Część I 1. Geneza gruntów (opisać): - rodzaje genetyczne gruntów pochodzenia miejscowego i gruntów naniesionych Grunty pochodzenia miejscowego – powstały w wyniku wietrzenia skały pierwotnej i pozostały w miejscu wietrzenia. Należą do nich rumosze zwietrzelinowe i gliny zwietrzelinowe. Rumosze zwietrzelinowe tworzą się u podnóży zboczy skalnych zwykle w formie stożków nasypowych z większych odłamków i okruchów skały pierwotnej. Drobne ziarna i cząstki iłowe są najczęściej wymywane i unoszone przez wody opadowe, wody strumyków i rzek i odkładane w nieckach bezodpływowych. Gliny zwietrzelinowe tworzą się z łatwo rozpuszczalnych w wodzie skaleni, nie wymywanych i unoszonych przez wodę, lecz rozpadających się w niej na tym samym miejscu na nierozpuszczalne cząstki iłowe, kryształy oraz okruchy niezwietrzanej skały. Charakterystyczną cecha – w miarę zagłębiania się poniżej powierzchni terenu występują w nich coraz większe odłamki niezwietrzanej skały pierwotnej. Grunty naniesione- powstały w wyniku akumulacji materiału skalnego, wyróżniamy: -grunty akumulacji lodowcowej (glacjalnej) - grunty akumulacji wodnolodowcowej (fluwioglacjalnej) - grunty akumulacji rzecznej (aluwialnej) - grunty akumulacji jeziornej (limnicznej) - grunty akumulacji eolicznej - grunty akumulacji bagiennej - genezę bloków głazów, otoczaków, ziaren piasku, cząstek pyłowych i iłowych Skład mineralny gruntów zależy od minerałów budujących ziarna i cząstki, z których składają się poszczególne grunty rozdrobnione • bloki i głazy skalne oraz ziarna żwirowe mają ten sam skład mineralny co skały macierzyste, • ziarna piaskowe w naszym klimacie składają się z kwarcu i krzemionki, które są dość odporne na wietrzenie chemiczne. Natomiast świeżo powstałe piaski mogą zawierać ziarna skaleni, a te są podatne na wietrzenie chemiczne. W innych krajach znane są piaski mikowe, gipsowe i wapienne, • cząstki pyłowe (mączka skalna) powstają wskutek tarcia i zaokrąglenia krawędzi okruchów skalnych w czasie ich przenoszenia przez wodę i wiatr. Świeżo odłożone pyły zawierają obok cząstek kwarcowych i krzemionkowych znaczną ilość cząstek skaleniowych lub mikowych, które szybko ulegają procesowi wietrzenia chemicznego i są albo wymywane lub pozostają jako cząstki iłowe tworząc pyły ilaste (gliny pylaste), • cząstki iłowe składają się przeważnie z minerałów iłowych, powstałych jak produkt chemicznego wietrzenia skaleni lub mik. - klasyfikacja genetyczna gruntów spoistych wg PN-81/B-03020
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
Część I
1. Geneza gruntów (opisać):
- rodzaje genetyczne gruntów pochodzenia miejscowego i gruntów naniesionych
Grunty pochodzenia miejscowego – powstały w wyniku wietrzenia skały pierwotnej i
pozostały w miejscu wietrzenia. Należą do nich rumosze zwietrzelinowe i gliny
zwietrzelinowe. Rumosze zwietrzelinowe tworzą się u podnóży zboczy skalnych zwykle w
formie stożków nasypowych z większych odłamków i okruchów skały pierwotnej. Drobne
ziarna i cząstki iłowe są najczęściej wymywane i unoszone przez wody opadowe, wody
strumyków i rzek i odkładane w nieckach bezodpływowych.
Gliny zwietrzelinowe tworzą się z łatwo rozpuszczalnych w wodzie skaleni, nie wymywanych i
unoszonych przez wodę, lecz rozpadających się w niej na tym samym miejscu na
nierozpuszczalne cząstki iłowe, kryształy oraz okruchy niezwietrzanej skały.
Charakterystyczną cecha – w miarę zagłębiania się poniżej powierzchni terenu występują w
nich coraz większe odłamki niezwietrzanej skały pierwotnej.
Grunty naniesione- powstały w wyniku akumulacji materiału skalnego, wyróżniamy:
Skład mineralny gruntów zależy od minerałów budujących ziarna i cząstki, z których składają się poszczególne grunty rozdrobnione • bloki i głazy skalne oraz ziarna żwirowe mają ten sam skład mineralny co skały macierzyste, • ziarna piaskowe w naszym klimacie składają się z kwarcu i krzemionki, które są dość odporne na wietrzenie chemiczne. Natomiast świeżo powstałe piaski mogą zawierać ziarna skaleni, a te są podatne na wietrzenie chemiczne. W innych krajach znane są piaski mikowe, gipsowe i wapienne, • cząstki pyłowe (mączka skalna) powstają wskutek tarcia i zaokrąglenia krawędzi okruchów skalnych w czasie ich przenoszenia przez wodę i wiatr. Świeżo odłożone pyły zawierają obok cząstek kwarcowych i krzemionkowych znaczną ilość cząstek skaleniowych lub mikowych, które szybko ulegają procesowi wietrzenia chemicznego i są albo wymywane lub pozostają jako cząstki iłowe tworząc pyły ilaste (gliny pylaste), • cząstki iłowe składają się przeważnie z minerałów iłowych, powstałych jak produkt chemicznego wietrzenia skaleni lub mik.
- klasyfikacja genetyczna gruntów spoistych wg PN-81/B-03020
Wyróżniamy:
- A – grunty spoiste morenowe skonsolidowane
- B – inne grunty spoiste skonsolidowane oraz grunty spoiste morenowe
nieskonsolidowane
- C- inne grunty spoiste nieskonsolidowane
- D – iły, niezależnie od pochodzenia geologicznego
2. Charakterystyka geotechniczna gruntów w zależności od ich genezy:
- grunty akumulacji lodowcowej:
Teren Polski kilkakrotnie był pokryty lodowcami, nasuwającymi się z północy.
Grubość nasuwających się lodowców wynosiła 500-1000 m, co wywierało na podłoże
gruntowe nacisk do 10MPa – znacznie większy niż naciski od obecnych obiektów
budowlanych. Zdarzyło się, że przesuwająca się masa lodowca fałdowała podłoże,
wypiętrzała go lub nawet porysowała jego części (porwaki). Lodowce górski
przesuwając się niszczyły zbocza gór, unosiły za sobą materiał skalny i gruntowy. Po
okresach znacznych ochłodzeń klimaty, przychodziły ocieplenia, Wtedy lodowce
topniały, oddawając zawarte w nich masy skalne: głazy narzutowe, gliny zwałowe,
porwaki iłów, piaski i żwiry. Osadem wytopionym z lodowca, odwodnionym i
zazwyczaj skonsolidowanym jest tzw. glina zwałowa – skalda się z mieszaniny
wszystkich frakcji granulometrycznych (b. wysoki wskaźnik różnoziarnistości).
Najczęściej jest to Gp lub Pg z domieszką żwiru i kamieni. Gliny zwałowe zawierają
zazwyczaj dużo węglanu wapnia. Ich właściwości fizyczne i mechaniczne, na ogół
niezłe, zależą od ich wieku, składu granulometrycznego oraz stopnia konsolidacji.
gruby ze żwirem drobnym (fgrCSa), żwir z piaskiem średnim i domieszką pyłu (simsaGr). Jeśli w
gruncie występują dwie frakcje w przybliżeniu w równych proporcjach, pomiędzy odnośnymi
nazwami umieszcza się ukośnik, np. żwir/piasek Gr/Sa lub piasek drobny/piasek średni (FSa/MSa).
- zasady określania rodzaju gruntów o uziarnieniu mieszanym i gruntów drobnoziarnistych,
na podstawie krzywej uziarnienia oraz diagramu EN-ISO ( przedstawić przykład oznaczania
rodzaju gruntu)
5. Klasyfikacja gruntów w zależności od spoistości
Wskaźnik plastyczności Ip w % - różnica pomiędzy granicą płynności i granicą
plastyczności
Ip = wL – wp
Oznacza ile wody w % ( w stosunku do masy szkieletu) wchłania dany grunt przy
przejściu ze stanu półzwartego w stan płynny.
- podział gruntów na niespoiste (ns) i spoiste ( ms, ss, zs, bs) przy uzyciu kryterium
uziarnienia i Ip
- przedstawić powyższe podziały na trojkącie Fereta
Nad różowym – bardzo spoiste
Nad niebieskim – zwięzło spoiste
Nad zielonym – średnio spoiste
Między zielonymi – mało spoiste
W czerwonym polu - niespoiste
6. Cechy fizyczne gruntów:
Gęstość właściwa szkieletu gruntowego – stosunek masy szkieletu
gruntowego do jego objętości
ms – masa szkieletu gruntowego w g
Vs – objętość szkieletu gruntowego w cm3
mg – masa kolby z gruntem wysuszonym w temp. 105÷110 ◦C w g
mwt – masa kolby wypełnionej do kreski na szyjce woda destylowaną w g
mwg – masa kolby z gruntem i wodą wypełniającą kolbę do kreski na szyjce w g
mt – masa kolby wysuszonej w temp. 105÷110 ◦C w g
Gęstość objętościowa - stosunek masy próbki gruntu do jej objętości (łącznie z
porami)
mm – masa próbki gruntu
V- objętość próbki
Gęstość objętościowa jest wielkością zmienną zależy od porowatości i
wilgotności gruntu.
Wilgotność gruntu – stosunek masy wody zawartej w próbce gruntu do masy
jej szkieletu gruntowego wyrażony w procentach
mw – masa wody
mmt – masa parowniczki z gruntem wilgotnym
mst – masa parowniczki z gruntem wysuszonym w temp. 105÷110 ◦C
mt – masa parowniczki
Gęstość objętościowa szkieletu gruntowego - stosunek masy szkieletu gruntu (masa ziaren i cząstek) w danej próbce do jej objętości pierwotnej (razem z porami). Wyznacza się ją ze wzoru:
gdzie: ms – masa próbki wysuszonej do stałej wagi w temperaturze 105 ÷ 110 °C, V – objętość próbki gruntu przed wysuszeniem, ρ – gęstość objętościowa gruntu, wn – wilgotność naturalna gruntu. Znajomość gęstości objętościowej szkieletu jest konieczna do obliczenia porowatości, wskaźnika porowatości i wskaźnika zagęszczania nasypów.
