BDW - editie 1329

N° 1329 VAN 17 TOT 24 MEI 2012 ¦ WEEK 20: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: [email protected], WWW.BDW.BE

Heffing op afvalverbranding

B russel recycleert nu maar een kleine dertig procent (oftewel 130.000 ton per jaar), terwijl

Vlaanderen en Wallonië aan zeventig procent zitten. Volgens Ecolo-minis-ter van Leefmilieu Evelyne Huyte-broeck is dit voor een stukje te verkla-ren door de grootstedelijke context en populatie. Maar het kan veel beter. Daarom is ze blij met de nieuwe or-donnantie die het Brussels parlement deze week behandelt – een omzetting van een Europese richtlijn. Hierin staat dat tegen 2020 nog maar de helft van alle afval naar de verbran-dingsoven mag. De rest moet worden gerecycleerd. “Op die manier worden koper, palladium en andere waarde-volle grondstoffen gerecupereerd. De verkoop van gesorteerde materialen levert ook geld op, zodat het afval-beheer goedkoper wordt. Bovendien schept recyclage veel meer banen,” zegt de minister.Voor de praktische uitwerking van de recyclagedoelstelling is Huytebroeck afhankelijk van haar PS-collega Emir Kir; hij gaat over het afvalbeheer. Huytebroeck: “Klopt, maar in het regeerakkoord staat ook een en an-der. Bedrijven zullen binnenkort ook moeten sorteren. En in Vorst moet er een biogaseenheid voor de verwer-king van organisch afval komen. Ho-

pelijk volgt daarna snel de ophaling van keukenafval.”Ook heeft het akkoord het over een containerpark voor elke Brusselaar binnen een straal van drie kilometer. Nu telt Brussel twee gewestelijke en zeven gemeentelijke containerpar-ken. Huytebroeck liet een studie uit-voeren waaruit blijkt dat er zeker twee of drie extra parken nodig zijn. “Je kunt beginnen met de gemeentelijke parken voor iedereen open te stellen.”Hoe zal de nieuwe sorteer- en recy-clage-infrastructuur betaald worden? Deels met de opbrengst van het fonds dat door de nieuwe ordonnantie ge-creëerd wordt. Vanaf 2013 zullen Net Brussel en andere bedrijven zes euro moeten betalen per ton afval die ze aanbieden bij de verbrandingsoven. En als het aandeel afvalverbranding niet snel genoeg daalt, dan wordt het 29 euro per ton vanaf 2015. Huyte-broeck: “Net Brussel mag dit geld in-vesteren in recyclage. Het agentschap profiteert er dus ook van.”Huytebroeck is er ook voor te vinden om de Brusselaar te laten betalen voor zijn (witte) zakken voor restaf-val. “Je ziet in de andere gewesten hoe goed zoiets werkt.” Maar daar wil de PS onder geen beding van weten.�� Bettina�Hubo

Milieu > Gewest wil recyclage opvoeren

Schreeuw tegen homofobieBRUSSEL – We willen het hele jaar door zichtbaar zijn, dat was de bood-schap zaterdag op de Belgian Pride, die voor de zeventiende keer door de straten van Brussel trok. De Pride begon met een minuut stilte voor de Luikenaar Ihsane Jarfi (32), vermoord omdat hij homo was. Alleen een onschuldig kinderstemmetje doorbrak de stilte aan de Beurs. Daarna weerklonk een langgerekte schreeuw tegen homofobie en geweld tegen holebi’s. ‘Geweld raakt je dieper dan je denkt’ was een van de slogans. Het aantal deelnemers werd geschat op vijftigduizend. Voor het eerst namen ook de Rainbow Cops en African Pride deel. Maar de Pride bete-kent ook, en vooral, een kleurrijke stoet en veel gefeest. DV

© IVA

N P

UT

Onze kansen in cannes: Brusselaars Op de crOisetteen ook: zinneke parade, david Bovée en pieter de Buysser.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

17 0512

BRUSSEL – Vanaf volgend jaar zal Net Brussel per ton afval die naar de verbrandingsoven gaat, zes euro moeten betalen. Op die manier wil het Brussels Gewest het sorteren en recycleren opdrijven. Tegen 2020 moet minstens de helft van alle afval gerecycleerd worden.

BIJNAKRAAMKOLONIE-TIJDOP STAP MET DE BATDETECTOR, P. 20

VLEERMUIZEN BOVEN DE STAD

BDW 1329 PAGINA 2 - DONDERDAG 17 MEI 2012

‘Pompauto’ van Laurent Taquin, Hervé Brunet en Didier De Groef op het Albertinaplein als smaakmaker voor de Zinneke Parade van komend weekend. Dit en drie andere projecten rond de auto zijn het resultaat van een opleiding Metaal & Machinerie van scenograaf Bruno Renson aan vijftien kunstenaars.

© B

AR

T DE

WA

EL

E

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE

Migrant is al met al gelukkig en engageert zich

Uitgelicht > Internationale studie bevraagt niet-Europese immigranten

D eze en andere bevindingen komen naar voren in de stu-die Immigrant citizens sur-

vey, gepubliceerd door de Koning Boudewijnstichting (KBS) en de Migration Policy Group en meege-financierd door Europa. Grootscha-lige, representatieve enquêtes peilen daarin bij niet-Europese migranten in vijftien Europese steden in zeven landen naar de beleving van hun in-tegratieparcours.“De resultaten zijn buitengewoon. Hoewel het publieke debat meestal focust op integratieproblemen en veel minder op successen, laat deze enquête een ander beeld zien,” zegt Françoise Pissart van de KBS.In België werden drie steden onder

de loep genomen, één uit elk gewest: Brussel, Antwerpen en Luik. Daarin worden enkele opvallende verschil-len duidelijk.In Wallonië en Brussel worden taal- en maatschappijcursussen aan-geboden op vrijwillige basis, waar dat in Vlaanderen verplicht is. De overgrote meerderheid van de on-dervraagden in België gelooft in het belang van taalcursussen, maar slechts twintig procent volgde er al een in Brussel, tegenover veertig procent in Antwerpen. “In Brussel zijn er lange wachtlijsten en is het beperkte aanbod heel versnipperd,” verklaart Dirk Jacobs, socioloog aan de ULB en auteur van het Belgische luik van de studie. Brussels staats-

secretaris Emir Kir (PS) belooft het aanbod meer te centraliseren, maar hij gelooft niet in de verplichting van taal- of inburgeringscursussen. Jacobs denkt nochtans dat dit geen slecht idee zou zijn, maar vindt “dat Vlaanderen de fout maakt om deze regels en voorwaarden als absolute voorwaarde te koppelen aan het verwerven van de nationaliteit. Als we een inclusieve en participatieve samenleving willen, dan moeten we een klimaat scheppen waarin migranten zich deel kunnen voelen van de samenleving. Het verwerven van de nationaliteit kan daarin een belangrijk instrument zijn, opdat nieuwkomers zich meer betrokken voelen. Die procedure kan zich pa-

rallel met de inburgering voltrek-ken.”Taal is uiteraard een belangrijk in-strument. Ondanks het opmerke-lijke feit dat het merendeel van de ondervraagden duidelijk meertalig is, spreken ze vaak maar een van de landstalen, waardoor een op de drie in Brussel en Luik zijn of haar kan-sen op werk aangetast voelt.

Daarnaast blijkt uit de studie ook dat 51 procent van de ondervraagden in Brussel wettelijk betaald werk heeft,

BRUSSEL – Uit een Europese studie blijkt dat Brusselse migranten van niet-Europese origine behoorlijk tevreden zijn over hun integratieparcours en hun levensomstandigheden. Ze zijn vragende partij voor taalcursussen en willen zich ook politiek engageren, ondanks discriminatie en vaak precaire arbeidsomstandigheden. Het verwerven van de nationaliteit kan een instrument zijn om nieuwkomers zich betrokken te doen voelen.

Slechts een op de drie laat elders verworven competenties of diploma’s gelijkschakelen

BURGEMEESTER MAG HAMER UIT HANDEN GEVEN

BRUSSEL – Het Brussels parlement wil dat voortaan ook gemeenteraadsleden de gemeenteraad kunnen voorzit-ten. Zoals in Vlaanderen.

De meerderheidspartijen heb-ben een ordonnantie ingediend in het Brussels parlement: de gemeenteraad zal een voorzitter kunnen aanduiden die geen deel uitmaakt van het schepencol-lege. Vandaag zit nog altijd de burgemeester de gemeenteraad voor.De parlementsleden willen met de wijziging van de gemeente-wet de lokale democratie ver-sterken. Een gemeenteraadslid-voorzitter staat neutraler ten opzichte van het beleid dan een burgemeester. “We voeren hier-mee het regeerakkoord uit,” zegt parlementslid Annemie Maes (Groen). Om de job aantrekkelijk genoeg te maken, krijgt de voor-zitter van de gemeenteraad dub-bel presentiegeld.Brussel ging de mosterd halen in Vlaanderen, waar de gemeente-raad al langer een voorzitter kan aanduiden. De Vlaamse lokale besturen blijken daar verbazend vaak gebruik van te maken. Vol-gens de Vereniging voor Steden en Gemeenten is bij de helft van de gemeenteraden de burge-meester niet langer voorzitter.En heeft de maatregel een po-sitief effect gehad? “De meeste door ons ondervraagde Vlaamse gemeenteraadsleden vinden dat het de lokale democratie ver-sterkt,” zegt Ellen Olislagers van de Universiteit Gent, die er on-derzoek naar heeft gedaan.De voorzittersfunctie blijkt in Vlaanderen voorts een elegante manier om postjes te verdelen. Bijvoorbeeld aan iemand die uit de boot valt als schepen, of om politieke verhoudingen in even-wicht te brengen.De burgemeesters zijn in Brus-sel, net als in Vlaanderen, niet verplicht om de hamer door te geven. Het is nog maar de vraag hoeveel er daartoe bereid zullen zijn. Annemie Maes is daar niet zo pessimistisch over. “Als ze het in Vlaanderen doen, waarom dan niet in Brussel?”De ordonnantie kan binnen-kort besproken worden in het Brussels parlement. Als de par-lementsleden er vaart achter zetten, kan de ordonnantie nog voor de gemeenteraadsverkie-zingen goedgekeurd worden. Lukt dat niet, dan geldt ze pas vanaf 2018.� SVG

OPMERKELIJK

© A

RC

HIE

F BD

W

BDW 1329 PAGINA 3 - DONDERDAG 17 MEI 2012 WEEKOVERZICHTWOENSDAG�9�MEI�TWEE�TREINEN�PER�UUR. Op de Diabolo-verbinding tussen Antwerpen en Brussels Airport zullen twee treinen per uur rijden. Minister van Overheidsbedrijven Paul Magnette (PS) wil op termijn meer verbindingen, om de luchthaven optimaal te bedienen. De recht-streekse verbinding wordt op 10 juni in gebruik genomen.

IMMIGRANTEN�OVER�INTEGRATIE.�De Koning Boudewijnstich-ting stelt de Immigrant citizens survey voor, een peiling bij niet-Europese immigranten in vijftien steden en zeven landen of de integratiemaatregelen aansluiten bij hun verwachtingen en behoeften. In België werden enquêtes afgenomen in Antwerpen, Luik en Brussel.

DONDERDAG�10�MEIEXTRA�AUTOVRIJE�STRATEN. Zes extra straten tussen de Grote Markt en de Lombardstraat zijn autovrij. Alleen taxi’s, fietsers en auto-mobilisten met een toelating mogen de voetgangerszone nog betreden. De Stad Brussel wil de autovrije zone rond de Grote Markt nog verder uitbreiden.

ONGEVAL�MET�DRIE�TRAMS. In Laken botsen drie MIVB-trams op elkaar. Vijf mensen raken gewond. Door het ongeval is het tramver-keer op de lijnen 3 en 7 onderbroken tussen Van Praet en Esplanade. De juiste oorzaak is nog niet bekend.

ARCADIA�‘VOLDOET�AAN�NORMEN.’ Een nieuw inspectierapport van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie stelt vast dat het rusthuis Arcadia in Sint-Jans-Molenbeek voldoet aan alle normen. Ook het personeelsbestand is in orde. De inspectie kwam er na een klachtenbrief van 25 artsen.

VRIJDAG�11�MEIMEER�DAN�DUIZEND�DAKLOZE�VROUWEN. Het noodopvang-centrum van Samusocial bood in 2011 onderdak aan 1.092 dakloze vrouwen. Het jaar voordien waren dat er 913. Als de groep blijft groeien, zullen er niet meer voldoende opvangplaatsen zijn. Brussels OCMW-voorzitter Mayeur (PS) wil opvang speciaal voor vrouwen.

ZATERDAG�12�MEIAFSCHEID�VAN�JEAN�SCHOUPPE. In het Oost-Vlaamse Lochristi wordt de laatste eer bewezen aan Jean Schouppe. Schouppe was sche-pen van Onderwijs in de Stad Brussel voor de PS en gedeputeerde van de toen nog unitaire provincie Brabant. De tweetalige Schouppe is ook voorzitter geweest van de textielcentrale van het ABVV. Hij stierf op 5 mei en is 86 geworden.

PRIDE�LOKT�50.000�MENSEN. De Belgian Pride focust dit jaar op homofoob geweld en brengt vijftigduizend deelnemers op de been. De stoet begint met een minuut stilte en een schreeuw tegen homofobie.

INDIGNADOS�BETOGEN. Een zevenhonderdtal ‘verontwaardigden’ trekken van het Noordstation naar het Justitiepaleis. Ze protesteren tegen de aanpak van de internationale crisis door de politieke en financiële elite. Onderweg worden onder andere de Nationale Bank en Belfius geviseerd.

BRUSSELAAR�IN�FINALE�ELISABETHWEDSTRIJD.�De 21-ja-rige Brusselaar Marc Bouchkov is een van de twaalf finalisten van de Koningin Elisabethwedstrijd. Woensdag 23 mei mag hij in het PSK strijden voor de eerste plaats.

ZONDAG�13�MEI�WERK�OP�DE�RING�EIST�SLACHTOFFER. Een motorrijdster komt om bij de werkzaamheden op de buitenring ter hoogte van Zel-lik. Een plots niveauverschil brengt haar ten val; andere motorrijders kunnen haar niet meer ontwijken. De familie van het slachtoffer dient wellicht een klacht in voor de gebrekkige signalisatie.

ARIËL�JACOBS�STAPT�OP. Anderlecht-trainer Jacobs verlengt zijn contract bij de landskampioen niet. Er wordt besloten de samenwer-king in goede verstandhouding stop te zetten. Jacobs stond ruim vier jaar aan het roer bij RSCA en behaalde twee landstitels.

MAANDAG�14�MEI�START�PROCES�DUIVELUITDRIJVING. Voor het hof van assisen in Brussel begint het ‘duiveluitdrijvingsproces’. In 2004 sterft een jonge moslima in Schaarbeek nadat ze door alternatieve genezers doodgefolterd zou zijn omdat ze niet zwanger kon worden, ‘het werk van de duivel’. Haar ouders willen na acht jaar gerechtigheid.� Samengesteld�door�Lynn�Pasteleurs

In Wallonië en Brussel (zoals bij BON, foto) zijn taal- en maatschappijcursussen niet verplicht.

ook discriminatie een rol. In Brussel en Luik klagen meer dan vier op de tien respondenten over discrimina-tie tijdens rekruteringsgesprekken; in Antwerpen is dat een op de vier. Precaire arbeidsomstandigheden en zwartwerk zijn in sommige sectoren veeleer regel dan uitzondering. In Brussel hopt 43 procent van de ene job naar de andere, zonder werkze-kerheid.Positief voor Brussel is dan weer dat het subjectieve gevoel van politieke en maatschappelijke betrokkenheid groter is dan in Luik of Antwerpen. Migranten maken er vaker deel uit van een politieke partij (9,8 procent, tegenover 7,6 procent in Antwerpen en 3 procent in Luik), van een ver-eniging of ngo. In 2006 gingen ook bijna zeven keer meer Brusselse res-pondenten (20,5 procent) stemmen voor de gemeenteraad dan in Ant-werpen (3,2 procent). In de hoofd-stad werd elke stemgerechtigde persoonlijk aangeschreven, in te-genstelling tot Vlaanderen. Die aan-pak heeft zijn effect niet gemist. Dat maakt volgens Thomas Huddleston, lid van de Migration Policy Group, ook duidelijk dat “het gevoerde be-leid inzake migratie en integratie echt een verschil maakt.”Dirk Jacobs wijst er ook op dat elke stemgerechtigde die nog niet is in-geschreven om in oktober te gaan stemmen, en hier al minstens vijf jaar woont, voor 1 augustus de in-schrijving in orde moet hebben. Mi-nister van Binnenlands Bestuur en Inburgering Geert Bourgeois (N-VA) riep onlangs de Vlaamse gemeen-tebesturen nog op hier werk van te maken.� Tuur�De�Moor

Ik had ook naar Molenbeek kunnen gaan. Dat is als buitenland dichterbij.”

Minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) vergelijkt in de voormiddag de wegen in Afghanistan met die in Wallonië. Na de middag haalt hij uit naar ‘Moureaux City’ (in de Kamer).

De sluiting heeft catastrofale gevolgen voor de mobiliteit.”

De lokale MR-afdelingen van Elsene, Ukkel en Brussel zijn boos op de plannen van de Stad Brussel voor de sluiting van een deel van het Ter Kamerenbos voor het autoverkeer (in La Libre Belgique).

De Piratenpartij heeft sinds kort een Belgische tak, na-dat hun links-libertaire gedachtegoed de afgelopen jaren al een ongelooflijke opgang kende in enkele Duitse deel-staten. Van een nationaal bureau of voorzitter is geen sprake; de partij profileert zich als niet-hiërarchisch.Naar analogie met het succesrijke Duitse voorbeeld pro-fileert de partij zich tegen het establishment en pleit ze voor meer transparantie in de politiek én een bredere

burgerparticipatie. Daarnaast staan ook thema’s als in-ternetvrijheid en bescherming van de privacy hoog op de politieke agenda. Op 14 oktober komt de Piratenpar-tij zeker al op in Schaarbeek, Elsene en Brussel. Zullen ze de traditionele politieke partijen tot meer openheid dwingen en ook zo’n steile opgang maken als hun Duit-se zusterpartij? Of wordt het een eendagsvlieg?�� TDM

PiratenpartijHETWOORD

© B

AR

T D

EW

AE

LE

““

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

tegenover 43 procent in Antwerpen en 36 procent in Luik. Dat op het eerste gezicht goede nieuws heeft ook een keerzijde. Een op de drie die betaald werk hebben in Brussel, doet dit in een sector waarvoor hij of zij

overgekwalificeerd is. Bijna zeven-tig procent van de Belgische onder-vraagden heeft nog geen enkele stap ondernomen om elders verworven diploma’s of competenties te laten gelijkschakelen. Daarnaast speelt


Economie > MAD Brussels meer dan ooit ‘werk in uitvoering’

Zonder politiek geen mode- en designhuisBRUSSEL – Het blijft minstens wachten tot 2015 voordat MAD Brussels, het centrum voor mode en design in de Dansaertwijk, opengaat. MAD moet het hart vormen van de economische bedrijvigheid en de promotie rond mode en design. Vandaag mist het instituut nog body. CEO Alexandra Lambert moet vele neuzen in één richting krijgen. “De overheid moet zich afvragen of ze de juiste koers volgt, nu er tekenen aan de wand zijn,” zegt ze. Het faillissement van modeambassadeur Christophe Coppens doet duidelijk stof opwaaien.

V rijdag nam hoedenmaker en modekunstenaar Christophe Coppens ontslag in de raad

van bestuur van MAD (Mode and Design) Brussels (zie artikel onder-aan). Nu zelfs een icoon als Cop-pens er het bijltje bij neerlegt, gaat Brussel hard moeten bewijzen dat het menens is met de ondersteu-ning van ontwerpers, fabrikanten en verkopers. Het idee van de lan-cering van het referentiehuis MAD Brussels, als economisch promotie-centrum voor beide sectoren, rijpt al sinds 2006, en nog altijd is het project niet op kruissnelheid. Welke impact MAD zal hebben, zodra het pand op de Nieuwe Graanmarkt af is (in 2015), blijft koffiedik kijken.“De mode- en designsector heeft een langetermijnvisie nodig om professionals en starters te kunnen ondersteunen; daarvoor is MAD op-gericht,” zegt directeur Alexandra Lambert, die nog een ander petje draagt (zie biootje rechts).

Waarom een overkoepelende structuur uitwerken, als Modo Brussels en Designed

idee voor een blijvend instrument, met internationale allure. Het kan het beleid op de lange termijn uit-werken. Het Gewest heeft jarenlang te veel geld gestoken in losse struc-turen. Als we internationaal willen meespelen, dan moeten we samen-spannen.”

