CHAPTER 1 “’Ma naman, please lang. Tantanan na ninyo ‘ko sa kakapilit nyo. Wala talaga kayong mapapala sa’kin.” Naiinis na sagot ni Zenielle sa kanyang ina na nangungunsumi na sa kanya. Sa tuwi na lang kasing uuwi siya ay puro kabulastugan ang dala niya. Pilit na pinapasara ng mga ito ang shop na ipinundar niya. Ang kaso ay hindi naman niya magagawa yun dahil mahal niya ang lugar na iyon na isa sa numero unong dahilan kung bakit lalong nagagalit sa kanya ang mga magulang niya. “Zenielle, anak, intindihin mo naman kami ng Papa mo. Masyado na kaming matanda para magbantay pa sayo. At isa pa, may sarili ng pamilya ang kapatid mo.” “’Ma, don’t worry about me, I can take care of my own. And besides, bakit hindi na lang kayo magrelax muna ni papa kaysa naman kinukunsumi niyo ang mga sarili niyo kakapilit na mag-asawa ako.” Nakangiting suhestyon niya sa kanyang ina na mukhang mayamaya pa ay mawawalan na ng ulirat. Dalawa lang silang anak ng mga magulang niya, siya at kuya niya na ngayon ay nasa America na kasama ng pamilya nito “Enough, Zenielle!” Maawtoridad na sabi ng kanyang ama na waring kaninang pang nakikinig sa usapan nila ng kanyang ina. “Eh? ‘Pa, pati ba naman kayo.” “Kung ayaw mong makinig sa’min ng mama mo, pwes mapipilitan na ‘kong gawin ang dapat kong gawin. I’ll make you marry my friend’s son.” Kahit na seryoso ang mukha ng kanyang ama, hindi pa rin niya napigilang matawa sa sinabi nito. Para namang hindi siya kilala ng mga magulang niya. Hindi siya pipilitin ng mga ito kung ayaw niya talaga. “’Ma, si papa o, Nagpapatawa hindi naman kalbo.” Tawa pa rin siya ng tawa hangga’t hindi nakukuntento. “Walang nakakatawa Zenielle at tototohanin ko ang sinabi ko paghindi ka nakinig sa’min ng mama mo. Mark my word, lady.” Unti-unting nawala ang ngiti niya na kanina lang ay hindi matanggal- tanggal. “You’re kidding. May CCTV dito. You’re pulling a prank on me. Don’t you? Am I supposed to laugh now?” Naghintay siyang bawiin ng mga ito ang sinabi pero parang naghintay siya sa pagputi ng uwak. Napuno na talaga ng tuluyan ang ama niya kaya sapilitan na siyang nirerendahan. Humingi siya ng tulong sa kanyang ina. “’Ma?” “You better prepare for tomorrow. You’ll be meeting your future husband.” And with that, her dad just left her dumbfounded. Malungkot na nilingon lang siya ng kanyang ina bago sumunod ito sa kanyang ama. Naiwan lang siyang mag-isa sa sala habang pilit na inaanalisa kung ano ang nangyari. “Am I in the right house?” Naiinis niyang sinabunutan ang sarili. “Ayoko pang mag-asawa!” **** “Shouldn’t you going home, bro?” Hindi man lang nilingon ni Xenon ang kapatid niyang si Mauri.
71
Embed
CHAPTER 1 namang hindi siya kilala ng mga magulang niya ...
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
CHAPTER 1
“’Ma naman, please lang. Tantanan na ninyo ‘ko sa
kakapilit nyo. Wala talaga kayong mapapala sa’kin.” Naiinis na
sagot ni Zenielle sa kanyang ina na nangungunsumi na sa kanya. Sa
tuwi na lang kasing uuwi siya ay puro kabulastugan ang dala niya.
Pilit na pinapasara ng mga ito ang shop na ipinundar niya. Ang kaso
ay hindi naman niya magagawa yun dahil mahal niya ang lugar na
iyon na isa sa numero unong dahilan kung bakit lalong nagagalit sa
kanya ang mga magulang niya.
“Zenielle, anak, intindihin mo naman kami ng Papa mo.
Masyado na kaming matanda para magbantay pa sayo. At isa pa,
may sarili ng pamilya ang kapatid mo.”
“’Ma, don’t worry about me, I can take care of my own.
And besides, bakit hindi na lang kayo magrelax muna ni papa
kaysa naman kinukunsumi niyo ang mga sarili niyo kakapilit na
mag-asawa ako.” Nakangiting suhestyon niya sa kanyang ina na
mukhang mayamaya pa ay mawawalan na ng ulirat. Dalawa lang
silang anak ng mga magulang niya, siya at kuya niya na ngayon ay
nasa America na kasama ng pamilya nito
“Enough, Zenielle!” Maawtoridad na sabi ng kanyang ama
na waring kaninang pang nakikinig sa usapan nila ng kanyang ina.
“Eh? ‘Pa, pati ba naman kayo.”
“Kung ayaw mong makinig sa’min ng mama mo, pwes
mapipilitan na ‘kong gawin ang dapat kong gawin. I’ll make you
marry my friend’s son.” Kahit na seryoso ang mukha ng kanyang
ama, hindi pa rin niya napigilang matawa sa sinabi nito. Para
namang hindi siya kilala ng mga magulang niya. Hindi siya pipilitin
ng mga ito kung ayaw niya talaga.
“’Ma, si papa o, Nagpapatawa hindi naman kalbo.” Tawa
pa rin siya ng tawa hangga’t hindi nakukuntento.
“Walang nakakatawa Zenielle at tototohanin ko ang sinabi
ko paghindi ka nakinig sa’min ng mama mo. Mark my word, lady.”
Unti-unting nawala ang ngiti niya na kanina lang ay hindi matanggal-
tanggal.
“You’re kidding. May CCTV dito. You’re pulling a prank on
me. Don’t you? Am I supposed to laugh now?” Naghintay siyang
bawiin ng mga ito ang sinabi pero parang naghintay siya sa pagputi
ng uwak. Napuno na talaga ng tuluyan ang ama niya kaya sapilitan
na siyang nirerendahan. Humingi siya ng tulong sa kanyang ina.
“’Ma?”
“You better prepare for tomorrow. You’ll be meeting your
future husband.” And with that, her dad just left her dumbfounded.
Malungkot na nilingon lang siya ng kanyang ina bago sumunod ito sa
kanyang ama. Naiwan lang siyang mag-isa sa sala habang pilit na
inaanalisa kung ano ang nangyari.
“Am I in the right house?” Naiinis niyang sinabunutan ang
sarili. “Ayoko pang mag-asawa!”
****
“Shouldn’t you going home, bro?” Hindi man lang nilingon
ni Xenon ang kapatid niyang si Mauri.
“Why don’t you go home instead? It’s getting late , bata.
Delikado ng magpagala-gala ka dito sa ospital.” Narinig pa niyang
may lumaglag na gamit na sa hinuha niya ay ang penholder niyang
nakalagay sa may estanteng malapit lang sa table niya. Nilingon niya
ang kapatid na kasalukuyang naglilimot na ng nahulog na gamit.
Napailing na lang siya.
“I’m sorry. Pahara-hara kasi yung penholder, nasagi ko
tuloy.” Nakangiting sabi nito sa kanya.
“Oo na, kasalanan na ng penholder nay an. Mapalitan na
nga yan.” Ilang ulit pa niyang pinasadahan ng tingin ang mga
medical records na hindi pa niya nakikita. As the owner of the
hospital he were in, he always make sure that he knows every detail
and transactions that he’s hospital is involved with. Maya-maya pa
ay naramdaman na lang niya ang pag-upo ng kapatid niya sa silya sa
tapat ng mesa niya.
“What do you want?” Tanong niya rito. Sa tuwing ganito
kasi ang ikinikilos ng kapatid niya ay alam niyang may gusto itong
sabihin o hinging pabor. That’s how he spoiled her sister.
“Hmm, wala naman. Gusto ko lang makasabay pag-uwi
ang paborito kong kuya.” He can’t help but smile. His sister has this
sweet bone since she was born until this day. Nilingon niya ito.
“Name it, binobola mo pa ‘ko.” Ngumiti ito ng pagkatamis-
tamis at nagsimula ng magsalita.
“I just think that maybe it would be a better idea if I have
my own business… so…”
“So?”
“Would you let me share with Saiya’s shop at Caceres?”
Binigay na nito ang pinakamatamis nitong ngiti sa kanya para lang
mapapayag siya na alam niyang hindi niya matatanggihan.
“Anong mapapala ko diyan?” nang-aasar niyang tanong sa
kapatid. Sumimangot naman ito.
“Aba, madami. Ahm…ano, e, basta madami. Sa sobrang
dami e, hindi ko masabi.”
“Okay.” Tuwang-tuwa siyang niyakap nito.
“Thank you my very own brother! You’re the best! I’ll treat
you for this!”
“I’ll take that!” Inayos na niya lahat ang mga gawain niya at
naghanda sa libre ng kapatid.