Porowatość – stosunek objętości porów zawartych w próbce gruntu do objętości próbki
Wskaźnik porowatości gruntu – stosunek objętości porów zawartych w próbce gruntu do objętości szkieletu gruntowego
Stopień wilgotności – stosunek objętości wody zawartej w próbce gruntu ( w
porach) do objętości porów, stopień wypełnienia porów przez wodę
Granica płynności – wilgotność w % jaka ma grunt na granicy stanu miękkoplastycznego i płynnego, przy której bruzda rozdzielająca próbkę w miseczce aparatu Casagrande’a złączy się po 25 uderzeniach miseczki na długości 10mm i wysokości 1mm
Granica plastyczności – wilgotność w % jaka ma grunt na granicy stanu twardoplastycznego i półzwartego, przy której wałeczek uformowany pęka w czasie wałeczkowania po osiągnięciu średnicy 3 m
Granica skurczu – wilgotność w % jaka ma grunt na granicy stanu półzwartego i zwartego, po osiągnięciu której pomimo wysychania nie zmienia swojej objętości
Wskaźnik plastyczności - określa plastyczne właściwości gruntu, wskazując ile wody wchłania grunt przy przejściu ze stanu półzwartego w stan płynny, a więc podając zakres wilgotności, w których grunt ma właściwości plastyczne.
Ip = wL – wp
Stopień plastyczności - stosunek różnicy wilgotności naturalnej danego gruntu i granicy plastyczności do różnicy granicy płynności i granicy plastyczności.
Wskaźnik konsystencji - różnicy granicy płynności i wilgotności naturalnej odniesiona do wskaźnika plastyczności
Stopień zagęszczenia - stosunek zagęszczenia występującego w stanie
naturalnym do największego możliwego zagęszczenia danego gruntu. Zagęszczenie gruntu w stanie naturalnym określa się jako różnicę objętości próbki gruntu w stanie najbardziej luźnym Vmax i naturalnym V. Największym możliwym zagęszczeniem gruntu określa się różnicę objętości próbki gruntu w stanie najbardziej luźnym Vmax i najbardziej zagęszczonym Vmin.
Wilgotność optymalna – wilgotność przy której grunt ubijany w sposób
znormalizowany uzyskuje maksymalną gęstość objętościową szkieletu gruntowego
ρdnas – gęstość objętościowa szkieletu gruntu w nasypie, ρds – maksymalna gęstość objętościowa szkieletu gruntu( wilgotność optymalna)
7. Stan gruntów spoistych wg. PN i PN-EN:
Stopień plastyczności IL- stosunek różnicy wilgotności naturalnej danego gruntu i granicy
plastyczności do różnicy granicy płynności i granicy plastyczności
PL
Pn
Lww
wwI
wn- wilgotność naturalna
wP- granica plastycznośći
wL- granica płynności
W zależności od stopnia plastyczności i wilgotności naturalnej określa się stany gruntów spoistych.
Granica płynności wL- jest to wilgotność jaką ma grunt na granicy stanu miękkoplastycznego i
płynnego, przy której bruzda rozdzielająca próbkę gruntu w miseczce aparatu Casagrande’a złączy się
po 25 uderzeniach miseczki na długości 10mm i wysokości 1mm.
Granica plastyczności wP- jest to wilgotność jaką ma grunt na granicy stanu twardoplastycznego i
półzwartego, przy której wałeczek uformowany pęka w czasie wałeczkowania po osiągnięciu średnicy
3mm.
Wskaźnik konsystencji- wartość stosunku różnicy granicy płynności i wilgotności naturalnej do
wskaźnika plastyczności (wskaźnik plastyczności- różnica pomiędzy granicą płynności i plastyczności
pLP wwI )
p
LC
I
wwI
Klasyfikacja gruntów spoistych na podstawie wartości stopnia plastyczności
(wg PN-86 B-02480)
Stan gruntu Symbol Stopień plastyczności Wilgotność gruntu w stosunku do granicy
konsystencji
Zwarty Półzwarty
zw pzw
IL<0 IL≤0
w<ws ws<w≤wp
Twardoplastyczny Plastyczny Miękkoplastyczny
tpl pl
mpl
0<IL≤0,25 0,25<IL≤0,50 0,50<IL≤1,00
wp<w≤wL
Płynny pł 1,00<IL wL<w
Klasyfikacja gruntów drobnoziarnistych (pyłów i iłów) na podstawie wartości wskaźnika
konsystencji wg EN
Określenie Wskaźnik konsystencji IC
Płynna <0,25
Miękkoplastyczna od 0,25 do 0,50
Plastyczna od 0,50 do 0,75
Twardoplastyczna od 0,75 do 1,00
Zwarta i bardzo zwarta >1,00
Przedziały te mogą mieć charakter przybliżony, szczególnie w materiałach o małej plastyczności. Przy
danym wskaźniku konsystencji również wytrzymałość iłów może być niejednakowa. Zamiennie
można stosować stopień plastyczności.
8. Stan gruntów niespoistych wg PN i PN- EN
Zdefiniować stopień zagęszczenia wg PN i PN-EN
Stosunek zagęszczenia gruntu istniejącego w naturze do największego zagęszczenia możliwego do
uzyskania w warunkach laboratoryjnych.
ddd
dddnn
Dee
ee
VV
VVI
)(
)(
minmax
maxmin
minmax
max
minmax
max
emax- wskaźnik porowatości maksymalny obliczony dla gęstości objętościowej ρdmin przy najbardziej
luźno usypanym gruncie
emin- wskaźnik porowatości minimalny obliczony dla gęstości objętościowej ρdmax przy możliwie
największym zagęszczeniu
en- wskaźnik porowatości naturalnej
Klasyfikacja gruntów niespoistych na podstawie wartości stopnia zagęszczenia wg PN
Stan gruntu Symbol Stopień zagęszczenia
Luźny ln ID≤0,33
Średnio zagęszczony szg 0,33<ID≤0,67
Zagęszczony zg 0,67<ID≤0,80
Bardzo zagęszczony bzg ID>0,80
Klasyfikacja gruntów gruboziarnistych na podstawie wartości stopnia zagęszczenia wg PN-EN
Nazwa Stopień zagęszczenia ID [%]
Bardzo luźne od 0 do 15
Luźne od 15 do 35
Średnio zagęszczone od 35 do 65
Zagęszczone od 65 do 85
Bardzo zagęszczone od 85 do 100
9. Interpretacja krzywej uziarnienia
Przedstawić krzywą uziarnienia dla klasyfikacji gruntów wg PN i PN-EN
Wg PN
Wg PN i PN EN
Podać zasady określania rodzaju gruntów na podstawie krzywej uziarnienia wg PN
Wyznaczamy punkty przecięcia się krzywej uziarnienia z pionowymi prostymi rozgraniczającymi zakresy poszczególnych frakcji (średnicy 0,002 , 0,005 , 2 i 40 mm)
Sprawdzamy na podziałce (wyliczamy) procentową zawartość poszczególnych frakcji. Zawartość frakcji przyjęta jest jako kryterium klasyfikacji gruntów.
Ustalając rodzaj gruntu korzystamy z tabel, w których zestawiono rodzaje gruntów i odpowiadające im zawartości poszczególnych frakcji lub z graficznej konstrukcji w postaci trójkąta Fereta, na którym zestawiono grupę gruntów drobnoziarnistych. Dodatkowo podane są kryteria rozróżnienia piasków, żwirów i pospółek.
Podać zasady określania rodzaju gruntów na podstawie krzywej uziarnienia wg PN-EN
Wyznaczamy punkty przecięcia się krzywej uziarnienia z pionowymi prostymi rozgraniczającymi zakresy poszczególnych frakcji (średnicy 0,002 , 0,0063 , 2 i 63 mm)
Sprawdzamy na podziałce (wyliczamy) procentową zawartość poszczególnych frakcji. Zawartość frakcji przyjęta jest jako kryterium klasyfikacji gruntów.
Korzystamy z graficznej konstrukcji składającej się z trójkąta i diagramu. Na bokach trójkąta zaznaczono skalę zawartości frakcji: piaskowej, żwirowej i frakcji drobnoziarnistej, tj. łącznie frakcji pyłowej z iłową. Pod trójkątem znajduje się diagram, na którym zaznaczono obszary
gruntów drobnoziarnistych, służących do rozróżnienia gruntów wyszczególnionych w dowolnym obszarze na trójkącie.
Najpierw zaznaczamy ilości poszczególnych frakcji na trójkącie, a następnie przenosimy ten grunt na diagram według zawartości frakcji drobnoziarnistej (Si + Cl) i frakcji iłowej zredukowanej (Cl’)
Domyślam się ze to o to chodzi, ale jeszcze dopytam się kogoś i dam znać ;)
PN
Wskaźnik różnoziarnistości
U= d60/d10
Wskaźnik krzywizny
C = (d30)2 / (d10 * d60)
równoziarniste 1≤U≤5 Piaski wydmowe, lessy
różnoziarniste 5<U≤15 Gliny holoceńskie
bardzo różnoziarniste U>15 Gliny morenowe
C=1-3 – grunt dobrze uziarniony
PN-EN
Wskaźnik różnoziarnistości
CU = d60/d10
Wskaźnik krzywizny
CC = (d30)2 / (d10 * d60)
Przedstawić przykład określania wartości wskaźników różnoziarnistości i krzywizny na podstawie
kształtu krzywej uziarnienia
d60=0,35mm
d30=0,05mm
d10=0,007mm
wg. PN
U=0,35/0,007=50 => grunt bardzo różnoziarnisty
C=0,052 / (0,35 * 0,007)= 1,02 => grunt dobrze uziarniony
Wg PN- EN
CU=0,35/0,007=50 => grunt wielofrakcyjny
CC=0,052 / (0,35 * 0,007)= 1,02
Podać wymagane wartości w/w współczynników wskazujących na grunt potencjalnie zagęszczalny
Grunty łatwo zagęszczalne
C=1-3
U > 4 (żwiry)
U > 6 (piaski)
Podać przykład określania wartości współczynnika filtracji na podstawie kształtu krzywej
uziarnienia
Ze wzoru Hazena (do obliczania współczynnika filtracji k piasków)
k = c * d102
d10=0,037mm
d60=0,15mm
U=0,15 / 0,037 = 4,05
c- współczynnik zależny od U
U=1 => c=0,0139
U=2-4 => c=0,00925
U=5 => c=0,00463
k=0,00925* 0,0372=1,27 * 10-5 [m/s]
11. Woda w podłożu gruntowym:
- w postaci pary - związana: silnie związana – higroskopijna słabo związana – błonkowata - wolna gruntowa wskąkowa - kapilarna (włoskowata_ - w stanie stałym - krystalizacyjna i chemicznie związana
a) Definicje
- woda adsorpcyjna (higroskopijna) – silnie połączona z powierzchnią cząstek gruntowych. Nie może
działaś rozpuszczająco, przechodzić z jednej cząstki na drugą oraz przekazywać ciśnienia
hydrostatycznego
- woda błonkowata - powstaje w strefie aeracji wokół pojedynczych ziaren skalnych, które już
osiągnęły maksymalną higroskopijność. Nie wypełnia porów i szczelin całkowicie, a otula cieniutką
błoną ziarna skały. Woda adhezyjna nie bierze udziału w podziemnym krążeniu wód. Nie podlega sile
ciężkości, nie przenosi ciśnienia, ma ograniczoną zdolność rozpuszczania.
