1453dergisi_10

945

2137

27

53

ŞİMONOSEKİ BELEDİYE BAŞKANI İLE SÖYLEŞİ

INTEVIEW WITH MAYOR OF SHIMONOSEKI

Baskı - Cilt / PrintingFSF Print House

Renk Ayrımı / CTPBeyaz Düş Matbaacılık

Dergide yayımlanan yazı, fotoğraf, çizim ve planlardan yasal olarak eser sahipleri sorumludur. Yazılardan kaynak belirterek tam veya özet alıntı yapılabilir.

Fotoğraflar izinsiz kullanılamaz.Writers are legally responsible for their articles, photographs are to be used upon permisson, drawings and plans.

Articles can be quated completely or as summery by indicating references. Photographs to be used are up on permission.

İSTANBUL BÜYÜKŞEHİR BELEDİYESİ KÜLTÜR A.Ş. YAYINLARIİSTANBUL METROPOLITAN MUNICIPALITY CULTURE CO. PUBLICATIONS

İstanbul Kültür ve Sanat Ürünleri Tic. A.Ş.Maltepe Mahallesi Topkapı Kültür Parkı Osmanlı Evleri

34010 Topkapı - Zeytinburnu / İSTANBUL / TURKEY

Sorumlu Yazı İşleri Müdürü / Writing ResponsibleAlper ÇEKER

Yayın Kurulu / Publishing BoardYusuf ÇAĞLAR, İrfan DAĞDELEN, Salih DOĞAN, İhsan KABİL,

Mehmet MAZAK, Metin ÖZTÜRK, Hüseyin SORGUN, M. Lütfi ŞEN,Ömer Faruk ŞERİFOĞLU, Müjdat ULUÇAM, Altay ÜNALTAY, İbrahim Hakkı YİĞİT

Sanat Yönetmeni / Art DirectorAydın SÜLEYMAN

Grafik Tasarım / Graphic Design Şükran KUMRAL

Fotoğraflar / PhotographAlp ESİN, Ali KONYALI

Reklam Koordinatörü / Advertising CoordinatorSedef TARHAN

Rezervasyon / 0212 467 07 67

İngilizce Çeviri / TranslationZeynep KANDUR

Halkla İlişkiler / Public RelationBetül EREN

e-mail:[email protected]

İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kültür A.Ş. Adına SahibiPublisher on Behalf of İstanbul Metropolitan Municipality Culture Co.

Ahmet SELAMET

Genel Yayın Yönetmeni / Publishing DirectorNevzat BAYHAN

Yayın Danışma Kurulu / Publishing Advisor BoardProf. Dr. Halil İNALCIK, Prof. Dr. Semavi EYİCE, Prof. Dr. İlber ORTAYLI,

Prof. Dr. İskender PALA, Ahmet Faruk YANARDAĞ, Doç. Dr. Haluk DURSUN

Yayın Koordinatörü / Administrative CoordinatorHasan IŞIK

SAYI / ISSUE 10EKIM - KASIM - ARALIK / OCTOBER - NOVEMBER - DECEMBER 2010

BU BIR SÜRELİ YAYINDIR / THIS IS A PERIODICAL JOURNAL

YAYIN / PUBLISHING

YÖNETİM / ADMINISTRATION

YAPIM / PRODUCTIONKÜLTÜR A.Ş.

İSTANBUL’DA YAŞADILAR, İSTANBUL’DA ÇALIŞTILAR VE İSTANBUL İÇİN ÜRETTİLERCONTEMPORARY ART GUESTS OF İSTANBUL

Beral MADRA

İSTANBUL’UN YÜKSELEN YILDIZI “GÜNCEL SANAT”

THE RISING STAR OF İSTANBUL “ACTUAL ART”

Sami SOYKAN

İSTANBUL’UN 10 RESMİ, 10 RESSAMITHE TEN BEST PAINTINGS AND ARTISTS FROM ISTANBUL Ömer Faruk ŞERİFOĞLU

DARÜLFÜNUN MUALLİMİ OLARAK

MEHMET ÂKİFMEHMET ÂKİF AS AN INSTRUCTOR AT THE

İSTANBUL UNIVERSITY

Yusuf ÇAĞLAR

MUSTAFA SÜZER “Öncüler daima eleştirilir.”MUSTAFA SÜZER “The avant-gardes are always criticized.” Söyleşi - Intervıew by: Hüseyin SORGUN

İSTANBUL’DAN DÜNYAYA DÜNYADAN İSTANBUL’A DOĞANÇAY DOĞANÇAY: FROM İSTANBUL TO THE WORLD, FROM THE WORLD TO İSTANBULM. Lütfi ŞEN

OSMANLI DEVLETİNDE FUARCILIKFAIR ORGANIZATION IN THE OTTOMAN EMPIRE Mehmet MAZAK

KİTAP FUARI DEYİNCE AKLA GELEN WHAT COMES TO MIND WHEN WE HEAR ‘BOOK FAIR’Metin CELÂL

METİN ERKSAN FİLMLERİNDE

İSTANBULİSTANBUL IN METİN

ERKSAN MOVIESCelil CİVAN

TÜRKİYE DİYANET VAKFI İSLÂM ANSİKLOPEDİSİTHE ENCYCLOPEDIA OF ISLAM OF THE RELIGIOUS AFFAIRS FOUNDATION., TURKEY M. Kâmil YAŞAROĞLU

57 61 69

BİR JAPON’UN GÖZÜNDEN İSTANBUL

İZLENİMLERİ IMPRESSIONS OF

İSTANBUL FROM THE VIEW OF A JAPANESE

Ayumi TAKANO

EDİRNEKAPI’DA MİHRÜMÂH SULTAN

CÂMİİ THE MİHRÜMÂH

SULTAN MOSQUE AT EDİRNEKAPI

Prof. Abdullah UÇMAN

ERKAN OĞUR: Müzik, ekmek ve su kadar

doğaldı. ERKAN OĞUR: Music was natural like bread

and water. Söyleşen - Intervıew by:

Hasan IŞIK

İSTANBUL’DA ÖĞRETMEN OKULLARI

Fransız İhtilalı: Yeni eğitim ve yeni öğretmen

TEACHER TRAINING SCHOOLS IN İSTANBUL French Revolution: New Education, New Teachers

Prof. Dr. Cemil ÖZTÜRK

75 83 89

93 101

109

117

123

147

137

İSTANBUL’UN EN GÜZEL EVLERİTHE UNIQUE HOUSES OF İSTANBULElif ŞENGÜN

NE OLDU SANA BALIK?WHAT HAPPENED TO THE FISH?Kadir CAN

VAHAN USTAMISTER VAHAN

Alper ÇEKER

135

139

145

DOĞUMLARININ 100. YILINDA CAHİT SITKI

TARANCI VE ZİYA OSMAN SABA

THE 100TH ANNIVERSARY OF CAHİT SITKI TARANCI AND ZİYA OSMAN SABA

Elif TUNA

LOCATION İSTANBULMEKÂN

AJANDA GUIDE

OSMANLI İMPARATORLUĞU’NUN MODERN AVRUPA’NIN

OLUŞMASINDAKİ ROLÜTHE ROLE OF THE

OTTOMAN EMPIRE IN THE FORMATION OF

MODERN EUROPEErhan AFYONCU

INTRODUCTION

Here at the Istanbul Metropolitan Municipality, we provide services with public funding. For this reason we have to be sensitive about how we spend this money. Our taking on of managing the Panorama 1453 History Museum or the Basilica Cistern, classics in the traditional arts, has been well received by all sectors of society. In contrast, courageous entrepreneurs in the private sector, which is only accountable to itself, usually assume responsibility for activities like establishing a collection of contemporary art or opening a museum.

However, it cannot be said that we are indifferent towards contemporary art; we have yet to meet any kind of demand for services in this area. In fact, we are doing our best to allocate more contemporary artwork to some of our exhibi-tion halls, like the Taksim Art Gallery and Maksem. In addition, we are aware that over the past few years investments by private citizens in this area have increased.

We have dedicated this issue of 1453 Istanbul Culture and Arts Magazine to the rise of contemporary art in Istanbul in order to reveal the level of art in our city and to encourage both artists and investors. In this magazine, our readers will have the opportunity to read fascinating articles by competent writers about the most interesting examples of contemporary art.

To conclude, as the Mayor of the Istanbul Metropolitan Municipality I would like to thank the writers and the artists who have contributed to this magazine and all my colleagues who have been instrumental in this publication.

TAKDİM

Bizler İstanbul Büyükşehir Belediyesi olarak kamu kaynaklarını kullanarak hizmet vermekteyiz ve bu da harcamalarımızda özel bir hassasiyeti göz önünde bulun-durmamızı gerektiriyor. Dolayısıyla, Panorama 1453 Tarih Müzesi ya da Yereba-tan Sarnıcı gibi, geleneksel sanatların zamanın süzgecinden geçerek klasikleşmiş, herkes tarafından kabul gören örneklerinin veya antik çağın eserlerinin sergilen-diği mekânların işletmeciliğini yüklenmemiz toplumun tüm kesimleri tarafından olumlu karşılanmaktadır. Buna karşılık çağdaş sanat konusunda koleksiyon oluş-turmak, müze açmak gibi etkinlikler, yalnızca kendisine hesap vermek durumun-da olan özel sektörün cesur girişimcilerine düşmektedir.

Her türlü hizmet talebine cevap vermek zorunda olan bizlerin yine de günü-müz sanatına karşı kayıtsız olduğu söylenemez. Nitekim Taksim Sanat Galerisi ve Maksem gibi sergi salonlarında bu dala ait ürünlere yer ayırmaya özen göste-riyoruz. Bununla birlikte sivil toplumun son yıllarda bu alana yaptığı yatırım da dikkatimizden kaçmıyor.

1453 İstanbul Kültür ve Sanat Dergisi olarak, şehrimizin bu konuda ulaştığı nok-tayı gözler önüne sermek ve hem sanatçıları hem de yatırımcıları cesaretlendir-mek adına yeni sayımızı İstanbul’da çağdaş sanatın yükselişine ayırdık. Okuyucu-larımız dergi sayfalarında yetkin kalemlere ait doyurucu yazıları okumak ve çağ-daş sanatın birbirinden ilginç örneklerini görmek fırsatını bulacaklardır.

Sözlerime son verirken, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı olarak dergimize katkıda bulunan yazar ve sanatçılarla, yayında emeği geçen mesai arkadaşlarıma teşekkürü borç bilirim.

Within the orbit of the art.

Art is how the human spirit expresses itself… It’s the matrimony of the heart and the mind. It is how the emotions that arise from the heart become solid and flow into the souls of others; it is the beauty of the universe that is observed through the window of the eyes; it is the reason behind web and flow of the spirit… This mesmerized state, which is experienced outside the body, is actually the begin-ning of the togetherness of “meaning” and “expressing”. Art is the common lan-guage, melody of this parallel universe… When one starts worrying about how to express what is reflected into the mirror of the soul, when one is being absorbed with sharing that with others, then they can achieve the manifestation of Sâni; he becomes an artist… In a way, the old saying “fine arts” means the construc-tion of beauty by the human hand. The form and style of these works of “cons-truction” and “disclosure” demonstrate differences with regard to the era and the “perception of time”…

This is the reason why we call the work of yesterday “classic”, whereas we call the work produced with today’s inspiration “modern” or “current” … In the or-bit of an eternal tide, it would not be wrong to say that the recreation of what the soul collects with the help of the body emerges in a different form every cen-tury. Sometimes, the correlation established between “art”, “society” and “self” results from the mass manifestation of these periods of existence and their con-sequences… The artistic interchange between two “people”, between the “pro-ducer” and the “perceiver”, and the qualitative and quantitative aspects of this relation can always be considered as a current argument.

Today, the method, the way and the adventure of people expressing themselves through art is still current. The way the art/artist interprets the “day”, perceives the “moment” and the “quantity”, and the intention of the “material” is the way expressions carry a general “definition”. Maybe, within all these arguments, Mo-dern Art is important because it associates with the originality of artistic view of “essence” and “tools” of expression. It is also important to note the comments of those who say; “Isn’t art modern anyway?” when trying to find an answer that is in keeping with an “urban origin” way of existence.

Setting the agenda with each dossier, the 1453 Magazine covers the concept of Modern Art and hosts the doyennes of this art. In particular, the observations, perceptions and products of the artists that come to the “Capital of the Empire of Beauties” as part of the “Living and Working in Istanbul” project and who pro-duced artwork, carry great importance in forming a relation of awareness with this type of art in this issue. Without a doubt it is only possible for the magazine of Istanbul, the 1453 Magazine, to keep its finger on the pulse of “modern art” in Istanbul, a place that is open to the new/current/actual as much as it is to the ancient!.. We tried hard to capture modern art for you, our precious readers of the 1453 Magazine.

Now, with our topic being “modernity”, the comparison that Erkan Oğur makes between “tradition” and “modern” in his musical journey and the road he has discovered provide giving you clues about the journey/our journey…I present the Istanbul of Metin Erksan to your attention, as part of the “visual” of this journey.

The 1453 Magazine awaits you, with page following page, devoted to your re-ading. I strongly believe that while reading you will feel like you are wandering through the streets of Istanbul and breathing its air…

Enjoy Reading…

Sanatın yörüngesinde…

İnsan ruhunun ifade biçimidir sanat… Kalp ve kafanın izdivacıdır sanat. Yürek-ten yükselen duyguların mücessem hale gelip gönüllere akmasıdır, göz pence-resinden seyredilen âlemin güzelliği, ruhun gelgitlerine nedendir sanat. Bede-nin uzağında yaşanan bu cezbe hâli, aslında “anlam” ile “ifade” arasındaki bir-likte yaşamanın da başlangıcıdır. Sanat, bu paralel evrenin ortak dilidir, melo-disidir âdeta… İnsan, ruh aynasına yansıyanı ifade etme telaşına girdiğinde, on-ları başkaları ile paylaşma sevdasına kapıldığında Sâni’nin tecellisine mazhar olur; sanatkâr olur… Eskilerin tabiriyle “güzel sanatlar”, bir anlamda güzellik-lerin insan eliyle inşasıdır. Bu “inşa ve ibda” çalışmalarının biçim ve biçemi çağ ve “zamanın algısı” bağlamında farklılıklar gösterir…

Dün üretilenlere “klasik” derken bugün, günün ilhamıyla üretilmiş olanlara “çağdaş” ya da “güncel” dememiz bundandır. Ezeli bir gelgitin yörüngesinde, ruhun devşirdiklerini bedenin yordamıyla yeniden var etmesinin her çağ fark-lı bir biçim var ettiğini söylemek yanlış olmaz. Kimi zaman “sanat” ile “toplum” ve “kendisi” arasında kurulan korelasyon bu varoluş süreçlerinin ve sonuçları-nın bir toplu tezahüründen kaynaklanmaktadır… İki “insan”, “üreten” ile “algı-layan” arasındaki sanatsal alışveriş ve bu ilişkinin nitelik ve nicelik boyutları her dem taze bir tartışmadır.

İnsanın sanat yoluyla kendini ifade etmesinin usul, yordam ve serüveni bugün de günceldir. Sanatın/sanatçının “gün”ü yorumlayışı, “an”ı algılayışı ve ifade esnasında kullandığı “malzeme”nin “n(ic)e”, liği ve merâmı, genel bir “tanım”ı da beraberinde getirmektedir. Çağdaş Sanat, belki bütün bu tartışmaların içe-risinde bu açıdan sanatsal “töz” ile ifade “araç”larının orijinalliğini çağrıştırma-sı bakımından önemlidir. Özellikle “kent soylu” bir var oluş biçiminin berabe-rinde görünen bu tanımın karşılığında kimilerinin “Sanat zaten çağdaş olur” tü-ründen şerhlerini de not etmek gerekir.

Her dosyası gündem oluşturan 1453 Dergisi bu sayısında, Çağdaş sanat kavra-mı ve bu sanatın duayenlerini konuk ediyor. Özellikle “İstanbul’da Yaşıyor, Ça-lışıyor” projesi çerçevesinde “Güzellikler İmparatorluğu’nun Başkenti”ne gelen ve eser üreten sanatçıların gözlemleri, algılayışları ve ürünleri bu sayımızda bu sanat alanıyla farkındalık ilişkisi kurmak bakımından önem taşıyor. Kuşkusuz, kadim olan kadar yeni/güncel/aktüel olana da yer açan İstanbul’un “çağdaş sanat” nabzını da ancak İstanbul’un dergisi 1453 tutabilir(di)!.. Çağdaş sanatın fotoğrafını da siz değerli 1453 okurları için çekmeye gayret ettik.

Sanırım söz “çağdaş”lıktan açılmışken, Erkan Oğur’un müzikal yolculuğunda “gelenek” ile “modern” arasında yaptığı kıyas ve bulduğu yol, yolculuğun/yol-culuğumuzun ipuçlarını verecek türden… Metin Erksan’ın İstanbul’unu da bu yolculuğun “görsel”liğinde dikkatinize sunuyorum…

1453 Dergisi, hemen bir sayfa sonra okumanıza amade sayfaları ile sizi bekli-yor… İnanıyorum ki okurken İstanbul’un sokaklarında gezdiğinizi, havasını te-neffüs ettiğinizi hissedeceksiniz…

İyi Okumalar…

İSTANBUL’DA ÇAĞDAŞ SANATCONTEMPORARY ART IN İSTANBUL

İSTANBUL’DA YAŞADILAR, İSTANBUL’DA ÇALIŞTILAR VE İSTANBUL İÇİN ÜRETTİLER

Beral MADRA

CONTEMPORARY ART GUESTS OF İSTANBUL Beral MADRA

İSTANBUL’DA YAŞADILAR, İSTANBUL’DA ÇALIŞTILAR VE İSTANBUL İÇİN ÜRETTİLER / THEY LIVED IN İSTANBUL, WORKED IN İSTANBUL AND PRODUCED FOR İSTANBUL

12

* Sanat Eleştirmeni ve Küratör. İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti Ajansı Görsel Sanatlar Yönetmeni * Art Critic and Curator. İstanbul 2010 ECOC Agency Visual Arts Director

İSTANBUL’DA YAŞADILAR, İSTANBUL’DA ÇALIŞTILAR VE İSTANBUL İÇİN ÜRETTİLER

Beral MADRA*

AB kültür politikasının bütüncül gelişimine bakıldığında ütopya gibi görünen, ama gerçek olan özellikler dikkat çekicidir: Yükselen değer olan yaratıcı sana-yinin üreticileri ve sanatçıları için yüksek nitelikli üretim alt yapıları sağlanıyor. Uluslararası sanat ve kültür odakları ile işbirliği sürekli pekiştiriliyor. Bu etkile-şimin ekonomik ve turizm boyutu geliştiriliyor. Kültür sanayinin tüketicisi olan seçkin ve/veya geniş kitlenin çağdaş kültür açısından eğitilmesi ve bilgilendiril-mesi ve kültür sanayinin ürettiği insani değerlerden yararlanması öngörülüyor.

İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti olma süreci, bir bakıma İstanbul’un ve kuşkusuz İstanbul ile birlikte Türkiye’nin- bu ütopya gibi görünen ama gerçek olan- kültür politikasına eklemlenmesini öngören kurgulanmış adımdır. Bu bir ilk adım değildir, kuşkusuz. Bugün “Türkiye” olan bu topraklar üstündeki bütün uygarlıkların Avrupa kıtasındaki bütün uygarlıklarla kesintisiz ve karmaşık kültü-rel ilişkisi vardır ve bu her dönemde İstanbul odaklı bir etkileşim olarak tanım-lanmıştır. Türkiye’nin içe dönük modernist kültür yapısının kırılma dönemi olan 1980’lerin sonundan günümüze İstan-bul sanat ve kültür ortamı AB ülkelerinin resmi ve özel sa-nat ve kültür kurumlarıyla büyük ölçüde bireysel ilişkiler-le bir iletişim ağı kurmuştur. Bu bireysel ve sivil iletişim ağı, günümüzde Türkiye’nin AB ülkelerinde kazandığı en olum-lu görüntüyü oluşturur.

Avrupa kültür başkenti olma süreci, bu mevcut iletişim ağı-na daha derin bir anlam kazandırırken, aynı zamanda İs-tanbul odaklı küresel kültür sanayi gelişimi içinde günümü-ze değin bu yoğunlukta yaşanmamış bir sanatsal üre-timler ve kültürel etkinlikler birikimini yarattı. Özel-likle bireysel ve kurumsal projelerin kamusal kaynak kullanılarak gerçekleştirilmesinde birçok proje, kül-tür sanayinin bundan sonraki gelişmeleri açısından doğru ve etkili örnekler olarak gerçekleştirildi.

Küresel kültür sanayinin öngördüğü yaratıcı insan gücünün (yaratıcı bireylerin) ve kültür sanayi uzman-larının yetiştirilmesi, desteklenmesi, onları istihdam edecek altyapıların kurulması veya kalkındırılması ve bu gücün AB ülkeleri kültür sanayisindeki, çeşitli sek-törlerle iletişim ve işbirliği yapacak duruma gelmesi gibi sonuçları zaman içinde görebileceğiz. Geniş kit-lenin çağdaş ve güncel sanatla ve kültürle daha bi-linçli ve katılımcı bir biçimde karşılaşması da örnek projelerin uygulama aşama-larında gerçekleşti.

Önemli örneklerden birisi de İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti Ajansı Gör-sel Sanatlar Yönetmenliği tarafından yürütülen ‘İstanbul’da Yaşıyor ve Çalışıyor’ projesidir. İstanbul’da Yaşıyor ve Çalışıyor projesi, öncelikle 1990’lı yılların ba-şından bu yana Türkiye’nin küresel kültür sanayi içinde yerini alma ve söz sahibi olma çalışmalarının bir uzantısıdır. İkinci olarak, İstanbul’un uluslararası sanat-çılar için gerçekten çekici bir kent ve esin kaynağı olup olmadığının da bire bir ölçüde sınanmasıdır. Üçüncü olarak da Türkiye’deki çağdaş sanat üretim çeşitli-liği ve etkilerinin desteklenmesidir.

İstanbul’da yaşamaya ve çalışmaya, sanatçılarla karşılaşıp onlarla birlikte üret-meye davet edilen Remo Salvadori (İtalya), Sophie Calle (Fransa), Victor Bur-gin (İngiltere), Peter Kogler (Avusturya), Danae Stratou (Yunanistan), Antoni Muntadas (İspanya-ABD) deneyimin yaşanmasına neden oldular. İstanbul’u ve İstanbul üstünden Türkiye’yi bütün gerçekleriyle, güzellikleri ve çelişkileriyle, klişeleşmiş İstanbul imgesinin, oryantalizmin ve Avrupa-merkezci bakışın ötesi-ne geçerek, tanımış olduklarını umut ediyoruz. Onların izlenimleri, yorumları ve eleştirileri İstanbul için ürettikleri yapıtlarda görülecek.

Bu sanatçılar 20. yüzyıl son çeyreğinin sanat akımları içinde ve son yılın küresel sanat üretim çizelgesi içinde küresel ve bireysel sorunlar, insan bilimleri ile sa-nat arasındaki ilişkiler üstüne etkileyici ve ısrarlı üretimler gerçekleştirdiler ve

THEY LIVED IN İSTANBUL, WORKED IN İSTANBUL AND PRODUCED FOR İSTANBUL

Beral MADRA*

When the culture policies of the European Union are examined as an entity the-re are remarkable characteristics that appear utopian, but which are in fact real: High quality infrastructures are provided for artists and creative produ-cers of culture industry which is the raising value of global economy. Cooperati-on with international art and culture units are constantly being reinforced. This interaction in turn improves economic and tourism dimensions. The education and elucidation of the elite and mass public on contemporary art and culture and giving him the opportunity to benefit from the high mental values of cultu-ral productions are being seriously envisioned.

The process of “Istanbul 2010 European Capital of Culture”, from one aspect is a well designed step for Istanbul - and without a doubt along with Istanbul Tur-key- to be integrated into this cultural policy, which seems to be a utopia, but in fact a reality.

This, without a doubt, is not a first step. There is an uninter-rupted and complicated cultural relationship between all the civilizations existed on this territory which is now “Tur-key” and those of the European continent; and in every pe-riod Istanbul has been the focal point for this interaction.

Since the end of 1980’s, which is the period of rupture from the introverted modernist cultural structure, Istanbul art and culture environment has established a communicati-on network with official and private art and cultural ins-

titutions of EU countries, largely on an individual level. This individual and civil communication net-work has formed the most positive appreciation of Turkey in EU countries today.

While the process of becoming a European Capi-tal of Culture brings with it a greater depth for the existing communication network, at the same time, amidst the Istanbul-centered development of the global culture industry, an intense accumulation of artistic productions and cultural events, never ex-perienced until today, has been created. Many pro-jects, in particular individual and institutional pro-jects that make use of public sources, have been implemented as timely and effective examples for

future developments in cultural industry.

In due course we will be able to see the outcome of this process which includes the education and training of the creative individual and cultural experts, the establishment and improvement of the employing institutions and the emer-gence of this formation as a power in communication and collaboration with various cultural sectors of EU culture industry. The more conscious and cont-ributive approach of the wider audiences towards modern and current art and culture materializes during the introductory stages of these example projects.

One of the most important examples are the “Living and Working in Istanbul” project, conducted by the Istanbul 2010 European Capital of Culture Agency Vi-sual Arts Directorate. The “Living and Working in Istanbul” project is first and foremost the extension of efforts, since the 1990s, to claim a place and a mani-fest in Turkey’s global culture industry. Secondly, this is a precise measure in the test of whether or not Istanbul really is a source of inspiration and a city that is attractive to international artists. Finally, it offers support for a variety of mo-dern art production and events in Turkey.

In the Living and Working in Istanbul Project, Remo Salvadori (Italy), Sophie Calle (France), Victor Burgin (England), Peter Kogler (Austria), Danae Stratou (Greece) and Antoni Muntadas (Spain-USA) were invited to meet and produce in cooperation with local artists; they have initiated different experiences . We sincerely believe that they have perceived and questioned Istanbul, going be-

İstanbul’da yaşamak ve çalışmak üzere davet edilen çağdaş sanatçıların

izlenimleri, yorumları ve eleştirileri proje kapsamında ürettikleri yapıtlarda

görülebilecek.

Impressions, opinions and criticism of contemporary artists who are invited to live

and work in İstanbul will emerge in their products.

13

yond the stereotype image of Istanbul, the Orientalism and the Euro-centrism; it is our hope that through Istanbul, Turkey has been recognized with her all her genuineness, beauty and contrasts. Their impression, opinions and criticisms will emerge in the productions they have created for Istanbul.

These artists produced effective and dedicated productions on the global and individual issues, on the relationship of contemporary art, science and huma-nities fields over the last quarter of the 20th century and in the last production schedule of global art; they will influence the generations to come.

If we place their work into a collective platform, we can see that these artists have examined the detailed relational links between time, space and human-kind, that they have discovered the rich particularities of various types of the communication between the people, that they have referred to the sociality and that they have indicated alternative ways of articulation besides the conventio-nal mass communication and consumption.

In addition to the works of these artists, works that are present in museums and private collections, we also need to deal with the importance of their intellectu-al, textual and educational productions. What they have visualized, objectified, put into texts, as well as their dreams and their thoughts, have all enriched glo-bal intellectuality for nearly thirty years. Regardless of this collective platform, the productions of these artists convey a vast contrast in their content, style and aesthetics. The cultures of the countries in which they were born and live, the variety of their lives and experiences, their education and the characteristics of the trends they represent, as well as their political views can be perceived and acknowledged via their work.

Remo Salvadori is researching the memory of the global order and depicting a way to reveal the harmony between the inner and outer worlds of the individu-al within this order. In juxtaposition to the popularity of photography and video today, his three-dimensional and tactile works preserve the classical concepts, values and effects of modern and post-modern art.

Since 1980 Salvadori has been producing three –dimensional works and instal-lations with the instruments based on arche-types and geometric forms provi-ded by the geography and culture he is living in. He shared this knowledge and experience with the artists who participated in his workshop from 16 Decem-ber 2008 to 6 January 2009. These artists were Ali İbrahim Öcal, Ayhan Mut-lu, Ayşe Doğan, Beyza Tükel, Eser Epözdemir, Hera Büyüktaşçıyan, Ozan Gezer, Özge Enginöz and Sine Ergün. Salvadori particularly worked in the historical si-tes he has visited with his participants. On 10 September 2009, a 7 meter dia-meter seamless steel circle was constructed; the title given to this by Salvadori was ‘Continuous, Infinite, Present’. It was built by Roman craftsmen as part of a two-hour performance in the courtyard of the Archeology Museum. The perfor-mance was accompanied by special concert music created by the musical direc-tor of Istanbul 2010 Cevdet Erek.

At the 51st Venice Biennale (2005), Antoni Muntadas realized the library/archi-ve/institutional data space called “On Translation” in the Spanish Pavilion. This comprehensive installation addressed the criticisms of global cultural producti-on and its implications. At the same time, this comprehensive installation was critical of the field of culture that the Biennale (in general modern art) represen-ted, portrayed and defined. While implementing this linguistic, social and poli-tical criticism, the artist’s interest and respect for intellectual production emer-ged through the wide range of video interviews with the public. The artist per-formed a similar experiment in Istanbul; the videos he made with the intellectu-als who are in the forefront of various disciplines, and the non-commercial sur-vey carried out on Open Radio which portrayed his social responsibility, were a compilation of the foundation of the research he had left behind in Istanbul. Addressing many topics which are widely discussed in the local society, and re-ferring to the example of Istanbul - in a sense citing Turkey’s current develop-ments on the path to democratization - the artist played the role of an active individual of this city. In these conversations, a deconstructive journey towards the frequently mentioned heterogeneous theme of Istanbul took shape. The-se DVDs and a poster documenting the entire mission are offered in a box pre-sentation.

Antoni Muntadas worked in Istanbul from 17 June to 16 July, 2009 and in July 2010 Arzu Kuşaslan, Ercan Vural, Esen Gökce Özdamar, Eşref Yıldirim, Güneş

kendilerinden sonraki kuşakları etkiliyorlar. Ortak bir düzlem arayacak olursak, üretimlerinin zaman, mekân, insan arasındaki ayrıntılı bağıntıları irdelediğini, insanlar arasındaki iletişim türlerinin yarattığı zengin ayrıntıları keşfettiklerini, toplumsallığın önemine değindiklerini, kitle iletişim ve tüketim araçların dışın-daki seçeneklerin varlığına işaret ettiklerini görürüz. Bunun yanında bu sanat-çıların müzeler ve koleksiyonlara girmiş yapıt birikimi yanında, düşünsel, me-tinsel, eğitimsel üretimlerinin de önemine değinmek gerekir. Onların görselleş-tirdikleri, nesnelleştirdikleri, metinleştirdikleri düşleri ve düşünceleri yaklaşık otuz yıldır küresel entelektüelliği zenginleştirmektedir. Bu ortak düzleme karşın bu sanatçıların yapıtları birbirinden çok farklı içerikler, biçimler ve estetik taşır. Doğdukları ve yaşadıkları ülkelerin kültürlerinin, özel yaşamlarının ve deneyim-lerinin farklılıkları, aldıkları eğitimlerin ve temsil ettikleri akımların özellikleri, si-yasal duruşlarındaki ayrıntılar üretimlerinde izlenebilir.

Remo Salvadori, küresel düzenin belleğini araştırıyor ve bireyin bu düzende iç ve dış dünyası arasındaki uyumu sağlayacak yolları gösteriyor. Fotoğraf ve vide-onun gözde olduğu günümüzde, onun nesnel ve dokunulabilir yapıtları sana-tın klasik kavramlarını, değerlerini ve etki alanını koruyor. Salvadori 1980’ler-den günümüze, yaşadığı coğrafyanın ve kültürün sağladığı olanaklarla tarihsel mekânın yeniden yorumlanması, arkeo-tipler ve geometrik şekiller temelinde oluşturduğu üç boyutlu yapıtlar ve yerleştirmeler üretiyor. Bu bilgisini 16 Ara-lık 2008 – 6 Ocak 2009 arasında çalıştayına katılan sanatçılar Ali İbrahim Öcal, Ayhan Mutlu, Ayşe Doğan, Beyza Tükel, Eser Epözdemir, Hera Büyüktaşçıyan, Ozan Gezer, Özge Enginöz ve Sine Ergün ile paylaştı ve özellikle onların seçtikle-ri tarihsel ve diğer mekânlarda çalıştı. 10 Eylül 2009’da Salvadori “Sürekli, Son-suz, Şimdi Var Olan” (Continuous, Infinite, Present) başlıklı 7 metre çapındaki, ek yeri olmayan çelik halka, Romalı ustalar tarafından Arkeoloji Müzesi bahçe-sinde gerçekleştirilen iki saatlik bir performansla üretildi. Performansa İstan-bul 2010 Müzik Yönetmenliği ve sanatçı Cevdet Erek tarafından gerçekleştirilen özel müzik dinletisi eşlik etti.

Antoni Muntadas, 51. Venedik Bienali’nde (2005) İspanya Pavyonu’nda “Çeviri Üstüne” (On Translation) başlıklı kitaplık/arşiv/kurumsal bilgi mekânları yerleş-tirmesini gerçekleştirdi ve bu dev yerleştirme küresel kültür üretiminin eleştirisi ve etkilerini irdeliyordu. Bu dev yerleştirme aynı zamanda bienalin (genel olarak günümüz sanatının) simgelediği, gösterdiği, tanımladığı kültür alanının da eleş-tirisiydi. Bu dilsel, toplumsal, siyasal eleştirileri gerçekleştirirken, küresel ente-lektüel üretime gösterdiği ilgi ve saygı, çok sayıda insanla yaptığı video söyleşi-lerde ortaya çıkıyor. İstanbul’da da bu deneyimini uyguladı ve farklı disiplinler-de öne çıkmış aydınlarla yaptığı video çekimler ve toplumsal sorumluluğu öne çıkaran ve tecimsel olmayan Açık Radyo üstüne yaptığı araştırma, Muntadas’ın İstanbul’a bıraktığı çalışmanın altyapısını oluşturuyor. Muntadas, bütün toplu-mun yoğun biçimde tartıştığı birçok konuyu İstanbul örneğinde irdeleyerek bir bakıma, Türkiye’nin demokratikleşme yolundaki güncel gelişimine bir gönder-me yaptı, kendisini bu kentin aktif bir bireyi konumuna getirdi. Bu söyleşilerde İstanbul’un o çok sözü edilen heterojen içeriğine doğru yapı-sökümcü bir yol-culuk gerçekleşiyor. Bu DVD’ler ve bütün çalışmayı belgeleyen bir afiş, bir kutu içinde sunuluyor.

Antoni Muntadas, 17 Haziran-16 Temmuz 2009 ve Temmuz 2010 tarihlerin-de İstanbulda yaşadı ve çalıştı; onun çalıştayına Arzu Kuşaslan, Ercan Vural, Esen Gökçe Özdamar, Eşref Yıldırım, Güneş Oktay, Mehmet Dağ, Özerk Er-genç, Pablo Martinez Muniz ve Suat Öğüt katıldılar. 20 Ocak - 14 Şubat 2010 arasında, Tophane-i Amire Kültür Merkezi’nde “In Between-Arada-Tra” başlık-lı sergi, Muntadas’ın 2008 sonbaharında Venedik Iuav Üniversitesi, Laborato-io di arti visive I kapsamında Venedik’te (İtalya), 2009 ilkbaharında Massachu-setts Institute of Technology Cambridge’de (ABD) ve 2009 yazında “İstanbul’da Yaşıyor ve Çalışıyor” projesi kapsamında gerçekleştirdiği üç çalıştayın sonuçla-rını bir araya getirdi.

1960’lardan günümüze sanatçı, kuramcı ve eğitimci olarak çalışan Victor Burgin’in yapıtları ve metinleri imgelerin irdeliyor, bakmak ve görmek, anlamak eylemlerinin yapı sökümünü içeriyor. Günümüzde baktığımız, gördüğümüz ve anlamaya çalıştığımız her imge başka kaynaklardaki başka imgeleri çağrıştırı-yor ve bu çağrıştırma genellikle kitle medyaları ve popüler gazetecilik bilgilerin-de temelleniyor; dolayısıyla bilinçlenmemiz özgür değil. Burgin, bize günümüze özgü tüketim ve medya kültürü tarafından sürekli teşhir edileni bilgilenerek al-gılamamız bağlamında, bilinci körleten tektip ve dayatmacı görsel kültür saldırı-


14

Oktay, Mehmet Dağ, Özerk Ergenç, Pablo Martinez Muniz and Suat Öğüt at-tended the artist’s workshop. The exhibition entitled “Inbetween-Arada-Tra” was held from 20 January to14 February at the MSGSF Tophane-i Amire Cultu-ral Center; this was combined with the success of the three workshop projects, the “Laboratoio di arti visive I” Venice (Italy) in autumn 2008, the Massachu-setts Institute of Technology Cambridge (USA) in spring 2009, and “Living and Working in Istanbul” in the summer of 2009.

The productions and texts of Victor Burgin, who has worked as an artist, teac-her and theorist since the 1960’s, not only examine images, but also contain the structural sequence of understanding the acts of looking and seeing.

Every image that we look at, see or try to perceive in this day and age is associ-ated with other images from other sources; this evocation is generally establis-hed on the mass media or popular journalism. Thus, our ability to become awa-re is not free.

Burgin presents the means for this freedom, a way towards informative awa-reness for independent consumption, for freedom from continual exposure to media culture, as well as the stereotype and enforcement portrayed in the vi-sual culture.

Education in art and the knowledge and experience that are gained via this edu-cation must provide the artist with a critical perception and resistance to global-mass consumption and the effects of the media. In this field, Burgin’s creation of theory and coaching is effective.

Victor Burgin was in Istanbul from 7- 15 November 2009 and from 27 March - 14 April 2010. A group of artists, including Ahmet Atıf Akın, Can Pakdemir, De-niz Gül, Evrim Kavcar, Koray Kantarcıoğlu, Melisa Önel, Nazlı Eda Noyan and Serkan Taycan attended his workshop. Their independent works have been pre-sented collectively.

Since the early 1980’s, Peter Kogler has worked as an artist who has transfor-med the iconic images of contemporary art into inciting perceptual settings by using new computer and electronic techniques; in this way he has created mo-dels of how these techniques, which may appear conventional today, can be used in contemporary art. In addition to the ant motifs he used in the early sta-ges, over time he came to include spherical and light-bulb motifs, and recently brain motifs and architecture in his work. These icon images and architectural pieces which the artist has borrowed from the memory of art, in a sense, rep-resent the collectivity of the structural elements of globalism, humanity, scien-ce and technology. The reflective, virtual and imaginary space that is created by the computer output or by the luminous beams of these images presents an ex-citing experience for our perception. After the 1970’s, Kogler who practiced the time-space-object synthesis in the trends of Concept Art and Minimalism, by using the digital data and communication technology of the present age, and by recycling the LED screen and animation techniques that reside between reality and fiction, has transformed the space layout. Kogler has designed a carpet for Istanbul, and the Merinos factory is presently producing this carpet.

A workshop was held at Istanbul 2010 Kadırga Art Production Center with Pe-ter Kogler and his assistant Manuel Gorkiewicz; this was attended by Bengi-su Bayrak, Candaş Şişman, Berkay Tuncay, Sevgi Arı, Merve Şendil, Ahmet Al-bayrak, Irem Tok and Özgül Arslan. At the workshop, which was held between 14 and 22 February, 2010 and 2 and 5 June, 2010, in addition to the artist’s pre-sentations of his own productions, productions of modern art from Europe and the art markets were presented with the participants also discussing the works of younger artists.

Danae Stratou works in two domains; geography and masses of people and the movement and influence this synthesis creates. At the base of such works, there is an approach that indicates global environmental problems and the de-mand for people becoming aware of these problems. Her works, formed by the interaction between nature, geography, history and social facts, can be evalu-ated in the context of ‘rural art’. Such works by Stratou not only continue for a few years but also constitute a model of group work. For instance, the logarith-mic helix she created with crater and pyramid shaped pieces in the desert bor-dering on the Red Sea in Egypt in 1997 was produced along with an industrial designer and an architect; this can be seen on Google Earth (27° 29” 50’ N, 33°

ları bağlamında özgürleşme yolları sunuyor. Sanat eğitimi ve eğitim sonrasında-ki bilgi ve deneyimler sanatçıların var olan küresel-kitlesel tüketim ve medya et-kilerine karşı eleştirel bir bakış ve direniş kazanmalarını sağlamalıdır; Burgin’in kuramsal üretimi ve eğitmenliği bu alanda da etkili olmaktadır.

Victor Burgin 7 - 15 Kasım 2009 ve 27 Mart - 14 Nisan 2010 tarihlerinde İstanbul’da yaşadı. Onun çalıştayına Ahmet Atıf Akın, Can Pekdemir, Deniz Gül, Evrim Kavcar, Koray Kantarcıoğlu, Melisa Önel, Murat Germen, Nazlı Eda Noyan, Serkan Taycan’dan oluşan bir sanatçı grubu katıldı. Sanatçıların içerikte bağımsız çalışmaları ortak bir biçimle sunuluyor.

PETER KOGLER / 14 – 22 Şubat 2010, 2-5 Haziran 2010Peter Kogler, 1980’lerin başından bu yana Modern sanatın ikonik imgelerini gü-nümüzün bilgisayar ve elektronik tekniklerini kullanarak kışkırtıcı algı ortamları-na dönüştüren bir sanatçı; dolayısıyla bugün sıradan gibi görünen bu tekniklerin çağdaş sanat için nasıl kullanılabileceğinin modellerini de yarattı. İlk dönemler-den bu yana kullandığı karıncalara zaman içinde küre ve ampul motifini ve son dönemde de beyin motifini ve mimari yapı görüntülerini ekledi. Sanatçının sa-nat belleğinden ödünç aldığı bu ikon-imgeler ve mimari parçalar bir yandan kü-reselliğin birleştirici yapısal öğelerini, insanı, bilimi, teknolojiyi, simgeliyor. Bu imgelerin bilgisayar çıkışlı veya ışıklı güdümlemelerle yarattığı sanal, yanılsama-lı ve düşsel mekân ise topluma, küreselliğin yarattığı tekdüzelik içinde heyecan verici bir algı deneyimi sunuyor. Kogler, 1970’lerden sonra Konsept Sanatı ve Minimalizm akımları bağlamında gerçekleştirilen zaman-mekân-nesne bireşim-lerini günümüzün dijital bilgi ve iletişim teknolojisiyle, LED ekran ve animasyon teknikleriyle yeniden işleme sokarak gerçek ve kurgusal arasında duran mekân yerleştirmelerine dönüştürmektedir. Kogler, İstanbul için bir halı tasarladı ve Merinos Fabrikası bu halıyı üretiyor.

Peter Kogler ve asistanı Manuel Gorkiewicz İstanbul 2010 Kadırga Sanat Üretim Merkezi’nde Bengisu Bayrak, Candaş Şişman, Berkay Tuncay, Sevgi Arı, Merve Şendil, Ahmet Albayrak, İrem Tok ve Özgül Arslan’ın katılımcı olarak yer aldıkları bir çalıştay gerçekleştirdi. Çalıştayda, sanatçının kendi üretimi ve genelde Avrupa’da çağdaş sanat üretimi ve sanat piyasası üzerine gerçekleştirdiği sunumların yanı sıra katılımcı genç sanatçıların üretimleri üzerine tartışmalar yapıldı.

DANAE STRATOU / 27 Mart -18 Nisan 2010, 26-30 Mayıs 2010 Danae Stratou iki alanda çalışıyor: Coğrafyalar ve insan kitleleri ve bu bireşi-min yarattığı devinim ve etkiler. Bu çalışmalarının temelinde küresel çevre so-runlarına işaret etmek ve insanların bu sorunlara karşı bilinçlenmesini istemek yaklaşımı var. Doğa, coğrafyalar, tarih ve toplumsal olgular arasındaki ilişkile-re müdahale ederek oluşturduğu yapıtları “kırsal sanat” bağlamında da değer-lendirilebilir. Stratou’nun bu tür yapıtları birkaç yıl sürüyor hem de bir ekip ça-lışması modeli oluşturuyor. Örneğin 1997 yılında Mısır’da Kızıl Deniz eşiğindeki çölde krater ve piramit biçimli parçalarla gerçekleştirdiği logaritmik helezon bir endüstri tasarımcısı ve bir mimar ile birlikte üretilmiş ve bugün Google’da (27° 29” 50’ N, 33° 37” 56’ E). Bir diğer gelişmekte olan işi de buzulların erimesiy-le ilgili. İnsan kitleleri üstündeki çalışmalarında Stratou kitle hareketlerinin sü-rekliliği, ritmi ve bunun çevresel sonuçları üstüne odaklanıyor. Örneğin 2007’de Selanik Bienali’nde sergilenen “Kesik-7 Sınır” (Cut-7 Divided Lines) Kıbrıs’tan Meksika’ya zorlu ve sakıncalı sınırların iki yanındaki coğrafya ve insan durumla-rını yansıtıyor. Stratou için İstanbul hem coğrafyası, tarihi ve büyük insan kitle-leriyle 5 Kıtadaki dev-kentleri konu alan “Yaşam Mekânları” (Vital Space) proje-sine eklemleniyor. Bu çalışma helikopter çekimleri ve 13 milyon insanın yoğun-laştığı devinim mekânlarındaki çekimlerden oluşuyor. Ortaya çıkan çift görün-tü- kentin gökten ve yerden görüntüsü-kentin içindeki yaşayan insanın algılaya-mayacağı ama gerçekte bütün görkemiyle var olan bir düzeni gösteriyor.

Danae Stratou, Timur Sezgin, Cemile Kaptan, Cem Gencer, Sibel Horada, Naz-lı Pektaş ve Yasemin Nur Toksoy’un katıldığı iki hafta süren çalıştayına, ken-di üretimi özelinde kullandığı malzeme ve kavramsal içerik üzerine sunumlar-la başladı. Danae Stratou ve katılımcılar İstanbul’un farklı yerlerine keşif gezile-ri yaptı. Katılımcılar “Orman Manzaralı” (Forest View) başlığı altında İstanbul’un sosyo-ekonomik ve sosyo-kültürel bileşenleri üzerine bireysel ve ortak üretim-ler gerçekleştirdiler.

15

37” 56’ E). The melting of glaciers is another continuing work by Stratou. In her studies about masses of people, Stratou focuses on the continuity, the rhythm of crowd movements and the environmental consequences of the same. For ins-tance, ‘Cut-7 Divided Lines’, exhibited at the Salonika Biennial in 2007, reflects the geography and human circumstances on both sides of harsh and hostile borders, ranging from Cyprus to Mexico. According to Stratou, Istanbul is con-nected to the ‘Vital Space’ Project which is concerned about huge cities over 5 continents with their geography, history and large crowds of people. The study consists of films taking from helicopters of areas in which 13 millions are con-centrated. The two videos that were produced from both the sky and on the ground demonstrate that a magnificent system exists, even though it cannot be perceived by those living in the city.

From 27 March to 18 April 2010, and 26- 30 May 2010 Timur Sezgin, Cemile Kaptan, Cem Gencer, Sibel Horada, Nazlı Pektaş and Yasemin Nur Toksoy par-ticipated in Stratou’s two week workshop. She started her workshop with pre-sentations on the materials she uses and produces herself with a conceptual content. Danae Stratou and the participants also went on excursions to diffe-rent places in Istanbul. The participants made both individual and shared out-put about the socio-economic and socio-cultural components of Istanbul under the heading ‘Forest View’.

Sophie Calle produces works that consist of photographs and texts. She fre-quently states that writing is something that is very important for her. She has composed many works of art, starting from ‘The Sleepers’ (1979) and ‘Venetian Suite’ (1979), stretching as far as the Venice Biennale, with the title ‘Take Care of Yourself’ (2007); these works consist of photographs and texts that record events she has herself experienced. From this aspect, Sophie Calle is an artist who maintains a complicated and mysterious relationship between her life and her art. Sophie Calle has been to Istanbul before; however, this time she was ho-ping to learn more about the city. She has turned this procedure into a typical surrealistic experience, planning to describe the city using the words of a blind person. The concept of a blind person clearly is making a reference to the origi-nal name of one side of Istanbul, Chalkhedon (meaning City of the Blind). The reference finds its visual correspondence with the fresco of a woman in the Cho-ra Church, whose eyes have been worn away over time. The cooperation with groups for the visually handicapped has been organized by Altı Nokta, the Fo-undation and Organization for the Blind and Beyaz Ay Association. A group of blind people described to Sophie Calle their final view of Istanbul; Calle uses the-se views to tell us how she ‘has seen’ Istanbul.

Volkan Asan, Ani Setyan, Gözde İlkin, İz Öztat and Seda Hepsev participated in Sophie Calle’s workshop, which was held from 6 to 26 April, 2010, in Istan-bul. During this process, she informed the participants about her works and her background with detailed presentations. The artists who participated in Sophie Calle’s workshop realized both shared and individual production by touching on the theme of ‘contract’, criticizing and discussing the bureaucratic network, which formed the basis of this project.

Sophie Calle’s photographs and textual synthesis entitled “The Last Image” will be exhi-bited from 1 October to 31 October at Sanat Limanı; Victor Burgin’s 3D Modelling of Sedad Hakkı Eldem’s Oriental Café and his accompanying text will be on display from 2 October to 31 October at the Istanbul Archeological Museum. The gala of Antoni Muntadas’s Istanbul film “On Translation: Açık Radyo” will be on 7 October at Istan-bul Modern; Remo Salvadori’s work, entitled “Continuous, Infinite, Present”, and Peter Kogler’s work, “Untitled: Istanbul Carpet”, and Danae Stratou’s work, “Vital Space: Is-tanbul” will be exhibited between 22 October and 11 November at the MSGSF Tophane-i Amire Cultural center.

SOPHIE CALLE / 6-26 Nisan 2010

Sophie Calle fotoğraf ve metinlerden oluşan yapıtlar üretiyor ve çoğu kez yaz-manın kendisi için çok önemli olduğunu söylüyor. “Uyuyanlar“ (The Sleepers) (1979) ve “Venedig Süiti” (Venitian Suite)(1979) ile başlayan ve “Kendine İyi Bak” (Take Care of Yourself) (2007) başlıklı Venedig Bienali işine kadar uzanan birçok sanat yapıtı kendi kurguladığı ve içinde kendisinin de yaşadığı olayların fotoğraf ve metinlerle belgelenmesinden oluşuyor. Sophie Calle bu açıdan ken-di yaşamıyla sanat yapıtı arasında karmaşık ve gizemli bir ilişki kuran bir sanat-çıdır. Sophie Calle İstanbul’a daha önce gelmişti; bu kez daha yakından tanımak üzere geldi. Bu yakından tanımayı, yine kendine özgü gerçeküstü bir deneyi-me dönüştürdü. İstanbul’u, görmeyen bir insanın anlattıkları üstünden tanıma-yı planladı. Bu görmeyen insan düşüncesi de kuşkusuz, İstanbul’un bir yakası-nın “körler şehri” (Kalkedon) olmasına gönderme yapıyor ve Kariye Kilisesi’nin fresklerindeki gözleri zaman içinde yıpranarak silinmiş kadın portresi ile gör-sel eşini buluyor. Görme engellilerle işbirliği Altı Nokta Körler Vakfı ve Altı Nok-ta Körler Derneği üstünden gerçekleşti. Bir grup görme engelli ona İstanbul’da gördükleri son görüntüyü anlattı ve bu son görüntüler Call’in İstanbul’da “gördüğü”nü bize anlatıyor.

Sophie Calle İstanbul atölyesine Volkan Asan, Ani Setyan, Gözde İlkin, İz Öztat ve Seda Hepsev katıldı. Sophie Calle bu süreçte kendi üretimlerini ve özgeçmi-şini ayrıntılı sunumlarda katılımcılarla paylaştı. Sophie Calle atölyesi sanatçıları, bu projenin altyapısını oluşturan bürokratik örgüyü eleştiren ve irdeleyen “söz-leşme” teması üzerinden ortak ve bireysel üretimlerini yine sanatçı ile iletişim içinde gerçekleştirdiler.

İstanbul için düşünülmüş, kurgulanmış, yorumlanmış ve üretilmiş bu 54 yapıt, Türkiye’nin ilk “kamusal çağdaş sanat koleksiyonu” olarak topluma sunulacak.

©Beral Madra-Eylül 2010

Sophie Calle’ın fotoğraf ve yazın bireşiminden oluşan yapıtı, 1 Ekim - 31 Ekim tarihleri arasında Sanat Limanı’nda; Victor Burgin imzalı Sedad Hakkı Eldem’in Şark Kahvesi’ni ar-keolojik bir bakış açısıyla yeniden tasarımlanması ve 3D modellemesi 3 Ekim - 31 Ekim ta-rihleri arasında İstanbul Arkeoloji Müzesi’nde; Antoni Muntadas’ın İstanbul filmi “Çeviri Üzerine”nin gala gösterimi 7 Ekim’ de İstanbul Modern’de; Remo Salvadori’nin “Sürek-li, Sonsuz, Şimdi Varolan” isimli yapıtı, Peter Kogler’in “Adsız-İstanbul Halısı” ve Danae Stratou’nun “Vital Space-İstanbul” yapıtı 22 Ekim - 11 Kasım tarihleri arasında MSGSÜ Tophane-i Amire Kültür Merkezi’nde sergileniyor.


16

ANTONI MUNTADAS2008’de beni “İstanbul’da Hayatlar ve Eserler” programına davet ettiklerinden beri birkaç kez İstanbul’da oldum. Bu proje dışında İstanbullularla başka bir proje ve atölye çalışması için de İstanbul’da zaman harcadım. Bunu değişik za-manlarda birkaç kez yaptım.

Bir şehri bir günde, bir saatte ya da beş yılda tanıyabilirsiniz. Onu çeşitli şekil-lerde tanıyabilirsiniz. Benim projem bir şehirle buluşmak, kendi fikir ve merak-larımı geliştirmek içindi. Bence bir şehri öğrenmenin en iyi yolu bir projede bu-lunmaktan geçer. Bir proje hazırlıyorsanız derhal kendinizi o işe verir ve şehrin değişik yüzlerini araştırmakla vakit geçirirsiniz. Bildiğiniz gibi, bir şehri tanıma-nın belli bir süresi yok. Bence üç dakikada tanışacağınız şehirler de var, hiç öğ-renemeyecekleriniz de.

Yaptığım iş benim için ilginçti, çünkü projem beni şehir içinde yaşamak ve çalış-maya sevkediyordu. Projelerim çok fazla bağlamla ilgilidir. Bunun için kimi za-man insanlarla konuşur, onların yazılarını okur, böylece şehrin program proje-si boyunca muhayyileme girmesini tecrübe ederim.

Bu projeyi gerçekleştirmeye davet edildim. İlk yılımı araştırma, okuma, düşün-me ile geçirdim; bence şehir, tek bir projede ele alınamayacak kadar karmaşık, büyük ve kompleks. Bu nedenle kendim ve şehir arasında bir arayüz oluştur-maya çalıştım. Sonunda “Çevirirken” adında bir projeye karar verdim; burada “Açık Radyo”yu kendim ile şehir arasındaki çeviri mekanizması aldım. Bu proje “Açık Radyo” hakkında ve “Açık Radyo” kanalıyla idi ki, burada sadece bir rad-yo sesi tasvir edilmiyordu; dört de radyo programı yaptım: İstanbul ve mitler üzerine bir radyo programı; ikincisi İstanbul insan tipleri; üçüncüsü İstanbul ve kültür endüstrisi, ve dördüncüsü İstanbul’da bilgi, dezenformasyon ve sansür üzerineydi. Sanırım dördüncüdeydi, stüdyoya konuyu tartışacak misafirler ça-ğırdık. Denebilir ki, onlarla bu filmi yapmak için birlikte çalıştım. Umarım onu TV’de görmüşsünüzdür; böylece proje tamamlanmış olur.

Bu bir Türk projesiydi; Kanada’da ve Japonya’da projeler yapmıştım... Ben-ce milliyet önemli birşey değildir. Ben bir göçebe olarak çalışıyorum denebi-lir. Projeler ise bağlamın bulunduğu yere aittirler. Luis Buñuel’in Meksika’da, Fransa’da, İspanya’da filmleri vardır. İspanyol ve Fransız filmlerinde de Meksi-ka etkisi görülür. Ben bunu bir çelişki görüyorum. Bir örnek mi? Benim eder-lerim yapıldığı yerlere aittirler; o bölge insanlarının yaptıklarından oluşurlar. Ama bu insanların bana “memleket nere?” diye sordukları bir dizi değildir. Ben onlara ne iş yaptığımı sözlüyorum; nerede yaşadığımı ve nerede iş yaptığımı. Bu proje için İstanbul’da yaşıyor ve çalışıyorum. Bence ilginç olan budur.

Faculty of Arts and Design, Universita luav di Venezia öğrencileri İstanbul Çalıştayı, 2008/ Students of Faculty of Arts and Design, Universita luav di Venezia at İstanbul Workshop, 2008

Antoni Muntadas çalışırken/Antoni Muntadas while working

Antoni Muntadas Çalıştayı/Antoni Muntadas Workshop-Kadırga, 2010“Arada” sergisi/”In Between” exhibition

Sepetçiler Kasrı, Boston Massachusetts Institute of Technology öğrencileri İstanbul Çalıştayı, 2009/ Sepetçiler Kiosk, students of Boston Massachusetts Institute of Technology at İstanbul Workshop, 2009

Tophane-i Amire, “Arada” sergisi, 20 Ocak - 14 Şubat 2010/”In Between” exhibition, Tophane-i Amire, 20 January-14 February 2010

ANTONI MUNTADASI have been in Istanbul several times since they invited me in 2008 for this program “Lives and Works in Istanbul”. Apart from this project I have spent time in Istanbul developing a project and carrying out a workshop with the people here in Istanbul. And I have done this in several periods, over different periods.

You can come to know a city in one day or one hour or five years. You will know it in different ways. My project has to do with trying to confront a city and trying to develop my own opinion and curiosity. I think the best way to learn about a city is with a project. When you do a project you immediately invest yourself and you spend time exploring certain aspects of the city. There is, as you know, no particu-lar time for knowing a city. I think there are cities you can know in three minutes and cities you can never know.

The kind of work I am doing is interesting for me as it is a project that allows me to live and work in the city; my projects are very much about the context. In order to do this I sometimes need to establish dialog with people, to read about them, to experience the city that falls into my thought through the project of the program.

I was invited to do this project. I spent the first year researching, reading, thinking; I think that the city is too complicated, large and complex to address in one project for the city, thus I have tried to establish an interface within myself and the city. I finally decided to carry out a project that is called “On translation” where I take Açık Radyo as the filter of translation between myself and the city. This project is about Açık Radyo and it’s also with Açık Radyo, as it not only tries to visualize the audio of a radio, the sound of the radio, but I have also produced four radio prog-rams. There is one radio program about Istanbul and the myth; the second was about Istanbul stereotypes; the third is about Istanbul and cultural industry and the fourth is about information, disinformation and censorship in Istanbul. And I think in the fourth we invited guests to discuss these issues and broadcast. You co-uld say that I worked with them to produce this film. I hope that you will be able to watch it on TV, thus completing the project. I could also say about the project that you should watch the radio and listen to the television.

This is a Turkish project; I have done projects in Canada, in Japan I do not see na-tionality as something that is important. Rather I work as a nomad. And the pro-jects are basically the places where the context exists. Luis Buñuel has films in Me-xico, in France, in Spain, and there are Mexican influences in the Spanish films and in French films. I take that as a paradox. But as an example? My works are from the place where they are produced and consist of that which people are doing. But this is not a series about “people asking me where are you from?” I tell them abo-ut “what I am working on. Where I live is where I am working.” For this Project I live and work in Istanbul; I think this is interesting.

17

REMO SALVADORIİstanbul şehri benim için herzaman tarihi gelenek ve çok özel coğrafi pozis-yon ile birlikte olagelmiştir. Projenin değerini ve bu gerçeklikle sanatım yoluy-la yüzyüze gelebilme imkânını çok kıymetli buldum.

Şehirle karşılaşmam kişisel dostluklar yoluyla oldu. Bu tecrübeyi mekânın ya-pısına derin bir bakış zenginleştirdi ki, kimi zaman bu ancak okumalar yoluyla mümkün oldu. Her ziyaretimle şehir bana daha tanıdık geldi ve burada yaşa-dığım anlamlı tecrübeler sonucu onu, bir dosta dendiği gibi “arrivederci” diye-rek bırakıyorum.

İlk gezimde bana Çağdaş Sanat Sergisi’nde Beral Madra eşlik ediyor, burada “İstanbul’da Hayatlar ve Eserler, Avrupa Kültür Başkenti 2010” sergileniyordu. Daha sonra, sanat galerilerini ve Beral Madra’yla yardımcıları tarafından şehrin dış bölgelerinde açılan çağdaş sanat sergilerini ziyaret ettim. Gördüğüm eser-ler, bir yandan kendi özgün karakteristiklerini korurken, diğer yandan kalite ve açık diyalogu yansıtıyorlar ve bu çağdaş araştırma diliyle uyuşuyordu: Bkz. İs-tanbul Biennali.

“İstanbul’da Hayatlar ve Eserler” projesinin birinci bölümü için İstanbul’u üç-haftalık ziyaretimin ilk haftasında, şehrin önemli yerlerinde genç sanatçılarla bir atölye çalışması ya da “toplantılar” düzenlendi. Böylece birbirimizi ve bu yerleri daha iyi tanımak imkânı bulduk: Tophane-i Amire, Sepetçiler Kasrı, Bü-yükada, Süleymaniye Camii, Sultanahmet Camii, Mısır Apartmanı, Arkeolo-ji Müzesi , BM Suma Modern Sanat Merkezi, Yenikapı Sanat Üretim Merkezi. Kalan iki haftada tartışmalar ve pratik alıştırmalar yaptık. Amacımız kişisel pro-jeler geliştirmekti. Daha sonlar bunlar toplanacak ve katlanabilir poster haline getirilecekti. Bu çalışmalar esnasında kendi çalışmam için bir özel temayı haya-limde canlandırabildim ve projem 10 Eylül 209’da Arkeoloji Müzesi bahçesin-de seyirci önünde gerçekleştirildi. Çalışmamın adı “Sürekli Sonsuz Şimdi” idi.

Asıl amaç genç sanatçıları davet etmek ve onlara kendilerini ve eserlerini sun-maları için bir grup havası içinde, ama kişisel yaklaşımları bozmadan fırsat ver-mekti. Kendibaşına çalışmak, birlikte çalışmak ve proje için çalışmak vurgulan-dı.

İnanıyorum ki, bu atölyede geliştirilen yöntemler, özgün potansiyeli geliştir-meye yardımcı olmuş, bunun sonuçları da posterde ve birkaç ay sonra 2010 Sa-nat Üretim Merkezi’ndeki grup sergisinde görülmüştür.

Remo Salvadori Çalıştayı, 2009 / Remo Salvadori Workshop, 2009C

Sepetçiler Kasrı, Remo Salvadori Çalıştayı, 2009 / Sepetçiler Kiosk, Remo Salvadori Workshop, 2009

Yenikapı Sanat Üretim Merkezi - 2009 / Yenikapı Art Production Center, 2009

Büyükada, Remo Salvadori Çalıştayı, 2008 / Büyükada, Remo Salvadori Workshop, 2008

Gülhane Parkı / Gulhane Park

REMO SALVADORIThe city of Istanbul has always existed for me with its historic tradition and very special geographical position. I greatly appreciated the concept of the project and the possibility of having a direct encounter with this reality thro-ugh my own art.

My encounter with the city was facilitated by personal friendships, the expe-rience itself being enriched by a far greater vision of the fabric of the place, which in some ways, I had only come to know through my readings. With each visit the city has become more familiar to me and, having had meaningful ex-periences here, I leave it with an “arrivederci” salute, as if leaving a friend.

On my first trip I was accompanied by Beral Madra to the Contemporary Art Fair, where the project “Lives and Works in Istanbul, European Capital of Cul-ture 2010” was being presented. Later on, I visited some exhibitions in galle-ries, as well as contemporary art events that had been organized in the outs-kirts of the city by Beral Madra and her assistants. The works that I saw, whilst maintaining their own specific characteristics, revealed a quality and an open dialogue that resonated with the languages of contemporary research: see the Istanbul Biennale.

During my three-week stay in Istanbul for the first part of the project “Lives and Works in Istanbul”, a workshop with a group of young artists – or “mee-tings” - were held every day of the first week in an important place of the city. This was a way to get to know each other and to verify the specific qualities of the places themselves: Tophane-i-Amire, Sepetçiler Kasrı, Büyükada, Süley-maniye Mosque, Sultanahmet Mosque, Mısır Apartnamı, the Archeology Mu-seum, BM Suma Modern Art Center, Yenikapı Art Production Center. For the remaining two weeks we held discussions and practical exercises, the aim of which was to develop individual projects that would then be collected and of-fered in the form of a fold-up poster. During this experience I could already vi-sualize a specific theme in my work that was to be realized on September 10, 2009 in the courtyard of the Archeology Museum in the presence of the invited public. The title of this work is “Continuous Infinite Present”.

The main criterion was an invitation to young artists to present themselves and their works in a way that was to form a group meeting, but with an indivi-dual approach. The concept of working for oneself, working together and wor-king for the project was emphasized.

I believe that the paths which were developed as part of the workshop succe-eded in enriching the specific potential and the results of this are visible in the poster and in the group exhibition that took place


18

İstanbul 2010, Peter Kogler Çalıştayı/ Peter Kogler Workshop



PETER KOGLER

İstanbul’da hayatlar ve çalışmalar projesi için öyle bir proje geliştirmek istedim ki, bir yandan özellikle mekân ve kültür olarak İstanbul’a ait, diğer yandan be-nim kendi görsel hazinem ve çalışmam açısından anlamlı olsun.

Böylece, aklıma beyin resimli, labirent benzeri bir şekilli dev bir halı oluştur-mak geldi.

Eserimi tarihi bir mekânda sunmak istedim; birçok yere baktık ve güzel, kubbe-li, ölçüleri çok uygun Tophane’deki yeri bulduk.

Beral Madra ve ekibi ayrıca İstanbul’da bilgisayar yardımıyla halıyı üretecek bir şirket buldular. Halı 9 x 9 metre ebadında imal edildi; ölçüler mekâna tam uy-gundu.

Baştan beri genç Türk sanatçılarla atölye çalışması yapmak ve İstanbul için öz-gün bir proje yaratmak fikri çok hoşuma gitti. Dışarıdan bu şekilde insan getir-mek, şehre yeni bilgi getirmek ve İstanbul sanat dünyasını tanıtmak açısından-sa çok iyi bir strateji.

İstanbul büyük ve dinamik bir metropol; ve bu birçok düzeyde böyle. Çağdaş sanat konusunda bir atılım atmosferi var ve bu nedenle yoğun bir faaliyet ve çok ilgi gözleniyor. Ayrıca İstanbul Biennali de bir çeşit açık alan sağladı. Yine de genç sanatçılara dünyanın başka yerlerinde üretilen sanata dair yeterli bil-giye erişim imkânını artırma gereği var. Bilgi yaratıcı bir ortam oluşturmanın temel şartıdır.

Ben, Manuel Gorkiewicz ve İstanbul 2010 ekibi genç sanatçı dosyalarına göz gezdirdiğimizde çok ve çeşitli eserle karşılaştık. Bazıları çok naif iken diğerleri çok ustaca idi. Temel hedefim, çağdaş sanatta ne olup bittiğiyle ilgili fikri ve öz-gün ve ilginç yaklaşımları olan sanatçıları keşfetmek idi.

Bu demekti ki, grubumuz çok heterojen bir sanatçı grubundan oluşacak, bu da ilginç tartışmalara yol açacaktı.

Atölye çalışmasını sırasında belirgin bir hedef amaçlamadım. Zaten önden ne olacağını bilemezsiniz; bu bir süreçtir. Eğer herşey iyi giderse, herkes, ben de dahil, bundan birşey öğrenir.


PETER KOGLER For Lives and Works in Istanbul, I wanted to develop a project that on the one hand was particularly linked to Istanbul, as a place and a cultural con-text; this was somehow to be made sense of in terms of my own visual voca-bulary and work.

So I came up with this idea to create a huge carpet with the image of a brain, with a labyrinth-like structure.

I wanted to display the work in a historical location, so we looked at several rooms and found this beautiful space with a cupola and exactly the right me-asurements in Topane.

Beral Madra and her team also found a company in Istanbul that was able to produce the carpet with computer operated looms, creating a carpet that me-asured 9 x 9 meters, corresponding exactly with the space.

From the beginning I liked the idea of having a workshop with young Turkish artists and developing a specific project for Istanbul. To get people from abro-ad involved in this way is a good strategy for bringing information to the city, while at the same time spreading information about the Istanbul art scene.

Istanbul is now one of the most interesting and dynamic metropolises, and it is so on very different levels. In terms of contemporary art there is an atmosp-here of departure, thus there is a great deal of activity and much interest; also the Istanbul Biennale helps to create some kind of open situation. Still there is a need to give young artists access to relevant information about art, which is happening now in other parts of the world. Information is the basic precondi-tion for building a productive environment.

When I, Manuel Gorkiewicz and the Istanbul 2010 Team looked through the portfolios of the young artists we were confronted with a wide range of dif-ferent works. Some were very naïve, while others were pretty sophisticated. My main goal was to discover the artists that seemed to have an idea about what is happening in contemporary art, while also having an individual and interesting approach.

This means the group will consist of a very heterogeneous team of artists, which should provide for interesting discussions.

I never really thought about a goal that I would like to reach within the work-shop.You never know in advance what will happen; it is a process. If things go well everybody learns a bit, including myself.

19

VICTOR BURGIN / EYLÜL 2010)

İstanbul’a davet edilmekten şeref duydum ve asla kabulde tereddüt etmedim. Tek endişem, ki bunu daha önceki kimi davetlerde de hissetmişimdir, acaba İstanbul’u yeterince anlamak ve eserimde aksettirebilmek için bir yol bulabi-lecek miyim, olmuştur. Bu izlenmesi zor bir yol: Bir yandan İstanbul’a gelip de herhangi bir başka şehirde verebileceğim türden bir eser vermek istemedim; öte yandan da bir cahil gibi konuşmak tehlikesinin farkındaydım. Bu nedenle hazırlığımın çoğu bilgi edinmekle geçti. Bu amaçla yaptığım ziyaretler çok fay-dalı oldu. Bir şehirle dolaysız tecrübenin ve orada yaşayan halkla sohbetin ye-rini hiçbirşey tutmaz tabii ki Türk tarihi üzerine kitaplar da okudum; İngiliz-ce altyazılı bulabildiğim birçok Türk filmi seyrettim ve çağdaş Türk yazarları-nın eserlerini okudum. Genelde, sanırım, İngilizce konuşan dünyanın çoğu gibi okumalarıma Orhan Pamuk’un İstanbul anılarıyla başladım. Türk romanları aradığımda ilk karşıma Asli Erdoğan’ın kitabı “Mucizevi Mandarin” çıktı. Konu Cenevre’de geçiyordu, bu şehri iyi biliyordum. Daha sonra okuduğum tüm ro-manlardan, ki çoğu harikaydı, sadece bu küçük roman bende kaldı. Bir şehirde bir eser yaratırken o şehrin yeri ile ilgili kimi somut gerçekleri bağlamında şeh-rin bendeki “hayalini” tasvire çalışırım. Asli Erdoğan’ın kitabı da muhayyileme yerleştiği için, eserime kinayeler de ekliyorum.

İstanbul’u yaklaşık beş yıl önce ziyaret ettim, bir konferansta konuştum. Evsa-hiplerimce pek sıcak karşılandım ve ziyaretimden çok memnun oldum - ama bu kısa süreydi, şehirden çok az şey gördüm. Proje ile bağlantılı şimdiki ziya-retlerim ise daha uzun, şehrin ve civarının çok daha fazla yerini gördüm ve bu-rada kendimi artık evimde hissetmeye başladım. Her ne kadar Türkçe konuşa-mamak gibi büyük bir dezavantajım olsa da projeden sonra kendimle götüre-ceğim izlenim tanıdığım ve aşık olduğum bir şehrin anısı olacak. Umuyorum ki, geri döndüğünde beni tekrar bağrına basar. kitaplarımdan bazılarına (Some Ci-ties - kimi şehirler 1996) başlarken gördüm ki, şehirlerle ilişkilerimiz insanlarla ilişkilerimiz gibi: Onları seviyoruz, nefret ediyoruz, ya da onlara kayıtsızız. Kim-se İstanbul’a kayıtsız olamaz.

Eserimin başlangıç noktası “taşlık” kahvehane ve çay bahçesi; burası 1947-48’de Sedat Hakkı Eldem’ce düzenlenmiş ve açılmış; 1988’de Swiss Ôtel inşaatı için yıkılmış. İstanbul’u tanıdıkça, bu bina ve kaderinin modern Türkiye’nin bir benzeri olduğunu gördüm. Çok güzel bir binaymış, harika bir yerde ve Boğaz’a karşı; 17.yüzyıl Osmanlı mimarisiyle 20.yüzyıl modernizmini birleştirmiş. Daha-sı bir çay bahçesi olarak herkese de açıkmış. Denebilir ki, o, tarihsel temellere dayanan milli bir kimliğin modern ve demokratik tezahürü olarak Cumhuriyet idealini temsil ediyormuş. Ama bu Eldem’in eserini korumaya yetmemiş, ve o deyim yerindeyse Batı’dan esen global kapitalizm fırtınasınca yerle bir edilmiş. Bu çayevini ilk araştırdığımda ve İstanbul’a gelmeden önce onun bir resmini okuduğum bir kitapta gördüğümde bana onun yıkıldığı söylendi. Gerçi bu tam doğru değil. Bina parçalanmış ve bir kısmı tekrar restore edilerek biraz daha farklı bir yerde turistik restoran olarak açılmış. Çay bahçesinin yeri otoparka çevrilmiş, artık manzaraya çatıdaki bir tenis kortundan bakılıyor. Ben bunu çok, çok hüzünlü buldum. Bari tüm yapıyı yıksalardı... Gerçi yokolmuş sayılır, etra-fındaki otel binalarınca tamamen kuşatılmış. Benim projem bu çayevinin ilk inşa olduğu zamanki hali ile hatırasını ortaya çıkarmak, İstanbul’da, İstanbul’un bende bıraktığı izlere dayanan bir iz bırakmaktı.

Türkiye’deki çağdaş sanatla pek fazla tanışamadım, zira zamanımın çoğunu projem aldı ve İstanbul -her ne kadar Türk olsa da!- Türkiye değil. Çağdaş sanat dünyasına gelince, bu iyi ya da kötü müdür bilmem, genel yapı itibariyle ulus-lararasıdır. Büyük şehirlerde hep böyle oluyor. Bu anlamda İstanbul, büyük bir dünya kenti olarak istisna değil. İstanbul’da rastladığım Türk sanatçıların aynı-larına Londra, Paris ya da New York’ta rastlayabilirim. İstanbul’da banim için yeni, keşfedecek o kadar çok şey varken, zaten bildiğim şeylerle vaktimi geçir-mek için fazla bir istek duymadım.

Yöneteceğim atölyeye dahil olacak genç sanatçıların ilk tur seçimi ben yok-ken, daha İstanbul’a gelmeden yapıldı. Avrupa Kültür Başkenti İstanbul 2010 Ajansı’na ne çeşit sanatçılarla birlikte çalışabileceğimi anlatmıştım; onlar da bana başvuranların eserlerinin olduğu dosyaları yolladılar; çoğu zaman bu sa-natçıların internet sitelerinin linkleri de dosyalarına ilişikti. Kabaca, fotoğraf ya da video kullanan ve sadece formel estetik konularıyla ilgilenmeyen sanatçı-

VICTOR BURGIN / SEPTEMBER 2010

I felt extremely honoured to be invited to Istanbul and there was never any doubt in my mind about accepting. My only concern, which I have felt in the case of cer-tain other such invitations in the past, was would I be able to find a way of unders-tanding enough about Istanbul to be able to speak about it in my work. It is a dif-ficult line to tread: on the one hand I did not want to come to Istanbul and produ-ce a work that I could equally well have made in any other city; on the other hand I was very aware of the danger of speaking out of ignorance. A good part of my work therefore has been the work of informing myself. To that end my visits here have been enormously helpful. There is no substitute for the direct experience of a city, and for conversations with the people who live there. I have, of course, also read books on Turkish history, watched as many Turkish films as I could find with English subtitles, and read a number of works by contemporary Turkish writers. In common, I imagine, with most of the English-speaking world, I began my reading with Orhan Pamuk’s personal memoir of Istanbul. When I went in search of Turkish novels I first came across a French translation of Asli Erdoğan’s novella The Mira-culous Mandarin (Mucizevi Mandarin). The story is set in Geneva, a city I know well. I found that across all of the other novels I subsequently read, many of them excellent, it was this short novel that stayed with me. When I make a work in a city I try to represent my ‘imaginary’ of the city in relation to some material facts abo-ut the place. As Asli Erdoğan’s story had entered my imaginary I therefore include allusions to it in my work.

I had already visited Istanbul, about five years ago, to speak at a conference. I was very warmly received by my hosts and enjoyed my stay enormously – but it was a short stay, and I saw very little of the city. My more recent visits in connection with the project have been for longer periods, I have seen much more of the city and its immediate surroundings and I have begun to feel quite at home here – in spi-te of the very obvious disadvantage of not speaking Turkish. The impression I shall take away after the project is of a city I have learned to know and love, and that I hope will welcome me back whenever I am able to return. I begin one of my own books (Some Cities, 1996) by observing that our relations to cities are like our re-lations to people: we love them, hate them, or are indifferent to them. One can-not be indifferent to Istanbul.

The starting point for my work was the Taslik coffee house and garden, designed by Sedad Hakki Eldem and built between 1947-48; this was torn down in 1988 to make way for the Swiss Ôtel. The more I came to know Istanbul the more this bu-ilding, and its fate, seemed the very allegory of modern Turkey. It was a beauti-ful building, on a splendid site overlooking the Bosphorus, which very success-fully synthesised a 17th-century Ottoman architectural vocabulary with 20th cen-tury modernism. Moreover, as a coffee house, it was open to everyone. One might say it represented a republican ideal of the modern and democratic expression of a historically grounded national identity. But this did not protect Eldem’s building and garden from being quite literally buried by the storm of global capitalism blo-wing from the West. When I first made enquiries about the coffee house, having seen a photograph of it in a book before I came to Istanbul, I was told that the buil-ding had been destroyed. This is not strictly true. The building was dismantled and part of it re-erected in a slightly different position to be used as a tourist restau-rant. The garden was turned into a car park and the view is now of a rooftop ten-nis court. I find this immensely sad. It would have been better if the building had simply been allowed to disappear. In effect it has disappeared, as it is now comp-letely shrouded by the surrounding hotel buildings. My project has been to disinter the memory of the coffee house as it was at the time it was built, to leave a trace in Istanbul of one of the traces that Istanbul has left in me.

I have not formed much familiarity with contemporary art in Turkey as my time in Istanbul has been largely taken up by my work, and as Istanbul – although it is certainly Turkish! – is not Turkey. As the contemporary art world, for better or worse, is international in structure, it tends to be much the same in all major citi-es. Istanbul, as a major world city, is no exception to this rule. The Turkish artists I have met in Istanbul I might equally have met in London, Paris or New York. The-re is so much that is new for to me to discover in Istanbul that I suppose I have not been very motivated to enlarge my acquaintance with what I feel I already know.


20

Sedad Hakkı Eldem, Taşlık Kahvesi Sedad Hakkı Eldem, Taşlık Coffee House

Victor Burgin, 2009Victor Burgin Çalıştayı, 2009/Victor Burgin Workshop, 2009

istanbul Arkeoloji Müzesi Victor Burgin: a place to read / okuma yeri, Victor Burgin, 2010

larla birlikte çalışabileceğimi söylemiştim. Atölyedeki sanatçılar öğrenciler ol-maktan çok uzaktılar; her birinin oturmuş mesleki kariyerleri vardı. Ben onla-rı “genç sanatçılar” olarak değil “daha genç sanatçılar” olarak düşündüm; yani “benden daha genç”.

Atölye sonunda sanırım başarılı oldum. Atölyeye, katılımcılara şunları söyleye-rek başladım: “Her birinizin elinde boş bir A4 kâğıdı ve birbirinin aynı kalemler olduğunu düşünün. Kaleminizle kâğıda istediğiniz işareti yapabilir, ama kalemi ya da kâğıdı değiştiremezsiniz.” Sonra hepsinden buna benzer kısıtları kabul et-melerini istedim. Yaptıkları herşey bir perdeye yansıtılmak zorundaydı -bir pro-jektörden bir perdeye. Katılımcıların bu şekilde çalışmış olduklarını sanmam, onlar için eserlerini tekrar tasarlamak ve bu kısıtlara uydurmak zor oldu; özel-likle son derece profesyonel bir pratik geliştirmiş olanların da. Onların bu zor-lamaya nasıl cevap verdiklerini görmek beni etkiledi. Bu süreçte -ki zaten tec-rübede de amaç budur- birçoğu eserlerini geliştirebilecekleri yeni yönler keş-fettiler. Onlara sunduğum kısıtlar kendi eserimin de kısıtlarıydı ve ben bunları basitçe, gerektiğinde kendi tecrübeme dayanarak teknik tavsiyede bulunabil-mek için seçmiştim. Eserlerindeki fikirler tamamen kendilerine aitti; bu da ser-gide görülen çok çeşitli eserlerden anlaşılıyordu.

The first round of the selection of the young artists who applied to join the work-shop that I led was made at a distance, before I came to Istanbul. I told the Istan-bul 2010 European Capital of Culture Agency which kind of artists I believed I co-uld usefully work with, and they sent me files of the applicants’ work, often with links to artists’ Internet sites. Broadly speaking, I said I preferred to work with ar-tists who, like me, used photography or video, and who were interested not only in formal aesthetic matters. The artists in the workshop were far from being stu-dents – all of them have established careers. I thought of them not as ‘young ar-tists’ but as ‘younger artists’ – which is to say, ‘younger than me’!

At the end of the workshop I think I succeeded. I began the workshop by saying to the participants: ‘Imagine that you each have a blank sheet of A4 paper and you each have identically similar pencils. You can make whatever marks you wish with the pencil on the paper, but you cannot change either the pencil or the paper.’ I then asked them to accept an analogous set of constraints. Whatever work they made had to be projected on a screen – one projector and one screen. I don’t think that any of the workshop participants were already working in this way, and it was difficult for them to change direction and to rethink their work in terms of these constraints, especially in the case of those who had developed a very highly polis-hed professional practice. I was very impressed by the way in which they respon-ded to the challenge. In the process – and of course this is the point of the exercise – many of them discovered new directions in which to take their work. The cons-traints I gave them are the constraints of my own work, and I chose these quite simply so that I could draw on my own experience to offer technical advice when required. The ideas in their works are entirely their own, which is obvious from the very different works to be seen in their exhibition.

21

DANAE STRATOUVital Space – Istanbul is a video installation comprising two films depicting two different aspects of Istanbul. One film offers a bird eye’s view of different paths connecting order and disorder, centre and suburb, privilege and dispossession, for-mal and informal. The second film captures from ground level a sea of people co-ming toward the camera in sequences filmed in different city locations (e.g. bus station, ferry boat terminal, busy streets).

Vital Space – Istanbul will be projected on a large freestanding wall (7.00mx4.00m). Both projections will cover the entire surface of the wall on each side. The viewer will, therefore, not be able to watch both movies at once. She/he will have to walk around the free standing wall to catch glimpses (or watch extensive parts) of the two films separately. On the one side (Side A) of the wall the birds’ eye view film will be projected. The other side (Side B) will feature the ground level projection. The former will offer the viewer a constant outward movement, as the camera mounted at the front of the helicopter relates a constant flow of images taking the viewer seamlessly across the city, from the centre outwards. In contrast the gro-und level film offers a different dynamic since the camera is static and the constant flow of humanity is coming toward the viewer.

