-
Monografia
Okładka:Zdjęcie szkołyNapis: 80 lat Zespołu Szkół Mechanicznych
w Białymstoku(Niebieskie tło z żółtymi literami)
Wewnętrzna strona okładki przedniej wyklejka, tło: (80 lat) i na
tym tle stary sztandar szkoły w kolorze
Strona tytułowa: 80 lat Zespołu Szkół Mechanicznych w
Białymstoku
Na odwrocie: Zespół autorski:
Janina KwiecińskaIrena MalinowskaGrażyna Rogowska
Zespół redakcyjny:Joanna CzyżewskaElżbieta GudelMałgorzata
KleszczewskaDanuta LaskowskaHalina Rydzewska
Zespół koordynatorów:Jędrzej Ignacy ŁucykMałgorzata KiebałaJerzy
Gałasiński
Korekta:Irena MalinowskaJanina KwiecińskaJoanna
CzyżewskaMałgorzata Kleszczewska
Wykorzystano materiały archiwalne Zespołu Szkół Mechanicznych,
zdjęciaudostępnił opiekun koła fotograficznego Grzegorz Marczuk,
pozostałe to zbiory własneautorów, pracowników i absolwentów
Szkoły.
JSBN83-917570-0-5
1
-
Honorowy patronat:
Krzysztof Jurgiel – poseł na Sejm RPSławomir Zgrzywa - marszałek
Województwa PodlaskiegoRyszard Tur - prezydent Miasta Białegostoku
Marek Kozłowski – wiceprezydent Miasta BiałegostokuMichał Bołtryk –
rektor Politechniki Białostockiej
2
-
Komitet organizacyjny obchodów 80-lecia Zespołu Szkół
Mechanicznych
Jędrzej Ignacy ŁucykFranciszek SiemieniakoCzesław
JakubowiczRyszard IngielewiczJacek SierockiMałgorzata
KiebałaMałgorzata KleszczewskaIrena WojciukMarian
PtaszkowskiEugeniusz KarawajczykWacław MuszyńskiCzesław
StulgisTadeusz MaleckiJan TymińskiTeresa Grzanka Katarzyna
Żuchowska
3
-
Słowo wstępne
Historia naszej Szkoły to historia Białegostoku i całego
regionu. 80 lat temu samorząd miasta powołał Miejską Szkołę
Rzemieślniczo-Przemysłową, obecnie Zespół Szkół Mechanicznych,
który jest dzisiaj jednąz najstarszych szkół zawodowych na
Białostocczyźnie, a jej zasługi dlarozwoju oświaty są
niekwestionowane.
Stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Mechanicznych objąłem wmarcu
2002 roku. Mimo że od 80-lecia istnienia Szkoły minął już
rok,postanowiliśmy nawiązać do tradycji jubileuszowych. Jest to
bowiem okazjado nadzwyczajnej mobilizacji nas wszystkich:
nauczycieli i pracowników,uczniów, absolwentów, rodziców i emerytów
związanych emocjonalnie zeSzkołą. Okazuje się, że wielka jest
rodzina "Mechaniaka", że można liczyćna jej życzliwość, pomoc i
współpracę.
Jedną z części obchodów Jubileuszu jest niniejsza
publikacja.Pragniemy dedykować ją przede wszystkim byłym
nauczycielom iabsolwentom, którzy znajdą w niej cząstkę swego
życia. Mamy nadzieję, żeobecne i kolejne pokolenia będą pamiętać o
przeszłości, bo „...Przeszłość -jest to dziś, tylko cokolwiek
dalej” (C.K.Norwid). „Ocalić od zapomnienia”chcemy tych, którzy
tworzyli Szkołę, dbali o jakość pracy z młodzieżą, o
jejwszechstronny rozwój.
Nasze archiwum sprzed wojny nie istnieje. Lata powojenne
zapisanesą w dokumentach, utrwalone w kronikach i zilustrowane
zdjęciami. Topozwala odtworzyć i przypomnieć wiele faktów i
zdarzeń. Najcenniejsze sądla nas wspomnienia ludzi - nauczycieli,
absolwentów i pracownikówSzkoły, ich świadectwa, opowieści,
przeżycia. Przy tworzeniu niniejszejpublikacji korzystaliśmy
również z monografii wydanej z okazji jubileuszu65-lecia Zespołu
Szkół Mechanicznych, której autorkami były naszenauczycielki.
Bilansowanie dokonań 80-lecia Szkoły, które przypadło na
mojąkadencję, to wielce pouczająca podróż w czasie. Dotarcie do
korzeni to takżeinspiracja do tworzenia dziś programu szkoły, jej
oferty edukacyjnej,możliwość nawiązania do idei i pomysłów, które –
pielęgnowane – żyją wewspomnieniach uczniów, dając dobre świadectwo
rzetelności i wrażliwości,taktu pedagogicznego i talentu ludzi,
którzy je wcielali w czyn.
Pragnę serdecznie podziękować wszystkim, dzięki którym
mogliśmyprzypomnieć chlubne dzieje Szkoły. Jej i sobie życzę, aby
nasza wspólnapraca zaowocowała rozwojem, wyzwoliła energię zespołu,
uczniówprzygotowała jak najlepiej do życia, a nam nauczycielom
niech nie zabrakniesił do realizacji ambitnych marzeń.
Dyrektor Zespołu Szkół Mechanicznychmgr Jędrzej Ignacy Łucyk
4
-
Dzieje Szkoły
w latach 1921 - 2002
5
-
W DWUDZIESTOLECIU
1921-1939
„Sadząc dąb daremnie cieszylibyśmy się nadzieją, że niebawem
listowie jego użyczy nam cienia”
de Saint-Exupery „Ziemia, planeta ludzi”
Powstanie Szkoły wiąże się ściśle z dziejami niepodległej, po
latach zaborów,Polski. Wcześniej bowiem Białystok nie miał szkół
zawodowych, przygotowującychteoretycznie i praktycznie do pracy w
rzemiośle czy przemyśle. Wniosek o powołanie takiejplacówki
przyjęto i uchwalono w ostatnich dniach 1919 roku na posiedzeniu
SamorząduMiejskiego Białegostoku, ale wydarzenia polityczne i
trudności finansowe uniemożliwiałyjego realizację.Dopiero we
wrześniu 1921r. Powołano Miejską Szkołę Rzemieślniczo-Przemysłową z
jednąklasą o dwu specjalnościach: mechanicznej i stolarskiej,
której dyrektorem został inżyniermechanik Stanisław Bischof.
Później przybywało klas i uczniów. 28 września 1921r.
Szkołazmieniła nazwę. Była to już Państwowa Szkoła
Rzemieślniczo-Przemysłowa. Jej siedzibązostał budynek byłego
więzienia carskiego przy ulicy Sienkiewicza 55/57.Wśród przyjętych
do szkoły uczniów, rekrutujących się głównie ze środowisk
robotniczych ichłopskich, istniała duża rozpiętość wieku i
zróżnicowanie poziomu wiedzy. Była tomłodzież, kilku dorosłych,
która ukończyła 4,6 7 klas szkoły powszechnej; kilku uczniów
nieposiadało wcale świadectw, a zostali przyjęci po złożeniu
egzaminu. Klasę wstępną, któraumożliwiała wyrównanie poziomu wiedzy
uczniów, utworzono dopiero w następnych latach.Organizacyjnie
szkoła podlegała bezpośrednio Departamentowi Szkolnictwa
ZawodowegoMinisterstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia
Publicznego.
Stała kadra nauczycielska była nieliczna. Poza dyrektorem S.
Bischofem, któryuczył przedmiotów zawodowych, kierownikami
warsztatów A. Młyńczykiem(mechanicznego),od 1923r. F. Węsławem i A.
Wójtowiczem (stolarskiego), instruktoramizawodu Latachem i
Trzeszkowskim, zajęcia dydaktyczne prowadzili m.in.:Ks. Antoni
Zalewski – religia i matematykaJerzy Hubert Wilkowski – rysunek
techniczny, wychowanie fizycznedr Szczęsny Wróblewski –
higiena.Mimo że zadaniem priorytetowym „Przemysłówki” było
zdobywanie funduszy na pomocenaukowe i urządzanie warsztatów
(zbiórki uliczne, zabawy w parku miejskim), niezapomniano o
wychowaniu, o rozwijaniu zainteresowań i uzdolnień. Działało kino
szkolne.W 1922r. zainstalowano radioodbiornik jako pierwszy w
Białymstoku. W 1923r. powstałaszkolna orkiestra dęta pod batutą
Józefa Rejszela, nauczyciela muzyki i śpiewu. Pierwsi absolwenci
opuścili Szkołę w 1924 roku. Otrzymali dwa świadectwa:
ukończeniaszkoły i czeladnicze, uprawniające do wykonywania zawodu.
Przystępowali od razu dopracy, nie mieli bowiem możliwości dalszego
kształcenia. Jedynie dzieciom kolejarzyzapewniano kontynuowanie
nauki w technikum o profilu kolejowym w Brześciu nadBugiem. Bez
trudu znajdowali pracę w Białymstoku, „rozchwytywały” ich fabryki
wWarszawie, Skarżysku, Starachowicach, Radomiu, Białej
Podlaskiej.
6
-
Baza lokalowa szkoły poprawiła się znacznie z dniem 1 września
1925r., gdyprzeniesiono jej siedzibę do budynków pofabrycznych przy
ul. Antoniuk 1, zakupionych za400 000 złotych. Uzyskano w ten
sposób trzy duże murowane dwukondygnacyjne budynki,piętrowy budynek
mieszkalny dla pracowników oraz trzy domki drewniane.
Magazynfabryczny przekształcono na internat dla 60 osób, zapewniono
młodzieży stołówkę. Było tobardzo ważne, ponieważ zajęcia trwały 9
godzin dziennie z półgodzinną dużąprzerwą.Uczniowie codziennie
pracowali na zmiany w warsztatach: mechanicznym istolarskim.
Jednego dnia 5 godzin do południa, następnego-4 godziny po dużej
przerwie. Wwydziale włókienniczym do dużej przerwy odbywało się
nauczanie przedmiotówogólnokształcących, a później prowadzono
zajęcia praktyczne.
Ponieważ odkupiona fabryka, produkująca koce i sukno dla wojska,
byłaprzekazana szkole z całkowitym urządzeniem, tj. przędzalnią,
tkalnią z 20 maszynami,własną kotłownią z pompami mechanicznymi,
wodociągiem i elektrownią, rozszerzonoprofil kształcenia o wydział
włókienniczy, który istniał do 1933 roku. Wydział mechaniczny
(ślusarsko-tokarski), obejmujący działy: obróbka skrawaniem,obróbka
cieplna i ręczna, miał do dyspozycji kuźnię, ślusarnię, tokarnię i
narzędziownię.Produkował tokarki, imadła, narzędzia ślusarskie i
zamki. W ramach usług wykonywanolekkie konstrukcje budowlane
(balustrady, balkony, bramy). W roku 1927 wykonanometalową bramę
wjazdową do Pałacu Branickich.Wydział stolarski z dwoma działami:
stolarka budowlana, stolarka meblowa, modelarnia,posiadał bardzo
nowoczesne urządzenia: mechaniczne piły, strugarki, exhauster,
urządzeniawyciągowe kurzu i odpadów. Wykonywano: meble i sprzęt
szkolny, meble do mieszkań,cieszące się wielkim uznaniem
użytkowników, konkurencyjne wobec innych wytwórni.Większość
przedmiotów odznaczała się wysokimi walorami estetycznymi, a
nawetartystycznymi, np. ołtarze.
Państwowa Szkoła Rzemieślniczo-Przemysłowa była jedna z
pierwszych szkół wBiałymstoku, którą objęła tzw. Ustawa
Jędrzejewiczowska z 11 marca 1932r. Zdecydował otym przede
wszystkim poziom szkoły i doskonała baza dydaktyczna.Ustawa
regulowała sprawy programowe i organizacyjne szkolnictwa
zawodowego, którefunkcjonowało dotychczas na podstawie zarządzeń
zainteresowanych ministerstw, orazzrównywała średnie szkoły
zawodowe z ogólnokształcącymi poprzez nadanie im
nazwygimnazjum.
W roku szkolnym 1936/37, pod jednym kierownictwem J. Wolfke
powstały dwagimnazja: Gimnazjum Mechaniczne i Gimnazjum Stolarskie,
które kształciły w cyklu 4-letnim, a absolwenci otrzymywali tzw.
małą maturę.Od 1 września 1937 dyrektorem Gimnazjum Mechanicznego i
Gimnazjum Stolarskiego orazwygasających klas Państwowej Szkoły
Rzemieślniczo-Przemysłowej został inż. TeodorMarkiewicz.Program
gimnazjum był obszerniejszy. Jako odrębne przedmioty nauczania
wprowadzanofizykę, chemię, materiałoznawstwo i elektrotechnikę oraz
zorganizowano pracownie, wktórych każdy uczeń miał zapewnione
dobrze wyposażone w przyrządy stanowisko doprowadzenia ćwiczeń.