****
Nakakailang baso na ng alak si Zenielle pero hindi pa rin siya
tumitigil sa pag-aakalang magigising na siya sa bangungot na nilikha
ng ama niya. “Ang bait-bait ko naman, a? Bakit ako pinaparusahan
ng ganito, Hay!” Marahas niyang sinabunutan ang sarili at inisang
lagok ang bagong salin na inumin. Matagalang gumuhit sa
lalamunan niya ang init ng alak na iyon na habang tumatagal ay
nagpapagaan sa pakiramdam niya.
“Hebi…” sinisinok pa niyang sabi. Nang magsawa na sa
kakasalita mag-isa, marahan siyang lumingon sa paligid habang
dama pa rin ang gaan ng ulo niya. Muntik pa nga siyang mahulog sa
upuan kung hindi lang siya nahawakan ng katabi niya. Nilingon niya
ito.
“Bakit mo ‘ko hinahawakan? Kamag-anak ba kita?” Paangil
niyang sabi sa lalaking nakaalalay pa rin sa kanya.
“You’re drunk, be careful.”Tila isa siyang batang inagawan
ng laruan ng hilahin niya ang braso niya rito at nagtangkang tumayo.
Nakatayo naman siya kaya lang ay muntikan ng matumba kung hindi
lang maagap ito.
“Pakialam mo ba? Hindi naman ikaw. Tabi diyan!” tinabig
niya ito pero nakakadalawang hakbang pa lang siya ay nasubsob
naman siya sa silyang inupuan niya kanina. “Pakshet, ang saket.”
Aniya
Narinig niyang bumuntung-hininga ang lalaki at kinuha ang
nag-iingay na cellphone.
“Yeah. Asan ka ba? Okay, Mag-ingat ka.” Binaba na nito
ang cellphone. Siya naman ang binigyan ng pansin nito na waring
hindi maalaman kung anong gagawin sa kanya.
“Let go of me. I can walk.” Sabi niya rito na nagpilit pa ring
lumayo rito. Hinayaan naman siya nito sa gusto niya. Magpumilit
siyang lumakad ng tuwid hanggang sa muntik na naman siyang
mabangasan sa sarili niyang kagagawan. Inalalayan na siya ng
lalaking kanina pa siya tinutulungan. Naramdaman niyang may
pumitik na kung ano sa sentido niya. “Ouch…” Mahinang hikbi niya.
Nasapo naman niya ang sentido.
“So I’m really stucked with you.” Bago siya pumikit ay
namasdan pa niya ang mukha nito na siyang dahilan kung bakit
napangiti siya ng todo todo.
“Ang sarap mong ulamin, may kanin ka ba dyan?” Ang
tanging nasabi na lang niya bago siya nawala sa realidad. Narinig pa
niya ang mahinang pagtawa nito.
****
Komportableng ninanamnam pa ni Zenielle ang tila ulap na
kinahihigaan niya. Iwinasiwas pa niya ang dalawang braso na waring
naglalaro sa buhanginan habang nakahiga. Pakiramdam niya ay isa
siyang paru-paro na bago pa lamang lilipad. Unti-unti niyang
iminulat ang mga mata. Halos lahat ng nakikita niya ay puti. Daig pa
niya ang kinuha ni Lord sa sobrang liwanag na tumama sa mata niya
ng ibaling niya ang paningin sa may siwang ng kurtina.
Teka, Asan ba ko? Tanong niya sa sarili. Napabalikwas siya
ng bangon at unti-unting inalala ang mga nangyari ng nakaraang
gabi. Nang walang mapiga sa inaagiw niyang utak ay kinausap
naman niya ang sarili.
“Anong oras na ba?”
“10:30 in the morning.” Nilingon niya ang nagsalita. ”Good
Morning, coffee?” Para siyang tinamaan ng pana ng makita ang
lalaking sinalo na yata lahat ng kagwapuhan sa mundo. May hawak
itong tasa ng umuusok na kape habang nakasandal sa hamba ng
pinto. He’s wearing a white sando on top and pajama that makes
him oh-so-hot in this very time of the morning. He’s smiling eyes is
like one of those teddy bears that makes her smile once she’d seen
it. How she love to wake up every morning with this beautiful sight.
Sinaway naman niya ang sarili sa pagpapantasya rito. Tahimik
niyang kinagat na lang ang dulo ng kumot at nagtanong sa lalaki.
“Anong ginawa natin—este, anong ginawa mo sa’kin?
Teka, bat ako nandito? Sino ka? Bakit ka nakasando?” Parang
tanga niyang tanong sa estrangherong lalaki na bigla na lang
sumulpot sa umaga niya. Kumunot sandali ang noo nito na madalian
din namang napalitan ng blangkong ekspresyon ang mukha.
“Walang akong ginawa sayo. Nalasing ka kagabi at
tinulungan lang kita. Xenon is my name.” Anito.
Hindi pa rin niya mapigilan ang magpantasya rito habang
patuloy lang siya sa pagmamasid rito. Akala ko ba ayaw mo pang
mag-asawa? Singit ng kabilang bahagi ng isip niya na agad din
niyang pinalis.
“Ah, ganon ba? Hehe… Salamat.” Aniya at nagmamadaling
umalis sa kama. Agad niyang hinanap ang kanyang bag na
pinaglagyan niya ng cellphone niya. Nakita niya sa may ibabaw ng
table na katabi ng floor-to-ceiling sliding door. Kinalkal niya ito at
hinanap ang cellphone pero hindi naman niya nakita kaya ihinuho
na niyang lahat ang laman noon. Sa di-kalayuan ay patuloy lang sa
pagmamasid ang lalaki sa kanya na hindi na lang niya pinansin.
Siguro ay dahil sa dami ng text at tawag na nagawa ng mga
magulang niya ay hindi na nakayanan ng battery ng phone niya at
bumigay na. Napakamot na lang siya sa ulo niya sa frustration na
naramdaman.
“Is there something wrong?” Narinig niyang tanong ng
lalaki.
“Ha? Naku, wala.” Ibinalik na niya lahat ng ikinalat na gamit
sa bag at nagmamadaling gumayak paalis. “Salamat uli sa tulong,
pasensya na. Bye!” Tumalilis na siya sa bahay na iyon at naghanda
na para sa sermon na ipapaalmusal ng mga magulang niya. Naiwan
namang nangingiti si Xenon na sinubukan pang ihabol ang nalimot
na kwintas nito na marahil ay nasabit sa kung saan. Masyado
sigurong mabilis ang babae kaya hindi na niya naabutan pa ito.
****
Bago pa nakauwi si Zenielle ay dumaan muna siya sa isang
coffee shop. Tinake-out na lang niya ang inorder na kape para na rin
may pangsuhol siya sa kanyang mga magulang na mahilig rin
magkape. Sana naman makatulong,sabi niya sa sarili. Pagdating niya
sa bahay nila ay dahan-dahan pa niyang binuksan ang pinto at
malumanay ang bawat yabag na binibigay niya para hindi agad siya
mahuli na wala rin namang silbi dahil nakita na siya ng kanyang ina.
Binati na rin niya ito bilang respeto.
“Ma! Good morning.” She kissed her on her cheek and
hugged her mother as if nothing happened.
“We’ll talk later but first get yourself presentable. Go to
your room and take a bath, you don’t smell… nice. We’ll wait for
you at the living room.” Kahit hindi naiintindihan ang nangyayari ay
sinunod na lang niya ito dahil ayaw na niyang madagdagan pa ang
atraso niya sa mga ito. Mabilis siyang naglinis ng katawan at
nagbihis na ng usual get-up niya. Sakto din namang pumasok ang
kanyang ina na umasim ang mukha ng makita na naman ang suot
niyang jeans at loose t-shirt na lagi niyang sinusuot.
“Zenielle, get ‘dress’. What I mean is wear the dress that
I’ve always buy for you. Hmm? Magpalit ka na.” Sa lahat ng ayaw
niya ang nagsusuot ng mga damit na may palda. Bukod kasi sa
naaasiwa siya, sa tingin niya ay hindi rin bagay sa kanya.
“Ma, okay na po ako dito at saka—“ Pag-apela niya na
hindi naman pinansin ng mama niya.
“No more reasons, lady. Magbihis ka, the proper way. At
wag mo nga itali yang buhok mo, just let it down. Go, hurry. Baka
naiinip na sila sa baba.” Lumabas na ito at siya naman ay hindi pa
rin mapakali dahil hindi talaga siya sanay magsuot ng mga damit na
gusto ng mama niya. Sa huli ay wala rin siyang nagawa at sinunod
na lang ito. Nakabihis na siya ng mapansin niyang wala siyang suot
na kwintas. Hinanap niya ito sa kama, sa banyo, sa lahat ng sulok ng
kwarto niya, sa bag niya pero wala ito roon. Inabutan pa siya ng
mama niya na halata na ang pagkainip kaya hinila na siya palabas.
“Ma, wait—“
“Later mo na hanapin kung anuman yun.” Sabi na lang ng
kanyang mama. Sinalubong sila ng tingin ng mga bisita siguro ng
Papa niya. Anyways, wala naman siyang pakialam dahil nasa isip pa
rin niya ang nawawalang kwintas niya na regalo pa sa kanya ng mga
magulang niya nung 7th birthday niya. Iginiya siya ng kanyang ama
palapit sa grupo nila at ipinakilala sa siya sa mga bisita.
