44gym-amarous.att.sch.gr/wp-content/uploads/2017/10/… · Web viewΈχει ξεπεράσει σίγουρα πολλούς ανθρώπους χωρίς κινητικά προβλήματα

ΛΕΩΝΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΚΑ ΤΣΑΓΚΑΛΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ- ΡΑΦΑΕΛΑ ΣΟΛΩΜΟΥ & ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΛΑΤΕΛΑΣ ΤΜΗΜΑ: Α3Υπεύθυνη Καθηγήτρια: κα Τσαγκαλίδου Μαρία Συντάκτες: Ιφιγένεια- Ραφαέλα Σολωμού & Μιχάλης Πλατέλας Τμήμα: Α3

20174ο Γυμνάσιο ΑμαρουσίουΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

1- Να αποδώσετε περιληπτικά την υπόθεση του βιβλίου που διαβάσατε.

-Αναφορά στη συγγραφέα-στο τίτλο-στην έκδοση-Σε ποιο λογοτεχνικό είδος ανήκει το κείμενο -Ποιο είναι το κύριο πρόσωπο και ποια τα δευτερεύοντα-Ορισμός δραματικού τόπου και χρόνου-Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει η ηρωίδα

Το μυθιστόρημα της Μαρίας Πυλιώτου "Λεώνη" εκδόθηκε το 1999 από τις εκδόσεις "Πατάκη". Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι η Λεώνη, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι και δευτερεύοντες ήρωες οι γονείς της, ο θείος Τόνι και η παρέα της . Η Λεώνη είναι ένα κορίτσι έξυπνο, αγαπητό, με πολλούς φίλους . Όταν ήταν δέκα χρονών οι γονείς της χώρισαν. Ο πατέρας της, βρίσκει άλλη σύντροφο και αγοράζει σε εκείνη και την μητέρα της ένα άλλο διαμέρισμα . Βλέπει σπάνια την Λεώνη και η μητέρα της μετά τον χωρισμό, απομακρύνεται από κοντά της και κλείνεται σε ένα δικό της κόσμο. Αυτό που την κάνει ευτυχισμένη είναι οι αγαπημένοι της φίλοι. Στα δεκαπέντε της ανακαλύπτει ότι πάσχει από μία ανίατη αρρώστια , τη σκλήρυνση κατά πλάκας , και πώς δεν θα μπορέσει να περπατήσει ξανά. Στην αρχή απελπίζεται αλλά μετά βρίσκει το κουράγιο να συνεχίσει την ζωή της, να κάνει σχέδια και αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον. Ξεκινά φυσιοθεραπεία, στήνει ένα εργαστήρι ζωγραφικής στο σπίτι της και δουλεύει στο στέκι που οι φίλοι της τραγουδούν. Εκεί γνωρίζει την Όλγα μία συγγραφέα που της προτείνει να γράψει την ιστορία της . Το βιβλίο της Όλγας είναι αυτό που εμείς διαβάσαμε, με κομμάτια από την παιδική ηλικία της Λεώνης, τα σχολικά της χρόνια, το χωρισμό των γονιών της, τις μέρες στο νοσοκομείο, πως το γεγονός της ασθένειας της είχε σαν αποτέλεσμα να φτιάξουν οι σχέσεις με τους γονείς της, αλλά και οι σχέσεις των γονιών της μεταξύ τους και τα πρώτα χρόνια της αναπηρίας της. Μόνον το τέλος δεν έχει γραφτεί. Γράφεται μετά από καιρό όταν η Λεώνη καλεί την Όλγα στο στέκι που πρωτογνωρίστηκαν και ανακοινώνει σε εκείνη και τους φίλους της, πως αρραβωνιάζεται τον φυσιοθεραπευτή της, το Δημήτρη.

2. Πώς αντιμετωπίζει η ηρωίδα το γεγονός ότι είναι άτομο με κινητικά προβλήματα ;

Ποια η αρχική και ποια η τελική κατάστασή της ;

Η ομώνυμη ηρωίδα του έργου είναι μια έφηβη που αρρωσταίνει ξαφνικά από μία σπάνια, εκφυλιστική νόσο του νευρικού συστήματος, με συνέπεια την δραματική αλλαγή της ζωής της που είναι αναγκασμένη να την περάσει σε αναπηρικό καροτσάκι.

Αρχικά δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την νέα πραγματικότητα δεν θέλει να συνεχίσει να ζει, νιώθει πανικό, θυμό και απελπισία.

Αντί όμως να αφήσει τη απόγνωση να την κυριεύσει, το κορίτσι αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα της υγείας της με θάρρος, αγωνιστικότητα και αισιοδοξία.

Με την εξυπνάδα που την χαρακτηρίζει, με δυναμισμό και επιμονή, δουλεύοντας και κάνοντας με ενθουσιασμό σχέδια για το μέλλον, συμμετέχοντας στις φιλίες και στο κοινωνικό βίο και προσπαθώντας γενικά να απολαμβάνει τις χαρές που της χαρίζει η ζωή. Έτσι, τη βλέπουμε να ζει υποβαθμίζοντας το πρόβλημά της: εργάζεται σαν υγιής άνθρωπος σε ένα κανονικό εργαστήριο με πλήρη εξοπλισμό και απολαμβάνει την χαρά της δημιουργίας. Είναι ένας άνθρωπος χαρούμενος και ευτυχισμένος με απαιτήσεις από τη ζωή ( θα πάρει δικό της αυτοκίνητο με αυτόματο σύστημα οδήγησης, ειδικό για άτομα με αναπηρία). Κάτι μέσα της την σπρώχνει και την κάνει να ονειρεύεται και να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο. Είναι πολύ σημαντικό το ότι δε φθονεί και δε ζηλεύει του υγιείς με αποτέλεσμα να γκρινιάζει και να βασανίζεται από συναισθήματα κατωτερότητας, αλλά έχει γενικά αποδεχθεί την κατάστασή της και , το κυριότερο , βλέπει τα χειρότερα: Όταν πέθανε το κοριτσάκι που ήταν δίπλα της στο νοσοκομείο, σκέφτηκε ότι αυτό το χτύπημα της μοίρας ήταν χειρότερο από το δικό της και το θυμόταν για να αντλεί κουράγιο και αισιοδοξία. ( " Εγώ θα ζήσω ! Θα ζήσω για να σε θυμάμαι ! ").

Όλα αυτά τα στοιχεία της στάσης της Λεώνης απέναντι στο πρόβλημα της έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί δηλώνουν ότι έχει αποδεχθεί τον εαυτό της και έχει νικήσει τα συμπλέγματά της .

