This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Το ανυπέρβλητο πολιτιστικό μεγαλείο και η διαστρέβλωση των ιστορικών γε- γονότων, με αφορμή τα εκπληκτικά α-νασκαφικά ευρήματα στο λόφο «Καστά» της Αμφίπολης.
Η πολιτιστική αυτή έρευνα αφιερώ-νεται στον αξιοπρεπή και μετριοπαθή Έλ-ληνα, που πιστεύει στην αληθινή δημο-κρατία και στο κράτος δικαίου, που αγωνί-ζεται για κοινωνική δικαιοσύνη, που ονει-ρεύεται μια πολιτισμένη Ευρώπη των λαών και της ειρήνης και που αγαπά με πάθος, αλλά χωρίς φανατισμούς, την πατρίδα του, ενώ ταυτόχρονα σέβεται τους άλλους λαούς.
Εικόνα Εξώφυλλου
«Ο Λέων της Αμφιπόλεως»
σε υδατογραφική απεικόνιση
3
ΜΕΡΟΣ Α΄
1. Αποδοχή και Αντιρρήσεις
Ένας Έλληνας, ο οποίος δεν είχε την ευκαιρία να έρθει σε ε-
παφή με ξένους κάποιου πνευματικού επιπέδου και με εξειδικευ-
μένα πολιτιστικά ενδιαφέροντα, δεν θα μπορέσει να κατανοήσει σε
βάθος την αιτία του θαυμασμού τους για το μεγαλείο και τα ανυ-
πέρβλητα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και της
δυσπιστίας τους από τη σύγκρισή του με τη σύγχρονη Ελλάδα.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η δυσπιστία γι’ αυτό το πολιτι-
στικό θαύμα έχει βαθύτερες τις ρίζες της σε πολιτικοφιλοσοφικά ι-
δεολογήματα, που έχουν τεθεί από μια μερίδα του ελληνικού και
ευρωπαϊκού πνευματικού κόσμου, με βασικό στόχο να τεθούν α-
προσπέλαστες γραμμές ανάμεσα στον αρχαίο και στο σύγχρονο
ελληνικό κόσμο. Όμως, οι ξένοι, κι όταν ακόμα προσπαθούν να οι-
κειοποιηθούν τα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού, σπάνια
αμφισβητούν την ύπαρξη του ασύγκριτου μεγαλείου του. Αντίθετα,
οι Έλληνες που ασκούν κριτική και ερμηνεύουν τα επιτεύγματα του
αρχαίου ελληνικού κόσμου, από ένα ιδεοπολιτικό πρίσμα αμφι-
σβήτησης και αρνητικής προδιάθεσης, θέτουν θέματα που αναπό-
τρεπτα μειώνουν την αίγλη του. Πρόκειται για μια αντίφαση, η ο-
ποία τροφοδοτεί με επιχειρήματα όσους ξένους, για λόγους πολιτι-
κούς ή γεωστρατηγικούς, επιχειρούν να μειώσουν την αξία αυτού
του πολιτιστικού θαύματος ή να το οικειοποιηθούν πλαστογραφών-
τας τα ιστορικά γεγονότα.
Αυτή η αντίφαση ενός ιδιότυπου «ελληνικού ανθελληνισμού»,
μια σπάνια για τον υπόλοιπο κόσμο μορφή εθνικής πολιτιστικής
κριτικής, μας απασχόλησε εδώ και πολλές δεκαετίες. Κείμενά μου
με αυτού του είδους τους προβληματισμούς δημοσιεύτηκαν, κατά
4
καιρούς, χωρίς να έχουν μια ενιαία και ολοκληρωμένη μορφή. Αυ-
τός είναι μάλλον ο λόγος που, χρησιμοποιώντας μια περισσότερο
προσωπική και φιλική επικοινωνία με τον αναγνώστη, με ύφος α-
πλό και εκλαϊκευμένο, θα επιχειρήσω μια πάρα πολύ σύντομη, ευ-
κολοκατανόητη και ταξινομημένη παρουσίαση σ’ αυτή την πραγ-
ματεία, σ’ αυτή την πολιτιστική ερευνητική εργασία, αυτού του προ-
βλήματος, αποφεύγοντας τις δυσνόητες και πολύπλοκες εξειδικευ-
μένες φιλοσοφικές προσεγγίσεις των ανθρώπων της (πραγματικής
ή υποθετικής και διαφημιζόμενης) διανόησης.
Ας ξαναγυρίσουμε στην αρχική και αναμφισβήτητη διαπίστω-
ση. Γιατί οι περισσότεροι ξένοι διανοούμενοι ή ακόμα και συνηθι-
σμένοι άνθρωποι κάποιου μορφωτικού επιπέδου, εκφράζουν έναν
απεριόριστο θαυμασμό για τον ελληνικό πολιτισμό, πολύ μεγαλύ-
τερο σε σύγκριση με ορισμένους Έλληνες, που θεωρούνται φυσι-
κοί φορείς αυτού του πολιτισμού; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη.
Πριν από τρεις, περίπου, χιλιετίες, άρχισε να αναπτύσσεται στον
ελληνικό χώρο ένα πρωτόγνωρο είδος πολιτισμού, που ξεκίνησε
από μυθολογικές, ιστορικές ή φιλοσοφικές αναζητήσεις και κατέλη-
ξε σε απαράμιλλα έργα τέχνης. Σ’ αυτόν τον πολιτισμό, ο άνθρω-
πος, η κοινωνία ή ο τρόπος διακυβέρνησης ενός λαού, αποτελούν
αντικείμενο εξονυχιστικής έρευνας και φιλοσοφικών αναζητήσεων,
με στόχο την αλήθεια, την τελειότητα και την αρμονία.
Σχετικά πρόσφατα (Μάρτης 2015), δημοσιεύτηκε στη γαλλική
εφημερίδα «Le Figaro», ένα διαφημιστικό κείμενο για το έργο «Η
Οδύσσεια ή το ελληνικό θαύμα» του συγγραφέα Luc Ferry. Οι επε-
ξηγήσεις για την προβολή του έργου θα μπορούσαν να έχουν μια
γενικότερη ισχύ, για το συνολικό θαύμα του ελληνικού πολιτισμού.
Στο κείμενο επισημαίνεται η μεγαλοπρέπεια, το πνευματικό μεγα-
λείο μιας εποποιίας, «η οποία διδάσκεται, μετά την πρώτη της εμ-
φάνιση, επί εικοσιοχτώ αιώνες στα σχολεία όλου του κόσμου και
αποτελεί τη μήτρα όλης της ιστορίας της φιλοσοφίας».
Η αναφορά γι’ αυτό το παγκόσμιο ενδιαφέρον «του ελληνικού
θαύματος» δεν είναι απλό λεκτικό σχήμα. Σε απομακρυσμένα χω-
ριά της Λατινικής Αμερικής συναντά κάποιος ανθρώπους με ονό-
ματα από την ελληνική ιστορία και μυθολογία. Στην Ισπανία, ο κα-
θηγητής Χουάν Κοντέρχ, είχε δημιουργήσει ιστοσελίδα για μετά-
δοση καθημερινού δελτίου ειδήσεων στα αρχαία ελληνικά. Μαθη-
5
τές Λυκείου στη Γαλλία προσπάθησαν να εκδώσουν εικονογραφη-
μένο περιοδικό στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Πολλοί από μας,
συνταξιδεύοντας, είτε στην Ελλάδα είτε στο Εξωτερικό, με άγνω-
στους συνεπιβάτες μας, τους ακούσαμε με κάποια έκπληξη, αλλά
πολλές φορές και άγνοια των αρχαίων κειμένων, να απαγγέλλουν
στα αρχαία ελληνικά στίχους από τον Όμηρο, το Σοφοκλή ή τον
Ευριπίδη. Δεν είναι απλά και μεμονωμένα περιστατικά. Είναι ένα
γενικότερο πολιτιστικό φαινόμενο που εξακολουθεί να ασκεί έναν
παγκόσμιο θαυμασμό και γοητεία, τρεις χιλιετίες, όπως επισημαί-
νεται στο σχόλιο της Figaro, από την εμφάνιση αυτού του πολιτι-
στικού ελληνικού θαύματος.
Μερικές φορές κάποια τέτοια γεγονότα μας αφήνουν άφω-
νους, γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθούν με ερμηνευτικά λεκτικά
σχήματα της απλής λογικής. Πριν από χρόνια παρακολούθησα στη
γαλλική τηλεόραση την εκπομπή του Julien Lepers «ερωτήσεις για
έναν πρωταγωνιστή». Πρόκειται για ένα πολιτιστικό παιχνίδι στο
οποίο συμμετέχουν, κυρίως, νέοι, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης και
εξειδικευμένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Η αναγνωρισμένη ποιό-
τητα της εκπομπής, αποτελεί προφανώς την αιτία που εξακολουθεί
μέχρι σήμερα, μετά την παρέλευση τριών δεκαετιών με τον ίδιο
παρουσιαστή, να παρακολουθείται από τον γαλλόφωνο κόσμο ό-
λης της υφηλίου.
Σ’ εκείνη την εκπομπή, ανάμεσα στους τέσσερις επιλεγμένους
υποψήφιους, που θα έπρεπε να απαντήσουν σε «γενικές πολιτι-
στικές ερωτήσεις» γύρω από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, υ-
πήρχε και μια ελληνικής καταγωγής φοιτήτρια γαλλικού πανεπι-
στημίου. Υπήρχαν δυο Γάλλοι κι ένας Αφρικανός από χώρα της
γαλλόφωνης Δυτικής Αφρικής, ο οποίος μετεκπαιδευόταν σε γαλ-
λικό πανεπιστήμιο.
Πριν τεθούν οι ερωτήσεις, ο παρουσιαστής επισήμανε, μισο-
αστεία μισοσοβαρά, πως η Ελληνίδα ήταν λογικό να βρίσκεται, λό-
γω καταγωγής και ελληνικής παιδείας, σε ευνοϊκότερη θέση.
Πραγματικά, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια του παιχνιδιού, είχε
εκπληκτικές ιστορικές και αρχαιολογικές γνώσεις, αλλά τελικά ως
«μεγάλος πρωταγωνιστής» αναδείχτηκε ο Αφρικανός. Αυτός ο τα-
λαντούχος έγχρωμος παίχτης ο οποίος, όπως ομολόγησε, δεν είχε
ποτέ επισκεφθεί την Ελλάδα κι ούτε είχε Έλληνες φίλους, ήταν έ-
6
νας εκπληκτικός γνώστης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Θυ-
μόταν χρονολογίες, ιστορικά γεγονότα, ονόματα ή μυθολογικές
αφηγήσεις. Απαντούσε με ευχέρεια και άνεση, κερδίζοντας πόν-
τους στον αριθμητικό χρονοδείκτη. Αποδείχτηκε, ο άγνωστος αυ-
τός νεαρός, ο οποίος δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την Ελ-
λάδα, ένας εκπληκτικός γνώστης του ασύγκριτου ελληνικού πολι-
τισμού. Ενός πολιτισμού, τον οποίο στη χώρα μας απαξιώνει μια
σημαντική μερίδα του λεγόμενου κόσμου του πνεύματος και της
διανόησης, γνωστή ως ομάδα των «αναθεωρητών της ιστορίας».
Το θέμα, από πλευράς Ευρωπαίων αναθεωρητών, βασίζεται
στα πολιτικά σχέδια και τις μεγαλεπήβολες αυτοκρατορικές επιδιώ-
ξεις του Καρλομάγνου, για να ενώσει, κάτω από το σκήπτρο του,
τα ευρωπαϊκά κράτη και να δημιουργήσει, από τη διαλυμένη πα-
λιά, μια νέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Ο Καρλομάγνος ή Κάρολος ο Μέγας, γιος του Πιπίνου του
Βραχύ και εγγονός του Σαρλ Μαρτέλ, γνωστού από τη νίκη του στο
Πουατιέ της Γαλλίας όπου καθηλώθηκε η κατακτητική ορμή των
Αράβων Μαυριτανών της Ισπανίας προς το εσωτερικό της Ευρώ-
πης, συγκυβέρνησε με τον αδερφό του Καρλομάν το φράγκικο
κράτος που ίδρυσε ο πατέρας του. Το 768 μ.Χ. είχε πεθάνει ο Πι-
πίνος και τα δυο αδέρφια συγκυβέρνησαν ως το 771. Όταν, μετά
από ανεξακρίβωτη1 αιτία, πέθανε ο Καρλομάν και ο Κάρολος ο
1ος ανακηρύχτηκε ο μοναδικός ηγέτης των Φράγκων, έμεινε στην
ιστορία ως ο Κάρολος ο Μέγας και «ο πατέρας της Ευρώπης». Ο
τελευταίος αυτός τίτλος δικαιολογεί και τις προσπάθειες κάποιων
Ευρωπαίων αναθεωρητών, να θεωρούν ως αρχή δημιουργίας της
Ευρώπης και της ευρωπαϊκής ιστορίας το έτος 800, όταν ο Καρλο-
μάγνος αναγορεύτηκε, από τον Πάπα στη Ρώμη και μετά στην Εξ
Λα Σαπέλ (που αργότερα μετονομάσθηκε σε Άαχεν) αυτοκράτορας
της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και βασιλιάς των Φράγκων.
Για να κατανοηθεί καλύτερα η αιτία της μεταγενέστερης προ-
σπάθειας για αναθεώρηση της ευρωπαϊκής ιστορίας, θα πρέπει να
πραγματοποιήσουμε σύντομη αλλά περιεκτική επισκόπηση της
εποχής του Καρλομάγνου. Σ’ αυτή βρίσκονται οι ρίζες της πολιτι-
στικής και θρησκευτικής σύγκρουσης της Δύσης, με τους Έλληνες
και τον ελληνικό πολιτισμό.
7
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε παλαιότερα διαλυθεί,
ενώ η Ανατολική, με έδρα τη Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη) είχε
δημιουργήσει έναν εκπληκτικό πολιτισμό. Στην αρχή του 7ου αιώνα,
ο αυτοκράτορας Ηράκλειος αναγνώρισε την ελληνική, ως επίσημη
γλώσσα της αυτοκρατορίας και κατάργησε τον λατινικό τίτλο του
αξιώματός του (Imperator Caesar Augustus) για να τον αντικατα-
στήσει με το «Βασιλεύς».
Από την περίοδο αυτή, κατά τον βυζαντινολόγο Γ. Οστρογ-
κόρσκι αλλά και την πλειονότητα των Ευρωπαίων ιστορικών, η
Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετατρέπεται σε Ελληνική. Όχι
βέβαια με την έννοια πως όλοι οι πολίτες ήταν Έλληνες, αλλά από
το γεγονός πως ήταν σχεδόν όλοι ελληνόφωνοι και η ελληνική
γλώσσα ήταν η επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας.
Το δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και πριν από
τον Καρλομάγνο, βρισκόταν σε μια κατάσταση πολιτιστικής βαρ-
βαρότητας. Σε πολλά σημεία της Ευρώπης, κυρίως προς τα βό-
ρεια και βορειοανατολικά, δεν είχε ακόμα διαδοθεί ο Χριστιανισμός.
Η άγρια σφαγή στο Verden2, τον Οκτώβρη του 782, δείχνει τις
προθέσεις του Καρλομάγνου για να εκχριστιανίσει και να υποτάξει
τους παγανιστές Σάξονες της Γερμανίας. Αλλά και στο τέλος του
10ου αιώνα3, οι βόρειοι γερμανικοί λαοί δεν είχαν εκπολιτιστεί κι
εκχριστιανιστεί. Γι’ αυτό ίσως και ο Ερνέστος Ρενάν, στην «Προ-
σευχή του στην Ακρόπολη», συμπεριλαμβάνει και τους Germains
στους λαούς στους «péniblement civilisés» (επίπονα, δύσκολα εκ-
πολιτισθέντες). Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός της θανάτωσης,
το 997, του επισκόπου της Πράγας Αδελβέρτου από τους Πρώ-
σους της Βαλτικής, τους οποίους προσπάθησε να εκχριστιανίσει.
Από την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και σ’
όλη τη σκοταδιστική περίοδο του Μεσαίωνα που ακολούθησε, η
Κωνσταντινούπολη, η Νέα Ρώμη, ως πρωτεύουσα της μοναδικής
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν το αναγνωρισμένο κέντρο του ευ-
ρωπαϊκού πολιτισμού. Ήταν όμως πλέον, μετά τον Ηράκλειο, για
τους Δυτικούς η ελληνική αυτοκρατορία η οποία δεν είχε το δικαί-
ωμα να θεωρείται ως διάδοχος της ρωμαϊκής. Αυτή την εποχή δεν
είχε ακόμα καθιερωθεί ο όρος «Βυζάντιο». Αυτός ο χαρακτηρισμός
της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν μια σκόπιμη νέα
ονοματολογία, η οποία επινοήθηκε από τους αναθεωρητές της ι-
8
στορίας του 19ου αιώνα, για να αποκοπεί οποιαδήποτε πολιτιστική
σύνδεση του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας και να κα-
ταστεί το δυτικό ο μοναδικός κληρονόμος της. Γι’ αυτό, η ανακήρυ-
ξη και η πρώτη στέψη του Καρλομάγνου ως ηγέτη μιας Αγίας Ρω-
μαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Πάπα στη Ρώμη, είχε διπλό στόχο.
Να τον αναδείξει ως φυσικό κληρονόμο της αυτοκρατορίας, αλλά
και να αναβαθμίσει τη θέση του Πάπα ως ηγέτη όλης της χριστια-
νοσύνης. Γι’ αυτό και το θρησκευτικό σχίσμα, με κύρια αιτία τα
πρωτεία του Πάπα, ήταν κάτι ως «προαναγγελθείσα προφητεία».
Ήταν ένα γεγονός που θα ακολουθούσε αναπότρεπτα.
Μετά τη στέψη του Καρλομάγνου, οι πολίτες της ανατολικής
αυτοκρατορίας χαρακτηρίζονταν, ολοένα και πιο εχθρικά, Graeci κι
όχι Ρωμιοί. Οι Έλληνες, θεωρούνταν πλέον ως οι παράνομοι διεκ-
δικητές του μεγαλείου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτή η αντί-
ληψη θεμελιώθηκε, με την ολική υλοποίηση των επιδιώξεων του
Καρλομάγνου για την πολιτική και εθνική ενοποίηση της Δυτικής
Ευρώπης. Ταυτόχρονα αποτέλεσε την αρχή για μια απαξίωση του
grec (του κλέφτη, του απατεωνίσκου, του χαρτοπαίκτη κ.λπ. Έλλη-
να, όπως επεξηγούσαν τα γαλλικά λεξικά και μέχρι πριν από τον Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο), ο οποίος δεν ήταν άξιος να θεωρηθεί κληρο-
νόμος ακόμα κι αυτής της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς. Ήταν η
αρχή ενός πολιτικού και πολιτιστικού σχίσματος, μεταξύ της Δύσης
και του ελληνικού κόσμου της Ανατολής, που θα το ακολουθούσε
και το θρησκευτικό σχίσμα ανάμεσα στην καθολική και στην ορθό-
δοξη χριστιανική εκκλησία. Η σύμπνοια ή, ορθότερα, η λυκοφιλία
ανάμεσα στις επιδιώξεις του Καρλομάγνου και της Δυτικής Εκκλη-
σίας, ήταν επωφελής και για τους δυο.
Σε άρθρο που δημοσίευσε στην «Εφημερίδα των Λογίων» ο
ιστορικός Πωλ Λεμέρλ με τίτλο «Présence de Byzance»4, για να
τονίσει την έντονη πολιτική, θρησκευτική και πολιτιστική παρουσία
του Βυζαντίου στην ιστορία, αναλύεται ο συγκρουσιακός χαρακτή-
ρας των Δυτικοευρωπαίων με τους Graeci. Αφού πρώτα περιγρά-
φει τα συγκλονιστικά συναισθήματά του όταν βρέθηκε στο Μιστρά
και το θαυμασμό του για τα καλλιτεχνικά και αρχιτεκτονικά αρισ-
τουργήματα του Βυζαντίου, γράφει:
«Είναι αλήθεια πως το άλλο μισό του χριστιανικού κόσμου (η
Δύση), παρουσίασε το Βυζάντιο πολύ διαφορετικά. Καθώς η Ανα-
9
τολική Αυτοκρατορία είχε, για μεγάλο διάστημα επιβιώσει, είχε δη-
μιουργηθεί η εντύπωση πως ήταν ο διαχειριστής της ελληνικής
παράδοσης, ο νόμιμος κληρονόμος των Ρωμαίων και ο εγγυητής
της πρωτότυπης καθαρότητας της (χριστιανικής) πίστης. Στη Δύ-
ση, κατά το Μεσαίωνα, οι αντιπαλότητες και οι δογματικές αντιλή-
ψεις για τη Μοναρχία και τις ολοκληρωτικές θέσεις της (παπικής)
εκκλησίας, αλλά και η κολεγιακή και πολιτική αντίληψη της Κων-
σταντινούπολης, οδήγησαν αργά σε μια νοοτροπία σχίσμα-
τος…[…]. Η βυζαντινή Ορθοδοξία έγινε για τη Δύση «αιρετική, χά-
νοντας έτσι το δικαίωμα του σεβασμού, αλλά και της ύπαρξής
της». Με βάση αυτή την άποψη, συνεχίζει ο Λεμέρλ, οδηγήθηκαν
οι Δυτικοί στη διαμόρφωση μιας γενικευμένης γνώμης στους ευ-
ρωπαϊκούς λαούς, πως οι Έλληνες θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται
ως «αποδιοπομπαίοι τράγοι, ως αιρετικοί και ως δόλιοι και ανα-
ξιόπιστοι5». Τώρα υπήρχε η αιτιολογική βάση για την εφαρμογή
μιας καταστροφικής πολιτικής και με στρατιωτικά μέσα, αλλά και με
οικονομικές δυσχέρειες και εμπόδια. Κάποιος, μέσα από αυτή την
ανάλυση, θα μπορούσε να διαπιστώσει ανάγλυφη τη νοοτροπία
και την πολιτική των χωρών της Ευρωζώνης, κατά την μεγάλη οι-
κονομική ευρωπαϊκή κρίση του 2009, όταν ο «δόλιος Έλληνας» (le
perfide) μετατράπηκε, και από δικά του λάθη, και πάλι σε «bouc
émissaire» (σε αποδιοπομπαίο τράγο), κατά την έκφραση του Λε-
μέρλ.
Ο Aυστριακός ιστορικός και βυζαντινολόγος Otto Mazal, ερευ-
νητής και θαυμαστής, όπως ο Στήβεν Ράνσιμαν, του συκοφαντη-
μένου από τους Δυτικούς βυζαντινού πολιτισμού, είναι το ίδιο α-
ποκαλυπτικός με τον Λεμέρλ:
«Οι ρίζες» γράφει ο Μάζαλ «της αρνητικής άποψης της Δύ-
σης, η οποία έκρινε τη βυζαντινή εποχή ως μια συνεχή πορεία κα-
τάπτωσης και άρνησης του πολιτισμού της ελληνορωμαϊκής αρ-
χαιότητας, βρίσκονται στους χρονικογράφους του Μεσαίωνα. Κατ’
αυτούς, μόνο στους δυτικούς αυτοκράτορες (στους Ρωμαίους αλλά
και στον Καρλομάγνο) ανήκε το Imperium Romanorum (η αυτό-
κρατορική εξουσία των Ρωμαίων), γιατί το αιρετικό ανατολικό κρά-
τος, ως «βασίλειο των Ελλήνων» (Regnum Graecorum) είχε απο-
λέσει τον οικουμενικό χαρακτήρα του και είχε αποκλεισθεί από τη
σκηνή της (ευρωπαϊκής) ιστορίας».
10
Να λοιπόν που βρίσκεται η ιδεολογική βάση των ξένων, αλλά
και των Ελλήνων αναθεωρητών της ιστορίας, μετά τον 8ο μ.Χ. αιώ-
να και μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι Έλληνες θα πρέπει να ντρέ-
πονται για την ελληνική (από τον Ηράκλειο) βυζαντινή περίοδο της
Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και θα πρέπει επίσης
«ν’ αποκλεισθούν από τη σκηνή της αρχαιοελληνικής ιστορίας» ή
τουλάχιστον, με πλαστογραφήσεις, να μην είναι οι μοναδικοί διεκ-
δικητές και κληρονόμοι, αφού «δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρ-
χαίους Έλληνες». Ακόμα, λένε, πως και η γλώσσα τους είναι δια-
φορετική από αυτή των αρχαίων Ελλήνων.
Αυτή η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα, από τους Δυτικούς
μονάρχες, που υποδαυλίζονταν και από τη ματαιοδοξία για τα
πρωτεία του Πάπα, άγγιζε τα όρια του παρανοϊκού φθόνου και ε-
νός φανερού κόμπλεξ κατωτερότητας. Είναι αυτά τόσο έντονα και
έκδηλα από την εποχή του Καρλομάγνου και ως τις μέρες μας, αλ-
λά αν κάποιος τα χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα, οι ντόπιοι ανα-
θεωρητές και εκσυγχρονιστές θα τον θεωρήσουν επικίνδυνο προ-
γονόπληκτο εθνικιστή, ρατσιστή ή φασίστα. Για να πεισθεί κά-
ποιος, αρκεί να μελετήσει τη συμπεριφορά των Δυτικών προς τη
βυζαντινή πριγκίπισσα και μετέπειτα αυτοκράτειρα του βασιλείου
της Γερμανίας–Ιταλίας, τη Θεοφανώ6, στο τέλος του 10ου αιώνα
και να τη συγκρίνει με τη σκοπιμότητα της συγγραφής της, δήθεν,
«Ευρωπαϊκής Ιστορίας» του Ντιροζέλ7 στο τέλος του 20ου αιώνα,
μετά από επίσημη ανάθεση του έργου από την Ευρωπαϊκή Ένω-
ση. Ο ίδιος στόχος, μετά από δέκα αιώνες, οι ίδιες σκοπιμότητες,
όπως στην εποχή του «πατέρα της Ευρώπης», του Καρλομάγνου,
ο οποίος είχε και κάποιες δικαιολογημένες προσωπικές8 πικρίες
από τους Βυζαντινούς, για να τους «θεωρήσει αναξιόπιστους, ως
ανθρώπους perfides (δόλιους, ύπουλους καιροσκόπους) που δεν
κρατούν το λόγο τους».
Η βυζαντινή ιστορία και τα έργα τέχνης της Ανατολικής Ρω-
μαϊκής Αυτοκρατορίας, άρχισαν να μελετούνται, στα νεότερα χρό-
νια, από πολλούς έντιμους κι αμερόληπτους βυζαντινολόγους. Η
παλιά δυσπιστία και ο φθόνος, τα συκοφαντικά στερεότυπα και οι
προπαγανδιστικές σκοπιμότητες (όπως του Βολταίρου9), δίνουν
τη θέση τους σ’ έναν θαυμασμό για τα αριστουργήματα της βυζαν-
τινής τέχνης. Η θρησκοληψία και ο θρησκευτικός δογματισμός, οι
11
ραδιουργίες των αρχόντων και οι πολιτικές δολοφονίες, με τις ο-
ποίες επιχειρείται να κριθεί ο «απαίσιος βυζαντινισμός», είναι σε
σύγκριση με τα ίδια γεγονότα της Δύσης, το ίδιο κατακριτέος και με
σχεδόν ταυτόσημες πρακτικές. Από τότε που στήθηκε ο κόσμος, οι
αντιπαλότητες για τη διαχείριση της κρατικής εξουσίας, οδηγούσαν
πάντα σε βίαιες οικογενειακές ιστορίες αίματος. Μήπως ο Ριχάρ-
δος Γ’, ο αιμοσταγής σφετεριστής του αγγλικού θρόνου (που οι
Βρετανοί πρόσφατα βρήκαν τα λείψανά του και τον έθαψαν με βα-
σιλικές τιμές), ήταν «τιμιότερος δολοφόνος» από τον Ιωάννη Τσι-
μισκή ή τον Πέρση Αρταξέρξη Γ’; Ο πρώτος εξουδετέρωσε τ’ α-
δέρφια του και δολοφόνησε τους δυο νεαρούς διαδόχους (τα ανί-
ψια του) για να καταλάβει το θρόνο. Ο δεύτερος δολοφόνησε το
Νικηφόρο Β’ Φωκά για να αναρριχηθεί στην εξουσία και ο Αρτα-
ξέρξης όλους τους στενούς συγγενείς του (μερικοί τους υπολογί-
ζουν γύρω στους 70) για να διασφαλίσει το βασιλικό του θρόνο.
