Page 1
JOURNAL OF ENDOUROLOGY – marzec 2011
Pierwsza nagroda: Standardowa nefrektomia laparoskopowa w porównaniu z nefrektomią
laparoendoskopową z jednego wejścia u dawcy nerki – randomizowane badanie
porównawcze
Abraham Kurie, Sujata Rajapurkar, Lokesh Sinha, Shashikant Mishra, Arvind Ganpule,
Veeramani Muthu, Ravindra Sabnis, i Mahesh Desai
Streszczenie
Wprowadzenie: Celem prezentowanego badania było porównanie w warunkach randomizacji
klinicznych wyników standardowej nefrektomii laparoskopowej i laparoendoskopowej
nefrektomii z jednego wejścia (LESS, laparoendoscopic single-site) u dawcy nerki.
Materiał i metody: Pięćdziesięciu dobrowolnych dawców nerki, którzy spełniali kryteria
włączenia i wyłączenia, przydzielono losowo do grup, w których nefrektomię wykonywano
standardową metodą laparoskopową (grupa A) i metodą LESS (grupa B). Pierwszorzędowym
punktem końcowym badania był ból pooperacyjny. W okresie obserwacji porównywano także
wyniki kliniczne, jakość życia chorych, wygląd ciała i stan kosmetyczny blizn.
Wyniki: Czas wykonywania operacji był porównywalny w obu grupach (175,83 ± 47,57 wobec
172,20 ± 38,33 min, p = 0,38). Trudność dla chirurga, mierzona przy użyciu wizualnej skali
analogowej, okazała się statystycznie istotnie większa w grupie B w trakcie 4 spośród 10
zdefiniowanych etapów. Ocena bólu dokonana przez chorych w okresie pooperacyjnym była
podobna w ciągu 48 godz. po operacji (3,84 ± 1,68 wobec 3,68 ± 0,75, p = 0,33), ale po tym
czasie u chorych w grupie B oceny bólu poprawiły się (2,08 ± 0,91 wobec 1,24 ± 0,72, p =
0,0004). Potrzeba stosowania leków przeciwbólowych była podobna w obu grupach (p = 0,47).
Czas ciepłego niedokrwienia w grupie B (5,11 ± 1,01 wobec 7,15 ± 1,84 min, p < 0,0001) był
dłuższy, ale ogólny czas niedokrwienia był podobny w obu grupach (62,55 ± 9,46 wobec 62,71 ±
12,14 min, p = 0,48). Wszystkie przeszczepione nerki wykazywały w trakcie zabiegu u biorców
wydzielanie moczu. Powikłania śródoperacyjne (8% wobec 16%, p = 0,2) i pooperacyjne (20%
Page 2
wobec 16%, p = 0,99) były w obu grupach porównywalne. Chorych w grupie B cechował
krótszy czas hospitalizacji (4,56 ± 0,82 wobec 3,92 ± 0,76 dni, p = 0,003). Nie odnotowano
utraty przeszczepu w żadnej z grup, poza jednym biorcą w grupie A, który doznał nagłego zgonu
sercowego. Obliczony współczynnik przesączania kłębuszkowego (GFR, glomerular filtration
rate) u biorców po roku od przeszczepienia był porównywalny w obu grupach (80,87 ± 22,12
wobec 81,51 ± 29,01 ml/min, p = 0,46). Jakość życia biorców, wygląd ciała i stan kosmetyczny
blizn były porównywalne w obu grupach.
Wnioski: W opisanej wyselekcjonowanej grupie dawców nefrektomia metodą LESS, chociaż
wymagająca wobec chirurga i połączona z dłuższym czasem ciepłego niedokrwienia, pozwoliła
uzyskać wczesne złagodzenie bólu, krótszy czas hospitalizacji oraz porównywalne
funkcjonowanie przeszczepu.
Druga nagroda: Częstość nawrotów po przezskórnej i laparoskopowej krioablacji
nerkowej małych guzów nerki – czy metoda postępowania powoduje różnicę?
Kurt H. Strom, Ithaar Derweesh, Sean P. Stroup, John B. Malcolm, James L'Esperance,
Robert W. Wake, Robert Gold, Michael Fabrizio, Kerrin Palazzi-Churas, Xiao Gu i
Carson Wong
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: W związku z coraz częstszym rozpoznawaniem radiologicznym małych
guzów nerki coraz częściej proponuje się chorym przeprowadzenie przezskórnej krioablacji
nerkowej (PRC, percutaneous renal cryoablation) lub przezotrzewnowej laparoskopowej
krioablacji nerkowej (TLRC, transperitoneal laparoscopic renal cryoablation). W
wieloośrodkowym badaniu porównano te metody.
Pacjenci i metody: Pomiędzy wrześniem 1998 r. a majem 2010 r. dokonano przeglądu własnych
doświadczeń z PRC i TLRC. Do analizy włączono chorych z ≥12-miesięcznym okresem
obserwacji. Obserwacja przeprowadzona po terapii składała się z analiz laboratoryjnych i badań
obrazowych, wykonywanych w regularnych odstępach czasu. Za niepowodzenie leczenia
uznawano sytuację, w której w badaniu radiologicznym wykazywano wzmocnienie przetrwałej
Page 3
masy lub wzrost guza w porównaniu z poprzednim badaniem. W przypadku nawrotu zalecano
powtórzenie biopsji i powtórną terapię.
Wyniki: U 61 chorych wykonano PRC, a u 84 chorych TLRC. Nie odnotowano żadnych
statystycznie istotnych różnic w odniesieniu do danych demograficznych. Średnia wielkość guza
wynosiła 2,7 ± 1,1 cm (PRC) i 2,5 ± 0,8 cm (TLRC) (P = 0,090). Średnia długość okresu
obserwacji wynosiła 31,0 ± 15,9 mies. (PRC) i 42,3 ± 21,2 mies. (TLRC) (P = 0,008).
Miejscowy nawrót guza rozpoznano u 10/61 (16,4%) chorych w grupie PRC i 5/84 (5,9%)
chorych w grupie TLRC (P = 0,042). W grupie PRC przeżycie wolne od choroby (DFS, disease-
free survival) i przeżycie całkowite (OS, overall survival) wynosiły odpowiednio 93,7% i 88,9%,
przy czym u 4 chorych w trakcie ostatniej obserwacji nadal stwierdzano wykładniki obecności
choroby. W grupie TLRC DFS i OS wynosiły odpowiednio 91,7% i 89,3%, przy czym u 7
chorych w trakcie ostatniej obserwacji nadal stwierdzano wykładniki obecności choroby. DFS (P
= 0,654) i OS (P = 0,939) były podobne.
Wnioski: W opisanym wieloośrodkowym badaniu, obejmującym dobrze dopasowane kohorty, w
grupie z PRC stwierdzono wyższe współczynniki niepowodzenia pierwotnego leczenia niż w
grupie TLRC. Chociaż nie odnotowano żadnych różnic w zakresie DFS i OS, analiza jest
ograniczona z uwagi na średnią długość obserwacji. Konieczne są dalsze badania w celu
rozpoznania przyczyn większej częstości występowania nawrotów po PRC oraz określenia
konsekwencji długookresowych.
Trzecia nagroda: Rola endoskopowej chirurgii oszczędzającej nefron w postępowaniu w
przypadku raka urotelialnego górnego odcinka układu moczowego
Eliza M. Raymund, Michael E. Lipkin, Lionel B. Bañez, John G. Mancini, Dorit E.
Zilberman, Glenn M. Preminger i Brant A. Inman
Streszczenie
Wprowadzenie: Rak urotelialny górnego odcinka układu moczowego (UT-UC, upper tract
urothelial carcinoma) jest rzadką chorobą, z wyraźną różnicą w zakresie przeżycia 5-letniego
pomiędzy zmianą nieinwazyjną (96%) a inwazyjną (17%). Wysoki odsetek przeżycia we
Page 4
wczesnych stopniach zaawansowania podaje w wątpliwość zastosowanie radykalnej
nefroureterektomii (RNU, radical nephroureterectomy) we wszystkich stadiach. W
prezentowanym przeglądzie oceniono skuteczność postępowania endoskopowego w przypadku
UT-UC.
Metody: Dokonano przeglądu 131 chorych z UT-UC, u których rozpoznanie ustalono w okresie
pomiędzy styczniem 1999 r. a październikiem 2009 r. Zebrano dane demograficzne, kliniczne i
patologiczne oraz wyniki terapii oraz porównano je pomiędzy chorymi, u których wykonano
wyjściowo RNU, a chorymi, u których przeprowadzono wyjściowo zabieg chirurgiczny
oszczędzający nefron (NSS, nephron-sparing surgery). Zastosowano test chi-kwadrat lub
dokładny test Fishera dla zmiennych kategorycznych oraz test Wilcoxona-Manna-Whitneya dla
zmiennych ciągłych. Kliniczne i patologiczne stadia u chorych z RNU oceniano przy użyciu
testu chi-kwadrat, a różnicę w zakresie czasu hospitalizacji – przy użyciu regresji liniowej.
Odsetki nawrotów porównywano przy użyciu regresji wieloczynnikowej Coxa.
Wyniki: Rozkład wieku, płci, częstości występowania chorób współistniejących, wartości oceny
wg Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (ASA, American Society of
Anesthesiologists) i w indeksie Charlsona (chorób współistniejących – przyp. tłum.) był w obu
ramionach podobny. Dostosowana średnia długość hospitalizacji wyniosła 2,1 (95% przedział
ufności [CI, confidence interval] [1,6, 2,5]) i 5,5 dnia (95% CI [5,3, 6,4]) odpowiednio w grupie
z NSS i RNU (p < 0,001). Porównanie stadiów klinicznych i patologicznych u chorych z RNU
wykazało różnicę (p < 0,001), z zaniżonym stadium u 32%. Mężczyźni (współczynnik ryzyka
[HR, hazard ratio] = 2,9 [1,5–5,5], p = 0,001) i chorzy po NSS (HR = 3,5 [1,7–7,3], p < 0,001)
mieli 3-krotnie zwiększone ryzyko nawrotu choroby.
