Mazirien la Magiisto - Starling · 2015. 9. 15. · Gajal de Sfer Vortaro Atribuoj Senpage Haveblaj Permesilo. Mazirien la Magiisto aŭtorita de majstro Jack Vance tradukita de Ĝan

Enhavoj

KovriloTitolaPaĝoAntaŭparoloĈapitroj

1.MazirianlaMagiisto2.TurĝundeMijr3.Tsajs4.LiejnlaVojiranto5.UlenDorFinigasSonĝon6.GajaldeSfer

VortaroAtribuojSenpageHaveblajPermesilo

MazirienlaMagiistoaŭtoritademajstro

JackVancetradukitade

ĜanŬesliStarling&

OrlandoHernández

ilustritadePaulRhoads

re-eldonitaje2015-08-22

AntaŭparoloNepreatentualmenaŭlaunuajntritemojnsubeprezentatajn:Vortaro,Idiomoj

kajProprajNomoj.Mankodetiujinformojpovasstumbligilalegadon.

Vortaro: Vidante vorton ‘ĉi-aspektan’ (sen citiloj), ŝvebu super ĝi perfingropintoaŭmusokajekvidu,keĝiŝanĝiĝosporaspekti‘tielĉi’.Pertiovisciosketiuvortohavasdifinonenlaprovizitavortaro.Klakuĝinporekviditiesdifinon.Post legi la difinon, atentu pri la komenco-vorto de la difino, kiu aspektos kiel‘difin/o’.Klakutionporsaltireireallarakonto.

Sesurviaaparato ligilojneaspektaskiel supere, tio rezultasdeaferokie laniajCSS-aj reguloj super-regiĝus fare de interna sistemo de via propra aparato:Nook, Kobo, Kindle, ktp. Do, substrekoj povas aperi malgraŭ niaj specifajelektoj.Kulpigulapropranaparatontiukaze.

Niprovis elektimezan stilonpostdemandi ĉeFejsbukokaj aliepridiversajpersonaj preferoj. Ni ja volas provizi elekton al ĉiu leganto. Bedaŭrinde, tionuntempeneeblas.Solvodevasatendiĝislaplimultoelbitlibrajaparatojsubtenosla formaton EPub 3, kio permesos funkcion pri elekto inter stiloj pere deJavaScript.SedEPub2,perkiolaplimultoelaparatojankoraŭfunkcias,neebligastiajnelektojn.

Ni elektis difini nur la niaopinie maloftajn vortojn. Bonega helpo poresperantaj progresantoj, nur iometa helpo por komencantoj. Se viaopinie, pluavortobezonasdifinon,kontaktunin,kajnialdonos.

Postfinlegiiunrakonton,klakulabildo-simbolon...

…kajtujvieksaltosallakomencodelasekvanovelo.

Idiomoj:Ĉar ĉi tiuj rakontoj temas pri la ege fora futuro, tempopaso dumkiampreskaŭĉioestosŝanĝita,laaŭtoroelektisprezentialsiadenaskeanglalingvalegantaro fremdenovajn nomojn por fikciaj futuraj estaĵoj: bestoj,monstroj, ktp.Aparta ŝokoporoni leganta ennove akirita lingvo.Tiesunua inklino estus serĉi

(tutevane)envortaro.

Helpejetio,nifojeindikastianfremdeconperfremdeakcentitavokalo,jene:skiélo,háft-fadeno, ktp. Prononcu laŭvole. Kiam signifo gravas, prenu tion el lacirkonstanco.Sedne zorgu strebe.Foje tiaj vortoj ekzistas nur por aldoni plusanfremdecon. En tiaj kazoj manko de precizeco apenaŭ gravas. Estas same pordenaskajanglalingvanoj.

Faktesciu,keaparta leksikonohaveblasen laangla lingvopri lamultaj tiajnomojinventitajdelaaŭtoro:TheJackVanceLexicon:fromAhulphtoZipangotekompilita de Dan TEMIANKA, ISBN 0887331181. Ĝi enhavas 136 paĝojn dadifinoj,kajtemaspriĉiuj70librojdelaaŭtorodumlia50-jaraaŭtorakariero.

Propraj Nomoj: Plejparte ni lasis, ke propraj nomoj restu kiel eble plejproksimajallaoriginalo.Tamen,porevitifalsajnsufiksojn‘-an’ktp,niopiniistiondece, ke ni faru necesajn ŝanĝetojn: Mazirian⬄ Mazirien; Turjan ⬄ Turĝun;Liane⬄Liejn,kajsimile.

Pri la ofteco de majuskloj preter gramatikaj reguloj, ankaŭ tio sekvas laoriginalon, en kiu tiuj samaj majuskloj aspektas egale ekstergramatikaj alanglalingvanoj.Tiu afero estas laŭvola konstruode la aŭtoro, kion tradukantonerajtasŝanĝi.

Kiamrilatasalpropranomodeurbo,lando,kajsimileninurmaloftealdonisplusan literon ‘o’por indiki substantivecon.Ni lasiske sustantivecomemindikiĝiper nur la majusklo: Askolajs, ktp. Akceptu ilin kvazaŭ ajna fremda loknomo.Finaĵon ‘o’ ni aldonis nur se ties manko prezentos tro oftan problemon pri laakuzativo.

AnglaTitolo:Lareferencaoriginalokiunnitradukisdevenaselvolumo1aella 44-voluma eldonoVance Integral Edition (ISBN0-9712375-1-4) en kiu,laŭaŭtoraprefero,ĝititoliĝaskielMaziriantheMagician.Tamensciu,keĝivastekoniĝasankaŭpermalsamatitoloperforteanstataŭigitafaredelaeldonejoHillmanPublicationsjeĝiaunuapresiĝoenlajaro1950.TiutitoloestasTheDyingEarthkio nun servas kiel grupa titolo de tuta serio da noveloj kaj romanoj verkitaj deplurajaŭtorojsekvantajlamodonkajstilondeVance.

TeroMortanta: En ĉi tiu rakontaro komencas priskribo de la pleja futuro,

dudekepokojpostlanuntempo.Tempodumkiamlasunograndos,ruĝoskajbrilosmalforte.Tempodumkiam la popolo atendos, ke je ajnamomento ĝi povas ekemalbrili por ĉiam. Jack Vance desegnis apartan universon per tiu ĉi ses-rakontanovelarokajkelkaj romanojplu.Poste,kun tiespermeso,verkis rakontojnankaŭtiajfamulojkiajGeorgeR.R.Martin,NeilGaiman,RobertSilverberg,GlenCook,KageBaker,MichaelSheakajaliaj.

MagiokajSorĉo:Postdetalainterdiskutokune-istojsurFejsbuko,decidiĝisla sekvaj distingoj inter magio kaj sorĉo. Oni preferu la terminojn magio kajmagiistokiamtemasprisupernaturasciencokajdetalaesploro.Laterminojsorĉokaj sorĉisto portu signifon pri parkera uzado de la tutaj samaj aferoj kiel nurateknikaĵo,aŭkiamlaefikoestastrivialakajunuopa.

JackVance,kielaŭtoro,nestriktismultepritiudistingo.Ofte,sedneĉiamlifaris.Kromeekzistas tria anglavortowizard kiun li ankaŭ uzis, foje pri la samafiguroelhistorio.Leganto,do,prenulasencojnpropravole.

UblietojkajDrakoj:Latielnomita rolludokreitadeGaryGygaxkajDaveArnesonuzas sistemondemagioprenita el tiu ĉinovelaro.Estas JackVancekiuinventistiunsistemon,nerenverse.

Ĉapitro1

MazirienlaMagiisto

Perdita en pensado,Mazirien laMagiistomarŝis sian ĝardenon.Arboj pezeŝarĝitaj de siaj fruktoj el multaj delir-ekstazoj superpendis lian vojon, kaj florojriverencis lin kiam li pasis.Unu colon super la grundo, malbrilaj kiel agatoj, laokulojdemandragoroj atentis la paŝadon de liaj piedoj en nigraj pantofloj. Jeneestis la ĝardeno de Mazirien — tri terasoj kultivantaj strangajn kaj mirindajnvegetaĵojn. Certaj plantoj lumis pro naĝe movantaj, ŝanĝiĝantaj irizecoj; aliajsuprentenisflorojnpulsantajnkielaktinioj,purpuraj,verdaj,violaj,rosaj,flavaj.Tieĉi kreskiĝis arboj tiaj kiaj plumaj sunombreloj, arboj kun travideblaj trunkojenhavantaj ruĝajn kaj flavajn vejnojn, arboj kun folioj tiaj kia metalo, ĉiu foliomalsamametalo—kupro,arĝento,bluatantalo,bronzo,verdairidio.Tieĉi,florojkiaj bobeloj supren-tiretis el vitre verdaj folioj, apuda arbusto montris mil tub-formajnflorojn,ĉiufajfantamallaŭteporfarimuzikonprilamalnovegaTero,prilarubeneruĝasunlumo,akvosorbiĝantatranigratero,lamolajventetoj.Kajpreterlarókŭoheĝo,arbojdelaarbaroestisaltamurodemistero.Entiuĉifinahoroellavivo de l’ Tero neniu viro povis aserti familiarecon pri la valetoj, montetoj, laarbaretoj kaj profundejoj, la kaŝitaj maldensejoj, la ruinitaj pavilonoj, la sun-ŝprucitaj plezur-ĝardenoj, la krutvaloj kaj krutpintoj, la diversaj riveretoj, lagetoj,herbejoj,densejoj,rompejojkajrokajelstaraĵoj.

Mazirienpaŝadis sianĝardenonkunbrovomalridetantaenpenso.Liajpaŝojmalrapidis kaj liaj manoj intertenis malantaŭ lia dorso. Iu estis al li portantakonfuziĝon, dubon, kaj grandan deziron: ĉarmega virin-estaĵo kiu loĝis en laarbaro.Ŝivenadisal liaĝardenoduone-ridantakajĉiamsingarda, rajdantanigranĉevalon kun okuloj tiaj kiaj oraj kristaloj.Multajn fojojnMazirien estis provintakaptiŝin;ĉiamŝiaĉevaloportisŝinfordeliajvariajlogaĵoj,minacoj,kajartifikoj.

Doloregakriadoekmalpacigislaĝardenon.Mazirien,hastigantesiajnpaŝojn,trovistalponmaĉantanallastipodeplant-bestahibrido.Limortigislamarodanton,kajlakriojmallaŭtiĝisalmalfortajanheloj.Mazirienfrotisfelanfolionkajlaruĝabuŝohisisenplezuro.

Poste:“K-k-k-k-k-k-k,”dirislaplanto.Mazirienhaltis,tenislaronĝulonalla

ruĝa buŝo.La buŝo suĉis, la eta korpo glitis en la subteran stomako-vezikon.Laplantogorĝsonis,ruktis,kajMazirienrigardiskunkontenteco.

Lasunoestisjammalaltiĝintaenlaĉielo,fariĝantetiomnebrilakajruĝakelastelojvideblis.KajnunMaziriensentisrigardantanĉeeston.Ŝajneestislavirinodela arbaro, ĉar tiel ŝi lin distris antaŭe. Li paŭzis en sia paŝado, sente serĉanta ladirektondelarigardo.

Li diregis sorĉon de senmovebligo.Malantaŭ li la plant-besto haltis en ekarigidecokajgrandaverdasfingodrivisallateron.Litujekturniĝisduoncirkle.Jenŝiestas,ĉelarandodelaarbaro,pliproksimaolŝiiamajnantaŭeestisveninta.Ŝinemoviĝisdumlialiris.Lajun-maljunajokulojdeMazirienbrilis.Ŝinliportusalsiadomegoportenadienkarceroelverdavitro.Litestusŝiancerbonperfajro,permalvarmo,perdolorokajĝojo.Ŝi estus servonta linpervinokaj faros ladekokmoviĝojn de allogado laŭ flava lamplumo. Eble ŝi estis spionanta lin; se jes, laMagiisisto tuj malkovros, ĉar li povis nomi neniun viron amiko kaj devis ĉiamgardadisianĝardenon.

Ŝimalproksimis nur dek du paŝojn — eke okazis surgrunda martelado denigraj hufoj kiam ŝi instigis sian rajdbeston baŭme forturniĝi kaj eskapis en laarbaron.

LaMagiistomalsuprenĵetissianmantelonenkolerego.Ŝiposedisgardilon—iankontraŭ-sorĉon,runondedefendado—kajĉiamŝiveniskiamliajpreparojnesufiĉis por ke li sekvu. Li stude enrigardis la malklaran arbaran profundecon,ekvidetis la palecon de ŝia korpo trapasanta radion de ruĝa lumo, poste nigranombronkajŝiforestis…Ĉuŝiestassorĉistino?Ĉuŝivenadaspropravole,aŭ—pliprobable — ĉumalamiko sendas ŝin por kaŭzi al li maltrankvilon? Se tiel, kiupovasestigvidantaŝin?JenPrincoKandajvlaOradeKajin,dekiuMazirienestisruze trompintade liansekretonpri renovigebla juneco. JenAzvan laAstronomo,jenTurĝun —apnenaŭTurĝun,kaj nun lavizaĝodeMazirien lumiĝis enplaĉarememoro… Li flankenmetis la penson. Pri Azvan, almenaŭ, li povus testi. Liturnis siajn paŝojn al sia laborejo, iris al tablo kie situis kubo el klara kristalo,lumetadanta per ruĝa kaj blua aŭreolo. El ŝranko li prenis bronzan gongon kajarĝentan martelon. Li marteletis la gongon kaj plaĉa tono kante soniĝis tra laĉambrokajeksteren,forenkajpluen.SubitelavizaĝodeAzvanlumisellakristalo,ŝvit-gutaprodolorokajgradatimego.

“Haltigulafrapojn,Mazirien!”kriisAzvan.“Frapuneplusurlagongodemiavivo!”

Mazirienpaŭzis,liamanopozitasuperlagongo.

“Ĉuvispionasalmi,Azvan?Ĉuvisendisvirinonporrehavigilagongon?”

“Nemi,Mastro,nemi.Mitimasvintroplene.”

“Videvasliverialmilavirinon,Azvan;miinsistas.”

“NeebleMastro!Misciasprinekkiunekkioŝiestas!”

Mazirienŝajnigiskvazaŭliestusfrapontaplu.Azvanelbuŝigis tianverŝegondapetegoj, ke li ĵetismalsupren lamartelonkungestodenaŭziĝokaj remetis lagongonalĝialoko.LavizaĝodeAzvanfadismalrapidefor,kajladelikatakuboelkristalolumissenbildekielantaŭe.

Mazirien frotis sian mentonon. Evidente li mem devas kapti la junulinon.Poste,kiamnigranoktokuŝissuperlaarbaro,liserĉostrasiajlibrojporsorĉojporgardisintrairantelahazardedanĝerajnarbarajnmaldensejojn.Ilidevosestiakraj,korodajsorĉoj,eltiakvalito,kelacerbodeordinaravirohezitusprotimokeililinlasusfreneza.Mazirien,peraplikodestrebaekzercado,povisensorbikvarellaplejformidajsorĉoj,aŭsesellamalpliakraj.

Lipuŝis laprojektoneldesiajpensojdumtempekaj irisal longabasenotuteverŝita en verda lumo. Sube de verŝo de klara fluido kuŝis korpo de viro,malplaĉegeaspektasublaverdalumego,sedhavantabelegeconensiakorpformo.Liatrunkogrademaldikiĝisdelarĝajŝultrojtranegrasatalioalfortikajgambojkajarĥaj piedoj; lia vizaĝo estis pura kaj senemocia kun malmolaj plataj aspektoj.Grizeorahararoĉirkaŭisliankapon.

Mazirienrigardadislaaĵon,kionliestiskultivintaelsolakelo.Ĝibezonisnurinteligenton,kajtionĉilineprisciiskielprovizi.TurĝundeMijrtenislascion,kajTurĝun—Mazirienekrigardiskungrimacamallarĝigodelaokulojalklappordoenlaplafono—rifuzadismalkaŝisiansekreton.

Mazirienpripensadislaenbasenankreaĵon.Ĝiestisperfektakorpo;ĉuneprotio la cerbo estus orda kaj fleksebla? Limalkovru. Li startigis ilon por elsuĉi la

likvaĵon kaj poste la korpo kuŝis senŝirme nuda sub la radioj. Mazirien injektiskvanteton da drogo en la kolo. La korpo ekmovetis. La okuloj malfermiĝis,palpebrumisenlalumego.Mazirienforturnislaprojektilon.

En la baseno la kreaĵo malforte movis siajn brakojn kaj piedojn, kvazaŭnekonscia pri ilia uzado.Mazirien rigardis stude; eble li estis hazarde trovinta laĝustansintezonporlacerbo.

“Sidiĝu!”komandislaMagiisto.

Lakreaĵofiksissiajnokulojnsur li,kajrefleksoj ligismuskolonalmuskolo.Ĝi eligis gorĝan muĝon kaj eksaltis risorte el la baseno celante la gorĝon deMazirien. Malgraŭ tio ke Mazirien fortikas, ĝi kaptis lin kaj skuis lin tiel kielpupon.

MalgraŭlatutodesiajsorĉojMazirienestissendefenda.Lahipnotasorĉojamelspeziĝis,kajlihavisensiamensoneniunalian.Ĉiuokazelitiamneestuskapablaeldirilaspaco-tordajnsilabojnprolafrenezastrangoladoĉirkaŭsiagorĝo.

Liajfingrojhazardeĉirkaŭislakolondeplumbabotelego.Lisvingiskajfrapislakapondesiakreaĵo,kiuvelkisallaplafono.

Mazirien, ne tute malplaĉigita, studis la malseke briletantan korpon ĉe siajpiedoj. La spina kunordigo estismontrinta bonan funkciadon. Ĉe tablo limiksisblankanpocion,kaj, levantelaorkolorankapon,verŝis la likvonenlamalstriktanbuŝon. La kreitaĵo movetis, malfermis siajn okulojn, apogis sin sur la kubutoj.Frenezeco estis elĉerpita deĝia vizaĝo — tamenMazirien serĉis vane por trovilumetondeinteligenteco.Laokulojestistiomvakuajkiomtiujdelacerto.

La Magiisto gestis kapnee pro agaciĝo. Li iris al fenestro kaj lia minacemalfeliĉasiluetomontriĝisnigrekontraŭ laovalajvitroj…Ĉuliprovu jeTurĝunrefoje?SubedelaplejpunademandadoTurĝunestisdaŭreentenintasiansekreton.La maldika buŝo de Mazirien kurbiĝis mok-humore. Eble se li enmetus pluanangulonenlapasejon…

LasunojamforirisellaĉielokajestismalheleenlaĝardenodeMazirien.Liajblankajnokto-florojmalfermiĝiskajsiajkaptitajgrizajsfingojflugadisdefloroalfloro. Mazirien tiris malferme la plafonan klappordon kaj malsupreniris ŝtonan

ŝtuparon.Suben,suben,suben…Postlongekoridorobranĉiĝisortangule,lumigitaperlaflavalumodeeternajlampoj.Maldekstreestisliajfungo-bedoj,dekstresituisfortika pordo el kverko kaj fero, ŝlosita per tri seruroj.Malsupren kaj antaŭen laŝtonajŝtupojpluiradis,malsuprenirantajennigrecon.

Mazirienmalŝlosis la tri serurojn,malfermegis la pordon. La ĉambro postamalpleniskromperŝtonapedistalosubtenantavitro-kovritanskatolon.Laskatololarĝis je jardo ĉiuflanke kaj altis je kvar aŭ kvin coloj. Interne de la skatolo —faktekvadratigitakoridoraro,kurejokunkvarortajanguloj —moviĝadisduetajvivuloj, unu ĉasanta, alia evitanta. La rabulo estis eta drako kun furiozaj ruĝajokulojkajmonstradentegabuŝo.Ĝipaŝadisanaseŝanceliĝantasurseslacertedisajgamboj,ek-ekemovadantasianvostondumĝiiradis.Laaliaaltisnurduonetiomkiomladrako—fortikaspektaviro,tutenuda,kunkuprakapzonokuntenantaliajnlongajnnigrajnharojn.Limoviĝisiometeplirapideolliaĉasanto,kiumalgraŭtiodaŭre postsekvis, aplikanta iom da ruzo, foje ekrapidanta, foje ŝtelirantaretrodirekte, foje kaŝe atendanta ĉe angulo kontraŭ la ŝanco, ke eble la virosengarde elpaŝu. Per teni sin ĉiumomente atenta, la viro kapablis resti for de ladentegoj.Laviro estisTurĝun,kiunantaŭkelkaj semajnojMazirien estis trompekaptinta,malaltigintakajtielmalliberiginta.

Mazirienrigardiskunplezurodumlareptilioeksaltisallamomenteripozantaviro,kiusinektirissineskape jedistanco tiomforakiomdikassiahaŭto.Tempodecas,Maziriendecidis,pordonialambaŭripozonkajnutron.Lifaligismuretojntrans la koridoraro, apartiganta ĝin en duonoj, izoligante viron disde besto. Alambaŭlidonisviandonkajsakojndaakvo.

Turĝunsagiĝisenlairejo.

“Ah,”dirisMazirien,“vilacegas.Ĉudezirasviripozon?”

Turĝunrestissilenta,liajokulojmalfermaj.Kajtempokajlamondojamestisperdintajsiajnsignifojn.Lanurajrealaĵojestislagrizakoridorarokajlasenpaŭzafuĝado.Jehazardajintertempojestisokazintajmanĝokajkelkhoraripozo.

“Pensupri labluaĉielo,”dirisMazirien, “lablankaj steloj, viakasteloMiJrapudlariveroDerno;pensupriliberavagadoenlaherbejoj.”

LamuskolojĉelabuŝodeTurĝunekmovetiĝis.

“Konsideru,viestuspovintadispremilaetandrakonsubedeviakalkano.”

Turĝunsuprenrigardis.“Mipreferusdispremiviankolon,Mazirien.”

Mazirien ne afekciiĝis. “Informu min, kiel vi donas inteligentecon al viajelbasenajkreitaĵoj?Parolu,kajvigajnosliberon.”

Turĝunridis,kajestisfrenezecoenliaridado.

“Informuvin?Kajposte?Viestusminmortigontapervarmegaoleopostnurmomento.”

LamaldikabuŝodeMaziriensubfleksiĝisofendite.

“Aĉaviro,misciasmetodojnpordevigivinalparolado.Eĉseviabuŝoestusplenŝtopita,fermitapervakso,tamenviestusparolonta!Morgaŭmiprenosnervonelviabrakokajtrenadosmalmolanŝtofonlaŭĝialongo.”

LaetaTurĝun sidantakun lagamboj etenditaj trans lakoridoro, trinkis sianakvonkajdirisnenion.

“Ĉivespere,” dirisMazirien kun koncentritamalbonvolo, “mi aldonos pluanangulonporŝanĝiviankurejonenkvinangulon.”

Turĝunpaŭziskajsuprenrigardistralavitrakovriloalsiamalamiko.Posttio,limalrapidetrinketissianakvon.Ŝangiĝoalkvinangulojlasusmalplidatempoporevitialkuregojnfaredelamonstro,malplidakoridorovidebladeunuangulo.

“Morgaŭ,”dirisMazirien,“vibezonosĉiomdaviavigleco.”Sedkromaaferoleviĝisenliamenso.ListudisalTurĝunhipoteze.“Tameneĉtiunĉimiŝparusalviseviminhelpusprialiaproblemo.”

“Kioalvimalfacilas,febraMagiisto?”

“La figuro de virin-kreitaĵo hantas mian cerbon, kaj mi volas kapti ŝin.”Pensante pri tio, la okuloj de Mazirien esprimis ravan emocion. “Malfrue jeposttagmezo ŝi venas ĝis la rando de mia ĝardeno rajdante grandan nigranĉevalon—ĉuvikonasŝin,Turĝun?”

“Nemi,Mazirien.”Turĝuntrinketissianakvon.

Mazirien daŭrigis. “Ŝi havas sorĉ-povon sufiĉan por ŝirmi sin de la DuaHipnotaMagiodeFeloĵun—aŭebleŝihavasiangardo-runon.Kiammialvenas,ŝieskapasforenlaarbaro.”

“Nu,do?”demandisTurĝun,manĝetantelaviandonprovizitandeMazirien.

“Kiupovas tiu ĉi virino esti?”demandisMazirien, rigardantemalsupren laŭsialonganazoalsiakaptito.

“Kielpovusmidiri?”

“Mi volegas kapti ŝin,” diris Mazirien interne memdistrita: “Kiujn sorĉojn,kiujnsorĉojn?”

Turĝunsuprenrigardis,kvankamlipovisvidilaMagiistonnurmalklaretralavitrakovraĵo.

“Liberigumin,Mazirien,kajlaŭmiaĵurdirokielElektitaĈefpastraranodelaMáram-Or,miprezentosalvitiunĉijunulinon.”

“Kielvifarustionĉi?”demandislasuspektemaMazirien.

“PostsekvanteŝinenlaarbaropermiajplejbonajBotojVivantajkajkunkapoplenadesorĉoj.”

“Vi sukcesus ne pli ol mi,” argumentis la Magiisto. “Mi donos al vi vianliberonpostkiammiscioslasintezondeviajbasen-kreitaĵoj.Mimempostsekvosĉitiunvirinon.”

TurĝunklinislakaponporkelaMagiistoneinterpretuliajnokulojn.

“Kajrilatealmi,Mazirien?”lidemandispostmomenton.

“Mitraktosvinpostolmirevenos.”

“Kajsevinerevenos?”

Mazirienfrotissianmentononkajridetis,montrantebonajnblankajndentojn.“Ladrakorajtuselmanĝivinnun,seneestusproviamalbenitasekreto.”

Lamagiistosupreniris laŝtuparon.Noktomezo trovis linen liastud-ĉambro,strebe traserĉante lede binditajn librojn kaj malnetajn tekojn… Iam antaŭe estiskonitajmilaŭeĉplidarunoj,sorĉoj,magiajkantaĵoj,malbeniloj,kajmagiaĵoj.LaregionodeGrandaMotolamo —Askolajs, laMezodeKaŭĉikŭo,Almerioen lasudo, la Lando de la Falanta Muro en la oriento — plenis de sorĉistoj el ĉiajspecoj, interkiuj laplej supra estis laĈef-NekromanciistoFandeal.Cent sorĉojnFandealmemformulis—kvankamonidiroproponis,kedemonojflustristiamenlia orelon kiam li verkis magiaĵojn. Pontecilo la Pia, tiama registo de GrandaMotolamo, metis Fandealon al turmentado, kaj post terura nokto, li mortigisFandealon kaj ordonis ke sorĉado estu kontraŭleĝa en la tuto de siaj landoj. Lamagiistoj deGrandaMotolamo tiel forkuris kiel skaraboj sube de forta lumo; lasciaĵaroestisdisigitakajforgesita,ĝisnun,entiuĉimallumatempo,kunlasunomalhela,obstaklajsovaĝejojenAskolajs,kajlablankaurboKajinduoneruina,nuriometepliolcentsorĉojrestasenhomarapriscio.Intertiujĉi,Mazirienhavisalironalsepdektri,kajgrade,perstrategiojkajnegocoj,estisakirantalaaliajn.

Mazirienelektisiunelsiajlibrojkajkunstrebalaboroenpremiskvinsorĉojnensiancerbon:laGirigodeFandeal,laDuaHipnotaSorĉodeFeloĵun,laBonegaPrismaŜpruco,laSorĉodeNeelĉerpelbaNutro,kajlaSorĉodelaĈiopovaSfero.TioĉisukcesefaritaMazirientrinkisvinonkajripozissursiakanapopordormi.

Lasekvantagon,kiamlasunopendismalsupre,Mazirienirispormarŝiensiaĝardeno.Nelongedevisliatendi.Dumlifosetispormalstriktigiteronĉeradikojdesiajlun-geraniojmolafrot-sonokajfrapetoinformiskelaobjektodeliadeziroestisalvenita.

Ŝisidisrekteenlaselo,junavirinoekskvizitedesegnita.Mazirienmalrapidekaŭris,porkelineektimiguŝin,metissiajnpiedojnenlaVivajnBotojnkajfikisilinsuper-genue.

Li stariĝis. “Ho knabino,” li kriis, “refoje vi estas veninta.Kial vi venas jevesperoj?Ĉuviadmiraslarozojn?Iliegeruĝasprotiokevivaruĝasangofluaseniliajpetaloj.Sehodiaŭvineforkurus,mifarusdonaconelunualvi.”

Mazirienfortirisrozondelatremantaarbustokajantaŭenirisalŝi,rezistantela

puŝemegondelaVivajBotoj.Liestismarŝantajenurkvarpaŝojkiamlavirinoekeenpremissiajngenuojnallaripojndesiarajdbestokajtielplonĝisfortralaarboj.

Mazirienpermesisplenanampleksonallavivoensiajbotoj.Ilifarisgrandansalton,kajpluan,kajpluankajtujliekisenplenaĉasado.

DoMazirienenirislaarbaranfabelan.Ĉiuflankemuskajarbotrunkojetendiĝisvertikale por subteni altan diversecon el folioj. Radioj de sunlumo penetris jeregulajinterspacojporkuŝigiruĝajnmakulojnsurlaherbon.Long-trabajflorojkajdelikatajfungojleviĝisellahumo;entiuĉielĉerpiĝantatempodelaTeronaturoestismildakajripozema.

MazirienensiajVivajBotojsaltegiskungrandarapidotralaarbaro,tamenlanigraĉevalo,kurantesenlaciĝo,restisfacileantaŭa.

Kelkajn leŭgojn la virino rajdis, ŝiaj haroj flagrante malantaŭ ŝi tiel, kielpintflageto. Ŝi rigardismalantaŭen kajMazirien vidis la vizaĝon super ŝia ŝultrokvazaŭestisdumsonĝo.Ŝiklinisantaŭen; laor-okulaĉevalo tondrisantaŭenkajbaldaŭperdiĝisalvido.Maziriensekvisatentantespurojnenlaherb-tapiŝo.

Risorteco kaj puŝemo komencis ĉerpiĝi el la Vivaj Botoj, ĉar ili jam kurislongekajjegrandarapido.Laegajsaltojfariĝismalplilongajkajpezaj,sedlakurajinterpaŝojdelaĉevalo,montratajdelaspuroj,ankaŭestismalplilongajkajmalplirapidaj. Post nelongeMazirien eniris herbejon kaj vidis la ĉevalon, sen rajdanto,manĝantaherbon.Liekĉesispaŝi.La tutasurfacodemolaherbarokuŝisantaŭ li.Laspurarodelaĉevalokondukantaenlamaldensejonestisklara,sedestisneniujspurojelkondukantaj.Devasesti tialke lavirinoeksrajdis ieantaŭe —prikiomlonge li havis nenian scipovon.Limarŝis al la ĉevalo, sed la besto ektimetis kajforkurisinterlaarboj.Mazirienfarisunuprovonpostsekvi,kajatentiskesiajBotojsubfleksiĝislacekajmalrigide—mortintaj.

Li demetis ilin piedsvinge, priblasfemante la tagon kaj sian misfortunon.Skuantaliberigelamantelonmalantaŭsi,kunmalbonintencaesprimegobrilantaĉesiavizaĝo,likomenciskontraŭpaŝisianvojon.

En ĉi tiu parto de la arbaro, elstaraĵoj de nigra kaj verda roko, basalto kajserpenteno,okazisoftekielantaŭmontraĵojdelakrutaĵojstarantajsuperlaRiveroDerno. Mazirien vidis, ke sur unu el tiuj ĉi rokoj estis malgrandega vir-estulo

rajdantalibelon.Lihavishaŭtonelverdetakoloro;liportisgazanvestonkajtenislanconduobleplilongaolsimem.

Mazirienhaltis.LaTŭik-virorigardismalsuprensenemocie.

“Ĉuvividisvirinonelmiarasopreterpasantan,Tŭik-viro?”

“Mividistianvirinon,”respondislaTŭik-viropostmomentodepripensado.

“Kieŝipovasestitrovata?”

“Kionmiatenduporlainformo?”

“Salon—tiommultekiomvipovasforporti.”

La Tŭik-viro gestis per svingi sian lancon. “Salo? Ne. Liejn la VojirantoprovizasalniaĉefuloDandanfloressalonporlatutatribo.”

Mazirienpovisdivenitiujnservojnporkiujlatrubadoro-rabistopagadissalon.LaTŭik-viroj,fluganterapidesursiajlibeloj,vidisĉionkiookazisenlaarbaro.

“Flakonondeoleodemiajtélanksis-floroj?”

“Konsentite,”dirislaTŭik-viro.“Montrualmilaflakoneton.”

Mazirienfaris.

“Ŝiforlasislavojetonapudlafulmo-frakasitakverkokiokuŝasiometeantaŭvi.Ŝiirisrektealriver-valo,laplejmallongeireblavojoallalago.”

Mazirien kuŝigis la flakonon apud la libelo kaj foriris celante la riverankverkon.LaTŭik-virorigardisliniri,posteelseliĝiskajŝnurefikislaflakononallasubaflankodelalibelo,apudlabuklarodabonegaháft-fadenokiondonislavirinoporkelitieliriguMazirienon.

LaMagiistoturnisĉelakverkokajbaldaŭmalkovrislaspur-vojonmontratansurlamortintajfolioj.Longamalplenamaldensejokuŝisantaŭli,klinantafacilealla rivero.Arboj staris ture ĉe ambaŭ flankoj kaj la longaj sunsubiraj radioj banisunuflankonensango,maldekstrelaalianflankonennigraombro.Tiomprofunda

estislaombrecokeMaziriennevidislaestulonsidantasurfalintaarbo;kajlisentisĝinnurtiamkiamĝipretissursaltiliandorson.

Mazirien risortis turniĝe por alfronti la estulon, kiu remalstriktiĝis en sidapozo. Ĝi estis Deodando, tiel formita kaj vizaĝaspekta kiel bela viro, detalemuskola, sedkunmortenigrahaŭtosenajna rebrilecokajkun longaj fendo-truajokuloj.

“Ho,Mazirien,vivagaslaarbaronmalproksimedehejmo,”lavoĉodelanigraestuloleviĝistralamaldensejo.

LaDeodando,Maziriensciis,frandis liankorponporviando.Kieleskapis lavirineto?Ŝiaspurarokondukisrektepreterpase.

“Mivenasserĉanta,Deodando.Respondumiajndemandojn,kajmiprovizosalvimultanviandon.”

LaokulojdelaDeodandorebrilisflagre,ekrigardadeallakorpodeMazirien.“Vi eble tion faros en ajna kazo,Mazirien. Ĉu vi estas portanta fortajn ŝorĉojnhodiaŭ?”

“Miestas.Dirualmi,kiomatempopostolpasislaknabino?Ĉuirisŝirapide,malrapide, solaaŭkunekunaliaj?Respondu,kajmidonosalviviandon jeajnatempolaŭviadeziro”

LalipodelaDeodandokurbiĝismoke.“BlindaMagiisto!Ŝijamneforlasislamaldensejon.”Liindikisfingromontre,kajMaziriensekvisladirektondelamortenigrabrako.SedlieksaltiskiamlaDeodandoresortis.ElliabuŝoverŝiĝislasilabojdelaGiraSorĉodeFandeal.LaDeodandoestisektiratadesurlagrundokajĵetitaalte en la areon, kie li pendiĝis ege rondiranta, alte kaj malalte, rapide kajmalrapide,suprenĝislaarbosuproj,malsuprenĝislagrundo.Mazirienrigardiskunduona rideto. Post momento li trenis la Deodandon malsupren kaj kaŭzis ke larondiradomalrapidiĝu.

“Ĉuvimortusrapideaŭmalrapide?”demandisMazirien.“Helpuminkajmimortigosvintuj.Alikazevileviĝosalteĝiskieflugaslapelgrénoj.”

FuriozokajtimostrangolislaDeodandon.

“EstukemalhelaĤialpikuviajnokulojn.EstukeKraantenuviancerbonenacido!” Kaj ĝi aldonis tiajn pluajn ŝarĝojn ke Mazirien sentis tion devige ke limurmurukontraŭ-sorĉdirojn.

“Supren do,” diris Mazirien fine, kun svinga gesto de sia mano. La nigradisetendiĝantakorpoekirissuprensuperlaarbo-suprojporrondirimalrapideenlaruĝalumodelasubirantasuno.Postmomento,makulitavampir-aspektaestulokunhokabekoturniĝisporflugiproksimekajĝiabekotranĉislanigrangambonantaŭollakriantaDeodandosukcesispiedbatiĝinfor.Pluakajpluasimilajformojflugisrapidetranslasuno.

“Suben,Mazirien!”aŭdiĝislamalfortakrio.“Midirostion,kionmiscias.”

Mazirientrenislinproksimealtero.

“Ŝipreterpasissolaantaŭolvivenis.Miprovisatakiŝinsedŝi forpelisminpermanplenodatájlapolvo.Ŝiirisallafinodelaherbejokajprenislavojetonallarivero.TiuvojetokondukaspreterlaloĝejodeĤrango.Do,ŝiestasperdita,ĉarlisatigossinsurŝiĝisŝimortos.”

Mazirienfrotissianmentonon.“Ĉuŝihavissorĉojnkunsi?”

“Minescias.ŜibezonosfortanmagionporeskapilademononĤrang.”

“Ĉurestasiopluedirinda?”

“Nenio.”

“Tialvimortu.”KajMazirienkaŭziske laestulo rondiru jeĉiampligrandarapido,plikajplirapide,ĝisrestisnurmalklaraĵo.Strangolitaplorkriadosekviskajposte la strukturo de la Deodando apartiĝis. La kapo pafiĝis kiel kuglomalproksimen trans la herbejo; brakoj, gamboj, internaj orgenoj ekflugis en ĉiujdirektoj.

Mazirien iris laŭ sia vojo.Ĉe la fino de la herbejo la vojeto kondukis krutemalsupren laŭbretaĵojdeverdaserpentenoal laRiveroDerno.Lasunoestis jamsubirantakajombrecoplenigislavalon.Mazirienatingislariverbordonkajturniĝispor sekvi la riverfluon celante malproksiman brileton kio koniĝas per la nomoSánraAkvo,laLagodeSonĝoj.

Malbenaodoroprezentiĝis en la aero,malbonodorodeputriĝokajmalpuro.Mazirienantaŭirisplisingarde,ĉarlaloĝejodeĤranglaĥulo-ursoestisproksima,kajenlaaeroestislasentodemagio—sorĉismotiombrutefortakesiajproprajplisubtilajsorĉojeblenepovuslimigi.

La sono de voĉoj atingis lin, la gorĝaj tonoj de Ĥrang kaj anhelaj krioj deteruro.Mazirienĉirkaŭpaŝisrokegon,inspektislafontondelasonoj.

LaloĝejodeĤrangestiskavernetoenlaroko,kieputrintamasoelherbokajhaŭtojservislinpordorm-kuŝejo.Liestiskonstruintakrudankaĝonporentenitrivirinojn,ĉitiujportantajmultajnkontuzojnsursiajkorpojkajlaindikojndemultahororo sur siaj vizaĝoj. Ĥrang estis preninta ilin el la tribo kiu loĝis en silkedrapiritajplat-boatoj laŭlongeapudla lago-bordo.Nunili rigardisdumlibaraktisporvenki lavirinonkiun liestis ĵuskaptinta.Lia rondagrizavir-vizaĝoesprimistorditekajlifortirisdeŝiŝiankamizolonpersiajvirajmanoj.Sedŝifortenadislagrandanŝvitankorponpermirindelertaviglo.LaokulojdeMazirienduonfermiĝis.Magio,magio!

Dolistarisrigardanta,konsiderantaprikieldetruiĤrangonsenankaŭvundilavirinon.SedŝiekvidislindesuperlaŝultrodeĤrang.

“Vidu,”ŝianhelis,“Mazirienestasjamvenintaporvinmortigi.”

Ĥrangturniĝistorde.LividisMazirienonkajeksturmisalvene,kuregantasurankaŭlamanoj,ellasantamuĝegojndesovaĝapasio.Postlaokazo,Mazirienestosdemandontaalsiĉueblelaĥuloestisuzantaiansorĉon,ĉarstrangaparalizotiamefikisporstriktigiallilacerbon.Eblelasorĉoekzistisenlavidaĵodelakoleregagrizeblankavizaĝo,lagrandajbrakojetendiĝintajporkapti.

Mazirienmense elbaraktis la sorĉon, se tio ĝi estis, kaj parolis sorĉon sianpropran, kaj la tuta valo lumiĝis per fluantaj sagetoj el fajro kiuj venis el ĉiujdirektoj por vipe disigi la pezemovantan korpon de Ĥrang enmil lokoj. Jen laBonega Prisma Ŝpruco — mult-koloraj stabaj linioj. Ĥrang estis tuj mortigita,purpurasangoelfluantalintranekalkulebemultajtruojkielalumradiapluvoestislinpenetrinta.

SedMazirien atentismalmulte.Laknabino jameskapis.Mazirienvidis ŝianblankanformonkurantanlaŭlariveroallalago,kajeksekvisĉase,senzorgeprilakompatindajkriojdelatrivirinojenlakaĝo.

Postnelonge la lagokuŝisantaŭ li,grandaplatoelakvokies fora randonurmalklare videblis.Mazirien venismalsupren al la sabla bordo kaj staris serĉantetranslamalhelafacodeSánraAkvo,laLagodeSonĝoj.Profundanoktokunnurminimumapostlumo regis la ĉielon, kaj steloj briletadis sur la ebena surfaco.Laakvokuŝismalvarmetakajsenmova,senajnatajdokielĉiujellaakvojdelaTero

posttiamkiamlalunoforlasisporĉiamelaĉielon.

Kieestislavirino?Jen,paleblankaformo,kvietaenlaombrotranslarivero.Mazirienstaris sur la riverbordo,altakajordonema, facilaventetoondetiganta lamantelonĉirkaŭliajgamboj.

“Ho, knabino,” li vokis. “Jen mi, Mazirien, kiu savis vin de Ĥrang. Venuproksime,porkemiparolialvi.”

“Jetiuĉidistancomiaŭdasvinbone,Magiisto,”ŝiresondis.“Jupliproksimemialvenus,desplimalproksimemidevuskurieskape.”

“Kialdoviforkuras?Revenukunmikajviestosmajstrinodemultajsekretojkajtenosmultanpovon.”

Ŝiridis.“Semiestusdezirantatiujnĉi,Mazirien,ĉumiestusforkurintatiommalproksime?”

“Kiuviestasdo,kevidezirasnelasekretojndemagio?”

“Alvi,Mazirien,miestassennoma,kontraŭ tiokevimalbenumin.Nunmiiros tienkie vi nepovos sekvi.”Ŝi kuris plu laŭ la bordo, vadismalrapide en lalagonĝislaakvoĉirkaŭisŝiantalion,posteŝisubiĝiseldevido.Ŝiestisfor.

Mazirienpaŭzissendecide.Neestusbone,keonieluzutiommultedasorĉojkajtielmetisindisdepovo.Kiopluebleestussubedelalago?Iasentiĝodekvietamagioestis tie,kajkvankamlineestisenmalamikecokun laLagaSinjoro,aliajestulojeblemalŝatusaltrudon.Tamen,kiamlafigurodelaknabinoneposterompisla surfacon, li parolis la Sorĉon de Neniam Laciĝanta Nutro kaj eniris lamalvarmetanakvon.

LiplonĝisprofundeenlaLagondeSorĉoj,kajdumlistarissurlasubo,kunliajpulmojmalgraŭetrankvilajprobonefikodelasorĉo,limirisprilafealokokionlitrovis.Anstataŭnigrecon,verdecolumisĉiekajlaakvonuriometemalpliklarisolaero.Plantojondetisen la fluadokajankaŭmoviĝis la lagaj florplantoj,molajkunflorojelruĝo,bluokajflavo.Tienkajreennaĝisgrand-okulajfiŝojelmultajformoj.

Lasubokondukispluemalsuprenperrokajŝtupojallarĝaebenejokiearbojde

lasublagoetendiĝissuprenpermaldikajtrunketojalornamajfoliarojkajpurpurajakvo-fruktoj, kaj tiel plu ĝis lamalklara distancomalvidebligis ĉion. Li vidis lavirinon, aspektanta kiel blanka akvo-feo, ŝia hararo kielmalhela nubo. Ŝi duon-naĝisduon-kuris trans la sablaplankode la akvo-mondo, fojfoje rigardanta transsiaŝultro.Mazirienpostsekvis,liamanteloondetantamalantaŭe.

Lipliproksimiĝisalŝi,ĝojegante.Lidevuspuniŝinprotiokeŝipostsekvigislitiom longe…La praaj ŝtonaj ŝtupoj sub lia laborĉambro kondukadas profunden,finealĉambrojkiujplikajpligrandiĝisdumoniplueprofundiĝus.Mazirienestistrovintarustankaĝonenunueltiujĉiĉambroj.Unuaŭdusemajnojnŝlositaenlanigrecoestusmalpliigontaŝianvolemecon.Kajiamantaŭeliestismalgrandigintavirinonĝistiomaaltecokiomsiadikfingrokajloĝigisŝinenetavitrabotelokunekunduzumadantajmuŝoj…

Ruina templomontriĝis tra la verdeco. Estismultaj kolonoj, kelkaj falintaj,aliajankoraŭsuprentenantajlafrontonon.Lavirinoenirislagrandanportikonsubedelaombrodelaarĥitravo.Ebleŝiprovadaseskapilin;lidevossekviproksime.Lablanka korpo flagretis ĉe la fora ekstremo de la navo, ĵus nun naĝante super latribunokajenduon-cirklanĉambretonmalantaŭan.

Mazirien sekvis tiom rapide kiom li povis, duon-naĝe, duon-marŝe tra lasolemna malheleco. Li strebis rigardi tra la malklareco. Ĉi tie, malpli grandajkolonoj iom nesekure subtenis kupolon disde kiu la ĉefstono jam elfalis. Subitatimoalfrapis lin, tujposteveniskomprenokiam lividisekmovonsupere. Jeĉiujflankoj lakolonoj enfalis, kaj lavangoelmarmoraj blokoj rulfalis al lia kapo.Lieksaltistimegemalantaŭen.

Lasenordegaĉio-movadoĉesis,lablankapolvodelapraamorterodrivisdisefor. Sur la frontono de la ĉefa templo la virino genuis sur maldikaj genuoj,rigardantemalsuprenporeksciiĉuŝiestistutemortigintaMazirienon.

Ŝiestismalsukcesinta.Dukolonoj,perplejhazardabonŝanco,estisfalegintajambaŭflanke de li, kaj trabo ŝirmis lian korpon kontraŭ la blokoj. Limovis siankapondolore.Trafendoenladisfalintamarmorolipovisvidilavirinon,kliniĝantaportroviliankorpon.Do,ŝiestuslinmortiganta?Lin,Mazirienon,kiujamvivadisplimulte da jaroj ol li povis facile kalkuli? Tiom plimulte ŝi poste estos linmalamanta kaj timanta. Li vokis sian magiaĵon, la Sorĉo de la Ĉiopova Sfero.Kovraĵo el forto formiĝis ĉirkaŭ lia korpo, dilatante por puŝi for de li ĉion kio

rezistis.Kiam lamarmora ruinaĵerojestispuŝitaj for, lidetruis la sferon, regajnissian starpozon, kaj serĉe rigardis kun furioza esprimo por trovi la virinon. Ŝimalproksimis preskaŭ for de videbleco, malantaŭ kreskaĵo el purpura laminario,grimpanta la deklivonkondukantan al la bordo.Kun la tuto de sia povo li ekirisĉase.

T’sajntrenissinsuprensurlastrandon.AnkoraŭmalantaŭŝivenisMazirienlaMagiisto, kies povo estis venkinta ĉiujn el ŝiaj planoj. Lamemoro de lia vizaĝoaperisantaŭŝikajŝitremblis.Nepermeseblaskelikaptuŝinnun.

Lacegokajmalesperomalrapidigisŝiajnpiedojn.Ŝiestiskomencintakunnurdumagiaĵoj,laSorĉodeNeniamLaciĝantaNutrokajsorĉodonantafortonalŝiajbrakoj— tiu lasta permestante ke ŝi detenu Ĥrangon kaj faligu la templon surMazirien. Tiuj ĉi elĉerpiĝis; al ŝi defendiloj eke mankis; sed, kontraŭflanke,Mazirienankaŭpovishavinenionplu.

Eblelinesciusprilavampir-herbaĉo.Ŝikurissuprenlaŭladeklivokajstarismalantaŭ kreskaĵaro de pala, vento-kuŝigita herbo. Kaj nun venisMazirien el lalago,maldikaformovideblakontraŭlarebriletecodelaakvosurfaco.

Ŝi retromarŝis, situigante la netimigan kreskaĵejon de herbo inter ili. Se laherbomalsukcesus—ŝiamensotremisjelapensopritiokionŝidevusfari.

Mazirien marŝis en la herbaron. La malsanaspektaj folietoj fariĝis tendeneflekseblaj fingroj. Ili ĉirkaŭvolvis liajn maleolojn, tenante lin en nerompeblatenado,dumaliajesplorisportrovilianhaŭton.

DoMazirienĉantissianlastanmagiaĵon—lasorĉ-elvokodeparalizeco,kajlavampirajherboj fariĝis lacajkajglitis fadeneal tero.T’sainrigardiskunmortintaespero. Ĉu al li mankus malforteco? Ĉu ne dolorus liaj fibroj, ĉu ne lia spiromalfacilus?Ŝiekturniĝiskajkuristranslaherbejo,alarbaretodenigrajarboj.Ŝiahaŭto sentiĝis malvarme je la profundaj ombroj, la sombraj formoj. Sed lafrapsonojdelapiedojdelaMagiistoestislaŭtaj.Ŝiplonĝisenlamortanombrecon.Antaŭolĉiujenlaarbaretovekiĝosŝidevasestikurintatiomforkiomŝieblas.

Frap!Ŝnurovipisalŝi.Ŝidaŭrekuris.Pluakajplua—ŝifalis.Ankoraŭplua

grandavipokajpluavipisalŝi.Siŝancelestariĝis,kajirisplu,tenantesiajnbrakojnantaŭlavizaĝo.Frap!Laviperojtordiĝisenlaaero,lafinafrapoturnisŝinrondire.TialŝividisMazirienon.

Li batalis.Dum la frapoj falis pluve sur lin, li provis ekteni la viperojn kajrompiilin.Sediliestisflekseblajkajrisortajpreterliaforteco,kajtirissinforporsurfrapi lin refoje. Koleregaj pro lia rezistado, ili koncentris al la malbonŝancaMagiisto,kiupasiiskajbataliskunsuperhomafuriozo,kajT’sainestispermesatarampiĝislarandodelaarbaretoankoraŭvivanta.

Ŝi retrorigardis kun miro al la esprimado de la pasio por vivo kion havisMazirien.Liŝancele iradis internuboelvipoj, liafuriozeobstinafiguromalklaresiluetita.Limalfortiĝiskajproviseskapi,kajpostelifalis.Labatojalfrapadislin—liajnkapon,ŝultrojn,lalongajngambojn.Liprovisleviĝisedrefalismalantaŭen.

T’sainmalfermissiajnokulojnenlaciĝo.Ŝisentislasangonfluetantanelŝiarompitahisto.Sedlaplejgravamisioankoraŭatendis.Ŝilevissinporstarisurlapiedoj, kaj ŝancele komencis iri. Dum longa tempo la tondrado de multaj batojatingisŝiajnorelojn.

LaĝardenodeMazirienestissurprizebeladumnokto.Lastel-florojetendiĝislarĝe,ĉiuelmagiaperfekteco,kajlakaptitajduon-vegetaĵajsfingojflugistienkajreen.Fosforeskajakvo-lotusojflosiskielĉarmajvizaĝojsurlalagetokajlaarbustokiunMazirienestisportintademalproksimaAlmerioenlasudoornamis laaeronperfruktaparfumo.

T’sain,ŝanceliĝantakajanhelanta,nunvenisserĉetralaĝardeno.Certajellaflorojvekiĝiskajrigardisŝinkunkuriozo.Laduon-bestahibridodormecekvivitisalŝi,pensantekeĝirekonuslatretadondeMazirien.Mallaŭteaŭditaestislasopiramuzikodelablu-tasajflorojkantantajpripraajnoktojkiamblankalunotranaĝislaĉielon,kajgrandajŝtormojkajnubojkajtondrojregislasezonojn.

T’sain preterpasis senatente. Ŝi eniris la domon de Mazirien, trovis lalaborĉambron kie lumadis la eternaj flavaj lampoj. La or-harara basen-kreitulosidiĝissubitekajŝinalrigardiskunsiajbelajmalplenajokuloj.

ŜitrovislaŝlosilojndeMazirienenŝranko,kajstrebesukcesisungemalfermilaplafonanklappordon.Ĉitieŝifaletisporripozikajlasislarozanmallumetecon

pasi for de ŝiaj okuloj. Vidaĵoj komencis veni — Mazirien, alta kaj aroganta,elpaŝanta pormortigiĤrangon; la strange-koloraj floroj de la lago;Mazirien, liamagioperdita,batalantalavipojn…Ŝieltiriĝisdeladuon-senkonsciecofaredelabasen-kreitulotimeteludantakunŝiajharoj.

Ŝiskuissinalvekiteco,kajduon-marŝis,duon-falismalsuprenlaŭlaŝtuparo.Ŝimalŝlosis la tri-seruranpordon,puŝisĝinmalfermeperpreskaŭla lastafuriozastrebo de sia korpo. Ŝi envenis kaj tenegis al la piedestalo kie la vitro-kovritaskatolostariskajTurĝunkajladrakoestisludantajsianĉionriskanludon.Ŝiĵetislavitronfrakasesurlaplankon,facileellevisTurĝunonkajmetislinsurplanke.

Lasorĉodisrompiĝis je tuŝode la runoĉeŝiapojno,kajTurĝunfariĝisvirorefoje.LirigardiskonsterniteallapreskaŭnerekoneblaT’sain.

Ŝiprovisridetisuprenalli.

“Turĝun—viestaslibera—”

“KajMazirien?”

“Liestasmortinta.”Ŝisubfalis lacegeal laŝtonaplankokajkuŝismalrigida.Turĝunesplorerigardisŝinkunstrangaemocioensiajokuloj.

“T’sain,karakreitulodemiamenso,”liflustris,“plinoblaolmiestasvi,kiuuzislasolanvivonkionvikonispormialibero.”

Lilevisŝiankorponensiajbrakoj.

“Sedmireportosvinal labasenoj.PerviacerbomikonstruospluanvirinonT’sain,tiombelakiomvi.Niiras.”

Liportisŝinsuprenlaŭlaŝtonajŝtupoj.

Ĉapitro2

TurĝundeMijr

Turĝunsidisen sia laborĉambro,gambojetenditajdisede la tabureto, dorsokontraŭ kaj kubutoj sur la benko. Trans la ĉambro estis kaĝo; en tiun rigardadisTurĝunkunamuzetebedaŭraĉagreno.Lakreitaĵoen lakaĝo redonis la studadonkunemociojpreterkonjektebleco.

Ĝi estis aĵo por instigi bedaŭron — granda kapo sur malgranda, fostetemaldikegakorpo, kunmalfortaj akvecaj okuloj kaj grase velkemabutonopor sianazo. La buŝo pendiĝis malstrike nefirma kaj malseka, la haŭto briletis vakseroskolora. Malgraŭ ĝiaj memevidentaj malperfektecoj, ĝi estis ĝisdate la plejsukcesaproduktaĵoellabasenojdeTurĝun.

Turĝunstariĝis,trovisbovlondakaĉo.Perlong-tenilakulerolitenismanĝaĵonĉelabuŝodelakreitaĵo.Sedlabuŝorifuzislakuleronkajkaĉoflufaletismalsuprenlaŭlarebriletahaŭtoporfalisurlakadukankorpformon.

Turĝunmalsuprenmetis labovlon,staris forkaj revenisalsia tabureto.Dumtutasemajnoĝiestis rifuzantamanĝi.Ĉu la idiotavizaĝokaŝis laeblonpercepti,volon al estingiĝo? Dum Turĝun rigardadis, la blanke-bluaj okuloj fermiĝis, lagranda kapo falis ŝrumpe kaj frapetis la plankon de sia kaĝo. La membrojmalstriktiĝis;laestaĵoestismortinta.

Turĝunsuspiriskajelirislaĉambron.LialpaŝisvolvanŝtuparonkajfineelirissurlategmentondesiakasteloMijr,altesuperlariveroDerno.EnlaokcidentolasunopendiĝisproksimealmaljunaTero;rubenajradioj,pezajkajluksajkielvino,kliniĝis preter la tuberformaj arbotrunkoj de la praa arbaro por surkuŝi la tufanarbaran plankon. La suno sinkis laŭ akorde kun la malnova rito; malfru-epokanokto surfalis la arbaron,mola, varmetamallumo venis rapide, kajTurĝun starispripensantalamortondesiaplejĉitempakreitaĵo.

Likonsiderisĝiajnmultajnantaŭulojn:laaĵotuteelokuloj,lasenostakreitaĵokun la pulsanta surfaco de sia cerbo senŝirma, la bela virina korpo kies intestojetendiĝisŝnureenlanutrasolvaĵokielserĉantajfibroj,lainversajkreitaĵojkunsiaj

internaĵojeksterigitaj…Turĝunsuspirismalgaje.Liajmetodojkulpis;fundamentaelementomankisenliasintezo,matricoordigantalaenhavojndelaskemo.

Dum li sidis rigardanta elen trans la malheliĝanta lando, Turĝun estisrememorigitaprinoktopasintajemultajjaroj,kiamlaSaĝulostarisapudli.

“En tempo praa je epokoj,” la Saĝulo estis dirinta, siaj okuloj fiksitaj almalalta stelo, “mil sorĉaĵoj sciiĝis al sorĉismo kaj la magiistoj efektivigis siajnvolojn.Hodiaŭ,dumlaTeromortas,centodasorĉojrestasallasciodehomoj,kajtiujĉialvenasninperedelapraajlibroj…SedekzistasununomataPandelumo,kiukonas ĉiujn sorĉojn, ĉiujn ĉantojn, kantaĵojn, runojn, kaj mirigilojn kiuj iam ajntordiskajmuldisspacon…”Lisilentiĝis,perditaensiajpensoj.

“KieestastiuĉiPandelumo?”Turĝundemandispostiomatempo.

“Li loĝas en la lando Embeljono,” la Saĝulo estis respondinta, “sed kie tiulandosituas,neniuscias.”

“KielonitrovasPandelumon,do?”

LaSaĝuloridetisete.“Seestisiamajnnecese,sorĉdiroekzistasporportionintien.”

Ambaŭ restis silentajmomenton;poste laSaĝuloparolis, rigardadanta forensuperlaarbaro.

“Oni rajtas demandi ion ajn de Pandelumo, kaj Pandelumo respondos —kondiĉe, ke la demandanto plenumas tiun servon kiun Pandelumo postulas. KajPandelumonegocaskarankontrakton.”