Ziet u Brussel dan als speler van internationale betekenis in mode en design?Lambert: “Zeker, het is zelfs de basis van onze visie. Vandaar dat we bij de opstart van MAD alle be-staande Brusselse initiatieven rond de tafel hebben gebracht: beginnend met Modo Brussels en Designed in

“Na deze politieke opstartfase vertrouwen we op de experts uit de mode- en designsector om MAD voort te stuwen”

‘Coppens is slachtoffer van systeem’

BRUSSEL – Daags voordat de eerste Christophe Coppens-winkel in Parijs zou opengaan, op zaterdag 5 mei, koos de hoedenontwerper en creatieve duizendpoot, bekend van zijn creaties voor vorsten, sterren en vips, ervoor om de boeken neer te leggen.

“Mode, dat is puur commercie,” verklaarde hij nog begin dit jaar in deze krant (in BDW 1315 van 9 februari), toen hij verhuisde naar een droomlocatie in de voormalige Magasins Merchie-Pède.De mode-icoon is gekortwiekt. “Het is altijd al moeilijk geweest, al 21 jaar lang, en moeilijk is oké,” schrijft Coppens in een communiqué, maar de laatste tijd was het ‘onmenselijk en onmogelijk’ geworden. Hij wijt het falen aan de banken die hun rol niet spelen, aan de fabrikanten die voor alles voorschotten vragen, de lonen die in België onbetaalbaar worden, winkels die goedkope gimmicks of de hype van het moment zoeken. Anderen geven ook de overheid de schuld.

“Christophe Coppens miste ondersteuning van buitenaf, hij is slacht-offer van ons systeem,” stelt Alexandra Lambert, de CEO van MAD Brussels. “Het is hartverscheurend, hij stapt zelfs uit MAD Brussels. Als nu ook al een internationaal bekend ontwerper als Coppens door de crisis moet afhaken, omdat hij botving voor kredieten om zijn am-bitie in Parijs waar te maken, dan zal iedereen zich moeten bezinnen over zijn of haar rol. Toen de bankiers hem niet meer wilden helpen, heeft hij in allerijl de Brusselse overheid aangesproken. Ook die wou geen subsidie toekennen aan zijn project.”“Laten we dit trieste voorbeeld uitvergroten,” stelt Lambert. “Met ons economische model wordt het moeilijk strijden tegen de wereldcon-currentie. Als zelfs die éne ster uit honderd beloftevolle jongeren het moeilijk kan waarmaken, moeten we ze dan niet anders coachen, ook in het kunstonderwijs? Er moeten oplossingen gezocht worden om de ontwerpers van morgen aan te moedigen, en hen oplossingen voor te schotelen.”“Ik denk dat het fout is om een icoon als Coppens te laten vallen – ook al kost het ons geld. Zonder ambassadeurs van zijn kaliber hebben we geen imago, geen vertegenwoordiging van onze sectoren in de wereld. In Frankrijk bestaat een Fonds de Capital d’Investissement, een inves-teringsfonds dat de mode- en designsector ondersteunt. Zulke open-bare instrumenten hebben wij ook nodig. Te veel goede krachten kun-nen de weg niet meer alleen afleggen, ook in de mode en het design.” JMB

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

Er zijn al zes jaar voorbij, en nóg is het concept niet honderd procent operationeel.Lambert: “Ik blijf de vraag krijgen waarom het zo lang duurt. Het eer-ste jaar diende om de filosofie van het centrum uit te schrijven. In 2007 is via het Dansaertcentrum een dos-sier ingediend bij het Gewest. Het zorgde ervoor dat er geld kon wor-den verkregen in het kader van het Europees structuurfonds Feder 2007-2013. Daardoor was er een

KANTTEKENING BIJ HET FAILLISSEMENT VAN EEN MODE-ICOON

in Brussels deze sectoren al ondersteunden?Alexandra Lambert: “Omdat we meer kunnen realiseren in één struc-tuur, als we de som maken van alle versnipperde middelen. De winsten worden dan gemaximaliseerd. In 2006 had het Brussels Gewest veel

budget uitgetrokken voor het Jaar van Mode en Design. Ik vond het zonde om alles te focussen op één themajaar dat zeer tijdelijk de toe-ristische kaart zou trekken (in 2012 wordt met Brusselicious de gastro-nomie gepromoot, red.). Een grote investering moet kunnen renderen op de lange termijn. Vandaar mijn

Brussels, met de vraag om te inte-greren. Voorts is er ook Brussels In-vest & Export (van de administratie Buitenlandse Handel, red.) en het Brussels Agentschap voor de Onder-neming (BAO) met zijn ondersteu-ning van economische activiteiten van bedrijven uit beide sectoren. Ook het bedrijvencentrum Dan-saert was geïnteresseerd, omdat het jonge mode- en designbedrijven in de arm neemt. Als we een referen-tiehuis willen zijn, dan zijn acties samen veel meer waard dan de one-day shots die – met de beste bedoe-lingen – een fortuin kosten aan ie-dereen. Zulke acties zijn veel te snel weer uit het vizier.”

Modo Brussels en Designed in Brussels werken al lang met krappe middelen; vandaag maken ze nog geen volwaardig deel uit van MAD.Lambert: “We werken aan een pro-gressieve integratie. Hun bureaus zijn begin 2012 naar MAD verhuisd (nu nog gevestigd in het Dansaert-centrum, red.). Met Modo Brussels is een conventie ondertekend tot integratie, met Designed in Brussels is dat nog niet gebeurd. Over en-kele maanden maken we met Modo Brussels de evaluatie van beide kan-ten, met het oog op één versterkte structuur in 2013. Het zou ridicuul zijn om al wat Modo Brussels heeft bereikt, niet naar waarde te schat-ten en deze politiek niet verder te ontwikkelen.”

Christophe Coppens: “De prijs is te hoog is en het doel heiligt niet langer de middelen.”

Alexandra Lambert (1972) studeerde economie aan de ULB en werd in mei 2011 directrice van MAD Brussels, het Brusselse centrum voor mode en design.Sinds 2006 is ze verantwoordelijk voor de internationale uitstraling van de sectoren mode, design en luxeproducten bij Brussels Invest & Export (de dienst Buitenlandse Handel van het Brussels Gewest) en experte Mode & Design bij VisitBrussels. Ze was ook kabinetsmedewerkster: van 2003 tot 2006 van de federale ministers Marie Arena (PS) en Christian Dupont (PS), bevoegd voor Maatschappelijke Integratie en Gelijke Kansen, en van 2000 tot 2003 van Brussels minister van Werk Eric Tomas (PS).Eerder was Lambert ook betrokken bij het programma Objectif II van het Brussels Gewest en bij de investeringen die van het Europees structuurfonds Feder komen.

JMB

Alexandra Lambert


startpot van bijna 7 miljoen euro, waarvan 1,7 miljoen euro van Eu-ropa, 1,7 miljoen van het Gewest en 3,5 miljoen als cofinanciering van Brussel-Stad. Er waren drie finan-cieringsvoorwaarden van Europa en het Gewest: we moesten een ge-bouw vinden, een juridische struc-tuur op poten zetten (MAD ontstond in 2010, red.) en een integratie met de wijk bewerkstelligen.”

Terwijl de beroepssector op een neutrale positie rekent, lijkt het hele MAD-project gepolitiseerd door overheden die geld toesteken, te beginnen met het Gewest (minister van Economie, Buitenlandse Handel en Werk Benoît Cerexhe) en de Stad (schepen van Toerisme Philippe Close).Lambert: “Er ging een heel proces van lobbying aan vooraf om MAD van de grond te krijgen. Je moet po-litici warm krijgen om middelen te steken in deze sectoren. Het bleek duidelijk dat er heel wat meer geld nodig was om mode en design als hefboom te kunnen gebruiken als Brussel een economische return wou.”“Zonder de politieke wil om in onze structuur te investeren trappelden we ter plaatse, en misten we de grote meerwaarde die beide sec-toren (kunnen) opleveren. Het had geen zin dat iedereen op zijn niveau ‘klein’ bleef. Bovendien geraken we nu bij Europa binnen, dat zonder

Alexandra Lambert: “Met MAD kunnen we een referentiehuis aanbieden. Dat is meer waard dan de one-day shots die een fortuin kosten.”

© SASKIA VANDERSTICHELE

“Het Gewest stak jaren-lang te veel geld in losse structuren”

n 1,8 miljoen aankoop gebouw Nieuwe Graanmarktn 5,2 miljoen euro verbouwing/restauratien 1,2 miljoen euro werking, met ‘valorisaties’ (waardebepaling

van lonen van gedetacheerden, acties die Buitenlandse Handel steunt...)

n 300.000 euro van de Stad Brussel, voor investeringskosten 2012

n 100.000 euro van de Stad Brussel, voor werking 2012n 140.000 euro dotatie van minister Cerexhen 30.000 euro dotatie van de Franse Gemeenschapn 30.000 euro als wijkcontractn 15.000 euro van staatssecretaris De Lille, voor een project rond mobiliteit (kunstfietsen tijdens het Modo Parcours)n Nog in onderhandeling: steun van VisitBrussels en Actiris JMB

MAD: de centen, de cijfers

overheidsdossier – of het nu van de Stad of het Gewest is – geen subsi-dies uitreikt.”“Na deze politieke opstartfase vertrouwen we op de experts uit de sector om MAD te stuwen. De samenstelling van onze raad van bestuur is volledig pluralistisch (voorzitter van PS-signatuur, vice-voorzitster van CDH, red.). Wel geef ik toe dat de samenwerking met de Vlaamse Gemeenschap verste-vigd moet worden; de onderhan-delingen zijn nog niet gevorderd.” Denkt u dat bij MAD zal worden aangeklopt vanuit alle hoeken van mode en design?

economische zuil, voor de begelei-ding van designers en alle verwante beroepen van de modesector. Dat kan zelfs een modepersbureau of een modefotograaf zijn. Daarvoor doen we een beroep op externe projectbegeleiders, goed thuis in bedrijfscoaching, het opstellen van businessplannen en de begeleiding van subsidieaanvragen.”“Een tweede pijler is de tewerkstel-ling, waarvoor we met Actiris een ‘Centre of Excellence’ uitwerken. Het is de bedoeling om werkzoeken-den uit beide sectoren te begeleiden en een dienstenagentschap uit te werken. Derde pijler is letterlijk en figuurlijk een vitrine zijn voor mode en design, een platform voor inno-vatie. Niet als een museum, maar met kortlopende tentoonstellingen – over maquillage, bijvoorbeeld – en met workshops. Daarnaast gaan we in ons tweede pand in de Gierstraat bijna-afgestudeerden in residentie nemen, en als het MAD-pand af is, nemen we ook buitenlandse ont-werpers in residentie, zodat er een kruisbestuiving ontstaat.”

Dat vraagt om zichtbaarheid, want mensen willen zíén waarom Brussel de naam van mode- en designstad claimt.Lambert: “Daarvoor zullen we het toerisme en de promotie rond evenementen aanzwengelen. Modo Brussels en Designed in Brussels waren de eerste die dergelijke evene-mentiële promotie voerden, en MAD

hoopt hen hierin te doen groeien. Bedoeling is dat VisitBrussels (toe-ristische dienst van het Brussels Ge-west, red.) onze evenementen meer op de internationale kaart zet. Zo willen we op 1 december de awards voor Mode en Design uitreiken, op de schaal van Les Magrittes du Ci-néma. Hopelijk kunnen we er een nationale happening van maken, waarin we graag Vlaanderen – ook voor de jury en de uitstraling – zou-den betrekken. Zo’n (inter)nationale focus kan andere, buitenlandse eve-nementen naar de Europese hoofd-stad zuigen, wat verschillende sec-toren ten goede komt. Het is hoog tijd dat Brussel zich op de kaart zet.”

U sprak van een versteviging van de samenwerking met Vlaanderen. Hoe ziet u dat?Lambert: “Er zijn talloze promo-tiekanalen in Vlaanderen, van het designmuseum in Gent en het mo-demuseum in Antwerpen tot de in-terieurbeurs van Kortrijk. Niemand in dit land speelt alle troeven uit. Juist daarvoor dient MAD. Waar ik van droom, is dat Design Vlaande-ren bij ons een vitrine heeft, en een voet binnen onze structuur, zoals Wallonie-Bruxelles Design/Mode al bereid is te doen. Maar laten we eerst het Brusselse project ‘under construction’ tot een goed eind bren-gen. MAD mag zich niet vergaloppe-ren.” Jean-Marie Binst

Lambert: “We hebben verschil-lende pijlers ontwikkeld waarop we alles bouwen. Allereerst is er de


A fspreken doen we in De Markten. Olivier Godfroid (42) beweegt zich graag in

het Nederlandstalige circuit. Noch-tans is hij een Waal, afkomstig uit Charleroi. Dertien jaar geleden ver-kaste hij naar Brussel, zijn lief ach-terna. De relatie liep op de klippen, maar hij bleef in Brussel.Van bij zijn aankomst is hij zich voor de Vlamingen gaan interesseren. “Nederlands had ik wel op school geleerd, maar ik had het nooit ge-sproken. Bij mijn aankomst in Brus-sel ben ik dadelijk mijn Nederlands gaan bijspijkeren. Deels voor mijn werk – ik heb een commerciële func-tie, en dan bots je al snel op Neder-landstaligen. Maar ook omdat ik mijn Vlaamse vrienden beter wou begrijpen.”

Heeft dat u een beter begrip van de Vlamingen opgeleverd?Olivier Godfroid: “Zeer zeker. Ik merkte dat er een duidelijk verschil is tussen Vlamingen en Walen. Vla-mingen zijn directer, meer rechttoe, rechtaan. Toevallig of niet vind ik mezelf meer in de Vlaamse aanpak.”

Wanneer bent u bij de N-VA gegaan?Godfroid: “In 2010, net voor de laatste verkiezingen. Ik had Bart De Wever gezien in De zevende dag en zag daarna de reactie door de Franstalige publieke opinie. Ik vond die niet rechtvaardig. Ik heb De Wever een e-mail gestuurd, en

zo is de bal aan het rollen gegaan.”“Het is allemaal nieuw voor mij. Ik ben nooit lid geweest van een par-tij – of toch wel: toen ik vijf jaar oud was, heeft mijn grootmoeder me lid gemaakt van de PS.”“Maar ik wou niet langer de aan de zijlijn staan. Brussel is aangenaam

om te wonen, maar er loopt ook veel mis. Je kunt dan de stad de rug toe-keren of er iets aan doen.”“En waarom de N-VA? Brussel mag dan al een gewest zijn, het ligt pal in Vlaanderen. Het is dan ook logisch dat de Vlaamse Brusselaar aanslui-ting vindt bij de Vlamingen. Brussel is voor mij ook geen stad van Frans-taligen. Het is een stad van ieder-een.”

In 2010 laaiden de emoties hoog op. De N-VA was voor veel Franstaligen de baarlijke duivel. Op zo’n moment sluit u zich daar als Waal bij aan.Godfroid: “Ik heb nochtans niet getwijfeld. Ik hou niet van onrecht-vaardigheid. Als zaken verdraaid

BRUSSEL – De N-VA zal in tien van de negentien Brusselse gemeenten deelnemen aan de gemeente-raadsverkiezingen. Ook Franstaligen zijn welkom. In Brussel-stad schopt de Waal Olivier Godfroid het zelfs tot ondervoorzitter. “De N-VA staat het dichtst bij mijn ideeën,” zegt Godfroid in vlekkeloos Nederlands.

Olivier Godfroid: “Het is allemaal nieuw voor mij. Ik ben nog nooit lid geweest van een partij. Of toch: toen ik vijf was, heeft mijn grootmoeder me lid gemaakt van de PS.”

© D

IETE

R TE

LE

MA

NS

Politiek > Olivier Godfroid, een Waal bij de N-VA

‘Geen francophone de service’

worden, dan kom ik in opstand. De heksenjacht tegen de N-VA was er voor mij te veel aan.”

De N-VA is een separatistische partij.Godfroid: “Op geen enkele meeting

heb ik De Wever horen zeggen dat het land gesplitst moet worden. Hij spreekt vaak over confede-ralisme, dat wel. Voor mij is een splitsing van België niet het eind-doel. Maar als mensen niet meer kunnen of willen samenleven, dan moet je wel een regeling treffen.”

Zijn uw Franstalige vrienden u als een paria gaan beschouwen?Godfroid: “Negen op de tien van mijn vrienden zijn Vlamingen. Ik werd op internetfora wel vergele-ken met een Jood die met de Duit-sers collaboreerde. En een aantal Facebook-vrienden heeft mij gede-letet, maar dat vind ik best. Als zij mijn mening niet respecteren, dan hoef ik ook niet met hen bevriend te zijn.”

De N-VA staat ook ver van de Franstalige publieke opinie door de rechtse koers die de partij wil varen, sociaaleconomisch en inzake migratie.Godfroid: “Een streng migratie-beleid is nu ook beslist door de federale regering. En de N-VA zit niet in de regering. In heel Europa wordt migratie moeilijker. Ik zie niet in waarom de Walen er dan tegen kunnen zijn.”“Voorts werk ik in de privésector. Dan staat men sociaaleconomisch vanzelf al wat rechtser. Ik vind dat iedereen zoveel mogelijk zijn leven in eigen handen moet nemen. Door mensen levenslang een uitkering te geven stimuleer je ze niet om naar werk te zoeken en blijven ze in de werkloosheid hangen. Dat is niet de samenleving waarvoor ik kies.” Steven Van Garsse

“Brussel mag daneen gewest zijn, het ligt wel pal in Vlaanderen”

Hulp aan kmo’s verdubbeldBRUSSEL – In 2011 heeft de Gewestelijke Investeringsmaat-schappij voor Brussel (Gimb) de Brusselse kmo’s twee keer zo hard geholpen als in een gemid-deld jaar. In 2011 ging het om 40 miljoen euro; de jaren ervoor was dat tussen de 15 en de 20 miljoen euro.

Een en ander bleek bij de voorstel-ling van het jaarverslag 2011. Vol-gens Serge Vilain, voorzitter van het directiecomité, was 2011 het moei-lijkste jaar dat hij ooit meegemaakt heeft. En hoewel hij zich niet aan voorspellingen wil wagen, verwacht hij dat het ook dit jaar nog moeilijk zal zijn. Het faillissement van mo-

deontwerper Christophe Coppens is een teken aan de wand. Ander-zijds: dankzij de steun hebben heel wat bedrijven hun activiteit kunnen verderzetten en dus banen kunnen behouden. Ook werden er banen opnieuw naar Brussel gehaald: dat is het geval voor Hello Agency (112 banen) en IPG Group (450). De toename van de faillissemen-ten in België zette zich ook de eer-ste maanden van dit jaar nog door, in Brussel was dat niet het geval. Maar dat is geen reden tot juichen. Op nationaal vlak stegen de faillis-sementen de jongste tien jaar met 44 procent, in Brussel was dat met 88 procent. Danny Vileyn

Brussel wil een ‘licht spoor’BRUSSEL – De Brusselse regering wil dat het federale niveau investeert in een lokaal Brussels spoornet, als aanvulling op het MIVB-net.

Amper vijfduizend Brusselaars maken gebruik van het spoor voor verplaatsingen binnen het Brusselse ge-west. Dat is bitter weinig, vinden minister-president Charles Picqué (PS) en staatssecretaris Bruno De Lille (Groen). In het licht van de investeringsplannen 2013-2025 van de NMBS-Groep (waarover nog onderhan-deld wordt) stelde de Brusselse regering, net zoals de andere twee gewesten, een eisenpakket op. Daaruit blijkt dat de regering vooral een eigen ‘Brusselse light rail’ wil, zoals De Lille het omschrijft. Ook stellen de Brusselse excellenties zich vragen bij de sterke concen-tratie van treinen in de noord-zuidverbinding en het Centraal Station. In een ideaal Brussels scenario wordt er niet geïnvesteerd in een nieuwe treintunnel tussen noord en zuid, maar wordt lokaal treinverkeer meer

over de oostelijke en westelijke ringsporen geleid om daar stations zoals West, Schuman, Simonis en Meiser te bedienen, komt lokaal treinverkeer via andere lijnen het Brusselse gewest binnen om daar heel wat lokale stations te bedienen zoals Sint-Job, Kalevoet of Bordet, en moet ook doorgaand treinverkeer meer omgeleid worden langs de ringsporen. Daarom houdt het Gewest twee nieuwe treintunnels richting West en Schuman als optie open.De filosofie achter de Brusselse plannen is dat door de bevolkingsgroei het stadscentrum verzadigd is, en niet nog meer bezoekers of pendelaars aankan. Andere plaatsen, zoals het Weststation of Delta, kunnen be-bouwd worden en worden de ‘ontwikkelingspolen’ van de toekomst, waar stadsbezoekers en -bewoners kun-nen overstappen van light rail op metro, tram en bus. De regering ziet het lokale treinnet als complementair aan het MIVB-net, niet als concurrent. Christophe Degreef

ADVERTENTIEBDW 1329 PAGINA 7 - DONDERDAG 17 MEI 2012

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

Gespot op de Pride: de PS-praalwagen. Veel praal, grote wagen. Loeiharde beats, rode op-blaasbare slurven die pal omhoog stonden, veel mansvolk bovenop. Viriele partij.

