Крив правец 2

Романот излезе од печат благодарение на

финансиската помош на големиот љубител на

пишаниот збор, г-динот Сашо Мијалков.

ДИМКО ТАСЕВСКИ - ДИТАС

ЧИСТАЧ

или

КРИВ ПРАВЕЦ 2

СКОПЈЕ

1998

ОВОЈ РОМАН ВО КОЈ ИМИЊАТА И ФУНКЦИИТЕ

СЕ ЗЕМЕНИ СЛОБОДНО ГО ПОСВЕТУВАМ НА

МОИТЕ СИНОВИ КОСТАДИН И ЃОРЃИЈА.

ВОЕДНО ГИ МОЛАМ ДА СТОЈАТ НАСТРАНА ОД

ДРОГА, ОРУЖЈЕ И... ФРАНГОВЦИ

Гневот е најсилното чувство што го тера човекот да

оди напред.

Во старото „Рено 4" влезе и возачот од Аудито.

Двата автомобила беа паркирани настрана од

селскиот пат, под едно старо дрво со огромна

крошна. Возот што го чекаа доцнеше. Не знаеја

кога ќе помине, а мораа брзо да реагираат, затоа

моторот на „реното" мораше да работи.

Во два часот по полноќ по овој пат никој не

поминуваше, но и да поминуваше, во ноќта без

ѕвезди и месечина тешко можеше да ги види.

Четворицата мажи молчеа и слушаа музиќа од

некоја странска радиостаница. До возачот седеше

Роберт и со очајување гледаше во правецот од

каде што требаше да дојде по него смртта.

Не можеше ништо да направи, само да седи и да

чека.

Мозокот му работеше забрзано, мислите му се

сменуваа со неверојатна брзина, час мислеше на

едно, час на друго, но затоа, пак, целиот мускулен

систем му откажа.

Пред неколку часа кај неговиот шеф, „големиот

човек", пиеше некој сок. Набргу почувствува чудна

слабост, а, потоа сфати дека всушност не може

воопшто да се помрдне. Беше целиот како

одземен.

Само мозокот му функцианираше како што треба.

А тој му велеше дека му се наближува крајот. Му

остана живот уште онолку колку што доцнеше

возот. Потоа ќе го дотуркаат „Реното" на пругата и

ќе го остават сам да го дочека страшниот удар.

Потоа ќе го проголта темнината и... крај.

Ако некој требаше да се плаши од смртта, тоа

најмалку требаше да биде Роберт. Во последните

неколку години беше еден од врвнитб „чистачи" во

оваа мала држава. За него смртта стана обична

работа, иако после секое убиство чувствуваше

мачнина и повраќаше.

Во длабочината на умот знаеше дека тоа што го

работи не е добро и дека тој не е за оваа работа,

но, сепак ја работеше, стручно и без грешки. Стана

експерт. Почнаа да се плашат од него. И неговиот

шеф со стравопочитување се однесуваше кон него.

Иако Роберт не би требало да се плаши, во

последнитее пет-шест месеци го обземаше страв,

токму затоа што од него се плашеше неговиот

шеф. Имаше некое чувство дека му се приближува

некое зло, но не можеше да избега. А и каде да

оди? Може на било кое

место да те средат, ненадејно и без голема врева.

Може да ти стават нешто во храната додека

вечераш во некоја кафеана и да те отрујат, потоа

народот ќе чита по весниците дека тој и тој на сред

јадење умрел од излив на крв во мозокот. Може да

те прегази „случајно" некој камион кој никогаш

нема да го најдат, или, пак, „случајно" може да

паднеш од дванаесетти кат.

Го знаеше тоа Роберт, та и самиот го работеше

истото.

Старата поговорка вели: „Од што живееш од тоа и

ќе умреш". Не му беше јасно зошто баш сега му го

спремија сандакот. Можеби заради тоа што веќе

поодамна шефот знаеше дека неговата преубава

жена често легнува во неговиот кревет. Или

причината е што одби да ја заврши последната

задача. Не сакаше да ја суреди некоја Соња. Тоа

му беше прво одбивање. И последно. Ја ликви-

дираа другите тројца, неговиот партнер Стојан и

двајца платеници, кои беа повикувани одвреме-

навреме.

Неговиот шеф, „големиот човек", не е глупав, затоа

и стана министер во оваа влада. Сфати дека во

главата на Роберт нешто почна да се прекршува, а

тоа можеше да биде опасно. Мораше да си го

ликвидира најдобриот извршител на убиства.

Сите што имаа некаков голем проблем се обраќаа

кај него, знаеја дека овој министер, кој е толку

благоглаголив пред народот, не остава

ништо на случајот. Ако почувствуваше дека нешто

не оди, тоа многу брзо го средуваше. Чиста работа

за криминалците, оние најкрупните. За поситните

имаше луѓе кои работат на тоа ниво.

Самиот министер имаше два шефа, едниот беше

премиерот а другиот оној којшто ги држеше

конците на цела таа струја каде припаѓаше и тој,

човекот кој го направи министер и на кој мораше да

му поднесува извештај.

Боже мили, обичниот човек не може ова ни да го

замисли.

Покрај стравот од она што следува, Роберт осети

голем гнев што не може да се брани. Неговите

моќни мускули сега висеа опуштени како стара

вреќа.

На радиото се слушна мелодијата „Странците ја

сакаат ноќта". „Ја сакаат и овие домашните, затоа

во ова време ме донесоа овде, како стока на

колење". Се насмевна иронично. „Зошто мораше

вака да биде?"

А се почна пред 5 години.

I

Ден пред да наполни 21 година, Роберт се враќаше

дома со наведната глава. Од изутрина се шеташе

низ центарот на Велес размислувајќи. По

кафулиња не можеше да оди затоа што немаше

скршена пара во џебот. Веќе долго време не

почуствувал пари во раката. Му беше срам да

седне на маса со друштвото, а не може ништо да

порача. Одвреме-навреме ќе ѕирнеше во некој

затемнет локал и ќе ги видеше другарите како

седат со девојки до нив, како пијат, јадат и се

смејат. Се чудеше од каде имаат толку пари кога и

нивните родители се останати без работа како и

неговите.

Денес дозна. Заработуваат од рекетарење, и тоа

на процент.

Од шест другари кои заедно завршија средно

училиште, само еден успеа да се запише на

факултет како редовен студент. Другите петмина

можеа тоа да го направат како вонредни студенти,

но немаа пари. Неколкуте илјади марки беа како

планина за нив. Меѓу петтемина беше и Роберт.

Сите тие се надеваа дека барем работа ќе најдат,

некако лебот да го вадат, да не го губат мремето

залудно.

Четворицата се здружија и почнаа да рскетират,

присилно да наплатуваат нечии побарувања, да

заплашуваат луѓе кои никогаш

не ги виделе и што ли уште не, само за да доЈдат

до пари. Искривениот начин на живот сега го

гледаа како нормален, барем тогаш така им се

чинеше. Имаа полн стомак, а за да го постигнат

тоа мораа некому зло да му направат. Па што? И

ние страдавме додека немавме што да јадеме, па

никој не се замисли. Зошто, пак, ние да се грижиме

за некого? Зошто? Така размислуваа.

Се ова Роберт го превртуваше низ главата додека

одеше дома.

Неговите родители речиси две године се оставени

без работа. Сега живеат од социјална помош.

Повеќе од две години не можеше ниту чорапи да

купи, а камоли со девојка да излезе, негде да

седнат и барем по едно сокче да се напијат.

Неговите 185 см висина, широките раменици и

убавите црти на лицето го правеа многу привлечен

за девојките. Но, азурно сините очи постојано му

беа некако нажалени, безнадежни и во нив се

гледаше разочарување од животот. Му доаѓаше да

пукне од мака. Немаше излез.

Некогаш кога низ велешките улици ќе видеше како

некој негов познаник вози скапа кола, а знаеше

дека со нормална, чесна работа не може да ја

купи, добиваше нагон да му рипне и да го задави.

До вчера таквите немаа леб да јадат, а сега се

поирзале со некој од локалната власт и со

очигледен криминал грабаат колку можат. Заради

таквите луѓе и неговите родители останаа без

работа. Им ги ликвидираа фирмите, а луѓето ги

исфрлија на улица. Сега директорите на тие

фирми се успешни бизнисмени. Господе, какви

успешни бизнисмени! Успешни крадци!

Со тие мисли Роберт влезе дома. Тивко појде до

кујната да се напие вода.

Таму беа неговите родители. Плачеа.

Гледаше во нив уплашено мислејќи дека уште

некое зло ги надвило. Кога тие го видоа почнаа да

ги бришат солзите.

Што, што станало? - праша.

Ништо синко, ништо. Бараше ли денес работа?

Тато, уште пред неколку месеци на сите врати

тропнав и сите ми беа затворени, па веќе не ни

барам. А сега кажете ми зошто плачевте? - Прв пат

Роберт да си ги види родителите како плачат. Му

дојде тешко на душата.

Како, сине, да не плачеме? Еве, ти утре полниш 21

година, а за еден месец сестра ти ќе го заврши

средното училиште, ќе матурира, а ние немаме

ниту за леб и сол. Тие денови треба да се

одбележат, така ли е? Срцето не боли -мајка му

ова тивко му го кажа и пак заплака.

Го заболе и него.

Не му беше важно дали има нешто за неговиот

роденден, голема работа! Но, ќе

побудалеше мислејќи на сестра му. Таа е

прекрасна и исклучително паметна девојка, а се

повлече во себе од таа пуста немаштина. За неа

тој беше спремен да убие, та таа е неговата

помала сестричка. Тој требаше да води грижа за

неа кога не можеа неговите, да и пружи барем

нешто. А тој не можеше ниту себеси да си помогне.

Таа мисла сега му ја олади крвта. Ги гледаше

родителите не трепнувајќи.

Наеднаш како во него да се скрши нешто. „Па

добро, зошто да бидам толкава овца" си помисли,

„на чесен начин очигледно тешко дека ќе

спечалам. Ке се обидам и Јас како другарите. Не

можам повеќе да ги гледам моите како страдаат

мислејќи само на сув леб, не повеќе.

Роберт нагло излезе од куќата. Брзо стигна во

центарот на Велес каде што ги најде другарите.

Друштво, сакам и јас во екипата - без поздрав

рече.

Каква екипа, Роберте? - го праша Зоран. Тој беше

водач на нивното друштво.

Ајде, не се прави луд. За рекет. Денеска дознав

многу детали за вашата активност.

Го гледаа не верувајќи. Го знаеја како многу добар

и чесен млад човек, а нивната работа е далеку од

чесна. Веројатно како и нив и него сиромаштијата

го турка од другата страна на законот. Гладот не

избира карактери, тој за сите

е ист. Сега сите погледи се свртија кон Зоки, а тој

молчеше. Од водачот се очекуваше одговор.

После цела минута тој проговори.

- Како прво, баш ме интересира од каде

дозна за рекетот, а како второ не си ти за тоа.

- Можеби, но и јас треба да јадам, нели?

Заедно растеа и пораснаа. Роберт секогаш

бил физички најсилен, но и најмирен. Сите со него

мајтап си играа. Само, луѓето се менуваат, зарем

не? Ова е жив пример.

Добро Боби - се насмеа Зоран - имам една работа

за тебе, само мораш да бидеш што подискретен за

да не заглавиш во затвор. Ако ти се случи нешто,

воопшто не се познаваме, разбра?

Разбрав. Сега кажувај.

Го гледаш ли она кафуле? Е, газдата му должи на

некој голем бизнисмен 10.000 ГМ, а веќе многу

доцни со враќањето. Ние требаше денеска да го

посетиме. Наместо тоа, работата ти ја даваме

тебе. Имаш 72 часа да ги наплатиш, а ако успееш

ќе добиеш 500 ГМ.

„500 марки. Па мојата фамилија со толку пари

живее 5 месеци - помисли Роберт. „Само, зошто

толку лесно ми го препуштија случајот?" - наеднаш

му промина низ главата. „Нешто не е како што

треба" - но, сепак само рече:

- Добро, ќе се обидам.

Другарите почнаа да се смејат.

- Знаеш ли како да се однесуваш во вакви

ситуации - го праша еден од нив.

- Ќе научам. Кога можете вие, можам и јас.

Тогаш сите сфатија дека ова веќе не е

стариот добар Роберт, туку некој друг. Човек со

скршена гордост, а тие се непредвидливи и опасни.

И, Роберт појде право кон кафулето.

I

Кога влезе внатре мораше да ги стисне очите за да

го фокусира погледот. Иако надвор беше сончево,

внатре просторијата беше во полу-темнина,

темните стакла на прозорите тешко ги пуштаа

сончевите зраци.

Ова кафуле е отворено пред неколку месеци и

Роберт прв пат влегува во него. Тој неколку години

нананазад едвај се прехрануваше, па ваквите

објекти го нервираа затоа што не можеше да ги

посетува без пари. Тоа постојано му се вртеше во

главата. Млад е, зошто и тој да не почувствува

нешто од таа забава.

Наеднаш нешто како да му ги стегна градите.

Почувствува мака, љубомора, како цел свет да

живее додека тој полека умира. Изгледот на

внатрешноста на локалот кажуваше дека тука се

вложени големи пари. Столовите и масите беа од

чисто дрво, на ѕидовите скапи слики а дискрет-

ното светло внесуваше малку мистериозност. На

средина беше шанкот, осветлен со неонски светла,

а зад него огромен човек, висок 2 метри и барем

150 килограми тежок. Ги бришеше чашите

потпевнувајќи заедно со тивката музика што го

исполнуваше ова кафуле. Покрај него, во локалот

седеа уште два пара на две маси и нешто

разговараа, не забележувајќи дека некој влегол.

Ова Роберт брзо го констатираше.

Добар ден - го поздрави барменот.

Добар ден - Роберт се сврте уште еднаш да види

што го опкружува, за да има подобра ориентација

ако му притреба.

Што ќе се напиете?

Благодарам, ништо. Ми треба сопстве-никот, сакам

да го прашам нешто.

Кажете ми мене, можеби јас ќе можам да ви

помогнам. Инаку, јас сум му роднина.

Сеедно, благодарам, но ова е само за него -

Роберт зборуваше толку пријатно што бар-менот

ни во сон не би помислил дека ова момче има

скриени нечесни намери. Бидејќи беше сиромашен

и не можеше многу да шета, Роберт седеше дома

и читаше, буквално се што ќе му дојдеше до рака.

Сега таа негова начитаност дојде до полн израз.

Богатиот речник и смирениот глас не дозволуваа

да се посомнева некој во него, па ни барменот.

Добро, онаа врата на крајот - му покажа со рака.

Благодарам уште еднаш.

Роберт појде до вратата и два пати чукна. Кога

слушна дека гласот од внатре го вика, влезе.

Тогаш, сфати што е барем една од причините што

бизнисменот не може да си ги наплати парите од

овој човек. Како и неговиот роднина така и овој

беше како планина. Самиот поглед на оваа

„планина" од човек ја смрзнуваше крвта.

Вистински роднини работат овде, нема што. Сега

му стана јасно зошто другарите толку лесно му ја

дадоа оваа работа.

Повелете, што ви треба? - човекот гледаше право

во очите на Роберт.

Како да ви кажам, немојте да ми замерите, ми

дадоа некоја пара ова да ви го кажам - намерно

како со страв зборуваше, за да изгледа што

поневино.

-Ајде,де,кажувај.

- Па, вака. Вие, божем, на некого му

должите 10.000 марки и тој си ги бара парите за

два дена. Ако ми одговорите негативно и утре

ќе ме пратат пак да ве прашам.

Сопственикот на кафулето го гледаше со отворени

очи, не можеше да верува. „Зарем ваков човек ми

праќаат за наплатување на долгот. Чувај боже."

Слушај момче, речи му на тој што те пратил дека

не му ги враќам парите. Тој знае зошто. И уште

нешто, што те мачи тебе? Ти не си за ваква работа

- сопственикот ги крена рамениците.

Јас сум само курир, немојте да ми замерите.

Не ти замерувам. Оди сега и така да му пренесеш

на тој вол.

Добро, пријатно. - Роберт се сврте и излезе. Кога

стигна до другарите беше замислен.

Што направи? Ке плати ли? - со иронична насмевка

го праша Зоран.

- Ќе плати, ќе плати. Ми дадовте рок 72 часа, нели?

Почитувајте го тоа. А сега здраво - ги остави како

што ги најде.

Не појде дома. Што ќе прави таму? Влезе во

влезот на една голема зграда од каде имаше убав

поглед на кафулето и автомобилите пред него.

За триесетина минути двата.пара што беа внатре

излегоа, влегоа во своите автомобили и заминаа.

Остана само новиот „Форд". „Значи тој му припаѓа

на еден од роднините, се надевам на

сопственикот" помисли Роберт.

Е, сега може да си оди дома, да направи план.

IV

Што ако другарите го насамарат? Што ако ја

заврши работата а ветените пари не ги добие?

Многу прашања му се вртеа низ главата додека

одеше дома.

Дали е исправно ова што сака да го направи? Не,

сигурно дека не е. Тоа почна да го „јаде". Не го

плашеше, само го мачеше мислата дека ако сака

барем малку да види бел ден ќе мора да влезе во

водите на безаконието, криминалот. А тој не беше

таков, не знаеше како ќе се однесува во таков

момент. Што ако негде ја утне работата и го

фатат? Татко му цел живот го учеше дека

криминалот не се исплатува и дека треба да биде

чесен и примерен. Не дај боже да дознае нешто,

дамла ќе го удри, неговиот труд Роберт ќе го

уништи само со едно рекетарење.

А очигледно дека чесноста кај нас не се исплатува

баш многу - таа мисла на Роберт му се зари во

мозокот и сега само врти и бара оправдување за

она што има намера да го направи.

Кога стигна пред дворната врата на куќата, ја виде

сестра си како нешто чепка околу корењето на

трендафилите, што беа насадени покрај патеката

која водете до куќата.

Застана. Срцето почна да му трепери.

Зошто и таа да нема доволно за јадење? Нема

ниту за тетратка, чевли и чорапи, за ништо. Во тој

момент Роберт сакаше да врисне од мака. Му

дојде да задави некого, било кого, некој од оние

новокомпоновани бизнисмени, за оние од врвот на

државата не сакаше ниту да помисли, нив би ги

расчистил како со метла. Во себе почна да го пцуе

и сојот свој, што е толку кроток. Нема слушнато

ниту прочитано негде некој народ да трпи толку

понижувања, бркање од работа, малтретирања и

што уште не, а тој да молчи, трпи и страда. Такви

беа и неговите родители, дел од тој народ. Тоа го

погоди повеќе од се. Не што се обични, туку што

лесно ја наведнаа главата.

За последните два часа во него се разбранува

некоја омраза што дотогаш ја немаше никогаш

почувствувано. Сега кога ја гледаше сестра му,

покрај нивната, ја чувствуваше и туѓата вина за

бедата што ги снајде, повеќе туѓата.

„Тоа мора да престане. Мора да му помогнам на

моето семејство, на било кој начин." Со тие мисли

влезе во дворот.

Здраво, бате - се насмевна сестра му.

Здраво, душичке. Што правиш?

Тепам време, после ќе одам да учам. Некако ми

изгледаш скиснат, да не имаш некој проблем?

- Не, душичке, немам. Изгледа дека се

опаметувам, тое е.

Појде право во подрумот каде осети сту-денило. Го

најде малиот канистер во кој имаше малку бензин.

Најде и едно шишенце од 2,5 дл и го наполни. Го

сокри зад вратата и излезе надвор. Ке му треба

дури приквечер за тоа што го наумил. Не смее да

избрзува, мора да размислува, инаку може и во

затвор да заглави.

V

Приквечер, кога почна да се стемнува, Роб-ерт

појде до кафулето и виде дека на паркингот покрај

„Фордот", десетина метри потаму беше паркирано

едно „Пежо". Сакаше замислата да ја реализира во

ова време кога нема многу коли пред локалот.

На очите имаше темни очила, а на главата капче

со голема стреа која ја спушти до очилата. Беше

облечен во стари тренерки и патики и по малку

поттрчнуваше. Божем заморен, држејќи се за

градите, застана до „Фордот" и се потпре на него

да се одмори. Ова го направи за да види дали има

аларм. Го немаше.

Тогаш од пазувите го извади шишенцето со

бензин. Ги потури предните тркала а потоа и

хаубата. Брзо извади кибрит и го запали едното

тркало па набрзина и другото тркало, хаубата

букна самата.

Роберт отрча до влезната врата на кафулето ја

отвори и викна:

- Кола гори на паркингот!

Три момчиња рипнаа од столиците и Роберт сфати

дека „Пежото" е нивно. Големиот бармен го грабна

апаратот за гасење пожар што стоеше под шанкот

и истрча надвор. Кога дојде до вратата, рикна како

мечка.

- Маркоооо, гори твојот „Форд".

Сопственикот на кафулето излета надвор да си ја

спаси колата од огнот.

Роберт беше свртен со грб кон луѓето но, сепак, со

аголот на очите виде дека двајцата роднини се

надвор. Мирно влезе во празното кафуле и со брзи

чекори се пикна во канцеларијата. Под кваката

потпра една столица да не може никој да го

изненади. Почна да ги отвора фиоките на бирото.

Во една од нив најде пиштол. Роберт се надеваше

на вакво нешто, инаку тешко ќе можеше да го

оствари планот. За цело време на рацете имаше

ракавици, не смееше да остави никаде отисоци.

Пиштолот го стави во пазувите и кога сакаше да си

оди под масата забележа пушка сачмарка со

скратени цевки. Беше потпрена, за да може брзо

да се земе и употреби.

Воопшто не се двоумеше, ја грабна и неа, појде до

вратата ја тргна столицата и наместо да излезе

појде до прозорецот, го отвори и излезе низ него

во дворот. Сврте околу куќата и виде на паркингот

дваесетина луѓе кои разговараа собрани околу

веќе изгаснатиот автомобил.

Роберт мирно помина покрај нив. Кога стигна дома

оружјето го скри во подрумот. Дури кога влезе во

својата соба и легна на креветот длабоко издивна.

Десетина минути размислу-ваше, стана се

пресоблече и излезе.

Во центарот на градот најде телефонска говорница

и се јави во кафулето. Пред да прозбори

устата ја наполни со книжни шамивчиња. Гласот му

доби друга боја.

Ало, ми треба сопственикот на кафулето.

Јас сум - луто викна човекот на другиот крај од

жицата.

Слушај, го имам твојот пиштол и двоцевката, а на

нив се твоите оптечатоци. Може како случајно да

се најдат покрај некој мртов човек, а не си толку

глупав за да не можеш да претпоставиш што би

значело тоа. За да не се случи тоа, утре ќе пратам

човек да му дадеш 10.000 марки, јасно ли ти е?

После тоа не се познаваме.

Значи ти ми ја запали колата, мамичето да ти го

ебам.

Ееееј, немој да бидеш безобразен, ова е чист

бизнис.

Море, носи се.

- Ке се носиш ти ако утре не ги добијам

парите - ја прекина врската.

Роберт секогаш имал голема способност за

планирање, а таков човек јасно ги согледува

последиците ако негде работата закочи. Вчера се

плашеше единствено ако не најде никакво оружје,

тогаш би морал да смисли нешто друго.

Го изненади сопствената ладнокрвност додека го

изведуваше планот. Дали има некој ген на

криминалец во него или е пак тоа затоа што му се

„стемни" пре очи, не може да каже... Важно да ја

дотера работата до крај, а во него никој да не се

сомнева, инаку ќе „го јаде стапот".

Беше физички јак но многу малку ја користеше

својата снага, иако Велес понекогаш може достојно

да му конкурира на Харлем во Њујорк. Тој

претпочиташе да го користи умот за да се извлече

од некоја неприлика. Уште како мало дете,

родителите го учеа дека умот секогаш треба да

има предност пред силата.

Сега се чудеше колку лесно човек кој никогаш не

направил ништо лошо може да ја помине

„црвената" линија. „А каде е таа линија што го дели

законот од хаосот?" Одамна се прашуваше.

Кога е некој сиромав и до крај чесен, таа етикета

му е залепена на грбот и не смее ниту да „мрдне"

инаку бргу ќе му тропнат на врата. За оние кои не

го почитуваат нормалното, законското, за нив

законот како да не постои, црвената линија како да

ја нема, затоа и се збогатиле. Имаат пари секого

да го потплатат, знаејќи дека имунитет према пари

не постои. Со таков памет и пари потоа лесно

стануваат политичари. Кога ќе дојдат на власт тие

пак ќе ги „бркаат" сиромасите. И се така во круг.

Не се сите на власт такви, чувај боже, има и чесни

меѓу нив, но тие се во сенка, тешко испливуваат на

површината. Тоа им беше јасно и на врапчињата, а

му беше јасно и на Роберт.

Веројатно тој затворен круг, таа безизлезност го

натера на овој радикален чекор.

„На здравје нека ми е" помисли и зачекори кон

својот дом.

VI

Утредента околу пладне Роберт појде во кафулето.

Беше замислен, не можеше да претпостави како ќе

реагира сопственикот. Може да извади некое друго

оружје и едноставно да го убие. Тоа би била

најлошата варијанта. Можат да го претепаат, а

колкави се со неговиот роднина нема да им биде

тешко. Постои можност само да му се развикаат и

да го истераат, тоа не би било толку лошо.

Најдобро би било да му ги дадат парите и тој

мирно да си замине.

Кога ја прифати оваа работа Роберт беше свесен

за ризикот што постои во неа. Се замисли на

местото на сопственикот на кафулето и се обиде

да претпостави што би направил тој во таква

ситуација.

Значи, ќе дојде некој по парите и ако го повреди

тогаш ќе испратат друг, кој ќе сака покрај долгот и

да им наштети некако. И се така, додека не успеат.

Не се толку виновни тие што ќе дојдат, туку тие

што ги испраќаат. А највиновен сум јас што сум

имал работа со нив.

Имам две солуции, или да ги дадам парите или

категорички да одбијам по што би уследиле којзнае

какви непријатности, како она вчера кога ми ја

запалија колата, која вреди петпати повеќе од

самиот долг.

Роберт на негово месТо би ги вратил парите. Ако

оној мечка од човек е барем малку паметен

тогаш и тој би постапил така. Вчера кога

разговараа имаше впечаток дека сопственикот на

локалот, покрај тежината, има и мозок.

Затоа сега се надеваше на најдоброто. Ке видиме,

ќе видиме.

Добар ден - ги позрави него и неговиот роднина

зад шанкот. - Јас бев вчера а ми платија да дојдам

и денес и, ве молам не се лутете на мене, ова го

правам за ситна пара, да не умрам гладен.