Wnioski: NSS wykazuje krótszy czas hospitalizacji, ale wiąże się ze zwiększonym ryzykiem
nawrotu. W związku z tym należy zwrócić szczególną uwagę na wykluczenie ukrytych guzów
inwazyjnych jeszcze w okresie przedoperacyjnym. Chorzy, u których przeprowadzono zabiegi
endoskopowe, muszą być poinformowani o konieczności dalszej, ścisłej obserwacji.
Pierwsza nagroda: Chitosan i bariera urotelialna – wpływ na penetrację leku w świetle
moczowodu i na perystaltykę
Page 5
Donald L. Pick, Stanislav Shelkovnikov, Noah Canvasser, Michael K. Louie, Jane Tongson-
Ignacio, Elspeth M. McDougall i Ralph V. Clayman.
Streszczenie
Wprowadzenie: Rozluźnienie moczowodu przed zabiegami endourologicznymi może ułatwić
dostęp narzędzi. W modelu ex-vivo wykazano, że nifedypina w świetle moczowodu powodowała
jego rozluźnienie. W prezentowanym badaniu dokonano oceny wpływu nifedypiny na
perystaltykę przed wcześniejszym podaniem chitosanu do moczowodu i po jego podaniu.
Metody: Całe 4-cm tubularne odcinki moczowodu świni zostały umieszczone w nowej łaźni
narządowej. W celu wywołania perystaltyki dodano fenylefrynę (10 μM). Następnie
zastosowano chitosan (0,5% [w/v], 30 min) lub płyn Krebsa (kontrola) w celu oddziaływania na
nabłonek dróg moczowych. Mierzono częstotliwość i amplitudę perystaltyki moczowodu.
Później do zbiornika płynu w świetle moczowodu dodano nifedypinę (1 μM). Mierzono
częstotliwość i amplitudę perystaltyki oraz czas do ustąpienia perystaltyki. Do pomiaru dyfuzji
po leczeniu chitosanem lub substancją kontrolną dodawano następnie błękit metylenowy.
Wyniki: Po wcześniejszym płukaniu płynem Krebsa podana do światła moczowodu nifedypina
(1 μM) statystycznie istotnie zmniejszyła częstotliwość perystaltyki (p = 0,0184), ale nie
zahamowała jej po 60 min ekspozycji w sześciu badaniach. Po zastosowaniu chitosanu
nifedypina (1 μM) zahamowała perystaltykę moczowodu w ciągu średnio 12,30 ± 4,72 min. Sam
chitosan nie powodował zatrzymania perystaltyki. Błękit metylenowy w świetle moczowodu nie
przechodził od łaźni poza światłem moczowodu po wcześniejszym podaniu soli fizjologicznej
lub chitosanu. Analiza histologiczna moczowodu przed leczeniem chitosanem i po tym leczeniu
nie wykazała przerwania ciągłości nabłonka dróg moczowych.
Wnioski: Po wcześniejszym podaniu do światła moczowodu chitosanu nifedypina w niskich
stężeniach hamuje perystaltykę moczowodu. Chitosan zmienia przepuszczalność nabłonka
moczowodu bez przerwania bariery. Nie zaobserwowano jego wpływu na kurczenie się
moczowodu.
Page 6
Druga nagroda: Fizjologiczny wpływ in-vivo blokady alfa na moczowód świński z
dystalnym zwężeniem
Jay Blain Page, Suzanne Humphreys, Daniel Davenport, Paul Crispen i Ramakrishna
Venkatesh
Streszczenie
Cel: Zastosowanie blokady alfa do usuwania dystalnie zlokalizowanych kamieni
moczowodowych zostało dobrze opisane klinicznie. Jednak znaczenie in-vivo blokady alfa dla
dynamiki moczowodu w trakcie przejścia kamienia nie jest jasny. Zbadano wpływ doustnej
alfuzosyny na ciśnienie i perystaltykę moczowodu w dystalnie zwężonym moczowodzie
świńskim.
Metody: Do badania włączono 24 świnie domowe płci żeńskiej (75–82 kg). Siła badania
umożliwiała wykrycie 30% różnicy w zakresie ciśnienia dystalnego moczowodu, z
drugorzędowym punktem końcowym oceniającym częstotliwość perystaltyki moczowodu.
Zwierzęta podzielono na cztery równe grupy: grupę kontrolną bez blokady alfa ani zwężenia
moczowodu, grupę z blokadą alfa i bez zwężenia moczowodu, kohortę bez blokady alfa, ale z
dystalnym zwężeniem moczowodu oraz grupę z blokadą alfa i z dystalnym zwężeniem
moczowodu. Perystaltykę mierzono czujnikami magnetycznymi, a ciśnienie w moczowodzie
moczowodowym cewnikiem balonowym o rozmiarze 5F. Obserwacje odnotowywano w
okresach 10-minutowych, co godzinę przez 5 kolejnych godzin.
Wyniki: Dystalne zwężenie moczowodu powodowało wzrost ciśnienia moczowodowego i
współczynnika perystaltyki (p < 0,01). Blokada alfa, w porównaniu z grupami bez podania leku,
nie wywoływała istotnych zmian w zakresie powyższych parametrów ani przy zwężeniu, ani bez
zwężenia moczowodu. W modelu ze zwężeniem i z podaniem leku obserwowano o 0,2 mm Hg
mniejszy wzrost ciśnienia w moczowodzie w trakcie perystaltyki w porównaniu z ciśnieniem w
moczowodzie w stanie spoczynku (ciśnienie delta) (95% przedział ufności [CI, confidence
interval]: −0,55 −0,10; p = 0,06).
Page 7
Wnioski: Wykazano, że alfuzosyna w modelu świńskim obniża ciśnienie delta w dalszym
odcinku moczowodu przy istniejącym jego zwężeniu; efekt ten nie uzyskał jednak istotności
statystycznej. Potrzebne są dalsze badania nad fizjologią terapii zachowawczej prowadzącej do
wydalenia kamieni w warunkach in-vivo.
Trzecia nagroda: Wpływ płynnego środowiska działania na współczynniki
fragmentaryzacji sztucznych kamieni przy użyciu litotrypsji falą uderzeniową
Carlos E. Méndez-Probst, Alfonso Fernadez, Petar Erdeljan, Maaike Vanjecek, Peter A.
Cadieux i Hassan Razvi
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Wyniki badań sugerowały, że na wielkość fragmentaryzacji kamienia
metodą litotrypsji falą uderzeniową (SWL, shockwave lithotripsy) może wpływać
charakterystyka płynu otaczającego kamień, chociaż dowody wskazujące na wpływ ciężaru
właściwego (SG, specific gravity) moczu są ograniczone i nieprzekonujące. Celem badania jest
dalsza analiza wpływu środowiska płynnego i jego SG na fragmentaryzację kamienia przy
użyciu różnorodnych ogniskowych litotryptorów.
Materiał i metody: Sztuczne kamienie były moczone przez 24 godz. w moczu, a następnie
poddane działaniu fali uderzeniowej w różnych mediach płynnych, w tym w sztucznym moczu
(SG kontroli 1,010, 1,020 i 1,07), zebranym moczu ludzkim (HPU, human pooled urine),
odgazowanym HPU, Pentastarch, 100% i 30% środku cieniującym, odgazowanym 30% środku
cieniującym, 100% etanolu, dejonizowanej wodzie (dH2O), odgazowanej dH2O, 5% glukozie,
mleczanie Ringera, 0,9% soli fizjologicznej, glicerolu, pełnej krwi i żelu nawilżającym. Po
moczeniu przeprowadzono SWL przy użyciu elektromagnetycznego litotryptora Modulith SLX-
F2. Fragmenty kamienia zostały osuszone i przesiane przy użyciu siatki o średnicy 4 mm.
Fragmenty >4 mm były ważone i obliczano współczynniki fragmentaryzacji (FC, fragmentation
coefficient) (masa przed SWL – masa po SWL)/(masa przed SWL) × 100. W każdej grupie z
poszczególnymi płynami działaniu fali uderzeniowej poddano 15 kamieni.
Page 8
Wyniki: Rodzaj, lepkość i odgazowanie wszystkich płynów statystycznie istotnie wpływały na
fragmentację kamieni. Podczas gdy SG roztworów samo przez się nie wpływało na fragmentację
kamieni, użycie odgazowanego 30% środka cieniującego statystycznie istotnie poprawiało
rozpad kamienia w kontroli z użyciem sztucznego moczu o SG 1,010 (95,3% wobec 71,4%, P <
0,01). Ponadto odgazowanie poprawiało współczynniki rozdrabniania, prowadząc do wzrostu
liczby całkowicie rozfragmentowanych kamieni (FC = 100%). Tam, gdzie zastosowano
odgazowany 30% środek cieniujący, 12/15 kamieni było całkowicie rozfragmentowanych, w
porównaniu z zaledwie 2/15 w grupie kontrolnej (P = 0,007). W grupach z pełną krwią,
glicerolem i żelem nawilżającym tylko odpowiednio 1/15, 0/15 i 1/15 kamieni osiągnęło 100%
FC w wąskim ognisku, prawdopodobnie z powodu szkodliwego wpływu zwiększonej lepkości.
Wnioski: Różne media płynne mogą istotnie wpływać na FC in vitro. Spośród wielu
testowanych płynów odgazowany 30% środek cieniujący statystycznie istotnie zwiększał FC i
ogólną liczbę całkowicie rozfragmentowanych kamieni.
Litotrypsja falą uderzeniową: tętniaki i powikłania naczyniowe
George H. Tse, Hasan A. Qazi, Andrew K. Halsall i Sarath R. K. Nalagatla
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Zastosowanie litotrypsji falą uderzeniową (SWL, shockwave lithotripsy) u
chorych z tętniakami jest nadal kontrowersyjne, a w literaturze światowej opublikowano kilka
prac opisujących zarówno przypadki bezpiecznego przeprowadzenia zabiegu, jak i przypadki
rozerwania tętniaka. Dodatkowo przedstawiono inne rodzaje powikłań naczyniowych.
Możliwość krwawień związana jest ze stanem koagulologicznym i z prowadzonym leczeniem
przeciwpłytkowym, jednak niewiele istnieje do tej pory dowodów na ich związek z SWL. Celem
prezentowanej pracy było dokonanie przeglądu powikłań naczyniowych po SWL.