Tot zover deze P-Pride. Over tot de orde van de dag. Minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) zorgde vorige week voor een relletje in de Senaat door te verklaren dat Molen-beek ongeveer hetzelfde is als het buitenland. Aanleiding voor die uitspraak was een reis van Reynders naar Afghanistan. Hij verklaarde dat de wegen daar slecht waren, maar dat hij dat al gewoon was omdat hij uit Wallonië kwam. Dat kon senator en Molenbeeks burgemeester Philippe Moureaux (PS) niet pruimen en die liet dat dan ook merken, waarop Reynders ver-telde dat hij evengoed naar Molenbeek kon gaan, dat was dichter bij huis en ook buitenland. Reynders excuseerde zich na afl oop op Twitter en zei dat het zo niet bedoeld was, omdat discussies met Moureaux naar eigen zeggen altijd ironisch zijn. Philippe Moureaux kreeg nog geen steunbrief.

Reynders. Waar woont de blauwe excellentie weer? Even opzoeken. In Luik, want onlangs nog werd de gevel van de minister daar beklad met rode verf. Wacht eens even. Reynders, was die niet naar Brussel komen wonen onlangs? Duwde die niet de MR-lijst in Ukkel? Zijn Luikse gevel werd beklad op 30 april, en het nieuws van zijn verhuizing raakte bekend in januari. Verkeerde huis, jongens.

Spijtig dat Reynders al een huis heeft gevonden in Ukkel. In Vorst komt binnenkort een mooi herenhuis vrij. Reynders woont dan dichter bij het buitenland, dicht bij huis.

CENTRAAL STATION – Wie heeft dat gedrocht voor het Centraal Station neergezet? Dat autowrak met verkeersborden in geprikt? De organisatoren van de Zinneke Parade! Naar het schijnt gaat het om een installatie . Wij zien alleen een autowrak met verkeersborden erin geramd. Moeten we nu geprikkeld zijn? Eerlijk gezegd twijfelden we aanvankelijk of het om een vandalenstreek of een kunstwerk ging, en we weten nog altijd niet wat ons tot die laat-ste overweging bewogen heeft. Maar misschien was dat de bedoeling. Misschien.

VANDALISME – Overigens is in de nacht van zaterdag op zondag de achterruit van het vehi-kel verdwenen, en vervangen door een houten plank. Of dit bij het kunstwerk hoort, is niet zeker. Misschien hoort dat allemaal bij het plan en moet het autowrak ons tegen volgende week aan de South Bronx in de jaren 1990 doen denken. Misschien.

HOLLABACK – Het autowrak kon niet vermijden dat er vorige week tussen die grote bloem-potten aan hetzelfde Centraal Station in stoepkrijt de boodschap stond dat iemand daar was lastiggevallen. Een actie van Hollaback Brussel; dat zijn vrouwen die nageroepen en lastig-gevallen zijn en terugvechten met boodschappen in stoepkrijt in de hoop de politiek tot actie aan te porren. Kunst heeft de wereld dus nog niet kunnen redden. Jammer. Misschien een extra autowrak aanslepen.

INSTALLATIE – Autowrakken zijn een opgestoken middenvinger tegen de verzuring. Jawel. Dat belooft voor de Zinneke Parade. Verwrongen fi etsen aan een vleeshaak, iemand?

BRUSSEL – Het Franstalige huis-aan-huisblad Vlan Bruxelles ziet er vanaf deze week heel anders uit.

Het gratis blad met informatie over de Brussel-se gemeenten, ad ver t ent ies ,

zoekertjes en een cultuuragenda ondergaat een ware metamorfose. “Bijna alles veran-dert,” zegt hoofdredacteur Mustafa Er. “ Vlan krijgt een nieuw logo, de lay-out van de arti-kels en de advertenties verandert, er komen extra edities bij en we gaan ook werken met een abonnementsformule. Met al die veran-deringen willen we een frisse wind door het blad laten waaien om nog dichter bij onze le-zers te staan.” Vlan Bruxelles was tot voor kort verkrijg-baar in zes edities; daar komen er nu vier nieuwe bij. “En er komt ook een elfde editie in samenwerking met La Capitale ,” vertelt de hoofdredacteur. “Elke maandag zullen

de lezers van La Capitale een gratis Vlan bij hun krant krijgen, speciaal ontwikkeld voor de krant.”Aan de redactionele inhoud van het blad wordt ook gesleuteld. Zo komt er in samen-werking met uw eigenste BDW in elke edi-tie van Vlan een pagina in het Nederlands. “Meer dan ooit willen we een blad voor alle Brusselaars zijn,” zegt Er. “Het is dan ook vanzelfsprekend dat we de Nederlandsta-lige inwoners in Brussel niet verwaarlozen. Brussel Deze Week is specialist in zijn vak en daarom hebben we zelf voorgesteld om sa-men te werken. Concreet houdt het in dat wij een week na de publicatie van BDW de ru-briek ‘Deze week in’ zullen opnemen.”Mustafa Er benadrukt dat het blad nog steeds gratis verdeeld wordt. “Maar we gaan wel werken met een abonnementensysteem. Voor maar 29 euro per jaar kunnen lezers zich abonneren.” Abonnees krijgen dan op maandag een Vlan Bruxelles én La Capitale . Meer op www.vlanbruxelles.be. Lynn Pasteleurs

Vlan in het nieuwMedia > Nieuwe edities, nu ook met BDW-input

Het gratis blad met informatie over de Brussel-se gemeenten, ad ver t ent ies ,

zoekertjes en een cultuuragenda ondergaat


JOURNALISTEN VOOR ÉÉN DAG

ELSENE – Het zesde leerjaar van de basisschool De Zonnewij-zer uit Sint-Pieters-Woluwe won een tijdje geleden de juryprijs in de klasfotowedstrijd van het crossmediale project Klas in de media. (In deze krant, p. 26-27, vindt u overigens alweer de achtste aflevering van deze jaargang.) De voorbije week werden

de winnaars uit Woluwe in de bloemetjes gezet. Eerst kregen ze een rondleiding en vipbehandeling op de ‘hands-on-tentoon-stelling’ Prikkels in het Museum voor Natuurwetenschappen. Nadien kwamen ze op de redacties van FM Brussel, tvbrus-sel, brusselnieuws.be en onze eigenste krant verslag uitbren-

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

Mobiliteit > VUB-studenten maken ecovoertuig

Duizend kilometer op één liter brandstofELSENE – De ingenieursstudenten van de eerste master Elektro-mechanica aan de VUB pakken uit met hun eigen gloednieuwe elektrische racewagen: de Blue-corner EV. Met het voertuig nemen ze komend weekend deel aan de internationale Shell Eco-marathon in Rotterdam.

Oliegigant Shell doet een poging om zich groener te profileren. Met de Eco-marathon wil het bedrijf de aandacht vestigen op de toekomst van mobiliteit, en ingenieurs sti-muleren om de grenzen van ener-gie-efficiëntie steeds verder af te tasten. Daarom daagt de oliemaat-schappij studenten uit om een eco-logisch verantwoorde racewagen te ontwerpen en te bouwen. De ingenieurs in spe van de VUB gin-

tie van vorig jaar te evenaren of zelfs te verbeteren,” zegt student Sam Peeters. “Dat wil zeggen dat we een plaats in de top acht moeten beha-len.” De studenten kunnen rekenen op de hulp van hoofdsponsor Blue-corner, een Belgisch bedrijf dat elek-tromobiliteit wil stimuleren door de installatie van laadpalen voor elektrische voertuigen. “Het was voor ons een logische keuze om dit project te steunen,” zegt Patrick Ma-quoi van Bluecorner. “We zijn altijd op zoek naar innovatieve projecten rond mobiliteit, en dit is een pracht-initiatief. We moeten nu al denken aan de samenleving van morgen en werken aan alternatieven voor ver-vuilende auto’s.” Het ambitieuze ‘1000 kilometer per kWh’ is voor de studenten voorlopig nog toekomstmuziek. “Dit jaar zijn we tevreden als we een respecta-bele vier- à vijfhonderd kilometer per kWh halen,” zegt teamleider en eerste piloot Geoffrey Dumoulin. “Maar wie weet, binnen een jaar of vijf misschien...” �

� Nele�Derde

De Bluecorner EV, ontworpen door VUB-studenten: goed op weg.

© VU

B even vlot: een poging om een stof-zuiger te betrekken bij het produc-tieproces leidde bijvoorbeeld tot ge-sprongen zekeringen in een van de VUB-gebouwen. Ondanks dat soort tegenslagen was (en is) er aan moti-vatie geen gebrek: zo nodig werken de studenten door in de gietende regen of tot diep in de nacht. “Welk resultaat de studenten ook behalen op de race, de voorbereiding alleen al was indrukwekkend en verdient felicitaties,” benadrukt rector Paul De Knop.De Bluecorner EV zal deelnemen in de plug-incategorie van de prototy-peklasse op de Shell-wedstrijd. Con-creet is het de bedoeling dat deelne-mers een zo lang mogelijke afstand afleggen met één liter brandstof, of het equivalent daarvan in kilowatt-uur (kWh). “We hopen onze presta-

gen de uitdaging aan en ontwier-pen de Bluecorner EV, een voer-

tuig met een lithium-ionbatterij.Het bouwproces verliep niet altijd

gen van dat bezoek. Daarvoor kropen sommigen van de jonge reporters voor de camera, anderen achter de microfoon of de computer. Zoals Orane op de foto en haar klasgenoten, die in amper twee uur tijd een complete (fictieve) cover van BDW sa-menstelden met artikels en zelfgemaakte foto’s. Toen we de meiden nadien vroegen hoe het voelde om journalist voor één dag te zijn, met de hete adem van een krappe deadline in de nek, was het antwoord: “Tof! Leuker dan op school zitten.”� Patrick�Jordens

ADVERTENTIE


Deze week in de gemeenteraad > Démocratie Schaerbeekoise miste er maar één in 25 jaar

‘Wij zijn het schaduwkabinet’

Sylvie Kempgens, Luc Uytdenbroek en Malte Woydt (vlnr.) van Démocratie Schaerbeekoise. Gemeenteraden volgen om de democratie te dienen.

© JO VOETS

E lke maand tekenen de rap-porteurs van Démocratie Schaerbeekoise present in de

gemeente- en de politieraad. Gewa-pend met een laptop maken ze een verslag, dat wordt gepubliceerd en geannoteerd. Met de regelmaat van een klok volgt er een debat. Démo-cratie Schaerbeekoise doet dat al sinds 1988.1988 was een bijzonder jaar. Bur-gemeester Roger Nols zat op het hoogtepunt van zijn succes. Hij had de absolute meerderheid in de ge-meente. Dertig zetels, tegenover een handjevol voor Ecolo, PS en PRL. 25.000 stemmen.Het is een zwarte bladzijde in de Schaarbeekse gemeentepoli-tiek. “Nols was onze evidente te-genstander,” vertelt Luc Uytden-broek, stichtend lid van Démocratie Schaerbeekoise. “Eerst was hij te-gen de Vlamingen. Daarna tegen de immigranten. Op het einde van zijn leven was hij tegen het OCMW, tegen de armen. Wij vinden dat het gemeentebestuur er moet zijn voor alle inwoners van Schaarbeek. Dat

zinnetje staat nog altijd vooraan in onze beginselverklaring.”Démocratie Schaerbeekoise vond in 1988 dat het genoeg geweest was en richtte voor de lokale verkiezingen een burgercomité op dat de strijd wou aangaan met het racisme van Nols – Nols die in djellaba op een kameel klom, op het Colignonplein, “als om te zeggen: de Arabieren ne-men de stad over,” vertelt Uytden-broek. “Hij nodigde Jean-Marie Le Pen van het Front National uit. Hij had een enorm succes. Maar mis-prijzen was ons deel. Nols moest niets van ons weten.”Toen de populariteit van Nols taande, bleef de gemeente nog een decennium lang in de tang van de grimmigheid. In de jaren 1990 had je le commissaire Demol, die met veel machtsvertoon de wetten in de ge-meente wou doen respecteren. Er was zijn fel gemediatiseerde aan-sluiting bij het Vlaams Blok. Er was de racistische moord, precies tien jaar geleden, waarbij Hendrik Vyt een Marokkaans gezin uitmoordde alvorens zelf te sterven in een brand.

Vandaag is de gemeente een stuk aangenamer. De wijken zijn ge-renoveerd, de straten properder, de onveiligheid is afgenomen, het gemeentebestuur heeft komaf ge-maakt met het Nolsisme, en deug-

delijk bestuur staat hoog op het prioriteitenlijstje.Is Démocratie Schaerbeekoise nog nodig? Malte Woydt, de archiva-ris van de vereniging, vindt van wel. “De dialoog met de burger kan beter,” zegt hij. “Neem nu het Neptunium. Het zwembad is een schandvlek voor de gemeente. Mede dankzij ons zijn de gebruikers van het zwembad mee opgenomen in de raad van bestuur. We hebben hier-over ook kunnen interpelleren. Wat

dan weer vervelend is, is dat er na een burgerinterpellatie wel een ant-woord komt van het schepencollege, maar dat de burger niet meer mag repliceren, of bijkomende vragen stellen. Dat moet veranderen.”Heeft Démocratie Schaerbeekoise ook impact? De drie leden knikken. “Zeker in verhouding tot de kleine groep die we zijn,” zegt Uytden-broek. “Ons tijdschrift wordt druk

gelezen door de lokale politici. Ze willen weten hoe wij het beleid be-oordelen. Omdat ze voeling willen houden met de bevolking. Omdat wij de zaken op scherp stellen. En zijn ze het niet eens, dan sturen ze een recht van antwoord.”Woydt: “We slagen er ook in om dingen te veranderen. De gemeente heeft ooit een verbod uitgevaardigd op de verspreiding van pamfletten. Dat is tegen de grondwet: er is vrij-heid van meningsuiting. Met een

juridische argumentatie hebben we dat verbod ongedaan kunnen ma-ken. We ijveren ook voor een ge-meentelijke ombudsman. Die is er nog niet gekomen, maar we blijven op die spijker kloppen.”Sylvie Kempgens: “Een ander voor-beeld: toen we de politieraden be-gonnen te volgen, zagen we dat de politieraadsleden er het zwijgen toe deden, terwijl daar juist pertinente vragen kunnen worden gesteld. We hebben de raadsleden daarop gewe-zen. Sindsdien duren de politiera-den geen kwartier meer, maar drie kwartier!” “Toegegeven,” pikt Uytdenbroek in, “hier komt onze masochistische kant boven: sindsdien moeten we ook veel meer noteren!”Door een gebrek aan democratie lig-gen ook de gemeentelijke vzw’s on-der vuur. Te weinig transparant, te veel politiek achter gesloten deuren. Uytdenbroek: “Sinds kort merken we wel meer openheid.”

Links clubjeZelfs al luisteren de lokale politici naar Démocratie Schaerbeekoise, de vereniging gaat wel nog steeds door voor een ‘linkse club’. Dat is niet verwonderlijk. Ze is mee opgericht door een communistische jezuïet; Woydt was dan weer ooit actief bij de Duitse groenen, Kempgens bij CDH. En er is het antiracistische verzet van de vroege jaren.“Uiteraard zijn we héél politiek,” zegt Kempgens, “maar partijpoli-tiek staan we neutraal. Toen ik kan-didaat was voor CDH, heb ik me in de vereniging bewust op de achter-grond gehouden.”Het beste bewijs voor de neutrale positie van de vereniging is dat CDH denkt dat ze bestaat uit ecologisten, en dat Ecolo dan weer denkt dat ze bestaat uit humanisten.De toekomst? Die is onzeker. “Mis-schien is het over zes maanden over en uit,” zegt Woydt. Door het ver-plichte rotatiesysteem van functies en de vergrijzing van het bestuur van Démocratie Schaerbeekoise is het best mogelijk dat er geen kan-didaten meer te vinden zijn. Woydt: “In elk geval duwen we nog één keer hard aan de kar om de kiezer goed voor te bereiden op de gemeente-raadsverkiezingen. Politici komen naar ons om te vragen wat ze moe-ten doen. Maar nu er verkiezingen aankomen, willen wij weten waar de politici voor staan. Wat ze wil-len uitvoeren in de volgende legisla-tuur. Dat willen we te weten komen op een debat in september, waarop iedereen welkom is.”

� Steven�Van�Garsse

www.demoscha.be

“Ons tijdschrift wordt druk gelezen door de lokale politici. Ze willen weten hoe wij het beleid beoordelen”

BD

W R

EGIO

SCHAARBEEK – Eén gemeenteraad hebben ze gemist in 25 jaar tijd. De rapporteurs van Démocratie Schaerbeekoise volgen het gemeentebestuur op de voet. “Wij willen het debat aanzwengelen.”


ADVERTENTIE

De Ukkelse MR-lijst voor de ge-meenteraadsverkiezingen zal ge-trokken worden door burgemees-ter Armand De Decker. Hij krijgt de steun van federaal boegbeeld Didier Reynders, die duwt. Aan Nederlandstalige kant staan naast de verwachte Jean-Luc Vanraes ook twee nieuwkomers: Stefan Cornelis en Melisa Uygun.

Ondanks de goede samenwerking op lokaal vlak staan er geen FDF’ers op de lijst. Ukkelse boegbeelden als Joëlle Maison en Brusselse parle-mentsleden Emmanuel De Bock en Béatrice Fraiteur worden zo recht-streekse concurrenten. Toch pre-senteerde Armand De Decker de lijst als een ‘liberale eenheidslijst’. Op de plaatsen 2, 3 en 4 prijken de schepenen Carine Gol-Lescot (Cul-tuur), Marc Cools (Openbare Wer-ken) en Boris Dilliès (Financiën en Sport).De afwezigheid van het FDF heeft gevolgen voor de Nederlandstali-gen. Zo is er, anders dan bij de vori ge gemeenteraadsverkiezingen, plaats voor drie Nederlandstaligen in

plaats van één (toen Brussels Open VLD-boegbeeld Jean-Luc Vanraes). Vanraes krijgt er nu twee partijge-noten bij: zijn rechterhand en huidig OCMW-voorzitter Stefan Cornelis en de 24-jarige Melisa Uygun. Ook MCC-gemeenteraadslid Nathalie de T’Serclaes krijgt een plaats.De Decker werd tijdens de presen-tatie geflankeerd door federaal mi-nister van Buitenlandse Zaken Di-dier Reynders, die een jaar geleden “het aards paradijs gevonden heeft” (de woorden van de burgemeester) en zijn liberale kompaan graag een duwtje in de rug geeft. De twee MR-boegbeelden staan voor het eerst op eenzelfde lijst. Reynders belooft dat het niet om een schijnkandidatuur gaat en dat hij zeker in de gemeen-teraad zal zetelen.Als belangrijkste programmapun-ten noemt de burgemeester het ver-beteren van het openbaar vervoer. Zo wees hij nog eens op de slechte bediening door de MIVB en wil hij al zijn gewicht in de schaal leggen voor een snellere komst van de me-tro.� Bruno�Schols

MR-lijst met drie Nederlandstaligen

Ukkel > Didier Reynders duwt lijst in ‘aards paradijs’

In deze regeerperiode is Elsene gedegradeerd, meent raadslid Yves Rouyet. Ecolo stelt zich vra-gen bij de bevolkingsdruk en verloedering.�Het gaat Elsene voor de wind, zegt burgemeester Willy Decourty (PS), want er komen steeds meer mensen wonen. Sinds het begin van de legislatuur kwamen er meer dan tweeduizend Elsenaren bij. “Dat betekent dat de gemeente soms het slacht offer is van haar eigen succes,” aldus de socialist. Met die uitspraak in de jongste gemeenteraad doelt De-courty erop dat het uiteindelijk wel meevalt met de onveiligheid en het ‘onburgerlijk gedrag’ in Elsene, en dat er aan al die minpunten ook een absolute bo-nuskant is: leuke cafés, jong volk, veel dynamiek. De normale gang van zaken was tot voor kort dat een paar meerderheidsleden en soms een CDH-CD&V-oppositielid een interpellatie hielden om dit toch enigszins tegen te spreken, et passons.Dat is buiten Ecolo gerekend. Ook de Franstalige groenen hebben het over de nadelen van een toege-nomen bevolking. Zo meent gemeenteraadslid Yves Rouyet dat de woondruk in Elsene mensen ook let-terlijk onder druk zet en voor breuklijnen in de sa-menleving zorgt. “Je kunt er toch niet omheen dat Elsene er de voorbije jaren op achteruit is gegaan,” zei Rouyet in de gemeenteraad. Hij formuleerde zijn kritiek niet scherp, eerder bezorgd. Rouyets partijgenote Audrey Lhoest noemde het netheids-probleem, vooral in de Matongewijk. “Het kan toch

Franstalige groenen mee op de kar

Elsene > Ecolo kaart bevolkingsdruk aan

Leuke cafés, jong volk, veel dynamiek, maar dat heeft ook allemaal een keerzijde...

