1 Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters Ludique le Vert Over wonen op het Franse platteland GRENZEN LOOS MAGAZINE LODGE OP CURAÇAO Het leven biedt zoveel meer NR 1 Feb 2014 Uitgeverij Grenzenloos Grenzenloos.nl EMIGRATIE EN RELATIE Het eerste jaar is alles opwindend Michel Kreek Over wat emigratie doet met je relatie IK VERTREK...NOG NIET Gevangen in je koopwoning
Maandelijks magazine voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters. Deze maand onder andere met een interview met oud-profvoetballer Michel Kreek en partner over wat een emigratie doet met je relatie.
Welcome message from author
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
1
Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters
Ludique le Vert Over wonen op het Franse platteland
GRENZENLOOSMAGAZINE
LODGE OP CURAÇAOHet leven biedt zoveel meer
NR1
Feb 2014
Uitgeverij Grenzenloos
Grenzenloos.nl
EMIGRATIE EN RELATIEHet eerste jaar is alles opwindend
Michel KreekOver wat emigratie doet met je relatie
IK VERTREK...NOG NIETGevangen in je koopwoning
2
MAKKELIJKER GEZEGD DAN GEDAAN
Een tijdje in het buitenland gaan wonen. Een
paar maanden, of voor altijd. Het blijft voor veel
mensen niet alleen bij een eeuwige droom. Duizen-
den Nederlanders voegen elk jaar de daad bij het
woord. Maar voor je definitief de auto of het vliegtuig
kan instappen, valt er nog heel wat te regelen. ‘We
gaan in het buitenland wonen’ is makkelijker gezegd
dan gedaan.
Raak je tegenwoordig je huis nog wel kwijt? Zal je
relatie bestand zijn tegen de stress die emigreren met
zich meebrengt? Is het idee van een eigen B&B of
lodge eigenlijk wel haalbaar?
In dit eerste nummer van Grenzenloos Magazine
vindt u onder andere artikelen over deze vragen. En
daarnaast nog veel meer. Handige hulp en boeiende
inspiratie voor uw eigen plannen.
Grenzenloos Magazine verschijnt 12 x per jaar, elke
laatste vrijdag van de maand.
Veel leesplezier!
Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur
Colofon
GRENZENLOOS MAGAZINEGratis online magazine voor emigranten,
In 2002 vertrekken Elliëtte en Michel Kreek met hun zoontje naar Athene.
Michel krijgt de kans om te gaan voetballen bij Athene AEK. Elliëtte is hoogzwanger. Na een avontuur van twee jaar keren ze terug naar Nederland. “We zagen elkaar heel veel. We waren tot elkaar veroordeeld.”
Elliëtte Kreek is een pionier. “Ik ben onder-
nemend, ik vind het leuk om van alles te
ontdekken. Dat deed ik in Athene ook. Ik ging
op zoek naar restaurantjes, naar speeltuintjes
voor de kinderen... Als je verlegen bent, red je
het niet in een ander land.”
Vrij plotseling vertrok ze in 2002 samen met
haar man en tweejarige zoontje naar Athene.
“Michel zat bij Vitesse en had aangegeven dat
hij wat anders wilde. Er waren een aantal opties
en Athene werd concreet. Ik was acht maanden
zwanger en ik stond er wel voor open om naar
het buitenland te gaan. Ik ben vrij snel na de
verhuizing bevallen in een Grieks ziekenhuis.
Via de club zijn we in contact gekomen met een
goede gynaecoloog en kon ik bevallen in een
moderne privékliniek. Dat vond ik fijn want in
Griekenland zijn ziekenhuizen niet hetzelfde als
in Nederland.