Metody: Przeprowadzono przegląd literatury światowej z użyciem metodologii określonej przez
Cochrane Collaboration. W okresie maja i czerwca 2010 r. przeszukano zasoby bibliograficzne
bazy internetowej MEDLINE, dodatkowo dokonując przeglądu piśmiennictwa do tych prac. Do
Page 9
przeglądu zastosowano następujące określenia: litotrypsja, tętniak, tętniak aorty brzusznej,
tętniak rzekomy, krwawienie, krwiak, krzepnięcie, aspiryna, klopidogrel i warfaryna.
Wyniki: Opublikowane przypadki kliniczne obejmowały 18 chorych z tętniakiem aorty
brzusznej (AAA, abdominal aortic aneurysm), u których wykonano SWL. Przedstawiono
przypadki zarówno bezpiecznego, pozbawionego powikłań leczenia, jak i rozerwania AAA. Inne
powikłania naczyniowe po SWL obejmowały tętniaka rzekomego, zakrzepicę żylną, zwężenie
tętnicy oraz przetoki tętniczo-żylne. U chorych z ryzykiem krwawienia SWL wykonywano po
skorygowaniu parametrów koagulologicznych. W celu oceny wpływu SWL na stan unaczynienia
przeprowadzono badania eksperymentalne na modelach zwierzęcych i na tkance ludzkiej.
Wnioski: Nie ma obecnie wyraźnych dowodów na to, że leczenie SWL w przypadku obecności
tętniaka nie jest bezpieczne. Badania eksperymentalne przeprowadzone na tkankach ludzkich w
warunkach ex vivo nie sugerują, aby SWL stanowiła przyczynę rozerwania tętniaka. Przy
dostępności badania TK w nowoczesnej praktyce klinicznej rozpoznanie tętniaków układu
tętniczego powinno być elementem procesu diagnostycznego kamicy układu moczowego. SWL
może być bezpiecznie wykonywana u chorych z AAA, ale konieczne są procedury monitorujące,
wraz z możliwością przeprowadzenia zabiegu naczyniowego w trybie nagłym. Co ważne,
wystąpienie jakichkolwiek nowych dolegliwości bólowych lub innych objawów powinno być w
pierwszej kolejności intensywnie diagnozowane z użyciem badań obrazowych.
Uchyłek gruczołu krokowego
Jacob J. Jorns, David D. Thiel, Paul R. Young i Gregory A. Broderick
Streszczenie
Czyste torbiele układu płciowego u mężczyzn są rzadkie, z wyjątkiem torbieli najądrza. Zmiany
torbielowate w płaszczyźnie pośrodkowej ciała lub w pobliżu gruczołu krokowego odpowiadają
albo zmianom o etiologii zakaźnej, albo torbielom łagiewkowym/torbielom przewodu Müllera.
Uchyłki gruczołu krokowego są jednostką niezwykle rzadką. Przedstawiono 61-letniego chorego
z objawami klinicznymi odpowiadającymi aktywnemu zakażeniu miednicy oraz zmianami w
obrazach tomografii komputerowej, uznanymi za ropień wewnątrz gruczołu krokowego. Dalsze
Page 10
badania wykazały obecność dużego uchyłka gruczołu krokowego oraz słabo podatnego pęcherza
moczowego. W celu złagodzenia objawów klinicznych i ochrony górnego odcinka układu
moczowego pacjent ostatecznie wymagał odwrócenia układu moczowego.
Niedrogie instrumentarium wielokrotnego użytku do laparoendoskopowej nefrektomii z
jednego wejścia: ocena w modelu świńskim
Riccardo Autorino, Fernando J. Kim, Abhay Rane, Marco De Sio, Robert J. Stein, Rocco
Damiano, Salvatore Micali, Jorge Correia-Pinto, Jihad H. Kaouk i Estevão Lima
Streszczenie
Cel: Ocena różnych zestawów wygiętych narzędzi oraz nowego narzędzia dostępu
wielokrotnego użytku do laparoendoskopowej chirurgii z jednego wejścia (LESS,
laparoendoscopic single-site surgery).
Materiał i metody: Trzech chirurgów z wcześniejszymi doświadczeniami w zakresie LESS
wykonało 12 nefrektomii u 6 świń. W trakcie wszystkich zabiegów używano wielokanałowego
urządzenia dostępu (X-CONE™) i 5-mm ekstradługiego teleskopu. Przetestowano 4 zestawy
zagiętych narzędzi o różnych profilach (S-portal™): zestaw standardowy (jedne proste nożyczki
i jeden zakrzywiony chwytak), Cuschieri, Carus i Leroy (każdy z nich składał się z dwóch
zakrzywionych narzędzi w różnych konfiguracjach). Ocenę przeprowadzono na podstawie
parametrów zarówno obiektywnych (czas zabiegu, czas do opracowania szypuły, czas do
uwolnienia nerki), jak i subiektywnych (wejście/wyjście narzędzi, triangulacja, rozcinanie w
górę/w dół, rozcinanie boczne, retrakcja, współzależność). Jako narzędzie do oceny
subiektywnej zastosowano skalę typu Likerta: od 1 (= łatwy) do 5 (= nieprzystępny). Narzędzie
dostępu oceniano przy użyciu parametrów obiektywnych (czas do całkowitego założenia
narzędzia po nacięciu skóry), jak i subiektywnych (istotny wyciek powietrza, ograniczenie
ruchu).
Wyniki: Czas do założenia X-CONE wynosił we wszystkich przypadkach <1 min. Chirurdzy
odnotowali istotny wyciek powietrza w 58% przypadków. Zabieg całkowicie przeprowadzono w
10/12 (83%) przypadków. Średni czas operacji wynosił 8,3 ± 4,2 min i był krótszy w grupie z
Page 11
zestawem Carus (4,5 min), a dłuższy w grupie z zestawem standardowym (13 min). Zestaw
standardowy uzyskał najlepszą wśród badanych zestawów średnią ocenę dla wszystkich
parametrów subiektywnych.
Wnioski: X-CONE zapewnia łatwy dostęp do jamy brzusznej, a możliwość jego powtórnego
użycia pozwala zaoszczędzić koszty w przypadku LESS w porównaniu z urządzeniem
jednorazowym. Zakrzywione narzędzia mogą także stanowić atrakcyjne niedrogie
instrumentarium do LESS.
Uzasadnienie scentralizowanego przeprowadzania zabiegów ureteroskopowych: wyniki
porównawczego badania w różnych warunkach w tym samym ośrodku
Jorge Rioja, Charalampos Mamoulakis, Hiren Sodha, Sven Suwijn, Pilar Laguna i Jean de
la Rosette
Streszczenie
Cel: Poddano stratyfikacji czynniki wpływające na występowanie chorób związanych z
leczeniem, porównano wyniki zabiegów ureteroskopowych wykonanych na jednym oddziale w
różnych warunkach oraz dostarczono dowodów korzyści płynących z leczenia, kiedy
ureteroskopia wykonywana jest w warunkach ośrodka specjalistycznego.
Pacjenci i metody: Ponieważ w 2002 r. oddział autorów stał się specjalistycznym ośrodkiem
endourologicznym, podzielono wszystkie zabiegi ureteroskopowe na przeprowadzone przed
rokiem 2002 (grupa A) i po roku 2002 (grupa B). Do oceny występowania chorób zastosowano
zmodyfikowaną klasyfikację Claviena. Oceniano zmienne niezależne mające wpływ na wyniki
pooperacyjne, w tym czas operacji, powikłania śródoperacyjne i pooperacyjne oraz czas
hospitalizacji.
Wyniki: Spośród wykonanych 248 zabiegów ureteroskopowych 62 składały się na grupę A, a
186 stanowiło grupę B. Statystycznie istotne różnice przed operacją stwierdzono w zakresie
punktacji Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (American Society of
Anesthesiologists), a także odsetka chorych z cukrzycą, z chorobą sercowo-naczyniową oraz
Page 12
stosujących antykoagulanty. Różnice obserwowane w okresie pooperacyjnym dotyczyły czasu
operacji, czasu hospitalizacji oraz liczby zabiegów z powikłaniami. Grupa A miała statystycznie
istotnie dłuższy czas operacji i dłuższy czas hospitalizacji w porównaniu z grupą B. Liczba
zabiegów zakończonych niepowodzeniem i z powikłaniami była także wyższa w grupie A w
porównaniu z grupą B. Odsetek chorych bez kamieni po operacji okazał się podobny w obu
grupach.
Wnioski: Stworzenie w ośrodku autorów wyspecjalizowanego oddziału wykonującego
ureteroskopię spowodowało skrócenie czasu wykonywania operacji, zwiększenie liczby
zabiegów bez powikłań oraz skrócenie czasu hospitalizacji. Zmodyfikowana ocena
występowania chorób wg Claviena jest rzetelnym narzędziem do bardziej obiektywnego
porównania występowania powikłań po usuwaniu kamieni metodą ureteroskopową.
Skuteczność jednorazowej ureteroskopii giętkiej w leczeniu mnogich kamieni nerkowych
Gerardo Herrera-Gonzalez, Christopher Netsch, Katja Oberhagemann, Thorsten Bach i
Andreas J. Gross
Streszczenie
Cel: Ocena skuteczności ureteroskopii giętkiej (fURS, flexible ureteroscopy) u chorych, u
których nie stwierdzono pojedynczego, ale liczne kamienie nerkowe po jednej stronie.
Pacjenci i metody: Przeprowadzono analizę bazy danych w celu zidentyfikowania chorych z
licznymi kamieniami nerkowymi po jednej stronie. Pacjentów leczono przy użyciu ureteroskopu
giętkiego 8,8F. Uznawano ich za wolnych od kamieni, jeśli nie stwierdzano rezydualnych
kamieni w badaniu endoskopowym lub radiologicznym przeprowadzonym po zabiegu.
Analizowano skuteczność i bezpieczeństwo procedury.
