамааргүй байна.

- би тиймэрхүү аймар юмнуудтай дасан зохицсон, чи мэдийшдээ. Би инээсэн ч

амжилттай байсангүй. Жэйкоб буцаад инээлээ – тийм ч байх гэж таамагласан

юм. За ...хүн чононууд...бид чаддаг...бие биенийгээ сонсож.

Би хөмсгөө буулган эргэлзлээ.

- чимээ сонсох биш л дээ, тэр үргэлжлүүлэн.....бид бие биенийхээ бодлыг

уншиж чаддаг гэх үү дээ, хэр хол байсан ч хамаагүй. Нэг талаараа ангуучлахад

тустай ч нөгөө талаараа том зовлон. Их ичмээр...нууцгүй байна гэдэг. Хачин

байгааз ээйн?

- чи урд шөнө ингэж хэлэх гээд байсан юм уу? Чи хүсэхгүй байсан ч надтай

уулзсан гэдгээ хэлнэ гэсэн чинь?

- их хурдан байна шүү.

- баярлалаа.

- чи ийм хачин юмнуудыг хурдан ойлгох юм. Төвөгтэй байна байх гэж бодсон.

- тийм биш ээ, чи миний мэддэг бодол уншдаг анхны хүн биш...тиймээс хачин

биш байна л даа.

- нээрэн үү? Хүлээгээрэй чи нөгөө цус сорогчийн талаар яриад байна уу?

- тэднийг ингэж дуудаасай гэж хүсэхгүй байна.

Тэр инээн – юу ч байсан....тэгээд Күллэнийхэн үү?

- зөвхөн зөвхөн Эдвард л...би нэг гараа нууцаар ороолоо.

Жэйкоб гайхсан, эвгүйцсэн янзтай харав. Би зүгээр л нэг түүх гэж бодсон. Би

цус сорогчдыг нэг тиймэрхүү илүү юм хийж чаддаг гэж домгоос сонсож байсан.

Санаанаасаа зохиосон гэж бодсон.

- зүгээр л нэг санаанаасаа зохиосон юм биш байгааз? Би егөөдөн асуулаа.

Тэр барайлаа. – таасангүй ээ, за за бид Сэм болон бусадтай уулзахаар мотоцикл

унаж байсан газар луу очих болно.

Би тэргээ асаан зам руу ухарлаа.

- тэгээд чи дөнгөж сая чоно болж хувирсан уу? Сэмтэй ярихын тулд? Сонирхон

асуулаа.

Жэйкоб толгойгоо дохин ичсэн юм харагдлаа. Их богинохон хугацаанд....би

чиний тухай бодохгүй байхыг хичээсэн л дээ тэгвэл тэд юу болж байгааг

мэдэхгүй. Би Сэмд чамтай цуг очно гэдгээ айгаад хэлээгүй.

- наадах чинь намайг зогсоохгүй.би Сэмийг муу залуу гэсэн бодлоосоо салаагүй

байлаа. Нэрийг нь сонсох болгондоо шүдээ хооронд нь хавирах юм.

- тэгвэл энэ намайг зогсоож мэднэ Жэйкоб дүнсийн – би яагаад өгүүлбэрээ

гүйцээж чадаагүйг мэдэж байна уу? Би яагаад түүхээ бүхлээр нь хэлээгүйг?

- тиймээ хоолойд чинь нэг юм тээглэсэн шиг байсан.

Тэр инээдээ барьж ядан –дөхөж байна шүү, Сэм чамд хэлж болохгүй гэсэн.

Тэр.....сүргийн ахлагч....чи мэднэ дээ. Альфа. Тэр бидэнд юу хийх хийхгүйг

хэлж байдаг. Чи миний юу гэх гээд байгааг.....бид тоохгүй орхичихож чаддаггүй

юм.

- хачин л юм. Би бувтналаа.

- маш....тэр хүлээн зөвшөөрөв – чононуудын асуудал гэх үү дээ.

- хөөх... гэх нь миний хариулж чадах ганц юм байв.

- тиймээ иймэрхүү зүйл их олон байдаг..чононуудын...би суралцсаар л байгаа.

Сэмд ямар байдгийг нь мэдэхгүй ч....энэ тал дээр эвлэрэх хэрэгтэй болдог. Сүрэг

чононууд дэмждэг байхаас ч муухай байсан байх...

- Сэм ганцаараа байсан юм уу?

- тиймээ....дуу нь бүдгэрэв. Би өөрчлөгдөхөд....хамгийн....аймшигтай....хэцүү

зүйлийг даван туулж байгаа юм шиг, урьд нь хэзээ ч туулж байгаагүй тийм

аймар. Гэхдээ би ганцаараа биш байсан...дуу хоолой толгойд минь сонсогдож

юу болж байгаа...юу хийхийг хэлж байсан. Ухаан санаагаа алдаж байгаа юм

шиг...минийхээр....

- Сэмд бол тусламж байхгүй. Энэ өөр нэг зүйл байлаа. Жэйкобийг тайлбарлаж

байхад....Сэмийг өрөвдөхгүй байхын аргагүй байв. Түүнийг үзэн ядах шалтгаан

байхгүй юм шиг санагдав.