Ο Βυζαντινός Πολιτισμός, αναπτύχθηκε σε μια εποχή μεσαιω-
νικής βαρβαρότητας της Δυτικής Ευρώπης. Τα απαράμιλλα έργα
τέχνης, όσα απόμειναν από τις καταστροφές της Δ’ Σταυροφορίας
του 1204 και την πολιτιστική άπνοια, μετά την κατάκτηση της Κων-
σταντινούπολης από τους Οθωμανούς, δείχνουν την πολιτιστική
προσφορά της αυτοκρατορίας προς την Ευρώπη. Και μόνο το γε-
γονός πως ο θεωρούμενος ως ο σπουδαιότερος ιστορικός των
Σταυροφοριών και της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο σερ Στήβεν
Ράνσιμαν10 το 2000, τον ίδιο χρόνο του θανάτου του σε ηλικία 97
ετών, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος για να ζητήσει (στο Πρωτάτο) τις
ευχές της Ιερής Επιστασίας, δείχνει τον απεριόριστο θαυμασμό του
Άγγλου επιστήμονα για τη μικρή απομονωμένη νησίδα του βυζαν-
τινού πολιτισμού που έχει, ως τώρα, επιβιώσει σε έναν τελείως δι-
αφορετικό κόσμο.
2. Ο σύγχρονος Έλληνας και η αρχαία κληρονομιά του
Αυτόματα, είναι λογικό να τίθεται ένα απλό ερώτημα. Σε ποι-
ούς ανήκει αυτή η κληρονομιά; Ποιοί είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι
αυτού του πολιτιστικού θαύματος;
12
Παρά την απλοϊκότητα της ερώτησης και την φαινομενικά εύ-
κολη απάντηση, στην πράξη αναδείχτηκαν πολύπλοκα προβλήμα-
τα αμφισβήτησης, που οφείλονταν σε πολιτιστικά, πολιτικά και γε-
ωστρατηγικά αίτια. Ίσως φαίνεται παράδοξο, αλλά αυτή η οικειο-
ποίηση του «ελληνικού θαύματος» άρχισε, σε εμβρυακή μορφή,
την περίοδο της δημιουργίας και του μετασχηματισμού για την ο-
λοκλήρωσή του. Ο Ισοκράτης, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το
πορτρέτο του «Έλληνα11» της εποχής του, μας ενημερώνει για την
προσπάθεια κάποιων ξένων που απόκτησαν μια πλήρη και συγ-
κροτημένη ελληνική παιδεία, να επιδιώκουν την ανάδειξή τους «ως
αληθινών Ελλήνων» και πραγματικών φορέων του ελληνικού πολι-
τιστικού μεγαλείου. Το θέμα αυτό θα το αναπτύξουμε σ’ αυτή την
ενότητα, για να διευκολυνθεί η δημιουργία μιας σαφέστερης εικό-
νας των μέσων και των τρόπων αυθαίρετης οικειοποίησης της ελ-
ληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και οι πραγματικές δια-
στάσεις των θεωριών της αμφισβήτησης.
Η πρώτη από αυτές τις θεωρίες, η οποία εφαρμόστηκε στην
περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας, βασίστηκε στην ενδυνάμωση
του εμφυλιοπολεμικού κλίματος ανάμεσα στα ελληνικά «έθ-
νη/κράτη», για να αποφευχθεί η συνένωσή τους για τη δημιουργία
μιας ελληνικής υπερδύναμης. Ο Ισοκράτης είχε παλαιότερα με διο-
ρατικότητα διαβλέψει αυτή την πολιτικοστρατιωτική πραγματικότη-
τα και προσπάθησε, χωρίς επιτυχία λόγω των κομματικών φανα-
τισμών, να ενώσει τον ελληνισμό. Δικαιώθηκε σε λιγότερο από δυο
αιώνες από το θάνατό του, μετά τη δημιουργία μιας πανίσχυρης
ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την υποδούλωση σ’ αυτή όλης της
Ελλάδας.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες αλλά και η διασαφήνιση της έννοιας
της πραγματικής Δημοκρατίας, υπήρξε ο κύριος κορμός της φιλο-
σοφικής ενατένισης του Ισοκράτη σ’ όλη τη διάρκεια του πολύχρο-
νου πνευματικού δημιουργικού του έργου. Ο Αθηναίος ρήτορας και
φιλόσοφος, έντονα πολιτικοποιημένος, υπήρξε ο πνευματικός πα-
τέρας της «Πανελλήνιας Ιδέας», μιας επαναστατικής για την εποχή
εκείνη πολιτικής πρότασης για την, κατά κάποιο τρόπο, «ομο-
σπονδοποίηση» των ανεξάρτητων ελληνικών κρατών/πόλεων. Η
πρόταση αυτή δεν ευοδώθηκε για δυο, κυρίως, λόγους.
13
Ο ένας ήταν η μυωπική, η φανατική και η τοπικιστική προσή-
λωση ορισμένων Ελλήνων πολιτικών (όπως του ρήτορα Δημοσθέ-
νη) στο δημοκρατικό ιδεώδες της «Ελευθερίας των Πόλεων». Αυτοί
δεν είχαν τη στοιχειώδη διορατικότητα για να αντιληφθούν τα νέα
ρεαλιστικά πολιτικοστρατιωτικά δεδομένα που διαμορφώνονταν
στη Μεσόγειο, με την ανάδειξη της Ρώμης σε υπερδύναμη, η οποία
γιγαντωνόταν «απορροφώντας» πόλεις και κρατίδια. Πίστευαν, με
ανευθυνότητα και αφέλεια, πως αυτό το ιδεώδες θα τους το προ-
στάτευαν «οι ξένοι» από την επίφοβη γι’ αυτούς ανάδειξη του μό-
νου ισχυρού ελληνικού κράτους, της Μακεδονίας, ως ηγέτιδας δύ-
ναμης του ελληνισμού. Η βασιλεία, ως θεσμός, αποτελούσε γι αυ-
τούς τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανεξαρτησία των ελληνικών
πόλεων και γι’ αυτό δεν δίστασαν να χρηματοδοτηθούν από τους
προαιώνιους εχθρούς των Αρχαίων Ελλήνων, τους Πέρσες, αλλά
και να συνδράμουν ολόψυχα τους Ρωμαίους για να υποτάξουν το
βασίλειο της Μακεδονίας.
Ο δεύτερος ήταν η εύστοχη πολιτική του «διαίρει και βασίλευε»
των Ρωμαίων. Διέβλεπαν τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν
από την τεράστια ισχύ του ελληνισμού, σε περίπτωση ομόνοιας και
συνένωσης όλων των πόλεων/κρατών υπό την ηγεσία ενός ικανού
στρατιωτικού ηγέτη. Με τον ίδιο τρόπο ενεργούσαν και σχεδίαζαν,
παλαιότερα, και οι Πέρσες, όταν επενέβαιναν στους έντονους αν-
ταγωνισμούς των ελληνικών πόλεων. Τα επιτεύγματα του Μεγάλου
Αλεξάνδρου ήταν το πιο ζωντανό παράδειγμα αυτού του κινδύνου.
Η διαιρετική αυτή πολιτική των Ρωμαίων, αριστοτεχνικά σχεδι-
ασμένη, εφαρμόστηκε ως το 168 π.Χ. όταν πλέον υπόταξαν τη
Μακεδονία νικώντας το βασιλιά Περσέα στην κρίσιμη για τον ελλη-
νισμό μάχη της Πύδνας. Ακολούθησε η εξέγερση του Ανδρίσκου
και η ολοκληρωτική καταστροφή της Κορίνθου το 146 π.Χ., με συ-
νέπεια τη δημιουργία της «Ρωμαϊκής Επαρχίας της Μακεδονίας»,
στην οποία προσαρτήθηκε όλη η Ελλάδα, με εξαίρεση την Αθήνα
και τη Σπάρτη. Για πρώτη φορά οι Ρωμαίοι παραδέχτηκαν, με αυτό
τον πανηγυρικό τρόπο, πως και η Μακεδονία ανήκε στον ελληνικό
χώρο, μια άποψη που διατύπωσε αργότερα και ο Στράβων στα
«Γεωγραφικά» του.
Μετά ακριβώς από έξι δεκαετίες, τα αδύναμα ελληνικά κρατίδια
που βοήθησαν τη Ρώμη να υλοποιήσει τα σχέδιά της, ξύπνησαν
14
από το λήθαργο κι αντιλήφθηκαν την πραγματικότητα. Εξεγέρθη-
καν και οι Αθηναίοι με αρχηγό τον Αρχέλαο. Όταν άρχισε η πολιορ-
κία της πόλης (το 87 π.Χ.) από το Ρωμαίο ύπατο Λεύκιο Κορνήλιο
Σύλλα, με δουλοφροσύνη θέλησαν να τον εξευμενίσουν υπενθυμί-
ζοντας την προσφορά των προγόνων τους στον πολιτισμό. Ο
σκληροτράχηλος πολέμαρχος τους απάντησε πως δεν βρισκόταν
εκεί με τις πέντε λεγεώνες του για να μάθει ιστορία αλλά για να κα-
ταστείλει μια ανταρσία. Σε αντίθεση με το Φίλιππο της Μακεδονίας
που, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας, σεβάστηκε την Αθήνα και τους
νεκρούς της, όταν ο Σύλλας κατέλαβε την πόλη κατάστρεψε πολλά
μνημεία και λεηλάτησε όλους τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς της.
Κάποιες από τις απόψεις του Ισοκράτη προκαλούν και σήμε-
ρα έντονες ιδεολογικές αντιθέσεις για την έννοια της Δημοκρατίας
και την εθνική ταυτότητα του Έλληνα. Θεωρείται από τους πρώ-
τους Έλληνες διανοούμενους (επηρεασμένος από τις ιδέες του
δασκάλου του Γοργία του Λεοντίνου ), ο οποίος επιχείρησε να
προσδώσει στους πολίτες, με πιο συστηματικό τρόπο, κάποια υ-
ποτυπώδη εθνική συνείδηση, ανεξάρτητα από τον τόπο της κατοι-
κίας τους αλλά με κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά (θρησκεία, γέ-
νος, έθιμα, γλώσσα, παιδεία κλπ),. Ο «πανελληνισμός» του, ως
αρχική ιδέα ενιαίας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για την αντιμε-
τώπιση της περσικής επεκτατικότητας, δημιουργούσε αναπότρε-
πτα έναν Έλληνα πολίτη, ο οποίος εκτός από πολίτης της δικής
του πόλης/κράτους θα έπρεπε να έχει τη συναίσθηση ότι ανήκε σε
μια ευρύτερη ομάδα ομοεθνών κρατών που θα μπορούσε να του
προσφέρει προστασία από τους «βαρβάρους». Ήταν μια πρόταση
για τη δημιουργία, θα μπορούσαμε να πούμε, μιας χαλαρής ελλη-
νικής ομοσπονδίας. Αν οι ιδέες του γίνονταν αποδεκτές από την
πλειονότητα των ηγετών των ελληνικών πόλεων/κρατών, θα ήταν
τελείως διαφορετικός ο σημερινός γεωγραφικός και πολιτιστικός
χάρτης της Ευρώπης αλλά και ευρύτερων περιοχών της ελληνιστι-
κής Ασίας. Είναι βέβαιο πως θα ήταν αδύνατη η επέκταση της Ρώ-
μης προς την Ανατολή, αν δημιουργούνταν μια συμπαγής ελληνική
πολιτική και στρατιωτική δύναμη, όμοια με αυτή που υπό την ηγε-
σία του Αλέξανδρου κονιορτοποίησε την αχανή και ισχυρότερη αυ-
τοκρατορία του τότε γνωστού κόσμου. Για να γίνουν περισσότερο
κατανοητές οι δυνατότητες μιας τέτοιας ενιαίας ελληνικής στρατιω-
15
τικής δύναμης, αρκεί να αναφερθεί πως ο Φίλιππος Ε’ και ο γιος
του ο Περσέας, ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας, αγωνίστη-
καν μισό, σχεδόν, αιώνα εναντίον της ρωμαϊκής επέκτασης στον
ελληνικό χώρο, παρά το γεγονός ότι συμμάχησαν με τους Ρωμαί-
ους τα περισσότερα «ελληνικά κράτη».
Ο Έλληνας όμως της εποχής του Ισοκράτη, αλλά και των με-
τέπειτα χρόνων, δεν είχε αποκτήσει ενιαία εθνική συνείδηση και
ούτε είχε αντιληφθεί τα πλεονεκτήματα για τη διατήρηση της ελευ-
θερίας του από μια τέτοια πανελλήνια συσπείρωση. Ο τοπικιστικός
φανατισμός και η έντεχνη προπαγάνδα τον έκαναν να πιστέψει
πως αυτή την ελευθερία θα την προστάτευαν οι Ρωμαίοι.
Ποιόν όμως θεωρούσε Έλληνα ο Ισοκράτης;
Από ένα απόσπασμα του «Πανηγυρικού» λόγου του που έγ-
ραψε στην γιορτή των Παναθηναίων του 380 π.Χ., προέκυψαν δι-
αφωνίες από τους φιλόλογους κατά την ερμηνεία του κειμένου,
πολλές απ’ τις οποίες βασίστηκαν σε πολιτικά και κομματικά ιδεο-
λογήματα και όχι στην επιστημονική ανάλυση για να βρεθεί η σω-
στή ερμηνεία. Η διαστρέβλωση των απόψεων του Ισοκράτη άρχισε
με την απομόνωση, από το σύνολο της σχετικής παραγράφου, ο-
ρισμένων μόνο λέξεων. Η φράση «Έλληνας καλείσθαι τους της
παιδεύσεως της ημετέρας» (ονομάζονται Έλληνες εκείνοι που α-
ποκτούν τη δική μας παιδεία) δείχνει από πρώτη ματιά πως ο Ι-
σοκράτης θεωρεί περισσότερο ως Έλληνες αυτούς που έχουν ελ-
ληνική μόρφωση, παρά τους Έλληνες με εκ γενετής ελληνική κα-
ταγωγή. Πρόκειται για χονδροειδή διαστρέβλωση των απόψεων
του Ισοκράτη. Ο Αθηναίος ρήτορας μιλώντας με περηφάνια για την
προηγμένη εκπαίδευση των Αθηναίων, είναι φανερό από τα συμ-
φραζόμενα πως θεωρεί ως αλαζόνες κάποιους εξελληνισμένους
ξένους, οι οποίοι έλαβαν ελληνική μόρφωση και θεωρούν τους ε-
αυτούς τους «περισσότερο Έλληνες σε σύγκριση με τους εκ κατα-
γωγής Έλληνες». Σε αυτό το συμπέρασμα μας οδηγεί η φράση «οι
ταύτης μαθηταί (των Αθηνών) των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι»
και ως νεοφώτιστοι δάσκαλοι άρχισαν να διδάσκουν και να διαδί-
δουν ότι «μηκέτι του γένους», πως το γένος, η καταγωγή, δεν είναι
αυτή που χαρακτηρίζει τον Έλληνα αλλά μόνο η ελληνική παιδεία.
Αυτή η ιδιότυπη αμφισβήτηση, διατυπωμένη με άλλον «φιλο-
σοφικότερο τρόπο», βρίσκεται στην ευρύτατα διαδεδομένη άποψη
16
κάποιων Ευρωπαίων (ή τουλάχιστον σε μια σημαντική μερίδα της
ευρωπαϊκής διανόησης) που ισχυρίζονται πως ο αρχαίος ελληνι-
κός πολιτισμός αποτελεί το λίκνο του ευρωπαϊκού, αλλά όμως οι
ίδιοι αποτελούν τους «συνεχιστές και νόμιμους πνευματικούς κλη-
ρονόμους» αυτού του πολιτισμού. Κατ’ αυτούς, οι σημερινοί Έλλη-
νες, είναι ένα έθνος απατεώνων, τεμπέληδων, απείθαρχων κι α-
νοργάνωτων, που εκφυλίστηκαν από επιμειξίες με άλλους, κυρίως
σλαβικούς λαούς, και δεν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτισμό των
αρχαίων Ελλήνων. Αυτές τις αυθαίρετες απόψεις θα τις διερευνή-
σουμε λεπτομερέστερα στα κείμενα που θα αναπτύξουμε στις ε-
πόμενες ενότητες, συσχετίζοντάς τες με τις παράλληλες και ταυτό-
σημες αμφισβητήσεις μιας μερίδας Ελλήνων διανοουμένων. Μετά
από αυτή την μικρή ερμηνευτική παρέκβαση, παραθέτουμε ολό-
κληρη την παράγραφο του αρχαίου κειμένου από τον «Πανηγυρι-
κό» του Ισοκράτη, για να είναι δυνατή η σωστή ερμηνεία της:
«Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και
λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων
διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι
του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας
καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής
φύσεως μετέχοντας».
Ο Ισοκράτης δεν λέει ότι Έλληνες «είναι» όσοι έχουν ελληνική
παιδεία, αλλά «καλούνται» Έλληνες όσοι αποκτούν ελληνική παι-
δεία. Με ευρύτερη ερμηνεία το «καλούνται» θα λέγαμε πως σημαί-
νει, είτε ότι τους αποκαλούν έτσι οι άνθρωποι του περιβάλλοντός
τους, είτε αυτοαποκαλούνται Έλληνες και μάλιστα κομπάζοντας
πως είναι «πιο Έλληνες και από τους εκ καταγωγής Έλληνες». Αυ-
τή η προπαγανδιστική διαμάχη της «κληρονομικής αρχαιοελληνι-
κότητας», αποτελεί και τη βάση των στόχων για τη μείωση του εύ-
ρους και του μεγαλείου του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που θα
μπορούσε να συσχετισθεί με τη σύγχρονη Ελλάδα. Παράλληλα,
διατυμπανίζεται η απουσία κάθε φυλετικής σχέσης του σύγχρονου
Έλληνα με τον αρχαίο κάτοικο του θεωρούμενου, ανέκαθεν, ως
ελληνικού χώρου. Θα πρέπει να επισημανθεί πως, αυτού του εί-
δους πολλά επιχειρήματα προέρχονται από ελληνικές φαρέτρες
και γι’ αυτό θα μας δοθεί η ευκαιρία, ως το τέλος αυτής της εργα-
σίας, να ασχοληθούμε αναλυτικότερα με το ρόλο μιας προβεβλη-
17
μένης, από το κράτος και τα ΜΜΕ, μερίδας της ελληνικής διανόη-
σης, η οποία αμφισβητεί την «ελληνικότητα» του σύγχρονου Έλ-
ληνα.
Η σημερινή πραγματικότητα που έχει σχέση με τη διαμόρφω-
ση, τη σύνθεση και τη δημιουργία των κρατών, έχει διαφοροποιη-
θεί σε σχέση με την εποχή του Ισοκράτη. Δεν υπάρχει πλέον ο πο-
λίτης της πόλης/κράτους. Το όνειρο του Αθηναίου ρήτορα για μια
πανελλήνια ένωση αποτελεί μια πραγματικότητα που συντελέστη-
κε, με βαρύτερες θυσίες και με υποταγή σε πανίσχυρους κατακτη-
τές, που επωφελήθηκαν από τις αντιπαλότητες, τη διχόνοια και τις
ιδεολογικές αγκυλώσεις των Ελλήνων. Ως λαός θα πρέπει να εί-
μαστε περήφανοι αν κάποιοι ξένοι, θαυμαστές του απαράμιλλου
ελληνικού πολιτισμού, αποκτούν ολοκληρωμένη ελληνική παιδεία.
Χωρίς αμφιβολία είναι οι φιλέλληνες που μας αγαπούν και μας
συμπαραστέκονται, αλλά δεν είναι Έλληνες με την έννοια του όρου
που διατύπωσε στον «Πανηγυρικό» του ο Ισοκράτης. Και ούτε βέ-
βαια μπορούν να ισχυρίζονται, όπως οι παλαιότεροι «ελληνιστές»
της χιτλερικής Γερμανίας, πως «οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν
σχέση με την Αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της», αλλά πως
αυτοί είναι οι «γνήσιοι πνευματικοί απόγονοι των αρχαίων Ελλή-
νων». Κάτι παρόμοιο έλεγαν και οι ξένοι που αποκτούσαν ελληνική
μόρφωση στην εποχή του Ισοκράτη.
Το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού προσέλκυσε πολλά κο-
ράκια και γύπες που προσπάθησαν και προσπαθούν, με ψευτο-
θεωρίες και πλαστογραφήσεις αναμφισβήτητων ιστορικών πηγών,
να τον διεκδικήσουν ως κληρονόμοι του χρησιμοποιώντας έντεχνα
και κείμενα υμνωδών του ελληνικού πολιτισμού, όπως του Νίτσε.
Ο μεγάλος αυτός γερμανός φιλόσοφος, παθιασμένος θαυμαστής
των Ελλήνων φιλοσόφων (κυρίως των προσωκρατικών), είχε εκ-
φράσει την ελπίδα, σαν μια ενδόμυχη ευχή, οι Γερμανοί «να γίνουν
και κατά φύση Έλληνες. Αυτό είναι και αυτό ήταν που έλπιζε από
τον γερμανισμό»12. Ο Νίτσε χρησιμοποίησε ακριβώς την ίδια έκ-
φραση του Ισοκράτη περί «κοινής φύσεως» (καταγωγής) των Ελ-
λήνων. Τέτοιες απόψεις διαστρεβλώθηκαν κατά την περίοδο έξαρ-
σης του παγγερμανισμού για να διατυπωθεί το προπαγανδιστικό
σλόγκαν «πως αφού οι σημερινοί Έλληνες είναι οι εκφυλισμένοι
18
απόγονοι άλλων λαών, οι Γερμανοί είναι οι πολιτιστικοί κληρονόμοι
των Αρχαίων Ελλήνων».
Στις θεωρίες που αμφισβητούν τη γνησιότητα των «εξ αίματος
κληρονομικών δικαιωμάτων των Νεοελλήνων», όπως η θεωρία
του Φαλμεράγερ περί εκφυλισμένων Ελλήνων, βασίστηκαν τα ο-
λοκληρωτικά καθεστώτα του Μουσολίνι και του Χίτλερ για να
πραγματοποιήσουν «έρευνες φυλετικού προσδιορισμού των Ελ-
λήνων».
Αμφιβάλλει κανείς πως οι ξένοι της δεύτερης, τρίτης ή δέκατης
γενιάς (από τη βαυαροκρατία και παλαιότερα), που ενσωματώθη-
καν στον ελληνικό εθνικό κορμό, δεν είναι Έλληνες; Οι σημερινοί
λαοί της Ευρώπης είναι μείγματα που προήλθαν από μεταναστεύ-
σεις και πολέμους. Έγιναν πολλές εθνολογικές αλλαγές. Το ιταλι-
κό έθνος σχηματίστηκε όχι μόνον από τους Ετρούσκους, αλλά και
από Έλληνες, Ρωμαίους, Γερμανούς, κ.ά. Το γαλλικό από Γάλ-
λους, Ρωμαίους, Βρετανούς κ.ά. Τα ισπανικό από γηγενείς Ισπα-
νούς, Ρωμαίους, Άραβες, Γάλλους κ.ά. Το ελληνικό από αρχαίους
Έλληνες, Ρωμαίους, Σλάβους, Αρβανίτες κ.λπ. Το ίδιο ισχύει για
τους Άγγλους και τους Γερμανούς. Aλλά και είναι επιστημονικά
αποδεδειγμένο, πως και στην Ελλάδα αλλά και σε άλλους λαούς
υπάρχουν αρχαϊκές βιολογικές καταβολές που αποδεικνύονται
από σοβαρές πανεπιστημιακές έρευνες με βάση το DNA. Οι ξένοι
ενσωματώθηκαν και αφομοιώθηκαν από τον γηγενή πληθυσμό,
όπως αποδεικνύεται από τη γλώσσα, από κατάλοιπα αρχαίων
ελληνικών εθίμων, αλλά προπαντός από συνειδητή επιλογή της
ελληνικής εθνικής τους ταυτότητας. Η μονομερής προπαγάνδα
«για την μη ελληνικότητα των Ελλήνων», με τον ισχυρισμό πως εί-
ναι Σλάβοι, Αλβανοί ή Τούρκοι, αποτελεί μια υποβολιμαία στρατη-
γική με στόχο την οικειοποίηση του ελληνικού πολιτισμού.
Η θεωρία του γερμανού πατέρα της φυλετικής αμφισβήτησης,
αποτελεί βασικό προπαγανδιστικό πυροτέχνημα και κάποιων
«προοδευτικών Ελλήνων διανοουμένων», όπως π.χ. της Θάλειας
Δραγώνα, της Άννας Φραγκουδάκη ή του Νίκου Δήμου, που δια-
λαλούν σε όλον τον κόσμο «πως δεν είμαστε Έλληνες αλλά φαν-
ταστικό δημιούργημα των ξένων Ελληνιστών». Τα επιχειρήματά
τους διανθίζονται από κατηγορίες για ρατσισμό, φασισμό, προγο-
νοπληξία ή φιοριτούρες για, δήθεν, ανθρώπινα δικαιώματα ή πα-
19
ραμύθια για το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της εθνικής ταυτότη-
τας και στην περίπτωση ακόμα μιας εξόφθαλμης πολιτιστικής απά-
της. Είναι όμως γνωστό πως ο Φαλμεράγερ, από ένθερμος υπο-
στηρικτής της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων μεταστράφηκε,
όταν κηρύχτηκε η ελληνική επανάσταση του 1821, σε φανατικό
υποστηρικτή της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας,
όπως όλοι οι φιλομοναρχικοί της Ευρώπης κατά την περίοδο κυρι-
αρχίας του Μέτερνιχ. Τα προπαγανδιστικά του ιδεολογήματα στό-
χευαν στη διάβρωση του τεράστιου φιλελληνικού ρεύματος των
Ευρωπαίων υπέρ των Ελλήνων επαναστατών. Διαβάζοντας κά-
ποιος ορισμένα κείμενα του Ν. Δήμου (περί Αρβανιτών, «Μακεδό-
νων», Σλάβων ή Τούρκων) του δημιουργείται η εντύπωση πως ο
πολυγράφος, πολύγλωσσος και πολυτάλαντος αυτός συγγραφέας
και διαφημιστής ή επικοινωνιολόγος (οι ευρωπαϊκές εφημερίδες
τον προβάλλουν και ως φιλόσοφο), έχει κατά γράμμα αντιγράψει
κάποια σημεία από τα κείμενα του Φαλμεράγερ. Με τις απόψεις
αυτού του συγγραφέα θα ασχοληθούμε αργότερα εκτενέστερα,
γιατί λόγω της μόρφωσής του και της εντυπωσιακής συγγραφικής
και κοινωνικής ανέλιξής του, σε σύγκριση με άλλους ομοϊδεάτες
του, αποτελεί τον βασικό αντιρρησιακό φορέα των επιχειρημάτων
που προβάλλονται για την αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας του
σύγχρονου Έλληνα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα χρησιμο-
ποιούν (τονίζοντας την ελληνική ταυτότητα των εκφραστών τους
για να γίνουν πειστικότεροι) οι «Ευρωπαίοι κληρονόμοι των αρ-
χαίων Ελλήνων», αλλά και οι κάθε λογίς πλαστογράφοι, όπως ο
Μπερνάλ με την παιδαριώδη θεωρία του για τη «Μαύρη Αθηνά»,
οι Τούρκοι για τον «πρόγονό τους τον Όμηρο» και οι Σλάβοι «περί
Μακεδονίας και μακεδονικής γλώσσας».
Η κληρονομική θεωρία του αίματος, που προβάλλεται με εκ-
πληκτική σύμπνοια από ξένα φασιστικά καθεστώτα αλλά και από
Έλληνες «προοδευτικούς», είναι εξολοκλήρου, από δόλια πρόθε-
ση, διαστρεβλωτική. Από κανέναν άλλο λαό της υφηλίου δεν ζητή-
θηκε ποτέ μια τέτοια απόδειξη «της προγονικής γνησιότητας αίμα-
τος». Ούτε από τους κατοίκους της Ιβηρικής Χερσονήσου για την
επί αιώνες επιμειξία τους με του αραβικούς λαούς, αλλά ούτε και
για τα δείγματα αναμφισβήτητης επιμειξίας των Οστρογοτθικών
(γερμανικών) φυλών με τους Ούννους του Αττίλα, γεγονός που αι-
20
τιολογείται και από τα θεωρούμενα ως έπη της γερμανικής λαϊκής
παράδοσης και κληρονομιάς.
