10o ΛΥΚΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ-ΟΜΑ∆Α Γ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ Θέμα: Αγγλική και Ελληνική Λογοτεχνία στον 20 ο αιώνα: ομοιότητες και διαφορές English and Greek literature in the 20 th century: similarities and differences Β΄ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ 2011-12 ΜΕΛΗ ΟΜΑ∆ΑΣ : Κυριλλίδου Μαρία (Α2), Γεωργούση Γεωργία (Α1), Αγροδήμου Αριάννα (Α1), Αλλίαι Φραντζέσκα (Α1), Ντάγκα Ιωάννα (Α3) Υπεύθυνη καθηγήτρια: Βασιλική Παπαϊωάννου
This document is posted to help you gain knowledge. Please leave a comment to let me know what you think about it! Share it to your friends and learn new things together.
Transcript
10o ΛΥΚΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ-ΟΜΑ∆Α Γ
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
Θέµα: Αγγλική και Ελληνική Λογοτεχνία στον 20ο α ιώνα: οµοιότητες και διαφορές
English and Greek literature in the 20th century: similarities and differences
Η εξέλιξη του ανθρώπου τον ώθησε στην ανάπτυξη κάποιων
ικανοτήτων…. Όπως είναι η ικανότητας της οµιλίας και της ανάγνωσης… µε
αποτέλεσµα ο άνθρωπος να θελήσει να τις εξελίξει και για αυτό το λόγο να
δηµιουργήσει τα γράµµατα. Στη συνέχεια, δηµιουργήθηκαν η πεζογραφία και η
ποίηση. Πιο συγκεκριµένα, η πεζογραφία είναι διαφορετική σε κάθε χώρα και
για αυτό αναλογεί σε ποιότητα και θεµατολογία… Υπάρχει η Ελληνική, η
Αγγλική, η Αµερικάνικη κλπ. Εµείς, σαν οµάδα Γ’, θα ασχοληθούµε µε την
Ελληνική και την Αγγλική πεζογραφία..! ! Συγκεκριµένα, θα επικεντρωθούµε
στους δύο κυριότερους εκπροσώπους τους, την Agatha Christie (Αγγλική
πεζογραφία) και τον Αλέξανδρο Παπαδιαµάντη(Ελληνική πεζογραφία). Αυτό
που µας ώθησε στο να ασχοληθούµε µε αυτό το θέµα ήταν ότι µας συνεπήρε η
ιδέα στο να συγκρίνουµε δύο ανθρώπους που δεν είχαν καµία σχέση µεταξύ
τους. µπορεί να είχαν κοινά γνωρίσµατα αλλά κανένας δεν τόλµησε να τους συγκρίνει. Πολλοί ήταν κατά αυτής της σύγκρισης αλλά εµείς το είχαµε βάλει
στόχο στο να τους διαψεύσουµε. Ελπίζουµε να το κάναµε.
5
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
Σε αυτό το κεφάλαιο θα ασχοληθούµε µε τη ζωή και τα έργα της
Agatha Christie.
Agatha Mary Clarissa Miller the daughter of an American
father named Frederick and a British mother named Clara, was born at
Torquay in the United Kingdom on September 15, 1890. She wasn't an only
child; there were two other children - Madge and Monty who were both
older than Agatha. Although Madge received a formal education, Clara
decided that Agatha should not. So she intended that Agatha should be
taught to read when she was eight. However, by the age of five Agatha
had already taught herself to read. The rest of her education was
through a mixture of part-time schooling and French finishing schools.
She also trained as a singer and pianist and if she wasn't that shy, she
6
could have made this her career. When Agatha was eleven her father died
and she became even closer to her mother. After Frederick's death, Clara
began to travel and at times she was taking Agatha with her; these trips
rose Agatha's love for travels.
In 1912 Agatha met Archie Christie, her future husband, a
qualif ied aviator who had applied to join the Royal Flying Corps. After a
tempestuous romance, they got married on Christmas Eve 1914, by special
l icence, with Archie returning to the war in France on Boxing Day. Then
Agatha became a nurse in the Voluntary Aid Detachment of the Red Cross
Hospital in Torquay – although she was ultimately working she enjoyed the
work and completed the examination of the Society of Apothecaries.