- чамтай байгааг минь мэдвэл уурлах боловуу? Би асуулаа.

- мэдээж

- тэгвэл би...

- үгүй ээ, зүгээрдээ...намайг тайвшруулан –бидний мэдэх хэрэгтэй зүйл чамд

тонн тонноороо байгаа...тэгвэл туслах байна. Чи зүгээр л нэг хүн биш.

Чи.....мэдэхгүйэээ...тагнуулч юм шиг...чи дайсны ард талын шугаманд байсан

шүү дээ.

- би өөртөө санаа алдлаа. Ийм учраас би Жэйкобд хэрэгтэй байгаа юм уу?

Дайснаа устгахын тулд мэдэж байгаа бүхнийг маань ашиглах?? Би тагнуулч

биш. Би тиймэрхүү мэдээлэл цуглуулдаггүй. Тэр аль хэдийн намайг урвагч шиг

болгож амжлаа.

гэхдээ би Викториаг зогсоомоор байна,,үгүй гэжүү?

үгүй

би Викториаг зогсоосой гэж хүссэн...намайг үхтэл минь тамлан зовоож эсвэл

Чарли руу эсвэл өөр нэгэн үл таних хүн рүү гүйхээс минь өмнө , зүгээр л

Жэйкоб түүнийг зогсоох, зогсоох гэж оролдох хүн нь биш байгаасай гэж хүссэн

юм. Жэйкобийг түүнтэй 100 миль ч ойр байлгамааргүй байна.

- цус сорогчдын бодол уншдагархуу....тэр миний юу бодож байгааг

анзааралгүйгээр үлгэлжлүүлэв.

- бид иймэрхүү юм мэдэх хэрэгтэй болдог юм, тэр түүхүүд үнэн байгаа нь ёстой

балай юм. Бүгдийг төвөгтэй болгоод байх юм. Хөөе чи Викториад ямар нэгэн

онцгой юм байгаа гэж бодож байна уу?

- би тэгж бодохгүй байна. Эргэлзэн санаа алдав. Тэр надад сануулах байсан.

- тэр? Чи Эдвардийг ....өө уучлаарай, мартчихаж, нэрийг нь хэлэхэд чи дургүй

байдаг. Эсвэл сонсоход. Би цээжийг минь хөндүүрлэн байгаа хэсэгт дарж

тоохгүй байхыг хичээв. – яг ч тийм биш л дээ.

- уучлаарай

- чи яаж намайг ийм сайн мэддэг байнаа? Заримдаа чи миний бодлыг уншаад

байгаа юм шиг санагдахын?

- үгүй дээ, би анхаарлаа төвлөрүүлдэг.

Бид Жэйкоб анх надад мотоцикл унахыг зааж байсан шавартай зам дээр ирэв.

- болно биз дээ? Би асуулаа.

- болно болно.

Мотоор унтарлаа.

- чи одоо болтол баяртай биш л байна тийм үү? Тэр шивнэлээ.

Би толгойгоо дохин харагдахгүй байгаа харанхуй ой руу ширтэж байлаа.

- чи хэзээ нэгэн цагт....болье ч юмуу... тэгж бодож байсан уу?

Би удаанаар амьсгаа аван гаргалаа. – ҮГҮЙ

- учир нь тэр хамгийн шилдэг нь биш.......

- гуйя, Жэйкоб...яриаг нь таслан шивнэн гуйлаа. – бид энэ талаах ярилцахгүй

байж болохгүй юу? Би тэвчихгүй нь

- за, тэр уртаар амьсгаа аван... – олон юм ярьсанд уучлаарай.

- ингэх хэрэггүй дээ, хэрэв юмс ийм өөр байсан бол эцэст нь хэн нэгэнд ярих нь

сайхан байх болно. Хэнд ч хэлэхгүй байх нь там шиг л байх болно.

- там , тэр хүлээн зөвшөөрөв.

Жэйкоб хурдан амьсгаа аваад... – тэд ирчихсэн байна явцгаая.

- чи итгэлтэй байна уу? Хаалга онгойлгож байхад нь асуулаа. – би энд байх

хэрэггүй ч юм уу?

- тэд зөвшөөрөх л болно доо ингэж хэлэн инээлээ. Хэн том муу чоноос айдаг

билээ?

- ХАХА, би хариулав. Гэсэн ч би тэрэгнээс буун Жэйкобтой ойр байхын тулд

хурдлав. Би нугад байсан том мангаснуудыг л санаж байв. Миний гэр урьд нь

Жэйкобийн салгалж байсан шиг, айснаасаа биш уурласнаасаа байв.

Жэйк гарыг минь барин атгалаа – за ингээд эхэллээ дээ.

14. ГЭР БҮЛ

Би Жейкобийн араас дагалдан явахад миний харц ойн захад байсан бусад хүн чононууд

дээр туслаа. Тэд модон дунд цухалзах агаад миний хүлээж байсан шиг харагдахгүй

байсан юм. Би чононууд хэрхэн харагддагыг санах гэж оролдов. Харин эдгээр нь

дөрвөн ширхэг бараг нүцгэн биетэй залуус байв.