Czerwiec roku 1939 zamknął trzeci rok istnienia Gimnazjum
Mechanicznego i GimnazjumStolarskiego, przestała istnieć Państwowa
Szkoła Rzemieślniczo-Przemysłowa.
Uczniowie „Przemysłówki”, wyróżniali się umundurowaniem, mimo że
do roku1935 w szkolnictwie polskim uniformizacja nie
obowiązywała.Pierwsze mundury były brązowe. Marynarka miała stojący
kołnierz, na którym naaksamitnych paskach widniały emblematy
szkoły. Całość stroju dopełniała czapka z dośćdużym daszkiem. Od
roku szlolnego 1935/36 w całym szkolnictwie średnim wprowadzono
7
-
umundurowanie. Wszystkie gimnazja i licea otrzymały centralnie
opracowane wzorymundurków, płaszczy, koszul, krawatów, znaczków
szkolnych i tarcz. Kolorem gimnazjówbył niebieski,
liceów-buraczkowy. Pod numerami tarcz szkoły zawodowe miały litery.
I tak:Gimnazjum Mechaniczne i Gimnazjum Stolarskie miały numery 61
i 62, pod którymiwidniała litera „T”. Latem uczniowie mogli chodzić
w koszulach, ale tylko białych,lnianych, z wyszytą na rękawie
tarczą. Oprócz niebieskiego munduru szkolnego uczeńmusiał posiadać
jeszcze zielony mundur z odpowiednimi emblematami, w
którymprzychodził na zajęcia PW. Noszenie tego munduru na ulicy
zobowiązywało do oddawaniahonorów wojskowych oficerom,
nauczycielom, znajomym...
Wygląd uczniów kontrolował woźny. Niedokładność lub niechlujstwo
w ubiorzepowodowały niedopuszczenie ucznia do zajęć.
Dobre warunki lokalowe Szkoły na Antoniuku sprzyjały rozwojowi
działańwychowawczych. Centrum życia pozalekcyjnego była
świetlica.Działał chór mieszany (dziewczęta z Państwowej Żeńskiej
Szkoły Przemysłowej), zespółmuzyczny pod kierunkiem Józefa
Rejszela, koło dramatyczne wystawiające sztukisceniczne;
organizowano zabawy taneczne (tylko dla klas starszych!). Chlubą
Szkoły byłaorkiestra, która występowała w uroczystościach szkolnych
i w różnych szkołach, pochodachi imprezach w mieście. Kontakty
towarzyskie utrzymywano z Państwową Żeńską SzkołąPrzemysłową i
Średnią Szkołą Handlową. Po likwidacji wydziału włókienniczego
świetlicęprzeniesiono do większego pomieszczenia i wyposażono w
nowoczesne radio, pianino,pisma i gry towarzyskie. W latach 1923-27
polonistka Jadwiga Kondratowiczównapracowała z uczniami słabymi z
języka polskiego. Koło Krajoznawcze wraz z samorządemorganizowało
wycieczki, np.: w 1923r. do Krakowa, w 1929r. na Targi Poznańskie;
także doGdyni na Święto Morza, w okolice Zagłębia Dąbrowskiego, do
Białowieży, liczne wycieczkirowerowe, w czasie wakacji
-–trzytygodniowe kolonie w okolicach Augustowa iWołkowyska oraz
obozy przysposobienia wojskowego. Szkoła miała osiągnięcia w
sporcie.Działały organizacje: Obrony Przeciwlotniczej i
Przeciwgazowej, Uczniowska OchotniczaStraż Ogniowa, Liga Morska i
Rzeczna oraz Harcerski Hufiec Szkolny pod opiekąnauczyciela
wychowania fizycznego Czesława Kraszewskiego.
Trudno wymienić wszystkich nauczycieli, którzy swe osobiste losy
związali ze szkołą.Ograniczamy się zatem do tych, którzy w
początkowym etapie wnieśli znaczący wkład w jejrozwój. Są to
m.in.:1) inż. Jan Wolfke, wieloletni nauczyciel, dyrektor, autor
podręcznika-skryptu „Zarys
geometrii dla szkół zawodowych”, Białystok 19352) Jadwiga
Kondratowiczówna, polonistka, która życiem przypłaciła
konsekwentne
stawianie wymagań3) inż. Romuald Renard, długoletni nauczyciel,
autor podręcznika-skryptu „Fizyka z
maszynoznawstwem dla szkół zawodowych”, Białystok 19354)
Franciszek Węsław, nauczyciel przedmiotów zawodowych, kierownik
warsztatów, autor
podręcznika-skryptu „Wykłady o kotłach parowych i silnikach
parowych dla uczniówszkoły rzemieślniczej”, Białystok 1935
5) Czesław Sitarz, autor podręcznika-skryptu „Kalkulacja w
zastosowaniu praktycznym(dla metalowców)”, Białystok 1935.
Pionierskie podręczniki do przedmiotów zawodowych i
ogólnokształcących do dziśznajdują się w szkole i są pieczołowicie
przechowywane.
Do wybuchu II wojny światowej opuściło szkołę ok. 500 osób
dobrze przygotowanychpod względem merytorycznym do pracy zawodowej.
Niektórzy z nich pozostali dalej wszkole-zatrudnieni w charakterze
czeladników lub asystentów nauki zawodu.
8
-
PODCZAS WOJNY
1939 - 1944
„...tym się tylko żyje, za co się umiera”Kazimierz Wierzyński
„Wstążka z „Warszawianki”
4 września 1939r. (poniedziałek) miał rozpocząć się nowy rok
szkolny, Mobilizacja,wybuch wojny zdezorganizowały pracę szkoły. 15
września wkroczyły do miasta wojskaniemieckie, a 22 września –
sowieckie.
23 września (sobota) władze sowieckie wydały dyrektorom
polecenieniezwłocznego (od poniedziałku) przystąpienia do zajęć
szkolnych. Rozkaz wykonano.
Do końca 1939r. nie dokonano większych zmian poza wycofaniem
nauki religii,historii oraz wprowadzeniem języka rosyjskiego i
konstytucji ZSRR.
Reorganizacja nastąpiła w drugiej dekadzie stycznia 1940 roku,
kiedy toGimnazjum Mechaniczne i Gimnazjum Stolarskie przekształcono
na „MiechaniczeskojeTiechnikum Biełostokskoj Żeleznoj Dorogi” z
wydziałami metalowym i drzewnym.Powstało również 2-letnie
Fabryczno-Zawodskoje Uczyliszcze, przygotowujące dorosłychdo pracy
na kolei.Dawni nauczyciele pozostali. Zmiany dotyczyły kadry
kierowniczej. Do pracy w produkcjiprzeszedł dyrektor Teodor
Markiewicz, jego następca został Oriał. Obowiązki jegozastępców też
pełnili Rosjanie. Językiem wykładowym był
rosyjski.„Miechaniczeskoje Tiechnikum” istniało do 22 czerwca
1941r. 27 czerwca wkroczyływojska niemieckie.Na terenie posesji
szkolnej zorganizowano wojskowe zakłady naprawcze samochodów
iczołgów. Część parku maszynowego wywieziono do Niemiec. Szkoła
przestała funkcjonować.Organizuje się tajne nauczanie, rozpoczyna
się walka o szkołę,walka o zachowanie kulturypolskiej, tak samo
niebezpieczna, jak zbrojny ruch oporu i tak samo wymagająca od
jejuczestników wielkiego poświęcenia. Trudności z organizacją
tajnego nauczania byłyogromne. Niemniej już w październiku 1941
roku rozpoczęto pracę w tajnych kompletach.Nauczyciele szkół
powszechnych, średnich ogólnokształcących oraz
zawodowychorganizowali grupki dzieci i młodzieży w wieku szkolnym.
Młodzież szkół zawodowych, amiędzy innymi uczniowie Gimnazjum
Mechanicznego i Gimnazjum Stolarskiego, znalazłasię w kompletach
tajnego nauczania na poziomie gimnazjum ogólnokształcącego.
Podziemna organizacja szkolnictwa na terenie Białostocczyzny
nosiła kryptonim„Puszcza”. Członkami Wojewódzkiej Komisji Oświaty i
Kultury byli: Maria Kolendo, dr R.Wroczyński – poloniści Gimnazjum
Mechanicznego.
Do pracy w tajnym nauczaniu zgłosiła się większość nauczycieli.
m.in.: polonistaM. Cieśliński, oficjalnie pracujący jako poborca,
uczył języka polskiego w kompletach napoziomie gimnazjalnym i
licealnym. Czesław Adamowicz prowadził nauczanie różnychprzedmiotów
w swoim mieszkaniu, podobnie jak Józef Zimmerman – rysunku. Inż.
J.Wolfke uczył matematyki, fizyki, chemii i łaciny.
W lipcu 1944 roku, w wyniku bombardowania, spłonął kompleks
budynkówGimnazjum na Antoniuku. Nie uratowano ukrywanych przez całą
wojnę i okupację pomocynaukowych, biblioteki i archiwum. Ocalał
sztandar, który przechował woźny Jan Turowski.
9
-
Niestety, Szkoła nie posiada szczegółowych danych o losach
absolwentów wokresie wojny. Wiadomo, że oprócz tych, którzy byli
zatrudnieni w zakładach przemysłuzbrojeniowego, nieomal wszyscy
zostali zmobilizowani. We wrześniu 39 absolwent pilotplut. Henryk
Borys został zestrzelony przez myśliwce wroga i wzięty do niewoli.
Wkampanii wrześniowej zginął pilot plut. Władysław Borys. Nieznane
są okoliczności śmierciRyszarda Cudowskiego i Mikołaja Żukowskiego.
Nie wiadomo też, co się stało zabsolwentami marynarzami. Jesienią
1939r. przez Rumunię dostali się do Francji lotnicy: Z.Popławski,
Stanisław Słowikowski, mech. lot. Bogumirski i panc. Wacław Borys.
Wszyscyczterej brali udział w kampanii francuskiej. W czołgu zginął
Wacław Borys. W bitwie oAnglię walczył Zygmunt Popławski, którego w
szpitalu po zestrzeleniu odwiedził WódzNaczelny gen. W. Sikorski i
udekorował orderem Virtuti Militari IV klasy.W Samodzielnej
Eskadrze Myśliwskiej I Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki, a
następnie wI Pułku Myśliwców „Warszawa” walczył pilot Czesław
Urbańczyk.W Brygadzie Czołgów I Dywizji Ludowego Wojska Polskiego
pod Lenino walczyli: AlfonsBrański, Albin Choroszucha, Eugeniusz
Dudziak, Józef Jaworowski, Klimczuk, Józef Manc,Owdziej, Władysław
Puchalski, Kazimierz Roszkowski. Józef Czełkowski na szlakubojowym
Lenino – Berlin zdobył szlify kapitana saperów, a za szczególne
bohaterstwo wwalce o Berlin odznaczony został orderem Virtuti
Militari.Na froncie włoskim walczyli: sierż. Cekaemista Piotr
Sawicki, pancerniak Piotr Sobolew,piechurzy: Popławski,
Zaczeniuk.
Pamięć o nauczycielach i absolwentach walczących na różnych
frontach II wojnyświatowej, działających w konspiracji, do 1995
roku stanowiła ważny aspekt wychowaniapatriotycznego młodzieży
Zespołu Szkół Mechanicznych. Stała ekspozycja w Muzeum Szkolnym
przypominała o bohaterach tych trudnych lat, częstobliskich i
krewnych nauczycieli i uczniów. We wrześniu lekcje wychowawcze
klaspierwszych odbywały się w muzeum.Wspomnienia o poległych
stanowiły wzruszający moment obchodów rocznicy wybuchuwojny
(początek roku szkolnego) oraz wszystkich jubileuszy.
10
-
SZKOŁA „NA TUŁACZCE”
1945 - 1960
„Do tego by się dobrze działo potrzebne są młode ręce i stare
głowy”
Cyprian Kamil Norwid
Ze względu na konieczność posiadania warsztatów Gimnazjum
Mechaniczne i
Gimnazjum Stolarskie nie mogły być dołączone do żadnej ze szkół
działających od 1944r.Dopiero 15.01.1945r. przydzielono Szkole
posesję przy ulicy Sosnowej 64 ze względu nasąsiedztwo byłej
fabryki włókienniczej Wojciecha Wieczorka, którą po
upaństwowieniuprojektowano przeznaczyć na pomieszczenie warsztatów
szkolnych. Budynek był bardzozniszczony. W krótkim jednak czasie,
bo już w drugiej połowie września, dzięki wydatnejpomocy i bardzo
ofiarnej pracy nauczycieli, rodziców i uczniów, udało się
przygotowaćSzkołę do rozpoczęcia normalnych zajęć.