Agatha had amused herself as a child by acting out stories. But
her writing career really began after her sister Madge challenged her to
write a novel. It took her several years to get her first book “ The
Mysterious affair at Styles ” (1920) published. Even if her publisher
suggested an alternative final chapter the reviews were kind and the murder by poison was well described! (1920). This is where she introduced
one of her two best-known detectives. No one could ever imagine that
years after that she would become the best-selling mystery writer of all
time.
Agatha’s happiness was completed when Rosalind, her only
daughter was born on 5th August 1919 but by 1926, a lot of things had
happened in Christie’s life: Her mother died in 1926, and Christie
discovered that her husband was in love with another woman. She
suffered a mental breakdown and on December 6 she disappeared from
her home, and her car was found abandoned somewhere in the desert. Ten
days later, the police found her in a hotel in England, where she had been
staying the entire time, registered under the name of the woman with
whom her husband was having his affair. Christie claimed to have had
amnesia (severe memory loss), and the case was not pursued further. She
found her first husband two years later in 1930 when she visited Baghdad
7
for a second time. There she met Max Mallowan. Max took Agatha on a
tour to Greece but when they reached Athens, Agatha received a
telegraph saying that Rosalind was seriously il l. Agatha's only concern was
to get back home, however, she had badly sprained her ankle on an Athens
street and was unable to walk. Max was always by her side and she could
not have made the trip without him and when they reached home he
proposed to her and she happily accepted.
After that Agatha went with Max on his annual archaeological
expeditions for nearly 30 years. She continued to write, both at home and
on their trips and her book “ Come, Tell me How You Live ” (1946)
describes her days on digs in Syria. She and Max were happily married for 46 years. After a hugely successful career and a wonderful life and
marriage Agatha died peacefully on 12 January 1976. By then she had
written n inety-three books and seventeen plays. She is the only mystery
writer to have created two important detectives as characters by now,
Hercule Poirot and Miss Marple. And she will never be forgotten!
[5][6][8][9]
There are some of the stories that the main man is Herucle Poirot..
8
Hercule Poirot:
The murder on the links (1923)
Poirot investigates (1924)
The murder of Roger Ackroyd (1926)
The big four (1927)
The mystery of the blue train (1928)
Peril at End House (1932)
Three act tragedy (1934)
Death in the clouds (1935)
Murder in Mesopotamia (1936)
Murder in the Mews (1937)
Appointment with death (1938)
Sad cypress (1940)
Evil under the sun (1941) Five little pigs (1942)
The Hollow (1946)
The Labours of Hercules (1947)
Mrs. McGinty’s Dead (1952)
After the funeral (1953)
Dead man’s Folly (1956)
Cat among the pigeons (1959)
Halloween’s party (1969)
Elephants can remember (1972) and
Curtain: Poirot’s Last Case (1975)
And here are some stories that the main person is Miss
Marple:
Miss Marple:
The murder at the Vicarage (1930)
The thirteen problems (1932)
The body in the library (1942)
The moving finger (1943)
A murder is announced (1950)
They do it with mirrors (1952)
9
4.50 From Paddington (1957)
The mirror cracked (1962)
A Caribbean mystery (1964)
At Bertram’s Hotel (1965)
Nemesis (1971)
As Mary Westmacott:
Unfinished portrait (1934)
Absent in the spring (1944)
The rose and the yellow tree (1948)
A Daughter’s a Daughter’s (1952) and
The burden (1956)
Other titles include: The man in the brown suit (1924)
The road of dreams (1924)
Plays the alibi (1928)
Black coffee (1930)
The mysterious Mr. Quin (1930)
The Sittaford mystery (1931) The floating admiral (1931)
Parker pyne investigates (1934)
Murder is easy (1939)
They came to Baghdad (1951)
Destination unknown (1954)
The pale horse (1961)
Star over Bethlehem (1965)
Passenger to Frankfurt (1970)
Come, tell me how you live: archaeological memoir (non- f iction
1976) and
Agatha Christie: an autobiography (1977)
[10][11]
10
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο
Σε αυτό το κεφάλαιο θα ασχοληθούµε µε τη ζωή και τα έργα του
Αλέξανδρου Παπαδιαµάντη..
O Αλέξανδρος Παπαδιαµάντης υπήρξε µια τραγική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας µε τόσο πολλές όψεις που ακόµη τον ανακαλύπτουµε. Εζησε µόνος, απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήµατα και την κοινωνική ένταξη, µοίρασε τη ζωή ανάµεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας αποσυνάγωγος τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης. Ένας έλληνας µποέµ.
Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851 σε ένα νησί που φηµίζεται για τη φυσική καλλονή του και τους ψαράδες του, τη Σκιάθο. Ήταν το τέταρτο παιδί του ζεύγους Αδαµαντίου και Γκιουλιώς (Αγγελικής) Εµµανουήλ. Το επώνυµο Παπαδιαµάντης προέρχεται από το όνοµα του πατέρα του που ήταν και παπάς.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν ανέµελα στο νησί και θα τα ανακαλέσει πολλές φορές νοσταλγικά στα κείµενά του. Ως το 1860 φοίτησε στο δηµοτικό σχολείο Σκιάθου, όπου έµαθε τα βασικά- ανάγνωση, γραφή, µαθηµατικά-, του άρεσε όµως, από ό,τι λένε, πιο πολύ να ζωγραφίζει. Στα παιχνίδια του είχε συντροφιά ανάµεσα στους άλλους τον ξάδελφό του, µετέπειτα καλό συγγραφέα Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και τον Νικόλαο ∆ιανέλλο, µετέπειτα µοναχό Νήφωνα, ο οποίος θα είναι για χρόνια ο «κολλητός» του. Θα πάνε µαζί στο Άγιο Όρος, θα κατοικήσουν (µέχρι παρεξηγήσεως) για λίγο στο ίδιο διαµέρισµα, ώσπου ο Νήφωνας να παντρευτεί και να φύγει για να µείνει στο Χαρβάτι. Ανθρωπος των καπηλειών και των τρωγλών:
Ο πατέρας του θα τον στείλει στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία, αλλά
11
αυτός θα κάνει στροφή την τελευταία στιγµή και θα γραφτεί στη Φιλοσοφική
Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Θα απογοητευθεί γρήγορα από το στείρο
κλίµα και θα τα παρατήσει. Μελετά µόνος του αγγλικά και γαλλικά και
παραδίδει µαθήµατα. Φυτοζωεί κυριολεκτικά.
Το 1878 γνωρίζεται µε τον εκδότη της «Ακρόπολης» Βλάση Γαβριηλίδη που
θα τον παρακινήσει να δηµοσιεύσει το πρώτο του µυθιστόρηµα µε τίτλο «Η
µετανάστις» στην εφηµερίδα «Νεολόγος» Κωνσταντινουπόλεως. Θα
ακολουθήσει το 1882 το δεύτερο µυθιστόρηµά του µε τίτλο «Οι έµποροι των
εθνών» δηµοσιευµένο στο «Μη χάνεσαι». ∆ηµοσιεύει συνεχώς, γίνεται πια
γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, αν και αποφεύγει να συγχρωτίζεται
µε αυτούς. Όσο ζούσε δεν είδε ποτέ δηµοσιευµένο δικό του βιβλίο, αλλά αυτό δεν εµπόδισε το έργο του να αποτελεί τη βασικότερη παρακαταθήκη για τους
έλληνες πεζογράφους: ∆. Χατζής, Γ. Ιωάννου, Αλ. Κοτζιάς, Χρ. Μηλιώνης,
Σε αυτό το κεφάλαιο θα ασχοληθούµε µε την Αγγλική πεζογραφία
και τις µορφές της.
British Literature refers to literature associated with the United Kingdom, Isle of Man and Channel Islands. By far the largest part of British literature is written in the English language, but there are bodies of written works in Latin, Welsh, Scottish Gaelic, Scots, Cornish, Manx,Jèrriais, Guernésiais and other languages. Northern Ireland has a literary tradition in English, Ulster Scots and Irish. Irish writers have also played an important part in the development of English-language literature.
Literature in the Celtic languages of the islands is the oldest
surviving vernacular literature in Europe. The Welsh literary tradition
stretches from the 6th century to the 21st century. The oldest Welsh
literature does not belong to the territory we know as Wales today, but
rather to northern England and southern Scotland. But though it is dated
to be from the 6th, 7th, and 8th centuries, it has survived only in 13th-
and 14th-century manuscript copies.