Што си ти крив, ако не си ти ќе дојде некој друг -

сопственикот нервозно подвикна.

Ако не е тајна зошто му должите толку пари?

Му должев многу повеќе, но му ги вратив со

камата. Овие 10.000 се затоа што сум задоцнил

малку. Тој е прав лихвар и има врска со власта,

крвта да му ја ебам ајдучка.

Робер ги крена рамениците.

Добро, сега што да пренесам?

Ништо, еве ти ги парите и да му речеш дека ќе му

вратам кога и да е - крупниот човек од џебот

извади еден плик и му го подаде.

Роберт го отвори и внатре изброја 20 банкноти од

по 500 ДМ.

- Јас сега си одам и ве молам простете уште

еднаш - рече и појде кон вратата. Зад него слушна

како сопственикот му зборува на роднината.

- Кај го нашле овој не ми е јасно. Од извинување

уште малку тој ќе ни дадеше пари. Роберт се

потсмевна и излезе надвор.

VII

Брзо ги најде другарите.

Роберт, што направи, ги зема ли парите?

Да, - студено одговори

Што? Ајде, не се заебавај.

Роберт го извади пликот и им го покажа.

Кажи каде да ги однесам?

Дај ми ги мене.

Нема да може. Сакам да видам за кого сум го

направил ова.

Зоран гледаше во него дваесетина секунди

занемен. Беше изненаден од студениот глас на

неговиот другар. Тоа малку го уплаши. Боже, каква

промена!

- Добро, те носам таму.

Тргнаа пешки и по петнаесетина минути стигнаа до

периферијата на Велес. Од последните куќи одеа

уште стотина метри и дојдоа до две велелепни

палати кои беа одвоени со жива ограда. Зоран

застана пред дворната врата на едната и заѕвони

на домофонот. Роберт заинтересирано го гледаше

големиот двор.

Неколкуте рефлектори поставени ниско за да ги

осветлуваат навечер малите борчиња, добро

негуваната трева и малата фонтана, оставаа

впечаток дека стопанот на оваа палата држи до

својот имиџ. На вратата стоеше светлечка реклама

на која пишуваше „Франго комерц" увоз-извоз -

Велес.

- Повелете - се слушна женски глас од

домофонот.

- Овде Зоран, ми треба господинот Франго.

Десетина секунди беше молк, потоа се слушна

едно п-с-с-с-с и вратата се отвори. Роберт се

прашуваше дали ќе одат дома кај овој господин

или, пак, во претставништвото на неговата фирма,

кое очигледно беше во истата куќа.

Приземјето беше скоро цело во затемнето стакло.

Застанаа пред вратата на која пишуваше „Франго

компјутери". Зоран почука неколку пати и влезе, а

Роберт го следеше.

Прв пат виде вака убаво средена канце-ларија, а

зад работното биро уште поубава девојка.

- Повелете, господин Франго ве очекува -

со пријатен глас им се обрати девојката.

- Благодариме - се насмевна Зоран.

Влегоа во голема просторија која беше

целата во резба и кожа. На Роберт не требаше да

му се објаснува дека за уредувањето на оваа соба

се дадени големи пари, многу големи. А не

требаше да му се објаснува ни каков човек стои

пред него. Криминалец од главата до петиците.

Господин Франго, човек на 40-годишна возраст, со

сини воденикви очи кратка негувана брада и

иронична насмевка на лицето. Облечен во скап

костум и шарена вратоврска, стоеше како

диктатор. Беше висок колку Роберт но многу

подебел од него. Ги подаде двете раце, како

којзнае колку да му се добредојдени, поздраву-

вајќи ги момчињата.

- Како сте? Повелете седнете.

- Господине Франго - се јави Зоран - ги зедовме

парите од кафулето, поточно ги зеде Роберт -

покажа кон другар му.

- Браво. Како ли ти успеа? Јас кренав раце од тие

пари - господин Франго гледаше право во

Робертовите очи.

- Нека остане моја тајна, ако не ви пречи -го извади

пликот и му го подаде.

Човекот ги преброја парите и му даде две

банкноти. 1.000 ДМ.

- Петстотини се за договорот а другите 500 за да

бидеме во контакт, важи?

- Зошто да не. Живеам на улица ... - Роберт ја

издиктира адресата. Франго ја запиша. - Сега би си

оделе, да не ви пречиме повеќе.

Кога влезе во оваа просторија Роберт почувствува

некоја нелагодност, некое посебно сетило му

кажуваше дека повеќе не е свој човек, си доби

господар. Затоа сакаше што побрзо да излезе од

неа.

„За неполни 24 часа стана криминалец со свој

господар. Браво, Роберт, браво."

Четири месеци Роберт немаше никаков контакт со

господинот Љубомир Франго, се додека овој не

стана министер за стопанство.

„Господе боже, зарем таков човек да стане

министер? Што сум толку будала", си мислеше - та

таму не можат да стигнат луѓе што немаат

одредена „креативност", а овој имаше и тоа за

машала. Затоа има и толку пари и моќ.

Постојат два вида луѓе кои имаат моќ. Едниот е оној со

многу пари, а другиот кога група луѓе ќе се сплоти и

ќе удри по проблемот. Оваа втората е многу посилна.

Само тука се јавува еден голем проблем, барем на

овие наши балкански простори. Како да го сплотиш

народот. Жив пример се моите родители и нивните

колеги од работа - само го подвиткаа грбот и се

препуштија на судбината.

Затоа луѓето како Франго лесно стануваат

министри. Низ градот се слуша и тоа дека многу му

помогнала неговата преубава жена, која, пак, била

жена што за услугите се заблагодарувала на

„посебен начин".

Немајќи што да работи Роберт шеташе и

размислуваше. Не забележа колку далеку отишол

од центарот на Велес, кога наеднаш кревајќи ја

главата пред него виде мала црквичка. Во тој момент

се сети како дома ги излажа од каде му се оние

1.000 марки. Кажа како некој

Германец возејќи се брзо се превртел со својот

Мерцедес во еден ендек. Таму се нашол тој и му

помогнал да излезе од уништената кола. Овој, пак,

во име на благодарност му ги дал парите.

На друг начин не можеше да ги оправда, а ниту

случајно не смеше да ја каже вистината. Тоа би ги

„убило" неговите родители. Од друга страна не може

да гледа празна маса, само сув леб и понекогаш

сиренце и јогурт.

„Дали Господ ќе ми прости за ова мое дело?" - се

запраша гледајќи во влезната врата на црквата. Ке

мора да причекам, кога ќе стигнам таму „горе" ќе

видам, во меѓувреме треба да јадам. Ако може

Франго да стане министер, тогаш Господ навистина

ги сменил критериумите, па зошто толку да се

возбудувам?"

Но, сепак во него толку многу се измешаа

чувствата што ништо повеќе не беше сигурно.

Самото размислување неговата душа ја одво-

јуваше од онаа на обичните криминалци. Тие

досега немаше да се сеќаваат што направиле. Но,

Робертне можеше да претпостави дека и тој ќе

стане еден од врвните луѓе во безаконието.

IX

Патот кон врвниот криминал му беше подотворен.

Никој со сила не го тераше, едноставно гладот,

сега само тој раководеше со неговиот ум. Гладен или

чесен, таа дилема никако не го оставше мирен.

Помина еден месец од кога Франго стана

министер. Тоа понеделничко утро неговиот

повереник тропна на вратата на Робертовата куќа.

Отвори мајка му и по кратко време викна:

- Роберт, тебе те бараат.

Роберт се појави, во гаќи за капење. Беше рана

есен и спарните денови и ноќи не дозволува многу

да си облечен.

- Добро утро - рече дојденецот.

- Нека биде добро и за вас. Што ви треба?

- Ме прати министерот Франго да ве однесам во

Скопје, за некоја работа. Ако не ја прифатите ќе ви

биде платен патот назад.

- Каква работа?

- Не ми е кажано.

Роберт го гледаше неколку секунди.

- Добро. Почекајте да се облечам и да земам

некои работи.

Почна набрзина да се облекува. Кога беше готов

подзастана и се замисли. Дали да ги земе

сачмарката и пиштолот или не? Неколку минути се

шеткаше низ собата двоумејќи се. На крајот

ги зема, ги стави во една долгнавеста торба и

излезе.

Со новото „Ауди 6" стигнаа во Скопје за половина

час.

До кабинетот на министерот Франго мораа да

поминат покрај двајца униформирани полицајци. Го

познаваа човекот што одеше пред мене и само му

климнаа со главата. Секретарката стана од својот

стол и побрза да им ја отвори вратата. Тоа беше

истата девојка која ги дочека во куќата -

претставништвото во Велес. Роберт ја позна.

„Таква убава девојка не се заборава," му пролета

низ мислите. Не го заборави ни таа него.

- Влезете, ве очекува - рече со насмевка на

лицето.

Само што влегоа министерот стана и пружи рака да

го поздрави Роберт.

- Се сеќаваш на мене, нели?

„Зар на таков сурат да не се сеќавам", си мислеше.

„Та за тебе ги направив оние „лајна".

- Да, како не се сеќавам.

- Гледаш, сега сум министер. Туку не те повикав да

се фалам. Седни, сакаш нешто да се напиеш?

Двајцата го одбија.

- Добро. Роберт, сакам со тебе да бидам

отворен. Прво да те предупредам дека се што

ќе слушнеш или видиш овде, тоа е само за овде.

Дали сфаќаш што сакам да кажам? Во спротивно

последиците ќе бидат страшни по тебе.

Роберт се уплаши. Сјајот на Франговите очи беше

чуден, предупредувачки. „Што ми требаше да

дојдам?" помисли. Но, сиромаштијата му излезе

пред очи, беше страшно убедлив, па само нешто

промрморе како да потврдува.

- Види. На Стојан - покажа на човекот што го зеде

од Велес, - му треба партнер за некои работи. Тој е

професионален полицаец и нешто како мој

телохранител. Инаку, ние сме стари пријатели и

кога станав министер го побарав. Во други немам

доверба, а тој не може сам да ги тера работите.

- Чекајте малку - Роберт осети дека тука нешто не

е како што треба и сакаше одма да разјасни . -

Како прво, зошто јас? Ако му треба партнер, има

полицајци колку му душа сака и, како второ, што

знам јас да работам?

- Ајде и јас да одам по ред - се насмеа

министерот - Зошто ти? Уште при првата наша

средба сфатив две работи за тебе - дека си човек

кој знае да размислува и дека си од збор. Таквата

комбинација е многу ретка, а за оваа работа и

тоа како е потребна. Околу себе сакам такви

луѓе, лојани. Зошто Стојан нема партнер

полицаец? Мое, а и негово мислење е дека во

овој случај доволен е само еден човек од законот.

А за второто, дали знаеш нешто да работиш,

многу размислував. Како ја заврши работата во

Велес ми дава за право да те рангирам, ако

дозволиш така да се изразам, како исклучително

паметен професионалец. Сакам такви луѓе. Многу

работи ќе се прекршуваат преку Стојан и тебе,

работи за кои треба првенствено умот да се

користи.

- Кави работи се тоа?

- Како онаа во Велес, горе-долу. Ќе има и потешки

и полесни.

- Тие потешките ме загрижуваат - Роберт кисело се

насмевна.

- Затоа и сакав отворено да зборувам, затоа што

ако еднаш влезеш во „бизнисот" нема излегување.

Секоја работа ќе ја добиваш од мене, па следствено

на тоа и ќе ја имаш целата моја помош, се додека

се работи во тајност. Ако случајно некој дознае

нешто, дека ти си сторител на тоа дело, ние не се

познаваме, разбра? Божем сам на своја рака си

работел, иако јас ќе гледам од „сенка" да те

покријам. Во спротивно, Господ нека ти е на помош.

Дали ме следиш?

- Многу добро. Еве вака. Јас ќе бидам некој вид

„висок" рекетар, така ли е? Можеби на некој нешто и

да му се смести". Вас ви требаат луѓе за ова

второто. За обично рекетарство има други, погруби

типови.

- Браво. Е, за секоја работа која успешно ќе се

заврши, следува и убава парична награда.

- Колку е тоа убаво?

- Ми се допаѓа што си директен. Вака. Веднаш да

ти кажам дека секогаш ќе се работи за луѓе кои

длабоко заглавиле во калта, за да не те јаде

совеста. Ако некого заплашиш и тоа вроди плод,

добиваш 1.000 марки. Ако случајно ти кажам некого

да претепаш 5.000 марки, а за ликвидација на

некого 20.000 марки. Ако наплатиш некој долг што

тешко се наплаќа добиваш 20% од него. Во секој

случај, секоја работа ќе биде поврзана со огромни

суми. Ако излезе нешто надвор од овој договор ќе

се договориме дополнително.

„Господе, па овој е прав ѓавол" помисли Роб-ерт. „Овој

министер е изрод а не човек. Можеби тој што го

донел на оваа позиција има толкава моќ што никој

не смее да му се спротистави. Тој мора да работи

од „сенка", не му треба некој да се покажува. Тешко

на Премиерот кога ќе дознае што министер има во

неговата влада, ако воопшто тоа и се случи.

Роберт беше фрапиран колку министерот Франго

лесно се му кажуваше.

Наеднаш крвта му се здрви. Па, тој е веќе внатре,

во тој круг, што значи не смее ниту збор за ова да

прозбори надвор од оваа соба. Инаку многу лесно

ќе го најдат негде - божем се самоубил.

„Господе боже, па оние луѓс што лежат во затворот

во Идризово се за во детска градинка во споредба

со овој човек. А оној над него? Премиеру, чувај си

го грбот."

- Еј, момче се замисли малку, а? - Франго го

оттргна од мислите.

- Ништо, ништо.

- Сега појди со Стојан до едно мало станче што го

најдовме за тебе. Наместено е и платена е

киријата за 3 месеци. Потоа ти ќе си ги превземеш

тие обврски. Можеш да појдеш до Велес да си ги

земеш работИте, а на домашните кажи им дека ќе

почнеш да студираш вонредно, бидејќи си нашол

некоја работа. За студирањето не се грижи ќе бидеш

запишан каде сакаш, само пројави желба. Ќе треба

да одиш на боди билдинг, поради кондиција.

Понекогаш во оваа работа тие се пресудни. Од

Стојан ќе научиш и некои други „вештини".

- Или пак ќе бидам на темелна обука - Роб-ерт ја

заниша главата.

- Да, многу ќе се вложи во тебе. Тоа е и една од

причините, покрај дискрецијата, што не можеш да не

напуштиш. Значи, да резимираме. Ти не постоиш

за овие кругови. Ти си обичен студент кој

заработува со ситен шверц и разноразни работи,

меѓу кои и поправки во куќата на Водно што ја купив

неодамна. Јасно ли е и ова?

- Сосема.

Дали му беше навистина јасно во што се впушта, не

беше на чисто. Се се одвиваше некако многу брзо.

Мислите почна да му се матат. Но, сепак една

исплива на површина: „Дали ќе можам некако да се

откачам од овој човек ако некогаш посакам." Дали

не е попаметно уште сега да се „извадам" и да

фатам уџум.

Но, Роберт сепак прифати. Немаштијата и гладот

беа многу посилни од моралот.

X

Малото станче од околу 30 м

2

беше во населба

Аеродром. Наместено со основните работи,

оддаваше впечаток како навистина тука да

престојува студент.

„Ако, добро е" си мислеше Роберт, „но зошто така

нагло ме вклучуваат во вакви работи? Зарем не

можат да најдат веќе „испробан кадар"?

Тогаш ја сфати целата работа. Анонимноста му е

потребна прво на министерот, а со анонимен

извршувач тоа најдобро се постигнува.

„Но, што ќе биде кога и за мене ќе се расчуе, на овие

простори не можеш ништо долго да криеш, па

макар бил и на „врвот". Е, за тоа тогаш ќе му ја

мислам".

Беше испружен на троседот кој требаше да служи и

како кревет. Полека го совлада дремка, а во сонот му

дојде ликот на сестра му. Стоеше над него и му се

насмевнуваше а тој требаше да ја убие.

Наеднаш рипна, ѕвонењето на телефонот му се

причини како истрел од пиштолот што во сонот го

држеше во рака. Додека се созема ѕвонеше уште

двапати. Полека ја крена слушалката.

- Да, Роберт овде.

- Роберт, овде Франго. Слушај, заборавив да те

прашам дали имаш возачка дозвола?

- Од каде да имам, едвам успевав да се

прехранам а не да возам кола.

- Добро, така и претпоставував. Жена ми треба да

оди за Велес да земе нешто, па можеш и ти попат

да си ги собереш твоите работи. Биди и при рака

цел ден, важи ли?

- Нема проблем.

Помина скоро цел час кога некој поѕвони на

вратата.

- Вие сте Роберт? - го праша жената кога

овој отвори - јас сум Виолета Франго, можеш

да ме викаш Вики.

Се ѕвереше во неа, беше занемен. Тој слушал дека е

убава, но дека е толку многу убава не можеше ниту

да претпостави.

Висока околу 170 см, убаво лице на кое

костенливите очи немирно гледаа, а бел тен и

уште побелите заби даваа голема сензибилност на

убаво обликуваните усни кои беа намачкани со

дискретна црвена боја.

Кога малку се насмевна на образите се појавија

дупченца.

Синото фустанче кое речиси не и ги криеше градите,

а ги откриваше и колената, дозволуваше погледите

да се движат по нејзините нозе до колковите и

тенката половина.

Роберт ова го забележа за неколку секунди и сега

гледаше во нејзините очи. Нешто како да го пресече

во градите. Дали толку брзо се вљуби во оваа

убавица која влегла во триесеттите години или е пак

тоа желба за жена, бидејќи немал секс

многу долг период. Не беше сигурен во моментот, а

не му беше ни важно. Едно му стана јасно: не

можеш покрај ваква жена да не напредуваш.

Кога некој маж ќе види ваков лик тој мора да

омекне. Едноставно женава зрачи од убавина,

сензибилност, згора на тоа не е вкочанета и не

пати од комплекс на повисока вредност. Оваа

беше слободна во движењето и говорот што и

даваше уште поголема привлечност.

Виолета - Вики Франго сигурно одиграла голема

улога во назначувањето на својот маж за

министер.

Мафијаш можеше да биде и без министерска

фотелја. Но, тогаш жената нема да се вика жена на

министер, туку на мафијаш. Ако одиграла таква улога

тогаш е и паметна. Ваква убавина плус титула, е,

тоа е веќе нешто многу повеќе.

- Ало, ало, момче, каде залута со мислите? Зарем

досега не си видел жена?

- Да бидам искрен, ваква не. По некое девојче да,

но ваква жена не.

- Благодарам, а за твое знаење имам 35. Ајде да не

стоиме на врата. Попат за Велес ќе муабетиме.

XI

Госпоѓа Виолета Франго не возеше брзо.Роберт

доби впечаток дека таа ужива во ваквото возење.

Новото „Ауди 6" како да пливаше по асвалтот.

Тивката музика што се навираше од неговите

стерео уреди го тераа тој што е внатре да се

чувствува некако „пожив", да помисли дека во

животот има и убави работи.

Краткото фустанче што го носеше г-ѓата Франго

сега беше кренато скоро до колковите и малку

раширените нозе, за да може да вози слободно,

незадрживо на Роберт му го привлекуваа погледот

во тој правец. Уште при првиот поглед доживеа

таква ерекција што се уплаши. Нагло го сврте

погледот плашејќи се да не го забележи жената и

да го прекори или, чувај боже, ако потоа му каже на

мажот, го -обра бостанот. Но, тоа беше само за

кратко. Со аголот на очите сега гледаше во

нејзините јадри гради. Тие ставија капак на се. Му

го испија паметот. Кога ја виде пред неговата врата

ги виде сите нејзини убавини, беше изненаден,

возбуден и не беше сигурен што чувствува. Сега

состојбата беше некако поинаква. Мирисот што се

ширеше низ внатрешноста на колата, тивката

музика и близината на оваа убавица имаа силно

влијание на Робертовите сетила. Едноставно беше

надразнет. Му ја разбудија младоста, посака и тој

во рацете да држи нешто вакво убаво. Жената го

забележа тоа и се насмевна.

- Се надразни, а? Немој да се срамиш, не си прв.

- Да - како одземен одговори.

- Добро убавецу, кога ќе стигнеме во Велес ќе

видиме што може да направиме околу тоа. Само те

молам сакам исклучителна дискреција, разбра. Ако

си паметен колку што си убав, добро ќе се

сложуваме. А би требало да си таков, маж ми не

собира идиоти околу себе.

Роберт беше занемен. Зарем толку лесно се

подава оваа жена. Па, таа со својата убавина може

секого да го „собори", а не вака да се залетува.

Како да му ги читаше мислите г-ѓо Франго повторно

се насмевна.

- Се чудиш како така лесно ти се нудам, а? Знаеш,

ми се смачи од оние старци што се врткаат околу

моето здолниште. Зар јас не сум душа? Зарем е

чудно и јас да посакувам нешто поубаво, помладо!

А мислам дека кај тебе сум сигурна, добро

размислувам или се лажам?

- Добро - малку доби храброст Роберт - зарем мажот

ви не забележал до сега тоа што го зборувате

околу „сукањето"? Зарем не е љубоморен?

- Забележал тој одамна дека постојано е некој

околу мене, само не е сигурен дека некој и ќе ме

легне, а може да се прави дека не гледа. Не знам,

не сум го прашала, не ме ни засега. Ниту Тој не е за

жалење. Има млада и убава секретарка која му го

испила паметот. Ретко се случува да се смилува и

да легне со мене. И? Што треба јас да правам? Да

чекам? Како да не! Јас не се подавам на секого, не

сум толку... Имам некое развиено чувство за оние со

кои можам да најдам „заеднички збор". Кога те

видов на вратата, нешто ми заигра помеѓу градиве,

а тоа е знак дека со тебе ќе можам многу добро да

се сложувам. Ете, толку.

„Господе, колку е отворена. Зошто и да не биде?

Тоа што не го кажа, а се подразбира, е дека ако некој

се осмели да прозбори таа ќе негира за да си ја

заштити личноста и ќе мора да каже на мажот дека

тој и тој зборува глупости. Е, тогаш нека му ја

мисли тој што „лаел". Министерот Франго ќе удри

брзо и силно за да си го заштити угледот кој ќе биде

со тоа нарушен. Или, со други зборови, Виолета-Вики

Франго ми даде до знаење дека и јас и се допаѓам

како и таа мене и дека сака да бидам со неа, ама на

устата да ставам клуч." Роберт сега беше на чисто -

женава си го тера животот, нема што, и тоа многу

добро, а зошто, пак, да не?

- Простете госпоѓо, можам ли да ве прашам нешто?

- Можеш, и престани повеќе да ме нарекуваш госпоѓо.

Јас ти се нудам а ти мене - госпоѓо. Кога сме вака

сами, нели ти реков да ме викаш Вики?

- Добро, Вики, кажи ми дали имате деца?

- Не. Љубомир кога бил мало дете имал

заушки и јака температура која му ја прегорела

плодноста.

„Подобро" помисли Роберт, „подобро за светот.

Што ако би имал поколение а и тие се како него

или, чувај боже, полоши.Бррр..."

- А, како толку нагло стана министер, ако не е

тајна?

- Колку што јас се разбирам во политика, а и оние

што ми објаснија, кај нас има две „струи". Секоја си

трга на своја страна, но, некако туркаат заедно. Над

сите нив постои човек во поодминати години кој ги

сфатил двете страни, нивните желби. Тој човек е

толку богат и моќен, што не му треба да е во

политиката а диктира со неа. Пред неколку месеци

по еден прием останавме малку сами. Почна да ме

гали и да ја фали мојата убавина, затоа што друго и

не можеше, а јас му го кажав карактерот на мажот

ми. Утредента тој го викна кај него и се договориле

нешто, што - не знам. После два месеца стана

министер за стопанство. Ете, толку јас знам.

- А дали знаете како министерува г-дин

Франго?

- Воопшто не ме засега што всушност работи. Ионака

имам чувство дека јас него му служам како украс, за да

ме покажува пред светот и со тоа оди напред како да

сум убава кукла. Никогаш не сакал да ме вклучи во

некој „подлабок" муабет, а да не бев јас никогаш

немаше да стане министер.

- А дали Премиерот или Претседателот на

државата знаат што „цвеќе" е мажот ви?

- Не верувам. Или, можеби едниот знае, не знам.

Понуден им е како добар економист, а тие веруваат

на зборовите на тој што го предложи, или, пак,

мораат да веруваат.

- Џабе ќе те прашам кој е тој старец, нема да ми

кажеш?

-Аха...

По десетина минути влегоа во Велес. Роберт и кажа

каде живее и таа паркира пред неговата куќа.

- Оди собери се што ти треба и одиме кај

мене, треба многуработи да се спакуваат.

Роберт полека излезе. На прагот од куќата го

дочека мајка му.

- Синко, која е онаа убава жена?

- Убава е мајче, убава. Ама е постара од мене и туѓа

е. Тоа е најважно. Но, ќе работам за неа, односно

за нејзиниот маж.

Не му требаше многу спремање, а и немаше којзнае

што.

Набргу веќе беа во палатата на Љубомир Франго.

Госпоѓата почна да пакува алишта во големи

кофери. Кога беа полни му ги даде на Роберт.

- Оди смести ги во колата и дојди веднаш.

Ја послуша. Кога по десетина минути се врати,

ја немаше Вики не можеше да види каде е.

- Ало, Вики! Каде сте?

- Овде, во купатилото. Соблечи се и дојди. Роберт

се здрви. Се уплаши од ваквиот мо-

мент, иако од се срце го посакуваше. Нешто како да

го стегна околу папокот.

- Ајде, не плаши се, не јадам луѓе.

Додека ги отфрлаше алиштата му се тресеа

рацете. Не знаеше колку време траеше тоа. Кога ја

отвори вратата од купатилото беше како во

бунило.

Но, при првиот поглед на жената низ чие тело

течеше водата од тушот, стравот исчезна.

Да ја цртал некој, вака немаше да ја нацрта. „Боже

мили, каде западнав?" си помисли Роберт. Вики

дојде до него, го фати за нараснатиот пе-нис и

нежно го довлечка под водата. Почнаа да се

љубат, стискаат, превртуваат еден врз друг,

почнаа да ја мешаат младоста и силината со

искуството. Беа ненаситни. Сета она напрегна-

тост што ја чувствуваше Робер затоа што не бил со

жена подолго време, сега ја истури врз госпоѓата

Франго.