I was delighted to receive the invitation, especially in view of the fact that I had recently visited the Istanbul Biennale, which had impressed me greatly. The pros-pect of returning to Istanbul to be part of the artistic community there, and to contribute to Istanbul 2010 was quite thrilling.

I have always thought of Istanbul as a majestic city. A capital of two successive Empires and a vibrant hub of activity, straddling two continents, it has always attracted me greatly. Every visit to Istanbul has brought a stream of emotions to my heart and a sequence of inspiring thoughts to my mind. My participation in the artistic events of Istanbul 2010 only served to heighten these feelings. Especially in the context of the workshop that allowed me to walk the city in the company of young local artists, explore its underbelly and become immersed in the rhythm of the city. I leave with a strong, powerful attachment to a great city which I can now also consider as partly ‘mine’.

I was pleasantly surprised by the dynamism of the art community and the integrity of the young artists that I met while working and living in Istanbul.

I based my decision on the portfolios that were presented to me and I selected art-ists whose work was closer in spirit to my own work and mindset.

The workshop enriched everyone’s perspective on art and on living and working in Istanbul and, additionally, created strong bonds between us.

Peter Kogler Çalıştayı/Peter Kogler Workshop 2010Vital Space Projesi- Danae Stratou, Uğur İçbak, Stelios Apostolids-Vital Space Project

Danae Stratou 2010

Danae Stratou Çalıştayı/Danae Stratou Workshop 2010

DANAE STRATOUHayat alanı - İstanbul bir video enstalasyonu olup, aslında iki ayrı açıdan İstanbul’a bakan filmi içerir. Biri kuşbakışı bir görüntü ile düzen ve karmaşayı, merkez ve çevreyi, seçkinlik ve yoksulluğu, formel ve informeli birbirine bağla-yan değişik yolları alır. İkinci film yerden bakışla bir insan denizini gösterir. İn-sanlar sırayla şehrin değişik yerlerinde (otobüs durakları, feribot terminali, kala-balık sokaklar) kameraya doğru gelmektedir.

Hayat alanı-İstanbul serbest duran büyük bir duvara yansıtılacak (7.00mx4.00m). Her iki gösterim duvarın karşıt yüzlerinin tamamını kapsayacaktır. Seyirci, her iki filmi birden izleyemeyecektir. Duvarın öte yanına geçerek diğerini ya da ilkini izleyebilir. İlk film seyirciye sürekli bir geçiş hareketi sunar; kamera bir helikop-tere takılıdır; ilerleyen görüntü seyirciyi merkezden dışa, şehrin çeşitli bölümle-rine götürür. Buna karşın yerden çekilmiş film değişik bir dinamizm içerir, çün-kü burada kamera sabittir; insanlar kameraya gelmektedir.

Davet edildiğime çok memnunum; özellikle de son İstanbul Biennali’ni ziyaret-ten ve ondan çok etkilendikten sonra. İstanbul’a dönerek burada bir sanatçı grubunun üyesi olmak ve İstanbul 2010’a katkıda bulunmak heyecan verici idi.

İstanbul’u hep büyük bir şehir olarak düşünmüşümdür: İki müteakip imparator-luğun merkezi ve iki kıtayı bağlayan canlı bir faaliyet merkezi. Bu beni hep çok çekti. İstanbul’a her ziyaretim yüreğime bir duygu seli ve zihnime esin veren fi-kirler akıttı. İstanbul 2010’un sanat etkinliklerine katılmak bu duyguları ancak artırdı; özellikle de genç sanatçılar eşliğinde şehri dolaşma, derinliklerine dalma ve şehrin ritmine girme imkânı veren atölye faaliyeti. Çok güçlü bir bağ ile bu şehirden ayrılıyorum; artık ona “benim de şehrim” diyebilirim.

İstanbul’da yaşarken ve çalışırken gördüğüm sanat camiasının dinamizmi ve genç sanatçıların birbirine bağlılığı beni çok memnun etti ve etkiledi.

Kararımı bana sunulan seçeneklere göre verdim ve buradan eserleri benimkile-re ruhen ve aklen yakın olanları seçtim.

Atölyemiz herkesin İstanbul’daki hayatını, çalışmasını, sanata bakışını zengin-leştirdi ve aramızda kuvvetli bağlar oluşturdu.


22

Sophie Calle Çalıştayı/Sophie Calle Workshop 2010

SOPHIE CALLETHE FINAL VIEW

Istanbul. I met with the blind. 9 men and 4 women.

Most of them lost their sight suddenly, due to an accident

The others lost their sight gradually

I asked them what they looked at and saw the final time. I wanted them to

describe to me what they had seen.

Their final views.

I took their photographs. I tried to reproduce or create this final view – in

some cases this was possible.

I looked at Istanbul from their point of view.

SOPHIE CALLE

SON RESİM

İstanbul. Körlerle karşılaştım. 9 erkek ve 4 kadın.

Çoğu gözlerini aniden kaybetmişti, kaza nedeniyle

Diğerleri görüşlerini yavaş yavaş kaybetmişti

Onlara en son neye baktıklarını ve son ne gördüklerini sordum. Bana gör-düklerini anlatmalarını söyledim.

Son gördükleri.

Resimlerini çektim. Son gördüklerini yakalamaya çalıştım - bu bazen oldu.

Onların gözünden İstanbul’a baktım.

Sophie Calle’ın “Körlük” konulu çalışmasından kareler/Views from Sophie Calle’s work on “blindness”

İSTANBUL’UN YÜKSELEN YILDIZI “GÜNCEL SANAT”

Sami SOYKAN

THE RISING STAR OF İSTANBUL “ACTUAL ART”

Sami SOYKAN

İSTANBUL’UN YÜKSELEN YILDIZI “GÜNCEL SANAT” / THE RISING STAR OF İSTANBUL “ACTUAL ART”

24

İSTANBUL’UN YÜKSELEN YILDIZI “GÜNCEL SANAT”Sami SOYKAN*

Avrupa Kültür Başkentliğinin sonuna yaklaştığımız şu günlerde, İstanbul rekor düzeyde sanat etkinliğine ev sahipliği yapıyor. On yıl öncesine kadar, her yılın sonunda bu yılın en iyi sanat etkinlikleri dökümünü yaparken 5-10 başlığı öne çı-kardığımızı ve 1-2 etkinliği de gerçekten görmüş olmaktan dolayı mutluluğumu-zu dile getirdiğimizi hatırlıyorum. Son yıllarda bu liste giderek kalabalıklaşmaya başladı. Birkaç yıldır benzeri bir listeyi aylık olarak çıkarmak mümkün neredey-se... İstanbul’un nüfusuyla orantılandığında çok yüksek değil belki ama artık ne-redeyse her gün kaçırılmamalı diyeceğimiz bir etkinlik var...

Bazı ilçe belediyelerinin bile İstanbul Büyükşehir Belediyesi ile yarışır bir sa-nat girişimcisi rolünü üstlendikleri görülüyor. Bazıları temel standartlar açı-sından sorunlu da olsa, belediyelerin yatırımlarıyla hemen her ilçe bir (bazıla-rı birkaç) kültür merkezine kavuşmuş durum-da. İstanbul’daki sanat etkinliklerinin yoğunluğu Şişli - Beyoğlu - Kadıköy ekseninin dışına çoktan taşmış durumda. Son bir yıldır yaşanan Avru-pa Kültür Başkenti süreci ise bu yaygınlığı zirve-ye taşıdı. İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti Ajansı, sanatın her dalından etkinlikleri Şile’den Büyükçekmece’ye, Adalar’dan Beyoğlu’na taşı-mış durumda. Bu etkinliklerde yerli-yabancı bin-lerce sanatçı, izleyici ile buluştu. İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti Ajansı’nın etkinlikleri yıl sonunda bitecek olsa da, İstanbul’un kültür-sanat ortamı işletme ve bütçesiyle dev bir en-düstri koluna dönüşmüş durumda. Bu oluşum, mevcut aktörlere yenileri eklenerek sürekli bü-yümeye devam edecektir.

İstanbul Kültür ve Sanat Vakfı’nın 1970’lerin ba-şından itibaren düzenlediği, giderek kurumsallaşan ve kalabalıklaşan festivaller zinciri içinde en zayıf halkalardan biri olan İstanbul Bienali gözle görülür bir gör-keme kavuşmanın yanısıra, ciddi sayıda yabancı izleyiciyi İstanbul’a çeker oldu.

Bu arada özel müzelerimiz de giderek çoğalıyor; Sadberk Hanım Müzesi, Saban-cı Müzesi, Pera Müzesi, Rahmi Koç Müzesi, Santral İstanbul ile müzecilik ve ser-gileme yöntemlerinde yeni sunum teknikleriyle tanıştık. Bunu gören devlet mü-zelerimiz; Topkapı Sarayı, Dolmabahçe Sarayı, Türk ve İslam Eserleri Müzesi’nde bile kıpırdanmalar var. Uluslararası sergilere evsahipliği yapmaya başladılar. Bu süreçte, koleksiyonunu ödünç vermek dışında hiçbir varlık gösteremeyen bir Resim ve Heykel Müzesi var. Bu anlaşılmaz sessizliğin sebebi hâlâ gizemini ko-ruyor... Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’ne bağlı olan bu müze, üniver-site yönetiminin insafına bırakılmamalı. Müzeye, özellikle de koleksiyonuna bü-tün kişi ve kurumların sahip çıkması gerekiyor. İstanbul’un yüz ellli yıllık sanat hafızası burada yatıyor. Bu arada Resim Heykel Müzesi koleksiyonundan önem-li eserleri misafir eden İstanbul Modern, tam adıyla İstanbul Modern Sanatlar Müzesi, Sabancı Müzesi, Pera Müzesi ve Santral İstanbul’un açtığı kapsamlı ser-gilerle koleksiyon kısmen de olsa izleyici ile buluşur oldu.

Müzecilikteki bu hareketlilik galerilere ve müzayedelere de yansıdı. Fiyat ska-lasında Türk resminin eski klasik ustalarına ulaşan yaşayan ustalar da yeralma-ya başladı. Türk sanatseverin modern sanata yatırım yaptığını gören uluslarara-sı müzayede firmaları Türk sanatıyla ilgilenirken, İstanbul Batı sanatının önem-li isimlerini ağırlamaya başladı.

Batı sanatı ve uluslararası sanat piyasasıyla giderek yoğunlaşan ilişki bazı kav-ram kargaşalarını da beraberinde getirdi. Henüz, sanatın modern, çağdaş ve güncel olanını nasıl ayıracağımızı bilemiyoruz. Modern sanat nerede başlayıp nerede bitiyor, çağdaş veya güncel sanatı birbirinden nasıl ayırıyoruz?... Nite-kim son yıllarda açılan önemli sanat kurumlarının isimlerine baktığımızda aynı karmaşa ve kafa karışıklığının devam ettiğini görüyoruz; İstanbul Modern Sanat-lar Müzesi, Proje 4L/Elgiz Çağdaş Sanat Müzesi, Platform Garanti Güncel Sanat-lar Merkezi, Arter – Sanat İçin Alan...

THE RISING STAR OF İSTANBUL “ACTUAL ART”Sami SOYKAN*

As we approach the end of Istanbul’s reign as a European Capital of Culture, the city has been hosting an unprecedented number of art events. Until ten years ago, a list of the best art events of the year included only number five or ten and we were happy to have attended one or two of the events. Recently, however, this list has grown longer. Now it is possible to compile a similar list about once a month. Perhaps the number of events is not that high when the population of Istanbul is taken into consideration, but at least there’s an event that shouldn’t missed almost everyday.

Even municipalities have become entrepreneurs of art, competing with the Is-tanbul Metropolitan Municipality. Although there are some problems in terms of standards, almost every district has opened its own cultural center thanks

to the support of the municipalities. Art ac-tivities in Istanbul are no longer solely fo-und on the Şişli-Beyoğlu-Kadıköy axis. Owing to Istanbul’s status as a European Capital of Culture during the past year, art has be-come more prevalent throughout the city. The Istanbul 2010 European Capital of Cul-ture Agency has carried out activities related to every form of art with thousands of nati-onal and international artists from Şile and Beyoğlu to Büyükçekmece and Adalar. Alt-hough Istanbul’s reign as the 2010 Europe-an Capital of Culture concludes at the end of this year, culture and arts in Istanbul has been transformed into a massive area of bu-siness. This pattern will continue as new ac-tors enter the field.

Since the early 1970s, the Istanbul Foundation of Culture and Arts has organi-zed the Istanbul Biennial. The Istanbul Biennial is becoming increasingly popu-lar and attracts numerous foreign visitors. In addition, Istanbul has seen an inc-rease in the number of the private museums as well as fresh exhibition techniqu-es and displays from the Sadberk Hanım Museum, Sabancı Museum, Pera Mu-seum, Rahmi Koç Museum, and Santral Istanbul. Realizing the popularity of such exhibitions, some state museums, such as Topkapı Palace, Dolmabahçe Palace, and the Turkish and Islamic Arts Museum, have started to modernize their disp-lays and now host international exhibitions.

Along these lines, the Museum of Painting and Sculpture, which does little more than lend out its collection, should make an effort to become more active. The museum, which is affiliated with the Mimar Sinan Fine Arts University, should not be left to the mercy of the university management. Individuals and institu-tions should be come involved with this museum, particularly since its collecti-on contains of 150 years of Istanbul’s art history. In the meantime, this collecti-on has at least partially been exhibited thanks to the Istanbul Modern Arts Mu-seum, Sabancı Museum, Pera Museum and Santral Istanbul which have displa-yed noteworthy pieces from the collection.

The transformation of museum studies is evident in the galleries and auctione-ers. The modern painters have started to sell their paintings in the same price range as the paintings done by the old classical masters. International auction houses who observe that Turkish art lovers invest in the modern arts, are get-ting interested in the Turkish art whereas Istanbul began to host remarkable na-mes of the Western art. Türk sanatseverin modern sanata yatırım yaptığını gö-ren uluslararası müzayede firmaları Türk sanatıyla ilgilenirken, İstanbul Batı sa-natının önemli isimlerini ağırlamaya başladı.

The relationship between Western art and the international art market, which continues to intensify, has created some conceptual confusion. It is not yet known how to distinguish between modern, contemporary and current art. Where does the modern art start and end? How do we differentiate between

Sanat ortamındaki bu hareketlilik yeni aktörleri de paralelinde yetiştirdi. İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kültür İşleri Daire Başkanlığı ve Kültür A.Ş., her geçen yıl İstanbul’un sanat ortamındaki etkin rollerini pekiştirmenin yanısıra şehrin sınırlarını zorlayan bir

yaygınlığa ulaşmış durumda.

The buzz over the art world has also created some new actors in this area. The Istanbul Metropolitan Municipality Directorship of Cultural Affairs Department and Culture Co. Inc. have become popular for consolidating the role of the city in art, but also for pushing the limits of Istanbul’s

art scene.

* Sanat Eleştirmeni. * Critic of Fine Arts.

25

Türkiye’de Güncel Sanat ‘kavram’ı 1990’ların ortalarından bu yana gün-demde. Bu kavram, bir sanat türüne mi, bir sanat eğilimine mi işaret edi-yor? Yoksa, dönemsel bir anlamı mı var? Bu konuda görüşler farklı. Tartış-malar bir kavram karmaşası şeklinde sürüyor. Hatta öyle ki, bazılarının neye niçin arka çıktığı veya karşı durduğu bile anlaşılmıyor. Bu kavram karmaşa-sı öncelikle çeviri kaynaklı olduğu gözleniyor. Malum, yönümüzü Batı’ya çe-virdiğimizden beri, sanata ilişkin kavramları da Batı’dan alıp, ya okundukları haliyle kabul etmiş ya da dilimize çevirmişiz. Güncel sanat denen kavram da öyle. Daha önce dilimize yerleşen ‘modern sanat’ ve ‘çağdaş sanat’ kavram-ları gibi... Önce bu kavramlar arasındaki ilişkiyi gözden geçirmekte yarar var. 1980’lere kadar, “modern sanat” ve “çağdaş sanat” kavramları arasında bir an-lam farkı varsa bile görmezden geliniyordu. Çağdaş sanat, Fransızca “l’art mo-derne” (İngilizce “modern art”) kavramının Türkçe karşılığıydı. Bire bir Türkçe-leştirmek isteyenler “çağdaş sanat”, dil konusunda daha esnek olanlar “mo-dern sanat” demeyi tercih ediyorlardı. 20. yüzyılın sonlarına kadar “modern art” kavramı Türkçeye “çağdaş sanat” diye çevrildi. Bugüne ait olanı belirt-mek üzere, “modern” sözcüğünün yanı sıra, İngilizce’de “contemporary” (Fr. contemporain) diye ayrı bir sözcük daha var. Şimdilerde “contemporary art”ı da “çağdaş sanat” diye çeviriyoruz ve haliyle bir karışıklığa yol açıyor. Sözlük-lerde “contemporary” kavramının anlamı “çağdaş”, “aynı zaman diliminden olan”, “yaşıt” şeklinde veriliyor. “Modern” sözcüğüne verilen anlamlar ise “yeni”, “çağcıl”, “çağdaş”, “ilerlemeden yana olan”. Aralarındaki temel fark, “modern”e yüklenen “yeni” ve “ilerleme” vurgusu.

Son yıllardaki “modern sanat” ve “çağ-daş sanat” ayrımı, Batı’daki, daha doğ-rusu İngilizce’deki “modern art” ve “contemporary art” ifadeleri arasın-daki ayrımın yansımasından başka bir şey değil aslında. 1980’lerdeki yaklaşı-mın aksine, “modern art”ı “modern sa-nat”, “contemporary art”ı da “çağdaş sanat” olarak çevirebiliriz, ama kafalar hâlâ karışık, birimizin modern dediğine, öbürü çağdaş diyebiliyor... Peki “güncel sanat” neyin çevirisidir? 2000’lerin ba-şında “güncel sanat” kavramı “contem-porary art”ın karşılığı olarak önerilmiş-ti. “Contemporary art”ın Türkçe karşılı-ğı olarak önerilmiş ve farklı çevrelerde benimsenmiş iki kavram var yürürlük-te, “çağdaş sanat” ve “güncel sanat”. Her ikisinin de taraftarları var. Örneğin, Vasıf Kortun “çağdaş” kavramının dev-letçilik, elitizm ve zoraki bir laiklik koktuğunu, ayrıca, İngilizce’deki “contem-porary” kavramını karşılamadığını ve “güncel sanat” demeyi tercih ettiğini be-lirtiyor.

Güncel sanat/çağdaş sanat ikilemini aşmak için kavramın İngilizce’deki içeriği-ne bakacak olursak; “contemporary art” ifadesi, bir sanat eğilimi, anlayışı ya da türünden ziyade, zamansal bir anlama sahiptir ki bu zaman da gün veya aylar değil, on yıllarla ifade edilen bir zamandır. Elinize Contemporary Art adında bir kitap alırsanız, Marcel Duchamp’ın mutlaka adının geçtiğini, üç aşağı beş yuka-rı 1960’lardan bu yana ortaya çıkan akım ve eğilimleri kapsadığını görürsünüz. Andy Warhol’un popüler imgeleri basarak oluşturduğu tuvallerinden John de Andrea’nın aşırı gerçekçi heykellerine, Joseph Beuys’un eylemlerinden Anselm Kiefer’in farklı malzemelerle gerçekleştirdiği tuval ve yerleştirmelerine ve ay-rıca Batı dışı kültürlere uzanan oldukça geniş bir yelpazedir bu. Böyle bir kitabı Türkçeye hangi adla çevireceğiz; Çağdaş Sanat mı diyeceğiz, Güncel Sanat mı!? Güncel Sanat kavramı başlangıçta bir çeviri tercihi olsa bile sonradan anlam kaymasına uğramış durumdadır. “Contemporary art”ın karşılığı olarak önerilen “Güncel Sanat” zamansal anlamından ziyade, Türkiye’de artık bir sanat anlayı-şının genel adı haline gelmiş gibi duruyor. Neyse, bu kavramsal tartışma daha bir süre devam edeceğe benziyor...

Türkiye’de “güncel sanat” diye gösterilen işlerin büyük bir kısmı video, fo-toğraf ya da bunların bilgisayar ortamında üretilmiş varyasyonlarından, çe-şitlemelerinden oluşuyor. Bu işlerde, resim ve heykel geleneğinde görme-

contemporary and current art? Indeed, in recent years, this confusion be in seen in the names of recently opened art museums: Istanbul Modern Arts Museum; Proje 4L/Elgiz Contemporary Art Museum: Platform Garanti Current Arts Center; Arter-Space for Art.

In Turkey, the concept of current art has been popular since the mid-1990s. Does this concept refer to a type of art or a trend in art? Or, is it related to the time pe-riod? There are differing opinions on this issue and there is much conceptual con-fusion. This conceptual confusion stems from the issue of how to translate the terminology. Since the start of westernization in Turkey, terminology relating to Western art has either been accepted as is or translated into Turkish. The con-cept of “current art” is an example of this, just as the “modern art” and “contem-porary art” were translated into Turkish.

Until the 1980s, even if there was a difference in meaning between modern art and contemporary art, this was ignored. “Contemporary art” was the translati-on of the French concept “l’art moderne” (“modern art” in English). Those who wanted to use Turkish terms preferred “contemporary art” while the others used “modern art”. Until the end of the 20th century, “modern art” was translated as “contemporary art” in Turkish. Today, apart from the concept of modern, there is also contemporary in English (contemporaon in French). “Contemporary art” is translated as “contemporary art” (çağdaş sanat) and this leads to confusion. The dictionary definition of contemporary is “of the same age” or “coeval”. The definition of modern is “new”, “up to date”, “contemporary”, and “one who is

for progress”. The main difference bet-ween these two concepts is the empha-sis on new and progress in the definiti-on of modern.

The distinction between modern and contemporary art is actually no more than a reflection of the separation of the terms “modern art” and “contempo-rary art” in the West, or in other words, in English. In contrast to the approach in the 1980s, now “modern art” is transla-ted as “modern sanat” and “contempo-rary art” as “çağdaş sanat”. But this still leaves some confusion as what one calls modern another calls contemporary. This begs the question of how “current art” (güncel sanat) should be transla-ted? In the early 2000s, “güncel sanat” was used as the translation for “con-temporary art”. Different circles prefer-

red one concept over the other; each had their own advocates. For example, Va-sıf Kortun explains that the term “çağdaş” implies statism, elitism and an enfor-ced secularism; moreover, it is not the exact translation of “contemporary” so he prefers to use “current art.”

If we look at the English context of this in attempt to solve the dilemma bet-ween current art and contemporary art, the expression “contemporary art” is not just an art trend or type, but has a temporal meaning that implies not days or months but decades. Any book entitled “Contemporary Art”, which consists of the current and emerging trends since the 1960s, will certainly have Marcel Duchamp’s name in it. This term covers a very wide range including the pop art canvases of Andy Warhol featuring celebrities and iconic products, the excessi-vely realist sculptures of John de Andrea, the performance art of Joseph Beuys, the multimedia paintings and sculptures of Anselm Kiefer as well as pieces from non-Western cultures.

How would the title of such a book be translated into Turkish? As Çağdaş Sanat or Güncel Sanat? Even if “Current Art” (Güncel Sanat) seems at first more app-ropriate a translation, there is a loss in meaning. Translating “Contemporary Art” into “Current Art” (Güncel Sanat) in Turkish seems to imply a generic mea-ning and fails to catch the temporal significance. All in all, this conceptual deba-te will likely continue for some time.

Much of the works of art categorized as “current art” in Turkey are digitally pro-duced such as videos or photographs. In this type of artwork, rather than the

Arter


26

ye alıştığımız plastik değerlerden ziyade bir espri, ilginçlik ve mizah ön plan-da. Benim de kullandığım gibi bunlara “eser ya da yapıt” değil “iş” deni-yor artık! Güncel sanatçılar bazen mizah, yergi veya eleştiri yapıyorlar, ba-zen de sadece “vay be, ilginç!” dedirtecek, buluşlar sergiliyorlar işlerinde. Bi-enaller ya da bunların yansımaları olan küratörlü ve kavramlı sergiler önce-likle bu tip işlere ev sahipliği yapıyor. Ortada bir sanat eseri veya yapıt göre-meyen izleyiciden ve bazı çevrelerden de tepkiler yükseliyor doğal olarak. Türkiye’de güncel sanata karşı çıkanların bir kısmı da eleştirilerini küresellik bağlamında inşa ediyorlar ki duyulan rahatsızlığı anlamak mümkündür. Nedir küresellik? Çokuluslu burjuva (özellikle Batı) sermayesinin ulusal sınırları aşa-rak yerkürenin her tarafına yayılması ve yerkürenin tamamının büyük bir ma-ğazaya dönüştürülmesi manevrasının ideolojik adıdır küresellik. Yani, dünyanın bütün proleterleri birleşememiştir ama dünyanın bütün paraları hızla birleş-mektedir... Geç kapitalizm, her türlü iletişim kanalı aracılığıyla pompalamakta-dır bu ideolojiyi. Günümüzde sanatı, burjuvazinin egemen olduğu çağdaş kent kültürü üretmektedir artık ve dolayısıyla sanatçılar da burjuvazi tarafından ya-ratılan ortama göbeklerinden bağlıdır...

Güncel sanatın hafifliği konusuna geri dönecek olursak. Gerçekten de klasik-leşmiş “eser”ler ile zamanımızın “iş”lerini karşılaştırdığımızda, bu hafiflik/ağır-lık duygusuna kapılmamak mümkün değil. Müze gezen herkesin aşina olduğu, doğal bir duygudur bu; eserler, bugünden tarihin karanlıklarına doğru yaklaş-tıkça, bizden uzaklaşır, en büyüleyici, en çarpıcı sanat eserleri tarih öncesin-de yapılanlardır!... Ancak yine de genelleme ve indirgeme yaparken dikkatli olmamız gerekiyor. Tarihin her döneminde, “hafif” ya da “ağır” eserler üretil-miştir. Dün “hafif”, “önemsiz”, “yüzeysel” diye yerilirken sonradan “ağırlaşan”, “önemli hale gelen” işlerle doludur sanat tarihi. Dahası, bu hafiflik/ağırlık me-selesi biraz da görecelidir. Örneğin, Picasso’nun Avignonlu Kızlar’ı, Duchamp’ın Çeşme’si, Beuys’un eylemleri ilk önerildiklerinde, çığır açıcı önemleri fark edil-memişken, sonradan 20. yüzyıl sanatının ikonaları olmuşlardır.

typical values found in painting and sculpture, humor, quaintness and whimsi-cality are prioritized. These works of arts are not referred to as “pieces or works of art” but as “work”. Current artists sometimes use humor, satire or criticism in their work or something that may surprise or interest people in their work. This type of work can usually be found at biennials or conceptual exhibitions. Those who are not familiar with art or are from certain circles may naturally have more of a response to such pieces.

It is possible to understand the criticism of those opposed to current art in Tur-key from the context of globalization. What is globalization? It is the term used to describe the spread of capital and culture, particularly that of the West, to every corner of the world without concern for national boundaries transforming the world into a massive store. In other words, while the proletariat of the world couldn’t manage to unite, the world’s capital has united very rapidly. Capita-lism is spreading this ideology through all channels of communication. Today, art is produced in a contemporary city culture dominated by the bourgeoisie and thus, artists are firmly connected this environment created by the bourgeoisie. Moving back to the lighter issue of current art, when classical artwork is compa-red with today’s art “work”, it is not possible to feel a sense of frivolousness or

seriousness. This is a feeling which museum goers are familiar with; as the work moves closer to the darkness of today’s history, they move away from the pe-ople and become as fascinating and striking as prehistoric art. Nevertheless, we must be careful in generalizing and degrading. In every period of history “frivo-lous” and “serious” pieces have been produced. Art history is full of pieces which were once criticized for being “frivolous”, “insignificant”, “superficial”, but la-ter were viewed as “serious” and “significant.” Moreover, this issue of frivolo-usness/seriousness is rather relative. For example, when “The Young Ladies of Avignon” by Picasso, “Fountain” by Duchamp, or the performance art of Beuys were first exhibited, they were not groundbreaking but later became icons of 20th century art.

Arter

27

Çağdaş sanat, güncel sanat tartışmaları sürerken Vehbi Koç Vakfı tarafın-dan yeni bir sanat mekânı açıldı Beyoğlu’nda. Arter bir müze olarak değil, Türkiye’nin sanatsal üretimini destekleyecek bir tür ‘sanat merkezi’ olarak ta-sarlanmış. Gerek sergileyip, “görünür” olmalarını sağlayarak, gerektiğinde de üretim sürecine katkıda bulunarak “yeni üretimleri” desteklemeyi amaçlıyor. Arter, tam da çağdaş/güncel tartışmalarına cevap niteliğinde bir sloganla çıkı-yor yola: “Sanat İçin Alan”.

Danışmanlarından Melih Fereli, vakfın çağdaş sanata yönelmesinde Ömer Koç’un öncülüğünün etkili olduğunu, Koç ailesinin de bunu desteklediğini vur-guluyor. Uluslararası bir dili ve farklı disiplinlerle işbirliği olanakları olduğu için Koç grubunca da yeniliklere ve geleceğe açık bir vizyon imkânı sunan “çağdaş sanat”ın desteklenmesine 2005 yılında karar verilmiş. Yapı Kredi Kazım Taş-kent Galerisi’ndeki “İstiklâl Serüveni” başlıklı sergiler, Koç Holding’in on yıllığı-na İstanbul Bienali’ne sponsor olması, hep bu karar kapsamında atılmış adım-lar. En önemli adımlardan biri de 2007’de atılmış ve Vehbi Koç Vakfı, koleksi-yon oluşturmaya başlanmış. Koleksiyonda şimdi, kimileri sanat tarihine geçmiş büyük isimlerin imzasını taşıyan 400 eser var. Bunlardan 87 sanatçıya ait 160 kadarı, ‘Starter’ adıyla Arter’in ilk sergisini oluşturmuş.

Sanat “çağdaş” mı, “güncel” mi?

Beral Madra (Küratör): İngilizceden gelen ‘Comtemporary art’ın bizde tam söz-cük karşılığı ‘hemzaman’. Bu durumda ‘hemzaman sanat’ dememiz gerekiyor. Bunun yerine güncel ve çağdaş kullanıldı. Bu, anlam kaymasına neden oluyor. ‘Hemzaman’ dediğimizde, bizim yaşadığımız zaman içinde tanık oldumuz sanat anlamına geliyor. Günümüzdeki düşünceyle birlikte giden sanat. Fakat ‘güncel sanat’ günümüze ait demek ve içinde geçicilik çağrışımı var. Bugün var, yarın yok. Çağdaş deyince işin sınırları genişliyor. 21. yüzyıla girdiğimizde bu yılın sa-natı mı, yoksa 20. yüzyılın sanatı mı? Bizde çelişkili bir terim kullanımı var. Keş-ke ‘hemzaman sanat’ yerleşmiş olsaydı.

While the debates on contemporary art/current art continue, a new space for art has been set up in Beyoğlu by the Vehbi Koç Foundation. Arter was not desig-ned to be a museum, but rather a kind of “art center” to support Turkey’s artis-tic production while contributing to the production process as necessary through exhibitions. Arter’s slogan, “Space for Art”, is a response to the debate on con-temporary and current art.

One of the foundation’s consultants, Melih Fereli, explains that Ömer Koç, with the support of the Koç family, directed the foundation towards contemporary art. The decision to support to “contemporary art” was made in 2005 with the goal of cooperation between different languages and disciplines as well as in-novation and a clear vision of the future. The “İstiklal Serüveni” (The Adventu-re of Independence) exhibition at the Yapı Kredi Kazım Taşkent Gallery and Koç Holding’s ten-year sponsorship of the Istanbul Biennial influenced this decision. In addition, the art collection started by the Vehbi Koç Foundation in 2007 also helped the Koç family’s decision to become more involved with art. The collecti-on, which now consists of 400 works of art including some pieces by the masters, lent approximately 160 pieces by 87 artists to Arter’s first exhibition “Starter.”

Is Art “contemporary” or “current”?

Beral Madra (Curator): The exact Turkish translation of the English term “con-temporary art” is “hemzaman sanat”. In place of this, ‘current’ and ‘contempo-rary’ have been used. This has caused a semantic shift. The word “hemzaman” signifies art that has been created in the time period that we live in. It is the art that co-exists with today’s ideas. However, “current art” is related to present time and it refers to the notion of temporariness. It exists today, but not tomor-row. When you use the word contemporary, the boundaries are widened. As we are now in the 21st century, does it refer to art from the 21st century or the 20th century? There is a contradiction here. I wish that the “hemzaman art” is-sue was settled.

Arter


28

Levent Çalıkoğlu (Curator): Current art serves as a kind of alternative expressi-on which is nurtured by a reactionary attitude making the socio-political prob-lems of the day visible through explicit expression. As for contemporary art, this is a type of art which contemplates the issues of modernism and late modernism and believes that art is not an recurring image but an image that can be trans-formed. I think this distinction has arisen from stereotypes and simplistic thin-king. Even though current art is particularly political as it focuses on world issu-es without regard for style, the same problems are valid for the pieces of many contemporary artists. Although both concepts are appropriate for some pieces and artists, I think this kind of a separation is being misused in order to make the distinctions and hierarchies clearer and to praise the current by disdaining the contemporary. As today’s shortcuts and attitude of “I did it, so it is” can be tire-some, the self-reference in today’s contemporary art can be extremely meaning-less. Thus, such kind of a separation is derived only from a practical need, other-wise it would be impossible to confine the good art and artists within the limits of these two words.

Ömer Uluç (Artist): Neither I nor my friends have never heard of anything like “Current Art”. I think this concept was created in Turkey. It can be called ‘la mode actuelle’ in French and ‘art today’ in English. These are concepts used in daily language without any claims to be “current art.” “Contemporary” is translated as “Çağdaş”. When “current” is used, we have to ask when this period ends. Be-cause this term may suddenly become unusable. By the way, I’m not against any videos, installations, or paintings or anything else as art. Nor am I an aesthetic ideologue. Very bad pieces in all these fields have been created. But unfortuna-tely cultures are like pyramids. The significant pieces decrease as you approach the top of the pyramid. There are many bad modernists today. I think the influen-ce of cultural globalization is important. What they want is to put everyone into the same mould, to put everyone in a straight line and organize them. Moreover, what I define as ‘contemporary’ are the works of art in the caves in Egypt, Africa, the Far East, the East, etc. These works of art protect the light within. I think this light doesn’t only exist in art, but also in the depths of nature. This will be incre-asingly seen. This is the miracle of the earth.

Mehmet Güleryüz (Artist): These two expressions have become more and more ambiguous. Current art and contemporary art are concepts that are intertwined with each other. You are trying to carefully separate current art into very rough pieces. I don’t think that this kind of separation is very healthy. There’s a distinc-tion: current art is innovative and asks avant-garde questions. The intention is rather occupying the same place. Current art singles itself out in this respect. To-day, the whole basis for current art has been left behind. I don’t think it is possib-le to precisely separate these differences.

Sources:

Azra Tüzünoğlu, Dersimiz Güncel Sanat, İstanbul, 2009.Mehmet Yılmaz, “Güncel Sanat, Çağdaş Sanatın Öteki Adıdır”, (www.my.opera.com)Müjde Yazıcı, “Sanat çağdaş mı, güncel mi?”, Radikal, 21 Ekim 2007.

Levent Çalıkoğlu (Küratör): Güncel sanat, şimdi, şu an, kendi zamanına doku-nan, hızlı tepkiler veren, kendi zamanının sosyo-politik problemlerini açık bir anlatım ve temsiliyet olarak görünür kılan ve tepkisel bir tavırdan güç alan her türlü alternatif ifade tarzı olarak işlev görüyor. Çağdaş sanat ise, modernizm ve geç modernizme ait sorunlar üzerine düşünen, sanatın tekrar eden imaj değil, dönüştürülen bir imge olduğuna inanan bir sanat izlenimi doğuruyor. Ya da biz-de kullanıldığı şekliyle böyle bir ayrım öngörülüyor. Ben bu ayrımın kolaycı ve klişeleri çoğaltmak isteyen bir bakıştan kaynaklandığını düşünüyorum. Güncel sanat özellikle politik olduğunu ve üslup sorununa odaklanmadan dünya so-runları hakkında konuşmaya kalkıştığını söylese de, pek çok çağdaş sanatçının işinde aynı problemler mevcut. Her iki duruma uygun işler ve sanatçılar mev-cut olsa da bu tip bir ayrımın, hiyerarşileri belirginleştirmek, çağdaşı küçüm-seyip günceli övmek adına istismar edildiğini düşünüyorum. Şimdinin kolaycı-lığı ve ‘ben yaptım olduculuğu’ sıkıcı olabildiği gibi, çağdaş sanatın sırf kendi-ne gönderimli sanat anlayışı da bugünün dünyasında inanılmaz anlamsız kaça-biliyor. Dolayısıyla bu tip bir ayrım bence sadece pratik bir ihtiyaçtan kaynak-lanıyor, yoksa iyi sanat ve sanatçıyı zaten bu iki kelimenin sınırlarına hapset-mek olanaksız.

Ömer Uluç (Sanatçı): Tırnakiçileşmiş ve nesnelleşmiş olarak ‘Güncel Sanat’ diye bir şeyi hiç duymadım. Dışardaki dostlarıma sordum, onlar da bilmiyorlar. ‘Ne iyi, nerelere gelmişsiniz’ diyorlar. Bence bu kavram Türkiye’de, bizde imal edil-di. Diyelim ki Fransızcada ‘la mode actuelle’, İngilizcede ‘art today’ denebilir. Bunlar ‘güncel sanat’ın dayatmacı iddiasını taşımayan, gündelik kullanımda olan terimler. ‘Contemporary’, “Contemporain’ın karşılığı ise ‘Çağdaş’... ‘Gün-cel’ dendiğinde son kullanma tarihini sormak gerekiyor. Çünkü bakarsınız kul-lanılmaz bir hale gelmiştir. Bu arada ne video, ne enstalasyon, ne resim, ne şu ne bu, hiçbirine karşı değilim. Ne de bir estetik ideoloğuyum... Bunların hepsin-de pek çok, pek çok kötü işler yapıldı. Ancak ne yazık ki kültürler piramitler gibi-dir. Gerçekten önemli işler piramidin tepesine doğru giderek azalır. Günümüz de kötü çağdaşlıklarla dolu... Bence burada kültürel globalleşmenin etkisi bü-yük. Dertleri herkesi aynı kalıba, hizaya sokmak, düzenlemek... Ayrıca ben ‘çağ-daş’ diye, mağara, Mısır, Afrika, Uzakdoğu, Doğu, Gotik vs. vs. sanatlara, için-de ışığını koruyan, radyum diyeceğim o özel ışığı koruyan işlere diyorum. Ben-ce bu ışık, bu radyum yalnızca sanatta değil, doğanın derinliklerinde de var. Bu gittikçe görülecek. Yeryüzünün mucizesi de budur.

Mehmet Güleryüz (Sanatçı): Bu iki tabir ucu başı belirsiz bir hal aldı. Güncel sa-natla, çağdaş sanat iç içe kavramlar. Güncel sanatı özenle ayırma yaklaşımında başlangıç noktaları son derece kaba kesimlerle ayrılıyor. Ben bu ayrımın sağlık-lı olduğu kanısında değilim. Şöyle bir sınıflandırma yapılıyor: Güncel sanat en önde ve en avangard soruları soran bir yaklaşım gibi gösteriliyor. Amaç birazcık da yer edinme sorunu. Güncel sanat şu anlamda kendini ayırıyor: Bugün gün-cel sanatın bütün dayanakları bence daha geride kaldı. Bu farkları kesin ayır-mak imkânı yok.

Kaynakça:

Azra Tüzünoğlu, Dersimiz Güncel Sanat, İstanbul, 2009.Mehmet Yılmaz, “Güncel Sanat, Çağdaş Sanatın Öteki Adıdır”, (www.my.opera.com)Müjde Yazıcı, “Sanat çağdaş mı, güncel mi?”, Radikal, 21 Ekim 2007.

İSTANBUL’UN 10 RESMİ, 10 RESSAMIÖmer Faruk ŞERİFOĞLU

THE TEN BEST PAINTINGS AND ARTISTS FROM ISTANBUL

Ömer Faruk ŞERİFOĞLU

İSTANBUL’UN 10 RESMİ, 10 RESSAMI / THE TEN BEST PAINTINGS AND ARTISTS FROM ISTANBUL

30

İSTANBUL’UN 10 RESMİ, 10 RESSAMIÖmer Faruk ŞERİFOĞLU*

1- Van Mour, Sultanahmet Camii ve Atmeydanı (18. Yüzyıl başı), Rijksmuseum, Amsterdam2- Kont Amedeo Preziosi, Çamlıca’da Gezinti (1853), MSGSÜ İstanbul Resim ve Heykel Müzesi3- Alberto Pasini, Türk Çeşmesi (1873), d’Arte Fondazione Cassa di Risparmio, Parma4- Ivan Konstantinoviç Ayvazovski, Sarayburnu (1874), Milli Saraylar Resim Koleksiyonu, İstanbul5- Carlo Bossoli, İstanbul Limanı (1884), Galleria Civica

d’Arte Moderna e Contemporanea, Torino6- Hoca Ali Rıza, Üsküdar’da Kar (26 Ocak 1893), Taviloğlu Koleksiyonu, İstanbul7- Fausto Zonaro, Ertuğrul Süvari Alayı’nın Galata Köprüsü’nden Geçişi (1901), Milli Saraylar Resim Koleksiyonu, İstanbul8- Halil Paşa, Fenerbahçe’de Çınaraltında (1904), Ahu-Can Has Koleksiyonu, İstanbul9- Şevket Dağ, Ayasofya Camii İçi (1909), Milli Saraylar Resim Koleksiyonu, İstanbul10- Leonardo de Mango, Kızkulesi Önünde Balıkçılar

(1912), Erol Makzume Koleksiyonu, İstanbul

THE TEN BEST PAINTINGS AND ARTISTS FROM ISTANBUL

Ömer Faruk ŞERİFOĞLU*

1 - Von Maur, Blue Mosque and the Hippodrome [First quarter of the eight eenth century], Rijksmuseum, Amsterdam2 - Count Amedeo Preziosi, A Stroll in Camlica [1853] Mimar Sinan Fine Arts University, Istanbul Art and Sculpture Museum

3 - Alberto Pasini, Turkish Fountain [1873], d’Arte Fondazi one Cassa di Risparmio, Parma4 - Ivan Konstantinovich Ayvazovski, Sarayburnu [1874], National Palaces Art Collection, Istanbul5- Carlo Bossoli, Istanbul Harbour [1884], Galleria Civica d’Arte Moderna e Con temporanea, Torino 6- Hoca Ali Riza, Snow in Uskudar [26 January 1893] The Taviloglu Collection, Istanbul7 - Fausto Zonaro, Ertugrul Suvari Alayi’nin Galata Koprusun’den Gecisi [1901] National Palaces Art Collection, Istanbul8 - Halil Pasha, Fenerbahce’de Cinaraltinda [1904] Ahu-Can Has Collection, Istanbul9 - Sevket Dag, Hagia Sofia Inner Mosque [1909] National Palaces Art Collection, Istanbul10 - Leonardo de Mango, Fishermen In Front of the Maiden Tower [1912], Erol Makzume Collection, Istanbul

Ömer Faruk Şerifoğlu, ölmeden önce mutlaka görmeniz

gereken 10 İstanbul resmini okurlarımız için seçti. Bu müze denemesini yazarımız sizlere resamların yaşam öykülerinin

eşliğinde sunuyor.

Ömer Faruk Şerifoğlu has chosen the 10 paintings of İstanbul which you should

see before you die. The writer is presenting this attempt of

museum with the biographies of the painters.

* Sanat Eleştirmeni. * Critic of Fine Arts.

Van Mour, Sultanahmet Camii ve Atmeydanı (18. yüzyıl başı), Rijksmuseum, Amsterdam / Von Maur, Blue Mosque and the Hippodrome [First quarter of the eighteenth century], Rijksmuseum, Amsterdam

31

Kuruluşundan bugüne her dönemde yüzlerce sanatçıya ilham kaynağı, bin-lerce esere konu olmuş çok az şehir vardır yeryüzünde. Bizans’tan günümüze üretilen İstanbul betimlemeleri ciddi bir külliyat oluşturacak kadar çoktur. Bu kültürler başkentinin her bir ayrıntısının kaydedildiği/yorumlandığı binlerce eser vardır; İstanbul’un kimliğini oluşturan, onu eşsiz ve büyüleyici kılan öğe-lerden her biri bir başka esere konu olmuştur.

İstanbul betimlemelerinden oluşacak bir müze yapmak günümüzde ne ka-dar zor olsa da bunları bir dijital arşive dönüştürmek mümkündür. Dolayısıy-la hemen herkesin bir İstanbul imajları arşivi kütüphanesinde veya bilgisaya-rında değilse, zihninin bir köşesinde vardır. Ben de zihnimde oluşturduğum ve sizlerle paylaştığım bu seçkide oldukça zorlandığımı itiraf etmeliyim. Yüz-yıl önceki İstanbul’un (bence) en güzel 10 resmini ve bu eserlerin sanatçıla-rını takdim ederim.

1- Jean-Baptiste VAN MOUR (Valenciennes-Flandre, 9 Ocak 1671 - İstanbul, 22 Ocak 1737)

Jacques-Albert Gerin’den resim dersleri aldığı sanılmaktadır. Paris’te Comte de Ferriol’ün dikkatini çekerek, onun himayesine girmiştir. Comte de Ferriol, 1699’da İstanbul elçiliğine atanınca onunla birlikte İstanbul’a gelir. Ferriol tara-fından geleneksel giysileri içinde çeşitli Osmanlı tiplerini çizmekle görevlendirilir. Elçinin siyasal yaşantısını konu alan eserlerin yanısıra ağırlıklı olarak İstanbul’la il-gili eserler gerçekleştirir. Bu tablolarda peyzajlar, İstanbul halkının yaşantısı, Os-manlı sarayı ile ilgili sahneler ve kabul törenleri yer alır. Elçinin dönüşünde gö-türdüğü bu tablolardan gerçekleştirilen 100 parçalık gravür koleksiyonu 1712’de Fransa’da Recueil de cent estampes représentant différentes nations du Levant adıyla basılır ve büyük ilgiyle karşılanır. Le Hay adlı mühendis tarafından basılan eserin, çeşitli dillere çevrilerek bir çok baskısı yapılır. Bu albüm, 18 ve 19. yüz-yıllarda Osmanlı dünyası ile ilgilenen pek çok sanatçıya esin kaynağı olmuştur.

There are many cities in the world that have been a source of inspiration to hundreds of artists and for thousands of works of art. From the time of the Byzantines until today, a great number of masterpieces depicting Istanbul have been painted, capturing every unique and enchanting detail of the city.

While creating a museum that consists of descriptions of present day Istanbul is not easy, it is possible to transform these descriptions into a digital archive. Almost eaveryone in Istanbul has an archive of images in their mind, if not in their home or on their computer. It was quite difficult for me to compose such an anthology in my mind. However, here is my top ten list of Istanbul’s best paintings and the artists who painted them.

1 - Jean-Baptiste VAN MOUR (Valenciennes, Flandre, January 9, 1671- Istanbul, January 22, 1737)

It is thought that Jean-Baptiste Van Mour took lessons from Jacques-Albert Ger-in. He attracted the attention of Comte de Ferriol, who took him under his pa-tronage. When Comte de Ferriol was appointed to the Istanbul Embassy in 1699, Van Mour came with him to Istanbul. He was assigned by Ferriol to draw the Ottomans in their traditional costumes. Van Mour captured the ambassador’s political life in his work, mostly painting landscapes, scenes of Istanbul society, and reception ceremonies from the Ottoman Palace. When the ambassador re-turned to France in 1712 with these paintings, they were shown in a hundred piece collection of etchings called Recueil de cent estampes representant differ-entes nations du Levant which was received with great enthusiasm. The etchings were published by Le Hay, an engineer, and translated into different languages. In the 18th and 19th century this collection was a source of inspiration to artists who were interested in the Ottoman world.

Kont Amedeo Preziosi, Çamlıca’da Gezinti (1853), MSGSÜ İstanbul Resim ve Heykel Müzesi / Count Amedeo Preziosi, A Stroll in Camlica [1853] Mimar Sinan Fine Arts University, Istanbul Art and Sculpture Museum

Alberto Pasini, Türk Çeşmesi (1873), d’Arte Fondazione Cassa di Risparmio, Parma / Alberto Pasini, Turkish Fountain [1873],

d’Arte Fondazi one Cassa di Risparmio, Parma

33

Elçi Comte de Ferriol’ün Paris’e dönmesi üzerine İstanbul’daki diğer Fransız el-çilerinin maiyetinde bulunarak yaşamının sonuna kadar burada kalmıştır. Bu arada başka ülkelerin elçilerinin portre ve kabul töreni gibi resmi siparişlerini de değerlendirmiştir. Venedik balyoslarının kabul törenlerini gösteren tablola-rın bir bölümü halen Beyoğlu’ndaki İtalyan Başkonsolosluğu’nda bulunmakta-dır. 1727’de İstanbul’a gelen Hollanda elçisi Cornelis Calkoen, eserlerine bü-yük ilgi göstermiş ve topladığı eserler daha sonra koleksiyon olarak Amsterdam müzelerine intikal etmiştir. 1725’te bir Fransız sanatçısına ilk kez verilen “Kra-lın Doğu’daki Sürekli Ressamı” (Peintre Ordinaire du Roy en Levant) unvanıy-la onurlandırılan sanatçı Galata’da vefat etmiş ve Saint Benoit Kilisesi’ne def-nedilmiştir.

Eserleri, İstanbul’da ilk kez 1978’de topluca sergilenmiş, 2003’te ise çağdaşı nakkaş Levni’nin eserleriyle birlikte “Lale Devri İstanbul’una İki Özgün Bakış - Van Mour ve Levnî” adıyla Topkapı Sarayı’ndan sergilenmiştir.

2- Amadeo PREZİOSİ (Malta, 1816 - İstanbul, 1882)

Resme olan merakı çocukluk yaşlarında başlar. Babasının hukukçu olması yö-nündeki baskılarına rağmen öğrenimini terk eder ve Malta’nın ünlü ressam-larından Giuseppe Hyzler’in öğrencisi olur. 1840’larda Paris Güzel Sanatlar Akademisi’ne devam eder. 1942’de doğunun cazibesine kapılan birçok sanatçı gibi İstanbul’a gelir ve 40 yıl yaşadığı bu kentte vefat eder. Bir Rum kızıyla evle-nir ve 4 çocuğu olur. Malta Adası’nın İngiliz hakimiyetinde olması nedeniyle, İn-giliz pasaportu taşımaktadır. Pera’daki Levanten sosyete ve İngiliz asıllı aileler-le de çok yakın dostluklar kurar. Özellikle İngiliz diplomasi çevresinde tanınan bir isim olur ve eserleri İngiliz Sarayı’na kadar ulaşır. 1869’da İstanbul’a gelen Wales Prensi Albert Edward ve nişanlısı Prenses Alexandra Christina İstanbul’da kaldıkları günlerde Beyoğlu’nda İngiliz Sefareti karşısında, Hammalbaşı Sokak’ta bulunan atölyesini ziyaret eder. Resimlerinin büyük ilgi görmesi nedeniyle, İstanbul konulu eserlerinin taşbaskılarından oluşan iki albüm hazırlar. 26 Eylül 1882 günü Yeşilköy civarın-da avlanırken elinden düşürdüğü tüfeğin pat-laması sonucu vefat eder ve orada San Stefa-no Katolik Mezarlığı’na gömülür. Boğaziçi’ne sevdalı ünlü Oryantalist ressamlardan biri ola-rak tanınır. İstanbul’a olan sevgisi birbirinden renkli ve canlı tablolarına ayrı bir ruh katmış-tır. Boğaziçi, Haliç kıyıları, mesire yerleri, me-zarlıklar, Kapalıçarşı ve sokaklar, en çok çalış-tığı konulardır. En önemli özelliklerinden biri de Osmanlı topraklarında yaşayan insan tiple-melerine gösterdiği ilgidir.

3- Alberto PASİNİ (Busseto-Parma/İtalya, 1826 - Cavoretto-Turin/İtalya, 1899)

Parma’da eğitimini tamamladıktan son-ra 1851’de Paris’e yerleşir. Eugéne Fromen-tin ve Barbizon sanatçılarının eserlerinden etkilenir. Théodore Chassériau tarafından İran’a gidecek diplomatik misyona davet edi-lir. Böylelikle 1855-56’da Türkiye, Mısır, Suri-ye ve Arap yarımadasına yolculuk eder. Gör-düğü yerlerde giyilen kostümleri, mimari ve manzaraları keskin bir gözlemci olarak sap-tar. 1860’lı yıllardan itibaren İstanbul’a üç kez gelir, 1868’de Sultan Abdülaziz’in özel sipari-şi ile kendi konuları dışında ve bugün Dolma-bahçe Sarayında bulunan, “Türk-Yunan Sava-şı” konulu dört tablo yapar. 1876’da Türkiye’ye dördüncü kez kara yoluyla gel-mek üzere yola çıkar, Viyana’ya vardığında Sultan Abdülaziz’in ölümünden kay-naklanan siyasi karışıklıkları öğrenerek geri döner. İstanbul’da tuvale aktardığı, günlük yaşamın yansımaları dolu hareketli çarşıları, dumanlı ve mis kokulu so-kaklarını, Göksu Deresi’nde sandal gezintilerini, renk renk giysileri ile yaşamın rengini kuşanmış, “konuşan çiçekler” diye adlandırdığı Türk kadınlarını, bir daha göremeyecektir.

After Comte de Ferriol returned to Paris, Van Mour remained in Istanbul, ac-companying other French ambassadors until the end of his life. He also worked for other countries’ ambassadors, working on official orders for portraits and paintings of reception ceremonies. Some of his pieces show the Venetian am-bassadors’ reception ceremonies at the Consulate General of Italy in Beyoğlu. The Dutch ambassador, Cornelis Calkoen, who came to Istanbul in 1727, showed great interest in Van Mour’s work. The paintings that he collected were later transferred as a collection to museums in Amsterdam. In 1725, Van Mour was selected as the King’s Permanent Artist in the East (Peintre Ordinaire du Roy en Levant), a first for a French artist. Van Mour died in Galata and was buried in the cemetery of the Saint Benoit Church.

In 1978, all of his work was exhibited for the first time in Istanbul. Van Mour’s paintings were exhibited at Topkapi Palace in 2003, together with the muralist Levni’s pieces in an exhibition entitled, ”Two Unique Approaches to the Tulip Era Istanbul-Van Mour and Levni.“

2 - Amadeo PREZIOSI (Malta, c. 1816 – Istanbul, c. 1882)

Preziosi’s interest in painting started when he was a child. Despite his father’s insistence that he become a lawyer, he quit school and became a student of Giuseppe Hyzler, one of Malta’s famous artists. In the 1840s, he attended the Academy of Fine Arts in Paris. Like most artists of his time, he was drawn to the charm of the East and came to Istanbul in 1842. He lived in the city for forty years until he passed away. He married a Levantine girl and had four children. Because Malta was ruled by England, he carried a British passport. Preziosi established a close friendship with the Levantine society and the English families living in Pera. He became a well-known figure, especially in the English diplomatic circles, and his paintings were sent to Buckingham Palace in England. When the Prince of

Wales, Albert Edward, and his fiancée, Princess Alexandra Christina, came to Istanbul, they visited Preziosi in his studio in Beyoglu, which was across from the English embassy. Because of the attention his paintings received, he prepared two lithographic albums of Istanbul. He accidentally shot himself on September 26, 1882, while hunting near Yesilkoy. He was buried in the San Stefano Catholic Cemetery. He is known as an Orientalist artist who loved the Bosphorus. His love for Istanbul added a different vitality to each of his colourful and lively paint-

Ivan Konstantinoviç Ayvazovski, Sarayburnu (1874), Milli Saraylar Resim Koleksiyonu, İstanbul / Ivan Konstantinovich Ayvazovski, Sarayburnu [1874], National Palaces Art Collection, Istanbul


34

Oryantalist akımın büyük bir ustalarından biri olarak kendini kabul ettirmiştir. Yer yer fantastik tablolarında romantik/natüralist bir etki hâkimdir.

4- İvan Konstantinoviç AYVAZOVSKİ (Feodosya, 29 Temmuz 1817- 5 Mayıs 1900)

Kırım’da bir Karadeniz liman şehri olan Feodosya’da Ayvazyan soyadını ta-şıyan yoksul bir Ermeni ailesinin çocuğudur. Simferopol Lisesi’nde iken re-sim yeteneği farkedilerek, Çar I. Nikolay’ın emriyle 16 yaşında St. Petersburg Akademisi’ne alındı. 1836’da Akademi’den mezun olduktan sonra devlet tara-fından Avrupa’ya gönderildi. Yıllar süren seyahatleri sırasında birçok ülkede ser-giler açıldı, çağının en yetenekli Rus ressamı olarak ünlendi. 1844’te Rusya’ya dönüşünde Rus Donanması’nın resmi ressamlığı görevine atandı. Bu görevi do-layısıyla yaşamı boyunca çok sayıda deniz ve gemi resmi yaptı. 1845’te ilk kez geldiği İstanbul’da Sultan Abdülmecid tarafından Beylerbeyi Sarayı’nda kabul edildi. 1845-1890 arasında İstanbul’a dört ziyaret yaptı. 1858’deki ikinci yolcu-luğunda, Sultan Abdülmecid’e bir tablosunu sundu ve dördüncü derece “Nişân-ı Âlî” ile ödüllendirildi. 1874’teki ziyaretinde Mimarbaşı Sarkis Balyan’ın Kuruçeş-me Adası üzerindeki ikametgâhında bir ay kadar misafir olarak kalmış ve Sul-tan Abdülaziz’in sipariş ettiği tablolar hazırlamıştır. Sultan’ın bir portresinin de aralarında bulunduğu, otuzdan fazla siparişin ancak altı tanesini İstanbul’da ta-mamlayabildi. Sultan Abdülaziz tarafından “ikinci rütbeden Osmanî Nişânı” ile onurlandırılan ressam, öbür çalışmalarını, 1875’te Teodosia’ya döndükten son-ra tamamlayabildi. Halen Dolmabahçe Sarayı’nda bulunan, 1874 tarihli “Saray-burnu”, 1874 tarihli “ Ay Işığında Eyüp” ve 1875 tarihli “Çırağan Sarayı Önün-de Osmanlı Donanması” tabloları bunlar arasındadır. 1890 yılında, İstanbul’a son gelişinde Sultan II. Abdülhamid’in huzuruna kabul edilerek, kendisine sun-duğu iki tablosunu beğenen Sultan tarafından “Mecidî Nişân” ile ödüllendirildi ve padişahın halen Berlin’de özel bir koleksiyonda yer alan bir portresini yaptı. Beşbinin üzerinde eseri olan Aivazovski’nin tablolarının büyük bir kısmı St. Pe-tersburg, Moskova ve Erivan devlet müzelerinde sergilenmektedir. Türkiye’de

ise Dolmabahçe Sarayı, Deniz Müzesi, Askeri Müze, Fener Rum Patrikhanesi ve Kumkapı Ermeni Patrikhanesi’nde çok sayıda eseri bulunmaktadır.

5- Carlo BOSSOLI (Davesco, 1815 – Torino, 1884)

İtalyan bir ailenin çocuğudur. 1820’de ailesiyle birlikte Odessa’ya yerleşir. Bir antikacı ve kitapçının yanında çırak olarak çalışmaya başlar. Burada gördüğü gravür ve resim sanatına yönelmiştir. Bir ressamla birlikte tiyatro dekorları ya-parken, Odessa valisinin eşi tarafından keşfedilir. 1836 yılında babasının ölü-münden sonra ailesini geçindirmek için resim yapıp satmaya başlar. Rusya, İs-panya ve İsveç gibi ülkeleri ziyaret ederek çok sayıda peyzaj yapar. 1839’da İstanbul’a gelmiş ve Türkiye konulu tablolar yapmaya başlamıştır.

1850 yılında Londra Royal Akademisi’nde tablolarını sergileyen sanatçı, bu sergi sayesinde kraliçe Victoria ve çevresiyle tanışmış, birçok sipariş almıştır. Kraliçe Victoria’nın ressamdan almış olduğu “Boğaz’daki Tekneler” adlı suluboya tablo-su halen Isle of Whight’da bulunan Osborne House’dadır. Türkiye’de bulundu-ğu süre içerisinde çok sayıda karakalem ve suluboya eskizler yapan Bossoli’nin

ings. Most of his pieces depict the Bosphorus, the coasts of the Golden Horn, the promenade grounds, cemeteries, the Grand Bazaar and the streets of Istanbul. His paintings are distinctive due to the special attention he paid to the portrayal of Ottoman characters.

3 - Alberto PASINI (Busseto, Parma, Italy, c. 1826 - Cavoretto, Turin, Italy, c. 1899)

After completing his education in Parma, Pasini moved to Paris in 1851. He was influenced by the work of Eugene Fromentin and the Barbizon artists. He was invited on a diplomatic mission to Persia by Theodore Chasseriau. On his way there he travelled through Turkey, Egypt, Syria and the Arabian Peninsula. A close observer, he observed the costumes, architecture and scenery. After 1860, he visited Istanbul three times. In 1868, at the request of Sultan Abdulaziz, he painted four paintings about the “Turkish-Greek War”, which are now on display in Dolmabahce Palace. He was en route to Turkey for the fourth time in 1876, when he had to turn back in Vienna due to the political uprising caused by the death of Sultan Abdulaziz. He would not again see the Istanbul that he had me-morialized on canvas, with its bustling bazaars, foggy and fragrant streets, boat rides on the Göksü creek, and the radiant Turkish ladies that he had nicknamed “talking flowers” because of their colourful garments.

Pasini is accepted as one of the connoisseurs of the Orientalist movement. From time to time in his fantastical paintings the romantic and naturalistic effect is dominant.

4 - Ivan Konstantinovich AYVAZOVSKI (Feodosya, July 29, 1817 - May 5, 1900)

Avyazovski was born to a poor Armenian family named Ayvazyan in Crimea, in the coastal town of Feodosya in the Black Sea region. His talent for painting was noticed when he was a student at Simferepol High School. On the order of Tsar Nikolai I, he was accepted by the St. Petersburg Academy at the age of 16. After

he graduated from the academy in 1836, the state sent him to Europe. Through-out his travels, he exhibited his work in multiple countries. He was renowned as the most talented Russian artist of his time.

Upon his return to Russia in 1844, he was appointed as the official artist of the Russian navy. Due to this mission, he composed many paintings of boats and the sea. He went to Istanbul for the first time in 1845, where he was received by Sultan Abdulmecid at Beylerbeyi Palace. Between 1845 and 1890, he visited Istanbul four times. On his second trip to Istanbul in 1858, he presented Sultan Abdulmecid with one of his paintings and was awarded with the Nişân-ı Âlî, a medal of the fourth degree. He was a guest of head architect Sarkis Balyan for a month at his residence on the island of Kuruçeşme, where he composed the paintings that Sultan Abdulaziz had ordered. He had about sixty orders, includ-ing the Sultan’s portrait; however, he could only complete six of them in Istanbul. Sultan Abdulaziz awarded Avyazovski with the second degree Medal of Osmani. He completed his other work after returning to Teodosia in 1875. His paintings Sarayburnu (1874), Eyup at Moonlight (1874), and The Ottoman Armada in front

Carlo Bossoli, İstanbul Limanı (1884), Galleria Civica d’Arte Moderna e Contemporanea, Torino / Carlo Bossoli, Istanbul Harbour [1884], Galleria Civica d’Arte Moderna e Con temporanea, Torino

Hoca Ali Rıza Hoca Ali Rıza, Üsküdar’da Kar (26 Ocak 1893), Taviloğlu Koleksiyonu, İstanbul / Hoca Ali Riza, Snow in Uskudar [26 January 1893] The Taviloglu Collection, Istanbul

35

pastel çalışmaları olağanüstü güzelliktedir. Daha sonra İtalya’ya dönen ve Torino’ya yerleşen sanatçı, dönemin öbür İtalyan ressamı Alberto Pasini ile bir-likte oryantalist resmin önde gelen adlarından biridir. Milano’da bulunan Gale-rie d’Arte Moderne müzesindeki “Sultan Gemiye Binerken”, Torino’da bulunan Civica d’Arte Moderna e Contemporanea’daki “İstanbul Limanı” ve 1854’te İn-giltere Kraliçesi Victoria’nın 1854’te satın aldığı “Boğaz Sularında Demirlemiş Gemiler” önemli eserlerindendir.

6- HOCA ALİ RIZA (İstanbul, 1858 - 1930)

Üsküdar Rüştiyesi’nde başlayan resim merakı, Kuleli Askerî İdadisi ve Mekteb-i Harbiye-i Şâhâne’de tutkuya dönüşür. Burada Osman Nuri Paşa, Süleyman Sey-yid ve Mösyö Gués gibi hocalardan eğitim alır. 1884’te Harbiye’den mülâzım-ı sani (teğmen) rütbesiyle mezun olur ve “resim muallim muavini” göreviyle, Os-man Nuri Paşa’nın yardımcılığına atanır. II. Meşrutiyet’in ilanından sonra Os-manlı Ressamlar Cemiyeti’nin kurucularından olur ve bir süre başkanlığını da üstlenir. 1911’de emekli olduktan sonra, Darüşşafaka, İnas Sanayi-i Nefise gibi okullarda öğretmenlik yapar.

47 yıl boyunca öğretmenlik yapan sanatçı çok sayıda öğrenci yetiştirir, müteva-zı, sabırlı ve hoşgörülü kişiliği ile döneminde resimle ilgilenen herkesin “Hoca”sı olur. Peyzaj, natürmort, hayali elvah (hayalden manzara) gibi üç alanda, kara-kalem, füzen, pastel, suluboya, yağlıboya gibi birçok tarzda üretimde bulunur. Karakalem ve suluboya tekniğindeki yetkinliği, hızlı çalışma temposuyla, -beş bin gibi bir sayıya ulaşan- çok sayıda İstanbul peyzajı betimleyen Hoca Ali Rıza, kentin mahallerini, Üsküdar’dan Bebek’e, Arnavutköy’den Burgazada’ya kadar semt yaşantılarını, kahvehaneleri, deniz kıyılarını yorumlamıştır. Bütün yaşamı Üsküdar’da geçmiş ve önemli gördüğü yapıtlarına tarih atmayı ihmal etmemiş-tir. Bu bakımdan aynı zamanda belge değeri taşıyan İstanbul görünümleri ara-sında, Üsküdar’a ait olanlar hayli fazladır.

7- Fausto ZONARO (Masi-Padova/İtalya, 1854 – San Remo, 1929)Yeteneğini geliştirdiği gençlik yıllarında askere gitmek zorunda kalır. Asker-lik sonrası, Venedik’e giderek turistik resimler yapıp satmaya çalışır. 1878’de, daha iyi bir yaşam ve meslek ortamı bulabileceği inancıyla, Napoli’ye geçer. 1887’ye kadar, Torino, Roma, Milano ve Napoli’yi gezer. Sanatını icra edebile-ceği bir çevre bulmaya çalışır. Bu sıralarda kendisinden resim dersleri almak is-teyen Elisa Pante ile tanışır. Resim dersleri, birlikte daha güzel bir yaşam ara-yışına kadar ilerler. Edmondo de Amicis’in Constantinopoli kitabından tanı-dıkları İstanbul, kısa sürede ikisi için de tutkulu bir düşe dönüşür. 1891’de Sul-tan II. Abdülhamid’in tahta çıkış yıldönümünün görkemli törenlerle kutlandığı günlerde İstanbul’a gelir. Kısa sürede, başta diplomatik çevreler olmak üzere, İstanbul’un sosyal yaşamında tanınan bir isim haline gelir. Ressamlığının yanı sıra resim dersleri verir. Osmanlı bürokrasisinden yabancı misyonlara kadar pek çok çevreden seçkin öğrencileri olur. Sonraki yıllarda öğrencileri arasına Celal Esad Arseven, Hoca Ali Rıza, Şehzade Abdülmecid, Mihri Müşfik ve Celile Ha-nım gibi isimler de katılacaktır. İstanbul’daki ilk çalışmalarını çoğunlukla açık ha-vada, kendi atölyesinde hazırladığı ahşap panolar üzerinde yapar. 1894-1905

of the Ciragan Palace (1875 ) are currently on display at Dolmabahçe Palace. The last time he visited Istanbul in 1890 he was received by Sultan Abdulhamid II, who, admiring both the paintings Avyazovski had presented to him, awarded him with the Mecidi Nisan. He painted the sultan’s portrait which is still on dis-play in a private collection in Berlin. Ayvazovski has over five thousand paintings on display, mainly in the St. Petersburg, Moscow and Erivan state museums. A wide range of his paintings can be seen at Dolmabahce Palace, the Marine Museum, the Military Museum, the Fener Rum Patriarchate and the Kumkapi Armenian Patriarchate.

5 - Carlo BOSSOLI (Davesco, c. 1815 - c. Torino, 1884)

Bossoli was born into an Italian family which settled in Odessa in 1820. He began to work as an apprentice antique dealer and in a bookshop, and was influenced by the engravings and paintings he saw there. As he was designing theatre back-drops with an artist, his talent was noticed by the wife of the governor of Odessa. To support his family after his father’s death in 1836, he started to sell his paint-ings. Since he had visited many countries, including Russia, Spain and Sweden, he painted many landscapes. He came to Istanbul in 1839 and worked on paint-ings about Turkey.

Queen Victoria and her companions, whom Bossoli met at an exhibition of his paintings at the London Royal Academy in 1850, commissioned many paintings from him. Boats on the Bosphorus, the painting that Queen Victoria bought from the Bossoli, is still hanging in the Osborne House on the Isle of Wight. During Bossolini’s stay in Turkey, he composed many charcoal and watercolour sketches and exceptionally beautiful pastel paintings. He later returned to Italy and set-tled in Torino. Next to Alberto Pasini, another well-known Italian artist, he was one of the leading Orientalists of his time. His most significant paintings are The Sultan Boarding a Boat, which is at the Galerie d’Arte Moderne in Milan, Istan-bul Port, which is on display at the Civica d’Arte Moderna e Contemporanea in Torino, and Ships Anchored on the Bosphorus, which was brought by Queen Vic-toria in 1854.

6 - HODJA ALI RIZA (Istanbul, c. 1858 – c. 1930)

Hodja Ali Riza’s interest in painting, which started at Uskudar Middle School, turned into a passion while he was at Kuleli Military High School and in the Mili-tary Academy. There, he took lessons from Osman Nuri Pasha, Suleyman Seyyid and Monsieur Gues. He graduated from the Military Academy as lieutenant mulazim ath-thani. He was assigned to help Osman Nuri Pasha as an assistant art teacher. He became one of the founders of the Ottoman Painters’ Society and for a while was its chairman. He was a teacher at Darüşşafaka and the Inas Fine Arts School after he retired in 1911.

During his forty-seven year tenure as a teacher, Ali Riza tutored many students. With his modest, patient and tolerant personality, he was know as the “Hodja” of his time and one that was interested in painting. He painted landscapes, still lives and imaginary sceneries which he composed using charcoal, pastels, water-colours and oil paints. With his talent for charcoal and watercolour paintings and his ability to work quickly, he was able to depict numerous – approximately five thousand – paintings of Istanbul landscapes. Hodja Ali Riza painted the districts of Istanbul, from the neighborhoods of Üsküdar to Bebek to Arnavutköy and up to Burgazada, including the coffee houses and the coasts. He lived in Üsküdar his entire life and did not neglect to depict the monuments he thought important. In this respect, his paintings of Istanbul are like documents. They mostly depict Üsküdar; he was like a saint who could not paint enough of his beloved Üsküdar.

7 - Fausto ZONARO (Masi, Padova, Italy, c. 1854 - San Remo, c. 1929)

While he was developing his talent in his youth, he had to perform his military service. After returning from the army, he went to Venice where he tried to sell tourist paintings. Zonaro went to Napoli in 1878 intending to find a better liv-ing and working environment. He travelled to Turin, Rome, Milan and Naples, trying to find a good environment to work in until 1887. In the meantime, he met Elisa Pante, to whom he gave art lessons. These art lessons led to the pur-suit of a better lifestyle for the both of them. They passionately dreamed of the Istanbul they had read about in Edmondo de Amicis’s Constantinopoli. They ar-rived in Istanbul when Sultan Abdulhamid II’s accession to the throne was being celebrated with magnificent ceremonies. Zonaro quickly became a well-known

Fausto Zonaro, Ertuğrul Süvari Alayı’nın Galata Köprüsü’nden Geçişi (1901), Milli Saraylar Resim Koleksiyonu, İstanbul / Fausto Zonaro, The Ertugrul Cavallary regiment crossing the Galata [1901] National Palaces Art Collection, Istanbul


36

arası en verimli olduğu dönem olur. 1896’da “Ertuğrul Süvari Alayı’nın Galata Köprüsü’nden Geçişi” konulu tablosunu Sultan II. Abdülhamid’e göstermeyi ba-şarır. Mecidi nişanı ile ödüllendirilmenin yanı sıra “Ressam-ı Hazret-i Şehriyari” sıfatıyla Saray Ressamı tayin edilir. İki yıl sonra da padişahın siparişi olan “Dö-meke Savaşı” tablosunu yapar ve Osmani nişanı ile ödüllendirilmenin yanı sıra talep ettiği Akaretler’deki 50 numaralı konak kendisine tahsis edilir. Bu yıllarda, İstanbul’un hemen hemen en kuytu köşelerine kadar ulaşır, kent yaşamı ve in-sanlar hakkında, çok yeni konuları gözlemler.

II. Meşrutiyet’in ilanı ve Sultan II. Abdülhamid’in tahttan indirilmesiyle başla-yan sıkıntılı süreçte saraydaki görevine son verilir ve 1910’da İtalya’ya döner. Son yıllarını San Remo’da, büyük ölçüde İstanbul konulu tablolarını yeniden ça-lışarak geçirir.

8- HALİL PAŞA (İstanbul, 1852 - 1939)

Mekteb-i Harbiye’nin kurucularından Ferik Selim Paşa’nın oğludur.Mühendishane-i Berri-i Hümayun’dan mezun olduktan sonra, 1873’te sa-rayda “yaveran” sınıfında görevlendirilir. 1880 - 1888 yılları arasında Paris’te Gérome ve Courtois’in atölyelerinde eğitim görür. Harbiye Mektebi’nde resim dersleri verir. Müze-i Hümayun’da müdür yardımcılığı yapar. II. Meşrutiyet’in ilanından sonra 1908’de emekli olur. 1914’te Sanayi-i Nefise Mektebi Müdürlüğü’ne atanır. Fransa’dan yeni dönen ressamları okula alıp, yeni an-

layışla resim yapılmasını sağlar. 1936’da Viyana’da açılan uluslararası bir ser-gide, Paris’te iken yaptığı “Madam X’in Portresi” adlı eseriyle bronz madal-ya , “Bakırlı Natürmort” adlı eseriyle de altın madalya kazanır. Hayatının son yıllarını Mısır’da Abbas Hilmi Paşa’nın yanında resim yaparak geçirir. İstan-bul, Çengelköy’de doğup-büyüyen sanatçı çok çeşitli konularda resim yap-makla birlikte, Çengelköy peyzajları ile özel bir tarz yakalamıştır. İstanbul ve Mısır peyzajlarında, izlenimci ışık ve renk çözümleri ile pitoresk resimler yap-mış, sonraki kuşak sanatçılara örnek oluşturmuştur. Türk resminde 19. yüz-yılı 20. yüzyıla bağlayan zincirin en önemli halkasıdır. Uzun yıllar figür çalış-masına karşılık asıl sanatçı kişiliğini Boğaziçi kıyılarını betimlediği peyzajların-da bulmuştur.

figure in Istanbul, especially in diplomatic circles. He painted and gave art les-sons at the same time. His students included members of the Ottoman bureauc-racy and the foreign missions. In the following years, Celal Esad Arseven, Hodja Ali Riza, Prince Abdulmecid, Mihri Musfik and Celile Hanim took lessons from him. He first painted on wooden panels that he prepared in his own workshop. His most productive years were between 1894 and 1905. In 1896, he presented his painting Procession of the Ertugrul Suvari Troops over the Galata Bridge to Sultan Abdulhamid II. In addition to having been awarded the Mecidi Medal, he was also appointed as the Imperial Painter, or Ressam-i Hazreti Sehriyari. Upon an order from the Sultan two years later he painted The Battle of Domeke and was awarded the Osmani Medal. In addition, the mansion that he had requested in the Akaretler district was also allocated to him. He went to Istanbul’s most secluded corners and observed new themes related to the people and city life.

8 - HALİL PASHA (Istanbul, c. 1852 – c. 1939)

Pasha was the son of Ferik Selim Pasha, one of the founders of the Military Academy. After he graduated from Muhendishane-i Berr-i Humayun, he was appointed as a yaveran (aide). He studied in the studios of Gerome and Cour-tois between 1880 and 1888. He gave art lessons at the Military Academy and was the assistant manager at the Imperial Museum. He retired in 1908 after the declaration of the Second Constitutional Monarchy. He was appointed to the School of Fine Arts as an administrator. He hired artists that had recently returned from France and allowed them to work using a new approach. Pasha’s painting Madam X’s Portrait, which he composed in Paris, won a bronze medal

at an international exhibition in Vienna and his Still life in Copper won a gold medal. Toward the end of his life, Pasha painted in Egypt with Abbas Hilmi Pasha. Although Pasha, who was born and raised in Çengelköy, Istanbul, painted various subjects, he was known for the special landscaping technique used in his paintings of Çengelköy. In his landscapes of Istanbul and Egypt he blended light and colour, which became an example for the next generation. He is the most important link be-tween 19th century and 20th century Turkish painting. Though he painted figures for many years, he found his calling with his landscapes, depicting the villages that line the Bosphorus.

The painting Cinaralti (1904), painted when the art-ist was 52 years old, based on its theme, expression and balanced proportion is considered to be one of his best paintings.

9- Şevket DAĞ (Istanbul, c. 1876-c. 1944)

After he graduated from the Teachers College, Şevket Dağ became a student of Osman Hamdi Bey and Valery at the Fine Arts School from which he graduated at the top of his class in 1897. He started to work at the Waqf Administration and later be-came an art teacher at Galatasaray College under headmaster Tevfik Fikret. He set up a drawing studio or resimhane at the Istanbul Teachers College where

he was influential in helping his students learn to work from nature. He was one of the founders of the Ottoman Painters Association in 1909. He won a gold medal in the 1904 and 1909 Munich exhibitions and a silver medal in the 1910 Sofia and Brussels exhibitions. After the proclamation of the Republic, he became a member of parliament of Konya in the 5th term and in Siirt in the 6th and 7th terms.

Though he was an academic and a classical artist, unlike other classical artists he is known for painting freely with bold strokes. His most significant paintings are of the interiors of historical monuments, particularly his detailed paintings of Haghia Sofia with its meticulous workmanship and dim interior which give it a mysterious atmosphere.

Halil Paşa, Fenerbahçe’de Çınaraltında (1904), Ahu-Can Has Koleksiyonu, İstanbul / Halil Pasha, Fenerbahce’de Cinaraltinda [1904] Ahu-Can Has Collection, Istanbul

Halil Paşa

37

Şevket Dağ

Şevket Dağ, Ayasofya Camii içi (1909), Milli Saraylar Resim Koleksiyonu, İstanbul / Sevket Dag, Hagia Sofia Inner Mosque [1909] National Palaces Art Collection, Istanbul


38

10 - Leonardo de MANGO (Bisceglie, Italy, c. 1843 - Istanbul, c. 1930)

De Mango, the eldest of twenty-one siblings, was talented and self taught until the age of 19 because of financial problems. In 1862, with the help of a noble-family from Bair, he was accepted into the Fine Arts Academy in Naples. There he had the opportunity to work with some of the most famous artists of his time. In 1874, he went to Syria, then a province of the Ottoman Empire, and then to Beirut where he stayed for nine years. He gave art lessons at the Jesuit College in Beirut. In 1883, he settled in Istanbul and worked with different Italian artists in Istanbul such as Zonaro, Valery and Bello. He is known as one of the Oriental-ist artists who spent the most time in Istanbul. He created surreal images in his paintings of Fenerbahçe and Üsküdar, villages located on the curving coast of the Bosphorus. In many of his paintings of the Bosphorus you can immediately feel the magic emanating from Istanbul’s sea and silhouette. He spent his final years in poverty and was buried in the homeless section of the Latin Catholic Cemetery. In 2006, thanks to extensive exhibitions at Dolmabahce Palace and in Bari, Italy, his grave was restored.

Hocalar / Instructors.

Leonardo de Mango, Kızkulesi Önünde Balıkçılar (1912), Erol Makzume Koleksiyonu, İstanbul/ Leonardo de Mango, Fishermen In Front of the Maiden Tower [1912], Erol Makzume Collection, Istanbul

9- Şevket DAĞ (İstanbul, 1876 - 1944)

İstanbul Darülmuallimini (Öğretmen Okulu) tamamladıktan sonra girdiği Sanayi-i Nefise Mektebi’nde Osman Hamdi Bey ile Valeri’nin öğrencisi olur ve 1897’de birincilikle bitirir. Çalışma hayatına Vakıflar İdaresi’nde başlar. Tev-fik Fikret’in müdürlüğü sırasında, Galatasaray Lisesi’nde resim öğretmenliği yapar. İstanbul Öğretmen Okulu’nda (Darülmuallimin) resimhane adı verilen atölyeyi kurar ve öğrencilere doğadan çalışma alışkanlığı kazandırmada etki-li olur. 1909’da Osmanlı Ressamlar Cemiyeti’nin kurucuları arasında yer alır. 1904 Atina ve 1909 Münih sergilerinde altın, 1910 Sofya ve Brüksel sergilerin-de gümüş madalya kazanır. Cumhuriyet ilanından sonra 5. dönem Konya, 6 ve 7. dönem Siirt’ten milletvekili seçilir.

Akademik-klasist bir ressam olmakla birlikte, Klasist ressamların tersine kalın fırça vuruşları ile serbest bir tekniği vardır. Ancak asıl karakteristik resimleri, tarihi eserlerin iç mekânlarında çalıştığı enteriyörleridir. Özellikle Ayasofya’da meydana getirdiği resimlerini detaya inen, titiz, titiz olduğu kadar da dikkatli

bir işçilikle meydana getirmiş, camii içi-nin loş ve sessiz atmosferini betimledi-ği resimlerinde gizemli bir görselliği öne çıkarmıştır.

10- Leonardo de MANGO (Bisceglie / İtalya, 1843 - İstanbul, 1930)

Yirmi bir kardeşin en büyüğü olan De Mango, maddi imkânsızlıklar sebebiyle 19 yaşına kadar özel yeteneğiyle kendi-sini yetiştirir. 1862’de Barili soylu bir ai-lenin katkıları ile Napoli’de Güzel Sanat-lar Akademisi’nde girer. Sekiz yıllık öğ-renimi sırasında dönemin tanınmış res-samları ile çalışma fırsatı bulur. 1874’te bir Osmanlı vilayeti olan Suriye’ye daha sonra da Beyrut’a geçerek, dokuz yıl bu-rada kalır. Beyrut’ta Cizvit Koleji’nde re-sim dersleri verir. 1883’te İstanbul’a yerleşir. Zonaro, Valeri ve Bellò gibi İstanbul’daki diğer İtalyan sanatçılarla çalışır. 1911’de Osmanlı-İtalyan savaşı sırasında kısa bir süre zorunlu ayrılık dışında terk etmediği İstanbul’da en uzun süre kalmış Oryantalist ressamlardan biri olarak bilinir.