Poste la Saĝulo montris al Turĝun la sorĉdiron diskutitan, kiun li estismalkovrintaenpraaĝadosiero,kajtenissekretadelatutamondo.

Turĝun,rememorantetiunĉikonversacion,malsuprenirisalsiastudejo,longamalaltplafonahalokunŝtonajmurojkajŝtonaplankomoligitaperdikarustkoloratapiŝo.LalibregojenhavantajlasorĉaĵojndeTurĝunkuŝissurlongatabloelnigraskiélo aŭ estis puŝe metitaj tute senorde sur bretojn. Tiuj ĉi estis volumenojkompilitajfaredemultajmagiistojellapasinteco,malnetajfoliarojkolektitajdelaSaĝulo, lede binditaj libregoj ordigantaj la silabojn de cent fortaj sorĉdiroj, tiom

koncentritepotencaj,kelacerbodeTurĝunpoviskoninurkvardailisamtempe.

Turĝun trovismucidan paperfoliaron, turnis la pezajn foliojn al tiu sorĉdirokiun la Saĝulo al li montris, la Voko al la Violenta Nubo. Li rigardis fiksemalsupren al la literoj kaj ili brulis kun urĝa povo, premiĝantaj de sur la paperokvazaŭavidegajporeskapilasolecondelalibro.

Turĝun fermis la libron, perfortante la sorĉdiron refoje en forgesitecon. Livestis sinpermallongabluamantelo,glitigis tranĉilonen sianzonon,ĝustigis ĉepojnolaamuletonkioentenis laRunondeLakadel.Poste li sidiĝiskajel ĵurnaloelektislasorĉojnkiujnliestusportantakunsi.Kiajndanĝerojnlieblerenkontosline povis scii, do li elektis tri sorĉojn el generala aplikebleco: la Bonega PrismaŜpruco,laMantelodeŜteliradofaredeFandeal,laSorĉodelaMalrapidaHoro.

Li supreniris al la tegmenta randmuretode sia kastelokaj staris sub la forajsteloj,enspirantelaaerondeantikvaTero…Kiomofteĉiaeroenspiriĝisantaŭollisame faris? Kiujn kriojn de doloro spertis ĉi aero, kiujn suspirojn, ridojn,militkriojn,kriojndeĝojego,anhelojn…

La nokto estis elpasanta. Blua lumo flagris en la arbaro. Turĝun rigardismomenton,posttiofinekuraĝigissinkajeldirislaVokonallaViolentaNubo.

Ĉioestiskvieta;postevenis flustrodamoviĝoŝveliĝantapor fariĝimuĝoelgrandegaj ventoj. Nubetaĵo blanka aperis kaj kreskis ĝis fariĝis kolono el nigrafumo.Voĉoprofundakajgrataelvenislaturbuladon.

“Jeviaĝenapotencoestastiuĉiinstrumentoalveninta;kienviiros?”

“KvarDirektojn,posteUnu,”dirisTurĝun.“VivantamidevasestiportataalEmbeljono.”

Lanubokirladesurfalislin;altesuprenkajekeforliestisprenita,ĵetitapied-super-kapetranemezurebladistanco.Alkvardirektojliestispuŝata,posteunu,kajfinfine granda blovaĵo ĵetis lin el de la nubo, lin faligis dismembre kuŝanta enEmbeljono.

Turĝunbraklevestariĝiskajŝanceladismomenton,duonestupora.Liajsencojgradestabiliĝis;liĉirkaŭrigardis.

Listarisĉe randodeklarega lageto.Bluaj florojkreskisĉirkaŭ liajmaleolojkaj kontraŭ lia dorso staris arbareto el altaj blu-verdaj arboj, la foliojmalfokusiĝantajalteenlanebuleco.ĈuEmbeljonoestaselTero?Laarbojestister-aspektaj, la floroj el similaj formoj, la aero estis el sama teksturo…Sed ekzistisstrangamankojeĉilandokajĝimalfacileidentiĝeblis.Ebleĉisentodevenisellakuriozanecertecoprilahorizonto,eblelelamalfokusakvalitodelaaero,lumakajmalcertakielakvo.Plejstrange,tamen,estislaĉielo,interplektoelvastajondetojkajkruc-ondetoj,kajtiuĉirefraktismilkolonojnkolorelumajn,radiojkiujmezaereplektis mirindan puntaĵon, ĉielarkajn retojn, ĉio el la juvelaj koloroj. Do dumTurĝunrigardis,sur libalaiĝis lumkolonojelkristalaklareco, topazo,luksaviolo,radiantaverdo.Linunperceptiskelakolorojdelaflorojkajlaarbojestisnurtiodela ĉimomenta funkcio de la ĉielo, ĉar nun la floroj estis el palrosa koloro, kaj laarbojelsonĝapurpuro.Laflorojpliprofundiĝisenkuprecon,postekunsufuzobrileruĝa,varmetiĝistrabrunruĝoalskarlato,kajlaarbojfariĝismarebluaj.

“La Lando Neniu Scias Kie,” diris Turĝun al si mem. “Ĉumi estis portitaalten,malaleten, en antaŭ-ekzistecon aŭ en lamondon postan?” Li rigardis al lahorizontokajkredisvidinigrankurtenonetendiĝantanalteenlamalheleco,kajĉikurtenocirkleĉirkaŭislalandonlaŭĉiujdirektoj.

La sono de galopaj hufoj alproksimiĝis; li turniĝis por trovi nigran ĉevalonvivoriske kuregantan laŭ la rando de la lageto. La rajdanto estis juna virino kunnigrajharojsovaĝevent-ondigitaj.Ŝiportismalstriktanblankanbraĉonĝislagenuokaj flavanmantelon flagrantan pro vento.Unumano tenegis la rimenojn, la aliasvingisglavon.

Turĝunsingardeflankenpaŝis,ĉarŝiabuŝoestisstriktakajblankakvazaŭprokolero,kajŝiajokulojbrilisperstrangafrenezeco.Lavirino tiregisal la rimenoj,karakoligissianĉevalonalt-ĉirkaŭe,alkurisTurĝunon,kajsvingeatakis linper laglavo.

Turĝunsaltisretroenkajvipeelprenissianpropranglavon.Kiamŝialkurislinrefoje, li forfendis la svingonkaj,klinanteantaŭen, tuŝisper lapintoŝianbrakonelprenante guton da sango. Ŝi retroiris ektimigita; poste de sia selo ŝi ektirispafarkonkajekmetissagonallaŝnuro.Turĝunrisortisantaŭen,flanksalteevitantalasving-arkondeŝiaglavo,ektenisŝinĉirkaŭlatalio,kajtirisŝinallagrundo.

Ŝi batalis kun freneza violento. Li havis nenian volon por ŝin mortigi, kaj

sekvebaraktis enmanierone tute digna.Finfine li tenis ŝin senhelpa, ŝiaj brakojkaptitajmalantaŭladorso.

“Kvietu,megero!”dirisTurĝun,“protimo,keperdiĝusjemilapaciencokajmivinsvenigus!”

“Farulaŭviapropravolo,”lajunulinoanhelis.“Vivokajmortoestasfratoj.”

“Kialvicelasvundimin?”demandisTurĝun.“Mineestasvinofendinta.”

“Viabomenindas,kielĉioekzistanta.”Emocioraŭkigisladelikatajnfibrojndeŝiagorĝo.“Sepotencoestusmia,mifrakasuslauniversonensangangruzon,kajpiedeekpremusĝinenlafinfinankotaĉon.”

Turĝunensurprizomalstriktigissian tenon,kajŝipreskaŭbaraktisal libero.Sedlikaptisŝinrefoje.

“Dirualmi,kiemitrovosPandelumon?”

Lajunulinohaltigissianstrebadon,turnisŝiankaponporrigardegialTurĝun.Poste:“SerĉulatutondeEmbeljono.Mihelposvinneniom.”

Seŝiestuspliamikema,pensisTurĝun,ŝiestusestulorimarkindebela.

“InformuminprikiemitrovuPandelumon,”dirisTurĝun,“alikazemitrovusaliajnuzojnporvi.”

Ŝiestissilentamomenton,ŝiajokulojbrulantajkunfrenezeco.Posteŝiparolisenvivplenavoĉo.

“Pandelumoloĝasapudlariveretonurkelkajnpaŝojnmalproksime.”

Turĝunmaltenisŝin,sedliprenisŝianglavonkajpafarkon.

“Semiredonusalvitiujnĉi,ĉuvilaŭirusvianvojonforenpaco?”

Dummomento ŝi alrigardisminace; poste, sen paroli ŝi iris por sursidi sianĉevalonkajrajdisfortralaarboj.

Turĝun rigardis ŝinmalaperi tra la lumfaskoj juvelkoloraj, poste iris laŭ tiudirektokiunŝiestisindikinta.Libaldaŭalvenislonganmalaltandomegonelruĝaŝtono kontraŭ malhelaj arboj. Je lia alproksimiĝo la pordo svingiĝis malferme.Turĝunhaltiĝismez-paŝe.

“Envenu!”aŭdiĝisvoĉo“Envenu,TurĝundeMijr!”

Do Turĝun miroplene eniris la domegon de Pandelumo. Interne li trovisĉambronkunmurtapiŝoj,malplenandemeblojkrompersolatableto.Neniuvenispor linbonvenigi.Fermitapordosituisĉe lakontraŭamuro,kajTurĝunalirisportrapasi,pensanteketiononiatendisdeli.

“Haltu,Turĝun,”parolislavoĉo.“NeniurajtasalrigardiPandelumon.Jenestasleĝo.”

Turĝun,starantamezeenlaĉambro,parolisalsianevidatagastiganto.

“Jenmiamisio,Pandelumo,”lidiris.“Dumiomatempomistrebadisporkreihomeconenmiajbasenoj.Tamenĉiammimalsukcesas,pronesciopri tiuagantokiukuntenaskajordigaslaaranĝojn.Tiuĉirego-matricodevasestisciatajevi;protiomialvenasvinporestigvidata.”

“Vole mi helpos vin,” diris Pandelumo. “Ekzistas, tamen, plua aspektaĵointerrilata. La universo metodas laŭ simetrio kaj egalpezeco; en ĉiu situacio deekzistoobserveblas tiuĉiegalpezeco.Konsekvence,eĉenla trivialaampleksodeniainterkontraktiĝo,tiuĉiegalecodevasestisubtenata,tialkajtiel.Mikonsentasvin helpi; reciproke, vi elfaru servaĵon pormi.Kiam vi estos plenuminta tiun ĉietanlaboron,mitiaminstrukciosvinĝisviaplenakontentiĝo.”

“Kioestastiuservo?”demandisTurĝun.

“Iu viro loĝas en la lando Askolajs, ne malproksime de via Kastelo Mijr.Ĉirkaŭliakolopendasamuletoelgravuritaŝtono.Videvaspreniĝindelikajĝinportualmi.”

Turĝunkonsiderismomenton.

“Nubone,”lidiris.“Mifarostionkionmipovos.Kiuestaslaviro?”

Pandelumorespondismolvoĉe.

“PrincoKandajvlaOra.”

“Ah,”eksklamisTurĝunamuz-ĉagreniĝe,“vistrebisneniomporfari,kealmilataskoestuagrabla…Sedmiplenumosvianpostulontielbonekielmipovos.”

“Bone,” dirisPandelumo. “Nunmi devas instrui vin.Kandajv portas tiun ĉiamuletonkaŝesublaĉemizo.Kiammalamikoaperas,lielprenasĝinpormontrisursia brusto, tiel estas la efikeco de la sorĉaĵo. Preter ĉio, neniel rigardu al tiuamuleto, nek antaŭ nek post ol vi ĝin prenos, kontraŭ puno plej hororekonsekvenca.”

“Mi komprenas,” diris Turĝun. “Mi obeos. Nun jen afero pri kio mi volasdemandi—kondiĉe,kelarespondonetrudusalmilaboronprirevenigilalunondenovealTero,aŭreprenieliksironkionvimalbonŝanceelverŝisenlamaron.”

Pandelumoridislaŭte.“Demaduplu,”lirespondis,“kajmirespondos.”

Turĝundirissiandemandon.

“Dummialproksimiĝisvianloĝejon,virinofrenezefuriozavolismortigimin.Tionminepermesiskajŝiforirisenkolerego.Kiuestasĉivirinokajkialestasŝitiel?”

La voĉo de Pandelumo montris amuzon. “Mi, ankaŭ,” li respondis, “havasbasenojnkiemimuldasviveconlaŭdiversajformoj.TiunĉijunulinonT’sajs-onmiestigis,sedmifarissenzorge,kuneraraĵoenlasintezo.Doŝielgrimpislabasenonkun tordaĵo en sia cerbo, laŭ ĉi maniero: tio kion ni ĵuĝas bela, ŝajnas al ŝimalamindakajmalbela,kajtiokionnijuĝasmalbela,ŝajnasalŝinetolerebleaĉega,laŭ grado kion vi kaj mi ne povas kompreni. Ŝi trovas la mondon loko amara,popoligitaperformojellaplejmalkaregafieco.”

“Dojenlakialo,”Turĝunmurmuris.“Kompatindamizerulino!”

“Nun,” diris Pandelumo, “vi devas eliri al Kajin; la aŭspicioj bonas…Postmomentomalfermutiunĉipordon,eniru,kajmoviĝulaŭlarunajdesegnaĵojsurlaplanko.”

Turĝun tiel fariskiel lidirektiĝis.Li trovis lapostanĉambroncirklakajaltekupola, kun la variaj lumoj de Embeljono verŝiĝantaj malsupren tra la plafonajfenestraĵoj.Kiamlistarissurladesegnaĵodelaplanko,Pandelumoparolisrefoje.

“Nunfermulaokulojn,ĉarmidevasenirikajtuŝivin.Atentubone,neprovuekvidimin!”

Turĝunfermislaokulojn.Postmomentepaŝomalantaŭlisoniĝis.“Etenduvianmanon,” diris la voĉo.Turĝun faris kaj sentismalmolanobjekton esti tiemetata.“Kiamviamisioestosplenumita,premeromputiunĉikirstalonkajtiumomentevitrovosvinentiuĉiĉambro.”Malvarmamanokuŝissurliaŝultro.

“Dummomentovidormos,”dirisPandelumo.“KiamvivekiĝosviestosenlaurboKajin.”

Lamano foriris.Malheleteco surkovris Turĝunon dum li staris atendante latransiron. La aero subite pleniĝis per sonoj: klakado, tinklado de multaj etajsonoriloj,muziko,voĉoj.Turĝunmalridetis,kunpremis la lipojn:Stranga tumultoporlaseveradomodePandelumo!

Voĉodevirinosoniĝisproksime.

“Rigardu, O Santanijo, vidu la strigo-viron kio fermas siajn okulojn alfesteco!”

Estis vira ridado, subite kvietigita. “Venu. La viro estas frenezeta, eblemalpacema.Venu.”

Turĝun hezitis, postemalfermis la okulojn. Estis nokte en la blanke ĉirkaŭ-muritaKajin,kajlatempofestivala.Oranĝajlanternojdrivisenlaaero,moviĝantajtienkienportisilinlaventeto.Delabalkonojpendisfloroĉenojkajkaĝojdebluajlampiroj. La stratoj onde plenis per la vino-levigita civitanaro, kostumita laŭmultegedabizarajmodoj. JenestisbarĝistodeMelanto, jenmilitistoel laVerdaLegio deValdarjo, jen alia el tempo praa portanta unu el la antikvaj kaskoj.Enmalgrandamalplena loko florĉene ornamita amorantino de la insularo KaŭĉikŭodancislaDancondelaDek-kvarSilkajMoviĝojlaŭflut-muziko.Enbalkonombroina barbaro el Orienta Almerio ĉirkaŭbrakis viron nigrigitan kaj portantan ledanjungilaronkielDeodandode la arbaro. Iligajis, tiu ĉipopolojde fadiĝantaTero,

febre feliĉaj, ĉar senlima nokto estas nemalproksima, kiam la ruĝa suno finfineflagroskajfariĝosnigra.

Turĝun fandiĝis inter lahomamaso.Ĉe taverno li refreŝigis sinperbiskvitojkajvino;posteliekirisallapalacodeKandajvlaOra.

Lapalacosuperstarislin,ĉiufenestrokajbalkonolumantaprolampoj.Interlalordojdelaurboestisbankedadokajfestado.SePrincoKandajvplenusdedrinkaĵokaj ne singarda, pripensis Turĝun, la tasko povus esti ne tre malfacila. Tamen,enirante brave, li povus rekoniĝi, ĉar li estis nekonata al multaj en Kajin. Do,parolantalaMantelondeŜteliradofaredePandejal,lifadiĝisfordelavidodeĉiujhomoj.

Tralaportikoliglitis,enlagrandansalonon,kielalordojdeKajintielfestiĝiskiellapopolamasojdelastratoj.Turĝunirisserpentetralaĉielarkekoloraamasoelsilko, veluro, sateno, rigardanta la ludadon kun amuzo. Sur teraso kelkaj starisrigardantaj en subplankan kuvon kie paro de kaptitaj Deodandoj, iliaj haŭtojaspektantajkiaoleigitagagato,naĝaĉiskajesprimisminace;aliajĵetissagetojnalladis-etendigita korpo de kaptita juna sorĉistino el la Koboldaj Montoj. Enduonĉambretoj flore ornamitaj junulinoj ofertis sintezan amon al fajfspirantajmaljunajviroj,kajalilokealiajkuŝisstuporigitajpersonĝo-pulvoroj.NenieTurĝuntrovisPrinconKandajvon.Tralapalacolivagis,ĉambronpostĉambro,ĝisfineensupera ĉambro li ekvidis la altan or-barban princon, ripozante duonkuŝe kunmaskitainfan-junulinokiuhavisverdajnokulojnkajharojnpal-verdekolorigitajn.

Ia intuo aŭ eble iu sorĉaĵo tiam avertisKandajvon kiamTurĝun glitis tra lapurpurajpendaĵoj.Kandajvelsaltestariĝis.

“Iru!” li ordonis la knabinon. “El de la ĉambro rapide!Misfaromoviĝas ieproksimekajmidevasdispafiĝinpermagio!”

La knabino kuris haste el la ĉambron. Lamano deKandajv kaŝe aliris sianĝorĝonkajtiriseksterenlakaŝitanamuleton.SedTurĝunjamŝirmissianrigardonperlamano.

Kandajv eldiris potencan sorĉdiron kiomalstriktigis spacon liberige de ajnatordeco.ProtiolasorĉaĵodeTurĝunnuliĝiskajlifariĝisvidebla.

“TurĝundeMijrŝtelirastramiapalaco!”dirisKandajvminace.

“Kunmortopretasurmiajlipoj,”dirisTurĝun.“Turniĝufor,Kandajv,aŭmiparolossorĉdironkajtraosvinpermiaglavo.”

Kandajvfariskvazaŭobei,sedanstataŭeeldirislasilabojnporekestigiĉirkaŭsilaĈiopovanSferon.

“Nunmi vokas la gardistojn, Turĝun,” anoncis Kandajv malestime, “kaj viestosĵetataallaDeodandojenlakuvo.”

Kandajv ne sciis pri la gravurita bandokionTurĝun portis ĉe la pojno, plejpotencaruno,ĉirkaŭtenantakamponsolvandeajnamagio.Ankoraŭŝirmantesianvidon kontraŭ la amuleto, Turĝun trapaŝis la Sferon. La grandaj bluaj okuloj deKandajvmalfermegis.

“Vokulagardistojn,”dirisTurĝun.“Ilitrovosviankorponmultepenetritaperliniojelfajro.”

“Viankorpon,Turĝun!”kriislaPrinco,parolaĉantelasorĉon.Tujelabrulantajdratoj de la Bonega Prisma Ŝpruco ekvenis el ĉiuj direktoj al Turĝun. Kandajvrigardis la furiozan pluvon kun lupa rideto, sed lia esprimo rapide ŝanĝiĝis enkonsternecon.JedistancodikakielfingrofordelahaŭtodeTurĝunlafajrosagetojdissolviĝisfariĝantemilnubetojdafumo.

“Turniĝu por montri la dorson, Kandajv,” Turĝun postulis. “Via magiosenutilaskontraŭlaRunodeLakadelo.”SedKandajvprenispaŝonantaŭancelanterisortonenlamuro.

“Haltiĝu!”kriisTurĝun.“UnupaŝonpluankajlaŜprucodisigosvinmiloble!”

Kandajvhaltiĝisabrupte.Ensenhelpakoleregoliturnispormontriladorson,kaj Turĝun, paŝante antaŭen rapide, etendis manon super la kolo de Kandajv,ektenislaamuletonkajleveliberigisĝin.Ĝirampisenliamanokaj tralafingrojelpasiĝis videtaĵo blua. Konfuzecon skuis al li la cerbon, kaj dummomenteto liaŭdismurmurondeavidajvoĉoj…Liavidkampoklariĝis.LipaŝismalantaŭendeKandajv, puŝante la amuleton en sian zonsakon.Kandajv demandis, “Ĉumi nunrajtasturniĝisekure?”

“Kiam ajn vi volas,” respondis Turĝun, fermante sian zonsakon. Kandajv,vidante ke Turĝun okupiĝis, paŝis glate al la muro kaj metis sian manon surrisorton.

“Turĝun,” li diris, “vi estas perdita. Antaŭ ol vi povos eldiri silabon, mimalfermoslaplankonkajfaligosvinengrandamalheladistanco.Ĉuviajsorĉdirojpovashelpijetio?”

Turĝunhaltiĝismez-move, fiksis siajnokulojn sur la ruĝakajoravizaĝodeKandajv.Postelimallevissiajnokulojnŝafe.“Ho,Kandajv,”lidiriszorge,“vimintrompis.Semiredonusalvilaamuleton,ĉumirajtusforirilibera?”

“Ĵetu la amuleton almiaj piedoj,” dirisKandajv,memgratulante. “Ankaŭ laRunondeLakadelo.Postemidecidospritio,kiankompatonmialvidonu.”

“EĉlaRuno?”Turĝundemandis,ŝajnigantetononkompatopetanalsiavoĉo.

“Aŭvianvivon.”

TurĝunetendisensianzonsakonkajektenislakristalondonatanallifaredePandelumo.Lielprenisĝinkajtenisĝinkontraŭlapomelodesiaglavo.

“Ho,Kandajv,”lidiris,“Midistingisviantrompon.Vinurvolastimigiminalvenkiĝo.Midefiasvin!”

Kandajv ŝultrolevis. “Mortu do.” Li premis la risorton. La planko ekismalferme, kaj Turĝun malaperis en la truegon. Sed kiam Kandajv kuregismalsuprenporproprietigialsilakorpondeTurĝun,litrovisnenianspuron,kajlispezislarestondelanoktoenkolero,cerbumantemalbonhumoresupervino.

TurĝuntrovissinenlacirklaĉambrodeladomegodePandalumo.Lamult-koloraj lumoj deEmbeljono fluadis tra la ĉiel-fenestroj sur lian ŝultron— safir-bluo, la flavo de kalenduloj, sanga ruĝo. Estis silento tra la domego. Turĝunmoviĝisfordelarunosurlaplanko,ekrigardantekonsterniteallapordo,timantekontraŭtio,kePandlumo,senatentepriliaĉeesto,enirulaĉambron.

“Pandelumo!”livokis.“Miestasreveninta!”

Estis nenia respondo. Profunda kvieto tenis la domon. Turĝun sopiris al lamalfermitaaerotiekielaodorodesorĉadomalplifortus.Lialrigardislapordojn;unukondukisallaenirejahalo,laaliaallokodelinekonata.Lapordoĉeladekstrodevaskondukiekstere;likuŝigismanonsurlaklink/oportiriĝinmalferma.Sedlipaŭzis. Supozu, ke li miskomprenis, kaj la formo de Pandelumo montriĝis? Ĉuestusplisaĝe,atendiĉitie?

Solvo leviĝis en liamenso.Lia dorso kontraŭ la pordo, li svingemalfermisĝin.

“Pandelumo!”livokis

Mola intermita sono atingis liajn orelojn de malantaŭe, kaj li ŝajne aŭdislaboran ekspiron. Subite timigita, Turĝun paŝis refoje en la cirklan ĉambron kajfermislapordon.

Lirezignissinalpaciencokajsidiĝissurlaplanko.

Anhelakrioelvenislaapudanĉambron.Turĝuneksaltestariĝis.

“Turĝun?Ĉuviestastie?”

“Jes;Miestasĵusrevenintakunlaamuleto.”

“Faru la jenan rapide,” anhelis la voĉo. “Gardante la vidon, pendigu laamuletondeviakolokajeniru.”

Turĝun, stimulita per la urĝeco de la voĉo, fermis la okulojn kaj aranĝis laamuletonsursiabrusto.Liblindirispordenkajsvingisĝinmalfermege.

Silento el ŝokita intenseco daŭris momenton; poste okazis terure lamentakriaĉo, tiomsovaĝakajdemonake lacerbodeTurĝunvibradis.Fortegaj flugilojbateflagrigis laaeron,posteestisŝuŝokajmetalaskapsono.Poste, intermalklaramuĝado,glaciaventomordisalTurĝunlavizaĝon.Postaŝuŝo—kajĉiokvietis.

“Midankeŝuldasalvi,”diris lakalmavoĉodePandelumo.“Malofteokaziskemiestisspertanta tianegankonsternon,kajsenviahelpoeblaskemineestusforpelintatiunestulonelinfero.”

ManolevislaamuletondesurlakolodeTurĝun.PostmomentonsilentanlavoĉoPandlumosonisrefojetransdistanco.

“Virajtasmalfermilaokulojn.”

Turĝun faris. Li estis en la laborĉambro de Pandelumo; inter multo alia, lividisbasenojntiajnkiajlapropraj.

“Mi vin ne dankos,” diris Pandelumo. “Sed por ke deca simetrio estubontenata,mifarosservonrepageporservo.Minenurgvidosviajnmanojndumvilaborosinterlabasenoj,sedpluemiinstruosalviprikromajaferovaloraj.”

LaŭĉimanieroenirisTurĝunensianmetilernantanperiodonsubPandelumo.Tutetage kaj ĝis malfrue en la opaleskajn noktojn li laboris sube de la nevidatainstruo fare de Pandelumo. Li lernis la sekreton de renovigita juneco, multajnsorĉojn de la prauloj, kaj strangan abstraktan sciencaĵon kion Pandelumo nomis“Matematiko”.

“Internedetiuĉiinstrumento,”dirisPandelumo,“loĝaslaUniverso.Pasivaensimemkajneelsorĉaĵo,ĝiklarigasĉiunproblemon,ĉiunfazondeekzisteco,ĉiujnsekretojn de tempo kaj spaco. Viaj sorĉdiroj kaj runoj estas konstruitaj sur ĝiapotencokajordigitajlaŭgrandamozaikodemagio.Ladesegnodetiuĉimozaikoninepovaskonjekti;niapriscioestasparkera,empiria,arbitra.Fandejalekvidislarilatecon kaj tiel povis formuli multajn el la sorĉoj kiuj portas lian nomon. Mistrebadis tra la epokoj por rompi la nebulan vido-fenestron, sed ĝis nun miaenketadomalsukcesis.Kiumalkovroslaordigilon,tiukomprenosĉiomdasorĉismokajestospotenciulopreterajnaimagkapablo.”

DoTurĝunaplikissinallastudadokajlernismultajnellaplisimplajrutinoj.

“En tiomi trovasmirindanbelecon,” li diris alPandelumo. “Jenestasneniascienco, anstataŭe jen arto, kie ekvacioj disfalas en elementojn tiel kielmalkomponantaj konsonancoj, kaj en kio ĉiam restas simetrieco aŭ specifa aŭmultparta,sedĉiamelkristalasereneco.”

Malgraŭtiujaliajstudoj,Turĝunokupissinplejpartatempeĉelabasenoj,kajsub la gvidadodePandelumo akiris lamajstrecon kion li serĉis. Por distri sin liformisknabinonelekzotikadesegno,kiunlinomisFloriel.Laharojndelaknabino

kiunlitroviskunKandajvonjelanoktodelafestivalolitenisfikseensiamenso,kajlidonisalsiakreitulinopalajnverdajnharojn.Ŝihavishaŭtonkremebrunetankajlarĝajnsonĝaspektajnokulojn.Turĝuntiamdelirisperfeliĉokiamliprenisŝinmalsekakajperfektael labaseno.Ŝi lernisrapidekajbaldaŭsciiskielparolikunTurĝun.Ŝikutimeemisalrevokajbonsopiro,zorganteprimalmultepliolvagadiinterlaflorojdelaherbejo,aŭsidikvieteapurdlarivero;tamenŝiestisplaĉaestulokajŝiajmanierojamuzisTurĝunon.

SediuntagonlanigrehararaT’sajsvenispreterpasesursiaĉevalo,ŝtal-okula,tranĉantasvingealflorojpersiaglavo.LasenkulpaFlorielpretervagiskajT’sajs,kriante“Verd-okulavirino—viaaspektohororasalmi,jenmortoporvi!”tranĉefaligisŝintielkielŝiestisfarintalaflorojnsurvojajn.

Turĝun, aŭdinta la hufojn, venis el la laborĉambro ĝustatempe por vidi laglavsvingadon.Lipaliĝisprokolerojkajsorĉdiroeltordigaturmentoleviĝisalsiajlipoj.TiameT’sajslinalrigardiskajmalbenis,kajenlapalavizaĝokajlamalhelajokuloj li vidis ŝianmizerecon kaj la spiriton kiu kaŭzis ŝin defii sian sorton kajtenadialsiavivo.Multajemociojbatalisenli,sedjelafinolipermesisalT’sajs,keŝi rajdu for.LientombigisFlorielonapud la riverbordokajprovis forgesi ŝinperintensastudado.

Kelkajntagojnpostelilevislakaponfordelalaboro.

“Pandelumo!Ĉuviproksimas?”

“Kionvibezonas,Turĝun?”

“Vimenciis, kekiamvikreisT’sajson, eraraĵo tordetis ŝiancerbon.Nunmivolas krei iun al ŝi similan, el la sama inteneseco, tamen bonorda je menso kajspirito.”

“Laŭ via volo,” respondis Pandelumo neinteresite, kaj donis al Turĝun laordoplanon.

DoTurĝunkonstruisfratinonjeT’sajs,kaj tagonpost tagorigardis lasamansveltankorpon,kajlasamajnfierajnaspektojnformiĝi.

Kiamvenis ŝia tempo, kaj ŝi sidiĝis en sia baseno, okuloj brilante kun ĝoja

vivo,Turĝunestissenspiraensiahastoporhelpiŝinelveni.

Ŝistarisantaŭlimalsekakajnuda,ĝemelinojeT’sajs,sedtielkiellavizaĝodeT’sajsestisstriktigitapermalamo,jeneloĝispacokajfeliĉemo;tiekielaokulojdeT’sajslumisperfuriozo,jenemontriĝislastelojdeimagkapablo.

Turĝun staradismiriganta pri la perfekteco de sia propra kreaĵo. “Via nomoestosT’sajn,”dirisli,“kajjammisciaskeviestospartodemiavivo.”

LiforlasisĉionalianporinstruialT’sajn,kajŝilernadisjemirindarapido.

“PostiomenireirosalTero,”lidirisalŝi,“almiahejmoapudgrandariveroenlaverdalandoAskolajs.”

“ĈulaĉielodeTeroplenasjekoloroj?”ŝidemandis.

“Ne,”lirespondis.“LaĉielodeTeroestaselsenlimeprofundamalhelabluo,kajpraaruĝasunoirastranslaĉielo.Kiamnoktiĝastiamaperaslastelojlaŭordojpri kiuj mi vin instruos. Embeljono belas, sed Tero larĝas, kaj la horizontojetendiĝas malproksimen kondukanta al mistero. Tiom baldaŭe kiom permesasPandelumo,nireirosalTero.”

T’sajnŝategisnaĝienlarivero,kajfojeTurĝunvenismalsuprenporŝpruciŝinkajĵetetiŝtonojnenlaakvondumlirevis.KontraŭT’sajsliestisŝinavertinta,kajŝipromesisestisingarda.

Sed iun tagon, dum Turĝun atentis preparojn por la foriro, ŝi vagismalproksimefortralakampoj,atentanurprilakolorojmontriĝantajenlaĉielo,prila majesto de la altaj malklaraj arboj, pri la ŝanĝiĝantaj floroj je siaj piedoj; ŝialrigardis lamondonkun tiamiro kio eblas nur al tiuj ĵus elvenintaj la basenon.Trans kelkaj malaltaj montetoj ŝi vagis, kaj tra malhela arbaro kie ŝi trovismalvarman rivereton. Ŝi trinkis kaj iris sencele laŭ la bordo, kaj tiel aliris etanmaldensejon.

Ĉar lapordomalfermis,T’sajnenrigardispor scii tion,kiupovis loĝi ĉi tie.Sedladomoestissenhoma,kajlanurajmeblojestisnetalitaĵoelherboj,tablokunkorbodanuksoj,bretokunkelkajaĵojellignokajstan-plumbaalojo.

T’sajnturniĝisporforirisianvojon,sedĝustetiamŝiaŭdislamalbonaŭguran

frapadon de hufoj, alsvingante proksimen tiel kiel sorto. La nigra ĉevalo glitishaltiĝe antaŭ ŝi. T’sajn retropaŝis velke en la pordan aperturon, ĉiuj avertoj deTurĝun revenantaj en siamenso. SedT’sajs jam estismalsupreniĝinta de sur siaĉevalokaj alvenadis tenantepreta sianglavon.Kiam ŝi levis ĝinpor ataki, iliajnokulojninterrigardis,kajT’sajshaltiĝispromiro.

Estisvidaĵoporekcitigantalacerbon:labelajĝemelulinoj,portantajlasamajnblankajn talio-altajn pantalonojn, kun la samaj intensaj okuloj kaj neprizorgitajhararoj,unuportantasursiavizaĝomalamonpriĉiuatomode launiverso,sur laaliaĝojanentuziasmon.

T’sajstrovissianvoĉon.

“Kiel eblas, sorĉistino?Vi portasmian aspekton, sed vi ne estasmi.Aŭ ĉuokazis,kebonsortafreneziĝovenisfinealmipormalheligialmilavidadondelamondo?”

T’sajnrespondiskapnee.“MiestasT’sajn.Viestasmiaĝemelino,T’sajs,miafratino.Protiomidevasvinamikajviamimin.”

“Amu?Miamasnenion!Mivinmortigoskajtielfarulamondonplibonajemezurodeunumalbonomalplia.”Ŝilevislaglavonrefoje.

“Ne!”kriisT’sajnenkorŝira turmentiĝo.“Kialvivolasminvundi.Miestasfarintanenianmalbonon!”

“Vi faras malbonon per ekzistado, vi ofendas min venante por moki mianpropranmalbeleganformaĵon.”

T’sajnridis.“Malbelega?Ne.Mibelas,ĉarTurĝundirastiel.Sekve,vibelasankaŭ.”

LavizaĝodeT’sajs’estistielkielmarmoro.

“Viminpriŝercas.”

“Neniam.Viestasjatrebela.”

T’sajs lasis fali ĝisgrunde la pinton de sia glavo. Ŝia vizaĝomalstriktiĝis je

pensado.

“Belo!Kioestasbelo?Ĉupovasesti,kemiblindas,kediablotordasalmilavidon?Diru,kielonipovasvidibelon?”

“Minescias,”dirisT’sajn.“Ŝajnasalmitresimple.Ĉuneestasbelalaludadodekolorojtranslaĉielo?”

T’sajsrigardissuprenenmiro.“Laagacajbrilegoj?Iliaŭkolorasaŭtedigas,jeambaŭkazojmalŝategindas.”

“Vidukieldelikataslafloroj,tielfragilajkajĉarmaj.”

“Iliestasparazitoj,iliodorasnaŭzige.”

T’sajnkonfuziĝis.“Minesciaskieleksplikibelecon.Ŝajne,vitrovasĝojonjenenio.Ĉunenioajnplaĉigasvin?”

“Nurmortigadokajdetruado.Tiujĉido,devasbeli”

T’sajnmalridetis.“Minomustiujnĉikonceptojnmalbonegaj.”

“Ĉuvikredastiel?”

“Micertastiel.”

T’sajs konsideris. “Kiel mi sciu kiel agi? Antaŭe mi certis, kaj nun viinformas,kemifarasmalbonon!”

T’sajnŝultrolevis.“Mijamvivisnelonge,kajminesaĝas.Tamenmiscias,keĉiurajtaspluvivi.Turĝunpovuseksplikialvifacile.”

“KiuestasTurĝun?”demandisT’sajs.

“Li estas bonega viro,” respondisT’sajn, “kajmi amas linmulte.Baldaŭ niirosalTero,kielaĉieloestasvastakajprofundakajelkoloromalheleblua.”

“Tero…SemiestusirintaalTero,ĉupovusmiankaŭtrovibelonkajamon?”

“Povustielesti,ĉarvihavascerbonporkomprenibelon,kajbeleconpropran

porallogiamon.”

“Tialmimortigosneplu, sendependede tio,kianajnmalboneconmividas.MipetosPandelumon,kelisenduminalTero.”

T’sajnpaŝisantaŭen,metissiajnbrakojnĉirkaŭT’sajson,kajŝinkisis.

LavizaĝodeT’sajsrigidiĝis.Disŝiru,ponardu,mordu,dirisalŝilacerbo,sedpliprofundaondosveliseldesiafluantasango,deĉiukelodeŝiakorpo,porsufuziŝinpersubitaburĝonodeplezuro.Ŝiridetis.

“Tialdo—miamasvin, fratinomia.Mimortigosneplu,kajmi trovoskajkonosbelonĉeTeroaŭmortos.”

T’sajssursidiĝissianĉevalonkajekiriscelejeTero,serĉonteamonkajbelon.

T’sajn staris en la porda aperturo, rigardante sian fratinon rajdi for tra lakoloroj.Malantaŭŝiaŭdiĝiskriego,kajTurĝunalproksimiĝis.

“Viestasfratinomiakajmivinamos.”

“T’sajn! Ĉu tiu frenezigita megero estas vin vundinta?” Li ne atendis aŭdirespondon.“Sufiĉe!Miŝinmortigospersorĉdiro,porkeŝinepluatrudidoloron.”

Liturniĝisporelvokiteruransorĉdironelfajro,sedT’sajnmetissianmanonalliabuŝo.

“Ne, Turĝun, vi maldevas. Ŝi ĵuris, ke ŝi mortigos ne plu. Ŝi iras al Teroserĉantepritio,kionŝinepovastrovienEmbeljono.”

DoTurĝunkajT’sajnrigardisT’sajsonmalaperitranslamultkloraherbejo.

“Turĝun,”dirisT’sajn.

“Kioestasviadeziro?”

“KiamnialvenosTeron,ĉuvitrovuporminigranĉevalonsimilankieltiudeT’sajs?”

“Certe,” diris Turĝun, ridanta, dum ili komencis reiri al la domo dePandelumo.

Ĉapitro3

T’sajs

T’sajsvenis rajdantael arbareto.Ŝihaltigis sianĉevalonĉe la randokvazaŭsendecide, kaj sidis rigardante trans la ondete rebrilanta herbejo al la rivero…Ŝimovislagenuojnkajlaĉevaloantaŭeniristranslaherbo.

Ŝi rajdis profunde pensanta, kaj superkape la ĉielo ondetis kaj kruc-ondetis,tielkielvastaetendejoelventeblovitaakvo,engrandegajombrojdehorizontoĝishorizonto.Lumodesupere,ŝanĝitakajrefraktita,inundislalandonpermilkoloroj,kajpro tio,dumT’sajs rajdis,unueverda lumstrioekbrilis sur ŝi, posteprofundeblua, kaj topaza kaj ruben-ruĝa, kaj la pejzaĝo ŝanĝiĝis laŭ similaj tintiĝoj kajsubtileco.

T’sajsfermislaokulojnkontraŭlaflanken-moviĝantajlumoj.Iligratisalŝilanervojn,konfuzisŝianvidon.Laruĝobrilegisdolore,laverdosubpremissufoke,labluoj kaj purpuroj sugestis primisteroj preter-kompreneblaj. Estis kvazaŭ la tutauniversodesegniĝisspecifelaŭplanoporŝinagaciperabrupteco,porŝinprovokialkolera furiozo… Preterflugis papilio kies flugiloj montris desegnaĵon tian kiaaltpreza tapiŝo,kajT’sajsgestiskvazaŭŝiĝinatakusper sia rapiro.Ŝi sindetenisper forta sinrego; ĉar T’sajs estis el pasia naturo kaj ne kutimis je sindeteno. Ŝialrigardis la florojn sub la piedoj de sia ĉevalo — palaj asteroj, blu-sonoriloj,ampeplosoj,oranĝajsunŝprucaĵoj.Nepluŝiilindispremusenpulpecon,nepluilinfortirusdisdelaradikoj.Sugestiĝisalŝikeladifektorestisneenlauniversosedenŝimem.Entenantasianvastanabomenonprilapapilio,florojkajŝanĝiĝantajlumojdelaĉielo,ŝiprogresistranslaherbejo.

Muroelmalhelajarbojleviĝissuperŝi,kajpostevenisaretojdajunkojkajlabriletadodeakvo,ĉioŝanĝiĝantajetintolaŭlaŝanĝiĝojdelaĉielalumo.Ŝiturniĝiskajsekvislariveranrandoncelantelalonganmalaltandomegon.

Ŝi elseliĝis,marŝismalrapide al la pordo el nigra fumeca ligno, kiomontrisbildondesardonavizaĝo.Ŝitirisĝianlangonkajsonoriloaŭdiĝisdeinterene.

Estisneniarespondo.

“Pandelumo!”ŝivokis.

Iomposteestismalklararespondo:“Envenu.”

Ŝi puŝis malferme la pordon kaj envenis alt-plafonan ĉambron, senmeblankromproremburitatableto,malhelatapiŝo.

“Kio estas via deziro?” La voĉo, mola kaj sonanta pri senlimamelankolio,venisdemalantaŭlamuro.

“Pandelumo, hodiaŭmi lernis, kemortigomalbonegas, kaj plue ke trompasminlaokuloj,ankaŭkebelo tieekzistaskiemividasnuragacefortan lumonkajabomenindajnformojn.”

Dum ioma tempo Pandelumo lasis silenton regi; poste la dampita voĉoaŭdiĝis,respondantaallaspecifapetopriscio.

“Tio, plejparte, pravas.Vivuloj, se nenio krome, rajtas je vivo.Ĝi estas tiessolavaloregaposedaĵo,kajlaŝtelodevivoestasmalbonegaŝtelo…Koncerneprilaalia,lakulpotroveblasneenvimem.Beloekzistasĉieporestividatadeĉiuj—deĉiuj krom vi. Pro tio mi sentas bedaŭron, ĉar mi kreis vin. Mi konstruis viankomenco-ĉelon; mi ekpremis la fadenojn de la vivo per desegno-plano por viajkorpokajcerbo.Kajmalgraŭmiajlertoj,miieleraris,tielkejeviaelgrimpodelabaseno,mitrovis,kemiestismuldintadifektonjeviacerbo;kevividismalbelonen belo, malbonon en bono. Veran malbelon, veran malbonon, vi neniam estisvidanta, ĉar en Emblejono ekzistas nenio aŭ abomeninda aŭ putra… Se tielmalbonŝanceokazus,kevirenkontuĉitiajnaferojn,mitimuspriviacerbo.”

“Ĉu vi ne povus ripari min?” kriis T’sajs. “Vi estasmagiisto. Ĉumi devastravivilavivonblindapriĝojo?”

Voĉaombrodesuspiropenetrislamuron.

“Mi estas ja magiisto, kun lertoj pri ĉiuj sorĉaĵoj jam elpensitaj, lakomplikecojderunoj,elkantaĵoj,desegnoj,ekzorcoj, talismanoj.MiestasMajstraMatematikisto,launuapostFandeal, tamenmipovasfarinenionalviacerbosendetruivian inteligenton,vianpersonecon,viananimon—ĉarmiestasneniadio.Eblaskedio,persiavolo,povasekzistigiaferojn;midevasapogiminpermagio,la

sorĉdirojkiujvibrigaskajtordasspacon.”

Espero fadis en la okuloj de T’sajs. “Mi volas iri al Tero,” ŝi diris postnelonge. “La ĉielo de Tero senŝanĝe bluas, kaj ruĝa suno moviĝas super lahorizontoj.MitediĝaspriEmbeljonokieestasneniavoĉokromlavia.”

“Tero,”pripensisPandelumo.“Malhelaloko,maljunegapreterkompreno.Iamantaŭe altforma mondo el nubotuŝaj montoj kaj brilaj riveroj, kaj la suno estisblankebrulantapilko.Epokojdapluvokajventoestasalfrapintajkajrondigintajlagraniton, kaj la suno nun estas febla kaj ruĝa. Kontinentoj estas sinkintaj kajleviĝintaj.Milionodaurboj jam levis turojn, jamdisfalis enpolvon.Kie loĝis lamalnovaj gentoj, kelkmiloj da strangaj estuloj nunvivas.Ekzistas abomenindaĵojsurTero, lamalbonondistilitanper tempo…Teroestasmortantakaj spertas siankrepuskon…”lipaŭzis.

T’sajsdirisdubeme:“Tamenmiaŭdis,keTeroestaslokodebelo,kajmivoluskonibelon,eĉkontraŭmiamorto.”

“Kielvitiamrekonubelon,kiamvividosĝin?”

“Ĉiujhomojrekonasbelon…Ĉumineestashoma?”

“Certe.”

“Domitrovosbelon,kajebleeĉ—”T’sajsbalbutisjelavorto,tiomfremdaĝiestisjeŝiamenso,tamentiomplenademaltrankvilaprisignifo.

Pandelumosilentis.Fine:

“Virajtasiri,setionvivolas.Mivinhelposkieleblemipovas.Midonosalvirunojnporgardivinkontraŭmagio;mienfraposviveconalviaglavo;kajmidonosalvikonsilon,kioestas jene:Emusingardikontraŭviroj,protio,keviroelŝtelasbelonporsatigisianvolupton.Permesuintimeconalneniu…Midonosalvisakondajuveloj,kioestasriĉaĵoĉeTero.Pertiujĉivipovosakirimulton.Tamen,refoje,montruilinnenie,ĉarcertajvirojvolemortiguskontraŭkupramonero.”

Pezasilentosekvis,iapezaĵoekestisfordelaaero.

“Pandelumo,”vokisT’sajsmole.Neestisrespondo.

Post momenton Pandelumo revenis, kaj la sento pri lia ĉeesto atingis ŝianmenson.

“Postmomento,”lidiris,“vipovoseniriĉitiunĉambron.”

T’sajsatendisiomete;poste,kielŝiinstruiĝis,enirislapostanĉambron.

“Sur la benko je maldekstre,” venis la voĉo de Pandelumo, “vi trovosamuleton kaj saketon da juveloj. Fiksu tiun ĉi amuleton al vi ĉe la brako; ĝireflektosmagionmalicesenditankontraŭtiukiuestasĝineldirinta.Jenplejfortegaruno;garduĝinbone.”

T’sajsobeis,kajligislajuvelojninternedesiataliaskarpo.

“Kuŝiguvianglavonsurtiunbenkon,starusurlarunoenlaplankokajfirmefermu la okulojn.Mi devas eniri la ĉambron.Mi ŝarĝas vin, ke vi ne provuvidimin—ĉarestasterurajkonsekvencoj.”

T’sajsdemetissianglavon,starissurlametalaruno,ŝlosislaokulojn.Ŝiaŭdismalrapidan paŝon, aŭdis la sonoron de metalo, kaj poste altan intensan grat-fajfadon,malrapideelmortantan.

“Viaglavovivas,”dirisPandelumo,kajliavoĉosonisstrangelaŭte,aŭditadetiomproksime.“Ĝimortigosviajnmalamikojnkuninteligenteco.Etendulamanonkajprenuĝin.”

T’sajseningigissianmaldikanrapiron,nunvarmetakajtremanta.

“KiensurTerovolosviiri?”demandisPandelumo.“Allalandodehomoj,aŭĉelagrandajruinajsovaĝejoj?”

“AlAskolajs,” diris T’sajs, ĉar tiu kiu alparolis ŝin pri belomenciis tiun ĉilandon.

“Laŭviadeziro,”dirisPandelumo.“Nunatentu!SeiamajnvivolosrevenialEmbeljono—”

“Ne,”dirisT’sajs.“Mipreferosmorti.”

“Plaĉuvinmemjetiuafero.”

T’sajsrestissilenta.

“Nun mi tuŝos vin. Vi sentos kapturniĝon dum momento — kaj poste vimalfermosviajnokulojnalTero.Estaspreskaŭnokto,kajterurajestulojvagadaslamallumon.Doserĉuŝirmejonrapide.”

EnstatoalteekscititaT’sajssentislatuŝondePandelumo.Enŝiacerbookazisŝanceliĝo, rapidanepensebla flugo…Strangahumoekestis subŝiajpiedoj, ĉe ŝiavizaĝoĉeestisstrangakunpliakragusto.Ŝimalfermislaokulojn.

Lapejzaĝoestisstrangakajnova.Jenmalhelebluaĉielo,praasuno.Ŝistarisen herbejo, ĉirkaŭita de altaj mornemalhelaj arboj. Ĉi tiuj arbojmalsamis je lakalmajgigantojdeEmbeljono;ĉitiujestisdensajkajfunebraj,kajlaombrojestisenigmaj.Neniovideblis,neniopriTeroestisakraaŭraspa—lagrundo,laarboj,larokabretostarantaellaherbejo;ĉiujĉijamelfrotiĝis,rondiĝis,aĝiĝis,moliĝis.Lalumode la suno,kvankammalhela, estis riĉa, kaj enestigis je ĉiuj objektoj de lalando,laŝtonoj,larokoj,laarboj,lakvietajherbojdelaherbejo,persencoprisciojkajantikvarememoro.

Centpaŝojnmalproksimestarismuskaruinodejamdelongedisfalintakastelo.La ŝtonoj jam nigriĝis pro likenoj, fumo, aĝo; herbo kreskis malorde tra larubaĵoj—latutoestantabizaravidaĵoenlalongalumodesunsubiro.

T’sajs malrapide aliris. Kelkaj el la muroj ankoraŭ restis, ŝtono sur vetereelfrotitaŝtono, lamortero jamdelongeelverŝita.Kunmiroŝivagisĉirkaŭgrandastatuo, mucide putra, rompiĝeta, fendita, preskaŭ tute subteriĝinta; cerbumismomentonpri la signojgavuritaj en labazo.Surprizokule ŝi rigardegis al tiokioankoraŭrestisdelavizaĝo—kruelajokuloj,aĉeridetantabuŝo,nazorompitafor.T’sajstremblisiomete.Trovindisnenioporŝiĉitie;ŝiturniĝisporforiri.

Rido,altpiĉa,ĝoja,eksoniĝis translamaldensejo.T’sajs,atentapri laavertojdePandelumo, atendis enmalhela kavejo.Movado ekvideblis inter la arboj; nunviro kaj virino venis ŝanceliĝe en la fadiĝantan sunlumon; poste venis juna viropaŝantasenpezekielaero,kantantakajfajfanta.Li tenismalpezanglavon,kionliuzisporinstigiantaŭenladuopon,kiujestisbinditaj.

Ilihaltisantaŭlaruinoj,tujproksimejeT’sajs,kajŝipovisvidilavizaĝojn.Labindita viro estismaldik-vizaĝa aĉulo kunmalorda ruĝa barbo kaj okuloj rapideĉie-serĉemaj kaj senesperaj; la virino estis malalta kaj diketa. Ilia kaptisto estisLiejnlaVojiranto.Liajbrunajharojondetebuklis,liajaspektojmoviĝiskunĉarmokaj facila fleksebleco.Li havis ore bluetajn okulojn, grandajn kaj belajn, neniamsenmovajn.Liportisruĝajnledajnŝuojnkunkurbajsuproj,ensemblonelruĝokajverdo,verdanmantelon,kajpintanĉapelonkunruĝaplumo.

T’sajsrigardissenkompreno.Latriegaleabomenindis,estiselgluecasango,ruĝapulpo, internamalpuraĵo.Liejn ŝajnis iometemalplimalnobla— li estisplivigla,plieleganta.KajT’sajsrigardiskunmalmultaintereso.

Liejnlerteĵetistriŝnur-cirklojnĉirkaŭlamaleolojndevirokajvirinokajpuŝisilintiel,keilifalisinterlasilikoj.Laviroĝemismallaŭte,lavirinokomencisploregemetadi.

Liejnfarisgajesvingangestonpersiaĉapelokajrisorteekirisallaruinoj.Ĉeproksimecomalpli ol dudek futoj for de T’sajs li flanken-glitigis ŝtonon inter laantikvajpavimeroj,elprenistindronkajsilikon,kajekbruligisfajron.Elsiapoŝoliprenispecondeviando,kionlitostiskajmanĝiselegante,suĉantelafingrojn.

Neniavortodiriĝis.Liejnfinestariĝis,streĉis,kajekrigardislaĉielon.Lasunoestis subeniranta la malhelan muron el arboj, kaj bluaj ombroj jam plenigis lamaldensejon.

“Prilaaferoj,”kriisLiejn.Liavoĉoestisakrakajklarakiellavokodefluto.“Unue,”kajlifarissolenansvingetangeston,“Midevascertigikeniajmalkovrojpezupersobrecokajvero.”

Li ŝtupe reeniris sian sub-paviman kaŝfuĝejon kaj elprenis kvar dikajnstangojn.Li kuŝigis unu el tiuj trans la femuroj de la viro, pasigis la duan tra lainterfemuro de la gamboj de sia kaptinto tiel, ke per facila puŝeto li povu premivunde malsupren ĉe la femuroj kaj supren ĉe la malsupra dorso. Li testis sianaparatonkajridisvirkok-blekekiamlavirokriegis.Liĝustigissimilanaferonallavirino.

T’sajsrigardadissenkompreno.Evidentelajunaviroprepariskaŭzidoloronalsiajkaptitoj.ĈutielestaskutimoĉeTero?Sedkielŝijuĝu,ŝikiusciisnenionpri

bonokajmalbono?

“Liejn!Liejn!”kriislaviro.“Ŝparumianedzinon!Ŝisciasnenion!Ŝparuŝin,kajvirajtoshaviĉiomdamiajposedaĵoj,kajmiservosvindumtutelavivo!”

“Ho!”ridisLiejn,kajlaplumoenliaĉapelotremis.“Dank’alvi,dankonproviaoferto—SedLiejndezirasneniajnfaskojndaligno,neniujnkaŭlorapojn.Liejnŝatas silkon kaj oron, la brilon de ponardoj, la sonojn kiujn faras knabino dumamoro.Dodankon—sedmi serĉas la fratondeviaedzino,kajkiamviaedzinostranguliĝoskajplorkriegos,tiamviinformosminprikielifuĝas.”

JeT’sajslascenokomencisportisignifon.Ladukaptitojkaŝasinformonkionlajunavirodeziras;sekvelidevusdolorigiilinĝis,prosenespero,iliagoslaŭliapostulo.Lerteilametodo,iokianŝimemapenaŭpensus.

“Nun,”dirisLiejn,“midevascertigi,keoninelertemiksumensogojninterlaveroj.Vikomprenus,” likonfidis,“kekiamoni turmentiĝas,oni trookupiĝasperdoloro por povi inventi, por povi desegni — kaj pro tio parolas nenion kromprecizeco.”Liekprenisbrulantantigonellafajro,puŝisĝinkojneinterlabinditajmaleolojdelaviro,kajtujkomencisfunkcigiturmento-stangonallavirino.

“Misciasnenion,Liejn!”balbutislaviro.“Misciasnenion—ho,vere!”

Liejnmovis stari iomete formalplaĉita.Lavirino jamsvenis.Liekprenis labrulaĵonfordelavirokajĵetisĝinirititeenlafajron.

“Kielagace!”lidiris,sedbaldaŭliabonanimoreememprezentissin.“Honu,nihavasmultantempon.”Lifrotisalsilapintanmentonon.

“Eblas,keviparolas laveron,” li supozis.“Eblas,keviabonaedzinoestos,preterĉio,lainformanto.”Lirekonsciigisŝinperpolmobatojkajfortodoraĵotenitasubŝianazo.Ŝirigardislinduonkonscie,ŝiavizaĝotordesprimakajŝvela.

“Atentu,”dirisLiejn.“Mienirasladuanfazondelademando.Mirezonas,mipensas,mi teoriadas. Nu, eble la edzo ne scias pri tio, kien forkuris tiu kiunmiserĉas,eblelaedzinosolascias.”

Labuŝodelavirinomalfermiĝisiomete.“Liestasmiafrato—kompaton—”

“Ha!Dovijascias!”kriisLiejnkunĝojego,kajmarŝistienkajreenantaŭlafajro.“Ho,viscias!Nikomencudenovelaesploron.Nu,atendu.Pertiuĉisangomi gelatenigus la gambojn de via viro, kaj puŝus lian spinon supren tra liastomako—kromseviparolus.”

Likomencissiantaskon.

“Diru nenion — anhelis la viro, kaj ekmalatentis pro doloro. La virinoblasfemis,ploregis,petegis.Fine:“Midiras,midirosalviĉion!”ŝikriis.“DelurojamirisalEfredon!”

Liejnĉesissianstrebadon.“Efredo.Do.EnlaLandodelaFalantaMuro.”Lifaltigislalipojn.“Povasestiprave.Sedmimalkredas.Vidirualmiunufojonplu,sublainfluodelaver-elprenilo.”Kajliprenisbrulantantigonellafajrokajfiksisĝin ĉe ŝiajmaleloloj—kaj komencis surlabori la viron refoje. La virino parolisneniom.

“Parolu,virino,”riproĉaĉisLiejn,anhelante.“Miestasenstatoŝvitaprotiuĉilaboro.”Lavirinoparolisneniom.Ŝiajokulojestislarĝemalfermitaj,kajrigardadisvitresupren.

“Ŝimalvivas!” kriis ŝia edzo. “Mortinta!Mia edzino estasmortinta! Ho—Liejn,videmono,viputraĵo!”likriegis.“Mimalbenasvin!perĤial,perKraun—”Liavoĉitremadissuprenĝisalt-piĉafrenezeco.

T’sajsmaltrankviliĝis.Lavirinomortis.Ĉunemalbonegasmortigado?TieljadirisPandelumo.Se lavirinoestisbona,kieldiris labarbohavaviro,sekveLiejnestasmalbona.Ĉiujĉiestulojestiselsangokajmalpuraĵo,kompreneble.Malgraŭtio,tamenegeofendas,keonidoloriguvivulonĝisĝimortu.