© B

AR

T D

EW

AE

LE

U vindt de juiste weg opnschrijven in een Nederlandstalige school in Brussel?

www.inschrijveninbrussel.beBasisonderwijs

LOP Brussel BaOLOP Brussel SO

Voor alle info over de inschrijvingsprocedure in het Brussels Nederlandstalig onderwijs voor het schooljaar 2012-2013:ga naar www.inschrijveninbrussel.be.

OPGELET: belangrijk voor alle kinderen geboren in 2010!

Alle scholen organiseren inschrijvingen op 22 mei. Kijk op www.inschrijveninbrussel.be voor een overzicht van de vrije plaatsen.

A70-000-07.vgc.adv5.bas.bdw.255x178.111011.indd 1 11-10-2011 10:43:45

niet dat horecagelegenheden zoveel vuilnis produceren, en dat er niets verandert.” Decourty kon niet anders dan toegeven dat de bonus-kant van zijn gemeente toch cijfermatig veel overlast met zich meebrengt. “Sinds 2009 is het aantal pv’s voor nachtlawaai sterk gestegen, net als voor allerhande vor-men van criminaliteit en diefstallen.”Dat de partijen van de meerderheid onderling af en toe een beetje debatteerden over onveiligheid, al dan niet bijgestaan door CDH, was lange tijd een vertrouwd sce-nario in Elsene. Dat Ecolo in de loop van de legislatuur mee op de kar is gesprongen, is nieuw.� Christophe�Degreef


ADVERTENTIE

Meer dan tachtigduizend auto’s en vierhonderd vrachtwagens krijgt Woluwe Shopping per week te slikken. De overlast voor de Sint-Lambertusstraat is bijwijlen niet te harden.

Op het eerste gezicht ligt het Wo-luwe Shopping Center er vredig bij. Veel autoverkeer, dat wel, maar de brede Woluwelaan kan wel wat slik-ken. Alleen tijdens de koopjes zijn er files. Maar wie achterom loopt, merkt ineens dat ‘de Shopping’ aan de rand van een woonbuurt ligt. De verkeersdrukte zorgt al jaren voor overlast, met name in de Sint-Lam-bertusstraat.Met de parkeerdruk valt het op zich mee. Er is niet meteen een groot te-kort aan parkeerplaatsen in het win-kelcentrum. De leveringen vormen wél een torenhoog probleem. Niet iedereen staat erbij stil: al het moois wat de klant in het winkelcentrum kan halen, van een doosje kaviaar tot een boekenkast, moet daar ook ráken. Elke maand komen er naar schatting 1.750 vracht- of bestelwa-gens langs.De milieuvergunning maakt mel-ding van vier leverkades, “maar een

Vrachtwagens verzieken buurt

Leveren op de openbare weg aan het Woluwe Shopping Center: het mag niet, maar het gebeurt dagelijks.

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

daarvan, aan de Woluwelaan, is vorig jaar illegaal afgeschaft,” zegt Geert van Waeg, de voorzitter van het buurtcomité. Interparking, het bedrijf dat de parkeergelegenheid beheert, heeft er een twintigmi-nutenparking voor klanten van ge-maakt. Daardoor kunnen vrachtwa-gens er nog maar moeilijk parkeren.“Ze kúnnen wel, maar het kost moeite,” zegt Geert van Waeg. “Zo krijgen ze te horen dat ze bij over-schrijding van de twintig minuten een eind verderop moeten gaan be-talen. De slagboom is ook niet aan-

Sinds kort wordt er meer gepa-trouilleerd door de politie en is het een stuk beter gesteld met de il-legale leveringen. Volgens Geert van Waeg heeft burgemeester Oli-vier Maingain (FDF) begrip voor de situatie, maar moet hij ook maar roeien met de riemen die hij heeft.Uiteindelijk ligt de verantwoorde-lijkheid bij het Shopping Center. “Alle beetjes helpen,” zegt Geert van Waeg. “We hebben er jaren voor ge-ijverd om het administratief adres van de Sint-Lambertusstraat naar de Woluwelaan over te brengen. Want wat kreeg je? De vrachtwagens reden met hun gps naar de Sint-Lambertusstraat, terwijl er daar niet geleverd mag worden. Het adres is nu gelukkig aangepast.”Als het van het buurtcomité af-hangt, kan ook de parkeeruitgang aan de Sint-Lambertusstraat maar beter afgeschaft worden, en alleen bij grote verkeersdrukte worden opengezet.Dé oplossing bestaat er natuurlijk in het winkelgedrag van de klant te veranderen. Als minder mensen met de wagen komen, wordt ook het leveren makkelijker. Dat lukt deels. In 2000 kwam tachtig procent met de wagen naar het winkelcentrum, vandaag nog maar zeventig procent. “Uiteraard blijft de auto een belang-rijk vervoermiddel,” zegt Geert van Waeg, “en we willen geen hetze voe-ren. Maar het zou mooi zijn mocht het winkelcentrum bereid zijn te ijveren voor duurzame mobiliteit.”� Steven�Van�Garsse

www.brusselnieuws.be/ sukkelstraat

DE SUKKELSTRAAT (15) Parkeerchaos aan Shopping Center in Sint-Lambrechts-Woluwe

Op 14 oktober zijn er gemeenteraadsverkiezingen. De komende maanden legt BDW in de reeks De Sukkelstraat elke week een pijnlijk aanslepend dossier uit een van de 22 Brusselse gemeenten op tafel. Deze week: het parkeerkluwen aan Woluwe Shopping Center.

“Interparking heeft vorig jaar een van de vier leverkades gewoon afgeschaft. Dat is illegaal”

kelijkste oplossing: omrijden naar de Sint-Lambertusstraat en er leve-ren van op de openbare weg. “Ter-wijl dat expliciet verboden is door de milieuvergunning,” zegt Geert van Waeg.Het buurtcomité heeft zelf tellingen gehouden en telde dagelijks gemid-deld meer dan vijf uur leveren ‘in dubbele file’ en meer dan één uur op voetpad, zebrapad of fietspad. De gevolgen van die chaos laten zich raden. Onlangs werd een vrouw, die zelf dubbelgeparkeerd stond, aange-reden door een bestelwagen.

“Veel geblaat en weinig wol.” (prof. staatsrecht Paul Van Orshoven)

“(…) een gemiste kans” (Joris Tie-bout, VOKA Comité Brussel).

“Akkoord splitsing gerechtelijk arrondissement BHV is grote vergissing.” (voorzitter van de Brusselse arbeidsrechtbank).

“De band Brussel-Vlaanderen wordt verder doorgeknipt, en leidt tot een verdere marginalisering van de Brusselse Vlamingen.” (Vlaams Komitee voor Brussel)

“We krijgen precies het tegen-overgestelde van wat werd geëist.” (politicoloog bart Maddens)

“Voor Vlaanderen-in-Brussel en voor Brussel zelf kan er beter geen staatshervorming komen, dan deze.” (Etienne Vermeersch, Jan Verheyen, Nelly Maes, e.a. namens de Gravensteengroep)

“Het resultaat van de onder-handelingen voor Brussel is mager.” (Bert Anciaux, SP.A)

“Deze staatshervorming is (…) geen copernicaanse omwentel-ing.” (Jean-Luc Dehaene, CD&V

Wat zegt het akkoord Di Rupo I over asiel en migratie?

Op dinsdag 22 mei, om 20uIn: “Au Nouveau Daring”, Bruggestraat 34, 1080 Sint-Jans-Molenbeek

Wat in Di Rupo’s Vlinderakkoord staat.

Vraag het Kamerlid Theo Francken

gepast.” Voor leveranciers is time money, dus kiezen ze voor de mak-


Spoornetbeheerder Infrabel heeft de trappen, balustrades en muren van het voormalige Sta-tion Leuvensesteenweg – nu JazzStation – ge-renoveerd. Onder de gebouwen van dit stukje spoorwegpatrimonium zien we de treinen tussen Schaarbeek en Schuman uit de tunnel duiken, even toeteren, om dan snel weer te verdwijnen.“De renovatie is vooral een veiligheidsmaatregel

voor het personeel,” vertelt Thomas Baeken van Infrabel. “De trap was in erbarmelijke staat en trok ook de muur scheef. Ook de brandweer moet hier langs kunnen.” Het werd een esthetisch ver-antwoorde oplossing: de trappen werden water-dicht gebetonneerd en de apparatuur is daar vei-lig onder weggeborgen. Een stukje patrimonium is hersteld voor één miljoen euro. TDM

Een veilig stukje spoorwegerfgoed

Sint-Joost-ten-Node > Infrabel spendeert 1 miljoen euro

© M

AR

C G

YSE

NS

ADVERTENTIE

BOOM ZONDER BROEDSEL MAG NIET GEKAPT

SINT-AGATHA-BERCHEM – Het (ver)bouwwerk aan gemeenschapscentrum De Kroon verloopt volgens timing (de ruwbouw van de nieuwe feestzaal en het café zijn al af ), maar nu zijn de overheidswerkzaamheden toch wel een hak gezet door een Berchemse groene burger. De vijf kastanjebomen voor het oude pand moesten gekapt worden om het werk te kunnen uitvoeren; daar werd ook een kapvergunning voor gegeven. Na de verbouwing zouden er vier wintereiken en een honingboom voor in de plaats komen. De kap be-gon op 23 april, ongelukkig al in het Brusselse broedseizoen (1 april tot 15 augustus): na een klacht van een buurtbewoner werd de kap stilgelegd. Eén boom staat nog overeind. Staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) “betreurt het voorval en zal erover waken dat de vijfde boom effectief blijft staan tot aan het einde van het broedseizoen.” Van de architect vernamen we dat er in geen enkele boom een nest te vinden was, dus ook niet in de hinderende kastanje, die volgens de wet nog tot halfoogst moet blijven staan.� JMB

PARKEERZONE ASTRID UITGEBREID

ANDERLECHT – Het betaald parkeren rond het Astridpark op RSCA-wed-strijddagen wordt vanaf juni uitgebreid. Zo wil het gemeentebestuur ver-mijden dat de parkeerhinder naar de Moortebeek- en Scheutwijk verschuift. Ook de straten van de twee wijken zullen voortaan onder de zone vallen: automobilisten moeten op wedstrijddagen vijf euro per uur betalen om te mogen parkeren. Anderlechtenaren zullen voortaan wel gratis kunnen parkeren in de zone. De parkeerregel geldt op wedstrijddagen van zes uur ’s avonds tot middernacht en zondags van ’s middags tot middernacht.� BS

TELE

XREG

IO

PAUZE IN RESTAURATIE VAN BUUREN-TUIN

ELSENE – Dit weekend wordt de restauratie van de beschermde René Pechèretuin van het Museum David en Alice van Buuren (Erreralaan) ge-staakt. In oktober worden de kleine resterende werkzaamheden, zoals een paadje naar een paviljoen en het ontdekte muurtje aan de straatkant, nog gerestaureerd. De tuinwerkzaamheden, die een jaar in beslag namen (na twee jaar archiefonderzoek), hebben 1,2 miljoen euro gekost. Het Gewest betaalt hiervan 80 procent, de rest hoest het art-decomuseum zelf op. In 2014 wordt heel het interieur gerestaureerd.� JMB

Centrum Morele Dienstverlening is vanaf nu

huisvandeMens!DeMens.nu staat in voor de uitbouw van de vrijzinnig humanistische dienst-verlening in Vlaanderen en Brussel. Iedereen die het wenst kan in een huisvandeMens terecht voor informatie over o.a. ethische thema’s, maar ook voor info over plaatselijke vrijzinnig humanistische initiatieven en activiteiten. Heb je nood aan een luisterend oor (morele bijstand) of wil je stil staan bij een belangrijk moment in het leven (plechtigheden), dan ben je hier aan het juiste adres. Als deMens.nu willen we er immers zijn voor mensen.

Onze dienstverlening is kosteloos.

Je kan in ons huisvandeMens terecht voor:Morele Bijstand

Soms loop je de muren op. Ruzie thuis, problemen op het werk… Je voelt je alleen, je mist iemand of je zit in de put na je ontslag. Er zijn duizend-en-één redenen om het allemaal even niet meer te zien zitten. Gelukkig sta je er op die momenten niet alleen voor.

In het huisvandeMens vind je een luisterend oor. De vrijzinnig humanistische consulent nodigt je uit om je situatie eens door een andere bril te bekijken. Hij helpt je zoeken, maar jij bepaalt welke weg je kiest. Zo geef je zelf weer zin aan je leven.

Stalingradlaan 18-20, 1000 Brussel[Premetrostation Anneessens]Tel. 02 242 36 02 E-mail: [email protected]

Jetse laan 362, 1090 Jette[Bus 13 en 14 halte Legrelle]Tel. 02 513 16 33 E-mail: [email protected]

voor mensendoor mensen

bezoek ons voor meer info op www.deMens.nu


Het onderwijs moet zich dringend beraden over visie en strategie, vindt Julien Borremans. “Jongeren hebben een duidelijk referentiekader nodig waarop ze zich kunnen richten.”

© SASKIA VANDERSTICHELE

Onderwijs > Leraar Julien Borremans over segregatie en ontworteling

‘Onze gedragcodes moeten gelden voor iedereen’

Onlangs zond de RTBf een reportage van Frédéric Deborsu over de islam in Brussel uit. Volgens parlements-lid Alain Destexhe (MR) lopen er in Brussel veel meer gesluierde vrou-wen rond dan vijftien jaar geleden. Deborsu ging ook rondsnuffelen in Noord-Afrikaanse boekenwin-kels, waar hij rijkelijk citeerde uit de plaatselijke bestsellers, waaruit blijkt dat de gelijkheid tussen man en vrouw, op z’n zachtst gezegd, fel in twijfel wordt getrokken.Het is geen geheim dat de (radicale) islam in Brussel aan belang wint. De islamitische gemeenschappen sluiten zich op in zichzelf, met alle gevolgen van dien. Brussel bezit nog amper samenhang. De sociale pro-blemen tieren welig en de crimina-liteit scheert hoge toppen. Achttien

procent van de verkrachtingen, sla-gen en verwondingen… in dit land is voor rekening van de hoofdstad. De etnische en sociale breuklijnen in Brussel zijn meer dan ooit zichtbaar en worden steeds dieper.Als er geen diepgaande hervormin-gen van de Brusselse beleidsstruc-turen en vergaande investeringen in het sociale weefsel, werk, onderwijs en opleiding, huisvesting, politie en gerecht gebeuren, dan zullen de so-ciale problemen, het geweld en de criminaliteit verder escaleren. De komende jaren komen er tiendui-zenden mensen bij in Brussel, en grotendeels zullen dat kansarme al-lochtonen zijn.Voor die negatieve ontwikkeling wordt veelal verwezen naar de grote sociale achterstand. Dat klopt voor een deel, maar er is meer aan de hand. De hedendaagse criminaliteit en de toenemende verharding van de omgangsvormen bij allochtone

jongeren ontstaan vooral omdat tweede- en derdegeneratiealloch-tonen geconfronteerd worden met een maatschappij wier waarden en normen in vele gevallen ver afstaan van wat zij in hun dagelijks leven ervaren. Dat leidt in vele geval-len tot ontworteling. De overgang naar een totaal andere sociale en culturele omgeving kan leiden tot marginalisering, en in het slechtste geval tot – om het met de woorden van de Nederlandse socioloog Hans

sing) verzamelde. De islam die we hier ontdekken, is geen ingevoerde godsdienst van de Arabische wereld, maar is het product van een proces van vervreemding.De problemen die we vandaag met bepaalde jonge allochtonen kennen, hebben te maken met ontworte-lingsmechanismen. Dat is vooral te wijten aan de verstoorde gezagsver-houdingen in het gezin, een opvoe-ding vol achterdocht tegenover de heersende structuren, de islamiti-sche huwelijksmoraal die moeders onmachtig maakt, een sterk eerge-voel, aanpassingsstress, de onder-wijs- en kennisachterstand van de ouders en een noodlottige gedoog-cultuur (Fleur Jurgens in haar boek Het Marokkanendrama).Deze explosieve samenloop van om-standigheden zorgt ervoor dat er in de achterstandswijken een multi-et-nisch subproletariaat groeit dat zich van de ‘heersende’ cultuur en haar waarden en normen gaat afkeren. OnderwijsUiteraard heeft elke medaille twee kanten. Het zou onheus zijn om alle verantwoordelijkheid bij kansarme milieus te leggen. Zowel de Brus-selse als de federale overheid slaagt er niet in haar kerntaken naar beho-ren uit te voeren. De tweede, derde en zelfs vierde generatie allochtonen bevinden zich nog steeds in de on-derlagen van onze maatschappij.Vooral het onderwijs moet zich drin-gend beraden over zijn visie en stra-tegie. Het is duidelijk dat het huidige onderwijs – een aantal scholen niet te na gesproken – de aanzwellende uitstroom van jongeren zonder di-ploma niet kan keren. En dan zwij-gen we nog over de groeiende desin-teresse, demotivatie en toenemende onrust bij de schoolgaande jeugd, of de verschraling van de opgedane kennis en de verworven competen-ties.Scholen ondergaan te veel en zijn te veel eilanden die op zichzelf pro-beren een beleid uit te stippelen. De huidige situatie vraagt om een gecoördineerd optreden over de schoolnetten heen. De schoolgaan-de jeugd heeft een duidelijk referen-tiekader nodig met een mainstream-cultuur waarnaar ze zich kunnen richten. Leerlingen moeten een aan-gepast curriculum kunnen krijgen. Ook dient er veel meer in de thuis-situatie te worden geïnvesteerd. Schoolopbouwwerk, naschoolse opvang en studiebegeleiding moe-ten de hoekstenen vormen om de problemen in verband met spijbelen, veiligheid, drugs aan te pakken.Maar wat we zeker niet mogen schu-wen, is de noodzaak om jongeren duidelijk te maken dat er gedrags-codes, regels en afspraken zijn die noodzakelijk zijn om tot een goede samenwerking te komen. Deze co-des gelden voor iedereen zonder uit-zondering en moeten worden afge-dwongen. Het heeft geen zin om de geldende normen te verzwakken en af te bouwen om zo de toenemende problemen te verdoezelen. Dát is het eerste werkpunt van het Brusselse onderwijs.� Julien�Borremans

Julien Borremans geeft in Brussel les aan 14- tot 18-jarigen

“Godsdienst wordt een soort uniform om de autochtone samenleving te provoceren”

BDWOPINIE

BRUSSEL – De tweede, derde en zelfs vierde generatie allochtonen bevinden zich nog steeds in de onderlagen van onze maatschappij, én de (radicale) islam wint in Brussel aan belang: Julien Borremans ziet een ver-band. Zijn pleidooi? Scholen moeten jongeren duide-lijk maken dat er niet wordt afgeweken van regels en afspraken.

Werdmölder te zeggen – ontworte-lingscriminaliteit. Dit is het gevolg van dagelijkse botsingen tussen cul-tuur- en denkpatronen.In eerste instantie is het ’m niet om de godsdienst te doen. De eer-ste generatie ‘gastarbeiders’ waren vrome moslims, maar ze veroor-

zaakten heel weinig problemen. Wat we nu bij de tweede en derde generatie allochtonen zien, is dat ze hun godsdienst gebruiken om zich af te zetten tegen de bestaan-de, overheersende maatschappij. Godsdienstbeleving wordt dan een soort uniform om de autochtone samenleving te provoceren. Men bekent zich tot de islam om zich te onderscheiden van de westerse sa-menleving. Godsdienst wordt als een identificatiemiddel gebruikt.