Αυτή τη λυσσαλέα μνησικακία πολλών λαών εναντίον των
Ελλήνων, για το λόγο πως θεωρούνται (λόγω γλωσσικής συνέ-
χειας και κατοικίας στο ομορφότερο ευρωπαϊκό οικόπεδο της Με-
σογείου), οι κληρονόμοι μιας εκπληκτικής πολιτιστικής κληρονο-
μιάς, την είχε επισημάνει και ο Νίτσε όταν είχε διαπιστώσει πως
πολλοί λαοί μισούν τους Έλληνες αλλά κανείς δεν μπόρεσε να
βρει το δηλητήριο που θα τους καταστρέψει. Όμως, κι αν ακόμα
κάνουμε την ακραία υπόθεση πως έχουν δίκαιο οι διάφοροι εντό-
πιοι και ξένοι Φαλμεράγερ και οι σημερινοί Έλληνες δεν είναι γνή-
σιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, ποιος μπορεί να αμφισβη-
τήσει τα κληρονομικά δικαιώματα από «ένα υιοθετημένο παιδί» για
το σπίτι των γονιών του στο οποίο γεννήθηκε, κατοικεί και άρθρω-
σε από τα γεννοφάσκια του τη γλώσσα των θετών γονιών του; Και
σ’ αυτή ακόμα την περίπτωση, η πατρογονική κληρονομιά ανήκει
αναμφίβολα «και στους μη γνήσιους εξ αίματος κληρονόμους».
Η διαφοροποίηση της σημερινής πραγματικότητας σε σχέση
με την εποχή του Ισοκράτη, έχει δυο ουσιώδη βασικά χαρακτηρι-
στικά. Στις προϋποθέσεις της ελληνικότητας ενός πολίτη, πρωτεύ-
ουσα θέση κατέχει η ύπαρξη «εθνικής συνείδησης» και δευτερεύ-
ουσα η επίδραση της γλώσσας και της ελληνικής μόρφωσης. Υ-
πάρχουν στην Ελλάδα «εξ αίματος Έλληνες», που μιλούν θαυμά-
σια ελληνικά, είναι συγγραφείς, καθηγητές πανεπιστημίων, έχουν
στα σπίτια τους τεράστιες βιβλιοθήκες κι εκπληκτική μόρφωση, αλ-
λά δεν είναι «Έλληνες» γιατί, απλούστατα, δεν έχουν ελληνική εθ-
νική συνείδηση. Αντίθετα, υπάρχουν στην Αμερική, στην Αυστρα-
λία και γενικότερα σε κάθε γωνιά της γης, άνδρες και γυναίκες που
γεννήθηκαν μακριά από την Ελλάδα, που γνωρίζουν ελάχιστα ή
δεν μιλούν καθόλου ελληνικά, αλλά αγαπούν με πάθος την Ελλά-
δα, είναι περήφανοι για την ελληνική καταγωγή τους και προβάλ-
λουν παντού τον ελληνικό πολιτισμό. Αυτοί έχουν εθνική συνείδη-
ση και γι’ αυτό θα πρέπει να θεωρούνται, με βάση την αναπρο-
σαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα αξιολόγηση του Ισοκράτη, «οι
πιο γνήσιοι Έλληνες».
21
3. Η διαστρέβλωση των πολιτιστικών γεγονότων
Οι ξένοι και οι ντόπιοι αρνητές της ιστορικής συνέχειας του ελ-
ληνισμού, προβάλλουν τα ίδια, σχεδόν, επιχειρήματα, προσπα-
θώντας να πείσουν διαστρέφοντας γεγονότα και σκιαγραφώντας
μια σκοτεινή και δύσμορφη εικόνα του σημερινού Έλληνα. Τα γενι-
κευμένα προπαγανδιστικά στερεότυπα του τεμπέλη (προσομοίω-
ση με το άμυαλο κι ανεύθυνο «Τζιτζίκι»), του σπάταλου, του απα-
τεωνίσκου ή του δόλιου Έλληνα», σε συνάρτηση με τη σοφιστική
ερμηνεία της ιστορικής πραγματικότητας, έχουν ως στόχο να α-
ποστασιοποιήσουν το σύγχρονο Έλληνα από το αρχαίο ελληνικό
πολιτιστικό θαύμα. Αν με τα ίδια γενικευμένα κριτήρια, που χαρα-
κτήριζαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου, κρίνουμε
και τα «ακούραστα εργατικά μυρμήγκια», τους Γερμανούς, θα
πρέπει να θεωρήσουμε εσφαλμένα όλους, γενικά, τους Γερμανούς
απαίσιους και κτηνώδεις απογόνους των Ναζί. Πάντα οι γενικεύ-
σεις εμπεριέχουν χαρακτηριστικά και ιδιότητες ολοκληρωτισμού.
Τα βασικά στηρίγματα, οι ακρογωνιαίοι πολιτιστικοί πυλώνες,
που συνήθως πριονίζονται με αριστοτεχνική δολιότητα και μα-
κροχρόνιους σχεδιασμούς, σε πλάνα που στοχεύουν και σε γεω-
στρατηγικούς σχεδιασμούς για εδαφικές ανακατατάξεις, εκτός από
την Ορθοδοξία, είναι και τα εξής τρία που αποτελούν τα θεμέλια
του «ελληνικού θαύματος». Η γλώσσα, η ιστορία και τα αρχαιολο-
γικά ευρήματα. Αυτές οι πλαστογραφημένες διαφοροποιήσεις εμ-
φανίζονται, είτε σε άλλες χώρες όπου άνθισε ο ελληνικός πολιτι-
σμός, είτε σε ένα από τα συγκλονιστικότερα κεφάλαια της ελληνι-
κής ιστορίας. Είναι η ιστορία και οι αρχαιότητες του μακεδονικού
ελληνισμού, που αποκαλύπτονται μ’ εντυπωσιακό τρόπο τα τελευ-
ταία χρόνια και προκαλούν παγκόσμιο θαυμασμό, ιδίως μετά την
ανασκαφή των βασιλικών τάφων της Βεργίνας και το εντυπωσιακό
αρχιτεκτονικό μεγαλούργημα στο λόφο «Καστά» της Αμφίπολης.
Γι’ αυτό το τελευταίο, που συνέπεσε με την ενορχηστρωμένη από
τους κεντροευρωπαίους και αγγλοσάξονες πολιτικούς και τα ΜΜΕ,
ταπείνωση και εξευτελισμό της Ελλάδας και των Ελλήνων στην
ευρωπαϊκή οικονομική κρίση του 2009, θα αναφερθούμε λεπτομε-
ρέστερα στο τέλος αυτής της εργασίας. Θα είναι όμως χρήσιμο να
επισημάνουμε εδώ, πως τα μεγάλα πολιτιστικά και, γενικότερα,
22
σοβαρά εθνικά προβλήματα, παρουσιάστηκαν στη χώρα μας σε
περιόδους έντονων οικονομικών και γεωπολιτικών αναστατώσεων.
Και κυρίως, σε περιόδους που οι κομματικές διχόνοιες διασπού-
σαν την εθνική ενότητα και την κοινωνική συνοχή του ελληνικού
λαού.
Α. Η ελληνική γλώσσα
Το πρόβλημα της ενιαίας ελληνικής γλώσσας, το οποίο απο-
τελεί ένα από τα επιχειρήματα των αρνητών της ιστορικής συνέ-
χειας του ελληνισμού, δημιουργήθηκε στην Ελλάδα από πολιτικές
ιδεολογικές αντιθέσεις και όχι από επιστημονικές γλωσσολογικές
ανάγκες και εξελίξεις ή μεταλλάξεις. Το γλωσσολογικό πρόβλημα
εντάχθηκε στα κομματικά και πολιτικά παιχνίδια. Δεν θα μπούμε
στον φιλολογικό διάλογο των κωφών για τη Δημοτική ή την Καθα-
ρεύουσα, ούτε για την, «ενιαία» ή μη, ελληνική γλώσσα από την
αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όταν κάποιος ακούει στείρες κι άχρη-
στες ψευτοφιλολογικές συζητήσεις αυτού του είδους, είναι αδύνα-
τον να μην σκεφθεί τα λόγια του Ισοκράτη «για απώλεια πολύτιμου
χρόνου», όταν οι διανοούμενοι ασχολούνται με βερμπαλιστικές φι-
λοσοφικές λεπτολογίες, όπως κάποιοι προσωκρατικοί φιλόσοφοι.
Σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν γλωσσολογικά προ-
βλήματα, χωρίς να παρεμβαίνει, με κομματικά και ιδεολογικά πολι-
τικά κριτήρια, το επίσημο κράτος για να πραγματοποιεί γλωσσικές
αλλαγές. Με διατάγματα και νόμους, σύμφωνα με τις πολιτικές αν-
τιλήψεις κάθε κόμματος, είναι σφάλμα να επιβάλλονται αλλαγές
στη γλώσσα και στην ορθογραφία της. Ας δούμε δυο απλά παρα-
δείγματα από δυο λατινογενείς γλώσσες. Το «θίατερ» γράφεται
«theatre» και το «μποκού» «beaucoup». Καμιά σχέση η προφορά
με τη γραπτή απόδοση της έννοιας των λέξεων. Κι όμως, κανένας
Άγγλος ή Γάλλος σοβαρός φιλόλογος ή γλωσσολόγος δεν έθεσε το
θέμα της απλοποίησης ή κατάργησης της ορθογραφίας. Στην Ελ-
λάδα συζητούνται και «προοδευτικότερες αλλαγές», με την εφαρ-
μογή γλωσσικών απλοποιήσεων τύπου Greeklish (φραγκολεβαντί-
νικα ή λατινοελληνικά) για την απόλυτη διάρρηξη κάθε γλωσσολο-
23
γικής συνοχής και συνέχειας μεταξύ της νεοελληνικής και της αρ-
χαίας ελληνικής γλώσσας. Σε φιλολογικό κείμενο ενός Έλληνα κα-
θηγητή, ο αμύητος αναγνώστης σε τέτοιου είδους ψευτοφιλοσοφι-
κές αρλούμπες, θα διαβάσει με κατάπληξη για την, δήθεν, «πλύση
εγκεφάλου» των μαθητών της Α’ Γυμνασίου, όταν σε κάποιο σχο-
λικό βιβλίο γίνεται λόγος για τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας,
από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.
Στο πρώτο μάθημα και στην παράγραφο με τίτλο «Οι Έλληνες
και η ελληνική γλώσσα» επισημαίνεται, στο βιβλίο, η αδιάκοπη ι-
στορική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, ο πλούτος της λεξιλογι-
κής παράδοσης, η σχεδόν απεριόριστη δυνατότητα σύνθεσης, η
σημειολογική ακρίβεια των πολυάριθμων συνωνύμων, ο πλούτος
του κλιτικού συστήματος των ονομάτων, η διαφάνεια της συντακτι-
κής και λογικής δομής, η μουσικότητα της γλώσσας κ.ά.
Ο Έλληνας φιλόλογος διαμαρτύρεται γι’ αυτή την «πλύση εγ-
κεφάλου» των παιδιών του Γυμνασίου. Αξίζει να παραθέσουμε ένα
μικρό τμήμα του κατάπτυστου αυτού κειμένου. Είναι ένα από τα
αμέτρητα κείμενα Ελλήνων καθηγητών και ανθρώπων του πνεύ-
ματος, που αμφισβητούν τη συνέχεια και την ενιαία μορφή της ελ-
ληνικής γλώσσας: «Όποιος», γράφει, «διαβάσει τον πρόλογο και
το πρώτο μάθημα του εγχειριδίου (που διδάσκεται στα σχολεία),
εύκολα αντιλαμβάνεται πως το βάρος πέφτει στις έννοιες της συ-
νέχειας, της συγγένειας, της εγγύτητας της νεοελληνικής γλώσσας
με την αρχαία, για να καταλήξει στη διατύπωση της, μοναδικής
στον κόσμο, ενιαίας γλώσσας. Πρόκειται για μια εξόφθαλμα ιδεο-
λογική επιλογή. Τα πρωτάκια καλούνται να μελετήσουν τα αρχαία
ελληνικά πρωτίστως και κυρίως για να νιώσουν πως, μέσω μιας
ενιαίας και ελάχιστα διαφοροποιημένης γλώσσας, συνδέονται με
τους ένδοξους παππούδες τους, πως είναι οι άξιοι και πρωτότοκοι
κληρονόμοι τους».
Στις τελευταίες αράδες βρίσκονται τα βασικά σημεία των αν-
τιρρήσεων. Αντιρρήσεις, όμοιες και απαράλλαχτες, με κάποιους
ξένους που, είτε επιδιώκουν να οικειοποιηθούν το ελληνικό θαύμα,
είτε ν’ απαξιώσουν το σύγχρονο Έλληνα ως αντάξιο συνεχιστή μι-
ας «προγονικής κληρονομιάς».
Ο υποφαινόμενος δεν είναι ειδικός σε γλωσσολογικές ερμη-
νείες, για να εμβαθύνει περισσότερο στις θεωρητικές προεκτάσεις
24
του γλωσσικού προβλήματος. Όμως, το δυσμενές πρακτικό απο-
τέλεσμα από τέτοιες αξιοθρήνητες συζητήσεις, φαίνεται ολοκάθαρα
και στο πλέγμα των διακρατικών πολιτιστικών σχέσεων, ιδίως με
κράτη τα οποία οικειοποιούνται μέρος της ελληνικής πολιτιστικής
κληρονομιάς, όπως η FYROM και η Τουρκία.
Στην Τουρκία, το πρόβλημα της συνέχειας και της ενιαίας
μορφής της ελληνικής γλώσσας, προβάλλεται με τα ίδια επιχειρή-
ματα που χρησιμοποιούν και οι Έλληνες αμφισβητίες διανοούμε-
νοι. Οι αρχαιότητες της Μικράς Ασίας δεν είναι, κατ’ αυτούς, ελλη-
νικές. Ανήκουν στους ντόπιους λαούς της Μιλήτου, της Εφέσου,
της Περγάμου, που ήρθαν σ’ επιμειξία με τις γηγενείς τουρκικές
φυλές της Ανατολικής Τουρκίας κι αποτελούν τους προγόνους των
σημερινών Τούρκων. Αλλά η σημερινή κοινή ελληνική, η αρχαία
ελληνική γλώσσα και η βυζαντινή (μαζί με τη γλώσσα των Ευαγ-
γελίων), δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη νεοελληνική. Είναι
τρεις διαφορετικές γλώσσες.
Τέτοιου είδους ενημέρωση είχα από δυο Τούρκους, που συμ-
μετείχαν σε διεθνές συνέδριο φορέων διεθνών μεταφορών. Όταν
τους εξήγησα πως, χωρίς να είμαι φιλόλογος, μπορούσα να δια-
βάσω και να κατανοήσω απλά αρχαία κείμενα (όπως π.χ. του Ξε-
νοφώντα) ή τα κείμενα των Ευαγγελίων, με κοίταζαν μ’ έκπληξη και
κάποια δυσπιστία. Αυτοί, όπως μου εξήγησαν «άλλα είχαν διδαχτεί
στα σχολεία τους για την ελληνική γλώσσα και τον μικρασιατικό
πολιτισμό». Να γιατί, όταν κάποτε καταργήθηκε η διδασκαλία των
αρχαίων ελληνικών στα ελληνικά γυμνάσια, η Γαλλίδα ελληνίστρια
Ζακλίν ντε Ρομιγί είπε πως είχε διαπραχθεί ένα έγκλημα ενάντια
στον ελληνικό πολιτισμό.
Το βιβλίο του Ντιροζέλ, απέκλειε από την ιστορία της Ευρώ-
πης όχι μόνο τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό αλλά και το ρωμαϊκό.
Οι έντονες φωνές διαμαρτυρίας από την πλειονότητα του πνευμα-
τικού κόσμου όλων των ευρωπαϊκών χωρών, συντέλεσαν ώστε να
ακυρωθεί η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πανευρω-
παϊκή χρήση του στην εκπαίδευση. Όμως φαίνεται πως οι αναθε-
ωρητές της ιστορίας βρίσκουν κι άλλα μονοπάτια για να φτάσουν
στον τελικό προορισμό τους. Αυτή τη φορά στη Γαλλία, η υπουρ-
γός εθνικής εκπαίδευσης Najat Vallaud-Belkacem υπέβαλε, τον
Μάρτη του 2015, ένα σχέδιο νόμου για τη «μεταρρύθμιση»13 των
25
Λυκείων και Κολλεγίων, ώστε οι μαθητές να μην διαχωρίζονται σε
καλούς και λιγότερο καλούς, αλλά με την κατάργηση των σχολικών
τάξεων των αρίστων (« classes d’élite ») να μην υπάρχει το στοι-
χείο του πνευματικού υποβιβασμού των υπόλοιπων μαθητών. Με
τον τρόπο αυτό θα περιοριστούν οι ανισότητες, διότι διαπιστώθηκε
ότι σ’ αυτές τις τάξεις οι μαθητές αποκτούσαν εξειδικευμένες γνώ-
σεις με τη διδασκαλία των λατινικών και αρχαίων ελληνικών. Οι
δυο αυτές «ανθρωπιστικές» γλώσσες θα περιοριστούν ή θα κα-
ταργηθούν σταδιακά, για να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας «χρή-
σιμων τεχνολογικών μαθημάτων για όλους τους μαθητές».
Αν διαβάσει κάποιος τις παρεμβάσεις υπέρ ή κατά του σχε-
δίου του νόμου, που προβλέπεται να ισχύσει το σχολικό έτος 2016
/2017, ο βασικός στόχος είναι η κατάργηση των δυο αρχαίων
γλωσσών. Το πρόσχημα είναι πως μια σοσιαλιστική(!) κυβέρνηση
δεν μπορεί να ανεχθεί τις ανισότητες στα σχολεία, με την απόκτη-
ση «μη χρήσιμων γνώσεων από νεκρές γλώσσες», που προσδί-
δουν ακαδημαϊκό και επαγγελματικό κύρος στους απόφοιτους αυ-
τών των τάξεων που διαθέτουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης.
Β. Η αρχαία Ελληνική ιστορία
Η διαστρέβλωση των βασικών πηγών της ελληνικής ιστορίας,
θα αποτελούσε ένα δύσκολο εγχείρημα. Υπάρχουν πολλές κι αξι-
όπιστες αρχαιοελληνικές πηγές και γι’ αυτό το λόγο δεν θα ήταν
πειστική μια αμφίσημη και παραπλανητική ερμηνεία τους. Μια εμ-
φανής προσπάθεια διαφορετικής παρουσίασης ιστορικών γεγονό-
των, έγινε από Ρωμαίους και Φιλορωμαίους ιστορικούς (Πλούταρ-
χος, Πολύβιος), με σκοπό να συμβάλλει στη μεγαλύτερη εξύψωση
του γοήτρου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, χωρίς όμως εξοργιστική
διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων. Η μόνη εμφανής προ-
σπάθεια της Ρώμης να αποστασιοποιήσει τους «βάρβαρους» Μα-
κεδόνες από τους γνήσιους Έλληνες, είχε στρατηγικούς στόχους
και απέβλεπε, όπως είπαμε, στον τορπιλισμό της «πανελλήνιας
ιδέας» και της συνένωσης όλων των Ελλήνων.
26
Στο πρόσφατο παρελθόν, μια συστηματικά οργανωμένη εκ-
στρατεία οικειοποίησης του ελληνικού πολιτισμού πραγματοποιή-
θηκε από τη Γερμανία. Σπέρματα αυτής της θεωρίας περί «πνευ-
ματικής κληρονομιάς του ελληνικού θαύματος», βρίσκουμε στα
πρώτα χρόνια της δημιουργίας του ελληνικού κράτους και στην
περίοδο της Βαυαροκρατίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα, παίρνει
μια σαφέστερη πολιτιστική διεκδίκηση από Γερμανούς διανοούμε-
νους, για να φτάσει στον κολοφώνα της παραπληροφόρησης στην
περίοδο κυριαρχίας του ναζισμού.
Οι επίδοξοι κληρονόμοι της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς, άρ-
χισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πό-
λεμο. Εκτός από την τιτοσταλινική παραχάραξη της ιστορίας της
Αρχαίας Μακεδονίας, εμφανίστηκαν και νέοι απρόσμενοι διεκδικη-
τές. Ο Μάρτιν Μπερνάλ διατύπωσε τη θεωρία της «Μαύρης Αθη-
νάς». Σύμφωνα μ’ αυτή τη θεωρία, οι αρχαίοι Έλληνες «έκλεψαν»
πολλά από τα πολιτιστικά επιτεύγματα των λαών της Αφρικής και
με κατάλληλη προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα, τα παρουσία-
σαν ως δικά τους δημιουργήματα. Αυτές οι επιρροές του Αφροα-
σιατικού πολιτισμού είχαν, δήθεν, υποτιμηθεί, για ρατσιστικούς λό-
γους, από τους ευρωπαίους ρομαντικούς διανοούμενους από τον
18ο αιώνα και μετά. Για να εννοήσουν καλύτερα οι αναγνώστες τον
προπαγανδιστικό τρόπο με τον οποίο διαδίδονται τέτοιου είδους
παιδιάστικες παραδοξότητες, θα πρέπει να σημειώσουμε πως ο
Μπερνάλ δίδαξε, ως καθηγητής, τη θεωρία του στο πανεπιστήμιο
Κορνέλ, της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, όπου είχε δημιουργηθεί
και σχετική καθηγητική έδρα.
Θα νόμιζε κανείς πως, στην αφελή αυτή, δήθεν, επιστημονική
θεωρία, θα απαντούσαν οι Έλληνες διανοούμενοι, που ακριβο-
πληρώνονται ως στελέχη κρατικών πολιτιστικών φορέων ή ανή-
κουν σε φιλολογικούς και ιστορικούς συλλόγους. Η συνηθισμένη
δικαιολογία γι’ αυτή τη «σιωπηλή πολιτιστική απραξία» της Ελλά-
δας, σε όλους τους διεκδικητές της ελληνικής κληρονομιάς, είναι
πως δεν θα πρέπει να απαντούμε σε ισχυρισμούς που δεν βασί-
ζονται σε τεκμηριωμένες ιστορικές πηγές. Το ίδιο λεγόταν και για
την τελείως ατεκμηρίωτη θεωρία του, σλαβικής προέλευσης, «μα-
κεδονικού έθνους» και όλοι διαπιστώσαμε, μετά από χρόνια, πόσο
εύκολο είναι, μέσα σε μακροχρόνιο διεθνές γεωπολιτικό και γεω-
27
στρατηγικό περιβάλλον, μια ψευτοθεωρία να δημιουργήσει νέα
πολιτιστικά και πολιτικά δεδομένα. Η προσωπική μας άποψη βασί-
ζεται στον ρεαλισμό του ρωμαϊκού κανόνα δικαίου: «qui tacet
consendire videtur». Όποιος σιωπά, δίνει την εντύπωση ότι συν-
αινεί, ότι συμφωνεί με τις απόψεις των αντιπάλων του.
Η ελληνική διανόηση και οι κρατικοί πολιτιστικοί φορείς, αγνό-
ησαν επιδεικτικά, όπως και σε άλλες παρόμοιες14 περιπτώσεις,
την ψευτοθεωρία Μπερνάλ. Ευτυχώς, η Εβραιοαμερικανίδα καθη-
γήτρια Μαίρη Λέφκοβιτς είχε διαφορετική άποψη. Με επιμονή και
συστηματική αντιπαράθεση με τον ακαδημαϊκό κύκλο που διέδιδε
τη θεωρία της «Μαύρης Αθηνάς», κονιορτοποίησε τα έωλα, τα α-
ναπόδεικτα επιχειρήματα του Μπερνάλ.
Άλλος, κάπως αθόρυβος, «κληρονόμος» εμφανίστηκε από την
άλλη πλευρά του Αιγαίου. Η Τουρκία, βλέποντας τη μακροχρόνια
εντυπωσιακή εξέλιξη που είχαν οι πλαστογραφημένες «πολιτιστι-
κές απόψεις» του τιτοσταλινικού εγχειρήματος για τη διαστρέβλω-
ση των ιστορικών γεγονότων που αναφέρονται στην Αρχαία Μακε-
δονία, άρχισε κι αυτή να εφαρμόζει την ίδια τακτική. Από τη δεκαε-
τία του 1980, άρχισε μια πιο διευρυμένη «πολιτιστική εκστρατεία»
αμφισβήτησης του ελληνικού πολιτισμού στο Μικρασιατικό χώρο
και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Δεν βιάζεται. Ποντάρει στην
ελληνική «σιωπηλή απραξία» και στη μακροχρόνια προπαγανδι-
στική πλύση εγκεφάλου, στο εσωτερικό της αλλά και στο εξωτερι-
κό. Ίδια μέθοδος και ίδιος τρόπος ενεργειών, όπως και στην πε-
ρίπτωση ίδρυσης της, λεγόμενης, Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Το διεθνές πολιτικό κλίμα την ευνοεί. Η παγκοσμιοποίηση, ένα μο-
νεταριστικό καθεστώς χωρίς πολιτιστικές ευαισθησίες (θα λέγαμε
μια Αυτοκρατορία «Αγραμμάτων»), επιδιώκει την αποσάθρωση
κάθε ενωτικού στοιχείου των λαών (πολιτισμό, γλώσσα, παραδό-
σεις κ.λπ.), για να διευκολύνεται ο κατακερματισμός τους σε δια-
φορετικές μικρές κι άβουλες εθνοτικές ομάδες.
Το Κέντρο Ιστορικών Ερευνών της Άγκυρας, όπως στην επο-
χή της Σοβιετικής Ένωσης τα «πολιτιστικά εργαστήρια κατασκευής
του μακεδονικού έθνους», προβαίνει σε ανάπτυξη νέων πολιτιστι-
κών θεωριών, για την καταγωγή και τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό
των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας. Στα εδάφη τους, λέει,
που τα κατοικούσαν τουρκικής καταγωγής αρχαίες φυλές, ανα-
28
πτύχθηκαν οι πρώιμοι Αιγιακοί πολιτισμοί, οι οποίοι μεταλαμπα-
δεύτηκαν στην Κρήτη ως Μινωικός και στην Πελοπόννησο ως Μυ-
κηναϊκός. Αυτοί οι θεωρούμενοι ως προελληνικοί πολιτισμοί, γεν-
νήθηκαν κι αναπτύχθηκαν, από την 3η π.Χ. χιλιετηρίδα, από τουρ-
κογενείς τοπικούς πληθυσμούς, οι οποίοι μεταγενέστερα δημιούρ-
γησαν (στις ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας και στα νησιά του
Αιγαίου) τον Ιωνικό Πολιτισμό, τον οποίο οι Έλληνες οικειοποιήθη-
καν και τον παρουσίασαν ως δικό τους. Μ’ αυτό το μυθιστορηματι-
κό ιδεολόγημα, όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι, ποιητές ή καλλιτέχνες
θεωρούνται τουρκικής καταγωγής, αν γεννήθηκαν κι έζησαν στη
Μικρά Ασία ή στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Γι’ αυτούς τους
«πρόγονους των Τούρκων», όπως ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Ιππο-
κράτης, ο Ηρόδοτος ή ο Όμηρος, έχουν στηθεί, σε επίσημες εκδη-
λώσεις, προτομές κι αγάλματα σε τουρκικές πόλεις. Ειδικά για τον
Όμηρο (το όνομα Ομέρ είναι πολύ διαδεδομένο σ’ όλη την Τουρ-
κία), η τουρκική προπαγάνδα σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης
και στα διαφημιστικά τουριστικά φυλλάδια, οργιάζει καταλήγοντας
σε αφελή συμπεράσματα. Θεωρεί την «Ιλιάδα» ένα ανθελληνικό
έργο του Ομήρου, αφού σε πολλά σημεία διεκτραγωδεί τη μοίρα
των Τρώων.
