Egipt

I dynastia (ok. 3100-2890 p.n.e.)

• Narmer (Menes)• Aha• • Andżib• Semerchet• KaDżer• Dżet (Uadżi)• Den

II dynastia (ok. 2890-2686 p.n.e.)

• Hetepsechemui• Reneb• Nineczer• Weneg• Sened• Nubnefer• Peribsen• Chasechem• Chesechemui

III dynastia (ok. 2686-2613 p.n.e.)

• Sanacht• Dżoser• Sechemchet• Chaba• Huni

IV dynastia (ok. 2613-2494 p.n.e.)

• Snofru• Cheops (Chufu)• Redżedef• Chefren (Chafre)• Nebka II• Mykerinos (Menkaure)• Szepseskaf

Po śmierci Kleopatry VII, ostatniej przedstawicielki dynastii Lagidów, Oktawian August przyłączył de facto Egipt do imperium rzymskiego. W zasadzie odbyło się to bez większych oporów, pomijając pewne reakcje o wąskim zasięgu na południu kraju. Egipt rządzony był przez bezpośredniego przedstawiciela cesarza, namiestnika ekwickiego w najwyższej randze prefekta. W początkowym okresie rządów rzymskich zaznaczył się pewien wzrost prosperity, wynikający z usprawnienia administracji pod okiem rzymskich urzędników, a także w wyniku podjętych działań na rzecz zwiększenia wydajności zbiorów (m.in. przez oczyszczenie kanałów). Kraj zachował podział na nomy, ale rola nomarchów (zresztą już od czasów ptolemejskich) została znacznie ograniczona na rzecz powoływanych przez prefekta strategów.

Sfinks w starożytnym Egipcie to symbol władzy królewskiej, przedstawiany jako postać leżącego lwa z głową człowieka, często z twarzą faraona. Egipskie sfinksy były płci męskiej i była to tak ważna tradycja, że królowa Hatszepsut, przedstawiana na tych pomnikach, miała doczepioną sztuczną brodę. Kolejną ważną cechą odróżniającą sfinksy egipskie są skrzydła - a raczej ich brak. Skrzydła u sfinksów są bowiem atrybutem w mitologii sumeryjskiej i greckiej. Najstarszego, znanego sfinksa odkryto w Abu Roasz i pochodzi on z czasów władcy Egiptu Dżedefre (IV dynastia

Plan terenu wokół Sfinksa z 1902 roku

Zdjęcie Sfinksa

Piramida Dżedefre – piramida z całym kompleksem grobowym władcy Egiptu Dżedefre z IV dynastii, zlokalizowana w północnej części nekropoli memfickiej w

Abu Roasz. Piramida ta jest najdalej na północ położoną piramidą władcy starożytnego Egiptu.

Budowle grobowe tego kompleksu wzniesiono na wzór kompleksów z Sakkary, a w ich skład wchodzą: świątynia kultowa, rampa i droga oraz dolna świątynia. Rampa ma długość 1700 m i jest najdłuższą rampą z okresu Starego Państwa. Kompleks ten nie został ukończony, co może stanowić przesłankę do twierdzenia o krótkim

panowaniu Dżedefre. Budowle wzniesiono z cennych materiałów - sjenitu i czerwonego kwarcytu - co tłumaczy znaczne ich rozgrabienie.

Do komory grobowej wiódł długi na ok. 50 m korytarz. Komora grobowa znajdowała się na głębokości ok. 20 m, a sarkofag był prawdopodobnie zbudowany z

czerwonego granitu. Długość jej boku, jak się szacuje, miała wynosić ok. 100 m, a wysokość – 92 m.

Pozostałości piramidy Dżedefre

1) Piramida2) Komora grobowa3) Świątynia Grobowa Górna4) Wykop na łódź5) Mur okalający6) Piramida satelitarna7) Droga procesyjna (rampa

Źródłową rzeką Nilu jest licząca około 420 km długości Kagera, mająca swój początek w miejscu połączenia się rzek Nyawarongu, mającej początek w Rwandzie i Ruvuvu, wypływającej w Burundi. Kagera przecina wyżynne obrzeża Wielkiego Rowu Zachodniego. Płynie na podłożu wulkanicznym i napotykając liczne progi skalne, tworzy wodospady. Po pokonaniu 400 km uchodzi do Jeziora Wiktorii, kilkadziesiąt kilometrów na północ od miasta Bukoba, z którego na północ wypływa jako Nil Wiktorii.