Wyniki: Pomiędzy 2006 a 2008 r. w ośrodku autorów wykonano 1054 zabiegi ureteroskopowe;
125 chorych spełniało kryteria włączenia do badania. U 41 (32,8%) chorych konieczna była
litotrypsja przy użyciu lasera holmowego: yttrium-aluminum-garnet (YAG). Średni rozmiar
kamieni wynosił 11,93 ± 8,2 mm, a średnie obciążenie kamieniem to 83,7 ± 67,66 mm2. Średnia
Page 13
liczba kamieni wynosiła 3,59 ± 3,57. U 26 (20,8%) chorych obciążenie kamieniem wynosiło
≥100 mm2, a u 99 (79,2%) <100 mm2. Ogólny odsetek chorych bez obecności kamieni po
jednorazowym zabiegu fURS wyniósł 74,4%. U pozostałych 32 chorych z obecnością kamieni
rezydualnych średnie obciążenie kamieniem zmniejszyło się ze 123,24 ± 84,36 mm2 do 56,28 ±
52,53 mm2. Odsetek chorych bez kamieni w pierwotnych grupach z obciążeniem kamieniem
wynoszącym ≥100 mm2 i <100 mm2 wyniósł odpowiednio 65,4% i 79,5%. Występowanie
powikłań odnotowano u 7 (5,6%) chorych. Obejmowały one zakażenie układu moczowego u 4,
perforację moczowodu u 1 i krwiomocz u 2 chorych. Nie występowały poważniejsze powikłania.
Wszyscy pacjenci byli leczeni zachowawczo.
Wnioski: fURS stanowi skuteczną opcję terapeutyczną u chorych z mnogimi kamieniami
nerkowymi po jednej stronie. Odsetki chorych bez kamieni po jednorazowym zabiegu były
wysokie, a procent jedynie łagodniejszych powikłań – niewielki.
Jednoczasowa obustronna nefrolitotomia przezskórna u dzieci: nie ma potrzeby opóźniania
zabiegu
Selcuk Guven, Ahmet Ozturk, Mehmet Arslan, Okan Istanbulluoglu, Mesut Piskin i
Mehmet Kilinc
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Dzieci z obustronną kamicą nerkową są ogólnie leczone przy użyciu
stopniowanej nefrolitotomii przezskórnej (PCNL, percutaneous nephrolithotomy). Raporty
dotyczące równoczasowej obustronnej PCNL (SBPCNL, simultaneous bilateral PCNL) u dzieci
są niewystarczające. Celem prezentowanego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa
SBPCNL u dzieci.
Pacjenci i metody: Badaniem objęto dzieci, u których pomiędzy styczniem 2007 r. a lutym 2010
r. zastosowano w klinice autorów SBPCNL. Dane dotyczące chorych zbierane były na podstawie
retrospektywnego przeglądu dokumentacji szpitalnej.
Page 14
Wyniki: SBPCNL przeprowadzono u 5 chorych z powodu obustronnej kamicy nerkowej. Średni
wiek chorych wynosił 6,28 roku (zakres 0,75–15 lat), a średni okres obserwacji to 10,6 mies.
(zakres 1–36 mies.). Średni rozmiar kamieni nerkowych wynosił 19 mm (zakres 11–22 mm). U 4
dzieci przeprowadzono obustronną standardową PCNL, a u 1 dziecka obustronną bezcewnikową
PCNL. Średni czas trwania SBPCNL wynosił 75 min (zakres 55–120 min), a czas hospitalizacji
– 4 dni (zakres 2–5 dni). U żadnego chorego nie było konieczności przeprowadzenia transfuzji
preparatów krwi. Poza 1 chorym ze złożonymi kamieniami nerkowymi wszyscy chorzy byli
wolni od kamieni po wykonaniu zabiegu, a u żadnego nie wystąpiła konieczność przejścia na
zabieg otwarty.
Wnioski: SBPCNL jest u dzieci bezpiecznym i skutecznym zabiegiem, jeśli pacjenci są
właściwie kwalifikowani do zabiegu i jeśli chirurg ma wystarczające doświadczenie w zakresie
wykonywania zabiegu. Jednak dla dalszej oceny tego zabiegu potrzeba większej ilości badań z
większą liczbą uczestników.
Tylna rekonstrukcja przed połączeniem pęcherzowo-cewkowym u chorych poddanych
laparoskopowej prostatektomii z u życiem robota prowadzi do szybszego powrotu
wyjściowego trzymania moczu
James C. Brien, Bethany Barone, Michael Fabrizio i Robert Given
Streszczenie
Wprowadzenie: Sugerowano, że ponowne zbliżenie powięzi Denonvilliersa związanej z szyją
pęcherza moczowego do przestrzeni odbytniczo-cewkowej – lub rekonstrukcja tylna (PR,
posterior reconstruction) – poprawia trzymanie moczu u chorych po tylnej prostatektomii. W
badaniu oceniono wpływ PR na pooperacyjne trzymanie moczu i inne wyniki dotyczące jakości
życia (QoL, quality of life) u chorych poddanych laparoskopowej prostatektomii z użyciem
robota (RALP, robot-assisted laparoscopic prostatectomy).
Metody: Zidentyfikowano 89 chorych, u których w latach 2006–2009 jeden chirurg (R.G.)
przeprowadził RALP z powodu raka gruczołu krokowego i którzy zgodzili się uczestniczyć w
prospektywnym badaniu QoL (zebrano w nim oceny objawów RAND-UCLA QoL i AUA
Page 15
dotyczące wszystkich chorych poddanych leczeniu z powodu raka gruczołu krokowego) oraz
którzy wypełnili kwestionariusz wyjściowy oraz po 3 lub 6 mies. U 31 chorych z tej grupy
przeprowadzono PR przed połączeniem pęcherzowo-cewkowym. Porównano odsetek powrotu
do funkcji wyjściowych po 3 i 6 mies. w grupach wyodrębnionych w zależności od PR. Różnice
stwierdzane w analizie jednoczynnikowej były następnie oceniane przy użyciu
wieloczynnikowych modeli regresji liniowej w zakresie danych demograficznych, zmiennych
klinicznych oraz stanu oszczędzenia pęczka nerwowego.
Wyniki: Podczas gdy u większości chorych przeprowadzono zarówno 3- jak i 6-miesięczną
obserwację (n = 74; 83%), wielkość grupy po 3 mies. wynosiła n = 86, a po 6 mies. n = 77.
Grupy były porównywalne pod względem charakterystyki przedoperacyjnej, stadium
patologicznego, stanu oszczędzenia pęczka nerwowego oraz wyjściowej oceny objawów
QoL/AUA. Po 3 mies. stwierdzono statystycznie istotną poprawę, porównując powrót do
wyjściowej oceny zaburzeń mikcji (72% wobec 53%; p = 0,008) i funkcji oddawania moczu
(64% wobec 50%; p = 0,05) pomiędzy grupami PR i nie-PR, podobnie jak zmiany w
bezwzględnej ocenie objawów AUA (+0,2 wobec +3,8; p = 0,005). Różnice dotyczące zaburzeń
oddawania moczu (+20%; 95% przedział ufności [CI, confidence interval], 5%, 34%) i oceny
objawów AUA (−2,8; 95% CI, −5,4, −0,2) utrzymywały się po przeprowadzeniu dostosowania
wieloczynnikowego. Po 6 mies. od wykonania prostatektomii grupy miały podobne oceny
dotyczące wszystkich parametrów.
Wnioski: PR u chorych poddanych RALP ma statystycznie istotny wpływ na wczesny powrót
wyjściowych parametrów dotyczących zaburzeń mikcji, czynności oddawania moczu oraz oceny
objawów AUA.
Porównanie kosztów nefrektomii z użyciem robota, nefrektomii laparoskopowej i
nefrektomii otwartej
Saad A. Mir, Jeffrey A. Cadeddu, Joshua P. Sleeper i Yair Lotan
Streszczenie
Page 16
Cel: Porównanie bezpośrednich kosztów związanych z otwartą nefrektomią częściową (OPN,
open partial nephrectomy), laparoskopową nefrektomią częściową (LPN, laparoscopic partial
nephrectomy) i LPN z użyciem robota (RALPN, robot-assisted LPN).
Metody: Przeprowadzono metaanalizę nienakładających się badań w celu określenia czasu
przebywania na sali operacyjnej (OR, operating room), zastosowania narzędzi oraz długości
hospitalizacji (LOS, length of stay) w przypadku OPN, LPN i RALPN. Opracowano modele
kosztowe z użyciem danych dotyczących kosztów pochodzących z ośrodka autorów, a koszty i
utrzymywanie robota amortyzowano przez 7 lat. W celu oceny wpływu zmiany zmiennych na
koszt każdej z metod przeprowadzono jedno- i dwukierunkowe analizy czułości.
Wyniki: Zidentyfikowano 7 serii danych dotyczących RALPN, 18 dotyczących LPN i 8
dotyczących OPN, obejmujących ogółem odpowiednio 477, 2220 i 2745 procedur. Ważona
średnia czasu OR wynosiła 188, 200 i 193 min, a ważona średnia LOS – 2,6, 3,2 i 5,9 dnia
odpowiednio dla RALPN, LPN i OPN. LPN była najbardziej opłacalną metodą, ze średnim
bezpośrednim kosztem wynoszącym 10 311 dolarów; oszczędność kosztów wyniosła 1116 i
1652 dolary w porównaniu odpowiednio z OPN (11 427 dolarów) i RALPN (11 962 dolary).
Analizy czułości wykazały, że dla uzyskania opłacalności metody RALPN konieczne jest istotne
obniżenie kosztów robota.
Wnioski: Pomimo podobnych czasów OR, LPN jest bardziej opłacalna niż OPN ze względu na
krótszy LOS. W związku z niższymi kosztami instrumentarium LPN jest najbardziej opłacalna
pomimo LOS dłuższego niż w przypadku RALPN. RALPN cechuje wysoki koszt utrzymania
instrumentarium, częściowo rekompensowany przez krótszy LOS. W celu określenia przyszłej
roli RALPN konieczne jest uzyskanie dowodów na onkologiczną i funkcjonalną równoważność
z OPN.
Radykalna prostatektomia z użyciem robota u pacjentów z chorobą wysokiego ryzyka:
przegląd krótkookresowych wyników pochodzących z dużego ośrodka
Gautam Jayram, Guarionex J. Decastro, Michael C. Large, Aria Razmaria, Gregory P.