Οι μαθητές των τουρκικών σχολείων και τα εκατομμύρια των
τουριστών που επισκέπτονται την Τουρκία, δεν έχουν τις γνώσεις
ενός αμερόληπτου καθηγητή ιστορίας ή ενός αρχαιολόγου. Υφί-
στανται μια σταδιακή και μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου. Οι στό-
χοι και η μεθοδολογία είναι εμφανής και ταυτόσημη, με αυτή που
ακολουθήθηκε από τους Σκοπιανούς. Η «αλύτρωτη Μακεδονία του
Αιγαίου» που, κατά τους Σκοπιανούς, βρίσκεται κάτω … «από ελ-
ληνική κατοχή», αποτελεί το πρότυπο και για τα νησιά του Ανατο-
λικού Αιγαίου, τα οποία εντάσσονται στην αρχαία τουρκική πολιτι-
στική κληρονομιά. Δημιουργείται, σιγά σιγά, όπως και με την πε-
ρίπτωση της FYROM, το αλυτρωτικό επεκτατικό υπόστρωμα, για
μια μελλοντική εδαφική διεκδίκηση. Όπως έχει αποδείξει η ιστορία,
οι Τούρκοι ξέρουν να περιμένουν τις κατάλληλες ευκαιρίες για δε-
καετίες και αν χρειασθεί, ίσως, και αιώνες.
Όσοι γνωρίζουν ιστορία θα ισχυριστούν πως, όλη αυτή η
τουρκική παραφιλολογία είναι ανιστόρητα μυθεύματα για αφελείς.
Θα είχαν δίκαιο αν όλο αυτό το απατηλό πολιτιστικό κατασκεύα-
29
σμα δεν είχε ενταχθεί στα σχέδια μιας μακρόπνοης τουρκικής εξω-
τερικής πολιτικής. Ο Τουργκούτ Οζάλ δεν είναι ένας τυχαίος Τούρ-
κος δασκαλάκος που αναπτύσσει μια ψευτοθεωρία σε παιδιά του
Δημοτικού. Υπήρξε δραστήριος πρωθυπουργός, που στο βιβλίο
του «La Turquie en Europe» (Η Τουρκία στην Ευρώπη), εντάσσει
αυτή την προπαγανδιστική παραφιλολογία του Κέντρου Ιστορικών
Ερευνών της Άγκυρας, στις προοπτικές μιας Τουρκίας ενταγμένης
στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι θεωρίες και
οι σχεδιασμοί, αποτελούν στοιχεία της επίσημης εξωτερικής πολι-
τικής ενός κράτους.
Το προαναφερόμενο βιβλίο του Τ. Οζάλ, εκδόθηκε στα γαλλι-
κά από τον εκδοτικό οίκο Plon, το 1988. Στη σύντομη βιβλιοκριτική,
η οποία συνοδεύει την ανακοίνωση της έκδοσης, αναφέρονται οι
πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι μιας μελλοντικής ένταξης της
Τουρκίας στα «Ενωμένα Έθνη της Ευρώπης», αλλά αφιερώνονται
και κάποια κείμενα αμφισβήτησης του ελληνικού πολιτισμού. Ο
Γάλλος πολιτειολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Paris Sud και
ειδικός σε θέματα του Ισλάμ στη Μέση Ανατολή Khattar Abou
Diab, φαίνεται εντυπωσιασμένος από τις ιστορικές αναλύσεις και
γνώσεις του Οζάλ, αλλά στέκεται διστακτικός στα σημεία της αμ-
φισβήτησης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και των διηγήσεων
της πολιτικής συμπεριφοράς της οθωμανικής αυτοκρατορίας στα
Βαλκάνια.
Ο Γάλλος και αραβικής καταγωγής διανοούμενος, δείχνει α-
πρόθυμος να αποδεχθεί τις αμφισβητήσεις15 του Τ. Οζάλ, για τον
κεντρικό ρόλο της Αθήνας και των Ελλήνων στη δημιουργία του
εξεγέρσεις, ως το 1830, στην Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και Πολωνία.
Είναι ένας υπαινιγμός πως η σημερινή νέα αριστερή ελληνική κυ-
βέρνηση, παρά την φιλοευρωπαϊκή πολιτική της, αποτελεί για μια
ακόμα φορά κίνδυνο για ανατροπή της σημερινής «ευρωπαϊκής
τάξης και πειθαρχίας», την οποία εγγυάται σε μια γερμανική Ευ-
ρώπη η κατά τεκμήριο διάδοχος του Μέτερνιχ, η παντοδύναμη
καγκελάριος.
Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος της Die Welt, αφού χαρακτηρί-
ζει τους Έλληνες «πράκτορες του χάους», διατείνεται πως ο φιλελ-
ληνισμός των ρομαντικών Ευρωπαίων διανοητών ενδυνάμωσε «τα
ψεύτικα ανθρωπιστικά ιδεώδη» των Ευρωπαίων. Επίσης, ταύτισε
τους σύγχρονους Έλληνες, που είναι απόγονοι Σλάβων, Αλβανών
και …Βυζαντινών (προφανώς εννοεί Τούρκων), με τους αρχαίους
Έλληνες του Περικλή και του Σωκράτη. Επειδή στους σύγχρονους
Έλληνες δεν υπάρχει «ούτε σταγόνα αίματος από τους Αρχαίους»,
γι’ αυτό επιρρίπτει την ευθύνη στους Ευρωπαίους που έκαναν το
μεγάλο σφάλμα, το 1980, να δεχθούν «στο ευρωπαϊκό πλοίο αυ-
τούς τους Έλληνες κλέφτες».
Ο R. Godin επισημαίνει πως οι Γερμανοί συντηρητικοί πολιτι-
κοί (αποφεύγει όπως και οι περισσότεροι τον χαρακτηρισμό «νεο-
ναζί»), επανέφεραν την παλιά γερμανική ρατσιστική θεωρία του
Φαλμεράγιερ για τους «εξαφανισμένους και κυνηγημένους Αρ-
χαίους Έλληνες», τους οποίους και οι, μετά τον Φρίντριχ Χέλντερ-
λιν και το Φρ. Νίτσε, φιλοχιτλερικοί Γερμανοί διανοούμενοι του με-
σοπολέμου, σαν τον Μάρτιν Χάιντεγκερ, τους θεώρησαν «ως
πνευματικούς προγόνους τους». Εντούτοις, και αυτοί οι παθιασμέ-
νοι «με το ελληνικό θαύμα» Γερμανοί φιλόσοφοι, ποτέ δεν έφτασαν
87
στην ακραία χυδαιότητα του Φαλμεράγιερ και των σύγχρονων συν-
τηρητικών που εκπροσωπεί το εκδοτικό συγκρότημα Springer. Ο
Χάιντεγκερ μίλησε με πολύ αγάπη για την ελληνική γη, τα νησιά
της, τις αρχαιότητες και τα χώματα που πατούν οι σύγχρονοι Έλ-
ληνες, αλλά και για τη διαχρονική ελληνική γλώσσα που «μόνον
αυτή είναι ο λόγος». Να γιατί γίνεται τέτοια σκληρή αντιπαράθεση
από τους αναθεωρητές της ιστορίας, ώστε ν’ αποκοπούν οι αρ-
χαίες ρίζες της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας.
Ο Ρομαρίκ Γκοντέν, στέκεται προβληματισμένος μπροστά
στην προτεσταντική λογική της Die Welt, σε μια προσπάθεια να
συνδεθεί ένα οικονομικό πρόβλημα με επιχειρήματα ξεκάθαρου
ρατσισμού. Η άποψη του Γερμανού αρθρογράφου πως οι Έλληνες
δεν θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί στην ευρωπαϊκή οικογένεια «αφού
δεν είναι κατ’ ευθείαν γραμμή γνήσιοι απόγονοι του Πλάτωνα», θέ-
τει αναπότρεπτα το ερώτημα: Ποιοί, λοιπόν, Ευρωπαίοι έχουν τη
φυλετική καθαρότητα των αρχαίων προγόνων τους, ώστε να αξί-
ζουν, σύμφωνα με τα κριτήρια της γερμανικής εφημερίδας, να
μπουν σε μια τέτοια Ευρώπη; Μήπως οι Γερμανοί έχουν αυτό το
προνόμιο; Ο Γκοντέν δεν προχωρεί, θεωρώντας ευαίσθητο το θέ-
μα της επιμειξίας των Γερμανών με φυλές βαρβάρων. Ο υποφαι-
νόμενος, όμως, σε σχετικό σχόλιό του στην εφημερίδα, για τις επι-
μειξίες των Οστρογότθων (Γερμανών) με τους Ούννους, έθεσε το
ερώτημα αν, με τα κριτήρια της Die Welt, οι μεγάλες μορφές της
γερμανικής διανόησης όπως ο Γκαίτε, Νίτσε, Καντ ή Σίλλερ, θα
μπορούσαν να θεωρηθούν γνήσιοι απόγονοι του Αττίλα. Ήταν ένα
σκληρό αλλά, πέρα για πέρα, ιστορικά τεκμηριωμένο σχόλιο ως
απάντηση στις χυδαιότητες της Die Welt. Οι υπεύθυνοι της γαλλι-
κής εφημερίδας φάνηκαν προβληματισμένοι, αφού για 24 περίπου
ώρες το είχαν σε εκκρεμότητα, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα α-
νάγνωσης από τρίτους. Τελικά δεν δημοσιεύτηκε, προφανώς για
να μην δημιουργήσει αντιδράσεις εις βάρος του δημοσιογράφου
και της εφημερίδας, από τους πολυπληθείς φιλογερμανούς αναγ-
νώστες, οι οποίοι καθημερινά, με τα σχόλιά τους, ασκούν αυστηρή
κριτική στο Ρομαρίκ Γκοντέν «για τη διαφορετική και ευνοϊκή», κατ’
αυτούς, παρουσίαση των γεγονότων του ελληνικού δημοσιονομι-
κού χρέους, σε σύγκριση με τις άλλες παρισινές εφημερίδες.
88
Ο διαπρεπής Γάλλος δημοσιογράφος τελειώνει το άρθρο του
με την εξής διαπίστωση: Αυτή η αναζωπύρωση μιας ρατσιστικής
θεωρίας που αναφέρεται «σε σταγόνες καθαρού αρχαίου αίματος»
και σε αναφορά στον «παρακμιακό όρο για Βυζαντινούς αντί για
Έλληνες», δείχνει γιατί απέτυχε η έγκαιρη και λογική διευθέτηση
μιας ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης. Διότι, σε μια εποχή που χα-
ρακτηρίζεται από μια ωραιοποιημένη ανεκτικότητα και ανθρωπιά,
παντού, λίγο ή πολύ σε όλη την Ευρώπη, «εμφανίστηκε το μίσος
εναντίον του Έλληνα, σαν να είναι οι Έλληνες ο μοναδικός λαός
που θα μπορούσαν να απεχθάνονται και να μισούν χωρίς φόβο»
(apparaît la haine du Grec, comme si le Grec était le seule peuple
que l’on pouvait détester sans crainte). Το μίσος χωρίς φόβο είναι
η πιο απαίσια μορφή ρατσισμού, όπως εμφανίστηκε με τη ναζιστι-
κή «τελική λύση του εβραϊκού προβλήματος». Κι αυτό το μίσος,
αυτή τη φορά εναντίον των Ελλήνων, βρικολάκιασε και πάλι σε μια
Ευρώπη που ξεκίνησε ως οικονομική, πολιτική και πολιτιστική δη-
μοκρατική ένωση των λαών, για να καταλήξει σ’ έναν νέου είδους
ανελέητο «δημοκρατικό(!) φασισμό» των τραπεζιτών και των κερ-
δοσκόπων.
Για έναν Έλληνα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές
του θέσεις, αυτού του είδους η ρατσιστικές δυτικοευρωπαϊκές θε-
ωρίες από φανατικούς αναθεωρητές της ελληνικής ιστορίας και του
πολιτισμού, δείχνουν ποιους τελικά εξυπηρετούν οι, θεωρούμενες
ως προοδευτικές, κριτικές των Ελλήνων αναθεωρητών, με επιχει-
ρήματα από τα κείμενα των κάθε είδους Φαλμεράγιερ.
89
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 Για την αιτία θανάτου του Καρλομάν, φαίνεται πως οι χρονικογράφοι της
εποχής εφάρμοσαν τη ρωμαϊκή πρακτική ενός, προσαρμοσμένου στη φράγκι-κη νοοτροπία, damnatio memoriae. Ο μελλοντικός αυτοκράτορας της (νέας) Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θα έπρεπε να προστατευθεί από υποψίες για γεγονότα που θα αμαύρωναν την προσωπικότητά του, όπως οι σφαγές στη Σαξονία το 772. Ο Καρλομάν ήταν 20 ετών, παντρεμένος με τη Λομβαρδή πριγκίπισσα Ζερμπέρζ (ιταλ. Ζερμπέργκα) και είχε αποκτήσει δυο παιδιά. Ο Καρλομάγνος ακύρωσε αμέσως όλα τα κληρονομικά δικαιώματα των παιδιών (νηπίων) του Καρλομάν από τον θρόνο των Φράγκων. Η τρομοκρατημένη Ζερμπέρζ, παίρ-νοντας τα δυο της παιδιά αναχώρησε εσπευσμένα για τη Λομβαρδία, για να βρει προστασία στο βασίλειο του πατέρα της Ντιζιντέριους. Όταν, μετά από τρία χρόνια, ο Καρλομάγνος κατέλαβε και τη Λομβαρδία, με σκοπό να γίνει κυρίαρχος όλης της Ιταλίας, έκλεισε τη Ζερμπέρζ σε μοναστήρι. Κάποιοι λένε πως πέθανε το 773, αλλά ο Καρλομάγνος κατέλαβε τη Λομβαρδία το 774. Το πιθανότερο είναι πως η γυναίκα του αδερφού του πέθανε (ή δολοφονήθηκε) τον ίδιο χρόνο που οδηγήθηκε στο μοναστήρι. Ήταν νεότατη. Είχε μόλις συμ-πληρώσει τα 23 χρόνια της. 2 Το Verden είναι περιοχή της γερμανικής Κάτω Σαξονίας. Εκεί ο Καρλομάγ-νος, για να υποτάξει και να εκχριστιανίσει αυτή τη φυλή των βαρβάρων, είχε προβεί σε μια μαζική εξόντωση 4.500 αξιωματούχων και επιλεγμένων αιχμά-λωτων πολεμιστών. Όπως και στην περίπτωση του Καρλομάν, οι πληροφο-ρίες για το συμβάν είναι αόριστες και ελλιπείς. Με την έξαρση του γερμανικού εθνικισμού τον 20ο αιώνα, προβλήθηκε έντονα η άγρια σφαγή στο Verden. Το 1934 ακυρώθηκαν από τους Ναζί οι ετήσιες εκδηλώσεις στο Άαχεν για τον Καρλομάγνο και πραγματοποιήθηκε γιορτή μνήμης για τα θύματα του Sachsenhain (του Σαξονικού Άλσους). Προφανώς η σφαγή πραγματοποιήθη-κε σε κάποιο άλσος της περιοχής. 3 Στις βόρειες γερμανικές φυλές της Σκανδιναβίας, ο εκχριστιανισμός καθυ-στέρησε ως και τον 11ο αιώνα. Αυτές οι φυλές δεν είχαν γραπτό λόγο ως τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Μετά χρησιμοποίησαν σύμβολα (αντί για αλφάβητο) σε μια γραφή που ονομάστηκε «ρουνική». Αλλά και μετά τον εκχριστιανισμό τους ή-ταν πολιτιστικά εγκλωβισμένοι στα προγονικά τους παγανιστικά ήθη και έθιμα. Η μεγάλη γερμανοσαξονική επική ποίηση, με κύριο δημιούργημα «το τραγούδι των Νιμπελούνγκεν», ξεκίνησε από τα πρότυπα των θρύλων και μύθων των Σκανδιναβών, τις «σάγες» (thidresaga), για να προσαρμοσθεί στη Γερμανία και τις άλλες γερμανικές φυλές της Κεντρικής Ευρώπης. 4 Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην φιλολογική «Εφημερίδα των Σοφών/ή των Λογίων» (Journal des savants) το έτος 1990 (τόμος 3, Αρ. 3 – 4). Αυτή η εφη-μερίδα κυκλοφόρησε το 1665 και είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό και φιλολο-γικό έντυπο της Ευρώπης.
90
5 Αυτή η νοοτροπία διατηρήθηκε αναλλοίωτη, μέσα από μια έντεχνα προ-σαρμοσμένη σχολική και θρησκευτική διδασκαλία, στους ευρωπαϊκούς λαούς μέχρι σήμερα. Η ακριβής διατύπωση στα γαλλικά είναι: «ont conduit (τους Δυ-τικούς) à faire des perfides Grecs, le bouc émissaire, héretiques et perfides». 6 Η Θεοφανώ, μια ανεψιά του αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή παντρεύτηκε (για την ακρίβεια την πάντρεψαν), για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, με τον διάδοχο του γερμανοϊταλικού θρόνου, τον Όθωνα Β’. Ο γάμος έγινε τον Απρί-λη του 972, στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης, από τον ίδιο τον Πάπα. Η νύφη, είχε φτάσει στη Γερμανία με τη συνοδεία πολυπληθούς ομάδας φι-λοσόφων, μηχανικών, δικηγόρων, γιατρών, χρυσοχόων, ζωγράφων, οικοδό-μων, ραπτών, υποδηματοποιών κ.ά., οι οποίοι αποτελούσαν μια εκπολιτιστική ομάδα σε μια ημιβάρβαρη χώρα, όπως αποδέχονται και σύγχρονοι Γερμανοί ιστορικοί. Αργότερα, στον κύκλο των συμβούλων της μπήκε και ο ελληνικής καταγωγής μοναχός από την Κάτω Ιταλία (Magna Graecia) Φιλάγαθος, ο με-τέπειτα Έλληνας Πάπας της Ρώμης, ο Ιωάννης XVI, ο οποίος είχε ένα φρικτό τέλος, μετά την παραίτησή του από τον παπικό θρόνο, εξαιτίας της ανέντιμης συμπεριφοράς του προς τον Όθωνα Γ΄. Αυτή η πρωτόγνωρη για τους Γερμανούς πολιτισμένη ζωή της Θεοφανώς, αποτέλεσε για τους ανακτορικούς κύκλους ένα είδος πρόκλησης. Οι συκοφαν-τίες, οι κατηγορίες, οι ραδιουργίες και οι παγίδες που της έστηναν οι αυλικοί και οι άνθρωποι του Πάπα, ήταν συνεχείς κι εντεινόμενες, κι όταν ακόμα, μετά το θάνατο του άντρα της, ως αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου γιου της Όθωνα Γ΄, ανέλαβε τη διακυβέρνηση του γερμανοϊταλικού κράτους. Την κατηγορούσαν για την πολυτέλεια των «ελληνικών» εθίμων και συνηθειών της, για το ντύσιμο, τα αρώματα, γιατί έτρωγε χωρίς να αγγίζει την τροφή με τα δάχτυλά της (έτρωγε με πιρούνι) ή γιατί «συνήθιζε να πλένει το σώμα της», να χρησιμοποιεί, δηλαδή, μπανιέρα κ.ά. Παρά το εκπολιτιστικό της έργο παρέμει-νε στην αφάνεια. Το όνομά της δεν επέζησε στη γυναικεία ονοματολογία του βασιλικού οίκου των Οθωνιδών. 7 Ο Jean–Baptiste Duroselle, είναι ο συγγραφέας του έργου «Η Ευρώπη: Ι-στορία των λαών της» (Εκδ. 1990, σελ. 423), γραμμένο, όπως ισχυρίζεται, με πνεύμα ευρωπαϊκό και όχι εθνικό. Τοποθετεί την αρχή της ευρωπαϊκής ιστο-ρίας στον Καρλομάγνο και στην ανάδειξή του ως αυτοκράτορα της Αγίας Ρω-μαϊκής Αυτοκρατορίας. Η ιστορία του, τελικά, δεν εγκρίθηκε μετά τις έντονες διαμαρτυρίες Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτικών και ιστορικών προς την Ευ-ρωπαϊκή Ένωση. 8 Όταν ο Καρλομάγνος ανέβηκε στο θρόνο των Φράγκων, στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η εξουσία βρισκόταν στα χέρια της αυτοκράτειρας Ει-ρήνης της Αθηναίας. Οι πολιτικές ζυμώσεις και οι διαβουλεύσεις ήταν συνεχείς και οι περισσότερες μυστικές μεταξύ των δυο ηγετών. Ο Καρλομάγνος επιδίω-κε τη συνένωση και των δυο τμημάτων της παλιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κάτω απ’ το σκήπτρο του. Η Ειρήνη επιδίωκε, απ’ αυτή τη συνεργασία, άλλα πολιτικά οφέλη. Οι δυο ηγέτες συμφώνησαν να παντρέψουν τα παιδιά τους, τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄ με την κόρη του Καρλομάγνου, τη Rothilde (στα ελλ. Ε-ρυθρώ). Το έτος 781 ο αρραβώνας έγινε με αλληλογραφία και κράτησε έξι χρόνια, χωρίς οι μνηστευμένοι να συναντηθούν ούτε μια φορά. Και η Ειρήνη
91
και ο γιος της καθυστερούσαν σκόπιμα το γάμο, ενώ και η αρραβωνιασμένη Ροτίλδη, «έσπερνε» παιδιά με τους διάφορους εραστές της. Όταν ο Καρλο-μάγνος στέφθηκε αυτοκράτορας το 800, πρότεινε στην Ειρήνη, που τότε ήταν 40 χρόνων, να παντρευτούν. Η Ειρήνη δέχτηκε, αλλά αυτή η συναίνεσή της ήταν και η καταδίκη της, γιατί θεωρήθηκε ως προδοσία. Πέθανε μετά τρία χρό-νια εξόριστη. Για τον Καρλομάγνο, όλα αυτά τα γεγονότα με τους αρραβώνες και γάμους που δεν πραγματοποιήθηκαν, αποδόθηκαν στους «δόλιους και αι-ρετικούς Έλληνες», που δεν συνηθίζουν να κρατούν τις υποσχέσεις τους. 9 Ο Βολταίρος, Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, ενώ αντιτάχθηκε στον αθεϊσμό, κατέκρινε αυστηρά την Καθολική Εκκλησία και ακόμα σκληρότερα την Ορθοδοξία και το Βυζάντιο. Η κριτική του γι’ αυτό συνοψίζεται στη συμπερα-σματική του ρήση πως «l’ empire d’ Orient était le modéle de l’ obsurantisme et le fossoyeur des arts» (Η Αυτοκρατορία της Ανατολής ήταν το μοντέλο του θρησκευτικού σκοταδισμού και ο νεκροθάφτης των τεχνών»). Είναι αλήθεια πως οι εσωθρησκευτικές διαμάχες και οι δογματικοί φανα-τισμοί, υπονόμευσαν το κύρος και τη σταθερότητα της Αυτοκρατορίας. Όμως η Ορθοδοξία, προσηλωμένη στις πνευματικές διαστάσεις της χριστιανικής πί-στης, δεν έφτασε σε σημεία ακραίας συμπεριφοράς των θρησκευτικών ηγετών της Δύσης, η οποία οδηγούσε τις λαϊκές μάζες σε πράξεις βαρβαρότητας. Στο Βυζάντιο δεν υπήρχαν ούτε οι αδίστακτοι φονιάδες της Δ’ Σταυροφορίας (του 1204), ούτε τα εγκλήματα της Ιερής Εξέτασης, αλλά ούτε και οι μαζικές απελά-σεις Εβραίων. Για το δράμα της γκετοποίησης αυτού του λαού κατά τη διάρ-κεια του Δυτικού Μεσαίωνα, αρκεί να θυμηθούμε τις σφαγές στην Αλσατία (και όχι μόνο) κατά τον 14ο αιώνα. Το πογκρόμ του Στρασβούργου την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου 1349, ήταν ένα είδος «μικρού ολοκαυ-τώματος» για τους Εβραίους της Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν ένα μοντέλο βαρβαρότητας και εξολόθρευσης θρησκευτικών μειονοτήτων, που ε-φαρμόσθηκε μετά από έξι σχεδόν αιώνες στο Άουσβιτς και σε άλλα κρεματόρια για την «τελική λύση» του εβραϊκού προβλήματος. Αλλά και για το «νεκροθάφτη των τεχνών» έχει εσφαλμένη γνώμη ο Βολ-ταίρος. Ας αφήσουμε όμως τη γραφίδα στη Γαλλίδα δημοσιογράφο Véronique Prat, γνωστή για τα πολιτιστικά άρθρα της στην εφημερίδα Le Figaro Maga-zine. Την πρωτοχρονιά του 1970, σε άρθρο της για τη μεγαλοπρέπεια του Βυ-ζαντίου, απαριθμεί μερικά έργα τέχνης που αποδεικνύουν το υψηλό επίπεδο πολιτισμού της Κωνσταντινούπολης και την άνθιση των τεχνών. Ένας πλούτος που εντυπωσίαζε τη μεσαιωνική Ευρώπη. Γίνεται αναφορά σε κάποια αρισ-τουργηματικά έργα που παρουσιάστηκαν στην Έκθεση του Λονδίνου και συ-νεχίζει με τα μωσαϊκά της Ραβέννας και τα λεηλατημένα έργα τέχνης που βρίσκονται σε πολλά μουσεία του κόσμου. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στα κλεμ-μένα αριστουργήματα που άρπαξαν από την Κωνσταντινούπολη οι Σταυροφό-ροι του 1204 και βρίσκονται σήμερα στη Βενετία ή στο Παρίσι. 10 Ο Στήβεν Ράνσιμαν, διερεύνησε τις Σταυροφορίες από άλλο οπτικό πρί-σμα. Οι προηγούμενοι ιστορικοί θεωρούσαν πως οι Σταυροφορίες πραγματο-ποιήθηκαν από ιδεολόγους και πιστούς χριστιανούς, για να ελευθερώσουν τους Άγιους Τόπους (Ιερουσαλήμ) από τους Μουσουλμάνους. Ο Άγγλος ιστο-ρικός, με επιχειρήματα, υποστήριξε πως «οι Σταυροφορίες ήταν μια εισβολή βαρβάρων εις βάρος ενός ανώτερου πολιτισμού, όχι του μουσουλμανικού αλ-
92
λά του βυζαντινού» (was a barbarian invasion at the expense of a higher civilization, not the Muslims but that of Byzantium). Αυτοί οι Δυτικοί βάρβαροι επιζητούσαν, με θρησκευτικό φανατισμό, τη «σωτηρία της ψυχής τους», κα-ταστρέφοντας τον ανώτερο χριστιανικό πολιτισμό της Ανατολής. Ο Σ. Ράνσιμαν θεωρείται από πολλούς ως ο σημαντικότερος ιστορικός του 20ου αιώνα. Το τρίτομο έργο του, «Η Ιστορία των Σταυροφοριών», ανέτρεψε εκ θεμελίων τα δεδομένα, τα οποία αποτελούσαν τα βασικά προπαγανδιστικά ε-πιχειρήματα της Δύσης, απέναντι σε έναν ανώτερο πολιτισμό. 11 Ταυτόσημη, σχεδόν, παρουσίαση των απόψεων του Ισοκράτη και ανάπτυ-ξη των θεμάτων που συνδέονται με τον εκ καταγωγής, «εκ φύσεως Έλληνα», υπάρχει και στην υπ’ αριθ. 100 Σημείωση (σελ. 114–119) του θεατρικού έργου μου «Στις Μέρες της Χαιρώνειας».
12 Βλ. «Η γέννηση της φιλοσοφίας (στα χρόνια της ελληνικής τραγωδίας)», 3η
έκδοση, μετάφραση Αιμ. Χουρμούζιου.
13 Η υπουργός είναι Μαροκινής καταγωγής και γι’ αυτό το σχέδιο νόμου δέχ-
τηκε σφοδρή κριτική από συλλόγους Γάλλων καθηγητών, συλλόγους γονέων
και από εκκλησιαστικούς καθολικούς κύκλους που διαβλέπουν «προτεσταντι-
κό δάκτυλο» σ’ αυτή την ενέργεια. Η ένθερμη αποδοχή των διατάξεων του
προτεινόμενου από την υπουργό νόμου, απο τον Pascal Engel, φιλόσοφο (ό-
πως αυτοαποκαλείται) και διευθυντή σπουδών στη σχολή ανώτατων σπουδών
και κοινωνικών επιστημών, με άρθρο του που δημοσιεύτηκε στη Libération,
ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. Θα πρέπει, έγραψε, να χειροκροτήσουμε με
τα δυο μας χέρια την απόφαση για την κατάργηση των δυο γλωσσών στα Λύ-
κεια και Κολλέγια. Στην ίδια εφημερίδα άλλη αρθρογράφος προχωρεί ακόμα
περισσότερο. Προτείνει να αντικατασταθούν οι δυο «άχρηστες γλώσσες» με τα
αγγλικά και τα … αραβικά, αλλά και να τροποποιήσει η Γαλλική Ακαδημία το
λεξικό, αντικαθιστώντας τις ελληνικές και λατινικές λέξεις με νέες γαλλικές. Με
αυτό τον τρόπο, ισχυρίζεται, πως «θα αποτραπεί η ενδυνάμωση των κοινωνι-
κών ανισοτήτων στα σχολεία και η συνέχιση της δημιουργίας μιας ακαδημαϊ-
κής αριστοκρατίας του πνεύματος». Δεν χρειάζονται σχόλια. Η ρήση του Λένιν
για τους «χρήσιμους ηλίθιους» της παγκοσμιοποίησης, αρκεί για να εξηγήσει
μια τέτοια αριστερόστροφη επιχειρηματολογία.
