Mga Kauna-unahang Pelikulang Adaptasyon ng Ibong Adarnanina
Liezl Aileen Nuez at Neil Dalanon
Ang popularidad ng klasikong epiko ng Pilipinas na Ibong Adarna
ay pinatutunayan ng napakarami nitong adaptasyon sa pelikula,
telebisyon, at komiks kapwa sa mga sinauna at makabagong
pamamaraan. Maraming beses na nating pinakinggan, pinanood, at
pinag-usapan ang kuwentong napapaloob sa epeking ito kung kayat
madali nating naaalala ang mga pangalan ng tatlong prinsipe o ang
tagpo kung saan ang mga tao ay ginawang bato ng mahiwagang ibon.
Ngunit alam mo bang ang kauna-unahang pelikulang adaptasyon ng
Ibong Adarna ay siya ring kauna-unahang may kulay na pelikula sa
Pilipinas? Ang pelikulang ito, na may parehong pamagat, ay unang
ipinalabas noong 1941 kung saan ang direktor ay si Vicente
Salumbides. Pinagbidahan ito ng nooy umuusbong na mga artistang
sina Mila del Sol bilang Prinsesa Maria at Fred Cortes bilang
Prinsipe Juan. Makalipas ang labing-apat na taon, ang pelikulang
Ang Ibong Adarna (1955) ay idinirihe at ipinalabas naman ni Manuel
Conde na isa sa mga artistang gumanap sa naunang adaptasyon. Ang
film remake na ito ay nagtampok sa pagsasama nina Nida Blanca at
Nestor de Villa. Ayon sa Internet Movie Database (IMDb), ang
pelikulang ito ang kauna-unahang pelikulang Pilipino na kumita ng
isang milyong piso sa Pilipinas (Ang Ibong Adarna).
"Ibong Adarna" Narrator : Magandang umaga/hapon sa inyong lahat.
Ngayong hapon, magpresenta kami ng isang dula na pinamagatang
"Ibong Adarna". Ang kwento nito ay nagsisimula sa isang masiyahing
kaharian ng Berbanya. Doon, halos araw-araw naghandaan. Ang hari ng
Berbanya ay si Haring Fernando. Ang asawa niya ay si Reyna
Valeriana. Ang mag-asawa ay may tatlong binatang anak. Sina Don
Pedro, Don Diego at Don Juan. Haring Fernando : Magsisimula na ang
handaan, mga anak! Pumili na kayo ng mga babae na isasayaw ninyo.
Maraming magagandang mga babae na nandoon na sa labas. Reyna
Valeriana : Ehem... Haring Fernando : Ngunit, mas maganda pa rin
ang reyna ng puso ko. Alam mo na man, 'di ba mahal kong, Valeriana?
Narrator : Habang nag-uusap ang selosang reyna at ang kawawang hari
ay nag-uusap rin ang tatlong mga prinsipe. Don Diego : Narinig mo
si papa, mga kapatid? Marami na raw'ng chicks sa labas! Ano pa ba
ang hinintay natin? Don Juan : (Hahaha) Haay nako, si Kuya Diego
talaga!
Don Pedro : Tumigil nga kayong dalawa! Para kayong mga naliligaw
na mga unggoy na nanggagaling sa kagubatan! Narrator : Kitang-kita
na naman ang mga iba't ibang kaugali ng mga magkakapatid. Ang
panganay na si Don Pedro, ay seryosong-seryoso. Isang chicksboy
naman si Don Diego ang ikalawa. Ang bunso na si Don Juan ay mabait
na mabait. Babae #1 : Wow, ang gwapo talaga ng mga prinsipe! Babae
#2 : Haay! Ang suwerte natin talaga ! Babae #3 : Para akong
lumulutaw sa hangin! Don Diego : Hi girls! Ako po si Prinsipe
Diego. Ikalawang anak ng mahal na hari at reyna ng Berbanya. Maaari
bang makisayaw, magandang binibini? (Babae #2 was asked but Babae
#1 stole Diego) Babae #1 : Oo! Oo! Halika na at magsayaw na tayo!
Don Diego : Okey na rin. Haring Fernando : O. Pedro, Juan. Ba't pa
kayo hindi pumili? Don Juan : Magandang gabi, binibini. Maaari bang
makisayaw? Babae #2 : Sige po, mahal na prinsipe. (Reyna Valeriana
nudges Haring Fernando. He shakes his head) Don Pedro : Halika nga!
Haring Fernando : Ako ay maligaya na nandito na lahat kayo. Ngayon,
magsimula na tayo sa handaan! (Haring Fernando and Reyna Valeriana
goes down their throne. "Sway" plays) -End of Scene 1(Everyone
claps-except Haring Fernando & Don Pedro) Haring Fernando :
Nahihilo na ako, yata. Mabuti pang papasok muna ako sa kwarto.
Reyna Valeriana : Okay ka lang ba, Fernando? Mas mabuti pa kung
sasamahan kita sa kwarto. Haring Fernando : Hindi. Hindi. Kawawa
naman ang mga bata. Dito ka lang hanggang matapos ang handaan.
Reyna Valeriana : Sige, Fernando. Don Juan : Ano kayang nangyari
kay papa?
Don Diego : Hindi ko alam. Kasama ko kasi ang isang babae. Eh,
hindi ko na alam rin kung ano ang nangyayari sa paligid ko! Don
Pedro : Ano ba itong kalokohan? Wala akong pakialam kung ano ang
nangyayari kay papa. At lalo pa akong walang pakialam sa handaang
ito! (Don Pedro walks out) Narrator : Sa pag-alis ng hari ay naging
malungkot ang handaan. Pag-alis naman ni Pedro ilang sandali lamang
ay tumigil na ang party. -End of Scene 1Narrator : Nag-aalala na
ang reyna sa kanyang asawa. Umupo siya sa trono niya dahil matakot
siyang madisturbo ang asawa niya. Ngunit, narinig niya ang malakas
na pag-iyak ng kanyang asawa pagkatapos umalis na ang lahat. Haring
Fernando : *Cries & Sobs Reyna Valeriana : Naku! Ano ang
nangyayari, Fernando? Heto, uminom ka ng tubig muna. Haring
Fernando : *Drinks and pushes the goblet away Nagkaroon kasi ako ng
isang napakalungkot at napakanginginig na panaginip. Si Juan,
sinaktan siya ng dalawang mga salbahe. Hindo ko nakita ang kanilang
mga mukha. Malubha ang kalagayan ni Juan at itinapon pa siya sa
isang balon na napakalalim! Reyna Valeriana : Dahan-dahan, mahal
kong asawa. Itulog mo lang 'yan at mawala rin ang kaba mo. Narrator
: Ngunit, mali ang reyna. Maraming araw nang lumipas ngunit hindi
talaga kumain o uminom man lang ang hari. Hindi rin nagtagal ay
nagkasakit siya at malubha ang kalagayan. Lagi na lang sa loob ang
mag-asawa ng kanilang kwarto. -End of Scene 2Don Juan : Ilang araw
na bang lumipas? Hindi na tayo nagsama-sama sa pagkain, mga
kapatid? Don Diego : Ayan ka naman, Juan! Ikaw nga ang bunso namin
ngunit ganyan ka makapag-iisip. Ikaw na rin ang magmukhang mas
matanda pa kay Pedro! Don Pedro : Ang kadal-dalan mo lang ang
dahilan sa kamatayan mo, Diego. Hindi niyo ba alam na ito ay isang
napakanganib na sitwasyon sa Berbanya? Sino nalang ang susunod na
hari kung mamamatay siya? Don Juan : Hindi siya mamamatay! Hindi!
(Don Juan walks away) Don Diego : Paano mo ba 'yan masasabi, kuya?
Kung malaman ito ni mama, lagot ka sa kanya!
Don Pedro : Huwag mo akong tanungin! Hindi ka dapat magtanong sa
susunod na hari! Ako ang panganay kaya ako dapat ang susunod. Kayo
ni Juan ang magiging alipin ko at hindi na kayo makapagtanong pa sa
kapangyarihan ko! (Don Pedro also walks away) Don Diego : Ako
nalang talaga ang magmukhang bata sa kapatid ko! Shucks, ang ganda
mo talaga! -End of Scene 3Narrator : Ipinatawag na ng reyna ang
lahat na magagaling na doktor sa Berbanya. Reyna Valeriana :
Salamat at nakarating na kayo dito. Maraming salamat talaga. Doktor
#1 : Walang anuman, mahal na reyna. Doktor #2 : Isa itong
napakapambihirang sakit. Doktor #1 : Hindi pa namin ito naranasan
pa sa ibang pasyente pa namin. Doktor #2 : Hindi kaya ito isang...
isang gawain ng mangkukulam? Siguro alam ng albularyo ito. Reyna
Valeriana : Albularyo? Sinong albularyo? -End of Scene 4Narrator :
Si Mang Isidoro ang sikat na albularyo sa Berbanya. Ang kasikatan
niya ay hindi pa nakaabot sa palasyo kung hindi pa sa mga doktor na
nakapagbanggit sa kanyang pangalan sa reyna. Agad siyang pinatawag
dahil sa walang pag-asa na na reyna. Albularyo : Ah. Mahal na
Reyna. Ako po si Mang Isodoro. Ipinatawag niyo po ba ako? Reyna
Valeriana : Oo. Salamat sa Diyos at nakarating ka na sa palasyo.
May bihirang sakit kasi ang asawa ko. Maaari mo ba siyang tingnan?
Albularyo : Siyempre naman. Hmm... Reyna Valeriana : Ano ang sakit
ng asawa ko, Mang Isidoro? Albularyo : Hindi ko kayang igaling ang
sakit niya ngunit alam ko kung ANO ang makapagpagaling niya. Reyna
Valeriana : Ano po ba? Bakit? Ano ang sanhi ng kanyang sakit?
Albularyo : Ang sakit po ng hari ay dala sa isang bangungot. Ang
ibong adarna lamang ang makapagpagaling sa kanya. Ang mahiwagang
ibon na 'to ay matatagpuan sa isang puno sa Bundok Tabor-ang
Piedras Platas. Ang himig lamang nito ang makapagpagaling sa hari.
Narrator : Ngunit, habang ipinaliwanag ng albularyo sa reyna ay
nakikinig si Don Pedro sa
labas. Don Pedro : Huwag ka ngang maingay! Maririnig ako! Kay
lakas kasi ng boses mo! -End of Scene 5Narrator : Pagkatapos
pinaggalitan ako ni Pedro ay pumunta siya sa silid-aklatan at
nag-iisip. Don Pedro : Gusto kong makuha ang korona ng aking papa.
Gusto ko ako lamang ang maghahari sa Berbanya. Kung sasabihin ko na
gusto kong maging hari na ngayon dahil malapit na mamamatay ang ama
ko, magagalit si mama sa akin. Kailangan ko muna makuha ang
pagtitiwala nila-lalo na kay mama. Ano kaya ang ibong adarna?
