Giorgio

�����������

!

Jan

Het wel heel onverwachte overlijden van Giorgio Bencivinni heeft ons hier met z’n allen bij elkaar gebracht. Fijn dat jullie er allemaal zijn. Ik ben Jan Vaessen. Ik ben dominee in een kleine Protestantse ge-meente in Drenthe, maar daarom sta ik hier niet. Ik heb Giorgio ook niet gekend en daarom sta ik hier dus ook niet. Maar ik ken Sandra wel en in de afgelopen ja-ren zijn we vrienden geworden en daarom sta ik hier. Het voelt goed San-dra om er op deze plek op dit moment voor jou te zijn. Moeilijk, bizar, maar toch ook zo goed …

Als dominee geloof ik in God anders zou ik dit werk niet kunnen doen. En daarbij gaat het voor mij vooral om de universele bron van licht en warmte, om een verbin-dende liefdevolle kracht die ons helpt om het uit te houden in de dubbelheid van het bestaan. Die dubbelheid voelen we vandaag wel heel scherp. We gaan

straks luisteren naar hartverwarmende verhalen over Giorgio,die tegelijkertijd hartverscheurend zijn, omdat we Giorgio moeten laat gaan voorbij de grenzen van de tijd.

Sandra wil graag een eenvoudig en veilig kader geven aan ons samenzijn hier, een lichte structuur waarin de warmte en de liefde vrijuit kan stromen, waarin alles kan en mag en niets moet, een soort van geborgenheid voorbij onze eigen beperkingen en onmacht waarin we ons met Giorgio verbonden en gedragen weten. En dat gaan we van-daag gewoon proberen en ervaren vol vertrouwen in de onuitputtelijke bron die liefde heet.

2

!

Hugo

Ik wil graag beginnen met iedereen van harte welkom te heten, wat fijn om te zien dat er zoveel mensen zijn gekomen. Ik wil jullie graag welkom heten als broer van Sandra, oom van Alex, maar vooral ook als vriend van Giorgio

Officieel was Giorgio dan wel mijn zwa-ger maar eigenlijk zag ik hem zo nooit. Ik zag Giorgio meer als een zeer goede vriend.

Toch wil wel even benadrukken hoe fijn het was om iemand als Giorgio in de rol van zwager te hebben. Ik heb me dan ook nooit een moment zorgen gemaakt om Sandra. Het was van het begin af aan eigenlijk al duidelijk hoe goed Gior-gio voor Sandra was en hoe gelukkig hij haar maakte, hoe goed zij bij elkaar pas-ten. En later toen Alex daarbij kwam zag ik ook wat een geweldige vader hij was.

Wat het verhaal voor mij helemaal com-pleet maakte was dat bleek dat Giorgio en ik het samen ook goed met elkaar kon-den vinden.

Ik heb Giorgio leren kennen als een kei-harde werker, iemand die altijd voor ie-dereen klaar stond. Iets waar ik zeer veel respect voor had en wat ik zeer in hem waardeerde. Als ik ergens hulp bij nodig had kon ik altijd op hem rekenen.

Giorgio, zoals de meeste van jullie wel weten, een man van weinig woorden, maar met een enorme passie voor de dingen die hij leuk vond. Denk maar aan zijn passie voor muziek.

Een passie die wij deelden was toch wel de film. Bijna om de week gingen we wel naar de bioscoop. Kritisch kon hij ook wel zijn. Ik heb niet vaak horen zeggen dat hij onder de indruk was van de film die we hadden gezien. Na een tijdje zei

3

!

hij dan ook als ik hem vroeg wat hij van de film vond...

“Tja, je zal me wel veel te negatief vin-den maar…..” Sandra en ik noemden hem dan ook wel plagend Mister Posi-tivo.

Toen Sandra mij afgelopen zaterdag belde was ik thuis in Arnhem. Met paniek in haar stem hoorde haar zeggen: Gior-gio ligt dood in huis. Ze moest het zeker 3x herhalen voordat het tot me door drong. Het was een zin die niet klopte. Een combinatie van woorden die ik maar niet kon begrijpen. Toen ik van Arnhem naar Oosterbeek reed, volledig in onge-loof, bleef ik tegen mezelf zeggen dit kan niet waar zijn, dit is gewoon niet waar.