“Panyero, Shane, I’d like you to meet my beautiful
daughter, Zenielle.” Palinga-linga pa siya na animo’y hindi mapakali.
Asan na ba yun? Bat ‘di ko matandaan kung saan ko nilagay.
“It’s nice meeting you, Zenielle.” Saan ko tuloy hahanapin
yun? Naman o! Shucks! Ang shop ko.
“Zenielle, anak?” Tawag ng papa niya. Nakatingin nang
lahat sa kanya ang mga ito na waring may hinihintay. Nilingon niya
ang mga ito. Nakita niyang nakalahad lang sa kanya ang kamay ng
lalaking anak ng kaibigan ng papa niya.
“Ha? Ano po yun uli?” Wala sa sarili niyang tanong.
Napakamot pa siya sa ulo.
“I guess your daughter is busy thinking somethings, or
someone?” Biro pa ng ama nito. Wala naman siyang naging
reaksyon doon. Kailangan ko ng makabalik sa shop. Tokneneng
naman! Nag-isip pa siya ng paraan para makaalis pero sa huli ay
napagpasyahan na lang niya magpaalam na, pumayag man ang mga
ito o hindi.
“Pasensya na po pero kailangan ko na pong umalis. Sorry
po talaga.” Pahinging paumanhin niya. Ayaw pa sana siyang paalisin
ng papa niya pero laking pasasalamat na rin niya dahil nasulsulan ito
ng kaibigan nito.
“It’s okay, iha. You can go, maybe we can meet again if
you’re free.” Nakangiting sabi nito. Ngumiti na lang din siya dito as
a sign of politeness. Dire-diretso niyang tinungo ang pinto at
lumabas na. Hindi na siya nakapagpalit dahil wala na siyang oras.
Agad siyang sumakay sa kotse niya at binagtas ang daan patungo sa
shop niya.
“Boss?” Nagtataka pang tanong ng mga tauhan niya.
Kumunot ang noo niya dahil sa paraan ng pagtatanong ng mga ito.
Naalala niyang nakadress nga pala siya. Nagmukha tuloy siyang
ganap na babae. Duh!
“Wag niyo kong pansinin, magpapalit lang ako.” Aniya
bago nagtuloy sa loob ng opisina niya. She owns a motor spare parts
shop. Nagtayo siya ng ganitong uri ng shop dahil gusto talaga niya
ang lahat ng uri ng kotse. To think na katakot-takot na sermon ang
nakuha niya ng malaman ito ng mga magulang niya. Kesyo
nagkakababae daw siyang tao at ano daw ang alam niya sa mga
ganitong bagay. Pero hindi niya na yun pinakinggan dahil ito talaga
ang gusto niya at walang makakapigil doon. Kahit mayaman sila,
mas gusto niya pa rin ang may sariling pera para hindi na siya laging
hihingi sa mga magulang niya. Bukod doon, naging talyer na din ang
kabilang bahagi noon na isa rin siya sa mga nagkukumpuni ng mga
sirang kotse na karamihan ay mga mayayaman ang nagpapagawa.
Ika nga, tambayan ng mga mayayamang kotse ang talyer niya pero
wala na rin siyang pakialam hangga’t kumikita siya at lumalago pa
lalo ang kabuhayan niya.
“Boss, may naghahanap sayo kanina. Gwaping, kaya lang
hindi sinabi ang pangalan. Pinabibigay niya ‘to.” Inabot sa kanya ng
tauhan niya ang isang maliit na kahon. Nang buksan niya iyon ay
nakita niya ang kwintas niyang hinahanap. Naalala naman niya ang
lalaking tumulong sa kanya noong nakaraang gabi.
“Nasaan na yung nagdala nito?” tanong niya rito.
“Kanina pa pong umalis. Nagkasalisi nga po kayo e.” Ay
sayang naman, well, salamat na rin. Isip-isip niya. Nagsimula na siya
sa trabaho. Ultimo pagkukumpuni ay nagawa na niya. Magaan lang
ang lahat sa kanya idagdag pa na mababait naman at tinutulungan
siya ng mga tauhan niya na lahat ay mga lalaki. Monotonous na
naman ang araw niya kaya nasanay na siya.
Pagdating ng hapon, maaga niyang pinagsara ang mga
tauhan niya. “May date ata si boss.” Biro ng isa sa mga tauhan niya.
“Oo, kaya magmadali na kayo at baka magbago pa ang isip
ko.” Pag-ayon niya rito. Nakaugalian na niyang makipagbiruan sa
mga ito dahil pamilya na rin ang turing niya sa mga ito na mas
mabuti raw sa negosyo. Ayon sa aking point of view.
“Sabi mo e. Boss, baka naman mailibre niyo pa kami. Wag
naman.”
“Asa! Magsiuwi na nga kayo. At baka makapanlibre nga
ako.” Natatawa niyang sagot sa mga ito. Mabilisan silang nagsara.
Nagsiuwi na ang mga tauhan niya at siya naman ay dumaan muna
sa paborito niyang coffee shop- ang Café Amore. Makapag-unwind
nga. Naks! Umeenglish ako a. Nangingiti niyang sabi sa isip.
Pagdating niya roon ay umupo agad siya sa paborito niyang upuan.
Kasama ang mainit at paborito niyang cappuccino nagmuni-muni
siya roon at nagmasid sa mga taong dumaraan sa harap ng coffee
shop.
“Pwede bang makiupo?” Nilingon niya ang taong
nagtanong. Nakakunot ang noong tiningnan niya ito. Unti-unting
luminaw sa kanya ang mukha nito. Ang lalaking balak ipagkasundo
sa kanya ng papa niya! Alanganin pa siyang paupuin ito.
“Si-sige.” Pilit siyang ngumiti rito. Uminom agad siya ng
kape para mabaling ng atensyon niya. Nag-isip siya ng paraan para
makaalis na sa lugar na yun.
“Long day? Ang busy mo siguro.” Pagbubukas nito ng topic
na ayaw naman niyang humaba pa.
“Ha? A, oo.” Lumingon siya sa ibang direksyon dahil
naaasiwa na siya sa mga titig nito.
“Kamusta naman ang shop mo? Balita ko may talyer ka a.
To think na babae ka, kahanga-hanga.”
“Ayos naman. Improving.” Naisip niyang magpaalam na rito
pero ayaw naman niyang isipin nito na wala siyang modo. Kaya
niransack niya ang utak niya para makagawa ng rason pero wala
siyang mahagilap. Saktong paglingon niya ay nakita niya ang
papasok na lalaki. Hindi niya namukhaan nung una pero agad din
naman niyang nakilala ito. Sa tantiya niya ay sa direksyon nila ito
dadaan. Kaya kinuha na niya ang pagkakataon at tumayo.
Sinalubong niya ito na halata ang pagkagulat ng umangkla siya bigla
sa mga braso nito. Hinarap niya ang lalaki.
“Pasensya na uli, kailangan lang.” Pabulong niyang sabi rito
na may gusto pa sanang sabihin.
“Hmm? What’s your name again? James?—“ binalingan
niya ang soon-to-be husband niya with question mark.
“Shane.”
“Right shane, Ahm, Sinusundo na kasi ako ng boyfriend ko.
Sige.” Binalingan naman niya ang lalaking hindi na maipinta ang
mukha sa pagkakakunot ang noo. “ Tara na…Babe.” Muntik pa
siyang masuka sa sinabi niya pero saka na lang niya ilalabas lahat ng
kinain niya pag-uwi niya. Sa ngayon, kailangan muna niyang umalis
roon. Hinila na niya palabas ito. Nang nasigurado niyang hindi na sila
nakikita pa ni Shane ay kumalas na siya rito. Nilingon niya ang lalaki
na hanggang ngayon ay wala pa ring imik. Naku, nagalit ata.
“Mister, pasensya na kayo. Wala e, kapit sa patalim.
Pasensya na sa abala, sige salamat. Pramis, huli na ‘to.” Itinaas pa
niya ang kanang kamay tanda ng pangako niya. Iiwan na sana niya
ito ng pigilan siya nito sa braso na ikinagulat naman niya.
“Can you do me a favor?.” Sabi lang nito. Ang seryoso
naman nito? Pasan ang mundo? Naglabas siya ng isang libong piso
ay ibinigay rito.
“Okay na ba yan? Teka, dadagdagan ko p—“
“I have more than that, I don’t need that.” Sabi lang nito.
Aba at hindi ka rin mayabang? “I need your service.” Agad siyang
napayakap sa sarili at nilinga-linga ang kabuuan ng parking lot sa
paghahanap ng pwedeng mahingan ng tulong. Well, black belter
naman ako so, hindi na kailangan.
“I badly needed an assistant for 1 month.” Seryosong sabi
nito.
“Teka, iba na lang. Marami akong trabaho at saka—“
“I have no time to look for one and marami ka ng utang
sa’kin, naniningil lang ako.”
“Pwede bang sa ibang paraan na lang kita babay— Teka!
Hoy! Saan mo ‘ko dadalhin?” Natataranta niyang tanong rito ng
hilahin na siya nito papunta sa kotse siguro nito. Pinapasok siya nito
sa kotse at agad nitong pinaharurot iyon. Nakarating sila sa NAIA.