W roku szkolnym 1948/49 nastąpiła pierwsza po wojnie
reorganizacja szkolnictwa,w wyniku której zmieniono nazwę
„gimnazjum” na „liceum”. Wszystkie licea oparte zostałyo 7-klasową
szkołę podstawową. Pełne wykształcenie średnie w szkolnictwie
zawodowymzapewniały teraz 3-letnie licea I stopnia i 2-letnie licea
II stopnia. W sumie po pięciu latachnauki uczniowie mieli uzyskać
świadectwo dojrzałości wraz z tytułem technika.Powołano I klasę
Liceum Mechanicznego i I klasę Liceum Przemysłu Drzewnego. Wjednym
budynku funkcjonowały więc trzy placówki oświatowe z odrębną
dyrekcją.Dyrektorem Liceum Mechanicznego I stopnia i wygasających
klas GimnazjumMechanicznego został inż. Karol Wojnar, dyrekcję
Liceum Mechanicznego II stopnia objąłinż. Jan Wolfke (siedzibą
szkoły przez jeden rok był budynek Liceum Handlowego przy
ul.Warszawskiej 63), kierowanie Liceum Przemysłu Drzewnego i
Gimnazjum Stolarskimpowierzono Wiktorowi Gutkiewiczowi. Ta ostatnia
szkoła ze względu na niewielką liczbę uczniów nie mogła istnieć
samodzielnie.W roku 1949/50 II klasę Liceum Przemysłu Drzewnego i
III klasę Gimnazjum Stolarskiegoprzekazano wraz z urządzeniem
warsztatowym Zasadniczej Szkole Zawodowej Nr 1 CUSZw Białymstoku, a
IV klasę, bardzo nieliczną, do Cieplic. Wygasły też klasy Gimnazjum
Mechanicznego.
W tym trudnym okresie pozalekcyjną prace wychowawczą prowadziły:
LigaPrzyjaciół Żołnierzy, Liga Morska, PCK. Spółdzielnia Uczniowska
zwana „SpółdzielniąPracy” gromadziła fundusze wypracowane przez
młodzież na wycieczki szkolne (Kraków,Zakopane), współpracując ze
Szkolną Kasą Oszczędności. Rok szkolny 1950/51 przyniósł zmiany
organizacyjne. Zgodnie z zarządzeniem CUZSzostało otwarte Państwowe
Technikum Mechaniczne o 4-letnim cyklu nauczania,
któreprzeprowadziło nabór do klasy pierwszej. W tradycyjnie męskiej
szkole rozpoczęło naukę 27dziewcząt.
1 października 1950r. Dyrektorem Technikum Mechanicznego i
wygasających klasLiceum Mechanicznego I stopnia został
dotychczasowy nauczyciel matematyki BronisławCieślik.W tym samym
roku szkolnym 1950/51 otwarto Państwowe Liceum Mechaniczne
dlaDorosłych w oparciu o Liceum Mechaniczne II stopnia. Tak więc w
budynku przy ul.
11
-
Sosnowej 64 znalazły się cztery szkoły, co daje wyobrażenie o
warunkach, w jakichodbywało się nauczanie. Bardzo ciasny był
również budynek przy ul. Sosnowej 47, gdziemieściły się warsztaty,
a mimo to korzystały z nich również inne szkoły.Szkoła posiadała
doświadczonych nauczycieli zawodu, była ceniona za wysoki
poziomprodukcji, czego wyrazem było powierzenie produkcji tokarek
2TSB. W ciągu jednego rokuwykonano 11 sztuk. Produkowane maszyny
służyły do wyposażania wszystkich szkół wterenie, były sprzedawane
zakładom przemysłowym.Na początku sierpnia 1951r. DOSZ poleciła
dyrekcji Technikum Mechanicznego dokonaćzmiany lokalu i zająć
budynki przy ul. Dąbrowskiego 10. Opuszczone budynki przy
ul.Sosnowej 64 i 67 przekazano Zasadniczej Szkole Zawodowej Nr 1.
Technikum Mechanicznenie posiadało więc teraz własnych warsztatów,
ale musiało nadal korzystać zdotychczasowych. Nauczyciele zawodu
wraz z kierownikiem warsztatów przeszli na etatZasadniczej Szkoły
Zawodowej Nr 1.Na początku roku szkolnego 1951/52 do Technikum
Mechanicznego włączono klasy LiceumMechanicznego dla Dorosłych jako
Wydział dla Pracujących. W tym roku istniały więc wTechnikum
Mechanicznym: 3 klasy pierwsze, 3 klasy drugie, 4 klasy, do których
weszliuczniowie po I i II klasie Liceum Mechanicznego II stopnia i
absolwenci LiceumMechanicznego I stopnia. Trzy z czterech klas
czwartych miały tzw. ciąg przyśpieszony,wynikający z konieczności
uzupełnienia dotychczasowego wykształcenia.W klasach trzecich
uczyli się uczniowie wygasającego Liceum Mechanicznego I
stopnia.Funkcjonował Wydział Zaoczny Szkolenia Zawodowego (dyr.
inż. Jan Rangl),organizacyjnie związany z dyrekcją Państwowego
Liceum Korespondencyjnego wWarszawie.
Warunki pracy na Dąbrowskiego, podobnie jak na Sosnowej, też
były bardzociężkie (budynek stary, zagrzybiony, zniszczony w 75%).
Remont kapitalny był niemożliwyze względu na przeznaczenie obiektu
do rozbiórki z powodu projektowanej w planachodbudowy miasta trasy
komunikacyjnej. 15 klas liczyło 628 uczniów, którzy uczyli się
nazmiany. Brakowało sprzętu, pomieszczeń na pracownie, pomocy
naukowych. Mimotrudności w latach 1951-54 w jednym z pomieszczeń
gospodarczych zorganizowano tzw.półinternat dla 45 osób.W
październiku 1951r. Centralny Urząd Szkolnictwa Zawodowego,
zachowując dla siebienadzór pedagogiczny, przekazał administrowanie
i finansowanie Technikum MechanicznegoCentralnemu Zarządowi
Szkolenia Zawodowego Ministerstwa Przemysłu Drobnego iRzemiosła.
Wydział Zaoczny przeszedł pod nadzór Ministerstwa Przemysłu
Maszynowego.
Wobec trudnych warunków lokalowych, z inicjatywy dyrektora B.
Cieślika,powstała koncepcja uzyskania gmachu szkolnego. Wielu
starań wymagało zdobycie zgodywładz na budowę nowego lokalu,
lokalizację oraz zaprojektowanie.
Przełomowym momentem w życiu Szkoły był pierwszy egzamin
maturalny wroku 1952, bowiem po 30 latach istnienia opuszczali ją
po raz pierwszy absolwenci zeświadectwami dojrzałości z prawem
wstępu na wyższe uczelnie. 85 ostatnich absolwentów Liceum
Mechanicznego I stopnia po zdaniu egzaminukontynuowało naukę w IV
klasie Technikum Mechanicznego. Spowodowało to
koniecznośćutworzenia dodatkowych klas, co jeszcze bardziej
pogorszyło warunki pracy i nauki.Z dniem 1 września 1956r. wydłużył
się cykl kształcenia w Technikum Mechanicznym zczterech do pięciu
lat. Zgodnie z Uchwałą Rady Państwa z dn. 10 września 1956r.
oprzejęciu szkolnictwa zawodowego przez Ministerstwo Oświaty i
Wychowania w dniach 12-15 grudnia 1956r. Nastąpiło przekazanie
Technikum Mechanicznego MinisterstwaPrzemysłu Drobnego i Rzemiosła
w Białymstoku resortowi oświaty. 10 grudnia tegoż rokuMinisterstwo
Przemysłu Maszynowego przekazało Ministerstwu Oświaty Wydział
Zaoczny
12
-
Szkolenia Zawodowego, który znalazł się w ramach organizacyjnych
TechnikumMechanicznego, zachowując jednak oddzielne
kierownictwo.
Mimo trudnych warunków lokalowych termin rozpoczęcia prac
budowlanychobiektów szkolnych opóźniał się. Dopiero w maju 1957
roku przystąpiono do realizacjipierwszego budynku, którym był
internat, a w listopadzie 1958 roku – warsztatówszkolnych, w
miejsce tymczasowych, istniejących od 1.09.1954 roku., w których
szkoliło się200 uczniów. Pozostali praktyczną naukę zawodu odbywali
w warsztatach ZasadniczejSzkoły Zawodowej CUSZ, (ale już tylko w
ciągu jednego roku szkolnego). Uzupełnieniem szkolenia były od roku
szkolnego 1954/55 praktyki produkcyjne dla trzecichklas i
przedmaturalne dla klas czwartych w Fabryce Przyrządów i
Uchwytów.
Uroczystość rozpoczęcia roku szkolnego 1959/60 odbyła się na
placu budującychsię obiektów Szkoły. Zbudowano już wówczas budynek
internatu, pod dachem znajdowałysię warsztaty, robiono wykopy pod
gmach główny. Otwarcie internatu nastąpiło 2 listopada1959r. Jego
kierownictwo powierzono inż. Janowi Żarniewskiemu. W internacie
mieszkało200 uczniów Technikum Mechanicznego i 60 uczniów Technikum
Mleczarskiego.W związku z trudną sytuacją lokalową Szkoły do
budynku internatu przeniesiono dwie klasyczwarte i dwie klasy
piąte, a w godzinach popołudniowych odbywały się tu
zajęciaTechnikum Mechanicznego dla Pracujących.W roku szkolnym
1960/61 przy ulicy Dąbrowskiego uczyły się klasy I-III
5-letniegoTechnikum Mechanicznego oraz równoległe klasy pierwsze
technikum po zasadniczej szkolezawodowej. Ogółem Technikum
Mechaniczne liczyło 15 klas. Od połowy 1960r. przystąpiono do
wyposażenia nowego budynku warsztatów szkolnych.
Od roku szkolnego 1957/58, podobnie jak przed wojną,
obowiązywałauniformizacja. Mundur galowy to granatowa marynarka z
wykładanymi klapami, zapinanana dwa rzędy błyszczących guzików oraz
spodnie z lampasami. Na kołnierzu - dystynkcjeszkoły: metalowe
znaczki przedstawiające płonący znicz i srebrne paseczki w
ilościodpowiadającej klasie ucznia. Strój uzupełniała granatowa
czapka z czarnym daszkiem, nadktórym był złotego koloru sznurek i
znaczek szkoły. Na co dzień noszono bluzę „wiatrówkę”z takim samym
wykończeniem u góry.
13
-
„Ile w trudzie nieustannymwspólnych zmartwień wspólnych dążeń
...”
Konstanty Ildefons Gałczyński „Pieśni”
Po wyzwoleniu, mimo bardzo trudnych warunków lokalowych, troska
opodnoszenie poziomu nauczania w zakresie przedmiotów
ogólnokształcących i teoretyczno –zawodowych determinowała
poczynania Rady Pedagogicznej. Wyrazem tego była zamianasystemu
klasowego na pracowniany, korzystniejszy nawet, gdy w jednej
pracowni odbywałysię zajęcia z dwóch przedmiotów
pokrewnych.Wspólnie z ZSZ Nr 1 zorganizowano pracownię
technologiczną, powstały także pracownie:fizyki i mechaniki,
chemiczna, elektrotechniczna i rysunku technicznego, matematyczna..
Wlatach pięćdziesiątych wielu nauczycieli naszej Szkoły kierowało
pracowniami sekcjiprzedmiotów zawodowych Okręgowego Ośrodka
Doskonalenia Kadr: RomualdWojtulewski, Jan Żarniewski, Adam
Falkowski i Henryk Urban.Od początków powstania Technikum
Mechanicznego działały komisje przedmiotowe, któreanalizowały
programy nauczania i możliwości ich realizacji, podejmowały
zagadnieniakorelacji poszczególnych przedmiotów ogólnokształcących,
koordynowały pracę warsztatówz lekcjami teoretycznymi, organizowały
wewnętrzną pracę samokształceniową iprezentowały swe osiągnięcia na
tzw. konferencjach sierpniowych. Komisję przedmiotówhumanistycznych
prowadziła Maria Kolendo, komisję matematyczną – Romuald
Piekarski,komisję przedmiotów zawodowych – kolejno: inż. Marian
Firek, Jan Zubaczek i JanŻarniewski.Szczególną formą prezentacji
dorobku były wystawy szkolnictwa zawodowego w latach1949-52. Za
całokształt prac przy ich organizowaniu Szkoła otrzymała
wyróżnienie.
Trudności lokalowe nie zrażały nauczycieli i uczniów do pracy
pozalekcyjnej.Działały koła naukowe: matematyczne, historyczne,
techniczne, racjonalizatorów i zespołyzainteresowań: fotograficzne,
praktycznej nauki zawodu, metaloplastyki użytkowej orazartystyczne.