De bevalling zal ik niet snel vergeten. Michel
VOETBALLERS KIEZEN ALTIJD VOOR ZICHZELFWAT EEN EMIGRATIE DOET MET JE RELATIE
Emigratie & relatie
7
mocht er niet bij zijn, pas op het allerlaatste
moment. En na de bevalling moest ik verplicht
rusten. Mijn zoontje werd meteen weggehaald,
die zag ik pas de volgende ochtend. Ja, het was
heel anders dan in Nederland. Ik ben Nederland
veel meer gaan waarderen.”
Zoek je woonwijk zorgvuldig uit
De twee jaar in Griekenland waren soms best
zwaar voor Elliëtte. “Het klinkt romantisch om
naar Griekenland te gaan, maar dat was het
niet. Ik was veel alleen, keek tv. Ik zat met twee
kleine kinderen op een Grieks appartement.
De telefoonrekening was in die tijd heel hoog.
Michel was regelmatig ’s nachts weg voor een
trainingskamp.
In Nederland kun je met kinderen naar
speeltuintjes. In Griekenland zijn die er weinig.
En nergens is er een normale stoep. Dan liep
ik met de kinderwagen op straat, reed er weer
zo’n gek met zijn auto bijna de cellulitis van je
benen. De mentaliteit is verschrikkelijk. Als ik
met twee kleine kinderen een taxi wilde pakken
vanuit de stad naar Kifissia, werd ik vaak
afgepoeierd.
Ik had gelukkig onze huisbazin waar ik veel
contact mee had. Ik had ook contact met de
moeders van de school van mijn oudste zoontje.
Maar achteraf was een huis met een lift of een
huis op de begane grond makkelijker geweest!
Die kinderwagen steeds omhoog en omlaag
tillen, was een hele klus. Maar onze huisbazin
was echt een moederfiguur en daar heb ik veel
steun en gezelligheid aan gehad.”
Regel een oppas
Vanwege het warme weer trainde Michel of ’s
ochtends heel vroeg of ’s avonds. “We zagen
elkaar altijd overdag, we dronken koffie op
terrasjes in onze wijk. Ik dacht wel eens: kon ik
maar eens met iemand anders koffie drinken.
We zeiden het ook wel tegen elkaar. We waren
tot elkaar veroordeeld. Dan dacht ik: geef me
een afstandsbediening en zet er iemand anders
neer, de buurvrouw of zo. We botsten vaak,
maar daarna praatten we er wel altijd over.
Eens in de zoveel tijd ging ik een weekje met
de jongens naar Nederland, om op te laden.
Dat kon financieel, dat scheelt. En we hadden
ons huis in Nederland aangehouden, dat maakt
ook uit.” Ze adviseert andere jonge ouders om
meteen een goede oppas te regelen. “Dan je kun
je allebei je eigen dingen doen. In Nederland
kon ik terugvallen op onze ouders. Dat gemis
heeft veel impact in je dagelijks leven, in
Nederland breng je de kinderen makkelijker
even bij opa en oma. Daardoor waren we in
onze vrijheid beperkt.”
Pas je aan
Michel had het beter naar zijn zin in
Griekenland dan zijn vrouw. “Hij was minder
eenzaam, hij had zijn
voetbal en alle
contacten die
daarbij horen.
Bovendien was
het leven voor
hem heel
overzichtelijk.
‘DE MENTALITEIT IN HET GRIEKSE
VERKEER IS VERSCHRIKKELIJK’
Profvoetballer Michel Kreek
8
Emigratie & relatie
In Nederland ging ik de hort op, in Griekenland
was ik er altijd voor hem. Voor hem kwam
de moeilijke periode pas veel later, toen we
terug waren in Nederland en hij stopte met
voetballen. Tot die tijd was hij gewend dat
hij centraal stond in ons gezin. Alles stond
in het teken van zijn werk. Zo gaat dat bij
profvoetballers.
Als partner ben je altijd ondergeschikt aan de
carrière van je man. Voetballers hebben nooit
moeite om keuzes te maken want ze kiezen
altijd voor zichzelf, voor hun eigen carrière.