Narrator : Pagkatapos ng ilang oras, napadaan si Don Diego at si
Don Juan. Don Diego : Mag-aaral ka ba? Don Pedro : Hindi. Meron
akong hinahanap. Don Juan : Ano po ba ang hinahanap mo, kuya? Don
Diego : Oo nga kuya. Baka nabasa na ni Juan. Hmm... nabasa na yata
niya ang lahat ng aklat dito! Don Pedro : Sige. Sabihin mo sa akin
ngayon, Juan. Ano ang 'Ibong Adarna'? Don Juan : Ibon po siya,
kuya. Mahiwagang ibon na kumakanta. Matatagpuan raw siya sa Bundok
Tabor. Kay gandang pakinggan ang himig niya at makatulog ka. Dito
magsisimula ang gulo dahil kung mabawasan ka niya, maging buhay na
bato ka. Don Diego : Bravo! Bravo! Idol ko! Don Pedro : Tumigil ka!
Kailangan kong hanapin ang ibong ito. Ito lamang ang
makapagpagaling kay papa. Narrator : Ikinukwento ni Pedro kung ano
ang kanyang narinig habang nag-uusap ang kanilang ina at ang
albularyo sa kwarto. Akala nina Diego at Juan na naging tuwid na
ang kanilang kapatid ngunit meron pala itong itinatagong masama na
plano. -End of Scene 6Narrator : Maagang gumising ang reyna sa
sunod na araw. Sinamahan niya ang kanyang mga anak sa pagkain ng
almusal. Don Juan : Magandang umaga, mama. Reyna Valeriana :
Magandang umaga, Juan at sa inyong dalawa. (Pedro nudges Diego) Don
Pedro : Bakit ba maaga kang gumising ngayon, mama?
Reyna Valeriana : Gusto ko na kasing ipaabot sa mga kabalyero at
sundalo natin na puntahan nila ang Bundok Tabor at kunin ang Ibong
Adarna. Don Pedro : Huwag mo nalang silang aksayahin, mama. Ako
nalang ang pupunta. Reyna Valeriana : Sigurado ka ba, anak? Malayo
ang Tabor. Don Pedro : Kakayanin ko, mama. Pabaonan mo lang ako ng
pinakamasarap na tinapay at pinakatamis na tubig. Ihanda na rin ang
pinakalakas na kabayo. Reyna Valeriana : Masunod po, anak. Narrator
: Kaya, nagsimula na si Pedro sa kanyang paglakbay. Malayong-malayo
ang kanyang naabutan na. Malapit na siya sa Bundok Tabor ngunit
hindi pa niya alam. Paano kasi,bida siya. Namatay ang kanyang
kabayo at nagpatuloy siya sa kanyang paglakbay gamit sa kanyang mga
paa. Malapit nang maubos ang baon ni Pedro noong nakasalubong niya
ang isang matandang pulubi. Pulubi : Ah. Anak. Meron ka bang
natitirang kahit maliit na tinapay diyan? Tubig? Kay tagal2 ko ng
hindi nakapagkain o nakapag-inom. Sana'y maawa ka sa akin, anak.
Don Pedro : Kay layo pa nga ng lalakbayin ko. Kung ibibigay ko ang
baon ko, ako ang kawawa. Ano'ng akala mo sa akin? Gago! Narrator:
Iniwan ni Don Pedro ang kawawang pulubi. Hindi rin nagtagal ay
natagpuan na niya ang puno na hindi karaniwan. Hindi niya ito
nakikita pa hanggang ngayon. Napakaganda ang puno. Ang mga dahon ay
parang diyamante. Don Pedro : Gabi na raw babalik ang ibon. Huminga
muna ako dito sa ilalim ng puno. Narrator : Dahil pagod na pagod na
si Don Pedro, tulog pa rin siya pagdating ng ibong adarna sa
kanyang puno-ang piedras platas. Nagpalit ang ibon ng kulay at
kumanta ito ng himig. Lalo pang nakatulog ang prinsipe pagkatapos
kumanta ang ibon ay nagbawas ang siya at natamaan si Diego at
naging buhay-bato siya. -End of Scene 7Narrator : Maraming buwan ng
lumipas at si Don Diego na naman ang nagpunta sa Bundok Berbanya.
Don Diego : Mama, ako na ang susunod ni kuya Pedro. Reyna Valeriana
: Sigurado ka ba, anak? Malayo ang Tabor. Don Diego : Kakayanin ko,
mama. Pabaonan mo lang ako ng pinakamasarap na tinapay at
pinakatamis na tubig. Ihanda na rin ang pinakalakas na kabayo.
Narrator : Si Don Diego na naman ang nagpasya sa paghahanap ng
ibong adarna at sa kanyang kuya. Katulad rin ni Don Pedro, Namatay
rin ang kanyang kabayo at nagpatuloy siya sa kanyang paglakbay
gamit sa kanyang mga paa. Malapit nang maubos ang baon ni Diego
noong nakasalubong niya ang isang matandang pulubi. Pulubi : Ah.
Anak. Meron ka bang natitirang kahit maliit na tinapay diyan?
Tubig? Kay tagal2 ko ng hindi nakapagkain o nakapag-inom. Sana'y
maawa ka sa akin, anak. Don Diego : Eww! Mabaho! Hindi kita
nakita... Hindi kita nakita ngunit naaamoy kita. Narrator : Hindi
rin nagtagal, nakita na ni Don Diego ang Piedras Platas. Don Diego
: Wow! Ang ganda! Narrator : At dahil pagod si Don Diego at sa
dilim pa dadating ang ibon, nagpahinga muna siya ilalim ng puno.
Ang pangyayari ay magkapaerho pa rin, nabawasan siya at naging
buhay-bato. Narrator : Mas nalungkot pa ang palasyo dahil mamamatay
na nga ang hari, nawala pa ang dalawang prinsipe. Gusto ni Juan na
siya na ang hahanap ng kanyang mga kapatid at sa ibong adarna. Don
Juan : Mama. Mama. Ako na ang pupunta. Reyna Valeriana : Hindi
maaari. Ikaw nalang ang natitira sa mga anak ko. Don Juan : Mama,
isusumpa ko sa ngalan ng Diyos na mailigtas ko ang 2 kapatid ko at
makuha ang ibong adarna. Reyna Valeriana : Sige na. Pero ang mga
tinapay natitira ay hindi na kay sarap sa baon ng mga kuya mo. Ang
mga tubig ay hindi na 'rin ganun katamis. Ang kabayo natira ay
hindi na rin malakas. Don Juan : Kakayanin ko, mama. -End of Scene
8Narrator : Dinaranas ni Juan ang pag-subok na nalagpasan sa
kanyang mga kapatid. Namatay ang kabayo niya at nakasalubong ang
matandang pulubi. Pulubi : Ah. Anak. Meron ka bang natitirang kahit
maliit na tinapay diyan? Tubig? Kay tagal2 ko ng hindi nakapagkain
o nakapag-inom. Sana'y maawa ka sa akin, anak. Don Juan : Heto po.
Pulubi : Salamat, Don Juan, Salamat Talaga. Don Juan : Alam niyo po
ba ang pangalan ko? Pulubi : Oo pero huwag ka ng magtanong pa. Alam
ko hinahanap mo ang ibong adarna. Malapit ka na sa Piedras Platas,
ang puno na tinitirhan ng ibong adarna. Kumikislap siya parang
diyamante. Huwag kang huminga sa ilalim ng puno. Pumunta ka muna sa
kubo hindi malayo sa puno. Doon mo makikita ang mga gagamitin mo
mamaya. Don Juan : Sige po. Salamat, mama
Narrator : Nagpatuloy si Juan sa kanyang paglalakbay. Kahit
pagod na siya pagdating sa puno, sinunod pa rin niya ang payo ng
misteryosong pulubi. Don Juan : Eto na nga ang kubo na itinutukoy
niya. Wow! Maliit sa labas ngunit malaki at ginto sa loob! Hmm...
Pamilyar yata ito. Ermitanyo : Kainin mo ang tinapay mo at inumin
mo ang tubig mo na. Narrator : Hindi nakapaniwala si Juan sa
kanyang nakita. Ang pulubi kanina ay isang ermitanyo pala na
nagmamay-ari ng gintong palasyo. Ibinigay pa niya ang baon ni Juan
muli! Don Juan : Niloko mo ako. Hahaha. Ano po ba ang sinasabi mo
kanina? Tungkol sa mga gagamitin ko? Ermitanyo : Aba. Hindi
ordinaryo ang ibon na kukunin mo. Mahiwaga siya at dapat lang may
alam ka sa mga mahiwagang bagay. Don Juan : Wala po talaga. Sana'y
matulungan ninyo ako. Ermitanyo : Oo naman, Juan. Tinulungan mo ako
rin, eh. Ito ang mga kailangan mo. Pitong dayap, mahal na prinsipe.
Ang kutsilyong ito at ang pitong dayap ang makapaggising mo habang
umaawit ang ibon. Alam mo naman ang gawin, 'di ba? Don Juan : Opo.
Ermitanyo : Ang gintong sintas na ito ang gamitin mo sa paghuli ng
ibon. Ipasok mo siya kaagad sa hawla? Gets? Don Juan : Gets po.
Ermitanyo : Magaling. Pagkatapos mong mapasok na ang ibong adarna
sa hawla, lagyan mo ng tubig ang boteng ito. Ang tubig sa Hordan
ang magpabuhay muli ng mga kapatid mo na nagiging buhay-bato sa
ngayon. Don Juan : Sige po, mang ermitanyo. Salamat. Babalikan kita
pagkatapos nito. -End of Scene 9Narrator : Bumalik si Don Juan sa
Piedras Platas. Tiningnan niyang mabuti ang mahiwagang puno. Don
Juan : Mahiwaga talaga ang punong ito. Hindi pa ako nakakita ng
ganito noon. Narrator : Tiningnan niya ang himpapawid. Don Juan :
Maaga pa yata. Hmm... dito muna ako sa ilalim ng puno. Narrator :
Hindi natulog ang prinsipe. Hinintay niya ang ibong adarna at
pagdating nito... Ibong Adarna : (Sing)
Narrator : Napatingin si Don Juan sa ibon. Don Juan : Kay laki
ng ibon. Maraming kulay pa. Ang himig niya! Narrator : Kapito uulit
raw ang ibon sa paghimig niya kaya nagsimula na si Juan sa pagsugat
ng kanyang sarili sa braso niya. Nagpiga rin siya ng dayap sa sugat
niya at kapito rin niya itong inulit. Don Juan : AGH! Ang sakit!
Nakatulog na ang ibon. Hulihin ko na ito habang may panahon pa.
Narrator : Kaya, sa gamit ng gintong sintas, tinali niya ito sa
tulog na ibon at pinasok agad sa hawla. Don Juan : (sighs) Ang
galing ko talaga! Teka nga, sila kuya! Narrator : Nakita ni Don
Juan ang mga kapatid niya na naging bato. Pilit pa nila itong
makikipag-usap sa kanya. Tumakbo si Juan sa Ilog Hordan na hindi
malayo sa Piedras Platas. Binuhusan niya ang kanyang mga kapatid sa
tubig at naging tao sila muli. Don Pedro : Salamat, Juan. Naligtas
mo kami! Don Diego : Bunso! Ikaw ang bayani namin! Don Juan :
Walang anuman, mga kuya. Hali kayo. Meron akong ipakilala sa inyo.