Wydawano gazetki ścienne, organizowano akademie i uroczystości
szkolne,wieczornice, przedstawienia pod opieką kierowników
świetlicy, kolejno: IrenySkopczyńskiej, Józefa Wojtulewskiego, Jana
Kraskiewicza, dr Zbigniewa Troczewskiego.Z pracą świetlicy wiązała
się ściśle radiofonizacja. Radiowęzeł zorganizowano w r.
szk.1956/57 ( 3 aparaty radiowe, 2 adaptery, megafon, mikrofon, 10
nowych głośników); wnastępnym szkoła zdobyła radiostację
krótkofalową.Uczniowie działający w kole radiotechnicznym pod
kierunkiem inż. Ryszarda Labedy i inż.Eugeniusza Kozyro zbudowali w
1959r. w Rozedrance (powiat Sokółka) elektrownięwietrzną, która
oświetlała szkołę. Uczeń Mirosław Jastrzębski skonstruował
odbiornik nasłuchawki wielkości pudełka zapałek. Ponadto zespół
opracował własny model bateryjnegoodbiornika bezlampowego (na
tranzystorach) oraz zradiofonizował Szkołę Podstawową Nr 3w
Białymstoku. Koło techniczne wykonywało pomoce naukowe do
przedmiotówzawodowych, a powstałe później Koło Młodych
Racjonalizatorów swoje poważneosiągnięcia demonstrowało na
corocznych wystawach okręgowych szkolnictwazawodowego. Zespołem
modelarskim kierował inż. Benedykt Ignatowski, następnie Lesław
Pawłowski.Koło lotnicze prowadził ppłk pilot rezerwy Leon Kłodecki
– wiceprezes AeroklubuBiałostockiego. Umożliwiło ono 35 uczniom
ukończenie kursu szybowcowego, a 7przygotowało do Szkoły
Oficerskiej Lotnictwa, 16 złożyło egzamin konkursowy do Szkoły
14
-
Oficerskiej Technicznej w Oleśnicy. Leon Kłodecki opiekował się
także kołemesperantystów.Ożywioną działalność prowadziły zespoły:
fotograficzny ( pod opieką nauczyciela fizykiRomualda Subiety),
jazdy samochodowej i motocyklowej (opiekun Konstanty
Silwoniuk),czytelniczy ( Władysława Ambrożej ), dramatyczny ( pod
opieką Bronisława Rogalskiego ),filmowy ( pod kierunkiem Eugeniusza
Kozyro ), introligatorski ( prowadzony przez WitoldaZalewskiego ),
reperacji sprzętu ( opiekun Władysław Maluszycki ), dekoratorski (
podkierunkiem Lucyny Lubańskiej ).
Orkiestra dęta rozpoczęła prace w grudniu 1956 roku pod
kierunkiem WładysławaŁomasko, kapelmistrza wojskowego, mając do
dyspozycji tylko 28 instrumentów, ale już wroku szkolnym 1958/59
było ich już 58. Efektowny wygląd (biała wzoru odświętnego
strojuszkolnego), doskonałe wyszkolenie, koncerty publiczne, wraz z
zespołem jazzowym,sprawiły, że cieszyła się w mieście wielką
popularnością. W czerwcu 1962r. oba zespołyjako wyróżnione
uczestniczyły w Dniach Opola.Zarówno Gimnazjum, Liceum jak i
Technikum Mechaniczne od pierwszych dni rozwijałydziałalność
sportową, dzięki pracy i postawie nauczycieli wychowania
fizycznego: CzesławaAdamowicza i Zygmunta Szelesta w okresie
1944-1960, Wacława Żydowicza i mgrBronisława Gurzędy w latach
sześćdziesiątych, odnosząc znaczące sukcesy w wieludyscyplinach
indywidualnie i zespołowo.
Wychowawcze aspekty pracy pozalekcyjnej znalazły wyraz także w
organizowaniudziesiątków spotkań młodzieży z przedstawicielami
sądownictwa i prokuratury,dziennikarzami, wojskowymi, naukowcami,
pisarzami. Wielka rolę wychowawczą pełniływycieczki, zarówno na
Targi Poznańskie, jak też do nowych wielkich zakładówprzemysłowych
w mieście i w regionie: FPiU, ZPB „Fasty”, KZUS Starosielce,
WytwórniaWyrobów Precyzyjnych w Czarnej Białostockiej; również
obozy wędrowne i wycieczkikrajoznawcze.
Podobnie jak przed wojną, absolwenci pierwszych lat powojennych
zatrudniani byliw regionie w odbudowywanych, rozbudowywanych i
powstających zakładachprzemysłowych.Utrzymywali ścisłą więź ze
szkołą wspomagając jej poczynania zwłaszcza w zakresiewyposażania
warsztatów, wzbogacaniu zbiorów bibliotecznych, ufundowali
sztandar,opiekowali się młodszymi kolegami, odbywającymi praktyki
produkcyjne.W latach piędziesiątych obowiązywały nakazy pracy,
dlatego wielu absolwentów znalazłozatrudnienie w Starachowicach,
Wrocławiu i innych dużych ośrodkach przemysłowych.Od 1952 roku
coraz więcej absolwentów kontynuowało naukę w szkołach
wyższych,głównie technicznych i wojskowych, ale nie tylko.
Lata 1945-1960 stanowią specyficzny epizod w dziejach Szkoły,
którafunkcjonowała w warunkach „tymczasowości lokalowej”.„Mądre
głowy” kadry kierowniczej, rodziców, szefów zakładów przemysłowych,
władzpaństwowych i oświatowych inicjowały różnorodne formy działań
zmierzające dopodnoszenia jakości pracy dydaktyczno-wychowawczej i
opiekuńczej.Zasługą nauczycieli była codzienna mozolna praca z
młodzieżą, praca twórcza, aby mimotrudności osiągać jak najlepsze
efekty. Nie byłoby ich, gdyby nie postawa młodzieży, któraw
pierwszych miesiącach funkcjonowania szkoły przynosiła z domów
sprzęty ( krzesła,stoły), własnoręcznie remontowała pomieszczenia i
przez wiele lat budowała szkołę w sensiedosłownym i
przenośnym.Dlatego we wspomnieniach nauczycieli i absolwentów tak
często pojawia się duma, bonajbardziej cieszy to, co osiąga się
mimo przeciwności i wielkim wysiłkiem.
15
-
16
-
NA SWOIM
1961 – 2002
„Oto jest nasz trud codzienny, nasze małe budowanie,
trud uparty i niezmienny, nieustanne kształtowanie”
Konstanty Ildefons Gałczyński „Pieśni”
Rozpoczęcie roku 1961/62 stanowi w dziejach w dziejach Szkoły
momentprzełomowy. W 40 rocznicę istnienia, dyrektor Bronisław
Cieślik, świetny organizator, pełeninicjatywy i przedsiębiorczości,
wspaniały człowiek i wychowawca, wprowadził młodzieżdo nowych
obiektów przy ówczesnej ulicy Żółtkowskiej 26, obecnie W.
Broniewskiego 14.800 uczniów Technikum Mechanicznego
(młodzieżowego), 360 – Wydziału Wieczorowego,ponad 400 słuchaczy
Wydziału Zaocznego Technikum Mechanicznego dla Pracującychuzyskało
nowoczesną szkołę z aulą, salą gimnastyczną, warsztatami i
internatem.
Z okazji jubileuszu odbył się zjazd absolwentów, otwarto Muzeum
Szkolne (1961-1995). W tym dniu Szkoła otrzymała również nowy
sztandar, na który młodzież złożyłaślubowanie. Coroczne ślubowanie
uczniów klas pierwszych na sztandar szkoły stało siępotem tradycją.
Orkiestra zaprezentowała „Marsz jubileuszowy” – skomponowany
przezdyrygenta Władysława Łomasko.
1 września 1962 rozszerzył się skład dyrekcji. Zastępcami
dyrektora zostali: LeonKłodecki (zastępca dyrektora ds.
pedagogicznych), inż. Jan Żarniewski (zastępca dyrektorads.
technicznych) i Szczepan Kamiński (zastępca dyrektora ds.
administracyjnych). Funkcjędyrektora ds. administracyjnych przejęła
w 1967 roku Halina Szahidewicz i piastowała ją do1990 roku.
1 września 1966 nastąpiła reorganizacja. Wydzielone zostały dwie
jednostkiadministracyjne, mieszczące się w tym samym budynku:
Technikum Mechaniczne(młodzieżowe) – dyrektor Mieczysław Pawlik i
Technikum Mechaniczne dla Pracujących –dyrektor Bronisław Cieślik.
Obowiązki zastępców dyrektora Mieczysława Pawlika pełnili:Leon
Kłodecki – do spraw pedagogicznych, Jan Żarniewski – do spaw
technicznych i HalinaSzahidewicz – do spaw administracyjnych. W
Technikum Mechanicznym dla Pracującychfunkcje kierownicze
sprawowali: Eugeniusz Kozyro – kierownik Wydziału Zaocznego
(od1.IX.1962 do 28.II.1970) oraz Władysław Zaniewski – kierownik
Wydziału Wieczorowego(od 19.IX.1964 do 30.XI.1972).
W szkole młodzieżowej 5-letniej było wówczas 8 klas o
specjalności obróbkaskrawaniem (293 uczniów), 7 klas o specjalności
budowa maszyn (266 uczniów), 7 klas ospecjalności naprawa i
eksploatacja pojazdów samochodowych (275 uczniów); w
3-letnimtechnikum po zasadniczej szkole zawodowej istniały 3 klasy
o specjalności obróbkaskrawaniem (119 uczniów). W 25 klasach
Technikum Mechanicznego uczyło się 953uczniów.
W Technikum Mechanicznym dla Pracujących - na Wydziale
Wieczorowym w 13oddziałach kształciło się 487 słuchaczy w
specjalnościach: obróbka skrawaniem oraz
17
-
eksploatacja i naprawa samochodów; na Wydziale Zaocznym 467
słuchaczy – wspecjalnościach: obróbka skrawaniem, eksploatacja i
naprawa samochodów,elektroenergetyka. W sumie Technikum Mechaniczne
dla Pracujących liczyło 954 słuchaczy.
W roku szkolnym 1970/71 Technikum Mechaniczne (młodzieżowe)
liczyło 1035uczniów, wprowadzono bowiem nową specjalność – budowa
maszyn i urządzeń przemysłuspożywczego – w technikum 5-letnim oraz
otwarto Zasadniczą Szkołę Zawodową nr 4,kształcącą w zawodach:
tokarz i mechanik budowy maszyn.
1 stycznia 1970, w związku z przejściem dyrektora M. Pawlika do
FiliiUniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, stanowisko dyrektora
TechnikumMechanicznego objął mgr inż. Jerzy Siwik. Obowiązki
zastępców dyrektora pełnili: inż.Zygmunt Stolarewicz (od 1.III.1970
do 31.VIII.1973), a w latach 1973-78 mgr NadziejaBiszczuk.
W pracy dydaktyczno – wychowawczej szczególne miejsce ma
biblioteka szkolna.W 1970 roku wydawnictwa techniczne liczyły 3100
woluminów, a cały zbiór biblioteczny19749 (w 1949 roku – 1738).
Księgozbiór stale się powiększa i liczy obecnie 24000woluminów.
Poza krótkim okresem w dziejach szkoły (na ulicy Dąbrowskiego)
zawsze przybibliotece funkcjonowała czytelnia, która stanowiła i
stanowi miejsce pracy umysłowej zksiążką, czasopismami, literaturą
naukową i publikacjami ogólnoinformacyjnymi.Od lat
siedemdziesiątych zasadniczymi elementami pracy bibliotecznej były:
doradztwopedagogiczne, pomoc merytoryczna młodzieży, lekcje
biblioteczne, organizacja imprezczytelniczych, gromadzenie
księgozbioru i troska o jego stan.Lata późniejsze przyniosły
kolejne działania dydaktyczne: spotkania z literatami i
ciekawymiludźmi, sesje literackie, wystawy, konkursy. W bibliotece
działa punkt informacjieuropejskiej, prowadzony przez mgr Elżbietę
Kutę. Ostatnio w konkursie „Wystawa jako jedna z form pracy
pedagogicznej” biblioteka ZSMzajęła I miejsce w województwie.Wysoka
ocena pracy biblioteki to zasługa pań: m.in. Lucyny Szepiel, Ireny
Adamowicz,Joanny Jakimiec, Ewy Sawczuk, Marii Wyrzykowskiej,
Kazimiery Marzec i Elżbiety Kuty.
1 września 1971 utworzono 2-letnie Policealne Studium
Komunikacyjne ospecjalności ruch drogowy oraz 4-letnią Średnią
Szkołę Zawodową PrzygotowującąRobotników Kwalifikowanych, której
nazwę zmieniono 12.XI.1971 na LiceumMechaniczne, kształcące w
specjalności mechanik obróbki skrawaniem.