İstanbul’un kıvrımlı kıyılarında yer alan Fenerbahçe ve Üsküdar’ı resmettiği tablolarında düşsel görünümler oluşturmuştur. Birçok Boğaziçi çalışmasının arkasındaki İstanbul silueti ve denizinin büyüsü hemen hissedilir. Son yıllarını yoksulluk içinde geçirir ve Feriköy’deki Latin Katolik Mezarlığı’nda kimsesizler kısmına gömülür. 2006’da Dolmabahçe Sarayı ve Bari/İtalya’da açılan kapsam-lı sergiler vesilesiyle mezarı da yapılmıştır.

Leonardo de Mango

DARÜLFÜNUN MUALLİMİ OLARAK MEHMET ÂKİF

Yusuf ÇAĞLAR

MEHMET ÂKİF AS AN INSTRUCTOR AT THE İSTANBUL UNIVERSITY

Yusuf ÇAĞLAR

DARÜLFÜNUN MUALLİMİ OLARAK MEHMET ÂKİF / MEHMET ÂKİF AS AN INSTRUCTOR AT THE İSTANBUL UNIVERSITY

40

DARÜLFÜNUN MUALLİMİ OLARAK MEHMET ÂKİF

Yusuf ÇAĞLAR*

27 Aralık 1936’da vefat eden Mehmet Âkif (Ersoy) 74 yıldır aramızda yok. Onu çok sevdiğimiz ve abide bir şahsiyet olarak baş tacı yaptığımız halde; Safahat’ını, “Çanakkale Destanı”nı ve nihayet “İstiklal Marşı”nı bu millete ar-mağan eden şairin hayatına dair bilmediğimiz pek çok husus var.

Mehmet Âkif hakkında kaleme alınan biyografilerin neredeyse tamamı hatıra-lardan yola çıkılarak hazırlanmış çalışmalar. Eşref Edib’in, Mithat Cemal’in, Ha-san Basri’nin, Mahir İz’in eserleriyle tanıdığımız Mehmet Âkif isminin edebi-yat alanında çalışan akademisyenler için cazibesini koruyan ve günümüze ka-dar saklı kalan pek çok yanı var. Hiç şüphesiz bu saklı hazinenin kapağını arala-dığımızda ilk göreceğimiz şeylerden biri de Mehmet Âkif’in Darülfünun’da ver-diği edebiyat dersleri ve muallimlik mesleğine olan büyük vukufiyeti olacaktır.

Bütün cazibesine rağmen Darülfünun muallimliği hakkında biyografilerde veri-len malumat bir paragrafı geçmez:

“II. Meşrutiyet’in ilânının hemen akabinde çıkmaya başlayan, nerede ise ha-yatı ve eserleriyle aynileşecek Sırat-ı Müstakim- Sebilürreşad mecmuasına fi-kir babalığı yapıp, başyazarlığını üstlendi (27 Ağustos 1908. Mecmuanın sa-hipleri Ebulula Mardin ve Eşref Edib’tir). Aynı yıl Darülfünun Edebiyat-u Umu-miye Müderrisliği’ne tayin edildi. İttihat ve Terakki Cemiyeti Şehzadebaşı Kulübü’nde Muallakat ve Arap Edebiyatı dersleri okuttu. Balkan Savaşı yılla-rında gizli bir teşekkül olan Müdafa-i Milliye Cemiyeti’nin ‘tenvir ve irşad’ faa-liyetlerine katıldı. Haksız bir tasarrufa karşı çıkmak için 11 Mayıs 1913’te Ziraat Nezareti’ndeki görevinden, aynı yılın sonlarında hükümetle fikri ayrılığı sebe-biyle Darülfünun hocalığından istifa etti.”

Mehmet Âkif’in 1908’de vazife aldığı Darülfünun edebiyat muallimliği hakkında bilgi aktaran en önemli belge ise Devlet Arşivleri Genel Müdür-lüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı’nın Maarif Nezareti Evrakı içinde yer alıyor:

“Nezaret-i Maarif-i UmumiyeTanin Gazetesi sahib-i imtiyazı Tevfik Fikret Bey’in vukû-ı istifasına mebni Darülfünun Ede-biyat şubesinin birinci, ikinci, üçüncü sene-ler edebiyat-ı Osmaniye derslerinden birin-ci senenin Mehmed Âkif, ikinci senenin Hüse-yin Cahid ve üçüncü senenin Doktor Rıza Tev-fik beylere tefvizini Daire-i İlmiye’nin 8 Teşrini-sani 324 [21 Kasım 1908] tarih ve dört yüz on bir numaralı kararı mucibince emr-i âli-i cenâb-ı nezâretpenâhiye iktiraz eylemiş olmakla Sicil Şubesi’nce görüldükten sonra keyfiyetin dâr-ı mezkûr müdiriyetine tebliği zımmında işbu mü-zekkere Mektûbî Kalemi’ne tevdi’ kılındı. 26 Teşrinisani 324 [9 Aralık 1908]

Mühür: Maarif-i Umumiye Nezareti Sicil Müdi-riyeti.”

Mehmet Âkif’in 1909’da Darülfünun edebiyat muallimi olarak girdiği ilk dersi, talebesi Reşat Nuri (Güntekin) Tan Gazetesi’nin, 2 Kânunusani 1939 tarihli nüshasında şu satırlarla aktarıyor bizlere:

“Sahne meşhur Zeynep Hanım Konağı’nda bü-yük salon…

Zaman Meşrutiyet’in ikinci senesi… Mehmet Akif Ersoy

* Yazar * Writer

MEHMET ÂKİF ERSOY AS AN INSTRUCTOR AT THE İSTANBUL UNIVERSİTY

Yusuf ÇAĞLAR*

Mehmet Âkif (Ersoy) died on 27 December, 1936, which means that he has not been among us now for 74 years. Although he was the greatly loved and mo-numental personality who wrote Safahat’s “Çanakkale Legend”, a major Tur-kish work, and the words of the National Anthem, there is very little known about the life of the poet who bequeathed these to this nation.

Almost all of the biographies of Mehmet Âkif have been written from memo-irs. Eşref Edib, Mithat Cemal, Hasan Basri, Mahir İz – all of these works still manage to maintain their attraction for academics who work in the field of the literature of Mehmet Âkif, although many aspects of his life still rema-in hidden.

Without a doubt, when we open the door to this hidden treasury one of the first things we see is the lessons that Mehmet Âkif gave in literature at the Da-rülfünun and his great skill in teaching. However, although this is a fascinating aspect of his life, the information provided about his teaching at the Darülfü-nun consists of no more than one paragraph:

“Starting immediately after the proclamation of the Second Constitutional Monarchy, Mehmet Âkif took on the position of head-writer and inspiration for the journal Sırat-ı Müstakim – Sebilürreşad, something that became al-most the equivalent of his life work (27 August, 1908. The owners of the jour-nal were Ebulula Mardin and Eşref Edib). In the same year he was appointed as professor of general literature at the Darülfünun. He taught lessons in mu-allakat (Arabic poetry) and Arabic literature at the İttihat ve Terakki Cemiye-ti Şehzadebaşı Club. During the Balkan Wars he joined the tenvir ve irşad (en-lightenment and guidance) activities of the secret organization Müdafa-i Mil-

liye Cemiyeti. In opposition to an unjust confis-cation he resigned from his post at the Ministry of Agriculture on 11 May, 1913; at the end of the same year he resigned from his teaching post at the Darülfünun for the same reason.”

The most important document that provides in-formation about Mehmet Âkif as a teacher of li-terature at the Darülfünun in 1908 can be found among the Ministry of Education Documents at the Office of the Head of the Ottoman Archives, State Archives General Directorate:

“Nezaret-i Maarif-i Umumiye

Tanin Gazetesi sahib-i imtiyazı Tevfik Fikret Bey’in vukû-ı istifasına mebni Darülfünun Ede-biyat şubesinin birinci, ikinci, üçüncü sene-ler edebiyat-ı Osmaniye derslerinden birin-ci senenin Mehmed Âkif, ikinci senenin Hüse-yin Cahid ve üçüncü senenin Doktor Rıza Tev-fik beylere tefvizini Daire-i İlmiye’nin 8 Teşrini-sani 324 [21 Kasım 1908] tarih ve dört yüz on bir numaralı kararı mucibince emr-i âli-i cenâb-ı nezâretpenâhiye iktiraz eylemiş olmakla Sicil Şubesi’nce görüldükten sonra keyfiyetin dâr-ı mezkûr müdiriyetine tebliği zımmında işbu mü-zekkere Mektûbî Kalemi’ne tevdi’ kılındı. 26 Teşrinisani 324 [9 Aralık 1908]

Mühür: Maarif-i Umumiye Nezareti Sicil Müdiriyeti.”

(Ministry of Public Education)

As the owner of the newspaper Tanin, Tevfik Fikret Bey, has resigned, in keeping with deci-

Mehmet Akif Ersoy’un Darülfünun muallimliği çok az bilinen bir konudur.

So less is known about Mehmet Akif Ersoy as an instructor at the İstanbul University

Maarif nezareti: Mehmet Âkif’in 1908’de Darülfünun Edebiyat Muallimliğine başladığını gösteren belge.Document of ministry of education informing that Mehmet Akif started working as an istructor at the İstanbul University.


42

Görünüşte burası yediden demiyelim de on yediden yetmişe kadar her yaş-ta ve her sınıfta insanın toplandığı herhangi bir içtima salonu, bir tiyatro veya mahkemedir. Fakat hakikatte Darülfünun Edebiyat şubesinin birinci sınıfında-yız.

Ön sıralarda idadilerden gelmiş tüysüz çocuklar, kenarlarda sarıklı sakallı med-reseliler, arkada sâmîler denen kalabalık bir grup…

Meşrutiyet inkılâbı hapishane kapılarından sonra Darülfünun kapılarını açmış-tır. Antre serbest ve meccanidir. Yalnız elinde tahsil vesikası olmayanlar sâmî adıyla içeriye girerler ve sene sonunda o seneki derslerden imtihan vererek aslî talebe hakkını kazanırlar.

(Adamcağızın belki kılık kıyafetine bakılarak uydurulmuş bir yalandır. Fakat sâmî talebeden birinin sırık arabacılığından geldiğine dair dahi bir rivayet vardı.)

Derken kapı açılıyor; içeriye orta boylu kara top sakallı kalender bir zat giriyor: Şemsiyesiyle lâstiklerini kapının arkasına bıraktıktan sonra talebe sıralarına gi-deceği yerde muallim kürsüsüne doğruluyor. O zaman yanımdaki arkadaştan öğreniyorum ki bu zat bizim edebiyat muallimimiz şair Mehmet Âkif’dir.

Hiç unutmam Âkif o gün bize Muallim Naci’nin bir tevhidini yazdırdı ve ders so-nuna kadar bunun izahı ile uğraştı.

Koskoca bir Darülfünun’da bize manzume yazdırılsın!

Bu muamele fena halde haysiyetimizi kırmıştı. Benim gibi ukalâlıktan buram buram öten birkaç çocuk bu eski kafalı hocayı protestoya karar verdik ve de-diğimizi yaptık.

Âkif’in son günlerde hasta yatağında çekilmiş resmine bilmem dikkat ettiniz mi? Harabe halindeki çehrenin gözlerinde o kadar harikulâde bir ateş ve nur güzelliği vardı ki insana âdeta şairin ruhun ebediliği hakkındaki kanaatini kabul ettirecek gibi olur.

Hocamız işte o aynı gözlerle bizi dinledikten sonra:

- Bakalım görürüz, dedi ve ertesi derste bize Namık Kemal’den, Ekrem’den, hatta Fikret’ten bazı mısralar okutarak manalarını istedi. Tabiî hepimiz fena halde rezil olduk.

The time – the second year of the Constitutional Monarchy …

This place seems to be any regular meeting hall, theater or court where pe-ople, from, not say 7 -70, but rather 17 to 70, that is, people of every age and class, have gathered. But in fact this is the first year of the Darüfünun litera-ture section.

In the front row are the young boys who have come from the preparatory schools, on the edges sit the students from the madrasas with their turbans and beards, and at the back is a crowded group known as the sâmî…

After opening the doors of the revolutionary prison, the Constitutional Mo-narchy opened the doors to the Darülüfunun. Entrance was for all and free of charge. However, the sâmî were students who did not have an education cer-tificate; they could enter and at the end of the year they would be examined in the lessons and gain the right to be real students.

(This is a story that the author has perhaps arrived at by looking at how the people were dressed. However, there is a rumor that one of the sâmî students had earlier pushed a handcart.)

Just then, the door opens; in walks a bohemian type, of medium height, with a goatee: After leaving his umbrella and overshoes by the door, rather than heading towards to join the students, he walks towards the lectern. Then I le-arn from my friends that this person is our literature professor, Mehmet Âkif.

Mehmet Akif, Darülfünun Edebiyat Şubesi’nden mezun olan talebeler ve muallimlerle bir arada. (Şehbal, 28 Haziran 911, sayı: 55) Mehmet Akif with instructors and grads of the İstanbul University Faculty of Literature.

sion No. 411 of the Office of Education, dated 21 November, 1908, on the or-der of the Asylum of the Ministry Records Department, and after having been approved by the Records Department, it is ordered that the first, second, and third years of Ottoman literature will be taught by the following: Mehmed Âkif for the first year, Hüseyin Cahid for the second year and Dr. Rıza Tevfik for the third year; this report has been sent to the Directorate of the Corresponden-ce Office so that the directorate is informed of the aforementioned contract. 9 December, 1908

Stamped: Ministry of National Education Records Directorate)

The first lesson that Mehmet Âkif entered as an instructor of literature at Da-rülfünun has been reported to us by his student Reşat Nuri (Güntekin); this ap-peared in an article in the Tan Gazetesi, dated 2 Kânunusani 1939:

“The stage - the famous grand hall of Zeynep Hanım Manor….

43

O zaman:

- Çocuklar, bu halle siz nazariyeyi ne yapacaksınız? dedi.

Ben zaten nazariyeci herif değilim (kelime kendisinindir). Siz bugün Sahaflar çarşısından yüzer paraya bir Terkib-i Bend ile bir Terc-i Bend alıp getirin de onu size okutayım.

Bütün senemiz edebiyatımızın, eski ve yeni şiirlerini okumak, manalarını anla-makla geçti.

Aradan geçmiş bunca seneden sonra anlıyorum ki Âkif o zaman bizim için yapı-labilecek şeylerin en iyisini yapmıştır.

Onun sağlam mantığı, samimî ve pratik zekâsı çürük temel üzerine kurulacak nazariyelerin boşluğunu anlamış, bir hoca için en iyi usulün -plânı, programı bir yana bırakarak- talebeyi hangi seviyede bulursa oradan alıp yürütmek olduğunu gayet iyi takdir etmiştir.

Otuz senedenberi mekteplerimizde birçok hayırlı değişik-likler meydana gelmiş olmasına rağmen Âkif’in cesur ve realist usulünden bugün de çok istifade edebileceğimiz kanaatindeyim.”

Reşat Nuri gibi Falih Rıfkı (Atay) da Mehmet Âkif’in tale-belerinden. Vefatından bir sene sonra Yedigün mecmu-asının 20 İkincikânun 1937 tarihli nüshasında kaleme al-dığı ‘Şair Mehmet Âkif ‘ makâlesinde şu hatırayı nakledi-yor okurlarına:

“Şair Mehmet Âkif’i, ilk defa, 1911’de Zeynep Hanım Konağı’ndaki Darülfünun Edebiyat şubesinde tanıdım. Es-kilerin babayani dedikleri tavırları gözümün önüne geli-yor. Sarığı, cübbesi ve şalvarı olsaydı, şüphesiz bu tavırlar ona daha fazla yakışacaktı. Hiç yapmacığı yoktu.

Fecri-âti’nin idadî gençleri arasında itibar kazandığı gün-lerde idi. Âkif hakkında bu edebiyat Mektebinin hürmet-sizlik hislerinin tesiri altında bulunuyordum. Derste bir aralık yenilerden bahsetti. Genç şairleri manasız olmak-la itham etti. Sıramdan doğruldum:

- Fakat bu şiirler de manalıdırlar..

Kayıtsız ve küçükseyen hali ile sordu:

- Ya öyle mi? Bir tanesini tahtaya yazınız da manasını bana anlatınız.

Ahmet Haşim’i seviyordum. Onun bir kıtası aklıma geldi:

İsyan-ı mevc-i zâhire ettinse vakf-ı gûş

Çarparken ufk-u sahile

Tahtaya yazdım ve anlatmaya çalıştım. Galiba Ruşen Eş-ref de sınıfta idi.

Bu şiiri yazan Ahmet Haşim’i mi, yoksa onu anlamak iddi-asında bulunan beni mi daha sapıtkan bulduğunu bilmi-yorum. Benim kendisi hakkında verdiğim hükmü ise hiç sormayınız.

Âkif’i okuduğum vakit, Namık Kemal’in meşhur kasidesini, Tevfik Fikret’in Balıkçılar’ını veya Hasan’ın Gaza’sını, Mu-allim Naci’nin Bedir Gazvesi’ni, yahut Bir Muhacir Çocuğunun Feryadı’nı hatır-larım. Âkif, hakikatte, Naci gibi lisancı, Fikret gibi nâzımcı ve Namık Kemal gibi, eski tâbiri ile hâmasî idi. Fakat medresenin şairi idi.”

Mehmet Âkif’in 1908’den 1913’e kadar devam eden Darülfünun edebiyat mu-allimliği hakkında bilinen en çarpıcı belgelerden biri de 1911 yılına ait Darülfü-nun mezunlarını gösteren hatıra-i cemiyet fotoğrafı. Fotoğraf dönemin meş-hur mecmualarından Şehbal’in 28 Haziran 1911 tarihli nüshasında yayımlanı-yor. Fotoğrafın ön sırasında Mehmet Âkif’le birlikte yer alan muallimler aynı

Âkif’in Ispartalı Hakkı’ya yazdığı Darülfünun’la ilgili mektubu. / Letter which Akif wrote to Ispartalı

Hakkı about the University of İstanbul

I will never forget that Âkif made us write a tevhid (gazel or qaside on religi-ous subjects) by Muallim Naci and attempted to explain it to us by the end of the lesson.

There, in the great Darülfünun, he had us writing poetry!

This treatment greatly offended our amour propre. I and a couple of other up-pity students, decided to make a great fuss and protest against this hidebound teacher; we did just as we had planned.

Have you ever looked closely at the photograph of Âkif in the final days of his illness? There is such a beautiful fire and light in those eyes, sunk in the ruins of the face; it is as if the soul of the poet is content with the prospect of eter-nity.Our professor, after listening to us, looked at us with those same eyes, said: “Let’s see”; in the next lesson he had us read some couplets from Namık Kemal, Ekrem, even Fikret, and then wanted us to interpret them. Of course,

we all looked like total fools.

Then he said “Boys, in this condition, what use is theory? I’m not a chap of theory (his own words) Go and bring me a Terkib-i Bend or a Terc-i Bend (types of poems), each one worth one hundred coins, from the Sahaflar Market, and I will read them to you.”

Our whole year in literature was spent reading old and new poems and trying to understand their meaning.

After so many years have passed I now understand that Âkif did the best thing he could possibly do for us at that time.

His sound logic, sincere and practical intelligence percei-ved the rotten vacuum on which the theories were to be placed; he also understood that the best method for an instructor was to put to one side his plans and program and take the student from whichever level they were lo-cated and lead them forward.

Despite the fact that a great number of changes have oc-curred to our school in the last thirty years, I am of the opinion that we can gain much from Âkif’s brave and re-alistic manner.”

Like Reşat Nuri, Falih Rıfkı (Atay) was one of Âkif stu-dents. One year after his death, in the copy of the peri-odical Yedigün, dated 20 İkincikânun 1937, we can read the following memoir in the article “The Poet Mehmet Akif”

“I first met the poet Mehmet Âkif in 1911 at the Zeynep Hanım Manor in the literature section of the Darülfünun. I see him now with the air of those our forefathers who were called babayani (unpretentious and authentic). If he had had a turban, robe and shalwar, without a doubt this would have been more in keeping with his demea-nor. There was no pretense about him.

These were the days when the Fecri-âti preparatory school had gained a reputation among young people. I was under the influence of this school’s disrespectful atti-tude to Âkif. In a break during the lesson he talked about these new movements. He imputed that these young po-ets wrote meaningless poetry. I rose from my desk:

‘But these poems are meaningful…’

He asked with a nonchalant and disparaging air: ‘Is that so? Write one on the board and explain the meaning to me.’

I loved the poems of Ahmet Haşim. I recalled a couplet by him:

İsyan-ı mevc-i zâhire ettinse vakf-ı gûş

Çarparken ufk-u sahile

I wrote it on the board and tried to explain it. I think Ruşen Eşref was also in this class.


44

zamanda dönemin fikir ve edebiyat hayatına tesirleri olmuş meşhur simalar: “Şehbenderzâde (Filibeli Ahmed) Hilmi, Hüseyin Dâniş (Pedram), Namık Ke-mal Beyzade Ali Ekrem (Bolayır), Ahmet Hikmet (Müftüoğlu), Darülfünun Ede-biyat Şubesi müdürü (İzmirli) İsmail Hakkı, Ahmed Midhat Efendi, (Babanzâde Ahmed) Nâim Bey…”

Mehmet Âkif’in 1912’de Ispartalı Hakkı’ya yazdığı bir mektubun muhtevası da bizleri Darülfünun muallimliği hakkında ipuçlarına ulaştırıyor:

“İki gözüm Hakkı,

Dün sabah Darülfünun’a gittim. İsmail Hakkı Bey’den işi anladım: Benim de-diğim gibi imiş. Münhal olan muallimlik benim geçen sene okuttuğum derstir ki ona iki hafta evveli bizim Ferid [Kam] beyi intihab etmiş idik. Ancak henüz Nezaret’ce tevcih olunmamış. Bu Pazar günü Encümen-i Muallimîn tekrar top-lanacak. Tabiidir ki karar-ı sâbıkında ısrar ile yine Ferid’i intihab edecek. Artık nasip değilmiş diyerek başka bir işe bakmalıyız. Hem ben senin mebus olaca-ğını kavi surette tahmin ediyorum. Olmasan bile senin için iş çoktur: Zift gibi malın olsun Erzincan’dan kel çeker!!

Sana dokuz tane kürsü gönderiyorum. On idi, birini bizim Nezaret muavini aldı. Bunları erbabına ver. Üç beş tane daha hediye ederim. Bâki dua ke’n-nücûmi fî eshâr.

Sebilürreşad’ın hem müfessir hem şairbaşısı Mehmed Akif, 6 Eylül [1]328

Kürsülerin biri senindir. Takdimesini 8 yazdım.”

Son söz yerine belgeler ve hatıralar ışığında Mehmet Âkif’in Darülfünun ede-biyat muallimliğine dair aktardığımız bilgileri nazar-ı dikkatinize arz ediyor ve sizleri Mehmet Âkif’in 20 Nisan 1316 [3 Mayıs 1900] tarihinde Ispartalı Hakkı’ya gönderdiği ve hiçbir yerde yayımlanmamış bir şiiriyle baş başa bı-rakıyoruz:

“Feyz-i rebiîye bakZümrüde dönmüş türab Bulmuş o tesir ile Köhne cihan âb ü tâb Bizde neden var fakat Yok yere bir ıztırab? Zulmet-i âtî ise Ruha veren pîç ü tâb Ah ne müdhiş hata Ah ne yanlış hesab! Mübhem olan ân içün Doğru mu çekmek azab Sen demiyor muydun ey Yâr-ı belîğu’l-hitab! Hîz ü ganimet şumâr

Fursat-ı ahd-i şebâb Tekye ber-eyyâm nîst

Tâ diger âyed behâr”

I do not know if the problem was due to Ahmet Haşim, the author of this poem, or to me, who was trying to prove a point.

Don’t ask me about what I thought about him.

I remember Namık Kemal’s famous qaside, Tevfik Fikret’s Balıkçılar or Hasan’s Gaza, Muallim Naci’s Bedir Gazvesi, or Bir Muhacir Çocuğunun Feryadı when Âkif read them to us. In truth Âkif was a linguist like Naci, a versifier like Fikret and like Namık Kemal, in the old expression, an author of epics.”

One of the most striking documents known to exist about Mehmet Âkif as a professor of literature at the Darüfünun, where he continued from 1908 until 1913, is the hatıra-i cemiyet (commemorative photograph) of the graduates of the Darülfünun, dated 1911. The photograph was published in the famo-us journal of the day Şehbal, in the edition dated 28 June, 1911. In the front row of the photograph we can see famous faces who had an effect on the phi-losophical and literary life of the era, people who were teachers along with Mehmet Âkif: “Şehbenderzâde (Filibeli Ahmed) Hilmi, Hüseyin Dâniş (Ped-ram), Namık Kemal Beyzade Ali Ekrem (Bolayır), Ahmet Hikmet (Müftüoğlu), the director of the Darülfünun Literary Section (İz-mirli) İsmail Hakkı, Ahmed Mid-hat Efendi and (Babanzâde Ah-med) Nâim Bey…”

The contents of a letter that Mehmet Âkif wrote to Ispartalı Hakkı in 1912 also give us some clues about his time as an ins-tructor at the Darülfünun:

“My dearest Hakkı,

Yesterday I went to the Darül-fünun. İsmail Hakkı Bey told me what the situation was; it was as I had thought. The vacant post for instructor of the lessons I ta-ught last year has been given to Ferid [Kam] Bey; he was selec-ted two weeks ago. However, this has not yet been confirmed by the Ministry. This Sunday the Encümen-i Muallimin (Teachers’ Council) will convene again. Of course, they will insist on this earlier decision and Ferid will be appointed. I guess it is not to be and we should look for another job. I strongly believe that you will become a member of parliament, even if you don’t, there is plenty of work for you to do … If something is useful, customers will come even from Erzin-can!

I am sending you nine reading stands. There were ten, but one was taken by the assistant minister. Give them to those who are competent ones. I will send three or four more. My everlasting prayers, like the stars before dawn…

The literary interpreter and head poet of Sebilürreşad, Mehmed Akif, 6 Sep-tember [1]328

P.S. One of the reading stands is yours. I have written 8 on that one.”

Finally, let me leave you with the above information, gleaned from documents and memoirs, about Mehmet Âkif’s period as instructor at the Darülfünun, and present you with the unpublished poem that was sent to Isparalı Hakkı on 20 Nisan, 1316 (3 May, 1900).

Mehmed Âkif’in Sebilürreşad baş muharrirliğini gösteren kartviziti/ Mehmed Akif’s card as the editor

in chief of Sebilürreşad

Ispartalı Hakkı Bey.

45

Mehmet Âkif’in Ispartalı Hakkı’ya gönderdiği ve hiçbir yerde yayımlanmamış bir şiiri. Mehmed Akif’s unpublished poem which he posted to Ispartalı Hakkı

“Feyz-i rebiîye bak Zümrüde dönmüş türab Bulmuş o tesir ile Köhne cihan âb ü tâb Bizde neden var fakat Yok yere bir ıztırab? Zulmet-i âtî ise Ruha veren pîç ü tâb Ah ne müdhiş hata Ah ne yanlış hesab! Mübhem olan ân içün Doğru mu çekmek azab Sen demiyor muydun ey Yâr-ı belîğu’l-hitab! Hîz ü ganimet şumâr

Fursat-ı ahd-i şebâb Tekye ber-eyyâm nîstTâ diger âyed behâr”

MUSTAFA SÜZER “Öncüler daima eleştirilir.”

Söyleşi: Hüseyin SORGUN

MUSTAFA SÜZER“The avant-gardes are always criticized.”

Intervıew by: Hüseyin SORGUN

Mustafa SÜZER; “İstanbul’u ilk gördüğümde büyülendim…” / Mustafa SÜZER; “I was mesmerized when I saw İstanbul for the first time.”

48

Mustafa SÜZER; “İstanbul’u ilk gördüğümde büyülendim…”

Söyleşen: Hüseyin SORGUN*

Yolu Taksim’e düşenler, şöyle hafiften başlarını yukarı doğru kaldırdıklarında mutlaka görürler, camlarında “gökyüzünü yansıtan” binayı… Tarlabaşı’ndan Taksim yönüne giderken, boynunu uzatmış, “süzer” gelenleri… Bu binanın tam kalbinde Süzer Grubu yer alıyor ve Süzer Grubu’nun ardında ise Gaziantep’te başlayan ve İstanbul’a kadar uzanan 50 yılı aşkın bir öykü yaşıyor. Tabii ki Mus-tafa Süzer bu öykünün başkahramanı.

Merakımız mucibince, uzunca bir süredir kimseye mülakat vermeyen Musta-fa Süzer’den randevu aldık. Boğaz ve İstanbul, bu söyleşiye tanıklık etti; sorula-rı sorduk… Arada bir gözlerimiz manzaranın güzelliğe kaymadı değil… Mustafa Süzer, içtenlikle sorularımızı 1453 Dergisi için cevapladı. İstanbul’un son yarım asrına göz gezdiren bu söyleşiye siz 1453 Dergisi okurları da tanıklık edeceksiniz.

Süzer ailesini sizin anlatımınızla biraz tanıyabilir miyiz?

Babam Malatya annem Elazığ doğumlu… Onlar Malatya’da tanışıp, evlenip Antep’e yerleşmişler. Antep şimdi olduğu gibi o zaman da iş merkeziy-di Ben Antep’te doğdum ve ilkokulu Gaziantep’te bitirdim. 1960 senesinde ilk kez İstanbul’a geldim. Babam beni İstanbul’da okutmak istiyordu. Sirkeci-Eminönü bölgesi babamın mal aldığı yerlerdi. Ora-da genelde gayrimüslim işadamlarıyla çalışıyorduk. Babam onlardan aklına güvendiği birisine, “Ben oğ-lumu burada okutmak istiyorum, hangi okulu tav-siye edersiniz”, dedi. Musevi işadamı, “Benim oğ-

Mustafa SÜZER; “I was mesmerized when I saw İstanbul for the first time.”

Interview by: Hüseyin SORGUN*

If people passing through Taksim lifted their heads a little, they would be able to see the building which “reflects the sky” in its windows. The Suzer Group is loca-ted in the heart of this building, and this Group has a history which dates back more than fifty years, starting in Gaziantep and continuing in Istanbul. It is not a surprise that Mustafa Suzer is the main character in this story.

Curious to find out more, we made an appointment with Mustafa Suzer, who hasn’t given any interviews recently. With the beautiful views of the Bosporus and Istanbul in the background, Mustafa Suzer answered our questions for 1453 Magazine. The interview also provides a glimpse into the last half century in Is-tanbul.

Could you share a little information about the Suzer family?

My father was born in Malatya and my mother is from Elazığ. They met in Malatya, where they married. They moved to An-tep, which was a business center back then just like it is now. I was born in Antep and completed pri-mary school there.

I came to Istanbul for the first time in 1960 since my father wanted me to continue school here. The Sirkeci – Eminönü region was where my father bought his merchandise. We generally worked with the non-Muslims in that area. My father asked one of them, whose opinion he trusted, where I should

Şiir yazmadım ama aklıma kazıdım İstanbul’u, on bir yaşımda geldim ve

büyülenmiş gibi oldum.

I didn’t write poems but Istanbul stayed in my mind. I was eleven when I came here and I

was mesmerized.

* Yazar * Writer

49

lum Saint Benoit’da okuyor istersen sen de oraya gönder”, dedi. Oğlunu yanı-mıza katıp bizi okula yolladı. Karaköy’de Saint Benoit’dan bize kayıtların kapan-dığını imtihanların yapıldığını söylediler. Fakat orada bizi bir rahip gördü, oku-lun müdürüymüş, odasına davet etti. Bize birer gazoz ısmarladı ve ne için geldi-ğimizi sordu, biraz da sorguya çekti.

Neler sordu size?

Güncel şeyler sordu, futbol takımlarını sordu, Demokrat Parti’yi sordu, Halk Partisi’ni sordu. Sonra benden aldığı cevaplar hoşuna gitmiş olacak ki, “Kayıtlar kapandı ama benim kontenjanımdan seni okula alacağım”, dedi. Fakat babam hiç sevinmiyor, yüzü hiç gülmüyordu. Babam bu konuşmadan sonra kayıt yap-tırmamak için beni elimden tutup dışarı çıkardı. Diğer çocuğu geri yolladık. “Ne oldu baba?” dedim. “Sen daha küçüksün”, dedi. “Yok, baba burada okumak is-tiyorum” dedim. “Oğlum, burası çok köhne bir yer, rutubetli bir bina ben bura-da okumanı istemiyorum”, dedi. Tekrar Antep’e döndük.

Bu İstanbul’a ilk gelişiniz oldu!..

Tabi bir kere İstanbul’u gördün mü bir daha geri dönüşü olmuyor. Ortaokul bi-rinci ve ikinci sınıfı Antep’te okudum. Sonra tutturdum tekrar gideceğim diye. Neyse İstanbul’a tekrar gittik. Şimdiki Emirgan’da Polis Evi’nin olduğu yer o sene okul olarak açılmıştı; Boğaziçi Akgün Koleji. Binası güzel, etrafı güzel... Oraya kaydettirdi beni. İlk İstanbul’da okuma maceram 1962’de orada başladı.

Üniversite de İstanbul’da devam ediyor. O zaman nasıldı üniversite ortamı?

Üniversite için Hukuk Fakültesi’ni tercih ettim. Hukuk Fakültesi’nde tam 1967-68 dönemi. Birinci sınıftan ikiye geçtim, ikinci sınıfta okulda her gün kavga dö-vüş. Dönem arkadaşlarım Deniz Gezmiş, Celal Doğan, Cavit Kavak’tı. Böyle ak-tif bir dönemdi. O zaman da Antep’te bir inşaat firması kurmuştum; “Ben za-ten işadamı olacağım. Her gün kavga dövüşün içinde ne işim var?” diye düşün-düm. Geçtiğim sınıfın derslerini aktardım ve Şişli’de özel bir okul olan İktisadi ve Ticari İlimler’e devam ettim. Üniversitede okurken aynı zamanda iş hayatı-na da girdiğim için devam mecburiyetinin olmaması işe de uygundu. İşlerimin bir kısmı Antep’te bir kısmı burada olduğundan gidip gelerek işlerimi yürütme-ye başladım.

Bu gelgitte İstanbul’da karar kılmanız ne zamana denk geliyor?

Sonra, İstanbul’a yerleşmeyi istedim. Üniversiteyi bitirince bir de ortaklık kur-mak istedim. Babam razı olmadı, “Sen daha acemisin, gençsin, orada sana ser-maye vermem” dedi. Antep’e istedi beni. Orada başladık iş hayatına ama İs-tanbul özlemi başladı. 10 sene kadar Antep’te çalıştıktan sonra tekrar, bu sefer kendi sermayemle kendi imkânlarımla İstanbul’a geldim. Karaköy’de ilk işyeri-mi Necatibey Caddesi’nde açtım.

Ne üzerine açtınız?

İlk işyerim makine takım tezgâhları, inşaat malzemeleri üzerineydi. Ayrıca, halı mobilya, kilim gibi Antep’te üretilen şeylerin de satışını buradan yapıyor-duk. Sonrasında Teknik Üniversite karşısında Gümüşsuyu’ndaki binaya taşın-dım. Oranın dört katını tuttum. Bodrum depo gibi, giriş katı perakende, onun üst katında toptan satış kısmını kurdum. Çalışmaya başladık. Bu arada ben Gaziantep’te ihracata başladım. Suriye’ye Fas’a falan ufak tefek şeyler sattım. Biraz perde, biraz bakliyat, hatta patates sattık.

Her işadamında şansın döndüğü bir an vardır; sizin şansınız ne zaman döndü?

Sanıyorum 1983 senesiydi. Bir gün sabah işe gittiğimde, arkadaşların bir şahsı odamda ağırladıklarını gördüm. “Ne oluyor” dedim. “Bir Arap geldi bir şeyler so-ruyor, biz anlamıyoruz senin İngilizcen var gel konuş” dediler. Gittim konuştum, adam Libyalı. Kaddafi Türkiye ile ticareti geliştirin demiş ve beş milyar dolarlık mal alacaksınız diye bütün satınalma şirketlerinin müdürlerini, genel müdürleri-ni buraya yollamış. Adam diyor ki “Ben ne alacağımı bilmiyorum. Bize emir gel-di, bir şeyler almak zorundayım”. “Vitrinde elektrikli fırınlar, halılar gördüm. On-lardan almak istiyorum.” dedi. “Biz toptancıyız, bunları size ucuz fiyattan veri-riz” dedik. “Peki” dedi ve 50 bin fırın, 5.000 tane para kasası, çok yüksek mik-tarda bir halı siparişi verdi, sırf kotayı doldurmak için. Siparişleri çok kısa zaman-da yolladık ve başardık bu işi. Bunun üzerine bir daha geldiler. Bu sefer et şirke-tinin müdürünü de getirmişti, et almak istiyorlardı. “Sen et verebilir misin” de-diler. Aslında ben koyunla keçiyi ayırt edecek bir adam değilim. Antep’te, şehir-de büyüdüm. “Veririz” dedik. Ondan sonra 40.000 tonluk büyük bir sipariş al-dık. Ama öyle donmuş et falan değil, donmuş eti göndermek daha kolay. Alıyor-sun, donduruyorsun depoya atıyorsun istediğin zaman gönderiyorsun. Adamın istediği soğutulmuş taze et. Onun çok kısa zamanda kesilip askıda belli bir ısıda 10 saat kalıp sonra paketlenip uçakla gitmesi lazım bozulmasın diye, yani büyük bir yarış işi bu. Allah’ın izniyle hallettik, yolladık.

go to school. The Jewish businessman replied, “My son studies at Saint Benoit. If you wish, you can send your son there as well.” My father sent me to school with the businessman’s son. At Saint Benoit in Karakoy, they told us that the registra-tion period had already closed. However, while we were there, a priest, who was also the principal of the school, invited us to his office. He offered us soda and asked why we were there. Actually, he interrogated us a bit.

What did he ask you?

He asked about current issues - about football teams, the Democratic Party, the Republican People’s Party. Afterwards, probably because he liked the answers we gave, he said, “Registration is closed, but I can find a place for you.” But my father wasn’t pleased; he wasn’t smiling. My father grabbed my hand and pulled me out of the office. I asked my father what was wrong. He said, “You are too young.” I told him I wanted to study there. However, he said, “This is a run-down place my son, it is musty, and I don’t want you to study here.” Then, we went back to Antep.

That was your first visit to Istanbul!

Of course, once you see Istanbul, there is no turning back. I completed the first two years of secondary school in Antep. Then I insisted on returning to Istanbul. A new school called Bogazici Akgun College had opened that year in Emirgan, where the Police House is now. Both the school and the surrounding area were nice. My father enrolled me in that school. My adventure studying in Istanbul began there in 1962.

You also attended university in Istanbul. How was the university atmosphere back then?

I chose to study law at university. In 1967-68, during my sophomore year, de-bates and fights took place every day at the university. My friends were Deniz Gezmis, Celal Dogan and Cavit Kavak. It was such an active period. At that time, I set up a construction company in Antep. I thought to myself, “If am going to be a businessman anyway, what am I doing in the middle of all these fights ev-ery day?” So, I transferred to a private school called Economic and Commercial Sciences in Şişli. I ran my business and studied at the same time, so not being required to attend classes was convenient for my business. Because my work was divided between Istanbul and Antep, I travelled back and forth between the two cities.

When did you make the decision to settle in Istanbul?

I wanted to settle down in Istanbul. After I finished university, I wanted to form a partnership with my father but he didn’t accept. He said, “You are too young and naïve, I won’t give you capital for a business there.” He wanted me to return to Antep. Thus, I started my business life there but after a while I started to miss Istanbul. After working in Antep for 10 years, I returned to Istanbul with my own capital and my own means. I opened my first business on Necatibey Street in Karakoy.

What kind of business did you start?

I sold tools and building materials. In addition, we sold rugs, carpets, and furni-ture from Antep. Then I moved to a building in Gümüşsuyu, right in the front of the Technical University. I rented four floors. The basement was for storage, the ground floor was for retail and the upper floor was for wholesale. We started working. In the meantime, I started to export from Antep. I sold small things to countries like Syria and Morocco. We also sold some curtains, legumes and even potatoes.

Every businessman has a stroke of luck in his life, when was it for you?

I gueåss it was in 1983. When I went to work one day, I saw my friends talking to someone in my office. I asked them what was going on. They told me that an Arab was asking for something. They asked me to speak to him since they couldn’t speak English. He was from Libya. Gaddafi had told them to enhance trade with Turkey and sent the purchasing managers from all companies to Tur-key to buy $5 million worth of products. The man said, “I don’t know what to buy. We were ordered to buy something. I saw electric ovens and rugs in the shop window; I want to buy those.” I told him that I was a wholesaler and would sell them to him at a cheaper price. He ordered 50,000 electric ovens, 5,000 safes, and a large number of rugs just to meet the quota. We were able to fill the orders at short notice. A short while later he returned with the manager of a meat com-pany who asked if I could supply them with meat. In reality, I am not a man who can tell a sheep from a goat. I grew up in the center of Antep. But I told them that we could supply the meat. But we received a massive order for 40,000 tons. But


50

Libya uğurlu geldi size…

Evet, Libya bizi ihracatta büyüttü. Rahmetli Özal da o sırada bizi ihracata girin diye sıkıştırıyordu. İhracatçı şirketler kuruyordu Japonya ve Kore’deki gibi. Biz de ihracatçı sermaye şirketi olduk, ve daha çok dış ticarete odaklandık. O zaman ben Saba ve Siemens televizyonlarının Türkiye’deki genel toptancılığını yapı-yordum. Onları azalttık ihracata yüklendik. İhracatta çok başarılı sonuçlar aldık. Türkiye ihracatçılarının başkanı seçildim, yedi-sekiz sene kadar başkanlık yap-tım. Rahmetli Özal’la ilk ihracata başladığımız zaman Türkiye’nin tahmin ediyo-rum 2 milyar 800 milyon ihracatı vardı, ama ben ihracatçıların başkanlığını bı-raktığımda 45 milyar dolara kadar çıkmıştı. Çok büyük çapta bir artış olmuştu. Bunun yanı sıra ihracat kültürü ve geleneği de oluştu. Artık Anadolu’dan çıkan bir insan da rahatça gidiyor malını satabiliyordu. Geçenlerde ben Sayın Cum-hurbaşkanımızla Kenya ve Tanzanya’ya gittim. Her tarafta Türk işadamı bulunu-yor artık. Gitmişler yerleşmişler. Her yerde Türkler var. Benim her zaman söyle-

diğim bir söz var. Diyorum ki bir ülkenin en büyük varlığı ne petrolü, ne madeni ne şusu ne busu… En önemli varlığı insan varlığı. İnsanlar iyi yetişmişse, müte-şebbisse, cesursa, namusluysa o ülkenin başarılı olmaması mümkün değil. Bu-gün Japonya küçük adalar topluluğu, önemli bir tabii kaynağı yok ama insanları-na yıllık fert başına 40 bin dolar kaynak sağlıyor.

Üniversite dönemleriniz ile günümüzü kıyasladığınızda nasıl bir tablo çıkıyor ortaya?

Şimdi şöyle söyleyeyim. O dönemde Türkiye’de sağcı ve solculara anarşist di-yorlardı ama o zaman anarşist denilen kişilerin hepsinin niyeti iyiydi. Hepsi Türkiye’yi nasıl kalkındırırız, nasıl iyi bir ülke yaparız diye çırpınıyorlardı. Herke-sin yolu farklıydı ve nedense bunun demokratik yollarla olmayacağına inanmış-lardı. Herkes bir şekilde kendinin daha haklı olduğunu Türkiye’yi daha iyi kalkın-dıracağını Türkiye’yi daha ileriye götüreceğini düşünerek mücadele veriyordu. Bizim dönemimizde, o yıllarda zaten anarşist denilen kişilerin adam öldürdüğü falan da yoktu. Kavga vardı dövüş vardı ama daha ötesi değil.

Biraz da bu iyi niyetin gaza gelir, galeyana gelir tarafı var mı?

Tabi gençlikte gaza gelmek kolay, birileri bunları kullanmış da olabilir, birileri bir şekilde bunları yönlendirmiş de olabilir. Tabi ben onların çok içlerinde değildim ama yönlendirme hadisesini hissedecek kadar farkındaydım.

the order was not for frozen meat which would have been easy to ship. You just buy it, freeze it, put it in storage and send it whenever you want. What the man wanted was refrigerated fresh meat. That kind of meat needs to be butchered at a short notice and then hung for ten hours at a certain temperature. Then it should be packaged and shipped by plane so that it won’t spoil. It is a huge race against time actually. With God’s will, we figured it out and shipped the meat.

So Libya brought you good luck then…

Yes, Libya made our exports grow. In the meantime, the former Prime Minister Ozal was encouraging us to export. He set up export-oriented companies like the ones in Japan and Korea. We became a firm whose capital came from exports and we focused on foreign trade. Back then, I was the general wholesaler for Saba and Siemens televisions in Turkey. We cut back in this area and focused on exporting. We were very successful in exporting. I was elected as the head

of Turkish exporters and held the position for 7-8 years. When we first started exporting under Ozal, I believe the value of Turkey’s exports was $2.8 billion; by the time i resigned as the head of the Turkish exporters, the value had increased to $45 billion, a significant increase. In addition, a culture and tradition of export-ing developed. Now people from Anatolia can sell their merchandise without difficultly. Recently I went to Kenya and Tanzania with the president. Turkish businessmen are everywhere today; they have settled around the world. I always say the greatest asset of a country is neither its petroleum nor its mines nor any-thing else. People are a country’s greatest asset. If the people are entrepreneurs, well-educated, brave and honorable then it is not possible for that country to fail. Today, Japan is composed of a small group of islands without any significant nat-ural resources, but it provides $40,000 dollars per head annually for its people.

When you compare your university days and today, what kind of a picture do you see?

Let me put it this way. At that time both the people supporting the left and the right were called anarchists, but they all had good intentions. All were struggling for the betterment of Turkey, but everyone had a different path and believed this goal couldn’t be achieved using democratic methods. One way or another, every-body thought that they were right and was struggling with the idea of a prosper-ing Turkey and a better future. During that time, the people called anarchists did not kill anyone. There fought each other, but nothing more.

Süzer Plaza / Suzer Residence

51

Sizin ticaretle uğraşıyor olmanız, o dönemin gençliği düşünüldüğünde dönem olaylarına katılmamanız için bir neden oldu mu?

Benim ailem iş hayatından gelmeseydi, babam tüccar olmasaydı, dedem esnaf olmasaydı belki ben de o günlerde o atmosferin içine girerdim. Biraz daha tem-kinli olmaya beni iten aile gelenekleri olabilir o dönemde. Mesela sabahlara ka-dar tartışırlardı; ben öyle toplantılarına falan pek katılmazdım. Bir gün bir solcu arkadaş atıyor tutuyor Rusya’da insanlar böyle yaşıyor şöyle yaşıyor diye… “Hiç Rusya’yı gördün mü?” dedim; “görmedim” dedi. “Gör de öyle gel bakalım insan-lar gerçekten mutlu mu? Yani siz burada zengine çatıyorsunuz, üst seviyedeki insanların bir şekilde önünü kapattığını düşünüyorsunuz; ama ben Rusya’da da o zaman komünist partisi üyelerinin iyi yaşadığını tahmin ediyorum. Yarın ora-da sol ortadan kalksa komünist partinin üyeleri en iyi tüccar olurlar”, dedim. Bu lafı 1968’lerde söyledim. Gerçekten Rusya’da sonradan Glasnost oldu ve baktık komünist parti üyelerinin her biri büyük işadamı oldular. Yani bir adamın zekâsı

cesareti onu yukarıya itiyorsa, çabası içinde ille yukarıya gidecek demektir. Aynı şeyi hangi rejim olursa olsun gösteriyor adam. O yüzden insanların ben geri kal-dım o ileri gitti demesinde çok haklılık yok, biraz o insanların çabasıyla ilgili, ça-lışmasıyla ilgili, biraz da genleriyle ilgili.

Aile eskiden beri ticaretle mi uğraşıyor?

Dedem bile esnaftı benim. Aslında çiftçiydi Malatya’da ama Antep’e geldiğinde esnaflığa başladı. Ondan sonra babam şirketlerini kurdu. Sonrasında ben gel-dim. Şimdi de çocuklar çalışıyor. Dördüncü nesil benim çocuklarım.

Pekiyi aile ne zaman geldi İstanbul’a, babanız ne zaman geldi?

Biz yaklaşık olarak 1977-78 senesinde hep beraber geldik. Babamla aslında çok çalışmadım ama tesadüfen öyle oldu. Babam Pera Palas’ı aldı o zaman. Ben de işe Karaköy’de bir mağazayla başladım İstanbul serüvenine.

Yani tam bir aile şirketi değil miydi o zaman?

Benim ustam babamdır. Babamla beraber çalıştığımız günler de oldu. Kardeş-lerimle birlikte çalıştım. Ama ben babamdan ayrı başlamıştım. Kardeşlerimden askerliğini bitirenler yanıma geldiler. Baktım ki iyi yürümüyor işler. Bizim pro-fesyonellerimizin aile ile beraber çalışmasında bazen sorunlar oluyordu. Onla-rın her birine birer sermaye birer iş vererek çeşitli bölümlere ayırdım ve herkes

Can people with good intentions get carried away?

Sure, it is easy to get carried away when you are young; some might have used or manipulated these people. I wasn’t too involved too, but I was aware that some people were being manipulated.

Did you not get involved with the incidents in that period due to your involvement in business?

If my family hadn’t been involved in the business world, if my father wasn’t a merchant and if my grandfather hadn’t been an artisan, perhaps I would have been involved with the events of those days. The influence of my family might have kept me from participating. For instance, my family argued until dawn, but I did not usually get involved. One day, my leftist friend was raving about how people were living in Russia. I asked him whether he had ever been to Russia, he had not. Then I said, “First, go and see if the people there are really happy. Here

you are against the rich, you believe that the elites are blocking your way; but I’m sure the members of the communist party in Russia are living the good life. If the left is one day destroyed in Russia, then the members of the communist party will become the best merchants.” I said this in 1968. Sure enough, Glasnost oc-curred in Russia shortly afterwards and the next thing we knew, every member of the communist party became an important businessman. If the intelligence and courage of a person push him forward, it means he moves forward because of his efforts. The same thing is possible in every regime. Therefore, it is not fair for people to say, “I fell behind while the others advanced”; this is about the efforts of people, their hard work, and a little about their genes.

Has your family always been involved in trade?

Even my grandfather was an artisan. Actually, he was a farmer in Malatya but after he arrived in Antep, he became an artisan. Afterwards, my father started his businesses. Then I came. Now my children are working. They are the fourth generation.

When did your family come to Istanbul? When did your father come?

We came to Istanbul together in 1977-1978. In fact, I didn’t work with my father that much; it happened by chance. My father bought the old Pera Palace and I opened my first store in Karakoy.

Süzer Plaza / Suzer Residence


52

kendisi çalışsın dedim. Çünkü ben biraz prensip sahibiyim. Ailenin hepsi işada-mı tüccar falan, kimimiz orta kimimiz büyük hepimiz iş hayatının içindeyiz. Yal-nız oğullarımla beraberim şu anda.

Pera Palas serüveni tam olarak nasıl başladı?

Babam oranın hisselerini topladı. Ve bir şekilde o hisseleri topladıktan sonra ba-şına geçti. Orası farelerin cirit attığı kötü bir yer haline gelmişti.

O zamana kadar otelcilik yoktu. Niye Pera Palas, neden otelcilik?

Babam orada kalmış ve beğenmiş. O sıralar demek ki İstanbul’a da gelmek is-tiyormuş; satıldığını öğrenince işlerini tasfiye edip oranın başına geçti. Ben Antep’teki işlerimi tasfiye etmedim bir süre daha devam ettirdim. Çünkü be-nim Antep’te işlerim bayağı büyümüştü. İnşaat yapıyordum, inşaat malzeme-leri, makine-motor takım tezgâhları, bölgeye toptan ev aletleri, televizyon sa-tıyordum. Dolayısıyla benim Antep’teki işlerimi kapatmam beş altı sene sürdü. Buraya taşındıktan sonra da birlikte çalışmadık babamla.

Bir yarış var mıydı babanızla aranızda?

Antep’te tatlı bir yarış oluyordu zaman zaman aramızda. Benzer işler yapıyor-duk. Ama İstanbul’da tamamen ayrı konularda çalıştık.

Babanızın vefatına kadar Pera Palas Süzer Grubu’nda kalmış. Peki, hiç düşündü-nüz mü ya da istediniz mi babanızdan kalan o bayrağı taşımayı veya o işi devam ettirmeyi. Aslında İstanbul’un tarihi kimliği açısından çok önemli bir yer.

Eğer ben alsaydım orayı diğer kardeşlerim, “Ağabeyimiz bizim elimizden aldı orayı” gibi düşünebilirlerdi. Oysa ben babamın mirasından hiçbir şey almadım, kız kardeşlerime bıraktım her şeyi. Anneme de aldırtmadım, “Anne sen alma kardeşlerim alsın” dedim. Onlar da satışa çıkardılar ve değerli dostumuz İhsan Kalkavan satın aldı. Ben almayı uygun görmedim. İhsan Bey de eminim Pera Palas’ı gerektiği gibi renove eder ve çalıştırır.

Rahmetli Hasan Bey orayı satın aldıktan sonra epey bir şeyler yapmış, çalış-malar yapmış Atatürk’ün kaldığı odayı müze haline getirmiş. Çok enteresan bir serüven var orada değil mi?

Çok emeği, çalışmaları var orada. Çok seviyordu orayı. Orayı ilk aldığında bina dökülüyordu. Bütün dünya basını da haberler yaptı, Pera Palas tekrardan can-landı, her tarafı yenilendi çok güzel bir hale geldi diye. Fakat yine de kendi ve-fat ettiğinde tamamen yenilenmesi gerekiyordu otelin. Sanırım kardeşlerim de onun için arzu etmediler.

Kültür sanata yatırımlarınız var mı, özellikle yöre kültürüyle ilgili?

Gaziantep’te bir müzemiz var babamın adını taşıyan, Hasan Süzer Etnografya Müzesi. Eski bir Antep evini alıp müze haline getirdik. Çok güzel evler var orada. Burada da kültür sanatla ilgili olarak bizim Süzer Sanat Merkezi var. Orada kül-türe destek veriyoruz. İnci Aksoy yönetiminde EKAV Art Gallery’yi seçtik. Onlar sürekli çok güzel çalışmalar yapıyorlar, biz de her türlü desteği veriyoruz. Sergi-ler açılıyor, çok da hoşumuza gidiyor. Ayrıca bir de tiyatro var. Tiyatro MAAN. 100 kişilik bir salon. Hem kendi oyunlarını sahneye koyuyorlar, hem de sahne-lerini başka tiyatro gruplarıyla paylaşıyorlar. Sene içinde gerçekten çok keyifli ve önemli oyunlar sergileniyor, izleniyor. Çiğdem Simavi Hanımefendi de zaman zaman çok güzel etkinlikler yaparak zenginleştiriyor Süzer Sanat Merkezi’mizi.

Özel bir koleksiyonunuz var mı?

Ben koleksiyoner değilim. Ama evimde güzel eserler var. Sadece evime ve iş-yerime lüzumlu olan parçaları alıyorum. Daha fazlasına gitmiyorum yani bir ko-leksiyon merakım bu yaşa kadar olmadı. Zamanında olmadı, belki bundan son-ra olur ama güzel bir parça bulduğum zaman alırım. Evimin ve iş yerimin tıkış tı-kış olmasını istemiyorum. Her yerin bir sanat eseri olduğu bir evde de yaşamak istemiyorum. Ama Bebek’te bizim bir köşkümüz var. Annem ve babam seneler-ce orada yaşadılar. 1982’de satın aldım ben o köşkü. 120 senelik çok güzel bir köşk. Manolyalı Köşk olarak Bebek’te biliniyor. Orayı alır almaz korumak için çok çaba sarf ettik. Çünkü herkes eski köşkleri yakıp yerine apartman dikerken biz her tarafa yangın söndürme cihazları kurduk ve iki kişi devamlı içerde yatıra-rak köşkün korunmasını sağladık. Çok güzel bir şekilde dekore ettik, içinde an-nemle babam uzun süre yaşadı. Babam öldükten sonra geçen sene annem bu ev bana çok büyük ben burada yapamıyorum dedi. 1200-1500 metrekare ara-sında 4 katlı bir yer. Ahşapları falan ta o zaman İsveç’ten getirtilmiş, 1880’lerde. Şimdi bir finans şirketinin ofisi olarak kiraya verdik. Onlar da iyi bakıyorlar bina-ya ve Manolya ağacına.

So at that time it was not exactly a family business?

My father is my mentor. There were days when we worked together. I also worked with my brother. But, I started independently from my father. After my brothers completed their military service they came to work with me. However, I saw that the business was not working. Sometimes problems occurred when the professionals in our company worked with members of my family. I gave each of them capital and something to focus on; I delegated them to different divisions. I told everyone to work individually. All of the members of my family are either businessmen or merchants, some of us have mid-sized business, others are large-scale, but we are all in business. Right now, I only work with my sons.

How did your family become involved with the Pera Palace?

My father owned shares in the hotel, and after accumulating more and more shares, he became the primary shareholder. It was an awful place, swarming with mice.

Until then, your family wasn’t in the hotel business. Why the hotel business, why the Pera Palace?

My father had stayed there and liked it. He had wanted to move to Istanbul around that time. When he found out that the hotel was for sale, he liquidated his business in Antep and took over the hotel. I didn’t liquidate my business in Antep immediately; I continued working there for a while as my business in Antep had expanded a lot. I was doing construction and selling construction materi-als, machines and motorized tools, household appliances and televisions. Thus, it took five to six years for me to close my business in Antep. Finally, I moved to Istanbul but I didn’t work with my father.

Was there competition between you and your father?

In Antep, there was friendly competition between us from time to time. We had similar businesses. However in Istanbul, we worked in totally different sectors.

Until your father’s death, the Pera Palace belonged to the Suzer Group. Have you ever considered or did you ever consider continuing your father’s business? In fact, the Pera Palace has historical significance in Istanbul.

If I had taken over, my other brothers might have thought that I had taken it from them. In fact, I didn’t take anything from the inheritance I received from my father; I left it all to my sisters. I didn’t even let my mother take it; I told her to let my sisters take it. Then, my sisters put it up for sale and our dear friend Ihsan Kalkavan bought it. I didn’t think buying it myself was appropriate. I am sure that Ihsan will renovate and run the hotel well.

After buying the place, your father made a lot of changes there. For instance, he turned the room Ataturk stayed in into a museum. He had many interesting experiences there, didn’t he?

He really put a lot of effort and hard work in there. He loved that place a lot. When he first bought it, the building was falling apart. The international press reported on how the Pera Palace had been reborn and had been renovated from head to toe into a beautiful place. However, after my father’s death, it needed another total renovation. I guess that is why my brothers weren’t interested in keeping it.

Are you involved in culture and art, specifically in your local culture?

We opened a museum at Gaziantep that was named after my father, the Hasan Suzer Ethnography Museum. We took an old Antep house and transformed it to a museum. There are many beautiful houses in Antep. We also opened a center of culture and art called the Suzer Art Center. We support culture in Antep. We have chosen the EKAV Art Gallery, managed by Inci Aksoy, to support. They have many different beautiful exhibitions which we enjoy. In addition, we have a one hundred-person theater called Theater MAAN. They put on their own plays there as well as share the theater with other groups. Throughout the year, the theater organizes entertaining and important plays. From time to time, Cigdem Simavi also appears at the Suzer Art Center.

Do you have a special art collection?

I am not an art collector, but I have beautiful artwork in my house. I just buy piec-es that I need for my home and office. I didn’t have an interest in collecting until this age. I didn’t have the time for it either, but maybe now I will. But, I only buy something when I find a beautiful piece. I don’t want my home and office to be too crowded with artwork. However, we have a 120-year old mansion in Bebek, which I bought in 1982, where my parents lived for years. It is known in Bebek as the Mansion with Magnolias. We put a lot of effort into preserving it after we

53

Neler okuyorsunuz?

Ben her şeyi okuyorum. Fırsat buldukça tarih okuyorum. Önemli insanların ya-şamlarını, biyografilerini, okuyorum. Ayrıca dinlerle ilgili kitaplar ve polisiye ro-manlar okuyorum.

İstanbul nasıl bir şehir sizin için neyi ifade ediyor? Çünkü çok güzel bir yerden de bakıyorsunuz İstanbul’a.

Bizim oturduğumuz ev de, ofisimiz de Boğaz’da. Allah’ın şanslı kuluyuz bize bunu bahşetti. İstanbul’un en büyük özelliği bir kere dünyadaki konumu, yeri çok güzel... İkincisi güzel, çok çeşitli insanları var. Eskiden tabi gayrimüslim-ler daha fazlaydı. Şimdi biraz daha az ama onlar da İstanbul’un tadı tuzu. İstan-bul eskiden çok daha güzeldi daha iyiydi diye söylüyorlar ama ben inanmıyo-rum, İstanbul şimdi güzel. Ben 1960’da İstanbul’a geldiğimde boyalı ev yoktu. Yol yoktu, araç yoktu, evler çok dökülüyordu, güzel bina yoktu. İstanbul’un gü-zel binaları 1800-1900’lü yılların başında yapılan tarihi eserler var, ondan sonra 1980’lere kadar güzel ev yapılmadı İstanbul’da. 1960-70’lerde üst üste yığılmış 5 katlı evler bence İstanbul’un en kötü manzarasıdır. Şimdi yapılan binalar müt-hiş, çok güzel binalar yapılıyor. Her taraf yeşillendiriliyor. Boğaz’da yapılan o vil-

lalar Boğazı çok güzelleştirdi, herkes evine çok iyi bakıyor, bahçesine çok güzel bakıyor. Ben Bebek’te bir korunun içinde oturuyorum, her ağacımız numaralı-dır. Her sene iki kez ormancılar gelir kontrol ederler. Boğaz’a bir çıkın şimdi tek-ne ile dolaşın dökülen ev kalmadı, her taraf boyandı pırıl pırıl oldu. Şu anda İs-tanbul harika…

Artık müthiş bir şehir oldu İstanbul, güzelleşiyor. Doğulu geliyor batı kültürünü görüp seviyor, batılı geliyor doğu kültürünü görüp seviyor. Bizim özelliğimiz de o ikisini bir araya getiriyoruz. Karakterimizde de bu var, yaşantımızda da.

Aslında Türkiye’de yaşanan “iyi şeyler”in bir yansıması değil mi bunlar?Tabii ki. Fethiye’ye bakıyorsunuz, benim yirmi senedir Fethiye’de bir evim var yazları orada oturuyorum, gelişmelere, inanılmaz güzel şeyler oluyor. Şehir bir Cannes gibi, Nice gibi oldu her yönüyle çok güzelleşti. Yine İstanbul’a dönecek olursak doğu ile batının bir arada olması büyük bir nimet. Öyle bir karışım var ki şu anda İstanbul’da istediğini buluyorsun. Her iki tarafı da görüyorsun, ikisini de görmek hoşuna gidiyor. Bunu bizim özümsememiz sevmemiz lazım. Doğulu da geliyor burada kendinden bir şeyler buluyor, Batılı da geliyor kendinden bir şey-ler buluyor, isteyen ibadet ediyor, isteyen gidip boğazda içkisini içiyor, herkese hitap eden bir yer oldu. Allah nazardan, kötü niyetten korusun.

bought it; we also decorated it nicely. While everyone else was tearing down old mansions and building new apartment buildings, we installed sprinklers every-where and made sure that at least two people were in the mansion at all times to ensure its protection. After my father died, my mother said that the house was too big for her to live in alone. It has four floors and is approximately 1200-1500 square meters. All the wood used in the house was brought from Sweden in the 1880s. We currently rent it as office space to a finance firm. They take very good care of the Magnolia tree.

What kind of books do you read?

I read everything. When I have time I read history and biographies of important people. I also read detective novels and books about religion.

What does Istanbul represent for you, what kind of a city is it? Since you look at Istanbul from a beautiful viewpoint…

Both the place where we live and our office are on the Bosphorus. We are lucky that God has blessed us with this. The best thing about Istanbul is its beautiful location. Second of all, it has a variety of good people. In the past, there were

more non-Muslims, of course. Right now, there are fewer, but they still contribute to the charm of Istanbul. People say that Istanbul was better and more beautiful back then, but I don’t believe it - Istanbul still is beautiful now. When I came to Is-tanbul in the 1960s, there were no painted houses. There were no roads, no vehi-cles, no beautiful buildings; the houses were falling apart. The beautiful buildings built at the beginning of the 1800s and the 1900s are historic, but after that noth-ing nice was built again until the 1980s. I think the five-story apartment buildings that were built right next to each other in the 1960s-70s are the ugliest part of Istanbul. Today, the buildings being constructed are splendid. Trees and greenery are being planted everywhere. The villas built on the shores of the Bosphorus make the Bosphorus even more beautiful since the owners of these villas take good care of their houses and gardens. I live in a wooded area in Bebek and all of our trees are numbered. Twice a year woodsmen come and check on them. Go on a Bosphorus tour and you will see that there are no more dilapidated houses; everything has been painted and is sparkling. Right now, Istanbul is magnificent.

Istanbul is a splendid city and it is getting prettier every day. People from the east come and enjoy the western culture while the western people admire the eastern culture. Istanbul is special in that it brings both of these cultures together. It exists both in our character and in our way of life.


54

Gaziantep’ten ilk geldiğinizde tekrar gidiyorsunuz ya o duygunuz nedir?Şiir yazmadım ama aklıma kazıdım burayı, on bir yaşımda geldim ve büyülenmiş gibi oldum. Köprünün yanında ekmek içi balık yedim. Babam beni Emirgan’daki Çınaraltı’na götürdü. İlk döneri yedim orada, müthiş lezzetli gelmişti. Tabii ilk seneler Antep yemekleri bulamadığım için sıkıntı çektim burada ama şimdi her aradığınızı buluyorsunuz, İstanbul’da ne ararsanız var. Dünyanın füzyon ken-ti oldu burası.

Dünyanın birçok ülkesini hem ticari bağlamda gidiyorsunuz o anlamda nasıl bir Türkiye profili var geleceğe dönük?Biz, 1980’li yıllarda ilk yurtdışına çıktığımızda mal satmak için, niye geldiniz bu-raya, Türk müsünüz ne satacaksınız ki ne var sizde satacak, diyorlardı. Bugün ise kaliteli mallar ihraç eden bir ülke konumundayız. Siyasetimizle dünyada söz sa-hibiyiz, ekonomimizle söz sahibiyiz. Bunlar bize gurur veriyor. Türkiye’nin başı-na bir kaza gelmezse çok büyük bir ekonomik güç oluruz 15-20 yıl sonra. Bu gü-cümüzü iyiye kullanmamız lazım. Bizim bu dönemi kazasız belasız atlatmamız gerekiyor. O zaman gerçekten çok büyük bir ekonomik güç oluruz.

Burası (Süzer Plaza) çok eleştirildi özellikle İstanbul silüetini bozduğu yönünde… Siz de az önce karşıdaki o çirkin yapılardan bahsettiniz buradaki duygularınız nedir, ne düşünüyorsunuz?Şimdi benim kanaatim şu, biz İstanbul’da bu gökdelen işinin öncüsü olduk. Ön-cüler daima eleştirilir. Bölge olarak burası esasında tam bir turizm bölgesi, otel-ler bölgesi… Biz de bunun içine güzel bir otel yaptık. Bu sene başında da dünya-

nın en iyi oteli seçildi. Dünyanın en iyi şehir oteli seçildi. Biz yaptığımız binayla if-tihar ediyoruz. Bazı kişiler bir kere başlangıçtan itibaren kötülediler. Paris’te Eif-fel Kulesi yapılırken, ki tarihine bir baktım, aynı bize söylenen şeyler Eiffel’e de söylenmiş. Şimdi Paris’in simgesi… Bizim binamız da gerçekten çok güzel bina ama insanlarımız biraz da medya akıllı. Medyadan birkaç kişiden okudular kim-se kafasını kaldırıp bakmıyor bina güzel mi çirkin mi diye. Binamız için çok olum-lu yazılar yazıldı ve sözler söylendi ama olumsuz olanlar hep daha fazla ön plan-da oluyor nedense. Bizim de bazı ufak tefek hatalarımız oldu ama biz 1980’li yılların başında yaptık bu binayı onu düşünmek lazım. Projesi o zaman yapıldı. Şimdi 2010 senesindeyiz, 30 yıllık bir geçmişi var bu binanın.

İş kolu oldukça geniş; inşaat, turizm, gıda, finans, enerji… Bunların da çoğunu çocuklarınıza devretmiş durumdasınız. Bu devir sonrasında sizin biraz daha hareket özgürlüğünüz oldu mu mesela sinema, tiyatro, müze gezme şansınız var mı, bunları yakalayabiliyor musunuz?Evet çok oldu, ben şimdi daha az çalışıyorum, daha çok geziyorum. Sinema-lara gidiyorum dediğiniz gibi tiyatroya gidiyorum. Sanat eserlerini geziyorum. Mezatlara gidiyorum. Eskiden yapamadığım birçok şeyi şu anda yapabiliyorum. Bir de ben 2003 senesinde önemli bir rahatsızlık geçirdim. O da biraz beni akıl-landırdı. Biraz daha yaşantımı rölantiye alıp daha zevkli işlere zaman ayırıyo-rum. Ülkeme yararlı olacak projelerle uğraşıyorum. Yeni bir Süzer Vakfı kurduk. Tüm sosyal sorumluluk projelerimizi ve toplumsal hizmetlerimizi bu vakfın ça-tısı altında topluyoruz. Bunlardan en önem verdiklerimizden bir Gıda Bankaları Derneği. Bu derneğin misyonu açlık ve yoksullukla mücadele etmek. Toplanan gıda bağışları, gıda bankaları ve benzeri kuruluşlar aracılığı ile ihtiyaç sahipleri-ne ulaştırılacak. Uykuma zaman ayırıyorum, eskisine göre kendimi daha iyi his-sediyorum.

Ülkemi, şehrimi, ailemi, dostlarımı ve iş arkadaşlarımı çok seviyorum. Hepsine uzun ömürler, mutluluklar ve başarılar diliyorum.

In fact, this is a reflection of the good things happening in Turkey, right?

Sure. For instance, take Fethiye. I have had a summer house in Fethiye for 20 years now and incredibly beautiful developments are happening there. The city is like Cannes or Nice; it has been beautified in every way. In Istanbul, it is a bless-ing to have the east and the west together. They exist with such harmony that you can find almost anything you want in Istanbul. You can see both sides, and you enjoy seeing them both. We should embrace it and love it. Both the eastern people and the western people can find something for themselves here; some go and pray, while others drink alcohol next to the Bosporus. It has become a place that appeals to all.

You came to Istanbul from Gaziantep for the first time and then you returned. What did it feel like?

I didn’t write poems but Istanbul stayed in my mind. I was eleven when I came here and I was mesmerized. I ate a grilled fish sandwich by the bridge and my father took me to Cinaralti in Emirgan where I ate my first doner kebab which was delicious. Of course, I had some difficulties when I first arrived in Istanbul because I couldn’t find any food from Antep, but now you can find everything you are looking for in Istanbul; everything is available here. It is the world’s fusion city.

You travel around the world on business. What does Turkey’s future look like in this area?

When we first went abroad in the 1980s to sell merchandise, people were asking what we were doing there. Since we were Turkish, they assumed that we couldn’t possibly have anything to sell. However, today we are a country that exports high quality products. We have a voice in the world politically and economically. This makes us very proud. If nothing bad happens to Turkey, we will become a mas-sive economic power in 15 to 20 years. We need to use this power positively. We have to get through this period without any trouble. Then, we really can become a strong economy.

This building (Suzer Plaza) has been criticized a lot, especially for ruining the silhouette of Istanbul. You just mentioned the ugly buildings across the street. What do you think about this place?

In my opinion, we started the skyscraper business. The avante-gardes are always criticized. This part of Istanbul is popular for tourism and has many hotels. Thus, we built a nice hotel in this area. At the beginning of this year, it was selected as the best city hotel in the world. We are proud of the building. We were reviled by some people from the beginning. However, when the Eiffel Tower was made – I checked the history – the same things were said about it. Now, it is the symbol of Paris. Our building is a beautiful building as well, but some people are easily influenced by the press. They read some articles about the building, but never even bother to see for themselves if it is beautiful or ugly. Good things have been written about our building too, but somehow the negative ones are given more importance. We did make some minor mistakes, but we built this building in the early 1980s so this should be considered. Now we are in 2010, so this is a building with a 30 year old history.

Your businesses are quite diversified: construction, tourism, food, finance, en-ergy. You have passed most of these on to your children. Do you have more free time? Do you have the opportunity to go to the cinema, theater, or museums?

Yes, I do have time now. I work a lot less and wander a lot more. I go to the cin-ema and theater, visit museums, and go to auctions. I can do a lot of things now that I couldn’t do back then. Also, I was sick in 2003 which brought me back to my senses. I live my life a little slower and spend more time on the things I en-joy. I am working on projects that are going to be beneficial for my country. We established a new Suzer Foundation which oversees all our social responsibility and community service projects. Among these, we consider the Association of the Food Banks to be the most important. The mission of this foundation is to fight hunger and poverty. Donations of food will be distributed to needy people through food banks and similar organizations. I get enough sleep and feel a lot better than before.

I love my country, city, family, friends and colleagues. I wish them all long, happy and successful lives.

Türklerin Uzak Doğunun renkli ülkesi Japonya’ya ilgisi, Rus-Japon harbi ile baş-lamıştır. İki ülkenin ilişkileri ise trajik bir kaza olan Ertuğrul Fırkateyni faciası ile son derece sağlam bağlarla kurulmuuştur.

Japonya’nın en köklü şehirlerinden biri olan Şimonoseki’nin Belediye Başkanı Tomoaki Nakao, kendisine yönelttiğimiz soruları 1453 İstanbul Kültür ve Sanat Dergisi için yanıtlama nezaketini gösterdi. Böylece İstanbul ile kardeş şehir olan Şimonoseki hakkında ayrıntılı bilgi edinme fırsatı bulduk.

Sizleri bu ilgi çekici söyleşi ile başbaşa bırakıyoruz.

Interest of Turks to Japan -which is the colorful country of Far East-, has began with the Russo-Japanese War. Besides, the strong relations of these two coun-tries began with the tragic accident of Ertuğrul Frigate.

Tomoaki Nakao, who is the mayor of Shimonoseki -which is one of the long standing cities of Japan-, kindly accepted realizing an interview with us for the readers of 1453 Journal of İstanbul’s Culture and Art. And so we have a chance to get some information about Shimonoseki which is the sister city of İstanbul.

We present you this interesting interview.

ŞİMONOSEKİ BELEDİYE BAŞKANI İLE SÖYLEŞİ / INTERVIEW WITH MAYOR OF SHIMONOSEKI

56

• Sayın Tomoaki Nakao, Şimonoseki’nin tarihi hakkında bize biraz bilgi verebilir misiniz?

Şimonoseki, Japonya’nın tarihindeki çok önemli olaylara sahne olmuş tarihi bir şehirdir.

1185 yılında, dönemin en güçlü iki samurai klanı olan Genji ve Heike arasındaki savaşın (Genpei Savaşı) en son cephesi Şimonoseki’nin Dannoura kıyıları olmuş-tur. Bu savaşta Heike yenilmiş, takip eden yıllarda imparatorluk gücünü yitirmiş ve Japonya samurai klanlarının yonetimi altına girmiştir.

Şimonoseki o dönemde, yenilen Heike klanı tarafında olduğu için, bugün de her yıl Mayıs ayında savaşta hayatını kaybeneden askerlerin anısına festivaller dü-zenlenmekte ve Şimonoseki halkı onları saygı ve sevgiyle anmaktadır.

1612 yılında yine Şimonoseki’nin Ganryujima Adası’nda Japonya’nın en büyük iki kılıç ustası Miyamoto Musaşi ve Sasaki Kojiro karşı karşıya gelmiş, ve Şimo-noseki tarihi bir düelloya sahne olmuştur. Bu düelloda Sasaki Kojiro yenilmiş ve hayatını kaybetmiştir. Şimonoseki halkı, bir kez daha yenik düşenin tarafında ol-muş, geçtiğimiz 400 yıl boyunca Kojiro’yu bir kahraman olarak anmıştır. Yeni-len ve ezilenlere karşı duyulan sempati, hoşgörü ve saygı Şimonoseki halkının bir özelliği haline gelmiştir.

Az önce aktardığım, 1185 yılında Şimonoseki’de başlayan Japonya’nın samu-rai dönemi, 1868 yılında yine Şimonoseki’de sona ermiştir. 1868 yılındaki Meiji Devrimi’nin (1868 Modern Japonya’nın Doğuşu) liderlerinden biri Şimonoseki-li Takasugi Şinsaku’dur. Sonraki dönemlerde de Şimonoseki, Japonya tarihinde-ki önemli değişikliklere ev sahipliği yapmış, ve bu değişikliklerin temel taşların-dan biri olmaya devam etmiştir.

• Şimonoseki’nin çekici bir balıkçı şehri imajı var. Bunun dışında şehrinizin diğer gizli güzellikleri ve özellikleri nelerdir?

Şimonoseki, deniz ürünleri açısından Japonya’nın önde gelen şehirlerinden biri olmakla beraber, hem az önce de ifade ettiğim gibi, tarihi bir şehirdir, hem de yılda yaklaşık 6 milyon turistin ziyaret ettiği turistik bir şehirdir. Turizm bugün Şimonoseki’nin en önemli gelir kaynaklarından biri haline gelmiştir.

Ayrıca Japonya’nın otoban yolu, demiryolları ve diğer önemli ulaşım yollarının buluştuğu yer olan Şimonoseki, Japonya’nın Asya’ya açılan önemli kapılarından biri olmuş, ülkenin sayılı iç ve dış ticaret limanlarından biri haline gelmiştir.

1972 yılında, yurt içi demiryolu taşımacılığı ile uluslararası deniz taşımacılığını birleştiren Sea & Rail sistemini ilk kez Japonya’ya getiren de Şimonoseki olmuş-tur. Bu sistem sayesinde, yılda 365 gün gümrük işlemleri aksamaksızın yapılabil-mekte, hava taşımacılığıyla rekabet edecek bir hızda ancak hava taşımacılığında çok daha ucuz taşımacılık yapılabilmektedir. Bu sistem bugün hem yurt içinden hem de yurt dışından büyük övgüler almaktadır.

• Şimonosek’nin ekonomisinde hangi sektörler başta gelir?

Hizmet sektörü ve Bankacılık, Sigorta, Gayrımenkul sektörü toplam %22.4 ile başta gelir. Daha sonra sırasıyla %20.1 ile imalat, %14.6 ile toptan/perakende satış sektörleri gelmektedir. Görüldüğü üzere üçüncül sanayiler %72.7 ile başı çekmekte, ikincil sanayiler %26.3 ve birincil sanayiler %0.9’u oluşturmaktadır.

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Kadir Topbaş ile Şimonoseki Belediye Başkanı Tomoaki Nakao. / Mayor of İstanbul, Kadir Topbas and Mayor of Shimonoseki, Tomoaki Nakao.

• Can you inform us on Shimonoseki’s history?

Shimonoseki is a historical place, where important events in the history of japan happened

In 1185, Genji and Heike, the then most powerful samurai clans, fought the last battle of the Genpei Wars at the coasts of Dannoura near Shimonoseki. Heike was defeated in this war, the empire lost its power in the following years, and Japan was subject to the rule of many samurai clans.

Shimonoseki was at the side of the defeated Heikes, so we have been organizing festivals every may in honor of the fallen soldiers in that war, until today. The Shimonoseki people remembers them with respect and compassion

In 1612, this time at the Ganryujima island near Shimonoseki Miyamoto Musashi and Sasaki Kojiro, the then greatest masters of sword fight met, so Shimonoseki witnessed a historical duel. Sasaki Kojiro lost the fight and was killed. Shimonoseki people, once again siding with the fallen hero, commemo-rated him for 400 years. Respect for the downtrodden and the oppressed has become a characteristic of the Shimonoseki people. The Samurai rule started 1185 ended 1968 with the Meiji reformation. A leader of the Meiji era 1868 (the birth of modern japan) was Takasugi Shinsaku from Shimonoseki. In later times Shimonoseki was home of important events in japan’s history, serving as a cornerstone of these important changes.

• Shimonoseki has got the image of an attractive fishing town. What other hidden beauties and features have your city got?

Shimonoseki is a leading town in marine products in japan. It is also a historical site as I mentioned before, and a touristic site with 6 million visitors annually. Tourism today is the leading sector in Shimonoseki’s economy.

Shimonoseki is also a junction of important routes, highways, railroads also serving as one of the country’s important ports with Asia in a vivid internal and external sea trade.

In 1972 Shimonoseki introduced Sea & Rail integrating domestic rail transport with international sea routes. This system allows 365 days a year a friction free

customs system without delays, so as to enable a transport as fast as one by air, but at much cheaper expenses. This system gets much applause Japanese as well as foreign.

• Which economic sectors take the lead in Shimonoseki?

Services, banking, insurances, real estate add up to some 24% as the leading ones. Then comes manufacture (20.1%), wholesale/retail marketing (14,6%). as one may see, tertiary industries take the lead with 72,7%, secondary industries are 26,3%, and primary ones are 0,9%.

• Can you tell about cultural and touristic features of Shimonoseki?

Shimonoseki at the extreme western edge of Honshu, the island of mainland japan, is a city with natural riches, with sea at 3 edges, with an old history, so making use of land and sea resources at the same time.

Having been an external port of japan for centuries, foreign examples of archi-tecture are also built in the city, which are still preserved today. A magnificent

57

• Şimonoseki’nin kültürel ve turistik özelliklerini bize kısaca anlatabilir misiniz?

Japonya’nın ana adası Honşu’nun en batısı ucunda yer alan Şimonoseki, zengin doğal güzellikleri ve derin bir tarihi olan, üç tarafı denizlerle çevrili, hem denizin hem de toprağın nimetlerinden faydalanılabilen bir şehirdir.

Eskiden beri, Japonya’nın dışarıya açılan bir limanı olmasından dolayı, tarihi ya-bancı mimari örnekleri, bugün de korunmaktadır. Muteşem doğası, meşhur kaplıcaları, sayısız tarihi mirasları, birbirinden güzel dört mevsiminin yanı sıra, Şimonoseki’de her yıl birbirinden güzel festivaller de düzenlenmektedir.

Deniz ürünlerinin toptan satışının yapıldığı Karato Balık Hali’nde, sadece toptan satış değil, perakende satış da yapılmakta, halk hem taze hem de ucuz balık sa-tın alma fırsatı bulabilmektedir. Ayrıca balık halindeki büfelerde de balık yenile-bilmekte, hal hergün festival yeri gibi dolup taşmaktadır.

2007 yılında İstanbul Büyükşehir Belediyesi tarafından hediye edilen 50 bin adet ile 2009 yılında İstanbul Boğazı’ndan esinlerek dizayn ediyen Türk Lale Bahçesi, Lale mevsiminde çok sayıda ziyaretçi çekmiş, açıldığından bu yana 2 yıl bile geçmemesine rağmen Şimonoseki’nin en önemli turistik noktalarından biri olmuştur.

• Belediye olarak, şehir halkına sunduğunuz normal hizmetler dışında ne gibi çalışmalarınız var?

