Μικρές προδοσίες

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

Μικρές Προδοσίες

Κίρκη Ραφαηλίδου

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Δύο σπόνδυλοι, δύο ιστορίες. Ένας επιτήδειος αλλοδα-πός που δραπετεύει από τη μία ιστορία στην άλλη και

καταφέρνει ν’ αναστατώσει τη ζωή των ηρώων του μυθι-στορήματος.

Η δράση του αποκαλύπτει δύο κόσμους που βρίσκο-νται αντιμέτωποι –άθελά τους– με πρωτόγνωρες κοινωνι-κές και πολιτισμικές ανατροπές.

Η σύγκρουση (υπόγεια και εμφανής) Ελλήνων, ομο-γενών και μεταναστών που καλούνται να μοιραστούν μια μικρή πίτα είναι ο κύριος άξονας του μυθιστορήματος. Η ειδυλλιακή κατάσταση του παρελθόντος συντρίβεται από τη βιαιότητα τού σήμερα.

Οι ανθρώπινες σχέσεις σε στιγμές μεγαλείου, αλλά και ωμότητας, ντύνουν την πλοκή. Κινητήρια δύναμη της δράσης των ηρώων είναι συνηθισμένα ανθρώπινα συναι-σθήματα όπως η αγάπη, η ζήλεια, η μεγαλοθυμία, η καχυ-ποψία, η μοναξιά, η προδοσία.

Η Κίρκη Ραφαηλίδου γεν-νήθηκε στην Αθήνα. Σπού-δασε πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Εργάστηκε σε τράπεζα και στον ιδιωτικό τομέα. Το 2004 κυκλοφόρησε από τα Ελληνικά Γράμματα το πρώτο της μυθιστόρημα «Για δυο ηπείρους και πέ-ντε θάλασσες» και το 2004 από τις Εκδόσεις Οσελότος το μυθιστόρημά της «Η σκύλα των Αθηνών» και η συλλογή διηγημάτων (συλ-λογικό έργο) «7:30 μ.μ. στην οδό Μασσαλίας».

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσελότος

Κίρκη Ραφαηλίδου Μ

ικρές προδοσίες

ISBN 978-960-9607-68-1

140 × 210 SPINE: 10 FLAPS: 80

00_cover_mikres prodosies.indd 1 7/22/2012 2:18:47 AM

ΤιΤλος: Μικρές προδοσίεςςυγγραφέας: Κίρκη Ραφαηλίδουςειρα: Eλληνική λογοτεχνία [1358]0612/14φωΤο εξωφυλλου: Shutterstock photobankCopyright© 2012: Κίρκη ΡαφαηλίδουΠρώΤη εκδοςη: Αθήνα, Ιούλιος 2012ISBN 978-960-9607-68-1 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected], [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις πε-ρί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χω-ρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Στα νέα μέλη της οικογένειας

5 κιρκη ρΑφΑηλιδου

Ν ί ν α

Τίποτα δεν φανέρωνε ότι κάποιος κακοποιός είχε εισβάλει στο διαμέρισμα με τη βεβαιότητα ότι οι ιδιοκτήτες έλειπαν και, αιφνιδιασμένος από

την αναπάντεχη παρουσία της γυναίκας, αναγκάστηκε να την εξουδετερώσει προκειμένου να δράσει ελεύθε-ρα. Όλα ήταν σε απόλυτη τάξη. Εξάλλου η πόρτα δεν ήταν παραβιασμένη και δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα κάποιος επιδέξιος μπουκαδόρος να σκαρφιζόταν, μέρα μεσημέρι σχεδόν και σε κεντρική λεωφόρο, να σκαρ-φαλώσει απ’ τα μπαλκόνια μέχρι τον τέταρτο.

Τα συρτάρια στην κρεβατοκάμαρα έδειχναν σα να μην τα είχε αγγίξει ούτε το χέρι που τα τακτοποίησε. Στο γραφείο ήταν όλα στη θέση τους: ένας μολυβοστάτης με στυλό και κίτρινους μαρκαδόρους, ένας μικρός διακο-σμητικός πύργος του Άιφελ μέσα σε μαύρο πλέξιγκλας, μια βοηθητική επιτραπέζια λάμπα, ένα σημειωματάριο Α4 και μια στοίβα ρεπορτάζ για σπίτια, κομμένα από πε-ριοδικά. Όλα δίπλα στο κομπιούτερ που ήταν κλειστό.