10 listopada 1971 r. obchodzono bardzo uroczyście pół wieku
istnienia Szkoły.Wyrazem uznania dla jej osiągnięć była dekoracja
sztandaru honorową odznaką „ZasłużonyBiałostocczyźnie”. Odznaki
„Zasłużony Białostocczyźnie” otrzymali: Bronisław Cieślik –dyrektor
Technikum Mechanicznego, a następnie Technikum Mechanicznego
dlaPracujących i Wacław Żydowicz – długoletni nauczyciel wychowania
fizycznego. Zgodnie ztradycją w tym dniu uczniowie klas pierwszych
złożyli ślubowanie na sztandar. Częśćartystyczną wypełnił program
przygotowany przez młodzież. Goście zwiedzali szkołę –każda z
pracowni wyeksponowała swój dorobek, a opiekunowie prezentowali
dokonania iinformowali o aktualnych problemach i planach na
przyszłość.
Wybudowany na ok. 600 uczniów budynek przestał rychło spełniać
swoją funkcję.Zachwyty redaktora Multańskiego zwiedzającego szkołę
w czasie jubileuszu 40-leciadotyczyły krótkiego czasu: „Do
warsztatów szkolnych wchodzi się jak do teatru;Poszczególne
pracownie i gabinety urządzone są ze smakiem i znawstwem”. Trzeba
było „wygospodarowywać” nowe pomieszczenia, zmieniać i
reorganizowaćpracownie, by mogło uczyć się około 2000 uczniów. Mimo
to, dzięki wysiłkom dyrekcji,nauczycieli i uczniów, Szkoła dawała
przykład dobrze zorganizowanej i nowocześnierealizowanej pracy
dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej. A oto jeden z
przykładów
18
-
zbiorowego działania: w ciągu 3 lat 1964-66 przepracowano 173984
godziny na rzecz szkołyi jej otoczenia.
W pamięci młodszych kolegów i uczniów zapisali się ci, którzy
tworzyli szkołę powojnie, budowali i urządzali nową siedzibę przy
ul. Broniewskiego, a którzy wdziesięcioleciu poprzedzającym
jubileusz pół wieku jej istnienia odeszli na emeryturę lubzmienili
pracę. Są to: Henryk Haraburda, Wiesław Kazanecki, Zofia Klimik,
MikołajKlimiuk, Maria Kolendo, Eugeniusz Kondrusik, Bogumiła
Kosior, Stanisław Kozłowski,Ryszard Labeda, Władysław Makuszyński,
Romuald Piekarski, Kazimierz Rytel, HenrykSmaczny, Mikołaj Sochor,
Jan Sołowiej, Romuald Subieta, Czesław Tyszka, Henryk Urban,Marian
Waraksa, Romuald Wojtulewski, Władysław Zaniewski.
Z dniem 1 września 1972 na podstawie zarządzenia Ministerstwa
Oświaty iSzkolnictwa Wyższego z dnia 25 października 1971
Kuratorium Okręgu Szkolnegopowołało Zespół Szkół Mechanicznych, w
skład którego weszły:
1. Technikum Mechaniczne 5-letnie, kształcące w specjalnościach:
obróbkaskrawaniem – 7 klas, budowa maszyn – 7 klas, naprawa i
eksploatacja pojazdówsamochodowych – 8 klas, budowa maszyn i
urządzeń przemysłu spożywczego – 1klasa;
2. Technikum Mechaniczne 3-letnie na podbudowie zasadniczej
szkoły zawodowej ospecjalności obróbka skrawaniem – 3 klasy;
3. Liceum Mechaniczne 4-letnie, kształcące w zawodach: mechanik
obróbkiskrawaniem – 2 klasy, mechanik budowy maszyn – 2 klasy;
4. Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 4 – 3-letnia w zawodach: tokarz
– 1 klasa,mechanik budowy maszyn – 1 klasa;
5. Policealne Studium Komunikacyjne – 2-letnie na podbudowie
liceumogólnokształcącego o specjalności ruch drogowy.W Zespole
Szkół Mechanicznych, w momencie jego powołania, wiedzę
zdobywało
1298 uczniów. Klasy były bardzo liczne, średnio liczyły po 38
uczniów.Technikum Mechaniczne dla Pracujących, którego dyrektorem –
po odejściu na
emeryturę Bronisława Cieślika – został 1 września 1972 Eugeniusz
Kozyro, liczyło 13oddziałów na Wydziale Wieczorowym i 461 słuchaczy
na Wydziale Zaocznym. Od 1września 1972 Technikum Mechaniczne dla
Pracujących miało dwie filie: w CzarnejBiałostockiej i w
Kolnie.
1 września 1973 utworzono 2-letnie dzienne Technikum dla
PrzodującychRobotników o specjalności technik w przemyśle
maszynowym, które funkcjonowało tylko 2lata. Technikum Mechaniczne
dla Pracujących 1.IX.1974 włączono do Zespołu SzkółMechanicznych. W
ten sposób powstała szkoła, w której wiedzę zdobywało 2315 osób:
wszkole dziennej 1212 uczniów, na Wydziale Wieczorowym 584
słuchaczy i WydzialeZaocznym 519 słuchaczy.
Tak duża struktura organizacyjna wymagała kompetentnego i
odpowiedzialnegokierownictwa, aby zapewnić wysoki poziom
dydaktyczny w różnych typach szkół,odpowiedni poziom kształcenia
ogólnego i zawodowego, szkolenia praktycznego wwarsztatach, szeroki
zasięg oddziaływań wychowawczych i opiekuńczych. Funkcje
kierownicze pełnili: Nadzieja Biszczuk (od 1.IX.1973) – zastępca
dyrektora ds.pedagogicznych, Jan Żarniewski (od 1963) – zastępca
dyrektora ds. technicznych, HalinaSzahidewicz – zastępca dyrektora
ds. administracyjnych, Wacław Myśliński, kierownikwarsztatów
szkolnych, Wutold Waszkiewicz (w latach 1973-1978) – zastępca
kierownikawarsztatów, Władysław Grądzki, kierownik internatu (w
latach 1965-1980). Trudno dziś sobie wyobrazić, że zajęcia
dydaktyczne odbywały się przez cały tydzień (wniedziele również),
często od godz. 7:00 do 21:00. Nauczyciele uczyli w dwóch
szkołach,
19
-
warsztaty również pracowały na zmiany, a mimo to działały
organizacje, koła przedmiotowei zainteresowań.
Rozwijała się szeroko rozumiana praca wychowawcza. Ważną rolę
odgrywałinternat, którego kierownictwo ( Władysław Grądzki ) obok
stałej troski o zapewnieniewychowankom jak najlepszych warunków
życia i nauki inspirowało młodzież dosamorządności. Rada Internatu
wystąpiła z cennymi inicjatywami i zrealizowała je.Stworzono klub
„Milenka”, który służył całej społeczności szkolnej,
zorganizowanoSpółdzielnię Uczniowską „Zryw – 96”, zradiofonizowano
budynek, urządzono rozgłośnię,nawiązano wspolpracę z internatem w
Seehausen ( wymieniono 30 osobowe grupymłodzieży i doświadczenia
rad internatów ). W ramach wojewódzkiego współzawodnictwarad
internatów internat Zespołu Szkół Mechanicznych zajmował zawsze
czołowe lokaty.
Z dniem 1 września 1975 roku stanowisko dyrektora Zespołu Szkół
Mechanicznychobjął mgr inż. Stanisław Jarocki, który sprawował je
do 31 sierpnia 1982 roku, do przejściana emeryturę. Według stanu na
dzień 10 października 1975 r. w 65 oddziałach ZSM uczyłysię 2503
osoby. Daje to wyobrażenie o trudnościach, jakie należało pokonać,
aby szkołamogła funkcjonować i spełniać swoje zadania dydaktyczne i
wychowawcze. Klasy byłybardzo liczne (nawet 48 osób), niektóre
pracownie przedmiotowe z trudem mogły pomieścićuczniów. W budynku
szkolnym szczególnie dotkliwe stawały się przerwy, na
korytarzachpanował niesamowity tłok. Próbą jego rozwiązania były
m.in. niektóre postanowienia„Lokalnego systemu wychowania”,
normujące komunikację wewnątrzszkolną (1 kierunekruchu, zachowania
uczniów, obowiązki nauczycieli, ceremoniał itp.).
Czynnikiem wspierającym działania wychowawcze była
uniformizacja.Umundurowanie (szczegółowo omówione w rozdziale
dotyczącym lat 1945-1960)obowiązywało do roku 1964, kiedy kolor
patek zmieniono na purpurowy. W latach siedemdziesiątych mundur
zastąpiono granatowym klasycznym garniturem zobowiązkową tarczą
szkoły, to jednak jego noszenie wymuszało określone
zachowania,identyfikowało ucznia ZSM w szkole i poza szkołą. Jako
strój galowy garnitur uzupełniałabiała koszula i granatowy krawat.
Tak było do lat dziewięćdziesiątych, mimo że uczniowiepróbowali
chodzić w dżinsach, a marynarki zakładali tylko na lekcje
niektórychprzedmiotów.
Z trudnościami i problemami borykały się również warsztaty.
Liczne klasy,ograniczona ilość stanowisk utrudniały nie tylko
szkolenie, ale wręcz zagrażałybezpieczeństwu młodzieży. Aby mogły
istnieć wszystkie szkoły i specjalności, kierownictwowarsztatów
zabiegało o współpracę z zakładami produkcyjnymi. Od momentu
utworzeniaspecjalności naprawa i eksploatacja pojazdów
samochodowych (1960) szkolenie praktycznemłodzieży odbywało się w
MPK, PKS oraz Wojewódzkiej Kolumnie TransportuSanitarnego.
Uczniowie z klas o specjalności maszyny i urządzenia przemysłu
mleczarskiegoodbywali szkolenia praktyczne w Zakładach Mleczarskich
w Białymstoku i BielskuPodlaskim. Słuchacze Policealnego Studium
Komunikacyjnego korzystali z zajęć wwarsztatach Wojewódzkiego
Urzędu Spraw Wewnętrznych. Bezpośrednią opiekę nadkształceniem w
Liceum Mechanicznym w zawodzie mechanik budowy maszyn i
urządzeńsprawowały Białostockie Zakłady Eksploatacji Kruszywa.
Dlatego też 18 czerwca 1977 roku stanowi w historii Szkoły datę
bardzo ważną. Do użytku oddane zostały warsztaty samochodowe oraz
wmurowano akt erekcyjny podnowy budynek dydaktyczno-warsztatowy dla
potrzeb warsztatów mechanicznych iprzedmiotów
teoretyczno-zawodowych. Jednym z punktów programu uroczystości
szkolnej było nadanie Zespołowi SzkółMechanicznych imienia generała
Karola Świerczewskiego, dekoracja sztandaru odznaką „Zazasługi dla
Związku Bojowników o Wolność i Demokrację”, odsłonięcie tablicy
20
-
pamiątkowej i popiersia patrona. Imię generała Świerczewskiego
nosiła szkoła do20.IV.1990 r.
W chwili powstania warsztaty samochodowe zatrudniały 4
nauczycieli zawodu, wtym 1 inżyniera oraz mechanika-diagnostyka. W
każdym kolejnym roku funkcjonowaniawarsztatów nie tylko zwiększało
się zatrudnienie, ale i wprowadzano nowoczesne urządzeniai sprzęt.
Już w 1979 r. warsztaty uzyskały autoryzację na naprawę samochodu
fiat 126 p, astanowisko diagnostyczne (Antoni Ostrowski) uzyskało
uprawnienia do wykonywania badańtechnicznych samochodów osobowych i
dostawczych do 3,5 t., pojazdów jednośladowych ipojazdów do
przewozu ładunków niebezpiecznych. Była to niewątpliwie zasługa
inż.Witolda Waszkiewicza, który od podstaw organizował warsztaty i
dbał o ich wyposażenie wurządzenia usługowo-naprawcze i
diagnostyczne oraz przygotował warsztaty do specyficznejpracy
szkoleniowej przy wykonywaniu usług. Ten kierunek działalności
warsztatówkontynuowali jego następcy: mgr inż. Tadeusz Saniewski,
mgr inż. Grzegorz Pawełko,Alfred Boruta, a w ostatnich latach
Grzegorz Prokopczyk i mgr Kazimierz Krupiński.Renoma warsztatów
samochodowych to również zasługa pracowników, którzy często
długielata bądź całe swoje życie zawodowe związali z nimi, np.
Eugeniusz Perkowski przez 33 latabył nauczycielem i pracownikiem
warsztatów.
W listopadzie 1878 dla 32 słuchaczy, pracowników BZPB „Fasty”
oraz innychzakładów, jak: FPiU, Spomasz, Huta Szkła, zorganizowano
pod egidą BiałostockiegoUniwersytetu Robotniczego ZSMP – kurs
przygotowawczy do egzaminów eksternistycznychz zakresu technikum
mechanicznego. W następnym roku naukę na kursie
przygotowawczympodjęło 37 słuchaczy. Egzamin eksternistyczny z
zakresu programu 3-letniego technikum napodbudowie zasadniczej
szkoły zawodowej i 5-letniego technikum na podbudowie
szkołypodstawowej złożyło 41 osób.