А таа, таа сакаше убавината на младоста да ја

впие во себе и да не ја пушти. Старите раце на

разни министри што се лепеа по нејзиното тело и

беа смачени. Ваквите денови се рајски.

Роберт ја имаше секаде каде што може да се има

жена, ја љубеше секаде по нејзиното тело. Неговиот

огромен пенис ја параше нејзината утроба, ја

гушеше. Вики беше избезумена. Одамна немаше

осетено во своите раце и во себе вакво младо,

здраво и убаво тело. „Господе, да потрае ова

долго," си мислеше таа.

Половина час беа во купатилото. А потоа излегоа и

така водени се фрлија во спалната на големиот

француски кревет.

Се одморија малку и повторно продолжија.

XII

Уште следната вечер Роберт почна да оди на

бодибилдинг. Кога се врати дома влезе да се

истушира. Само што сакаше да ја пушти водата

кога слушна долго ѕвонење на вратата. „Па сега ли

најде" си помисли. Ги облече фармерките и гол до

половина појде да отвори. Пред него стоеше Стојан,

телохранителот на министерот Франго.

- Што правиш? - го праша.

- Сакав да се истуширам.

- Остави тоа, имаме итна работа.

- Опаа, кога стигнав во Скопје, кога работа излезе!

- Ајде побрзај, потоа коментирај.

За петнаесетина минути стигнаа во еден стан во

населбата Карпош. Стојан ја отклучи вратата со

калауз. Со себе носеа два огромни кофера. Беа

направени од чиста кожа, краевите им беа

зајакнати со метални рамки а на дното имаа

тркалца за да можат да се влечат. Пред да влезат

на рацете ставија гумени ракавици. Роберт тогаш

помисли дека е глумец во некој криминален филм.

Тоа траеше кратко. Кога влегоа сфати дека тоа е

јаве, стварност, а не глума.

Пред нив, во дневната соба на дебелиот килим,

лежеа маж и жена, голи и крвави. Облеката им

беше расфрлана по столовите.

Роберт го сфати тоа што беше очигледно. Овој пар

водел љубов пред некој да им испука по неколку

куршуми во телото.

- Швалери - кратко констатираше Стојан.

На Роберт цревата му се кренаа и имаа

намера да исповратат се што имаат внатре. Зема

длабоко воздух и некако се воздржа.

- Па, зарем некој вака да ги суреди заради тоа!?

- Ааа не, тој што ги суредил ги задолжил со

поголемо количество дрога а тие сакале да го

изиграат, па тој решил да им ги скрати маките. Ете,

толку знам. Туку, ајде да ги пикнеме во кофериве

заедно со облеката.

Стојан во панталоните на убиениот маж најде

клучеви од „Тојота", ги зема и рече, студено како да

се работи за вреќа компири.

- Ке ги ставиме во багажникот на неговата

кола и ќе ги однесеме во центарот на градот и таму

ќе паркираме. Ти немаш возачка дозвола, нели?

-Не.

- Добро. Јас ќе појдам во град и со такси ќе

се вратам, а ти да ме чекаш во мојата кола,

разбра? А од утре да си се спремил за полагање.

Откако двата трупа ги пикнаа во коферите, почнаа

да ги бришат крвавите траги. Кога завршија станот

изгледаше како тука ништо да не се случило.

Цела оваа „операција" траеше петнаесетина

минути. Потоа ги одвлечкаа до лифтот и мирно

слегоа долу.

Кога Стојан го отвори багажникот на „Тојотата" се

сврте неколку пати да види дали некој ги гледа.

Уверен дека се е чисто, заедно со Роберт го

кренаа првиот кофер и го истурија телото во

багажникот. Така направија и со вториот кофер.

Празните кофери ги сместија во стариот мерцедес

со кој дојдоа.

- Сега влези во „мечката" и чекај ме, важи?

- Аха - Роберт се што работеше го правеше како

зашеметен, рефлексно. Сега кога седна во колата

малку си дојде при себе. Конечно тргна по некој

крив правец од каде што тешко има враќање.

Половина час така размислуваше кога се отвори

вратата. Стојан седна зад воланот, со иронична

насмевка на лицето.

- Готово, си одиме. Тебе нека ти е на здравје, стана

„чистач".

- Каков „чистач"?

- Така ги викаат оние луѓе кои по некое злодело ги

чистат трагите. Иако доста пати и тие се

ликвидатори. Честито.

„Море, носи се" помисли Роберт, но гласно рече:

- За што ми честиташ? Како да дипломирав на некој

факултет.

- Ти немаш ниту најмала претстава дека во оваа

работа треба да имаш многу поголем ум отколку да

завршиш некое школо. Ограничениот брзо оди во

затвор, ја губи главата или пак... Како овој пар што го

спакувавме. Сакаш ли сега да те однесам дома да

завршиш со туширањето. Еве ти 500 марки за

помошта. Не е лошо уште утре да појдеш во некое

авто-школо, разбра?

- Разбрав.

XIII

Неколку дена Роберт ги сонуваше мажот и жената,

како голи и крвави одат кон него и го бркаат да си

оди од крвавото поле. Се будеше уплашен и

целиот во пот.

Се премислуваше дали да го послуша сонот или да

се обиде да го заборави. Го заборави, само на

кратко. Во меѓувреме беше преокупиран со учење

за возачки испит. Тоа малку го оттргна од

страшните мисли.

Неговата сестра Виолета беше примена на

Филозофскиот факултет и Роберт ја повика да

престојува во станчето заедно со него.

Веќе вториот месец од престојот во Скопје, Роберт

доби возачка дозвола. Од секојдневното вежбање

во салата за боди билдинг добиваше мускули и се

чувствуваше некако поживо, посилно.

Но, сепак, имаше во душата некое чувство дека ја

„утнал" работата, залутал некаде каде што не му е

местото.

Една вечер гледајќи ги вестите на телевизија, го

слушна телефонот зад него како ѕвони.

- Виолета, јави се те молам.

По неколку секунди сестра му рече:

- Боби, тебе те бараат.

Роберт нешто промрмори и ја зема слушалката.

-Да?

- Роберт, овде Стојан. Веднаш дојди кај мене, имаме

една работа да завршиме - Стојан ова го рече

заповеднички.

- Добро, за половина час сум таму.

Кога се најдоа Роберт не можеше долго да истрпи

и нервозно праша:

- Каква работа? Да не е пак „чистење"?

- Не, сега треба да „расчистиме" некој благајник од

градската управа.

- Што згрешил, пак, тој?

- Не знам, сигурно се замерил со некого, а кога

сакаат да го снема, тогаш работата е малку

поголема. Кога се работи за благајник тоа значи

дека пари се во прашање.

-Каде е човекот?

- На „Водно", се весели со друштво.

- А како ќе го направиме тоа?

- Со гас, ја спремив боцата. Ти ќе ми чуваш стража

додека ги полнам гумите. На првата кривина ќе му

експлодираат и... право во провалија. Идеално

самоубиство, или несреќен случај, што велиш?

На Роберт му се смачи. Се чудеше како Стојан

мирно зборува за одземање туѓи животи, како да се

работи за некој инсект а не човек. Се стресе,

морници му поминаа низ телото.

Новата Тојота на благајникот беше пар-кирана

помеѓу еден мерцедес и БМВ. Роберт

сфати по колите на паркингот дека во хотелот е

собрано „крем" друштво.

Стојан паркираше зад Тојатата и неколку минути

гледаше лево-десно.

Кога излезе почна да врне ситен дожд. Идеално

време за она што има намера да направи, нема

никој да излегува надвор, ќе може мирно да работи.

Излезе и Роберт и нервозно тапкаше во место

гледајќи наоколу.

Стојан брзо го испразни воздухот од предните гуми на

Тојотата. Кога беше готов, ја поврза боцата со гас со

цревото, кое беше приклучено за нивната кола,

силниот притисок почна брзо да ги полни гумите.

Не смееше да ги преполни за да не пукнат и на прав

пат. Запали мала батерија и го погледна мерачот за

притисок. Задоволно се насмеа. Неполна минута потоа

беа спремни да се вратат назад.

„Колку рутински го работи ова" помисли Роберт.

„Веројатно не му е прв пат."

- Готово, си одиме дома - рече Стојан со насмевка,

како да се враќаат од фудбалски натпревар, каде

што тимот за кого навивал победил.

- Аха - кратко промрмори Роберт.

- Што си се здрвил толку, а? Еве ти 3.000 марки за

помошта. Со нив утре купи си некоја постара кола,

за да не привлекуваш внимание а сепак да ти служи.

Земи и некој костум, облечи се, ваков не можеш кај

министерот да одиш.

„Колку лесно заработени пари, лесни и крвави. Во

што се претворам јас?" - Роберт се замисли. „Значи

животниот пат со крвави плочки ќе ми биде

поплочен".

„Добро, можеби оној кој што треба да настрада

згрешил навистина многу" се тешеше „ако е

политички проблем не би требало вака да

реагираат противниците, затоа што политиката се

врти. Сепак, мора да е друга работа. Да, голем

криминал ќе да е. За малку не се даваат толкави

пари за да се одземе туѓ живот. Така рече и Стојан, а

тој е професионалец, ги познава работите."

Кога стигнаа пред зградата на Роберт, Стојан мирно

рече:

- Ајде со здравје, ќе се видиме - и со полна брзина

замина.

XIV

Утринските вести Роберт ги дочека воопшто не

заспивајќи. Немаше ништо. Дури во 10 часот

објавија дека сношти, враќајќи се од некоја

прослава во хотелот на Водно, благајникот на

градската управа загинал. Од непознати причини,

неговиот автомобил излетал од патот и паднал во

провалија, но по неколку превртувања, се задржал

на некое дрво. Тоа го спасило човекот што бил

заедно со благајникот. Тој задобил многу

искршеници, но сепак останал жив.

Роберт шеташе низ собата како зашеметен. Од

кога се зафати во ова „оро" не беше начисто со

своите чувства. Од една страна мразеше се што е

над него и таму ја бараше вината за сопствениот

неуспех во животот, сите би ги сотрел, таков нагон

имаше. Од друга страна, пак, знаеше дека ова е

крајно неисправно, кри-минално, а тоа му ја јадеше

душата.

Нагло излезе од станчето, лут самиот на себе што

постојано го окупираат вакви мисли.

Шеташе низ градот долго време двоумејќи се што

понатаму?

Застана пред една банка стискајќи ги парите што

му ги даде сношти Стојан. Цела минута така

стоеше за на крајот, сепак, да влезе.

- Добар ден - му се обрати на човекот зад стаклото.

60

- Добар ден, повелете.

- Ке ве молам, дали може да извадам девизна штедна

книшка на име на сестра ми? Знаете роденден и е,

па сакам да ја изненадам.

- Нема проблем, го знаете ли бројот на нејзината

лична карта или е малолетна.

- Го знам - Роберт го запиша во својот нотес кога ја

пријавуваше како привремен жител во Скопје.

- Одлично. Што и колку ќе вложите?

- За почеток нека бидат 200 марки, може?

- Секако.

По неколку пополнети формулари Роберт ја имаше

штедната книшка во рацете. Му дојде топлина на

душата, се радуваше дека барем нешто сторил за

својата помала сестра. Но, се олади кога му текна

од каде му се парите.

Не смее ништо да и каже, како ќе се правда, никако.

Валканите работи нека бидат само на негова

душата, нема да ги меша неговите во овие лајна, ни

случајно.

Излезе од банката и се упати кон една фирма која

продава половни автомобили. На паркингот имаше

десетина коли со разни марки. Застана пред едно Рено4

старо 15 години. Му одговараше сумата, чинеше 2.000

марки. Го проба низ блиските улици. „Добро е" си

помисли „за тие пари и нема поарно. Попладне, кога

Виолета ќе се врати од факултет, ќе појдеме со колата

да си купиме нешто за носење."

Повторно се израдува и повторно се олади.

Роберт во суштина беше неизживенано дете. Од кога

паметеше во неговиот дом никогаш немало

доволно ни за задоволување на еле-ментарните

потреби.

Како мало дете кога ќе видеше некое свое

другарче како држи нешто во рацете, а тој тоа не

може ниту да го сонува, му доаѓаше да заплаче. Малку

по малку неговата душа се стегаше се повеќе и се

повлекуваше во себе. Затоа сите го знаеја како

смирено дете, а не можеа ниту да претпостават

зошто е таков.

Затоа сега, иако знаеше на кој начин ги заработи

парите, кога ќе купеше нешто за себе или за

неговите, срцето му чукаше од радост, како на мало

дете кога ќе му се даде саканата играчка. Барем за

момент беше „голем и способен".

Со сестра му и нејзиното момче излегуваа кога

имаа слободно време. Ги гледаше млади и весели,

како се држат за рака. Така би требало секој млад

човек да си поминува, а не како мене - со страшен

товар во душата.

Сестра му и момчето студираа заедно, само што тој

беше две години пред неа. Роберт потајно се

распраша кој е и што е. Потекнуваше од слична

фамилија како неговата, а фактот дека редовно ги

дава испитите е голема гаранција дека е момче на

место. „Каква разлика, врсници сме а тој оди

напред по нормални патишта," размислуваше „а

јас... каде одам јас?"

Седум месеци е во Скопје. За тоа време претури

преку главата триста работи. Кога навечер

остануваше сам одеше на боди билдинг. Одвреме-

навреме одеше да тренира и некој боречки спорт,

така посетуваше џудо, карате и бокс. Не сакаше да

стане експерт, туку само да ги совлада основните

зафати и удари. Ако веќе ја работи оваа работа

тогаш да биде спремен и да се одбрани, ако се

најде во таква ситуација. А тоа му го рекоа и

Франго и Стојан.

За овие месеци имаше неколку „помали " работи,

кои ги заврши сам, без никакво насилство. Беше многу

љубезен при извршувањето, но сите што ќе го

погледнеа во очите сфаќаа дека е подобро да

прекинат да си играат со главата и да го одржат

ветеното. Погледот во тие моменти му беше празен,

како да гледа којзнае каде, студен и страшен, поглед

на убиец.

Од кога ќе си заминеше од местото, Роберт се

враќаше во „нормална" состојба и делуваше како

секој нормален млад човек.

Сепак, и покрај таквите акции, пари немаше доволно.

За да заштеди од давачките по салите за вежбање,

еден ден реши да купи домашен тренажер, тегови и

легло за лежење кога се креваат теговите.

Кога влегуваше во собата, ја виде сестра си како

стуткана на троседот учи. Го крена погледот и му се

насмевна.

- Боби, што е тоа?

- Ке видиш кога ќе го монтирам.

Девојката немо го гледаше како работи. Кога сфати

што е тоа почна да скока од радост. Почна да го

гушка, врискајќи како мало девојченце. На Роберт му

дојдоа солзи во очите. Кога ја виде сестра си како се

радува, се радуваше и тој. Беа деца, големи деца.

- Знаеш што, јас ќе појдам до факултет и по два-три

часа ќе се вратам, можеби со момчето ќе бидам, за

да ги испробаме справите. Може, нели?

- Душичке, овие работи ги купив за двајцата, ем јас да

не давам пари по клубовите, ем ти да си одржуваш

кондиција. Дали ќе бидеш сама или со момчето мене

не ми пречи.

- Благодарам, бато - во очите и се појавија солзи,

како пред малку на братот - отидов јас -додаде и

брзо излезе.

Роберт се соблече во гаќи за капење и легна на

лежалото за да крева тегови. По петнаесетина

минути беше целиот во пот, кога слушна ѕвонење на

вратата, не оставајќи ги теговите викна од место:

- Отворено е, кој и да си влегувај.

Полека одејќи до него дојде г-ѓа Франго. Го

гледаше во набубрените мускули кои пливаа во

пот. Роберт ги врати теговите на нивното место, зад

неговата глава, но не стана. Жената го погали по

градите на што неговата машкост реагираше

моментално, што беше видливо. Виолета-Вики

Франго му ги соблекуваше гаќите полека, не

можејќи очите да ги одвои од тоа место.

Се соблече и таа и полека, нежно, седна врз него.

Двајцата беа толку возбудени што по триесетина

секунди беа готови. Не прекинаа, убаво им беше.

Нејзините гради како да не излегуваа од неговата

уста, сакаше да ја проголта. Два месеца немаа

однос, иако често се гледаа и сега сакаа тоа време

да го надополнат.

Кога се истушираа и облекоа Вики рече:

- Знаеш дека Љубомир некни ми дофрли дека

необично те загледувам. Со други зборови, колку што

јас го познавам, тој се сомнева во нас.

- Вики, дај да прекинеме да не ме проголта мракот.

- Слушај Роберт, ако нешто ти се случи, ќе се

погрижам и него да го изеде темница. Во најмала

рака, бел ден нема да види, тоа ти го ветувам од

длабочината на мојата душа.

- Море, батали работа, ове е опасно поле, а Франго

е опасен противник.

- Остави го сега тоа. Дојдов за друга работа. За

неколку ден маж ми треба да оди за Франција, треба

да потпише некој договор за стопанска соработка,

а и јас ќе одам, како украс. Слушнав како со Стојан

зборуваат дека е потребно и тебе да те земат. За

што ќе им требаш таму не знам. Кога ќе ти кажат

прави се изненаден, важи? А за оваа информација

сакам во Франција да водиме француска љубов.

- Ако не фати мажот ти ќе имаме и француски погреб.

XV

Париз, Франција

Додека министерот Љубомир Франго со својот

француски колега и нивните сопруги беа на свечен

ручек по долгиот разговор за стопанската со-

работка, телохранителите Стојан и Роберт појдоа да

ја завршат работата заради која и беа дојдени.

На долгата авенија каде беа зградите со

апартмани за средната класа не можеа да најдат

паркинг. По долгото пребарување успеаја да го

пикнат Пежото, кое ден пред тоа го земаа од рент-а-

кар, на мал простор меѓу две возила. Се покажа дека

Стојан добро го познава „градот на свет-лината". А

како не би го знаел кога веќе десетина пати бил тука.

Сега мораа да пешачат најмалку тристотини метри до

кафе-барот кој имаа намера да го посетат. Околу два

часот влегоа во затемнетата внатрешност.

Десетина секунди ги стискаа очите додека не им

навикнаа на оскудната светлина. Просторијата со

петнаесетина маси беше скоро полна, а на шанкот

неколку мажи и жени мирно го пиеја својот пијалак.

„Веројатно времето за ручек го поминуваат овде"

помисли Роберт.

Се упатија до крајот на просторијата каде што на една

врата стоеше натписот Ofice - Стојан без тропање

влезе. Зад работната маса на која имаше доста

„хартија" седеше сопственикот на барот.

- Здраво Ване - Стојан иронично го поздрави.

Овој рипна од столицата и така здрвен

остана. Роберт виде страв во неговите очи.

- Здраво Стојан - со мака проговори. - Кога Дојде?

- Не е важно. Дојдов да наплатам 4 кила хероин

или да ги земам назад. Таква наредба имам.

- Уште не сум ги собрал парите, ќе ви ги испратам,

со сигурност.

- Шест месеци заебаваш некого кого не смееш, а се

зборува дека парите си ги земал, што е нормално,

само што си ги фрлал за коцка и за курви.

- Нема врска, Стојане, нема.

- Уште ли го држиш апартманот на

четвртиот спрат?

-Да.

- Е па ќе одиме таму да позборуваме, важи? Да не

имаш некој горе?

- Не, жената и ќерката одамна ме напуштија.

- Добро направиле. Ајде, одиме.

Кога влегоа во апартманот Роберт се изненади колку

беше неуредно. Долго време овде нема фатено

жанска рака.

- Слушај Ване, не обожавам заебанции а ти

се заебаваш со целава работа. Имаш пари или роба

или не, а?

- Знаеш, ќе ми донесат, ми должат - почна да

пелтечи Ване.

На Стојан и Роберт им стана јасно дека од овој

човек не можат да земат ништо.

- Имаш ли нешто за пиење? - одеднаш праша

Роберт. Стојан се изненади, знаеше дека тој

воопшто не пие алкохол.

- Имам виски.

- Донеси.

Кога пијалокот беше донесен Роберт мирно му

дофрли:

- А сега, газда Ване, пиј.

- Јас? - се зачуди овој - а вие не сакате?

- Не, кога сме на „работа" ние не пиеме.

Ване испи неколку чаши и набрзо беше пијан.

- Сега ќе ни кажеш ли каде можеме да ги собереме

парите? - Роберт тивко го праша гледајќи го во

затемнетите очи.

- Ти мали не сери, со тебе за бизнис не сакам да

зборувам. - Роберт побледе. Душата како некој да му

ја стегна со студена рака. Покрај сиро-маштијата не

можеше да поднесе уште некој да го навредува и на

него лечи комплекси, па макар бил и пијан. Стана и

појде до отворениот прозорец и полека се сврте. Во

очите му се отсликуваше омраза.

- Ване дојди овде да ти кажам нешто.

Пијаниот човек одвај се дотетерави до

прозорецот, се потпре на рамката и главата ја

извади надвор да види што му покажува Роберт.

- Ване, дали знаеш да леташ? - Роберт мирно

го праша.

- Глупаво прашање, зошто прашуваш? -заматениот

ум од испиениот алкохол не можеше да ја сфати

опасноста која се криеше зад прашањето.

- Ке ти треба - додаде Роберт и едноставно го

поткрена пијаниот Ване одназад и го фрли удолу.

Човекот падна покрај еден минувач.

Прво удри со главата на бетонот. Анеговиот мозок се

разлеа од распрснатиот череп по минувачите.

Стојан се уште седеше во фотелјата не зборувајќи

ништо. Беше изненаден како неговиот партнер го

изведе ова, чисто професионално.

Без ништо да си кажат излегоа од апартманот и

појдоа до паркираното „пежо".

На Роберт ова му беше прво „чисто" и самостојно

убиство. Не знаеше како да се однесува. Наеднаш

му дојде да исповрати. Се потпре на Цитроенот кој

беше паркиран до нивната кола и исповрати на

хаубата се што имаше во стомакот.

„Не дај боже да дознаат моите што стана од мене"

помисли во тој момент.

XVI

Од кога влезе во ова друштво Роберт имаше чувство

на изгубеност, осаменост. Затоа често беше некако

повлечен и ретко кога учествуваше во разговорите

или коментираше.

На која страна да се свртеше, околу него беа

измамници, криминалци, луѓе што ниту пет пари не

даваа за законот. Почна да формира мислење

дека колку и да не чини ова што го работи, толку и

прави услуга на мајката земја, го чисти ѓубрето, а

околу него куп такви ѓубришта. Најголемото ѓубре

што тој можеше да го види, беше самиот министер

Франго.

Иако работеше за него, Роберт имаше горко чувство

дека во случај да се расчуе, тој последен ќе

настрада. Ниту еден Претседател на држава или

на влада не сака да се зборува дека за време на

нивното владеење имало министри од таков ков,

па следствено на тоа ќе гледаат работата да ја

ублажат а ќе настрада извршителот, значи тој.

Се зборува дека кај нас во државата, барем кај тие

што се на власт, има две „струи". Едната ја влече

претседателот на државата а другата премиерот.

На која припаѓа Франго Роберт не можеше да

претпостави. Добрата страна е спротивно на оваа

каде што е овој министер. За опозицијата не

сакаше ниту да размислува. Кај

нив има многу „струи", затоа е и опозиција. Но,

сигурно дека и некои од нив ги користат „услугите" на

Франго. Девијациите на општеството беа толку големи

што Роберт беше сигурен дека се повеќе ќе имаат

работа.

Гледајќи отстрана на човека овие работи му се

чинат некако нестварни, мистериозни. А се е толку

едноставно. Целата работа се врти околу парите и

- сексот. Тие две работи ги формираат владите и

политиката. Каде што не помага едното се пласира

другото. Ако е некој имун нас тие работи ќе му

измислат афера баш околу нив. После тоа на

здравје нека му е функцијата, го испратија по

ѓаволите.

Најочигледен пример беше Виолета Франго. Таа со

својата убавина и нудење на своето тело го донесе

својот маж на положбата на која е сега, нормално, за

да ги штити првенствено интересите на оној што го

направи министер. За тоа дека треба да работи во

државен интерес и дека треба да ги слуша

претседателот и премиерот, е тоа доаѓа во втор

план.

Првите двајца луѓе во државата можат да се

трудат колку што сакаат, тешко ќе им појде од рака

нешто да исправат, а не дај боже да ги завеат

патиштата против тие интереси. Роберт беше

сигурен дека еден од нив и сака вака да остане. Се

е тоа бизнис, тоа и идиот може да сфати, а Роберт

не беше глупав.

Вакви мисли го јадеа и сега, кога беше во

прегратките на преубавата Виолета Франго. Не

можеше да се оттргне од впечатокот дека и тој

стана такво ѓубре, дека е и тој дел од тие луѓе.

Пари и секс. А гневот, најсилното човечко чувство

што го тера човека да оди напред, секојдневно се

зголемуваше во неговите гради. Го гушеше,

мачеше а најповеќе беше гневен на самиот себе.

„Роберт - чистач!!! Пу, да ти ебам будалата."

- Роберт, што си се замислил толку? Да не не ти

беше убаво?

- Вики, секој на планетава што ќе легне со ваква

убава жена мора да биде среќен, барем заради

уживањето. Ме јаде нешто друго, а тоа е - КАДЕ

ЗАЛУТАВ ЈАС!?

- Што ти фали? Еве, сега сме во Франција, утре

којзнае каде. Згора на тоа на државен трошок. Маж ми

нека брка политика а ние животот.

- Ех, Вики, Вики, прескапо го плаќам јас сето ова,

прескапо.

- Па зошто тогаш не отвориш некоја

продавница и да си бидеш помирен? Во се би имал

успех, паметен си, млад и убав. Колку да изгледа

привлечно политиката е скапан занает, отров

за душата, те убива како личност. Зарем до сега

не го сфати тоа? Иако јас не се мафтам со таа

работа, ги гледам луѓето што влегуваат во

политиката, колку се ентузијасти, можам да им

ги намирисам душите, а после месец-два, просто им

смрдат.

- Доцна е за повлекување Вики. Не можам туку-

така да си одам, нема да ме остават. Туку остави

го тоа, ти си поинтересна и попривлечна од тие

муабети - рече нагло и ја зари главата меѓу

нежните гради.

Почна да и ги грицка пупките. Ерекцијата беше

мошне брза и јака. Влезе во неа грубо на што Вики

врисна.

Роберт мораше да признае дека има голема желба

за што почест контакт и секс со оваа жена. Тој како

да му се одмаздуваше на Франго, на „неговиот свет".

