-
Een stralende dag eindigde met een gigantische klap. Wat we toen
nog niet wisten, was dat ons leven nooit meer hetzelfde zou worden
Op 23 mei 2009 kreeg mijn vriend Bart een ongeluk en liep daarbij
hersenletsel op. Bart deed mee aan een rally in Belgi en crashte
zijwaarts tegen een boom. Na een aantal onzekere uren was duidelijk
dat hij hersenletsel had opgelopen. Twee weken coma en zeven weken
in ziekenhuizen in Belgi en Nederland volgden. Daarna ging hij
revalideren. Gedurende de eerste periode hield ik, Annemieke, een
online dagboek bij om familie en vrienden op de hoogte te houden.
De blogs die ik schreef heb ik in dit document verzameld. Hopelijk
kunnen wij hiermee lotgenoten helpen en hulpverleners en artsen een
inkijkje van de andere kant geven. Ik wil Barts familie, mijn
familie en een aantal vrienden bedanken voor de steun. Toen, maar
vooral nu. Want hersenletsel gaat nooit over. Hersenletsel heb je
niet alleen, dat heb je samen. De dag van het ongeluk, zaterdag 23
mei. Een terugblik Het was een zonnige dag in mei. Samen met wat
vrienden stond ik om een uur of acht s avonds bij de twaalfde en
laatste klassementsproef van een rally in Belgi te kijken. Mijn
Bart deed mee als navigator van Ren in een snelle world rally car
en zou elk moment kunnen passeren. Nadat de eerste deelnemers langs
waren gekomen, werd ik gebeld door een vriendin. Ze viel met de
deur in huis en vroeg: Hoe is het met Bart? Prima, het gaat goed.
Hij kan elk moment langs komen. Stilte. Eh. Miek, ik hoorde dat hij
heel hard gecrasht is en dat hij er erg slecht aan toe is. Vandaar
mijn telefoontje. Nuchter als ik ben, zei ik dat ik dan wel gebeld
zou zijn door het team of door Bart zelf. Over het algemeen is het
zo dat als iemand aan de ene kant van het serviceterrein zijn teen
stoot, aan de andere kant van de service het verhaal gaat dat hij
zijn teen kwijt is. We bleven dus gewoon staan kijken tot ik meer
zou horen van het team. Waarschijnlijk een loos gerucht. Een
collega-navigator stond bij ons en hield via zijn telefoon de live
tijden bij: Annemieke, er komen inderdaad geen tijden meer door van
proef elf. Om meer duidelijkheid te krijgen belde ik de
teammanager. Hij zei: Bart heeft inderdaad een ongeluk gehad, maar
wij weten verder ook nog niets. We wilden je pas bellen als we
concrete informatie hebben. Ik: Ok. En nu? John [bevriend teamlid
dat na Ren en Bart startte] is nu bij hem. Bel hem maar. Dus belde
ik John. Hij was inderdaad met zijn navigator Henk-Jan achter Ren
en Bart gestopt en was bij ze, bij de auto. John vertelde dat het
voor hem ook niet duidelijk was wat er met Bart aan de hand was.
Hij vertelde wel meer over de aanleiding. Degene die voor Bart was
gestart, had een lekke band. De proef liep over gravel en ze
wierpen veel stof op. Doordat het niet waaide was het net of Ren en
Bart door dichte mist reden. Toen John en Henk-Jan bij hun kwamen
hebben ze hun eigen auto gekeerd en groot licht aangezet, om
volgende deelnemers te waarschuwen. John: Hij heeft in ieder geval
last van zijn schouder, geloof ik. Ze halen hem nu uit de auto, als
ik weet naar welk ziekenhuis hij wordt gebracht, bel ik je. Even
later belde de teammanager om te vertellen waar Bart precies
gecrasht was, zodat ik naar hem toe kon gaan. Omdat ik ook niet als
een kip zonder kop rond wilde rennen, belde ik John om te vragen of
ik inderdaad die kant op kon komen. John: Nee, blijf daar maar.
Anders wordt hij misschien net weggebracht terwijl jij nog onderweg
hier naartoe bent. Ik bel je zodra hij in de ambulance zit en
vertrekt. Uiteindelijk belde John weer: Ren wordt nu naar het
ziekenhuis in Maaseik gebracht, ik ga met Ren mee in de ambulance.
Henk-Jan blijft bij Bart. Ga jij ook maar vast naar Maaseik. Ik
vroeg Timo (onder andere met hem en zijn vriendin stond ik te
kijken) of hij mij naar mijn auto in Bocholt wilde brengen, dan kon
ik zelf naar Maaseik rijden en konden zij naar huis gaan. De
wedstrijd
-
was immers bijna afgelopen. Timo wilde daar niets van weten en
bood aan met mij mee te gaan naar het ziekenhuis. In ieder geval
tot ik meer zou weten. In Maaseik aangekomen, kwam Ren na een
minuut of tien binnen. Daar constateerden ze dat hij een zware
kneuzing bij zijn longen en een hersenschudding had en dat er een
splintertje van zijn knieschijf was geschoten. 's Nachts hebben ze
hem naar Hengelo gebracht en zondagochtend was hij alweer thuis. Na
20 minuten kregen wij te horen dat Bart in plaats van naar Maaseik,
naar Genk werd gebracht. Dus hup in de auto, richting Genk, een
afstand van 30 kilometer. Halverwege werden we gebeld dat hij toch
naar Maaseik zou gaan. Dus Timo keerde weer om. Bijna in Maaseik
gekomen, werden we gebeld dat we toch naar Genk moesten. Lekker,
hoe de spanning dan op wordt gebouwd. Terwijl het door mij heen
bleef schieten dat het toch wel vreemd was dat Bart met een lichte
verwonding naar een groter ziekenhuis, dat in Genk in plaats van
Maaseik, werd gebracht. Uiteindelijk kwamen we tegelijk met Barts
ambulance om 21.47 uur in Genk aan. Ik zag hem op de brancard
binnenkomen en wilde natuurlijk meteen naar hem toe. Nee, mevrouw.
U moet hem eerst inschrijven, aldus de receptioniste. Toen ik klaar
was met het doorgeven van Barts gegevens, was hij weg. Er komt
vanzelf iemand bij u, ga maar in de wachtkamer zitten. Vervolgens
installeerden we ons in de wachtruimte. Na iets van anderhalf uur
kwam er eindelijk een verpleegkundige bij ons: Goed nieuws. Mooi,
ik kan hem mee naar huis nemen? Eh, nee. Het goede nieuws is dat
hij zijn benen heeft bewogen. Wat?? Ze wist zich ook geen raad met
de situatie en zei dat ze eerst een CT-scan zouden maken, daarna
zou er een dokter bij me komen om meer te vertellen. Tegen
middernacht kwam eindelijk de dokter. In de rallyauto hadden ze
Bart kunstmatig in slaap gebracht omdat het niet goed leek te zijn
in zijn hoofd. Vervolgens hebben ze een CT-scan gemaakt. Ze zagen
kleine puntbloedinkjes in zijn hoofd en een gebroken sleutelbeen.
We installeren hem nu op Intensieve Zorgen, daarna laten we hem
bijkomen, en dan mag je bij hem, aldus de dokter. Natuurlijk wilde
ik weten waar ik aan toe was en wanneer hij dacht dat we naar
Nederland konden gaan. Morgen maken we een nieuwe scan. Als die
onveranderd is, is dat een goed teken en kun je ervan uitgaan dat
jullie woensdag weer naar huis kunnen. Om half een s nachts mocht
ik eindelijk naar hem toe. Hij was helemaal niet wakker! Hij lag er
natuurlijk vreselijk bij, rondom aan de slangen en apparatuur en zo
stil. Ik heb vijf minuten naar hem gekeken, tegen hem gepraat, hem
gekust en ben toen weer naar de anderen gegaan. Zij hebben mij
vervolgens naar Bocholt gebracht. Toen ik tegen twee uur s nachts
eindelijk bij het hotel aankwam, zat Barts team met alle teamleden
buiten op mij te wachten. Zo kon ik nog even mijn ei kwijt voordat
ik ging slapen. Dat was fijn, hoewel het nog steeds niet duidelijk
was wat er aan de hand was.
-
Zondag 24 mei Na een vreemde nacht belde ik eerst naar het
ziekenhuis met de vraag of Bart alweer praatjes kreeg. De
verpleegkundige zei dat ze hadden besloten hem te laten slapen tot
de tweede scan gemaakt was die dag. Ook vertelde ze dat ik pas om
13.00 uur een half uurtje bij hem mocht zijn. Oh, dat was een
domper. Het hele team was s morgens vroeg al vertrokken, alleen
John was gebleven. Hij bleef bij mij tot mijn vader er was. Mijn
ouders wonen in Drenthe, maar toevallig waren ze nu bij familie in
Deurne. Hij was er dan ook snel. Toen ik om 13.00 uur met mijn
vader in het ziekenhuis kwam, was de scan al gemaakt. Die was
onveranderd. Goed nieuws dus, concludeerde ik naar aanleiding van
de opmerking van de arts de avond ervoor. Nou, was het antwoord,
eerst maar eens zien f hij wakker wordt en hoe hij wakker wordt. Zo
bizar hoe je heen en weer wordt geschud door veronderstellingen of
uitspraken die worden gedaan. Zo moeilijk om je dan aan iets vast
te houden! In ieder geval hebben ze geprobeerd Bart bij te brengen
door zijn 'slaapmedicatie' langzaam af te bouwen. Hij reageerde
echter niet naar wens: ze kregen geen contact, maar zijn bloeddruk
liep wel enorm op. Vervolgens hebben ze hem op andere
slaapmedicatie gezet, in de hoop dat hij daar beter op reageert als
het afgebouwd wordt. Daar beginnen ze vanavond mee. Rare naam hoor,
slaapmedicatie. Maandag 25 mei Toen ik vandaag om 13.00 uur in het
ziekenhuis kwam, vertelde de verpleging dat ze toch liever een dag
wachten met het afbouwen van de medicatie. Zodat Barts hoofd een
dag extra rust heeft. Dus morgen beginnen ze met afbouwen, als het
goed is zou hij morgenavond wakker moeten worden. Alweer iets dat
anders loopt dan eerder werd gezegd. Afgelopen nacht heb ik een
hotel in Genk geboekt, vlakbij het ziekenhuis. Vanavond slaap ik
bij mijn moeder, die woont in Maastricht. Een kilometer of dertig
van Genk! Geluk bij een ongeluk. Op dit moment kunnen we blijkbaar
niet meer doen dan hopen dat Bart wakker wordt, en vervolgens
duimen dat het dan goed met hem is. Daar is nu nog niets zinnigs
over te zeggen. Hopelijk help ik met mijn blogjes, die ik vanaf
vandaag online zet, alle wilde verhalen die op internet rondgaan
een beetje de wereld uit. Want ik krijg sms'jes varirend van 'fijn
dat hij weer thuis is' tot 'wat erg dat hij in coma ligt'. Nogmaals
dank voor alle steun. Liefs Annemiek
-
Woensdag 27 mei Veel dank voor alle lieve sms'jes et cetera. Het
is ondoenlijk iedereen te beantwoorden, maar ik neem aan dat jullie
daar begrip voor hebben. Tussen de bezoekhalfuurtjes door
(13.15-13.45 uur en 19.00 - 19.30 uur) staat de telefoon werkelijk
geen 5 minuten stil. Dat is echt hartverwarmend, maar als het niet
goed gaat met Bart is het af en toe ook erg moeilijk. Ik ga ervan
uit dat jullie er begrip voor hebben als ik een keer niet reageer
of niet opneem. Ik ben hard op zoek naar rustmomenten. Maar ik
waardeer het enorm! Even een korte update over Barts toestand. Na
wat complicaties als onderkoeling (35 gr.) en verhoging - door de
longontsteking die hij nu ook heeft - is Bart nu een volle dag van
de slaapmedicatie af. Hij is echter niet wakker. Afgelopen nacht
heb ik met zijn arts gebeld. Eindelijk iemand die direct is: Hij
zou wakker moeten zijn, maar helaas is dat niet het geval. Dat is
geen goed teken. Vreselijk nieuws, maar je weet wel waar je aan toe
bent. Bart reageert wel op stevige pijnprikkels, maar niet op
aanraken, praten, aaien, kussen enzovoorts. Op dit moment kunnen we
alleen maar heel hard duimen dat hij snel reacties gaat vertonen en
ontwaakt. Als hij wakker wordt, weten we pas meer over wat voor
eventueel letsel hij heeft opgelopen. Intussen heb ik de wand
tegenover zijn bed volgehangen met fotos van familie, vrienden
enzovoorts. Als hij bijkomt, hoop ik dat hij iedereen herkent,
anders helpen we hem een handje. Hopelijk heb ik snel beter nieuws!
Donderdag 28 mei, 17:03 Vanmiddag ben ik weer bij Bart geweest. Hij
is nog niet wakker, maar wel erg beweeglijk, vooral aan zijn
linkerkant. Treurig om te zien dat hij vastgebonden is, maar ze
zijn bang dat hij anders een van de slangetjes lostrekt. Het beste
nieuws is een kneepje in mijn hand! Ongelooflijk hoe blij je kunt
zijn met zoiets kleins. Hij reageert niet specifiek op mij, maar
vertoont dus wel eindelijk reacties op verschillende impulsen.