De Brusselse situatie vertoont paral-lellen met de problemen in Noord-Ierland. Godsdienst werd er als een identificatiemiddel gehanteerd, als een containerbegrip waarin heel wat politiek en sociaal ongenoegen van katholieken (de Ieren) jegens de protestanten (de Engelse overheer-


BDWOPINIEEngagementdoor Danny Vileyn

Het FDF is tot zijn ware proporties herleid. Twee keer na elkaar haalt de partij een goede 11 procent in de barometer van La Libre Belgique en RTBf. Voor de scheiding met de Franstalige liberalen van de MR speelde de partij, met elf van de 24 zetels in het Brussels parlement, boven haar gewicht. (Samen haalden MR en FDF 27,1 procent van de stemmen.)Toch betekent de scheiding allerminst dat het FDF uitgeteld is. In Schaarbeek bijvoor-beeld vinden FDF, Ecolo en CDH elkaar in

een linkserig onderonsje. Tegen de PS en tegen de MR. Op geweste-lijk vlak heeft die alliantie volgens de peiling geen meerderheid, maar met de splitsing heeft het FDF wel meer kans om in een meerderheid te geraken. Met haar links-liberale imago kan de partij zowel terecht bij PS als bij MR.MR en PS zijn in deze peiling aan elkaar gewaagd. De MR is goed voor 20,5 procent van de stemmen, de PS voor 22,4 procent. Ook zonder FDF blijven de Franstalige liberalen een grote partij. Alleen: in de top vijf staat in de hoofdstad geen enkele Franstalige liberaal. De eerste liberaal is Guy Verhofstadt op 5. Voorts op 1, 2 en 4 drie PS’ers (Elio Di Rupo, Charles Picqué en Laurette Onkelinx) en op nummer 3 Joëlle Milquet (CDH). De PS zakt lichtjes, maar heeft de poppetjes. De MR stijgt lichtjes, maar heeft in de hoofdstad geen populaire kop-stukken. Of moeten we schrijven: had? Want minister van Buiten-landse Zaken Didier Reynders duwt met de gemeenteraadsverkiezin-gen de MR-lijst in Ukkel. De MR mikt er op de absolute meerderheid.’s Ochtends tekende Reynders present bij de voorstelling van de lijst, ’s namiddags joeg hij met zijn uitspraak – dat Sint-Jans-Molenbeek ook het buitenland is – de helft van weldenkend Franstalig links in de gordijnen. Zijn woorden waren gericht aan Philippe Moureaux, sena-tor en burgemeester van Molenbeek (PS). Moureaux en Reynders zijn in hun wrange humor aan elkaar gewaagd. Dat Reynders nu in Ukkel woont, kan de animositeit tussen de twee alleen maar groter maken. Moureaux heeft op eigen terrein een uitdager.De vraag voor de gewestverkiezingen van 2014 is echter of de stijl van Reynders veel nieuwe kiezers naar de MR kan lokken. Luikenaar Reynders is een donkerblauwe liberaal die wel zal aanslaan bij de ge-goede klasse in Ukkel. Maar om het boegbeeld van de Brusselse MR te worden zal er meer nodig zijn. Engagement op het terrein bijvoor-beeld. Heeft een minister van Buitenlandse Zaken daar de tijd voor?

EVA HILHORST

BRIEVEN VAN LEZERS [email protected]

Canvascollectie

Als afvalwedstrijd kan de Canvascollectie tellen: van meer dan vijfduizend deelnemers een gereduceerde selectie maken, met een expo in Bozar met 250 over-blijvers, is een nationaal unicum. Aanbod en selectie mogen er zijn, en het niveau is met de jaren gestegen (...). Het is dan ook verwonderlijk dat in een interview (Agenda 1328 van 10 mei, p. 6-7) Dirk Snauwaert, als directeur van Wiels en als lid van de nationale jury, een afwijkende mening had over verschillende aspecten van de Canvascollectie, zoals over de bedoeling, werking, beoordelingscriteria, deelnemers, vrijblijvendheid...Zijn standpunt inzake het verschil tussen hobbyisten en beroepskunstenaars geeft een anachronistische in-druk, waarmee in andere kunstsectoren (film, theater, dans, zang, muziek) geen rekening meer wordt gehou-den. (...) Overigens wordt er tegenwoordig over het alge-meen veel minder geoordeeld volgens ‘Dit is kunst/Dit is minder kunst/Dit is geen kunst’. Natuurlijk dat niet iedereen zich als professioneel kunstenaar voordoet, wat niet belet dat wie zich aanbiedt als deelnemer aan de Canvascollectie, zich in de kunstwereld begeeft en bevindt. En omgekeerd bieden de deelnemende musea aan de zogezegde ‘niet-kunstenaars’ een professioneel en artistiek kader. De Bozar-directie neemt daar een opmerkelijk radicale en positieve positie in door telkens de eindselectie te presenteren. Het is tamelijk arrogant om achteraf te beweren dat deelnemers aan een initia-tief als de Canvascollectie geen ‘kunstenaars’ zijn. (...)De mening van één persoon zal alleszins het succes van de Canvascollectie niet ondermijnen, en anderzijds zal

de deelname van Wiels aan de preselecties de werking van Wiels niet wijzigen. Integendeel, alle deelnemende musea (en hoofdzakelijk Bozar) hebben er baat bij, door de naamsbekendheid van hun instelling te kunnen me-diatiseren.En waarom wil Snauwaert pleiten voor een afzonderlijk platform voor de amateurkunsten? Strikt genomen zijn er overal voldoende gelegenheden in de vele cultuur-, gemeenschaps- en wijkcentra en kunstacademies waar de amateurs een onderkomen kunnen vinden. En ook: als de Canvascollectie niet als artistiek initiatief wordt ervaren, kan men zich afvragen waarom een kunstin-stelling als Wiels haar infrastructuur ter beschikking blijft stellen. Ook de bewering van Snauwaert over het onderscheid ‘kunstwerk’/‘niet-kunstwerk’, waarbij hij poneert dat een kunstwerk ooit in een museum moet terechtkomen, is kortzichtig. Er kan beter een onder-scheid gemaakt worden tussen amateur en professio-neel op basis van de persoonlijke instelling ten opzichte van de kunstgeschiedenis. In geen enkel domein wordt er verwacht iets voor de zoveelste keer over te doen; het is dus nutteloos om voor de zoveelste keer het warm wa-ter uit te vinden.� Jonas�Wille,�Oudergem

Rechtzetting

In het artikel naar aanleiding van het verschijnen van Victor Horta 1861-1947 – Leven, werk, art nouveau (BDW 1328 van 10 mei, p. 22) is een fout in de foto-onderschriften geslopen. Het beeld uiterst links is niet het Huis Van Eetvelde, maar het Solvayhuis.

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BRUSSEL – Op 27 mei 2011 hoorde fotograaf Sander de Wilde, die regelmatig in BDW publiceert, op de ra-dio dat er zwaar onweer boven Dexia hing. Hij holde naar de hoofdzetel, waar alleen een tv-ploeg ter plaatse was. Voorzitter Jean-Luc Dehaene zou de pers te woord staan. “Na een uurtje wachten mochten we naar boven,” vertelt De Wilde. Maar daar was het opnieuw wachten geblazen, tot De Wilde Dehaene zag ijsberen achter de glazen wand. Een druk op de knop op het juiste mo-

ment leverde De Wilde de Belfius-persprijs op, de opvol-ger van de Dexia-persprijs. “Nadien konden alleen nog de voorspelbare foto’s genomen worden,” vertelt De Wilde.Een schitterende foto, en toch zou het nog tot eind 2011 duren vooraleer De Wilde de foto kon verkopen aan Le Vif/L’Express, voor het jaaroverzicht. Ondertussen heeft Dehaene zijn vertrek bij Dexia aangekondigd voor eind juni.� DV

Sander de Wilde krijgt Belfius-persprijs

© S

AN

DE

R D

E WIL

DE


VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Tentoonstelling > Sammy Baloji fotografeert de mijngravers van Katanga

Over de wereldwijde crisis en de creuseurs in Kolwezi

B aloji is tegenwoordig regelmatig te vin-den in Brussel, waar vrouw en kind ver-blijven. Maar zijn grote inspiratiebron en

werkterrein blijft Lubumbashi, de hoofdstad van de ertsrijke Congolese provincie Katanga. Baloji werd er geboren en ging er naar school. In het middelbaar maakte hij deel uit van een collectiefje van jonge striptekenaars. Later stapte hij over op de fotografie.Het was pas nadat hij in contact kwam met de Gentse professor Johan Lagae, specialist van de Congolese koloniale architectuur, dat hij zijn geboortestreek met andere ogen ging

De creuseurs (mijngravers) in hun cité des bâches, tentenkampen opgetrokken uit een samenraapsel van zeildoek en gescheurde rijstzakken.

© S

AM

MY B

ALO

JI

BRUSSEL – De Congolese fotograaf Sammy Baloji (1978) exposeert voor de tweede keer in de KVS. Na zijn onderzoek van de koloniale geschiedenis en het industriële erfgoed van Katanga belicht hij ditmaal de artisanale ontginning van de mijnen. Voor zijn ‘realistische beeldvorming over Afrika’ ontving hij zopas de Spiegelprijs, uitgereikt door het Fonds Patrick De Spiegelaere.

DE STELLING VAN ALIBI

BRUSSEL – Als u volgende week aan de Materialenkaai bij Thurn & Taxis een tent ziet verrijzen, weet dan dat daar tot 11 juni het nieuwe Flavoria neerstrijkt, de mobiele werkplaats van het onvolprezen Brusselse Alibi Collectief.Alibi is een los-vast artiestencol-lectief rond de creatieve spil Pat Van Hemelrijck. Met kunstige decors die verrassende mechaniekjes en myste-ries herbergen, met weinig woorden, veel verbeelding en veel humor maakt Alibi speelse voorstellingen waarbij niemand, jong noch oud, onberoerd blijft. Op zondag 20 mei, tijdens de Havenfeesten, speelt Alibi aan de Materialenkaai al voor een publiek van genodigden de voorstelling Circa Patagoniña. Diezelfde avond geeft het collectief een verjaardagsfeestje waarbij ook het Ukulogisch Museum en de Fishcaravan betrokken wor den. Twee verjaardagfeestjes eigenlijk, want Alibi zelf is 21 jaar en volwas-sen, terwijl Pat Van Hemelrijck zestig wordt en nog over die volwassenheid twijfelt.Het belangrijkste nieuws is wel dit: in de laatste week dat de tent aan de kaai staat, speelt Alibi voor iedereen die de voorstelling nog niet gezien heeft, ®echafaudages. Dat is een reprise van Echafaudages, de woordeloze, inmid-dels dertig jaar oude succesproductie van het legendarische collectief Ra-deis, met Josse De Pauw, Dirk Pau-wels, technicus-fotograaf Georges Brouckaert en Pat Van Hemelrijck. Ze veroverden in korte tijd de wereld met hun laconieke cartoontheater. Echafaudages werd hun laatste worp. Het is een ballet van machinerieën en menselijke activiteit dat zich af-speelt in een stoffig atelier, waarin de arbeiders tegen de dagelijkse sleur vechten door hun tics en routines te sublimeren en hun werktuigen op een heel oneigenlijke manier te gebrui-ken. Bijzonder is dat Van Hemelrijck in deze reprise zijn rol van toen weer opneemt.� MB

®echafaudages, vrijdag 8 en zaterdag 9 juni in Nieuw Flavoria, Materialenkaai (aan het kanaal ter hoogte van K-Nal/Thurn & Taxis). Reserveren bij De Markten op 02-512.34.25, [email protected], www.demarkten.be of op www.alibicollectief.be

© A

LIB

I CO

LL

EC

TIEF

ADVERTENTIE

bekijken. “Ik kende de koloniale geschiedenis niet. Ik ging naar een katholieke school. Daar leerden we vooral te vergeven,” zei Baloji af-gelopen week op de opening van zijn nieuwe tentoonstelling, Kolwezi.Baloji focuste bij zijn historisch onderzoek vooral op de mijngeschiedenis van Katanga, met name de koloniale en postkoloniale tijd. De Belgische koloniale mijngigant Union Mi-nière had de koper-, kobalt- en zinkmijnen in Katanga behoorlijk geïndustrialiseerd. De ertsen werden machinaal en op grote schaal gedolven. Na de onafhankelijkheid werd het

bedrijf genationaliseerd en omgevormd tot Gécamines. Door slecht beheer, twisten en corruptie brokkelden de mijninfrastructuur en de ertsproductie geleidelijk aan af. In de jaren 1990, op het einde van Mobutu’s tijdperk, was er nog maar weinig over van de geïndustriali-seerde mijnbouw. Mijnen werden verlaten en liepen onder water.

Chinese postersIn zijn eerste grote fototentoonstelling, Mé-moire, die in 2006 in de KVS te zien was, toonde Baloji de vervallen mijninfrastruc-tuur van Gécamines; hij combineerde die beelden met etnografische archieffoto’s. De expo was het begin van een internationale carrière. Baloji’s foto’s en montages hingen op de Biënnale van Bamako, in Parijs, in Tate Modern in Londen, in New York, en momen-teel zijn ze ook te zien in het Smithsonian in Washington. Hij won verschillende prij-

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

Bezoeken enkel op afspraak

[email protected]

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30


zen, waaronder in 2009 de Prins Clausprijs.Maar het hele mijnverhaal was nog lang niet verteld, vond Baloji. Want na de instorting van Gécamines maakte de machinale mijnbouw eind vorige eeuw plaats voor de artisanale ontginning. Dat is vandaag nog steeds zo: dui-zenden creuseurs trekken elke dag met schop en pikhouweel de mijnen in op zoek naar ert-sen, en dit voor amper meer dan een dollar per dag. Intussen zijn er ook allerlei buitenlandse investeerders op het toneel verschenen, die allemaal hopen hun graantje mee te pikken van de natuurlijke rijkdommen van Katanga. Onder hen, zoals overal in de Democratische Republiek Congo, veel Chinese bedrijven. Tot in 2008 stonden er bijna dagelijks lange rijen werken gelukzoekers voor hun poorten. Maar toen Baloji zich vier jaar geleden voor het onderwerp begon te interesseren, wa-ren de poorten dicht. Er was geen werk meer voor nieuwe gravers. De mondiale economi-sche crisis was voelbaar tot in Kolwezi. Baloji

Een ‘utopische’ diptiek van Sammy Baloji: verlaten mijnfabriekje in Kolwezi versus wolkenkrabber in New York.

© SAMMY BALOJI

de, vaak ondergelopen, mijnen in de buurt. Het levert heel verschillende foto’s op. In som-mige beelden zijn de bruinrode mijnen het on-derwerp. Hun rotsachtige structuur lijkt, als in een schilderij, uit de foto te springen. De mijnwerkers zelf zijn slechts stipjes, met het blote oog nauwelijks waarneembaar. Maar dan zoomt Baloji steeds verder in, telkens op hetzelfde groepje gravers. Tot het gezicht van één mijnwerker in een donkere schacht over-blijft.Baloji ging ook langs in het ‘tentenkamp’ van de mijnwerkers, de cités des bâches. Het zijn tijdelijke nederzettingen, die elk moment weggeveegd kunnen worden door de nieuwe investeerders en die opgetrokken zijn uit een samenraapsel van tentzeil en gescheurde rijstzakken. Als decoratie hangt er hoogstens een verbleekte affiche van een Engels voetbal-team.Baloji fotografeert de bewoners in of voor hun plastic krotten. Het valt daarbij op dat de creu-

seurs, ondanks hun armetierige en precaire bestaan, recht en zelfbewust in de lens kij-ken. Baloji wil geen miseriefoto’s maken. Sen-timentaliteit en dramatisering zijn aan hem niet besteed. Voor Baloji zijn de foto’s uit de reeks Kolwezi niet puur documentair. “Het is fictie. Ik ver-trek natuurlijk vanuit de realiteit, maar vervol-gens leg ik er een persoonlijke toets in.”Dat doet hij ook met zijn zogenaamde diptie-ken, die buiten, tegen de gevel van de oude KVS, omhoog hangen. Het zijn beelden van het gehavende mijnlandschap, gecombineerd met foto’s van Chinese posters. De toevloed van de Chinezen in Katanga is immers ook heel nadrukkelijk zichtbaar in het straatbeeld. Baloji raakte vooral gefascineerd door de kit-scherige, felkleurige posters die overal in bars, kapsalons en hotels ophangen. Het zijn zoet-sappige, clichématige montages van panora-ma’s uit heel de wereld, van een Zwitsers Al-pentafereel tot metropolen als Sydney en New York. Op het eerste gezicht hebben ze weinig gemeen met de desolate mijnlandschappen in Katanga. Maar, zoals de Franse Afrika-onder-zoekster Dominique Malaquais bij de vernis-sage opmerkte, “als je goed kijkt, valt het spie-geleffect op.” Inderdaad, de schoorsteen van een verlaten Katangees fabriekje vindt zijn te-genhanger in een Amerikaanse wolkenkrab-ber. En het water van een ondergelopen mijn vloeit over in het water rond het operagebouw in Sydney. De optimist in Baloji ziet er ook de utopische verbeelding van de toekomst van zijn land in. “Het zou het Congo van morgen kunnen zijn.”� Bettina�Hubo

Kolwezi, foto’s van Sammy Baloji, nog tot en met 8 juni in de KVS

Met schop en pikhouweel graven de mijnwerkers naar koper- en kobaltertsen.

© S

AM

MY B

ALO

JI

“In plaats van geschiedenis leerden we op de katholieke school te vergeven”

maakte een reeks foto’s van gesloten poorten van Chinese bedrijven. En hij besloot het leven van de creuseurs in beeld te brengen.Drie jaar lang zwerft hij met zijn camera door


ADVERTENTIE

Cultuur > Directeur Gilles Ledure haalt 190 toppers naar het omroepgebouw

Flagey als nest voor vele vogelsELSENE – De eerste volwaardige seizoens-programmering van Flagey onder de nieuwe directeur Gilles Ledure baart opzien. Gerug-gensteund door een dertienkoppig artistiek comité dat de keuzes maakt, koppelt Flagey een rits cultuurpartners aan elkaar, gaande van het Filmfestival van Gent en De Munt tot beide openbare radio-omroepen.

Met een nieuw seizoensmodel (van 1 juli 2012 in plaats van september, tot 30 juni 2013) en elkaar aanvullende genres gooit Flagey de za-len open. Goed voor een nest (het affichebeeld van het seizoen) vol muziek en evenementen: Winterjazz, de Koningin Elisabethwedstrijd (minstens zolang het Conservatorium ver-bouwd wordt), Ars Musica, een nieuwe reeks middagconcerten van Piknik Music, een nieuw videoclipfestival Clip that Beat, Design Sep-tember, A Writer’s Europe en Anima-zaterda-gen voor kinderen. Flagey every day, for every-one slogant het huis. Zelfs VRT (Klara) en RTBf (Musiq’3) krijgen weer een voet tussen de deur in dit ‘mediahuis’.Rode draad in de huisstijl wordt de link tussen verschillende disciplines, zoals muziek met film. De klank- en beeldfabriek met vijf stu-dio’s is perfect uitgerust om de twee te com-bineren. Zo maakt de videast Alexis De Stoop

van de tentoonstelling Paysages flamands in Rijsel een film, die vertoond wordt en door het barokensemble B’Rock in klank vertaald. De auditieve en de visuele ervaring worden

dus los van elkaar, maar combineerbaar aan-gereikt. Met dit soort van multidisciplinaire invalshoek probeert Flagey heel verschillende publieken in contact te brengen met dingen

die misschien ‘niet meteen hun genre’ zijn.Ook coproducties met (inter)nationale cul-tuurinstellingen en ensembles, van Passa Porta tot Musiques Nouvelles, voeden de kalender. Samenwerkingen met musea bij-voorbeeld, zijn nieuw. De bedoeling hiervan is thematische trajecten uit te stippelen die vertaald kunnen worden naar muziek, beeld of activiteiten voor kinderen.Voorts speelt Flagey ook etalage voor de jonge garde, zoals voor de virtuozen van de Muziek-kapel Koningin Elisabeth. Zelfs het Filmfesti-val van Vlaanderen krijgt een platform aange-boden om Franstalig Elsene te veroveren, wie weet met later een verlengstuk richting Gent.En tot slot zijn er de artiesten in residentie. Er waren al het Brussels Philharmonic en het Vlaams Radio Koor – die nog meer concert-dagen krijgen –, maar nu omarmt Flagey ook het Brussels Jazz Orchestra, Le Concert Olym-pique (met Jan Caeyers) en niet te vergeten Musiques Nouvelles, dat dit jaar zijn vijftigste verjaardag viert. Flagey ontvangt in het najaar ook de World Music Days, met het kruim van ’s werelds nieuwe muziek. De laatste keer dat dit ontmoetingsfestival Brussel aandeed, was in 1983.

� Jean-Marie�Binst

Het barokorkest B’Rock neemt een prominente plaats in op Flagey for everyone.

© B

’RO

CK

OR

CH

ES

TRA

amuseer je te pletterorganiseer knallende activiteiten

geef je vriendenaantal een boosttover een glimlach op kindergezichten

en verdien wat bij door te spelen!

barst je van creativiteit?

word (hoofd)animator op het speelplein!

schrijf je in via speelpleinen.vgc.be VOOR DE ZOMERVAKANTIE: IN DE MAAND MEI


Archeologie in het museum

In een behoorlijk duister Museum voor Natuurwetenschappen voerde New Forms of Life een bevreemdend mysteriespel op.