Така се чувствуваше и сега. Силно излегуваше и

влегуваше во жената. А таа ова го сфаќаше дека

така требало да биде, а не како одмазда. Ваквите

движења ја натераа да вриска од задоволство. И се

чинеше дека со секој негов налет е готова да

доживее комплетно задоволство, а тој

продолжуваше. Прв пат во животот да доживее

толку силно, сеопфатно задоволство.

Роберт не застануваше, тој се одмаздуваше.

Го оттурна Вики кога после долгиот врисок го касна

за вратот. Тогаш се созема и почна да ја бакнува и

милува нежно. Набргу и тој беше обземен од

целосно задоволство.

Лежеа еден покрај друг, облиени со пот и со

насмевка на лицето, но секој од различна причина.

XVII

Два дена пред Велигден, Роберт и сестра му

појдоа дома во Велес. Купија јагне, разни пијалоци

и други работи.

Во неделата на свечениот ручек татко му и мајка

му блескааа во очите, беа весели. После долги

години на нивната трпеза имаше пристојно јадење.

Нивната ќерка не им дозволуваше ништо да

работат. Трчаше таму-ваму, сакаше се сама да

направи, сакаше нивните родители да

почувствуваат барем малку радост, а и тие да се

одморат.

Роберт не можеше да издржи, ќе пукнеше, стана и

појде во купатилото. Солзите му навираа, липаше

како мало дете, но не од среќа. Го јадеше што

среќата на неговата фамилија ја донесе со крв. Ако

случајно дознаат, оваа куќа ќе стане уште победна, за

никогаш повторно тука насмевка да не се види.

Зеде длабоко воздух, го изми лицето со студена

вода и се врати во трпезаријата.

- Сине, да не ти се слоши? - не можеше да сокрие

дека нешто го јаде, та таа го родила, мајка муе е.

- Не, мамо, заборавив да се измијам па појдов да го

сторам тоа.

- Добро, ајде одберете си по едно јајце и да се

кршиме - се јави татко му.

Ручекот помина во весела атмосфера. Кога беа

готови таткото повторно се јави.

- Сине, како ти оди работата, што всушност

работиш?

Роберт се плашеше од вакво прашање. Му идеа

морници, но сепак се насмеа.

- Се турка некако тато, лошо време е. Прашуваш

што работам? Зарем во оваа земја има нешто

друго за работа освен трговија. Некој роба, некој ум,

а богами некој и сила. Кажи ми ти мене дали си

слушнал дека некој производител на било што има

голем успех во работата. Многу тешко, тато, многу.

- Во право си, сине. Мислам дека нашата

генерација толку многу ќе ја опустоши земјава што

за вас младите ќе остане едно големо ништо. Еве,

Јас и моите другарим, иако ништо лошо не сме

направиле, се чувствуваме виновни. Виновни затоа

што немоќно гледаме како пред носот ни го крадат

лебот а ние молчиме. Тоа исто како да им даваме

за право. Некој страв ни се пикнал во коските и тоа

е.

- Хммм - Роберт ова го сфати поодамна, само

не можеше да помогне, а и не знаеше како. Затоа и

„скршна" во крив правец. Но и покрај тоа, беше

доволно свесен секоја работа што требаше да ја

изврши да ја стави на кантар. Ако се тој или таа на

било каков начин вмешани во криминал, одеше и

едноставно го решаваше проблемот. „А

и зошто да ги жали. Па, тие ниту сопствената мајка

не си ја жалат а не дај боже да треба него нешто

да му направат. Прво ќе го сотрат а потоа така ќе го

клоцнат. Такви луѓе го земаат лебот од нашите

татковци, или од вакви како мене, што работат за

таквите" си мислеше Роберт, а тоа најповеќе го

јадеше.

Добро е што барем сфатил дека некој од нив прави

идиоти и дека молчењето не е секогаш злато. Да го

кренат гласот против тоа, не станува ниту збор, само

сфати дека треба тоа да го сторат. Добро, и тоа е

нешто, работите се мрднале од место. Но, додека

се истркалаат треба да се издржи.

Се чини дека на овие простори најисплатлив е

шверцот. Каква чесна работа какви бакрачи. Тука

нема ништо. Професори и учители тргуваат со

оценки, полицајци шверцери на ова или она,

министри „пирамидалци". Весниците само за тоа

пишуваат. Демек, перспективата на младите е

толку розова што почнаа да црвенеат од срам.

Роберт толку беше занесен во мислите што

воопшто и не го слушаше татко си.

- Доста, со таа политика, ми се гади од неа. Денес е

Велигден и да го почитуваме, важи? - се јави мајка

му. - Роберт, имаш ли девојка? За женење ти е

рано, но мама сака да знае дали имаш некоја на ум.

- Мамо, девојки колку сакаш, но постојана немам, а

и самата рече дека ми е рано.

- Добро, извини. Сакав само да прашам, дали да

почне мајчиното срце да се радува.

„Ке се израдуваш, мајко мила, само ако дознаеш

какви ужаси работам. Срцето му се стегна од таа

мисла, му дојде пак да заплаче. За да го сокрие тоа,

ја крена чашата со пиво и викна:

- Ајде да наздравиме уште еднаш! - Кога се

чукнаа и напија со насмевка додаде - ајде утре

да играме Лото, а? Кој знае, можеби и нас ќе ни

се насмее среќата!

Хм, среќа. Ашто беше тоа?

XVIII

Веќе втората година од кога почна со оваа работа

Роберт важеше за исклучително способен „чистач".

Но, важеше и за човек кој ако процени дека е нешто

политички или се работи за одмазда, тој тогаш се

извлекуваше, валканата работа ја препушташе на

друг. Безмилосен беше онаму каде имаше

криминал, па макар тоа биле и врвни политичари.

Тие луѓе беа како рак рана за него, тие луѓе го

избркаа татко му на улица, а со тоа и тој стана ова

што е. Сепак, беше дисципли-ниран и за да

превземе нешто требаше да му се посочи работата

и да ја договори цената за извршената рбота.

Беше како полунезависен „чистач".

Во неговиот мозок се формира мислење дека нема

ништо порасипано од расипан политичар.

Со секоја средба со неговиот шеф аверзијата према

ваквите луѓе стануваше се поголема. Со мерак би

му ја скинал главата, само да му плати некој. Не

смееше ниту да помисли да убие некого којшто не се

закачил со законот и за кој не му е наложено. Ако

еднаш тоа го стори тогаш ќе стане обичен убиец

осветник, се плашеше дека тоа ќе нема крај. Вака

барем беше психички посмирен.

Почна да се движи во високите кругови во

државата, поточно со жените и ќерките на

моќниците.Од почетокот како заштитник а потоа

се повеќе како посакуван млад човек. Поточно,

прво ја придружуваше Виолета Франго за набргу да

го посакаат и другите.

Сите тие жени само површно знаеја со што

всушност се занимаваат нивните мажи и татковци, а

на Роберт тоа му годеше, сакаше што помалку да

слуша за валканици и задоволството во нивното

друштво да остане непоматено. Се однесуваше

како прав џентлмен. Се одѕиваше на секоја молба и

покана ако беше слободен. За десетина месеци,

секоја жена која барем малку му се допаѓаше, ја

натера да легне со него. Дискрецијата му беше на

највисоко ниво, а со тоа допринесе жените и

девојките уште повеќе да го бараат. Беа сигурни

дека нивниот добар глас ќе биде сочуван, згора на

тоа ќе имаат убави моменти во прегратките на овој

млад и убав човек.

Сега повторно жените малку по малку го внесуваа

во друштвота на нивните мажи не знаејќи дека тој

скоро за сите има извонредни сознанија. Сакаше да

биде известен, навремената информација во ова

време многу значи. Од друга страна за неговите

активности знаеја само неколку луѓе со што беше

во голема предност пред неговите противници.

Вики Франго знаеше за неговите авантури со

другите жени, но беше доволно паметна да не

биде љубоморна. Тоа би било лошо. Би покажала

дека е вљубена во него. Таков луксуз

не смееше да си дозволи. Зошто тогаш да го

расипува тој однос кога ионака тој се враќа во

нејзините прегратки.

Стојан, телохранителот на министерот Франго,

почна да чувствува завист према него, на секое

поле. Сметаше дека, иако двајцата често работат

заедно, всушност тој го воведе во работата. Но,

сепак, беа доволно професионалци за да не си

пречат, иако способноста на Роберт го ставаше во

втор план. Тоа го јадеше најмногу, способноста на

Роберт.

Тој за секоја акција се подготвуваше извесно време,

додека ова момче тоа го правеше во чекор.

Едноставно, работата што ќе ја при-фатеше ја

завршуваше брзо и без да остави било каква трага

зад него. Тоа и го донесе на врвот. Нормално,

таквиот човек е број еден.

Како сега да не чувствува завист. Згора на тоа,

Стојан знаеше дека Роберт не ужива во тоа што го

работи, дека после секоја завршена работа му се

лоши.

Еден ден Стојан доби задача да види што стана со

2 кг хероин што му беа дадени на еден матичар.

Два месеца човекот не се јавува да каже каде се

парите или дрогата. Исто како со Ване во Париз.

Но Стојан, иако беше топла есен, настина, доби

висока температура и случајот го презеде Роберт.

Стојан му кажа каде се движи овој дилер,

каде работи и каде живее. Му кажа и за при-

колката која му беше паркирана во Сарај меѓу

многуте други, под едно големо и старо дрво. Му

кажа и тоа дека матичарот скоро целото слободно

време го минува во друштво на мали девојчиња.

Тоа кај Роберт побуди одвратност иако го немаше

ниту видено човекот.

Не можеше да ги разбере педофилите. Покрај

онолку убави и зрели девојки тие се нафрлаат на

оние ситни тела кои не почнале ниту да зреат.

За ваков вид работа, која скоро секогаш

завршуваше со убиство, министерот даваше

20.000 марки. Но Роберт беше задоволен ако му

даваа и половина, другата половина би било

задоволството што на светот ќе има едно лајно

помалку, му се чинеше дека воздухот тогаш ќе

биде почист. Во такви моменти се чувствуваше

користен за човештвото. За другиот дел од

неговиот живот, нека се смилува Господ на

неговата душа. Затоа што само Севишниот и судот

имаат прво да судат, никој друг.

Роберт планираше работата да ја заврши вечерта,

значи сега може да се одмори и отспие малку,

бидејќи цела ноќ беше со Вики.

Легна и потона во немирен сон.

XIX

Спиеше до приквечер. Кога се разбуди, се

истушира и се избричи. Облече костум а на очите

стави темни очила.

Сестра му го гледаше заинтересирано.

- Боби, изглед имаш некој состанок? - се насмевна.

- Ништо особено.

Излезе и појде до Реното, го крена задното

седиште каде што имаше направено лежиште за

пушката и пиштолот, оние исти што ги зеде од

сопственикот на кафулето во Велес. Тие две

работи му останаа чести придружници. Со нив

често одеше подалеку од Скопје да вежба

стрелање. Како и се друго, и тоа доста брзо и

добро го научи. Во лежиштето до нив имаше јаже,

дебело како малиот прст.

„Значи се е на свое место, може да тргнам" -

констатира.

Матичарот прво го побара дома. Кога не го најде

појде и на другите места кои му ги насочи Стојан. Но и

таму немаше успех. Значи му остана уште

приколката на езерото „Треска" во Сарај. Лесно ја

најде, големото дрво беше видлив знак.

Беше речиси 11 часот пред полноќ. Паркира

педесетина метри подолу. Го зема јажето и го

префрли преку глава за да му застане на ра-

мениците. Во левата рака ја носеше двоцевката

а во десната пиштолот. Седиштето го оставаше

така кренато, за да може брзо да го врати оружјето

назад.

Се исправи, зема длабоко воздух, ги под-мести

очилата и појде.

На прозорчето од приколката, иако имаше темна

завеса, се гледаше светлина. Значи тука е.

Во целата околина владееше глува тишина.

Слабата месечева светлина го правеше местото

мистично.

Дојде поблиску до вратата и наслушна. Како да

слушна детски гласови, потоа и постар баритон.

- Ајде, работете, што чекате?

Роберт почека уште десетина секунди. Полека ја

фати кваката со раката во која му беше пиштолот и

се обиде да ја отвори. Попушти. „Многу

невнимателно од негова страна што не заклучил"

помисли „или, пак, воопшто не се плашел дека

некој може да го посети. Сеедно, тоа сега не е ниту

важно." Го стави пиштолот во џебот и нагло

отвори.

За две-три секунди неговиот мозок ја регистрираше

целата стостојба во приколката. Во неа немаше

мебел, само два „јоги" душека, на кои лежеа три

девојченца, не постари од 13 години. Покрај секое

од нив лежеше шприц.

Погледите на девојчињата им беа заматени од

примената дрога. Над нив, исправен како

споменик, гол, со стомакот КОЈ почнал да оддава

знаци на дебелина и пенисот напнат до пукну-

вање, стоеше матичарот.

- Што правиш со децата, стоко една

педофилска! - викна Роберт и ја крена цевката

од пушката во правец на неговиот стомак.

Човекот се здрви, ерекцијата нагло спласна.

Девојченцата некако со сила се насмевнаа,

несвесни за што всушност се работи.

- Кој, кој си ти?

- Ме викаат „чистач", а сега излези надвор. Кога

матичарот слушна кој е посетителот

уште толку се уплаши. Имал слушнато за некој си

„чистач" за кој се зборува дека е полош и од

самиот ѓавол, но само за оние на кој се

накатанчил. Се зборува за него, само никој не го

знае кој е. А сега тој го дозна, што значи дека му

дојде крајот. Побледе, крвта како да не му

циркулираше. Но сепак почна брзо да размислува.

Онака гол што да прави? Ако се нафрли на

дојденецот нема никакви шанси. „чистачот" беше

многу посилен, а згора на тоа во едната рака

имаше и пушка.

Кога излезе надвор Роберт му ги сврте рацете

наназад и му ги врза со леплива трака.

Околу вратот му ја стави јамката од јажето а

другиот крај го префрли преку една гранка од

дебелото дрво. Ги зеде скаличките што беа пред

вратата на приколката и му ги поттурна под

нозете. Кога матичарот се качи на нив Роберт го

затегна јажето и го врза за дрвото.

- Слушај сега внимателно. Ако ти е мил животот

кажувај дали можеш да ја платиш дрогата што ти

била дадена. Ако можеш тоа да го сториш можеби

ќе се предомислам и нема да го сторам она што

сум го наумил.

- Имам само две илјади марки во колата, другите ги

потрошив, но ќе ги вратам, ветувам.

- Жити мајка, на што успеа толку да потрошиш за

два месеца. Неколку десетици илјади марки,

браво.

- Ке ги вратам ќе видиш.

- Тешко. Кажи ми уште нешто, каде ги најде овие

кутри деца да се изживуваш врз нив. Зарем немаше

некои постари? Или прво ќе ги навикнеш на дрога па

после можеш и да ги дереш за една доза, а?

- Па ти донеси ја сестра ти ако ги жалиш нив -

матичарот се изнервира сфаќајќи дека му нема

спас.

Роберт се скамени. Неколку секунди го гледаше и

кога се созема рече:

- Не треба чесните да ги валкаш, посебно

не сестра ми. Тие се последниот спас на оваа земја.

Нагло ја крена левата рака во која му беше

пушката и од два метри ги испука двете цевки во

пределот на стомакот и полните органи.

Голото месо се распрсна. Го снема стомакот и

пенисот заедно со тестисите. Сачмата го напрви

своето.

- Не требаше тоа да го речеш - му повтори

на сега веќе мртвиот матичар и му ги извлечка

скаличките од под нозете. Тежината го затегна

јажето.

- Идиот - додаде и појде до колата на

убиениот, каде во касетата до радиото најде 2.000

марки. Мирно појде до своето Рено, ја врати

пушката и пиштолот во лежиштето, го спушти

седиштето и полека замина дома.

XX

Утредента, околу девет часот наутро, Роберт појде до

кабинетот на министерот Франго. Специ-јалната

легитимација му овозможуваше слободно

поминување покрај полицајците што ја чуваа

зградата на Владата.

Министерот го дочека станат.

- Кажувај брзо, затоа што ме чека една делегација.

- Матичарот е веќе кај Свети Петар.

- Како го најде?

- Во приколката на „Треска".

- Пари, дрога, собра нешто?

- Не, Роберт ги премолча двете илјади марки што му

беа во џебот.

- Добро, дојди утре да те исплатам.

- Аха - рече Роберт, се сврте и излезе.

Низ центарот на Скопје се шетаа многу луѓе,

но Роберт не ги забележуваше. Размислуваше за

неговиот беден живот. Одамна му стана јасно зошто

за ваква работа каква што ја работи тој се

регрутираат луѓе од сиромашните слоеви. Затоа што

тие немаат којзнае каков избор: или ќе живеат

кучешки живот, почесто гладни отколку сити, или ќе

се зафатат со шверц, проневери и измами, или со

нешто покрупно. Роберт спаѓаше во последните. Од

мислите го оттргна детски плач. Го крена погледот

и виде момченце од 5-6

години како Ја моли маЈка си, со солзи во очите, да

му купи тост. Жената нешто тивко му објаснуваше.

Како да му објасни на толку мало дете, на кое

стомачето му е празно, дека не може да му ја

исполни желбата?

Роберт се виде себеси кога беше мал. Ни после

повеќе од петнаесетина години работите не се

изменија. Бедата не смо што остана туку и се

продлабочи. „Ееее свету, посран свету, што ти е

криво ова дете?"

Жената и детето полека се оддалечуваа од

киоскот. Роберт ги стигна и тивко и се обрати на

жената.

- Опростите госпоѓо, не сакајќи го слушнав

вашето еинче како ви бара тост. Зошто не му

купивте?

Жената го гледаше со недоверба десетина

секунди. Сега и во нејзините очи се појавија солзи..

- Со што да му купам кога немам. Сега се враќаме

од Црвен Крст каде баравме помош во брашно, за

да можам барем леб да му замесам. А таму ми

бараат триста потврди и документи. Додека ги

набавам ќе умреме од глад.

- Зарем толку е лоша работата? Зарем вашиот маж

не работи?

- И тој и јас работевме во иста фирма,

двајцата не истераа, како и многу други, божем

фирмата пропаѓа. Ене го сега чека на Бит Пазар

некој да го викне да истовари некој камион, барем за

леб и сол да имаме, но и тоа се случува ретко.

Роберет ја гледаше со јад во душата. Ја стави

раката во џебот и ги извади двете илјади марки

што ги зеде од матичарот.

- Повелете, купете му нешто на детето.

Жената вџашена гледаше во парите, не и

се веруваше.

- Ама човече, дали со вас е се во ред? Тука има

многу пари!

- Само вие земете ги, а со мене е се во ред.

- Кој сте вие, барем името кажете ми го.

- Јас сум едно лајно од човек - се сврте и замина.

Гледаше час во неговиот грб, час во раката полна

со пари.

- Господе, прости ми, само ако овој е лајно,

како што се нарече самиот, тогаш што се оние

арамии што го уништија народот. Те молам,

Боже, дај му и нему малку среќа, очигледно дека

го заобиколувала досега.

XXI

Поминаа три месеци од настанот кај езерото

„Треска" за кој во медиумите се пишуваше дека

тешко ќе може да се разјасни.

Во куќата на министерот Франго, која се наоѓаше

во најубавиот дел на Водно, седеа во удобните

фотелји, домаќинот, Стојан, Роберт и двајца нови

„регрути". Сите молчеа чекајќи да заѕвони

телефонот. Десетина минути се загледуваа еден

во друг. Министерот немаше желба да прозбори,

беше лут, во очите му се отсликуваше омраза,

пред малку во соседната соба се расправаше со

жена му.

Ѕаонењето ги оттргна од мислите.

- Ало, Франго овде - потоа замолча. Само неколку

пати повтори - да, да - и го затвори телефонот.

- Добив потврда. Еве за што се работи. Ќе треба да

одите да смирите некои штедачи-штрајкувачи, ќе

ви ги напишам нивните имиња. Оваа работа нема

да ви донесе којзнае каква заработувачка, ама

работата мора да ја завршите. И ве молам, со

најголемо внимание, не смее ниту власта ниту

народот да дознаат за оваа акција, се разбираме?

- А вие што сте ако не власт? - Роберт беше

зајадлив.

- Оставете ме мене.

- Може ли да ве прашам нешто?

- Повели, Роберте.

- Што белја направиле овие штедачи што треба да

ги смириме?

- Јас ова го гледам како бизнис, друго не ме засега,

јасно ли ти е?

- Ако нивниот грев е штедењето, тогаш мене

исклучите ме од оваа работа. Толкаво ѓубре се

уште не сум станал.

- Опаа, се пофин си и пофин. Браво. Какво друштво

сме ние овде Роберте? Милосрдно? Кажи ајде?

Или можеби треба да ги бираме работите?

- Токму така мислам. Ако веќе ја рескирам главата и

на тој начин заработуваме, тоа не значи дека не

треба да имам барем малку достоинство. Некој

старец или жена, на кои државата им ги зела

парите и сега немаат леб да јадат, ние треба да

одиме и како каубојци да ги дотепаме, тоа ли е

задачата. Ако е само тоа а нема некој криминал, ви

реков, мене бришете ме.

Сите гледаа во него. Знаеја дека е во право, но

нивните мозоци не ги засегаше тоа, нив им беше

сеедно, само да заработат. Одлика на правите

криминалци. За Роберт ова беше одвратно. Она

што тој го работеше имаше некое оправдување,

удираше само на грешници, така барем тој се

тешеше. Но не и на некој невин штедач.

- Добро, еве ви имиња и адреси, вие тројца

завршете ја работата, а ти Роберт остани малку

да поразговараме.

Набргу беа сами во собата. Се гледаа право во

очи.

- Што ти е момче? Многу мек и фин си.

- Не сум мек ниту фин, не се чувствувам таков.

Само, сепак држам малку до себе. Кога му го дадов

телото и душата на ѓаволот тоа го направив од

исконска потреба за опстанок, додека, да ми

опростите, вие и оние тројца ова го работите со

љубов. Тука е разликата, ништо повеќе. Затоа сум

таков, а не можам да одам сам против себе.

Министерот го гледаше не знаејќи што да каже. На

крајот се одлучи малку да ја смири ситуацијата.

- Ја почитувам твојата искреност и твоето

зрело размислување. Веројатно и затоа си толку

ефикасен кога ќе прифатиш некоја работа. Тука

ти симнувам капа.

„Море, баш ме боли за твојата капа" -помисли

Роберт а гласно рече:

- Ако немате ништо друго би сакал да си одам.

Сношти од Велес ми јавија дека мајка ми е болна,

па би пошол да ја видам.

- Добро, оди. Само ако таму се задржуваш подолго

јави ми да знам, важи?

-Кејавам.

XXII

- Здраво мамо - рече Роберт влегувајќи во собата,

ја гушна и ја бакна во образ. - Што ти стана

наеднаш?

- Не знам синко, неколку месеци ме болат градите

и грлото. Вчера бев на доктор и дадов крв за да

видат од што ми се тегобите. Татко ти појде

сабајлево по резултатите. Којзнае зошто толку се

задржа.

- Немој да се грижиш, ќе дојде. Сакаш нешто да ти

донесам?

- Благодарам, сине, не треба. Како е сестра ти, ја

чуваш ли? Како и оди со факултетот, со момчето?

- Мамо, знаеш дека е се во ред. Та, таа ти се јавува

постојано. Сега треба да е на предавање.

- Знам, ама сакам и од тебе да слушнам. А како е

со тебе? Ти гледам сенка во очите, некако тажно

гледаш. Да не имаш некој проблем?

- Не, се натажив кога те видов во кревет.

- Не е тоа, чувствува мајка и во болните

гради. Само тоа е твоја работа дали ќе кажеш,

не си веќе мал.

„Зарем толку лесно се чита мојата беда? помисли

Роберт.

- Ке појдам до Центарот нешто да видам, да не

сакаш нешто да ти купам?

- Оди, прошетај, не ми треба ништо.

Излезе со наведната глава. Во дворот за малку ќе

се чукнеше со татко му.

- Крени глава, сине, вака ќе треснеш некаде.

- Здраво тато. Зборувај, какви се резултатите?

- Не се сигурни, па ќе треба да прават биопсија.

- Зошто не се сигурни, кажи ми, немој да ме

лажеш. Биопсија туку-така не се прави.

Татко му зема длабоко воздух, сакаше да ги сопре

солзите кои му се појавија во очите. Роберт

веднаш сфати дека нешто не е во ред. Имаше

чувство дека нешто страшно лошо се салучува.

Градите му се стиснаа, како да сакаа срцето да му

го здробат. Гледаше во татковите солзи не

трепнувајќи.

- По се изгледа дека има рак на градите, но се

уште не се сигурни. Утре мора во болница. Таму ќе

остане за да и направат детален преглед, - застана

малку и ги избриша солзите. - Тебе те гледам, арен

си. Како е сестра ти?

- Добро е и таа, тато.

- Во твои раце е, се надевам дека ќе остане добра.

Немој се уште да и кажуваш за мајка ти, додека не

знаеме со сигурност што е."

- Нема. Сега ќе одам до „град", да не треба нешто?

- Не треба ништо, благодарам.

Роберт извади мало снопче пари и му ги даде.

- Овие ми се заштедени. Земи ги ќе ти

требаат околу мама.

- Што ќе правиш ти без пари?

- Си оставив нешто, без гајле. Сега одам, брзо ќе

се вратам.

Одеше пешки. Беше толку замислен што неколку

пати излегуваше на улица и возачите одвај го

избегнуваа пцуејќи го на глас. Не обрнуваше

внимание, мислите му беа далеку. Стигна на

средината на мостот на Вардар кога три момчиња

на 17-18 годишна возраст застанаа пред него.

- Еј, батка, дај некој денар.

Роберт ги погледна и сфати дека овие млади луѓе се

дрогираат.

- Еј, батка, зошто да ви дадам?

- Пааа, да не те фрлиме во Вардар.

- Зарем можете?

Тројцата го гледаа не верувајќи дека така лесно ги

одби. Нивните заматени умови како да почнаа да

регистрираат опасност, но не стигнаа до крај да

размислат. Роберт со тупаница го тресна директно

во носот оној што му прозборе. Неговиот удар беше

толку силен што момчето се залепи за оградата на

мостот. Нагло го фати за ременот од панталоните

и го префрли преку неа. Роберт не ни погледна

како овој ќе тресне во водата, туку се сврте кон

неговите другари. Толку брзо го направи тоа што

овие двајца не беа свесни кога ги погоди и нив со

по една тупаница. Скоро секојдневното вежбање на

Роб-

ерт му Ја зголеми силината на ударот и

рефлексите. Стојан и Франго имаа право кога му

велеа дека можеби физичката снага некогаш ќе му

биде од животно значење. Момчињата паднаа, но

брзо и станаа за потоа веднаш да избегаат.