25
Ireland
Oscar Wilde, 1882
In the 19th century, the Irish playwright Dion Boucicault was
an extremely popular writer of comedies. However, it was in the last
decade of the century that the Irish theatre finally came of age with the
emergence of George Bernard Shaw and Oscar Wilde. All of these writers
lived mainly in England and wrote in English, with the exception of some
works in French by Wilde.
The Celtic Revival (c. 1890), begun by William Butler
Yeats, Augusta, Lady Gregory, John Millington Synge, Seán
O'Casey, James Joyce and others. The Revival stimulated new
appreciation of traditional Irish literature. The movement also
encouraged the creation of works written in the spirit of Irish culture, as distinct from British culture.
Wales
Anglo-Welsh literature is a term used to describe works
written in the English language by Welsh writers, notably Dylan Thomas,
especially if they either have subject matter relating to Wales or (as in
the case ofAnglo-Welsh poetry in particular) are influenced by the Welsh
language in terms of patterns of usage or syntax. It has been recognised
as a distinctive entity only since the 20th century. The need for a
separate identity for this kind of writing arose because of the parallel
development of modern Welsh literature, i.e. l iterature in the Welsh
language.
26
Scotland
Robert Louis Stevenson, 1885
Scottish literature in the 19th century, following the example
of Walter Scott, tended to produce novels that did not reflect the
realities of life in that period.
Robert Louis Stevenson's short novel Strange Case of Dr
Jekyll and Mr Hyde 1886, depicts the dual personality of a kind and
intelligent physician who turns into a psychopathic monster after imbibing
a drug intended to separate good from evil in a personality. His
Kidnapped is a fast-paced historical novel set in the aftermath of the 1745 Jacobite Rising, and Treasure Island 1883, is the
classic pirate adventure.
The Kailyard school of Scottish writers presented an idealised
version of society and brought elements of fantasy and folklore back into
fashion. J. M. Barrie created Peter Pan, a boy who can fly, magically refuses to grow up in a never-ending childhood in Neverland, is one
example of this mix of modernity and nostalgia.
[7]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο
Οµοιότητες: οι τεχνικές που χρησιµοποιούν οι δύο συγγραφείς
παρουσιάζουν πολλές οµοιότητες αλλά και πολλές δ ιαφορές. Ο
Παπαδιαµάντης δεν παρεµβαίνει, δεν παίρνει θέση, περιορίζεται απλώς,
µέσω του αφηγητή, να µας παρουσιάσει την ηρωίδα και την τραγική της
ιστορία. ∆εν την σχολιάζει, δεν την εγκρίνει ούτε την αποδοκιµάζει παρά
µόνο δείχνει τα πάθη της, περιγράφει τις συµπεριφορές της και εισδύει στον
ψυχικό της κόσµο για να εκθέσει τους βασανιστικούς διαλογισµούς της. Το
ίδιο πράγµα κάνει και η Agatha Christie. ∆εν παίρνει µέρος στην ιστορία που
27
αφηγείται. Το µόνο που κάνει είναι να µας µεταφέρει τα γεγονότα και τις
καταστάσεις. Και οι δύο χρησιµοποιούν απλούς ανθρώπους που έχουν
καθηµερινά προβλήµατα, οπότε ο ι συγγραφείς προσπαθούν να µην
υπερβάλουν. Μας παρουσιάζουν καταστάσεις και προβλήµατα που όλοι οι
απλοί άνθρωποι έχουν βιώσει αλλά οι δύο αυτοί συγγραφείς µας το
παρουσιάζουν µε έναν πιο περίεργο τρόπο. Επίσης, µπορούµε να πούµε ότι
µε τη χρήση απλών ανθρώπων δείχνουν ότι είναι αντίθετοι στην ύπαρξη
κοινωνικών στρωµάτων. Η τεχνική της περιγραφείς τους είναι: οι εξωτερικές