Aangekomen in Oosterbeek zag ik San-dra voor het huis op de stoep staan. De ambulance reed vlak achter me aan. Er-gens had ik nog hoop, hoop dat het niet waar was, hoop dat ik nog iets kon doen. Ik ben het huis in gerend en toen ik Gior-gio zag was alle hoop weg.

En nu…? Wat nu? Plotseling is er een leegte die niet meer te vullen is. Waar is de man van mijn zus, waar is vader van mijn kleine nichtje en vooral waar is mijn goede vriend

Met heel veel pijn zeg ik dan ook: ik heb een zeer dierbare vriend verloren. Gior-gio, ik zal je vreselijk missen.

4

Anna

Zal ik iets vertellen over……

De hele week loop ik al na te denken over wat ik zal gaan zeggen. Ik wil het zo graag goed doen en alles vertellen zoals het was.

Zal ik vertellen over……. wat een mooie baby je was?

Zal ik even stilstaan…….. bij het over-lijden van papa? En welke impact dit op ons had?

Ik kan iets vertellen over……. het opgroeien op de Hertenstraat, waar we voetbalden in de gang. Waar we tosti’s maakten in de koekenpan en waar we sliepen op de bank.

Ik ga iets zeggen over…… je gevoel voor humor. Over zelf moppen bedenken toen je klein was, over een eigen taaltje verzinnen, daar zou ik iets over kunnen vertellen.

Ik kan natuurlijk ook vertellen over … het voetballen, want dat deed je zo graag. Over hoe goed je was.

Ik zou iets kunnen vertellen over….. de vriendschappen die je hebt gesloten. Over vrienden die familie zijn geworden.

Ik zou iets kunnen zeggen over…. Videoweken en werken in tuinen, over stokbroodjes gezond. Over als eerste Bencivinni je rijbewijs halen, over Austra-lian trainingspakken en house, over naar school gaan en werken en over roken en muziek. Over Petralia en over vakanties, over …

Ik zou iets kunnen zeggen over…… dat volwassen worden met vallen en opstaan gepaard gaat. Over hoe kleine jongens groot worden.

Ik kan iets vertellen over…… jou en dat je iemand was die iedereen mocht.

5

Ik zou kunnen vertellen ………. dat je een man van weinig woorden was.

Ik zou iets kunnen zeggen over……… het missen van een papa bij het opgroeien en over dat jij nu uitgegroeid bent tot een lieve papa voor Alex.

Ik kan vertellen……. hoe je moest huilen toen Emma geboren werd, en wat een trotse oom je was.

Zal ik iets zeggen over….. hoe we jou steeds weer terug zien als we naar Emma, Alex en Steven kijken?

Ik zou iets kunnen zeggen over...Sandra, en hoe gelukkig je was. Over hoe jullie los van elkaar, altijd samen waren.

Zal ik iets zeggen over …… Alex? En jouw liefde voor haar?

Zal ik iets vertellen over…… hoe we je enorm gaan missen?

Weet je wat? Ik zeg gewoon niet zoveel.

Ik zeg gewoon dat je ons lieve kleine broertje was.

6

Mustafa

Giorgio …….. Giorgio Bencivinni........

Als klein kind zag jou vaak op straat spe-len ...voetballen.....tennissen....vol vreugde en spelplezier.

Onze vriendschap onstond 21 jaar gele-den, jij was toen 14. “Mustafa” zei een van de jongens, “ga je mee naar Gior-gio’s huis? “ Iedereen was altijd welkom in Huize Bencivinni. En na die keer volg-den er vele avonden waarbij we met de jongens bij jou thuis een potje Risk speelden, achter de spelcomputer zaten of samen naar voetbal keken. Zo hield mevrouw Bencivinni ons van de straat.

Het klikte meteen tussen ons en met de jaren werd onze vriendschap steeds hechter. Toen ik op mezelf ging wonen bleek dat ook wel. Je kwam vaak langs. Het was altijd fijn en gezellig als je er was. Een man van weinig woorden, een g o e d e l u i s t e r a a r m e t h u m o r.

“Addy...Gertje...Gradus” We hadden al-lerlei grappige benamingen voor elkaar. Je had er altijd de grootste lol om.

