ADSUM VADEMECUM LITURGICZNO – DUSZPASTERSKIE Parafii Św. Jerzego, męczennika i Podwyższenia Krzyża Św. we Wrocławiu – Brochowie 5. NIEDZIELA WIELKANOCNA Nr 185. * 28. kwietnia 2013 r. * Rok V. BYĆ SOLA ZIEMI ! Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali.
Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali
Welcome message from author
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
ADSUM
VADEMECUM LITURGICZNO – DUSZPASTERSKIE Parafii Św. Jerzego, męczennika i Podwyższenia Krzyża Św.
we Wrocławiu – Brochowie 5. NIEDZIELA WIELKANOCNA
Nr 185. * 28. kwietnia 2013 r. * Rok V.
BYĆ
SOLA
ZIEMI !
Daję wam
przykazanie
nowe,
abyście się wzajemnie miłowali.
WYDAWCA VADEMECUM: ADSUM Parafia pw. św. Jerzego, męczennika
i Podwyższenia Krzyża Świętego
ul. Biegła 3; 52-115 WROCŁAW – BROCHÓW
Tel. 713 – 433 – 521
Konto: PKO BP 52 1020 5226 0000 6102 0311 4345 Informujemy, że przybliżone koszty egzemplarza ADSUM wynoszą ok. 3,5 zł.
Dziękujemy jednocześnie za wszelkie ofiary na FUNDUSZ WYDAWNICZY.
DYŻUR W KANCELARII PARAFIALNEJ 1. => czwartek w godzinach od 16.00 do 17.30; 2. => sobota w godzinach od 8.00 do 10.00; 3. => zawsze, w sprawach pilnych (wezwanie do chorego lub pogrzeb); 4. => w uroczystości przypadające w dni dyżuru, tj. w czwartek lub
w sobotę, kancelaria parafialna nieczynna!
UWAGA – PAMIĘTAJ – WAŻNE !
1. Sakrament Chrztu św. – jeśli nie liczyć zagrożenia śmiercią – udzielany
jest podczas Mszy św. o godz. 12.00, w ostatnią niedzielę miesiąca;
2. Rodziców oraz chrzestnych obowiązuje udział w katechezie przed-
chrzcielnej odbywającej się zwykle w czwartek przed ostatnią niedzielą miesiąca o godz. 18.00 lub o 18.30 - informacja w bieżących ogłoszeniach;
3. Chrzestni spoza Parafii winni dostarczyć ZGODĘ NA PEŁNIENIE PO-
SŁUGI chrzestnych wydaną przez Księdza proboszcza własnej Parafii.
UWAGA! Nie jest to równoznaczne ze świadectwem bierzmowania;
PORZĄDEK MSZY ŚWIĘTYCH 1. w dni powszednie, Msze św. sprawowane są o godz.: 7.00 i 18.00;
2. w uroczystości i święta przypadające w dni powszednie
Msze św. sprawowane są o godz.: 7.00; 9.00; (16.30); i o 18.00;
3. niedzielne Msze św. sprawowane są:
wigilijna, w sobotę o 18.00 oraz o 19.00 w kaplicy szpitalnej;
w niedzielę zaś o 7.30; 9.00; 10.30; 12.00- suma oraz o 18.00; i 20.00;
INNE => WAŻNE! 1. Czuwanie różańcowe: kwadrans przed poranną i wieczorną Mszą św.;
2. Dzień Miłosierdzia Bożego: trzeci piątek każdego miesiąca;
3. Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy: środa o godz. 18.00;
4. Parafialny Dzień Świętości Życia: 25. lub 26. dzień każdego miesiąca;
5. Dzień Skupienia wszystkich Wspólnot Pobożnych: 1. sobota m-ca: 7.30 - 9.00;
6. Parafialny Dzień chorych i służby Zdrowia: 23. dzień każdego miesiąca;
7. Comiesięczna Msza św. wypominkowa: ostatni piątek miesiąca o godz. 18.00;
OKAZJA DO SPOWIEDZI ŚW. 1. w dni powszednie, zwykle ok. 15 min. przed Mszą św. o godz. 7.00 i 18.00;
2. w uroczystości i święta podczas Mszy św.;
3. w pierwszy czwartek i piątek miesiąca od 17.30 do 18.00;
1. Uczestnicząc w niedzielnej Mszy św. dostrzegamy, jak kapłan czytający Ewangelię z wielką czcią całuje księgę Pisma Świętego. Niekiedy Biblia wnoszona
jest w uroczystej procesji i umieszczana na ołtarzu. Te liturgiczne gesty świad-
czą, że dla wspólnoty wierzących, jaką jest Kościół, Pismo Święte ma znacze-nie fundamentalne.
2. Pismo Święte jest podstawowym źródłem naszej wiary. Jest to księga obja-wienia się Boga ludzkości; są w niej zapisane doświadczenia ludzi w obcowaniu z Bogiem.