Maar toen hij stopte, veranderden voor mij
de voorwaarden. Ik heb tegen hem gezegd: nu
zijn alle gezinsleden gelijkwaardig. Ik wilde
bijvoorbeeld gaan werken. Hij heeft zich
moeten aanpassen en dat heeft hij gedaan. Hij
is een leukere man geworden.”
Gun elkaar baalmomenten
De basis van hun relatie is goed, weet Elliëtte
sinds ze in Griekenland heeft gewoond. “Anders
hadden we dit avontuur niet overleefd. Ik vind
dat we er sterker uitgekomen zijn. Als ik iemand
moest kiezen op een eenzaam eiland dan zou ik
voor Michel kiezen. Door zo’n avontuur word je
gedwongen om met elkaar te praten.
Communicatie is zo belangrijk. Je worstelt
allebei met hetzelfde. Je bent geneigd om alles
vanuit je eigen gezichtspunt te zien maar het
is belangrijk om je in de ander te verplaatsen.
En om elkaar de ruimte te geven om te balen,
om de ander baalmomenten te gunnen. Ik hoor
‘MICHEL IS NA ZIJN CARIERE EEN
LEUKERE MAN GEWORDEN’
9
Profvoetballer Michel Kreek
wel eens mensen zeggen: we gaan uit elkaar,
het werkt niet meer. Dan denk ik bij mezelf:
wat heb je eraan gedaan? Wij hebben ook
lastige periodes gehad. Maar we zijn bij een
gesprekscoach geweest en die heeft ons verder
geholpen.”
Ga naar een gesprekscoach
Elliëtte kan iedereen aanraden om met een
gesprekscoach te praten als je samen in
een moeilijke periode zit. “Hij heeft ons als
het ware gereset. Hij zet je weet terug in de
fabrieksinstellingen. Hij geeft je inzicht in jezelf
en in je relatie. Dan snap je wat je verkeerd hebt
gedaan.”
Elliëtte heeft geen moment spijt van het Griekse
avontuur. “Je wordt er als mens rijker van. De
tegenslagen die je oploopt, zijn weer lessen
in je leven. Je wordt op jezelf teruggeworpen
en daardoor leer je jezelf beter kennen. Ver-
wachtingen scheppen teleurstellingen, daarom
is het zo belangrijk om open minded te blijven
en je aan te passen aan de situatie. Ja, ik denk
dat dat het belangrijkste is als je zo’n avontuur
aangaat.”
Tekst: Auk Dijkstra & Annemies Gort
Foto’s: Elliëtte Kreek
Dit interview is samen met 16 andere
interviews van bekende en minder
bekende Nederlanders verschenen in het
boek ‘Het eerste jaar is alles opwindend’.
‘Het eerste jaar is alles opwindend’ is een
aanrader als je overweegt om voor korte
of lange tijd in het buitenland te gaan
wonen. Het boek bevat veel handige
tips van mensen die je zijn voorgegaan.
Daarnaast geven zes experts – van
emigratiecoach tot seksuoloog – adviezen
om je samen goed voor te bereiden.
Het eerste jaar is alles opwindendWat een emigratie doet met je relatie
Ludique is het pseudoniem van een oud-docent die na zijn pesionering samen
met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.
Lief en ik wilden een huis in Frankrijk. Wij
lazen daarom maandenlang kilo’s glanzende
tijdschriften vol wijze artikelen en columns
van specialisten die je, hoe dan ook, in alle
gevallen schijnt nodig te hebben. En geweldig
verstandige boeken over kopen, wonen, leven,
verbouwen en emigreren. We hingen dag en
nacht aan het internetinfuus en volgden allerlei
‘Ik vertrek’ rampen op de televisie. Rampen
verhogen namelijk de kijkcijfers, moet u weten.
Als alles goed gaat, is de lol er snel vanaf.