Η κουζίνα ήταν πεντακάθαρη. Στον ξύλινο πάγκο απέναντι από το νεροχύτη υπήρχαν μόνο οι συνηθισμέ-νες οικιακές συσκευές: μια καφετιέρα, ένα μπλέντερ, μια

6 Μικρεσ προδοσιεσ

τοστιέρα κι ένας φούρνος μικροκυμάτων. Ένας πάκος από περιοδικά έπιανε τη γωνία του πάγκου κοντά στην πόρτα. Ο αστυνόμος Δραγώνας τα ξεφύλλισε βιαστικά με τα έμπειρα χέρια του. Ένα σοκ χρωμάτων αιφνιδία-σε το οπτικό του νεύρο: λευκό αστραφτερό και παστέλ, θεϊκοί συνδυασμοί της ώχρας, του κοκκινωπού και του γαλάζιου και πράσινες βελούδινες διαπλάσεις, –διάστι-κτες από λιλά χρυσαφιές και κόκκινες βούλες–, έντυναν επαύλεις και διαμερίσματα, κήπους και πισίνες.

«Η γυναίκα σας ήταν αρχιτέκτων;» ρώτησε τον ψηλό ξερακιανό άντρα με την καμπαρντίνα και την αλογοου-ρά που παρακολουθούσε με ανήσυχο βλέμμα τα όργα-να της τάξης να ψαχουλεύουν τα πράγματα του σπιτιού του.

«Δικαστικός ήταν». Αυτό το “ήταν” έκανε τον άντρα ν’ ανατριχιάσει. «Σκοπεύαμε να χτίσουμε ένα εξοχικό και μάζευε άρθρα από περιοδικά διακόσμησης. Δεν πρό-λαβε…» πρόσθεσε και παράτησε απότομα τον αστυνό-μο. Άνοιξε με μια γρήγορη κίνηση τη μπαλκονόπορτα κι έσκυψε διστακτικά από την κουπαστή. Αλλά δεν είδε τα κομμάτια της. Μόνο μάντεψε το περίγραμμα του σώ-ματός της αποτυπωμένο με κιμωλία στο πεζοδρόμιο και σκόρπιες τριγύρω πιτσιλιές από ξεραμένο αίμα. Όπως στον κινηματογράφο.

Ο Δραγώνας τον ακολούθησε. Η ανοιχτή μπαλκο-νόπορτα είχε ψυχράνει την ατμόσφαιρα. Ένα σκυλί αλύ-χτησε στο σκοτάδι που είχε αρχίσει να πυκνώνει. «Ελά-τε μέσα, έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει, λίγες ερωτήσεις έμειναν και σας αφήνουμε να ηρεμήσετε», είπε ο αστυ-νόμος στον σκυμμένο άντρα.

Κάθισαν στον μικρό δερμάτινο καναπέ του γραφείου.«Τι ώρα συνέβη;»

7 κιρκη ρΑφΑηλιδου

«Γύρω στις τέσσερις. Δεν έχει γίνει ακόμα η νεκρο-ψία, αλλά έχουμε τις μαρτυρίες των γειτόνων. Εσείς πού ήσασταν εκείνη την ώρα;»

«Είχα ραντεβού με πελάτη. Είμαι δικηγόρος. Μπορώ να σας δώσω τα στοιχεία του να το επιβεβαιώσετε».

«Θα μας τα δώσετε αργότερα. Είχε κάποιο λόγο ν’ αυτοκτονήσει;»

«Απ’ ό,τι ξέρω, όχι».«Πώς ήταν οι σχέσεις σας;»«Δεν είχαμε παιδιά. Δεν είχα καταλάβει αν την απα-

σχολούσε κάτι».«Είχε εχθρούς;»Ο άντρας με την αλογοουρά έκανε μια γκριμάτσα

αποδοκιμασίας κι απάντησε κάπως ενοχλημένος: «Η Έρση… εχθρούς; Αποκλείεται, βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Δεν ήταν ατύχημα;»

«Όλα τα υπολογίζουμε. Θα σας χρειαστούμε σύντο-μα, μην απομακρυνθείτε. Έχω πάρει την ατζέντα από την τσάντα της και το κινητό της. Αφαιρέσαμε και τον σκληρό δίσκο από το κομπιούτερ. Να είμαστε σ’ επα-φή».

Είχε σουρουπώσει. Στο δρόμο είχαν ανάψει τα φώτα. Η Νίνα είδε από μακριά τον άντρα της έξω απ’ το περί-πτερο κι επιτάχυνε το βήμα. Η νέον επιγραφή του ψη-τοπωλείου αναβόσβηνε ασταμάτητα και σημάδευε τη σιλουέτα του με σκληρές κόκκινες ανταύγειες. Είχε γυ-ρισμένη την πλάτη του. Ταξινομούσε τα περιοδικά. Το

8 Μικρεσ προδοσιεσ

απότομο κι επαναλαμβανόμενο τίναγμα του ώμου του φανέρωνε μεγάλη νευρικότητα.