3. Objawienie Boże zawarte w Piśmie Świętym staje się dostępne w Kościele. Kościół głosi Objawienie, tłumaczy je i chroni przed błędnym rozumieniem (por. 2 P 1,20). Objawienie Boże nie zostało dane każdemu człowiekowi z osobna, lecz ludz-kiej wspólnocie: najpierw narodowi izraelskiemu – Ludowi Bożemu Starego Przy-mierza, a następnie wyznawcom Chrystusa – Ludowi Bożemu Nowego Testamentu. Świadkami i przekazicielami Objawienia byli w Starym Testamencie patriarchowie, prorocy i mędrcy, a w Nowym – sam Syn Boży, Jezus Chrystus, którego świadkami i głosicielami stali się Jego uczniowie, po nich zaś ci wszyscy, którzy dzięki ich świadectwu uwierzyli w Jezusa.
Zarówno w narodzie izraelskim, jak później w Kościele, ustne nauczanie Obja-wienia, Słowa Bożego, jest pierwsze. Dopiero z biegiem czasu zostaje ono spisane. We wspólnocie narodu izraelskiego powstaje w ten sposób Pismo Święte Starego Testamentu, we wspólnocie Kościoła powstają Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy apostołów – czyli Pismo Święte Nowego Testamentu.
To, co głosili prorocy, a później to, co głosili apostołowie, nie pochodziło od nich samych: głosili Objawienie Boże. Prorocy głosili to, co im nakazywał Bóg, apo-stołowie to, co widzieli i słyszeli od Jezusa Chrystusa (por. 2 P 1,21). Zostało to, jak wierzymy, spisane pod natchnieniem Ducha Świętego. Jest zatem nie tylko słowem
ludzkim, ale jest przede wszystkim Słowem Bożym: zachowanym na piśmie Bożym Objawieniem. Z tej racji Kościół, nauczając i wyjaśniając Pismo Święte, chce mu się w pełni poddawać, kierować się nim, nie odstępując od jego sensu ani na jotę, ro-zumiejąc, że jest to powierzony mu przez Boga depozyt. Wierzy też, że zgodnie z obietnicą Chrystusa, który zapewnił swoim uczniom „Ducha Prawdy”, ten sam Duch Święty, dzięki któremu Słowo Boże było wiernie głoszone, a później spisane, dziś czuwa nad jego wiernym nauczaniem i wyjaśnianiem przez Kościół.
Bóg dał Kościołowi Pismo Święte jako obowiązującą normę wiary, do któ-rej Kościół musi się ciągle przymierzać. Wszelkie życie religijne, które nie rodzi się i nie rozwija w zgodzie z Biblią, nie jest tym życiem, o które w chrześcijaństwie chodzi i które Bóg pragnie w chrześcijanach wzbudzać. Bóg bowiem, tak jak działał w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa oraz w pierwotnym Kościele, tak samo
pragnie działać w nas, którzy uczestniczymy w dalszych etapach samej historii zbawienia, o której świadczy Biblia.
4. Dla rozwoju, umocnienia i pogłębienia wiary konieczna jest znajomość Pisma Świętego. Katechizm Kościoła Katolickiego cytując soborową Konstytucję o Objawieniu stwierdza: „Tak wielka tkwi w słowie Bożym moc i potęga, że jest ono dla Kościoła podporą i siłą żywotną, a dla synów Kościoła utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz źródłem czystym i stałym życia duchowego.” Dlatego wszyscy
wierzący są zachęcani do lektury Pisma Świętego: „Kościół usilnie i szczególnie upomina wszystkich wiernych (…), aby przez częste czytanie Pisma Świętego naby-wali «najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa» (Flp 3,8). «Nieznajomość Pi-sma Świętego jest nieznajomością Chrystusa» (św. Hieronim)” (KKK 133).
Czy zatem znajdujemy czas na lekturę Pisma Świętego? Czy jest ono dla nas źródłem poznania Boga? Czy uważnie słuchamy słów Pisma Świętego odczytywa-nych w liturgii Słowa?
Zapamiętajmy: Lektura Biblii jest niezastąpionym i koniecznym środ-
kiem kształtowania w nas autentycznego życia chrześcijańskiego. Soborowa Konstytucja o Objawieniu mówi: „Tak wielka tkwi w Słowie Bożym moc i po-tęga, że jest ono dla Kościoła podporą i siłą żywotną, a dla synów Kościoła utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz źródłem czystym i stałym życia duchowego” (KO 21).