-End of Scene 9Narrator : Bumalik si Don Juan sa kubo. Kasama na
niya ang kanyang mga kapatid na sina Don Pedro at Don Diego.
Ermitanyo : Ah... ang bagong panalo! Napakaswerte ninyo na meron
kayong kapatid na kasing galing ni Don Juan! Narrator : Sa pagrinig
nito ni Don Pedro, bumalik sa kanya agad ang nakalimutan na niyang
masama na balak. Don Diego : Salamat uli, bunso! Idol ka namin!
(Don Pedro grabs Don Diego) Don Juan : Kuya? Meron ka bang
problema? Don Pedro : Ugh... Wala. (Don Pedro's evil laugh)
Narrator : Nagtalunan sina Don Pedro at Don Diego habang nagsiyahan
sina Don Juan at ang ermitanyo. Gusto kasi ni Don Pedro na bugbugin
si Juan sa daan nilang pauwi at solohin ang ibon para makuha ang
korona at trono ng kanilang ama.
Don Diego : Ayoko, kuya. Siya pa nga ang nagtanggol sa atin. Don
Pedro : Tumigil ka nga. Siguraduhin ko na kapag ako na ang magiging
hari, bibigyan kita ng lahat ng babae sa Berbanya. (Don Diego still
thinking) Don Pedro : Itaas natin ang ating tasa sa magiging hari
sa Berbanya! Si Juan! Don Diego : Huh? Ano ba talaga, kuya?
Narrator : Tinatawaan lang ni Pedro si Diego. Don Pedro : Ikaw
talaga, Diego! Palabiro ka talaga! Narrator : Alam niyo naman. Keep
your friends close, but keep your enemies closER. Naginuman silang
apat ngunit maliit lamang na alak ang ininum nina Pedro at Diego.
Dumilim na sa labas. Ermitanyo : Sige mga anak. Batiin ko ulit si
Juan. Hoy! Gising. Mag-ingat ka sa pag-uwi ninyo. Merong masama na
mangyayari sa iyo! Don Juan : Huh? Ermitanyo : Hayy nako! Sige
paalam! -End of Scene 10Narrator : Lasing na lasing na si Don Juan.
Pabalik na sila sa Berbanya. Don Diego : Hmm... Hmm... Hmm...
Salamat naman na hindi na pumasok sa isip mo na bugbugin si bunso.
(Don Pedro eyes popping out and pretending to be shocked) Don Pedro
: Naku! Salamat Diego. Halika na. Habang lasing pa ito, bugbugin na
natin at itapon! Don Diego : Hmph! Ayoko nga! Mahal ko si Juan at
utang natin ang ating buhay sa kanya! (Don Pedro touches his chin)
Don Pedro : Sa bawat suntok mo sa kanya, babae ang ibibiyaya ko sa
iyo. Don Diego : Talaga? Sige. Narrator : Sinuntok at tinadyakan
nina Don Pedro at Don Diego ang kanilang kapatid hanggang hindi na
ito makakilos. Iniwan lang nila ito sa kagubatan. Don Diego : Isa,
dalawa, tatlo??? Don Pedro : Ang ibong adarna! Akin ka na!
Don Diego : Apat, lima, anim??? Don Pedro : Ang patutunguhan na
natin? Berbanya! Vuhahahaha! Don Diego : Hoy Pedro! Meron kang
utang sa akin! Isang daang chicks! Don Pedro : Oo, kapatid. Malapit
na natin makuha ang gusto natin! Narrator : Tumawa nang tumawa ang
magkakapatid habang naglalakbay sila patungo sa palasyo ng
Berbanya. -End of Scene 11Reyna Valeriana : Pedro! Diego! Mga mahal
kong anak! Nakabalik kayo! Don Pedro : At hindi lang po 'yan mahal
na reyna! Heto, ang ibong adarna! Narrator : Masaya si Reyna
Valeriana ngunit palingun siya ng palingon habang hinahanap niya
ang kanyang pinakamahal na anak. Don Diego : Mama, sino po ba ang
hinahanap ninyo? Reyna Valeriana : Nasaan si Juan? Nasaan siya? Don
Pedro : Ma, malaki na yata siya. Naligaw siguro sa kagubatan. Ang
importante, nandito na ang ibon na magpagaling kay papa. Reyna
Valeriana : Ipatawag ko ang mga sundalo natin. Ipahanap ko siya!
Don Diego : Ma, relax. Ma-stress ka. Chill muna! Don Pedro :
Babalik din 'yun. Narrator : Pumasok na sina Reyna Valeriana, Don
Pedro at Don Diego sa kwarto ni Haring Fernando. Doon nakita ng
magkakapatid na mas lalo pang lumala ang kalagayan ng kanilang ama.
Don Pedro : Umawit ka ng himig, mahiwagang ibon, na makapaggaling
kay papa. Narrator : Matagal nilang hinintay na mag-awit ang ibon
ngunit hindi bumukas ang tuka nito. Don Diego : Ugh... Sundin mo
ako. Lalalalala !!! (Don Pedro chokes Don Diego) Reyna Valeriana :
Ano ba itong kalokohan ninyo? Hindi ba ito ang ibong adarna? Bakit
hindi pa siya umawit? Bakit? -End of Scene 12-
Narrator : Kung nahihirapan sina Don Pedro at Don Diego sa
palasyo ng Berbanya, mas lalo pang nahihirapan si Don Juan sa
kagubatan. Malubha ang kondisyon niya. Don Juan : Ang sakit! Diyos
ko, sana'y patawarin mo ang mga kapatid ko. Gumawa sila ng kamalian
dahil gusto nilang maaabot ang mga pangarap nila. Sana'y maka-uwi
ng ligtas na sila sa Berbanya. Sana'y magaling na rin si papa. Di
bali nalang na makalimutan na nila ako basta't masaya lang sila.
Narrator : Hu-hu-hu. Ang bait talaga ni Juan ngunit hindi lang
Diyos ang nakarinig sa kanya. Naririnig rin siya sa kaibigan niyang
ermitanyo. Ermitanyo : Ginto ang puso ng binatang ito. Nakikita ko
na meron pa siyang maraming maggawang kabutihan sa mundong ito.
Narrator : Kaya, sa galing ng kapangyarihan ng ermitanyo,
napagaling si Don Juan. Don Juan : Isa itong himala! Isa itong
himala! Narrator : Ang saya ni Juan at patalon siyang bumalik sa
Berbanya. Kinalimutan na niya ang ginawa ng kanyang mga kapatid.
Sabik na sabik na siyang makikita pa sila ulit. -End of Scene
13Narrator : Habang tumatalon si Juan pabalik sa Berbanya, lalo
pang nakabahan sina Don Pedro at Don Diego dahil nagsalita ang
ibong adarna. At nakagising ang hari. Reyna Valeriana : Ay! Haring
Fernando! Nakagising ka na! Ibong Adarna : Hahaha. Huwag muna
kayong magsiyahan ngayon dahil dalawang balita ang nais kong
ipahatid sa inyo. Narrator : Nakonsensya na si Don Diego at
pinapawisan na si Don Pedro. Ibong Adarna : Ang unang balita ay
masaya. Magaling na si Juan at papunta na siya dito. Sa totoo lang,
nandoon na siya sa labas! Don Juan : Mama! Papa! Mga kuya! (Don
Pedro and Don Diego looking at each other and wiping each other's
sweat) Reyna Valeriana : Anak! Bumalik ka! Haring Fernando : Ah,
ang pinakamahal ko! Ibong Adarna : Binugbog siya! Binugbog siya!
Mga Traydor kayo! Traydor! Reyna Valeriana : Sino ang binugbog?
Haring Fernando : Sino ang mga traydor? Ibong Adarna : Si Juan, ang
pinakamahal ninyong anak ang binugbog at sila ang mga
traydor!!!
(Haring Fernando faints) Reyna Valeriana : Fernando! Fernando!
Narrator : Umawit na ang ibon at gumaling si Haring Fernando. Sina
Don Pedro at Don Diego ay lumuhod na sa kanya. Haring Fernando :
Kayo! Walang Silbi! Umalis na kayo sa harapan ko! Don Diego : Teka
po, mahal na ama! Hayaan po ninyo ako magpaliwanag! Eh, kasi, eh.
Si Kuya nagpangako siya sa akin na bawat suntok ko, katumbas daw
ang isang chick! Haring Fernando : Grr! Alis! Alis! Don Diego :
Sino si Alice? Don Pedro : Patawad ama. Hindi ko po sinasadya!
Reyna Valeriana : Hu-hu-hu. Don Juan : Ama. Ina. Kahit papano, anak
pa rin ninyo sila! Haring Fernando : Baah! Don Juan : Kung ang
Diyos, magpatawad sa pinakamasamang kriminal, tayo pa nga? Tao man
lamang tayo! Haring Fernando : Sige patawarin ko kayo. Pasalamat
kayo sa santo ninyong kapatid! Don Diego : Group hug! Narrator :
Ugh... (stare dramatically) -End of Scene 14Narrator : Nagsiyahan
na muli ang palasyo ng Berbanya. Maliwanag na muli rin ang lahat.
Sa susunod na araw, ipinatawag ni Haring Fernando ang kanyang
tatlong anak. Haring Fernando : Kagabi, bago ako matulog, kinuweto
sa akin ng ibon ang ginawa mo, Juan. Ikaw talaga ang nakahuli sa
kanya kaya babatiin kita, anak. Hindi na yata magsasalita pa ang
ibon simula ngayon. Babalik nalang siya sa pag-aawit. Pinagawan ko
siya ng isang magandang hawla at gawin ko siyang atin na. Dito na
siya titira. Don Juan : Ah. Hindi ba masaya ito? Siya naman ang
bayani dito! Don Diego : Hindi Juan. Ikaw ang dapat tatanghaling
totoong bayani. Narrator : Okey na sina Don Diego at Don Juan
ngunit hindi pa rin nagsasalita si Don Pedro. Nahihiya pa rin siya
at nagalit at naselos.
Haring Fernando : Napatawad ko na kayo. Salamat ni Juan. Kaya,
ibibigay ko sa inyo ang gawain na ito. Tig-tatlong oras kayong
magbabantay ni Adarna. Kayo ang magpakain sa kanya at magpa-inom
kung oras na ninyo. Kayo ang responsable kung makalipad siya.