Komprenante nenion pri timo, ŝi paŝis el de sia kaŝejo kaj eniris la fajro-lumon.Liejnekrigardissuprenkajrisortismalantaŭen.Sedlatrudintoestissveltaknabinopasiebelega.Lisaltetisĝojege,lidancis.

“Bonvenon, bonvenon!” Li esprimis malŝaton pri la korpoj sur la grundo.“Malplaĉaj; ni devas ignori ilin.” Li svinge ĵetis malantaŭen sian mantelon,firigardis ŝin per siaj lumaj, blu-oraj okuloj, fiere marŝis al ŝi kiel belplumavirkoko.

“Vibelas,miakara,kajmi—miestaslaviroperfekta;kieljavitrovos.”

T’sajsmetislamanonĉesiarapiro,kajĝirisortisellaingopersimem.Liejnsaltismalantaŭen,ŝokitaprolaglavokajsameprolabrulokiulumisel latorditacerbo.

“Kion signifas tio ĉi?Nu, nu,” li plendis nervoze. “Formetu vian ŝtalon.Ĝiakraskajmalmolas.Videvaskuŝigiĝinfor.Miestaskompataviro,sedmitolerasnenianagaciĝon.”

T’sajs staris super la du korpoj. La viro suprenrigardis ŝin febre. La virinorigardadislamallumanĉielon.

Liejnrisortisantaŭen,kunplanokeliektenuŝindumŝiaatentodistriĝas.Larapirorisortissuprenpersimem,ekisantaŭen,penetrislamovlertankorpon.

LiejnlaVojirantofalissurlagenuojn,tusantesangon.T’sajseltirislarapiron,forviŝislasangonallafesteverdamantelo,kajreingigisĝinkunmalfacilo.Ĝivolisstabi,penetri,mortigi.

Liejn kuŝis senkonscie. T’sajs turniĝis for, naŭza. Febla voĉo atingis ŝin.“Liberigumin—”

T’sajs konsideris, poste tranĉis la ŝnurojn. La viro stumblis al sia edzino,frotetis ŝin, fortiris la ŝnurojn, vokis al ŝia suprentenita vizaĝo. Estis neniarespondo.Lisaltisstariĝienfrenziĝokajplorkriislupeallanokto.Braklevantelamalrigidan formon li stumbladis for en la mallumecon, ŝancelante, falante,blasfemante…

T’sajstremetis.ŜiekrigardisdelakuŝantaLiejnallanigraarbarokielacirklode fajrlumomalsukcesispenetri.Malrapide,kunmultaj ekrigardojmalantaŭen, ŝiforlasisladisfalintanruinon,laherbejeton.LasangiĝantafiguroLiejnrestisapudlamortantafajro.

La flagranta brileto de fajro fadis, perdiĝis en lamallumo.T’sajs palpserĉissianvojoninter laminaceduonaperaj trunkoj;kaj lamalklarecoŝajnispliaprolatordecoenŝiacerbo.NeniamokazisnoktoenEmbeljono,nuropalecafadeto.DoT’sajspluirislaŭlasupspirantaarbarapluejo,sufokite,pezigite,tamenpreteratenta

prilaaferojkiujnŝipovusrenkonti—laDeodandoj,lapelgrejnoj,laĉasvagantajerboj(kreitulojmiksitajelbesto,virokajdemono),lagidoj,kiujsaltasdudekfutojntranslagrundokajalkroĉassinalsiaviktimo.

T’sajspluirissenatakite,kajbaldaŭatingislarandondelaarbaro.Lagrundoleviĝiskajlaarbojmaldensiĝis,kajT’sajselvenisporalfrontisenlimanmallumanetendejon.JenStepoModavno,lokohistorieca,etendejokiospertislatretadondemultajpiedojkajsorbismultansangon.Jeunufifamamurdegado,GolikunKodeklaKonkeristojamamaseelpelintalacivitanojndedugrandajurboj,G’VasnoandBaŭtiko,kunstriktisilinencirklontrimejlojnlarĝan,gradekunpuŝisilinplistrikte,strike,strikte,panikigisilinallamezointersiajlong-brakaj,subhomajsoldatoj,ĝisjefinelisukcesiskreivermemoviĝantanmonteton,milfutojnaltan,piramidonelplorkrieganta karno. Oni diras, ke Golikun Kodek studis dek minutojn pri siamonumento, poste turniĝis kaj rajdis sian saltantan rajdbeston returne al la landoLajdenurodekieliestisveninta.

LafantomojdeantikvajpopolojestisjamfadintajkajdissolviĝintajkajStepoModavno estismalpli sufoka ol la arbaro.Arbustoj kreskis kielmakulaĵoj sur lagrundo.Linioelrokajkrutejojĉelahorizontostabisakrekontraŭlaiometepurpurapost-lumeto. T’sajs elektis sian vojon trans la herbaĵo, trankviligita ke la ĉielomalplenis supere. Post kelkaj minutoj ŝi alvenis vojon el malnovega plataĵo,fendhava kaj rompita, flankita de longfosaĵo kie lumaj stelformaj floroj kreskis.Vento venis suspirante de sur la stepo por malsekigeti al ŝi la vizaĝon. Neniaŝirmejovideblis,kajlaventoflagrigisŝianmantelonmalvarme.

Rapideco de piedoj, falado de formoj, kaj T’sajs ekestis baraktanta kontraŭmalmolajalkroĉantajmanoj.Ŝibatalisporektenisianrapiron,sedŝiajbrakojfirmekaptiĝis.

Unu estigis lumonper frapo, ekbruligis torĉon, por ekzameni sian gajnaĵon.T’sajs vidis tri barbohavajn, cikatrigitajn viraĉojn de la stepo; ili portis grizajnsurtutojn,makulitajnprokotojkajmalpuraĵo.

“Ho,estasbelajunulino!”dirisunu,firigardanta.

“Miserĉosŝinporarĝento,”dirisaliakajfrotisperlamanojkunfiaintimecosurtute la korpon de T’sajs. Li trovis la sakon da juveloj, kaj verŝis ilin en lamanplaton,fluaĵoelcent-kolorafajreco.“Atentuĉitiujn!Lariĉaĵodeprincoj!”

“Aŭdesorĉistoj!”dirisalia.Kajprosubitaduboilimalstriktigissiantenadon.Sedtamenŝinepovisetendiĝissiarapiro.

“Kiu vi estas, virino de la nokto?” demandis unu kun iom da respekto.“Sorĉistino,kevihavastiajnjuvelojn,kajmarŝassolaSteponModavnon?”

T’sajshavisneklerteconnekspertonporkeŝiimprovizumalveraĵon.

“Miestasneniasorĉistino!Liberigumin,vifiodorajbestoj!”

“Ĉuneniasorĉistino?Kiaspecodevirinoviestas?Dekievivenis?”

“MiestasT’sajs,elEmbeljono,”ŝikriiskolere.“Pandelumokreismin,kajmiserĉasamonkajbelonĉeTero.Nunfaliguviajnmanojn,ĉarmivolaslaŭirimianvojon!”

Launuakanajloeteridis.“Ho,ho!Serĉanteamonkajbelon!Vijamsukcesisjeiomdaviaserĉado,knabino—ĉarmalgraŭtiokenikunulojneestasbeluloj,jacerte,TagmunproestikovritadekrustojkajLasardalkiumankaskajdentojkajoreloj — tamen ni havas tiom multe da amo kiom vi povas deziri! Ĉu prave,kunuloj?”

KajmalgraŭlahororigitajkriegojdeT’sajs,ilitrenisŝintranslastepoalŝtonadometo.

Ilieniris,kajunuestigismuĝanfajron,dumduapartigis larapirondeT’sajskajĝinĵetisenangulon.Iliŝlosislapordonpergrandaferaŝlosilo,kajliberigisŝin.Ŝieksaltisporsiarapiro,sedpuŝbatosendisŝinallamalpureganplankon.

“Lasuketiokvietiguvin,kat-diablino!”anhelisTagmun.“Decaskevifeliĉu,”kajilirenovigissianinterparoladaĉon.“Agnoskite,kenineestasbeluloj,tamenniprezentosalviĉiomdaamokiomvipovasdeziri.”

T’sajs kaŭris en angulo. “Mi ne scias tion, kio estas amo,” ŝi anhelis.“Ĉiaokaze,midezirasneniomdavia!”

“Ĉueble?”iliridaĉis.“Ĉujaankoraŭvirge?”KajT’sajsaŭskultiskunokulojvitriĝantajdumilikomencispridirienfiajdetalojsiankonceptonpriamo.

T’sajs risortisel siaangulokun freneza rapido,piedbatante,martelante siajnpugnojnallastep-viroj.Kajkiamŝiestisforĵetitaenangulon,kontuzitankajduon-mortanta, la viroj elportis kaskon de medo, por sinfortigi kontraŭ sia venontaplezuro.

Nunililotispordecidiprikiuunuaviceĝuulaknabinon.Laaferodecidiĝis,kaj tujkomencisdisputo,duakuzantajke likiugajnis iel trompis.Kolerajvortojplilaŭtiĝis,kajdumT’sajsrigardis,douon-konsciaprohororopreterajnakonceptodenormalamenso,ili tielinterbataliskielvirbovojenstatoseksarda,kungrandajblasfemoj, fortegaj batoj. T’sajs rampis al sia rapiro, kaj tuj kiam ĝi sentis ŝiantuŝon, ĝi leviĝis en la aeron kiel birdo. Ĝi alpuŝis sin inter la batalon, trenanteT’sajson malantaŭe. La tri kriis raspe, la ŝtalo flagre ekbriladis — enen, elen,pretervideblerapida.Krioj,muĝoj—kajtridisepozantajkorpojsurlatersurfacaplanko,malferm-buŝajkorpoj.T’sajstrovislaŝlosilon,malŝlosislapordon,forkurisfrenezetralanoktamallumo.

Ŝi kuris trans la malhela kaj venta stepo, trans la vojo, stumblis en laflankfosaĵon,trenissinsuprenĝislamalvarmarandokajfalissurlagenuojn…JenTero! Ŝi rememoris Embeljonon, loko kie la plej malbonaj aĵoj estis floroj kajpapililoj.Ŝirememorisprikieltiujĉiinstigisalŝimalamon.

Embeljonoestisperdita,forlasita.KajT’sajsploris.

Susurado inter laerikoj atentigis ŝin.Ŝokite ŝi levis la kapon, aŭskultis.Kianovafisurprizoporofendialŝilamenson?Lamalbonintencajsonojpluis,similealzorgajpaŝofaloj.Ŝiserĉislamallumonenteruro.

Nigrafiguroŝteleenirisŝianvidkampon,silentepaŝetantelaŭlafosaĵo.Perlalumode lampirojŝividis lin—Deodandovagisel laarbaro,senharahom-estaĵokunbraĝe nigra haŭto, bela vizaĝo, malbeligita kaj demonigita per du dentegojbrilantaj longe, akre kaj blanke malsupren super la lipo. Ĝi vestiĝis per ledajungilaraĵo,kajĝiajlongajfendtruajokulojfikismalsatejeT’sajs.Lieksaltisalŝikunjubileakrio.

T’sajseskapisstumble,falis,puŝeekstarigissin.Kriegante,ŝiforkuristranslastepo, senatente pri gratantaj uleksoj, vundantaj dornoj. La Deodando saltkurisposte,ellasantanenaturajnmuĝojn.

Trans stepo, herbaĵo, monteto, dornejo kaj rivereto, trans la mallumajsovaĝejojdaŭris laĉaso, laknabinokuregantekunokulojalrigardantajnenion, laĉasantoeligantesiajnsopirajnmuĝojn.

Malklara formo, lumaĵo aperis je la antaŭo — kabana dometo. T’sajs, laspirado pene plora, ŝancelis al la pordlimo. La pordo kompate eblis puŝiĝi. Ŝienfalis,fermegislapordon,faligislatrabon.LaDeodandapezecoalfrapiskontraŭtiunbarilon.

Lapordoestisdika,lafenestrojmalgrandajkajsurkrucitajperfero.Ŝisekuris.Ŝi faletis sur la genuojn, spiro raspa en gorĝo, kaj malrapide fadis ensenkonsciecon…

Lavirokiu loĝis en lakabano leviĝisde sia sidejo ĉe la fajro, alta, larĝa jeŝultroj,moviĝanta kun kuriozemalrapida paŝado. Eblis ke li estis juna viro, sedneniupovuscertiĝi,ĉarkovresuperliavizaĝokajkapopendisnigrakapuĉatolo.Malantaŭlaporokulajtranĉtruojestisstabilajbluajokuloj.

Lavirovenispor stari superT’sajs,kiukuŝiskvazaŭpuposur la ruĝabrikaplanko.Likaŭris,levislamalrigidanformon,kajportisŝinaldikaremburitabenkoapudlafajro.Lideprenisŝiajnsandalojn,ŝiantremantanrapiron,ŝianmalsekeganmantelon.Liportisungventon kaj aplikis ĝin al ŝiaj dornvundoj kaj kontuzoj. Livolvis ŝin enmola flanela blankedo, surkusenigis ŝiankapon, kaj certiĝinta ke ŝikomfortis,refojesidigissinapudlafajro.

La Deodando ekstera estis atendinta, kaj estis rigardinta tra la fere baritafenestro.Nunĝialfrapislapordon.

“Kiuestas?”vokislaviroenlanigrakapuĉo,tordeturniĝanta.

“Midezirastiunkiueniris.Mimalsatasporŝiakarno,”dirislamolavoĉodelaDeodando.

Laviroenlakapuĉoparolisakre.

“Iru,antaŭolmieldirossorĉonporbruligivinperfajro.Neniamrevenu!”

“Mi iras,” diris la Deodando, ĉar li multe timis magion, kaj foriris en lanokton.

Kajlaviroturniĝiskajsidiĝisporrigardadienlafajron.

T’sajs sensis varmetan, fortodoran likvaĵon en la buŝo kaj malfermis laokulojn.Genuanteapudŝiestisaltaviro,nigrekapuĉita.Unubrakosubtenisŝiajnŝultrojnkajkapon,aliatenisarĝentankuleronalŝiabuŝo.

T’sajs kliniĝis time for. “Kivetu,” diris la viro. “Nenio minacos vin.”Malrapide,dubeme,ŝitrankviliĝiskajkuŝissenmove.

Ruĝa sunlumo verŝis internen tra la fenestroj, kaj la dometo varmetis. Ĝiajmurojpaneliĝisperoraligno,kunfretaĵojfarbitajperruĝokajbluokajbrunolaŭcirklo ĉe la plafono. Nun la viro portis pluan brogaĵon de la fajro, panon el laŝranko,kajmetisilinantaŭŝi.Postmomentahezito,T’sajsmanĝis.

Rememoro subite venis al ŝi; ŝi tremis, rigardis terure ĉirkaŭ la ĉambro.Laviroatentispriŝiastriktavizaĝo.Likurbiĝiskajmetismanonĉeŝiakapo.T’sajskuŝiskviete,duoneenteruregaanticipo.

“Viestassekuraĉitie,”dirislaviro.“Timunenion.”

T’sajsspertismalfokusiĝon.Ŝiajpalpebrojfariĝispezaj.Ŝidormis.

Kiam ŝi vekiĝis la dometo malplenis, kaj la brun-karmezina sunlumo striisklineinternentrafenestrotransĉambra.Ŝistreĉislabrakojn,intermetismanonsubla kapon, kaj kuŝadis pensante. Tiu ĉi viro en nigra kapuĉo, kiu li estas? Ĉu limalbonas?ĈioaliadeTeropreteriskomprenon.Tamen,liestisfarintanenionalŝidolorigan…Ŝiekvidissiajnvestojnsurlaplanko.Ŝileviĝisdelalit-seĝokajvestissin.Ŝiirisallapordokajpuŝisĝinmalferme.Antaŭŝietendiĝislastepo,fadiĝantemalproksimentranslasub-klinecodelahorizonto.Jeŝiamaldekstropintiselstaraĵoel rokaj krutaĵoj, nigra ombreco kaj trokolore ruĝaj ŝtonoj. Dekstre etendiĝis lanigrarandodelaarbaro.

Ĉutioĉiestasbela?T’sajsprimeditis.Ŝiatorditacerbovidismalheleconenlasinsekvecodelastepo,tranĉanakreconjekrutaĵoj,kajenlaarbaro—teruron.

Ĉutioĉiestasbelo?Respondoalŝimankis,ŝiturnisklinelakapon,rigardistra kunpremitaj palpebroj. Ŝi aŭdis piedpaŝojn, saltis ekturniĝe, larĝ-okula,

atendantaionajn.Estislidelanigrakapuĉo,kajT’sajskliniĝismalantaŭenkontraŭlapordo-framo.

Ŝi rigardis lin alveni, alta kaj forta, malrapida je paŝado. Kial li portas lakapuĉon?Ĉu li hontaspro lavizaĝo?Ŝipoviskompreni iompri tio, ĉar ŝimemtrovislahomanvizaĝonmallogan—objektoelakvecajokuloj,malsekajmalplaĉajaperturoj,spongecajelkreskaĵoj.

Lihaltisantaŭŝi.“Ĉuvimalsatas?”

T’sajskonsideris.“Jes.”

“Donimanĝu.”

Li eniris la dometon, kirlis vivige la fajron, kaj surstangetis viandon.T’sajsstaris sendecide en la fojno. Ŝi ĉiam antaŭe servis sin mem. Ŝi sentismaltrankvilecon:kunaagadoestisideokiunŝijamnerenkontis.

Lavirobaldaŭleviĝis,kajiliirissidipormanĝiĉeliatablo.

“Rakontu al mi pri vi mem,” li diris post kelkaj momentoj. Do T’sajs, kiuneniamlerniskielestialiaolsenarta,dirisallisianrakonton,jene:

“MiestasT’sajs.MivenisalTerodeEmbeljono,kie lamagiistoPandelumokreismin.”

“Embeljono?KieestasEmbeljono?KajkiuestasPandelumo?”

“KieEmbeljono?”ŝirediriskonfuzite.“ĜiestasenlokokioneestasTero.Ĝine tregrandas,kaj lumojelmultajkolorojvenasel la ĉielo.Pandelumo loĝasĉeEmbeljono.Liestaslaplejgrandasorĉistovivanta—tiellimindiras.”

“Aa,”lavirodiris.“Eblemikomprenas…”

“Pandelumo kreis min,” daŭrigis T’sajs, “sed io estis misa en la desegnamodelo.” Kaj T’sajs rigardegis en la fajron. “Mi vidas lamondon kielmalhelanlokon el hororaĵoj; ĉiuj sonoj al mi estas tro akraj, ĉiuj vivantaj estuloj estasabomenindaj, laŭ malsamaj gradoj — aĵoj el limakeca movado kaj internamalpuregeco.Dumlaunuaduonodemiavivomipensisnurpripremisubpiede,

dispremi, detrui.Mi konis nenionkrommalamo. Iammi renkontismian fratinonT’sajn, kiu samas je mi sed sen la difekto. Ŝi diris al mi pri amo kaj belo kajfeliĉo—kajmivenisalTeroserĉanteĉitiujn.”

Lafunebreseriozajokulojstudisŝin.

“Ĉuvitrovisilin?”

“Ĝisnun,”dirisT’sajspervoĉoperditaenpensoj,“Mitrovisnurtiajnfiaĵojnkiajnmineniamantaŭerenkontiseĉdumterur-sonĝoj.”Malrapideŝirakontisalliprisiajaventuroj.

“Kompatindakreitulino,”lidiriskajrefojeokupiĝispristudiŝin.

“Mi pensas ke mi min mortigu,” diris T’sajs, per la sama voĉo de pens-foresteco, “ĉar tiokionmideziras estas senlimeperdita.”Kaj laviro, rigardanta,vidiskiellaruĝaposttagmezasunokoloriĝiskuprejehaŭto,atentispriobservislamalstriktannigranhararon, la longajnpensoplenajnokulojn.Li tremispri la ideo,keĉitiukreitulinoestuperditainterlapolvodelaforgestitajduilionojdeTero.

“Ne!” li diris akre. T’sajs ekrigardis lin kun surprizo. Certe, la vivo oniaapartenasalonimem,portraktilaŭlapropravolo.

“ĈuvitrovisnenionsurTero,”lidemandis,“kionvibedaŭrusforlasi?”

T’sajskunpremislabrovojn.“Mipovaspensiprinenio—kromseebleĝiestulapacodetiuĉidometo.”

Laviroridis.“Dotiuĉiestosviahejmo,portiomlongekiomajnvideziros,kajmiprovosmontrialvikelamondofojebonas—kvankamfakte—”liavoĉoŝanĝiĝis“—mineestastrovintaĝintiel.”

“Rakontualmi,”dirisT’sajs,“kioestasvianomo?Kialviportaslakapuĉon?”

“Mianomo?Edur,”lidirisenvoĉosubiteacerba.“Edurestassufiĉedaĝi.Miportas la maskon pro la plej malbonfaregema virino el Askolajs — Askolajs,AlmeriokajKaŭĉikŭo—latutamondo.Ŝirefarismianvizaĝontielkeminepovastolerilapropranaspekton.”

Litrankviliĝis,laceridis.“Neplubezoniĝaskoleronun.”

“Ĉuŝivivasankoraŭ?”

“Jes, ŝi vivas, kaj sendube ankoraŭ faras malbonegon sur ĉiu kiun ŝirenkontas.”Li sidis rigardanta en la fajron. “Iammi sciis nenion pri tio. Ŝi estisjuna,bela,ŝarĝitademilbonodorojkajĉarmaludemo.Miloĝisapudlamaro—enblanka kampdometo inter poploj. Trans Haveno Tenebroso la Kabo de MalĝojaRememoroetendisenlaoceano,kajkiamsunsubirofarisruĝalaĉielonkajnigrajlamontojn, lakabo ŝajnedormis sur la akvokielunuel lapraaj ter-dioj…Miantutanvivonmi loĝadis tie,kaj tielkontentiskielonipovasdumlamortantaTeroelĝirassiajnfinajnmalmultajnturniĝojn.

“Iun matenon mi suprenrigardis de miaj stel-mapoj kaj vidis Ĝavejn-onpaŝantantralaportalo.Ŝiestistieljunakajsveltakielvi.Ŝiahararoestismirinderuĝa, kaj individuaj haroj falis antaŭ ŝiaj ŝultroj. Ŝi estis ege bela, kaj— en siablankarobo—purakajsenkulpa.

“Miamisŝin,kajŝidiriskeŝiamismin.Kajŝidonisalmibandonelnigrametaloporporti.Enmiablindecomifiksisĝinallapojno,nenielrekonantaĝinporlaabmonenarunokioĝiestis.Kajsemajnojdagrandaĝojegopasis.Sedbaldaŭmitrovis,keĜavejnestisiukunmallumajurĝojtiajkiajlaamodehomavironeniampovussatigi.Kajiunmeznoktonmitrovisŝinĉirkaŭbrakitadenigranudademono,kajlavidotrudisalmilamenson.

“Mi forstaris fisurprizita.Mimemnevidiĝis, kajmimalrapide foriris. Je lamatenoŝiveniskurante trans la terasoridetantakaj feliĉa,kiel infano. ‘Forirudemi,’midirisalŝi.‘Viabomenindaspreterkalkulebleco.’Ŝidirisvortonkajlarunosurmiabrakominsklavigis.Lamensomiarestispropra,sedlakorpoapartenisalŝi,devigitaobeiŝiajnvortojn.

“Kajŝidevigis,kemirakontutionkionmividis,kajŝiĝojaĉiskajmokis.Kajŝidevigisminalabomenindegajhumiligadoj,kajelvokisaĵulojnelKalu,elFavun,elĜeldred,pormokikajfiuzimiankorpon.Ŝidevigis,kemiobservuŝianludadonkun tiuj aĵuloj, kaj kiammi identigis tiunkiunaŭzigisminplejege, permagio ŝidonisalmitiesvizaĝon,lavizaĝokiunmiportasnun.”

“Ĉutiajvirinojpovasekzisti?”mirisT’sajs.

“Jatiel.”Lasombrajbluajokulojstudisŝinatente.“Finfineiunnoktondumlademonoj rulĵetis min trans la krutaĵoj malantaŭ la montetoj, silika roko tiris larunondesur labrako.Kajmi liberiĝis;Mikantetissorĉonkioekflugigis laaĵojnkriegantajntralaĉielo,kajretretisallakampodometo.

“Kaj mi renkontis Ĝavejnon ruĝharan en la granda halo, kaj ŝiaj okulojesprimis malvarmete kaj senkulpe. Mi eltiris mian tranĉilon por stabi al ŝi lagorĝon, sed ŝi diris, ‘Haltiĝu!Mortiguminkaj vi por ĉiamportosviandemonanvizaĝon,ĉarmisolasciasprikielĝinŝanĝi.’Posteŝikurisindiferentefeliĉaelladometo,kajmi,senkapablatoleripluanvidadondetiuloko,venisallastepo.Kajĉiammiserĉasŝin,porregajnilavizaĝon.”

“Kie estas ŝi nun?” demandis T’sajs, kies malfacilaĵoj ŝajnis malgrandajkomparealtiujdeEdur.

“Jemorgaŭanokto,misciasprikieŝintrovi.EstoslanoktoNigraSabato—lanoktodediĉitaallamalbonoekdelanaskiĝodeTero.”

“Kajĉuviĉeestostiunfestivalon?”

“Ne kiel celebranto — malgraŭ fakte,” diris Edur kun ĉagreno, “sen miakapuĉomiestusunuellaaĵulojkiujĉeestas,kajpasussenpriatento.”

T’sajs tremis kaj premis sin kontraŭ la muron. Edur vidis la geston kajsuspiris.

Alia ideo leviĝis en ŝi. “Post ĉiom da malbono kion vi jam suferadis, ĉuankoraŭenlamondotrovasvibelon?”

“Jacerte,”dirisEdur.“Viduprikieletendiĝaslastepo,malplenakajpura,elmirindesubtilajkoloroj.Viduprikiel lakrutaĵoj leviĝasgrandmaniere,kvazaŭ laspinodelamondo.Kajvi,”lirigardadisŝianvizaĝon,“vihavasbelonpreteranolĉio.”

“Preter Ĝavejnon?” demandis T’sajs, kaj rigardis esprimante konfuzon tiamkiamEdurridis.

“JapreterĜavejnon,”liinformisŝincertige.

LacerbodeT’sajs’ekpensislaŭnovadirekto.

“KajĜavejn,ĉuvivolasvenĝivinkontraŭŝi?”

“Ne,”respondisEdur,okulojrigardantajfortranslastepo.“Kioestasvenĝo?Mizorgasnenionpritio.Baldaŭ,kiamlasunoestingiĝos,homojkunerigardadosenlaeternannokton,kajĉiujmortos,kajTeroportossianhistorion,siajnruinojn,lamontojneroditajnporfariĝinurajrondaĵoj—ĉiujensenlimanmallumon.Prokiovenĝo?”

Post nelonge ili eliris la dometon kaj vagis trans la stepo, Edur provantemontrialŝibelecon—lamalrapidariveroSkaŭmfluantainterverdajjunkoj,nubojsorbantaj la malfortan sunlumon super la krutaĵoj, birdo ŝvebanta laŭ cirklo suretenditajflugiloj,lalarĝafumecadisetendiĝodeModavnaStepo.KajT’sajsstrebisĉiamdevigilacerbon,keĝividutiujnĉibelecojn,kajĉiamŝimalsukcesis.Sedŝijamlernislimigilasovaĝankoleronkionlavidaĵojdelamondoantaŭeinstigisalŝi.Kajŝiabezonoprimortigadomalgrandiĝis,kajŝiavizaĝomalstriktiĝadiselsiadaŭrafirmeco.

Do ilivagadisplu,ĉiuperditaenproprajpensoj.Kaj ili rigardis lamalgajangloron de la sunsubiro, kaj ili vidis la malrapidajn blankajn stelojn supreniri laĉielon.

“Ĉunebelas lasteloj?”flustrisEdur trasianigrakapuĉo.“Ilihavasnomojnplimalunajnollahomaro.”

KajT’sajs,trovantenurmorneconenlasunsubiro,kajpensantelastelojnnuretajsparkojensensignifajordojnepovisrespondi.

“Certas,keduplimisfortunajhomojnenieekzistas,”ŝisuspiris.

Edurdirisnenion. Ilipaŝadis en silento.Subite li ektenis al ŝi labrakonkajtiris ŝin grunden inter uleksoj. Tri grandaj formoj pasis flugilumante trans lakrepuskaĉiellumo.“Pelgrejnoj!”

Iliflugisproksimesupere—gargojlajestuloj,kunflugilojknarantajkielrustajhaspoj.T’sajsspertisekvidondemolaledecakorpo,grandahakilformabeko,ĉien-serĉantajokulojenplenesulkitavizaĝo.ŜiŝrumpiskontraŭEduron.Lapelgrejno

flugilumistranslaarbaro.

Edurridisacerbe.“Viŝrumpasfordelavizaĝodepelgrejno.Laaspektokionmiportasforflugiguseĉlapelgrejnojmem.”

Lasekvanmatenonlikondukisŝinenlaarbaron,kielaarbojdonissensaĵonpriEmbeljono. Ili revenisal ladometo je la fruaposttagmezo,kajEdurapartiĝisporstudisiajnlibrojn.

“Nenielestasmimagiisto,”lidirisalŝibedaŭre.“Mikonaskelkajnsimplajnsorĉojn.Tamenmisorĉasfojfoje,kioeblegardosminkontraŭdanĝeroĉinokte.”

“Ĉinokte?”T’sajsdemandisnecerte,ĉarŝiforgesis.

“ĈinokteestoslaNigraSabato,kajmidevosiriportroviĜavejnon.”

“Mi volas iri kun vi,” diris T’sajs. “Mi volas spekti la Nigran Sabaton, kajankaŭĜavejnon.”

Edur certigis ŝin ke la vidaĵoj kaj sonoj hororos al ŝi kaj turmentos al ŝi lacerbon. T’sajs persistis, kaj Edur finfine permesis ke ŝi sekvu lin tiam, kiam duhorojnpostsunsubireliekirisforlaŭladirektojelakrutaĵoj.

Translaerikejoj,suprentransdisfendemajrokelstaraĵoj,Edurelektisvojontrala mallumo, kun T’sajs prezentanta sveltan ombron malantaŭan. En nigranfendejon,suprenlaŭŝtonaŝtuparo,eltranĉitaenlanememoreblaprapasinteco,kajelensurlaklifasupro,kunModavnaStepokielnigramarosubedeili.

NunEdurgestisalT’sajsprigrandasingardemo.Iliŝteliristraspacointerduturealtajrokegoj;kaŝiteenlaombro,ilistuderigardadislakunvenonsuban.

Ilisubenrigardisalamfiteatrolumigitaperdubrilebruantajfajroj.Enlamezoleviĝisdiskaplatformoelŝtono,altakielviro.Ĉirkaŭlafrajo,ĉirkaŭlaplatformo,kvardek figuroj, vestitaj per grizajmonaĥaj kapuĉhavaj roboj, ŝvite onde ĝiradis,iliajvizaĝojnevideblaj.

T’sajssentisaŭguranekmalvarmiĝon.ŜirigardisalEdurdube.

“Eĉĉitieestasbelo,”liflustris.“Strangakajgroteska,tamenvidaĵoporsorĉi

lamenson.”T’sajsrigardisdenovekuniometakompreno.Plidarobo-kajkapuĉo-portantaj figuroj nun sinuadis antaŭ la fajroj; de kie ili venis T’sajs ne estisobservinta. Evidentis ke la festivalo ĵus komencis, ke la celebrantoj nurantaŭvokadissiajnpasiojn.

Ili danc-marŝis, pied-trenis, plektiĝis mezen kaj elen, kaj baldaŭ komencisdampeĉantadi.

Laondadokajgestadofariĝisfebra,lamantelevestitajfigurojkunpremissinpliproksimeĉirkaŭlapatformo.Kajnununusaltissur laplatformonkajdemetissianrobon—mez-aĝansorĉistinonhavantamalalt-dikankorponkungrandalarĝavizaĝo. Ŝi havis ekstaz-esprimajn brilero-plenajn okulojn, grandaj korperojpumpantaj en senĉesa idiotamovado. Buŝomalferma, lango elstara, rigida nigrahararokieluleks-arbusto,falantadeflankoalflankoantaŭŝiavizaĝokiamŝiskuisla kapon, ŝi dancis lascivan flanke moviĝan dancon en la lumo de la fajroj,rigardanteruzesprimeallakunvenularo.Laĉantadodelakapriolantajfigurojsubede ŝi ŝvelis por fariĝi naŭza ĥoro, kaj superkape malhelaj formoj aperis,surteriĝantajkunmalicamemfido.

Lahomamasokomencisglitielsiajroboj,tielmalkovranteĉiujnmanierojndeviroj kaj virinoj, maljunaj kaj junaj — orang-hararaj sorĉistinoj el la MontoKobalta;arbarajsorĉistojelAskolajs;blank-barbajmagiistojdelaLandoMalgaja,kunbabilantajetajsukuboj.Kaj tiu vestita en lukse bela silko estis PrincoDatulOmaŭt deKanasparo, la urbo de falintaj kolonoj trans laGolfoMelantuno.Aliakreitulode skvamojkaj elstare rigardegaj okuloj devenis el la lacert-homoj ĉe lanudajmontetoj de SudaAlmerio.Kaj jen tiuj du knabinoj, neniam apartaj, estisSaponedoj,lapreskaŭ-elmortintarasoellanordajtundroj.Lasveltajmallum-okulajuloj estis nekrofaĝoj el la Lando de la Falanta Muro. Kaj la sonĝem-okulasorĉistinokunbluajharoj—ŝiloĝasĉelaKabodeMalĝojaRememorokajatendasnoktesurlastrandoporiukiuvenasellamaro.

Kajdum lamalalt-dika sorĉistinokunnigramalordahararokaj svingiĝantajmamoj dancadis, la komuniiĝantoj fariĝis ekzaltitaj, levis la brakojn, tordis lakorpojn,pantomimispriĉiomdafiecojkajperversecojkiujnilipoviselpensi.

Krom unu — kvieta figuro ankoraŭ volvita en sia mantelo, moviĝantamalrapide tra la saturnaliaĵoj kun mirinda gracieco. Nun ŝi paŝis supren sur laplatformon, lasis lamantelon fali for de la korpo, kajĜavejn starismontrata en

alkroĉema robo el nebulaĵo, kuntirita ĉirkaŭ la talio, freŝa kaj ĉasta kiel marasalŝpruco.Brilantaj ruĝajharoj falis sur la ŝultrojkiel rivereto,kajbuklajhararojpendis sur la mamoj. Ŝiaj grandaj grizaj okuloj esprimis modeste, frageca buŝoiometemalferma,ŝirigardisienkajtieninterlaamaso.Ilivokiskajvirkokeblekis,kajĜavejn,kuntantaligamalrapido,movissiankorpon.

Ĝavejndancis.Ŝilevislabrakojn,sinuemallevisilin,tordantelakorponsursveltajblankajgamboj…Ĝavejndancis, ŝiavizaĝobrilantakun laplej sengardajpasioj.Malhela formomalleviĝis de supere, bela duon-homo, kaj li kunigis siankorpon al tiu deĜavejn en fantasta ĉirkaŭbrako.Kaj la amaso suba kriis, saltis,ruliĝis,memĵetis,kunepartoprenisrapidanklimaksondesiajantaŭajburleskaĵoj.

De inter la krutaĵoj T’sajs rigardis, la menso afliktita de intenseco tia kianneniunormalacerbopovuskompreni.Sed—jestrangaparadokso—lavidaĵokajsonofascinis ŝin, etendiĝis suben je ŝiamenstordiĝo, tuŝis lamallumajn kordojnkiujlatentasenĉiujhomoj.Edursubenrigardisalŝi,okulojbrilantajblu-fajre,kajŝirigardadis responde en tumulto da kontraŭaj emocioj.Lia esprimo spasmis kaj liturnissinfor;postlongeŝiturniĝisrigardilaorgionsuban—drogo-sonĝo,ondaĵoelsovaĝakarnoenflagrafajrolumo.Preskaŭ-palpeblaaŭrosendiĝissupren,tordiĝode spaco plektita el diversaj malvirtoj. Kaj la demonoj falflugis kiel birdoj,surteriĝante kaj partoprentante la deliran agadon.Abomenanvizaĝonpost vizaĝovidisT’sajs,kajĉiubrulvundisalŝi lacerbonĝisŝipensiskeŝidevuskriegikajmorti — vidaĵoj el rigardaĉaj okuloj, vezikaj vangoj, halucine frenezaj korpoj,nigrajvizaĝojkunspikanazo,esprimojofendegajalpripenso,skvermaj,saltetantaj,rampantaj, la vomaĵo el demon-landoj.Kaj unu havis nazon kiel tri-falda blankavermo,buŝonkiuestisputramakulakavaĵo,makulajvangegojkajnigramisformafrunto; la tutaulaĵo estantaobjekto el vomigokaj hororo.Al tiudirektisEdur larigardon de T’sajs. Ŝi vidis kaj ŝiajmuskoloj kramfis. “Jen,” diris Edur en kaŝavoĉo, “jen estas vizaĝo kiu spegulas tiun sub tiu ĉi kapuĉo.” Kaj T’sajs,rigardeganteallanigrakaŝilodeEdur,ŝrumpismalantaŭen.

Liridismalforte,amare…PostmomentoT’sajsetendiskajtuŝislianbrakon.“Edur.”

Liturniĝisreealŝi.“Jes?”

“Mia cerbo difektas. Mi malamas ĉion kion mi vidas. Mi ne povas regi latimojn. Tamen tio kio kuŝas sube de mia cerbo— mia sango, mia kopro, mia

spirito—tiokiuestasmimemamasvin,vianmemonkiusubasdelamasko.”

Edur studis la blankan vizaĝon kun strebega intenseco. “Kiel vi povas amikiamsamtempevimalamas?”

“Mi vinmalamas kun lamalamo kionmi havas por la tutamondo;mi vinamasperemociokionnenioaliainstigas.”

Edurturniĝisfor.“Nikonsistaselstrangaparo…”

Laagito,laĝemsonajinterkuniĝojdekarnokajduon-karnokvietiĝis.Altaviroenkonusaĉapeloaperissurlaplatformo.Liklinigismalantaŭenlakapon,elvokissorĉdironallaĉielo,plektisrun-signojnenlaaeroperlabrakoj.Kajdumliĉantis,altesuperekomencisaperigigantaondantafiguro,alta,plialtaollaplejaltajarboj,pli alta ol la ĉielo. Ĝi formiĝis malrapide, verdaj nebuloj faldiĝantaj kajmalfaldiĝantaj, kaj baldaŭ la aspekto klariĝis— ondanta formo de virino, bela,serioza,majesta.Lafiguromalrapidestabiliĝis,lumantaperekster-teraverdalumo.Ŝi ŝajne havis orajn harojn, bukle suprenplektitajn laŭmodo de la pretermemorapasinteco,kajŝiajvestojestistiajdelaprauloj.

La magiisto kiu estis alvokinta ŝin kriis, ekzultis, laŭtege parolis vastajnventajnmokojnkiujsonorispreterlakrutaĵoj.

“Ŝivivas!”murmurisT’sajsŝokita.“Ŝimovas!Kiuŝiestas?”

“EstasEtodea,diinodelakompato,eltempodumkiamlasunoankaŭflavis,”dirisEdur.

Lamagiisto ĵeteetendissianbrakonkajgrandafulmoelpurpurafajroflugissupren tra la ĉielo kaj ŝprucis kontraŭ la malklaran formon. La kalma vizaĝotordiĝisendolorego,kajlarigardantajdemonoj,sorĉistinojkajnekrofaĝojelvokissianĝojon.Lamagiistosurlaplatformoeketendislabrakonrefojekajfulmopostfulmodapurpurafajroekĵetiĝissuprenporvundilakaptitandiinon.Lahup-sonojkajĝojkriojdetiujproksimajallafajroestisterurajporlaaŭdo.

Postesoniĝisklaraforavoksonodeklariono, tranĉanteakre tra laekzultado.Laagitintojekhaltiĝissenspireatentaj.

Laklariono,muzikakajbrilsona,sonis refoje,plilaŭte,sonofremdaal tiuĉi

loko.Kajnun,alsupriĝantalakrutaĵojnkielrompiĝantamarondo,alkuregistrupegodaverdevestitajviroj,moviĝantakunfantastavolego.

“Valdarjo!” kriis lamagiisto sur la platformo, kaj la verda figuro deEtodeaondiĝiskajmalaperis.

Paniko viŝiĝis tra la amfiteatro. Estis raŭkaj krioj, ĉirkaŭsvarmo de intertajkorpoj,nubiĝodaleviĝantajformojkiamlademonojcelisflugi.Kelkedasorĉistojstariskuraĝepor ĉanti sorĉojnde fajro,dissolvo,kajparalizigokontraŭ la atako,sed ĉeestis forta kontraŭa magio, kaj la invadantoj saltis senvunditaj en laamfiteatron, sursaltigante la platformon. Iliaj glavoj leviĝis kaj falis, hakantaj,tranĉantaj,stabantajsenkompatoaŭdeteno.

“LaVerdaLegiodeValdarjodeJusta,”flustrisEdur.“Vidu,jenlistaras!”Liindikisalsombranigrevestitafiguroĉelasuprodelamontetarakresto,rigardantaĉionkunsovaĝaplaĉiĝo.

Nekeskapislademonoj.Dumkiamiliflugilumistralanokto,grandajbirdojrajdataj de viroj falflugismalsupren el lamallumo.Kaj tiuj ĉi portis tubojn kiujŝprucigiskonusojndaerodega lumo,kaj lademonojkiujproksimis tieskampojneligisterurajnkriegojnkajekfalisgrunden,kieilieksplodisennigranpolvon.

Kelkaj sorĉistoj eskapis al la krutaĵoj, por eke turniĝi kaj sinkaŝi inter laombroj. T’sajs kaj Edur aŭdis rampegadon kaj anheladon de sube. PanikesuprengrimpantalarokojnestistiukiunEdurvenisporserĉi—Ĝavejn,ŝiajruĝajharoj fluantajmalantaŭendeŝiasenmakula junavizaĝo.Edureksaltis,kaptisŝin,krampisŝininterfortajbrakoj.

“Venu,”lidirisalT’sajs,kajportantelabaraktantanfiguron,limarŝisfortralaombroj.

Post ioma tempo ilipasismalsuprenkajsur lastepon, la tumultofadisen lamalproksimeco.Edurstarigedemetislavirinon,malbindisalŝilabuŝon.Ŝiekvidisporlaunuafojotiunkiuestisŝinkaptinta.Lafuriozoelĉerpiĝisdeŝiaesprimokajtra la mallumo rideto ekvideblis. Ŝi kombis siajn ruĝajn harojn per la fingroj,ĝustigis laharojnporfalimalantaŭlaŝultroj, tutatemperigardantealEdur.T’sajsvagisproksimen,kajĜavejnturnisalŝitaksanrigardon.

Ŝiridis.“Do,Edur,vimalfidelisjemi;vitrovisnovanamatinon.”

“Ŝiestasneniakoncernovia,”dirisEdur.

“Senduŝinfor,”dirisĜavejn,“kajmiamosvinrefoje.Ĉuvimemorasprikielviminkisisunuafojesublapoploj,surlaterasodeviakamparadometo?”

Edureligisabruptanakranridon.“Ekzistasnurunuaferokionmipostulasdevi,kajtioestasmivizaĝo.”

KajĜavejnmokislin.“Viavizaĝo?Kiomisaspri tiokionvinunportas?Viplitaŭgasjeĝi;kajpreterĉiuokazo,viaantaŭavizaĝoperdiĝis.”

“Perdiĝis?Kiel?”

“LikiuportisĝinestiseksplodigitaĉitiunnoktonfaredelaVerdaLegio,estukeKraankonservuiliajnvivantajncerbojnenacido!”

Edurturnissiajnbluajnokulojnallakrutaĵoj.

“Pro tio via aspekto nun estas polvo, nigra polvo,” Edur, en neregeblakolerego,paŝisantaŭenkajbatisalladolĉeimpertinentavizaĝo.SedĜavejnfarisrapidanmalantaŭanpaŝon.

“Singardu,Edur, krom semimistraktuvinpermagio.Eblaskevi poste irulambemarŝanta kaj saltanta kun korpo taŭga je via vizaĝo.Kaj via belamalhel-hararaknabinoestusludilopordemonoj.”

Edurregissinkajfarispaŝonretroan,liajokulojbruletantaj.

“Ankaŭmihavasmagion,kaj eĉ sen tiomivinbatus silentigeper lapugnoantaŭolvipovuseldirilaunuankadrondeviasorĉo.”

“Ho, pri tio ni atendu,” kriis Ĝavejn, saltete dancanta for. “Ĉar mi havassorĉeton demirinda simpleco.” Dum Edur al ŝi eksaltis ŝi jam parolis sorĉeton.Edurekehaltiĝismezpaŝe,liajbrakojfalisambaŭflankesenajnavolo,kajlifariĝisestulosenvolo,ĉiomdaliavoloĉerpitaperlaparazitesuĉamagio.

SedĜavejn staris en precize la sama pozo, kaj ŝiaj grizaj okuloj rigardadis

senesprime.NurT’sajsestislibera—ĉarT’sajsportislarunondePandelumokiureflektismagionretroenaltiukiuĝinsendis.

Ŝistariskonfuzeenlamallumanokto,ladusenmovajfigurojstarantajkvazaŭsomnambuloj antaŭ ŝi. Ŝi kuris al Edur, tiris al ties brako. Li rigardis ŝin kunmalatentajokuloj.

“Edur! Kio misas je vi?” Kaj Edur, ĉar lia volo estis paralizita, tiel ke lidevigiĝisrespondiĉiujndemandojnkajobeiĉiujnordonojn,respondisalŝi.

“Lasorĉistinoparolissorĉonkiulasisminsenvolo.Protiominepovasmoviaŭparolisenordono.”

“Kionmi faru?Kielmi savuvin?” enketis lamaltrankviligita knabino.Kaj,kvankamEdurestissenvolo,liankoraŭtenissianpensonkajpasion.Lipovisdonialŝitianinformonkianŝipetis,kajnenionplu.

“Videvasordoniminalagadokiovenkoslasorĉistinon.”

“Sedkielmisciupritiuĉiagado?”

“Videmandoskajmivinrespondos.”

“Nu,ĉuneestuspliefikesemiordonus,keviagulaŭladirektojdeviapropracerbo?”

“Jes.”

“Dofarutiel;aguenĉiajcirkonstancojtielkielEdurmemestusaganta.”

JeneenlamallumodenoktolasorĉodeĜavejnlasorĉistinoestisĉirkaŭiritakaj nuligita. Edur regajnis la volon kaj kondutis laŭ sia normalaj inklinoj. LialproksimiĝisallasenmovaGavejn.

“Ĉuvitimasminnun,sorĉistino?”

“Jes,”dirisĜavejn.“Mijatimasvin.”

“Ĉuveras,kelavizaĝokiunviŝtelisdeminunestasnigrapolvo?”

“Viavizaĝoestasenlanigrapolvodelaeksplodigitademono.”

Labluajokulojrigardisŝinsenmovetralalongtruojdelakapuĉo.

“Kielmiregajnuĝin?”

“Tio estas fortegamagio, etendi en la pasintecon; kaj nun via vizaĝo estaspasintecaĵo. Magio pli forta ol la mia bezoniĝas, magio pli forta ol tio kion lasorĉistojdeTerokajdemon-mondojposedas.Misciasprinurdukiufortassufiĉeporfarimuldondelapasinteco.UnunomiĝasPandelumo,kiuloĝasenmult-koloralando—”

“Embeljono,”murmurisT’sajs.

“—sedlasorĉdiroporvojaĝialtiuĉilandoforgesiĝis.Kromeestasiualia,kiuestasneniasorĉisto,kiusciasnenianmagion.Porrehavivianvizaĝon,videvaspetiĝindeunueltiujĉi,”kajĜavejnhaltis,lademandodeEdurjamrespondita.

“Kiuestaslaaliulo?”lidemandis.

“Mi ne scias lian nomon. Antaŭ longe en la pasinteco, longe preterpensebleco, tieldiras la legendo, rasoel justapopolovivisen landoorientade laMontaro Maŭrenrona, trans la Lando de la Falanta Muro, apud la bordo degrandega maro. Ili konstruis urbon el turpintoj kaj malaltaj vitraj kupoloj, kajloĝadiskunmultakontenteco.Al tiuĉipopolodiomankis,kajpost iomilisentisbezonon por unu kiun ili povu adori. Do ili konstruis lumbrilan templon el oro,vitrokajgranito,larĝankiellaRiveroSkaŭm’kieĝitrafluaslaValondeGravuritajTomboj,samegrandanlaŭĝialongo,kajplialtanollaarbojdelanordo.Kajĉitiupopoloelhonestajhomojamasiĝisenlatemplo,kajĉiujeksendisforteganpreĝon,adoranalvokon,kaj,tieldiraslalegendo,diomulditaellavolegodetiuĉipopoloekestiĝis,kajliestiseliliajkvalitoj,diaulodeabsolutajusteco.

“La urbo eventuale disfalis, la templo fariĝis vitraj pecetoj kaj splitaĵoj, lapopolomalaperis. Sed la dio ankoraŭ restas, fiksita por ĉiam ĉe la loko kie tiespopolo lin adoradis. Kaj tiu ĉi dio havas povon preter magio. Al ĉiu kiu linalfrontas, la dio elvolas kaj justo ekestiĝas.Pro tiomalmultaj kuraĝasporti siajnvizaĝojnantaŭtiuĉidio.”

“Doal tiuĉidioni iros,”dirisEdurkunmakabraplezuro. “Ni tri, kajni trialfrontosjustecon.”

IlireiristranslastepoallakabanodeEdur,kajliserĉissiajnlibrojnportrovimetodonkiotransportosilinallapraaloko.Vane;lihavisneniantianmagionporkomandi.LiturniĝisalĜavejn.

“Ĉuvisciasprimagiokapablaportininaltiuĉipraadio?”

“Jes.”

“Kioestastiuĉimagio?”

“MivokostriflugilhavajnestulojnellaFerajMontoj,kajiliportosnin.”

EdurakrerigardislablankanvizaĝondeĜavejn.

“Kianrekompenconilipostulas?”

“Ilimortigastiujnkiujniliportas.”

“Aĥ, sorĉistino,” eksklamis Edur, “eĉ kun via volo drogita viaj respondojhonestastrompe,viprovasmalbonfarialni.”Listaristuresuperlabelegafiaĵoderuĝajharojkajmalsekajlipoj.“Kielnivojaĝualladiosenvunditekajneatakite?”

“Videvasmetilaflugilhavajnestulojnsubbindiĝo.”

“Vokulaaĵulojn,”Edurordonis,“kajmetuilinsublabindiĝo;kajbinduilinperĉiomdasorĉaĵojkiomviscias.”

Ĝavejnvokislakreitulojn;ilisurteriĝisperklapmovajgrandajledecajflugiloj.Ŝi bindis ilin sub kontrakto de sekureco, kaj ili ĝemetis kaj stampis prodesapontiĝo.

Latripozigissinporrajdi,kajlakreitulojportisilinrapidetralanoktaaero,kiojamodorisjemateno.

Orienten, senĉese orienten. Sunleviĝis, kaj la malhela ruĝa suno balonumismalrapidesuprenenlamallumanĉielon.LanigraMontaroMaŭrenronapasissube;

kajlanebulaLandodelaFalantaMuroforlasiĝismalantaŭen.SudeestisladezertojdeAlmerio,kajantikvamar-plafonopostplenigitadeĝangalo;jenordo,lasovaĝajarbaroj.

Dum tute la tago ili flugadis, super polvaj malplenejoj, sekaj klifoj, pluagrandega montaro, kaj ĵus kiam venis sunsubiro ili malrapide glitis suben superverdaparkego.

Antaŭe lumis multbrilera maro. La flugilhavaj aĵuloj surteriĝis ĉe larĝastrando,kajĜavejnbindisilinjemovmalkapaboloporatendiilianreiron.

La strando, la arbaromalantaŭa, je ambaŭmankis ajna signo pri lamirindaurboantikva.Sedjeduonodamejlomarflankeleviĝiskelkajrompitajkolonoj.

“Lamarovenis,”Edurmurmuris.“Laurbosinkis.”

Livadismaren.Lamaroestiskalmakajneprofunda.T’sajskajĜavejnsekvis.Kun laakvoĉirkaŭ iliaj talioj,kajkrepuskomalheliĝantaen laĉielo, ili trairis larompitajnkolonojndelaantikvatemplo.

Sombremeditaetosoplenigislalokon,senpasia,supermonda,elsenlimajvolokajpotenco.

Edurstarisĉelamezodelamalnovegatemplo.

“Dioellapasinteco!”livokegis.“Minesciasprikielvinomiĝas,aŭmivokusvinper la nomo.Ni tri venis de fora landoorientapor peti justecondevi.Seviaŭdaskajadministrosalniĉiujnianmeritaĵon,komunikupersigno!”

Malalttona sibleca voĉo venis el la aero: “Mi aŭdas kaj donos al ĉiu sianmeritaĵon.”Kajĉiuvidisvidaĵondeorases-brakafigurokunronda,kalmavizaĝo,sidantasenpasieenlanavodelagigantatemplo.

“Al mi senigiĝs la vizaĝo,” diris Edur. “Se vi juĝas min merita, redonu lavizaĝonkiunmiantaŭeportis.”

Ladiodelavidaĵoetendissiajnsesbrakojn.

“Miserĉisvianmenson.Justecoestosfarata.Virajtasdemetiviankapuĉon.”

Malrapide, Edur deprenis sianmaskon. Limetismanon al la vizaĝo.Ĝi estis liapropra.

T’sajs alrigardis lin senemocie. “Edur!” ŝi anhelis. “Mia cerbo estassenmanka!—Mividaslamondon!”

“Alĉiukiuvenas,justofariĝas,”dirislasibilecavoĉo.

Ili aŭdis ĝemon. Ili turnis kaj rigardis al Ĝavejn. Kie la belega vizaĝo, lafrangabuŝo,lasenmakulahaŭto?

Ŝianazoestis tri-faldaskvermantaaĉaĵo,ŝiabuŝoestisputriĝantamalkulaĵo.Ŝihavispendantajmakulajvangegojkajpintanigrafrunto.LasolarestaĵosimilajeĜavejnestislalongajruĝajharojpendantajtranslaŝultroj.

“Alĉiukiuvenas,justofariĝas,”dirislavoĉo,kajlavidaĵotemplafadis,kajrefoje la malvarmeta akvo de la krepuska maro ondetadis al iliaj talioj, kaj larompitajkolonojklinisnigrajkontraŭlaĉielo.

Ilireirismalrapideallaflugilhavajestuloj.

EdurturniĝisalĜavejn.“Iru,”liordonis.“Flugureirealviakaŝloĝejo.Kiamla suno subiros jemorgaŭ, liberiguvinde la sorĉaĵo.Neniammaltrankviliguninestontece, ĉar mi havas magion kiu avertus min kaj eksplodigus vin se viproksimiĝus.”

Kaj Ĝavejn senvorte suriris sian nigran kreitulon kaj flugilumis for tra lanokto.

EdurturniĝisalT’sajs,kajektenisŝianmanon.Lirigardadismalsuprenalŝiaklinita blanka vizaĝo, en la okulojn brilantajn kun tia febra feliĉego ke ili ŝajnisbruli.Li kliniĝis kaj kisis al ŝi la frunton; poste, kune,manon enmano, ili alirissiajn malpacience atendantajn flugilhavajn kreitulojn, kaj tiel flugis revene alAskolajs.

-->

Ĉapitro4

LiejnlaVojiranto

Tra lamalhela arbaro venisLiejn laVojiranto,marŝante laŭ la ombroplenajmaldensejojkunkapriola,malpez-piedapaŝado.Lifajfis, likantis, limontrissiananimanĝojon.Ĉirkaŭfingroligirigisetanprilaboritanbronzancirklaĵongravuritanperangulajdensajskribaĵoj,nunnigremakulitaj.

Per tre ega bonŝanco li ĝin estis trovinta, ĉirkaŭ-tenanta radikon de antikvataksuso.Ĝinliber-tranĉante,liekvidisskribaĵojnsurlainternafaco—krudajfortajsimboloj,sendubelasorĉilarodepotencaantikvaruno…Plejsaĝeestus,keliportuĝinalmagiisto,keĝiestutestataprisorĉeco.

Liejngrimace ridetis.Argumentoj kontraŭis tian elekton.Foje ŝajnis kvazaŭĉiujvivantajestulojkonspirasporlinĉagrenigi.Nurĉimatene,laspic-vendisto—kian tumulton li faris mortante! Kiel senzorge li estis ŝsprucinta sangon sur lavirkok-krestajn ŝuojn de Liejn! Tamen, pensis Liejn, ĉiu malplaĉaĵo kunportisrekompencon.Elfosantelatombonlitrovislabronzanringon.

KajlaanimstatodeLiejntiamsuprenflugis;liridisenpuraĝojo.Lieksaltis,saltadis.Liaverdamanteloflagradismalantaŭli,laruĝaplumoenliakapobriletiskajpulsis…Sed tamen—Liejnmalrapidigis sianpaŝadon—liestisneniompliproksimaalsolvodelamisterodelamagio,semagionlaringoposedis.

Eksperimentu,jenlavorto!

Lihaltiskielaruben-kolorasunlumooblikvismalsuprensenobstaklodealtafoliaro, ekzamenis la ringon, sekvis la simbolojn per fingra ungo. Li trarigardis.Estisfilmoapenaŭ videbla,flagreto?Litenisĝinjebrakadistanco.Klare,ĝiestiskroneto.Lidetirissianĉapelon,metislacirklonsursianbrovon,suprenruligissiajngrandajn orajn okulojn…Strange. Ĝi glitismalsupren ĝis liaj oreloj. Ĝi kliniĝisantaŭenpreterliajokuloj.Mallumo.PanikeLiejnĝinungedetiris…Bonzaringo,diametregrandajelarĝodemano.Strange.

Liprovisrefoje.Ĝiglitismalsuprenĉirkaŭliakapo,liajŝultroj.Liakapoestis

enlamallumodestrangaapartaspaco.Rigardantemalsupren,lividis,kelabordodeeksteralumomalleviĝiskunlaringo.

Malrapide malsupren… Nun ĝi ĉirkaŭis liajn maleolojn — kaj en subitapaniko,Liejnektiris laringonsuprendeĉirkaŭliakorpo,enirispalpebrumante labrun-ruĝanlumondelaarbaro.

Li vidis blu-blankan, verd-blankan flagradon kontraŭ la foliaro. Estis Tŭik-viro,rajdantalibelon,kunlumoflagrerebrileflagrantadesurlalibelajflugiloj.

Liejnalvokisakre,“Jen,sinjoro!Jen,sinjoro!”

LaTŭik-virodirektissianrajdbestonporkepisidiĝusurbranĉeto.“Nu,Liejn,kionvideziras?”