Doceniając zbawczą moc słowa Bożego, jego walor kultyczny oraz ścisłą więź z liturgią eucharystyczną Sobór Watykański II postanowił „przywrócić czytania Pisma świętego dłuższe, bardziej urozmaicone i lepiej dobrane” (KL 35). Dzięki temu uczestnicy Mszy świętej mają obficiej zastawiony stół słowa Bożego i szerzej otwarty skarbiec biblijny (por. KL 51). Przygotowując zestaw czytań biblijnych wykorzysty-wanych we Mszy świętej przyjęto dwie ogólne zasady. W czytaniach na niedziele i uroczystości starano się dobrać teksty biblijne ze Starego i Nowego Testamentu
powiązane ze sobą tematycznie. Druga zasada dotyczyła ciągłego czytania poszcze-gólnych ksiąg i rozdziałów.
Czytania niedzielne podzielone są według trzyletniego cyklu: A, B, C. W cyklu A czyta się Ewangelię według św. Mateusza, w cyklu B św. Marka i w cyklu C św. Łukasza. Ewangelia według św. Jana czytana jest każdego roku w okresach Wiel-kiego Postu i Wielkanocy. Teksty pierwszego czytania ze Starego Testamentu są
dobrane stosownie do treści Ewangelii. Realizuje się w ten sposób zasadę, że Stary Testament jest zapowiedzią Nowego Testamentu i Nowy Testament jest wypełnie-niem Starego Testamentu. Jako drugie czytanie niedzielne wykorzystuje się Listy Apostolskie, również podzielone na trzy lata. W przypadku drugiego czytania, nie-stety, nie zawsze stosowano zasadę jedności tematycznej. To czytanie powinno uka-zywać w jaki sposób słowo Boże realizowane jest w życiu wspólnoty Kościoła. Listy Apostolskie były pisane do konkretnych wspólnot chrześcijańskich i zwykle podej-mowały tematy i problemy dotyczące tych wspólnot.
Układ czytań w dni powszednie oparty jest na innej zasadzie. Przede wszystkim czyta się tylko dwa czytania. Ewangelie według Mateusza, Marka i Łukasza zostały rozłożone na jeden rok i następują kolejno po sobie. Jako drugie czytanie dobrane są teksty zarówno ze Starego jak i z Nowego Testamentu. Czytania rozłożone są
na rok I i rok II. Czytania roku I czytane są w latach nieparzystych, a czytania roku II w latach parzystych. Dzięki takiemu układowi wykorzystano więcej tekstów Pisma świętego i chociaż w dni powszednie czytania nie zawsze dobrane są tema-tycznie, to jednak zawsze łączy je główny temat, czyli historia zbawienia.
Odpowiedzią na słowo Boże usłyszane w pierwszym czytaniu jest psalm respon-soryjny, zwany też graduałem. Stanowi on integralną część liturgii słowa i tema-tycznie ściśle nawiązuje do pierwszego czytania. Psalmy wykorzystywane w liturgii
wzięte są zasadniczo z Księgi Psalmów. Można także śpiewać kantyki z Nowego Testamentu. Psalmy zamieszczone w Lekcjonarzu należy wykonywać w całości i nie można ich zastępować innymi tekstami. Do śpiewów wykonywanych w liturgii sło-wa należy także aklamacja „Alleluja” z odpowiednim wersetem. Werset wprowadza uczestników liturgii w Ewangelię. Radosna aklamacja „Alleluja” powinna być zaw-sze śpiewana. Jeśli się jej nie śpiewa można ją opuścić.
Ujmując sprawę ilościowo można powiedzieć, że przy takim układzie czytań bi-blijnych na niedziele i dni powszednie podczas Mszy świętej czyta się w całości
cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie oraz w 90% Listy Apostolskie. Natomiast Stary Testament czytany jest w 40%. Łatwo zatem zauważyć, że rzeczywiście reforma soborowa osiągnęła zamierzony cel, aby wiernym jak najobficiej zastawić stół słowa Bożego.