Είναι προφανές, βέβαια ότι η καθημερινή πραγματικότητα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι πολύ πιο δύσκολη και εχθρική. Η αισιόδοξη ωστόσο οπτική του κειμένου είναι κάτι που είναι χρήσιμο για μας τα παιδιά, στα οποία απευθύνεται το βιβλίο.

9ο Δημοτικό Σχολείο Χαϊδαρίου

3. Να χαρακτηρίσετε την ηρωίδα με βάση τη στάση ζωής που κρατά:

α) απέναντι στην αναπηρία της

β) τα άτομα του περιβάλλοντός της.

3α) Η Λεώνη είναι μαθήτρια λυκείου με ιδιαίτερη αγάπη για το θέατρο και το χορό. Μια Κυριακή ξυπνάει και νιώθει μουδιασμένη, δεν μπορεί να κουνηθεί. Αργότερα, ένας ξαφνικός πρωτόγνωρος πόνος την τρομάζει. Δέχεται τη φροντίδα του γιατρού και μετά από ώρες, όταν με τη βοήθεια της μητέρας της και της οικιακής βοηθού, προσπαθεί να σηκωθεί για την τουαλέτα, δεν μπορεί να κουνηθεί και λιποθυμά. Ξυπνάει στο νοσοκομείο, προσπαθεί να θυμηθεί τι της έχει συμβεί, πώς βρέθηκε εκεί, τι συμβαίνει γύρω της. Καταλαβαίνει ότι μπορεί να κουνηθεί μόνο από τους μηρούς και πάνω. Την καταλαμβάνει πανικός, πόνος και παράπονο που κατά τη γνώμη μου είναι οι φυσιολογικές αντιδράσεις κάθε ανθρώπου μπροστά σε ένα τέτοιο ξαφνικό κακό. Τις επόμενες μέρες στο νοσοκομείο οι γιατροί την εξετάζουν και όσο περιμένει τη διάγνωση, τα συναισθήματά της εναλλάσσονται συνεχώς. Όταν φοβόταν για τη ζωή της η απελπισία την παίδευε και την τυραννούσε. Όταν αντλούσε δύναμη από την οικογένεια, τους φίλους της και το νοσηλευτικό προσωπικό, γέμιζε ελπίδα. Η γνωριμία της με δύο νεαρά αγόρια που πάσχουν από καρκίνο αλλά διατηρούν την ικανότητα να αστειεύονται και να κάνουν όνειρα για το μέλλον, την εμψυχώνει. Έτσι η Λεώνη παρά τις δραματικές στιγμές που ζει και τα έντονα ξεσπάσματά της, όπως την άρνησή της να φάει πρωινό ή τη λιποθυμία της μπροστά στη θέα του αναπηρικού καροτσιού, βρίσκει τη δύναμη να πολεμάει την απόγνωση με αισιοδοξία. Η σκηνή που αντικρίζει πρώτη φορά το αναπηρικό καρότσι συγκλονίζει. Συγκεκριμένα η ευαίσθητη καλλιτεχνική φύση της την βοηθά να δει το καροτσάκι σαν το άρμα του Φαέθοντα, που πάντα ήθελε από μικρή. Και μόλις περνάει η τραγική σκέψη ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι μόνιμη δεν αντέχει και λιποθυμάει. Είναι όμως τόσο θετικός χαρακτήρας που όταν συνέρχεται και αντιλαμβάνεται ότι είναι ακόμη ζωντανή εκτιμάει τόσο το δώρο της ζωής που με υπομονή κι ελπίδα περιμένει την διάγνωση. Εντυπωσιάζει η δύναμή και η ωριμότητά της σε τόσο νέα ηλικία. Ενώ νιώθει να έχει πεθάνει η μισή, από τη μέση και κάτω, δεν αφήνει την πίκρα να την κυριεύσει. Αναγνωρίζει πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα εάν η αρρώστια την είχε χτυπήσει από τη μέση και πάνω. Δεν θα μπορούσε να βλέπει το δειλινό, να βλέπει και

να ακούει τους φίλους της, ν’ ακούει μουσική, τα πουλιά, τη βροχή, να ζωγραφίζει, να τρώει και τόσα άλλα. Έτσι, καταλήγει να βλέπει με ευγνωμοσύνη την κατάστασή της.

Όταν η αναμονή τελειώνει και η Λεώνη μαθαίνει τη διάγνωση, ένα πρωτόγνωρο και ανεξήγητο συναίσθημα την κάνει να κλαίει και να γελάει ταυτόχρονα. Νομίζει ότι τρελάθηκε. Ζητάει να μείνει μόνη και βρίσκει άλλη μια φορά τη δύναμη να νικήσει το πάγωμα της ψυχής της, να αναλογιστεί όσα μπορεί να κάνει με τα χέρια και να ζητήσει βοήθεια. Ο γιατρός της σύστησε φυσιοθεραπεία και κολύμπι σε θερμαινόμενη πισίνα. Πόσο τραγικό, άλλο ένα παιδικό της όνειρο, η πισίνα, θα μπει πλέον τακτικά στην καθημερινότητά της. Όχι σαν παιχνίδι αλλά ως μέσο για να δυναμώσει το κορμί και η ψυχή της. Ο ψυχολόγος που την επισκέφτηκε επιβεβαιώνεται απόλυτα, η Λεώνη είναι δυνατή και μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Εκείνες τις μέρες μοιράζεται το δωμάτιο με τη μικρή Αννούλα. Είναι ένα γλυκύτατο κοριτσάκι με όγκο στον εγκέφαλο που δέκα μέρες μετά την εγχείριση ο οργανισμός της δεν άντεξε και πέθανε. Ευαίσθητη πολύ και συμπονετική, συγκλονίζεται βαθιά από τον θάνατο της μικρής. Καθώς η Λεώνη διηγείται την ιστορία της στην Όλγα, αναγνωρίζει πόσο αυτό το κοριτσάκι επηρέασε τις κατοπινές της μέρες. Όταν το επόμενο πρωί ξύπνησε και είδε το άδειο της κρεβάτι πήρε την απόφαση να Ζήσει. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, γεμάτη πείσμα, υπομονή και επιμονή, θάρρος και αποφασιστικότητα χαράζει τον δικό της δρόμο, ξεπερνώντας τα εμπόδια. Διεκδικεί το δικαίωμα της στο όνειρο και αγωνίζεται για να πετύχει όσα επιθυμεί.