Οι αντιδράσεις από όσους αντιτίθενται στο σχέδιο αυτού του νόμου είναι
πολλές και έντονες. Κάποιοι ρωτούν με απορία και αγανάκτηση: Ποιοί είναι
αυτοί που αποφασίζουν ποιο είναι χρήσιμο και ποιο άχρηστο στο εκπαιδευτικό
σύστημα; Σήμερα καταργούν τα λατινικά και τα ελληνικά, αύριο την ιστορία και
μεθαύριο τη φιλοσοφία! Πώς είναι δυνατόν, με το επιχείρημα της «χρησιμότη-
τας» να επεμβαίνουν σε όλους τους τομείς; Ποιά κοινωνία θέλουν «να κατασ-
κευάσουν» αυτοί που αποφασίζουν; Αυτή η ελίτ που θέλουν να εξουδετερώ-
σουν θα δημιουργείται και πάλι σε ιδιωτικά κολλέγια, ενώ από τα δημόσια σχο-
λεία θα αποφοιτούν αγράμματα ρομπότ, χωρίς λογική και που εύκολα θα μπο-
ρούν να ποδηγετηθούν (παραθέτουμε στα γαλλικά ένα τέτοιο κείμενο προβλη-
93
ματισμού ενός αναγνώστη, με τα θέματα που θίξαμε πιο πάνω: Aujourd’hui le
latin et le grec, demain l’histoire, après demain la philosophie? ‘A force de
privilégier l'utilitarisme en tout domaine, y compris dans l'éducation, quelle so-
ciété les décideurs vont-ils construire? D'un côté une élite qui aura appris les
humanités dans des établissements privés, d'autre part la masse de futurs
robots incultes, issus des établissements publics, dépourvus de toute capaci-
té de raisonnement et faciles à embrigader).
Τέτοιες αποφάσεις, όπως αυτή της υπουργού της κυβέρνησης του προέδ-ρου Φρανσουά Ολάντ, δικαιολογούνται σκόπιμα από, δήθεν, σοσιαλιστικές (ψευτοσοσιαλιστικές) ιδέες ισότητας και ισονομίας των πολιτών. Όσοι θυμούν-ται την πρόθεση να τεθεί στο προοίμιο του προσχεδίου του ευρωπαϊκού συν-τάγματος (που δεν εφαρμόστηκε γιατί καταψηφίστηκε από του Γάλλους και Ολλανδούς πολίτες), μια ρήση από τους φιλόσοφους της Αναγέννησης που θα υποδήλωνε τις πολιτιστικές ρίζες της Ευρώπης και να επισημανθούν οι χριστι-ανικές καταβολές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οι αντιδράσεις των «προοδευτι-κών» ήταν τόσο έντονες, ώστε από το προοίμιο είχαν τελικά αφαιρεθεί αυτά τα δυο επίμαχα σημεία «για λόγους ισότητας και ανεξιθρησκίας». Μάλιστα, ο τότε διαπραγματευτής της Γαλλίας για το σύνταγμα και σημερινός Επίτροπος στην ΕΕ Πιέρ Μοσκοβισί, είχε δηλώσει πως, όχι μόνον αυτός που είναι άθεος και εβραϊκής καταγωγής, αλλά και όλοι οι σοσιαλιστές δεν θα ψήφιζαν ένα σύν-ταγμα, που θα καθιέρωνε πολιτιστικές και θρησκευτικές ανισότητες.
Είναι φανερό πως μια σημερινή Ευρώπη, αποχριστιανισμένη, γερασμένη, με πολιτική ελευθερία (και ελευθεριότητα) που αγγίζει τα όρια της χωρίς ηθικές ανασχέσεις αναρχίας και με, σχεδόν, μη αναστρέψιμη υπογεννητικότητα, αλλά και ταυτόχρονη μετατόπιση της οικονομικής ανάπτυξης στην Ασία και στη Λα-τινική Αμερική, είναι καταδικασμένη να αναδιπλωθεί και να βλέπει με δέος να περισφίγγεται από ένα δυναμικό, επιθετικό και γεμάτο νεανικό σφρίγος φοντα-μενταλιστικό Ισλάμ.
Επιβιώνουν πάντα οι λαοί που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για τα ιδανικά τους (προγονικές αξίες και θρησκευτική πίστη). Ο Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς, που οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι τον ανέβασαν στον προεδρικό θώκο της Βοσνί-ας-Ερζεγοβίνης μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είχε επισημάνει σε βιβλίο του τον στόχο κάθε πιστού μουσουλμάνου: «Να μην ησυχάσει αν δεν δει μια μέρα την Ευρώπη ισλαμική». Ο Ιζετμπέκοβιτς οργάνωσε, το 1992, την ισλαμι-κή ομάδα μουσουλμάνων αγωνιστών Katibat al Mujahideen, πολλά μέλη της οποίας εντάχθηκαν στους τζιχαντιστές της Μέσης Ανατολής. Το ίδιο είπε αργό-τερα και ο Καντάφι, ο μακαρίτης δικτάτορας της Λιβύης, πως οι μουσουλμάνοι θα καταλάβουν μια μέρα την Ευρώπη «χωρίς να χρησιμοποιήσουν σπαθιά». Ο μετριοπαθής μουσουλμάνος διανοούμενος και καθηγητής των Σύγχρονων Ισλαμικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Ταρίκ Ραμαντάν, δήλω-σε πως « η αποχριστιανισμένη Ευρώπη είναι τώρα ώριμη για να δεχθεί το Ισ-λάμ». Είναι ίσως μια ρεαλιστική προσέγγιση των εξελίξεων σε μια χωρίς πολι-τιστικά οράματα, χωρίς ανθρωπιστικά ιδεώδη, χωρίς ηθικούς κοινωνικούς φραγμούς και οικονομικά φθίνουσα Ευρώπη.
14 Χαρακτηριστική περίπτωση «σιωπής και απραξίας», είναι η ανακοίνωση της ιταλικής αρχαιολογικής υπηρεσίας για την ανεύρεση του τάφου του τελευ-ταίου βασιλιά της Μακεδονίας, του Περσέα, στη Via Valeria, στην περιοχή της
94
Alba Fucens και του Magliano de’ Marsi (Απουλία). Οι Σκοπιανοί οργίασαν με τελετές, επίσημη κηδεία του Περσέα, τεράστια επιτύμβια μεταλλική πινακίδα «ως προσφορά τιμής προς το βασιλιά τους» και τη συνεργασία τους με τους Ιταλούς αρχαιολόγους για έρευνες DNA κ.λπ. Περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα υπάρχουν στο έργο μου «ΠΕΡΣΕΑΣ, ο τελευταίος βασιλιάς της Μακε-δονίας» (Γ’ Έκδοση 2015, του Εκδοτικού Οργανισμού ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ–ΠΑΙ-ΔΕΙΑ). 15 Τα κύρια σημεία της κριτικής, που αναφέρονται στον ελληνικό πολιτισμό και στη συμπεριφορά των Οθωμανών στα Βαλκάνια, στο γαλλικό κείμενο έ-χουν ως εξής: «Toutefois, certains èlèments historiques dècrits par l’ auteur sont à verifier, par exemple sa mise en cause du rôle central d’ Athènes et des Grecs dans la genèse de la civilisation ancienne ou son rècit du comportement de l’ Empire Ottoman aux Balkans». 16 Ο Εμμανουήλ Παπάς, μια απ’ τις αγνότερες αλλά και τραγικότερες μορφές της Ελληνικής Επανάστασης, θυσίασε τα πάντα στον αγώνα για την ελευθερία του γένους. Διέθεσε την τεράστια περιουσία του, σκοτώθηκαν τα τρία απ’ τα τέσσερα παιδιά του που πολέμησαν στη Νότια Ελλάδα και ο ίδιος, θύμα στα αισχρά κομματικά παιχνίδια μιας ομάδας πολιτικών τυχοδιωκτών (που κυβέρ-νησαν την Ελλάδα όταν δημιουργήθηκε το νεοελληνικό κράτος), πέθανε πι-κραμένος χωρίς να προλάβει να δει μια ελεύθερη πατρίδα. Ο καθηγητής Ι. Βασδραβέλλης, στο βραβευμένο από την Ακαδημία των Αθηνών έργο του «Οι Μακεδόνες κατά την Επανάσταση του 1821» γράφει: «Δεν γνωρίζω άλλην οικογένειαν εν Ελλάδι να υπέστη εις τοιαύτην έκτασιν πατριωτικάς θυσίας άνευ και του ελαχίστου ανταλλάγματος». Περισσότερες λεπτομέρειες για διαφοροποιημένα (σε σύγκριση με την «ε-πίσημη» ιστορία) γεγονότα της Επανάστασης του 1821, θα βρει ο αναγνώστης (κυρίως) στις ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ του έργου μου «Ο γιος του Εμμανουήλ Παπά στο Μανιάκι» (Β’ Έκδοση 2010, της «Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Ε.Π. Αθη-νών»). 17 Οι βασιλικές εφημερίδες ήταν το επίσημο ημερολόγιο του εκστρατευτικού σώματος. Επιμελητής και επόπτης σύνταξης των «Εφημερίδων», ήταν ο στρα-τηγός και αρχιγραμματέας Ευμένης ο Καρδιανός, ο μετέπειτα, μετά το θάνατο του Αλέξανδρου, σατράπης Καππαδοκίας και Παφλαγονίας. Το υλικό αυτών των ιστορικά πολύτιμων πληροφοριών χάθηκε, αν και αργότερα ο στρατηγός Πτολεμαίος, ως κυβερνήτης και αργότερα ως βασιλιάς της Αιγύπτου, έγραψε τις προσωπικές του αναμνήσεις βασισμένες και σε στοιχεία των «Εφημερί-δων». Υπάρχει η πιθανότητα, μαζί με την εκτροπή της πορείας της σωρού του Μεγαλέξανδρου προς την Αίγυπτο, ο Πτολεμαίος να απόκτησε και το αρχείο των βασιλικών εφημερίδων. 18 Βλ. το τρίτομο έργο «Ιστορία της Μακεδονίας», σε μετάφραση από τον εκ-δοτικό οργανισμό «ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ – ΠΑΙΔΕΙΑ». Στον Β’ τόμο (σελίδες 52 – 67) πραγματοποιείται μια εντυπωσιακή ανάλυση του θέματος της μακεδονικής γλώσσας, με βάση συγκεκριμένα και επιβεβαιωμένα επιστημονικά στοιχεία, που παραθέτουν οι δυο Βρετανοί καθηγητές.
95
19 Ήταν ο οραματιστής της «Ρωμανίας», μιας νέας πόλης στα παράλια της Θράκης, που το όνομά της παρέπεμπε στην Ανατολική (ελληνική) Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σ’ αυτή θα έπρεπε να εγκατασταθούν, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι παλιννοστούντες Έλληνες της Ανατολικής Ευρώπης, για να σωθεί η Θράκη από την υπογεννητικότητα και την αριστοτεχνική τουρκι-κή αρπακτικότητα. 20 Στο διάστημα που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε άρτιες τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις, κυβερνούσε μ’ εντυπωσιακή πειθαρχία το κόμμα και προστάτευε την «πατριωτική συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ». Ήταν τότε που καλούσε όσους διαφωνούν με την πολιτική του «να κατεβούν από το τρένο». Τις δυο φορές που είχε σοβαρά προβλήματα υγείας και ιδίως στη δεύτερη που τον ο-δήγησε στο θάνατο, βρήκαν την ευκαιρία οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη, στους οποίους συμμετείχε και ο γιος του, να καταστούν η ηγετική ομάδα του κόμμα-τος. Γι’ αυτή την ομάδα και τον αρχηγό της, ο Α. Παπανδρέου είχε πάντοτε ε-πιφυλάξεις, γιατί γνώριζε πολύ καλά πως αποτελούσε την αφανή δύναμη κρούσης του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα.
{ Για την πρώτη σοβαρή ασθένεια του Α. Παπανδρέου, βλ. «CIA: Ο απόρρητος φάκελος
του Ανδρέα», του Μάριου Ευρυβιάδη και Μιχάλη Ιγνατίου (εχθρικές απόψεις του Τζον Όου-
ενς, σελ. 55) και κυρίως «Η Αλλαγή τελείωσε νωρίς», του Παρασκευά Αυγερινού, ιστορικού
στελέχους και από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ, όπου επιβεβαιώνονται οι ισχυρισμοί του
Όουενς }.
21 Ως πότε θα ήταν δεύτερη; Στο μέλλον (σε δεκαετίες; σε αιώνες;), κάτω από ειδικές πολιτικές συνθήκες και με απεθνικοποίηση των λαϊκών μαζών, πολύ εύκολα η δεύτερη θα μπορούσε να γίνει πρώτη. Υπάρχει το παράδειγμα κά-ποιων αποικιών, όπου η τοπική γλώσσα, με την πάροδο του χρόνου, αντικα-ταστάθηκε από την επίσημη αγγλική ή γαλλική. Η ύπαρξη θαυμαστών της Greeklish στη χώρα μας, αποτελεί μια μικρή μαγιά, η οποία στο «φούρνο της προπαγάνδας και της πλαστογράφησης της ιστορίας» θα μπορούσε να παρα-φουσκώσει και να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. 22 Ένα απλό παράδειγμα της ανεξέλεγκτης τιμωρητικής εξουσίας του «συστή-ματος». Πρόσφατα (Απρίλης 2015), η διάσημη Ουκρανή πιανίστρια Βαλεντίνα Λίσιτσα θα έπρεπε να δώσει μια σειρά από προγραμματισμένες συναυλίες στον Καναδά, με τη συμφωνική ορχήστρα του Τορόντο. Τρεις μήνες ενωρίτε-ρα, η Λίτιτσα είχε δηλώσει δημόσια πως οι εξελίξεις στη χώρα της, που την οδήγησαν στην καταστροφή, ήταν το αποτέλεσμα της δράσης «νεοναζιστικών ομάδων». Είπε μια μεγάλη αλήθεια και τιμωρήθηκε. Όλοι γνωρίζουν το ρόλο που έπαιξε (με την ανοχή της ΕΕ) στην ουκρανική εξέγερση ο λεγόμενος «Δε-ξιός Τομέας», μια φασιστική οργάνωση με ιδρυτικές ρίζες στη ναζιστική Γερ-μανία. Η Λίσιτσα κατηγορήθηκε από τις αρχές του Καναδά «για υποκίνηση μί-σους». Οι συναυλίες ακυρώθηκαν. Η περίπτωσή της συζητήθηκε ως ένα γεγο-νός «παγκόσμιας λογοκρισίας και φίμωσης του ελεύθερου δημοκρατικού λό-γου». Είναι όμως και μια απόδειξη της απόλυτης κυριαρχίας της παγκοσμιο-ποίησης στον διακρατικό έλεγχο των σύγχρονων κοινωνιών. Τιμωρήθηκε από τον Καναδά, γιατί εξέφρασε μια (αληθινή) άποψή της για την Ουκρανία. Η παγκόσμια λογοκρισία σε όλο της το «δημοκρατικό» μεγαλείο.
96
23 Ο Μίκης Θεοδωράκης ανέπτυξε, στα τελευταία χρόνια, έντονη πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα. Στα δημοσιευμένα κείμενά του αλλά και κατά τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση, εκφράζει τη σοσιαλιστική ιδεολογία του πλαι-σιωμένη από μια δυναμική πατριωτική θέση. Πιστεύει πως η πολυτιμότερη ι-διότητα για έναν άξιο και ικανό πολίτη, αναδεικνύεται όταν είναι «βαθύτατα Έλ-ληνας και ασυμβίβαστος πατριώτης». Γι’ αυτό, με καχυποψία αντιμετωπίζει τις πολιτικές και πολιτιστικές απόψεις κάποιων ξένων και εντόπιων «ιδεολόγων», κυρίως σ’ αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης και των σοβαρών δυσκο-λιών επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι πιο ευάλωτες, οικονομικά, τάξεις του ελληνικού λαού. Στο παράρτημα του βιβλίου του Βασίλη Μαρκεζίνη «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» (σελ. 525) εκφέρει την άποψή του και γράφει: «Πρέπει να σώσουμε την πατρίδα μας και από την οικονομική κρίση, αλλά και από τα προδοτικά σχέδια που εξυφαίνονται στο σκότος, από δυνά-μεις και πρόσωπα που χρησιμοποιούν αυτήν ακριβώς την κρίση, εις βάρος των πιο ιερών εθνικών μας συμφερόντων». Και φυσικά τα πιο ιερά δεν είναι τα οικονομικά συμφέροντα, αλλά οι ανεκτίμητες πολιτιστικές αξίες του ελληνικού λαού. Μέχρι τώρα, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έκρυψε ποτέ ποιους εννοεί, όταν αναφέρεται σε δυνάμεις που εξυφαίνουν σκοτεινά και προδοτικά σχέδια. Είναι όλα αυτά τα δακτυλοδεικτούμενα φερέφωνα των τραπεζιτών στα παράθυρα των τηλεοράσεων και οι μεγαλόσχημοι διανοούμενοι που, για ιδεολογικούς δήθεν λόγους, ροκανίζουν τα βασικά στηρίγματα της ιστορίας και του ελληνι-κού πολιτισμού. 24 Η «εντελέχεια», ως όρος, βρίσκεται στην πραγματεία του Αριστοτέλη «Πε-ρί ψυχής». Παρά το γεγονός πως ο Μακεδόνας φιλόσοφος διατυπώνει την άποψη πως, η πραγματικότητα δεν βρίσκεται στο νοητό κόσμο αλλά στα υλικά και αισθητά αντικείμενα, εντούτοις η «εντελέχεια», ως όρος, χρησιμοποιήθηκε με διασταλτική ερμηνεία, για να αποδώσει την πραγματική ουσία, τους τελικούς στόχους των ιδεολογικών αντιλήψεων και πεποιθήσεων ενός ανθρώπου. Για να εξηγήσει την «εντελέχεια» ο Αριστοτέλης αναφέρει τα τέσσερα στάδια, τις αιτίες που τη δημιουργούν, με την παράθεση του παραδείγματος ενός ακατέρ-γαστου κομματιού μαρμάρου. Είναι η άμορφη «ύλη» που με την «ενέργεια» της κατεργασίας της, ο γλύπτης της δίνει «μορφή», για να φτάσει στον τελικό «σκοπό», που είναι η κατασκευή ενός αγάλματος, μιας κολώνας ή μιας επι-τύμβιας στήλης. Συνεπώς, στο «σκοπό» βρίσκεται η ουσία της εξόρυξης του ακατέργαστου μάρμαρου και συνεπώς με τη διαδικασία της μετατροπής του, επιτυγχάνεται ο τελικός στόχος, η «εντελέχεια», δηλαδή η ολοκλήρωση του σκοπού. 25 Όταν ο Λένιν δραστηριοποιούνταν στη Γερμανία για να προετοιμάσει την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία, απαρίθμησε «πέντε πυλώνες» που θα στήριζαν το επαναστατικό εγχείρημα. Ο πέμπτος πυλώνας θα ήταν οι «nützliche Idioten» (οι χρήσιμοι ηλίθιοι) ιδεολόγοι των ευρωπαϊκών κρατών οι οποίοι, χωρίς κάποιο προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα βοηθούσαν με την προπαγάνδα τους ή την εθελοντική συμμετοχή τους στην εξέγερση, στην επιτυχία του επαναστατικού αγώνα.
97
26 Η επίφαση δημοκρατικών διαδικασιών από το καθεστώς του νεοφιλελευθε-ρισμού και της παγκοσμιοποίησης, είναι ολοφάνερη σε ακραίες μεταβολές κοι-νωνικοπολιτικών θεσμών. Όλα γίνονται στο όνομα των λαών από μη εκλεγμέ-νες, δήθεν, ανεξάρτητες Αρχές, ή από εκλεγμένα όργανα με αποφυγή της συ-ναίνεσης των λαών, όπως π.χ. από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή της Ε.Ε. η ο-ποία, δήθεν, λογοδοτεί σε ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο χωρίς ουσιαστικές αρ-μοδιότητες. Αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Για σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, όπως π.χ. οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας, τα ναρκωτικά, οι γάμοι των ομοφυλόφιλων, η θανατική ποινή για ειδεχθή εγ-κλήματα κλπ, που αποτελούν βασικές θέσεις των γερακιών του «ανθρωπιστι-κού και δημοκρατικού!» νεοφιλελευθερισμού (και κάποιων Ελλήνων «προοδε-υτικών»), ποτέ δεν ρωτούν τους λαούς. Η κοινωνία, λένε σαν καλοί χριστιανοί, δεν εκδικείται, αν και η τοποθέτησή τους σε θρησκευτικά θέματα βασίζεται, όπως πίστευε και ο Φρίντμαν, στον αγνωστικισμό (δηλαδή, στην έλλειψη γνώ-σης και βεβαιότητας για την ύπαρξη Θεού). Αλίμονο στα θύματα. Οι έμποροι ναρκωτικών, οι σεξουαλικά ανώμαλοι δολοφόνοι παιδιών και γυναικών ή οι αδίστακτοι, δήθεν, ιδεολόγοι εγκληματίες, καλοπερνούν με πισίνες, με τηλεο-ράσεις κλπ, σαν το Νορβηγό Άντερς Μπρέιβικ, που σκότωσε 77 ανθρώπους και θα βγει από την πολυτελέστατη φυλακή του σε 20, το πολύ, χρόνια. Κά-ποιοι απ’ αυτούς, όταν παίρνουν ολιγοήμερες άδειες εξόδου ή βγαίνουν από τη φυλακή, διαπράττουν νέα εγκλήματα. Οι κοινωνίες ζουν στην ανασφάλεια. Ο φόβος των πολιτών είναι το λίπασμα για το γιγάντωμα της παγκοσμιοποίη-σης. 27 Σε μια εκπληκτική δημοσιογραφική του έρευνα, στο μη μεταφρασμένο στα ελληνικά έργο του «quand la presse est aux ordres de la finance» [«Όταν ο Τύπος είναι κάτω από τις εντολές της οικονομίας» (υπονοεί την χρηματιστηρι-ακή)], ο Moncomble αναφέρεται στις συναλλαγές των μεγιστάνων των ΜΜΕ με το «Σύστημα». Ως δημοσιογράφος και γνωρίζοντας τα «άπλυτα» του επαγγέλ-ματός του, υπολόγισε ότι τα τρία τέταρτα των Γάλλων δημοσιογράφων «είναι μια πλειοψηφία μικρών αλητανθρώπων, στην υπηρεσία μιας μειοψηφίας μεγά-λων παλιανθρώπων»(sont une majorité de petites fripouilles au service d’une minorité de grandes crapules). Στη σελίδα 189 υπάρχει και μια πληροφορία ελληνικού ενδιαφέροντος. Ο αυτόκλητος υπερασπιστής του Μίκη Θεοδωράκη στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ο Γάλλος εκδότης του περιοδικού «Εξπρές» και συγ-γραφέας Ζαν Ζακ Σερβάν Σρεμπέρ, υπήρξε μια σκοτεινή προσωπικότητα των ΜΜΕ κι ένας πολιτικός απροσδιόριστης ιδεολογίας. Ισχυρίστηκε πως βοη-θούσε έναν αγωνιστή και δημοκράτη γιατί, δήθεν, πίστευε κι αυτός στις ίδιες αξίες (υποτίθεται μαρξιστικές) με τον διάσημο Έλληνα μουσικοσυνθέτη. Μοιρα-ζόταν μαζί του μια «πολιτική φιλία»(une amitié politique). Έλεγε ψέματα. Ο Θεοδωράκης θα πρέπει να κατάλαβε γρήγορα πως ο τσαρλατάνος που τον μετέφερε με το αεροπλάνο του στο Παρίσι, εκμεταλλεύτηκε τις παρεμβάσεις της γαλλικής κυβέρνησης προς τον Γ. Παπαδόπουλο για την απελευθέρωσή του τον Απρίλη του 1970, για να εμφανίσει το γεγονός ως δική του επιτυχία. Δεν είχε καμιά απολύτως ιδεολογική σχέση με τον Μ. Θεοδωράκη, ο οποίος δεν τον είχε συναντήσει ποτέ στη ζωή του. Με τη βοήθεια Έλληνα συνεργάτη του φρόντισε να συναντήσει τη Μυρτώ, την απελπισμένη κι αναστατωμένη
98
σύζυγο του μουσικοσυνθέτη, για να της προτείνει την άμεση μεταφορά του άν-τρα της στη Γαλλία. Ο Moncomble αφιερώνει αρκετές σελίδες σ’ αυτόν τον πάμπλουτο τυχο-διώκτη, που χρησιμοποιούσε μια απατηλή μαρξιστική φρασεολογία και είχε άριστες σχέσεις με όλα τα κόμματα και προσωπικές πολιτικές επαφές με ηγέ-τες διαφορετικής ιδεολογίας (Μιτεράν, Ζισκάρ ντ’ Εστέν, Σιράκ. Κένεντι, Πάλμε κ.ά). Αποκαλύπτει τις κομπίνες του για τον έλεγχο των γαλλικών ΜΜΕ, τις σχέσεις του (λόγω και της εβραιοπρωσικής καταγωγής της οικογένειάς του) με τη μασονία, την παγκοσμιοποίηση, αλλά και τις στενές σχέσεις του με την Τρι-μερή Επιτροπή (Βλ. Σημ. 35), λόγω και της φιλίας του με τον βαρώνο Ε. Ρό-τσιλντ και τον ιδρυτή της Τριμερούς Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Ο Σρεμπέρ αποτελεί το εξιδανικευμένο πρότυπο ενός συγγραφέα, δημοσι-ογράφου και πολιτικού ηγέτη της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτό προσδιορίζε-ται από τη βασική οργανωτική γραμμή του συστήματος της Νέας Τάξης, την οποία προσδιόρισε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Σύμφωνα μ’ αυτόν, η παγκοσμιοποί-ηση θα έπρεπε να εφαρμόσει και «σοσιαλιστικές πρακτικές» για να μπορέσει να πείσει τις λαϊκές μάζες. Τέτοιες ανώδυνες για το σύστημα «πρακτικές» που διευκόλυναν τους στόχους των κερδοσκόπων, αποσκοπούσαν στην αποσύν-θεση των παραδοσιακών δομών κοινωνικής και εθνικής συνοχής των λαών που αποτελούσαν θεμελιώδεις αρχές και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Από αυτό το πρίσμα και με το θελκτικό δόγμα της «ελεύθερης και δημοκρατι-κής επιλογής» (Free to Choose), αντιπαράθεσαν στην κομμουνιστική αθεΐα τον αγνωστικισμό, στον διεθνισμό την παγκοσμιοποίηση, στην τρομοκρατία το φό-βο, στο χαφιεδισμό το «αόρατο ηλεκτρονικό φακέλωμα», στην εθνική (πατριω-τική) συνοχή τη δημιουργία μειονοτήτων, στην αντιδημοκρατική κρατική προ-παγάνδα την πλύση εγκεφάλου από τους μεγιστάνες των «ελεύθερων ιδιωτι-κών» ΜΜΕ, στην ισότητα των πολιτών τις υπερβολές εξύψωσης του κοινωνι-κού κύρους (prestige) των περιθωριακών ομάδων κ.ά. Αποτέλεσμα: Οι πλού-σιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Όπως σ’ όλο τον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα κάποιοι μεγαλόσχημοι δη-μοσιογράφοι των τηλεοπτικών, κυρίως, Μέσων Ενημέρωσης και άλλοι επώνυ-μοι (συγγραφείς, πολιτικοί κλπ) αποτελούν μόνιμο κρυφό μισθοδοτούμενο προσωπικό ξένων πρεσβειών ή ΜΚΟ. Ο γνωστός Κύπριος δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου (ανταποκριτής εφημερίδων στις ΗΠΑ) αποκάλυψε, πριν από χρόνια, τον τρόπο που η ΜΚΟ USaid «εξαγόραζε» Κύπριους και Ελλαδίτες δημοσιογράφους και πολιτικούς, για να «διαφημίσουν» και να υποστηρίξουν το Σχέδιο Ανάν για την, δήθεν, λύση του κυπριακού προβλήματος. Οι υπηρε-σίες αντικατασκοπίας γνωρίζουν πολύ καλά αυτά τα άτομα, αλλά παρά τις κα-τά καιρούς εκκλήσεις έντιμων δημοσιογράφων, ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν αυ-τού του είδους «οι ενημερωτές της κοινής γνώμης». Ο Yann Moncomble δεν ήταν και πολύ τυχερός στη σύντομη ζωή του. Πέ-θανε ξαφνικά στα 36 του χρόνια από κάπως παράξενη κι ανεξήγητη αιτία. Ε-πίσημα ανακοινώθηκε πως έπαθε καρδιακή ανακοπή. Το συγγενικό του περι-βάλλον αμφισβητεί αυτή την εκδοχή, γιατί δεν είχε ποτέ του προβλήματα υγεί-ας. Είχε όμως πολλούς και ισχυρούς εχθρούς, γιατί με πύρινα άρθρα του καυ-τηρίαζε την παγκοσμιοποίηση και τη λεγόμενη τριμερή παγκόσμια κυβέρνηση (la trilatérale), τους σιωνιστές, τους κομμουνιστές και τους μασόνους. Φιλικό του πρόσωπο, με ψευδώνυμο, από φόβο για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά του, ισχυρίστηκε (σε δημοσιευμένο κείμενο) πως o Moncomble δολοφονήθηκε
99
γιατί ετοίμαζε μια συγκλονιστική έρευνα. Θα αποδείκνυε την ανάμειξη και τα κέρδη των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, του Ισραήλ και της Κούβας, στη διακί-νηση και εμπορία των ναρκωτικών. Είχε, όπως διατείνεται ο ανώνυμος συγ-γραφέας, ατράνταχτα απόρρητα στοιχεία. Ήταν φανερό πως θα έπληττε ζωτι-κά συμφέροντα των τριών, κυρίως, υπερδυνάμεων. Εκεί υποστηρίζουν, οι συγγενείς και φίλοι του, πως βρίσκεται και η αιτία του ξαφνικού θανάτου του.