dziewicy i doktora Kościoła - Patronki Europy –> święto
Katarzyna (grec. katharos – czysty, bez skazy), BENINCASA urodziła się 25. marca 1347 r. w Sienie (Włochy). Była przedostatnim dzieckiem z dwudziestu pięciu, w mieszczańskiej rodzinie Jakuba BENINCASY i LAPY PIANGENTI – córki poety NUCCIO PIANGENTI. Już od naj-młodszych lat pragnęła doskonałości. Mając 16 lat przyjęła habit trzeciego zakonu św. Do-minika. Pełna gorącej miłości Boga i bliźniego, przyczyniła się do utrwalenia pokoju pomię-dzy miastami, stawała mocno w obronie praw i wolności papieża, popierała odnowę życia chrześcijańskiego. Jej dzieła zawierają głęboką doktrynę i są pełne ducha Bożego. Umarła 28. kwietnia 1380 r. w Rzymie w wieku 33. lat. Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które za-wierają jej naukę: DIALOG O BOŻEJ OPATRZNOŚCI, LISTY oraz MODLITWY. Jej relikwie znajdu-ją się w rzymskim kościele s. MARIA SOPRA MINERVA. Kanonizował ją papież Pius II 14. kwietnia 1461 roku, a papież Paweł VI w 1970 roku ogłosił ją doktorem Kościoła. Papież Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 roku współpatronką Europy. Jest także patronką Włoch, Rzymu,
1 J 1, 5 – 2, 2; – Krew Chrystusa oczyszcza nas z grzechu
Chwal i błogosław, duszo moja, Pana lub ALLELUJA => Ps 103(102),1-4.13-14.17-18.;
Mt 11, 25-30; – Tajemnice królestwa objawione prostaczkom
Miłość w przykazaniach. Naszą współodpowiedzialność za życie społeczne naj-częściej redukujemy do respektowania ustalonych praw. Płać podatki, nie łam przepi-sów, a będziesz uznany za porządnego człowieka. Ale przynależność do królestwa Bożego buduje się inaczej. Ona zaczyna się poprzez miłość, bowiem w niej kryje się siła konieczna do wypełnienia wszystkich przykazań, w niej jest pokora, aby odkryć, jak bardzo każde Boże przykazanie, nawet to, które dziś wydaje się zupełnie nieży-ciowe, oparte jest na miłości i prowadzi do miłości. A miłość nie jest anonimowa, ona zawsze jest skierowana ku konkretnej osobie, która jest obok nas.
Panie, posyłaj mi nieustannie Twego Ducha Świętego, abym pouczony przez Nie-go, kroczył każdego dnia drogą Twoich przykazań, abym był pewien Twej obecności.
Pius (łac. pius – pobożny, łaskawy, łagodny), Michał GHISLIERI urodził się koło miasta
Alessandria w Italii w roku 1504. W Zakonie Dominikanów, nauczał teologii. Potem został biskupem i kardynałem, a w roku 1566 papieżem. Starał się rozpowszechnić i wprowadzić w życie uchwały Soboru Trydenckiego. Stopniowo przeprowadził reformę Kurii Rzymskiej. W 1566 roku opublikował Katechizm Rzymski. Popierał bardzo prace zmierzające do ujedno-licenia i odnowy liturgii, którą ostatecznie ustalił poprzez wydanie Brewiarza (1568 r.) oraz Mszału Rzymskiego (w 1570 r.). Wytrwale bronił wiary katolickiej przed jej przeciwnikami, zwłaszcza w pamiętnej wyprawie morskiej przeciw Turkom, której organizacją sam się zajął. Gdy 07. października 1571 roku wojska chrześcijańskie odniosły nad nimi zwycięstwo pod Lepanto, przypisał je wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny Różańcowej i ustanowił w tym dniu jej święto. Zmarł w Rzymie 01. maja 1572 roku. Papież Klemens X beatyfikował
go 01. maja 1672 roku, a 22. maja 1712 roku papież Klemens XI ogłosił go świętym. Jego ciało spoczywa w Rzymie, w bazylice Santa Maria Maggiore.
Prawda o pokoju. Pokój nie jest owocem posiadanej siły zewnętrznej, fizycznej,
czy też wewnętrznej, psychicznej. Pokój jest darem Jezusa, który sprawia, że z na-szych serc znika lęk. Tym darem Jezus uzbraja nas do konfrontacji z władcą tego świata, który, jak mówili ojcowie Kościoła, żywi się naszym lękiem, i któremu bardzo zależy na zniszczeniu naszego pokoju, albowiem wtedy może z nas czynić swoich niewolników lęku o jutro, lęku o zdrowie, lęku o przyszłość dzieci, lęku o… wszystko. Jezus uwielbiony w chwale Ojca nie jest daleko od nas. On jest z nami, tu i teraz, aby być gwarantem udzielonego nam pokoju.
Dziś, kiedy w mass mediach każdy polityk próbuje nam wmówić, że jest jedynym zdolnym do zapobieżenia nieszczęściom, spraw, Boże, aby moje serce przepełnione było Twoim pokojem, który nie pochodzi od świata i przezwycięża każdy lęk.
nauczaniu poprosił wszystkich wie-rzących, a by na nowo podjęli opiekę nad światem stworzonym przez Boga. Mówił: Dajmy sobie możliwość, abyśmy byli opiekunami stworzenia, strażnikami bożych planów wpisa-nych w naturę i obrońcami naszego otoczenia. Tegoroczna pielgrzymka
na Ślężę odbędzie się pod hasłem: „Podejmijmy na nowo opiekę nad światem stworzonym
przez Boga”
Serdecznie zapraszam wszystkich pielgrzymów, rodziny i młodzież do udziału w tegorocznej majówce, aby wspólnie odpocząć na łonie natury i w ten sposób rozpocząć sezon pielgrzymkowy. Z Maryjnym pozdrowieniem
Ks. Stanisław Orzechowski Program Majówki:
9.00 - wyjazd z Wrocławia autobusem specjalnym z Dworca PKS /przystanek
dla wysiadających / Autobus oznaczony plakatem pielgrzymkowym;
10.00 - Msza św. w sanktuarium św. Anny i sanktuarium
NMP Matki Nowej Ewangelizacji w Sobótce;
11.15 - wyjście w kolumnie pielgrzymkowej na Ślężę;
ok. 14.00 - nabożeństwo majowe na szczycie Ślęży;
Po nabożeństwie powrót do Sobótki i odjazd do Wrocławia. Na pielgrzymkę nie ma zapisów. Dojazd do Sobótki zasadniczo własnym transportem.