“San mo ba ‘ko dadalhin? Hahanapin ako sa’min! Hoy!”
Hindi pa rin siya kinakausap nito. Napadako naman ang tingin niya
sa kamay niya na hawak-hawak pa rin nito. May kinausap ito sa
telepono habang tuloy-tuloy lang sila sa paglalakad. Nakarating sila
sa hangar kung saan may naghihintay na chopper na sasakyan
siguro nila. Doon na siya nagpanic. “Hala! Kidnap ba ‘to? Ang tanda
ko na para kidnapin? Wag mo ‘kong papatayin, maraming pa
akong gustong gawin sa buhay ko. Hind—“
“Will you shut up? I will not do anything bad on you. I—“
“Ikaw ha, kanina mo pa ;ko ineenglish dyan! Naiinis na ‘ko
sayo. Hindi mo ba nakikita? Dumudugo na yung ilong ‘ko o? O?
Tingnan mo, pati yung tainga ko.” Tiningnan lang siya nito at
waring pinipigilang matawa. Pinaandar na nito ang chopper.
“Marunong ka ba niyan? Baka, magcrash to ha? O baka
sumabog? Teka, magdada—“
“Manahimik ka nga kahit sandali lang. Utang na loob,
binging-bingi na ‘ko sayo.”
“Aba! Magtiis ka kung ganon, dinala mo ‘ko dito e,
hangga’t hindi mo ‘ko ibinababa sa lintik na eroplanong ito hindi
ako— Ay kabayo!” Mahigpit siyang kumapit sa gilid ng sasakyang
iyon ng gumiwang-giwang ito.
“Ihuhulog na talaga kita paghindi ka tumahimik.”
“Subuk—“ Napatili naman siya ng ulitin nito. “Hindi na ‘ko
iimik.” Kundi lang ako takot sa heights, ikaw na ang inihulog kong
kumag ka. May araw ka din!
Tahimik lang sila sa byahe. Pinipilit niyang pakalmahin ang
sarili para naman may mapagkaabalahan siya. Nang silipin niya ang
bintana ng chopper, kulang ang salitang pinakamaganda nang
makita niya ang lugar sa ibaba. Napakagandang isla, aniya. Kahit sa
gabi ay kitang-kita ang kaakit-akit na tanawin na iyon. Idagdag pa
ang sinag ng buwan na tumatama sa malawak na karagatan na
nakapalibot rito. Lumapag ang chopper nila sa isang malawak na
kaparangan kung saan may naghihintay sa kanila na dalawang kotse
na kung tatantsahin niya ay hindi pa nailalabas ngayon sa pilipinas.
San kaya nakakuha ang mga iyon ng ganoong kotse? Makabili nga
rin.
“Doc, kamusta ang manhunt natin? Galing a, may nahanap
ka na agad.”
“Shut up, Lexus. How’s my sanctuary here?”
“Fine. Going strong naman ang mga alaga mo, syempre
lagot kami kay Terrence pagnamaho ang isla dahil sa mga patay na
hayop.”
“Balita namin dumating na si Sabrina.” Singit ng isang lalaki
na nginitian naman siya. Napansin naman niya ang biglang
paglamlam ng mga mata ni Xenon. Bakit kaya? “Hi, I’m red. Are you
free tonight?” Hindi rin mabilis ang isang ‘to? Bigyan kita ng flying
kick dyan e. Sasagot pa sana siya ng magsalita uli ang lalaking basta
na lang nanghila sa kanya.
“Spare him, red. She has a work to do here.”
“Pare naman, tama ng work, ha? Buti hindi ka pa naba-
brabalibintawan diyan. Todo kayod.”
“Kaya wala kang lovelife e.” Nag-apir pa ang dalawa sabay
tawa.
“Tantanan niyo ang lovelife ‘ko kung ayaw niyong ipalapa
ko kayo sa mga hayop dito.”
“Mga mister? Mawalang-galang na, hanggang kailan pa ba
kayo magdadaldalan diyan? Nangangalay na ‘ko dito, kayo ba
hindi? E kung hindi pa e, maglalatag na ‘ko rito at bahala na kayo
sa mga buhay niyo.” May ilang minutong tinitigan siya ng mga ito
saka humagalpak ng tawa ang dalawang lalaki.
“You’re good. Where on earth did you find this lady,
Xenon?”
“I’m really looking forward to get to know you better.”
Hinawakan nito ang kamay niya. Babawiin niya sana ito ng kuhanin
ito ni Xenon at sinagot ang mga kasamahan.
“You two should go to Pluto if you want to find a lady like
her. Tabi kayo diyan.” Hinila na naman siya nito sa kung saan.
Nagpatianod na lang siya hindi dahil ayaw niyang maligaw pero
dahil gusto niya ang pagkakahawak nito sa kamay niya. Kailangan
pa ako natutong kumire? Natatawa niyang tanong sa sarili.
CHAPTER 2
“Pag-aalagain mo ‘ko ng mga hayop?! Aba at talagang—
Naku! Ibalik mo na ‘ko sa maynila, kailangan ako sa talyer ko. Nak
ng teteng!” Inis na inis niyang sabi rito matapos nitong sabihin sa
kanya kung anong trabaho ang ipagagawa nito sa kanya. Dinala siya
nito sa bahay nito roon na sa tantiya niya ay mas malaki pa ata sa
mansion. Idagdag pa na sobrang ganda ng loob at sa hinuha niya ay
walang maipipintas ang kahit sinong makakita noon. Pero gumuho
lahat ng paghanga niya ng marinig niya nga ang trabahong
ipapagawa nito sa kanya. Hindi naman sa ayaw niya sa mga hayop
kaya lang pili lang ang inaalagaan niya and to think may alaga rin
itong tigre, ay sumusobra na ito. No Way! Hindi niya ipapain ang
buhay niya rito.
“Mababait ang mga hayop dito at saka hindi kita dadalhin
dito kung alam kong hindi mo kaya but with the looks of you,”
tiningnan muna siya nito mula ulo hanggang paa, “Mas matapang
ka pa siguro sa tigreng yun.”
“Nang-aasar ka ba? Kahit Black belter ako sa taekwondo at
sa judo, wala akong panama sa pangil ng hayop mo. Kung gusto
mong may maipakain sa alaga mo, maghanap ka ng ibang tao na
willing sumakay dyan sa trip mo!” Maganda ang islang iyon pero
hindi niya kayang ibuwis ang buhay niya para doon. Narinig niyang
bumuntung-hininga ito. Nang lingunin niya ito ay iiling-iling lang ito.
“It was no use talking to you. Go to sleep and we’ll talk
tomorrow.” Tinalikuran na siya nito at nagsimula ng magtungo sa
silid siguro nito. Pero hindi siya papayag na matapos yun doon.
“Hindi! Ngayon na tayo mag-usap—hoy! Bumalik k—Ah!”
huli na para makaiwas pa siya sa malas, dahil saktong naapakan niya
ang lintik na carpet sa sahig. Hinintay niya ang pagbagsak niya sa
sahig pero walang nangyari. Nang magmulat siya ng mga mata ay
mukha ni Xenon ang bumungad sa kanya. Maagap na nakaalalay ito
sa kanya. Matiim itong nakatingin sa kanya na waring nanunuot sa
kaibuturan niya. Napatitig na rin siya rito. Napagmasdan niya ang
mga mata nitong kulay abuhin. Ilang hibla lang ang pagitan nila kaya
kitang-kita niya ang mga mumunting balahibo nito na sa mukha.
Ano nga yun? Balahibong-pusa?A, oo nga, yun nga yun. Ultimo
pisngi nito ay wala siyang maipintas dahil sa sobrang kinis at hindi
mo makikitaan ng kahit anong tanda ng kahit isang naligaw na
taghiyawat. Mas makinis pa ‘to sa’kin a? Nakakaoffend. Napangiti
naman siya sa isiping iyon na siyang ikinagulat ata nito at nabitiwan
siya kaya bumagsak siya sa sahig. Mariin naman siyang napamura
dahil sa sakit ng likod na nakuha niya.
“Ayos ka lang ba?” Tarantang tanong nito ng makahuma sa
nangyari. Inasikaso agad siya nito. Nang tangkain nito tulungan
siyang ibangon ay binantaan niya agad ito.
“Wag mo ‘kong hahawakan! Balak mo talaga akong
patayin, talagang masama ang balak mo sa’kin. Lumayo ka sa’kin.”
Nagpilit siyang tumayo pero masakit talaga ang likod niya. Hindi rin
nakatiis ang lalaki kaya dinaluhan siya nito. Walang sabi-sabing
binuhat siya nito.
“San mo na naman ako dadalhin? Ibaba mo nga ako, gusto
kong maglakad.” Aniya rito.
“Saka ka na maglakad pag-ayos ka na. Stay put kung ayaw
mong ihulog kita uli.”
“Yeah right. As if magagawa mo pa yun pagnakababa ako
rito.” Nagpumilit siyang bumaba pero hindi siya hinayaan nito.
Muntik pa nga siyang mapasigaw ng tangkain nitong ihulog siya.
