Sabrina Vincke (42) overwon borstkanker en heeft nu een ((ln Spanj e begon lI r I t rnlj n tweede leven) E6n op negen vrouwen krijgt borstkanker en Sabrina Vincke (42) was daar 66n van. Nadat ze deziekte overwonnen had, begon ze met haar ex een bed & breakfast in Spanje. Iets later werd ze verliefd op de jongere Pierre en zette ze met hem haar Spaanse verblijf verder. Twee jaar geleden zijn ze getrouwd. Tekst Sylvie van Nieuwerburgh Ikwoonde inAntwerpen en Ieidde daar een ongezond en stressvol leven. Samen met mijn ex-man Wout baatte ik een restaurant uit. Dat was keihard werken, maar ik kon niet stilzitten. Uitdagingen neem ik met beide handen aan, ik waag graag een sprong in het on- bekende. Een tweede zaak kon dus niet uitblijven. Het werd een funky kledingwinkel. Die liep als een trein. Toch volgde nog iets la- ter de opening van een caf6. Dat waren drie zakenin een straalvan tweehonderd meter diewout en ik beheerden. We waren uiteraard constant aan het werk. Het was van het goede te veel en ik wist haast niet meer waar mijn hoofd stond.> <Op een dag voelde ik een knobbeltje in mijnborst.De dokter zei dat het niets ern- stigs was. Vreemd. Ik vertrouwde het toch niet helemaal en ging daaromvoor een second opinion naar een andere arts. Hij voerde een biopsie uit. Een week later kwam hij met de keiharde diagno - se: borstkanker. Ik was 32, had mijn hele leven als een gek ge- werkt en plots zat er een kwaad- aardige tumorin mijnborst. Nooit had ik stilgestaan bij zoiets als 'een goede gezondheid', terwijl ieder- eenje zegt dat dit hethoogste goed is. Op mijn 33ste verjaardag werd ik geopereerd. Daar lag ik dan, op een ijskoude operatietafel. Het contrast met de warme tranen die over mijn wangen vloeiden, was enorm. Ikvoelde me eenzaam en verloren. Na de ingreep was mijn hele rechterborst weg. Wat er wel overbleef? Een plat stuk met een litteken van 30 cm, dat op een rits leek. De eerste dag durfde ik er zelfs niet naar te kijken. De tweede dag wel en het viel mee. Toch schaamde ik me voor mijn man, maar tegelijk hield ik me sterk. Ik voelde die verplichting, omdat hij - langs de zij- lijn - nog machtelozer was,) <Wout en mijn beste wiend scheerden zich ook kaal. Heel solidairl Gelukkig was dat de enige nare bijwerking die ik erva- ren heb van de chemotherapie. Ik droeg allerlei pruiken. Datvielniet op, ryant dat deed ikvoorheen ook soms bij het uitgaan. Twee keer gingikdedeuruit zonderhaarstuk- je. Dat was geen pretje. Plots kreegikallemaal wagen over wat me overkomen was en ik wou niet dat mensen me over de kan- keraanspraken. Tijdens de che- mo probeerde ik af en toe te werken in het restaurant. We woondenerbo- ven. Ik kon dus gaan werken en rusten wanneer het me uitkwam. Datheeft me bij- zonder goed geholpen, want ik had nood aarr mensen om me heen. Als een gekwetst vogeltje boven zitten voor de televisie, ter- wijl ikbeneden mensen hoorde la- chen bij een goed glas wijn was niet alte bestvoormijn humeur.> BORSTWEG <Na vier maanden chemo was ik uitgeput. Die laatste sessies waren er echt te veel aan. De dokter zei me dat ik het rustiger aan moest doen. Daarop beslotenWout en ik naar Spanje te gaan. Ik was toen 34.We kochten een huis in Morai- ra, aan de CostaBlanca, enbegon- nen er een bed & breaKast. Dat was eenhele aanpassing. Hetwas dag en nacht verschil met mijn stadse en drukke leven in Belgi6. Ik miste de woelige en jeugdige energie. De eerste twee jaar gingik dan ook regelmatig terug naar Antwerpen, maar nu zou ik niets alders meerwillen.> <<A]sof dat niet voldoende veran- dering met zich meebracht, werd ik ook nog eens verliefd op een jongere man en scheidde ik van Wout. Pierre was 23 en nog stu- dent toen ik hem leerde kennen. Hij verbleef met een vriend in onze B&B. Hoewel ikniet ongeluk- 36nina L5/oa[;.ltr