Św. Józefa (hebr. Jehoseph => niech Bóg pomnoży) czcimy dwukrotnie w ciągu roku –
w Wielkim Poście, 19. marca – jako Oblubieńca Matki Bożej, a dzisiaj – jako wzór i patrona ludzi pracujących. 01. maja 1955 roku zwracając się do Katolickiego Stowarzyszenia Robot-ników Włoskich papież Pius XII proklamował ten dzień świętem Józefa rzemieślnika, nadając w ten sposób religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie, świętu pra-cy. Odtąd dzień 01. maja jest radosnym świętem, akcentującym szczególną godność i znaczenie pracy, jest wyrazem zrozumienia i poszanowania jej roli w duchowym rozwoju człowieka, a także okazją do złożenia hołdu tym jej wartościom, które pozwalają stosunki między ludźmi ją wykonującymi oprzeć na zasadach pokoju społecznego, dalekich od nie-zgody, gwałtu i nienawiści.
Idźmy z radością na spotkanie Pana lub ALLELUJA => Ps 122(121),1-2.4-5.;
J 15, 1-8; – Kto trwa we Mnie, przynosi owoc obfity
Nie ma owocu bez oczyszczenia. W przypowieści o winnym krzewie wykorzy-stane są liczne obrazy. Oczyszczenie, owocowanie, trwanie w krzewie, zależność od gospodarza, odrzucenie. Ale we wszystkich tych podobieństwach na pierwszy plan wybija się konieczność oczyszczenia, aby owocować. Pan Jezus wyjaśnia sens
przypowieści, mówiąc, że oczyszczenie dokonuje się przez Jego naukę. Dlatego od-powiedzmy sobie: Czy rzeczywiście pozwalamy, aby Jezus usuwał z naszego życia wszystko, co zbędne, co nie służy miłości? Czy rzeczywiście pragniemy tego nieła-twego procesu, w którym nauka Jezusa oddziela i wyrzuca precz to, co sprzeciwia się życiu Ewangelią?
Panie, bez Ciebie nic nie mogę uczynić, spraw abym kierował się w życiu Twoimi zasadami, nie własnymi.
Atanazy (grec. athanasia => nieśmiertelność) urodził się w 295 r. w Aleksandrii. W mło-
dym wieku żył w odosobnieniu na pustyni egipskiej, gdzie spotkał św. Antoniego Pustelnika, swego mistrza. W 319 r. przyjął diakonat. Jako sekretarz biskupa Aleksandra brał udział
w synodzie w Nicei (325) i przyczynił się do potępienia arian. Później został metropolitą Aleksandrii. Walka arian z Kościołem, w którą włączali się kolejni cesarze, rzuciła głęboki cień na życie i pasterzowanie Atanazego. Pięciokrotnie był zmuszany przez kolejnych wład-ców do opuszczenia Aleksandrii i przebywania na wygnaniu. Trewir, Rzym, pustynia – były miejscami jego 17-letniej banicji. Atanazy głosił chrześcijaństwo w Etiopii i Arabii. Był zna-komitym kaznodzieją oraz wybitnym teologiem. Zmarł w nocy z 02. na 03. maja 373 r. Po-zostawił traktaty. W Żywocie św. Antoniego dał podwaliny pod koncepcje życia zakonnego. W ikonografii św. Atanazy przedstawiany jest w stroju biskupa rytu łacińskiego lub ortodok-syjnego. Czasami jako kardynał albo mnich. Jego atrybutami są: łódka, rylec, zwój.
Pośród narodów głoście chwałę Pana lub ALLELUJA => Ps 96 (95), 1-3.10.;
Mk 15, 9-11; – Wytrwajcie w miłości mojej
Bóg pragnie radości. Święty Franciszek pewnego razu opowiadał braciom, co to jest radość doskonała. Jej sensem jest doświadczenie uwielbienia Boga nawet wtedy, gdy jesteśmy odrzuceni i odepchnięci przez tych, którzy winni mieć tysiące powodów, aby nas szanować i okazywać respekt, którzy wiele nam zawdzięczają. Jezus pragnie pełnej radości dla każdego z nas, radości, która jest owocem więzi z Ojcem i karmi się pełnieniem Jego woli. On jest wypełniony radością doskonałą i pragnie dzielić ją z każdym z nas.