„Да ви ебам глупавите наркоси - помисли -засрем

сега најдовте да ме крадете кога се ми е стемнето.

Појде до центарот на Велес за малку да се смири,

да ги среди мислите, а овие ајвани му ставија капак

на се. Дојде до точка на експлозија. Мора да се

смири. Каков професионалец е ако не може да се

контролира.

Почна да дува ветер кој му дуваше прво во лицето.

„Нека, добро е, ќе ме „олади" малку," си мислеше.

Тргна кон малото црквиче. Кога дојде до него

застана пред вратата мислејќи се. Сакаше да

запали свеќа за здравје на мајка му. Но, совеста му

велеше дека таков човек како него не би требало

да влегува внатре, да не ја валка чистотата на

божјиот храм.

Сепак влезе, во мислите се надеваше дека Господ

ќе го сфати и ќе му дозволи да се помоли. Та се

работи за мајка му а не за него.

- Прости му боже на слугата твој - рече уште на

вратата.

XXIII

Точно 34 дена од тој ден мајка му почина. На

погребот се чувствуваше празен, нестварно, како

без внатрешност. Малку солзи пушти, не од тоа

што не му беше жал, тој премногу ја сакаше својата

намачена мајка, туку од тоа што можеше да се

контролира. Од друга страна и тој, а и другите,

смртта на оваа жена ја гледаа како спас од

страшните маки.

„Да" мислеше Роберт, „се спаси и од дознавањето

за неговите дејанија, тоа би ја убило побргу од

ракот."

Не може родител, оној правиот, да поднесе таква

навреда, кога ќе дознае дека неговото дете е

платен убиец, без разлика од какви побуди и

интереси го прави тоа.

Гледаше како гробарите фрлаат земја врз

сандакот и мислеше кога и него вака ќе го покријат,

затоа што ова што го работи не дава којзнае каква

гаранција за долг живот.

Сестра му беше потпрена на неговото рамо и

плачеше, а тој ја галеше по косата велејќи и да не

плаче толку, иако и него му се стегаше грлото.

Кога ги напуштија гробиштата, бришејќи ги солзите

таа му рече:

- Боби, трудна сум.

Ја гледаше немо, не знаеше што да каже, Далц да

плаче или да се смее. „Зарем во ваков момент ми

кажуваш, сестро" мислеше, а на глас ја праша.

-Колку?

- Два месеца, некни дознав, бев на доктор.

- Знае ли тато?

- Не, само момчето и ти сега. Не му кажав да не се

грижи. Малку му беше околу мама па треба и за

ова да го извадам од памет. А мама беше во кома и

да и кажев немаше да ме слушне.

- И, што ќе правите сега?

- Тодор сака да се земеме веднаш, рипа од радост,

иако му треба уште една година до ќрај на

студиите. Можеш ли да му помогнеш да најде некоја

работа попладне, за да може да студира и да

имаме колку толку за живот.

- Ако се земете нејќам да работите, јас ќе ви

помагам, под услов сите испити на време да ги

давате, важи?

Виолета го гледаше право во очи.

- Бате, па ти си срце! Сега кажи кога да му кажам

на тато?

- Нека поминат седум дена, после ќе видиме.

- Важи. Каде најдов и јас сега трудна да останам!

- Немој да се јадеш толку. Ниту си го планирала

тоа, ниту кога си забременила си знаела

дека мама ќе се разболи и умре. Едноставно, така

требало да биде и гбтово. Да сте ти и детето

здрави и живи, што друго да ти кажам.

' Нема 21 година, а ќе има дете. Колку годе децата

да се мили мислам дека пред да ги донесеме на свет

треба барем малку да се проживее, без да се има

големи обврски, а чедото е преголема

одговорност. А Виолета е млада и од убавиот

живот не видела буквално ништо. Само што е, тоа

е, бегање нема.

„Ке им помагам, само да не дознаат од каде ми се

парите, чувај боже."

XXIV

Во мај идната година Виолета роди здраво машко

дете. Роберт и зет му Тодор неколку часа чекаа во

чекалницата. Кога докторот дојде до нив и му

честита на Тодор, двајцата се прегрнаа и солзи

радосници им блеснаа во очите.

Прв пат по подолго време Роберт беше навистина

среќен. Не дозволуваше никакви други мисли да му

го заматат овој момент.

„Сега сум вујко, си добив внук. Мора да направам

тоа мало суштество да расте со повеќе леб во

куќата, барем додека неговите родители не

застанат на нозе. Ја пробав јас немаштијата и на

никој не му ја посакувам. Сега да му јавам на тато и

да му пратем некој денар, за да чести таму."

Потскокнуваше со насмевка и во очите и во

душата. Навистина беше среќен.

До утредента.

Го викнаа да дојде во куќата на Водно. Во салонот

ја виде Виолета Франго како седи на кожениот

тросед и чита неко списание.

- Добар ден, госпоѓо Франго.

- Добар ден момче, те чекаат Љубомир и Стојан во

работната соба. Кога ќе завршите, ако немаш некој

друг план, остани малку да на-правиме некое

преместување на намештајот.

- Во ред. - Роберт немаше два месеци однос со

оваа жена и сега кога ја виде доби јака желба.

Колку и да одеше со други жени и девојки Вики

Франго му беше на прво место. Веројатно затоа

што двајцата се почитуваа и како личности, а не

само како некој кој ќе послужи само за

задоволување на сексуалната страст. Иако беше

доста постара од него Роберт чувствуваше голема

љубов кон неа. Не беше затрескан во неа „до уши",

но сепак ја сакаше доволно, онака чисто и без

некои илузии. Исти чувства имаше и таа према

него.

Таквите чувства ги држеа толку цврсто и секогаш

ги враќаа во прегратки.

Ако Вики некогаш му каже дека мажот на некој

начин ја малтретира, би му ја скинал галвата, око

не би му трепнало, ионака не можеше веќе да му го

гледа суратот. Таа му стана покрај најдобра

љубовница и најдобра пријателка. Засега и двете

работи му одеа добро.

Кога влезе во работната соба на Франго очите му

добија друг сјај. Оваа соба, а и кабинетот во Владата

беа друг свет, оној лошиот. Затоа покрај сјајот во

очите, му се изменија и цртите на лицето, некако се

издолжија, станаа иронични.

- Што сакаше жена ми од тебе? Вратата беше

отворена па малку наслушнав.

- Сака нешто да менува во салонот па ме замоли

да и помогнам.

- Добро, ние да завршиме па после види што ќе

правиш. Еве вака, има две работи. Првата е

што треба еден новинар да се дотера на памет, а

втората е многу посложена. Една жена, вработена

во Министерството за одбрана, дошла до некоја

дискета на која има доста валканици за некои луѓе.

Ја понудила на некој за кого мислела дека може да

ја истера работата на виделина, не знаејќи дека тој

е на нашата листа. Сакам дискретно да се земе од

неа.

- Ова ми делува како шпионска работа - се

насмевна Роберт.

- И е, Роберт, тоа е. Затоа ти ќе ја превземеш. Ова

мора да се заврши во наголема дискреција. Никој

од нејзините претпоставени не е свесен до што

дошла женава. Се вика Филимена, еве ти ја

адресата и телефонот. Тебе ти ја давам затоа што

е очигледно дека си доста снаодлив со жените. Те

бива со нив. Имаш 15.000 марки ако ја завршиш

работата како што треба.

„Фуј," во себе дувна Роберт, „работата не е баш

едноставна чим толку дава, а да не зборуваме колку

зема, за да се одземе некоја дискета од жена.

Некој се има посрано кога дознал дека ја снемало

дискетата. Инаку зошто би била оваа ујдурма.

- Чим е, како што велите, шпионажа, зошто

тогаш не се ангажираат оние служби за

разузнавање и контраразузнавање и кој уште не?

Зошто ние да се плеткаме во некои работи каде

што не ни е местото.

- Е, баш тие треба најмалку да знаат за ова.

- Дали барем знаете за што се работи? Да не одам

како слеп во кочина.

- Нешто ми е нафрлено, но не сум сигурен. Се

работи за оние Албанпи кои заговараат Голема

Албанија. Тој или тие што ги помагаат разбрале

дека женава дошла до тие податоци, ја земала

дискетата и, овде сме. Сега тие господа сакаат да

ја коригираат работата.

- Изгледа дека вие го поддржувате тоа штом сте ја

прифатиле работава?

- Не, ниту случајно. Затоа ти велам да ја донесеш

дискетата овде, да ја преснимаме, а потоа ќе

видиме. Згора на тоа дебело плаќаат.

- Па зарем тие Велико-Албанци немаат луѓе да

пратат по неа?

- Мислам дека се плашат таа да не ја

преснимила и со првиот контакт со неа, да се

•објават податоците. Само се ми се чини дека

дотичниот - дотичните господа работеле нешто и

на своја рака, па мораат и од нив да се чуваат. Така

претпоставувам. Тука влегуваме ние. Што мислиш

ти Роберт за движењето на Албанците?

- Јас, еве вака. Тие имаат идеја постара од

100 години, а таа идеја можат да ја остварат на

два начина. Едниот е да им дадеме дел од

државата, бидејќи тоа им е целта, а другиот да

почне да се пука. Трет начин нема. Мое лично

мислење е дека ќе се пука, кога и да е.

- А што мислиш, дали имаат некои шанси да

добијат?

- Вие сте министер и многу добро знаете дека

тешко ќе им се оствари желбата, би можело

делумно, но тие нема да се задоволат со тоа. Тие

бараат од четири земји територија, а најлошото за

нив е тоа дека тие земји кои ги опкружуваат се сите

со православна вера, а Албанците бараат да

направат нешто сосема друго. Мислам дека тука ќе

се сопнат. Такво е моето скромно мислење.

- Добро, сакав да знам како резонираш, како

размислува народот.

Заѕвони телефонот.

- Ало, Франго овде - неколку минути слу-шаше и ја

спушти слушалката. Ме вика „газдата". Стојане ти

земи уште двајца и малку протресете го новинарот,

а ти Роберт гледај да ја средиш работата без

многу врева, важи?

- Добро.

XXV

- Роберт, што си се замислил толку? - го праша

Вики Франго

- Мажот ти ме праша за Албанците, божем сакал

да знае што мисли народот. Кога прашува за тоа,

значи работите не одат на арно.

- Остави го тоа - рече Вики и почна да му ги

соблекува панталоните.

- Вики, еден ден ќе не фати мажот ти и ќе ни

наплати дебело. Заклучени ли се вратите?

- И заклучени и осигурани. Без гајле.

Беа како диви. Како прв пат да имаат однос.

Заборавија на сите проблеми. Во тие моменти не

постоеше ниту министерот Франго ниту Албанците,

никој. Постоеше само страста и сласта. Вики го

гризеше каде ќе стигне, сакаше да го изеде, да го

пикне во себе и од таму да и ги пружа овие мигови,

вечно.

Роберт ја имаше истата желба, само со таа

разлика што тој беше понежен. Како би ги

оправдала Вики модринките?

Кога беа истуширани и облечени, разместија некои

работи, да се види дека нешто сепак работеле.

Седнаа во фотелјите.

- Роберт, за она со Албанците... секогаш

кога овде ќе се соберат некои министри се

расправаат. Викаат и лесно ги слушам. Некои

од нив се однесуваат како да не се работи за нивна

земја, баш им е гајле. И јас мислам дека работите

појдоа во мајчината.

Роберт, ако се однесува за него, не го засегаше

ваквиот тек на работите. Војната ја прават идиоти,

а тој стана специјалист за таков вид на луѓе. Дали

ќе ги убива во војна или мир, му беше сеедно. Туку

за оној невин народ што ќе гине, греота за внук ми

што ќе мора уште од бебе да пребродува такви

моменти.

Нагло стана, ја бакна Вики и рече:

- Одам да го видам внук ми.

- Зарем се породи сестра ти?

- Вчера. Доби синче а јас внук.

- Нека се здрави и живи двајцата.

- Благодарам. А сега отидов.

Роберт возеше полека. Старото „рено" крцкаше.

Секој ден си велеше дека ќе го однесе да се

поправи, но тоа самото не оди. Се насмевна.

„Боже, зошто сите денови не се исполнети со

радост? Само ти си знаеш подобро. Ако не постои

едното нема да се знае какво е другото."

Искористете го секој убав момент - им велеше

мајка им, додека беше жива. Бог да ја прости -

затоа што малку ќе ги имате такви.

Беше во право.

XXVI

- Добар ден. Дали е тоа госпоѓа Филимена? -

Роберт се пријатен глас зборуваше на телефон.

- Госпоѓица. Повелете што ви треба?

- Јас сум Роберт, би сакал да се видам со вас, да

позборуваме за некоја работа.

- Кккаааква работа? - жената запелтечи и нагло

викна во слушалката - и кој сте вие воопшто?

- Ви реков како се викам и ве молам немојте да се

возбудувате, ниту да се плашите, не ви мислам

лошо. Ако сакав да ви наштетам на било кој начин

можам тоа да го сторам кога сакам. Ја имам

вашата адреса и би можел да ве посетам, а не вака

преку телефон. Значи сакам навистина да

помуабетам и мирно да се заврши работата. Ако

не, здравје. Изборот е ваш.

Филимена молчеше скоро половина минута, се

премислуваше, не знаеше што да каже. Човекот

има право.

- А за што би разговарале? - сакаше да

изгледа изненадено но не и успеа.

- За дискетата, за што друго.

Молк уште половина минута.

- Госпоѓица Филимена, јас сум ви единсветна

надеж да се извлечете од овие неприлики. Сте

се закачиле со тешки ајдуци, така што ако не се

заврши по нивно, тешко да ќе ве остават на раат.

Повторно молчење.

- Каде сакате да се видиме и кога?

- Размислував околу тоа. Вака. Најмала шанса да

не видат заедно е да се најдеме на Кале, кај музејот,

пред стемнување, затоа што потоа таму е доста

опасно. Што велите, а?

- Добро, се сложувам, ќе се видиме во 19 часот.

Роберт имаше десетина часа до состанокот. Денот

не можеше да го испланира, не знаеше што да

прави.

Излезе во центарот на Скопје и шеташе од

продавница до продавница. застана пред еден

излог каде имаше компјутери. Пред 6 месеци купи

еден заедно со печатар. Ретко остануваше да

работи на него, затоа што сметаше дека тоа чудо

на 20-тиот век е техничко помагало, а не играчка. А

тој и немаше работа на него а сестра му пред тоа

се исели, поточно се омажи. Сега со мажот и

синчето живеат во населбата Карпош. Нагло влезе во

продавницата и купи нова дискета. „Ајде да го

вработиме малку компјутерот" - си помисли - „џабе

ли толку пари дадов." Ако му успее вечер од

Филимена да ја добие дискетата, ќе дојде дома да

ја пресними па после ќе оди кај Франго. Може ќе му

се најде ако дојде до „повлекување".

„Којзнае уште во колку вакви лајна ќе се најдам!" -

мозокот му работеше извонреднб брзо

„Господ знае дека ми треба јак сапун, полн со сода,

оној што пече, за да може барем малку ме измие."

Од пред неколку месеци почна да размислува дека му

треба „отстапница", треба да превземе нешто за

заштита, да може да стегне неколку „високи"

личности за јајца и така да ги држи, барем додека

се на власт.

Не се плашеше за себе, тој и онака животот му го

дарил на ѓаволот. Имаше страв за татко му и

сестра му, а сега и за внукот. Би можеле таму да

удрат ако сакаат да му наштетат. Криминалниот ум

е непредвидлив и никој не знае како ќе реагира, не

беше лошо да има било каква гаранција против

таквите умови. Ова сега му дава шанса да почне да

создава своја архива, која би требало да биде

добро скриена и во даден мо-мент да се искористи.

Во 18 и 30 часот, дотеран, избричен и .намирисан

излезе од дома. Секој што не го познаваше ќе

помислеше дека овој млад и атлетски граден човек

е од некоја богата фа-милија, згора на тоа што

меѓу луѓето имаше држење на аристократ.

Но, кога ќе го видеа дека влегува во стара кола, во

најмала рака остануваа збунети.

Тој не патеше од комплекси и туѓото мислење воопшто

не го засегаше. Зарем треба да има „страшна" кола

па да го прифатат во „високото"

друштво. Тоа го правеа снобовите, а тој не се

сметаше за таков. Има многу аристократи кои

осиромашиле па сепак се во „кремот". Треба многу

повеќе од добра кола. Имиџот Роберт потсвесно си

го изгради.

Сметаше дека мажот треба да има три квалитети,

оние основните, за да биде почитуван. Во

семејството да има карактер на домаќин, кога ќе

легне со жена мачо мен, а во друштво господин. До тоа

и се држеше, а убавата кола не можеше тоа да му

го пружи, тоа зависи од човекот. Во спротивно си

обична нула.

Неколку пати даваше контакт додека не проработи

Реното.

На закажаното место стигна десетина минути порано.

Излезе од колата и почувствува влага во воздухот.

Црните и тешки облаци најавуваа дека луњата се

наближува. Почна да дува и ветар.

По некоја минута на дваесетина метри

оддалеченост се паркира нова Хонда. Од неа

излезе жена на триесетгодишна возраст, облечена во

елегантен костум, како стујардеса. Тргна кон него

со решителен чекор, но очите ја издаваа и

покажуваа дека всушност се плаши. Кога дојде на

два метра до Роберт праша: . - Кој сте вие?

- Роберт.

- Јас сум Филимена. Зарем и деца почнаа да

испраќаат во вакви сериозни прилики?

Роберт се насмевна.

- Добро, да скратиме. Дали ја носите

дискетата? Некои луѓе страшно сакаат да си ја

добијат назад.

- Да ме болеше нешто за тие господа немаше ова да

го направам, иако, да ви кажам право, ми е страв да

не ме средат, а за нивните чувства пет пари не

давам. Да ве прашам, од каде знаете дека немам

направено копија?

- Е, па сега мене тоа не ме засега, можете и сто да

ги имате. Јас треба назад да однесам дискета.

- Слушај момче, кога еднаш тоа чудо ќе ти падне во

раце ти ќе влезеш во многу матни води. Никој нема

да ти верува дека не си ѕирнал внатре. Стално ќе

бидеш на нишан, јасно ли ти е? Јас сум жив

пример.

- Размислував за тој проблем.

- А каква гаранција имам ако ти ја дадам

дискетата? Ти очигледно не можеш да ме

„амнестираш".

- Можам да се потрудам да ве остават на мира.

Тоа ви го реков и преку телефон.

- Мене тогаш ми звучеше како поцврсто ветување.

А сега твојот труд ми делува некако бледо. -

Филимена почна да оди наназад кон својата кола.

Одеднаш почнаа да паѓаат крупни капки од дожд.

Двајцата погледнаа нагоре.

- Немам верба веќе во никој од вас, имате

расипана крв.

Колку и да знаеше Роберт дека паднал на

последното скалило од човечкиот род, овие

зборови го погодија, навистина го навредија.

Расипана крв.

Филимена нагло ја стави десната рака во

страничниот џеб на палтото, и со тоа ја направи

последната грешка во животот.

Роберт реагираше рефлексно. Го дофати пиштолот

кој му беше на десната страна, пикнат во ременот

на панталоните. Го извлече и одма пукаше.

Многу пати оваа ситуација ја имаше вежбано.

Мораше да пука па после да проверува што вади

противникот, во спротивно може тој да биде

испружен.

Чист професионален однос кон состојбата, ништо

лично.

Куршумот ја погоди жената во средината на

градите, точно во срцето.

Беше мртва уште пред да падне. Роберт со

вперена цевка дојде до неа. Провери дали дише па

дури тогаш го врати пиштолот во панталоните. Ја

фати нејзината рака и и ја извади од џебот.

Наеднаш се здрви, му се чинеше дека пропадна во

земја. Жената во раката ја држеше дискетата.

Па јас ја убив а таа не била способна ниту да се

брани. Убив човек кој немал никаква врска со

криминал, и тоа жена, храбра жена која сакала да

расчисти неколку идиоти. Прости ми боже.

Седна до неа на водениот асфалт. Капките од

дождот му се мешаа со солзите и така му влегуваа

во уста.

„Ех, Роберте, Роберте, сега ја помина и

последната линија, стана скот.

XXVII

Истата година имаше парламентарни избори.

Партијата на Франго победи и тој остана на истата

позиција во Владата.

Роберт се надеваше дека тоа нема да се случи и дека

некако ќе успее да се измолкне од овој живот.

Сега, кога ја спозна цената, гладот не му се чинеше

толку лош, веројатно затоа и што е најаден, сит во

стомакот, но многу повеќе во главата.

Дали има надеж за него, дали некој кога вака ќе

залута може да го најде правиот пат? Тоа не

можеше со сигурност да го каже.

Значи треба да чека уште 4 години или да му

свирне на Франго куршум меѓу очите, па потоа да си ја

стави цевката во уста и самиот да си ги скрати

маките. Тоа неколку пати му дојде на ум. Па и не би

било толку лошо. Би го спасил светот од два црва.

Една недела пред Нова Година Роберт доби задача

да оди на Кипар, да отвори девизна сметка на име на

министерот Франго. Мислеше дека ќе носи неколку

стотини илјади марки, но кога ја крена спортската

торба во која беа парите се изненади, беше многу

потешка.

- Овде имаш 5.000.000 марки, а сметката ќе ја

отвориш во Интернационалната банка.

Патуваш веднаш, со редовна линија. На царина е

средено да не те прегледуваат. Се враќаш утре со

истата компанија. 50.000 марки добиваш веднаш

па можеш и ти таму да ги депонираш, овде кај нас

не е којзнае колку сигурно. Можеш да ја утнеш

банката и отидоа парите.

После 5 часа Роберт беше во назначената банка.

Го побара директорот, кој веднаш го внесе во

неговата канцеларија.

- Би сакал да внесам 5.000.000 марки на име

на друг човек, ми рекоа дека е тоа возможно.

- Дали се работи за готови пари или се работи за

друг вид вложување?

- Готови пари. Еве и пополнет формулар, со потпис

на човекот. Тој контактирал со ваш вработен и од

тука биле испратени документите.

- Сега знам за кого се работи. Контактирал со мојот

заменик. Се е во ред, брзо ќе ја завршиме работата.

- Слушајте, имам уште едно прашање.

Сакам да вложам на мое име 50.000 марки, со

посебен договор. Во случај да не се јавам во рок

од една година, сите пари кои и после ова ќе ги

вложувам, ако воопшто дојде до тоа, да ги

испратите на мојата сестра со назнака дека се

за нејзините деца, може ли тоа?

- Не гледам никакви пречки, вашата желба

е за мене наредба.

- Извинете што ќе бидам некултурен, ме

интересира од каде го знаете македонскиот јазик?

- Не сте некултурен, и јас би прашал да сум на ваше

место. Јас сум Бугарин кој детството го поминал

буквално меѓу Македонци, во егејскиот дел и

нормално е да зборувам македонски.

- Добро. Благодарам многу на приемот -рече

Роберт и станувајќи му ја подаде раката. Човекот

со насмевка ја прифати.

- Јас ви благодарам за укажаната доверба.

Таа вечер Роберт остана во хотелот каде

што беше сместен. Не сакаше да шета, чувству-

ваше голем замор.

Кога слезе во ресторанот да вечера, музиката веќе го

беше кренала расположението на гостите. Келнерот

се изненади кога тој порача Кока-кола со јадењето.

Но Роберт беше доста совесен во тој поглед,

знаеше дека професионалецот не смее да биде со

заматен ум, па макар и малку, а особено не во туѓа

земја. Тоа беше непишано правило. Тие што пијат

може брзо да ги снема како пррфесионалци а може

и од лицето на земјата.

„Како би било да не се вратам назад. Што би

превземал Франго тогаш, дали би пратил некого да

ме бара и додека се шетам некој ќе ми пријде од

зад грб и ќе ми го стегне куршумот. Кој знае, можеби

би ме оставил!? Ма јок, не верувам. Ке ми засвири

појака музика од оваа

тука. Не би ми простил зашто тогаш би се покажал

премногу мек, а во оваа работа на таа особина и

нема место. Нека оди Франго во мајчината! Јас

имам сестра и зет кои имаат мало детенце, а јас им

ветив дека ќе се грижам за нив додека застанат на

нозе, згора на тоа би го убил татко ми.

Од друга страна ако успеам да избегам ќе се

спасам од оние лајна што ги работам. Само дали

ќе успеам? Е, тоа е друго прашање."

Прекина со размислувањето дури кога келнерот му

го донесе нарачаното и го стави пред него. Музиката

ја слушаше отсутно, воопшто не се внесе во неа.

Утредента се врати во Скопје.

XXVIII

На годишнината од смртта на мајка му Роб-ерт

замислено гледаше во чашата со кисела вода. Би

сакал да се врати во детските години, едноставно да го

врати времето за да може на своите родители да им

каже какви ќе бидат работите, па да можат навреме

нешто да превземат. Тогаш Роберт не би бил ова

што е. Не би размислувал деноноќно за

извршените поганштини или, чувај боже, за тоа

дека можат некаде да го начекаат и решето да го

направат. До толку дојде со ова што го работи.

Работа во која повеќе од времето се троши за

размислување како да се опстане, не финансиски,

туку едноставно да се спаси голиот живот. Само

човек што има два грама ум си замислува дека е

сигурен штом е во друштво на министер каков што е

Франгб, или нему сличните. Напротив, како се

менуваат работите лесно може министерот да го

пратат во мајчината, а зад него следат, се знае, тие

како Роберт и Стојан, таква би била режијата.

- Роберт, сине, што си се замислил толку? -Татко

му дојде до него и го прегрна оќолу рамениците.

- Ништо, тато. Треба да одам до Чешка, имам

некоја работа да завршам, па мислам околу тоа. Ќе

се вратам за ден - два.

- Еј, бато, ќе купиш нешто од таму? - сестра му го

слушна муабетот и не можеше да издржи

а да не го покаже ОНОЈ женски инстинкт за

купување. Роберт се насмевна, ионака тој за ништо

не би ја одбил.

- Ќе ти купам, не бери гајле. Слушај, Филип ти плаче

онде, оди види што му е.