Onze tijd samen sterkte onze vrien-schap. Loyaliteit en vertrouwen naar el-kaar was groot. We maakten veel leuke dingen mee...stedentrip naar Praag... meerdere malen op bezoek bij mijn broer in Zwitserland....samen veel voetbal kijken... waarbij als Italie moest spelen je passievolle en temperament volle kant naar boven kwam. Italie keek je het liefst alleen... je wilde je focussen op het spel van Italie...en geen plagende vrienden om je heen....en vooral geen Spanjaar-den.

Muziek is ook waar we samen graag naar luisterden....techno.... je herkende de goede nummers...en jij zei altijd: “Als je goed luistert is de muziek een soort reis... “. Jouw reis bracht jou 10 jaar gele-den bij Sandra...Je ontmoette haar

7

tijdens een van onze stapavondjes. Ik merkte al gauw dat het goed klikte tussen jullie...

dat bleek ook wel want al gauw betrok-ken jullie samen de gezellige woning op de Weverstraat. Niet lang erna brachten j u l l i e e e n k l e i n e e n g e l o p d e wereld...Alex. Een mooie lieve en gevoe-lige meid. Laatst zei je nog tegen mij: “Alex is zo lief, en gevoelig, ze doet geen vlieg kwaad. Ze is mijn engeltje.”

Het leven met Sandra en Alex deed jou goed. ...Een mooi stel samen.... Je groeide als mens en als vriend. Het was fijn om dit te zien.

Toen ik een nieuwbouwappartement in Doorwerth kocht, kwam je me regelmatig helpen.....Je loyaliteit kwam altijd weer naar voren...want als ik je belde of je zin had om langs te komen of iets samen te ondernemen, je was altijd van de partij. Als je bij me langskwam zei je bij binnen-komst al lachend... “doe maar een lekker bakkiekoffie.“ Die maakte ik dan ook graag voor je...want mijn maatje was er.

Afgelopen zaterdagmiddag om 11 over 4 belde Hugo mij... : “Mustafa...ik weet n i e t h o e i k h e t a n d e r s m o e t vertellen...maar Giorgio is overleden. We zouden het op prijs stellen als je nu deze kant op komt. “ ...... in shock..... intens verdrietig...... en vol ongeloof kon ik mijn

8

huis voor een uur niet verlaten. Ik was ka-pot.

Giorgio....Giorgio....Giorgio....tientallen malen heb ik je naam uitgesproken... dit kan niet!! Dit kan niet!! Dit mag niet!!

De eerste week zonder jou is mij zeer zwaar gevallen. Om Sandra en Alex te zien .... het intense verdriet te herkennen in de ogen van je moeder, je zussen.... je vrienden .... en bekenden. In ieders ogen zag ik een ziel vol verdriet.....

Ook mijn ziel is verscheurd Giorgio... Beste vriend... broertje...kameraad. Je bent er niet meer... Ik denk veel aan jou ...en zal dat altijd blijven doen.

Aan jou als loyale en dierbare vriend maak ik de belofte dat ik er alles aan zal doen om Sandra, Alex...je moeder en je zussen bij te staan.

Ons verdriet is intens en de leegte die je achterlaat groot.

Ik zal je missen.

Giorgio Bencivinni.....voor altijd in mijn hart.

9

Senol

Sandra, lieve Alex, familie Bencivinni, familie Van Kolfschoten, overige familie en vrienden.

Vorige week vrijdag zag de toekomst er nog zo mooi uit. Sandra, Alex en Giorgio zouden samen gaan genieten van de zomer. Een zomer met feesten, felicita-ties en veel tijd voor elkaar.

Zelf verheugde ik me op de schilder-klussen die Giorgio en ik zouden gaan oppakken. De wijze waarop Giorgio iets lelijks kon omtoveren tot iets moois was een genot om te volgen. Niet alleen de objecten die Giorgio onder handen nam werden aantrekkelijker, door bij hem te zijn werd mijn leven ook een stuk mooier.

Parallel aan deze opmaat volgden wij als vrienden de vorderingen van het Italiaans elftal . Ook voor hen zag de toe-komst er mooi uit. De grote finale was bereikt door een ploeg met kenmerken als werklust, loyaliteit en stoere manne-

lijkheid. Deze kenmerken zie ik ook in Giorgio terug komen.

Op het moment dat je denkt dat alles goed gaat en de winst ligt binnen hand-bereik komt de klap extra hard aan. Italië heeft verloren met 4-0 en wij staan hier als 4 verslagen vrienden.

