Deze krant is gemaakt door leerlingen, leraren en ouders van de JP Coenschool. Het is een gratis krant voor en door buurtbewoners. JP Coenschool Bankastraat 18 1094 ED Amsterdam telefoon 020 665 02 52 & Balistraat 79 1094 JE Amsterdam telefoon 020 465 52 63 www.jpcoenschool.nl Mede mogelijk gemaakt door ‘Ruimte voor Contact’ van het ministerie van VROM. Ontwerp en opmaak: Werkplaats Amsterdam Historische foto’s ko- men uit het archief van buurvrouw Corrie. Op de houten tafels liggen boeken uit Zuid-Amerika, de Verenigde Sta- ten, Zuid-Afrika, Engeland en Ne- derland. “We verkopen wereldlitera- tuur, omdat in deze levendige buurt zoveel verschillende bevolkingsgroe- pen wonen’’, zeggen boekhandela- ren Sharon Pelee en Sanne Fase. De Indische Buurt heeft sinds kort een boekwinkel, de Java Bookshop in de Javastraat. Vlakbij de winkel verrijst op dit moment de nieuwe openbare bibliotheek. ,,Je hebt boe- kenliefhebbers die het liefst boeken kopen via internet of bij een grote boekhandel in het centrum van Am- sterdam”, zeggen Pelee en Fase. ,,Maar wij zijn welbewust een buurt- boekhandel begonnen voor mensen die het juist leuk vinden om in hun eigen omgeving een boek te kopen.” De keuze voor de Indische Buurt is niet toevallig. ,,Het is een van de weinige buurten in Amsterdam die nog geen boekhandel had. “Boven- dien zijn hier als gevolg van de stads- vernieuwing steeds meer hoger op- geleiden komen wonen, net als in de nabijgelegen nieuwbouw op de Oos- telijke Eilanden. ,,Uit demografisch onderzoek blijkt dat hier voldoende mensen tussen de twintig en veertig jaar wonen, een categorie die veel boeken koopt.” Bewoners hadden ook aangeven graag een eigen boekhandel te wil- len. De straatmanager van de Ja- vastraat was gecharmeerd van Pe- lee’s en Fases plan en bracht hen in contact met woningcorporatie de Alliantie, die hen meteen een win- kelruimte aanbood. Geen enkele bank wilde de winkel echter financieren, omdat branche- rapporten uitwezen dat de vooruit- zichten niet rooskleurig zijn. ,,Dat wakkerde onze vechtlust alleen maar aan. Nu willen we zeker bewij- zen dat het kan.’’ Geld kwam uitein- delijk uit hun eigen spaarpot, van een instelling die microkredieten verstrekt, uit een economisch stimu- leringsfonds van de gemeente Am- sterdam en uit de pot voor ‘kansen- zones’ van stadsdeel Zeeburg. De winkel, die ingangen heeft aan de Javastraat en de Borneostraat, is lang en hoog. De houten vloer is licht, net als de witte toonbank waarop naast de kassa ook koek, thee en koffie staat. Ondanks de ruim duizend boeken in de houten kasten oogt de winkelruimte opval- lend leeg. ,,Moeders met kleine kin- deren komen hier graag met hun kinderwagen omdat het zo ruim is’’, zeggen Pelee en Fase: ,,Buurtbewo- ners lopen hier sowieso makkelijk binnen.’’ De pijlers van de collectie zijn Ne- derlandse literatuur, Engelstalige li- teratuur, in het Nederlands en En- gels vertaalde wereldliteratuur, kinderboeken en kookboeken. ,,En non-fictie, want daar blijken onder meer studenten veel interesse voor te hebben.’’ Omdat ze net zijn be- gonnen beperken Pelee en Fase zich voorlopig tot recente boeken, die vlotter verkopen dan wat oudere boeken, en bestsellers van de afge- lopen jaren. Het mozaiek-karakter van hun winkel weerspiegelt niet alleen de gemengde samenstelling van de buurt, maar ook de gemengde ach- tergrond van de oprichters zelf. Pe- lee: ,,Ik heb een Surinaamse vader en koester een grote belangstelling voor verhalen uit andere culturen.’’ Fase: ,,Mijn moeder is Amerikaans, ik houd erg van gekke verhalen over gekke mensen in met name de Ver- enigde Staten, Groot-Brittannië en Zuid-Afrika. Sharon en ik vullen el- kaar goed aan.’’ De Turkse en Marokkaanse buurt- bewoners hebben de weg naar de winkel nog niet gevonden. ,,Mis- schien is de drempel van de ‘hoge cultuur’ nog wat te hoog, of mis- schien denken mensen dat we duur zijn – ook al verkopen we juist van alles de goedkoopste edities. Laatst stond hier een Surinaamse vrouw aarzelend voor de deur en wilde graag weten hoeveel boeken kos- ten’’, vertelt Pelee: ,,Toen ze hoorde dat we boeken vanaf vijf euro verko- pen, kwam ze binnen.’’ Karel Berkhout Nieuwe boekwinkel wil net zo gemengd zijn als de buurt La machine à laver de Jasmine Jihane, Assia, Jasmine en Samir uit groep 8 van de J.P. Coenschool ver- tellen zoals beloofd (zie Coenkrant nummer 3) iets over hun naschoolse activiteit: Franse les. Jihane: “Wij hebben een madame als juf die altijd een chapeau draagt. Als zij binnenkomt zegt zij: ‘Bonjour la classe!’ Ik zeg dan: ‘Bonjour mada- me!’ We leren onszelf voor te stellen en dingen over onszelf te vertellen. Zoals: ‘Je m’appelle Jihane et toi?’” Assia antwoordt: “Je m’appelle As- sia. J’adore les fraises et les bananes. Je déteste les citrons! Moi, j’ai deux frères. J ‘habite dans un apparte- ment.” “En we leren Franse liedjes, zoals Un éléphant”, vertelt Samir. “J’adore les chansons!” Jasmine vindt het kwartetspel leuk. Jasmine: “Dan vraagt iemand bij- voorbeeld: ‘Dans la série la cuisine, je voudrais la machine à laver de Jas- mine’. Dan geef ik de kaart met de wasmachine en zeg ‘voilà!’.” Voor de vertaling van het Frans: zie de website van de J.P. Coenschool. In zijn badjas, met in zijn hand een plastic tasje met een handdoek, een washandje, een stukje zeep en een schone onderbroek, liep Coen de trap af naar de benedenburen. De CV- ketel was kapot; thuis kon er geen warme douche worden genomen. “Goh”, dacht Coen, “wat jammer dat het badhuis aan het Javaplein er niet meer is”. Ja, het gebouw staat er nog wel en er staat zelfs nog steeds Badhuis op. Maar dat is maar nep, want er zit nu een restaurant in. Vroeger kon je er echt een bad ne- men. De meeste huizen in Amster- dam hadden vroeger nog geen dou- che. Veel Amsterdammers gingen naar een van de vele openbare bad- huizen die de gemeente vanaf 1919 bouwde. Daar konden ze één keer per week voor een klein bedrag een ‘stortbad’ nemen, oftewel een dou- che. Een ligbad nemen kon ook, maar dat was wel ietsje duurder. Het badhuis aan het Javaplein werd in 1942 geopend, als een van de allerlaatste in Amsterdam. Vanaf de jaren zestig kregen steeds meer woningen een eigen douche en het aantal mensen dat nog naar het bad- huis ging daalde vanaf die tijd snel. In de jaren zeventig kwam er nauwe- lijks nog iemand, maar pas in 1982 sloot het Badhuis van het Javaplein definitief. Leo, de benedenbuurman, vond het na een kwartier wel welletjes. De kraan ging dicht. Coen droogde zich af en ging in zijn badjas -alle bads- pulletjes onder zijn arm geklemd- weer naar boven. In het badhuis kreeg je vroeger langer de tijd! Twin- tig minuten maar liefst! Veel mensen konden er destijds geen genoeg van krijgen, zo lekker warm was het wa- ter. De huizen waren toen nog niet zo goed verwarmd als nu, dus het was goed toeven in het Badhuis. De men- sen gingen er trouwens niet alleen heen om schoon te worden. Het was er vaak ook gezellig. Buurtbewoners ontmoetten elkaar en wisselden de nieuwtjes van de dag uit. Weer bovengekomen wachtte Coen een verrassing: “We gaan uit eten, want zonder warm water kunnen we niet afwassen!”, riep zijn vader. Dat was een smoesje natuurlijk, want je kunt best een pan water op het vuur zetten. Zo wasten de mensen zich vroeger ook in de keuken, als ze niet naar een badhuis konden. Maar Coen protesteerde niet! Hij liep met zijn ouders de straat uit, ze