Afijn, het land hadden we dus al. Nu nog
de streek, want Frankrijk is tamelijk fors
uitgevallen. Als fervent zeiler ben ik nogal
waterig van aard en opteerde derhalve voor
de Atlantische kust. Zuidelijk, wel te verstaan,
want Lief en ik zijn kinderen van de zon en
tweederde van Frankrijk rekenen wij toch tot
dezelfde meteorologische categorie als geheel
België en Nederland. Verticaal oplopend
LUDIQUEHOE WIJ VERTROKKEN
19
Hoe wij vertrokken
druilerig. De Grote Bosatlas steunt ons
daarin, menen wij. Dat plan hebben we, heel
toepasselijk, laten varen. Het kustgebied, zo
vernamen wij al lezend en luisterend, wordt
periodiek overspoeld door miljoenen toeristen.
Een soort tsunami van binnenuit. Buiten die
juichseizoenen is echter driekwart van de
huizen, winkels en restaurants spookachtig
dichtgetimmerd. Geen hond te bekennen.
We schoven op naar het binnenland. Nog
binnen de zuidelijke klimaatzone en doken
de Limousin in. Nooit van gehoord, maar
lekker dunbevolkt, weinig toerisme, prachtig
natuurschoon en dat alles was bovendien ook
nog eens voor een scheet en drie knikkers te
koop.
Met deze frisse focus begon de zoektocht
opnieuw. Lief en ik wilden ‘en campagne’
wonen. Met spectaculaire vergezichten
en open luchten. Hoog en droog. Niet
in een dal. Vrienden van ons woonden
in een dal en wij noemden dat een
voyeuristische kuil omdat we ons
aldaar voortdurend vanuit de hoogte
begluurd waanden terwijl we zelf weinig
meer dan oprukkende heuvels konden
zien. Kuilen zijn ook vaak nat en nevelig.
Omhoog dus.
We pakten het verstandig aan. Terdege
geïnformeerd en voorbereid. Op internet
uit honderden een tweetal aantrekkelijke
immobiele objecten gevonden. Zo noemt
men die daar. We moesten nu ook maar eens
gaan kijken. Ter plekke. Makelaars gebeld
en afspraken gemaakt. We trokken er een
weekje Frankrijk voor uit. Huisje geregeld.
Autootje gehuurd. Dit omdat de onze met 26
jaar iets over datum leek. Een dag voor deze
huizenexpeditie belde de makelaar. Het ene
object was zojuist aan Engelsen verkocht en
van het andere bleek de eigenaar onvindbaar.
Tja. Doelloos naar Frankrijk? Geen sprake
van! Wij doken als op-rechte Nederlanders
opnieuw in de digitale uitverkoop van Franse
huizen. Beduidend minder kritisch vonden we
razendsnel nog zeven aanvaardbare objecten
en belden achter elkaar evenzoveel gretige
makelaars. Lief en ik vertrokken aldus toch nog
met een rijk gevulde agenda. Lief houdt van een
strakke planning. Bij een van de bezichtigingen
was een tweede Franse makelmevrouw
meegekomen die de Engelse taal zou beheersen.
Handig, want ons Frans reikt niet veel verder
dan halverwege ‘Sur le pont d’Avignon’ en
20
Wonen in Frankrijk
daarmee geraak je niet aan de overkant. We
spreken daarentegen wel prachtig Engels. Zo
prachtig zelfs dat de makelmevrouw met het
veronderstelde Engels brevet, gelijk met haar
collegiale reputatie, in volkomen onvermogen
verviel. Het werd dus taalkundig Pim-Pam-
Petten. Lollig, maar weinig verhelderend.
Het huis stond hoog aan de rand van een
vallei. Liever gezegd; een ravijn. De auto kon
net tussen huis en afgrond door. We stonden
doodsangsten uit en dat is niet bevorderlijk voor
een objectieve kijk op zaken. In ons beste Jip
& Janneke Frans/Engels vroegen wij waar dan
nu toch die twee hectare grond was gebleven.