Zagaja, Arieh L. Shalhav i Charles B. Brendler
Page 17
Streszczenie
Cel: Chorzy z rakiem gruczołu krokowego wysokiego ryzyka historycznie leczeni byli z
zastosowaniem terapii złożonej; uważano ich za nieodpowiednich kandydatów do chirurgii
minimalnie inwazyjnej. Autorzy dokonali przeglądu własnych doświadczeń w zakresie
radykalnej prostatektomii z użyciem robota (RARP, robot-assisted radical prostatectomy) u
chorych z klinicznymi cechami wysokiego ryzyka.
Materiał i metody: Na podstawie przeglądu bazy danych klinicznych zidentyfikowano chorych
wysokiego ryzyka, u których dwóch chirurgów mających duże doświadczenie w pracy z robotem
wykonało RARP. Zastosowano kryteria D’Amico dla chorych wysokiego ryzyka: stężenie
antygenu specyficznego dla gruczołu krokowego ≥20 ng/ml, stadium kliniczne ≥T2c lub ocena
przedoperacyjna w skali Gleasona ≥8. Do grupy badanej zakwalifikowano 148 chorych. Średni
wiek w chwili wykonywania zabiegu wynosił 60,9 roku, a średni wskaźnik masy ciała – 27,9.
Średnia szacowana utrata krwi wyniosła 150 ml, a odsetek transfuzji preparatów
krwiopochodnych – 2,7%. Mediana czasu hospitalizacji to 1 dzień, a odsetek poważniejszych
powikłań (stopień Claviena ≥3) – 3,4%.
Wyniki: Obustronne zachowanie nerwów było wykonalne w 28,4%, a odsetek dodatnich
marginesów chirurgicznych wynosił 20,9%. Ostateczne badanie patologiczne wykazało
obecność choroby pozatorebkowej u 54,1% chorych; u 12,3% zajęte były węzły chłonne. Po 2-
letnim okresie obserwacji u 21,3% chorych stwierdzono nawrót biochemiczny lub przetrwanie
choroby po leczeniu. Trzymanie moczu uzyskano u 91,2% (1 podkład lub mniej), a całkowita
impotencja (niezdolność do masturbacji) wystąpiła u 48,3% chorych.
Wnioski: RARP nie pogarsza wyników onkologicznych ani funkcjonalnych u chorych z rakiem
gruczołu krokowego wysokiego ryzyka. Chociaż konieczne jest długookresowe badanie w celu
potwierdzenia wyników onkologicznych i funkcjonalnych, dane uzyskane w niniejszym badaniu
sugerują, że obecność choroby wysokiego ryzyka nie jest przeciwwskazaniem do zastosowania
metody minimalnie inwazyjnej podczas przeprowadzenia radykalnej prostatektomii w
doświadczonych ośrodkach.
Page 18
Nowa technika chirurgiczna w zwężającym łagodnym rozroście gruczołu krokowego:
przezpęcherzowe wyłuszczenie prostaty przez pojedynczy port z pomocą manualną palca
Jong Jin Oh i Dong Soo Park
Streszczenie
Cel: Przedstawienie własnych doświadczeń w zakresie przezpęcherzowego wyłuszczenia
gruczołu krokowego przez pojedynczy port z pomocą manualną palca (F-STEP, finger-assisted,
single-port transvesical enucleation of the prostate) w porównaniu z przezcewkowym
wycięciem gruczołu krokowego (TURP, transurethral resection of the prostate) z powodu
łagodnego rozrostu gruczołu krokowego.
Pacjenci i metody: Od stycznia 2009 r. do kwietnia 2010 r. zebrano dane okołooperacyjne
dotyczące 32 chorych w grupie F-STEP i porównano je z danymi 67 chorych w grupie TURP.
Wewnątrzpęcherzową protruzję gruczołu krokowego (IPP, intravesical prostatic protrusion) 3
stopnia włączono do grupy F-STEP. W grupie F-STEP przez małe nacięcie umieszczano
wewnątrzpęcherzowo przy użyciu retraktora rany Alexis urządzenie własnej konstrukcji z
pojedynczym portem. Po ustabilizowaniu wypełnienia powietrznego gruczolak laparoskopowo
wyłuszczano z wypreparowaniem wykonanym za pomocą palca. W grupie TURP
przeprowadzano zabieg metodą konwencjonalną.
Wyniki: W okresie przedoperacyjnym nie stwierdzano statystycznie istotnych różnic
dotyczących wieku, wielkości gruczołu krokowego, maksymalnego wskaźnika przepływu moczu
(Qmax), dysurii, międzynarodowej oceny objawów ze strony prostaty (IPSS, international
prostate symptom score) ani oceny jakości życia (QoL, quality of life) pomiędzy dwoma
grupami. Pooperacyjna IPSS (4,00 wobec 8,77, P = 0,03), Qmax (36,19 wobec 22,03 ml/min, P
= 0,04), dysuria (wizualna ocena analogowa 1,73 wobec 3,14, P = 0,04) i okres powrotu IPSS
(5,54 wobec 10,88 tyg., P = 0,01) były statystycznie istotnie lepsze w grupie F-STEP w
porównaniu z grupą TURP. Średni czas operacji (109,42 wobec 68,03 min, P = 0,02) i czas
utrzymywania cewnika (5,31 wobec 2,09 dni, P = 0,03) były statystycznie istotnie dłuższe. Masa
usuniętej tkanki (48,35 wobec 29,85 g, P = 0,03) była większa w grupie F-STEP niż w grupie
TURP. W grupie F-STEP nie doszło do rozwoju zwężeń cewki moczowej.
Page 19
Wnioski: F-STEP jest skuteczną modyfikacją techniki operacyjnej, bez powikłań cewkowych,
wskazaną do stosowania podczas operacji gruczołu krokowego o umiarkowanej i dużej
wielkości z gruczolakiem wysuniętym do światła pęcherza moczowego.
Laparoskopowa nefrektomia radykalna z jednego wejścia: porównanie z laparoskopią
konwencjonalną
Ill Young Seo, Jea Whan Lee i Joung Sik Rim
Streszczenie
Cel: W celu oceny wykonalności i bezpieczeństwa radykalnej nefrektomii metodą
laparoskopową z jednego wejścia (LESS, laparoendoscopic single-site) porównano jej wyniki z
wynikami nefrektomii radykalnej przy użyciu konwencjonalnej laparoskopii.
Materiał i metody: Dziesięciu chorych poddano radykalnej nefrektomii LESS z powodu guzów
nerki (grupa 1). Przez 4-cm nacięcie okołopępkowe zastosowano dwa rodzaje urządzeń z
pojedynczym portem, port SILS i urządzenie z pojedynczym portem własnej konstrukcji,
wykonane z rękawiczki chirurgicznej i retraktora rany. Wyniki operacyjne radykalnej
nefrektomii LESS porównano z wynikami uzyskanymi u 12 chorych poddanych radykalnej
nefrektomii z użyciem konwencjonalnej laparoskopii (grupa 2). Przy porównaniu obu grup
zastosowano test U Manna-Whitneya i dokładny test Fishera.
Wyniki: Operacje metodą LESS zakończyły się sukcesem, bez zamiany na laparoskopię
konwencjonalną ani chirurgię otwartą. Dwie grupy nie różniły się statystycznie istotnie pod
względem charakterystyki chorych. Średni czas operacji w grupie 1 i 2 wyniósł odpowiednio
127,7 ± 22,3 min i 126,1 ± 43,1 min (P = 0,235). Średnia szacowana utrata krwi wyniosła
odpowiednio 185,7 ± 121,9 ml i 324,0 ± 187,0 ml (P = 0,65). Odsetek powikłań wyniósł
odpowiednio 10% i 17% (P = 0,658). Średni czas do rozpoczęcia chodzenia i doustnego
żywienia po operacji nie różnił się w obu grupach (1,1 wobec 1,0 dnia, P = 0,269; 1,0 wobec 1,0
dnia, P = 1,0). Średnia długość hospitalizacji wynosiła 6,5 i 6,1 dnia (P = 0,435). Średni rozmiar
guza wyniósł 4,0 cm i 5,2 cm (P = 0,345).
Page 20
Wnioski: Radykalna prostatektomia metodą LESS jest technicznie wykonalna i porównywalna z
laparoskopią konwencjonalną. Jednak do oceny kontroli guza i ułatwienia minimalnej
inwazyjności chirurgii potrzebne są długookresowe obserwacje i rozwój techniczny.
Czy leczenie złożonych torbieli nerkowych metodą laparoskopową jest bezpieczne i
skuteczne?
Thomé Pinheiro Jr. Fabio Sepulveda, Ricardo H. Natalin, Esteban Metrebian, Rebecca
Medina, Suzan M. Goldman, Valdemar Ortiz i Cássio Andreoni
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Torbiele nerkowe typu III i IV wg Bosniaka charakteryzują się niską
śmiertelnością, niewiele jednak opublikowano danych dotyczących wykonalności i
bezpieczeństwa laparoskopowego postępowania z tymi zmianami oraz porównania tej metody z
chirurgią otwartą. W pracy przedstawiono własne doświadczenia oparte na 37 przypadkach
złożonych torbieli nerkowych leczonych w erze laparoskopii.
Pacjenci i metody: Po uzyskaniu akceptacji lokalnej komisji bioetycznej (Institutional Review
Board) dokonano retrospektywnego przeglądu prospektywnej bazy danych obejmującej
wszystkich chorych z guzami nerek, których operowano w ośrodku autorów. Baza obejmuje
dane demograficzne, informacje kliniczne, wyniki badań obrazowych, a także dane
przedoperacyjne, śródoperacyjne i histologiczne oraz pochodzące z okresu dalszej obserwacji.
Porównano wszystkie stosowane metody postępowania z uwzględnieniem danych
demograficznych, klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (American
Society of Anesthesiologists), czasu operacji, szacowanej utraty krwi, czasu niedokrwienia, czasu
hospitalizacji oraz współczynników onkologicznych i dotyczących przeżycia. Torbiele usunięte
metodą częściowej nefrektomii laparoskopowej porównano z guzami litymi usuniętymi tą samą
metodą w tym samym okresie.