Ik weet niet hoe lang ik Giorgio al ken en wanneer onze eerste ontmoeting heeft plaats gevonden. Voor het gemak hou ik het bij een constante in mijn leven. De band tussen Giorgio en mij is door de jaren heen sterker geworden en gegroeid tot een bijzondere vriend-schap. Ik ben me er bewust van dat onze vriendschap meer in zich had dan de vriendschappen die ik om me heen zag.

Giorgio ’s levensloop, achtergrond en opvattingen zijn voor mij altijd zeer her-kenbaar geweest. Ook het feit dat Giorgio en ik de jongsten in de vrienden groep zijn legt een natuurlijke basis waarop de vriendschap verder kon groeien. Als jongste heb je nu eenmaal niet altijd de eerste keus. Zo ook niet bij het kiezen van bijvoorbeeld een slaap-plek als we met de jongens op reis

10

waren. We hebben samen een week lang een matras moeten gedeeld. Na die week hebben we het niet uitgemaakt en ik ga er dan ook maar van uit dat Giorgio net zo genoot van mi jn gezelschap als dat ik van het zijne.

De jaren verstrijken en langzaam worden we mannen. Regelmatig kwam ik bij Giorgio om de uitdagingen in het leven met hem te delen. Denk dat dit komt om-dat Giorgio goed luistert zonder mij de les voor te lezen. Ik maakte hier te pas en te onpas gebruik van. Fijn dat Giorgio mijn gebrabbel en futiliteiten op een stoïcijnse wijze tot zich nam. Ook Giorgio kwam weleens bij mij om zijn hart te luchten. Natuurlijk een stuk minder vaak dan ik bij Giorgio en alleen op de belangrijke en bepalende momen-ten. Typerend voor Giorgio om zich niet druk te maken over bijzaken en oog te hebben voor de hoofdzaken.

Ik ben blij dat we elkaars vertrouwens-personen zijn geweest.

Van het idee om achter te blijven zonder jou word ik angstig.

Hoe moet ik mij houden als jouw meisjes bij ons langs komen zonder jou?

Het plezier dat ik had als ik naar jouw geluk keek en zag hoe jij jouw rol als part-ner en vader pakte zal zich nu nog alleen in mijn herinneringen afspelen.

Hoe moet ik mij houden als ik met de jongens samenkom en jouw stoel staat leeg?

Jouw aanwezigheid is onvervangbaar en het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Hoe moet ik me houden als ik op zoek ben naar hulp van een goede vriend

en ik kan jou niet vinden? Jouw luister-end oor, goede adviezen en hulp zal ik missen.

Denk dat ik een voorbeeld aan jou ga nemen.

Langzaam maar zeker de steiger weer opbouwen en zorgen dat deze veilig ge-borgd staat.

Rust zacht goede vriend.

11

Giorgio, we zijn hier samen om afscheid van je te nemen. Iets onwerkelijks, onver-wachts en vooral iets wat veel te vroeg komt.

Er zijn veel mensen die iets over Giorgio kunnen vertellen….ik heb het voorrecht dat ik hem mijn goede vriend mocht noe-men en dat ik dat met jullie mag delen.

Het heeft me wat hoofdbrekens gekost deze week om te weten wat ik met jullie wilde delen en wat ik voor Giorgio en mijzelf wilde houden. Wat is er te vertel-len?

Dat we elkaar van jongsafaan kennen en Giorgio’s moeder altijd gastvrij en liefde-vol haar huis voor ons openstelde. Als we gezell ig een spellet je wilden spelen..of zoals jongelui doen..gewoon bankhangen.

Dat Giorgio zo’n goedaardig karakter had..dat het vrijwel onmogelijk is om boos op hem te worden.

Daar hij zo behulpzaam was en altijd k laa rs tond om z i j n v r i enden te helpen..vooral diegene onder ons met 2 linkerhanden.

Dat je zo met, en om hem kon lachen.

Dat hij je, met een droge opmerking, weer even op je plaats wist te zetten als je iets te veel doordraafde.

Dat hij met Sandra aan zijn zijde groeide van een knul tot een gelukkig man, een ondernemer, en later tot een trotse vader van zijn lieve Alex.