Bovendien krabt hij zich, dat is ook goed nieuws want dat is een
gerichte beweging! Het eerste goede ministapje heeft hij dus gezet.
Nu hopen dat hij deze fase verder doorloopt. Wat mij - en iedereen
natuurlijk - betreft liefst zo snel mogelijk. Voor elke stap moeten
we afwachten en duimen. Hopelijk snel weer goed nieuws!
-
Vrijdag 29 mei Helaas geen verandering ten opzichte van
gisteren. Blijven duimen allemaal!
Zaterdag 30 mei, 22:07 Lieve vriendjes, vriendinnetjes,
kennissen en familieleden, Onze knokker heeft vandaag weer een stap
verder in de goede richting gezet. Hij doet af en toe zijn ogen
open en reageert op vragen. Hij probeerde vanmorgen zelfs met zijn
ogen de verpleegkundige te volgen die om zijn bed liep. Wel is hij
nog zo vreselijk moe dat het korte periodes zijn, maar toch.
Heerlijk om te merken dat hij ook op mij reageert. Vanmiddag zei
ik: 'Je weet dat ik van je houd, schatje. Kom op!' Waarop hij even
knikte, super! Ingebeeld of niet. Toen ik uit blijdschap wat
emotioneel werd en mijn stem brak, opende hij heel even zijn ogen
en kneep mij heel hard in mijn hand. Dat deed onwijs goed! Het zijn
maar korte periodes, maar het is voor ons (na een week in die
stille passieve toestand) echt een geweldige stap. Hij moet wel
echt wat meer wakker worden, dit is nog steeds een vorm van coma,
maar het heeft nou eenmaal zijn tijd nodig. Hopelijk wordt hij snel
helderder, dan kunnen ze kijken hoe het met hem is en wat hij voor
letsel heeft overgehouden. In ieder geval een superdag natuurlijk.
Nu moeten we niet ongeduldig worden en verwachten dat het nu wel
snel zal gaan, maar pffffff, het begin is er. Lieverds, dank voor
alle morele steun, we komen er wel ook al duurt het lang Zondag 31
mei, 21:05 Zo, onze man heeft weer een stap gemaakt. Er zit
vooruitgang in, super! Vanmorgen hebben ze de beademingsslang uit
zijn keel gehaald. Of nou ja, meneer vond zelf dat het wel kon: hij
had de slang er zelf uitgetrokken. Toch knap als je vastgebonden
bent! Omdat hij vooruitgang boekt en longontsteking heeft, hebben
ze het zo gelaten, dan kan hij ook beter hoesten. Vanmiddag vond ik
hem slechter dan gisteren, hij reageerde bijna niet. Maar hij is
vermoeider omdat hij nu alles zelf moet doen en een longontsteking
heeft. Hij heeft zo zijn ups en downs.
-
Maar vanavond was up! Omdat hij die slang niet meer in zijn keel
heeft, probeert hij nu af en toe wat te praten. Hij is niet te
verstaan, maar toen hij ushe zei en zijn lippen tuitte, wilde hij
toch echt een kusje. Nou ja, die interpretatie maakte ik maar,
haha. Later zei hij een paar keer inkeh. 'Wil je drinken?' Knik.
Nou ja!!! Super. Toen mocht ik hem, door een wattenstaaf in water
te dompelen en hem daaraan te laten zuigen, wat drinken voeren.
Onvoorstelbaar! Dus hij kan nu ook duidelijk maken wat hij wil, ook
al gaat het wat moeizaam. Ook een goed teken dat hij dorst
associeert met het woord drinken. Elke keer als ik er ben vertel ik
een beetje wat er gebeurd is allemaal. Hij trok echt verbaasd zijn
wenkbrauwen op toen ik zei dat hij alweer acht dagen in het
ziekenhuis ligt. Het is de vraag of hij dat morgen nog weet, maar
hij beseft wat je vertelt, dus de comateuze toestand raakt aan zijn
einde. Duimen dat hij morgen ook weer zo bij de pinken is, want het
voelt echt geweldig. Maandag 1 juni, 22:31 Hai allen, Vandaag was
'mwah'. Maar dat is volgens ons gevoel ook een beetje zo omdat hij
een goede stap heeft gezet de afgelopen dagen. Dat kost energie.
Vanmorgen is hij vrij goed geweest volgens de verpleging. Hij gaf
aan dat hij moest plassen en reageerde redelijk goed. Helaas heeft
hij vervolgens een soort epileptische aanval gehad, waarop ze hem
valium hebben gegeven. Toen wij om 13.15 uur kwamen was hij dus
niet aanspreekbaar. Hij is aan de hele rechterzijde van zijn
lichaam slecht. Dus ook zijn rechterlong is slecht. Hij ligt aan de
zuurstof en redt het nog niet zonder. Hij is ook slecht
verstaanbaar (beweegt zijn mond rechts niet echt en waarschijnlijk
is rechts zijn stemband ook niet goed). Erg frustrerend voor hem en
ons dat hij probeert te praten, maar dat wij er voor 95% geen brood
van kunnen bakken. Terwijl hij er zelf van overtuigd is dat hij
duidelijk praat. Hij vraagt wel steeds waar hij is en waarom. Dus
vertel ik over het ongeluk en dat hij alweer 9 dagen in Genk ligt.
Dan is hij stomverbaasd. Vervolgens wil hij een minuut later weer
hetzelfde weten. 'Onluk?' En is hij opnieuw stomverbaasd. Wel kent
hij ons en toen ik zei dat morgen een vriend van ons langs komt en
of hij dat leuk vindt, knikte hij echt. Dus dat zit wel goed. We
moeten nu wachten tot zijn rechterlong beter functioneert en hij
zonder zuurstof kan. Tot die tijd moet hij in ieder geval op de
intensive care blijven. Hoe lang is echt nog niet duidelijk. Als
hij van de IC mag, komt hij eerst op een andere afdeling in Genk te
liggen, dus het duurt nog wel even voor hij naar een ziekenhuis in
NL kan. Hij kan links goed bewegen, dus toen ik zei dat ik elke
keer 30 minuten bij hem mag, maar dan stiekem 40 minuten blijf,
stak hij zijn linkerduim op. Dat is natuurlijk wel super. Ook wuift
hij wat met zijn linkerhand als we weggaan. Eigenlijk hebben we
allebei ups en downs, ik wil af en toe te snel, maar weet ook wel
dat ik moet accepteren dat het een lange weg is. Ik ga echt niet
bij de pakken neerzitten, maar de mensen die me kennen weten ook
wel beter. Wederom: duimen op een relatief snel herstel, we komen
er wel!!!! Big kiss!
-
Dinsdag 2 juni, 17:25 Hallo allemaal, Vanmiddag om 13.15 uur
mocht ik weer een half uurtje bij Bart. Hij was behoorlijk goed
bij. Is ook al wat beter te verstaan, wat het allemaal wat
makkelijker maakt. Als hij zo blijft, mag hij hopelijk binnen een
week van de intensive care af en gaat hij naar een andere afdeling
in het ziekenhuis in Genk. Een vriend was er vanmiddag met zijn
vriendin, dat vond hij duidelijk leuk. Allemaal goede tekens!
Vanavond weet hij waarschijnlijk niet meer dat ze geweest zijn,
maar dat maakt allemaal niet uit, het gaat de goede kant op.
Hopelijk komt hij snel van de IC en kunnen ze beginnen met het
langdurige revalidatieproces. Rechts zit er nog steeds weinig
beweging in zijn lichaam. Ik hoop vanavond de arts te spreken, dan
krijgen we wellicht wat meer duidelijkheid. Hij is nog wel echt
kapot, een half uur is eigenlijk te lang, en ook vergeet hij direct
- binnen een paar seconden - wat je hem verteld hebt, zodat je het
verhaal opnieuw kunt doen. Geen probleem natuurlijk, dat komt
allemaal weer goed. Ik sta overigens versteld van mijn eigen
geduld, dat is in het dagelijks leven wel eens anders. Onze
vrienden hadden onze post ook van huis meegenomen, ik ben
natuurlijk alweer langer dan een week niet thuis geweest. Hartelijk
dank voor alle kaartjes, echt erg lief en hartverwarmend. Ook
bedankt voor de vele lieve krabbels en mails, super! Ren is
overigens ook druk bezig met zijn herstelproces. Hij heeft enorm
veel pijn in zijn rug, tegen zijn longen. Vanmorgen is hij naar het
ziekenhuis geweest en heeft hij wat spuiten gekregen, waardoor hij
nu een beetje pijnvrij is en bij kan komen. Ook heeft hij nog last
van zijn hersenschudding, maar met flink wat rust en geduld komt
dat gelukkig allemaal goed! Dinsdag 2 jun, 21:30 Korte maar mooie
update: Bart wist vanavond nog dat Jan vanmiddag was geweest en
eindelijk blijft het verhaal over het ongeluk hangen! Dus zijn
geheugen begint ook iets te werken. Hij zegt althans dat hij het
nog weet. Misschien heeft hij ook wel genoeg van al het gevraag.
Hij begint ook alweer grapjes te maken, over een paar weken heb ik
heimwee naar de stille dagen! Weird, zo'n vooruitgang in een paar
uur! Lichamelijk zit er geen vooruitgang in. Hij beweegt rechts
niet (alleen als ze hem een pijnprikkel geven), maar op dit moment
vind ik zijn koppie belangrijker. Morgen hopelijk meer beter
nieuws, maar deze stap is alweer super.
-
Woensdag 3 jun, 15:57 Helaas, vandaag was Bart veel slechter dan
de afgelopen paar dagen. Kon maar vijf minuten wakker blijven, was
enorm in de war en kon niets onthouden. Ook was hij weer slecht te
verstaan. Het enige wat hij zei was boot en daarna: ijs van de boot
halen. Raar hoor, we hebben helemaal geen boot. Nou ja, wishful
thinking misschien? Vanmiddag heb ik voor het eerst sinds dagen een
dokter gesproken. Tja. We moeten gewoon geduld hebben (goh?). Hij
gaf ook aan dat Bart erg verward is en dat het niet duidelijk is
hoe lang hij zo blijft. Net zoals ik dat doe, vertellen zij hem
continu waar hij is en waarom. Ergens heb ik het gevoel dat hij mij
gisteravond voor het lapje heeft gehouden. Het is dus wel nog
steeds mijn grote boef. Omdat hij zich rechts niet kan bewegen doen
ze veel oefeningen met hem (ze buigen en strekken zijn armen en
benen), wat erg goed voor hem is maar hem natuurlijk ook sloopt.
Verder is zijn slikbeweging nog niet goed. Dat moet ook beter
worden, voor hij van de IC mag. Hij heeft ook nog steeds een
ontsteking aan zijn longen, dat gaat wat op en neer. Voor ons
natuurlijk balen na zijn goede dag van gisteren. Maar ik weet het:
geduld, geduld. Dus tja, hopelijk is hij vanavond of morgen weer
wat beter. Kus voor alle trouwe lezertjes! En lieverds, natuurlijk
blijf ik positief en sterk. Het ligt ook niet in mijn karakter -
net als dat van Bart - om op te geven! Desondanks mag ik best een
beetje balen, toch? Geen zorgen over mij, ik red mij wel Woensdag 3
juni, 20:43 Hoi allemaal, Bart was vanavond wat beter dan
vanmorgen. Hij is wel erg in de war. Heeft het over de
hoofdcommissaris en weet ik het wat, maar bleef in ieder geval wel
een half uurtje wakker. Hij heeft vanmiddag zijn eerste voedsel
gehad en dat binnen gehouden: een vanillepuddinkje, hoewel hij
beweert dat het bosbessen was. Dus een kleine vooruitgang! Verder
no news! Donderdag 4 juni, 15:28 Bart was vanmiddag net zoals
gisteravond. Geen voor- of achteruitgang dus. Hij is goed
aanspreekbaar, begrijpt wat ik vraag, maar komt er niet helemaal
uit met de antwoorden. Wat hij wel zeker weet, is dat hij naar huis
wil. Even geduld nog! Zijn geheugen laat hem ook in de steek, dus
wederom heb ik uitgelegd waar hij is en waarom. We komen er wel,
het zal vast een keer blijven hangen. Ze hebben vanmorgen een
CT-scan gemaakt om te kijken hoe het met de bloedinkjes of
kneuzingen in zijn hoofd is. De kneuzingen zijn bijna weg! Morgen
maken ze een MRI-scan om te kijken of er nog ander letsel in zijn
hoofd is. Omdat zijn gedrag niet overeenkomt met de goede scan van
vandaag. En dat is dus weer slecht nieuws Tot morgen, Liefs
Miek
-
Vrijdag 5 juni, 18:17 Gisteravond waren John, Henk-Jan en Mark
op visite: had ik naderhand drie huilende volwassen kerels op de
parkeerplaats van het ziekenhuis staan! Ik kan me voorstellen dat
het niet meevalt om te zien, terwijl ik het wel redelijk goed vond
gaan. Alles is relatief. Wel vraag ik mij nu af of het in dit
stadium verstandig is om mensen op bezoek te laten komen. Moet ik
ze tegen zichzelf beschermen, of juist niet? Vanmiddag ben ik weer
bij m'n kereltje geweest. Hij is nog steeds behoorlijk in de war,
met af en toe een helder moment. Zijn geheugen laat hem ook nog wat
in de steek. Met revalidatie zullen we straks vast wel een heel
eind komen! Zijn vroegere baas was er vanmiddag en Bart deed heel
knap heel hard zijn best met net doen of er niets aan de hand was.
