26 januari | februari ‘14 Voordat ze diabetes had, fietste Kim wel re- gelmatig, maar dat was puur recreatief. “Ik kreeg echter de smaak te pakken en fietste steeds meer. Uiteindelijk sloot ik me aan bij een duatlonclub en waagde ik mij aan mijn eerste wedstrijden. Maar toen kreeg ik plots te horen dat ik diabetes had. Gelukkig ben ik omringd door de juiste mensen en kan ik stel- len dat een normaal leven als diabeet perfect mogelijk is, op voorwaarde dat je bewust en gezond leeft.” Een kluwen aan vragen “De eerste twee jaren als diabetespatiënte waren intense leerjaren”, vertelt Kim. “Ik moest veel metingen doen om de werking van mijn lichaam en metabolisme te doorgronden en mijn kennis over voeding bijspijkeren. Ik plan nu ook elke dag nauwgezet mijn acti- viteiten. Telkens als ik eet, ga ik na hoeveel ik heb bewogen en hoeveel ik de uren erna zal bewegen. Heb ik een intervaltraining of een duurtraining, moet ik naar het werk, zal ik het huishouden doen, is het warm of koud buiten,… In mijn hoofd overloop ik steeds opnieuw een kluwen aan vragen. Zo weet ik hoeveel koolhydraten ik moet eten en hoe- veel insuline ik nodig heb. In het begin was dat een moeilijke oefening, maar je leert uit de fouten en met de nodige discipline en veel metingen leer je je lichaam lezen. Natuurlijk zijn er dagen dat ik het beu ben, maar ieder- een heeft wel eens een off-day, toch?” Hartcentrum ondersteunt Kim toont haar insulinepomp die ze altijd bij zich heeft. “Hiermee kan ik een scherpe dia- betesregulatie bereiken. In de pomp kan een sensorfunctie geactiveerd worden. Met be- hulp van een sensor kan de pomp dan een grafiek weergeven van mijn suikerspiegel. Zo hoef ik maar enkele keren per dag vingerprik- jes uit te voeren, nodig om de sensor te ijken. Vooral bij wedstrijden is dat handig. Ik verlies dan geen tijd en weet meteen of ik iets moet eten of inspuiten. Bovendien is een prikje slechts een momentopname.” De sensors zijn prijzig en worden niet terugbetaald door het ziekenfonds, maar het Hartcentrum Hasselt geeft Kim financiële ondersteuning en deelt zijn kennis over diabetes en beweging met haar. Een apart gevoel Die kennis kan Kim goed gebruiken, want haar sportief programma voor 2014 is niet van de minste. Op nationaal niveau werkt ze toe naar de Belgische kampioenschappen. “Nu ik vice- kampioen van België ben, zijn er deuren open- gegaan. Ik ben aangesloten bij ETZ, de duat- lonclub van Wevelgem. In Limburg betekent duatlon niet zoveel, maar hoe meer je richting West-Vlaanderen en Frankrijk trekt, hoe meer het leeft. Zeker in Frankrijk zijn de budgetten veel groter, waardoor het met zijn Grand Prix een competitie op topniveau aanbiedt.” Atle- ten uit verschillende landen nemen deel aan de Grand Prix, de kwaliteit is hoog en de top- pers meten zich er aan elkaar. Voor hen is het een goede voorbereiding op het EK en WK. “Het geeft een apart gevoel om daar tussen te staan”, glundert Kim. “En ik krijg ook veel respect omdat ik ondanks mijn diabetes op dit niveau sport. Als ze mijn insulinemeter zien, grappen ze soms dat ik wel een heel erg grote gps bij me heb.” CCU-medewerker Kim Nulens Vice-Belgisch kampioen, ind 2010 kreeg Kim Nulens (CCU) te kampen met gezondheids- problemen. Diabetes type 1, luidde het verdict. Maar ze bleef niet bij de pakken zitten: met een ijzeren discipline houdt Kim haar diabetes onder controle en verbaast ze iedereen met haar sportieve resultaten die ze als duatlonatlete neerzet. Enkele maanden geleden werd ze Vice-Belgisch kampioen duatlon op de lange afstand, binnenkort neemt ze voor de tweede keer deel aan de Franse Grand Prix. E