Het makelaarsduo wees langs de vrijwel
verticale helling de diepte in. Twee hectare
rechtopstaand terrein. Leek ons lastig maaien.
Er was bovendien ook erg veel opdringerig bos
rondom het optrekje en ik houd niet van bos.
Lief wel.
Na zeven objecten, bestaande uit zeer complete
ruïnes, voor zichzelf overschattende klussers
hoogst interessante bouwvallen, alsook met
gipsplaat en plastic glanskozijnen tot bijna
Nederlandse Hans en Grietje doorzonwoningen
platgereno- veerde boerderijtjes, zag onze
‘eigen’ makelaar het even niet meer zitten met
ons. Lief en ik waren ook niet meer zo helder.
Onze week was bijna om en we hadden in
de omgeving nu al zevenhonderd kilometer
rondgetoerd. Tevergeefs. In een wanhopige,
laatste poging, toonde onze makelvriend nog
een stapel fotoboeken vol objecten. Bouwsels
waarin hijzelf niet makelde. Maar enfin, Franse
makelaars beschouwen in principe elk object tot
de persoonlijke handelsportefeuille.
We vonden het allemaal drie keer niks.
De plakboeken van onze huizenboer bood
enkel uitzicht op prijzige burgermanshuizen
met zwembaden, tennisbanen, trendy
gemetselde barbecues en nederzettingen vol
gepensioneerde medelanders. Dat alles paste
niet in ons denkraam. Lief en ik zijn niet van
de afdeling nieuw, aangeharkt en glossy. Wij
wilden traditioneel en authentiek Frans en geen
Hollandse bouwmarktbuitenwijk. “Ik bel wel
een collega”, riep hij geshockeerd zoals iemand
aankondigt 112 te zullen gaan bellen.
“Ik heb hier een Nederlands echtpaar dat
‘iets’ zoekt wat jij, denk ik, wel voor ze hebt”,
kondigde hij aan. Dat ‘iets’ klonk als een absurd
en uitzonderlijk object dat uitsluitend nog op
rommelmarkten te vinden zou kunnen zijn.
Het gesprek werd beëindigd met de
verzuchtende mededeling ‘het echtpaar’ dan
wel naar de collega te zullen doorsturen.
Wij voelden ons een onjuist bezorgd pakket
problemen. “Mijn collega heeft precies wat
u zoekt! Sterker nog, ze staat op dit moment
in het huis van uw dromen”, verklaarde hij
verheugd en reikte ons, ten teken van een snel
en vooral definitief afscheid, alvast de hand.
De volgende ochtend reden we met de
telefoonmakelaarster voor het eerst het erf op
van de onvindbare bezienswaardigheid. Lief en
ik keken verwonderd om ons heen en slaakten
een diepe zucht van verluchting. “We zijn
thuis”, spraken we gelijktijdig.
‘WE ZIJN THUIS, SPRAKEN WE
GELIJKTIJDIG’
‘TWEE HECTARE....
RECHTOPSTAAND TERREIN’
21
Hoe wij vertrokken
Nog diezelfde middag tekenden we het
voorlopig koopcontract. Ikzelf sputterde nog
wel wat, maar lief houdt van duidelijkheid
en aanpakken. Een doorzetter. Net als de
makeldame.
Onderweg terug naar Nederland. Lief belde
mobiel onze dochter om haar deel te maken van
onze nieuwe aanwinst. Voortdurend hoorde
ik lief daarbij zeggen: “Dat weet ik niet” Of:
“Geen idee!” Of: “Nee, niet gezien” Of: “Ja, best
mogelijk, niet op gelet” Enzovoort. Liefde maakt
blind. Want wat hadden we nu eigenlijk gezien?
En bovendien gekocht? Ja, een boerderij
met bijgebouwen en een erf. Er was water,
elektriciteit, telefoon en een douche plus toilet.