Of simpelweg dat hij zo’n goede vriend was.

De afgelopen week ben ik veel bij je thuis geweest Giorgio. Een huis vol liefde.

We hebben steun bij elkaar gezocht en met veel tranen en een lach zijn we de week doorgekomen en was je nog lekker bij ons.

12

Antonio

Ieder jaar dat ik mijn geliefde Spanje be-zoek zal ik denken aan de fijne reis die ik met je beleefd heb en hoe trots ik was om je aan mijn familie te mogen voorstel-len. Wat was ik graag nog eens met je mee geweest naar jouw Sicilië.

Ik kan je niet meer aanraken, naar je kijken, met je lachen. Ik kan je wel voor altijd in mijn hart sluiten en aan je den-ken. iedere keer dat ik een schilder aan het werk zie, zal ik jouw gezicht voor me zien, al hoofdschuddend omdat het waar-schijnlijk niet aan jouw strenge eisen voldoet. Iedere keer dat ik een bal zie rol-len zal ik denken aan hoeveel jij van het spelletje hield en hoe fanatiek jij je ge-liefde Italie kon aanmoedigen. Iedere keer dat ik het nummer hoor dat Eric-Jan heeft uitgekozen en dat we straks te horen krijgen zal ik denken hoe mooi jij het zal hebben gevonden. Ieder jaar dat ik mijn geliefde Spanje bezoek, zal ik

denken aan de fijne reis die ik met je bel-eefd heb en hoe trots ik was om je aan me familie te mogen voorstellen. Wat was ik graag nog eens met je mee geweest naar jouw Sicilie.

Elke keer dat we als vriendengroep bij elkaar zijn zullen we beseffen dat er iets ontbreekt.

En met verhalen uit de oude doos zullen we je weer terughalen en voelen dat je bij ons bent.

En op de momenten dat ik je teveel mis Giorgio zal ik kijken naar je oogappel Alex en zal ik jou in haar terugzien.

Dag mijn vriend. Dag Giorgio.

13

Hasan

Ik heb de cijfers eens uitgeschreven hoe-lang we elkaar kennen, vanaf onze voet-bal jeugd spelen samen , delen we onze intieme momenten en hebben we samen de grootste lol. In de laatste jaren nadat we het hoofdstuk Vader hadden bereikt, raakte ons leven even in een stroom-versnelling.

De momenten die we hadden op de ver-jaardagen en onze jongens-avonden “gek he,” en “gaat hard he” waren de meest gebrachte woorden.

Ik probeer te herinneren wat nou de leuk-ste momenten waren , waren het die schoolfeesten, de avonden dat we samen op stap gingen. Of die middagen heerlijk op het grasveld voetballen, lig-gen en veel praten.

Voor veel mensen is Giorgio een man van weinig woorden. Voor mij was hij de juiste gesprekpartner , het was niet

alleen voetbal, ik kan me herinneren dat we diepgaande gesprekken hadden over veel verschillende problemen in de wereld. We konden en bespraken alles.

Heel veel plezier hebben we gehad, casa Hertenstraat was een baken, een vrijplaats waar je jezelf kon zijn en de be-waker van deze vrijplaats was Giorgio.

Over de jaren heen de opmerkelijke din-gen: (er zi jn er nog veel meer)

5 jaar

Doorwerth, op de kleuterschool, even samen in de klas gezeten? en natuurlijk waren we allebei verliefd op de juf, hier hebben we nog steeds veel lol om gehad.

14

10 jaar

Toen ging je naar de Wegwijzer, ik ging naar de Rehoboth school.. Op het jaar-lijkse paasvoetbal toernooi, jullie met die irritante duim op die groene shirtjes, weet je nog? En nog winnen ook nog… wat een heerlijke jeugd hebben we ge-had, veel sporten, altijd buiten en kijk ze zullen er ongetwijfeld zijn vandaag. Gelukkig zaten we nog wel samen in het-zelfde voetbalteam en dat hebben we lang volgehouden!

15 jaar

Ojeee. Giorgio, menig meisje zwijmelde al bij deze naam. Dan had je als Hasan zijnde wel even wat naast je ter compen-satie. Ons eerste biertje en leven naar het weekend was ons lief.

In deze jaren zag je de creativiteit van Giorgio terug.

Hij was dol op graffiti en tags. Giorgio begon zich te vormen.

