„TAJEMNICZY OGRÓD – 10 LAT PÓŹNIEJ” · 2013. 12. 14. · 1 „TAJEMNICZY OGRÓD – 10 LAT PÓŹNIEJ” Danuta Chylińska Bohaterowie: Colin – 22 lat; studiuje medycynę;

1

„TAJEMNICZY OGRÓD – 10 LAT PÓŹNIEJ”

Danuta Chylińska

Bohaterowie:

Colin – 22 lat; studiuje medycynę; przyjeżdża do domu rodzinnego

na wakacje; towarzyszy mu koleżanka ze studiów – Keit.

Mary – 20 lat; mieszka w domu wuja Archibalda; ukończyła

miejscową szkołę; od pokojówki Marty nauczyła się szyć, gotować,

pracy w ogrodzie.

Dick – 26 lat; od p. Archibalda Cravena otrzymał ziemię, którą

uprawia i przystąpił do budowania na niej domu; dalej łączy go wielka

przyjaźń z Mary; może to coś więcej niż przyjaźń…?

Marta – 30 lat; dalej prowadzi dom p. Archibalda; sympatyzuje

z Benem

Ben – 40 lat; opiekuje się ogrodem; podkochuje się w Marcie, z którą

spędza wiele czasu

Archibald Craven – 50 lat; dalej podróżuje, prowadzi interesy; stał się

pogodnym człowiekiem, lubi żartować

Anna – 21 lat; przyjaciółka Mary; pochodzi z ubogiej rodziny; mieszka

w pobliżu; jej Mary powierza swoje tajemnice

Keit – 22 lata; przyjaciółka Colina; również studiuje medycynę

Emily – niepełnosprawna dziewczynka, która otrzymała wózek od

Colina

Dorothy – starsza siostra Emily

Matka Emily i Dorothy

2

Scena I

Kurtyna zasłonięta.

Słychać dochodzące zza kurtyny głosy Mary i Anny, które rozmawiają

o strojach i Dicku.

Mary: Anno, doradź mi, w której sukience mam

iść w niedzielę do kościoła?

Anna: Ja myślę, że w tej czerwonej.

Mary: W tej? Nieee…, nie lubię jej!

Anna: A ta? Mnie się bardzo podoba.

Myślę, że Dickowi spodoba się również.

Mary: Dickowi? A cóż do tego ma Dick?

Anna: Jak to co? Czy nie widzisz, jak na ciebie patrzy?

Tak nie patrzy zwykły przyjaciel…

Mary: A kto?

Anna: Kochanek…

Mary: Ja ci dam kochanka!

(dziewczęta sprzeczają się, piszczą, słychać odgłosy biegania)

Anna: Kochanek, kochanek…

Mary: Chyba ci się przewidziało!

(przed kurtyną pojawia się Marta, która niesie tacę z herbatą;

nasłuchuje co dzieje się za kurtyną; znika za kurtyną – wchodzi

do pokoju Mary)

3

Marta: A cóż tu się dzieje?

Słychać was w całym domu…

Przyniosłam herbatę, napijecie się?

Mary: Oczywiście, że się napijmy…

Czy ty wiesz, co ta Anna opowiada…?

Marta: Dowiem się później,

a teraz biegnij do kuchni po bułeczki.

Tylko uważaj na schodach.

Mary: Już biegnę, a wy… nie plotkujcie…

(Mary przebiega przed kurtyną i podśpiewuje sobie, jest rozmażona)

Mary: Dick, Dick…

(Mary szybko wraca do swojego pokoju – niesie tacę z bułeczkami)

Mary: Już jestem.

Anna: Ależ te bułeczki pachną!

Pycha!

Marta: No to opowiadajcie.

O co chodziło z tym Dickiem?

Anna: Ja powiem!

Mary: Anno! Przestań fantazjować.

A ty Marto nie słuchaj jej…

4

Scena II

Kurtyna odsłonięta.