“Rigardunun,kajmemoru tionkionvividos.”Liejn tirissursi la ringonĉekape,malsuprenigisĝinĝis lapiedoj, levisĝinretroesupren.Lisuprenrigardis laTŭik-viron,kiumaĉadisfolion.“Kajkionvividis?”

“Mividis,keLiejnmalaperisdevivularigard-kapablo—esceptedelaruĝajkurbajpintojdeliajŝuoj.Ĉiocetereestistiakiaaero.”

“Ha!”KriisLiejn.“Pensupritio!Ĉuviiamajnvidissamaĵon?”

LaTŭik-virodemandissenzorge,“Ĉuvihavassalon?Mivolashavisalon.”

Liejnhaltigisabruptesianjubiladon,alrigardisdetalelaTŭik-viron.

“Kiajnnovaĵojnviportasalmi?”

“Triérboj mortigis Floreĝiz-on la Sonĝ-konstruiston, kaj rompis ĉiujn liajnbobelojn. La aero super la domego estis kolora dum multaj minutoj pro ladisflugantajfragmentoj.”

“Unugramon.”

“LordoKandajv laOrakonstruisboategonelgravuritamó-ligno,alta jedekmezuroj, kaj ĝi flosas sur la Rivero Skaŭm’ cele al la ŝipkurado, plena devaloraĵoj.”

“Dugramojn.”

“OrasorĉistinonomataLétavenisporvivisurHerbejoTambro.Ŝiestaskvietakajtrebela.”

“Trigramojn.”

“Sufiĉe,”dirislaTŭik-viro,kajkliniĝisantaŭenporrigardidumLiejnpesislasalonenetapesilo.Lipakisĝinenetajpend-poŝojambaŭflankedelaripo-surfacatorako,ekflugigislainsektonaerenkajabrupteforflugistralaarbarajvolboj.

FojonpluLiejnprovissianbronzanringon,kajĉifojetirisĝintutepretersiajpiedoj, elpaŝis ĝin kaj suprenportis la ringon en lamalumon tenante ĝin apud simem.Kiamirebonegasekurejo!Truokiesenirejopovusestikaŝataenedelatruomem!Onitirumalsuprenlaringonĝissiajpiedoj,enpaŝu,retiruĝinsuprenĉirkaŭlakorpokajelirudenoveenlaarbaronkunmalgrandabronzaringoensiamano.

“Ho!kajnunmiforirualHerbejoTambroporvidilabelanoransorĉistinon.”

Ŝia dometo estis simpla konstruaĵo el interplektitaj fragmitoj — malaltaduonsferokundurondajfenestrojkajmalaltapordo.Liekvidis,keLétaestisĉelalageto, nud-gamba inter la akvo-fragmitoj, ĉasante ranojn por sia vepermanĝo.Blankakitela roboestis suprenfiksita strikte ĉirkaŭ ŝiaj kruroj; rigide senmove ŝistariskajlamalhelaakvosurfacoondetisencirklojfordeŝiajnedikajgenuoj.

ŜibelispliolLiejnestuspovintaimagi,kvazaŭunuelladisigitajbobelojdeFloreĝiz estus rompinta surakve ĉi tie. Ŝia haŭto estis pala kremo kirlite ora, ŝiahararoeliaplidensaoro.Ŝiajokulojestistiaj,kiajtiujdeLiejnmem,grandajorajgloboj,kajlaŝiajestislarĝeapartaj,iometeklinitaj.

Liejnalpaŝiskajstarigissinĉelater-akvabordo.Ŝisuprenrigardistimetigita,ŝiamatur-fruktabuŝoduonemalferma.

“Vidu,orasorĉistino, jenLiejn.LivenisporbonvenigivinalTambro;kaj liofertasalvisianamikecon,sianamon…”

Léta kliniĝis suben, kuleris manplenon da ŝlimo el la ter-akva bordo kajsurĵetisĝinalliavizaĝo.

Kriante laplejviolentajnblasfemojn,Liejnviŝispurigesiajnokulojn, sed lapordojamfrapefermiĝis.

Liejnpaŝisallapordo,pugnemartelegissurĝi.

“Malfermukajmontruviansorĉistinanvizaĝon,aŭmibruligosladometon!”

Lapordomalfermiĝis,kajlajunulinoelrigardis,ridanta.“Kionnun?”

Liejnenirisladometonkajsinĵetisallavirineto,seddudekmaldikajstangojal li akcelis, dudek pintoj pikantaj al lia brusto. Li haltis, brovoj levitaj, buŝonervozemovetiĝanta.

“Masupreniĝu,ŝtaloj,”dirisLéta.Latranĉilojekforirisdevido.“Tielfacilemipovuscelivianvivpovon,”dirisLéta,“semiestusvolinta.”

Liejnmalridetiskajfrotissianmentononkvazaŭpensanta.“Vikomprenas,”lidiriskonvinkcele, “kiel stultas lakondutokiunvi faras.Liejnestas timitade tiujkiujtimastimon,amatadetiujkiujamasamon.Kajvi—”liajokuolojaprezislaorangloronde ŝiakorpo“—vi tiommaturaskiomdolĉa frukto, vi amemas,vibriletadas kaj tremblas pro ampleno. Vi plaĉas al Liejn, kaj li spezos multanvarmeteconsurvi.”

“Ne,ne,”dirisLéta,kunmalrapidarideto.“Vitrohastas.”

Liejnalrigardisŝinkunsurprizo.“Ĉuvere?”

“MiestasLéta,”dirisŝi.“Miestasĉiokionvidiris.Mifermentas,mibrulas,mi bolas. Malgraŭ tio mi povas havi nenian amanton krom tiu kiu estis al miservinta.Lidevasestibrava,rapida,ruza.”

“Miestasli,”dirisLiejn.Limordadissianlipon.“Nekutimeestastielĉi.Mimalŝategastiunĉisendecidemon.”Liantaŭirisjeunupaŝo.“Venu,lasukeni—”

Ŝiretropaŝisfor.“Ne,ne.Viforgesas.Kielviestisminservinta,kielviestisgajnintalarajtonpretendimianamon?”

“Absurdeco!” tondrisLiejn.“Rigardumin!Atentumianperfektangracon, labelecondemiajformokajvizaĝo,miajgrandajokuloj,tiomorajkiomlaviaj,miaj

memevidentaj volokaj povo…Estasvi kiupli dece servus almi.Mi insistaskeestutiel.”Limalleviĝisporsidiĝisurmalaltaklinseĝo.“Virino,donualmivinon.”

Ŝi kapneis. “En mia eta kupola domo ne eblas ke oni min perfortu. Ebleekstere,surHerbejoTambro—sedinterneĉitie,intermiajbluajkajruĝajkvastoj,kundudektranĉilojelŝtaloatendantajmianvokon,videvasobeimin.Doelektu.Aŭ leviĝu kaj iru, por neniam reveni, aŭ konsentu ke vimin servos per unu etamisio,kajpostehavuminkajĉiommianamanardon.”

Liejnsidadisrektekajrigide.Strangaestulino,laorasorĉistino.Sed,javere,ŝivalorisjeiomdaekzerco,kajliŝindeviguspagikontraŭŝiaimpertinenteco.

“Nu,akceptite,”lidirismilde.“Mivinservos.Kionvideziras?Juvelojn?Mipovas sufoki vin en perloj, blindigu vin per diamantoj.Mi havas du smeraldojntiomgrandajkiomviapugno,kaj ili similas alverdajoceanoj, enkiuj la rigardokaptiĝaskajvagassenilimeintervertikalajverdajprismoj…”

“Ne,neniujjuveloj—”

“Iunmalamikon,eble.Ah,tielsimple.Liejnmortigosporvidekhomojn.Dupaŝojn antaŭen, glavpuŝon— tiel!” Li antaŭsaltis. “Kaj spiritoj ekiros plenĝojesuprentielkielbobelojenglasodamedo.”

“Ne.Midezirasneniajnmortigojn.”

Likliniĝismalantaŭen,malridetanta.“Kiondo?”

Ŝi paŝis al la malantaŭo de la ĉambro kaj tiris al drapiraĵo. Ĝi svingiĝisflanken,montranteorantapiŝon.Lascenoestisdevaloborditadedukrutajmontoj,larĝavalo tra kiu serena rivero fluadis, preterpasante kvietanvilaĝonkaj tiele enarbareton.Oraestislarivero,orajlamontoj,orajlaarboj—orojtiomvariaj,tiombelplenaj, tiomsubtilajke laefikoestiskvazaŭmultkolorapejzaĝo.Sed la tapiŝoestiskrudefortranĉitaenĝiamezo.

Liejntrovislaĉarmondeliriga.“Ekskvizite,ekskvizite…”

Létadiris,“MontriĝaslaMagiaValodeArivénto.Laalianduonononidemiŝtelis,kajĝiareakiroestaslaservokionmidezirasdevi.”

“Kietroviĝoslaaliaduono?”demandegisLiejn.“Kiuestaslafiulo?”

Nunŝirigardislinstude.“ĈuviiamajnaŭdispriĈún?ĈúnlaNeevitebla?”

Liejnkonsideris.“Ne.”

“Liŝtelisladuonondemiatapiŝo,kajpendigisĝinenmarmorahalo,kajtiuhaloestasenlaruinaĵojsituantajnordedeKajin.”

“Ha!”murmurisLiejn.

“LahaloestasapudlaPlacodeFlustroj,kajmarkiĝisperedeklinakolonokunnigramedalionodefeniksokajdu-kapalacerto.”

“Miiras,”dirisLiejn.Limalsidiĝis.“UnutagonporirialKajin,unutagonporŝteli,unutagonporreveni.Tritagojn.”

Létasekvislinĝislapordo.“SingardukontraŭĈúnlaNeevitebla,”ŝiflustris.

KajLiejnforpaŝisfajfante,laruĝaplumosaltetantaenliaverdaĉapelo.Létarigardis lin, poste turniĝis kaj malrapide alproksimiĝis la oran tapiŝon. “OraArivénto,”ŝiflustris,“miakoroploraskajdolorassopirealvi…”

La Derno estas pli rapida, malpli dika rivero ol la Skaŭm, ĝia pli maturafratinofluantaplisude.KompareallaSkaŭmkiufluasmalstrebetralarĝavalego,purpuraproĉeval-floroj,makuliteblankakajgrizadedisfalantajkasteloj,laDernotranĉispersiafluokrutflankankanjonon,superklinitadearbarajklifoj.

PraasilikavojodeantaŭlongesekvislairejondelaDerno,sednunlapavimoestasentranĉitadelariveravagado,tielkeLiejn,surpaŝantalavojonalKajin,fojedevisforlasilavojonkajĉirkaŭiritrakreskaĵojeldornojkajtub-gresojkiujfajfadisenlaventeto.

La ruĝa suno, drivante trans la universo kiel maljuna viro rampanta al siamorto-lito,pendiĝismalalteapudlahorizontokiamLiejnatingisPorfiranCikatron,transrigardisalblank-juraKajinkajlabluaGolfoSanrealoposta.

Tujsubeestislabazaro,intermiksaĵodebudojvendantajfrukton,tranĉaĵojndepalaviando,moluskojnel laŝlimagolfbordo,mallumajnbotelojndavino.Kaj lakvietajhomojdeKajinmoviĝisinterlabudoj,aĉetantajsiajnvivtenaĵojn,portantajtionsengardealsiajŝtonajĉambroj.

Post la bazaro situis aro da altaj ruinaj kolonoj, kvazaŭ rompitaj dentoj—gamboj de la stadiono konstruita ducent futojn super la grundo fare de FrenezaReĝoŜen;posttio,enarbaretodelaŭroj,lavitrecakupolodelapalacovideblis,dekieKandajvlaOraregisKajinonkajtiommultedaAskolajskiomonipovisvididealtrigardejosurPorfiraCikatro.

LaDerno,nepluklaraensiafluaĵo,verŝadistraretejoelmucidajkanalojkajsubteraj tuboj, kaj fine trasorbiĝis preter putriĝantaj kajoj enire al la GolfoSanrealo.

Litonporlanokto,pensisLiejn;pritraktilaaferonjevenontamateno.

Lisaltadismalsuprenlaŭlazigzagajŝtupoj—tien,reen,tien,reen—kajfineeniris labazaron.Kajnun li surmetisgravanaspekton.Liejn laVojirantoneestisnekonataenKajin,kajmultajestissufiĉemalicajporceliallimalbonon.

Li iradis sobre en la ombro de la Muro Pámono, turniĝis por trairi ŝtonepavimitan straton, ambaŭflankita de malnovaj lignaj domoj lumantaj per brunakolorosimilaalmalnovaŝtump-akvoen la radiojde lamalsuprenirantasuno,kajtielealirisetanplaconkajlaaltanŝtonanfacondelaGastejodel’Magiisto.

La gastigisto, malgranda grasa viro, malĝoj-okula, kun eta grasa nazosamforma jesiakorpo,estisskrapantacindrojnel la fajrujo.Li rektigis ladorsonkajrapidisporalirilamalantaŭondelakontorodesiaetaalkovo.

Liejn diris, “Ĉambron, bone-ventita, kaj vespermanĝon el fungoj, vino kajostroj.”

Lagastigantoriverencishumile.

“Certe,sinjoro—kajkielvipagos?”

Liejnmalsuprenĵetisledansankon,ĉimateneprenitan.Lagastigistolevissiajnbrovojnplezurejelabonodoro.

“Lapistilitajburĝonojdelaspáso-arbusto,portitadeforalando,”dirisLiejn.

“Bonege, bonege… Vian ĉambron sinjoro, kaj vian vespermanĝon tujprezentiĝos.”

DumLiejnmanĝis,kelkaj aliajgastojde ladomoaperiskaj sidiĝis antaŭ lafajrokunvino,kajlaparoladograndiĝis,kajtemisprisorĉistojdelapasintecokajlagrandajtagojdemagio.

“Granda Fandeal konis sciaron nun-forgesitan,” diris unu maljuna viro kunhararo tinkturita oranĝe. “Li ligis blankajn fadenojn al la gamboj de paseroj kajsendis ilin turniĝantaj laŭ lia propra direktado. Kaj kie ili trenis tiun magianplektaĵon,grandajarbojaperis,pezajdefloroj,fruktoj,nuksoj,aŭvezikojderarajlikvoroj.Onidiras,ketieleliplektislaGrandanArbonDaŭ’surlabordodeSánraAkvo.”

“Ha,”dirismalgajaviroenvestoelmalhelajbluo,brunokajnigro,“tionĉimipovasfari.”Lielprenisfadenanpeceton,fingre batisĝin,girigisĝin,diriskvietanvorton,kajlavivpovodelasorĉ-formilofandislafadenetonfaranteelĝiŝprucaĵonderuĝakajflavafajro,kiudancis,kurbiĝis,ekiradistienkajreenlaŭlatabloĝislamagajaviroĝinestingispergesto.

“Kajtionĉimipovasfari,”diriskapuĉitafiguroennigramantelosurŝprucitadearĝentajcirkloj.Lielprenisetanpleton,kuŝigisĝinsurlatablonkajŝprucetigisenĝipinĉondacindrojellafajrujo.Lielprenisfajfilonkajblovisklarantonon,kajde sur la pleto venis flagretantaj punktetoj, briletaj per la prismaj koloroj ruĝo,bluo, verdo, flavo. Ili suprendrivis ĝis futa alteco kaj disrompiĝis en ŝprucaĵo elbrilajkoloroj,ĉiulaŭbelasteloformo,kajĉiuapartarompiĝosoniskunripetodelaorigina tono— la plej klara, plej pura sono en la mondo. La punkteroj fariĝismalpli multaj, la sorĉisto blovis malsaman tonon, kaj refoje la punktetoj drivissuprenpor rompiĝienŝprucondeglorajornamajbrilaĵeroj.Pluanfojon—pluanŝvarmondapunktetoj.Finelasorĉistoremetissianfajfilon,viŝispurigelapleton,metisĝinenedesiamantelokajrefariĝissilenta.

Nun la aliaj sorĉistoj sinpuŝis antaŭen, kaj baldaŭ la aero super la tablosvarmis de vidaĵoj, skuiĝis de sorĉaĵoj. Unu montris al la grupo naŭ novajnkolorojndeneimageblaĉarmokajradiabelo;aliakaŭzisbuŝonaperisurlafruntodelagastigistoporinsultadilaĉeestantaron,multemalkomfortigantelagastigiston,

pro tio ke la voĉo estis lia propra. Alia montris verdan vitran botelon el kiu lavizaĝo de demono rigardis kaj grimacis; aliamontris globon el pura kristalo kiurulisantaŭenkajreenlaŭladirektodelasorĉistokiuĝinposedis,kajkiuproponiskeĝiestislaorel-ringodelafabelamajstroSankaferen.

Liejnatenterigardisĉion,ridegiskunĝojoprilabotelekaptitademoneto,kajperpluraj rimedojprovadis trompe instigi laposedantonde laobeemakristaloaltransdono,sensukceso.

KajLiejnfariĝismalbonhumora,plendantakelamondoplenasdeŝton-korajviroj, sed la sorĉistokun la kristala orelringo restis indiferenta, kaj eĉ tiamkiamLiejnmontrisdiskuŝigedekdupakaĵojndararaspicoliankraŭrifuzisapartiĝidesialudilo.

Liejnpetegis,“MinurvolasplaĉigilasorĉistinonLéta.”

“Plaĉiguŝindoperlaspico.”

Liejndirissensuspekte,“Vere,ŝihavasnurunudeziron,pecetodetapiŝokiunmidevasŝtelideĈúnlaNeevitebla.”

KajtujLiejntrovissininter-rigardantaarondesubitesilentajvizaĝoj.

“Kiokaŭzastiantujansobrecon?Nu,proprietulo,plidavino!”

La sorĉisto kun la orelringo diris, “Se la plankomalsekiĝus per vino ĝis lamaleoloj—eĉperlaegebongustaruĝavinodeTanvilkát—laplumbapostsignodetiunomoankoraŭpeziguslaaeron.”

“Ha,” ridis Liejn, “lasu ke nur gusto de tiu vino trapasi viajn lipojn, kaj laparfumaodoroforigoslatutondememorkapablo.”

“Viduliajnokulojn,”venisiaflustro.“Grandajkajoraj.”

“Kajrapidajalvido,”dirisLiejn.“Kaj tiujĉigamboj—rapidajalkuro, tielrapidemajkielstelbrilosurlaondoj.Kajtiuĉibrako—rapidaporstabiperŝtalo.Kajmiamagio—kioprovizasalmifuĝejoneksterĉiapriscio.”Liglutegisvinonel botelo. “Nun atentu. Jenmagio el la tagoj praaj.” Limetis la bronzan cirklonsuper sian kapon, trapaŝis, prenis ĝin supren en la mallumon. Kiam li taksis la

tempopasonsufiĉa,lielpaŝisĝinrefoje.

Lafajrolumis,laproprietulostarisensiaalkovo,lavinodeLiejnsituisapude.Sedprilakunstarantajsorĉistoj,restisneniasigno.

Liejnĉirkaŭrigardiskunnekompreno.“Kajkieestasmiajsorĉistajamikoj?”

Lagastiganto turnis siankapon. “Ili foriris al siaj ĉambroj; la nomokiunvidirispezisaliliaanimoj.”

KajLiejntrinkissianvinonenmalridetasilento.

La venontanmatenon li foriris la gastejon kaj elektis ĉirkaŭiran vojon al laMalnovaUrbo—grizasovaĝejoeldisfalintajkolonoj,subenfleksitajfrontonojkundispeciĝintajgravuraĵoj,pavimitaj terasojsuperkovritajdekreskaĵojelrustkolorajmuskoj.Lacertoj,serpentoj,insektojrampistralaruinaĵoj;nenianalianvivaĵonlividis.

Serĉante traireblan vojon inter la ruinaĵoj, li preskaŭ stumblis surmortintulo — la korpo de junulo, iu kiu rigardadis la ĉielon per malplenajokulkavoj.

Liejn sentis ĉeestanton. Li saltis retroen, rapiro duone elingita. Kurbspinamaljunavirostarislinrigardanta.Liparolispermalforta,skuavoĉo:“KajkionvivolasenlaMalnovaUrbo?”

Liejn remetis sian rapiron. “Mi serĉas la Placon de Flustroj. Eble vi mindirektus.”

Lamaljunulofarisranansononĉelamalantaŭodesiagorĝo.“Pluan?Pluan?Kiamĉesos laafero…”Li indikis lamortintulon.“Tiuĉivenishieraŭserĉanta laPlacondeFlustroj.Li estusprovinta ŝteli deĈún laNeevitebla.Viu linnun.”Liturniĝisfor.“Venukunmi.”Limalaperismalantaŭdisfalaĵonelŝtono.

Liejnsekvis.Lamaljunavirostarisapudaliakorpoalkiu laokulkavojestislasitemalplenajkajsangaj.“Tiuĉivenisantaŭkvartagoj,kajrenkontisalĈúnlaNeevitebla…Kajtiulokemalantaŭlaarĥaĵoestaskroma.Kajtie—kajtie—”li

indikis,indikis.“Kajtie—kajtie—tielkielmuŝojprembatitaj.”

Li turnis siajn malsekajn bluajn okulojn refoje al Liejn. “Reiru, juna viro,reiru—aŭviakorpokuŝos tieĉi enĝiaverdamanteloporputriĝi sur lapavim-ŝtonoj.”

Liejneltirissianrapironkajsvingemontrisĝin.“MiestasLiejnlaVojiranto;tiutimu,kiuestusminofendonta.Nu,kietroviĝaslaPlacodeFlustroj?”

“Ĉarviinsistasscii,”dirislamaljunulo,“ĝisituaspretertiurompitaobelisko.Sedviirosalegadanĝero.”

“MiestasLiejnlaVojiranto.Danĝeregoiradaskunmi.”

LamaljunulostaristielkvazaŭekzemplerodevetereeroditastatuodumLiejnforpaŝadis.

KajLiejn demandis al si, supozu ke tiumaljunulo estus agento deĈún, kajĉimomente estus aliranta lin?…Estas saĝekeoni ĉiel singardi.Li sursaltis altantablaĵonkajkaŭrekurisreealtiulokokieliestislasantalapraulon.

Jen tiu venis, murmuranta al si, klinante al sia lam-bastono. Liejn faligisblokondegranitotiomgrandakiomsiakapo.Frapo,gorĝasono,elspirego—kajLiejnturniĝisreirilaŭsiavojo.

Li paŝadis preter la rompita obelisko por eniri larĝan korton— la Placo deFlustroj.Transesituislonga,larĝakonstruaĵo,markitadeklinakolonokungrandanigramedaliono,lasignodefeniksokajdu-kapalacerto.

Liejn sin kaŝis en ombro demuro, staradis observanta tiel, kiel lupo, vigleatentaporajnaflagrodeekmoviĝo.

Ĉio estis kvieta. La sunlumo aldonis mornan grandiozecon al la ruinaĵo.Ĉiuflanke,ĝislimodeokulapercepto,videblisnurrompitajŝtonoj,senvivalandoelĉerpitapermilpluvoj, tielkenunlahomaĵecotuteforestaskajlaŝtonounuiĝiskunlanaturatero.

La sunomoviĝis trans la malhele blua ĉielo. Liejn eventuale ŝteliris de siaobservejokajĉirkaŭirislakonstruaĵon.Nekiunneksignonvidisli.

Lialproksimiĝislakonstruaĵondemalantaŭekajpremissianorelonkontraŭlaŝtono. Ĝi estis morte inerta, sen vibrado. Ĉirkaŭire laŭ la flanko — rigardantasupren,malsupren,alĉiujflankoj;fendoenlamuro.Liejnenrigardadislainternon.Ĉelamalantaŭopendisduonodeoratapiŝo.Kromtiolahaloestismalplena.

Liejn rigardis supren,malsupren, al ia kaj alia flankoj. Troviĝis nenio en lavidkampo.Lipluirisĉirkaŭlahalo.

Li alvenis alian rompitan ejon.Li enrigardis.Ĉe lamalantaŭo pendis la oratapiŝo.Nenioalia,dekstre,maldekstre,neniavidaĵoaŭsono.

Liejnpluirisallaenirejodelahalokajserĉislaalerojn;senvivajkielpolvo.

Lihavissenobstaklanvidkampondelaĉambro.Senio,malplena,kromperlafragmentodeoratapiŝo.

Liejneniris,paŝantaperlongajmolajpaŝoj.Lihaltisenlamezodelaplafono.Lumovenisallideĉiujflankojkromlamalantaŭamuro.Estisdekdumalfermejojtrakiujeblisforkurikajneniasonokromlanelaŭtamarteladodeliakoro.

Lifarisdupaŝojnantaŭen.Latapiŝoestispreskaŭĉeliajfingropintoj.

Lipaŝisantaŭenkajrapideektirislatapiŝonmalsuprendelamuro.

KajmalantaŭeestisĈúnlaNeevitebla.

Liejn kriegis. Li turniĝis sur paralizitaj gamboj kaj ili estis plumbaj, kielgambojensonĝokiujrifuzaskuri.

Ĉún faliĝis el la muro kaj antaŭeniĝis. Sur lia rebrila nigra dorso li portisrobonelokul-globojsurfadenigitajpersilko.

Liejnjamestiskuranta,rapidenun.Lieksaltis,preskaŭflugis.Lapintojdeliajŝuoj apenaŭ tuŝis la grundon. Elde la halo, trans la placo, en la sovaĝejon derompitajstatuojkajfalintajkolonoj.KajmalantaŭevenisĈún,kurantakielhundo.

Liejn rapidis laŭ la kresto de muro kaj risortis trans granda breĉego alrompitanfontanon.MalantaŭevenisĈún.

Liejnekirislaŭmallarĝavojeto,grimpissupermasondaforĵetaĵoj,malsuprenenkorton.MalantaŭevenisĈún.

Liejn rapidegis laŭ larĝa avenuo ambaŭflankita de kelkaj nanaj maljunajcipres-arboj,kajliaŭdislasonondeĈúntujproksima.Liturnisenarĥanpordon,prenis sian bronzan ringon ĉirkaŭ sia kapo,malsupren al siaj piedoj. Li trapaŝis,prenislamagianringonsuprenenlamallumon.Azilo.Liestis izolitaenmalhelamagialoko,malaperintadeterarigard-kajsci-povo.Daŭrasilento,senvivaloko…

Lisentismovetiĝondemalantaŭe,elspirondeaero.Ĉeliakubutovoĉodiris,“MiestasĈúnlaNeevitebla.”

Léta sidadis sur sia klinseĝo apud la kandeloj, plektanta ĉapelon el ranajhaŭtoj.La pordo de ŝia dometo estis barita per stango, la fenestro-ŝutoj fermitaj.Ekstere,HebejoTambrorestisenmallumo.

Skrapsonoĉeŝiapordo,grincasonokiamlaseruroestisprovita.Létarigidiĝiskajrigardadisallapordo.

Voĉodiris,“Ĉivespere,OLéta,ĉivespereestasdulongajbrilajfadenojporvi.Duĉarlaokulojestistiombonaj,tiomgrandaj,tiomoraj…”

Léta sidadis kvieta. Ŝi atendis horon; poste ŝtelirante al la pordo, ŝiaŭskultadis.Lasentodeproksimecoestisfor.Ranoblekisdeproksime.

Ŝimalrapidegemalfermetislapordon,trovislafadenojnkajfermislapordon.Ŝikurisalsiaoratapiŝokajĝustigislafadenojnenladisplektitajinterkrucoj.

Kaj ŝi rigardadis al laoravalo,dolorigitaper sopiroalArivénto,kaj larmojmalkarigisalŝividondelapacarivero,lakvietaoraarbaro.“Lateksaĵomalrapideplilarĝiĝas…Iuntagonĝiestosfinita,kajmipovosvenihejmen…”

Ĉapitro5

UlenDorFinigasSonĝon

Princo Kandajv la Ora parolis serioze al sia nepo Ulen Dor. “Necesas estikomprenate,kepligrandiĝode lametiokajnovajeksciojestukunhavaĵoj interniambaŭ.”

Ulen Dor, svelta junulo, kun plej nigraj haroj, okuloj, kaj brovoj, ridetisĉagrenite.“Sedestosnurmisolakiutransvojaĝoslaakvonforgesitan,mikiudevossubenbatadilamardemonojnperpropraremilo.”

Kandajvkliniĝisalsiajkusenojkajfrapetislanazonperstangetpintoelpurajado.

“Kaj estas mi kiu ebligas la vojaĝon. Krome, mi jam estas plensukcesasorĉisto;laampleksiĝodesciaĵojnurplibonigetaslamianmetion.Vi,neeĉnovico,gajnos sciaron tian kia levos vian rangon al membriĝo inter la magiistoj deAskolajs. Jen tre granda leviĝo el de via nuntempa senefika rango. Laŭ tielarigardo,lagajnomiamalmultas,laviagrandegas.”

UlenDorgrimacis.“Sufiĉeprave, tamenmipridisputaslavorton‘senefika’.MisciasprilaKritikodelaMalvarmodeFandeal,oniagnoskasminmastrodelaglavo,rangitainterlaOkDelafasanojkiel…”

“Fa!”ridaĉisKandajv.“Latedemalspritajmanierojdepalapopolo,eluzantajsiajn vivojn. Fidanca murdado, troeleganta diboĉado, dum Tero trapasas siajnlastajnhorojn,kajneniuelviankoraŭveturiseĉunumejlonfordeKajin.”

UlenDortenissilentalalangon,rememorantekePrincoKandajvlaOramemnefamisprosiarefuzadoallaplezurojdevino,litseĝo,aŭtablo;kajketiespropraplej fora iro el lakupolan palaconportis lin al ties gravurita barĝosur laRiveroSkaŭm’.

Kandajv, plaĉita pri la silento deUlenDor, portis antaŭen eburan skatolon.“Tielkajtial.Seniinterkonsentas,miprovizosalviperscioj.”

UlenDorkapjesis.“Niinterkonsentas.”

Kandajv diris, “La misio portos vin al la perdita urbo Ampridatvro.” Lirigardadis la vizaĝon de Ulen Dor el flankenturnitaj okuloj; Ulen Dor tenadissenemocianesprimon.

“Mineniamvidisĝin,”daŭrigisKandajv.“PórrinolaNaŭalistigasĝinkiellalastan el la urboj de laOlek’hnit-a popolo, situanta sur insulo en lamaroNordaMelantino.”Limalfermislaskatolon.“Tiunĉirakontonmitrovisenmalnovegaaroda volvlibroj–la testamento de poeto kiu fuĝis el Ampridatvro post la morto deRogolDomedonfors, ilia lasta estrego,magiisto kun grandega potenco,menciitakvardek-trifojojnenlaEnciklopedio…”

Kandajvelpreniskraketantanvolvlibron,kajvipemalfermanteĝin,legis:

Ampridatvro nun perdiĝas.Mia popolo jam forlasis la doktrinon defortiko kaj disciplino kaj koncerniĝas nur pri superstiĉo kaj teologio.Senĉesaestasladisputado:ĈuPanisuestaslabonegaprincipokajKazdalperversa,aŭĉuKadzallavirtadiokajPanisulaesencamalbono?

Tiujĉidemandojdebatiĝasperfajrokajŝtalo,kajlamemoronaŭzasmin;nunmilasasAmpridatvronjetiumalkreskiĝokiujacertesekvos,kajtransloĝiĝos al la mildan valon Mel-Palusaz, kie mi elspezos tiun ĉilampiranvivonmian.

Mi konis laAmpridatvron antaŭan;mi vidis la turojn brilantajn permirindaj lumoj,sendantaj lumstriojntra lanoktopordefii lasunonmem.TiamAmpridatvroestisbela—ho!Miakorodoloraskiammipensasprilamalnova urbo. Sémir-vinoj etendiĝis suben de mil pendantaj ĝardenoj,akvofluisbluekielváŭl-ŝtonoenlatrikanaloj.Metalajveturilojruladissurlastratoj,metalajĉarojtielsvarmisenlaaerokielabelojĉirkaŭabelujo—porlamirindaĵosuperaelĉiujmirindaĵoj,niestisellaborintajplektaĵojnelŝprucafajropordefiilapezanpovondeTero…Sedeĉdumlamiavivomividis la elĉerpiĝon de spriteco. Lumo, varmeco, nutraĵo, akvo, estissenpagaj al ĉiuj homoj, kaj gajnitaj kontraŭ minimuma strebo. Sekve lapopolodeAmpridatvro,liberigitajdeĉialaboro,donisĉiamplianatentonalmodoj,perversoj,kajokultismo.

Ĝis mia plej frua memoro, Rogol Domedonfors estris la urbon. Lilertis pri metioj el ĉiuj epokoj, sekretoj pri fajro kaj lumo, gravito kajkontraŭ-gravito,lasciencodesuperpsikanumerado,metatásmo,korolópso.Spitealliaprofundeco,liestismalpraktikajesiaestrado,kajblindaallamoliĝadodelaAmpridatvranspiriton.Pritiamalfortikecokianlividis,likonsideris, ke estis pro manko de edukado, kaj en liaj lastaj jaroj lievoluigisgrandeganmaŝinonporliberigihomojndisdeĉialaboro,kajtielpermesiplenanlibertemponpormeditadokajasketadisciplino.

DumRogolDemedonforsprilaboradis siangrandankreaĵon, laurbodisiĝisenĥaoson—rezultodestrangegareligiahisterio.

Larivalajsektoj de Pansju kaj Kadzal jam delonge ekzistadis, sedmalmutaj krom la pastroj atentis la disputon. Subite la kultoj fariĝislaŭmodaj; la poplo amasiĝis por adori aŭ unu aŭ la alia el la dioj. Lapastroj, jam longe ĵaluzaj rivaloj, sentisgrandeganplaĉiĝonpro sianovapovo, kaj admonis ambaŭ sian sektanaron al fanatika fervoro. Disputojleviĝis, emocio grandiĝis, okazis tumultado kaj violento. Kaj je unumalbonatagoŝtonofrapisalRogolDomedonfors,faligislindebalkono.

Kripligita kaj plimalsaniĝinta sed rifuzanta sian morton, RogolDemedonfors plenumis sian subteran meĥanismon, instalis vestiblojnmultloketralaurbo,kajpostealirissianmortliton.Lieldirisunuordononalsianovamaŝino,kajkiamAmpridatvrovekiĝispostamatene,lapopolotiamtroviskesiaurboestissenkajenergiokajlumo,lafabrikojkvietaj,lakanalojforfluigitaj.

En teruro ili rapidis al Rogol Domedonfors, kiu diris: “Longe miblindisalviadekadencokajstrangaĵoj;nunmimalestimasvin;vi fariĝiskaŭzodemiamorto.”

“Sedlaurbomortas!Lagentopereas!”ilikriis.

“Vi devas savi vin mem,” Rogol Demondonfors diris ilin. “Viignoradislaantikvansaĝaĵon,vifariĝistropigrajporstudi,viserĉisfacilankomplezon de religio, anstataŭ alfronti kuraĝe la mondon.Mi decidegistrudialviamaranspertaĵon,kionmiesperas,provosboninstruan.”

Li vokis al la rivalaj pastroj de Pansju and Kazdal, kaj manetransdonisalĉiujtabuloneltravideblametalo.

“Ĉitiuj tabulojunuopemalutilas;kuŝitajkune,mesaĝopovasleĝiĝi.Tiu kiu legus la mesaĝon ekhavos la ŝlosilon de antikva lertaĵo, kajordonpovustiunpotenconkiunmiceligisjelaproprauzo.Nuniru,kajmimortos.”

Lapastroj,rigardantajminaceunulaalian,foriris,vokissiajnanojn,kajtielkomencisgrandeganmiliton.

LakorpodeRogolDemedonforsneniamtroviĝis,kajkelkajdiraskelia skeletoankoraŭkuŝadasen lakoridoroj sub laurbo.La tabuloj situasŝirmitaj en la rivalaj temploj. Nokte okazas murdoj, tage okazasmalsatmortiĝo en la stratoj. Multaj fuĝis al la kontinenton, kaj nun misekvas, forlasante Ampridatvron, la lastan hejmon de la gento. Mikonstruos lignan kabaneton sur la klinflanko de Monto Liu kaj travivumiajntagojnenlavaloMel-Palusaz.

Kandajv volvis la volvlibron kaj remetis ĝin en la skatolon. “Via tasko,” lidiris al Ulen Dor, “estas veturi al Ampridatvro kaj akiri la magion de RogolDomedonfors.”

UlenDordirispensoplene,“Estislongeantaŭe…Milojndajaroj…”

“Ĝuste,”dirisKandajv.“Tamen,neniuel lahistoriojaŭindeksomenciasplupriRogolDomendonfors, kaj tialmi kredas ke la saĝo deRogolDomendonforsankoraŭdaŭrasporestitrovataenantikvaAmpridatvro.”

TrisemajnojnUlenDornavigadissur laapatiaoceano.Lasuno leviĝisbrilakiel sango de la horizonto kaj arĥis trans la ĉielo; kaj la akvo kalmis, krom proondetoj faritajde laventetokaj ladupliapartiĝintaj:Lapli junavirosignojde lapostboataondaro.

Postevenis lasunsubiro, la lastamalgajarigardoal lamondo;postepurpurakrepusko kaj la nokto. La malnovaj steloj traplenigis la ĉielon kaj la postboataondaromalantaŭamontriĝismorteblanka.Tiamlirigardadislahulojndelasurfaco

ĉarlisentissinegesolasurlamallumafacodelaoceano.

Tri semajnojn Ulen Dor navigadis la Golfon Melantino, norden kajokcidenten,kajiunmatenonlividisdekstrelaombrondelandlimokajmaldekstrelamaltrankviligemalklaranaltformondeinsulo,preskaŭnevideblapronebuleco.

Proksime for de la pobo flosis maleleganta barĝo, moviĝanta peze subkvadrataveloelplektitajfragmitoj.

UlenDornavigissianboatonporveturiapude,kajvidissurlabarĝoduvirojnenmalglataj verdaj kiteloj trenlogante por kapti fiŝojn. Ili havis avene flavetajnharojnkajbluajnokulojn,kajilimontrisesprimojndestultigitasurprizo.

UlenDor lasis fali sianvelonkajektenispermano labarĝon.Li fiŝkaptistojnekmovisnekparolis.

UlenDordiris,“Viŝajnasnefamiliarajprilavidodehomoj.”

La pli maljuna viro komencis nervozan ĉanton kiun Ulen Dor komprenisdefendapreĝokontraŭdemonojkajfrîtoj.

UlenDorridis.“Kialvikontraŭpreĝasmin?Miestasvirosimilajevimem.”

Laplijunavirodirisenplatadialekto:“Nirezonas,keviestasdemono.Unue,ekzistas neniu el nia gento kun nokte nigraj haroj kaj okuloj. Due, la Vorto dePansjurifuzaslaekzistecondeĉiujaliajviroj.Sekve,vipovasestineniaviro,kajdevasestidemono.”

Laplimaljunavirodirismalantaŭ siamano, “Tenukvieta la langon; parolunenianvorton.Limalbenoslatonojndeviavoĉo…”

“Vimalpravas,micertigasvin,”respondisUlenDorĝentile.“Ĉuiuelviiamajnvidisdemonon?”

“NeniujnkromlaGaŭnoj.”

“ĈumisimilasallaGaŭnoj?”

“Neniel,”agnoskislaplimaljunaviro.Liakunuloindikislamalheleskarlatan

jakonkajverdanpantalonondeUlenDor.“LievidenteestasRabmisiisto;priatentulakolorojndeliajvestoj.”

Ulen Dor diris, “Ne, mi estas nek Rabmisiisto nek demono. Mi nur estashomo…”

“NeniujvirojekzistaskromlaVerduloj—tieldirasPansju.”

UlenDorklinisekemalantaŭenlakaponkajridis.“Teroestasnursovaĝejojkajruinoj,javere,sedmultajvirojankoraŭmarŝassurĝi…Dirualmi,ĉulaurboAmpridatvrotroveblassurtiuinsuloantaŭa?”

Laplijunavirokapjesis.

“Kajviloĝastie?”

Refojelajunavirojesis.

UlenDor diris senkomforte, “Mi komprenis, keAmpridatvro estis senhomaruino—forlasita,antikvemalplena.”

La juna viro demandis kun kalkula esprimo, “Kaj kion vi serĉas ĉeAmpridatvro?”

UlenDorpensis,mimencioslatabulojnkajobservosilianreagon.Estusbonelernipri tio,ĉuĉi tabulojestaskonataj,kaj se tiel,kieloni ilin rigardas.Lidiris,“Mi jamveturis tri semajnojnpor troviAmpridatvronkajenketipri iuj tabulojellegendo…”

“Ho,” diris la pli maljuna viro. “La tabulojn! Li estas Rabmisiisto, do. Mividastionklare.Atentulianverdanpantalonon.RabmisiistoporlaVerduloj…”

UlenDor, atendantemalamikecon rezulte de tiu ĉi identiĝo, surpriziĝis protroviplaĉajnesprimojnsur lavizaĝojde laviroj,kvazaŭ ili ĵus solvisproblemanparadokson.Nubone,lipensis,seilivolaskeestutiel,lasuesti.

Laplijunavirodezirisplenanklarecon.“Ĉutielvideklaras,malhelaviro?ĈuviportasruĝonkielrabmisiistoporlaVerduloj?”

UlenDordirissingarde,“Miajplanojneplenedecidiĝis.”

“Sedviportasruĝon!Tioestaslakolorokionportaslarabmisiistoj!”

Ĉi tie estas strange disrompita pensmaniero, pensisUlenDor. Preskaŭ estaskvazaŭ roko blokas la fluadon de ilia pensado kaj deflankigas la kurenton enŝpruconkajnebulon.Lidiris,“Kiemidevenas,tieviroportastiajnkolorojnkiajnlimemelektas.”

Laplimalunavirofervorediris,“SedviportasVerdon,doevidentevielektismisierabiporlaVerduloj.”

UlenDorgestisŝultroleve,sensantelablokonkiukontraŭasmensankanalon.“Laŭviaplaĉo…Kiujnaliajnekzistas?”

“Neniajn,neniujnaliajn,”respondislaplimaljunaviro.“NiestaslaVerdulojdeAmpridatvro.”

“Nu—kiunMisiistorabas?”

Laplijunaviromoviĝissenkomfortekajentirissianfadenon.“LirabasruinantemplondelademonoKazdal,porlaperditatabulodeRogolDomedonfors.”

“Tiukaze,”dirisUlenDor,“mieblefariĝusRabmisiisto.”

“PorlaVerduloj,”dirislamaljunulo,alrigardantelinflanke.

“Sufiĉe, suriĉe,” diris la alia. “La suno jam pasis la zeniton. Decas ke nihejmeniru.”

“Jes,ja,”dirislaaliaviro,kunsubitaenergio.“Lasunofalas.”

Laplijunaviro rigardis alUlenDor. “Seviproponas rabi,decaskevivenukunni.”

UlenDorĵetisŝnuronallabarĝo,tielkunigantelapuŝfortondesiaveloaltiudelaplektitajfragmitoj,kajiliturnissiajnpobojnallainsulabordo.

Estistrebele,transirantelasunlumajnposttagmezajnhulojnalireallaarbara

insulo,kajdumilirondirislaorientankabon,Ampridatvroaperisalvido.

Linio demalaltaj konstruaĵoj frontis la havenon, kajmalantaŭe leviĝis turojtiaj kiajn Ulen Dor neniam imagis, ke povis ekzisti — metalaj pintturojetendiĝegantaj preter la alteco de la insulo mem por briletadi en la lumo de lasubirantasuno.Tiajurbojestislegendaĵojellapasinteco,sonĝojpritempopritiamkiamlaTeroestisjuna.

UlenDor rigardadis teorie al la barĝo, al lamalmolaj verdajmanteloj de lafiŝkaptistoj.Kialiliestaskruduloj?Ĉulimemfariĝusobjektopriŝercindaprotielalveni labrilanurbegon?Li turniĝismaltrankvileal la insulo,mordante la lipojn.Laŭ Kandajv, Ampridatvro devus esti ruino el faliĝintaj turoj kaj rublo, kiel laMalnovaUrbosuperKajin…

Lasunofaliskontraŭlaakvon,kajnunUlenDor,kunsubitaŝoko,atentisprila rublaĵo ĉe turaj bazoj; jen tio atendita, tiommulte da forlaseco kiomKandajvestis prognozinta. Strange, la fakto donis al Ampridatvro plian majestecon, tiandigneconkianhavasperditamonumento.

La vento jam plimildiĝis, la antaŭiradon de la boato kaj barĝo estis jamalrapida. La fiŝkaptistojmontris signojn demaltrankvilo,murmurantaj inter si,ĝustigantaj sian velon por plibone kapti la venton, plistriktigantaj la stajojn.Sedantaŭoliliflosisenenpreterlamoleo,purpurakrepuskojamfalistranskovrantelaurbon,kaj la turoj fariĝisgrandegajnigrajmonolitoj.En lapreskaŭamallumo ililigisalkajoelarbostangoj,interaliajbarĝoj,kelkajfarbitajverde,aliajgrize.

UlenDorsaltisallakajon.“Momenton,”dirislaplijunafiŝkaptisto,rigardantelaruĝanjakondeUlenDor.“Estusmalsaĝe,keviportustiajnvestojn,eĉjenokto.”Limanetraserĉisskatolonkajelprenisverdanpelerinon,kadukankajfiŝefiodoran.“Portutionĉi,kajtenulakapuĉonporkovriviajnnigrajnharojn…”

UlenDorobeiskunprivatagrimaco.Lidemandis,“Kiepovasmimanĝikajkuŝiĉinokte?ĈuestashotelojaŭgastejojenAmpridatvro?”

Laplijunavirodirissenentuziasmo,“Virajtastrapasilanoktonĉemiahalo.”

La fiŝkaptistoj pendigis la kaptitaron trans la ŝultrojn, surpaŝis la kajon, kajrigardegismaltrankviletralaruboj.

“Vimaltrankvilas,”observisUlenDor.

“Ja,”dirislaplijunaviro.“JenoktolaGaŭnojtravagaslastratojn.”

“KiojestaslaGaŭnoj?”

“Demonoj.”

“Ekzistasmultajspecojeldemonoj,”UlenDordirisfacile.“Kiajestuĉitiuj?”

“Ili similasalhororajviroj. Ilihavasgrande longajnbrakojnkiujkroĉaskajdisŝiras…”

“Ho!”murmurisUlenDor,palpantelatenilondesiaglavo.“Kialvipermesasalilivagadon?”

“Ni ne povas vundi ilin. Ili estas sovaĝaj kaj fortikaj— sed feliĉe, ne trelertmovaj.Kunbonŝancokajatentemo…”

UlenDornunserĉerigardislarubonkunesprimotiomzorgakiomtiujdelafiŝkaptistoj.Ĉitiujhomojestisfamiliarajpriladanĝerojdelaloko;liestosobeantailiajnkonsilojnĝistiamkiamlimemsaĝospli.

Iliirisfadeneinterlaunuajdisaĵojderuinaroj,eniriskanjononombritanperlapostlumopostpintturojambaŭflankaj,plenandemallumo.

Morteco!pensisUlenDor.Lalokoestissubtavoloelpolvamorto.Kieestislaviglaj milionoj de antaŭlonga Ampridatvro? Morta polvo, ilia akveco estanteintermiksitaenlaoceano,apudtiodeĉiualiavirokajvirinokiuiamvivissurTero.

UlenDorkajladufiŝkaptistojmoviĝislaŭlaavenuo,pigmeajfigurojvagantajŝonĝourbon,kajUlenDorrigardismalvarmeflankon je flanko…PrincoKandajvestis parolanta prave. Ampridatvro estis la difina ekzemplero de antikveco. Lafenestrojgapisnigre,betonojamfendiĝis,balkonojpendisfreneze,terasojsurhavismontetojn da polvo, stratoj pleniĝis de rubaĵo — blokoj da ŝtono de falintajkolonoj,dispremitakajfrapitametalo.

Malgraŭtio,Ampridatvroankoraŭmoviĝiskunstrangasenĉesavivecokielakonstruistojestisuzintajsenaĝanmaterialon,eternajnenergiojn.Striojdamalhela

briletanta materialo fluis kiel akvo ambaŭflanke de la strato—malrapide ĉe larandoj,rapideĉelacentro.

Lafiŝkaptistojpaŝiskunĉiutagamanierosurtiunstrion,kajUlenDordelikatesekvis ilin al la rapidan centron. “Mi vidas, ke vojoj fluas kiel riveroj enAmpridatvro,” li diris. “Vi nomas min demono; fakte mi kredas, ke la gantoportiĝassurlaaliamano.”

“Neestasmagiaĵo,”diris lapli junaviropostnelonge. “Estasnur lakutimaaferodeAmpridatvro.”

Poregulajinterspacojlaŭlastratostarisŝtonajvestiblojĉirkaŭdekfutojnaltajkiujhavisaspektondeŝirmajramplojkondukantajsublastraton.

“Kiotroviĝassube?”demandisUlenDor.

La fiŝkaptistojgestis ŝultroleve. “Lapordoj estas firmaj.Neniuviro iamajntrairis.Legendodiras,kefirmigiilinestislafinafaradodeRogolDomedonfors.”

UlenDordetenissinjepluajdemandoj,observantekreskantannervozeconenlafiŝkaptistoj.Infektitadeiliaantaŭtimolipozadislamanonĉesiaganto.

“NeniujvivasenĉitiupartodeAmpridatvro,”dirislamaljunafiŝkaptistoenraŭkaflustro.“Ĝiestasantikvapreterimagkapablo,plenadefantomoj.”

Lastratojkondukisalcentraplaco,laturojapartiĝisantaŭilientiuspaco.Laglitantastriomalrapidiĝishaltiĝe,kvazaŭakvoenfluantabasenon.ĈitiellumislaunuaartefaritalampokiunekvidisUlenDor—brilaglobopendantadevolvformametalafosto.

En tiu lumo Ulen Dor vidis junulon en griza mantelo haste transirantan laplacon… Estis moviĝo inter la ruinaĵoj; la fiŝkaptistoj aĥis, ekkaŭris. Kreitulomortintulepalarisorteeksaltisenlalumon.Ĝiajbrakojpendisnodecajkajlongaj;malpurafelokovristiesgambojn.Grandajokulojrigardegiselpinta,fungeblankakranio; du dentegoj pendis super antaŭpuŝa mandiblo. Ĝi sursaltis alkompatindulon grize vestitan kaj puŝmetis lin sub la brakon; poste, turniĝante,donisesprimonminacetriumfanalUlenDorkajlafiŝkaptistoj.Kajnunilividis,kelaviktimoestisvirino…

Ulen Dor elprenis sian glavon. “Ne, ne!” flustris la pli maljuna viro. “LaGaŭnolaŭirossianvojon!”

“Sedlavirinokiunĝikaptis!Nipovassaviŝin!”

“LaGaŭnoestaskaptintaneniun.”Lamaljunaviroalkroĉislinjelaŝultro.

“Ĉuviblindas,viro?”kriisUlenDor.

“LoĝasneniujenAmpridatvrokromlaVerduloj,”dirislaplijunaviro.“Restuĉŭni.”

Ulen Dor hezitis. Ĉu la virino en grizaĵoj, do, fantomo? Se jes, kial lafiŝkaptistoj ne tiel diris?…LaGaŭno, kun impertinentamalhasteco,marŝadis lalongakonstruaĵoelmalhelajdisfalintajarkoj.

UlenDorkuristranslablankaplacodeantikvaAmpridatvro.

Lamonstrotordiĝisporfrontilinkajĵetisgrandannodecanbrakon,tiellongankiel viro altas, finiĝantan en blank-fela nodo da fingroj. Ulen Dor hak-svingisgrandeganalfraponpersiaglavo;laantaŭbrakodelaGaŭnopendisperpecetodakarnokajostaŝplitaĵo.

Saltante malantaŭen por eviti la ŝprucon de sango, Ulen Dor kurbiĝis porektenilaalianbrakondumĝipreterpasis.Lihakisrefoje,pluagrandegaalfrapo,kajla dua antaŭbrako ekpendiĝis malstrikte. Li risortis proksimen, plonĝigis sianglavonallaokulodelakreitulokajatakissuprenenlakraniondelabestulo.

Lakreitulomortisdumseriodasovaĝajsaltiroj,frenezajagoniojkiujportislinĉirkaŭenlaŭlaplaco.

UlenDor,anhelante,baraktantekontraŭnaŭzo,ekrigardissubenallasurpriz-okulavirino.Ŝiestisleviĝantaporstarisurlapiedojn.Lietendisbrakonporhelpiŝin stabiliĝi, observante ke ŝi estis svelta kaj juna, kun blondaj haroj pendantajmalstrikteĝislanivelodelamandiblo.Ŝihavisplaĉan,belanvizaĝon,pensisUlenDor—malkaŝeman,klar-okulan,senkulpecan.

Ŝajnis, ke ŝi ne atentis lin, sed staris duone turniĝinta for, volvante sianmantelon ĉirkaŭ si. Ulen Dor komencis timi ke la ŝoko estis afektinta al ŝi la

menson.Limoviĝisantaŭekajrigardisrekteŝianvizaĝon.

“Ĉuvisanas?Ĉulabestovundisvin?”

Surprizo ekmontriĝis sur ŝia vizaĝo, preskaŭ kvazaŭ Ulen Dor estis pluaGaŭno.Ŝiarigardoekisalliaverdamantelo,rapidemoviĝisreenalliavizaĝo,liajnigrajharoj.

“Kiu…estasvi?”ŝiflustris.

“Fremdulo,” diris Ulen Dor, “kaj multe konfuzita pro la kutimoj deAmpridatvro.”Lirigardisserĉeporlafiŝkaptistoj;ilinenievideblis.

“Fremdulo?”laknabinodemandis.“SedlaunuaInstruarodeKadzaldirasalnikelaGaŭnojjamdetruisĉiujnhomojnkromlaGrizulojdeAmpridatvro.”

“KazdaltiomeraraskiomPansju,”rimarkisUlenDor.“Ankoraŭrestasmultajhomojenlamondo.”

“Midevaskredi,”dirislaknabino.“Viparolas,viekzistas—tiomdaaferojklaras.”

UlenDorobserviskeŝitenissianrigardonturnitafordeliaverdamantelo.Ĝifiodorisfiŝe;senpluaeksplikoliĵetisĝinflanken.

Ŝiarigardodirektiĝisalliaruĝajako.“Rabmissisto…”

“Ne, ne, ne!” eksklamis Ulen Dor. “Fakte, mi trovas tiun ĉi paroladon prikoloroagaceteda.MiestasUlenDorelKajin,nepodePrincoKandajvlaOra,kajmimisioestasserĉilatabulojndeRogolDomedonfors.”

Lavirinoridetismilde.“Tielfaras laRabmisistoj,kaj ili tialvestassinruĝe,kaj poste lamanoj de ĉiuj homoj turniĝas atake kontraŭ ili, pro tio ke, kiam ilivestassinruĝe,neniukonasilinporestiaŭGrizulojaŭ…”

“Aŭkio?”

Ŝiaspektisekkonfuzita,kvazaŭtiuĉiflankodelademandoneprezentiĝisalŝi.“Fantomoj?Demonoj?TroviĝasstrangajmanifestaĵojenAmpridatvro.”

“Nedisputeble,” kunsentis Ulen Dor. Li ekrigardis trans la placo. “Se videziras,migardosvinĝisviatingoslahejmon;kajebleestosangulokiemipovosdormiĉinokte.”

Ŝidiris,“Miŝuldasalvilavivon,kajmihelposvinkieleblemipovas.Sedminebravasriskition,kevinmikondukualmiahalo.”Ŝiajokulojvagissubenlaŭliakorpoĝis liaverdapantalonokajdeflankiĝis for.“Okazuskonfuziĝokajsenĉesajeksplikadoj…”

UlenDordirisoblikve,“Vihavasparulon,ĉu?”

Ŝiekrigardis rapideal li— iomestrangakoketado, stranga flirteco tie en laombrojdeantikvaAmpridatvro, la junulinoensiagrizamantelo,ŝiakapoklinitaflanken kaj la flavaj haroj falantaj ĝis la ŝultro;UlenDor eleganta,malhele agleaspekta,pleneregkapablajesiaanimo.

“Ne,”ŝidiris.“Estisneniuj,ankoraŭne.”Etasonomaltrankviligisŝin;ŝiekis,rigardistimoplenetranslaplacon.

“PovasestiplidaGaŭnoj.Mipovaskondukivinallokosekura;poste,morgaŭniparolos…”

Ŝi gvidis lin tra arka portiko enire al unu el la turoj, supren al duonetaĝannivelon. “Vi estos sekura ĉi tie ĝis mateno.” Ŝi manpremis al li la brakon. “Miportosmanĝaĵonalvi,seviatendosmin…”

“Miatendos.”

Ŝia rigardo faliskun laduone-deflankigita ŝanceliĝode laokuloj al lia ruĝajako,nurmomenteglitispreterliaverdapantalono.“Kajmiportosalvimantelon.”Ŝiforiris.UlenDorvidisŝinrapidifacilemalsuprenlaŭ laŝtuparokajelirede laturotielkielfantomo.Ŝiestisfor.

Likomfortigissinsidiĝesurlaplanko.Ĝiestismolaelastasubstanco,varmetaje tuŝo… Stranga urbo, pensis Ulen Dor, stranga popolo, reagantaj alnekonjekteblajdevigoj.Aŭĉuiliestisfantomoj,fakte?

Li senkonsciiĝisenseriodasubitajduondormoj,vekiĝis finepor trovike lamalfortarozecodesunleviĝokutimaalĉitiujfinajtagojdelasunojamlikadisenen

tralaarkaportiko.

Li stariĝis, frotis la vizaĝon, kaj, post momenta hezito, malsupreniris de laduonetaĝoallagrundanivelodelaturokajelmarŝissurlastraton.Infanoengrizakitelovidislianruĝanjakon,ekmovislaokulojnforporvidilaverdanpantalonon,kriisproteruriĝo,kajekkuristranslaplacon.

UlenDorretroisenlaombrojnkunblasfemo.Liestisatendantasenhomecon.Malamikecon li estus povinta kontraŭi aŭ forkuri, sed tiu ĉi senkomprenantaektimiĝolasislinsendecidaprikionfari.

Formoaperisĉelaenirejo—lajunulino.Ŝistrebeenrigardislaombrojn;ŝiavizaĝoestisstrikta,nervoz-esprima.Subiteŝiridetiskajŝiavizaĝoŝanĝiĝis.

“Miportasvianmatenmanĝaĵon,”ŝidiris,“ankaŭtaŭganveston.”

Ŝi kuŝigis panon kaj funsekigitan fiŝviandon antaŭ li, kaj verŝis varmetanherbanteonelargilapoto.