- Тодор е кај него, сега ќе одам и јас. Вади запчиња

па е нервозен. - Најблиските роднини, пријатели и

соседи беа собрани во куќата. Повеќето што

зборуваа се друго освен за покојната. Се смешкаа,

мавтаа со раце, пиеја и јадеа. Роберт ги гледаше и

се чудеше.

Толку од човекот, го заборавија. Можеби така и треба,

не може вечно да се живее, а додека сме на

површината на земјата мора повеќе да се мисли на

живите. На мртвите доволна им е оваа почит, се

собираа да се сетат на него. Жалта за изгубениот колку

времето одминува толку се подзаборава,

животните проблеми ќе ја покриваат се повеќе.

Живот. Поживеј додека можеш и искористи Ги

ситеубави моменти, бидејќи малку се такви. Роберт

повторно се сети на мајчините зборови.

А каков совет јас ќе им дадам на моите деца, ако

доживеам да ги имам? Како да убиваат, или како да

ја ебат жената на работодавачот? За друго и не знам.

Јас заборавив и да се смеам како овие луѓе. А и

немав којзнае колку причини за смеа во мојот живот.

Кога Господ ја делел таа особина, јас сум бил

гладен и сум чекал ред за леб. Што барам друго.

Така е напишано во неговиот тефтер и готово.

Мобилниот телефон му заѕвони. -Да?

- Роберт, Вики овде. Да не си одиш денес за Скопје,

па да те земам.

- Си одам Вики. Само дојдов со мојата канта па со

неа и морам да се вратам. Сепак, благодарам.

- Добро, само да прашам. Поздрави ги твоите.

- Важи, Вики. Ке се видиме.

Вики Франго. Колку и да има, таа не е среќна. Го

сретнала оној смрдеш којшто во животот и дал

само пари, крвави пари. Неколку пати му

спомнувала развод, но тој и се заканувал дека тоа

може да го плати само со глава. На идиот како

негсѓи не му треба којзнае колку, само нека се

почувствува повреден и ќе ти го најде крајот. Среќа

со таков човек не може да најде ни некој „акреп" а

не жена како Вики.

„И ако е таа толку насмеана, нејзината душа крвави,

ја гледам како на дланка да ми е. Затоа ние и толку

се сложуваме што и без зборови се разбираме. Ех,

да беше малку помлада."

- Роберт - го допре сестра му за рамото - јас и

Тодор ќе појдеме до центарот да купиме нешто за

Филип. Сакаш и ти со нас?

- Ќе дојдам, тој е јунакот на вујче, како покусо да

останам и да не му купам нешто?

XXIX

За Чешка замина со авион. Прво појде до Белград

и од таму со друг авион до Прага. На аеродромот

го чекаше, како што беше дого-ворено, некој си

Јири. „Чистач" на тамошната мафија.

Со неговото Пежо 406 тргнаа кон одре-диштето кое

беше стотина километри далеку. Зборуваа српски.

Иако тој јазик не го зборуваа многу добро, сепак им

беше најблизок.

- Зошто те праќаат тебе, кога ние можевме да ја

завршиме работата!

- Треба прво да позборувам со него, да го прашам

нешто, па дури тогаш да му ја скинам главата.

- Што му текнало да ве наседне не знам, но тој

овде донесе големи пари. Пиварницата му се

гради забрзано.

- Затоа и крајот му се забрза - Роберт уште пред

една година има слушано за газда Мирко. Човек кој

од погрешни луѓе земал повеќе од милион марки,

направил неколку бизниси со дрога и десет пати ги

зголемил парите.

Кога требал да го врати долгот, тој ја „дувнал" за

Франција, а од таму со изменет лик, пуштил брада,

со променето име и фалсификуван пасош дошол во

Чешка.

„Идиот! Зарем мислел дека ќе се скрие? Нашата

мафија дознала за тие негови криенки и еве јас сум

на пат да ја средам работата" - си размислуваше

Роберт. Од полицијата имаш каква-таква шанса да се

скриеш, но од мафијата никаква.

Стигнаа во едно мало место од неколку илјади жители.

На два километра се гледаа машини и луѓе како

работат на изградбата на пиварницата.

Јири застана пред една мала барака на

градилиштето, која служеше како канцеларија.

- Јири, те молам остани во колата, сакам на само

да позборувам со него.

- Нема проблем.

Роберт ја извади сликата на Мирко која му ја даде

Франго, сакаше да ја види уште еднаш, за да биде

сигурен. Ја гледаше само неколку секунди и ја врати

во џебот.

На неа беше човек од околу 40-тина години, со

голем нос и тап поглед. Немаше ниту брада ниту

мустаќи.

Чукна на вратата од бараката, малку почека и кога

слушна нешто на француски влезе. Зад работната

маса седеше Мирко, само сега со убаво негувана

брада и лузна на левиот образ. Но, сепак тоа беше

тој.

- Ти си Мирко? - Роберт беше директен.

Човекот ја смени бојата на лицето, но брзо

се поврати.

- Не, не познавам таков, јас сум Жорж.

- Не сери Жорж, а делкаш македонски

подобро од мене, нели? Тој јазик го учеше во

градинка во Париз.

Мирко сфати дека со ова момче кое го гледа толку

студено не може да си игра.

- Кој си ти?

-„Чистачот" или црниот ѓавол за тебе, сеедно,

затоа да позборуваме за работата.

- Зашто, јас овде работам легално.

- Баш некого го заболе како работиш ти овде. Ти на

некои луѓе им должиш доста пари, плус камата.

Дојдов да ги земам.

- Какви пари, каква камата човече?

- Од Скопје. И те молам престани да се

правиш на луд.

- Аааа тие - на Мирко одеднаш му се поврати

сеќавањето. - Слушај, сите пари ги вложив во

пиварницата и кога ќе проработи ќе ги вратам.

Сега немам ниту скршена пара.

- Слушај сега ти. Што мислиш, дека ако сум толку

млад, од мене можеш да правиш мајмун? Си земал

од некое купче 4 милиони марки наместо да ги

дадеш сите таму каде што треба, поточно за некоја

пратка дрога од Турција. Потоа сам си поработил, си

свртел неколку тури и си ги зголемил на 30.000.000

марки, за на крај да ја дувнеш во Франција. Од таму

со лажен идентитет и пасош се вгнезди тука, а и

брада си пуштил. Ебате идиотот! Што мислеше, ќе

заебеш неколку

луѓе и така лесно ќе се извлечеш. Нема да можеш,

газот ти го ставија пред нишан. Оние што ме

праќаат бараат 12.000.000 марки, тука е

пресметана и каматата, иако јас мислам дека таа

изнесува многу повеќе.

- Од каде толку да најдам?

- Од банката во Швајцарија, таму го чуваш

поголемиот дел, нели? Па, не си толку блесав сите

да ги вложиш во нешто, сигурно си оставил доста на

страна.

Мирко го гледаше долго, не знаеше што да

одговори. Наеднаш лицето му доби поведар израз.

- Знаеш што ми текна сега?

-Не.

- Со толку пари јас овде можам да си напра-

вам своја мафија, а не вас да ви ги дадам. Затоа

губи ми се од пред очи, а и од Чешка, за да не те

снајде нешто што не сакаш.

Сега Роберт гледаше во него без да го

прокоментира сето ова што го слушна, со ваков

идиот и не можеш да водиш полемика.

- Добро - нагло се сврте и излезе. Во колата Јири

студено го праша.

- Што стори?

- Возиме во некој хотел, треба да се јавам

во Скопје.

Да беше помала сума овде ќе му го стегнеше

куршумот, вака подобро да праша.

Појдоа назад до Прага, зеде апартман во хотел со

пет ѕвездички. Целото здание зрачеше со луксуз.

Културата на вработените беше на највисоко ниво.

Само што влезе во апартманот се јави кај Франго.

Го побара на работа а потоа и дома. Треба да е во

Скопје!? На крај го сврте бројот на мобилниот

телефон. Таму го бараа кога работата не можеше

да чека.

- Да - силно викна во слушалката. Се слушаше и

женско стенкање. Роберт веднаш сфати дека штом

не се јави од дома значи е негде со секретарката.

- Господине Франго, овде Роберт. Мирко уште што

не ме отера во мајчината. Прво викаше дека нема

пари, за потоа да ми каже дека со толкава сума и

тој ќе направел своја мафија која ќе го брани, а не

нам да ни ги даде парите. Што да правам?

Франго размислуваше.

- Вака, пробај пиварницата да ја препише на твое

име, или на нечие од овде, после ние ќе се

разбереме. Ако не сака ни тоа тогаш си ја знаеш

работата.

- Добро - рече Роберт, и врската се прекина.

XXX

Утрото, кога појадуваше во хотелскиот ресторан,

Роберт повторно почна да мисли како да прекине

со оваа работа. Уште овој пат па ќе видиме што

можам да направам.

Се сети кога пред неколку години Вики му рече

дека може да биде што сака. Млад е, убав,

паметен и би можел да работи многу работи.

„Како да не сум можел! Ништо не знам. Барем да

се разбирам во трговија или да имам некој занает,

труп, ништо.

Пичка му мајчина на Франго, колку бил пресметан

кога се нафрли на мене. Иако болен ум , сепак му

работи, затоа и е тоа што е.

А јас можам само да работам во некоја агенција за

обезбедување. Па да, зошто да не? Нема да

убивам, а со насилниците знам како да излезам на

крај. Ке видам..."

- Здраво Роберт, - Јири го оттргна од

мислите.

- Еј, здраво Јири. Извини не те видов, нешто

се замислив.

- Се гледа. Како спиеше, добар ли е

апартманот?

- Се е во ред. Јири, треба повторно да одиме

до Мирко и ако повторно не завршам работа,

ќе ми треба оружје.

- Што сакаш? Пиштол, пушка, узи,

калашников или можеби тенк, а?

- Узи би било добро, само пред тоа да видам што ќе

направам.

- Добро, само запамти, ако има пукање и јас сум

тука. Нашите шефови се договориле така. Ти треба

дома да се вратиш жив и здрав. Ако случајно

настрадаш, полицијата ќе почне да се прашува кој

си бил и што си барал тука, па со кого си бил и така

се подлабоко. Атвојот пријател ако остане без глава,

тогаш ќе речат дека си имал работа со француската

мафија. Инаку, што мајка бара од Франција да доаѓа

тука? Единствено ако бега од некого.

- Добро, добро се ми е јасно. Извини не те понудив

со јадење.

- Бдагодарам, каснав нешто пред да дојдам.

До пиварницата стигнаа за час и половина.

Роберт без тропање влезе во бараката. Мирко,

како и претходниот ден, беше зад работната маса и

гледаше некои планови. Но сега во просторијата беа

уште двајца. И така седнати делуваа огромни, а какви

ли се кога стојат. Седеа и гледаа во него. Рацете кои

им беа како лопати, огрубени од тешка физичка работа,

беа груби и стиснати во тупаници, спремни да удрат.

„Очигледно ги земал од градилиштето за да бидат

покрај него неколку дена додека смета на

опасноста од мене" -мислеше Роберт. „Аматери."

Но Роберт немаше намера тука да превземе нешто,

градилиштето беше полно со луѓе. Дојде уште

еднаш со мирно да го реши проблемот, потоа ќе

наврати по неговата глава.

- Е Мирко, Мирко. Гледам си нашол заштита. Добро.

Јас треба да ти понудам уште една варијанта за да

излезеш од овие гомненици. Ако немаш пари ќе

појдеме до Прага и таму ќе направиме договор,

пиварницата да ја препишеш на мое име или име на

некој друг од Скопје, а потоа си слободен како

птица.

- Што ти е тебе? Каква пивара какви бакрачи! Нели ти

реков вчера да ме оставиш на мира? Ајде сега бриши

инаку ќе ги пуштам оние бикови зад тебе.

- Повеќе ми личат на волови, а и ти со нив. Слушај

човече, не си играј со главата. Долгот ти изнесува

12.000.000 марки. Зарем мислишЈЈека ќе те

остават на мира. Па, тие за толкави пари ќе

испоубијат цела населба ако треба.

- Ајде не ме заморувај! Ти реков дека пари може да

добијат од кога ќе проработи пиварницата, можеби.

Анајверојатно ни тогаш!

- А кога ќе биде готова фабриката, чисто ме

интересира?

- За година до годинаипол.

- Не, Мирко, нема да поминат покрај тој срам. Ако те

пуштат тебе тогаш сите ќе го пробаат твојот

рецепт, а тоа е лошо за бизнисот.

- Баш ме заболе за нивниот бизнис.

Се гледаа право во очи.

- Добро, јас се враќам во Скопје и ќе им

пренесам што ми рече.

Но, Роберт само така му рече дека заминува за

Скопје, всушност тој се врати само до Прага. Се

договори со Јири да дојде кај него во хотелот околу

полноќ и да го донесе узито.

Слободното време го помина во шетање низ градот.

Гледаше и купуваше за внукот, тој му беше

опсесија. Луѓето и во продавниците и на улица беа

толку лубезни што на Роберт му се чинеше дека се

наоѓа на друга планета.

„Каква разлика!" си мислеше.

Во хотелот се врати со две полни спортски торби.

Ги остави покрај онаа со која дојде од Скопје и се

испружи на креветот да се одмори.

Веднаш заспа. И повторно на сон му се покажа пат,

црвен од крв, а долг до бескрај. Да, почна да

станува рамнодушен. Затоа од кошмар премина во

блаженство. Се помалку му доаѓаат лоши соништа,

се помалку се мачеше околу нив. Од друга страна,

неговиот млад ум, негде во длабочината, му

велеше дека мора да прекине ако не сака да

побудали или во краен случај и него некој да го

„исчисти".

Се разбуди пред полноќ, стана и се истушира. Беше

подготвен за акција.

По половина час на вратата му затропа Јири. Во

раката држеше помала торба.

- Стигна?

- Стигнав и донесов - од торбата извади две узи и

почна да му покажува како функционираат.

- Знам, не се мачи.

- Добро, тогаш да тргнеме.

-Аха.

До селото стигнаа околу два по полноќ. Мирко

живееше во една мала куќа близу до пиварницата.

Ја изнајмил додека не биде готова фабриката, па

дури потоа имаше намера да си изгради пристојно

живеалиште. Имаше план и да се жени, а потоа и

деца да има.

Колата ја оставија дваесетина метри по-далеку.

Беше ноќ без месечина но со ѕвезди и патот добро

се гледаше. Градилишето делуваше морничаво.

Куќата каде што беше Мирко, не даваше никакви

знаци дека некој има внатре. Барем не дека некој е

буден.

Двајцата се надеваа дека Мирко тврдо спие. Беа

зачудени како, покрај се, не поставил стража.

Можеби навистина поверувал дека Роберт се

вратил во Скопје. Ако така помислил тогаш плитко

му работи умот. Глупоста на некои нема граница.

Прво со мафијата а сега и ова. „Добро, ќе ни ја

олесни работата" си мислеше Роберт.

Јири вратата ја отвори со калауз, но се покажа

дека има и сигурносен ланец. Се насмевна и од

ременот на панталоните извади клешти за сечење

метал. Веројатно добро ги познавал куќите во

неговата земја кога беше спремен за ова. Полека

го фати ланецот со клештите, малку подзастана и ги

стисна рачките. Металните алки лесно се исекоа и

вратата се отвори. Се најдоа во мало претсобје.

Роберт ја запали батеријата, пред нив имаше три

врати. По логика на нештата средната би требало

да биде тоалет, што се покажа точно. Полека ја

отворија и левата врата. Влегоа во трпезаријата

која воедно служеше и за дневен одмор. Тоа го

заклучија по тоа што спроти кујнската маса со две

столчиња, имаше еден двосед и фотелја, а на два

метра од нив телевизор. Значи десната и

последната соба служи како спална.

Тивко влегоа и дојдоа до креветот да се уверат дали е

тој. Човекот спиеше сам. Ја запалија ноќната светилка

која беше до креветот. Да, тој е.

Вистинскиот професионалец избегнува непотребни

жртви од три причини. Прво што не му е ништо

крив, второ е што не е платен за тоа, а третиот да

има помалку „врева".

Мирко наеднаш рипна исплашен. Гледаше во две

цевки кои го скратуваа здивот. Во еден дел од

секундата сфати дека овие двајца дошле

да го одвојат од овој свет. Нагло ја пикна раката под

перница да го дофати пгаптолот. Но, тоа беше се што

можеше да направи. Дваесетина куршуми го

погодија усмртувајќи го во миг.

Роберт и Јири без збор излегоа од куќата и се

упатија кон колата. Видоа како се палат светла во

селото. Истрелите во таа тивка ноќ далеку се

слушнаа.

Го видоа и стражарот на градилиштето како стои

пред својата куќарка, не знаејќи што да прави.

Во Прага стасаа со првите сончеви зраци.

XXXI

- Роберт стани - шепна Вики галејќи го по лицето.

Уште кога сестра му се исели од кај Него и со мажот

отиде да живее во Карпош, таа зеде еден клуч за

да може слободно да влегува и кога не е дома за да

може да го причека.

- Добро, Вики, што ме будиш? Оставиме да се

наспијам!

- Аман човече, трет пат доаѓам, спиеш најмалку 12

часа.

- Колку е саатот?

- Еден е, попладне.

- Ау, стварно сум спиел многу долго. Зошто не ме

разбуди уште првиот пат?

- Тогаш беше помината полноќ, доаѓав од некој прием и

сакав да се видиме. Љубомир со секре-тарката се

изгуби некаде, а јас дојдов овде. Вториот пат бев пред

два-три часа, но пак те оставив да продолжиш кога

видов дека слатко спиеш. А сега го претера.

- Како претепан сум.

- Заради тоа и синоќа не те разбудив, знаев дека ќе

се чувствуваш така. Дојдов на среќа, ако те начекам

буден добро, ако не здравје. Оди сега истуширајсе

па да ме „претепаш" и мене. После ќе одиме во

куќата во Велес, важи?

Роберт никогаш не се противеше на нејзините

предлози. Таа секогаш го повикуваше или да водат

љубов или за некоја секојдневна работа.

Уште не успеа да стане, а Вики се соблече. Му

личеше на Венера која во моментот влегува во

неговиот кревет.

Се тушираше со студена вода. Секогаш така

правеше кога сакаше да биде навистина буден.

Студен туш па потоа топла жена, ништо подобро за

да му ги оттргне мислите од Чешка.

Одеше кон кеветот бришејќи си ја косата, со

крената машкост до прснување. При самата

помисла дека оваа жена му е во близина кај него

хормоните со таква брзина проработуваа, што

некогаш се плашеше дека му напрвила некоја

магија.

- Леле, Роберт, како да ти пораснал!?

- Сега ќе измериме и ќе видиме.

Цел час се мереа, премеруваа, две-три минути

одмараа и пак се мереа.

- Вики, може ли да те прашам нешто? - Роб-

ерт проговори кога решија малку подолго да•*

земат здив.

-Прашај.

- Извини што ќе бидам директен, само ме

интересира дали и со други си вака „запалена"?

Вики се насмеа.

- Будалче, ова што ќе ти го кажам е нај-

искрено. Од кога те сретнав тебе со мажот сум

спиела само неколку пати. Не затоа што не

сакам, напротив, туку едноставно тој не покажува

никаква желба за тоа. Тој си ја има секретарката, а

слушнав дека и нејзиното 14-годишно сестриче го

превртува, па за мене му текнува само тогаш кога

е пијан. Со други не сакам ниту случајно. Некако,

доволно ми е само со тебе. Не, не те лажам ниту

пак да ти давам комлименти. Нема потреба,

едноставно така е. Боже, зошто не бевме слободни?

- Да знаеш само колку пати и мене ми дошле такви

мисли.

- Слушај! Јас во дадени прилики кокетирам со

некои старци, од „политички причини", само оној мој

вол да биде посигурен на местото на коешто е.

Откога те сретнав тебе не легнав со никого.

- Ова е голем комплимент, ти благодарам -ја бакна.

- Остави го тоа. Сакам да ти кажам нешто друго.

Овие два-три дена додека не беше тука се случи

нешто. Попладнето, истиот ден кога ти отиде,

Љубомир се врати дома многу лут. Во таа лутина ми

кажа дека во Владата имало голема расправија,

работата почнала да кочи и сега не се знае кој ќе

лета. Може да се случи и мојот да добие клоца в

газ, и така му е многу здебелен. Единствен, сигурен,

спас му е оној што го направи министер.

- Не ми кажуваш кој е?

- Дадов збор, Роберт. Иако сум понекогаш

кучка, сепак си стојам зад она што ќе го ветам.

Збор си е збор.

- Затоа и толку ми се допаѓаш. Покрај убавината,

имаш квалитети, што кај вакви убави жени е

реткост.

- Благодарам - го бакна така страсно што кај

Роберт повторно разбуди желба за секс.

- Пред да почнеме повторно може ли да те

замолам нешто?

- Да, повели.

- Имам некои материјали кои би сакал ти да ги

чуваш, ти си најмалку сомнителна, а имам и

штедна книшка на име на сестра ми, за која таа не

знае.

- Какви материјали?

- Жешки. Можат многу Луѓе со тие инфор-мации да

појдат во мајчината.

- Зошто сам не ги чуваш?

- Ќе ги чувам уште малку, додека не при-соберам

уште нешто, после би сакал да бидат кај тебе. Во

случај да ми се случи нешто, ако сакаш можеш да ги

искористиш, само те молам штедната книшка да и

ја дадеш на сестра ми.

- Роберт, веќе трета година како се знаеме, нели?

Забележувам голема промена во твоето

однесување. Кога прв пат те видов ми делуваше

како детенце, сега си некако премногу зрел маж

за тие години. Страшно многу се измени, но се

надевам дека знаеш што правиш.

- Знам, знам, Вики. Знам дека ѓаволот ми ја однесе

и душата и телото, а со нив и среќата. Фамилијата

и ти сте единствените светли точки во мојот живот.

Се друго ми оди некако механички. И уште нешто.

Ако навистина ми се случи нешто, бегај подалеку од

мажот ти, може да стане опасно во неговата

околината, па и тебе нешто да ти се случи.

- Него како да се случува и сега. Што си така

настроен, да не ти се заканува некој?

- Не, само размислувам за состојбата од сите

аспекти.

Ја гушна нежно и почнаа да се галат. Се галеа но

во главите беа секој со своите мисли. Малку по

малку повторно ги обзема светот на убавината.

XXXII

Цела година Љубомир Франго мораше да прекине

со крупните „зделки". Почна да се зборува дека зад

неразјаснетите убиства и „самоубиства" стои некој

големец. Работеше само на наплата на некои

побарувања, кои беше тешко да се остварат по

регуларен пат.

Од друга страна овој период за Роберт беше како

одмор. Лесно ги завршуваше дадените задачи, па

му остануваше и доста слободно време.

Во таа година уште два пати одеше за Кипар, и на

секое одење носеше по 4.000.000 марки.

„Којзнае се какви работи направил Франго за да

дојде до тие пари" - се прашуваше Роберт. Тој на

двата пати доби како и првиот, по 50.000 марки а,

нормално, и трошоците му беа платени. Сега на

неговата сметка на Кипар имаше 150.000 марки.

Доста добра паричка за некој сиромав.

Таа година зет му дипломираше, а внукот Филип

прооде. Често го земаше малиот јунак на вујче,

како што го викаше. Го носеше и низ градот и во

паркот, во количката постојано носеше чисти

пелени и облека па го пресоблекуваше. Воопшто не

му беше неудобно, некако му беше и мило. Роберт

ова го правеше од две причини, едната што многу

го сакаше

својот внук, а другата што со тоа ја ослободуваше

сестра си, која беше при крај на студиите, да учи.

Негде пред нова година Роберт доби задача да оди

во Украина, да одбере педесетина девојки кои би

работеле во Западна Македонија. Нивната работа

би се состоела од служење во кафеана до

проституција, која всушност би им била и главна

дејност.

Иако не сакаше Роберт мораше да оди. Франго

почна да се сомнева во него и Вики па не сакаше

згора на тоа и да го лути.

Таму појде со Аудито на министерот, многу пат

возеше сам, беше страшно изморен. На само 10-

тина километри од кога влезе во Украина, на еден

поголем паркинг беа паркирани два автобуса, а

надвор од нив, на тревата покрај патот, седеа

стотина девојки и жени. Меѓу нив тројца мажи,

двајцата беа возачите а едниот, облечен по

последна мода, стоеше исправен. Веднаш се виде

дека тој е главниот.

Го чекаа човекот од Македонија кој ќе одбере

педесетина и ќе се врати со нив во еден од овие

автобуси. Таков беше договорот.

Роберт се поздрави со водачот а на другите само

им крена рака.

По краткиот разговор одбра онолку колку што

имаше седишта во автобусот. Ги одбра

најмладите, иако и тие делуваа некако истро-

шено, се гледаше дека се измачени професио-

нални проститутки. За секоја од нив плати само по

100 марки. Ги натера да влезат и седнат, а на

возачот му рече да го следи. Возачот воопшто не

го засегаше што се случува. Девојките гледаа во

колата пред нив со сјај во очите. За нив тој беше

само како уште еден шеф или можеби

потенцијален муштерија, ништо повеќе.

Кога стигнаа во Скопје овие измачени души беа уште

појадни.

- Кај ги најде жити Бога? - праша човекот кој

требаше да ги однесе до нивното последно

одредиште.

- Тие беа најдобрите - Роберт студено му одговори.

- Како на гробарот од лопата да му избегале. Добро,

кога малку ќе се одморат и пресоблечат можеби ќе

заличат на жени.

- А ти да не сакаше глумици, случајно?

- Овие само во планинските села можам да ги

носам, па кога ќе ги изгустираат луѓето, ќе ги

пријавам во полиција и ќе ги депортираат назад,

дуг лек нема.

- Значи, јас ви ги донесов како на клање и кога ќе

им ја одерете кожата, рикверц - назад. Што ли

нема човек да измисли за полесно да ја искористи

туѓата мака. Добро, ги носиш ли парите?

- Еве ти 15.000 марки, за секоја по 300, иако не

вредат ни половина.

- Море ќе наплатите вие преку нивните грбови и

стопати повеќе - Роберт ги зеде парите, влезе во

колата и замина.

Од таа сума пари неговиот дел изнесуваше 5.000

марки, другите мораше да му ги даде на Франго.

Не би го работел ова министерот, никако, само

имал некои долгови према некои Албанци и

работата морал да им ја заврши. Згора на тоа

заработи и нешто „ситно" за тековни трошоци, како

што се изрази.

Кога ги враќаше клучевите од Аудито, Роб-ерт

промрмори:

- Колата спие. Морам и јас да си купам таква.

- Не би било лошо, доста се возиш во она старо

Рено.