Boże, nie pozwól mi zwątpić, że Ty pragniesz dla mnie radości, jeszcze zanim ja sam zdołam o nią poprosić. Spraw, aby chwile cierpienia, samotności i niepowodzeń były dla mnie okazją do okazania Ci jeszcze większej miłości i wierności.
1815 - na kongresie wiedeńskim zawarto układ w sprawie utworzenia Królestwa Polskiego;
1830 - w Anglii rozpoczęła działalność pierwsza regularna kolejowa linia pasażerska; 1942 - w Palestynie rozpoczęło się formowanie 3. Dywizji Strzelców Karpackich;
1945 - ur. O. Tadeusz RYDZYK, redemptorysta, założyciel Radia Maryja i Telewizji Trwam;
1946 - brutalne rozpędzenie, przy użyciu wojska, patriotycznych manifestacji w Krakowie;
1952 - pierwsza audycja rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa;
1966 - obchody Milenium chrztu Polski na Jasnej Górze;
1978 - uruchomiona została seryjna produkcja samochodu FSO Polonez;
03. maja Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Kró-lowej Polski. Nawiązuje ona do ważnych wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry przed Szwedami w 1655 r., ślubów króla Jana Kazimierza - powierzenia królestwa opiece Matki Bożej, a także do uchwalenia Konstytucji 3 Maja.
Święto zostało ustanowione na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej. Oficjalnie święto obchodzone jest od 1923 r. W 1920 r. zatwierdził je dla Kościoła w Polsce papież Benedykt XV. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości.
Święto wyraża wiarę Narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej Polacy doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Maryi. Jej kult jako Królowej Polski jest bardzo stary. Przy-kładem może być „Bogurodzica”, najstarsza polska pieśń religijna, która przez wieki pełniła rolę narodowego hymnu.
W czasie najazdu szwedzkiego, 01. kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej, przed cudow-nym wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej król Jan Kazimierz złożył uroczyste Śluby, w których m.in. zobowiązywał się szerzyć cześć Maryi, wystarać się u papieża o pozwolenie na obcho-dzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, a także zająć się losem chłopów. Temu uroczystemu wydarzeniu towarzyszyło odśpiewanie litanii do Najświętszej Panny. Nuncjusz apostolski dodał do tej modlitwy wezwanie „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”,
które zgromadzeni biskupi i senatorowie trzykrotnie powtórzyli. Szczególne związanie kultu Maryi, Królowej Korony Polskiej,
z Jasną Górą nastąpiło 08. września 1717 r., kiedy to dokonano
koronacji jasnogórskiego obrazu, co uznano za koronację Maryi na Królową Polski.
Wezwanie „Królowo Polski” zostało na stałe wpisane do lita-nii loretańskiej w 1908 r., kiedy zezwolił na to papież św. Pius X. W tym samym roku ustanowił on też święto Królowej Polski dla diecezji lwowskiej. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę biskupi zwrócili się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o rozszerze-nie tego święta na cały kraj. Zaproponowano, aby pamiątka pierwszej polskiej Konstytucji, która realizowała część ślubowań króla Jana Kazimierza, tj. 03. maja był dniem uroczystego święta Matki i Królowej Polski. Święto zatwierdzone zo-stało oficjalnie w 1920 r. przez papieża Benedykta XV.
W 300. rocznicę królewskich ślubów, nową ich wersję opracował przebywający wówczas w miejscu internowania Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński. Jasnogórskie Śluby Narodu - po uwolnieniu Prymasa - złożył uroczyście na Jasnej Górze Episkopat Polski 26. sierpnia 1956 r. w uroczystość Matki Boskiej Częstochowskiej w obec-ności miliona wiernych. 10 lat później, 03. maja 1966 r. tam właśnie odbyły się centralne uroczystości milenijne chrztu Polski. Dokonano wówczas aktu zawierzenia Matce Bożej i powierzenia narodu polskiego Jej opiece na kolejne 1000 lat.
W nurcie tych wielkich dzieł należy odkrywać także przeżywaną przez nas, co roku uroczystość Pierwszej Komunii Św. wielu naszych Parafian i ich Rodzin oraz nas świę-tujących kolejną rocznicę naszej Komunii z Chrystusem.
Ap 11, 19a; 12, 1. 3-6a. 10ab; – Wielki znak ukazał się na niebie
Księga Apokalipsy, której fragment dziś usłyszymy, ukazuje
walkę szatana z Kościołem. Niewiasta, o której mówi Księga, jest symbolem ludu Bożego. Owa Niewiasta to także postać Maryi, która zajmuje szczególne miejsce w zbawczym planie Boga jako
Matka Chrystusa, wstawiająca się i opiekująca się powierzonymi sobie dziećmi.