Akcja rozgrywa się przed furtką do ogrodu, do którego wybrały się

Mary i Anna. Spostrzegają, że ogród jest zamknięty. Zawsze Ben

przychodził pierwszy i gdy ktoś zjawiał się, to ogród był już otwarty.

Tym razem było inaczej. Jest to pretekstem do opowiedzenia Annie

o pierwszym spotkaniu Mary i ogrodnika.

Anna: Znowu niesiesz kwiaty do posadzenia?

Mary: Tak, jak je zobaczyłam na targu,

to nie mogłam się oprzeć i musiałam je kupić.

Prawda, że są piękne?

Posadzę je przy pergoli… Ale co to?!

Furtka zamknięta? To niespotykane!

Zawsze, jak przychodziłam,

to Ben już pracował w ogrodzie…

Anna: Tak – ten ogród jest jego drugim domem.

Chętnie w nim przebywa…

Mary: I ciężko w nim pracuje…

Anna: I potajemnie spotyka się tu z Martą…

(dziewczęta śmieją się)

Mary: Wiem o tym, sama ich wiele razy tu widziałam.

5

Anna: Myślisz że oni mają się ku sobie?

Mary: No pewnie! Nie widziałaś jak on na nią patrzy?

Anna: A ona odwzajemnia te czułe spojrzenia i …

przynosi mu smakołyki…

(dziewczęta po raz kolejny wybuchają śmiechem)

Mary: (rozmarzona)

Przypomniałam sobie, jak 10 lat temu

przyszłam tu po raz pierwszy.

Pokłóciłam się wtedy z Benem…,

a on nazwał mnie krnąbrną panienką.

Anna: A potem namówiłaś Dicka do otworzenia furtki

i weszliście do ogrodu?

Mary: Tak, a potem przychodziłam tu już codziennie.

Wspólnie z Benem i Dickiem dbaliśmy o ogród,

a pewnego razu - sprowadziliśmy do niego również Colina.

Ale o tym opowiem ci kiedy indziej.

Muszę wracać, bo Marta będzie się niepokoiła.

Anna: Ja też się spieszę.

(dziewczęta schodzą ze sceny)

Kurtyna opada

6

Scena III

Kurtyna podniesiona

Ben pracuje w ogrodzie. Słychać śpiew ptaków.

Do ogrodu przychodzą Mary i Anna. Mary niesie kwiaty

do posadzenia. Dziewczęta spostrzegają ogrodnika.

Anna: Zobacz Mary, dzisiaj ogród jest już otwarty…

Ben jesteśmy już…!

(ogrodnik spostrzega dziewczęta, przerywa swoją pracę, np. grabienie

i podchodzi do nich)

Mary: Witaj Benie!

Co takiego się stało, że nie było cię wczoraj w ogrodzie?

Martwiłyśmy się…

Ben: Nic się nie stało.

Dick prosił, abym pomógł mu przy budowie jego domu.

I tak mi się zeszło. A potem pomagałem sąsiadce wynieść

na podwórko jej córkę, która nie chodzi.

Anna: Nie chodzi? Dlaczego?

Ben: Taka się już urodziła. A dlaczego? Matka sama nie wie.

Lekarz z pobliskiego miasteczka powiedział,

że nic się na to nie da poradzić.

(do ogrodu zbliża się Colin ze swoją przyjaciółką Keit i przysłuchują się

rozmowie)

Mary: Najłatwiej powiedzieć, że nic nie da się poradzić…

A pamiętasz Ben, jak było z Colinem?

7

Też mówiono, że nie będzie chodził,

że rośnie mu garb i coś tam jeszcze…

A wyrósł z niego chłopak, jak się patrzy..

Colin: Słyszę, że mówicie o mnie… czy…, aby dobrze?

Mary: (zaskoczona i zadowolona rzuca się na kuzyna)

Colin!? Witaj kuzynie! Cieszę się, że cię widzę!

Nie pisałeś, że przyjedziesz.

Colin: To miała być niespodzianka.

Mary: I jest! Pamiętasz moją koleżankę Annę?

Colin: Oczywiście, że pamiętam, witaj Anno!

(podaje rękę Annie, która wykonuje dyg; spostrzega Bena)

Ben! Witaj stary…

Ben: Tylko nie stary…

Colin: Stary przyjacielu – chciałem powiedzieć

Ben: A to co innego…

(Colin ściska ogrodnika)

Colin: A ja chcę przedstawić wam moją przyjaciółkę – Keit.

(wszyscy witają się podając sobie ręce; Mary wita się ostatnia)

Mary: Cześć Keit, jestem kuzynka - Mary.

Keit: Cześć! Znam cię z opowieści Colina.

Mary: Mam nadzieję, że nic złego o mnie nie mówił?

8

Colin: Droga kuzynko, o tobie mogę mówić tylko dobrze.

To dzięki twojemu uporowi chodzę

i… jestem tym kim jestem.

Ale słyszałem, że rozmawialiście o pewnej dziewczynce,

która nie chodzi…

Ben: Tak, to córka mojej sąsiadki.

Ma 12 lat i całe dni spędza w domu.

Szkoda mi dziewuszki…

Colin: To tak, jak było ze mną. Też miałem 12 lat…

Keit: Colin, a może odwiedzimy tę dziewczynkę

i dowiemy się co z nią…

Colin: Dobry pomysł. Ben - zaprowadzisz nas?

Ben: Tak, ale po południu, bo muszę popracować jeszcze

w ogrodzie.

Mary: Oczywiście, że po południu.

Teraz zabieram was do domu.

Zrobimy niespodziankę Marcie.

Colin: Już się nie mogę doczekać,

kiedy znajdę się w swoim domu.

Do zobaczenia Ben!

Prowadźcie dziewczęta!

(Anna i Mary idą przodem, a Colin i Keit za nimi.

Ben pozostał w ogrodzie)

Gasną światła

9

Scena IV

Zapalają się światła

(słychać śpiew ptaków; Ben pracuje w ogrodzie, do którego zbliżają

się Colin i Keit)

Colin: Dlaczego nic nie mówisz Keit?

Keit: Cały czas myślę o tej dziewczynce,

do której zaprowadził nas wczoraj Ben.

Colin: A więc myślimy o tym samym.

Keit: Jak moglibyśmy jej pomóc?

Colin: Chyba wiem!

Na początku podaruję jej mój wózek,

by mogła wychodzić z domu.

Keit: Świetny pomysł! Zróbmy to już dzisiaj.

Colin: Cześć Ben!

Keit: Dzień dobry panie Benie!

Ben: Po prostu Ben, proszę tak do mnie mówić.

Keit: Dobrze, Ben.

Bardzo wzruszyła nas wczorajsza wizyta u Emily.

Chcemy jej jakoś pomóc.

Colin chce podarować jej swój wózek, co ty na to?

Ben: Sprawicie jej tym wielką radość.

Nie odkładajmy tego na później.

10

Robota nie zając, przycinanie drzewek może poczekać…

Colin: Ja też tak uważam!

Keit: Nie muszę chyba dodawać, że jestem tego samego zdania.

(wszyscy opuszczają ogród, do którego po chwili przychodzą

Mary i Dick– rozglądają się po ogrodzie szukając Bena)

Dick: Ben! Ben!

Mary: Ben! Nigdzie go nie ma. Dziwne!

Dick: Dziwne. Ben nigdy nie zostawiał otwartego ogrodu.

Musiało się coś wydarzyć…

Mary: Mam nadzieję, że nic złego.

Dick: Może zapomniał czegoś z domu i zaraz wróci.

Mary, czy zastanowiłaś się nad moją propozycją i…

i… zostaniesz moją żoną?

Mary: Zastanowiłam się i…

Dick: I… i co?

Mary: Dicku …… po długim namyśle podjęłam decyzję,

że… że…

Dick: Że… że co?!