- Уште малку да присоберам уште некоја марка па

ќе видиме. Ке видиме.

XXXIII

По враќањето од Украина Роберт спиеше 12 часа.

Се разбуди околу 10 часот навечер, се истушира,

се облече и излезе. Чувствуваше глад. Појде до

центарот на Скопје, каде што имаше отворени

кафеани кои работеа до раните утрински часови и

можеше да се најде јадење. Влезе во една

кафеана со кинеско име. Тука покрај кинеската

храна можеше да се добие и било која друга храна.

Сепак, Роберт се одлучи за пица.

Кога му беше сервирана храната почна да јаде, но

Некој го прекина со допир на рамото.

- Здраво Роберт - Стојан стоеше поред него. - Како

помина во Украина?

- Протуркав некако. Седни, не стои.

- Арни ли беа женските?

- Како млади Баба-Роги.

- Аман бре, зарем немаше подобри.

- Зарем подобрите би дошле за толку ситна пара, и

тоа за Западна Македонија? Ајде те молам.

- И ти си во право. Знаеш вчера што се случи. Некои

луѓе влегле во некоја кафеана и од неа направиле

пустиња, сакале некако да го предупредат газдата.

Почнаа да ни ја земат работата.

- Имаме ние некоја врска со тоа?

- Не. Ние работиме попрефинето и самиот знаеш.

- Тоа му доаѓа како ние да сме цвеќињата а тие

бараби? Криминалот си е криминал и тука нема

оправдување. Ние сме само малку по-внимателни и

не сакаме да се слуша за нас. Нека не начекаат

роднините и пријателите на оние што ги

ликвидираме па ќе видиш тогаш колкава е

разликата.

Додека така седеа и зборуваа, до нив дојдоа две

девојчиња.

- Добро вечер, може ли да ви се придружиме?

- Повелете - ги покани Стојан. Знаеше зошто дојдоа,

тоа е редовна појава по кафеаните и кафулињата

во ова време. Но, сакаше малку муабет.

- Што нудите?

- Секс, било каков и колку сакате.

- Колку ќе не чини?

- Секој по 50 марки.

- За тие пари ќе добиеме мали девојченца -Стојан

се насмеа и продолжи - колку години имате вие?

- Јас 14, а другарка ми 13.

- Ми изгледате постари.

- Не сме, навистина.

- Што знаете поконкретно?

- Не се грижете, ќе ве обработиме како

никоја досега.

- Кажете ми уште за што ви се парите, за шприц

или за шмрк.

- За шмрк!

Роберт цело време беше наведнат над пицата и

јадеше. Не сакаше да се вклучи во разговорот, не

сакаше ниту да слуша, но сепак секој збор доаѓаше

до неговите уши и му го стегаше мозокот. Кога го

слушна последниот збор на девојчето, го тресна

ножот и вилушката од масата и викна силно:

- Аман, Стојане, остави ме да завршам со јадењето

на раат. Девојчиња, овој си игра со вас, не сака

наркоси.

- А ти?

- Ни случајно. Еве ви 50 марки и ве молам

оставете ме да си го довршам јадењето.

Девојчето ги грабца парите. Потоа двете рипнаа

одеднаш од столиците како да беа на федери. За

неколку мига беа надвор од кафеаната, брзајќи да

најдат некој дилер со дрога. Нема да им биде тешко.

Во центарот на Скоцје можеш да најдеш и прашина

од мечкина нога а камо ли дрога. Се продаваше

насекаде и одеше како алва.

Роберт во моментот се сети на внукот. Којзнае што

ќе дочека, иако има и мајка и татко. И овие две

девојчиња имаат родители, но ете застраниле.

Којзнае дали кутрите родители знаат

дека нивните деца ова го прават. Бог да чува,

родителот секогаш последен дознава а тогаш веќе е

доцна.Западната култура ја побарувавме од се

срце, само изгледа дека не знаевме дека во пакет со

неа одат и дрогата, оружјето, педофилијата,

сидата и уште што не.

Не знае човек со кого денеска муабет прави. Седиш

и јадеш со некој и за 100 марки го вади пиштолот и

ти го стега куршумот. Или, пак, млада убава девојка

каква што можеш само да посакаш, уште да се

вљубиш во неа, одвај ќе се реши да легне со тебе,

а кога веќе си ја завршил работата рипаш од радост

и му се фалиш на другарот, дека таа и таа си ја

имал, а тој мирно ти одговара:

- Е, убава работа, па таа има Сида и... готово

е со тебе.

Зошто светот брза самиот да се уништи? Роберт

често размислуваше околу ова. Наеднаш заѕвони

мобилниот телефон на Стојан.

-Ало.

- Ало, Стојане, Франго овде. Најди го Роб-ерт и утре

уште рано наутро дојдете во кабинетот кај мене.

- Еве го, со мене е, ќе му кажам. Што е толку итно?

- Кога ќе дојдете ќе ви кажам.

- Добро, пријатно. На газдата нешто му се брза.

- Во нашата работа се е итно, па зошто сега те чуди

оваа покана. Ти со толкаво искуство , а не можеш

да сфатиш дека се што се прифаќа мора брзо да

биде завршено.

- Море навикнав јас на тоа уште од поодамна, но

Франго во последно време е се понервозен, та ме

секира.

- И јас забележав. Можеби климактериумот го фаќа,

што знаеш.

- Може, а може и нешто друго го мачи, само да не го

истури врз нас - Стојан не беше ниту малку свесен

колку е во право.

- Ајде, не коби - Роберт стана кога дојде девојката

што го служеше, ја плати пицата и додаде - ќе

одам дома да гледам телевизија, па кога ќе ми

спадне малку јадењето, сакам да повежбам. -

Постојано вежбаше кога имаше слободно време.

Толку окрупне што облеката од пред една година

не го собираше. Само кога вежбаше и кога водеше

љубов не му доаѓаа црни мисли, само тогаш се

ослободуваше од овој поган свет, само тогаш не

помислуваше на лоши работи.

XXXIV

Додека седеа во кабинетот на министерот Роберт

со мислите се врати во детството. Додека растеше

се надеваше дека кога ќе порасне и кога ќе биде

способен за работа ќе напрви многу нешта.

Најважно му беше да не му недостасува повеќе

ништо. Неговото детско стомаче не беше секогаш

празно. Летно време имаше евтини пиперки и

патлиџани, а понекојпат ќе се најдеше и сиренце.

Зиме главно јадење им беше зелка и грав. Кога ќе

видеше месо, а тоа најчесто беше некоја

изнутрица, си мислеше дека е празник. Со другите

пари што ги заработуваа неговите родители плаќаа

струја, вода, комуналии и нешто околу куќата. За

облека повеќе се снаоѓаа отколку што купуваа:

добиваа од нивните роднини и пријатели, тоа што

ќе отфрлеа тие за Роберт и сестра му беше добро.

Куќата во која живееа беа ја наследиле од дедо му.

Толку имале, толку им пружиле. Најмногу што им

дале беше љубовта и исправното воспитување.

На тој нивен труд Роберт едноставно плукна. Во

раната младост планираше многу што да направи.

Но, наеднаш како од дете да стана возрасен со

сите товари што ти ги става животот на грб. Остаре,

огрубе, ѓаволот си го прифати како шеф.

Глад.

Тој универзален предизвикувач на неволји, раѓаше

многу Франговци, Робертовци и кој уште не.

- Извинете што малку почекавте - уште од

врата рече министерот - мора да ви дадам некои

инструкции.

Во кабинетот на Франго, покрај Стојан и Роберт

беа и двајцата регрути, така ги нарече министерот

по првото запознавање.

- Денеска кога има „наши" луѓе на граница,

точно на пладне, ќе помине шлепер со кафе.

Меѓу него се наоѓаат 20 килограми хероин. Вие

треба само да го дочекате камионот, да го

следите и да го предадете на луѓе во Србија. Пет

килограми хероин остануваат овде, за другите

треба да ви платат 70.000 марки по килограм.

За оваа работа добивате сите по 1.000 марки.

- Да не се скршат плаќајќи - Роберт одново покажа

дека може да биде ироничен,

- Само за кратка придружба, доволно е -

министерот му одговори со иста мерка.

- При која може и да се запука, па да си појдеме кај

горниот, нели? Што е важно дали сме во придружба

или директно сме ја донеле, исто му се фаќа, ние

сме шверцери на тоа зло, што ќе рече законот,

тежок затвор.

- Роберт, што ти е во последно време? Се нешто

не ти чини.

- Како да ми чини, господине министре, кога од

обичен рекетар станав убиец, трговец со бело робје,

шверцер на дрога и што уште не? Велите не ми

чини. Претпочитам да суредам некое говедо, но да

шверцувам дрога.

- А, значи сите ние сме говеда, бидејќи истата работа

ја работиме, нели? - Министерот остро го

погледна.

- Простете, но дали вие мислите дека сме

цвеќиња? - на Роберт во моментот му „пукна" пред

очи и ја отвори душата. - Ајде, бидете реални. Јас

работата ја работам најдобро што можам и

никогаш не сум се ставил ниту себеси ниту вас под

некое сомнение, но тоа не значи дека исправно

постапувам.

Министерот го гледаше како да има мраз во

погледот, би го убил во моментот да не му е

премногу потребен. Но, од друга страна знаеше

дека е во право и му се восхитуваше на храброста тоа

да му го каже. Стојан го познава долги години и многу

работи отипгле преку него, но сепак како да се

плашеше да му противречи.

- Добро, дали ова значи дека не ја прифаќаш

работата?

- Ке појдам, но ве молам ако прифатите

нешто, тогаш прифатите во нашиот ранг, вака

само не навредувате. Ако треба да бидеме курви

и на секој треба да му го тинтраме, барем да

бидеме платени. Повеќе добиваме за некого да

заплашиме, а вие ни викате дека за придружба на

толкава количина дрога доста ни давате. Смешно.

- Оваа работа излезе така. Можеби тие луѓе

некогаш ќе ни се најдат. Добро, тогаш вака. Ќе

појдете до граница со две коли, во едната Стојан и

Роберт, а во другата новите. Кога ќе стигнете во

складиштето, шоферот ќе ви ги извади и даде

пакетите. Во 4 пакетчиња има по 5 килограми. Ги

ставате во кола и одите на Водно. Еве на оваа

адреса ве чекаат Србите - министерот на Стојан му

даде едно ливче - ајде сега одете.

„Каква организација, секоја чест" - си мислеше

Роберт - „тие расипани умови само малку да ги

насочат кон нешто полезно чуда би направиле.

Само што овие нивни чуда им носат огромна

зарботувачка."

Како што рече Франго, до граница го следеа

шлеперот други луѓе, овде тие, секоја земја своја

гарда. А границата ја поминуваат како да е на

татко им имотот.

Беспрекорно функционирање.

Кога стасаа на Водно застанаа пред една

велелепна куќа. Од чесна работа ваква убава куќа

можеш да направиш само после тристотини

години. Сите ја гледаа со восхит.

Дури по второто звонење, пред нив се појави една

дебелка жена со симпатичен изглед, не постара од

триесет години.

- Добар ден, јас сум Стојан.

- Добар ден. Тогаш ова мора да е Роберт, а овие

се регрутите - жената зборуваше српски. -Повелете

влезете.

Луѓето внесоа три пакетчиња. Во куќата видоа и

двајца мажи, огромни како планина. Ништо не

зборуваа, тоа и беше дозволено само на нивната

шефица.

Брзо ги проверија пакетите и кога се уверија во тоа,

отворија две актовки во кои имаше само крупни

банкноти, германски марки.

Целата процедура околу ова траеше само

десетина минути. На излегување жената им

дофрли.

- Ке се видиме - и ја затвори вратата зад неа.

XXXV

Помина скоро цел месец, кога кај Франго се собраа

голем број луѓе. Го славеше својот 45-ти роденден.

Повеќе од насобраните беа поли-тичари и

бизнисмени со своите веќе големи деца. Ги носеа и

нив сакајќи да ги вклучат во кругот по кој се движат

нивните родители.

Стојан и Роберт, облечени во скапи одела, се

движеа низ целата куќа, пазејќи некој да не се

„загрее" повеќе одошто треба и да почне да прави

будала од себе, како што им рече Франго. Сепак,

тие се луѓе од врвот на државата и треба да си го

сочуваат достоинството, а од друга страна и тие луѓе

сакаат понекогаш малку да се расположат и

опуштат.

„Ако се случи такво нешто," зборовите на

министерот беа заповеднички, „тогаш без разлика

кој е, тивко ќе го отстраните, ако треба и дома ќе го

однесете."

Пред полноќ, Франго го повика Роберт.

- Дојди, внуката од сестра ми сака да те запознае.

Малку понатаму, во најголемата гужва стоеја Вики

и една девојка. Ја позна дека е женско само по

големите гради. Со кратка коса, со лице како на

лисица и малку подвиткана во вратот, слаба како

стап, оддалеку Роберт не

можеше добро да види бидејќи светлото беше

намалено, но сепак му заличи како плашило.

Права навреда на женскиот род.

- Душо, ова е Роберт - рече министерот.

- Мило ми е, јас сум Лела - девојката ја пружи раката.

- Задоволството е мое - Роберт во висок стил

одговори.

Не му беше никакво задоволство, но тоа е. „Ако го

видат со ваква жена, Баба-Рога, ќе изгуби многу во

женските очи, рејтингот ќе му се ничкоса на глава" -

во моментот му дојде таква мисла. А овде беа

дојдени многу убави жени кои биле во неговиот

кревет. Сите тие го загледуваа надевајќи се дека

некако ќе можат барем на кратко да го издвојат од

турканицава и да го поканат во некоја слободна

соба, за набрзина да украдат малку љубовно

задоволство.

А сега ова чудо е до него. Мораше да остане

достоен господин, тука нема бегање.

- Добро, јас и Вики мораме да одиме кај гостите, а

вие забавувајте се - рече министерот, ја фати

госпоѓа Виолета за рака и ја однесе кај гостите.

- Ајде да се напиеме нешто и да излеземе надвор

на воздух, овде е топло, има премногу луѓе.

Полека појдоа до бифето, Лела зеде виски а

Роберт кока-кола.

-Зарем тоа пиеш на ваков ден?

- Во сите денови, не само сега.

Излегоа во дворот, ноќта беше свежа.

Рефлекторите го осветлуваа целиот простор

околу, а тревата сјаеше како да е оросена. Би

можел да почуствува романтика, но се разбира

кога би бил со некој друг којшто му е драг.Стоеја

оддалечени. Наеднаш Лела се наведна и го фати

меѓу нозете. Роберт онеме. Стоеја на осветлен

простор и некој можеше да ги види. Се обиде да и ја

оттргне раката, но таа цврсто го држеше. Полека го

одвлечка до задниот дел од куќата каде што

имаше една клупа. Набрзина почна да го љуби

откопчувајќи му ги панталоните. Роб-ерт немаше

желба за таа девојка па доста долго остана

„студен". Но, природата си го прави своето. Кога

беше во полна ерекција Лела стана, ги соблече

гаќичките и се потпра на клупата, чекајќи Роберт

да ја превземе играта. Тој се двоумеше, се

поднамести и така нагло влезе во неа што

девојката помисли дека ќе и ја раскине утробата.

Во првиот момент малку подврисна, потоа замолча

и почна полека да потпевнува. Боже, дали е луда?

Потпевнуваше и вртеше со колковите. На неколку

пати гласот го повишуваше по што Роб-ерт заклучи

дека таа е готова. Но, не застануваше,

туку почнуваше одново и се така повеке пати.

Немаше крај.

Кога Роберт не можеше повеќе само ја оттурна, се

забриша со шамивчето, се поднамести и се врати во

куќата.

Вики го здогледа и дојде до него.

- Се кладам дека ја свитка?

- Зарем толку се гледа на мене?

- На тебе ништо не се забележува, туку ја знам

неа. Се однесува како нимфоманка, а можеби и е.

Курвиче.

- Веднаш ме нападна и не само тоа туку и додека

„работеше" цело време потпевнуваше. Да не е

случајно луда како вујко и?

- Море добро што си се согласил, инаку таа знае

некој што ќе ја одбие да го набеди дека сакал да ја

силува. Вака, сега ќе си бидеш мирен.

- Боже, каков акреп е, единствено на тој начин

може да најде некој да ја изебе.

- Гледај сега, кога ќе дојде назад, ќе се залепи за друг,

ти и беше малку.

Навистина, кога Лела дојде со погледот како загар

почна да бара нова жртва. „Ебате фами-лијата!" -

си помисли Роберт.

- Чудно, колку гадно девојче а родителите

во најмала рака и се симпатични. Само којзнае

чие е. Мајка и не знае колку мажи сменила,

професионалките би и позавиделе. Можеби

ќерка и од неа ја наследила желбата за секс.

- Добро, а нејзиниот маж, нели забележува?

- За жалење е тој. Мирен е како јагне, уста не смее

да отвори.

- Значи таа фамилија е комплетно за лечење, место

на власт дабиде. Затоа и работата ни е ваква каква

што е.

- Пази да не те слушне некој, овде се сите негови.

- Знаеш што Вики, ќе бидам вулгарен до крај. Само

да ти кажам дека преку „таквото" ми се дојдени

сите. Понекогаш ми се чини дека ќе пукнам.

- Млад си ќе ти помине. Би те лечела од таа болка

веднаш, само не сум во можност, гледај колку луѓе

има. Само да се лапа и да се пие, како никогаш во

животот ништо да не пробале. Во секој случај,

чувај снага и за мене, ќе ти треба -се насмеа Вики.

- Вики, кога те видов прв пат онака убава и

слободна, си помислив дека си и ти блесава.

Набрзо сфатив дека всушност си жена која многу

брзо и бистро размислува. Мислам дека цела оваа

година немам видено толку памета и убава жена

како тебе. Затоа било што да правам, за тебе

секогаш ќе можам да најдам време и сила, во било

кој смисол.

- Благодарам. И јас имам исто мислење за тебе.

- Роберт - од зад грб му се обрати министерот - на

еден мој бивш колега жената и ќерката малку се

поднапиле, па сега се малку весели. Те молам, земи

ја колата и однеси ги до дома и онака живеат во

близина. Знаеш, да не пукне брука.

- Нема проблем. Каде се?

- Дојди со мене.

Ги најдоа во бифето. Роберт сам им се приближи.

Кога ги виде се насмеа. И мајката и ќерката, после

Вики, беа најубавите гости во друштвото. Добро ги

познаваше, и двете биле интимни со него. Ќерката

која немаше полни 18 години беше вистинска

убавица, но одвреме навреме сакаше да се напие.

Пред повеќе од еден месец имаше однос со неа,

после една партија тенис влегоа во неговото Рено

и едноставно му седна во скут. Мајката, жена со

зрела убавина, а делуваше некако разочарано од

она што и го пружа сопствениот маж, слично како и

Вики со Франго. Тоа го знаеше од нејзиниот разговор

кога беа заедно. Секогаш бараше некој да ја теши.

Така побара утеха и од Роберт, иако знаеше дека

ќерката и е како луда по него. Тој Знаеше дека

госпоѓата не пие. Што ли сега и дошло да се напие? Но,

сега тоа не е ни толку важно, туку треба да се

погрижи за нив и да ги однесе дома.

- Здраво - Роберт им се обрати - како сте

убавици?

- Здраво лепи - рече девојката и му се приближи.

- Знаете што? Ајде ние тројцата да се изгубиме од

тука, што велите?

- Да одиме кај вас дома, таму е поромантично

- Роберт почна тактички.

Двете гледаа во Роберт извесно време и во еден

глас се насмеаја.

- Добро велиш - се согласи мајка и и го фати

за рака. - Одиме, не можам повеќе да ги гледам

овие сурати овде.

За петнаесетина минути беа во нивниот дом. Куќата,

убава како на филм, имаше два спрата со два

големи салона и многу соби. Како во која соба

влегуваа само ќе плеснеа со рацеа и светлата се

палеа. „Каква магија, снобизам" - помисли Роб-ерт.

Ги донесе до една спална каде сакаше да ги остави

да легнат, а потоа да се врати назад. Но, мајката го

фати за ременот за панталоните и почна да го

откопчува. А ќерката кога го виде тоа наместо да се

повлече и да излезе од собата, таа се насмеа и

почна да и помага на мајка си. „Овие пијани жени

сакаат групен секс, мајка и ќерка, Господе" на

Роберт му се матеше во главата, навистина не

знаеше што да мисли. Не викаат бадијала дека и

будалиот бега од пијаниот. Но тој не можеше да

избега, не го пуштаа, го

соблекуваа на сила. Можеше да се извлече само на

груб начин, но тоа не го сакаше.

- Добро, рече Роберт - желбата е ваша и нека

биде така.

За кратко време сите тројца беа голи. Почна да ги

љуби. И двете жени се поттуркуваа која повеќе да

биде прва до него. Ја зема ќерката, знаеше дека

брзо ќе биде готов со неа, имајќи го во предвид

претходниот пат во колата.

Додека девојката седеше врз него, мајката и ја

фати главата и почна да ја љуби. Роберт сфати дека

не им е прв пат и дека инцесот за нив не значи ама

баш ништо. „Што ми е гајле што се тие болни во

умот, уште едно големо искуство за мене."

Кога ќерката беше готова и го препушти местото на

мајка си. Двете се љубеа и допираа како никогаш

да не воделе љубов. Многу кратко му требаше за да

ги задоволи и двете. Кога беа готови како по

команда се испружија на креветот и заспаа. Роберт

набрзина се истушира, се облече и кога наеднаш

слушна како некој влегува во собата. Ја крена

главата и го виде сопственикот на куќата, т.е.

мажот на госпоѓата, поранешен министер, а

сегашен голем бизнисмен.

- Па, ти уште си тука! Како се моите? - Кога

ги виде така голи, а Роберт се облекува му стана

јасно што се случило. - Добро, за ова ниту збор

да не си писнал никому, инаку ти отиде главата,

разбра?

- Аха - сега Роберт не брзаше. Виде како човекот

набрзина се соблекува, па се уплаши немој

случајно да рипне и тој врз него. Но тој во полна

ерекција и без никаков срам од него клекна меѓу

двете голи тела што лежеа на креветот, мислејќи

се врз кого да легне. Така полу пијан легна врз

ќерка си.

Згрозен, Роберт плукна кон нив и излезе од собата.

Така одејќи низ салонот кон излезната врата и како

со себе зборуваше: „А пред светот глумите

разочараност еден од друг. Каква глума, секоја

чест. За вас Холивуд е детска градинка. Дали е

секаде во светот вака? Веројатно, каде што има

премногу од аздислак не знаат ни што прават. Се

губат секакви норми и правила."

Господи боже, спаси ги обичните луѓе. Мораат

товарот на грешниците на свои плеќи да го носат. А

товарот е се потежок. Ова е време на светски

„инцест".

XXXVI

Љубомир Франго седеше замислен во големата

фотелја, а секретарката по втор пат му ја полнеше

чашата со виски. Пред него на работната маса беа

сите дневни весници. Во сите беше речиси истиот

текст. Шефот на полицијата и еден министер со

своите телохранители, на пат за Велес, изгубиле

контрола над возилото и паднале во бездна,

триесетина метри длабока. На самото место сите

загинале.

Кога Стојан и Роберт влегоа во кабинтетот го

најдоа намуртен.

- Прочитавте ли во весниците? Четворица отидоа

додека да трепнеш.

- Пијан човек не треба да вози - Стојан беше

зајадлив.

- Што мислиш ти, дека тоа е причината? Не биди

будала. Некоја проститутка им ги истурила мозоците,

ги ставила во кола и правец в ендек.

- Кај ли ги нашла така на купче?

- Работела за нив. Не ги знам сите детали, но уште

денес ќе видам во што е точно работата.

- Како тоа ние да не знаеме за неа.

- Таа е од другата струја. Што мислиш дека тие се

знаат за вас?

- И што треба сега ние да правиме?

- Ништо, ве викнав да видам дали сте

слушнале за ова и што мислите.

- Што има да мислиме - Стојан ги крена

рамениците - ние сме извршители а не мислители.

Роберт цело време молчеше и размислуваше.

Го виде Франго укочен од страв. Не го засегаше

многу нивното мислење, туку сакаше да види како

реагираат.

„Конечно сфати колку било лесно да се истури нечији

мозок, па макар тој бил и министер" на Роберт му

дојде да се насмее „Баш ми е мило. Да даде

Господ сите така да завршите."

- Роберт, изгледа дека само со газот си тука - се

издра министерот - донеси ја и главата, важи?

- Извинете, се замислив малку.

- Добро, одете си сега, но не излегувајте од Скопје,

можеби ќе ми требате. Ти Роберт појди до кај мене

дома и види Вики како е. Сабајлево не и беше

добро, повраќаше. Ако треба однеси ја на доктор.

- Важи. Друго ништо?

- Ништо. Ке ви се јавам кога ќе ми затребате.

Излегоа од зградата на Владата и појдоа секој

на својата страна.

Кога Вики му ја отвори вратата, Роберт се уплаши

од бледилото на нејзиното лице.

- Што ти е, што ти станало?

- Ке помине не е толку лошо, немој да се

грижиш.

Кога влегоа во салонот седнаа на троседот. Роберт

ја гушна а таа како да се стопи, се впи во

неговите мускули. Наеднаш двајцата почувству-ваа

некоја нежност. И досега се посакуваа во секој

момент, само сега ова чувство беше некако

поинакво. Долго време така гушнати се галеа, без

ниту еден збор да кажат.

- Слушна за оние што изгинале кај Велес -Роберт

полека проговори.

- Утринава на радио.

- Мажот ти вика дека не била сообраќајка, туку

дека некоја проститутка, која работела за нив, им

ги истурила мозоците.

- Арно направила.

- И јас така помислив. Да го видиш Франго како е

исплашен и блед, како крв да нема во него. Изгледа се

уплашил и ние така да не му направиме.

- Ќе ме израдувате.

- Вики остави го тоа. Ајде да те однесам на доктор,

не ми изгледаш добро.

- Ти реков дека не ми е ништо.

Роберт ја гледаше во очи десетина секунди.

- Добро, ако можеш сама да останеш, јас сакам да

појдам да си го видам внукот.

- Оди и бакни го од мене. А сестра ти и зетот

поздрави ги.

- Важи, а ти легни и одмори се.

XXXVII

Недела дена се плетеа разни верзии околу

загинувањето на четворицата. За цело тоа време

Франго беше замислен, исплашен и чудно се

однесуваше. Кој не го познаваше ќе си речеше

дека овој човек решава тешки економски

проблеми, па затоа на неговото лице има сенка.