περιγραφές τους ακολουθούν τους ρυθµούς της εσωτερικής περιγραφής του
ψυχισµού των προσώπων. Παράλληλα αναδύεται κι ένας περιγραφικός
λυρισµός, ποιητικός στη σύλληψη και έκφρασή του, που δίνει ανάσες στο
ρυθµό του έργου, αλλά και στα πάθη των προσώπων. Ο ρυθµός των δύο έργο είναι στην αρχή είναι αργός, στάσιµος, ο ι τόνοι είναι χαµηλοί στο µισοσκόταδο
των εσωτερικών χώρων, της βαριάς ατµόσφαιρα των ανθρώπινων παθών και
της πορείας προς το έγκληµα. Ενώ στη συνέχεια, ο ρυθµός γίνεται γρήγορος
και ασθµατικός συµβαδίζοντας µε το κυνηγητό και την αγωνία των προσώπων
των δύο αυτών έργων. Είναι αφηγητές, οι οποίοι είναι έξω από την ιστορία,
περιγράφει πρόσωπα, γεγονότα, παρουσιάζει στοιχεία που αγνοεί ο αναγνώστης χωρίς να παίρνει θέση. Κάποτε οι αφηγητές κάνουν σχόλια, που
εκφράζουν τη διάθεση και τα συναισθήµατα του συγγραφέα αλλά και του
συνόλου έναντι καταστάσεων και προσώπων. Ο διάλογος που χρησιµοποιούν
είναι: διαλογικά µέρη που εναλλάσσονται µε τα αφηγηµατικά µέρη. Είναι
σύντοµα, δεν αναπτύσσουν πολύπλοκες ιδέες, αλλά απηχούν τον τρόπο
σκέψης των απλοϊκών ανθρώπων κλειστής κοινωνίας. Τα άτοµα διαλέγονται
µέσα σε απόλυτη φυσικότητα ύφους, χρωµατικών τόνων της φωνής και
κυρίως του δικού τους γλωσσικού ιδιώµατος.
∆ιαφορές: Εντοπίσαµε ελάχιστες. Ο Παπαδιαµάντης αρχίζει µε
τις δυσκολίες της ζωής, οι οποίες µας προϊδεάζουν για το τι θα
επακολουθήσει ενώ η Agatha µας παρουσιάζει κάποιες ωραίες στιγµές από
την καθηµερινότητα κάποιων (σελ. 5). Ο Παπαδιαµάντης ασχολείται κυρίως
µε την ψυχολογία των προσώπων. Προσπαθεί να µας παρουσιάσει τι ώθησε
τον πρωταγωνιστή του έργου του να φτάσει σε στην θέση να σκοτώσει. Ψάχνει
να βρει την ψυχολογία του προσώπου αυτού ενώ η Agatha ασχολείται κυρίως
µε το κίνητρο, που συνήθως είναι οικονοµικό. Ο Παπαδιαµάντης σε κάποια
28
σηµεία φτάνει στην υπερβολή, ενώ η Agatha προσπαθεί να παραµείνει µέσα
στα όρια της υπερβολής, σε κάποια σηµεία υπερβάλει, αλλά δεν µας γίνεται
τόσο φανερό. Ο Παπαδιαµάντης αναλύει το παρελθόν της Φραγκογιαννούς ( ο
πρωταγωνιστής του έργου του) και προσπαθεί να βρει µήπως έχει ψυχικά
τραύµατα από το παρελθόν της, ενώ η Agatha νοιάζεται µόνο για το µέλλον,
δηλαδή για το πώς θα φτάσουν τα πρόσωπα της ιστορίας στην εύρεση του
δολοφόνου.
Ένα άλλο ερώτηµα που κληθήκαµε να απαντήσουµε ήταν αν τα
έργα του Παπαδιαµάντη και της Christie επηρέασαν τον πολιτισµό και την
κουλτούρα της χώρας του. Λοιπόν, ναι. Ο Παπαδιαµάντης και η Christie
επηρέασαν τον πολιτισµό και την κουλτούρα της χώρας τους. Πολλοί
συγγραφείς άρχισαν να χρησιµοποιούν πιο συχνά την αρχαΐζουσα γλώσσα µιας και ο Παπαδιαµάντης ήταν λάτρης της. Πολλοί επίσης στην Αγγλία θαύµαζαν
την φαντασία της Christie και για αυτό άρχισαν να γράφουν βιβλία που να µην
βασίζονται σε αληθινά γεγονότα αλλά άρχισαν να γράφουν για διάφορα
πράγµατα που δεν υπήρχαν και κάποιες φορές είχαν µέσα και πολλά σηµεία
υπερβολής. Πολλοί όταν έβλεπαν την επιτυχία της Christie µε τα αστυνοµικά
βιβλία της άρχισαν να γράφουν και αυτοί οπότε µπορούµε να πούµε ότι άνθισε και η αστυνοµική λογοτεχνία εκείνων των αιώνα. Ο Παπαδιαµάντης, επειδή
καταγόταν από την Σκιάθο, σε όλα τα έργα του χρησιµοποιεί σκηνικά από
εκεί, αυτό ώθησε πολλούς συγγραφείς και ποιητές στο να χρησιµοποιήσουν
µέσα στα έργα τους σκηνικά από τον τόπο καταγωγής τους.[12][13]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6o
Σε αυτό το κεφάλαιο θα ασχοληθούµε µε κριτικές που γράφτηκαν για
τον Παπαδιαµάντη..