Mary: Że… zostanę twoją żoną!!!

11

(Chwytają się za ręce, podskakują, radują się)

Dick: Naprawdę! Jestem najszczęśliwszym człowiekiem

na świecie!!!

(do ogrodu wchodzi Marta)

Marta: A co tutaj tak głośno?!

(rozgląda się poszukując Bena)

Bena nie ma?

Mary: Nie ma i nie wiemy gdzie jest.

Na pewno zaraz przyjdzie.

Dick: A głośno jest dlatego, bo jestem bardzo szczęśliwy

kochana siostrzyczko!

Mary zgodziła się zostać moją żoną!

Czyż to nie jest wspaniała wiadomość!!!

Marta: Pewnie, że jest! Ja też się cieszę,

że będziesz moją bratową.

Wiesz Mary, że od początku polubiłam cię

i traktuję, jak młodszą siostrę.

Mary: Ja zgodziłam się, ale zgodę musi wyrazić również mój stryj

Archibald Craven.

Dick: Jak tylko wróci z podróży, poproszę go o twoją rękę.

Już nie mogę się doczekać.

Marta: Ugotowałam pyszny obiad, idźcie do domu i zjedźcie sobie,

a ja poczekam tu na Bena.

12

(Dick zagląda do koszyka, który przyniosła Marta)

Dick: Widzę, że i dla Bena przyniosłaś ten pyszny obiadek.

Czyżby przez żołądek do serca…?

Mary: Colin! Nie dokuczaj siostrze!

Marta: Właśnie! Idźcie już, bo obiad będzie zimny i niesmaczny.

Dick: No dobrze… już dobrze! Idziemy Mary!

Mary: Do zobaczenia Marto!

Marta: Do widzenia!

(Mary i Dick opuszczają scenę; zdenerwowana Marta chodzi po

ogrodzie; po chwili do ogrodu przychodzi zadowolony Ben)

Ben: O Marta! Witaj! Co ty tu robisz?

Marta: Przyniosłam ci obiad, ale już ostygł.

A ty gdzie byłeś i dlaczego jesteś taki zadowolony?

Ben: Zaraz ci powiem, to i ty będziesz zadowolona.

Chodźmy do mnie – odgrzejemy obiad i wspólnie go zjemy.

Marta: I powiesz mi z czego tak się cieszysz.

Ben: Oczywiście, że ci powiem.

(Marta i Ben opuszczają scenę)

Gasną światła

13

SCENA V

Zapalają się światła

( w ogrodzie pracuje Ben; słychać głosy, śmiech nadchodzącej

do ogrodu młodzieży. Colin i Keit pchają wózek,

w którym siedzi niepełnosprawna dziewczynka – Emily.

Obok idzie Mary i Marta, która niesie koszyk ze smakołykami. )

Colin: Trzymaj się Emily, bo nie mam wprawy w kierowaniu tym

pojazdem.

( wszyscy wybuchają śmiechem)

Mary: Oczywiście, że nie masz wprawy, bo to my woziłyśmy

ciebie w tym…, jak to mówisz po – jeź - dzie.

Prawda Marto!

Marta: Co prawda, to prawda, ale jak samodzielnie zrobiłeś

pierwsze kroki, to strasznie się radowałyśmy.

Mary: Tak, to była wielka radość!

( zza muru wychodzi Tom i zwraca się do przybyłych)

Ben: A co tutaj tak głośno!

Czyżby wydarzyło się coś, o czym nie wiem?

Keit: To Marta i Mary wspominają,

jak woziły Colina w wózku.

Colin: I jak stawiałem pierwsze kroki,

tutaj - w tym ogrodzie.

14

Ben: Wszyscy to pamiętamy,

ale widzę, że mamy gościa.

Witaj Emily!

Emily: Dzień dobry panie Benie!

Jak tutaj jest pięknie!

Marta: Tak, to piękny ogród

To zasługa Bena.

Całe swoje serce oddał temu kawałkowi ziemi.

Ben: Nie całe, nie całe!

Spory kawałek mojego serca

zarezerwowałem dla ciebie Marto.

( wszyscy wybuchają śmiechem; zawstydzona Marta zwraca się

do ogrodnika)

Marta: Oj Ben! Przestań, bo…

( Mary pomaga Marcie rozłożyć koc i wyjmują z koszyka smakołyki.)

Emily: Tak się cieszę, że mnie tu przywieźliście.

Do tej pory siedziałam tylko w domu.

Czasami, dzięki pomocy Bena,

mama wynosi mnie na ławkę przed domem.

Smutne to moje życie.

Mary: Ale od tej chwili nie będzie już takie smutne.

Już my o to zadbamy! Prawda Colin?!

Colin: Oczywiście, ja będę zabierał cię na codzienne spacery.

15

Keit: A ja będę czytać ci książki i nauczę cię liter,

żebyś mogła sama sobie czytać.

Mary: A jak Keit i Colin pojadą na studia,

obowiązki te przejmę ja.

Marta: I ja!

Ben: Nie zapominajcie o mnie…

Też służę pomocą.

Marta: Zapraszam wszystkich na podwieczorek.

( Wszyscy siadają na kocu, podają sobie bułeczki, prowadzą rozmowę.

Mary podaje Emily bułeczkę, staje obok wózka

i rozmawia z dziewczynką. Słychać odgłosy burzy.)

Ben: My tu świetnie się bawimy, a nadchodzi burza.

Zbierajcie się, szybko!

Ja posprzątam narzędzia i też biegnę do domu.

Marta: Mary, Keit pomóżcie mi posprzątać,

a ty Colin zaprowadź Emily do domu.

Colin: Już się robi!

Emily: Dziękuję wam za wspaniałe popołudnie.

Jeszcze nigdy tak miło nie spędziłam czasu.

Marta: Nam też było miło!

( Colin z Emily opuszczają ogród, za nimi z ogrodu wychodzi Marta,

Keit i Mary. Ben chce również opuścić ogród, ale gdzieś

zapodziały mu się klucze.)

Ben: Posprzątane, a więc i ja mogę zmykać do domu,

ale, ale… gdzie jest klucz do ogrodu?

16

( chodzi po ogrodzie i szuka klucza;

znajduje go na ziemi i schyla się po niego )

O jest!

(Ben opuszcza ogród)

Gasną światła

17

SCENA VI

Zapalają się światła

( Ben, jak zwykle, pracuje w ogrodzie; Keit i Colin pchają wózek

z Emily – zbliżają się do ogrodu)

COLIN: Ben! Zobacz kogo tu sprowadziliśmy!

BEN: Widzę, widzę.

Cieszę się Emily, że ponownie nas odwiedziłaś.

EMILY: Prosiłam panicza Colina, żeby mnie tu przywiózł.

Tutaj jest tak pięknie.

To taki zaczarowany ogród.

KEIT: Ja też tak uważam.

To miejsce od razu mnie zauroczyło.

COLIN: Keit, Emily - podejdźcie tutaj.

Zobaczcie, to gniazdo jest tu od wielu lat.

BEN: Oczywiście nie to samo.

Tylko w tym samym miejscu.

COLIN: Mieszka w nim rodzina szpaków.

A jeden z ich przodków pomógł nam

w pewnej ważnej sprawie.

BEN: Dostarczył panu Archbaldowi pilną wiadomość.

COLIN: No i tata szybko przybył i wypędził

mojego stryja i panią Medlock.

KEIT: Tę złą kobietę, która wyrządziła ci tyle krzywdy?

BEN: I chciała zagarnąć cały majątek.

18

COLIN: Nie rozmawiajmy już o tym, to stare dzieje.

( Do ogrodu przychodzą Mary i Anna. Mary niesie kopertę.)

MARY: Colin! List do ciebie.

COLIN: List? Do mnie?

(Otwiera kopertę i czyta list. )

Nie uwierzycie!