«Άργησες».«Τι να σου κάνω, έχει κόσμο η κυρία Ρένα το βρά-

δυ. Έκανα όλο το σπίτι γενική, τι να ’λεγα;» απάντησε λαχανιασμένη η γυναίκα. Άνοιξε απότομα τη λιλιπού-τεια πόρτα του περιπτέρου και χώθηκε μέσα χωρίς να πει άλλη κουβέντα. Ευθυγράμμισε μηχανικά τα τσιγάρα στο ράφι κι έριξε μια φευγαλέα ματιά στο καθρεφτάκι. Είδε τα μάτια της αγριεμένα και τα μαλλιά της ανακα-τωμένα. Έφτιαξε πρόχειρα τη χωρίστρα της στο πλάι χωρίς να κοιτάζει.

«Φεύγω, θα τα πούμε μετά», είπε ο άντρας.Ήταν πράγματι εκνευρισμένος. Η Νίνα ήξερε ότι το

’χε παρακάνει. Είχε πάει σχεδόν τέσσερις, κι έτσι όπως είχε μικρύνει η μέρα και νύχτωνε νωρίς, σίγουρα θα του ’χε φανεί ο χρόνος ατελείωτος του Φρέντυ. Η Νίνα μά-ντευε κάθε μέρα την αγωνία του καθώς την περίμενε να γυρίσει απ’ τα σπίτια να τον αντικαταστήσει. Ήξερε ότι έτρεχε φουριόζος στο διαμέρισμά τους για την ανάγκη του, έτρωγε ένα πιάτο φαΐ και ξάπλωνε κάνα δυο ώρες ώσπου να επιστρέψει πάλι στο περίπτερο για να μείνει ως τα βαθιά μεσάνυχτα. Τι να του ’κανε; Περίπτερο διά-λεξε, σκλαβιά διάλεξε.

Ειδικά σήμερα, η Νίνα είχε δικά της προβλήματα και δεν ήταν σε θέση να κατευνάσει τα νεύρα του Φρέντυ. Η κυρία Ρένα, που της είχε δώσει το δικαίωμα να της μι-λάει στον ενικό και να τη φωνάζει σκέτο Ρένα, πρωί-πρωί κιόλας, με τον πρώτο καφέ, της δήλωσε ορθά κοφτά ότι δεν σκόπευε να της κάνει αύξηση με τον καινούργιο χρόνο γιατί τα μεροκάματα που δίνουν οι φίλες της εί-

9 κιρκη ρΑφΑηλιδου

ναι πολύ χαμηλότερα απ’ το δικό της και άρα να μην έχει απαιτήσεις!

Και μήπως σου ζήτησα εγώ καμιά αύξηση, κυρία μου, μόνη σου κουρδίστηκες, σκεφτόταν η Νίνα κι όλο φού-ντωνε ενώ ταυτόχρονα έδινε μια τηλεκάρτα σ’ έναν πε-ραστικό, τέσσερα μισά εισιτήρια στη Δήμητρα και δυο πακέτα slim line σιελ μαζί με το Maison et Decoration στον κύριο Περικλή.

Ούτε που μετρούσε τα ρέστα, το μυαλό της ήταν κολ-λημένο εκεί, στο συμβάν. Τώρα πια ήταν σίγουρη πως η οικειότητα που της έδειχνε η κυρία Ρένα τόσο καιρό δεν ήταν από φιλικά αισθήματα, αλλά από συμφέρον. Το στυφό αίσθημα της προδοσίας έπιασε να γδέρνει επίμονα τον ουρανίσκο της. Εγώ να περνάω με άζαξ τα τζάμια κι αυτή, με μια κούπα καφέ στο χέρι, να παρλάρει ασταμάτητα για το πόσο καλά έζησε στην Αφρική. Εγώ να περνάω γονατιστή με σφιχτό σφουγγαρόπανο το πά-τωμα για να μη μείνει ίχνος σκόνης κι αυτή να πετάει με τρόπο υπονοούμενα για τις φιλενάδες της. Είχα τ’ αυτιά μου τεντωμένα ν’ ακούω όλες τις ιστορίες της και καμά-ρωνα επειδή νόμιζα ότι μ’ εμπιστευόταν…

Η Νίνα θυμήθηκε τα διάφορα “έλα!”, “όχι!”, “ψέμα-τα!” κι ένα σωρό άλλα επιφωνήματα διαμαρτυρίας ή θαυμασμού που η κυρία Ρένα τής είχε δώσει το θάρρος να ξεστομίζει σα να ήταν δικός της άνθρωπος κι ένιω-σε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μια ακαθόριστη δυσφορία πήρε ν’ απλώνεται απειλητικά μέσα της, έτσι όπως αρ-χίζει ένας πονοκέφαλος που δεν αντιλαμβάνεσαι ποτέ αν ξεκίνησε από τους κροτάφους ή το πίσω μέρος της κεφαλής.