28 Οι πέντε αυτές προσπάθειες πλαστογράφησης και οικειοποίησης της ελλη-νικής ιστορίας και πολιτισμού, τις οποίες ήδη έχουμε επισημάνει, είναι: Η ρωμαϊκή για την αποτυχία της «Πανελλήνιας Ένωσης», η σλαβική για τη Μακεδονία, η γερμανική για την διεκδίκηση της «πνευματικής κληρονομιάς των Αρχαίων Ελλήνων», η θεωρία της «Μαύρης Αθηνάς» του Μάρτιν Μπερνάλ και η τελευταία (αναδεικνυόμενη με προσεκτικά βήματα) η τουρκική, για τον ιωνικό και μινωικό πολιτισμό. 29 Με αυτό το προπαγανδιστικό σύνθημα οι Βούλγαροι εθνικιστές υποστήρι-ζαν πως, στη Μακεδονία κατοικούσαν Σλάβοι και ότι οι άλλες μειονότητες ήταν αριθμητικά αμελητέες. Η αλήθεια είναι πως στα χωριά της Μακεδονίας υπήρ-χαν αρκετοί Σλάβοι γεωργικοί εργάτες, που εργάζονταν στα τσιφλίκια των Τούρκων Αγάδων και Μπέηδων. Όμως, στις πόλεις, η παρουσία των Σλάβων (Βουλγάρων, Σέρβων, Μαυροβούνιων κλπ ) ήταν ασήμαντη. Θα πρέπει να ε-πισημανθεί πως, οι «Σλαβομακεδόνες απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είχαν τότε ακόμα εφευρεθεί». Μια σημαντική πληροφορία για τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης το 1821 και την αριθμητική αναλογία των μειονοτήτων, μας δίνει ο αείμνηστος καθηγη-τής Απόστολος Βακαλόπουλος στο βιβλίο του «Πηγές της Ιστορίας της Μακε-δονίας (1354-1833)». Επικαλείται την επιστολή του Μουλά της Θεσσαλονίκης Χαϊρουλάχ Ιμπν Σινασί Μεχμέτ Αγά προς το σουλτάνο Μαχμούτ Β΄, στην ο-ποία απαριθμούνται οι εθνικές κοινότητες της πόλης. Ο ανώτατος αυτός Τούρ-κος δικαστής γράφει: «Σήμερα η Θεσσαλονίκη έχει εκατό χιλιάδες κατοίκους, απ’ τους οποίους οι σαράντα χιλιάδες είναι μουσουλμάνοι και οι άλλοι, άπιστοι Ρωμιοί, Εβραίοι και Αρμένιοι». Ούτε λέξη για ύπαρξη Σλάβων. Άλλωστε, η εξέ-γερση στη Χαλκιδική από τον Εμμανουήλ Παπά και από τους Καρατάσο, Γάτ-σο, Ζαφειράκη κλπ στη Δυτική Μακεδονία, δείχνει την ύπαρξη σημαντικής πα-ρουσίας Ελλήνων στη Βόρεια Ελλάδα. Οι εθνικές επαναστάσεις γίνονται πάντα από συμπαγείς και ομοιογενείς γηγενείς πληθυσμούς. Να γιατί οι Ψευτομακε-δόνες της FYROM αποσιωπούν με μαεστρία τις ελληνικές εθνικές εξεγέρσεις στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Αλλά και το ελληνικό κράτος δεν πρόβαλε ποτέ αυτό το επιχείρημα, για να αποκαλύψει τις προπαγανδιστικές κορώνες των Βουλγάρων και αργότερα των Γιουγκοσλάβων, πως η Μακεδονία ήταν στην περίοδο της τουρκοκρατίας μια «υποδουλωμένη σλαβική περιοχή». Η εξέγερση των Ελλήνων στη Μακεδονία, είναι μια σημαντική αλλά κάπως ξε-χασμένη σελίδα στην ιστορία της επανάστασης του 1821. 30 Ο Νόαμ Τσόμσκι, είναι ένας πολύ γνωστός Αμερικανοεβραίος ακτιβιστής και καθηγητής γλωσσολογίας και φιλοσοφίας στο τεχνολογικό ινστιτούτο της Μασαχουσέτης. Εκτός από τη συνεισφορά του σε γλωσσολογικές έρευνες και θεωρίες, ασχολήθηκε και με πολιτικά θέματα, ασκώντας αυστηρή κριτική στις ΗΠΑ, για το ρόλο τους στη διεθνή πολιτική σκηνή και κυρίως για τις καταστρο-
100
φικές επεμβάσεις τους στη Μέση Ανατολή εναντίον των Αράβων. Για το λόγο αυτό χαρακτηρίστηκε από το Ισραήλ persona non grata και του απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα. Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων, με γενικές πολιτικές αναλύσεις. Σε πολλά βιβλία του, τα οποία έχουν μεταφρασθεί και στα ελληνικά, ασκεί κριτική στα ΜΜΕ και αναλύει τους τρόπους και μεθόδους προπαγάνδας στις σύγχρονες δημοκρατίες. 31 Είναι ο Milton Friedman, ο Samuel Huntington και ο Francis Fucuyama. 32 Ο Φράνσις Φουκουγιάμα διατύπωσε τη θεωρία πως η «Ιστορία» θα ολο-κληρωθεί, την ημέρα που θα συνομολογηθεί μια παγκόσμια αποδοχή της δη-μοκρατίας, η οποία θα θέσει τέρμα στις ιδεολογικές συγκρούσεις. Αυτές τις απόψεις του τις διατύπωσε το καλοκαίρι του 1989 σε ένα άρθρο του και τις α-νέπτυξε αναλυτικότερα στο βιβλίο του «The End of History and the Last Man» (Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος), το 1992. Η ανθρώπινη ιστορία, διατείνεται ο Φουκουγιάμα, είναι μια διαρκής διαμάχη ιδεολογιών, η οποία μετά τη λήξη του «ψυχρού πολέμου» με τη Σοβιετική Έ-νωση, έφτασε στο τέλος της με την επικράτηση του δημοκρατικού (νε-ο)φιλελευθερισμού, όπως φυσικά τον πρότεινε «η σχολή του Σικάγου» με την επιστημονική ομάδα του Φρίντμαν. Θεωρεί πως μ’ αυτή την «παγκόσμια επι-κράτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας», θα πάψουν οριστικά οι προαιώνιες ιδεολογικές συγκρούσεις και αναστατώσεις. Πάντως, διατηρεί επιφυλάξεις για τα επιτεύγματα της βιοτεχνολογίας και τους πειραματισμούς της στον άνθρω-πο. Υπάρχει ο μελλοντικός κίνδυνος, με ποικίλες εφαρμογές, να μετατραπεί ο άνθρωπος σε ένα βιοτεχνολογικό ον, ένα είδος ρομπότ, το οποίο θα μπορού-σε να χαρακτηρισθεί ως «ο τελευταίος άνθρωπος». 33 Ο Samuel P. Huntington είναι γνωστός για τη θεωρία του περί «Σύγκρου-σης των Πολιτισμών» και την εγκαθίδρυση, μετά την κατάρρευση της Σο-βιετικής Ένωσης και το τέλος του «ψυχρού πολέμου», μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Τοποθετήθηκε σε σημαντικές κυβερνητικές θέσεις των ΗΠΑ και οι απόψεις του άσκησαν βαθιά επίδραση στην άσκηση της αμερικανικής εξωτερικής πολι-τικής. Το βασικό του έργο «The Clash of Civilizations and Remaking of World Order» (Η Σύγκρουση των Πολιτισμών και ο Ανασχηματισμός της Παγκόσμιας Τάξης), υπήρξε το θεμέλιο για την εδραίωση της παγκοσμιοποίησης, με βάση το οικονομικό μοντέλο της «Σχολής του Σικάγου» και του Μίλτον Φρίντμαν, ενώ συμπληρωματικά στοιχεία στο οικοδόμημα της Νέας Τάξης πρόσφερε και ο Φουκουγιάμα με το έργο του «Το τέλος της Ιστορίας». Βασικό στοιχείο της θεωρίας του Χάντινγκτον είναι πως στη Νέα Παγκό-σμια Τάξη, οι συγκρούσεις δεν θα είναι πλέον ιδεολογικές, αλλά πολιτισμικές. Αυτοί οι πολιτισμοί, συγκρουσιακοί και ανταγωνιστικοί, βασίζονται σε τρεις κυ-ρίως θρησκείες (Χριστιανισμό, Ισλάμ και Βουδισμό) και είναι οι εξής: Δυτικός (Δυτική Ευρώπη, Βόρεια Αμερική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Ισραήλ), Λατινοαμερικανικός, Ισλαμικός, Σλαβοορθόδοξος (συμπεριλαμβά-νεται και η Ελλάδα), Ινδουϊστικός, Ιαπωνικός, Κομφουκιανικός (Σινικός) και Αφρικανικός. Αξιοσημείωτος είναι ο προβληματισμός του Χάντινγκτον για την αμερικανι-κή εθνική ταυτότητα, η οποία επηρεάζεται από τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύ-
101
ματα από ισπανόφωνες χώρες. Στο έργο του «Who are We? The challenge to America’s national Identity» διαπιστώνει μια ισπανόφωνη καθολική δημογρα-φική και πολιτιστική έκρηξη, η οποία είναι τελείως διαφορετική από την (προ-τεσταντική) αγγλοσαξονική κουλτούρα και τείνει να αλλοιώσει τον φυλετικό χα-ρακτήρα των ΗΠΑ. Οι επιπτώσεις από την πληθυσμιακή αυτή αλλαγή, θα φα-νούν στο μέλλον, γιατί συνδέονται και με τις μελλοντικές μεταβολές που μοι-ραία θ’ ανατρέψουν την άσκηση της εξουσίας από τους Αγγλοσάξονες. Το θέ-μα αυτό το αναπτύσσουμε εκτενέστερα στην Υποσημείωση αρ. (36) και συνδέ-εται με τη χρονική διάρκεια που οι ΗΠΑ θ’ αποτελούν υπερδύναμη. Σ’ αυτή τη χρονική εξελικτική περίοδο ο Χάντινγκτον φοβάται τη διαίρεση των ΗΠΑ σε δυο διαφορετικούς λαούς, με δυο πολιτισμούς (καθολικό και προτεσταντικό) και δυο γλώσσες (αγγλική και ισπανική). Παρέλειψε όμως κι έναν τρίτο παρά-γοντα, που (με μια επίσης εκρηκτική δημογραφική εξέλιξη) θα αποτελέσει ενι-σχυτικό στοιχείο της ισπανόφωνης επικράτησης. Είναι οι νέγροι των ΗΠΑ που αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς και, πολλοί απ’ αυτούς, εντάσσονται θρησ-κευτικά στο Ισλάμ. Αυτοί αποκλείεται να συνεργαστούν με τους Αγγλοσάξονες. Ένα βασικό σημείο των απόψεων του Χάντινγκτον αφορά έμμεσα και την Ελλάδα. Δεν ήταν στις αρχικές του ιδέες να συμπεριλάβει στο δυτικό πολιτισμό της Ευρώπης μόνο τους Καθολικούς και Προτεστάντες. Όμως αυτή η άποψη θεμελιώθηκε, γιατί αναφερόταν στις δυτικές (ευρωπαϊκές) παραδοσιακές αντι-λήψεις για την «πολιτισμένη Ευρώπη» (was not Huntington’s original idea, it was rather the traditional Western). Με λίγα λόγια, οι Δυτικοευρωπαίοι ήταν αυτοί που θα αντιδρούσαν, αν ο Χάντινγκτον συμπεριλάμβανε στην «πολιτι-σμένη Δύση» και τους Ορθόδοξους. Να, λοιπόν που βρίσκουμε κι εδώ την Καρλομάγνεια λογική, σύμφωνα με την οποία δεν «ανήκουν στην Ευρώπη» η Ελλάδα και οι άλλες ορθόδοξες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. 34 Ο Milton Friedman υπήρξε διαπρεπής Αμερικανοεβραίος οικονομολόγος, ο οποίος διατύπωσε την οικονομική θεωρία του νεοφιλελευθερισμού, γνωστής και ως θεωρίας της Σχολής του Σικάγου (Chicago’s School). Ως καθηγητής δίδαξε στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, στο πανεπιστήμιο του Σικάγο (για τρεις περίπου δεκαετίες) και στο ίδρυμα Χούβερ για άλλες τρεις δεκαετίες, ως το θά-νατό του, το 2006, σε ηλικία 94 ετών. Οι βασικές ιδέες της θεωρίας του, διατυπώνονται στο έργο του «Capitalism and Freedom» (Καπιταλισμός και Ελευθερία), που εκδόθηκε από το πανεπι-στήμιο του Σικάγου το 1962. Ανάμεσα στους συνεργάτες του ήταν οι γνωστοί οικονομολόγοι Φρανκ Νάιτ, Φρίντριχ Χάγιεκ και Τζωρτζ Στίγκλερ αλλά και ο κουνιάδος του καθηγητής Ααρόν Νταϊρέκτορ και η, επίσης οικονομολόγος, γυ-ναίκα του Ρόουζ. Ο ρόλος του κουνιάδου του στην πρόσληψη του Φρίντμαν (το 1946) στην νομική και οικονομική σχολή του Σικάγου, ήταν καθοριστικός, δεδομένου ότι είχε άριστες σχέσεις με τον πρύτανη της σχολής και πρόεδρο του πανεπιστημίου, τον Έντουαρντ Λεβί. Από το γεγονός πως η οικονομική σχολή σ’ αυτό το πανεπιστήμιο «ήταν εβραιοκρατούμενη», διατυπώθηκαν αρ-γότερα κατηγορίες, από επώνυμους και ανώνυμους, πως ο νεοφιλελευθερι-σμός (ή μονεταρισμός) είναι δημιούργημα των θεωρητικών Εβραίων σιωνι-στών και των μεγάλων εβραϊκών τραπεζικών συγκροτημάτων (Γκόλντμαν Σακς, Μόργκαν Στάνλεϊ, Ρότσιλδ, Ροκφέλερ κ.λπ.). Το 1976 ο Φρίντμαν τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για τις οικονομικές επιστήμες. Ως ανεπίσημος σύμβουλος του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν, έπεισε
102
το οικονομικό περιβάλλον του αμερικανού προέδρου, για την ορθότητα της θεωρίας του. Το ίδιο είχε συμβεί και με τους οικονομικούς συμβούλους της Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία μόλις αναδείχθηκε πρωθυπουργός (και ταυτό-χρονα με τον Ρίγκαν) άρχισε να εφαρμόζει τη θεωρία του νεοφιλελευθερισμού. Όμως, στην πράξη ο Φρίντμαν, ως οικονομικός σύμβουλος του δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ, είχε δει τα εντυπωσιακά, στην αρχή, αποτελέσματα των ριζο-σπαστικών θεωριών του. Για το «πείραμα της Χιλής», ο Φρίντμαν βασίστηκε σε Χιλιανούς απόφοι-τους του πανεπιστημίου του Σικάγου και μάλιστα, ο ένας απ’ αυτούς, ο Σέρχιο Ντε Κάστρο διορίστηκε από τον Πινοσέτ Υπουργός Οικονομικών. Πολλοί, επί-σης, παλιοί και νέοι απόφοιτοι της σχολής του Σικάγου, τοποθετήθηκαν σε κυ-βερνητικές θέσεις ή διορίστηκαν ως καθηγητές στα πανεπιστήμια της Χιλής. Όλοι αυτοί ήταν γνωστοί ως «Τα παιδιά του Σικάγου». Ήταν ένα επιτυχημένο πείραμα «προσέλκυσης και μορφοποίησης εγκεφάλων» το οποίο, μετά την ε-πικράτηση της παγκοσμιοποίησης σ’ όλο τον κόσμο, υπήρξε το υπόδειγμα για την «κατασκευή τέτοιων επιλεγμένων και με ιδιαίτερα προσόντα Γενιτσάρων» σ’ όλες τις χώρες. Η «θεραπεία» του πληθωρισμού της Χιλής απαιτούσε, κατά τον Φρίντμαν, μια «επώδυνη εγχείρηση» η οποία αν διαρκούσε πολύ χρόνο θα ήταν «θανα-τηφόρα». Εφαρμόσθηκε η «θεραπεία του σοκ» για την οποία, από ψυχολογι-κής πλευράς, έγιναν πειράματα από τη CIA σε ομάδες ατόμων και απέδειξε πως οι λαοί, με απανωτές και σκληρές εφαρμογές που διαφοροποιούν κοινω-νικοπολιτικά πρότυπα (π.χ. αποσύνθεση του κοινωνικού κράτους) περιέρχον-ται σε μια κατάσταση αδράνειας και απραξίας. Με το θέμα αυτό ασχολήθηκε η Καναδή συγγραφέας Ναόμι Κλάιν στο γνωστό και μεταφρασμένο στα ελληνικά βιβλίο της «το δόγμα του σοκ» (The shock doctrine). Σ’ αυτό διαπιστώνει πως ο προσδιορισμός της έννοιας της ελευθερίας, κατά τον Φρίντμαν, αναφέρεται αποκλειστικά στην ασύδοτη εμπορική και χρηματιστηριακή ελευθερία, ενώ οι πολιτικές ελευθερίες αποτελούν «άχρηστο αξεσουάρ» στα απάνθρωπα παιχ-νίδια των κερδοσκόπων. Η Κλάιν διατύπωσε απόψεις και για την «ελληνική οικονομική κρίση», προειδοποιώντας τις ελληνικές κυβερνήσεις να μην πέσουν στις παγίδες των πρόθυμων δανειστών της. Σκοπός αυτών των κερδοσκόπων δεν ήταν η σωτηρία της Ελλάδας από την οικονομική καταστροφή, αλλά η σω-τηρία των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών και η καταλήστευση του πλούτου, «των ασημικών» της χώρας. «Τα παιδιά του Σικάγου» αποτέλεσαν το υπόδειγμα για τους αρχιερείς της παγκοσμιοποίησης, ώστε να προετοιμάσουν τις νέες γενιές ηγετών, που θα στελέχωναν, με μια βραδεία εξέλιξη πολιτικών ανακατατάξεων, τις κρατικές δομές εξουσίας. Σήμερα, σ’ όλες τις χώρες και τους διεθνείς οργανισμούς, α-μέτρητα τέτοια «golden boys» κατέχουν βασικές θέσεις εξουσίας αλλά και ε-λέγχου των ΜΜΕ και γι’ αυτό, ίσως, υπάρχει μια γενική εντύπωση των λαών, πως το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης (οικονομικό και πολιτικοστρατιωτικό) είναι ακλόνητο και μη αναστρέψιμο (irreversible).
Οι βασικές θεωρητικές θέσεις του Φρίντμαν, όπως εκφράζονται στα κεί-μενά του «Καπιταλισμός και Ελευθερία» (Capitalism and Freedom) και «Ελεύ-θερος να Επιλέξει» (Free to Choose) είναι οι ακόλουθες:
1. Η ιστορία δείχνει πως ο καπιταλισμός αποτελεί αναγκαία προϋ-πόθεση για την ύπαρξη πολιτικής ελευθερίας. Όμως δεν είναι μια απόλυ-
103
τα ικανοποιητική προϋπόθεση. Είδαμε όμως πως η Ναόμι Κλάιν θεωρεί πως οι πολιτικές ελευθερίες είναι «αξεσουάρ» για τον μονεταρισμό.
2. Ο αποκλειστικός ρόλος του κράτους σε μια ελεύθερη κοινωνία είναι: Να εγγυηθεί την εφαρμογή του νόμου και την προστασία της ιδιωτι-κής περιουσίας.
3. Είναι αντίθετος στον ασφυκτικό νομισματικό έλεγχο από τις κεν-τρικές κρατικές τράπεζες.
4. Πιστεύει στην απόλυτη ελευθερία των παγκόσμιων εμπορικών συναλλαγών και είναι αντίθετος σε κάθε ιδέα προστατευτισμού.
5. Είναι αντίθετος σε κάθε αύξηση των κρατικών δαπανών, για την μείωση της ανεργίας (αύξηση απασχόλησης), όπως προέβλεπε και ε-φαρμοζόταν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η θεωρία του Κέινς και οι συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς.
6. Η εκπαίδευση θα πρέπει να είναι ιδιωτική. Με τα «τσεκ εκπαί-δευσης», θα μπορούσαν οι φοιτητές να δανείζονται για να σπουδάζουν.
7. Αποφυγή κοινωνικών και φυλετικών διακρίσεων, κατάργηση κρατικών μονοπωλίων και (ευχή) για επίδειξη από τα ιδιωτικά μονοπώλια και επιχειρήσεις μιας «κοινωνικής υπευθυνότητας». Επίσης είναι υπέρ ενός «επιπέδου», ενός ενιαίου φόρου (flat tax), υπέρ του καθορισμού ε-νός κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος για τους πολύ φτωχούς (προ-φανώς για να μην εξεγερθούν), υπέρ των γάμων των ομοφυλοφίλων, τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, της πορνείας κ.ά. από τη φορολογία των οποίων το κράτος μπορεί ν’ αποκομίσει σημαντικά έσοδα. Η θεωρία του Φρίντμαν, σε συνάρτηση με τις συγκρουσιακές θεωρίες του
Χάντινγκτον και του Φουκουγιάμα, αποτέλεσε το θεμέλιο μιας παγκοσμιοποίη-σης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της αγγλοσαξονικής παγκόσμιας υπερ-δύναμης των ΗΠΑ. Όμως, δεν είχαν προβλέψει πως η παγκοσμιοποίηση θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και από ολοκληρωτικά καθεστώτα, σαν της κομμου-νιστικής Κίνας, όπου ο αυστηρός έλεγχος των κρατικών δομών εξουσίας εγ-γυάται την αποτελεσματικότερη επιτυχία της. Όπως στη δικτατορία του Πινο-σέτ, ο Φρίντμαν πέτυχε το «οικονομικό θαύμα», το οποίο αργότερα οδήγησε τη Χιλή σε κοινωνική και οικονομική καταστροφή (από τα ίδια τα «Παιδιά του Σι-κάγου»), έτσι και η Κίνα, χάρη στην παγκοσμιοποίηση, ανέβηκε αλματωδώς τα σκαλιά της οικονομικής προόδου και σύντομα θα είναι η πρώτη οικονομική δύ-ναμη της υφηλίου. Στον 21ο αιώνα θα επέλθουν τεράστιες μεταβολές στην οι-κονομική και πολιτικοστρατιωτική ισορροπία των Μεγάλων Δυνάμεων. Με μια Κίνα που θα πλησιάζει σε πληθυσμό το ενάμισι δισεκατομμύριο και με μια συ-νεχώς ανερχόμενη οικονομία, ο κόσμος στους επόμενους αιώνες δεν θα είναι ο ίδιος, όπως σήμερα. 35 Η Τριμερής Επιτροπή (αγγλ. Trilateral Commission, γαλλ. Commission Tri-latérale), όπως αναφέρεται στην ιδιαίτερη ιστοσελίδα της, είναι μια ιδιωτική ορ-γάνωση που ιδρύθηκε το 1973 από τον χρηματιστή Ντέιβιντ Ροκφέλερ, με σκοπό να συγκεντρώσει έμπειρους ηγέτες του ιδιωτικού τομέα που θα συζη-τούν για παγκόσμια προβλήματα. Σκοπός της Επιτροπής είναι η επικοινωνία και η συνεργασία ανάμεσα στους ηγέτες της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Ασίας, ώστε με τη μελέτη και το διάλογο να αντιμετωπίζονται τα σημαν-τικά και πιεστικά (επικίνδυνα) προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Τα προβλήματα και οι απειλές έχουν αλλάξει από το 1973, αλλά η σημασία τους
104
έχει αυξηθεί λόγω της αλληλεξάρτησης και διασύνδεσης των χωρών στο ση-μερινό κόσμο. Η Τριμερής, περιλαμβάνει έναν κύκλο ηγετών της παγκόσμιας οικονομίας (γύρω στους 400) που συνεδριάζουν ανά τακτά διαστήματα. Η κάθε μια από τις τρεις ηπείρους έχει τον συντονιστή της. Για την Ευρώπη, πρόεδρος είναι ο άλλοτε διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ (με τον τότε υποδιοικητή Λουκά Παπαδήμο), για την Ασία ο Γιασουσίκα Χασεγ-κάουα και για την Αμερική ο Γιόζεφ Νάι. Την οργάνωση της Τριμερούς υλοποίησε ο καθηγητής διεθνών σχέσεων στο πανεπιστήμιο Κολούμπια Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και ιδρυτικά μέλη της υπήρξαν ο Χένρι Κίσινγκερ και οι οικονομολόγοι και πρόεδροι της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ (της FED) Άλαν Γκρίνσπαν και Πολ Βόλκερ. Οι δυο τελευ-ταίοι συνεργάστηκαν στενά με τον Μίλτον Φρίντμαν για την πλήρη αποδοχή και εφαρμογή της μονεταριστικής θεωρίας του. Όλα τα μέλη της οργάνωσης προέρχονται από επιλεγμένους πολιτικούς ηγέτες, χρηματιστές, καθηγητές πανεπιστημίων και γενικά από διακεκριμένους επώνυμους, οι οποίοι όμως δεν πρέπει να κατέχουν δημόσιο αξίωμα. Γι’ αυτό ο Τρισέ έγινε πρόεδρος του ευρωπαϊκού τομέα όταν έληξε η θητεία του στην κεντρική τράπεζα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ο Μάριο Μόντι παραιτήθηκε από τη γραμματεία της Τριμερούς, όταν από το «πουθενά» βρέθηκε, με σκο-τεινές αντιδημοκρατικές διαδικασίες των ηγετών της Ε.Ε., πρωθυπουργός της Ιταλίας, χωρίς να έχει εκλεγεί από τον ιταλικό λαό. Στον κατάλογο της Τριμερούς Επιτροπής του 2011, ως εκπρόσωποι της Ελλάδας εμφανίζονταν: ο Λουκάς Παπαδήμος, τραπεζίτης και (επί ένα διάστη-μα) «διορισμένος» πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Παναγής Βουρλούμης, τέ-ως πρόεδρος ΟΤΕ, ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος, τέως πρόεδρος του Συν-δέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και ο διευθυντής της εφημερίδας «Καθημερινή» Αλέξης Παπαχελάς. Οι επικριτές της Τριμερούς (κάποιοι τους θεωρούν συνωμοσιολόγους) πι-στεύουν πως αποτελεί την Παγκόσμια Κυβέρνηση, που με τους πολιτικούς, επιχειρηματίες και την ακαδημαϊκή ελίτ που ελέγχει, καθορίζει τις τύχες των λαών και των χωρών της υφηλίου. Τα επιχειρήματά τους τα βασίζουν στην ά-μεση συμμετοχή στην οργανωτική διαδικασία της ίδρυσής της, του Χένρι Κί-σινγκερ και του Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, αλλά και τη συμμετοχή των βασικών μελών της στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και στη Λέσχη Μπίλντερ-μπεργκ. 36 Το θέμα του υπολειπόμενου χρόνου επιβίωσης της παγκοσμιοποιημένης αγγλοσαξονικής αυτοκρατορίας και της Pax Americana, το έθεσαν γνωστοί ισ-τορικοί και γεωπολιτειολόγοι, μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση που ακολούθη-σε την πτώχευση της αμερικανικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς, το Σεπτέμβρη του 2008. Τότε φάνηκε πως οι πόλεμοι που άρχισαν (στο οργανωμένο πλαίσιο της «σύγκρουσης των πολιτισμών») από την εποχή του Νίξον και μετέπειτα από τους δυο Τζωρτζ Μπους (πατέρα και γιο) στην Ασία και τη Μέση Ανατολή, αλλά και του Μπιλ Κλίντον στη Γιουγκοσλαβία, εξασθένισαν οικονομικά τις ΗΠΑ και τις ανάγκασαν να περιορίσουν τις περιφερειακές επεμβάσεις τους, για να εδραιώσουν τα συστήματα διακυβέρνησης της «πολιτισμένης Δύσης» στον μουσουλμανικό, κυρίως, κόσμο.