Решаваше тој проблеми, само не такви за коишто е

назначен како министер. Сега се виде колку е

всушност плашлив.

Порано не се плашеше толку, пред да стане

министер. Само тогаш и не работеше со убиства,

рекетарење и шверцување. Од кога стана мин-

истер па се до сега се чувствуваше некако сигурен,

имаше чувство дека е недопирлив. А сега наеднаш

ова.

„Што би требало, на крајот на краиштата, да го

засега овој случај, тој нема ништо со тоа" се

прашуваше, ама го засегаше, и тоа многу.

Таа девојка што ги оладила четворицата била

права божица на убавината. Нормално дека мажите

ја посакувале. Што ли се случило за да дојде до

загинување?

Едноставно, нејзините шефови излегле од патот по

кој оделе а тоа не му се допаѓало, пак, на

поголемиот шеф и преку оваа девојка го решил

проблемот.

Франго секојдневно го анализираше ова. „Што ако

и јас дојдам во таква ситуација? Да кажеме" си

резонираше „мојата секретарка, која ми се колне на

верносто, често седнува врз мене. Онака голи и

цели во пот и занес, таа од некаде вади пиштол,

ми го става на чело и наеднаш -трес. Јас си појдов

со здравје." Таа режија го ужасуваше.

Цела недела беше потиштен та дури и за жена не

му текнуваше. Секретарката, која беше толку

млада и убава, сега му се чинеше како нешто што

во никој случај не смее да го допре, иако пред овој

случај правеше со неа што сака и како сака и кога

сака.

Дали годините го прават човека пострашлив или пак

го прават поразумен, Франго не можеше да каже.

Но, тој со страв го разгледуваше проблемот од сите

страни, исто како да се работи за него.

За едно сега беше сосема свесен. Луѓето се

менуваат, а и работите со нив, што значи дека во

ништо не можеш да бидеш сосема сигурен.

Седмиот ден доби плик и во него имаше слика.

Директно од стариот, човекот кој го направи

министер. Знаеше што значи тоа. Цел ден се

премислуваше на кого да му ја довери работата.

Стојан или Роберт. Другите двајца беа далеку од

нивната способност.

Се одлучи за Роберт. Го викна во кабинетот и без

многу тактизирање му го подаде пликот. Овој

полека го отвори и внатре најде слика на една

прекрасна девојка. На опачината на сликата

пишуваше Соња Милкова - Бутик „Соња", Трговски

центар Буњаковец, ништо повеќе. Пораката беше

јасна.

- Можете ли да ми кажете што грев направила.

Некако е преубава за да има потреба од криминал.

- Таа е онаа проститутка што ги свитка

четворицата. Имаш 3 дена за работава, сакам да

биде завршена без грешка.

Кога вака одредуваат рокови Роберт знаеше дека им

се брза од страв. Се плашеа да не дојде некако и

до нив. Можеби не толку дека физички ќе ги

нападне, колку дека може преку неа да се откријат

некои работи што не би требало да допрат до

јавноста.

Системот на функционирање кај мафијашите е таков.

Не дај боже да влезеш во тој круг.

А и тој и Роберт и Стојан и другите беа внатре, во

центарот.

XXXVIII

Дури утредента Роберт појде до бутикот. Не му се

брзаше, а и мораше внукот да го носи на доктор, да

прими вакцина, бидејќи зетот бил на работа, а

сестра му имаше испит. Без разлика во што беше

работата, Роберт не даваше ниту пет пари за

роковите на Франго кога беше во прашање

неговиот внук.

Беше елегантно облечен и дискретно намирисан

кога влезе во бутикот. Веднаш сфати дека тоа е

Соња. Салонот зрачеше од елеганција и богатство.

Моделите што беа изложени и облечени на куклите

укажуваа на тоа дека тука се продава ексклузивна

облека.

Едно момче, а и самата сопственичка, двајцата

неколку години помлади од него, беа зафатени

околу некои муштерии. Роберт кратко гледаше

некоја јакна па потоа застана пред едно огромно

огледало. Се гледаше право во очи и си мислеше

како би било и тој да отвори вакво нешто. Тука би

можеле да работат и зет му и сестра му, ако

сакаат. Не би било лошо.

- Добар ден - кажете ја вашата желба - му пријде

сопственичката.

Се сврте полека и ја погледна во сините очи. Беше

стаписан од нејзината убавина. Нејзиниот бел тен и

даваше особена нежност. Кога прозборе, се видоа

заби бели како снег и како бисер

наредени, меѓу корално црвените усни. Нејзината

насмевка направи да се покажат две дупчиња на

образите. Од главата надолу Роберт немаше

зборови да ја опише. Телото и беше како вајано,

нејзините гради како топчиња, нозете долги како да

ги цртал некој уметник, на секој би му било

задоволство да види такво нешто. „Господе, какво

убаво суштество! Вики е прекрасна, но оваа

девојка навистина ги надминува сите мечти."

Но, сепак Роберт во нејзините очи виде тага. Чудно,

како во огледалото што се гледаше, така и сега во

овој поглед се виде себеси. Веднаш сфати дека оваа

убавица некако е турната во вителот на неморалот,

без и да сака, а можеби и од беда, исто како него.

Инаку, како да се објасни дека вака убава девојка

го промашила патот на животот. Та таа би добила

се и од секого само со незината појава, а не да

стане проститутка. Во нејзиниот поглед виде дека,

всушност, таа и не е некоја опасна девојка, туку

таа сака да ја остават на мир. Атој мир е многу опасен

ако некој претера и константно го нарушува. Роберт

го знаеше тоа по себе. Најмирните луѓе стануваа и

најголеми крвници ако некој идиот тоа не го знае и ја

наруши и последната линија на мирот. Веројатно и

на оваа Соња така и прекипело што едноставно,

како со метла, исчистила четвбрица. А за тоа треба

и многу ум.

Роберт потсвесно почна да и се восхитува, восхит

према противник. Досега такво нешто немаше

осетено во душата.

Се гледаа неколку минути не трепнувајќи. Роберт

знаеше зошто е дојден, да ја види жртвата, беше

љубопитен после кажувањата на Франго. Но сфати

и девојката зошто овај млад и убав човек е во

нејзиниот бутик.

Не беа потребни зборови, се гледаа и се „читаа".

Кога си подолго време со погрешни луѓе кај тебе се

развива некое посебно сетило за одбрана.

Природата и тоа го средила, го создала тоа

сетило. Како би се одбранил некој ако не осети

опасност на време. Тој центар во мозокот се

развива сразмерно со дружењето со лошите луѓе.

Телепатијата кај Соња беше на завидно ниво. Таа

ова го очекуваше, и сега гледаше во човекот кој

треба да ја „среди".

Погледот и стана уште потажен.

Тогаш во Роберт нешто како да пукна, како да се

скрши на два дела. Во едниот остана

професионализмот, а во другиот нагло се разбуди

онаа особина што човекот го издвојува од

животните.

Продолжија да се гледаат без зборови. Потоа

Роберт се сврте и излезе од бутикот. Не сака на

оваа девојка да и го одземе животот, тоа

го сфати уште првиот момент кога влезе и ја виде во

бутикот. Иста судбина, ист животен пат како

неговиот. Не можеше да се убие самиот себе затоа

што Франго така сака.

„Господе, вакво убаво суштество не можам да

уништам. Нека оди министерот бестрага, јас тоа

нема да го направам."

Растревожен одеше кон колата. „Ако почне да се

расправа" си мислеше „ќе му речам дека е време

да прекинам со оваа работа."

Веќе му беше доста.

XXXIX

Во исто време Соња Милкова си имаше свои

размислувања.

„Значи дојде крајот. Пратија човек по мене. Но, овој

што излезе пред малку нема да биде мојот

егзекутор, во тоа сум сигурна, му се виде во очите.

Сепак, ќе пратат друг. Можеби не веднаш, но за

неколку дена сигурно. Морам да превземам нешто

да си го заштитам синчето, мајка ми, татко ми и

братот. Морам записите што ги имам во тетратката

да ги дадам некому.

Тој ден како Гопод да сакал да и ја исполни

желбата. Тоа попладне во бутикот влезе един-

ствениот човек кој не сакаше да ја има. Иако

поминаа речиси две години, го позна. Со него беа

жена му и двете ќерки. Се покажа дека постарата и е

пријателка, одеа заедно во исто училиште.

„Ако овој човек мене ме гледал како човечко

суштество, а не само како курва легната на грб,

тргаш зошто нему да не му ги доверам записите. Се

надевам дека ќе ми вети и дека ќе го одржи

ветувањето, во случај мене да ми се случи нешто, тој

да ги објави работите напшпани во тетратката. На

познат не можам да ја дадам, ако овие ајдуци

намирисаат нешто најпрво таму би ја барале.

Сега не, но утре морам да го побарам на работа,

само морам прво да дознаам каде работи. Нема

проблем околу тоа, ќе ми каже другарката."

Соња почна да размислува и за тоа дека е подобро

да не му каже на таткото на нејзиното дете дека е

негово. Подобро тој никаквец да не знае.Подобро е

детето да расте со баба и дедо, тој убиец да нема

никакво влијание врз не-должното дете.

Така е подобро.

Предчувствуваше дека и е дојден крајот, само не

знаеше кој, како и кога ќе го изврши убиството. Затоа и

беше тешко да се одбрани. Не може вечно човек

да бега и да се крие. Има илјада начини да се

ликвидира човек.

„Можам само да ги разоткријам" си мислеше Соња

"да избегам не можам. Со таа помисла веќе како да

беше подготвена да ја дочека смртта. Како да и

олесна на душата.

Иако уби четворица, таа воопшто не се

чувствуваше виновна. Па тие едноставно, пред

нејзините очи, ја задавија нејзината другарка.

Во убиството ја внесе и својата одмазда. Затоа

што тие и таквите, иако не директно, и ја убија

душата и и ја уништија младоста. Нејзината фамилија

во еден момент ја дотераа до тоа да моли за парче

леб, да не можат да ми дадат ни за на училиште, а

тоа ме прелажа да легнам за пари. „Сакав да

завршам нешто повеќе, бидејќи не сум толку

глупава да останам неписмена." Затоа почувствува

и некое олеснување, и покрај

стравот што ја стегаше во душата. „Само молам

Бога да ми остави неколку дена, за да довршам

некои работи.

Господе, послушај ја мојата молба те молам."

И, jа послуша.

XL

Роберт појде право во куќата на Франго. Ја најде

Вики разочарана во судбината што ја споила со

Франго.

- Здраво! Каде е мажот ти? Не се јавува на ниту

еден телефон.

- Не ми го спомнувај, те молам. Ми се јави сабајле

од работа и ми рече дека со некоја делегација

треба да оди во Охрид. Иако сакав и јас да одам,

барем еден ден да излезам од Скопје, не сакаше да

ме земе, што значи ќе носат некои ороспии. Да

даде Господ да ги снајде несреќа, -ги проколна

Вики. - А зошто ти треба?

- Ни самиот не знам точно, само кај мене се јави

една желба, сакам да се откачам од него. Веќе ми

се смачи, верувај ми.

- На кого му кажуваш. Мене одамна ми е дојдено

преку глава.

Вики дојде до него и му ја откопча кошулата. Почна да

го гали. И Роберт почна нежно да ја гали. Дали

сонува или така му се причинува, но во последно

време како да и нараснале малку градите.

„Веројатно е од тоа што како да се поправила

малку" си мислеше Роберт.

Самата почна да се соблекува и нејзините гради го

допираа Роберт, на кое тој полудуваше. Почна да и

ги грицка. Вики подвикнуваше од убавина. Така

љубејќи се легнаа на тепихот. Се

љубеа и милува насекаде, но сепак Роберт не

влезе во неа. Но, и така бргу беше готов, а Вики

дури неколку пати. Не прекинаа, продолжија

понатаму да се љубат стискајќи се силно. Вики

наеднаш подврисна.

- Не така, те молам. Биди понежен.

Роберт во еден момент се зачуди. „Зошто

ми рече така? Па таа тој начин го обожаваше! Не

знам што и е во последно време, некако чудно се

однесува."

Сепак ја послуша, стана понежен. Цел час се

тркала по тепихот, ги испробаа сите стилови. Кога

се изморија станаа, се фатија за раце како

средношколци и појдоа да се истушираат. И таму

продолжија да се милуваат но нежно, без желба за

секс.

Потоа Вики свари кафе и седнаа во салонот.Во тој

момент се слушна ѕвонење на вратата и глас на

домофонот.

- Вики отворија вратата, јас сум.

Мирно појде до вратата и ја отклучи.

- Што ти текна да се вратиш, мислев дека и утре ќе

бидете таму.

- Така излезе. Колку пати сум ти рекол да

не го оставаш клучот во бравата, за да можам

сам да си отклучам! - Франго како да беше пијан,

иако зборуваше чисто. Погледот и одењето го

издаваа.

Кога влезе, во салонот го виде Роберт.

- Ооо! Што бараш ти овде во ова време?

- Дојде да ме праша како сум, за разлика од тебе!

- Добро, добро, не му извадив очи што го прашав -

го сврте погледот кон Роберт - Ајде сега оди си,

утре ќе ти се јавам за да ми кажеш.

Роберт знаеше дека сака да му каже што направил

со Соња. Но Вики не беше упатена за што се

работи, а така требаше и да остане. Затоа Франго

не се доискажа.

Во погледот што министерот му го испраќаше на

Роберт додека одеше кон излезната врата се

чувствуваше сомнеж, како да не веруваше во она што

му го рече жената.

Од пред извесно време Франго почна да го јаде

помислата дека овој млад човек спие со неговата

жена. А чувството беше се посилно. И сега како да

му идеа морници.

„Зарем е можно такво нешто.

Ако е вистина тоа би се расчуло, тогаш како да ме

легнал и мене, отиде и мојот углед.

Камо среќа да не е вистина."

XLI

- Добро Роберт, ајде убаво објасни ми зошто го

враќаш случајот назад. Да не ти се малку парите

или ти фали нешто друго, а?

- Ништо од тоа. Едноставно кога ја видов не можам

да се соземам. Нешто како да ме пресече. Во

погледот и видов тага, длабока тага, како да и

плачеше душата. Сфатив всушност дека таа девојка

била натерана тоа да го направи, и тоа што станала

проститутка и што ги испотепала идиотите. Или со

други зборови не ми делува како криминалец. Се

што правела како да било на сила и морала така

да постапува. А јас на таквите не удирам.

- Па ти уште малку ќе не расплачеш -

министерот погледна кон Стојан и другите двајца.

- Јас ви кажав најискрено, а вие како сакате.

- Сакам да ја затвориш муцката и да ја извршиш

дадената задача - Франго за прв пат откако се

заедно така се постави кон него.

- Што значи дека цел живот јас ќе бидам една

обична мивка, која нема уста, нели? Тоа ли

сакате? - сега Роберт беше изнервиран -Слушајте

што ќе ви речам. Јас почнав со оваа работа затоа

што немав што да јадам, а тоа не значи дека сум

тотално глуп и не разбирам ништо. Ако некоја работа

не ми одговара тогаш не ја почнувам, што има тука

лошо? Па вие за пет пати

помалку пари ќе најдете човек кој би ја ликви-

дирал и сопоствената мајка, а не непозната

девојка. Ако е така, во што не се сомневам, тогаш не

знам зошто се тревожите. А згора на тоа, еве ги и

Стојан и овие двајца.

- Тие што ќе прифатат за поситна пара да средат

некого, тие се идиоти, кои не размислу-ваат и кои

набрзо ќе бидат фатени. Амене такви не ми требаат.

Ете зошто таквите луѓе не се добри. Тие можат да

бидат само во некоја улична банда.

- Слушајте - Роберт го крена гласот - па вие паѓате

во контрадикција. Од една страна викате дека

сакате луѓе што размислуваат, а од друга не им

давате да си ги користат мозоците. А мојот ми вели

дека оваа работа со Соња не ми се допаѓа.

Франго дојде до него и на уво, како да му

потшепнува му рече:

- Јас би сакал да си малку поумен, разбра?

Затоа помалку користи ја главата, и горната и

долната, јасно?

Овие зборови беа наменети само за Роб-ерт.

Франго сакаше да му даде до знаење дека знае за

него и Вики.

Молчеше, немаше што да каже.

„Да си бил барем малку повнимателен со жена ти

таа немаше да легне со мене. Кретен!" на Роберт

му дојде да го задави. Очите му го добија оној

студен убиствен сјај. Франго тоа го забележа,

замолче и се оддалечи од него. Цела

минута никој ништо не проговори. Атмосферата

беше толку напната што со најмала искра можеше

да предизвика експлозија.

- Добро, добро. Доста се расправаме, жеден сум. -

Стојан стана и донесе за сите по една чаша виски.

- Ако може за мене кока-кола - Роберт не

отстапуваше од својата определба да не пие

алкохол.

- Мислам дека има уште една студена во

фрижидерот, донеси ја. - Стојан појде до бифето.

Тогаш, да не му беше свртен со грбот и да му го

видеше изразот на лицето, Роберт ќе сфатеше

дека нешто не е во ред. Стојан се измени кога ја

слушна наредбата. Знаеше тој дека до ова можеби

ќе дојде, Франго го предупреди уште пред некој

ден, затоа и нарачката беше како шифра. Но, сепак,

треба Роберт да се отстрани за навек. Не би го

жалел овој млад човек да го познава помалку.

Та тој стана број еден кај министерот, а тоа го

правеше љубоморен. Но вака, Роберт му е колега

речиси пет години и основното го учеше од него,

а и ништо лошо не му сторил. Иако му завидуваше

Стојан се чувствуваше по малку одговорен за него.

Имаа некој чуден однос.

Му олесна кога виде дека Роберт воопшто и не

гледа во него. Не се сомневаше. Тоа му падна уште

потешко. Сепак, во него надвладеа про-

фесионализмот, се исправи и го донесе пијалокот.

Кога ја зеде чашата во која беше темнопрвената течност

Роберт воздивна.

- Добро е, студена, таква и сакам.

Другите четворица се напија по малку од вискито,

додека тој чашата ја испи до половина и полека ја

остави на малото масиче.

Чекаше Франго да го продолжи разговорот, но тој

упорно молчеше и гледаше во него. Роб-ерт

почуствува дека нешто се случува, но не знаеше

што, а ништо не беше видливо.

По малку осети некоја топлина па потоа

опуштеност. Ја погледна кока-колата и сфати што е

тоа што го чувствуваше. Му ставиле нешто во

пијалокот. Мускулите нагло му откажуваа. Сега не

можеше ниту таа чаша да ја крене. Го исправи

погледот кон Стојан. Сакаше на тој начин да го

праша зошто? Но тој само му го сврте грбот.

Што има, пак, него да го окривува, тој си е

професионалец и слуша наредби. Значи дека

сепак Франго му дојде до главата. Не беше сигурен

зошто, дали заради последната откажана работа и

што почна се почесто да покажува непослушност

или, пак, заради неговиот однос со Вики.

Веројатно, заради двете.

Роберт се насмевна. Добро што некни на Вики и ја

даде дискетата, со неа ќе го држи Франго, а и

многу други, цврсто за јајца, а тие најмногу болат.

Роберт имаше слушано за вакви дроги коишто ги

носат од Италија. Дрогата ги блокира сите мускули,

само мозокот нормално функционира. Само што не

се надеваше дека и на него ќе ја испробаат.

- Добро, Стојане носете го, готово е. Направете

како што се договоривме.

XLII

Го видоа возот на повеќе од километар

далечина.Правата пруга на тој дел и јакото светло од

локомотивата овозможуваа добар поглед.

Го дотераа Реното до средината на пругата и го

оставија Роберт сам внатре. Беше некако на

страна свртен и со аголот на очите гледаше како

светлото со огромна брзина му се приближува.

„Којзнае дали горе кај Свети Петар ме чекаат оние на

кои јас им ја скинав главата. Ако е така, за мене

таму ќе биде полошо од пеколот" - си мислеше.

Единствено ќе ја имам мајка ми од моја страна, ако и

таа не ме плукне за сторените дела, тешко мене ако

и таа грб ми заврти.

Набргу ќе видиме.

Машиновозачот ја забележа колата кога беше на

дваесетина метри, мора да дремел, инаку порано би

ја видел.

Наеднаш почна да кочи и да свири. Инер-цијата на

долгата и тешка композиција беше многу појака од

кочниците и возот продолжи да се движи по шините.

Ударот беше страшен. Реното се преврте а

стариот плех се кинеше како хартија.

Роберт во еден момент примети како едната нога му

се одвојува од телото и му лета преку главата. Но,

немаше време за болки. Во следниот

миг, големо парче плех се скина од покривот на

колата, го закачи по вратот и како скалпел во путер

влегуваше во месото. Само за дел од секунда,

главата со дел од рамот беа отсечени. За тоа

кратко време Роберт помисли само на едно. Нема

да ја види сестра си како дипломира, како да се

поднасмевна, краток момент, но него му се

пристори како вечност „И во судниот час јас се

секирам за неа, Господе..."

Не знаеше дали тие мисли му дојдоа пред или

откако му беше отсечена главата.

И наеднаш потполна темнина. Ништо. Сите грижи за

него завршија.

Календарот на Роберт беше до тука.

XLIII

Дури после три дена татко му доби дозвола да го

земе неговото тело од Судска медицина и да го

однесе во Велес за да го погребат.

Главата на Роберт беше здрава и сега во сандакот

само тоа му се гледаше, друѓиот дел од телото

беше покриено.

На погребот, покрај роднините и при-јателите,

имаше и голем број млади луѓе кои сакаа да му

оддадат почит.

„Што ли ги натерало и тие да дојдат кога не го

познаваа, не ми е јасно" си мислеше сестра му.

Очите и беа потечени и зацрвенети од плачење.

Кога ги виде министерот со жена му ги избриша

солзите и дојде до нив.

Двете Виолети се изгушкаа и повторно почнаа да

плачат на глас.

- Носам негово дете - некако Вики Франго

и шепна на уво на својата имењачка.

Оваа се здрви. Наеднаш се сети дека, исто така, за

време на погребот на мајка и, таа на својот брат му

рече дека е трудна од Тодор.

- Дали Роберт знаеше?

- Не, не му кажав.

- Историјата се повторува.

- Молам.

- Ништо, ништо:

Вики гледаше во сандакот во кој лежеше човекот

кој и беше единствена светла точка од кога го

запозна.

Мораше што побргу да му каже на Франго за

нејзината состојба или, пак, да го остави. Сега не се

плашеше од него. Овие неколку дена убаво ја

проучи дискетата, убава работа Роберт и оставил.

Потоа превзеде мерки во случај да посака Франго и

неа нешто да и направи. Многу судбини држеше во

своите раце.

Знаеше дека во официјалниот извештај, во кој се

велеше дека колата ненадејно му откажала на

средината на пругата, нема ништо точно. Знаеше

дека нејзиниот маж, Љубомир Франго, е

виновникот. Затоа ниту на крај памет не и паѓаше

да помине преку тоа. Ке го „јаде" постепено.

Како прво ќе направи да го избркаат од Владата,

инаку отиде дискетата во јавност. Дури потоа

сакаше да разработи некои варијанти за негово

мачење. Најприфатлива и се чинеше онаа во која

планираше да се иселат од Македонија и таму да му

дојде до главата, како што тој му дојде на Роберт.

Само Вики планираше тоа полека да го прави. Ке

му ги земе сите пари за да може да ги троши на

детето што го носи, на ова дете што е од човекот

што таа го сакаше а тој го уби. Не

би имал храброст нешто да и противречи. Една

копирана дискета беше насловена на Интерпол кој

со радост ќе појде по него.

А Франго, тој повеќе нема да има министерски имунитет.

Згора на тоа, податоците од дискетата ќе укажеа и на

многу други високи личности, па и тие луѓе не би

дозволиле да се обелоденат.

Роберт навистина убаво ги насамари. Сега Вики со

половина Влада може да прави што сака.

Почна да дува слаб ветер.

Со солзи во очите татко му се надвисна над се уште

отворениот сандак и како на жив човек рече:

- Синко, ова ветре нека ти ја однесе душата кај

мајка ти и таму вечно да бидете заедно - го бакна

во челото и им рече на гробарите да го затворат

сандакот.

XLIV

По десетина дена беше најавена реконструк-ција на

владата. Франго не влегуваше во ниту една

комбинација.

Почна да се остварува планот на Вики. Таа преку

некоја агенција веќе имаше купено плац во

Калифорнија, каде сакаше да изгради хотел. Таму

Франго ќе го спушти на најниско ниво за на крај да му ја

одземе и душата. Го одбра ова место баш затоа што тој

постојано зборуваше дека кога ќе се повлече тука ќе

дојде малку да поужива во парите.

Во планот спаѓаа и сестрата на Роберт, зетот и

внукот. Ако сака, може и татко му да дојде. Само

да се согласат, таа би била најсреќна. На нејзиното

дете ќе му требаат роднини во близина. Од нејзина

страна таа нема никого. А и добри луѓе се, ќе

требаат во хотелот.

Ако прифатат имаше намера половината од хотелот

да го препише на нивно име.

Два дена пред да биде сменет Франго ги прати

Стојан и другите двајца да исценираат сообраќајка

и така ја убија и Соња Милкова.

Роберт тоа го откажа но Франго ги имаше земено

парите и мораше работата да ја дотера до крај.

Неколку дена по неговото сменување како

министер, Љубомир Франго доживеа фатален

инфаркт. Така пишуваше во весниците.

„Каков инфаркт, не го бодеше ништо, туку пред

мене му дојдоа до главата.

Ете му ги неговите другари и колеги министри"

заклучи Вики.

Иако сакаше самата на свој начин да му пресуди,

некако и беше мило што вака брзо заврши.

Сега може да се сврти кон себеси и своето дете.

„Ако биде машко дали да го крстам Роб-ерт?" си

мислеше. „Ке видам, само нека е здраво и живо."

Димко Тасевски -Диишс

Чистач или Крив правец 2 *

Лектура, коректура и компјутерска обработка

Елизабета Коневска

*

Печати Доминант - Скопје

CIP - Каталогизација во публикација Народиа и

универзитетска библиотека „Св. Климент

Охридски"

Скопје

821.163.3-31

Тасевски, Димко

Чистач или Крив правец 2/ Димко Тасевски -

Дитас.-

Скопје: Тасевски Д., 1998. - 190 стр; 20 см

ISBN 9989-9920-3-7

Според мислењето на Министерството за култура

бр.07-4938/2 од 09.09.1998 г. за книгата Чистач или

Крип правец

2 се плаќа повластена даночна стапка.