Lata siedemdziesiąte, mimo trudności, o których była mowa, to
czas poszukiwanianowych sposobów doskonalenia pracy szkoły, wymiany
doświadczeń z innymi placówkamidydaktycznymi. Nawiązana została
współpraca z Technikum Mechanicznym w Chełmie,Technikum
Mechanicznym w Otwocku, ze szkołą w Seehausen i Politechniką
Białostocką.Lista zasłużonych w tych przedsięwzięciach nauczycieli
nie jest na pewno pełna,przypominamy zatem tylko niektórych:
Władysława Ambrożej, Janina Kwiecińska, IrenaMalinowska, Stanisław
Matys, Edward Miętko, Bronisław Rogalski – poloniści;
BronisławGurzęda i Wacław Żydowicz – nauczyciele wychowania
fizycznego; Leon Kłodecki –nauczyciel chemii, lotnik i
esperantysta; Maria Krysiuk – nauczycielka chemii,
kierownikWydziału Zaocznego, komendant Szkolnej Komendy OHP;
Aleksander Pietraszko –nauczyciel przysposobienia obronnego,
prowadzący z powodzeniem rekrutację młodzieży doszkół wojskowych;
Teresa Grzanka – nauczycielka fizyki nadal pracująca w
szkole;Sylwester Owczarczak i Władysław Ruta – historycy; Stanisław
Ślusarek, którego osobistymsukcesem były osiągnięcia uczniów w
Turnieju Młodych Mistrzów Techniki, związany zeszkołą od 1954 do
1984 roku, obecnie jest księdzem; Mirosława Puchalska –
nauczycielkaautomatyki, pracownik IKN, zastępca dyrektora ds.
pedagogicznych w ZSM, obecniekierownik w Urzędzie Wojewódzkim;
Henryk Rejmaniak – nauczyciel przysposobieniaobronnego, wizytator
KOiW; Barbara Olszewska – nauczycielka maszynoznawstwa,
późniejwizytator KOiW; Jan Wołosik – wieloletni przewodniczący KPZ;
Włodzimierz Jakoniuk –nauczyciel obróbki skrawaniem; Zygmunt
Stolarewicz – nauczyciel przedmiotówzawodowych, zastępca dyrektora;
Nadzieja Biszczuk – rusycystka, zastępca dyrektora,dyrektor Zespołu
Szkół Odzieżowych; Wacław Myśliński – kierownik warsztatów;
JanŻarniewski – długoletni nauczyciel i zastępca dyrektora; Feliks
Łoś, Borys Matowicki, JanPodlaski – nauczyciele zawodu; Irena
Adamowicz – bibliotekarka; Władysław Grądzki –niestrudzony w
inicjowaniu różnorodnych form działalności internatu. Wielu z tej
listy nie
21
-
ma już wśród żywych, wielu korzysta z zasłużonej emerytury,
nieliczni jeszcze są aktywnizawodowo.
13 października 1981 uroczyście obchodzono jubileusz 60-lecia. W
pracachprzygotowawczych bardzo aktywnie uczestniczyła młodzież.
Uczniowie nie tylkoporządkowali otoczenie szkoły, przygotowali z
opiekunami pracownie do ekspozycji,wystawę prac dyplomowych,
uczestniczyli w opracowaniu scenariusza uroczystości, aletakże
prowadzili całą imprezę, byli autentycznymi gospodarzami.W
przemówieniu dyrektora znalazły się 2 akcenty: uczczenie pamięci
poległych w czasie IIwojny absolwentów i zmarłych pracowników oraz
wkład Szkoły na przestrzeni 60 lat jejfunkcjonowania w rozwój
gospodarczy Białostocczyzny.W wystąpieniach gości dominowały słowa
uznania dla osiągnięć szkoły. Odbyło się teżuroczyste ślubowanie
uczniów klas pierwszych. Program artystyczny „Bo takie
dziedzictwopo dziadach wziął wnuk” przygotowała młodzież pod
kierunkiem polonistów.
1 września 1982 roku dyrekcję Zespołu Szkół Mechanicznych objął
mgr inż.Włodzimierz Daraszkiewicz, energicznie kontynuując
rozpoczęte prace w zakresie budowy imodernizacji bazy dydaktycznej.
Wspomagali go w tym: mgr Sylwester Owczarczak – od1983 roku jako
zastępca dyrektora ds. Wydziału Wieczorowego, a następnie ds.
kształceniaogólnego i wychowania, mgr inż. Czesław Stulgis –
zastępca dyrektora ds. kształceniaustawicznego dorosłych
(1978-1983) i Policealnego Studium Komunikacyjnego, mgr
inż.JanŻarniewski – zastępca dyrektora ds. technicznych, mgr
Nadzieja Biszczuk – zastępcadyrektora ds. pedagogicznych (do
1.VII.1978), Halina Szahidewicz – zastępca dyrektora
ds.administracyjnych.
17 czerwca 1983 r. przekazano do zagospodarowania nowy
trzypiętrowy budynekdydaktyczno-warsztatowy. Przez dwa wakacyjne
miesiące instalowano maszyny i urządzanopomieszczenia warsztatowe,
wyposażano w sprzęty i pomoce naukowe pracownieprzedmiotów
teoretyczno-zawodowych, przenoszono urządzenia i środki dydaktyczne
zdotychczasowej siedziby. Większość sal lekcyjnych w starej
siedzibie zajęli nauczycieleprzedmiotów ogólnokształcących, tworząc
przy współudziale młodzieży własne pracownie.
Trzy i pół miesiąca intensywnej pracy nauczycieli i uczniów
sprawiły, że 14października 1983 mogło się odbyć oficjalne
przekazanie do użytku budynkudydaktycznego-warsztatowego o
powierzchni 2 400 m2, który wzbogacił bazę lokalowąszkoły o 9
pracowni przedmiotowych, kilka działów i pomieszczeń warsztatowych
isocjalnych (w tym estetyczną jadalnię) oraz pokój nauczycielski.
Możliwa była modernizacjadotychczasowych warsztatów mechanicznych,
w których zwiększyła się powierzchnia działuobróbki cieplnej i
spawalni. Warsztaty szkolne stawały się poważnym kooperantem
dlawielu przedsiębiorstw przemysłowych i producentem.
Podczas uroczystości szkolnej 14.X.1983 roku dyrektor mgr inż.
WłodzimierzDaraszkiewicz podziękował budowniczym obiektu
Białostockiemu PrzedsiębiorstwuBudownictwa Lekkiego oraz swym
poprzednikom - dyrektorom: Jerzemu Siwikowi iStanisławowi
Jarockiemu za inicjatywę budowy i wykonanie stanu surowego. Szkoła
zostałauhonorowana tytułem „Zasłużony Białostocczyźnie”. Krzyże
Kawalerskie OrderuOdrodzenia Polski otrzymali Maria Krysiuk i
Feliks Łoś, Złote Krzyże Zasługi – IrenaAdamowicz, Teresa Grzanka,
Wacław Myśliński, Stanisław Matys, Władysław Ruta. Byłydyrektor ZSM
mgr inż. Stanisław Jarocki otrzymał najwyższe odznaczenie
resortoweZasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Nagrody ministra oświatywręczono Arkadiuszowi Alesiejczukowi,
nagrody Kuratora Oświaty i Wychowania -Arkadiuszowi Alesiejczukowi
i Włodzimierzowi Daraszkiewiczowi, siedem osób otrzymałonagrody
dyrektora.
22
-
Z dniem 1 września1984 r. włączono do Zespołu Szkół
Mechanicznych 3-letniąZasadniczą Szkołę Zawodową, kształcącą
uczniów w zawodzie elektromechanik pojazdówsamochodowych, a w roku
następnym – ślusarz narzędziowy.
Rok szkolny 1985/86 rozpoczął się następującą strukturą
organizacyjną:Technikum Mechaniczne 5-letnie – 30 oddziałów,Liceum
Mechaniczne 4-letnie – 3 oddziały,Policealne Studium Komunikacyjne
2-letnie – 4 oddziały,Zasadnicza Szkoła Zawodowa 3-letnia – 3
oddziały,Technikum Mechaniczne dla Pracujących z Wydziałem
Wieczorowym i WydziałemZaocznym (3-letnie).Wiedzę zdobywało i
przygotowywało się do zawodu 1057 uczniów i 272 słuchaczyTechnikum
Mechanicznego dla Pracujących.
Modernizacji poddawane były obiekty sportowe, budowano
strzelnicę,zradiofonizowano wszystkie budynki szkolne, co ułatwiało
komunikację wewnętrzną orazrealizację zadań
dydaktyczno-wychowawczych (komunikaty dotyczące bieżącego
życiaszkoły, zarządzenia dyrekcji, audycje różnego rodzaju).
Wszystkie te przedsięwzięcia nie byłyby możliwe do
zrealizowania, gdyby nieudział w nich warsztatów szkolnych i
zakładów opiekuńczych, które pomagały nie tylkokształcąc na
praktykach uczniów i zatrudniając absolwentów, ale przede
wszystkimwspierając szkołę finansowo. Najważniejszymi sojusznikami
szkoły były: FabrykaPrzyrządów i Uchwytów od 1948 roku oraz
Przedsiębiorstwo Państwowe „Polmozbyt” od1977 roku (funkcje
dyrektorskie pełnili byli nauczyciele naszej szkoły: mgr inż.
PawełKuderski i inż. Henryk Urban).
Z dniem 1 września 1986 powołano Studium Nauczycielskie o
kierunkuWychowanie fizyczne. Opiekunem z ramienia dyrekcji ZSM był
mgr inż. Czesław Stulgis.Szkoła funkcjonowała do 1991 roku.
Podstawową kadrę stanowili: dr Adolf Zgirski, drCzesław Hakke, dr
Bożena Maksimowska, mgr Zofia Dąbrowska, mgr Zbigniew Gopaniuk,mgr
Wojciech Rogowski, mgr Aleksy Olesiuk, mgr Adam Chwojko, mgr
BarbaraŻukowska.
1 września 1986 kierownikiem warsztatów został mgr Eugeniusz
Karawajczyk(absolwent Technikum Mechanicznego).
Uroczystości jubileuszowe z okazji 65-lecia szkoły odbyły się w
październiku 1986roku. Dużym przedsięwzięciem organizacyjnym i
finansowym była publikacja „65 latZespołu Szkół Mechanicznych”,
opracowana przez Nadzieję Biszczuk, Janinę Kwiecińską iIrenę
Malinowską, a wydana przez Krajową Agencję Wydawniczą Oddział w
Białymstoku.Okres poprzedzajacy obchody to intensywna praca
nauczycieli, uczniów, pracownikówszkoły i rodziców (remonty, prace
porządkowe na posesji, wystrój pracowni, wystawypomocy naukowych
wykonanych jako prace dyplomowe, ekspozycje dokumentujące 65-letni
dorobek Szkoły). Wizytacja KOiW w 1986 r. potwierdziła wysoki
poziom dydaktyczny, nowatorstwopedagogiczne, rozkwit warsztatów,
bogactwo form pracy pozalekcyjnej, aktywnośćmłodzieży w pracach
społecznych na rzecz szkoły i środowiska.
Prawie komfortowe warunki pracy i nauki, dobre relacje dyrekcja
– nauczyciele,takt, tolerancja i życzliwość kierujących placówką
sprawiły, że udało się uniknąć konfliktówna tle różnicy poglądów, a
wszystkie siły i działania skierować ku podstawowym zadaniom:uczyć
i wychowywać. Były to atuty, pozwalające szkole ubiegać się o
przyjęcie do KlubuPrzodujących Szkół. Przedsięwzięcie wspierały
zakłady patronackie, które nie tylkowspółpracowały z warsztatami
szkolnymi w ramach realizacji zadań programowych, aletakże
udzielały znaczącej pomocy finansowej (dostarczały surowców i
narzędzi) orazwspółpracowały w ramach SIMP i Klubu Techniki i
Racjonalizacji. 12 grudnia 1987 Zespół
23
-
Szkół Mechanicznych, jako 103 szkoła w Polsce, a druga w
województwie, dołączył doKlubu Przodujących Szkół, co stanowiło
powód do dumy i nobilitację w środowiskuoświatowym regionu. We
współzawodnictwie organizowanym przez Wojewódzką Radę Postępu
Pedagogicznegow roku szkolnym 1987/88 pracownia fizyczna mgr Teresy
Grzanki zdobyła I miejsce,polonistyczna mgr Janiny Kwiecińskiej i
mgr Stanisława Matysa – II miejsce, a zespółnauczycieli przedmiotów
zawodowych w składzie: inż. Ryszard Bielaga inż. KrzysztofJanowicz,
mgr inż. Jacek Kierklo, inż. Jadwiga Mieleszko, mgr Jan Sokołowski,
inż. JanWołosik, mgr inż. Wenanty Zimnoch – zdobył nagrodę
specjalną.