Napansing niyang pinipigil nito ang mapatawa ng makita ang
ekspresyon ng mukha niya na hindi na rin naman nito napigil at
humagalpak na ito ng tawa. Nakarating sila sa kawarto at ibinaba na
siya nito sa kama.
“Sige, tawanan mo ‘kong kumag ka. Pag ako nakabangon
dito, babalik ka sa sinapupunan ng nanay mo.” Pero sa halip na
matakot ay lalo pa itong tumawa. Mangiyak-ngiyak na ito sa
kakatawa na hinayaan na lang niya dahil habang tumatagal ay
gumaganda sa pandinig niya ang tawa nito. Tumigil na ito sa
pagtawa pero halata pa rin ang saya nito sa paraan ng pagkakangiti
nito..
“Gwapo ka din pala ano? Sige tawa ka pa.” Wala sa sariling
sabi niya rito na lalong ikinangiti nito. Natauhan naman siya sa
sinabi niya kaya sinundan niya agad ang sinabi ito, “ Baka sakaling
magbago ang isip kong bugbugin ka paggumwapo ka sa paningin ko.
Yun ang ibig kong sabihin kaya—wag ka ngang ngiti ng ngiti dyan.
Mukha kang tanga.” Pero sa halip na itigil ay lalong nagliwanag ang
mukha nito. Tumuwid na ito ng tayo at tinungo na ang pinto
palabas.
“Ako na ang bahalang magpaalam sa mga magulang mo,
you should rest now,” He was suppressing a smile again, “para
mabugbog mo na ‘ko. Good night.” Pinto na lang ang sumalo sa
unan na ibinato niya rito. Kahit na naiinis, napangiti na rin siya. Ano
bang nakain niya at kung ano-anong mga salita ang lumalabas sa
bibig niya? Makapagmumog nga ng uling bukas.
****
Napabalikwas ng bangon si Zenielle sa kama. Nalimutan
niyang nasa ibang bahay nga pala siya kaya nagmukha tuloy siyang
gising pero nananaginip pa rin. Dali-dali siyang lumabas ng kwarto.
Hindi na niya inintindi ang hanggang baywang niyang buhok na
sumabog sa mukha niya. Bumungad agad sa kanya ang prenteng-
prenteng si Xenon na nakaupo sa sofa at may binabasang libro.
Naramdaman ata nito ang presensiya niya kaya lumingon ito sa
direksyon niya. Tinitigan muna siya nito bago ito nagsalita.
“Sit here.” Turo nito sa kaharap na upuan. Tamad na tamad
niyang tinungo ang upuan na iyon at basta na lang sumalampak
roon. “We have lots of work today so you better get ready. I’ll wait
for you here after 30 minutes or maybe 20 minutes will do.” Hindi
niya ito pinansin at nagtungo siya sa kitchen nito. Naghanap siya ng
pwedeng maagahan. Nakakita naman siya ng palaman sa tinapay at
Sunkist. Binalatan niya iyon at nilagyan ng peanut butter spread.
Inisang-subo niya lang iyon at nginuya. Pero agad din niyang iniluwa
sa may lababo ng hindi magustuhan ang lasa. Nagkalkal pa siya sa
ref nito. Nakakita naman siya ng isang pagkain na mukhang pansit,
kukunin niya sana iyon ng may kamay na pumigil sa kanya.
“That’s not for breakfast. Maligo ka na muna doon at ako
na ang bahala sa pagkain mo. Hurry.”
“Gusto kong kumain na ngayon kaya wag kang utos ng
utos diyan at baka malapa kita ng wala sa oras.” Kukuha sana uli
siya ng pigilan na naman siya nito. Pinaupo siya nito sa dining table
doon.
“Wait here.” Naglabas ito ng frozen meat galing sa fridge at
ibinabad sa tubig. Mabilis itong naggayat ng kung ano-anong hindi
na niya pinansin. Gutom na ‘ko. Tumunog pa ang tyan niya na sa
palagay niya ay konti na lang ay kakainin na ang atay niya. May
inihaing pagkain ang lalaki sa kanya. Ininspeksyon niya muna ito
bago kainin.
“Walang lason yan. Bilisan mo.”
“Oo na, pakainin mo lang ako ng matiwasay.” Aniya rito.
Hindi na uli ito nagsalita. Masarap naman ang niluto nito kaya
nagustuhan niya iyon. Nilingon niya ito ng maramdaman niya ang
patuloy na pagmamasid nito sa kanya. Sumubo muna siya ng isang
kutsarang kanin at hinarap ito. “Problema mo?”
“Ganyan ka ba talaga tuwing umaga?”
“Bakit?”
“Cute.” Anito.
“Am I interrupting something?” Parehas silang napalingon
sa nagsalita, “Ang aga ng date natin dyan Xenon a.” Nakangiting
sabi ng bagong dating na lalaki.
“Don’t you know how to knock, Rander?” tanong ni Xenon.
“Sorry nasa bahay si Rander e, Lander here, hindi ko kasi
alam na may pinto pala.” Nilingon siya uli nito. Bakit ba ganito
makatingin ang isang ‘to? Tundusin ko yang mata mo e. “By the
way, hinihintay ka na sa may sanctuary. Nagrereklamo na si
Harvey. Ang tagal-tagal mo daw. Pero sasabihin ko na lang sa
kanila na busy ka pa—“
“Wag kang madaldal, daig mo pa ang reporter, labas na.
Susunod na kami, hayaan mo siyang maghintay dun.” Binalingan
naman siya ni Xenon. “ Bilisan mo dyan at magbihis ka na, marami
pa tayong gagawin.” Iritado na ang tono nito. Tumayo na ito palayo
sa kanila. Why the sudden change? Napakamoody naman ng isang
yon. Nagkatinginan na lang sila ng lalaki. Ngumiti lang uli ito sa
kanya na ikinainis niya.
“Alam mo mukha kang tanga, ngiti ka ng ngiti dyan.
Problema mo?” Tanong niya rito.
“You know, ngayon lang ako nakakita ng babaeng bagong
gising, pero maganda pa rin.” Inilahad nito ang kamay, “Lander is
the name you can trust.” Anito.
“Narinig ko.” Aabutin niya sana ang kamay nito para
pilipitin dahil sa sobrang bilis nito ng magulat siya sa tawag ni
Xenon.
“Zenielle! Maligo ka na!” Nang hindi pa rin siya tumatayo
ay nilapitan na siya nito at tinulak na siya papunta sa banyo.
“Teka, pano mo nalaman ang pangalan ko?”
“Wala ka na don. Ligo!” Tinulak na siya nito sa loob ng
banyo. “In ten minutes paghindi ka pa tapos diyan ako na ang
magpapaligo sayo.” Sabi pa nito bago niya marinig ang yabag nito
papalayo.
“Mukha mo! Kala mo naman magpapaligo ako sayo?
Upakan kita dyan e!” Pinagdiskitahan na lang niyang ang botelya ng
shampoo roon. “Ito ang gagamitin ko? E panlalaki ‘to a? Hindi
talaga nag-iisip. Okay lang, hindi naman sensitive ang skin ko.”
Binuntutan niya iyon ng tawa. May kumalampag naman ng pinto ng
banyo.
“Sinong kausap mo dyan? Nababaliw ka na naman. Bilisan
mo!”
“Oo na, paulit-ulit.” Inirapan niya ito kahit wala namang
silbi. “Jerk!” mahina niyang sabi.
“Anong sinabi mo?” Aba at malakas ang pandinig ng loko!
“Wala. Kako, lumayo ka dyan at hindi ako
makapagconcentrate sa paliligo.” Pinigilan na lang niya ang
matawa. Maghintay ka diyan. Haha!
****
Paglabas niya ng banyo, bumungad sa kanya ang salubong
na kilay ni Xenon. Hindi niya alam kung matatawa siya o mayayamot
rito. Gigil na gigil ito sa remote control na hawak habang
pinapalipat-lipat ang channel na marahil kung nakakapagsalita ay
nakapagreklamo na rito.
“Ahitin ko kaya yang kilay mo ng hindi na magsalubong?”
Nilingon siya nito. Dumagdag pa ang pagkakakunot ng noo nito. “Sa
tingin mo? Good idea diba?” Sa halip na sumagot ay inihagis na
niton ang remote sa kung saan at tumayo na. Tinungo na nito ang
daan palabas.
“Problema non?” Tanong niya sa sarili. Nang walang
makuhang sagot ay hinabol na niya ang lalaki.
“Hoy! Teka—aray!” Natalisod pa siya pero pinilit pa rin
niyang makahabol rito. Naabutan naman niya ito at hinawakan niya
ang braso nito. “Teka lang, pwede bang bagalan mo? Para ka
namang may hinahabol niyan e.”Nakayuko pa rin siya at sapo ang
dibdib. Sumigaw siya ng malakas para makasagap ng hangin. Nang
tiyak na niyang maluwag na ang paghinga niya, hinarap na niya ito
ng ayos. “Okay na ‘ko. Tara na.” Pagyakag niya na rito. Pero sa halip
na maglakad na sila ay lalong kumunot ang noo nito. Inayos niya
muna ang buhok na tumabing sa mukha niya.
“Did you use my shampoo?” Kaya ba ito nagagalit ay dahil
ginamit niya ang shampoo nito? Ang babaw! Binigyan niya ito ng
ngiting-aso.