Narrator : Naku. Naka-isip na naman si Pedro ng isang masama na
balak! Don Pedro : (evil laugh) Haring Fernando : Okey lang ba ito
sa inyo? Dons Pedro, Diego at Juan : O po. -End of Scene 1Narrator
: Tinupad ng mga prinsipe ang utos ng kanilang amang hari ngunit
isang araw, habang si Juan ang nagbabantay sa ibon, nakabangga ni
Pedro ang isang katulong nagdadala ng isang bote na may kakaibang
kulay. Don Pedro : Ano ba 'yan, Alixia? Alixia : Ah. Kasi po 'yung
ama ko, may problema sa pagkatulog kaya inutusan ko niyang pabilhin
ng 'sleeping potion'. Don Pedro : Heto. Maraming ginto. Bumili ka
uli. Akin na ito. Huwag kang magsabi sa kahit sino na kinuha ko ito
sa iyo. Maliwanag? Alixia : Opo, sir. Narrator : Ang saya ni Pedro.
Tinawag niya ang kanyang kapatid na si Don Diego. Don Pedro :
Diego, nakita mo ba si Juan? Don Diego : Oo. Mukhang pagod na siya
yata. Don Pedro : Kaya, ihatid mo ito sa kanya. Ginawa kong
preskong katas ng ponkan. Don Diego : Hmm... Sigurado ka bang wala
ka ng binabalak na masasama? Don Pedro : Wala. Wala. Busy pa kasi
ako, eh. Ikaw nalang ang maghatid sa kanya. Narrator : Kahit
nagdududa pa si Don Diego, sinunod nalang niya ang utos niya. Hindi
alam na meron palang halong 'sleeping potion'. Sinundan niya si
Diego palabas at nagtago. Don Diego : Bunso! Mukhang pagod ka na.
Heto. Katas na ginawa ni kuya Pedro para sa iyo. Don Juan : Talaga?
Sabihin mo siyang salamat. Ponkan? Paborito ko ito, ha. Narrator :
Pag-inom nito ni Don Juan, agad siyang nakatulog at lumabas si Don
Pedro sa kanyang pinagtaguan. Don Pedro : Bravo! Bravo!
Don Diego : Ikaw na naman! Mapahamak lang tayo na naman. Hindi
ka ba natatakot sa karma? Narrator : Hindi pinansin ni Pedro si
Diego. Binuksan niya ang hawla ng ibon. Don Pedro : Lumayas ka!
Madaldal na ibon! Don Diego : Patay na naman ako! Don Pedro : Huwag
kang maingay. May biyaya na ako sa iyo. Nandoon na siya sa kwarto
mo. Don Diego : Yipee! -End of Scene 2Narrator : Nagising si Don
Juan at nalaman na pinalabas ang ibong adarna. Upang hindi siya
pagagalitan-hindi naman niya gustung magsumbong, lumayas siya sa
Berbanya. Don Pedro : Papa, Mama, hali kayo. Natakasan tayo ng
ibon. Haring Fernando : Huh? Sino ba ang nagbantay sa ibon? Don
Pedro : Si Juan, papa. Siya ang nagbantay. Don Diego : Heto pa.
Nagsulat siya na pumunta raw siya sa mga kabundukan at hindi na raw
babalik. Haring Fernando : Sundin ninyo siya. Don Pedro : Ha? Baka
nawala na siya. Papa, nakain na 'yon sa mga ligaw na hayop! Haring
Fernando : Ganun ba, Pedro? Kayong dalawa. Sundin ninyo siya at
huwag kayong bumalik hanggang hindi niyo siya nakita! Narrator :
Walang naggawa sina Don Pedro at Don Diego. Naglakad sila at
naghanap sa kanilang nawalang kapatid. -End of Scene 3Narrator:
Nakaabot si Don Juan sa bundok Armenya. Napatingin siya sa mga
kaakit-akit na mga halaman na nakapaligid niya. Don Juan : Pwede na
dito nalang ako magpapalipas muna. Kahit papano, mabubuhay pa rin
ako. Maraming punong kahoy, pero, saan ako kukuha ng tubig?
Narrator : Natagpuan nina Pedro at Diego si Juan at ang saya nilang
makita ang isa't isa. Don Pedro : Bakit ka bang pumunta dito? Bakit
kang umalis? Nag-aalala tuloy ang ina. Don Diego : Ang plastik mo
naman. Halika na. Bumalik na tayong tatlo.
Don Juan : Hindi ba ninyo napansin ang paligid natin? Parang
paraiso. Don Pedro : Oo nga. Pwede naman mag-ikot muna tayo.
Narrator : Nag-ikot ang mga magkakapatid hanggang meron silang
nakitang misteryosong balon. Don Pedro : Malalim ang balon na 'to
ngunit walang tubig. Don Juan : Makinis naman ang kanyang bunganga.
Don Diego : Nakakatakot! Yikes! Nanay! Narrator : Natakot rin si
Don Pedro ngunit gusto niyang ipakita ni Don Juan na mas magaling
siya sa kanya. Don Pedro : Meron ka bang lubid? Don Juan : Oo. Don
Pedro : Lulusong ako. Kayo nalang ang hahawak sa lubid. Narrator :
Lumusong si Don Pedro at hindi nagtagal ay humihiyaw ito. Don Pedro
: Bilis! Natatakot na ako dito! Narrator : Pagbalik ni Pedro sa
ibabaw, namutla ang kanyang mukha. Don Pedro : Mama!!! Don Diego :
Mumu!!! Ako na ang lulusong! Hmph! Narrator : Ganun rin ang
nangyayari kay Diego. Don Diego : Ikaw nalang bunso! Ayoko na!
Ayoko na! Narrator : Si Don Juan na ang lumusong sa balon at kahit
nakakatakot pa ito ay kinaya nalang niya at pumikit ng kanyang mga
mata. Pagbukas niya, nakaabot na siya sa kalaliman balon at nagulat
siya. -End of Scene 4Don Juan : Wow. Ang ganda ng palasyo. Hmm...
ginto at pilak? Wow! Donya Juana : Sino po 'yan? Don Juan : Ugh...
si Don Juan po. (Donya Juana shows herself) Donya Juana : Hay
salamat naman at hindi 'yung...
Don Juan : 'Yung? Donya Juana : Wala. Ako naman po si Donya
Juana, prinsesa ng Armenya. Narrator : Nakakaakit ang kagandahan ni
Donya Juana. Agad napa-in-love si Don Juan sa kanya. Don Juan : Ang
ganda mo, Juana. Nais ko pong mag-alay ng pag-ibig. Donya Juana :
Hindi pa pwede. May... may... Higante kasi na nagbabantay sa akin.
Hindi niya ako papayagan na umalis. Kung pipilitin mo, mapapahamak
ka lang! Don Juan : Hindi ko naiintindihan, mahal kong Juana. -End
of Scene 5Donya Juana : Isang araw lamang, nawala agad ang lahat na
meron ako. Mga magulang at mga kaibigan. Pinatay sila lahat ng
dalawang halimaw na pumunta rito. Ang higante ang nagbabantay sa
akin at... Higante : Agh! Juana! Nasaan ka? Meron ka bang kausap?
Don Juan : Oo, panget. Ako. Donya Juana : Huwag, Juan! Hindi ko
kakayanin. Don Juan : Ipaglaban kita. ('Makita Kang Muli' plays)
Narrator : Hinamon ni Don Juan ang malaking higante. Don Juan :
Haya! Waah! Kita mo ito? Para sa iyo ito! Narrator : Sa lakas at
kabilisan ng pagkilos ni Juan ay napatay niya ang higante. Donya
Juana : Juan! Natalo mo siya! Sa wakas, malaya na muli ako! Don
Juan : (breathes deeply) Dadalhin na kita sa aming palasyo sa
Berbanya! Donya Juana : Teka muna, Juan. Meron pa kasi akong huling
hiling. Maaari mo bang ligtasin rin ang kapatid ko? Siya si
Leonora. Katulad ko, binantayan rin siya ng halimaw. Ang serpenteng
pitong ulo. Don Juan : Kahit ano mahal. Saan ko ba siya
matatagpuan? Donya Juana : Sa kabilang bundok lang. Don Juan : Dito
ka lang. Baka ikaw ang mapapahamak. Hindi ko kakayanin 'yan.
-End of Scene 6Narrator : Naglakad si Don Juan patungo sa bundok
kung saan matatagpuan ang kapatid ni Donya Juana. Pagdating niya
doon... Don Juan : Ugh... Ano ba ulit ang pangalan niya? Laura?
Lisa? Leticia? Donya Leonora : Akala mo kung sino, ah. Leonora!
Leonora ang pangalan ko. Don Juan : Ikaw ba ang kapatid ni Donya
Juana? Donya Leonora : Oo. Kilala mo pala ang ate ko. Kumusta na
siya? Don Juan : Magpakita ka muna! Baka marinig niya tayo. Donya
Leonora : Eh, paano? Natali ako sa poste na malapit sa estatua ni
Medusa. Narrator : Agad pinuntahan ni Don Juan si Donya Leonora at
kinalag niya ang lubid na nagtali sa babae. Don Juan : Okey ka lang
ba, Leonoraaaah? Donya Leonora : Oo naman. Eh ikaw. Nagtulo yata
'yung laway mo! Don Juan : Ugh. Haha. Donya Leonora : Ano pala ang
pasya mo dito? Don Juan : Nais kasi ng kapatid mo na iligtas kita
sa serpenteng pitong ulo. Donya Leonora : Ha! Kay rami nang namatay
dahil sa kanya! Huwag ka nalang kayang mangarap? Don Juan : Ang
utos ay utos. Ang sayang mo naman kung mapunta ka lang sa serpente!
Donya Leonora : Ano ba ang ibig mong sabihin? Don Juan : Na mahal
kita! Donya Leonora : Nasiraan ka na yata ng ulo! Hindi pa nga kita
kilala. Don Juan : Ako si Don Juan, prinsipe ng Berbanya at nais ko
pong mag-alay ng pag-ibig sa iyo. -End of Scene 7Ulo #1 : Pag-ibig?
Sino ba ang may sabi na totoo ang pag-ibig? Donya Leonora : Juan,
siya ang nagbabantay sa akin. Ang serpenteng pitong ulo. Ulos
#5,6,7 : Szszszszsz...
Don Juan : Oo. Nakikita ko na. Mas panget pala ito kung ihambing
sa higante. Ulos #5,6,7 : Szszszzszsz... Donya Leonora : Heto ang
balsalmo. Sa bawat putol ng ulo nila, buhusin mo nito. Ulo #2 : Ah,
Leonora. Meron kang kaibigan na kasama mo ngayon... Ulos #5,6,7 :
Szszszzszsz... Ulo #3 : Mortal na kaibigan. Hindi siya nababagay sa
iyo! Ulos #5,6,7 : Szszszzszsz... Ulo #2 : Nababagay ka namin, mga
Diyos! Hindi sa mortal mong kaibigan! Ulo #1 : Kaibigan? O
kaIBIGan? Don Juan : Oo. Iniibig ko siya. Bakit? May maggawa ba
kayo? Ulos #5,6,7 : Szszszzszsz... Narrator : Hinamon na naman ni
Juan ang halimaw ang sinunod niya ang payo ni Donya Leonora. Don
Juan : Agh! Kita mo ito? Para sa iyo ito! Narrator : Siguro mahal
nga talaga ni Don Juan si Donya Leonora ngunit paano nalang ba si
Donya Juana? Narrator : Tinalo na naman ni Don Juan ang halimaw at
dinala niya si Leonora sa kanyang kapatid. -End of Scene 8Donya
Leonora : Ate! Ate! Donya Juana : Ikaw na ba 'yan Leonora? Don Juan
: Sana'y hindi ko kayo naabala pero kailangan na natin iwanan ang
lugar na ito. Narrator : Bumalik sa ibabaw si Don Juan kasama na
ang dalawang prinsesa. Don Diego : O, sino ba sila? Don Juan : Alam
mo ba? May palasyo doon at naligtas ko sila sa dalawang halimaw na
nagbabantay sa kanila? Narrator : Habang nagsasalaysay si Don Juan
sa kanyang kabayanihan... Don Pedro : Na naman?