Τώρα, μετά απ’ αυτή την προσβλητική εξήγηση –“δεν είμαστε ίσες, εγώ σου δίνω δουλειά κι εσύ θα σκύβεις το

10 Μικρεσ προδοσιεσ

κεφάλι”, δεν το ’πε ακριβώς έτσι αλλά αυτό υπονοού-σε–, με τι καρδιά θα ’πιανε πάλι η Νίνα το συγύρισμα σ’ αυτό το τεράστιο διαμέρισμα με τους δύο σκύλους και τις τρεις γάτες; Άπαπα, δεν το άντεχε, θα τη σταματού-σε την κυρία Ρένα. Θα εύρισκε μια δικαιολογία, έτσι κι αλλιώς το μεροκάματο δεν θα της έλειπε. Η Νίνα είχε βγάλει καλό όνομα στην αγορά: γρήγορη, καθαρή και εχέμυθη.

Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που είχε πατήσει το πόδι της στην Ελλάδα κι όμως σήμερα αισθανόταν ανασφαλής όπως όταν πρωτοήρθε από την Αλβανία που το φυλλοκάρδι της έτρεμε από αγωνία και το κορ-μί της έτρεμε απ’ το κρύο στο δωμάτιο τού χωρίς θέρ-μανση φθηνού ξενοδοχείου Ολύμπιον στην Ομόνοια. Η κόρη της ήταν δυο χρονών, πεινούσε, κρύωνε κι έκλαιγε γοερά, κι αυτή, άσπλαχνη μάνα θα ’λεγε κάποιος, πρα-κτική θα ’λεγε κάποιος άλλος, της χτυπούσε τα χεράκια –δήθεν για παχνίδι– και της επαναλάμβανε τραγου-διστά “δεν κρυώνεις, δεν κρυώνεις, ούτε πεινάς, τώρα παίζουμε”.

Η Νίνα καλμάρησε με τη σκέψη ότι από τότε η ζωή της είχε αλλάξει δραστικά. Κόντευαν να γίνουν κανο-νικοί Έλληνες· ο Φρέντυ είχε περίπτερο, η ίδια δούλευε στις καλύτερες κυρίες –εκτός απ’ την κυρία Ρένα τώρα πια– κι η Βέφα όπου να ’ναι θα ’δινε πανελλήνιες. Μόνο τα ονόματά τους τούς πρόδιδαν κάπως. Το Νίνα και το Βέφα εντάξει, αλλά το Φρέντυ ήταν άσχετο· έμοιαζε με ξενικό ενώ αυτοί ήταν γνήσιοι Βορειοηπειρώτες. Μα-κάρι και το επίθετό μας, Κέλτση, να ’ταν γραμμένο με ελληνικά γράμματα στα χαρτιά του Φρέντυ, σκέφτηκε περίλυπη. Όμως κι αυτό θ’ αλλάξει σιγά-σιγά και τότε τίποτα δεν θα μας ξεχωρίζει, παρηγορήθηκε κι απώθησε

11 κιρκη ρΑφΑηλιδου

στα κατάβαθα του μυαλού της ως μη γενόμενα κάποια πικρόχολα σχόλια της πελατείας ότι η προφορά τους μοιάζει με αρβανίτικη.

Η Νίνα κρύωνε. Έτριψε πολλές φορές τα χέρια της το ένα με τ’ άλλο και βάλθηκε να λέει τις σκέψεις της δυνατά μήπως και ζεστάνει το μικρό χώρο με την ανάσα της. Όλα είναι σκονισμένα εδώ μέσα, πρέπει να τα περά-σω ένα βετέξ, ο Φρέντυ δεν κάνει τίποτα, νομίζει ότι θα του πέσει η μύτη άμα συγυρίσει λιγάκι το μαγαζί του. Δεν έχουνε φύγει πολλές εφημερίδες, θα του πω να παραγγέλ-νει λιγότερες, πιάνουν πολύ χώρο. Σταμάτησε απότομα, φοβήθηκε μήπως την ακούσει κανένας να παραμιλάει και πει πως τρελάθηκε. Αισθανόταν πολύ εκτεθειμένη μέσα σ’ αυτό το κουβούκλιο. Μόνο τα νώτα της είχε κα-λυμμένα, ο πελάτης μπορούσε ανά πάσα στιγμή να την αιφνιδιάσει από τρεις μεριές. Στις δύο πλαϊνές υπήρχε συρόμενο τζάμι που τώρα το χειμώνα έμενε κλειστό, αλλά και πάλι, τα χείλη φαίνονται όταν κουνιούνται στον αέρα.