Dum li manĝis li rigardis ŝin, kaj ŝi rigardis lin. Estis strikteco en iliainterrilato;ŝisentissinneplenesekura;kajlipovissentilapremecondeŝiamenso.

“Kiuestasvianomo?”ŝidemandis.

“MiestasUlenDor.Kajvia?”

“Elaj.”

“Elaj…Ĉutioentute?”

“Ĉumibezonaspluan?Tiosufiĉas,ĉune?”

“Ho,vere.”

Ŝisidiĝiskruc-gambekontraŭli.

“Dirualmiprilalandodekievivenis.”

UlenDordiris,“Askolajsnunestasplejpartearbaro,kiemalmultajvolasloĝi.

MiloĝasenKajin,tremalnovaurbo,ebletiommalnovakiomAmpridatvro,sednihavasneniajntiajnturojnkajflosantajnvojojn.Niloĝasenlaantikvajkonstruaĵojelmarmorokaj ligno,eĉ laplejmalriĉakaj servista.Fakte,kelkajbelajdomegojdisfalasenruinojnpromankodeloĝantoj.”

“Kajkioestasviakoloro?”ŝidemandisenpritimavoĉo.

UlenDordirissenpacience,“Kiasensencaĵo.Niportasĉiujnkolorojn;neniupripensasielaŭalielprilaafero…Kialvizorgasprikolorojtiomege?Ekzemple,kialviportasgrizonkajneverdon?”

Ŝia rigardo ŝancelis kaj forturniĝis de lia; ŝi pugnigis la manojn nervoze.“Verdo? Tio estas la koloro de la demono Pansju. Neniu enAmpridatvro portasverdon.”

“Certehomojportasverdon,”dirisUlenDor. “Mi renkontisdu fiŝkaptistojnhieraŭsurmareportantajnverdaĵojn,kajiligvidisminenlaurbon.”

Ŝikapneis,ridetnatamalgaje.“Vieraras.”

Ulen Dor kliniĝis malantaŭen. Li diris post nelonge, “Infano vidis minĉimatenekajforkuriskrieganta.”

“Proviaruĝamantelo,”dirisElaj.“Kiamvirovolasakirihonoronalsimem,lisurmetas ruĝan jakon kaj ekiras trans la urbo al la antikva senhoma templo dePansju,porserĉilaperditanduonondelatabulodeRogolDomedonfors.Legendodiras, ke kiam la Grizuloj reakiros la perditan tabulon, tiam refortiĝos ilia povorefoje.”

“Selatemplomalplenasdehomoj,”demandisUlenDorsekhumore,“kialneokaziskeiuvirojamprenislatabulon?”

Ŝiŝultroleviskajrigardadissenfokuseenladistancon.“Nikredas,keĝiestasgardata faredefantomoj…Ĉiaokaze, fojeviroportanta ruĝon troviĝas rabanta latemplon deKadzal ankaŭ, post kiam li estas tujmortigata.Viro vestita ruĝe tialmalamikiĝasjeĉiuj,kajĉiesmanojkontraŭaslin.”

Ulen Dor stariĝis kaj volvis sin en la griza mantelo kiun la junulino estisportantaalli.

“Kioestasviajplanoj?”ŝidemandis,rapidestariĝanta.

“Mivolasalrigardi la tabulojndeRogolDomedonfors,kajen laTemplojdekajKadzalkajPansju.”

Ŝikapneis,“Neeblas.LaTemplodeKadzalestasmalpermesataalĉiukromlahonoratajpastroj,kajlaTemplodePansjudefendiĝasfaredefantomoj.”

UlenDorridetishumore.“Sevimontrusalmikiesituaslatemploj…”

Ŝidiris,“Miiroskunvi…Sedvidevasrestivolvitaenlamantelo,aŭestosmalboneporniambaŭ.”

Ilielpaŝisenlasunlumon.Laplacomontrispunktojnelmalrapidemoviĝantajgrupoj da viroj kaj virinoj. Kelkaj portis verdon, aliaj grizon, kaj Ulen Dorobservis,keestisneniainteragadointerladu.Verdulojpaŭzisĉeetajverdefarbitajbudoj vendantaj fiŝon, ledon, fruktojn, grenojn, argilaĵojn, korbojn. Grizulojaĉetadis de similaj budoj farbitaj grize. Li vidis du grupojn da infanoj, unu enverdajvestaĉoj,laaliaengrizaj,ludantajinterproksimejedekfutoj,rekonantaunulaalianneeĉperekrigardo.PilkoelkunligitajtolpecojruliĝisdelaGrizajinfanojinterluktetantagrupodaFerduloj.Grizainfanoalkuris,prenislapilkondesublapiedojdeVerdainfano,kajneniuelilirekonislaalianeĉminimume.

“Strange,”murmurisUlenDor.“Strange.”

“Kiostrangas?”demandisElaj.“Mividasnenionstrangan…”

“Rigardu,”dirisUlenDor, “apud tiunkolonon.Ĉuvi vidas tiunviron en laverdamantelo?”

Ŝialrigardislinkonfuzite.“Neniuviroestastie.”

“Viroestastie,”dirisUlenDor.“Rigardudenove.”

Ŝiridis.“Viŝercas…aŭĉuvipovasvidifantomojn?”

UlenDorkapneisprovenkiĝo.“Viĉiujestasviktimojdeiufortamagio.”

Ŝi kondukis lin al unu el la fluantaj vojoj; dum ili portiĝis tra la urbo li

observisboat-formanŝelonkonstruitanelbrilametalokunkvarradojkajtravideblakupolaĉambreto.

Liindikisfingre.“Kioestastio?”

“Ĝiestasmagiaĉaro.Kiamcertastangopremiĝastiamlasorĉaĵodeantikvajtempoj donas al ĝi egan rapidon. Riskemaj junaj viroj rajdas ilin laŭ la vojoj…Rigardutien,”kajŝiindikisfingrealiomsimilaŝelofalintaenlabasenondelonga,sekafontano.“Jenaliaellaantikvajmirindaĵoj—vehiklokunlapovoporflugitralaaero.Estasmultedailidisetroveblajtralaurbo—surlaturoj,suraltajterasoj,kajfoje,kielĉitiu,falintajsurstraten.”

“Kajneniuflugrajdasilin?”demandisUlenDorprokuriozeco.

“Niĉiujtimas.”

UlenDorpensis,kiamirindaĵoestusposediunuel tiujaero-ĉaroj!Lielpaŝisdelafluantavojo.

“Kienviiras?”demandisElajnervoze,sekvantepostli.

“Mivolasekzameniunueltiujĉiaero-ĉaroj.”

“Estuzorga,UlenDor.Onidiras,keilidanĝeras…”

UlenDorenrigardadistralatravideblakupolo,lividisremburitanseĝon,arondaetajstangojsurskribitajdesignojallinekonatajkajgrandaniks-kanelitansferonmuntitansurmetalastangeto.

Lidirisallaknabino,“Tiujevidenteestaslagvidilojdelameĥanismo…Kielonienirastianĉaron?”

Ŝi diris dubeme, “Ĉi tiu butono eble malfermos la kupolon.” Ŝi premis laelstaraĵon;lakupoloekismalfermiĝe,ellasanteventetondamalfreŝaaero.

“Nun,” diris Ulen Dor, “Mi eksperimentados.” Li etendis brakon internen,subenigisŝaltilon.Neniookazis.

“Estu zorga, Ulen Dor!” anhele flustris la knabino. “Gardu atente kontraŭ

magio!”

UlenDortordisanson.Laĉarotremetis.Lituŝisalianstangon.Laboatofarisgrincansonon,ekmoviĝis.Lakupolokomencissubeniri.UlenDorekprenisforlabrakon.Lakuploklakisfirmesurfaldaĵodeliagrizamantelo.Laboatoekmoviĝisrefoje,farissubitanmoviĝon,kajUlenDorestistrenatasenhelpepostsekve.

Elaj elkriis, ektenis lin je lamaleoloj. Blasfemante, UlenDor elfalis de siamantelo, rigardis la aero-ĉaron dum ĝi flugis laŭ sovaĝe nekontrolita kurbiĝo,kraŝiskontraŭ flankonde turo.Ĝi faliskunplua sonorodekoliziantametalo kajŝtono.

“Venontafoje,”dirisUlenDor,“Mifaros…”

Li fariĝis atenta pri stranga premeco en la etoso. Li turniĝis. Elaj estisalrigardanta lin, mano kontraŭ la buŝo, okuloj turnitaj supren kvazaŭ ŝi estisentenantakriegon.

Ulen Dor ekrigardis ĉirkaŭ la stratoj. La malrapide moviĝantaj homoj,GrizulojkajVerduloj,jammalaperis.Lastratojmalplenis.

“Elaj,”dirisUlenDor,“kialvialrigardismintielesprime?”

“Laruĝo,ensunlumo—kajlakolorodePansjusurviajgamboj—jenniajmortoj,niajmortoj!”

“Neniel,”dirisUlenDorgaje.“Nedummiportasmianglavonkaj…”

Ŝtono, alvenanta de nenie, kraŝis sur la grundon ĉe liaj piedoj. Li rigardisdekstren kaj maldekstren por identigi sian atakinton, naztruoj eklarĝigitaj prokolero.

Vane.Lapordtruoj,laarkaroj,laportikojestisnudajkajmalplenaj.

Pluaŝtono,grandakielliapugno,frapislininterlaskapoloj.LirisortisturniĝekajvidisnurladisfalintanaspektondeantikvaAmpridatvro,lamalplenanstraton,labrilantanfluantanvojstrion.

Ŝtono siblis ses colojn proksime je la kapo de Elaj, kaj sam-momente alia

alfrapislianfemuron.

Ulen Dor rekonis venkiĝon. Li ne kapablis batali ŝtonojn per sia glavo.“Necesas, ke ni retretu…” Li ekkaŭre evitis grandan pavim-blokon kiu estusrompintaliankranion.

“Reire al la strion,” la knabino diris en senemocia kaj senespera voĉo. “Nipovos fuĝi trans laplaco.”Ŝtono, falanta turniĝe suben, frapis al ŝi lavangon; ŝikriisprodolorokajfalissurlagenuojn.

UlenDorgraŭlis kiel besto kaj serĉis virojn pormortigi. Sed neniu vivantapersono, viro, virino, aŭ infano, estis videbla,malgraŭ tio ke ŝtonoj daŭre flugiscelealliakapo.

Likaŭris,suprentenisElaj-onkajkurisallarapidacentrafluodelastrio.

La pluvo de ŝtonoj postnelonge haltis. La knabino malfermis la okulojn,ekspasmetis,kajfermislaokulojndenove.“Ĉiogiras,”ŝiflustris.“Mifreneziĝis.Preskaŭmipovuspensi—”

UlenDorkredis,kelirekonislaturonkielitranoktiĝis.Lielpaŝislastrionkajalproksimiĝis laportikon.Liestismalprava;kristalapaneloobstaklis linekster laturo.Dumlihezitis,ĝiekfandiĝisĉe lokotujantaŭlikajformispordanenirejon.UlenDorrigardismiranta.Pluamagiaĵodelaantikvajkonstruistoj.

Ĝi estis nepersona magio, kaj nedanĝera. Ulen Dor trapasis. La pordejomalgrandiĝis,kunfandiĝis,kajfariĝisklarakristalomalantaŭli.

La halo estis nuda kaj malvarma, kvankam la muroj estis riĉaj pro kolorajmetalojkajbelegaemajlo.Murpentaĵoornamisunumuron—virojkajvirinojenfluantaj vestaĵoj montriĝis vartantaj florojn en ĝardenoj kurioze brilaj kaj sunaj,ludantajfacilanimajnludojn,dancantaj.

Trebelaloko,pensisUlenDor,sednenialokopordefendisinkontraŭatako.Koridorojjeambaŭflankojeĥiskajmalplenis;antaŭeestisĉambretokunplankoelbriletantafloko,kiuŝajnisradiilumon.Lipaŝisinternen.Liajpiedojleviĝisdesurlaplanko;liflosis,plimalpezaolkardsematufero.Elajneplupezisenliajbrakoj.Lieligisnevolanraŭkansonon,baraktisporresurgrundigilapiedojn,sensukceso.

Liŝvebis suprenkiel folio levitadevento.UlenDoratendisnaŭzanekfalonpostkvietiĝodelamagio.Sedlaetaĝojpreterpasissuben,kajlagrundofariĝisplikaj plimalproksima.Mirinda sorĉo, pensis UlenDormakabre, ke oni tiel rabasvirondetiesstarkapablo;kiombaldaŭeokazos,kelaenergiomalstrikiĝosporfaligiilinaliliajnmortojn?

“Etendu,”dirisElajmalforte.“Ektenujelastango.”

Likliniĝisstreĉiĝeantaŭen,ektenislarelon,tirissinambaŭallaplankrando,kaj, ne kredante pri sia propra sekureco, enpaŝis apartementon plurĉambran.Subŝurmpiĝintajamasojdapolvoestisĉiokiorestisellamebloj.

Li kuŝigis Elaj-on sur lamolan plankon; ŝi levis lamanon al la vizaĝo kajridetismalforte.“Uuh—doloras.”

UlenDorrigardiskunstrangasentodemalfortokajsenvoleco.

Elaj diris, “Mi ne scias kion ni faros. Ne plu estas hejmo por mi; do nimalsatos,ĉarneniudonosalnimanĝaĵon.”

UlenDorridetisamare.“Neniamalnimankosmanĝaĵo—nedumproprietulodeverdabudonepovasvidivironengrizamantelo…Sedaliajaferojpligravas—latabulojdeRogolDomedonfors—ŝajnas,keilituteneatingeblas.”

Ŝidirishoneste,“Viestusmortigata.Lavirojenruĝodevasbataliĉiun—kielvividishodiaŭ.KajeĉseviatinguslaTemplondePansju,ekzistasfalkaptiloj,aliajkaptiloj,venenajpintstangoj,kajlafantomojgardantaj.”

“Fantomo?Sensencaĵo. Ili estas viroj, same kiel laGrizuloj, krom tio ke iliportas verdaĵojn. Via cerbo rifuzas vidi virojn vestitaj verde…Mi aŭdis pri tiajaferoj,tiajobstaklojdelamenso…”

Ŝidirisenvunditavoĉtono,“NeniujaliajGrizulojvidasilin.Ebleestasvikiusuferaslahalucinojn.”

“Eble,”agordisUlenDorkunsekarideto.Ilisidadisiomantemponenlapolvasilento de la malnova turo, poste Ulen Dor klinsidis antaŭen, ĉirkaŭbrakis lagenuojn,malridetanta.Letargioestas laantaŭaĵodevenkiĝo. “NidevaskonsideritiunĉiTemplondePansju.”

“Niestosmortigata,”ŝidirissimple.

Ulen Dor, jam en pli bona animstato, diris, “Decas ke vi praktikuoptimismon…Kiemitrovupluanaero-ĉaron?”

Ŝifiksrigardislin.“Certas,kevijafreneziĝis!”

UlenDorstariĝis.“Kieiupovastroviĝi?”

Ŝikapneis.“Vicelasmortiĝon,laŭunuaŭaliametodo.”Ankaŭŝistariĝis.“NisupreniroslaŭlaŜaktodeMankantaPezecoallaplejaltanivelodelaturo.”

Senhezite ŝi paŝis en lamalplenejon, kajUlenDor timete sekvis.Al la plejkapturnaaltecoilisuprenflosis,kajlamurojdelaŝaktokuntiriĝisalpunktolongemalsupra.Ĉelaplejsupraetaĝoilitirissinalsolidejo,elpaŝissurterasonaltanenlapurajventoj.Plialteollaplejaltajmontojilistaris,kajlastratojdeAmpridatvroestis grizaj fadenoj tre subaj. La haveno estis bankuvo, kaj lamaro kuŝetendiĝismalproksimenforenlanebulonĉelahorizonto.

Triaerĉarojsidissurlateraso,kajlametaloestistiombrila,lavitrotiomklara,laemajlotiomkolorakvazaŭlaĉarojestusĵussidiĝintajsurlaterasonellaĉielo.

Ilialirislaplejproksiman;UlenDorpremislaenirbutonon,kajlakupologlitismalantaŭenkunsekasiblodeinterfroto.

La interno estis tia kia tio de la alia ĉaro— longa remburita seĝo, globetomuntita sur stangeto, kelke da ŝaltiloj. La ŝtofo de la seĝo krepitis pro aĝo dumUlenDorpuŝisalpiper lamano,kaj lakaptitaaeroodoris tremalfreŝe.Lipaŝisinternen, kaj Elaj sekvis. “Mi akompanos vin; morto per falego pli rapidas olmalsatego,kajestasmalplidoloraollarokoj…”

“Mi esperas, ke ni nek falos nekmalsategos,” respondisUlenDor. Zorte lituŝislaŝaltilojn,pretaporelmalŝaltiilinjeajnadanĝeraokaziĝo.

La kupolo frape fermiĝis super iliaj kapoj; relajsoj mil jarojn malnovajintertuŝis,kamojrondiris,ŝaftojglitishejmen.Laaerĉaroekspasmis,saltissuprenen la ruĝankajmalhelebluanĉielon.UlenDorektenis laglobon,malkovriskielturnilaboaton,kielturnilanazonsuprenkajmalsupren.Estispuraĝojo,ebriiĝo—bonegamajstreco de la ĉielo! Estis pli facile ol li imagis. Pli facile olmarŝi. Li

provisĉiujnansojnkajŝaltilojn,malkovriskielŝvebi,subeniri,bremsi.Litrovislarapidoreganansonkajpuŝisĝinmulteantaŭen,kajlaventokantispreterpasedelaaerboato. Tre malproksimen super la maro ili flugadis, ĝis la insulo estis bluaelstaraĵo ĉe la rando de la mondo. Malalte kaj alte — preskaŭ tuŝante laondosuprojn,plonĝantetralapurpureruĝajtufaĵojdelasuperajnuboj.

Elaj sidis trankviliĝinta, kalma, ekzaltita. Ŝi etis ŝanĝiĝinta; ŝi ŝajnis pliproksimaalUlenDorolalAmpridatvro;iusubitaligiloestistranĉita.“Niiruplu,”ŝidiris.“Plukajplukajplu—translamondon,translaarbarojn…”

UlenDoralrigardisŝinflanke.Ŝiestis trebelanun—plipura,pli fajna,plifortaol lavirinojkiujn likonisenKajin.Lidirisbedaŭre,“Tielnimalsategos javere—ĉarneniuelnihavaslalertojnporsubtenadienlasovaĝejo.Kajmiestasĵuredevigitaserĉilatabulojn…”

Ŝi suspiris. “Nu, do. Ni estos mortigataj. Pro kio gravas? La tuta Teromortas…”

Vespero venis, kaj ili reiris al Ampridatvro. “Jen,” diris Elaj, “tie situas laTemplodeKazalkajtielaTemplodePansju.”

UlenDormalsuprenigislaboatonmalaltesuperlaTemplodePansju.“Kielaenirejo?”

“Tratiuarko—kajĉiulokokaŝasmalsamandanĝeron.”

“Sedniflugas,”UlenDorrememorigisalŝi.

Limallevislaboatonĝisdekfutojsuperlagrundokajglitigisĝintralaarkon.

Gvidita permalhela lumo antaŭa,UlenDormanovris la boaton laŭlonge lamalhelanpasejon,trapluaarko;kajiliestisenlanavo.

Lapodiokie la tabulo situis estis tia kia la citadelodeurbo ĉirkaŭmura.Launuaobstakloestas larĝa fosaĵo, frontitadevitramuro.Post tio estis ringofosaĵoplejadesulfur-odora likvaĵo, kaj preter tio, enmalplena spaco,kvinviroj deĵoristorporangardadon.SendetektitaUlenDormovislaboatontralasuperajombrojkajhaltisrektesuperlapodio.

“Estu preta nun,” li murmuris, kaj surterigis la boaton. La briletanta tabuloproksimis preskaŭ tuŝeble je etendo. Li levis la kupolon; Elaj etendis, ektenis latabulon.Lakvingardistojeligiskorŝiranmuĝon,rapidiskuneantaŭen.

“Reen!”kriisUlenDor.Lideflankigis flugantan ĵet-lanconper siaglavo.Ŝiretirissinkunlatabulo.UlenDorfrapefermislakupolon.Lagardistojsursaltislaŝipon,ungekroĉantaallaglatametalo,alfrapantaĝinperlapugnoj.Laŝipoleviĝisalte;unupostaliailiperdislatenadon,faliskriantajallaplankon.

Reen tra la arko, laŭlonge tra la nigra pasejo, tra la enirejo kaj elen en lamalhelanĉielon.Malantaŭiligrandegakornoeksonigisfrenezanbrulegon.

Ulen Dor ekzamenis sian akiraĵon — ovala folio el travidebla substancomontrantadekduondasenkompreneblajskribaĵoj.

“Nivenkis!”dirisElajmirigita.“ViestaslaLordodeAmpridatvro!”

“Duono ankoraŭ restas,” diris Ulen Dor. “Restas ankoraŭ la tabulo en laTemplodeKadzal.”

“Sed—estasfreneze!Vijamhavas—”

“Unusenultilaskromhavilaalian.”

ŜiajdisputojforlasiĝisnurtiamkiamiliŝvebissuperlaarkokondukantaenlaTemplondeKadzal.

Dum la boato glitis tra la malluma interspaco ĝi frapis fadenon kiu faligisgrandeganŝarĝondaŝtonojelŝutilo.Launueltiujĉi,frapantalaklinantanflankondelaaeroĉaro,puŝfrapisĝinfor.UlenDorblasfemis.Lagardistojestosavertitajkajatentemaj.

Liŝvebisantaŭenĉelaplejasuprodelapasejo,kaŝitaenlamallumo.Baldaŭdugardistoj,portantajtorĉojnkajzorgajprisiajpaŝoj,venisporenketilasonon.Ilipasisrektesublaboato,kajUlenDorhastisantaŭen, tra laarkokajen lanavon.KielenlatemplodePansju,latabulobrilisenlamezodefortreso.

Lagardistojestistuteatentaj,nervozerigardantajlaenirejon.

“Kuraĝe, nun!” dirisUlenDor. Li sendis la boaton eke trans lamurojn kajfosaĵojn kaj fumantan ringofosaĵon, surteriĝis apud la podio, ekemalantaŭigis lakupolon,elsaltis laboaton.Liektenis la tabulondum lagardistojvenismuĝantajantaŭen,lancojetenditaj.Laplejantaŭaĵetissianlancon;UlenDorfrapisĝinsubenkajĵetislatabulonenlaboaton.

Sed ili jam lin atingis; li estus trastabita se li provus engrimpi la boaton.Lisaltisantaŭen,dehakis la ŝaftondeunu lanco,hakisal la ŝultrodeunuviro je laretirasvingo,ektenislaŝaftondelatrialanco,kajtirislavironaletendadistancodesiaglavpinto.Latriagardistoretroiris,vokegantaporhelpo.UlenDortuniĝis,ensaltis laboaton.Lagardistoekisantaŭen,UlenDorekturniĝiskajrenkontis linper lapintodesiaglavoje tiesvango.Ŝprucantasangonkajkriegantafreneze, lagardistofalismalantaŭen.UlenDorekmovislasupreniganstangon;laboatoleviĝisaltekajmoviĝisallaenirejo.

KajbaldaŭlaatentigakornoĉelaTemplodeKadzalaldonissianraŭkankrionkunekunlasonegotransurba.

Laboatoŝvebismalrapidetralaĉielo.

“Rigardu!”dirisElaj,ektenanteallilabrakon.Entorĉalumovirojkajvirinojamasiĝis kaj dise vagadis en la stratoj— Verduloj kaj Grizuloj, panikitaj de lamesaĝodelakornoj.

Elajekanhelis.“UlenDor!Mividas!Mividas!LavirojenVerdo!Ĉueblas…Ĉuiliĉiamestis…”

“Lacerbo-sorĉaĵorompiĝis,”dirisUlenDor,“kajnenurjevi.Subeilividasunulaalian,ankaŭ…”

Unuafojeenmemorkapablo,VerdulojkajGrizulojalrigardisunulaalian.Iliajvizaĝoj tordiĝis, grimacegis. En la flagrado de torĉojUlenDor vidis ilin retroirimalantaŭen pro abomeno unu de la alia, kaj aŭdis la tumulto de iliaj kriegoj:“Demono!…Demono!…Grizafantomo!…NaŭzaVerdaDemono!…”

Miloj da obsedaj torĉportantoj flankenpaŝis preter unu la alian, grimacante,blasfemanteunulaalian,kriegantajpromalamokajtimo.Iliĉiujestasfrenezaj,lipensis—tordeinterplektitaj,obstakligitajjecerbo…

Kvazaŭ reage al sekreta signalo, la amaso interinundis je batalo, kaj lamalamajkriojkoagulisalUlenDorlasangon.Elaj turniĝisploregantefor.Teruralaboroestisfariĝanta,surviroj,virinoj,infanoj—negravelaviktimo,setiuportislakontraŭankoloron.

Plilaŭtagraŭladoleviĝisĉelarandodelaamaso—ĝojasono,kajdekduodaŝancele paŝantaj Gaŭnoj aperis, starantaj ture super la Verduloj kaj Grizuloj. Ilidistiris, ŝiris, kaj la frenezamalamo fandiĝis fronte al freneza timo.Verduloj kajGrizulojapartiĝis,forkurisalsiajhejmoj,kajlaGaŭnojstarissolajenlastrato.

Ulen Dor tiris sian rigardon for kaj tenis al si la frunton. “Ĉi tiu estis miafaraĵo?…Ĉutiuĉiestasfaraĵomia?”

“Eventualeĝidevusokazi,”dirisElajmalatente.“KromseTeromemfadiskajmortisplifrue…”

Ulen Dor prenis la du tabulojn. “Kaj jen tio kionmi serĉis por akiri— latabulojdeRogolDomedonfors.IlilogisminmilleŭgojntranslaGolfonMelantino;mihavasilinenlaproprajmanojnun,kajiliestastiajkiajsenvalorajrompitajerojdevitro…”

La boato ŝvebis alte, kaj Ampridatvro fariĝis vidaĵo el palaj kristaloj en lastellumo.Enlalumiĝodelaregopanelo,UlenDorkunmetisladutabulojnapude.La skribaĵoj kuniĝis, fariĝis literoj, kaj la literoj portis la vortojn de antikvamagiisto:

Malfidelaj infanoj — Rogol Domedonfors mortas, kaj tial vivasporĉiame en la Ampridatvro kiun li estis amanta kaj servanta! Kiaminteligentecokajbonanimoreportosordonalalurbo;aŭkiamsangokajŝtalo instruas pri la malsaĝeco de direktita krueleco kaj pasio, kaj ĉiujkromlaplejdurajjammortis:—tiamestosĉitiujtablulojlegataj.Kajmidiras al tiu kiu ĝin legas, iru al la Turo de Sorto kun la flava kupolo,suprenirual laplejsupraetaĝo,montruruĝonal lamaldekstraokulodeRogolDomedonfors,flavoallaruĝaokulo,kajpostebluoalambaŭ;farution,midirektas,kajkunhavulapovfortondeRogolDomedonfors.

UlenDordemandis,“KielaTurodeSorto?”

Elaj neis per la kapo. “Jen estas laTurodeRodejl, kaj laRuĝaTurokaj laTurode laKriegantaFantomo,kaj laTurodeTrumpetojkaj laTurode l’Birdoj,kajlaTurodeGaŭnoj—sedmikonasneniunTurondeSorto.”

“Kiuturohavasflavankupolon?”

“Minescias.”

“Niserĉosjelamateno.”

“Jelamateno,”ŝidiriskliniĝantekontraŭlidormelaca.

“Lamatenon…”dirisUlenDor,fingrumanteŝiajnflavajnharojn.

Kiamlamalnovaruĝasunoleviĝis,iliŝvebisrevenesuperlaurbonkajtrovislapopolondeAmpridatvrovekiĝintajantaŭolilimem,volemajprimurdo.

La batalado kaj lamortigado ne estis tiom sovaĝaj kiom la nokton antaŭan.Estis pli lerta buĉado. Sinkaŝaj grupoj da viroj trompkaptis nekonatojn, aŭenrompisdomojnporstrangolivirinojnkajinfanojn.

UlenDormurmurisgrumble,“BaldaŭrestosneniujenAmpridatvroalkiujonipovos prilabori la povforton deRogolDemedonfors.”Li turniĝis alElaj. “Ĉu vihavasnenianpatron,nenianpatrinon,prikiuvitimas?”

Ŝineiskape.“Miestistrapasintelavivonkuntedakajtiranaonklo.”

UlenDorturniĝisfor.Lividisflavankupolon;neniualiavideblis:LaTurodeSorto.

“Jen.”Liindikisfingre,turnismalsuprenlanazondelaaerĉaro.

Parkinteĉealtaetaĝo,ilienirislapolvajnkoridorojn,troviskontraŭ-gravitanŝakton, kaj leviĝis ĝis la plej alta etaĝo. Ĉi tie ili trovis malgrandan ĉambron,ornamitan per brilkoloraj murpentraĵoj. La sceno estis korto de antikvaAmprdatvro.Virojkajvirinojenkolorajsilkojkonversaciiskajbankediskaj,enlacentra panelo, omaĝis al patriarka estro havanta fortikan mentonon, burlantajnokulojn,kajblankanbarbon.Liestisvestitaenpurpurakajblankarobokajsidissurgravuritaseĝo.

“Rogol Domedonfors!” murmuris Elaj, kaj la ĉambro entenis sian spiron,fariĝistutesenmova.Ilisentislamovonkiuniliavivospirofarisenlalongekvietaaero,kajlapentritajokulojfiksrigardisprofundenalililacerbojn…

Ulen Dor diris, “‘Ruĝon al la maldekstra okulo, flavon al la dekstra; postebluon al ambaŭ.’ Nu— jen estas bluaj kaheloj en la halo, kaj mi portas ruĝanjakon.”

Ilitrovisbluajnkajflavajnkahelojn,kajUlenDortranĉisstrioellaorlodesiatuniko.

Ruĝon al lamaldekstra okulo, flavon al la dekstra.Bluon al ambaŭ.Klako,knaro,tiazumadokiacentabeloj.

Lamuromalfermiĝisalŝtuparo.UlenDoreniris,kaj,kunElajspirantaforteĉeliadorso,alirislaŝtupojn.

Ili eliris en inundon da taglumo, sube de la kupolo mem. Ĉe la mezo surpiedestalosidisbriletantarond-supracilindro,nigrakajvitreca.

La zumado leviĝis por fariĝi akra grincado. La cilindro tremetadis,moliĝis,fariĝis preskaŭ travidebla, iomete subenfleksis. Ĉe la mezo pendis pulpa blankaamaso—cerbo?

Lacilindrovivis.

Ĝiburĝonigispseŭdo-brakojnkiujpozismoviĝanteen laaero.UlenDorkajElaj rigardis kvazaŭ glaciiĝintaj, tuj apude. Unu nigra fingro formiĝis fariĝanteokulo,aliaformisbuŝon.Laokuloinspektisilinzorge.

Labuŝodirisgaje,“Salutojntranstempo,salutojn.DovivenispostlongeporvekimaljunanRogol-nDomedonforseltiessonĝoj?Misonĝislongekajbone—sed ŝajne dum nekomforta tempodaŭro. Kiom longe? Dudek jarojn? Kvindekjarojn?Mienketu.”

Laokulosvingiĝisaltubosurlamuro,plenajekvaronodegrizapulvoro.

La buŝo eligis ploreto de miro. “La energio jam preskaŭ elĉerpiĝis! Kiomlongemidormis?Kunduon-daŭrode1,200jaroj—pliolkvinmiljaroj!”Laokulo

svingiĝisreenalUlenDorkajElaj.“Kiujdo,estasvi?Kieestasmiajdisputantajnacianoj,laadorantojdePansjukajKadzal?Ĉusekvas,keilielmortigissin,tiomlongeantaŭe?”

“Ne,”dirisUlenDorkungrimacarideto.“Iliankoraŭbatalasenlastratoj.”

La okul-tentaklo etendiĝis rapide, puŝis sin tra fenestro, kaj rigardis subensuperlaurbo.Lacentragelatenaĵospasmetis,sufuzisoranĝalume.Lavoĉoparolisrefoje,kajĝihavisteruranakrecon.LakolodeUlenDorpiketadiskajlisentislamanondeElajkroĉiforteallilabrakon.

“Kvin mil jarojn!” kriis la voĉo. “Kvin mil jaroj kaj la aĉuloj ankoraŭkverelas?Ĉu tempone instruisal ili saĝecon?Pli fortajagentojdevasestiuzataj.RogolDomendonforsinstruosalilisaĝecon.Jen!”

Vastasonegoaŭdiĝisdesube,centekajresonoj.UlenDorkajElajhastisallafenestrokajrigardissuben.Menso-plenigavidaĵookupislastratojn.

La dek futojn altaj vestibloj kondukantaj suben je la urbo estisekmalfermiĝintaj. El ĉiu el tiuj lekis grandega tentaklo el nigra travideblagelatenaĵotiakialasubstancodelaglitvojoj.

La tentakloj etendiĝis en la aeron, burĝonigis cent branĉojn kiuj ĉasis lafrenezeeskapantajnAmpridatvranojn,kaptisilin,fortirissiajnvestojnelgrizokajverdo, poste portante ilin vipmove alte tra la aero, faligetis ilin en la grandancentran placon. En la malvarmeta matena ero la popolo de Ampridaatvro starisnudeintermiksitajkajneniuulopovisdistingiVerdulondisdeGrizulo.

“RogolDomedonfors havas grandajn longan brakojn nun,” kriis vasta voĉo,“tiomfortajnkiomlaluno,ĉion-vidantajkialaaero.”

Lavoĉovenisdeĉie,denenie.

“Mi estasRogolDomedonfors, la fina registo deAmpridatvro.Kaj al tiu ĉifistatoviestissubenirinta?Loĝantojdedomaĉoj,manĝantojdeputraĵo?Rigardu—ennuramomentomiriparoslamalatentecondekvinmiljaroj!”

La tentakloj burĝonigis mil elkreskaĵojn — malmolaj dornaj tranĉiloj,ŝprucilojkiujelverŝisbluanflamon,grandegajfosiloj,kajĉiukreskaĵoburĝonigis

okulan tigon. Tiuj trairadis la urbon, kaj kie ajn estis rompaĵo aŭ signo demalnoveco la tentakloj tie fosis, tiris, eksplodis, bruligis; post ŝprucis novajnmaterialojntiuloke,kajpostiliapaso,novajkajbrilantajkonstruaĵojpostlasiĝis.

Mult-brakaj tentakloj kolektis la rubon de epokoj; kaj ŝarĝitaj ili ekvipiĝissuprentralaaero,monstrakatapulto,vipeĵetantalarubonmalproksimeforsuperlamaron. Kaj kie ajn estis griza farbo aŭ verda farbo tentaklo elfrotis la koloron,ŝprucisnovajnmalsamajnpigmentojn.

Laŭlonge je ĉiuj stratoj la grandegaj radikaĵoj kaj kaj radikaĵetoj plonĝis enĉiun turon, ĉiun loĝejon, ĉiun parkon kaj placon— malkonstruantaj, detirantaj,konstruantaj,ordigantaj,riparantaj.AmpridatvroestistenatakajtrapenetratafaredeRogolDomedonforstielkiellaradikojdearbokroĉaslagrundon.

Entempodaŭromezureblapospiroj,novaAmpridatvroantstataŭislaruinojn,restisbrila,briletantaurbo—fiera,aventurema,defiemakontraŭlamortantaruĝasuno.

UlenDorkajElajestisrigardantajenduon-konscia,senkomprenadelireto.Ĉueblasestirealeco;ĉuekzistastiaestulokiupovusmalkonstruiurbonkajrekonstruiĝindumhomorigardadis?

Brakojelnigragelatenaĵoekissuperlamontetojndelainsulo,trairisfadenelakavernojnkielaGaŭnojkuŝistromanĝintajkajtorporaj.Ĝikaptis,ektirisilintralaaero, pendigis ilin super la amasigitaj Ampridatvranoj — cent Gaŭnoj sur centtentakloj,hororajfruktojsurpreternaturestrangaarbo.

“Atentu!”laŭtsonisvoĉo,fanfaronakajsovaĝa.“Ĉitiujkujnviestistimanta!AtentuprikielRogolDomedonforstraktastiujnĉi!”

La tentakloj vipetis, kaj cent Gaŭnoj ekflugis — disetendiĝantaj, radeturniĝantajformoj—altesuperAmpridatvro;kajilifalismalproksimeenlamaron.

“La kreitulo estas freneza,” flustris Ulen Dor al Elaj. “La longa sonĝadokonfuzisĝiancerbon.”

“JenlanovaAmpridatvro!”sonegislafortegavoĉo.“Viduĝinporlaunuakajlasta fojo. Ĉar nun vi mortos! Vi mem pruvis, ke vie malmeritas la gloran

pasintecon—malmeritas la rajton adori la novan dionRogolDomedonfors. Jenestasduĉitieapudmikiujfondoslanovangenton—”

UlenDor ektimis alarme.Kio? Li destinita por loĝi enAmpridatvro sub laregadodelafrenezasuper-estulo?

Ne.

Kajeblas,kelineniamrefojeestostiomproksimaallacerbo.

Jeunuamoviĝolieltrissianglavonkajĵetisĝinpint-antaŭeenlatravideblancilindrondagelatenaĵo—trapenetrislacerbon,stabisĝinperlaŝaftoelŝtalo.

La plej terura sono jam aŭdida sur Tero frakasis la aeron. Viroj kaj virinojfreneziĝisenlaplaco.

Laĉirkaŭurbaj tentaklojdeRogolDomedonforsbatadis suprenkaj subenenfreneza agonio, kiel vundita insekto dise vipmovas la gambojn. La belegaj turojfaliskline.LaAmpridatvanojforkuriskriegantajtralakataklismo.

UlenDorkajElajkurisallaterasokieiliestislasintajlaaerĉaron.Malantaŭeiliaŭdisraŭkanfluston—voĉonrompitan.

“Mi — ne estas — mortinta — jam! Malgraŭ ĉio, se ĉiuj sonĝoj estasrompitaj—mimortigosvindu…”

Ili saltfalis en la aerĉaron. Ulen Dor eksendis ĝin en la aeron. Per terurastrebado unu tentaklo haltis sian frenazan disan vipadon kaj spasme etendiĝissuprencelekeĝiilinkaptu.UlenDorstiriskurbeflanken,plonĝisfortralaĉielo.Latentakloekirissagorapideporilinobstakli.

UlenDorpremisfortesubenallarapidecaregstango,laaerofajfiskajkantismalantaŭlaveturilo.Kajtujpostesekvislaondantanigrabrakodelamortantadio,strebeganteportuŝilaeskapantanmuŝetonkiutiomeĝinvundis.

“Pli!Pli!”preĝisUlenDorallaaerĉaro.

“Iruplialte!”flustrislaknabino.“Plialte—plirapide—”

UlenDor klinis la nazon; supren laŭ deklivo ekiris la ĉaro, kaj la strebantabrako sekvis malantaŭe — giganta membro streĉanta rigide tra la ĉielo, nigraĉielarkokunpiedoenmalproksimaAmpridatvro.

RogolDomedonforsmortis.Labrakoekdisiĝis formiĝantenubetaroel fumokajmalrapidesinkisallamaro.

Ulen Dor tenis sian boaton je plena rapido ĝis la insulo malaperis trans lahorizonto.Limalrapidigisĝin,suspiris,ripozis.

Elajsubiteĵetissinkontraŭlianŝultronkajkrevehisteriiĝis.

“Kvieton, knabino, kvieton,” admonis Ulen Dor. “Ni estas sekuraj; niporĉiamefinisprilamalbenitaurbo.”

Ŝikvietiĝis;postnelonge:“Kienniirunun?”

La okuloj de Ulen Dor ĉirkaŭrigardis la aerĉaron kun dubo kaj kalkulado.“EstosneniomdamagioporKandajv.Malgraŭ tio,mihavosgrandeganrakontonpordirialli,kajliebleplaĉiĝus…Licertedeziroslaaerĉaron.Sedmiaranĝos,miaranĝos…”

Ŝiflustris,“Ĉuninepovusflugiorienten,kajflugikajflugi,ĝisnitrovostiunlokonkielasunoleviĝas,kajeblekvietanherbejonkieestasfruktoarboj…”

UlenDor rigardis al la sudokajpensispriKajinkunĝiajkvietajnoktojkajvin-kolorajtagoj, lalarĝapalacokioestaslialoĝejo,kajlalitseĝodekiulipoviselrigardi trans la Golfo Sanrealo, la antikvaj olivaj arboj, la burleskaj festival-sezonoj.

Lidiris,“Elaj,viŝatoslaurbonKajin.”

Ĉapitro6

GajaldeSfer

Gajal de Sfer naskiĝis kiel homo aparta de siaj kunuloj kaj fariĝis fonto daĉagreniĝo jesiapatro.Montrantanormalaneksteranformon, tamen internede liamensoestismankejokiusopirisdolorepornutriĝo.Estiskvazaŭiusurŝutissorĉonallijenaskiĝo,agacilotruditasurlainfanoproanimstatosardonemokema,tielkeĉiu ajn okazaĵo, sendepende de kiom bagatela, fariĝis afero inda je miro kajscivolemego. Eĉ je aĝo tiom juna kiom kvar sezonoj li estis eldiradanta tiajnenketojnkiaj:

“Kialkvadratojhavasplidaflankojoltrianguloj?”

“Kielnividutiam,postkiamlasunomallumiĝos?”

“Ĉuflorojkreskassublaoceano?”

“Ĉustelojsiblaskajkrepetaskiampluvovenasjenoktoj?”

Prikiujliasenpaciencapatrodonistiajnrespondojnkiaj:

“Tiel ordigis la Pragmatiko; kvadratoj kaj trianguloj devas obei la fiks-regulon.”

“Laaferodevigoskeniserĉumanekajpalpetunianvojon.”

“Mineniamesplorislaverondeĉitiuafero;nurlaKuratoroscius.”

“Neniel,ĉar lastelojaltassuper lapluvo,plialtasoleĉ laplejaltajnubaĵoj,kajnaĝastieenmaldensegaaerokiepluvoneniambrediĝos.”

DumGajalkreskiĝisaljunuleco,tiuĉimankejoenliamenso,anstataŭfariĝimalstriktakajvaksa,ŝajnepulsadiskunpliviolentadoloro.Kajsekvelidemandis:

“Kialhomojtiammortaskiamoniilinmortigas?”

“Kienirasbelecotiamkiamĝimalaperas?”

“KiomlongevivishomojsurlaTero?”

“Kioestasmalantaŭlaĉielo?”

Pritiajdemandojliapatro,mordanteacerbeconfordesiajlipoj,kutimisjenerespondi:

“Mortoestaslaheredaĵodevivo;lavivecodeviroestastiakiaaeroenveziko.Punkciu tiun ĉi vezikon kaj elen, elen, elen eskapas viveco, kiel la koloro defadiĝantasonĝo.”

“Belo estas glaceo kion amo aldonas por trompi la okulon. Pro tio povusdiriĝi,kekiamlacerboestassenamolaokulorigardasvidanteneniomdabelo.”

“Kelkaj diras ke viroj leviĝis el de tero kiel larvoj el de mortintulo; aliajsugestas ke la unuaj viroj deziris loĝejon kaj tial kreis Teron per sorĉado. Lademando estas ĉirkaŭita per detalismo; nur la Kuratoro povas respondi kunprecizeco.”

“Senfinamalplenejo.”

KajGajalcerbumiskajhipotezis,proponiskajasertisĝisokazis,ke li trovissin subjekto de kaŝe publika amuzo. Onidiro cirkuladis, ke gléfto trovinta lapatrinondeGajaldumnaskado,estisŝtelintapartonde liacerbo, lasantemankonkionlipostelaborestrebisripari.

Gajal tialapartigissinkaj travagadis laherbajnmontetojndeSferensoleco.Sedĉiamliamensodemandemis,ĉiamliserĉiseltrovilasciojnpriĉioĉirkaŭli,ĝisfineliapatro,proĉagreniĝo,rifuzisaŭdipluajnenketojn,decidantekeĉiomascioestisjamsciita,kelabagatelaĵojkajsenutilaĵojestisjamforĵetitaj,lasantereziduonkioestasĉiokionecesasporkompletaviro.

JetiuĉitempoGajalestisenlakomencapartodeplenkreskavireco,negrandasedbonformajunulokunklarajokuloj,inklinojesevereelegantajvestoj,kajkaŝitaproblemokiumontrissinperstriktecoĉelaangulojdeliabuŝo.

Aŭskultinta la koleran decidegon de sia patro Gajal diris, “Unu demandon

pluan,kajpostemidemandadosneplu.”

“Parolu,”deklarisliapatro.“Unudemandonpluanmipermesasalvi.”

“VioftereferencigisminjelaKuratoro;kiuliestas,kiemitrovulin,porkemikuracumianmalsatdoloronprikompreno?”

Momenton la patro detale inspektis la filon, kiun li nun konsideris jamtransirintalarandonalfreneziĝeco.Postelirespondisenkvietavoĉo,“LaKuratorogardaslaMuzeonHomaran,kionantikvalegendoindikasportroviĝienlaLandodelaFalantaMuro—malantaŭlamontojdeFerAkŭilakajnordedeAskolajs.NeestascertekeaŭKuratoroaŭMuzeoankoraŭekzistas;tamenŝajneevidentaskesela Kuratoro scius ĉiujn aferojn, kiel diras legendo, necesas ke li sciu la mort-evitilondesorĉistoj.”

Gajal diris, “Mi volas serĉi la Kuratoron, kaj la Muzeon Homaran, por keankaŭmisciuĉiujnaferojn.”

La patro diris pacience, “Mi donacos al vi mian bonegan blankan ĉevalon,mianPlivastigeblanOvonporvia ŝirmilo,mianScintilanPonardonpor lumigi lanokton.Plue,mieldirosbenonlaŭlongesurviavojo,kajdanĝeropreterglitosvinkondiĉekevinevagosfordelaproprairejo.”

Gajalentenislacentnovajndemandojnkiujpretissursialango,inkluzivedeenketo pri kie la patro lernis tiujn ĉi manefestaĵojn de sorĉado, kaj akceptis ladonacojn:laĉevalon,lamagianŝirmilon,laponardonkunlalumapomelo,kajlabenonporgardilindelamalavantaĝajcirkonstancojkiujmalhelpegasvojaĝantojnlaŭlongedelamalhelajpiedvojodeAskolais.

Li pretigis la ĉevalon, akrigis la ponardon, faris lastan ĉirkaŭrigardon en lamalnovadomegoĉeSfer,kajekforirisallanordo,kunlamalplenejoensiacerbopulsantedezirantalaplaĉiganpremondekompreno.

Li transiris laRiveronSkaŭm’ surmalnovabarĝo.Surpaŝante la barĝonkajpro tio depaŝinte la irejon la beno perdis sian efikofortecon kaj la barĝisto, kiuavidislariĉaspektajnvestaĵojndeGajal,provisklabilinperpezoŝarĝitabastoneto.Gajaldefendislabatonkajpiedbatislavironenlanetravideblanprofundanakvon,kielidronis.

Suprenirante la nordan randon de la Skaŭm’ li vidis antaŭ si la PorfiranCikatron,lamalhelajnpoplojnkajblankajnkolonojndeKajin,lamalfortanbrilondeGolfoSanrealo.

Vagantasur ladispeciĝantajstratoj, li tiommultedemandadisal la langvorajloĝantoj,keunuensekaŝercemosugestis,kelialiruprofesianaŭguriston.

TiuĉitroviĝisenbudofarbitakunlaSignojdelaAŭmokopelastianaKabalo.Liestisaltemaldikabrunulokunruĝeranditajokulojkajmalpurablankabarbo.

“Kiomviajprezoj?”demandisGajalsingarde.

“Mirespondasaltridemandoj,”statislaaŭguristo.“Kontraŭdudektérsojmiordigasrespondonenklarakajreagindalingvaĵo;kontraŭdekmiuzaslalingvondeĉantado, kio foje enlasas ambiguecon; kontraŭ kvinmi parolas alegorion kion videvasinterpretilaŭviapropravolo;kajkontraŭunutérsomibabiladasennekonatalingvo.”

“Unuemidevasenketi,kiomprofundasviascio?”

“Mi scias ĉion,” respondis la aŭguristo. “La sekretojn de la ruĝo kaj lasekretojndelanigro,laperditajnsorĉojndeGrandaMotolamo,lafilozofiondelafiŝokajlavoĉondelabirdo.”

“Kajkieestisvilernintaĉiujnĉiaferojn?”

“Per pura induktado,” eksplikis la aŭguristo. “Mi reeniras mian budon, mienĉambrigasminkunabsoluteneniomdalumo,kaj,tielapartigita,misolvasĉiujnprofundaĵojndelamondo.”

“Kun ĉiom ĉi valoregaj sciaĵoj jam posedataj,” pridemandis Gajal, “kial vivivtenastiommalriĉe,kunneeĉuncodagrasoenviakorpokajtiujĉimalvaloregajvestaĵojsurviadorso?”

La aŭguro staris rekte en furoro, “Iru pretere, iru pretere!Mi jammalŝpariskvindektérsojndasaĝecojevi,kiuhavasneeĉkupranpeconenviazonsako.Sevideziras senpaganeksaĝiĝon,”kaj li ridaĉisproamuzego“iru serĉi laKuratoron.”Kajliŝirmissinensiabudo.

Gajalluisĉambronporlanokto,kajjelamantenopluirisnorden.LadetruitajlokojdelaMalnovaUrbopasisjelamaldekstro,kajlairvojokondukisenlafablanarbaron.

MultajntagojnGajalrajdisnorden,kaj,singardakontraŭdanĝero,restissurlairvojo. Je noktoj li ĉirkaŭis sin kaj sian ĉevalon en sia magia ŝirmejo, laPlivastigebla Ovo — membrano nepenetrigebla per muskolo, ungo, sorĉo,premsonegoaŭmalvarmo—kajtialrestissenzorgemalgraŭlaprovojdelaavidajestulojdelamallumo.

Lagrandanebrilaglobodelasunofalismalantaŭli;latagojfariĝispalajkajlanoktojakremalvarmaj,kaj fine lakrutaĵojde lamontaroFerAkŭila sinprezentisminimumegeĉelanordahorizonto.

La arbaro jam fariĝismalpli alta kajmalpli densa, kaj la kutima arbo estisdáobado,rondadikaaferoelpezajnodecajbranĉoj,tiujĉielkolorodefrot-poluritaflav-ruĝa bronzo, surŝutita de malhelaj pilke tufaj foliaroj. Apud giganto de lagenroGajal trovis vilaĝon el herboteraj dometoj.Disa aro damalamiketaj aĉulojaperis kaj ĉirkaŭis lin montrante esprimojn de kuriozeco. Gajal, ne mapli ol lavilaĝanoj,havisdemandojn,sedneniujvolusparoliĝispostalpaŝuslavilaĝestro—fortika viro kiu portis dikfelan ĉapelon,mantelon el bruna felo kaj brosaspektanbarbon,tielkeestismalfaciledistingikieunufiniĝiskajlaaliakomencis.Liputreodoris,kiomalplaĉisalGajal,kiu,proceloĝentila,kaŝissianmalplaĉiĝon.

“Kienviiras?”demandislavilaĝestro.

“Mi volas transiri la montojn al la Muzeo Homara,” diris Gajal. “Kienkondukaslavojeto?”

Lavilaĝestrofingre indikisnoĉon sur la siluetode lamontaro. “JenOmunaIntermonto,laplejmallongakajplejbonairejo,sedvojomankas.Neniuvenaskajneniu iras, ĉar kiam oni pasas la Intermonton, tiam oni surmarŝas landonnekonatan.Kajkietrafikomankas,memevidentenenecesasestivojeto.”

LainformonefeliĉigisGajal-on.

“Prokio,do,estaskonatekeOmunaIntermontokondukasallaMuzeo?”

Lavilaĝestroŝultrolevis.“Tielindikasniatradicio.”

Gajal turnis la kapon je aŭdiĝo de raŭka flarado kaj vidis enfermejon elplektitajsalikoj.Surgrundomalpuraprofekaĵokajsurpaŝitapajlostariskelkedagrandegajvirojaltajjeokaŭnaŭfutoj.Iliestisnudaj,kunmalordajtufojdaflavajharoj kaj akvecaj bluaj okuloj. Ili havis vaksaspektajn vizaĝojn kaj esprimojn deaĉa stulteco.DumGajal rigardis, unu el ili paŝadis al baseno kaj komencis bruemanĝegigrizankaĉaĵon.

Gajaldiris,“Kiaspecodeaĵojestastiujĉi?”

LavilaĝestropalpebrumisproamuziĝojelanaivecodeGajal.“Tiujestasniajáŭstoj,nature.”Kaj ligestismalestime je lablankaĉevalodeGajal. “Neniammividis áŭston pli strangan ol tiu kiun vi sursidas. La niaj portas nin pli facile kajŝajnasestimalplimalignaj;pluse,neniukarnoplibongustasol tiudeáŭstoĝustebrezitakajboligita.”

Staranteproksimege, li palpis lametalonde la selodeGajal kaj la ruĝekajflavebroditandorsotukon.“Viajornamaĵojtamenestasriĉajkajelplejaltakvalito.Mi tial donacos al vimian grandan kaj pezan áŭston kontraŭ tiu besto kun ĝiajekipaĵoj.”

Gajal ĝentile deklaris ke plaĉas al li la propra rajdobesto, kaj la vilaĝestrogestisŝultroleve.

Kornblovo soniĝis. La vilaĝestro ĉirkaŭrigardis, poste turniĝis al Gajal.“Manĝaĵoprepariĝis;ĉuvimanĝos?”

Gajalekrigardisallabarilodaáŭstoj.“Miĝustenunnemalsatas,kajmidevashastiantaŭen.Tamen,midankasalviproviabonkoreco.”

Li forrajdis;dum lipasis subede la arkaĵode lagrandadáobado, li turniĝisekrigardi al la vilaĝo. Ŝajnis esti troa aktiveco inter la dometoj.Rememorante laavidondelavilaĝestrojeliaselo,kajatentapritio,kelineplulaŭiraslabenitanirejon,Gajalurĝissianĉevalonantaŭenkajtondrisrapidesublaarboj.

Kiam li alproksimiĝis je la montpiedaj montetoj la arbaro fadis por fariĝisavano, tapiŝita de malbrilaj, artikohavaj herboj kiuj grincis sub la piedoj de la

ĉevalo.Gajalekrigardissubenlaŭlaebenejo.Lasuno,maljunakajtiomruĝakiomaŭtuna granato, duonsubiris en la sud-okcidento; la lumo trans la ebenejo estismalforta kaj akveca; la montoj prezentis kuriozan aspekton de artefareco, kielpentraĵodesegnitaporefikodenenatureforlasitaizoleco.

Gajal ekrigardis la sunon fojon plu. Restis plua horo da lumo, poste lamalluma nokto de fintempa Tero. Gajal turniĝis ensele, rigardis malantaŭ si,sentante sin sola, sendefenda. Kvar áŭstoj, portantaj virojn surŝultre, venisduonkurantajellaarbaro.VidanteGajal-on,iliekispezekuradi.KuntremoGajalturnisradesianĉevalonkajmalstriktigislarimenojn,kajlablankaĉevaloekkuristranslaebenejoalOmunaIntermonto.Malantaŭesekvislaáŭstoj,surrajditajdelaperfelomantelitajvilaĝanoj.

Ĝuste kiam la suno tuŝis la horizonton, plua arbaro antaŭa montriĝis kielmalklara linio de malheleco. Gajal rigardis malantaŭen al siaj sekvantoj, saltekurantaj nun je unu mejlo malantaŭe, turnis sian rigardon refoje al la arbaro.Malbonalokoporrajdidumnokto…

La malhela foliaro pendis minace super li; li pasis sub la unuaj nodecajbranĉegoj. Se la áŭstoj ne povus flare sekvi la spurojn, ili eble nun evitiĝus. Liŝanĝisladirekton,turnisunuanfojon,duan,trianfojon,postehaltigissianĉevalonpor aŭskulti. De malproksime frapega sono atingis liajn orelojn. Gajal elseliĝis,gvidis la ĉevalon en profundan valeton kie densa aro da folioj staris mure.Postnelongelakvarvirojsuriliajbrutealtajáŭstojpasisenlapostalumosuperli,nigrajduopajformojenpozojsugestantajprimalbonhumorokajmalesperiĝo.

Lapezafrapadokajpaŝadodepiedojfadiskajĉesis.

Laĉevalomoviĝissenripozeme;lafoliarosusuris.

MalsekaventetopasismalsuprenlaŭlavaletokajmalvarmetigislanukondeGajal.MallumecoleviĝisdemalnovaTerotielkielinkoenbaseno.

Gajaltremis:plisaĝe,kelirajdufortralaarbaro,fordelamalĝojajvilaĝanojkajiliajsentomankajrajdobestoj.Kvankam…

Li turnis sian ĉevalon supren al la suprejokie la kvar antaŭepasis kaj sidisaŭskultantaj.Malproksimemalsuprenlaŭlaventoliaŭdisraŭkanvokon.Turnante

allakontraŭadirektolilasis,kelaĉevaloelektulaŭvolelavojon.

Branĉojkajbranĉegojplektisdesegnaĵojnsurlafadantapurpurecosuperli;laaeroodorisdemuskokajmalsekaŝimo.Laĉevalohaltissubite.Gajal, streĉita jeĉiumuskolo,kliniĝis iometeantaŭen, lakapo turnita, aŭskultanta.Estis sensopridanĝeroĉelavango.Laaeroestissenmova,malnormala;liajokulojpovistravidineeĉdekfutojnen lanigrecon. Ieproksimeestismortigo—pulvoriga,muĝantamortigo,pretaporsubiteŝoki.

Ŝvitantamalvarme,timakontraŭajnamoviĝo,lidevigissinalelseliĝo.Rigideli glitis el la selo, elprenis la Plivastigeblan Ovon, kaj ekĵetis ĝin ĉirkaŭ sianĉevalon kaj sin mem. Ah, nu … Gajal ellasis la premon de sia entenita spiro.Sekureco.

Malfortaruĝalumostriisklinetralabranĉojellaoriento.LaspiraĵodeGajalvaporisenlaaerokiamlielvenislaOvon.Postporciumiporsimemmanplenondasekigitafruktokajporlaĉevalosakondamuelitajgrajnoj,lienseliĝiskajekirisallamontoj.

La arbaro pasiĝis malantaŭen, kaj Gajal rajdis el ĝi sur altan ebenejon. Lialrigardis la linion da montoj. Sufuze de rosa sunlumo, la griza, grize verda,malhele verda montaro vagadis okcidenten malproksime al la GolfoMelantuno,orientenallamalproksimaLandodelaFalantaMuro.KieOmunaIntermonto?