Η διήγηση της Λεώνη συνεχίζεται δύο χρόνια μετά. Είναι εντυπωσιακό πόσο δραστήρια παρέμεινε από την πρώτη κιόλας μέρα. Καθώς δεν είχε πια τη δυνατότητα να εκφράζεται μέσα από το χορό, στράφηκε στη ζωγραφική. Και δεν είναι απλά χόμπι αλλά επάγγελμα. Έχει στο σπίτι της το δικό της εργαστήριο. Επιπλέον φτιάχνει πάνινες κούκλες. Το «άρμα της», της δίνει αυτονομία κινήσεων και επιπλέον ανυπομονεί να πάρει δίπλωμα οδήγησης. Η Λεώνη θέλει να είναι ανεξάρτητη. Σχεδιάζει να πάρει αυτοκίνητο με αυτόματο σύστημα οδήγησης ειδικό για ανάπηρα άτομα. Έχει ενημερωθεί για όσα καταφέρνουν άνθρωποι

με κινητικά προβλήματα και ξέρει ότι μπορεί να κάνει ό,τι ονειρευτεί. Έχει ανάγκη να γεμίζει τη μέρα της, να νιώθει ζωντανή κάθε στιγμή γι αυτό και κάνει δεύτερη και τρίτη δουλειά. Είναι υπεύθυνη βιβλιοπωλείου και ταμίας στο Γλυκοχάραμα, το στέκι των φίλων της. Ταυτόχρονα παρακολουθεί με συνέπεια το πρόγραμμα των φυσιοθεραπειών της. Έχει ξεπεράσει σίγουρα πολλούς ανθρώπους χωρίς κινητικά προβλήματα που όμως δεν έχουν σκοπό και σπαταλούν τη ζωή τους. Η ομορφιά της ψυχής της φαίνεται και από το γεγονός ότι κρατάει την επαφή με τους φίλους της. Αν και εκείνη επέλεξε να μην συνεχίσει το σχολείο και παρόλο που είναι καθηλωμένη στο αναπηρικό καροτσάκι δεν νιώθει μειονεκτικά, ούτε ζήλια για τους φίλους της. Απολαμβάνει τη συντροφιά και τη δύναμη που πάντα της έδινε η συντροφιά και η αγάπη τους. Επιπλέον η καρδιά της είναι ανοιχτή στην αγάπη και αρραβωνιάζεται τον φυσιοθεραπευτή της το Δημήτρη.

Η Λεώνη είναι πρότυπο για όλους μας, όχι μόνο για όσους αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Είναι γενναία, αγωνίστρια, αναζητά το θετικό μέσα σε κάθε δυσκολία. Γεμάτη ζωντάνια , πίστη στον εαυτό της και πάθος για την ζωή, χαίρεται με ότι έχει κατορθώσει και βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον . Δίνει και δέχεται την αγάπη από την οικογένεια και τους φίλους της και κερδίζει τελικά τη ζωή και την ευτυχία.

3β) Η Λεώνη ήταν παιδί χωρισμένων γονιών, γεγονός που την είχε επηρεάσει βαθιά. Όταν ο πατέρας της ζήτησε από τη μητέρα της να φύγουν από το σπίτι, η Λεώνη τον μίσησε. Με τη βοήθεια του παιδικού της φίλου, του Βασίλη, μπόρεσε να ξεπεράσει αυτό το συναίσθημα,

αλλά συνέχισε να τον κρατά σε απόσταση. Παρόλο που τους εξασφάλισε μια άνετη ζωή, η Λεώνη ήταν πικραμένη. Επιπλέον η μητέρα της, βυθίστηκε στην θλίψη της και εγκατέλειψε τον ίδιο της τον εαυτό. Η Λεώνη ήταν απογοητευμένη και δεν ένιωθε να παίρνει αγάπη από την οικογένειά της. Ήταν συναισθηματικά απομονωμένη από τη μητέρα της. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι η ζωή της ήταν «μια περιπέτεια γεμάτη θλίψη».

Παρόλο λοιπόν που θα περίμενε κανείς να έχει θυμό για την οικογένειά της, όταν ξύπνησε στο νοσοκομείο και τους είδε γύρω της να ανησυχούν γεμάτοι τύψεις, εκείνη δεν το είδε σαν ευκαιρία να τους τιμωρήσει. Η καρδιά της ήταν γεμάτη αγάπη. Τους συγχώρεσε αμέσως και ένιωσε αληθινή συμπόνια. Παρά το φόβο και την αγωνία γι αυτό που της συνέβαινε, προσπαθούσε εκείνη να τους δώσει κουράγιο και κρατούσε κρυφή την απελπισία και την απόγνωσή της. Ήταν τόση η αγάπη της για τους γονείς της, που ενώ ήθελε να μιλήσει για τον πόνο που βασάνιζε την ψυχή της δεν το έκανε. Είναι ένα πολύ θαρραλέο παιδί. Η Λεώνη έτσι αντί να επιμείνει στην θλίψη και την πικρία των προηγούμενων χρόνων, είχε τη δύναμη να δεχθεί την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών της και παρά τον πόνο της ξαφνικής της αρρώστιας, απόλαυσε τη χαρά της οικογενειακής επανένωσης.

Χάρη στη θετική της στάση και την ενεργητικότητά της, η Λεώνη έγινε πηγή έμπνευσης για τους δικούς της. Η μητέρα της έγινε άλλος άνθρωπος, έκοψε τις κακές συνήθειες, φρόντιζε το σπίτι και μαγείρευε. Σκεφτόταν μέχρι και να δουλέψει. Ο πατέρας της δώρισε το πατρικό σπίτι για να γίνει κέντρο αποκατάστασης αναπήρων. Ο θείος Τόνι και η μητέρα της βοήθησαν σε αυτή την προσπάθεια.

Αλλά και με τους φίλους της η Λεώνη φρόντισε να κρατήσει επαφή. Αν και όταν την επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο την πρώτη μέρα ανησύχησε για την εντύπωση που θα έδινε στην κατάσταση που ήταν, φρόντισε να διώξει γρήγορα αυτή την αρνητική σκέψη. Η ανθοδέσμη που της πρόσφεραν στο νοσοκομείο της έδινε δύναμη εκείνες τις δύσκολες ώρες. Διατήρησε την σχέση μαζί τους και ενώ ξέρει πως καθώς μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις τους θα αλλάζουν, οι συναντήσεις τους

θα αραιώνουν, ωστόσο θα φροντίσουν να ανταμώνουν, να θυμούνται τα παλιά και να γελάνε.

Η Λεώνη κράτησε επαφή και με τους δασκάλους από τη σχολή χορού. Αυτό κι αν είναι δύναμη ψυχής. Και πάλι ανταμείφθηκε όταν παρακολούθησε μαζί τους ένα μουσικοχορευτικό συγκρότημα παραπληγικών. Αυτό ήταν κάτι που την συγκλόνισε.

Η Λεώνη έχασε τη πόδια της, αλλά παρέμεινε δραστήρια, κοινωνική, έγινε η ίδια εμψυχώτρια για το περιβάλλον της, κέρδισε τη χαρά και τη Ζωή.