- woda wsiąkowa (infiltracyjna) – pochodzi z opadów, przesącza się przez całą strefę aeracji do strefy
saturacji pod wpływem sił ciężkości
- wody właściwe – stanowią ciągły poziom wodonośny, występują na większej głębokości i zalegają
na znacznym obszarze. Są oddzielone od powierzchni terenu strefą aeracji, nieraz znacznej
miąższości.
- woda wolna (swobodna) – gruntowa, występuje w podziemnych nieckach i łożyskach wypełnionych
żwirami i piaskami. Zasilana jest przesiąkającą wodą deszczową, infiltracją wód powierzchniowych z
otwartych zbiorników wodnych rzek oraz kondensacją pary wodnej, znajdującej się w porach
gruntów.
- woda naporowa - woda podziemna znajdująca się pod ciśnieniem hydrostatycznym, w przypadku
której położenie zwierciadła jest wymuszone przez układ nieprzepuszczalnych warstw skalnych. Po
nawierceniu warstwy wody naporowej, następuje samoczynny wypływ wody na powierzchnię terenu
(wody artezyjskie) lub zwierciadło wody podnosi się, ale pozostaje ona pod powierzchnią terenu
(wody subartezyjskie).
(*strefa aeracji – napowietrzania, występuje między powierzchnią terenu, a zwierciadłem wody podziemnej; strefa saturacji – nasycenia wodą, występuje poniżej zwierciadła wody gruntowej)
b) spadek hydrauliczny
Spadek hydrauliczny I – różnica wysokości hydraulicznej (H) miedzy dwoma punktami na jednej linii
prądu (na kierunku maksymalnego spadku) w warstwie wodonośnej, przypadająca na jednostkowo
odległość miedzy tymi punktami (L) L
HHI
Średni spadek hydrauliczny – spadek wysokości hydraulicznej w kierunku prostopadłym do
powierzchni przekroju przypadający na jednostkę drogi filtracji
Pojęcie spadku hydraulicznego wykorzystywane jest najczęściej w hydrologii i hydrogeologii.
Stosowane jest głównie przy opisie ruchu wód w strefie przypowierzchniowej płytkich gruntów. W
Schemat występowania
różnych rodzajów wód w
gruncie:
1 – woda opadowa
przesiąkająca
2 – cząstka gruntu
3 – powietrze, para wodna
lub CO2
4 – woda związana
higroskopowa i błonkowata
5 – woda włoskowata
zawieszona
6 – woda włoskowata
zamknięta
7 – woda gruntowa
hydrodynamice podziemnej pojęcie spadku hydraulicznego jest niezbyt często używane, gdyż w jego
miejsce stosuje się pojęcie ciśnienia.
c) prawo Darcy dla gruntów niespoistych i spoistych
d) ruch wody w gruncie – pory w gruncie są połączone, więc przepływ wody możliwy jest nawet w
najbardziej zagęszczonych gruntach naturalnych. W próbce gruntu woda może przepływać z punktu A
do punktu B, jednakże nie po linii prostej i ze stałą prędkością, lecz od poru do poru po krzywej
e) współczynnik filtracji
(*Filtracja jest to zdolność cieczy (wody) do przesączania się przez ośrodek porowaty. Filtracja zależy od właściwości fizycznych wody i ośrodka porowatego. Zdolność gruntu do przepuszczania wody systemem połączonych porów nazywa się wodoprzepuszczalnością. Zdolność te wyraża współczynnik filtracji k. Współczynnik filtracji charakteryzuje zdolność przesączania wody będącej w ruchu laminarnym przez skały porowate. Przesączanie odbywa się siecią kanalików utworzonych z porów gruntowych)
- metody oznaczania
w aparacie stałego naporu – dla gruntów niespoistych
w aparacie zmiennego naporu – dla gruntów spoistych
na podstawie uziarnienia i porowatości gruntów niespoistych (metoda wzorów
empirycznych) – wartości orientacyjne
obliczeniowe z wykorzystaniem wzorów empirycznych
laboratoryjne
polowe
- metody oznaczania na podstawie kształtu krzywej uziarnienia
Doświadczalne badania współczynnika filtracji doprowadziły do stwierdzenia jego zależności do granulometrycznego składu skały, porowatości i temperatury wody. Na tej podstawie opracowano szereg wzorów empirycznych. Dają one jednak wartości przybliżone. Z tego powodu stosuje się je we wstępnych etapach badań hydrogeologicznych, kiedy chodzi o orientacyjne ustalenie warunków filtracji. Ponadto wzory empiryczne nie są uniwersalne. Zastosowanie każdego z nich ograniczone jest o grupy skał o określonych cechach uziarnienia, jak wielkości ziaren, średnica miarodajna, współczynnik nierównomierności uziarnienia. W celu oznaczenia współczynnika filtracji konieczne jest wykonanie analizy granulometrycznej i w większości przypadków oznaczenia porowatości. Te zabiegi przeprowadzane są na próbkach wydobytych z warstwy wodnościowej, a wiec znajdujących się już w innych warunkach. Wzory empiryczne nie uwzględniają naturalnych warunków, przede wszystkim ciśnienia i ułożenia ziarn, które bez wątpienia wpływają na warunki filtracji. Nic wiec dziwnego że wartości uzyskane za pomocą wzorów empirycznych odbiegają od rzeczywistych, niekiedy różnice dochodzą do 40%.
- metody oznaczania na podstawie kształtu krzywej uziarnienia przykład
Zasadą metody jest wykonanie analizy granulometrycznej gruntu w celu uzyskania krzywej
uziarnienia, z której odczytuje się średnice miarodajne (efektywne, zastępcze). Średnica miarodajna
jest wielkością, na podstawie której określa się - poprzez wzory empiryczne - wartość współczynnika
filtracji. Niżej podane wzory wymagają uprzedniego wykonania analizy granulometrycznej, a niektóre
gdzie: C - empiryczny współczynnik zależny od nierówności uziarnienia, – średnica miarodajna ziarn w mm, t – temperatura wody w stopniach . Wzór Slichtera
gdzie: średnia miarodajna w mm, m – współczynnik liczbowy zależny od porowatości, – współczynnik lepkości wody Wzór amerykański
cm/s
gdzie: średnia zastępcza (w mm) odpowiadająca 20% ziarn w krzywej sumowania. - przykładowe wartości współczynnik filtracji dla różnych gruntów
12. Wpływ wody gruntowej na szkielet gruntu
a) ciężar objętościowy gruntu z uwzględnieniem wyporu wody
b) ciężar objętościowy gruntu w stanie pełnego nasycenia
c) ciężar objętościowy z uwzględnieniem ciśnienia spływowego
(n – porowatość, ps – ciśnienie spływowe, γw – ciężar właściwy wody, ms – masa szkieletu
gruntowego, Vs – objętość szkieletu gruntowego, g – przyspieszenie ziemskie)
d) naprężenie efektywne
Naprężenie efektywne (σ') – w geotechnice i mechanice gruntów jest miarą nacisku przenoszonego przez szkielet ziarnowy (zbiór stykających się ziaren), co określa wytrzymałość gruntu na ścinanie. Naprężenie efektywne nie może być mierzone bezpośrednio, lecz może być obliczone jako różnica całkowitego naprężenia (σ) i ciśnienia porowego (u)
g) przykłady obliczania ciężaru objętościowego z uwzględnieniem ciśnienia spływowego w
zróżnicowanych warunkach gruntowo-wodnych
h) krytyczny spadek hydrauliczny
i) sufozja
j) przebicie hydrauliczne
k) filtr odwrotny
Część II
1. Pionowe i poziome naprężenia statyczne w zróżnicowanych warunkach gruntowych.
Naprężenie pierwotne pionowe, naprężenie geostatyczne to naprężenie powstające
w gruncie od ciężaru wyżej leżących warstw.
Naprężenie pierwotne na paziomie z wyraża się wzorem:
z =n
i=1 i × hi
i = ciężar objętościowy gruntu w każdej wartswie
i = liczba warstw
hi = miąższość
Naprężenie pierwotne poziome
Wzór :
x=y = Ko × z
Ko – współczynnik rozporu bocznego (niemianowany)
z – pionowe naprężenie pierwotne (bytowe) w danym punkcie [kPa]
Współczynnik parcia spoczynkowego:
Do określenia poziomego naprężenia stosuje się współczynnik parcia gruntu K, który jest
określany jako stosunek naprężenia poziomego do naprężenia pionowego (K = σh'/σv') przy
założeniu, że naprężenie poziome jest w każdym punkcie w grucie wprost proporcjonalne do
naprężenia pionowego. K zależy od parametrów mechanicznych gruntu oraz jego
wcześniejszych obciążeń.
Ciśnienie spływowe :
Przy ruchu wody w gruncie powstaje opór tarcia wody o cząstki gruntowe. Na pokonanie
tego oporu musi być zużyta hydrauliczna różnica ciśnień wody, działających przednią i tylną
ścianę rozpatrywanego elementu gruntu.
Siła ciśnienia wody wywierana na cząstki gruntowe zawarte w jednostce objętości wynosi :
Ps = i*w
i – spadek hydrauliczny
w – ciężar objętościowy wody
Siłę tę nazywamy ciśnieniem spływowym(hydrodynamicznym).
Kierunek działania tej siły jest styczny do linii przepływu, jest to siła objętościowa i ma miano
kN/m3.
Ciężar objętościowy z uwzględnieniem ciśnienia spływowego.
W przypadku przepływu wody przez grunt należy przy obliczaniu ciężaru objętościowego
gruntu ” uwzględniać działanie ciśnienia spływowego, a biorąc pod uwagę, że grunt znajduje
się pod wodą, stosuje się ’:
” = ’ +/- ps
Znak „+” odnosi się do przypadku przepływu wody w dół, znak „- ‘ do przypadku przepływu wody do w góry.
2. Naprężenia efektywne
Naprężenie efektywne (σ') – w geotechnice i mechanice gruntów jest miarą nacisku
przenoszonego przez szkielet ziarnowy (zbiór stykających się ziaren). Naprężenie efektywne
nie może być mierzone bezpośrednio, lecz może być obliczone jako różnica całkowitego
naprężenia (σ) i ciśnienia porowego (u)
3. Naprężenia w podłożu od obciążenia zewnętrznego.
Zagadnienie zostało rozwiązane przez Boussinesqa jak dla półprzestrzeni sprężystej jednorodnej izotropowej, bez uwzględnienia ciężaru własnego ośrodka przy założeniu prostoliniowego, radialnego rozkładu naprężeń.
HIPOTEZA BOUSSINESQA Naprężenia w podłożu gruntowym rozkładają się jak w półprzestrzeni sprężystej w oparciu o następujące założenia :
1) podłoże gruntowe stanowi półprzestrzeń ograniczoną od góry płaszczyzną , a nie ograniczoną w pozostałych kierunkach
2) grunt jest materiałem izotropowym , a więc mającym jednakowe własności we wszystkich kierunkach oraz materiałem nieważkim (γ = 0)
3) przyjmuje się w praktyce zależność liniową między naprężeniami i odkształceniami a wiec obowiązuje prawo Hooka
4) obowiązuje zasada superpozycji , a zatem sumują się naprężenia od działania różnych obciążeń
5) sposób przyłożenia obciążenia zgodnie z zasadą Saint – Venanta wpływa na rozkład naprężeń tylko w bliskim sąsiedztwie miejsca przyłożenia obciążenia W przypadku działania obciążenia ciągłego można posługiwać się teorią Boussinesqa stosując zasadę superpozycji. Obszar obciążony dzieli się na mniejsze elementy, w srodku elementów przykłada się zastępcze siły skupione. Dostateczną dla celów praktycznych dokładność uzyskuje się, gdy spełniony jest warunek Ri >=2Li, gdzie Li jest długością każdego wydzielonego elementu.