GajaldeSferserĉisvaneportrovilanoĉonkiuestisvidebladelavilaĝodelafelemantelitajmurdistoj.

Limalridetiskajturnissiajnokulojnsuprenallaaltecondelamontoj.EroditajdelapluvojdeladaŭrotempodelaTero,ladeklivojdelamontflankojestisfacilajkaj la krutaĵoj leviĝis tiel kiel stumpoj de elputriĝintaj dentoj. Gajal turnis sianĉevalonporsuprenirikajtrairislasenvojandeklivonenlamontaronFerAkŭila.

Gajal de Sfer estis perdinta la vojon en lando de vento kaj nudaj krutaĵoj.Kiamvenisnoktolikurbissenemocieenlaselodumlaĉevaloportislinlaŭpropravolo. Ie la antikva vojo traOmuna Intermonto kondukus al la norda tundro, sed

nun,submalvarmigatutĉielanubaro,lanordo,oriento,sudokajokcidentosimilissube de lavend-metale kolora ĉielo. Gajal rimene haltigis sian ĉevalon kaj,leviĝantaenlaselo,serĉislateron.Lakrutaĵojstaris,altaj,fremdaj;lagrundoestissenvegetaĵakromperaretojdesekaarbusto.Lifaletisporsidiĝikurbeenlaselo,kajliablankaĉevalokuretisantaŭen.

KapoklinitaantaŭenkontraŭlaventoGajalrajdis,kajlamontojplasiĝisklineenlakrepuskotielkielskeletodefosiliodedio.

Laĉevalohaltis,kajGajal trovissinĉelarandodelarĝavalo.Laventojammortis; la valo kvietis. Gajal kliniĝis antaŭen fikse rigardanta. Sube etendiĝismalhelakajsenvivaurbo.Nebulobloviĝislaŭlastratojkajenlakrepuskapostlumofalismalbrilesurardezajntegmentojn.

Laĉevalonazblekiskajskrapislamultŝtonangrundon.

“Stranga urbo,” diris Gajal, “sen lumoj, sen sono, sen odoro de fumo…Preterdubeforlasitaruinodeantikvajtempoj…”

Lipensedebatis,ĉu li subenirual lastratoj.Fojeokazas,kemalnovaj ruinojhantiĝasfaredestrangajdistilaĵoj,sedtiaruinoeblealiriĝaspervojeto.Tenantealtiuĉipensolistartissianĉevalonsubeniriladeklivon.

Lienirislaurbetonkajlahufojsonorislaŭtekajakresurlapavimŝtonoj.Lakonstruaĵoj estis el ŝtono kaj malhela mortero kaj ŝajnis esti nenormale bonekonservitaj. Kelkaj linteloj jam rompiĝis kaj subfleksiĝis, kelkaj muroj gapismalfermaj,sedpor laplejpartolaŝtonajdomojsukcesiskontraŭstari lamordadondetempo…Gajalflarisfumon.Ĉuhomojankoraŭloĝisĉitie?Decis,keliantaŭiruzorge.

Antaŭ konstruaĵo kiu aspektis kiel gastejo floroj en urno ornamis. Gajalrimentirehaltigissianĉevalonkajpripensiskeflorojestasmalofteŝatataj faredehomojmalamikeinklinaj.

“Saluton!”livokisunufojon—duanfojon.

Neniujkapojaperiselpordoj,neniuoranĝaflagretolumislafenestrojn.Gajalmalrapideturniĝiskajrajdisplu.

Lastratoplilarĝiĝiskaj turniĝisalgrandaĉefdomo,kieGajalvidis lumeton.Lakonstruaĵohavisaltanfronton,tiuhavantakvargrandajnfenestrojn,ĉiuelkiujhavisdufaldkurtenojnelsurpentritabronzafiligrano,kajĉiusituissuperbalkaneto.Marmorabalustradoantaŭlaterasobriletadisosteblanka,kaj,malantaŭtio,masivapordo estis iomete malferma; el tio venis la strio de lumo kaj ankaŭ frazo demuziko.

Gajal de Sfer, haltante, fiksrigardis nek la domon nek la lumon trairante ladomon. Li elseliĝis kaj riverencis al la juna virino kiu sidis pensante sur labalustradoiommalproksimelaŭĝia longo.Kvankamestis tremalvarme,ŝiportisnur simplan robon, flav-oranĝan, koloro de dafodilo. Topaz-koloraj haroj falismalstrikteĝislaŝultrojkajdonisalŝiavizaĝoaspektonimponankajpenseman.

DumGajal rektiĝis de sia riverenco la virino kapklinis, ridetanta iome, kajsenatentefingrumislaharbuklonapudlavango.

“Estasamaranokotoporvojaĝado.”

“Amaranoktoporkontemplilaŝtelojn,”respondisGajal.

Ŝi ridetis refoje. “Mi ne malvarmas. Mi sidas kaj revas…Mi aŭskultas lamuzikon.”

“Kiel nomiĝas tiu ĉi loko?” demandis Gajal, rigardanta laŭlonge la stratonunudirekte,aliadirekte,refojeallajunulino.“Ĉuestasiujaliajkromvimem?”

“TiuĉilokonomiĝasKarhaselo,”dirislajunulino,“forlasitadeĉiujantaŭdekmiljaroj.Nurmikajmiamaljunaonkloloĝasĉitie,trovantetiunlokonrifuĝejodelaSaponedojdelatundro.”

Gajalpripensis:tiuĉivirinoebleaŭebleneestassorĉistino.

“Vi malvarmas kaj lacas,” diris la junulino, “kaj mi devigas vin plue starisurstrate.”Ŝistariĝis.“Niofertasalvigastigadon.”

“Tion mi feliĉe akceptas,” diris Gajal, “sed unue mi devas konduki mianĉevalonalŝirmejo.”

“Liestoskontentaenladomotie.Nihavasnenianĉevalejon.”Gajal,sekvante

ŝian fingromontron, vidis malaltan ŝtonan konstruaĵon kun malfermita pordokondukantaalnigreco.

Li kondukis la blankan ĉevalon tien, deprenis la bridon kaj selon; poste,staranta en la pordo, li aŭskultadis la muzikon kion li estis atentinta antaŭe, lafajfadodetremigestrangakajantikvaflutamuziko.

“Strange,strange,”limurmuris,dorlotefrotantalamuzelondelaĉevalo.“Laonklo ludas muzikon, la junulino fiksrigardas la stelojn de la nokto…” Likonsiderismomenton.“Eblemiestastrosuspektema.Sesorĉistinoŝiestas,nenionŝi povas gajni demi. Se ili estas simplaj rifuĝantoj kiel ŝi diras, kaj amantoj demuziko, elble ili ĝuos fajfaĵojn de Askolajs; tio pagos, iomete, kontraŭ iliagastigemo.” Li etendis en la selosakon, elprenis sian fluton, kaj enpoŝigis ĝinmalantaŭlaĉemizo.

Lialkurisreireallalokokielaknabinoatendislin.

“Vineestisdirintaalmiviannomon,”ŝiinstigisalli,“porkemirenkontiguvinalmiaonklo.”

“MiestasGajaldeSfer,apudlaRiveroSkaŭmenAskolajs.Kajvian?”

Ŝi ridetis, puŝante plimalferme la pordon. Varmeta flava lumo surfalis lapavimŝtonanstraton.

“Mihavasneniannomon.Mibezonasnenian.Neniamestisiualiakrommiaonklo;kajkiamliparolas,tiamestasneniuporrespondikrommi.”

Gajalfiksrigardismirigite;poste,taksantesianmirigiĝontromemevidentaporĝentileco, regis al si la esprimon. Eble ŝi suspektus pri li sorĉistecon kaj timisprononcilanomonkontraŭtio,keliverkumagiaĵonperĝi.

Ilienirislaŝtonepavimitanhalon,kajlasonodeflutadoplilaŭtiĝis.

“MinomosvinAmna, semi rajtas,”dirisGajal. “Tioestas floroel la sudo,tiomorakajĝentilakajbonodorakielviŝajnasesti.”

Ŝikapjesis.“VirajtasnomiminAmna.”

Ili eniris ĉambron ornamitan de murtapiŝoj, grandan kaj varmetan. Grandafajrolumadisĉeunumuro,kajjenstaristabloportantamanĝaĵojn.Surbenkosidismuzikitsto — maljunulo, malneta, iom malpura. Liaj blankaj haroj pendadisnekombitaj malsupren laŭ la dorso; lia barbo, en ne pli bona zorgstato, estismalpura kaj flava. Li vestiĝis per eluzita kitelo, tre malpura, kaj la ledo de liajsandalojmontrisfendojnprosekiĝado.Strange,lineniamprenislaflutonfordelabuŝo, sed daŭrigis la fajfadon; kaj la junulino en flavaĵoj, Gajal observis, ŝajnemoviĝadislaŭlaritmodelatonoj.

“OnkloLudoŭik,”ŝivokisengajavoĉo,“Mikondukasalvigaston,SinjoronGajaldeSfer.”

Gajalalrigardislavizaĝondelavirokajkonsideris.Laokuloj,kvankamiomakvecaj, estis grizaj kaj brilaj — febre brilaj kaj inteligentaj; kaj, laŭopinie deGajal,vekigitajdestrangaĝojo.TiuĝojoestispluekonfuzajeGajal,ĉarlasulkojdelavizaĝoindikisnenionkromjarojndamizero.

“Ĉuebleviludas?”demandisAmna.“Miaonkloestasbonegamuzikisto,kajtiuĉiestasliatempopormuziko.Liestisobservintalarutinondummultajjaroj…”ŜiturniĝiskajridetisalLudoŭiklamuzikisto.Gajalkapjesisĝentile.

Amna indikis lamanĝaĵoplenan tablon.“Manĝu,Gajal,kajmiverŝosporvivinon.Posteebleviludoslaflutonporni.”

“Feliĉe,”dirisGajal,kajliatentis,kelaĝojosurlavizaĝodeLudoŭikfariĝisplievidenta,tremetanteĉelaangulojdetiesbuŝo.

LimanĝiskajAmnaverŝispor lioranvinonĝis liakapokomencisbalanci.KajneniamĉesisLudoŭiksianfajfadon—nunestiskaramelodiodefluantaakvo,posteestisseriozamuzikaĵokiurakontisprilaperditaoceanookcidenta,alianfojonestissimplamelodiotiakianeble infanokantusĉesiaj ludoj.Gajalobservis tion,prikielAmnaadaptissianemocionjelamuziko—seriozekajgajelaŭlamuzikakondukado. Strange!, pensis Gajal. Tamen — homoj tiom izolaj emas kreskistrangajnmanierojn,kajiliŝajnisbonkorajlaŭtutaspekto.

Li finis manĝi kaj stariĝis rekte, stabiligante sin kontraŭ la tablo. Ludoŭikludis svingetantanmuzikaĵon,melodion pri vitraj birdoj flugantaj ade laŭ cirklojligitaj per ruĝa fadeno en la sunlumo. Amna venis dancante al li kaj staris

proksime—treproksime—kajliflarislavarmetanparfumondeŝiajmalstriktajorajharoj.Ŝiavizaĝoestisfeliĉakajsovaĝa…Strangetio,keLudoŭikalrigardadistiom serioze, tamen sen ajna vorto. Eble li mise dubis la volon de nekonato.Tamen…

“Nun,” anhelete dirisAmna, “eblevi ludos la fluton; vi estas tiom fortakajjuna.”Poste, ŝidiris rapide,vidinte laokulojndeGajalplimalfermiĝi, “Mivolasdiri,viludoslaflutonpormaljunaonkloLudoŭik,kajlifeliĉeforirosalsialito—kajposttionisidoskajkonversacioslongeenlanokton.”

“Feliĉe mi ludos la fluton,” diris Gajal. Kaj li malbenis la langon propran,samtempetiomfluakajtiomsensaĝa.Estisprolavino.“Feliĉemiludos.MinonitaksastrelertaĉemiahejmadomegoĉeSfer.”

LirigardisalLudoŭik,postefiksrigardisallaesprimodefrenezaekĝojokiunlisurprizetrovis.Mirinde,keviroestutiomentuziasmaprimuziko.

“Do— ekludu!” anhelete dirisAmna, urĝante lin iomete al Ludoŭik kaj lafluto.

“Eble,”sugestisGajal,“Decas,kemiatenduĝisviaonklopaŭzos.Miŝajnusestimalĝentila—”

“Ne,kiamliviindikaskevivolasludi,tiamliĉesos.Simpleprenulafluton.Komprenu,”ŝikonfidis,“keliiometesurdas.”

“Komprenite,”dirisGajal, “tamenmi havas fluton propran.”Kaj li elprenisĝindesublaĉemizo.“Nu—kioproblemas?”Ĉarfrapaŝanĝiĝookazisjeambaŭlajunulino kaj la maljunulo. Rapida eklumo leviĝis en ŝiaj okuloj, kaj la strangaesprimodeĝojoĉeLudoŭikestisfor,kajestisnurmalbrilasenesperoentiesokuloj,stultarezigniĝo.

Gajalmalrapidepaŝisretroen,konfuzita.“Ĉuvimalvolas,kemiludu?”

Okazis paŭzo. “Kompreneble,” diris Amna, juna kaj ĉarma refoje. “Sedmicertas, ke Onklo Ludoŭik ŝatus aŭdi vin ludi ties fluton. Li alkutimiĝis al ĝiapiĉo—malsamaskaloebleestusmalfamiliara…”

Ludoŭikkapjesis,kajesperorefojebrilisenlaakvecajmaljunajokuloj.Ĝija

estisbonegafluto,Gajalobservis, luksaekzempleroelblankametalo, randitakajornamitaperoro,kajLudoŭiktenegistiunĉiflutonkvazaŭlineniamĝinmaltenus.

“Prenu la fluton,” sugestis Amna. “Li neniel malŝatos, ke vi tion faru.”Ludoŭik neis per la kapo por signi, ke liaflanke kontraŭstaroj tute mankas. SedGajal, observante kun malgusto la longan malpure makulitan barbon, ankaŭkapneis. “Mi povas ludi ajnan skalon, ajnan tonon sur la fluto propra. Nenielnecesaskemiuzu tiundeviaonklokaj eble linmaltrankviligi.Aŭskultu,”kaj lilevissianinstrumenton.“JenestaskantodeKajin,nomata‘LaOpalo,laPerlokajlaPavo’.”

Limetislaflutonkontraŭlalipojkajkomencisludi,jatrelerte,kajLudoŭiksekvis lin, plenumante la paŭzojn, konstruante kordojn. Amna, forgesante sianobstakliĝon, aŭskultis kun la palpebroj duone fermitaj, movis la brakon laŭ laritmo.

“Ĉuviĝuistion?”demandisGajal,kiamlifinis.

“Tre multe. Eble vi provus tion sur la fluto de Onklo Ludoŭik? Ĝi estasbonegaflutoporludi,tremolakajfacilaallaspirado.”

“Ne,”dirisGajal, kun subita obstineco. “Mikapablas ludi nur per la proprainstrumento.”Liblovis refoje,kajĝiestisdancode la festivalo,saltetakarnavalafajfaĵo. Ludoŭik, ludante kun supernatura lerteco, muzike trakuris feliĉajnsonfrazojn kiam ajn decis, kaj Amna, portata laŭ la ritmo, dancis dancon tutepropran,feliĉanpaŝadonĝustatempankunlamuziko.

Gajalsonigissenbridantarantelondelakamparanajpopoloj,kajAmnadancispli sovaĝe kaj rapide, eketendis la brakojn, radiis, spasme movis la kapon enbonega spektaklo. Kaj la fluto de Ludoŭik ludis brilan sonfrazegon, saltantesuperen, poste suben, akordante, kurbiĝante flanken, plektante etajn arĝentajnfadenojndasonoĉirkaŭlamelodiodeGajal,aldonanteĝustatempajnetajngracio-frazojn.

La okuloj de Ludoŭik nun fikse sekvis la girantan figuron de la dancantajunulino.Kajsubiteliekestigistemonpropran,muzikaĵonplejsovaĝesenbridan,elritmopreskaŭtambura;kajGajal,portitamemlaŭlafortikamuziko,blovistielkielneniam antaŭe li estis blovinta, tiel ke limem inventis trilojn kaj skalojn, girajn

arpeĝojn,blovisaltekajakre,laŭtekajrapidekajklare.

ĜiestisneniaĵokompareallamuzikodeLudoŭik.Liajokulojelstaregis;ŝvitofluadis de sur lia sulkohava maljuna frunto; lia fluto ŝiris la aeron en ŝirstriojntremeekstazajn.

Amnadancisfreneze;ŝinepluestisbela,ŝiaspektisgroteskekajnefamiliara.Lamuzikofariĝisiopliolpovistolerilasensoj.LavidadodeGajalkoloriĝisrozekajgrize; lividis,keAmna falis svene,keŝibuŝoŝaŭme tremetadis;kaLudoŭik,fajr-okula, ŝancele stariĝis, ŝancele aliris ŝian korpon kaj komencis terurankonkordanmuzikon,malrapidajfrazojellaplejsolenakajtimigasignifo.

Ludoŭiksonigismorton.

GajaldeSferturniĝiskajkurisgrand-okuleellaĉambregon.Ludoŭik,neniomatentante, daŭrigis sian teruran flutadon, ludis kvazaŭ ĉiu noto estus pintarostostangopenetrantaalŝilaskapolojn.

Gajalkuristralanokto,kajmalvarmaakromordisallikielgrajlo.Liekenirisla ŝirmejon, kaj la blanka ĉevalo blekis al li. Rapide almetiĝis la selo, rapide labrido, rapide al forkuro laŭlonge la stratojn de malnova Karhaselo, preter lagapantaj nigraj fenestroj, sonorile sur la stele lumigitaj pavimŝtonoj, for de lamuzikodemorto!

GajaldeSfersupren-galopislamontonkunlastelojensiavizaĝo,kajneĝispostatingilaŝultraĵonturniĝislienlaseloporrigardimalantaŭen.

La ĵus komencanta sunsupreniro tremble lumis la ŝtonan valon. Kie estisKarhasel?Nenieestisurbo—nurdisfalaĵoelruinoj…

Ho!Ĉumalproksimasono?…

Ne.Ĉieestissilento.

Sedmalgraŭe…

Ne.Nurdisfalintajŝtonojsurlaplankodelavalo.

Gajal,kunfiksemarigardo,turniĝisporlaŭirilaproprandirekton,laŭlavojo

kiuetendiĝisnordenantaŭli.

La muroj de la deklivo kiuj kondukis la vojon estis el kruta griza granito,kolorigitaskarlatekajnigreperliĥeno,melduigitablue.Lahufojdelaĉevalofarisklop-klop-klop-ajnsonojn,laŭteallaorelojdeGajal,hipnotealliacerbo,kajpostla sendorma nokto li trovis sian formon subfleksiĝanta. Liaj okuloj fariĝadismalklaraj kaj varmetaj kun dormemo, sed la vojo antaŭa kondukis al ne antaŭeviditajvidaĵoj,kajlamalplenecoenlacerbodeGajalinstigislinsenmildiĝo.

La laceco tiom grandiĝis ke Gajal glitis duone el la selo. Vekigante sin, lidecidis,keliĉirkaŭiruunuturniĝonpludelavojokajpostehaltuporripozi.

Supere la rokopasiĝisporkaŝi laĉielonkie la suno ĵuspasis lazeniton.Lavojoturniĝiskruteĉirkaŭŝultroelroko;antaŭelumisetamontraĵodeindigaĉielo.Unu turniĝonpluanmiprenos,Gajal diris al simem.Ladeklivomalfermiĝis, lamontojmalantaŭisliandorsonkajlirigardiselentranscentmejlojdastepo.Ĝiestislando ombrita per subtilaj koloroj, verŝita per delikataj ombroj, fadiĝanta kajfandiĝanta en trokoloran nebulecon ĉe la horizonto. Li vidis solan eminentaĵonsupere kaŝitan fare de arboj, vidis briletadon de lago ĉe ĝia piedo. Je la transaflanko situis amaso da grize blankaj ruinoj nur iomete videblaj. Ĉu la MuzeoHomara?…Postmomentasendecidado,GajalelseliĝiskajserĉisdormadoninternedelaPlivastigeblaOvo.

Lasunoruliĝisenmalgajaluksamajestecomalantaŭlamontoj;krepuskofalistrans la tundro.Gajal vekiĝis kaj refreŝigis sin ĉe proksima akvoflueto.Donantemuelaĵonalsiaĉevalo,limanĝissekigitanfruktonkajpanon;postelienseliĝiskajrajdis malsupren laŭ la vojeto. La ebenejo etendiĝis vaste norden antaŭ li,kondukantealsenhomecon;lamontojstarisnigrajsuperekajmalantaŭe;malrapidamalvarmaventetoblovisalliavizaĝo.Mallumecoprofundiĝis;laebenejosinkiselvideblecokvazaŭdronintalando.Hezitemaprolakrepuskeco,Gajalrimenehaltigissianĉevalon.Plibone,lipensis,kelirajduenlamateno.Seliperduslavojonenlamallumo,neprognozeblastionkionlipovusrenkonti.

Aŭdiĝissonobedaŭra.Gajalrigidiĝiskajturnislavizaĝonĉielen.Ĉususpiro?Ĉu ĝemo? Ĉu plorego?… Plua sono, pliproksima, susuro de ŝtofo, malstriktavestaĵo.Gajaltimkaŭrisensiaselo.Ŝvebantemalrapidemalsuprentralamallumovenisformoblankeenvestita.Eldekapuĉointernelumigitastrangkolorerigardadisvizaĝokunokulojtiajkiajtruojdekranio.

Ĝielspirissianmornansononkajŝvebisforenlaalteco…PosteestisnurlablovadodeventopreterlaorelojdeGajal.

Lienspiris tremetadanspironkajkurbiĝiskontraŭ lapomelo.Al li la ŝultrojsentiĝissenŝirmaj,nudaj.LiglitisgrundenkajaranĝislaŝirmilondelaOvoĉirkaŭsi kaj sia ĉevalo. Pretiginte sian dormkusenon, li kuŝigis sin suben; postnelonge,dumlikuŝisalrigardantelanokton,dormoalvenislinkajtielpasislanokto.

Livekiĝisantaŭolsunsuprenirokajrefojeekveturis.Lavojetoestisrubandoelblankasablointerflankajdeklivetojelgrizauleksokajlamejlojpasadisrapide.

La vojeto kondukis al la per arboj kovrita elstaraĵo kiun Gajal atentis desupere;nunlikredis,kelividistegmentojntralapezafoliarokajfumoenlaakraaero. Kaj postnelonge ĉe dekstre kaj maldekstre etendiĝis kultivitaj kamparoj elnardo,ĥálokajmedo-pomo.Gajalpluriradiskunokulojatentajprihomoj..

Ĉeunuflankoaperisbariloelŝtonokajnigraligno:laŝtonoĉizitakajhakitalaŭ aspekto de kvar globoj bide aranĝitaj sur centra fosto, la nigraj lignostangojserviskielrelojenpoŝtefiksitajeningojkajgravuritajporformiprecizajnhelicojn.Malantaŭtiuĉibarilokuŝisregionoelnudaterokirlita,kavetigita,frapekavegigita,bruligita kaj tordita, kvazaŭ samteme vizitita fare de fajro kaj grandegamartelo.MirehipotezanteGajalrigardadiskajneatentislatrivirojnkiujproksimiĝiskvietealli.

Laĉevaloektimiĝisnervoze;Gajal,turniĝante,vidislatriopon.Iliobstaklisallilavojonkajunutenislabridondeliaĉevalo.

Ili estis altaj, bonformaj viroj, portantaj striktajn ensemblojn el sombra ledorandita per nigro. Iliaj kapvestoj estis el peza brunruĝa ŝtofo premfaldita laŭprecizaj sulkoj, kaj ledaj pendaĵoj etendiĝis horizontale super ambaŭ oreloj. Iliajvizaĝojestis longajkajsolenaj,kunsenmakulaoreebur-kolorahaŭto,orajokulojkajharojtielnigrajkielgagato.Memevidenteilineestissovaĝuloj:ilimoviĝiskunsilkemolamemregado, ili fiksrigardisGajal-on kunkritika taksado, iliaj vestaĵojimplikisladiscipliniĝondeantikvakutimo.

Laestropaŝisantaŭen.Liaesprimoestisnektimiganekbonveniga.“Salutojn,nekonatulo;kienvicelas?”

“Salutojn,”respondisGajalsingarde.“Micelastienkiendirektasmiastelo…ĈuviestaslaSaponedoj?”

“Tiuestasniagento,kajantaŭvisituaslaurboSaponco.”ListudisGajal-onkunsenkaŝascivolemo.“Pro lakolorodeviavestaromisuspektas,keviahejmoestasenlasudo.”

“MiestasGajaldeSfer,apudlaRiveroSkaŭm’enAskolajs’.”

“Tiuvojoestaslonga,”observislaSaponedo.“Teruraĵojagacaslavojaĝanton.Devasesti,keviainstigointensas,kajkeviastelotirasperfervorigalogado.”

“Mivenas,”dirisGajal,“laŭpilgrimadoportrankviligimianspiriton;lavojotiamŝajnasmallongakiamĝiakiraslacelon.”

La Sponedo ofertis ĝentilan akordiĝon. “Do vi estas transirinta lamontaronFerAkŭila?”

“Prave; kvankam tio ke ĝi estismalvarma vento kaj senhoma ŝtono.”Gajalekrigardismalantaŭenallasuperstaramasivaĵo.“Nurhieraŭjenoktiĝomielvenisla intermonton. Kaj tiam ŝvebis fantomo supere tiel por devigi min pensi ke latombovenispornomiminsiapropra.”

Li paŭzis pro surprizo; liaj vortoj ŝajne liberigis fortan emocion je laSaponedoj. Iliaj vizaĝaj esprimoj plilongiĝis, iliaj buŝoj fariĝis blankaj kajkunpremitaj. La estro, lia ĝentila aparteco iom malpliigita, serĉis la ĉielon kunmalsufiĉekaŝitaantaŭtimo.“Fantomo…Enblankavestaĵo,grandaje tielkaj tiel,ŝvebantaalte?”

“Jes;ĉuĝiestasfamiliarakonataĵodelaregiono?”

Sekvispaŭzo.

“Laŭcertamaniero,”dirislaSaponedo.“Ĝiestassignalodemalbonego…Sedmiinterrompisvianrakonton.”

“Ekzistasmalmultorakontinda.Mielektisŝirmiĝipor lanokto,kajĉimatenemiiradismalsuprenallaebenejo.”

“Ĉu vi ne agaciĝis plu? Fare de Kubaŭ la Marŝanta Serpento, kiu ĉasemarŝadasladeklivojntielneeviteblekiellasorto?”

“Mividisnekmarŝantanserpentonnekrampantanlacerton;benoŝirmasalmila vojon kaj mi renkontas nenian danĝeron tiom longe kiom mi laŭirassendeflankiĝelapropranvojon.”

“Interese,interese.”

“Nu,”dirisGajal,“permesu,kemidemandadualvi,ĉarestasmultokionmivolaslerni;kioestastiuĉifantomokajkianmalbonaĵonlirememorigadas?”

“Vi demandas pri aferoj kiuj preteras mian scion,” respondis la Saponedosingarde. “Estas saĝe, ke oni ne priparolu tiun ĉi fantomon kontraŭ tio, ke niaatentoplifortigusĝianmalignecon.”

“Laŭ via deziro,” respondis Gajal. “Eble vi instruu min…” Li haltigis lalangon.AntaŭoldemandiprilaMuzeoHomara,estusplisaĝeeklernipritio,kiella Saponedoj taksas ĝin, kontraŭ tio, ke ili, atentigitaj pri lia intereso, strebusobstaklilindeinformiĝo.

“Jes”enketislaSaponedo.“Kiomankasalvi?”

Gajalindikislabruligitanlokonmalantaŭlabariloelŝtonokajligno.“Prikiosignifastiuĉidetruitejo?”

LaSaponedo fiksrigardis trans la lokokun fikita senesprimecosur lavizaĝokaj ŝultrolevis. “Ĝi estas unu el la antikvaj lokoj; tiommulte oni konas, neniompluan.Mortohantasĉitie,kajneniuvivantulopovastransirilalokonsensuferiplejmalicanmagion kio instigas fortanmalsanon kaj doloregajn ulcerojn. Ĉi tien nisendas tiujn kiujn ni volasmortigi… Sed ne evitu. Vi estus deziranta ripozi kajrefreŝigivinĉeSaĝonco.Venu;nigvidosvin.”

Turniĝante li laŭiris la vojeton kondukantan al la urbeto, kajGajal, sen kajvortojkajkialojporrifuzilaideon,urĝissianĉevalonantaŭen.

Dumilialproksimiĝislaperarbojombrelitamontetolavojetoplilarĝiĝisporfariĝi vojo.Dekstraflanke la lago pliproksimiĝis,malantaŭmalaltaj deklivetoj dapurpurajfragmitoj.Ĉi tieestiskajojkonstruitajelpezajnigraj trabegojkajboatoj

balancisritmekunlaperventoplumigitajondetoj.Iliestiskonstruitajlaŭlaformodefalĉiletoj,kunpruokajpobokurbiĝantajaltensuperlaakvo.

Pli alten enire je la urbeto, kaj la domoj estis el hakitaj trabegoj, el kolorojinter ore bruna ĝis veteremalkulita nigro. La konstrumaniero estis komplika kajornamega,lamurojleviĝantajtrietaĝojnĝiskrutajgablojsupereetendiĝantajjekajantaŭo kajmalantaŭo. Fostegoj en kaj grundo kaj lago estis orname tranĉitaj perkomplikajdesegnaĵoj:interplektantajrubandoj,ĉiroj,folioj,lacertoj,kajsimile.Laekranoj ŝirmantaj fenestrojn simile ornamtranĉiĝis, kun foliaroj, bestaj vizaĝoj,radiantajsteloj:luksajteksturojenlamildaligno.Estisklare,kemultaesprimadoelspeziĝisenlatranĉado.

Supren laŭ la kruta vojo, tra lamaluma ombraro sub la arboj, preter domojduonekaŝitajperlafoliaro,kajlaSaponedojdeSaponcoelvenisporfiksrigardi.Ilimoviĝiskvietekaj interparolismallaŭtvoĉe,kaj iliaj vestoj estis el tia elegantecokianGajalnesupozisvidisurlanordastepo.

Liagvidantohaltiskaj turniĝis alGajal. “Vinemalbonvolus atendidummiraportasallaVojevod,porkelipovuaranĝitaŭganbonvenigon,ĉu?”

La peto estis parolata per senkaŝaj vortoj kaj kun netrompaj okuloj. Gajalpensiskeliperceptisambigueconenlafrazkonstruo,sedprotiokelahufojdelaĉevalo staris firme sur la vojmezo, kaj pro tio ke oni ne proponis, ke li eliru lavojon,Gajalkonsentiskunsenkaŝaesprimo.LaSaponedomalaperiskajGajalsidispensantaprilaplaĉaurbetokiosituastiomaltesuperlaebenejo.

Arode junulinoj alvenispor ekrigardi alGajalkun scivolemajokuloj.Gajalreciprokescivolemealrigardis,kajnunatentisprikonfuzigamankojeili,strangecokiun linepovis tujspecifigi. Iliportisgraciajnvestojnelplektita lano,striitakajkolorigitadiverskolore; iliestisflekseblajkajsveltaj,kajŝajneal ilikoketemonemankis.Tamen…

LaSaponedorevenis,“Nun,SinjoroGajal,ĉumirajtaspeti,kenipluiru?”

Gajal, provante kribri ajnan guston de suspektemo el siaj vortoj, diris, “Mipetasvinkompreni,keprolanaturodelabenodemiapatro,mineriskuselirilastriktansekvindejondelavojeto;ĉartiam,tuje,mifariĝussendefendakontraŭajnamalbeno,kio,celita jemi laŭmiapasinta irado,eblecelusĝuste tianokazonpor

alproksimiĝiparazitemiananimon.”

LaSaponedogestissiankomprenon.“Nature;visekvassaĝanprincipon.Lasumincertigialvi.MinurkondukasvinalakceptokunlaVojevodkiueĉnunhastasallaplacoporrenkontinekonatulondelaforasudo.”

Gajalriverencisdankeme,kajiliekpluirislavojon.

Cent paŝoj pasiĝis kaj la vojo ebeniĝis, transirante komunan kampon kiekreskisetaj,tremetantajfolioj,elkolorojenĉiujhelecojdepurpuro,ruĝo,verdokajnigro.

LaSaponedoturniĝisalGajal.“Protiokevifremdas,midevasavertivinpritio, ke vi neniam surpaŝu la komunejon. Ĝi estas unu el niaj sanktaj lokoj, kajtradiciopostulasseveranpunonporpekojkajsakrilegio.”

“Miatentasvianaverton,”dirisGajal.“Miobeosvianleĝaronkunrespekto.”

Ili pasisdensanarbustejon;kun terurabruegobesta formo risortis elkaŝejo,fiksrigarda besto kun grandega dentegamandiblo. La ĉevalo deGajal ektimiĝis,ekkuris, elsaltis la vojon surire al la sanktan komunejon kaj dispremis latremetantajnfoliojn.

Kelke da Saponedaj viroj hastis amase antaŭen, ektenis la ĉevalon, kaptisGajal-onkajtrenislinelsele.

“Ho!”kriisGajal.“Kiontioĉisignifas?Liberigumin!”

La Saponedo kiu estis servinta kiel gvidisto alproksimiĝis, gestantemalaprobonperkapneado.“Nekredeble,kajmijenurmomentoantaŭaemfazisalvilaseriozecondetiafikonduto!”

“Sed la monstro timigis mian ĉevalon!” diris Gajal. “Mi estas nenielrespondecapriĝiasurpaŝo;liberigumin,lasukenialirulaakcepton.”

La Saponedo diris, “Mi timas, ke la punoj postulataj de tradicio devasefektiviĝi.Viajprotestoj,kvankamŝajnekredeblajjelasurfaco,netolerasseriozanenketon.Ekzemple, labestokiunvinomasmonstroestas,enrealeco,sendanĝeramalsovaĝigitabesto.Due,miobservislabestonkiunvirajdas;linekturniĝasnek

tordiĝis krom per ekmoviĝeto de la rimenoj. Trie, eĉ se viaj proponoj estusagnoskitaj,vimemtielagnoskaskulpeconprimalatentokajmalinformo.Decaskeviestuselektintabestonmalpliinklinanalneprognozeblaagado,aŭpostlerniprilasanktecodelakomunejo,decaskeviestuskonsiderintatianebleconkianĵusnunokazis,kajprotioelseliĝusporgvidivianbeston.Protio,SinjoroGajal,malgraŭmia malvolo, mi estas devigita kredi vin kulpa je malrespekto, senreligieco,malatentokajmalhumileco.Tial,kielKastelanokajSerĝent-LegantodelaLitanio,midevasordonikeviestusekurigita, limigita,barita,enkarcerigitakajŝlositaĝistiutempokiamlapunojestosekzekutitaj.”

“Latutaokazaĵoestasmokinde!”plendegisGajal.“Ĉuviestassovaĝuloj,tiel,kevifitraktassolanvojaĝanton?”

“Neniel,”respondislaKastelano.“Niestasaltecivilizitapopolo,kunkutimojhereditajalniellapasinteco.Protiokelapasintecoglorispliollaestanteco,kielfienipretendussenipridubustiujnĉileĝojn!”

Gajalsilentiĝis.“Kajkioestaslakutimajpunojportiafaro?”

La Kastelano faris trankviligan geston. “La parkeraĵo priskribas tri pento-faradojn,prikiujmicertas,keviakazeiliestosmildaj.Sed—lafarindaĵojdevasestiobservataj;kajnecesas,keviestumaliberigitaenlaKrimulaŜranko.”LigestisallavirojkiujtenadislabrakondeGajal.“Forkondukulin;transirunekpaŝvojojnnek irejon, ĉar tiukaze via tenado fariĝus sennerva kaj li estus liberigita for dejusteco.”

Gajal estis malliberigita en malbone lumigita kelo el ŝtono. Li trovis laplankonseka,laplafononsenrampantajinsektoj.Linetraserĉiĝis,nekforpreniĝisliaScintilaPonardoeldeliazon-skarpo.Kunsuspektadojplenigantajallilacerbonlikuŝiĝissurlafragmitalitokaj,postiome,dormis.

Nunkomencispasadodelatago.Allidoniĝismanĝaĵokajtrinkaĵo;kajfinevenisallilaKastelanoporviziti.

“Vi ja bonŝancas,” diris la Saponedo, “pro tio, ke kiel atestanto, eblis almisugesti, ke viaj pekoj rezutas pli el misfaro ol el malico. La antaŭafojaj punojefektivigitaj estis striktaj; la krimulo estis ordonita plenumi la sekvajn trifarendaĵojn: unue, detranĉi siajn piedfingrojn kaj kudri la detranĉitajnmembrojn

sur la haŭto ĉe sia kolo; due, blasfemi kontraŭ siaj praparencoj dum tri horoj,komencante per laKomunaListo deTabuoj, inkluzive de ŝajnigita freneziĝo kajheredamalsano, kaj finemalsanktigi la fajrejonde sia klano per fekaĵo; kaj trie,marŝadimejlonsubede la lagokunplumbaj ŝuojporserĉi laPerditanLibrondeKváloj.”KajlaKastelĉanoalrigardisGajal-onplaĉmaniere.

“Kiujntaskojnmidevasplenumi?”enketisGajalsekahumore.

LaKastelanokunmetislafingropintojn.“Kielmidiris,lapentofaraĵojmildas,laŭ decido fare de la Vojevod. Unue vi devas ĵuri ke neniam vi refaros viankrimon.”

“Tielmiĝojefaras,”dirisGajal,kajtielĵurissinaldetenado.

“Due,”diris laKastelanokunmilda rideto,“videvasservikiel juĝistoĉe laGrandaSpektaklodeBeleco inter lavirgulinojde lavilaĝokaj elekti ŝinkiunvitrovaslaplejbela.”

“Apenaŭmalfacilatasko,”komentisGajal.“Kialĝifalassurmiantaskaron?”

LaKastelano rigardis senesprimeplafonen.“Ekzistaskelkeda flankaferoj jevenko en tiu ĉi konkurso… Ĉiu persono en la urbeto trovu parencojn inter lapartoprenantoj—filinon,fratinon,nepinon—kajprotioapenaŭkonsiderindussenantaŭjuĝemo. Imputopripreferemoneniampovusesticeligitaalvi; tialvidecaskielidealaelektuloportiuĉigravaofico.”

ŜajnisalGajal,ke liaŭdis sonorondesincerecoen lavoĉode laSaponedo,tamenliscivolislakialonpritiuafero,ketielgravaslaelektiĝodelaplejbelaellaurbo.

“Kajtrie?”lidemandis.

“Tioestosmalkovratapostollakonkurso,kiookazosĉiposttagmeze.”

LaSaponedoelirislakelon.

Gajal,kiuestis tute senvaneco, speziskelkajnhorojnpor ripari sinkaj siankostumonsenigedeladifektiĝojdeveturado.Libanissin,tondetislaharojn,razislabarbon,kajtiam,kiamlaKastelanovenispormalŝlosilapordon,likredis,keli

memprezentisnemalakceptinde.

LikondukiĝiselensurlavojonkajdirektiĝissuprenlaŭlamontetoallasuprodelasurterasekonstruitaurbetoSaponco.TurniĝanteallaKastelanolidiris,“Prokiovipermesas,kemisurirulavojonrefoje?Vicertekomprenas,keminunestassekurakontraŭmalbontraktiĝo…”

La Kastelano ŝultrolevis. “Prave. Tamen vi gajnus malmulton per viadumtempa imuneco. Antaŭe la vojo transiras ponton, kion ni povus detrui;malantaŭe ni bezonas nur fendi la digon ĉe Peilmenĉalan Fluegon; poste, se vimarŝus la vojon, vi estus flankenverŝita kaj tiam, kaj tiel senŝirmiĝi.Ne,SinjoroGajal, tuj tiam, kiam la sekreto de via imuneco koniĝas vi ekfariĝas sendefendakontraŭdiversajtaktikoj.Ekzemple,grandamuropovuskonstruiĝiobstaklesurlairejo,kajantaŭkajmalantaŭvi.Sendubelasorĉbenogardosvinkontraŭsoifokajmalsato,tamenkionvifarusposte?Ĉuvisidadosĝislasunoestingiĝos?”

Gajalparolisneniom.Translalagoliobservistriopondalunarkformajboatojalproksimiĝantaj la kajojn, pruoj kaj poboj balancantaj flanken kaj antaŭen kunfacila movado. La mankeco en lia menso vokis sian atenton. “Kial la boatojkonstruiĝistiumaniere?”

LaKastelanoalrigardislinsenkomprene.“Ĝiestaslasolapraktikeblametodo.Ĉunetielkreskaslasemujojdeóe-plantojenlasudo?”

“Neniammividisóe-semujojn.”

“Iliestaslafruktojdegrandegagrimpoplanto,kajkreskaslaŭlunarkaformo.Kiam sufiĉe grandaj, ni detranĉas kaj purigas ilin, tranĉas laŭlonge la internanrandon, interkroĉas la ekstremojn per fortika ŝnuro kaj kuntiras ĝis la semujopremiĝemalfermiĝas laŭdeziro.Poste,kiamhardigita, sekigita,gravurita,pluritakajlakita;provizitaperdeko,rembenkojkajfortikigajpecoj—tiamnihavasniajnboatojn.”

Ilienirislaplacon,platalogoĉelasuproĉirkaŭitajetriflankojperaltajdomojelĉizitamalhelaligno.Lakvaraflankomalfermisalvideblecotransdelalagokajtranseĝislaelstariĝodemontoj.Arbojsuperpendisĉiekajlasunotralumantefarisskarlatandesegnaĵonsurlasablaplanko.

EstissurprizealGajal,keŝajnemankiskajantaŭajceremoniojaŭformalaĵojporlakonkurso,kajmalmultafesto-etosovideblisinterlaurbetanoj.Fakteiliŝajnissubpremetajdesubtilamalesperecokajalrigardislinsenentuziasmo.

Centjunulinojstariskuneensenesperagrupoĉelamezodelaplaco.ŜajnisalGajal,keiliestisfarintajmalmultajnstrebojnporsinplibeligi.Kontraŭe,iliportissenformajn vestaĉojn, iliaj hararoj aspektis esti laŭvolemalordigitaj, iliaj vizaĝojestismalpurajkajgrimacaj.

Gajalfiksrigardiskajturniĝisalsigvidanto.“Ĉitiujknabinojŝajnasneŝatilagirlandondebeleco.”

LaKastelano kapjesis tordamuze. “Kiel vi observis, ili neniel ĵaluzas pri ladistingeco;modestecoĉiamestisSaponedakvalito.”

Gajalhezitis.“Laŭkiametodooniprocedu?Minevolaspromianesciorompipluanelviajarkanajapokrifaĵoj.”

La Kastelano diris kun senesprima vizaĝo, “Formalaj ritoj mankas. Nikondukas tiujn ĉi konkursojn kun malprokrastemo kaj la plej minimumaceremonio.Videvasnurtrapasiintertiujĉivirgulinojkajindikuŝinkiunvitrovasplejalloga.”

Gajalekpaŝisporkomencisiantaskon,sentantesinpliolduoneridinda.Postelipripensis:tiuĉiestaspunoporkontraŭiabsurdantradicion;mikondutosefikeporkemiplirapideliberiguminelladevo.

Listarisantaŭlacent junulinoj,kiujrigardis linkunmalamikecokaj timeto,kajGajalektrovis,kelataskoneestossimpla,ĉarentute,iliestiseliabelecokioneĉlamalpureco,grimacadokajvestaĵojnepoviskaŝi.

“Apartiguvin,mipetas,formantelinion,”dorosGajal.“Tielĉi,neniusuferosmalavantaĝon.”

Malbonhumorelaknabinojaranĝissinporformilinion.

Gajal rigardis juĝe la grupon. Li tuj vidis, ke kelkaj povus esti eligitaj: lamalaltaj, la grasegaj, lamakulitaj kajmaldelikate aspektaj— eble kvarono el lagrupo.Lidirismiele,“Neniammividistiomkomunesenesceptanbelecon;ĉiuelvi

povus proprarajte alproprigi la premion. Mia tasko malfacilas; mi devas pesidelikatajn nemezureblaĵojn; je la fino mia decido estos sendube bazita sursubjektivismo kaj tiujn el vera ĉarmo estos preterdube la unuaj eligitaj de lakonkurso.”Lipaŝisantaŭen.“Tiujkiujnmiindikoseliru.”

Li marŝis laŭlonge la linion, indikante per fingro, kaj la pli malbelaj, kunesprimojdememevidentatrankviliĝo,hastisflanken.

DuanfojonGajalfarisprijuĝanrigardon,kajnun,iomplibonekonantatiujnprikiujlijuĝas,lipoviseligitiujn,kiujkvankamsuferantenenianminimumaĵondamalbeleco,estisnureordinaraj.

Ĉirkaŭ triono restis. Tiuj ĉi fiksrigardis al Gajal kun diversaj gradoj daantaŭtimokajbatalemodumlipasispreterili,studanteĉiunlaŭtiesvico…Tujjemomento liamensodecidiĝis, lia elektulinodifiniĝis. Iel la junularinaro sentis laŝanĝiĝon kio en li okazis, kaj al ili la pritimo kaj emocia streĉiĝo forfalis de laesprimojkiujniliestisportantajporlinobstaklikajkonfuzi.

Gajalfariskromanfinaninspektonlaŭtutelalinio.Ne,lijapravisjesiaelekto.Estis knabinoj ĉi tiel tiel allogaj kiel la sensoj povas deziri, knabinoj kun opalelumaj okuloj kaj detaloj hiacint-flore belaj, knabinoj suplaj kiel fragmitoj, kunhararosilkecakajfajnamalgraŭlapolvokioniliŝajneestisfrotintajsursi.

LaknabinokiunGajalestiselektintaaltisiometemalpliollaaliajkajposedisbeleconne tujmemevidentan.Ŝihavisetan triangulecanvizaĝon,grandajnsopir-esprimajnokulojnkajdensannigranhararonkioestistonditamalordemallongaĉeorelanivelo.Ŝiahaŭtoestiseltravideblapaleco,kiellaplejfajnaeburo;ŝiaformoestissvelta,gracia,kajelatentodevigaallogo,urĝajeintimeco.Ŝajniskeŝisentisliandecidonkajŝiajokulojpligrandiĝis.

Gajalprenisŝianmanon,kondukisŝinantaŭen,kaj turniĝisal laVojevod—maljunavirosidantasolideenpezaseĝo.

“Jenŝikiunmitrovaslaplejbelaelviajvirgulinoj.”

Estis silente tra tute la placo. Post venis raŭka sono, krio demalĝojo de laKastelanokajSerĝento-Legisto.Livenisantaŭen,kunmalĝojependemavizaĝo,lakorpomovoj malfortikigitaj. “Gajal de Sfer, vi estas verkinta grandan venĝon

kontraŭmia trompoal vi. Jenmia amata filino,Ŝierl, kiunvi estasdestinigita altimegaĵo.”

GajalturniĝismirigitedelaKastelanoallaknabinoŜierl,enkiesokulojlinunrekonisaspektondesensento,fiksrigardadonalforamalproksimeco.

Returniĝante al la Kaselano, Gajal ekparolaĉis, “Mi intencas tutansenpreferecon.TiunĉivianfilinonŜierl-onmitaksasunuellaplejbelajestulojelmiaspertado;minepovaskomprenition,prikielmiofendis.”

“Ne,Gajal,” diris la Kastelano, “vi estas juĝinte juste, ĉar tiel ja estasmiaproprapenso.”

“Nu,do,”dirisGajal, “informumin primia tria tasko kemi povu eksiĝi laaferonkajdaŭrigumianpilgrimon.”

La Kastelano diris, “Tri leŭgojn je la nordo situas ruinon pri kiu tradicioinformasninestaslamalnovaMuzeoHomara.”

“Ah,”dirisGajal,“daŭrigu,miatentas.”

“Videvas,porviatriatasko,kondukitiunĉimianfilinonŜierl-onallaMuzeoHomara.Ĉelaportalovifrapossurkuprangongonkajeldirualkiuajnrespondos:‘NiestastiujalvokitajdeSaponco.’”

Gajalektimetis,malridetis.“Kielestas?‘Ni’?”

“Tielestasviatasko,”dirislaKastelanoentiavoĉokiatondro.

Gajalrigardismaldekstren,dekstren,antaŭenkajmalantaŭen.SedlistarisenlamezodelaplacoĉirkaŭitadelafortikajvirojdeSaponco.

“Kiamdevastiuĉitaskoestuplenumita?”lidemandisenregitavoĉo.

LaKastelanodirisenvoĉotiomamarakiomkverkasuko:“EĉnunŜierliraspor vesti sin en flavo. Post unu horo ŝi aperos, je unu horo vi ekiros cele al laMuzeoHomara.”

“Kajposte?”

“Kajposte—ĉuporbonoaŭpormalbono,tioneestaskonata.Vitielekiroskieldektrimilestisekirintajantaŭolvi.”

Malsupren de sur la placo, malsupren laŭ la arbofoliaj vojetoj de Saponcovenis Gajal, indigna kaj strikta je la buŝo, kvankam li sentis pezecon kaj timonmezedelastomako.Laritoportismalplaĉajnaspektojn:ekzekutoaŭofertabuĉo.LapaŝodeGajalhezitis.

LaKastelanoektenisallilakubutonpermalmolamano.“Antaŭen.”

Ekzekutoaŭofertabuĉo…Lavizaĝojflankedelavojoplenisjemortomaniascivolo,internaekscitiĝo;ĝojaĉajokulojserĉislinprofundeporpriĝojiliantimonkaj hororon, kaj la buŝoj duone pendiĝismalfermaj, duone ridetis pro la internamemgratuladoproneestitiuulokiumarŝasmalsuprenlaŭlaarbofoliajvojoj,kajforenallaMuzeoHomara.

Lasupro,kunlaaltajarbojkajgravuritajmalhelajdomoj,estisĉeliadorso;ilielmarŝisenlaklaransunlumondelastepo.Jenestisokdekvirinojenblankajŝlám-robojkunceremoniajkorbojelplektitapajlosurkape;ĉirkaŭtendoelflavasilkoilistaradis.

La Kastelano haltis Gajal-on kaj voksignis al la Rita Matrono. Ŝi ekĵetismalfermelapendoŝtofojĉelapordodelatendo;laknabinointerna,Ŝierl,elvenismalrapide,okulojgrandajkajmalhelajprotimo.

Ŝiportisrigidanrobonelflavabrokaĵo,kajlarektecodeŝiakorpoŝajnisestikaptitakajdetenita interne.La robo leviĝis strikteĝis ŝiamentono, lasisnudaj labrakojn kaj leviĝis trans la malantaŭo de ŝia kapo en rigida lancopint-formakapuĉego.Ŝitimistiel,kieltimusbestetoenkaptilo;ŝifiksrigardisalGajal,alŝiapatro,kvazaŭŝiestisneniamantaŭevidintailin.

LaRitaMatronotuŝismildepermanoŝiantalion,antaŭenigisŝin.Ŝierlpaŝisunu paŝon, duan, sendecide haltis. La Kastelano kondukis Gajal-on antaŭen kajsituigislinĉelaflankodelaknabino;nundugeknaboj,venishastekuntasojkiujniliofertisalGajalkajŜierl.SenatenteŜierlakceptislatason.Gajalprenissiankajekrigardis suspekteme al la malklara likvaĵo. Li rigardis supren al la Kastelano.

“Kioestaslanaturodetiuĉipocio?”

“Trinku,”dirislaKastelano.“Protioviavojoŝajnosalvimalplilonge;porketeruroforlasosvin,kajvimarŝosallaMuzeokunpliregulapaŝado.”

“Ne,”dirisGajal.“Minetrinkos.MiajsentkapablojdevastiamestilakutimeproprajkiammirekontoslaKuratoron.Mivenisdemalproksimeporlaprivilegio;minestultiguslaokazonstumblantekajŝanceliĝante.”Kajliredonislatasonallaknabo.

Ŝierlfiksrigardissenemocieallatasokionŝitenis.DirisGajal;“Mikonsilas,keankaŭvievitutrinkiladrogon;tielnialvenoslaMuzeonHomarankunekunniadigneco.”

Hezite ŝi redonis la tason.Laesprimode laKastelanonebuliĝis, sed li farisnenianproteston.

Maljunulo en nigra kostumo portis antaŭen satenan kusenon sur kio ripozisvipokunansoelgravuritaŝtalo.LaKastelanonunlevistiunvipon,kajalvenanta,facilebatetistrifojelaŝultrojndekajŜierlkajGajal.

“Nun,miŝarĝasalvi,ekirununelSaponco,ekzilitajporĉiamelSaponco;viestas orfoj elpelitaj. Serĉu helpon ĉe la Muzeo Homara.Mi ŝarĝas vin, neniamrigardumalantaŭen,lasuĉiujnpensojnpripasintecokajestontecoĉitieĉeGardenoNorda. Nun kaj por ĉiam vi eksiĝas disde ĉiuj ligaĵoj, alkroĉoj, interrilatoj kajparencoj,kunekunĉiujpretendojalamo,amikeco,gefratecokunlaSaponedojdeSaponco.Iru,miurĝas;iru,miordonas;iru,iru,iru!”

Ŝierldentemordislaliponsuban;larmojliberetransfluislavangonkvankamŝifarisneniansonon.Kunkapopendantaŝiekiristranslaliĥenodelatundro,kajGajal,kunrapidapaŝado,ekkuniĝiskunŝi.

Nunmalpermesiĝis,keilimalantaŭrigardu.Dumiomatempolamurmuroj,lasonojdemaltrankviliĝosekvisilianaŭdadon;posteiliestissolajsurlaebenejo.Lasenlima nordo kuŝis trans la horizonto; la tundro plenigis la proksiman kajmalproksimanfojnojn,etendaĵomalĝojiga,senkolorakajsensprita.Solemakulintala regiono, la blankaj ruinoj — iam la Muzeo Homara — leviĝis antaŭ ilimalproksimajeleŭgo,kajilimarŝadislaŭlamalmulteevidentairejosenparoli.

Gajaldirispertonohezitema,“Estasmultokionmivolaskompreni.”

“Parolu,”dirisŜierl.Ŝiavoĉoestiskvietasedregata.

“Kialniestasdevigitajkajurĝitajjetiuĉimisio?”

“Estastielĉarĉiamestistiel.Ĉutioneestaskialosufiĉa?”

“Sufiĉa eble por vi,” dirisGajal, “sed pormi la kaŭzecomalkonvinkas.Midevas informivinpri lamankoenmiamenso, kio soifas al informoj tiommultekiom seksmaniulo deziregas la karnecon; do, bonvolu esti pacienca se miademandadoŝajnasalvipreternecesedetalisma.”

Ŝiekrigardislinkunmiro.“Ĉuĉiujenlasudotiomavidasinformonkiomvi?”

“Neniom tiel,” dirisGajal. “Ĉie tie normaleco de lamenso observeblas. Laloĝantoj lerte ripetas lamovadojn instruitajnal ilihieraŭ, laantaŭansemajnon, laantaŭan jaron. Oni akuzis min tute kaj plene pri mia aberacio. ‘Kial strebu poramasiĝo de pedanto?’ oni diris al mi. ‘Kial feliĉaĵojn, festadon, muzikon, kajfestandonfavorealabstraktaĵojkajmalklarajprofundaĵoj?’”

“Nu,” diris Ŝierl. “Bone ili tiel konsilas; tiel estas la komuna opinio ĉeSaponco.”

Gajal ŝultrolevis, “Hejme estas onidiro ke demono forprenis mianĵuĝkapablon.Ebletielestas.Ĉiuokazelaefikorestaskajlaobsedohantasmin.”

Ŝierl indikiskomprenonkajakcepton.“Demanduplu tial;miprovosmildigitiujnĉiurĝecojn.”

Li ekrigardis ŝin flanke, studis la ĉarman tringulon de ŝia vizaĝo, la pezannigran hararon, la grandajn rebrilajn okulojn, mallumaj kiel jú-safiroj. “En plifeliĉigaj cirkonstancoj, estus aliaj urĝoj pri kiuj mi estus penanta, ke vi ilinmildigu.”

“Demandu,” respondis Ŝierl de Saponco. “LaMuzeoHomara proksimas; laokazooportunasporneniokromvortoj.”

“Kialnitielĉielsendiĝiskajŝarĝiĝis,kunŝajnaakceptecopriniadetruiĝo?”

“Laplejproksimakaŭzoestaslafantomokiunvividissurlamonteto.Kiamlafantomoaperas,tiamnienSaponcoscias,kelaplejbelavirgulinokajlaplejbelajunuloel laurbetodevasestisendataallaMuzeo.Laĉefaĵonmalantaŭlakutimominescias.Tielestas;tielestis;tielestosĝislasunoestingiĝadostielkielbrulantakarbo en la pluvo kaj mallumigos la Teron, kaj la ventoj blovos neĝon superSaponco.”

“Sedkioestasniamisio?Kiuakceptosnin,kioestasniasorto?”

“Tiajdetalojnesciiĝas.”

Gajal pripensis, “La probableco de plezuro ŝajnas malmulta… Estasmalkonkordaĵoj en la epizodo. Vi estas preterdube la plej bela estulino el laSaponedoj,laplejbelasurTero—sedmi,miestashazardafremdulo,kajapenaŭlaplejbone-formitajunuloenlaurbeto.”

Ŝiridetisiomete.“Vineestasmalbonaspekta.”

Gajaldirissombre,“Superokazedelastatodemiaestecoestaslafaktokemiestasfremdulokajtielkaŭzosmalmultanperdonallaurbeto.”

“Tiuaspektopreterdubeestiskonsiderita,”laknabinodiris.

Gajalserĉislahorizonton.“NitialevitulaMuzeonHomaran,niĉirkaŭirutiunĉikonatansortonkajeskapuenlamontojn,ketielcelusudenalAskolajs.Deziregoprienluminiĝoneniaminstigosminalfrontidetruiĝontiomklareimplikitan.”

Ŝigestisneeconkape.“Ĉuvisupozas,kenigajnosperlaruzo?LaokulojdecentbatalistojsekvasninĝistiamkiamnitranspasoslaportalojndelaMuzeo;seniprovus eskapi nian devon ni estus ligitaj al fostoj, senhaŭtigitajmalrapidege, kajfine ensakigitaj kun poste mil skorpioj verŝitaj ĉirkaŭ niaj kapoj. Tio estas latradiciapuno;dekdufojojnenhistorioĝiestisaldevigita.”

Gajal rektigis malantaŭen la ŝultrojn kj parolis nervozavoĉe. “Nu, do— laMuzeoHomarajamestismiacelodummultajjaroj.TiucelemiekirisdeSfer,kajnunmivolasserĉilaKuratoronporsatigimianobsedonporcerbopleniĝo.”