“Hindi. Ginamit ko yung albatross mo.” Sarkastiko niyang
tugon rito. Napangiwi na lang siya ng hindi na maipinta ang mukha
nito. “Alam mo kung magkukunutan lang tayo ng noo dito e iuwi
muna ako ng mapakinabangan na ko ng talyer ko.” Nagpatiuna na
lang siya sa paglakad dahil mukhang wala siya mapapala sa
pakikipag-usap sa taong ito. Nagulat pa siya ng may humawak sa
kamay niya.
“Pupunta tayo sa may sanctuary. Halika na.” Malumanay
na ngayon itong magsalita. Kung gaano siya nainis kanina rito ay
ganoon naman kabilis siyang natuwa rito. Hindi niya alam kung bakit
pero sa tuwing hinahawakan lang nito ang kamay niya, pakiramdam
niya ay napakagaan lahat ng bagay sa harap niya. Sa ikalawang
pagkakataon, napangiti na naman siya dahil sa isiping iyon. Marahil
ay napansin nito ang pangngiti niya.
“Bakit?” Tanong nito sa kanya.
“Wala.” Sa ibang direksyon na ito tumingin. Nakita pa niya
sa gilid ng mga mata nito na nakangiti rin ito pero hindi na lang niya
pinuna iyon baka kasi mawala pa.
Pagkarating nila sa sanktuwaryo, kulang na lang ay tumakbo
siya sa laki ng tigreng aalagaan niya. Kulang na lang ay panawan siya
ng ulirat. Naramdaman naman niya ang pagpisil ni Xenon sa mga
kamay niya, kaya tiningala niya ito.
“Wag kang mag-alala, fully-trained iyan,” pinunasan pa
nito ang pawis niyang dumaloy sa may noo niya, “Ang putla mo na.”
Tinampal niya ang kamay nito nasa noo niya.
“Panong hindi ako mamumutla, e isipin ko pa lang na mas
malaki pa sakin ang ipapaalaga mo, gusto ko nang mawalan ng
ulirat.”
“Sabi ko nga kanina, fully-trained ang tigreng yan kaya
wala kang dapat ipag-alala.” Lumayo na ito sa kanya at lumapit sa
isa sa mga kulungan doon. “Naipagpaalam na nga pala kita sa mga
magulang nito, and they’re fine with it. Kaya wag mo na muna ring
isipin yun. Halika rito.” Atubili pa siyang lumapit rito. Pero
mayamaya ay ito na mismo ang naglapit sa kanya. She’d never take
a closer at a tiger back then and she doesn’t like either but when
she had the opportunity to take a glance at it now, why does she
want to hug it now? Napakaamo nito at walang bakas ng kahit
anong karahasan na maaaring gawin sa kanya.
“Wanna touch her?” Untag sa kanya ni Xenon. Napatango
na lang siya rito. Pumasok sila sa loob ng kulungan. Nahahati iyon sa
dalawa kung saan may barikadang bakal na nagsasabing hanggang
doon lamang sila pwedeng lumapit. Marahang tumayo ang tigre at
lumapit sa kanila. Sa una ay medyo natakot pa siyang hawakan ito
pero nang sumunod ay parang gusto na niyang tumira roon.
“Her name is glira. We’ve found her roaming at some
forest in amazon. She’s badly wounded back then that’s why we
brought her here to cure her.” Pansin niya ang kasiyahan nito
habang nagkukwento sa kanya.
“Hindi ba kayo natakot?”
“At first, yes. But she’s different, there’s no sign that she
could harm us. She’s too tamed. Hindi naman sila mananakit kung
hindi mo sila papakialaman o sasaktan.”
“I wish I had one on our house.” Sabi niya na lang. Doon
niya napagtanto na hindi naman pala lahat ng hayop ay
mababangis. Minsan pala, para rin silang mga tao. Self-defense lang
ang ginagawa nila pagkailangan. Napagpasiyahan nilang lumabas
roon. Sakto namang nakalabas na sila ng tumunog ang phone niya.
“O Greg? Ha? May pinuntahan lang ako. Mga isang buwan
akong mawawala. O sige. Bantayan niyo yan ha. Sige. Sige-sige.
Bye.” Binalik na niya sa bulsa ang telepono.
“Sino yun? “
“Boyfriend ko.” Nag-iba na naman ang ekspresyon ng
mukha nito. Muntik na siyang matawa rito. “Joke. Tauhan ko sa
talyer, namimiss na ata ako.”
“Talyer? Hindi ba—babae ka a. Baki—?”
“Anong masama roon? Babae nga ako pero kaya kung
gawin yun. Kaya hayaan mo na ang negosyo ko kung ayaw mong
magkagulo tayo. Anong gagawin ko ngayon?” Hindi agad ito
nagsalita at marahil ay iniisip pa rin nito ang trabaho niya na
inaamin naman niyang hindi usual sa katulad niyang babae. Pero
ano bang magagawa niya e yun ang hilig niya e.
“You’ll have to make sure that glira will eat on time.
Babantayan mo lang siya. Just call me if she’s not feeling well or if
something’s wrong. I’m always at my office.” Tinuro nito ang
direksyon ng opisina nito. “Yun lang.”
“Okay. Madali lang pala e. Sige, trabaho na!”
****
Mahigit tatlong araw na siya sa isla, although hindi ganoon
kahirap ang trabaho, nakakapagod pa rin kaya naman naghanap siya
ng bagong mapagkakaabalahan habang nagbabantay siya roon.
Umalis si Xenon at hindi niya alam kung saan nagpunta. Gusto niya
sana itong tanungin pero may hiya pa naman siya kaya tumahimik
na lang siya. Dahil sa walang maisip gawin, pinili niyang pumasok sa
kuwadra ng tigre tutal ay kaclose na naman niya ito.
“Hi, glira. Gutom ka na ba? Ako? Inip na inip na. Gusto mo
maglaro tayo? Pwede ba akong pumasok dyan? Wala na talaga
ako magawa e.” Kausap niya sa tigre na hindi naman siya
naiintindihan.
“Pwede ba? Oy, sumagot ka naman o.” Napakamot na lang
siya sa ulo. “Ano ba ‘tong ginagawa ko? Para na akong abnoy.” Sa
halip na sumagot ay humikab lang ang pobreng hayop at tinalikuran
na siya. “Ganoon? Ayaw mo kong kausap?” Lumabas na siya roon
dahil mukhang walang mangyayari sa buhay niya pagtumigil pa siya
roon.
Umubob na lang siya sa lamesang lagi niyang tinatambayan
roon. Naisip niya ring maglibot sa isla kaya lang dahil sa wala siya sa
mood ngayon ay matutulog na lang muna siya tutal naman nagawa
na niya ang trabaho niya. Mamaya na lang siguro siya gigising
pagkailangan na niya uling asikasuhin ang alaga. I wish I’m one of
those animals na lang.
****
Nagulat pa siya ng paggising niya ay nakahiga na siya sa
kama.
“Kailan pa nagkakama sa kwadra?”
“Iniuwi na kita. Tulog ka ng tulog. Ako na muna ang
magbabantay roon. Magpahinga ka na.” Ani Xenon na naglapag ng
gatas sa may mesa katabi ng kama.
“Gabi na ba? Anong oras na?” Nagtataka pa niyang tanong.
“7 in the evening.” Akmang aalis na sana ito ng lingunin uli
siya at nagsalita.
“Kung nagugutom ka, may pagkain sa kusina. Bumaba ka
na lang.” Nawala na ito sa paningin niya. Pinakiramdaman niya ang
sarili kung nagugutom siya pero wala naman. Bumalik na lang uli
siya sa pagtulog. Sinubukan niyang ipikit uli ang mga mata. Mga
ilang minuto rin ang lumipas ng mapagpasyahan niyang bumaba
dahil hindi na siya makatulog. Pumunta siya sa living room, at
nanood ng TV. Palipat-lipat lang siya ng channel. Nanonood siya
pero wala naman siyang naiintindihan sa pinagsasabi ng mga
madadaldal na hayop sa cartoon network dahil iba ang nasa isip
niya. Ano kaya kung sumunod ako sa kanya? Pero bakit naman?
Dito na nga lang ako. Aniya sa sarili.
Nang wala ng mapala sa TV, nagtungo naman siya sa kusina
at kumain. Konti lang ang kinain niya dahil wala talaga siyang gana.
Bumalik na lang siya sa sofa pagkatapos. Kinutinting niya lahat ng
gamit roon hanggang sa magsawa siya.
“Wala na bang pwedeng magawa rito?!” Sigaw niya sa
buong kabahayan. Kasabay naman noon ang malakas na pagbuhos
ng ulan. Bigla niyang naalala si Xenon.
“Walang payong ang lokong yun. Tsk tsk.” Dali-daling
kumuha siya ng payong at tinungo ang animal sanctuary. Hindi nga
siya nagkamali. Basang-basa na ito roon.
“Bakit ka andito? Sabi ko magpahinga ka na sa bahay.”
Bungad nito sa kanya.
“E ikaw, bakit ka nagpapaulan dyan e pwede namang
kumanlong a. Hala, pasok sa loob. Basang –basa ka na o.”