Japonya yasalarıyla belirlenen belediye görevlerinin dışın-da, belediye olarak yaptığımız çalışmaların sayısı çok fazla, ancak bunlardan biri olan “Kanmon Doğa ve Çevre Yasası” nı sizlere tanıtmak isterim.

Eskiden beri yakın ve derin ilişkiler içinde olduğumuz kar-şı kıyıdaki Kitakyuşu şehri ile aramızda, yüzyıllardır payla-şılan Kanmon Boğazı bulunmaktadır. İki şehrin arasındaki ilişkilerde çok büyük rol oynamış bu boğazı ilelebet koru-mak, geliştirmek ve bozulmamış halde gelecek nesillere ak-tarmak amacıyla, Şimonoseki Şehri(Yamaguçi Eyaleti) ile Ki-takyuşu Şehri(Fukuoka Eyaleti) arasında 2001 yılının Ekim ayında “Kanmon Doğa ve Çevre Yasası” imzalanmış ve o ta-rihten itibaren yürüğe koyulmuştur. İki eyaletin birlikte dü-zenlediği bu yasa, Japonya’daki ilk örnektir.

• Şimonoseki’nin geleceğe yönelik planları ve hedefleri nelerdir?

Belediye olarak anahtar sözcüklerimizi “Canlı, Yapıcı, Şimo-noseki” olarak belirledik. Dinç, sağlıklı ve eylem gücü olan yapıcı bir şehir halkı ile birlikte, sürekli gelişen ve yenilenen, ama aynı zamanda doğasına, tarihine ve kültürüne de sahip çıkan, geleceğe umutla bakan bir Şimonoseki her zaman hedefimiz olmuştur.

Ayrıca Şimonoseki, en uzak ve an küçük yerleşim yerlerine kadar hizmetlerin ek-siksiz ulaştırılmasını sağlayan, yerel halkla omuz omuza yürütülen kalkınma ve geliştirme programlarında da öncülük etmiş bir şehirdir.

• Şimonoseki, İstanbul’un kardeş şehri. Şimdiye kadar birlikte ne gibi projelere ve etkinliklere imza attılar? Gelecekteki planlar nelerdir?

1972 yılının 16 Mayıs’ında kardeş şehirlik anlaşmasına imza atan iki şehir ara-sındaki dostluk 38 yıldır sürmektedir. Şimonoseki’nin en yüksek dağı olan Hinoyama’danın zirvesinde yer alan Seto Ulusal Parkı’ndan bakıldığında, Kan-mon Boğazı ve Kanmon Köprüsü’nün İstanbul Boğazı ve Boğaz Köprüsü’ne çok benzediği söylenir.

Kardeş şehirliğin 30. yıldönümü olan 2002 yılında belediye tarafından inşa edi-len konaklama tesisi “Kanmon View Shimonoseki” nin yapımı sırasında kardeş şehirlerimiz de düşünülmüş, tesis içindeki bütün tabelalar ve açıklamalar başta Türkçe olmak üzere İngilizce, Çince ve Korece olarak hazırlanmıştır. Giriş katın-daki duvarı süsleyen büyük mermer blok da Türk mermeridir.

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Kadir Topbaş ile Şimonoseki Belediye Başkanı Tomoaki Nakao. / Mayor of İstanbul Kadir Topbas and Mayor of Shimonoseki Tomoaki Nakao.

nature, famous spas, countless historical riches, and beautiful 4 seasons are joined with many festivals every year in Shimonoseki

the Karato fish market is a place where wholesale and retail sales are made, so people have a chance to have cheap and fresh seafood. There are also buffets in the fish market, where you can have fish, and that way the fish market is full of people like a festival place every day.

In 2007 the greater city municipality of Istanbul gave us a present of 50.000 tulip onions. In 2009 we designed a “Turkish garden” inspired by the Bosphorus at the tulip blossoming season this garden attracted many visitors, thus becom-ing one of Shimonoseki’s leading touristic points within 2 years after its opening.

• Besides conventional city services what other services do you perform for your people?

Besides city services prescribed by Japanese law, we have many other services as a municipality. let’s mention one of them: the “Kanmon nature and environ-ment act”.

Since long ago we have been in close contact with the city of Kitakyushu at the opposite coast of the Kanmon straits, which is our common property with that city. To preserve the straits for the future, develop it and hand it to future gen-erations in its genuine nature, we as the city of Shimonoseki ( the Yamaguchi province) and the city of Kitakyushu (the Fukuoka province) signed the “Kanmon

nature and environment act” in October 2001. this is the first example in japan in terms of an act signed by two provinces.

• What are Shimonoseki’s plans for future?

As the city we have our slogan as “live, productive, Shimonoseki”. With a healthy, dynamic and productive population we aim a steadily developing re-newing Shimonoseki, which also preserves its nature, heritage and culture, and thus looks forward at future with hope.

Shimonoseki is also a city which forwards its services perfectly even to its remot-est residential areas by contribution and cooperation of its citizens in develop-ment projects.

• Shimonoseki is a sister city of Istanbul what common projects did the two cities realize? What are the common future plans?

The two cities signing a sister city act in 1972 have had a friendship over 38 years. You climb up our tallest mount Hinoyama and get to the Seto national

ŞİMONOSEKİ BELEDİYE BAŞKANI İLE SÖYLEŞİ / INTERVIEW WITH MAYOR OF SHIMONOSEKI

58

Ayrıca lobideki duvarı süsleyen büyük resimde İstanbul Boğazı ve Ayasofya ve İstanbul’un diğer tarihi ve doğal güzellikleri resmedilmektedir. Bu resim, Şimo-nosekili grafik sanatçısı Sayın Hideşi Fujimoto tarafından yapılmış, ve 30. yıldö-nümü hatırası olarak belediyemize hediye edilmiştir.

2007 yılında, kardeş şehirliğin 35. yıldönümünde İstanbul Büyük-şehir Belediyesi Park ve Bahçe-ler Müdürlüğü tarafından 50 bin adet lale soğanı Şimonoseki’ye hediye edilmiş, buna 15 bin adet menekşe ilave edilerek 2009 yılı-nın Nisan ayında Türkiye Cumhu-riyeti Büyükelçisi Ekselansları Sa-yın Selim Sermet Atacanlı’nın da katılımlarıyla “Hinoyama Türk Lale Bahçesi” nin açılışı gerçekleş-tirilmiştir. Yine bu yılın 20 Mart tarihinde Lale Bahçesi açılmış, ge-rek yerel gerekse şehir dışından çok sayıda ziyaretçiyi ağırlamıştır.

2005 yılında Şimonoseki Beledi-yesi ve bahçe mimarlarının kat-kılarıyla tamamlanan Baltalima-nı Japon Bahçesi’ndeki çay evi-nin onarımı ve bakımı dolayısıy-la Şimonoseki’den teknik bir he-yet çalışmalara katılmıştır. Ben de bu yıl, Türkiye’deki Japonya Yılı etkinliklerine katılmak üzere İstanbul’u ziyaret edeceğim.

Gelecekte de İstanbul ile olan iliş-kilerimizin daha da güçlenip ve derinleşeceğine hiç şüphem yok-tur.

park at its peak; then you look from there at the Kanmon straits and the Kan-mon Bridge, the sight very much resembles the Bosphorus

at the 30th anniversary of the sister city act in 2002, the city administration built the hostel “Kanmon View Shimonoseki”. also remembering our sister cities, we

had all the signboards written in Turkish, then English, Chinese and Korean. The Marble massif at the entrance is also from Turkey.

Besides, a big picture at the lob-by shows the Bosphorus, Hagia Sophia and other natural and historic beauties of Istanbul this picture is the work of Mr. Hideshi Fujimoto, a graphic artist from Shimonoseki, who made a pres-ent of him to our city for the occa-sion of the 30th anniversary.

In 2007, at the 35th anniversary of sister cities, 50.000 tulip onions were sent as present to Shimono-seki by the parks and gardens dept., the Istanbul municipality. We added 15.000 violet flowers to it, and so we opened up the “Hinoyama Turkish tulip garden” in April 2009. his excellency Mr Selim Sermet Atacanlı, the Turk-ish ambassador also joined and honored that event.

In 2005, the Japanese garden at Baltalimani, Istanbul was opened by the joint work of garden ar-chitects from Shimonoseki. The Japanese tea house in the garden was renovated by the aid of a technical team from Shimonose-ki. I will visit Istanbul this year and join the “Japanese year” events in turkey.

I have no doubt, that in future our links and friendship with Istanbul will further flourish.

BİR JAPON’UN GÖZÜNDEN İSTANBUL İZLENİMLERİ

Ayumi TAKANO

IMPRESSIONS OF İSTANBUL FROM THE VIEW OF A JAPANESE

Ayumi TAKANO

BİR JAPON’UN GÖZÜNDEN İSTANBUL İZLENİMLERİ / IMPRESSIONS OF İSTANBUL FROM THE VIEW OF A JAPANESE

60

BİR JAPON’UN GÖZÜNDEN İSTANBUL İZLENİMLERİ Ayumi TAKANO*

Tüm dünyanın bildiği gibi biz Japonlar seyahat etmeyi seviyoruz. Fakat sahilde dinlenmek veya gece kulüplerinde eğlenmek bizlerin pek amaçladığı şeyler de-ğil. Bunların yerine Japonya’da göremeyeceğimiz yerler görmeyi, yaşamayaca-ğımız şeyleri yaşamayı arzu ederiz.

2007’de Japon devleti, uluslararası iletişimi geliştirmek için yurt dışına seya-hat eden Japonların sayısını 20 milyon kişiye çıkarmayı hedefledi. Bu hedefe tam ulaşılamasa da, 2009’da 15 milyon 450 bin Japon ülke dışına seyahat etti. Japonya’daki bir seyahat acentasının 2008’de yaptığı ankete göre, Japonların yurtdışı seyahatlerinin amaçları şunlar:

‘güzel yemekleri yemek’ %47.2

‘rahatlamak’ %46.7

‘duyguları hareketlendirmek’ %42.3

‘rutin dışına çıkmak’%39.0

‘güzel şeylerle gözlerini eğlendirmek’%37.3

‘Ucuz-yakın-kolay ulaşım’ yerleri, yani Doğu Asya ülkeleri ilk tercih olsa da, Japonların bir sonraki seyahatlerinde gitmek istedikleri yer her zaman Avrupa ülkeleridir. Yukarıdaki an-ketten , Türkiye’nin Japonların ziyaret etmek-te öncelikli tercih edebilecekleri ülkelerden biri olduğu sonucunu çıkarabiliriz.

Kültür seyahatini seven Japonlar seyahatten önce bilgi toplar. Hatta ön bilgi ol-madan bir yere gitmediklerini söyleyebiliriz. Türkiye maalesef bu konuda biraz geride kalmıştır. Japonya’da Roma, Paris, Londra gibi şehirleri anlatan birçok kitap bulunurken Türkiye ya da İstanbul konulu kitapların sayısı çok azdır. Bu alanda kaleme alınmış edebi eserler zaten yok denecek kadardır, rehberse bu-lunamamaktadır. Bu yüzden Türkiye’nin payına düşen Japon turist sayısı azdır.

Japonlar kültür seyahatini sevmelerinin yanında, ‘hikâye’si olan kentlere düş-kündür. Ünlü Japon yazar Nanami Şiono’nun çok okunan İstanbul’un Düşüşü ro-manında anlatılan II. Mehmet ve XI. Konstantin’in dramı, Türkiye’yi ziyaret eden Japonların bu ülkeyi tercih etmesinin önemli nedenlerindendir.

Bir romandan, bir sinema filminden, bir resimden etkilenerek seyahat ede-ceği yere karar verebilen romantik insanlardır Japonlar. Ve, orada gördükle-ri herşeyin arkasındaki hikâyeleri öğrenmek isterler. Bir Japon hediyelik eşya dükkânında eline aldığı ufak nazar boncuğu ile ilgili bilgileri almak ister, Topkapı Sarayı’nın dev mutfağında neler piştiğini öğrenmek ister, Dolmabahçe Sarayı’nın o görkemli merdivenlerinden kimlerin inip çıktığını hayal etmek ister…

Oysa bu kent öyle hikâyelerle dolu ki!

Japonlar kültür seyahatini sevmelerinin yanında, ‘hikâye’si olan kentlere düşkündür. Ünlü Japon yazar Nanami Şiono’nun çok okunan İstanbul’un Düşüşü romanında anlatılan II. Mehmet ve XI. Konstantin’in dramı, Türkiye’yi ziyaret eden Japonların bu ülkeyi tercih

etmesinin önemli nedenlerindendir.

Japanese, loving culture trips, are attracted to “cities with stories”. The bestseller “Istanbul’s Fall” written by Nanami Shiono, a famous Japanese writer tells the drama of the two rulers Mehmed II. and Constantine XI. This is, why so many Japanese tourists prefer to visit

Turkey.

OBSERVATIONS ON İSTANBUL THROUG A JAPANESE EYE Ayumi TAKANO*

As the whole world is aware, we, the Japanese, like to travel. However, relaxing on a beach or partying at a night club isn’t quite what we aim for during our vacations. Instead we chose to see places we cannot see and experiences things we cannot experience in Japan.

In 2007, in an effort to increase international communication, the Japanese gov-ernment aimed to increase the number of citizens traveling abroad to 20 million. Even though this number couldn’t be attained, in 2009 alone, 15,450,000 Japa-nese citizens traveled abroad. According to a 2008 survey conducted by a travel

agency in Japan, the purposes of Japanese visits abroad were as follows:

‘In order to eat good food’ 47.2 percent

‘relax’ 46.7 percent

‘engage emotions’ 42.3 percent

‘step outside of one’s routine’ 39 percent

‘visual entertainment’ 37.3 percent

Even though “cheap and easy to reach” desti-nations are the first choice for Far-East Asian countries, the next desired location for the Japanese is always European countries. From the survey above, we can ascertain that Tur-key is located in the upper part of the list of countries the Japanese would like to visit.

The Japanese who love cultural tours gather information prior to travelling. Ac-tually, it could be said that they don’t visit a place until they have prior knowl-edge regarding the location. Unfortunately, Turkey somewhat lags behind in this regard; while there can be many books that provide information about the cities of Japan, Rome, Paris and London, the number of books featuring Turkey or Istanbul are very few. Although the literary books penned to this end are very few in number, while guidebooks cannot be found. This is why the portion of Japanese tourists that Turkey receives is very few in number.

In addition to loving cultural tours, the Japanese are keen on towns that have a “story” to tell. In famous Japanese writer Nanami Shiono’s widely read novel “The Fall of Constantinople,” the tragic tale of Mehmet II and Constantine XI, is one of the most important motivators for the Japanese to visit Turkey.

The Japanese are romantic people who decide where they would like to visit based on a novel, a movie or a painting. And they wish to learn the story behind each object or scene they lay their eyes on. A Japanese person wishes to receive information regarding the tiniest nazar boncuk (blue bead thought to ward off the evil eye) that he or she picks up at a souvenir shop; to learn what was cooked

* Sanatçı, ‘2010 Türkiye’de Japonya yılı’ dostluk elçisi * The artist is the goodwill ambassador of the “Japan Year 2010,” in Turkey.

61

Bana kalırsa Japonların Istanbul’a hücüm etmesi gerekirdi ama maalesef şimdi-ye kadar bilgi azlığından böyle bir durum oluşmadı.

Şimdi internetin yaygınlaşması, Japonların Türkiye ile ilgili bilgilere ulaşmasını kolaylaştırıldı. Dolaysıyla insanların Istanbul’a seyahat etme hevesi de arttı.Ja-pon turist sayısı artınca da yayınevleri artık daha çok İstanbul konulu kitap ba-sabiliyor.

Bunların yanında televizyonlarda da Türkiye konulu programlar daha çok görü-nür oldu. 2009 yılında yaptığım Türkiye tanıtım programlarından biri, seyirciden aldığı güzel tepkiler üzerine iki kere tekrar yayınlandı. Hatta üçüncü tekrarında sadece İstanbul kısmını toplayarak yeni bir bölüm yaptılar.

Istanbul’un, 2010 Avrupa Kültür Başkenti ilan edilmesi ile birlikte Avrupa’ya yö-nelik birçok tanıtım yapılıyor. Avrupalılar bu açıdan Japonlardan daha şanslı.

İstanbul’un Japonlara tanıtımı konusunda eksikliklerin yanında önemli gelişme-ler de yok değil. Tokyo-Istanbul, Osaka-Istanbul direkt seferi turizm için önem-li bir avantaj oldu. Eskiden Türkiye, Japonlar için kolay seyahat edilebilecek bir ülke olarak görülmüyordu. Oysa şimdi Istanbul, Japonların ‘Bir dahaki sefer ne-reye gidelim?’ sorularının öncelikli yanıtı oldu.

Istanbul’da uzun süredir yaşayan, Türkiye’yi seven biri olarak, Istanbul’un gü-zelliğini her zaman dile getirmeye çalışıyorum. Bu güzel kentin, Japonların seya-hatte istedikleri güzel yemekleri, değişik kültürleri, göz zevkini okşayacak mima-rileri ve hikâyeleri ile beklentileri fazlasıyla karşılayacağına inanıyorum

İki ülkenin, özellikle Japonya’nin bir ülkeye yakınlaşması için karşılıklı kültürel faaliyetin olması çok ama çok önemlidir. İstanbul’un 2010 Avrupa Kültür Baş-kenti olarak dünyaya kendisini tanıtırken, Asya’nın öbür ucundan, Japonya’dan gelen meraklıları da tatmin edeceğine eminim.

Bunların yanında Türk-Japon dostluğu açısından yeni bir dönem başlatacak bir projenin heyecanını yaşıyorum. Bu amaçla Türkiye ve Japonya arasındaki en bü-yük hikâyeyi anlatmak üzere yola çıktık. 2010 yılının ‘Türkiye’de Japonya yılı’ ol-masının nedeni, Ertuğrul Fırkateyni olayının 120. yıldönümü olmasıdır. Bu etki-leyici hikâyeyi bir sinema filmi yapmak için Japonya’nın en önemli yönetmeni ve senaristleri çalışmalara başladı.

Japonlara yeniden anlatılacak bu hikâye, Avrupa Kültür Başkenti İstanbul’a çok yakışacaktır..

in the massive kitchens of Topkapı Palace and imagine themselves climbing up and down the magnificent stairs of Dolmabahçe Palace.

This city is so infused with stories!

If it were up to me, the Japanese would take Istanbul by storm; however, this hasn’t occurred until now due to lack of adequate information.

Now with the popularity of the Internet, accessing information regarding Turkey has become easier for the Japanese. Thus, people’s desire to visit Istanbul has received a boost as well. And, as the number of Japanese tourists increases, pub-lication houses are able to print more books that are based on Istanbul.

In addition to these, programs on television that are based on Turkey have in-creased in number. One of the publicity programs I produced in 2009 was aired two more times due to the positive feedback it received from viewers.

Istanbul’s status as the 2010 European Capital of Culture has resulted in a surge of publicity geared towards Europe. Europeans are luckier than the Japanese in this regard.

It isn’t as though there has been no publicity of Istanbul geared towards Japa-nese, despite the existent inadequacies. The direct flights between Tokyo-Istan-bul, Osaka-Istanbul are important developments in terms of tourism between the two countries. Previously, Turkey didn’t appear to be a country that was easy to travel to for the Japanese. However, nowadays for the Japanese, Istanbul has become the leading answer to the question: “Where should we go next?”

As someone who has been living in Istanbul for a long time and someone who loves Turkey, I always try to underscore the beauty of Istanbul. I believe that this beautiful city will more than meet the demands of the Japanese when they

travel: great food; a different culture, architecture that is pleasing to the eye and a story that is interesting to tell.

It is very important that two countries engage in cultural activities in order to strengthen relations, and this is particularly the case for Japan. While Istanbul introduces herself to the world as the 2010 European Cultural Capital, I am sure that she will be able to satisfy the curiosity of those who come from the edge of Asia: Japan.

In addition to this development, I am excited about a project which will kick off a new period in Turkish-Japanese friendship. To this end, we set out to narrate the greatest story told between Turkey and Japan. The reason why 2010 was “Japan Year” in Turkey is due to this year commemorating the 120th anniversary of the Ertuğrul Frigate incident. Japan’s most influential director and screen-writers have begun works in order to capture this captivating story on the silver screen.

This story, which will be re-told to the Japanese will be most befitting for Istan-bul, the European Capital of Culture…

EDİRNEKAPI’DA MİHRÜMÂH SULTAN CÂMİİ

Abdullah UÇMAN

THE MİHRÜMÂH SULTAN MOSQUE AT EDİRNEKAPI

Abdullah UÇMAN

EDİRNEKAPI’DA MİHRÜMÂH SULTAN CÂMİİ / THE MİHRÜMÂH SULTAN MOSQUE AT EDİRNEKAPI

64

EDİRNEKAPI’DA MİHRÜMÂH SULTAN CÂMİİ Prof. Dr. Abdullah UÇMAN*

HARÂB MA’BED Vardım eşiğine yüzümü sürdüm, Etrafını bütün dikenler almış, Ulu mihrâbında yazılar gördüm, Kim bilir ne mutlu zamandan kalmış?..

Batan güneşlerin ölgün nigâhı Karartıp bırakmış o kıblegâhı; Mazlûm bir ümmetin baht-ı siyâhı Viran kubbesine gölgeler salmış.

İslâmın bahtiyâr bir zamanında, Âb-ı hayât varmış şadırvanında, Şimdi harâb olan sâyebânında Dem çeken kuşların ömrü azalmış!

Âyât-ı hikmet var kitâbesinde, Bir ders-i ibret var hitâbesinde; Bağ-ı cennet olan harâbesinde Tekbîr sadâları artık bunalmış.

Hey Rıza secdeye baş koy da inle! Taşlar dile gelsin senin derdinle! Efsâne söyleyim; ağla, hem dinle, O şerefli mâzî meğer masalmış! Rıza Tevfik

1915 yılında yayımlanan ve Harâb Ma’bedler1 muharriresi Halide Edib’e (Adı-var) ithaf edilen bu şiir, Rıza Tevfik’in Türk halk edebiyatı nazım şekillerinden di-van tarzında yazdığı ve diğer bir kısım şiirleri gibi devrinde büyük ilgi gören, ör-nek olarak zaman zaman çeşitli antolojilere de alınmış lirik şiirlerinden biridir.2

Bilindiği gibi her şairin kendine mahsus bir şiir yazış tarzı vardır. Meselâ, Türk edebiyatının “şâir-i âzâm”ı Abdülhak Hâmid:

Şâir odur ki gûşuna sesler gelir müdâm, Bir perde-dâr-ı mutribe-i cilve-sâzdan

diyerek şiirin doğrudan doğruya “ilham”a bağlı olduğunu ifade ederken; “Mıs-ra benim haysiyetimdir!” diyen Yahya Kemal ise, şiirin taş üstüne taş konulmak suretiyle inşa edilen mimarî eser gibi uzun ve çileli bir zaman süresi içinde orta-ya çıkabileceği görüşündedir. Yahya Kemal’in talebesi olan Ahmet Hamdi Tan-pınar da “Şiir, söylemekten ziyade bir susma işidir!” derken, şiirin az kelimeyle çok şey söylemek olduğunu ve dolayısıyla yarınlara kalabilecek nitelikteki mü-kemmel şiirlerin öyle ilhamla bir hamlede kolayca yazılamayacağını ifade eder. Ama edebiyat tarihlerine baktığımızda otobüste veya tramvayda, ayak üstü bir sigara paketinin arkasına mısralar karalayanlar olduğu gibi, bir heykeltraşın bir mermer bloğu günlerce, belki aylarca yontmak suretiyle onu bir sanat eserine dönüştürmesi gibi, bir şiir üzerinde aylarca, hattâ yıllarca uğraşanlar da vardır.3

Rıza Tevfik ise şiirleri ve şiir anlayışı üzerine kaleme aldığı bir mektubunda, ge-nel olarak hangi şartlar altında ve nasıl şiir yazdığını şu cümlelerle açıklar:

1 Harâb Ma’bedler, Halide Edib’in 1911 yılında yayımlanan ve çeşitli gazete ve dergi sayfalarında kalmış hikâyeleriyle mensur şiirlerinden meydana gelen eseridir (bk. İnci Enginün, Halide Edib Adıvar’ın Eserlerinde Doğu ve Batı Meselesi, İstanbul 1978, s. 380-381).2 “Harâb Ma’bed” önce Türk Yurdu’nda (C. VII, nr. 2, 25 Kânun-ı evvel 1330/8 Aralık 1915, s. 413-414) yayımlanmış, daha sonra Rıza Tevfik’in bütün şiirlerini bir araya getirdiği Serâb-ı Ömrüm’ün 1934 ve 1949 yıllarında yapılan her iki baskısında da yer almıştır (bk. Serâb-ı Ömrüm ve Diğer Şiirleri, İstanbul 2005, s. 27-28).3 Meselâ Yahya Kemal “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” şiirini yirmi beş yılda; “Açık Deniz”i ise on beş yılda yazmış; Ahmet Hamdi Tanpınar da 1930’larda yazmağa başladığı “Eşik” şiirine, üzerinde yıllarca uğraştığı halde bir türlü son şeklini verememiştir.

THE MİHRÜMÂH SULTAN MOSQUE AT EDİRNEKAPIProf. Abdullah UÇMAN*

HARÂB MA’BED Vardım eşiğine yüzümü sürdüm, Etrafını bütün dikenler almış,

Ulu mihrâbında yazılar gördüm, Kim bilir ne mutlu zamandan kalmış?..

Batan güneşlerin ölgün nigâhı Karartıp bırakmış o kıblegâhı; Mazlûm bir ümmetin baht-ı siyâhı Viran kubbesine gölgeler salmış.

İslâmın bahtiyâr bir zamanında, Âb-ı hayât varmış şadırvanında, Şimdi harâb olan sâyebânında Dem çeken kuşların ömrü azalmış!

Âyât-ı hikmet var kitâbesinde, Bir ders-i ibret var hitâbesinde; Bağ-ı cennet olan harâbesinde Tekbîr sadâları artık bunalmış.

Hey Rıza secdeye baş koy da inle! Taşlar dile gelsin senin derdinle! Efsâne söyleyim; ağla, hem dinle, O şerefli mâzî meğer masalmış!

Rıza Tevfik

This poem, published in 1915, was dedicated to Halide Edib (Adıvar), the author of Harâb Ma’bedler1; it was written in the divan style of the nazım form of Tur-kish folk literature by Rıza Tevfik and like some of poems of the era, received gre-at interest; it is one of the lyric poems that has been included in a number of ant-hologies from time to time.2

Every poet has their own particular style of writing poetry. For example, the şâir-i âzâm (great puet) of Turkish literature Abdülhak Hâmid says:

Şâir odur ki gûşuna sesler gelir müdâm, Bir perde-dâr-ı mutribe-i cilve-sâzdan

By expressing that poetry is directly connected to “inspiration”, even though Yah-ya Kemal said “Poetry is my honor!” he also stated that poetry was like an archi-tectural work, requiring a great deal of time and strenuous labor, with each sto-ne being placed individually before the final work of art could appeared. When Ahmet Hamdi Tanpınar, Yahya Kemal’s student, stated that: “Poetry is more a matter of remaining quiet than speech!”, he was expressing the idea that po-etry is something that consists of saying a few words, and thus beautiful poems which will remain with us until tomorrow are not things that can be easily writ-ten with a stroke of inspiration. Indeed, when we examine our literary history, we see that alongside those who scribble lines on the back of a cigarette pack on the bus or tram, there are those who work like sculptors, taking days, perhaps even months to chip away at the marble block to transform it into a work of art; they can work on a poem for months, perhaps even years.3

1 Harâb Ma’bedler, is the work of Halide Edib, which that came about from published poems and stories from the pages of a number of newspapers and magazines in 1911 (see: İnci Enginün, Halide Edib Adıvar’ın Eserlerinde Doğu ve Batı Meselesi, Istanbul 1978, pp. 380-381).2 “Harâb Ma’bed” was first published in Türk Yurdu (vol. VII, no. 2, 25 Kânun-ı evvel 1330/8 Decem-ber 1915, pp. 413-414), later it was published in Serâb-ı Ömrüm, a compilation of Rıza Tevfik works, in 1934 and 1949 (see: Serâb-ı Ömrüm ve Diğer Şiirleri, Istanbul 2005, pp. 27-28).3 For example Yahya Kemal wrote “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” in twenty-five years and “Açık Deniz” in fifteen years, while Ahmet Hamdi Tanpınar started to write “Eşik” in the 1930’s, but despite working on it for many years, was never able to finish it.

Rıza Tevfik’in, restorasyonu tamamlanan ve yeniden ibadete açılan, Edirnekapı’daki Mihrümâh Sultan Câmii için kaleme aldığı “Harâb Ma’bed” adlı şiiri, Osmanlı İmparatorluğu’nun Balkan Savaşı’ndan sonra büyük bir felâketle sonuçlanan I. Dünya Savaşı’na girdiği sırada yazılır ve savaşın memlekette açmış olduğu yaraların, yapmış olduğu tahribâtın bütün

izlerini taşır.

The poem that Rıza Tevfik wrote for the Mihrümâh Sultan Mosque in Edirnekapı -which has been recently restorated- en-titled “Harâb Ma’bed” was written at a time when the Ottoman Empire had come out of the Balkan Wars and was entering the First World War - which was to end in disaster - and it carries all the traces of the devastation and the wounds that had

been opened in the nation.

* Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Bölüm Başkanı * Mimar Sinan Fine Arts Universty, Head of Turkish Language and Literature.

65

“Şiir yazabilmekliğim için daima tab’ımın bir vesile-i cemîleye ihtiyacı vardır. O olmazsa içimde çalkalanan hissiyâta, hâfızamda türlü renklerle cilve eden canlı hâtırâta, muhayyilemde bir sinema filmi gibi daima müteharrik ve âdeta seyyal olarak akıp giden hayâlâta ve rûhumda -benliğimin ara sıra şemâil-i ma’rûfesini değiştiren- mübhemâta hiçbir vâzıh ve muayyen şekl-i ifade veremem. Hal-buki böyle teessürât, hissiyât ve hayâlât ve hâtırât ile dâim doluyum ve kendi âlemimde onlarla yaşarım ve yine onun içindir ki mâzî ile rûhumun pek kavî ve pek derin ve pek büyük bir alâkası vardır ve “hal” o alâkayı bana unutturmamak ve kaybettirmemek için ancak bir ip ucudur. Ve yine o sebepledir ki mâzîye pek samimi ve pek sarsıcı bir hasret duyarım, bütün o âlemi vicdanımın sînesinde yaşatırım ve ufk-ı mer’îsinde ayânen görürüm. (...) Gariptir ki, mâhud vesilenin -hadd-i zâtında- ehemmiyetli bir şey olup olmamasının hiç kıymeti yoktur. Bir kuru ağaç, bir yıkık türbe, bir kaya, bir sahil, bir manzara, hattâ bir el yazısı bile “vesîle-i ilhâm” olabilir; elverir ki, benim, günler geçtikçe içimde toplanıp kalan ve üstüne yığılan takım takım hâtırât ve teessürâtımdan bir takımını dalgalandı-rarak ona nefh-i rûh ile ihyâ edebilsin.”4

Gençlik yıllarında bir inanç buhranı geçirecek kadar uzun süre pozitivizm ve ma-teryalizmin etkisi altında kalan Rıza Tevfik, bir taraftan şahsî merak ve ilgisi, bi-raz da devrin bazı hâkim temayülleri dolayısıyla, II. Meşrutiyet’ten sonraki yıl-larda âdeta bir nevi din değiştirir gibi, tasavvufî halk edebiyatını keşfeder ve bu vadide nefesler yazmağa başlar.5

XX. yüzyılda Avrupa’da spiritüalist anlayışın ilk ve en önemli temsilcisi kabul edi-len Henri Bergson’u Türk okuyucusuna ilk defa tanıtanlardan biri olan Rıza Tev-fik6, bir yandan Batı dünyasında maddeciliğe karşı ahlâkî ve mânevî değerleri sa-vunan mistik hüviyetteki Bergsonizm’e, diğer yandan Türk halk ve tekke edebi-yatına gitmek suretiyle iki şeyi bir araya getirir: 1914 yılından başlayarak yayım-ladığı nefeslerle hem aşırı Batı taklidi ve kozmopolit Servet-i Fünun edebiyatı-nın arkasından Türk şiirinin gelenek çizgisinde yeni bir anlayışı benimsemesin-de rol oynar, hem de bir bakıma unutulmaya yüz tutan tekke ve halk edebiyatı-nı yeniden gündeme getirir.7

*Surlar’ın Edirnekapısı’ndan şehre girilen menfezin hemen yanında inşa edi-len Mihrümâh Sultan Câmii ve etrafındaki külliye, 1565’te Kanunî Sultan Süleyman’ın kızı ve Veziriâzam Rüstem Paşa’nın haremi Mihrümâh Sultan (1527-1578) tarafından Mimar Sinan’a inşa ettirilmiştir. Câminin etrafındaki kül-liye ise, medrese, sıbyan mektebi, hamam, Güzel Ahmed Paşa’ya ait türbe, çeş-me ve caddeye bakan bir sıra dükkândan meydana gelmektedir. Yedikule’den başlayıp Topkapı-Edirnekapı-Ayvansaray istikametine doğru uzanan Bizans sur-larının şehir içindeki en yüksek noktasında inşa edildiği için birçok yerden rahat-ça görülebilen Mihrümâh Sultan Câmii, tek kubbeli ve tek minareli bir yapıdır. Yerden 37 metre yükseklikte ve 18 metre çapındaki merkezdeki ana kubbenin örttüğü mekân, onun üçte biri çapında üç ayrı kubbe ile genişletilmiştir. Toplam 204 pencere ile aydınlatıldığı ifade edilen câmi, bu özelliğiyle, sanat tarihçileri tarafından, klasik dönem câmilerinin en aydınlık ve en ziyade “profan ifadelisi” olarak değerlendirilmiştir.8

4 Şiiri ve Sanat Anlayışı Üzerine Rıza Tevfik’ten Ali İlmî Fânî’ye Bir Mektup, İstanbul 1996, s. 70-72.5 Rıza Tevfik, Biraz da Ben Konuşayım, İstanbul 1993, s. 358-364.6 Hilmi Ziya Ülken, Türkiye’de Çağdaş Düşünce Tarihi, Konya 1966, s. 416.7 Rıza Tevfik, “Filolojide Usûl-i Tahkik”, Peyâm-ı Edebî, nr. 32, 10 Nisan 1330/23 Nisan 1914.8 Ayrıca bk. Semavi Eyice, “Edirnekapı Câmii ve Külliyesi”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi,

In a letter that Rıza Tevfik wrote about poems and the concept of poetry he exp-lains lines in general under what conditions and how a poem should be written:

“My temperament requires a beautiful muse. If it were not for this I could not possibly create a concrete or a lucid frame to the statements of billowing fee-lings that appear inside, or to the lively memories that flit about in all the colors in my memory, or to the fluid and continuously moving dreams, which are like a feature film, or to the ambiguity in my soul, which, from time to time, changes that which is familiar in my ego. Indeed, I am full of such sorrow, feeling, dreams and memories, and I live with these in my own world; again because of this, my soul has a deep and powerful connection with the past and the “state” is only a cue so that I do not forget or lose that connection. And again, for the same re-ason, I feel a very close and a compelling longing for the past; I keep all of this world alive within the breast of my conscience and can clearly see it in its visib-le horizons...” Strangely, there is no importance if this all too familiar motive is itself of any significance or not. A bare tree, a collapsed tomb, a rock, a shore,

scenery or even a manuscript can all be an “inspirational muse”; it is enough if it creates an embarkation from the many memories and feelings that have been building up inside and piling up by the day so that they are given life with a bre-ath of soul. 4

Rıza Tefvik, who experienced a loss of faith when he was young, remained un-der the effect of positivism and materialism for a long time, partly due to perso-nal interest and curiosity and partly due to the reigning trend of the period; at the end of the years of the 2nd Constitutional Monarchy, he discovered Sufi folk literature and almost like a conversion, started to write with the air from this valley. 5

Rıza Tefvik6 was one of the first to introduce Henri Bergson, a man who is accep-ted as the first and most important representative of the spiritualist approach in Europe in the 20th century, to Turkish readers. Tefvik combined a mysticism that defended moral and spiritual values against the materialism of the Western world - referred to as Bergsonism - and Turkish folk and tekke literature. With “nefes’” (a kind of poetic form in folk literature) that were published from 1914, he played a role in the adoption of new concepts in the traditional line of Turkish poetry, breaking away from the cosmopolitan Servet-i Fünun literature that imi-tated the West to an extreme, and bringing the tekke and folk literature that had begun to be forgotten once more onto the agenda.7

The Mihrümâh Sultan Mosque and the surrounding complex, which had been built immediately next to the aqueducts that entered the city walls via Edirneka-pısı, was constructed by Koca Sinan for Mihrümâh Sultan (1527-1578), the da-ughter of Sultan Süleyman the Magnificent and the wife of the grand vizier Rüs-tem Pasha. The complex that surrounded the mosque consisted of a madrasa, a primary school, a public baths, the mausoleum of Güzel Ahmed Pasha and a row of shops that looked onto the street. Mihrümâh Sultan Mosque was built on the highest point within the Byzantine city walls that stretch from Yedikule

4 Şiiri ve Sanat Anlayışı Üzerine Rıza Tevfik’ten Ali İlmî Fânî’ye Bir Mektup, Istanbul 1996, pp. 70-72.5 Rıza Tevfik, Biraz da Ben Konuşayım, Istanbul 1993, pp. 358-364.6 Hilmi Ziya Ülken, Türkiye’de Çağdaş Düşünce Tarihi, Konya 1966, pp. 416.7 Rıza Tevfik, “Filolojide Usûl-i Tahkik”, Peyâm-ı Edebî, no. 32, 10 April 1330/23 April, 1914.

Thomas Allom’un çizgileriyle Karasurları ve Mihrimah Sultan Camii/City Walls and Mihrimah Sultan Mosque drawn by Thomas Allom

Mihrimah Sultan Camii, Gouffier gravürü / Mihrimah Sultan Mosque, engraving by Gouffier


66

Türk edebiyatında tarihî olayların ve tarihî şahsiyetlerin doğrudan doğruya müstakil bir tema şeklinde şiire girmesi Tanzimat’tan sonraki yıllarda başlar. Bu çerçevede II. Meşrutiyet’e kadar tarih teması sınırlı ve belirli bir tarihî bakış için-de kalmış, bu devre ait şiirlerde tarih duygusu genellikle Osmanlı Devleti’nin ge-nişleme ve istilâ devirlerinin çeşitli olay ve şahsiyetleri etrafında oluşmuştur.9

Rıza Tevfik’in, doğrudan doğruya Edirnekapı’daki Mihrümâh Sultan Câmii için kaleme aldığı “Harâb Ma’bed” adlı şiiri, Osmanlı İmparatorluğu’nun Bal-kan Savaşı’ndan sonra büyük bir felâketle sonuçlanan I. Dünya Savaşı’na girdi-ği sırada yazılır ve savaşın memlekette açmış olduğu yaraların, yapmış olduğu tahribâtın bütün izlerini taşır.

Şiirde âdeta bir harâbe hâline gelmiş bulunun Mihrümâh Sultan Câmii’ni doğru-dan doğruya bir hareket noktası yapan ve bir sembol olarak alan şair, savaş yıl-larında Türk milletinin uğradığı korkunç felâketi ve bu felâketle birlikte koskoca bir ülkenin, muazzam bir mâzisi olan Türk-İslâm medeniyetinin yok oluşunu şiir yoluyla ifade etmeye çalışır.

Şiir, büyük ölçüde mâzi ile hâl-i hâzır arasındaki tezada dayanmaktadır. Şiirin daha ilk kıt’asında eskiden “mâmur” olan ma’bedin hâl-i hâzırda “harâb” olu-şuyla “bahtı kara bir ümmet”in aynı kader çizgisi üzerinde karşılaşmasından hareket eden şair, burada mâzide kalan güzelliklerle içinde yaşanan zamanın çirkinlikleri üzerinde durur. Aslında şiirin bütünüyle, yaşanan zamanın çirkinli-ği ve perişanlığı karşısında, Türk edebiyatında Namık Kemal’den beri görülen, mâzinin güzelliklerini ve ihtişamını yüceltme arzusundan doğduğu da söylene-bilir.

Şiirin ikinci kıt’asında ise, âdeta insanı ürperten bir tasvirle karşılaşırız: Daha zi-C. X, İstanbul 1994, s. 446-448.9 Bu konuda daha geniş bilgi için bk. Ömer Faruk Akün, “Abdülhak Hâmid’in ‘Merkad-i Fâtih’i Ziyaret’ Manzumesi ve İçindeki Görüşler”, Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, C. VII, İstanbul 1956, s. 61-104).

and stretching towards Topkapı-Edirnekapı-Ayvansaray, and is a structure with one dome and one minaret. It stands 37 meters high and the area in the center, covered by the 18-meter diameter dome, is extended by three separate domes that have diameters measuring one-third that of the larger dome. The mosque, thanks to the 204 windows that illuminate it, is recognized by art historians as being the best illuminated mosque and the one with that has been most “profa-nely expressed”.8

The entrance of historical events and personalities as direct independent the-mes into Turkish poetry started in the years after the Tanzimat. In this context, the theme of history remained within a limited and definite historical view until the 2nd Constitutional Monarchy; the historical sentiments in poems belonging to this era were generally formed around a variety of events and personalities from the era of the expansion and spread of the Ottoman state.9

The poem that Rıza Tevfik wrote for the Mihrümâh Sultan Mosque in Edirnekapı, entitled “Harâb Ma’bed” was written at a time when the Ottoman Empire had come out of the Balkan Wars and was entering the First World War - which was to end in disaster - and it carries all the traces of the devastation and the wounds that had been opened in the nation.

8 For more information, see: Semavi Eyice, “Edirnekapı Câmii ve Külliyesi”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, vol. X, Istanbul 1994, pp. 446-448.9 For further information on this matter, see: Ömer Faruk Akün, “Abdülhak Hâmid’in ‘Merkad-i Fâtih’i Ziyaret’ Manzumesi ve İçindeki Görüşler”, Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, vol. VII, Istanbul 1956, pp. 61-104).

67

yade siyah renklerin hâkim olduğu bir tabloya benzeyen bu kıt’ada “batan gü-neşlerin ölgün nigâhı”, “harâb ma’bed”in kıblesini, yani bir bakıma en önem-li kısmını karartmıştır. Kıble karanlıkta kalınca her şey biter. Daha sonra gelen mısralarda ise, görenle görülen arasında maddî olduğu kadar mânevî bir ilişki başlar. Bu defa, tarih boyunca zulme uğramış Müslüman-Türk milletinin “kara bahtı”, câminin kubbesindeki gölgeleri oluşturur.

Üçüncü kıt’ada yine gören-görülen ilişkisi devam eder ve “harâb ma’bed”in şar-dırvan, sâyebân gibi bazı kısımları tarihin akışı içinde değerlendirilir.

Dördüncü kıt’ada ise, câminin çeşitli bölümleri tasvir edilir ve kitâbesinde “hik-metli âyetler” yazılı olduğundan, harâbesinin bile cennet bağını andırdığın-dan söz edilir. Kıt’anın son iki mısraında, harâb olmuş, yıkık câminin avlusun-da hayâlen mâziye doğru yolculuğa çıkan şair, son derece çarpıcı bir ifade ile o günleri yaşayan insanların çöküntü psikolojisini yansıtan muhteşem bir yıkı-lış tablosu çizer:

Bağ-ı cennet olan harâbesinde Tekbîr sadâları artık bunalmış!

Bu mısralarda dikkati çeken husus, soyut bir kavram olan “Tekbîr sadâları”nın, yine soyut bir anlam taşıyan “bunalmak” fiiliyle nitelendirilmesidir.

The poet uses the Mihrümah Sultan Mosque, which was in ruins, as a point of departure and, taking this as a symbol, the poet tries to express the terrible di-saster which had been inflicted on the Turkish during the war years; with this di-saster an enormous country and the Turkish-Islamic civilization, which had had a magnificent past, were destroyed.

The poem, to a large extent, is based on the theme of the contrast of the past and the present. In the first stanza of the poem, the temple, which used to be mâmur (thriving), has now been transformed to harâb (ruins); the poet, acting from a comparison of the fate shared by the bahtı kara bir ümmet (ill-fated na-tion), emphasizes the ugliness of the time in which they were living with the be-auty that remains in the past. In fact, it can be said that the entire poem desires to exalt the beauty and glory of the past in contrast with the ugliness and disor-der of the contemporary period; this is something that has occurred in Turkish li-terature since Namık Kemal.

In the second stanza of the poem we encounter a horrifying description; In this stanza, which is more like a dark, somber painting, the batan güneşlerin öl-gün nigâhı (the withered glance of the setting suns) on the qiblah of the harâb ma’bed (ruined temple) is described. Thus, from one aspect, the most important section of the mosque is described as being bleak. If the qiblah is in the dark, then there is no hope. In later stanzas a physical connection as well as a spiritual connection is established between the observer and the observed. This time, the kara bahtı (black fate) of the Muslim-Turkish nation, which has been oppressed throughout history, forms in the shadows of the mosque’s dome.

In the third stanza the relationship between the observed and the observer con-tinues and some sections of the harâb ma’bed, for example, the fountain and ca-nopy, are evaluated in the historical context.


68

“Bunalma”yı, lügat karşılığı olan “Rûhen sıkılmak, daralmak” anlamında alır-sak, artık Tekbîr sadâlarının harâbeler arasında yükselmemesini tabiî karşıla-makla beraber, bu bunalmayı şu şekilde de yorumlayabiliriz:

Artık, şiirin yazıldığı tarihten yaklaşık beş asır önce (462 yıl) Kostantinopol’ü “ilâ-yı kelimetullah” uğruna Tekbîr sadâları arasında fetheden Türk askerleri-nin ne kendisi, ne de o fetih rûhu ve heyecanı kalmıştır. Tekbîr sadâlarının bu-nalıp kaldığı yerde, ilâhî ve ulvî şevk ve gayret de yok olmuş, âdeta donup kal-mış ve hayatiyetini kaybetmiştir. Buradaki “bunalan Tekbîr sadâları” imajı, ol-dukça yeni ve orijinal bir imajdır. Mısralardaki mâziye ait soyut bir kavram, ya-şanan zamanda “bunalmak” sıfatıyla nitelenmek suretiyle yepyeni bir şekilde karşımıza çıkmıştır.

“Bursa’da Zaman” şiirinde Tanpınar nasıl, asırlar ötesinden Yeşil Türbe’nin du-varlarında “Çinilere sinmiş Kur’ân sesi”ni duymuşsa, bura-da da Rıza Tevfik, asırlar öncesinden gelen, ama câminin harâbesinde “donup kalmış” Tekbîr sadâlarını âdeta asırlar sonra hissetmektedir.

Son derece derin bir anlam taşıyan son kıt’ada ise şair, ken-di şahsında bütün Türk milletine seslenerek, geçmişte kalan “şerefli mâzi”nin artık “masal”dan başka bir şey olmadığını âdeta kendi kendisine itiraf eder.

Şiirin tamamını göz önüne alırsak, Türk vatanının o gün-kü içler acısı manzarası karşısında kahrolan şairin, asırlarla ifade edilen uzun tarihi boyunca şan ve şerefle yaşamış bir milletin çocuklarının perişan durumu karşısında, Osmanlı Devleti’nin mutlu günlerinden kalan harâb bir ma’bedi, yani Mihrümâh Sultan Câmii’ni vesile yaparak daha fazla üzül-düğünü, âdeta gözyaşı döktüğünü hissederiz. Deyim yerin-deyse, şairin bir tür mâzi rüyası gördüğü bu şiirde geçmi-şe ve tarihe ait unsurlar genellikle geçmişi yüceltici ifadelerle ortaya konulur-ken, yaşanan zamanla ilgili unsurlar ise keder ve hüzün verici isim ve sıfatlar-la nitelenmiştir.

Rıza Tevfik bu şiirinde, bir anlamda sembolik olarak, üç kıt’aya hâkim muaz-zam Türk-İslâm medeniyetinin çöküşünü, kendi ifadesiyle “izmihlâl”ini dile ge-tirmektedir. Yukarıda zikrettiğimiz şiir anlayışını ifade ettiği paragrafta da söy-lediği gibi, içinde yaşadığı birtakım günlük olayların şiddetle tesiri altında kale-me aldığı bazı şiirlerinde ferdî duygularıyla sosyal olayları birleştiren şairin, bu şiirinde, asırlar önce Endülüs medeniyetinin yıkılışına mersiye söyleyen Ebü’l-bekā Salih Endülüsî gibi, Türk-İslâm medeniyetinin yavaş yavaş yıkılışına gözya-şı döktüğü anlaşılmaktadır. İfade ettiği gerçek anlam yanında sembolik bir an-lam da taşıyan “Harâb Ma’bed” şiirini, aynı zamanda bir medeniyetin arkasın-dan söylenmiş bir mersiye gibi de okuyabiliriz.

*

16 Mart 1920 günü İstanbul’un İngiliz ve Fransız askerleri tarafından işgali üze-rine yazdığı “Kara Bir Gün” makalesi dolayısıyla daha başka Türk aydınlarıyla beraber sürgüne gönderildiği Malta’dan “Dâüssıla” gibi muhteşem şiirler kale-me alan Süleyman Nazif, bir yazısında Rıza Tevfik’in “Harâb Ma’bed” şiirini na-sıl bir ruh hâli içinde kaleme aldığını şu satırlarla açıklamaktadır:

“Bir gün, Endülüs’teki izmihlâl-i İslâm’a ağlayan bir iki Arapça kaside oku-muş. Bundan fevkalâde müteessir olan şair, ervâh-ı ecdat ile hasbihâl etmek için Eyüp taraflarına gitmiş, dolaşmış ve dolaştıkça hüznü artmış. Nihayet, sâhib-kırân-ı şark u garb Süleymân-ı Kanunî’nin pek ziyade sevdiği kerîmesi Mihrümâh Sultan’ın harâb olan câmii önüne gelmiş; sabahtan beri vicda-nını tırmalayan hüznü ağlata ağlata dindirecek kuvveti bu ma’bed-i vîrânın manzar-ı perîşânında bularak derhal şu neşîde-i samimiyeyi gönlünden kâğıt üstüne dökmüş.”10

Bu şiirle ilgili olarak değişik açıdan başka bir değerlendirme de şairin bizzat ken-disinden gelmektedir. Rıza Tevfik, 1934 yılında 150’liklerden olması dolayısıy-la bir nevi sürgün hayatı yaşadığı Lübnan’ın Cünye kasabasından Kıbrıs’a yaptı-ğı bir ziyaret sırasında, İsmail Hikmet (Ertaylan) gibi bazı dostlarının ısrarı ile şi-

10 “İran Edebiyatının Edebiyatımıza Tesiri”, Edebiyat-ı Umumiye Mecmuası, nr. 62-31, 6 Nisan 1918, s. 581.

In the fourth stanza, different sections of the mosque are described, and as the-re are hikmetli âyetler (wise verses) written in the inscription, the poet tells us that even as a ruin this area reminds one of the gardens of Paradise. In the last two lines of the stanza the poet imagines setting out on the road to the past via the courtyard of the ruined, destroyed mosque and draws a magnificent portra-it of destruction that reflects the collapse of the psychology of the people living in those days:

Bağ-ı cennet olan harâbesinde Tekbîr sadâları artık bunalmış!

What is interesting in these lines is the abstract concept of Tekbîr sadâları (ec-hoes of the tekbir) being qualified by the verb bunalmak, which also has an abs-tract meaning. If we accept the dictionary definition of bunalmak, that is, “dep-

ression, suffocation”, then not only does this mean that the echoes of the tekbir are no longer rising from amongst the ruins, but we can also interpret this line in the following way:

Neither the spirit nor the excitement of those Turkish soldi-ers who gave cry to the tekbir when conquering Constanti-nople “in the name of Allah”, roughly five hundred years be-fore the poem was written (1462), exist anymore. The echoes of the tekbir have been suffocated and remain trapped, and there is no divine or sublime passion or effort; it is as if the-se cries have been frozen and have lost their animation. Here the image of the bunalan Tekbîr sadâlar is new and original. An abstract concept belonging to the past appears before us in a brand new form as an attribute to qualify the bunalmak that is being experienced at this time.

Much as Tanpınar, in the poem “Bursa’da Zaman” (Time in Bursa), hears the Çinilere sinmiş Kur’an sesi (the sounds of the

Qur’an cowering in the tiles), here Rıza Tefvik is aware of the Tekbîr sadâlar that were uttered centuries before, but which have been donup kalmış (frozen) in the ru-ins of the mosque.

In the final stanza, which is very meaningful, the poet, in his own persona, calls to the entire Turkish nation, admitting to himself that the şerefli mâzi (honored past) is nothing more than a masal (fairy tale).

If we examine the poem as a whole, the poet is distressed by the aspect of the Turkish nation, which was writhing in the throes of agony at that time; he is fa-ced by the distressed situation of the children of a nation that had once lived in honor and glory throughout centuries of history. Thus he uses the ruins of a temple from the happier days of the Ottoman State, that is, the Mihrümâh Sul-tan Mosque, to make us aware of his great sorrow, in fact, his weeping. It co-uld be said that the poet has had a dream of the past and that while expressing images that exalt the past with traditional components from the past and his-tory, the components that he uses to qualify the time he is living in are the att-ributes of sorrow and sadness.

In one sense in this poem Rıza Tefvik symbolically expresses the, in his own words, izmihlâl (destruction) of the collapse of the great Turkish-Islamic civiliza-tion which ruled over three continents. As stated above in the paragraph that discusses of the concept of the poem, we can understand that poets combine personal feelings with social events in poems that are written under the power-ful influence of daily events, like Abu’l baka Salih Andulusi, who uttered an elegy about the collapse of the Andalusian civilizations centuries before or weeping tears at the slow destruction of the Turkish-Islamic civilization. The poem of Harâb Ma’bed, which carries symbolic meanings alongside its literal meanings, can also be read as an elegy that is recited for a civilization that no longer exists.

*

Süleyman Nazif, the author of magnificent poems like the Dâüssıla, was exi-led to Malta along with other Turkish intellectuals for writing Kara Bir Gün (A Black Day) to mark the invasion of Istanbul by British and French troops on 16 March, 1920. From here he describes the spiritual state of Rıza Tevfik when wri-ting Harâb Ma’bed.

Rıza Tevfik

69

irlerini Serâb-ı Ömrüm adıyla Lefkoşa’da yayımlar. Rıza Tevfik’in, bizzat kendi-sinin tashih ettiği ve imzalayarak İstanbul’da İbnülemin Mahmud Kemal İnal’a gönderdiği hususi nüshaya, bu şiirin yer aldığı sayfaların altındaki boş kısma şu satırları yazmış olduğunu görüyoruz:

“Rûhumuzda mûnis olan medeniyet-i İslâmiyenin en güzel âsârı ve onların üslûp itibariyle en ulvî timsâli olan cevâmi-i şerîfenin müşrif-i harâb oldukla-rından dolayı teessürümü beyân için yazılmıştı. Ve Mihrümâh Sultan Câmii’nin vîran şadırvanında yazılmıştı. O zaman Meclis-i Mebusân’da birçok kişiler be-nim bu derin ve muhik teessürüme iştirak ettiler ve o esnâda hakikaten harâb olan ve bize en satvetli devletimizden yâdigâr kalan o güzel câmi-i şerîfi -o zaman Evkaf Nâzırı bulunan- merhum Hayri Bey’e tamir ettirdilerdi. Bu emr-i hayr için birkaç bin lira sarf edilmiş olduğunu söyleyip beni taltif ettilerdi.”11

Bu ifadelerden de anlaşılabileceği gibi şiir sadece bir anlık heyecanla değil, bel-li bir hazırlık devresinden sonra, yani şair kendisini rûh itibariyle bir süre hazır-ladıktan sonra doğmuştur.

Mimar Sinan tarafından suriçi İstanbul’una hâkim tepelerinden birinde inşa edilen Mihrümâh Sultan Câmii o tarihten bu yana çeşitli zamanlarda deprem, yangın, ilgisizlik vb. tahribat karşısında hasar görmüş ve her seferinde onarıla-rak bugünlere gelmiştir. 17 Ağustos 1999 Marmara Depremi’nde de büyük bir hasar gören Mihrümâh Sultan Câmii, aşağı yukarı on yıla yakın bir süredir ta-mir edilmeğe çalışılıyor. Bu süre içinde hasar gören çeşitli kısımları onarılırken bir yandan da kaideye kadar minaresi sökülerek yeniden örüldü; ancak cadde tarafındaki iskeleler hâlâ durduğuna göre tamirâtın devam ettiği anlaşılıyor.

Mihrümâh Sultan ile Mimar Sinan’ın bizlere bir yâdigârı olarak günümüze ula-şan bu muhteşem eser, sadece tamiratla değil, aynı zamanda önündeki gayrı nizâmi ve kaçak yapıların yıkılıp temizlenmesinden sonra aslî hüviyetiyle orta-ya çıkabilecek gibi görünmektedir.

11 Bu imzalı nüsha İstanbul Üniversitesi Merkez Kütüphanesi, Nadir Eserler Kısmı’ndaki İbnülemin Mahmud Kemal İnal Kitapları arasında bulunmaktadır (nr. 672, s. 9).

“One day he read a couple of Arabic couplets that lamented the collapse of Is-lam in Andalusia. The poet was greatly affected by this and in order to commu-ne with the spirits of the past went to Eyüp; as he wandered around this area he became even sadder. Finally, he came in front of the ruins of the mosque of Mihrümâh Sultan, the beloved daughter of Süleyman the Magnificent, the sup-reme ruler of East and West; finding this temple, which had the power to reli-eve the sorrow that had been accumulating in his heart from the morning, he immediately poured out what he felt among the ruins onto paper.”10

Another evaluation of this poem which approaches it from a different perspec-tive comes from the poet himself. During a visit made to Cyprus in 1934 from the town of Junya in Lebanon, where he was living in a form of exile due to be-ing one of the 150s, on the insistence of some friends like İsmail Hikmet (Ertay-lan) Rıza Tevfik published his poems in Serâb-ı Önrüm in Nikosia. In the perso-

nal copy that Rıza Tevfik edited and signed, which was sent to İbnülemin Mah-mud Kemal İnal, we can find the following lines in the margin of this poem:

“This was written to declare the sorrow felt at the derelict state of the sacred mosques, the most magnificent monument and most sublime symbol of the ci-vilization of Islam. And this was written in the ruins of the şadırvan (fountain) of the Mihrümâh Sultan Mosque. At that time many people in the Parliament shared my deep and justified sorrow for that beautiful holy mosque, a remin-der from our most glorious state to us, which at that time was in true ruins - and they had Hayri Bey, who was at that time the Minister of Waqfs - repair it. By telling me that a few thousand lira had been expended on this sacred duty they rewarded me.”11

As we can understand from these expressions, the poem was not just the re-sult of a momentary inspiration, but rather had perhaps come to life after a pre-paratory period, that is after the poet had prepared his soul towards this aim.

The Mihrümâh Sultan Mosque, built by Koca Sinan on a hill that dominates Is-tanbul within the ramparts, has been ravaged from the time it was built until the present day by earthquakes, fires, neglect and other such factors; each time it has been repaired and thus has reached us today. For a period of nearly ten years repairs have been carried out on the Mihrümâh Sultan Mosque, which suffered great damage in the Marmara earthquake of 17 August, 1999. Within this period, while the various parts that suffered damage were being repaired, the minaret on the side was removed, down to the base and rebuilt; however, it can be understood that repairs continue, as the scaffolding is still on the stre-et side of the building.

Renovation is not enough if this magnificent work which reminds us of Mihrümâh Sultan and Koca Sinan is to regain its former glory; at the same time the illegal structures that have been built up around it need to be removed for the actual identity to emerge.

10 “İran Edebiyatının Edebiyatımıza Tesiri”, Edebiyat-ı Umumiye Mecmuası, no. 62-31, 6 April 1918, p. 581.11 This signed copy can be found in Istanbul University Central Library, in the Rare Works Section, among the books of İbnülemin Mahmud Kemal İnal (no. 672, p. 9).

Neyzen Tevfik ve Rıza Tevfik / Neyzen Tevfik and Rıza Tevfik Rıza Tevfik

İSTANBUL’DA ÖĞRETMEN OKULLARIFransız İhtilali: yeni eğitim ve yeni öğretmen

Prof. Dr. Cemil ÖZTÜRK

TEACHER TRAINING SCHOOLS IN İSTANBULFrench Revolution: New Education, New Teachers

Prof. Cemil ÖZTÜRK

İSTANBUL’DA ÖĞRETMEN OKULLARI Fransız İhtilali: yeni eğitim ve yeni öğretmen / TEACHER TRAINING SCHOOLS IN ISTANBUL French Revolution: New Education, New Teachers

72

İSTANBUL’DA ÖĞRETMEN OKULLARIFransız İhtilali: yeni eğitim ve yeni öğretmen

Prof. Dr. Cemil ÖZTÜRK*

Fransız İhtilali’ne kadar bütün toplumlarda eğitim dinî idi. Buna paralel olarak, okullar mabetle yan yana, iç içe idi. Örneğin Batı Avrupa’nın prototip kampusla-rında eğitim kurumları, bir kilisenin etrafında toplanmıştı; öğretmenler de genel-likle din adamları veya ağırlıklı olarak dinî eğitim almış kimselerdi.

Osmanlı eğitim ve bilim merkezleri olan külliyelerde, ana yapı mabetti; diğer mekânlar onun etrafında çevrelenmişti. Öğretmen/bilim adamı işlevini gören müderrisler de büyük ölçüde dinsel içerikli bir programa tabi olarak öğrenim gör-müş insanlardı.

Epistemolojik yönden bilgi, yüzyıllar boyunca apriori yani tartışmasız kabul edil-mesi gereken bir şeydi. Eğitimin en önemli görevi, mevcut –dinî, sosyal, kültü-rel vs.- kültürü gelecek kuşaklara aktarmaktı. Dolayısıyla, eğitim bir değişim de-ğil, statüko aracıydı. Bu niteliği, Batıda Ortaçağın izlerini taşıyan eğitimin sonu-nu hazırlayacaktı.

Fransız İhtilali ideolojik olarak, mevcut siyasal, sosyal ve kültürel yapının değişi-mini amaçlamıştı. Öyle ki Fransız Cumhuriyeti, feodal, teokratik ve monarşik dü-zeni yıkmış, onun yerine cumhuriyetçi, laik değerlere dayalı yeni bir düzen kur-muştu. Yeni düzenin bekası, ona inanan yeni nesillerin yetiştirilmesine bağlıydı. Bunun için ise, yeni bir eğitim sisteminin teşekkülü ve cumhuriyetçi öğretmenler yetiştirmek gerekiyordu. Bu gereklilik, ihtilalcileri insanlık tarihinin ilk müsta-kil öğretmen yetiştiren kurumunu açmaya götürdü.

Fransız İhtilali sonrasında açılan öğretmen okulu, hem cumhuriyetçiler hem de kralcılar tarafından ide-olojik bir üs olarak görülmüştü. Bu okuldan mezun olanlar, çoğu zaman kendilerini kralcı – cumhuriyet-çi kavgasının ortasında bulacaklardı. Öyle ki, kralcılar yönetimi ele geçirdiklerinde ilk olarak bu öğretmen-leri tasfiye etmişlerdi. Başka ülkelerde de öğretmen okulları kilise ve/veya eski siyasal düzenin savunucu-larının baskısına maruz kalmıştı. Örneğin İngiltere’de Tanzimat arifesinde açılan ilk öğretmen okulu, kilise-nin tepkisi yüzünden on yıla yakın bir süre kalıcı hale gelememişti. Belçika’da laik eğitimi sembolize eden öğretmen okulu, ordunun desteği ile ayakta durabilmişti. Oysa Osmanlı ülkesinde ilk öğretmen okulu, peda-gojik bir ihtiyaçtan doğacaktı.

Osmanlı eğitiminde modernleşme ve Dârülmuallimîn: Hoca’dan Muallim’eOsmanlı İmparatorluğu’nda Batı modelinde modernleşme, Avrupa’daki gibi, felsefî, fikrî, bilimsel vs. alanlardaki bir evrimin/dönüşümün sonucunda ve/veya ona paralel olarak değil, tamamıyla pratik ihtiyaçların baskısıyla ortaya çıkmış-tı. Nitekim ilk reformlar cephede alınan başarısız sonuçların etkisiyle ordunun ıs-lahına yönelik olmuştu; öyle ki eğitimdeki modernizasyon da Batı tipinde askerî okulların açılması biçiminde başlamıştı: mühendishaneler, Mekteb-i Tıbbiye ve Mekteb-i Harbiye. Bu okullar Türkiye’de pozitivizmin doğuş ve yaygınlaşmasına beşiklik ederek Cumhuriyet’e giden fikrî ve felsefî yolun biçimlenmesinde önem-li rol oynayacaktı.

Modern sivil eğitimin doğuşu da önemli ölçüde pragmatik bir yaklaşımın sonu-cuydu: Yeni kurulan Batı tipi bürokrasinin çağdaş eğitim görmüş, Batı dili bilen memur ihtiyacını karşılamak için yeni okullar açmak. Sultan II. Mahmud bu yakla-şımla İstanbul’da iki okul açtırmıştı (1838). Kurduğu bir eğitim komisyonu, ülke-de, Avrupa’da olduğu gibi, ilk, orta ve yüksek öğretim olmak üzere üç kademe-li bir sistem kurulmasını önermişti. Ancak bu sistemin kurulmasına, 1846’da Pa-yitahtta rüşdiye adı verilen modern bir okulun açılmasıyla başlanmıştı. Bu okulda verilen eğitimin çok başarılı olması üzerine, müteakip yıllarda yenileri açılmıştı.

* Marmara Üniversitesi, Atatürk Eğitim Fakültesi Dekanı * Head ofAtatürk Faculty of Education at Marmara University.

TEACHER TRAINING SCHOOLS IN ISTANBULFrench Revolution: New Education, New Teachers

Prof. Cemil ÖZTÜRK

Until the French Revolution, education in all communities meant religious edu-cation. Parallel to this, schools were located next to places of worship; they were intertwined. For instance, the first educational institutions in Western Eu-rope were centered around churches, and the teachers were all religious clerics or people who had received religious education.

At the Islamic-Ottoman Social Complexes (Külliye), which were the center of education and science in the Ottoman Empire, the main building was the mos-que and the other buildings were built adjacent to it. The teachers (müderris) were mainly educated in programs with religious content.

For centuries, knowledge was accepted a priori as epistemological, meaning it was something that was unquestionable. The most important task of education was to transfer the current culture - religious, social, cultural, etc. - to the futu-re generations. Thus, education was not a tool for change; rather, it was a tool to maintain the status quo. This characteristic would bring about the end of an education system carrying traces of the Middle Ages in the West.

Ideologically, the French revolution aimed to change the current political, soci-al and cultural structure. So much that the French Republic demolished the fe-

udal, theocratic and monarchic regimes and estab-lished a new regime that was based on republican and secular values. The continuity of this new regi-me depended on raising new generations that beli-eved in it. For that, the creation of a new education system and the training of republican teachers were necessary. This necessity led the revolutionaries to open the first private teacher training institution in the history of mankind.

The teacher training school opened after the French Revolution was seen as an ideological base for both the republicans and the supporters of the king. The graduates of this school mostly found themselves in the middle of the fight between the republicans and the supporters of the king. In fact, these teachers

were the first to be discharged when the supporters of the king came to power. The teacher training schools in other countries were exposed to a lot of pressu-re from the church and/or the supporters of former political regimes. For instan-ce, in Britain, the first teacher training school opened on the eve of reforms did not become permanent for almost ten years due to the reaction of the church. In Belgium, the teacher training school, which symbolized secularism, could only persist with the support of the army. However, the first teacher training school under the Ottoman Empire was born from of a pedagogic need.

The Modernization of Ottoman Education and Dârülmuallimîn (schools for training male teachers): From Hodja to Teacher

In the Ottoman Empire, the Western model of modernization emerged because of the pressure of practical needs, unlike in Europe where modernization emer-ged as the result of and/or parallel to the evolution/transformation in the phi-losophical, intellectual and scientific areas. Indeed, due to the disappointing re-sults on the front lines, the first reforms were designed to improve the army; thus, the modernization of education started with the establishment of Western style military schools: engineering schools (mühendishaneler), medical schools (Mekteb-i Tıbbiye), and military schools (Mekteb-i Harbiye). These schools were the cradle of the birth and spread of positivism and played an important role in the formation of the intellectual and philosophical road to the Republic.

The birth of modern civil education was to a considerable extent the result of a pragmatic approach as well: opening new schools satisfied the newly establis-hed Western style bureaucracy’s need for civil servants who could speak wes-

Modern sivil eğitimin doğuşu da önemli öl-çüde pragmatik bir yaklaşımın sonucuydu: Yeni kurulan Batı tipi bürokrasinin çağdaş eğitim görmüş, Batı dili bilen memur ihtiya-

cını karşılamak için yeni okullar açmak.

The birth of modern civil education also was a result of a pragmatical approach: Open up schools to meet the newly established Wes-tern style bureaucracy’s need for officials, who are modernly educated and speaking

foreign languages.

73

Ne var ki, sayıları artan modern okullarda eğitim kalitesinin sürdürülmesi için çağdaş pedagojiye [usûl-i cedid] göre yetiştirilmiş öğretmenlere ihtiyaç vardı ve medreselerin onları yetiştirmeleri mümkün değildi. Bu gerçeği gören Sultan Abdülmecid’in iradesiyle İstanbul Fatih’te 16 Mart 1848’de Dârülmuallimîn adıy-la Türkiye’nin ilk öğretmen okulu açıldı. Batı ülkelerinin aksine, bu okulun açılışı, herhangi bir fikrî ve/veya fiilî direnişle karşılaşmamıştı. Yıllarca kiralık konaklarda faaliyet gösteren Okulun gerçek bir kurum haline gelmesi, ünlü tarihçi, hukukçu ve devlet adamı Ahmed Cevdet [Paşa] Efendi’nin müdürlüğü zamanında müm-kün olmuştu. Keza, bu kurumun ilk nizamnamesi de onun tarafından hazırlan-mıştı. Ahmed Cevdet, öğretmen yetiştirmede nicelik – nitelik ikilemine düşüldü-ğünde niteliği tercih etmek gerektiğini gösteren ilk örnek icraata da imza atmış-tı. Öyle ki, okula tahsis edilen öğrenci maaşı [burs] ödeneğinin yetersiz olduğunu, parasız kalan öğrencilerin medrese öğrencileri gibi cerr’e çıktığını ve halktan yar-dım topladığını, bunun ise kamuoyunun gözünde öğretmenliğin saygınlığını azalt-tığını görmüş, malî darlık dolayısıyla ödenek artırılamadığı için, mevcut öğrenci kontenjanının yarıya indirilmesini sağlamıştı. Böylece, maddî imkânları iyileşen öğretmen adaylarının özsaygıları ve sosyal statüleri yükselmişti. Bu örnek yakla-şım ve uygulama, yüz elli yılı aşkın öğretmen yetiştirme tarihimizde çoğu kez unu-tulacak, genellikle nitelik niceliğe kurban edilecekti.

Dârülmuallimîn veya Dârülmuallimîn-i Rüşdî [Rüşdiyeler İçin Öğretmen Okulu], Osmanlının usûl-i cedid dediği çağdaş pedago-jiye uygun öğretmen yetiştirerek, İmparator-lukta modern eğitimin gelişiminde hayatî bir rol oynadı. Ne var ki, rüşdiyelerin açılıp yay-gınlaşması, Tanzimat arifesinde planlanan üç kademeli yeni eğitim sisteminin kurulması için yeterli değildi. Zira rüşdiyelerin açılmasıy-la ortaöğretim kademesi oluşturulmuştu. Fa-kat ilköğretim ve yükseköğretim alanında bir şey yapılmadığı için Ahmet Cevdet Paşa’nın Ma’ruzat adlı eserindeki ifadeyle âdeta “işin ortasından başlanmıştı”. Dârülfünun adı ve-rilen üniversitenin kurumsallaşması, bu dö-nemde üç açılış yapılmasına rağmen başarıla-mamıştı. İlköğretimin modernizasyonuna giri-şilmesi için ise on yıldan fazla beklemek gere-kecekti.

İlköğretim reformu ve Dârülmuallimîn-i Sıbyan

Sıbyan mekteplerinde çağdaş pedagojiye uy-gun yenilikler 1850’lerde başladı. Okullara, tahta, sıra, harita gibi araç ve gereçler girme-ye başladı. Selim Sabit Efendi’nin Rehnumay-ı Muallimîn [Öğretmenler İçin Rehber] adlı ese-ri başta olmak üzere, usûl-i cedidi anlatan ki-taplar ve kurslar vasıtasıyla bazı öğretmenler çağdaş pedagojinin ilkelerini sınıflarına taşı-dı. Bu harekete uygun olarak yeni okullar açıl-dı; bunlara geleneksel sıbyan mekteplerinden farklı olarak ibtidaî adı verildi.

Ortaöğretimde olduğu gibi, ilköğretim reformunu kalıcı ve etkin hale getirmek için 1868’de İstanbul Cağaloğlu’nda Dârülmuallimîn-i Sıbyan adında bir ilköğret-men okulu açıldı. Bu okul, şüphesiz İmparatorluğun devasa öğretmen açığını ka-patmaya yetmedi. Fakat Türkiye’de ilköğretimin çağdaşlaşması sürecinde belirle-yici bir rol oynadı. Her şeyden önce, 1974’te ilköğretime öğretmen yetiştirmenin ön lisans seviyesindeki eğitim enstitülerine devredilmesine kadar, açılan tüm il-köğretmen okullarına model oluşturdu. Ayrıca, Türkiye’de ilköğretim alanındaki pedagoji hareketlerine önayak oldu. Özellikle İkinci Meşrutiyet döneminde, Türk dünyası ve öteki İslâm ülkeleri üzerinde de etkili olacak güçlü bir çağdaş pedagoji hareketine sahne oldu. Bu yıllarda Satı Bey, söz konusu coğrafyada “Türk Frobeli” yakıştırmasıyla şöhrete kavuştu. Semerkant, Buhara ve Karabağ gibi diyarlardan bu okula öğrenim görmek üzere öğrenciler geldi. Bu öğrencilerin barınma, bes-lenme ve öteki giderleri devlet ve/veya halk tarafından karşılandı.

tern languages. With this approach, Sultan Mahmud II opened two schools in Istanbul in 1838. A commission on education he established suggested the imp-lementation of a European three-level system: primary, secondary and higher education. The establishment of this system began with the opening of a mo-dern school called rüşdiye (Ottoman Junior High School) in 1846 in the capital city. Due to this school’s huge success, new schools were opened in subsequ-ent years.

However, in order for these modern schools to maintain a high quality of educa-tion, teachers trained in accordance with modern pedagogy (usûl-i cedid) were needed and the theological schools were not able to do that. Sultan Abdülme-cit understood this and decided to open Dârülmuallimîn, Turkey�s first teacher training school in Istanbul on March 16, 1848. Unlike in the Western countries, the opening of this school did not face any intellectual or operational resistan-ce. The school operated in rented premises for years. Under the leadership of the famous historian, jurist and statesman Ahmed Cevded Pasha, the school be-came a real institution. Also, he prepared the first charter of this institution. Ah-met Cevded was known for preferring quality if the school fell into the dilemma of quality or quantity when it came to training teachers. He saw that the stu-dent loan (bursary) allowance allotted to the school was insufficient; thus stu-dents were left penniless and looked for ways to earn money just as the theo-

logical school students did. The students re-sorted to collecting charity from the commu-nity which, as a result, reduced their presti-ge in the eyes of the public. Due to financial distress it was impossible to increase the al-lowances so Ahmet Cevded decided to halve the current student quota. As a result, the fi-nancial means of the teacher candidates imp-roved which raised their self-respect and so-cial status as well. In the more than one and hundred and fifty year long history of training teachers in Turkey, this exemplary approach and implementation was eventually forgot-ten as quality was sacrificed for quantity.

Dârülmuallimîn or Dârülmuallimîn-i Rüşdî (Teacher Training School for “Rüşdiye”) edu-cated teachers in accordance with modern pedagogy, called usûl-i cedid by the Otto-mans, and played a vital role in the develop-ment of modern education within the em-pire. However, the opening and proliferati-on of the Ottoman junior high schools (Rüş-diye), part of the Tanzimat reforms were not enough for the planned establishment of the new, three-level education system. The ope-ning of these junior high schools (Rüşdiye) created the secondary level of education. Ho-wever, because nothing was done for the pri-mary education and higher education levels, as explained by Ahmet Cevdet Pasha in his

book Ma’ruzat, “they began the work from the middle.” The institutionalization of the universities or Dârülfünun was not achieved in this period, even though three were opened. As for the modernization of primary schools, this would take at least more ten more years to accomplish.

Primary School Reform and Dârülmuallimîn-i Sıbyan

In the primary schools (Sıbyan mektepleri), developments in accordance with modern pedagogy started during the 1850s. Schools began to use equipment like boards, desks, maps, etc. Books and courses describing modern pedagogy, particularly Selim Sabit’s book Rehnumay-ı Muallimîn (Guide for Teachers), led some teachers to carry out the principles of modern pedagogy in their classes. Pursuant to this movement, new schools were opened called ibtidaî, a name that is different from that of the traditional Ottoman primary schools (Sıbyan mektepleri).

Medrese alimi ve talebeleri. / Professor of madrassah and his students

İSTANBUL’DA ÖĞRETMEN OKULLARI Fransız İhtilali: yeni eğitim ve yeni öğretmen / TEACHER TRAINING SCHOOLS IN ISTANBUL French Revolution: New Education, New Teachers

74

Kızların eğitimi reformu ve Dârülmuallimât / Dârülmuallimât-ı Âliye

Tanzimat devri İslâm dünyasında kızların eğitimi bakımından bir devrime sahne oldu. Öyle ki, bu devre gelene değin sıbyan mektebinde on yaşına kadar süren bir öğrenim görebilen kızlar; 1859 yılında İstanbul Sultanahmet’te bulunan –günü-müzde Türk Edebiyatı Vakfı tarafından kullanılan- Cevrikalfa Mektebi’nde açılan İnas Rüşdiyesi [Kız Rüşdiyesi] ile ortaokula muadil bir öğrenim imkânına kavuş-tu. Önceleri Müslüman aileler, kızlarını, programında teorik derslerin yanında, ev idaresi, -o gün için yaygın olmayan bir beceriyi geliştirmek için- ütü, dikiş ve nakış ile piyano gibi derslerin de verildiği inas rüşdiyelerine göndermekten çekindi. Bu toplum psikolojisiyle ilgili bir durumdu; zira aileler geleneğin dışına çıkıp çevrele-rinden tepki görmekten çekiniyordu. Devlet, resmî gazetesi Takvim-i Vekâyi’de yayınladığı ilanlarla bu psikolojiyi ortadan kaldırmaya çalışıyordu. Bu ilanlarda İslâm dininin kızların eğitimine verdiği öneme vurgu yapılıyordu. Kızların eğitimi-nin yaygınlaşmasını engelleyen faktörlerden biri de, mevcut öğretmenlerin erkek olması; toplumun, ergenlik çağına gelmiş kızların bu kimselerle bir arada bulun-masına hoş bakmamasıydı. İşte, Bâb-ı âli bu soruna çözüm bulmak için 1870 yılın-da İstanbul’da Dârülmuallimât adında bir kız öğretmen okulu açtı. İnas Rüştiyesi mezunlarını alan bu okul iki yıl sonra ilk bayan öğretmen mezunlarını verdi. Bun-lar, modern anlamda ilk kadın devlet memurları oldu. Kadın öğretmenler ülkede kızların eğitiminin yaygınlaşmasında önemli bir rol oynadı. Bu okul, Türkiye’nin ilk kadın pedagoglarının, yöneticilerinin ve aydınlarının yetişmesine zemin hazırla-dı. Böylece, modern Türkiye’nin doğu-şunda etkili oldu.

Tanzimat’tan sonra vilâyetlerde açı-lan az sayıdaki dârülmuallimâta model oluşturan İstanbul Dârülmuallimâtı; Bi-rinci Dünya Savaşı’nın başında bün-yesinde açılan İnas Dârülfünunu [Kız-lar Üniversitesi] ile kızların yüksek öğ-renim görme imkânını elde etmesine de zemin hazırladı. Ayrıca, savaş arife-sinde çatısı altında faaliyete geçen Ana Muallime Mektebi ile okul öncesi eği-tim öğretmeni yetiştirerek, ülkede bu alanın gelişiminin önünü açtı. İstanbul Dârülmuallimâtı, 1924 yılında Kız Mual-lim Mektebi, sonraki yıllarda da Kız Öğ-retmen Okulu adıyla faaliyetini sürdür-dü. 1974 yılında ilkokullara öğretmen yetiştirmenin eğitim enstitülerine dev-redilmesiyle tarihî rol ve/veya işlevini kaybetti.

Dârülmuallimîn-i Âliye

İstanbul’un eğitim tarihine damgasını vuran eğitim kurumlarından biri de, Cum-huriyet döneminde Yüksek Öğretmen Okulu adıyla 1970’lere kadar faaliyeti-ni sürdüren Dârülmuallimîn-i Âliye idi. Modern Osmanlı eğitim sistemini Fransız modeline göre oluşturulan 1869 Maarif-i Umumiye Nizamnamesi [Genel Eğitim Tüzüğü]; öğretmen yetiştirme alanını da yeniden düzenlemişti. Bu nizamname-nin Osmanlı öğretmen yetiştirme düzenine yaptığı en önemli katkı, İstanbul’da üç farklı kademede bulunan sıbyan mektepleri, rüşdiye ve idadilere öğretmen yetiş-tiren Dârülmuallimîn-i Kebîr [Yüksek Öğretmen Okulu] açılmasını öngörmesiydi. Bu okul, 1874 yılında açıldı, üç yıl sonra üç kademeye de öğretmen yetiştirir hale geldi. Sultan II. Abdülhamid döneminde hem nicelik hem de nitelik bakımından önemli bir gelişme kaydetti. Bu arada, teşkilat bakımından bazı değişimlere uğra-dı. Kimi zaman Sıbyan/İbtidaî Şubesi özerk, kimi zaman da bağımsız hale geldi. Fa-kat asıl değişim II. Meşrutiyet döneminde (1908-1918) meydana geldi.

II. Meşrutiyet’in ilk yarısında Dârülmuallimîn-i Âliye, École normale supérieure - Paris’ten esinlenilerek yeniden yapılandırıldı. İdadî öğretmenliği öğrencileri, alan bilgisi derslerini Dârülfünun’dan almaya başladı. Okulun işlevi, son sınıfta peda-gojik formasyon eğitimi vermekle sınırlandırıldı. Bu yapı, 1915 nizamnamesi ile değiştirilmiş olmakla beraber, söz konusu iş bölümü şekli, Cumhuriyet dönemin-de de uzun yıllar devam etti. Nitekim 1924 yılında Yüksek Muallim Mektebi –kısa süre sonra da Yüksek Öğretmen Okulu- adını alan okul, 1978 yılına kadar, sadece

Similar to the experience with training for secondary education, a primary edu-cation teacher training school called Dârülmuallimîn-i Sıbyan was opened in Ca-galoglu, Istanbul, in 1868, in order to make the primary education reforms per-manent and effective. This school could not satisfy the massive demand for te-achers throughout the empire, but it played a decisive role in the moderniza-tion of primary education in Turkey. Above all, until the responsibility for trai-ning primary school teachers was transferred to education institutes in 1974, it set an example for all the primary education teacher training schools that were opened. Also, it took the lead in the pedagogy movement in the field of primary education. Especially during the Second Constitutional Monarchy period, Turkey witnessed strong, modern pedagogy movements that affected the other Islamic countries. During these years, Satı Bey gained fame in the region with the epit-het “Turkish Froebel”. Students came to this school to be educated from regions like Samarqand, Bukhara and Karabagh. The students’ accommodation, food and other expenses were met by the government and/or the public.