Η Νίνα σήκωσε το βλέμμα της στην μικρή τηλεόρα-ση που είχε κρεμάσει ο Φρέντυ πάνω από τα ενοικια-στήρια και τις δηλώσεις, αλλά γρήγορα το κατέβασε. Η οθόνη ήταν λίγο πιο μεγάλη από μια αντρική παλάμη κι έπρεπε να στραβολαιμιάσεις άσχημα αν αποφάσιζες να κοιτάξεις για πολύ. Το μουρμουρητό που έβγαινε απ’ το κουτί τής έκανε κάποια παρέα. Τους συλλογισμούς της διέκοψε το απότομα άνοιγμα του ψυγείου τής Coca Cola. Αναγνώρισε την χαρακτηριστική κίνηση του Έλ-βις.

«Άργησες σήμερα…» άκουσε ύστερα από λίγα δευ-τερόλεπτα την τραχιά φωνή του μπροστά στο άνοιγμα.

Ο Έλβις ήταν μια διέξοδος για τη Νίνα. Το ενδιαφέ-

12 Μικρεσ προδοσιεσ

ρον που έδειχνε για κείνη το τελευταίο διάστημα την κολάκευε και της έδινε την ευκαιρία να ξεδίνει στροβι-λίζοντας στο μυαλό της απολαυστικές σκηνές μαζί του. Ο Έλβις ήταν νεότερός της, γύρω στα τριάντα πέντε. Είχε πυκνά ξανθοκάστανα μαλλιά και φιλήδονο στόμα. Η Νίνα προσπαθούσε τυπικά να του κόψει τον αέρα, στην πραγματικότητα απολάμβανε το κόρτε του. Ο Έλ-βις ήταν Αλβανός, από το διπλανό χωριό, ούτε λόγος για τσιλημπουρδίσματα, θα την σκότωνε ο Φρέντυ. Έμενε σ’ ένα ημιυπόγειο με τη μάνα του. Εκείνη ξενο-δούλευε. Είχαν χρόνια στην Ελλάδα, αλλά η τεμπέλικη φύση τού γιου της δεν τους άφησε να προκόψουν όπως άλλοι συμπατριώτες τους.

«Με παρακολουθείς;» τον ρώτησε στεγνά.Ο Έλβις είχε ήδη ανοίξει το κουτί. Άρχισε να κατε-

βάζει μερικές γουλιές κάνοντας τον χαρακτηριστικό θόρυβο του υγρού που κυλάει άτακτα στον οισοφάγο. Η ματιά του, υπό γωνίαν, παιχνίδιζε προκλητικά επά-νω της. Η Νίνα νευρίασε. «Ένα είκοσι», του είπε ειρωνι-κά. Εκείνος άγγιξε φευγαλέα την παλάμη της την ώρα που έπαιρνε τα ρέστα. Ο Έλβις ήταν γυψαδόρος. Είχε μάθει τη δουλειά κοντά σ’ έναν Έλληνα, αλλά τους τε-λευταίους μήνες ήταν άνεργος. Υπάρχουν τεχνίτες που δουλεύουν τον γύψο σαν καλλιτέχνες, που αγωνίζονται μέσα από την άψυχη σκόνη ν’ αφήσουν τ’ αχνάρια τους στο μέλλον, όμως ο Έλβις δεν ανήκε σ’ αυτή την κα-τηγορία. Με το θράσος του και τις μεγαλοστομίες του μασκάρευε την αδεξιότητά του και την τεμπελιά του και κατάφερνε πού και πού να κάνει κάνα μεροκάματο, ίσα για τα τσιγάρα και το νοίκι. Στο μυαλό του είχε άλλα σχέδια.

Από κάτι σπόντες που πέταγε, η Νίνα είχε καταλάβει

13 κιρκη ρΑφΑηλιδου

ότι η ζήλεια πρέπει να του ’γδερνε τα σωθικά από τότε που έμαθε ότι είχαν ξεκάνει ένα παραθαλάσσιο οικόπε-δο του πεθερού της στην Αλβανία κι είχαν φυλάξει τα λεφτά για ν’ αγοράσουν διαμέρισμα. Η Νίνα υποψιαζό-ταν ότι ο Έλβις έπαιζε μαζί της, αλλά δεν του ’κοβε τον αέρα αφού διασκέδαζε και η ίδια με τις ερωτοτροπίες του. Εξάλλου, ενδομύχως, πίστευε ότι ήταν μια άκρως γοητευτική γυναίκα. Μπορεί να είχε περάσει τα σαράντα αλλά δεν το ’δειχνε. Τα σκούρα μαλλιά της, χτενισμένα πάντα καρέ, και τα μάτια της, μικρά αλλά φλογισμένα, έκαναν μια τέλεια αντίθεση με τη ροζ βελουδένια επι-δερμίδα του προσώπου της και του λαιμού της. Όσο για το σώμα της, αυτό ήταν κοριτσίστικο. Ίσως και να του προκαλούσε φαντασιώσεις τα βράδια τού Έλβις. Γέλασε μ’ αυτές τις σκέψεις. Θεός φυλάξοι, έτσι και την έπαιρνε είδηση ο Φρέντυ που όταν νευριάζει δεν ξέρει πού να βάλει τα χέρια του, θα τους έσφαζε και τους δύο! Μα τι λέει τώρα, αφού ξέρει ότι ο άντρας της δεν είναι παρά ένας αγαθός γίγαντας που της έχει αδυναμία.