“Aayusin ko pa itong kulungan ng mga hayop. Mauna ka
roon.”
“Okay.” Sa halip na sundin ito ay basta na lang niya
binitiwan ang payong at tinulungan ito sa pag-aayos ng mga
kulungan.
“Anong ginagawa mo? Magkakasakit ka niyan. Pumasok ka
na roon.” Kinuha nito ang payong at pinayungan siya.
“Matanda na ‘ko noh, kaya ko na ‘to. Ako na bahala rito.”
Nagpatuloy lang siya sa sa pagkakanlong ng mga bagong supplies
para sa ibang mga hayop roon. Hindi na niya pinansin pa ang mga
sermon ng lalaki. Tuloy-tuloy lang siya sa ginagawa.
“Kakaiba ka talaga.” Narinig pa niya sabi nito.
“Hmm?”
“Wala. Bilisan mo dyan ng matapos na ‘to. Baka
magkasakit ka pa.” Hindi niya mapigilang kiligin sa huling sinabi
nito. Ibigsabihin ba ay nag-aalala ito para sa kanya? O
Naghahallucinate lang siya?
“Opo.” Nakangiting tinapos na niya ang mga gawain at
parehas silang nagmamadaling pumasok sa loob ng opisina nito.
Inabutan siya nito ng towel.
“Maligo ka na, bago ka pa sipunin. May damit ako diyan,
yun na muna ang gamitin mo para hindi ka lamigin.” Tahimik
naman niyang sinunod ito. Mabilis lang siyang naligo.
Daig pa niya ang sasabak sa gyera sa laki ng damit nitong
ipinahiram sa kanya. Halos masubsob na siya sa haba ng pajama
nito. Lampas naman sa kamay niya ang damit nito. Muntik pa siyang
mabangasan ng maglakad siya papalapit rito. Buti na lang at mabilis
itong kumilos at nasalo siya agad nito.
“Mag-ingat ka kasi.” Sabi pa nito.
“E sa haba ba naman nitong damit at pajama mo, kahit
ilang beses pa akong mag-ingat, mababangasan at mababangasan
talaga ako dito.” Pati ang mahaba niyang buhok ay hindi na niya
maayos dahil hindi makalabas ang kamay niya. She heard him
chuckle.
“Bakit?” Tanong niya rito.
“Wala.” Inabot nito ang laylayan ng pajamang suot niya at
itinupi iyon. Isinunod naman nito ang kamay ng polo niya. “Much
better. You look like a scarecrow.” Hindi naman siya naasar sa
sinabi nito.
“At dahil yun sayo.”
“Ako? Anong ginawa ko?”
“Kasi… Kasi… Wala!”
“Ha?”
“Wala!” Bumaling na lang siya sa ibang direksyon. Nahagip
ng mga mata niya ang isang frame kung saan may isang babae na
tinatangay ng hangin ang mahabang buhok. “Sino siya?” Sinundan
naman nito ng tingin ang direksyong tinitingnan niya.
“My ex-fiancee.” Bigla siya nacurious kaya nagtanong pa
siya rito.
“Bakit?”
“Anong bakit?”
“Bakit kayo naghiwalay?” Hinintay niyang sumagot ito pero
wala siyang narinig mula rito. Hindi na lang niya uli inungkat ang
tungkol doon. Tumayo siya para mag-unat. “Ang ganda pala talaga
dito. Bakit ngayon ko lang na—“
“She left me,” Nabigla siya sa sinabi nito kaya hindi niya
alam kung anong maaaring isagot rito. Pero hindi na naman
kailangan dahil sinundan nito ang sinabi. “to be with her other
guy.“ Namayani ang katahimikan sa kanilang dalawa. Walang
nagsasalita. Parehong nagpapakiramdaman. Nang hindi na siya
makatiis, siya na ang bumasag ng katahimikan.
“Siya ba si Sabrina?”
“Yeah. How did you know her?”
“I just heard when red mentioned her name at the
helipad.” Tumango-tango na lang ito.
“Nagugutom ka na ba?” Makaraan ang ilang Segundo ay
tanong nito.
“Ha? A, e, hindi naman. Ikaw siguro.”
“Gutom na nga ako e.” Tumayo ito ay may kinuha sa
drawer. Nakita niyang may dala na itong dried vegetables na
nakalagay sa isang plastic container.
“Safe ba yan?”
“Bukod sa pagiging veterinarian, doctor din ako kaya alam kung
safe ‘to.” Ngumiti pa ito sa kanya na siya naman ikinasikip ng dibdib
niya. Ano bang nangyayari sa kanya at ganito ang epekto ng mga
ngiti nito sa sistema niya? Nag-iwas na lang siya ng tingin para hindi
nito mahalata na naiilang na siya sa paraan ng pagngiti nito sa
kanya. May isang bagay pa siyang ikinababahala dito. Maging sa
mga mumunting pagkakalapit lang nila, waring may palaging
humahabol sa kanya sa bilis ng tibok ng puso niya. Hindi kaya…
a,wala.
CHAPTER 3
“Zenielle! Kamusta naman ang alaga natin dyan?” Bungad
sa kanya ni TJ na isa sa mga members din ng club na iyon.
Kasalukuyang nagbabasa ng dyaryo sa isang tabi si Zenielle ng
dumating ito. Sa loob ng isang linggo niyang pamamalagi roon sa
isla, marami na rin siyang nalaman tungkol sa club na iyon. Si
Terrence ang nagmamay-ari ng buong isla kung saan itinayo nito
ang club na tanging mga lalaki lamang ang maaaring maging
member. Sa una, pakiramdam niya ay napaka-egoistic naman ng
batas na iyon pero hindi rin naglaon ay naintindihan niya na gusto
rin ng mga ito na magkaroon ng isang lugar kung saan pwede nilang
gawin ang lahat ng gusto nila na walang nakikialam. Bukod pa doon,
talagang mahigpit ang mga patakaran roon sa club siguro ay dahil na
rin sa kaligtasan ng mga tao roon na hindi rin naman kung sino-sino
lamang.
“Ayos naman, namiss ka na nila. Kaya ikaw muna
magbantay dito.” Aniya rito. Natawa naman ito sa kanya. Halos
naging kaibigan na rin niya ang mga tao roon. Sa unang tingin,
inakala niyang mga matataas ang tingin ng mga ito sa sa mga sarili
nila na animo’y hindi marunong lumingon sa mga mas mababa sa
kanila pero napalitan agad yun ng ibang pananaw. Approachable
naman ang mga ito at parang mga ordinaryong tao lang rin kung
tutuusin.
“Ang lakas mo talagang sumegue kahit kailan.” Ibinaba
niya ang binabasa at hinarap ito.
“Hindi naman, slight lang.” Napansin niyang parang may
hinahanap ito. “Si Xenon ba ang hanap mo?”
“Oo sana e, si felix kasi ayaw na namang kumain.”
Napapakamot sa ulo nitong sabi sa kanya. Ang alaga nitong aso ang
tinutukoy nito. Halos lahat ng members roon ay may kanya-kanyang
alagang hayop na minsan nga ay inilalagay sa animal sanctuary kung
saan sila nga ang nagbabantay.
“E baka naman hindi steak ang pinapakain mo.” Biro niya
rito.
“Ewan ko nga ba sa alaga kong iyon. Masyadong choosy,
ayaw kumain ng ham and bacon.”
“Yeah. Baka naman gusto ng spaghetti, parang birthday
ba?”
“Pakainin ko na lang kaya ng ice cream? Sa tingin mo?”
“Teka, may nilaga akong putik dito. Eto ipakain mo sa
kanya at sa’kin mo ibigay yung ice cream ng ganahan naman ako
sa pag-aalaga sa mga hayop rito.” Sabay pa silang napatawa sa mga
kalokohan nilang iyon.
“Oy, anong meron?” Sabay pa silang napalingon sa mga
bagong dating na sina Clam at Vince.
“Wala naman. Nagpaplano lang kami kung paano
pababagsakin ang negosyo mo Vince.” Sagot ni TJ rito.
“Totoo ba iyon Zen?” Ganting tanong sa kanya ni Vince.
“Yeah. May outline na nga kami rito kung saan bahagi
namin pasasabugin ang restaurant mo.”
“Ouch. Nakakasama ka naman ng loob. Akala ko ba friends
tayo?” Nagteary-eyed pa ito sa kanya. Gusto niyang matawa sa
itsura nito. Animo bata itong inaway ng kalaro.
“Zen, yung kabayo ko, kamusta na?” tanong naman ni Clam
sa kanya.
“Inihaw ko na. Wala akong makain rito e.”
“Ang lupit mo talaga sa’min. Tsk tsk.” Gumaya na rin ito
kay Vince.
“Umayos nga kayo dyan. Mukha na kayong mga abnoy.”
Napahagalpak na lang siya ng tawa sa mga ikinikilos ng mga ito.
Hindi mo naman talaga aakalain na ang mga kagalang-galang na
lalaki na katulad ng mga ito ay marunong rin palang magtampo.
Tumayo na siya at niyakag ang mga ito sa mga bahay ng mga alaga
ng mga ito.