Wat ik eigenlijk wel pijnlijk vond om te zien. Doordat hij
eigenhandig - en hardhandig - zijn maagsonde en beademingsslang
eerder deze week had verwijderd, heeft hij een infectie aan zijn
slokdarm en een maagzweer. Dat is wel alweer onder controle. Hij
was vandaag redelijk beweeglijk aan zijn rechterkant. Volgens de
verpleegkundige zijn dat momentopnames, maar het is in ieder geval
goed om te zien dat hij wel wat kan rechts. Hij stuurt het niet
echt zelf aan, maar de beweging is daar en ik mogelijk. Hoewel hij
nog verschillende ontstekingen in zijn lijf heeft, willen ze hem
snel verplaatsen naar de afdeling neurochirurgie, ook in Genk. Op
de intensive care kunnen ze hem eigenlijk niet meer verder helpen.
Omdat zijn toestand slechter is dan je op basis van de goede CT
scan zou verwachten (bloedinkjes zijn bijna verdwenen), maken ze
maandag een MRI om te kijken of hij nog ander hersenletsel heeft.
Ja, die zin hebben jullie eerder gelezen, ze zouden het vandaag
eigenlijk al doen. Als hij verhuist naar de andere afdeling -
hopelijk morgen - zijn de bezoekuren ruimer. Bovendien kan hij dan
weer in een dag- en nachtritme komen (op de IC branden dag en nacht
alle lichten). I'll keep you posted!! Zaterdag 6 juni, 15:19 twee
weken na het ongeluk Hallo allemaal, Net ben ik weer bij Bart
geweest. Lichamelijk gaat het - lijkt het - heel iets beter, hoewel
hij nog niets met zijn rechterarm kan. Hij krijgt nu ook kleine
beetjes normaal voedsel. Typisch Belgi: zijn eerste normale
avondmaaltijd was een beetje patat en een visprakje. Lijkt me ook
niet echt fijn voor de maag na twee weken voeding uit een sonde en
een beetje pudding. Geestelijk gaat het echter niet zo goed. Gezien
de positieve reacties op mijn vorige blog zal ik het wat beter
uitleggen. De CT-scan was inderdaad goed, maar... dat komt niet
overeen met Barts slechte geestelijke toestand. Maandag maken ze
een MRI omdat ze denken dat er iets anders in zijn hoofd aan de
hand is. Hij herkent iedereen wel, maar je kunt niet echt een
gesprek met hem voeren. Zijn geheugen werkt ook nog niet goed.
Vanmiddag was afgrijslijk. Hij hing alleen maar kwijlend in een
stoel. Erg dramatisch om te zien. Het enige dat ik kon doen was
zijn kin afvegen. Als hij iets helderder is, wil hij naar huis en
hij begrijpt niet dat dat niet mag of kan. Daar begint hij nu ook
gerriteerd over te raken. Verder had hij het over journalisten die
volgens hem voor de deur stonden (verpleegkundigen bedoelde hij,
denk ik) en zei hij: Ik moet de telefoon opnemen. Er was geen
telefoon te horen Tja. Net als wij, moet ook hij geduld hebben. In
ieder geval blijft hij nog tot en met de MRI op de intensive
care.
-
Let wel, ik blijf positief, maar wil het toch een beetje
nuanceren hoe het met hem gaat. Dat het een lange weg is, was al
duidelijk. Hopelijk kan hij snel van de IC, ik denk dat een andere
kamer met een normaal dag- en nachtritme hem goed zal doen. Kus uit
Mestreech Edit 21.00 uur: vanavond leek hij af en toe iets
helderder. Ze hebben vandaag ook een EEG gemaakt, om te kijken hoe
het met zijn hersenactiviteit is. Maandag horen we de uitslag.
Zondag 7 juni, 15:01 Gefeliciteerd met je 65ste verjaardag, Pa! Ik
had gewild dat je het niet op een camping vlakbij Genk hoefde te
vieren. Volgend jaar hopelijk beter. Bart was hetzelfde als
gistermiddag, echter nog afweziger. Na een poosje ben ik maar
vertrokken, hij was gewoon veel te moe. Hopelijk snel weer wat
positief nieuws! Maandag 8 juni, 10:06 Hallo allemaal, Helemaal
geweldig dat steeds meer mensen graag bij Bart op bezoek willen
komen, maar ik heb de spaarzame bezoekjes even volledig stopgezet.
Bart kan het niet aan en los daarvan krijgt hij er zo'n terugslag
van, dat de weg naar herstel alleen maar langer wordt. Vrijdag was
hij het mannetje, de afgelopen dagen had hij vervolgens een echt
dramatische terugval. Daarnaast vind ik het wat 'onterend' als
mensen die niet echt dicht bij hem staan hem zien zoals hij de
laatste dagen is. Ik ga ervan uit dat jullie daar begrip voor
hebben. Hopelijk is hij snel wat beter en aan bezoek toe. Afgelopen
dagen, met een Bart die alleen kan kwijlen, waren in ieder geval
erg, erg zwaar. Van Bastiaan heb ik een boekentip gekregen: 'Op het
Randje' van Top Gear-presentator Richard Hammond. Voor mij was de
geestelijke toestand van Hammond na zijn crash erg herkenbaar.
Misschien voelen ook anderen de behoefte het boek te lezen. Tot
vanmiddag. Lieve groet, Annemieke Maandag 8 juni, 20:52 Later een
blog dan gepland, want Bart bleek vanmiddag verplaatst te zijn naar
de afdeling Neurochirurgie, met bezoektijden van 14.00 uur tot
20.00 uur. Wat een verschil! En wat een informatievoorziening in
het ziekenhuis, pff. Kom je op de IC, is alles weg! Ik ben super
positief, maar schrok toch wel behoorlijk om zijn bed leeg te zien.
Na twee uitzonderlijk slechte dagen was hij vandaag redelijk goed.
Helder, begreep wat ik zei. Wel is hij erg boos omdat hij om zijn
middel nog vastgebonden is (zijn hand gelukkig niet meer) en omdat
hij niet met mij mee mag als ik vertrek. Ook is het verhaal over
het ongeluk nog steeds niet blijven hangen en ook niet dat hij in
Belgi ligt. Hij is nog steeds erg in de war en kraamt tussen de
wat
-
helderdere momenten gewoonweg onzin uit. Maakt niet uit, na een
vreselijk weekend is dit voor ons weer een stap de goede kant op.
Rechts is hij lichamelijk nog ronduit slecht. Vrijdag tilde hij op
de een of andere manier zijn been goed op, nu krijgt hij hem niet
verder dan een paar centimeter. Ook kan hij nog niets met zijn
rechterarm. Geen probleem, met veel revalidatie komt dat
(grotendeels) wel weer goed. Hij zei dat hij mij de hele nacht had
geprobeerd te bellen en dat het stom was dat ik niet opnam. Dus ik
vroeg waarmee hij mij dan gebeld had. Pakt hij de afstandsbediening
van de televisie Tja, daar lukt het inderdaad niet mee. Helaas
betekent het feit dat hij niet meer op de IC ligt dat we bijna geen
artsen te spreken kunnen krijgen. De verpleegkundigen wisten niets
over de EEG die in het weekend gemaakt was. Ze zeiden wel dat er
verschillende onderzoeken met hem gedaan werden en dat zijn nek
niet goed is. Als je dan doorvraagt weten ze ook niets. Vage bende
weer. De MRI is opnieuw verplaatst, nu staat hij voor morgen op de
lijst. Om de dokter te kunnen spreken, moet je een afspraak maken.
Ik heb gezegd dat ik dat z.s.m. wil. Morgen komen we aan bod.
Eindelijk, want ik heb wel behoefte aan wat informatie nu. Vooral
omdat hij afgelopen weekend zo achteruit was gegaan. Dus... even
het gesprek met de arts afwachten. Hopelijk is hij morgen net zo
goed, maar ik weet dat de kans ook groot is dat hij weer een
terugslag heeft. We'll see. Dinsdag 9 juni, 20:40 Even een
chagrijnig blogje, mag vast wel een keer. Ik voel me genaaid (en ik
heb niet eens gezoend). Maandag zou een afspraak worden geregeld
met de dokter voor vandaag. Dus vandaag liep ik steeds bij de
verpleging langs: 'Weten jullie al wanneer de dokter komt?' Ook
omdat Barts ouders graag bij het gesprek wilden zijn. Zij staan 5
kilometer van Genk op een camping. Als ik een tijd wist, kon ik ze
bellen om naar het ziekenhuis te komen. 'Hij komt zo bij je.' En
dat bleven ze de hele middag zeggen. Om 18.00 uur voelde ik de bui
natuurlijk hangen. Dus weer naar de verpleging: 'Oh, hij is net
weg.' Nou jaaaaaaaaa! Toen ik zei dat ze beloofd hadden ons in te
plannen voor een gesprek, vonden ze me maar lastig en uiteindelijk
zeiden ze: 'Dan bel je toch zelf voor een afspraak?' Waarop ik het
nummer van de secretaresse van de dokter kreeg. Dat hadden ze dan
maandag toch ook kunnen doen? Natuurlijk was de secretaresse
intussen ook al pleite. Dus morgenochtend om 09.00 uur bel ik en
eis ik een afspraak. Als ze me dan met weet ik veel wat
afschepen... Jammer dat het zo moet. Nu over Bart. Toen ik om 14.00
uur kwam, was Bart er niet. Bleek hij naar de MRI te zijn. Wat dan
wel weer goed nieuws is, want dat werd ook al vanaf vrijdag steeds
uitgesteld. Dus ik ben op zijn kamer gaan zitten wachten. Om 15.30
uur brachten ze hem weer binnen. Hij was volledig in de war, toen
ik hem vroeg waar hij was geweest, zei hij: 'Man, man. Ik ben drie
dagen weggeweest. Almere, Den Haag, overal.' En dat gelooft hij
zelf dan ook echt. Hij was goed aanspreekbaar, maar bleef wel wat
warrig en was moe, iets slechter dan gisteren. Dus vanavond ben ik
wat eerder vertrokken om hem lekker te laten slapen. Hoe dan ook:
morgen heb ik nieuws! Kus kus
-
Woensdag 10 juni, 20:28 Goed nieuws en minder goed nieuws. Het
goede nieuws: Bart gaat maandag naar het ziekenhuis in Enschede!!
Het slechte nieuws, maar dat hadden we al verwacht, is de uitslag
van de MRI. Vanmiddag kregen we dus eindelijk de dokter te spreken.
Vanmorgen was ik al telefonisch van het kastje naar de muur
gestuurd. Na drie telefoongesprekken en doorverwijzingen kwam ik
gewoon weer op Barts afdeling uit. 'Ja, wij weten het ook niet.' Ik
heb mijn punt gemaakt en vanmiddag spraken we eindelijk zijn arts.
Duizendmaal excuses bladiebla. Het boeit dan ook niet meer: vertel
maar gewoon hoe het met Bart is. Bart heeft in zijn
rechterhersenhelft bloedinkjes gehad. Dat zijn nu korstjes, het
genezingsproces daarvan duurt erg lang (kan paar maanden tot wel
een jaar duren). Dat letsel zorgt ervoor dat hij erg in de war is,
soms erg druk, af en toe agressief en boos, soms een opleving heeft
en zijn geheugen deels kwijt is. Dat is erg raar: recente dingen
weet hij wel, dingen van vroeger weet hij ook en daartussenin is
het vaag. Hij weet bijvoorbeeld niet dat hij vier seizoenen het
televisieprogramma De Grote Beurt heeft gepresenteerd en dat hij al
jaren sigaretten rookt in plaats van shag. Dat letsel zal meer
problemen blijken te geven, maar dat moeten we nog ondervinden. Ik
weet nu al wel dat hij niet kan lezen of klokkijken en dat hij
slecht ziet. Over een half jaar gaan ze het cognitieve deel
onderzoeken, dat heeft nu nog geen zin. Het moet zichzelf in ieder
geval allemaal weer gaan herstellen. Zoals ze zeggen: tijd heelt
alle wonden. Links echter, is een zenuwbaantje gescheurd. Dat
hebben ze nu pas bij de MRI kunnen constateren. En dat zorgt ervoor
dat hij rechts zijn arm en been niet goed aan kan sturen. Hij tilt
zijn been zo'n 5 centimeter op, maar dat was het dan wel weer.
Vrijdag tilde hij zijn been verder op, dat zal een spierreflex zijn
geweest. Hij kan het zelf niet goed aansturen omdat de verbinding
er niet is. Dat komt op termijn wel goed, de zenuwen zoeken een
andere baan, maar ook dit wordt een lang proces. Het is ook niet
duidelijk of het helemaal goed komt. Maandag gaat hij naar de
afdeling Neurochirurgie in Enschede. Pas als zijn letsel rechts
iets hersteld is (hoeft niet veel te zijn, maar gewoon iets),
kunnen ze aan intensieve revalidatie beginnen. Nu kan hij dat
psychisch nog niet aan. Het moet eigenlijk wel zo snel mogelijk
gebeuren, dus daar zullen ze wel bovenop zitten. Hopelijk al binnen
een week of twee. Omdat die zenuwbaan links gescheurd is, moeten
andere hersencellen allerlei taken gaan overnemen. Dat proces duurt
gewoon heel erg lang (wellicht een a twee jaar). Dat stimuleren ze
dan dmv intensieve revalidatie. Het wordt een lang en een
superzwaar proces in ieder geval. Zowel voor Bart als voor mij.