«Κοίτα πώς είν’ τα νύχια σου… δε θα σταματήσεις αυτή την κωλοδουλειά τώρα που τα κονομήσατε;» είπε ο Έλβις δείχνοντας με το βλέμμα του τα χέρια της.

Η Νίνα κοίταξε κι εκείνη ασυναίσθητα. Κάτω απ’ το θαμπό φως του περιπτέρου και τις κόκκινες αναλαμπές της επιγραφής του ψητοπωλείου διέκρινε τα κάπως ρο-ζιασμένα της δάχτυλα και τα άβαφα κοντά νύχια της, σπασμένα σε δύο άκρες.

«Παράτε με, κύριε Έλβις», έκανε αμέσως φουρκισμέ-νη, «…κουμάντο στον εαυτό σου. Με πονάει ο πλάτης μου».

Ο Έλβις πέταξε με δύναμη το άδειο κουτάκι στο κα-λάθι του δήμου αλλά δεν βρήκε στόχο. «Ακόμα δεν έμα-

14 Μικρεσ προδοσιεσ

θες ελληνικά!» ψιθύρισε μες απ’ τα δόντια του κι έφυγε αμίλητος ανακατεύοντας τις τσίχλες και τις σοκολάτες που αναπαύονταν με τάξη στο μπροστινό ράφι. Η Νίνα δεν ξεχώρισε τις λέξεις, αλλά υποψιάστηκε ότι το σχό-λιό του ήταν αρνητικό.

«Είσαι μπούφος…» μονολόγησε και βάλθηκε να τα-κτοποιεί τα διαλυμένα ζαχαρώδη.

Η Νίνα δεν είχε βρει χρόνο να συζητήσει με τον άντρα της τι θα έκαναν με τα λεφτά. Όταν έφτανε ο ένας στο σπίτι, ο άλλος έλειπε ή κοιμόταν. Και το βράδυ αργά που γύριζε ο Φρέντυ, δεν είχε όρεξη να κάνει σοβαρές συζη-τήσεις. Φυσικά είχαν ανταλλάξει κάποιες κουβέντες στα πεταχτά. Πλήρωσαν το φροντιστήριο της Βέφας που το χρωστούσαν τρεις μήνες κι έδωσαν προκαταβολή για ένα Hyundai. Το παλιό τους αυτοκίνητο ήταν εντελώς σαράβαλο, στο τελευταίο ταξίδι στην Αλβανία κόντεψε να τους αφήσει στη μέση. Με τα υπόλοιπα, θα ’βλεπαν. Η Νίνα επέμενε ν’ αγοράσουν δυο δυάρια για να ’χουν εισόδημα, ο Φρέντυ ήθελε να τα βάλει σε μια δουλειά που θα του ’φερνε γρήγορα κέρδος και δεν θα τον κρα-τούσε φυλακισμένο όλη μέρα στο περίπτερο.

Είχε αδειάσει λίγο παρακάτω ένα μεγάλο γωνιακό μαγαζί κι ο Φρέντυ το φανταζόταν κιόλας ζαχαροπλα-στείο. Δεν είχε άλλο ζαχαροπλαστείο εκεί κοντά, πί-στευε ακραδάντως ότι η επιτυχία διαγραφόταν σίγουρη. Η Νίνα όμως αντιδρούσε σθεναρά: «Τι πας να μπλέξεις με μια δουλειά που δεν την ξέρεις, παιδάκι μου; Ξέρου-

15 κιρκη ρΑφΑηλιδου

με να φτιάχνουμε γλυκά, κουλουράκια, βουτήματα, πά-στες, τσουρέκια;».

«Θα τα παίρνουμε έτοιμα».«Άμα καταλάβει ο κόσμος ότι τα φέρνεις απέξω τα

γλυκά, θα νομίζει ότι είναι μπαγιάτικα, δεν θ’ αγοράζει κανένας. Άσε που θα λένε “Αλβανοί είν’ αυτοί, βρομιά-ρηδες θα ’ναι” και δεν θα πατάνε το πόδι τους».