Wyniki: Baza danych obejmowała 407 chorych z guzami nerek, których operowano w ośrodku
autorów w latach 2000–2009. U 36 chorych z całej kohorty rozpoznano 37 złożonych torbieli
nerkowych. Nie poddano operacji żadnego chorego, u którego przed zabiegiem stwierdzono typ I
Page 21
lub II wg Bosniaka. Wśród cyst 60% było typu IV wg Bośniaka, a w 86% potwierdzono złośliwy
charakter; 40% było typu III wg Bosniaka, a 44% określono jako złośliwe. Laparoskopową
nefrektomię częściową wykonano u 67,5% przypadków. Rozmiar guza i długość hospitalizacji
statystycznie istotnie różniły się w grupie laparoskopowej. Wycieku torbieli nie odnotowano ani
w grupie laparoskopowej, ani w grupie z chirurgią otwartą, a w średnim okresie obserwacji
wynoszącym 43,7 mies. nie stwierdzono żadnego nawrotu guza, przy przeżyciu całkowitym
równym 100%.
Wnioski: Chirurgia laparoskopowa z powodu torbieli złożonych jest bezpieczna, wykonalna i
skuteczna. Mimo to jednak, niezależnie od metody chirurgicznej, chorzy ze złożonymi
torbielami nerek cechują się znakomitymi przeżyciami całkowitymi w obserwacji
krótkookresowej.
Przezcewkowa ablacja gruczołu krokowego etanolem w przypadkach objawowego
łagodnego rozrostu gruczołu krokowego: obserwacja długookresowa
Tamer El-Husseiny i Noor Buchholz
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: W ciągu ostatniej dekady opracowano różnorodne metody nowych terapii
minimalnie inwazyjnych (MIT, minimally invasive therapy) do leczenia chorych z utrudnieniem
wypływu moczu z pęcherza moczowego na skutek łagodnego rozrostu gruczołu krokowego
(BPH, benign prostatic hyperplasia). Przezcewkową ablację gruczołu krokowego etanolem
(TEAP, transurethral ethanol ablation of the prostate) wprowadzono do leczenia chorych z BPH
jako alternatywny sposób terapii minimalnie inwazyjnej. W prezentowanym badaniu
przedstawiono własne doświadczenia i wyniki długookresowej obserwacji, trwającej 54 mies.,
po leczeniu objawowego BPH z zastosowaniem TEAP.
Pacjenci i metody: Do badania włączono 56 mężczyzn z objawowym BPH; wszyscy chorzy byli
z ogólnomedycznego punktu widzenia chorymi wysokiego ryzyka, z licznymi chorobami
współistniejącymi. Zabiegi wykonano w warunkach sedacji dożylnej w skojarzeniu z lokalnym
założeniem do cewki moczowej lidokainy w żelu oraz okołosterczową blokadą wykonaną pod
Page 22
kontrolą ultrasonografii przezodbytniczej (TRUS, transrectal ultrasonography). Bezwodny
etanol w stężeniu od 95% do 98% wstrzykiwano przezcewkowo przy użyciu systemu Postaject
Ethanol Injection, stosując sztywny cystoskop.
Wyniki: Zbierano następujące dane: ocenę wg Międzynarodowej skali objawów ze strony
gruczołu krokowego (International Prostate Symptom Score), stężenie antygenu specyficznego
dla gruczołu krokowego (PSA, prostate-specific antigen), objętość gruczołu krokowego
określoną przy użyciu TRUS, współczynnik maksymalnego przepływu moczu oraz ilość
zalegającego moczu po mikcji. Skuteczną odpowiedź odnotowano u 73% chorych, podczas gdy
w pozostałych 23% wykazano nieskuteczną odpowiedź – ci pacjenci wymagali alternatywnego
leczenia.
Wnioski: TEAP jest skuteczną opcją minimalnie inwazyjnego leczenia u chorych wysokiego
ryzyka medycznego, która może być stosowana jako zabieg ambulatoryjny w warunkach
znieczulenia miejscowego. Zabieg jest łatwy, dostępny, niedrogi, bezpieczny i szybki. Potrzebne
są dalsze badania na większą skalę, długookresowe i wieloośrodkowe.
Porównanie sposobów leczenia kamieni nerkowych o wielkości między 100 a 300 mm2: czy
litotrypsja fala uderzeniowa, ureteroskopia i nefrolitotomia przezskórna są metodami
równoważnymi?
Joshua D. Wiesenthal, Daniela Ghiculete, R. John D'A. Honey i Kenneth T. Pace
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Litotrypsja falą uderzeniową (SWL, shockwave lithotripsy) uważana jest za
standardowe leczenie u chorych z kamieniami górnego odcinka układu moczowego o średnicy
>10 mm, podczas gdy kamienie >20 mm są najlepiej zaopatrywane metodą nefrolitotomii
przezskórnej (PCNL, percutaneous nephrolithotomy). Postępowanie z kamieniami o rozmiarach
pomiędzy podanymi wartościami pozostaje kontrowersyjne. Celem badania było dokonanie
przeglądu wyników wykonywanych w ośrodku autorów w bieżącym okresie zabiegów SWL,
ureteroskopii (URS, ureteroscopy) i PCNL w leczeniu kamieni górnego odcinka układu
moczowego o pośredniej wielkości (100–300 mm2).
Page 23
Pacjenci i metody: Analizę ograniczono do tych chorych, którzy w 4-letnim okresie leczeni byli
z powodu kamieni nerkowych o wymiarach pomiędzy 100 a 300 mm2. Z prospektywnie
prowadzonej bazy danych zebrano dane demograficzne, a także dotyczące kamienia, chorego,
leczenia oraz okresu obserwacji.
Wyniki: Ogółem leczono 137 chorych z kamieniami nie-staghorn o wielkości pomiędzy 100 a
300 mm2. U 53 (38,7%) chorych wykonano SWL, podczas gdy 41 (29,9%) i 43 (31,4%)
poddano odpowiednio ureteroskopii i PCNL. Średni obszar kamienia był większy w grupie
PCNL (P < 0,001), podczas gdy gęstość kamienia była wyższa w grupie chorych poddanych
SWL (P = 0,002). Odsetki skuteczności po pojedynczej terapii były lepsze w grupie PCNL,
stanowiąc 95,3%, w porównaniu z 87,8% w grupie leczonej ureteroskopią i 60,4% w przypadku
SWL, P < 0,001. Kiedy umożliwiono zastosowanie dwóch terapii SWL, odsetek skuteczności
wzrósł do 79,2%, prowadząc do wyrównania skuteczności trzech metod terapeutycznych (P =
0,66). Leczenie wspomagające było częstsze po SWL (42,3%; P < 0,01).
Wnioski: W przypadkach kamieni górnego odcinka układu moczowego o pośredniej wielkości, z
możliwością zastosowania aż do dwóch kolejnych terapii SWL, nie obserwowano statystycznie
istotnych różnic pomiędzy sposobami terapii. W związku z tym SWL jest alternatywą
terapeutyczną o wystarczającej skuteczności u chorych, którzy nie kwalifikują się do
znieczulenia ogólnego lub preferują SWL wobec innych sposobów leczenia – przy założeniu, że
akceptują oni większą liczę terapii.
Litotrypsja falą uderzeniową u chorych z nerką podkowiastą: determinanty skuteczności
A. Andrew Ray, Daniela Ghiculete, R. John D'A. Honey i Kenneth T. Pace
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Nerka podkowiasta (HSK, horseshoe kidney) jest najczęstszą anomalią
połączenia nerek, z częstością występowania ok. 1 na 400 i z częstością kamicy moczowej
pomiędzy 20% a 60%. Rola litotrypsji falą uderzeniową (SWL, shock wave lithotripsy) u
chorych z HSK została zbadana w niewielkim stopniu.
Page 24
Metody: Dokonano przeglądu danych wszystkich chorych z rozpoznaniem HSK leczonych od
stycznia 1994 r. Analizę ograniczono do chorych z okresem obserwacji po SWL wynoszącym co
najmniej 2 tyg. Skuteczność określono jako brak kamieni lub występowanie bezobjawowych,
rezydualnych fragmentów o wymiarach ≤4 mm.
Wyniki: Analizowano dane 41 chorych z HSK (61 kamieni). Średni rozmiar kamieni wynosił
91,3 ± 71,6 mm2, średni wskaźnik masy ciała to 27,1 ± 5,3 kg/m2. Po 3 mies. odsetki
skuteczności po pojedynczym leczeniu i przypadków bez obecności kamienia wynosiły
odpowiednio 25,0% i 9,1%. Ogólny odsetek skuteczności terapeutycznej po 3 mies. wynosił
63,6%, a odsetek przypadków wolnych od kamieni 39,1%. Po przeprowadzeniu więcej niż
dwóch terapii SWL na kamień wykazano niewielkie narastanie korzyści. Odsetek leczenia
wspomagającego wynosił 72,7%, przy współczynniku skuteczności 10,5%. W analizie
wieloczynnikowej wykazano, że obciążenie kamieniem (p = 0,074), inne lokalizacje kamieni (p
= 0,026) oraz wskaźnik masy ciała (p = 0,013) są czynnikami prognostycznymi skuteczności
SWL.
Wnioski: Okazało się, że wśród chorych z HSK odsetek skuteczności i przypadków bez
obecności kamienia po SWL jest niższy niż u chorych z prawidłowymi nerkami.
Prawdopodobnie musi to mieć związek z takimi czynnikami jak większa odległość kamienia od
skóry (szczególnie w przypadku kamieni w kielichach nerkowych) oraz ograniczony przepływ
moczu. SWL może być proponowana chorym z HSK z uwzględnieniem ograniczeń dotyczących
usuwania kamieni.
Czy tamsulozyna odgrywa rolę po litotrypsji falą uderzeniową w leczeniu kamicy nerkowej
lub moczowodowej?
Siavash Falahatkar, Iradj Khosropanah, Anahita Doustkhah Vajary, Zhoobin Heidari
Bateni, Darya Khosropanah i Aliakbar Allahkhah
Streszczenie
Page 25
Wprowadzenie: Celem badania było zdefiniowanie roli tamsulozyny jako terapii uzupełniającej
po litporypsji zewnątrzustrojową falą uderzeniową (ESWL, extracorporeal shock wave
lithotripsy) u chorych z kamieniami w obrębie nerek i moczowodu.