105
Η οικονομική εξασθένιση των ΗΠΑ φέρνει στο προσκήνιο και τις εσωτερι-κές πολιτικοκοινωνικές αλλαγές που θα προκύψουν σε μια χώρα που, φυλετι-κά, μοιάζει με καλειδοσκόπιο. Ο μόνος συνδετικός κρίκος ανάμεσα σ’ αυτές τις φυλές (λευκή, μαύρη, λατινοαμερικάνικη) είναι το δολάριο και η ευημερία που αντιπροσωπεύει, ενώ τα πολιτισμικά στοιχεία τους (θρησκεία, προγονική πνευματική κληρονομιά κ.λπ.) είναι εντελώς αποξενωμένα και ασύμβατα μετα-ξύ τους. Στο απώτερο μέλλον, μια τέτοια εξέλιξη, θα αναδείξει τη νέα ηγετική κοινωνική τάξη από τη συμμαχία των Νέγρων και των Λατινοαμερικάνων, που έχουν υπερβολικά αυξημένο δείκτη γονιμότητας και πολλαπλασιάζονται, αριθ-μητικά, σε σύγκριση με τους Αγγλοσάξονες. Στον επόμενο αιώνα, με βάση αυ-τή την εξέλιξη και τα μεταναστευτικά ρεύματα από τη Λατινική Αμερική, οι πρό-εδροι και η ηγετική τάξη στις ΗΠΑ, θα προέρχονται από τις δυο αυτές, μη προ-νομιακές σήμερα, φυλές. Αυτό το θέμα το είχε προβλέψει και αναλύσει και ο Σάμιουελ Χάντινγκτον στο έργο του «Who are We? The challenges to America’s National Identity», όπου εκφράζει τους φόβους του για την αποδό-μηση της «εθνικής αμερικανικής ταυτότητας» (φυσικά υπονοεί την αγγλοσαξο-νική ταυτότητα), εξαιτίας της λατινοαμερικανικής μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ, αλλά και της υπογεννητικότητας των Αγγλοσαξόνων. Αυτή η εξέλιξη, γράφει ο Χάντινγκτον «divide the United States into two peoples, two cultures and two languages» (διαιρεί τις ΗΠΑ σε δυο λαούς, δυο πολιτισμούς και δυο γλώσσες). Οι ΗΠΑ, οι οποίες με τη λογική της παγκοσμιοποίησης στρατολογούν, σ’ όλες τις χώρες, ταλαντούχα «Παιδιά του Σικάγου», για να αναδείξουν μειονότητες (διαίρεση της ομοιογένειας των λαών) και να αποδομήσουν την εθνική ταυτό-τητα και τη γλώσσα σε άλλα κράτη, στο δικό τους ανησυχούν για μια τέτοια ο-λέθρια εξέλιξη. Γνωρίζουν φυσικά πως οι συνέπειες είναι βαρύτατες και θα οδηγήσουν, μοιραία, σε φυλετικές συγκρούσεις και στο χάος. Ο Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, τέως καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χάρ-βαρντ, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς στην Ουάσιγκτον, Σύμβουλος του Κέντρου Στρατηγικών Σπουδών και συνιδρυτής, με τον Ροκφέλερ και τον Κίσινγκερ της «Τριμερούς Επιτροπής», είναι ο άν-θρωπος που διαμόρφωσε, επί πολλά χρόνια, τη στρατηγική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σε βιβλίο που εξέδωσε και σε συνέντευξή του στην εφη-μερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», το Μάη του 1998, υπολογίζει πως η κυριαρχία των ΗΠΑ, ως υπερδύναμης, δεν θα είναι δυνατόν να διαρκέσει περισσότερο, από δυο γενιές, δηλαδή περίπου στον μισό αιώνα. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα διαβλέ-πει ανακατατάξεις γεωπολιτικών επιρροών, με ανερχόμενες δυνάμεις την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία και τη Γερμανία. Οι ΗΠΑ, για να διατηρήσουν μια γεω-στρατηγική ισορροπία, θα πρέπει να βρουν «διαύλους επικοινωνίας» με την Κίνα και ν’ αποτρέψουν, με κάθε θυσία, τυχόν συμμαχία της Γερμανίας με τη Ρωσία. Άλλος διάσημος ιστορικός, που μιλά για μια έναρξη της διαδικασίας απο-δυνάμωσης των ΗΠΑ και την ανάδειξη νέων υπερδυνάμεων, είναι ο Εμμανου-έλ Τοντ. Ο Γάλλος ιστορικός και ανθρωπολόγος, ερευνητής στο Εθνικό Ινστι-τούτο Δημογραφικών Σπουδών της Γαλλίας, είχε προβλέψει, από το 1976, με το βιβλίο του «La chute finale» (Η τελική πτώση) τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Διατύπωσε τη θεωρία πως πολλά κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά γεγονότα προσδιορίζονται από δημογραφικούς (ρυθμός γεννητικότητας, παι-δική θνησιμότητα, αναλφαβητισμός κ.λπ.) και από ανθρωπολογικούς παρά-γοντες. Με βάση αυτά τα δεδομένα και τους δυσμενείς όρους ανάπτυξης της
106
αμερικανικής οικονομίας, ο Τοντ προβλέπει στο βιβλίο του «Après l’ Empire» (Μετά την Αυτοκρατορία), που κυκλοφόρησε το 2002, πως οι ΗΠΑ θα αντιμε-τωπίσουν, στο μέλλον, μια υποτίμηση του δολαρίου ως παγκόσμιου ανταλλα-κτικού νομίσματος. Θα βρεθούν, έτσι, μπροστά σε μια «effondrement écono-mique et stratégique et leur impuissance à s’ affirmer comme seule super-puissance au monde» (σε μια οικονομική και στρατηγική κατάρρευση και στην αδυναμία τους να επιβεβαιωθούν, ως η μοναδική υπερδύναμη του κόσμου). Το τέλος αυτής της «κατακρήμνισης» δεν προσδιορίζεται σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, όπως το προσδιόρισε στο δικό του βιβλίο ο Μπρεζίνσκι 37 Ως «θεωρία συνωμοσιολογίας ή συνωμοσίας» (Theorie du complot) θεω-ρείται οποιαδήποτε ιδεοληπτική ερμηνεία αμφισβήτησης κάποιου σημαντικού πολιτικού, συνήθως, γεγονότος που προβάλλεται από μια δημόσια Αρχή ή η δημιουργία τέτοιων γεγονότων με κατασκευασμένα στοιχεία για προπαγανδι-στικούς, ρατσιστικούς ή άλλους λόγους. Στο θέμα της παγκοσμιοποίησης και της εφαρμογής των θεωριών του Φρίντμαν, του Χάντινγκτον και του Φουκουγιάμα, οι ηγετικές τάξεις των πολιτι-κών και των τραπεζιτών, όπως και οι αναθεωρητές της ιστορίας, επιμένουν πως όλα όσα γίνονται αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μυθομανών και δεν έχουν σχέση με τα πραγματικά γεγονότα. Για τα γεγονότα που αποδεικνύονται με συστηματική έρευνα, διασταυρώ-σεις στοιχείων και από τις επαληθευμένες εξελίξεις στην εσωτερική και διεθνή πολιτική σκηνή, το να μιλά κάποιος για συνωμοσιολογικές καταστάσεις αποτε-λεί συνηθισμένη πρακτική όσων ενεργούν με ύπουλο και συνωμοτικό τρόπο. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις παρουσίασης μυθευμάτων ως πραγματικών γεγονότων. Ένα παράδειγμα είναι πως η καταστροφή των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης, στις 11 του Σεπτέμβρη 2001, έγινε δήθεν με τη συναίνεση των Αμερικάνων ή ότι στην οργάνωση της επιχείρησης αυτοκτονίας των Αρά-βων υπήρχε εβραϊκός δάκτυλος για να επέμβει η Αμερική στο Ιράκ. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες ιστορίες για τους «Ιλουμινάτι», για τα αεροπλάνα που μας ψεκάζουν, για τους εξωγήινους που μπαίνουν σε σπίτια και συνομιλούν με αν-θρώπους κ.ά. 38 «Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» είναι ένα μακροσκελέστατο κείμενο από 24 άρθρα, στο οποίο παρουσιάζεται ένα λεπτομερές σχέδιο κυριαρχίας του κόσμου από τους Εβραίους. Τα Πρωτόκολλα εμφανίστηκαν, από άγνωστο συντάκτη, το 1903 στη Ρωσία. Οι γνώμες για την αυθεντικότητά τους είναι δι-χασμένες. Άλλοι λένε πως συντάχθηκαν από τη ρωσική μυστική αστυνομία, την Οχράνα, για να δημιουργηθεί λαϊκό κύμα αντισημιτισμού και να διευκολυν-θούν οι πολιτικές διώξεις των Εβραίων. Άλλοι ισχυρίζονται πως τα Πρωτόκολ-λα επαληθεύονται από τις σημερινές εξελίξεις, όταν οι ηγέτες των κρατών, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η παγκοσμιοποιημένη διάρθρωση της οικονο-μίας, βρίσκονται υποταγμένα στην κυριαρχία των εβραϊκών τραπεζικών συγ-κροτημάτων. Οι πρώτοι ομιλούν για θεωρία συνωμοσιολογίας. Οι δεύτεροι για μια παγκόσμια οικονομική και πολιτική εξέλιξη, η οποία επιβεβαιώνει τα κείμε-να των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών, τα οποία αναφέρονται σε γεγονό-τα που συμβαίνουν τώρα στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Αυτοί μιλούν για μια «προσχεδιασμένη αυτοεκπληρούμενη προφητεία».
107
39 Η σύγκριση της έναρξης των ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου το 2012 με τους αντίστοιχους του Πεκίνου το 2008, δείχνει την προσπάθεια των Άγ-γλων να υποβαθμίσουν την ελληνική πολιτιστική παρουσία. Η παρουσίαση της ελληνικής σημαίας και της ομάδας των Ελλήνων αθλητών ήταν, με την επι-εικέστερη έκφραση, «στιγμιαία κι άφαντη». Η ελληνική σημαία δεν υψώθηκε δίπλα στην Ολυμπιακή και στη βρετανική και ούτε ακούστηκε ο ελληνικός εθνι-κός ύμνος. Ο ολυμπιακός ύμνος δεν ακούστηκε στα ελληνικά ή τουλάχιστον στην αγγλική γλώσσα, αλλά από «κρυμμένη» ορχήστρα. Καμιά λέξη για τους εντυπωσιακούς ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 2004, για την ιστορία των αγώνων, για την Ολυμπία, για τον Παλαμά και τον Σαμάρα, τον ποιητή και το συνθέτη του ολυμπιακού ύμνου. Εντυπωσιακές παραλείψεις χωρίς προη-γούμενο σε προγενέστερους ολυμπιακούς αγώνες (με εξαίρεση του Μονάχου το 1972), ενώ στο Σίδνεϋ το 2000 και στο Πεκίνο το 2008 η πολιτιστική προ-βολή της Ελλάδας ήταν σημαντική και αξιόλογη. Είναι χρήσιμο να τονισθεί πως και στους ολυμπιακούς στη Γερμανία και στους αγώνες στη Βρετανία (σε δυο δυτικοευρωπαϊκές χώρες), η Ελλάδα βρισκόταν σε εποχές πολιτικής και οικονομικής κρίσης (δικτατορία και δημοσιονομικό χρέος), γεγονός που επι-βεβαιώνει την άποψή μας πως, η δυτικοευρωπαϊκή θεωρία της πολιτιστικής αμφισβήτησης των σύγχρονων Ελλήνων γιγαντώνεται σε περιόδους κρίσεων και αποδυνάμωσης της «Ρωμιοσύνης». 40 Ο ντανταϊσμός υπήρξε ένα καλλιτεχνικό κίνημα απόλυτης ελευθερίας στη σκέψη και στην καλλιτεχνική δημιουργία, που άγγιζε τα όρια της αναρχίας και του παραλογισμού, με απόρριψη των βασικών στοιχείων της κλασικής τέχνης. Μετεξελίχθηκε στο κίνημα του σουρεαλισμού. 41 Ο σουρεαλισμός ή υπερρεαλισμός ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα, που με-τεξελίχτηκε από την αρχική μορφή του, του ντανταϊσμού ή απλώς νταντά. Εμ-φανίστηκε στη Γαλλία, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και εξελίχθηκε σ’ ένα πλατύτερο πολιτικό λογοτεχνικό και γενικότερα καλλιτεχνικό ρεύμα. Πνευ-ματικός πατέρας και εμπνευστής του σουρεαλισμού ήταν ο ποιητής Γκιγιόμ Απολλιναίρ, ενώ βασικά στελέχη που διαμόρφωσαν την τελική μορφή του και τις θεωρητικές του βάσεις ήταν ο Αντρέ Μπρετόν, ο Λουί Αραγκόν, ο Πωλ Ε-λυάρ, ο Ροζέ Βιτράκ και άλλοι, όπως ο Ισπανός ζωγράφος και γλύπτης Χουάν Μιρό, ο Γερμανός ζωγράφος και γλύπτης Μαξ Ερνστ, ο Ρομπέρ Ντεσνός κ.ά. που ανήκαν στο προηγούμενο καλλιτεχνικό ρεύμα του ντανταϊσμού. Οι σουρεαλιστές, επηρεασμένοι από τις θεωρίες του Φρόιντ και του Μαρξ, επιδίωξαν επαναστατικές αλλαγές στο χώρο της τέχνης, προτείνοντας μια ρι-ζοσπαστική και ρεαλιστική τροποποίηση της συμπεριφοράς και των κοινωνι-κών αξιών, απορρίπτοντας το ρομαντισμό, τον ιμπρεσιονισμό, τον εξπρεσιο-νισμό κ.λπ. 42 Ο Δημήτρης Κιτσίκης είναι ιστορικός, τουρκολόγος και καθηγητής διεθνών σχέσεων του πανεπιστημίου της Οττάβα, του Καναδά. Θεωρείται, μαζί με τον Γερμανό Καρλ Χαουσχόφερ και τον Αμερικανό Χάλφορντ Μακίντερ, ένας από τους τρεις περισσότερο σημαντικούς γεωπολιτικολόγους του κόσμου. Στα βιβλία και στα άρθρα του αμφισβητεί ότι υπήρχε «σκλαβιά και δου-λεία» κατά τη διάρκεια των τεσσάρων αιώνων οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα και δεν αποδέχεται τον «μύθο για το κρυφό σχολείο». Επίσης, θεωρεί
108
ότι τα ανατολικά στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού (στην Μικρά Ασία και τα νησιά του Αιγαίου) είναι τουρκικής καταγωγής και σ’ αυτό το σημείο οι απόψεις του συμπίπτουν με τους ισχυρισμούς του πρώην Τούρκου πρωθυπουργού Τουργκούτ Οζάλ, όπως διατυπώνονται στο βιβλίο του «Η Τουρκία στην Ευ-ρώπη». Οι απόψεις αυτές του Κιτσίκη υιοθετήθηκαν από μερίδα Ελλήνων αναθεω-ρητών της Ιστορίας, όπως π.χ. τη Θάλεια Δραγώνα και την Άννα Φραγκουδά-κη, οι οποίες τις αναδεικνύουν στα βιβλία τους αλλά και από τις σημαντικές θέ-σεις τους στο υπουργείο παιδείας, προσπάθησαν να τις εφαρμόσουν στην εκ-παιδευτική διδασκαλία. Στο έργο του «The Intermediate Region: A common Civilization between the Adriatic Sea and the Indus River», εκθέτει τη θεωρία του για την «Ενδιά-μεση Περιοχή». Τα περισσότερα έργα του αναφέρονται στην Τουρκία και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ ένα από τα πρώτα βιβλία του για την «Ελληνι-κή Προπαγάνδα» (Yunan Propagandasi) εκδόθηκε στα τουρκικά, στην Κων-σταντινούπολη το 1964, σε μια περίοδο επικίνδυνης έντασης στις σχέσεις Ελ-λάδας και Τουρκίας. 43 Η Θάλεια Δραγώνα είναι καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πανε-πιστήμιο Αθηνών, με ειδίκευση σε θέματα εθνοκεντρισμού, ρατσισμού και της ένταξης μειονοτήτων στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ενταγμένη πολιτικά στο ΠΑ-ΣΟΚ είχε στενές οικογενειακές σχέσεις με την οικογένεια Παπανδρέου, ενώ ο δεύτερος σύζυγός της, καθηγητής Νίκος Μουζέλης, ήταν επιστήθιος φίλος του Κώστα Σημίτη.
Όταν, το 1994, ο Γεώργιος Παπανδρέου ορκίστηκε υπουργός Παιδείας, στελέχωσε όλες τις υπηρεσίες του υπουργείου του με αναθεωρητές ιστορι-κούς, οι οποίοι παρέμειναν στις θέσεις τους και στις κυβερνήσεις της Νέας Δη-μοκρατίας, με υπουργούς τη Μαριέττα Γιαννάκου Κουτσίκου και τον Ευριπίδη Στυλιανίδη.
Η Θ. Δραγώνα, με την καθηγήτρια κοινωνιολογίας Άννα Φραγκουδάκη, διαμόρφωσαν ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης των μουσουλμανοπαίδων, το ο-ποίο ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και αντιδράσεων από τους (Δεξιούς και Αριστερούς) «Ελληνοκεντρικούς». Στο βιβλίο που έγραψε με την Άννα Φραγ-κουδάκη και τίτλο «Τί ειν’ η πατρίδα μας;» υπήρχαν σημεία στα οποία η υμνο-λογία για το μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι θέσεις των δυο συγγραφέων «για τους Έλληνες» υπήρξε η αιτία για να ξεσπάσει μια άγρια πολεμική εναντίον της. Στο ερώτημα ποια είναι η πατρίδα μας και ποιοι οι κά-τοικοί της, υπήρξε η εξής διατύπωση: «Κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα πως είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομή-σουμε πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων». Κάτι τέτοιες απόψεις και η ιστορία με το πλαστό πτυχίο της υπήρξε η αιτία, μ’ όλο που επανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και η νέα υπουργός Άννα Διαμαν-τοπούλου τη θεωρούσε «πολύτιμη συνεργάτιδα», αναγκάστηκε να την απο-πέμψει από τη θέση της στο υπουργείο. Μαζί της είχε αρχίσει η αποδυνάμωση της ομάδας των αναθεωρητών εκπαιδευτικών, όπως της Μαρίας Ρεπούση, της Χριστίνας Κουλούρη, του Θάνου Βερέμη κ.ά., οι οποίοι με τη συνδρομή του υ-πουργείου παιδείας είχαν τις κατάλληλες θέσεις και τις οικονομικές δυνατότη-τες να επιβάλλουν τις απόψεις τους στην εκπαίδευση και να κυκλοφορούν βι-
109
βλία, στα οποία διατύπωναν, σε ευρύτατο αναγνωστικό κοινό, τις ιδεολογικές τους θέσεις. 44 Η Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια της Νεότερης και Σύγχρονης Ιστο-ρίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν η γενική συντονίστρια και διευ-θύντρια της τετράτομης σειράς «Εναλλακτικό Εκπαιδευτικό Υλικό για τη διδασ-καλία της Νεότερης Ιστορίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης», που εκδόθηκε από το Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευ-ρώπη (CDRSEE).
Από τους χρηματοδότες του έργου και ο πιο αδαής κι ανενημέρωτος πο-λίτης, μπορεί ν’ αντιληφθεί τους σκοπούς και τους στόχους (κατά την έκφραση της Μαριέττας Γιαννάκου-Κουτσίκου) αυτού του έργου. Και μόνο το γεγονός ότι «το Σύστημα» επιδίωξε να επιφέρει αλλαγές στην ιστορία των βαλκανικών χωρών, χωρίς να τις εντάξει σε μια γενικότερη προσπάθεια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνει την προγραμματισμένη αποστασιοποίηση της Δυτικής Ευρώ-πης, (όπως την έχουμε διατυπώσει στα κείμενα της παρούσας εργασίας) από τον «Ορθόδοξο και Μουσουλμανικό Πολιτισμό». Είναι μια ενέργεια που εντάσ-σεται στα πλαίσια των θεωριών του Χάντινγκτον και του Κιτσίκη. Η ίδια η Κου-λούρη, σε μια σπουδαία, για την επιστημονική της πληρότητα, συνέντευξή της στο «ΒΗΜΑ» της 26-10-2013, με την ευκαιρία ενός τριήμερου επιστημονικού συνεδρίου, λέει τα εξής, τα οποία επεβεβαιώνουν του ύποπτους «στόχους και σκοπούς» του Εναλλακτικού Εκπαιδευτικού Υλικού:
«Το δεύτερο στερεότυπο που προέρχεται και πάλι από τη Δυτική Ευρώ-πη, είναι πως η βαλκανική ιστορία δεν είναι ευρωπαϊκή, ότι δηλαδή τα Βαλκά-νια έχουν έναν ιδιάζοντα χαρακτήρα που τοποθετεί την περιοχή, αν όχι εκτός, πάντως στο περιθώριο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Αυτό το συνέδριο μας βοη-θάει να επανατοποθετήσουμε την ιστορία της περιοχής μέσα στο ευρωπαϊκό και ευρύτερα στο παγκόσμιο πλαίσιο».
Συμφωνούμε απόλυτα μ’ αυτές τις ρεαλιστικές αλλά και επιβεβαιωμένες διαπιστώσεις, μέσα από τα αναμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία τα οποία έχουμε παραθέσει στην παρούσα σύντομη πολιτιστική πραγματεία. 45 Για την παράλογη έλλειψη οργάνωσης των κρατικών υπηρεσιών και την ανέντιμη γραφειοκρατία, έχουμε ως Έλληνες την υποχρέωση ν’ αγωνιστούμε για να αναδειχθεί μια νέα γενιά πολιτικών και διανοουμένων, η οποία θα επι-διώξει την απαλλαγή από τη γάγγραινα της κομματοκρατίας και την οργανωτι-κή αναγέννηση της χώρας. Οι αυθαιρεσίες των «μανδαρινίσκων» της εξουσίας είναι εξοργιστικές κι εγκληματικές. Ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα προ-σωπικό παράδειγμα κρατικής αυθαιρεσίας, επειδή τέτοια απόλυτα επιβεβαιω-μένα γεγονότα επαληθεύουν τους ισχυρισμούς, με αναμφισβήτητα επιχειρήμα-τα και αποδεικνύουν την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και μεταρρυθμίσεων στην κομματικοκρατούμενη κρατική μηχανη.. Με βάση το άρθρο 10 του Συντάγματος και των σχετικών νόμων, έχω υπο-βάλει αναφορά, ιεραρχικά σε όλες τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, με την ε-πισύναψη των έγγραφων αποδεικτικών στοιχείων. Επειδή στην παρανομία εμπλέκονται και αιρετά (κομματικά) κρατικά όργανα, επί δυο περίπου χρόνια δεν δόθηκε συγκεκριμένη απάντηση (π.χ. ότι τα στοιχεία είναι ανακριβή και ότι τα αρμόδια όργανα ενήργησαν σωστά ή ότι είναι ακριβή και θα ελεγχθούν για την αυθαιρεσία τους). Χωρίς αιτιολογία η υπόθεση αρχειοθετήθηκε από την
110
τελευταία αρμόδια ανεξάρτητη (δήθεν) Αρχή. Πλήρης καταστρατήγηση των συνταγματικών διατάξεων από την αρμόδια υπηρεσία, η οποία είναι επιφορ-τισμένη με την ιερή υποχρέωση να ελέγχει τη νομιμότητα των πράξεων των κρατικών οργάνων. Παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων, το σκοτεινό κομματικό κράτος ζει και βασιλεύει. Και οι ελέγχοντες, όπως οι «κατήδες» της οθωμανι-κής εποχής, μπορούν να παρανομούν γράφοντας το σύνταγμα, τους νόμους και τις δικαστικές αποφάσεις «στα παλιά τους τα παπούτσια». Ο κομματισμός και η πελατοκρατία σε όλο τους το μεγαλείο. Αυτού του είδους οι συμπεριφορές κρατικών οργάνων είναι εξοργιστικές και κατακριτέες. Στόχος όλων και ειδικότερα της νέας γενιάς θα πρέπει να είναι η οργάνωση ενός πραγματικού κράτους δικαίου. Όμως, οι κάθε είδους παρό-μοιες αδικίες δεν θα πρέπει να αποτελούν την πρόφαση, ώστε ο αδικημένος πολίτης να ενεργεί ως «εχθρός της Ελλάδας και των Ελλήνων». 46 Στο τρίτο έργο της τετραλογίας του Βάγκνερ, στην όπερα «Siegfried», αυ-τού του επικού ήρωα της γερμανικής και της σκανδιναβικής μυθολογίας, ο Ατ-τίλας ενσαρκώνεται από τον Etzel και η Ιλντικώ από την Kriemhilde, η οποία τον μαχαιρώνει την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Οι Γερμανοί, από τις αρχές του 20ου αιώνα προσπαθούν, με «αποσιωπή-σεις και διαφοροποιήσεις» στην ιστορία, να αποβάλλουν τη «ρετσινιά» από τις επιμειξίες των Οστρογότθων με τους Ούννους. Ενώ ο γάμος του Αττίλα με την Ιλντικώ (Hildeko), αλλά και ο αυθημερόν θάνατός του έγινε στη Γερμανία, ψάχνουν ακόμα τον άγνωστο τάφο του στην Ουγγαρία (στην κοιλάδα Tisza).