To list od mojego stryja.

Przeprasza mnie i prosi o spotkanie.

A w ramach zadośćuczynienia za wyrządzone krzywdy…

chce przepisać mi jedną ze swoich posiadłości.

Ale… ja, niczego od niego nie potrzebuję!

MARY: Masz rację!

Chociaż… jeżeli wystąpił z taką propozycją,

to… może należy ją przemyśleć i …

przyjąć prezent.

Nie mówię, że dla siebie, ale – po skończeniu studiów -

moglibyście z Keit założyć tu klinikę.

( Anna poprawia koc na nogach Emily, następnie zrywa kwiaty i robi

z nich bukiet.)

BEN: Świetny pomysł!

Dzięki temu wielu ludzi z okolicy miałoby

zagwarantowaną opiekę medyczną.

EMILY: Paniczu, proszę się zgodzić.

Dla mnie i wielu innych biednych ludzi to ogromna szansa.

19

KEIT: Jestem za! Przemyśl to Colinie.

Ja odprowadzę Emily i pouczę ją liter.

COLIN: Dobrze.

A ja pójdę do domu i odpowiem na list stryja.

(Colin i Keit z Emily opuszczają ogród.)

BEN: Mary, miałaś świetny pomysł z tą kliniką.

MARY: Tak, tylko czy Colin się na to zgodzi?

Chodź Anno!

BEN: Idźcie i namówcie go,

bo to naprawdę ważna sprawa.

ANNA: Zaraz idziemy, ale najpierw musimy narwać kwiatów.

Marta chce nimi ozdobić dom

na przyjazd pana Archibalda.

( Anna i Mary opuszczają ogród; Ben powoli szykuje się do wyjścia )

Gasną światła

20

SCENA VII

Światła zapalają się

(do ogrodu, w którym pracuje Ben przyszedł pan Archibald z synem –

Colinem)

ARCHIBALD: Colin, cieszę się, że mnie tutaj przyprowadziłeś.

To miejsce jest cudowne.

Spędziłem tu miłe chwile z twoją matką, dopóki…,

ale nie o tym mamy rozmawiać.

Chciałeś mi coś powiedzieć…

COLIN: Tak, chciałem się poradzić w pewnej sprawie.

ARCHIBALD: Wiesz, że możesz na mnie zawsze liczyć. Mów.

COLIN: Otóż stryj Craven przeprosił mnie,

a w ramach zadośćuczynienia,

zaproponował jedną ze swoich posiadłości.

ARCHIBALD: Mam nadzieję, że nie przyjąłeś tego prezentu!!!

Po tym co ci zrobił, ma jeszcze śmiałość

się z nami kontaktować?

COLIN: Na początku byłem tym oburzony podobnie,

jak ty, ale Mary podsunęła mi pewien pomysł.

ARCHIBALD: A cóż to za pomysł?

COLIN: Poradziła mi, abym po skończeniu studiów

21

założył klinikę i leczył w niej ubogich.

ARCHIBALD: A wiesz, że to dobry pomysł.

Odpisz stryjowi, że się zgadzasz.

(zza muru wychodzi Ben)

BEN: O!!! Pan Archibald!

Witam serdecznie!

ARCHIBALD: Dzień dobry Benie!

Za każdym razem kiedy tu przychodzę,

jest tu coraz piękniej.

To twoja zasługa.

BEN: Dziękuję, traktuję ten ogród,

jak… drugi dom.

ARCHIBALD: To miłe co mówisz.

(do ogrodu przybiega Dick – jest bardzo zmęczony)

DICK: Dzień dobry panie Craven!

ARCHBALD: Witaj Dick!

Dlaczego jesteś taki zmęczony?

DICK: Dowiedziałem się, że pan przyjechał

A ja chciałem pana o coś poprosić.

ARCHIBALD: Proś o co tylko chcesz!

DICK: Chciałem prosić pana o…

22

ARCHIBALD: Mów śmiało.

