Fotografia w kryminalistyce - ztciim.uph.edu.pl · Fotografię kryminalistyczną cechuje dobra jakość obrazu, dbałość o szczegóły i wierność przekazu. ... Przesłona i głębia

Fotografia w kryminalistyce

Wykład 2

Pojęcie fotografii kryminalistycznej: Osobny dział kryminologii zajmujący się wykonywaniem zdjęć i nagrań video. Fotografię kryminalistyczną cechuje dobra jakość obrazu, dbałość o szczegóły i wierność przekazu. NIE stosujemy retuszu, unikamy zniekształceń perspektywistycznych i dążymy do wiernego utrwalania wyglądu oraz cech obiektu fotografowanego. Fotografia kryminalistyczna służy głównie utrwalaniu i przechowywaniu informacji o osobach, przedmiotach, sytuacji i okolicznościach. Jest też metodą pozwalającą na ujawnianie i utrwalanie cech niewidocznych gołym okiem.

Historia

1841 r. po raz pierwszy fotografia użyta do rejestracji wyglądu przestępców przez francuską policję (2 lata po wynalezieniu fotografii). 1859 r. fotografia po raz pierwszy wykorzystana w charakterze dowodu 1869 r. po raz pierwszy rejestracja miejsca zdarzenia 1904 r. wykorzystano pierwszy raz fotografię kolorową

Podział

Fotografię kryminalistyczną możemy podzielić na A. Rejestracyjną (sygnalityczną) B. Dokumentacyjną (oględzinowa) C. Badawczą D. Detektywną

Obejmują najczęsciej zdjęcia sygnalityczne podejrzanych oraz zwłok. Zdjęcie sygnalityczne, z ang. „mug shot” oznacza dosłownie zdjęcie gęby. W Polsce wykonuje się lewy profil twarzy, twarz z przodu oraz postać stojącą z przodu.

Zdjęcia rejestracyjne

Jeśli fotografowana osoba (zwłoki) ma na ciele widoczne znaki szczególne (np. tatuaże, blizny, znamiona) a nie są one widoczne na zdjęciu całej sylwetki wówczas znaki te utrwala się na osobnych zdjęciach.

Zdjęcia rejestracyjne

Zdjęcia sygnalityczne niezidentyfikowanych zwłok robi się podobnie jak osób żyjących: sylwetka „na wznak”, zdjęcie lewego ucha. Zwłoki fotografujemy w ubiorze i dodatkowo utrwalamy ewentualne znaki szczególne. Zdjęcia wykonujemy po szczegółowych oględzinach.

Zdjęcia rejestracyjne

Zadaniem fotografii orientacyjnej jest umożliwienie zorientowania się w położeniu miejsca zdarzenia oraz ogólnej sytuacji w tym miejscu. Chodzi tutaj o zobrazowanie miejsca na tle otoczenia oraz przedstawienie samego miejsca zdarzenia bez szczegółowego zajmowania się różnymi rodzajami śladów.

Zdjęcia orientacyjne

Zdjęcia panoramiczne stosujemy przy fotografowaniu rozległej przestrzeni lub przedmiotu wielopłaszczyznowego. Możliwe jest sfotografowanie miejsca w obrębie 360o.

Zdjęcia panoramiczne

Zdjęcia sytuacyjne wykonywane są przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian na miejscu zdarzenia. Fotografie mają oddawać możliwie dokładnie zastaną sytuację w fotografowanym miejscu, mają rejestrować najistotniejsze elementy miejsca zdarzenia.

Zdjęcia sytuacyjne

Fotografia poszczególnych fragmentów miejsca zdarzenia ma za zadanie zarejestrowanie najbardziej istotnych fragmentów miejsca zdarzenia np. miejsca wejścia sprawcy, źródła pożaru, sytuacji na miejscu wypadku drogowego. Zdjęcia te mogą być wykonywane zarówno w części wstępnej oględzin jak i szczegółowej. Istotnym jest aby utrwalono je w takim stanie w jakim je zastano po przybyciu na miejsce zdarzenia.