47
Το Ισραήλ, παρά το γεγονός πως οι αμερικανοεβραϊκές θεωρίες του νεο-φιλελευθερισμού και τα κυρίαρχα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά κεφάλαια ε-λέγχονται από Αμερικανοεβραίους τραπεζίτες, διατήρησε τις παραδοσιακές κοινωνικοπολιτικές και θρησκευτικές δομές του εβραϊκού λαού αναλλοίωτες. Οι πολιτιστικοί κρίκοι, που συνέδεαν τον εβραϊκό λαό της διασποράς, παραμέ-νουν αλώβητοι από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, με κυρίαρχη αντίληψη τη διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας. Πολλοί συγχέουν τον απλό εβραϊκό λαό, που υπέφερε τα πάνδεινα από τα ρατσιστικά στερεότυπα των προηγούμενων αιώνων, με το εβραϊκό καπιταλι-στικό κεφάλαιο και μια εθνικιστική πολιτική ελίτ φασιστικής νοοτροπίας, οι ο-ποίοι αποτελούν τους αρχιερείς του σιωνιστικού κινήματος για παγκόσμια κυ-ριαρχία. Ο εβραϊκός λαός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Μεγάλες αφετηρίες της παγκόσμιας ιστορίας, δημιουργήθηκαν από Εβραίους, όπως ο Χριστός, ο Μαρξ, ο Φρόιντ, ο Αϊνστάιν κ.ά. Αντίθετα, το σιωνιστικό τραπεζικό κεφάλαιο ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με τα συμ-φέροντα άλλων κρατών και οι σκοτεινές διασυνδέσεις του με ομάδες και φο-ρείς που προστάτευαν ελιτικές ηγετικές μειοψηφίες, δημιούργησαν αισθήματα αντισημιτισμού και θεωρίες συνωμοσιολογίας σε διάφορους λαούς, με επι-πτώσεις σε όλο τον εβραϊκό λαό. Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στα προγονικά εδάφη του, στη Μέ-ση Ανατολή, ήταν μια απαραίτητη πράξη για ν’ αποκτήσει ένας διεσπαρμένος στα πέρατα της γης και ταλαιπωρημένος λαός μια «στέγη», ένα δικό του σπίτι. Θα μπορούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις και οι πάμπλουτοι Σιωνιστές, με γενναία οικονομική βοήθεια και των μουσουλμάνων της περιοχής, να δημιουργήσουν για το νέο κράτος συνθήκες ομαλής διαβίωσης και συνύπαρξης με τους ντό-
111
πιους πληθυσμούς. Προτίμησαν τη ρήξη και την επεκτατική πολιτική. Είχαν ή-δη, ως λόμπι, κατακτήσει όλες τις δομές εξουσίας στη μεγάλη υπερδύναμη (τράπεζες, χρηματιστήρια, πανεπιστήμια, κινηματογραφικές εταιρείες, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κ.λπ.) και αποτελούσαν καθοριστικό παράγοντα στην εξέλιξη της πολιτικής ζωής των ΗΠΑ. Κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν μπο-ρούσε να εκλεγεί, αν δεν στηριζόταν στις ψήφους και στην οικονομική στήριξη των Εβραιοαμερικανών κεφαλαιούχων. Οι Σιωνιστές ήρθαν, με τη βοήθεια της φοβερής στρατιωτικής μηχανής των ΗΠΑ, σε σκληρή και πολλές φορές τε-λείως αδικαιολόγητη σύγκρουση με τους γείτονές τους μουσουλμάνους. Αντί για ειρηνική διαβίωση, επέλεξαν τη συνεχή σύγκρουση και επέκταση της κυ-ριαρχίας τους. Αυτό ήταν ένα φοβερό πολιτικό λάθος, γιατί συνέδεσαν την ύ-παρξη του κράτους τους, με την πρόσκαιρη παντοδυναμία μιας αγγλοσαξονι-κής αυτοκρατορίας. Όπως ήδη σημειώσαμε στην υπ’ αρ. (36) υποσημείωση, η αυτοκρατορία αυτή άρχισε να φθίνει και κάποτε, όπως όλες οι αυτοκρατορίες της ιστορίας, θα παραχωρήσει τη θέση της σε άλλες. Ποιά θα είναι τότε η θέση του κράτους του Ισραήλ, μια βαρκούλα σε έναν εχθρικό μουσουλμανικό ωκεανό, γεμάτο μίσος απ’ τις φρικαλεότητες των πολέμων; Φαίνεται πως, μετά την εξασθένιση που εμφανίζει η αμερικανική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτές οι ανήσυχες προοπτικές προβληματίζουν κά-ποιες πολιτικές δυνάμεις στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι θα πρέπει στο μέλλον να βρουν νέους προστάτες. Βέβαια αυτές οι νέες υπερδυνάμεις (π.χ. Ρωσία ή Κί-να), με βάση τις δομές της κρατικής εξουσίας τους, δεν έχουν καμιά σχέση με την αγγλοσαξονική νοοτροπία. Αποκλείεται να παραδώσουν τους φορείς ε-ξουσίας σε οποιοδήποτε λόμπι. Συνεπώς, η οποιαδήποτε συνεργασία θα πρέπει να βασισθεί σε νέα δεδομένα, για τη συμβίωση του Ισραήλ στο εχθρικό περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Στα τέλη του 2013, το Ισραήλ υπέβαλε αίτηση προσχώρησης στην Ευρα-σιατική Οικονομική Ένωση, έναν νέο διεθνή οργανισμό, κάτι σαν την Ευρω-παϊκή Ένωση, αλλά με δεσπόζουσα τη θέση της Ρωσίας. Το πρώτο βήμα έγινε με την υπογραφή μιας ζώνης ελευθέρου εμπορίου μεταξύ Ισραήλ, Ρωσίας, Καζακστάν και Λευκορωσίας. Ο Ισραηλινός υπουργός εξωτερικών Άβινγκτορ Λίμπερμαν, ο οποίος μετανάστευσε από τη Μολδαβία στο Ισραήλ και μιλά, σαν μητρική του γλώσσα, τα ρωσικά, δήλωσε πως «οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και ΗΠΑ έχουν εξασθενίσει» και γι’ αυτό θα πρέπει να επιδιωχθεί συμμαχία και με άλλον εταίρο. Προφανώς, το Ισραήλ άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο από την «Après l’ Empire» (Μετά την Αυτοκρατορία), μελλοντική εποχή που δια-βλέπει ο καθηγητής Εμμανουέλ Τοντ, και σχεδιάζει νέα στρατηγική πορεία προς την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση. Πιθανόν το θέμα του εμφυλίου πο-λέμου στην Ουκρανία, να επιβραδύνει μια τέτοια εξέλιξη. Ένα είναι βέβαιο. Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ έχει αντιληφθεί τις συνέπειες από τη μονομερή προσκόλλησή της στην Pax Americana και στην παγκοσμιοποίηση, με την ο-ποία απέκτησε κυρίαρχο ρόλο στην παγκόσμια διακυβέρνηση του κόσμου και θα προσπαθήσει ν’ αποφύγει την αυτοκαταστροφή της χώρας, από τις μελλον-τικές γεωστρατηγικές εξελίξεις. Από την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος θα εξαρτηθεί, αν οι Εβραίοι θα μπορέσουν να ζήσουν στο κράτος τους ειρηνικά με τους γείτονές τους ή θα ξαναγίνουν ο ταλαίπωρος και βασανισμένος λαός μιας νέας διασποράς.
112
48 Ο Παλαμάς, με το θαυμάσιο ποίημά του «Γύριζε», μας μεταφέρει σε μια εποχή που, από πλευράς των εθνικών ταπεινώσεων, της αποικιοκρατικής συμπεριφοράς των δανειστών αλλά και των ντόπιων πολιτικών και απατεώνων «μανδαρίνων», δεν έχει καμιά διαφορά με τη δική μας του 2015. Παραθέτουμε, για συγκρίσεις, αυτό το τόσο επίκαιρο ποίημα του Κωστή Παλαμά:
Γύριζε « Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη, ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια, η Αλήθεια τόπο να σταθεί για μια στιγμή δε θα’βρει. Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια. Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει, το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη, κάθε σπαθί κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι στη λάσπη. Στάβλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι. Από θαμπούς δερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους, κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται. Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους Αρλεκίνους! Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται. Δεν έχεις, Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι. Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι και Μαμμωνάδες βάρβαροι και χαύνοι λεβαντίνοι, λύκοι, κοπάδια οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι και οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!»
49 Τις γιορτές του Πάσχα του 1847, η κυβέρνηση του Ιωάννη Κωλέττη δια-πραγματεύονταν με τον εβραϊκής καταγωγής τραπεζίτη Ρότσιλντ τη σύναψη ενός δανείου. Ο πάμπλουτος τραπεζίτης είχε φθάσει στην Αθήνα και κατέλυσε σε ξενοδοχείο της οδού Αιόλου. Ήταν η μεγάλη εβδομάδα του Πάσχα και κατά τα έθιμα της εποχής οι πυροβολισμοί και τα πυροτεχνήματα άρχιζαν από τα μέσα της εβδομάδας των παθών. Η κυβέρνηση, για να μην ενοχληθεί ο υψη-λός επισκέπτης και αρνηθεί τη χορήγηση του δανείου, απαγόρευσε τους πυ-ροβολισμούς και το καθιερωμένο κάψιμο του Ιούδα, στη λεγόμενη «Δευτερα-νάσταση». Οι πολίτες των Αθηνών δεν γνώριζαν την πραγματική αιτία αυτής της απα-γόρευσης. Γι’ αυτό, όταν το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής και κατά την πε-ριφορά του Επιταφίου, ένας άλλος αλλοδαπός, εβραϊκής καταγωγής, ο Δαυίδ Πατσίφικο δημιούργησε κάποιο μικροεπεισόδιο, όλοι υποψιάστηκαν πως αυ-τός ήταν η αιτία της απαγόρευσης του εθίμου. Όταν έφτασαν οι χωροφύλακες στην αυλή της εκκλησίας για ν’ αποτραπεί το κάψιμο του Ιούδα, οι εξοργισμέ-νοι πιστοί επιτέθηκαν στο σπίτι του Πατσίφικο και προξένησαν φθορές και ζη-μίες πετώντας στο δρόμο έπιπλα και αντικείμενα. Ήταν μια παράνομη και ο-χλοκρατική ενέργεια για την οποία το ελληνικό κράτος προθυμοποιήθηκε να καταβάλει την αποζημίωση, μετά την καταγραφή των ζημιών. Ο Πατσίφικο, ως Άγγλος υπήκοος γιατί είχε γεννηθεί στο κατεχόμενο από τους Άγγλους Γιβραλ-
113
τάρ, επέδωσε κατάλογο των ζημιών στην Αγγλική Πρεσβεία των Αθηνών ζη-τώντας αποζημίωση 30.000 χρυσών λιρών Αγγλίας. Ο Πατσίφικο ήταν γνωστός και σεσημασμένος απατεώνας, μπλεγμένος σε κάθε είδους «βρομοδουλειές». Στην αρχή της εμφάνισής του στην Αθήνα ήταν Πρόξενος της Πορτογαλίας. Αργότερα η πορτογαλική κυβέρνηση τον απέπεμ-ψε γιατί είχε διαπράξει απανωτές διαχειριστικές ανωμαλίες και καταχρήσεις. Για κάποιο χρονικό διάστημα τον συντηρούσε, για λόγους φιλανθρωπίας, η Δούκισσα της Πλακεντίας. Αργότερα ασχολήθηκε με ύποπτες και απροσδιό-ριστες επαγγελματικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να αποκτήσει τη φήμη απατεώνα. Το ποσό που διεκδικούσε και αντιστοιχούσε σε 886.736 δραχμές ήταν τε-ράστιο. Τα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα, υπολογίζονταν σε πολύ μικρότερη αξία απ’ αυτή που διεκδικούσε ο Πατσίφικο. Παρά ταύτα, ο υπουργός εξωτερι-κών (και μετέπειτα πρωθυπουργός) της Αγγλίας Πάλμερστον απαίτησε την ά-μεση καταβολή του ποσού. Οι ελληνικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Κα-νάρη και μετέπειτα του Αντώνη Κριεζή, αρνήθηκαν την καταβολή αυτού του ποσού. Ο Πάλμερστον διέταξε το ναύαρχο Πάρκερ να αποκλείσει, με το στόλο των Δαρδανελίων, το λιμάνι του Πειραιά. Ήταν ένας πανίσχυρος στόλος από 14 πλοία, 730 πυροβόλα και 7 ή 8 χιλιάδες ναύτες. Από τον αποκλεισμό προκλήθηκε πείνα και δυστυχία σ’ όλη την Αττική. Πάνω από έξι μήνες η ναυ-σιπλοΐα στο Αιγαίο είχε παραλύσει. Ελληνικά πολεμικά και εμπορικά πλοία εί-χαν αιχμαλωτισθεί ως ενέχυρα για την αποπληρωμή των απαιτήσεων του Πατσίφικο. Η ελληνική κυβέρνηση αναγκάσθηκε να δανειστεί και να καταθέσει στην αγγλική τράπεζα 300.000 δραχμές, ως προκαταβολή. Τελικά, με την δια-μεσολάβηση της Γαλλίας και της Ρωσίας, έγινε καταγραφή των πραγματικών ζημιών (με παραφουσκωμένες τιμές) και η συνολική αποζημίωση καθορίστηκε στις 3.750 δραχμές. Οι Άγγλοι επέστρεψαν την προκαταβολή των 300 χιλιά-δων και το θέμα διευθετήθηκε, αλλά ο ελληνικός λαός δεινοπάθησε από μια φοβερή κρίση φτώχειας και έλλειψης βασικών ειδών διατροφής. 50 Ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, την ημέρα της ονομαστικής του γιορτής, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, ενημέρωσε με διάγγελμά του τον ελ-ληνικό λαό, για την απόφασή του να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ε.Ε. Αν όλα όσα εκ των υστέρων αποκαλύφθηκαν είναι αληθινά, ο τέως πρω-θυπουργός και αφοσιωμένος οπαδός της παγκοσμιοποίησης και της παγκό-σμιας διακυβέρνησης, διέπραξε εθνικό έγκλημα. Λέγεται πως ο φίλος του και σοσιαλιστής Ντομινίκ Στρος Καν, ως γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, αλλά και ο αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο Ταμείο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, του συνέ-στησαν να μην προβεί σε τέτοια επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας κί-νηση, αν πρώτα δεν πραγματοποιηθεί αναδιάρθρωση του χρέους. Από την αρχή όλοι γνώριζαν πως το πρόγραμμα αυτό θα ήταν αδύνατον να υλοποιηθεί με επιτυχία. Αυτές οι συζητήσεις έγιναν πριν από τις εκλογές και πριν γίνει πρωθυπουργός, όταν ισχυριζόταν πως «υπάρχουν λεφτά». Επίσης, η επιμονή του Γερμανού διευθυντή της Eurostat Walter Rademacher, σε συνεργασία με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, για την αύξηση του ποσοστού του δημοσι-ονομικού ελλείμματος από 12% στο 15,8%, σε επίπεδα ανώτερα από της Ιρ-λανδίας, δείχνει την προμελετημένη απόφαση των κερδοσκόπων να χρησιμο-ποιήσουν την Ελλάδα ως «πειραματόζωο». Η αρχική απόφαση των λεγόμε-
114
νων «Αγορών» ήταν να πλήξουν την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία, για να εξα-σθενήσουν το νομισματικό κύρος του Ευρώ. Τελικά επέλεξαν την Ελλάδα που δεν ανήκει (σύμφωνα με τον Χάντινγκτον) στην «πολιτισμένη Δύση», όταν ά-κουσαν και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού οικονομικών για το νέο τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και τους χαρακτηρισμούς τους «για την Ελλάδα που βουλιάζει σαν τον Τιτανικό» και ότι «κυβερνούν μια διεφ-θαρμένη χώρα». 51
Η μελέτη αυτή του καθηγητή Αντρέ Τοζέλ, δημοσιεύτηκε στις αρχές του Απρίλη του 2010 στη γαλλική εφημερίδα «L’ Humanité». Σ’ αυτή αναφέρεται πως το πρώτο «θύμα» (victime) στον κόσμο αυτού του συνδυασμένου πολεμι-κού παιχνιδιού μεταξύ χρέους και νομισματικής πολιτικής, θα είναι ίσως η Ελ-λάδα. Περίπου δυο εβδομάδες μετά, ο Γεώργιος Παπανδρέου επαλήθευσε τον Αντρέ Τοζέλ. 52 Στον «Έμπορο της Βενετίας» ο Σαίξπηρ εμφανίζει τον τοκογλύφο Σάιλοκ, να θέτει ως όρο (με τον ύπουλο κι εκδικητικό μανδύα μιας καλοσυνάτης διευ-κόλυνσης) στον έμπορο Αντόνιο, την αποκοπή από το σώμα του ενός κομμα-τιού (μιας λίβρας) σάρκας σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης του δανείου. Στο αντισημιτικό αυτό έργο του μεγάλου Άγγλου θεατρικού συγγραφέα ο το-κογλύφος είναι Εβραίος, αλλά η σκληρότητα ενός δανειστή που εμφανίζεται ως «γενναιοδωρία» και με τα σημερινά δεδομένα ως «ευρωπαϊκή αλληλεγ-γύη», θα μπορούσε να ταυτισθεί με την «προτεσταντική αναλγησία» της σημε-ρινής γερμανικής Ευρώπης. Οι διάφοροι Δυτικοευρωπαίοι Σάιλοκ πήραν στα χέρια τους το τιμόνι της Ευρώπης, πετώντας έξω από την καρότσα τους ρο-μαντικούς ιδεολόγους ενός υπέροχου ευρωπαϊκού ονείρου, ενός θαυμάσιου διαχρονικού οράματος για τη δημιουργία μιας ενιαίας δημοκρατικής Ευρώπης των Λαών. 53 Ο Thomas Piketty είναι οικονομολόγος, διευθυντής σπουδών στην École des hautes études en sciences sociales και καθηγητής στην École d' Écono-mie του Παρισιού. Το βιβλίο του «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» που κυκλο-φόρησε το 2004, προκάλεσε έντονες συζητήσεις. Αποδεικνύει τις φοβερές ανι-σότητες του πλούτου που έχει συσσωρευθεί στα χέρια λίγων προνομιούχων, αλλά και στο ότι η επιταχυνόμενη οικονομική ανάπτυξη είναι ασύμβατη με τη Δημοκρατία
54 Ο Romaric Godin είναι αρχισυντάκτης της γαλλικής εφημερίδας «La Tribune» και επιφορτισμένος με ευρωπαϊκά οικονομικά θέματα, με εξειδίκευση στα ελληνικά πολιτικά και οικονομικά προβλήματα. Τα άρθρα του, επιμελημέ-να και αμερόληπτα, διαφέρουν τελείως από τα αντίστοιχα άλλων γαλλικών ε-φημερίδων, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί, από την πλειοψηφία των άλλων μέσων μαζικής ενημέρωσης και πολλούς αναγνώστες της «La Tribune», ως «φιλέλληνας». Ανήκει στη μειοψηφία των αποδεδειγμένα έντιμων δημοσιο-γράφων που τιμούν το λειτούργημά τους.
Ο Σωκράτης Σίσκος γεννήθηκε στον Εμμα-νουήλ Παπά του νομού Σερρών. Περάτωσε τις γυμνασια- κές του σπουδές στις Σέρρες και αποφοίτησε από το Τμήμα Οικονο-μικών και Πολιτικών Επι-στημών της Σχολής Νο-μικών και Οικονομικών Ε-πιστημών του Αριστοτε-λείου Πανεπιστημίου Θεσ-σαλονίκης. Μετεκπαιδεύτηκε στο Πα- ρίσι σε θέματα «οικονο-μίας των μεταφορών» και συνέγραψε πλήθος άρθ-ρων και δυο βιβλία συγ-κοινωνιακού περιεχομε-νου.
Εργάσθηκε στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους και διετέλεσε πριν από την παραίτησή του, το 1992, προϊστάμενος Εμπορικής Εκμε-ταλλεύσεως στην Περιφερειακή Διεύθυνση Μακεδονίας / Θράκης. Συμμετείχε σε μελέτες της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης και ως εισηγητής, στην έρευνα για τη διακίνηση των επικίνδυνων φορτίων, με βάση τους κανονισμούς και τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την έρευνα πραγματοποίησε (1997-1998) το Εργαστήριο Συγκοινω-νιακής Τεχνικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε μέλος της πρώτης Συντακτικής Επιτροπής και επιμε-λητής των οικονομικών και συγκοινωνιακών θεμάτων, στην εγκυκ-λοπαίδεια "Παιδεία" του εκδοτικού οργανισμού ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ. Τα λογοτεχνικά του έργα είναι: - Ηλιαχτίδα σε ξανθά μαλλιά Θεατρικό 1962 - Η συμμορία Μονόπρακτο 1976 - Το στραπατσαρισμένο πορτρέτο Μυθιστόρημα 1982 - 0 τελευταίος βασιλιάς Θεατρικό 1985 (Α’ βραβείο "Παρνασσού" 1983)
116
- Οι ευνουχισμένοι Διηγήματα 1987 - Η προαγωγή Πεζογράφημα 1987 - Η ματωμένη ολυμπιάδα Μυθιστόρημα 1988 - Στις μέρες της Χαιρώνειας Θεατρικό 1989
- ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ (ή ο άλλος Περσέας) Μυθιστόρημα 1991 (Α' βραβείο «Παρνασσού» 1990-Επανεκδόθηκε με νέο τίτλο το 2013 και 2014)
- Ο Ιταλός, ο Ολλανδός και η Πεζογράφημα 1992 Μακεδονία του Κρατερού (διασκευάστηκε και σε θεατρικό)
- Η ταβέρνα του Κρατερού Θεατρικό 1994 Γ’ βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων,1993
- Οράματα, (Μέρος Α ) Πεζογράφημα 1993
- Οι φίλοι μας απ' τη Δανία Μυθιστόρημα 1994
- Οράματα, (Μέρος Β ) Πεζογράφημα 2006
- Ο γιος του ΕΜΜ. ΠΑΠΑ στο Μανιάκι Μυθιστόρημα 2009
- Οι «Άτιμοι» ηγήτορες των Λαών Άρθρα/Κείμενα 2011 - Το ρόπαλο του Κάιν Πεζογράφημα 2011
- Το Θαύμα του Ελληνικού Πολιτισμού Πραγματεία 2015
117
Επανεκδόθηκαν - Η Ταβέρνα του Κρατερού Θεατρικό 2013 (Γ’ Βραβείο της Ε.Ε.Θ.Σ. 1993 – Α’ Έκδοση 1994)
- ΠΕΡΣΕΑΣ, ο βασιλιάς των Μακεδόνων Μυθιστόρημα 2014 (Βραβείο «ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ» 1990). Α’ Έκδοση 1991 με τίτλο «το Συνέδριο», Β’ Έκδοση 2013 με τον νέο τι- τλο, Γ’ Έκδοση 2015 από τον εκδοτικό οργανισμό «Μαλλιάρης - Παιδεία», με μικρή τροποποίηση του τίτ- λου της Β΄ Έκδοσης. Έγινε επανέκδοση το 2014, σε CD, της Β΄ Έκδοσης του 2013. - Στις Μέρες της Χαιρώνειας Θεατρικό 2014
(Α’ Έκδοση 1989)
- Η Ματωμένη Ολυμπιάδα Μυθιστόρημα 2014 (Α’ Έκδοση 1988)
- Το Θαύμα του Ελληνικού Πολιτισμού Πραγματεία 2015 (Α’ Έκδοση Μάης 2015, Β’ βελτιωμένη Έκδοση Ιούλιος 2015)
- Οράματα (Μέρος Β’) Πεζογράφημα 2016 (Β΄ Έκδοση σε CD) - Ευλογημένοι & Καταραμένοι Μυθιστόρημα 2016 (3 τόμοι - Γ΄ Έκδοση σε CD) - Ο γιος του Εμμανουήλ Παπά στο Μανιάκι Μυθιστόρημα 2016 (Γ΄ Έκδοση σε CD)
- Το στραπατσαρισμένο πορτρέτο Διήγημα 2016 (Β΄ Έκδοση σε CD)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Τα ιδιαίτερα τεχνικά τυπογραφικά χαρακτηριστικά, η αυτοτελής προσθήκη διαφη-μιστικών ή άλλων κειμένων τα οποία δεν έχουν σχέση με τα κυρίως κείμενα των πα-ρακάτω εκδοθέντων λογοτεχνικών έργων, και ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός και η σελι-δοποίησή τους (Layout Design ): 1.- Του βραβευμένου από τον «Παρνασσό» θεατρικού έργου «Ο Τελευταίος Βασι-λιάς» (Άγης Δ΄ της Σπάρτης), της έκδοσης του 1985. 2.- Του Α΄ Μέρους του πεζογραφήματος «Οράματα» (με υπότιτλο: Ένας Καθολικός στο Άγιον Όρος της Μακεδονίας), της έκδοσης του 1993. 3.- Της Γ΄ Έκδοσης 2015, του επίσης βραβευμένου από τον «Παρνασσό» μυθιστο-ρήματος «Περσέας, ο τελευταίος βασιλιάς των Μακεδόνων», αποτελούν: Για τις συγκεκριμένες αυτές εκδόσεις, μέρος των πνευματικών δικαιωμάτων του εκδοτικού οίκου «Μαλλιάρης-Παιδεία». Όλα τα λογοτεχνικά κείμενα και οι πρόλο-γοι, αυτών αλλά και των υπόλοιπων έργων ανήκουν, χωρίς κανέναν περιορι-σμό, στην πνευματική ιδιοκτησία (copyright) του συγγραφέα.
118
Τον Ιανουάριο του 2016 έγινε ανατύπωση της Β΄ βελτιωμένης Έκδοσης του 2015, αυτής της πολιτι-στικής πραγματείας. Φωτοαντιγραφήθηκαν ελάχιστα αντίτυπα για συμπλήρωση των προσφορών σε βι-βλιοθήκες, πολιτιστικούς συλλόγους, φίλους κλπ.
Δεν πραγματοποιήθηκε καμία διόρθωση, αλλαγή ή συμπλήρωση στα κείμενα του έργου, με εξαίρεση την τελευταία σελίδα 117 (επανεκδοθέντα έργα), στην οποία έχουν προστεθεί τα έργα που επανεκδό-θηκαν, σε CD, τις πρώτες μέρες του 2016.
Ο Αυστριακός ιστορικός και βυζαντινολόγος Otto
Mazal, ερευνητής και θαυμαστής, όπως ο Στήβεν Ράνσι-
μαν, του συκοφαντημένου από τους Δυτικούς βυζαντινού
πολιτισμού, είναι το ίδιο αποκαλυπτικός με τον Λεμέρλ:
«Οι ρίζες» γράφει ο Μάζαλ «της αρνητικής άποψης
της Δύσης, η οποία έκρινε τη βυζαντινή εποχή ως μια συ-
νεχή πορεία κατάπτωσης και άρνησης του πολιτισμού της
ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, βρίσκονται στους χρονι-
κογράφους του Μεσαίωνα. Κατ’ αυτούς, μόνο στους Δυτι-
κούς Αυτοκράτορες (στους Ρωμαίους αλλά και στον Καρ-
λομάγνο) ανήκε το Imperium Romanorum (η αυτοκρατορι-
κή εξουσία των Ρωμαίων), γιατί το αιρετικό ανατολικό κρά-
τος, ως «βασίλειο των Ελλήνων» (Regnum Graecorum)
είχε απολέσει τον οικουμενικό χαρακτήρα του και είχε α-
ποκλεισθεί από τη σκηνή της (ευρωπαϊκής) ιστορίας».
Να λοιπόν που βρίσκεται η ιδεολογική βάση των ξέ-
νων, αλλά και των Ελλήνων αναθεωρητών της ιστορίας,
μετά τον 8ο μ.Χ. αιώνα και μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι
Έλληνες θα πρέπει να ντρέπονται για την ελληνική (από
τον Ηράκλειο) βυζαντινή περίοδο της Ανατολικής Ρωμαϊ-
κής Αυτοκρατορίας, αλλά και θα πρέπει επίσης «ν’ αποκ-
λεισθούν από τη σκηνή της αρχαιοελληνικής ιστορίας» ή
τουλάχιστον, με πλαστογραφήσεις, να μην είναι οι μοναδι-
κοί διεκδικητές και κληρονόμοι, αφού «δεν έχουν καμιά
σχέση με τους αρχαίους Έλληνες». Ακόμα, λένε, πως και
η γλώσσα τους είναι διαφορετική από αυτή των αρχαίων
Ελλήνων.
Αυτή η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα, από τους δυ-
τικούς μονάρχες, που υποδαυλίζονταν και από τη ματαιο-
δοξία για τα πρωτεία του Πάπα, άγγιζε τα όρια του παρα-
νοϊκού φθόνου και ενός φανερού κόμπλεξ κατωτερότητας.
Είναι αυτά τόσο έντονα και έκδηλα από την εποχή του
Καρλομάγνου και ως τις μέρες μας, αλλά αν κάποιος τα
χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα, οι ντόπιοι αναθεωρητές
και εκσυγχρονιστές θα τον θεωρήσουν επικίνδυνο προγο-