Narrator : Eh paano? Siya ang bida. Na-inggit NA NAMAN si Don
Pedro sa kanyang kapatid. Lalo pa itong tumindi nang nakita niya si
Donya Leonora. Nakita rin niya kung paano tumingin siya kay Juan.
Donya Leonora : Naku! Naiwan ko ang singsing ni lola! Hu-hu-hu! Don
Juan : Huwag kang mag-aalala, mahal ko. Kukunin ko 'yon! Okay lang
ba sa inyong lahat? Don Diego : Pwede po bang magpakilala? Ako ang
prinsipe ng Berbanya. Si Don Diego. Donya Juana : At ako naman po
si Donya Leonora, prinsesa ng Armenya. Don Juan : Kuya Pedro! Kuya
Diego! Hawakan ninyo ang lubid! Don Diego : Kakaiba talaga si
Juana! Parang siya na nga! She's the one! Donya Juana : Ang cute ni
Diego, Leonora! Nakakakilig! Donya Leonora : Hu-hu-hu ang singsing
ni lola! Buti nalang kukunin ni Juan! Don Pedro : Grr... Ano? Juan
na naman? Juan! Juan! Juan! Narrator : Inis na Inis na si Don Pedro
kaya pinutol niya ang lubid at nahulog si Juan. -End of Scene 9Don
Juan : Agh!!! Tulong! Donya Leonora : Juan! Juan! Narrator : Ganun
nalang ang nangyari. Nabigla si Leonora at natulala siya. Hindi
siya nakapagsalita. Hindi naman napansin nina Don Diego at Donya
Juana dahil masaya sila sa piling ng isa't isa. Napansin si Leonora
ng isang mahiwagang lobo at habang nakatalikod si Pedro ay lumapit
ito sa kanya. Mahiwagang Lobo : Nais mo ba siyang paggalingin?
(Donya Leonora nods) Mahiwagang Lobo : Masusunod po, mahal na
prinsesa. Narrator : Bumalik ang isip ni Leonora at nagulat siya
dahil nagsalita ang lobo kaya nawalan kaagad siya ng malay. Don
Diego : Nawalan siya ng malay! Don Pedro : Naku! Paano nalang ito?
Halika, Diego, gagawa tayo ng karwahe. Ikaw naman Juana, kumuha ka
ng tubig. Narrator : Doon sa karwahe pinatulog si Donya Leonora at
si Donya Juana naman
ang nagbabantay sa kanya. Don Diego : May gusto ka ba sa kanya,
kuya? Don Pedro : Nag-aalala lang ako sa tao. Don Diego : Ayee...
Don Pedro : Ano ka ba? Hindi ko siya gusto. Don Diego : Eh, bakit
hindi ka pa galit sa kakulitan ko? Don Pedro : Dahil... na-in-love
na ako. Don Diego at Donya Juana : Ayee. -End of Scene 10Narrator :
Nakagising na si Donya Leonora pagdating nila sa Berbanya. Don
Pedro : Mama. Papa. Nakabalik na po kami. Reyna Valeriana : Teka
muna. Sino itong mga magagandang babae? Don Pedro : Sila po ang mga
prinsesa ng Armenya. Ang nawawalang palasyo sa kagubatan. Don Diego
: At kami po nagligtas sa kanila. Haring Fernando : Kung ganun,
masaya kaming makilala kayo. Magpahinga muna kayo. Valeriana,
samahin mo muna sila sa kanilang mga kwarto. Reyna Valeriana : Sige
po, mahal kong asawa. Haring Fernando : Nasaan naman si Juan? Don
Pedro : Ugh... Ugh... Susunod lang po siya dahil gusto pa niyang
magpalipas ng panahon doon. (Haring Fernando looking suspicious)
Don Pedro : Papa, nais ko pong magpapakasal kay Prinsesa Leonora.
Haring Fernando : Eh, ano pa ang hinintay mo?Kahit pa bukas.
Maaari, anak. Don Pedro : Hindi ko pa kasi natanong siya. Haring
Fernando : Magpapakatotoo ka! Don Pedro : Sige, papa. Don Diego :
Good luck, Pedz.
(Don Pedro walks away happily) Don Diego : Alam mo ba, papa?
Simula na-iinlove si kuya, mabait na siya sa mga tao. Haring
Fernando : Gusto kong Leonora na 'yan. -End of Scene 11Narrator :
Umupo si Prinsesa Leonora sa kama habang nagsusuklay ng buhok si
Prinsesa Juana. Donya Juana : May gusto siya sa iyo. Donya Leonora
: Sino? Donya Juana : Si Don Pedro. Narrator : May kumakatok sa
pinto at binuksan ito ni Leonora. Sa labas nakita niya si Pedro.
Don Pedro : Pwede ba tayong mag-usap? (Donya Leonora follows) Don
Pedro : Lahat meron ko, ibibigay ko sa iyo. Gagawin kitang reyna ng
Berbanya at susundin ko ang bawat hiling at utos mo. Pakakasalan mo
ba ako? Donya Leonora : Hindi. Patawad. Don Pedro : Pero, bakit?
Ako ang pinakamalakas na prinsipe sa buong mundo. Pinakatalino,
pinakamayaman at pinakagwapo at... Donya Leonora : Pinakamayabang?
Don Pedro : Oo! Ha? Hindi! Ano ba ang problema mo? Donya Leonora :
Kasi, nagpangako ako sa aking mga magulang na hindi ako
magpapakasal sa loob ng pitong taon. Don Pedro : Ganun ba.
Hihintayin kita. Donya Leonora : Sana'y gaganda rin ang ugali mo,
Pedro. Ang hirap magmahal muli... Don Pedro : Para sa iyo, Leonora.
Basta para sa iyo. Narrator : Sinabi ni Pedro sa kanyang ama na si
Haring Fernando na binusted raw siya kaya mas mabuti pa si Diego
nalang ang ikakasal. Ganun nalang kasaya nina Don Diego at Donya
Maria Blanca. -End of Scene 12-
Don Diego : Ikakasal na tayo bukas! Donya Juana : Talaga? Don
Diego : Oo! Donya Juana : Talaga? Don Diego : Oo! Donya Juana : Ang
saya ko!!! Teka, ano ba ang susuutin ako? Don Diego : Naghanda na
ang buong palasyo, mahal na Juana. Huwag ka ng mag-alala. Narrator
: Sa sunod na araw, handa na ang lahat para sa unang kasalan ng
kaharian. Arsobispo : Tanggap mo ba, Diego, si Juana, bilang asawa
mo sa hirap at ginhawa? Don Diego : Isusumpa ko sa pangalan ng
Diyos. O po arsobispo. Arsobispo : Tanggap mo ba, Juana, si
Diego,bilang asawa mo sa hirap at ginhawa? Donya Juana : Isusumpa
ko sa pangalan ng Diyos. O po arsobispo. Arsobispo : Sa
kapangyarihan na binigay ng Diyos sa akin, Kayo na ay isang ligal
na magasawa! Haring Fernando : Sayawan na!!! ("Tokyo Drift" plays)
-End of Scene 13Narrator : Nagsiyahan ang buong kaharian ng
Berbanya sa loob ng siyam na araw habang naabutan na ng mahiwagang
lobo si Don Juan sa ilalim ng balon. Mahiwagang lobo : Ah, Don
Juan. Huwag ka munang mamatay. Bali-bali na ang mga buto mo.
Narrator : Kumuha ng tatlong bote ng tubig sa Ilog-Hordan ang
mahiwagang lobo. Mahiwagang Lobo : Hmm... Hmm... Hmm... Eww! Panget
na isda! Umalis ka! Narrator : Pagkatapos niyang kumuha ng tubig sa
Ilog, ipinahid niya ang tubig sa katawan ni Don Juan at nabuhay
siya muli. Don Juan : Salamat, kaibigan! Maraming Salamat! Narrator
: Naiwan na naman na nag-iisa si Don Juan. Pagkatapos niyang
pinagaling sa mahiwagang lobo, naglakad na siya ulit patungo sa
Berbanya pero dahil dumilim na, at pagod pa rin ang katawan niya ay
nakatulog ito. Hindi nagtagal, dumating ang ibong adarna at umawit
ng himig.
Don Juan : Ibong Adarna, bumalik ka. Bakit ba kayo nandito?
Ibong Adarna : Eh, saan ba ang 'Dito'? Saan ba ang patutunguan mo?
Don Juan : Pabalik po sana sa palasyo namin doon sa Berbanya. Ibong
Adarna : Huwag. Huwag. Papatayin ka na naman ng iyong mga kuya. Don
Juan : Hindi naman ako pwede dito nalang habambuhay sa kagubatan!
Ibong Adarna : Limutin mo na si Leonora. Hindi siya ang babae para
sa iyo. Don Juan : Pero siya lang ang mahal ko. Paano ko siyang
makalimutan? Ibong Adarna : Hmph! Siya lang ba? Kung makikita mo
lang si Donya Maria Blanca! Don Juan : Sino po siya? Saan ko ba
siyang matatagpuan? Ibong Adarna : Si Donya Maria Blanca ang babae
na tinataghana sa 'yo. Siya ang magandang prinsesa ng Reino de los
Cristal. Makapangyarihang babae. Don Juan : Saan ba ang palasyo ng
Reino de los Cristal? Ibong Adarna : Ilang bundok ang dapat
tatahakin. Pero, kung mahal mo talaga siya, pupuntahan mo. Narrator
: Bumalik si Juan sa kanyang pinagdaanan at nagpatuloy sa ibang
direksyon habang si Donya Leonora naman na nandoon sa Berbanya ay
umiiyak araw at gabi dahil tanging si Juan lang ang lamang ng puso
niya. -End of Scene 1Don Juan : Hanggang ngayon ba ay napapaligiran
pa rin ako ng mga puno? Na noon ay akala kong isang paraiso? Ilang
taon na ba ang nakalipas? Gutom at Uhaw ang dinaranas ko hanggang
ngayon! Ilang taon na ba? Ermitanyo : Tatlo. Don Juan : Ano?
Ermitanyo : Gusto mo namang malaman 'di ba? Tatlong taon ng
lumipas. Narrator : Nakita ni Don Juan, na ngayo'y hindi na
nagmumukhang Don. Iba namang ermitanyo. Marami siyang dalang bag.