4. α) Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι αιτίες που αντιμετωπίζει τόσο δυναμικά το «πρόβλημά» της;

β) Σχολιάστε τις ενδεχόμενες συνέπειες που θα είχε στη ζωή της Λεώνης μια διαφορετική στάση των ατόμων του κοντινού περιβάλλοντός της απέναντι στην ίδια.

4α) Πράγματι η Λεώνη αντιμετωπίζει με εξαιρετικά δυναμικό τρόπο την κινητική αναπηρία που της προκάλεσε η σκλήρυνση κατά πλάκας. Από τη στιγμή που πήρε την απόφαση να αντιμετωπίσει το πρόβλημά της δεν δείλιασε ούτε στιγμή. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των ενεργειών και των αποφάσεών της ήταν η δύναμη του χαρακτήρα της. Ο χαρακτήρας αυτός είχε διαμορφωθεί κατά την παιδική της ηλικία. Το διαζύγιο των γονιών της , της προκάλεσε πόνο, πίκρα, θλίψη και συναισθηματική μοναξιά. Από την άλλη όμως είχε την τύχη να κάνει καλούς φίλους. Οι φίλοι της την βοηθούσαν να ξεπερνάει τις στεναχώριες και τις απογοητεύσεις που έπαιρνε από την οικογένειά της. Αναπλήρωναν την ανάγκη της για επικοινωνία, αποδοχή και αγάπη. Αυτή η σχέση που είχε με την παρέα της φαίνεται ότι τόνωσε την αυτοπεποίθησή της και την έμαθε από νωρίς ότι οι δυσκολίες ξεπερνιούνται και η ζωή μπορεί να είναι ωραία ακόμη και όταν χάνεις κάτι.

Έτσι, όταν η Λεώνη έχασε τα πόδια της, νίκησε η αγάπη της για τη ζωή και είχε την δύναμη και την αυτοπεποίθηση να τα καταφέρει. Πράγματι τις μέρες της παραμονής της στο νοσοκομείο και ενώ περίμενε την τελική διάγνωση, η Λεώνη ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπη με την ιδέα του θανάτου. Γνώρισε παιδιά που πολεμούσαν τον καρκίνο, είδε την μικρή Αννούλα να χάνει τη ζωή της και ένιωσε ευγνωμοσύνη που εκείνη είχε ακόμη το δώρο της ζωής.

Επιπλέον η καλλιτεχνική της φύση ήταν πάντα ένας τρόπος να εκφράζεται και να θεραπεύεται ψυχικά. Όταν έχασε το χορό, βρήκε καταφύγιο στη ζωγραφική. Είχε ανακαλύψει ότι το να είναι απασχολημένη τη βοηθάει να μην βυθίζεται στα προβλήματά της.

Ο δυναμικός και δραστήριος χαρακτήρας της δεν ήταν βέβαια η μόνη αιτία για την τόσο θετική αντιμετώπιση της αναπηρίας της. Σίγουρα βοήθησε η στάση της οικογένειάς της και κυρίως των γονιών της που σαν να ξύπνησαν από βαθύ ύπνο, έδωσαν στο παιδί τους την προσοχή

και την αγάπη που τόσο χρειαζόταν. Αλλά και οι φίλοι της συνέχισαν να αποτελούν γι αυτήν πηγή δύναμης. Οι επισκέψεις τους στο νοσοκομείο και γενικά η παρέα τους τα επόμενα χρόνια τη βοήθησαν να μην απομονωθεί κοινωνικά.

4β) Από την πρώτη μέρα που η Λεώνη ξυπνά στο νοσοκομείο και βλέπει τους γονείς της και τον θείο Τόνι να είναι κοντά της ανήσυχοι, φοβισμένοι και ταυτόχρονα καθησυχαστικοί, νιώθει ένα σκίρτημα στην καρδιά. Είναι σαν να αρχίζει να ξαναδένει το «αόρατο εκείνο νήμα που ενώνει τις καρδιές και τις κάνει χαρούμενες». Ακριβώς λοιπόν τη στιγμή που χάνει την υγεία της, κερδίζει πίσω την οικογένειά της. Η αγάπη της για εκείνους την σπρώχνει να μείνει δυνατή, να προσπαθήσει να υπομείνει κρυφά, βουβά τον πόνο και την αγωνία της. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η αγάπη που παίρνει τώρα από την οικογένειά της και η χαρά να τους βλέπει μαζί, την βοηθούν να μην καταρρεύσει συναισθηματικά όσο περιμένει τη διάγνωση. Και στη συνέχεια καθώς και εκείνοι αλλάζουν τις συνήθειες και τη ζωή τους, η Λεώνη παίρνει επιπλέον ενθάρρυνση καθώς η συμπεριφορά τους είναι μία ακόμη επιβράβευση για την προσπάθεια που κάνει να μην αφήσει το κινητικό της πρόβλημα να εμποδίσει τα όνειρά της. Πρέπει να ήταν πολύ δυνατό κίνητρο για εκείνη να βλέπει πως ο δικός της αγώνας να ζήσει μια γεμάτη ζωή είχε θετική επίδραση και στους γονείς της. Εάν λοιπόν οι γονείς της δεν είχαν δείξει αυτή τη στάση, εάν δεν είχαν παραμερίσει τις διαφορές τους προκειμένου να στηρίξουν το παιδί τους, ίσως τα πράγματα για τη Λεώνη να ήταν διαφορετικά. Παρά τη δύναμη του χαρακτήρα της μπορεί να μην είχε κατορθώσει να αντιμετωπίσει τον πόνο, το φόβο και το θυμό για την αρρώστια που την βρήκε ξαφνικά. Μπορεί να μην είχε την ψυχραιμία να δει όσα καλά της είχαν απομείνει, για τα οποία και άξιζε να αγωνιστεί. Εάν μετά την εμφάνιση της αρρώστιας συνέχιζε να νιώθει απομονωμένη από την οικογένειά της, θα μπορούσε εύκολα να εγκαταλείψει και να βυθιστεί στην αυτολύπηση σαν τη μητέρα της, καθώς στη θλίψη για την χαμένη της οικογενειακή ευτυχία θα είχε προστεθεί, δυσβάσταχτη πια, και η απελπισία για τη χαμένη της υγεία.