“Vibeniĝasjegrandabonŝanco,”dirisŜierl,“ĉaralvidoniĝasladeziraĵodelakoro.”

Gajalmalpovistroviiondirindan,dodumiomatempoilimarŝadisensilento.Posteliparolis.“Ŝierl.”

“Jes,GajaldeSfer?”

“Ĉuonidividoskajapartigosnin?”

“Minescias.”

“Ŝierl.”

“Jes?”

“Seniestusinterrenkontintajsubplifeliĉastelo…”Lipaŭzis.

Ŝierlpaŝadisensilenteco.

Lialrigardisŝinsenpasie“Vineparolas.”

“Sed vi demandas nenion,” ŝi diris en surpriziĝo. Gajal turnis la vizaĝonantaŭen,allaMuzeoHomara.

Postiomeŝituŝisallilabrakon.“Gajal,mimultetimas.”

Gajalfiksrigardislagrundonĉelapiedoj,kajfloriĝodefajroekflamiĝisenliacerbo.“Ĉuvividaslamarkojntralaliĥeno?”

“Jes;kiodo?”

“Ĉuĝiestasvojeto?”

Kun iomadubo ŝi respondis, “Ĝi estas irejo eroditaper la pasadodemultajpiedoj.Tialdo—ĝiestasvojeto.”

Gajaldirisenregitajubilado,“Jenestassekureco,semineniampermesas,keonitrompuminfordelavojo.Sedvi—ho,midevasvingardi;videvasneniamforirudemiaflanko,vedevasnaĝienlabenokioŝirmasmin;ebletielnitravivos.”

Ŝierldirismalĝoje,“Ninetrompularezonadonpropran,GajaldeSfer.”

Seddum ilimarŝis, la paŝejo fariĝis pli evidenta, kajGajal fariĝis sekveplisangvina. Kaj ĉiam pli grande prezentiĝis la disfalaĵo kio lokis la MuzeonHomaran,kiupostnelongeokupislatutanvidkampon.

Se stokejo de scioj iam ekzistis ĉi tiel, malmuta signo postrestis. Troviĝisgranda,plata,planko,pavimitaperblankaŝtono,nunkretedispeciĝema,fenditakajtrapenetritadeherbaĉoj.Ĉirkaŭ tiuĉiplanko leviĝis seriodamonolitoj,kavigitajkaj eroditaj, supre difektitaj ĉe diversaj altecoj. Tiuj ĉi je ioma tempo estissubenintajgrandanplafonon;nunelplafonorestisneniokajlamurojmemestisnursonĝaĵojdelaforapasinteco.

Dotieĉiestislaplataplankoranditadelarompitajkolumno-stumpoj,nudaallaventojdetempopasadokajlabriladodelamalvametaruĝasuno.Lapluvojestislavintajlamarmoron,lapolvodelamontojestissurĝinfalintakajforbalaita,kajtiujkiujestiskonstruintajlaMuzeonjamfariĝismalpliolpolveroneltiuĉipolvo,tiomforajkajforgesitajnunestisili.

“Pensu,”dirisGajal,“pensuprilavastecodasciokioiamestiskunigitatieĉikaj kio nun estas kuniĝinta kun la grundo — krom, kompreneble, la Kuratorokonservadiskajprizorgadis.”

Ŝierlĉirkaŭrigardisantaŭtime.“Mipripensasanstataŭelaportalon,kajtionkionin atendas … Gajal,” ŝi flustris, “Mi timas, mi timegas… Supozu, ke ili ninapartigus?Supozu,keestosturmentadokajmortoporni?Mitimaseganalfrapon,laŝokondehororo…”

LagorĝodeGajalmemestisvarmakajplena.Liĉirkaŭrigardisdefie.“Dummiankoraŭ spiradaskajhavaspovonen labrakojporbatali, estosneniukiuninvundos.”

Ŝierlĝemismilde.“Gajal,Gajal,GajaldeSfer—kialviminelektis?”

“Ĉar,”dirisGajal, “la okulomia logiĝs al vi kiel nektara sfingo flugetas aljacinto-floro;ĉarviestislaplejbelakajmikredis,keneniokrombonecoatendisvin.”

KuntremaenspiroŜierldiris,“Mideveestukuraĝa;malgraŭĉio,seneestusmianstataŭeestusaliavirgulinosametimema…Kajjenlaportalo.”

Gajalenspirisprofunde,klinislakapon,kajekpaŝisantaŭen.“Nitionekfaru,kajeksciu…”

Laportalomalfermiĝiskondukeenapudanmonoliton,pordoelnebrilanigrametalo.Gajalsekvislairejonallapordon,kajalfrapiskuraĝeperlapugnosurlaetankuprangongonĉelaflanko.

Lapordomalfermiĝissurgrincantajĉarniroj,kajmalvarmetaaero,odorajelasubgrundo,ventetiselen.Enlanigrainterspacoiliajokulojpovisvidinenion.

“Salutoninternen!”vokisGajal.

Molavoĉo,plenadenotaj tremetoj,kvazaŭ tujpostplorado,diris,“Venuvi,venuviantaŭen.Viestasdeziratajkajatendataj.”

Gajalklinisantaŭenlakapon,strebantavidi.“Donualnilumon,porkenineflankenirufordelavojokajtielfalualfrapelasubon.”

Laspirestrebatremvoĉodiris,“Lumonebezoniĝas;ienajnkievipaŝos,tioestosviairejo,laŭaranĝofaredelaVojo-Faranto.”

“Ne,”dirisGajal,“niinsistasvidilavizaĝondeniagastiganto.Nivenasjetiesinvito;laminimumodetiesgast-ofertoestaslumo;lumotialdevashaviĝiantaŭolni ekpaŝu en la ublieton. Estu informata, ke ni venas serĉanta scion; ni estasvizitantojhonorindaj.”

“Ho, scio, scio,” sone venis la malĝoja spiremeco. “Tio estos via, en tutapleneco—sciojprimultajstrangajaferoj;ho,vinaĝosentajdodascieco—”

Gajal interrompis lamalĝojan, suspirantan voĉon. “Ĉuvi estas laKuratoro?CentojndaleŭgojmivenisporalparolilaKuratornkajprezentimiajndemandojn.Ĉuviestastiu?”

“Neniel. Mi malestimegas la nomon de la Kuratoro por esti perfidamalnecesulo.”

“Kiudoestasvi?”

“Miestasneniu,nenio.Miestasabstraktaĵo,emocio,laeksudaĵodeteruro,la

ŝvitodehororo,laskuoenlaaerotujpostkriegoforestiĝas.”

“Visonigasvoĉondehomarano.”

“Kial ne?Tiaj aĵoj kiajnmi parolas kuŝas en la plej proksima kaj plej karacentrodelahomacerbo.”

Gajaldirisenmildigitavoĉo,“Vinefaras,keviainvitoestutiomlogakiompovuspriesperatiĝi.”

“Negrave,negrave;enirividevas,enlamallumonkajtujmomente,ĉarmiasinjoro,kiuestasmimem,kreskiĝasvarmetekajlangvore.”

“Selumohaveblus,nienirus.”

“Nenialumo,neniuinsolentabrulvundecoiamajntroveblasenlaMuzeo.”

“Je tiu ĉi kazo,” diris Gajal, elprenante sian Scintilan Ponardon, “minovenkondukasbonvenanriparo-ŝanĝon.Dovinunvidu,jenestaslumo!”

El la sub-pomelo ekiris serĉa lumstriego; la fantomo starante alta antaŭ ilikriegis alttone kaj falis dispeciĝante en rebrilantaj rubandeteroj kiel pulvorigitametalaornamrubandaĵo.Restiskelkedarebriletantajpulvoretojenlaaero;liestisneplu.

Ŝierl, kiu estis staranta rigide senmova kvazaŭ hipnotigita, elspiris molanvarmetananhelonkajfaliskontraŭGajal-on.“Kielvipovasestitiomdefiema?”

Gajaldiris en voĉo duone rida, duone trema, “Mi vere ne scias… eblemitrovas tionnekredebla,keSortodirektusminfordeplaĉaSfer, trakajarbarokajmontkruto, en la nordan malplenejnon por ludi la rolon de kaŭranta viktimo.Malkredantetianmalplenansorton,mikuraĝas.”

Limovislaponardondekstrenkajmaldekstren,kajilividis,keiliestisĉelaportalo de fortikejo, tranĉita el betonigita roko. Malantaŭe ĝi kondukis al nigraprofundeco.Transiranterapidelaplankon,Gajalsurgenuiĝiskajaŭskultadis.

Li aŭdis nenian sonon. Ŝierl, ĉe liamalantaŭo, fiksrigardis kun okuloj tiomnigraj kaj profundaj kiom la truo mem, kaj Gajal, turniĝante, ricevis subitan

malraciansentonprifeinoellaantikvajepokoj—estulinomalgrandakajdelikata,pezaprokvantegodaĉarmo,pala,dolĉa,pura.

Kliniĝante kun sia lumanta ponardo, li vidis frenezan aron de ŝtupojkondukantajmalsuprenenlamallumon,kajlialumomontrisilinkajiliajnombrojnentiomkonfuzaaspekto,kelipalpebrumiskajtirissinmalantaŭen.

Ŝierldiris,“Kionvitimas?”

Gajalleviĝis,turniĝisalŝi.“NiestasdummomenteneakompanatajĉitieenlaMuzeoHomaro,kajnipuŝiĝasantaŭenfaredediversajpovfontoj;vifaredelavolode via popolo; mi, fare de tio kio estis min puŝanta ek de tiam, kiam mi unuegustumisaeron…Seniestusrestontajĉitieneestusrefojearanĝotajlaŭharmoniojemalamikadesegno.Seniantaŭeniruskuraĝe,nieblealirusalpoziciodestrategiokajavantaĝo.Miproponas,keniekirukunplenakuraĝo,subenirutiujnĉiŝtupojnkajserĉulaKuratoron.”

“Sedĉuliekzistas?”

“Lafantomoparolisfervorekontaŭli.”

“Niirudo,”dirisŜierl.“Mirezignisalsorto.”

Gajal diris gravmiene, “Ni iru kun la mensa stato de aventuro, agresemo,entrepreno. Tiel okazas, ke timo malaperas kaj la fantomoj fariĝas kreituloj demenso-teksaĵo;pertioniavervokrevigoslateruronsubgrundan.”

“Niiru.”

Ilikomencissubenirilaŝtupojn.

Tien, reen, tien, reen, malsuprenire la ŝtuparojn laŭ diversaj anguloj,interplacetojĉediversajniveloj,ŝtupotrabojeldiversajaltecojkajlarĝecoj,tielkeĉiupaŝoestisaferoporkoncentrataatento.Tien,reen,suben,suben,suben,kajlanigrastriajombrojmoviĝisspasmelaŭstrangajmanierojsurlamuroj.

La ŝtuparo finiĝis, ili staris en ĉambro simila al la enirejo supera.Antaŭ iliestispluanigraportalo,poluritaĉeunulokoprouzado;surlamurojambaŭflankeestisenkavelokitajlatunajŝildojportantajmesaĝojnennekonatajliteroj.

Gajal puŝis malferme la pordon kontraŭ premeto de malvarma aero, kio,blovantetralaaperturo,farisetansusuron,ĉesantekiamGajalpuŝispluelapordon.

“Aŭskultu.”

Estis sonomalproksima, klakado foje paŭzanta, kaj ĝi portis signifon sufiĉemalbonaŭguranporlevilaharetojnĉelanukodeGajal.LisentislamanondeŜierlekteniliankunmalvarmetemalsekapremo.

Malpliigantela lumondelaponardoĝis lumetominimuma,Gajal trapasis lapordon,kunŜierlsekvantaposte.Demalproksimevenislamalbonegasono,kajperlaeĥojilisciis,keilistarisengrandegahalo.

Gajalceligislalumonallaplanko:ĝiestiselnigraelastamaterialo.Posteallamuro:poluritaŝtono.Lipermesislalumoncelitiundirektonrektekontraŭanjelasono,kajmalproksimejekelkajpaŝojilividismasivannigranŝrankon,dissterniĝitadekuprajfostetoj,suprigitademalprofundavitrapletoenkiovidiĝiskomplikaarodametalajaparatetoj.

Ĉarlafunkciacelodelanigrajŝrankojneevidentiĝis,ilisekvislamuron,kajdumilimarŝissimilajŝrankojaperadis,superstarantajpezekajmalkare,laŭregulajinterspacoj. La klakado mallaŭtiĝis dum ili marŝadis; poste ili alvenis angulonrektan, kaj turniĝante ĉe la angulo, ekŝajnis ke ili alproksimiĝis la sonon. Nigraŝranko post nigra ŝranko preterpasiĝis; malrapide, striktapozaj kvazaŭ vulpoj, ilipaŝadis,okulojstrebeserĉantajporvideblecotralamallumo.

Lamuroprezentispluanangulon,kajĉitieestispordo.

Gajalhezitis.Sekvilanovandirektondelamurodevigusalproksimiĝonallafonto de la sono. Ĉu estus pli bone malkovri la plejan malbonaĵon rapide aŭĉirkaŭesploridumlairado?

LiproponisladilemonalŜierl,kiuŝultrolevis.“Ĉioĉiestasunuo;aŭbaldaŭaŭpostelafantomojflugetosmalsuprenporplektialni;tiamniestosperditaj.”

“Nedummiankoraŭposedaslumonporekrigardedispecigiilinennubetojnkajŝiraĵojn,”dirisGajal.“NunmivolastrovilaKuratoron,kajeblelitroviĝasposttiuĉipordo.Tionĉinimalkovros.”

Limetislaŝultronsurlapordon;ĝipuŝiĝismalfermiĝetekuntrafendastrietoeloralumo.Gajalenrigardis.Lisuspiris,muflitasonodemirego.

Nunlimalfermislapordonplue;Ŝierlkroĉisallijelabrako.

“JenlaMuzeo,”dirisGajalen tonofiksatenta.“Ĉi tieestasneniadanĝero…Likiu loĝas inter belaĵoj el tia ĉi kvalito neniel povus esti alia ol benema…”Lipuŝegismalfermegelapordon.

La lumo venis el nedistingebla fonto, el la aero mem, kvazaŭ likanta elindividuaj atomoj; ĉiu elspiraĵo estis lumeta, la ĉambro ŝvebis plenade plivivigalumado.Grandatapiŝokovrisfelelaplankon,monstraŝildoplektitaeloro,bruno,duhelecojdeverdo,griz-bruneruĝokajruĝetabluo.Belajartaĵojhomefaritajdiseprezentiĝis sur la muroj. En glora aranĝaĵo pendis paneloj el luksaj lignoj,gravuritaj, kavetigitaj, farbitaj; scenoj el antikvaj tempoj pentritaj sur plektitafibraĵo; formulaĵoj el koloro, desegnita por komuniki emocion anstataŭ realecon.Ĉe unu flanko pendis tabuloj el ligno interaranĝitaj kun tavoloj el sapŝtono,malakito, kaj jado en rektangulaj desegnoj, lukse diversaj kaj subtilaj, kunminiaturaj fendaĵetoj el cinabro, rodokrozito kaj koralo por doni varmetecon.Apude estis sekcio apartigita por montri diskojn el luma verdo, flagrantaj kajfluoreskaj en diversaj bluaj maldikegaĵoj kaj moviĝantaj punktoj el skarlato kajnigro. Jen estis reprezentaĵoj de tri cent mirindaj floroplantoj, floroj el epokoforgestita,nepluvivantasurmalfortikiĝantaTero;estissimilanombrodastelkrevajdesegnaĵoj, rigide normigita laŭ formo, sed ĉiu el subtila distingeco. Ĉiuj ĉi kajmultegakvantodaaliajkreaĵoj,elektitajellaplejajbonegaĵojdehomarafervoro.

Lapordomalfermiĝiskunmolafrapomalantaŭili; fiksrigardante,kajkunlahaŭtopiketantasurtute,laduopoellafinatempodeTeroekmoviĝisantaŭentralahalo.

“IeproksimedevastroviĝilaKuratoro,”flustrisGajal.“Estasetosodezorgakonservadokajgrandastrebadoĉitieenlagalerio.”

“Rigardu.”

Kontraŭilisituisdupordoj,ŝarĝitajkunsencodemultauzado.Gajalpaŝadisrapide trans la ĉambro sedmalkapablisobservimetodonpor funkciigi lapordon,ĉar ĝi portis nenian anson, ŝlosilon, tenilon aŭ fosteton. Li alfrapis per la

fingroartikojkajatendis;neniasonorespondis.

Ŝierl ektiris al li je la brako. “Ĉi tiuj estas privataj lokoj. Estas pli bone neveturitromalĝentile.”

Gajal turniĝis forkaj ilipluiris lagalerion.Preter laveraesprimode laplejbrilajsonĝadojdelahomaroilipaŝadis,ĝislakoncentriĝodetiommultafarojkajanimokajkreemoilinmiregigis.“Kiomgrandegaj lamensojkiujnunkuŝas interpolvo,”dirisGajalenmallaŭtavoĉo.“Kielbelegajestislaanimojmalaperintajenla entombigitaj epokoj; kiommirinde la kreituloj kiuj perdiĝis en la plej pasintamemoro…Neniampluestosiujsimilaj;nunenlafinajrapidepasantajmomentoj,homaro putras tromatura kiel putriĝanta frukto. Anstataŭmastrumi kaj superreginianmondon,niaplejaltaceloestastrompegajniperedesorĉismo.”

Ŝierldiris,“Sedvi,Gajal—viapartas.Vineestastielĉi…”

“Mivoluskompreni,”deklarisGajalkunsovaĝaemfazo.“Tratutemiajunecotiu ĉi dolora sopiro antaŭenpuŝadis min, kaj mi estis vojaĝinte de la malnovadomegoĉeSferporlernidelaKuratoro…Minmalplaĉaslasenmensajsukcesaĵojdelamagiistoj,kiujgajnisĉiomdasiajsciojparkere.”

Ŝierlalrigardislinkunmiraesprimo,kajlaanimodeGajalpulsadiskunamo.Ŝisentisliantremonkajflustrissenzorge,“GajaldeSfer,miestasvia,mifandiĝasporvi…”

“Kiam ni sukcesos al paco,” diris Gajal, “poste nia mondo konsistos elĝojeco…”

Laĉambroprezentisturnejonĉeangulo,plivastiĝis.Kajnunlaklakadasonokion iliantaŭeatentisen lamallumaeksterahalorevenis,pli laŭte,plisugeste jemalplaĉeco.Ĝiŝajneenirislagaleriontraarkformapordotransĉambra.

Gajal moviĝis kviete al tiu ĉi pordo, kun Ŝierl tuj sekvanta, kaj tiel ĉi ilienrigardislapostanĉambron.

Grandegavizaĝoelrigardislamuron,vizaĝoplialtaolGajalmem,tiomaltakiomGajaleblepovusetendikunlamanojsuprentenataj.Lamentonoripozissurlaplanko,lakraniasuproetendiĝisklinemalantaŭenenlapanelon.

Gajalrigardadisfikse,ŝokita.Intertiuĉipaĝentodebelajobjektoj,lagroteskavizaĝoestistiadisaĵokajdissonecokianeblekreusfrenezulo.Malbelakajnaŭzigaestislavizaĝo,ioelintesto-tordastultaobsceneco.Lahaŭtoreflektetisblu-metale,laokulojrigardissenfokuseelklinantajfaldaĵojelverdetahisto.Lanazoestisetanodo,labuŝoestisnaŭzigapulpecatranĉtruo.

EnsubitamalcertecoGajal turniĝisalŜierl.“Ĉu tiuĉineŝajnasestistrangakreaĵoporestihonoritaĉitieenlaMuzeoHomara?”

Ŝierl staradis kun la okuloj dolorigitaj kaj larĝe malfermitaj. Ŝia buŝomalfermiĝis, tremis, malsekeco striigis ŝian mentonon. Kun mano spasmantaj,tremantaj,ŝiektenislianbrakon,ŝancelisretroenenlagalerion.

“Gajal,”ŝikriis,“Gajal,venufor!”Ŝiavoĉoaltiĝisĝissuprotono.“Venufor,venufor!”

Lialfrontisŝinensurpriziĝo.“Kionvidiras?”

“Tiuhororaĵoentie—”

“Ĝiestasnurlafrenezaartaĵodeantikvaartisto.”

“Ĝivivas.”

“Kieltioĉi!”

“Ĝivivas!”ŝibalbutis.“Ĝialrigardismin,posteturniĝisporalrigardivin.Kajĝimoviĝis—kajpostemitirisvinfor…”

Gajalskuemaltenigisdesiŝianmanon;entutamalkredolifrontisantaŭentralapordejo.

“Ahhhh…”elspirisGajal.

Lavizaĝojamŝanĝiĝis.Latorporoestisforiĝinta;lasenfokusecoestisfordela okuloj. La buŝo tordiĝadis; siblo de ekspansianta gaso soniĝis. La buŝomalfermiĝis;grandegagrizalangoetendiĝismalstrikteantaŭen.Kajdetiuĉilangoekiris ĉiro ŝlima de mukozaĵo. Ĝi finiĝis per kroĉa mano, kiu etendiĝis celanteekteni lamaleolondeGajal.Li saltis flanken; lamanomaltrafis je sia ekteno, la

ĉiroheliciĝis.

Gajal,enekstremaemocio,kunlaintestojkramfintajpronaŭzigatimo,risortismalantaŭen en la galerion. La mano ektenis Ŝierl-on, kroĉis al ŝia maleono. Laokulojbrilismalseke;kajnunlamalstrikta langoŝvelekreskispluanelstaraĵon…Ŝierl stumblis, falis malstrikte, ŝiaj okuloj fiksrigardantaj, ŝaŭmo ĉe ŝiaj lipoj.Gajal,kriegantaenvoĉokionlimemnepovisaŭdi,kriegantaaltvoĉekajfreneze,kurisantaŭensvingetranĉantapersiaponardo.Litranĉadisallagrizamanradiko,sedliatranĉilorisortiĝisforkvazaŭlaŝtalomemestishororigita.Stomakaacidoĉeliajdentoj,liektenislaĉiron;perfortegastrebolirompisĝinkontraŭsiagenuo.

Lavizaĝospasmetis,laĉiroekismalantaŭen.Gajalsaltisantaŭen,trenisŜierl-onenlagalerion,levisŝin,portisŝinretroen,eldeĉiraetendokampo.

Nuntralapordejo,Gajalminacerigardisenkajmalamokajtimo.Labuŝojamfermiĝis; ĝi ridetaĉe esprimis sianmalesperiĝon kaj frustritan fideziron.Kaj nunGaja vidis strangan aferon: el la malseketa naztruo eksudis nubeto blanka kiokirliĝis,baraktis,formiĝisenaltaestuloenblankarobo—estulokunlongavizaĝokajokulojtiajkiajtruojenkranio.Dolor-ĝemetantekajplor-ĝemetanteenmalŝatoprolalumo,ĝiondetisantaŭenenlagalerion,moviĝantekunstrangetajetajpaŭzojkajhezitoj.

Gajal staradis senmove. Timo jam eluzis la tuton de sia povo; timo ne pluhavissignifon.Cerbopovusreaginurĝis lamaksimumodesia intenseco;kielĝipovusvundilinnun?Liĝinfrapeplatigusperlamanoj,disfrapusĝinensuspirantanebulon.

“Haltu,haltu,haltu!”venisnovavoĉo.“Haltu,haltu,haltu.Miajsorĉetojkajsorĉsigno,malbonatagoporTórsingol…Sedtamen,atentu,fantomovi,reenirulaorificon, reen kaj atentu, atentu, mi diras! Iru, aŭmi ekŝaltos la lumegofontojn;trapaso ne permesiĝas, pere de plej grava ordono de la Likúrgant; ja vere, laLikúrgantdeTórsingol.Atentu,jentiel.”

La fantomo ondetis, paŭzis, fiksrigardante en subita pasiveco al la maljunavirokiujuslameenirislagalerion.

Reveneallaronkantavizaĝovagislafantomo,kajlasissinestiensuĉitaenlanaztruon.

La vizaĝo muĝetis vibrege malantaŭ la lipoj, poste malfermis la grandangrizankavaĵonkajruktisblankanflagrantannubonkiukvazaŭisflamosedneestisflamo.Ĝi flagrisvele,klapmovis al lamaljunulo,kiumoviĝisneniom.El stangofiksitaalteenlapordaframovenisĝirantadiskaĵoelorajsparkoj.Ĝialtranĉiskajdisigislablankanvelaĵon,detruisĝintuteĝisatingilabuŝondelavizaĝo,dekionun etendiĝis nigra stango. Tiu stango etendiĝis al la giranta disko kaj sorbis lasparkojn.Estismomentodeplenasilento.

Poste la maljunulo venke kriis. “Ho, vi malbonega epizodo; vi provasinterrompimiandeĵoron.Sedne,estasneniavalidecoenviacelo;mialertabastononuligas vian nenaturan sorĉaĵon; vi estas kvazaŭ nenio; kial vi ne ekmaltenu kajretretualJeldred?”

Lavibradomalantaŭlalipegojdaŭriĝis.Labuŝomalfermiĝegis:grizaviskozakaverno tiel montriĝis. La okuloj briletadis en kolosa emocio. La buŝo kriegis,muĝa ondo demalpaco, sono tiomgranda ke ĝi frapetadas la aeron kajmartelasŝokonkvazaŭnajlonenlamensondeaŭskultanto.

La bastono ŝprucigis nebulon arĝentan. La sono kurbiĝis kaj centriĝis kajalsuĉis lamensannebulon; lasonoestiskaptitakajelsuĉita;ĝi fariĝismalaŭdata.Lanebulopilkiĝis,longiĝisporfariĝisago,plonĝiskunegarapidoallanazo,kajpenetrisprofundeenlapulpon.Estispezasono,eksplodo;lavizaĝoegespasmadispro doloro kaj la nazo ekestis eksplodita malordaĵo el ŝiritaj grizaj plasmoj. Iliondis kiel brakoj de asterio kaj kreskiĝis ripare, kaj nun la nazo estis pinta kielkonuso.

Lamaljunulo diris, “Vi disputemas hodiaŭ,mia demonavizitanto—malicatrajto.VivolusagacikompatindanmaljunanKerlendumliajlaboroj?Nu.Viestasgeniakajneglektema.Dojen.Bastono,”kajliturniĝiskajfiksrigardisallabastono,"vigustumis tiunsonon?Ŝprucigudecanpunon,ŝmiri lamalbeleganvizaĝonpervianerezisteblarepliko.”

Platasono,nigravipokiokurbiĝis,frapislaaeronkajbatisvundeallavizaĝo.Lumantavundstrioekaperis.Lavizaĝosuspiriskaj laokuloj tordiĝissupren intersiajfaldaĵojdeverdecahisto.

Kerlen la Kuratoro ridis, akra blekado unutona. Li ekhaltis kaj la ridadomalaperis kvazaŭ ĝi neniam komencis. Li turniĝis al Gajal kaj Ŝierl, kiuj staris

interpremetujapudeenlapordejo.

“Kiel nun, kiel nun?Vi estas post la gongo; la horoj por studi jamdelongepasis.Kialvi restadas?”Li skuisadmonan fingron.“LaMuzeoneestas lokoporfriponado;tionĉimiadmonas.Do,ekirufor,hejmenalTórsingol;venontfojeestupliakurata;viperturbaslaestablitanordon…”Lipaŭziskajtuniĝisrigarditimetetrans sia ŝultro. “La tago malboniĝis; la Nokta Ŝlosilo-tenanto nepardoneblemalfruas…Certemi jamatendadishoronpor lamalakuratulo; laLikúrgantestosinformata.Mivolasestihejmaĉelitseĝokajfajrejo;jenestasmalbonatraktadopormaljuna Kerlen, ke oni tiel deteni lin por la senzorgema stultulo de la noktagardisto…Kaj plue, la trudadode vi du gemalfruuloj; for demi nun, kaj foriru;eksterenenlakrepuskon!”Kajliantaŭiris,farantadirektajngestojnperlamanoj.

Gajaldiris,“MiaLordoKuratoro,Midevasalparolivin.”

Lamaljunulohaltis, alrigardis. “Eh?Kionun? Je la finode laborode longatago? Ne, ne, vi maldecas; reguloj devas esti observataj. Memprezentu al miaaŭskultejojelakvaraciklojemorgaŭmatene;tiammiaŭdosvin.Doirunun,iru.”

Gajalpaŝisretroenkonsternita.Ŝierlfalissurlagenuojn.“SinjoroKuratoro,nialmozasporgajnivianhelpon;nihavasnenianlokonporkenialiru.”

Kerlen laKuratoro alrigardis ŝin senesprime. “Nenian lokon por aliri!Kianplenan stultaĵon vi diras.Aliru vian hejmejon, aŭ al la Puberaĉambrego, aŭ al laTemplo,aŭallaEkstercelaGastejo.Envero,Tórsingolestasdonacemapriloĝejoj;laMuzeoestasneniaordinarataverno.”

“Mialordo,”kriisGajalsenespere,“ĉuviaŭdosmin?Niparolasprokrizo.”

“Paroluplu,do.”

“Iamalicaĵookazisporsorĉialvilacerbon.Ĉuvikonsiderustionĉi?”

“Ho,ĉuvere?”pripensadislaKuratoro.

“NepluekzistasTórsingol.Restasneniokrommallumasenhomeco.Viaurbojammalestisjeepokopasinta.”

La Kuratoro ridetis beneme. “Ah, kompatinde…Kompatinda kazo. Jen tiel

estasjetiajĉijunajmensoj.LafuriozainstigodevivoestaslaĈefaFrenezigilo.”Ligestiskapnee.“Almiladevoklaras.Lacajostoj,videvasatendilaripozonkionvimeritas. Laciĝo—malaperu; devo kaj simpla homaranismo ambaŭ postulas; jenfrenezeco por esti kuracata kaj senigita. Kaj ĉiuokaze la Nokta Ŝolil-tenanto neĉeestaspormildigimiantedecon.”Ligestis,keilisekvu.“Venu.”

HezitanteGajalkajŜierlsekvis lin.Limalfermisunuelsiajpordoj, trapasismurmurantekajprotestantekundubokajgardaatento.GajalkajŜierlvenisposte.

La ĉambro estis kuba, kun planko el nebrila nigra materialo, kun murojhavantajmultegondaorajansojĉiuflanke.Kapuĉhavaseĝookupislamezondelaĉambro, kaj apud tio estis brust-nivele alta pulpito kies fronto surhavis kelke daŝaltilojkajiks-kanelitajradetoj.

“JenlaSeĝodeSciodelaKuratoromem,”eksplikisKerlen.“Estantetio,ĝifunkcios, post ĝustigado, por devigi aferojn laŭ la Ŝablono de HinómenervaKlareco.Do—mipostulas la ĝustan sómetsindika aranĝiĝo—” limanipulis laregilojn“—kajnun,sevipozusvinkomforte,miriparosvianhalucinon.Tioĉipreterasmianordinarandevaron,sedmiestaskompatakajnevolasestipriparolataporestimalbonvolaaŭmalvolema.”

Gajaldemandismaltrankvile,“LordoKuratoro,tiuĉiSeĝodeKlareco,kielĝiefikusmin?”

Kerlen la Kuratoro diris grandmiene, “La fibroj de via cerbo estas miseinterplektitaj,elfrotitaj,kajtialkonektiĝasalmaldecajlokoj.Perlamirindametiarode niaj modernaj cerbologistoj, tiu ĉi kapuĉo reordigos al vi la sinapsojn laŭ laĝustajregistraĵojellabiblioteko—tiujdenormaleco,videvaskompreni—kajtielriparilainterplektaĵon,kajfaru,kevirefojeestuplenaviro.”

“Postmieksidiĝosenlaseĝo,”Gajaldemandis,“kionvifaros?”

“Simplefermutiunĉikontaktilon,tirutiunĉistangon,puŝutiunĉiŝaltilon—postkiamvistuporos.Posttrideksekundoj,tiuĉiamploloeklumiĝos,indikantelasukcesonkajpleniĝondelakuracado.Postemirenversigoslamanipuladon,kajvistariĝoskielestulokunrenovigitamensasano.”

GajalrigardisalŜierl.“Ĉuviaŭdiskajkomprenis?”

“Jes,Gajal,”enmallaŭtavoĉo.

“Memoru.”PosteallaKuratoro:“Mirinde.Sedkielmidevaspozisidante?”

“Simpleripozuenlaseĝo.Postemitirosantaŭeniometetiunĉikapuĉon,porŝirmilaokulojndedistraĵoj.”

Gajalkliniĝisantaŭen,rigardistimeteenlakapuĉon.“Mitimetekonfesas,keminekomprenas.”

LaKuratoro saltis antaŭen senpacience, “Ĝi estas afero de la pleja facileco.Jentiel.”Lisidiĝisenlaseĝo.

“Kajkielestoslakapuĉoaranĝota?”

“Laŭtiuĉimaniero.”Kerlenektenislaanson,tirislaŝirmilonporkovrialsilavizaĝon.

“Rapide,”dirisGajalalŜierl.Ŝirisortisallapulpito;KerlenlaKuratorofarismovetonpor retroirigi lakapuĉon;Gajalektenis ladelikatankorpframon, tenadisĝin.Ŝierlekfunkciigislaŝaltilojn;laKuratoroekripozis,suspiris.

Ŝierl rigardadis alGajal,malhelaj okuloj tiel larĝaj kaj likvaj kiel la grandaakvo-flamulanodeSudaAlmerio.“Ĉuli—mortis?”

“Miesperas,kene.”

Ilirigardadissencerteallaripozigitaformo.Sekundojpasis.

Sonora sono aŭdiĝis demalproksime— premego, tordiĝo, ĝojegamuĝego,malplajhup-sonojdesovaĝatriumfo.

Gajal ekkuris al lapordo.Prancante,ondetante, glitante en lagalerionvenismultego da fantomoj; tra la malfermita pordo malantaŭ ili, Gajal povis vidi lagrandegan kapon. Ĝi puŝis sin en la ĉambron. Grandaj oreloj aperis, parto devirbove dika kolo, ĉirkaŭita de purpuraj haŭtopendaĵoj. La muro fendiĝis,subenflekiĝis,dispecetiĝis.Grandamanotrapuŝiĝis,antaŭbrako…

Ŝierl kriegis.Gajal, pala kaj tremanta,malfermegis la pordon tuj kontraŭ la

vizaĝo de la plej proksima fantomo.Ĝi ĉirkaŭfluis la randon,malrapide, nubetopostnubeto.

Gajalrisortisallapodio.Laampolomontrismalbrilecon.LamanojdeGajaltreme moviĝis laŭlonge la regiloj. “Nur la konscio de Kerlen funkciigas labastonon,”lianhelis.“Tiomellaaferoklaras.”Lifiksrigardisenlaampolonkundolorigitaurĝeco.“Lumiĝuampolo,lumiĝu…”

Apudlapordolafantomoenfluadiskajŝveliĝis.

“Lumiĝu,ampolo,lumiĝu…”

Laampololumiĝis.KunakrakrioGajalrenversigislaŝaltilojnalneŭtraleco,subensaltis,tirissuprenlakapuĉon.

KerlenlaKuratorosidisalrigardantalin.

Malantaŭelafantomoformigissin—altablankaestuloenblankarobo,kajlamalhelajokul-truojfiksrigardadiskielelirejojalmalimagado.

KerlenlaKuratorosidisrigardanta.

La fantomo moviĝis sub sia robo. Mano tia kia piedo de birdo aperis,entenantabulondemalpuraspektamaterialo.La fantomo ĵetis lamaterialon al laplanko;ĝi eksplodiĝis por forminubetondanigrapolvo.Lapolveroj de la nubokreskiĝis,fariĝismultegodatordiĝantajinsektoj.Kununuanimavoloiliekiristranslaplanko,kreskiĝantajdumilidisvastiĝis,kajfariĝisrapiderampantajestulojkunsimio-kapoj.

KerlenlaKuratoroekmoviĝis.“Bastono,”lidiris.Litenissuprenlamano.Ĝitenislianbastonon.Labastonokraĉisoranĝanverŝegon—ruĝapolvo.Ĝinubetiĝisantaŭ la alrapidanta amaso kaj ĉiu polvero fariĝis ruĝa skorpio. Tiel komencisferocabatalo;kajetajkriojkajinsektajsonojsuprenirisdelaplanko.

Lasimio-kapajestulojmortigiĝis,forĉasiĝis.Lafantomosuspiris,movissianungaranmanonfojonplu.Sedlabastonoelkraĉislumstrionellaplejpuraruĝokajlafantomoelfandiĝisporfariĝinenio.

“Kerlen!”kriisGajal.“Lademonoenrompaslagalerion.”

Kerlenmalrapidegislapordon,paŝiselen.

“Bastono,”dirisKerlen,“faruvianplejanvolaĵon.”

La demono diris, “Ne,Kerlen, detenu lamagion;Mi kredis, ke vi stuporis.Nunmiretretas.”

Kungrandatremegadokajtiregodemasivolitirissinretroenĝisrefojenurliavizaĝomontriĝistralatruo.

“Bastono,”dirisKerlen,“estugardema.”

Labastonomalaperiselliamano.

KerlenturniĝisporfrontialGajalkajŜierl.

“Estas bezono nun pormultaj vortoj, ĉar nunmimortas.Mimortas, kaj laMuzeoposteripozossola.Donuparolurapide,rapide,rapide…”

Kerlen moviĝis per feblaj paŝoj al portalo kio ekglitis flanken je liaalproksimiĝo.GajalkajŜierl,prognozantajprilaprobablajdirektojdelasintenodeKerlen,starisheziteĉelamalantaŭo.

“Venu, venu,” diris Kerlen akre senpacienca. “Mia forteco elĉerpiĝas, mimortas.Viestisalmilamorto.”

Gajal moviĝis malrapide antaŭen, kun Ŝierl duona paŝo malantaŭa. Decarespondoallaakuzoevitislianserĉon;vortojŝajnisestisenkonvinkapovo.

Kerlen stude rigardis ilin kunmalforta rideto. “Haltigu viajn bedaŭrojn kajhastu;lanecesajaferojplenumendajenlatempohaveblaporilifaras,kelataskosimilu al provi skribi la Libregoj deKae perminimumo da inko.Mi fadas;miapulsadovenaspormalfortajtajdoj,miavidkapabloflagras…”

Li gestis senespere per mano, poste, turniĝanta, kondukis ilin en internanĉambron, kie li duonfale sidiĝis en granda seĝo. Kun multaj maltrankvilajekrigardojallapordo,GajalkajŜierlsidiĝissurremburitalongseĝo.

Kerlenmokeridisperfeblavoĉo,“Vitimaslablankajnfantomaĵojn?Pfa,ili

estasbaritajellagalerioperlabastono,kiolimigasĉiujniliajnprovojn.Nurtiam,kiam mi estas stupora el konscieco — aŭ mortinta — ĉesos la bastono je siafunkciado. Vi devas scii,” li aldonis kun iom plia vigleco, “ke la energioj kajdinamioj ne trairas el la kanelo de mia menso sed el la centra potenciejo de laMuzeo,kioestasĉiama;minurdirektaskajordigaslastangeton.”

“Sed tiu ĉi demono— kiu aŭ kio li estas? Kial li venas por rigardi tra lamuroj?”

LaesprimodeKerlenŝanĝiĝisalsenesperamasko.“LiestasBlikdak,Estro-Diulo de la demono-mondo Ĝeldred. Li torde tiris truon cele por ensuĉegi lasciarondelaMuzeoensianmenson,sedmihaltigislin;dolisidasatendanteenlatruoĝismimortos.Postelisupersatossinpererudiciojelagrandamalavantaĝodehomoj.”

“Kialoninepovasdevigitiunĉidemononporkajforigilatruon?”

Kerlen laKuratoro kapneis. “La fajroj kaj furiozaj povoj kiujnmi regas nevalidasenlaaerodelademono-mondo,kiesubstancokajformoestaselmalsamaesteco.Do, tiommulte kiomvi povas lin vidi, li estas portinta kun si la propranmedion;ĝis tiagrado li estas sekura.Kiam li provas eniri plue en laMuzeon, lapovodeTerodissolvas laestecondeĜeldred; tiammipovasŝprucigial liper laprisma fervoro el la potenciejo… Sed atendu, sufiĉe pri Blikdak por la nunamomento;dirualmi,kiujviestas,kialviĉitienveturis,kajkioestaslanovaĵoelTórsingol?”

Gajaldirisenhaltemavoĉo,“Thorsingol jampasiselmemoro.Nenio restassuperekromaridatundrokajlamalnovaurbetodelaSaponedoj.Miestasellasudalando; mi vojaĝis multajn leŭgojn por alparoli vin kaj plenigi mianmenson perscioj.TiuĉiknabinoŜierlestasellaSaponedoj,kajviktimodeantikvakutimokiosendasbelonallaMuzeojelaalvokodelafantomojdeBlikdak.”

“Ah,” spirisKerlen, “ĉumi estis tiom sencela?Mimemoras tiujn ĉi belajnformojn kiujn Blikdak dungis por mildigi la tedecon de sia deĵoro… Ili flugeekpasastramiamemorotielkielprintempajefemerojpreterpanelodavitro…Miflankenŝovislaaferonkielkreitulojelliapropranaskado,proponitajperliapropraimago…”

Ŝierl ŝultrolevis esprime de sia konfuzo. “Sed kial? Por kia utilo al li estashomajestuloj?”

Kerlen diris malsprite, “Knabino, vi estas tute el ĉarmo kaj freŝeco; lamonstraj urĝoj de la demono-lordo Blikdak preteras via imagkapablo. Tiuj ĉigejunulojestislialudado,surkiujlipraktikasvariajnkunigojn,koitojn,perversojn,sadismojn,naŭzojn,histrionojnkajfinebaraktojnĝislamorto.Postelisendaselenpluanfantomonporpostulipluanjuneconkajbelecon.”

Ŝierlflustris,“Tiuestislaestontasortomia…”

Gajaldiriskonfuzite,“Minekomprenas.Tiajagoj, laŭmiakompreno,estaskarakterecoj de la homaro. Ili estas antropaj laŭ la baza naturo de la funkciantajsakoj,glandojkajorgenoj.ProtiokeBlikdakestasdemono…”

“Pripensulin!”parolisKerlen.“Liajnliniarojn,liajnaparatojn.Liestasnenioaliakromantropa,kajtielestasliaorigino,kunekunĉiuellademonoj,fréjtojkajlumokulajkreitulojkiujinfestasfin-tempanTeron.Blikdak,kiellaaliaj,estasellamensodehomoj.Laŝvitakondensaĵo,lafiodorokajnaŭzindeco,laseksajperfortojkaj sodomioj, la feko-afrodiziaj kapricoj, la multoblaj ridaĉindaj lubrikaĵoj kiujdrenetrafluadislatutanhomaronkuneproduktisgrandegantumoron;eltioBlikdakakiris sian estiĝon, do tiel li estas.Vi jamvidis lamanieron laŭkio li tenas sianestecon, do li samkvalite aranĝas siajn distraĵojn. Sed pri Blikdak, sufiĉe. Mimortas,mimortas!”Lifaletisripozesursianseĝonkunanhelantabrusto.

“Vidumin!Miajokulojvariaskaj ŝanceliĝas.Mia spirado tielmalprofundaskiel tiudebirdo,miajoscedojestaskiel lamedolodemaljunagrimpoplanto.Mijamvivisplilongeolmemoro;enmiafrenezecominesciispripasadodetempo.Kiamneestasajnasciotiamneokazassomatajkonsekvencoj.Nunmirememoraslajarojnkajcentjarojn,lamiljarojn,laepokojn—ilisimilasalrapidajekvidojtraobturatoro.Do,perkuracimindemiafrenezeco,viestasmortintamin.”

Ŝierl palpebrumis, kliniĝis malantaŭen. “Sed kiam vi mortos? Kio poste?Blikdak…”

Gajal demandis, “En la Muzeo Homara, ĉu ne troveblas informoj pri laekzorcaĵojnecesajpordissolve tiunĉidemonon?Klaras,ke liestasniaunurangakontraŭulo,niaplejtujaafero.”

“Blikdakdevasestidetruita,”dirisKerlen.“Posttiomimortoskomforte;tiamvidevasalprenilazorgadondelaMuzeo,”Lilekissiajnblankajnlipojn.“Antikvaprincipospecifigas,kepordetruisubstancon,onidevasdeterminilanaturondelasubstanco. Por diri mallonge, antaŭ ol ni povas dissolvi Blikdak-on, ni devasmalkovrilianbazannaturon.”KajliajokulojmoviĝisvitrealGajal.

“Viadeklarovalidaspreterdisputo,”agnoskisGajal,“sedkielĝiestufarata?Blikdakneniampermesostianenketon.”

“Ne;necesas,keestuartefikado,iatrompametodo…”

“Lafantomoj,ĉuiliestassameellamaterialodeBlikdak?”

“Ja.”

“Ĉulafantomojpovasestibaraktatajkajobstaklataj?”

“Certe; en skatolo el lumo, kion mi povas efektivigi per nur penso. Jes,fantomonnidevashavi.”Kerlen levis lakapon. “Bastono!unu fantomon; enlasufantomon!”

Momento pasis; Kerlen levis manon. Aŭdiĝis kvieta grato ĉe la pordo, kajmolaĝemetoaŭdeblisdeekstere.“Malfermiĝu,”dirisvoĉo,plenadeplorsonojkajekpaŭzoj kaj tremetoj. “Malfermu kaj lasu eliri la junajn estulojn al Blikdak. Litrovas tedecon kaj lasecon en sia deĵoro; do lasu, ke la duopo venu antaŭen pornuligilianmalkomforton.”

Kerlenstrebelevissinporstari.“Jamfarita.”

Demalantaŭ lapordoaŭdiĝismalĝojavoĉo,“Miobstakliĝas,mikaptiĝisenbruligabrilado!”

“Nun ni malkovros,” diris Gajal. “Kio dissolvas la fantomon, tio dissolvosBlikdak-on.”

“Japrave,”akordisKerlen.

“Kialnelumo?”demandisŜierl.“Lumoapartigaslaŝtofondelafantomojtielkielsubitaventodisŝirasnebulon.”

“Sednurproiliamaldureco;Blikdakestasakrakajsolida,kajpovastravivilaplej ferocan radiegon en sia demono-landa alkovo.” Kaj Kerlen pensadis. Postmomentoligestisallapordo.“Niirosallabildo-pligrandigilo;tienieksplodoslafantomonĝismakroadimensio;tielnitrovoslianbazaĵon.GajaldeSfer,videvassubtenimianmalfortecon;vere,miajmembrojmalfortaskielvakso.”

Sur la brako de Gajal li ŝancelis antaŭen, kaj kun Ŝierl tuj postsekvante iliatingis la galerion. Ĉi tiel la fantomo ploradis en sia kaĝo el lumo, kaj serĉiskonstantepormallumaaperturotrakiulipovuseksudisianesencaĵon.

Neniomantentantalin,Kerlenpaŝadislambetranslagalerion.Postilisekvislaskatoloellumokajperfortelafantomo.

“Malfermulagrandanpordon,”kriisKerlenenvoĉodifektitadekrakladokajraŭkeco.“LagrandanpordoneniranallaStokejodeScioj!”

Ŝierlkurisantaŭenkajpuŝisfortekontraŭlapordon;ĝiglitisflanken,kaj ilienrigardislagrandanmallumanhalon,kajlaoralumodelagaleriogrademalpliiĝisinterlaombrojkajfariĝisnenio.

“VokuporLumeno,”Kerlendiris.

“Lumenon!”kriisGajal.“Lumeno,atentu!”

Lumo estiĝis en la granda halo, kaj ĝi montriĝis tiom alta ke la pilastrojsterniĝe situaj laŭlonge en la halo etendiĝis supren por fariĝi fadenoj, kaj tiomlonga kaj larĝa ke viro povus perdi sian spirkapablon kuranta laŭlonge de ajnadimensio.SternitajpoegalajvicojestislanigrajŝrankojkunkuprajfostetojkiujnGajal kaj Ŝierl estis observintaj dum sia eniro.Kaj super ĉiu pendis kvin similajŝrankoj,precizefiksitaj,ŝvebantajsensubteno.

“Kioestastiujĉi?”demandisGajalmirigita.

“Mi volas ke la propra sensufiĉa cerbo enhavus centonon da tio kion sciastiujn ĉi memoro-stakojn,” anhelis Kerlen. “Ili estas grandegaj cerboj plenpleneŝtopitajdeĉiokioestassciata,spertita,faritaaŭregistritadelahomaro.Ĉitieestasĉiom da la perdita sciaro, frua kaj malfrua, la altaj imagaĵoj, la historio de dekmilionoj da urboj, komencoj de tempokaj la supozataj finiĝoj; la kialo de homa

ekzistecokajlakialoprilakialo.Tagemilaboradiskajstrebisintertiujĉimemoro-stakoj;mia sukcesaĵo estis resumo el la plej surfaca tipo: panoramode larĝa kajmultepartalando.”

Ŝierldiris,“ĈuneestuslametodopordetruiBlikdakonstokitaĉitie?”

“Jesja;niataskoestusnurtrovilainformon.Internedekiuŝrankoniserĉu?Konsiderulakategoriojn:Demono-landoj;MortigojkajMortmalsanoj;EkspoziciojkajDissolvojdeMalbono;HistoriodeGranvilundo(kiesimilaestuloestisforigita);LogajkajMallogajSuperordigoj;TerapioporHalucinigojkajFantomo-prenistoj;Konstruada Ĵurnalo, instruo por regenerado de rompitaj muroj, sub-sekcio priinvado pere de demonoj;Metodaj Sugestoj je TempoRiska… Ja, tiuj ĉi kajmilpliaj.IeestasscioprikielfrapegilaabomenindanvizaĝondeBlikdakretroenalsiakvazaŭa-loko. Sed kie serĉi? Indekso Supra mankas; nenia krom la malsufiĉaresumodemiaproprakompilado.Tiukiuserĉasspecifanscionoftedevasesplorilongatempe…”Liavoĉogradefadis.Poste:“Antaŭen!AntaŭentralamemorigilojallaMeĥanismaro.”

Doiliirisinterlamemoro-stakoj,kielblatojtralabirinto,kajpostetrenŝvebislakaĝoellumokunlaplorĝemantafantomo.Finfineilienirisĉambronodoranjemetalo;refojeKerleninstruisalGajalkajGajalvokis,“Servunin,Lumeno,servu!”

Interkomplikajmeĥanismojmarŝislatriopo,Gajalperditakajmirigitapreterdemandokapablo,malgraŭtiokeliacerbodolorisproladeziroporsciado.

ĈealtabudoKerlenhaltigis lakaĝonel lumo.Vitraplatosubenirisantaŭ lafantomo.“Observunun,”Kerlendiris,kajmanipulislaaktivigilojn.

Ili vidis la fantomon, bildigita kaj projekciita: la flua robo, la marasmavizaĝaspekto.Lavizaĝopligrandiĝis,platiĝis;sekciosubedelavakaokulofariĝiskrustablankaloko.Ĝiapartiĝisenpustulojn,kajsolapustuloŝvelisplenigeen lavitra ekrano. La kavo de la pustulo estis komplike malglata surfaco, plektaĵokvazaŭŝtofo,trikitalaŭpuntecainterplekto.

“Jen!”dirisŜierl.“Liestasaĵoteksitakvazaŭelfadeno.”

Gajal turnis entuziasme al Kerlen; Kerlen levis fingron por havi silenton.“Vere,vere,bonapenso,aparteprotiokeĉitieapudniestasrotoroelegarapido,

uzataporbobenilakognajnfilamentojnde laŝrankoj…Nunobservu;mietendasen tiun ĉi panelon, mi elektas maŝon, mi eltiras fadenon, kaj atentu! La maŝojmalstriktiĝas kaj disiĝas. Kaj nun al la bobeno sur la rotoro, kaj mi volvas lafadenon,kajnunpertordetoniĝinligas…”

Ŝierldirisdubeme,“Ĉulafantomoneobservasviajnagojn?”

“Neniel,”certigisKerlen.“Laplatoelvitriénomurasinterlikajniajfaroj;liestastroagacitaporatenti.Kajnunmidissolvaslakaĝonkajliestaslibera.”

Lafantomovagiselen,kaŭrantafordelalumo.

“Iru!”kriisKerlen.“Returnualviafontulo;reiru,returnukajiru!”

La fantomo foriris. Kerlen diris al Gajal, “Sekvu; eksciu pri kiam Blikdakenflaroslin.”

Gajal, ĉe sekura distanco, rigardis la fantomon sorbiĝi supren en la nigrannaztruon, kaj revenis tien kie Kerlen atendis apud la rotoro. “La fantomo estasrefojefariĝintapartodeBlikdak.”

“Nudo,”dirisKerlen, “ni kaŭzaske la rotoro turniĝi, la bobenogiri, kaj niobservos.”

Larotorogirisĝisnefokuseblarapido;labobeno(tiomlongakiomlabrakodeGajal)fariĝissurvolvitadefantomo-fadeno,unuamonteelpaŝtelaĉiokoloro,posteperlamoto,kajposteelfajnalakta-eburo.

La rotoro giradis, po miliono da fojoj en ĉiu minuto, kaj la fadeno tiritanevideblekajnesciatedeBlikdakdikiĝissurlabobeno.

La rotoro giradis; la bobeno pleniĝis — cilindro lumanta de rebrila silkareflektado.Kerlenmalrapidigis la rotoron;Gajalsurfiksisnovanbobenon tiuloke,kajlamalplektadodeBlikdakplufariĝis.

Tri bobenoj — kvar — kvin — kaj Gajal, observante Blikdak-on demalproksime, trovis la gigantan vizaĝonkvieta, la buŝomoviĝetanta kaj suĉanta,farantatiunklakansononkiujelakomencoestiskaŭzintamaltrankvileconporili.

Ok bobenoj. Blikdak malfermis la okulojn, elrigardis konfuze ĉirkaŭ laĉambro.

Dekdubobenoj:malsamkoloramakuloaperissurlasubenfleksantavango,kajBlikdaktremispromaltrankvilo.

Dudekbobenoj;lamakuloplivastiĝistranslavizaĝodeBlikdak,translaklinaantaŭanodo,kajliabuŝopendismalstrikte;lisibliskajbaraktetis.

Tridekbobenoj:lakapodeBlikdakaspektismalfreŝakajputra;labluemetalarebriloestisfariĝantakolerabrun-ruĝo,laokulojŝvelis,labuŝopendismalfermita,lalangopendiselfalemalstrikta.

Kvindekbobenoj:Blikdakkolapsis.Liafrontanodegofaliskontraŭlafebrecabuŝo;liajokulojbriliskielfebrajbraĝoj.

Sesdekbobenoj:Blikdakestisneplu.

Kaj kune kun la dissolviĝo de Blikdak tiel ankaŭ dissolviĝis Ĝeldred, lademonolando kreita por la endomiĝado de malbonego. La fendo en la murokondukisalnudaroko,senrompokajrigida.

Kaj en la Meĥanismaro restis sesdek lumantaj bobenoj nete stakitaj; lamalbonegecotielĉimalordigitabrilisenpurecokajirizeco.

Kerlenfaletismalantaŭenkontraŭlamuro.“Mimortas;miatemponunvenas.MigardisbonelaMuzeon;kunenireprenisĝinfordeBlikdak…Atentuminnun.Enviajnmanojnmitransdonaslakuratoradon;nunlaMuzeoestasviadeĵoraĵoporgardikajbonteni.”

“Porkiucelo?”demandisŜierl.“Teromortas,preskaŭkielvi…Porkioservosscioj?”

“Pli nun ol ĉiam antaŭe,” anhelis Kerlen. “Atentu: la steloj brilas, la stelojbelas; lamemoro-stakoj scias benanmagionpor rapidigi vin al junajn klimatojn.Nun—miiras.Mimortas.”

“Atendu!”kriisGajal.“Atendu,mipetegas!”

“Kial atendi?” flustrisKerlen. “Lavojo al paco logasmin; ĉuvi vokusminrevene?”

“Kielmielprenudelamemoro-stakoj?”

“Laŝlosilopor la indeksoestasenmiajĉambroj, la indeksodemiavivo…”KajKerlenmortis.

GajalkajŜierl suprenpaŝisal la suprajetaĝojkaj stariseksterede laportalosur la antikva pavimita planko. Estis nokto; la marmoro rebriletis subpiede, larompitajkolumnojstarisaltajkontraŭlaĉielo.

Trans la ebenejo la flavaj lumoj de Saponco briladis varmete inter la arboj;supereenlaĉielobriladislasteloj.

GajaldirisalŜierl,“Jenesituasviahejmo;jenSaponco.Ĉuvivolasreturni?”

Ŝi neis kapgeste. “Kune ni estis rigardantaj tra la okuloj de scio. Ni estasvidintajmalnovanTórsingolon, kaj la ImperiondeŜerredo antaŭ tio, kajGolŭanAndraon antaŭa je tio kaj la Kvardek Kádoj eĉ pli antaŭaj. Ni estas vidintaj lamilitemajnverdulojn,kaj lasaĝajnFárilaojnkaj laKléŭmbojnkiuj forlasisTeronporalirilastelojn,kielfarisMerionefoantaŭilikajlaGrizajSorĉistojeĉpliantaŭe.Niestisvidintajoceanojn leviĝikaj refali, lamontojnkrustiĝi supren, supriĝikajfandiĝi sub la alfrapado de pluvoj; ni estas alrigardantaj la sunon dum ĝi lumisvarmakajplenakajflava…Ne,Gajal,neestaslokoporminunĉeSaponco…”

Gajal,apogantakontraŭlavetereeroditakolumno,suprenrigardisallasteloj.“Scioestasnia,Ŝierl—ĉiomdascieblecohaveblasalni.Kajkionnifaru?”

Kuneilirigardissuprenallablankajsteloj.