Don Juan : Ser. Kung meron lang po sana kayong tubig o pagkain na
mabigay sa akin? Ermitanyo : Heto. Narrator : Durug na durog na ang
tinapay. Ayaw na sana niyang kainin pa ito ngunit sumisigaw
na ang tiyan niya. Don Juan : Sa bagay, meron namang tubig.
Ermitanyo : Mabait kang bata. Heto pa, ibaon mo sa iyong
paglalakbay. Don Juan : Para ano pa? Walang katiyakin ang
paglalakbay kong ito! Ermitanyo : Eh, saan ka ba pupunta? Don Juan
: Sa isang Reino de los Cristal. Narrator : Kaya, tinuruan si Juan
sa ermitanyo kung saan siya dapat dadaan. Nagpaalam na siya at
nagpasalamat sa mabuting ermitanyo. Don Juan : Mabait siya kahit
hindi matatago ang kabadingan. -End of Scene 2Narrator : Habang sa
palasyo naman ng Berbanya, meron ng pagbabago sa ugali ni Don Pedro
na napansin agad ng bagong kasal na sina Don Diego at Donya Juana.
Don Pedro : Dito ka umupo, Leonora. Donya Leonora : Salamat, Pedro.
Don Diego : (Sings) Donya Juana : (Sings) Narrator : Sa limang
buwang paglalakbay ni Don Juan, nasapit din niya nag tahanan ng
unang Ermitanyo na limang dantaon na nakatira sa kabundukan.
Ipinakita ni Don Juan ang kapirasong baro at pinaghahagkan ito.
Tinugtog ang kampana at dumating ang mga hayop sa pamumuno ng
olikornyo at tinanong ng Ermitanyo kung alam nito ang Reino de los
Cristal. Hindi pa nila ito nararating kaya itinuro ng Ermitanyo ang
ikapitong bundok na pupuntahan ni Don Juan. Dito nakatira ang
kanyang nakatangdang kapatid. Ibinigay ni Don Juan ang kapirasong
baro na ibibigay niya sa ikalawang Ermitanyo. Napadali ang
paglalakbay ni Don Juan dahil inihatid ito ng olikornyo. Sa tulong
din ng agila ay nagtagumpay si Don Juan na matunton ang Reino de
los Cristal na tinitirhan ng ikalawang ermitanyo. -End of Scene
3Don Juan : Salamat G. Agila, ah? Narrator : Bago umalis ang agila,
meron itong binilin kay Juan. Don Juan : Ano po? Kailangan ko pang
handaan ang pagdating ni Maria Blanca. Sa ikaapat pa ng madaling
araw? Mangubli pa ako? Narrator : Maukhang sabik na sabik na si Don
Juan sa pagkita ni Donya Maria Blanca.
Don Juan : Sige G. Agila. Salamat muli. Hanggang sa huling
pagkikita... Narrator : Ang masunuring prinsipe ay nangubli nga sa
mga halaman. Pagdarating ng mga kalampati sa ikaapat na madaling
araw. Napatingin kaagad si Juan. Don Juan : Ano? Kalampati ang
tunay kong pag-ibig??? Narrator : Ngunit nagiging tao ang tatlong
kalampati at hindi lang mga pang karaniwang tao lamang. Tatlong
magagandang dalaga at isa sa kanila ang pinakamaganda. Dumapo sila
sa puno na tinatawag na 'Peras'. Pagkatapos ay naligo sila sa ilog
na nandoon sa baba ng Peras. -End of Scene 4Donya Juana : Ngeks!
Ang lamig ng tubig ngayon! Agh! Donya Isabella : Mmm... hindi
naman. Ganito talaga basta madaling araw. Maria Blanca? Halika na!
Don Juan : Padating na ang pag-ibig ko. Dapat mag-ayos na ako. (Don
Juan grooms himself) Donya Maria Blanca : Wow, ang sarap maligo
dito talaga! Don Juan : Ang ganda niya talaga. Isang diyosa!
Narrator : Sinabi ko naman sa iyo na hindi kalampati ang tunay mong
pag-ibig, Juan. Hindi na tumigil ang dibdib ni Juan sa pagsasabog.
Nakalimutan na niya tuloy si Donya Leonora ngunit dahil sa
kagandahan ni Maria Blanca, nakaramdam si Juan ng kaba. Don Juan :
Naku, kay ganda niya! Baka hindi ko kakayanin. Paano siya
mapatingin sa akin? Donya Juana : Hmph! Hindi ko na kaya ang
kalamigan! Uuwi na lang ako. Narrator : Kinuha ni Donya Juana, ang
kapatid ni Maria Blanca, ang kanyang damit at umuwi. Donya Isabella
: Ayaw talaga niya maligo, kaya nga may pagkabaho ang batang 'yan!
Donya Maria Blanca : Hahahaha. Narrator : Nakaisip kaagad si Don
Juan ng plano upang magkausap sila ni Donya Maria Blanca. Don Juan
: Hindi siya makauwi pa kung wala ang kanyang mga damit, 'di ba?
Narrator : Nahawa na ba si Don Juan sa kanyang kapatid? Donya
Isabella : Hindi ka ba uuwi pa, Maria? Uuwi na ako ha? Donya Maria
Blanca : Mamaya nalang. Nag-eenjoy pa ako dito. Ikaw nalang ang
magsabi kay papa.
Narrator : Tulad ni Donya Juana, kinuha rin ni Donya Isabella
ang kanyang damit at nagpaalam. Pagkalipas ng ilang oras. Donya
Maria Blanca : Nasaan ang mga damit ko! Nasaan? Paano nalang ako
uuwi? Don Juan : This is it! Ah, sa iyo ba ito, miss? Donya Maria
Blanca : Ano ka ba? Bading? Magnanakaw na bading! Magnanakaw ng
bading! Don Juan : Hindi ako bading! Halikan pa kita kung gusto mo?
Donya Maria Blanca : Eh, suntok. Gusto mo? (Don Juan kneels) Don
Juan : Patawad. Hindi ko inasahang maging ganito. Kinuha ko lang
ang mga damit mo dahil ang ganda mo kasi at natatakot ako na baka
hindi mo ako pansinin. Donya Maria Blanca : Tayo. Totoo ba ito? Don
Juan : Oo. Kay layo na kasi ang nadaanan ko. Donya Maria Blanca :
Basta hindi mo na ito uulitin, ha? Don Juan : Opo. Donya Maria
Blanca : Ipakilala kita sa aking ama doon sa palasyo namin. -End of
Scene 5Narrator : Patay na patay na si Don Juan kay Donya Maria
Blanca ngunit wala pa itong pag-ibig para sa kanya. Paano kasi,
hindi pa naligo sa Don Juan. Donya Maria Blanca : Ito ang aming
palasyo sa Reino de los Cristales. Teka muna, Ambrosia, nasaan si
papa? Ambrosia : Meron pa siyang lakad, mahal na prinsesa. Mamaya
pa siya uuwi. Donya Maria Blanca : Sige, paliguan mo muna si Juan,
ha? Don Juan : Ah! Huwag. Kayo ko naman ako lang ang maliligo.
Donya Maria Blanca : Sigurado ka? Don Juan : Oo. Narrator : Eh,
sino naman ang hindi mahihiya? Pagkatapos maligo at magbihis si
Juan, napatingin si Donya Maria Blanca sa kanya. Donya Maria Blanca
: Malaki ang binabago mo, Juan. Don Juan?
Don Juan : Paano mo alam na isa akong prinsipe? Donya Maria
Blanca : Sa mukha mong 'yan? Ambrosia : Nandito na po ang
pinakamalakas na hari ng Reino de los Cristales, si Haring Salermo.
Haring Salermo : Magaling katulong! Narrator : Nabigla si Don Juan.
Ang liit ng hari nila ngunit malakas ang kanyang tinig. Donya Maria
Blanca : Papa. Meron po sana akong ipakilala sa inyo. Haring
Salermo : Sino ka? Prinsipe? Saan? Berbanya? Don Juan : Mahal na
hari, parang nabasa mo yata ang isip ko. Haring Salermo : Oo. Ganun
na nga 'yon. Ano po ang mapaglilingkod ko sa iyo ngayon, Juan?
Narrator : Shocking ang hari ng Reino de los Cristales. Hindi tulad
ng kanyang anak na si Maria Blanca na kasing bait ng bulaklak. Don
Juan : Gusto ko pong mag-alay ng pag-ibig sa iyong anak. Donya
Juana : Sa akin? Ikaw na ba ang lalaking pakakasalan ko? Donya
Isabella : Hindi! Sa akin. Bibigyan kita ng maraming anak! Haring
Salermo : (laughs hard and boomy) Alam mo ba bakit nabasa ko ang
mga laman ng isip mo Juan? Dahil ako at ang mga dalaga kong anak ay
may kapangyarihan. Sa tingin mo ba ibibigay ko lang sa iyo? Hmm?
Tawa! Donyas Isabella, Juana, and Maria : (laughs-plasticly) Haring
Salermo : Ngunit, dahil ikaw na ang nagsasabi no'n, hindi ka na
makatanggi. Kung tatanggi ka, ibibigay kita sa aking matalik na
kaibigan, si Kamatayan. Don Juan : Ano po ba ang gagawin ko upang
makuha ko ang iyong pagtitiwala, Haring Santelmo? Haring Salermo :
Salermo! Salermo ang pangalan ko! Kailangan mo mapatag ang bundok
na 'yan. Tamnan mo ng trigo, kailangan tutubo, ha? Mamumulak at
magbunga. Pagkatapos gawin mong tinapay. Medyo, madali. Hmm...
Lahat sa isang gabi. Narrator : Hindi nakapagsalita si Don Juan.
(Don Juan nods) -End of Scene 6-
Donya Maria Blanca : Huwag kang mag-aalala, Juan. Tutulungan
kita. Don Juan : Pero bakit? Sa unang pagkikita ko sa iyo, alam ko
naman hindi ako karapatdapat sa isang diyosa tulad mo. Donya Maria
Blanca : Hindi. Tutulungan kita. Ayaw kong mamamatay ka lang. Alam
ko ang hirap na sinakripisyo mo upang makarating dito kaya ako na
ang gagawa sa utos ng aking ama. Don Juan : Bakit, Maria? Donya
Maria Blanca : Dahil mahal rin kita, Don Juan. Gagawin ko ang dapat
kong gawin dahil tapos ka na sa iyong paghihirap. Don Juan :
Salamat mahal ko. Narrator : Noong nakatulog na ang hari, agad
lumabas si Donya Maria Blanca at ginawa niya ang dapat gawin.
Ginawa niya ang pagsubok at nagtagumpay siya. Ginamit niya ang
kanyang mga kapangyarihan... Donya Maria Blanca : Pumatag kayo!