Metoda punktów narożnych umożliwia wyznaczanie naprężenia pionowego oraz sumy naprężeń głównych pod narożem prostokątnego obciążonego obszaru według wzorów:
- współczynnik wyznaczany z nomogramu w zależności od stosunku L:B (długość obszaru obciążonego do jego szerokości) oraz od stosunku z:B (zagłębienie punktu poniżej powierzchni do szerokości) q – obciążenie ciągłe W przypadku potrzeby wyznaczenia naprężenia nie pod narożem, lecz w dowolnym punkcie ośrodka, stosuje się zasadę superpozycji.
4. Wytrzymałość gruntów na ścinanie. Wytrzymałością gruntu na ścinanie nazywamy opór, jaki stawia grunt naprężeniom stycznym w rozpatrywanym punkcie ośrodka. Po pokonaniu oporu ścinania następuje poślizg pewnej części gruntu względem pozostałej. Poślizgi mogą być jedopowierzchniowe i strefowe. W każdym przypadku warunkiem wystąpienia poślizgu jest osiągnięcie przez naprężenie styczne wartości naprężenia stycznego ścinającego: | =
-naprężenie styczne, – opór gruntu w chwili ścięcia
Dla gruntów spoistych wzór ma postać:
=
Dla gruntów nie spoistych: = ; c=0
Gdzie :
ó ę ł ęż
ą ę
ó ó ś
Kąt tarcia wewnętrznego – opór gruntu powstały wskutek tarcia suwnego i obrotowego nazywamy oporem tarcia wewnętrznego. Zależy od wymiaru i kształtu ziarn, ich wzajemnej odległości, naprężeń efektywnych. Spójność – za spójność właściwą gruntu można przyjąć, ciśnienie wewnątrzstrukturalne, wynikające z sił wzajemnego przyciągania się cząstek gruntowych, zrównoważonego przez reakcję sił odpychających w warunkach zakończonej konsolidacji gruntu przy danym obciążeniu konsolidacyjnym. Zależy od liczby cząstek w jednostce objętości, liczby kontaktujących się cząstek na jednostce powierzchni ścinania i odległości między nimi. Grunty sypkie mają spójność bliską 0 wraz ze wzrostem cząstek iłowych spójnośc wzrasta. Badania laboratoryjne wykonuje się w aparatach bezpośredniego ścinania lub trójosiowego ścinania. W aparacie bezpośredniego ścinania próbkę gruntu o grubości ok. 1,5cm umieszcza się w dwu leżących nad sobą skrzynkach z filtrami, następnie konsoliduje się próbkę pod naciskiem pionowym Q i ścina powoli (0,05mm/min) przykładając siłę poziomą T, stopniowo wzrastając do Tf. Wyniki badań nanosi się na wykres ( ), prosta przechodząca przez trzy punkty z odchyłką nie
większą niż 10% od może być przyjęta za prostą Coulomba w przeciwnym wypadku należy
dodatkowo zbadać dwie próbki i zastosować metodę najmniejszych kwadratów. Wady: -niemożność pomiaru ciśnienia -nierównomierny rozkład naprężeń stycznych i normalnych -jednoosiowy stan odkształcenia próbki, który nie odpowiada warunkom rzeczywistym -miejscowe zaklinowanie ziarn, co zwiększa mierzony opór Badania w aparacie trójosiowym : Stosuje się próbki gruntu kształtu cylindrycznego o wysokości co najmniej dwukrotnie większej niż średnica. Po wycięciu naciąga się na nią szczelną pochewkę gumową łącząc próbkę z dolnym filtrem i górnym filtrem. Po ustawieniu klosza wpuszcza się do niego wodę, którą następnie spręża się do roboczego ciśnienia . Robocze ciśnienie przyjmuje się odpowiednio do warunków pracy gruntu pod budowlą. Po wstępnej konsolidacji (lub de konsolidacji i nasyceniu wodą) przeprowadza się ścinanie, dając dodatkowy pionowy nacisk q od góry, który zwiększa się do chwili przezwyciężenia oporu ściskania gruntu; łączny maksymalny nacisk oznaczamy jako . metoda Q (quick) lub UU (unconsolidated undrained) - polega na ścinaniu próbki bez wstępnej konsolidacji oraz bez odpływu wody z próbki w czasie badania. Badania tą metodą przeprowadza się, gdy badany grunt będzie przenosił obciążenia od budowli dla której obciążenia użytkowe stanowią
ponad 70% obciążeń całkowitych np.: silosy, zbiorniki oczyszczalni ścieków itp. W czasie badania najczęściej nie prowadzi się pomiarów ciśnienia porowego wody w próbce. Na podstawie badań wyznacza się parametry wytrzymałościowe (Φuoraz cu) w oparciu o naprężenia całkowite. • metoda S (slow) lub CD (consolidated drained) - polega na powolnym ścinaniu próbki wstępnie skonsolidowanej z odpływem wody z próbki w czasie badania (u=0). Metodę tą stosuje się, gdy przewidywane obciążenie użytkowe budowli nie przekracza 30% obciążenia całkowitego, a czas budowy jest dostatecznie długi do uzyskania pełnej konsolidacji podłoża, co najczęściej zdarza się dla gruntów o większej przepuszczalności (k>10–3cm/s). • metoda R lub CU (consolidated undrained) - polega na ścinaniu próbki wstępnie skonsolidowanej lecz bez odpływu wody z próbki w trakcie badania. Metodę stosuje się, gdy obciążenie użytkowe budowli stanowi od 30 do 70% obciążenia całkowitego, w praktyce warunki takie występują, gdy po powolnym wznoszeniu obiektu budowlanego wprowadza się obciążenie użytkowe w stosunkowo krótkim czasie. W trakcie badań prowadzi się pomiar ciśnienia porowego wody w próbce, a parametry wytrzymałościowe wyznacza się dla naprężeń całkowitych (Φuoraz cu) lub naprężeń efektywnych (Φ’oraz c’) Wartość kąta tarcia wewnętrznego gruntów niespoistych zawiera się w granicach od około 29do ponad 40 stopni, zaś gruntów spoistych od około 4 do 25 stopni. Przeciętne wartości kohezji zawierają się zakresie od 5 kPa do 60 kPa. Rzeczywiste wartości parametrów wytrzymałościowych dla konkretnych gruntów mogą się nieznacznie różnić od podanych wyżej wartości orientacyjnych. Wykres obciążenie – przemieszczenie: Nośność podłoża Naprężenie graniczne to teoretyczne maksymalne naprężenie, które może być przenoszone przez grunt bez jego zniszczenia.
I stan graniczny
Jest ona maksymalnym średnim obciążeniem przyłożonym na granicy pomiędzy fundamentem a
gruntem, które nie powoduje uplastycznienia gruntu, zwanym oporem granicznym.
Dopuszczalne obciążenie to opór graniczny pomnożony przez współczynnik bezpieczeństwa.
Warunek I stanu granicznego:
II stan graniczny
Na terenie charakteryzującym się gruntem o znacznej ściśliwości (np. torfy) pod obciążonymi
fundamentami mogą pojawić się znaczne osiadania bez uplastycznienia. W takich przypadkach dla
ustalenia maksymalnej nośności bierze się pod uwagę maksymalne dopuszczalne odkształcenie.
Warunek II stanu granicznego:
gdzie:
[S] − przemieszczenia lub odkształcenia (osiadania, przechylenie, odkształcenie konstrukcji)
[S]dop − maksymalne dopuszczalne przemieszczenia lub odkształcenia
Czynniki mające wpływ na nośność podłoża:
Wzór na nośność podłoża pod fundamentem :
B – mniejszy wymiar fundamentu L – większy wymiar fundamentu
Dmin – głębokość posadowienia
c – obliczeniowa wartość spójności gruntu bezpośrednio pod poziomem posadowienia Czynniki wpływające na nośność podłoża: - warunki gruntowe ( rodzaj gruntów, parametry wytrzymałościowe , stan gruntów, układ warstw) - wymiary fundamentu (B,L – im większe tym większa nośność) - głębokość posadowienia - warunki wodne - układ sił działających na fundament Ściśliwość gruntów
- ściśliwością – nazywamy zdolność gruntu do zmniejszania objętości pod wpływem przyłożonego obciążenia wskutek wzajemnego przesunięcia się cząstek gruntu względem siebie i zmniejszenie odległości między cząstkami, za miarę ściśliwości gruntu przyjęto moduł ściśliwości M0 w MPa. Jest to w pewnej mierze odpowiednik modułu sprężystości ciał sprężystych. - konsolidacja – proces równoczesnego zmniejszania się zawartości wody i objętości porów w gruncie po zaistnieniu przyrostu naprężeń, bezpośrednio po zwiększeniu obciążenia gruntu cały przyrost nacisku przejmuje woda w porach gruntu jako nadciśnienie, a przyrost naprężeń efektywnych jest znikomy. W miarę upływu czasu nadciśnienie w wodzie maleje wskutek odpływu wody poza strefę obciążoną, następuje przyrost naprężeń efektywnych w szkielecie gruntowym. - enometryczne moduły ściśliwości – są miarą ściśliwości gruntu pierwotnej i wtórnej
M0 – moduł ściśliwości pierwotnej [kPa]. Jego badanie polega na wykorzystaniu zdolności gruntu do zmniejszenia objętości na skutek przyłożonego obciążenia M – moduł ściśliwości wtórnej [kPa]. Jego badanie polega na wykorzystaniu przyrostu objętości po zmniejszeniu obciążenia. Wyznaczamy go z wtórnej krzywej ściśliwości. Badanie wykonuje się w edometrach, w których próbka znajduje się w metalowym pierścieniu. Poprzez to próbka nie ma możliwości rozszerzenia się na boki w związku z tym obciążenie wywierane na próbkę powoduje tylko odkształcenie pionowe (zmiana wysokości Warunki pomiaru: badania ściśliwości gruntu w edometrach przeprowadza się zabezpieczając próbkę przed wysychaniem za pomocą gumowej osłony, próbki gruntu obciąża się stopniowo zwiększając każdorazowo obciążenie dwukrotnie w stosunku do poprzedniego, przy odciążaniu każdorazowo zmniejsza nacisk również dwukrotnie, po każdej zmianie obciążenia przeprowadza się odczyt na czujnikach w celu obserwacji zmian grubości próbki.