«Θα συνεταιριστώ με τον Έλβις που ξέρει τη δουλειά και θα κάνουμε στο υπόγειο το εργαστήρι. Θα μοσχο-βολάει ο τόπος φρέσκο βούτυρο. Όλο το πρωί αυτό συ-ζητούσαμε. Αυτός κάτω θα φτιάχνει κι εγώ απάνω θα πουλάω».

Η Νίνα είχε αρχίσει ν’ ανησυχεί σοβαρά εκείνο το βράδυ με τις ιδέες του άντρα της. Συνέταιρος με τον Έλ-βις; Επειδή εκείνος ξέρει τη δουλειά; Τι βλακείες! «Ο Έλ-βις είναι γυψαδόρος και πού και πού κάνει και δουλειές του ποδαριού», είπε νευριασμένη.

«Μου ’πε ότι πήγε στο ΟΑΕΔ κι έκανε σεμινάριο για ζαχαροπλαστείο. Μου ’πε ότι έχει γίνει ξεφτέρ’ και μόλις βρει κεφάλαιο θ’ ανοίξει ζαχαροπλαστείο», απάντησε εκείνος.

Από γυψαδόρος ζαχαροπλάστης; Κι επειδή έκανε με-ρικά μαθήματα ζαχαροπλαστικής, τι μ’ αυτό; Έτσι εύκολα ανοίγεις μια επιχείρηση, είχε σκεφτεί η γυναίκα προβλη-ματισμένη κι έπεισε τον άντρα της ν’ αφήσουν προσω-ρινά σ’ ένα λογαριασμό στην τράπεζα τα λεφτά μέχρι ν’ αποφασίσουν τι θα τα κάνουν. Η αγορά διαμερίσματος, τώρα που ήταν κρίση στην Ελλάδα και που όλοι περίμε-ναν ότι οι τιμές θα έπεφταν σε εξευτελιστικά επίπεδα, της είχε γίνει έμμονη ιδέα.

Στην Τράπεζα Πειραιώς που ήταν στην πλατεία τούς ήξεραν όλοι. Εκεί είχαν τις καταθέσεις τους παλιά, όσα

16 Μικρεσ προδοσιεσ

είχαν μαζέψει και οι δύο στην Ελλάδα για ν’ αγοράσουν σπίτι, πριν τα χάσουν όλα στο κραχ του χρηματιστηρίου το 2000. Από ’κεί είχε πάρει ο Φρέντυ ένα μικρό δάνειο για τον αέρα που έδωσε για το περίπτερο. Σ’ αυτήν την τράπεζα είχαν τέλος πάντων όλα τα πάρε-δώσε τους. Ο διευθυντής μάλιστα, αλλά κι η ταμίας, η Μαρία Σενέζη, τους αποκαλούσαν με το μικρό τους όνομα. Για να μην πούμε ότι κι η Νίνα καλημέριζε την ταμία μ’ ένα βρο-ντερό “γειά σου, Μαράκι, τι κάνεις;” όποτε πεταγόταν πρωί-πρωί να πληρώσει καμιά ΔΕΗ ή ΟΤΕ πριν πάει για δουλειά. Τον διευθυντή και το Μαράκι είχε αποφασίσει η Νίνα να συμβουλευτεί για τα λεφτά, βασιζόταν πολύ στη γνώμη τους.

Όταν είχε πάρει στα χέρια του ο Φρέντυ το βιβλιάριο και κοίταξε στο υπόλοιπό του το αστρονομικό ποσόν των 85.736 ευρώ, ζαλίστηκε. Η Νίνα διέκρινε μια τρελή χαρά να χορεύει στα μάτια του. Χρόνια έκαναν να πεί-σουν τον πεθερό της να πουλήσει εκείνο το οικόπεδο στην παραλία της Παλάσα. Ο γέρος αντιστεκόταν λυσ-σαλέα, “η γης δεν χάνει ποτές την αξία της” επέμενε, αλλά ο Φρέντυ κατάφερε να τον κάμψει όταν του είπε να το πάρει απόφαση ότι εδώ είναι πια η ζωή του, ότι δεν θα γυρίσει ποτέ στην Αλβανία, παρά μόνο για διακοπές. Είχε προσθέσει ακόμα ότι δεν μπορεί να είναι σωστός πατέρας αυτός που αφήνει το γιο του να φυτοζωεί για ένα κομμάτι χωράφι κι ότι τέτοιον πατέρα ούτε θέλει να τον ξαναδεί στα μάτια του.