Education Reform for Girls and Dârülmuallimât / Dârülmuallimât-ı Âliye

The era of reforms (Tanzimat devri) brought about a revolution with regard to the education of girls. With this reform, female students, who until this time pe-riod could only be educated until the age of ten in the Ottoman primary schools,

were afforded the opportunity to study at a school called İnas Rüş-diyesi (Secondary School for Girls), opened in 1859 within the Cevri-kalfa School and located in Sulta-nahmet, Istanbul (used by the Fo-undation of Turkish Literature to-day) which gave them an educati-on equivalent to secondary school. Previously, Muslim families hesita-ted to send their daughters to girls’ junior high schools (inas rüşdiye-si) which offered courses in home economics (developing such a skill was not common at that time), iro-ning, needlecraft or piano in addi-tion to theoretical courses. This was related to the psychology of the community: families were af-raid of the reaction of their neigh-bors if they went outside of the tra-dition. The state was trying to eli-minate this psychology through announcements in the official ga-zette, Takvim-i Vekâyi. In these an-nouncements, the importance of

educating girls in Islam was emphasized. Another reason hindering the spread of girls’ education was the fact that the current teachers were all male and the public did not find it appropriate for girls at the age of puberty to be taught by male teachers. Thus, to solve this problem, the Sublime Port (Babıali) opened a teacher training school for female students called Dârülmuallimât in 1870. This school, which enrolled graduates of the junior high school for girls (İnas Rüşti-yesi) produced its first female teacher graduates in two years. These teachers can be called the first female civil servants in Turkey. Female teachers played an important role in the movement to educate girls throughout the country. This school laid the foundation for the rise of the first female pedagogues, managers and visionaries of Turkey. Thus, the school became instrumental in the birth of modern Turkey.

The model for a few schools opened in the provinces after the Tanzimat reforms, the Dârülmuallimât of Istanbul opened the door for female students to have ac-cess to higher education with the İnas Dârülfünunu (University for Girls) that was opened within the Dârülmuallimât in Istanbul at the beginning of World War I. In addition, a Ana Muallime Mektebi (Female Teacher Training School for Pre-School Education) was opened under its roof which encouraged the de-velopment of this field in the country by educating pre-school teachers. The Dârülmuallimât of Istanbul changed its name to Kız Muallim Mektebi (Teacher

Darülfünun / İstanbul University

75

pedagojik formasyon ve genel kültür derslerini verdi. Ayrıca, 1998’deki yeniden yapılanmadan sonra eğitim fakülteleri de, lise öğretmeni yetiştiren programlarda benzer bir modeli yürürlüğe koydu. Ne var ki, aradaki yirmi yıllık kopukluk sırasın-da bu tarihî tecrübe unutulmuş; bu yüzden Batıdan uyarlanan son modelin uygu-lanmasında ciddî sorunlarla karşılaşılmıştı.

Sonuç olarak, Türkiye öğretmen yetiştirme tarihinde İstanbul’un ayrı bir yeri ve önemi olmuştur. Zira Osmanlı Dersaadet’inde açılan bu kurumların her biri alan-larının amiral gemisi olarak kabul edilmiş; ülkedeki eğitim hareketleri üzerinde belirleyici bir rol oynamıştır. Cumhuriyet’in ilânından sonra yeni rejimin dayan-dığı esaslara göre kısmî revizyona uğrayan bu kurumlar (eğitim enstitüleri, ilköğ-retmen okulları, Yüksek Öğretmen Okulu), 1970’li yılların sonlarına kadar varlığı-nı sürdürmüştür. 1982’de öğretmen yetiştiren kurumların üniversitelerin bünye-sine alınması sırasında, İstanbul’daki kurumlar Marmara Üniversitesi Atatürk Eği-tim Fakültesi’ne temel oluşturmuştur. Günümüzde, son yıllarda açılan diğer eği-tim fakülteleriyle birlikte İstanbul, öğretmen yetiştirme tarihimizdeki seçkin rolü-nü oynamaya devam etmektedir.

Training School for Girls) in 1924 and then to Kız Öğretmen Okulu (Teacher Trai-ning School for Girls) and it continued operating under this name. After the res-ponsibility for training primary school teachers was transferred to training insti-tutes in 1974, these schools lost their historical role and function.

Dârülmuallimîn-i Âliye

Another institution of education that made a mark in the history of education in Istanbul was the Dârülmuallimîn-i Âliye which continued operating during the Republican era as the Higher Education Teacher Training School (Yüksek Öğret-men Okulu) until the 1970s. The General Education Rules (Maarif-i Umumiye Ni-zamnamesi) that was prepared pursuant to the French model in 1869 reorgani-zed the field of training teachers as well. The major contribution of this code to the Ottoman approach of training teachers was that it stipulated the establish-ment of the Dârülmuallimîn-i Kebîr (Training School for Higher Education) which trained teachers for the three different levels of education in Istanbul: primary, secondary and higher education. This school opened in 1874 and after three ye-ars it was able to train teachers for all three different levels. During the reign of Sultan Abdülhamit II the school developed significantly with regard to both qu-ality and quantity. In the meantime, some changes were made in terms of orga-nization. Sometimes its primary and higher education divisions (Sıbyan/İbtidaî Şubesi) were autonomous, whereas sometimes they were totally independent. However, the actual change occurred during the time of the Second Constituti-onal Monarchy (1908-1918).

During the first half of the Second Constitutional Monarchy, Dârülmuallimîn-i Âliye was restructured like the École normale supérieure - Paris. The students of the Teacher Training School for Higher Education started to take courses for their major at Dârülfünun (Ottoman University). The school’s function was limi-ted to providing pedagogical training for students in their final year. Even tho-ugh it was changed in the 1915 code of rules, this division of courses continu-ed for many years during the Republican era. As expected, the school called Yüksek Muallim Mektebi (Teacher Training School for Higher Education) in year 1924 -and Yüksek Öğretmen Okulu (Teacher Training School for Higher Educati-on) after short notice-, continued to provide teacher training and general know-ledge courses until 1978. In addition, after the restructuring in 1998, the facul-ties of education enacted a similar model for high school teacher training prog-rams. However, this historical experience was forgotten during the intervening twenty-year gap, thus the new model which was adapted from the West faced serious problems regarding implementation.

In conclusion, Istanbul always held an important place in the history of trai-ning teachers in Turkey. Each of the institutions opened in the capital city (Der-saadet*) of the Ottoman Empire was accepted as the best in their field and all played decisive roles in the education movements within the country. After the proclamation of the Republic, these institutions (training institutes, teacher tra-ining schools for primary education and higher education) were partially revised according to the principals that the new regime was based on, and they conti-nued to exist until the end of 1970s. In 1982, when the institutions for training teachers were being incorporated into the universities, the institutions in Istan-bul provided the foundation for the Atatürk Faculty of Education at Marmara University. Today, as other faculties of education have opened in recent years, Istanbul continues its prominent role in training teachers.

*Dersaadet: Gate of happiness, one of the names of the Ottoman capital.

İSTANBUL’DAN DÜNYAYA DÜNYADAN İSTANBUL’A DOĞANÇAY

M. Lütfi ŞEN

DOĞANÇAY: FROM İSTANBUL TO THE WORLD, FROM THE WORLD TO İSTANBUL

M. Lütfi ŞEN

İSTANBUL’DAN DÜNYAYA DÜNYADAN İSTANBUL’A DOĞANÇAY / DOĞANÇAY: FROM İSTANBUL TO THE WORLD, FROM THE WORLD TO İSTANBUL

78

DOĞANÇAY: FROM ISTANBUL TO THE WORLD, FROM THE WORLD TO ISTANBUL

M. Lütfi ŞEN*

Adil Doğançay, the famous painter, took painting lessons from Şerif Renkgörür while in junior high school and from Mr. Tahsin of Diyarbakir when studying at the School of Topographical Engineering. His teachers admired his talent and decided to send him to Australia to study painting. However, his plans to study abroad were postponed when the Balkan War broke out. He served as a soldier during World War I and during the Turkish War of Independence.

Adil Doğançay was not just a talented soldier and painter. An intellectual man who appreciated the circumstances of the age, he made a decision that deter-mined the future of his son. He planned to send his as-of-yet unborn son abroad to study, no matter what, even if he had to survive on dried beans and bread

every day. After his son Burhan Doğançay was born in 1929, Burhan’s early talent for painting filled Adil Doğançay with hope. Adil Doğançay and his friend Arif Kaptan, a painter, were the first to teach painting to young Doğançay. While his talent for football ex-ceeded that of his talent for painting, Adil Doğançay knew that his son could not make a living as a football player or a painter in the 1940s. During that period in Turkey painters did not have many patrons, other than the government banks. Likewise, the winners of football tournaments were just awarded with neckties, noth-ing more (Burhan Doğançay won one as a player for Gençlerbirliği).

With this in mind, Adil Doğançay added two conditions to the ticket he bought to send Burhan to Paris to study law: the first was not to play football and the second was not to go to the Academy of Fine Arts. Burhan Doğançay said yes to both conditions, but was unable to fulfill them either. Doğançay, who lived in Paris during the Impressionist period, went to a fishing village where the Impressionists, lived to learn French. In this village, thanks to his watercolor paintings and performance in the amateur football league, he quickly became famous. In the meantime, he began to study economics, which interested him more than law. Burhan Doğançay predicted that Turkey’s future would be in agriculture. Because of this, he studied agrarian developments around the globe and wrote his doctoral dissertation on agrarian development in Denmark. At the same time, his artwork was featured in an exhibition in Paris and in joint art exhibitions with American artists.

After successfully completing his education in Paris the young academician re-turned to his country. He began to work as a government officer in Turkey. He represented Turkey as a clerk in the Ministry of Commerce, commissioner for the Exhibition of Brussels and Izmir Fair, director-general of Tourism, and cul-tural attaché for Foreign Affairs. Throughout his life as a civil servant, he never neglected his painting; his work was featured in joint exhibitions with his father, Adil Doğançay.

According to the young painter, the city that most influenced the art world prior to the 17th century was Rome. After this, from the 17th century to World War II, the center was Paris. As Doğançay started his career as a civil servant, he fore-cast that the center of the world of art would shift to America, to New York, to be exact; history confirmed the artist’s prediction.

“Dünya çapında bir sanatçı kendi şehri ve ülkesi için neler yapmalıdır?” sorusunun en doğru cevabıdır Burhan

Doğançay.

Burhan Doğançay’s accomplishments are the best answer to the question,

“What should a internationally-known artist do for his city and for his

country?”

İSTANBUL’DAN DÜNYAYADÜNYADAN İSTANBUL’A DOĞANÇAY

M. Lütfi ŞEN*

Rüştiye yıllarında Şerif Renkgörür’den, Harita Mühendislik Mektebi’nde okur-ken de Diyarbakırlı Tahsin Bey’den resim dersleri aldı. Hocaları yeteneğine hay-randı ve onu Avusturya’ya resim tahsiline yollamaya karar vermişlerdi. Bal-kan Savaşı patlak verince bu yurtdışı tahsili ertelendi. I. Dünya Savaşı ve İstik-lal Savaşı’nda askerdi. Evet, bu kişi ressam ve harita subayı Adil Doğançay’dır.

Adil Doğançay, sadece yetenekli bir asker ve ressam değildi. Çağın gereklerini ve düşünsel birikimin geldiği noktayı iyi kavrayan bu aydından, küçük oğluna mi-ras kalacak ve onun geleceğini belirleyecek önemli bir karar çıktı. Bir oğlu olursa kuru fasulye ve ekmek yemek pahasına da olsa onu yurtdışına eğitime göndere-cekti. 1929 yılında oğlu Burhan Doğançay dünyaya geldi. Burhan, küçük yaşta-ki resim yeteneğiyle Adil Doğançay’ı ümitlendirdi. Ken-disi ve ressam arkadaşı Arif Kaptan, küçük Doğançay’ın ilk resim hocaları oldular. Sonrasındaki futbol yetene-ği resminin önüne geçer gibi olduysa da baba Doğan-çay, 1940’lı yıllarda bir ressamın veya futbolcunun ha-yatını kazanmasının imkânsız olduğunun farkındaydı. O dönem Türkiye’sinde resmin devlet bankalarından baş-ka müşterisi yoktu. Turnuva kazanan takım futbolcula-rına verilen en büyük hediye ise bir kravattan ibaret-ti (Burhan Doğançay, Gençlerbirliği’nde oynarken bir kravat kazanmıştı). Adil Doğançay bu farkındalığın ge-reği olarak oğlunu hukuk eğitimini bitirir bitirmez yurt-dışına gönderirken Paris biletine iki şart eklemişti. Bi-rincisi futbol oynamaması ve ikincisi Güzel Sanatlar Akademisi’ne gitmemesiydi. Genç Doğançay iki şart için de evet dedi ama iki-sini de tam olarak yerine getiremedi. Onun Paris yılları resimde Empresyonistlerin doğ-duğu yıllardı. Doğançay Empresyonist res-samların mekân tuttuğu balıkçı köyüne dil öğrenmek için gitti. Burada dil öğrenme-nin yanında yaptığı suluboya resimler ve oynadığı amatör futbolla kısa sürede ünlü oldu. Bu arada hukuk üzerine başladığı aka-demik kariyerini daha çok ilgi duyduğu ikti-sada kaydırdı. Bu idealist bir ilgiydi. Burhan Doğançay, bir ziraat ülkesi olan Türkiye’nin geleceğini iyi bir tarım ülkesi olmasında gö-rüyordu. Tam da bu sebeple dünyadaki zi-rai gelişmeler üzerine çalıştı ve doktora te-zini Danimarka zirai gelişimini inceleyerek yazdı. Bu arada Paris’te resim sergisi açtı ve Amerikalı sanatçılarla ortak sergilere katıl-dı.

Genç akademisyen, başarıyla geçen Pa-ris tahsilinin ardından memlekete döndü. Türkiye’de memuriyet hayatına başladı. Ticaret Bakanı’nın özel kalem müdü-rü, İzmir Fuarı ve Brüksel Sergisi komiseri, Turizm Genel Müdürlüğü ve hariciye-de kültür ataşesi olarak ülkemizi temsil etti. Bu memuriyet hayatı boyunca da resimden hiç kopmadı; babası Adil Doğançay’la ortak sergiler açtı. İşte, Burhan Doğançay’ın dünyayı ve çağı algılamadaki mahareti burada kendini gösterir.

Genç ressama göre, XVII. yüzyıl öncesi dünya sanatına yön veren şehir Roma’ydı. XVII. asırdan II. Dünya Savaşı’na kadar merkez Paris oldu. Doğançay tam da memuriyet hayatına atıldığı yıllarda sanat dünyasının merkezinin Amerika’ya, daha doğrusu New York’a doğru kayacağını öngördü. Ressama göre dünya sa-natında bir yere varmak için savaşı dünyadaki merkezinde vermek gerekiyor-du. Sonraları tarih, sanatçının bu öngörüsünü doğruladı. Hariciye mensubu ola-rak gittiği New York’ta memuriyetten ayrıldı. Artık parlak akademik geleceği-ni, yüksek memuriyet hayatını elinin tersiyle itmiş, dünyanın sanat merkezin-

* Yazar * Writer

79

He resigned from his position as a civil servant in New York while on a trip rep-resenting the Ministry of Foreign Affairs. He turned down a promising academic career and a post as a senior civil servant, starting a struggle for survival in New York City, the center of the art world. He found success during his second year there. One of Doğançay’s paintings was purchased by the director of the Gug-genheim Museum, Thomas Messer, for the museum’s collection. Following six months of difficulties and severe weather conditions, he had an exhibit at Ken-nedy Airport, which lasted for two and a half years, featuring nineteen magnifi-cent photographs; these were of the Brooklyn Bridge and some measured more than two meters in size. This inspired the artist’s “wall series”, which was well received in the international art arena. Within the context of this mega art proj-ect, Doğançay photographed walls in more than 100 countries. He believed that walls are important as they mirror life quickly passing by and show everything that has been left behind. Eventually, as a result of his tireless efforts, a spectacu-lar archive entitled “Whispering Walls” was created, reflecting 30-40 of the most critical years of the world. These walls reflect the economic conditions, politi-cal preferences, hopes, misery, current worries, future expectations, and sexual culture that are peculiar to the people of those countries, cities, and neighbor-hoods. This massive project was exhibited at the Paris Pompidou Center, one of the most important centers of modern art in the world. At the same time, the artist started to recreate the famous “series of walls” on canvas. Simultaneously a series of ribbons, collage, and dècollage, admired internationally, introduced Doğançay to the world. In 1983, he began to weave his works at Aubusson, the famous center for rugs in France. In a short period of time, Burhan Doğançay, who has artwork in 70 of the most important museums in the world, from the Metropolitan in New York to the Victoria & Albert Museum in London, became known worldwide. However, this was not enough for Doğançay. He was a pio-neer, a visionary man who was filled with goals not for himself, but for the city

where he was born, Istanbul, and for his country, Turkey. After 40 years in the center of the world of art, New York, Doğançay returned to Istanbul.

The painter, well-known around the world, was relatively unknown in his home country. The opening of the magnificent retrospective exhibition at Dolmabahçe Palace in 2001 created a chance for art-lovers in Istanbul to see Doğançay and his original artwork. After this, Burhan and Angela Doğançay started to spend most of their time in their studios in Istanbul and Bodrum. Burhan Doğançay was frequently asked what Turkey’s three major problems were. To this he re-peatedly replied, “culture, culture and again culture.” He emphasized that the only solution to this problem was for future generations to be raised in greater awareness of cultural issues; he worked with his wife Angela on an epic project

de sadece sanatıyla varlık-yokluk savaşı vermeye başlamıştı. 1962 yılında yer-leştiği New York’ta, dünya sanatının başkentinde kalma cesareti ikinci yılında ilk meyvesini verdi. Doğançay’ın bir eserini Guggenheim Müzesi müdürü Tho-mas Messer, müze koleksiyonu için satın aldı. Ardından da 6 ay boyunca kara kışa ve imkânsızlığa aldırış etmeden, Brooklyn Köprüsü üzerine yaptığı muhte-şem fotoğraf çalışması geldi. Bu olağanüstü sanatsal gayret, on dokuz fotoğra-fının iki metrenin üstünde büyütülerek dünyanın en önemli hava limanlarından olan Kennedy Havaalanı’nda 2.5 yıl sergilenmesiyle sonuçlandı. Bu güzel çalış-ma sanatçının uluslararası sanat arenasında önemli yankılar uyandıran duvar-lar serisinin esin kaynağını oluşturdu. Doğançay, bu mega art proje kapsamın-da 100’ü aşkın ülkenin duvarlarının fotoğraflarını çekti. Duvarlar önemliydi; hız-la geçen hayatın ardında kalan her şeyin aynasıydı onlar. Böylece bu insanüs-tü çabanın sonunda, dünyanın en kritik 30-40 yılının yansıdığı muhteşem bir ar-şiv oluştu. Çünkü sanatçının objektifinden yansıyan duvarlarda o memleketin, o şehrin, o mahallenin ekonomik durumu, politik tercihi, insanların umutları ya da mutsuzlukları, güncel endişeleri, gelecek beklentilerinden cinsel kültürleri-ne kadar insana özgü bütün durumları kayıt altına alınıyordu. Bu dev proje “Fı-sıldayan Duvarlar” ismiyle dünyada modern sanatın en önemli merkezlerinden Paris’te, Pompidou’da sergilendi. Sanatçı, duvarlardaki her şeyi tuvalinde yeni-den yaratarak meşhur duvarlar serisi resimlerini bu tarihlerde yapmaya başla-dı. Aynı zamanda bütün dünyanın haklı hayranlığını kazanan kurdeleler serisi, kolaj ve dekolaj serileri Doğançay’ı dünyaya tanıttı. 1983’te Fransa’nın ünlü halı merkezi Aubusson’da tablolarını dokumaya başladı. Kısaca bu uzun destansı sa-nat mücadelesi, New York’taki Metropolitan’dan Londra’daki Victoria & Albert Müzesi’ne dünyanın en önemli 70 müzesinde eseri bulunan bir dünya sanatçısı Burhan Doğançay’ı yarattı. Ama bu, Doğançay için asla yeterli değildi. O kendi-si için değil doğduğu şehir İstanbul ve ülkesi Türkiye için ideallerle dolu bir öncü aydındı. New York’ta, dünya sanatının merkezinde 40 yıl sürdürdüğü sanatsal

birikimini artık doğduğu şehre, İstanbul’a taşımanın zamanı gelmişti.

Bütün dünya sanat çevrelerinin yakından tanıdığı ressam, kendi ülkesinde ye-terince tanınmıyordu. 2001 yılında Dolmabahçe Sarayı’nda düzenlenen muhte-şem retrospektif sergisinin açılışı birçok İstanbullu sanatsevere Doğançay’ın ori-jinal eserlerini ve kendisini görmek için bir fırsat olmuştu. Burhan ve Angela Do-ğançay bu tarihten sonra zamanın büyük bölümünü İstanbul ve Bodrum’daki atölyelerinde geçirmeye başladı. Doğançay kendisiyle yapılan dost sohbetlerin-de “Ülkemizin en önemli üç sorunu nedir?” sorusuna “Kültür, kültür ve yine kültür…” diye cevap veriyordu. Bunun tek çözümünün ise, yeni nesilleri kültür-lü nesiller olarak yetiştirmekten geçtiğinin altını çiziyordu. İşte bu bakış açısı, eşi Angela ile birlikte Burhan Doğançay’ı destansı bir kültürlü nesiller yetiştir-

Burhan Doğançay ve çocuklar. / Burhan Doğançay and the children

İSTANBUL’DAN DÜNYAYA DÜNYADAN İSTANBUL’A DOĞANÇAY / DOĞANÇAY: FROM İSTANBUL TO THE WORLD, FROM THE WORLD TO İSTANBUL

80

to realize this goal. Thus, Burhan and Angela Doğançay began to set up a muse-um. First, Doğançay bought a five-story historical building in Beyoglu, the culture and art center of Istanbul. After four years of restoration, Turkey’s first modern art museum that was privately funded opened its doors to art-lovers in Octo-ber 2004. For Doğançay, a museum is the most effective school for the world. Doğançay made sure that each week at least three or four primary schools visit-ed the museum. Also, through the museum, Burhan and Angela Doğançay have collaborated with various people and corporations to work together towards their goal of raising better-cultured future generations. From this time on, cul-ture activity has become a trademark of Burhan Doğançay, and has affected tens of thousands of children. The Doğançay Museum Istanbul Primary School Painting Contest, sponsored by the Istanbul Metropolitan Municipality, has been held six times. This small museum exhibited the paintings of more than 30,000 primary school children. The children who participated in the contest gained cul-tural achievements in their efforts of thinking, designing, discovering and paint-ing for Istanbul.

When looking at all of Doğançay’s artistic adventures, it is important to under-stand the background of this artist, one whose paintings demand the highest prices in Turkey. Burhan Doğançay is ranked 221st on the list of most valuable artists in the world, a list which includes artists like Picasso, Matisse, Rembrandt and Kandinsky. This must be the fruit of Burhan Doğançay’s timely efforts. Of course, these accomplishments were not enough for this important artist. Doğançay’s goals were to broaden the horizon of art in the city and country

where he was born. He was very successful and books were written about him in Germany, France, America and Turkey. He also received honorary awards both abroad and in Turkey, as well as an honorary doctorate and medals. In addi-tion, his artwork has been exhibited in the most important museums around the world, from the British Museum to the Metropolitan.

Doğançay constantly stated that for Turkish painting to be well-known in the art world it is important that at least 50 Turkish painters sell their work for more than a million dollars, like Doğançay. In order to accomplish this, future gen-erations must be raised with a high appreciation of art, and be sophisticated and interested in the world, regardless of which sector they work in. When the contributions Doğançay made to Istanbul and Turkey are considered, we can see that his accomplishments are the best answer to the question, “What should an internationally-known artist do for his city and for his country?”

me projesiyle buluşturdu. Bu düşünce Burhan ve Angela Doğançay’ın bir müze kurma çabalarını başlattı. Sanatçı önce İstanbul’un kültür ve sanat merkezi Beyoğlu’nda 5 katlı tarihi bir bina satın aldı. Dört yıllık restorasyon çalışmasın-dan sonra Türkiye’nin ilk kişisel modern müzesi 2004 yılı Ekim ayında kapıları-nı sanatseverlere açtı. Doğançay için müze demek, dünyanın en etkili okulu demekti. Müze, açıldığı günden bugüne her hafta üç-dört ilköğretim okulunun modern sanatla buluşmasını sağladı. Aynı zamanda müzeyle birlikte Burhan ve Angela Doğançay, kültürlü nesiller yetiştirme hedefinde birlikte çalışabilecek-leri birçok kişi ve kurumla işbirliği yaptılar. Bu dönemden itibaren İstanbullular Burhan Doğançay’la birlikte bir kültür etkinliğinin markalaşmasına ve gelenek-selleşmesine, on binlerce çocuğun zihninde yer etmesine tanık oldu. İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin ana sponsorluğunda altı kez Doğançay Müzesi İstan-bul İlköğretim Okulları resim yarışması gerçekleştirildi. Bu küçük müze, ilköğre-tim çağındaki 30.000’den fazla çocuğun resimlerini sergiledi. Yarışmalara katı-lan çocuklar İstanbul’u düşünme, tasarlama, keşfetme ve resmetme çabalarıyla kültürel bir donanım kazandılar.

İşte, 1900’de İmparatorlukta doğan Adil Doğançay’dan Cumhuriyet’in modern sanat ufku olan Burhan Doğançay’a uluslararası çabalar ve uluslararası başa-rılarla dolu bir yüzyıl… Bütün bu sanatsal özveriyle örülmüş sergüzeştten son-ra Türkiye’nin yaşayan ressamlar arasında eseri en yüksek fiyata satılan sanat-çısı olmanın arka planını iyi anlamak gerekiyor. Yine geçtiğimiz yıl aralarında Pi-casso, Matisse, Rembrandt, Kandinsky gibi sanatçılarının da bulunduğu en de-ğerli ressamları listesinde 221. sıraya Burhan Doğançay adının yazılması, doğ-

ru zamanda doğru emeklerin meyvesi olsa gerek. Elbette yaşayan en değer-li ressamımız için bunlar yeterli değildir. Hakkında Almanya, Fransa, Amerika ve Türkiye’de yazılan kitaplar, yurtdışında ve Türkiye’de aldığı birçok onur ödü-lü, fahri doktora, madalya, British Museum’dan Metropolitan’a dünyanın en önemli müzelerinde sergilenen eserleri olmak üzere, bu devasa başarıların doğ-duğu şehre ve ülkeye sanat ve kültürel ufuk olarak yansımasıdır Doğançay’ın hedefi.

O, sürekli olarak, gelecekte dünya sanat arenasında bir Türk resminden bahse-dilecekse bunun, Doğançay gibi en az elli ressamımızın milyon dolar üstünde bir değerle eser satmasından geçtiğinin öneminden bahseder. Bunun yolu ise, hangi alanda çalışırsa çalışsın kültürlü, sanat algısı yüksek, küresel dünyada ken-dine yer edinen yeni nesiller yetiştirmekten geçmektedir. İstanbul’a ve ülkemi-ze yaptığı katkılar açısından bakılınca, “Dünya çapında bir sanatçı kendi şehri ve ülkesi için neler yapmalıdır?” sorusunun en doğru cevabıdır Burhan Doğançay.

81

EL SANATLARININ DONKİŞOT’LARIZenginar Afra GÜLPINAR

THE DON QUIXOTES OF HANDICRAFTSZenginar Afra GÜLPINAR

83

THE DON QUIXOTES OF HANDICRAFTSZernigar Afra Gülpınar*

As part of the activities held for Ramadan 2010, the exhibition of disappearing careers which was held in the Taksim Gezi Park in Istanbul was very interesting. Zenginar Afra Gülpınar has brought the exhibiton to the pages of this magazine with the article she wrote for the readers of 1453 Journal of İstanbul’s Culture and arz.

We leave you here with the poetical article penned by the valued journalist Zenginar Afra Gülpınar, which is full of information about the trades peculiar to Istanbul.

Technology, like a bitter fruit that we can’t get enough of, is slowly destroying, one by one, our handicrafts and traditions that form all our cultural codes. The masters who hosted the customers in their shops at the beginning of the neigh-borhood can only now be found in glossy photography books or as an oil paint-ing at an exhibition. However, this does not mean that there are not masters who have managed to remain, even if few and far between, holding out like Don Quixote against the mechanical life that has wiped everything clean for a fresh start. What is interesting is that some of these masters are plying the trade

they have inherited along with their genetic codes. For example, Nihat Özer, who produces scented fruit soaps in Edirne that is famous throughout the world, left his job as a manager of a financial in-stitution and returned to his family trade. He says that all his family members work in the production of soap. Özer thoroughly researched the history of fruit soap. In contrast to common opinion, Özer connects the origin of this art to Aleppo and Musul, saying that it later became widespread in Crete, fi-

nally ending up in Edirne. The roots of this art can be traced back to the 17th century.

Kiwi and peach soap are the most difficult

In the Ottoman era the fruit soaps that were made out of soap that was mixed with essences of musk, ambergris and rose, and then formed into a dough, shaped and then colored to re-semble real fruit, were among the valuable gifts that were presented to the Ottoman pal-ace and the sultans, as well as both local and

foreign dignitaries. In fact, it is for this reason that these soaps were referred to as “palace soap” or “sultan’s soap”. In the nine-teenth century the number of shops that sold fruit soaps in the covered market or the Arasta Market were more than forty. The fact that there is a region of the city known as Sabuni (soap) is an indication of to what a degree the fruit soap makers were respected and how important a source of income the soap was.

However, it is not possible to say the same thing about the situation today. The number of manufacturers who carry out this handicraft is very low. Özer, ex-plains the difficulty of this craft: “At most, one person can form 150 balls of soap. Later these soaps are hung up to dry and they are sanded. Then after being dried again they are painted by hand. Then they are varnished. It takes 30 days for a soap to dry in the summer, in winter 2.5 months. There are forty types of soap. The most difficult of these are kiwi and peach. No one in the family wants to make either of these two products. Selling, making money is yet another skill.”

One Yemeni goes through 15 master hands.

Another heir to handicrafts is Cem Dikici. The Yemeni work is an inheritance from Dikici’s ancestors. The Yemeni came from Aleppo, and from there it passed through Yemen. As these unique shoes were first made by someone called Ye-men Ekber, they were referred to as Yemeni. The Yemeni, a very sound pair of

EL SANATLARININ DONKİŞOT’LARIZenginar Afra Gülpınar*

2010 yılı Ramazan ayı etkinlikleri kapsamında Taksim Gezi Parkı’nda İstanbul’un kaybolmaya yüz tutmuş meslekleri ile ilgili düzenlenen sergi oldukça dikkat çekti. Zenginar Afra Gülpınar, 1453 İstanbul Kültür ve Sanat Dergisi okurları için kaleme aldığı yazısında sergiyi dergi sayfalarına aktardı.

Sizleri değerli gazeteci Zenginar Afra Gülpınar’ın bu şiirsel yazısında sergi izle-nimleri ve İstanbul’a özgü meslekler hakkında paylaştığı bilgilerle başbaşa bıra-kıyoruz.

Teknoloji, tadına doyum olmayan acı bir meyve misali, el emeğine dayalı ve her biri kültürel kodlarımızı oluşturan geleneksel meslekleri birer birer yok edi-yor. Bir zamanlar mahalle başlarındaki dükkânlarında müşterilerini ağırlayan ustalar ya prestij kitapların fotoğraf malzemesi ya da bir sergide yağlı boya tab-lo olarak karşımıza çıkıyor. Makinenin yaşamı sil baştan değiştiren çarklarına karşı, Don Kişot benzeri tek tük de olsa durmayı başarabilmiş ustalar yok de-ğil. İşin ilginç kısmı, bu ustaların bir kısmının mesleklerini, sanki icra etmiş ol-dukları el sanatı ailenin genetik kodlarına işlenmişçesine atalarından miras al-mış olmaları. Örneğin, Edirne’nin dünyaca ünlü ko-kulu meyve sabunlarını üreten Nihat Özer, bir kamu kurumunda finans yöneticiliği yaparken işini bırakıp aile mesleğine yönelmiş. Tüm aile fertlerinin sabun imalatında çalıştığını söylüyor. Özer, meyveli sa-bunların tarihini de etraflıca araştırmış. Genel kana-atin aksine, bu sanatın çıkışını Halep ve Musul ille-rine bağlayan Özer, daha sonra Girit Adası’nda yay-gınlaşan kokulu sabunların Edirne’de son bulduğu-nu anlatıyor. Bu sanatın kökeni 17. yüzyıla kadar gi-diyor.

En zoru kivi ve şeftali sabunu

Osmanlı’da misk, amber ve gül esansı karıştırı-larak hamur kıvamına getirilen sabunun birebir meyve boyutlarında şekillendirilmesi ve ger-çek meyve renklerine uygun şekilde boyanma-sıyla imal edilen meyve sabunları, zamanla Os-manlı sarayına, sultanlara, yerli ve yabancı dev-let erkanına sunulan değerli hediyeler arasına girmiş. Hatta bu yüzden ‘saray sabunu’ ya da ‘padişah sabunu’ şeklinde de anılmış yüzyıllar-ca. Geçtiğimiz yüzyılda Bedesten ve Arasta Çarşısı’nda meyve sabunları satan dükkânların kırktan fazla olması, ‘Sabuni’ adlı bir mahallenin bulunması, meyve sabunculuğunun Edirne’de ne kadar önemsendiğinin ve önemli gelir kaynakla-rından biri olduğunun göstergesi.

Ancak bugün için aynı şeyleri söylemek mümkün değil. Bu el sanatını sürdüren işletmelerin sayısı oldukça sınırlı. Özer, işin zorluğunu şöyle anlatıyor: “Günde bir kişi en fazla 150 sabun yuvarlar. Sonra bu sabunlar tellere asılıp kurutulur, zımparası yapılır. Tekrar kurutulduktan sonra elde boyatılır. Ardından cilası ge-lir. Bir sabunun kuruması yazın 30 gün, kışın 2.5 ay sürer. 40 çeşit ürün var. İçle-rinde en zoru kivi ve şeftaliyi yapmak. Bu yüzden ailede kimse bu iki ürünü yap-mak istemiyor. Satışı yapmak, para kazanmak ise ayrı bir maharet.”

Bir yemeni 15 ustanın elinden geçer

El sanatlarında bir diğer mirasçı ise Cem Dikici. Yemeni işi Dikici’ye dededen miras kalmış. Yemeninin bize Halep’ten, oraya da Yemen’den geçtiği bilinmek-te. İlk defa Yemen Ekber adında birisi tarafından yapılmasından dolayı bu adı aldığı söyleniyor. Oldukça sağlıklı bir ayakkabı olan yemeniyi, diğer ayakka-bılardan ayıran özellik, taban ile yüzünün birleştiği yerin tamamıyla dikişli ve dönme olması. Yani yemeni önce dikiliyor, sonra çevrilerek içi dışına getiriliyor

Geleneksel meslekler çağımızın Don Kişotları sayılabilecek az sayıdaki usta sayesinde yaşamaya devam ediyor.

Traditional crafts survive by means of a few masters that can be called as the Don

Quixotes of our time.

* Gazeteci * Journalist

El yapımı sabunlar/Hand made soups

EL SANATLARININ DONKİŞOT’LARI / THE DON QUIXOTES OF HANDICRAFTS

84

ve asıl giyiş şeklini alıyor. Diğer bir özelliği ökçesiz oluşu. Dikici, yemeninin üç farklı deriden imal edildiği söylüyor. Ayrıca yemeninin ayakta mantar oluşumu-nu ve kaşıntıyı engellediğini ileri sürüyor. Yemeninin şekil bakımından ‘Hale-bi’, ‘Merkup’, ‘Burnu sivri’, ‘Kulağı uzun’ ve ‘Eğri simli’ adlarında beş çeşidi bu-lunuyor. Dile kolay... Bir yemeni müşterinin ayağına girene kadar 15 ustanın elinden geçiyor. Ancak Dikici, kendilerinin bu modelleri güncelleştirdiğini söy-lüyor. Günümüzde ustalar, gelenek ile moderni birleştirmiş. Durum böyle olun-ca yurt dışına da açılmayı başarmışlar. Hatta Hollywood filmlerinden bile sipa-riş alıyorlar. Dikici, Herry Potter için bin ve Troy filmi için bin beş yüz çift san-dalet ile bot imal ettiklerinin altını çiziyor: “Hollywood piyasasının dışında yurt dışından tek tek siparişler de alınıyor. Örneğin, İngiltere’den bir arkadaş grubu her yıl bize düzenli ödeme yapar, istedikleri sandaletlerin modellerini gönderir ve biz de adreslerine postalarız.”

Sedefkâr ustası on yılda yetişir

Şüphesiz günümüze kadar gelen el sanatları içinde en yaygın olanlarından bi-risi de sedefkârlık. Üstelik sedefkârlık sadece bu topraklara değil tüm Doğu kültürüne yayılmış bir sanat. Çin, Hindistan, Siyam’da doğan sedefkârlık, Orta Asya Türkleriyle beraber Anadolu’ya gelmiş. Osmanlı ülkesinde bu sanat öy-lesine rağbet görmüş ve gelişmiş ki; Kur’ân mahfazalarından sultan kayıkları-nın köşklerine; yeniçeri yatağan kabzasından, hattatın hokka takımına kadar hemen her yerde sedef kullanılmış. Öyle ki, Hocazade Saadeddin, Fatih Sul-tan Mehmed’in cenaze töreninden bahsederken, ‘Tabutun som sedeften ya-pılmış olduğunu’ aktarır. Sultan II. Abdülhamid döneminde ikinci altın döne-mini yaşamıştır sedefkârlık. Bu alandaki son büyük usta olan sedefkâr Vasıf, sedefkârlığı ‘ahşap bezeme sanatı’ olarak tanımlıyor. Sedefin daha çok ahşapla beraber kullanılması da bu tarifi doğruluyor. Bu sanatın Antep’te hâlâ ayakta kalmış bir avuç isminden biri olan Hayri Kaya da mesleği amcalarından öğren-miş. Otuz yıllık sedefkar ustası Kaya, bir ustanın yetişmesi için on yıllık titiz bir çabanın gerektiğini söylüyor. Kaya’ya göre bu sanat için en uygun beden ceviz ağacında var. Çünkü ceviz ağacı sert ve üzerinde istenilen bezemenin yapılma-sına olanak tanıyor. Ancak kesilen ceviz ağaçlarının da bir yıl beklemesi gerekiyor. Çünkü ağacın kuru bir ortamda içindeki suyu bırakması ve sertleşme-si lazım. Yoksa ağaç çatlama yapıyor. Bir sehpayı on beş günde imal eden Kaya’nın en büyük hayali Avrupa’ya açılmak.

Sarayın gömlekçisi kasaba; Yeşilyurt

Sedefkârlık gibi birçok medeniyete mal olan sa-natlar olduğu gibi ‘bürümcülük’ gibi dünyada sa-dece Muğla’ya bağlı Yeşilyurt beldesinde yapı-lan nadir el sanatları da var. Bu beldenin kadınla-rı belde kurulduğundan beri bu sanatla uğraşıyor. Yeşilyurt’taki elle dokunan tezgâhlardan birinin sa-hibi Zeynep Karacan, Osmanlı döneminde saraya iç gömleğin Yeşilyurt’dan gittiğini söylüyor. Hat-ta düğünde altın bileziğin karşılığı olarak kız tara-fı damada iç gömleği dokurmuş. 1992 yılında Muğ-la Valiliği’nin desteği ile bir kooperatif kurulsa da ömrü uzun olmamış. Çünkü Beymen dahil birçok ünlü markadan sipariş alan kooperatif talepleri ye-rine getiremeyince markalar geri çekilmiş. Ardın-dan Karacan, bu mesleği genç nesillere öğretmek amacıyla kurs açtırmak için girişimlerde bulunmuş. Netidece açılan kurslarla bürümcülük sanatı mesleğin son temsilcileri olan yaşlı ninelerden, genç nesil-lere aktarılmış. Ev dekorasyonu ile ilgili tüm ürünleri üretebildiklerini belirten Karacan “Ürünlerimiz yüzde yüz pamuk ve ipekten mamul. Konfeksiyon kura-madığımız için gömlek yapamıyoruz. Yoksa ürünlerimizin adı yurtdışına bile ya-yılabilirdi” diyor.

shoes, are distinguished from other shoes by the fact that at the point where the soul and the upper join they have been completely stitched before being turned. That is, first the Yemeni is sewn and is then turned inside out before taking its fi-nal form. Another characteristic is that this shoe has no heel. Dikici says that the Yemeni is made of three different types of leather. Moreover, he claims that this shoe prevents fungus and itching. There are five types of Yemeni, differentiated by shape, the “Halebi”, the “Merkup” the “Burnu sivri” (pointed toe), “Kulağı uzun” (long eared) and the “Eğri simli”. It sounds easy… But a Yemeni has to go through the hands of 15 different masters before it is worn. However, Dikici says that he has brought these models up to date. Today’s masters have combined the traditional with the modern. Thus they have managed to open up on foreign markets. In fact, they have even received orders from Hollywood. Dikici empha-sizes that he received one thousand orders for Harry Potter and one thousand five hundred for Troy: “Other than the Hollywood market, foreign orders are one by one. For example, a group of friends from England pay us regularly every year and send us the style of sandals they want and we post them.”

Ten years to train as a master in mother-of-pearl

Without a doubt one of the most widespread handicrafts today must be mother-of-pearl work. Exquisite mother-of-pearl inlay is not something that is unique to Turkey, but is spread throughout Eastern cultures. Mother-of-pearl inlay which started China, India and Siam, was brought to Anatolia with the Central Asian Turks. This art was in such demand and developed to such an extent in the Ot-toman state that mother-of-pearl was used everywhere, from guards for the Qur’an to the sheaths for the Janissary daggers, even for ink sets. This was true to such an extent that Hocazade Saadeddin, when speaking of the funeral of Fatih Sultan Mehmet tells us that “the coffin was made of pure mother-of-pearl”. In the era of Abdülhamid II work in mother-of-pearl inlay went through a second golden age. The last great master in this area, Sedefkâr Vasıf, defined working in mother-of-pearl as “the art of decorating wood”. The fact that mother-of-pearl is most often used as inlay for wood confirms this definition. Hayri Kaya, one of

the few names in Antep who keeps this art alive, learned this art from his uncles. Kaya, a mother-of-pearl master for 30 years, states that it takes ten years of painstaking work to train a master. According to Kaya the most suitable wood for this art is walnut, because walnut is hard and one can easily carry out any decoration one wants. However, it is neces-sary for walnut to wait a year before being used because the wood must be left in a dry place for the water in it to evapo-rate and it to harden; otherwise the wood will crack. Kaya can make a coffee table in fifteen days and his dream is to be able to get into the European markets.

Yeşilyurt, the town of the palace shirt-maker

In the same way that mother-of-pearl inlay is something that belongs to many civilizations, there are arts that are affili-ated with only one place; for example bürümcülük is a rare art form that only exists in Yeşilyurt, a town connected to Muğla. The women in this town have been involved in this handicraft from its very establishment. One of the owners of the weaving looms in the town is Zeynep Karacan, and she claims that in the Ottoman period shirts from Yeşilyurt were

sent to the palace. In fact, the bride’s family would present the groom with a shirt from here in return for the gold bracelets. Even though in 1992 a cooperative was established with support from the Muğla Governor’s Office, it did not last long; as when many famous manufacturers, including Bey-men, gave orders but these could not be met and the manufacturers withdrew. After this Karacan started to teach courses to train the younger generation in this handicraft. As a result of the courses the art of bürümcülük has been passed down from the elderly grandmothers to the younger generation. Karacan, who says that they can make all types of products concerned with home decoration, says “Our goods are made from one hundred percent cotton or silk. As we don’t have a ready-made factory we don’t make shirts. Otherwise we would even be able to send our goods abroad.”

Sedef kakma/Mother of pearl inlaid

OSMANLI DEVLETİNDE FUARCILIKMehmet MAZAK

FAIR ORGANIZATION IN THE OTTOMAN EMPIRE

Mehmet MAZAK

OSMANLIDA FUARCILIK / FAIR ORGANIZATION IN THE OTTOMAN EMPIRE

86

OSMANLI DEVLETİNDE FUARCILIKMehmet MAZAK*

Osmanlı Devleti’ni oluşturan halkın büyük çoğunluğu çiftçilik ve hayvancılıkla uğ-raştığı için fuar ve sergi kavramlarından çok daha önceleri panayır olgusu ile ta-nışmışlardır. Panayırlar, binlerce yıldır zanaatkârlar ile kendi kendine yetebilen tarım topluluklarını buluşturan yegane kurum olmuştur. Geçimlerini tarım ve hayvancılık uğraşı ile sağlayan sanayi öncesi topluluklar, yılda birkaç kez gerçek-leştirilen panayırlar sayesinde “kendilerinin üretemediği bir şey”e ulaşabiliyor-lardı. Osmanlı toplumunda panayırlar şehirlerde, kasabalarda ve hatta köylerde bile karşımıza çıkan bir oluşumdu.

Ancak gelişen sanayiye paralel olarak Osmanlı Devleti’nin değişik vilayetlerinde üretilen malların sergilenebileceği farklı platformlara ihiyaç duyulması ile birlikte ulusal ve uluslararası sergi ve fuarlara katılım başladı.

Fuar, ticaretle ilgili ürün ve hizmetlerin, teknolojik gelişmelerin, bilgi ve yenilik-lerin tanıtımı, pazar bulunabilmesi ve satın alınabilmesi, teknik işbirliği, geleceğe yönelik ticari iş birliği kurulması ve geliştirilmesi için, belirli bir takvime bağlı ola-rak, düzenli aralıklarla, genellikle de aynı yerlerde gerçekleştirilen bir tanıtım et-kinliği olarak tarif edilir.

Sanayinin gelişimi, yeni pazarlar ve müşteriler bulma gayreti ile Batı’da sergi ve fuar etkinliklerinin başlamasına şahit oluyoruz. 19. yüzyılın başından itibaren bir-çok Avrupa şehrinde sergi ve fuar denemeleri ya-pılmaya başlanmıştır. Ancak 19. yüzyılın ikinci ya-rısından itibaren, Batı dünyasında uluslararası ser-giler dönemi başladı. 1851 yılında Londra’da baş-layan uluslararası sergi ve fuar zincirine günümüz-de dahi her yıl yeni bir halka eklenmektedir. Ünlü bir tarihçinin deyimiyle bu sergi ve fuarlar Batı’nın kendi ekonomik ve sanayi zaferlerini kutlama-ya yönelikti. Ancak bu sergilerde Doğu ülkeleri de kendi kültürlerini sunma olanağı bulmuştur.

Osmanlı Devleti’nin katıldığı ilk uluslararası sergi ve fuar “1851 Londra Evrensel Sergisi”dir. Bu sergi dünyanın ilk uluslararası fuar organizasyonu ola-rak tarihe geçti. Londra evrensel sergisi, uluslara-rası ve kültürler arası iletişimde yeni bir çağ baş-lattı.

Osmanlı Padişahı Sultan Abdülmecid, Kraliçe Viktorya’nın daveti ile 1851 yılında “Londra Evren-sel Sergisi”ne “Ülke topraklarının verimliliğini gös-termek, Osmanlı tebasının tarım, sanayi ve sanat alanlarındaki kabiliyetini kanıtlamak, Padişah’ın ülkenin gelişmesi yolunda sarf ettiği gayreti ortaya koymak...” düşünceleri doğrultusunda katıldı. İm-paratorluğun çeşitli bölgelerinden 700 üreticiye ait tarım ve elsanatları ürünleri 200 sandıkla Fevz-i Bahri fırkateyniyle Londra’ya gönderildi. İlk ulusla-rarası sergi olan “Londra Evrensel Sergisi” sonun-da Osmanlı Devleti’nin göndermiş olduğu çeşitli ürünlere kalite ve başarı ödülü verildi.

Osmanlı Devleti, Londra’daki evrensel serginin ardından 1853 yılında New York’ta yapılan ulus-lararası sergiye uzaklığı sebebiyle katılmadı. An-cak 1855 yılında Kırım Harbi’ne denk gelen “Pa-ris Evrensel Sergisi”ne iştirak etti. Bu sergiye katıl-malarının bir sebebi de İngiltere ve Fransa ile bir-likte Rusya karşı savaşmalarıydı. Osmanlı Devle-ti sergiye gidecek ürünlerin belirlenmesi için ma-halli meclis ve memurları görevlendirdi. Bölgeler-de ürünler titizlikle seçilerek muntazam bir şekilde İstanbul’a gönderildi. İmparatorluğun birçok bölgesinden yüz binlerce ürün top-landı. Seçilen ürünler hükümet tarafından yurtdışına gönderildi. 1855 yılındaki Paris Sergisi’nde 27 madalya ve 20 mansiyon ödülü alan ürünlerden bazıları şöy-leydi: Aydın inciri, İzmir kuru üzümü, Amasya arpası, Konya buğdayı, Bursa ipeği ve Hereke Fabrika-i Hümayun’un ürettiği şerit ile kurdeleler.

* Araştırmacı * Researcher

1855 Paris Sergisi’nde Türk Pavyonu. / Turkish Pavilion at 1855 Paris Exposition.

Osmanlı Devlet adamları Avrupa’da katıldık-ları üç uluslararası serginin kültürler arası ileti-şim ve ticari başarısını gördüler ve geniş bir coğ-rafyaya yayılmış bulunan Osmanlı’nın Payitah-tı İstanbul’da bir sergi (fuar) vücuda getirmek is-

tediler.

The statesmen of the Ottoman Empire realized the success of the three international fairs which they had attended for cross-cultural communication and trade, and decided to create an exhibition (fair) in Istanbul, the capital city of the geographically dispersed Ottoman empire.

FAIR ORGANIZATION IN THE OTTOMAN EMPIREMehmet MAZAK*

As the majority of the Ottoman community dealt in agriculture and husbandry, they encountered the concept of kermis (sales) long before the concepts of fair or exhibition. Over thousands of years, kermises were the sole foundation that brought craftsmen and self-sufficient farming communities together. Thanks to the kermises which were organized a couple of times a year, pre-industrial com-munities which sustained a living through husbandry and agriculture were given the chance to access “things that they could not produce themselves”. Within the Ottoman community, these kermises could be found in cities, towns and even villages.

However, parallel with developing industry, the need for a variety of platforms for products produced in different regions of the Ottoman Empire appeared, and as a result there began to be a participation in international fairs and exhibitions.

A fair can be defined as a public activity in which products and services related to trade, technological achievements, knowledge and innovation are displayed and sold, markets are found and collaborations for technical and future commercial enterprises are formed and developed. It is organized at regular intervals, de-pending on a specific agenda, and generally at the same locations.

The beginning of fairs and exhibitions in the West began with the development of the industrial sector and the efforts to find new markets and customers. From the beginning of the 19th century, trial fairs and exhibitions start-ed. However, from the second half of the 19th cen-tury, the era of international exhibitions began. Even today, every year a new link is added to the chain of international fairs and exhibitions; this chain started in London in 1851, and according to a historian, these exhibitions and fairs were the West’s celebration of economic and industrial tri-umphs. However, Eastern counties also found an opportunity to demonstrate their own cultures at these events.

The first fair and exhibition which the Ottoman Empire attended was the 1851 London Exhibition. This exhibition went down to history as the first international fair. The London Exhibition started a new era in international and cross-cultural com-munication.

The sultan of the Ottoman Empire, Sultan Abdul-mecit, was invited by Queen Victoria ttto attend the London Exhibition; he went with the idea to “demonstrate the prolificacy of the agricultural lands, prove the ability of the Ottoman citizens in industry, agriculture and art, display the efforts the Emperor made in expenditure for the devel-opment of the country...” Agriculture products and handicrafts belonging to 700 producers from different parts of the Empire were sent to London in 200 chests on the ship, Fevz-i Bahri. At the end of the London Exhibition, the first international exhibition, a variety of products from the Otto-man Empire were given awards for their quality and innovation.

After the London Exhibition the Ottoman Empire was unable to participate in the international exhibition organized in New York in 1853, due to the distance. However, the Ottoman Empire did attend the World Fair in Paris in 1855, which coin-

cided with the Crimean War. One of the reasons for attending this exhibition was due to the war it was fighting with Britain and France against Russia. The Otto-man Empire appointed regional assemblies and civil servants to determine those products that would be taken to the exhibition. In the regions the products were carefully selected and sent to Istanbul. Hundreds of thousands of products were

87

Osmanlı Devleti’nin katıldığı üçüncü uluslararası sergi ve fuar, 1862 yılında ya-pılan Londra II. Evrensel Sergisi’dir. Bu sergiye yine Devlet-i Ali’nin çeşitli yerle-rinden el emeği göz nuru ürünler topanarak bir önceki Londra sergisinden daha fazla yerde 25 pavyonda sergilendi. Bu sergilenen ürünlere 83 altın madalya, 44 mansiyon ödülü verildi.

Osmanlı Devlet adamları Avrupa’da katıldıkları üç uluslararası serginin kültürler arası iletişim ve ticari başarısını gördüler ve geniş bir coğrafyaya yayılmış bulu-nan Osmanlı’nın Payitahtı İstanbul’da bir sergi (fuar) vücuda getirmek istediler. Bu düşünce ile 1863 yılında İstanbul Sultanahmet Meydanı’nda “Sergi-i Umumi-i Osmani” adıyla bir fuar düzenlendi. 27 Şubat 1863 Cuma günü Ramazan ayının dokuzunda Sultan Abdülaziz serginin açılışını gerçekleştirdi. Yaklaşık beş ay açık kalan sergiye yurt içinden ve Avrupa’dan yoğun bir ilgi oldu. Sergi Osmanlı İmpa-ratorluğu için çok faydalı oldu. Daha önce yurt dışından ithal edilen birçok ürü-nün farklı eyaletlerde üretildiği görüldü, Devlet-i Âli’nin farklı coğrafyalarındaki esnaf ve brokraside görev alan vatandaşlarının tanışıp kaynaşmasına vesile oldu. Osmanlı’nın zenginliği ve kültürel çeşitliliği gözler önüne serildi.

Osmanlı Devleti’nin üst düzeyde katıldığı ilk sergi 1867 Paris II. Evrensel Sergi-si oldu. 21 Haziran 1867’de Sultaniye Yatı ile yola çıkan Sultan Abdülaziz Han’ın beraberinde genç Şehzade Abdülhamid de bulunuyordu. Paris Sergisi’nde Batı-lı devletlere ait pavyonlarda gördüğü teknolojik yenilikler genç şehzadeyi derin-den etkiledi. 1867 Paris II. Evrensel Sergisi sadece sanayi ve ticari bir işlev görme-miş, aynı zamanda siyasi bir buluşma noktası olarak da ön plana çıkmıştır. Sul-tan Abdülaziz’in yanında, Rus Çarı, Avusturya İmparatoru, Belçika, Portekiz, İs-veç, Prusya Karalları ve Galler Prensi de katılmış ve siyasi görüşmeler yapılmış-

Henry Courtney Selous tarafından yapılan ve 1851 Londar Sergisi’nin açılışıThe painting by Henry Courtney Selous, showing the opening of 1851 London Great Exhibition.

collected from many regions of the Empire and sent abroad by the government. Some of the products, which received 27 medals and 20 honorable mentions at the Paris Exhibition in 1855, were as follows: figs from Aydın, raisins from İzmir, barley from Amasya, wheat from Konya, silk from Bursa and ribbons produced by the Imperial Fabric in Hereke.

The third exhibition and fair which the Ottoman Empire attended was the “Sec-ond London Universal Exhibition” organized in 1862. Again, handicraft products were collected from different places of the country and this time they were exhibited in 25 pavilions, a greater number of locations. These products were awarded 83 golden medals and 44 honorable mentions.

The statesmen of the Ottoman Empire realized the success of the three inter-national fairs which they had attended for cross-cultural communication and trade, and decided to create an exhibition (fair) in Istanbul, the capital city of the geographically dispersed Ottoman Empire. Thus a fair, the Sergi-i Umumi-i Osmani, was organized in Sultanahmet Square, Istanbul, in 1863. Sultan Abdül-aziz opened the exhibition on the 27 February, 1863, Friday, on the ninth day of Ramadan. Both Europeans and the local people showed intense interest in the exhibition, which remained open for approximately five months. This was a particularly beneficial exhibition for the Ottoman Empire. Thanks to the exhibi-tion, it was seen that a variety of products which had previously been imported from abroad were now actually being produced in the different regions of the Empire. In addition, artisans from different parts of the empire and members of the bureaucracy had the chance to interact. The wealth and cultural diversity of the Ottoman Empire were revealed.


88

1851 Londra Sergisi’nde Türkiye Pavyonu. / Turkish Pavilion at 1851 London Great Exhibition

89

tır. Sergilerde farklı milletler için ayrı ayrı pavyonlar kuruldu. İlk kez bu sergide sanat eserleri gönderilmeye başlandı. Amadeo Preziosi, Osmanlı ressamı olarak suluboya tabloları ile sergiye katılmış sanatçılardandı. Bunun yanında yağlıboya resim, mimari çizim, fotoğraf ile katılım bu sergide gerçekleşti. Yine ilk kez her ülke kendi mimari üslubuna uygun olarak biçimlendirilmiş bağımsız yapı grup-ları yapma imkânına kavuştu. Osmanlı ve Mısır mahalleleri sergi alanında biti-şik olarak yerleştirildi. Osmanlı Devleti, Champ de Mars’da kendisine ayrılan bö-lümde biri cami, biri köşk ve biri de hamam olmak üzere üç eser inşa etti. Sultan Abdülaziz’in ziyareti vesilesiyle Osmanlı mahallesinin bulunduğu mekânın girişi-ne üstünde padişahın tuğrası bulunun bir de zafer takı inşa edildi. Osmanlı Dev-leti, beş bine yaklaşan ziyaretçi ile Fransa ve İngiltere’den sonra en büyük katılı-mı sağlayan üçüncü ülke oldu.

Osmanlı Devleti, uluslararası sergi ve fuarlara katılım noktasında hayli gayret-li olmuş, davet ediliği sergilere katılım sağlamaya özen göstermiştir. 1873 Viya-na Evrensel Segisi, 1876 Philadelphia Evrensel Segisi ve 1889 Paris Evrensel Ser-gisi de bunlardandır.

1876 yılı Amerika’nın bağımsızlığını kazanmasının 100. yıldönümüydü. Ülkenin kuruluşunun bu önemli kilometretaşının, tüm dünya ülkelerinin katılımı ile orga-nize edilecek bir fuar ve sergi ile kutlanması planlandı. Osmanlı Devleti’nin Was-hington temsilcisi Guy d’Aristarchi, Amerikan Dışişleri Bakanlığı’nın fuar davetiyesini İstanbul’da hükümete iletirken, bu fuarın “Osmanlı’nın Amerika’ya olan samimi duygularının göstergesi olması” açı-sından çok önemli olduğunu söyledi. Ancak fuar sadece sa-mimi duyguların ifadesi için değil; tütünden kahveye, ha-lıdan kilime kadar Osmanlı ürünlerini Amerikan pazarı-na tanıtmak için de büyük bir fırsattı. Hem Osmanlı hem de Mısır ve Tunus, 1867 yılında Paris’te, 1873 yılında da Viyana’da gerçekleştirilen fuarlarda uluslararası ticare-tin tadını almıştı. Üç ülke de Avrupa’daki fuarlardan son-ra Amerika’nın davetine icabet etmekte tereddüt etme-di. Kırktan fazla ülkenin temsilci gönderip standlarını aç-tığı fuar, Philadelphia’da gerçekleştirilecekti. Katılımcılar arasında Avrupa ülkelerinin dışında Orta Doğu’yu temsi-len Osmanlı Devleti, Mısır ve Tunus da vardı. The Centen-nial Exhibition (100. Yıl Fuarı) Philadelphia’da Fairmont Park’ta 10 Mayıs – 10 Kasım 1876 tarihleri arasında gerçekleştirildi. Fuar başladığında Abdülaziz tahtaydı, bittiğinde ise Abdülhamit tahtı dev-ralmıştı. Osmanlı Devleti, Philadelphia’da Türk Kahve Evi ve Ka-palıçarşı standları ile fuara katılmaya karar verdi. Mısır ve Os-manlı Devleti fuarda aynı büyüklükte mekâna sahip olacaklardı; ancak Os-manlı Devleti’ne fuarda daha büyük bir sergi alanı tahsis edildi.

Öte yandan 19. yüzyıldaki en önem-li sergilerden biri hiç şüphesiz ki Chi-cago Sergisi oldu. Dönemin hükümda-rı Sultan II. Abdülhamid de sergiye bü-yük önem vererek sergi hazırlıklarını ya-kından takip etti. Sergide bir ‘Türk Köyü’ kurduran Sultan, burada Osmanlı sınır-larında üretilen 3 binden fazla ürünün sergilenmesini sağladı. Daha da önem-lisi, Süleymaniye Camii, Sultanahmet Çeşmesi ve Dikilitaş’ın maketleri, Os-manlı bölümüne dâhil edildi. Sergi bo-yunca çeşmenin musluklarından sebil şerbet akıtıldı. Sergi alanında inşa edi-len Türk camisinden de günde beş vakit ezan okundu, cemaatle namaz kılındı. Hariciye arşivindeki vesikalar, sergi açı-lışında Chicago caddelerinde gösteri ya-pan Osmanlı bandosunun binlerce fes-li Amerikalı’nın tezahüratı ile karşılaştık-larını yazmaktadır. Bu serginin bir diğer özelliği de ‘Dinler Kongresi’ne ev sahip-liği yapmasıydı. Muhtedi Muhammed Russell Webb’in konuşmacı olarak ka-tıldığı kongrede Amerikalı Teresse Oye-le de sahabe hanımlar üzerine bir teb- 1855 Paris Sergisi’nde Türkiye Pavyonu / Turkish Pavilion at 1855 Paris Exposition.

1863 sergisi için üretilen madalyaMadallion in memory of 1863 exhibition

The first exhibition that the Ottoman Empire attended with high-ranking repre-sentatives was the 1867 Second Universal Exhibition of Paris. Sultan Abdülaziz, who departed with the Sultaniye Yacht on 21 June, 1867, took the young prince, Abdülhamit, with him. The technological advancements that the young prince saw at the pavilions of the Western countries deeply affected him. The 1867 Second Universal Exhibition of Paris not only had an industrial and commercial function, but also stood out as a political meeting point. Alongside Sultan Abdül-aziz, the czar of Russia, the emperor of Austria, kings from Belgium, Portugal, Sweden and Prussia, and the Prince of Wales attended the exhibitions and politi-cal discussions were held. At the exhibitions, different pavilions were set up for different nations. For the first time, art works were sent to this exhibition. As an Ottoman painter, Amadeo Preziosi was one of the artists who participated in the exhibition with his watercolor paintings. In addition, oil paintings, architec-tural drafting and photography were displayed at this exhibition. Another first was that every country gained the opportunity to make independent groups of buildings in their local architectural style. The Ottoman and Egyptian districts were placed next to one another in the exhibition area. At the Champ de Mars, the area reserved for the Ottoman Empire, three works were built, a mosque, a mansion and a Turkish bath. Also, to honor the visit of Sultan Abdülaziz, a trium-phal arch with the Sultan’s tughra on it was built at the entrance to the Ottoman District. With nearly five thousand visitors, the Ottoman Empire was the third

country, after France and England, in popularity.

The Ottoman Empire had always been eager to attend interna-tional fairs and exhibitions, as well as being keen to partici-

pate in every fair and exhibition to which it was invited. The 1873 Universal Exhibition of Vienna, The 1876 Universal Exhibition of Philadelphia and the 1889 Universal Exhibi-tion of Paris are a few examples of these.

1876 marked the centenary of America’s independence. The organization of a fair and exhibition to celebrate

this milestone and to which all countries throughout the world was planned. While delivering the invitation to the

fair from the American State Department to the govern-ment at Istanbul, the Washington representative of the Ot-

toman Empire, Guy d’Aristarchi, stated the importance of this fair in the sincere demonstration of Ottoman feelings towards

America. However, the fair was not only an expression of sincere feel-ings, but also an important opportunity for the presentation of Ottoman products, ranging from tobacco to carpets, to the

American marketplace. Both the Ot-toman Empire, Egypt and Tunisia had tasted international trade at the fairs organized in Paris in 1867 and Vienna in 1873. Thus, after the fairs they had par-ticipated in Europe, all three countries did not hesitate to accept the invita-tion to the American fair. The fair, with representatives from more than forty countries, was to take place in Philadel-phia. In addition to the European coun-tries, the Ottoman Empire, Egypt and Tunisia were among the participants. The Centennial Exhibition was carried out in Fairmont Park, Philadelphia, between the 10th of May and 10th of November, 1876. When the fair began, Abdülaziz was the sultan; however by its conclusion, Abdülhamit had taken over the throne. The Ottoman Empire decided to participate in the fair with the Turkish Coffee House and the Grand Bazaar stands. It was assumed that Egypt and the Ottoman Empire would have areas of similar sizes; however, at the fair a larger area was given to Otto-man Empire.

The Chicago World Fair was undoubt-edly one of the most important exhibi-tions of the 19th century. The ruler of the


90

liğ sundu. Paris’te yaşayan Teresse Hanım’a Osmanlı Devleti’nin bizzat teşekkür ettiği devlet kayıtlarına geçerken, Russell Webb II. Abdülhamid tarafından New York’a ilk Osmanlı Başkonsolosu olarak atandı.

19. yüzyılın son evrensel sergi ise Paris’te gerçekleşti. 1900 yılında yapılan Paris Sergisi, sanayi ve tarım ürünleri ve sanat eserlerinin bilimsel buluşlarla birlikte sergilendiği son uluslararası sergi olarak tarihe geçti. Sergi 543 dönüm arazi üze-rine kuruldu. Yaklaşık 80 bin sergileyicinin katıldığı sergiyi 48 milyon kişi ziyaret etti. Aynı döneme ait nüfus verileri dikkate alındığında 50 milyona yaklaşan ziya-retçi sayısıyla yüzyılın son evrensel sergisinin şanına yakışır bir şekilde tarih sah-nesinden ayrıldığı ortaya çıkmaktadır. Yürüyen merdiven ve hareketli filmler gibi yenilikler ilk kez bu sergide gün yüzüne çıktı.

Osmanlı döneminde dünyadaki sanayi ve ticari alandaki gelişmeler yakından ta-kip edilerek o günün şartlarında birkaç tanesi dışında bütün uluslararası sergi ve fuarlara katılınmıştır. New York fuarına devlet olarak katılamamış ancak bireysel bazda katılım teşvik edilmiş ve New York sergisine katılan Osmanlı esnafı daha sonra devlet tarafından nişan ve beratla ödüllendirilmiştir.

Sergi ve fuar organizasyonlarının faydalarını gören Osmanlı Devlet görevlileri 1863 yılında Sergi-i Umum-i Osmani’yi düzenlediler. Sergi ve fuar organizasyo-nu için 1894 yılında plandıkları Dersaadet Ziraat ve Sanayi Sergi-i Umumisi proje-sinden o yıl İstanbul’da meydana gelen büyük depremden dolayı vazgeçmek zo-runda kaldılar. Ancak 1906 yılında Anadolu’nun üç farklı şehrinde ziraat ve sa-nayi sergisi ve fuarı düzenlendi. Bunlar Diyarbakır Ziraat ve Sanayi Sergisi, Trab-zon Sanayi Sergisi ve İzmir Sanayi ve Ticaret Sergisi’dir. 1912 yılında Bursa Sana-yi Sergisi düzenlendi. Son olarak da 1923 yılında Adana’da Sanayi ve Ziraat Ser-gisi gerçekleştirildi.

Sonuç olarak, dünyadaki ilk uluslararası sergi ve fuar organizasyonu olan 1851 Londra Sergisi’nden 1923 yılına kadar 72 yılda Osmanlı Devleti 55 ulusal ve ulus-lararası sergi ve fuara iştirak ederek dünyanın sanayi ve zirai gelişimini yakından takip etmiştir.

1873 Viyana Evrensel Sergisi’nde Türk Kahvesi. / Turkish coffe house at 1873 Vienna Universal Exposition

time, Sultan Abdülhamid II, gave great importance to this exhibition as well, and closely followed the preparations for it. By having a “Turkish Village” built for ex-hibition, the sultan assured that more than three thousands products produced within the boundaries of the Ottoman Empire would be on display. More impor-tantly, models of Süleymaniye Mosque, Sultanahmet Fountain and the Obelisk were included in the Ottoman section. During the fair, free sherbet flowed from the taps of the fountain. Moreover, at the Turkish Mosque that was built in the exhibition area, azan was recited five times during fair and people prayed in congregation. The State Department records tell us that the Ottoman Band per-formed in the streets of Chicago for the opening of the exhibition and that this was welcomed by thousands of Americans wearing fez. Another important fea-ture of this exhibition was that it hosted the Congress of Religions. Russell Webb, who had changed his religion to Islam, attended the congress as a spokesman and the, American Teresse Oyele presented a statement about the women Com-panions of Prophet Muhammad. The gratitude expressed by the Ottoman Em-pire to Lady Teresse, who was living in Paris, is a matter of government record and Abdülhamid II appointed Russell Webb as the first Consul General of the Ottoman Empire in New York.

The final world fair in the 19th cen-tury took place in Paris. The Paris Exhibition of 1900 made history by being the final international exhibi-tion where industrial and agricultur-al products were displayed alongside with art works and scientific inven-tions. The exhibition was set up on a land of 543 acre. 48 million people visited the exhibition to which ap-proximately eighty thousand exhibi-tors attended. When the population data of the same period is taken into consideration, it becomes clear that, the last universal exhibition had left the pages of history with 50 million visitors which befitted to its glory. The innovations such as the moving staircase or motioned picture were revealed firstly at this exhibition.

During the Ottoman era, the pro-gressions in the industrial and com-mercial fields were followed closely, and at the conditions of that time, except a couple of them, all the in-ternational fairs and exhibitions were attended. Even though the Empire could not have attended to the New York Fair itself, it encour-aged individual participation and the artisans of Ottoman Empire that at-

tended the New York Exhibition were awarded with medals and certificates by the government.

After seeing the benefits of the organization of fairs and exhibitions, the gov-ernment officials of the Ottoman Empire organized “Sergi-i Umumi- Osmani” in 1863. Because of the major earthquake happened in Istanbul in year 1894, they had to give up the plans for the organization of “Dersaadet Ziraat” and “Sergi-i Umumisi” projects as fairs and exhibitions for the same year. However, in year 1906, agriculture and industry fairs and exhibitions were organized at three dif-ferent cities of Anatolia. These were the Agriculture and Industry Exhibition of Diyarbakir, Industry Exhibition of Trabzon, and the Industry and Trade Exhibition of Izmir. In 1912 the Industry Exhibition of Bursa was organized. Finally, in year 1923, Industry and Agriculture Exhibition of Adana was carried out.

In conclusion, from the first international exhibition and fair of the world; 1851 Universal Exhibition of London, to 1923, within 72 years, the Ottoman Empire had attended 55 national and international exhibition and fair, and thus had fol-lowed the industrial and agrarian development of the world closely.

KİTAP FUARI DEYİNCE AKLA GELEN Metin CELÂL

WHAT COMES TO MIND WHEN WE HEAR ‘BOOK FAIR’

Metin CELÂL

KİTAP FUARI DEYİNCE AKLA GELEN / WHAT COMES TO MIND WHEN WE HEAR ‘BOOK FAIR’

92

KİTAP FUARI DEYİNCE AKLA GELENMetin CELÂL*

Ülkemizde kitap fuarı denince akla “Tüyap” gelir. “Tüyap” denince de İstanbul Kitap Fuarı. Oysa Tüyap büyük bir fuarcılık firması ve her yıl başta İstanbul ol-mak üzere Türkiye’nin birçok ilinde ve yurtdışında yüzlerce farklı fuar düzenli-yor. Selpak deyince kâğıt mendili, jilet deyince tıraş bıçağını anlamamız gibi Tü-yap da kitap fuarının ön adı oldu sanırım. Ülkemizde ilk olarak Tüyap’ın 1982 yı-lında Taksim Intercontinental Oteli’nde kitap fuarı düzenlediği sanılıyor.

Türkiye’de kitap sergileri, kitap fuarları o kadar yeni değil ama dünyada nere-deyse matbaanın icadıyla başlayan kitap fuarları gibi yüzlerce yıl geriye de git-miyor. Ülkemizde bilinen ilk kitap sergisi 1929’da Türk Ocağı tarafından açı-lan “Türk Matbaacılığının İkiyüzüncü Yıldönümü Sergisi”. Bu küçük çaplı sergi-yi Selim Nüzhet Gerçek düzenlemiş. Bunu Selim Nüzhet’in 1931’de Galatasaray Lisesi’nde Matbuat Cemiyeti adına gazeteciliğimizin yüzüncü yıl dönümü için açtığı sergi izliyor.

Gökhan Akçura’nın yazdığına göre Selim Nüzhet’in en önemli adımı 1932 yı-lınnın 30 Ağustos’unda İstanbul Halkevi için Beyazıt Meydanı’nda, İstanbul Üniversitesi’nin önünde açtığı “Kitap Panayırı” olmuş. İstanbul’un bütün yayıncı ve kitapçılarının katıldığı sergide yeni harflerle basılmış 1800 eser satışa çıkmış. Yani bir anlamda Harf Devrimi’nin sonuçları okurlara sunulmuş. Dört gün süren panayırda kitaplar yüzde on indirimle satılmış, panayırdan kitap ya da dergi sa-tın alanlar aynı alanda düzenlenen Karagöz ve Ortaoyunu temsillerini de ücret-siz izlemişler. 1933’te benzer bir kitap panayırı Maarif Vekâleti tarafından dü-zenlenen Maarif Sergisi kapsamında Ankara’da İsmet Paşa Kız Enstitüsü ve Ti-caret Lisesi bahçesinde açıldı. Bu panayırda da Türk harfleri ile beş yıl içinde yayımlanan kitaplar yüzde on indirimle satışa sunuldu. Böylelikle kitap panayırları ile birlikte indirim kavramının da kitap satışı sürecine girdiğini görüyoruz. Selim Nüzhet, sadece genel ser-gilerle yetinmemiş, 1935’te İstanbul Tabip Odası için “Tıbbi ve Sıhhi Kitaplar Sergisi” de açmış, yani yayıncı-lıkta uzmanlaşmayı özendirmiş.

Selim Nüzhet, gazeteciliği ile tanınsa da sanıyo-rum bu kitap sergileri düzenleme işine girişmesin-de Cumhuriyet’in ilk Basma Yazı ve Resimleri Derleme Müdürlüğü göre-vini yapması neden oluyor. Türker Acaroğlu’nun belirttiğine göre Selim Nüzhet, İstanbul Belediyesi Şehir Müze ve Kitaplığı’nın düzenlenip yönetilmesi işini de yürütmüş. Milli Kütüphane’nin kurulmasında katkısı olmuş. Abdülhak Şinasi Hisar’ın kardeşi olan Selim Nüz-het Gerçek’in kitap ve yayın hayatımı-za katkıları bir başka yazının konusu olacak kadar önemli. Ama Gerçek’in Türkiye’deki kitap fuarlarının başlatıcı-sı olduğunun altını çizmeliyiz.

Selim Nüzhet, Türkiye’de kitap fuarla-rı düzenlemekle kalmayıp, Türk yayın-cılığının yurt dışına açılmasına da vesile oldu. 1937 yılı Şubat ayında Atina’da bir Türk Kitapları Sergisi açtı. Bu sergi Belgrad’da da tekrarlandı.

İstanbul Halkevi’nin ikinci kitap panayırı 15 Ocak 1938’de yapıldı. 12 yayınevi ve kendi kitaplarını yayınlayan bazı yazarların katıldığı sergide 1936 ve 37 yıllarında yayınlanan 500 kitap satışa sunuldu. Bu panayırı yine 1938’de yayınlanan 500 kadar kitabın sergilendiği ve 1 Ocak 1939’da Beyoğlu Halkevi’nde açılan sergi iz-ledi. Bu sergi bir hafta açık kaldı ve kitaplardaki indirim oranı yüzde yirmiye çık-tı. Beyoğlu Halkevi 1940 ve 41’de de bu tür kitap sergileri açtı ve önceki yıl ya-yımlanan kitaplar satışa sunuldu.

WHAT COMES TO MIND WHEN WE HEAR ‘BOOK FAIR’Metin CELÂL*

When we hear the phrase “book fair” in Turkey what comes to mind is Tüyap. And when we hear Tüyap, we remember the Istanbul Book Fair. In fact, Tüyap is a firm that every year organizes hundreds of fairs, both abroad and in many provinces of Turkey, but most particularly in Istanbul. I think Tüyap has become the leading name in book fairs, just like Selpak has for tissues and Gilette for razors. It is generally accepted that Tüyap organized the first book fair in Turkey at the Taksim Intercontinental Hotel in 1982.

In Turkey book exhibitions and book fairs are not such recent events, but they do not date back hundreds of years like other book fairs, some of which started almost simultaneously with the invention of printing press. The first known book fair in Turkey was ‘The Exhibition Marking the 200th Anniversary of the Turkish Printing Press’, organized by the Türk Ocağı (Turkish Guild) in 1929. This small fair was organized by Selim Nüzhet Gerçek. The following one was organized by Selim Nüzhet in 1931 at Galatasaray High School on behalf of the Press Associa-tion to makr the 100th anniversary of journalism in Turkey.

According to Gökhan Akçura, Selim Nüzhet took a most important step on 30 August, 1932. He organized a book fair in front of Istanbul University, on Beyazıt Square; this was arranged for the Istanbul Halkevi (People’s House). All the pub-lishers and book sellers in Istanbul participated in the fair and 1,800 books that had been printed in the new Turkish alphabet were on offer here. Thus, in a way the fruit of the ‘alphabet reform’ was offered to readers. The fair lasted for four days, and books were sold at a ten percent discount; those who bought books

or magazines from the fair could also watch Karagöz (shadow puppets) and comedy shows free of charge. A similar book fair was organized at the İsmet Paşa Institute for Girls and the College of Business and Commerce as part of the education fair held by the Ministry of Education in 1933. The books published in the new Turkish alphabet were also sold here at a ten percent discount. Thus, we can see that the concept of a discount has been a part of the book selling pro-cess offered at the book fairs. Selim Nüzhet was not content with only general fairs; in 1935 he organized

a ‘Medical Book Fair’ for the Istanbul Physicians’ Association, encouraging specialization in publishing.

Selim Nüzhet is famous for his work as a journalist, but I think that he started to organize book fairs as part of his du-ties as the first administrator of manu-scripts and artwork collections in the Republic of Turkey. Türker Acaroğlu stated that Selim Nüzhet also applied his organizational and management skills to the Istanbul Municipality City Museum and Library. He contributed to the establishment of the National Library. Selim Nüzhet Gerçek was the

brother of Abdülhak Şinasi Hisar. The contributions he made to books and pub-lishing are so important that they actually form the subject of another article. However, it must be emphasized that Gerçek was the first person to bring book fairs to Turkey.

Selim Nüzhet not only organized book fairs in Turkey, but also helped Turkish publishing to be recognized abroad. He set up a Turkish Book Fair in Athens in February, 1937. This fair was held once again in Belgrade.

The second book fair of the Istanbul Halkevi was organized on 15 February, 1938. Twelve publishers and some authors who had published their own books partici-

Ülkemizde kitap fuarı denince akla “Tüyap” gelir. “Tüyap” denince de

İstanbul Kitap Fuarı.

When we hear the phrase “book fair” in Turkey what comes to mind is Tüyap.

And when we hear Tüyap, we remember the Istanbul Book Fair.

* Yazar, şair. * Writer, poet.

93

Bu kitap sergilerinin en önemlisi ve kapsamlısı Birinci Türk Neşriyat Kongresi sı-rasında gerçekleştirilen ve 2 Mayıs 1939’da açılan “Neşriyat Sergisi”dir. Bu ser-gide geçen on yılda yayınlanan tüm kitaplar, dergiler, gazeteler sergilendi. Neş-riyat Sergisi “On Birinci Yerli Mallar Sergisi” kapsamında 22 Temmuz – 9 Ağus-tos 1939 tarihleri arasında İstanbul’da ve İzmir Enternasyonal Fuarı’nda tek-rar edildi. Neşriyat Kongresi’nde alınan kararlar arasında “bir kitap haftası te-sis olunması” ve tüm yurt çapında kitap sergileri açılması da vardı. 80’li yıllara kadar birçok kez kitap sergileri, panayırları, fuarları açıldı ama ne yazık ki hiçbi-ri sürekli olmadı. Kuşkusuz bunda ülkemizdeki fuarcılık deneyiminin az olması-nın yanında yayıncılığın yeterince gelişmemesinin de payı vardı. Türkiye’de ya-yıncılığın gerçek anlamda sektörleşmeye başlaması için 12 Eylül askeri darbesi-nin yaşanması, yayınevlerinin, kitapçıların kapanması, kitapların imha edilip ya-zarların tutuklanması ya da yurtdışına kaçmaları gerekiyordu. Darbeden sonra tüm kültür hayatı ile birlikte yayıncılık sektörü de derlenip toparlanmaya çalış-tı ve 1980 öncesinden çok daha güçlü ve sektörel bilinci yüksek bir yayın haya-tı doğdu. Can, İletişim, Metis, Adam, Timaş gibi birçok önemli yayınevi 80’li yıl-ların başında kuruldu.

Tüyap’ın 1982 yılında, hemen darbe sonrası karanlık günlerde Taksim İnter-continental Oteli’nin bodrum katında ilk kitap fuarını düzenlemesi ilgiye değer. Çünkü her gün televizyonda sanki suç aletiymiş gibi silahlarla birlikte kitapla-rın gösterildiği o yasaklar ve baskılar döneminde mevcut birçok yayınevinin bir kitap fuarına katılmak bir yana kitap yayınlamaya bile güçleri ve istekleri yok-tu. 28 yayınevinin katılımıyla, 600 metre karelik küçük bir alanda yapılan fuar

umulanın kat kat üstünde ilgi gördü. Kapıda uzun kuyruklar oluştu, on sekiz bin kişi fuarı ziyaret etti. Fuara katılan yayınevleri kısa sürede kitapları satıp tüketti. İkinci yıl katılan yayınevi sayısı 72, ziyaretçi sayısı ise 80 bin oldu. İzleyen yıllarda fuara hem yayıncıların hem de okurların ilgisi iyice artınca artık otel salonu yet-mez oldu ve Tüyap Tepebaşı’na taşındı. Bugünkü TRT binasının altındaki otopar-kın bir bölümünün alınmasıyla yapılan 3500 m2’lik salon da bir süre sonra yet-mez oldu, bir kat daha ilave edildi ama her yıl katılımcı yayınevi ve ziyaretçi okur sayısı arttı. Tepebaşı’na artık sığmak mümkün olmayınca kitap fuarı büyük di-renmelere rağmen 2002’de Beylikdüzü’ne, Tüyap’ın 60.000 m2’lik modern fuar alanına taşındı. Belyikdüzü’ndeki olanaklar fuarın hızla gelişip büyümesini sağla-dı. Her yıl beş yüz civarında yayınevi ve sivil toplum örgütü stand açtı, 300 bin-den fazla okur fuarı ziyaret etti. Bir yandan neredeyse Türkiye’deki tüm yayınev-leri yer bulurken diğer yandan fuar uluslararası olma yolunda da önemli adımlar attı. Bir önceki yıldan itibaren de uluslararası yayıncılar kendileri için özel bir sa-londa yer aldı. 2009 yılında fuara 28 ülkeden yayıncı katıldı. 2010’da uluslararası olma yolunda önemli bir adım daha atıldı ve ilk kez bir ülke, İspanya onur konu-ğu olarak fuara davet edildi. Ayrıca Uluslararası Yayıncılar Birliği (IPA) Yayınlama Özgürlüğü Ödülü Türkiye’de ilk kez 29. İstanbul Kitap Fuarı’nın ev sahipliğinde düzenlenecek bir törenle verilecek. Bu yıl kitap fuarının uluslararası bir ilki daha yaşanacak: Dünyanın en önemli on telif hakları ajansı fuarda kendilerine ayrı-lan özel bölümde yer alacak ve Türk yayıncılarla telif hakkı alış verişi yapacak.

pated in the fair. 500 books that had been published in 1936 and 1937 were put on sale. There was another fair at the Beyoğlu Halkevi on January 1, 1939, where nearly 500 books that had been published in 1938 were put on exhibition. This fair lasted for one week and the discount rate on books was twenty percent. The Beyoğlu Halkevi also organized book fairs in 1940 and 1941, with the books that had been published the year before being put on sale.