Ο Γαβριηλίδης γράφει: «∆εν είναι απλούς διηγηµατογράφος, είναι
πνευµατικός και ηθικός εργάτης, αγωνιστής της προόδου, της ενηµερώσεως,
της δικαιοσύνης...». Οι επιφυλάξεις εξακολουθούν. Ο πάντα ανοιχτοµάτης
Ξενόπουλος διστάζει να διακηρύξει την αξία του Παπαδιαµάντη. Μόνο ο
Παλαµάς, ο επισηµότερος κριτικός της µεταψυχαρικής περιόδου, συνόψισε τα
χαρακτηριστικά της διηγηµατογραφικής φυσιογνωµίας του, που «δίνει την
αυλή χαρά της τέχνης». «Ένα περιβόλι, γράφει, είναι ο κόσµος πού µας
παρουσιάζει στις ιστορίες του (. ..). Παντού τα συγκεκριµένα και τα
29
χειροπιαστά, ζωγραφιές των πραγµάτων, όχι άρθρα (...). Πρόσωπα, όχι
δόγµατα. Εικόνες, όχι φράσεις. Κουβέντες, όχι κηρύγµατα, διηγήµατα, όχι
αγορεύσεις». Το ίδιο κάνει κι ό Νιρβάνα στα 1906 : «Εκείνος πού θα δώσει
µίαν ηµέραν µακρινήν(. ..) την εικόνα του Παπαδιαµάντη, του πρώτου και
µοναδικού της εποχής µας, δεν πρέπει να χωρίσει ποτέ τον συγγραφέα από
τον άνθρωπον (...). Ο Παπαδιαµάντης δεν είναι γραµµατάνθρωπος, είναι
ποιητής...».
Αµέσως, όµως, µετά το θάνατο του όλοι οµόφωνα σχεδόν τον εγκωµίασαν
αυθόρµητα. Ο Γρ. Ξενόπουλος τον τίµησε µε µιαν από τις καλύτερες κριτικές
µελέτες του : «Ο Παπαδιαµάντης (γράφει) δεν εψεύτηκε ποτέ, δεν εµιµήθη
ποτέ, δεν επροσποιήθη ποτέ, δεν εκιβδηλοποίησε ποτέ. Έκοψε µόνον
Ολόχρυσα νοµίσµατα από το µεταλλείον της ψυχής του, της αγνής και
αδιάφθορου (...). Η ψυχή του είναι καθαυτό η ρωµέικη λαϊκή ψυχή», θεωρεί
αριστούργηµα του Παπαδιαµάντη την «Φόνισσαν» και την χαρακτηρίζει
«τραγωδίαν µεγαλοπρεπεστάτην». Ο Κώστας Αθάνατος κήρυξε ότι : «µετά τον Σολωµόν µόνον ο Παπαδιαµάντης υπάρχει σοβαρός εις τα νεοελληνικά
γράµµατα».
Ο Φ. Πολίτης µε ένα αξιοπρόσεκτο άρθρο του, ανάµεσα στα άλλα γράφει: «Έλλην γνήσιος και συγγραφεύς ισχυρός εχάρισε σελίδας εξόχου αγνότητος
και ηθικής ρώµης.. .». Αργότερα τον συνέδεσε µε τον Σολωµό. «Μόνο ο
Παπαδιαµάντης κι ο Σολωµός, γράφει, µας έδωσαν έργα µε συνολική σύλληψη
ζωής, λυτρωµένα από το τυχαίο και το επεισοδιακό».