Tyś wielką chlubą naszego Narodu => Jdt 13, 18bcda. 19-20.;
Modlitwa Ozjasza wychwala mężną Judytę za ocalenie narodu wybranego. Jej postać
przypomina nam dzisiaj Maryję, która przynosi światu ocalenie, stając się Matką Zbawicie-la ludzi. Naród polski nie przestaje oddawać czci Maryi jako swojej Matce i Królowej za to, że od wieków przychodzi z pomocą swoim dzieciom i broni je przed atakami nieprzyjaciół.
Kol 1, 12-16; – Bóg nas przeniósł do królestwa swojego Syna
Św. Paweł przypomina Kolosanom – a także nam – aby nigdy nie przestali dziękować
Bogu Ojcu za Odkupienie, wysłużone nam przez Jezusa Chrystusa. W Nim, przez Niego i dla Niego istnieje wszystko: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzial-ne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego
i dla Niego zostało stworzone.
J 19, 25-27; – Oto Matka twoja
Pod krzyżem Chrystusa, Apostoł Jan staje się synem Maryi, a Ona Jego Matką, zgodnie z testamentem samego Zbawiciela. My także, z woli Jezusa, staliśmy się dziećmi Maryi. Każdy z nas i cały naród polski doświadcza Jej matczynej miłości i troski.
„Oto twoja Matka”. Wskazując na Maryję i dając Ją każdemu z nas jako Matkę, Jezus nie czyni jakiegoś sentymentalno-pobożnego gestu, lecz wskazuje nam naszą Wychowawczynię, Wzór, Oblubienicę Boga, która ukazuje, jak kochać Ojca, bowiem Ona sama jest w Nim zakochana. Jak Abraham jest nazwany ojcem wiary, tak Maryja ma tytuł Matki Wiary. Jej odpowiedź w dniu zwiastowania jest wzorem odpowiadania Bogu na Jego wezwanie. Jej pokora wobec wszelkich trudności bycia Matką Bożego Syna jest katechezą o zaufaniu Bogu. Jej obecność pod krzyżem to wzór miłości i ufności do końca.
Maryjo, także ja chcę się od Ciebie uczyć, jak być posłusznym Bogu, jak przyjmo-wać Jego wolę, jak ufać Opatrzności, która nigdy się nie myli.
Wypowiadając słowa Apelu Jasnogórskiego: „Maryjo, Królowo Polski! Jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam”, nie tylko dajemy świadectwo duchowej obecności Bogarodzicy pośród pokoleń zamieszkujących polską ziemię. Te słowa świadczą o tym, że
wierzymy w miłość, która nas stale ogarnia. Ta miłość zrodziła się u stóp krzyża, kiedy Chrystus zawierzył Maryi swojego ucznia Jana: „Oto syn Twój”. Wierzymy, że w tym jednym człowieku zawierzył Jej każdego człowieka. Równocześnie zaś w Jej Sercu obudził taką miłość, która jest macierzyńskim odzwierciedleniem Jego własnej miło-ści odkupieńczej. Wierzymy, że jesteśmy miłowani tą miłością, że jesteśmy nią ogar-niani: miłością Boga, która się objawiła w Odkupieniu - i wreszcie miłością Matki, która stała pod krzyżem i z serca Syna przyjęła do swego serca każdego człowieka.
Florian (łac. florus => kwitnący). Był urzędnikiem (oficerem) w pogranicznej prowincji NORICUM. Kiedy cesarz DIOKLECJAN (284-305) rozpoczął prześladowanie Kościoła, Florian pocieszał i umacniał chrześcijan. Został aresztowany wraz z 40. żołnierzami, a gdy odmówił złożenia ofiary pogańskim bogom, poddano go torturom. Ponieważ nadal trwał niezłomnie przy wyznawaniu wiary, zawieszono mu kamień na szyi i utopiono w rzece ENNS (Austria). Stało się to dnia 04. maja 304 roku. Z czasem na jego grobie wybudowano kościół. Do Pol-
ski relikwie św. Floriana sprowadzono na prośbę Kazimierza Sprawiedliwego w 1184. Umieszczono je w Krakowie w specjalnie zbudowanym na ten cel kościele na Kleparzu. Gdy w 1528 r. pożar strawił tę część Krakowa, ocalała jedynie ta świątynia. Odtąd zaczęto św. Floriana czcić w całej Polsce jako patrona podczas klęsk pożaru, powodzi i sztormów. Patron Austrii, Bolonii i Krakowa; ponadto hutników, strażaków i kominiarzy. W ikonografii przed-stawiany jest jako oficer rzymski z naczyniem gaszący pożar. Czasami jako książę. Bywa, że w ręku trzyma chorągiew. Jego atrybutami są: kamień młyński u szyi, kolczuga, krzyż, czer-wony i biały krzyż, miecz, palma męczeńska, płonący dom, orzeł, tarcza, zbroja. Przysłowie ludowe głosi: Kiedy poleje na Floriana, potrwa jeszcze jakiś czas pogoda zakichana.