Тэд ахиад л надад ах дүү дөрвөн ихрүүд юм шиг санагдав. Тэднийг замын хажууд

зэрэгцэн зогсч байх үед аварга том булчингууд нь хүрэл өнгийн арьсан дээр нь тодрон

гарч бүгд богинохон тайрсан хар үстэй агаад нүүрнийх нь өнгөнд ямар нэгэн өөр зүйл

тодорч байлаа.

Тэд бүгд болгоомжлон сэтгэл зовсон төрхтэй байв. Тэд миний араас ирж байсан

Жейкобийг хараад уурсаж эхлэв.

Сэм тэднээс хамгийн том биетэй нь атал Жейкоб түүнийг бараг гүйцжээ. Үнэн хэрэгтээ

Сэмийг хөвгүүн гэж нэрлэхэд хэцүү байсан юм. Түүний царай илүү ахмад харагдах

хэдий ч үрчлээ юмуу хөгшрөлтийн ямар нэгэн тэмдэг харагдахгүй байлаа. Харин

тэвчээр, даруу төлөв байдлийг түүний царайны өнгөнөөс уншиж болохоор байв.

- Жейкоб чи юу хийж байна? тэр ширүүн асуулаа.

Миний танихгүй тэдний нэг нь (магадгүй Жаред юмуу Пол ч байж болох юм) Сэмийн

урд гаран Жейкобтой ярилцахаар гарч ирлээ.

- Жейкоб чи яагаад дүрмийг зүгээр л мөрдөж болохгүй гэж? тэр хашгиран гараа

сэгсэрлээ.

- Ямар гээчийн чөтгөр вэ? Чи юуны тухай бодсон юм? Тэр чамд бүх зүйлээс илүү

чухал байна уу? Бүр хүмүүсийн үхлээс ч илүү чухал гэж үү?

- Тэр тусалж болох юм, Жейкоб аяархан дуугарав.

- Туслах аа гэж хилэгнэсэн хүү хашгирлаа. Түүний гар нь чичирч эхлэв. Өө,

гайхамшигтай! Чиний эрхэм хайрт чинь биднийг үхэхэд л тусална гэдэгт би итгэлтэй

байна.

- Битгий тэгж ярь хэмээн Жейкоб түүний доромжилсон үгийн хариуд хашгирлаа.

Өөр хөвгүүний мөр болон нуруунд чичирсэн долгио үүсэв.

- Пол! Тайвшир даа! Сэм түүний үгийг таслав.

Пол буруутайдаа биш харин бодлоо төвлөрүүлэхийн тулд толгойгоо сэгсэрлээ.

- Чөтгөр ав, Пол гэж харваас Жаред бололтой өөр хүү хэллээ. Больж үз.

Пол толгойгоо Жаред руу эргүүлэхэд түүний уруул нь уурссандаа болоод чичирч байв.

Харин дараа нь тэр ахин над руу харахад Жейкоб миний урд гаран намайг халхаллаа.

Ингээд л эхэллээ дээ!

- За яахав, түүнийгээ хамгаал гэж Пол уурсав. Ахин нэг чичирсэн давалгаа түүний бүх

биеэр таран явахад тэр татвалзаж эхэллээ. Түүнийг толгойгоо урагш эргүүлэх үед

шүднийх нь завсраар жинхэнэ архиралт сонсогдлоо.

- Пол! гэж Сэм Жейкоб хоёр зэрэг ориллоо.

Пол урагшаа унаад бүх бие нь чичирч байхдаа бараг газарт хүрэхгүй шахам байв.

Бөглүүхэн чимээ гараад түүний бие нь хэсэг хэсэг болон задарчихлаа.

Хар саарал өнгийн ширүүн үс түүнд ургаж биений хэмжээ нь тав юмуу зургаа дахин

томорлоо. Тэр үсэрхэд бэлэн болжээ.

Чонын хурц соёо ярзайн нээгдэж бас нэгэн архиралт түүний цээжний гүнээс нүргэлэн

гарлаа. Түүний хар өнгийн галзуурсан мэт догшин нүд над дээр тогтов.

Дараагийн агшинд Жейкоб замаар саарал мангасыг угтан гүйлээ.

- Жейкоб! Би хашгирлаа.

Гүйх зуураа Жейкобийн шилэн хүзүүнээс нуруу хүртэл урт долгион үүсэв. Тэр урагшаа

ухасхийн толгойгоороо агаарт шумбалаа.

Ахин нэг хувцас урагдах чимээ гаран Жейкобын хувцас задарчихлаа. Тэр өөрийнхөө

арьснаас цухуйн гарахад хар улаан өнгийн хувцас агаарт эргэлдэн нислээ. Энэ нь

агшин зуур болсон болохоор би нүдээ цавчиж ч амжсангүй. Ахин нэг секунт өнгөрхөд

Жейкобийн толгой урагшаа шумбаж аварга том улаан хүрэн өнгийн чоно болон

хувирав. Жейкобийн дотор яаж багтдаг гэмээр аварга том бие үсрэхэд бэлэн саарал