Trigo! Trigo! Tumubo! Mamulak! Bubunga! Narrator : Inani niya ang
mga trigo at ginawa niyang tinapay. Lahat para sa pag-ibig. Sa
sunod na umaga. Nagulat ang hari dahil nakita niya na patag na ang
bundok at ang tinapay ay inilagay na sa tapad niya. Haring Salermo
: Juan? Juan! Don Juan : Ano po ba ang malilingkod sa inyo, Haring
Salermo? Haring Salermo : Paano mo ito ginawa? Don Juan : Sa
kapangyarihan ng pag-ibig siya ang nagpalakas sa akin. Narrator :
Hindi pa rin kontento ang maliit na hari. Kaya, ipinatawag niya ito
muli. -End of Scene 7Haring Salermo : Heto ang aking mga alaga.
Narrator : Walang pagtigil ang mga mata ni Juan sa pagtingin ng
prasko. Sa loob nito ay mga malilikot na negrito. Haring Salermo :
Ikaw na ang bahalang paliguan sila. Don Juan : Sige po, mahal na
hari. Narrator : Paglabas niya, agad siyang pinuntahan ni Donya
Maria Blanca. Donya Maria Blanca : Ano ang sunod na utos? Don Juan
: Nakakatawa. Paliguan ko LANG ang mga ito? Kayang-kaya ko!
Donya Maria Blanca : Hindi kasi sila... normal. Don Juan : Sige,
tingnan mo ako ha? Narrator : Binuksan ni Juan ang prasko at agad
may mga negrito na nagtatalon at tumakbo kahit saan. Don Juan :
Naku! Hindi ko inakala. Donya Maria Blanca : Hahaha! (Claps) Tigil!
Narrator : At agad tumigil ang mga negrito. Donya Maria Blanca :
Sige, kung gusto ninyong magtalon, tumalon kayo sa ilog Ngayon!
Narrator : Sinunod ng mga negrito ang utos ni Maria Blanca. Don
Juan : Salamat, Maria. Narrator : Pagkatapos maligo ang mga
negrito, agad silang binalik sa prasko. At hindi pa nagliwanag ang
araw, ihinatid na sila sa kwarto ng hari. Sa sunod na araw...
Haring Salermo : Juan? Juan! Don Juan : Ano po ba ang malilingkod
sa inyo, Haring Salermo? Haring Salermo : Paano mo ito ginawa? Don
Juan : Sa kapangyarihan ng pag-ibig siya ang nagpalakas sa akin.
Narrator :Hindi pa rin kontento ang maliit na hari. Kaya,
ipinatawag niya ito muli. -End of Scene 8Haring Salermo : Juan,
meron ka bang naamuyan? Don Juan : Wala po. Haring Salermo : 'Yan
ang sagot na hinahanap ko. Wala! Hindi na presko ang hangin na
dumaan sa kaharian ko kaya ang gusto ko. Kita mo ba 'yan? Gusto ko
ipalipat mo siya sa tapat ng durungawan ko. Don Juan : Sige po.
Narrator : Agad pinuntahan ni Don Juan si Donya Maria Blanca at
sinabi niya ang utos. Donya Maria Blanca : Sige. Bundok! O mataas
at malaking bundok! Lumipat ka sa tapat! Tapat sa durungawan ng
hari mo. Magsitayo ka at maglakad! Narrator : At parang tao,
naglakad ang bundok at sinunod niya ang utos ni Maria Blanca.
Sa sunod na araw... Haring Salermo : Juan? Juan! Don Juan : Ano
po ba ang malilingkod sa inyo, Haring Salermo? Haring Salermo :
Paano mo ito ginawa? Don Juan : Sa kapangyarihan ng pag-ibig siya
ang nagpalakas sa akin. Narrator : Nagagalit na naman si Haring
Fernando. Mas lalo pa niyang gusto itong pahirapan. -End of Scene
9Haring Salermo : O, Juan. Masaya ako na nandito ka na. Nag-uupo
lang ako dito at may naisip na naman ako. Alam ko naman na magaling
kang maggawa ng mga imposibleng gawain kaya, ito ang gusto kong
gawin mo! Ang bundok na 'yan, itabon mo sa karagatan at dapat sa
umaga, may kaharian na natumatayo. Ang anyo't bilog ay dapat
magkapareho. Kailangan ng... ang muog ay tayuan ng gulod na pitong
hanay at may mga kanyon bilang pananggol. Alam ko naman na maganda
ang palasyo na gawin mo. Baka may gustong kumuha? Don Juan :
Masusunod, mahal na hari. Narrator : Tulad ng mga utos, ginawa
itong lahat ni Donya Maria Blanca. Sa tinig pa lamang ng kanyang
mga salita, susunurin na siya ng mga bagay na tinatawag niya. Donya
Maria Blanca : Ikaw doon. Hindi ikaw hindi siya dito. Oo, nasaan ka
ba dapat? Narrator : Sa sunod na umaga, gumising ng maaga ang hari
at nakita na niya ang kanyang tatlong at si Juan na nagpapasyal na
sa bagong kaharian niya. Donya Isabella : Hindi ba siya maganda,
papa? Donya Juana : Ang galing talaga ni Don Juan, papa. Parang may
taglay rin siyang kapangyarihan! Donya Maria Blanca : Ano sa tingin
mo, papa? Pwede na ba siya? Haring Salermo : Hindi pa! (coughs).
Habang naglalakad ako, nawala yata ang diyamanteng singsing ko.
Nais ko sanang humiling na naman sa iyo, Juan. Pabalikin mo ang
bundok at hanapin mo ang singsing. Hali na kayo mga anak. Donya
Maria Blanca : Ah, papa. Maaari po bang dito muna ako? Mamimiss ko
ang palasyong ito kasi. Narrator : Habang pabalik sa Haring
Salermo, nagdududa na siya na tinulungan ng kanyang pinakamahal na
anak si Juan sa paggawa ng mga utos. Donya Maria Blanca : Kagabi,
galit na galit ang bundok na ito sa aking ipinagawa sa kanya.
Sinasabi niya sa akin ngayon na dapat putul-putulin ko ang mga
parte ng katawan ko at kunin
sa ilalim ng dagat dahil wala raw niya kundi sa ilalim ng
karagatan. Narrator : Hindi na nag-aksaya pa ng panahon ang
prinsesa. Kahit pa nanganganib ang buhay niya, ginawa pa rin niya
ito dahil sa pagmamahal niya kay Juan. Pagbalik niya, nawala niya
ang isa sa kanyang mga daliri. Haring Salermo : Aha! Siya pala ang
may gawa ng lahat ng ito. Tingnan lang natin. Donya Maria Blanca :
Nakita niya tayo! Nakita niya ako. Juan, bago mo ibigay ang
singsing na 'yan, meron sana akong sabihin muna. Don Juan : Ano po
ba, mahal na Maria? Donya Maria Blanca : Ang susunod na pagsubok
ang pinakamahirap dahil hindi ko na matutulungan ka. Narrator :
Hindi pa nakatapos si Maria Blanca, tinawag na siya ng kanyang ama.
Haring Salermo : Maria Blanca! Pumasok ka na! Donya Maria Blanca :
Pukpok! Pukpukin mo sa ulo! Don Juan : Huh? Narrator : Hindi
naiintindihan ni Juan ang pinagsabi ni Maria Blanca kaya ibinigay
nalang niya ang singsing ni Haring Salermo at natulog. -End of
Scene 10Narrator : Paggising ni Don Juan, nakita niya na may sulat
sa mesa niya. Don Juan : Hmm... Don Juan, may lakad kami ng mga
anak ko. Habang wala kami, paki amo nga ng gago kong kabayo.
Nandoon siya sa pinakamalayo na silungan ng kabayo. Narrator :
Pinuntahan na ni Don Juan at nakita niya ang kabayo na tinutukoy ng
hari. Galit na galit ang kabayo at hindi alam ni Juan na ang kabayo
pala si Haring Salermo. Ang mga prinsesa ay may kani-kanilang parte
ng kabayo ngunit si Haring Salermo ang ulo. Don Juan : Waaah! Anong
klase ba ang kabayo na ito? Narrator : Kawawa naman si Don Juan.
Pinaglaruan siya ng kabayo. Ilang takbo pa at ikot ang nangyari
bago naalala ni Juan ang sinabi ni Maria Blanca. Don Juan : Pukpok!
Sa ulo! Narrator : At naamo rin ni Don Juan ang kabayo tumakbo ito
pabalik sa silungan niya. Masaya si Juan sa pagpunta niya pabalik
naman sa palasyo. Doon niya nakita ang hari. Don Juan : O, Haring
Salermo, may bukol ka yata.
3 Donyas : (Laugh) Haring Salermo : Nabangga ang sinakyan namin
sa isang puno. Donya Maria Blanca : Papa, ito na ang kahuli-huling
utos! Pwede na kaming magpakasal! Haring Salermo : Hindi! Hindi pa!
-End of Scene 11Narrator : Ano na naman ito? Nagbabalak pa si
Haring Salermo ng paraan para hindi mawala sa kanya ang kanyang
pinakamahal na anak. Haring Salermo : Sa loob ng tatlong silid nito
ang mga anak ko. Pipili ka ng isa sa kanila at siya ang iyong
pakakasalan. Don Juan : Hmm... Nasaan kaya si Apat daliri? Haring
Salermo : Ano? Don Juan : Wala po. Nag-iisip lang. Narrator : Alam
ni Don Juan na si Maria Blanca ay may apat na daliri na lamang
dahil sa utos na ginawa niya. Don Juan : Aha! Ito! Ito ang pipiliin
ko! Narrator : Pagbukas ng silid, si Donya Maria Blanca ang
lumabas. Ang saya ng dalawang nagkaibigan ay kasing tindi ng
lungkot at galit na naramdaman ni Salermo. Don Juan : Pwede na ba
kami magpakasal, ama? Haring Salermo : Hindi! Hindi mo siya
makukuha! Narrator : Nalungkot ang dalawa. Sa gabing iyon, nagplano
ang dalawang magtanan ngunit nalaman nito ni Haring Salermo. Haring
Salermo : Bumalik kayo dito! Don Juan : Ang bagal ng kabayong ito!
Donya Maria Blanca : Palayain na ninyo kami papa! Haring Salermo :
Hindi! Neverrrr! Narrator : Tinapon ni Donya Maria Blanca ang mga
karayom na naging mga tinik sa daanan ng hari. Nahabulan pa sila ng
hari kaya nagtapon rin siya ng sabon na agad nagiging bundok ngunit
talagang mabagal ang kabayo nila, ang huling tinapon niya ang kohe
at nagiging dagat ang tuyong lupa na dapat sanang daanan ng hari.
Haring Salermo : Isumpa ko, Maria Blanca! Kahit anak pa kita!
Pagdating ni Juan sa Berbanya,
iiwan ka niya at iiyak ka pabalik dito! Narrator : Hindi
nagtagal ang buhay ni Haring Salermo pagkatapos ng pangyayari.