Materiał i metody: Między lutym 2008 r. a wrześniem 2009 r. przeprowadzono randomizowane,
podwójnie zaślepione, prospektywne badanie kliniczne pod kontrolą placebo, obejmujące 150
chorych z kamieniami nerkowymi i moczowodowymi o średnicy 4–20 mm, skierowanych do
ośrodka autorów w celu wykonania ESWL. Po przeprowadzeniu ESWL wszystkich chorych
przydzielano losowo do dwóch grup (placebo i tamsulozyna). Podawanie leku rozpoczynano
natychmiast po ESWL i kontynuowano przez maksymalnie 30 dni.
Wyniki: Spośród 150 chorych badanie zakończyło 71 w grupie kontrolnej i 70 w grupie z
aktywnym lekiem. Spośród 71 chorych w grupie kontrolnej u 43 (60,56%) nie stwierdzono
pozostałości kamieni; leczenie innych chorych (39,44%) nie było skuteczne w zakresie
wydalania kamienia w trakcie 12 tyg. po ESWL. W liczącej 70 chorych grupie z lekiem
aktywnym u 50 (71,4%) nie stwierdzono pozostałości kamienia. Przejście kamienia u większości
chorych miało miejsce pomiędzy 20 i 30 dniem po ESWL (32,6%) w grupie kontrolnej oraz
pomiędzy 10 i 20 dniem po ESWL (50%) w grupie z lekiem aktywnym. Nie odnotowano
statystycznie istotnych różnic pomiędzy przejściem kamienia w obu grupach (p = 0,116) ani w
zakresie umiejscowienia kamienia (p = 0,114), ale statystycznie istotną różnicę wykazano w
czasie przejścia kamienia od początku leczenia pomiędzy grupą kontrolną a grupą z aktywnym
leczeniem (p = 0,002).
Wnioski: Prezentowane badanie sugeruje, że tamsulozyna ułatwia wcześniejsze usunięcie
fragmentów kamienia po ESWL.
Modele guzów nerki: ocena łatwości wywołania, jakości składu i charakterystyki
obrazowej
Brian M. Benway, Jose M. Cabello, Alana C. Desai, Robert S. Figenshau i Sam B. Bhayani
Streszczenie
Page 26
Wprowadzenie i cel: Wraz ze wzrostem częstości wykrywania małych guzów nerki, które są
podatne na chirurgiczne metody oszczędzające nefron, pojawiła się zwiększona potrzeba
stworzenia modeli guzów nerki, które pozwalają na wytworzenie dyskretnych zmian, możliwych
do wycięcia wykonywanego w ramach treningu. Celem badania była ocena kilku często
używanych związków, z subiektywną ewaluacją łatwości ich zastosowania oraz charakterystyki
obrazowej.
Materiał i metody: Po wstępnym badaniu ex vivo wybrano 5 związków do podania in vivo
świniom. Związki te obejmowały metagel z barem, Smooth-Cast 320, Silfome z barem i bez
baru oraz Kromopan. Substancje te były wstrzykiwane po kontrolą laparoskopową w celu
wytworzenia dyskretnych guzów nerki. Następnie obrazowano nerki za pomocą badań USG i
TK. Zwierzęta poddawano eutanazji i wykonywano nefrektomię. Odnotowywano dane
dotyczące sposobu postępowania.
Wyniki: Wszystkie związki okazały się stosunkowo łatwe do wstrzyknięcia. Większość
związków była do pewnego stopnia podatna na rozsiew podtorebkowy. Kromopan miał większą
tendencję do naciekania układu zbiorczego. Metagel wyraźnie odróżniał się od prawidłowego
miąższu nerki zarówno na obrazach TK, jak i USG. Silfome i Smooth-Cast były trudne do
rozróżnienia w ultrasonografii. Metagel miał skłonność do rozrywania w trakcie manipulacji
chirurgicznych.
Wnioski: Żaden ze związków nie stanowił idealnego połączenia łatwości implementacji,
oporności na wynaczynienie, łatwości rozróżniania na obrazach oraz oporności w zakresie
rozerwania. W związku z tym wybór związku powinien odpowiadać określonemu celowi
symulacji treningowej.
Wpływ wardenafilu na mięśnie gładkie moczowodu: badanie in vitro w modelu świńskim
Abdulrahman Al-Aown, Iason Kyriazis, Panagiotis Kallidonis, George Sakellaropoulos,
Theofanis Vrettos, Petros Perimenis, Kriton Filos i Evangelos Liatsikos
Streszczenie
Page 27
Wprowadzenie: W ostatnim czasie wykazano, że inhibitory fosfodiesterazy typu 5 mają
działanie rozluźniające na mięśnie gładkie moczowodu. Przeprowadzono badanie in vitro w celu
wyjaśnienia działania rozluźniającego różnych dawek wardenafilu na moczowód świński.
Ponadto zaproponowano użycie modelu moczowodu świńskiego do oceny działania różnych
substancji na moczowód.
Materiał i metody: Ogółem uzyskano 24 moczowody od świń domowych. Uzyskane próbki
moczowodów były natychmiast umieszczane w roztworze Krebsa. Wszystkie próbki zostały
przecięte na odcinki tubularne o długości od 4 do 5 mm, które umieszczono w 10-ml podłużnych
komorach systemu łaźni narządowej. Warunki urządzenia do łaźni narządowej były takie same
dla wszystkich próbek. Odcinki tabularne połączono z urządzeniem wytwarzającym ciśnienie. Po
uzyskaniu automatycznych skurczów moczowodu ze stałą częstotliwością do komór łaźni
dodawano różne dawki wardenafilu (0,1, 1 i 10 μM). Odnotowywano i poddano analizie
izometryczne odpowiedzi tkanki w trakcie całego badania.
Wyniki: Podawanie wardenafilu, niezależnie od dawki, powodowało obniżenie zarówno
częstości, jak i napięcia skurczów moczowodu. Mimo to jednak w analizie statystycznej
wykazano statystycznie istotne obniżenie częstości i napięcia skurczów moczowodu po podaniu
wardenafilu w dawce 1 lub 10 μM w porównaniu ze stabilnym stanem wyjściowym.
Wnioski: Stężenia wardenafilu wynoszące 1 i 10 μM powinny być uważane za odpowiednie do
rozluźnienia moczowodu. Model świński odtwarza w warunkach in vitro odpowiedź ludzkiego
moczowodu przynajmniej w przypadku inhibitorów fosfodiesterazy typu 5 i prawdopodobnie
byłby przydatny do zbadania innych związków farmaceutycznych.
Zniekształcenie nerek i zapisy śródoperacyjne: badanie elementów chirurgii nerki pod
kontrolą badań obrazowych
Hernan O. Altamar, Rowena E. Ong, Courtenay L. Glisson, Davis P. Viprakasit, Michael I.
Miga, Stanley Duke Herrell i Robert L. Galloway
Streszczenie
Page 28
Wprowadzenie: Dla każdego zabiegu chirurgicznego pod kontrolą badań obrazowych kluczowa
jest zgodność obrazu i odpowiadających mu przestrzeni fizycznych, inaczej zapis.
Przeprowadzono analizę funkcji zapisu w przypadku nerki w modelach świńskich in vivo i ex
vivo oraz w badaniu u ludzi z użyciem chirurgii minimalnie inwazyjnej.
Metody: Wykorzystano grupę (n = 6) modeli ex vivo nerek świńskich w celu zbadania wpływu
perfuzji i utraty turgoru wywołanej przez nacięcie. Przed zamknięciem naczyń nerkowych i po
ich zamknięciu oraz po nacięciu torebki przeprowadzono lokalizację nerek świni przy użyciu
tomografii komputerowej (TK) i skanera laserowego. Do uzyskania dostępu do powierzchni
nerki i zapisu w trakcie laparoskopowej nefrektomii częściowej z użyciem robota wykorzystano
zautomatyzowany system chirurgiczny da Vinci™. Chirurg uzyskiwał dane fizyczne z
powierzchni przy użyciu prowadzonych narzędzi robota. Dane te były porównywane z
przedoperacyjną TK w celu zapisu opartego na powierzchni. Dodatkowo skonstruowano dwa
biomechaniczne, elastyczne modele komputerowe (izotropowy i anizotropowy) do symulacji
zniekształceń w jednej z nerek w celu oceny zdolności predykcyjnych.
Wyniki: Średnie przemieszczenie punktów odniesienia na powierzchni (szklane koraliki) w 6
nerkach świńskich wyniosło 4,4 ± 2,1 mm (zakres 3,4–6,7 mm), z maksymalnym zakresem
przemieszczenia od 6,1 do 11,2 mm. Zapisy oparte na powierzchni przy użyciu instrumentarium
robota da Vinci w trakcie wykonywania laparoskopowej nefrektomii częściowej z
zastosowaniem robota osiągnęły średnie odległości pomiędzy najbliższymi punktami i
odchylenie standardowe wynoszące 1,4 i 1,1 mm. W odniesieniu do zdolności predykcyjnych
modelu komputerowego docelowy błąd zapisu wynosił średnio 6,7 mm bez zastosowania
modelu i 3,2 mm z zastosowaniem modelu. Maksymalny błąd docelowy zmniejszył się z 11,4 do
6,2 mm. Anizotropowy model biomechaniczny pozwolił uzyskać lepsze odtworzenie, ale nie
okazał się statystycznie istotnie lepszy.
Wnioski: Wstępne porównanie oparte na punktach z następującym wielokrotnym zapisem
najbliższych punktów jest wykonalną metodą zapisu przestrzeni na podstawie obrazu
przedoperacyjnego (TK) wobec fizycznej (robot) przestrzeni śródoperacyjnej. Chociaż sztywny
zapis jest przydatny do kontroli obrazowej, lokalne zniekształcenia w obszarach resekcji mogą
Page 29
być bardziej istotne. Modele komputerowe mogą się okazać przydatne do przewidywania takich
zniekształceń, ale potrzeba więcej badań w celu ustalenia konieczności takiego wyrównania.