31 sierpnia 1987 uroczyście pożegnano odchodzących na emeryturę
zasłużonychnauczycieli i pracowników: inż. Jana Żarniewskiego,
który pracował od 1955 roku. jakonauczyciel, kierownik internatu i
zastępca dyrektora; inż. Witolda Waszkiewicza – zastępcękierownika
warsztatów w latach 1973-1978; mgr Czesława Żukowskiego –
dyrygentaorkiestry szkolnej i Janinę Krawczyk – długoletnią
sekretarkę. Od 1 września zastępcądyrektora ds. zawodowych został
mgr inż. Wiesław Jaskurzyński. Z dniem 31.VII.1988 r. naemeryturę
przeszedł długoletni zastępca dyrektora mgr Sylwester Owczarczak, a
jegoobowiązki przejął na krótko mgr Jan Zaniewski, a następnie mgr
inż. Mirosława Puchalska.31.VIII.1989 serdecznie pożegnano
odchodzących na emeryturę: dyrektora szkoły mgr inż.Włodzimierza
Daraszkiewicza i inż. Włodzimierza Jakoniuka – nauczyciela
obróbkiskrawaniem. Rada Pedagogiczna gorąco podziękowała
dyrektorowi, który w trudnym dlaoświaty czasie potrafił wspaniale
kierować szkołą, współpracować z nauczycielami, a swoimosobistym
przykładem i pracowitością mobilizował wszystkich.
1 września 1990 roku dyrektorem Zespołu Szkół Mechanicznych
został inż. JanWołosik – wybrany przez Radę Pedagogiczną.
Akceptację rady uzyskali zastępcy dyrektora:mgr inż. Mirosława
Puchalska – ds. pedagogicznych, mgr inż. Wiesław Jaskurzyński –
ds.technicznych, mgr inż. Czesław Stulgis – ds. Wydziału
Wieczorowego i PolicealnegoStudium Komunikacyjnego.
Z dniem 1 września 1991 roku do ZSM włączone zostały dwie klasy
trzecieZasadniczej Szkoły Zawodowej o specjalności operator
obrabiarek skrawających FabrykiPrzyrządów i Uchwytów. Studium
Nauczycielskie przeniesiono do IV LiceumOgólnokształcącego.
5 kwietnia 1991 roku Rada Pedagogiczna wybrała inż. Elżbietę
Linowską nastanowisko zastępcy dyrektora ds. pedagogicznych.
W związku z rezygnacją z pełnienia funkcji przez mgr inż. W.
Jaskurzyńskiego,zastępcy dyrektora ds. technicznych i mgr inż.
Jacek Kierklo, zastępcy kierownikawarsztatów Rada Pedagogiczna 21
czerwca 1991 r. wybrała: mgr inż. Jacka Sierockiego nastanowisko
zastępcy dyrektora ds. technicznych i mgr inż. Grzegorza Pawełko na
stanowiskozastępcy kierownika warsztatów szkolnych.
Z dniem 31 sierpnia 1991 na emeryturę odeszli: mgr Nadzieja
Biszczuk, inż.Jadwiga Krajewska, inż. Ludmiła Dudel, mgr Zdzisław
Kandefer, mgr Marian Piktel, inż.Wiktor Aleksiejczuk, mgr Stanisław
Matys. Po 29 latach pracy w ZSM na równorzędnestanowisko w innej
szkole przeniosła się Halina Szahidewicz – zastępca dyrektora
ds.administracyjnych.
W roku szkolnym 1991/92 MEN wprowadzało w oświacie nowe zasady
oceniania ipromowania uczniów oraz tzw. program dostosowawczy,
który zobowiązywał szkoły dozmniejszenia wymiaru zajęć w klasach o
4 godziny lekcyjne i zmniejszenia zajęćpozalekcyjnych. Zlikwidowano
etat kierownika zajęć pozalekcyjnych. Irena Malinowska wpełnym
wymiarze godzin uczyła języka polskiego, a społecznie zajmowała się
zajęciamipozalekcyjnymi, inspirując i wspomagając nauczycieli
pracujących z młodzieżąnieodpłatnie. Działało 16 takich form,
skupiających 316 uczniów.
24
-
W związku z likwidacją Filii Technikum Mechanicznego dla
Pracujących wCzarnej Białostockiej, oddziały Wydziału Wieczorowego
były bardzo liczne. Problemyfinansowe zakładów przemysłowych
utrudniały pracę warsztatów i planowanie praktykprodukcyjnych
młodzieży.
W związku z wizytą duszpasterską Jana Pawła II w Białymstoku w
dniu 5.VI.1991podczas IV pielgrzymki do Ojczyzny komisja, powołana
przez dyrektora inż. Jana Wołosika,w składzie: mgr Irena Malinowska
(przewodnicząca), mgr Elżbieta Jelska, mgr MariaWyrzykowska, ks.
mgr Andrzej Gniedziejko opracowała propozycje tematów do
realizacjina godzinach wychowawczych: Jan Paweł II – biografia;
Kraj lat dziecinnych Jana Pawła II;Jan Paweł II – Polak, patriota,
papież; Pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny; Jan Paweł II–
pielgrzym; Człowiek, jego godność i wartość w nauczaniu Papieża
Jana Pawła II; JanPaweł II – humanista (działalność literacka,
zainteresowania sportem, uzdolnienialingwistyczne i aktorskie; na
lekcji języka polskiego: Karol Wojtyła – aktor,
poeta,dramatopisarz; na religii: Działalność duszpasterska Jana
Pawła II, Nauka społeczna,filozofia, etyka w dokumentach
papieskich. Bibliografię opracowała Maria Wyrzykowska.Irena
Malinowska opracowała materiały pomocnicze do realizacji niektórych
tematów,zorganizowała konkurs „Jan Paweł II – papież, poeta,
humanista” i spektakl teatralny w auliszkolnej „Jeruzalem –
Jeruzalem czyli rzecz o tajemnicy człowieczeństwa”. Ponadto
komisjaopracowała projekt wystroju szkoły, pracowni przedmiotowych,
internatu, biblioteki.Orędzie Jana Pawła II do młodych całego
świata z okazji VI Światowego Dnia Młodzieży1991 roku zostało
przedstawione na zebraniu Młodzieżowej Rady Szkoły.
Do nowych zasad oceniania, klasyfikowania, egzaminów
sprawdzających iklasyfikacyjnych nauczyciele i uczniowie
przyzwyczaili się dość szybko. Zwłaszczauczniowie i rodzice starali
się w pełni wykorzystać przysługujące im nowe prawa.
Zbliżającą się 70. rocznicę istnienia Szkoły wobec poważnych
trudnościfinansowych postanowiono obchodzić bardzo skromnie. Nie
było tylko wątpliwości wkwestii ufundowania nowego sztandaru.
Powołany komitet zaczął gromadzić fundusze,opracował projekt i
zlecił wykonanie. Uroczystość zaplanowano na 29 maja 1992 r.
14 kwietnia 1992 konkurs na dyrektora wygrała inż. Elżbieta
Linowska. Obchodyjubileuszu przeniesiono na nowy rok szkolny. 3
sierpnia stanowisko dyrektora Zespołu SzkółMechanicznych objęła mgr
inż. Elżbieta Linowska. Rezygnację z pracy na
stanowiskachkierowniczych złożyli: mgr inż. Czesław Stulgis,
zastępca dyrektora ds. kształceniadorosłych, mgr inż. Grzegorz
Pawełko, zastepca kierownika warsztatów.
W dniu 31 sierpnia 1992 Rada Pedagogiczna zaakceptowała
kandydatury: mgrAdama Chwojko na stanowisko zastępcy dyrektora ds.
pedagogicznych, mgr JaninyŁabęckiej na stanowisko zastępcy
dyrektora ds. kształcenia dorosłych, mgr inż. AlfredaBoruty na
stanowisko zastepcy kierownika warsztatów. Mgr inż. Jacek Sierocki
nadal pełniłobowiązki zastępcy dyrektora ds. technicznych.
16 października 1992 mszą świętą w kościele św. Rocha rozpoczęła
się uroczystośćjubileuszowa, podczas której poświęcono sztandar
ufundowany przez nauczycieli, uczniów irodziców. W szkolnej części
obchodów 70-lecia odbyło się ślubowanie uczniów klaspierwszych.
W marcu 1993 roku zatwierdzono nowy Statut ZSM oraz powołano
FunduszPomocy Szkole, na którego koncie gromadzono dobrowolne
wpłaty rodziców i sponsorów.W założeniu Fundusz miał wspomagać
finansowo Szkołę w jej przedsięwzięciachdydaktycznych (pomoce
naukowe) i modernizacyjnych (remonty, wyposażenie warsztatów).
21.IV.1993 szkoła otrzymała decyzję Kuratora Oświaty w
Białymstoku o zmianienazw szkół wchodzących w skład Zespołu Szkół
Mechanicznych:
- nazwę Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 4 na Zasadnicza Szkoła
Zawodowa,
25
-
- nazwę Technikum Mechaniczne dla Pracujących na Technikum
Mechaniczne dlaDorosłych,
- nazwę Technikum Mechaniczne Wydział Zaoczny na Technikum
Mechaniczne dlaDorosłych Zaoczne.
W maju 1993 r.- tuż przed egzaminami maturalnymi – odbył się
strajk nauczycielski, wktórym uczestniczyli nauczyciele i
pracownicy zrzeszeni w „Solidarności” i ZNP. Niezakłóciło to w
istotny sposób pracy Szkoły i przygotowań do matury, mimo
żezdecydowaliśmy się na tę formę protestu wobec sytuacji w
oświacie.Modyfikacja programów nauczania, dokonywana przez komisje
przedmiotówogólnokształcących i zawodowych, doskonalenie pomiaru
dydaktycznego, wzbogacaniewyposażenia pracowni i początki
komputeryzacji – to najważniejsze problemy komisjiprzedmiotowych,
których pracom przewodniczyły mgr Janina Kwiecińska –
komisjaprzedmiotów ogólnokształcących i inż. Krystyna Skarżyńska –
komisja przedmiotówzawodowych. Mgr Anna Rybak w ramach koła
informatycznego szkoliła młodzież, tworzyłapierwsze bazy danych i
programy użytkowe.
Rok szkolny 1993/94 rozpoczął się następującą nową strukturą:
TechnikumMechaniczne, Technikum Mechaniczne dla Dorosłych (klasy
wygasajace), TechnikumMechaniczne dla Dorosłych Zaoczne, Liceum
Zawodowe, Zasadnicza Szkoła Zawodowa,Policealne Studium
Komunikacyjne.
Organem prowadzącym dla Zespołu Szkół Mechanicznych został
Zarząd Miasta.Nowoczesność zagościła w szkole. Do realizacji zadań
dydaktyczno-wychowawczychprzygotowano pracownię komputerową i
automatyki. Zwiększono liczbę prac dyplomowychdotyczących
przygotowania i wyposażenia pracowni komputerowej. Warsztaty
szkolne, mimo obiektywnych trudności, stały się pod względem
wynikówfinansowo-ekonomicznych niekwestionowanym liderem w swojej
branży w województwie.Dokonano wymiany obrabiarek, stworzono 2 nowe
działy, kontynuowano współpracę zzakładami przemysłowymi. Klasy
automatyki przemysłowej i technologii maszyn korzystałyz zajęć
specjalistycznych na Politechnice Białostockiej i w „Biazecie”, a
nauczycieleprzedmiotów zawodowych współpracowali z pracownikami
Filii UniwersytetuWarszawskiego i Politechniki Białostockiej.
Zmiany w systemie oświaty, w roku szk. 95/96 polegały m.in. na,
prawie rodzicówdo wychowania religijnego swych dzieci, rozdzieleniu
kompetencji organów prowadzących iorganów sprawujących nadzór
pedagogiczny oraz wzmocnieniu roli dyrektora.
Z dniem 31 sierpnia 1995 zlikwidowano Policealne Studium
Komunikacyjne iTechnikum Mechaniczne dla Dorosłych.
W Szkole, w czasie wakacji, w ramach modernizacji
wygospodarowanopomieszczenie na siłownię. Przestało istnieć Muzeum
Szkolne.
W październiku 1995 roku w demokratycznych wyborach młodzież
wybrałarzecznika praw ucznia, którym została mgr Danuta
Laskowska.
Z inicjatywy kierownika warsztatów mgr Eugeniusza Karawajczyka,
wewspółpracy z Komitetem Rodzicielskim, powstał (9.II.1995 roku)
Ośrodek SzkoleniaKierowców. W pierwszym okresie funkcjonował na
potrzeby Szkoły, szkoląc uczniów,którzy powszechnie zdobywali prawo
jazdy.
Reaktywowano szkolną orkiestrę, pod batutą mgr Franciszka
Mocarskiego, któraprezentowała swoje umiejętności na
uroczystościach szkolnych i w mieście.