Τελευταίος στην περίοδο αυτή είναι ο χαρακτηρισµός του Μ. Μαλακάση, που
θεωρεί τον Παπαδιαµάντη ποιητή του σκιόφωτος, αυτόµατο δηµιουργό
ανθρώπων και λυρικών καταστάσεων. «Πνεύµα θεού φυσούσε καί γεννούσε
και ανάσταινε. Ανάσταινε πράγµατα καί πρόσωπα... Είναι περισσότερο
εκκλησιαστικός, παρά θρήσκος. Σοφός, αλλά γυµνωµένος από κάθε αγκάθι
σοφίας. Είναι µέγας στην αληθινή σηµασία της λέξεως. Είναι κλασικός. Όµοιος
σε πολλά µε τον Ντοστογιέφσκι, στερείται την εφευρετικότητα του µεγάλου
Ρώσου καί σώζεται από το καθετί, που θα έκανε το έργο του ν ‘αρρωσταίνει
ψυχές... Ποιητές και πεζογράφοι ελάχιστοι στο ανάστηµα του». Θαυµαστής
του Παπαδιαµάντη στάθηκε και ο Ζάν Μορεάς, που χαρακτήρισε το
30
«Μοιρολόγι της φώκιας» αριστούργηµα της παγκόσµιας φιλολογίας και
υποσχέθηκε πώς θα το µεταφράσει κιόλας.
Θεµελιακός, όµως, σταθµός όλης της κριτικογραφίας στάθηκε η µεγάλη
φιλολογική µελέτη του Γιώργου Βαλέτα, για τη ζωή, το έργο και την εποχή
του Παπαδιαµάντη που είδε το φως το Μάη του 1940, και βραβεύτηκε µε το
Α’ Βραβείο από την Ακαδηµία Αθηνών. Η µελέτη αυτή, πραγµατικά αποτελεί
ένα ορόσηµο (αναθεωρηµένη το 1955 απο τον ίδιο) στην κριτική θεώρηση του
συγγραφέα. Ύστερα ήρθε ο πόλεµος και η κατοχή. Κι όµως, τα Χριστούγεννα
του 1941 βγήκε ένα πολυσέλιδο αφιέρωµα της «Νέας Εστίας» µε επιµέλεια
του Γ. Βαλέτα, µέσα στο οποίο δόθηκαν τα σηµαντικότερα στοιχεία για µια
Οριστική ιστορικοκριτική τοποθέτηση του Παπαδιαµάντη. Στο τεύχος αυτό
συνεργάζονται οι άριστοι του πνευµατικού µας Παρνασσού: Αγγ. Σικελιανός,
Μ. Μαλακάσης, Π. Κανελλόπουλος, Νίκος Βέης, ο Αθηνών ∆αµασκηνός, ∆.Σ.
Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος γράφει: «Ο Παπαδιαµάντης είναι ένας
αληθινός νέος Έλληνας, δηλαδή ζει όλη τη ζωή που σχηµατίζεται στην
31
Ελλάδα από την απόκτηση της ελευθερίας και τη ζει άµεσα στην πηγή της,
στο λαό…
Ο Παπαδιαµάντης είναι γενικά ο ζωγράφος του εσωτερικού βίου της ψυχής
του λαού µας».
Ο Mario Vitti γράφει: «τα διηγήµατα απηχούν τον πιο γνήσιο κόσµο του
Παπαδιαµάντη ενώ, παράλληλα, στις διάφορες ψυχικές καταστάσεις που τα
ορίζουν βρίσκει τις πιο πρόσφορες συνθήκες για την εντελώς προσωπική του
αφήγηση.
Το νησί του θα αποτελέσει το φυσικό πλαίσιο και οι συγχωριανοί του τις
τυπικές υπάρξεις µέσα από τις οποίες ο Παπαδιαµάντης θα εκφράσει την
προσήλωσή του στον κόσµο της παράδοσης και της ορθοδοξίας, των
ακατάλυτων, δηλαδή ελληνικών αξιών. Αντιστέκεται µε αποφασιστικότητα
στην εισβολή των ψεύτικων δυτικών τρόπων χωρίς να φοβάται µη τύχει και
τον θεωρήσουν οπισθοδροµικό».
(Mariο Vitti, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδόσεις Οδυσσέας,
1978, σ. 263.)
Οι σύγχρονοί του υµνητές γενικά τον παροµοίαζαν µε κορυφαίους
εκπροσώπους της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.