Maar we komen er wel. De revalidatie zal ook niet meevallen. Op een
gegeven moment zal hij bijvoorbeeld twee dagen kracht in zijn arm
opbouwen, om het op de derde dag weer te verliezen. Ook zou het
kunnen zijn dat hij erg depressief of agressief wordt (kan hij
niets aan doen, dat is het letsel). Maar we zien het allemaal wel.
Bart is een vechter, een doorbijter en iemand die bereikt wat hij
bereiken wil, dus zijn karakter werkt alleen maar in zijn voordeel!
Zijn sleutelbeen is aardig aan het genezen. De longontsteking is
bijna weg, de slokdarminfectie moeten ze nog opnieuw bekijken. Zijn
maagzweer zal blijven terugkomen: dat is afhankelijk van stress,
maar hij gaat sowieso een stressvolle tijd tegemoet. Dat zijn alle
onbenullige randdetails Kus kus kus
-
Donderdag 11 juni, 23:35 mijn 37ste verjaardag Lieve allemaal,
Sorry voor de mega late update. Uiteraard wilde ik niets aan mijn
verjaardag doen (normaal vind ik het allemaal al wat overdreven,
word immers maar een dagje ouder, haha). Desondanks had ik direct
na het bezoekuur gereserveerd in een restaurantje in Maastricht en
heb ik lekker met de ouders en Barts zus gegeten. Ik kom nu net
weer bij moeders thuis. Het was gezellig. De kilo's vliegen er
ongewild af, dus die kogelbiefstuk ging er even goed in. Bart was
vandaag extreem goed: het mooiste kado!!! Ik had aardbeienvlaai
meegenomen om onze (schoon-)ouders te trakteren. Ik ben nog nooit
zo vaak door Bart gefeliciteerd als vandaag. Oh, taart. Wie is er
jarig? Ik, schatje. Oh, wat leuk! Gefeliciteerd. En dat zeker een
keer of tien. Misschien heeft hij morgen een terugslag, maar dat
maakt niet uit, vandaag heb ik genoten. Hij begreep alles, zei
zelf: 'Ik heb wel geluk gehad h?' en 'Joh, ik ben zoooo in de war
en ben veel dingen kwijt, daar moeten we eens wat aan doen!' Voor
het eerst dat hij dat zelf beseft! Ook maakte hij grapjes, lachte
voor het eerst, tilde zijn rechterbeen op (?) en was gezellig. We
konden echt een gesprek met hem voeren. Natuurlijk had hij ook
warrige momenten en bijzondere (voor hem waargebeurde, maar voor de
kenners onzinnige) verhalen, maar hij brengt het met een lach
(pfieuw, lang niet gezien), wat het weer grappig maakt. Super dus!
Morgen weer een nieuwe dag, maar deze neem ik mee!!! Niet
overenthousiast worden, er komen terugslagen, maar vandaag was
heerlijk. Cadeautje van de verzekering was minder. Hun reactie: Hij
kan net zo goed in Genk revalideren, dus we vergoeden de terugreis
met de ambulance niet. Pff. Maar dat breien we hopelijk ook wel
weer recht. Bart komt sowieso maandag naar Enschede Dikke zoen voor
alle lieve en ondersteunende berichten! PS. voor wie het niet wist:
Bart is piloot! Van een vliegtuig, ECHT! Hahaha Vrijdag 12 juni,
21:00 Ook vandaag een topdag! Superdepuper! Bart kan opeens
klokkijken, terwijl hij er gisteren niets van snapte! Ook kon hij
voor het eerst de kaartjes lezen die hij heeft gekregen. Heel
vreemd, maar ook mooi. Je kunt gesprekken met hem voeren, als je
het niet te ingewikkeld maakt, en dat is ook erg leuk. Hij is heel
gezellig en lief. Hij commandeert de boel ook alweer: hij had
vanmorgen tegen de verpleging gezegd dat ze mij maar wat eerder
moesten laten komen. 'Bart, om twee uur, als het bezoek mag komen,
is ze er wel weer.' 'Ze kan best eerder komen, ik kan het wel aan.
Bellen, nu.' Af en toe vertelt hij een verhaal waarvan ik gewoon
weet dat het niet klopt, maar dat maakt niet uit. Ook is hij af en
toe in de war. 'Ik reed toch met Jan?' Of: 'Zit de BMW helemaal in
elkaar?' 'Nee, je reed met Rene, in de Subaru.' Of hij denkt dat
hij in Itali of Mekka (?) in het ziekenhuis ligt bijvoorbeeld. Hij
beseft in ieder geval nu wat er aan de hand is. Zegt ook dat het
allemaal niet klopt in zijn hoofd, dat hij veel kwijt is en dat
praten zo lastig is. Ze doen 's morgens 'fietstraining' met hem.
Dat is rustige revalidatie. Ze maken zijn been helemaal vast aan
een hometrainer en maken dan de draaibeweging: dat is goed voor
zijn rechterbeen. Hij kon zijn been vanmiddag ook een stukje
-
optillen! Met zijn arm heeft hij meer moeite. Hij kan alleen
zijn vingers een heel klein beetje bewegen. Verder krijgt hij
spraak- en geheugentraining. Dat is fijn. Hij wil het zelf allemaal
ook erg graag en vroeg zelfs om extra tips. Hij wil erg, erg graag
naar huis, maar realiseert zich nu wel dat hij eerst nog naar het
ziekenhuis en het revalidatiecentrum in Enschede moet. Vanmiddag
was Erwin er, een bevriende Belgische navigator: 'Heeey Mombi!!'
riep hij toen Erwin binnenstapte. Die directe herkenning is nog
steeds een opluchting. Dan maakt hij ook grapjes: 'Ik krijg
spraakles van Belgen. Blgen! Dat komt toch nooit goed?' Met zo'n
grappige uitdrukking op zijn gezicht. Kortom, weer een topdag.
Duimen voor morgen! Zaterdag 13 juni, 21:05 Vandaag had Bart even
een kleine terugslag. Hij kon bijvoorbeeld nu niet meer klokkijken.
Ook dat lost hij wel weer op, hij zegt dan gewoon tegen mij: 'Maak
mijn horloge even zo dat ik het ook snap. Dat kun jij wel. Mooi in
ieder geval dat hij denkt dat ik superwoman ben. Verder had hij het
geheugen van een goudvis en begreep hij niet meer waarom hij in het
ziekenhuis ligt. En dat hij in Genk ligt vond hij helemaal onzin.
Dus ik heb 50 keer verteld dat hij in Genk ligt en waarom. Maakt
niet uit, ik doe het met plezier. Hij realiseert zich dat hij veel
niet weet en probeert steeds helder te krijgen wat er volgende week
allemaal gaat gebeuren. 'Waarom is het allemaal zo ingewikkeld?'
vraagt hij dan. Komt allemaal wel goed, morgen is hij misschien
weer net zo goed als gisteren. Maandag zal wat minder zijn, na de
lange reis in de ambulance. Maar dat is ook logisch. Hij vindt het
mooi dat hij naar Enschede kan maandag, maar: 'Dan kunnen we net zo
goed doorrijden naar Goor (waar wij wonen).' Inderdaad, haha.
Verder ging het met zijn arm weer wat beter vandaag, dus dat is
super. Ook praat hij steeds beter. Hij wilde met een goede vriend
praten en heeft met mijn telefoon een kort gesprekje gevoerd. Dat
was hartstikke leuk. Het allereerste telefoontje. Zolang je het
simpel houdt, gaat dat prima. Morgen kan ik geen blog plaatsen, om
20.00 uur rijd ik na drie weken eindelijk lekker weer naar mijn
eigen bedje in Tukkerland. Maandag 15 juni, 20:50 Eindelijk in
Nederland! Zo, Bart is weer in Nederland. Hij moest volgens hem -
voor zijn werk nog allerlei steden aandoen tussen Genk en Enschede.
Dus is hij naar Almere en Den Haag geweest en heeft hij een visje
gegeten in Scheveningen. Ook moest hij de ambulancechauffeur de weg
wijzen. Hahaha. Hij vertelde dat het zwaar was de hele weg te
zitten, maar ik kreeg een attest voor liggend vervoer, dus dat zal
wel mee zijn gevallen. Natuurlijk was hij bekaf, maar ook blij me
weer te zien. Man, wat tof dat hij in Enschede ligt. Niet alleen
omdat ik weer thuis kan slapen, maar omdat de aanpak op de afdeling
zo anders is dan in Genk. Er mogen nu maximaal twee personen per
keer op de kamer en alleen naaste familie. De bezoektijden zijn
sterk verminderd en hij mag geen tv kijken. Op de intensive care in
Belgi stond continu de tv aan, enorm hard, en dan ook nog eens op
wielrennen, waar Bart de pest aan heeft. Hij kon de
afstandsbediening niet gebruiken omdat hij vastgebonden was, dus al
met al niet een fijne situatie. Dus als ik binnenkwam, zette ik
elke keer eerst de tv uit. Persoonlijk denk ik dat deze aanpak in
Enschede hem wel even goed zal doen. Hij heeft nou eenmaal rust
nodig. Zoals de
-
verpleegkundige, Annemieke (handig voor Bart), zei: 'Zo weinig
mogelijk impulsen.' Ik heb Barts neurochirurg ook al gesproken! Hij
kwam zich voorstellen toen ik me voor Barts deur aan het omkleden
was. Ze zijn bang voor MRSA, dus we mogen vier dagen zweten er is
een hittegolf - met overhemden, handschoenen, mondkapjes en een
muts. Fijn dat hij direct bij me kwam, zo kan het dus ook. Bart is
nog steeds in de war en kan niets onthouden. Het zweet breekt hem
uit als hij bijvoorbeeld een afstandsbediening ziet. Hij heeft een
afstandsbediening voor zijn bed, daar zit 1 rode knop op, om de
zuster op te roepen. Dat probeerde ik hem uit te leggen, maar hij
begrijpt er niets van. 'Welk knopje is voor de zuster?' 'Die rode,
de enige gekleurde, de rest is grijs.' 'Oh. Eh... Welke ook
alweer?' 'Die rode.' 'Pff, waarom maken ze het zo ingewikkeld? Weet
je wat, ik druk helemaal nergens op, dan kan ik ook niet per
ongeluk de verpleging oproepen. Vreemd, hoe hersenen werken en wat
hij wel of niet snapt of zich herinnert. Hij ligt goed op deze
afdeling en we spreken zeer snel de dokter om te horen wat hij van
het hersenletsel vindt. We'll keep in touch. Dinsdag 16 juni, 21:18
Haai! Bart is nog net zo als gisteren en de dagen ervoor. Wel heb
ik het gevoel dat zijn been en arm beter worden: buigen gaat prima.
Het is dus niet zozeer spierkracht, eerder aansturing. Buigen gaat
prima, maar op welk moment en in wat voor mate, dat wordt lastiger.
Hij kan absoluut nog niet op zijn benen staan: als hij niet door
twee mensen vast wordt gehouden, valt hij om. Hopelijk kunnen we
snel het revalidatietraject in. Geestelijk is hij nog net zo in de
war (beweert dat hij in Itali is), en er blijft nog steeds weinig
tot niets hangen. Hij is in ieder geval wel gezellig en op sommige
vlakken ook scherp. De rest komt wel, stapje voor stapje! Woensdag
17 juni, 21:01 Geen nieuws vandaag, behalve dat Bart nog wat meer
in de war was. Nu wist hij zeker dat hij bij Mark, een bevriende
rallyrijder, thuis was. Net alsof diegene hem in een aparte kamer
op een ziekenhuisbed zou laten liggen en iedereen die langskomt
apenpakjes aan laat trekken, haha. Hopelijk kan hij snel naar de
revalidatie, qua beweeglijkheid rechts zit het wel redelijk goed.
Morgen weer een update, wellicht weer geen nieuws, maar het gaat
nou eenmaal langzaam. Donderdag 18 juni, 21:35 Er is geestelijk de
afgelopen zes dagen niet veel veranderd: Bart is erg in de war en
kan niets onthouden. Wel kan hij nu lezen (losse zinnen, geen
verhalen). Dat is mooi: dan kan hij rustig alle kaartjes die hij
heeft ontvangen lezen. Vanaf het begin heb ik die in een fotoalbum
geplakt.
-
Hij kan al een tijdje zijn rechterbeen iets optillen en weer
neerzetten en licht buigen en strekken. Zijn rechterarm buigt hij
ook een beetje en ook kan hij de vingers van zijn rechterhand
openen en dichtdoen. Dat gaat per dag een heel klein beetje beter.
Hij heeft wel veel pijn in zijn hele rechterzijde: een prikkend
gevoel, alsof het slaapt. Ik zou er niet aan kunnen denken daar
wekenlang last van te hebben. Hij kan niet staan, laat staan (ahum)
lopen, dat komt met de revalidatie wel. Ook op de rand van zijn bed
zitten houdt hij maar een paar minuutjes vol, daarna valt hij om.