Krzywe konsolidacji
Kryterium sztywności fundamentu:
Fundamenty sztywne:
-nie odkształcają się
-mogą tylko ulegać przemieszczeniom -wszystkie elementy takiego fundamentu pracują na ściskanie -opór gruntu pod fundamentami sztywnymi jest zbliżony do liniowego (mogą być sztywne w jednym kierunku np.ławy) -przekazują obciążenie na podłoże bez własnego odkształcenia. Podstawa zachowuje kształt
pierwotny, przy obciążeniach pionowych symetrycznie rozłożonych, odkształcenia podłoża pod całą
podstawą fundamentu są jednakowe, o ile podłoże jest w miarę jednorodne
Definicja enometrycznych modułów ściśliwości: Moduł pierwotnego (ogólnego) odkształcenia gruntu – M0 – jest to stosunek przyrostu efektywnego naprężenia normalnego do przyrostu całkowitego odkształcenia ∆ względnego mierzonego w kierunku działania (jednoosiowy stan naprężeń).
Przykładowe wartości edometrycznych modułów ściśliwości pierwotnej (PN) : M0 – (Pd 40 – 140 Mpa, Pr, Ps 55 – 205 Mpa w zależności od ID,
spoiste grupa A 60 – 20 Mpa w zależności od IL) - przebieg zjawiska konsolidacji był już omówiony, przy definicji
Czynniki mające wpływ na zjawisko konsolidacji : - stopień nasycenia gruntu przez wodę - poziom zwierciadła wody gruntowej - porowatość gruntu - stopień zagęszczenia dla gruntów niespoistych
- stopień plastyczności i przeszłość geologiczna dla spoistych - współczynnik filtracji danego gruntu - przyrost obciążeń w czasie - ściśliwość gruntu Zasady określania wartości wielkości potrzebnych do określania wartości enometrycznych modułów ściśliwośći, wpływ naprężeń :
12. Osiadanie podłoża: - obszary zastosowań :
- założenia obliczeń osiadań podłoża Fundament jest idealnie sztywny, grunt jest sprężysty,osiadanie jest proporcjonalne do wartości naprężenia i odwrotnie proporcjonalne do enometrycznych modułów ściśliwości -kryterium sztywności było - wzory na obliczanie osiadań
- wzory na obliczanie naprężeń pierwotnych, wtórnych i dodatkowych :
- kryterium określania strefy aktywnej
-interpretacja osiadanie jest proporcjonalne do wartości naprężenia i odwrotnie proporcjonalne do edometrycznych modułów ściśliwości
13. Parcie gruntu
- wzory na współczynniki parcia spoczynkowego czynnego i biernego
Poziome parcie spoczynkowe gruntu K0 jest naprężenie poziomym in situ i może być
mierzone za pomocą presjometru Menarda. Najczęściej jednak określane jest za pomocą
zależności empirycznej na podstawie kąta tarcia wewnętrznego ф.Dla normalnie
5. Określenie wartości obliczeniowych parametrów geotechnicznych
6. Wyznaczenie mimośrodów i sprawdzenie czy nie przekraczają maksymalnych
7. Sprawdzenie nośności podłoża
8. Sprawdzenie nośności na przesuw
9. Sprawdzenie występowania warstwy słabszej
- Ogólny opis zastosowania podejść obliczeniowych
Dla sprawdzenia czy nie wystąpi stan graniczny zniszczenia lub nadmiernego
odkształcenia, należy stosować określone kombinacje zestawów współczynników częściowych w
trzech podejściach obliczeniowych.
Decyzje, które podejście obliczeniowe obowiązuje w danym kraju, podejmuje lokalny
komitet normalizacyjny i podaje w załączniku krajowym. W Polsce reguluje to załącznik krajowy],
który zaleca przyjmowanie 2 podejścia obliczeniowego.
- Procedura obliczeniowa i podejście określone w załączniku krajowym
6.2 Podejście obliczeniowe 2
Kombinacja: A1 „+” M1 „+” R2
- Wzór na nośność podłoża według treści Załącznika D
Zaleca się uwzględnić
Wytrzymałość podłoża gruntowego
Mimośród i nachylenie obciążeń obliczeniowych
Kształt głębokość i nachylenie podstawy fundamentu
Nachylenie powierzchni wody
Ciśnienie wody gruntowej i spodki hydrauliczne
Zmienność podłoża gruntowego, uwarstwienie
WARUNEK BEZ ODPŁYWU
- nachylenie podstawy fundamentu
- kształt fundamentu
– nachylenie obciążenia
- wytrzymałość gruntu na ścinanie bez odpływu
WARUNEK Z ODPŁYWEM
Współczynniki nośności
Współczynniki nachylenia podstawy fundamentu
Współczynniki kształtu podstawy fundamentu
ą
ł
ą
ł
Współczynniki nachylenia obciążenia
gdy H działa po kierunki B’
gdy H działa po kierunki L’
- Warunek nośności na poślizg
Gdy obciążenie nie jest prostopadłe do podstawy fundamentu, należy sprawdzić nośność
fundamentu na przesunięcie (poślizg) wzdłuż podstawy.
Hd - Wartość obliczeniowa obciążenia H
Rd – Wartość obliczeniowa oporu przeciwko oddziaływaniom
Rp;d - Wartość obliczeniowa siły utrzymującej wywołanej przez parcie gruntu na boczną powierzchnię
fundamentu
UWAGA! W sile Hd należy uwzględnić wartości obliczeniowe wszystkich sił wywieranych przez grunt
na fundament.
Wartości Rd i Rp;d zaleca się dostosować do wielkości przewidywanego przemieszczenia w stanie
granicznym do rozpatrywanego obciążenia. Zaleca się by wybrana wartość Rp;d odzwierciedlała
przewidywany czas użytkowania konstrukcji. (więcej tego typu informacji norma strona 56)
- Zasady obliczania nośności podłoża fundamentów z obciążeniem dużym mimośrodem
Szczególne środki ostrożności należy podjąć gdy mimośród obciążenia jest większy od 1/3 szerokości
prostokątnej podstawy fundamentu lub 0,6 promienia kołowej podstawy fundamentu
Do tych środków ostrożności należą:
Dokładne sprawdzenie obliczeniowych wartości oddziaływań
Projektowanie położenia krawędzi fundamentu z uwzględnieniem wielkości odchyłek
wykonawczych
- Zasady obliczania nośności podłoża fundamentów z obciążeniem siłą poziomą
Pojawiają się współczynniki nachylenia obciążanie ic, iq, iγ
- Zasady obliczania nośności podłoża z warstwą słabsza w podłożu
Sprawdzić czy do głębokości 2B poniżej poziomu posadowienia zalega grunt słabszy.
Obliczenia wykonuje się analogicznie jak dla właściwego fundamentu, przyjmując jako fundament
zastępczy stopę wraz z blokiem gruntu zalegającym powyżej do stropu warstwy słabszej.
Określić wymiary fundamentu zastępczego
Obciążenie pionowe zwiększy się o ciężar bloku gruntu wliczonego do fundamentu
Moment działający w podstawie fundamentu zastępczego zwiększy się o wartość siły poziomej
działającej na ramieniu równym zagłębieniu warstwy słabszej, mierzonej od poziomu posadowienia
rzeczywistego fundamentu
Naprężenia od nadkładu „q” określić w poziomie podstawy fundamentu zastępczego
h’ – odległość od rzeczywistego poziomu posadowienia do warstwy słabszej
γ – średni ciężar objętościowy gruntu powyżej poziomu posadowienia fundamentu zastępczego
Do obliczenia nośności podłoża Rk przyjmuje się parametry gruntu słabszego
3. Nośność podłoża fundamentów dla zróżnicowanych obciążeń.
- metoda obliczania nośności fundamentów obciążonych mimośrodowo wg PN i PN EN
Omówiono wcześniej!
- minimalne wymiary fundamentów obciążonych mimośrodowo wg PN i PN EN
wg PN
obciążenia stałe zmienne i długotrwałe Bmin=6e
obciążenia stałe zmienne długotrwałe i krótkotrwałe Bmin=3e oraz q<0 (odrywanie
fundamentu od podłoża) na odcinku <B/4
wg PN EN
Szczególne środki ostrożności należy podjąć gdy mimośród obciążenia jest większy od 1/3
szerokości prostokątnej podstawy fundamentu lub 0,6 promienia kołowej podstawy
fundamentu
- metodę obliczania nośności fundamentów obciążonych siłami poziomymi wg PN i PN EN
Omówiono wcześniej!
- maksymalne wartości sił poziomych działających na fundament wg PN i PN EN
wg PN EN
Gdy obciążenie nie jest prostopadłe do podstawy fundamentu, należy sprawdzić nośność
fundamentu na przesunięcie (poślizg) wzdłuż podstawy.
4. Nośność fundamentów dla zróżnicowanych warunków gruntowych
- definicja warstwy słabszej wg PN i PN EN
PN
do głębokości 2B – rzecz ciekawa ponieważ spójność we wzorze odgrywa dużą rolę
Prowadzącemu prawdopodobnie chodziło o rozróżnienie gruntów niespoistych
(należy sprawdzić mimo iż mechanizm kinematyczny zniszczenie nie ma styczności z warstwą słabsza)
PN EN
Brak danych co sugeruje na kierowanie się powyższymi wytycznymi
- metoda obliczania nośności podłoża w warstwą słabszą wg PN i PN EN
Omówiono wcześniej!
5. Nośność podłoża ław i stóp fundamentowych
- warunek obliczeniowy I stanu granicznego
Omówiono wcześniej!
- mechanizmy kinematyczne zniszczenia podłoża ław i stóp fundamentowych
- metoda obliczania nośności stóp fundamentowych
Omówiono wcześniej!
- wpływ zmiennych wymiarów efektywnych fundamentów na obliczenia wartości współczynników
kształtu
Omówiono wcześniej!
6. Stan naprężenia w podłożu gruntowym obciążonym fundamentem γ
- Wzory na obliczanie naprężeń pierwotnych, wtórnych i dodatkowych.
pierwotne , wtórne , dodatkowe , odprężenie , od obciążenie zewnętrznego
Naprężenia pierwotne - to naprężenie powstające w gruncie od ciężaru wyżej leżących warstw.
Naprężenia wtórne – przyrost naprężeń od wartości minimalnych do wartości naprężeń
pierwotnych podczas zasypywania wykopu.
(naprężenia minimalne)
(odprężenie podłoża)
- współczynnik z nomogramów zależny od kształtu i wymiarów wykopu
- wartość pionowego naprężenia pierwotnego w poziomie dna wykopu
Naprężenie dodatkowe -naprężenia które pojawiły się dodatkowo po wykonaniu konstrukcji
- wykresy naprężeń pierwotnych, wtórnych i dodatkowych.
- kryterium określania strefy aktywnej
7. Osiadanie fundamentów
- założenia obliczeń osiadania podłoża
Obliczenia II SG należy wykonać dla wszystkich obiektów które nie są posadowione na skale litej.