Malarstwo egipskie powstawało bezpośrednio na materiale, z którego wzniesiono budowlę. Kamień, cegła, drewno były pokrywane cienką warstwą wygładzonej zaprawy wapiennej. Na niej czerwoną linią nanoszony był szkic przedstawianej sceny. Kontury zaznaczano mocną, czarną linią. Powstałe pola wypełniano kolorem. Do malowania używano pędzelków z rozgniecionej trzciny, do wypełniania większych powierzchni służyły pędzelki zrobione z połączonych trzcin, traw i włókien liści palmowych. Farby mieszano w skorupach morskich muszli. Stosowane barwniki były pochodzenia naturalnego: np. czarny z sadzy lub węgla, biały z wapienia lub gipsu, żółto-pomarańczowy z ochry, zieleń i niebieski z malachitu i lazurytu albo kobaltu i tlenku żelaza. Jako spoiwa używano roztworu z gumy arabskiej zmieszanej z białkami jaj i odrobiną wody (farba ta nazywana była temperą). W czasach XVIII dynastii jako spoiwo zaczęto używać wosku pszczelego.

Jej ojciec Ptolemeusz XII Auletes zmarł w 51 r. p.n.e. oddając państwo dwójce spośród czwórki żyjących wówczas swoich dzieci: najstarszej w tym momencie córce Kleopatrze VII mającej lat siedemnaście i synowi, Ptolemeuszowi XIII, chłopcu dziesięcioletniemu. Mieli oni, zgodnie z tradycją rodzinną, zawrzeć małżeństwo. Oboje byli dziećmi nieznanej małżonki o niższej randze (na pewno nie urodziła ich Kleopatra Tryfajna, siostra-żona Auletesa, z tego związku pochodziła jedynie Berenike zamordowana przez ojca). Kim była owa kobieta? Wśród dzisiejszych historyków odzywają się głosy, że należała do egipskiej arystokracji, może pochodziła z potężnego rodu kapłanów Ptaha z Memfis.

Piramida była grobowcem faraona.Była zbudowana z kamienia w jej wnętrzu znajdowała się

wspaniale Wyposażona komora grobowa, do której wiódł pełen pułapek

korytarz.Miało to uchronić mumie faraona od rabusi.

Mumifikacja miała na celu zachowanie życia wiecznego. Wierzono, że jeśli mumia zostanie zbezczeszczona, dusza zmumifikowanej osoby nie zostanie rozpoznana przez bogów i na wieki będzie się błąkać pomiędzy światem żywych i umarłych. Była to najgorsza rzecz, jaka mogła się przydarzyć człowiekowi. Egipcjanie mumifikowali swoich władców i dostojników usuwając wszystkie wnętrzności człowieka, które po zakonserwowaniu umieszczano w rytualnych naczyniach zwanych urnami kanopskimi lub kanopami, a następnie puste wnętrze ciała wypełniali szmatami, sianem. Później ciało smarowano olejkami i owijano w bandaże. Tak właśnie powstawały mumie, które przetrwały do dzisiejszych czasów.

Egipska mumia kota

Pismo starożytnego Egiptu używało powszechnie znaków fonetycznych do zapisu języka egipskiego. Ze względu na strukturę tego języka, charakterystyczną dla języków afroazjatyckich (występowanie tzw. rdzenia spółgłoskowego), występują jedynie hieroglificzne znaki spółgłoskowe (samogłoski pomijano). Są to znaki oznaczające 1, 2 lub nawet 3 spółgłoski.

Starożytni Egipcjanie używali systemu dziesiętnego. Istniały specjalne znaki dla 1, 10, 100, 1000 i 10000. Działano także na tzw. ułamkach egipskich, tzn. takich ułamkach, w liczniku których zawsze występuje 1, czyli 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6 itd

Znaki fonetyczne

Zapis liczb

Hieroglify z świątyni Komb Ombo