DICK: Proszę o rękę Mary.

Kochamy się i chcemy się pobrać.

ARCHIBALD: Gratuluję wyboru.

Macie moje błogosławieństwo.

(do rozmowy wtrąca się Ben)

BEN: My z Martą również planujemy ślub.

ARCHIBALD: Kolejna dobra wiadomość.

Zdradzę wam, że ja również poznałem pewną

damę i też planujemy….

(do ogrodu wchodzą: Mary i Keit)

MARY: Co planujecie?

ARCHIBALD: A nic… tak sobie rozmawiamy.

Muszę odpocząć po podróży.

Do zobaczenia!

BEN: Do widzenia!

(pan Archibald opuszcza ogród)

KEIT: My również wracamy.

DICK: Tak szybko!

KEIT: Przyszłyśmy po Colina.

COLIN: To idę. Cześć chłopaki!

23

BEN i DICK: Cześć Colin!

BEN: Do widzenia panienki.

(Colin i dziewczęta opuszczają ogród)

DICK: Ben! Pomożesz mi na budowie?

BEN: Oczywiście. To co, idziemy!

Gasną światła

24

SCENA VIII

Zapalają się światła

(do ogrodu, w którym pracuje Ben przychodzą Colin, Keit i Emily)

BEN: No nareszcie ktoś przyszedł!

Od dwóch dni nikt tu nie zagląda.

Siedzę tu sam, jak palec.

COLIN: Raczej pracujesz sam, jak palec.

(wszyscy wybuchają śmiechem)

KEIT: Wiesz, że Marta i dziewczęta

zajęte są przygotowaniami do ślubu.

A od dwóch dni szyją suknie ślubne.

BEN: Wiem! Wczoraj razem z Dickiem

odwiedziliśmy je, ale niestety nie wpuściły nas.

Powiedziały, że nie możemy oglądać sukien,

bo to przynosi nieszczęście.

COLIN: To tym bardziej jesteśmy miłymi gośćmi.

Dziewczęta będą uczyły się literek,

a ja troszeczkę porysuję.

Dawno tego nie robiłem.

EMILY: A czy ja mogę też porysować,

25

nigdy tego nie robiłam.

KEIT: Nigdy nie rysowałaś?

A więc dzisiaj uczymy się rysować.

Colin! Poprosimy o blok i ołówek.

(Keit podaje Emily kartkę i udziela jej wskazówek, a Colin pozbawiony

narzędzi malarskich pomaga Benowi)

COLIN: Proszę! Rysujcie, a ja pomogę Benowi.

Dawno nie przycinałem krzewów.

Masz drugi sekator?

BEN: Oddam ci mój, a ja popatrzę,

jak Emily rysuje.

(Colin przycina bluszcze, a Ben podchodzi do wózka i obserwuje pracę

Emily; Keit po cichu udziela jej wskazówek)

BEN: Colin! Zobacz, jak ona ładnie rysuje.

To dziecko naprawdę ma talent!

( Colin przerywa pracę i podchodzi do wózka)

COLIN: Własnym oczom nie wierzę.

Emily – dziewczyno - ty masz talent.

Spójrzcie jaka kreska, coś w tym jest.

KEIT: Mówisz, że nigdy nie rysowałaś?

Aż trudno w to uwierzyć!

BEN: Na cześć wybitnej malarki Emily

26

hip – hip!

KEIT i BEN: Hura! Hura! Hura!

(do ogrodu przyszła matka i siostra Emily; nieśmiało podchodzą

do zgromadzonych w ogrodzie)

MATKA: Dzień dobry!

Przyszłyśmy z Dorothy, bo tak długo nie wracaliście…

EMILY: Dorothy – siostrzyczko, zobacz co ja robię.

(Dorothy podchodzi do wózka i ogląda co narysowała siostra)

KEIT: No tak, zasiedzieliśmy się trochę.

Odkryliśmy u Emily talent.

DOROTHY: Talent…?

A to do czego ten talent?