Zdjęcia fragmentaryczne

Podczas fotografowania śladów obligatoryjnie stosujemy miarki; każdy fotografowany przedmiot/ślad oznaczamy kolejnym numerkiem; często wykonujemy fotografie pod różnym kątem oświetlenia aby odwzorować wszystkie cechy.

Zdjęcia śladów i przedmiotów

zdjęcia tego typu wykonywane są przy zastosowaniu specjalnych metod i środków aby uzyskać informacje, które są niewidoczne gołym okiem.

Fotografia badawcza

1 materiał światłoczuły, 2 migawka, 3 lustro, 4 matówka, 5 pryzmat, 6 obiektyw, 7 przesłona, 8 wizjer

Budowa aparatu

Ogólnie aparat pod względem budowy możemy podzielić na a) optykę i b) korpus.

Budowa aparatu

Optyka: układ soczewek, przesłona, soczewki makro, filtry obiektywowe.

Korpus: obudowa światłoszczelna, lustro, migawka, światłomierz, pryzmat, materiał światłoczuły oraz matówka i okular

Zniekształcenia obrazu, dystorsje

Zniekształcenia obrazu, dystorsje

Aberracja Chromatyczna

Aberracja Chromatyczna

Aberracja sferyczna

Aberracja sferyczna

Winietowanie

Schemat zależności kąta widzenia obiektywu od jego ogniskowej

Przesłona i głębia ostrości

„Głębią ostrości nazywamy zdolność obiektywu oddawania na filmie ostrych obrazów przedmiotów położonych w rozmaitych odległościach od obiektywu, a więc nie leżących w płaszczyźnie nastawienia ostrości”. Przesłona to element obiektywu składający się z koliście zachodzących na siebie płatków, których zadaniem jest regulowanie strumienia światła wewnątrz obiektywu.

Przesłona i głębia ostrości

„Głębia ostrości zależy od trzech czynników: ogniskowej obiektywu, wielkości przysłony oraz odległości od fotografowanego obiektu. Im dłuższa ogniskowa obiektywu, tym mniejsza głębia ostrości. Im wyższa liczba przysłony (np. f/2.8 – f/4 – f/5.6), tym większa głębia ostrości.

Przesłona i głębia ostrości

f 1,4 f 5,6 f 22

Migawka i ekspozycja

Migawka i ekspozycja

Migawka i ekspozycja

Fotografia cyfrowa – aspekty techniczno-prawne

Wykorzystanie zapisów cyfrowych budzi wiele kontrowersji ze względu na możliwość manipulowania materiałem dowodowym rejestrowanym. Stosowanie zapisu cyfrowego ma duże możliwości obróbki materiału zapisanego w formie plików cyfrowych. Dotyczy to np. korygowania, wyostrzania, kopiowania, przenoszenia czy przesyłania zapisanego materiału cyfrowego. Jednak te zalety pozornie przemawiają na niekorzyść tego typu materiału dowodowego, właśnie ze względu na niebezpieczeństwo manipulacji.

Fotografia cyfrowa – aspekty techniczno-prawne

W przypadku fotografii cyfrowej zdjęcia są formą pliku cyfrowego, który z nośnikiem (nawet pierwotnym) jest powiązany stosunkowo luźno. Aparat cyfrowy – naniesienie danych na nośnik; Aparat analogowy - stałe odkształcenie podłoża (nośnika). Nośnik cyfrowy nie może być gwarantem oryginalności zapisanego na nim materiału. W przypadku fotografii cyfrowej powinno mówić się nie tyle o nośniku pierwotnym, ile o zapisie pierwotnym lub pliku źródłowym.

Ograniczenia (wady) fotografii

Ograniczona zdolność rozdzielcza Brak trzeciego wymiaru Odmienna barwoczułość oka i zarejestrowanych zdjęć Niemożliwość utrwalenia stanu skupienia, zapachu, temperatury Brak zgodności parametrów geometrycznych obrazu Błędy fotografa (np. nieodpowiedni dobór migawki,

zastosowanie złej optyki)