Laure Prouvost C’est l’est not ouest 9 Απριλίου – 4 Ιουνίου 2016 Εγκαίνια 8 Απριλίου, 8μμ H State of Concept παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της Laure Prouvost στην Αθήνα με τίτλο C’est l’est not ouest σε επιμέλεια Ηλιάνας Φωκιανάκη. Στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Ελλάδα η Laure Prouvost θα παρουσιάσει μια επιλογή έργων από το 2006 έως και σήμερα. Η έκθεση “C’est l’est not ouest” πραγματεύεται τον ρόλο της καλλιτέχνιδας ως σκηνοθέτη, προβοκάτορα και εισηγητή αισθητικών μέσα από μια αυτο-κριτική προσέγγιση σχετικά με την καθιερώμενη αντίληψη γύρω από την σύγχρονη καλλιτεχνική πρακτική. Στα βίντεο και τις εγκαταστάσεις της η καλλιτέχνιδα αποκαλύπτει τους έμφυτους συσχετισμούς που συνηθίζουμε να κάνουμε με την χρήση γλώσσας και εικόνας. Με βάση την σουρεαλιστική ιδέα της εικόνας ως όχημα, οι συσχετισμοί αυτοί τίθενται στο μικροσκόπιο προκειμένου να εξεταστούν και να παρουσιαστούν οι σχέσεις μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, συνειδητού και υποσυνείδητου. Χρησιμοποιώντας την γλώσσα των σύγχρονων κοινωνικών μέσων δικτύωσης, «σπαμάροντας» τον θεατή με μια αλληλουχία φαινομενικά ασύνδετων εικόνων, δημιουργεί μια σύγχρονη αφήγηση, η οποία βασίζεται σε θεμελιώδη κείμενα των Roland Barthes, Laura Mulvey, Susan Sontag και των Σουρεαλιστών. Στα έργα της όπως το “For a Better Life” (2006) ή το “Taking Care” (2014), η καλλιτέχνιδα απευθύνεται στον θεατή καθοδηγώντας τον μέσα από μια σειρά γρήγορα εναλλασσόμενων εικόνων και αφήγησης προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο τον αποπροσανατολισμό και μια αίσθηση σωματικής αποξένωσης. Πρόκειται αφενός για μια άμεση καθοδήγηση αλλά και για μια διακριτική παρότρυνση του τρόπου με τον οποίο επιλέγουμε να δούμε. Θυμίζοντας την σουρεαλίστρια καλλιτέχνιδα Maya Deren, για την Prouvost στόχος του βίντεο είναι η δημιουργία μίας εμπειρίας που προκαλεί την ανάδειξη νέων νοημάτων και αναγνώσεων αλλά και την αφύπνιση εικόνων που είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις καθημερινές μας μνήμες. Στο έργο της με τίτλο “Monolog” του 2009, η καλλιτέχνιδα εμφανίζεται στην οθόνη να συνομιλεί απευθείας με το κοινό της για τα συναισθήματά της, τις επιτυχίες που πιστεύει ότι έχει κερδίσει με το έργο της αλλά και για τις απλές καθημερινές ασχολίες, όπως είναι το δίπλωμα των ρούχων και το καθάρισμα του σπιτιού. Μπορεί να μην βλέπουμε το πρόσωπό της, αλλά η παρουσίας της είναι επιβλητική στο βαθμό που μας υπενθυμίζει την σημασία του καλλιτέχνη. Πρόκειται για τον απόλυτο αυτοσαρκασμό του τι περιμένει κανείς από έναν σύγχρονο καλλιτέχνη: κάποιον που δηλώνει ιδιοφυία με μια κάπως αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Στο βασικό έργο που