Hij ligt nog steeds gesoleerd, tot we morgen horen of hij wel of
niet MRSA (ziekenhuisbacterie) heeft. Ik ga ervan uit dat hij dat
niet heeft, omdat hij in Belgi ook steeds getest is. Maar uiteraard
willen ze in Enschede het zekere voor het onzekere nemen. Als hij
morgen die bacterie niet heeft, kan hij ook de kamer af en kunnen
ze meer met hem doen: naar fysiotherapie en naar eventuele scans
bijvoorbeeld. Ook kan ik dan vragen of ze hem in een rolstoel
zetten, zodat we even naar de restauratie of naar buiten kunnen.
Mits dat niet teveel prikkels geeft. Hoewel hij nog erg in de war
is (vanmiddag was hij iets beter, vanavond weer niet), denk ik -
hoop ik - dat hij snel naar het revalidatiecentrum gaat. Daar
kunnen ze verder aan hem werken en hem weer op de been krijgen en
helpen met zijn arm. Hopelijk wordt die warboel in zijn hoofd ook
snel beter, dat frustreert hem enorm. Mijn broer was er vanavond,
die zei dat Bart de groetjes krijgt van een vriendin, een kapster,
in Steenwijk. 'Oh,' zei Bart. 'Ik moest vanmiddag nog aan haar
denken toen ik met de auto langs een kapsalon reed. Hihi. Dus hij
heeft het waanzinnig druk tussen de bezoekuren door. Bedankt voor
de belangstelling en ook voor de vele lieve kaartjes, mails,
telefoontjes, krabbels enz. Bart en ik komen er wel! Vrijdag 19
juni, 21:00 Hallootjes, Geen nieuws vandaag. Behalve dat ik
pantoffels mee moet nemen. Ze willen hem toch - ondersteund en
schuifelend - op een normale wc zien te krijgen! Dat is mooi.
Hopelijk lukt dat snel, nu valt hij alleen nog maar om. Maar ook al
wordt hij ondersteund/gedragen door twee mensen, het geeft hem
waarschijnlijk toch een beter gevoel. Ik heb hem ook nog een mooie
verrassing kunnen bezorgen: 'Hoe is het met onze benedenburen?'
vroeg hij. 'Euh? 'We wonen toch aan de Haddingestraat, in
Groningen, boven die winkel?' 'Nee schat, twee jaar geleden zijn we
van ons kneuterige appartementje in Groningen naar een mooi huis in
Goor verhuisd.' 'Echt? Goor? Wat voor huis dan? En wat doen we in
hemelsnaam in Goor? Ha! Dat vroeg ik mij ook af toen we er gingen
wonen. Hoe ik het huis ook beschreef, er ging geen lichtje branden.
Morgen neem ik wat foto's mee. Hij zal wel genieten, want onze
verhuizing van Groningen naar Goor was een hele verbetering!
Vandaar dat hij het onzin vond toen ik gisteren vertelde dat we
vlak voor de Sezoensrally, waar hij crashte, een nieuwe vloer in de
garage hadden laten leggen. We hadden in Groningen namelijk een
plek gehuurd in een grote parkeergarage, dan zou het inderdaad
onzin zijn
-
Ook de tijd/klok kost hem moeite. Hij zei vandaag dat ik zijn
horloge met zomertijd ergens had laten slingeren, nu had hij alleen
die met de wintertijd en daar kon hij niets mee. Hij snapt er dus
eigenlijk weinig van, maar zoekt daar redenen voor buiten zijn
letsel om. Ook als ik zeg dat het bezoekuur nog tien minuten duurt,
zegt hij zelf dat dat hem weinig zegt. Wat zijn tien minuten? Het
tijdsbesef is er niet. Maar lieve allemaal, ook dat komt allemaal
goed. Dat houd ik hem ook steeds voor! Het kost nou eenmaal tijd.
Liefs uit, jawel, Goor!
Zaterdag 20 juni, 21:10 4 weken na de crash Vanavond om 21.49
uur (ja, navigatrice) is het vier weken geleden dat Bart op werd
genomen in het ziekenhuis in Genk. Wat is er veel gebeurd in die
tijd! Eerst dacht ik dat ze alleen even zijn schouder in gingen
tapen (!), vervolgens het verhaal van de puntbloedinkjes, toen werd
verteld dat hij die woensdag erop wel naar huis kon, toen werd
meneer niet wakker, daarna het eerste kneepje. Nou ja, lees de
blogs er maar weer eens op na. Vandaag was hij net als voorgaande
dagen: erg in de war. Voor het eerst wilde hij naar de wc, in
-
plaats van in de fles te plassen. Hij heeft een wc op zijn
kamer, op een paar meter van zijn bed. Ok, mooi project voor ons
samen. Met heel veel gedoe heb ik hem in een rolstoel gekregen, op
de wc, er weer af en weer op bed. Een hele onderneming, aangezien
hij 90 kilo weegt en ik momenteel net 50. Het heeft ons zo'n 45
minuten gekost en hij was echt bek- en bekaf. In ieder geval een
goede oefening voor straks, als hij af en toe naar huis mag. Hij
kan in ieder geval absoluut niet staan. Dus die revalidatie kan hij
goed gebruiken. Verder is zijn dagschema in het weekend wat anders
dan door de week, en daar was hij behoorlijk door van slag. Het
verschil is dat hij in het weekend geen therapie krijgt en 's
morgens een uurtje extra bezoekuur. Op de een of andere manier is
dat niet te bevatten voor hem. Ook zijn tijdsbesef is volkomen
zoek. Op mijn verzoek had de verpleging de dagplanning groot
opgeschreven en voor zijn bed op de muur gehangen, zodat hij zich
wat vast kan houden aan die structuur en weet waar hij aan toe is.
Ze dachten er echter niet aan om die planning in het weekend weer
van de muur te halen. Dus nu heb ik erboven gezet: maandag tot en
met vrijdag, en daarnaast een papier gehangen met de
weekendplanning. Al doende word je steeds wijzer! Overigens, vanaf
het begin heb ik een groot schrijfblok naast zijn bed gelegd. Elke
dag schrijf ik op wie er de volgende dag komen, plus een volledig
uitgeschreven planning van die dag. Daar kan hij dus ook op
terugvallen. Bovendien barst hij van de vragen, waarvan hij het
antwoord direct weer vergeet. Elke vraag die hij stelt, schrijf ik
ook op, met het antwoord eronder. Vooral in het begin, in Belgi,
waren de bezoekuren kort. Totaal was ik een uur per dag bij hem.
Dat betekende dat hij 23 uur met onbeantwoorde vragen zat. Vandaar.
Helaas vergeet hij af en toe nog wel dat hij het op kan zoeken in
het blok dat direct naast hem ligt, maar goed. Hij ligt nog steeds
in quarantaine, de uitslagen van de ziekenhuisbacterie zijn niet
binnen. Pff. Ze hebben me beloofd morgen hoe dan ook de uitslag te
krijgen. Gelukkig is het ziekenhuislaboratorium zeven dagen per
week open. Zondag 21 juni, 20:51 Misschien weten jullie het nog: op
11 en 12 juni bleven de dingen gedurende het bezoekuur redelijk
hangen bij Bart. Daarna niet meer. Vandaag bleef echter af en toe
ook even iets hangen. Niet helemaal feitelijk, maar goed genoeg.
Morgen komt bijvoorbeeld Jan even langs en dinsdag Harry. Dat
vertelde ik vanavond aan het begin. Aan het eind zei hij: 'Wanneer
komen Jan en Harry ook alweer?' Hij vergeet nog steeds waar hij is
en vond ons vanavond vrij dom toen we zeiden dat Enschede in Twente
ligt. Welnee, Eindhoven ligt in Twente, niet Enschede. Haha. Hij is
daar dan in die mate van overtuigd, dat hij het echt bizar vindt
dat wij hem tegenspreken. Verder is hij nog steeds in de war en
veel kwijt. Hij vertelde doodleuk dat hij gisteren even thuis was
geweest. 'Lekker dan', antwoordde ik, 'zit ik hier en ben jij
thuis!' Dan moet hij wel weer lachen. Lezen van zinnetjes (niet
hele teksten) gaat, maar hij vindt het erg lastig om te
interpreteren wat hij leest. Hij leest bijvoorbeeld op zijn
dagschema dat hij een broodmaaltijd krijgt, maar vraagt zich dan af
wat daarmee wordt bedoeld. Om 14.00 uur weet hij niet meer wat hij
om 12.00 uur gegeten heeft. Hij zegt dan zelfs dat hij geen eten
heeft gekregen. Hij lijkt ook iets meer kracht in zijn rechterarm
te krijgen. Het gaat allemaal verrekte langzaam, maar het gaat wel
de goede kant op. Hopelijk blijft morgen weer het een en ander
hangen, ook al is het maar een kwartiertje! Hij ligt nog steeds in
quarantaine. Een van de kweekjes liet een verkleuring zien. Dat
hoeft niets te betekenen, maar dan willen ze het wel opnieuw weer
onderzoeken natuurlijk. Uiterlijk dinsdag
-
hebben we de definitieve uitslag. Duimen, dat het negatief (dus
goed) is! Maar daar ga ik van uit, aangezien hij in Belgi
herhaaldelijk getest is. Dit schijnt vaker voor te komen. Maandag
22 juni, 16:01 Bart boekt vooruitgang. Geestelijk blijven sommige
dingen nu hangen. Wel raar dat het selectief is (het een blijft
hangen, het andere niet). Ook trekt hij het soms uit het verband,
maar dat geeft niet. Qua geheugen is het nog niets. Hij wist niet
eens dat we een Ducati hebben, die hebben we al jaren. Nou ja, dat
was dan weer een mooie verrassing! Lichamelijk maakt hij hele mooie
stappen. Vanmorgen kon hij - ondersteund door twee verpleegkundigen
- naar de douche op zijn kamer schuifelen! Beloning: de eerste
douche in een maand. Dat lukte vrijdag nog niet. Mooi dus en hij
heeft er ook van genoten. De verpleging is zeer over hem te
spreken. Ik heb gevraagd hoe snel hij naar het revalidatiecentrum
kan, mits de uitslag van de MRSA negatief is. Woensdag of vrijdag
komt de revalidatiearts langs om zijn situatie te beoordelen. Dan
komt hij op de wachtlijst te staan: er is een wachtlijst van enkele
weken, dat was wel een beetje een domper. Morgen heb ik een gesprek
met zijn arts. Ben benieuwd wat zijn visie op het letsel en het
herstel is! Maandag 22 juni, 20:50 Toch even een extra update. Ik
heb met een verpleegkundige gesproken (morgen met de arts). Ze
willen hem voorlopig absoluut nog prikkelarm houden. Dus ook als de
uitslag van de bacterie negatief is, zal hij nog niet met mij - in
een rolstoel - de gang op mogen. Aan een kant jammer, aan de andere
kant heb ik het idee dat het voor Bart beter is. Vanavond had hij
al een kleine 'terugslag' van vandaag. Toen ik vroeg hoe hij de dag
vond, zei hij: 'Te druk.' Op zich is dat natuurlijk ook zo: zijn
eerste 'stapjes' waren een heel evenement en Jan is vanmiddag ook
een vol uur op bezoek geweest. Dus hij blijft prikkelarm, zoals ze
dat noemen (beperkt bezoek, geen tv enz.) Ook blijft hij op zijn
eigen kamertje. Sterker nog: als hij eindelijk naar het Roessingh
mag, zullen ze hem eerst ook in een aparte kamer met zo weinig
mogelijk prikkels zetten. Je kunt het ook merken aan zijn praten:
hij heeft meer moeite als hij moe is. Oh ja, hij zei dat hij zo'n
raar gevoel in zijn gezicht heeft. Dus ik vroeg hoe het dan voelde.
Eerder zei hij: alsof ik bij de tandarts ben geweest en ben
verdoofd. Nu zei hij doodserieus: 'Als een kruislings hekwerk van
bloemen.' Oh ja, heb ik ook wel eens last van. Maar blijkbaar heeft
hij zenuwpijn aan zijn hele rechterzijde, ook in zijn gezicht.
Verder blijven dingen voor mijn gevoel wel beter hangen. Hij weet
nu dat hij in Goor woont, maar alleen omdat ik dat herhaaldelijk
verteld heb en omdat ik alles voor hem in een map schrijf. Dan kan
hij het teruglezen als ik er niet ben. Als ik vraag hoe ons huis er
van binnen uitziet heeft hij geen idee. Man, wat een feest als hij
terugkomt, al die verrassingen!
-
Dinsdag 23 juni, 20:56 - Een maand verder Enerverend dagje!
Afgelopen nacht had Bart last van waanbeelden en is hij waanzinnig
in paniek geraakt. De hele afdeling heeft hij wakker geschud. Hij
was zo in paniek dat hij mij meteen wilde spreken, maar de
verpleging wilde mij niet bellen omdat het zo laat was. Jammer
Vanmiddag kwam ik met Harry bij hem en surprise: na 8 dagen was de
quarantaine afgelopen! Joepie! En ze lieten hem toen wij er waren
achter een looprekje de twee meter van het bed naar de stoel
afleggen, nogmaals joepie! Dat was ook wel bijzonder voor Harry.