“Kionnifaru…”

aberaci/o1Diferencointerlaŝajnakajlaverasituodeastro.2☐Dispersodelalumradioj,kiukontraŭstaraslaformiĝondeprecizabildo.3❤Deviodisdelanormalatipo.4⚕Deflankiĝodisdelanormalastato.

abomen/i1Malamegiprofizikenaŭzajecoj.2Malamegipromoraletremalplaĉajecoj.

acerb/a1Adstringagusta,kielnematurafrukto.2(f)Kritike,ofendintencepika,morda.

afekci/i(tr)Estigiŝanĝonenlaanimstatodeekzistaĵo

afrodizi/o⚕⚥Ekscitecodelaseksorganoj.

agat/oMineralo,variaĵodekalcedonolaŭzonediverskolora,uzataenjuvelarto.

agit/i(tr)1Varbiporpolitika,sociala,religiakscelo,ekscitantelasentojn.2Naskienanimosinsekvajnsentojn,kiujĝinmalkvietigas.

aktini/oFloro-aspektamar-besto,vivantaunuope,fiksiĝintasurŝtonoj.

alegori/o♧Metaforaparolo,kiusublaproprasencoaludaskaŝitansignifonpliprofundan,plejoftemoralan.

aler/oTegmentetosuperdomenirejapordo,destinitaporŝirmiprecipekontraŭpluvo.~EB39/67

amfiteatr/oRondakonstruaĵo,kieseĝovicojaltiĝasunupostekajsupredealiaĉirkaŭcentraliberaspaco,enkiuantikvulojaranĝisdiversajnspektaklojn~EB296/1-3

ampeplos/oGenrodegrimpajlianojkunforkajĉirojsenalfiksiĝajdisketoj;25speciojelmezvarmajkajtropikajregionojdeAziokajAmeriko.

amulet/oObjekto,kiupersupozatamagiaefikogardassianportantonkontraŭdanĝero,malsano,sorĉoktp.

antrop/oHomo.

apati/oStatodespirito,kiunneniotuŝas,ekscitasaŭsuferigas

apokrif/a1ב✞NeakceptitaenlakanonodelaBibliofaredejudismoaŭdeiujkristanajeklezioj:ekzistasplurajapokrifajevangelioj.☞kanona.2Neaŭtentika:apokrifadokumento,testamento.☞falsa.

ardez/o1⊕Petrofajnekristala,malfortemetamorfa,fendiĝantaenplatajntavolojn,uzatajninteraliajporfaritegmentojn:ardezoestasblugriza.☞skisto,filito.2Tabuleto,pasinteceelardezo,uzatadejunajlernantojporskribadoperkretoaŭspecialakrajono.☞grifelo.

arĥitrav/oLamalsuprapartodeentablemento,kiukuŝassenperesurlakapiteloj.~EB316/18;~BeE163/16,27

arkan/oΘSekretainstruoaŭrito,rezervitaalinicitoj.

arpeĝ/oAkordo,kiestonojsonasnesamtempe,sedenrapidasinsekvo.

asket/oPiulo,celantaanimanperfektiĝonperkorpajrigoraĵoj

asteri/oGenrodeekinodermoj,enformodekvinpintastelo.☞orfiuro~EB340/23;~BeE176/43

aster/oGenrodeunu-,du-kajplur-jarajherboj,kiesradiajnkapitulojnkarakterizasflavaaŭpurpuradiskokajgranda,blankaaŭokulfrapekolorakrono;ĉirkaŭ250specioj,N-hemisferaj,multajporornamekultivataj.

aŭgur/o1Signo,interpretataporantaŭvidiestontanokazaĵon.2(f)Antaŭsigno.☞aŭspicio,prognozo.~i(tr)1♜Diveniestontaĵonperobservodebirdoflugoaŭdeĉielajfenomenoj.2Antaŭvidikajantaŭdiriperiaajnrimedo.3(f)Antaŭimagi.4(f)Estilaantaŭsignodeio.

aŭreol/oLumaradiadoĉirkaŭio,kutimesferaaŭringoforma.

aŭr/o1Sensaĵo(aŭda,vidak.a.),kiuanoncasalmalsanulobaldaŭanatakondeepilepsio,histerio,astmo,kajsimile.2Spiritecasubstanco,iomsimilaallumo,povantahavidiversajnkolorojn,troviĝantaenkajĉirkaŭvivantakorpo,dekieĝidisradias;laŭiujkredojĝiestasvidebladeinicitoj.3Etoso,disradiatadepersono.

aŭspici/oAntaŭsignoprilaestontaevoluodeio.

aven/o1Genrodeunujarajherboj,unuspecioelkiokultiviĝasprotiesgrajnojkiujuziĝaskielkarakterizanutraĵoporĉevaloj,sedankaŭendiversajformojkielmanĝaĵoporhomoj,apartematenakaĉo.

avid/aFortedezirantariceviaŭekposediion.☞avara.Rim.avidestasofteuzatasuf-e,kunlasencodeam,sedkunplifortakajordinaremalfavoranuanco.~eEnavidamaniero.~i(tr)Pasiedeziriekposediaŭricevi.

azil/oLoko,kiepersekutatahomoestis,laŭkutimoaŭleĝo,sekurakontraŭsiajpersekutantoj:

balkon/oPlataelstaraĵoĉelafasadodedomo,ĉirkaŭitaperbalustradoaŭkradokajkomunikiĝantakunlainterno.~EB296/17,1839/69252/9310/12

balustrad/o1Vicodabalustrojkunsuprabreto,ĉelarandodeteraso,balkonokajsimile.2Ĉiaanalogabariloaŭapogilo,starigitaporevitidefalon.~EB39/9,40/25;~BeE44/18,276/22,50

barĝ/oPlatkarena,malalta,kargoportabarkoaŭŝipo,uzataordinareenriveroj,havenojkajkanaloj.~EB211/25,220/20,22;~BeE375/87

basalt/oVulkanapetro,nigrakajnebrila,elkiukonsistaslaplejpartodelaterkrusto.

baŭm/i(ntr)Stariĝisurlapostajpiedoj,precipepriĉevalokajsimile.

bed/oPlataaŭnivelitapecodegrundo,preparitaporplantoj

boben/oCilindraaŭkonusapecoelajnamaterialoĉirkaŭkiuonivolvaslongan,relativemaldikanmaterialonkielfadeno,drato,filmo,ktp.~i(tr)Volviĉirkaŭbobeno.~EB233/60;~BeE253/29,318/47

braĉ/o♜Specodepantalono,portatadegaŭloj,ĝermanojkajkelkajAziajpopoloj.

braĝ/o1Ardajkarbetojrestantaj,postkiamlaligno-aŭkarbo-pecojnepluĵetasflamon.2Tiajsamajkarbetoj,estingitajantaŭforkonsumiĝo,kajuzatajaŭkiel

bruligaĵo,aŭkielelektrodo.

brez/i(tr)Kuiripermildafajro,senelvaporiĝo,porkelakuiraĵokonservuĉiujnsiajnsukojnkajbruniĝu.

brod/i(tr)▦1Kudreornamiŝtofonaŭledonperfadenoj.☞broki.2Desegnipertiajfadenoj.

brog/o1Trempien,aŭsurverŝiperbolantaakvo.2Ĵetienbolantanakvonviandonaŭlegomojn,porilinpretigialpostakuiradoaŭdeprenideiliianakrecon.brogaĵoAkvo,enkiuonibolkuirisviandon.

brok/i(tr)▦Interteksisurlafonofadenojnelsilko,arĝentoaŭoro,poraperigidesegnojnsurlaŝtofo.~adoTiaprocedodeteksado.~aĵoTielteksitakajornamitaŝtofo.

bronz/oAlojodekuprokajstano(enproporcioĉ8/1),alkiuonioftealdonaseniomakvantozinkonaŭplumbon:ŝildo,sonorilo,kanono,statuetoelbronzo;aluminiabronzo(enkiesalojoaluminioanstataŭasstanon).☞kupro,latuno,tombako.

burlesk/aEkstravagancekomika,kontrastigantalanoblecondelatemokunlatrivialecodelastilo,aŭmale.

cinabr/oRuĝasulfidodehidrargo,uzatakielkolorilo,HgS.

citadel/oFortikigitalokoenurbo,pordefendiĝianalirejon.

col/oMezurunuodelongo.Proksimetiomlongakiomfingraartiko.

ĉarnir/oⓉMetalaĵo,konsistantaelduplatoj,kunligitajperkomunaakso,ŝraŭbitajsurlafiksapartodemeblo,kofrokajsimile,respektivesurlapordoaŭkovrilo,kajebligantatiesmalfermon.☞pordhoko,kardino,pivoto.~EB134/57;~BeE293/56

dafodil/oSpeciodesovaĝanarciso(Narcissuspseudonarcissus)kunnurunugranda,senodora,oreflavafloro,karakterizatadegrandakromkorolatubo;hejmaenEŭropo,herbeja,porornamekultivata.Alimome‘trumpetnarciso’~BeE213/3☞jonkvilo.

damp/iManeaŭilemalpliigilavibradon,aŭŝanĝiobtuzigelasonkvaliton

debat/oDiskutolaŭordigitamanieroenoficialakunveno(kongreso,parlamentoktp)aŭ,porekzerce,enklaso.

dekdenc/oKomencoderuiniĝo,demalfortiĝo,demalprosperiĝo.

delir/i(ntr)Estienstatodenedaŭrapsikamalordo,kaŭzitadefebro,malsanoaŭebrieco,kajkarakterizatadehalucinajimagojkajnekonsekvencajsenkonsciajparoloj.

desapont/i(tr)Nekontentigilaesperojndeiu.~iĝiIĝiseniluziigitaensiajatendojaŭdeziroj.

determin/i(tr)Precizefiksiionnecertan,indikantelalimojn,interkiujtiuioestasentenata.

dig/o1Remparo,starigitaporŝirmilokonkontraŭinundoderiveroaŭmaro.2Transversamuro,konstruitaenrivero,porprovizorehaltigi,aŭmalakceli,lafluon,aŭreguligilanivelon.~EB212/49,57-64;~BeE370/3,64

dilat/oFenomeno,enkiulaampleksoaŭlavolumenodegasa,likvaaŭsolidasubstancopligrandiĝas.

dilem/o1Rezono,prezentantaalternativoninterdumalsamajaŭkontraŭajasertoj,kiujambaŭkondukasalsamakonkludo.2Alternativo,enhavantadukontraŭajnproponojn,interkiujoninepredevaselekti.

distil/i(tr)Apartigisubstancondeĝiajmalpuraĵojaŭdekunkomponaĵoj,vaporigantepervarmoĝiajnvaporiĝemajnerojnkajposterelikvigantelavaporojnpermalvarmo.Tieĉitemasprisupernaturaaferoproduktitaenmanieroanalogaaldistilado.

duilion/oGrandeganombro,1012.

ebur/oBlankakajmalmolasubstanco,kiukonsistigasladentegojndeelefanto,hipopotamo,kajaliaj.~EB337/39;~BeE162/39

efemer/aMallongedaŭra;rapidepasanta:ladiversajnovajproponatajsistemoj

estasnurefemerajnepripensitajprovoj.☞kaduka,pasema,unutaga.~o1Efemeraĵo.2♉Genrodeinsektoj,kieslarvojvivasensensalaakvo,kajkiesflugantaplenkreskulovivasnurtremallongdaŭre(kelkajnhorojnĉeiujsp-oj).~EB342/6;~BeE175/8

ekskvizit/aTreegealtkvalitalaŭartistadesegno,materialakonstruo.Esprimantalaplejpuranmodon.

ekspansi/o Plivastiĝo,plietendiĝodeiesinfluoaŭregado.~i(ntr)Prezentitiunfenomenon.

eksud/i(ntr)⚕Eliĝitrahisto,similealŝvito:lasangoeksudasiafojetraporojdehaŭto.☞elŝvit(iĝ)i.~oTiafenomeno.~aĵoOrganikalikvo,sereca,fibrecaaŭmukeca,kiueksudaselinflamitahisto.

ekzalt/i(tr)Treeksciti,levantelasentojnĝisaltagradodeintenseco.~iĝoEkstatodeiu~ita.

ekzorc/i(tr)Elpelielvivantomalbonanspiriton,demononks,permagiaformuloenformodemalbenoaŭdepreĝo.

elast/aTia,keĝifacilekuntiriĝas,etendiĝasaŭaliformiĝaspropremantaaŭtirantaforto,kajreprenassianantaŭanformon,kiamtiufortoĉesas.

eliksir/o1Likvamedikamento,solvaĵodeunuaŭplurajsubstancojenalkoholo.2Alkemiapreparaĵo,porŝanĝimetalojnenoron,aŭporsenfinedaŭrigilavivonaŭsimile.

emajl/oVitrosimiladiverskolorasubstanco,perkiuonikovraspotojn,fajencon,metalonperbakadojealtatemperaturo.

empiri/o1Sperto,rigardatakielbazokajkognakriteriodefilozofiokajscienco.2Nesciencarutinametodobazitasurnurapraktika,nesufiĉekontrolitasperto.

ensembl/o1Trupodemuzikistojaŭaktorojkuneludantaj.2Tutodeladekoracio,delameblojkajdelaornamaĵojdeĉambro,harmonieelektitajkajaranĝitaj.3Tutodeladiversajpecojdekostumoharmoniealfaritaj.4Tutodakonstruaĵoj,prezentantajarkitekturanunuecon.5Imagitaarodesimilajfizikajsistemojkiesdistribuoporiu(j)fizika(j)grando(j)estasproporciakunspecifaprobablo;uzata

pordonifizikaninterpretonalprobabloj.

epizod/o1♧Akcesoraagado,nestrikteligitakunlaĉefatemo,enrakontoaŭpoemo:lalastajseslibrojdeEneadoestasplenajdeepizodoj.2Apartakuriozafaktoenhistoriaaŭgravaokazintaĵo.☞incidento.

érb/oDanĝeraarbar-loĝantabestulohavantakvargambojn,fortanodoronkajsensivanflarkapablon.Eblehibridoelurso,viro,lánk-lacertokajdemono.Ĉasasnaz-sekvantespurojn.

erik/o1Genodeplantoj—daŭrafoliajarbustetoj,tufarbustojkajkelkajtrunkarbustoj,multajporornamekultivataj.2Ĉiuarbustetoaŭarbustoellag.Ericakajparencajg-oj,precipekaluno.~EB316/19;~BeE195/19

erudici/oMultesciadopridetalojkajdokumentojeniafakascienco.

falĉ/i(tr)Detranĉiherbonaŭgrenonperfalĉiloaŭfalĉileto.~ileto~EB66/17;~BeE208/8

fascin/i(tr)1Senigijeĉiapovodeforkuroaŭkontraŭstaroperintensefiksitarigardado.2Nerezistebleallogi,ravi.

faz/o1Periodaaspektoŝanĝodeastro:lafazojdeLuno.2Ĉiuelladifinitajsinsekvajstatojenlaevoluadodefenomeno

fe/oFabelaestaĵodemalsuperarango,dotitapersupernaturajpovoj

filament/o⏚Tremaldikadratoenelektraampoloaŭelektrontubo,kiu,varmigatadekurento,produktaslumonaŭfavoraslaelradiadondeelektrono.

filigran/o1Delikataaĵurateksaĵoelorajaŭarĝentajfadenoj.2ⓉTravidebladesegno,markoenpapero.~EB38/16,101/30;~BeE254/30

flagr/i(ntr)1Eligitienkajreenrapidemoviĝantanlumon:laflamodelakandeloflagradisenlaaerblovoZ.2Intermitetremekajskuebrili.

flakon/oBoteletoporparfumoj,medikamentoj,likvoroj,plejoftefermitaperĝustegeadaptitaŝtopiloellasamamaterialo.

flok/oPeceto,tufetoelmaldensakajmalpezamaterio,kiuŝvebasenaero,malrapidefalante.

fluoresk/i(ntr)☐Resendilaŭplilongajondojlaricevitanlumon,precipelaviolankajultraviolan.☞lumineski.

flut/o텘텥텰Blovinstrumento,konsistantaellignaaŭmetalatubokuntruoj.~EB302/31,308/66,366/47;~BeE161/47

fosforesk/iLumidumkajpostprilumigoperalialumfonto.

fosili/o⊕⚒Restaĵo,naturamuldaĵoaŭspurodevivuloaŭ(vs.)detiesagado,konservataenpetro(ĝeneralesedimenta)aŭsedimento.

fragil/a(pecipeprimaterio)Rompiĝemaĉeekfrapoaŭabruptastreĉo.

fragmit/oIueltrispecojdekanoj,kreskantajĉerandodemarĉojkajlagetoj.~BeE196-23

frakas/iPerfortekajbruedisrompi,dispecigi.

fret/oListelforma,rondaaŭplataornamo,konsistantaenkontinuajkombinojderektajliniojortanguleaŭzigzagekunigitaj.

fronton/oOrnamaĵoĉelafrontodekonstruo,superpordoaŭfenestro.~EB316/3;~BeE9/14

fut/oMezurunuodelongo,trionodeladistancointernazokajlafingropintojdeetenditabrako.

gabl/oSupratriangulapartodemuro,surkiusinapogaslafirstakajmezajpatnoj,laŭladeklivodelategmento.~EB39/15a,116/3,117/25;~BeE275/25,44/11

gagat/oVariaĵodenigra,brilalignito,uzataporjuveloj.

galop/i(ntr)1(ppĉevalojkajsimile):Kuriperlaplejrapidakurmaniero,enkiulakvarpiedojsamtempedelasaslagrundonĉeĉiupaŝego.☞ambli,paŝi,troti.2Rajditiamaniere:ladiodeladormogalopisantaŭen.3(f)Trerapideiri.

gaz/oTeksaĵo,malpezakajtravidebla,elsilko,lino.

gelaten/o1Senforma,travidebla,flaveta,duonsolidasubstanco(proteinosubformodeĝelo),fandiĝantaĉ.25°C,ricevataperagadodevarmaakvosurbestajnhistojn(precipeostojn).2Similasubstanco,ekstraktataeliujvegetaĵoj.

gerani/oFloraplanto.~EB56/1;~BeE205/1

gir/i(ntr)Rondireturniĝi.

girland/oOrnamakunplektaĵoelflorojkajfolioj,enformodekurbaĉeno.☞festono.~EB289/17;~BeE124/14

glace/aRicevintaapartanbrilanaspektonperpoluradoaŭglatigado.

gong/oSonoriloelvertikalependantametaladisko,kiuforteresonassubfrapoj.~BeE117/46;PIVXXV/8

grajl/o❄Specodehajlo,kiufalassubformodetremalgrandajkajtreblankajgrajnoj.☞prujno.

graŭl/i(ntr)Kolermurmuri,grumbli,murmuregi.Minacihundepergorĝasonokajlevodelipojpormontridentojn.

granat/oFruktodegranatujo;beropomgranda,kunledecaŝelo,enhavantamultajnmanĝeblajn,purpuretajnsemojn,uzatajnporfaradodegranatsiropo.~EB368/19;~BeE202/19

granit/o⊕Plutonapetro,grajna,acida,precipekonsistantaelfeldspato,kvarcokajglimo.☞sienito,gnejso,porfiro.

gruz/o1Malsubtilasablo,miksitakunmalgrandajŝtonetoj,precipeuzataporkovripark-aleojn,vojojnkajsimile.2Similformadispecigitamalmolasubstanco.

nekrofaĝ/oTiukiunutrassinsurmortintajuloj.Ordinaretemasprimikrobiologiajaferoj,sedlaaŭtorokutimasuziĉitiunterminonneologismeprihomoj.Legantotialsubtekstekomprenasketemasprikulturoiompliolnurkanibala.

relajs/oAparato,kiuricevasmalfortanefikonkajkiusiaviceresendaslasamanaŭ

similanefikonfortigitan,aŭkiuresendasdiferencanefikondeziritan;laefikojricevatajkajelsendatajpovasestimekanikajmovoj,elektrajkurentoj,pulsodelumoktp.

hant/i(tr)Vizitaditielkeiulokofariĝitimiga.Precipe(sednenecese)temasprifantomo.

hiacint/oGenrodeherbojkunskvamabulbo,elkiukreskasbazajfoliojkajstaragrapolokunpreskaŭnudapedunklokunpendantaj,oftebonodorajfloroj,havantajmalsupraduonekuniĝintajntepalojnpo6;3sp-ojelUkajCAzio,multekultivataj,i.a.enNederlando.➞jacinto.

hibrid/oIndividuo,kiesdugenerintojapartenasaldudiversajspecioj,subspecioj,variojaŭformoj.

hipnot/o⚕Konscio-stato,estigitaperartajprocedoj,fizikajkajpsikaj,karakterizatadealtasugestiemokajvolopartesenkritikigita.

histeri/o1Kompleksafizikastato,enkiulanervasistemo,dankealĝisnunneklarigitakapablo,povaskreineŭropatiajnsimptomarojn,plejvariajnkajplejmirigajnproiliajabruptajaperokajmalapero.2Neŭrozo,karakterizatadeegaintensigodelaemociaesprimado,akompanatadesimptomojŝajnefizikajaŭdepsikajnekutimajmanifestiĝoj,kielfortaangoro,halucino,delirokajmitomanio.

hul/oMaraondomovoestiĝantasenŝaŭmrompiĝo.

hum/oKompleksamiksaĵodeorganikajsubstancoj,devenantajellamalkomponiĝodemortaj,precipevegetaĵajorganismojdegrundoj.

ĥul/oMonstrokunhomaformokioloĝasĉetombejojkajmanĝaslakorpojndemortintuloj,eblepretermortahomoaŭmortintahomakorpoenloĝatademalbonaspirito.

iks-kanel/i(tr)Farimalglataporplifacilatenadoperikseordigitajkruc-kanelojkunrezultokeestu(interlakrucajkaneloj)multedadiamantformajpintojsurlatutodeantaŭeglatasurfaco.

improviz/i(tr)1Tujkajsenprepareprodukti.2Senprepareorganiziion.

imun/a1⚥⚕(pporganismo)Denaskeaŭ(jenspontane,jenestige)akirinterezisteconkontraŭapartamikrobo,venenoaŭtokso.2⚖Nerespondecaantaŭlaleĝo,ŝirmitaperleĝaprivilegio.☞eksterteritoria.➞tabua.3ⓉŜirmitakontraŭiadifekto,danĝeroksprosiakonsisto,materialo,konstruiĝoaŭantaŭpretigo.

indig/oMalhelbluakoloraĵo,antaŭeekstraktitaelindigujo,nuntempesintezepreparita.

indukt/i(tr)ΦRezoni,konkludanteelapartajfaktojalĝeneralaleĝo,elspecojalspecaro,elefikojalkaŭzo.

infest/i(tr)Svarmeinvadi,ppratojkseniunlokon,aŭ(⚕)precipepriparazitojeniunorganismon.

insolent/aOfendesenhonta,malrespektema.

intermit/i(ntr)Periodeinterrompiĝi,kajrekomenciĝiordinarepostegalajintertempoj.

interpret/i(tr)Atribuidifinitansenconalio,kajsekve

iriz/aPrezentantatiajnkolorojn,kiujsanĝiĝaslaŭlapoziciodelaobservanto.

ĉir/o1Maldika,volvaorganodegrimpajplantoj,perkiuilialkroĉiĝas.2♉Fadenformaapendicapalpiloĉediversajsenvertebruloj,interaliajpoliketoj,krinoidojkajbrankiostomo.☞barbfadeno.~EB59/4,80/4;~BeE209/4,211/32

jad/oMineralo.Densa,polureblavariaĵodeamfiboloaŭpirokseno,kunkolorovariantadelahelagrizverdoĝislablanko,uzataenOrientoporetajart-objektoj.

jard/oMezurunuodelongo,egalaaltrifutoj,iometemalplilongaolmetro.

junk/oGenrodeunu-kajplur-jarajherbojkunlongajtigojenhavantajspongecanhiston,kuntrinombrajflorojkajkuntrikamerajkapsuloj.Kreskasĉeakvobordojkajuziĝasdekorbistoj.~EB130/28;~BeE289/28

kab/oPli-malplialtnivelapintodeterlando,kiuelstarasenlamaro.

kahel/oPlatoelbakitakajglazuritaargiloaŭsimilamaterialo,uzataporpavimiaŭ

tegi.~EB260/35&41/51

kalendul/oGenrodeunujarajherbojkunintegraj,longeelipsajfolioj,kunflavajaŭoranĝaj,radiajkapitulojkajkunsenegretajakenoj.~BeE203/33

kaŭlorap/oKultivitavegetaĵo,tigo-brasiko,aparteĝiatubero.~EB59/26

kam/oRotaciantadisko,kunelstaraĵo(j),kiu(j)ĉeĉiuturnodelaaksodeladisko,puŝaspeconsinapogantansurĝi,kajuzataporlaregadodemekanikajaŭelektrajorganoj.~EB184/60;~EeB343/5

kapriol/iKaprica,petolasaltoenkapramaniero.

kapuĉ/oKapvesto,alkudritaaŭalfiksitaalmantelo.Seestussufiĉegranda,obskurusankaŭlavizaĝonpersiaombro.

karakol/i(ntr)(ppĉevaloaŭrajdanto)Fari,dumirado,fantaziajnturniĝojnkajsaltetojn.

kard/oPlantojellatipodekarduo,t.e.pikilhavajellaasteracojkajdipsakacoj.~EB63/32;~BeE214/32

karmezin/aBrilemalhelruĝa.brun-karmezinaHTMLkoloro#800000,ruĝ-verd-blua128,0,0.

kask/oMetalaaŭfortikledakapŝirmiloporsoldatoj,fajrestingistoj,ministojktp.~EB246/4,308/10,310/39-42&60;~BeE82/20

katapult/oMalnovamilitmaŝino,funkciantaperstreĉadokajsubitamalstreĉodeŝnuroj,kajutiligataporantaŭenpafiŝtonojn,ĵetarmilojnkajaliaj.

kitel/oVastamanikhavavestoelvulgaraŝtofo,kovrantalakorpondelaŝultrojĝislagenuoj;longabluzo.~EB32/19;~BeE35/49

klab/o1Tuberabastono,plidikaĉeunuekstremaĵoolĉelaalia,servantakielkontuzaarmilo:laklabodeHeraklo.☞madzo.~EB94/8,278/32;~BeE162/332Specodebastono,uzataporbatĵetipilkonengolfo.3Suprodelamalantaŭafemurodeŝafoaŭporko.~i(tr)Frapiperklabo,precipesurkapon.

klan/oGrupodeindividuoj,kiujrigardassinparencajunualaliaj,sedkiujrekonasekskluzivetiunparencecon.

klarion/oLatunablovinstrumentokunlaŭtasono,uzataofteeninfanterio.~BeE140/2

klimaks/o1Lalastatermodegradacio.2Plejsuprapunkto,apogeo,zenito.3Lalastatermodeprogresasukcesio.

klink/o1Tiumoveblapecodepordfermilo,kiukonsistaselmetaladikalamenopivotfiksitaĉeunufino,kajkiunonipovas,levanteaŭmallevante,enigienhokonfiksitansurlapordokadro.2Analogapecodeaŭtomatafermilo,kieslevoelklikigasserurmekanismonkajebligasmalfermondepordo.~EB199/60;~BeE49/32

koagul/i(tr)Transigidelikvastatoallastatodeĝelo.

kogn/i(tr)ΦRekoni,percepti,kapti(veron)helpedelogikakonkludado.~oFenomenoaŭago,perkiuoniperceptasveron.~aRilataalkogno.

koket/aPenantaplaĉi,precipealeventualajseksajpartneroj,perelegantajvestojkajlogajmaniero.☞flirtema.➞galanta.

kolizi/i(ntr)Renkontiĝikajfortegetuŝegisinreciproke.

kolos/o1Statuodegrandegajdimensioj.2Gigantahomoaŭregno:laliberecoelkovaskolosojnZ;Betovenoestasiamuzikakoloso.~aHavantaeksterordinarajnproporciojnaŭecojn.☞elefanta,giganta,mamuta,titana.

komplez/oAgo,perkiuonipenasplaĉialiu,helpante,faranteservonaŭhaviganteprofiton.

komuni/iPlejspecifetemasprikristanaritoenkiuonisimboletrinkaslasangonkajmanĝaslakorpondeKristo.Vance:Temasprilaplejsanktaritodeajnareligio,tiujekionurpleneverajmembrojrajtaspartopreni.

kondens/i(tr)Ⓚ☐Transirigivaporonallalikvaaŭsolidastato.☞faztransiro.

kontempl/i(tr)Longekajmediterigardi,perlakorpajaŭlaspiritajokulo.

kontrakt/i(pri)Interkonsenti,perinterŝanĝodejurevalidajdeklaroj,pridifinitajrajtojkajdevojdelarespektivajpartioj:~oJurevalidainterkonsento,laŭkiuĉiupartioricevasdifinitajnrajtojnkajdevojn.

koral/oKalka,pli-malpliarborformaskeletodediversajkoloniojdekniduloj,ordinarefiksiĝintaalsubmarajrokoj,elkiuonifarasornamaĵojn.~EB340/35;~BeE176/19

krak/i(ntr)Eligisekanbruon,kielderompadoaŭkrevado.

kramp/oFerakurbapeco,kununuaŭplurajpintoj,kiu,enĉarpentaĵojaŭmasonaĵoj,servasporkunigiaŭfortefiksi.~i(tr)1Fiksiperkrampoj.2Fortealkroĉi

krepit/i(ntr)Aŭdigikraketadon,seriondaetajsekajeksplodbruoj.

kret/o1⊕Marasedimentakalkopetro,fajnagrajnakajmola,precipekonsistantaelrestaĵojdemikroskopajmarajvivuloj(☞kokolito)kajuzataplejoftesubpulvoraformo:dekantitakreto(fajnigita,porpurigidentojn,arĝentonktp).2Bastonetoeltiusubstanco,aŭeliasimila,uzataporskribisurnigrasurfaco.

krust/o1Eksterapartodebakaĵo,malmoliĝintaprokuirado.2Bakitapastaĵoenformodeujo,porenteniiajnmanĝaĵojn.3Malmoliĝintaparto,kiuformiĝassupraĵedepli-malplilikvajsubstancoj:laŝlimosublasunokovriĝispernigrakrusto.4Patologiaformiĝoellasekiĝodesero,puso,sango.5Terkrusto.

kupol/oTegmentodekonstruaĵoenformoderenversitakaliko.~EB318/43;~BeE153/72

kurator/o1⚖Individuo,jurenomitaporzorgipripersonokajhavodeneplenaĝaorfoaŭdeiu,kiuneposedaslapersonajnrajtojn.2Konservistodemuzeoaŭbiblioteko.

kvast/ounaĵoelmallongajfadenojlanajaŭsilkaj,enformodetufoaŭpeniko,kiuservaskielornamoporvestojaŭmeblaro.

laminari/oGenrodemarajbrunalgoj,kiestalokonsistaselrondatigokajlamenformaplato.~EB362/48;~BeE196/50

lampir/oGenro(Lampyris)deinsektojellaordodekoleopteroj,havantajlumantajnorganojnsurlaabdomeno;

lanc/oBatalilo,konsistantaellongalignastangokajakraferpinto.~EB287/62,308/20;~BeE128/17&29ĵet~Lancoporestiĵetata.~EB280/54;~BeE146/2

langvor/oMalvigleco,malstreĉiĝodelakorpajaŭanimajfortoj,sendifinitakaŭzo.~aMalrapidemoviĝanta,malemaalekzerciĝo,neinteresiĝantaallaeksteramondo.

lasciv/aAvidaaŭinstigaalamorĝuoj.

latent/a1Tia,keĝiajsimptomojneestaspercepteblaj:latentamalsano.2Neeksterekonstatebla,sedekzistantakajaperigebla.

latun/oĈiaspecaalojodekuprokajzinko,flavkolora.~aFaritael~o.

lavang/oNeĝ-aŭter-amasego,ruliĝantademonto:

lavend/oPurpur-blua,bonodorafloro,elkioestasfarataparfumo.

leŭg/oMalnovamezurunuodelongo,ladistancokiunhomopovasmarŝidumhoro.

letargi/o1Stato,enkiulapsikajfunkciojŝajnasneniigitajkajlakorpoprofundedormanta.2Plenainertecokajindiferenteco.

libel/oGrandainsektokunlongaabdomeno,oftemetalkolora,kunkvarlongaj,travideblajflugilojriĉajjevejnoj,lertefluganta.~EB342/3;~BeE175/5

liĥen/oSimboizitakombinoelfungokajalgo,plejofteverdeblua,kiopovasvivtenisurnudarokoenpreskaŭajnaklimato.

limak/oSurteramoluskoellaklasodegastropodoj,relativegrandabestosenkonko,manĝantaprecipevegetaĵojn.~BeE234/44

lintel/oŜtona,betona,lignaaŭferatrabo,blokohorizontalemetitasurlafostojdefenestroaŭpordo.☞sojlo.~EB39/25,113/9,13,115/57;~BeE44/14

litani/oPreĝo,konsistantaellongaseriodamallongajalvokojalDioaŭsanktuloj.

lot/i(ntr)Konsultilasortonperloto

lubrik/i(tr)ⓉMetisubstanconspecialeglitemiganinterdufrotiĝantajnsurfacojn,porfaciligilaglitadonkajmalhelpilarajpon.☞olei,ŝmiri.

majstr/oEnlaiamajkorporacioj,tiu,kiupruvissianspertonpertiucelaellaboritaĵo,estisakceptitadelaaliajkorporaciestrojkielegalulo,kajrajtisdungisubmajstrojnkajmetilernantojn.

makabr/aTerurelvoka,mortrikana.

makro/Prefikso,montranta:1grandegeconaŭgrandskalecon:makromolekulo,makrokosmo,makroanalizo,makrofotado.2(precipe⚥⊕)ionnudokulevideblan(makroskopan):makrofaŭno,makroorganismo.☞mikro/.

malakit/oKuprahidrokarbonato,konsistigantabelanverdanpolureblanŝtonon,uzatanporfarijuvelojn,ornamajnvazojn,ktp.(CuOH)2CO3

mandragor/oPlantokunhomformatuberaradiko.

manovr/i1(ntr)Fariekzercemovojnkajdirektoŝanĝojnlaŭkomandojaŭplano:laeskadro,floto,regimento,aviadilaromanovrasĉiujare.2(ntr)(pptrupo,ŝipo,aviadiloks)Farilaŭcelajnmovojnkajdirektoŝanĝojn,porestienlaplejtaŭgalokoaŭpozicioporplenumisianintencon.3(tr.aŭntr).Lerte,artifikeklopodi,poratingicelon.

maŝ/oĈiuellanodoj,kiunformaslalanaj,silkajkajsimilajfadenojentrikitateksaĵoaŭenreto.~EB125/25;~BeE323/30

marasm/oMalsanecaekstremamalgrasecokajsenvigleco.☞apatio,inerteco,kadukeco,paralizo.

marmor/oTipodeŝtono.Polureblakalkpetro,tutegrandkristala,ofteenhavantakolorajnvejnojnpromalpuraĵoj,uzataenkonstruadokajskulpturo.

marod/i(tr)Ŝteliporsiaproprauzo,diversaloke,laŭoportuno.

matric/o1Gravuritametalapecoaŭmuldilo.2Arodanombrojaŭaliajelementojaranĝitajplur-dimensie(rektangule,kube,ktp)laŭstrikteregulaordo.

matron/o1♜NobelapatrinoenantikvaRomo.2(f)Maturaĝa,alterespektindasinjorino.

med/oAlkoholatrinkaĵo,faritaelfermentigitamielo.

medol/o1❤(medulla)Pulpecamolasubstanco,pli-malpligrasa,pli-malplisangabunda,entenataenĉiujkavaĵojdelaostahisto.2(ppvaskulplantoj)Lacentra,mola,parenkimapartodetigoaŭderadiko,ĉirkaŭitadecilindroelvaskulfaskoj:laspongecamedolodesambuko;medolaradio.~EB354/14;~BeE188/14

meger/oRuza,malicavirinaĉo

mejl/oMezurunuodelongo.Milobletiudistancointerunudekstrapaŝokajsekvadekstrapaŝo.Alivorte,dumilpaŝojn.

meldu/oSurplanta,ĝeneraleblankaŝimkovraĵokajlakunĝirilataplantmalsano,kaŭzatadeaskofungojelerizifaloj,interaliajdeojdio.☞foliŝimo.

membran/oMaldikahistalameno,tegantaiujnvegetalajnaŭanimalajnorganojn.~EB75/53

ŝmir/i(tr)Frotisurionmaldikantavolondagrasaaŭalgluiĝantasubstanco.

mole/oLignaaŭŝtonadigo,konstruitaantaŭenirejodehaveno,porŝirmiĝinkontraŭlaondojkajsendanĝerigilaŝipojn.~EB212/15,16/48;~BeE371/18,380/42

monolit/oKolonoaŭmonumentofaritaelnurunubloko.~EB309/18;~BeE146/18

morter/oMiksaĵodekalkokunsablo,perkiuonikunigaslaŝtonojnaŭbrikojndemuro,konstruaĵokajsimile.

mozaik/oDesegnaĵoaŭpentraĵo,kunmetitaeldiverskolorajformtranĉitajŝtonetojaŭlignajpecetoj,porornami.

mucid/aHavantaŝimanodoronaŭguston.

mukoz/oMembrano,kiutegaslakavajnorganojnkajjuntiĝaskunlahaŭtoĉelanaturajaperturojdelakorpo.

muld/i(tr)Reproduktiobjekton,enpremantemoligitanmaterialonenujon,kiuhavasladeziratanformon:muldimedalonpervakso..~EB154/15

musk/oKlasodeherbojkunmalgrandaj,foliecaj,oftetufiĝantajtigoj,mallarĝajfoliojdensesidantaj,kajsurlapintojdelaŝosojkunkrucformajsporujoj.Oftetrovataĉesubodearbo,surlaflankofordel’suno.~EB361/17

muzel/oElstarapartodelakapodetiujbestoj,ĉekiujlanazokajbuŝoelpintiĝasellavizaĝo.~EB71/4,73/6-10,74/10,88/53;~BeE241/68,223/4,224/10

nan/aNotindemalgrandakomparekunlanormalajindividuojdelaspecio

nard/o1♜Bonodorasubstanco,kiunlaantikvulojeltirisellarizomodenardo2:mianardobonodora;funtodapuranardaŝmiraĵo.2=nardostakio.3Genro(Narduselpoacoj)denurunuspecio(N.stricta)deplurjaraherboellamontarajherbejojdeEŭropokajAzio.

navig/i(ntr)Vojaĝi,pertiucelaveturilo,surmaro,lagoj,riverojaŭenaero.

nav/oTiupartodepreĝejo,kiuetendiĝasdelapordegoĝislaĥorejo,interduparalelajmurojaŭkolonaroj.~EB316/62;~BeE153/76,77

neglekt/i(tr)Lasinefarita,neatentata,nezorgita.

noĉ/oV-formaentranĉoeneĝoaŭkonveksasurfacaĵo.

obelisk/oMonumento,plejofteelunusolaŝtono,pritranĉitaenformodekvarangulapintakolono.

oblikv/aKliniĝantafordelavertikalaaŭortadirekto.~i(ntr)Irienoblikvadirekto.

obscen/a(pj)Ofendantalaantaŭjuĝojndepuduloj.☞malĉasta,maldeca.

obtur/i(tr)Hermetikefermi(aperturondelakorpo,tubondepafiloktp).~atoroFotoaparataobturilo.~EB111/44;~BeE266/33,267/21

okult/aRilataalmisterajfenomenoj,kiujniujhomojkredassupernaturaj,kajkiujnesplorasdiversajdoktrinojkajtiespraktikoj(magio,elvokadodemortintojkajaliaj).~ismoDoktrinakajpraktikaesploradopriokultajfenomenoj.

opal/oJuvelŝtonno.Mineralo,var.desilicosubformodeŝajnenekristalajamasetojaŭkonkrecioj

orgi/o1Festo,dediĉitaalkolektivajkajekscesajĝuojmanĝaj,drinkaj,seksaj.2Okazaĵo,karakterizatadelaabundecodeĝuigaĵoj.

orl/oRandodeŝtoforefalditakajkudritatiel,kelaeĝomemestasprotektatakajnevidebla.~EB102/2

pantofl/oHejmapiedvesto,malpezakajoportuna,molakajkomforta.

pantomim/oTeatraĵo,enkiulaaktorojesprimassinnurpergestoj.

parazit/o1Tiu,kiukvazaŭprofesiemanĝaskonstanteĉefremdatablo,flatanteaŭdistrantelagastiganton.2Nenionfaranto,kiuekspluataslalaborondealiaj.

pelerin/oPli-malplilonga,senmanikamanteleto,kovrantaladorsonkajbrustonĝislatalio.~EB338/29;~EeB35/17

pent/i(priaŭtr)Sentibedaŭronprofaritakulpokundeziroripariĝinkajplunerekulpi:

perturb/i(tr)Kaŭzimalordon.

piedestal/oDika,memstara,fojekolonforma,masivasubtenilodesegnataporsurmetialianmasivaĵon.~EB290/55;~BeE125/56

pigme/o1Anodenanagento,kiuakrebataliskontraŭlagruoj.2Anodemalaltkreskanegragento,vivantaenlaarbarojdeC-Afriko.3Tremalgrandahomo.~EB337/31;~EeB162/41

pilastr/oPrismakolono,plejofteenigitaenmuro.~EB317/46;~BeE154/46

piĉ/oLarelativaaltecodemizikatonojevoĉoaŭinstrumento.

plasm/o1Likvapartodesango,enkiunaĝasblankajkajruĝajgloberoj.2Fluidainternapartodeĉelo.ekto~oEksterapartodeĉel~o.endo~oInternapartodeĉel~o.3Substancojetiomaltatemperaturo,keeletronojdisiĝasdelanukleoj.4Simila,sedpreternaturasubstancoelkiukonsistaslakorpodefantomo.

plet/oPlatoelligno,metalo,plastokajaliaj,kiuservasporalportitelerojn,pladojn,glasojn,tasojn,kajsisimile.~EB45/60,260/19&54,261/14;~BeE32/6

pob/oMalantaŭapartodeboatoaŭŝipo.

poci/o1⚕Likvamedikamento,pokuleretrinkota.2Similaafero,oftedrogo,miksitafaredesorĉistoporefektivigidiversajnrezultojn.

podi/oKromaplankoeltabuloj,altigitasuperlagrundoaŭplankodesalono,aŭlo,koncertejo,halokajsimile,porkeparolanto,eminentuloj,artistojkajaliajestuplivideblajkajaŭdeblaj.~EB99/28,249/11,321/30;~EeB69/3,157/30

pomel/o1Globaekstremaĵodelatenilodespadoaŭsabro.~EB277/54;~BeE11/542Elstaraantaŭapartodeselo.

ponard/oPintaambaŭtranĉamallongapikarmilo,portataĉelazonoaŭlaŭlongedekruro.~EB266/46,309/22,336/44;~BeE125/41

popl/oGenrodedioikaj,falfoliaj,oftegrandajarbojkunlongpetiolaj,larĝajfolioj,kunflorojenlongaj,pendajamentojaperantajantaŭlafolioj,kajkunfruktojenhavantajlanugajnsemojnpomultaj.~EB355/15;~BeE189/15

portik/oGalerio,kiumalfermiĝas,almenaŭunuflanke,perkolonaro.~EB316/50,56;~EeB153/64

pseŭdo/Prefikso,esprimanta1ŝajnecon.2falsecon,neaŭtentikecon.

punt/oMaldensadelikataplektaĵoelkotonaj,linajaŭsilkajfadenoj,kiesmaŝoj,aranĝitajlaŭmetodatrikado,prezentasartajndesegnaĵojn.~EB101/18,30

pustul/o⚕Epidermaŝvelaĵo,entenantapuson.

rampl/oDeklivavojo,ebligantaalveturilojatingilasuprajnetaĝojndekonstruaĵo.~EB114/41,202/1;~BeE272/41

rapir/oLongaglavo,precipepinta,fojeankaŭtranĉila,sednurĉelapinto.

refrakt/i(tr>Ŝanĝijedifinitaanguloladirektondelumradio,kiamĝitrairasdeunumedioenaliandemalsamadensoj.

replik/oRespondoaltio,kionaliaasertisaŭpostulisendiskutado.

retret/o1Cedareturnirodearmeo,kiuforlasispozicionsublapremodelamalamiko.2Retiriĝofordelakortego,delapublikajfunkcioj,delaburĝavivo.~ejoIzoladomoenlokodenaturabelo.

rezidu/o1⊕Restaĵoelpetroj,pasinteceelmetatajallaagadodeeksterajfenomenoj,nektransportitaneksedimentita:reziduaarkozo,reziduaargilo(elargilareziduodedissolvitajkalkpetroj).2ⓀRestaĵo.3⚖Tio,kiorestaselheredaĵo,postpagadodelaŝuldoj,impostojkajlegacoj.

rival/oTiu,kiustrebasporsuperialian,precipeenlaartajaŭamajaferoj.

riverenc/oRespektaĝentilamovodekorpo,klinodelabusto.~i(tr)Faririverencon.

rodokrozit/oMineralo,manganakarbonato,kunkemiaenhavoMnCO3.Enĝia(rara)purastato,ĝikutimeestasroso-ruĝekolora,sednepurajspecimenojpovaskoloriĝilaŭgraderoseĝispal-brune.

ronk/i(ntr)Eligibruondumdormi,plejofteprovibradodelaplatavelo.

rotor/oⓉRotaciantapartodedinamomaŝino.~EB331/78

run/oLitero,desegnitaporestigravurita.Tieĉi,antikvaskribmanierouzataenmagiajprocedoj.

sakrilegi/oΘMalrespektaagokontraŭsanktigitapersono,objektoaŭloko.

sangvin/aRiĉtemperamenta,gajhumora,optimista.

sapŝton/oKompaktaaŭfajngrajnatalko,uzataenkonstruarto,porskulptado,ktp.Sinonimo:steatito.

sardon/aEpitetodespecialarido.1Ŝajnaridodeiukiesvizaĝajmuskolojkuntiriĝisprotoksiĝoaŭmalsano.2Mienoesprimantavidpunktondeamara,iomsarkasmaamuzeco.

saten/oTeksaĵosilka,nilona,lana,kotona,dekiuunuflankoestasglatakajbrila,ricevitaperneegalanodadodelaveftoaŭdelavarpo.

saturnali/ojSaturnajfestoj.Festnoktojdumkiujlaordinarajleĝojdedecokajsociahierarkioestisinterrompitaj.

savan/o1☼Tropikaherbavegetaĵaro(vsekosistemo),karakterizatadelaplejkovrecodegramineoj1—2maltaj,ĝeneraleankaŭdedisajarbojkajarbustoj.2Loko,oftevastaebenaĵo,kiekreskassavano.☞stepo.

scintil/i(ntr)1(prifluoreskamaterialo)Fulmetiprotrafiĝodealtenergiapartiklo.2(ppstelo)Brilitremekoncernehelonkajpozicionprotrairodeĝialumotralateratmosfero.

sekt/oArodapersonoj,havantajlasamandoktrinon,aŭinternedereligio,aŭdisiĝintedesiaoriginareligio.

serpenten/oMineraloelmagnezia,monoklinafolisiliciato,uzatakielornamoenkonstruartoproĝiajverdajlamenoj.

sfing/oGenrodegrandajnoktpapilioj,kiujdumripozotenaslaflugilojnhorizontale,kajkieslarvojhavasdorsankornonsurlamalantaŭapartodelaabdomenokajvivassurdiversajplantoj.~EB348/9;~BeE175/61

sibl/iEligisononsimilanallongedaŭra‘s’.

silik/oEgemalmolaŝtono,rompeblakielvitro,uzatadepraulojporfarbisag-pintojn,hakilojn,ktp.

siluet/oAspektodeobjektoaŭpersono,vidatakontraŭlalumo,tielkenurlakonturojestasdistingataj.~EB298/28;~BeE21/48

sinaps/o⚥Lokodekontaktointerlaekstremaĵojdedunervoĉelojaŭinternervoĉelokajmuskol-,gland-aŭsenso-ĉelo.

sintez/o1Operacio,perkiumultecoestasreduktitaalunueco,perkombinadoaŭkunigo.2Operacio,perkiu,kombinanteelementajnkomponantojn,oniricevasnovaspecanprodukton,kunapartajecoj.

sinu/oĈiuellakurbaĵoj,fleksojdevojo,riverokajsimile.~iEstisinua,moviĝiserpente(senantaŭeniro),kajsimile.

skal/oSeriodegradoj,sistemekajregulearanĝitaj.muzika~oSeriodenotoj,reguleapartajlaŭfrekvenco.~EB299/47-50

skapol/oMaldikaplatatriangulaostodelapostapartodelaŝultro.~EB18/23;~BeE19/32

skarlat/oBrilegasangoruĝakoloro.

skarp/o1Longapecodeteksaĵo,kiunvirinojportassurlaŝultrojkajkiesbaskojpendasambaŭflankeantaŭlabrustoĝislagenuoj:silka,indienaskarpo;(f)laskarpodeIriso(ĉielarko).2Oficialainsigno,konsistantaellongapecodeteksaĵo,portatadevirojoblikvesurlabrustoaŭzoneĉirkaŭlatalio.3Longapecodeteksaĵo,surŝultrealligitakajservantaporsubtenivunditanbrakon.~EB203/14;~BeE38/5

skem/oTeoriasimpligitafiguraĵo,prezentantamaldetalenelaformon,sedlaaranĝonkajlarilatojndeio.

skorpi/o♉(kn)Artropodoellaklasodearaneoidoj,kuncefalotorakoportantaparondafortajpinĉilojkun4parojndamovajmembroj,kajkundupartaabdomeno,antaŭ-kajpost-abdomeno,ĉi-lastasessegmentakajfiniĝantapervenenapikilo.~EB342/40;~BeE175/44

sodomi/i(tr)Seksekuniĝitielkelapenisopenetrasnelavaĝinon,sedansataŭeaŭlabuŝonaŭlaanuson.

solv/i(tr)1ⓀHomogenekajstabilemiksikunlikvosolidon,alianlikvonaŭgason.☞emulsii,fandi.2Trovilanekonataĵondeproblemo,larespondonaldemando,larimedonalmalfacilaĵo.dis~Disigiensolvo.

~o1ⓀAgosolvi.2Respondoaldubo,demando;klarigodeproblemo,deimplikitasituacio.~aĵoTutodelasolvita(j)substanco(j)kajdelaĝin(ilin)solvintalikvo.

somat/o⚥1Tutodelaĉelojdeembriokajpostedeindividuo,kunesceptodelaseksereproduktiĝajĉeloj.☞ĝermeno.2Latutakorpo,kontrasteallapsiko.

somnambul/oHomonervemalsana,kiudumdormosenkonsciekajsenmemoreiras,parolaskajagas,kvazaŭliestusmaldormantakajkonscia.

spasm/o1Nevolakontrahiĝodemuskoloaŭmuskolgrupo:laspasmojdelavolupto.2Konvulsiakontrahiĝodelaviscerajmuskoloj.

staj/oFortikaŝnuro,kiustreĉitetenasmastonvertikala.~EB214/10-15

stak/o1Altaamasodegrenpajlo,kunrastitafojno,garboj,dehakitajŝtipojktp.2Amasodasamformajobjektoj,metitajunusurlaaliaj:stakodalibroj,dateleroj.☞kolumno.3Datenstrukturo,konsistantaelvicodeelementoj,ĉekiesunufinoonipovasaldoniaŭforprenielementon:surstakigi,elstakigidatenon;plenumstako(portenilokajnvariablojnkajlarevenadresondumplenumadodeproceduro);onipovasrealigistakonperlistoaŭpertabelo.~igiFaristakoneliumaterialo.

sturm/i(tr)Kuranteaŭalsaltanteataki.

sufuz/i(ntr)Elverŝiĝielvaskulo(sango),elperitoneo(ascito),kajdisvastiĝienlahistojn.Iomsimileal‘mal-sorbi’sedtuteinterne,senperdiellahisto.

sukub/oDiablo,kiualprenislaformondevirino,porkuniĝikunviro.

sulfur/o1ⓀElemento,S,atomnumero16,atommaso32,07.2ⓀNemetalosolida,helflava,senodora(enpurastato,sedforteordorakielsulfido),facilefandeblakajbrulema,kiunonitrovasenlavulkanajelsputaĵojaŭekstraktaselercojaŭnaturgasoj.

supl/aMalrigida,faciledeformebla.

susur/i(ntr)Eligisononmalfortankajiomsekan,kieldesateno,silko,ĉifitapaperokajsimile.

svelt/aHarmonieaŭelegantemaldika.

sven/i(ntr)Perdidumkelkajmomentojlakonscionkajmovkapablon

ŝakt/o1Vertikalatruo,ĝeneraleprofunda,kiunoniborasenteroporekspluatiminaĵon,karbon,nafton,salonkajsimile.~EB137/14;~BeE297/25&322Spaco,enformodevertikalatruo,aranĝitaenkonstruaĵoporriceviŝtuparonaŭlifton.

ŝim/oMikroskopafungoaŭoomikoto,havantabonerimarkeblanmicelionaŭsporaron.

ŝlim/oAkvomoligitateroaŭsimilasubstanco,demetiĝintasurlafundondeakvujojsenfortafluo.

taburet/oTri-aŭkvar-piedaseĝetosenbrakojkajdorsapogilo.~EB48/5,314/11;~BeE157/25

taksus/oPingloarbokunmolajpinglojkajruĝaj,unuopaj,beraspektajsemoj.

talisman/oLuksaĵeto,plejoftegemogravuritaperastrologiajaŭkabalajsignoj,kiulaŭiujkredojgardaslaportantonkontraŭmalbono.

Tantal/oReĝo,kiuprosiajkrimojestiskondamnitaenHadesoneniampovisatigisiansoifonkajmalsaton:tielesemisnepojdeTantaloperplenaman’malbenonpostmalbeno.tantaligiFarieliukvazaŭTantalon,allogante,sedneniamkontentigante.

tarantel/o텘텥텰Vigleturniĝaitaladanco,kajtiesmuziko.

tenden/oBlankeca,fibrecamuskolekstremaĵo,kiualligaslamuskolonplejoftealosto.~EB20/48;~BeE21/48

teori/oSupozocelantaklarigiion,sedrestantaenlasferodelaspekulativapenso.

tindr/oSpongeca,treekbrulemakajardemasubstanco,precipeellabazidiujodetindrofungo.

ton/o텘텥텰Muzikasonokundifinitaalto.☞noto,sono,tembro.

topaz/oMineralo,konsistantaelaluminiasilikato,tremalmolapli-malplidiafana,plejofteflaveca,uzatakieljuvelŝtono.~apaleflavluma.

torak/oBrusto-kaĝoĉehomoj,analogakorpopartoĉeinsektoj.

torĉ/oMalnovakrudalumigilokonsistantaeltorditaŝnuroaŭlignabastonoŝmiritaperrezino,vaksoaŭpeĉo.~EB306/38

tribun/oElstarapodio,plejoftekunseĝokajpupitro,dekieparolasoratoro,precipepolitikaaŭreligia.

tuber/o1Ĉiuspecabulformaelstaraĵoaŭŝvelaĵosurlasurfacoaŭenlainternodekorpo.2Bulformaaŭŝvela,rezervoplenapartodetigo.

tundr/oMalvarmklimata,precipeborealamalaltavegetaĵaro,karakterizatadearbustetoj,herboj,likenoj.

tunik/oAntikvamallongmanikavesto,viraaŭvirina,ordinareportatasubalio,atingantaĝislagenuoj.

turbul/i(ntr)Fluitiamaniere,keladiversajtavolojdelafluidomiksiĝasunukunlaaliaj.turbul(ad)oKirlamovadoenlaaertavoloj.

turment/i(tr)1Kaŭzialiugrandajnkorpajnsuferojn:eĉmuŝosentas,kiamviĝinturmentas,2Kaŭzialiugrandajnmoralajnsuferojn.

ulcer/o⚕Lezodehaŭtoaŭmukozokunsubstancoperdokajmalfortatendencocikatriĝi.

uleks/oGenrodedornajtufarbustojkunfoliojparteŝanĝiĝintajalapeksedornajfilodioj,kajkunflavaj,unuopeakselajfloro.

unc/oMezurunuodepezo,uzataenBritio(alilandeporlaoroaŭiajfarmaciajsubstancoj),kajegalvaloraplejoftealladekduonodefunto.

ungvent/oMedikamentakunfirmecodepasto,kiononiaplikasaŭŝmirassurlahaŭton.

ŝut/iElglitigisubstanconnelikvan,konsistantanelmultajapartaj,nekunigitajeroj.

~ilo~EB221/66;~BeE365/32,382/56

vampir/o1Mamulosimilaalflugantamusokiumanĝasplejparteinsektojnkajdormaspendedelapiedoj,plejparteenkavernoj.2Fabelafantomo,elirantanokteporsuĉisangondedormantoj.

velur/oSilka,kotonaaŭlanaŝtofo,prezentantaunuflankedensanteksaĵon,kajaliflankemolansupraĵonkonsistantanelmultajmallongaj,rektestarantajbrilajharoj

verv/oInspira,fervora,viglamanierodeverkado,parolado,pentrado,komponado.

vip/oBatilo,konsistantaelŝnuroaŭrimeno,alligitaaltenilo.~EB272/38;~BeE105/24

volb/oArkoformaplafono.~EB80/22;~BeE232/1

Atribuoj

Jentiuj,kiujkontribuisaltiuĉieldono.

Verkis:JackVance(1916-2013)OriginalaTitolo:‘MaziriantheMagician’Alinome:‘TheDyingEarth’

Permesis:Jack&NormaVance(inter1997&2013)JohnVance&SpatterlightPress(post2013)

Tradukis:ĜanŬesliStarling—UsonoOrlandoHernández—Hispanio

Ilustris:PaulRhoads—Francio,sepinternajnbildojnKonstantinKorobov—Rusio,lakovrilon

Kontrolis:Pluajkontrolistojinvitiĝas—Ĉueblevi?

Se vi volas kontribui per ilustri aŭ per plue kontroli, kontaktu epoŝte:[email protected]

Helpis ankaŭ la sube listitaj referenciloj. Se vi ne povas kontribui al niaprojektoperkontroliaŭilustri,bonvolupripensimonandonaconalunuelili.

Vortaro—retavesiodePIVLingvohelpilo—projektodeE@IkajESF

htmlhtml

SenpageHaveblaj

Fantasto—LaMortantaTero

MazirienlaMagiistoSesinterligitajnovelojprilafintempodelaTero,kiammagioregassupersciencokajlasunomontrassignojndebaldaŭaestingiĝo.

KugellaRuza

Sep-novelaromanopritiukatastrofeamuzakvazaŭ-herooKugel,kiuvenkaspotencajnmagiistojnkajhomvorajnmonstrojnpreskaŭtiamofte,kiamlivenkassinmem.

SciencaFikcio—Diversaj

TrigambaJoĉjoSurplanedetosenaeradujunulojalfrontasbestonnevenkeblan.

LaLunaSfingo

Enkulturokieĉiujportasmaskojn,ĵusalvenintadiplomatoĉasasmurdiston.Domodel’Se

Postrespondialreklmaopriaventuro,viroekfrontasmultonpliolantendite.RetretejoUlvarda

Kiamsurtereestas50miliardojdahomoj,ĉuizolecodezirindaspliolĉio?

http://esperanto.us

TiuĉiEsperantatradukodeMazirienlaMagiistoverkitadeJackVanceestasdisponeblalaŭlapermesiloKreaKomunaĵoAtribuite-Nekomerce-Nemodifite4.0

Tutmonda

LapermesilotemassolepritiuĉiEsperantatraduko.LapermesilotemasnenielkajneniomprilaoriginalokiesĉiujrajtojdaŭreapartenasalJohnVancekaj

SpatterlightPress.