The most important and largest of these book fairs was the Neşriyat Sergisi (Pub-lications Exhibition), which was held during the first Congress of Turkish Publica-tions, on 2 May, 1939. All the books, magazines and newspapers that had been published in the last ten years were exhibited at this fair. The Neşriyat Sergisi was held once again from 22 July to 9 August, 1939 at the Istanbul and İzmir International Fair as part of the ‘11th Domestic Products Fair’. One of the deci-sions taken by the Publications Congress was ‘to establish a book-fair week’ and to organize book fairs throughout the country.

Book fairs and exhibitions were organized many times before the 1980s, how-ever, unfortunately none of these continued. Clearly, this was not due solely to insufficient experience in Turkey, but also to the fact that not enough progress had been made in publishing. For an effective sector in publishing to be formed in Turkey, the experiences of the military coup on 12 September, the closing down of publishers and book stores, the destruction of books, and writers being arrested or fleeing abroad were all necessary. After this blow, cultural life and the publishing sector tried to recover; as a result a new publishing style, greatly

aware of the sector, came into life, much stronger than it had been before the 1980s. At the beginning of the 1980s a large number of important publishers were established, such as Can, İletişim, Metis, Adam and Timaş.

In 1982 Tüyap organized the first book fair in the basement of the Taksim In-tercontinental Hotel; that this occurred at a time immediately after the military coup, in a time of confusion, makes this fair worth noting. In these days of prohi-bition and oppression books were put alongside guns to make up the display of illegal “weapons” on news programs; as a result many of the existing publishers had neither the energy nor the desire to join a book fair or publish books. The fair was organized with the participation of 28 publishers in a small area, measuring 600 m2; the fair attracted a great deal of attention. Indeed, the attendance was higher than expected and long queues formed, with 18,000 people visiting the fair. The publishers who participated in the fair sold all their books. The following year 72 publishers participated and 80,000 people visited the fair. In later years the fair attracted attention from both publishers and readers, and the fair was moved to Tüyap Tepebaşı, as the hotel lounge was no longer sufficient. A new hall, measuring 3,500 m2 was built with the addition of part of the car park that was under the TRT building; however, this soon proved to be insufficient, and another apartment was added. However, with each passing year the number of publishers and readers visiting increased. When Tepebaşı was no longer able to meet the need, in 2002, despite opposition, the book fair was moved to a modern fair area, measuring 60,000 m2 in Beylikdüzü. The facilities in Beylikdüzü

KİTAP FUARI DEYİNCE AKLA GELEN / WHAT COMES TO MIND WHEN WE HEAR ‘BOOK FAIR’

94

2010 yılında İstanbul Kitap Fuarı 29. kez kapılarını okurlara açacak. 30 Ekim - 7 Kasım 2010 tarihleri arasında düzenlenecek olan fuara yurt içi ve yurt dı-şından 550 yayınevi ve sivil toplum kuruluşu katılacak. Kitap Fuarı’nın tema-sı ise “İstanbul’u Yazmak.” Bu tema çerçevesinde Avrupa Kültür Başkenti olan İstanbul’u yazan yerli ve yabancı yazar, şair, gazeteci ve araştırmacıların katılı-mıyla çeşitli etkinlikler düzenlenecek. Fuarın onur yazarı da bir İstanbul uzmanı, bilim adamı ve yazar Doğan Kuban. Fuar süresince Doğan Kuban’ın çalışmaları, projeleri ve eserleri üzerine söyleşi, panel gibi çeşitli etkinlikler düzenlenecek;

Resources:Gökhan Akçura, Kitap Sergilerinin Tarihi, Türkiye Sergicilik ve Fuarcılık Tarihi, Istanbul 2009,Türker Acaroğlu, 40. Ölüm Yıldönümünde Selim Nüzhet Gerçek, Türkiye Kütüphaneciler Derneği Bülteni, No. 3, 1986. Deniz Kavukçuoğlu, Bir Yolculuk Öyküsü, İstanbul Kitap Fuarı’nın Yirmibeş Yılı, Istanbul 2006.

çalışmalarından ve yaşamından kesitlerden oluşan özel bir sergi kitapseverlerle buluşacak. Onur konuğu olan İspanya, 30 Ekim-2 Kasım 2010 tarihleri arasında Uluslararası Salon’da yer alacak. Dört gün sürecek etkinlikler kapsamında baş-ta modern İspanyol edebiyatının önde gelen yazarları olmak üzere söyleşi, din-leti, panel, müzik ve dans performansları düzenlenecek.

Kaynakça:

Gökhan Akçura, Kitap Sergilerinin Tarihi, Türkiye Sergicilik ve Fuarcılık Tarihi, İstanbul 2009,Türker Acaroğlu, 40. Ölüm Yıldönümünde Selim Nüzhet Gerçek, Türkiye Kütüphaneciler Der-neği Bülteni, sayı 3, 1986. Deniz Kavukçuoğlu, Bir Yolculuk Öyküsü, İstanbul Kitap Fuarı’nın Yirmibeş Yılı, İstanbul 2006.

enabled the fair to improve and expand. Every year nearly 100 publishers and NGOs have stands here, with and more than 300,000 readers visiting the fair. Nearly all the publishers in Turkey participate in the fair; in addition, important steps have been taken to transform this into an international fair. Since last year international publishers participate in a special hall that has been arranged for them. In 2009, publishers from 28 different countries joined the fair. In 2010 another important step will be taken with another country, Spain, being invited to the fair as the guest of honor. Moreover, the 29th Istanbul Book Fair will host a ceremony in which the International Publishers Association (IPA) Publishing Independence Award will be given. There is another first that will occur this year at the book fair. The most important ten copyrights agencies in the world will participate in the fair, where a special stand has been organized for them; they will exchange copyrights with Turkish publishers.

The Istanbul Book Fair will come together with readers for the 29th time in 2010. The fair will be held between 30 October and 7 November, 2010. 550 domestic and foreign publishers and NGOs will participate in the fair. The theme of the book fair is ‘Writing about Istanbul’. In keeping with this theme, various activi-ties will be offered, with domestic and foreign writers, poets, journalists and re-searchers writing about Istanbul - the European Capital of Culture. The guest of honor at the fair will be Doğan Kuban, a scholar and writer who is an expert on Istanbul. During the fair, some activities, such as interviews and panel discus-sions on Doğan Kuban’s works and projects, will be organized and a special ex-hibition profiling his works and life will be offered to book lovers. The exhibition from Spain, the guest of honor, will be located in the International Hall between 30 October and 2 November, 2010. The activities will last for four days and inter-views with leading writers of modern Spanish literature will be held, as well as concerts, panel discussions, music and dance performances.

OSMANLI İMPARATORLUĞU’NUN MODERN AVRUPA’NIN OLUŞMASINDAKİ

ROLÜ Erhan AFYONCU

THE ROLE OF THE OTTOMAN EMPIRE IN THE FORMATION OF MODERN EUROPE

Erhan AFYONCU

OSMANLI İMPARATORLUĞU’NUN MODERN AVRUPA’NIN OLUŞMASINDAKİ ROLÜ / THE ROLE OF THE OTTOMAN EMPIRE IN THE FORMATION OF MODERN EUROPE

96

OSMANLI İMPARATORLUĞU’NUN MODERN AVRUPA’NIN OLUŞMASINDAKİ ROLÜ

Doç. Dr. Erhan AFYONCU*

Bir zamanlar modernlik yalnızca Batı medeniyeti ile özdeşleştirilen bir kavram-dı. Oysa günümüzde Batı dışı modernliklerin de varlığı kabul edilmiştir.

Öncelikle felsefi bir konu olan Batı modernliği, Avrupa’da cereyan etmiş tari-hi olayların kronolojik sıralamasının çok ötesinde bir meseledir. Bununla bir-likte Batı modernliğinin pratikteki tezahürünü hazırlayan bir dizi tarihi olay da görmezden gelinemez. Örneğin Cemal Bali Akal, Modern Düşüncenin Doğuşu-İspanyol Altın Çağı adlı kitabında Batı modernliğini hazırlayan gelişmelerin İs-panya ayağını başarılı bir biçimde incelemiştir.

Biz de bir tarihçi olarak bu yazımızda Avrupa modernliğini düşünsel tarafıy-la olmasa da tarihi tarafıyla, daha doğrusu Osmanlı tarihi ile ilgili olan tarafıy-la ele aldık. Tıpkı Amerika kıtasından Avrupa’ya altın taşıyan İspanyol gemile-rinin hikâyelerinin Batı modernliği ile doğrudan ilgili olması gibi, Osmanlı’nın Avrupa’daki diplomatik girişimleri ve askeri harekâtları da bu konunun doğru-dan bir parçasıdır.

Osmanlı İmparatorluğu, her şeyiyle tarih olmuş, gitmiş; kendisinden günümüze bir şey kalmamış gibi düşünü-lür. Ancak 600 yıldan fazla bir süre dünyanın en önemli coğrafyasında hâkimiyet kuran ve üç büyük imparator-luktan birisi olan Osmanlı İmparatorluğu bugünkü dün-yanın oluşmasındaki en önemli aktörler arasındadır.

Osmanlılar’ın Rumeli Fetihleri Ortodoksluğu YaşattıOsmanlılar, XIV. yüzyılın ortalarında Rumeli fetihle-rine başladığında, Balkanlar birçok devletçikler ve fe-odal senyörlükler hâlinde parçalanmış durumday-dı. Duşan’ın kurduğu Sırp İmparatorluğu’nun zayıf-lamasından sonra Kuzey’de Macaristan, Batı’da ve Güney’de ise Venedik siyasi parçalanmadan istifade ederek Balkanlar’da yayılma politikası güdüyorlardı. Bu iki devletin siyasi ve askeri hâkimiyeti beraberinde Ka-tolikliği de getiriyordu. Her ne kadar Balkanların Orto-doks halkı bu iki devletin hâkimiyetini benimsemiyorsa da direnecek siyasi ve askeri güçleri yoktu. Katolik olmaya mahkûm gibiydiler. Osmanlıların, Venedik ve Macaristan’ın Balkanlara yayılmasını engelleyip kendi hâkimiyetlerini kur-maları, Balkanlar’da Ortodoks mezhebinin yaşamasını sağladı. Ayrıca Osman-lıların milli kiliseleri desteklemesi Ortodokslar üzerindeki Helen hâkimiyetinin sona ermesine sebep oldu. Örneğin Sırp Milli Kilisesi, XVI. yüzyılda Sokullu Mehmed Paşa’nın desteği ile kurulmuştu.

Balkanlar parçalanmışlıktan kurtulup büyük bir imparatorluğun parçası hâline gelince ekonomik açıdan da gelişme gösterdi. Bulgaristan, Sırbistan ve Yunanistan’da birçok şehir, huzur ortamına kavuşmaları sebebiyle büyüyüp, ge-lişti.

Avrupa Milli Monarşileri Yok Olmaktan KurtulduOsmanlı İmparatorluğu’nun Modern Avrupa’nın şekillenmesinde önemli tesiri vardır. Kanunî zamanında Doğu sınırlarının fazla tehdit almaması ve Avrupa’da gelişen şartlar sebebiyle asıl hedef Batı olmuştu. Bu dönemde Habsburg İmpa-ratorluğu akrabalık bağlarıyla Avrupa’nın önemli bir kısmında hâkimiyet kur-muştu. İtalya, İspanya, Avusturya, Almanya, Macaristan gibi ülkeler dolaylı veya doğrudan Habsburg İmparatorluğu’na bağlıydılar. Habsburglar’ın önün-de direnen tek güç Fransa ve İngiltere idi. Osmanlıların Avrupa’daki bu müca-deleye karışmaları siyasi dengenin yeniden kurulmasını sağladı. Fransa, Hollan-da ve İngiltere gibi milli monarşiler, Osmanlıların, Habsburglara karşı mücade-leye girmesiyle yaşam hakkı bulabildi. Nitekim 1532’de Fransa Kralı Fransuva, Venedik elçisine “Şarlken’e karşı Osmanlılar sayesinde güvence altında” oldu-ğunu söylüyordu.

600 yıldan fazla bir süre dünyanın en önemli coğrafyasında hâkimiyet kuran ve üç büyük imparatorluktan birisi olan Osmanlı İmparatorluğu bugünkü dünyanın oluşmasındaki

en önemli aktörler arasındadır.

The Ottoman Empire, which dominated the most important lands in the world for over 600 years and which is referred to as one of the three great empires, played an important role in the

formation of today’s world.

* Doç. Dr., Akademisyen, Marmara Üniversitesi Tarih Bölümü * Asist. Prof. Academician, Marmara University, Department of History

THE ROLE OF THE OTTOMAN EMPIRE IN THE FORMATION OF MODERN EUROPE

Asist. Prof. Erhan AFYONCU*

At a certain point in time, modernity was a concept associated with Western ci-vilization. Today, however, the existence of modernity outside the realm of the West has become accepted.

Western modernity, which is first and foremost a philosophical matter, is a mat-ter that goes far beyond the scope of the chronological order of historical events which took place in Europe. However, the practical manifestation of Western modernity has also ignored a series of historical events. For example, Cemal Bali Akal, in his book entitled, Modern Düşüncenin Doğuşu-İspanyol Altın Çağı, (The Birth of Modern Thought: the Spanish Golden Age), successfully examined the Spanish phase of the developments which took place in preparation for Wes-tern modernity.

In this particular piece, Western modernity is examined -- not in terms of its intel-lectual composition, but in terms of its history, particularly that pertaining to the history of the Ottoman Empire. Just as the stories of Spanish ships carrying gold

from America to Europe are directly related to Western modernity, the Ottomans’ diplomatic initiatives in Euro-pe, as well as their military operations, are directly tied to this matter.

The Ottoman Empire is thought to have become his-tory, with no remnants of its existence lingering to-day. However, the Ottoman Empire, which dominated the most important lands in the world for over 600 ye-ars and which is referred to as one of the three great empires, played an important role in the formation of today’s world.

The Ottomans’ Rumelia Conquests Sustained Orthodoxy

When the Ottomans began their Rumelia conquests du-ring the mid-14th century, the Balkans were divided into

many little states ruled by independent feudal lords. After the Serbian Empire es-tablished by Emperor Dušan grew weak, Hungary in the north and the Venetians in the west and south seized the opportunity created in the Balkans through their expansionist policies. In addition to the political and military dominance of these two states, they also brought Catholicism with them. Regardless of the fact that the Orthodox people of the Balkans identified with neither of these two states, they had to concede as they did not have the political or military power to resist. They were essentially resigned to becoming Catholic. The prevention of the Ve-netian and Hungarian expansion into the Balkans at the hands of the Ottomans allowed the Orthodox sect to sustain itself. Furthermore, the Ottoman support of the national churches facilitated the end of the Hellenic dominance over the Ort-hodox peoples. For example, the Serbian Orthodox Church was re-established in the 16th century by Sokullu Mehmed Pasha.

After the Balkans were freed from division and became part of the large empi-re, they developed financially as well. Many cities in Bulgaria, Serbia, and Gree-ce grew and developed after becoming more peaceful.

Europe’s National Monarchies were Saved from CollapseThe Ottoman Empire influenced the shape of modern Europe. As the eastern bor-ders were not heavily threatened during the reign of Süleyman the Magnificent and Europe had begun to thrive, the West had become a focal point instead. Du-ring this time, the Habsburg Empire, through the utilization of their familial ties, established dominance over a significant portion of Europe. Countries such as Italy, Spain, Austria, Germany and Hungary were either directly or indirectly un-der the rule of the Habsburg Empire. The only forces resisting this empire were France and England. Ottoman involvement in the struggle taking place in Euro-

97

Osmanlılar, Fransa’yı asker göndererek, para vererek veya ticari ilişkilerle Habs-burglara karşı kuvvetlendirdiler. Kanunî 1533’te Fransa Kralı’na, Şarlken’e kar-şı İngiltere ve Alman prensleri ile bir ittifak yapması için 100 bin altın gönder-mişti. 1569’da Fransa’ya verilen ticari imtiyazlardan sonra 1580’de İngiltere ve 1612’de de Hollanda, Osmanlı İmparatorluğu tarafından verilen kapitülasyon-lar ile desteklendi. Venedik’in Doğu Akdeniz’deki ticari hâkimiyeti Osmanlıların verdiği destek ile Fransa ve İngiltere’ye geçti. İngiliz ve Hollandalılar, Osman-lı gemilerini kullanarak, Karadeniz ticaretinde de Venedik’in yerini aldılar. Os-manlı topraklarında ve nüfuz bölgelerindeki ticaret bu ülkelerin ekonomik açı-dan kuvvetlenip, büyümesine sebep oldu. İngiliz ve Fransızların gerek impara-torluk topraklarından aldığı hammaddeler, gerekse ülkelerinde imal ederek Os-manlı ülkesinde sattıkları ürünler kapitalizmin gelişmesinde önemli rol oynadı. Halil İnalcık, Osmanlıların farkında olmadan, modern kapitalizmin yükselmesini sağlayan Avrupa ekonomik sisteminin bir parçası olduklarını belirtir.

İngiltere’nin Umudu OsmanlıOsmanlı Padişahı III. Murad devrinde Avrupa’nın en uzak ülkelerinden İngilte-re ile ilişki kurulmuştu. İngiltere, Habsburgların İspanya kanadı tarafından işgal edilmek üzereydi. İngilizler, Fransa örneğinden hareket ederek Habsburglara karşı direnebilmek için tek şanslarının Osmanlı İmparatorluğu’ndan yardım al-mak olduğunu anlamışlardı. III. Murad devrinde Osmanlı İmparatorluğu ile iliş-kiye geçerek, İspanyol donanmasının İngiltere’yi işgalini engellemek için yardım istediler. Bunda da başarılı oldular. İnglitere Türk donanmasının yardımıyla İs-panyol işgalinden kurtuldu.

İngiltere’nin önemli gazetelerinden The Guardian’ın birkaç yıl önce birinci say-fadan “İspanyol donanması yenildiği için Sir Francis Drake’e değil Türkler’e te-şekkür etmeliyiz” başlığıyla verdiği haber, 416 yıl önce yapılan bir yardımın İngi-lizlere neler kazandırdığının yeni anlaşıldığını gösteriyordu. Kraliçe Elizabeth’in askeri danışmanı Sir Francis Walsingham, Temmuz 1588’deki İspanyol işgal te-şebbüsünden önce İstanbul’daki İngiltere elçisine bir mektup göndererek, İs-panyol donanmasının dağıtılması için Türk donanmasının harekete geçirilme-sini istemişti. İngiliz elçisi Harborne’un faaliyetleri ve Osmanlı siyaseti uyarın-ca harekete geçen Türk donanmasının Akdeniz’deki manevraları İspanyol do-nanmasını dağıttı.

Fransa’nın kuzeyinde Calais açıklarında 30 Temmuz 1588’de meydana gelen Gravelines Deniz muharebesi’nde İngiliz donanmasının karşısına İspanyol do-nanmasının bir kısmı çıkabildi. İngiliz donanmasının komutanı Sir Francis Drake de, İspanyolları rahatlıkla mağlup etti. İngiliz tarihçi Profesörü Jerry Brotton, du-rumu “Osmanlılar’ın manevraları İspanyol Kralı II. Philip’in donanmasını dağıttı. Artık okullarda İspanyol ordusunun neden İngiltere’yi işgal edip, Protestanlığa son veremediğine bir sebep daha eklememiz gerekecek. Bu da Kraliçe Elizabeth tarafından tesis edilen İngiliz-Osmanlı ittifakıdır” diye değerlendirir.

İngiliz devlet adamlarından Sir Francis Walsingham, Akdes Nimet Kurat tarafın-dan yayınlanan ve İstanbul’daki İngiltere elçisi William Harborne’e gönderdiği 24 Haziran 1587 tarihli mektubunda III. Murad’ı İspanyollara karşı harekete ge-çirmek için elinden ne geliyorsa yapmasını ve İngilizlerin iyi insanlar olduğunu anlatmasını istiyordu.

İngiltere’nin Osmanlı İmparatorluğu’na gönderdiği elçiler, İspanyollara kar-şı yardım alabilmek için her türlü yolu denemişlerdi. İngiliz temsilcisi Harbor-ne, Akdes Nimet Kurat tarafından yayınlanan, III. Murad’a sunduğu arzuhalinde diplomatik üslubu bırakarak padişahın İspanyollara karşı hiç olmazsa 60 ya da 80 kadırga göndermesi için neredeyse yalvarıyordu.

Hollanda Osmanlı’dan yardım istiyorHollanda’nın bir devlet olarak tarih sahnesine çıkması oldukça geç bir tarihte-dir. Hollandalılar, 16. yüzyılın sonlarında Habsburgların Batı kolu olan İspanya Krallığı’na karşı isyan ettiler. İsyanın başını çeken Oranje Prensi William, ilk çar-pışmalarda İspanyol ordusunun komutanı Alva Dükü’nün üstünlüğü karşısında kuvvetlerini Flandr topraklarından çekip, Almanya’ya kaçtı. İspanyollara karşı mücadele planları yaparken, dışarıdan desteğin gerekli olduğunun farkındaydı. Fransız Protestanları olan Huguenotlar’ın ileri gelenleriyle ve Alman prenslerle temaslarını sıklaştırdı. Ancak temasa geçtiği prensliklerin hiçbirisi o dönemin en büyük iki imparatorluğundan biri olan Habsburgları durdurmaya

pe caused the re-shuffling of the balance of political power. National monarchies such as France, Holland and England were able to persist only after the Ottoman campaign against the Habsburg Empire. Hence, in 1532 the French King Francis could say to his Venetian ambassador that he was, “under protection of Charles V thanks to the Ottomans.”

The Ottomans, through funding, dispatching soldiers, and enhancing trade rela-tions with France, helped the French in the face of the Habsburg Empire. In 1533, Süleyman the Magnificent sent 100,000 pieces of gold to the British and German princes so that they would help collaborate against the Habsburg Empire. After trade privileges were granted to France in 1569, England and Holland were sup-ported by the capitulations with the Ottoman Empire in 1580 and 1612 respec-tively. The Venetians no longer dominated trade in the eastern Mediterranean; thanks to the support of the Ottomans, France and England assumed command of the market. The British and Dutch, utilizing Ottoman ships, took the place of the Venetians in the Black Sea. The trade on Ottoman territory facilitated the fi-nancial strengthening and growth of these countries. The raw materials as well as the goods produced in their own lands and sold in Ottoman countries by the British and French played a great role in the development of capitalism. Histori-an Halil İnalcik notes that the Ottomans, without being aware, were a part of the European financial system which gave way to the rise of capitalism.

The Ottomans: England’s HopeDuring the reign of the Ottoman Sultan Murad III, relations with one of the furt-hest most nations of Europe, England, were established. England was about to be occupied by the Spanish wing of the Habsburg Empire. The British, in light of the example set by the French, knew that their only chance in resisting the Habs-burg Empire was to attain the help of the Ottoman Empire. During the era of Mu-rad III, the British initiated contact with the Ottoman Empire, asking for help to prevent the Spanish fleet’s occupation of England. Their request was met: Eng-land was able to evade Spanish occupation with the help of a Turkish armada. An editorial featured in one of England’s leading dailies, The Guardian, on June 1, 2004 ran the headline, “Why we must thank the Turks, not Drake, for defea-ting the Armada,” which reflected the help extended to the British 416 years ago. Prior to the July 1588 Spanish occupation attempt, Sir Francis Walsingham, the military consultant of Queen Elizabeth, had sent a letter to the British ambassa-dor in Istanbul asking for a Turkish armada to be mobilized to destroy the Spa-nish fleet. The moves of the Turkish armada, which was mobilized in line with the initiative of British Ambassador Harborne and Ottoman policies, was able to overpower the Spanish fleet.

Only a portion of the Spanish armada was able to face the British armada dur-ing the Battle of Gravelines, which took place off the shore of Calais in northern France on July 30, 1588. Sir Francis Drake, commander of the British armada, was able to easily defeat the Spanish. British professor and Historian Jerry Brot-ton, evaluated this battle: “The maneuvers of the Ottoman armada ruined the armada of the Spanish King Philip II. We must now add another reason as to why the Spanish army was not able to occupy England and end Protestantism in schools. And this is the English-Ottoman alliance instituted by Queen Elizabeth.”

In a letter addressed to William Harborne, the British Ambassador in Istanbul, dated June 24, 1587, published by Akdes Nimet Kurat, the English statesmen Sir Francis Walsingham asked the ambassador do whatever was necessary to mobi-lize Murad III against the Spanish and to explain that the British are good people.

The ambassador who had been sent to the empire by England tried all meth-ods possible in order to receive support against the Spanish. In a request letter penned by British ambassador Harborne to Murad III, published by Akdes Nimet Kurat, all diplomatic approaches had been set aside as he practically begged that if nothing else, 60 or 80 long ships be sent against the Spanish.

Holland Asks for Help from the OttomansHolland’s emergence as a state on the historical stage occurred at a later date. During the end of the 16th Century, the Dutch rebelled against the Spanish King-dom, which was a western wing of the Habsburg Empire. William I, Prince of Or-ange, who headed this rebellion, pulled back his forces from the Flanders soil and fled to Germany after the initial clashes with the Duke of Alva, the commander of the Spanish Army. While devising a combat plan against the Spaniards, he was aware that external support was necessary. He increased his communication


98

yeterli değildi. Bu yüzden farklı bir dinden olmasına rağmen daha önce Habs-burglara karşı Fransa ve İngiltere’ye yardım eden Osmanlı İmparatorluğu’na müracaat etti.

Osmanlılar, William’a hemen yardım edemedi. Osmanlı yönetimi, 1570’te Kıbrıs’ın fethi gerçekleştikten sonra İspanya meselesini ele almayı planlıyor-du. Veziriazam Sokullu Mehmed Paşa 1574 yılı başlarında yazdığı mektupta, araya 1570 Kıbrıs’ın fethi ve 1571 İnebahtı felaketi girdiğinden kendilerine yar-dım edilemediğini söylüyordu. Ancak o yıl, yani 1574’te Tunus’a sefer düzen-leneceğini ve bu mesele de halledildikten sonra ne zaman hazırlıklar tamam olup İspanya’ya karşı isyan edeceklerse, Osmanlı ordusunun da Cezayirliler ile birlikte karadan ve denizden yardım edeceğini müjdelemişti. Lutheran taifesi ile, yani Almanya’daki Protestanlarla gizlice haberleşip, onlarla aynı zamanda harekete geçilmesi de ayrıca tembihlenmişti. Fakat 1574’te Hollandalılara Os-manlı yardımı gerçekleşmedi. Buna rağmen İspanya’ya karşı bu ortak harekât projesi uzun süre gündemde kaldı.

İspanya Kralı İkinci Felibe, Osmanlılar’a karşı kazanılan 1571 İnebahtı Deniz Muharebesi’nden sonra, Flandr’a olan saldırılarını sıklaştırdı. Flandr’daki asi şehirler birer birer düşüyordu. Hollandalı isyancılar, 1574’te Leiden’de İspan-yol askerlerini durdurdular. 1579’da da “Utrecht Birliği” adıyla yedi vilayetten oluşan Protestan Hollanda Cumhuriyeti’ni kurdular. Güney, yani bugünkü Bel-çika, Katolik olarak İspanya idaresinde kaldı. Fakat İspanya’nın saldırılarının ardı arkası kesilmiyordu. William’ı öldürene büyük ödüller vaat edilmişti. Bal-tazar adlı biri 1584’te William’ı tabancayla Delft şehrinde öldürdü. İspanyollar Kuzey’de tekrar ilerlemeye başlamışlardı. William’ın yerine geçen oğlu Maurice İspanyollar’la mücadeleye devam etti.

Hollandalılar, 1590’dan itibaren yeni geliştir-dikleri “fleuten” adlı gemileriyle Hindistan ve Atlantik’te ticarete önem verdiler. Seri olarak üretilen ve okyanuslarda hızla hareket eden bu yeni tip gemiler Hollandalılara büyük üstünlük sağlıyordu.

Bu büyük ticaret potansiyeline rağmen Hollan-da henüz bağımsız bir devlet olarak tanınmıyor-du. Dünyanın en büyük ticaret potansiyeline sa-hip Akdeniz’e, kendi bayraklarıyla giremiyorlar-dı. Hollandalılar, Akdeniz’de Fransız ve İngiliz bayrakları altında ticaret yapıyorlardı. 1609’da İspanya ile ateşkes imzalamalarının hemen ar-dından Osmanlı Sultanı tarafından tanınmak ve Akdeniz’de ticaret yapabilme izni alabilmek için temaslara başladılar. 1612’de elçi sıfatıyla gönderilen genç bir avukat olan Cornelis Haga, İstanbul’a geldi. Fakat ticaret imtiyazlarını kap-tırmak istemeyen İngiltere, Fransa ve Venedik, Haga’ya karşı her türlü entrikayı denediler. Hollanda Elçisi’nin padişahla görüşmemesi için büyük rüşvetler teklif ettiler. Elçiyi himayesine alan Vezir Halil Paşa, Haga’yı kayığa bindirip Üsküdar’a geçirdi ve Osmanlı sarayında büyük itibarı olan Şeyh Aziz Mahmud Hüdâyî’nin elini öptürdü. Haga’nın saygısını beğenen şeyhin tavsiyesi üzerine Haga, 1 Ma-yıs 1612’de Topkapı Sarayı’nda Birinci Ahmed’in huzuruna kabul edildi. Haga, Sultan Ahmed’in huzurunda, “kralımızı kulluğa kabul buyurup, gemilerimizi baş-ka bayrakla yürütmek minnetinden bizi kurtarırsanız memnun kalacağız” dedi. Katolik İspanya’ya karşı eskiden beri Avrupa’daki mücadeleleri destekleyen Os-manlı yönetimi, Hollanda’ya istedikleri ticaret imtiyazlarını verdi. Osmanlı yöne-timinin Hollanda’ya verdiği kapitülasyonlar şöyle başlıyordu:

“Nederland vilayetlerine bağlı olan Gelderland, Holland, Zeeland, Utrecht, Fries-land, Overijsel, Groningen, Groningerland ve bunun yanında Doğu Hindistan’ın vilayetlerine tâbi birçok memleketin generalleri ve hakimleri -akıbetleri hayırlı olsun- tarafından sadakatle mühürlenen mektuplarıyla birlikte Hıristiyan mille-tinin ileri gelenlerinden olan muteber elçileri Cornelis Haga -itaati artsın- huzu-rumuza geldi. Mektupları incelendiğinde nihai gayelerinin ihlas ve samimiyetle-rini arzetmek olduğu anlaşıldı. Yine mektuplarından anlaşılmaktadır ki düşman vilayetlerin gemilerinde olan Müslüman esirleri aileleriyle birlikte kurtararak vi-layetlerine göndermişler ve memleketimize ait gemilere ve insanlara uzun bir zamandan beri tecavüzde bulunmamışlardır. Bu dostane davranışlarının neti-

with the Huguenot leaders and German princes. However, none of the prince-doms that he contacted were sufficient to stop the Habsburgs, one of the two greatest empires at the time. That is why even though it adhered to a different faith, he requested the help of the Ottoman Empire, which had previously helped France and England against the Habsburg Empire.

The Ottomans were not able to immediately help William. The Ottoman admin-istration was planning on laying the Spanish issue on the table after the con-quest of Cyprus in 1570. In a letter he wrote in early 1547, Grand Vizier Sokullu Mehmed Pasha noted that they could not be helped because the 1570 conquest of Cyprus and the 1571 Inebahti disaster had gotten in the way. However, he reported that an expedition to Tunis would take place in 1574 and after this matter was resolved and when all of the preparations had been completed to assist with resisting the Spanish, the Ottoman army would be supported by the Algerians on the ground as well as the sea. It was also advised that the Protes-tants in Germany be secretly contacted via the Lutheran tropps and that they move simultaneously. However, the Dutch received no aid from the Ottomans in 1574. Despite this, the issue of a common operation against Spain remained on the agenda for a long time.

Spanish King Philip II increased his attacks against Flanders following the 1571 Inebahti sea battle against the Ottomans in 1571. The rebellious cities in Flan-ders were being lost one by one. The Dutch insurgents stopped the Spanish soldiers in Leiden in 1574 and in 1579 and established the Protestant Dutch Republic, dubbed the “The Union of Utrecht” comprising seven provinces. The south, modern day Belgium, remained Catholic and under Spanish administra-tion. However, there was no end to the Spanish attacks. Great rewards had been

promised to whoever killed William. A person by the name of Balthazar killed William in the city of Delft in 1584. The Spanish again began progress-ing in the north. Replacing his father William, Maurice continued to fight against the Spanish.

As of the 1590’s, the Dutch began concentrat-ing on trade with India and the Atlantic with the new ships they had developed called “fleuten.” This new type of ship was mass produced and traveled quickly on sea which gave the Dutch a great deal of advantage. Despite its great trade potential, Holland was still not recognized as an independent state. They could not enter the Mediterranean, which had the greatest potential for trade in the world, flying their own flag. The Dutch could only conduct trade in the Mediter-ranean under the French or British flags. Imme-diately after they signed a ceasefire agreement with Spain in 1609, they began communication

in order to be recognized by the Ottoman Sultan and to gain permission to con-duct trade in the Mediterranean. Cornelis Haga, a young lawyer sent as an en-voy, arrived in İstanbul in 1612. However, England, France, and the Venetians were adamant about not losing their trade privileges and tried everything to prevent Haga from having his requests fulfilled. They offered large bribes for the Dutch envoy not to speak to the Sultan. Vizier Halil Pasha, who had taken the envoy under his guardianship, brought Haga over to Üsküdar on a row boat and had him kiss the hand of Sheikh Aziz Mahmut Hudai, who was a scholar held in very high regard at the Ottoman palace. Upon the recommendation of the sheikh, who was impressed with the respect shown by Haga, the envoy was accepted into the presence of Sultan Ahmed at Topkapı Palace on May 1, 1612. Haga, in the presence of Sultan Ahmed, said, “We would be happy if you accept our king into servanthood and save us from the obligation of flying other flags on our ships.” The Ottoman administration, which supported the struggles against Catholic Spain in Europe from the get go, granted Holland the trade privileges they asked for. The capitulations given to Holland by the Ottoman administra-tion began as follows:

“Cornelius Haga -- may his regard increase -- a leading figure and envoy of the Christian people, along with a letter from many nations under the rule of the East Indian provinces as well as Gelderland, Holland, Zeeland Utrecht, Friesland, Overijsel, Groningen, and Groningerland, which are under the auspices of the

Martin Luther, Protestan Reformu’nu ilan ediyor. / Martin Luther declaring the Protestant Reformation

99

cesi olarak, yüksek eşiğimizle Fransa ve İngiltere arasındaki dostlukta olduğu gibi kendi tüccarlarının, adamlarının ve tercümanlarının memleketimize emni-yet içerisinde malları ile birlikte gelip ticaret etmelerine izin verilmesini ve zikre-dilen ülkelere verilen anlaşmanın bir benzerinin de kendilerine verilmesini iste-dikleri bilgimize sunulduğunda istekleri tarafımızdan uygun görüldü.

Elçileri Cornelis Haga ise makamımıza yüz sürerek diğer elçiler gibi eşiğimizde elçilik hizmetine tayin edilmiş ve ülkemizdeki iskelelere konsoloslar tayin etme-ye yetkili kılınmıştır.”

Hollandalılar antlaşmadaki şartlara sadık kaldıkları müddetçe, yeri ve göğü ya-ratan Allah’ın hakkı, ecdadım ve babamın ruhu için biz de bu anlaşmaya uygun olarak hareket edeceğiz ve ona aykırı bir davranışta bulunmayacağız.

Daimi elçi olarak uzun yıllar İstanbul’da kalan Haga iki devlet arasındaki ilişkile-ri hızla geliştirdi. Hollanda bağımsız bir ülke olarak Osmanlı İmparatorluğu tara-fından tanındı. Bu durumu engellemek isteyen Venedik Elçisi, veziriazama ver-diği notta, Hollanda’nın bir devlet değil, krallarına isyan eden asiler topluluğun-dan oluştuğunu söylemişti. Buna rağmen Hollanda’ya kapitülasyon verilerek ti-caret imtiyazları sağlanmıştı. Bu sayede daha önce Fransa ve İngiltere bayrakları altında seyreden Hollanda gemileri serbestçe Akdeniz’de ticaret yaptılar. Kapi-tülasyonları almalarının hemen ardından da Akdeniz’de konsolosluk ağı kurdu-lar. Osmanlı topraklarında Halep, İskenderun, Kıbrıs, Mora, İnebahtı ve Eğriboz ile Venedik, Cenova, Livorno ve Sicilya’da konsolosluklar açtılar. Hollanda bir is-yancı topluluğundan tanınan bir devlet haline geldi.

Hollanda’nın Katolik krallar ve Habsburg-lar tarafından tanınması çok daha sonra, 30 Yıl Savaşları’nın sonunda imzalanan 1648 Westfalya Antlaşması’nın ardından gerçekleşti. Avrupa’da bağımsızlığı tanın-mayan Hollanda, bu antlaşmadan 36 yıl önce Osmanlı Devleti tarafından bir dev-let olarak tanınmış ve büyükelçi statüsün-de ülkemizde temsil edilmişti. Hollandalı-ların Osmanlılardan aldıkları siyasi ve tica-ri destek de bu devletin Habsburg İmpara-torluğu karşısında var olmasını sağlamıştı.

Protestanlık, Osmanlıların Habsburglara Karşı Saldırıları ile Hayat BulduYine bu dönemde Avrupa’da ortaya çıkan reform hareketleri de koyu bir Katolik dev-let olan Habsburglara karşı gelişebilmesi-ni, Osmanlıların Şarlken’e karşı yaptığı as-keri baskıya borçludur. Osmanlıların, Habsburgların Alman kanadını yıpratma-ları sayesinde Protestanlık Almanya’da yayılabildi.

Kanunî’nin veziriazamı Makbul/Maktul İbrahim Paşa’nın 1533’te Avusturya el-çilerine karşı sarf ettiği şu sözler, hem Osmanlı yönetiminin Luther ve taraftar-larını nasıl yakından takip ettiğini, hem de Osmanlı’nın kendisine ne kadar gü-vendiğini gösterir:

“Kayserin kendi ülkesinde bile gücü ve itibarı yok. Bir konsil toplamayı bile ba-şardı mı? Ben, Hıristiyan hükümdarları toplantı yapmaya pekâlâ zorlarım. İster-sem, onu hemen şimdi yaparım. Hıristiyanlar, gut hastalığı, baş ağrısı ve başka nedenler bulup gelmemek için mazeret de gösteremezler. Bir tarafa Luther’i ve diğer tarafa Papa’yı oturtarak, her ikisinin de bu konsili yapmasını sağlarım”.

Osmanlılar, Protestan ve Kalvinistleri her fırsatta desteklediler. 1552’de Kanunî, Protestan Alman prenslerine gönderdiği mektupta, o tarafa bir sefere çıkacağı-nı ancak onların Osmanlı askeri harekâtından bir zarar görmeyeceğini söylüyor ve Papa ile Şarlken’e karşı onları kışkırtıyordu. Osmanlılar Luther ve taraftarla-rıyla ilgilendikleri ölçüde olmasa da Kalvinistlerin faaliyetlerini de takip ettiler. Kalvin’in ölümünden üç yıl sonra, Türkiye’den gönderilen bir mektupta, beyaz pelerinleri ve kazakları ile Prens Condé’nin emri altında Saint-Denis’de dövüşen Kalvincilerin yiğitliği övülüyordu. Bu mektupta Osmanlı padişahı şunları söylü-yordu: “Eğer bu beyazlılar benim elimde olsaydı Dünya’yı ele geçirirdim ve beni bundan kimse alıkoyamazdı”.

provinces of Nederland, came to our presence. When his letters were examined, it was understood that he was sincere and cordial. It was also understood from the letters that they have rescued Muslim captives from the ships of enemy prov-inces and sent them, along with their families, to their respective provinces. In addition, they have not violated the people or ships that belong to our country for a long time. As a result of this amicable behavior, it was seen as befitting that the right to conduct trade be granted to their men and the safe entry of their translators with their goods into our country be allowed so they can conduct trade. In addition, their request for an agreement similar to the ones granted to France and England, who maintain a friendship with our exalted threshold, was granted.”

“Their envoy Cornelis Haga approached us, and like other envoys he was ap-pointed to the service of ambassadorship and given the authority to appoint consular-generals to the ports in our country.”

“As long as the Dutch remain loyal to the clauses of the agreement, we will act in accordance with this agreement and will not violate it for the sake of the rights of Allah, who created the heavens and the earth and the souls of my ancestors and my father.”

Haga, who remained in Istanbul for many years as a permanent ambassador, caused many developments to take place in the bilateral relations between the two countries. Holland was recognized by the Ottoman Empire as an indepen-dent nation. The Venetian delegate, who tried to prevent this from happening,

passed a note to the grand vizier say-ing that Holland was not a state, but a group of insurgents who had rebelled against their king. Despite this, Holland was afforded trade privileges. This al-lowed the Dutch, who had previously sailed the Mediterranean under French and British flags, to freely conduct trade in the sea. Immediately upon receiving these rights, they established a web of consulates in the Mediterranean region. They opened up consulates in the Otto-man territory of Aleppo, İskenderun, Cyprus, Mora, İnebahtı and Eğriboz as well as in Venice, Geneva, Livorno and Sicily. Holland came to be known as a state comprised of insurgent masses.

The recognition of Holland by the Habsburgs and the Catholic kings of

Holland occurred much later, following the signing of the 1648 Treaty of West-phalia at the end of the 30 Years’ War. Holland, whose independence was not recognized by Europe, was recognized by the Ottoman state thirty-six years prior to the agreement mentioned above and was represented in the country at the ambassadorial level. The Ottomans’ political and trade support for Holland al-lowed the Dutch state to exist in the face of the Habsburg Empire.

Protestantism Gained Vitality through the Ottoman Attacks against the Habsburgs

Reform movements again emerged in Europe during this time, which allowed for the defiance of the strict Catholic Habsburg state, due to the military pressure the Ottomans placed on Charles V. Protestantism was able to spread throughout Germany since the German wing of the Habsburg Empire had been worn down by the Ottomans.

The words of Maktul İbrahim Pasha, the Grand Vizier of Süleyman the Magnifi-cent, directed toward the Austrian envoy in 1533 reflect both how closely the Ot-toman administration was being monitored by Martin Luther and his supporters as well as the level of confidence that the Ottomans had in themselves:

“The Kaiser doesn’t even have any strength and esteem in his own nation. Is he able to convince a council? I can certainly force the Christian emperors to con-

Akdeniz / Mediterranean


100

Avrupa’da tehdit altında olan Protestanlar Osmanlı topraklarına sığındılar. Os-manlı hâkimiyeti altında bulunan Erdel yani Transilvanya, Kalvinist ve Unita-rianların sığındığı en önemli yerdi. Birçok Protestan da Budin’e sığınarak dini inançlarını burada rahatça yaşayabildiler. Nitekim Macar kökenli bir Protes-tan olan Sigmund Torda, Almanya’daki Protestanların önde gelenlerinden biri-si olan Philipp Melanchton’a Aralık 1545’te yazdığı mektupta, ülkesinde Protes-tanlığın hızla yayıldığını, bu yüzden de Osmanlıların Macaristan’ı fethetmeleri-nin Allah’ın bir lütfu olduğunu söylüyordu. Alman prensliklerindeki Protestanla-ra, Osmanlı hâkimiyeti altındaki Macar topraklarından, burada rahat bir dini ha-yat yaşadıklarına dair bunun gibi birçok mektup yazılmıştır. Macaristan’da ya-şayan Emerius Zigerius (İmre Eszeki)’un, Almanya’daki Protestanların önde ge-lenlerinden Matthias Flacius lllyricus’a gönderdiği mektup, bunların en ilginçle-rinden birisidir. Zigerius’un “Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Protestanların, Hıris-tiyan Avrupa’da hiç görülmeyen bir şekilde rahatça dini hayatlarını yaşadıkları-nı” anlattığı mektubu Haziran 1550’de Flacius’un eline ulaştı, o da bu manzum mektubu bir önsöz ilave ederek yayınladı. Flacius önsözde “Bizim sözde Hıristi-yan hükümdarlar, Türklerin Tanrı’nın sadık kulları Hıristiyanları himaye ettikle-rini, savunduklarını, Hıristiyanlık öğretisini yaymalarına ve uygulamalarına bile izin verdiklerini duyunca utançtan yüzleri kızarsın istedim. Benim burada sözü-nü ettiklerim Papa veya İspanyollar değildir. Kısa bir süre önce gerçek Hıristiyan-lığı kabul etmelerine rağmen Katoliklerin kaba kuvvetinden korkup ya da çıkar umuduyla inkâr edenlerdir. İhanet edip Hazreti İsa’yı Almanya’dan tümüyle at-mak istiyorlar. Onlar Türkleri kendilerine örnek alsınlar. Bu sözde Hıristiyanlar, gerçek Hıristiyanlara en korkunç Türklerden daha kötü davranmaktalar. Türk-ler gerçek Hıristiyan öğretisine izin vermekle kalmayıp, Hıristiyan olmayan Kurt-lara (Katoliklere) karşı da Hıristiyanlığı kılıçlarıyla savunuyorlar… Ben bu mek-tupla huzursuzluk yaratmayı amaçlamadım. Amacım gerçek Protestanlık öğre-tisine inananlara Türkiye’deki Hıristiyan kilisesini örnek gösterip onlara cesaret ve umut vermek. Kendilerini Hıristiyan olarak niteleyen yöneticilere de Türkle-rin iyi niyet ve yumuşaklığını gösterip onları belki de saldırıdan ve hışımdan vaz-geçirmek” diye yazmaktadır. Bu mektup ve benzeri diğer mektuplarda Türkle-rin Protestanlara, Katoliklerden daha iyi davrandığının anlatılması çok büyük bir propaganda aracı olarak kullanıldı.

Luther yazılarında ve vaazlarında Türk tehlikesini büyüterek Katolik baskısın-dan kurtulup dikkatlerin Osmanlılara çevrilmesi siyasetini gütmüştü. Bu yüzden 1545’te Şarlken ve Ferdinand Türklerle barış antlaşması yapmak istediği zaman Luther büyük bir tepki göstermişti. Nitekim Osmanlılarla bir yıllık ateşkes yapan Habsburglar ilk iş olarak Protestanların üzerine yürümüşlerdi.

Şarlken, Türk saldırıları yüzünden Protestanlığın Alman prensliklerinde yayılma-sını engelleyemedi. Ayrıca Habsburglar, Osmanlılar’a karşı koyabilmek için Pro-testan askerlerine de ihtiyaç duyuyorlardı. Protestanlar da cepheye asker gön-dermek için kendi dini düşüncelerinin tanınmasını şart koştular. Osmanlıların, Kutsal Roma-Cermen İmparatorluğu’na her saldırısı Protestanlığın kademe ka-deme güçlenmesini ve sonunda da 1555’te Augsburg’da tam olarak tanınması-nı sağladı.

Moskova’nın Yükselişinde Osmanlı ParmağıOsmanlı İmparatorluğu’nun XV. yüzyılda izlediği bir siyaset ise ileride kendi ba-şına büyük bir dert açtı. Bu dönemde küçük bir şehir devleti olan Moskova Knez-liği, Altınordu’nun baskısı altındaydı. Altınordu’nun Lehistan-Litvanya ile olan it-tifakına karşı Moskova, Osmanlı himayesinde bulunan Kırım Hanlığı ile işbirli-ği yaptı. Osmanlı İmparatorluğu Moldovya’daki konumlarının Lehistan-Litvanya tarafından tehdit edilmesi ve Altınordu’nun da Kırım’ı ele geçirmeye çalışma-sından dolayı Moskova Knezliği-Kırım Hanlığı ittifakını desteklemişti. Kırım Hanı Mengli Giray’ın 1502’de vurduğu darbe ile Altınordu Devleti’nin sona ermesin-den sonra, Moskova bağımsızlığını kazanarak ilk önce çevresindeki diğer Rus knezliklerini, daha sonra da Sibirya’ya kadar olan sahada ve Kafkaslar’daki Türk hanlıklarını ele geçirdi. Moskova knezleri Osmanlılarla yapılan kürk ticareti sa-yesinde de önemli gelirler elde etmişlerdi. Osmanlı-Rus dostluğu III. İvan’ın Vol-ga havzasındaki Altınordu kalıntıları olan Kazan (1552) ve Astrahan’ı (1556) ele geçirmesine kadar sürdü. Osmanlı İmparatorluğu’nun dolaylı olarak yaptığı des-tek Büyük Rus İmparatorluğu’nun doğmasına yardımcı olan unsurlardan biridir.

Rusya, 16. yüzyılda Korkunç İvan zamanındaki askeri teşkilatlanmasında Os-manlı ordusundan etkilendi. Osmanlı ordusundaki disiplin ve liyakat sistemi ör-nek alındı.

vene. If I so wished, I could do that right now. The Christians cannot cite excu-ses such as gout, headaches or other reasons for not coming. I will sit Luther on one side and the Pope on the other, facilitating the participation of both of them in this council.”

The Ottomans supported the Protestants and Calvinists every chance they had. In 1522, Suleyman the Magnificent sent a letter to the German princes informing them that he would be embarking on an expedition to that side of the world and that they would not be harmed in any way by the Ottoman military operation, antagonizing them against the Pope and Charles V. The Ottomans followed the activities of the Calvinists, although not as much as they concerned themselves with Luther and his followers. Three years after the death of Calvin, a letter sent from Turkey praised the bravery of the Calvinists who fought under the com-mand of the Prince of Condé at Saint Denis in white capes and sweaters: “If the-se white-clad forces were with me, I would take over the world and nobody wo-uld be able to stop me from doing so.”

The Protestants, who were under threat in Europe, sought refuge on Ottoman soil. Erdel, or rather Transylvania, was the most important location where the Calvinists and Unitarians took refuge. Many Protestants took refuge in Buda where they were able to freely exercise their religious beliefs. However, in a let-ter dated December 1545 addressed to Philipp Melanchton, one of the leading Protestants in Germany, Sigmund Torda, a Protestant of Hungarian descent, no-ted that Protestantism was quickly spreading in his country and that it was a blessing from God that the Ottomans had conquered Hungary. Many such letters were written to the Protestants on German soil from the Hungarian lands under the rule of the Ottomans, explaining that they are able to practice their religion freely. A letter penned by Emerius Zigerius (İmre Eszeki), who lived in Hungary, to Matthias Flacius lllyricus is the most interesting of such letters. In this letter Zi-gerius explained that, “The Protestants in the Ottoman Empire can comfortably fulfill their religious obligations in a matter not witnessed in Christian Europe.” This letter reached Flacius in June 1550 and he published the poetic letter after inserting a preface. In his preface, Flacius said, “I wanted our so-called Christian emperors to be red with shame upon hearing how the Turks treated Christians -- the faithful people of God -- safeguarding, defending and even allowing for the publication and application of Christian teachings. Those whom I speak of here are not the Pope nor the Spaniards. It is those who despite having accepted true Christianity a short while ago, have since been in denial of their beliefs after eit-her being intimated by the brute force of the Catholics or with the hopes of gai-ning personal benefits. They wish to commit treason and to completely do away with Jesus in Germany. They should take the Turks as an example for themselves. These so-called Christians treat real Christians worse than the frightening Turks. The Turks don’t allow the teachings of real Christianity, but they defend Christia-nity against the non-Christian Wolves (Catholics) with their swords… I did not in-tend to create unease with this letter. My purpose is to give the Christian church in Turkey as an example and to give hope to those who believe the real Protes-tant teachings so that the administrators who call themselves Christian may see the good intention and leniency of the Turks and change their minds about attac-king them.” This letter and other similar letters were used as a vehicles of propa-ganda to reflect how the Turks treated the Protestants better than the Catholics.

Luther, in his writings and speeches, had fostered the policy of amplifying the Turkish threat, doing away with the Catholic pressure, and focusing on the Otto-mans. This is why when Charles V and Ferdinand wanted to sign a peace agree-ment with the Turks in 1545, Luther reacted strongly. In the end, the Habsburgs, who agreed to a year-long ceasefire with the Ottomans, seized the first opportu-nity to confront the Protestants.

Charles V was not able to circumvent the spread of Protestantism to the Ger-man princeships due to the attacks by the Turks. Furthermore, the Habsburgs, in order to resist the Ottomans, were in need of Protestant soldiers. The Protes-tants put forth a requirement that their own religious beliefs be recognized befo-re they agreed to deploy troops to the battlefield. Every Ottoman attack against the Holy Roman Empire allowed Protestantism to gradually strengthen which eventually led to its complete recognition in Augsburg in 1555.

101

Yalnızca Rusya değil Avrupa’daki birçok farklı devlette de Osmanlı ordusunun tesirleri görülür. Uzun süre savaşlarda süvari birlikleri ön plandaydı. Yeniçeri-liğin kuruluşuyla birlikte savaşlarda piyadeler ön plana çıkmaya başladı. İspan-yollar, Şarlken döneminde Osmanlı ordusundan ilham alarak “tercios” birlikleri-ni kurdular. İspanyollar ile evlenen İtalyan kadınlarının çocuklarına askerde “ye-niçeri” deniliyordu.

Macarlar, 15. yüzyılda “Hussar” adı verilen hafif süvari birliklerini Osmanlı ti-marlı sipahilerini örnek alarak kurmuşlardı. Osmanlı ordusunu en çok taklit edenlerden biri de Polonyalılardı. Polonya ordusu kullandığı kılıca kadar birçok silah ve sistemi Türk ordusundan örnek almıştı.

İslâmiyet’in Mukaddes Topraklarının Var Olma MücadelesiÜmit Burnu’nun keşfinden sonra Portekizliler, Hint Okyanusu’nda hâkimiyet kurmuşlardı. Memlük Devleti, Cidde’ye çıkarak Mekke ve Medine’yi tehdit eden Portekizlilerin ilerleyişini durduramıyordu. Hindistan’dan mal akışı da Portekiz-liler sebebiyle azalmıştı. Bu durum Mısır’ın zenginliğinin sona ermesi demek-ti. Memlükler, deniz gücü bakımından zayıf olduklarından Osmanlılardan yar-dım istediler. II. Bâyezid’in son dönemlerinde bir filo gönderildi. Daha sonra-ki yıllarda artan Portekiz tehdidi İslâmiyetin iki mukaddes şehri olan Mekke ve Medine’yi tehdit etmeye başladı. Mekke şerifleri Osmanlılardan yardım isteme-ye kalktılarsa da Memlük idaresi bunu engelledi. Memlük idarecilerinin, Porte-kizliler yüzünden azalan devlet gelirlerini artırmak için ek vergiler ihdası bütün ülkede karışıklığa yol açtı.

Yavuz Sultan Selim zamanında bu şartlar altında Suriye ve Mısır’ı ele geçiren Os-manlılar, Hindistan ticaret yollarının önemli bir kısmına hâkim oldular. Porte-kizlilerin, Kızıldeniz’deki hakimiyetinin sona erdirilmesi sayesinde Hindistan’dan mal akışı Osmanlı ülkesi üzerinden Avrupa’ya yapılmaya başlandı. Osmanlıların Hint Okyanusu’ndaki mücadelesi Hindistan ticaretinin, XVII. yüzyılda Hint sula-rında İngiltere ve Hollanda’nın faaliyetlerine kadar Akdeniz üzerinden yapılma-sını sağladı. Akdeniz’deki önemli liman kentleri zenginliklerini bir müddet daha sürdürdüler.

Kuzey Afrika Sömürgeleşmekten ve Hristiyanlaşmaktan KurtulduOsmanlı İmparatorluğu’nun XVI. yüzyılda dünya siyasetine yön verecek bir du-ruma gelmesi Kuzey Afrika’nın tarihi gelişimini de yakından etkiledi. 1492’de Endülüs’ün son kalıntısı olan Gırnata’nın düşmesinden sonra İspanyol ve Porte-kizliler, Kuzey Afrika’ya yerleşmeye başlamışlardı. Osmanlı İmparatorluğu, Bar-baros ile birlikte denizlerde etkin bir hâle gelince Kuzey Afrika’da, Avrupalılar-la hâkimiyet mücadelesine girdi. Habsburgların Kuzey Afrika’yı ele geçirmeleri bu bölgelerdeki Türk korsanlarıyla Osmanlıların işbirliği yapması sayesinde ön-lendi.

1516’da Cezayir’i ele geçiren Barbaros kardeşler, İspanyollara karşı koyabilecek durumda değillerdi. Bu yüzden Barbaroslar, Cezayir’de Osmanlı hâkimiyetini ta-nıyarak kendilerini sağlama almışlardı. Nitekim Cezayir’i işgal etmek isteyen İs-panyollar 1541’de bozguna uğratıldı.

1551’de Turgut Reis Trablusgarb’ı, yani Libya’yı Osmanlı hâkimiyetine soktu. Tunus 1533’te Barbaros Hayreddin Paşa tarafından fethedilmiş fakat kısa bir süre sonra kaybedilmişti. II. Selim zamanında 1574’te Sinan Paşa tarafından ikinci kez fethedildi. Osmanlı hâkimiyeti Fas’a kadar ilerlemişti. Fas’ta başlayan taht kavgasına müdahale edilerek burasının Portekiz himayesine girmesi önlen-di. 4 Ağustos 1578’de Fas’ta yapılan Alkazar Savaşı’nda Portekiz Kralı öldürüldü ve bu ülkede Osmanlı himayesi dönemi başladı.

Osmanlıların Kuzey Afrika hakimiyeti kıtanın içlerinde bulunan ancak sahille iliş-kileri sebebiyle İspanyol ve Portekiz nüfuzu altına giren bugünkü Nijerya, Ni-jer, Çad, Mali devletlerinin topraklarında hüküm sürmekte olan Bornu, Songay, Timbuktu Sultanlıkları gibi Müslüman devletlerini de kurtardı. Bu sultanlıklar Osmanlı padişahını halife olarak tanıyıp, tâbi oldular.

Osmanlılar’ın, Habsburglar’ın İspanyol kanadını Kuzey Afrika’dan uzaklaştıra-rak, burada hâkimiyet kurmaları, bu bölgelerin Hıristiyanlaşmasını ve sömür-geleşmesini önledi. Eğer Osmanlıların müdahalesi olmayıp, İspanyol ve Porte-kiz hâkimiyeti sürseydi bugün buralarda durum çok farklı olurdu. Akdeniz’de ve Kuzey Afrika’da hâkimiyet kuramayan Habsburglar bütün dikkat ve güçlerini At-

The Role of the Ottomans in the Rise of Moscow

The policies followed by the Ottoman Empire in the 15th century caused a great deal of trouble later on. The Grand Duchy of Moscow, which was a small city-state at the time, was under pressure from the Golden Horde. Moscow coope-rated with the Khanate of Crimea which was under Ottoman protection against the Golden Horde Kingdom of Poland-Lithuania alliance. The Ottoman Empire supported the coalition between the Grand Duchy of Moscow and the Khana-te of Crimea due to the fact that their status in Moldova was threatened by the Kingdom of Poland-Lithuania and because the Golden Horde had tried to conqu-er Crimea. After a blow by the Crimean Khan Mengli Giray in the year 1502 resul-ted in the demise of the Golden Horde, Moscow became independent and first took over the surrounding Russian duchies and then later the Turkish khanate in the Caucasus up to the borders of Siberia. The Muscovite duchy earned a good deal of income due from the fur trade with the Ottomans. The Ottoman-Russian friendship remained in effect until the capture of Kazan (1552) and Astrakhan (1556), remains of the Golden Horde, in Ivan III’s Volga basin. The indirect sup-port of the Ottoman Empire helped lead to the birth of the Great Russian Empire.

Russia was influenced by the discipline and merit system of the Ottoman army during its military reorganization under the reign of Ivan IV, also known as Ivan the Terrible. Besides Russia, the influence of the Ottoman army can be seen in numerous European countries. For a long time, mounted troops were on the front lines of wars. With the establishment of the Janissary corps, infantries be-gan to take the front seat in wars. Inspired by the Ottoman army, the Spaniards established “tericos” units during the reign of Charles V. The children of Italian women who married Spaniards were referred to as “janissaries” in the military. The Hungarians established light mounted troop units called “Hussar” in the 15th century, exemplifying the Ottoman cavalry soldiers. The state to most closely imitate the Ottomans was the Polish. The Polish army copied many weapons, including swords, as well as systems from the Turkish army.

Islam’s Sacred Lands Struggle For Existence

After the discovery of the Cape of Good Hope, the Portuguese established domi-nance over the Indian Ocean. The Mamluk Sultanate was unable to stop the ad-vancing Portuguese, who had taken Jeddah and were threatening the cities of Mecca and Medina. The flow of goods from India had decreased due to the pre-sence of the Portuguese as well. This meant that the wealth of Egypt was nea-ring an end. Because the Mamluk were weak in terms of their naval forces, they asked the Ottomans for help. During the end of his reign, Sultan Bayezid II sent a fleet to their assistance. In later years, the growing Portuguese threat began to threaten the two sacred cities of Mecca and Medina. Even though the chiefs of Mecca attempted to ask for aid from the Ottomans, the Mamluk administra-tors prevented this from happening. The additional tax established by the Mam-luk administrators in order to increase the state income which had shrunk due to the Portuguese caused unease.

The Ottomans, who took over Syria and Egypt during the reign of Sultan Yavuz Selim under the above mentioned circumstances, established dominance over a significant portion of the Indian trade routes. After the Portuguese dominance of the Red Sea was thwarted, the flow of Indian goods to Europe through the Ot-toman territories began. The struggle of the Ottomans in the Indian Ocean, fa-cilitated Indian trade being conducted via the Mediterranean Sea until the 17th Century, when the British and Dutch activities in Indian waters began. Important harbor towns in the Mediterranean maintained their wealth for a while longer.

North Africa Was Spared From Colonization and Christianity

The Ottoman Empire’s status in the 16th Century enabled it to shape the course of world politics and play a significant role in the historical development of North Africa. In 1492, following the fall of Granada, the last remnant of Andalusia, the Spanish and Portuguese began to settle in North Africa. When the Ottoman Em-pire became active at sea with Barbaros Hayreddin Pasha, it entered a strugg-le for dominance with the Europeans in North Africa. The Habsburg conquest of North Africa was prevented through the cooperation of Ottomans with the Tur-kish pirates in the area.


102

lantik ötesindeki yeni sömürgelerine kaydırdılar. Bu durum da Amerika kıtasının sömürgeleştirilmesini hızlandırdı.

XV. yüzyılın sonlarından itibaren denizlerde büyük bir üstünlüğe sahip olan Por-tekiz, Afrika’nın Doğu ve Batı sahillerindeki Müslüman sultanlıklara saldırarak birçok yeri harap etmiş, bir kısmında da hâkimiyet kurmuştu. Osmanlı İmpara-torluğu, Kızıldeniz’de hâkimiyet kurarak, Afrika’nın Doğusunda Mozambik’e ka-dar olan bölgeyi Portekizlilerin işgalinden kurtardı. Habeşistan’a hâkim olan Os-manlıların nüfuzu Kenya’da Mombasa’ya kadar yayıldı. Böylece bu bölgelerin Avrupalılar tarafından sömürgeleştirilmesi uzun süre önlenmiş oldu.

Osmanlı İmparatorluğu izlediği siyasetlerle bugünkü modern dünyanın oluş-masına bahsettiğimiz katkılarda bulunmuştur. Ayrıca Osmanlı idaresi altında asırlarca bulunmuş ülkelerin pek çok karakteristiği de bu dönemde şekillendi. Budin’den Basra’ya kadar uzanan bölgedeki dini ve etnik gruplar Osmanlı idare-si altında oluştu. Osmanlı mimarisi ve şehircilik anlayışı, hâkimiyeti altındaki bir-çok yerde şehirlerin şekillenmesinde önemli tesirlerde bulundu.

Osmanlı İmparatorluğu’nun hâkim olduğu sahada Arnavutluk, Bahreyn, Birleşik Arap Emirlikleri, Bosna-Hersek, Bulgaristan, Cezayir, Etiyopya, Filistin, Hırvatis-tan, Irak, İsrail, Karadağ, Katar, Kıbrıs, Lübnan, Libya, Macaristan, Makedonya, Mısır, Moldavya, Romanya, Sırbistan, Suudi Arabistan, Suriye, Tunus, Umman, Ürdün, Yemen ve Yunanistan kurulmuştur. Ayrıca bugünkü Azerbaycan, Gürcis-tan, Ermenistan, Polonya, Çek Cumhuriyeti, Slovakya, Sudan ve Ukrayna’nın da bazı kısımları Osmanlı toprağı olmuşlardı. Bütün bu bölgelerde yüzyıllarca süren Osmanlı hâkimiyeti günümüz dünya politikasına da etki eden derin izler bıraktı.

Nitekim günümüzde, özellikle son 15 yılda Balkanlar’da, Kafkasya’da ve Ortadoğu’da kaldırılan her taşın altından bu imparatorluğun izleri çıkmaktadır. David Fromkin’in, New York Times’taki 9 Mart 2003 tarihli yazısı da bu gerçe-ği ifade ediyordu: “Bir hayalet ABD’yi pençelerine almış, rahat bırakmıyor. Bu, Osmanlı İmparatorluğu’nun hayaleti. Irak’ta, Sırbistan’da, Bosna’da, Kosova’da, Körfez Savaşı’nda, 11 Eylül saldırılarında bu hayalet bizimleydi. Osmanlı haya-letleri asla uzaklaşmadı”.

Kitabiyat / Bibliography:• Abdullah Atıyye Abdulhafız, “Osmanlı Döneminde Mısır Mimarlığı ve Osmanlı Etkileri”, XIV. Türk Tarih Kongresi, II/II, Ankara 2002.• Akdes Nimet Kurat, Türk-İngiliz Münasebetlerinin Başlaması ve Gelişmesi 1553-1610, Ankara 1953.• A. Fisher Galanti, Türk Cihadı ve Alman Protestanlığı, 1551-1555, yay. haz. Nevâl Öke, İstanbul 1992.• Ahmet Kavas, “Osmanlı Devleti’nin Afrika Kıtasında Hakimiyeti ve Nüfuzu”, Osmanlı, I, ed. Gülay Eren, Ankara 1999, s. 421-430.• Bülent Arı, “İstanbul’daki İlk Hollanda Elçisi: Cornelis Haga ve 1612 Tarihli Hollanda Kapi tülasyonları”, Divân, sayı: 2 (İstanbul 2003).• ———, “İlk Osmanlı-Hollanda Münasebetleri”, Osmanlı, I, ed. Güler Eren, Ankara 1999, s. 493-501.• Erdal Çoban, “Macaristan’da Protestanlığın Gelişimi ve Osmanlı Hakimiyeti”, OTAM, sayı: 7, (Ankara 1996), s. 99-112.• Halil İnalcık, “Osmanlı-Rus İlişkileri 1492-1700”, Osmanlı-Rus İlişkilerinde 500 Yıl, 1491- 1992, Ankara 1999.• ———, “Avrupa Devletler Sistemi, Fransa ve Osmanlı”, Doğu-Batı, sayı: 14 (Ankara 2001), s. 122-142. • Halil İnalcık-Gülsel Renda, Osmanlı Uygarlığı, I-II, Ankara 2003.• İmparatorluk Mirası, Balkanlarda ve Ortadoğu’da Osmanlı Dam gası, ed. L. Carl Brown, çev. Gül Çağalı Güven, İstanbul 2000.• Klaus Schwarz, “16. Yüzyılın Ortalarında Protestanların Umudu Türkler”, Tarih ve Toplum, X/59 (İstanbul 1988), s. 9-13.• Leyla Coşan, Tanrım Bizi Türklerden Koru, İstanbul 2009.• Nicolae Jorga, Osmanlı İmparatorluğu Tarihi, I-V, çev. Nilüfer Epçeli, İstanbul 2005.• Osmanlı ve Dünya, Osmanlı Devleti ve Dünya Tarihindeki Yeri, ed. Kemal Karpat, çev. Mustafa Armağan vd., İstanbul 2000.• Tahsin Görgün, “Avrupa’nın Sosyo-Politik Oluşumunda Bir Faktör Olarak Osmanlı Devle ti”, Osmanlı, VII, Ankara 1999, s. 134-145.• Zinkeisen, Geschichte des Osmanischen Reiches in Europa, I-VII, Hamburg 1840-1863.

The Barbaros brothers, who captured Algeria in 1516, were not in a position to oppose the Spanish. Therefore, they protected themselves in Algeria through the recognition of Ottoman dominance. However, the Spanish who were looking to occupy Algeria were defeated in 1541.

In 1551, Turgut Reis was able to take over Tripoli, or rather New Libya. Tunisia had been conquered by Barbaros Hayreddin Pasha in 1533; however, it had fal-len shortly thereafter. During the reign of Sultan Selim II in 1574, it was conqu-ered once again by Sinan Pasha. With this, Ottoman dominance spread all the way to Morocco. An intervention in the battle for the throne taking place in Mo-rocco prevented the nation from falling under Portuguese dominance. During the Battle of Alcazar, which took place in Morocco on April 4, 1578, the Portugu-ese king was killed and the period of Ottoman patronage began.

The Ottoman dominance in North Africa also saved the Muslim states which were located inside the continent; however, due to their coastal location the Sul-tanates of Borno, Songhay and Timbuktu, known today as Nigeria, Niger, Chad and Mali, came under the influence of Spain and Portugal. These sultanates re-cognized the Ottoman sultan as the Caliph and became his subjects. By estab-lishing dominance in this region and fending off the Spanish wing of the Habs-burgs, the Ottomans prevented thus prevented this area from becoming Christi-an and being colonized. If the Portuguese and Spanish had dominated this area instead of the Ottomans, the situation there today would be very different. The Habsburgs, who was unable to establish dominance in the Mediterranean and North Africa, directed all of their attention and power to their new colonies lo-cated beyond the Atlantic Ocean. This in return facilitated their colonial involve-ment in North America.

Following the end of the 15th century, Portugal dominated the sea and destro-yed many places through attacks on the Muslim sultanates located in eastern and western Africa. The Ottoman Empire dominated the Red Sea, saving eastern Africa to the borders of Mozambique from Portuguese occupation. The doma-in of the Ottomans, who also maintained dominance over Ethiopia, spread un-til Mombasa in Kenya. Thus, the European colonization of these areas was pre-vented for a long time.

Based on the above evidence, it is clear that the Ottoman Empire, through the policies it maintained, played an influential role in the formation of today’s mo-dern world. Furthermore, the characteristics of the countries which remained under Ottoman administration for centuries were formed during this time peri-od. Religious and ethnic groups from Buda to Al-Basra were under Ottoman rule. Ottoman architecture and notions of urbanization became important influences in the shaping of many cities under Ottoman dominion.

From the land that was under Ottoman control, the countries of Albania, Algeria, Bahrain, Bosnia Herzegovina, Bulgaria, Croatia, Cyprus, Egypt, Ethiopia, Gree-ce, Hungary, Iraq, Israel, Jordan, Lebanon, Libya, Macedonia, Moldova, Monte-negro, Palestine, Qatar, Romania, Saudi Arabia, Serbia, Syria, Tunisia, the Uni-ted Arab Emirates, and Yemen were established. Furthermore, the modern day countries of Armenia, Azerbaijan, the Czech Republic, Georgia, Poland, Slova-kia, Sudan and some parts of Ukraine were also Ottoman territory. Ottoman do-minance in these areas, which lasted hundreds of years, left deep marks which have come to effect today’s politics as well.

Moreover, today, particularly over the past 15 years, traces of the Ottoman Em-pire have been found everywhere in the Balkans, Caucasus and the Middle East. In a March 9, 2003, New York Times article titled, “The World: A World Still Ha-unted by Ottoman Ghosts,” David Fromkin highlights the truth of this reality: “A ghost has been haunting the United States. It is the specter of the Ottoman Empire. The ghost is with us today, in the antagonism between Turkey and the Kurds in any war over Iraq… The ghost made its appearance when Saddam Hus-sein invaded Kuwait, igniting the 1991 Persian Gulf War… The ghost was with us when Yugoslavia disintegrated into savage ethnic feuds… the Ottoman ghosts never far away.”

ERKAN OĞUR: Müzik, ekmek ve su kadar doğaldı.

Söyleşen: Hasan IŞIK

ERKAN OĞUR Music was natural like bread and water.

Intervıew by: Hasan IŞIK

ERKAN OĞUR: Müzik, ekmek ve su kadar doğaldı. / INTERVIEW WITH ERKAN OĞUR Music was natural like bread and water.

104

ERKAN OĞUR İLE SÖYLEŞİMüzik, ekmek ve su kadar doğaldı

Söyleşi: Hasan IŞIK

Erkan Bey, sizinle ilgili birtakım bilgileri zaten yıllardır biliyoruz. Ama sizin geçmişinizle ilgili doğru bilgileri bir kez de sizin anlatımınızla dinleyebilir miyiz?

Annem de babam da Elazığlı ailelerin çocukları… Anne tarafı Kesrikli, baba tarafı İranlıdır. Merkezde yaşamışlar, vaktiyle köylere gidip gelmişler. Babam doktor. Lise çağlarında İstanbul’a gelip Haydarpaşa Lisesi’nde okuyup, sonrasında Aske-ri Tıp Fakültesi’ni bitirip doktor olmuş. Doktorluğunu Elazığ’da yaptı. Kore gazi-sidir. Kore’de ilk estetik ameliyatları yapan doktordur, dünya çapında. Baldırlar-dan parça alıp kulak, burun gibi organlarda kullanı-yordu. Hatta anlatılır ki Amerikalılar onu hep çağır-mışlar bu işi orada öğretsin diye ama babam o dö-nemin idealist insanlarından; Elazığ’da devam ettir-miş doktorluğunu.

Doğum yeriniz Elazığ, değil mi?

Benim doğum yerim Ankara. Ama doğum için Ankara’ya gidilmiş, sonra tekrar Elazığ’a dönülmüş. Ben Elazığ’da büyüdüm. Ortaokulu bitirdim, sonra lise çağlarında İstanbul’daki Kabataş Lisesi’ne geldim.

Müzikle ilgili ilk temeliniz Elazığ’da mı başladı?

Tabii, Elazığ’da… Benim eğitimim orada başlayıp bitmiştir. Sonrakiler sadece tecrübe, şaşkınlık vs. Müzik de Elazığ’da oluştu, Elazığ’ın folkloru, mahalli sanat-çılar, köy düğünleri vs.

İlk enstrümanınız keman, hem de boyunuzla eşit bir keman!..

Evet, çok küçük yaşlarda yayı boyum kadardı, ama bağlamam da vardı. O ben-den de uzundu. Bir yıl kadar keman çalıştım. Yine Gazi Eğitim mezunu şan ho-cası olan Ülkü hanımdan. O kemancı değildi, kemanı bilmiyordu ama müziği bi-liyordu. Nota falan öğrenmiştim o yaşlarda. Müzik aleti bizim için şimdiki bilgi-sayar gibi birdenbire insanların gençlerin çok ilgi duyduğu bir şeydi. Onun için çok yoğun çalışmalar yaptım ben. Gerçi ailem pek taraftar değildi bu işe. Babam hiçbir zaman tasvip etmedi.

Tasvip ettiği bir an yok mu?

Hiç hatırlamıyorum, sıfır yani. Tam tersine reddetti. Uzun yıllar sonra ben Almanya’ya fizik okumaya gittim, 1973 sonlarında… O dönemde üçüncü sınıf-ta bıraktım eğitimimi ve klasik gitar eğitimi almaya başladım. Babam da beni ev-latlıktan reddetti. Çok kızdı.

Müziğin sizdeki karşılığı neydi?

Benim için müzik hobi değildi. Hep ihtiyaç olarak hissettim. Müzik hiç yaban-cı gelmedi yani. Diğerleri yabancı geldi. Ama toplum baskısı, aile, etraftan gör-düğümüz; insanlar doğar, süt emer, okula gider, çalışır falan. Benim için o ders-ler hobiydi aslında. Müzik, ekmek ve su kadar doğaldı. Ben çalışmadım, yüksek düzeyde bunun eğitimini almadım. Bir yıllık bir keman çalışma dönemim var. Benim bütün müzik eğitimim o kadardı diyebilirim. Bir Alman metodu, Arthur Seybold’un keman metodunu bulmuştu hocam. Ne Almanca biliyoruz ne müzik dilini biliyoruz ne de kemanı biliyoruz. Şan hocası o sesleri biliyor sadece… “Bu, Do” dedi, ben de aradım buldum, “Ha buymuş” dedim. Öyle arama tarama, de-neme, bozma ve güreşme şekliyle nota öğrendim, bir metot çalışması nasıldır onu öğrendim.

Müziğinizi oluşturan duygu nedir?

Müziğin nasıl oluştuğunu sorduğunuzda; o bir muamma, tarif edemem. Hediye midir tesadüf müdür ya da kader midir bilmiyorum. Benim sesim güzeldi. Duy-duğum sesleri tarif ya da taklit etmek veya ona benzeşik sesler üretmek ihtiya-

ERKAN OĞUR İLE SÖYLEŞİMusic was natural like bread and water

Interview by: Hasan IŞIK

Many of us know much about your life. However, could you please tell us the facts about your past once again?

My mother and father were the children of families from Elazığ…My mother’s side originally came from Kesrik, and my father’s family came from Iran. They lived in the center of the town, but would come and go from the villages. My fa-ther was a doctor. When it was time for him to go to secondary school he came to Istanbul to study at Haydarpaşa High School and then studied at the Military Medical School, becoming a physician. He practiced in Elazığ. He served during

the Korean War. He was the first doctor in the world to carry out plastic surgery in the Korean War. He took a piece from the calf and used it to repair or-gans like ears and noses. In fact, it is said that the Americans would ask him to come and teach this technique there, but my father was an idealist; he continued working as a physician in Elazığ.

You were born in Elazığ, weren’t you?

I was born in Ankara. My mother went to Ankara for my birth, and then re-turned to Elazığ. I grew up in Elazığ. I finished middle school there, and then went to Istanbul, Kabataş High School, for secondary school.

Were the first foundations of your career laid there?

Of course, in Elazığ…My education started and finished there. What happened later was just experiences, wonder, etc. The music was formed in Elazığ, with the folk songs, local singers, village weddings, etc.

You first instrument was a violin, one that was as big as you..!

Yes, when I was very young, the bow was as tall as me, but I also had a bağlama (a stringed instrument, played like a guitar). This was bigger then me. I prac-ticed violin for a year. My teacher was the singing teacher Ülkü Hanım, a gradu-ate from Gazi Education. She wasn’t a violinist; she didn’t know how to play the violin, but she understood music. I learned to read music, etc. at that age. Musical instruments were things that young people at that time had suddenly become greatly interested in, like computers today. That is why I worked very hard. In fact, my family didn’t really approve of this; my father never was in favor.

Did he never approve?

I don’t remember him approving, not at all. Just the opposite, he rejected my music. Years later, I went to Germany to study physics, at the end of 1973…at that time I dropped out of university in the third year and started to study clas-sical guitar. My father disowned me. He was very angry.

What has music given you?

For me, music has never been a hobby. I have always felt that it was more of a need. That is, music wasn’t something alien to me. Everything else appeared strange or alien. However, with social pressure, my family, everything that I saw around me; people were born, they suckled milk, went to school, worked…In fact, my lessons were a hobby for me. Music was natural like bread and water. I didn’t study nor did I receive any higher education. There was a period of a year during which I studied the violin. That is about all the music education that I had. I found a teacher of the German method, the Arthur Seybold violin method. I didn’t know German and I did not know the language of music, nor did I know anything about violin. I only knew the sounds made by that singing teacher… “This is Do” she would say and I would find what I was looking for: “Yes, this is it” I would say. Thus by searching and finding, experimenting, wrestling with the notes I learned where they were, and developed a method of studying.

Müzikle ilgili en uç düşüncem, felsefi manadaki hayalim, susmak, başka birşey

değil.

My extreme idea on music, my philosophical image on it is just silence, and nothing else.

105

cı hissediyordum. Mesela nesli tükenen kartallar vardı, Harput’un uçurumların-da yaşarlardı, sonra yok oldular. Kemanı alır giderdim, onlar öterken ben de ke-manı öttürürdüm. Onunla konuşurdum, bir şey çalmazdım yani, ses çıkarırdım o da yankı yapardı. Yankının çıkardığı sesi severdim. Saniyelik şeylerdi bunlar, be-nim ilk kaydım bunlardı. En güzel kayıt onlardı. Enstrümanı yani müzik aletleri-ni çok seviyorum. Çok iyi bir gitarcı olmayabilirim, ama gitarı en çok seven diye tarif ederim zaman zaman kendimi.

Almanya’da ilk müzik temrinleriniz nasıl başladı?

Ben perdesiz gitarı yapmadan önce, fizik tahsilini bırakıp yoğun bir şekil-de klasik gitar çalışmaya başladım. Gitarı Almanya’da öğrendim. Önemli gi-tarcıları izledim, onların plaklarını alıp dinleyerek kendi nota bilgimle Münih Kütüphanesi’nden notalarını bulup onları takip ederek plaklardan klasik gitar repertuvarını yavaş yavaş öğrenmeye başladım. Oscar Casales isimli Kübalı çok önemli bir klasik gitarcı, Münih’e gelmişti bir konser için. Sonra atölye çalışması düzenlendi. Ben de katıldım. Herkes bir şeyler çaldı; kimi Bach çalıyor, kimi Tar-rega çalıyor, kimi Willibald, ben de tuttum Büyük Cevizin Dibi diye bir türkümüz var, onu çaldım. Adam çok beğendi; ritmini, melodik yapısını ilginç buldu… Ba-

sit bir armonisi vardı belki onlara ilginç geldi ya da parça değişik geldi. “Gel be-nim talebem ol” dedi. Ondan sonra fizik tahsili bitti.

Bir yıl kadar ellerinizdeki rahatsızlıktan ötürü enstrüman çalamıyorsunuz. Bu bir müzisyen için nasıl bir duygudur?

Evet, Oscar Casales’in öğrencisi olmak için Almanya’daki fizik tahsilimi bırakıp Paris’e gittim. Orada Sorbonne’dan mezun, aynı zamanda caz davulu çalışan, orada okuyan bir arkadaşım vardı; Can Kozlu. Şu anda Bilgi Üniversitesi’nde öğ-

What is the emotion that forms music?

