REISWERELD ZATERDAG 11 SEPTEMBER 2010 4 O ndanks de wind die je de adem be- neemt, staan er veel passagiers op het buitendek van de ferry naar Lewis. De vele windjacks en wandelschoenen laten niets te raden over: dit is een bestemming voor outdoor-liefhebbers. Opval- lend veel honden zoeken met hun baasjes een plekje voor de over- tocht. De auto’s op het beneden- dek dragen surfplanken, hengels en mountainbikes. Ondanks het slechte weer is er veel te zien, zelfs wanneer de witte huisjes tegen de heuvels van het havenstadje Uig op het eiland Skye uit zicht verdwijnen. De zon vecht om een plek met de donkere hemel en prikt zijn stralen nu en dan als een scherpe lans door de wolken. De kleine onbewoonde ei- landen waar de ferry langs vaart, veranderen in het zonlicht van dreigende objecten in lieflijke vo- gelparadijsjes. Vandaag blijft het bij dit dramatische lichtspel, maar met wat geluk zie je ook zee- honden, of zwemmen dolfijnen een stukje op met de boot. Lewis vormt samen met Harris, Uist en Barra de Buiten-Hebriden. Wind en golven zijn belangrijke architecten van het landschap. De elementen hebben enorme speel- ruimte voordat ze vanuit de At- lantische Oceaan als eerste op de in totaal vijfhonderd bewoonde en onbewoonde eilanden stuiten die samen de hele Hebriden vor- men. Iedereen die in deze uithoek van Europa is, wil de tot de ver- beelding sprekende Butt of Lewis zien. Hier, op het noordelijkste punt van het eiland, ontkom je niet aan het gevoel het einde van de wereld te hebben bereikt. Een robuuste, stenen vuurtoren waakt over de schaarse boten die langs varen. Golven beuken huizenhoog en onafgebroken tegen de rotsen, de wind raast over het glooiende land. Alsof het een andere dag is op een andere bestemming strekt het witte zand van Eoropie, even ver- derop aan de westkust, zich uit. De wolken die nog geen half uur geleden dreigden met regen, zijn verdwenen. Op de heuvels boven Op de Hebriden moet de zon vaak vechten om een plekje aan de hemel. Dat levert prachtige luchten en vergezichten op. Tekst: Alexandra Gossink Foto’s: Dreamstime vol, dat je je afvraagt af of het hele eiland naar de stad is gekomen. In de kleine uurtjes wordt het weer doodstil. Morgen is het zon- dag en voor de overwegend pro- testantse bewoners betekent dit nog een absolute rustdag. Rijdend over Harris, via een smalle landtong met Lewis ver- bonden, valt meteen het licht op. Zelfs op een bewolkte, regenach- tige dag is het schel. Het vlakke land is verdwenen. Groene heu- vels liggen bezaaid met stenen: alsof het keien heeft geregend. De zoet-weeïge geur van turf maakt plaats voor iets meer ziltigs, zee- wier. Omdat het bekende Schotse ‘vier seizoenen in een dag’ van- daag vooral de herfst aanhoudt, worden de stranden en de 800 meter hoge berg An Cliseam ge- negeerd. Het havenstadje Tarbert biedt een bijna oubollig aan- doende warmte, met winkels vol Harris Tweed-jassen en -dassen. De Harris Inn Bar brengt een heel andere traditie: hand pulled Cask Ale, een ongefilterd, crèmig biertje rechtstreeks uit het vat, ge- duldig opgeschonken door de bar- man. Is dit het sterkste punt van Harris? ,,Ik ben een incomer,” ant- woordt een man aan de bar. ,,Oor- spronkelijk uit Glasgow. Wat mij hier houdt, is de gemoedelijkheid en, vreemd genoeg, het weer.” Par- don? ,,Jazeker. De wintermaan- den zijn hier gemiddeld warmer dan op het vasteland.” De reis eindigt op Uist. Groener dan zijn noordelijke broers en opnieuw een andere lichtval. Het zal de weerspiegeling van het water van de vele lochs zijn, de meren. Dennis en Scott, twee Schotse vrienden van het vaste- land, zijn er op zoek naar sprok- kelhout voor een kampvuurtje bij hun bus. Ze komen veel op de He- briden. ,,Vooral om te surfen, maar de puurheid en al die ver- borgen baaien zijn de verlokkin- gen van dit paradijs.” De bus staat geparkeerd vlakbij de surfspot. ,,Je mag hier overal vrij kampe- ren, als je maar geen rotzooi ach- terlaat. Ideaal!” ■ Op het randje van Schotland de baai drijven honden een kudde schapen bijeen. Het helderblauwe water ziet er aanlokkelijk uit, maar schijn bedriegt. Twee golf- surfers, geheel in het neopreen en met rode wangen van de kou, ver- tellen dat het water hooguit 12 graden is. De Hebriden zijn een wandel- bestemming bij uitstek. Je kunt er dwars door de weiden, natuurge- bieden en over golfbanen lopen. Als je de hekken maar sluit. Vanaf Eoropie loopt een schijnbaar ein- deloos pad dwars door de graslan- den en duinen langs de zee. Meer dan eens loop je langs een veld vol grafstenen. Flora en haar kleinzoon Alistair komen net terug. ,,Mijn hele familie ligt hier,” vertelt Flora. ,,Mijn vader nu ook, ze kijken allemaal uit op zee.” Alistair vertelt dat hij in Edin- burgh studeert, maar iedere va- kantie naar zijn oma komt. ,,Ik houd zoveel van dit eiland, de mensen hier, het landschap. Het hele gebied dat je ziet, tot ver over de heuvels, is uniek in Europa en Fotogeniek: Bijzonder licht zorgt voor mooie plaatjes, of je ze nu maakt in Harris (linksboven) Stornoway (links), of Lewis (rechts). Zelfs op een regenachtige dag is het licht op Harris schel. heel vruchtbaar.” Dat is te zien aan de vele bloemen en de kuddes schapen en koeien die er gretig op los grazen. Alistair vraagt enthou- siast of de bezoekers uit Neder- land een flesje of bekertje bij zich hebben en leidt hen naar een eeu- wenoude waterbron, stromend uit een paar onopvallende stenen, pal aan zee. ,,Probeer maar. Ik ben er al ruim 150 mee geworden!,” lacht de verdacht kwieke Flora. Wanneer de rust en ruimte je zowat doen zweven en de be- hoefte aan vertier en gezelschap toeneemt is in Stornoway, aan de oostkust, de redding nabij. Het overzichtelijke centrum langs de haven herbergt een paar oergezel- lige kroegen. ’s Avonds zijn die zo