Καθοριστική ήταν και η παρουσία των φίλων της. Δεν ένιωσαν αμήχανα για την κατάστασή της αλλά την στήριξαν από την πρώτη μέρα. Συνέχισαν να της μεταφέρουν τα νέα του σχολείου και να της δείχνουν την αγάπη τους. Η Λεώνη παρέμεινε ενεργό μέλος της παρέας. Όταν ένιωσε έτοιμη να επισκεφτεί πάλι το στέκι τους, δύο χρόνια αργότερα τη μέρα των γενεθλίων της, όλοι ήταν εκεί να γιορτάσουν μαζί της. Όλοι την χειροκρότησαν «όπως χειροκροτούν έναν νικητή». Χάρη στην άψογη συμπεριφορά των φίλων της, η Λεώνη δεν απομονώθηκε κοινωνικά. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε να νιώσει εγκαταλελειμμένη και προδομένη. Πέρα από την προσαρμογή στις κινητικές δυσκολίες θα έπρεπε να ξεπεράσει και τη διαφορετική συμπεριφορά των φίλων της, γεγονός που εύκολα θα μπορούσε να την παρασύρει στο φθόνο για εκείνους που συνέχιζαν κανονικά τη ζωή τους.

Όπως κάθε επιτυχία και κάθε επιβράβευση μας σπρώχνει να προσπαθούμε περισσότερο, με αντίστοιχο τρόπο οι συνεχείς απογοητεύσεις μπορούν να προκαλέσουν αίσθημα κατωτερότητας. Όλοι χρειάζονται να έχουν κάποιο τομέα στην ζωή τους από τον οποίο να αντλούν χαρά και επιβράβευση.

5α) Θεωρείτε ότι στην εποχή μας η κοινωνία δίνει αρκετές ευκαιρίες στα άτομα με ειδικές ανάγκες να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους; (Παραδείγματα)

Οι άνθρωποι από την πρωτόγονη εποχή ήταν αρνητικοί ή αδιάφοροι απέναντι στα άτομα που παρουσίαζαν κάποια μορφή αναπηρίας. Σε πολλές κοινωνίες επιτρεπόταν ακόμη και η βρεφοκτονία, όπως στην αρχαία Αίγυπτο ή την Σπάρτη που όσα παιδιά γεννιόντουσαν άρρωστα ή ανάπηρα κατέληγαν σε μια χαράδρα του Ταϋγέτου, τον Καιάδα. Μοναδική εξαίρεση ήταν η αρχαία Αθήνα όπου άτομα με κάποια αναπηρία, συμμετείχαν στην καθημερινή και δημόσια ζωή και ήταν δικαιούχοι οικονομικής βοήθειας. Σημαντικός ήταν ο ρόλος του Χριστιανισμού για την αποδοχή και την παροχή βοήθειας στα ανάπηρα άτομα. Ο Χριστός διδάσκει την αγάπη και την ισότητα, οι άνθρωποι με ιδιαίτερες ανάγκες γίνονται οι διαλεχτοί του Θεού και σε αυτούς δείχνει τη Δύναμή Του μέσα από τα Θαύματά του. Ωστόσο, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας κυριαρχεί η απόρριψη των ατόμων αυτών. Προς επιβεβαίωση της επικρατούσας συμπεριφοράς, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στον κινηματογράφο πολύ αργότερα, τα άτομα με αναπηρία παρουσιάζονται αξιοθρήνητα, κακά, σκληρά, πικρόχολα, με αδυναμία προσαρμογής ή ακόμη και δολοφόνοι. Σπανιότερα παρουσιάζεται και ο ανάπηρος ήρωας, που καταφέρνει να διακριθεί σε κάποιο τομέα.

Το 19ο αιώνα εμφανίζονται στην Ευρώπη οι πρώτες οργανωμένες προσπάθειες της εκάστοτε πολιτείας για την προστασία και την παροχή βοήθειας σε ανθρώπους με διάφορες μορφές αναπηρίας.

Ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο αντιμετώπισης των ανθρώπων με αναπηρία αρχίζουν να σημειώνονται μόλις τον 20ο αιώνα. Σε αυτό συνέβαλε το αναπηρικό κίνημα, που άρχισε να οργανώνεται στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Δημιουργήθηκαν δηλαδή οργανώσεις που σκοπό είχαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των αναπήρων για ίσες ευκαιρίες και ισότιμη ένταξή τους στην κοινωνία. Η λειτουργία των οργανώσεων αυτών προβλέπεται και ενθαρρύνεται και από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών:

Στον κανόνα 18 των Πρότυπων Κανόνων για τη εξίσωση των ευκαιριών για ταάτοµα µε αναπηρία, όπου ενέκρινε στις 20.12.1993 η γενική συνέλευση του ΟΗΕ, αναφέρεται:-Τα κράτη οφείλουν να αναγνωρίζουν το δικαίωµα των οργανώσεων των ατόµων µεαναπηρία να εκπροσωπούν τα άτοµα µε αναπηρία σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικόεπίπεδο.-Τα κράτη πρέπει να ενθαρρύνουν και να υποστηρίζουν οικονοµικά και µε άλλουςτρόπους τη δημιουργία και ενδυνάμωση των οργανώσεων ατόµων µε αναπηρία, µελών των οικογενειών τους και εκπροσώπων τους. Τα κράτη οφείλουν να αναγνωρίζουν ότι οι οργανώσεις αυτές έχουν ένα ρόλο µα διαδραματίσουν στην ανάπτυξη πολιτικών για την αναπηρία.-Τα κράτη πρέπει να έχουν συνεχή επικοινωνία µε τις οργανώσεις των ατόµων µεαναπηρία και να διασφαλίζουν τη συµµετοχή τους στην ανάπτυξη κυβερνητικών πολιτικών.-Ο ρόλος των οργανώσεων των ατόµων µε αναπηρία µπορεί να περιλαµβάνει τονκαθορισµό των αναγκών και προτεραιοτήτων, τη συµµετοχή στον σχεδιασµό, την εφαρµογή και αξιολόγηση υπηρεσιών και µέτρων που αναφέρονται στη ζωή των ατόµων µε αναπηρία, καθώς και τη συµµετοχή τους σε δράσεις για την ενηµέρωση της κοινής γνώµης και την υποστήριξη αλλαγών.-Σαν όργανα αυτο-εξυπηρέτησης οι οργανώσεις ατόµων µε αναπηρία παρέχουν καιπροωθούν ευκαιρίες για την ανάπτυξη δεξιοτήτων σε διάφορους τοµείς, τηναλληλοϋποστήριξη και αλληλοενηµέρωση µεταξύ των µελών τους.-Οι οργανώσεις πρέπει να εκπροσωπούνται σε µόνιµη βάση σε εθνικές συντονιστικές επιτροπές και παρόµοια σχήµατα.-Ο ρόλος των τοπικών οργανώσεων των ατόµων µε αναπηρία πρέπει να αναπτυχθείκαι ενισχυθεί ώστε να είναι σίγουρη η επιρροή τους σε θέµατα τοπικής κοινωνίας.