Niech cała ziemia chwali swego Pana lub ALLELUJA => Ps 100 (99), 1-5.;
J 15, 18-21; – Nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem
Odrzucona miłość. Ten, kto kocha nawet wtedy, kiedy wszyscy nienawidzą, kto przebacza, gdy wszyscy skazują na śmierć, kto daruje długi, kiedy wszyscy obiecują zemstę, kto oskarża siebie zamiast wszystkich wkoło, kto przyznaje się do swoich błędów, zamiast kłamać, ten… . Mimo największej miłości, mimo daru z siebie dla zbawienia grzesznych, Jezus jest odrzucony, wyśmiany, prześladowany. Świat nie znosi innej dobroci, jak tylko swoją własną, nie akceptuje pokory proszenia o miłość. Świat zarozumiały i zadufany we własną wielkość nie chce Zbawiciela, bo w swej pysze nie uznaje swojego grzechu.
Panie, to Ty jesteś pierwszym odrzuconym przez świat. Dlatego kiedy doświad-czam prześladowań, pozwól mi je przyjąć z pokorą i w pokoju serca, jak Ty to czyniłeś.
Nie jest nam łatwo zaakceptować obcych. Zazwyczaj stawiamy warunki: niech zachowu-
ją się i myślą podobnie jak my. Pierwsi chrześcijanie pochodzenia żydowskiego ulegli po-dobnej pokusie w stosunku do chrześcijan pochodzących spośród pogan. Dzięki otwarciu się
na Ducha Świętego, w czasie obrad pierwszego Soboru w Jerozolimie pokusa ta została zażegnana.
Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże lub ALLELUJA => Ps 67(66), 2-3.5.8.;
Bóg przyjmuje nas takimi, jakimi jesteśmy, w całym bogactwie i różnorodności ras i kultur. Jest to wymóg Jego sprawiedliwości.
Wraz z Psalmistą wychwalajmy Tego, który kieruje narodami na ziemi, przynosząc im zbawienie.
Ap 21, 10-14.22-23; – Miasto święte
Wielu architektów trudziło się, by zaprojektować miasto funkcjonalne, przyjazne, bez-
pieczne i estetyczne. Autor Księgi Apokalipsy opisuje miasto, jakie Pan przygotował dla swoich wiernych. Nie ma jednak w tym mieście kościoła ani katedry. Jest tam nieskończe-nie większy skarb: świątynią jest sam Bóg.
J 14, 23-29; – Duch Święty nauczy was wszystkiego
Apostoł Jan kładzie wielki nacisk na działanie Ducha Świętego i wzajemną miłość, któ-re podtrzymują życie Kościoła. Odejście Jezusa do Ojca, choć na pozór smutne, jest zapo-wiedzią Jego powtórnego przyjścia i powinno napełniać nas nadzieją.
Słowa Ewangelii według św. Jana (14, 23-29)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje
go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który
Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty,
którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat. Ja wam da-ję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powie-działem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowali-
byście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się
to stanie”.
Pokój serca owocem miłości. W każdym objawieniu się Boga słyszymy: „Nie bój się”. Bóg zawsze przychodzi z darem pokoju, którym napełnia nasze serca. Ten pokój nie jest dziełem ludzkiej inteligencji, ale owocem przyjęcia Ducha Świętego. To dlate-go mówimy, że pokój zamieszkuje w nas. Drogą do posiadania tego pokoju jest życie nauką Jezusa. A to nie może się dokonać bez miłości. Bóg pragnie, byśmy żyli Jego nauką, gdyż tak jak zakochanemu największy trud poniesiony dla ukochanej osoby wydaje się łatwy i oczywisty, tak samo w nauce Bożej nie ma nic trudnego dla tego, kto kocha.
Proszę Cię, Panie, o miłosierdzie dla świata, który nękają konflikty i wojny, aby Twój pokój wypełnił nasze serca i przemienił oblicze ziemi.
Inny Pocieszyciel - Paraklet, którym Jezus nazywa Ducha Świę-tego, wskazuje na Ducha jako na Osobę różną od Ojca i Syna. Greckie słowo PARÁKLETOS odnosi się zawsze do osoby, znaczy
bowiem adwokat, obrońca czy też pocieszyciel. Taką funkcję może spełniać tylko osoba. Z drugiej strony, mówiąc o „innym obrońcy”, Jezus daje do zrozumienia, że w czasie swojego ziemskiego życia On sam był pierwszym obrońcą uczniów. Po odejściu Jezusa Duch
Święty zajmie Jego miejsce u boku uczniów pozostałych na świe-cie, będzie ich bronił w czekających ich bojach i dodawał odwagi w ciężkich chwilach. (26. września 1990)