We zaten wel eens bij mij thuis en als er dan familie of vrienden op bezoek waren groeten wij ze altijd in het Turks , ook Giorgio sprak met een Nederlands accentje een paar woorden en als ze dan doorvroegen uit welk dorp hij kwam, moest ik altijd uitleggen dat er geen dorp was met de naam Sicilië.

20 jaar

Het begon toen wel wat serieuzer, een vriendinnetje. Meneer was de heer des huizes. Hij begon ook nieuwsgierig te worden naar zijn roots. Hier en daar betrapte ik hem op zijn speurtocht.

Vanaf 25 jaar

Ergens in deze jaren trof je je zielgenoot, je maatje. Alsof alles op zijn plaats viel en als kersje op de slagroom “Alex. Tijdens ons laatste familia weekend met

15

de jongens hebben we nog kostelijk gelachen en keken we terug.

Als ik mij bedenk; onze huismus was genesteld en had altijd moeite om eruit te komen.

Daar ’s avond bij het vuur maakten we samen de balans op, Een win – win situatie was de conclusie.. hebben we het toch nog mooi voor elkaar . Als 2 tevreden oude mannetjes hebben we nog lekker aan het vuur gezeten. Ik had van die glow dingen voor de kids mee-genomen maar was ze vergeten te geven, je wist er wel raad mee. Daar kwam de humor weer naar boven, als een stelletje kids hebben we daar staan dansen om 3 uur in de nacht.

E n n u ?Nu

Zijn we hier

Samen te herdenken en denken

Het verdriet te delen

Gebroken

Incompleet

De afgelopen dagen heb ik je vaak aangesproken

Ook toen we bij elkaar zaten

Realiserend

De reden dat we daar zaten

Jij was

16

Sandra

Midden in ons Gelukkig Leven Stond jouw Hart Plotseling Stil

Wij waren heel erg gelukkig Giorgio, Alex en ik Gezellig met zijn drietjes zegt Alex heel vaak

En zo was het.

Giorgio en ik leerden elkaar kennen in Chillers. Ik zag hem aan de bar. En weet nog heel goed dat ik hem aankeek. En wist dat hij iets bijzonders was. Alsof ik familie zag. Hij gaf me direct dat gevoel van heel sterk elkaar kennen.

Giorgio en ik

Wij hebben een basis. Wij hadden elkaar vast op DE basis. Aan de oppervlakte zag je het misschien niet direct. En leek het of we heel verschillend waren.

Zes jaar leeftijd verschil. Een schilder en een drs.. Iemand die het liefst thuis was, met een nogal uithuizig persoon.

Mensen die ons niet zo goed kenden, zei-den dat ook. Huh?

Giorgio en ik. Wij hebben iets dat dieper ligt dan de oppervlakte. Dat wist ik toen ik hem tegenkwam. En hij wist dat ook.

Toen we het huis in de Weverstraat kochten Antwoordde hij op het bankje in de Zon op mijn vraag “Is dit een goed idee?”

“We gaan er iets heel moois van maken”

En dat heeft hij gedaan. Ons hele huis is door zijn handen gegaan. Pas op het schilderwerk, roepen wij nu ook nog elke dag.

Giorgio en ik kenden elkaar nog maar net. Toen mijn vader plotseling ernstig

17

ziek was. En maanden lang moest reval-ideren

Giorgio was er voor mij. Precies goed. Steun. Liefde. Ruimte. Een man van weinig woorden. Of. Een man van precies genoeg woorden. Want het gaat niet altijd om de woorden. Belangrijker is het om te zijn. Om er voor elkaar te zijn

En Giorgio was er. Altijd.

Alex werd geboren. En in mijn geheugen staat het moment gegrift. Dat ik haar hoorde huilen. De arts zei. Dat is je dochter. En direct erna. Ik geloof dat je man nu verliefd is op iemand anders.

Giorgio stond naast mij. Huilend. Met onze Alex in haar armen. Wat waren we blij met haar. Wat was Giorgio gelukkig met haar.

De geboorte van Alex was niet bepaald makkelijk. Ik had het heel zwaar gehad. En Alex ook. Zij lag op de kinderafdeling. Ik kon niet uit bed. Giorgio was elke dag bij mij. En bij haar. Alle verpleegsters waren weg van hem. Hij was zo goed met zijn kleine pasgeboren dochter. En zo handig. Heel anders dan de vader naast ons, ook een bouwvakker Die on-

handig naar de uitleg van de verpleeg-ster luisterde en zei “Doe mij maar een baksteen” .