You ask how music is formed; it is an enigma, I can’t explain it. I don’t know if it is a gift, a coincidence, or perhaps fate. I have a good voice. I feel the need to describe or imitate the sounds I hear or to produce similar sounds. For example, along the cliffs of Harput there used to be eagles – they were becoming extinct and then they disappeared. I would take my violin and I would cry out along with them. I would talk to them, that is, I would take something from them, I would make a sound and they would echo it. I loved the sound they made when echoing. These were instantaneous things, but these were my first recordings. I love instruments. I may not be a great guitarist, but I from time to time I de-scribe myself as the most loving.

How did you first start practicing music in Germany?

Before making a fretless guitar I dropped out from studying physics and started to work intensely on classical guitar. I learned to play the guitar in Germany. I observed important guitar players, purchasing their records and listening to them; I found the music sheets in the Munich library and tried to follow them with the records, using my own knowledge of reading music. It was in this way

that I started to develop a classical guitar repertoire. A classical guitarist, the Cuban Oscar Casales, came to Munich to give a concert. Later he arranged studio lessons. I joined in them. Everyone played something; someone played something from Bach, another from Tarrega, another from Willibad, and I played the Turkish folk song Büyük Cevizin Dibi. He really liked it, finding the rhythm and structure of the melody very interesting…perhaps this is a simple harmony, but it was interesting or different to him. “Come and study with me” he said. That was when my study of physics finished.


106

For about a year you were couldn’t play because of a problem with your hands. As a musician, how did this make you feel?

Yes, in order to be Oscar Casales’ student I abandoned my education in physics in Germany and went to Paris. There I had a friend who was studying, having graduated from the Sorbonne, and who was at the same time working as a jazz drummer; Can Kozlu. Now he is a lecturer at Bilgi University. He said “Come and stay here”. I spent about three to four months in the Parisian suburbs, in the middle of a market place. The intention was to be Oscar Casales’ student, to work with him and to start my life with classical guitar music. I came, took the exams, and a six-year conservatory took me on as a fourth year student. However, Oscar Caselas had set out on a world tour, leaving me with his as-sistant. I worked quite hard with him, but everything developed very rapidly.

It was during this period that I understood that I was not a classical guitarist, because whenever I thought of Turkish music a huge sound would emerge, majestic concert tones, but with Villa Logos, Bach or something else from the classical guitar repertoire I could only produce an aver-age musicality with good technique that could be trained….

I had a car and I sold it and bought a guitar. I put the guitar on the floor and stood on it to see if it could carry my weight; it broke. Then I returned to Germany. I had abandoned studying physics and classical guitar. And I made my own fretless guitar with that broken guitar. I worked a lot for two years. I started to have some problems with my hands. There were lumps on my wrists; this is an occupational hazard. I had great difficulty…that is, this was a result of trying to cram three to five years of efforts into a shorter period of time, and an incorrect technique…I would work 10-12 hours, not doing anything else; I abandoned ev-erything else.

How old were you?

This was in 1975-76, I was 22-23…Finally I was unable to move my hands, they remained like that; I couldn’t even hold a pen. I couldn’t open the door due to the intense pain. I went to doc-tors; some said, we’ll remove the lumps, oth-ers said they would use cortisone. Through my mother, by some means, I was able to ask my father: “This is an occupational hazard, he will suffer from it for the rest of his life, but he should have it removed”. I was alone; I didn’t trust the doctors in Germany very much. I did not play for

six months. I spent those six months resting; the pain receded, the aches disap-peared. Later, I developed a method of playing that limited the movements, using less strength. At this time from that broken guitar I made a fretless guitar. The purpose here was not only to make a guitar on which I could play Turkish music, but one on which I could produce a sound by merely touching so that I wouldn’t tire myself or cause myself pain. A hair could be passed under the strings of the guitar I made, that was how close they were to the fingerboard. It did not make much sound, but I could hear the slightest touch. This did not hurt my hand, it didn’t make it ache.

Of course, the basic reason that brought you to develop a fretless guitar was not this second reason…

Yes, in fact the reason that brought me to a fretless guitar was the notes of Turkish music, or more accurately, the characteristic of an infinity of sounds…that is, we have a string between two bridges, with a limited distance; on it there are ten frets. However, there is in fact an infinity of sounds there. This basic idea comes from physics.

retim görevlisi. O “Gel burada kalırız” dedi. Paris’te banliyölerin, pazarın or-tasında bir yerde, yaklaşık üç-dört ay bir zaman geçirdim. Maksat, Oscar Casales’ın talebesi olmak, onunla çalışmak ve klasik gitar hayatına başlamak-tı. Geldim, imtihana girdim, altı yıllık bir konservatuvar, onun dördüncü sını-fına aldılar beni. Fakat Oscar Caselas dünya turuna çıktı, asistanıyla beni baş başa bıraktı. Onunla bayağı çalıştım. Ama her şey çok hızlı gelişiyor. Bu dö-nemde anladım ki ben klasik gitarcı değilim. Çünkü Türk müziğini düşündü-ğüm zaman kocaman bir ses çıkıyor, majestik konser tonu çıkıyor ama Villa Logos, Bach ya da o literatürden bir şey çaldığımda ortalama, tekniği iyi, eğit-men düzeyinde olabilecek insanlar, klasik gitarı anlatabilecek düzeyde bir müzikalite çıkıyor ortaya…

Bir arabam vardı, onu satıp gitar almıştım. Gitarı yere koydum, sonra üzeri-ne çıktım bakalım tartıyor mu beni diye, kırıl-dı. Sonra tekrar Almanya’ya döndüm. Fizik tah-silini de klasik gitarı da bıraktım. Ve kendime perdesiz gitar yaptım, o kırık gitarla. İki yıl ka-dar çalıştım. Ellerim rahatsız oldu. Bileklerimde urlar çıktı, mesleki hastalık. Aşırı zorlamaktan… Yani üç-beş yılı daha kısa zamana sığdırma ça-bası yüzünden, yanlış çalışma uygulamaktan. Günde 10-12 saat çalışıyordum, başka hiçbir şey yapmıyordum, her şeyi bırakmıştım.

Kaç yaşındaydınız?

1975-1976 yılları, 22-23 yaşlarında falan…Elle-rim sonra hareket edemez oldu, öyle kaldılar, kalem bile tutamadım. Kapıyı açamazdım şid-detli ağrılardan. Doktorlara gittim, kimisi onu alacağız diyor, kimisi kortizon tedavisi diyor. Babama da bir vesileyle sordurmuştum annem vasıtasıyla, “Mesleki hastalık ömür boyu çe-ker ama bir tarafına bıçak vurdurmasın” demiş. Ben bu konuda yalnız kaldım. Almanya’daki doktorlara da o kadar güvenemedim. Altı ay çalmadım. O altı ay dinlenmeyle geçti; ağrılar geçti, sızılar durdu. Sonra zamanla ben hare-ketlerimi kısıtlayarak, daha az güç harcayarak çalma teknikleri geliştirdim. O arada perdesiz gitarı, o kırılan gitarı yaptım. Oradaki maksat, hem Türk müziği çalabilmek hem de dokunarak ses çıkarabileceğim bir gitar yapmak. Yormasın beni, ağrıtmasın diye. Benim yaptığım gitarda telin altından saç kılı geçer, yani o kadar yük-sekteydi. Çok az ses çıkar ama küçücük doku-nursun, ancak ben duyarım. Onun için acıtmaz-dı, ağrıtmazdı elimi.

Tabii o sadece ikinci neden değil, bir de arayışınızın içerisinde sizi perdesiz gitara götüren esas neden…

Evet, perdesiz gitara götüren esas neden Türk müziği sesleri, daha doğrusu seslerin sınırsız olması özelliği… Yani sınırlı bir aralıkta iki eşik arasında bir tel var ve üzerinde sen on tane perde belirlemişsin, hâlbuki sonsuz ses var ora-da. O, yani esas düşünce fizikten kaynaklanıyor.

Yaptığınız müzik, içinizden gelen ve kendinize ait bir müzik… Piyasaya baktığınızda kendinizi şanslı olarak görüyor musunuz?

Kendi müziğim değil de kendimi içimden gelene bıraktım, diyelim. Ben çün-kü felsefi manada baktığınızda insanın bir şey yaratabileceğine inanmayan birisiyim. Ama organize ediyorsunuz, onu düzenleyebiliyorsunuz, keşfedebi-liyorsunuz, yani olan bir şey. Veya onu taklit edebiliyorsunuz ya da tarif ede-biliyorsunuz. Ama yoktan bir şey çıkmıyor ortaya. Elazığ’da ne duyduysam ya da sonradan başka zamanlarda ne duyduysam onların bir harmanı kafa-mın içinde dönüp dolaşıp bir şekle girip çıkıyor. Hepsi sonradan içimde do-ğan şeyler aslında.

107

Ozan ya da âşık geleneğinin neresindesiniz?

Ben o geleneği seyreden, uzaklaşıp giden halini seyreden birisiyim. Ozan de-ğilim. Ozan olabilmek için o olayları yaşamış olmak lazım. Hiçbir şey yaşama-dık biz, mutlu bir çocukluk ortalama bir düzen içerisinde Türkiye’nin en mut-lu döneminde yaşadık belki de.

İstanbul’a, Türkiye’ye tekrar dönmeye nasıl karar verdiniz?

İTÜ Konservatuarının varlığını öğrendim, okul 1976’da kurulmuş. Benim ide-alim hem Türk hem Batı müziğinin eğitiminin verildiği bir yerdi ve çok büyüt-tüm gözümde. Bir anda Almanya bitti benim için. Orada bazı orkestralarda çalıyordum, üniversiteyi bırakıp müziğe geçtikten sonra çevrem değişti. On-dan önce “Köpekler ve Türkler giremez” yazıları olan restoranlarda bulaşık bile yıkadım. Üniversitede ya da bankalarda sıraların arkalarına koyarlardı bizi, ırkçı bir ülkeydi orası. Çok kötü bir dönemdi Almanya’da, onlar için üz-günüm; acıyorum Alman halkına ve politikalarına… Arkama bile bakmadan Türkiye’ye döndüm. Geldiğimde bazı hayal kırıklıkları yaşadım, ihtilal oldu. Böyle şeylerle de karşılaştım. İhtilal olur, millet ülkesinden kaçar gider; ben ülkeme döndüm. Hiçbir şeyi gözüm görmedi açıkçası. İTÜ’ye girdim, imtiha-nı kazandım, orada dört yıl okudum. Enstrüman yapımı bölümü hocası be-nim çok eskiden de tanıdığım Cafer Açın, derslerin dışındaki zamanı onunla geçirirdim. Bana bir köşe ayırmıştı, orada aletlerimi yapardım. Bir tane per-desiz gitar orada yapmıştım, sevmemişti. M.F.Ö. grubunun ilk albümlerinde-ki “Güllerin İçinden” parçasını çaldığım aleti yapmıştım. Onun için iyi yanar demişti. O zaman öyle diyorlardı, şimdi önümüzdeki Ekim ayında aynı okul-da ben hocalığa başlayacağım. Perdesiz gitar bölümü açtılar, uluslararası, bü-tün dünyaya açık. Aradan yirmi beş yıl geçti, ancak şarj ettiler. Ben de kapının üzerine yazacağım “Burada yangın var” diye…

O dönem perdesiz gitar çalan bir tek siz vardınız, değil mi?

1993-1994 başlarına kadar yoktu pek çalan. Sonraları insanlar çalmaya, an-lamaya başladılar. Bir arkadaşımızı eğittik, enstrüman yapımcısı; kendisi be-nim enstümanlarımı boza çöze yapar oldu. Başka insanlar da yaptı, onlar da çalmaya başladı.

Sizin kendinizi yakın hissettiğiniz kimler var?

Ben mahalli sanatçıları seviyorum. Daha doğrusu işini severek, dürüstçe ya-pan müzisyenlere her zaman yakınlık duydum. Yöre sanatçılarını tercih edi-yorum. Bizim Elazığ’da klarnetçi bir Şükrü vardı, davulcu Hıdır vardı, kör İdris var cümbüş çalan. Benim de bir cümbüşüm vardı, çalardım, o da perdesizdi. Ramazan Güngör rahmetli, onu severdim. Muharrem Ertaş’ı severdim. Özay Gönlüm’ü çok severdim. Aydınlık bir insandı.

Erkan Bey, bir dönem özellikle 1980 sonrası, müzik piyasasında Çekirdek Sanat Evi epey bir damga vurdu. Siz nasıl tanıdınız, nasıl tanıştınız, nasıl başladı oradaki serüveniniz?

Belki de ilk sanat evi… Orası Fikret Kızılok’un dişçilik yaptığı muayenehane-siydi. Çatalçeşme’de, Şaşkın Bakkal’dan biraz ileride. Fikret Kızılok da anne-min evinin bir arka sokağında otururdu. Bülent Ortaçgil ile onların dönem-sel rekabetleri ve birliktelikleri vardı. Ben de Bülent’in çocukluk arkadaşı-yım. Bu vesile ile Fikret Kızılok’u tanıdık. Fikret Kızılok çok güzel yemek ya-pardı. Deniz bilgisi olan, Bodrum’da yaşayan, teknesi olan, bayağı keyifli ya-şayan bir adamcağızdı. Okumuş, biraz entelektüel, müzik ölçüsünde insan-ları düşündürebilen birtakım şeyler yapan birisiydi. Sonra muayenehanesini kırk elli kişilik bir salona çevirdi. Orada hem sergiler olurdu, hem söyleşiler; halı bile örüldü insanların önünde. Çocuklar için resim kursları yapıldı. Ücret-sizdi. Sadece o gün ne performans varsa onun kaydı yapılıyordu. O kayıtla-rın kopyaları o gün oraya gelen insanlara bir ücret karşılığı veriliyordu. Son-rasında Fikret ve Bülent ortak yapım şirketine dönüştürüp bunları çoğaltıp sattılar. O yüzden sizlere ulaştı onlar. Ben perdesiz gitar çalmaya orada ka-rar vermiştim. Orada “Perdesiz Gitarda Arayışlar” gecesini düzenledim. Ken-dimi sınadım, öyle bir gecenin kaydıdır o. Sonra baktım oluyor, rahatladım, çalmaya karar verdim. O kayıt benim için çok özel bir şeydi, sanki evde yap-tığım bir şeydi.

The music you make comes from within you and is your own peculiar form of music…Do you see yourself as fortunate when you look at the world of music…?

Rather than saying my own music, let’s say that which comes from within me. I am not someone who believes, when you look at things philosophically, that people can create something. Yes, we can organize, sort it out and discover the things that are there. Or we can imitate or describe. But it is not possible to pro-duce something out of nothing. What I heard in Elazığ or what I heard at later times form a harmony in my head, spinning around and they come out in some form. In fact, they are all things that were born in me later on.

Where do you place yourself in the ozan (poet) or aşık (minstrel) tradition?

I am the one who is observing that tradition, as it slowly draws away. I am not a poet. In order to be a poet one needs to live through events. I have not experienced anything, having lived a happy childhood in perhaps what was the happiest period of Turkey.

How did you decide to return to Istanbul, to Turkey?

I learned about the Istanbul Technical University Conservatory; the school had been established in 1976. My ideal was a place that provided education in both Turkish and Western music and this had grown to be very important to me. Germany was over in a flash for me. I played in some orchestras there, when I quit the university and passed over to music my environment changed. At first, I even started washing dishes in restaurants where “No Dogs or Turks” was written on the door. They would put us at the back of the lines in universities and banks; it was a racist society. It was a bad time for Germany, I am sorry for them, I feel for the German people and politicians…I returned to Turkey, and did not look back once. When I returned I experienced some disappointment, the coup occurred. This is what I faced. The coup happened and people were fleeing the country; I had just returned. In fact, I was totally unaware. I went to ITÜ (Istanbul Technical University), passed the exam and studied there for four years. The professor of the instrument makers department was Cafer Açın, who I had known years before; I spent time with him outside of lessons. He set aside a corner for me, and I made instruments. I made one fretless guitar there, but he didn’t like it. I made the instrument which I used on the “Güllerin İçinden” on the first album for M.F.Ö. group. He said it would make good fire wood. That is what they said then, but now in October next year I am going to start lecturing at the same school. They have opened a fretless guitar section, which is open internationally to the whole world. Twenty-five years have passed, and things have been charged. I am going to write a sign saying “The Fire is Here” on my door…

At that time you were the only one playing the fretless guitar, weren’t you?

There weren’t many people playing the fretless guitar until the beginning of 1993-94. Then people began to play it, to understand it. We taught a friend, an instrument maker, who took my instruments apart to learn. Other people made them and they started to play them.

Who do you feel is close to you?

I like local musicians. Or more accurately, I like what they do; I always feel close to musicians who do what they do honestly. I prefer the regional artists. There is a clarinetist in Elazığ, a Şükrü and a drummer Hıdır, a blind İdris who plays the cümbüş (metal mandolin). I have a cümbüş, I would play it; it has no frets. The late Ramazan Güngör - I loved him. Muharrem Ertaş was someone I loved too. I also loved Özay Gönlüm. These were enlightened people.

The Çekirdek Sanat Evi (Art House) put its stamp on the music market for a period, particularly after 1980. How did they become acquainted with you, how did you meet and how did this adventure start?

This was perhaps the first art house…originally this was the examination room of Fikret Kızılok’s dental surgery. It was in Çatalçeşme. There was periodic competition and cooperation between them and Bülent Ortaçgil. Bülent was a childhood friend of mine. It was through him that I met Fikret Kızılok. However, they were the people who were producing at that time. Fikret Kızılok was a wonderful cook. He was a man who was familiar with the sea, who had lived in


108

Herhangi yeni çıkan bir sanatçının albümünde sizin isminizi görünce bir güven geliyor ve “kötü bir albüm olsa, Erkan Oğur yer almaz” düşüncesiyle alıyoruz. Bu bir sorumluluk mudur?

Ben günahım gibi düşünüyorum. Sonradan duyduğumda tüylerim diken diken oluyor. Uzun zamandır çalmıyorum kayıtlarda. Ancak böyle arkadaş eş dost ıs-rar ederse çalıyorum. Mesela geliyorlar “Tam sizlik bir parçamız var, halk müziği özgün müzik tarzında” diye, önceleri acaba filan diye düşünüyordum. Sonra za-man içerisinde gördüm ki insanların alakası yok müzik mefhumuyla.

Bu biraz da ortama göre değil mi?

Müzik kalitesi giderek ucuzladı, bir şey çoğaldıkça giderek niteliği azalıyor. Az olan şeyler kıymetli aslında, o yüzden bir kirlilik var ortalıkta. Sonra beni tak-lit eden bir sürü insanlar çıktı. Ben bu müzikleri duyduğumda anlayabiliyorum ben olmadığımı ama insanlar “Orada da çalmışsın, ne güzel çalmışsın” diyorlar. Bu arada insanların ne kadar duymadığını görüyorsunuz, bu çok üzücü. Gide-rek uzaklaştım yani.

Peki, müzik kariyerinizle ilgili düşündüğünüz şey nedir? Müzikle ilişkinizin geleceğiyle ilgili…

Müzikle ilgili en uç düşüncem, felsefi manadaki hayalim, susmak, başka bir şey değil. Ama saf müzik diye bir emelim var, öyle söyleyeyim. Bütün tutkula-rımızdan, hazlarımızdan, insana ait ne kadar nefsani özellik varsa onlar-dan sıyrılmış, hani “Gülün kokusu var-dı” diyoruz ya, gül kokar ama koktuğu-nu bilmez, tartmaz da onu, “Ben ko-kuyor muyum?” falan diye tartışmaz onun gibi bir müzik… Tabiattaki gibi, rüzgârın sesi gibi, saf olan bir müzik yapılabilir mi diye, onu düşlüyorum. Saf, buradan bakınca dibine kadar içi-ni görebileceğin bir biçimde olan mü-ziği özlüyorum. Ütopik bir şey…

Bu arayışlar sizin arayışlarınızın içerisinde hep var.

Tabiata yaklaşma, esas isteğim budur, her alanda müracaat ettiğim konu.

Bu müziği yakaladığınız zaman birçok insanın o müziği duyamayacağını mı düşünüyorsunuz?

İnsanların ne düşüneceğini tarttığım müziklerim var. Tabiatla bütünleşme çaba-sı sadece, başka bir şey değil. Ben mesela neyzenleri çok severim, ney üflesey-dim başka hiç enstrüman çalmazdım ama halen üzerinden geçen rüzgârın ka-mıştan çıkardığı sesi, bir neyzene tercih ediyorum. Çünkü neyzen yemek yiyor, içiyor, düşünüyor, hesap yapıyor, sabah kalkıyor, düşünüyor, “Aman nasıl çal-dım eğri mi çaldım düzgün mü çaldım”, ama orada, kamışın ise? “Ben çalınacak mıyım?” diye bir düşüncesi yok, rüzgâr da “Ben kamışın üstünden mi geçece-ğim, ses mi çıkaracağım?” diye düşünmüyor. Çok saf yani…

Halen o sesi dinliyor musunuz? Dinlediğiniz yerlere gidiyor musunuz?

Ben her sese açığım, tabiattaki sesleri çocukluğumdan beri, hep takip ederim. Benim albümlere bakarsanız zaten misyonludur. “Hadi bu yıl bir albüm yapa-yım” gibi bir durum yok. 2000 yılından beri yapmıyorum, düşünsenize, bir iki film müziği oldu o kadar. Solo albüm olarak bir şey yapmadım.

Şu an farklı birileri var mı ortak çalıştığınız ya da çalışmayı düşündüğünüz?

Canlı müzik icraatları yapıyoruz birileriyle, Erdal Erzincan’la bir şeyler yapıyoruz zaman zaman. Derya Türkan’la belki öyle bir proje olacak. Albüm olarak yeni bir şey yok. Bir Harput projem var, ta ezelden beri.

Bodrum, who had a boat and who was great fun. He was educated, a little bit intellectual, he can think to a certain extent, making things in pop music that causes people to think. Later he transformed his dental practice into a room for forty to fifty people. Here there would be exhibitions and readings; even carpets were woven in front of other people. Drawing lessons for children were held free of charge. Whatever performance would be held that day would be recorded. These recordings would be copied and distributed for a fee to the people who had come. Then Fikret and Bülent formed a partnership and turned it into a company, starting to copy these and sell them. That is how I came to them. It was there that I decided to play the fretless guitar. I arranged a night for Searches in the Fretless Guitar. I tested myself; there is a recording of such a night. Later, I saw that this would work, so I relaxed and decided to start playing. That recording is very special for me; it is like something I did at home.

Whenever we see your name on the album of a new artist it gives us a feeling of reassurance, as we think that Erkan Oğur’s name would not appear on a bad album. Is this a responsibility for you?

I feel as if this is my fault. Later when I heard this I got goose pimples. I haven’t played on recordings for a long time. However, I play if a good friend or ac-quaintance insists. For example, they come and say, “We have a piece that is just right for you, in the folk music style”, and then I think I wonder, etc…Later,

over time I saw that this had noth-ing to do with people, but musical notions.

So, in other words, this changes ac-cording to the situation?

The quality of music is increasingly being lessened; as something in-creases its quality decreases. In fact, that which is rare is valuable, and for this reason there is contamina-tion. Later, a number of people who wanted to imitate me appeared. When I heard them I could tell that it wasn’t me playing but people say “You played on that album; how well you played.” Then I understood how little people actually heard. I grew further and further away.

So, what do you think about your musical career? About your future relationship with music…

My most extreme thought about music, my dream in the philosophical sense, is nothing more than being quiet. But I have a hope of a pure music; that is what I say. All of my passions, my greatest thrill, is a music that is as unquestionable as saying the “Rose has a Scent”; we smell the rose, but the rose does not know its own scent, cannot determine it, nor does it ask whether or not it smells. All the characteristics of the ego have been removed. I dream of being able to create a pure music, as in nature, like the sound of the wind. I long for a music that is pure, which when looking from above it is possible to see down to the bottom. A utopian thing….

That search is part of all your searches.

This approach to nature is my fundamental desire, the subject that I apply in every area.

Do you think that when you capture such music that many people may not be able to hear it?

I have music with which I can measure what people think. This is just an effort to combine nature, nothing else. For example I love neyzen (players of ney, reed flute); if I could play the ney I would not play another instrument. However, I still prefer the sound of the wind blowing over reeds to a neyzen. Because the neyzen eats, drinks, thinks, calculates, gets up in the morning, thinking “How

Çekirdek Sanatevi’nden çıkmış olan albümler./ Albums which are recorded in Çekirdek Art Center.

109

Biriktirdiğiniz seksene yakın Harput türküsü var değil mi? Bunlarla neler yapmayı düşünüyorsunuz?

Onlardan seçmeler olabilir. Harput konusu için düşündüğüm birkaç proje var. Bir tanesi geleneksel biçimde, bir tanesi benim sevdiğim, kendi yaklaşımımla olan bir Harput projesi. Bir tanesi tamamıyla soyut, oranın belki folklor öğeleri-ni içeren, ama Harput’a ağıt şeklinde… Oradaki yok oluşun, yıkılışın, terk edilişin ağıt şekli. Bunlardan birini seçmem gerekli. İkincisi de benim “Bir Ömürlük Mi-safir” adında bir albümüm var, onun uzantısı.

Peki, bu “Pencereden Kar Geliyor” türküsü?

Ninni… Ana ağıtları. Ninni konusu benim önemsediğim bir şey. Hiçbir ülkede bu kadar ninni yoktur herhalde. Müzikologlara sormak lazım… Afrika’da falan bel-ki vardır ama onun hesabını yapmışlar mıdır bilmiyorum. Anadolu’da 55.000’e yakın ninni olduğu müzikologlar tarafından söyleniyor. Notası yazılmış, arşivde-ki türkü sayımız 5.000. Bunun on katının üzerinde ninni olduğunu düşünürse-niz, hayli enteresan bir durum yani. Pencereden Kar Geliyor türküsü de öyle bir ninni. Onu söyledim, artık hiç söyleyemiyorum. Albümü kayıt ettiğim zaman da anneme dinletmiştim, annem bana “O kız kim?” dedi. Ondan beri söyleyemiyo-rum işte. Ailemin, sülalemin müzikle pek alakası yok. Annem her zaman destek olmuştur ama anladığından değil de sevdiği için. Güzel bir şey diye destek olmuştur. Konserlerde isterler o parçayı ama söyleyemem. Bir iki defa denedim, ortasında ağlamam geliyor, bu defa bir şey yapa-mıyorsun. Onun için vazgeç-tim söylemekten.

Film müziklerine gelecek olursak?

Ben profesyonel anlamda film müziği yapan birisi de-ğilim. Yaptığım film müzikle-ri ödül aldı ama ben görme-dim hiç. Sonunda bir tane-si için Altın Portakal Ödülleri-ne çağırdılar, nasıl olduysa en sonuncusuna gittim ben de… Müzik söyleşileri falan yapılı-yor, halk da var. Film Müzikçileri dizilmişler, beni koydular aralarına… Orada bana da konuşma sırası geldi. Ben de, “Ben film müzikçisi değilim ama film mü-ziği isteyen arkadaşlarımı gördüm ki film bile çekebilirmişim” diye bir şeyler söy-ledim. Kızdılar bana… O konu çok yerlerde sürünen bir durumda.

Ben film müziği yaparken çok detay düşündüm. Tesadüfen bu işi yapıyorum bari ne olduğunu anlayayım diye birkaç kitap karıştırdım. Benim doğal olarak yaptığım şeyleri orada okudum.

Son olarak bir Amerika maceranız var. Biraz da bundan bahsedebilir misiniz?

Evet, 1989 yılında her şeyi terk edip Amerika’ya gittim. Biraz birikmiş param vardı. 4500 dolar ve bir tane perdesiz gitar, bir tane de perdelerin arası oyuk bir gitarım vardı. Hatta Amerikan vizesi almam bile tesadüfiydi. Sonra gittim, 1993 yılında da döndüm. Oradayken Blues müziği ile ilgili epey bir tecrübe edindim. Yukarıda Kanada sınırından, Mississipi’nin kaynağından, Meksika Körfezi’ne kadar indim çıktım. Küçük bir orkestrayla en küçük köylerinde bile, okuma yazma bilmeyen bir sürü insanın yaşadığı yerlerde çaldım. Önünde tel örgü olan, beğenmedikleri zaman şişe fırlattıkları kulüplerde çaldım. Blues’u anladım, bizim türkülerle, deyişlerle çok benzeşik yanları var. Sonra Blues’u şöyle tarif ettim, iyi insanların başına kötü şeylerin gelmesiyle yakılmış, bizim türküler gibi… Böyle bir deneyimim oldu.

did I play? Did I play correctly? Did I make a mistake?” but, what does the reed do? There is no thought “Will I be played?” the wind does not think “If I blow over the reed, will I make a noise?” This music is totally pure…

Do you still listen to those sounds? Do you go to the places to listen?

I am interested in any noise; I follow all noises in nature. From my childhood on, from the eagles on…If you look at my albums you will see that this is my mission. There’s nothing like “Let’s make a new album this year”. From 2000 on I haven’t made any music, just the scores for one or two films. I have never made a solo album.

Is there anyone new with whom you are working or planning to work?

I am playing live music with some people; from time to time I work with Erdal Erzincan, and perhaps there will be such a project with Derya Türkan. But there is nothing like a new album. I have a Harput project, but that has been going on forever.

You have collected about eighty Harput türkü (Traditional Turkish folk songs)

There could be a selection from them. I have a couple of projects about Harput. One of them is in the traditional form; another of them is my favorite, and then

there is my own approach to the Harput project. One of them is completely abstract, perhaps containing folkloric elements, but in the Harput elegy form…The extinction, destruction and abandon-ment elegy form. I have to choose one of these. The second is the extension of the album called “A Lifetime Guest”.

OK, how about this Pen-cereden Kar Geliyor (Snow blowing through the win-dow) türkü?

A lullaby…a mother’s el-egy. Lullabies are something which are important to me. There is probably no other country with as many lulla-bies. We would have to ask

the musicologists…perhaps in Africa, but I don’t know if anyone has ever count-ed. The musicologists claim that there are close to 55,000 lullabies in Anatolia. The number that has been recorded and which is in the archives is 5,000. If we think that there are 10 x this number of lullabies, then this creates a very inter-esting situation. The türkü Pencereden Kar Geliyor is just such a lullaby. I have sung it before, but I don’t sing it any more. At the time I recorded the album I had my mother listen to it and she asked “Who’s that girl?” I haven’t sung it since that day. My family does not have much interest in music. My mother always supported me, but not because she understood what I was doing, but from love. It was beautiful so she supported it. They have asked for that song at concerts, but I don’t play it. I tried once or twice but I felt like crying half way through, now I don’t do anything. I guess you could say I have given up on it.

What about film scores?

I am not a person who professionally writes film scores. The film scores I have written have won awards, but I haven’t seen the films. In the end they called me to the Golden Orange Awards; somehow I was the last one there…they played music, etc., people were there. They put the Film Score Writers up in a row, and put me in between them. ..Then it was time for me to talk. I said something like “I am not a film score writer, but when I saw my friends, they asked me for a score; then I thought, hey even I could make a film.” This annoyed them …This is something that happens a lot.

Erkan Oğur ve Hasan Işık / Erkan Oğur and Hasan Işık


110

Rivayet odur ki “Mississipi’yi 12 defa geçersen, bir blues çalabilirsin”. Siz çok geçtiniz değil mi?

Ben çok geçtim, birkaç tane çalabilirim… Ama bizim türkülerimiz, ağıtlar falan tam karşılığı yani. Tartışılmaz, dünyanın her yerinde böyle olsa gerek. Çin’de de öyledir. Afrika’da kim bilir ne Blues’lar var, ne türküler var? Sadece coğrafya ne-deniyle, kültür nedeniyle, dil nedeniyle ilgili farklılıklar var. Enstrümanlar fark-lılıklar gösteriyor.

Ülkemizde Blues festivalleri ve caz festivalleri yapılıyor. Sebahat Akkiraz Paris’te, Londra’da yapılan caz festivallerine, onur konuğu olarak davet edi-liyorken, Türkiye’de yapılan caz festivallerinde neden yok? Ya da bir Erkan Oğur Blues Festivali’nde neden yok? Bu festivallerde böyle lezzetleri de dinle-mek çok ayrı bir keyif olurdu, diye düşünüyorum.

Pencereden Kar Geliyor türküsü bir Blues mesela. Bunu yabancı anlayabili-yor, “Sen kendi Blues’unu söylüyorsun” diyebiliyor. Ama biz burada kendi Blues’umuzu söylediğimiz zaman kendi insanımız bunun caz’la ya da Blues’la hiç alakası olmadığını sanıyor. Onu örtüştüremiyor.

Geçmişi hatırladım bir anda. Biz sizin uzun bir dönem İsmail Hakkı Değirmenci ile birlikte yapmış olduğunuz çalışmalarınızı dinledik. Keşke arada böyle farklı lezzetleri de dinleyebilsek…

Telvin’le yapıyoruz şimdi. Çekirdek Telvin’de orkestrayı büyüttüm, beş tane er-bane, dört tane asma davul, kaval, iki bateri, keyboard, kontrbas, gitarlar. “Ana-tolian Jazz&Blues” diye isim koydum.

Ne zaman ve nerede dinleyebileceğiz?

Birincisi bir sponsor lazım çünkü çok büyük bir orkestra, pahalı bir şey… Birkaç konser verdim, Zonguldak Ereğli’de, onun DVD’si oluştu. Onu çeşitli yerlere, Amerika’ya falan gönderdik. Chicago Blues Festivali var, en büyük Blues festiva-li, belki oraya müracaat ederiz. Bekliyoruz, henüz yeni bir şey. İstanbul’da kon-ser vermedik daha. Ama bu söylediğiniz şeyin İstanbul Jazz Festivali’nde hiç-bir örneği yok. İKSV’nin bu işle hiç ilgisi yok, panayır zihniyetiyle devam ediyor-lar. Dediğiniz gibi Sebahat Akkiraz veya Urfa’dan gazel söyleyen bir adam aslın-da Blues yapıyor. Şimdi caz’la bizim Anadolu müziklerinin örtüştüğü bilimsel bir nokta var. Mesela cazcı standartlarını çalıyor sonra kors dorian modunda veya phrygian modunda bir improvisation olabilir diye not alıyor. Öyle kuralları var. Bu phrygian dediği frikya, Lydian diyor mesela Likya, Dorian diyor Doğu Anado-lu, Aeolian diyor Ege, yani Anadolu’yu çalıyor adamlar. Buralardan çalıyorlar, caz diye satıyorlar bize buradakiler. Bizim insanımız Dorian çalacağım diye kafa-yı yiyor, Hüseyni makamı çalacaksın bitecek. Ya da Kürdi makamını çalacaksın. İster tamperaman çal ister bizim tamperaman dışı halini biliyorsan çal. Bir anda kapılar açılıyor. Cehalet işte.

When I write a score I think in great detail. If something happens by coincidence I want to understand what is happening, and so I look through some books. I read about that which I do naturally in those books.

Finally, you had an American adventure, could you tell us a bit about that?

Yes, in 1989 I abandoned everything and went to America. I had some money collected. I had $4,500 and a fretless guitar and a guitar that was carved out between the frets. It was a fluke that I got my American visa. Later I went and I returned in 1993. While I was there I experienced a lot to do with Blues music. I travelled from above the Canadian border, from the source of the Mississippi, down to the Mexican Gulf. I played with the smallest orchestras in the smallest villages; I played with a whole bunch of people, even with those who did not know how to read or write. I played in clubs from behind chicken wire in which people flung bottles at me if they didn’t like what I was playing. I understood the Blues; they are our türkü, there is an expression in them that is very similar. Later, I interpreted the Blues in this way, bad things happening to good people, like our türkü…this was an experience for me.

It is said that if you “Cross the Mississippi 12 times you can play the Blues”. You crossed the Mississippi a number of times, didn’t you?

I crossed it a number of times, and I can play some Blues…but they are an exact match for our türkü, for our elegies. Without a doubt this is true for music ev-erywhere in the world. Who knows, it is the same in China, in Africa, they have their Blues, their türkü. The differences occur only due to geography, culture, and language. The instruments bring out the differences.

In Turkey we have Blues and jazz festivals. While Sebahat Akkiraz is invited as a guest of honor to jazz festivals held in Paris and London, why does she not appear in the jazz festivals in Turkey? And why is Erkan Oğur not appearing at the Blues festivals? I think it would be a great thing to be able to listen to such people.

For example, Kar Geliyor is Blues. Foreigners can understand this, saying “You sing your own Blues”. But here people think when we sing our own Blues that they have nothing to do with Blues or jazz. They can’t equate them.

I remember the past, we used to listen to the work you did with İsmail Hakkı Değirmenci. If only we could listen to such different examples from time to time.

I am working with Telvin now. I have expanded the small orchestra of Telvin, with five erbani drums, four asma drums, a kaval (shepherd’s pipe), two drum sets, a keyboard, a double bass and guitars. I call it “Anatolian Jazz & Blues”.

Where and when can we come listen to you?

First we need a sponsor, because this is a big orchestra, an expensive thing…I gave a few concerts, in Zonguldak, in Ereğli, and there is a DVD of this. I sent it to a number of places, America and the like. There is the Chicago Blues Festival, this is the largest Blues festival; perhaps we will apply there. We are waiting, but nothing has happened yet. We haven’t given a concert in Istanbul yet. However, there is no music like this in the Istanbul Jazz Festival. The İKSV is very far removed from this, they continue with the country-fair attitude. As you said, Sebahat Akkiraz or a man who sings gazels from Urfa are in fact play-ing the Blues. Now there is an academic point at which jazz and our Anatolian music converge. For example, you play jazz standards and improvise in the kors dorian mode or the Phrygian mode. There is such a rule. This Phrygian is the frikya, the Lydian is the likya, the Dorian is Eastern Anatolia, the Aeolian is the Aegean; that is, jazz musicians are playing Anatolia. They are playing from here and then they sell it back to us as jazz. Our guys bust a gut to play Dorian, but if they just play the Hüseyni makam, that would be enough. Or the Kürdi makam. That is, they can play the temperament, or if you know something that is outside our temperament, they can play it. Suddenly the doors open. This is just ignorance.

Erkan Oğur ve İsmail Hakkı Demircioğlu / Erkan Oğur and İsmail Hakkı Demircioğlu

METİN ERKSAN FİLMLERİNDE İSTANBULCelil CİVAN

İSTANBUL IN METİN ERKSAN MOVIESCelil CİVAN

METİN ERKSAN FİLMLERİNDE İSTANBUL / İSTANBUL IN METİN ERKSAN MOVIES

112

METİN ERKSAN’IN İSTANBUL’UCelil CİVAN*

Kendine özgü sinema dili ve ele aldığı meselelerle Metin Erksan, Türk sinema-sının önemli yönetmenlerinden biridir. 1952 yılında senaryosunu Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun yazdığı Karanlık Dünya, Aşık Veysel’in Hayatı filmiyle sinemaya atılan Erksan, edebiyat uyarlamalarından melodramlara, romantik komediler-den köy filmlerine kadar pek çok dalda ürün verir.

Metin Erksan, Susuz Yaz filmiyle 1964 yılında Berlin’de Altın Ayı ödülünü alır. Fil-min Türkiye’den kaçırılarak yarışmaya sokulduğuna dair söylentiler bugün bile konuşulur. Oysa yönetmen, 1985 yılında verdiği bir rö-portajda konuyla ilgili şunları söyler:

“Susuz Yaz’ın Berlin’e gidişi üzerine hâlâ bir laf vardır. Kaçırdılar, diye. Hayır, hiç kaçırılıp götürülmedi, alakası yok. Susuz Yaz Berlin’e festivalden gelen davet üzerine, son derece yasal yollardan gitti.”

Sinema üzerine yazılar da yazan Erksan, Halit Refiğ, Lütfi Akad, Atıf Yılmaz gibi isimlerle beraber, Kemal Tahir’in görüşleri etrafında toplumsal konulara eğilen Ulusal Sinema akımının temsilcilerindendir. Şoför Ne-bahat (1960), Keloğlan’la Can Kız (1972) gibi popüler filmler yanında Kadın Hamlet (1976) gibi deneysel ça-lışmalar da yapan yönetmenin Sevmek Zamanı (1965) isimli filmi Türk sinemasının başyapıtlarından biridir.

İSTANBUL IN METİN ERKSAN MOVIESCelil CİVAN*

Metin Erksan, a director with a unique approach to issues and the use of cinema, is one of the most outstanding film directors in Turkish cinema. Erksan, who be-gan his career in cinema in 1952 with the film that was written by Bedri Rahmi Eyüboğlu, Karanlık Dünya, Aşık Veysel’in Hayatı (A Dark World, the Life of Aşık Veysel), went on to produce films in various fields, ranging from literary adapta-tions to melodrama and from romantic comedies to village stories.

In 1964, Metin Erksan won the Golden Bear Award at the Berlin Film Festival for his film Susuz Yaz (The Dry Summer). Even today, there are speculations that the film was “snuck” into the no-minations at the Berlin Awards. However, in an inter-view given in 1985, Metin Erksan spoke about the film:

“There have been various speculations regarding the nomination of Susuz Yaz at the Berlin Film Festival, for example, that it was “snuck in”. This was not the case; Susuz Yaz was entered into the awards legally, by the invitation of the organizers of the Berlin Film Festival.”

Erksan who also wrote articles about cinema which support the social views of Kemal Tahir about the trends of National Cinema; he joined with other famo-us names like Halit Refiğ, Lütfü Akad and Atıf Yılmaz. In addition to his most popular films, Şöför Nebahat

* Yazar * Writer

Metin Erksan birçok filminde ana mekân olarak İstanbul’u kullanmıştır. Yeşilçam kalıplarını kullandığı filmlerde bile dert edindiği meselelere vurgu yapan yönetmen, İstanbul’u da farklı

anlatır.

Metin Erksan chosed Istanbul as the main location for many of his films. As a director he emphasized the issues of Turkish cinema in his films, portraying

Istanbul in a different light.

Metin Erksan bir film çekiminde. / Metin Erksan shooting a film.

113

Sinema ve İstanbulModern bir sanat olan sinemada kentlerin öne çıkması tesadüf değildir. Sine-mada kent, sadece mekân işlevi görmez, aynı zamanda bir sosyo-kültürel imge olarak da filme katkı sağlar. Filmde gösterilen kent ve kentsel temsiller, seyir-cinin kenti algılamasında önemli bir rol oynar. Kent içerdiği imkânlarla sinema-ya büyük katkılar sağlarken sinema da kentin yeniden biçimlenmesine yardımcı olur. Sinema kentlerde gelişmiştir ama seyircinin zihnindeki birçok kent imgesi de (Paris, Roma, New York gibi) sinema aracılığıyla yaratılmıştır.

Yeşilçam sinemasında da İstanbul merkezî bir yere sahiptir. Filmlerin çoğu İstanbul’da çekilmekle kalmamış, bir imge olarak kent, filmlerin ana mekânı, arka fonu olmuştur. Türk sinemasının “gelişim dönemi” olan 1950-1960 yılla-rı arasında İstanbul, filmlerin ana unsurunu, toplumsal ve kültürel bağlamını oluşturur. Asuman Suner’e göre bu filmlerde İstanbul “iç mekân” işlevi görür. Hikâyeler İstanbul’un içinden, İstanbul’da yaşayan kişiler etrafında örülür. Kah-ramanların hemen hepsi İstanbulludur ve İstanbul’da yaşar. 1960 sonrası sine-masında Anadolu’dan İstanbul’a göç eden kişiler, bu filmlerde öne çıkmadığı gibi ikinci döneme ait filmlerde göçün simgesi olan Haydarpaşa Garı ilk dönem-de fazla yer almaz.

Kentte yaşayan kişiler arasındaki farklar kültürel öğelerle temsil edilir: Orta ve alt gelir grupları mahalle hayatını devam ettirir, fakir ama gururlu bir hayat ya-şar. Şehir dışındaki veya deniz kenarındaki konaklarda yaşayan üst gelir grupla-rı ise yoz hayatlarıyla kötülüğü temsil eder. Orta ve alt gelir grupları daha çok Kasımpaşa, Eyüp gibi semtlerde, üst gelir grupları Yeniköy, Tarabya ve Göztepe gibi semtlerde oturur. Bebek Sahili, Emirgân, Boğaz gibi yerlerse hemen bütün filmlerde görülür ve “masalsı, romantik” bir hava katar.

Metin Erksan, birçok filminde ana mekân olarak İstanbul’u kullanmıştır. Yeşil-çam kalıplarını kullandığı filmlerde bile dert edindiği meselelere vurgu yapan yönetmen, İstanbul’u da farklı anlatır. Ele alacağımız üç filmde İstanbul, artık bir romantik fon olarak işlev görmez. Aksine toplumsal eleştirinin mekânı ola-rak gerçek ve tekinsiz bir yerdir.

Acı Hayat: İstanbul’da EvlenmekAcı Hayat (1962), ticari başarısı yanında ele aldığı meseleyle de öne çıkar. Yukarıda anılan söyleşide Erksan film için şöyle der: “Zaten filmde bir al-legori de vardı. Evlenmek: ev bulmak. Yani bir evin içine girmek demek-ti. Bir ev bulup içine giremedikleri için o kızla, o erkek ayrılıyorlar ve film oradan itibaren başlıyordu.” Nitekim film bir melodram olsa da toplum-sal bir soruna değinir. Kahramanlar, alışkın olduğumuz gibi yanlış anlama yüzünden değil maddi durumları elvermediğinden ayrılır.

Kasımpaşa limanında kaynakçılık yapan Mehmet (Ayhan Işık), zenginle-rin gittiği bir kuaförde çalışan Nermin’le (Türkan Şoray) evlenmek ister. Çift için evlenmek, ev bulmakla aynı anlamı taşır. Mehmet ev bulmadan Nermin’le evlenmeyi kabul etmez. Sokak sokak İstanbul’u dolaşan çift, gelirlerine göre bir ev bulamaz. Beğendikleri evler pahalı, ucuz evlerse gü-zel değildir. İlk sahnelerden birinde çiftimizi yeni inşa edilmiş apartmanla-rın önünde yürürken görürüz. Seyirci de Nermin gibi bu yeni apartmanlara ba-kacaklarını düşünür. Oysa Mehmet “işte şurası” deyince kamera apartman-ların bulunduğu tepeden aşağıya inip gecekondulara odaklanır. Bu kaydırma, İstanbul’un geçirdiği dönüşümü de gösterir: Eteklerinde gecekonduların yer al-dığı tepelere yeni apartmanlar dikilmektedir.

İnsanlar arasındaki farkın mekânsal temsilleri, Acı Hayat’ta da karşımıza çıkar: Mehmet ile Nermin ahşap evlerde oturur, mahalle hayatı yaşarlar. Nermin’i elde etmek için peşinden koşan Ender (Ekrem Bora) ise ailesiyle birlikte Göztepe’de bir konakta oturur.

Filmde öne çıkan bir diğer yer Kilyos’tur. Üst gelir gruplarının tatil mekânı olan Kilyos filmde ıssız ve tekinsiz bir yerdir. Ender, Nermin’i sarhoş edip Kilyos’taki yazlığa götürür. Filmin sonunda, zengin olup Nişantaşı’na taşınan Mehmet, Kilyos’ta eşi benzeri bulunmayan bir villa inşa eder. Geri dönen Nermin’e söyle-diği sözler, aşkını ifade ettiği gibi Kilyos’la temsil edilen mekâna dönük bir eleş-tiriyi de içerir: “Bir evin ruhu olmalı… Böyle beton mezarlara lanet olsun! İçinde sen olmadıktan sonra n’eyleyim ben böyle evi!”

(Chauffeur Nebahat) (1960), Keloğlan’la Can Kız (1972), he carried out experi-mental productions like Kadın Hamlet (Lady Hamlet) (1976). Erksan’s film Sev-mek Zamanı (Time to Love) (1965) is a masterpiece of Turkish cinema.

Cinema and Istanbul

It is not a coincidence that some cities play an important role in the modern art form of cinema. The cities portrayed in cinema not only act as the setting for the films, they also contribute to the social-cultural images. The cities and urban symbols which are reflected in the films play a significant role in the viewer’s per-ception of urbanization. Not only have the opportunities in the cities contributed greatly to cinema, but the cinema has also served to restructure the city. Whi-le the cinema has been developed in the cities, it is the cinema that creates their image (for example, Paris, Rome or New York) for the audience.

Istanbul is the central point for Turkish cinema. Not only have most Turkish films been shot in Istanbul, but the city has an image in Turkish cinema and has thus acted as a primary location. During the 1950-1960’s, the “development period” of Turkish cinema, the social-cultural context of the city was the main factor for many films. According to Asuman Suner, Istanbul serves as an “inner space” in these films. The stories are built around individuals who are from or live in Istanbul, and almost all of the main characters both originate from and live in this city. The people who immigrated to the city from Anatolia after 1960 did not take a prominent role in these films, and in parallel with this, the Haydarpaşa Railway Station, a symbol of this immigration, did not appear much during this earlier period.

Cultural factors were used to represent the differences between those living in the city; the middle and lower classes resided in certain districts of the city, liv-ing a meager but proud life. The upper classes, living extravagantly in seafront mansions or large rural estates, represent corruption and evil. The lower and middle classes lived mainly in Kasımpaşa or Eyüp, while the upper classes lived in areas like Yeniköy, Tarabya or Göztepe. The banks of Bebek, Emirgan and the

Bosphorus are used as the settings for many Turkish films, and a “romantic, fairy tale” atmosphere is thus added to the stories.

Metin Erksan chosed Istanbul as the main location for many of his films. As a director he emphasized the issues of Turkish cinema in his films, portraying Istan-bul in a different light. In the three films we will discuss here, Istanbul does not serve as a romantic setting; on the contrary, it is a location of taboo and reality, a place for social criticism.

Acı Hayat (Bitter Life): Marriage in Istanbul

In addition to commercial success, Acı Hayat (Bitter Life) sheds light on other specific issues. In the interview mentioned above, Erksan talks about the film: “There was initially an allegory in the film. Marriage means finding a home and moving into that home. However, as they were unable to find a home, the young couple is forced to live separately, and this is where the film actually begins.” Although the film is a melodrama, it portrays a social issue. In contrast to the usual reasons for separation, the characters in this film do not separate due to a misunderstanding; they must separate because their financial situation makes it impossible for them to get married and live together.

Türkan Şoray ve Ayhan Işık Acı Hayat filmini esnasında. / Türkan Şoray and Ayhan Işık in a from Bitter Life scene

Metin Erksan Sevmek Zamanı filminin oyuncularından Müşfik Kenter ve Sema Özcan ve görüntü yönetmeni Mengü Yeğin ile birlikte. / Metin Erksan and Mengü Yeğin (director of photography) with the actors of Time for Love Müşfik Kenter and Sema Özcan.

115

Suçlular Aramızda: Yalı ve gecekonduSuçlular Aramızda (1964) yine melodram kalıplarıyla toplumsal eleştiriyi bir ara-da kullanır. Filmin hikâyesi gerçek bir olaya dayanır. Yeniköy Tarabya hattında-ki bir köşkten bir kolye çalınır. Şaibeli yollarla zengin olmuş bir ailenin gelinine ait kolyeyi satmak için kuyumcuya giden hırsızlar, kolyenin sahte olduğunu öğ-renirler. Zengin ailenin oğlu Mümtaz’ı (Ekrem Bora) olayı basına ve polise du-yurmakla tehdit eden hırsızlar ondan para koparmak isterler. Hırsızlarla buluşan Mümtaz, Yusuf’u (Hakkı Haktan) öldürür ve parayla kolyeyi alır. Hırsızın ortağı Halil (Tamer Yiğit) bir yandan polise yakalanmamak bir yandan da Mümtaz’ın karısı Demet’e (Belgin Doruk) gerçekleri anlatmak ister.

Film melodramatik öğelere rağmen klâsik bir Yeşilçam filmi olmaktan uzaktır. Zaten isminde bir ironi vardır: Hırsızlara kötü derken kolyenin sahte çıkmasıyla asıl suçlunun zengin aile olduğu anlaşılır. Kahramanlar ne çok iyi ne de çok kö-tüdür. Halil filmin kahramanı da olsa polisten ve Mümtaz’dan korkar. Mümtaz adam öldürür, eşini aldatır, babasını kandırırken bunları içinde bulunduğu cemi-yet yüzünden yaptığını söyler. Demet, kocası Mümtaz’dan kurtulmak isterken zenginlikten vazgeçemez. Belki filmin en kötü karakteri Mümtaz’ın babası Ha-lis Bey’dir (Atıf Kaptan). Gelini ve oğluyla konuşurken bile kâr-zarar hesabı ya-pan Halis Bey Acı Hayat’taki Tahsin Bey’i hatırlatır. Tahsin Bey de her işi “işada-mı mantığıyla” çözmek ister.

Filmde mekânsal tezat, Tarabya Yeniköy hattındaki yalılarla hırsızların yaşadı-ğı Büyükdere’deki gecekondu mahallesi arasındadır. Filmin başındaki yemek-li toplantı sahnesinde Halis Bey, servetini “kan ve gözyaşına” borçlu olduğunu anlatırken konuklar Halis Bey’in nasıl zengin olduğu hakkında dedikodu yapar.

Ancak bütün bu konuşmalar fısıltı halinde gerçekleşir ve sonunda unutuluverir. Köşkteki hayat, Mümtaz’ın metresiyle yaşadıkları ve filmin sonundaki balıka-dam partisi üst sınıfın yozluğunu gösterir.

Yozlaşmanın karşısındaysa Halil’in yaşadığı Büyükdere’deki gecekondu mahal-lesi durur. Yokluk ve sefalet öne çıkar ama Halil’in bütün parasını Yusuf’un dul karısına verdiği sahnede olduğu gibi iyilik ve yardımseverlik burada geçerlidir. Demet’in çalıştığı yoksullara yardım derneği ise yardım kuruluşundan çok zen-ginlerden para almak için ilginç partiler düzenleyen bir sosyete derneği gibi gös-terilir.

Sevmek Zamanı: Büyükada’da Aşk

Bugün efsane olan Sevmek Zamanı (1965), çevrildiği yıllarda ne seyirciden ne de Erksan’ın deyişiyle “entelijansiya”dan rağbet görür. Oysa film, bizim gele-neğimize özgü bir hikâye anlatır: Surete âşık olma. Büyükada’da bir yalıyı boya-yan Halil (Müşfik Kenter), başka bir yalının duvarında yer alan resme âşıktır. Re-sim yalının sahibinin kızı Meral’e (Sema Özcan) aittir. Bir gün yalıya gelen Me-ral, Halil’i görür ve tutkusunu fark eder. Halil’in aşkından etkilenen Meral, genç adamı sureti değil, gerçeğini sevmeye iknâ etmek ister ama bir süre bunu başa-ramaz. Halil gerçek Meral’i değil, resmini ister.

Mehmet (Ayhan Işık) is a welder in the docks in Kasımpaşa; he wants to marry Nermin (Turkan Şoray), a young girl who works in a beauty parlor that caters for a wealthy clientele. Marriage for this couple means finding a home to live in. Mehmet refuses to marry Nermin until he finds a home. The couple roam the streets of Istanbul, yet are unable to find a home that is in keeping with their budget. The apartments they like are too expensive, and the ones they can afford are not suitable. In one of the first scenes of the film, we see the couple walking in front of a building that is being constructed, and like Nermin, the au-dience also assumes that the couple will look at the new apartments. However, when Mehmet says “There it is”, the camera turns away from the hill where the new apartments are situated, and focuses on the shanty district. This sud-den shift of the camera reveals the transformation that is being carried out in Istanbul: New luxury apartments are under construction on the hilltops above the shanty districts.

In Acı Hayat we are confronted with the differences of location between the characters: Both Nermin and Mehmet live in wooden houses in a poor neighbor-hood. Ender (Ekrem Bora), who tries to win the heart of Nermin, lives in a man-sion with his family in Göztepe.

Another important location in the film is Kilyos. In the film this area is used as a holiday resort for the upper class, an isolated, eerie place. Ender gets Ner-min drunk and takes her to his summer house in Kilyos. At the end of the film, Mehmet, who has become wealthy and moved to Nişantaşı, builds a luxurious villa in the same resort. His words to Nermin, who returns to him, expresses his love for her while also included words of criticism for the villa that represents Kilyos: “A home must have a spirit… To hell with tombs made of cement like this! What is a house like this to me if you are not in it!”

Suçlular Aramızda (Criminals Among Us): Mansions and Shanty-Town

Suçlular Aramızda (1964) again em-ploys social criticism within a melo-dramatic context. The film is based on a true story; a necklace is stolen from a mansion located somewhere between Yeniköy and Tarabya. The necklace originally belonged to the daughter-in-law of a family that became wealthy through immoral means; the thieves learn that the necklace is an imitation when they try to sell it. The thieves threaten to tell the police and the media about the fake jewelry, trying to extort money from Mumtaz (Ekrem Bora), the son of the rich family. Mumtaz meets the thieves and kills Yusuf (Hakkı Haktan), taking both the necklace and the money. Halil (Tamer Yığıt), the thief’s partner, while trying to evade the police, wants to explain the truth to Demet (Belgin Doruk), Mumtaz’s wife.

Regardless of the melodramatic elements, the film is far from being a classic Turkish film. In fact, there is a sense of irony in the name of the film: The thieves are the supposed bad characters in the film, however, when the necklace turns out to be fake it becomes clear that the true culprits are in fact the wealthy family. The thieves are neither good nor bad. Even though Halil is the true hero of the film, he is still afraid of both Mumtaz and the police. Mumtaz kills a man, is unfaithful to his wife, and deceives his father; while doing all this he tries to blame his environment. Although Demet wants to leave her husband, she does not want to lose the life of wealth and luxury. The nastiest character of the film is probably Halis Bey (Atıf Kaptan), Mumtaz’s father. Halis Bey, a character that calculates money and profit - even when he speaking to his son and daughter-in-law - reminds us of Tahsin Bey, the character in Acı Hayat. Tahsin Bey wants to solve everything as a “business man.”

Suçlular Aramızda filminde rol alan Belgin Doruk ile Ekrem Bora çekimler sırasında. / Belgin Doruk and Ekrem Bora during the shooting of Criminals Among Us

METİN ERKSAN FİLMLERİNDE İSTANBUL / İSTANBUL IN METİN ERKSAN MOVIES

116

Doğulu anlatının altında Erksan toplumsal eleştiriden geri kalmaz. Halil ve Me-ral, o meşhur ifadeyle “ayrı dünyaların insanlarıdır.” Halil, Meral’in suretini se-verken, Halil’e âşık olan Meral’in elinde Ovidius’un “Sevişme Yolu” kitabı vardır. Başka bir ifadeyle erkek Doğulu, kız Batılıdır. Meral yazları tatil için adadayken Halil adaya kışın, o da çalışmak için gider. Meral’in babası tıpkı Tahsin ve Halis Beyler gibi işadamı mantığıyla hareket eden, çıkarlarının peşinde bir babadır. Meral’in sevgilisi Başar (Süleyman Tekcan) önceki iki filmde Ekrem Bora’nın çiz-diği yozlaşmış zengin genç adam tipine benzer.

Sevmek Zamanı, toplumsal eleştirileri yanında bir İstanbul filmi olarak öne çı-kar. Özellikle Büyükada filmde önemli bir yer tutar. Zenginlerin tatil yeri olan Büyükada, film boyunca yağmurlu, kasvetli ve ıssızdır. Yaz boyunca ortada gö-rünmeyen boyacılar, tamirciler, işçiler adaya ancak kışın, zenginler yokken gi-der. Fakat Büyükada toplumsal bir eleştiriye olduğu kadar Halil’in ruh haline de uygundur. Meral’in suretine âşık olan Halil, hem Meral’den ayrı bir dünyada ya-şar, hem de ada gibi içine kapanık ve kasvetlidir.

Filmde yer alan mekânlardan biri de Maslak’taki atış poligonudur. Bu poligon özellikle dikkat çeker zira Başar ve arkadaşları, Meral’i görmek isteyen Halil’i burada döverler. Başka bir ifadeyle, poligon Başar’ın şımarıklığını ve vahşetini temsil eder. Bir diğer mekân ise Belgrad ormanıdır. Halil ile ustası ormanda bir kulübede yaşarlar, Halil ormanın içindeki gölün kıyısında dolaşır. Filmin son sah-neleri de gölde geçer. Meral’in evleneceğini öğrenen Halil, bir kayığa Meral’in resmiyle gelinlik giymiş bir mankeni koyar ve gölde dolaşmaya başlar. Aslında Halil tekrar başa dönmüştür. Meral’in sureti gibi göl de sınırlıdır ve Halil yeni-den bu sınırlı hayal dünyasında yaşar. Bir süre sonra nikâhtan kaçan Meral göl kıyısına gelir. Kayığa binen Meral resimle mankeni göle atar. Başka bir ifadey-le Meral Halil’in sınırlı, güvenli hayal dünyasını kaldırır ve yerine gerçeği koyar. Oysa gerçek işin içine girince acı da kaçınılmaz olur: Meral’in peşinden gelen Ba-şar, Halil ve Meral’i vurur.

Erksan, Acı Hayat ve Suçlular Aramızda filmlerinde masalsı İstanbul imgesini yı-karken Sevmek Zamanı’nda İstanbul’u bir masal dünyası gibi kurgular. Ancak Erksan’ın masalsı İstanbul’u toplumsal eleştiriden ve acı gerçeklerden kaçın-maz.

Kaynakça / References:

Erksan, Metin. “Türkiye’de Entelijansiya Yok”. Söyleşiyi yapan: Hüseyin Sönmez-Serhat Öztürk. …Ve Sinema Kitap 1, 1985.

Özdamar, Zeynep. “İstanbul’un 1950-1990 Dönemindeki Kentsel Gelişiminin Türk Sinemasındaki Temsili”. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi. İstanbul: İstanbul Teknik Üniversitesi, 2006.

Suner, Asuman. Hayalet Ev –Yeni Türk Sinemasında Aidiyet, Kimlik ve Bellek–. İstanbul: Metis, 2006.

The location of the film is between the mansions located in Tarabya and Yeniköy and the shanty district where the thieves live. In the scenes at the beginning of the film, where Halis Bey is explaining that his wealth is due to hard work, the guests begin to gossip about how he actually became rich. However, this is just gossip between friends, and is eventually forgotten. Life in the mansion, Mum-taz’s affair with his mistress, and the party at the end of the film portray the degenerate lifestyle of the upper class.

The shanty district in Büyükdere where Halil lives stands firm against this degen-erate alternative. Although poverty and hardship may be prominent, the scene where Halil hands all of his money over to Yusuf’s widow shows us that this in fact is a place of kindness and generosity. The charity for the poor where Demet works is portrayed rather like a high-society association which organizes inter-esting parties to take money from the rich.

Sevmek Zamanı (Time for Love): Romance on Büyükada

During the years when Sevmek Zamanı (1965), a classic Turkish film, was made the film was not received well by the audiences or, in Metin Erksan’s words, by the “intelligentsia.” Nevertheless, the film does portray a story that is in keeping with Turkish customs. Falling in love with an image… Halil (Müşfik Kenter) sees painting a mansion on Büyükada and falls in love with a portrait that is hanging on the wall of another mansion. The portrait is a picture of Meral (Sema Özcan), the daughter of the owner of the mansion. Meral comes to the mansion one day and sees Halil; she notices his passion for the portrait. Meral, influenced by his admiration, wants to convince Halil to fall in love with the real Meral, and not the portrait; however, for some time she is unable to do this. Halil wants the Meral in the portrait, not the real Meral.

The social criticism that lies under the Eastern expression is evident. Meral and Halil are, in the clichéd phrase, “from two different worlds”. While Halil is pas-sionately in love with Meral’s portrait, Meral, who is in love with Halil, picks up Ovidius’s book, “The Path to Love”. Halil comes from the East, while Meral has a more Western up-bringing. While Meral visits the island during the summer holidays, Halil goes to the island in winter to work. Just like Tahsin and Halis Bey, Meral’s father also has the logic of a business man; he is a father who pur-sues self interests. Başar (Süleyman Tekcan), Meral’s boyfriend, is similar to the stereotype wealthy young man played in the previous two films by Ekrem Bora.

In addition to social criticism, the film is important as an ‘Istanbul’ film. Büyüka-da plays an important role in the film. This island in the Marmara Sea is a holi-day resort for the rich; however, throughout the film it is a rainy, overcast and desolate. The painters, builders, and laborers, who are not present on the island during the summer, go there in the winter, when the wealthy residents are ab-sent. However, as well as being a vehicle for social criticism, Büyükada is also an appropriate setting for Halil’s frame of mind. Halil, who is in love with Meral’s portrait, lives in a world that is totally different to that of Meral’s; like the island, his world is gloomy and self-enclosed.

One of the other locations in the film is the shooting range in Maslak. This shoot-ing range in particular attracts our attention as the setting for where Başar and his friends beat up Halil, who is desperate to see Meral. In other words, the shooting range symbolizes Başar’s conceit and aggressiveness. Another setting used in the film is the Belgrad Forest. Halil lives in the Belgrad Forest, in a wood-en hut with his boss. Halil strolls around the banks of the lake in the forest. The final scenes of the film take place beside the lake. Halil, who learns that Meral is about to get marry, places a manikin with Meral’s photo on it, dressed in a wed-ding gown, into a rowing boat; he then begins to stroll around the lake. Halil has now returned to where he was at the beginning of the film. The image of Meral is restricted, like the lake; once again Halil is experiencing the restrictions of his imagination. Soon after, Meral, who has run away from her wedding, appears beside the lake. Meral gets into the rowing boat, throwing the manikin and the image into the lake. In other words, Meral destroys Halil’s limited, secure world of the imagination, replacing it with reality. However, grief is inevitable with reality: Başar comes searching for Meral and shoots both Meral and Halil.

While Erksan destroyed the epical image of Istanbul for the films Acı Hayat and Suçlular Aramızda, in Sevmek Zamanı he fictionalizes Istanbul as a world of ro-mance. However, in Erksan’s epical portrayal of Istanbul both the painful truth and social criticism are unavoidable.

117

Sezer Sezin, Erol Taş, Kadir Savun Şoför Nebahat filminden bir karede. / Sezer Sezin , Erol Taş, Kadir Savun in a scene from the film.

TÜRKİYE DİYANET VAKFI İSLÂM ANSİKLOPEDİSİ

M. Kâmil YAŞAROĞLU

THE ENCYCLOPEDIA OF ISLAM OF THE RELIGIOUS AFFAIRS FOUNDATION.,

TURKEY M. Kâmil YAŞAROĞLU

TÜRKİYE DİYANET VAKFI İSLAM ANSİKLOPEDİSİ / THE ENCYCLOPEDIA OF ISLAM OF THE RELIGIOUS AFFAIRS FOUNDATION, TURKEY

120


Dr. M. Kâmil YAŞAROĞLU*

Türkiye’de ve genel olarak İslâm dünyasında modern anlamda ansiklopedicili-ğin XIX. yüzyıl sonlarında başladığı söylenebilir. Bazı teşebbüsler henüz başlan-gıç aşamasında sona ererken pek çoğu da tamamlanamadı. Tamamlanabilen birkaç eserin en önemlileri arasında Mehmed Süreyya Bey’in Sicill-i Osmânî’si, Şemseddin Sami’nin Kâmûsü’l-a’lâm’ı ve Bursalı Mehmed Tahir’in Osmanlı Mü-ellifleri isimli çalışmaları zikredilebilir.

Türkiye’de ansiklopedicilik faaliyetleri çalışmaları özellikle 1960’lardan itibaren hızlı bir gelişme kaydetti. O dönemden bugüne hem genel kültür, hem de özel alanlarda çeşitli ansiklopediler yayımlandı. Ne var ki, Millî Eğitim Bakanlığı’nın yayımladığı İslâm Ansiklopedisi hariç tutulursa, özel olarak İslâm dini, tarih, coğ-rafya, kültür ve medeniyetine dair tamamlanmış bir ansiklopediden bahsetmek mümkün değildir. Türk Ansiklopedisi, Meydan Larousse, Ana Britannica gibi an-siklopediler, bir İslâm ansiklopedisinin özel konuları olabilecek birçok maddeye yer vermedikleri gibi, aldıkları maddeleri de uzmanlık düzeyinde incelemediler.

The Encyclopaedia of Islam

Dünyada İslâmî konulara dair yayımı tamamlanmış akademik düzeydeki ilk an-siklopedi müsteşrikler tarafından hazırlanan The Encyclopaedia of Islam isimli eserdir. Hollanda’nın Leiden şehrinde E. I. Brill kurumu tarafından 1901-1939 yılları arasında Almanca, Fransızca ve İngilizce olarak 5 cilt halinde yayımlanan bu çalışma Batı’da şarkiyat faaliyetlerinin XX. yüzyılın başında ortaya koyduğu en önemli üründür. Ansiklopedi 1960’ta başlanan ikinci baskı çalışmalarıyla 2002 yılında on bir cilde ulaştı.

The Encyclopaedia of Islam’ın gerek madde seçi-minde, gerekse seçilen maddelerde hangi noktala-ra ağırlık verilmesi gerektiği hususunda, Batılı oku-yucuların ilgi ve ihtiyaçları göz önüne alınmıştır. Eser önemli bir kaynak olarak kabul edilmekle birlikte bazı kusurlar taşımak-tadır. Mesela bazı önemsiz maddeler çok uzun tutulurken önemli bazı madde-ler kısa geçilmiş, önemli birçok kişi veya konu hiç alınmamıştır. Din, milliyet ve Batıcılık taassubu, sömürgecilik zihniyeti ve nispeten az olmakla birlikte misyo-nerlik gayreti gibi ilmî objektifliğe aykırı olan bir yaklaşımla, ilgili birçok madde-de İslâmiyet’in vahye dayalı bir din olmadığı, Kur’ân-ı Kerîm’in daha çok hıristi-yan ve yahudi kaynaklarından faydalanılarak hazırlandığı, İslâm felsefesi, tasav-vuf, İslâm hukuku gibi disiplinlerin hiçbir orijinal yanlarının bulunmadığı, bunla-rın da aynı dinlerle eski Yunan ve İran kültürlerinin eseri olduğu görüşü hâkim kılınmak istenmiştir. Yanlış bilgiler ihtiva eden maddeler arasında “Abdullah b. Abbâs”, “Âdem”, “Allah”, “Muhammed” zikredilebilir.

Milli Eğitim Bakanlığı İslâm Ansiklopedisi

1939 yılında Maarif Vekili Hasan Âli Yücel’in İstanbul Üniversitesi Rektörlüğü’ne gönderdiği bir yazıyla The Encyclopaedia of Islam’ın Türkçe’ye çevrilmesi is-tendi. Bunun üzerine düzenlenen rapordaki prensip kararlarına göre yapılan hazırlıklardan sonra Edebiyat Fakültesi’nin kontrolünde Aralık 1940’ta İslâm Ansiklopedisi’nin ilk fasikülü çıktı. Yayın çalışmalarının daha verimli hale geti-rilmesi amacıyla kısa bir süre sonra ansiklopedinin yönetimine Abdülhak Ad-nan Adıvar getirildi. Yayın kuruluna da Reşit Rahmeti Arat, Sabri Esat Siyavuş-gil, M. Şerefettin Yaltkaya üye; Besim Darkot, Mükrimin Halil Yinanç, Zeki Veli-di Togan, Cavit Baysun, Ahmet Ateş ve M. Tayyib Gökbilgin yardımcı tayin edil-di. Başlangıçta ansiklopedinin sadece tercüme yoluyla yayımlanması düşünül-müşse de daha sonra Türkiye’ye ait maddelerin yetersizliği ve yanlışları dikka-te alınarak düzeltme ve ilâvelerde bulunulması, bazı maddelerin ise yeniden ya-zılması uygun görüldü. Ansiklopedi on beş cilt halinde 1988’de tamamlandı. Bu yayında Türk dünyasıyla ilgili maddelerdeki hata ve eksiklerin giderilmesi ama-

TDV İslâm Araştırmaları Merkezi Genel Sekreteri Graduate, General Secretary of ISAM, The Religious Affairs Foundation

THE ENCYCLOPEDIA OF ISLAM OF THE RELIGIOUS AFFAIRS FOUNDATION., TURKEY

Dr. M. Kâmil YAŞAROĞLU*

In Turkey and in the Islamic world in general, the concept of “an” encyclopedia began to appear at the end of 19th century. Many attempts to compile an en-cyclopedia were not completed, while others never got past the initial stages. Some of the most important works that were able to be completed are Sicill-i Os-mani by Mehmet Süreyya Bey, Kamusü’l-a’lam by Şemsettin Sami and Osmanlı Müellifleri by Bursalı Mehmet Tahir.

From the 1960s on work on encyclopedias rapidly improved in Turkey. From that date until the present day, a large number of encyclopedias have been published, both in general culture and in more specific fields. Nevertheless, there has been no complete encyclopedia concerned with Islamic religion, history, geography, culture and civilization other than the Encyclopedia of Islam, published by the Ministry of Education. Encyclopedias such as the Turkish Encyclopedia, Meydan Larousse or Ana Britannica do not include topics that should be included in an encyclopedia concerned with Islam, while those that do include such topics have not been prepared with expertise.

The Encyclopedia of Islam

The first complete academic encyclopedia prepared on Islamic topics was The Encyclopedia of Islam, which was prepared by Orientalists. It was pub-lished by E. I. Brill as a 5-volume work in Leiden, between 1901 and 1939 in German, French and English. This is the most important produce of Ori-entalist activities at the beginning of the 20th cen-tury. Work to complete the second edition began in the 1960s and by 2002 the encyclopedia consisted of 11 volumes.

In The Encyclopedia of Islam, the selection and fo-cus of the articles was determined by the interests of Western readers. Although this encyclopedia is an important resource, it has some drawbacks. For

example, some topics are of no or little scientific value, as they have not been prepared by experts. In addition, some trivial topics are given a great deal of attention, while more important topics are only briefly touched upon and many important people or topics are not even mentioned. The work has not been pre-pared with the necessary academic objectivity, and has a biased approach in matters of religion, nationality, as well as being tainted by imperialism and a missionary attitude. In many topics the articles are tainted with a Western per-spective, including ideas that Islam is not a religion based on divine revelation, the Qur’an was prepared according to Christian and Jewish sources, and that Islamic philosophy, Sufism and Islamic law are not original, but works of ancient Greek and Iranian cultures. Among entries containing wrong information are Abdullah b. Abbâs”, “Adam”, “Allah”, “Muhammad”

The Ministry of Education and the Encyclopedia of Islam

In 1939, the Minister of Education Hasan Ali Yücel sent a letter to the Office of the Rector of Istanbul University, requesting that The Encyclopedia of Islam be translated into Turkish. A commission from the department of literature prepared a report, and after resolutions and preliminary work the first volume of The Encyclopedia of Islam was published in December 1940. To render publishing efforts more effective Abdülhak Adnan Adıvar was appointed head editor of the encyclopedia The new editorial board was formed by Reşit Rahmeti Arat, Sabri Esat Siyavuşgil, M. Şerafettin Yaltkaya; Besim Darkot, Mükrimin Halil Yinanç, Zeki Velidi Togan, Cavit Baysun, Ahmet Ateş and M. Tayyib Gökbilgi. In the first stages it was planned that only translations of the encyclopedia would be published, but later it was decided that some corrections and additions should be made, due to a lack of some subjects and errors concerned with Turkey and a lack of some topics. The encyclopedia was completed in 1988 and

İslâm Ansiklopedisi aynı zamanda kamuoyunun doğru bilgi edinme ihtiyaçlarını karşılamayı hedef-leyen, dinî ve sosyal bilimlerde araştırma yapmak isteyenlerin başvurabileceği ciddi, kapsamlı ve ku-

şatıcı bir kaynaktır.

The encyclopedia of Islam is also a source of gene-ral knowledge. In addition to religious knowledge, it includes a great deal of information about lite-rature, philosophy, history, fine arts and social sci-

ences.

121

cıyla ansiklopedi maddelerinin üçte biri yeniden yazıldı. Ancak İslâm diniyle il-gili maddelerdeki hata ve eksikliklerin çoğu aynen kaldı. Ansiklopedinin dilinin ağır oluşu, okuma hızını engelleyecek şekilde sık sık kaynak gösterilmesi tenkit edilen hususlardan bazılarıdır. Bütün aksaklıklarına rağmen İslâm Ansiklopedisi özellikle son ciltlerindeki telif maddeleriyle Türk ve dünya literatüründe önemli bir kaynak olma durumunu korumaktadır. Önemli maddeler arasında “Timar”, “Reisü’l-küttâb”, “Mehmed II”, “Kânunnâme”, “İktâ”, “Türkler”, “Tarih”, “İstan-bul” ve “Düstûr” sayılabilir.


The Encyclopaedia of Islam ve bu ansiklopedinin Türkçe tercümesinde yer alan İslâm dini ve kültürüyle ilgili maddelerin yetersiz oluşunu, oryantalistlerin bakış açısını yansıtan yanlış hükümler ve temelsiz iddialara yer verilmesini göz önün-de bulunduran Türkiye Diyanet Vakfı tamamı telif bir İslâm ansiklopedisi ya-yımlamanın lüzumuna inanarak ilk adımı 1980 yılında attı. Gazeteci yazar Er-gun Göze’nin yönetiminde İslâm Ansiklopedisi hazırlıklarının başlatılması-na 1980 yılı Kasım ayında karar verildi. Ergun Göze ansiklopedi madde-lerinin hazırlık çalışmalarını yaklaşık bir buçuk yıl yürüttü. 1982’de yapı-lan yönetim değişikliğinden sonra 1983 yılında İslâm Ansiklopedisi Ge-nel Müdürlüğü kuruldu. İlk Genel Müdür olarak merhum Ahmet Gür-taş görev yaptı. İkinci dönem hazırlık çalışmalarına aralarında Bekir To-paloğlu, Hayrettin Karaman, M. Yaşar Kandemir, M. Saim Yeprem’in de bulunduğu ilim adamları katkı sağladı. Bu arada o sırada Paris’te ika-met eden merhum Prof. Dr. Muhammed Hamidullah da ansiklopedi ça-lışmalarına katılmak üzere davet edildi ancak bu mümkün olmadı. Beş yıl kadar süren yeni dönem hazırlık çalışmaları sırasında ilmî ve idarî bi-rimlerin kuruluşu tamamlandı. Ansiklopedinin mahiyeti ve madde tes-piti çalışmaları yapıldı. Hazırlık döneminde kütüphane ve dokümantas-yon merkezi oluşturulmaya başlandı. Bu çalışma sayesinde İSAM (Türki-ye Diyanet Vakfı İslâm Araştırmaları Merkezi) bünyesinde 400 bine ya-kın kitap ve dergiyle sosyal bilimler alanında zengin bir kütüphane mey-dana geldi. Bu kütüphanedeki veri tabanları üzerinden Türkiye’de yaz-ma eser bulunduran kütüphanelerin önemli bölümünün kataloglarına ulaşmak mümkündür. 1986 yılında ansiklopedinin deneme amaçlı fasi-külü çıkarıldı ve Türkiye’deki akademik çevrelere dağıtıldı. İlim adamları-nın görüşleri alındıktan sonra ansiklopedinin ilk fasikülü 1988 yılında ya-yımlandı. Halen 50 bine yakın abonesi bulunmaktadır.

Nasıl Bir Ansiklopedi?

TDV İslâm Ansiklopedisi, tercüme değil telif bir eserdir. Madde listesi herhangi bir ansiklopediden kopya edilmeyip yaklaşık 500 temel kayna-ğın taranması suretiyle düzenlenmiştir. Bu liste 17.000 maddeden oluş-maktadır. Maddelerin hacimleri konularına göre farklılık göstermekte-dir. 1-2 sayfalık maddeler olduğu gibi 80 sayfalık maddeler de bulunmak-tadır. Maddelerle ilgili geniş bir görüntü arşivi tesis edilmiştir. Ayrıca kütüpha-ne bünyesindeki dokümantasyon biriminde her madde ile ilgili bir bibliyografya dosyası oluşturulmuştur. İlgili kitap, dergi vb. yayınların kapak sayfaları bu dos-yalarda arşivlenmekte ve hem madde yazarlarının hem de diğer araştırmacıla-rın istifadesine sunulmaktadır.

Ansiklopedi, İslâmî ilimlerle İslâm-Türk kültür ve medeniyetine ait kavramla-rı, sahalarında eser vermiş bilginleri, geçmiş İslâm devletleri ve yöneticilerini, önemli tarihî olayları, dinî ve sosyal hayatta etkili olan akımları, tarihî, ilmî ve kültürel müesseseleri, önemli yerleşim merkezlerini, diğer büyük dinleri, müslü-man olmadığı halde İslâm dini, kültürü ve medeniyeti ile ilgisi bulunan şahsiyet-leri madde dizinine dahil etmiştir. Ansiklopedi bünyesinde İslâmî ilimlerin her biri için ayrı ilim heyetleri kurulmuştur. Bu heyetler, Arap Dili ve Edebiyatı, Din-ler Tarihi, Fars Dili ve Edebiyatı, Fıkıh, Hadis, İlimler Tarihi, İslâm Düşüncesi ve Ahlâk, Hat, Mimarî, Mûsiki, İslâm Tarihi ve Medeniyeti, İslâm Ülkeleri Coğrafya-sı, Kelâm ve Mezhepler Tarihi, Tasavvuf, Tefsir, Türk Dili ve Edebiyatı, Türk Tari-hi ve Medeniyeti şeklinde isimlendirilmektedir.

İslâm Ansiklopedisi sadece “dinî bilgiler ansiklopedisi” olmayıp genel bir bilgi kaynağı niteliğindedir. Dini bilgilerin yanında edebiyattan felsefeye, tarihten gü-zel sanatlara kadar sosyal bilimler alanındaki birçok bilgiyi bulmak mümkündür. İslâm Ansiklopedisi aynı zamanda kamuoyunun doğru bilgi edinme ihtiyaçları-nı karşılamayı hedefleyen, dinî ve sosyal bilimlerde araştırma yapmak isteyen-

consisted of 15 volumes. In this first Turkish edition one-third of the topics in the encyclopedia were rewritten in order to correct the errors and parts that were lacking. However, many errors still existed, and many topics concerned with Islam were still lacking. The work was also criticized because of its literary language being too complex to read, and its too many quotations to render reading uncomfortable. despite all its shortcomings, “Encyclopedia of Islam, especially with entries originally written in its latter volumes, is an important source of information in Turkish and world literature. Among its important entries are “Timar” (Ottoman rule of agriculture), “Reisü’l-küttâb” (Minister of Foreign Affairs), “Mehmed II”, “Kânunnâme” (Law Codex), “İktâ” (Ottoman rule of agriculture), “Türkler” (the Turks), “Tarih” (History), “İstanbul” and “Düstûr” (Principle).

THE TURKISH RELIGIOUS AFFAIRS DEPT. AND THE ENCYCLOPEDIA OF ISLAM

As the articles concerned with Islam and Islamic culture included in The Ency-clopedia of Islam and its Turkish translation were insufficient, and as it in-

cluded incorrect information and claims reflecting the Orientalists’ per-spective, the Religious Affairs Dept. carried out a preliminary work in 1980; as a result they arrived at the conclusion that it was necessary to publish an entire Islamic Encyclopedia concerned with Islam and Islamic culture. Headed by Ergun Goze, journalist and writer, preparations start-ed November 1980. Ergun Goze carried out the preparatory work for one and a half year. 1982, editorial management changed, and in 1983 the General Management of Encyclopedia of Islam was formed. Ahmet Gurtas was the first General Manager. Then came the 2nd preparatory phase, where academicians like Bekir Topaloğlu, Hayrettin Karaman, M. Yaşar Kandemir, M. Saim Yeprem contributed . Mohammad Hamidul-lah, then living in Paris, was invited to contribute; but he couldn’t come. During the second preparatory studies, which continued for 5 years, the academic and administrative units were established, and the nature of the encyclopedia was determined. Some studies were made to determine the topics. In addition to this, a library and a documentation center were constituted during this period. As a result, an expansive library, including nearly 400,000 books and periodicals concerned with social sciences, was established as part of ISAM (the Turkish Directorate of Religion, Islamic Research Center). The databases of this library help us access catalogs of manuscript libraries in Turkey. In 1986 a sample volume of the ency-clopedia was prepared and distributed to different academic institutions throughout Turkey. After a survey of academics, the first fascicle of the encyclopedia was published in 1988. It has a subscribers list of 50.000 today.