COLIN: Do rysowania.

MATKA: Do rysowania…?

Ale ona nigdy nie rysowała

i skąd ten talent u niej się wziął?

COLIN: Talent się nie bierze,

z talentem do czegoś człowiek się rodzi.

A gdy się coś ćwiczy, to talent się rozwija.

MATKA: Ale mnie nie stać, aby Emily mogła rysować.

Nie stać mnie na kartki i ołówki.

KEIT: O to, to my już zadbamy.

27

EMILY: Mamo, zobacz jakie piękne kwiaty narysowałam.

MATKA: To ty sama to narysowałaś?

EMILY: Tak, to jest takie łatwe

i bardzo przyjemne.

BEN: Masz zdolną córkę.

MATKA: To bardzo dobre dziecko,

cierpliwie znosiła swój ciężki los.

Ale wy, dając jej wózek i opiekując się nią,

sprawiliście, że to jej życie stało się ciekawsze.

Proszę – zobaczcie ile radości daje jej to rysowanie.

COLIN: Dlatego, tym bardziej trzeba się tym zająć.

KEIT: Jak już namaluje wiele obrazów,

zrobimy wystawę jej prac.

BEN: Proponuję zrobić wystawę w tym ogrodzie.

COLIN: Słusznie! Przecież tutaj odkryty został talent Emily.

KEIT: A następna wystawa w Londynie.

COLIN: Kolejna w Paryżu!

(wszyscy wybuchają głośnym śmiechem; do ogrodu zbliża się

p. Archibald)

ARCHIBALD: O proszę, jak tu wesoło!

Przyszedłem odwiedzić Bena, bo Marta mówiła,

że biedaczek sam tutaj tak pracuje

28

i… jest mu na pewno smutno.

A tu proszę – nie jest sam i nie jest smutny.

BEN: Nie jestem sam, a teraz jest mi jeszcze weselej,

bo pan przyszedł.

COLIN: Tato, poznaj naszą podopieczną Emily,

a to jej mama i siostra.

(p. Archibald wita się z matką i siostrą Emily)

ARCHIBALD: Cieszę się, że poznałem was osobiście.

Dotychczas tylko słyszałem,

jakie jesteście dzielne.

Zrobię wszystko, aby wam pomóc.

Na początek załatwię Emily

wizytę u najlepszych lekarzy.

A potem - zajmiemy się waszym domem.

COLIN: A jeszcze potem, a może od razu

pomyślmy, jak rozwinąć jej talent malarski.

ARCHIBALD: Talent malarski?

(Keit podaje p. Archibaldiemu rysunek)

ARCHIBALD: Widzę drogie dziecko, że czekają cię nowe wyzwania.

MATKA: Ale czy my temu sprostamy?

EMILY: Oczywiście, że sobie poradzimy.

29

Będę dużo ćwiczyła i…

chociaż nie chodzę, to mogę

robić to, co sprawia mi przyjemność.

Mateczko! namaluję wiele obrazów,

sprzedamy je i polepszy się nasz los.

DOROTHY: To ja też zacznę malować,

to… będziemy mieli więcej pieniędzy.

(wszyscy wybuchają śmiechem)

MATKA: Widzicie jakie te moje córki są pomysłowe.

Bardzo was dziewczynki kocham,

ale zapamiętajcie sobie,

że pieniądze nie są w życiu najważniejsze.

Najważniejsze jest to, że spotkaliśmy

życzliwych ludzi. Dziękujemy wam.

ARCHIBALD: Cieszymy się, że możemy wam pomóc.

Łatwiej jest pomagać, niż prosić o pomoc.

(do ogrodu przychodzi Dick)

DICK: Ale tu głośno!

Czy coś ciekawego mnie ominęło?

COLIN: Opowiem ci później.

Zapraszam wszystkich na pudding!

30

MARY: No to idziemy!

ARCHIBALD: Pudding Marty jest przepyszny.

(wszyscy opuszczają ogród)

KONIEC