Obliczeń można nie przeprowadzić gdy:
Kondygnacyjne hale przemysłowe z suwnicami o udźwigu do 500 kN o konstrukcji
niewrażliwej na osiadania
Budynki przemysłowe i magazynowe o wysokości do 3 kondygnacji
Budynki mieszkalne i powszechnego użytku o wysokości do 11 kondygnacji włącznie o siatce
słupów przekraczającej 6,0x6,0 m lub rozstawie ścian nośnych do 6 m
Obciążenie poszczególnych części budowli nie jest zróżnicowane
Nie przewiduje się dodatkowego obciążenia podłoża obok rozpatrywanej budowli
Nie stawia się specjalnych wymagań ograniczających wartość dopuszczalnych przemieszczeń
Oraz gdy równocześnie w podłożu do głębokości równej 3 krotnej szerokości najszerszego
fundamentu występują wyłącznie
Grunty niespoiste z wyjątkiem piasków pylastych w stanie luźnym
Grunty spoiste w stanie gorszym niż twardoplastyczny
- Rodzaje II Stanu granicznego wg PN
Średnie osiadanie fundamentów budowli
Przechylenie budowli jako całości lub jej części wydzielonej kondygnacji
Wyznacza się wyrównując (aproksymując) metodę najmniejszych kwadratów osiadania si
poszczególnych fundamentów(lub wydzielonych części fundamentów budowli) za pomocą
płaszczyzny określonej równaniem
S= ax+by+c
a,b,c –niewiadome współczynniki równania
x, y –bieżące współrzędne poziome
Wzór do wyznaczenia przechylenia θ=√a2+b2
Odkształcenie konstrukcji: wygięcie (ugięcie) budowli jako całości lub jej części między
dwoma dylatacjami, lub różnica osiadań fundamentów
Strzałkę ugięcia budowli fo wyznacza się uwzględniając 3 najniekorzystniej osiadające
fundamenty, leżące w planie na linii prostej, wg wzoru f0 =1/l (l*s0-li*s2-l2*s1)
Maksymalna strzałka ugięcia
- Warunek obliczeniowy II Stanu granicznego
S – symbol umownej wartości przemieszczenia lub odkształcenia miarodajnego dla oceny stanu
użytkowego danej budowli, średniego osiadania fundamentów budowli Sśr, przechylenia budowli
strzałki wygięcia budowli f0 lub względnej różnicy osiadania fundamentów budowli Δs.
Sdop –
- Kryterium sztywności fundamentu
EG- pierwotny moduł ściśliwości ogólnej gruntu
EF – moduł sprężystości betonu fundamentu
L – wymiar dłuższego boku fundamentu
H – wysokość fundamentu
Fundamenty sztywne – przekazują obciążenie na podłoże bez własnego odkształcenia.
Podstawa zachowuje kształt pierwotny, przy obciążeniach pionowych symetrycznie
rozłożonych, odkształcenia podłoża pod całą podstawą fundamentu są jednakowe, o ile
podłoże jest w miarę jednorodne.
Fundamenty podatne (sprężyste) – belki, płyty – przy przekazywaniu obciążeń na podłoże
same ulegają odkształceniu. Materiał w takich przypadkach pracuje na zginanie. Wartości
przemieszczeń takich fundamentów zależą od ich sztywności i ściśliwości gruntów
występujących w podłożu. (Układy konstrukcyjne, w których stan naprężeń zależny jest od
promieni krzywizn powstających w poszczególnych przekrojach na skutek działania obciążeń
zewnętrznych tym i oddziaływania podłoża gruntowego).
Fundamenty wiotkie – nie mają praktycznie sztywności na zginanie – podłogi hal
przemysłowych, cienkie i płaskie dna zbiorników posadowionych bezpośrednio na podłożu
gruntowym.
- Wzory na obliczanie osiadań fundamentów
Obliczanie osiadania fundamentów. Obliczanie osiadania zaleca sie przeprowadzać metoda naprężeń. Osiadanie Si warstwy podłoża o grubości hi oblicza sie wg wzorów
1
- Wzory na obliczanie naprężeń pierwotnych, wtórnych i dodatkowych.
Omówiono wcześniej!
- wykresy naprężeń pierwotnych, wtórnych i dodatkowych.
Omówiono wcześniej!
- interpretacja wzoru ma obliczanie osiadań podłoża w nawiązaniu do wykresów naprężeń w
podłożu
- wpływ czasu na wartości osiadań fundamentów
We wzorze na osiadania wtórne warstwy pojawia się współczynnik λ, uwzględniający stopień
odprężenia podłoża po wykonaniu wykopu , którego wartość należy przyjmować
0-gdy czas wznoszenia budowli(od wykonania wykopów fundamentowych do zakończenia
stanu surowego) nie trwa dłużej niż rok
1-gdy czas wznoszenia jest dłuższy niż 1 rok
8. Momenty zginające i głębokość wbicia ścianek szczelnych
- wykres naprężeń pionowych w sąsiedzie ścianki szczelnej
- wykresy jednostkowych parć czynnych i biernych
Do tego punktu należy wprowadzić podział gruntu na warstewki (należy uwzględnić warstwy gruntu)
miąższość warstewek nie powinna przekraczać 1,5 m.
Wzór na jednostkowe parcie czynne
, gdzie
Co ostatecznie sprowadza się do:
Wzór na jednostkowe parcie bierne
, gdzie
Co ostatecznie sprowadza się do:
Przeprowadzając powyższe obliczenia dla granic warstewek i odnosząc je na wykresie otrzymamy
wykresy parcia i odporu gruntu
UWAGA! Na granicy warstw geotechnicznych obliczenia należy przeprowadzić od góry i od dołu
uwzględniając różne parametry geotechniczne!
- wykresy jednostkowych parć wypadkowych
Wykres parć wypadkowych otrzymujemy odejmując parcie i odpór na granicy danych warstewek i
odnosząc wynik po właściwej stronie.
- Wykres wieloboku sznurowego
Wykreślenie wieloboku sznurowego należy rozpocząć od stworzenia wieloboku sił
rzeczywistych.
Z dowolnego miejsca zaczynamy rysowanie sił w przyjętej uprzednio skali. Siły rysujemy w
kolejności, koniec siły n to początek siły n+1. Siły rysujemy z odpowiednim zwrotem który
założyliśmy przy konstruowaniu wykresu parcia i odporu (Przypominam że siła E w pasku nr
1 to
. Następnie przyjmujemy biegun „O” najlepiej tak aby promienie zewnętrzne sił
parcia utworzyły w przybliżeniu trójkąt równoboczny. Dodatkowo przyjmujemy w miarę
okrągłe wartości wysokości trójkąta.
Następnie Wykreślamy wielobok sznurowy, przenosząc równolegle kolejne promienie sił.
Promień nr 1rysujemy w dowolnym miejscu do przecięcia z osią siły E1, przez ten punkt
prowadzimy
promień nr 2 do przecięcia z osią siły E2, następnie przez ten punkt – promień nr 3 do
przecięcia z osią siły E3 i tak dalej. Promień nr 1 przedłużamy dodatkowo do przecięcia z osią
ściągu, do otrzymania punktu A. Otrzymany wielobok sznurowy jest właściwie wykresem
momentów zginających dla ścianki szczelnej.
PRZYKŁAD
-Interpretacja wieloboku sznurowego metodą Bluma, dla schematu ścianki :
Wspornikowej
Wolnopodpartej
Utwierdzonej
Zakotwionej
JEST WYKRESEM MOMENTÓW ZGINAJĄCYCH?
- Wpływ głębokości montażu ściągu (rozparcia) na wartość momentów zginających i głębokości
wbicia ścianki
9. Konstrukcja elementów zakotwienia ścianki szczelnej
- metoda określania siły w ściągu
Wartość siły w ściągu odczytujemy z wieloboku sił rzeczywistych przenosząc równolegle
zamykającą
Siłę w ściągu lub w rozporze S obliczamy następnie z równowagi sił poziomych:
∑ X = 0 → S = Ea− E *p
Dla sprawdzenia możemy policzyć sumę momentów względem punktu B – końca ścianki,
która powinna wynieść ∑ = 0 MB
- metoda określania głębokości wbicia płyty kotwiącej
CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA GŁĘBOKOŚĆ WBICIA ŚCIANKI SZCZELNEJ
głębokości wykopu lub uskoku terenu,
rodzaju podłoża poniżej dna wykopu (w gruntach kamienistych lub zawierających duże kamienie, kłody drewna i inne przeszkody stosuje mniejsze głębokości wbicia),
warunków gruntowo-wodnych (głębokość wbicia może wynikać z konieczności zagłębienia ścianki w gruntach nieprzepuszczalnych aby uniemożliwić przepływ wody gruntowej pod ścianką),
wielkości obciążeń przekazywanych na ściankę szczelną, wynikających z parcia gruntu i wody, obciążenia naziomu, obciążenia podłoża w sąsiedztwie fundamentami istniejących budowli.
- metoda określania odległości płyty kotwiącej od ścianki szczelnej
Płyta kotwiąca powinna być usytuowana w taki sposób aby klin parcia gruntu na ściankę szczelną nie
pokrywał się z klinem odporu gruntu na kotwę. Odległość tą można otrzymać wykonując prostą
konstrukcję.
1. Rodzaje fundamentów i konstrukcji zagłębionych w gruncie (prezentacje Bejgi, co nieco
Internet)
-fundamenty bezpośrednie: plik cz4_1.png
-fundamenty głębokie: pliki: cz4_2.png; cz3_3.jpg; cz4_4.jpg - Pale przemieszczeniowe FDP
wykonuje się za pomocą świdra przemieszczeniowego, który jest wkręcany w ośrodek
gruntowy powodując jego dogęszczenie w obrębie pobocznicy pala. Podczas podnoszenia
świdra pompowana jest mieszanka betonowa przez otwór znajdujący się w trzonie świdra.
Niewątpliwą zaletą pali FDP jest brak wydobywającego się urobku na powierzchnię podczas
formowania pala
Ode mnie krótko i treściwe: w przypadku pali wierconych urobek ucieka z gruntu, w
przypadku przemieszczeniowych zagęszcza obszar dookoła projektowanego pala. To tak z
grubsza bo rysunek pewnie będzie ten sam, ale żeby było wiadomo o co chodzi.
-kolumny jet-grounding: plik cz4_5.jpg + Jet-grouting jest to technologia formowania w
gruncie kolumn cementowo-gruntowych wykorzystująca efekt przecinania i rozdrabniania
gruntu pod działaniem strumienia zaczynu cementowego pod wysokim ciśnieniem do 70
MPa. Proces iniekcji strumieniowej zaczyna się od wiercenia otworu, do wymaganej
głębokości. Następnie rozpoczyna się skrawanie gruntu cienkim strumieniem wody bądź
zaczynu cementowego pod wysokim ciśnieniem (aby zwiększyć energię strumienia można
wykorzystać osłonę sprężonego powietrza do tłoczenia zaczynu) z jednoczesnym
formowaniem kolumny; DSM (Deep Soil Mixing) – polega na wymieszaniu zaczynu
cementowego z gruntem za pomocą mieszadła (przypomina świder z dwoma ‘pierścieniami’),
przez co powstają kolumny ‘cementowe’, których nośność jest większa od gruntu
pierwotnego. Rysunek: zwykła kolumna o okrągłym przekroju.