Όπως διαπιστώσαμε και από την ιστορία της Λεώνης, απαραίτητη προϋπόθεση για την ευτυχία της ήταν να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της και την δυνατότητα να εκφράζει τη δημιουργικότητά της μέσα από την εργασία της. Πράγματι λοιπόν οι βασικές διεκδικήσεις του «κινήματος για τα δικαιώματα των αναπήρων» έχουν να κάνουν με:

την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση, το δικαίωμα στην εργασία, την προσβασιμότητα και την ασφάλεια κατά τις μετακινήσεις

τους, την υγεία- κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση,

ώστε να εξασφαλίζεται η δυνατότητα των ανθρώπων αυτών να ζουν αυτόνομα. Τα σύγχρονα κράτη έχουν πλήθος κανονισμών και νόμων που να ρυθμίζουν τις διευκολύνσεις που παρέχονται στους παραπάνω τομείς.

Τα κυριότερα δικαιώματα που έχει θεσπίσει το Ελληνικό Κράτος και εφαρμόζονται υπό προϋποθέσεις, είναι:

1. Απόκτηση Δωρεάν Δελτίου Μετακίνησης ΑΜΕΑ (Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες).

2. Επίδομα από την Πρόνοια

3. Δωρεάν Ιατροφαρμακευτική και Νοσοκομειακή Κάλυψη από την Πρόνοια

4. Αναπηρική Σύνταξη

5. Παράταση της Ιατροφαρμακευτικής και Νοσοκομειακής Κάλυψης από το Ασφαλιστικό Ταμείο (σε περίπτωση που λήγει η ισχύς της).

6. Συμμετοχή σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ για θέσεις στο Δημόσιο Τομέα που αφορούν ΑΜΕΑ.

7. Μειωμένο ωράριο, προσαρμοσμένο στις ικανότητες του ατόμου.

8. Συμμετοχή σε επιδοτούμενα προγράμματα επιμόρφωσης του ΟΑΕΔ για ΑΜΕΑ.

9. Φορολογικές ελαφρύνσεις.

10.Εύρεση επιδοτούμενης εργασίας στον Ιδιωτικό Τομέα μέσω ΟΑΕΔ για ΑΜΕΑ.

11. Απαλλαγή από την υποχρέωση Στράτευσης (Ι5) ύστερα από αίτηση στο αρμόδιο στρατολογικό γραφείο.

12. Είσοδος στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση χωρίς την υποχρέωση συμμετοχής στις Γενικές Εξετάσεις .

Διάφορες εκπτώσεις και οικονομικές διευκολύνσεις παρέχονται στις μέρες μας και από μεγάλους οργανισμούς- εταιρείες, όπως οι εταιρείες τηλεφωνίας κα

Ιδιαίτερα σημαντική είναι και οι μέριμνα του κράτους ώστε όλα τα δημόσια κτίρια να εξασφαλίζουν την ελεύθερη πρόσβαση των ατόμων με κινητικά προβλήματα (αρχιτεκτονικές ρυθμίσεις- πχ ράμπες, ασανσέρ). Είδαμε πως επηρέασε και τη Λεώνη η απουσία πρόσβασης στο σχολείο της, αφού ήταν ο βασικός λόγος εξαιτίας του οποίου αποφάσισε να μην τελειώσει το λύκειο. Αντίστοιχες ρυθμίσεις προβλέπονται και σε ιδιωτικά κτίρια, στα πεζοδρόμια, σε χώρους στάθμευσης. Μέσα από την ιστορία της Λεώνης μαθαίνουμε πόσο σημαντική είναι η αρχιτεκτονική διαρρύθμιση για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Αν δεν υπήρχε επαρκής χώρος για να κινείται αυτόνομα με το αναπηρικό καροτσάκι, η Λεώνη δεν θα μπορούσε να εργαστεί ούτε στο βιβλιοπωλείο ούτε στο στέκι.

Επιπλέον με τη δράση «Ευρωπαϊκή Πράξη Προσβασιμότητας», ρυθμίζονται θέματα πρόσβασης των ΑΜΕΑ στις νέες Ψηφιακές Τεχνολογίες, όπως Ηλεκτρονικοί υπολογιστές και λειτουργικά συστήματα, ΑΤΜ και μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων, Smartphones, εξοπλισμός τηλεοράσεων σχετικός με τις ψηφιακές υπηρεσίες, τηλεφωνικές υπηρεσίες, οπτικό-ακουστικές υπηρεσίες, ψηφιακές εγκαταστάσεις σε υπηρεσίες μεταφοράς επιβατών, ηλεκτρονικά βιβλία και ηλεκτρονικό εμπόριο.

Επιπλέον των νομοθετικών ρυθμίσεων, ιδιαίτερη σημασία έχουν οι δράσεις που οργανώνονται από τους φορείς των ατόμων με ειδικές ανάγκες αλλά και φορείς όπως φαρμακευτικές εταιρείες ή επιστημονικούς φορείς που ενημερώνουν τα άτομα αυτά και το συγγενικό τους περιβάλλον για τις τελευταίες εξελίξεις. Οι εξελίξεις αυτές μπορεί να είναι ιατρικές/ φαρμακευτικές και να στοχεύουν στη βελτίωση της κατάστασης της υγείας ή τεχνολογικές που να διευκολύνουν την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο όρος «άτομα με ειδικές ανάγκες» συνοψίζει άτομα με διαφορετικά είδη αναπηρίας, όπως κινητικά, ψυχικά, νοητικά, αισθητηριακά (ακοή, όραση), χρόνιες παθήσεις κ.α. Καταλαβαίνουμε

λοιπόν πως διαφορετικά προβλήματα σημαίνει και διαφορετική αντιμετώπιση προκειμένου να διασφαλιστεί η ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινωνία.

Παραδείγματα τέτοιων δράσεων με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Πολλαπλή Σκλήρυνση , που έχει θεσπιστεί από τη Διεθνή Ομοσπονδία Multiple Sclerosis International Federation (MSIF), η τελευταία Τετάρτη του Μαΐου, ήταν:

Από τη Novartis Hellas η έναρξη της Εκστρατείας Ενημέρωσης Κοινού για την Πολλαπλή Σκλήρυνση, η οποία υλοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ακαδημίας Νευροανοσολογίας ενώ είχε και τη στήριξη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Στόχος της εκστρατείας, ήταν η ενημέρωση του κοινού, αλλά και η ενθάρρυνση της θετικής στάσης των ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας ότι μπορούν να έχουν μια γεμάτη ζωή και ότι είναι σημαντικό να διαφυλάξουν τη λειτουργικότητα του μυαλού και του σώματος, αλλά και την πνευματική και σωματική τους ανεξαρτησία.