Trwająca od 19 kwietnia do 11 czerwca 1996 roku wizytacja szkoły
potwierdziłaprawidłowość pracy szkoły oraz obiektywizm wyników
nauczania. Zalecenia powizytacyjneoraz założenia reformy szkolnej,
a zwłaszcza restrukturyzacja szkolnictwa zawodowego,„Nowa Matura”,
która miała wejść w życie w 2001 roku posłużyły do opracowania
zadańszkoły w roku szkolnym 1996/97. Znalazły się w nich m.in.
dokształcanie kadry
26
-
pedagogicznej, odtworzenie muzeum, odchodzenie od oceniania do
sprawowania pomiarudydaktycznego, bezpośrednia odpowiedzialność
nauczyciela za efektywność kształcenia,wymiana sprzętu w pracowni
komputerowej, zmiana wizerunku szkoły w oczach
uczniów.Przeprowadzone badania nad źródłem sytuacji stresogennych
pozwalały nauczycielom nasamoocenę metod dydaktycznych i
wychowawczych. Nowe zjawiska w zakresie patologiispołecznej
sprawiły, że szkoła i takie problemy musiała nie tylko rozwiązywać,
ale przedewszystkim im zapobiegać. Nasilono oddziaływanie
wychowawcze, wypracowano noweformy współpracy z instytucjami i
organami odpowiedzialnymi za prewencję i profilaktykę.Od lutego
1998 wprowadzono w pierwszy wtorek miesiąca popołudniowy dyżur
wszystkichnauczycieli w szkole, aby umożliwić bezpośredni kontakt
rodziców i opiekunów młodzieży zwszystkimi nauczycielami, nie tylko
z wychowawcą. Zatrudniony został pedagog szkolny,mgr Jerzy
Wyrzykowski.
Po raz pierwszy (pomysł mgr Danuta Laskowskiej) zorganizowano w
dniach 16-20lutego 1998 roku Tydzień Nauk Humanistycznych, w ramach
którego odbyło się szeregkonkursów i spotkań, m.in. konkurs wiedzy
o Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,konkurs historyczny
tematycznie związany z powstaniem styczniowym,
konkursortograficzny, recytatorski, konkurs plastyczny.
Komisje przedmiotów ogólnokształcących (od 1996 r.
przewodnicząca mgr JoannaCzyżewska) i zawodowych (przewodniczący
mgr inż. Jan Tymiński) w roku szkolnym1998/99 wnikliwie analizowały
założenia reformy oraz nowe programy nauczania, byprzygotować się
merytorycznie i metodycznie do pracy w zreformowanej
oświacie.Nauczyciele licznie uczestniczyli w kursach i warsztatach
z zakresu teorii i praktykikształcenia modułowego, konstruowania i
stosowania w procesie kształcenia programów oróżnej strukturze.
Niemal wszyscy ukończyli kurs pomiaru dydaktycznego. W związku
zprogramem „Nowa Matura” polonistki: mgr Joanna Czyżewska, mgr
Katarzyna Fliszkiewiczi mgr Danuta Laskowska współpracowały z
Okręgową Komisją Egzaminacyjną w Łomży iprzeprowadziły pilotaż
programu w szkole.
Od roku 1999 konstruowano w zespołach nauczycielskich
przedmiotowe systemyoceniania i plany wynikowe, a na lekcjach
przedmiotów technicznych wprowadzano technikikomputerowe – wdrażano
technologię CAD-CAM. Dzięki pozyskaniu do celówedukacyjnych
szkolnych wersji oprogramowania, skutecznie wdrażano
nauczaniekonstrukcji mechanicznych w oparciu o nowoczesne techniki
komputerowe. W odróżnieniuod tradycyjnych metod nauczania te są
bardziej efektywne, pozwalają w krótkim czasieuzyskać pożądane
efekty edukacyjne. Uczniowie doskonale rozumieją potrzebę
zdobywaniatych umiejętności, angażują się twórczo i emocjonalnie, a
efekty dają satysfakcję zarównoim, jak i nauczycielom. Już w
pierwszym roku nauczania technik CAD-CAM wielu uczniówwykorzystało
je w realizacji prac dyplomowych, które są atrakcyjne wizualnie,
stanowiąbardzo przydatną pomoc w nauczaniu treści technologicznych
i konstrukcyjnych. Pracadyplomowa Wojciecha Sawickiego i Marcina
Sakowicza (kl. V am) „Przyrząd do toczeniapowierzchni kulistych”
(dokumentacja wykonana w AUTOCAD) zajęła I miejsce wOgólnopolskim
Konkursie „Technik 2000” w dziedzinie mechaniki – promotor mgr
inż.Małgorzata Kiebała. Rok później sukces został powtórzony. Praca
dyplomowa uczniów zklasy V tm „Przyrząd do frezowania po linii
śrubowej” nagrodzona została tytułem „Technik2001” – promotor mgr
inż. Michał Markiewicz Grupka pasjonatów stworzyła ciekawą,złożoną
witrynę internetową „Unia Europejska – przybliż innym” i zgłosiła
ją do konkursuogłoszonego przez Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej.
Od kilku lat dzwonki szkolne są obsługiwane automatycznie przez
komputer,program napisał uczeń kl. V am Piotr Węglicki w ramach
pracy dyplomowej - promotor mgrinż. Małgorzata Kiebała. Mgr inż.
Małgorzata Kiebała i mgr inż. Hanna Janowiczopracowały i wdrożyły
autorskie programy nauczania: technologia maszyn i urządzeń ze
27
-
wspomaganiem komputerowym, podstawy konstrukcji maszyn i
urządzeń ze wspomaganiemkomputerowym, zajęcia specjalizujące
praktyczne CAD-CAM oraz współpracują z KatedrąPodstaw Konstrukcji
Maszyn Politechniki Białostockiej oraz Polskim
StowarzyszeniemUpowszechniania Komputerowych Systemów Inżynierskich
Pro CAX w Warszawie, co dajemożliwość szerszego wdrażania
nowoczesnych technicznych programów komputerowych wZSM. Od września
2001 r. działa druga pracownia komputerowa, którą kierują mgr
inż.Jerzy Gałasiński, mgr inż. Małgorzata Kiebała i mgr inż. Hanna
Janowicz
W grudniu 1998 r. inscenizacją XII księgi „Pana Tadeusza”
podsumowano obchodyRoku Mickiewiczowskiego. Przedstawienie, które
oglądała również młodzież TechnikumElektrycznego i VII LO,
opracowali i wyreżyserowali poloniści: mgr Joanna Czyżewska,mgr
Małgorzata Kleszczewska, mgr Jolanta Olszewska i mgr Marian
Ptaszkowski(dodatkowo autor scenografii).
Ośrodek Szkolenia Kierowców znacznie rozszerzył swą działalność,
ponieważuczestnikami kursu mogły już być osoby spoza szkoły.
Doskonała baza: 3 samochody donauki jazdy, funkcjonalny plac
manewrowy, bardzo dobrze wyposażona sala instruktażowa zaktualnie
najlepszym oprogramowaniem komputerowym oraz doświadczona kadra
sprawiły,że Ośrodek zyskał renomę i tzw. „zdawalność”.
14 marca 2001 powierzono obowiązki dyrektora dotychczasowemu
zstępcydyrektora do spraw pedagogicznych mgr Adamowi Chwojko, który
pełnił je do 7 marca2002 roku.
Po wygraniu konkursu, który został ogłoszony w styczniu 2002
roku, dyrektoremzostał mgr Jędrzej Ignacy Łucyk.
Na pierwszym spotkaniu z Radą Pedagogiczną sformułował zadania i
określiłpriorytety pracy własnej, rady pedagogicznej oraz
administracji i obsługi. Do rodzicówzaapelował o pomoc w realizacji
prac remontowych i modernizacyjnych.
Zaczęto od porządkowania posesji i terenu do niej przyległego,
ułożono polbruk iograniczniki prędkości. Dużo uwagi poświęcono
przeglądowi i ocenie stanu bazy materialneji dydaktycznej. Ich
efektem było zaplanowanie remontu kapitalnego głównego
budynkuSzkoły, utworzenie nowej pracowni podstaw użytkowania
komputera a także opracowanienowej aranżacji terenów szkolnych.
Dzięki wsparciu sponsorów, zaangażowaniu rodziców i uczniów,
pomocynauczycieli i pracowników szkoły, już w czerwcu rozpoczęły
się szczególnie intensywneprace remontowe.
Ważnym zadaniem dyrekcji i nauczycieli roku 2001/02 było
przygotowanie ofertyedukacyjnej adekwatnej do wdrażanej reformy
systemu oświaty.
Mgr inż. Małgorzata Kiebała i mgr inż. Hanna Janowicz rok
wcześniej opracowałyprogram diagnozowania oczekiwań uczniów kl.II
gimnazjów w aspekcie reformyszkolnictwa ponadgimnazjalnego. Wyniki
ankiet pozwoliły na przygotowanie atrakcyjnejoferty edukacyjnej,
którą zaprezentowano na III Forum Szkół i z którą w roku
2002zapoznano uczniów 60 gimnazjów w regionie.
Planowane profile i kierunki kształcenia zawodowego w ZSM.Liceum
Profilowane o profilu techniczno – technologicznym z klasami o
nachyleniach
- mechaniczne techniki wytwarzania (wspomagane komputerowo)-
mechatronika
Technikum Mechaniczne – 4 letnie - obsługa i naprawa pojazdów
samochodowych- mechanika precyzyjna i automatyka - komputerowe
wspomaganie projektowania i wytwarzania - technologia maszyn
Zasadnicza Szkoła Zawodowa
28
-
- elektromechanik pojazdów samochodowych - mechanik monter
maszyn i urządzeń - mechanik pojazdów samochodowych- operator
obrabiarek skrawających.
Wdrożenie technik komputerowych sprawiło, że nasza oferta
okazała sięatrakcyjniejsza i bardziej konkurencyjna wobec innych
ofert, zwłaszcza, że i warsztatyszkolne ze specjalistycznymi
pracowniami, stanowiskami dydaktyczno-produkcyjnymi mogąw pełni
umożliwić zdobywanie wiedzy i umiejętności młodzieży
przejawiającejzainteresowania techniczne i informatyczne.Działania
Szkoły okazały się skuteczne, nie było problemów z naborem
młodzieży,utworzono 12 klas pierwszych.
W maju 2002 roku zespół w składzie: mgr inż. Małgorzata Kiebała
, mgr inż.JacekSierocki, mgr Łucja Ryńska , inż. Jacek Peczyński,
inż. Krzysztof Czerech, mgr inż.Sławomir Chilimoniuk rozpoczął
prace nad opracowaniem programów nauczaniaprzedmiotów:
- budowa pojazdów samochodowych- obsługa i naprawa pojazdów
samochodowych- wyposażenie elektryczne pojazdów- marketing
do specjalizacji marketing samochodowy, która zamieszczona
zostanie w oferciedydaktycznej szkoły na rok szkolny 2002/2003.
Zespół Szkół Mechanicznych będziekształcił przyszłych menadżerów do
obsługi klienta w salonach sprzedazy, komisach,stacjach
diagnostycznych.
Na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w dniu 20 maja 2002 roku
uroczyście zostalipożegnani wicedyrektorzy: mgr Adam Chwojko i mgr
Janina Łabęcka.
Od roku szkolnego 2002/2003 będą funkcjonować, zgodnie z uchwałą
RadyMiejskiej Białegostoku z dnia 25 lutego 2002 w sprawie
przekształcania szkoły zasadniczej iszkół średnich zawodowych, w
Zespole Szkół Mechanicznych, następujące typy szkół:
1. Technikum Mechaniczne, 5-letnie – klasy wygasające (do 2005
r)2. Liceum Zawodowe, 4-letnie – klasy wygasające (do 2004 r)3.
Technikum Mechaniczne, 3-letnie na podbudowie zasadniczej szkoły
zawodowej4. Technikum Mechaniczne dla Dorosłych Zaoczne, 3-letnie
na podbudowie
zasadniczej szkoły zawodowej5. Technikum Mechaniczne, 4-letnie
na podbudowie gimnazjum (wybór specjalizacji
po 3 roku nauki).6. V Liceum Profilowane, 3-letnie na podbudowie
gimnazjum, o profilu
mechanicznym7. Zasadnicza Szkoła Zawodowa Nr 2, 3-letnia na
podbudowie gimnazjum
80 lat to dużo czasu, by wypracować własne tradycje w dziedzinie
edukacji iwychowania, ale „trzeba z żywymi naprzód iść...” Kadra
pedagogiczna, tak jak w przeszłości, ustawicznie doskonali
swojeumiejętności i kwalifikacje, by realizować zadania
dydaktyczne, wychowawcze iopiekuńcze, diagnozować potrzeby i
oczekiwania „klientów” szkoły. Mamy bazę,