Giętka ureteroskopia cyfrowa: ocena in vitro charakterystyki optycznej
Dorit E. Zilberman, Michael E. Lipkin, Michael N. Ferrandino, Walter Neal Simmons,
John G. Mancini, Maria E. Raymundo, Pei Zhong i Glenn M. Preminger
Streszczenie
Wprowadzenie: Ostatnie postępy w zakresie projektowania endoskopii wyniosły urządzenia
sprzężone z układami scalonymi na szczyt technik endoskopowych. Obraz jest natychmiast
przekształcany cyfrowo i konwertowany w sygnał elektryczny w celu transmisji. Technologię
cyfrową wprowadzono najpierw do cystoskopii/nerkoskopii giętkich, a następnie do sztywnych i
giętkich ureteroskopów. Oceniono charakterystykę obrazów oraz korzyści związane z nową
generacją giętkich ureteroskopów cyfrowych.
Metody: W warunkach in vitro dokonano oceny cyfrowego giętkiego ureteroskopu Olympus
URF-V i fiberoskopowego ureteroskopu Olympus URF-P3 w odniesieniu do rozdzielczości
obrazu, zakrzywienia, odwzorowania kolorów, obrazowania w skali szarości, pola widzenia i
głębokości pola.
Wyniki: Ureteroskop cyfrowy miał wyższą rozdzielczość odpowiednio na 3, 5, 10 i 20 mm (25,2
linii/mm wobec 8,0, 14,1 wobec 5,0, 6,3 wobec 2,8 i 3,2 wobec 1,3). Wykrzywianie giętkiego
ureteroskopu cyfrowego było gorsze, ale bez istotności statystycznej. Odwzorowanie kolorów
okazało się lepsze przy stosowaniu ureteroskopu cyfrowego, podczas gdy ocena kontrastu była
porównywalna pomiędzy obydwoma układami optycznymi. Giętki ureteroskop cyfrowy
pozwalał na uzyskanie 5,3 raza większego rozmiaru obrazu w porównaniu ze standardowym
fibroskopowym ureteroskopem giętkim przy węższym polu widzenia. Głębokość pola dla obu
ureteroskopów ograniczona była światłem, a nie optyką ani kamerą.
Wnioski: Rozwój giętkich ureteroskopów cyfrowych stanowi znaczny postęp w urologii.
Urządzenia te oferują istotnie lepszą rozdzielczość i odwzorowanie kolorów w porównaniu z
Page 30
tradycyjnymi fiberoskopowymi ureteroskopami giętkimi. Konieczne są dalsze badania kliniczne
w celu ostatecznego określenia korzyści związanych z tymi innowacyjnym metodami
endoskopii.
Różnice w zakresie siły uchwytu pomiędzy rozmaitymi narzędziami robota i platformami
da Vinci
Phillip Mucksavage, David C. Kerbl, Donald L. Pick, Jason Y. Lee, Elspeth M. McDougall
i Michael K. Louie
Streszczenie
Wprowadzenie: Platforma chirurgiczna da Vinci® staje się coraz bardziej dostępna i jest coraz
częściej używana. Z powodu braku informacji dotykowej, aby ocenić siłę uchwytu i napięcie
tkanek w trakcie zabiegu chirurgicznego, konieczne są wskazówki wizualne. Bezpośrednio
zmierzono siłę uchwytu narzędzi robota EndoWrist® przy użyciu 3 dostępnych platform
chirurgicznych robota da Vinci.
Metody: Przyrządy robota testowano w systemach da Vinci S, Si i standardowym. Czujnik
umieszczano w obudowie, co pozwalało na pomiar siły uchwytu wytwarzanej przez czubek
każdego narzędzia robota. Każdy instrument testowany był 6 razy, a wszystkie dane analizowano
przy użyciu testu t-Studenta lub – w odpowiednich przypadkach – analizy wariancji.
Wyniki: Niewielkie różnice w zakresie siły uchwytu obserwowano, kiedy narzędzia testowano
do 2 stopni swobody czubka narzędzia (p = 0,02, analiza wariancji) i gdy porównywano nowy
instrument ze starszym (p = 0,001 w pozycji neutralnej). Nie odnotowano statystycznie istotnych
różnic siły uchwytu pomiędzy lewym a prawym ramieniem robota. Wykazano szeroki zakres
siły uchwytu wśród różnych instrumentów robota. Najniższe siły uchwytu stwierdzono w
chwytaku z podwójnym okienkiem (2,26 ± 0,15 N), podczas gdy najwyższa siła była
obserwowana w urządzeniu zakładającym szwy Hem-o-lok® (39,92 ± 0,89 N). W porównaniu z
S i Si platforma standardowa wykazała statystycznie istotnie wyższe siły uchwytu.
Page 31
Wnioski: Obserwowano różne siły uchwytu w różnych instrumentach robota często stosowanych
podczas operacji urologicznych, a także pomiędzy platformami standardową oraz S i Si.
Szew haczykowy do szycia nerki w trakcie częściowej nefrektomii z użyciem robota
Jesse Sammon, Firas Petros, Shyam Sukumar, Akshay Bhandari, Sanjeev Kaul, Mani
Menon i Craig Rogers
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Częściowa nefrektomia z użyciem robota (RAPN, robot-assisted partial
nephrectomy) jest coraz częściej stosowaną techniką w minimalnie inwazyjnej, oszczędzającej
nefron chirurgii. Może ona ułatwić spełnienie wymagań technicznych związanych z zakładaniem
szwów na nerkę. Szwy haczykowe pozwalają na bezwęzłowe zbliżenie rany i poprawę
skuteczności szwów. Przedstawiono pierwsze badanie kliniczne oceniające zastosowanie szwu
haczykowego do szycia nerki w trakcie RAPN u ludzi i porównano wyniki okołooperacyjne z
wynikami RAPN ze szwem poliglaktynowym.
Pacjenci i metody: Trzydziestu kolejnych chorych poddano RAPN wykonanej przez jednego
chirurga; u 15 do szycia nerki zastosowano szew poliglaktynowy, a u kolejnych 15 urządzenie
do zbliżania brzegów rany V-Loc 180™. Zakładanie szwów na nerkę wykonywano w dwóch
warstwach, z ciągłym zbliżaniem głębokich naczyń krwionośnych i układu zbiorczego i ze
zbliżaniem torebki nerkowej, przy użyciu techniki zakładania szwów Hem-o-lok. Grupy
porównano pod względem charakterystyki zabiegów i powikłań.
Wyniki: Szycie nerki zakończono skutecznie w trakcie wszystkich kolejnych 30 zabiegów
RAPN. Grupa V-Loc i konwencjonalna były równoważne w zakresie charakterystyki
demograficznej i cech guza. Średni czas operacji i ustępowania dolegliwości był porównywalny;
czas ciepłego niedokrwienia był statystycznie istotnie krótszy w grupie V-Loc (18,5 wobec 24,7
min, P = 0,008). W grupie ze szwem haczykowym nie odnotowano przypadków ześlizgnięcia
szwu ani rozdarcia. Haczyki przytrzymywały ześlizgujące się szwy, zachowując szew nerki w
nienaruszonym stanie, bez potrzeby zakładania zbytecznych szwów, chroniących przed
naruszeniem szwu.
Page 32
Wnioski: Zastosowanie szwu haczykowego upraszcza technikę szycia nerki w trakcie RAPN i
poprawia skuteczność, pozwalając na skrócenie czasu ciepłego niedokrwienia. Przedstawiono
wykonalność i bezpieczeństwo tej techniki szycia u osób poddanych minimalnie inwazyjnej
częściowej nefrektomii.
Wpływ poradnictwa dietetycznego na parametry ryzyka kamicy moczanowej u chorych z
nawracającym kamieniem
Omar Ortiz-Alvarado, Ricardo Miyaoka, Carly Kriedberg, Angela Moeding, Michelle
Stessman, James K. Anderson i Manoj Monga
Cel: Celem prezentowanego badania była ocena obecnego wpływu poradnictwa dietetycznego
na ryzyko rozwoju kamicy moczowej.
Metody: Przeprowadzono retrospektywne badanie kohortowe chorych leczonych w klinice
autorów (prowadzącej terapię kamicy) od lipca 2007 r. do lutego 2009 r. Zbadano czynniki
ryzyka kamicy moczowej u chorych przy użyciu 24-godzinnej zbiórki moczu przeprowadzonej
przed zabiegiem i po zabiegu. Wszyscy chorzy na każdej wizycie otrzymali zalecenia
dietetyczne od zarejestrowanego dietetyka.
Wyniki: Zidentyfikowano 137 chorych, u których początkowo zastosowano jedynie interwencję
dietetyczną z uwzględnieniem parametrów ryzyka kamicy moczowej. Średni okres obserwacji w
tej grupie wynosił 15,19 ± 13,7 mies. U chorych wykazano statystycznie istotne zmiany
objętości moczu (71,1%, 1,68 ± 0,68 do 2,59 ± 0,80 l/dobę, p < 0,0001), zawartości sodu w
moczu (58,1%, 229,68 ± 72,51 do 144,65 ± 52,70 mmol/dobę, p < 0,0001), zawartości wapnia w
moczu (43,8%, 314,33 ± 95,75 do 216,81 ± 80,90 mg/dobę, p < 0,0001), zawartości kwasu
moczowego w moczu (50%, 0,821 ± 0,210 do 0,622 ± 0,128 g/dobę, p < 0,0001), zawartości
cytrynianów w moczu (50,7%, 583,19 ± 330,86 do 797,36 ± 412,31, p < 0,0001) i zawartości
szczawianów w moczu (55,5%, 46,28 ± 10,31 do 32,56 ± 9,02 mg/dobę, p < 0,0001).
Supersaturacja (przesycenie moczu – przyp. tłum.) szczawianami wapnia także obniżyło się
statystycznie istotnie w porównaniu z wartością wyjściową (9,34–5,03, p < 0,0001).
Page 33
Wnioski: Kamica moczowa jest chorobą wieloczynnikową, wymagającą podejścia
wielodyscyplinarnego. Wyniki niniejszego badania potwierdzają znaczenie poradnictwa
dietetycznego prowadzonego przez zarejestrowanego dietetyka w leczeniu kamicy moczowej.