© LU

C VL

EM

INC

KX - A

CA

DE

MIE A

ND

ER

LE

CH

T

Gezien: Natural mysteries van New Forms of Life, op 6 mei in het Mu-seum voor Natuurwetenschappen (voorstelling binnen het Kunsten-festivaldesarts: www.kfda.be).

Het collectief New Forms of Life (NFoL) beloofde tijdens het Kun-stenfestival een interessante per-formance te maken met de kamers, gangen en collecties van het Mu-seum voor Natuurwetenschappen als decor. Tussen droom en daad, en dit geval ook tussen daad en droom, bleken evenwel wetten te staan, en

praktische bezwaren.Voor Natural mysteries had het internationale collectief verzamelen geblazen in de hal van het museum. Aangezien de werkelijkheid met fijne fictie zou worden uitgebreid, werd die hal de ‘Doorgang der Dromen’: een niet zo lang geleden ontdekte toegang tot een bijzondere archeologische site, een grottencomplex be-dolven onder sedimenten die dertigduizend jaar eerder het aardoppervlak hadden bedekt, nadat het ijs op de polen was gesmolten. Een intrigerende site uiteraard, met een hoge con-centratie specimina van natuurlijke soorten die er in een vreemde constellatie bij elkaar bewaard waren gebleven. In een architectuur die alleen maar liet gissen naar wat de ver-dwenen, geavanceerde beschaving van toen (wij, dus) er ooit mee op het oog had gehad. De bezoekers werden door NFoL (in hun rol van archeologisch team) door het grottencomplex geloodst.Ik had er veel van verwacht, maar uiteindelijk zal ik net als NFoL de theatrale mogelijkhe-den van het museum hebben overschat. Het museum is mooi gestoffeerd, maar heeft niet de archaïsche charme die pakweg het Brus-selse Legermuseum of het Museum of Natural History in Oxford wel heeft. De hedendaagse setting maakte het iets te moeilijk om, zoals NFoL verlangde, alle ongeloof te laten varen, een tijdsprong van dertigduizend jaar te ma-ken, en te doen alsof je door de relieken van een ver verleden rondwandelde. Een wc-deur die openstond, volstond om terug in het Brus-sel van 2012 te worden gekatapulteerd. Noch-tans was er alles aan gedaan om de fictie te ondersteunen. Het gebouw bleef zoveel moge-lijk verduisterd, een audiosysteem van draad-

loze zendertjes en koptelefoons moest er een trip van maken.De extreme hypothese die het uitgangspunt van de performance vormde, gaf natuurlijk ook aanleiding tot humor. Maar dan was het wel de vraag in hoeverre die initieel bedoeld was en niet gewoon aan terrein had gewon-nen naarmate NFoL had ingezien dat ze de ongerijmdheden niet uit hun opzet zouden kunnen bannen. Zo werden de logistieke problemen van het draadloze audiosysteem toegeschreven aan het feit dat het hier ging om de recuperatie van een archeologische vondst: het zogenaamde ‘internet’ waarover men dertigduizend jaar geleden had be-schikt en dat de archeologen nu trots door het grottencomplex met zich meedroegen. Voorts kon wie slecht ter been was, de pre-historische lift nemen. Niet hilarisch, en ook al niet bevorderlijk om de mayonaise van het mysteriespel te laten pakken.Je kon dan hopen dat de productie ook zon-der de romantische hang naar een tijdreis de moeite waard zou zijn. Maar NFoL toonde gewoon te weinig zeggingskracht. Aan de onbeholpen bindteksten en herhalingen voelde je al dat ze materiaal te kort kwamen. De schaarse poëtische intermezzi waren niet poëtisch genoeg. Eén keer maakte ik aanstalten om de zielsverhuizing te maken: op het moment dat in de Pooltunnel, waar het museum een impressie geeft van het po-laire leven, de veronderstelling werd geuit dat men dertigduizend jaar geleden al moet hebben geweten dat de polen het zouden begeven. In de ‘Blauwe kathedraal’, waar skeletten van walvissen aan het plafond hangen, zette de hypothese dat deze ko-lossale dieren misschien ooit door de lucht hadden gezweefd, even aan het dromen. De zaal met de opgezette en voor zich uit starende hoorn- en geweidragers de ‘Room of Faces’ noemen, was ook mooie aanzet, maar gesuggereerde verbanden met andere kamers zoals de ‘Room of Crystal’ waren niet overtuigend. Zo kon Natural mysteries alleen boeien als alternatieve rondleiding in (en eventueel als commentaar op de repre-sentatiemethoden binnen) het museum, en als prettig weerzien met de ginds geconser-veerde sneeuwhaas en het waterzwijn.

� Michaël�Bellon

Pra

at

ach

teraf

ADVERTENTIE

BRUSSEL – In het Warandepark loopt nog tot en met 29 mei de fototentoonstelling Welcome to life van Handicap International.

De tentoonstelling, ter gelegenheid van de eerste editie van de Dagen van de Belgische Ontwikkelingssamenwerking, wordt georga-niseerd door Handicap International. Sinds 2006 zet die ngo in een zestigtal landen pro-jecten op om handicaps bij moeders en kinde-ren te voorkomen of vroegtijdig op te sporen. Jaarlijks sterven 380.000 vrouwen tijdens of vlak na de bevalling, vooral in ontwikkelings-landen. Daarnaast halen 7,6 miljoen kinderen hun vijfde verjaardag niet. Een gebrek aan hygiëne, materiaal, kennis en zorg bij de ge-boorte en tijdens de eerste levensjaren kan bo-vendien leiden tot langdurige handicaps.Drie Belgische fotografes trokken naar ver-schillende landen om in beeld te brengen hoe een moeder in het Zuiden en in België haar zwangerschap, de geboorte en de eerste levensjaren van haar kind beleeft. Bieke De-poorter trok naar Mali, Layla Aerts naar Cam-bodja en Vietnam, en Katrijn Van Giel ging in België op zoek naar indrukken en verhalen. “Als fotograaf ben je getuige van stukjes van

Ontroerende beelden van moeders en kinderen

Tentoonstelling > Foto’s in het Warandepark

Louise, mama van Moussa, wou bevallen in een geboortehuis. “Ik wou een zo natuurlijk mogelijke bevalling. Het geboortehuis is een goed alternatief.”

© K

ATR

IJN

VA

N G

IEL

andere mensen hun leven,” zegt Van Giel. “Ik fotografeerde het begin van een leven en zag vreugde, maar ook bezorgdheid. Ik wens de ouders toe dat de vreugde groeit en de zorgen afnemen.”De beelden worden nog tot en met 29 mei in het Warandepark tentoongesteld op tien ver-lichte kubussen. Welcome to life is gratis, en toegankelijk voor mensen met een handicap.� Lynn�Pasteleurs

De meikever (Melolontha melolontha), die heel groot kan zijn voor een kever, tot drie centimeter lang, heeft kastanjebruine dekschilden en een zwart-wittekening op de flanken. De waaiervormige anten-nes zijn oranje. Behalve op het op-vallende uiterlijk wijst Wim Ver-aghtert van Natuurpunt Studie nog op iets anders waaraan je de kever kunt herkennen: “Ze brommen en staan bekend om hun stunteligheid: net als motten komen ze op licht af, maar als ze tegen een lamp vliegen, liggen ze vaak hulpeloos op hun rug te spartelen.”U kunt hun aanwezigheid online

melden op bru.waarnemingen.be. “Zo willen we een beter zicht krij-gen waar in het Brusselse gewest de meikever voorkomt, om aan de hand daarvan een lokale staat van instandhouding (LSVI) op te maken,” vertelt Griet Nijs van Natuurpunt Studie, dat in opdracht van Leefmi-lieu Brussel (BIM) werkt. “Afgaande op het kleine aantal spontane mel-dingen is de gewone meikever de laatste dertig jaar vermoedelijk sterk in aantal afgenomen. Omdat de larven onder meer graswortels eten, worden ze verdelgd met in-secticiden. Oudere mensen denken nog vaak met nostalgie terug aan


Fauna > Op vleermuizenjacht met Natuurpunt Brussel

‘Heb je dat ritsje gehoord?’

N atuurpunt Brussel en Ple-cotus, de vleermuizenwerk-groep van de Franstalige

zusterorganisatie Natagora, wer-ken samen met Leefmilieu Brussel (BIM) om het vleermuizenbestand in kaart te brengen. Door de ver-dwijning van een gevarieerd land-schap en de vervuiling zijn ze een bedreigde diersoort.Eddie Maes van Natuurpunt Brus-sel licht de deal toe: “De Europese Commissie vraagt aan Leefmilieu Brussel om de vleermuispopulaties in de Natura 2000-gebieden te mo-nitoren. Wij helpen daarbij omdat soortendetectie heel wat mankracht vraagt. Het BIM geeft ons jaarlijks de lijst met de locaties die we af-stappen, batdetector en pen in de aanslag. In ruil voor ons werk kun-nen we uitstekende – en geen goed-kope – apparatuur kopen, die we ook inzetten bij eigen activiteiten zoals de Nacht van de Vleermuis.”Drie keer per jaar is het dus tijd voor wetenschappelijk onderzoek. Half juni, de tijd van de kraamkolonies, in het midden van de zomer als de kleintjes volgroeid zijn en uitvliegen, en in september tijdens de voort-planting en wanneer ze zich voor-bereiden op de winterslaap. Over de

wonderen van de natuur zegt Maes: “Om energie te sparen voor de win-ter bevruchten de vrouwtjes zichzelf – façon de parler – met het sinds het najaar bewaarde sperma. Winterko-lonies zijn meestal ook groter dan broedkolonies: veel volk om zich aan elkaar te warmen.”Met de handzame batdetector of vleermuisherkenner wordt ultra-soon geluid (met een frequentie ho-ger dan 20 kHz niet waar te nemen door het menselijk oor) in hoorbaar geluid omgezet. Achteraf worden de klankopnames in een softwarepak-ket (Batsound) visueel weergegeven. De combinatie van de frequentie en de duur wijst op een bepaalde vleermuizensoort. “Echte kenners kunnen dat ook op het gehoor,” zegt Maes, “al zal iedereen wel snel het geluid van de gewone dwergvleer-muis, de meest courante soort in Brussel, herkennen.”

Na zonsondergangEerst moet het veldwerk verricht worden. Samen met Natuurpunters Eddie Maes en Marianne D’Hulster wachten we tot een kwartier na zonsondergang, de door het BIM aanbevolen tijd.“We krijgen een tabel met de zons-

ondergangen mee. In de zomer zijn we een uur later thuis... na toch-ten die toch telkens twee tot drie uur in beslag nemen. In de praktijk moeten we op elk van de tien tra-jecten van een kilometer op twintig welomschreven stopplaatsen, dus ongeveer om de vijftig meter, drie minuten registreren.” De tien transects dit jaar zijn Lindekemale, Ter Bronnenpark, Drie Kleuren, Blan-kedelle, Tamboer, Bunzingen, Grip-

pensdelle, Vuilbeek, Korporaal en Grasdelle. We zijn nog in de Emile Vander-veldelaan, vlak bij de Woluwe met de Lindekemalemolen, als Maes de batdetector opzet en onmiddellijk vleermuisgeluid opvangt.Toktoktokketok...: als rollende knik-kertjes wordt het geluid soms om-schreven. “Natuurpunt verzint dat niet, hé, dat er in Brussel vleermui-zen zitten. We zitten aan 50 tot 60

kHz: het is wellicht geen gewone dwergvleermuis, die meestal rond de 45 kHz zit. Een watervleermuis misschien?” denkt Maes hardop.We kunnen er inderdaad een spot-ten, boven een klein waterpartijtje langs het pad langs de Woluwe. “Ze zíén vliegen voegt toch iets toe aan het plezier. Met zijn bleke buik is hij in het donker ook iets beter te zien dan de dwergvleermuis.”En kijken is al net zo belangrijk als

De batdetector (l.) vangt ultrasoon geluid: frequenties van 20 kHz of hoger.

© E

DD

IE MA

ES

Natuur > Meikever gezien? Meld het!

S.O.S. Melolontha melolontha

dien heeft een gazon met minder gras het voordeel dat het minder vaak moet worden gemaaid.”Van 26 soorten (vier zoogdieren, acht vogelsoorten, negen ongewer-velden, drie reptielen, een vissoort en een amfibie) wordt een LSVI op-gemaakt. Niet voor alle soorten zul-len er oproepen in de natuurbladen verschijnen, omdat ze niet allemaal even makkelijk herkenbaar zijn. Dat gebeurt wel voor twee reptielen, de levendbarende hagedis en de ha-zelworm, en voor de eikelmuis of fruitrat. “Deze slaapmuis leeft in de directe omgeving van de mens en maakt daarbij graag gebruik van wilde hoekjes in tuinen en romme-lige schuurtjes om te eten en te sla-pen. Het is een soort die je vaak te-rugvindt in boomgaarden en tuinen met fruitbomen. Voor de eikelmuis willen we nog wat uitgebreider te werk gaan, met interviews en con-trole van nestkasten.” Wie hieraan wil meehelpen, of meer wil weten over het project, kan contact opne-men met Griet Nijs op [email protected] of 015-77.01.61.�

� AD

De meikever eet graswortels. Dat maakt hem een makkelijke prooi voor insecticiden.

© M

AR

C H

ER

RE

MA

NS

de tijd dat meikevers, en vele andere soorten, heel algemeen waren. Met een gevarieerd, bloemrijk gazon kun je vaak het hele jaar door genieten

van een kleurrijk tapijt, prettig om te zien én het komt de biodiversiteit ten goede. Denk maar aan de bijtjes die er nectar komen zoeken. Boven-

BRUSSEL – Midden mei is de piekperiode om bij zwoele valavond de meikever (Melolantha melolantha) te zien rondvliegen. Kijkt u er mee naar uit? Dat vraagt Natuurpunt Studie in het kader van zijn onderzoek naar enkele Europees en regionaal belangrijke soorten.

SINT-LAMBRECHTS-WOLUWE – Het onhoorbare regis-treren, dat is wat vleermuizendetectie zo mysterieus maakt. Maar het is tegelijk ook wetenschap bedrijven, samen met Natuurpunt Brussel, dat nog enkele vrijwilligers kan gebruiken. Wij konden al eens meeluisteren.


Wij zijn van nature een boterland. We smeren onze boterhammetjes met boter vooraleer er beleg op te leggen, we bakken in goei boter als het eens feestelijk mag zijn. Maar boter is niet zo’n eenvoudig product om te gebruiken. Daarom maken we ghee.

Vroeger stond een groot deel van onze contreien vol weiden en koeien, met de uiteindelijke bedoe-ling om boter te maken. Dat was het voornaamste handelsproduct van de veeboeren. Kaas was hier te lande bijzaak, rundsvlees slechts het onvermij-delijke bijproduct van de boterproductie. Voor de ontdekking van de ijskast kon boter een tijd bewa-ren, melk daarentegen werd héél snel slecht. Ern-stige mensen dronken ook geen melk meer na hun plechtige communie. Melk drinken was boertig. Boter was deftig.Boter stond dus centraal in het leven van onze voor-ouders. Vrouwen lieten er hun haar mee glimmen. Maar bakken in boter is niet zo eenvoudig, boter in de pan is onwillig. Vaak spettert hij, en wanneer de pan te heet is, verbrandt boter in een oogwenk. Fri-turen in boter is uitgesloten. Het enige echt oude frituurrecept uit onze streken zijn... smoutebollen. Geen ‘boterbollen’ of zo, want dat gaat niet.Boter hoort het vet van de melk te zijn, maar in nor-maal gebruik is dat vet niet zuiver. Meestal zit er nog achttien procent water in, zeg maar karnemelk die niet uit de boter is gekneed of geslingerd. Die karnemelk bevat ook nog een beetje melksuiker en een portie eiwitten. Wanneer we nu in boter wil-len bakken, zijn het vooral die laatste twee die ons parten spelen. Water doet de boter kissen in de pan, maar verlaagt ook de temperatuur van het bakken. De suikers gaan eerst karamelliseren ( hazelnootboter heet dat in keukentermen) en daarna verbran-den, samen met de eiwitten. Dat geeft de zwarte kleur en de slechte smaak van verbrande boter.Nochtans is er een manier om boter bruikbaarder te maken bij het bakken, en dat is door de boter te klaren . Het is een aloude keukentechniek, maar toch wordt geklaarde boter maar in weinig gezin-nen gebezigd. Geklaarde boter is maar hier en daar te koop in de supermarkt. In India daarentegen

wordt geklaarde boter overal verkocht, in potten, in blik of in fl essen. Ze noemen het daar ghee . In India en andere Aziatische landen is het veruit de belang-

rijkste vetstof in de keuken.Ghee maken zou eenvoudig zijn. Laat bo-

ter smelten, schuim de proteïnen aan de oppervlakte af en scheid het vet

van het water dat zich onderaan in de pan concentreert. Ik probeerde het thuis. En dan blijkt het toch weer niet zo eenvoudig.Ik kocht voor het experiment een

pakje gezouten boter. Die koop ik nooit, maar omdat ik gelezen had dat

het zout in de boter in de waterfase blijft, zou het mogelijk moeten zijn om

zoete geklaarde boter te maken van gezou-ten boter.

Ik liet de boter smelten in een pannetje. Dat gaat eenvoudig: smelten, afschuimen. Zo ont-

staan twee lagen ( fasen , zegt de wetenschapper). Een witte waterige en een gele doorzichtig vette. Ik goot het vloeibare vet af in een kommetje, maar de waterfase wou al spoedig mee. Dus zette ik het pan-netje schuin en lepelde ik nog wat extra vet af. Dan proefde ik. Bar zout! Hoe kan dat nu? Ik heb vervol-gens de boter ‘gewassen’. Met veel water opnieuw in de pan, even laten koken en afkoelen. De zogezegd geklaarde boter stolde als een laag boven het water. Maar nog steeds zout. En ook nog heel erg als ge-wone boter. Wel, ik was alweer te snel willen gaan. Eenvoudig smelten is voor het klaren van boter niet voldoende. Boter is een emulsie van water in vet, maar ook de vetten zijn niet gelijk gestructureerd, er zitten vetkristallen in, maar ook losse vetten. Die laatste komen eerst los, de harde vetten pas later. Na het eerste scheiden van de boter moeten we rustig verder verhitten op een laag vuurtje en wachten tot de boter helemaal doorzichtig wordt. Dan pas is de boter echt geklaard. Hij zal dan ook nooit meer echt opstijven. Na het eventueel uitwassen van restjes laat men de ghee net zo lang op het vuur tot het bor-relen stopt. Dat wil zeggen dat alle water verdampt is. Het is duidelijk dat dit proces veel effi ciënter kan gebeuren op grote schaal. Met één pakje boter is het verlies nogal groot.Zo’n geklaarde boter, ghee, bewaart veel langer en bakt veel beter dan gewone boerenboter. Hij hoeft

ook niet meer gekoeld te worden. Naast bakken kan men ook voedsel konfi jten in geklaarde boter. In Engeland is clarifi ed butter nog altijd hét middel om grijze garnalen te bewaren: potted shrimp . In Nor-mandië en Bretagne bewaarde men vroeger zo ook sardienen en andere snel bederfelijke vis. Hier en daar worden nog blikjes sardines au beurre verkocht. Vergelijk het procédé met de nu zo populaire confi ts uit het zuidwesten van Frankrijk. Vlees opleggen onder vet. Het werd altijd al gedaan.Ghee zal op den duur ook rans worden, maar zelfs daar is nog een markt voor. Met deze ranse ghee, smem , die men bij de Marokkaanse bakker verkoopt, worden koeskoes en bepaalde oosterse rijstgerech-ten op smaak gebracht. Ranse boter als specerij, soms van honderd jaar oud! Komaan, zuivelboeren, er ligt een heel gat in de markt voor u open. Sma-kelijk.

[email protected]

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Ghee

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

luisteren. “We moeten ook noteren of ze gewoon overvliegen of insecten najagen,” zegt D’Hulster. En voorts ook of er water aanwezig is, of het waait, de minimum- en maximum-kilohertz, en zo verder.Het wordt duidelijk waarom Natuur-

Ghee maken – boter klaren – zou eenvoudig zijn. Ik probeerde het thuis. En dan blijkt het toch weer niet zo eenvoudig

ADVERTENTIE

M�� B�� H�� G��

www.fedsvk.be

02 412 72 44

Verhuur uw woning zorgeloos

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

Steun voor de renovatie

Fiscale voordelen

SOCIALE VERHUURKANTOREN

punt het liefst met drie of vier men-sen een transect afstapt: “Iemand om te noteren, een of twee met de batdetector, iemand die de klok in de gaten houdt. Het is ook gezelliger dan in je eentje in een donker bos of park. Het licht van een zaklamp lijkt vleermuizen, in tegenstelling tot vossen, niet te deren. Ik heb ook nooit geweten dat mensen in groep vleermuizen konden afschrikken.” En dan duikt juist voor Maes een vleermuisje op, of het is al weer weg, zich perfect oriënterend door de echo die zijn piepjes terugkaatsen.Het gehoor van de vleermuis(geluid)vangers zelf wordt ook getraind: “Heb je dat ritsje gehoord?” vraagt D’Hulster. “Het ritme dat versnelt als ze hun prooi te pakken krijgen, dat is typisch voor de watervleer-muis. Vleermuizen passen hun fre-quentie ook aan hun omgeving aan. In een open omgeving zal het geluid helemaal anders zijn.”Bij de watermolen van Lindekemale lijken de Natuurpunters zich al goed in de vleermuis te kunnen verplaat-sen. “Een ideale plek voor vleermui-zen is dit. Wat beschut, en bomen met oude holletjes van spechten om in te wonen. Het is dus interessant om oude bomen niet altijd weg te doen,” legt D’Hulster uit.We horen weer veel vleermuisacti-viteit, en sporadisch zien we er ook een. De lawaaierige vliegtuigen zijn geen stoorzender, maar bepaalde krekels en sprinkhanen worden ook waargenomen door de detector, ge-lukkig niet te verwarren met vleer-muisgeluiden.“Een keer waren we misleid,” zegt D’Hulster. “Dat was toen we afgin-gen op iets wat op een vleermuis leek, maar in dat tunneltje bleek ge-woon een fuif aan de gang.”� An�Devroe

© N

ATUU

RP

UN

T

www.natuurpuntbrussel.be, www.yearofthebat.orgOok met de batdetector aan de slag? Neem contact op met Marianne D’Hulster, [email protected]

rijkste vetstof in de keuken.Ghee maken zou eenvoudig zijn. Laat bo-

ter smelten, schuim de proteïnen aan de oppervlakte af en scheid het vet

van het water dat zich onderaan in

pakje gezouten boter. Die koop ik nooit, maar omdat ik gelezen had dat

het zout in de boter in de waterfase blijft, zou het mogelijk moeten zijn om

zoete geklaarde boter te maken van gezou-ten boter.

Ik liet de boter smelten in een pannetje. Dat gaat eenvoudig: smelten, afschuimen. Zo ont-

staan twee lagen ( Een witte waterige en een gele doorzichtig vette. Ik goot het vloeibare vet af in een kommetje, maar de

Nick

© N

ICK

TRA

CH

ET


Emanuela Lodato met de acht maanden oude Stella. “Zij kan opgroeien in twee culturen, zich laven aan verschillende bronnen. Ik denk dat ze best een interessant leven tegemoet gaat.”

H et Sicilië waarover Emanuela Lodato het heeft, dat is het stadje van haar jeugd, Caltanissetta, en dat is Paler-

mo. Het dorpsleven ook, de woeste natuur-pracht.“Mijn ouders zijn kinderen van Delia, een dorp-je in het centrum van Sicilië. Voor die eerste generatie van na de Tweede Wereldoorlog was er amper werk te vinden, het was armoe troef: zoals zoveel leeftijdsgenoten zagen ze zich verplicht het zuiden van Italië te ontvluchten en elders werk te zoeken. Mijn moeder in een fabriek in Duitsland, mijn vader aan de grens

met Frankrijk. Maar ze zijn kunnen terugko-men, en hebben dan toch de kans gekregen in hun geboortestreek de kost te verdienen en een gezin te stichten. Weliswaar niet in Delia, wel in Caltanissetta, het hoofdstadje van de regio. Daar ben ik samen met mijn twee zus-sen – ik was een nakomertje – opgegroeid.”“Over mijn jeugd heb ik niet te klagen. Zeker omdat ik zowel kon genieten van het stadsleven – ‘stad’ met een korreltje zout te nemen – als van het platteland. De weekends en de zomers bracht ik bij mijn grootouders door. Ravotten met de neefjes in het hooi: heerlijk.”

Van haar ouders kreeg Lodato de kans om ver-der te studeren. In Palermo volgde ze een spe-cialisatie in de kunstgeschiedenis, met veel aandacht voor podiumkunsten. “Caltanissetta was kalm en burgerlijk; Palermo, dat is een ex-plosie van... van alles. Geheimen, verrassingen om elke hoek. Volkse buurten met kleurrijke, kakofonische markten naast meer gegoede wijken. Een universiteitsstad ook. Een beetje als Brussel, maar kleiner, zeker wat het cultu-rele aanbod betreft.”“Ik hield echt van die stad. Om haar vitaliteit, haar vele verschillen. Na mijn studie kon ik

© MARC GYSENS

SCHAARBEEK – “Ik ben naar Brussel gekomen om andere horizonten op te zoeken, om me verder te ontwikkelen als artiest – en omdat de liefde riep. Maar makkelijk was het allerminst, mijn Siciliaanse wortels zitten echt wel diep. Ik had het gevoel mijn vrienden in de steek te laten om in België een ‘makkelijker’ leven te leiden. Daarom wou ik ook zo graag een artistieke brug slaan tussen Sicilië en mijn adoptieland. Het geeft me troost dat de banden niet compleet zijn doorgesneden.” Emanuela Lodato is zangeres, percussioniste en danseres.

‘Brug tussen Brussel en Sicilië’

Emanuela Lodato, de ziel van Zuid-Italië

geen afscheid nemen: tien jaar lang ben ik er gebleven. Maar het werd me er niet makkelijk gemaakt om mijn passie als artiest – muziek en traditionele dans – te beleven. In een kli-maat van hoge werkloosheid en sociale moei-lijkheden proberen te leven van cultuur, dat is een avontuur zonder vangnet. Zo moeilijk was het om mensen aan het verstand te brengen

Eeuwig heimwee naar het Siciliaanse Caltanissetta...


FREDDI SMEKENS

Betche ambras

M oesten we ervan uitgaan dat ons Brusselse woordje ambras van het Franse embarras komt, zouden we

er volgens mij niet ver naast zitten. En om eerlijk te zijn: ik zit ’n betche in den ambras as ’k wil weite of ik na gelaaik hem of ni. Maar dat laatste beschouw ik graag als bijzaak.Laten we beginnen met een paar afleidingen die nauw verwant zijn met ambras. In dat geval merk ik op dat we nen ambarrassan-te of ’n ambarrassante ni in onze streiktoel kunne opvange of aksepteire. Wanneer we in dat geval toch tot een minnelijke schik-king moeten komen, heeft men het over nen ambetanterik (m) of ’n ambetante (v). Ik laat het graag aan lezer dezes over om na te gaan wat hem of haar als eerste te binnen schiet. Om de peer netjes doormidden te snijden zou ik zelf haast durven te antwoor-den “Ja, madam” in het geval van (m), en “Nateurlaaik, menier” wanneer het om (v) gaat. Wa kindere oengoet, zou ik deizeulfde peir in veer moote snaaie. En dat is niet mijn bedoeling. Laten we dus met ons Brusselse woordje ambras niet te veel buiten de lijntjes kleuren. Die opdracht laat ik met alle res-pect en dito genegenheid over aan ons al-ler Academee van ’t Brussels. Het weze mij toegestaan om er (tussen haakjes) aan toe te voegen waarom ik er miljaardedju nuut ni gevroegd ben vè er diel van ooit te moeke. Enfin, ik ga ervan uit dat het met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vè ien van de volgende joere zal zaain. Wee in da geval e waudje vè maa kan doon, betoel ik geire e klaain pakske fritte plus ’n pint.Maar genoeg afgeweken van ons onder-werp. In ons aller Brussels hebben we het gemeenzaam over nen ambrasmoeker, nen ambraszeuker en ambras hemme. Laat mij in dat laatste geval nogal kategoreek ooit den hoek komme, en wel door boudweg te stellen da wee nuut gienen ambras heit, in faaite ni leift. Met andere woorden: ambras hemme mokt diel ooit van ons doegelaaks be-stoen. Dat ik ambras hèm vè auver ambras te schraaive, is daar een schoolvoorbeeld van. Maar gelukkig gaat het hier over ple-zanten ambras. Welke trouwe lezer ziet er mij anders aan beginnen? Maar laat me bij

dit alles de eigenste titel van deze Brusselse Kroniek niet uit het oog verliezen. We had-den het namelijk over een betche ambras. Elke lezer zal met mij onderschrijven dat ’n betche in dat geval altijd met veul of zelfs e giel pak eindigt. En gelukkig is dat niet al-leen met ambras het geval. Zo kan eemand dee ’n betche kontent es, al gauw overvallen worden door een plezant gevoel van geluk-zaligheid of zelfs euforie. (Ik zoek tevergeefs naar een andere uitdrukking voor ‘te maken krijgen’, maar ik kan er niet onmiddellijk een vinden. Opgezoedeld zitte komt hier ze-ker niet van pas, zoveel is zeker.)Wat mezelf betreft, stemt ’n betche ambras hemme altijd tot nadenken, om over dat vleugje sereniteit nog te zwijgen. Maar dat betche mag geen camionlading worden. “In da geval raaie we mè ne velo,” zou de wijze zeggen. Bij dat alles mag het ons zeker niet ontgaan dat ’n betche of eventueel veul am-bras evengoed komt als gaat. Wat denkt de lezer daarvan? En laat dat betche ambras ook maar gepaard gaan met e klaain bet-che schomte. En het is zonder ambras – zelfs zonder ’n betche – dat ik er “Hij es waal on ’t preike” op fluistertoon graag bijneem.Natuurlijk zullen er dagen komen die we hoe dan ook zonder ambras zulle moote deu-komme. Maar ik ben er zeker van dat we die moeilijke momenten doorkomen zonder ambetant te zijn. En zeker zonder er al te veul ambras rond te moeke. U zult het mij ongetwijfeld niet kwalijk nemen dat ik die laatste stelling onmogelijk hier en nu kan bewijzen. De eerstvolgende keer dat ik een van u tegenkom die ’n betche ambras heit, zal ik hem of haar ongetwijfeld wel wat goede raad kunnen meegeven. Ik zou er haast het aloude Brusselse gezegde “En as ge da ni geluuft, moek ik aaile eet anders waais” tegenaan willen gooien. Maar dat doe ik niet. Waarom zou ik ook, waarde le-zer?Zoals ik in het begin van deze Brusselse Kroniek heb aangegeven, lijkt ’n betche am-bras een beetje op een basketbal. Zo gauw hij opbotst, valt hij weer terug. Wie hem echt recht in de mand wil krijgen, moo wel ’n betche posjeense hemme.

dat artiest zijn een volwaardig beroep is. Tot in het absurde toe. Dan kreeg je bijvoorbeeld de vraag: ‘We organiseren een dorpsfeest, kunt u iets op poten zetten voor ons? Met muzikan-ten, jongleurs en van die dingen?’ Antwoord: ‘Geen probleem, dit is onze prijs.’ Hun ant-woord weer: ‘Betaald worden?! Wij dachten dat jullie het voor het plezier deden.’” “Mijn verhouding met Sicilië is dan ook een beetje ambivalent. Enerzijds is er de liefde voor al het mooie wat mijn moederstreek te bieden heeft, anderzijds voel ik een aversie

tegen de beknotting. Gaandeweg begon ik de drang te voelen om andere horizonten op te zoeken. Om me verder te kunnen ontwikkelen als artiest, wat ik toch echt wilde. Daarom heb ik drie jaar geleden besloten andere luchten op te snuiven. Om naast de traditie het he-dendaagse te verkennen. Mijn keuze viel op Brussel. Daartoe werd ik aangespoord door Pierre Vaiana, een hoogst getalenteerde jazz-muzikant die ik aan de universiteit had leren kennen en die ondertussen al verkast was naar hier.”“Ik kwam met een klein hartje, bang voor het onbekende. Ongegrond, zo bleek al gauw. Ik ontdekte een stad op mensenmaat, die boven-dien de perfecte uitvalsbasis is voor de rest van het land, voor Europa. Een stad waar het wemelt van mensen van verschillende origi-nes, interesses en besognes. Het was een coup de foudre.”“Toch ben ik na vier maanden teruggegaan naar Sicilië. Omdat ik het moeilijk had met het loslaten van de banden met collega-artiesten die het professionele overstegen, met het los-laten van Sicilië. Ik wist dat welke keuze ik ook zou maken, ze verscheurend zou zijn.”

MotiverenVerscheurend. Maar balsem op de wonde was er ook, en bijkomende motivatie. Die vond Lo-dato in de persoon van Vincent Noiret, een ge-waardeerd contrabassist, maar vooral: de man die haar hart had gestolen. “Liefde kan bergen verzetten. Het gaf me de moed en de kracht om naar hier te komen. Spijt? Ik denk er zelfs niet aan. Al kan ik mijn roots natuurlijk niet verloochenen. Daarom heb ik mezelf tot doel gesteld een culturele uitwisseling op poten te zetten: artiesten uit Sicilië naar hier brengen, artiesten van hier naar daar brengen.”“Dat geeft me troost, omdat ik de banden niet volledig heb doorgesneden. Niet op muzi-kaal vlak, niet op sociaal vlak, en ook niet in mijn engagement. In Sicilië gaf ik workshops in scholen in achtergestelde wijken van Pa-lermo. Muziek en dans, om de leerlingen te

motiveren. Dat waren dan leerlingen die het sociaal niet makkelijk hadden. Hier doe ik hetzelfde. Onder meer in de kanaalbuurt van Molenbeek. Het kadert in een project van het Centre Culturel Omar Khayam: DAS, Dispo-sitif d’Accrochage Scolaire (bestaat ook in het Nederlands: Programma Preventie Schoolver-zuim, red.). Theater, dans, acrobatie: een pro-ject voor jongeren van vijftien tot zeventien om schoolmoeheid tegen te gaan. Om die jongens en meisjes het gevoel te geven dat school meer kan zijn dan ‘saaie’ lessen, huiswerk maken, boekenkennis opdoen. Jongeren activeren, ze helpen hun vleugels uit te slaan. Veel van die jongeren zitten opgesloten in het wereldje van hun wijk. In hun gewoonten – familiaal en so-ciaal –, in hun kansarmoede. Niet zo heel ver-schillend van de toestand in de achtergestelde wijken van Palermo.”“Dit werk geeft me ook ideeën om bijvoorbeeld uitwisselingen tussen scholen in Palermo en scholen hier op te zetten. Hoe of wanneer weet ik nog niet, maar het is zeker iets waarin ik wil doorzetten. Daar heb je weer die band met Sicilië... Ik werk ook samen met La Vita è Belga, een vereniging die activiteiten organi-seert rond de Italiaanse cultuur. Ik geef daar les in traditionele percussie. Op tamboerijnen in hout, bespannen met koeienhuid.”

StellaDie tamboerijn wordt in de huiskamer al en-thousiast verkend door de kleine Stella, een uk van acht maanden, zie ik.“Mijn leven in Brussel begint duidelijk vorm te krijgen, en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Het is echt wel een plek met kwaliteiten waarin ik mij kan vinden, waarin ik beetje bij beetje mijn plaats vind. Waar ik de ontmoe-ting tussen Noord en Zuid kan verkennen, niet alleen op amoureus vlak.”“Vincent en ik zijn nu druk bezig met het pro-ject Nisia. Ik schrijf teksten in het Siciliaanse dialect, Vincent maakt de arrangementen, voor contrabas, twee stemmen en percussie. Het begint goed te lopen, de optredens begin-nen zich aan te dienen.” “Mijn mama en papa mogen het gelukkig nog allemaal meemaken. Natuurlijk zijn ze al langsgekomen, en natuurlijk zijn Vincent, Stella en ik ons geluk al in Sicilië gaan uitstra-len. Voor mijn ouders was hun eerste keer in Brussel als landen op de maan. Die vreemde stad met al die verschillende geuren en kleu-ren... Maar mama wist er onmiddellijk raad mee: koken, heelder dagen. In hun bagage zat het absolute minimum aan kleren en het absolute maximum aan lekkere dingen van ginds. Mijn moeder zal er wel voor zorgen dat ik de band met het zuiden van Italië nooit ver-lies.”“Voor Stella is het een zegen. Zij kan opgroeien in twee culturen, zich laven aan verschillende bronnen. Ik denk dat ze best een interessant leven tegemoet gaat.”

� Karel�Van�der�Auwera

Nisia, zaterdag 26 mei om 20.30 uur in La Chapelle de Verre, rue Arthur Brancart 100 in Ronquières/’s-Gravenbrakel

www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

“Ik wist dat welke keuze ik ook zou maken, ze verscheurend zou zijn”

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected], www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten ([email protected]), Lien Annicaert ([email protected]), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman ([email protected]), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne ([email protected]). EINDREDACTIE Katrien Stroobants ([email protected]). REDACTIE Jean-Marie Binst ([email protected]), Christophe Degreef ([email protected]), Tuur De Moor ([email protected]), Bettina Hubo ([email protected]), Patrick Jordens ([email protected]), Steven Van Garsse ([email protected]), Danny Vileyn ([email protected]). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele ([email protected]), Gerd Hendrickx ([email protected]). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vanden-bergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt ([email protected]). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh ([email protected]). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie ([email protected]). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.


BRUSSEL – De Zwarte Duivels zijn uitge-groeid tot een hype. De wedstrijden van de nationale rugbyploeg lokken steeds meer volk, en de resultaten gaan in stijgende lijn. Pierre Plasman (34) neemt na dit seizoen afscheid van de Duivels en van de eerste klasse. Hij gaat wat lager spelen, maar de ovale bal zal hij nooit laten vallen.

“Rugby is een sport die heel wat emoties uit-lokt,” vertelt de Brusselaar Pierre Plasman. “Het is een vechtsport: vijftien man die je vel willen. Alleen ben je niets, solidariteit is dus heel belangrijk. Als krijger ga je de strijd aan – binnen de perken natuurlijk. De kans zit er al-tijd in dat je pijn hebt, en die fysieke dimensie zorgt voor verbondenheid tussen de spelers. Sinds ik op mijn zesde bij Watermaal-Bosvoor-de begon, ben ik er nooit mee gestopt. Ik ben echt verzot op het spelletje.”Plasman komt uit een familie die sterk ver-weven is met de ovale bal en de Bosvoordse rugbyclub, die bekend is voor zijn sterke jeugd-school. De Brusselaar maakte deel uit van een van de eerste generatie spelers die samen doorstroomden naar de eerste ploeg en een gouden generatie vormden. “Het exacte aantal titels die we hebben gewonnen, weet ik niet meer. Een tiental. We zijn zeker acht keer op rij kampioen geworden, waarvan zeven dubbels – titel én beker – op rij. We verloren eigenlijk al-leen als we slecht speelden. Dat zegt veel over het Belgische niveau; het is niet normaal dat je constant wint. De ING Cup, dat was dan weer een pak straffer. Dat is een competitie waar de beste vier Belgische en Nederlandse ploegen deelnemen. Daar moest je er staan. Ik heb de Cup twee keer gewonnen.”

Aan zet: Pierre Plasman, ex-Watermaal-Bosvoorde, en nog één seizoen bij Dendermonde en de Zwarte Duivels. Maar ook volgend seizoen laat hij de ovale bal niet los.

© MARC GYSENS

‘Vechten, tot het einde’Rugby > Pierre Plasman over de opkomst van het Belgische rugby

Resolute keuze voor jong talentTennis > Tweede editie van WTA-toernooi Brussels Open

BRUSSEL – Een week voor Roland Garros zijn alle ogen in de tenniswereld gericht op onze hoofdstad. De Brussels Open zit aan zijn tweede editie en belooft nog beter te worden dan vorig jaar.

Het gravel van de Brusselse Royal Primerose Tennis Club is schoongeveegd en ligt klaar voor een paar van de beste tennissters. Van 19 tot en met 26 mei wordt voor maar liefst 618.000 dollar prijzengeld gespeeld. Met Marion Barto-li, Andrea Petković, Agnieszka Radwańska en Yanina Wickmayer is er gekozen voor tennis-sters met potentieel. “We hebben zes speel-sters uit de top twintig en heel wat nieuwe namen vergeleken met de vorige editie,” vertelt toernooidirectrice Dominique Monami (38). “Vorig jaar had je ook speelsters als Francesca Schiavone, gevestigde waarden die toch al een zekere leeftijd hebben. Deze keer hebben we resoluut gekozen voor de nieuwe generatie. Dit zijn de meisjes die in de toekomst Roland Gar-ros gaan winnen. Vergeleken met andere grote toernooien kunnen de supporters hen van heel

dichtbij zien: toch wel een bijzondere ervaring. Vergeet niet dat er wereldwijd maar twaalf toernooien in onze categorie zijn.”

Het verjongde deelnemersveld is niet de enige aanpassing. Toeschouwers beschikken deze keer over royaal veel parkeergelegenheid.

