( )
Ձախորդ Փանոսը (Հովհաննես Թումանյան)
Դարբինյան Մերի
Ձախորդ ՓանոսըԺամանակով մի աղքատ մարդ է լինում , անունը Փանոս:Ինքը մի բարի մարդ է լինում,բայց ինչ գործ որ բռնում է ՝ձախ է գնում:րա համար էլ անունը դնում են Ձախորդ Փանոս։ Ունեցած-չունեցածը մի լուծ եզն է լինում, մի սել ու մի կացին։
Մի օր եզնիքը սելում լծում է, կացինը առնում գնում անտառը փետի։ Անտառում էս Փանոսը միտք է անում, թե մի բան, որ ծառը կտրելուց ետը մին էլ նեղություն պետք է քաշեմ, ահագին գերանը գետնից բարձրացնեմ, գցեմ սելի մեջը, ավելի լավ է՝ հենց սելը լծած բերեմ ծառի տակին կանգնեցնեմ, որ ծառը կտրեմ թե չէ՝ ընկնի մեջը։
Եզներով սելը բերում է մի մեծ ծառի ներքև կանգնեցնում, ինքը անցնում վերի կողմը կացինը
քաշում— թրըխկ հա թրըխկ
Շատ է քաշում թե քիչ, էդ էլ ինքը կիմանա, ծառը ճռճռալով գալիս է զարկում տակովն անում, սելը ջարդում, եզներն էլ հետը։
Հետ է գնում տուն:Ճամփին մի լիՃ է տեսնում մեջը լիքը բադ,սկսում է հագից շորերը հանել և մտնում ջուրը:
ՈՒզում էր մեկին բռնած
լիներ:
Բադերը ճղճղալով ցրվում են և փախչում:Կացինն էլ ընկնում է լճի հատակը և կորում:Փանոսը մնում է ջրում մենակ
, Փանոսը մտնում է ջուրը որ կացնին , հանի բայցտեսնելով, որ այն շատ խորն է անմիջապես ելնում է ջրի
:երես
Դուրս է գալիս ջրից մրսած և բռնում տանճամփան:
: Հասնում է տան մոտ և հանկարծ լացի ձայներ է լսում Պատուհանից , նայում է և տեսնում որ իր :կինը լաց է լինում հարեվանների հետ
Նայում է նրանց լացուկոցին և գնում,մի ծառից իրան կախում:Կինը գալիս տեսնում է նրան ծառից կախված,զարմանում է,որ նա պարանը կախել է թևերից:Ծառից հանում է նրան և գնում են տուն: