1 februari 2019 Nummer 5 Schooljaar 2018/2019 Beste leerling en ouder(s)/verzorger(s), Ongeloof en verdriet Het nieuwe jaar is totaal anders begonnen dan we ons hadden voorgesteld. Op zaterdag 29 december bereikte ons het vreselijke bericht dat Jelle Simons, leerling in BB4, is overleden. Eerst was er ongeloof, dit kan toch niet! Daarna de schok, het is toch echt waar. Wat een vreselijk groot verdriet in de familie! En ook bij vrienden, leerlingen, ouder(s)/verzorger(s) en collega’s hier op school. Het is toch onbegrijpelijk dat zoiets zomaar kan gebeuren? Zo plotseling, zo onverwacht. Waarom gebeuren zulke dingen? Grote vragen die bij ons op kunnen komen waar we geen antwoord op hebben en kunnen geven. School: een plek om samen te komen De school is op zondag opengesteld voor iedereen die daar behoefte aan had. Wat fijn om te zien dat daar volop gebruik van is gemaakt. Het was enorm bemoedigend om zo samen met de familie van Jelle, leerlingen, ouders/verzorgers en collega’s stil te staan bij dit grote verlies. Het was indrukwekkend om samen stil te zijn, de vlag halfstok te hijsen en woorden op papier te zetten voor de familie en Jelle. Ook de begrafenis op zaterdag was een indrukwekkende bijeenkomst waar veel leerlingen, ouders en collega’s bij aanwezig waren om elkaar te troosten en te bemoedigen. Maar ook om troost te zoeken bij het geloof. Op de eerste schooldag ná de kerstvakantie hebben we met alle leerlingen tijdens de dagopening opnieuw stilgestaan bij deze zeer verdrietige week van afscheid-nemen. Het was mooi om te zien dat je dan als leerlingen onderling en als collega’s elkaar kunt bijstaan en dat je troost kunt halen uit het geloof. Dat kan, ondanks de onbegrijpelijke en keiharde werkelijkheid, toch kracht en moed geven om door te gaan! We hoeven niet alleen te gaan. Er is er altijd Eén die met ons mee wil gaan in álle omstandigheden. Dat houvast in God verwoordde een leerling heel mooi. Hij stuurde een kort berichtje naar zijn mentor. De tekst komt uit de Bijbel; Psalm 4 vers 9: “Heer, u laat mij veilig wonen. Ik hoef niet bang te zijn, ik kan rustig slapen”. Woorden die van geborgenheid spreken en ons kunnen bemoedigen tijdens onrustige momenten. We hoeven niet zonder hoop verder te gaan. Nee: door het geloof mogen we weten dat we Iemand hebben die met ons mee gaat! Ook in tijden van groot verdriet! Meer verdriet Kort na de begrafenis van Jelle waren er nog twee gebeurtenissen die grote impact hadden op de school. Op maandag 7 januari overleed de moeder van Nienke Beverdam (leerling in KB3) en op de woensdag erna de zwager van Rianne Treep (leerling in BB4). Ook hier hebben we als school op gepaste wijze aandacht aan besteed. Het waren zware weken, vooral voor de naaste familieleden natuurlijk. Maar ook voor de leerlingen en de collega’s die nauw betrokken waren, waren het gebeurtenissen die de nodige sporen achtergelaten hebben. We merken dat door alle gebeurtenissen bij sommige leerlingen de concentratie minder is dan normaal. We hebben daar als school aandacht voor en zullen waar nodig, in overleg met ouder(s, (opnieuw) externe hulp inschakelen. Meneer K. van Grootheest
6
Embed
1 februari 2019 Nummer 5 Schooljaar 2018/2019€¦ · Elin Westerdijk KT12 Zara Larsson Uncover EXPEDITIETEAM OP REIS NAAR SURINAME Het is bijna zover. Zaterdag 2 februari vertrekt
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
1 februari 2019
Nummer 5
Schooljaar 2018/2019
Beste leerling en ouder(s)/verzorger(s),
Ongeloof en verdriet
Het nieuwe jaar is totaal anders begonnen dan we ons hadden
voorgesteld. Op zaterdag 29 december bereikte ons het vreselijke bericht
dat Jelle Simons, leerling in BB4, is overleden.
Eerst was er ongeloof, dit kan toch niet! Daarna de schok, het is toch echt waar. Wat een vreselijk
groot verdriet in de familie! En ook bij vrienden, leerlingen, ouder(s)/verzorger(s) en collega’s hier
op school. Het is toch onbegrijpelijk dat zoiets zomaar kan gebeuren? Zo plotseling, zo
onverwacht. Waarom gebeuren zulke dingen? Grote vragen die bij ons op kunnen komen waar we
geen antwoord op hebben en kunnen geven.
School: een plek om samen te komen
De school is op zondag opengesteld voor iedereen die daar behoefte aan had. Wat fijn om te zien
dat daar volop gebruik van is gemaakt. Het was enorm bemoedigend om zo samen met de familie
van Jelle, leerlingen, ouders/verzorgers en collega’s stil te staan bij dit grote verlies. Het was
indrukwekkend om samen stil te zijn, de vlag halfstok te hijsen en woorden op papier te zetten
voor de familie en Jelle. Ook de begrafenis op zaterdag was een indrukwekkende bijeenkomst waar
veel leerlingen, ouders en collega’s bij aanwezig waren om elkaar te troosten en te bemoedigen.
Maar ook om troost te zoeken bij het geloof. Op de eerste schooldag ná de kerstvakantie hebben
we met alle leerlingen tijdens de dagopening opnieuw stilgestaan bij deze zeer verdrietige week
van afscheid-nemen. Het was mooi om te zien dat je dan als leerlingen onderling en als collega’s
elkaar kunt bijstaan en dat je troost kunt halen uit het geloof. Dat kan, ondanks de onbegrijpelijke
en keiharde werkelijkheid, toch kracht en moed geven om door te gaan! We hoeven niet alleen te
gaan. Er is er altijd Eén die met ons mee wil gaan in álle omstandigheden. Dat houvast in God
verwoordde een leerling heel mooi. Hij stuurde een kort berichtje naar zijn mentor. De tekst komt
uit de Bijbel; Psalm 4 vers 9: “Heer, u laat mij veilig wonen. Ik hoef niet bang te zijn, ik kan rustig
slapen”. Woorden die van geborgenheid spreken en ons kunnen bemoedigen tijdens onrustige
momenten.
We hoeven niet zonder hoop verder te gaan. Nee: door het geloof mogen we weten dat we Iemand
hebben die met ons mee gaat! Ook in tijden van groot verdriet!
Meer verdriet
Kort na de begrafenis van Jelle waren er nog twee gebeurtenissen die grote impact hadden op de
school. Op maandag 7 januari overleed de moeder van Nienke Beverdam (leerling in KB3) en op de
woensdag erna de zwager van Rianne Treep (leerling in BB4). Ook hier hebben we als school op
gepaste wijze aandacht aan besteed. Het waren zware weken, vooral voor de naaste familieleden
natuurlijk. Maar ook voor de leerlingen en de collega’s die nauw betrokken waren, waren het
gebeurtenissen die de nodige sporen achtergelaten hebben. We merken dat door alle
gebeurtenissen bij sommige leerlingen de concentratie minder is dan normaal. We hebben daar als
school aandacht voor en zullen waar nodig, in overleg met ouder(s, (opnieuw) externe hulp