Giorgio en ik bleven er bijna in. We konden goed lachen samen.

Thuisgekomen met Alex, juli 2006, 36 graden. Deden we alles samen met haar. We namen de tijd. De ruimte. We geno-ten.

Drie maanden na haar geboorte bleek ik ernstig ziek te zijn. Een hele angstige tijd. In het ziekenhuis. Operaties.

Giorgio regelde alles met Alex. Ik hoefde me geen seconde zorgen te maken. Thuisgekomen ging dat verder.

We deden het samen.

Geen verschil van mening ooit over wat dan ook met Alex. Wat is jullie dochter goed geaard, zei iemand eens toen ze haar zag. Geen wonder. Wij waren ook heel goed geaard. En in het bijzonder Giorgio.

Wij waren heel erg gelukkig samen. Gior-gio Alex en ik.

18

Dat zeiden we ook regelmatig tegen elkaar. Wat zijn we gelukkig. Wat hebben we een geluk. Het huis waarin we wonen. De straat. Onze dochter. Onze vrienden. Elk ons eigen bedrijf. Ook in dat zakelijke stuk gunden we elkaar alle ruimte. We bemoei-d e n o n s n i e t m e t elkaars zaken. In de zin dat we ieder ons eigen ding hadden. Op het moment dat het ECHT nodig was, gaven we elkaar advies. Hij mij. En ik hem. Maar alleen op de mo-menten dat het er echt toe deed. Verder waren we als we samen thuis waren. Vooral thuis.

Als we niet thuis waren gingen we op vakantie. Giorgio hield helemaal niet van op vakantie gaan. Hij was het liefst thuis. Na een dag of drie, vier vond hij het mees-tal wel voldoende. Dan had ie het wel g e z i e n . E n m o c h t h e t w a t h e m betreft wel over zijn. Maar ach. Aan-gezien ik de vakanties regelde.... En hij ook vond dat ik dat heel goed kon.

“Doe jij dat maar schat, dat kun jij heel goed”...Gingen we steeds vaker en vooral steeds langer op vakantie. En Tsja echt ook Giorgio genoot daar elke keer meer van. Vooral onze vakanties naar Sicilie waren elke keer heel erg bijzonder.

19

Bezoek aan Petralia. Giorgio’s familie. Eten. Drinken. Over de Piazza lopen. Overal op bezoek moeten. En iedereen vertelde verhalen over Giorgio. Over hoe hij vroeger was. Ook daar was hij geliefd en had hij behalve familie ook vrienden. Toen zijn Italiaanse familie ons afgelopen zondag belde, pratend in verschillende talen, zonder elkaar te verstaan begrepen we elkaar heel erg goed. Ons verdriet om Giorgio is in alle talen hetzelfde.

Giorgio was een man van weinig woor-den en van weinig mensen. Tsja de een heeft 1100 volgers en leert elke paar maanden 100 nieuwe kennen . De ander heeft een aantal vrienden die op een paar handen te tellen zijn. Die vrienden gaan al heel lang mee. En de vrienden die nog niet zo lang mee gaan. Waren bestemd om heel lang mee te gaan. W a n t G i o r g i o h a d T R O U W e n LOYALITEIT met grote letters op zijn voorhoofd staan. Weer zo’n basis die we samen delen. Als je voor iemand kiest. Of dat nu liefde, vrienden of collega’s zijn. Dan is dat voor lange tijd. En in Gior-gio’s geval voor altijd.

De mensen waarmee hij de klik had. Was een waarachtige klik. Die zat goed vast. Stevig. Onze klik zat goed vast. Stevig. Wij waren heel gelukkig samen. Het had nog heel erg lang moeten voort-duren. Wij waren nog lang niet af samen.

Toen Alex en ik zaterdagmiddag thuis kwamen. En Giorgio thuis vonden. Stond niet alleen zijn hart, maar ook het mijne, plotseling stil. In een enkele seconde zag en besefte ik voor de volle 100%. Wat er aan de hand was.

Voor Altijd Nooit meer

Mijn lieve Giorgio. Alex haar lieve Papa.