staken over en, wat een ver- rassing, ze gingen eten bij het Bad- huis! Coen vindt het daar altijd wel gezellig. Vooral de kaasstengels vindt hij geweldig. Hij komt er ook vaak vriendjes tegen. Het Badhuis is, net als vroeger, een ontmoetingsplek. In de kelder, bij de toiletten, zijn de ou- de stortbaden nog een beetje terug te zien. Maar veel is er niet meer van over. Een restaurant is dan ook heel wat anders dan een badhuis! Nadat het badhuis in 1981 werd gesloten, heeft het gebouw veel ver- schillende functies gehad. Er heeft een kringloopwinkel in gezeten en het gebouw heeft zelfs een tijdje dienst gedaan als hindoetempel. Daarna kwam er een restaurant in, maar dat wisselde even vaak van ei- genaar als van naam. De huidige ei- genaren, die het weer Badhuis heb- ben genoemd, zeggen er wel lang te willen blijven. En dat snapt Coen ook wel: zij hebben ook het restaurant Wilhelmina-dok aan het IJ in Noord. Maar daar voer een aantal jaren gele- den zomaar een schip naar binnen, dat zijn koers kwijt was! Dus Coen zit liever op het Javaplein, dat is een stuk veiliger. Een dag later was de CV-ketel weer gemaakt. Toch wel fijn, dat alle hui- zen nu een douche hebben! Berend van der Lans de Coen-is-in-de-buurtkrant april 2010 nummer 4 1 Gezellig schoon worden in het badhuis Wind & Wevers en de animeer- meisjes Het opwindende nieuws verspreidde zich begin dit jaar als een lopend vuur- tje: er is een nieuw café gekomen in de Eerste Atjehstraat! Niet zomaar een café, maar een hip café met draadloos internet en een espresso-apparaat! Op precies dezelfde plek zat eerst een nepcafé dat dienst deed als film- set voor de televisieserie Single en dat op Wind en Wevers het effect had van een fata morgana. Vele malen drukten wij dromerig onze neuzen tegen de grote ruiten en fantaseerden dat hier op een dag een echt café zou komen. Inmiddels zijn Wind en Wevers kind aan huis bij Medina. Om koffie te drin- ken, appeltaart te eten, te borrelen of te lunchen. Wat ons vooral steeds op- valt, is dat het personeel er zo heel ge- woon heel aardig is; een unique selling point in de Amsterdamse horeca. Als laatste test gaan wij ook nog een keer dineren bij Medina, op een regen- achtige vrijdagavond. De menukaart is gevarieerd. Er is vis, vlees en een ve- getarische hap. Het voorgerecht ‘sala- de met geitenkaas en dadels’ (7,25 eu- ro) is rijkelijk gevuld en lekker. ‘Oma’s romige kippenpreisoep’ (3,75) beves- tigt wat we op grond van eerdere er- varingen al vermoedden: bij Medina werkt een kok die fantastische soep maakt! De specialiteit van de avond is ‘cous- cous met kip’ (14,50 euro). Er blijkt in- derdaad kip in te zitten, maar daar moeten we wel lang naar zoeken, evenals naar de rest van de vulling. Niet zo geslaagd dus. Gelukkig heb- ben we ook nog de zalmfilet (15 euro), die lekker en vers is, net als de aardap- pelpuree die erbij wordt geserveerd. Wind en Wevers hebben het van- avond prima naar hun zin. De rode Marokkaanse wijn smaakt heerlijk kruidig en de bediening is zoals ge- woonlijk prettig. Plotseling voelen wij ons echter ongemakkelijk. Wij zijn nu al zeker twee uur lang de enige gas- ten. Buiten in het donker blijken som- mige auto’s steeds hetzelfde rondje te rijden om naar binnen te kunnen kij- ken. Daar zitten wij pontificaal achter de grote verlichte ruiten. Sommige bestuurders zwaaien vrolijk. Lieve help, wij zijn een bezienswaardigheid! Om half tien komt buurman Piet bin- nenstappen en zegt bloedserieus:“Ik dacht dat jullie animeermeisjes wa- ren.” Beste buurtbewoners: ga alsje- blieft heel snel heel vaak naar Medina voordat dit café wéér in een fata mor- gana verandert. Julie Wevers&Kim Wind Foto: Julie Wevers Sharon Pelee Sanne Fase &