Από τη Merck, πλήθος δραστηριοτήτων για την ευαισθητοποίηση των εργαζομένων της και του κοινού παγκοσμίως, με στόχο να μεταδώσει το φετινό σύνθημα: «Ανεξαρτησία». Με όχημα το ποδήλατο που εκφράζει την Ανεξαρτησία, οι δράσεις της καμπάνιας ενημέρωσης περιελάμβαναν:

o Δημιουργία ενημερωτικής ιστοσελίδας www.MSday.gr στην οποία παρέχονται πληροφορίες για την Πολλαπλή Σκλήρυνση.

o Δημιουργία εταιρικής σελίδας o Ενημερωτικό σποτ στο ραδιόφωνο και διαφημιστικό

banner στο internet με στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και ενημέρωση.

Πράγματι λοιπόν τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αλλάξει πολλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως αρκετά; Η απάντηση έρχεται από τους ανθρώπους που ζουν με κάποια μορφή αναπηρίας, το συγγενικό τους περιβάλλον και όσους επιστήμονες και φορείς ασχολούνται με αυτό το ευαίσθητο θέμα. Φαίνεται ότι η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί.

5β) τι παραπάνω θα μπορούσε να γίνει σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, ώστε τα άτομα με κινητικά προβλήματα να αισθάνονται ισότιμα μέλη με τους άλλους πολίτες και να μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνική ζωή;

Όπως είδαμε και στην περίπτωση της Λεώνης, για τα άτομα με κινητικά προβλήματα είναι σημαντικό να εξασφαλίζεται η δυνατότητα να μετακινούνται αυτόνομα με το αναπηρικό καρότσι, όπου κι αν επιθυμήσουν. Για να είναι αυτό δυνατό θα πρέπει:

Τα κτίρια να είναι εφοδιασμένα με ράμπες και ασανσέρ με αρκετό φάρδος.

Τα πεζοδρόμια, οι πλατείες κλπ να έχουν ομαλή επιφάνεια. Τα δημόσια κτίρια αλλά και τα ιδιωτικά κτίρια δημόσιας χρήσης

να διαθέτουν τουαλέτες κατάλληλες για αναπήρους και αρκετό χώρο/ διαδρόμους ώστε να μπορεί να κινηθεί ένα αναπηρικό καρότσι (πχ σε εμπορικά καταστήματα, super market, εστιατόρια κλπ)

Χώροι στάθμευσης με εύκολη πρόσβαση Πρόσβαση στα μέσα μεταφοράς

Επιπλέον των κανονισμών και των σωστά κατασκευασμένων υποδομών, απαραίτητη προϋπόθεση για να μετακινούνται ελεύθερα και αυτόνομα τα άτομα με κινητικά προβλήματα, είναι ο κάθε ένας από μας να σέβεται τους χώρους που είναι διαμορφωμένοι για χρήση από αυτούς τους συνανθρώπους μας. Για παράδειγμα, να μην παρκάρουμε σε θέσεις αναπήρων ή σε ράμπες πεζοδρομίων.

5γ) είναι πιστεύετε σήμερα όλες οι κοινωνίες ανεκτικές στη διαφορετικότητα; (Παραδείγματα)

Όπως μας διδάσκει η Ιστορία, οι άνθρωποι συνήθιζαν να απορρίπτουν ή να κάνουν διακρίσεις εις βάρος οποιουδήποτε διέφερε από τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα ή οποιουδήποτε θεωρούσαν αδύναμο. Η διαφορά μπορούσε να είναι κάποιο είδος αναπηρίας αλλά όχι μόνο. Διακρίσεις γινόντουσαν και για λόγους όπως το φύλλο, η καταγωγή, η θρησκεία, ο γενετήσιος προσανατολισμός κα. Παρόλο που οι σύγχρονες κοινωνίες σε πολλά κράτη του κόσμου έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο στον τομέα αυτό, δυστυχώς δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως οι ρατσιστικές συμπεριφορές. Ακόμη και εάν η πολιτεία έχει νομοθετήσει προκειμένου να εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες, αυτό δεν βρίσκει πάντα εφαρμογή στην πράξη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι διακρίσεις εις βάρος των γυναικών στις Ισλαμικές κυρίως χώρες. Οι διακρίσεις με αφορμή τις Ισλαμικές παραδόσεις εφαρμόζονται ακόμη και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως δείχνει η ακόλουθη περίπτωση απόφασης γερμανικού δικαστηρίου:

Η Nishal, 26 ετών Μαροκινή μετανάστρια στη Γερμανία, με δύο παιδιά είχε ένα ψυχωτικό σύζυγο που την χτυπούσε με μανία από τη πρώτη μέρα του γάμου τους. Γεμάτη πληγές προσέφυγε στην αστυνομία, η οποία διέταξε τον άνδρα να απομακρυνθεί. Εκείνος αρνήθηκε και την τρομοκρατούσε με απειλές θανάτου. Έτσι η Nishal κατέθεσε αγωγή διαζυγίου, ελπίζοντας ότι έτσι θα γλίτωνε από τον βίαιο σύζυγο. Ένας δικαστής που θα πίστευε στα δικαιώματα των γυναικών και στην ισότητα των φύλων πολύ εύκολα θα έκρινε και θα αποφάσιζε: είσαι ελεύθερη από αυτόν τον άνδρα, ο γάμος λύεται. Όμως η δικαστής Christa Datz-Winter ακολούθησε τη πολυπολιτισμική λογική. Είπε ότι δεν μπορεί να δώσει ένα γρήγορο διαζύγιο γιατί, παρά τη γραπτή βεβαίωση της αστυνομίας για ακραία περίπτωση βίας και απειλής κατά της ζωής, δεν συνέτρεχε «αναιτιολόγητη κακομεταχείριση». Γιατί; Επειδή η γυναίκα ως Μουσουλμάνα, «θα έπρεπε να το περιμένει», εξήγησε η δικαστής, η οποία και διάβασε αποσπάσματα από το Κοράνι για να δείξει ότι οι Μουλμάνοι σύζυγοι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν σωματική βία ως τιμωρία.

«Κοίταξε στη Σούρα 4, παράγραφο 34, είπε στη Nishan, όπου το Κοράνι λέει ότι μπορεί να σε δέρνει. Αυτή είναι η κουλτούρα σου».