Hoewel Harry hem nog wel even moest uitleggen dat Bart echt niet in
Itali is. Het lopen gaat onder begeleiding van twee
verpleegkundigen en zeer moeizaam, maar ik had dit niet zo snel
durven verwachten. Dus Harry en ik genoten er wel van. Balen dat
hij nu weken moet wachten tot hij naar de revalidatie gaat, maar
c'est la vie. Geestelijk is het nog steeds een drama. Hij is echt
verward. Wat ik vertel blijft iets beter hangen, maar hij hutselt
wel alles door elkaar. Dus wat zijn koppie betreft moeten we echt
geduld hebben. Hij weet overigens ook zeker dat hij ditzelfde
ongeluk al een keer eerder heeft gehad, in beide ziekenhuizen heeft
gelegen en zo heeft moeten opkrabbelen. Godzijdank niet, maar ik
krijg het niet uit zijn hoofd gepraat. Hij was vandaag echt wat
ontdaan dat ik hem niet wilde geloven. Dus uiteindelijk zeg ik dan
maar dat ik dat niet wist en dat het, als hij dit al eerder heeft
meegemaakt, dus allemaal vast wel goed komt. Verder was het ook
nieuws voor hem dat Harry een boot heeft (heeft hij allang), dus
qua geheugen is hij echt erg veel kwijt. En hij beweerde dat
Quattro, onze kater, een klein dun katje was. Harry schaterde het
uit. Ja, toen we hem kregen was hij inderdaad te klein en te mager,
maar dat is ruimschoots gecompenseerd, het is nu een gezellige
dikke kater. Vanavond was IK wat in de war met de bezoektijden (hij
zei: 'Dat mag jij ook weleens zijn, hoor,' whoehaha). In ieder
geval kwam ik tien minuten te laat. Dus het was echt helemaal mis.
Hij had de verpleging al opgetrommeld en gevraagd waarom ze hem op
een andere kamer hadden gezet, want zo kon ik hem nooit vinden.
Tja. Het komt door het aflopen van de quarantaine, denk ik. De
kamerdeur staat nu open, zodat hij op de gang kan kijken en hij
krijgt dus (voor hem) veel extra prikkels nu, dat zal wel
verwarren. Hopelijk heeft hij vannacht een rustige nacht, dat zal
hem goed doen! Woensdag 24 juni, 21:03 Hallo allemaal, Bart heeft
vannacht gelukkig heerlijk geslapen. Hij heeft sinds gisteren
andere medicatie om spanningen te onderdrukken, dat slaat aan. Hij
was dus prima te spreken om 14.00 uur en ook behoorlijk helder en
alert. Hij gaf zelf ook aan dat hij zich goed voelde. Om 14.00 uur
kwam toevallig ook de revalidatiearts van het Roessingh bij hem
langs. Zij heeft een intake van een uur met hem gehad: allerlei
vragen om zijn geheugen te testen en oefeningen om zijn
lichamelijke toestand te bekijken. Hij had een behoorlijk heldere
dag: de vragen gingen dan ook redelijk goed. Hij kon er even niet
opkomen dat we in Goor wonen, maar toen hij dat wist, dreunde
-
hij ons adres ook op. Ook vond hij het moeilijk om uit te leggen
wat voor werk hij sinds een paar maanden als freelancer doet. Op
zich deed hij het erg goed. Ik ben benieuwd wat voor antwoorden hij
gisteren/morgen op dezelfde vragen zou geven. Maar het is elke dag
weer een momentopname, zodra hij daar is hebben ze snel genoeg door
hoe het echt met hem gaat. Hij denkt zelf overigens dat het 2007 is
en dat verbaast mij, gezien zijn geheugenverlies, niet. We krijgen
overigens wel eens de opmerking van bezoekers dat het niet gek is
dat hij zijn arm en been niet kan gebruiken, omdat hij al een maand
inactief is. Dus als hij oefent, moet het in no-time weer goed
zijn. Dan moet ik diegenen toch teleurstellen: het komt niet door
zijn spieren, maar door zijn hersenletsel. Maar goed, dat wist ik
al. Hij heeft in ieder geval zijn eerste stapjes al gezet, dat had
ik in dit stadium nog niet verwacht! Hij zal voorlopig nog
prikkelarm moeten blijven. Daardoor duurt het wat langer tot hij
naar het revalidatiecentrum kan. Als hij naar het Roessingh gaat,
moet hij eerst alleen op een kamer. Maar de revalidatiearts heeft
nu alles in gang gezet qua revalidatie in het ziekenhuis. Barts
programma in het ziekenhuis is de komende weken al zoals het ook in
het Roessingh zal zijn: fysiotherapie, ergotherapie, logopedie enz.
Gelukkig dat de quarantaine afgelopen is! Hij krijgt wel alles
eerst op zijn kamer. Ook fysiotherapie. Daarna mag hij op de gang
voor zijn kamer oefenen en als hij eraan toe is in de
fysiotherapieruimte in het ziekenhuis. Hangt ervan af hoe hij
reageert op de toenemende hoeveelheid prikkels. Nu kan hij het nog
niet aan. Lentement, lentement. Ik zag de bui al hangen na het
heftige uurtje met de revalidatiearts: vanavond was Bart behoorlijk
moe en weer aardig in de war. Hij zei ook dat hij knallende koppijn
had gehad na dat uurtje en daarna direct in slaap was gevallen.
Bart: 'Vanmiddag is de revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Ja, die
vrouw. Toen was ik bij je.' Bart: 'Een vrouw? Oh ja.' Vijf minuten
later: 'Vanmiddag is de revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Ja, die
vrouw. Toen was ik ook bij je.' Bart: 'Oh ja.' Vijf minuten later:
'Vanmiddag is de revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Ja, die vrouw.
Toen was ik ook bij je.' Bart: 'Oh ja.' Vijf minuten later:
'Vanmiddag is die revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Blub.' Om dat
'blub' moest hij vreselijk lachen. Hij begreep dat ik bedoelde dat
hij het geheugen van een goudvis heeft. Omdat ik hem continu
serieus neem - hij heeft er (terecht!) enorm de pest aan als mensen
hem uitlachen als hij in de war is - kan hij het ook wel hebben van
me. Hij kan ook niet tegen betuttelen, met zijn intelligentie is
immers niets mis. Oh, wat een moeilijk woord, wat knap van je vind
hij dan ook niet te verteren, ik overigens ook niet. Met zijn
verstand is niets mis! Verder was hij lief als steeds. Morgen of
vrijdagochtend wordt een nieuwe CT-scan gemaakt. Vrijdag om 15.00
uur heb ik een afspraak met zijn arts, dan kan hij alle resultaten
meenemen in het gesprek. Eens zien wat de dag van morgen brengt,
tot dan!
-
Donderdag 25 juni, 20:53 Hallo! Ik ben net weer terug van Bart.
Het lijkt de afgelopen twee dagen of er af en toe toch iets (deels)
blijft hangen! Ok, hij was even weer vergeten dat we in Goor wonen
(St. Oedenrode toch?) en ik moest opnieuw opschrijven dat hij in
Enschede is, want dat vergeet hij steeds. Ook wilde hij graag dat
ik opschreef hoe het zat met zijn ongeluk. 'Oh ja, hoe is het dan
met Ren? 'Hij weet ook zeker dat hij eerder in dit ziekenhuis heeft
gelegen (niet) en dat soort dingen. Dus elke dag pen ik een A4 vol
met antwoorden op vragen die hij heeft en met zijn dagschema en het
bezoek dat hij krijgt. Zo heeft hij wat houvast en als vragen
steeds terugkomen, kan hij het antwoord weer terug lezen. Als hij
eraan denkt dat het opgeschreven is tenminste, want dat vergeet hij
ook af en toe. Over Ren: die is alweer druk aan het werk. Hij kan
zich weer redelijk goed concentreren en is van de pijn in zijn rug
af. Hij loopt nog wel met een kruk, maar dat deed hij ook al voor
het ongeluk. Natuurlijk wel balen voor hem, hij was bijna van zijn
kruk af voor de Sezoensrally! Morgenavond komt Ren even op bezoek
om weer met Bart bij te praten over het ongeluk. Kunnen ze het
samen een plekje geven. Morgenmiddag heb ik een gesprek met zijn
arts. Ik hoop dan ook morgenavond wat concretere informatie te
hebben. Tot morgen! Vrijdag 26 juni, 17:29 Vanmorgen heeft Bart
logopedie gehad en vervolgens fysiotherapie: voor het eerst niet in
zijn kamer. 'Veel prikkels, joh!' aldus Bart. Hij wist mij zelf te
vertellen dat ze maandag met een rollator gaan oefenen. Mooi dat
hij dat onthouden had! Vanmiddag om 16.15 uur hebben we met Barts
arts gesproken. Bart was daar zelf ook bij, het was bij hem op de
kamer. Wel even weer heftig, vooral voor Bart zelf. Godzijdank
gewoon een eerlijke arts. Hij kan niets zeggen over Barts herstel
en of het wel goed komt. De eerste zes maanden zal hij de meeste
vooruitgang boeken, daarna is het een kwestie van jaren. Het kan
ook zijn dat het zo ongeveer blijft zoals het nu is, of dat het
later weer iets achteruit gaat. Omdat er nu littekenweefsel in zijn
hersenen ontstaat, kan het zijn dat andere hersencellen door dat
weefsel verdrukt worden, waardoor er nieuwe problemen ontstaan of
andere functies uitvallen. Ook dat is afwachten. We gaan er vanuit
dat het (grotendeels of helemaal) goed komt, maar de tijd zal het
uitwijzen. Bart moest van de dokter een meter achter het looprekje
lopen, toen zei de verpleegkundige iets tegen mij, waardoor Bart
omviel. Een halve seconde zijn concentratie kwijt, en boem, daar
gaat hij. Zo sneu, hij wilde zo goed zijn best doen. Het nare
gevoel dat hij in zijn rechterzijde heeft is zenuwpijn en gaat vaak
wel over, dat ligt aan zijn hersenstam. Hij staat op de wachtlijst
voor een CT. Helaas zijn er maar twee scanners in het ziekenhuis,
waarvan een deze week kapot is gegaan. Op zich maakt het niet uit
hoe lang het duurt, het wordt er niet anders van. Ze gaan hem ook
niet anders behandelen/revalideren aan de hand van de uitslag. Het
is
-
vooral om te kijken hoe het met de genezing in zijn hoofd gaat
en of de zwellingen afnemen. Pas op de langere termijn, maanden,
kunnen ze allerlei andere functietestjes met hem gaan doen, dat
heeft nu gewoonweg geen zin. Vervelend om hem zo achter te moeten
laten, wat zal het nu tekeer gaan in zijn hoofd! Over een
kwartiertje ga ik weer naar hem toe, dan zal ik alles nog eens
rustig met hem doorspreken. Vanavond plaats ik geen blogje, dan ga
ik afleiding zoeken bij het Schoolfeest hier in het dorp. Tot
morgen! EDIT: 21.00 uur. Ondanks de drukke dag had Bart toch een en
ander onthouden en hij was niet zo warrig! Zaterdag 27 juni, 15:59
Het gaat de afgelopen twee dagen vrij goed met Bart! Hij is niet zo
verward en onthoudt dingetjes. Hij schrijft de dingen die hij wil
onthouden nu zelf op (spijkerschrift omdat hij met links moet
schrijven), leest het terug en repeteert het voor zichzelf. Mooi!
Hij zei zelf al toen ik binnenkwam: 'Ik voel me goed vandaag.' Toen
ik vroeg op wat voor manier, antwoordde hij: 'Minder verward,
minder hoofdpijn en minder duizelig.' Hopelijk zet deze lijn zich
voort. Hij had wel weer meer last van zijn arm vandaag en kon er
minder mee dan gisteren. Ook had hij moeite met de tijd: 'Volgens
mij loopt de klok achteruit.' Als hij zich realiseert dat hij
opnieuw een verhaal vertelt dat hij al twee keer eerder heeft
verteld, zegt hij zelf: 'Oh. Blub.' Zondag 28 juni, 21:06 Bart was
ook vanmiddag helder en onthield nog steeds dingetjes! Hij was wel
erg moe. Toen ik vanavond kwam was hij wel wat in de war. Hij zei
dat hij om 16.00 uur wat in paniek was geraakt. Ik was van 11.00 -
12.00 uur en 14.00 - 15.00 uur geweest en om 16.00 uur dacht hij
opeens dat ik de hele dag nog niet geweest was. Maar hij had toen
net geslapen, dan is hij sowieso warriger. Als ik dan vertel waar
we het tijdens de eerdere bezoekuurtjes over hadden gehad, gaat er
wel een lampje branden. Zegt hij. Maandag 29 juni, 20:56 Eerst even
over de revalidatie van vanmorgen: Bart moest op een loopbrug
(tussen twee balken) lopen en dat ging vrij goed. Ook moest hij van
zijn stoel naar zijn bed zonder rekje. Dat is een kwestie van
opstaan, omdraaien en weer gaan zitten. Dus geen stap zetten. Hij
vond het doodeng, maar het lukte wel. Dat gaan ze nu ook meer
oefenen. De CT scan was ook gemaakt. Volgens Bart was de arts erg
tevreden. Maar hij is niet de meest betrouwbare bron op het moment
(ahum), dus we horen het morgen wel. Vanmiddag heeft de
revalidatiearts besloten dat hij weer rustig aan prikkels mag
krijgen. Dus surprise: vanavond mocht ik hem in een rolstoel laten
zetten en samen met hem een rustig en stil plekje opzoeken
buiten!