“Tigil-tigilan niyo nga ako dyan sa arte niyo. Sumunod kayo
sa’kin.” Sumunod naman ang tatlo sa kanya. Nakalimutan na ata ni
TJ ang pakay nito kaya siguro sumama na rin ito.
“Nakakakain ba naman si shifu ko?”
“Si gurdy, kamusta?”
“Ihabilin ko rin kaya muna si felix dito?” Sunod-sunod na
tanong sa kanya ng mga ito.
“Hindi naman ako sobrang lupit ano, nakakakain pa naman
sila kahit papaano.”
“Hay, makakatulog na ‘ko ng maayos mamayang gabi.”
Sabay-sabay pang sabi ng mga ito.
“E bakit kasi hindi pa si Chloe ang pag-alagain mo kay
shifu?” Biro niya rito. Si shifu ang arabian-bred horse nito. Agad na
umasim ang mukha nito sa narinig.
“Wag mo nga mabanggit-banggit ang pangalang ng
babaeng yun at nangingilo ako.” Sabi ni Vince.
“Bakit kasi hindi pa kayo lumagay sa tahimik?” tudyo pa ni
TJ rito.
“Tahimik ba kamo? E yun ngang magkalayo yung dalawa
ang gulo-gulo na, pagsasamahin mo pa. Naku, gunaw ang mundo,
pare.” Sabi naman ni Clam.
“Malay mo naman. Diba, Vince? Bakit ba ang init ng dugo
niyo sa isa’t-isa?” Aniya rito.
“Tantanan niyo nga ako at ng pare-parehas lumigaya ang
mga buhay natin.” Sabi na lang nito. Natawa na lang sila sa pasaring
nito. Laking pasasalamat niya at napadpad siya sa lugar na yun.
Kung hindi, baka hindi siya ganoon kasaya ngayon. Natigil lang ang
tawanan nila ng dumating si Xenon.
“What’s happening here?” Seryosong tanong nito.
Nagpalipat-lipat ang tingin nito sa kanila na napadako sa braso ni
Clam na nakaakbay sa kanya na ngayon lang din niya napansin. Agad
naman iyong tinanggal ni Clam.
“Binibisita lang nila ang mga alaga nila.” Sabi niya rito.
Hindi man lang nabawasan ang pagkakakunot ng noo nito. “At
hinahanap ka nga pala ni TJ,” Nilingon niya ang lalaking na sa kanan
niya. “Diba?” siniko pa niya ito.
“A, oo. Pero siguro sa ibang araw na lang. Sige, mauna na
‘ko sa inyo.” Tumalilis na ito roon.
“Mauna na rin kami. Sige, pare. Zen.” Sumunod na ang
dalawang umalis. Nagtataka man ay hindi na lang siya nagtanong.
Bakit parang takot na takot ang mga ito kay Xenon?
“Zen?” Napapitlag pa siya ng ulitin nito ang pagtawag na
ginawa ng mga lalaki na waring nagtatanong.
“Nielle.” Pilit ang ngiting dugtong niya sa sinabi nito.
“Mas inuna mo pa ang makipagdaldalan sa mga yun kaysa
magbantay.” Napapailing na bintang nito sa kanya. Badtrip na
naman siguro ito at hindi niya alam kung bakit.
“Nagbantay ako ha. Buti nga dumating yung tatlo, medyo
nabawasan naman yung pagkabagot ko.” Nagpeace sign pa siya
rito. Na hindi naman nito pinansin. Pakiramdam niya ay galit ito sa
kanya kaya lumapit siya rito.
“E… san ka nga pala galing?” Tanong niya na lang rito, pag-
iiba niya ng topic.
“Wala ka na doon.”
“Ang taray naman nito.” Mahina niyang sabi na narinig rin
naman nito.
“Anong sabi mo?”
“Wala. Kako ang gwapo mo na sana, nakakunot lang yang
noo mo.” Tinaasan lang siya nito ng kilay at tumalikod na. Naguilty
tuloy siya na hindi naman niya alam ang dahilan. Nakita pa niyang
naglakad na ito palayo kaya ang tendency niya ay habulin na ito.
Nahawakan niya ito sa braso. Bigla pa siyang nagulat ng
maramdaman na sobrang init nito. Agad niyang sinalat ang noo nito.
Nag-aapoy ito sa lagnat.
“Maysakit ka, bakit pumasok ka pa?” Natataranta niyang
sabi rito. Hinila niya ito palabas ng sanctuary at kinuha ang susi ng
kotse nito sa bulsa.
“San tayo pupunta? Marami pa akong gagawin.”
Pagpupumilit pa nito sa kanya. Pero hindi na niya hinayaan itong
makaalis.
“Iuuwi na kita. Ang taas ng lagnat mo? Kailan ka pa
nilagnat? Sa—Hay!” frustrated niyang sabi rito. Hindi na niya
maitago ang sobrang pag-aalala rito. Pinasakay niya ito sa kotse.
“Sumunod ka na lang sa’kin ha.” Hindi na naman ito tumanggi na
laking pasasalamat na rin niya. Mabilis niyang pinaharurot ang
sasakyan para mas mabilis silang makarating sa bahay nito.
Pagkarating nila roon ay pinahiga niya agad ito sa kama nito.
“You know, hindi ko na kailangan ng ganitong—“
“Dyan ka lang. Hintayin mo ‘ko kukuha lang ako ng
malamig na tubig at gamot. Kumain ka na ba?” Isang beses pa
niyang sinalat ang noo nito.
“You don’t have—“
“Wait for me. Mabilis lang ako.” Dumiretso na siya sa
kusina at nagluto ng porridge. Kumuha na rin siya ng gamot na
nakita niya agad sa medicine kit nito. Kumuha na rin siya ng
malamig na tubig. Tinungo na niya ang kwarto nito. Nagulat pa siya
ng makita itong may binabasang papeles.
“Ang kulit rin ng lahi mo ano?” Kinuha niya ang papeles na
binabasa nito at itinago sa drawer nito.
“Anong ginagawa mo?”
“Nagsasangag. Kumain ka na.” Hindi ito kumilos kaya
napilitan na siya subuan ito. “Nganga.”
“Ha—“ Sinubuan niya ito ng isang kutsarang lugaw.
“Sarap noh? Isa pa.” Susubuan niya sana ito uli ng pigilan
siya nito.
“Gusto mo ba ‘kong mabulunan? Akina nga yan.” Kinuha
na nito ang kutsara at ito na mismo ang nagpakain sa sarili nito.
Pinanood na lang niya ito habang kumakain.
“Sa susunod, wag ka na uling magpapabasa sa ulan.
Napakasakitin mo pala.”
“Ngayon lang ako nagkasakit at saka wala na rin naman ito
bukas. Iinom lang ako ng gamot.” Naubos na nito ang pagkain.
Agad naman niyang iniabot rito ang gamot at ang isang basong
tubig.
“Matulog ka na.” aniya.
“Hindi pa ‘ko in—“ Pinilit na niya itong mahiga dahil alam
niyang tatanggi na naman ito.
“You better go to sleep. Puro ka trabaho. Take a rest
now.” Nakangiti niyang sabi rito. Kinuha na niya ang pinagkainan
nito at hinugasan na iyon. Matapos niyang gawin iyon. Binalikan
niya ito sa kwarto nito. Hindi na siya nagtaka kung mabilis itong
nakatulog.
“Hindi pa daw inaantok. Yabang!” Umupo siya sa gilid ng
kama nito at nilagyan ng bimpo ito sa noo. “Masyado ka kasing
workaholic. Yan tuloy.” Wala sa sariling umangat ang kanyang
kamay para haplusin ang buhok nito. “Bakit mas gwapo ka ata
ngayon? Kailan ka ba papangit sa mga mata ko ha?” tanong niya
rito kahit alam niyang hindi siya naririnig nito. Napakahimbing ng
tulog nito dahil na rin siguro sa sobrang pagod. Ngayon lang ata ito
nakapagpahinga. She freely traced the side of his nose. Hinaplos rin
niya ang pisngi nito na medyo namumula pa dahil siguro sa lagnat
nito. Napadako ang tingin niya sa mga labi nito. Bigla na lang naging
abnormal ang tibok ng puso niya. Napahawak tuloy siya sa dibdib
niya.
“Bakit ba sa tuwing tititig ako sayo, ang bilis bilis ng tibok
ng puso ko? Ano na bang nangyayari sa’kin? Kinukulam mo ata
ako e.” Isang beses pa niyang hinipo ang tungki ng ilong nito.
Binantayan lang niyang ito hanggang sa nakatulog na siya.
****
Magaan ang pakiramdam niya ng umagang iyon.
Naramdaman niyang may kung anong parang nakayakap sa kanya.
Hindi na niya inintindi kung ano iyon kaya yumakap na rin siya. Mas
mahigpit. Ang sarap naman dito, hay… Napangiti naman siya.
Huminga siya ng malalim at isiniksik pang lalo ang mukha niya sa
mainit na unan na yon. Napakunot ang noo niya ng maramdamang
may humihinga. Unti-unti niyang iminulat ang mga mata at
nakangiting mga mata ni Xenon ang bumungad sa kanya. May ilang
minuto bago siya nakahuma, nang mapagtanto kung anong
posisyon nila—nakayakap ito sa kanya at ganoon naman din siya