Για όλα αυτά φυσικά τού είχε πιπιλίσει το μυαλό η Νίνα, τον είχε πιέσει αφόρητα. Του θύμισε μάλιστα το περιστατικό στην Αλβανία που από το ξερό κεφάλι του γέρου είχαν χάσει όλες τους τις οικονομίες στις λεγόμε-νες “πυραμίδες”. Ήξερε καλά ότι ο άντρας της δεν ήταν

Δύο σπόνδυλοι, δύο ιστορίες. Ένας επιτήδειος αλλοδα-πός που δραπετεύει από τη μία ιστορία στην άλλη και

καταφέρνει ν’ αναστατώσει τη ζωή των ηρώων του μυθι-στορήματος.

Η δράση του αποκαλύπτει δύο κόσμους που βρίσκο-νται αντιμέτωποι –άθελά τους– με πρωτόγνωρες κοινωνι-κές και πολιτισμικές ανατροπές.

Η σύγκρουση (υπόγεια και εμφανής) Ελλήνων, ομο-γενών και μεταναστών που καλούνται να μοιραστούν μια μικρή πίτα είναι ο κύριος άξονας του μυθιστορήματος. Η ειδυλλιακή κατάσταση του παρελθόντος συντρίβεται από τη βιαιότητα τού σήμερα.

Οι ανθρώπινες σχέσεις σε στιγμές μεγαλείου, αλλά και ωμότητας, ντύνουν την πλοκή. Κινητήρια δύναμη της δράσης των ηρώων είναι συνηθισμένα ανθρώπινα συναι-σθήματα όπως η αγάπη, η ζήλεια, η μεγαλοθυμία, η καχυ-ποψία, η μοναξιά, η προδοσία.

Η Κίρκη Ραφαηλίδου γεν-νήθηκε στην Αθήνα. Σπού-δασε πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Εργάστηκε σε τράπεζα και στον ιδιωτικό τομέα. Το 2004 κυκλοφόρησε από τα Ελληνικά Γράμματα το πρώτο της μυθιστόρημα «Για δυο ηπείρους και πέ-ντε θάλασσες» και το 2004 από τις Εκδόσεις Οσελότος το μυθιστόρημά της «Η σκύλα των Αθηνών» και η συλλογή διηγημάτων (συλ-λογικό έργο) «7:30 μ.μ. στην οδό Μασσαλίας».

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσελότος

Κίρκη Ραφαηλίδου Μ

ικρές προδοσίες

ISBN 978-960-9607-68-1

140 × 210 SPINE: 10 FLAPS: 80

00_cover_mikres prodosies.indd 1 7/22/2012 2:18:47 AM

17 κιρκη ρΑφΑηλιδου

σε θέση να καταλάβει το συμφέρον τους κι ότι ήταν δικό της χρέος να κρατάει εκείνη το τιμόνι στις μεγάλες απο-φάσεις. Μόνο που κινιόταν με πλάγιο τρόπο αφού μια φορά που τόλμησε ν’ αποκαλέσει τον Φρέντυ “μπούφο που τα κάνει όλα θάλασσα”, εκείνος πήγε να της αστρά-ψει ένα χαστούκι που θα την έκανε να δει τον ουρανό ανάποδα. Ευτυχώς, δεν τον είδε.

Η Νίνα φαντάστηκε τον Περικλή Θεοδοσίου να βγάζει στο ασανσέρ το δερμάτινό του και να σκουπίζει με τα χαρτομάντιλα που μόλις είχε αγοράσει το ιδρωμένο του πρόσωπο. Θα ’χε σίγουρα φουντώσει, όχι απ’ τη ζέστη –το κρύο σήμερα ήταν τσουχτερό–, αλλά απ’ την ταρα-χή του. Η συνάντησή του με τη Δήμητρα στο περίπτερο, μπροστά στα μάτια της, είχε πάρει κακή τροπή. Αυτή η μικρή, με το ψυχρό μυστηριώδες ύφος της μοιραίας γυναίκας να έχει κατασκηνώσει μόνιμα στο πρόσωπό της, απαντούσε βαριεστημένα στις ερωτήσεις του και τον είχε κάνει να αισθάνεται γελοίος. Όλα τα είχε πιάσει η Νίνα, αλλά από λεπτότητα έκανε ότι ήταν απορροφη-μένη με την τακτοποίηση των τσιγάρων.

Η Νίνα άφησε τη φαντασία της να τρέξει λίγο ακόμα. Είδε τον κύριο Περικλή να φτάνει στον τέταρτο, να ση-κώνει από κάτω το χαρτοφύλακα και την εφημερίδα και να δίνει μια δυνατή σπρωξιά στην πόρτα του ασανσέρ. Ίσως ο εκκωφαντικός θόρυβος του σίδερου που βρήκε αντίσταση πάνω στην κάσα να τον συνέφερε κάπως. Θα έφτασε κακήν-κακώς στο διαμέρισμά του, θα ξεκλείδω-