Ze kunnen ook genieten van een groter pu-blieksdorp. “We zetten de straat vóór de Primerose af, waardoor elke dag een driedui-zendtal mensen heel de straat kunnen inne-men. Daar zijn randactiviteiten, en er zullen nog meer eet- en drankstandjes staan.”De eerste editie van de Brussels Open mag een succes genoemd worden, met de toen-malige nummer één Caroline Wozniacki als winnares. Toch was het vechten tegen vooroordelen. “Heel wat mensen zaten met vraagtekens, maar uiteindelijk was iedereen verrast door de kwaliteit, en de scepsis is dan ook snel weggeëbd,” zegt Monami. “Dat zie je nu ook: mensen bestellen hun kaartjes vroe-ger dan vorig jaar. De twee laatste dagen zijn al bijna uitverkocht. Haast je dus maar! Ook de eerste speeldagen zijn de moeite waard. Heel de week zal er toptennis te zien zijn.”“Natuurlijk waren er vorig jaar wat fouten, daarom moet het voor deze tweede editie beter. We hebben hier een contract voor vijf jaar getekend met de mogelijkheid te verlen-gen tot acht jaar. We willen iets opbouwen.” Het toernooi aan de voet van het Atomium moet dus snel een vaste waarde worden. Over het op stapel staande Neo-project is Monami niet ongerust. “Daar zullen we niet te erg onder lijden. Primerose bestaat al meer dan honderd jaar! We denken vooral aan groeien, maar we moeten natuurlijk stap per stap wer-ken.” TSwww.wta-brusselsopen.com

Goed omringd en klaar voor een toptoernooi: Dominique Monami, derde van links, en jong talent Alison Van Uytvanck, derde van rechts.

© B

RU

SS

EL

S OP

EN

“Wat ik me vooral herinner, is de sfeer binnen de groep. Het plezier om samen te spelen. De

zeges zijn mooi, maar echte vriendschap is echt fantastisch.”

De Brusselaar heeft steevast zijn plek in de scrum. Hij is een natuurlijke leider, een ge-


boren kapitein, die zijn communicatieve vaardigheden daarnaast ook gebruikt bij de politie, waar hij overlegassistent is. “In groep neem ik snel de bovenhand. Dankzij mijn ervaring kan ik mensen motiveren. Je moet weten wanneer je moet roepen en wanneer je moet zwijgen. Je moet je troepen naar de strijd sturen. Er zijn veel karakters binnen een groep, en daarmee moet je leren om-gaan.”Het boegbeeld van Watermaal-Bosvoorde besloot twee jaar geleden zijn club te verla-ten. Het ontslag van de trainer en het doof blijven voor de oplossingen die hij voorstel-de, waren de druppel. “Het was een moeilijk afscheid, maar ik was het gewoon niet meer

eens met de beslissingen binnen de club. Dendermonde stelde me ondertussen een dubbelfunctie speler/trainer voor en daar ben ik op ingegaan. Dat loopt vrij goed. Dit seizoen hebben we toch de beker en de titel gewonnen.”

Geld als remHet afgelopen seizoen ontdekten veel men-sen ineens de Zwarte Duivels. Onze nationa-le rugbyploeg heeft de promotie naar divisie 1A van de Europabeker afgedwongen en is uitgegroeid tot een hype. Plasman verdedigt al sinds zijn jeugdjaren de Belgische kleuren, jarenlang als kapitein.“Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat we een beter niveau hadden dan uit onze resul-taten bleek. We hebben vroeger even in een dipje gezeten, er was geen fierheid meer om het truitje te dragen. Met de aanstelling van Richard McClintock als trainer een achttal jaar geleden kwam daar verandering in. Hij

had een project en iedereen is gevolgd. De goesting om te spelen is toen teruggekeerd.”“Het is geen verrassing dat we zo ver zijn geraakt. De vorige campagnes waren we er al dichtbij, het zat er al in. Een zestal jaar geleden waren we trouwens al eens van een lagere afdeling naar 1B gestegen. In vijf jaar tijd zijn we van 55ste op de wereldranglijst naar de 24ste plaats gestegen. Dat kan toch wel tellen. Op wereldvlak zijn we een van de beste amateurploegen.”Met de promotie komen de Belgen bij de grote jongens terecht. Zo heeft toekomstig tegenstander Georgië een pak spelers die het mooie weer maken in onder meer Frankrijk en Engeland.Sommigen denken dat 1A te hoog gegrepen is voor onze Duivels. “Acht jaar geleden hadden de mensen het nooit voor mogelijk gehouden dat we zouden staan waar we nu staan. Maar we zijn er nu, en we zullen ervoor moeten vechten. Kijk, als we niet willen winnen, dan moeten we er niet aan beginnen. Ik ben nooit een veld op gestapt zonder erin te geloven. Je vecht tot het einde.”“Ik heb dit seizoen gespeeld om de promotie af te dwingen, maar volgend seizoen stop ik bij de nationale ploeg. Ik ga ook Dendermon-de verlaten om bij Leuven in derde klasse te spelen. Ik wil niet ‘het seizoen te veel’ spelen. Maar dat wil niet zeggen dat ik ga uitrusten. De komende een of twee seizoenen zal ik nog met de nodige ambitie spelen. Daarna word ik wellicht trainer.”De Belgische rugbysport maakt dus opgang, maar zal wellicht enigszins afgeremd wor-den. Plasman waarschuwt: “We moeten voorzichtig blijven. Een rugbyploeg draait een heel seizoen op vijftig à zestig spelers. Je kern moet groot genoeg zijn, en als je pro-fessional wilt zijn, moet je al die mannen betalen. Want om een volgende stap te zet-ten moet je gewoon prof worden. Tot nu toe namen we allemaal vrijaf op het werk om de matchen te spelen, maar nu we een afdeling hoger spelen, zullen daar nog meer dagen bij-komen. Daarvoor is geld nodig, en dat is er in het Belgische rugby niet met hopen.”

� Tim�Schoonjans

“Wij zijn een van de beste amateurploegen. Op wereldvlak”

Wie is de beste voetballer die ooit voor Royal Sporting Club Anderlecht heeft gevoetbald? Domme vraag. Tijdperken met elkaar ver-gelijken is onmogelijk. Was Pelé beter dan Maradona? Paul Van Himst beter of slechter dan Enzo Scifo?De dag na het behalen van de titel, in de cou-lissen van een voetbalshow. RSCA-voorzit-ter Roger Vanden Stock, centrale gast, Enzo Scifo, de presentator, een krantenjournalist, Olivier Doll en ondergetekende keuvelen in afwachting van de opname. De kranten-man introduceert Scifo: “Voorzitter, ziehier de allerbeste speler die ooit voor Sporting gespeeld heeft.” Ik kan er me iets bij voor-stellen. Vincenzo Scifo is een van mijn lie-velingsspelers. Exact even oud als ik. Ik heb hem veel van hem genoten, ook in het bui-tenland.“De allerbeste? Dat kan hij onmogelijk zijn,” antwoordt de voorzitter, “hij is veel te jong vertrokken naar het buitenland.” Vincent Kompany zal het dus ook nooit worden, ondanks de wereldse klasse van de Brusselaar. Wie dan wel? De voorzit-ter gaat voor Jef Mermans (“Volgens ken-ners van die tijd was hij de allerbeste, en hij heeft lang voor Anderlecht gespeeld. Lang genoeg om bepalend te zijn”), en ook Rob-bie Rensenbrink neemt een heel speciale plaats in het voetbalhart van de preses in. Mijn eerste idool. Robbie de goalmachine.Voor de laatste competitiewedstrijd tegen Standard neemt het instituut afscheid van Filip De Wilde, onze keeperstrainer en voor-malig doelman van paars-wit. Hij was mijn lievelingskeeper. Goede collega ook. ‘Kee-pers en RSC Anderlecht’ is een moeilijke combinatie. Aanvallende middenvelders en voorspelers zijn de echte sterren van de club. Moeilijker ligt het met verdedigers en doelmannen. De Oostenrijkse ster Friedrich Koncilia, de beste keeper van het WK ’78,

werd met grote trom door RSCA binnenge-haald. Hij had maar enkele weken nodig om verguisd te worden. Nooit populair geweest. Nico de Bree dan maar. Volksjongen. Jan Ruiter met zijn mooie, lichtblauwe keepers-trui. Goede keeper – waarschijnlijk zonder meer. Jean Trappeniers had het allemaal. Secuur sluitstuk, hoog glamourgehalte en veel charisma. Een Brusselse James Dean, maar dan in de luidruchtige versie. Naar het schijnt was Trappeniers een van de beste doelmannen die RSCA ooit gehad heeft. Ik geloof het graag, maar ik heb hem nooit in het echt zien voetballen. ‘Trap’ was een ploegmaat van Jean Cornelis, Jean Plaskie, Paul Van Himst, Laurent Verbiest, Wilfried Puis en Jan Mulder. Hij stond onder de lat in de allereerste Europa Cup-finale van Spor-ting. In 1970, verloren van Arsenal FC. Hen-ri Meert, zijn voorganger, is een icoon. Maar dat is lang geleden...Geef ons maar Filip De Wilde. Betrouwbaar, een winnaar. Groot keeper, sober man. Een boekhouder, gezegend met een gewel-dig gevoel voor humor. Na de gewonnen kampioenstitel wist hij kurkdroog te vertel-len dat “op een ander een titel een feest is, bij ons een opluchting.” De spijker op de kop.De Wilde speelde de meeste Europese wed-strijden voor Anderlecht. Meer dan wie ook. De Zelenaar keepte ook de laatste Europa Cup-finale van RSC Anderlecht, verloren van Sampdoria Genoa.Na vijf jaar als keeperstrainer verlaat De Wilde paars-wit. De harde wet van het prof-voetbal. We verliezen een goede collega en een fijn man. Scheiden doet lijden. We ver-geten hem nooit.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

ADVERTENTIE

De beste aller tijden

RUGBY, EEN WERELDSPORT

SCHAARBEEK – Rugbyclub Kituro organi-seert op zaterdag 19 mei de tweede editie van het Country of Origin-toernooi.

Rugby brengt mensen samen. Rugbyspelers zoeken elkaar wereldwijd op om zich te ver-zamelen rond de ovale bal. Ook in Brussel. Rugbyclub Kituro speelt daarop in met een eigen ‘wereldkampioenschap’. Country of Origin wordt met achttien ploegen van tien spelers gespeeld. Samoa, Kazachstan, Hawaï of nog Fiji: de hele wereld is vertegenwoor-digd. De spelers van de verschillende lan-denteams zijn afkomstig uit de landen waar-

voor ze spelen, of zijn erdoor ‘geadopteerd’.Op 19 mei wordt het toernooi om tien uur op gang getrapt. Zowel mannen- als vrouwen-ploegen zullen heel de dag lang het beste van zichzelf geven. Rond zeven uur wordt de dag gastronomisch afgesloten met een Pasta Party, om daarna de befaamde derde helft te laten gelden tijdens een Party Night. De ploegen zijn al een tijdje gevormd, maar sup-porters zijn uiteraard van harte welkom: am-biance en een uitstekende sfeer verzekerd.Rugbyclub Kituro Schaarbeek zit in de Bloemtuinenlaan 50 bis.� TS

ANDERLECHTSE PETANqUEZOMER INGEZET

ANDERLECHT – De strijd voor een plaats in de grote finale van het Anderlechts petan-quetoernooi begint binnenkort.

Anderlecht zet al een tijdje in op petanque, met de aanleg van een pak nieuwe velden en nu al zes jaar een groot toernooi. Die grote finale vindt op zondag 2 september tus-sen 12 en 18 uur plaats in de Bloeistraat in Neerpede. Maximaal veertig tripletten (ploegen van drie spelers) kunnen daaraan deelnemen. Om daar te geraken, moet u wel

eerst de voorrondes overleven. De gemeente roept de Anderlechtenaren nu op om zelf een voorronde in hun wijk te organiseren. Wat daarvoor nodig is? Minstens vier tripletten, een set ballen met cochonette en een mooie locatie. Hoe meer ploegen deelnemen, des te meer winnaars naar de finale kunnen door-stoten. Zo mogen maar liefst vier ploegen naar de grote finale als er meer dan twintig tripletten deelnemen. Meer informatie krijgt u bij de dienst Cultuur: 02-558.08.99 of [email protected].� TS

Discussieer met Brusselwww.brusselnieuws.be

Adv_BN_BDW.indd 1 16/01/12 12:19

Client: Brusselnieuws - Project: Klas in de Media - Date: 15.09.2009

Page: 4

©2009 Turtle Industries™


E en familie hebben we allemaal, maar de ene familie is de andere niet. Daarvan zijn Yordi en Robin, allebei twaalf, het levende bewijs.

Ze vertellen aan Zazie wat er bijzonder is aan hun gezin.

Yordi (Y): Ik woon de ene week bij mijn papa en de andere week bij mijn mama. Mijn ouders zijn gescheiden. Bij papa Joel en Eliane, zijn nieuwe vrouw, zijn er twee honden, Toby en Tilly, twee katten, Tor en Bo, en een hamster, Hammie. Bij mama Sandra en Els hebben we vijftien vissen, een hond, Sana, en een konijn, Basil. Er is ook nog mijn zus Kelly, die verhuist om de week mee met mij. Maar Emma, die verhuist nooit mee, zij is het baby’tje van Els. En Els, dat is de vriendin van mijn mama, want die is lesbisch.

En jij, Robin, heb jij ook twee families?Robin (R): Nee, mijn ouders zijn niet gescheiden. Mijn papa heet Olivier, met hem spreek ik soms Frans. Met mijn mama Cindy spreek ik Nederlands.

Ik heb ook nog een tweelingbroer, Arno. Die is iets ouder dan ik, maar wel een halve kop kleiner. En ik heb nog een kleinere broertje, Yoran, die is zes jaar. We hadden ook een hond, Cartouche, en nu hebben we een Perzische kat, en veel vissen. Maar hoeveel precies, dat weet ik niet.

Familie, dat is elke dag samenleven met veel mensen en ook nogal wat dieren, blijkbaar. Hoe gaat dat?R: Soms maak ik wel eens ruzie met mijn broers, zeker als ze iets van mij hebben gepakt om te spelen. Zoals mijn Nintendo. Maar het valt wel mee. Deze zomer krijg ik een eigen kamer, en dat vind ik wel leuk.Y: Ik vind het moeilijk om altijd te verhuizen. Als ik bij mama net rustig geworden ben, moet ik weer weg. Bij papa heb ik een grote zolder waar ik vaak in mijn eentje kan spelen. Ik speel graag alleen.

En heb je bij je mama ook een eigen kamer?Y: Ja, dat vind ik maar normaal. Bij mijn mama

zit ik vaak op mijn kamer met de koptelefoon tv te kijken. Ik mag niet te veel lawaai maken omdat baby-zusje Emma vlakbij slaapt. En als die wakker is, kan het thuis wel heeeeeeeel druk zijn!

Wanneer vinden jullie het echt gezellig met de familie?R: Soms vind ik het net leuk als ik alleen thuis ben (lacht). Dat gebeurt niet zo vaak, maar als ik ambetant ben, doet dat goed. Dan zeg ik: “Laat me eens met rust.” Soms kan het ook tof zijn om samen te spelen, met de trampoline bijvoorbeeld: dan doen we ‘om ter verst springen’ in de tuin. Dan ben ik blij dat ik broers heb, allez, meestal toch.Y: Ik vind Kerstmis tof. Dan krijg ik aan allebei de kanten cadeautjes. Maar mijn favoriet is als we op stap gaan met Halloween, om samen griezeltochtjes te maken in het bos en zo. Maar ik ben altijd de enige die zich verkleedt!R: Onlangs had ik mijn Lentefeest, en ik vond het plezant dat er veel familie langskwam. Zoals de Franse broers en neven van mijn papa.

‘Misschien heb ik wel familie in China’

De klassen Paars en Oranje van Kasterlinden

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

“We are family. I got all my sisters with me...” Zo gaat

het refrein van het favoriete lied van de groepen Paars en Oranje van de

Kasterlinden-school. Ze hebben de voorbije weken

allerlei leuke dingen gedaan die te maken hebben

met ‘familie’. Want dinsdag 15 mei was

het de Werelddag van het Gezin.

DOOR PATRICK JORDENS

zit ik vaak op mijn kamer met de koptelefoon tv

Yordi (links) en Robin staan voor hun

‘huizen’, en daarop han-gen hun geboortekaartje,

hun naamgedicht, een fotodagboek enzovoort.

AFLEVERING 8

en hun project rond ‘gezin’


ATELIER

Enkele leuke naamgedichten die de jongens

van groep Paars en Oranje

bedachten tijdens hun project!

Elke versregel begint met een letter van hun

voornaam.

Me op het lijf geschreven

Yordi en Robin zitten op een speciale school in Sint-Agatha-Berchem omdat ze autistisch zijn. Misschien heb je daar al ooit van gehoord? Autisme komt van het Griekse woordje autos, wat ‘zelf’ betekent. Je zou kunnen zeggen dat autistische kinderen doorgaans graag op zichzelf zijn. Al lijken Yordi en Robin het ook best goed met elkaar te kunnen vinden...

Wil je meer weten over autisme? Kijk dan nu vrijdag naar een interessante reportage van de

Engelse journalist Louis Theroux. Hij bezoekt een school in Amerika

die gespecialiseerd is in de begeleiding van autistische kinderen, en hij gaat ook langs bij families met een autistisch

kind. Hoe ga je daarmee om? Kunnen zulke families en de

kinderen zelf nog een ‘gewoon’ leven leiden? Natuurlijk ontmoet hij ook een aantal autistische kinderen in verschillende fasen van hun leven, van heel jong tot bijna volwassen. Daarbij ontdekt hij op welke bijzondere en soms fantastische manier zij naar de wereld om hen heen kijken.

Extreme love: autism, nu vrijdag 18 mei om 20.40 uur op Canvas

Anders is niet gek

Met hoeveel zijn jullie?“Met twaalf: zes in groep Paars en zes in groep Oranje.”

Welk cijfer geven jullie je school?“8 op 10.”

Kennen jullie een leuke bijnaam voor de juffen?“Kitty Kat voor juf Cathy en juf Praat voor juf Kaat.”

Welk nieuw vak zouden jullie graag krijgen?“Chemie.”

Wat is jullie lijflied van het moment?“‘We are family’, in de versie van The Chipmunks.”

De groepen Paars en Oranje van juf Cathy en juf Kaat

MISSING LINK

IDEN

TIK

IT

Y: Euh? Ik dacht dat jij Italiaanse familie had?R: Ja, ook. Maar die kunnen niet komen vanuit Italië, dat is te ver. We zijn ze een tijdje geleden zelf gaan opzoeken. Ze wonen op Sardinië. Toen zag ik dat mijn vader heel erg blij was om eindelijk zijn neef terug te zien. Het was een soort droom van hem die uitkwam...

Mooi verhaal! De voorbije weken liep er in jullie klas een project rond ‘gezin’. Ben je iets te weten gekomen wat je nog niet wist?R: Ja, dat een familie enorm groot kan zijn! Ik heb op internet van alles opgezocht over stambomen, over de betoverovergrootouders en zo. Toen besefte ik pas hoeveel familieleden je kan hebben.Y: Iedereen is ergens een beetje familie van elkaar. Mijn achterachterachterachterachterenzo-voort-oom was misschien ooit getrouwd met een achterachterenzovoort-nicht van Robin. Hé, nu ik erover nadenk: het zou kunnen dat ik familie heb wonen in China!R: Ah ja toch! Mensen zijn mensen, hé.

Meer weten? Luister naar Klets op FM Brussel (zaterdag van 12 tot 13 uur), kijk naar Brussel vandaag op tvbrussel (zondag vanaf 18 uur) en surf naar www.klasindemedia.be!

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

De toffe bende van de Kasterlinden-school voelt de lente kriebelen!

A ltijd aardigR obin is mijn leuke broerN ooit zal ik iemand opzettelijk pijn doenO nnozel ben ik al

(Arno)

R obbe is mijn naamO p 1 oktober ben ik jarigB ij mijn familie is het leukB eroemd wou ik vroeger wordenE n ik ben blij met mijn leven

(Robbe)

Y es! een cadeau van Els. wat zal het zijn?O pendoen als Els er is? zeuren dus! of wachten bij hetR aam... eindelijk ze is er: gezelschapsspel van Angry BirdsD ank je Els, Angry Birds is echt mijnI dool, alhoewel ik niet weet hoe het te spellen

(Yordi)

bezoekt een school in Amerika die gespecialiseerd is in de begeleiding van autistische kinderen, en hij gaat ook langs bij families met een autistisch

kind. Hoe ga je daarmee om? Kunnen zulke families en de

LOU

IS T

HER

OU

X

BDW - editie 1329

Documents