Σε ένα δικό του κείµενο, «Απάντησις εις τον Ζ. της Εφηµερίδος»,
διαβάζουµε:» Αλλ’ εγώ σοι λέγω, ότι δεν οµοιάζω ούτε µε τον Πόε, ούτε µε
τον ∆ίκκενς, ούτε µε τον Σαίξπηρ, ούτε µε τον Βερανζέ. Οµοιάζω µε τον
εαυτόν µου. Τούτο δεν αρκεί;». [16]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7ο
Σε αυτό το κεφάλαιο θα ασχοληθούµε µε κριτικές που γράφτηκαν για την Agatha Christie…
Agatha Christie, English literature’s “Queen of Crime,” may have succumbed to Alzheimer’s disease in her later years. It was never diagnosed by doctors, but now two U of T professors say that a trail of evidence left in her published work leads suspiciously in that direction.
32
One of the most important writers in the mystery genre, Christie wrote some 80 detective novels during her 53-year career. She is, according to Guinness World Records, the bestselling fiction author of all time; only Shakespeare and the Bible have outsold her.
But was something amiss toward the end? Avid Christie fans had the unsettling feeling that there might have been: the plot wasn’t as tight, the mystery not as carefully conceived. In 2004, the English academic Peter Garrard argued that evidence of Iris Murdoch’s Alzheimer’s disease appeared in her written work even before her doctor diagnosed it. So Ian Lancashire, an English professor at the University of Toronto, decided to analyze a selection of Christie ’s novels.
He teamed up with Graeme Hirst, a professor in the computer science department. After digitizing copies of the books and developing their own analytical software, they examined the first 50,000 words of 16 of Christie’s novels. The earliest one, The Mysterious Affair at Styles, was written at the beginning of her career, when she was in her mid-twenties. The last one, Postern of Fate, was penned when she was 82. She died at 85 of natural causes.
The researchers looked at three aspects of Christie’s writing. First, they assessed the richness of her vocabulary by literally counting the number of different words she used. Next, they counted the number of repeated phrases. Last, they identified how often she relied on indefinite words, such as “thing,” “anything” and “something,” among others, rather than more specific ones.
Lancashire and Hirst found that the richness of Christie’s vocabulary fell by one-fifth between the earliest two works and the final two works. They note that her second-last novel, Elephants Can Remember, written when she was 81, shows a “staggering drop in vocabulary,” down 31 per cent from just 18 years earlier, when she wrote Destination Unknown. “I was shocked,” says Lancashire.
33
The use of repeated phrases also increased significantly between early and late works, as did Christie’s use of indefinite words. These changes are consistent not with normal aging but with Alzheimer’s disease, says Regina Jokel, a U of T professor of speech-language pathology, who is a member of Lancashire’s team.
The researchers are now extending their analysis of Christie, and will study P.D. James as a healthy control. They believe that someday the technique might allow us to spot early signs of Alzheimer’s not just in novelists, but in any of us – through our emailing, blogging and tweeting.
Agatha Christie is, undoubtedly, one of the most successful writers. But there must be a secret, isn’t it? Yes, there is, and that is called the Agatha Christie code.
The Agatha Christie code is recognized in all of her creations, to be more exactly in all of her 87 novels. She believes that when it’s about detective stories, the used language has to be an everyday one, without using new words and phrases. And that was what she did. She used simple words, and repeated them, in order to emphasize on something. She also used dialogs, revealing the personality of the characters; this way, the reader could categorize each character into a social group. With this method, she leaves us to focus on the plot.
Studies had shown that another trick of her is that she used sentences with the same number of words in average, words with similar frequency and structure. Also there is a level of repetition of key concept in her words within a small space. And by repeating words at least 3 times in a paragraph, it enables the reader to become convinced about something.
Another thing is that the conscious mind has a limit and it can focus only on between five and nice things at one time. And when there
34
are more than nine characters, the reader literally goes into a hypnotic trance. This is why, when reading an Agatha Christie book, we get lost in the action, in remembering all the characters, and we start to feel, to experience the book.
And finally, another very effective trick is that Agatha Christie controls our speed at which we read her books in the sense that at the beginning of her novel, there are more describing passages, but at the end of the book there aren ’t, these being replaced with dialogues. This makes us to read quickly the words, almost rushing to see how it’s going to end.
This is the Agatha Christie code. This is why she is the best writer ever, in my opin ion. This is why she is a remarkable writer. [14][15]