Büyük konuşan tavşan

BÜYÜK KONUŞAN TAVŞAN

Ormanda, yalnız bir tavşan yaşıyordu. O yüzden

kendi başının çaresine bakması gerekiyordu.Yaz

günleri yaşam daha kolaydı. Ormanda bol bulunan

bazı otlarla besleniyordu. Havuç ve lahana yaprakları

yiyordu.

Kışın yaşam çok zordu. Hem soğuk hem de

açlık vardı. Bir de, artık tarlalarda çalışmayan

köylüler ava çıkıyorlardı. Kuş, ördek, tavşan

avlamak hoşlarına gidiyordu.Sonrada

birbirlerine övünüyorlardı.

Tavşan, soğuktan donmamak için çiftliklerin yakınına sokuluyordu.Çok aç

kaldığında,bazen köylülerin yulaflarını çalıyordu.Ama köpeklere karşı dikkatli

olması gerekiyordu.

Sonunda bahar geldi. Tavşan, bir çiftliğe gitti.Orada bir

sürü tavşan vardı. Sonra ne yaptı dersiniz? Yalan

söylemeye ve kendisini övmeye başladı. Sanki kendisi,

herkesten daha değerliydi.

-Hiç kimsenin benim kadar uzun bıyıkları yoktur,

dedi.

-Hiç kimsenin benim kadar büyük pençeleri ve keskin dişleri yoktur.Ben

kimseden korkmam!diye övündü.

Bütün tavşanlar ona kızmışlardı.Onlarda, büyük güçlükler içinde yaşıyorlardı

ama övünmüyorlardı.

Kendi aralarında konuşup

tartıştılar. Tavşanı Yaşlı Karga

Teyzecik’ e şikayet etmeye karar

verdiler. Sonra gidip Karga

Teyzecik’e olanları anlattılar.

- Karga Teyzecik, ona biraz öğüt

ver. Hep yalan söylüyor ve büyük

konuşuyor dediler.

Yaşlı Karga Teyzecik,Büyük Konuşan Tavşanı aramaya

çıktı. Sonunda,onu bir çalının altında uzanırken buldu.

Tavşan,onu görünce korkuyla ayağa fırladı.Karga

Teyzecik’ten bütün tavşanlar çekinirlerdi.

Yaşlı karga teyzecik,tavşana öfkeyle bağırdı:

-Sen niye yalan söyledin bakayım dedi?

Büyük konuşan tavşan titreyerek:

-Karga teyzecik,söz veriyorum bir daha büyük

konuşmayacağım, dedi.

-Sen ne dedin arkadaşlarına?Bir de bana

söyle bakalım.

-Şey..Dedim ki,kimsenin benim kadar uzun

bıyıkları yoktur.Kimsenin pençeleri benimki

kadar büyük değildir.Kimse benim kadar hızlı

koşamaz.Kimsenin benimki kadar keskin

dişleri yoktur,dedim.

Yaşlı karga teyzecik,tavşanı kulağından tuttuğu gibi fırlatıp attı.

-Bir daha yalan söyle sakın,dedi.

Tavşancık korku ve utanç içinde konuştu:

-Karga Teyzecik,artık büyük konuşmayacağım.Yaptıklarımla

övünmeyeceğim.Söz veriyorum.

Tavşancık,üzüntüyle oradan uzaklaştı.Bir süre ortalarda

görünmedi.

Bir gün,Yaşlı karga Teyzecik bir parmaklığın üstüne kondu.Orada oturup

güneşlenmeye başladı.Tam o sırada,köpeklerin koşarak geldiklerini gördü.

Köpekler,Yaşlı Karga Teyzecik’i yakalayıp aşağı sürüklediler.

Üstüne atılıp onu hırpalamaya başladılar.O sırada, Büyük

Konuşan Tavşan onları gördü.Bir çalının arkasına gizlenip

düşünmeye başladı.Sonra:

-Zavallı Yaşlı Karga Teyzecik!Ona yardım etmeliyim,dedi.

Tavşan bunları düşündükten sonra, çalının arkasından çıktı.

Köpekler tavşanı görmüşlerdi.Yaşlı Karga Teyzecik’i bırakıp onun

ardına düştüler.Fakat tavşan çok hızlı koşuyordu.Köpekler onu

yakalayamadılar.

Bir süre sonra,Yaşlı Karga Teyzecik’le tavşan karşılaştılar.Karga

Teyzecik,Öteki tavşanların yanında ona teşekkür etti.Onu överek:

-Sen yiğit ve doğru bir tavşansın.Ben yaşamımı sana

borçluyum,dedi.

O günden sonra, tavşana kimse Büyük Konuşan Tavşan demedi.