Παράδειγμα εις βάρος ατόμου με ειδικές ανάγκες:

Μαθητής με σύνδρομο Down σε δημοτικό σχολείο, παρεμποδίστηκε να παρελάσει με τους συμμαθητές του την 25η Μαρτίου (2012). Την απόφαση πήραν ο δάσκαλός του κι ο διευθυντής του σχολείου. Η παρεμπόδιση ξάφνιασε τους αναπηρικούς φορείς, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος τύπος ρατσισμού (αποκλεισμός από την παρέλαση στις σχολικές γιορτές) συνήθως εμφανιζόταν ενάντια στους μετανάστες. Με δημόσια παρέμβαση – καταγγελία της η εθνική συνομοσπονδία Α.μ.Ε.Α. αξίωσε παραδειγματική τιμωρία των αυτουργών του ρατσιστικού αποκλεισμού αλλά και τα δέοντα από πλευράς Υπουργείου Παιδείας (αποστολή εγκυκλίων προς όλες τις διευθύνσεις πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), ώστε η ρατσιστική παρεμπόδιση του μαθητή με αναπηρία της Λάρισας να λειτουργήσει αποτρεπτικά για οποιαδήποτε άλλη στο μέλλον.

Και στον εργασιακό τομέα όμως, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για άτομα με αναπηρίες. Παρόλο που έχει κατοχυρωθεί θεσμικά το δικαίωμά τους στην εργασία, συχνά γίνονται στόχος για προϊσταμένους ή και συναδέλφους που θέλουν να τους απομακρύνουν από την υπηρεσία τους ή τους θεωρούν υπεύθυνους για οτιδήποτε δεν πάει καλά.

Η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχει επαναφέρει την ξενοφοβία. Κάποιες κοινωνίες αντιδρούν στην συμμετοχή των παιδιών μεταναστών στα τοπικά σχολεία. Κάποιοι άλλοι επιβάλουν στους μετανάστες να κυκλοφορούν με διακριτικό βραχιόλι ή να μένουν σε σπίτια που βάφουν τις πόρτες συγκεκριμένο χρώμα ώστε να διακρίνεται ότι σε αυτά κατοικούν μετανάστες (συνέβη στην Αγγλία).

Έτσι, ακόμη και στις μέρες μας, η εθνική και διεθνής ειδησεογραφία είναι γεμάτη με παραδείγματα συμπεριφορών που προσβάλουν, μειώνουν και αδικούν ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Το παρήγορο είναι ότι για κάθε τέτοια συμπεριφορά υπάρχουν και εκείνοι

που αντιδρούν και υπερασπίζονται το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και στις ίσες ευκαιρίες.

5δ) αν όχι, σχολιάστε τις αιτίες που οδηγούν σε αυτό.

Οι λόγοι που εμποδίζουν τους ανθρώπους να αποδεχθούν την διαφορετικότητα έχουν να κάνουν κυρίως με την έλλειψη ενημέρωσης ή αντίθετα με την δημιουργία εσφαλμένων αντιλήψεων λόγω της επανάληψης ψευδών πληροφοριών (π.χ. όλες οι εγκληματικές ενέργειες γίνονται από μετανάστες).

Επίσης ο φόβος για οτιδήποτε δεν γνωρίζουν οδηγεί κάποιους ανθρώπους σε επιθετική συμπεριφορά.

Ο εγωισμός που κυριαρχεί στη σύγχρονη εποχή, εμποδίζει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι αποτελούν μέλος ομάδας και οφείλουν εκτός από τις προσωπικές τους ανάγκες να φροντίζουν και για τις ανάγκες των συμπολιτών τους. Μόνο μέσα σε μια ισορροπημένη κοινωνία μπορούν να είναι όλοι ευτυχισμένοι. Όταν για παράδειγμα λόγω οικονομικών δυσκολιών ξεσπούν κοινωνικές αναταραχές, αυτό θα επηρεάσει κάποια στιγμή και όσους έχουν οικονομική άνεση καθώς θα περιορίσει την αίσθηση ασφάλειας που έχουν.

Όσον αφορά τη συμπεριφορά απέναντι στα άτομα με κάποια αναπηρία, μπορεί να οφείλεται είτε στην αμηχανία των ανθρώπων που νομίζουν ότι πρέπει να φερθούν διαφορετικά στους ανθρώπους αυτούς είτε στην αδιαφορία τους. Είναι λυπηρό που δεν μπορούν να δουν ότι τη βοήθεια που αρνούνται μπορεί να χρειαστούν και οι ίδιοι στο μέλλον ή άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος.

Φαίνεται πως το εκπαιδευτικό σύστημα και η οικογένεια στοχεύουν αποκλειστικά στην προσωπική ανάπτυξη και επιτυχία, ξεχνώντας να διδάξουν την χαρά της προσφοράς.

6. Πώς αξιολογείτε γενικά το βιβλίο;

Το μυθιστόρημα της Μαρίας Πυλιώτου γραμμένο σε γλώσσα απλή και κατανοητή σαν τον καθημερινό λόγο και ύφος απλό και φυσικό που ζωντανεύει με τον διάλογο, έχει σαν αποτέλεσμα το βιβλίο να διαβάζεται εύκολα χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη. Η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο και ο αφηγητής στον πρόλογο και στον επίλογο συμμετέχει ως ένα από τα πρόσωπα της ιστορίας με το όνομα Όλγα Στεφάνου.

Το βιβλίο είναι στενάχωρο και καταθλιπτικό στο μεγαλύτερο μέρος του αλλά στην συνέχεια του είναι ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας για τη ζωή και τις ψυχικές δυνάμεις που μπορούν να υλοποιήσουν τα όνειρα του ανθρώπου.

Το μυθιστόρημα απευθύνεται σε νεαρές ηλικίες και έχει διδακτικό στόχο: να προβάλλει μέσα από το παράδειγμα της ηρωίδας, το αγωνιστικό πνεύμα που διακρίνει άτομα με κινητικές δυσκολίες. Μας δημιουργεί θαυμασμό για την ψυχική δύναμη της ηρωίδας , αλλά και προβληματισμό για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη καθημερινή ζωή τους, τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΗΓΕΣπου χρησιμοποιήθηκαν για την 5η ερώτηση

1. Εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για την Πληροφόρηση Ευαισθητοποίηση και Ενημέρωση Επαγγελματιών στα θέματα αναπηρίας. ΕΛΕΠΑΠ, ΑΘΗΝΑ 2007 μέρος του Σχεδίου Δράσης «Η ένταξη της διάστασης της αναπηρίας στις πολιτικές και στις πρακτικές».

2. http://www.kardiopatheia.gr/dikaiomata-amea/analutika-ola-ta- dikaiomata

3. http://www.newsitamea.gr/prosvasimotita-ton-amea-stis-nees- psifiakes-technologies/

4. http://www.paideia-ergasia.gr/90367/%CE%B7-%CF%80%CF %81%CE%BF%CF%83%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80/

5. http://www.proklitiko.gr/2014/12/Mathima-dunamhs-psuxhs- apo-anaphrous-xoreutes-sth-Rodo-eikones-video.html

6. ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ & ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ, Άννα Καραμάνου