-
Heerlijk voor hem, na vijf weken eindelijk weer buitenlucht! Hij
was er wel zo van onder de indruk in zijn hoofd, dat hij na vijf
minuten zei dat hij die dag al drie keer eerder buiten was geweest.
Haha. Ook mocht ik vanavond de televisie laten aansluiten. Dan gaan
ze kijken of hij een half uurtje tv per dag aankan. Niet dat hij
echt in staat is iets te volgen, maar het zal hem wat afleiden.
Vanavond, vannacht en morgenochtend kijken ze aan hoe het met Bart
gaat. Als hij rustig blijft en geen knallende koppijn krijgt, mag
hij morgenavond weer even naar buiten en mag hij morgenavond ook
weer even de tv aan hebben. En dan nog mooier nieuws: kan hij het
allemaal inderdaad aan, dan mag hij over een dag of drie een kamer
met iemand delen. Daar zijn we qua privacy niet helemaal kapot van
(hoewel het hem mooi afleidt buiten de bezoekuren), maar het
betekent dat - als het goed gaat - hij in het Roessingh ook met
iemand anders op de kamer kan. En daardoor zal hij veel sneller
naar het Roessingh kunnen. Duimen voor de komende dagen dus!
Dinsdag 30 juni, 20:45 Even een kort blogje, ik heb knallende
koppijn en alle holtes in mijn hoofd zitten dicht. Toen ik
vanmiddag kwam, meldde Bart dat hij een erg onrustige nacht had
gehad en moe wakker was geworden. Het was toch wat veel geweest dat
hij gister een half uurtje naar buiten mocht en een kwartier
televisie had gekeken. Desondanks mocht ik hem vanavond weer naar
buiten brengen: naar een plekje waar verder geen mensen waren (niet
gemakkelijk op een ziekenhuisterrein). We zijn een minuut of
twintig buiten geweest. Daarna heb ik hem nog even naar de wc
geholpen en toen ik wegging heeft hij de tv aangezet om een
kwartiertje te kijken. Hopelijk heeft hij er vannacht minder last
van. Verder geen nieuws vandaag! Woensdag 1 juli, 21:59 Hallo
allemaal, Afgelopen nacht heeft Bart gelukkig een rustige nacht
gehad. Dus ik mocht weer even met hem naar buiten. Onderweg naar
buiten zag ik dat de restauratie verlaten was, dus vroeg ik of hij
zin in een kop koffie had, om mee naar buiten te nemen. 'Lekker,'
aldus Bart. Omdat ik hem in de rolstoel moet duwen, vroeg ik of hem
bij het binnenkomen van de restauratie of hij het dienblad op zijn
schoot wilde houden. 'Ja, hoor,' zei hij. Toen hij het dienblad op
schoot had, duwde ik hem naar de kassa om daar koffie te bestellen.
'Nee, nee, nee, ik wil toch geen dienblad op schoot, wat eng!' Dus
heb ik de koffie laten zitten en twee flesjes drinken gepakt, die
hij gewoon vast kon houden. Toen we eenmaal buiten waren, op een
plekje waar niemand was, zei hij: 'Jeetje, dat was wel eng h?' 'Ja,
schat.' Zo zie je maar weer: stap voor stap. Maar hij voelt zich
goed en heeft geen hoofdpijn. We komen er wel! Dikke kus maar weer.
PS ik voel me weer beter hoor! Wat hoesterig, maar dat gaat wel
weer over.
-
PPS Vanaf vandaag niet meer een dagelijkse update. Het is een
traag proces, waardoor ik net als vandaag niet altijd echt wat te
melden heb. X Donderdag 2 juli, 16:32 Een blogje, dus toch nieuws!
Bart had prachtig nieuws toen ik om 14.00 uur kwam. Toen hij
vanmorgen wakker werd, had hij in twee vingers het normale gevoel
weer terug! Dus in die twee vingers geen doof en pijnlijk gevoel
meer. Hij kan nu ook wat beter dingen met rechts doen, oefent nu
hard met schrijven en is apetrots. Vanmorgen heeft hij voor het
eerst de krant (Spits) gelezen, in plaats van alleen maar de koppen
gesneld. Hij begreep het ook zo ongeveer allemaal. Hij onthoudt ook
weer meer en weet nu ook ongeveer hoe ons huis er vanbinnen
uitziet. Dus ik heb het idee dat er dingen terugkomen. Ze gaan nu
al zijn medicijnen afbouwen (slaappillen, pijnstillers en pillen
tegen psychoses en paniekaanvallen). Als hij goed reageert op het
afbouwen, mag hij na het weekend bij iemand anders op de kamer en
hopelijk een week later richting Roessingh! Dus weer een mooie
stap. Hopelijk op - relatief - korte termijn weer zo eentje.
Vrijdag 3 juli, 20:48 Net zo'n goede dag als gisteren. Hij is
vandaag bovendien gepromoveerd van looprekje naar rollator. Hij mag
nog niet alleen met de rollator proberen te lopen, maar dat mocht
met het looprekje ook niet. Hij heeft voor zijn rechteronderbeen
een prothese gekregen voor als hij met de rollator loopt: hij heeft
namelijk last van een klapvoet. Dat ding heet een EVO. Jawel, de
Evo XI is uit! De zusters vroegen zich af waarom dat ding een Evo
heet. 'Duh', zei Bart, 'het is een evolutie van een oude versie,
vandaar.' Voor de niet rallykenners: Mitsubishi heeft rallyautos,
de Lancers Evo, die serie loopt momenteel tot de Evo X. Vandaag had
hij even last van het blubeffect, zoals wij het nu noemen. Omdat
hij de krant iets kon lezen, had ik een brief voor hem geschreven.
Vandaag keek hij drie keer in de la: 'Hey, wat leuk! Een brief van
Annemieke.' De derde keer realiseerde hij zich dat hij de brief al
twee keer eerder had gelezen. Maar hij zei zelf dat hij het elke
keer weer hartstikke leuk vond, dus elk nadeel hep z'n voordeel.
Verder lekker helder en goedgemutst! Zaterdag 4 juli, 16:40 Hallo
allemaal, Vandaag even een terugslag. Vannacht om 2 uur dacht Bart
dat het tijd was om op te staan. Hij is over het hekje van het bed
geklommen, heeft zich aan weten te kleden en vervolgens viel hij
om. Toen de verpleging kwam zat hij totaal verward op de grond. Hij
was dus weer in de war en ze hebben hem weer op de medicatie gezet.
Hij zei zelf vanmiddag ook dat hij zich verwarder voelt. Ook is het
nare gevoel in die twee vingers nu (even, hoop ik) weer terug.
-
Jammer, maar we weten dat het 'two steps forward, one step back'
is. Edit 21.00 uur. Toen ik vanavond kwam, was Bart een beetje in
paniek. Hij heeft nu erg veel last van zijn arm, meer dan de
afgelopen weken. Ik ga ervan uit dat het morgen weer beter is!
Zondag 5 juli, 16:15 Bart was vandaag nog iets slechter. De
afgelopen dagen kon hij zelf overeind komen uit de stoel (door op
zijn looprekje te steunen), dat lukte nu niet. Ook kan hij minder
met zijn arm. Het komt niet door de val, zo hard is hij ook alweer
niet gevallen. Het is een ander soort pijn waar hij last van heeft.
Zijn spraak was ook een klein beetje slechter vandaag. In ieder
geval is hij dus weer aan de medicijnen, hij mag vanavond even geen
televisie kijken en het naar buiten gaan moeten we weer sterk
reduceren. Vanmiddag ben ik 20 minuutjes met hem buiten geweest,
vanavond mag het dan niet. Jammer, maar beter voor hem. Hij komt
morgen dus ook niet bij iemand anders op de kamer te liggen. Even
afwachten weer allemaal! Maandag 6 juli, 21:58 Barts arm is
hetzelfde gebleven, ook heeft hij het goede gevoel in zijn vingers
nog niet terug. De dokter heeft hem op de lijst gezet voor een MRI.
In overleg met de revalidatiearts is toch besloten hem prikkels te
blijven geven: dus toch een half uur tv per dag en 2x per dag mag
hij tijdens het bezoekuur even naar buiten of naar beneden. Wel
moeten we ervoor zorgen dat hij op een hele rustige plek is, het is
al gauw teveel. Binnenkort halen ze hem weer van de medicatie af.
Even zien hoe hij dan weer reageert. Hij heeft een paar meter
zelfstandig gelopen onder toeziend oog van de fysiotherapeut, dat
ging redelijk. Hij gaf aan zo'n traag gevoel in zijn hoofd te
hebben. Zelf dacht hij dat het aan de medicatie lag. Dat heb ik
voor hem nagevraagd, maar dat is niet het geval. De medicatie helpt
juist dat gevoel te verlichten. Hij is nog steeds iets warriger dan
de vorige week, maar zoals ik weet, het gaat met ups en downs. Bis
bald! Dinsdag 7 juli, 21:14 Bart dacht dat hij een hele goede en
rustige nacht had gehad, maar begreep vanmorgen van de verpleging
dat hij van bed was geweest 's nachts en voor zijn kamer op de gang
zwalkte. Daar wist hij niets meer van. De fysiotherapeut zei
vanmorgen tegen Bart dat hij hem zo optimistisch vindt. Bart had
geantwoord dat hij er ook vanuit gaat voor 98% te herstellen. De
fysio antwoordde dat 95% al helemaal super zou zijn... Maar we zien
het allemaal wel. Bart heeft gezegd dat hij het vreselijk vindt dat
hij die EVO (beenprothese) moet gebruiken, dus die hebben ze nu
weer aan de kant gegooid. Eerst proberen ze het zonder. Dat is
mooi. Verder geen nieuws!
-
Woensdag 8 juli, 20:37 Hallo allemaal, Bart had weer een betere
dag, na wat mindere dagen! In zijn middelvinger is het goede gevoel
weer grotendeels terug (d.w.z. dat hij in die vinger niet meer zo'n
doof en slapend gevoel heeft, maar een normaal gevoel). Verder gaf
hij aan minder verward en verdoofd te zijn in zijn hoofd. Gister
was hij nogal in de war, vertelde hij vanavond. Meestal heb ik het
wel door, maar hij is er ook meesterlijk in om niets te laten
merken. Hij was in ieder geval vannacht niet zo in de war. Toen ze
hem maandagnacht op de gang vonden, was hij compleet van slag,
dacht hij dat hij in Belgi was en bazelde van alles. Hij kon
vandaag ook weer wat meer met zijn arm: kon hem hoger optillen,
ongeveer tot aan zijn oor. Ook lukte het een eindje te lopen
tijdens fysiotherapie, zonder hulpmiddelen! Super, vooral dat goede
gevoel in die vinger, want dan kan hij ook meteen weer wat meer met
rechts. Dat doet hem enorm goed. 'Ik heb zelf mijn brood gesmeerd!'
Hij was vannacht weer uit bed geweest. Hij is dan toch aan het
slaapwandelen, want hij kwam er op een gegeven moment achter dat
hij op de gang was. Daar schrok hij erg van. Hij is teruggekomen op
zijn kamer en de nachtverpleging had niets gemerkt. Vooral over dat
laatste was hij erg in zijn nopjes. Hij heeft wel in de smiezen dat
als hij 's nachts onrustig is, ze hem minder snel van de medicatie
afhalen en minder snel volgende stappen nemen. Morgen maken ze een
MRI! Donderdag 9 juli, 15:44 Vanmiddag kwam ik bij Bart. De
verpleegkundige nam me eerst even apart en zei dat hij bij het
ontwaken even de weg kwijt was geweest: 'Waar ben ik, waarom, wat
is er allemaal aan de hand?' Beetje in de war dus weer, maar dat is
op zich geen verrassing. Maar vervolgens kwam het goede nieuws:
maandag mag Bart naar Het Roessingh! Er komt maandag een
eenpersoonskamer vrij. De medicatie willen ze nog niet afbouwen,
dat gebeurt te zijner tijd in t Roessingh wel. Fijn dat er een
eenpersoonskamer vrijkomt, want hij is er nog niet aan toe een
kamer te delen. Super! Eens zien hoe het hem afgaat, een uur fysio
in het ziekenhuis vindt hij al enorm zwaar. De eerste weken zal hij
wel uitgeput zijn, haha. Vanmorgen is de MRI gemaakt, dat viel Bart
erg tegen: hij moest twee uur stil liggen en kreeg steeds meer last
van zijn arm. Omdat hij zenuwpijn heeft, is hij erop gaan liggen,
dan voelt de druk even anders en neemt de pijn af. Maar dat is maar
even. Maar de scan begon al. Aangezien je niet mag bewegen, heeft
hij de hele tijd zijn pijn zitten te verbijten terwijl hij op zijn
arm lag. Vanmiddag wipte dokter Lenders even naar binnen tijdens
het bezoekuur: de MRI zag er globaal genomen goed uit! Hij wil hem
nog wel even bekijken met een neuroloog. Dus voor Bart nog 4
nachtjes slapen en dan kan hij na zeven weken het ziekenhuis
verruilen voor het revalidatiecentrum! Edit 21.00 uur. Nog even een
update over zijn gesteldheid. Hij voelt zich weer iets verwarder en
meer
-
verdoofd dan gisteren. Ook is het goede gevoel in die ene vinger
voor de helft weer weg. Dat zal wel heel langzaam gaan allemaal! En
ja, als het maar vooruit gaat. En dat gaat het. Zaterdag 11 juli,
20:38 Hallo allemaal, Nog twee nachtjes slapen en dan mag Bart naar
t Roessingh. Hij vindt het vreselijk spannend en is ook al
zenuwachtig. Weer een hele stap! Bart klaagt meer over de pijn in
zijn arm, been en vooral vingers. Vrijdag hebben we de neurochirurg
gesproken: het is een irritatie van de uiteinden van zijn zenuwen.