Nagkasakit siya at namatay. Donya Isabella & Donya Juana :
Papa! Papa! (fake cries) Narrator : Nakatakas na sina Don Juan at
Donya Maria Blanca. Sigurado na sila na hindi na sila masundan pa
ni Haring Salermo. Dahil madilim na, kailangan na nila magpalipas
ng gabi sa kagubatan. Donya Maria Blanca : Mahal kong prinsipe,
natatakot ako. Pakiramdam ko na meron talagang mangyayari na hindi
ko magugustuhan. Baka isa itong parusa dahil sa kasalanan ko kay
papa, ang makapangyarihang hari ng Reino de los Cristales. Don Juan
: Huwag kang mag-aalala, mahal kong prinsesa. Wala ka nang dapat
iisipin pa dahil hindi na tayo masundan pa ng iyong ama. Halika at
humiga sa aking balikat. Matulog ka na at malayo pa ang biyahe
natin bukas. Narrator : Sa susunod na umaga, unang gumising si Don
Juan at linutuan niya si Donya Maria Blanca ng isang napakasimpleng
almusal. Don Juan : Magandang umaga, Maria. Halika na, meron ng
itlog na hinanda ko para sa iyo. Simple lang ito pero pyesta ang
sasalubong mo sa bahay ng ama ko. Donya Maria Blanca : Salamat,
Juan. Ang ganda talaga ng panaginip ko kagabi. Nagpakasal na raw
tayo at nagkaroon ng anak. Maraming anak! Don Juan : Aba sana'y
magkatotoo 'yun. Ang ganda mong tingnan kagabi. Parang isang anghel
na nahulog sa kalawakan! Donya Maria Blanca : Hmph! Bulero ka
talaga! Hindi ako ganun ka dali makuha, ha! Sa bagay, marami na
naman ang nakasabi sa akin na maganda ako! Don Juan : Gaano ka
rami? Donya Maria Blanca : Kasing rami ng mga babae na naloko mo
na! Don Juan : Hahaha... -End of Scene 1Narrator : Pagkatapos
nilang maggawa ng kabiruan, nagbiyahe na naman ang dalawa papunta
sa Berbanya. Ngunit, pinatigil ni Juan ang kabayo na sinasakyan
nila sa isang baryo na malapit sa Berbanya. Donya Maria Blanca :
Bakit? Ito na ba ang Berbanya? Don Juan : Ugh... Hindi pa. Narrator
: Pinababa ni Don Juan si Donya Maria Blanca at humiling na naman
ito si Don Juan.
Don Juan : Mahal ko, maari mo bang iiwan kita dito sandali?
Meron pa kasi akong aayusin magisa sa palasyo. Donya Maria Blanca :
Ayy... Hindi ba pwede kasama ako? Marami kasing magagandang babae
doon. Baka ... Don Juan : Eh ikaw pa? Papalitan ko? Iiwan ko lang?
Hindi ako gago at loko-loko na lilimutan ang reyna ng puso ko! Ang
araw at gabi ko! Ang tanging nagpabuhay ko! Ang buong pagkatao at
kaluluwa ko! Narrator : Dahil sa kakulitan at pagkabulero ni Don
Juan ay pumayag nalang si Donya Maria Blanca. Donya Maria Blanca :
Sige na. Papayag ako. Ano ba ang gagawin ko habang wala ka sa
piling ko? Don Juan : Dito ka tumuloy muna. Gawin mo kung anong
nais mong gain. Pero huwag ka lang tumabi sa kahit na sinong babae.
Huwag ka na lang magtanong. Narrator : Wala nang maggawa pa si
Donya Maria Blanca. Misteryosong nagpaalam si Don Juan. Pero dahil
mahal na mahal niya si Don Juan ay sinundan nalang niya ang hiling
ni Don Juan. -End of Scene 2Narrator : Nakarating na muli si Don
Juan sa kanyang palasyo at masayang-masaya ang kanyang ama at
nakabalik rin ang kanyang pinakamahal na anak. Don Juan : Papa!
Papa! Haring Fernando : Bunso ko! Buhay ka! Don Pedro & Don
Diego : Ha? Paano? Don Pedro : Paano kaya ito? Imposible! Wala
akong ma-iisip na explenasyon! Donya Juana : Naku! Naku! Nakabalik
si Juan! Don Diego : Iinit na naman ang ulo ni kuya! Narrator : At
kung may mga tao na ayaw ang pagbalik ni Don Juan, meron ring mga
tao na naghihintay sa kanya- sa loob ng pitong taon. Donya Leonora
: Juan! Juan! Bumalik ka! Sabi ko na nga ba! Naaalala mo ba ako?
Don Juan : Laura? Donya Leonora : Hindi ka pa rin nagbago. Narrator
: Habang nag-uusap ang dalawa, kaunting-unti nakalimutan ni Don
Juan ang kanyang
pangako ni Donya Maria Blanca. -End of Scene 3Narrator : Sa
bahay naman na tinuluyan ni Donya Maria Blanca, nakaramdam na ang
prinsesa ng kaba. Donya Maria Blanca : Ang tagal na. Tatlong buwan
na ang lumipas! Narrator : Tingnan mo ang mahiwagang singsing mo...
Donya Maria Blanca : Oo nga. Haha! Nakalimutan ko. Narrator : At sa
pagtingin ni Maria Blanca, nakita niya ang pagkalimot ni Juan sa
kanya. Don Juan : Magpakasal na kami, mahal na ama. Bukas! Donya
Maria Blanca : Hindi ito maaari. Mahal nya ako! Kahit papano, mas
maganda pa rin ako keysa Leonora na 'yan. Hmph! -End of Scene
4Narrator : Sa araw ng kasalan, busy na ang lahat at ang isa't isa
ay may kanilang sariling ginawa. Don Pedro : (Crying) Busted na
naman! Lagi na lang ba ito mangyayari sa akin? Don Diego :
Makahanap ka rin ng tunay mong mahal. Donya Juana : Oo nga kuya.
Baka ikaw na ang ikakasal sa sunod na taon. Don Pedro : (Still
Crying) Bakit pa kasi bumalik siya! Reyna Valeriana : Handa na ba
ang lahat? Ang ikakasal? Don Juan : Nandito na po kami. Haring
Fernando : Magaling. Ang keyk? Mga pagkain? Narrator : Natigil ang
lahat pagdating ng isang napakagandang babae na nagsuot ng
mamahaling damit. Donya Maria Blanca : Mahal na haring Fernando,
ako po si Maria Blanca. Nais ko sanang magpresenta ng maliit na
dula bilang regalo ko sa prinsesa at prinsipe. Haring Fernando :
Magpatuloy ka iha. -End of Scene 5Donya Maria Blanca : -Reads
something-
Narrator : Isinalaysay ni Donya Maria Blanca ang pinagdaanan
nila ni Don Juan upang maaalala niya ang kanyang totoong mahal at
matigil ang kasal ngunit hindi siya nagtagumpay. Sa galit ni Maria
Blanca, halos mabasag niya ang prasko kung saan makikita ang
dalawang negrito-isang babae at isang lalaki na ang naganap bilang
Juan at Maria. Don Juan : Huwag. Kilala ko siya. Siya ang tunay
kong pag-ibig. Donya Leonora : Ano??? Ako. Ako ang tunay mong
pag-ibig. Donya Maria Blanca : Hahaha. Success! Sa wakas naaalala
rin mo ako. Don Juan : Patawad, Maria. Patawad, Leonora at Patawad
mahal kong ama. Nais ko pong magpakasal kay Donya Maria Blanca,
prinsesa ng Reino de los Cristales. Donya Leonora : Ha? Paano ako?
Donya Maria Blanca : Hmm.. Hmm Hmm... Hmm... -End of Scene 6Donya
Leonora : Ako ang dapat pakakasalan ni Juan dahil... Donya Maria
Blanca : Hindi! Ako. Ako ang tinaghana niya! Narrator : Nalilito na
ang hari kaya... Haring Fernando : Arsobispo. Matalik kong
kaibigan. Ayusin mo ang problema na dalawang dalaga na nasa harapan
ko na. Arsobispo : Sige. Ikaw muna ang sasabi kung ano ang nais
mong sabihin. Narrator : Pinakinggan ng Arsobispo ang dalawang
babae at pagkatapos ng ilang sandali, nagdedesisyon na siya.
Arsobispo : Si Donya Leonora ang dapat pakasalan ni Juan dahil siya
ang nauuna. Donya Leonora : Yes! Narrator : Ngunit, sa galit ni
Donya Maria Blanca, binasag niya ang prasko at nagbaha ang buong
palasyo ng Berbanya. Don Juan : Papa. Sige na. Pipigilan mo nalang
ang kasal namin ni Leonora. Si Maria naman ang tunay na mahal ko.
Haring Fernando : Sige. Sige. Hindi ako marunong maglangoy.
Narrator : Kaya, masayang tinigil ni Maria Blanca ang baha at
ikinasal sila ni Juan. Arsobispo : Tanggap mo ba, Juan, si Maria
Blanca, bilang asawa mo sa hirap at ginhawa? Don Diego : Isusumpa
ko sa pangalan ng Diyos. O po arsobispo.
Arsobispo : Tanggap mo ba, Maria Blanca, si Juan, bilang asawa
mo sa hirap at ginhawa? Donya Juana : Isusumpa ko sa pangalan ng
Diyos. O po arsobispo. Arsobispo : Sa kapangyarihan na binigay ng
Diyos sa akin, Kayo na ay isang ligal na magasawa! -End of Scene
7Narrator : Malungkot si Donya Leonorang pumasok sa kwarto niya.
Napansin ito kaagad ni Don Pedro kaya sinundan niya ito kaagad. Don
Pedro : Okay ka lang ba? Donya Leonora : Ano sa palagay mo?
Narrator : Kahit hindi pa natuloy ang kasal ni Leonora, malungkot
pa rin si Don Pedro dahil malungkot si Leonora. Umalis na siya sana
ngunit. Donya Leonora : Ang bait mo talaga. Nagbago ka kahit hindi
pa ako pumayag magpakasal sa iyo. Ang swerte ng mapapangasawa mo,
Pedro. Don Pedro : Tinutukoy mo ba ang iyong sarili? Donya Leonora
: Kay laki na ang sala ko sa iyo. Hindi ako karapatdapat. Don Pedro
: Handa ka na ba? Narrator : At sa isang gabi, dalawang kasalan ang
nagaganap. Ang laki ng selebrasyon sa Berbanya. Haring Fernando :
Nais ko sanang magRETIRE na sa pagiging hari. Juan, ikaw na ang
bagong hari ng Berbanya! Don Juan : Hindi ko matanggap, ama. May
kaharian na dapat naming babalikan ni Maria Blanca. Ang Reino de
los Cristales ay amin na. Ang bagong hari ng Berbanya ay dapat...
Haring Fernando : Ang panganay ko, si Haring Pedro at ang kanyang
asawa na si Reyna Leonora. Don Diego : Mabuhay ang mga bagong
kasal! Everyone : Mabuhay... (Song plays) -"Time of my Life"
http://celearning.ph/index.php/community/students/trivia/24-mga-kauna-unahang-pelikulangadaptasyon-ng-ibong-adarna
http://teksbok.blogspot.com/2011/03/ibong-adarna-script.html