-fundamenty blokowe – plik: cz4_6.png – jednobryłowa konstrukcja żelbetowa o licznych
wycięciach. Zwykle o dużych rozmiarach i wydłużonym kształcie. A także przyczółki mostowe.
-ścianki szczelne – plik: cz4_7.jpg (ewentualnie można pokazać na rzucie z góry jak zazębiają
się kolejne grodzice)
- odwodnienia poziome plik: cz4_8.jpg – to chyba chodzi o zwykłe studzienki, które były w
rowach przy kolejach etc. Może TRWALE odwadniać teren; wgłębne: plik cz4_9.png
2. Rodzaje fundamentów bezpośrednich (Bejga)
Przykłady – plik cz1_1.png
3. Zasady konstruowania betonowych i żelbetowych ław fundamentowych
a) zasady ustalania głębokości posadowienia fundamentów
Należy uwzględnić: głębokość występowania poszczególnych warstw geotechnicznych; wody
gruntowe i przewidywane zmiany ich stanów; występowanie gruntów pęczniejących, zapadowych,
Wartości współczynników zależą od metody obliczeniowej. W metodach obliczeniowych przyjmuje
się uproszczenia, np. zakłada się powierzchnie poślizgu o określonym kształcie i przebiegu.
Przykładowo, dla metody Felleniusa Fdop waha się od 1,1 (osunięcie się prawdopodobne) do 1,5
(osunięcie mało prawdopodobne), niekiedy nawet przyjmuje się 2,0. Wart współczynnika przyjmuje
się w zależności od ważności zagadnienia i stopnia rozpoznania parametrów wytrzymałościowych.
c) parametry umożliwiające określenie zagęszczenia i nośności nasypów budowlanych.
IS – wskaźnik zagęszczenia; ID stopień zagęszczenia (grunty niespoiste); moduły odkształcenia (grunt
zawierający kamienie). Wskaźnik zagęszczenia nasypów na których mają być posadowione
fundamenty nie powinien być mniejszy niż 0,97.
Do nośności (w przypadku metody Felleniussa) – kąt tarcia wewnętrznego, spójność. Wydaje mi się,
żę można tutaj też podciągnąć nachylenie skarpy.
d)wymagania dotyczące zagęszczania gruntów nasypów budowlanych i podłoża gruntowego
Zagęszczanie mechaniczne lub ręcznie; warstwa powinna być równomiernie zagęszczona na całej
szerokości nasypu, a ślady przejazdu maszyny zagęszczającej powinny pokrywać na szerokości DO
25cm ślady poprzednie. Miąższąść warstwy zagęszczanej ustala się doświadczalnie, ALE przy
zagęszczaniu ręcznym nie więcej niż 15 cm. Wykonywać je należy szybko, aby nie nastąpiło
przesuszenie lub nawilgocenie gruntu. W przypadku zagęszczania warstwy gruntu spoistego a
nałożeniem kolejnej warstwy czas maksymalnie krótki, jeśli nie da rady należy zabezpieczyć.
Wilgotność w czasie zagęszczania powinna być zbliżona do wilgotności optymalnej. Dla spoistych:
wn=wopt ±2%. Wyjątkiem są gliniaste pospółki, żwiry i rumosze gdzie wn ≥0,7wopt. JEŻELI grunt spoisty
ma wilgotność naturalną znacznie wyższą/niższą od dopuszczalnej przed wbudowaniem należy
przesuszyć/nawilżyć przez zraszanie. Zagęszczanie powinno być równomierne.
e) wymagania dotyczące nośności gruntów nasypów budowlanych i podłoża gruntowego
nic nie znalazłem
f) metody oznaczania zagęszczenia gruntów nasypów budowlanych
Wskaźnik zagęszczenia Is – miara zagęszczenia gruntu nasypowego.
gdzie: ρd – gęstość objętościowa szkieletu badanego gruntu zagęszczonego [Mg/m3] ρds – maksymalna gęstość objętościowa gruntu [Mg/m3], oznaczona metodą badania wilgotności optymalnej(gęstość odpowiadająca wilgotności optymalnej oznaczonej przy użyciu aparatu Proctora). lub
gdzie: ρds – gęstość objętościowa szkieletu badanego gruntu zagęszczonego [Mg/m3] ρd max – maksymalna gęstość objętościowa gruntu uzyskana przy danej metodzie zagęszczania [Mg/m3]
g) metody oznaczania nośności gruntów nasypów budowlanych
Też nic nie ma o nośności nasypów budowlanych. W Wiłunie jest tylko o nośności gruntów pod
fundamenty, u Pisarczyka to samo, w jakiś warunkach technicznych dotyczących robót ziemnych
również. A wszędzie przy nośności jest tylko warunek Qf*m>Qr. I nie wiem co o tym sądzić. Czy
wystarczy napisać, że jest tak jak dla fundamentów, że należy wyznaczyć odpowiednie parametry na
podstawie ID lub IL i na tej postawie obliczyć nośność czyt opisać jak projektu się fundament? No ale
to nie rozwiązuje problemu, że to jest raczej średnia ‘metoda’. Bo jakoś nie widzi mi się: „analityczna
na podstawie parametrów wyznaczonych doświadczalnie”.
6. i 7. Zabezpieczanie wykopów przed napływem wód gruntowych
a) metody oznaczania współczynnika filtracji (tajniki geotechniki):
k10 [cm/s lub m/dobę] – prędkość przepływu wody przez grunt przy temperaturze 10 C.
Oznacza się za pomocą badań terenowych, laboratoryjnie lub wzorów empirycznych (potrzebny skład
granulometryczny gruntu).
Metody terenowe: pompowanie wody do otworów badawczych/wypompowywanie wody z otworów
badawczych/pomiary elektryczne i pomiary radiometryczne.
Metody laboratoryjne:
a) Aparat o zmiennym naporze – rurka szklana o polu przekroju A podłączona jest wężem z
próbką gruntu o wysokości L i przekroju A, znajdującą się pomiędzy dwoma filtrami (taka
kanapka). Współczynnik filtracji określa się ze wzoru:
2
1log
)12(3,210
h
h
TTA
aLk
gdzie h1 to odległość między górną powierzchnią górnego
filtra a poziomem wody w rurce w chwili T1, natomiast h2 to odległość między górną
powierzchnią górnego filtra a poziomem wody w rurce w chwili T2 (gdy woda zacznie
‘kapać’ z próbki). Ilustracja: plik: cz4_11.gif
b) Aparat ITB-ZW-K2. Budowa: plik: cz4_12.gif. Działanie: Po umieszczeniu próbki wewnątrz
wewnętrznego ‘garnka’ (pomiędzy dwoma stalowymi siatkami) wpuszczamy wodę do
zewnętrznego naczynia. Z czasem ta zacznie filtrować przez próbkę, wypełni wewnętrzny
garnek i zacznie odpływać przez rurkę odprowadzającą. Jeżeli ΔH (różnica poziomów
wody w naczyniach) jest stała, a spadek hydrauliczny i = ΔH/L(wysokość próbki) waha się
pomiędzy 0,3-08 możemy rozpocząć pomiar. Mierzymy czas w jakim z rurki odpływowej
wykapie woda. Mając: ilość przelanej wody (Q), czas (T), temperature t, a także ΔH,
możemy obliczyć kt=Q/(iTA). A także k10=kt/(0,7+0,03t)
Metody empiryczne: wzór Hazena k = Cd102(0,70+0,03t) gdzie t to temperatura wody, a C
współczynnik zależny od wskaźnika różnoziarnistości.
Wzór amerykański k=0,36d20
b)Zasady konsturowania drenażu poziomego
- opaskowego – polega na ułożeniu wokół obiektu (obwodowo) sączkow połączonych ze
studzienkami kontrolnymi i studnią zbiorczą, skąd odprowadza się wodę do kolektora. Obszar
otoczony drenażem powinien być jak najmniejszy, ciągi drenarskie to linie proste a w załamaniach
powinna być studzienka. Minimalna średnica sączka na potrzeby budownictwa to 100 mm. Obsypka
filtracyjna ze żwiru/piasku grubego/średniego. Studzienki w węzłach, narożach i w szeregu. Wodę
odprowadza się do kanalizacji przepompowni i naturalnych zbiorników wodnych.
- czołowe – polega na zabezpieczeniu obiektu przed napływem wód. Polega na utworzeniu sączków
pomiędzy obiektem a spodziewanym napływem wód.
Skarpowe – drenaż w postaci rowu u podnóża skarpy, do którego napływa woda i z którego
odprowadzana jest dalej. Na skarpie stosuje ciągłe warstwy filtracyjne i zasypki filtracyjne, które
stanowią ‘kanały’ dla wody spływającej z góry prosto do rowu odwadniającego.
Przykłady plik: cz4_13.gif
- warstwowy – Drenaż warstwowy tworzy ciągła warstwa materiału filtracyjnego (żwiru, piasku
grubego, geowłókniny) oraz rurociągi drenażu pierścieniowego ułożone na spodzie tej warstwy.
Drenaż warstwy wykonuje się jednocześnie z budową odwadnianego obiektu, dzięki czemu stanowić
on może odwodnienie wykopu fundamentowego.
Aby drenaż pracował skutecznie, należy
zapewnić przepływ wody gruntowej i
opadowej w jego kierunku. Do tego celu
służą materiały filtracyjne (żwiry i
keramzyty), które należy wykorzystać do
ułożenia warstw filtracyjnych. Do
swobodnego dopływu wody gruntowej do
drenażu potrzebna jest obsypka filtracyjna.
Wykonuje się ją z materiału, który zapewnia
swobodny przepływ wody - z piasku, żwiru
rzecznego, otoczaków lub keramzytu.
Optymalna średnica kruszywa wynosi 16 - 32
mm. Obsypka musi otaczać rurę drenarską,
należy więc użyć jej zarówno do wypełnienia
wykopu, jak i do zasypania rury. Dodatkowo,
trzeba ją zabezpieczyć materiałem
filtracyjnym. Do tego celu używa się
geowłókniny (cienkiej tkaniny z włókien
sztucznych przystosowanej do pracy w
gruncie). Zapewnia ona swobodny przepływ
wody, a jednocześnie uniemożliwia ruch
drobnych cząstek gruntu. Dzięki temu
obsypka filtracyjna nie zatyka się, a drenaż nie ulega zamuleniu. Geowłókniną wykłada
się dno wykopu i zabezpiecza obsypkę filtracyjną przykrywającą rury. Aby do drenażu
mogła dopłynąć woda opadowa, konieczne jest wykonanie dodatkowej warstwy
filtracyjnej. Składa się ona z płytkiej opaski żwirowej, otaczającej budynek oraz pionowej
właściwej warstwy filtracyjnej. Właściwa warstwa filtracyjna ułożona jest z drobnego
żwiru lub ze specjalnych płyt drenarskich i zabezpieczona geowłókniną. Przebieg
poprawnie wykonanych warstw filtracyjnych pokazany jest na przekroju.
c)zasady konstruowania drenażu wgłębnego
drenaż wgłębny – stosowany w zasadzie tylko w gruntach przepuszczalnych, jeśli głębokość odwodnienia jest większa niż 3,. Przy mniejszych głębokościach stosuje się tylko wtedy, gdy istnieją trudności w zapewnieniu stateczności skarp i dna wykopu. Polega na otoczeniu wykopu fundamentowego szeregiem studzienek filtracyjnych i odpompowywaniu z nich wody , tak aby fundamenty mogły być wykonywane w suchym wykopie . Metoda ta może być stosowana tylko w gruntach piaszczystych , piaszczysto - żwirowych lub mało spoistych .