What type of encyclopedia?

The Islamic Encyclopedia of the Turkish Directorate of Religion is not a translation, but rather a compilation work. The topic list was determined by

thoroughly researching 500 basic resources rather than merely copying another encyclopedia. This list included 17,000 topics. The entries vary in length accord-ing to their topics. There are entries 1 or 2 pages long, as well as entries 80 pages long. A broad visual material archive is launched. The documentation unit in the library has bibliography files for every single topic. Cover pages of related books, periodicals and the like are archived for further use by the writing staff as well as other researchers.

The topic index of the encyclopedia consisted of aspects of Islamic knowledge, Islamic-Turkish culture and civilization, scholars who had written works in these fields, ancient Islamic states and their administrators, important historical events, important movements in religious and social life, historical, scientific and cultural institutions, some important population centers, other important reli-gions, and non-Muslim people who have some connection with Islam, its culture or civilization. Within the body of the encyclopedia, separate academic com-missions were set up for every aspect of Islamic knowledge. These commissions include the following; Arabic language and literature, the history of religions, Persian language and literature, Islamic law, hadiths, the history of sciences, Is-lamic thoughts and morals, calligraphy, architecture, music, Islamic history and civilization, the geography of Islamic countries, the history of Islamic theology and sects, Sufism, commentary on the Qur’an, Turkish language and literature, and Turkish history and civilization.

TÜRKİYE DİYANET VAKFI İSLAM ANSİKLOPEDİSİ / THE ENCYCLOPEDIA OF ISLAM OF THE RELIGIOUS AFFAIRS FOUNDATION, TURKEY

122

lerin başvurabileceği ciddi, kapsamlı ve kuşatıcı bir kaynaktır. Ansiklopedide ti-tizlikle uygulanmaya çalışılan temel ilke, bütün maddelerin güvenilir kaynaklara dayanması ve doğru bilgiler ihtiva etmesidir. Bu ilkeden taviz vermemek şartıy-la konular ilmî ölçüler içinde çok fazla ayrıntıya girmeden işlenmeye çalışılmak-ta, kültür seviyesi farklı insanların bilgi edinme ihtiyaçları maddelerin yazımı sı-rasında göz önünde tutulmaktadır. İslâm Ansiklopedisi’nde yer alacak konula-rın İslâmî açıdan ve ilmî ölçüler içinde incelenmesine özellikle dikkat edilmekte, benzer kaynaklarda bu bakışa ve ilmî tarafsızlığa ters düşen değerlendirme ve yanlışların düzeltilmesine çalışılmaktadır.

Ansiklopedi her altı ayda bir cilt olarak neşredilmektedir. Halihazırda ansiklope-dinin 39. cildi matbaa aşamasında olup, 40. cildin telifi tamamlanmıştır. 41. cil-din hazırlıkları ise devam etmektedir. 42-43 ciltte tamamlanması planlanan an-siklopedinin Arapça ve İngilizce’ye tercümesiyle ilgili hazırlık çalışmaları devam etmektedir.

İslâm Ansiklopedisi Nasıl Hazırlanıyor?

Ansiklopedi maddelerini yazacak olan müellifleri tespit amacıyla İSAM bünyesinde oluşturulan veri tabanında ilgili konularda uzman olan akademisyenlerin uzmanlık alanları ve yaptıkları çalışmalar be-lirlenmiştir. Her madde yurt içinden veya dışından konunun uzmanla-rına sipariş edilmektedir. Ansiklopedi maddelerinin siparişinde sınırlı bir müellif kadrosuna bağlı kalınmamış, gerek yurt içinde, gerek yurt dışında kendilerine ulaşılabilen ilgili bütün ilim adamlarından istifa-de edilmeye çalışılmıştır. Ansiklopediye bir kısmı yurt dışından olmak üzere, konusunda uzman 2.000’den fazla yazar katkı sağlamaktadır. Ansiklopedinin yazarlar kadrosu, esas itibariyle Türkiye üniversitele-rinin ilgili bilim dallarına mensup uzmanlardır. Dolayısıyla bu ansiklo-pedi, ilmî bakımdan Türk üniversite camiasının eseridir. Merkez ilim heyetleri üyeleri listesinde yer alan isimler ise telif çalışmaları yanın-da, madde listesinin tespiti, maddelerin müelliflere siparişi, takibi, re-daksiyona tâbi tutulması gibi ansiklopedinin diğer işlerine katkıda bu-lunan ilim adamlarıdır.

Sipariş edilen madde geldiğinde öncelikle ilgili ilim heyeti başkanı ta-rafından ilk incelemeye tabi tutulmaktadır. Gerekli görüldüğü takdir-de maddenin ansiklopedide yer alacak şekle gelmesi için merkez ilim heyeti üyeleri tarafından ilmi redaksiyon yoluyla zenginleştirilmekte-dir. Teknik redaksiyon ve kontrol aşamasında ise madde metnindeki ayetlerin, hadislerin anlamlarının doğru verilip verilmediği, kaynakla-rının doğru gösterilip gösterilmediği, bibliyografyada yer alan eserlerle ilgili bilgiler kontrol edilmektedir.

Bu süreçteki önemli safhalardan biri de iç kontrol safhasıdır. Her maddede yer alan bilgiler daha önce yayınlanmış maddelerdeki bilgilerle karşılaştırılmak-ta, şahıs, devlet, şehir, kitap isimlerinin ve ilmi terimlerin, şahısların doğum ve ölüm, devletlerin kuruluş ve sona eriş tarihlerinin, önceki maddelerde yer alan bilgilerle aynı olup olmadığı kontrol edilmektedir.

Daha sonra maddenin imla açısından kontrolü yapılarak imla birliği sağlanmak-tadır. Madde son olarak ilim heyeti başkanının kontrolüne sunulur. Onun ona-yından geçtikten sonra yayın müdürlüğüne teslim edilir. Bir madde yazarı tara-fından teslim edildikten sonra son şeklini alıp yayın müdürlüğüne teslim edilme aşamasına kadar 18 ila 20 basamaktan geçmektedir.

Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, İslâm kültürü ve medeniyetiyle ilgi-li olarak hazırlanan ve tamamlanmaya yaklaşan, İslâm dünyasındaki tek örnek durumundadır. Ansiklopedinin bir diğer özelliği yayımlanmaya başladığı dö-nemdeki durumuyla bir mektep özelliği taşımasıdır. Zira beş yıl kadar devam eden hazırlık ve daha sonraki telif ve redaksiyon çalışmaları sırasında, bütün ka-demelerdeki yetkili ve sorumlular ansiklopedicilik alanında hem kendilerini ye-tiştirmeye hem de diğer elemanların yetişmelerini sağlamaya gayret göstermiş-lerdir. Bu bakımdan İslâm Ansiklopedisi, Türkiye’de özellikle İslâmî ilimler saha-sında çalışanlar arasında gerek bilgi gerek teknik ve uygulama bakımından an-siklopedicilikte uzmanlaşmış bir kadronun yetişmesini ve yaygınlaşmasını sağ-lama yönünde de hizmet vermiştir. Ansiklopedi maddelerinin önemli bölümü akademisyenler tarafından referans olarak kullanılmaktadır. İkinci baskı için ge-rekli kontroller ve düzeltmeler güncel olarak yapılmaktadır.

The encyclopedia of Islam is not just an ‘encyclopedia of religious knowledge’; it is also a source of general knowledge. In addition to religious knowledge, it includes a great deal of information about literature, philosophy, history, fine arts and social sciences. The encyclopedia of Islam is a serious, comprehensive and wide-scoped resource for people who are researching religious and social sciences. The encyclopedia aims to meet the needs of the public by delivering accurate knowledge. The overriding principle, carried out meticulously in the en-cyclopedia, is that all topics should depend on reliable resources and contain ac-curate knowledge. Without comprising this principle, all subjects are dealt with academically and without going into excess detail. The fact that people from a variety of cultural levels require knowledge is taken into consideration when writing up the topics. It should also be noted that the topics that are included in the Encyclopedia of Islam are dealt with from an Islamic aspect and an academic approach. The errors and approaches that are opposed to such an approach are

being rectified.

Every six months one volume of the Encyclopedia is issued. At the pres-ent time, the 39th Volume is being printed, while the 40th volume is being written. The preparations for the 41st volume are continuing. It is planned that the Encyclopedia will consist of 42 or 43 volumes. The preparations for Arabic and English translations are also continuing.

HOW IS THE ENCYCLOPEDIA OF ISLAM PREPARED?

A database has been formed within ISAM to determine which authors will write the topics that are included in the encyclopedia. The areas of expertise and the research that has been carried out by academics who are experts in their related fields are identified. Each topic is sent to experts, both abroad and in Turkey. The authors for the articles are not limited to the in-house writing staff. Attempts to benefit from all academics concerned with the related field, both in Turkey and abroad, are made. More than 2,000 authors, some from abroad, who are ex-perts in their fields, have contributed to the encyclopedia. The writing staff of the encyclopedia mainly consists of academics from different universities in Turkey. Thus, it could be said that this encyclopedia is the academic product of the Turkish university community. The members of the central academic board also contribute to some other tasks in the compilation of the encyclopedia, such as, compilation studies, de-termination of the topic lists, requesting topics from authors, follow-up and editing.

When the requested topic is received, it is first submitted to a careful examination by the relevant member of the academic board; it is then edited if necessary, being enriched and then included in the encyclopedia. In the technical editing process, the article is checked for accuracy of the Qur’anic verses and hadiths, as well as the references and bibliographic information.

One of the most important phases in this process is the internal control phase. All the information in every topic is compared with the information in topics that have already been published. The names of people, regions, cities, books and scientific terms, as well as dates of births and deaths, dates of the establishment and collapse of states are all controlled to ensure consistency throughout the encyclopedia.

After this, the topics are checked to ensure uniform spelling throughout the en-cyclopedia. Finally, the article is presented to the head of the academic board. After being approved, the article is handed over to the publishing department. All in all, each topic undergoes 18 to 20 steps until being given to the publishing office in the final version.

The Encyclopedia of Islam of the Turkish Directorate of Religion, which is pre-pared on Islamic culture and civilization and is unique in the Islamic world, is now reaching completion. Another characteristic of the encyclopedia is that due to its unique position in the early years it formed a kind of school. Since the prelimi-nary study, compilation and editing lasted for 5 years, the people and authorities involved did their utmost to educate themselves and other staff. Thus, the Ency-clopedia of Islam has served to train experts in encyclopedic research in terms of knowledge, method and its application in Turkey in the field of Islamic sciences. Many topics in the Encyclopedia are quoted by academicians. Updating for the second edition is in progress nowadays.

İSTANBUL’UN EN GÜZEL EVLERİElif ŞENGÜN

THE UNIQUE HOUSES OF İSTANBULElif ŞENGÜN

İSTANBUL’UN EN GÜZEL EVLERİ / THE UNIQUE HOUSES OF İSTANBUL

126

THE UNIQUE HOUSES OF İSTANBULElif ŞENGÜN*

Houses…they are everywhere in Istanbul, but some are very special for us. The houses of our families, our loved ones, our friends, houses from the past, hous-es of the soul mates whom we never came met...the houses of authors which have been transformed into museums take us to another place, another time, transporting us to our dreams.

Is it not every reader’s dream to sit with the author they love and admire, to sit down and eat with them, to talk about life and all matters connected to humanity with them, to be able to inhale the scent of their books and their pipe? To see the expressions on their face, to hear their laughter? To feel the deep connection of soul, without hesitation, that occurs between two people? They are no longer alive; but what about the houses that lived and died in their books? Those houses are spread over all four corners of Istanbul. If only we could go in and look at those extraordinary bookshelves… With the Museum Houses that are waiting, smiling, like a friend for every reader, protecting with great care the beloved and the families there, we can.

Lions Resting in a Bird’s Nest

Think of a house…every corner is decorated, the place of every stone has been considered carefully. When one looks from this house, every attraction of Istanbul is spread out before you. Let the doors of the house of our great poet Tevfik Fikret, which he created with the masters, which were closed in 1906, be opened once again! Ah Aşiyan!

When we visit Aşiyan, which Tevfik Fikret decorated, designed during his seclusion, the same Tevfik Fikret who said: “Art should not change nature, it should

İSTANBUL’UN EN GÜZEL EVLERİElif ŞENGÜN*

Evler. İstanbul’un her yerinde ama bazıları bizler için çok özel. Ailemizin, sevdi-ğimizin, dostlarımızın ve zamanın esiri varlıklar olduğumuzdan hiç yüz yüze bu-luşamadığımız ruh kardeşlerimizin evleri. Bizi bambaşka yerlere zamanlara düş-lere götüren yazarlarımızın müze evleri.

Her okuyucunun özlemi değil midir sevilen, hayranlık duyulan yazarın sofrasın-da oturup onunla hayatı ve insana dair şeyleri konuşabilmek, evindeki kitap ve tütün kokusunu içine çekebilmek. Yüzünün mimiklerini, kahkahasını duyabil-mek. Durmaksızın iki kişi arasındaki derin ruh bağıyla sarmalandığını hissetmek. Artık yaşamıyorlar. Peki ama kitapları içinde yaşayıp öldükleri evleri. O evler ki İstanbul’un dört bir yanına saçılmış. Sadece girip görmek o olağandışı kitaplık-lara bakabilmek. Sevenleri ve aileleri tarafından büyük özverilerle korunan, her gelen okuyucuyu beklenen bir dost gibi gülümseyerek karşılayan müze evler.

Kuş yuvasında dinlenen aslan

Bir ev düşünün her bir köşesi ilmik ilmik işlenmiş, her bir taşının duracağı yer üs-tüne düşünülmüş olsun. Oradan bakınca İstanbul bü-tün güzelliği ile karşınızda sere serpe uzanmış olsun. En sonunda 1906 yılında ustalarla birlikte çalışarak ter döken büyük şairimiz Tevfik Fikret’e kapılarını açmış olsun. Ah Aşiyan..

Aşiyan’ı ziyaretinizde “Sanat doğayı değiştirmemeli onu tamamlamalı” diyen Tevfik Fikret’in inzivaya çe-kilmek için çizdiği, dekore ettiği bu evde O nun resme olan tutkusunu apaçık göreceksiniz. Eski İstanbul zev-kinin zarif mobilyalarını, kendisine edebiyat sevgisini aşılayan öğretmeni Recaizade Mahmut Ekrem’in port-resini. Ölümünden seneler sonra öğretmenlik yaptığı

Sevenleri ve aileleri tarafından büyük özverilerle korunan, her gelen okuyucuyu

beklenen bir dost gibi gülümseyerek karşılayan müze evler.

With the Museum Houses that are waiting, smiling, like a friend for every reader, protecting with great care the

beloved and the families there, we can.

* Yazar * Writer

127

Boğaziçi Üniversitesi’nin mahzeninde bulunmuş ve evine nakledilmiş yazı masa-sı, kitapları, şiirlerini ya da ders notlarını hazırladığı yazı takımlarını ve ünlü “Sis” şiirine ithafen Sultan Abdülmecid tarafından yapılmış aynı isimli tabloyu hatta Mihri Hanım tarafından alınmış “Fikret Maskı”nı görebilirsiniz.

19. yüzyıl Osmanlı aydınlarının içine düştüğü karamsarlıktan, özgürlükçü ve devrimci ruhuyla sıyrılan Tevfik Fikret daha iyi bir geleceğin sadece düşünü kur-makla kalmadı o düşün tohumunu da ekti. Gerek çocuklara yönelik ilk kitap olan Şermin’i yazarak gerekse müdürü olduğu Sultanî Mektebi’ne (Galatasaray Lise-si) yapılan saldırıya okulun kapısında tek başına dikilip “Burayı yıkmak için önce beni yıkmalısınız” deyip meydan okumasıyla efsane haline gelen eğitimciliğiy-le geleceği yetiştirdi. Modern pedagoji temellerine uygun eğitim veren bir okul kurma hayalini hayata geçiremeden ölen Tevfik Fikret çağdaşlarından sadece sanatıyla değil ilham veren düşünce ve davranışlarıyla da sonraki nesillerin kal-binde yer etti. Bu etkinin en güzel örneği kuşkusuz Mustafa Kemal Atatürk’ün “Ben inkılap ruhunun en hakikisini Fikret’ten aldım” sözlerindedir.

Doğaya olan sevgisini hissetmek, mimari zevkini ve resim tutkusunu görmek, güzelliğe ve akla olan bağlılığını duyumsamak isteyen herkesin, içinde ruh bü-tünlüğü bulabileceği bu ev için şairin ölmeden kısa bir süre önce söyledikle-rinden başka ne denebilir ki, “Yine beklerim. Aşiyan benim değil sizin. Orası-nı unutmayın.”

Adres: Aşiyan Yokuşu, Bebek Mahallesi - Beşiktaş, Telefon: (212) 263 69 86

Devlet Ana’nın yorgunluk bilmeyen şavaşçısı

Kitaplığınızdaki bir kitap için 12 yıl hapis yatsanız ne hissederdiniz? Yoksa top-lam kitap sayınızı düşünüp rahatlar mıydınız ? Üstüne üstlük hapisten çıkınca Nazım Hikmet tarafından “Türk edebiyatının en güzel dört hikayesi” olarak ta-nımlanan “Göl İnsanları”nı yazabilmek.

Tek bir deneme yazısını beğenmeyip, otuzu aşkın taslak hazırlayan Kemal Ta-hir, 1931 yılında “İçtihat” dergisinde yayınlanan şiirleriyle edebiyata ilk adımını attı. Ölünceye kadar sadece kalemiyle hayatını kazanan bir yazar olarak Kemal Tahir’in, bir dönem çevirdiği Mike Hammer’in yazarı Mickey Spillane yazmaya ara verdiğinde seriye kendisinin devam ettiği öyle ki bu yazıların orjinalinden daha nitelikli olduğu ve daha büyük beğeni topladığı hep anlatılır.

Evini ziyaret ettiğinizde sadece yaklaşık dokuz bine ulaşan kitabın olduğu etki-leyici kitaplığını değil hemen önünde duran geniş yazı masasını tam da bıraktı-ğı gibi baktığı notları, yirmi iki nisan gününün işlerinin yazılı olduğu ajandasıy-la birlikte görebileceksiniz. Aynı zamanda sevilen ve kendisini yazması yönün-de destekleyen bir dostunun, Nazım Hikmet’in ‘Oliver’ marka daktilosunu, çek-mecelerinde ise karşılıklı yazdıkları mektuplarınında koyduğu şekilde korundu-ğunu bilmelisiniz.

complete it” then we can see the passion that he felt. You can see the elegant furniture of old Istanbul, the portrait of Recaizade Mahmut Ekrem, his teacher who inoculated him with a passion for literature, the writing table, the books, poems and the pen set with which he prepared his notes; these were all found years after his death in the cellars of Bosphorus University, where he taught. They were then brought to this house; here too is the painting, executed by Sultan Abülmecid, called “Sis” (Fog), to which Tevfik Fikret dedicated the poem of the same name.

Shedding off the pessimism into which the 19th century intellectuals had fallen with a soul of freedom and revolution, Tevfik Fikret not only dreamed of a bet-ter future; he planted that seed. He trained future generations with both his first book, which he wrote for children, Şermin, and his legendary standing as an educationalist, gained when, as head master, he placed himself in front of the Sultanî Mektebi (Galatasaray High School) and said to those rushing the gates “If you want to pull this school down, you must pull me down first!”

Tevfik Fikret, who died before realizing his dream of establishing a school that would provide an education in keeping with pedagogical fundamentals, made a place for himself in the hearts of future generations not only with his art, but also with his inspiring thoughts and behavior. The most beautiful example of this is without a doubt Mustafa Kemal Atatürk’s words: “I took the most au-thentic soul of reform from Fikret”.

About this house, for everyone who wants to feel a love of nature, to see a keen interest in architecture and a passion for painting, for everyone who wants to hear affection for beauty and to discover a mind in which the unification of the soul can be found, we only repeat that which the poet uttered shortly before he died: “Come again. Aşiyan is not mine; it is yours. Do not forget her.”

Address: Aşiyan Hill, Bebek - Beşiktaş, Telephone: (212) 263 6986

The Untiring Warrior of Devlet Ana

What would you feel if you went to prison for 12 years merely for a book that sat on your bookshelf? Is it a relief when you consider the total number of books you own? To be able to leave prison and then write “Göl İnsanları”, de-scribed by Nazım Hikmet as the “most beautiful story in Turkish literature.”

Kemal Tahir, who did not just scribble a story, satisfied with what was on the page, but rather prepared over thirty drafts, took his first steps into literature with the poems that were published in İçtihat in 1931. Kemal Tahir earned his livelihood as an author, his sole occupation being working with his pen until his death; at one point he translated Mike Hammer but when the author, Mickey Spillane, took a break from writing, Kemal Tahir continued the series himself. It is widely recognized that these texts were of better quality than the original and were more popular.

Aşiyan, Tevfik Fikret’in Müze Evi. / Aşiyan, Tevfik Fikret’s house as a museum.


128

“Bir insanın evi, onun kalesidir.” diyenlerdenseniz, Kemal Tahir’in kalesinin duvarları kitaplarından, harcı ise insanı utandıran mütevazılığından geldiği-ni anlayacaksınız. Kanepesinde otururken, size meş-hur kalın çerveli gözlüklerinin üstünden baktığını ve piposunun kokusuyla zihninizin kendi sesini duya-bileceği bir sakinlikle kaplandığını hissedeceksiniz. Bütün bu sakinliğin içindeyken nasıl olur da edebi-yatçılar ve araştırmacılar hatta farklı siyasi görüşte-ki pek çok kişi tarafından Kemal Tahir’in nasıl bu ka-dar tartışıldığını anlayamayacaksınız. Sonra “Asya Tipi Üretim Tarzı”, “Tımar”, “Batılı insanla doğulu insan” kelimeleri aklınıza gelince gülümseyip önce kitaplıktan bir kitap seçmenin daha iyi olacağına karar vereceksiniz. Kimbilir kitap falınızda şansını-za Karl A.Wittfogel’in “Oriental Despotizm: A Com-parative study of total power” veya Abdül-Malek’in “I’Egpyte, Societe Militaire” denk gelebilir.

Adres: Şaşkınbakkal Alan Sokak Alan Apt Kadıköy Telefon: (0216) 355 56 92

Baba Evi ile Hanımın Çiftliği arasındaki yolda dinlenen ruh

Tüm dünyada yazabilen insanlar var ama kaç tane-si iyi bir yazar? Peki bu iyi yazarların kaç tanesi ger-çek bir yazar? Hem de içinde düpedüz insan sevgi-si ve insanlık için umudu olan cinsten. Ne şanslıyız ki Orhan Kemal gibi bir insan, bir yetenek bizim payı-mıza düşmüş.

Henüz onbeş yaşındayken, taşındıklari Suriye’de başladığı çalışma hayatına önce bulaşıkçılık ve mat-baa işçiliği daha sonra Adana’da çırçır fabrikaların-da işçilik, kâtiplik, amelelik ve hamallık yaparak on-dokuz yıl boyunca durmaksızın devam etti. Evet bir yandan çalıştı; bir yandan yazdı; bir yandan da aile-sine baktı. Çoğu insanın sadece fiziksel değil, ruh-sal olarakta tüketecek bu yaşam temposunda, se-vecenlik ve umut taşıyan ama gerçeklerede gözünü kırpmadan bakan yirmiyedi roman ve onyedi öykü yazdı.

Orhan Kemal’in evini gezdiğinizde ise pek çok kita-bın yanısıra dostlarıyla ve ailesiyle dolu dolu geçen bir hayatında fotoğraflarını görebileceksiniz. Kori-dorlarında çocuklarının dolaştığı, komşuların gel-diği, sürekli canlı ve sıcak bir evde olduğunuzu ay-rımsıyacak yatağının, dolabının, çalışma masasının sadeliği içinize işleyecek. Sadece yazarak yaşama kararını almanın, bir yazar olarak ne kadar mutlu-luk verici ama bir baba, bir eş ve bir insan olarak ne kadar zor olabileceğini de anlayacaksınız. Yaşadı-ğı tüm maddi ve manevi zorluklara rağmen “İnan-dığım doğruların adamı oldum. Böyle yaşadım, ka-rınca kararınca bu doğruların savaşını daha çok sa-natımda yapmaya çalıştım. Kursağıma hakkım ol-mayan bir tek kuruş dahi girmemiştir.” demenin herkesin harcı olmadığı içinize yer edecek. Orhan Kemal’in pek çok yabancı dile çevrilmiş eserlerini görünce göğsünüzün kabarmasını engelleyemediği-nizi de farkedebilirsiniz.

Müzenin duvarlarında asılı duran, pek sevgili dos-tu, şiiri bırakıp roman ve öykü yazmasında en büyük etken olan Nazım Hikmet’le olan mektuplarını okuya-bilir ve hatta askerliğini yaparken kitaplarını okuduğu için beş yıl hapis cezası aldığı Nazım Hikmet’le cezaevinde tanışıp dost oldukla-rını öğrenince şu hayatın cilvesi karşısında yüzünüzde tuhaf bir tebessümle ka-labilirsiniz.

When visiting his house, it is not just his library, which consists of nearly nine thousand books; you can see the wide desk just as he left it, the notes, the diary with the tasks for the twenty-second of April. At the same time, realize that the “Oliver” typewriter belonged to Nazım Hikmet - his beloved friend who supported him when writing; you can find the correspondence between the two in the drawers.

“A man’s home is his castle” they say; the walls of Kemal Tahir’s castle consist of books; the humility of this house puts one to shame. While sitting on the couch you will feel for a moment that he is look-ing over the famous thick-framed glasses at you and the smell of his pipe and the sound of his voice permeate your mind. Within all this tranquility you will not be able to understand how it was that so many people, including literati and researchers, even people with different political views, argued so much about Kemal Tahir. Then, when you re-member the arguments about “Asya Tipi Üretim Tarzı”, (Asia Type Production Style), “Tımar” (ser-vice, grooming) or “Batılı insanla doğulu insan” (Western Person vs. Eastern Person) you will laugh, thinking it would be better to select a book from the shelves. Perhaps by luck you will come upon Karl A. Wittfogel’s “Oriental Despotism: A Comparative Study of Total Power” or Abdül-Malek’ “L’Egypte, Societe Militaire”.

Address: Şaşkınbakkal Alan Street, Alan Apt Kadıköy Telephone: (0216) 355 56 92

The Soul that Rests on the Road between Baba Evi and Hanımın ÇiftliğiAll over the world there are people who can write; but how many can write well? And how many of those who can write well are truly authors? And how many are authors full of honest love and hope for humanity? How fortunate we are that a person like Orhan Kemal belongs to us.

While only 15 years old, when his family had moved to Syria, Orhan Kemal started his working life; first as a dishwasher and then in printing. Later, he worked in a ginnery in Adana, as well as a secre-tary, a laborer and a porter, continuing in this fash-ion for nineteen years. Yes, he worked, wrote and looked after his family, all at the same time. During a life lived at such a tempo, one in which many peo-ple will become exhausted not only physically, but also spiritually, he wrote twenty-two novels and seventeen stories, full of love and hope, but always aware of reality.

When you visit Orhan Kemal’s house, alongside the many books you can see photographs of the friends and family who played a part in his very full life. Contrasting with the children running around, the neighbors paying a call in this constantly lively and warm house is the simplicity of his bed, cupboard and desk. You will be able to understand when he took the decision to earn his living solely as an author, although he provided the readers with so

much happiness, how difficult it was for him as a fa-ther, husband and human being. Despite all the finan-

cial and spiritual difficulties he experienced he said “I became a man who con-firmed what he believed. I lived thus, and even if not to a great extent, I tried to carry out this battle for the truth in my art. Nothing that I did earn has passed

Kemal Tahir

Kemal Tahir’in müzeye dönüştürülen evi. / Kemal Tahir’s house as a museum.

Kemal Tahir’in müzeye dönüştürülen evi. / Kemal Tahir’s house as a museum.

Kemal Tahir’in müzeye dönüştürülen evi. /Kemal Tahir’s house as a museum.


130

Adres: Akarsu Caddesi No:32 Cihangir – Taksim - Telefon: (0212) 292 92 45 - (0212) 292 12 13

İSTANBUL ORHAN KEMAL İL HALK KÜTÜPHANESİOrdu Cad. No.33 Beyazıt-İstanbul

through my lips”; this is something that will affect all those who have been in similar positions. The fact that Orhan Kemal’s has been translated into a number of foreign languages is something that will make you swell with pride.

You can read the letters from Nazım Hikmet, his beloved friend, which hang on the wall; the latter was the greatest influence in Orhan Kemal’s abandoning poetry and turning to novels and short stories. When you learn that Orhan Ke-mal and Nazım Hikmet became friends during the five years the former served in prison, punished for reading while completing his military service, you will smile in a sad, strange way at the twists of life.

Address: Akarsu Avenue, No:32 Cihangir – TaksimTelephone: (0212) 292 92 45 – (0212) 292 12 13

İSTANBUL ORHAN KEMAL İL HALK KÜTÜPHANESİ

(Istanbul Orhan Kemal Public Library)

Ordu Avenue. No. 33 Beyazıt- Istanbul

Orhan Kemal’in Müze Evi. /Orhan Kemal’s house as a museum.

131

Narmanli Han: Tanpınar as the voice of dreams and lost moments

In 1831, Giuseppe Fossati proudly completed the first of the buildings he had constructed in Istanbul, a building that functioned both as a prison for Rus-sian prisoners and as an embassy until the Russian embassy building would be completed.

It is likely that while building this structure Mr. Fossati wished for it to become a place where people would come willingly, where they could find peace of mind and companionship rather than a place in which they were imprisoned. Of course, we cannot know what Mr. Fos-sati’s intentions were in their entirety; however, the Narmanlı brothers -Avni and Sıtkı- who were unable to bear that this building, one which drew people to itself, was infested with criminals or merchants, put an end to the misery of the struc-ture with a strength they found through their love of art. First they gave the building a name and then graced it with refined taste. The new name was “Narmanlı Yurdu” (The Narmanlı Dor-mitory) and its rooms were be rented out, specifically to artists. Narmanlı Yurdu immediately begin to select those whom it wished to meet. The sculptor Dr. Firsek Karol, the artist and poet Bedri

Rahmi Eyüpoğlu, the artist Aliye Berger, Andrea Publications, Jamanak newspa-per and the Mimoza hat maker. The Narmanlı Han is a woman as well, beneath all of the simple design. She loves artists and established close and congenial ties with designers. She herself is a warm, deep, sentimental, colorful and intel-ligent woman. She doesn’t care for those who speak idly; she knows well how to

Narmanlı Han - Rüyaların ve kayıp giden anların sesi Tanpınar

1831’de Giuseppe Fossati, Rus elçiliği tamamlanana kadar hem elçilik binası hem de Rus mahkumlar için hapishane olarak kullanılmak üzere, İstanbul’daki diğer çalışmalarının da ilki olma özelliği taşıyan binasını gururla tamamlar.

İhtimaller içerisindedir ki, Bay Fossati burayı inşa ederken insanların içinde acı-lara hapis olmadılarsa, huzur ve dostluk bulabilecekleri ve kendi arzularıyla gel-dikleri bir yer olmasını dilemiş olsun. Şüphesiz Bay Fossati’nin dileklerini tümüy-le ve tam olarak bilemeyiz ama insanı kendine çeken bu yerin umutsuzlar, suçlular ya da tüccarlarla dolu olmasına gönlü razı gelmeyen Avni ve Sıtkı Narmanlı kardeşler, içlerindeki sanat sevgisinin verdiği güçle, binanın çilesine son verirler. Önce bir isim koyup binaya hayat verirler; sonrada seçkin bir zevk. ‘Nar-manlı Yurdu’ olmuştur yeni adı ve özellikle sanatçılara kiralana-caktır odaları..

Narmanlı Yurdu, hemen tanışmak istediklerini seçmeye başlar. Heykeltıraş Dr. Firsek Karol, ressam ve şair Bedri Rahmi Eyü-boğlu, ressam Aliye Berger, Andrea Kitabevi, Jamanak Gazete-si ve Mimoza şapkacısı. Neticede Narmanlı Han da bir bayan-dır, tüm sade çizgilerinin altında. Sanatçıları çok sever ve mo-dacılarla samimi ve ilgili bir yakınlık kurar. Sıcak, derin, duy-gulu, renkli ve akıllı bir kadındır kendileri. Boş konuşanları sevmez, kendini ve sevdiklerini, kem gözlerden ve dedikoduya aç kulaklardan saklamasını iyi bilir. Kedilere, ağaçlara bir de çiçeklerine pek düşkündür. Bazı çevrelerde iyi bilinen bir aşkı bile vardır. Bu hanımın misafirlerinin en ünlüsü, gözdesi: Ahmet Ham-di Tanpınar..


132

Türk Edebiyatının en büyük kalemlerinden biri. Huzur ve Saatleri Ayarlama Ens-titüsü gibi okumayanın hep eksik kalacağı romanların yazarı. Tabii ki araştırma-cıların, edebiyatçıların, eleştirmenlerin ve edebiyat severlerin kütüphanelerin-de her zaman yeri olan XIX. Asır Türk Edebiyatı Tarihi isimli eserin yazarı Ahmet Hamdi Tanpınar.

Düşünün, Narmanlı Han’daki odasında oturmuş; içinde yaşadığı çağın en çalkan-tılı dönemini, ülkemizin iki uygarlık arasında bocaladığı, kim olduğunu anlama-ya çalıştığı yılları, dünü-bugünü size okuyacağınız en keskin mizahla anlatan Saat-leri Ayarlama Enstitüsü’nü yazan bir Tanpınar. Öylesine tutkulu bir İstanbul aşı-ğı ki bir başyapıt olan Huzur’un her bir köşesini ona adamış. Huzur’u okumadan

İstanbul’u görmek, hissetmek hep biraz eksik değil mi? Peki ya Beş Şehir ? Orada da İstanbul yok mu? Evet var. Madem öyle, eserleri 18 ülkede okunmakta olan Tanpınar’ın dünyanın dört bir yanından gelen ve pek tabii ki burada yaşayan biz okurlarının ziyaret edebilecegi evi nerede? Daktilosu, yazı masası ?

Bunların hiç biri yok. Yıllarca kaldığı, eserlerini yazdığı, avlusunda sohbet etti-ği Narmanlı Han’a girmek, odasını gezmek neden mümkün olmasın? Böylesi bir tarih barındıran, bu kadar büyük bir sanatçıyı ölene dek bağrına basmış bir yer neden müze ev olmasın? İstanbul’u benzersiz kılan sadece Boğaz manzarası de-gildir. İnsanlarından soyutlanmış bir İstanbul düşünülemez. Dürüst olalım İstik-lal Caddesi’nde yeterince kafe, yeterince otel var. Narmanlı Han gibi tarihi bir binanın otel veya lokanta olmasına gerek yok.

Bizler İstanbul’da doğmuş, İstanbul’da ölmüş, yaşadığı süre boyunca değeri an-laşılamamış, hastalık ve yokluk çekmiş, ancak bugün tüm dünyanın takdir ve hayranlık duygularıyla layık olduğu yere kavuşabilmiş şairimiz,yazarımız Ahmet Hamdi Tanpınar için ne yapıyoruz? Narmanlı Han’ı Onun adına bir müze ev yap-mak bize ve İstanbulumuza yakışmaz mı?

Adres: İstiklâl Cad. Narmanlı Han, No: 390

protect both herself and her loved ones from envious eyes. She hovers over her cats, trees and flowers. She even has a love interest, well known in certain cir-cles. The most famous and favored among her guests is Ahmet Hamdi Tanpınar. Ahmet Hamdi Tanpınar is one of the greatest names in Turkish litera-ture and the author of the novels such as Huzur and Saatleri Ayarlama En-stitüsü (A Mind at Peace and The Clock-Setting Institute); those readers who are not acquainted with his work surely suffer from a void. Of course, this is the author of the book XIX. Asır Türk Edebiyatı Tarihi (The History of 19th Century Turkish Literature), which maintains a place for itself in the libraries of academics, literaries, literary critics and literature buffs.

Just imagine Tanpınar sitting in his room at the Narmanlı Han, a Tanpınar who is in his most turbulent era and tells the tale of how our country is adrift be-tween two civilizations, trying to understand who is who and nar-rating with a sharp wit his time from history to the present. This is the Tanpınar who wrote Saa-tleri Ayarlama Enstitüsü. He was such an admirer of Istanbul that he devoted every bit of his mas-terpiece Huzur to the city. Is it not a shortcoming for one to see and feel Istanbul without reading Hu-zur? And what about Beş şehir? (Five cities) Is there no Istanbul infused in that? Certainly, there is. So where is the Tanpınar’s home, where did this man whose works are read in 18 countries, whose readers are us, coming from all corners of the world, where did he live? And where are his typewriter and desk? None of these exist anymore. Why

can we not enter the Narmanlı Han, where he stayed for years, penning his works and chatting in the courtyard? Why should a place which is home to such history and has embraced such a wonderful artist until his last breath not be-come a museum home? It’s not the view of the Bosporus alone which makes it in-imitable. One cannot think of an Istanbul that is void of people. Let’s be honest -- there are ample cafes and hotels on İstiklal Street. There is no need for a his-torical building like Narmanlı Han to be transformed into a hotel or restaurant. What are we doing for Ahmet Hamdi Tanpınar, who was born and breathed his last in İstanbul, who was unable to be understood throughout his life, who suffered from both illness and poverty, but attained the recognition he deserved through the admiration and adoration of the world over? Would it not be befitting for Narmanlı Han to be transformed into a museum home, at least for his sake? Address: İstiklâl Cad. Narmanlı Han, No: 390

NE OLDU SANA BALIK?Kadir CAN

WHAT HAPPENED TO THE FISH?Kadir CAN

NE OLDU SANA BALIK? / WHAT HAPPENED TO THE FISH?

134

NE OLDU SANA BALIK?Kadir CAN*

Çok fazla uzağa gitmeye gerek yok, yetmişli yılların ortalarına kadar Eminönü, Karaköy, Üsküdar ve Karaköy gibi halkın işyerlerine gidip dönerken geçmek zo-runda oldukları meydanlara balık satış tezgâhları kurulurdu. Yuvarlak, kırmızı tablalara dizilen, yerlere serilen lüfer, kofana ve palamut gibi pırıl pırıl taptaze balıklar albenilerinin yanı sıra fiyatlarındaki ucuzlukla gelip geçenleri mıknatıs gibi kendine çekerdi. Balıkçıların:”Canlı bunlar canlı”, “Boğaz’ın lüferi bunlar”, “Palamutlar Marmara’nın, palamutlar Marmara’nın” diye bağırıp çığırtkanlık yapmalarına gerek yoktu. Tezgâhlara sokulanların kimi: “Kes üç tane”, “Kes beş tane” diyor, balıkçılar arı gibi çalışıyordu. Bu balıkların içinden palamudun adı da “Fakir ekmeği”ne çıkmıştı. O yılları yaşayanlar bugün “Fakir ekmeği” palamudun yanı sıra lüfer, kofana gibi balıkları şehrin nezih semtle-rindeki dükkânların tablalarını süslerken gördüklerinde ister istemez âdeta bağırırcasına sormaktan kendilerini alamıyorlar:”Ne oldu sana balık?”.

Pamuk ipliğinden veya İngiliz siciminden yapılan ağlar-la avlanan balıkçıların ahşap teknelerinin boyu on beş metreyi geçmiyor, motor güçleri ise seksen beşle yüz yirmi beygir arasında değişiyordu. Henüz balık bulu-cu cihazları olmadığı için avcılıkta bütün yük “Reis”in omuzlarındaydı. Gündüz yapılan avcılık sırasında, ba-

Çok fazla uzağa gitmeye gerek yok, yet-mişli yılların ortalarına kadar Eminönü, Karaköy, Üsküdar ve Karaköy gibi halkın işyerlerine gidip dönerken geçmek zo-runda oldukları meydanlara balık satış

tezgâhları kurulurdu.

In the mid 1970s, stalls selling fish were opened in the squares in Eminonu, Kara-koy and Üsküdar, where people passed

going to and from work.

* Akademisyen, Marmara Üniversitesi Tarih Bölümü * Academician, Marmara University, Department of History

WHAT HAPPENED TO THE FISH?Kadir CAN*

In the mid 1970s, stalls selling fish were opened in the squares in Eminonu, Karakoy and Üsküdar, where people passed going to and from work. Ar-ranged on round red trays, the fresh bluefish, skipjack tuna, large bluefish, and other types of fish attracted people due to their freshness and low price. There was no need for the fishermen to bark out, “These bluefish are from the Bosphorus,” or “The skipjack tunas are from the Marmara, the skipjack tunas are from the Marmara,” as they do today. People ordered the fish by saying, “Give me three clean ones,” or “Give me five clean ones,” while the

fishermen worked like bees. Of these fish, the skip-jack tuna is known as the “bread of the poor”. How-ever, when people who were living at those time see fish like the skipjack, bluefish or large bluefish in shops in good neighborhoods today, they cannot help but ask, “What happened to the fish?”

The fishermen used nets made from yarn or string from wooden boats that were no longer than fif-teen meters with a motor power that ranged from between eighty-five to one hundred twenty horse-power. Because they did not have fish-finders yet, the captain had the responsibility of finding the fish. While fishing in the morning, the fishermen watched

135

lıkçı deyimiyle “Alaylar”, “Sürüler” halinde geçiş yapan balıkların kuyruk sula-rının izine bakılır, bazılarının sıçrayıp su üstüne çıkarak oynak yapmaları bek-lenirdi. Akıntının, rüzgârın denizin üzerinde bıraktığı izlerle, su yüzeyine yakın yüzen balık sürülerinin oluşturdukları izleri birbirinden ayırabilen deneyimli reisler bereketli avlar yapabilirdi. Gece balıkçılığı ise “ay karanlığı”nda oluşan “yakamoz”dan faydalanılarak yapılırdı. Gündüz veya mehtaplı gecelerde mera-larda dağınık olarak dolaşan balıklar, ayın doğmadan önce veya battıktan son-raki zaman dilimine ait zifiri karanlıkta bir araya toplanarak sürüler oluşturur. Balıkçılar, “ay karanlığı”nda denize açılır, gözcüler teknelerin burun kısımlarına uzanıp aşağı sarkar, balık sürülerinin yakamozlarını görmek için pür dikkat bek-lerlerdi. Motorun gürültüsü veya gözcü tayfaların ara sıra yakıp söndürdükle-ri el fenerinin ışığından ürken balık sürüleri harekete geçince oluşturdukları ışık seli yakamozla kendilerini ele verirlerdi. Balıkçıların, “Denizin dibi bir anda bem-beyaz, yoğurt gibi oldu” dedikleri o andan sonra bir taraftan ağlar atılır diğer ta-raftan da “İnşallah lüfer değildir” diye dua edilirdi. Ağlar çekilirken önce yaka-lananların lüfer veya kofana olup olmadığına bakılırdı. Ağın içindeki balıklar lü-fer veya kofana ise hemen iki yaka açılır böylece sürü serbest bırakılırdı. Bu iş-lem yapılmadığı takdirde son derece yırtıcı bir balık türü olan lüferlerle kofana-lar pamuk ipliği veya İngiliz sicimi ağları birkaç dakika içinde paramparça ede-rek çekip giderdi.

İlkel ancak denizlerdeki balık türlerine en az zarar veren dengeli avlanma 1971 yılında yayınlanan 1380 sayılı Su Ürünleri Sirküleri ile sona erdi. Başta gümrük muafiyeti olmak üzere çeşitli kolaylıklar sağlanan ve kredi muslukları açılan ba-lıkçılar birbirleriyle amansız bir yarışa başladılar. İthal edilen çok güçlü motor-lar, boyları otuz metreyi aşan sac tekneler, balık bulucu cihazlar ve naylon ağ-larla donatılan gırgır takımlarının birer ikişer denize açılmaya başlamasının ar-dından balıkçılığımız çağ atlamış, ilkel balıkçılıktan elektronik balıkçılığa geçilmiş-ti. Bu geçiş sırasında balıkçılara sınırsız olanaklar sağlanmış ancak bilimsel bir çalışma yapılmamıştı. Stoklar belirlenmediği gibi herhangi bir sınırlama da ko-nulmamıştı. Tekne boylarına, mo-tor güçlerine, ağların uzunluklarıy-la derinliklerine ve avlanacak ba-lık miktarına yönelik herhangi bir sınır yoktu. Denetimin de olmadı-ğı denizlerde her şey serbestti ve ne yazık ki balıklarla balıkçılar baş başa bırakılmışlardı. Balıkçıların il-kel balıkçılıktan elektronik balık-çılığa geçerek modernize olması-nın ardından gelen ilk yıllarda tam bir felaket yaşandı. Marmara ve Karadeniz’in bakir sularında avla-nan miktar o kadar fazlaydı ki he-men her gün binlerce kasa balık Azapkapı’daki halden denize dö-külür olmuştu. Birbirleriyle kıyası-ya rekabete girişen balıkçılar yap-tıkları aşırı ve bilinçsiz avcılıkla de-nizlere büyük zarar verdiler. Balık-çılıkta katliam benzeri yılların ar-dından başta uskumru olmak üze-re kolyoz, kılıç, lüfer, kofana, to-rik ve palamut gibi balıkların av-lanma miktarlarındaki aşırı düşüş fiyatların tırmanıp astronomik ra-kamlara çıkmasına neden oldu. Aşırı ve bilinçsizce avlanıp tüketi-len balıklardan biri Karadeniz’in kalkanı, diğeri de Marmara ile Saroz Körfezi’nin orkinoslarıydı. İğneada’dan Hopa’ya kadar, Kara-deniz sahili boyunca kalkan neslini neredeyse tüketen balıkçılar kom-şu ülkelerin sularına yönelince çe-şitli olaylara da neden oldular. Ya-kalanan kalkan avcıları çeşitli ceza-

the ripples made in the water by the fish and waited for them to jump out of the water. Experienced captains could figure out if the ripples in the water were from schools of fish, currents, or the wind, allowing them to catch abundant amounts of fish. On the other hand, when fishing at night the fishermen could benefit from the phosphorescence visible in the dark. The fish swim freely during the day and during moonlit nights, but form schools during the dark period before the moon rises and after it sets. During this time, scouts would lean over the bow of the boat as it sailed and wait attentively to see the phosphorescence emitted by the schools of fish. Scared by the sound of the motor or from the light of the flashing lamp on the ship, the schools of fish would reveal themselves with a flood of light emitted by their movement. The fishermen explained that at that moment, in a split second, the sea becomes, “whiter than white, like yogurt.” The nets were immediately cast as the fishermen prayed, “Hopefully, it is not bluefish.” After raising the nets from the sea, they first checked whether they had caught bluefish or large bluefish. If the fish in the net were bluefish or large bluefish, they were immediately set free. If this procedure was not followed, the predatory bluefish and the large bluefish would tear the nets into pieces within minutes.

This primitive but controlled method of fishing caused little damage to the shoals; however, this ended in accordance with the Fisheries Notification, No. 1380, which was issued in year 1971. The fishermen were provided with various concessions, starting with customs exemption and they began to compete with one another to take advantage of this. This started fierce competition among the fishermen. Fishing entered a new age, in which imported high-powered mo-tors, sheet iron boats measuring more than thirty meters, fish-finder equipment and dragnets equipped with plastic nets were used. During this transition, the fishermen were provided with unlimited resources, but neither was a scientific study conducted to determine the stocks nor were any limitations placed on fish-ing. Likewise, there were no limitations on the length of the boats, their motor

power, the length or depth of the nets, or the amount of fish that could be caught. As the seas were unsupervised, the fish were left alone with the fishermen. Follow-ing the modernization of the fish-ing industry, disaster occurred. So many fish were caught that each day hundreds of thousands of fish were thrown back into the sea at the Azap Kapi port. The excessive fishing of the ruthless fishermen critically damaged the seas. After many years of over-fishing, the substantial drop in the number of mackerel, swordfish, bluefish, large bluefish, Atlantic bonito and skipjack tuna caught caused a dramatic increase in the price of fish. Turbot from the Black Sea and tuna from the Marmara Sea and Saroz Bay were excessively fished and consumed. After tur-bot could no longer be found in the stretch from Needle Island to Hopa, the fishermen headed to the waters of the other countries which border the Black Sea, caus-ing various problems with these counties. While some fishermen were caught poaching turbot and punished, the boats of those who tried to escape sunk and their crews drowned.

Turkish people did not like the color of the bright red tuna, and consumed it only after it was pro-

NE OLDU SANA BALIK? / WHAT HAPPENED TO THE FISH?

136

lara çarptırılırken, kaçmak isteyenlerin tekneleri batırıldı, tayfaları öldürüldü. Eti kıpkırmızı olduğundan halkımız tarafından pek benimsenmeyen ancak işlenerek konserve haline getirildikten sonra tüketilen, bir adı ton diğeri orkinos olan ba-lıklar da seksenli yılların ortalarında Japonlar için avlandı. Mutfaklarının vazgeçil-mezi olan en değerli tür orkinosun Marmara’da sürüler halinde yaşadığını öğre-nip çok şaşıran Japonlar hemen İstanbul’daki ihracatçılarla anlaştılar. O zamana kadar orkinoslar olta balıkçıları tarafından veya girdikleri dalyanlarda az miktar-da yakalanıyordu. Japonya’dan getirilen orkinos ağlarıyla donatılıp denize açı-lan balıkçılar Marmara’yı alt üst ettiler. İhracatçılar arasındaki rekabet fiyatla-rı inanılmaz rakamlara çıkardı, bazı orkinoslar bir yerli otodan daha değerli oldu. Bu amansız rekabet Marmara’da son orkinos yakalanıncaya kadar kıyasıya sür-dü. Marmara’daki orkinos neslinin tü-ketilmesinin ardından Akdeniz’e yöne-len, her biri dört-beş milyon dolarlık, boyları elli metrenin üzerindeki gırgır takımlarının sayısı yüzü geçti. Geçen yıl bin ton olan orkinos avlama kotası bu yıl dört yüz tona indirildi. İstanbul Ba-lık Hali’nde 1909-1923 yılları arasında müdürlük yapan Karekin Deveciyan’ın yazdığı kitaptaki çizelgede 1913 yılında avlanan orkinos miktarı 527 ton olarak görülüyor. Sadece dalyanlarda 97 yıl önce yakalanan orkinos miktarının bu yıl dev bir filoyla Akdeniz’de avlanma-sına izin verilenden fazla olması kadar düşündürücü ne olabilir?

Ekonomik değeri yüksek, gezginci ba-lık türlerinin her yıl okyanustan başla-yıp Azak Denizi’ne kadar uzanan peri-yodik seyirlerinin en önemli geçiş yer-lerinin başında Boğazlar ve Marmara

gelir. Üremek için ilkbahar aylarında Karadeniz’e çıkan palamut, lüfer türü ba-lıklar yumurta attıktan sonra sonbaharda geri dönerler. Bu tür ekonomik değe-ri yüksek balıkların her geçen yıl azalmalarının nedeni aşırı avlanmadan kaynak-lanmaktadır. Bu avlanma Marmara ve Boğazlarda yapılmaktadır. Marmara ve Boğazlar’da en az beş yıl sürecek bir av yasağının ardından balıkçıların ağlarının derinlikleri başta olmak üzere tekne boyundan motor gücüne kadar her şey sı-nırlandırılıp denetlenmelidir. Bu tür önlemleri acilen almaz, olanları görmezden gelip denizlere sırtımızı dönmeye devam edersek :”Ne oldu sana balık?” soru-sunu gelecek nesiller soracak, kemiklerimizi sızlatacaklardır.

cessed and canned; therefore, during the mid 1980s, this fish was exported to Japan. After finding out that the most valuable kind of tuna, an indispensable ingredient in their cuisine, was abundant in the Marmara Sea, the Japanese immediately made an agreement with exporters in Istanbul. Before that, tuna were caught only by anglers or in small amounts from fish traps. Equipped with tuna nets brought from Japan, the fishermen turned the Marmara upside down trolling for fish. The competition among the exporters inflated the price of tuna to exorbitant figures; some tuna became more expensive than a domestic car. This ruthless competition continued until the last tuna in the Marmara had been caught. After the tuna in the Marmara had all been caught, more than a hun-dred dragnets, each of which were worth four to five million dollars and were

more than fifty meters long, headed to the Mediterranean Sea. Last year, the quota for tuna dropped from a thousand tons to four hundred tons. A chart in the book of Karekin Deveci-yan, the former director of the Istan-bul Fish Port between 1909 and 1923, shows that the amount of tuna caught in 1913 was 527 tons. What can be more thought-provoking than the fact that the amount of tuna caught only with fish traps 97 years ago is greater than the amount that is allowed to be caught this year by a huge fleet in the Mediterranean Sea?

The Bosphorus and the Marmara Sea happen to be one of the most impor-tant transit points for the valuable migrating fish that journey from the ocean to the Azak Sea every year. The skipjack tuna and bluefish travel to the

Black Sea to breed during the spring and return in autumn after laying their eggs. The number of these valuable fish, which are mainly fished in the Mar-mara and Bosphorus, is decreasing due to excessive fishing. Following a five-year long prohibition on fishing, everything has to be limited and controlled, from the depth of the nets to the length of the boat and the power of the motors. If this kind of measure is not taken promptly and the problem continues to be ignored, future generations will ask the question, “What happened to the fish?” as we turn over in our graves.

VAHAN USTAAlper ÇEKER

MISTER VAHANAlper ÇEKER

VAHAN USTA / MSTER VAHAN

138

MISTER VAHAN Alper ÇEKER*

Vahan Kocaoglu, in other words Mister Vahan, is a symbol of an era on Istiklal Street that has now come to an end.

As Mister Vahan explains, he came to Istanbul at the age of three and left school in the first grade; however, the legendary investigator Nat Pinkerton led him to return with passion to school and books. It was 10 years ago that Mehmet Çelik, another secondhand book seller, introduced me to Mister Vahan. At that time, Mister Vahan had set up a stall next to Galatasaray High School. Nazar, one of his two sons, took orders for business cards during the day in the Grand Bazaar and worked with his father in the evening in Beyoğlu. Almost every night Mehmet Çelik and I would pick up Vahan and his son and head to Merih Res-taurant, across from the British Consulate, which was famous for its okra. Here, Mister Vahan shared with us things that Nazar, a secret writer, had written. Merih Restaurant, which has since been renovated, was a small but very cozy spot at that time. Later on, it suffered the same fate as the restaurants Pano and Cumhuriyet.

Mister Vahan was very special to Mehmet Çelik because it was thanks to him that he had ac-quired his initial capital. Mister Vahan had in-formed Mehmet Çelik that a camera he had was valuable, helping him sell it for a high price.

And I must speak of Hasan Coşkun. a young secondhand book seller devoted to Beyoğlu, who published the book entitled, Hayal Sahaf: Vahan Usta (The Illusive Bouquiniste: Mister Vahan). The most literary description of Mister Vahan came from Hasan Coşkun: “You may be surprised when you learn that this person who holds a cigarette just like Gary Cooper is essen-

tially a character right out of a Panait Istrati novel, but his childish smile will only reaffirm your feeling.”

When it was crowded, Mister Vahan refused to budge from his spot. I turned to him and asked, “Do you ever think of how those passing by will be a pile of bones some day?” “They are more focused on brand names than on books, which they look at but don’t see. Even though they know that they’ll become a pile of bones in the end, bringing joy to their souls doesn’t even cross their minds. They buy books based on their covers. But they don’t touch them, as they are frightened of the dust.”

“He smoked while looking into the distance, without taking his eyes off the crowds. He would gather the ashes in his palm and dispose of them in a bag in the corner. Like a meticulous housewife who takes good care of her rugs, he took a great deal of care of his street“ (Hasan Coşkun, Hayal Sahaf: Vahan Usta).

During the 1960s, when there were no secondhand book sellers in Beyoğlu, Mis-ter Vahan began selling books in a stall on İstiklal Street. He met and became friends with many of the authors and poets he sold books to. He would frequent-ly tell me about the past, the authors he had befriended, and how he had stood in a bread coupon line with Neyzen Teyfik in the courtyard of the Sinan Pasa Mosque in Beşiktaş.

Mister Vahan’s half-century-long adventure as a secondhand book seller in Beyoğlu came to an end when the Beyoğlu Municipality decided that sheesha was more essential than books. They gave the spot where his book stall was, next to Galatasaray High School, to a tea house. Mister Vahan however, said the following about Oktay Güzeloğlu, who had referred to him as ‘the eternal minister of culture of Beyoğlu’: “There is a phrase used by our elders: ‘Beyoğlu is a poisonous district.’ If we become poisoned, then the fresh air might be bad for us, making us sick and unable to live.” (Ibid.)

VAHAN USTA Alper ÇEKER*

Vahan Kocaoğlu, nam-ı diğer Vahan Usta, İstiklâl Caddesi’nde artık kapanmış bir devrin simge isimlerindendir.

İstanbul’a üç yaşında gelen Vahan Usta, kendi ifadesinden anlaşıldığı üzere ilk okulu birinci sınıfta bırakmış, ama efsane hafiye Nat Pinkerton onu yeniden ve bu kez tutku ile okumaya ve kitaplara yönlendirmiş.

Beni yaklaşık on yıl önce Vahan Usta ile bir başka sahaf olan Mehmet Çelik ta-nıştırmıştı. Vahan Usta, o dönemde Galatasaray Lisesi’nin yanında kitap tezgâhı açıyordu. İki oğlundan Nazar, gündüz Kapalı Çarşı’da kartvizit siparişleri alır, ak-şamüstleri de Beyoğlu’na babasının yanına gelirdi. Hemen her akşam Mehmet Çelik ile Vahan ve oğlunu alır, İngiliz Konsolosluğu’nun karşısındaki, bamya ye-meği ile ünlü Merih Restoran’a giderdik. Burada Vahan Usta bizimle gizli bir edebiyatçı olan Nazar’ın yazdıklarını paylaşırdı. Bugün tadilattan geçmiş olan Merih Restoran o yıllarda salaş ama çok sıcak bir mekândı; daha sonra Pano ve Cumhuriyet gibi restoranlarla aynı akıbete uğradı.

Mehmet Çelik’in hayatında Vahan Usta’nın çok özel bir yeri vardı, çünkü ilk sermayesini onun sa-yesinde yapmıştı. Vahan Usta, değerini bilmediği bir fotoğraf partisi hakkında Mehmet Çelik’i uyar-mış ve yüksek bir fiyata satmasına aracı olmuştu.

Bir de Hasan Coşkun’dan söz etmem gerek. O da Beyoğlu’na gönül vermiş genç bir sahaf olarak, Hayal Sahaf: Vahan Usta adlı kitabı yayımlamış-tı. Vahan Usta’nın en edebi betimlemesi Hasan Coşkun’a aittir: “Gary Cooper’ın sigara tutuşunu tıpatıp taklit eden insanın, âdeta Panait Istrati’nin romanlarından çıkmış bir karakter olduğunu his-settiğinizde şaşırsanız da çocuksu gülüşü sadece bu hissinizi perçinlemeye yarar.

“Kalabalık, düzenli bir nehir gibi akıp giderken Vahan Usta da yerinden ayrılmı-yordu. Ona dönüp, ‘Geçenlerin bir gün kemik yığını olacaklarını düşündüğün olur mu hiç?’ dedim.

‘Bakıp da görmedikleri kitapların yerine, tüm ilgilerini yönelttikleri ‘marka’ giye-cekleri onlar için daha önemli; sonunda bir kemik yığınına dönüşeceklerini bil-dikleri halde ruhlarını mutlu etmek akıllarına gelmez. Kitapları kapaklarına göre alırlar. Toz yapar diye de, korkup dokunmazlar…’

“Gözlerini caddedeki kalabalıktan ayırmaksızın, uzaklara bakarak sigarasını tüt-türdü. Külü avucunun içinde topluyor, sonra da gidip köşede duran poşetin içi-ne atıyordu. Halısına özen gösteren titiz bir ev hanımı gibi, o da sokağına büyük özen gösteriyordu.” (Hasan Coşkun, Hayal Sahaf: Vahan Usta)

Beyoğlu’nda hiçbir sahafın bulunmadığı 1960’lı yıllarda Vahan Usta İstiklâl Caddesi’nde yer tezgâhında kitap satmaya başlamıştır. Zaman içinde kitaplarını sattığı yazar ve şairlerin pek çoğu ile tanışmış, dost olmuştur. Bana sık sık eski-lerden söz eder, arkadaşlık kurduğu yazarları, Beşiktaş’taki Sinan Paşa Camii’nin avlusunda Neyzen Tevfik ile ekmek karnesi kuyruğuna girdiği yılları anlatırdı.

Vahan Usta’nın Beyoğlu’nda yaklaşık yarım yüzyıl süren sahaflık macerası, bir-kaç yıl önce Beyoğlu Belediyesi’nin nargilenin kitaptan daha elzem bir ihtiyaç olduğuna karar verip kendisini yerinden etmesiyle noktalandı. Böylece Galata-saray Lisesi’nin yanındaki sokakta kitapların yerini çay bahçesi aldı. Oysa Vahan Usta, onun için “Beyoğlu Devleti’nin gelmiş geçmiş tüm zamanlarının Kültür Ba-kanı” nitelemesini yapan Oktay Güzeloğlu’na şöyle diyordu: “Eskilerin bir tabiri vardır: ‘Beyoğlu zehirli muhittir.’ Eğer zehirlenmişsek açık hava bize kötü gelir, hasta yapar; yaşayamayız.” (a.g.e.)

Vahan Usta Beyoğlu için şöyle diyordu: “Eskilerin bir tabiri vardır: ‘Beyoğlu zehirli muhittir.’ Eğer zehirlenmişsek açık hava bize kötü gelir, hasta

yapar; yaşayamayız.”

Mister Vahan said the following about Beyoğlu: There is a phrase used by our elders: ‘Beyoğlu is a poisonous district.’ If we become poisoned, then the fresh air might be bad for us, making us sick

and unable to live.”

* Yazar * Writer

139

Mister Vahan moved his stall to Beşiktaş; however, the Beşiktaş Municipality was unable to tolerate books being sold within its borders for much longer ei-ther. In the end, he retired and took his place among the legendary figures of Istanbul. Even though Mister Vahan confined himself to his home after retiring, I never stopped speaking to him. I gather from the conversations we’ve had, both face to face and over the phone, that he is in a state of discontent. And in all truthfulness, Beyoğlu is far from the district he left behind; it has been trans-formed into something entirely different. The administrators of the municipality drove out the people which had given Beyoğlu its spirit while restoring the build-ings which were the greatest examples of Art Nouveau in the world. Thus, the State of Beyoğlu came to an end, as did an entire era.

Vahan Usta bir süre Beşiktaş’ta tezgâh açmaya devam etti ancak Beşiktaş Bele-diyesi de sınırları içinde kitaba fazla tahammül edemedi. Sonunda bu hayal sa-haf, kendisini emekliye ayırdı ve İstanbul efsaneleri arasındaki yerini aldı.

Mesleği bıraktıktan sonra eve kapanmasına rağmen Vahan Usta ile görüşmeyi hiç bırakmadım. Bazen yüz yüze, bazen de telefonda gerçekleştirdiğimiz konuş-malardan anladığım kadarıyla kendisi büyük bir kırgınlık içinde. Doğrusu Beyoğ-lu da onun bıraktığı semt olmaktan çok uzak, bambaşka bir çehreye dönüşmüş durumda. İlçenin yöneticileri İstiklâl Caddesi’nde dünyanın en iyi art nouveau örnekleri olan binaları restore edip İstanbul’a kazandırmak yerine Beyoğlu’na ruhunu veren insanları kaçırdılar. Böylece Beyoğlu Devleti sona erdi ve bir de-vir noktalandı.

fot./photo Yusuf Çağlar Vahan Usta / Mıster Vahan

DOĞUMLARININ 100. YILINDA CAHİT SITKI TARANCI VE

ZİYA OSMAN SABA Elif TUNA

THE 100TH ANNIVERSARY OF CAHİT SITKI TARANCI AND

ZİYA OSMAN SABA Elif TUNA

DOĞUMLARININ 100. YILINDA CAHİT SITKI TARANCI VE ZİYA OSMAN SABA / THE 100TH ANNIVERSARY OF CAHİT SITKI TARANCI AND ZİYA OSMAN SABA

142

THE 100TH ANNIVERSARY OF CAHİT SITKI TARANCI AND ZİYA OSMAN SABA

Elif TUNA*

Plato believed that philosophy was a kind of pre-paration for death. Materialistic Western civiliza-tion found the concerns regarding death point-less. Logical positivism, popular in the 20th cen-tury, defined death as the limit of life.

In contrast, Turks in Central Asia used to erect tombstones which identified the name of the de-ceased, as well as provided additional informati-on about and even advice from them. With the conquest of Constantinople, the Turks developed a unique civilization which did not isolate grave-yards but rather located them in the cities. The ancient tombstones, each of which is a unique masterpiece, gave the people visiting the gra-ve the opportunity to enter into a kind of dialo-gue with those who had passed away. In other words, death is a part of life in the East. In order to remember death and remind ourselves to live our lives better, we take the advice of our religi-on, Islam, and visit the graves of our ancestors as

much as possible. The imagery constructed as a result of this lifestyle has led to the composition of the following poetic verses:

We died, expecting something from death. (Öldük, ölümden bir şeyler umarak.) The spell is broken into a big emptiness. (Bir büyük boşlukta bozuldu büyü.) How come you can’t remember that song, (Nasıl hatırlamazsın o türküyü,) A piece of the sky, a bundle of branches, feathers, (Gök parçası, dal demeti, kuş tüyü, Was something that we used to do, (Alıştığımız bir şeydi) Living. (yaşamak.)

These are the first verses of Cahit Sıtkı Tarancı’s poem, “Ölümden Sonra” (After Death). Cahit Sıtkı Tarancı was born in Diyarbakır in 1970. After completing ele-mentary school, the poet later moved to Istanbul and enrolled at Saint Joseph

DOĞUMLARININ 100. YILINDA CAHİT SITKI TARANCI VE ZİYA OSMAN SABA

Elif TUNA*

Platon, felsefenin bir tür ölüm hazırlığı olduğunu düşünürdü. Batı’nın maddeci uygarlığı, yaşayan-ların ölümden kaygılanmasını anlamsız bulmuş-tur. 20. yüzyılın moda düşünce akımı olan man-tıkçı pozitivizm de ölümü yaşamın sınırı olarak tanımlamıştır.

Buna karşılık Orta Asya’da Türkler, ölülerin ağ-zından konuşan balballar dikerlerdi. İstanbul’un fethi ile bu şehirde benzersiz bir medeniyet ge-liştiren Türkler, mezarlıklarını yalıtmamış ve şeh-rin içinde konumlandırmıştır. Her biri ayrı bir sa-nat şaheseri olan geçmişin mezar taşları, remiz-lerden oluşan dillerini anlayanların durup kendi-leriyle sohbet etmesine olanak tanımıştır. Yani ölüm, Doğu’da yaşamın bir parçasıdır. Onu hatır-lamak ve bu sayede dünyadaki yaşantımıza çeki düzen amacıyla dinimizin tavsiyesine uyarak biz-ler her fırsatta atalarımızın mezarlarını ziyaret ederiz. Bu yaşam tarzının oluşturduğu imgelem, aşağıdaki eşsiz mısraları doğurmuştur:

Öldük, ölümden bir şeyler umarak. Bir büyük boşlukta bozuldu büyü. Nasıl hatırlamazsın o türküyü, Gök parçası, dal demeti, kuş tüyü, Alıştığımız bir şeydi yaşamak.

Bu beşlik, Cahit Sıtkı Tarancı’nın “Ölümden Sonra” adlı şiirinin ilk kıtasını oluş-turmaktadır.

1910 yılında Diyarbakır’da doğan Cahit Sıtkı Tarancı, şehrin soylu bir ailesi-nin mensubuydu. İlköğrenimini doğduğu şehirde tamamlayan şair daha son-

2010 senesi, aynı yıl doğan Ziya Osman Saba ve Cahit Sıtkı Tarancı’nın 100. doğum yıldönümleridir.

Türk edebiyatın bu iki önemli şairi, ne yazık ki ıskalanmış ve eserleri hak ettikleri ilgiyi

görmemiştir. Yaşamın birleştirdiği ve ölümün ayıramadığı bu iki ismin hatırlanmasını sağlamak,

İstanbul’a karşı bir borçtur.

The year 2010 is the anniversary of the birth of both Ziya Osman Saba and Cahit Sıtkı

Tarancı. These two significant Turkish poets are unfortunately not well-known and their work

has not received the interest it deserves. It is an obligation that Istanbul remembers these two

poets whom life brought together and death could not separate.

* Writer* Yazar

Beşiktaş

143

High School. After four years, he entered Galatasaray High School where he met Ziya Osman Saba, who would become a lifelong friend.

Ziya Osman Saba, the son of Commander Osman Bey, was born the same year as Tarancı in a mansion in Beşiktaş. He lost his mother at a very young age. During the armistice, he enrolled in Galatasaray High School where he met Cahit Sıtkı Tarancı, who would greatly influence his interest in the art of poetry. Yaşar Nabi Nayır describes how they met at Galatasaray: “They had a class together for only one year. La-ter, they were separated by fate. One year in high school, when the classes were mixed, Ziya suddenly found Cahit by his side. He reserved the seat of honor for him.”

After graduating from Galatasaray High School, Ziya Osman Saba began to study law at university. However, his real desire was to become a poet.

Cahit Sıtkı Tarancı and Ziya Osman Saba, who entered the literary circles of Istanbul at an early age, published their first poems in Servet-i Fünun. Peyami Safa, a member of the group Yedi Meşaleci-ler, supported Tarancı in an article he wrote in Cumhuriyet.

Death was a common issue in the poems of these two friends. But Ziya Osman Saba was passionately interested in Istanbul. Ya-şar Nabi Nayır explains: “He was a graduate of Galatasaray, but more importantly he was from Istanbul. Many generations on both from his mother and father’s side had been born and had died in Istanbul. He loved the city where he was born for its na-ture, its people, everything. But his real love was for old Istanbul, the Istanbul of his childhood.”

Ziya Osman Saba expresses the emotion Nayır describes in his poem “Istanbul”:

In your sky I met the full moon, (Göğünde tanıdım ayın on dördünü,) In your prairie I knew the spring, (Kırlarında bilirim baharı,) Everything, everything in me (Her şey, içimde her şey,) Is a souvenir from Istanbul (İstanbul yadigârı.)

Cahit Sıtkı Tarancı passed away in 1956. Ziya Osman Saba referred to his friend-ship with Tarancı in many verses in his poems. One year later, he passed away as well.

The year 2010 is the anniversary of the birth of both Ziya Osman Saba and Ca-hit Sıtkı Tarancı. These two significant Turkish poets are unfortunately not well-known and their work has not received the interest it deserves. It is an obligati-on that Istanbul remembers these two poets whom life brought together and de-ath could not separate.

ra İstanbul’a geldi ve Saint-Joseph Lisesi’ne kayıt oldu. Dört yıl oku-duktan sonra Galatasaray Lisesi’ne geçti ve burada dostluğunu ömür boyu sürdüreceği Ziya Osman Saba ile tanıştı.

Ziya Osman Saba, Tarancı ile aynı yıl Beşiktaş’ta bir yalıda Binbaşı Os-man Bey’in oğlu olarak doğdu. Küçük yaşta annesini kaybetti. Mü-tareke yıllarında, şiir sanatı konusunda kendisini derinden etkileye-cek olan Cahit Sıtkı Tarancı ile tanıştığı Galatasaray Lisesi’ne girdi. Galatasaray’daki bu tanışma hakkında Yaşar Nabi Nayır şöyle yazar: “Yalnız bir ders yılında sınıflarımız birleşmişti onunla. Sonra kader-lerimiz bizi ayırdı. Lisede bir yıl sınıf dönünce birdenbire Cahit’i bul-muştu yanında. Dostluğunda başköşeyi ona ayırmıştı artık.”

Ziya Osman Saba, Galatasaray Lisesi’nden mezun olduktan sonra üniversitede hukuk eğitimine başladı. Ama asıl büyük arzusu şairlikti.

Genç yaşta İstanbul’un edebiyat çevrelerine giren Cahit Sıtkı Ta-rancı ve Ziya Osman Saba ilk şiirlerini Servet-i Fünun dergisinde yayımladılar. Peyami Safa Cumhuriyet gazetesindeki bir yazısın-da Tarancı’ya büyük destek verdi. Saba ise Yedi Meşaleciler gru-buna katıldı.

Ölüm, bu iki dostun şiirlerinde ortak konuları oldu. Ancak Ziya Osman Saba, İstanbul’a tutkuyla bağlıydı. Bununla ilgili olarak yeniden Yaşar Nabi Nayır’a kulak verelim: “Galatasaraylıydı ama daha önce İstanbulluydu. Ana tarafından da, baba tarafından da kim bilir kaç kuşaklık ataları İstanbul’da doğup büyümüş, İstan-bul topraklarına gömülmüş kişilerdi. Tabiatıyla, insanlarıyla, her şeyiyle seviyordu doğduğu şehri. Ama asıl sevgisi eski İstanbul’a, çocukluğunun İstanbul’unaydı.”

Ziya Osman Saba, “İstanbul” adlı şiirinde Nayır’ın sözünü ettiği duyguyu dile ge-tirmektedir:

Göğünde tanıdım ayın on dördünü, Kırlarında bilirim baharı, Her şey, içimde her şey, İstanbul yadigârı.

Cahit Sıtkı Tarancı 1956 yılında vefat etti. Ziya Osman Saba, şiirlerindeki birçok mısrada Tarancı ile olan dostluğuna yer verdi. Ertesi yıl da kendisi bu sonlu dün-yadan göçtü.

2010 senesi, aynı yıl doğan Ziya Osman Saba ve Cahit Sıtkı Tarancı’nın 100. do-ğum yıldönümleridir. Türk edebiyatın bu iki önemli şairi, ne yazık ki ıskalanmış ve eserleri hak ettikleri ilgiyi görmemiştir. Yaşamın birleştirdiği ve ölümün ayıra-madığı bu iki ismin hatırlanmasını sağlamak, İstanbul’a karşı bir borçtur.

Cahit Sıtkı Tarancı

Ziya Osman Saba

Beşiktaş

145

SANATORIUM SİVİL SANAT İNSİYATİFİSanatorium Sivil Sanat İnisiyatifi, 2008 yılında Asmalımescit’te, ressam Tunca Subaşı, Guido Casaretto, Can Ertaş; heykeltıraş Barış İlkhan, Yıldırım Alp Alanbay; graffiti sanatçısı Tunç Dindaş ve fotoğraf sanatçısı Mehmet Turgut tarafından Türkiye’de hızla devam eden sanat üretim sürecine katkıda bulunmak amacıyla kuruldu.

Türkiye’de gelişmekte olan güncel sanat ortamının bağımsız sanatçıların oluşturdukları sanat inisiyatifleriyle gerçek kimliğine kavuşacağına inanan Sanatorium; İstiklal Cad. Postacılar Sok. No: 5 Beyoğlu/İstanbul adresinde birçok sergiye ev sahipliği yaptı.

SANATORIUM INITIATIVE OF CIVIL ARTS

The Sanatorium Initiative of Civil Arts was founded in 2008 in Asmalimescid, Is-tanbul, by painter Tunca Subaşı, Guido Casaretto, Can Ertaş; sculptor Barış İlk-han, Yıldırım Alp Alanbay; graffiti artist Tunç Dindaş and photographer Mehmet Turgut to contribute to the fast developing artistic sector.

Sanatorium believes, that the contemporary artistic environment may only be developed by free artistic initiatives of independent artists. It housed many exhi-bitions at: İstiklal Cad. Postacılar Sok. No: 5 Beyoğlu/İstanbul

LOCATION İSTANBUL MEKÂN

İSTANBUL YALNIZ SENİ SEVDİM

Martı sesleri, ezanlar, pazarcıların manileri, bekçilerin düdükleri ve sokak çalgı-cıları ile yirmi dört saat susmayan bir müzik eşlik eder İstanbul’a. Pek çok sanat-çı bu şehri notalarla ifade etmiş, İstanbul için sayısız şarkı yazılmıştır. Bunların bir kısmı anonimdir, bazılarınınsa besteci ve güftecilerini tarih kayıt altına almış ve günümüze gelmesini sağlamıştır.

Türk diline ve sanata yaptığı katkılardan dolayı hem yurt içinde hem de yurt dı-şında değerli ödüllerle onurlandırılan Sezen Cumhur Önal, çıkardığı albümlerle kentimizi dile getiren bu şarkıları gelecek kuşaklara aktarmanın gayreti içindeki Kültür A.Ş. tarafından yayımlanan bu albümde Türk pop müziğinin unutulmaz sanatçıları olan Ertan Anapa, Berkant, Selma Güneri, Özdemir Erdoğan ve Ersan Erdura tarafından seslendirilen İstanbul konulu güfteleriyle karşımıza çıkıyor.

İSTANBUL I LOVE ONLY YOU

Seagull screams, azan singing from minarets, songs of bazaar vendors and street musicians ... those form the music playing 24 hours in Istanbul. Many artists spoke of this city in musical notes composing songs for Istanbul. Some of these are anonymous songs, some others are by known artists registered in history records.

Sezen Cumhur Önal, honored by many Turkish and international awards for his contribution to the Turkish language and Turkish music, and the Culture Co. ai-ming to bring Istanbulite music to future generations join their efforts in this album: Unforgettable singers of Turkish pop music like Ertan Anapa, Berkant, Selma Güneri, Özdemir Erdoğan and Ersan Erdura perform music praising Is-tanbul.

Her yıl Kültür A.Ş.’nin de yer aldığı İstanbul Kitap Fuarı’nın yirmi dokuzuncu-su 30 Ekim-7 Kasım 2010 tarihleri arasında rekor sayıda ziyaretçinin katılımıyla gerçekleşti. “İstanbul’u Yazmak” konulu fuarın onur yazarı Doğan Kuban oldu. Bununla birlikte İspanya’nın onur konuğu ülke olarak seçilmesi fuara uluslara-rası bir nitelik kattı.

Kültür A.Ş. kendi standında Ersin Kalkan, Ömer Faruk Şerifoğlu ve Server Dayı-oğlu gibi yazarlarına düzenlediği imza günleri ile fuara renk kattı. Bu yıl çizgi ro-manları içeren bir serginin de yer aldığı İstanbul Kitap Fuarı’nda Zagor ve Dylan Dog gibi eserlerin çizerleri olan Gallieno Ferri, Gianfranco Manfredi, Moreno Burratini, Marco Verni, Graziano Romani, Laura Scarpa, Marcello Toninelli, Di-ego Cajelli, Riccardo Burchielli ve Marco Schiavone okurlara kitaplarını imzala-dılar. Sanatçılardan Marco Verni ve Riccardo Burchieli, 1453 dergisinin grafike-ri Şükran Kumral’a eserlerini imzaladılar ve ünlü çizgi roman tiplemelerini ken-disi için hatıra olarak çizdiler.

The Istanbul Book Fair, where the Culture Co. takes part every year, opened its doors to a record number of visitors between 30 October - 7 November, this year. Doğan Kuban with his book “Writing Istanbul” was one of the honor gu-ests of the fair. Spain as international guest of honor gave the fair a feature of an international event.

In the Culture Co.’s stand, Ersin Kalkan, Ömer Faruk Şerifoğlu and Server Dayı-oğlu had their book signing days, which contributed the many colors of the fair. This year comics like Zagor and Dylan Dog also met readers in the fair, where comics writers like Gallieno Ferri, Gianfranco Manfredi, Moreno Burratini, Mar-co Verni, Graziano Romani, Laura Scarpa, Marcello Toninelli, Diego Cajelli, Ric-cardo Burchielli and Marco Schiavone signed their books for readers.

Artists Marco Verni and Riccardo Burchieli drew their characters for Şükran Kumral who is the designer of 1453 journal.

KÜLTÜR A.Ş. İSTANBUL KİTAP FUARI’NDA

CULTURE Co. IN İSTANBUL BOOK FAIR

AĞITLAR VE ANITLAR

Siyasi kimliği ile tanınan Süleyman Gündüz aynı zamanda usta bir fotoğraf sanatçısı. Bugüne kadar birçok sergi

açan Süleyman Gündüz’ün eserlerinden oluşan tematik bir seçki, Kültür A.Ş. tarafından yayımlandı.

Süleyman Gündüz’ün sergilerini kaçıran fotoğraf meraklıları Ağıtlar ve Anıtlar adlı eserde sanatçının

birbirinden ilginç çalışmalarını bir arada bulabilir.

TAŞINABİLİR SANAT

“Taşınabilir sanat” projesi, sanatçı inisiyatifleri ile küratörlerin ürettiği veya hazırladığı sergi ve

performanslardan oluşmaktadır. Bu proje kapsamındaki sergiler ilçe belediyelerinin mevcut kültür ve sanat merkezlerinde sanatseverlerle buluşmuş, böylece

İstanbul’un ücra köşelerinde izleyicilere ulaşma hedefi hayata geçirilmiştir.

Taşınabilir Sanat adlı eser, Kültür A.Ş.’nin yürüttüğü bu projenin kataloğu niteliğindedir.

NEYE ALTERNATİF

I. Uluslararası Sanatçı İnisiyatifleri İstanbul Buluşması kapsamında Türkiye’den ve Avrupa ülkelerinden 40’a yakın sanatçı inisiyatifinin kendilerini tanıtma olanağı

buldukları bir fuar yer almıştır. Fuar süresince Açık Alan Teknolojisi toplantı yöntemiyle tartışma oturumları düzenlenmiştir. Bu toplantılarda “Sanatçı inisiyatifi

nedir?”, “Bu kavramın tek bir tanımı mı vardır?”, “Sanatçı inisiyatifleri neye alternatiftir?”, “Sanat çevresinde neye

hizmet ederler?” gibi pek çok sorunun irdelenmesi hedeflenmiştir.

1453 dergisi olarak tanıtımını yaptığımız eser, bu etkinliğin sonucunda ortaya çıkmıştır.

REQUIEMS AND MONUMENTS

Süleyman Gündüz, known by his political activism, is also a master photographer. He has opened many exhibitions until today; and now a thematic collection of his art photography is published by the Culture Co.

Visitors missing his REQUIEMS AND MONUMENTS exhibition now can find his art photography in this book.

PORTABLE ART

“The “Portable Art” Project is made of artists’ initiatives as well as exhibitions and performances organized by curators. Exhibitions within the scope of this project opened up their doors to visitors in culture and art centers of district municipalities, in service of art lovers in remote corners of Istanbul.

The book “Portable Art” is a catalog of this project by the Culture Co.

ALTERNATIVE TO WHAT

A fair with the participation of nearly 40 artist initiatives from Turkey and other European countries took place within the scope of the 1st International Artist Inıtıatives Istanbul Meeting giving the chance to these initiatives to introduce themselves. During the course of the fair, also several discussian sessions were held using the method of Open Spaces Technology. In these sessions, it was intended to discuss in detail, the answers to questions suc as ‘What is an artist initiative?’, ‘Is there a single definition for this concept?’, ‘Artist initiatives are alternative to what?’, What do they serve for in arts circles?’

The book which we introduce you as the 1453 journal is a result of this project.

Osman Turan

1453dergisi_10

Documents

hayt varm

cassa di risparmio

krlarnda bilirim

ebb tekye

sabri esat

ncler daima

akdes nimet

istanbulmer