Voor altijd nooit meer.

In al het verdriet om Giorgio. Heb ik ook in de afgelopen week. Dagelijks ervaren wat een bijzonder iemand hij was. Hoe hecht de verbinding is met zijn vrienden. Hoe zijn en mijn familie om hem en ons geven. Elke dag waren ze er. Hugo, Anna de rest van onze familie. De jongens. We deelden onze herinnerin-gen. Verhalen. En heel veel verdriet. Dat deed me goed. Dat we huilden hardop. Samen. Recht uit het hart. Giorgio

20

verdient het om over te huilen, om gemist te worden tot in ons Merg.

Hij is niet te missen.

In de gesprekken ontdekten we dat Giorgio bij bijna iedereen letterlijk op de muren zit. Hij heeft overal geschilderd. Onze Huizen, winkels, boerderijen, bedrijven. “Pas op het schilderwerk”, zou ik zeggen. En nu helemaal.

Lieve lieve Giorgio. We zullen je zo ontzettend missen. We kunnen eigenlijk helemaal niet zonder je. En het zal toch moeten. Want je bent er voor altijd nooit meer.

Toen mijn liefste vriendin Jeanne op 1 januari dit jaar overleed was ik bijpas-sende muziek aan het zoeken voor bij mijn toespraak voor haar. Ik kon het niet bedenken. Het lukte me niet.

Giorgio kwam naast me zitten op de bank en zei, “misschien weet ik wat”. Toen we samen luisterden naar het num-mer, was Giorgio in tranen. Hartsverdriet.

Het was het goede nummer, dacht ik zo.

Bij Jeanne hebben we het niet afge-speeld. Omdat het toch niet paste. En

soms zijn dingen niet voor niks. Want nu luisteren we het hier samen. Als laatste nummer van deze bijzondere ochtend. Net als toen bij Jeanne wil ik jullie vragen om straks je ogen te sluiten en aan Gior-gio te denken. Aan wie hij was. Wat je met hem hebt beleefd. Welke klik er bij jou was. Wat hij heeft aangeraakt.

Lieve Giorgio. Jij was mijn zielsverwant. Mijn man. De vader van onze prachtige Alex.

Ik heb veel om aan terug te denken. Terug te voelen. Terug te zijn. En daar-mee moet ik dan vooruit. Het zal wel moeten. Deze keer wel.

Lieve allemaal. Laten we onze ogen sluiten, aan Giorgio denken

en samen naar de sterren kijken

21

Jan

Aan het einde van elke afscheidsdienst geef ik altijd graag de zegen en dat ga ik nu ook doen. Nee, ik zeg het helemaal verkeerd. Ik geef de zegen niet. De ze-gen brengt de liefde uit haar onuitputte-lijk bron naar boven om zich te voegen bij de liefde die ons hier allemaal verbindt. En die liefdevolle energie stroomt dan tussen mijn gespreide vin-gers door – want dat is het rituele gebaar dat er bij hoort – van ons allemaal naar Giorgio en van Giorgio terug naar ons. We gaan straks van hier, maar we gaan niet alleen. We brengen Giorgio samen naar zijn laatste rustplaats met de liefde in ons hart die ons hier met elkaar heeft verbonden. Zo dragen we ook Sandra en Alex en elkaar op de vleugels van de liefde door de dubbelheid van het bestaan, als het leven moeilijk is, naar een mooie toekomst.

De warme nabijheid van de eeuwige bron van licht en liefde, haar rustige geborgenheid en haar actieve geest vol kleur en klank is en blijft met jou Giorgio en met ons allemaal. Amen.

Aan het graf

Wij hebben Giorgio Bencivinni toe-vertrouwd aan de eeuwige bron van licht en liefde en vertrouwen daarom nu zijn lichaam toe aan de schoot der aarde.

22

Laten wij dan nu begraven

wie zijn taak hier heeft gedaan

Toevertrouwen aan de aarde

met zijn woorden verder gaan.

Laten wij dan nu de tranen

van verdriet en van gemis

Laten vallen op de aarde

die onze wieg en woning is.

Laten wij dan nu verzorgen

wat er bleef van deze mens

Wetend dat zijn geest geborgen

bij de bron van alles is.

23

�����������

� ���������������������������������������������!����������������������� �������