- igłofiltry - Instalacje igłofiltrowe stosowane są przede wszystkim do obniżania poziomu wód
gruntowych. Najczęściej stosowane są przy odwadnianiu wykopów inżynieryjnych i budowlanych.
Jak pokazuje poniższy schemat, podstawowymi elementami instalacji są igłofiltry, rurociąg kolektora
ssącego oraz agregat pompowy.
Igłofiltry zakończone filtrem, umiejscawiane są w gruncie i stanowią punkty ujęć wodnych.
Umożliwiają one pozyskiwanie i odprowadzanie wody z otaczającego go obszaru. W zależności od
warunków terenowych i wymagań koniec igłofiltra znajduje się zwykle na głębokości 4-6 m. Nad
poziomem gruntu igłofiltry łączone są z kolektorem (w przypadku instalacji IgE 81 umieszczanie w
króćcach kolektora uszczelnione uszczelką typu O-ring). Ciąg kolektorów jest łączony ze sobą z
wykorzystaniem dodatkowych elementów instalacji takich jak łuki, łączniki i rury przelotowej. Ciąg
kolektorów podłączony zostaje do agregatu pompowego. Agregat posiada pompę lub pompy
umożliwiające wytwarzanie podciśnienia w instalacji. Uzyskiwane podciśnienie, przy zachowaniu
szczelności w instalacji umożliwia pobór wody z gruntu. Pobrana woda jest wydalana przez agregat i
kierowana przez rurociąg lub wąż zrzutowy.
Przyjmuje się że jeden poziom igłofiltrów umożliwia obniżenie poziomu wody do 4 m. Z uwagi na
kształt tworzonego leja depresyjnego, koniec igłofiltra powinien być umieszczony ok 1-2 m. poniżej
oczekiwanej głębokości do której powinnien zostać obniżony poziom wody.
Obniżony poziom wody przyjmuje ułożenie pokazanego na schemacie leja depresyjnego.
Proces odwadniania z reguły jest kontynuowany aż do zakończenia prac w wykopie.
Umieszczanie igłogfiltrów w gruncie realizowane jest poprzez proces wpłukiwania. Niezbędny w nim
jest dostarczany poprzez węże wpłukujące do rury wpłukującej strumień wodny pod ciśnieniem.
Strumień ten umożliwia łatwe wprowadzanie rury wpłukującej w głąb gruntu. Po wprowadzeniu rury
do gruntu, wąż wpłukujący zostaje odłączony i do rury wprowadzany jest igłofiltr. Po wprowadzeniu
igłofiltra rura wpłukująca wyciągana jest z gruntu. Wpłukany igłofiltr może zostać następnie
podłączony do kolektora ssącego
- igłostudnie – zasada działania taka sama jak igłofiltrów, różnica jest tylko w średnicy. Igłofiltry mają
2.Oznaczenie wskaźnika porowatości gruntu luźno usypanego oraz gruntu maksymalnie
zagęszczonego.
Próbka gruntu o Vmin 600cm3 wysuszyć do stałej masy w temp. 105 – 110 0 C. Przesiać przez sito o
wymiarach oczek 5 mm. Wyznaczyć wewnętrzną objętoś cylindra V i zważyć pusty cylinder.
Przesianą próbkę wsypywać do cylindra przez lejek, który początkowo opiera się o dno cylindra i
stopniowo podnosi, w miarę napełniania cylindra, trzymając lejek stale na powierzchni
nasypywanego gruntu. Powierzchnię gruntu wyrównać równo z krawędzią cylindra. Zważyć cylinder
razem z gruntem.
Na powierzchni gruntu w cylindrze ustawić tłok i przeprowadzać zagęszczanie gruntu przez 1 minutę,
uderzając widełkami wibracyjnymi o ścianki cylindra, początkowo lekko i wolno, a następnie silnie i
szybko.
Po 30 sek zagęszczania zmierzyć zagłębienie tłoka i ponownie zagęszczać, powtarzając tę czynność
kilka razy. Uznaje się, że grunt został maksymalnie zagęszczony, jeśli trzy kolejne pomiary zagłębienia
tłoka, po każdorazowym dodatkowym 30 sekundowym zagęszczaniu, nie wykazują zmian.
Po ustaleniu poziomu tłoka obliczyć objętość gruntu zagęszczonego przez odjęcie od objętości
cylindra objętości, o jaką zagęścił się grunt podczas wibrowania.
minmax
max
ee
eeI D
Metoda Proctora
Wysuszony grunt
należy rozdrobnić
tłuczkiem w celu
pozbycia się agregatów
i grudek, a następnie
przesiać przez sito o
odpowiednim
wymiarze oczek (w
zależności od metody),
zważyć. Dolać wodę w
ilości 60 cm3 dla gruntów niespoistych oraz 100 ÷ 150 cm3 dla gruntów spoistych, licząc na każdy 1
dm3 objętości cylindra użytego do badani. Zważyć pusty cylinder z podstawą, bez górnej części. W
zależności od wybranej metody badania ubijanie wykonuje się w trzech lub pięciu warstwach, ilość
gruntu na każdą z warstw należy tak dobierać, by po ubiciu ostatniej warstwy grunt w cylindrze
„wystawał” 5 ÷ 10 mm ponad krawędź dolnej części cylindra. Zważyć cylinder z gruntem, pobrać
próbki gruntu z cylindra do dwóch parowniczek w celu zbadania wilgotności gruntu. Do pozostałego
gruntu dodać taką ilość wody, aby wilgotność gruntu do następnego badania wzrosła o 1 ÷ 2 %.
Powtórzyć cykl ubijania gruntu w cylindrze dla następnej wilgotności, powtarzać dodając do gruntu
coraz mniejsze ilości wody (powodujące wzrost wilgotności o około 0,5 ÷ 1 %) do chwili, aż masa
ubitego gruntu w cylindrze zacznie się zmniejszać.
Metody terenowe oznaczenia zagęszczenia gruntów
Sondowanie ma na celu określenie stanu gruntów na różnych głębokościach (max. 10 – 30 m).
Wykonuje się pomiar oporu końcówek sond przy ich zagłębianiu w grunt. Ze względu na sposób
wprowadzenia sond w grunt rozróżnia się:
-sondy wciskane,
-sondy wbijane,
-sondy wkręcane.
Zagadnienia powiązania ze sobą wartości stopnia i wskaźnika zagęszczenia
Stopień zagęszczenia gruntu ID jest to stosunek zagęszczenia istniejącego w naturze do zagęszczenia
maksymalnego możliwego do uzyskania w warunkach laboratoryjnych.
Zagęszczenie gruntu w stanie naturalnym określa się jako różnicę objętości próbki gruntu w stanie najbardziej luźnym Vmax i naturalnym V. Największym możliwym zagęszczeniem gruntu określa się różnicę objętości próbki gruntu w stanie najbardziej luźnym Vmax i najbardziej zagęszczonym Vmin.
ds
d
S
D
I
ee
eeI
minmax
max
Wskaźnik zagęszczenia gruntu IS to stosunek gęstości objętościowej szkieletu gruntowego w nasypie ρd do maksymalnej wartości gęstości objętościowej szkieletu gruntowego ρds, uzyskanej w warunkach laboratoryjnych. Porównujemy zagęszczenie gruntu w nasypie do maksymalnego zagęszczenia tego samego gruntu, uzyskanego w warunkach laboratoryjnych. Wartośd IS zbliżona do jedności świadczy o dobrej jakości zagęszczenia nasypu. Opis metody pomiaru zagęszczenia i nośności podłoża płytą sztywną Płyta sztywna VSS
Płyta VSS służy do szybkiego zdiagnozowania parametrów geotechnicznych podłoża gruntowego w
badaniach in situ. Pozwala na sprawdzenie odkształceniowych i wytrzymałościowych cech
wierzchniej warstwy podłoża gruntowego. Aparatura VSS umożliwia określenie pierwotnego modułu
odkształcenia EV1 i wtórnego modułu odkształcenia EV2 oraz wskaźnika odkształcenia I0.
Badanie polega na pomiarze odkształceń pionowych badanej warstwy podłoża gruntowego pod
wpływem nacisku statycznego wywieranego za pomocą stalowej okrągłej płyty. Nacisk na płytę
wywierany jest za pośrednictwem dźwignika hydraulicznego. Płyta VSS jest szczególnie przydatna do
badania zagęszczenia powierzchni podatnych oraz podłoża drogowego.
Parametry umożliwiające określenie zagęszczenia i nośności nasypów budowlanych /nie jestem pewna, czy to o to chodzi/
Edometryczny moduł ściśliwości pierwotnej M0 jest to stosunek przyrostu efektywnego naprężenia normalnego ∆σ do przyrostu całkowitego odkształcenia względnego ε mierzonego w kierunku działania siły obciążającej w jednoosiowym stanie odkształceń. Edometryczny moduł ściśliwości wtórnej M jest to stosunek przyrostu efektywnego naprężenia normalnego ∆σ do przyrostu sprężystego (odwracalnego) odkształcenia względnego ε mierzonego w kierunku działania siły obciążającej w jednoosiowym stanie odkształceń. Edometryczny moduł odprężenia jest to stosunek zmniejszenia efektywnego naprężenia normalnego ∆σ do jednostkowego przyrostu wysokości próbki. Wskaźnik skonsolidowania gruntu β[-]
E – moduł odkształcenia- parametr nośności podłoża określany w trakcie statycznego obciążenia podłoża płyta sztywną
Zasady programowania pomiarów płytą sztywną ? Wymagane wartości parametrów nośności i zagęszczenia podłoża Konstrukcje nawierzchni podatnych i półsztywnych powinny być wykonywane na podłożu niewysadzinowym grupy nośności G1, charakteryzującym się wartościami wskaźnika zagęszczenia i modułu sprężystości (wtórny moduł odkształcenia) określonymi w tabeli:
Kategorie ruchu1) Wtórny moduł odkształcenia2) Wskaźnik zagęszczenia
1 2 3
KR1 i KR2 100 1,00
Od KR3 do KR6 120 1,03
1) Kategorie ruchu są określone w załączniku nr 5. 2) Wtórny moduł odkształcenia oznacza się przy drugim obciążeniu płytą o średnicy ł30 cm według Polskiej Normy. Badanie przeprowadza się w zakresie od 0 MPa do 0,25 MPa. Wartości modułu powinny być wyznaczone dla przyrostu obciążenia od 0,05 MPa do 0,15 MPa.