Hij heeft zelfs last van de aanraking van zijn t-shirt op zijn
arm). De neuro was ietwat negatief: de kans is reel aanwezig dat
het niet overgaat. Maar we zien wel hoe dat verloopt in t
Roessingh. Met trainen zal hij erg ver komen. Omdat Bart er steeds
meer last van heeft (niet doordat het erger is geworden, maar omdat
hij nu wel genoeg van continu die pijn heeft), heeft de neuroloog
medicijnen voorgeschreven. Dan gaat de pijn wat weg. Helaas was hij
vergeten het ook daadwerkelijk door te geven. Vandaag heb ik het
bij de verpleging nagevraagd. Ze wisten van niets, dus krijgt Bart
vandaag en morgen pijnstillers, zodat hij er niet 's nachts wakker
van ligt. Maandag komt de neuroloog weer en krijgt hij de juiste
medicatie mee naar t Roessingh. Als dat nare gevoel wat weg is (net
als vorige week 2 dagen in 2 vingers), kan Bart ook meer met
rechts. Op zich wel logisch, als mijn voet of been slaapt, kan ik
er ook niet op staan. De neuroloog moet daarnaast de MRI-scan nog
even goed bekijken. De afgelopen twee dagen voelt Bart zich wel
weer wat helderder in zijn hoofd. Zijn spraak is iets slechter dan
vorige week, maar dat trekt ook wel weer bij. Af en toe is hij nog
in de war. Hij moest bijvoorbeeld naar de wc, ging daar met de
rollator heen, stond voor de wc en wist vervolgens simpelweg niet
meer hoe hij plassen moet. Ik moet plassen, maar hoe doe ik dat
dan? Ik denk dat hij daarvoor had geslapen, dan is hij bij het
wakker worden nog wat in de war. In ieder geval plaats ik maandag
weer een update over de overgang naar t Roessingh. Ik mag hem zelf
brengen! Gisteren moesten we oefenen hoe we in- en uit de auto
komen. Hilarisch, sta je daar bij je auto in de parkeergarage met
allemaal verpleegkundigen om je heen. Ze zijn ook wat bangig
allemaal. Bart en ik zien het probleem niet zo, we redden ons wel,
maar dat moesten we dan wel demonstreren. Om 10.30 uur moet ik hem
maandag afleveren bij t Roessingh. Tot maandag! Maandag 13 juli,
21:59 Vanmorgen heb ik Bart naar t Roessingh gebracht. Om 10.00 uur
kwam ik bij hem. Hij zat al helemaal klaar. Snel hebben we alle
spullen bij elkaar gezocht, afscheid genomen na 4 weken MST en zijn
met z'n tween naar Het Roessingh gereden. Daar genoot hij al van,
lekker saampjes in de auto! De aankomst bij t Roessingh was goed.
Er ligt een park aan de overkant van de weg, dus hoeven we niet
meer voor de hoofdingang te luchten, maar kunnen we lekker op een
bankje in het park gaan zitten. Verder hoef ik eindelijk niet meer
eindeloos zoeken naar een parkeerplekje en me scheel te betalen aan
parkeergeld. Maar goed, dat is een bijkomend voordeel voor mij,
haha. We werden netjes opgepikt bij de receptie. De zuster ging met
ons naar Barts riante kamer. Hij moet - in verband met het
vermijden van prikkels - nog op een eenpersoonskamer liggen. De
kamer waar hij nu ligt is eigenlijk een tweepersoonskamer, maar ze
hebben het andere bed eruit gehaald. Lekker veel ruimte om met
rolstoel/rollator om het bed te manoeuvreren, een gezellig gekleurd
dekbedje op bed (doet toch anders aan) en een hele ruime badkamer:
zo kan hij echt zelf met gemak met zijn
-
rolstoel de badkamer in. De wc heeft beugels aan beide zijden:
hij kon steunend voor het eerst staand plassen. Hij kan verder met
gemak zelf naar de stoel in de douche rollen enz. We kregen meteen
een rondleiding over de afdeling. Ook perfect. Ik had gedacht hem
om 10.30 uur af te leveren en dan weer te moeten vertrekken, maar
ook ik moest bij het intakegesprek met de dokter zijn. Dus hebben
we samen geluncht. Niet op zijn eigen kamertje, maar gezellig met
andere patinten van de afdeling in het dagverblijf. Daarna heb ik
zijn fotocollectie weer aan de wand gehangen. Hopelijk voor het
laatst nu. Het is een flinke klus, maar wel zo gezellig voor hem.
Om 14.00 uur kwam de dokter. Hij heeft gekeken naar wat Bart
kan/niet kan, wat hij wil enzovoorts. Aan mij heeft hij gevraagd in
hoeverre Bart qua karakter veranderd is, hoe we wonen enz. Lucky us
dat we thuis beneden een badkamer hebben: dan zetten we eerst
gewoon een bed in het kantoor, daar zit de badkamer aan vast! De
eerste dagen heeft hij vooral gesprekken met alle behandelende
artsen en verder laten ze hem wat met rust, omdat dit natuurlijk
weer een hele verandering is. Vervolgens stellen de therapeuten
samen een behandelschema op en moet er gewerkt worden. Bart is de
afgelopen twee, drie dagen behoorlijk goed. Hij geeft zelf ook aan
het minder 'druk' in zijn hoofd te hebben. Daardoor heeft hij weer
meer ruimte om dingen te onthouden en zich te concentreren.
Lichamelijk gaat hij nu, na de dip van vorige week, ook weer
vooruit. Hij kan zijn arm veel hoger optillen. Lopen blijft lastig,
maar daar gaat nu hard aan gewerkt worden. Hij heeft gisteren die
medicatie tegen die gerriteerde zenuwuiteinden gekregen, dat slaat
ook aan. En minder pijn betekent natuurlijk ook dat hij minder
vermoeid is en zich wat beter kan concentreren. Doordat hij minder
pijn in zijn vingers heeft, kan hij rechts ook weer wat meer.
Hopelijk zet deze lijn zich eventjes voort. Morgen zal hij wel een
klein dipje hebben door alle indrukken van vandaag, maar dat is dan
niet meer dan logisch. Wat een verhaal.. Tot snel!
Woensdag 15 juli, 09:58 over dinsdag 14 juli
-
Nog even een update over gisteren. Het gaat prima met Bart! Hij
heeft de overstap goed doorstaan. Gisterochtend heeft hij zich voor
het eerst zelf gedoucht: hij kan met de rolstoel tot aan de stoel
in de douche komen, dan is het alleen een kwestie van opstaan,
vasthouden, omdraaien en weer gaan zitten. Daarna heeft hij zich
zelf afgedroogd. Wel heeft hij de zuster even gebeld om van het
natte deel te komen, maar dat is alleen maar verstandig. Stel je
voor dat hij uitglijdt en dan ook nog een been breekt. Vervolgens
heeft hij zich lekker zelf aangekleed en gedurende de dag gaat hij
iedere keer alleen naar de wc. Wat moet dat fantastisch voor hem
zijn, daarmee krijgt hij een stuk zelfstandigheid terug. Ze laten
hem veel meer zelf uitvinden wat hij kan en wat niet, in het
ziekenhuis hielpen ze bij alles. Dat moest ook wel, in die kleine
badkamer in het ziekenhuis kon hij zich nooit zelf redden. Daar
kwam je al nauwelijks met de rolstoel in. Dat zelf uitvinden werkt
dus goed, hoewel hij sinds het weekend sowieso een flink pak beter
is. Hij hing erg aan zijn dagschema in het ziekenhuis, hier zijn ze
daar wat soepeler in, dat vindt hij dan wel weer lastig. Hij moet
bijvoorbeeld zelf weten wanneer hij gaat slapen. 'Wat raaar,' aldus
Bart. Ook controleren ze niet of hij wel na een half uur zijn
televisie uitzet. Hij doet dat op zich wel uit eigen initiatief,
maar maandag was hij met de tv en het licht aan in slaap gevallen.
Om 01.00 uur hebben ze beide uitgezet. Lijkt mij ook niet de
bedoeling. Met zijn rolstoel mag hij ook naar hartenlust
rondbanjeren over de afdeling. De fysiotherapeut heeft hem laten
traplopen, en dat ging ook goed. Bart wil zoooo graag naar huis,
dus hij loopt zich mega uit te sloven, haha. Sinds afgelopen
zaterdag verveelt Bart zich tussendoor (eerder ging hij steeds
slapen). Een goed teken! Dus hij heeft inmiddels een iPod en
gisteren moest ik zijn laptop meenemen. Welja. Wel erg veel
prikkels in een keer, maar we zien wel hoe het afloopt. Gisteravond
was hij wel een tikkie meer in de war en wat vergeetachtiger.
Volgende week mag ik een dag meelopen met Bart. Dan kunnen zij
kijken of wij eraan toe zijn dat Bart een keer een dag naar huis
kan, ik kan dan zien hoe ze alles overdag met hem aanpakken.
Maandagavond krijgen we samen een presentatie voor nieuwe bewoners.
Echt wel top dus. Volgens Bart krijg ik zelf ook een psycholoog? We
zien het wel. Woensdag 15 juli, 21:21 Ook vandaag ging het prima
met Bart. Morgen loop ik een dagje met hem mee: van opstaan tot
slapen gaan, dus om 08.30 uur sta ik naast zijn bed. Morgenavond
plaats ik dan ook een wat uitgebreidere update, dan weet ik precies
hoe het reilt en zeilt! Donderdag 16 juli, 22:15 Vandaag heb ik een
dagje met Bart meegedraaid. Helaas is het niet gelukt wat extra
therapie en dergelijke in te plannen op zo'n korte termijn. Jammer.
Gistermiddag om 15.00 uur was het pas definitief dat ik een dagje
mee zou draaien. De eerste week plannen ze bewust weinig in, alleen
intakes, om de patint wat te laten wennen. In ieder geval stond ik
om 08.15 uur al naast zijn bed. Ik kreeg de strenge instructie dat
ik nergens mee mocht helpen en alleen toe mocht kijken.
-
Bart moest eerst uit bed komen. De verpleger, Jan, zei tegen
Bart: 'Je moet je handdoek zelf pakken. Ik heb gisteren verteld
waar die ligt. Weet je het nog?' 'Euh, nee?' Jan heeft het nog een
keer verteld en is toen vertrokken, met de mededeling dat Bart zelf
moet bedenken wat hij allemaal doen moet. Dat kost Bart dus echt
enig nadenken. Dan zit hij op de rand van zijn bed en denkt: ik wil
nu douchen. Wat moet ik daarvoor allemaal doen? Uiteindelijk
besloot hij eerst zijn handdoek te pakken (ligt in een hal naast de
kamer), vervolgens rolde hij de badkamer in. Twijfel: kan ik nou
het beste de douche in met de rolstoel of de rollator? Uiteindelijk
koos hij voor de rolstoel. Het had achteraf de rollator moeten
zijn, maar ach. Vervolgens was hij al bij de douche, toen hij
bedacht dat het licht nog aan moest: dus weer terug naar de deur om
het licht aan te doen. Moeilijk om dat dan niet even voor hem te
doen! Toen rolde hij weer terug naar de douche. Daar aangekomen
ging hij eerst hard zitten nadenken over hoe hij het allemaal nou
het beste aan kon pakken. Het is uiteindelijk allemaal gelukt.
Daarna, om 10.00 uur, konden we door naar het ontbijt in het
dagverblijf. Jan kwam weer: 'Weet je wat je nu doen moet?' Ja, naar
het dagverblijf.' 'Nee, eerst moet je nog iets anders doen.' Denk,
denk Nee, er kwam niets. 'Ok', zei Jan, 'eerst ga je naar de keuken
om te melden dat je eten wilt.' Dat is aan de andere kant van de
afdeling. Dus meldden we daar dat Bart klaar was voor het ontbijt
en vervolgens gingen we naar het dagverblijf. De dame van de keuken
kwam achter ons aan lopen met zijn blad met eten. Brood smeren et
cetera gaat nu redelijk. Dat was een week of twee geleden ook wel
anders. Hij eet veel en veel meer dan hij thuis deed. Hij was
overigens ook ruim 10 kilo afgevallen en de ditiste had gezegd dat
hij - met zijn lengte - meer moet eten, vooral omdat hij vanaf
maandag heftig aan de revalidatie gaat. Om 11.00 uur stond
vervolgens een half uurtje fysiotherapie op het programma. Zijn
balans is eerst getest. Staan gaat op twee benen prima, op n been
begint hij wel erg te wankele